abonnement bol.com Unibet Coolblue
  maandag 12 februari 2007 @ 17:11:18 #1
89730 Drugshond
De Euro. Mislukt vanaf dag 1.
pi_46243201
Ik dacht, laat ik maar eens een fatsoenlijk astronomie topic openen, anders
raakt straks Het grote welke telescoop moet ik kopen-topic zo vol.
Het gaat hier dus om sterren- planeten- kometen- asteroiden- en deepsky-kijken.

De hemel deze maand
quote:
Sky Calendar
February 2007
All times ET unless noted
By Larry Sessions

February

Friday, 02/02
Full Moon, 12:45 a.m.
Signifying a time of harsh conditions, this Moon was called "The Moon of Frost in the Tipi" by the Lakota, and the "Hunger Moon" by the Osage.

Friday, 02/02
Moon-Saturn, 6:00 p.m.
The Moon passes less than a degree to the North of Saturn in Leo. This occurs before moonrise in most locations, although right at moonrise in some eastern locales of North America. From parts of Asia and the Arctic it can be viewed as an occultation.

Wednesday, 02/07
Mercury at Greatest Elongation East, noon
Like Venus, Mercury oscillates back in forth. sometimes to the left or evening sky side of the Sun, sometimes to the right or morning side. When it reaches its greatest distance one side or the other, it is called an "elongation." Today it is at its greatest elongation East for the current orbit. It is about 18 degrees to the East of the Sun, and can be found low in the West-southwest just after sunset.

Wednesday, 02/07
Moon passes Spica, 11:00 p.m.
The Moon passes near the star Spica in Virgo. Occurring before moonrise in North America for all but certain East Coast locations, the two are still fairly close but more widely separated for points West. Observers in parts of far southern South America see an occultation.

Saturday, 02/10
Last Quarter Moon, 4:51 a.m.
The "mirror image" (well, not really, but at first glance it looks that way) of the First Quarter Moon. It's really more like the opposite of First Quarter. Each phase illuminates opposite halves of the Moon's visible surface. Whereas First Quarter Moons rise at about noon and set at about midnight, Last Quarter Moons do the opposite -- they rise at about midnight and set at about noon.

Saturday, 02/17
New Moon, 2:14 p.m.
New Moon, per se, cannot be seen, but some observers go to great efforts to observe the thin Crescent Moons either a day or so before or a day or so after New Moon. In this case, you can't see the Moon tonight, but you can try looking to the West about a half hour to 45 minutes after sunset. If you don't catch it on Sunday evening, try again on Monday, when it should be easier -- and Venus is nearby..

Monday, 02/19
Moon-Venus, dusk
The Crescent Moon passes a few degrees above Venus tonight in the western dusk. (The closest approach between the two -- about two degrees -- comes at roughly noon.) Look within about an hour to 90 minutes after sunset. If you wait much later, they will have set.

Friday, 02/23
Moon-Pleiades, early evening (6 p.m.)
The First Quarter Moon (see tomorrow) passes about a degree to the North of the Pleiades star cluster (M45). High in the sky for most observers, this is a nice sight in binoculars.

Saturday, 02/24
First Quarter Moon, 2:56 a.m.
The Moon is one quarter of the way through its current cycle of phases, hence the name, "First Quarter." You can also think of it as being a quarter, but that is how much of the Moon's surface we see at this time. At any given time, only 50 percent of the Moon is potentially visible here on Earth, the other 50 percent being the side turned away from us. When just 50 percent of the side turned toward us is illuminated (as is true with the quarter phases), then we see 50 percent of 50 percent, or 25 percent. Hence again, a quarter.

Thursday, 03/01
Moon-Saturn, 9 p.m.
The nearly Full Moon passes about a degree to the North of Saturn. In parts of Europe this is visible as an occultation (eclipse) of the planet by the Moon. Unfortunately in North America the occultation is not visible, but the close approach should prove a nice sight.

Saturday, 03/03
Full Moon, 6:17 p.m.
The third Full Moon of the year was the "Moon when the eyes are sore from the bright snow" by the Dakota Sioux, and similar names of the Lakota Sioux and Ponca. The Cherokee knew it as the month of the "Windy Moon," and the Natchez called it the "Deer Moon." This month, we might call it the "Shadow Moon." (See the next entry.) [Moon names from The Moon Book by Kim Long, Johnson Books, Boulder, 1998]

Saturday, 03/03
Total Lunar Eclipse, 5:44 p.m. (beginning of totality)
This lunar eclipse is visible in part from all of North America except Alaska, and parts of the Yukon and British Columbia. It is not visible from Hawaii. Observers east of a line from approximately the New Mexico-Arizona border northward through western Montana and central Alberta can observe at least some part of totality (which ends at 8:11 p.m. EST); Observers to the west of that line can see only a partial eclipse as the Moon rises. The time of maximum eclipse is 6:21 p.m. EST. Totality is already in progress at moonrise for all of North America except for Prince Edward Island and extreme eastern Newfoundland and Labrador. The partial phase is over at 9:24 p.m. EST. (For more information, see this article: eclipse.)

[Note: data for this calendar has been derived from a number of sources including the Observer’s Handbook 2007 of the Royal Astronomical Society of Canada, Starry Night software, and others.]
Interessante objecten:



M104 was het eerste object dat later aan de Messier catalogus werd toegevoegd.
Charles Messier beschreef het object op 11 mei 1781 als een "zeer vage nevel."
Tegenwoordig ook wel bekend als de Sombrero nevel.



De Cassini ruimtesonde draait sinds 2004 in een baan om de planeet Saturnus.
Dagelijks maakt de sonde mooie foto's zoals de foto links.
Daarop zie je de maan Dione en op de achtergrond zie je de atmosfeer van Saturnus en haar ringen.



De Boomerang nevel bevindt zich op een afstand van 5000 lichtjaren bij ons vandaan in het sterrenbeeld Centaurus.
Dagelijks stoot de ster gas en stofdeeltjes uit met een snelheid van bijna 600.000 kilometer per uur.



Op een afstand van 7000 lichtjaren bevindt zich de Arendnevel.
Het hoogtepunt aan Messier Object 16 zijn nog wel de drie gaszuilen in het midden.
Deze hebben een lengte van ongeveer een lichtjaar en verbergen jonge sterren.



Op 4 juli 1054 zagen Chinese astronomen een heldere ster die overdag zichtbaar was.
Een ster explodeerde toen in het sterrenstelsel Stier en dit heeft geresulteerd in de Krabnevel.
Met een redelijke telescoop is deze in de winter zichtbaar.



De Kattenoognevel, ook wel NGC 6543 genoemd, werd in 1786 ontdekt door de astronoom William Herschel.
NGC 6543 is een bijna symmetrische planetaire nevel.
Deze foto is gemaakt met de Hubble Space Telescope van NASA.



Op een afstand van 70 miljoen lichtjaren ligt bevindt zich het sterrenstelsel NGC 1300.
Het is een balkspiraalstelsel en heeft een lengte van 100.000 lichtjaar.
Kijk eens goed in het centrum, want daar zie je ook een spiraalstructuur.


Colliding Galaxies



Gravity3D 1.5 (441 KB)


Celestia Home Page
Wil je zelf in een ruimteschip rondvliegen en de planeten bezoeken? Of wil je liever een kijkje nemen bij andere sterren, zelfs bij exoplaneten? Het is allemaal mogelijk met Celestia. Een prachtig programma met een realistische weergave van objecten.


Starcalc Home Page
Ga je vanavond zelf in je eigen tuin waarnemen? Print dan een mooie sterrenkaart waarop alle sterren staan die er die avond te zien zullen zijn. De sterrenkaart bevat alle 110 messier objecten en vele sterren (ook degene die niet met het oog zichtbaar zijn).


Winorbit Home Page
Wanneer komt een bepaalde satelliet over de aarde? Dat kun je voorspellen met dit mooie programma. Je kunt zelfs je eigen woonplaats opgeven en dan voorspelt het programma wanneer er een heldere satelliet zal opflitsen. Handig en snel.


Wat links:

Astronomie algemeen:
Alles over Sterrenkunde
De Koepel
Astrostart
Astronomie
Astronieuws
Astronomie nieuws
Vereniging voor Sterrenkunde Midden-Limburg
Sterrenweb
Space.com
Astronomynow
Spacedaily
Nightsky

Astronomie:
Zonnestelsels op schaal (tip!)
De negen planeten
Astroiden
Meteoren
Cometen
Het Heelal
Exoplaneten
Zwarte gaten
Urania

Sterrenwachten:
Urania
Mercurius

Astrofotografie:
Astronomy picture of the day
Astro-fotografie
Astrofotografie
Webcam Astrofotografie

Winkels:
Aquariusoptics
Ganymedes
Focal Point
Optical-systems
Astroproducts
Urania Shop

Astronomie software:
Starrynight
Maris
Deepsky
Skymap
freeware & shareware

Hemelkaarten:
Hemelkaarten
Your Sky
Sky survey
Sky view
Virtual Observatory

Gigantische lijst links

Voorgaande deeltjes
  • Het Astronomie topic #1
  • pi_46256405
    ik vind mooi!
    tevens TVP
    pi_46357644
    New Horizons nadert Jupiter

    De Amerikaanse New Horizons ruimtesonde nadert Jupiter en dat is te merken aan de foto's die er worden teruggestuurd. De Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) krijgt het voor elkaar om steeds mooiere foto's van de reuzenplaneet te maken. New Horizons vliegt op 28 februari langs Jupiter.

    De nieuwe foto werd gemaakt op 10 februari en toen bevond Jupiter zich op een afstand van 29 miljoen kilometer bij New Horizons vandaan. De diameter van Jupiter is op de foto 1.015 LORRI pixels, waardoor de planeet bijna het hele blikveld van LORRI vult (1.024 bij 1.024). Foto's die vanaf nu van Jupiter worden gemaakt zijn simpelweg te groot voor deze camera om op één foto te weer te geven.

    Op de foto's zijn enkele interessante oppervlaktekenmerken zichtbaar. Links is de grote rode vlek zichtbaar en rechts kun je de kleine rode vlek zien.




    Rosetta vliegt langs Mars

    Rosetta scheert op 25 februari langs Mars. De ruimtesonde nadert de rode planeet op een afstand van 250 kilometer en gebruikt het hemellichaam om over tien jaar bij de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko te komen. De weg naar deze komeet heeft een lengte van 7,1 miljard kilometer.

    De communicatie valt binnenkort weg als de Europese Rosetta ruimtesonde achter Mars schuift. Vandaag heeft ESA de batterijen van de ruimtesonde opgeladen. Tijdens de scheervlucht ontvangt Rosetta 25 minuten lang geen zonlicht en dus moeten de batterijen vol zijn. Wel zullen alle niet-essentiële systemen worden uitgeschakeld om energie te besparen.



    Hieronder de tijdlijn van de missie. Daarop is te zien dat Rosetta eind dit jaar nog een keer langs de aarde scheert.

    - februari 2007 - passage langs Mars
    - november 2007 - tweede passage langs Aarde
    - 5 september 2008 - ontmoeting met planetoïde (2867) ©teins
    - november 2009 - derde en laatste passage langs Aarde
    - 10 juli 2010 - ontmoeting met planetoïde (21) Lutetia
    - juli 2011 - begin "winterslaap"
    - januari 2014 - einde "winterslaap"
    - januari tot mei 2014 - nadering komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko
    - augustus 2014 - de komeet wordt bestudeerd en in kaart gebracht
    - november 2014 - Philae landt op de komeet
    - november 2014 tot december 2015 - Rosetta "begeleidt" de komeet in zijn baan om de zon
    - december 2015 - einde van de missie
    pi_46409646
    wowww... zie regelmatig een vallende ster, maar zo'n heldere meteoor als vanavond heb ik geloof ik nog niet eerder gezien. Heel lang zag ik hem vallen, en bijna een staart erachteraan. Hij leek een beetje uit de richting van de ursa major te komen. Supergaaf *spring spring*
      zondag 18 februari 2007 @ 19:17:32 #5
    89730 Drugshond
    De Euro. Mislukt vanaf dag 1.
    pi_46458000
    Nieuw linkje voor starttopic: Astroversum http://www.astroversum.nl/
    pi_46654597
    Manoeuvre komeetjager langs Mars geslaagd

    DARMSTADT - Tijdens zijn 7 miljard kilometer lange reis door het heelal heeft de Europese komeetjager Rosetta een beslissende manoeuvre succesvol uitgevoerd. De 1 miljard euro kostende sonde scheerde zondagochtend op 250 kilometer afstand over het oppervlak van Mars en was tijdelijk onbereikbaar voor het controlecentrum op aarde. Na een kwartier radiostilte werd het contact weer hersteld, meldde de Europese ruimtevaartorganisatie ESA.

    De satelliet, die bezig is met een van de langste en duurste tochten in de geschiedenis van de onbemande ruimtevaart, maakte gebruik van de zwaartekracht van de Rode Planeet om zijn koers aan te passen. Rosetta werd drie jaar geleden gelanceerd en moet volgens planning in 2014 aankomen bij de komeet 67P/Choerjoemov-Gerasimenko (CG).






    Atmosfeerstructuren kunnen gezien worden op deze foto van Mars

    [ Bericht 9% gewijzigd door Frutsel op 26-02-2007 09:03:36 ]
    pi_46655724
    Verre gasreus blijkt droog en stoffig (Kennlislink)

    Een reuzenplaneet op 150 lichtjaar van de aarde heeft volgens Amerikaanse sterrenkundigen stofwolken, maar geen water. Het team van Jeremy Richardson wist infraroodlicht van 'Osiris' op te vangen met de gevoelige ruimtetelescoop Spitzer. In het tijdschrift Nature beschrijven de onderzoekers hoe ze in het licht van de reuzenplaneet de vingerafdruk van silicaatwolken en een nog onbekende verbinding opspoorden.

    Met NASA's infraroodtelescoop Spitzer onderzochten Richardson en zijn team het licht van HD 209458b, zoals de exoplaneet 'Osiris' in de officiële catalogus staat. De precieze kleuren in het infrarood koppelden ze aan elementen in Osiris' atmosfeer. Elke chemische stof heeft zijn eigen unieke kleuren (spectraallijnen), zoals het natrium in de oranjegele lampen langs de snelweg. Eerder onderzoek wees al op sporen van waterstof, koolstof en zuurstof in de atmosfeer van de verre gasreus. Met nauwkeuriger waarnemingen heeft Richardson's team nu ook silicaten (een verbinding van silicium, zuurstof en ander materiaal) gevonden. Sporen van water waren niet te vinden. Wel troffen de onderzoekers de vingerafdruk van een nog onbekende verbinding aan.

    Licht - licht = planeet
    Kun je Mars nog met het blote oog zien, exoplaneten (planeten rond andere sterren) staan te ver van ons af en te dicht bij hun felle ster om met een telescoop in beeld te krijgen. Tenminste, niet zonder slimme kunstgrepen. Planetenjagers Jeremy Richardson en Drake Deming kijken naar al bekende exoplaneten die vanaf de aarde nu eens achter, dan weer naast hun ster staan. Trek het ontvangen licht van ster+planeet en van alleen de ster van elkaar af en het overgebleven licht moet wel van de verre planeet afkomen.
    De methode van Richardson en Deming is niet geschikt om nieuwe exoplaneten te vinden, maar wel om de atmosfeer van al bekende planeten in kaart te brengen. Exoplaneten zijn makkelijker op te sporen door te kijken naar de zwaartekracht die ze op hun ster uitoefenen. Door de wederzijdse aantrekking tollen ster en exoplaneet om een gemeenschappelijk zwaartepunt en die beweging is zichtbaar als kleurwisselingen in het sterlicht. Het dopplereffect (bekend van de langsracende ambulance met sirene) kleurt sterlicht blauwer als de ster naar de aarde beweegt en roder als hij van de aarde afreist. Sterrenkundigen zoeken ook naar exoplaneten via zonsverduisteringen bij andere sterren: als een grote planeet voor zijn ster langs beweegt, blokkeert hij een deel van het sterlicht. Dat is op aarde zichtbaar als een kort dimmen van het sterlicht.

    Jaloerse goden
    De gasreus HD 209458b is één van de meer dan 200 planeten buiten ons zonnestelsel. Osiris is een hete Jupiter, grote gasreuzen die dicht bij hun ster staan en daardoor geroosterd worden. De exoplaneet draait in minder dan vier dagen rond zijn ster op een achtste van de afstand tussen Mercurius en de zon. Op die afstand rekt de zwaartekracht van de ster de planeet uit en is de atmosfeer van de gasplaneet zo heet dat er continu materiaal ontsnapt. De franse sterrenkundige David Charbonneau ontdekte een staart van losgeblazen zuurstof, koolstof en waterstof in de baan van de exoplaneet en noemde hem 'Osiris', naar de Egytische god die in stukken wordt gesneden door een jaloers familielid.
    pi_46834945
    01 mrt 2007 , Cassini Returns Never-Before-Seen Views of the Ringed Planet



    Hier meer op de NASA site
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_46835972
    02-03-2007

    Uitbarstende vulkaan op Io (foto)



    New Horizons NASA heeft een nieuwe foto uitgebracht van de maan Io. Deze foto is gemaakt door de New Horizons ruimtesonde, die afgelopen week langs de reuzenplaneet Jupiter scheerde. Op de foto is het oppervlak van Io zichtbaar en een uitbarstende vulkaan.

    De foto werd met de Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) gemaakt op 28 februari 2007. De afstand tot Io bedroeg 2,5 miljoen kilometer. Op die afstand bedraagt één LORRI pixel 12 kilometer op Io.

    De pluim is afkomstig van de Tvashtar vulkaan. De pluim werd twee weken geleden gezien door de Hubble telescoop en heeft op de foto een grootte van 290 kilometer.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_46835980
    28-02-2007

    [HOT] Eerste close-up van de kleine rode vlek



    New Horizons Eindelijk heeft NASA de eerste close-up foto uitgebracht van Jupiter. Er zijn wel andere close-up foto's van Jupiter, maar dit is de eerste van de New Horizons-ruimtesonde. New Horizons scheerde vandaag langs de reuzenplaneet, op weg naar de dwergplaneet Pluto.

    Het onderstaande mozaïek bestaat uit drie foto's van New Horizons. Op de foto is de kleine rode vlek zichtbaar. De foto werd gemaakt met de LORRI-camera (Long Range Reconnaissance Imager) op 26 februari. De afstand tot Jupiter bedroeg toen 3,5 miljoen kilometer.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_46836009
    27-02-2007

    Schaduw van Phobos-overgang op Mars



    Opnieuw heeft de Europese ruimtevaartorganisatie ESA foto's uitgebracht van Mars. Deze foto's zijn gemaakt door de Rosetta ruimtesonde tijdens haar scheervlucht langs de rode planeet. Op de eerste reeks foto's is de schaduw van de overgang van Phobos zichtbaar op Mars en op de tweede foto is Mars in 3D te zien.



    De reeks foto's, verwerkt tot een filmpje, toont de Phobos-overgang op het oppervlak op Mars. De foto's werden gemaakt op 24 februari om 22:08 uur Nederlandse tijd. Phobos is de kleinste bekende maan in ons zonnestelsel. Naast Phobos draait ook de maan Deimos om Mars. Klik rechts op de foto om het filmpje te bekijken.

    Daarnaast heeft de Europese ruimtevaartorganisatie een 3D foto van Mars uitgebracht. Je hebt wel een speciaal brilletje nodig om de planeet in 3D te zien. Zo'n bril heeft aan de ene kant een stukje rood plastic en aan de andere kant een stukje blauw plastic.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zaterdag 3 maart 2007 @ 15:02:30 #13
    167723 sanni
    Acima de seu
    pi_46877782
      Moderator dinsdag 13 maart 2007 @ 08:59:47 #14
    8781 crew  Frutsel
    pi_47218352
    Major Solar Missions ahead

    The European and US space agencies are moving ahead on their next major missions to explore the Solar System.

    Nasa has begun choosing a destination for a "flagship" robotic venture along the lines of Cassini-Huygens, which has been exploring Saturn and its moons.

    It is considering four targets: the Jupiter system, Jupiter's moon Europa, and Saturn's moons Enceladus and Titan.

    The European Space Agency has called for proposals for one flagship mission and another medium-sized mission.

    Europa, Titan and Enceladus are also among the destinations expected to be proposed under the European Space Agency's (Esa) "Cosmic Visions" programme of exploration.

    Other proposals likely to be submitted include a mission to return soil from a near-Earth asteroid.

    "There are some ambitious projects being proposed," said John Zarnecki, director of the Centre for Earth, Planetary Space and Astronomical Research (Cepsar) at the Open University, UK.

    "We've been talking about them for months or even years. Teams are together and proposals are being prepared."

    And many of the issues are topics of discussion here in Texas this week at the 38th Lunar and Planetary Science Conference.

    Life lessons

    Professor Zarnecki is part of an international consortium behind a mission to Europa proposal being prepared for submission to the European Space Agency.

    He is also involved with a team hoping to mount a European return to Titan. This time, a probe might survey the saturnian moon's surface by balloon.

    The American and European agencies are developing their space exploration programmes separately, but both say co-operation further down the line is a distinct possibility.

    Nasa and Esa are looking at similar timescales for the launch of their respective missions. Nasa is planning for a launch date sometime after 2015; Esa plans its missions for the period between 2015 and 2018.

    The US space agency (Nasa) has drawn together four science definition teams to investigate one target each. They will scope out how the missions might be performed.

    Curt Niebur, discipline scientist at Nasa's headquarters in Washington DC, told the BBC News website: "All three of these worlds hold our interest because of their unusual similarities to Earth and the knowledge they can give us about how life does, or does not, start.

    "Chemically, Titan resembles a primordial Earth, and it can serve as a laboratory to show us how unusual and complex organic chemistry takes place."

    Under the ice

    A probe to Europa has been on the wish lists of planetary scientists for a decade.

    Thought to host an ocean of water under its icy shell, this Jupiter moon is considered to be one of the best places in the Solar System to search for extraterrestrial life.

    "It has the three ingredients that life needs: liquid water, energy and nutrients," said Dr Niebur.

    Professor Ron Greeley, a planetary scientist at Arizona State University, has been appointed to co-chair the Nasa science definition team for a Europa mission. He told BBC News: "We fly one flagship roughly every decade; it takes a lot of resources to do that category of mission.

    "We will determine what the major science goals are and how to do them. These include what instruments could do the job, what orbits are required, how we could operate in the harsh radiation environment of Europa."

    Scientists have long wanted to burrow through Europa's ice to the ocean beneath, but John Zarnecki says that, for now, this may be too ambitious.

    He favours a two-stage approach, in which an orbiter is sent first, possibly with ground-penetrating radar, followed later by a lander capable of penetrating the ice.

    "Others say we should go for a lander and a penetrator straight away, but I don't know how feasible that is, financially and technically. Landing on Europa is very demanding, you have to brake very hard on approach," he said.

    Fast riser

    Saturn's moon Enceladus has recently surged up the list of priority targets for exploration.

    When the Cassini-Huygens probe arrived at the Saturn system in 2004, it observed water vapour erupting in huge geysers from an active volcanic region at Enceladus' south pole.

    This combination of heat and liquid water close to the surface makes it interesting to astrobiologists, scientists who study the origin and evolution of life in the Universe.

    Nasa's science definition teams will report back in August.

    An independent evaluation will take place over the following few months with a view to choosing a target for the flagship mission.

    Scientists have to submit their letters of intent to the European Space Agency by 30 March. They will then need to submit fuller mission proposals by the end of June.

    A previous joint Esa-Nasa mission to Europa was dropped following budgetary changes at the US space agency in 2006.

    =====================
    Hmm..wat voor missie zouden jullie graag zien? Ik wil wel graag een robotje op Europa zien landen
    pi_47233520
    12-03-2007

    Chandra brengt duizenden zwarte gaten in beeld


    Duizenden superzware zwarte gaten op Chandra-beelden.

    De Amerikaanse röntgensatelliet Chandra heeft, samen met de infraroodsatelliet Spitzer en telescopen op aarde, een panorama van een flink stuk hemel (in het sterrenbeeld Boötes) gemaakt. Door de belichtingstijd relatief kort te houden, zijn daarop alleen de helderste objecten te zien: de kernen van actieve sterrenstelsels op afstanden van 6 tot 11 miljard lichtjaar. De enorme energieproductie van deze kernen wordt doorgaans toegeschreven aan superzware zwarte gaten die materie uit hun omgeving opslokken.

    Op het panorama zijn duizenden van deze objecten te zien. Een opmerkelijk resultaat van de inventarisatie is dat deze vraagtekens zet bij een veelgebruikt model voor de omgeving van de superzware zwarte gaten. Volgens dat model zijn superzware zwarte gaten omringd door een brede gordel van gas en stof, wat er toe zou leiden dat het zicht op het zwarte gat vanaf de aarde in uiteenlopende mate gehinderd zou moeten zijn. Dat laatste resulteert in absorptie van de straling die de in het zwarte gat vallende materie uitzendt.

    Opmerkelijk genoeg laat de inventarisatie nu zien dat in de ene helft van de gevallen nauwelijks gas aanwezig is en in andere helft juist veel: tussenliggende gevallen zijn er praktisch niet.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47233542
    12-03-2007

    STEREO-B neemt bijzondere zonsverduistering waar


    'Maanovergang', vastgelegd door de STEREO-B.

    Op 25 februari jl. heeft de camera van een van de beide STEREO-satellieten bijzondere testopnamen gemaakt. Normaal gesproken is dat geen nieuws, maar in dit geval is het resultaat opmerkelijk: de satelliet heeft een (zeer) gedeeltelijke zonsverduistering waargenomen. De bijzondere beelden tonen onze zon op ultraviolette golflengten met de zwarte schijf van de maan op de voorgrond.

    Vanuit de positie van de STEREO-B was de maan veel te klein om de zonneschijf af te dekken. Je zou dus beter van een ‘maanovergang’ dan van een verduistering kunnen spreken. Doel van het experiment was om de ‘donkerstroom’ van de ccd-camera van STEREO-B te meten, de hoeveelheid stroom die door de detectors loopt als er geen licht op valt.

    De inktzwarte maanschijf vormde een prachtig doelwit voor deze meting. STEREO-B en zijn tweeling STEREO-A bewegen respectievelijk een stukje achter de aarde aan en voor de aarde uit in haar baan om de zon. Vanuit die posities zullen zij va

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator vrijdag 16 maart 2007 @ 08:41:02 #17
    8781 crew  Frutsel
    pi_47326108
    Huge Frozen Lake on Southpole of Mars

    Mars is unlikely to sport beachfront property any time soon, but the planet has enough water ice at its south pole to blanket the entire planet in more than 30 feet of water if everything thawed out.

    With a radar technique, astronomers have penetrated for the first time about 2.5 miles (nearly four kilometers) beneath the south pole's frozen surface.


    The south polar layered ice deposits of Mars, with purple thinnest and red thickest. The black circle was not surveyed.

    The data showed that nearly pure water ice lies beneath.

    Discovered in the early 1970s, layered deposits of ice and dust cap the north and south poles of Mars. Until now, the deposits have been difficult to study closely with existing telescopes and satellites.

    The current advance comes from a probe of the deposits using an instrument aboard the Mars Express orbiter.

    "This is the first time that a ground-penetrating system has ever been used on Mars," said the new radar study's lead author, Jeffrey Plaut of NASA's Jet Propulsion Laboratory. "All the other instruments used to study the surface of Mars in the past really have only been sensitive to what occurs at the very surface."

    (NASA's Mars Odyssey spacecraft also carries instruments designed, among other things, to probe beneath icy polar surfaces.)

    Deep probe

    Plaut and his colleagues probed the deposits with radar echo sounding, typically used on Earth to study the interiors of glaciers.

    The instrument, called the Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionospheric Sounding, or MARSIS, beams radio waves which penetrate the planet's surface and bounce off features having different electrical properties.

    The reflected beams revealed that 90 percent or more of the frozen polar material is pure water ice, sprinkled with dust particles.

    The scientists calculated that the water would form a 36-foot-deep ocean of sorts if spread over the Martian globe.

    "It's the best evidence that's been obtained to date for that thickness," said Ken Herkenhoff, a planetary geologist at the U.S. Geological Survey in Flagstaff, Ariz., who studies the Martian polar regions. He was not involved in the current study.

    Scientists have long known that Mars' north polar cap is a massive storehouse of water ice, and the current research team says they will use their radar technique to refine past estimates of its thickness and make-up.

    Missing water

    "These polar ice deposits are by far the largest reservoir of water or water ice that we know of on Mars," Plaut said.

    That's a lot of water, but not enough to account for the flowing streams thought to meander along Mars' surface in the past.

    "There's evidence that about 10 times or maybe even 100 times that much water has flowed across the surface of Mars to carve the various channels, the outflow valleys and other features we see in the images and topography data," Plaut told SPACE.com.

    So where's the rest of the water?

    One idea is that a subterranean plumbing system once ferried loads of water beneath the Martian surface.

    Plaut said his team also will search for underground pools with the radar technique.
    pi_47330945
    quote:
    Op vrijdag 16 maart 2007 08:41 schreef Frutsel het volgende:
    Huge Frozen Lake on Southpole of Mars

    Mars is unlikely to sport beachfront property any time soon, but the planet has enough water ice at its south pole to blanket the entire planet in more than 30 feet of water if everything thawed out.

    With a radar technique, astronomers have penetrated for the first time about 2.5 miles (nearly four kilometers) beneath the south pole's frozen surface.

    [afbeelding]
    The south polar layered ice deposits of Mars, with purple thinnest and red thickest. The black circle was not surveyed.

    The data showed that nearly pure water ice lies beneath.

    Discovered in the early 1970s, layered deposits of ice and dust cap the north and south poles of Mars. Until now, the deposits have been difficult to study closely with existing telescopes and satellites.

    The current advance comes from a probe of the deposits using an instrument aboard the Mars Express orbiter.

    "This is the first time that a ground-penetrating system has ever been used on Mars," said the new radar study's lead author, Jeffrey Plaut of NASA's Jet Propulsion Laboratory. "All the other instruments used to study the surface of Mars in the past really have only been sensitive to what occurs at the very surface."

    (NASA's Mars Odyssey spacecraft also carries instruments designed, among other things, to probe beneath icy polar surfaces.)

    Deep probe

    Plaut and his colleagues probed the deposits with radar echo sounding, typically used on Earth to study the interiors of glaciers.

    The instrument, called the Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionospheric Sounding, or MARSIS, beams radio waves which penetrate the planet's surface and bounce off features having different electrical properties.

    The reflected beams revealed that 90 percent or more of the frozen polar material is pure water ice, sprinkled with dust particles.

    The scientists calculated that the water would form a 36-foot-deep ocean of sorts if spread over the Martian globe.

    "It's the best evidence that's been obtained to date for that thickness," said Ken Herkenhoff, a planetary geologist at the U.S. Geological Survey in Flagstaff, Ariz., who studies the Martian polar regions. He was not involved in the current study.

    Scientists have long known that Mars' north polar cap is a massive storehouse of water ice, and the current research team says they will use their radar technique to refine past estimates of its thickness and make-up.

    Missing water

    "These polar ice deposits are by far the largest reservoir of water or water ice that we know of on Mars," Plaut said.

    That's a lot of water, but not enough to account for the flowing streams thought to meander along Mars' surface in the past.

    "There's evidence that about 10 times or maybe even 100 times that much water has flowed across the surface of Mars to carve the various channels, the outflow valleys and other features we see in the images and topography data," Plaut told SPACE.com.

    So where's the rest of the water?

    One idea is that a subterranean plumbing system once ferried loads of water beneath the Martian surface.

    Plaut said his team also will search for underground pools with the radar technique.
    Nederlandse versie:
    http://www.astroversum.nl/nieuws/nieuws.html?subaction=showfull&id=1173992083&archive=&start_from=&ucat=28&
      Moderator vrijdag 30 maart 2007 @ 12:45:21 #19
    8781 crew  Frutsel
    pi_47826470
    Many planets may have double suns

    The dual suns that rise and set over Luke Skywalker's homeworld in the film Star Wars may be more than just fantasy, according to data from Nasa.
    In a classic scene from the 1977 movie, the hero gazes into the distance as two yellow suns set on the horizon.

    Nasa's Spitzer Space Telescope has found that planetary systems are as common around double stars as they are around single stars, like our own Sun.

    Details of the research have been published in the Astrophysical Journal.

    the study, a team of researchers used an infrared camera on the Spitzer telescope to search for so-called dusty discs around binary, or double, stars.

    Dusty discs are made from the leftover debris of planet formation.


    "We knew the stars would be there, the question was whether there was a planet to be the place where you could stand and see these sunsets," said Karl Stapelfeldt, a scientist at Nasa's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California.

    "The inference is getting stronger now that there must be such planets based on what Spitzer has found."

    The presence of planets in dusty discs is thought likely, but is by no means certain.

    In our Solar System, asteroids collide with each other and produce showers of dust and that is, we assume, what we're seeing in these other discs - the dust produced by the collision of two bigger bodies," lead author David Trilling, from the University of Arizona, told BBC News.

    "We can infer that there are bigger bodies like asteroids. The next logical leap is that if there are processes that formed these bigger bodies like asteroids, those same processes may also have formed planets." (BBC)

    ======================================================
    Volledige artikel ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6506081.stm
    pi_47839277
    29-03-2007

    Kleurenfoto van de Joviaanse maan Io



    De eerste kleurenfoto van de New Horizons ruimtesonde is vandaag uitgebracht. Op de foto is de Joviaanse maan Io zichtbaar. Hoewel de foto minder gedetailleerd is als de vorige foto's, zijn de kleuren toch goed te herkennen. Ook is er een vulkaanuitbarsting zichtbaar op de pizzamaan.

    New Horizons maakte de foto met de Multispectral Visible Imaging Camera (MVIC) op 1 maart 2007 op een afstand van 2,3 miljoen kilometer bij Io verwijderd.

    De blauwe uitbarsting is afkomstig van de Tvashtar vulkaan en stijgt 330 kilometer boven de noordpool van Io op. Daarnaast is er iets veel interessanters zichtbaar. Op het oppervlak - onder de blauwe pluim - is iets roods zichtbaar. Dit is lava van de Tvashtar vulkaan.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47839292
    29-03-2007

    Dubbelplanetoïde Antiope bestaat voor een groot deel uit ‘niks’


    Getekende impressie van de dubbelplanetoïde Antiope.

    Waarnemingen met de Very Large Telescope en een netwerk van kleinere telescopen hebben een gedetailleerd beeld opgeleverd van de dubbele planetoïde Antiope. De tweeling blijkt te bestaan uit twee eivormige objecten van vergelijkbare grootte die uit tamelijk los puin zijn opgebouwd.

    Het bestaan van Antiope is al bekend sinds 1866, maar dat het een dubbele planetoïde is, bleek pas zeven jaar geleden. In 2003 startte een waarneemcampagne om meer te weten te komen over dit bijzondere object. Het resultaat daarvan was dat de onderlinge baanbeweging van het tweetal goed bekend werd.

    We weten nu dat ze 171 kilometer van elkaar verwijderd zijn en in 16,5 uur om elkaar draaien. Daarbij keren de beide planetoïden elkaar steeds dezelfde zijde toe, net zoals de maan dat bij de aarde doet. Dankzij deze gegevens werd het mogelijk om de onderlinge bedekkingen van de beide planetoïden te voorspellen, zoals die tussen mei en november 2005 van de aarde waarneembaar waren. In die periode zijn vele (amateur-)telescopen op aarde op Antiope gericht geweest, en daaruit konden de precieze afmetingen van de twee planetoïden worden afgeleid.

    De ene meet 93 bij 87 bij 84 kilometer, de andere 89 bij 83 bij 80 kilometer. Uit hun vorm en geringe dichtheid (slechts iets hoger dan die van vloeibaar water) volgt dat ze zeer poreus zijn: de beide planetoïden bestaan voor dertig procent uit lege ruimte. Hoe grote dubbelplanetoïden als deze zijn ontstaan, is vooralsnog een raadsel.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47839318
    quote:
    Op vrijdag 30 maart 2007 12:45 schreef Frutsel het volgende:
    Many planets may have double suns

    The dual suns that rise and set over Luke Skywalker's homeworld in the film Star Wars may be more than just fantasy, according to data from Nasa.
    In a classic scene from the 1977 movie, the hero gazes into the distance as two yellow suns set on the horizon.

    Nasa's Spitzer Space Telescope has found that planetary systems are as common around double stars as they are around single stars, like our own Sun.

    Details of the research have been published in the Astrophysical Journal.

    the study, a team of researchers used an infrared camera on the Spitzer telescope to search for so-called dusty discs around binary, or double, stars.

    Dusty discs are made from the leftover debris of planet formation.


    "We knew the stars would be there, the question was whether there was a planet to be the place where you could stand and see these sunsets," said Karl Stapelfeldt, a scientist at Nasa's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California.

    "The inference is getting stronger now that there must be such planets based on what Spitzer has found."

    The presence of planets in dusty discs is thought likely, but is by no means certain.

    In our Solar System, asteroids collide with each other and produce showers of dust and that is, we assume, what we're seeing in these other discs - the dust produced by the collision of two bigger bodies," lead author David Trilling, from the University of Arizona, told BBC News.

    "We can infer that there are bigger bodies like asteroids. The next logical leap is that if there are processes that formed these bigger bodies like asteroids, those same processes may also have formed planets." (BBC)

    ======================================================
    Volledige artikel ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6506081.stm
    29-03-2007

    Ook veel dubbelsterren kunnen planeten hebben


    Op sommige planeten zijn dubbele zonsondergangen te zien.

    Sterrenkundigen hebben met behulp van de infraroodsatelliet Spitzer vastgesteld dat in dubbelstersystemen net zo vaak stofschijven voorkomen als rond enkelvoudige sterren. Dat maakt het waarschijnlijk dat ook veel dubbelsterren planeten hebben en, omgekeerd, dat er veel planeten zijn waar twee (of zelfs meer) zonnen aan de hemel staan.

    Lange tijd is gedacht dat planeetvorming alleen mogelijk zou zijn in dubbelstersystemen waarin de beide componenten minstens duizend astronomische eenheden (150 miljard kilometer) uit elkaar stonden. Maar het onderzoek met Spitzer laat juist zien dat in zeer nauwe dubbelstersystemen méér stofschijven gevonden worden dan in wijde. In die gevallen blijken de dicht om elkaar draaiende sterren zelfs door één stofschijf omringd te zijn.

    Het minst ‘planeetvriendelijk’ zijn dubbelsterren waarbij de twee sterren drie tot vijftig astronomische eenheden van elkaar verwijderd zijn.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47853392
    30-03-2007

    Nieuwe röntgenfoto van Jupiter



    NASA's Chandra röntgenobservatorium heeft een prachtige foto gemaakt van Jupiter. Op de foto is een fenomeen op de noordpool van de gasreus zichtbaar, dat wij op aarde kennen als het noorderlicht. De foto lost misschien wel wat vragen op over het ontastbare fenomeen.

    "Jupiter heeft grotere aurora's (een andere benaming voor noorderlicht) dan onze hele planeet," vertelt Randy Gladstone van het Southwest Research Institute in San Antonio, Texas. Gladstone noemt de paarse ringen op de uitgebrachte foto "noorderlicht op steroiden". Ze zijn namelijk honderden keren energieker dan noorderlicht op aarde.

    Op aarde worden aurora's veroorzaakt door elektrisch geladen zonnedeeltjes, waardoor het fenomeen niet altijd zichtbaar is. In tegenstelling tot Jupiter, waar eigenlijk altijd wel aurora's zichtbaar zijn. "We zien ze altijd als we kijken," verklaart Gladstone.

    Dit komt voornamelijk doordat de aurora's op Jupiter niet geproduceerd worden door de elektrisch geladen deeltjes van de zon. Jupiter genereert zijn eigen noorderlicht. Een dag op Jupiter duurt slechts tien uur. Dit betekent dat de grote gasreus iedere tien uur een rondje om zijn as draait. Ook het planetaire magnetische veld wordt meegetrokken en dat zorgt ervoor dat het veld helemaal vervormd. Deze vervorming levert een krachtbron op die 10 miljoen volt produceert. Deze energie komt voornamelijk tot uiting nabij de polen en mede dankzij de maan Io, die zelf elektrisch geladen deeltjes uitstoot, zien wij het als noorderlicht.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47853393
    30-03-2007

    Inactieve jets in sterrenstelsel 3C442A oefenen weinig invloed uit



    Astronomen denken dat er enorme zwarte gaten huisvesten in de centra van de meeste (of alle) sterrenstelsels. Deze zwarte gaten, die miljoenen of zelfs miljarden keren massiever zijn dan onze zon, oefenen invloed uit op sterrenstelsels en de omgeving rondom de stelsels. Toch gebeurt dit niet overal op dezelfde manier.

    Een manier waarop een zwart gat de nabije omgeving veranderd is door het genereren van krachtige jets. Deze jets, die je kunt zien als een spuitende waterslang in de ruimte, bestaan uit hoogenergetische deeltjes en zijn goed zichtbaar in radiogolven. De jets lozen heet gas in het sterrenstelsel. Wanneer dit gebeurt zien astronomen grote holtes en krachtige schokgolven in het hete, röntgenstraling uitstotende gas.

    Wetenschappers hebben met NASA's Chandra röntgenobservatorium en de Very Large Array naar het sterrenstelsel 3C442A gekeken. Hier vindt vreemd genoeg het tegenovergestelde scenario plaats. Normaal scheurt het oranje gas het blauwe gas uit elkaar, maar in het centrum is nog een duidelijke blauwe structuur zichtbaar. Hoe kan de blauwe structuur in dit stelsel overleven?

    Wetenschappers vermoeden dat de twee jets in het sterrenstelsel dood zijn. Deze jets zijn goed zichtbaar op de foto in het blauwe gebied. Maar hoe komt het dat ze niet langer meer actief zijn?

    Dit komt waarschijnlijk omdat het sterrenstelsel op het punt staat om samen te smelten met een ander sterrenstelsel. De dynamiek tussen de twee sterrenstelsels kan ervoor hebben gezorgd dat de twee jets in het centrum niet langer meer functioneren.

    Aangezien het oranje gas niet langer meer een krachtbron heeft, neemt het hete blauwe gas de taak over in het centrum van het sterrenstelsel.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47853396
    quote:
    Op vrijdag 30 maart 2007 18:52 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

    [..]

    29-03-2007

    Ook veel dubbelsterren kunnen planeten hebben

    [afbeelding]
    Op sommige planeten zijn dubbele zonsondergangen te zien.

    Sterrenkundigen hebben met behulp van de infraroodsatelliet Spitzer vastgesteld dat in dubbelstersystemen net zo vaak stofschijven voorkomen als rond enkelvoudige sterren. Dat maakt het waarschijnlijk dat ook veel dubbelsterren planeten hebben en, omgekeerd, dat er veel planeten zijn waar twee (of zelfs meer) zonnen aan de hemel staan.

    Lange tijd is gedacht dat planeetvorming alleen mogelijk zou zijn in dubbelstersystemen waarin de beide componenten minstens duizend astronomische eenheden (150 miljard kilometer) uit elkaar stonden. Maar het onderzoek met Spitzer laat juist zien dat in zeer nauwe dubbelstersystemen méér stofschijven gevonden worden dan in wijde. In die gevallen blijken de dicht om elkaar draaiende sterren zelfs door één stofschijf omringd te zijn.

    Het minst ‘planeetvriendelijk’ zijn dubbelsterren waarbij de twee sterren drie tot vijftig astronomische eenheden van elkaar verwijderd zijn.

    (allesoversterrenkunde)
    30-03-2007

    Planeetvorming rondom dubbelsterren blijkt heel normaal te zijn



    Astronomen hebben met NASA's Spitzer ruimtetelescoop planetaire systemen bekeken rondom stellaire tweelingen, oftewel dubbelsterren. Aangezien de helft van alle sterren in het heelal deel uitmaken van een binair systeem, leek het NASA belangrijk om meer te weten te komen over exoplaneten en stofschijven rondom deze sterren.



    "Er zijn geen oorzaken bekend waarom er geen planeetvorming plaatsvindt in binaire systemen," meent David Trilling van de universiteit van Arizona in Tucson. "Er zijn waarschijnlijk ontelbaar veel planeten rondom twee of meer zonnen."

    Voorheen wisten astronomen al dat planeten zich kunnen vormen in zeer brede binaire systemen. In zulke systemen zijn de sterren meer dan 1.000 astronomische eenheden van elkaar verwijderd. Dat is 1.000 keer de afstand van de zon naar de aarde, oftewel 150 miljard kilometer. Van de 200 exoplaneten die nu ontdekt zijn, draaien er 50 rondom een lid van een breed stellair duo.

    De nieuwe studie van de Spitzer telescoop focust zich meer op binaire sterren die zich dichter bij elkaar bevinden, oftewel tussen de nul en 500 astronomische eenheden bij elkaar vandaan. Tot nu toe was er weinig bekend over wat voor effect zulke kleine onderlinge afstanden heeft op het planeetvormingsproces. Normale technieken om exoplaneten te vinden werken niet bij zulke sterren.

    Nu hebben Trilling en zijn collega's verschillende stellaire dubbelsystemen bekeken met de infrarode ogen van de Spitzer telescoop. Het team ging niet per se op zoek naar exoplaneten, maar meer naar stofschijven.

    Het team bekeek 69 binaire systemen op een afstand van 50 tot 200 lichtjaren van de aarde verwijderd. Alle sterren waren iets jonger en minder massief dan onze zon. De data van Spitzer toont aan dat 40 procent van alle systemen stofschijven huisvest. Dit betekent dat planetaire systemen net zo gewoon zijn rondom binaire systemen als rondom einzelgängers, zoals onze zon.

    De astronomen waren wel verbaasd dat stofschijven vaker voorkomen (60 procent) rondom binaire sterren die dichter om elkaar draaien. Deze stellaire duo's zijn slechts nul tot drie astronomische eenheden bij elkaar verwijderd!

    "We zijn verrast dat zulke nauwe duo's relatief meer stofschijven bevatten dan verre duo's," vertelt Trilling. "Dit betekent dat planeetformatie liever kiest voor nauwe duo's dan voor verre duo's en normale enkele sterren. Waarom? Daarvoor moeten we nog meer observaties uitvoeren."

    De data van de Spitzer telescoop laat zien dat niet alle binaire systemen even vriendelijk zijn voor planeten. Er werden maar weinig stofschijven gevonden bij stellaire duo's die drie tot 50 astronomische eenheden van elkaar zijn verwijderd. Dit impliceert dat sterren óf heel dicht óf heel ver om elkaar moeten draaien om planeetvorming een kans te geven.

    "Binaire systemen zijn voorheen altijd genegeerd," voegt Trilling nog even toe. "Ze zijn moeilijker om te bestuderen, terwijl ze waarschijnlijk de meest logische plek zijn om exoplaneten te vinden!"



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zaterdag 31 maart 2007 @ 04:55:42 #26
    6290 Dr_Crouton
    Uw advertentieruimte hier.
    pi_47853475
    Science Fiction word Science Fact!
    The Internets, I needs it..
      Moderator zondag 1 april 2007 @ 18:36:05 #27
    8781 crew  Frutsel
    pi_47899068
    NEW COMET! - COMET LOVEJOY HEADS FOR EARTH IN APRIL

    A new comet has recently been discovered, and like the brilliant Comet McNaught from earlier this year, this latest discovery belongs to an Australian: Comet Lovejoy (C/2007 E2).

    On March 15th, Terry Lovejoy of Thornlands, Queensland, Australia, discovered a 9th-magnitude comet in the southern constellation Indus the Indian. In reporting the find to the Central Bureau for Astronomical Telegrams (CBAT), in Cambridge, Massachusetts, Lovejoy described the comet as having a coma that appeared distinctly green in color, with a slight extension to the southwest.

    Remarkably, Lovejoy made the discovery not with a telescope but using an off-the-shelf digital camera! In fact, it appears to be the very first case of the discovery of a comet discovered in this manner.

    Lovejoy was using a Canon 350D with a zoom lens set to 200-mm focal length at f/2.8. Lovejoy spotted the object near the frame edge in 16 exposures of 90 seconds each. The images were obtained during a comet-hunting survey that Lovejoy has been conducting for more than two years.

    The first independent confirmation was obtained by John Drummond (Possum Observatory, Gisborne, New Zealand) on March 16. He used a 41-cm reflector and visually estimated the magnitude as 9.5—about 15 times dimmer than the faintest sky objects that can be seen without optical aid. Drummond estimated the coma diameter as 2.6 arc minutes (roughly equal to about 1/12 that of the apparent width of the Moon).

    The green comet is too dim to see with the naked eye, but it’s a nice target for backyard telescopes. The first official orbit was calculated by Brian G. Marsden of the CBAT on March 19. He took 36 precise positions spanning a three day interval and determined the comet's perihelion date (when it will sweep closest to the Sun—a distance of 101.3 million mi/163 million km.) as March 27. The comet's distinctive greenish hue seems to suggest that it is rich in cyanogens and diatomic carbon.

    Unlike Comet McNaught, which took a southerly route after passing the Sun, Comet Lovejoy will be progressing north during April and will soon become favorably placed for observation for observers in the Northern Hemisphere. Also unlike Comet McNaught, Comet Lovejoy will (unfortunately) not become a naked-eye object; it probably will get no brighter than magnitude +7.5. That's still about two and a half times fainter than the faintest naked-eye star. But it still should continue to be an interesting object to follow with binoculars and small telescopes as it moves north during April.

    For most northern observers, it will not be until the second week of April that Comet Lovejoy will emerge from out of the dawn twilight and be positioned low in the southeast sky.

    It will be located between the constellations of Capricornus the Sea Goat and Sagittarius the Archer [sky map]. During April 20-25, the comet will appear to cross the Milky Way while passing through the southern half of Aquila the Eagle. This is also about the time when it will be passing closest to Earth (41 million mi/66 million km, Apr. 24-26) and should appear at its brightest. Toward month's end, it will glide between Lyra the Lyre and Hercules, and appearing to pass almost directly overhead at around 3 a.m. local daylight time.

    On Comets ml—an Internet forum dedicated to the discussion of comets, Terry Lovejoy posted his thoughts after he made his discovery: "After a very intense search effort in 2006 without success, I had wound back my efforts in 2007 (partly because of fatigue!). March 15 was only the second time this year I had done any searches in the morning sky. All told I estimate I have examined about 1000 image fields since late 2004, which would equate to about 1000 hours. 2007 has been a good year with two lifetime astronomy goals finally achieved. The first goal was to see a daylight comet (McNaught) and the second to discover a comet."

    "Mission accomplished!" (space.com)
    pi_47906334
    quote:
    Op zondag 1 april 2007 18:36 schreef Frutsel het volgende:
    NEW COMET! - COMET LOVEJOY HEADS FOR EARTH IN APRIL

    A new comet has recently been discovered, and like the brilliant Comet McNaught from earlier this year, this latest discovery belongs to an Australian: Comet Lovejoy (C/2007 E2).

    On March 15th, Terry Lovejoy of Thornlands, Queensland, Australia, discovered a 9th-magnitude comet in the southern constellation Indus the Indian. In reporting the find to the Central Bureau for Astronomical Telegrams (CBAT), in Cambridge, Massachusetts, Lovejoy described the comet as having a coma that appeared distinctly green in color, with a slight extension to the southwest.

    Remarkably, Lovejoy made the discovery not with a telescope but using an off-the-shelf digital camera! In fact, it appears to be the very first case of the discovery of a comet discovered in this manner.

    Lovejoy was using a Canon 350D with a zoom lens set to 200-mm focal length at f/2.8. Lovejoy spotted the object near the frame edge in 16 exposures of 90 seconds each. The images were obtained during a comet-hunting survey that Lovejoy has been conducting for more than two years.

    The first independent confirmation was obtained by John Drummond (Possum Observatory, Gisborne, New Zealand) on March 16. He used a 41-cm reflector and visually estimated the magnitude as 9.5—about 15 times dimmer than the faintest sky objects that can be seen without optical aid. Drummond estimated the coma diameter as 2.6 arc minutes (roughly equal to about 1/12 that of the apparent width of the Moon).

    The green comet is too dim to see with the naked eye, but it’s a nice target for backyard telescopes. The first official orbit was calculated by Brian G. Marsden of the CBAT on March 19. He took 36 precise positions spanning a three day interval and determined the comet's perihelion date (when it will sweep closest to the Sun—a distance of 101.3 million mi/163 million km.) as March 27. The comet's distinctive greenish hue seems to suggest that it is rich in cyanogens and diatomic carbon.

    Unlike Comet McNaught, which took a southerly route after passing the Sun, Comet Lovejoy will be progressing north during April and will soon become favorably placed for observation for observers in the Northern Hemisphere. Also unlike Comet McNaught, Comet Lovejoy will (unfortunately) not become a naked-eye object; it probably will get no brighter than magnitude +7.5. That's still about two and a half times fainter than the faintest naked-eye star. But it still should continue to be an interesting object to follow with binoculars and small telescopes as it moves north during April.

    For most northern observers, it will not be until the second week of April that Comet Lovejoy will emerge from out of the dawn twilight and be positioned low in the southeast sky.

    It will be located between the constellations of Capricornus the Sea Goat and Sagittarius the Archer [sky map]. During April 20-25, the comet will appear to cross the Milky Way while passing through the southern half of Aquila the Eagle. This is also about the time when it will be passing closest to Earth (41 million mi/66 million km, Apr. 24-26) and should appear at its brightest. Toward month's end, it will glide between Lyra the Lyre and Hercules, and appearing to pass almost directly overhead at around 3 a.m. local daylight time.

    On Comets ml—an Internet forum dedicated to the discussion of comets, Terry Lovejoy posted his thoughts after he made his discovery: "After a very intense search effort in 2006 without success, I had wound back my efforts in 2007 (partly because of fatigue!). March 15 was only the second time this year I had done any searches in the morning sky. All told I estimate I have examined about 1000 image fields since late 2004, which would equate to about 1000 hours. 2007 has been a good year with two lifetime astronomy goals finally achieved. The first goal was to see a daylight comet (McNaught) and the second to discover a comet."

    "Mission accomplished!" (space.com)
    Vertaling: http://www.astroversum.nl(...)euws.3103200701.html

    1 april: Meteoriet treft ISS frontaal
    pi_47928955
    Alle hemellichamen uit ons zonnestelsel: http://kokogiak.com/solarsystembodieslargerthan200miles.html
    Al was ik jullie dan zou ik deze link eens aanklikken.
    Via: http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/33958878/
      maandag 2 april 2007 @ 17:28:16 #30
    42829 Mister1977
    Furred, not shaven
    pi_47931556
    quote:
    Op maandag 2 april 2007 16:16 schreef buachaille het volgende:
    Alle hemellichamen uit ons zonnestelsel: http://kokogiak.com/solarsystembodieslargerthan200miles.html
    Al was ik jullie dan zou ik deze link eens aanklikken.
    Via: http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/33958878/
    Mooie afbeelding! Ook leuk idee voor een poster zodat je een beter overzicht hebt.
    "If nothing else works, a total pig-headed unwillingness to look facts in the face will see us through" General Melchett
    Klik hier voor uw dagelijkse portie vitaminen.
      Moderator woensdag 4 april 2007 @ 08:35:16 #31
    8781 crew  Frutsel
    pi_47993345
    NASA's Hubble Space Telescope heeft een indrukwekkende foto van het balkspiraalstelsel NGC 1672 geproduceerd. op de foto zijn stervormingsgebieden en donkere stofbanden met interstellair stof zichtbaar. NGC 1672 bevindt zich op een afstand van 60 miljoen lichtjaar bij ons vandaan in het sterrenbeeld Zuiderkruis.

    Op de foto's zijn de stofarmen duidelijk zichtbaar. Ook bevinden zich er clusters van hete jonge blauwe sterren. De sterrenstelsels achter NGC 1672 wekken de illusie dat ze opgenomen zijn in het voorgrondstelsel, terwijl ze veel verder bij het stelsel vandaan liggen.

    De onderstaande compositiefoto werd in augustus 2005 met de Advanced Camera for Surveys gemaakt. Klik op de foto voor een vergroting. (Astrostart)

    pi_47994897
    03-04-2007

    Twee Joviaanse manen op één foto

    NASA heeft opnieuw een prachtige foto uitgebracht van de twee Joviaanse manen Europa en Io. De New Horizons ruimtesonde kon het tweetal samen op de gevoelige schijf vastleggen en dat resulteert nu in een mooie samenstand.

    De foto werd op 2 maart 2007 gemaakt met de Multrispecral Visual Imaging Camera (MVIC). Twee dagen eerder passeerde de New Horizons ruimtesonde de planeet Jupiter.

    Linksboven is natuurlijk Io zichtbaar. Deze maan is te herkennen aan de blauwe pluim van een vulkaanuitbarsting. De afstand tot Io bedraagt 4,6 miljoen kilometer. Europa bevindt zich dichterbij de ruimtesonde, namelijk op een afstand van 3,8 miljoen kilometer. Ondanks dat de manen dicht bij elkaar lijken te staan, zit er nog 790.000 kilometer lege ruimte tussen het tweetal.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_47994927
    03-04-2007

    Venus Express licht tipje van wolkensluier op


    Wolken boven het zuidelijk halfrond van Venus, gefotografeerd door het VIRTIS-instrument aan boord van Venus Express.

    Waarnemingen van de Europese planeetverkenner Venus Express bieden onderzoekers langzaam maar zeker wat meer inzicht in de dynamica van de Venuswolken. Het wolkendek van de buurplaneet van de aarde vertoont een zogeheten superrotatie: de wolken draaien eens in de vier dagen rond de planeet.
    Aan de polen komen gigantische dubbele 'draaikolken' voor.

    De instrumenten van Venus Express kunnen de woleknstructuur met behulp van infrarood- en ultraviolet-detectoren op verschillende hoogten in kaart brengen. Ook zijn er zowel aan de dagzijde als aan de nachtzijde van Venus metingen mogelijk.

    Venus Express heeft nu ontdekt dat het wolkendek in de evenaargebieden erg tubulent en oregelmatig van structuur is. Aan de dagzijde kan dat mogelijk verklaard worden door de wisselwerking tussen de superrotatie en de convectie als gevolg van de zonnestraling. Aan de nachtzijde is die equatoriale turbulentie echter minder makkelijk te verklaren. Mogelijk is er ook een verband met de oppervlaktetopografie.

    Venus Express werd op 9 november 2005 gelanceerd en kwam op 11 april 2006 in een baan om de gesluierde planeet aan.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48066556
    05-04-2007

    Exoplaneet rond jonge ster gevonden



    Wetenschappers hebben een exoplaneet ontdekt bij de jonge ster HD 70573. De ster is een G-type dwergster op een afstand van 150 lichtjaar bij ons vandaan. De ster heeft een leeftijd van slechts 20 tot 300 miljoen jaar en daardoor bevindt de planetaire begeleider zich waarschijnlijk ook nog in de peuterfase.

    De exoplaneet werd gevonden met het FEROS instrument van de 2,2 meter ESO telescoop in La Silla. De planetaire begeleider doet 3,3 dagen over een rondje om de moederster en is zes keer zo massief als Jupiter. Hierdoor kunnen we spreken van een zogenaamde hete Jupiter.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48066580
    04-04-2007

    Magnetar-explosie gevolg van 'sterbeving'


    Illustratie van een magnetar.

    De explosie van een magnetar in september 2006 is waarschijnlijk het gevolg van een sterbeving. Dat schrijven onderzoekers van het California Institute of Technology (Caltech) deze week in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society .

    Magnetars zijn extreem compacte en snel roterende neutronensterren met een onvoorstelbaar sterk magnetisch veld. De Westerlund 1-magnetar (officieel CXOU J164710.2-455216 geheten) werd in 2005 ontdekt door Michael Muno van Caltech en is uitgebreid bestudeerd door de Europese röntgensatelliet XMM-Newton en de Amerikaanse satelliet Swift.

    Hij staat op 15.000 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Ara, dat alleen vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is. Hij draait elke tien seconden één keer om zijn as, waarbij een bundel van straling over de aarde zwiept.

    In september 2006 werd de magnetar plotseling honderd keer zo helder, produceerde hij extra bundels van energierijke deeltjes en straling, en nam de rotatieperiode af met ongeveer een duizendste seconde. Volgens de onderzoekers is dit alles te verklaren door aan te nemen dat er spanningen in de korst van de neutronenster zijn opgetreden als gevolg van het 'ogpewonden' raken van magnetische veldlijnen. Dat leidde uiteindelijk tot een sterbeving, waarbij zeer veel energie vrijkwam.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48066602
    04-04-2007

    Ster explodeert twee keer


    Supernova 2006jc in het verre sterrenstelsel UGC 4904.

    Sterrenkundigen hebben een ster ontdekt die binnen twee jaar tijd twee keer explodeerde. Het gaat om een zware ster in het sterrenstelsel UGC 4904, op 77 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Lynx.

    Op 20 oktober 2004 werd in dat stelsel een 'nieuwe ster' ontdekt door de Japanse amateurastronoom Koichi Itagaki. Aanvankelijk werd aangenomen dat het om een supernova ging - een uitbarsting waarbij een zware ster gewoonlijk compleet uit elkaar spat. Later bleek dat er gewoon sprake was van een zeer energierijke uitbarsting op de ster, zoals ze wel vaker voorkomen op LBV-sterren ( luminous blue variables ).

    Maar iets minder dan twee jaar later, op 11 oktober 2006, onderging de ster een tweede explosie. Dit keer was er wel degelijk sprake van een echte supernova (SN 2006jc geheten). De weggeblazen materie van de supernova ramde binnen een paar uur de eerder uitgestoten gasschil, waarbij veel röntgenstraling werd geproduceerd. Als gevolg daarvan nam SN 2006jc drie maanden lang in röntgenhelderheid toe - iets wat nog nooit eerder is vertoond.

    De ontdekking van de dubbele uitbarsting werpt een nieuw licht op de allerlaatste levensfasen van zware sterren.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48204953
    Hét nieuws van de dag: Water Found in Extrasolar Planet's Atmosphere http://www.space.com/scienceastronomy/070410_water_exoplanet.html Dat er water zou zijn is niet zo verbazingwekkend lijkt me, wel dat men in staat is om dat te detecteren.
    pi_48210085
    quote:
    Op vrijdag 6 april 2007 01:27 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    04-04-2007

    ....

    Hij staat op 15.000 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Ara, dat alleen vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is. Hij draait elke tien seconden één keer om zijn as, waarbij een bundel van straling over de aarde zwiept.

    In september 2006 werd de magnetar plotseling honderd keer zo helder, produceerde hij extra bundels van energierijke deeltjes en straling, en nam de rotatieperiode af met ongeveer een duizendste seconde. Volgens de onderzoekers is dit alles te verklaren door aan te nemen dat er spanningen in de korst van de neutronenster zijn opgetreden als gevolg van het 'ogpewonden' raken van magnetische veldlijnen. Dat leidde uiteindelijk tot een sterbeving, waarbij zeer veel energie vrijkwam.

    (allesoversterrenkunde)
    Da's niet eens zo gek snel, 1 rondje per 10 seconden. Heb een half jaar terug een presentatie moeten houden over verschillende modellen voor neutronensterren, was erg interessant om te doen Impulsmomentbehoud zorgt voor de snelle rotatie ( ruwweg is m*v*r behouden, en als m niet al te veel afneemt en r fiks afneemt, dan neemt v flink toe ), en fluxbehoud ( ruwweg het magneetveld maal het oppervlak ) voor het gigantische veld; het oppervlak is immers evenredig met r2, en als r een factor 10 afneemt en de massaverdeling niet al te veel verandert, dan neemt B dus met een factor 100 toe.

    Zo krijg je dus een snel roterende magnetisch geladen bol, wat een gigantisch elektrisch veld genereert ( vergelijk een roterende schijf in een magnetisch veld ) In bepaalde gebieden bij de polen kunnen deeltjes buiten de gesloten magneetveldlijnen komen, en hierdoor krijg je een " beam" van geladen deeltjes.

    Er worden deeltjes gemeten die gigantische energieen hebben, en dit soort mechanismes zouden daar verantwoordelijk voor kunnen zijn.
    -
      Moderator vrijdag 13 april 2007 @ 08:20:39 #39
    8781 crew  Frutsel
    pi_48280804
    Het fotograferen van aardse planeten is stap dichterbij gekomen

    dat een telescoop die wordt uitgerust met speciale maskers en spiegels in staat moet zijn een foto te maken van een aardse exoplaneet. We hebben het hier dus niet over allerlei indirecte methodes, maar over echte foto's van een tweeling-aarde bij een verre zon.

    Het fotograferen van een exoplaneet is een lastige taak, aangezien diens relatief zwakke schijnsel compleet overstraald wordt door het krachtige licht van de veel grotere moederster. Je kunt het vergelijken met het fotograferen van een vuurvliegje die vlak naast een vuurtoren vliegt.

    Nu hebben wetenschappers van de NASA aangetoond dat je met een relatief simpel instrument om het licht van de sterren te blokkeren (een coronagraaf), in combinatie met speciale spiegels, een planeet kunt fotograferen die 10 miljard maal lichtzwakker is dan de moederster. De technologie is niet alleen relatief simpel en goedkoop, het is ook met de huidige stand der techniek prima uit te voeren.

    Het systeem staat bekend als het High Contrast Imaging Testbed en is getest in een laboratorium, waarin met met behulp van lasers lichtpunten van verschillende intensiteit heeft geproduceerd. Met het systeem worden twee problemen opgelost die de grootste hindernissen vormen bij het fotograferen van exoplaneten: diffractie en verstrooiing.

    Diffractie komt voor als het licht van een ster wordt opgevangen aan de rand van de primaire spiegel van een telescoop. Het licht wordt zo lichtelijk verstoord, waardoor er een patroon van ringen of stralen rondom het lichtgevende object ontstaat. Hierdoor wordt het licht van alle planeten die eventueel in het beeldveld aanwezig zijn, volkomen verstoord. Het is dan niet meer mogelijk om ze waar te nemen.

    Als oplossing heeft men een systeem van maskers ontwikkeld. Het eerste masker blokkeert direct het licht van de ster, terwijl een tweede spiegel de gediffracteerde ringen en stralen wegpoetst. Hierdoor kun je foto's ontwikkelen die dusdanig donker zijn, dat het licht van exoplaneten duidelijk zichtbaar is. Met de magische maskers wordt in één klap zowel het licht van de ster als het probleem van diffractie effectief aangepakt.

    Er is echter nog een aanvullend probleem die roet in het eten kan gooien. Geen enkele telescoopspiegel is namelijk geheel vlak, hoe hard men dat ook probeert te bereiken. Hierdoor kunnen er vlekjes ontstaan: zwakke kopieën van de ster, die dusdanig verschoven zijn dat eventuele exoplaneten onzichtbaar worden. Dit effect wordt verstrooiing genoemd en is een veel voorkomend probleem in de sterrenkunde.

    Nu is het zo dat dergelijke imperfecties van de spiegel teniet gedaan kunnen worden door achter de primaire spiegel en tweede spiegel te plaatsen. Deze spiegel heeft precies dezelfde imperfecties, maar dan precies omgekeerd. Hierdoor worden de imperfecties weggefilterd, ongeveer zoals men in het verleden bij de Hubble Space Telescope heeft gedaan.

    Helaas is het echter zo dat bij iedere ster die wordt waargenomen, het licht onder een net iets andere hoek binnenvalt. Hierdoor wordt het effect van de tweede spiegel weer teniet gedaan. De oplossing is gekomen in de vorm van een kleine, beweegbare spiegel ter grootte van een munt.

    Deze spiegel bestaat uit modificeerbaar glas, dat door middel van computergestuurde instrumenten steeds licht vervormd kan worden. Hierdoor is het mogelijk om iedere imperfectie in de apparatuur weg te filteren. In de toekomst zal de techniek ongetwijfeld verder ontwikkeld en geperfectioneerd worden.

    Als NASA in de toekomst zal besluiten om de Terrestrial Planet Finder toch doorgang te verlenen, dan zal deze techniek er direct toegepast kunnen worden. Helaas is de ambitieuze planeetvinder van de NASA voorlopig in de koelkast gezet, maar de wetenschap is van mening dat een dergelijk project niet op de plank kan blijven liggen. In de toekomst zal daarom zeker een TPF-achtig project gelanceerd gaan worden (met of zonder de NASA) – met de nieuwe technologie ongetwijfeld aan boord. (Astrostart)
      zaterdag 14 april 2007 @ 21:59:59 #40
    52513 whosvegas
    The Trickster
    pi_48333976
    tvp
    Are you nuts??
      zaterdag 14 april 2007 @ 22:01:38 #41
    52513 whosvegas
    The Trickster
    pi_48334030
    Kan Stars ook opgenomen in het lijstje van programma's?
    http://home.planet.nl/~romme102/
    Are you nuts??
    pi_48339551
    quote:
    Op woensdag 11 april 2007 11:48 schreef Haushofer het volgende:

    [..]

    Da's niet eens zo gek snel, 1 rondje per 10 seconden. Heb een half jaar terug een presentatie moeten houden over verschillende modellen voor neutronensterren, was erg interessant om te doen Impulsmomentbehoud zorgt voor de snelle rotatie ( ruwweg is m*v*r behouden, en als m niet al te veel afneemt en r fiks afneemt, dan neemt v flink toe ), en fluxbehoud ( ruwweg het magneetveld maal het oppervlak ) voor het gigantische veld; het oppervlak is immers evenredig met r2, en als r een factor 10 afneemt en de massaverdeling niet al te veel verandert, dan neemt B dus met een factor 100 toe.

    Zo krijg je dus een snel roterende magnetisch geladen bol, wat een gigantisch elektrisch veld genereert ( vergelijk een roterende schijf in een magnetisch veld ) In bepaalde gebieden bij de polen kunnen deeltjes buiten de gesloten magneetveldlijnen komen, en hierdoor krijg je een " beam" van geladen deeltjes.

    Er worden deeltjes gemeten die gigantische energieen hebben, en dit soort mechanismes zouden daar verantwoordelijk voor kunnen zijn.
    Thanks for the info beste Haushofer
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48339567
    14-04-2007

    Spirit filmt enkele stofduivels



    In de maanden februari en maart is de Mars Exploration Rover Spirit er in geslaagd om twee Martiaanse stofduivels te filmen. Dit zijn een soort mini-tornado's van stof op Mars. Het resultaat leert wetenschappers meer over het gedrag van dit natuurfenomeen.

    Het eerste filmpje werd op 26 februari 2007 gemaakt. Het is waarschijnlijk één van de best zichtbare stofduivel in de afgelopen drie jaar. Daaronder zie je nog een filmpje dat op 28 maart 2007 is gemaakt, maar daarop is de stofduivel minder goed zichtbaar.



    voor grotere foto's en filmpjes van de stofduivels.

    Gerelateerde nieuwsberichten
    23.04.2005: Weer twee stofstormen op Mars
    23.08.2005: Spirit neemt 5 dust devils in één keer waar

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48339579
    14-04-2007

    Gezicht van Mars opnieuw in beeld



    Een camera aan boord van de Mars Reconnaissance Orbiter heeft een foto gemaakt van het gezicht van Mars. Deze heuvel bevindt zich in een gebied dat Cydonia heet. In de jaren '70 wemelde het van geruchten dat Cydonia vroeger de thuisbasis was van een Martiaanse kolonie, doordat er ook piramides zijn waargenomen. De wetenschappers denken echter dat het allemaal lariekoek is.



    De eerste foto van het gezicht van Mars werd op 25 juli 1976 gemaakt met de Amerikaanse Viking I ruimtesonde (zie foto rechts). Enkele dagen later verklaarde NASA dat de formatie verdacht veel leek op een menselijk hoofd. Wetenschappers bij NASA waren echter van mening dat de 'illusie' te maken had met de stand van de zon.

    Pas in 1998 kwam er duidelijkheid over deze kwestie. NASA's Mars Global Surveyor maakte nogmaals een foto van het gezicht van Mars en het gezicht was verdwenen. Alleen de ogen waren nog redelijk herkenbaar, maar voor de rest leek het nu totaal niet meer op een mensengezicht.

    Het gezicht van Mars is altijd een spannend object geweest, mede door de vele mythes die erover worden verteld. Op de onderstaande foto, gemaakt door de HiRISE-camera, zien we het 'gezicht', dat nauwelijks meer te herkennen is.

    De foto werd op 5 april 2007 gemaakt en heeft een resolutie van 30 centimeter per pixel. Details met een doorsnee van een meter zijn dus zichtbaar.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48339592
    14-04-2007

    Deep Impact krijgt tweede leven



    De Deep Impact ruimtesonde heeft in juli 2005 een kamikaze-sonde losgelaten, die vervolgens een krater op het oppervlak van de komeet Tempel 1 heeft geslagen. Het vrijgekomen materiaal heeft een schat aan wetenschappelijke informatie opgeleverd. Het moederschip is echter intact gebleven en is nog in prima staat. De vraag is: wat gaat men er nu mee doen?

    Het Deep Impact wetenschapsteam heeft nu een voorstel ingediend, waarin men suggesties geeft voor de toekomst van de voormalige komeetverkenner. De voorgestelde verlengde missie staat bekend als EPOXI en heeft van de NASA een half miljoen dollar aan subsidie meegekregen, waarmee men onderzoek kan doen naar de haalbaarheid, benodigdheden en uiteindelijke kosten van EPOXI.



    De inhoud van de verlengde missie wordt duidelijk als je het acronym EPOXI voluit schrijft: Extrasolar Planet Observation and Deep Impact Extended Investigation, hetgeen zich letterlijk naar het Nederfrankisch laat vertalen als Exoplanetaire Observatie en Deep Impact Aanvullende Onderzoeken. Als het voorstel wordt goedgekeurd zal de eerste nieuwe opdracht van Deep Impact het bestuderen van de komeet Boethin worden.

    Hiertoe moet de sonde de zwaartekracht van de aarde gebruiken om zich richting de ijsklomp te slingeren. Dit zal gebeuren als Deep Impact op 31 december 2007 de aarde zal passeren. Het behoeft geen uitleg dat Deep Impact maar één kans zal krijgen om deze menoeuvre goed uit te voeren. Als de sonde slechts een fractie verkeerd zit, zal de oeroude komeet Boethin rustig zijn omloopbaan vervolgen, zonder gestoord te worden door nieuwerwetse menselijke fratsen. Dat is mooi voor Boethin, maar heel wat minder voor de aardse wetenschappers.



    Nu is de reis naar Boethin behoorlijk lang, dus het zou zonde zijn om Deep Impact al die tijd geld te laten verspillen zonder dat je iets met zijn vrije tijd doet. De opdracht die het wetenschapsteam in het voorstel heeft opgenomen is een opmerkelijke: men wil de camera's van de sonde gebruiken om exoplaneten te ontdekken!

    Zoals je misschien wel weet wordt het bestaan van een exoplaneet meestal indirect afgeleid, aan de hand van de zwaartekrachtinvloed die de planeet uitoefend op diens moederster. Het rechtstreeks waarnemen van een exoplaneet is lastig, aangezien het licht van de moederster de omgeving van de planeet volkomen overstraald. Nu zijn er bepaalde omstandigheden waarbij je wat meer over de planeet te weten kan komen.

    Als de hoek die de omloopbaan van de exoplaneet ten opzichte van zowel de moederster als de aarde precies goed is, zal de planeet van tijd tot tijd voor de moederster langstrekken, waarbij de ster tijdelijk bedekt wordt en in lichtintensiteit afneemt. Dit is vergelijkbaar met de Venus-overgangen die wij van tijd tot tijd meemaken. Met deze methode kun je o.a. onderzoek doen naar de atmosferen van exoplaneten.

    Ruimtemissies als COROT en de (toekomstige) Kepler zoeken ook via de transit method naar exoplaneten en ongetwijfeld met veel meer precisie. Dat wil niet zeggen dat Deep Impact geen bijdrage kan leveren: als het ruimtevaartuig dan toch werkloos rondzwerft (althans, totdat zijn bestemming is bereikt), dan kun je hem net zo goed laten proberen om als een soort mini-COROT te fungeren en enkele planeten te ontdekken.



    Deep Impact zal een drietal sterren observeren, waarbij eerder al planeten via de overgangsmethode ontdekt zijn. De bekende planeten die rond deze sterren draaien zijn allen gasreuzen in dichte omloopbanen, zogenaamde Hete Jupiters. Het is echter waarschijnlijk dat deze planeten lid zullen zijn van planetenstelsels in plaats van eenzaam rondom de moedersterren te draaien.

    Het is dan goed mogelijk dat één van deze aanvullende planeten óók voor de moederster langstrekt. In dat geval zal Deep Impact ze op heterdaad betrappen. Zelfs als er geen aanvullende planeetovergangen gedetecteerd worden, kan Deep Impact het bestaan van aanvullende exoplaneten toch (indirect) aantonen.

    De zwaartekracht van de “onzichtbare” planeten zal namelijk een meetbare invloed uitoefenen op de omloopbanen van de exoplaneten die al bekend zijn rondom de drie sterren. Dit is mogelijk doordat Deep Impact zeen van tijd heeft om de drie sterren te observeren, waardoor nauwkeurige metingen van de omloopbanen én van de timing van de sterbedekkingen van de planeten mogelijk zijn.

    De planeetontdekkende fase van Deep Impact zal eindigen in mei 2008, aangezien komeet Boethin dan binnen bereik komt. De feitelijk ontmoeting met de komeet zal in december 2008 plaatsvinden, waarbij Deep Impact de kosmische sneeuwbal tot een afstand van minder dan 700 km zal naderen. Vanwege de hoge snelheid van de sonde (10 km/s) zullen er slechts zes uren van observeren mogelijk zijn, voordat Boethin weer buiten het blikveld verdwijnt.



    De inslag van de Deep Impact kamikazesonde heeft laten zien dat Tempel 1 heel anders was dan dat men verwacht had. Zo is men gaan vermoeden dat de komeetkern van Tempel 1 uit verschillende delen bestaat, die door de zwaartekracht aan elkaar zijn gaan plakken. De samenstelling van de komeet is dus weinig vast en behoorlijk poreus. Daarnaast kennen alle kometen het verschijnsel dat ze gaan uitgassen zodra ze de zon naderen. Tempel 1 doet dat ook, maar op een ongewone manier.

    Deep Impact toonde aan dat water, zoals verwacht, uit de gehele komeet tevoorschijn komt (als damp uiteraard), maar kooldioxide bleek alleen op enkele plaatsen door het oppervlak van de komeet heen te breken.

    Tot slot zijn op Tempel 1 kenmerken zichtbaar die aan inslagkraters doen denken. De zwaartekracht van de komeet is echter dusdanig laag, dat iedere inslag die een dergelijke krater kan veroorzaken de komeet verpulverd had moeten hebben. Het is nu aan Deep Impact om aan de hand van de komeet Boethin vast te stellen of de merkwaardige eigenschappen van Tempel 1 nu de regel of de uitzondering zijn.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48339614
    12-04-2007

    Planten op verre werelden kunnen rood of zwart zijn



    De vegetatie op andere planeten zou wel eens van een heel andere kleur dan groen kunnen zijn. Astrobiologen beweren dat planeten die rondom sterren die draaien die helderder zijn dan de zon, planten kunnen herbergen die geel of oranje zijn, terwijl planeten die rondom sterren draaien die zwakker zijn dan de zon een zwarte plantenwereld kennen.

    De kleur van de vegetatie is van belang voor astrobiologen, aangezien de kleur van de plantenwereld in het spectrum van de planeet tot uiting komt. Het is mogelijk om aan de hand van het spectrum van een planeet vast te stellen of er leven aanwezig is. Zo kan aan de hand van het spectrum van de aarde vastgesteld worden dat de kleur 'groen' nogal prominent aanwezig is. Dat is dan een aanwijzing voor het bestaan van plantaardig leven.

    Planten zijn voor hun voortbestaan geheel afhankelijk van zonlicht. Zij doen namelijk aan een proces dat fotosynthese genoemd wordt: het omzetten van zonlicht naar energie en suikers. Om dat te doen wordt de energie van het zonlicht omgezet in een vorm die de plant kan gebruiken.



    Zonlicht bestaat (zoals je misschien wel weet) uit meerdere golflengten of “kleuren”. Als je het licht door een prisma laat schijnen kun je het gehele spectrum mooi zichtbaar maken. Een regenboog is ook een mooi voorbeeld van zonlicht wat gebroken wordt, waardoor de verschillende kleuren naast elkaar zichtbaar worden. Nu is het zo dat planten voor de fotosynthese slechts enkele kleuren gebruiken: alleen de golflengten die wij “rood” en “blauw” noemen worden door een plant geabsorbeerd en gebruikt. De overige golflengten worden dan (ongebruikt) teruggekaatst. Zonlicht waarvan de kleuren rood en blauw zijn weggefilterd lijkt dan een groene kleur te hebben.

    Nu is het zo dat de planten op aarde hun fotosynthese geheel hebben ingesteld op het licht van de zon. Als er plantaardig leven op een exoplaneet bestaat, zal ook dat zijn ingesteld op het licht van de moederster. Die moederster kan echter een ander lichtspectrum hebben dan de zon. Zo kan de ster helderder zijn, of zwakker. Het plantenleven zal zich daarop instellen door andere golflengten van licht te gebruiken, om zo de maximale hoeveelheid energie te benutten.

    Laten we als voorbeeld eens kijken naar een hypothetische planeet die rondom een ster draait die helderder is dan onze zon. Heldere sterren stralen meer blauw en ultraviolet licht uit dan de zon. Als er een levende planeet omheen draait, zal deze planeet een extra dikke ozonlaag hebben om het leven te beschermen tegen de krachtiger ultraviolette straling. Een dergelijke ozonlaag zal als bijwerking hebben dat blauw licht extra goed wordt doorgegeven. Hier zal het leven op reageren door een vorm van fotosynthese te ontwikkelen die vooral blauw licht zal absorberen. Hierdoor zal vooral oranje, geel en rood licht teruggekaatst worden. Deze planeet zal dus altijd in herfstachtige kleuren gehuld zijn.



    In een tweede voorbeeld beschouwen we een planeet die rondom een zwakke, rode dwerg draait. Rode dwergen hebben een massa van slechts 8% tot 50% die van de zon, en maken 85% van alle sterren in de Melkweg uit. Deze sterren zijn het helderst in (onzichtbaar) infrarood licht en stralen nauwelijks blauw licht uit. Dat heeft als opmerkelijk gevolg dat de planten op een eventuele levende planeet een vorm van fotosynthese ontwikkelen die vooral op infrarood gericht is!

    Aangezien sterren die vooral in infrarood schijnen bijzonder lichtzwak zijn, is het licht dat door de vegegatie op een dergelijke exoplaneet weerkaatst wordt te zwak om door het menselijk oog te worden waargenomen. Voor ons zullen de planten gewoon zwart lijken. Een wandeling door een park zal op deze planeet eerder een deprimerende dan een verfrissende ervaring zijn.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48406638
    16-04-2007

    Ringenstelsel Uranus al in 18de eeuw ontdekt?


    Is de (helderste) ring van Uranus al twee eeuwen bekend?

    In de diverse handboeken staat te lezen dat het bestaan van het ringenstelsel van Uranus in 1977 tijdens een sterbedekking is ontdekt. Maar volgens de Brit Stuart Eves was eigenlijk sprake van een her-ontdekking. Volgens hem is het ringenstelsel al tweehonderd jaar geleden waargenomen door de ontdekker van Uranus, William Herschel.

    Herschel publiceerde in 1797 een artikel waarin hij een ring rond de planeet beschreef, maar niemand kon zijn waarnemingen bevestigen. Ook na 1977 ging men er eigenlijk van uit dat Uranus’ ring te zwak was voor Herschels telescopen. Maar volgens Eves kloppen teveel details van Herschels waarnemingen om op toeval te berusten: zowel de afmetingen als de oriëntatie ten opzichte van de planeet kloppen. Bovendien beschreef Herschel nauwkeurig hoe het uiterlijk van de ring in de loop van de jaren veranderde en gaf hij een goede indicatie van de (rode) kleur.

    Volgens Eves is het denkbaar dat de hoofdring van Uranus een paar eeuw geleden aanzienlijk helderder was dan nu. Dat zou komen doordat de ringdeeltjes zich in de loop van de jaren verspreiden en donkerder worden, zoals recentelijk ook bij de ringen van Saturnus is waargenomen.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48406653
    16-04-2007

    Vormt het aardmagnetische veld een gevaar voor maanreizigers


    Worden astronauten op de maan door stof bedreigd?

    Tijdens elke omloop bevindt de maan zich vier dagen lang in een uitloper van het magnetische veld aan de schaduwkant van de aarde. Daarbij krijgen delen van het maanoppervlak een statische lading. De sterkte van deze lading varieert met kleine, regelmatige veranderingen in de maanbaan.

    Op dit moment is de lading gering (net als tijdens de Apollo-landingen!), maar modelberekeningen van Britse astronomen laten zien dat deze na 2012 weer toeneemt. Dat zou kunnen betekenen dat de diverse plannen om rond 2020 weer astronauten op de maan af te leveren met een extra risico te maken krijgen.

    De statische elektriciteit kan elektrische ontladingen veroorzaken die gevoelige elektronica kunnen beschadigen. Bovendien zouden zwevende, statisch geladen stofdeeltjes gemakkelijker de ruimtepakken en verblijven van de astronauten binnen kunnen dringen.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48693586
    25-04-2007

    Bewoonbare planeet ontdekt bij rode dwergster


    Illustratie van de bewoonbare planeet in een baan rond de rode dwergster Gliese 581.

    Bij de rode dwergster Gliese 581 in het sterrenbeeld Weegschaal is een planeet ontdekt waar leven op zou kunnen voorkomen. De ster staat op ruim twintig lichtjaar afstand en is niet met het blote oog te zien. De nieuw ontdekte planeet is minstens vijf keer zo zwaar en anderhalf keer zo groot als de aarde, en voltooit elke dertien dagen een rondje om zijn moederster, op een afstand van minder dan elf miljoen kilometer. De temperatuur op de planeet wordt geschat op 0 tot 40 graden Celsius, zodat er op het rotsachtige hemellichaam in principe water zou kunnen voorkomen.

    Het is voor het eerst dat een aarde-achtige planeet gevonden is in de 'bewoonbare zone' van een ster. De ontdekking is gedaan door een team van Zwitserse, Franse en Portugese astronomen, met een gevoelige spectrograaf op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Twee jaar geleden vond hetzelfde team al een veel zwaardere planeet bij de ster, in een nog kleinere baan. Ook buiten de bewoonbare planeet cirkelt nog een zware planeet rond.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator woensdag 25 april 2007 @ 08:18:45 #50
    8781 crew  Frutsel
    pi_48693751
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 08:06 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    25-04-2007

    Bewoonbare planeet ontdekt bij rode dwergster

    [afbeelding]
    Illustratie van de bewoonbare planeet in een baan rond de rode dwergster Gliese 581.

    Bij de rode dwergster Gliese 581 in het sterrenbeeld Weegschaal is een planeet ontdekt waar leven op zou kunnen voorkomen. De ster staat op ruim twintig lichtjaar afstand en is niet met het blote oog te zien. De nieuw ontdekte planeet is minstens vijf keer zo zwaar en anderhalf keer zo groot als de aarde, en voltooit elke dertien dagen een rondje om zijn moederster, op een afstand van minder dan elf miljoen kilometer. De temperatuur op de planeet wordt geschat op 0 tot 40 graden Celsius, zodat er op het rotsachtige hemellichaam in principe water zou kunnen voorkomen.

    Het is voor het eerst dat een aarde-achtige planeet gevonden is in de 'bewoonbare zone' van een ster. De ontdekking is gedaan door een team van Zwitserse, Franse en Portugese astronomen, met een gevoelige spectrograaf op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Twee jaar geleden vond hetzelfde team al een veel zwaardere planeet bij de ster, in een nog kleinere baan. Ook buiten de bewoonbare planeet cirkelt nog een zware planeet rond.

    (allesoversterrenkunde)
    Dit is echt vet
    Kunnen we daar al een stuk land pachten ?
    Planeet ontdekt die lijkt op aarde
      Moderator woensdag 25 april 2007 @ 08:23:40 #51
    8781 crew  Frutsel
    pi_48693826
    De opkomst en ondergang van diersoorten op aarde zou wel eens deels bepaald kunnen worden door buitenaardse krachten. Het zonnestelsel beweegt namelijk gedurende zijn baan rond kern van de Melkweg periodiek buiten de schijf. Hierdoor kunnen massale uitstervingen op aarde veroorzaakt worden.

    Men heeft weten aan te tonen dat de gemiddelde periode tussen twee massale uitstervingen op aarde ongeveer 62 miljoen jaar bedraagt. Hoewel niet alle uitstervingen aan deze cyclus voldoen, gehoorzamen de twee grootste er wel aan: de Permische uitstervingen 250 miljoen jaar geleden en de Ordovicische uitstervingen 450 miljoen jaar geleden.

    Nu denken astronomen een verklaring te hebben voor dit fenomeen. Net als alle sterren heeft ook de zon een onregelmatige omloopbaan rondom de kern van ons melkwegstelsel. Hierbij beweegt ze niet alleen dichter naar de kern toe en er weer verder vandaan, maar beweegt ze ook 'op en neer' door de schijf van de Melkweg. Eén complete verticale cyclus duurt ongeveer 64 miljoen jaar – dat is verdacht gelijk aan de cyclus van biodiversiteit op onze aarde.


    Op deze grafiek wordt aangegeven hoeveel soorten er verdwijnen. De onderste as geeft aan hoe lang het geleden is, de linkeras geeft het percentage diersoorten dat verdwijnt aan.

    De zon is gedurende de periodes waarop ze boven of onder de schijf van de Melkweg beweegt extreem gevoelig voor kosmische straling. De oorzaak heeft te maken met kosmische boeggolven. Het zonnestelsel beweegt bijvoorbeeld niet door een absoluut vacuüm, maar door een ijl interstellair medium. Hierdoor ontstaat een soort boeggolf voor de zon uit, waardoor kosmische stralen geproduceerd worden.

    Als het zonnestelsel een boeggolf heeft, zou dat ook bij de Melkweg het geval kunnen zijn? Het is immers een bekend feit dat de Melkweg richting een massieve cluster van sterrenstelsels beweegt, de Virgocluster. Nu is de ruimte tussen sterrenstelsels in verrassend genoeg ook niet geheel leeg: hier bevindt zich het nog veel ijlere intergalactische medium. De galactische boeggolf zou dan alleen aan de noordkant van de Melkweg aanwezig zijn, aangezien dat de kant is die richting de Virgocluster wijst. Hier zou dan meer kosmische straling vandaan moeten komen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn.

    Normaal gesproken beschermd het omvattende magnetische veld van onze Melkweg ons deels tegen hoogenergetische extra-galactische kosmische straling. Iedere 64 miljoen jaar beweegt de zon echter tijdelijk buiten dit beschermende veld, als de zon zich boven c.q. onder de schijf van de Melkweg bevindt. Hierdoor krijgt de aarde een extra dosis straling te verwerken, waardoor de ozonlaag langzaam weggevreten wordt.


    De lokale omgeving van de zon, met de richting van de omloopbaan van de zon en de beweging van het interstellaire medium.
    pi_48694079
    24-04-2007

    Hubble viert verjaardag spectaculair



    De Hubble Space Telescope is vandaag 17 jaar jong geworden! Dit heuglijke feit wordt gevierd met een prachtige foto van het stervormingsgebied Carina, met een blikveld van maar liefst 50 lichtjaar. De nevel staat op een afstand van 7500 lichtjaar in de richting van het sterrenbeeld Kiel (Carina) en levert ons een prachtig inzicht in de stervorming zoals die algemeen voorkomt in de dichte spiraalarmen van ons sterrenstelsel.



    De afbeelding is een mozaïek van 48 foto's die zijn genomen door Hubble's Advanced Camera for Surveys, aangevuld met kleurenopnames van de Inter-American Observatory in Chili. Het nevellandschap zoals dat op het mozaiek zichtbaar is wordt geboetseerd door de krachtige winden en ultraviolette stralen die afkomstig zijn van de monsterlijke sterren die er in huizen. Deze sterren laten hun invloed nu gelden op het omringende materiaal dat is overgebleven van hun eigen geboorte, waardoor een tweede generatie van sterren gevormd wordt.



    De nevel bevat ongeveer 12 extreem heldere sterren met een geschatte massa van minstens 50 tot 100 zonnen. De grootste van hen allen, de reus onder reuzen, is Eta Carinae. Deze ster wordt geacht 100 tot 150 zonnemassa's te bevatten en behoort tot de helderste sterren in de gehele Melkweg. De ster zal vroeg of laat zijn leven spectaculair beëindigen in de vorm van een supernova explosie, of waarschijnlijker een hypernova c.q. gammaflits. De eerste tekenen dat zijn einde nabij is, zijn al zichtbaar in de vorm van enorme uitgestoten gaslobben, die de ster aan het oog onttrekken.

    De zwarte wolken die op het mozaïek zichtbaar zijn, zijn zogenaamde Bok-globulen van dicht stof en gas, die het licht van achtergelegen bronnen volledig absorberen. Deze uiterst koude wolken zullen ooit de volgende plaatsen van stervorming worden, en mogelijk zijn op dit moment al embryonale sterren aan het groeien in de zwarte interstellaire cocons.



    Op de bron zijn deze afbeeldingen in hoge resolutie te bekijken. Je kunt daar ook een prachtig flashfilmpje bekijken, waarop men langzaam inzoomt op het indrukwekkende nevellandschap.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48694090
    24-04-2007

    Gyrochronologie vertelt astronomen hoe oud sterren zijn


    Kleur en rotatiesnelheid zeggen iets over de leeftijd van een ster.

    Sydney Barnes van de Lowell-sterrenwacht in Flagstaff, Arizona, heeft een nieuwe methode ontdekt om vrij nauwkeurig de leeftijd van een ster te bepalen. De methode, die binnenkort gepubliceerd wordt in The Astrophysical Journal , wordt 'gyrochronologie' genoemd. Hij is gebaseerd op het gegeven dat er een verband bestaat tussen de langzaam veranderende rotatiesnelheid, de kleur en de leeftijd van een ster.

    Wanneer twee van deze drie grootheden (rotatiesnelheid en kleur) bekend zijn, kan de derde (de leeftijd van de ster) berekend worden, aldus Barnes. De methode is gekalibreerd met behulp van de zon, waarvan de leeftijd op een onafhankelijke manier is vastgesteld op ca. vijf miljard jaar.

    Tot nu toe konden sterrenkundigen vooral van sterren in open en bolvormige sterrenhopen vrij goed de leeftijd schatten; met de gyrochronologie-methode lukt dat ook voor 'veldsterren', die geen deel uitmaken van een sterrenhoop. De methode heeft een nauwkeurigheid van ongeveer vijftien procent.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48694101
    24-04-2007

    NASA maakt eerste 3D-beelden van de zon



    Het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA heeft de eerste driedimensionale beelden vrijgegeven van de zon. De beelden werden gemaakt door de twee satellieten van de Stereomissie van NASA.

    Invloed op de mens
    De Stereomissie maakt een driedimensionale studie van de zogenaamde CME's ("coronal mass ejections"), enorme en zeer krachtige uitbarstingen van de zonneatmosfeer. Die verstoren het 'ruimteweer'. Die storingen beperken op hun beurt de prestaties en betrouwbaarheid van technologische systemen (in de ruimte en op Aarde) en beïnvloeden zelfs het menselijk leven en de gezondheid.

    Twee perspectieven
    Maar zonnefysici begrijpen het ontstaan van die CME's nog onvoldoende. De twee Stereosatellieten werden vorig jaar in oktober gelanceerd om vanuit uiteendrijvende banen rondom onze ster gelijktijdige beelden vanuit twee perspectieven te nemen, waardoor de wetenschappers ook informatie krijgen van de derde dimensie, de diepte.

    Belgische inbreng
    Ook twee Belgische onderzoeksinstituten nemen deel aan de Stereomissie, met name het Centre Spatial de Liège (CSL) en het zonnefysicateam (SIDC) van het Koninklijk Meteorologisch Instituut. (belga/hln)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48694105
    21-04-2007

    Zwarte gaten vullen het heelal met leven



    Een nieuw onderzoek toont aan dat we mogelijk een verkeerd beeld hebben van zwarte gaten. We zien ze als vernietigers, die er alles aan doen om de nabije omgeving te verwoesten. Nu blijkt dat zwarte gaten juist zorgen voor leven in het heelal door zwaardere elementen te verspreiden.

    Direct na de oerknal bevatte het heelal slechts waterstof en helium. Zwaardere elementen werden waarschijnlijk gebakken in de eerste sterren en daarna in het heelal verspreidt door de volgende generatie sterren en hun planeten. Toch helpen zwarte gaten misschien ook mee aan de distributie van de zwaardere elementen.

    Zwarte gaten zijn geen alleseters. Tot materie de waarnemingshorizon (event horizon) van een zwart bereikt, heeft het de mogelijkheid om te ontsnappen. De materie moet dan wel voldoende verhit zijn.

    Een internationaal team van astronomen is erachter gekomen dat zwarte gaten in galactische centra zware elementen uitspuwen, zoals koolstof en zuurstof. Deze elementen komen terecht in de omringende omgeving, maar na verloop van tijd ook ver erbuiten. Het team, geleid door Yair Krongold van de Universidad Nacional Autonoma de Mexico, bestudeerde hiervoor het zwarte gat in het centrum van sterrenstelsel NGC 4051.

    Het team kwam er spoedig achter dat het gas dichter bij het zwarte gat ontsnapte dan wetenschappers voorheen dachten, namelijk op een afstand van slechts 12,8 miljard kilometer bij het supermassieve object vandaan. Slechts twee tot vijf procent van het ontsnapte materiaal werd weer teruggezogen door het zwarte gat.

    Het uitgespuwde materiaal bereikt snelheden van 6 miljoen kilometer per uur. Na duizenden jaren worden de chemische elementen ingevangen door kosmische wolken, waardoor er nevels vormen. Hierin ontstaan nieuwe sterren en planeten.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48694678
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 08:23 schreef Frutsel het volgende:
    De opkomst en ondergang van diersoorten op aarde zou wel eens deels bepaald kunnen worden door buitenaardse krachten. Het zonnestelsel beweegt namelijk gedurende zijn baan rond kern van de Melkweg periodiek buiten de schijf. Hierdoor kunnen massale uitstervingen op aarde veroorzaakt worden.

    Men heeft weten aan te tonen dat de gemiddelde periode tussen twee massale uitstervingen op aarde ongeveer 62 miljoen jaar bedraagt. Hoewel niet alle uitstervingen aan deze cyclus voldoen, gehoorzamen de twee grootste er wel aan: de Permische uitstervingen 250 miljoen jaar geleden en de Ordovicische uitstervingen 450 miljoen jaar geleden.

    Nu denken astronomen een verklaring te hebben voor dit fenomeen. Net als alle sterren heeft ook de zon een onregelmatige omloopbaan rondom de kern van ons melkwegstelsel. Hierbij beweegt ze niet alleen dichter naar de kern toe en er weer verder vandaan, maar beweegt ze ook 'op en neer' door de schijf van de Melkweg. Eén complete verticale cyclus duurt ongeveer 64 miljoen jaar – dat is verdacht gelijk aan de cyclus van biodiversiteit op onze aarde.

    [afbeelding]
    Op deze grafiek wordt aangegeven hoeveel soorten er verdwijnen. De onderste as geeft aan hoe lang het geleden is, de linkeras geeft het percentage diersoorten dat verdwijnt aan.

    De zon is gedurende de periodes waarop ze boven of onder de schijf van de Melkweg beweegt extreem gevoelig voor kosmische straling. De oorzaak heeft te maken met kosmische boeggolven. Het zonnestelsel beweegt bijvoorbeeld niet door een absoluut vacuüm, maar door een ijl interstellair medium. Hierdoor ontstaat een soort boeggolf voor de zon uit, waardoor kosmische stralen geproduceerd worden.

    Als het zonnestelsel een boeggolf heeft, zou dat ook bij de Melkweg het geval kunnen zijn? Het is immers een bekend feit dat de Melkweg richting een massieve cluster van sterrenstelsels beweegt, de Virgocluster. Nu is de ruimte tussen sterrenstelsels in verrassend genoeg ook niet geheel leeg: hier bevindt zich het nog veel ijlere intergalactische medium. De galactische boeggolf zou dan alleen aan de noordkant van de Melkweg aanwezig zijn, aangezien dat de kant is die richting de Virgocluster wijst. Hier zou dan meer kosmische straling vandaan moeten komen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn.

    Normaal gesproken beschermd het omvattende magnetische veld van onze Melkweg ons deels tegen hoogenergetische extra-galactische kosmische straling. Iedere 64 miljoen jaar beweegt de zon echter tijdelijk buiten dit beschermende veld, als de zon zich boven c.q. onder de schijf van de Melkweg bevindt. Hierdoor krijgt de aarde een extra dosis straling te verwerken, waardoor de ozonlaag langzaam weggevreten wordt.

    [afbeelding]
    De lokale omgeving van de zon, met de richting van de omloopbaan van de zon en de beweging van het interstellaire medium.
    Hai Frutsel,

    Kan je ook de bron van dit bericht geven? Ik merk dat het bericht me laat fronsen.
    De hele formulering klinkt me eigenlijk net niet wetenschappelijk genoeg.


    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
      Moderator woensdag 25 april 2007 @ 09:31:02 #57
    8781 crew  Frutsel
    pi_48695258
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 09:06 schreef barthol het volgende:

    [..]

    Hai Frutsel,

    Kan je ook de bron van dit bericht geven? Ik merk dat het bericht me laat fronsen.
    De hele formulering klinkt me eigenlijk net niet wetenschappelijk genoeg.
    Tuurlijk... ik zie dat de titel ook is weggevallen
    Zeker overheen gekopieerd Sorry

    http://www.astrostart.nl/(...)ren-aards-leven.html

    En zij hebben het van www.space.com zo te zien
    pi_48696486
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 09:31 schreef Frutsel het volgende:

    [..]

    Tuurlijk... ik zie dat de titel ook is weggevallen
    Zeker overheen gekopieerd Sorry

    http://www.astrostart.nl/(...)ren-aards-leven.html

    En zij hebben het van www.space.com zo te zien
    Thanx Frutsel,
    Ik merk dat ik net iets meer kan met het artikel op space.com. Ook omdat daar de namen vermeld worden van de onderzoekers die met deze hypothese aankomen. Geeft net wat meer mogelijkheden om een evt wetenschappelijke discussie erover te kunnen volgen.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
      Moderator woensdag 25 april 2007 @ 10:18:03 #59
    8781 crew  Frutsel
    pi_48696628
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 10:13 schreef barthol het volgende:

    [..]

    Thanx Frutsel,
    Ik merk dat ik net iets meer kan met het artikel op space.com. Ook omdat daar de namen vermeld worden van de onderzoekers die met deze hypothese aankomen. Geeft net wat meer mogelijkheden om een evt wetenschappelijke discussie erover te kunnen volgen.
    Zit je zo goed in de materie ja? dat die namen van de onderzoekers je ook veel zeggen?
    Das wel top
    pi_48698182
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 10:18 schreef Frutsel het volgende:

    [..]

    Zit je zo goed in de materie ja? dat die namen van de onderzoekers je ook veel zeggen?
    Das wel top
    O nee, ik weet er helemaal niet genoeg van.
    Maar ik heb vroeger wel in het wetenschappelijk onderzoek gewerkt, niet als wetenschapper maar als technicus.
    Van daar uit weet ik dat het erg belangrijk is om te weten wie wat heeft gezegd, en vanuit welke discipline.
    Vooral als het hypotheses en suggesties betreft. Soms is het ook leerzaam om wat meer van de achtergronden van de wetenschappers te lezen. Je ook op de hoogte kunnen stellen van eerdere publicaties.

    Kortom, ik ga er eerst nog wat meer over lezen, en de namen helpen me bij het zoeken.








    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_48706375
    quote:
    Op woensdag 25 april 2007 08:18 schreef Frutsel het volgende:

    [..]

    Dit is echt vet
    Kunnen we daar al een stuk land pachten ?
    Planeet ontdekt die lijkt op aarde
    Rustig, rustig... De kans is levensgroot dat het daar behoorlijk onleefbaar is.
    "It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
    pi_48726612
    26-04-2007

    Waterplaneet rond andere ster

    In het sterrenbeeld Weegschaal staat een planeet waar misschien vloeibaar water stroomt. Dat maakte de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) woensdag bekend. De Zwitser Stéphane Udry en zijn team vonden de exoplaneet bij het rode dwergsterretje Gliese 581. In 2005 ontdekten ze al een reuzenplaneet bij dezelfde ster.

    Planeetonderzoeker Stéphane Udry heeft als een van de eerste sterrenkundigen een echte rotsplaneet bij een andere ster gevonden. De nieuwe exoplaneet (extra-terrestrial planet) is een groot uitgevallen aarde: vijf keer zo zwaar en anderhalf keer zo groot als onze thuisplaneet. Hij zit precies in de 'bewoonbare zone' rond zijn ster. Daar zijn temperaturen zoals op aarde mogelijk, en dus ook oceanen. Gliese 581 is een van de honderd meest nabije sterren. De dwergster staat op 20,4 lichtjaar van de aarde in het sterrenbeeld Weegschaal.



    Artist's concept van het planetenstelsel rond de rode dwergster Gliese 581. Op de voorgrond de bijna-aarde die Stéphane Udry in 2007 ontdekte. De reuzenplaneet dichterbij de ster werd in 2005 door hetzelfde team ontdekt. De planeet op de achtergrond is nog speculatief; Udry en collega's hebben wel sporen van de gasplaneet gevonden, maar die zijn nog niet duidelijk genoeg om van een echte derde planeet te spreken.
    bron: ESO.


    In 2005 vond de onderzoeksgroep al een veel grotere exoplaneet bij dezelfde ster. De reuzenplaneet Gliese 581b is veertien keer zo zwaar als de aarde, bestaat compleet uit gas en staat zo dicht bij zijn ster dat hij er in 5,4 dagen omheen draait. Het nu ontdekte kleine broertje is een rotsklomp zoals Mars of de Aarde.
    Ook de tweede exoplaneet van Gliese 581 heeft een kort "jaar": maar 13 aardse dagen. Er zijn zelfs aanwijzingen van een derde planeet in het stelsel. Met Udry's vondst komt de hoofdprijs van de jacht op exoplaneten in zicht. Een planeet rond een andere ster, zo groot als de aarde, met levensvatbare oceanen en continenten.

    Bewoonbare zone
    Sterrenkundigen hebben sinds 1992 al meer dan 200 exoplaneten gevonden. De meesten zijn gigantische gasreuzen zonder vast oppervlak, nog groter dan Jupiter in ons eigen zonnestelsel. Planeten genoeg dus, maar niet erg gastvrij. Te dichtbij de ster en de exoplaneet wordt geroosterd; te ver ervandaan en alles bevriest. In ons eigen zonnestelsel staat alleen de aarde in de bewoonbare zone, waar water vloeibaar is. 'We schatten dat de temperatuur op deze superaarde tussen de 0 en 40 oC ligt. Dan is vloeibaar water een mogelijkheid', vertelt Stéphane Udry. 'Vloeibaar water is essentieel voor leven zoals wij dat kennen', zegt Udry's mede-onderzoeker Xavier Delfosse. In water kunnen de bouwstoffen van leven makkelijk mengen en reageren; daarom zitten onze cellen ook vol met een waterige oplossing.



    De exoplaneten rond Gliese 581 (en de meeste andere bekende exoplaneten) zijn gevonden met de Dopplermethode. Ster en exoplaneet draaien om een gemeenschappelijk zwaartepunt. De ster beweegt daardoor soms van de aarde af, dan weer ernaartoe. Net zoals een racewagen die hoger klinkt als hij op de luisteraar afkomt, verschuift ook het licht van de ster bij nadering van kleur: het wordt blauwer. Tijdens het tweede deel van de omloop kleurt de ster juist iets roder.


    Verraden
    Heeft de exoplaneet van Udry en collega's echt zeeën en landmassa's? Niemand die het weet, want het team heeft geen telescoopbeelden van de verre rotsklomp. Die staat vlakbij zijn ster en weerkaatst te weinig licht om tegen het felle licht van Gliese 581 in te zien. De reuzenaarde heeft zichzelf verraden door zijn invloed op de dwergster. Door de onderlinge zwaartekracht draaien ster en planeet om een gemeenschappelijk zwaartepunt. De ster schommelt met 9 km/u op en neer; de gevoelige ESO-telescopen op de Chileense berg Paranal konden dat nét zien.
    Of er echt leven is op de nieuwe exoplaneet kan niemand zeggen. Voorlopig is alleen bekend dát er een nieuwe planeet rond Gliese 581 draait. Details als de aanwezigheid van een dampkring of oceanen zijn met bestaande telescopen niet te meten, maar daar komt verandering in. De komende jaren bouwen NASA en haar Europese tegenhanger ESA grote telescopen om exoplaneten op te sporen en onder de loep te nemen. Sphere (2010) en Darwin (2020) gaan het licht van de verre planeten direct opvangen en zoeken naar sporen van land, zee en zelfs planten. Gliese 581 wordt nog vaak bekeken.


    Meer over de waterplaneet
    Wetenschappers ontdekken planeet die op aarde lijkt
    Aardachtige planeet in sterrenbeeld Weegschaal
    Astronomers find first Earth-like planet in habitable zone (Engels)
    New 'super-earth' found in space (Engels)
    New planet could harbor water and life (Engels)
    Bewoonbare planeet bij rode dwergster

    Meer
    Exoplaneet op de foto (Kennislinkartikel)
    Exoplaneet verraden door lenseffect (Kennislinkartikel)
    NASA vindt kleine exoplaneten (Kennislinkartikel)
    Kennislinkdossier: Exoplaneten (Kennislinkartikel)

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48914787
    01-05-2007

    Vele foto's van Jupiter en zijn manen



    NASA heeft nieuwe foto's uitgebracht van Jupiter en zijn manen. Deze foto's zijn eind februari gemaakt door de New Horizons ruimtesonde, die momenteel op weg is naar de dwergplaneet Pluto. De nieuwe beelden zijn onthuld tijdens een persconferentie van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie.

    Op 28 februari 2007 passeerde New Horizons de gasreus Jupiter op een afstand van slechts 2,3 miljoen kilometer. Hierdoor kreeg de ruimtesonde een extra zetje om nog sneller de kosmische weg te vervolgen naar Pluto en zijn maan Charon.

    De sonde vloog niet alleen langs de planeet, maar ook langs enkele manen. De data stroomde de afgelopen maanden binnen en wetenschappers zijn nu nog bezig met het vertalen van deze gegevens. De laatste paar weken hebben ze enkele prachtige foto's ontvangen, die nu voor het eerst te zien zijn.

    Op een nieuwe foto zijn de hoge wolkentoppen van Jupiter duidelijk zichtbaar (eerste foto). Daarnaast heeft NASA een prachtige foto's gemaakt van de manen Ganymedes (tweede foto) en Europa (derde foto). De foto van Europa is sowieso bijzonder, omdat deze lijkt op te komen boven de wolkentoppen van Jupiter. Dezelfde situatie als enkele decennia eerder, toen de Apollo-astronauten de aarde zagen opkomen boven het lunaire landschap.

    Maar ook de maan Io komt aan bod. New Horizons heeft zelfs veranderingen op het oppervlak van de pizzamaan waargenomen. Hoe? Wel, de sonde heeft momenteel een snelheid van 83.600 kilometer per uur, dus hij bleef niet 'even hangen'. Nee, een foto van de Galileo ruimtesonde werd vergeleken met nieuwe foto's van Io. Zo is er een duidelijke verandering ontdekt.

    New Horizons was binnen een dag weer uit het Joviaanse systeem verdwenen. Het is de snelste sonde die NASA ooit heeft geproduceerd. Het blijft bijzonder dat New Horizons in zo'n korte tijd zoveel mooie foto's van het systeem van Jupiter heeft weten te maken. Prachtig.


    Deze fantastische foto biedt een unieke kijk op Jupiter.


    De kleurenfoto van Ganymedes is gemaakt door de infrarode spectrometer en niet door het welbekende LORRI-instrument.


    Deja vu? De maan Europa komt op boven Jupiter.


    Een vukaan op de maan Io.


    Het veranderende oppervlak van Io

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48914792
    01-05-2007

    Pluto-sonde bekijkt Jupiter


    In het voorbijgaan fotografeerde New Horizons een vulkaanuitbarsting op Io.

    De Amerikaanse ruimtesonde New Horizons, die de dwergplaneet Pluto als bestemming heeft, heeft onderweg foto’s gemaakt van de planeet Jupiter en zijn grote manen. Op 28 februari jl. naderde New Horizons de reuzenplaneet tot op ruim 2 miljoen kilometer. Dat was voornamelijk bedoeld om het sterke zwaartekrachtsveld van Jupiter te gebruiken om meer snelheid te maken. Maar de gelegenheid is tevens benut om de zeven camera’s en sensors van New Horizons te testen.

    Alles bij elkaar zijn bijna 700 waarnemingen gedaan, digitaal opgeslagen en in porties naar de aarde gezonden. Inmiddels is ongeveer driekwart van de verzamelde gegevens aangekomen; het zal nog maanden duren voordat alles verwerkt zal zijn.

    De beelden die New Horizons heeft vastgelegd, tonen onder meer de Kleine Rode Vlek (het op één na grootste stormgebied) in de atmosfeer van Jupiter, het ringenstelsel van de planeet en de pluim van een actieve vulkaan op de maan Io.

    Inmiddels vervolgt de sonde met een recordsnelheid van 80.000 kilometer per uur zijn reis naar Pluto, die hij in juli 2015 moet passeren.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48914795
    01-05-2007

    Nieuwe foto's van Sombrerostelsel



    Drie grote observatoria hebben foto's gemaakt van het Sombrerostelsel. Deze zijn samengevoegd tot een mozaïek. Het mozaïek is een combinatie van een in visueel licht genomen foto van het sterrenstelsel door de Hubble-telescoop, een in röntgenlicht genomen foto door de Chandra-telescoop en een infrarood beeld van de Spitzer-telescoop.

    In infrarood licht is een duidelijke 50.000 lichtjaar brede rode band te zien aan de rand van het Sombrero-sterrenstelsel (M104). Dat laat M104 van een andere kant zien. Bij de foto in visueel licht is dat anders. Daar zien we Sombrero als een saai, groen sterrenstelsel met een toch prachtige 'zwarte' ring eromheen. Dat betekent niet dat het Sombrero-sterrenstelsel geen bijzonder object is. In 2004 en 2005 werd dit sterrenstelsel zelfs verkozen als mooiste opname van de Hubble-telescoop, toen de bezoekers van Astrostart.nl konden stemmen tijdens de bekende 'Hubble-competitie'.

    Het Sombrerostelsel ligt op een afstand van ongeveer 28 miljoen lichtjaar van de aarde. Het sterrenstelsel heeft een diameter van 50.000 lichtjaar. Sombrero, ofwel Messier 104 is te vinden aan de zuidelijke rand van de bekende Virgo-cluster.



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_48914799
    01-05-2007

    Meningen verdeeld over komende zonnecyclus



    De zon loopt nu toch weer tegen het maximum aan van zijn elfjarige cyclus? Wetenschappers betwijfelen dit. De NOAA meent dat de zon in maart 2008 aan de lange weg naar het zonnemaximum begint. Dit is een stuk later dan verwacht. Het maximum wordt ergens tussen eind 2011 en midden 2012 verwacht.

    De Zonnecyclus van Schwabe is de elfjarige cyclus van zonneactiviteit, en samenhangend daarmee de periode waarin het aantal zonnevlekken op de zon varieert. Gedurende de perioden met de meeste activiteit, bekend als de zonnemaxima, verschijnen zonnevlekken. Perioden met de laagste zonneactiviteit staan bekend als de zonneminima. Het laatste zonnemaximum was in 2001.



    De zonnecyclus conformeert zich niet precies aan het gemiddelde van elf jaar. Recent zijn er korte cycli van slechts 9 jaar waargenomen, en ook zeer lange van 14 jaar. Nu is er dus weer sprake van een verlengde cyclus.

    Een panel heeft zich bezig gehouden met de komende cyclus. Het resultaat is verdeeld. De helft voorspelt een zonnecyclus van ongeveer 140 zonnevlekken, terwijl de andere helft een zwakkere cyclus van 90 zonnevlekken voorspelt. De wetenschappers die een actieve zonnecyclus verwachten menen dat deze gaat pieken in oktober 2011. De anderen menen dat dit pas in augustus 2012 gebeurt.

    De situatie is veranderd in vergelijking met een jaar geleden. Toen dachten meer wetenschappers dat de komende cyclus actief zou worden. Nu blijkt dus dat de meningen verdeeld zijn. Wat wordt het? De tijd zal het leren.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 2 mei 2007 @ 03:01:40 #67
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_48914852
    hoe is al die apparatuur eigenlijk zo lang bestand tegen al die kou in de ruimte?
    Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
      Moderator woensdag 2 mei 2007 @ 08:31:09 #68
    8781 crew  Frutsel
    pi_48916128
    quote:
    Op woensdag 2 mei 2007 02:53 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    01-05-2007
    Interessant stuk
    Meer hierover staat ook nog hier --> Geomagnetische stormen en Zonnevlammen
    pi_49030160
    (04-05-2007)

    Bemande missie naar Mars brengt risico's mee



    Wanneer moet je het leven beëindigen van een astronaut in kritieke toestand, die kostbare zuurstof gebruikt en daarbij ook nog een gevaar is voor de overige bemanningsleden op een lange missie? Moet NASA het DNA van potentiële astronauten testen om te bepalen of ze vatbaar zijn voor ziekten tijdens een lange vlucht?



    Nu NASA ergens in de komende 30 jaar een missie naar Mars gepland heeft staan, en met de recente ontdekking van een nieuwe aardachtige planeet buiten ons zonnestelsel, is de organisatie gaan nadenken over enkele netelige, praktische en ethische vragen die ruimte-exploratie opwerpt.

    Sommige van deze leven-of-dood-vragen zijn geschetst in een NASA-document omtrent de gezondheid van de bemanning, dat door de Associated Press via een verzoek in het kader van de Freedom of Information Act is bemachtigd. Artsen en wetenschappers van de NASA hopen met behulp van Bio-ethici en medische experts de komende jaren antwoorden te krijgen op deze vragen.

    "Zoals je je kunt voorstellen, is dit een onderwerp waar mensen niet gemakkelijk over praten", zei Dr. Richard Williams, Hoofd Gezondheid van de NASA. "We proberen een ethisch kader op te zeten om bemanningsleden en missie-managers uit te rusten met de vaardigheid om zulke moeilijke beslissingen te kunnen nemen, mochten ze ooit voorkomen in de toekomst."

    Een onderwerp dat duidelijk nog iets te spannend is om te behandelen: hoe ga je om met de sexuele driften van gezonde jonge mannen en vrouwen die optreden gedurende een jarenlange missie? Sexualiteit wordt niet genoemd in het document, en is is nog steeds praktisch een taboe bij de NASA. Dr. Richard Williams zei dat sexualiteit in de ruimte geen kwestie is van de gezondheid van de bemanning maar onder gedrag valt, en dat deze kwestie bij anderen in de NASA moet worden aangekaart. "De organisatie zal de kwestie vroeg of laat onder ogen moeten zien", zei Paul Root Wolpe, bio-ethicus aan de universiteit van Pennsylvania, die NASA sinds 2001 van advies dient.

    Het document behandelt sommige gezondheidskwesties wel in detail, bijvoorbeeld de vraag aan welke dosis straling astronauten blootgesteld mogen worden tijdens ruimtereizen (Deze dosis mag de kans op kanker bij de astronaut met niet meer dan 3 procent verhogen, gemeten over de hele carriére van de astronaut), en hoe lang de werkweek van astronauten maximaal mag duren (die mag niet langer zijn dan 48 uur).

    Maar over andere onderwerpen - zoals de stappen die ondernomen moeten worden om van doden af te komen en het stopzetten van medische zorg voor een astronaut als hij of zij geen kans op overleven heeft - meldt het document slechts dat dit kwesties zijn waarvoor NASA nog een beleid moet ontwikkelen.

    "Er kan een moment komen waarop een groot overlijdensrisico afgewogen moet worden tegen tegen het succes van de missie", zei Wolpe. "De notie dat wij altijd het welzijn van een persoon boven het succes van de missie zullen kiezen klinkt goed, maar het is niet altijd de juiste manier om besluiten te nemen."

    Momenteel kunnen de astronauten en kosmonauten die ernstig ziek worden of gewond zijn tijdens hun verblijf aan boord van het internationale ruimtestation (iets dat tot nu toe nog nooit is gebeurd) de buitenpost 400 kilometer boven aarde verlaten, en snel naar huis terugkeren aan boord van de Russische Soyuz. Dat zal niet mogelijk zijn als een leven-en-dood-situatie zich voordoet tijdens een reis naar Mars, wanneer het dichtstbijzijnde ziekenhuis miljoenen kilometers ver weg is. Bovendien zullen de Mars-reizigers niet altijd kunnen rekenen op instructies afkomstig van de vluchtleiding, omdat het bijna een half uur kan duren voordat het antwoord op een vraag terugkomt via de radiocommunicatie.

    De astronauten die naar de maan en Mars reizen voor langere tijdspannes zullen opgescheept zitten met de fundamentele gezondheidsrisico's van ruimtevaart, die sterk aanwezig zijn: straling, het verzwakken van spieren en botten, en de psychologische problemen van eenzaamheid.

    NASA zal overwegen of de astronauten preventieve chirurgie moeten ondergaan (zoals verwijdering van de appendix) om medische noodsituaties tijdens een missie te voorkomen, en of de astronauten alvast een testament met instructies in geval van sterfte zouden moeten moeten opmaken.

    De organisatie zal ook moeten beslissen of er een restrictie gehanteerd moet worden wat betreft de maximumleeftijd voor bemanningsleden, en of er voor de bemanningsleden de eis moet komen is om sperma of eicellen af te staan vanwege het risico dat ze genetische mutaties ondergaan door hun blootstelling aan straling op een lange missie. "Genetisch onderzoek moet met zorgvuldigheid overwogen worden, omdat toepassing ervan ernstige beperkingen kan hebben voor de carrierekansen van onderzochte personen", zei Williams.

    NASA is al aan het overwegen of er genetisch onderzoek vooraf zal moeten gaan aan de keuze van bemanningsleden voor langere missies - momenteel is dit nog niet toegestaan.

    In de geschiedenis van NASA hebben drie tragische ongelukken geresulteerd in zeventien doden – Apollo 1, de Challenger en de Columbia - maar deze werden veroorzaakt door technische problemen; niet door medische problemen. De NASA heeft nooit een missie moeten afblazen vanwege gezondheidsproblemen onder de bemanningsleden, de Sovjet Unie daarentegen is 3 van deze situaties tegengekomen.

    Sommigen geloven dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie niet voldoende voorbereid is op de mogelijkheid van een sterfgeval tijdens een missie. "Ik denk niet dat ze zo geweldig omgesprongen zijn met dit onderwerp in het verleden", zei voormalig astronaut Story Musgrave (met zes shuttlevluchten op zijn naam, en in bezit van een doktersdiploma). "Maar het is goed dat ze dit nu overwegen."

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_49030173
    (03-05-2007)

    Dertig jaar oud zonnevraagstuk opgelost?


    Al meer dan tien jaar bestudeert SOHO de zon van gepaste afstand.

    De Europees-Amerikaanse zonnesatelliet SOHO heeft mogelijk oscillaties aan het oppervlak van de zon waargenomen waar wetenschappers al tientallen jaren naar uitkeken (Science, 4 mei). De zogeheten ‘g-mode’-rimpelingen op de zon zouden ontstaan als gas onder het oppervlak naar grotere diepte wegzakt en daar bijna letterlijk op materie van hogere dichtheid stuit. De schokgolven van zulke ‘zonnebevingen’ planten zich voort door het inwendige en langs het oppervlak van de zon, een beetje zoals bij een steen die in een vijver plonst.

    Complicerende factor daarbij is dat de golven onderweg steeds zwakker worden. Tegen de tijd dat ze bij het zonneoppervlak aankomen, veroorzaken ze daar op en neer gaande bewegingen van slechts enkele meters hoog met perioden van twee tot zeven uur. Het is ondoenlijk om op het toch al hevig op en neer gaande oppervlak van de zon uit te kijken naar deze trage ‘g-mode’-rimpelingen. Daarom heeft men voor een andere aanpak gekozen: gezocht is naar het gezamenlijke effect van een groot aantal van deze oscillaties – een effect dat inderdaad gevonden is.

    Dit zogeheten helioseismologische onderzoek wordt gebruikt om meer te weten te komen over het inwendige van de zon. Als het recente resultaat juist is, vormt het een bevestiging van het al langer bestaande vermoeden dat de kern van de zon sneller ronddraait dan de buitenkant.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_49030188
    (03-05-2007)

    Marskarretje ontdekt sporen van oude vulkaanuitbarsting


    Mini-bomkratertje in gesteente op Mars.

    De Marsrover Spirit heeft aanwijzingen ontdekt voor een explosieve vulkaanuitbarsting die lang geleden in de omgeving van zijn landingsplaats moet hebben plaatsgevonden (Science, 4 mei).

    Het gebied wordt gekenmerkt door basalt, gesteente dat ontstaat door de (rustige) uitstroom van zeer vloeibare lava. Dat gaat doorgaans niet met explosies gepaard, tenzij de lava bijvoorbeeld in contact komt met water.
    Uit bestudering van de bodemlagen in de omgeving blijkt dat zoiets hier inderdaad gebeurd kan zijn.

    Het gesteente heeft een hoog chloorgehalte, wat erop kan duiden dat het basalt in aanraking is geweest met zout water. In het gelaagde gesteente ter plaatse is bovendien een vier centimeter grote ‘bomkrater’ aangetroffen: een deukje dat ontstaan is doordat gesteente dat bij een explosie is opgeworpen in een relatief zachte bodem neerplofte.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_49259317
    Het was al langer bekend maar nu zijn er meer detail bekend geworden. US Space agency Nasa gaat een nieuwe ruimtetelescoop lanceren in juni 2013. Het apparaaat krijgt de naam The James Webb Space Telescope is 24 meter lang, 12 meter hoog en heeft een spiegel van ongeveer 6,5 meter in doorsnede. Meer info o.a. op de site van de bouwer: http://www.northropgrumman.com/
      Moderator vrijdag 11 mei 2007 @ 10:51:14 #73
    8781 crew  Frutsel
    pi_49260053
    quote:
    Op vrijdag 11 mei 2007 10:23 schreef buachaille het volgende:
    Het was al langer bekend maar nu zijn er meer detail bekend geworden. US Space agency Nasa gaat een nieuwe ruimtetelescoop lanceren in juni 2013. Het apparaaat krijgt de naam The James Webb Space Telescope is 24 meter lang, 12 meter hoog en heeft een spiegel van ongeveer 6,5 meter in doorsnede. Meer info o.a. op de site van de bouwer: http://www.northropgrumman.com/
    Ik zat het net te lezen op de BBC site. Wordt zeer interessant. Helaas nog wat jaartjes wachten en dan hopen dat ze niet dezelfde opstartproblemen hadden als bij de HUBBLE. Nog wat info ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/americas/6645179.stm
      Moderator woensdag 16 mei 2007 @ 11:43:24 #74
    8781 crew  Frutsel
    pi_49436259
    Sterk bewijs voor donkere materie in heelal

    WASHINGTON - Een duister aureool, gevormd door licht uit verre sterrenstelsels, vormt het belangrijkste bewijs dat in zeventig jaar is geleverd voor het bestaan van donkere materie in het heelal. Wetenschappers van het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA hebben een kaart gemaakt die de mysterieuze, onzichtbare materie 'zichtbaar' maakt. Dat schrijft de Britse krant The Guardian woensdag
    De astronomen hebben met behulp van de Hubble-telescoop gemeten hoe licht van verre sterren afbuigt als het een cluster van sterrenstelsels nadert. De afbuiging wijkt af van de berekende curve als gevolg van de donkere materie. Zo wordt die materie zichtbaar zonder dat hij zelf wordt waargenomen.

    In de jaren dertig ontdekten wetenschappers dat er iets vreemds aan de hand is in het heelal. Aan de hand van Newton's wet van de zwaartekracht en de relativiteitstheorie van Einstein berekenden ze hoe snel sterrenstelsels zouden moeten draaien. De draaisnelheid die astronomen met telescopen waarnamen, bleek echter veel hoger te liggen dan zij voor mogelijk hielden.

    Ze concludeerden dat een zwaartekracht aan het werk is, die letterlijk uit het niets lijkt te komen.

    Wetenschappers veronderstellen sindsdien dat de onverklaarde zwaartekracht afkomstig is van materie die zij niet kunnen waarnemen. Zo'n 96 procent van het veronderstelde heelal zou uit deze donkere materie bestaan.

    Met verdere metingen wil NASA het bewijsmateriaal aanvullen. Maar daarvoor moet eerst de camera waarmee de waarnemingen zijn gedaan gerepareerd worden. Die is tijdens latere metingen kapot gegaan.
    (Telegraaf, Guardian, BBC)
    http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6657271.stm
    pi_54046846
    Amateurs doen revolutionaire ontdekking
    quote:
    17-10-2007



    Een grote groep amateurastronomen zijn tot een ontdekking gekomen waarmee de heersende kosmologische theorieën behoorlijk in de problemen gebracht zijn. Het blijkt namelijk dat ons universum een voorkeursrichting kent: sterrenstelsels, stofbanden, gaswolken, planeten, noem maar op – het heeft allemaal de neiging om “tegen de klok” te bewegen, gezien vanaf een waarnemer op aarde.

    Voorheen waren de meeste astronomen van mening dat sterrenstelsels even vaak “met de klok” als “tegen de klok” zouden roteren. De nieuwe observaties suggereren echter dat sterrenstelsels een voorkeursrichting kennen. Dat betekent dat een mysterieuze kracht op de sterrenstelsels inwerkt of dat het heelal vervormd is en een “richting” kent.

    De ontdekking is verricht door een leger van amateurastronomen die meewerken aan een online-onderzoek naar sterrenstelsels. Dit Galaxy Zoo-project is opgestart door professionele astronomen om te helpen met het classificeren van sterrenstelsels. Binnen enkele dagen had men miljoenen hits ontvangen, zodat het grote publiek ervoor gezorgd heeft dat het classificeren van sterrenstelsels met een sneltreinvaart is verlopen. Feitelijk heeft men binnen enkele maanden iets voltooid wat normaal gesproken vele jaren zou kosten.

    Hieruit blijkt dat amateurs nog steeds van grote invloed kunnen zijn op de sterrenkunde. Sterker nog: een kleine klik van een leunstoelastronoom kan leiden tot een revolutie in de kosmologie. Voorlopige resultaten van de Galaxy Zoo laten immers zien dat spiraalstelsels, vanaf ons perspectief gezien, tegen de klok in draaien. Als dat bevestigd kan worden, kan het standaard model van de kosmologie uit het raam gesmeten worden en kunnen de heren kosmologen weer op “nul” beginnen.

    Met dank aan Ph voor het vermelden van dit nieuws.



    Bron: The Telegraph

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_54174889
    De eerste Amerikaan in de ruimte was een aap
    quote:
    25-10-2007

    Niet Joeri Gagarin en Alan Shepard waren de pioniers van de bemande ruimtevaart. Die eer gaat naar Able, Laika, Hector, de chimponaut Ham en de honderden andere dieren die bij wijze van experiment omhoog werden geschoten. Als ze al levend terugkeerden op aarde, viel ze geen lintje of heldenwelkom ten deel.

    In april 2004 volgden we allemaal in grote spanning de ruimtevlucht van André Kuipers. Kuipers, die als boordwerktuigkundige in een Russische Sojoez omhoog ging, voerde tijdens zijn achtdaagse verblijf aan boord van het internationale ruimtestation tal van wetenschappelijke, technologische en educatieve experimenten uit. Zo kweekte hij onder de naam 'Seeds in space' raketsla (rucola). Een aantal scholen deed tegelijkertijd hetzelfde op aarde, om spelenderwijs te leren waarom sla eigenlijk omhoog groeit, dor het licht of door de zwaartekracht.

    Daarnaast werkte Kuipers mee aan de voorbereiding van dierproeven in de ruimte. Dieren kwamen er nog niet aan te pas: Kuipers kreeg de opdracht een apparaat te testen dat in de toekomst de bewegingen van proefmuizen in de ruimte gaat volgen. Dit zogenoemde MOT-systeem (MOuse Telemetry) omvat een sensor-pakket dat in de buikholte van een muis past. De MOT verstuurt gegevens over de lichaamstemperatuur, hartfrequentie en versnellingen die de muis ondergaat via een radioverbinding naar onderzoekers. De sensoren brengen de krachten die in alle mogelijke richtingen op het proefdier werken in kaart. Vroeger zaten de proefdieren vol geplakt met tientallen sensoren. Maar dankzij het implantaat kunnen muizen nu ongestoord rondzweven.


    Ook Frankrijk hield zich bezig met dierproeven in de ruimte: ratten, een kat en een aap werden gelanceerd met Veronique-raketten. Op 21 februari 1961 ging vanaf een lanceerbasis in de Sahara ruimterat Hector de lucht in.

    Proeven met dieren in de ruimte: is dat nu nóg nodig na vijftig jaar bemande ruimtevaart? Uit het medisch onderzoek van ruimtevaarders die langdurig in de ruimte verbleven weten we immers al lang hoe gewichtloosheid het menselijk lichaam beïnvloedt. Door het gebrek aan zwaartekracht krimpen de spieren en wordt het stofwisselingsproces vertraagd. Al vrij snel na de lancering, binnen drie tot zes uur, krijgen astronauten spillebenen en opgeblazen wangen. De oorzaak daarvan is de verplaatsing van circa twee liter bloed en lichaamsvocht van de onderste ledematen naar het bovenlichaam. Daardoor neemt allereerst de hartwerking af. Verder reageert het lichaam alsof er een teveel aan vocht is en vermindert de uitscheiding van hormonen die de nierfunctie regelen.

    Ruimtevaarders moeten meer urineren en verliezen daardoor veellichaamsvocht. Met het uitscheiden van lichaamsvocht vermindert het calciumgehalte in het lichaam en dat moet worden aangevuld door het onttrekken van kalk aan de botten. Pas na weken tot maanden ontstaat een soort van evenwicht en heeft de mens zich enigszins aangepast aan de gewichtloosheid van de ruimte. Door toediening van extra calcium en verschillende hormonen is geprobeerd deze nadelige effecten van het verblijf in de ruimte te verminderen.

    Doordat relatief weinig bemande ruimtevluchten worden uitgevoerd, is de mens niet zo geschikt als medisch proefkonijn. Daarom zijn van het begin af aan dieren gebruikt om de weg te effenen voor de mens in de ruimte. En hoe geavanceerd de huidige dierproeven nu ook klinken: meestal waren en zijn de dieren daarbij de dupe. In 1931 waren het de Amerikaanse medische student Constantin Generales en de Duitse raketgeleerde Wernher von Braun die zich als eersten bezighielden met biologische experimenten ten behoeve van de ruimtevaart. Zij bouwden in Zürich een primitieve centrifuge en bonden daarin muizen vast om na te gaan hoeveel maal de versnelling van de zwaartekracht (‘g’) levend weefsel kon doorstaan. De muizen die het experiment niet overleefden kwamen er nog het meest genadig van af. De andere werden direct na de proef opengesneden om te zien welke lichaamsfuncties nog werkten.


    Het rhesusaapje Sam wordt gereed gemaakt wordt voor een Little Joe-vlucht met een Mercury-capsule. De lancering vond plaats op 4 december 1959 vanaf Wallops Island in Virginia. Sam reisde 312 kilometer en bereikte een maximum hoogte van 88 kilometer. Sams capsule werd twee uur na de lancering teruggevonden in de Atlantische Oceaan. (bron: NASA)

    Vooral in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog, na het buitmaken van de V-2raketten op de Duitsers, werden grote aantallen dieren zinloos opgeofferd. In de Verenigde Staten werden apen en muizen in de neuskegels van de raketten opgesloten, in Rusland waren het voornamelijk honden, ratten en konijnen. Het eerste biologische experiment in de Verenigde Staten vond op 11 juni 1948 plaats. Het aapje AIbert bereikte toen een hoogte van 60 km. De aap stierf tijdens de vlucht. Op 6 juni 1949 bereikte Albert II een hoogte van 125 km. Dit dier kwam bij de landing om.

    Ook Albert III en Albert IV, die beide in 1949 omhooggingen, overleefden hun vlucht niet. De parachutes van de raketten kwamen niet los. Op 31 augustus 1950 slaagden de Amerikanen er in het gedrag van dieren (muizen) in de ruimte vast te leggen. De camera waarmee dat gebeurde overleefde die vlucht, de muizen niet. Pas op 20 september 1951 konden één aap en elf muizen veilig worden geborgen na een vlucht tot 79 km hoogte. Na talloze mislukte vluchten kon toen eindelijk deze conclusie worden getrokken: "Versnellingen tot 15 g gedurende minder dan één seconde, en 3-4 g gedurende 45 seconden, beïnvloeden noch de hartwerking van de dieren, noch hun ademhaling of bloeddruk."


    De aapjes Able en Baker werden op 28 Mei 1959 gelanceerd met de JUPITER-raket AM-18. Ze doorstonden versnellingen die opliepen tot 38 keer de normale zwaartekracht op aarde en waren 9 minuten lang gewichtloos. Able en Baker waren de eerste dieren die levend terugkeerden uit de ruimte. (bron: NASA.)

    Maar er waren nog andere vragen die niet waren beantwoord. Konden de hersenen functioneren bij het ontbreken van de zwaartekracht? Zou de desoriëntatie die wordt veroorzaakt door gewichtloosheid toekomstige astronauten verhinderen hun ruimtevaartuig te bedienen? Waren er langdurige psychische effecten na een ruimtevlucht? De invloed van langdurige gewichtloosheid was op aarde nog nooit onderzocht en wéér werden dieren als proefkonijn gebruikt.

    Op 3 november 1957 lanceerde de Sovjet-Unie de Spoetnik-2 met aan boord het hondje Laika. Laika (‘blaffer’ in het Russisch) draaide als eerste levende wezen rond de aarde en was al die tijd gewichtloos. Met een terugkeer was geen rekening gehouden: Laika stierf door stress en oververhitting lang voordat de Spoetnik-2 op 14 april 1958 in de atmosfeer verbrandde.


    Laika, opgesloten in de Spoetnik-2. TASS nieuwsfoto via de Russische ruimtevaartorganisatie.

    Vissen in de ruimte en schildpadden om de maan
    Technisch gezien waren enkele fruitvliegjes de eerste dieren, die met opzet in de ruimte werden gestuurd. Dat gebeurde door de Amerikanen, die er in 1946 een buitgemaakte Duitse V2 voor gebruikten. Het eerste zoogdier dat tijdens de ruimtewedloop naar de ruimte werd gestuurd was de hond Laika, die in 1957 meereisde in Spoetnik 2. In september 1968 werden door de Sovjets gelanceerde schildpadden de eerste dieren die rond de maan vlogen.


    Arabella de kruispin en haar ruimteweb. (bron: NASA)

    Tegenwoordig is al bijna een hele dierentuin aan beesten de ruimte in geweest. Muizen, spinnen, kikkers, slangen, cavia’s, vissen, vliegen en wormen hebben inmiddels al een ruimtereis gemaakt.
    Op 28 juli 1973 vertrok de kruisspin Arabella naar het Amerikaanse ruimtestation Skylab, waar ze 59,5 dagen verbleef. De spin bleek aanvankelijk de grootste moeite te hebben met het weven van haar web, maar leek het gaandeweg in gewichtloosheid te leren. Een spinneweb van de kruisspin is een logaritmische spiraal van zijden draden die dichter bij elkaar staan in het centrum en verder van elkaar af aan de randen. Een spin gebruikt haar gevoel van gewicht bij het spinnen van haar web, zodat zwaartekracht een belangrijke factor is.


    Mission specialist Donald A. Thomas bestudeert een salamander. (bron: NASA)

    Aan boord van space-shuttlevlucht STS-65 (juli 1994) bevonden zich eieren van salamanders. Bestudeerd werd hoe de dieren uitkwamen en zich in gewichtloosheid ontwikkelden. In april 1998 gingen aan boord van space shuttle Columbia 170 pasgeboren ratten en zwangere muizen, 229 tropische visjes, 125 slakken, vier prehistorisch ogende paddenvissen en 1500 krekeleitjes en -larven mee. De dieren bevonden zich in de Spacelab-module in Columbia’s vrachtruim. De zeven astronauten moesten bestuderen hoe gewichtloosheid de groei van de hersenen en het centrale zenuwstelsel beïnvloeden.


    Een van de paddenvissen aan boord van space shuttlevlucht STS-90. (bron: NASA)

    Na eerst een aantal honden en konijnen omhoog te hebben gestuurd, lukte het pas op 20 augustus 1960 dieren na een reis om de aarde te bergen. Spoetnik-5 had toen met een complete dierentuin aan boord 18 omlopen rond de aarde gemaakt. Aan boord bevonden zich de hondjes Belka en Strelka, twee ratten, vier muizen, vliegen en planten. Met Spoetnik-6, gelanceerd op 1 december 1960, ging het weer mis. Aan boord waren de honden Ptsjolka en Moesjka, muizen, ratten, insekten en planten. De vlucht verliep naar wens, maar bij de landing niet. Het toestel kwam onder een te scherpe hoek de dampkring binnen. Spoetnik-6 viel uit elkaar en verbrandde, nog voordat de satelliet de aarde had bereikt.


    De Russische honden Belka (‘Eekhoorntje’) en Strelka (“Kleine Pijl’) keerden levend terug van hun ruimtevlucht met Spoetnik-5 op 19 augustus 1960.

    Een opsomming van alle bij de ruimtevaart omgekomen dieren moet onvolledig blijven. Veel van de mislukte experimenten zijn nooit bekend gemaakt. Maar wat ons misschien meer interesseert: hoe ondergaan dieren een ruimtevlucht? Daarvan is één goed gedocumenteerd geval bekend.


    De eerste 'chimponaut', de drie jaar oude Ham, werd op 31 januari 1961 de ruimte in geschoten. Tot opluchting van de NASA en de toekomstige Amerikaanse astronauten overleefde hij het avontuur. (bron: NASA)

    Dat betreft Ham, de eerste Amerikaan in de gewichtloze ruimte. Ham was een ‘chimponaut’: een van de zestien chimpansees die werden getraind voor het Mercury-project, ter voorbereiding van een bemande ruimtevlucht. Elke chimponaut droeg maandenlang een ruimtepak van nylon en lag vastgebonden in een plastic ‘wieg’ alvorens te worden blootgesteld aan de nagebootste condities van een ruimtevlucht.

    Ze werden in centrifuges geplaatst en rondgedraaid, om een voorproefje te krijgen van de versnellingen van de zwaartekracht. Ze werden neergezet op door raketten aangedreven sledes die met honderden kilometers per uur werden voortgejaagd en binnen seconden tot stilstand werden gebracht om te wennen aan de plotselinge afremmingen. Ze werden in lage-drukkamers geplaatst, extreem hete en extreem koude vertrekken en ook dagenlang in eenzame afzondering gehouden.


    Een van de chimponauten vastgebonden op een raketslee. (bron: US Air Force)

    Maar het belangrijkste onderdeel van de training was de ‘Response Testing Machine’: drie gekleurde lampen en twee hendels bevestigd aan een controlepaneel. Als een bepaalde lamp brandde, moest de chimponaut een opdracht uitvoeren: een hendel éénmaal overhalen, of vijftig maal achter elkaar, of bijvoorbeeld vijf seconden wachten en dan pas de hendel overhalen. Als het dier de opdracht juist uitvoerde, verdiende hij daarmee een banaan of een bekertje water. Als hij een vergissing maakte, kreeg hij een elektrische schok.


    De tweede ‘Amerikaan’ in de ruimte was de vijfjarige chimpansee Enos, die op 29 november 1961 in zijn Mercury-capsule tweemaal om de aarde draaide. Door een foutje in de capsule kreeg Enos een elektrische schok voor elke opdracht die hij correct uitvoerde. Dit systeem van straffen en belonen druiste in tegen alles wat hij het jaar daarvoor had geleerd. Wonderlijk genoeg paste Enos zijn gedrag niet aan. Hij onderging gelaten de elektrische schokken en voerde zijn taken precies zo uit als hij had geleerd. Enos maakte een veilige landing, maar stierf kort na zijn vlucht. (bron: NASA)

    Ham was niet de slimste van de geselecteerde chimpansees, maar wel het best bestand tegen eenzaamheid, desoriëntatie en bewegingsziekte. Op 31 januari 1961 werd hij daarom als eerste omhoog gestuurd. De raket joeg met een maximumsnelheid van 9462 km/h naar een hoogte van 253 km. Vijftien minuten na de lancering plonsde de neuskegel in zee, meer dan tweehonderd kilometer van het vooraf berekende punt. De Mercury-capsule kantelde in het water en liep vol. Nog net op tijd kon met een helicopter een lijn worden vastgemaakt en de als een vergiet druipende capsule aan boord worden gebracht van een vliegdekschip.

    In Cape Canaveral door de pers opgewacht was Ham agressief en vormde hij een bedreiging voor de samengedromde menigte. Telkens als Ham opnieuw met de Mercury-capsule werd geconfronteerd, vertoonde hij hetzelfde gedrag. Wel was hij in één keer beroemd, want hij had aangetoond dat ook in Amerika alles in gereedheid was voor een sprong in de ruimte. Drieëneenhalve maand later ging Alan Sheppard omhoog en kort daarna kondigde president Kennedy aan nog vóór 1970 een Amerikaan op de maan te willen zetten.



    Ham, de eerste ‘chimponaut’ in de ruimte, krijgt een appel direct na zijn vlucht in een Mercury-capsule op de top van een Redstone-raket. Hams vlucht vormde de generale repetitie voor de eerste bemande Amerikaanse vlucht. (bron: NASA)

    Hoe Ham voor zijn heldendaad werd beloond? Om te bewijzen dat hij aan zijn avontuur geen nadelige effecten had overgehouden, werd hij direct na de vlucht teruggestuurd naar de Response Testing Machine. Pas in 1963 mocht hij naar een dierentuin, maar daar werd hij vanwege zijn ‘te menselijk’ gedrag geïsoleerd gehouden van de andere apen. In 1980 lukte het in een andere dierentuin Ham langzaam aan een chimpanseewaardig bestaan te wennen. Drie jaar later stierf hij. Zijn stoffelijk overschot werd overgevlogen naar Alamogordo in New Mexico en onder een mooie zerk begraven buiten de International Space Hall of Fame. Goed voor gevoelens van spijt, maar een eind aan proeven met dieren in de ruimte heeft het nog steeds niet teweeggebracht.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_54195327
    Defect in de ruimtetijd ontdekt?
    quote:
    26-10-2007



    Een enorm koud gebied in het universum zou verklaard kunnen worden door middel van een defect in de rumtetijd, die vlak na de oerknal is ontstaan. Als deze theorie bevestigd kan worden, zal dat kosmologen een belangrijke aanwijzing leveren over de evolutie van het embryonale universum. De koude vlek is waargenomen in de kosmische microgolfachtergrond en zou verklaard kunnen worden door een driedimensionaal defect, maar er zijn ook andere verklaringen voorhanden.

    De kosmische microgolfachtergrond (CMB) is de oudste “foto” die wij hebben van het heelal en is daarom van onschatbare waarde voor ons begrip van de eerste momenten van het universum. Wetenschappes denken dat het universum vlak na de oerknal is gaan uitdijen en afkoelen, waarbij exotische deeltjes vervallen zijn tot de deeltjes die we vandaag de dag kennen. Deze overgang is vergelijkbaar met de fase-overgangen die wij op aarde kennen tussen vaste stoffen, vloeistoffen en gassen.

    Nu zijn de faseveranderingen op aarde niet volmaakt – defecten komen onvermijdelijk voor. Als water kristalliseert tot ijs, ontstaan er vaak mistige vlekken in het ijs. Deze vlekken markeren de plaatsen waarde watermoleculen verkeerd zijn uitgelijnd. Natuurkundigen voorspellen dat vergelijkbare defecten voorkomen bij de fase-overgangen van het jonge universum en dat deze defecten in verschillende vormen kunnen voorkomen.


    Deze animatie laat een willekeurige verzameling van texturen zien, het resultaat van computersimulaties in hoge resolutie. De rode gebieden vormen een positieve afwijking t.o.v. de ladingsdichtheid van het universu, terwijl de blauwe gebieden een negatieve afwijking kennen.

    In het geval van de koude vlek in de CMB denkt men aan de meest complexe van de kosmische defecten: een driedimensionale, onregelmatige structuur dat bekend staat als een textuur. Het blijkt namelijk dat de eigenschappen van de koude vlek, die 1 miljard lichtjaar groot is, verklaard kunnen worden door zo'n komsische textuur. Desondanks zijn vele kosmologen het niet met deze stelling eens en beweren zij dat het bewijs voor een textuur nogal zwak is.

    De kans is namelijk aanwezig dat de koude vlek een “willekeurige” fluctuatie is, geen gevolg van een kosmisch defect maar gewoon het gevolg van toevalige schommelingen. Daarnaast zou de koude vlek gewoon een enorme leegte kunnen zijn, vrij van zowel normale als donkere materie. Nu is het mooie dat de textuur-hypothese daadwerkelijk getest kan worden. Een kosmisch textuur zal het licht dat er doorheen gaat om zeer specifieke wijzen afbuigen, hetgeen gedetecteerd kan worden door toekomstige ruimtemissies.


    Deze illustratie laat zien hoe de kosmische texturen kunnen leiden tot warme en koude plekken in de kosmische microgolfstraling. De achtergrondstraling die door de WMAP-satelliet (bovenaan) is opgevangen, is afkomstig uit het zeer jonge heelal. Als de microgolven door een textuur reizen, krijgen ze een rood- of blauwverschuiving mee. Straling dat is uitgezonden door het hete plasma van het jonge heelal (de onderste ellips) reist door het heelal met de snelheid van het licht. Zodra het universum gaat uitdijen, ontstaan er texturen in allerlei vormen en groottes. In deze illustratie loopt de ruimte horizontaal en verstrijkt de tijd verticaal.

    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zaterdag 27 oktober 2007 @ 13:38:35 #78
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_54200480
    quote:
    Op zaterdag 27 oktober 2007 01:32 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    Defect in de ruimtetijd ontdekt?
    [..]
    is dat uit te leggen in mensentaal? ik begrijp er echt niets van
    Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
    pi_54206314
    Na alle heisa rond 17P/Holmes wordt bijna Loneos C/2007 F1 vergeten

    Tot en met 2 november is hij zichtbaar in het zuidwesten:
    I feel kinda Locrian today
    pi_54206453
    quote:
    Op zaterdag 27 oktober 2007 19:28 schreef starla het volgende:
    Na alle heisa rond 17P/Holmes wordt bijna Loneos C/2007 F1 vergeten

    Tot en met 2 november is hij zichtbaar in het zuidwesten:
    [ afbeelding ]
    Zichtbaar...... zegttie
    <a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
    <a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
    pi_54206573
    quote:
    Op zaterdag 27 oktober 2007 19:36 schreef -CRASH- het volgende:

    [..]

    Zichtbaar...... zegttie
    Tja, de weersomstandigheden zijn er niet naar, zal ook niet veranderen voor 2 november
    I feel kinda Locrian today
    pi_54235938
    Had Newton toch geen gelijk?

    28-10-2007



    Het is een bekend feit dat astronomen geloven dat een groot deel van de graviterende massa in het universum uit zogenaamde “donkere materie” bestaat. Als men uitgaat van de zwaartekrachtwet van Newton, waar die van Einstein op gebaseerd is, dan is de massa van sterrenstelsels en clusters onvoldoende om de beweging van de sterren te verklaren. Donkere materie is dan het toverwoord om de formules kloppend te maken. Maar wat als Newton het zelf helemaal niet juist had?

    Nu zijn twee Canadese wetenschappers met een alternatief voor Newton gekomen. Joel Brownstein en John Moffat zijn tot de conclusie gekomen dat de beweging van de sterrenstelsels in een vergelegen cluster beter verklaard worden door middel van Modified Gravity (MOG, Aangepaste Zwaartekracht) dan door de aanwezigheid van donkere materie.

    De cluster in kwestie is dezelfde cluster die vaak wordt gebruikt als “bewijs” voor het bestaan van donkere materie: de Kogelcluster. Deze cluster staat op een afstand van 3 miljard lichtjaar en bestaat uit twee stelsels die aan het samensmelten zijn. De cluster is nu in enorm detail waargenomen, dankzij de gecombineerde kracht van de Magellan Telescope én de drie grote ruimtelescopen van de NASA: de Hubble Space Telescope, de Spitzer Space Telescope en het Chandra X-Ray Observatory.

    Dit arsenaal aan instrumenten heeft de wetenschappers in staat gesteld om het hete gas in de cluster, met een temperatuur van 150 miljoen graden, nauwgezet in kaart te brengen. De cluster vertoont de effecten van zwaartekrachtlensing, waarbij de zwaartekracht van een tussenliggend object – in dit geval de Kogelcluster – het licht van een verder gelegen sterrenstelsel afbuigt.



    Voorgaande studies hebben gesuggereerd dat de Kogelcluster de overduidelijke aanwezigheid van donkere materie aantoont. Toen Brownstein en Moffat de waargenomen zwaartekrachtlensing en de verspreiding van het gas hebben vergeleken met de theorie van MOG, kwamen zij tot de conclusie dat er geen bewijs voor donkere materie was. Met andere woorden, de waargenomen eigenschappen van de cluster kunnen beter beschreven worden door middel van een aangepaste zwaartekrachttheorie dan d.m.v. het invoeren van donkere materie.

    De theorie van MOG komt voort uit een generalisatie van relativiteit die zelfs Einstein ontgaan is. De theorie is de afgelopen dertig jaar door Moffat ontwikkeld en begint nu astronomische en kosmologische resultaten op te leveren. Het is gebruikt om de beweging van sterren in meer dan honderd sterrenstelsels succesvol te verklaren, evenals de beweging van sterrenstelsels in meer dan honderd clusters. MOG zou ook in staat kunnen zijn om de Pioneer-anomalie te verklaren, de merkwaardige afremming van de meer dan dertig jaar oude Pioneer 10 en 11 ruimtesondes.

    De twee natuurkundigen zijn enthousiast over hun bevindingen. Men behulp van de MOG-theorie is de hoeveelheid normale materie in de Kogelcluster voldoende om de waargenomen zwaartekracht lensing te verklaren. Aanvullende observaties van andere samensmeltende clusters zijn noodzakelijk om te bepalen welke van de twee theorieën, donkere materie en MOG, de beste verklaring vormen.

    Bron: Royal Astronomical Society

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 29 oktober 2007 @ 16:22:33 #83
    89730 Drugshond
    De Euro. Mislukt vanaf dag 1.
    pi_54246367
    ff terug naar de kometen.
    quote:
    Update komeet 17P/Holmes
    Bron : urania.be


    Komeet Holmes heeft in de loop van de nacht van 24 op 25 oktober een magnitude bereikt die afhankelijk van de schatting uiteenloopt tussen +2,5 en +2,8, en lijkt die helderheid tot op heden (zondag 28 oktober) aan te houden. Als wijst erop dat de komeet nog geruime tijd een blote-oog-object zal blijven. De kleur van de komeet is geel-wit, wat wijst op lichtverstrooiing door stofdeeltjes, en niet door plasma, dat een groene of blauwe kleur zou opleveren. Dit werd inmiddels ook door spectroscopisch onderzoek bevestigd. Plasma wordt snel van de komeet weggevoerd door de zonnewind, terwijl stofdeeltjes zich veel langer verspreiden ten gevolge van stralingsdruk. Hierdoor gaat de helderheid slechts traag afnemen. Zeer langzaam zal de coma van de komeet uitgestrekter worden. Deze coma wordt best bekeken met verrekijker of telescoop. Het is dus nog enkel wachten op helder weer in onze contreien!

    Bij de eerder gemelde uitbarsting van november 1892 die leidde tot de ontdekking van de komeet, bereikte deze ongeveer magnitude +4. De komeet is dus nu aanzienlijk helderder. Vermeldenswaardig is dat de komeet een tweede uitbarsting kende amper 2,5 maanden later, medio januari 1893. Hierbij bereikte ze opnieuw magnitude +4. We moeten Holmes dus ook gedurende een wat langere periode in het oog blijven houden!

    Heb je zelf ook een beeld, aarzel dan niet om het op ons discussieforum te posten of door te sturen naar nieuws@urania.be!. Wil je zelf de komeet waarnemen, dan kan dit steeds via onze handige zoekkaart.
    ff kijken of ik een simulatie kan maken met Starry Night.


    [ Bericht 2% gewijzigd door Drugshond op 29-10-2007 16:42:55 ]
    pi_54267998
    quote:
    Op zaterdag 27 oktober 2007 19:42 schreef starla het volgende:

    [..]

    Tja, de weersomstandigheden zijn er niet naar, zal ook niet veranderen voor 2 november
    Tis helder
    Op z'n minst is er 1 te zien/fotograferen
    <a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
    <a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
      Moderator woensdag 31 oktober 2007 @ 15:20:46 #85
    8781 crew  Frutsel
    pi_54284757
    Zwart gat met recordmassa ontdekt

    WASHINGTON - Amerikaanse astronomen hebben een zwart gat met een recordmassa ontdekt op 1,8 miljoen lichtjaren van de aarde.

    Het zogeheten stellaire gat heeft een massa van 24 tot 33 keer de zon en verslaat daarmee het oude record van 16 keer de massa van de zon, zo maakte de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA dinsdagavond bekend.

    Ster

    Stellaire gaten ontstaan als een ster met een explosie sterft. Als de ster zwaar genoeg is kan een zwart gat overblijven. Dat is een zwaar compact object, dat zo'n grote aantrekkingskracht heeft dat zelfs licht er niet aan kan ontsnappen.

    Tussenmaat

    Er zijn ook superzware zwarte gaten, die echter op een andere manier ontstaan en miljoenen keren groter zijn dan de stellaire zwarte gaten. "Maar een tussenmaat, een middelgroot zwart gat, is nog nooit gevonden. Dat blijft dus nog steeds een mysterie", aldus een woordvoerder van het Nederlands ruimteonderzoeksinstituut SRON woensdag.

    http://www.nu.nl/news/129(...)rdmassa_ontdekt.html
      woensdag 31 oktober 2007 @ 15:56:12 #86
    89730 Drugshond
    De Euro. Mislukt vanaf dag 1.
    pi_54285364
    quote:
    Op woensdag 31 oktober 2007 15:20 schreef Frutsel het volgende:
    Zwart gat met recordmassa ontdekt

    WASHINGTON - Amerikaanse astronomen hebben een zwart gat met een recordmassa ontdekt op 1,8 miljoen lichtjaren van de aarde.
    Dat is qua verhoudingen gezien nog redelijk dicht bij.
    pi_54331786
    02-11-2007

    Merkwaardige afzettingen op Mars onderzocht



    Het radarsysteem van ESA’s Mars Express heeft nieuwe details onthult van één van de meest merkwaardige afzettingen op Mars: de Medusae Fossae-formatie. Het heeft de eerste directe metingen opgeleverd van de diepte en elektrische eigenschappen van deze materialen, waardoor men meer te weten is gekomen over het ontstaan van deze formatie. De afzettingen behoren tot de jongste op Mars, aangezien ze nauwelijks door inslagkraters zijn bezoedeld.

    De waarnemingen zijn verricht met de Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionospheric Sounding (MARSIS). De radarobservaties laten zien dat de Medusae Fossae-formatie bestaat uit enorme afzettingen, met een dikte tot 2,5 kilometer. Deze afzettingen hebben de wetenschap lange tijd geïntrigeerd, aangezien het materiaal radarsignalen lijkt te absorberen. De formatie werd daarom wel een “stealth”-regio genoemd. De radar van Mars Express gebruikt echter langere golflengten, zodat de radargolven door de afzettingen kunnen reizen en weerkaatst kunnen worden door het oppervlak eronder. Zo heeft men de diepte en samenstelling vast kunnen stellen.

    Wat betreft de oorsprong en samenstelling van de afzettingen bestaan er verscheidene scenario’s. Ten eerste zou het kunnen gaan om vulkanische as-afzettingen die afkomstig zijn van verdwenen lavagangen of nabije vulkanen. Ten tweede zou het kunnen gaan om windafzettingen die afkomstig zijn van verweerde rotsen. Tot slot zou het kunnen gaan om afzettingen die rijk zijn aan waterijs, ongeveer zoals de gelaagde afzettingen aan de polen van Mars. Deze zouden dan ontstaan zijn op het moment dat de omwentelingsas van Mars een grote hoek t.o.v. het baanvlak gemaakt heeft. Hierdoor ontstaan er ijstijden, waarbij waterijs over de gehele planeet wordt afgezet.



    Het bepalen van het juiste scenario is geen gemakkelijke opgave, zelfs niet met de nieuwe gegevens. De gegevens van MARSIS hebben wel de elektrische eigenschappen van de afzettingen opgeleverd. Hieruit blijkt dat de verschillende lagen van de Medusae Fossae-formatie waarschijnlijk zijn opgebouwd uit een los, luchtig en stoffig materiaal. Het is echter moeilijk om te verklaren hoe een dergelijk materiaal, dat wellicht is afgezet door de wind, in staat is om een laag van meer dan 2 kilometer dik te vormen, zonder onder zijn eigen gewicht te worden samengeperst.

    Aan de andere kant komen de elektrische eigenschappen ook overeen met lagen die rijk zijn aan waterijs. Het grote probleem met dit scenario is echter het feit dat Mars vandaag de dag geen kenmerken vertoont van waterijs aan de evenaar. Als de afzettingen inderdaad rijk zijn aan waterijs, dan zal dit ijs zich vele meters onder de grond moeten bevinden.

    Het mysterie van Medusae Fossae blijft voorlopig dus voortduren. Het wetenschapsteam dat verbonden is aan MARSIS is bezig met het ontwikkelen van nieuwe technieken, waarmee een meer gedetailleerde evaluatie kan worden gemaakt van de eigenschappen van de ondergrondse lagen en het materiaal waaruit deze lagen bestaan.



    Bron: European Space Agency

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55209543
    11-12-2007

    Marsrover doet fascinerende ontdekking



    De Marsrover Spirit heeft één van zijn belangrijkste ontdekkingen tot nu toe verricht. Wetenschappers hebben in het wielspoor van Spirit bewijs gevonden voor een voormalig leefmilieu dat perfect moet zijn geweest voor micro-organismen. De afzettingen zijn vermoedelijk geproduceerd door heet bronwater dat in contact is gekomen met de omringende vulkanische rotsen. Op aarde komen dergelijke leefomgevingen algemeen voor en wemelen vaak van de bacteriën.

    De ontdekking is door middel van fortuinlijke geluk tot stand gekomen. Het rechtervoorwiel van Spirit functioneert al tijden niet meer, waardoor het wiel constant over de grond sleept. Het is in dit wielspoor waar de opmerkelijke afzettingen zijn aangetroffen.

    Aanvullende bestudering van het material heeft onthult dat het rijk is aan silicaten en andere verbindingen die doen vermoeden dat het moet gaan om de interactie tussen heet bronwater, zoals een geiser, en nabije rotsen. Dit kan op twee manieren gebeurd zijn: ten eerste kan het silicium uit de rotsen zijn opgelost door water en vervolgens op een andere locatie weer zijn afgezet. Ten tweede kan het ook gaan om een zogenaamde fumarole, waar stoom met een hoge zuurgraad door scheuren in de rotsen beweegt. Hierbij doet het alle mineralen in de rots oplossen, met uitzondering van de silicaten.

    Beide mogelijkheden zijn even interessant vanuit exobiologisch opzicht. Zowel hete waterbronnen als fumarolen herbergen op aarde bijzondere bacteriële ecosystemen. Helaas is de Marsrover niet in staat om dit leven ook daadwerkelijk te detecteren – daar is Spirit niet voor ontworpen. Wat dat betreft zullen we moeten wachten op de volgende generatie Marsrovers: NASA's Mars Science Laboratory en ESA's ExoMars, die respectievelijk in 2009 en 2011 gelanceerd gaan worden.



    Bron: BBC

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55227613
    quote:
    Op woensdag 12 december 2007 08:59 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    11-12-2007

    Marsrover doet fascinerende ontdekking

    [ afbeelding ]

    De Marsrover Spirit heeft één van zijn belangrijkste ontdekkingen tot nu toe verricht. Wetenschappers hebben in het wielspoor van Spirit bewijs gevonden voor een voormalig leefmilieu dat perfect moet zijn geweest voor micro-organismen. De afzettingen zijn vermoedelijk geproduceerd door heet bronwater dat in contact is gekomen met de omringende vulkanische rotsen. Op aarde komen dergelijke leefomgevingen algemeen voor en wemelen vaak van de bacteriën.

    De ontdekking is door middel van fortuinlijke geluk tot stand gekomen. Het rechtervoorwiel van Spirit functioneert al tijden niet meer, waardoor het wiel constant over de grond sleept. Het is in dit wielspoor waar de opmerkelijke afzettingen zijn aangetroffen.

    Aanvullende bestudering van het material heeft onthult dat het rijk is aan silicaten en andere verbindingen die doen vermoeden dat het moet gaan om de interactie tussen heet bronwater, zoals een geiser, en nabije rotsen. Dit kan op twee manieren gebeurd zijn: ten eerste kan het silicium uit de rotsen zijn opgelost door water en vervolgens op een andere locatie weer zijn afgezet. Ten tweede kan het ook gaan om een zogenaamde fumarole, waar stoom met een hoge zuurgraad door scheuren in de rotsen beweegt. Hierbij doet het alle mineralen in de rots oplossen, met uitzondering van de silicaten.

    Beide mogelijkheden zijn even interessant vanuit exobiologisch opzicht. Zowel hete waterbronnen als fumarolen herbergen op aarde bijzondere bacteriële ecosystemen. Helaas is de Marsrover niet in staat om dit leven ook daadwerkelijk te detecteren – daar is Spirit niet voor ontworpen. Wat dat betreft zullen we moeten wachten op de volgende generatie Marsrovers: NASA's Mars Science Laboratory en ESA's ExoMars, die respectievelijk in 2009 en 2011 gelanceerd gaan worden.

    [ afbeelding ]

    Bron: BBC

    (Astrostart)
    In mei was er al bericht over Silica-Rich Soil Found by Spirit (21-May-2007) verschenen....
    Maar nu is het dan de "aanvullende bestudering" gedaan.
    <a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
    <a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
    pi_55409082
    20-12-2007

    Actieve gletsjer gevonden op Mars



    De Europese Mars Express satelliet heeft mogelijk een actieve gletsjer gevonden op Mars. Eerder zijn miljoenen jaren oude gletsjers gevonden op Mars, maar deze zou slechts duizenden jaren oud zijn. Deze ijsmassa is gevonden op foto's van Deuteronilus Mensae, een door gletsjers uitgesneden gebied op het noordelijk halfrond.



    "Als dit een foto van de Aarde was, dan zou ik zeggen dat dit een gletsjer was", zegt Dr. Gerhard Neukum, hoofdwetenschapper van de hoge resolutie stereo camera (HRSC) van Mars Express. "We hebben weliswaar nog niet de spectrale bewijzen voor water, maar in de komende maanden vliegen we over het gebied en dan zullen we die metingen gaan doen. Op de randen van de gletsjer zien we witte toppen. Dat kan alleen maar waterijs zijn."

    Waterijs wordt op maar weinig plaatsen op Mars gevonden, want zodra ijs aan het Martiaanse oppervlak komt sublimeert het: het waterijs verandert direct in waterdamp (de vloeibare fase wordt dus overgeslagen).

    Dr. Neukum schat dat het water in Deuteronilus Mensae aan de oppervlakte kwam in de laatste 10.000 tot 100.000 jaren. "Dat betekent dat het een actieve gletsjer is. Dat is uniek en mogelijk zijn er meer". Het water zou hiervoor aan de oppervlakte zijn gekomen en bevroren zijn en de gletsjer zou zo gevormd zijn. Niet alle wetenschappers delen zijn mening. Sommigen denken dat de gletsjer is gevormd door sneeuwval. Dr. Neukum denkt echter dat hiervoor te weinig neerslag is op de rode planeet.

    Gletsjers zijn eerder gezien op de vulkaan Olympus Mons (met 24 kilometer hoogte de grootste bekende berg in ons zonnestelsel), maar wetenschappers denken dat deze rond de 4 miljoen jaar oud zijn. Dr. Gerhard Neukum denk dat gletsjer kenmerken uitstekende locaties zouden kunnen zijn om met robotrovers te onderzoeken op sporen van leven. Als microben diep onder het oppervlak van Mars zouden leven, dan zouden ze naar het oppervlak getransporteerd kunnen zijn door naar boven stromend water.

    Mars Express is een ruimtesonde van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA. Vier jaar geleden kwam hij bij Mars aan.

    Bron: BBC News

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55458547
    21-12-2007

    Wordt Mars binnenkort door een asteroïde geraakt?



    Er bestaat een kleine kans dat Mars binnenkort door een asteroïde geraakt zal worden. Een recent ontdekte ruimterots heeft een kans van 1 op 75 om op 30 januari in te slaan op de Rode Planeet. De asteroïde staat bekend als 2007 WD5 en heeft een diameter van ongeveer 50 meter. Hiermee is de asteroïde even groot als het object dat in 1908 boven Siberië is ontploft. Dit object had een kracht van een 15-megaton atoombom en vernietigde 60 miljoen bomen.

    Voordat iedereen zijn telescoop gaat pakken, moeten we er wel bij vermelden dat de asteroïde Mars waarschijnlijke zal missen, maar er is uiteraard wel degelijk een kans op een inslag. Als dat inderdaad zal gebeuren, zal het object nabij de Martiaanse evenaar gaan inslaan. Dat betekent dat de inslag vlakbij de huidige locatie van de Marsrover Opportunity zal plaatsvinden, al zal de rover zich hoogstwaarschijnlijk buiten de inslagzone bevinden.

    De inslag zal een krater veroorzaken die vergelijkbaar is met de beroemde Meteor Crater in Arizona, VS. Het zal niet de eerste keer zijn dat waarnemers “live” een inslag kunnen zien: in de jaren ’90 sloegen de restanten van de komeet Shoemaker-Levy 9 in op de planeet Jupiter. Het zal wel de eerste keer zijn dat een asteroïde i.p.v. een komeet recht voor ons ogen zal inslaan op een andere planeet.

    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55458611
    21-12-2007

    Zijn oceanen op Mars ontstaan door zwavel en vuur?



    Wetenschappers zijn er van overtuigd dat Mars vroeger oceanen gekend heeft. Hoe deze oceanen ontstaan zijn is echter lang een mysterie gebleven. Een recent onderzoek is met een mogelijke oplossing gekomen: de oceanen op Mars zouden ontstaan kunnen zijn door vuur en zwavel. Oude vulkanen zouden voldoende zwavel geproduceerd kunnen hebben om de temperatuur op Mars boven het vriespunt te brengen.

    Wetenschappers hebben vele aanwijzingen en enkele bewijzen dat Mars lang geleden oceanen gekend heeft. Deze oceanen zijn na verloop van tijd verdwenen, maar 3.8 miljard jaar geleden zijn de oceanen sowieso nog aanwezig geweest. Dat betekent dat de temperatuur op de Rode Planeet destijds boven het vriespunt moet hebben gelegen – ondanks het feit dat de huidige temperatuur op Mars gemiddeld zo’n –46 graden Celsius bedraagt.

    Wetenschappers hebben lang gesuggereerd dat Mars gedurende zijn jeugd door kooldioxide warm is gehouden – hetzelfde gas dat op aarde het broeikaseffect veroorzaakt. De laatste jaren is echter duidelijk geworden dat kooldioxide alleen niet in staat is om de temperatuur op Mars boven het vriespunt te krijgen. Bovendien zouden grote hoeveelheden atmosferische kooldioxide geleidt moeten hebben tot enorme kalksteenafzettingen en deze heeft men nooit aangetroffen.

    Nu suggereert een recent onderzoek dat vulkanische gassen, zoals zwavel, de bepalende factor zijn geweest bij het opwarmen van Mars. Het is een bekend feit dat het oppervlak van Mars veel meer zwavel bevat dan het oppervlak van de aarde. Dit zwavel is afkomstig van de enorme vulkanen die ooit op de Rode Planeet actief zijn geweest – Mars is het thuis van de grootste vulkanen in het zonnestelsel, waarvan Olympus Mons de hoogste is.

    Het zwavel zal allerlei zure verbindingen gevormd hebben, zoals zwaveldioxide en waterstofsulfide. Hierdoor zullen de oceanen ernstig verzuurd zijn geweest, wat de vorming van carbonaten ernstig heeft belemmerd. Dit vormt dan een mooie verklaring voor de merkwaardige afwezigheid van carbonaten op Mars. Bovendien is zwaveldioxide een uiterst potent broeikasgas – als de atmosfeer van Mars voor slechts 0,001 tot 0,0001 procent uit zwaveldioxide heeft bestaan zou dit voldoende zijn geweest om de temperatuur boven het vriespunt te brengen.

    De kans is groot dat de jonge aarde en de jonge Mars zeer veel overeenkomsten hebben gehad. Dat betekent dat het zwavelmodel op Mars ook een verklaring kan vormen voor de schaarste aan carbonaten op aarde gedurende het zogenaamde Archeozoïcum, het tijdvak tussen de 4 en 2,5 miljard jaar geleden. Dat heeft weer gevolgen voor het ontstaan van het leven op aarde. Als de oceanen in die tijd veel zuurder zijn geweest dan tegenwoordig, levert dat belangrijke nieuwe vragen op.



    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55507930
    22-12-2007

    Nieuwe Theorie van Alles is gebaseerd op wiskundig patroon



    Op het eerste gezicht lijkt Garrett Lissi de meest onwaar- schijnlijke persoon om met een Theorie van Alles te komen. Hij behoort tot geen enkele universiteit en het grootste deel van het jaar houdt hij zich bezig met surfen op Hawaii. 's Winters vertrekt hij naar de bergen rond Lake Tahoe, Californië, om te gaan snowboarden. Tot voor kort was natuurkunde voor hem weinig meer dan een hobby. Dit heeft enkele bekende natuurkundigen er niet van weerhouden om het werk van Lisi op te merken.

    De theorie van Lisi is de (zoveelste) poging om de zwaartekracht te koppelen aan de overige fundamentele natuurkrachten: de sterke en zwakke kernkrachten en het elektromagnetisme. Toch heeft Lisi's theorie zeer veel potentie. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de snarentheorie heeft Lisi's theorie geen extra dimensies of spookachtige "nieuwe natuurkunde" nodig om het universum te verklaren.

    Lisi's theorie is gebaseerd op een elegant en complex wiskundig patroon, waarmee Lisi een onderliggende relatie heeft ontdekt die alle fundamentele deeltjes en krachten met elkaar verbindt - inclusief de zwaartekracht. Lee Smolin, een vooraanstaande natuurkundige die verbonden is aan het Perimeter Institute for Theoretical Physics beschrijft Lisi's werk als "het meest aanlokkelijke unificatiemodel die ik in jaren heb gezien".



    Men heeft in het verleden al enkele "grote unificaties" tot stand gebracht. Men heeft als eerste elektriciteit en magnetisme aan elkaar gekoppeld, om zo de elektromagnetische kracht te vormen. Vervolgens heeft men de elektromagnetische kracht en de zwakke kernkracht aan elkaar gekoppeld, om zo de elektrozwakke kracht te vormen. Recent heeft men ook de sterke kernkracht hieraan toegevoegd.

    Slechts de grote unificatie met de zwaartekracht is nog door niemand tot stand gebracht. Wat betekent zo'n "unificatie" nu echter? Dat wil zeggen dat naarmate het energieniveau van de reacties hoger wordt, de verschillende natuurkrachten samensmelten tot één enkele onderliggende kracht.

    Bron: NASA

    Dat is een behoorlijke prestatie, gezien het feit dat natuurkundigen al 30 jaar bezig zijn met het verenigen van alle deeltjes en krachten in het universum. Het huidige Standaard Model weet drie van de vier fundamentele natuurkrachten met elkaar te verweven. De eerste fundamentele natuurkacht is de elektromagnetische kracht, die de bron vormt van zowel chemische reacties als het ontstaan van atomen en moleculen. Zowel elektriciteit, magnetisme als licht zijn feitelijk "bij-verschijnselen" van deze natuurkracht.

    De tweede natuurkracht die in het Standaard Model verenigd is, is de zwakke kernkracht. Deze natuurkracht is verantwoordelijk voor radioactiviteit d.m.v. het verval van bepaalde deeltjes. De derde natuurkracht die lid is van deze "club" is de sterke kernkracht, waarmee quarks aan elkaar worden "gelijmd" om zo het bestaan van atoomkernen mogelijk te maken. Het enige probleem met het Standaard Model is het feit dat de zwaartekracht vooralsnog weigert om lid te worden van deze club der natuurkrachten.



    Het Standaard Model is gebaseerd op drie families van materie, plus de krachtoverbrengende deeltjes. Tot de eerste (linkse) familie of "generatie" behoren (van beneden naar boven) het elektron, het elektron-neutrino, de down-quark en de up-quark. Alle stabiele vormen van materie, zoals atomen, zijn slechts opgebouwd uit deeltjes die tot de eerste generatie behoren.

    Tot de tweede (middelste) generatie behoren (van beneden naar boven) het muon, het muon-neutrino, de strange quark en de charm quark. Deze deeltjes zijn massiever dan die van de eerste generatie, maar zijn instabiel en vervallen uiteindelijk tot de eerste generatie. Tot de derde (rechtse) generatie behoren (van beneden naar boven) de tau, de tau-neutrino, de bottom quark en de top-quark. Deze deeltjes zijn uiterst massief en bijzonder instabiel.

    Helemaal rechts zie je de krachtoverbrengende deeltjes waarvan het bestaan is aangetoond. De deeltjes, en de krachten die zij overbrengen zijn (van beneden naar boven): het W-boson (zwakke kernkracht), het Z-boson (zwakke kernkracht), het gluon (sterke kernkracht) en het foton (elektromagnetische kracht). De zwaartekracht is vooralsnog niet in dit schema te passen.

    Bron: Symmetry Magazine

    De meeste pogingen om zwaartekracht en de overige natuurkrachten aan elkaar te koppelen zijn gebaseerd op de snarentheorie, die stelt dat deeltjes zijn opgebouwd uit minuscule trillende snaren. Lisi is nooit fan geweest van de snarentheorie, hetgeen naar eigen zeggen de belangrijkste reden is geweest dat hij zijn universitaire carrière heeft afgebroken. "Ik ben nooit een persoon geweest die braaf achter iedereen aan loopt, dus ben ik mijn eigen weg gaan zoeken, wat uiteindelijk geresulteerd heeft in mijn eigen Theorie van Alles". Vorig jaar heeft Lisi een geldbedrag ontvangen van het Foundational Questions Institute om zijn eigen visie gestalte te geven.

    Lisi is jarenlang bezig geweest met allerlei "vreemde" wiskundige vergelijkingen, maar kwam daar geen stap verder mee - totdat hij zes maanden geleden een artikel las waarin E8 geanalyseerd werd. E8 is een complex, achtdimensionaal wiskundig patroon van 248 punten. Hij kwam tot de ontdekking dat de vergelijkingen waarmee E8 beschreven kan worden overeenkomen met zijn eigen vergelijkingen. "Toen ik me dat realiseerde, ontplofte mijn brein zowat als gevolg van de implicaties en schoonheid ervan", aldus Lisi. "Ik dacht: holy crap, dit is het!"



    Grafische weergave van het wiskundige E8-patroon.
    Bron: New Scientist

    Wat Lisi zich realiseerde was het volgende: als hij een manier kon vinden om de verschillende elementaire deeltjes en krachten te plaatsen op de 248 punten van E8, zou dat resulteren in een verklaring voor het verschillende gedrag die de verschillende deeltjes en krachten kunnen vertonen - bijvoorbeeld, hoe de zwakke kernkracht deeltjes kan laten vervallen zoals in deeltjesversnellers wordt waargenomen.

    Lisi is niet de eerste een poging doet om elementaire deeltjes te koppelen aan de punten van een symmetrisch patroon. In de jaren '50 hebben enkele wetenschappers het bestaan van het "omega-minus" deeltje voorspeld aan de hand van het plaatsen van bekende deeltjes op de punten van een symmetrische wiskundige structuur die SU(3) genoemd wordt. Eén van de punten bleef echter leeg en het nieuwe deeltje zou hier perfect passen. Helaas is dit model een stille dood gestorven.

    Het heeft vijftig jaar geduurd voordat iemand dit model een nieuwe kans heeft gegeven en heeft door- ontwikkeld. Het is Lisi die deze eer ter deel valt, maar Lisi is voorzichtig begonnen en heeft het stapsgewijs uitgebreidt. Voordat Lisi probeerde om het ingewikkelde E8 te doorgronden, heeft hij eerst een kleiner neefje van dit patroon bestudeerd: een hexagonaal patroon dat G2 genoemd wordt. Hiermee probeerde hij te verklaren hoe de sterke kernkracht precies werkt.

    Volgens het Standaard Model worden de natuur- krachten door deeltjes gedragen: de sterke kernkracht wordt bijvoorbeeld gedragen door deeltjes die gluonen worden genoemd, oftewel "lijmdeeltjes". Iedere quark heeft een kwantumeigenschap die "kleurlading" wordt genoemd - rood, groen of blauw - waarmee de interactie tussen quarks en gluonen bepaald wordt.

    Lisi heeft toen de punten van G2 gekoppeld aan de quarks en antiquarks van iedere "kleur" én aan de verschillende soorten gluonen. Lisi kwam tot de ontdekking dat hij op deze manier precies kon verklaren hoe de interacties tussen quarks en gluonen de quarks van "kleur" doen veranderen, waarbij hij slechts gebruik heeft gemaakt van de geometrie zoals die op middelbare scholen onderwezen wordt.

    Vervolgens richtte Lisi zijn aandacht op het op-één-na simpelste patroon van deze wiskundige familie: F4, die de vorm van een ster heeft. Hiermee bleek Lisi in staat om de interacties tussen neutrino's en elektronen te verklaren. Het Standaard Model is al succesvol gebleken bij het beschrijven van de elektrozwakke kracht, waarmee elektromagnetische en de zwakke kernkracht aan elkaar gekoppeld worden. Lisi heeft het toen voor elkaar gekregen om de zwaartekracht aan deze mix toe te voegen, door middel van twee "nieuwe" krachtoverbrengende deeltjes die "e-phi" en "omega" genoemd worden. Zo ontstaat een "gravi-elektrozwakke" natuurkracht.

    Uiteindelijk heeft hij zijn aandacht gericht op E8 en bleek hij in staat om de meeste van de 248 punten van E8 "op te vullen", waarbij hij gebruik heeft gemaakt van de verschillende "identiteiten" van de 40 deeltjes en krachten die aan de wetenschap bekend. Zo hebben sommige deeltjes een kwantumspin die "boven" of "beneden" kan zijn en ieder van deze identiteiten zal een ander punt van het E8-patroon bezetten.

    Uiteindelijk zijn slechts 20 van de 248 punten leeg gebleven, waarna Lisi deze heeft opgevuld met hypothetische deeltjes zoals het graviton, de drager van de zwaartekracht.

    Nadat Lisi alle punten van E8 had opgevuld, maakte hij gebruik van computersimulaties om het model te roteren en vanuit alle mogelijke perspectieven te aanschouwen. Door E8 op bepaalde manieren te roteren, ontstond er een patroon waarmee de relatie tussen quarks en gluonen en de gravi-elektrozwakke kracht in beeld kon worden gebracht.

    Naarmate hij het patroon verder roteerde, kwamen nog veel intrigerender patronen tevoorschijn. Zo laat een bepaalde configuratie van E8 het interactie- patroon van de gravi-elektrozwakke kracht zien. Dit patroon wordt omringd door de verschillende quarks en antiquarks, die netjes op kleur gesorteerd blijken te zijn.

    Bovendien clusteren de quarks samen in drie families, waarbij quarks van verschillende families vrijwel identieke eigenschappen hebben, maar in massa verschillen. Natuurkundigen vragen zich al lang af waarom alle elementaire deeltjes tot drie verschillende families behoren, maar in het model van Lisi is dit een natuurlijk gevolg van de geometrische vorm van E8.

    Tot nu toe komen alle interacties, die voorspeld worden door de complexe geometrische relaties van E8, overeen met de waarnemingen in de "echte" wereld. "Voor zover ik weet vormt mijn model de perfecte match voor tienduizenden verschillende reacties die in het echt zijn waargenomen - hoe cool is dat?", vraagt Lisi.

    Lisi is vooral tevreden over het feit dat zijn model geen "snaren, extra dimensies of andere wazige uitvindingen bevat waar geen enkel bewijs voor is". De wiskunde is bovendien veel eenvoudiger dan bijvoorbeeld die van de snarentheorie, wat zijn model nog aantrekkelijker maakt. "In vergelijking met de snarentheorie vereist mijn model baby-wiskunde".

    Enkele vooraanstaande natuurkundigen zijn behoorlijk onder de indruk. "Vanuit Lisi's theorie komen prachtige dingen tevoorschijn", aldus David Ritz Finkelstein van het Georgia Institute of Technology in Atlanta. "Ik denk dat zijn model gebaseerd is op meer dan louter toeval en dat hij iets zeer belangrijks op het spoor is".


    Grafische weergave van een Calabi-Yau manifold.

    Lisi houdt zich niet bezig met de vraag waarom het universum geregeerd wordt door de E8-structuur. "Ik denk dat het universum puur op geometrie gebaseerd is - een prachtige vorm die voortdurend roteert en over de ruimtetijd danst", zegt Lisi. "Aangezien E8 misschien wel de mooiste structuur in de gehele wiskunde is, zal het zeer bevredigend zijn als zal blijken dat de natuur juist die vorm heeft uitgekozen." Finkelstein houdt zich echter wél bezig met het waarom van E8 en is van plan om te onderzoeken of de ruimtetijd beschreven kan worden als een textuur dat geweven is vanuit de vlakken van E8.

    De natuurkundige Sabine Hossenfelder stelt dat Lisi's theorie niet persé een radicale variant op de snarentheorie hoeft te zijn, maar mogelijk als aanvulling op de snarentheorie gebruikt kan worden. Snarentheoristen maken namelijk al gebruik van E8 voor het beschrijven van een multidimensionaal ruimtelijk patroon dat het Calabi-Yau manifold genoemd wordt. "Is dit puur toeval of niet?", vraagt Hossenfelder zich af.

    Lisi's theorie kan pas definitief getest worden als het tot testbare voorspellingen kan leiden. Lisi accepteert dit en zegt dat "het feit dat ik mijn theorie zelf prachtig vind niet hoeft te betekenen dat de natuur het ook met mij eens is". Om E8 volledig op te vullen zijn meer dan 20 deeltjes nodig die niet door het Standaard Model voorspeld worden. Lisi is nu aan het berekenen wat de massa's van deze deeltjes zullen zijn, in de hoop dat ze gedetecteerd kunnen worden door de Large Hadron Collider, die op dit moment in aanbouw is bij het CERN in Zwitersland.


    De Large Hadron Collider zal in de loop van 2008 in gebruik worden genomen.
    Bron: BBC

    "Mijn theorie is eigenlijk een alles-of-niets theorie: het model zal óf exact kloppen, óf spectaculair onjuist zijn", aldus Lisi. "Ik ben de eerste die zal toegeven dat het een proefballonnetje is, maar het is niet voorbij totdat de LHC gezongen heeft".

    Bekijk het filmpje:
    Is this the theory of everything?

    Veel mensen zullen het bovenstaande verhaal nogal vaag vinden. Ik nodig deze mensen dan ook uit om het onderstaande filmpje te bekijken. Het elegante en complexe model is moeilijk om onder woorden te brengen, je moet het simpelweg zien:

    Bron: New Scientist



    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55566613
    24-12-2007

    Astronomische kijk op het kerstfeest



    Op 25 december vieren de Christenen de geboorte van Christus. Laten we eens, vanuit een astronomisch oogpunt, gaan kijken hoe deze traditie geboren is. Het kerstfeest zoals wij dat kennen is onder andere afgeleid door een tweetal (onverwante) hemelverschijnselen. Het gaat hierbij om de winterzonnewende en de ster van Bethlehem, maar wat hebben deze zaken nu te maken met het kerstfeest?

    De winterzonnewinde is een verschijnsel dat door vele Europese volkeren als een magisch fenomeen werd gevierd. De winterzonnewende is het verschijnsel waarop de zon haar kleinst mogelijke middaghoogte bereikt, met andere woorden: de kortste dag van het jaar.



    Men vierde feest omdat na deze dag het licht in de natuur terugkwam, de dagen zouden gaan lengen en de natuur zou snel weer groen worden. Ieder volk vierde dit feest op zijn eigen manier: de Romeinen versierden bomen, in Scandinavië versierde men dennentakken en de Joden brandden kaarsen. Iedereen versierde zijn huis, het werk werd stilgelegd, men zat gezellig samen tijdens een feestmaal en cadeautjes werden uitgedeeld.

    Het Romeinse rijk vierde het feest aanvankelijk op dezelfde dag als de overige Europese volkeren, namelijk 22 december. Het feest stond in het teken van de zonnegod Apollo. De gezaghebbers van het Romeinse rijk brachten deze feesten samen naar 25 december, de dag waarop wij het huidige kerstfeest vieren.



    Maar het kerstfeest heeft nog een andere astronomische achtergrond. Iedereen is wel bekend met de ster van Bethlehem. Toen Jezus geboren werd, zagen drie wijzen uit het Oosten een heldere ster aan de hemel, die hen leidde naar de plek waar Jezus geboren werd.

    Men vermoedt dat astronomie en astrologie in die tijd als eenzelfde werd ervaren en dat de drie wijzen (astrologen?) de heldere ster in verband brachten met een bijzondere gebeurtenis: in dit geval de geboorte van de koning der Joden. Al sinds jaar en dag proberen wetenschappers een verklaring te vinden voor wat de drie wijzen zagen. Hieronder worden enkele theorieën genoemd.

    Op veel afbeeldingen staat de kerstster afgebeeld als een komeet met een duidelijke heldere staart. Het is aannemelijk dat de ster van Betlehem een komeet was.



    Er wordt verteld dat de drie wijzen geleid werden door de ster. Een ster staat ‘stil’ aan de hemel, een komeet daarentegen beweegt zich vrij door het heelal, kan verdwijnen en een paar weken later weer tevoorschijn komen. Het zou dus goed kunnen dat de wijzen zich hebben laten leiden door een komeet.

    Bij het zoeken naar een verklaring voor de kerstster wordt ook gekeken naar overige bijzondere hemelverschijnselen. Sommige sterren veranderen zichtbaar van helderheid, andere sterren worden aan het eind van hun leven plotseling heel helder (nova). Op een plek waar eerst geen ster te zien was, staat er nu plots wel een. Zo’n stervende ster kan op zo’n moment vele malen helderder worden. Supernova’s zijn geen zeldzaamheid in het heelal, maar de kans dat wij er een zullen zien is klein. Als er zich ten tijde van de geboorte van Jezus zo’n verschijnsel voordeed, zal dat niet onopgemerkt zijn gebleven.

    De derde mogelijkheid is een conjunctie, dat is een samenstand van twee of meerdere planeten (planeten die ogenschijnlijk bij elkaar staan). Dit kan een opvallend verschijnsel zijn. Zo is een samenstand van Jupiter en Saturnus een bijzonder en opvallend verschijnsel.

    De drie wijzen zouden zo’n samenstand aangezien kunnen hebben voor een ster (die er eerst niet was) die hen leidde. Toch is dit van de genoemde verklaringen de minst waarschijnlijke, omdat dergelijke samenstanden vaker voorkwamen en dus ook vaker opgemerkt zouden moeten zijn.

    Al met al lijkt het erop dat een komeet de meest waarschijnlijke verklaring voor het verschijnsel vormt, maar ook de nova-theorie en conjunctie-theorie hebben elk hun aanhangers. Wat de daadwerkelijke aard van de kerstster was, zal voorlopig nog wel in het ongewisse blijven. Dat is misschien maar goed ook, hierdoor blijft de mythe van de Ster van Bethlehem in stand.



    Dit artikel is gebaseerd op een artikel van Demelza Ramakers, ex-medewerker van AstroStart.

    Bron: Astrostart

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55566627
    24-12-2007

    De Ster van Bethlehem: het verhaal



    De oorsprong van de beroemde Ster van Bethlehem is één van de best bewaarde geheimen van de mystieke astronomie, zoals in het voorgaande artikel op AstroStart werd verteld. Onze conclusie was dat een komeet de meest waarschijnlijke verklaring is, maar we gaan nu een alternatief scenario verkennen: misschien was de Ster van Bethlehem wel een nova?

    Nova’s zijn verwant aan de type Ia supernova’s, hoewel minder spectaculair en cataclysmisch. Nova’s zijn het resultaat van materie-overdracht binnen een nauw paar van sterren, de ene een witte dwerg (gedoofde kern van een zonachtige ster) en de andere een reuzenster.

    De overdracht van materie doet de witte dwerg van tijd tot tijd uitbarsten, waarbij een ongecontroleerde waterstoffusie teweeg wordt gebracht. De ontploffing is echter niet groot genoeg om de witte dwerg over een bepaalde limiet te tillen: gebeurt dat wel, dan spreken we van een super-nova. Aangezien de witte dwerg gedurende de nova-explosie intact blijft, kunnen vele nova’s bij één enkele ster worden waargenomen. Meestal kennen nova’s een vaste interval en kan voorspeld worden wanneer de volgende zal plaatsvinden.

    Als we nu van alle bekende “regelmatige” nova’s vast kunnen stellen op welke data de uitbarstingen hebben plaatsgevonden, kan nagegaan worden of er één kandidaat is om de Ster van Bethlehem te verklaren. Wat blijkt: die kandidaat is nu gevonden. Het gaat om de weinig in het oog springende ster T Pyxides, een ster van het zuidelijk halfrond in het sterrenbeeld Kompas. De ster is derhalve vanuit Nederland nooit zichtbaar.

    Sterren die nova kunnen gaan behoren automatisch tot de variabele sterren. Vanwege de gewelddadige aard van het variabele kenmerk worden dergelijke sterren ook wel cataclysmische variabelen genoemd. Supernova’s kunnen per definitie geen variabele sterren zijn, aangezien ze zichzelf gedurende een supernova voor altijd vernietigen.

    Nu is de normale interval tussen de nova’s bij T Pyxides ongeveer 20 jaar. Binnen een bepaald onzekerheidskader kan worden vastgesteld dat de ster een mogelijke (en uiterst speculatieve) kandidaat kan zijn voor de Ster van Bethlehem. Een korrel zout is bij deze stelling wel aanbevolen, aangezien er maar weinig nova’s zijn die een onveranderende interval kennen. Zo is het bij T Pyxides inmiddels 40 jaar geleden dat de laatste nova heeft plaatsgevonden. In afwachting van dit moment, zijn er altijd telescopen die paraat zijn voor de gebeurtenis.

    Als de nova inderdaad binnenkort gaat plaatsvinden, is hij voor ervaren waarnemers moeilijk te missen: de schijnbare helderheid van T Pyxides zal dan met een factor 1.000 vergroot worden. Het zal echter voor minder ervaren waarnemers als een teleurstelling komen dat, zelfs gedurende de nova, de ster te zwak zal zijn om met het blote oog te zien. Toch zal de magnitude van de ster stijgen van 14 naar 6,5 en dat is ronduit spectaculair.

    Toch heeft T Pyxides misschien iets veel spectaculairders in petto. Sommige astronomen stellen dat de langere tijdspanne sinds de vorige nova de witte dwerg extra veel brandstof heeft gegeven. Als de ster straks nova gaat, zal de uitbarsting vele malen krachtiger zijn dan de voorgaande. De nova zal dan met het blote oog zichtbaar zijn, hoewel nog steeds weinig spectaculair.

    Enkele dappere enthousiastelingen gaan nog verder door te speculeren dat een supernova tot de mogelijkheden behoort! Dat zal dan uiteraard het einde van T Pyxides inhouden, maar de helderheid van de supernova zal heel veel goedmaken. Het zal dan waarlijk lijken alsof een nieuwe ster aan de hemel is verschenen, adembenemend helder in pracht en schoonheid!



    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55649184
    28-12-2007

    [Top 10] Meest opmerkelijke ontdekkingen van 2007



    Het jaar 2007 is bijna achter de rug. De leunstoel-astronomen hebben zich dit jaar niet hoeven vervelen: het jaar 2007 was weinig bijzonder op het gebied van (on-)bemande ruimtevaart, maar op het gebied van astrofysica was 2007 een bijzonder en opmerkelijk jaar. Het jaar was bijzonder rijk aan ontdekkingen die tot de verbeelding spreken, verwonderen en/of ronduit opzienbarend zijn. We hebben de tien meest opmerkelijke ontdekkingen op een rijtje gezet: welke vind jij het meest opmerkelijk of bijzonder? Laat het ons weten!

    Donkere ontdekkingen

    Een deel van de donkere materie in het universum is aangetroffen in nabije en onvoorstelbaar kleine sterrenstelsels, die te klein zijn om zelfs maar het predikaat “dwerg” te verdienen. Deze “hobbitstelsels” bevatten slechts weinig sterren, maar bevatten een massa die 100 keer hoger is dan die van de zichtbare materie! De verborgen massa laat zijn zwaartekrachtinvloed gelden, maar blijft verder geheel onzichtbaar. Astronomen noemen deze mysterieuze substantie “donkere materie”.

    In een afzonderlijk onderzoek hebben astronomen een driedimensionale kaart gemaakt van de verspreiding van donkere materie in een groot deel van het zichtbare universum.



    Magelhaanse Wolken

    Het heelal is groot en leeg en het is gemakkelijk om je er eenzaam te voelen. Ons thuissterrenstelsel, de Melkweg, is echter niet lang eenzaam geweest. De twee grootste satellietstelsels van het melkwegstelsel, de beide Magelhaanse Wolken, worden immers geacht om miljarden jaren lang trouwe metgezellen van onze Melkweg te zijn geweest. Toch?

    Nieuwe berekeningen van de snelheid van de Magelhaanse Wolken suggereren iets anders. De snelheid van beide dwergstelsels blijkt zo hoog te zijn dat ze onmogelijk aan de Melkweg gebonden kunnen zijn. Het lijkt erop dat de Magelhaanse Wolken slechts toevallige passanten zijn. Dit druist echter in tegen alles wat men dacht te weten over de evolutie van de Lokale Groep.



    Weersverwachting: maximumtemperatuur 920 graden

    De weersverwachting voor vandaag: de maximumtemperatuur liggen overal rond de 920 graden. 's Nachts kan het afkoelen tot 650 graden. Er staat een stormachtige wind, met snelheden van rond de 9200 kilometer per uur. Er valt ook iets positiefs te melden: iedereen kan een schitterende rode zonsondergang verwachten!

    Het bovenstaande weerpraatje kan iedere dag opnieuw herhaalt worden op de exoplaneet HD 189733b. Dit is de eerste wereld buiten het zonnestelsel waarvan de temperatuur in kaart is gebracht en het is eveneens de eerste wereld buiten het zonnestelsel waarop een zonsondergang is waargenomen.



    Mars is omver gekieperd

    Na meer dan tien jaar van discussiëren zijn wetenschappers eindelijk tot de conclusie gekomen dat de Rode Planeet inderdaad ooit uitgestrekte oceanen gekend heeft. De kustlijnen van deze oceanen kennen echter bizarre eigenschappen, zoals bergkammen op plaatsen waar het vlak zou moeten zijn en andersom. Gaat het hier wel om kustlijnen? Dat blijkt inderdaad zo te zijn, maar het blijkt dat Mars lang geleden is “omgevallen”, waarbij diens gewicht is herverdeeld en de kustlijnen op de meest bizarre manieren verschoven zijn.



    De ster met de staart

    Kometen hebben staarten een sterren niet – dat weet iedereen. Wel, daar klopt feitelijk dus weinig van. Kometen hebben alleen een staart als zij de zon naderen, waarbij het gas en stof wordt weggekookt – en ook sterren kunnen wel degelijk staarten hebben! Het blijkt namelijk dat de reuzenster Mira A een staart heeft die een paar duizend keer groter is dan het gehele zonnestelsel! Het universum weet ons altijd weer te verrassen...



    Er is nog hoop voor de aarde

    Over een paar miljard jaar zal de zon opzwellen en de aarde verzwelgen – waarbij alles en iedereen geroosterd zal worden. Zo luidt althans het gangbare scenario. Als zonachtige sterren het stadium van een rode reus bereiken gaan ze hun buitenste gaslagen afwerpen, hetgeen tot een reeks van kwalijke gebeurtenissen zal leiden.

    Men heeft echter ontdekt dat ten minste één rode reus, V 391 Pegasi, zijn gaslagen veel te vroeg heeft afgeworpen. En zie! Astronomen hebben bij de vreemde reus een planeet ontdekt en de afstand tot diens moederster blijkt overeen te komen met de afstand tussen de aarde en de zon. Het is de eerste planeet die ooit bij een rode reus is ontdekt en deze ontdekking zorgt voor een sprankje hoop wat betreft het overleven van de aarde.



    Een zwart gat die de theorie aan z'n...gat lapt

    Zwarte gaten komen in drie varianten: klein, medium en extra-large. Daar kan nu een vierde variant aan toegevoegd worden: de extra-grote-kleine zwarte gaten! Astronomen hebben namelijk een stellair zwart gat ontdekt (het type dat gewoonlijk ontstaat vanuit een massieve ster die ontploft als supernova) die evenveel weegt als 16 zonnen – veel zwaarder dan mogelijk zou moeten zijn. Heerlijk als de theorie uit het kosmische raam gesmeten kan worden!



    Kosmische kogels

    De bezoekers van AstroStart houden zich waarschijnlijk niet bezig met de oorsprong van kosmische straling – maar onze atmosfeer wordt wel constant door deze straling gebombardeerd en astronomen zijn al heel lang benieuwd naar de herkomst ervan. Dit jaar heeft men de herkomst eindelijk vastgesteld: hyperactieve zwarte gaten. Die ontdekking zal het startsein kunnen geven voor het “tijdperk van de kosmische straling-astronomie”.



    Planetenparade

    Het ontdekken van planeten buiten het zonnestelsel is inmiddels de normaalste zaak ter wereld geworden – men kent er nu meer dan 250. Het ontdekken van een exoplaneet zal het nieuws dan ook niet meer halen – tenzij het om een hele speciale ontdekking gaat! De ontdekking van een planetenstelsel met vijf planeten is wat dat betreft meer dan nieuwswaardig.

    Het stelsel van 55 Cancri is het grootste extrasolaire planetenstelsel dat tot nu toe is ontdekt en vertoont enkele frappante overeenkomsten met ons eigen zonnestelsel. Helaas heeft men nog geen tweeling-aarde ontdekt, maar zo'n beetje alle astronomen zijn ervan overtuigd dat die ontdekking niet lang meer op zich zal laten wachten.



    Death Star-sterrenstelsel

    Er zijn maar weinig ontdekkingen die zo aan science-fiction doen denken als die van het Death Star-sterrenstelsel. Dit sterrenstelsel herbergt een supermassief zwart gat die zijn buurman continu met een energiestraal aan het bestoken is! De straling in deze Ray of Death is voldoende om al het leven op aarde te vernietigen, als de aarde de onfortuinlijke pech zou hebben om zich in de baan van de straal te bevinden. Gelukkig bevindt dit galactische monster zich ver van ons bed – lang leve het zonnestelsel!



    Deze publicatie is een bewerking van een artikel dat eerder verschenen is op SPACE.com.

    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_55649612
    quote:
    Op maandag 24 december 2007 08:47 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    22-12-2007

    Lisi is niet de eerste een poging doet om elementaire deeltjes te koppelen aan de punten van een symmetrisch patroon. In de jaren '50 hebben enkele wetenschappers het bestaan van het "omega-minus" deeltje voorspeld aan de hand van het plaatsen van bekende deeltjes op de punten van een symmetrische wiskundige structuur die SU(3) genoemd wordt. Eén van de punten bleef echter leeg en het nieuwe deeltje zou hier perfect passen. Helaas is dit model een stille dood gestorven.
    Heel tov stukje, mooi dat er ook buiten het academische wereldje naar dit soort unificaties wordt gezocht. Wat ik me echter afvraag, is waar dikgedrukte vandaan komt. Groepentheorie is ontzettend belangrijk in het standaardmodel en de natuurkunde in het algemeen, en waar men vandaan haalt dat dit "een stille dood is gestorven" is me een raadsel, want de ijkgroepen van het standaardmodel zijn nog steeds SU(3)xSU(2)xU(1). Of ik begrijp het stukje niet zo goed. Onnodige sensatiezoekerij?
    -
    pi_57293482
    08-03-2008

    Spectaculaire vuurbal waargenomen



    Wetenschappers van de Universiteit van West-Ontario hebben een zeldzame opname gemaakt van een bijzonder heldere vallende ster. De opnames zijn gemaakt door een netwerk van hemelcamera's, die ontwikkeld zijn om meteoren en meteorieten te bestuderen. Deze camera's hebben op woensdag 5 maart, om 11 uur 's avonds een spectaculaire vuurbal waargenomen. Deze zeer heldere meteoor heeft lokaal geleidt tot heel wat verontrustende telefoontjes en vermeende UFO-meldingen.

    De meeste meteorieten verbranden op een hoogte van 60 tot 70 kilometer boven het aardoppervlak. De vuurbal nam echter pas op een hoogte van 24 kilometer in helderheid af en de Canadese wetenschappers zijn er zeker van dat minstens één meteoriet het tot de grond heeft gehaald. Berekeningen hebben uitgewezen binnen welk gebied de meteoriet vermoedelijk is ingeslagen. Dit gebied heeft een oppervlakte van 12 vierkante kilometer en wordt momenteel door meerdere zoekers uitgekamd.

    De wetenschappers moedigen iedereen aan om deel te nemen aan de zoektocht. Het gewicht van de meteoriet zal ongeveer 1 kilogram bedragen, wellicht iets meer. De wetenschappers willen deze meteoriet bijzonder graag terugvinden, aangezien de combinatie van de meteoriet en de spectaculaire video-opname de wetenschappers in staat zal stellen een “totaalbeeld” van deze gebeurtenis te verkrijgen en zo veel te leren over meteoren en meteorieten.

    Bekijk het filmpje hier.



    Bron: University of Ontario

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_57367876
    13-03-2008

    Hoge concentraties aminozuren ontdekt in meteorieten


    Meteorietenjacht op Antarctica.

    In twee meteorieten die in 1992 en 1995 gevonden zijn op Antarctica, hebben Amerikaanse en Britse geofysici extreem hoge concentraties aminozuren aangetroffen.

    Aminozuren zijn organische moleculen die de bouwstenen vormen van eiwitten. Ze vormden waarschijnlijk een belangrijk ingrediënt voor het ontstaan van de allereerste eencellige organismen op aarde.
    De ontdekking doet vermoeden dat het leven op aarde mede mogelijk is gemaakt doordat organische bouwstenen vanuit de ruimte zijn aangeleverd.

    De twee meteorieten dateren uit de ontstaansperiode van het zonnestelsel. Ze bevatten ruim tien keer zo veel aminozuren als eerder in meteorieten is aangetroffen. De onderzoekers weten zeker dat er geen sprake kan zijn van aardse 'verontreinigingen' - dat blijkt uit de verhoudingen van verschillende koolstofisotopen in de organische moleculen.

    De resultaten worden gepubliceerd in het vakblad Meteoritics and Planetary Science .

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_57399791
    *schaamteloze tvp*
    pi_57423742
    16-03-2008

    Taaie bacteriën kunnen groeien op de maan



    Recente experimenten hebben uitgewezen dat een bepaalde groep microben wellicht in staat zijn om te groeien in “maangrond” - de stoffige “laag” op het oppervlak van de maan, die normaal gesproken een bijzonder ongastvrije leefomgeving vormt voor aardse levensvormen. Cyanobacteriën, een speciaal soort van bacteriën die ongeveer leven zoals planten dat doen, blijken zich namelijk verrassend prettig te voelen in een omgeving van “maangrond”.

    NASA is van plan om vanaf 2020 terug te keren naar de maan – dit keer definitief. Het opzetten van een permanente maanbasis is echter niet zonder uitdagingen, aangezien het zeer kostbaar is om voedsel, brandstof en andere voorraden te lanceren naar de maan. Vandaar dat iedere kilogram van materiaal dat op de maan zelf geproduceerd kan worden, zal helpen om de kosten te drukken.

    Dit is waar de cyanobacteriën en hun bijzondere mogelijkheden van pas kunnen komen. Cyanobacteriën zijn technisch gezien prokaryotische bacteriën, maar hebben daarnaast enkele overeenkomsten met planten. Cyanobacteriën produceren namelijk hun eigen voedsel door middel van fotosynthese – het omzetten van ruwe materialen in voedingsstoffen door middel van zonlicht. Cyanobacteriën staan in de volksmond dan ook bekend als “blauwalgen” - zonder dat ze direct familie zijn van echte algen.



    Nu is maangrond niet in staat om planten te ondersteunen, aangezien veel van de voedingsstoffen die planten nodig hebben opgesloten zitten in harde materialen die lastig af te breken zijn. Verwacht dus niet dat je op de maan zomaar tomaten kunt kweken. Nu laten experimenten echter zien dat enkele cyanobacterien helemaal gelukkig zijn in maangrond, zolang ze maar voorzien worden van voldoende water, lucht en licht.

    Bij de experimenten is uiteraard geen gebruik gemaakt van echte maangrond, maar van een kunstmatige substantie dat speciaal ontwikkeld is om echte maangrond te simuleren. Deze nep-maangrond is rijk aan een mineraal dat ilmeniet genoemd wordt, een ijzer-titanium-verbinding die vrij algemeen voorkomt op de maan.



    De cyanobacteriën uit het onderzoek zijn afkomstig uit de heetwaterbronnen in het Yellowstone National Park in Wyoming, VS. Zodra deze in een omgeving van vochtige maangrond geplaatst worden, produceren ze bepaalde zuren die verrassend goed in staat blijken te zijn om harde materialen af te breken – inclusief ilmeniet. De vrijgekomen voedingsstoffen worden vervolgens door de cyanobacteriën benut om te groeien en zich voort te planten.

    Als mensen diezelfde materialen af willen breken, zijn daar bijzondere hoge temperaturen voor nodig – oftewel, enorme hoeveelheden energie. Cyanobacteriën doen echter hetzelfde met niets anders dan zonlicht als energiebron. Hoewel meerdere soorten in staat blijken te zijn om te groeien in maangrond, is één soort in het bijzonder zeer effectief in deze taak. Deze soort blijkt bovendien nieuw te zijn voor de wetenschap en heeft de welluidende naam JSC-12 ontvangen.



    Nu zouden cyanobacteriën gekweekt kunnen worden door astronauten op de maan. Hierbij zou men gebruik kunnen maken van speciale “kweekkamers”, alwaar de cyanobacteriën als voedsel kunnen dienen voor andere bacteriën. Deze zouden vervolgens een voedselrijke soep kunnen produceren, die vervolgens weer benut kan worden als een soort mest voor eetbare plantengewassen. Het methaan dat bij dit hele proces geproduceerd wordt, kan dan weer gebruikt worden als raketbrandstof.

    In de verdere toekomt zouden genetisch gemanipuleerde cyanobacteriën gebruikt kunnen worden om elementen zoals ijzer te verzamelen en te concentreren, waarbij het metaal geproduceerd wordt dat noodzakelijk is voor de bouw van machines en andere producten op de maan.

    Bron: New Scientist

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_57798176
    02-04-2008

    Astronomen ontdekken wederom een planeet-in-wording



    Met behulp van radio-observaties en computersimulaties heeft een team van astronomen het bestaan aangetoond van een embryonale planeet in de stofschijf rondom de ster HL Taurus. Deze ster bevindt zich op een afstand van 520 lichtjaar en is slechts 100.000 jaar oud. De stofschijf rondom HL Taurus is uitzonderlijk helder en massief en vormt een perfecte plaats om te zoeken naar planeten-in-wording. Deze is nu inderdaad gevonden en is de tweede planeet-in-wording die in een week tijd ontdekt is.

    Astronomen hebben de stofschijf rondom HL Taurus “onder handen genomen” met een uniek netwerk van radiotelescopen, waarbij de Very Large Array in de VS en MERLIN in Engeland de handen ineen hebben geslagen om de omgeving van HL Taurus in ongeëvenaard detail in kaart te brengen. Hierbij heeft men een heldere “klont” aangetroffen, die is ingebed in de omringende stofschijf. De massa van deze klont bedraagt maar liefst 14 keer de massa van Jupiter en de afstand tot de moederste bedraagt maar liefst het dubbele van de afstand tussen Neptunus en de zon.

    De klant zal uiteindelijk condenseren tot een supermassieve planeet met een massa die vermoedelijk hoog genoeg zal zijn om gedurende korte tijd deuterium (een variant van waterstof) te fuseren. Daarmee is HL Taurus b vermoedelijk eerder een “bruine dwerg in wording” dan een “planeet in wording”, oftewel een object dat zowel kenmerken van planeten als kenmerken van sterren kent.

    Men heeft vervolgens computersimulaties gebruikt om te achterhalen hoe HL Taurus b nu precies ontstaan is. Er zijn twee concurrerende theorieën om het bestaan van gasplaneten te verklaren. Volgens de eerste (traditionele) theorie vormt zich eerst een rotsachtige kern, die vervolgens een massieve gasvormige “envelop” zal aantrekken. Volgens de alternatieve theorie vormt de planeet zich direct vanuit de gassen in de schijf, waarbij een instabiliteit in de roterende schijf zal leiden tot een condenserende “klont” van materie. De simulaties laten zien dat het tweede model het beste overeenkomt met de waargenomen eigenschappen van zowel HL Taurus b als de schijf waaruit deze ontstaan is.



    Bron: National Astronomy Meeting

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_57798265
    02-04-2008

    SuperWASP ontdekt maar liefst 10 planeten



    Met behulp van de Wide Area Search for Planets (SuperWASP) hebben astronomen in de laatste zes maanden maar liefst 10 nieuwe exoplaneten ontdekt. SuperWASP bestaat uit een verzameling van automatische camera's met telelenzen en gevoelige elektronische detectoren. Deze functioneren als robots en zijn in staat om een groot deel van de sterrenhemel vrijwel continu te observeren. SuperWASP gaat hierbij op zoek naar planeten die voor hun moederster langstrekken en hierbij een zwakke afname in de lichtintensiteit veroorzaken.


    In de laatste 15 jaar hebben astronomen meer dan 270 planeten ontdekt die rondom andere sterren draaien. De meeste hiervan zijn ontdekt door middel van de aantrekkingskracht die ze uitoefenen op hun moederster, die hierdoor meetbaar gaat “wiebelen”. Deze methode is echter vrij “traag”, aangezien een “wiebelster” voor een periode van weken tot maanden of zelfs jaren geobserveerd dient te worden om het bestaan van een eventueel aanwezige planeet aan te tonen.


    SuperWASP maakt gebruik van een andere methode. Deze telescoop gaat op zoek naar zogenaamde “overgangen”, waarbij een planeet (vanaf de aarde gezien) precies voor het oppervlak van de moederster langstrekt. Deze methode is niet alleen sneller, maar stelt wetenschappers ook in staat om de omvang en de massa van de planeet precies te bepalen.


    In totaal zijn 45 exoplaneten door middel van de overgangsmethode ontdekt. Hiervan zijn er 15 gedetecteerd met de camera's van SuperWASP, die hiermee het meest succesvolle instrument in zijn soort is. De planeten van SuperWASP variëren in massa van 0,5 (middelgewicht) tot 8,3 (superzwaargewicht) keer de massa van Jupiter, de grootste planeet in ons eigen zonnestelsel. Een aantal van deze werelden zijn nogal exotisch. Zo duurt de omloopperiode (een “jaar”) van WASP-12B slechts 1,1 dag! De kant van de planeet die naar de moederster gericht staat kent dan ook temperaturen die op kunnen lopen tot een alles-verschroeiende 2300 graden Celsius!



    Bron: National Astronomy Meeting

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_58659176
    13-05-2008

    Japan wil (militaire) aanwezigheid in de ruimte vergroten



    Het Japanse parlement heeft een nieuwe wet aangenomen die het mogelijk maakt om een militaire aanwezigheid in de ruimte te ontwikkelen. De voorgaande Japanse wetten maakten iedere militaire ambitie (op wat voor gebied dan ook) onmogelijk, een erfenis van het discutabele oorlogsverleden van het land. Overigens kan iedereen die twijfels heeft bij dit nieuwe beleid gerustgesteld worden: het land is niet van plan om een wapenwedloop in de ruimte te ontketenen - Japan wil zich slechts beschermen tegen landen als Noord Korea en China.

    Japan is al enige jaren bezig met het versterken van diens militaire arsenaal, als gevolg van het groeiende gevoel van onrust tegenover de militaire (ruimtevaart-)plannen van Noord Korea en China. Deze onrust werd later gevoed door het Noord-Koreaanse atoomprogramma en de recente Chinese anti-satelliettest. Als gevolg heeft Tokio eerder dit jaar een eerste serie testen uitgevoerd van het Japanse ballistische verdedingssysteem (die gebaseerd is op het Amerikaanse systeem), waarbij men een speciale lange-afstandraket heeft ingezet om een testraket te onderscheppen en te vernietigen.

    Desondanks is de officiële Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA sinds de oprichting in 1969 gebonden geweest aan vreedzame doeleinden. Toen Japan bijvoorbeeld had besloten dat het een spionagesatelliet nodig had om Noord Korea in de gaten gehouden, heeft de Japanse regering zich in allerlei politieke bochten moeten wringen om zijn eigen wetten te omzeilen.

    De nieuwe wet stelt het Japanse Ministerie van Defensie in staat om satellieten te ontwikkelen voor een groot aantal (non-agressieve) doeleinden, zoals communicatie- en meteorologische satellieten, die gewoon door het Ministerie van Defensie ontwikkelt en beheert kunnen worden. De Japanse industrie heeft van begin af aan achter dit besluit gestaan en ziet dit als een eerste stap in de richting van het ontwikkelen van een krachtige ruimtevaartindustrie en een sterke centrale ruimtevaart- organisatie.

    In de laatste decennia werd het Japanse ruimtevaartprogramma gedomineerd door wetenschappers en ingenieurs die vooral hun eigen belang nastreefden, terwijl de Japanse overheid in feite weinig te zeggen had. De recente veranderingen, de grootste ooit in de geschiedenis van het Japanse ruimtevaartbeleid, stellen Japan in staat om militaire programma's te ontwikkelen (mits deze non-aggresief zijn) en tegelijkertijd het aanzien van de Japanse ruimtevaart te verhogen.



    Bron: New Scientist Blog

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_58659191
    13-05-2008

    Virtuele telescoop brengt universum bij u thuis!

    Microsoft introduceert 'virtuele telescoop'


    Het openingsscherm van de WWT-site.

    Softwarebedrijf Microsoft heeft vandaag een nieuwe astronomische webapplicatie gelanceerd: de 'WorldWide Telescope' (WWT). Hierin zijn beelden van enkele van de belangrijkste telescopen op aarde en in de ruimte bijeengebracht.

    De gebruiker kan vanaf zijn eigen computer het zonnestelsel, het Melkwegstelsel en alles daarbuiten verkennen en kiezen met welk instrument en in welk golflengtegebied hij dat wil doen. Ook kan de stand van de planeten in beeld worden gebracht - de huidige, maar ook die in verleden of toekomst.

    De virtuele telescoop maakt onder meer gebruik van de grote surveys (hemelverkenningen) die met een telescoop van de sterrenwacht op Palomar Mountain (VS) zijn verricht. Daarnaast zijn beelden beschikbaar van onder meer de ruimtetelescopen Hubble, Chandra en Spitzer. Om de WorldWide Telescope te kunnen gebruiken, is een krachtige pc met minimaal bestuursysteem Windows XP SP2 nodig.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_58675481
    quote:
    Op woensdag 14 mei 2008 09:08 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    13-05-2008

    Virtuele telescoop brengt universum bij u thuis!

    Microsoft introduceert 'virtuele telescoop'

    [ afbeelding ]
    Het openingsscherm van de WWT-site.

    Softwarebedrijf Microsoft heeft vandaag een nieuwe astronomische webapplicatie gelanceerd: de 'WorldWide Telescope' (WWT). Hierin zijn beelden van enkele van de belangrijkste telescopen op aarde en in de ruimte bijeengebracht.

    De gebruiker kan vanaf zijn eigen computer het zonnestelsel, het Melkwegstelsel en alles daarbuiten verkennen en kiezen met welk instrument en in welk golflengtegebied hij dat wil doen. Ook kan de stand van de planeten in beeld worden gebracht - de huidige, maar ook die in verleden of toekomst.

    De virtuele telescoop maakt onder meer gebruik van de grote surveys (hemelverkenningen) die met een telescoop van de sterrenwacht op Palomar Mountain (VS) zijn verricht. Daarnaast zijn beelden beschikbaar van onder meer de ruimtetelescopen Hubble, Chandra en Spitzer. Om de WorldWide Telescope te kunnen gebruiken, is een krachtige pc met minimaal bestuursysteem Windows XP SP2 nodig.

    (allesoversterrenkunde)
    En de link: WorldWideTelescope
    <a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
    <a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
      zaterdag 17 mei 2008 @ 21:18:51 #107
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58732816
    De TMT (thirty meter telescope) komt naar alle waarschijnlijkheid in Chilli of op Hawaï te staan.
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_58847978
    23-05-2008

    Naar de diepten van de kosmos

    Volgens de huidige inzichten is het 13,7 miljard jaar geleden dat het heelal ontstond. Stukje bij beetje slagen sterrenkundigen erin steeds meer puzzelstukjes uit de begintijd te verzamelen. Een van de middelen die men daarbij gebruikt is het maken van lang belichte opnamen, waarop melkwegstelsels in de diepten van het heelal prijken. Daar, op afstanden van meer dan tien miljard lichtjaar, krijgen we een indruk van de heftige processen die tot het ontstaan van de eerste melkwegstelsels hebben geleid. Maar eenduidige conclusies kunnen nog steeds niet worden getrokken.

    Bij de speurtocht naar de eerste objecten in het heelal worden uiteraard niet in het wilde weg foto’s gemaakt. Er worden goed gecoördineerde internationale waarneemacties gehouden, zoals de Great Observatories Origins Deep Survey - kortweg GOODS. Bij de GOODS-survey kijkt men uitsluitend naar twee kleine stukjes sterrenhemel: het ene rond het noordelijke Hubble Deep Field (zie Zenit, april 1996, blz. 148-152), het andere rond het zuidelijke Chandra Deep Field.



    Op basis van een groot hemelmozaïek dat in het kader van het Great Observatories Origins Deep Survey (GOODS) is samengesteld, hebben NASA en ESA een drie minuten durende IMAX-film laten maken die een driedimensionale voorstelling van het heelal laat zien. Op de ‘filmstrook’ bij dit artikel zijn enkele beelden van het filmpje te zien, dat in zijn geheel ook te bewonderen is op <http://hubblesite.org/newscenter/news desk/archive/releases/2004/16/video/a>. (Foto: NASA, ESA en G. Bacon (STScI)).


    Werd de eerste opname van de kosmische diepten gemaakt met de Hubble-ruimtetelescoop, de opvolgers komen uit een veelheid aan grote instrumenten die een flink deel van het elektromagnetische spectrum beslaan. Het betreft, naast de Hubble, ook de ruimtetelescopen Spitzer (infrarood), Chandra (röntgen) en XMM-Newton (röntgen) en telescopen van onder meer de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) en de National Optical Astronomy Observatory (NOAO). Al deze instrumenten worden bij tijd en wijle langdurig gericht op een van de genoemde hemelgebieden, die elk slechts ongeveer 160 vierkante boogminuten groot zijn. Ter vergelijking: de volle maanschijf meet ruim 700 vierkante boogminuten.
    Het doel van GOODS is om een overzicht te krijgen van het nog betrekkelijk jonge heelal en de evolutie van de eerste melkwegstelsels. Dat is destijds met het Hubble Deep Field maar ten dele gelukt: dat besloeg een gebiedje van slechts vijf vierkante boogminuten en aanvullende waarnemingen in het infrarood en röntgen waren schaars. Deze gaten worden nu gevuld door Spitzer, Chandra en XMM-Newton.



    De geschiedenis van het heelal kan worden ontrafeld door naar objecten op steeds grotere afstanden te kijken. Met het Hubble Ultra Deep Field komen sterrenkundigen in het domein van de eerste melkwegstelsels. (Illustratie: NASA en A. Feild (STScI))


    Hubble en Chandra
    De eerste opname die in het kader van GOODS werd gemaakt, stamt alweer uit februari 2001. Het betreft een bescheiden opname die bij matige seeing met de 4-m Mayall Telescope op Kitt Peak (Arizona, VS) werd gemaakt. Maar dat was eigenlijk niet veel meer dan een vingeroefening om een nieuwe digitale groothoekcamera te testen.

    GOODS pakte pas groot uit toen in de zomer van 2003 de nieuwe opnamen met de Hubble-ruimtetelescoop en de Chandra-röntgentelescoop konden worden gepubliceerd. Daaruit bleek dat de gemiddelde afmetingen van melkwegstelsels tussen 1 en 6 miljard jaar na de oerknal duidelijk zijn toegenomen. Er waren bovendien ook meer spiraalstelsels en minder elliptische stelsels dan nu. Het begin van deze periode laat verder een toename (met een factor drie) zien in het tempo waarin nieuwe sterren worden geboren. Dit tempo bereikte omstreeks 1,5 miljard jaar na de oerknal een hoogtepunt, om vervolgens tot ongeveer 7 miljard jaar gelijk te blijven en ten slotte heel snel met een factor tien te dalen. Dat wijst er dus op dat de ‘bouwactiviteiten’ ongeveer halverwege de huidige leeftijd van het heelal begonnen af te nemen.



    De evolutie van spiraalstelsels volgens de huidige inzichten. Onderaan zijn enkele van de huidige, goed ontwikkelde stelsels te zien. De stelsels in het midden bevinden zich op grotere afstanden en worden dus vroeger in hun ontwikkeling waargenomen. Doordat ze verder weg zijn, lijken ze kleiner en door de kosmologische roodverschuiving - het uitrekken van lichtgolven ten gevolge van de uitdijing van het heelal - zien ze er bovendien geler uit. De verste stelsels (bovenaan) hebben wel een schijfstructuur, maar hun spiraalarmen zijn nog niet sterk ontwikkeld. (Illustratie: NASA, ESA, F. Summers en Z. Levay (STScI))


    De toename van de gemiddelde omvang van de melkwegstelsels is in overeenstemming met het zogeheten hiërarchische model. Volgens dit model zijn de grote stelsels ontstaan door steeds meer kleinere (satelliet)stelsels op te slokken. In de loop van miljarden jaren zouden vele dwergstelsels zijn samengeklonterd tot spiraalstelsels en later tot de nog grotere elliptische stelsels. (Zie ook ‘Van klein naar groot’.)



    Van klein naar groot
    Op ‘diepe’ opnamen van de hemel zijn veel samenscholingen van melkwegstelsels te zien, die elkaar zo dicht naderen dat ze met elkaar samensmelten. Het ligt voor de hand om te veronderstellen dat deze ‘fusies’ een belangrijke rol hebben gespeeld in het ontstaan en de ontwikkeling van melkwegstelsels. De meeste sterrenkundigen denken dat de kiemen voor het ontstaan van (groepen van) melkwegstelsels al vroeg in de geschiedenis van het heelal zijn gelegd. Kleine dichtheidsverschillen in de oermaterie die bij de oerknal zou zijn ontstaan, zouden dankzij de zwaartekracht de uitdijing van het heelal hebben weerstaan. Hierdoor zouden plaatselijke samenklonteringen van materie zijn gevormd.

    De belangrijkste onzekerheid in dit scenario is dat er onvoldoende zichtbare materie is om de zwaartekracht de kans te geven de materie verder te verdichten: het heelal lijkt domweg te leeg. De oplossing van dit probleem wordt gezocht bij grote aantallen deeltjes, die men samenvat onder de noemer koude donkere materie (cold dark matter, CDM). Deze hypothetische deeltjes zouden 85% van de totale hoeveelheid materie in het heelal vertegenwoordigen, maar moeilijk waarneembaar zijn omdat de wisselwerking met normale materie heel zwak zou zijn.

    Het model van de koude donkere materie is dus niet meer dan een hypothese, maar wel een die veel aspecten van ons heelal goed lijkt te beschrijven. De CDM-deeltjes zouden vrij gemakkelijk zogeheten halo’s van donkere materie kunnen vormen, die als aantrekkingscentra van normale materie kunnen fungeren. Volgens het hiërarchische model van stelselvorming, dat momenteel de meeste aanhang geniet, zouden binnen de halo’s van koude donkere materie relatief kleine ophopingen van gas zijn ontstaan, die door achtereenvolgende fusies tot grotere structuren zijn uitgegroeid. Terwijl het gas afkoelde, zouden deze grote gaswolken naar het middelpunt van de halo zijn gezakt waarna plaatselijke concentraties in het gas tot de vorming van (groepen) sterren leidde. Deze laatste zouden de eerste generaties sterren zijn geweest. Modelberekeningen laten zien dat zulke oerclusters van sterren al binnen 100 miljoen jaar na de oerknal gevormd kunnen zijn. Ze zouden enkele honderdduizenden zonsmassa’s materie bevatten. Dezelfde berekeningen geven aan dat de oerclusters, samen met hun halo’s van koude donkere materie, door onderlinge botsingen tot melkwegstelsels kunnen zijn uitgegroeid. Volgens deze gedachte zullen de grootste melkwegstelsels dus ook de grootste halo’s moeten hebben.

    Recente Hubble-waarnemingen van de verre cluster TN J1338-1942 - een groot proto-stelsel met een zwerm van kleinere stelsels eromheen - lijken het hiërarchische model te bevestigen. Maar de ontdekking van grote, ver ontwikkelde stelsels op grote afstanden maant tot voorzichtigheid. Nog geen enkel model voor de evolutie van melkwegstelsels kan alle waarnemingen verklaren.


    De Chandra-beelden laten een heel ander aspect van het jonge heelal zien. Dit instrument neemt immers het op één na meest energierijke deel van het spectrum waar - het deel dat veroorzaakt wordt door zeer energierijke processen in het heelal. Op de opnamen die Chandra maakte zijn allerlei onbekende röntgenbronnen te zien, die op de optische Hubble-beelden niet terug te vinden zijn. Een sluitende verklaring daarvoor bestaat nog niet. Het zou om de actieve superzware zwarte gaten in zeer jonge (en dus verre) melkwegstelsels kunnen gaan, maar ook om minder verre objecten die in dichte stofwolken zijn gehuld.

    Verborgen actieve kernen
    Uit vergelijking van de diepe opnamen van Hubble en Chandra hebben de onderzoekers vastgesteld dat verre, betrekkelijk kleine melkwegstelsels waarschijnlijk niet zo vaak een actief zwart gat in hun kern hebben. Dat hoeft niet te betekenen dat er helemaal géén (groot) centraal zwart gat ís. Het is denkbaar dat de talrijke supernova explosies van de eerste generaties zware sterren ertoe hebben geleid dat veel gas uit de stelsels is weggeblazen. Hierdoor zou het zwarte gat onvoldoende materie kunnen opslokken om veel energie te produceren

    Er is echter ook een oorzaak die de activiteit van een centraal zwart gat kan verhullen: stof. De materie die naar een zwart gat toe valt, doet dat niet in rechte lijn, maar verzamelt zich in eerste instantie in een dikke accretieschijf van gas en stof. Alleen als we de schijf van ‘boven’ of ‘onderen’ bekijken, krijgen we het zwarte gat en zijn omgeving te zien - de plek waar de meeste energie wordt geproduceerd. Van ‘opzij’ gezien, kijken we tegen de dichte stofwolken aan. Alleen harde röntgenstraling en infraroodstraling kan het stof passeren. Zo’n verborgen actieve kern wordt dus gekenmerkt door de combinatie van zwak zichtbaar licht en sterke röntgen- of infraroodstraling.

    Door de gegevens van de Very Large Telescope, de Hubble-ruimtetelescoop en Chandra met elkaar te combineren, heeft een ESO-team onder leiding van Paolo Padovani enkele tientallen van die verborgen actieve kernen in het zuidelijke GOODS-gebied opgespoord. Tot dan toe waren er slechts negen van deze objecten bekend. ‘Deze ontdekking betekent dat bij surveys van energetische superzware zwarte gaten hun aantallen tot nog toe met ten minste een factor twee, en misschien wel met een factor vijf, zijn onderschat,’ aldus Padovani in een ESO-persbericht



    Opnamen van drie grote ruimtetelescopen met elkaar vergeleken. De twee reeksen opnamen tonen twee stukjes van de GOODS-survey. De eerste kolom bestaat uit beelden van de Chandra-röntgentelescoop en toont met name de emissie van superzware zwarte gaten, zoals die in de kernen van (verre) melkwegstelsels voorkomen. Opmerkelijk genoeg zijn deze heldere röntgenkernen op de Hubble-opnamen (midden) niet altijd te zien. De infraroodopnamen van Spitzer (rechter kolom) tonen aan dat zich hier wel degelijk melkwegstelsels bevinden. Waarschijnlijk zijn de stelsels (en hun kernen) gehuld in dichte stofwolken. (Foto’s: NASA/JPL-Caltech/STScI)


    De in augustus 2003 door NASA gelanceerde Spitzerruimtetelescoop bevestigt dit beeld. Deze infraroodsatelliet spoorde in het kader van GOODS een aantal infraroodstraling uitzendende stelsels op waarvan zelfs de Hubble-telescoop geen optische tegenhanger had kunnen vinden.
    Diep, dieper, diepst

    Het best bestudeerde stukje van het (zuidelijke) GOODS-gebied is drie bij drie boogminuten groot - ruwweg een tiende van de maandiameter. Dat stukje hemel staat inmiddels bekend als het Hubble Ultra Deep Field. Het is bekeken met de (optische) Advanced Camera for Surveys (ACS) van de ruimtetelescoop en grotendeels ook met de nabij-infraroodcamera NICMOS. Het is de langst belichte opname ooit: alles bij elkaar werden, verspreid over vier maanden, achthonderd opnamen van gemiddeld 21 minuten gemaakt. De totale belichtingstijd bedroeg dus ongeveer 1 miljoen seconden, oftewel 11,3 dagen. Dat is niet veel langer dan bij het oorspronkelijke Hubble Deep Field (tien dagen), maar de pas in 2002 geïnstalleerde ACS-camera heeft een groter beeldveld en is veel gevoeliger dan zijn voorganger, de WFPC2. Totdat (naar verwachting) in 2011 de James Webb Space Telescope wordt gelanceerd, zal er geen ‘diepere’ opname van de hemel worden gemaakt, tenzij ‘Hubble’ over enkele jaren met behulp van een robot alsnog van de reeds gereedstaande Wide Field Camera 3 kan worden voorzien.

    In het Ultra Deep Field zijn naar schatting 10.000 melkwegstelsels te zien - de zwakste van magnitude 30. Dat lijkt een overzichtelijk aantal. Maar daarbij moet men wel bedenken dat de hemelsfeer alles bij elkaar 41.253 vierkante graden groot is, en dat in elke vierkante graad 400 UDF’s passen. Oftewel: vertaald naar het hele firmament kom je uit op 165 miljard melkwegstelsels. Het overgrote deel van deze stelsels heeft roodverschuivingen tot 6: deze geven een beeld van het heelal zoals het ruwweg een half miljard jaar na de oerknal was.



    In het Hubble Ultra Deep Field zijn ruwweg 10.000 melkwegstelsels te zien, waarvan de verste ruwweg 13 miljard lichtjaar van ons verwijderd zijn. Het mozaïek, dat gemaakt is met de Advanced Camera for Surveys van de ruimtetelescoop, laat een stukje hemel zien dat ongeveer zo klein is als het beeldveld zoals we dat te zien krijgen door een 2,5 meter lang ‘rietje’. Voor het HUDF zijn tussen 24 september 2003 en 16 januari 2004 alles bij elkaar 800 opnamen gemaakt, met een totale belichtingstijd van 11,3 dagen. (Foto: NASA, ESA, S. Beckwith (STScI) en het HUDF Team)


    De afgelopen decennia hebben sterrenkundigen bewijzen verzameld die erop duiden dat we in een tweemaal geïoniseerd heelal leven (zie ook Zenit, juni 2003, blz. 260-267). De eerste ionisatie omvat de periode dat het heelal nog zo heet was, dat zich geen melkwegneutrale atomen kónden vormen. Gedurende deze periode werden ook de fotonen van de kosmische achtergrondstraling uitgezonden. Door afkoeling ontstonden vervolgens neutrale atomen en werd het heelal ondoordringbaar voor fotonen: het Donkere Tijdperk was begonnen. Aan de duisternis kwam pas weer een einde toen de intense straling van de eerste generaties sterren de materie in het heelal opnieuw ioniseerde.

    Hierdoor werd het heelal weer doorzichtig voor licht. Aangenomen wordt dat de ‘herionisatie’ ongeveer 0,5 miljard jaar na de oerknal compleet was. Maar het is heel moeilijk om vast te stellen wanneer dat precies is gebeurd: melkwegstelsels op zo grote afstanden zijn immers zeer zwak en moeilijk waarneembaar. In het Ultra Deep Field zijn nu een kleine honderd zwakke, rode dwergstelsels opgespoord. De onderzoekers zijn het er echter niet over eens of deze stelsels de oorzaak van de kosmische herionisatie zijn. Volgens sommigen produceren deze stelsels daarvoor te weinig ultraviolette straling. Anderen stellen dat de stelsels wel degelijk voldoende energie produceren, mits de sterren waaruit ze bestaan maar groot en zwaar zijn - iets dat niet ondenkbaar is. Het is ook mogelijk dat we slechts het topje van een reusachtige ijsberg van dwergstelsels zien, die zich tot roodverschuivingen ver voorbij de 6 voortzet. Vast staat dat er in die tijd veel meer dwergstelsels waren dan later in de geschiedenis van het heelal. En het lijkt erop dat ze in elk geval een flinke bijdrage hebben geleverd aan de eindstadia van de herionisatie: bij roodverschuivingen van 7 à 8 lijkt de herionisatie althans minder ver te zijn gevorderd dan bij roodverschuiving 6.



    Bij nadere inspectie van het Hubble Ultra Deep Field zijn tientallen zwakke (rode) objecten opgespoord (omcirkeld op deze HUDF-uitsneden). De onderzoekers denken dat dit dwergstelsels zijn waarvan het licht er ongeveer 13 miljard jaar over heeft gedaan om de aarde te bereiken. (Foto’s: NASA, ESA, R. Windhorst (Arizona State University) en H. Yan (Spitzer Science Center, Caltech)


    Tijd, afstand en roodverschuiving
    In de spectra van vrijwel alle melkwegstelsels die we waarnemen zijn de karakteristieke spectraallijnen verschoven ten opzichte van hun ‘rustposities’ (de posities die de lijnen zouden hebben als het stelsel zich niet verwijdert of naderbij komt). Deze golflengteverlenging of roodverschuiving wordt binnen het oerknalmodel geïnterpreteerd als een gevolg van de uitdijing van het heelal, die ertoe leidt dat de onderlinge afstanden tussen alle stelsels toenemen. Als de gemeten golflengte van een bepaalde spectraallijn twee keer zo lang is als de rustgolflengte, is de roodverschuiving gelijk aan 1, oftewel z =1. Als de lijn met een factor drie is opgeschoven, geldt z=2, enzovoorts. Er bestaat dus een directe relatie tussen de roodverschuiving en de uitdijing van het heelal.
    Maar de roodverschuiving laat zich niet zo gemakkelijk vertalen in een afstand in lichtjaren. Op de eerste plaats is ‘afstand’ in dit verband al een onduidelijk begrip: bedoelen we de afstand op het moment dat een stelsel het licht dat we nu waarnemen uitzond of de huidige afstand, die door de uitdijing van het heelal natuurlijk groter is? De laatste is misschien de meest ‘interessante’, maar laat zich niet exact berekenen. We weten namelijk niet precies hoe de uitdijing van het heelal verlopen is. Gezien alle onzekerheden, geven sterrenkundigen er de voorkeur aan om het bij verre objecten helemaal niet over afstanden te hebben. Zij beperken zich tot de enige direct waarneembare grootheid: de roodverschuiving. Als er al een andere grootheid wordt genoemd, is het de ‘terugkijktijd’ - de tijd die verstreken is sinds het waargenomen licht is uitgezonden. Maar deze terugkijktijd is voor grote afstanden niet gelijk aan de huidige afstand in lichtjaren. De afstanden die in dit artikel worden genoemd, zijn (bij gebrek aan beter) dan ook niet meer dan een indicatie.

    Daarbij is het interessant om op te merken dat het verband tussen roodverschuiving en afstand niet lineair is: het verschil in afstand tussen z=2 en z=3 is bijvoorbeeld veel kleiner dan de afstand tussen z=1 en z=2. Bij grotere roodverschuivingen neemt het afstandsverschil steeds verder af.

    _________________________________________________________________

    Overigens laten zelfs nabijere objecten zich vaak al moeilijk verklaren. In het Ultra Deep Field zijn met Spitzer objecten waargenomen, waarvan sommige zelfs met de Hubble-telescoop niet of nauwelijks te zien zijn. Onderzoeker Haojing Yan van het California Institute of Technology acht het mogelijk dat het om oude melkwegstelsels met roodverschuivingen van 2 à 3 gaat. In dat geval zouden deze objecten heel kort na de oerknal moeten zijn ontstaan. Het is echter ook denkbaar dat het jonge, actieve stervormingsgebieden zijn, gehuld in dichte stofwolken. Vervolgonderzoek bij langere golflengten moet uitmaken welke van de twee opties de juiste is.



    Verre, ‘rode’ melkwegstelsels. Deze Spitzer-opname laat twee zeer heldere infraroodstelsels zien, die op Hubble-opnamen in zichtbaar licht niet of nauwelijks te zien zijn. Aangenomen wordt dat deze jonge stelsels zeer ver weg staan: hun licht zou er ongeveer 12 miljard jaar over hebben gedaan om ons te bereiken. (Foto: NASA/JPL-Caltech)


    Tour de FORS
    Los van alle Hubble-activiteiten heeft men bij de ESO de afgelopen jaren een ander onderzoek naar de diepten van de kosmos uitgevoerd: het FORS Deep Field, genoemd naar de FOcal Reducer/low dispersion Spectrograph. Met FORS kunnen niet alleen opnamen van een vrij groot beeldveld (7 bij 7 boogminuten) worden gemaakt, maar kan ook direct spectrale informatie worden verkregen. Het instrument wordt gebruikt in combinatie met een van de VLT-telescopen. Met het vastleggen van het FORS Deep Field (FDF) is men onmiddellijk begonnen toen in 1999 de eerste telescoop van de VLT in gebruik werd genomen. Door de storende invloed van de aardatmosfeer zijn de FORS-beelden uiteraard minder scherp dan die van de verschillende ruimtetelescopen. Maar in termen van grensmagnitude (‘diepte’) doen ze niet veel onder voor die van het oorspronkelijke Hubble Deep Field. Bovendien is het beeldveld veel groter, waardoor er op het FDF evenveel melkwegstelsels te zien zijn als op het Hubble Ultra Deep Field.



    Het FORS Deep Field, gemaakt met de Very Large Telescope. De opname is misschien minder scherp en ‘diep’ dan het Hubble Ultra Deep Field, maar omvat een veel groter stuk hemel. Hierdoor zijn op deze foto ongeveer net zo veel stelsels te zien als op de Hubble-opnamen. (Foto: ESO)


    In tegenstelling tot het laatstgenoemde is het FDF al uitgebreid geanalyseerd, een proces dat enkele jaren heeft geduurd. In 2003 is een catalogus gepubliceerd met de eigenschappen van 8753 objecten. Van de meeste is onder meer de roodverschuiving z (c.q. afstand) bepaald. De verdeling van het waargenomen aantal stelsels per afstand laat een piek zien bij een roodverschuiving van 1 en neemt verderop sterk af. Daaruit zou men de conclusie kunnen trekken dat er voorbij z=1 minder stelsels zijn, maar dat is niet zo: op grotere afstanden zijn alleen de helderste stelsels waarneembaar. De verste stelsels (z~7) bevinden zich op een afstand van ongeveer 13 miljard lichtjaar.

    Opmerkelijke details in de verdeling van melkwegneutrale stelsels in het FDF zijn de pieken bij roodverschuivingen 0,3, 0,8, 2,4 en 3,4. Op die afstanden zijn dus relatief veel stelsels te zien en dat heeft alles te maken met de verdeling van de materie in het heelal. Van grote afstand gezien is deze verdeling zo goed als uniform, maar er zit wel degelijk structuur in: melkwegstelsels hebben de neiging om zich tot grote, draderige structuren te groeperen. De piek bij z=0,3 is overigens een toevalstreffer: hier bevindt zich de kleine cluster van stelsels rechtsonder op de FORS-opname. Wat zeggen de FDF-resultaten nu over de evolutie van melkwegstelsels in het heelal? Analyse van de helderheden van de stelsels in het ultraviolet levert informatie op over het tempo waarin zij nieuwe sterren aanmaken. In overeenstemming met de hierboven vermelde GOODS-resultaten vindt men dat het hoogtepunt 1,5 à 2 miljard jaar na de oerknal wordt bereikt (z~2,5-3), waarna een lichte daling inzet die pas halverwege de geschiedenis van het heelal versneld doorzet.



    De waargenomen aantallen melkwegstelsels op het FORS Deep Field, als functie van de roodverschuiving (c.q. afstand). De verdeling laat een piek zien bij een roodverschuiving van 1 en neemt vervolgens sterk af. Daaruit zou men de conclusie kunnen trekken dat er voorbij z=1 minder stelsels zijn, maar dat is niet zo: op grotere afstanden zijn alleen de helderste stelsels waarneembaar. De verste stelsels (z~7) bevinden zich op een afstand van ongeveer 13 miljard lichtjaar. Merk op dat er op grotere afstanden enkele piekjes in de verdeling zitten, die bevestigen dat de verdeling van (zichtbare) materie in het heelal weliswaar bijna, maar niet helemaal uniform is. (Grafiek: I. Appenzeller)


    Uit nadere inspectie van de spectra van de verste stelsels blijkt dat deze doorgaans zwakkere lijnen van zware elementen vertonen dan hun meer nabije soortgenoten. Ook dat is volgens verwachting: de materie in het heelal bevatte na de oerknal immers helemaal geen zware elementen - deze worden geproduceerd door zware sterren, en daar is tijd voor nodig. In het FDF kijken we klaarblijkelijk terug tot in de periode dat het heelal nog te jong was om veel zware elementen te produceren. Twee miljard jaar na de oerknal was het gehalte aan zware kernen nog een derde lager dan nu. Anders gezegd: tweederde van de zware elementen moet tijdens de eerste paar miljard jaar van de geschiedenis van het heelal zijn geproduceerd. Dat maakt eens te meer duidelijk dat die begintijd een roerige periode moet zijn geweest, met een bevolking van melkwegstelsels waarin veel meer jonge, hete sterren straalden dan in hun huidige tegenhangers.

    Het duiveltje in de details
    Dit alles wil echter niet zeggen dat we nu precies weten hoe de jeugd van het heelal verlopen is. Er worden nog voortdurend waarnemingen gedaan die roet in het eten gooien. Net nu alles erop wijst dat het hiërarchische model van de vorming van melkwegstelsels klopt - kleine stelsels die zich tot steeds grotere samenvoegen, zijn met de VLT weer vier verre stelsels ontdekt die ongeveer even groot zijn als de grootste stelsels van nu.

    Het viertal bevindt zich in een gebied dat deels overlapt met het zuidelijke GOODS-veld (het K20-veld). Uit hun roodverschuiving (z=1,6-1,9) volgt dat we ze waarnemen zoals ze waren toen het heelal nog maar een kwart van zijn huidige leeftijd had bereikt. Uit spectraalonderzoek blijkt dat de stelsels voornamelijk uit oude sterren bestaan, die 1 à 2 miljard jaar eerder gevormd moeten zijn. En de stelsels lijken qua vorm sterk op de elliptische reuzenstelsels van nu.


    Klein gedeelte van het zogeheten K20-veld. In het midden staat een melkwegstelsel met roodverschuiving 1,9 dat veel op een elliptisch reuzenstelsel lijkt. Dat zulke omvangrijke, ver ontwikkelde stelsels al zo vroeg in de geschiedenis van het heelal zijn ontstaan, komt als een verrassing. (Foto: Piero Rosati en Bos Fosbury, ESO Garching)

    Dat er al zo vroeg in de geschiedenis van het heelal van die grote stelsels worden gevonden, komt als een verrassing. Dat zou er namelijk op wijzen dat de vorming van elliptische stelsels veel eerder is begonnen en/of veel sneller is verlopen dan het hiërarchische model voorspelt. ‘Ons nieuwe onderzoek roept funda- mentele vragen op over ons begrip en kennis van de processen die aan de basis staan van de evolutionaire geschiedenis van het heelal en zijn structuren,’ aldus de Italiaanse sterrenkundige Andrea Cimatti, die de grote stelsels hielp opsporen.
    Zelfs de piek in de geboortegolf van sterren die uit de grote surveys naar voren komt, is nog niet boven alle twijfel verheven. In april publiceerden Britse en Amerikaanse onderzoekers hun bevindingen van een analyse van bijna 100.000 betrekkelijk nabije melkwegstelsels, waarvan de gegevens verzameld zijn in het kader van de Sloan Digital Sky Survey. Volgens hen heeft de stellaire geboortegolf pas vijf miljard jaar geleden zijn hoogtepunt bereikt - veel later dus dan de meer dan tien miljard jaar geleden die uit GOODS en FDF volgt.

    Het verschil met de andere onderzoeken zou gelegen zijn in het feit dat het stervormingstempo afhankelijk is van de massa van het stelsel: zware, grote stelsels beginnen eerder sterren te produceren dan kleine stelsels. Het probleem met de grote surveys is dat ze op grote afstanden alleen de allerhelderste en dus grootste stelsels opsporen - de kleintjes worden over het hoofd gezien. En dat zou tot een overschatting van de stervorming in het vroege heelal leiden.


    De positie aan de hemel van een aantal van de in dit artikel genoemde ‘diepe’ surveys. (Illustratie: NASA, A. Feild en Z. Levay (STScI).

    Of de stellaire geboortegolf inderdaad zo lang heeft aangehouden, zal wellicht duidelijk worden als weer een ander Hubble-project - de Galaxy Evolution from Morphology and Spectral Energy Distributions (GEMS) - wordt voltooid. GEMS maakt gebruik van het meest omvangrijke mozaïek dat ooit met ‘Hubble’ is gemaakt. Het betreft een gebied ter grootte van de volle maan in het sterrenbeeld Fornax, dat het zuidelijke GOODS-veld omsluit. Op het mozaïek zijn 40.000 melkwegstelsels op afstanden tot ongeveer 9 miljard lichtjaar te zien. Gedetailleerd onderzoek van de eigenschappen van deze stelsels moet onder meer duidelijkheid geven over de vraag in welke mate de evolutie van melkwegstelsels is bepaald door onderlinge wisselwerkingen. Op het GEMS-mozaïek zijn tal van stelsels te zien die bezig zijn met elkaar te versmelten. Andere stelsels vertonen de kernmerken van ontmoetingen die zich al eerder hebben afgespeeld: dubbele kernen, getijdenstaarten en groepjes ontsnapte sterren. Ook bevestigen de beelden dat er tegenwoordig veel meer elliptische reuzenstelsels zijn dan vroeger. Alles duidt er dus op dat onderlinge wisselwerkingen een belangrijke rol hebben gespeeld bij de totstandkoming van de huidige populatie melkwegstelsels. Maar zoals altijd zal de werkelijkheid wel heel anders zijn dan de eerste indrukken doen vermoeden.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      vrijdag 23 mei 2008 @ 13:54:51 #109
    118453 Pinnenmutske
    Tante Sara maal 7
    pi_58855358
    misschien iets waard om te melden maar ik heb m'n getuigschrift Praktische Sterrenkunde gehaald.

    tijdens de Perseïden ga ik weer in m'n tentje liggen
    Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
      vrijdag 23 mei 2008 @ 15:42:37 #110
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58858556
    quote:
    Opnieuw krachtige storm losgebarsten op Jupiter
    Het lijkt er op dat er een uitbraak is van vlekken op planeet Jupiter, want nieuwe beelden van de Hubble Space Telescope hebben uitgewezen dat er opnieuw een krachtige storm woedt in de turbulente atmosfeer van de gasreus. In de buurt van de Grote en de Kleine Rode Vlek is namelijk een nieuwe cycloon te vinden, welke de afgelopen tijd langzaam rood is gekleurd. Dit betekent dat de storm steeds krachtiger wordt en bevestigt het vermoeden dat Jupiter een grote klimaatverandering ondergaat.

    In 2004 voorspelde Phil Marcus, een professor aan de Universiteit van Californië in de Verenigde Staten, al dat er een klimaatverandering plaatsvindt op de grootste planeet in ons zonnestelsel. De temperaturen aan de zuidpool van Jupiter zijn de afgelopen jaren namelijk met drie graden Celsius gedaald, terwijl de atmosfeer rond de evenaar steeds warmer wordt. Voorspeld werd dat er vanaf 2006 grote veranderingen op zouden gaan treden in de zuidelijke hemisfeer van de planeet, waardoor de straalstromen in de atmosfeer onstabiel worden en er nieuwe wervelwinden ontstaan. Dat is precies wat er de afgelopen tijd gebeurd is en waarvan je aan de rechterkant het resultaat kunt bekijken.

    Bron: NASA
    en vertaald door Astroversum. (een erg actuele site, zeker het bezoeken waard)
    Intressant. Gisteren las ik toevallig nog over het ontstaan van de 2e vlek, nu dus al een 3e.
    Global warming enzo

    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      vrijdag 23 mei 2008 @ 15:45:38 #111
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58858635
    Maar uit de text van NASA kan ik opmaken dat die binnen afzonderlijke tijd (augustus) samen smelt met de 2e storm.
    Die witte vlekken zijn overigens ook stormen. Die kunnen dus ook uitgroeien tot rooie stormen.
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      vrijdag 23 mei 2008 @ 15:46:36 #112
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58858664
    quote:
    Op vrijdag 23 mei 2008 13:54 schreef sararaats het volgende:
    misschien iets waard om te melden maar ik heb m'n getuigschrift Praktische Sterrenkunde gehaald.

    tijdens de Perseïden ga ik weer in m'n tentje liggen
    Waar is het de beste plek in NL om sterren te kijken?
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      vrijdag 23 mei 2008 @ 20:03:41 #113
    118453 Pinnenmutske
    Tante Sara maal 7
    pi_58864526
    quote:
    Op vrijdag 23 mei 2008 15:46 schreef GasTurbine het volgende:

    [..]

    Waar is het de beste plek in NL om sterren te kijken?
    euh, ik woon niet in Nederland maar in België.

    ik weet dat de Belgische Ardennen perfect zijn om sterren te kijken, van Nederland weet ik niets sorry.
    Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
      vrijdag 23 mei 2008 @ 21:45:16 #114
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58866874
    quote:
    Op vrijdag 23 mei 2008 20:03 schreef sararaats het volgende:

    [..]

    euh, ik woon niet in Nederland maar in België.

    ik weet dat de Belgische Ardennen perfect zijn om sterren te kijken, van Nederland weet ik niets sorry.
    Hmm, was een beetje een aso-vraag, hoe ik hem stelde. Ik las hem nu pas na eigenlijk

    Ben van plan om in de sterrenkunde te gaan(ben 16). Woon zelf omgeving Rotterdam, dus enórm veel lichtvervuiling. Zelf dacht ik dat de wadden wel geschikt zullen zijn. Maar in ieder geval bedankt voor de info

    Áls ik in belgië kom met een telescoop, ga ik zeker daar loeren
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      vrijdag 23 mei 2008 @ 22:44:02 #115
    64288 Bensel
    Ladderzat
    pi_58868159
    quote:
    Op vrijdag 23 mei 2008 21:45 schreef GasTurbine het volgende:

    [..]

    Hmm, was een beetje een aso-vraag, hoe ik hem stelde. Ik las hem nu pas na eigenlijk

    Ben van plan om in de sterrenkunde te gaan(ben 16). Woon zelf omgeving Rotterdam, dus enórm veel lichtvervuiling. Zelf dacht ik dat de wadden wel geschikt zullen zijn. Maar in ieder geval bedankt voor de info

    Áls ik in belgië kom met een telescoop, ga ik zeker daar loeren
    kleine 100 km de noordzee op wil ook wel werken
    For every fact, there is an equal and opposite opinion.
    Twitch.tv/bensel15
      vrijdag 23 mei 2008 @ 23:07:50 #116
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_58868725
    quote:
    Op vrijdag 23 mei 2008 22:44 schreef Bensel het volgende:

    [..]

    kleine 100 km de noordzee op wil ook wel werken
    De laatste tijd ben ik daar niet zo vaak.
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_59939048
    06-07-2008

    Zonnestelsel blijkt eivormig te zijn



    De bejaarde en wereldberoemde ruimtesonde Voyager-2 heeft nog maar eens van zich laten spreken. Gegevens die verzameld zijn door de in 1977 gelanceerde verkenner hebben uitgewezen dat de heliosfeer, de magnetische invloedsfeer van de zon, de vorm van een ei heeft. Deze vorm is te danken aan de manier waarop de zonnewind, de stroom van elektrisch geladen deeltjes die door de zon wordt uitgestoten, in botsing komt met het interstellaire magnetische medium.

    De in 1977 gelanceerde verkenner van de NASA heeft vorige zomer meerdere keren de termination shock overschreden. Dat is de plaats waar de zonnewind zodanig in kracht is afgenomen, dat hij niet meer kan opboksen tegen de inkomende stroming van interstellaire deeltjes.

    De termination shock geldt als het begin van het einde van de heliosfeer, een soort 'bel' in de ruimte waar de zon als alleenheerser het grootste deel van de invloed van de interstellaire ruimte buiten de deur kan houden. Na de termination shock volgt de heliopauze, de grens waar de zonnewind (de stroom van geladen deeltjes van de zon) volledig ophoudt. De zonnewind blaast naar buiten en probeert die 'bel' op te blazen, terwijl er anderzijds de druk is van de tegemoetkomende interstellaire "wind".

    De Voyager-1 heeft de 'termination shock' al in december 2004 overschreden, maar de sonde beschikt na de passage voorbij Saturnus niet meer over de instrumenten die vereist zijn om de snelheid, dichtheid en temperatuur van de zonnewind te meten. De Voyager-2 bereikte die 'muur' al op 7 miljard kilometer van de Zon (1,5 miljard kilometer dichter bij de aarde dan de Voyager-1), wat de astronomen toeliet eerdere vermoedens in verband met het pletten van de bel in het zuidelijke gebied te bevestigen. Aan zijn 'afgeplatte' zuidelijke kant ondergaat ons zonnestelsel een continu bombardement van deeltjes van interstellair gas, veel minder dicht dan de zonnewind maar blootgesteld aan magnetische velden van sterren in de buurt.

    Voyager-2 heeft voorbij de 'termination shock' een veel lagere temperatuur gemeten dan gedacht, met name 100.000 graden Kelvin in plaats van een miljoen graden. De Voyager-1 en Voyager-2 zijn de verst van ons verwijderde, door mensenhanden vervaardigde, ruimtvaartuigen en bewegen met een snelheid van 17 kilometer per seconde richting de interstellaire ruimte.



    Bron: SAM

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_59939075
    06-07-2008

    Mercurius geeft enkele geheimen prijs



    Met behulp van gegevens die verzameld zijn door MESSENGER gedurende diens eerste scheervlucht langs Mercurius (in januari van dit jaar) hebben astronomen enkele belangrijke ontdekkingen verricht. De meest opmerkelijke ontdekking is wel het feit dat vulkanisme een veel grotere rol heeft gespeelt bij de vorming van het oppervlak van Mercurius dan gedacht. MESSENGER heeft immers rotsformaties in kaart gebracht door gevormd zijn door lavastromen, vulkanen en vergelijkbare processen.

    Voorheen was men van mening dat vulkanisme een geringe rol had gespeeld in de geschiedenis van Mercurius. De kleinste planeet van het zonnestelsel is immers bezaaid met kraters en met donkere vlakten die overeenkomsten vertonen met de “maanzeeën” van onze naaste buur. De maanzeeën worden geacht te zijn ontstaan bij enorme inslagen, waarbij grote hoeveelheden magma zijn vrijgekomen, die de inslagbassins vervolgens gevuld hebben met een donker en relatief “glad” materiaal.

    Gezien de grote overeenkomst tussen Mercurius en de maan, dachten astronomen dat hetzelfde proces verantwoordelijk zou zijn geweest voor hetgeen we bij Mercurius aantreffen. Nu blijkt echter dat de geologische geschiedenis van de bassins op Mercurius een stuk ingewikkelder is. Hieruit blijkt dat geologische processen, gecombineerd met inslagen, verantwoordelijk zijn voor de waargenomen eigenschappen van de bassins.

    MESSENGER heeft verder metingen verricht van het magnetisch veld van Mercurius. Het bestaan van dit magnetisch veld is al decennia geleden ontdekt door Mariner 10, maar er heeft sindsdien twijfel bestaan over de bron van dit magnetisch veld. Veel wetenschappers dachten dat het magnetisch veld een restant was van het verleden, voor altijd bevroren in de korst van Mercurius.

    Immers, Mercurius was dusdanig klein dat het inwendige van de planeet al lang gestold zou moeten zijn – en zonder vloeibare kern kun je geen planeetomvattend magnetisch veld opwekken. MESSENGER heeft echter alle twijfel weggenomen: het magnetisch veld van Mercurius is dipolair (tweepolig, oftewel met één noordpool en één zuidpool) en planeetomvattend. Blijkbaar is de kern van Mercurius voor een deel nog altijd vloeibaar.



    Bron: Universe Today

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_59939101
    06-07-2008

    Unieke dubbelpulsar steunt relativiteitstheorie



    Een team van astronomen heeft gebruik gemaakt van een uniek kosmisch toeval om de algemene relativiteitstheorie van Einstein nog maar eens te testen. Het gaat om het extreem krachtige zwaartekrachtveld van een binair paar neutronen sterren, de superdichte restanten van sterren die ontploft zijn als supernova. De nieuwe gegevens hebben uitgewezen dat de 93-jaar oude theorie geslaagd is voor zijn zoveelste test. Deze conclusie is verkregen aan de hand van een vierjarige studie die verricht is met behulp van de Green Bank Telescope.

    De dubbelster bestaat uit een tweetal neutronensterren die vuurtorenachtige bundels van straling uitstoten, waardoor beide neutronensterren tot de categorie van de zogenaamde pulsars behoren. Er zijn in totaal 1700 pulsars bekend in de Melkweg en er zijn daarnaast meerdere binaire neutronensterren bekend, maar de dubbelster in kwestie is wel het enige bekende geval waarbij twee pulsars een omloopbaan rondom elkaar beschrijven.

    Alsof dit niet genoeg is, is bij beide pulsars het baanvlak (het vlak waarin ze een omloopbaan voltooien) vrijwel perfect uitgelijnd met de hoek waarin wij tegen de pulsars aan kijken. Met andere woorden: gezien vanaf de aarde worden de ene pulsar periodiek door de andere bedekt, waardoor het signaal van de achterliggende pulsar geblokkeerd wordt. Het zijn dit soort verduisteringen die het mogelijk hebben gemaakt om metingen te verrichten die nooit eerder verricht konden worden.

    Einstein heeft in 1915 voorspelt dat bij een nauw stelsel van twee zeer massieve objecten de onderlinge zwaartekrachtband resulteert in het “wiebelen” van de objecten, waarbij de omwentelingsas telkens verschuift. Eerdere studies van pulsars in dubbelstelsels (waarbij de andere component meestal een normale ster is) hebben inderdaad bewijs geleverd voor dit “gewiebel”, maar deze metingen waren niet precies genoeg om de voorspelling van Einstein exact te testen.

    Nu levert de unieke dubbele pulsar een eveneens unieke mogelijkheid om het wiebelen van de pulsars heel precies te meten. Dit is mogelijk doordat de beide pulsars elkaar periodiek verduisteren, waardoor het signaal van tijd tot tijd geblokkeerd wordt. Kleine veranderingen in de omwentelingsas van de voorliggende pulsar resulteren direct in overeenkomstige veranderingen in het patroon van de geblokkeerde signalen. Deze precieze metingen hebben uitgewezen dat beide pulsars inderdaad keurig netjes voldoen aan de voorspellingen van Einstein.

    De dubbele pulsar bevindt zich overigens op een afstand van 1700 lichtjaar vanaf de aarde en de onderlinge afstand tussen de pulsars bedraagt slechts het dubbele van de afstand tussen de aarde en de maan. Beide pulsars wegen ongeveer evenveel als de zon, maar pakken deze massa samen in een bol van slechts 20 kilometer in doorsnede.



    Bron: National Radio Astronomy Observatory

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 7 juli 2008 @ 18:21:55 #120
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_59953249
    quote:
    DEN HAAG - De ministeries van Economische Zaken en van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap trekken samen 8 miljoen euro uit voor de Nederlandse bijdrage aan de eerstvolgende ruimtemissie van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA naar Mars.

    Dat hebben drie Nederlandse organisaties op het gebied van ruimte- en planeetonderzoek maandag laten weten. De bijdrage heeft betrekking op de voorbereiding van drie wetenschappelijke ruimte-instrumenten voor de missie EXOMars, die in 2014 op de rode planeet moet landen.

    Met de 8 miljoen kunnen de drie instrumenten in concept worden ontwikkeld tot het moment waarop ESA de ontwerpen beoordeelt. Vooralsnog kan één daarvan met het geld tot vluchtwaardig instrument worden gemaakt.

    Boor

    Het ruimtevaartuig bij de operatie ExoMars heeft een wagen aan boord met een flinke boor en instrumenten die biologisch en geologisch onderzoek gaan doen. De belangrijkste vraag is of er eens leven op Mars was en hoe het leven hier op aarde heeft kunnen ontstaan.

    Nederlandse bedrijven en instituten ontwikkelen hoogwaardige technologie voor drie wetenschappelijke instrumenten voor ExoMars. Een daarvan, RamanLIBS, waarbij TNO betrokken is, moet de opgeboorde stenen van Mars analyseren op chemische samenstelling en mineralen. De bedrijven Dutch Space en Lionix ontwikkelen een zogeheten Life Marker Chip, een biochemisch laboratorium op een chip die biologische materialen uit de Mars-bodem kan herkennen en karakteriseren.

    Het Nederlandse onderzoeksinstituut SRON werkt samen met twee bedrijven aan uiterst gevoelige elektronica om bevingen en inslagen van meteorieten op de rode planeet te meten.
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_60033980
    10-07-2008

    Maan nat

    Beetje vocht in gestolde maanlava

    Onderzoekers hebben water gevonden in glasbolletjes uit maanstenen die Apollo-astronauten hebben meegenomen. Tot nog toe werd ons naburige hemellichaam voor kurkdroog gehouden.

    Ze liggen al jaren in musea of kluizen. Soms worden ze gestolen of aan bevriende staatshoofden cadeau gedaan en af en toe gebeurt er ook nog wel eens wetenschappelijk onderzoek aan de circa 385 kilo maanstenen die de astronauten van Apollo 11 tot en met 17 van de maan meenamen.

    Geoloog Alberto Saal van Brown University in de VS en zijn collega’s vonden met een nieuwe meettechniek voor het eerst onmiskenbaar water in origineel maangesteente. Tot nog toe werd gedacht dat de maan zowel van buiten als van binnen watervrij was.

    Volgens de meeste onderzoekers ontstond de maan 30 miljoen jaar na de aarde. In een nog roerig zonnestelsel kwam de aarde in botsing met een kleine planeet. Grote delen van het inslaande projectiel, door de klap gesmolten, stuiterden omhoog, klonterden samen, en stolden tot wat nu de maan is. Bij deze nogal catastrofale gebeurtenissen liepen de temperaturen zo hoog op dat de meeste lichte chemische elementen en moleculen als water verdampten.

    Ook eventueel vroeger aanwezig water op de aarde moet dat lot beschoren zijn. Het water dat nu onze oceanen en waterleidingen vult, is afkomstig van meteoren en kometen die later insloegen.

    Toch is dat blijkbaar niet het hele verhaal, concluderen Saal en collega´s. Met de recent drastisch verbeterde Secondary Ion Mass Spectroscopy-techniek onderzochten ze kleine maan-glasbolletjes met een doorsnee van 0,1 tot 0,4 millimeter. Deze glasbolletjes zijn afkomstig uit het binnenste van de maan. Ze zijn bij vulkaanuitbarstingen als lavadruppels over het oppervlak gesproeid en gestold.

    Er zat, naast andere lichte elementen, 0,01 tot 0,04 promille water in. Niet veel, maar wel genoeg om te concluderen dat de maan in ieder geval niet gortdroog is. Saal mat ook het watergehalte op verschillende plaatsen binnen de bolletjes. De bolletje bleken het natst te zijn in de kern, terwijl het watergehalte naar de randen toe afnam. Dat betekent dat het water niet afkomstig kan zijn van latere vervuilende bronnen,zoals de zonnewind (de stroom deeltjes die de zon voortdurend uitblaast), inslaande meteorieten, of natte omstandigheden tijdens de reis naar de aarde. In dat geval zou je meer water aan de buitenkant van het bolletje verwachten.

    Het watergehalte bij de rand is laag omdat het water uit het gesteente verdampte in de luttele seconden dat het als vloeibare druppel door het maanvacuüm suisde, denken de onderzoekers. Water dicht bij het oppervlak van het bolletje dampt dan gemakkelijker weg dan water binnenin de druppel. Simulaties van het verdampingsproces kloppen mooi met het gemeten profiel van watergehaltes, en suggereren dat de oorspronkelijke waterinhoud van de maansteen zelfs 0,250 tot enkele promillen was, zeggen de onderzoekers.

    ‘Als het waar is, is het heel spectactulair’, zegt Wim van Westrenen van de Vrije Universiteit in Amsterdam, die de geofysica van de maan onderzoekt. ‘Het betekent dat dat geofysische modellen van de maan de deur uitkunnen, omdat water een grote invloed heeft op de de eigenschappen van steen, zoals vervormbaarheid.’ Wel houdt de onderzoeker een slag om de arm. De gevonden gehaltes zijn onmiskenbaar, maar niet heel hoog, zegt Van Westrenen, die wat twijfels heeft bij de grotere gehaltes die Saal en zijn collega’s afleiden uit hun simulaties.

    Van Westrenen lanceerde vorig jaar met collega Rob de Meijer de theorie dat de maan niet uit een inslag is ontstaan, maar doordat bij een diepe onderaardse kernreactie in de prille aarde grote hoeveelheden vloeibaar gesteente naar buiten spoten. ‘Het is een maf idee. We proberen het nog steeds gepubliceerd te krijgen in een vakblad. Maar het blijft tot nog toe overeind’, zegt een optimistische onderzoeker, ‘iedere keer als er nieuwe resultaten verschijnen zijn die niet in tegenspraak met onze theorie. En dat geldt ook voor deze publicatie’

    Het watergehalte van gesteenten in de aardmantel is ongeveer 0,4 promille. Dat is ongeveer hetzelfde als het door Saal en collega’s berekende gehalte voor gesteente op de maan. Van Westrenen: ‘Bij een botsing zou de maan voor het grootste deel gevormd zijn uit de inslaande planeet, niet uit de aarde. Dus waarom zouden die twee dan hetzelfde watergehalte hebben? Een gelijke samenstelling klopt beter met onze theorie. Het past zelfs heel mooi.’

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_60310590
    Ik ging net de hond uitlaten, ik keek even omhoog naar de heldere lucht en ineens recht boven me kwam er een mooie blauwe en erg felle vuurvol voorbij. Aan het eind ontplofde hij leek het wel. Hij ging richting het noorden en duurde ongeveer 2 sec. Heeft iemand anders hem net gespot? Ik woon bij winterswijk in de buurt.
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
    pi_60311725
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 00:35 schreef intraxz het volgende:
    Ik ging net de hond uitlaten, ik keek even omhoog naar de heldere lucht en ineens recht boven me kwam er een mooie blauwe en erg felle vuurvol voorbij. Aan het eind ontplofde hij leek het wel. Hij ging richting het noorden en duurde ongeveer 2 sec. Heeft iemand anders hem net gespot? Ik woon bij winterswijk in de buurt.
    TRU is een eindje verder op
    I feel kinda Locrian today
    pi_60311786
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 02:16 schreef starla het volgende:

    [..]

    TRU is een eindje verder op
    Hoezo TRU, is toch gewoon een meteoriet.
    pi_60311801
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 02:24 schreef Zwoerd het volgende:

    [..]

    Hoezo TRU, is toch gewoon een meteoriet.
    Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.
    I feel kinda Locrian today
    pi_60311866
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 02:27 schreef starla het volgende:

    [..]

    Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.
    ............
    SPOILER
    Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
      donderdag 24 juli 2008 @ 03:13:25 #127
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_60312032
    Om 22:00 elke dag: Ammoniakcontainer uit het ISS, te zien in het westen. Ofzoiets.
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      donderdag 24 juli 2008 @ 03:14:19 #128
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_60312042
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_60331993
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 02:27 schreef starla het volgende:

    [..]

    Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.
    vuurbol is een andere benaming voor een heldere meteroriet, muts.
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
    pi_60332634
    quote:
    Op vrijdag 25 juli 2008 00:10 schreef intraxz het volgende:

    [..]

    vuurbol is een andere benaming voor een heldere meteroriet, muts.
    Oh, ik dacht een andere benaming voor een meteoor
    I feel kinda Locrian today
      vrijdag 25 juli 2008 @ 01:40:38 #131
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_60332772
    quote:
    Op donderdag 24 juli 2008 03:13 schreef GasTurbine het volgende:
    Om 22:00 elke dag: Ammoniakcontainer uit het ISS, te zien in het westen. Ofzoiets.
    Ik had het ook gelezen ja. Maar ik hoef dit toch echt niet te zien
    Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
    pi_60341752
    Zichtbare overkomsten ISS:

    1X 25 Juli:
    22:55:55
    Vanavond komt ie over Nederland
    in de lijn Moerdijk, Oss.....

    3X 26 Juli:
    00:31:10
    02:06:30
    23:21:55

    3X 27 Juli:
    00:57:15
    22:12:45
    23:48:00

    2X 28 Juli:
    01:23:25
    22:38:50

    2X 29 Juli:
    00:14:05
    23:04:55

    1X 30Juli:
    00:40:20
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      vrijdag 25 juli 2008 @ 16:42:08 #133
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_60345164
    En dus moeten we in het westen/noorden/oosten/zuiden kijken?
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_60347394
    quote:
    Op vrijdag 25 juli 2008 16:42 schreef GasTurbine het volgende:
    En dus moeten we in het westen/noorden/oosten/zuiden kijken?
    Omhoog...
    Nogal moeilijk te raden.....
    in de lijn van Moerdijk naar Oss. Of te wel van West naar Oost
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      zaterdag 26 juli 2008 @ 00:52:43 #135
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_60354224
    Bedankt
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_60355889
    quote:
    Op vrijdag 25 juli 2008 01:16 schreef starla het volgende:

    [..]

    Oh, ik dacht een andere benaming voor een meteoor
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
    pi_60357768
    Ik heb die van 22.55 gezien gisterenavond. Ik zit wat zuidelijker dus voor mij is ie nog een tikkeltje hoger... het blijft een mooi spektakel.
    Vanavond rond 23.23-23.29 is er weer eentje, met (bij mij) een hoogte van wel 75,9 graden. Allen kijken dus.
    (Deze website is hier waarschijnlijk al vaak genoeg genoemd, maar toch : Skywatch, waar je je locatie kan ingeven om de volgende verschijningen te laten berekenen, inclusief met een hemelkaartje van zijn traject)
    pi_60436735
    25-07-2008

    Zesde man op de maan: "aliens hebben aarde bezocht"



    "Buitenaardse wezens bestaan!" Deze wijsheid komt voor een keer niet uit de mond van één of ander zweverig figuur, maar wel uit die van een ex-astronaut van de NASA. Edgar Mitchell, de Amerikaan die met de Apollo 14 in 1971 op de Maan landde, weet zelfs perfect hoe ze eruit zien. "Net als E.T. Vriendelijk, een smal lichaam met een brede kop en grote ogen. Iedereen kan zich wel zo'n foto van een vreemd marsmannetje voor de geest halen. Als ik mijn vrienden mag geloven die er al contact mee hadden, lijken de echte 'aliens' daar enorm op."

    Mitchell vervolgt: "Ze zijn bovendien niet vijandig ten opzichte van ons. Als ze kwade bedoelingen hadden, zouden we nu niet meer op deze aardbol rondlopen." Ook ufo's zijn in zijn ogen dus allesbehalve een vlaag van zinsverbijstering. "Onze regering probeert dit fenomeen al zestig jaar toe te dekken. Af en toe hebben sommigen echter toch het geluk om er informatie over op te vangen", klinkt het mysterieus. "De NASA maakt er zich vanaf met de stelling dat het de mening van Mitchell over dit thema allesbehalve deelt."



    Luister hier naar het volledige radio-interview met Kerrang!


    Mitchell zegt ondermeer het volgende:

    - Er IS leven in het Universum.

    - We zijn bezocht door aliens en UFO’s worden al lang geheim gehouden worden door de overheden.

    - De radio presentator is nogal geschokt.. zeker als blijkt dat Mitchell doodserieus is.

    - Mitchell heeft in verschillende militaire kringen gezeten en volgens hem weet defensie dat we bezocht zijn en praten zij hierover achter de schermen.

    - Hij verteld dat hij betrokken is geweest bij verschillende onderzoekscommissies en dat hij mensen kent die het gehele verhaal kennen.

    - Tegenwoordig is het minder gevaarlijk om met dit soort gegevens naar buiten te komen, dit was vroeger wel het geval.

    - Roswell was ECHT

    - Hij weet niet of de grote 'openbaring' dit jaar zal plaats vinden of niet.

    - Publieke acceptatie neemt nog steeds toe.

    - De recente openbaringen van Franse, Engelse regering is geen toeval. Idem voor de recente opmerkingen vanuit de Katholieke kerk.

    - Niet alle UFO’s zijn van buitenaardse afkomst. Sommige zijn van ons zelf, andere van buitenaardse levensvormen.

    - De aliens in kwestie hebben geen kwaardaardige intenties.

    - Andere mensen die betrokken waren bij de maanlandingen zijn ook op de hoogte van deze informatie.



    Bron: SVM & NUjij.nl

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_60474850
    Leuk topic!

    Ik moet m'n telescoop ook weer eens afstoffen... mooie heldere nachten hadden we een week of zo geleden.
    Woods, women and wine.
    Levenswijsheden
      vrijdag 1 augustus 2008 @ 10:08:46 #140
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_60483690
    Gister wilde ik dit typen, maar deed m'n pc raar;

    Druk dagje, vandaag.

    Ten eerste de Cassini die een vloeibaar meer ontdekt. Dan heb je ook nog Department of Defence die naar verluidt een eerste 'space plane' wilt meesturen met de Lunar Reconessance(spelvauten inclu.) Orbiter (LRO). Maar toch het 'grootste' nieuws, althans voor mij dan, is de vondst op aarde in zout gesteente, dat daar leven in kan ontwikkelen. Dat zoute gesteente kan ook water vasthouden, en microben kunnen er tot 125 miljoen jaar overleven. Het gesteente is ook veelvoudig aanwezig op Mars, dus wie weet!


    Maar nu dus officieel; Water op mars
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
      vrijdag 1 augustus 2008 @ 17:42:39 #141
    118453 Pinnenmutske
    Tante Sara maal 7
    pi_60493536
    binnenkort komen de Perseïden weer !!!!!!!

    ik ben er alleszins op voorbereid !
    Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
    pi_60495729
    quote:
    Op vrijdag 1 augustus 2008 17:42 schreef sararaats het volgende:
    binnenkort komen de Perseïden weer !!!!!!!

    ik ben er alleszins op voorbereid !
    Nou maar hopen op een beetje fatsoenlijk weer. Biertje erbij, op de rug in het gras, en spotten maar -
    -
    pi_60499607
    quote:
    Op vrijdag 1 augustus 2008 19:43 schreef Haushofer het volgende:

    [..]

    Nou maar hopen op een beetje fatsoenlijk weer. Biertje erbij, op de rug in het gras, en spotten maar -

    Fascinerend: hoe R.U.G-gers onbewust rug gebruiken om hun uni te promoten "op de rug in het gras"
    pi_60500122
    Ik ben er nog nooit in geslaagd om die Perseïden te zien (misschien omdat ik niet vroeg op wil? )

    Iemand uit Australië zei me trouwens vandaag dat er in het zuidelijk halfrond veel minder meteoren te zien zijn? Klopt daar iets van?
    pi_60501047
    quote:
    Op vrijdag 1 augustus 2008 22:43 schreef Yosomite het volgende:

    [..]

    Fascinerend: hoe R.U.G-gers onbewust rug gebruiken om hun uni te promoten "op de rug in het gras"
    Hey

    Ja, doe ik goed hé
    -
    pi_60507704
    toen iik 18 werd heb ik midden op de noordzee (van engeland terug naar ijmuiden) de perseiden gezien.. enorm goed zicht, geen lichtvervuiling. Twas wel een beetje fris, maar onbewolkt
    For every fact, there is an equal and opposite opinion.
    Twitch.tv/bensel15
    pi_60514482
    Perseiden 2008 tussen 10 en 14 Aug...
    Het maximum van de perseiden is rond de middag de 12de.
    Maar dat mag de pret niet drukken
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_60514572
    quote:
    Op vrijdag 1 augustus 2008 23:04 schreef zuiderbuur het volgende:
    Ik ben er nog nooit in geslaagd om die Perseïden te zien (misschien omdat ik niet vroeg op wil? )
    je kunt natuurlijk ook gewoon lang opblijven
    blablablablablablablablablablablablablabla
    pi_61693162
    16-09-2008

    De Melkweg in kaart

    Dat ons Melkwegstelsel spiraalvormig is, is al heel lang bekend. Dat het ook symmetrisch is werd al lang gedacht, maar sommige delen van het sterrenstelsel zijn moeilijk te bestuderen. Amerikaanse wetenschappers hebben nu aangetoond dat de zogenaamde nabije-3-kiloparsec-arm, de spiraalarm die het dichtst bij het centrum van de Melkweg zit, een spiegelbeeld heeft aan de andere kant van het Melkwegcentrum. Daarmee wordt ons sterrenstelsel een stukje symmetrischer.

    Onze zon maakt samen met minstens 200 miljard andere sterren deel uit van een sterrenstelsel, de Melkweg. Die sterren staan niet allemaal zomaar op een hoop. Overal in het heelal komen soortgelijke verzamelingen sterren voor, en allemaal hebben ze hun eigen structuur.
    Eigenlijk is het bijzonder dat we ongeveer weten hoe ons Melkwegstelsel eruit ziet. We kunnen met steeds betere telescopen de ruimte buiten ons sterrenstelsel bestuderen, en de vorm van de stelsels daar bekijken. Uit zulke metingen weten we ook wat voor vormen sterrenstelsels zoal kunnen hebben. De simpelste stelsels zijn bol- of pannenkoekvormig, maar grotere en complexere stelsels hebben vaak een spiraalvorm. De verschillende vormen van sterrenstelsels worden ingedeeld in de Hubble-reeks, genoemd naar de beroemde sterrenkundige Edwin Hubble.



    De verschillende vormen van sterrenstelsels, ingedeeld door Edwin Hubble. Ons eigen Melkwegstelsel is er één van het type SBb: in het midden bevindt zich een balk met zware, oude sterren, en vanuit die balk ontspringen een aantal spiraalarmen.(Bron: Minnesota State University)


    Dwarsligger
    Dat de Melkweg, ons eigen sterrenstelsel, een spiraalvormig stelsel is, weten we al lang. Het probleem met het verder in kaart brengen van ons eigen stelsel is dat we er middenin zitten. Als we proberen om de verdeling van sterren in de Melkweg te meten, krijgen we te maken met felle sterren en ruimtestof, die ervoor zorgen dat we de sterren die daarachter liggen niet kunnen zien. Om het goed te kunnen zien zouden we van buitenaf naar ons sterrenstelsel moeten kunnen kijken, wat zelfs met een ruimteschip dat zo snel reist als het licht een vlucht van minstens drieduizend jaar zou betekenen.
    De grootste dwarsligger is het centrum van het Melkwegstelsel. De dichtheid van sterren is daar heel erg hoog, en het is bijzonder lastig om te meten wat daar vlak achter ligt. We gebruiken meestal radiotelescopen om ons Melkwegstelsel te onderzoeken. Dat doen we omdat de radiostraling die door sterren wordt uitgezonden de aarde veel beter bereikt dan de andere soorten straling, zoals licht. Meestal wordt er gekeken naar de straling van waterstofgas, die een golflengte van 21 centimeter heeft.


    Symmetrische voorspelling
    In 1957 keek de Groningse sterrenkundige Hugo van Woerden zo met een radiotelescoop naar het centrum van de Melkweg, en hij vond daar een spiraalarm die vlak vóór het centrum ligt. De afstand tussen het centrum van de Melkweg en die spiraalarm is ongeveer 3 kiloparsec: zo’n 10.000 lichtjaar ofwel honderd miljoen miljard kilometer. Die spiraalarm werd daarom de nabije-3-kiloparsec-arm genoemd. Omdat veruit de meeste sterrenstelsels symmetrisch zijn, werd sinds die tijd al aangenomen dat er een soortgelijke spiraalarm vlak achter het centrum van de Melkweg moet liggen. Twee Amerikaanse sterrenkundigen hebben nu aangetoond dat die verre-3-kiloparsec-arm er ook echt is.

    In Astrophysical Journal Letters, een belangrijk wetenschappelijk tijdschrift over sterrenkunde, laten Thomas Dame en Patrick Thaddeus zien dat de nieuwe spiraalarm in hun metingen te vinden is. Ze hebben daarvoor ook een radiotelescoop gebruikt, maar in plaats van de straling die door waterstof onstaat hebben ze de straling van koolmonoxidegas doorzocht. Die heeft een golflengte van maar 2,6 millimeter. Eigenlijk waren ze niet op zoek naar de verborgen spiraalarm, maar tot hun verrassing was hij in hun metingen duidelijk te zien. Toen ze eenmaal doorhadden wat ze hadden gevonden, bleek het ook mogelijk om de arm in ‘gewone’ 21-centimeter-metingen te zien. Een kwestie van weten waar je naar moet kijken.

    In de 3-kiloparsec-armen zitten overigens geen sterren, alleen maar interstellair gas. Een belangrijke vraag die nu nog overblijft is waar de armen beginnen. We weten dat de kern van ons sterrenstelsel geen bol is, maar een soort balk. In de meeste soortgelijke sterrenstelsels komen de spiraalarmen uit de zijkanten van die balk, maar of dat voor de nabije- en verre-3-kiloparsec-armen ook zo is, blijft nog onduidelijk.



    Zo ziet ons Melkwegstelsel er waarschijnlijk ongeveer uit. De zon staat midden in een zijtak van één van de twee spiraalarmen die aan het centrum van het Melkwegstelsel ontspringen. De namen van de spiraalarmen zijn vaak geinspireerd door de namen van de sterrenbeelden waarin ze vanuit de aarde lijken te staan. Vlakbij het centrum van het Melkwegstelsel bevinden zich de verre- en nabije-3-kiloparsec-armen (Far 3kpc Arm en Near 3kpc Arm). Die verre arm is nu voor het eerst gemeten. (Bron: NASA)


    Hoewel de toevallige ontdekking van Dame en Thaddeus niet heel erg opzienbarend is – het was vreemder geweest als de spiraalarm er níet was – is het toch een belangrijke stap op weg naar een compleet beeld van het sterrenstelsel waarin wij wonen. Want totdat we zo ver de ruimte in kunnen dat we onze Melkweg van een afstandje kunnen bekijken, zullen we het met slimme metingen zoals deze moeten doen.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_61838587
    22-09-2008

    Bouwstenen van leven in de ruimte

    In een wolk interstellair gas is naftaleen aangetroffen. Naftaleen is een chemische stof die wellicht betrokken was bij het ontstaan van leven op aarde. Door deze vondst wordt misschien meer duidelijk over wat er in de oersoep is gebeurd, en over de mogelijkheid van leven buiten de aarde.

    In een wolk ruimtegas, zo’n 700 lichtjaar (7 miljoen miljard kilometer) van de aarde vandaan, is naftaleen ontdekt. Dat publiceren sterrenkundigen van de Canarische eilanden deze week in het gerenommeerde tijdschrijft Astrophysical Journal Letters. Naftaleen is een chemische verbinding van koolstof en waterstof, en was wellicht een voorwaarde voor het ontstaan van leven op aarde. De stof is ontdekt door het licht dat van de stofwolk af straalt te vergelijken met de in het laboratorium gemeten eigenschappen van naftaleen.


    Naftaleen (C10H8) is een verbinding van koolstof en waterstof, die met ammonia en water kan reageren tot verschillende aminozuren en bouwstoffen van vitaminen.
    (Afbeelding: Wikimedia Commons)

    Spannende chemie
    De ontdekking van naftaleen in de ruimte is van groot belang voor de vraag waar leven vandaan komt, en of onze planeet de enige is waar leven voorkomt. Als naftaleen samen met water en ammonia, twee stoffen die overal in de ruimte voorkomen, wordt bestraald met ultraviolet licht, kunnen er spannende chemische reacties plaatsvinden. Er kunnen bijvoorbeeld aminozuren worden gevormd, die zich aaneen kunnen schakelen om eiwitten te vormen. Veel biologische processen worden door eiwitten geregeld. Ook de bouwstenen van sommige vitamines kunnen uit naftaleen, ammonia en water gevormd worden.


    De stof naftaleen is aangetroffen in een zogenaamde geboortewolk, een ophoping van interstellair stof waarin jonge sterren 'geboren' worden. Als er zich rond die sterren planetenstelsels vormen, is de kans groot dat op die planeten naftaleen terecht komt.
    (Afbeelding: DailyGalaxy.com)


    Buitenaards leven?
    Voor de sterrenkundigen biedt deze vondst uitzicht op meer successen. Hun onderzoek gaat zich nu vooral richten op het vinden van aminozuren. De zoektocht naar de bouwstenen van het leven kan helpen om te verklaren waar het aardse leven vandaan komt. Als blijkt dat ze op meer plaatsen in het heelal voorkomen dan we dachten, is de kans op buitenaards leven ook groter dan tot nu toe werd aangenomen.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_61869610
    Mysterious New 'Dark Flow' Discovered in Space bron: http://www.space.com/scienceastronomy/080923-dark-flows.html
    quote:
    Patches of matter in the universe seem to be moving at very high speeds and in a uniform direction that can't be explained by any of the known gravitational forces in the observable universe. Astronomers are calling the phenomenon "dark flow."

    The stuff that's pulling this matter must be outside the observable universe, researchers conclude.
    Bijbehorende discussie op Slashdot
    pi_61869915
    Ik plaats hier even een hele dikke tvp, ik vind het reuze interessant hier.
    Beter 1 vogel in de hand, dan geen hand.
    pi_61870228
    quote:
    Astronomen ontdekken botsing planeten

    LOS ANGELES (ANP) - Amerikaanse astronomen hebben een recente botsing waargenomen van twee planeten, die op ongeveer 300 lichtjaren van de Aarde staan. Het is de eerste keer dat dit fenomeen is gezien. Dat hebben de wetenschappers dinsdag (plaatselijke tijd) laten weten.

    De twee planeten draaiden om een ster in het sterrenbeeld Ram. Volgens een van de astronomen was het ,,alsof de Aarde en Venus met elkaar in botsing zijn gekomen.''

    Op Aarde is het idee van botsende planeten al tientallen jaren een bron van inspiratie voor schrijvers. Zo gaat het boek When Worlds Collide uit 1932 over de vernietiging van de Aarde door een andere planeet. Volgens astronomen is er echter slechts een minieme kans dat dit werkelijkheid wordt.
    pi_61870285
    23-09-2008

    Astronomen ontdekken micro-sterrenstelsel vol donkere materie



    Astronomen hebben een micro-sterrenstelsel ontdekt dat vrijwel geheel uit donkere materie lijkt te bestaan. Het stelsel, genaamd Segue 1, is het meest lichtzwakke stelsel ooit waargenomen en bevat slechts een paar honderd sterren. Ondanks dit geringe aantal lijkt de massa van het stelsel 1000 keer hoger te zijn dan wat je aan de hand van het aantal sterren zou vermoeden. Segue 1 behoort to een groep van ongeveer 20 dwergstelsels die rondom ons eigen melkwegstelsel draaien.

    Hoewel donkere materie op geen enkele manier met licht reageert, zijn wetenschappers in staat de massa ervan te bepalen aan de hand van de zwaartekracht die ze uitoefenen op normale materie. Het ontdekken van ultrazwakke sterrenstelsels zoals Segue 1, dat echter stampvol zit met donkere materie, zal wetenschappers belangrijke aanwijzingen verschaffen omtrent het ontstaan en de evolutie van sterrenstelsels, vooral op de kleinste schaal.

    Segue 1 behoort tot de meest dichtstbijzijnde stelsels tot de Melkweg en werd voorheen geacht een bolvormige sterrenhoop te zijn. Precisiemetingen van de snelheden van sterren hebben echter aangetoond dat het hier om een compleet sterrenstelsel gaat, met een massa van een half miljoen zonnen. Ondanks deze relatief grote massa bedraagt het aantal sterren dat daadwerkelijk door telescopen opgelost kan worden een duizelingwekkend aantal van.....24 (!).


    De opnames van Segue 1, gemaakt in het kader van het Sloan Digital Sky Survey.
    Het linkerplaatje laat het stelsel zien tussen de voorgrondsterren uit onze Melkweg.
    Het rechterplaatje is het gefilterde licht van Segue 1, zonder voorgrondsterren.
    Ondanks het feit dat Segue 1 op korte afstand staat, zijn slechts 24 sterren zichtbaar.

    Bron: Yale University

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_61870301
    23-09-2008

    Kosmische cowboy schiet waterwolken aan stukken



    Nieuwe opnames die gemaakt zijn door de Spitzer Space Telescope laten een jonge ster zien die met zijn laserachtige straalstrom omringende waterwolken zandstraalt. Deze ontdekking levert nieuwe inzichten in de rol van water bij de geboorte van sterren. De watermoleculen maken deel uit van een nevel rondom een ongeboren ster. Deze ster is zich nog aan het vormen en wordt omringd door een roterende schijf van gas en stof. Dit materiaal stort zich op de ster en vormt zo twee polaire jets, die op de watermoleculen in de nevel inbeuken.

    De ster in kwestie staat bekend als H211-mm en is in zichtbaar licht niet te zien, aangezien de ster omringd wordt door een dichte gaswolk. De infrarode ogen van Spitzer kunnen echter door het stof heen kijken en zien wat zich erbinnen afspeelt. Tot ieders verbazing zag Spitzer de signaturen van rondtollende waterfragmenten, een vorm van “water” dat bekend staat als hydroxyl (OH). Deze hydroxylmoleculen bleken zelfs zoveel energie opgenomen te hebben, dat hun effectieve temperatuur overeenkomt met 28.000 graden! Dit is veel hoger dan wat verwacht mag worden van water dat zich in de baan van een straalstroom bevindt.

    De resultaten van de studie onthullen dat de beide straalstromen precies gericht zijn op de dichtere delen van de nevel, alwaar ze op een “muur” van materiaal inbeuken (dit materiaal bestaat vooral uit stofdeeltjes omhuld met een ijslaagje). Als gevolg hiervan wordt het ijs van de stofdeeltjes gescheiden, waarna de ijsdeeltjes verdampen als gevolg van de krachtige ultraviolette straling. Dit proces verschilt niet veel van het proces dat verantwoordelijk is voor het verdampen van ijsdeeltjes in kometen die de zon naderen.


    Deze infrarode opname van Spitzer laat twee jets van gas zien die op een muur van materiaal rammen. De jets zijn afkomstig van een ongeboren of pasgeboren ster die nog omhuld wordt door een cocon van gas en stof. Als gevolg hiervan is de ster zelf niet zichtbaar (de grijsbruine vlek in het midden). De jets zijn echter duidelijk zichtbaar, evenals de locatie waarop de jet op de omringende nevel beukt (de heldere rode lichtvlek). HH21-mm maakt deel uit van IC 348, een cluster van 300 sterren op een afstand van 1000 lichtjaar tot de aarde (in de richting van het sterrenbeeld Perseus).

    Bron: Spitzer Space Telescope

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_61870305
    24-09-2008

    Plan voor ruimtelift in Japan

    AMSTERDAM - Japanse wetenschappers zullen in november het tijdschema voor de bouw van een ruimtelift bekend maken. Het plan gaat volgens de eerste schattingen ongeveer zes miljard euro kosten.

    Het ontwerp van de ruimtelift is gemaakt door de Japan Space Elevator Association (JSEA), een groep wetenschappers die financieel wordt gesteund door het bedrijfsleven. De lift zou mensen en goederen via een 36.000 kilometer lange kabel naar de ruimte moeten vervoeren.

    Volgens het plan kan de lift worden voortgestuwd door extreem sterke magneten. De liftkabel moet worden bevestigd aan een tegengewicht in de vorm van een satelliet.

    Prijs

    Als het systeem werkelijkheid wordt, zal de prijs van een ruimtereis drastisch dalen. De ontwerpers beweren dat hun lift maar één honderdste verbruikt van de hoeveelheid energie die nodig is om een Space Shuttle te lanceren.

    "Een reis naar de ruimte wordt hetzelfde als een reis naar het buitenland', verklaart Shuichi Ono - de voorzitter van de JSEA - in de Britse krant The Times. 'Iedereen kan straks de lift naar de ruimte nemen." De wetenschappers zullen in november een internationale conferentie organiseren om het tijdschema voor de bouw van de ruimtelift te bespreken.

    Onzekerheden

    Hun plan bevat echter nog veel onzekerheden. Zo is het nog maar de vraag of het mogelijk is om een 36.000 kilometer lange kabel te maken die sterk genoeg is om de ruimtelift in balans te houden. De wetenschappers hebben hun hoop gevestigd op nanobuisjes.

    Dat zijn minuscule buisjes van koolstof die slechts éénduizendste tot ééntiende millimeter lang zijn. In theorie is het mogelijk om extreem sterke kabels te maken van de nanobuisjes. Maar op dit moment staat nanotechnologie nog in de kinderschoenen. Toch denken de onderzoekers al te kunnen inschatten hoe veel de bouw van de ruimtelift gaat kosten: een slordige 6 miljard euro.

    Niet uniek

    Het Japanse project is overigens niet uniek. Er bestaat zelfs een wereldwijde wedstrijd voor het ontwerp van een ruimtelift onder de naam Elevator 2010 Wetenschappers uit de hele wereld doen mee. Een Amerikaans ontwerp is te zien in dit filmpje.

    (c) NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_61877523
    quote:
    Op woensdag 24 september 2008 09:05 schreef schoelje het volgende:
    Mysterious New 'Dark Flow' Discovered in Space bron: http://www.space.com/scienceastronomy/080923-dark-flows.html
    [..]

    Bijbehorende discussie op Slashdot
    Mmm, ik had er misschien toch moeten kiezen om een nieuw topic te openen met de titel:
    ASTRONOMEN VINDEN WETENSCHAPPELIJK BEWIJS VOOR HET BESTAAN VAN DE HEMEL ! ! !

    of misschien nog beter: De ontdekking van de hemel.

    [ Bericht 3% gewijzigd door schoelje op 24-09-2008 18:34:05 ]
    pi_61881198
    2 Planeten botsen met elkaar
    quote:
    Twee aarde-achtige planeten bij een zonachtige ster op 300 lichtjaar van de aarde zijn in relatief recente tijden geleden met elkaar in botsing gekomen. Dat schrijven Amerikaanse astronomen in een artikel dat in december in het tijdschrift The Astrophysical Journal zal worden gepubliceerd. De stille getuige van het planetaire drama is een stofschijf rond de ster, die overigens al in 2005 ontdekt werd. Op zich is een stofschijf rond een ster geen bijzonderheid: heel veel jonge sterren zijn omgeven door stof dat is overgebleven bij hun eigen ontstaan. Maar in dit geval gaat het om een miljarden jaren oude ster, BD+20 307 'geheten', waarbij normaal gesproken niet zo veel stof meer aanwezig zou mogen zijn. Een andere bijzonderheid van de ster is dat hij deel uitmaakt van een dubbelstersysteem: het blijkt te gaan om twee zonachtige sterren die, op zeer geringe onderlinge afstand, in iets meer dan drie dagen (!) om elkaar heen draaien. De stofschijf omringt beide sterren op een afstand die vergelijkbaar is met de afstand tussen zon en aarde. Omdat zulk stof zich in de loop van de tijd verspreid, kan de planetaire botsing niet zo erg lang geleden hebben plaatsgevonden - waarschijnlijk voltrok deze zich hooguit een paar honderdduizend jaar geleden.


    Bron
    Lambo of Rekt
      donderdag 25 september 2008 @ 16:34:30 #159
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_62196613
    Vannacht rond 04:46 is als het goed is, zoals voorspelt, een kleine asteroïde, boven het noorden van Soedan in de atmosfeer verbrand. bron: Alles over Sterrenkunde en op Slashdot. Ik ben benieuwd of deze "inslag" nog gefilmd is kunnen worden. Voor het eerst dat een dergelijke inslag is voorspeld!

    Filmpje:

    [ Bericht 31% gewijzigd door schoelje op 07-10-2008 11:10:15 ]
    pi_62207051
    quote:
    Op dinsdag 7 oktober 2008 11:02 schreef schoelje het volgende:
    Vannacht rond 04:46 is als het goed is, zoals voorspelt, een kleine asteroïde, boven het noorden van Soedan in de atmosfeer verbrand. bron: Alles over Sterrenkunde en op Slashdot. Ik ben benieuwd of deze "inslag" nog gefilmd is kunnen worden. Voor het eerst dat een dergelijke inslag is voorspeld!

    Filmpje:
    ASTEROID IMPACT:
    If predictions were correct, asteroid 2008 TC3 hit Earth this morning (Oct. 7th at 0246 UT), exploding in the atmosphere over northern Sudan like a kiloton of TNT and creating a fireball as bright as a full Moon.
    Most of the 3-meter-wide asteroid would have vaporized in the atmosphere with only
    small pieces possibly reaching the ground as meteorites.

    The following potentially confirming report comes from Jacob Kuiper,
    General Aviation meteorologist at the National Weather Service in the Netherlands: "
    Half an hour before the predicted impact of asteroid 2008 TC3,
    I informed an official of Air-France-KLM at Amsterdam airport about the possibility
    that crews of their airliners in the vicinity of impact would have a chance to see a fireball.
    And it was a success! I have received confirmation that a KLM airliner,
    roughly 750 nautical miles southwest of the predicted atmospheric impact position,
    has observed a short flash just before the expected impact time 0246 UTC.
    Because of the distance it was not a very large phenomenon,
    but still a confirmation that some bright meteor has been seen in the predicted direction.

    www.spaceweather.com
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      dinsdag 7 oktober 2008 @ 17:26:49 #162
    89730 Drugshond
    De Euro. Mislukt vanaf dag 1.
    pi_62271605
    08-10-2008

    Wetenschappers bijeen voor 'aliens-zoektocht'

    'Are we alone?'. Dat is het onderwerp tijdens de bijeenkomst voor wetenschappers die vandaag is begonnen in Schotland. Bestaan buitenaardse wezens? Een essentiële vraag, volgens de deelnemende wetenschappers.


    Aliens, zijn ze er nou, of toch niet?

    Het eventuele buitenaardse leven wordt tijdens deze workshops volop besproken, meldt BBC.

    Buitenaards
    Momenteel zijn bij wetenschappers 300 planeten bekend, die buiten ons eigen zonnestelsel vallen.

    Het doel van de bijeenkomst is om onderzoekers van over de hele wereld bijeen te krijgen om over instrumenten te praten die speuren naar buitenaards bestaan.

    Onder anderen astrobiologen, die onderzoek doen naar leven op andere hemellichamen, astrofysici en fysici op het gebied van atmosferen zullen spreken op deze driedaagse ‘wetenschappelijke’ top over buitenaardse wezens.

    Grote vraag
    ‘De zoektocht naar buitenaards leven is een van de grote vragen die de mensheid zich moet stellen. En wij zijn erg enthousiast om daar het voortouw in te nemen,’ aldus een van de aanwezige professoren.

    De conferentie is vandaag begonnen en duurt nog tot en met vrijdag.

    Door Robin van der Kloor

    (Elsevier)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_63121460
    quote:
    Persconferentie door belangrijke ontdekking Hubble
    Datum: 10 November 2008 | Aantal reacties: 8 | Bron: NASA | Categorie: Exoplaneet

    De ruimtevaartorganisatie NASA heeft opnieuw aangekondigd dat één van de ruimtevaartuigen die het in een baan rond de aarde heeft draaien, in dit geval de Hubble Space Telescope, een belangrijke ontdekking heeft gedaan. De ruim achttien jaar oude telescoop zou iets 'unieks' hebben gevonden met zijn Advanced Camera for Surveys, welke naar verluid gestuit is op een schijnbaar bijzondere planeet bij een andere ster. Volgens een persbericht wordt er ons aanstaande donderdag om 20.30 uur Nederlandse tijd meer verteld over de vondst.



    Eind september had het acht miljard euro kostende gevaarte nog te kampen met een storing die na twee reperatiepogingen verholpen kon worden door technici. Tot grote opluchting van de NASA, want het leek er even op dat de laatste dagen van de Hubble waren geteld. Inmiddels is de geruchtenstroom rondom de ontdekking weer op gang gekomen. Zou de ruimtetelescoop een bizar object hebben ontdekt of is het zelfs op een aardachtige wereld gestuit? Op 13 november zullen we het weten. Een dag later verschijnt er een uitgebreid artikel over de vondst in de nieuwste uitgave van het wetenschappelijke tijdschrift Science. Wordt dus vervolgd..
    bron


    ik ben benieuwd
    blablablablablablablablablablablablablabla
      Moderator dinsdag 11 november 2008 @ 08:42:29 #165
    8781 crew  Frutsel
    pi_63121717
    quote:
    Op dinsdag 11 november 2008 08:15 schreef Schunckelstar het volgende:

    [..]

    bron


    ik ben benieuwd
    Valt zeker weer nergens te volgen
    pi_63121775
    quote:
    Op dinsdag 11 november 2008 08:42 schreef Frutsel het volgende:

    [..]

    Valt zeker weer nergens te volgen
    geen idee...mischien nasatv?
    blablablablablablablablablablablablablabla
    pi_63122562
    09-11-2008

    Donkere materie: velden en volume



    Al 75 jaar blijken de waargenomen snelheden van sterren en spiraalstelsels niet overeen te stemmen met de berekende waarden op grond van de natuurkundige theorieën. Want om de een of andere onnaspeurbare reden "trokken" deze sterren harder aan elkaar dan op grond van hun massa’s werd verwacht. De enige verklaring voor dit verschil lijkt te zijn dat het theoretische kader waarop de berekeningen zijn gebaseerd niet voldoende aansluit bij met de natuurkundige werkelijkheid.

    Sterrenkundigen kwamen op basis van de gemeten afbuiging van elektromagnetische straling van achterliggende stralingsbronnen bij spiraalstelsels tot de conclusie dat de diameter van het volume “donkere materie” rond deze stelsels tot wel het tienvoudige van de diameter van het eigenlijke spiraalstelsel kan bedragen. De onderstaande afbeelding geeft een impressie.



    De waargenomen snelheid van de sterren aan de rand van een spiraalstelsel ligt veel hoger dan de berekende snelheid. En dat terwijl dezelfde berekeningen merkwaardigerwijs wel in overeenstemming zijn met de waargenomen snelheden van de planeten die hun rondjes draaien rond onze zon. De waargenomen bewegingen van de sterren nabij onze zon blijken daar echter weer van af te wijken, zoals Jan Hendrik Oort indertijd al constateerde.

    De gemeten snelheden van de sterren in de buitenste regionen van het spiraalstelsel lijken er op te wijzen dat een spiraalstelsel in zijn geheel roteert als een eenheid, als een soort van massieve discus. En niet als een verzameling losse hemellichamen rond een zware kern die bijeengehouden wordt door de wet van de zwaartekracht, c.q. het gevolg is van de lokaal gekromde ruimte onder invloed van de respectievelijke massa’s.

    Als wij dit goed tot ons door laten dringen, dan slaat de verbijstering toe. Want of wij nu Newtons zwaartekrachttheorie toepassen of de gekromde ruimte uit de algemene relativiteitstheorie van Einstein; de hierboven beschreven situatie is onverklaarbaar en geeft aanleiding om serieus te onderzoeken of er niet iets mis kan zijn met onze natuurkundige modellen van de werkelijkheid.

    Het beeld van de werkelijkheid

    Voor een eeuw terug werd het denken over de natuurkundige werkelijkheid nog sterk gekleurd door de wijze waarop wij onze omgeving – zoals wij deze zintuiglijk ervaren – projecteren op de voorstelling die wij ons maken van de werkelijkheid. Maar met de intrede van de moderne fysica ontstond het besef dat ons alledaagse voorstellingsvermogen niet zondermeer toepasbaar is op de gebeurtenissen binnen de microkosmos.

    Had men eerst nog het beeld voor ogen van een heelal dat bestond uit een enorme zwarte leegte met hier en daar een eenzame ster, al snel was men zich er van bewust van het feit dat deze leegte maar schijn is en dat zowel ruimte als materie beiden facetten zijn van de overal in het heelal aanwezige energie. Experimenten met deeltjesversnellers toonden feilloos aan dat de veronderstelde equivalentie van massa en energie niet alleen een elegante hypothese was maar ook een onweerlegbare realiteit.



    Met de ontwikkeling van de kwantummechanica kwam het beeld van de werkelijkheid nog verder van de dagelijkse zintuiglijke realiteit af te staan. Energie bleek alleen beschikbaar in minuscule pakketjes en een wijziging binnen het elektromagnetisch krachtveld betekende in theorie een wijziging in te houden van het totale heelal. En de kwantumvelden bleken uiteindelijk verantwoordelijk voor het bestaan van materie binnen de natuurkundige werkelijkheid en niet de voorstelling die men zo lang voor ogen had: deeltjes zijn de dragers van krachten en velden.

    Op dit moment bestaat er geen “theorie van alles” en dat heeft als consequentie dat verschillende theorieën toegepast kunnen worden ondanks het feit dat de ene theorie de denkbeelden achter de andere theorie kan uitsluiten. En dat lijkt voor een buitenstaander een “onwetenschappelijke situatie” maar zolang er geen eenduidigheid bestaat over de status van de verschillende theorieën is het ook onmogelijk om aan te geven welke theorie nu goed of fout is. Dit betekent in de praktijk dat een onderzoeker vooral dat theoretische kader toepast waarmee hij of zij denkt een stapje verder te kunnen komen met het eigen onderzoek. En dat deze keuzevrijheid wel eens kan resulteren in aannames die achteraf niet juist blijken, is daarbij een risico dat wordt genomen.

    Deze “keuzevrijheid” bestaat helaas niet ten aanzien van het onderwerp “donkere materie” omdat sterrenkundigen al 75 jaar lang van alles en nog wat hebben geprobeerd. Het toepassen van al deze theorieën – inclusief de varianten – hebben tot nu toe niet tot een oplossing van het mysterie geleid.



    Velden

    In de beide bovenstaande afbeeldingen staan 2 type velden weergegeven. Een veld dat alleen een waarde aangeeft (de hoogte van de temperatuur) en een veld dat niet alleen een waarde, maar tegelijkertijd ook een richting aangeeft (de sterkte en richting van de luchtstroming). In beide gevallen betreft het de luchtlaag vlak boven het oppervlak van Nederland en een veld is dus geen imaginaire constructie maar een fysieke werkelijk. En deze werkelijkheid is hier geregistreerd op basis van metingen die de lokale verschillen binnen het veld vastleggen ten aanzien van één of meer kenmerken op een bepaald tijdstip.

    De beide weerkaarten hadden tot doel om het begrip “veld” te verduidelijken. Want als de huidige problemen met het verklaren van de afwijkingen tussen waargenomen baansnelheden en berekende baansnelheden alles te maken hebben met het zwaartekrachtveld, dan spreekt het voor zich dat wij in het nu volgende eerst gaan proberen te begrijpen hoe de verschillende krachtvelden functioneren. Want – hoe wij ook wenden of keren – het theoretisch kader van de kwantumveldtheorie is de enige serieuze benadering van het probleem om de herkomst van de “donkere materie” op te lossen.

    Het natuurkundig onderzoek heeft langs directe en indirecte weg vastgesteld dat in het heelal 3 primaire velden aanwezig zijn die het gehele heelal doordringen.
    Deze 3 velden zijn:

    · het Higgsveld;
    · het elektromagnetisch veld;
    · het zwaartekrachtveld.

    Deze 3 krachtvelden zijn verantwoordelijk voor al die verschijnselen die o.a. beschreven worden in het Standaardmodel van deeltjes (zie Donkere Materie - Beschouwing en stand van zaken) en de eigenschappen van deze respectievelijke krachtvelden zijn:

    · het Higgsveld is een scalair veld (zie bovenstaande afbeelding links);
    · het elektromagnetisch veld is zowel een scalair veld als een vector veld (zie afb. rechts);
    · het zwaartekrachtveld is eveneens een scalair - en een vector veld.

    Waarom de 3 primaire velden deze eigenschappen bezitten, is onbekend. De fysica is ook niet op de hoogte van het “fysieke uiterlijk” van deze velden want de 3 primaire velden kunnen niet direct worden waargenomen. Het bestaan van deze velden komt direct – en indirect – tot uiting in het gedrag van de natuurkundige fenomenen (zoals krachtvoerende en massavoerende deeltjes) en in zekere zin zijn deze velden dus “theoretisch afgeleide fenomenen” op basis van de waarnemingen aan andere natuurkundige fenomenen. Dat maakt het bestaan van deze velden niet minder reëel, maar het verduidelijkt waarom de fysica geen “foto’s” of directe metingen bezit van de 3 primaire velden.

    Wij hebben echter wel een beter begrip nodig van de 3 primaire velden maar dit inzicht valt helaas niet te destilleren uit de bestaande natuurkundige publicaties omdat één van de grootste problemen binnen de hedendaagse fysica bestaat uit de integratie van de zwaartekracht binnen de kwantum theorie. Deze integratie is tot op heden niet gelukt alhoewel men al wel een hypothetisch intermediair deeltje verantwoordelijk heeft gesteld voor de koppeling van het zwaartekrachtveld aan het elektromagnetische veld: het graviton.

    Concreet: wij worden dus gedwongen om zelf te proberen ons een “fysieke” voorstelling te maken van de werking van de 3 primaire velden. En dat gaan wij in het nu volgende dan ook doen.



    Velden en volume

    In de onderstaande afbeelding zijn de 3 primaire velden – het Higgsveld, het elektromagnetisch veld en het zwaartekrachtveld – afzonderlijk weergegeven en voor het onderscheid heeft ieder veld een eigen vlakvulling gekregen. Deze respectievelijke vlakvulling heeft geen enkele relatie met de werkelijkheid, ook niet op een abstracter niveau.

    Beschouwen wij ieder veld afzonderlijk dan mogen wij concluderen dat ieder veld een zeker volume in moet nemen. Want het is moeilijk voorstelbaar dat de 3 primaire velden alle natuurkundige fenomenen vormen in de ruimte zonder zelf enig volume in te nemen. Ook mogen wij de gevolgtrekking maken dat buiten de 3 primaire velden geen ander volume aanwezig is omdat een 4de – de gehele ruimte doordringend – veld in strijd zou zijn met alle waarnemingen.

    Wij zouden dan op basis van het voorgaande simpelweg kunnen schrijven:

    VH + Ve + Vz = VHeelal

    In het bovenstaande figuur geeft de middelste afbeelding (Heelal) deze samenvoeging weer van de 3 primaire velden binnen één volume.

    Ons model van het heelal als “drager” van de 3 primaire velden heeft hiermee natuurlijk nog geen enkel relatie verkregen met de bekende wisselwerkingen binnen de afzonderlijke velden en tussen de velden onderling. Het is bijvoorbeeld niet in te zien hoe dit “één volume model” kan leiden tot ook maar iets dat in de verste verten lijkt op een simpel natuurkundig fenomeen.

    Velden en structuur

    In de beide afbeeldingen van het KNMI zien wij een ruimtelijke variatie in de lokale sterkte van de respectievelijke velden. En proberen wij ons deze lokale verschillen in sterkte voor te stellen binnen een fysiek homogeen veld dan staan wij voor een onmogelijke taak. Het kenmerk van een fysiek homogeen veld is de volledige gelijkheid van kenmerken binnen het totale volume dat dit veld inneemt. De beide afbeeldingen van het KNMI laten echter zien dat dit geen realiteit kan zijn. Verschillen in sterkte (of richting) van een kenmerk binnen één veld is alleen mogelijk als dit veld een inwendige structuur bezit.

    In het onderstaande figuur is dit toegepast en hebben de 3 primaire velden ieder een eigen structuur gekregen. En ook deze keer heeft de exacte vormgeving geen enkele relatie met de werkelijkheid. Het doel is alleen het creëren van een zichtbaar verschil.



    Voegen wij in de bovenstaande figuur de 3 primaire velden weer bij elkaar dan worden wij deze keer geconfronteerd met de vraag of deze samenvoeging van de 3 velden met een individuele structuur eigenlijk wel mogelijk is. Want ondanks het feit dat er tegen de hiervoor gehanteerde logica weinig valt in te brengen, betekent dit nog niet dat wij daarom automatisch een werkend model van de 3 primaire velden hebben geconstrueerd.

    Het probleem van de verschillende structuren van de 3 primaire velden is een fundamenteel vraagstuk en wij gaan daarom in het komende vervolg nauwgezet kijken of het mogelijk is om hier een eenduidig antwoord op te vinden.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_63200112
    Voor het eerst is er een exoplaneet in het zichtbare licht gefotograveerd.
    http://news.bbc.co.uk/2/hi/technology/7725584.stm
    Klik hier om voor het eerst van je leven een exoplaneet op de gevoelige plaat te zien:
    http://news.bbc.co.uk/nol(...)1226582997/img/1.jpg
    Brought to you by Schoelje and the BBC!!! and Fok!

    Toevoeging: de gebeurtenissen gaan snel, nu is er ook een compleet zonnestelsel gefotograveerd: http://www.gemini.edu/node/11151

    [ Bericht 10% gewijzigd door schoelje op 14-11-2008 09:38:48 ]
    pi_63672853
    Venus bedekking door Maan 1 december
    Als ik niet naar buiten gekeken had
    dan was ik het misgelopen.....

    Foto is niet je van het ( moest snel alles pakken)

    Een aantal seconden voor de bedekking.
    En boven aan de rand van de foto Jupiter.

    Eens kijken of ik het geluk heb om de verschijning van Venus ook kan kieken.

    [ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 01-12-2008 17:28:01 ]
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_63701689
    quote:
    Op maandag 1 december 2008 17:15 schreef -CRASH- het volgende:
    Venus bedekking door Maan 1 december
    Als ik niet naar buiten gekeken had
    dan was ik het misgelopen.....

    Foto is niet je van het ( moest snel alles pakken)
    [ link | afbeelding ]
    Een aantal seconden voor de bedekking.
    En boven aan de rand van de foto Jupiter.

    Eens kijken of ik het geluk heb om de verschijning van Venus ook kan kieken.
    ah shit, jammer dat ik dat gemisy heb
    blablablablablablablablablablablablablabla
    pi_63703683
    Mooie foto!
    pi_63898471
    07-12-2008

    Bij meteorietinslagen kunnen organische stoffen ontstaan


    Stonden meteorietinslagen in de oeroceanen aan de wieg van het leven?

    Bij de hoge temperatuur en druk die optreden bij de inslag van een (grote) meteoriet kunnen complexe organische verbindingen ontstaan. Dat schrijven onderzoekers van de Tohoku-universiteit in Sendai, Japan (Nature Geoscience, 7 december).

    Tot nog toe ging alle aandacht uit naar het vernietigende aspect van zo'n inslag. Maar volgens de onderzoekers hebben meteorietinslagen in water ook gunstige uitwerkingen. Bij experimenten hebben zij kleine capsules gevuld met mengsels van koolstof, ijzer en nikkel - de bestanddelen van meteorieten - én water, ammoniak en stikstof - bestanddelen die in de oceanen en atmosfeer van de jonge aarde aanwezig waren - afgeschoten op een hard doelwit. Daarbij kwam de vulling van de capsules gedurende zeer korte tijd bloot te staan aan temperaturen van tegen de 4700 graden en een druk van 60.000 atmosfeer.

    Na elke test werd de inhoud van de capsules geanalyseerd, en in twee van de vijf gevallen bleken daarbij vetzuren (organische verbindingen die in celwanden voorkomen) en amines (ingrediënten van aminozuren) te zijn ontstaan. In één geval werden zelfs complete aminozuren (glycine) aangetroffen. Wetenschappers schatten dat er tussen 4,4 en 3,8 miljard jaar geleden ongeveer 4 miljard miljard ton aan meteorieten op aarde is terechtgekomen. Hoewel deze gemiddeld slechts ongeveer 0,1 procent koolstof zullen hebben bevat, zou bij de inslagen zeker honderd miljard ton aan organische bouwstoffen kunnen zijn ontstaan.

    (allesoversterrenkunde
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator woensdag 10 december 2008 @ 11:27:07 #173
    8781 crew  Frutsel
    pi_63900946
    quote:
    Giant Black Hole found at centre of Milky Way
    A swarm of stars orbiting a vast black hole at the center of the Milky Way has been mapped with remarkable precision, providing astronomers with their most detailed look yet at the heart of our galaxy.

    Observations by the European Southern Observatory in Chile has found the strongest evidence yet of a supermassive black hole at the galaxy’s core, as well as charting the immense gravitational effects this has on the surrounding stars.

    Over 16 years, the orbits of 28 stars in the Milky Way’s central region have been meticulously tracked by astronomers, allowing them to study the hidden black hole that influences their movements.

    The black hole, known as Sagittarius A* (pronounced “Sagittarius A-star”), cannot be seen directly, but its nature can be inferred from the pattern of motion of the stars that surround it. Details of the research are published in the Astrophysical Journal.

    "Undoubtedly the most spectacular aspect of our long term study is that it has delivered what is now considered to be the best empirical evidence that supermassive black holes do really exist. The stellar orbits in the galactic centre show that the central mass concentration of four million solar masses must be a black hole, beyond any reasonable doubt," Reinhard Genzel, of the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Germany, said.

    His colleague Stefan Gillessen said: "The galactic center harbors the closest supermassive black hole known. Hence, it is the best place to study black holes in detail."

    The observations have also allowed astronomers to pinpoint the Earth’s distance from the center of the galaxy with greater precision, measuring it at 27,000 light years. Scientists have also been able to identify common properties among the stellar orbits at the galactic center.

    “The stars in the innermost region are in random orbits, like a swarm of bees,” Gillessen said. “However, further out, six of the 28 stars orbit the black hole in a disc. In this respect the new study has also confirmed explicitly earlier work in which the disc had been found, but only in a statistical sense.

    “Ordered motion outside the central light-month, randomly oriented orbits inside — that’s how the dynamics of the young stars in the galactic centre are best described.” bron: FOX
    pi_63921634
    quote:
    Op woensdag 10 december 2008 11:27 schreef Frutsel het volgende:

    [..]


    Zie 10 december 09:43 (topic: Wat gebeurt er als je in een zwart gat valt?)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_63999322
    10-12-2008

    Fermi vindt aanwijzing voor variabele lichtsnelheid



    De Amerikaanse gammatelescoop Fermi, die slechts vier maanden in bedrijf is, heeft nu reeds een fascinerende ontdekking opgeleverd. De telescoop is gebruikt voor het waarnemen van een drietal gammaflitsen (gigantische ontploffingen die geacht worden afkomstig te zijn van de geboorte van zwarte gaten en/of neutronensterren) en hieruit is gebleken dat de meest energierijke straling die geproduceerd wordt later arriveert dan de overige straling.

    Dit verschil in aankomsttijd tussen de straling van hoge en lage energie bedraagt tussen de vijf en zestien seconden en lijkt te suggereren dat het verschil in aankomsttijd overeen komt met een verschil in snelheid tussen de straling van hoge en lage energie. Het is echter waarschijnlijker dat de twee soorten straling op verschillende plaatsen ontstaan zijn, of door verschillende deeltjes veroorzaakt worden.


    Gammaflits: de dood van een ster betekent de geboorte van een zwart gat.

    Het is namelijk aannemelijk dat de straling van hoge energie geproduceerd wordt door versnellende protonen, terwijl de straling van lagere energie zijn bron heeft in versnellende elektronen. Nu zijn protonen veel zwaarder dan elektronen, waardoor ze minder gemakkelijk de vereiste snelheid kunnen bereiken voor een gammaflits. Dat betekent dat de (hoogenergetische )straling die door de protonen geproduceerd wordt, op een later moment wordt uitgestoten dan de (laagenergetische) straling die door de elektronen geproduceerd wordt.

    De alternatieve verklaring is veel speculatiever, maar spreekt echter veel meer tot de verbeelding. Het is namelijk zo dat de straling met de hoogste energie (13 giga-elektronvolts) ongeveer 16,5 seconden later arriveerde dan de straling met laagste energie. Analyses van het spectrum (verkregen uit de zichtbare nagloed van de gammaflits) hebben geleidt tot een afstandsbepaling van 12,2 miljard lichtjaar. Veel theorieën van kwantumzwaartekracht voorspellen dat de ruimtetijd op de kleinste schaal niet homogeen is, maar zo kneedbaar en variabel als zeepsop is. Als gevolg van dit schuimgedrag zullen niet alle fotonen met dezelfde snelheid reizen. Fotonen met een hogere zwaartekrachtpotentie (oftewel een hogere energie, volgens Einsteins E=mc2) zullen dan langzamer bewegen en later arriveren dan fotonen met een lagere energie. Dit effect zal minimaal zijn, maar als de afgelegde afstand zeer groot is (bijvoorbeeld 12,2 miljard lichtjaar) zal het zeker meetbaar zijn.


    Kwantumschuim - de ruimtetijd op de allerkleinste (Planck-) schaal.

    Bron: Science News

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64172771
    17-12-2008

    Via de kosmologie naar snaartheorie

    Theoretisch fysicus Jan Pieter van der Schaar gebruikt theorieën die het grootste moeten verklaren om inzicht te krijgen in het allerkleinste. Met behulp van kosmologie zoekt hij naar bewijs voor de snaartheorie.

    Al op dertienjarige leeftijd raakt Van der Schaar geïnteresseerd in sterrenkunde. Avonden lang tuurt hij in de tuin met zijn telescoop naar de hemel. Hij besluit theoretische natuurkunde te studeren. 'De appel die van de boom valt, wordt beschreven met dezelfde theorie als de aarde die om de zon draait', zegt Van der Schaar. 'Dat idee, dat er heel universele wetten bestaan die je op het heelal als geheel maar ook in de nabijheid van je huis toe kunt passen, de enorme reikwijdte van die theorieën sprak me heel erg aan.'

    Die reikwijdte blijft Van der Schaars nieuwsgierigheid prikkelen. Het is het dan ook niet verwonderlijk dat hij in het snaartheoretisch onderzoek terechtkomt. Snaartheorie is een poging alle fundamentele natuurkrachten samen te brengen. Er bestaan verschillende natuurkundige theorieën die ieder op hun eigen schaal voor verschillende situaties goed toepasbaar zijn. Zo gebruiken we in het dagelijks leven de zwaartekracht en beschrijft de kwantummechanica de natuur op zeer kleine schaal. Snaartheorie probeert deze theorieën samen te voegen en één mechanisme te vinden dat de zwaartekracht ook op zeer kleine schaal beschrijft: kwantumgravitatie.

    In de snaartheorie worden de deeltjes waar alles om ons heen uit is opgebouwd niet gezien als kleine puntjes, maar als trillende snaartjes. En met een harder trillend snaartje beschrijf je een deeltje met een hogere massa. Het klinkt simpel, maar er is wel een probleem: de snaartjes zijn zo ongelooflijk klein dat we ze met de sterkste microscoop ter wereld nog niet zouden kunnen zien. De snaartheorie is niet te toetsen.



    Jan Pieter van der Schaar
    Foto: Bob Bronshoff / UvA


    Uitdijen
    Na zijn promotie in Groningen doet Van der Schaar postdoctoraal onderzoek in Amerika en Zwitserland. 'Ik ging mijn eigen onderzoekslijnen uitzetten', vertelt Van der Schaar. 'Ik wilde nadenken over wat snaartheorie te zeggen heeft over kosmologie.' Kosmologie beschrijft de evolutie van het heelal. Astronomische waarnemingen laten zien dat het heelal aan het uitdijen is: we zien sterrenstelsels op grote afstand van ons af bewegen. Terugredenerend leidt dit tot de huidige, geaccepteerde theorie dat het heelal vroeger veel kleiner was, en dat het zo'n 13,7 miljard jaar geleden is ontstaan tijdens een grote knal, de oerknal.

    Van der Schaar is vooral geïnteresseerd in de eerste momenten vlak na die oerknal. 'Het leuke aan kosmologie is dat je het kunt zien als de beste microscoop die we hebben. In een deeltjesversneller kun je deeltjes heel hard op elkaar botsen en zo iets leren over de substructuur. De deeltjesversneller werkt als microscoop, hij laat zien waar de deeltjes uit zijn opgebouwd.' Hoe hoger de energie waarmee de deeltjes in de deeltjesversneller op elkaar worden afgevuurd, hoe kleiner de structuren die zichtbaar worden, oftewel hoe sterker de microscoop.

    'De versneller die binnenkort in Zwitserland van start gaat, haalt heel hoge energieën. Maar het stelt eigenlijk niets voor als je het vergelijkt met het vroege heelal. Naarmate je dichter bij de oorsprong van het heelal komt, zo'n 13,7 miljard jaar geleden, worden de afstanden kleiner en de energieën steeds groter. Voor energieën vergelijkbaar met de zogenaamde Planckschaal wordt gravitatie net zo belangrijk als de andere fundamentele krachten en verwacht men dat kwantum zwaartekracht effecten een belangrijke rol gaan spelen. En snaartheorie heeft het probleem dat het juist op die gigantisch kleine lengteschalen zijn ware gezicht laat zien. Dat is dus ook al jarenlang een van de belangrijkste kritiekpunten: het is allemaal wel leuk, maar hoe gaan we dat ooit toetsen?'

    Het antwoord op die vraag is een van Van der Schaars grote uitdagingen. 'Vlak na de oerknal was het heelal verschrikkelijk klein en de dichtheid zo ontzettend hoog dat zowel gravitatie als kwantummechanica belangrijk waren. Snaartheorie is een voorstel om deze theorieën te verenigen en beschrijft als klap op de vuurpijl ook alle andere krachten en deeltjes.' Als snaartheorie in dat hele prille begin inderdaad belangrijk was, dan zou dat effect gehad kunnen hebben op alles wat daarna gebeurd is.

    ________________________________________________________________
    Planckschaal
    De Plancklengte is een zeer kleine lengteschaal (1.6 x 10-35 meter, ongeveer één honderdste van een miljoenste van een miljardste van een miljardste meter). Een atoom is al klein, maar de Plancklengte verhoudt zich tot de grootte van het atoom als de mens ten opzichte van de grootte van het (zichtbare) heelal. Fysici zetten de Plancklengte met behulp van de lichtsnelheid om in een extreem kleine tijdschaal. Die Plancktijdschaal kan vervolgens met behulp van het kwantummechanische onzekerheidsprincipe omgezet worden in een zeer grote energieschaal. Deze Planckenergieschaal komt ongeveer overeen met de energie die vrijkomt tijdens bliksem.
    Men verwacht dat op de Plancklengteschaal bepaalde klassieke eigenschappen van de ruimte en tijd fundamenteel van karakter veranderen. In plaats van een gladde en continue ruimte-tijd structuur die voldoet aan de klassieke vergelijkingen van Einstein, krijg je dan te maken met een ruimte-tijd die wild fluctueert. Een ruimte waar je niet meer kunt spreken van een goed gedefinieerde afstand tussen twee punten. Dit is het regime waar een theorie van kwantum gravitatie noodzakelijk is.
    ________________________________________________________________


    Nagloeier
    Van der Schaar zoekt naar dit mogelijke effect in de kosmische achtergrondstraling, de nagloeier van de oerknal. 'Vlak na de oerknal was er een hele hete fase, waarin een plasma bestond van geladen deeltjes. Daarin stuiterden de lichtdeeltjes - fotonen - als in een flipperkast heen en weer. Want zodra een foton een geladen deeltje tegenkomt, verandert het van richting.' Aangezien alles in het plasma geladen was konden de fotonen nooit ver reizen. Maar het heelal zette verder uit en koelde daardoor af. Elektronen raakten gebonden aan protonen en zo ontstonden neutrale deeltjes: atomen. Vanaf dat moment werd het licht, de fotonen, niet langer verstrooid. Het heelal werd doorzichtig en de fotonen konden ongehinderd reizen. 'Dus je had een hele hete fase, en op een gegeven moment ging het licht aan. En dat moment, dat zien we nog steeds, dat is de kosmische achtergrondstraling.'

    Op het moment dat het licht vrij kwam, was het bijzonder heet in het heelal, de fotonen hadden een hoge energie. Maar door de expansie van het heelal zijn de golflengtes uitgerekt en is de energie van de fotonen afgenomen. Het licht dat wij nu nog steeds van deze fase in de evolutie van het heelal ontvangen, koelde enorm af, van drieduizend graden tot 2,7 graden. En terwijl sterlicht uit een bepaalde richting komt, ontvangen we de kosmische achtergrondstraling van alle richtingen aan de hemel. Zelfs op een gewone televisie is deze achtergrondstraling zichtbaar; één procent van de ruis op de tv is afkomstig van het vroege heelal. 'Het is consistent met berekeningen die theoretici hebben gedaan waarin het heelal in het verleden veel heter en kleiner en dichter was. Kortom, het oerknal-idee is met deze achtergrondstraling min of meer bewezen.'



    De kosmische achtergrondstraling die in het heelal wordt gemeten is een overblijfsel van de oerknal.
    Illustratie: NASA /WMAP. Klik voor een grotere versie.


    Rimpelingen
    'Als je nu heel goed kijkt zit in de kosmische achtergrondstraling ontzettend veel informatie verborgen', zegt Van der Schaar. In het hete plasma zaten subtiele temperatuurvariaties ten gevolge van kleine variaties in de dichtheid, die nog steeds zichtbaar zijn in de achtergrondstraling. Deze minieme verschillen in de oorspronkelijke materieverdeling konden in de loop van miljarden jaren uitgroeien tot hele sterrenstelsels. 'En ik heb het echt over minieme verschillen. Op een zwembad van een paar meter diep slechts rimpelingen van een honderdste millimeter. Maar ze zijn te meten en zeggen iets over de dichtheidsverdeling van het plasma, driehonderdduizend jaar na de big bang.'

    Er bestaat een model om de kleine dichtheidsverschillen in het plasma te verklaren: inflatie. Inflatie is een periode vlak na de oerknal waarin het heelal versneld uitdijde. 'In een periode van ruwweg tien tot de macht min dertig seconden, dus in een belachelijke korte tijd, werd het ongeveer een factor tien tot de macht dertig keer groter. Dat is niet voor te stellen!', zegt Van der Schaar enthousiast. 'De kwantummechanica voorspelt dat er voortdurend deeltjes gecreëerd worden. Normaal gesproken verdwijnen die meteen weer: deeltje en antideeltje komen elkaar tegen en ze annihileren, ze vernietigen elkaar. Maar gedurende de fase van inflatie raakten de deeltjes in korte tijd zo ver uit elkaar dat ze elkaar niet meer terug konden vinden. Met als gevolg dat de deeltjesverdeling niet meer exact homogeen was.'

    Er ontstonden kleine dichtheidsverschillen in het plasma, die dankzij de zwaartekracht langzaam konden groeien. Tegelijkertijd speelde ook stralingsdruk een rol. De fotonen opgesloten in de clusters veroorzaakten druk in tegengestelde richting. 'De materie krimpt tot de stralingsdruk te groot wordt, dan dijt hij uit en vervolgens krimpt hij weer. Zo krijg je 'akoestische' oscillaties in het plasma.' Van der Schaar beeldt met zijn handen de oscillerende beweging van het plasma uit. 'De oerfluctuaties uit de inflatie zijn bewerkt door de akoestische oscillaties van het plasma. En die zijn zichtbaar in de kosmische achtergrondstraling. Om de oerfluctuaties terug te zien, moet je de achtergrondstraling dus nog ontdoen van de akoestische oscillaties. En uit die oerfluctuaties kunnen wij heel veel informatie halen.'



    Alle vaste stoffen (1) bestaan uit moleculen (2), die op hun beurt uit atomen (3) zijn opgebouwd. In een atoom vliegt een wolk elektronen (4) om de kern heen, en die kern bestaat uit twee soorten deeltjes: protonen en neutronen. De kerndeeltjes zijn opgebouwd uit quarks (5).
    Zowel quarks als elektronen zijn elementaire deeltjes, en bestaan volgens de snaartheorie uit een enkel snaartje (6) dat kan trillen en al dan niet rond loopt.
    Illustratie: Wikimedia Commons


    Belvormige curve
    De achtergrondstraling geeft Van der Schaar inzicht in de geometrie van het heelal, maar belangrijker, mogelijk zegt het ook iets over de snaartheorie. Wanneer je van alle gebiedjes aan de hemel de afwijking tot de gemiddelde achtergrondstraling uitzet in een grafiek krijg je een symmetrische belvormige curve, ook wel een Gaussische verdeling genoemd. 'Sommige modellen uit de snaartheorie voorspellen dat deze grafiek niet helemaal Gaussisch moet zijn. Er zouden dan bijvoorbeeld iets meer koudere dan warmere gebiedjes moeten zijn. Het is echt een heel miniem effect, maar de kans bestaat dat dit in de toekomst gemeten gaat worden.'

    Volgend jaar wordt de Plancksatelliet gelanceerd die de achtergrondstraling veel nauwkeuriger gaat meten. 'We zijn ons aan het voorbereiden op die data. Het zou een revolutie zijn als we daarin niet-Gaussissche effecten zien.' Het is niet zo dat de data de hele snaartheorie kan ontkrachten of bewijzen. Wel is er een hele klasse modellen die geen niet-Gaussische effecten voorspelt, en die dankzij de meting dus mogelijk direct gefalsificeerd zijn. 'Hoe nauwkeuriger we de achtergrondstraling kunnen meten, hoe selectiever we zijn in het identificeren van een bepaald model van inflatie, en dat kan aanwijzingen geven of we met snaartheorie te maken hebben of niet. Dit is een van de belangrijkste dingen die ik nu doe.'

    Naast zijn werk om het heelal te verklaren met behulp van snaartheorie om daarmee meteen aan te tonen dat snaartheorie inderdaad dé theorie is die alle natuurverschijnselen beschrijft, houdt Van der Schaar zich bezig met onderwerpen die hij omschrijft als echte harde snaartheorie. ‘Onderwerpen die betrekking hebben tot de structuur van de theorie zèlf.' Schoorvoetend geeft hij toe: 'Maar dat is pas echt lastig uit te leggen aan het algemene publiek.'

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64192260
    ik gebruik plancklul ook vaak als scheldwoord maar ik word niet altijd begrepen
    pi_64349265
    21-12-2008

    Astronomen vinden water op recordafstand



    Astronomen hebben water gedetecteerd in een sterrenstelsel op 11 miljard lichtjaar van de aarde. Hiermee is dit de grootste afstand waarop ooit water gevonden is – de vorige recordhouder was een stelsel op 7 miljard lichtjaar. De ontdekking is verricht met een aantal radiotelescopen, waaronder de 100-meter telescoop in het Duitse Effelsberg en de Very Large Array in New Mexico, welke gerund wordt door het Amerikaanse National Science Foundation. Beide telescopen hebben gezocht naar de kenmerkende radio-”vingerafdruk” van watermoleculen.

    Het vochtige sterrenstelsel staat bekend als MG J0414+0534 en herbergt een quasar in diens kern – een supermassief zwart gat met een extreem heldere uitstoot van energie. In het gebied nabij de kern fungeren watermoleculen als masers, het radio equivalent van lasers, waarbij radiogolven op een specifieke golflengte versterkt worden.

    De astronomen beweren dat deze ontdekking aantoont dat reusachtige watermasers vroeger veel vaker voorkwamen dan tegenwoordig in het lokale universum het geval is. We zien MG J0414+0534 zoals deze was op het moment dat het heelal slechts 1/6de van de huidige leeftijd had.

    Echter is de afstand tot dit stelsel dusdanig groot, dat zelfs de versterking van de radiogolven als gevolg van de masers onvoldoende is om gedetecteerd te worden door de radiotelescopen op aarde. De wetenschappers kregen echter hulp van moeder natuur, in de vorm een ander sterrenstelsel op 8 miljard lichtjaar afstand. Dit stelsel staat (vanaf de aarde gezien) exact op één lijn met de verder gelegen quasar, waarbij de zwaartekracht van het tussengelegen stelsel werkt als lens om de uitstoot van de watermoleculen zichtbaar te maken. Deze zogenaamde gravitatielens wist het signaal van de watermasers te versterken met een factor 1000! De radiofrequentie die door de masers is uitgestoten is verschoven als gevolg van de uitdijing van het heelal, waarbij de roodverschuiving de frequentie heeft verlaagt van 22,2 Gigahertz tot 6,1 GHz.

    Watermasers worden regelmatig aangetroffen bij sterrenstelsels op kortere afstand. De masers worden normaal gesproken geacht afkomstig te zijn van moleculen die zich bevinden in de wervelende accretieschijf rond het supermassieve zwarte gat. Astronomen beweren echter dat wij van bovenaf op de schijf van MG J0414+0534 neerkijken, zodat de masers afkomstig moeten zijn uit de supersnelle straalstromen van materiaal die vanaf de polen van het zwarte gat worden uitgestoten.



    Bron: National Radio Astronomy Observatory

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64349280
    quote:
    Op zaterdag 20 december 2008 23:16 schreef DrPwn het volgende:
    ik gebruik plancklul ook vaak als scheldwoord maar ik word niet altijd begrepen
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64349399
    22-12-2008

    Versnellende uitdijing van het heelal is geen kosmologische illusie


    Ons Melkwegstelsel neemt geen bijzondere plaats in het heelal in.

    Ons Melkwegstelsel neemt geen bijzondere plaats in in het heelal. Dat concluderen onderzoekers van de Universiteit van British Columbia in een artikel dat gepubliceerd wordt in Physical Review Letters.

    Sommige kosmologen hebben de afgelopen jaren gesuggereerd dat het Melkwegstelsel zich misschien in het centrum van een gigantische kosmische holte zou bevinden, waarin de materiedichtheid lager is dan gemiddeld. In dat geval zou de illusie ontstaan dat de uitdijing van het heelal in de afgelopen paar miljard jaar is versneld.

    De Canadese astronomen hebben de voorspellingen van zo'n 'holte-heelal' nu echter nauwkeurig vergeleken met waarnemingen van onder andere de kosmische achtergrondstraling, en komen tot de conclusie dat de metingen niet te rijmen zijn met het bestaan van zo'n gigantische holte met het Melkwegcentrum in het midden. Dat betekent dat de versnellende uitdijing van het heelal, zoals die blijkt uit waarnemingen van verre supernova's, geen illusie is, maar daadwerkelijk plaatsvindt, vermoedelijk als gevolg van een mysterieuze donkere energie van de lege ruimte.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64394319
    26-12-2008

    Vooruitblik op 2009



    Wat staat er allemaal te gebeuren in de ruimtevaart in 2009? De vooruitblik op 2009 lijkt soms een beetje een deja vu van de vooruitblik op 2008, maar toch staan er een aantal interessante missies te gebeuren. NASA stuurt missies naar de maan, Rusland heeft een hele interessante missie naar Mars in petto en maar liefst zes astronomische satellieten staan gepland in dit internationale jaar van de astronomie. Hubble moet nog steeds bezoek krijgen van de shuttle en ISS moet in 2009 bijna af zijn. Ondertussen maakt NASA ruimte voor haar Ares-I raket.


    In en rond het zonnestelsel
    De Zon
    Solar Dynamics Observatory

    Eind dit jaar wil NASA het Solar Dynamics Observatory lanceren, waarmee men onderzoek wil doen naar het magnetisch veld van de zon. Men wil weten hoe het zich vormt en hoe het ons ruimteweer beïnvloed. SDO wordt hiervoor in een geosynchrone baan geplaatst, zodat het altijd naar de zon kan kijken.

    Picard

    De Franse ruimtevaartorganisatie CNES wil in 2009 een microsatelliet genaamd Picard de ruimte in laten sturen voor zonneonderzoek. Picard moet de totale straling meten die de zon uitstraalt en de exacte diameter en vorm van de zon bepalen tot op enkele arcseconden. De naam van de satelliet verwijst overigens niet naar Jean-Luc, maar naar een Franse astronoom uit de 17e eeuw. Deze astronoom deed de eerste accurate metingen van de doorsnede van de zon.

    De maan
    Japan, China en India hebben de afgelopen tijd de maan gehaald. Ditmaal is het weer eens de beurt aan de NASA. Maar dan wel met een satelliet met een hele scherpe camera. De Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) en de Lunar CRater Observation and Sensing Satellite (LCROSS) worden samen op een zware Atlas 5 raket gelanceerd in april 2009. LRO en LCROSS zijn feitelijk bedoeld om de weg te bereiden voor nieuwe bemande missies naar de maan.

    Vanuit een polaire maanbaan van 50 kilometer hoogte zal LRO zeer scherpe foto's maken van het maanoppervlak. De Lunar Reconnaissance Orbiter Camera is vergelijkbaar met wat de Mars Reconnaissance Orbiter gebruikt. Mensen die wat moe zijn van de moon hoax, zullen verblijdt zijn dat dit de camera is waarmee achtergelaten apparatuur van de Apollo-missies op de foto's gezien kunnen worden. Met een resolutie van een halve meter moet dat lukken. Ook worden stralingsmetingen gedaan, om een indruk te krijgen waar toekomstige bezoekers van de maan mee te maken krijgen.


    De Lunar Reconnaissance Orbiter in een baan om de maan.

    LCROSS moet zoeken naar waterijs in poolkraters. Daarvoor laat men de bovenste trap die LRO en LCROSS bij de maan gebracht heeft, inslaan in een donkere poolkrater. LCROSS zal van de resulterende impactpluim een een spectrale analyse moeten gaan doen, voordat het zelf vier minuten later inslaat in een ander deel van die krater.



    De opduwtrap van LCROSS gaat de impactsonde voor, op weg naar een maankrater.


    Mercurius
    NASA's Messenger ruimtesonde is nog steeds op weg naar een baan om Mercurius en 30 september komt het daarom nog een keer langs voor een zwaartekrachtzwieper. Niet om te versnellen, maar om te vertragen, zodat het in 2011 in een baan om Mercurius kan komen.


    Mars
    In januari zal asteroïde-missie Dawn Mars kort bezoeken, maar dat is niet de belangrijkste Marsmissie voor dit jaar.

    Phobos-Grunt
    Een missie die een Mars-bodemmonster neemt en het naar Aarde terugneemt, daar moeten we voorlopig nog wel even op wachten. Maar een monster van Mars-maan Phobos naar Aarde? De Russen gaan het proberen. Wat is het plan? Phobos-Grunt wordt gelanceerd naar Mars, samen met een Chinese satelliet, Yinghuo-1, die meelift. Tien maanden na de lancering komen zij aan. Phobos-Grunt zal enkele maanden nemen om de rode planeet te bestuderen, alvorens de lander afdaalt naar Phobos. Een robotarm zal monsters scheppen, die worden verzameld en door een soort pijpleiding naar de terugkeercapsule worden geblazen. Maximaal 150 gram monster zal meegenomen worden.


    De Phobos-Grunt Phobos-lander.

    Phobos' zwaartekracht is heel zwak, dus er is maar een klein raketje voor nodig om op te stijgen en koers naar Aarde te zetten. Terwijl de terugkeercapsule onderweg is, zal de lander nog gewoon een jaar onderzoek blijven doen aan het oppervlak. De Chinese Yinghuo-1 satelliet zal de omgeving van Mars onderzoeken, waaronder de interactie van Mars' ionosfeer met de zonnewind. De terugkeercapsule moet in 2012 op Aarde landen.

    Alsof het nog niet genoeg is, gaan er ook nog twee kleine Finse Mars-landers mee. Zij moeten de eerste twee MetNet landers zijn van een groter meteologisch netwerk op Mars. Het Russische deel van de Phobos-Grunt missie kost alles bij elkaar 64,4 miljoen dollar. Geen geld voor zo'n ambitieuze missie. Wel zijn er wat vragen gerezen of 2009 haalbaar is. 2011 zou, bij uitstel ook een optie kunnen zijn.


    Saturnus
    Nog altijd draait de ruimtesonde Cassini zijn baantjes rond de geringde planeet. Na een jaar vol spectaculaire flyby's langs Enceladus, zal Cassini nog eenmaal vrij dicht langs de Saturnus-maan vliegen. Vaste prik zijn een aantal flyby's langs Titan.


    Bemande ruimtevaart
    In 2008 is er veel uitstel geweest in het shuttle programma, vooral omtrend de missie die Hubble moet gaan onderhouden. Dit is hoe de planning er nu voor staat.

    STS-119: De laatste zonnepanelen


    Voor het shuttle programma open het jaar op 12 februari 2009 met STS-119, die de laatste set zonnepanelen aan ISS moet bevestigen. Daarmee wordt de Integrated Truss Structure, de ruggengraat van ISS, gecompleteerd.

    STS-125: Hubble's groot onderhoud

    De lancering van Atlantis voor de onderhoudsbeurt van Hubble is al veel uitsteld. Momenteel houdt NASA het op 12 mei. Lang is erover gediscussieerd of deze missie er wel of niet moest komen. Na het ongeluk met de Columbia is besloten dat voor missies die niet naar ISS gaan een extra shuttle klaar moet staan voor een eventuele reddingsmissie. Dus wordt naast Atlantis de shuttle Endeavour klaargemaakt voor missie STS-400. Je kunt gerust zeggen dat de Hubble een grote beurt door gaat maken tijdens STS-125.

    Alle zes de gyroscopen, die de telescoop zeer precies richten, worden vervangen. Ook een richtsensor wordt vervangen, de batterijen en nieuwe isolatiedekens moeten Hubble verbeterde isolatie geven. En er wordt een mechanisme geplaatst waar in de toekomst een satelliet aan kan koppelen om de Hubble gecontroleerd naar Aarde te brengen. Ook wetenschappelijke apparatuur krijgt vervanging. De Cosmic Origins Spectograph, een zeer gevoelige ultraviolet spectrometer wordt geïnstalleerd en gaat de oude correctieve optische installatie COSTAR vervangen. Deze werd destijds geïnstalleerd om fouten in de Hubble spiegel te corrigeren.


    De Wide Field Camera 3 is een breedbeeld camera die plaatjes kan schieten in een wijd scala aan golflengten: van infrarood tot ultraviolet. Na 2008 kunnen we meegenieten van deze reparatiemissie, want er gaat een IMAX camera mee om dit alles te filmen. Na deze missie moet de 17 jaar oude telescoop er weer tot 2013 tegen kunnen. Een nieuwe onderhoudsmissie komt er echter hierna niet meer. Volgens planning vliegen shuttles niet meer na 2010.

    STS-127: Japans experimentplatform

    In juni moet STS-127 het laatste onderdeel van het Japanse Kibo-complex op het ISS brengen. JEM-EF (Exposed Facility) is een platform waarop experimenten aan de omstandigheden van de ruimte blootgesteld kunnen worden.

    STS-128: Bevoorrading



    De shuttle Atlantis komt in augustus langs bij ISS voor een logistieke missie. Daarom wordt de logistieke module Leonardo meegenomen. Een van de astronauten, Nicole Stott, wordt het laatste lid van een ISS expeditie, die met de shuttle bij ISS gebracht wordt.

    STS-129: ExPRESS platforms
    In november staat missie STS-129 gepland, die twee externe logistieke modules meeneemt: ExPRESS1 en 2. Deze worden aan ISS bevestigd. Deze modules zullen onder andere reserveonderdelen voor ISS bevatten.

    STS-130: Node 3 en de Cupola
    Gepland op 10 december is missie STS-130, die de laatste onder een atmosfeer werkende modules moet meenemen. Het zijn Node 3 en de Cupola. De Cupola is zogezegd het observatiedek van ISS. Het biedt zes ramen, die astronauten uitzicht geven op werkzaamheden en de Aarde. Als bescherming tegen micrometeorieten kunnen er luiken gesloten worden voor de ramen. Het ronde raam in het midden is het grootste raam dat ooit in de ruimte gebracht zal zijn.



    Node3 en daarop de Cupola.


    Mini-Research Module 2
    In augustus moet een Sojoez raket een extra module brengen, de Mini-Research Module 2. De kleine module komt tegenover de Pirs koppelmodule te zitten en is ongeveer even groot als de Pirs module.

    Ares I
    Terwijl het aantal missies voor de space shuttles wegtikt, is NASA al volop bezig met de opvolger van de shuttle: het Constellation project. De Constellation bestaat uit nieuwe raketten en een nieuw ruimteschip: de Orion. NASA heeft twee nieuwe raketten op het oog: de Ares-I en de Ares-V. De Ares-I lijkt verdraait veel op een opduwraket van de shuttle en dat klopt: men heeft daar verder op willen bouwen. De Ares-V is een veel zwaardere raket, die NASA astronauten weer naar de maan moet brengen.

    Een demonstratiemodel van Ares-I wordt op dit moment al geconstrueerd op Kennedy Space Center. Lanceerplatform 39A zal voor de Ares-I omgebouwd moeten worden en shuttles kunnen er dan niet meer terecht. Daarom is het zaak dat missie STS-125 naar Hubble niet nog meer vertraging oploopt. STS-125 kan bij beschadiging van het hitteschild niet uitwijken naar ISS. Dus NASA wil dat er een tweede shuttle klaar staat voor eventuele redding. Zolang STS-125 niet gevlogen heeft, kan het lanceerplaform niet omgebouwd worden.

    H-II Transfer Vehicle
    Japan wil dit jaar een nieuw transportvoertuig gaan lanceren naar ISS. Het is vooral bedoeld om experimentrekken bij ISS te brengen, maar de HTV kan ook 300 liter water meenemen.

    X-37B, X-37A
    Niet bemand, maar wel opmerkelijk: in februarie en maart moet een Atlas 5 raket een demonstratiemodel van de X37, een herbruikbaar ruimteschip, lanceren. Deze X37A lijkt erg veel op het Crew Exploration Vehicle, waar NASA geen budget voor kreeg. Maar tegenwoordig wordt onderzoek naar de X37 gefinancierd door DARPA, het onderzoeksinstituut van de Amerikaanse Defensie.



    X-37


    Lanceringen


    Nieuwe raketten
    Nog steeds moet de Europese Vega raket, een raket speciaal voor kleine satellieten, zijn eerste vlucht maken. De lancering vanaf de basis Kourou in Frans-Guyana staat nu gepland in maart 2009. Het Nederlandse Dutch Space heeft de tussentrap tussen de 1e en 2e trap geleverd. Ook wordt dit jaar voor het eerst een Sojuz raket gelanceerd vanaf de lanceerbasis Kourou. Voordeel voor de Russen is dat lanceren naar een geostationaire baan vanaf de evenaar minder brandstof kost, dus kan er meer mee. Japan test aan het eind van dit jaar de H-IIB raket, waarmee vracht naar ISS gebracht kan worden. Het consortium SpaceX heeft eind dit jaar de lancering van hun raket Falcon 9 gepland. Deze raket moet straks het bemanbare ruimtestation van Bigelow Aerospace gaan lanceren.


    Satellieten

    Astronomie

    Kepler
    Kepler (NASA) is een ruimtetelescoop die helemaal gericht is op het vinden van planeten bij andere sterren. Of de satelliet wordt gelanceerd in 2009 is nog even de vraag. Het bedrijf dat het titanium voor een van de structuren in Kepler leverde, is aangeklaagd voor fraude met de kwaliteit van geleverd titanium. De satelliet is ondanks dat getransporteerd naar Kennedy Space Center

    Widefield Infrared Survey Explorer
    In november wil NASA de infrarood-telescoop Widefield Infrared Survey Explorer (WISE) lanceren. Deze satelliet moet de hemel in infrarood in kaart brengen. WISE zoekt daarbij naar de dichtstbijzijnde en koudste sterren en mogelijke planeetsystemen. Verderweg kijkt het naar de meest lumineuze sterrenstelsels.


    De Widefield Infrared Survey Explorer in een baan om de Aarde.

    Herschel en Planck
    De ESA gaat in april 2009 twee telescopen op een Ariane 5 raket lanceren: Herschel en Planck. Herschel is een infrarood telescoop met de grootste spiegel die ooit in de ruimte gebracht is. Met Herschel gaat het ontstaan van melkwegstelsels onderzocht worden en de chemische samenstelling van het universum. Planck is ontworpen om meer te weten te komen over hoe het universum ooit begon. Het gaat daarvoor gericht microgolven onderzoeken. ESA wil met Planck de Hubble constante bepalen en modellen voor het vroege universum testen. Beide telescopen zullen in een baan rond het Lagrange punt L2 gebracht worden. Dat is een punt waar de zwaartekracht van de Aarde en de maan even hard aan een satelliet trekken, en de satelliet dus in feite stil hangt.


    De Herschel telescoop.

    ASTROSAT (India)
    India heeft een röntgensatelliet Astrosat die het zelf zal lanceren dit jaar. Rusland werkt aan de RadioAstron missie, een radiotelescoop van 10 meter doorsnede. De satelliet zal in samenwerking met radiotelescopen op Aarde interferometer observaties doen. De lancering ervan staat gepland in april 2009


    De ASTROSAT röntgentelescoop.

    Tugsat-1 (Oostenrijk) Tugsat-1 is een mini-satelliet met een telescoop, die de helderheidsvariaties van sterren gaat onzerzoeken. Het zal de eerste satelliet van Oostenrijk in de ruimte zijn.


    Aardobservatie
    Dit jaar staat een hele reeks satellieten op de planning, die ons meer moeten leren over het milieu. Zo moet 30 januari NASA's Orbiting Carbon Observatory gelanceerd worden. Deze satelliet, die gaat hele precieze metingen van CO2 in de atmosfeer doen. Japan lanceert haar Greenhouse Gas Observing SATellite (GOSAT), ook wel Ibuki. Dit is nog een satelliet die concentraties kooldioxide (en methaan) in de atmosfeer kan meten. Verder moet de Glory satelliet van NASA een beeld brengen van de energiebalans op Aarde. De satelliet meet aerosolen en roet in de atmosfeer en ook verzamelt Glory vergelijkingsmateriaal van zonneactiviteit en temperatuur op Aarde. Dit moet achterhalen of temperatuurveranderingen op Aarde oorzaken hebben buiten onze planeet. Deze lancering staat gepland in juni.

    ESA's GOCE satelliet moet het zwaartekrachtveld van de Aarde in kaart gaan brengen. Dat gebeurt vanuit een hele lage baan van slechts 250 km hoogte. Satellieten op die hoogte worden normaal afgeremd door de ijle atmosfeer op die hoogte, waarna ze in een steeds lagere baan terechtkomen. GOCE ziet eruit als een soort pijl, door deze vorm kan de satelliet langer in een zijn baan blijven. De lancering op een Russische Rokot is al meerdere keren uitgesteld, en staat nu gepland voor februari.


    Andere toepassingen
    Een paar satellieten vallen op. India gaat een satelliet voor geneeskunde op afstand lanceren die Healthsat heet. Daarmee kan specialistische kennis worden doorgegeven aan dokters in de meest afgelegen gebieden. Dorpen krijgen mobiele apparaten waarmee men in contact kan komen met doktoren. Op deze manier hoeven zieke dorpelingen geen reizen te maken naar vergelegen ziekenhuizen. India wil de Healthsat in januari lanceren.

    Bronnen: WikiPedia, The Space Calendar, nasa.gov.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64752230
    06-01-2009

    Melkweg-onderzoek: sneller, zwaarder, gevaarlijker

    'Onze' Melkweg is 50 procent zwaarder dan tot nu toe werd aangenomen. En de snelheid ligt 161.000 kilometer per uur hoger. De kans op intergalactische botsingen is daardoor groter dan wetenschappers vermoedden.

    Dat meldt de Britse zender BBC.


    Ster wordt uit Melkweg geslingerd

    Grootste in de regio
    De Melkweg is ongeveer even groot als Andromeda, een buurman van de Melkweg het grootste stelsel in ‘de regio’, zo blijkt uit een studie door het Harvard-Smithsonian Centre for Astrophysics.

    Net zo opmerkelijk is de snelheid van de Melkweg. Die ligt 161.000 kilometer per uur hoger dan aangenomen, en bedraagt een slordige 965.000 kilometer per uur.

    ‘Wij zullen de Melkweg nooit meer bezien als het kleinere broertje van onze naburige sterrenstelsels,’ aldus de onderzoekers.

    Botsingen
    Die grotere massa betekent ook dat ons sterrenstelsel een grotere aantrekkingskracht heeft, wat de kans op een botsing met de Andromeda of kleinere sterrensterrenstelsels in de buurt verhoogt.

    Om tot deze bevindingen te komen, maakten de onderzoekers gebruik van de Very Long Baseline Array (VLBA), een stelsel van tien telescopen verspreid over Noord-Amerika.

    De precisie van dit systeem is volgens de onderzoekers enorm. ‘Het is te vergelijken met het lezen van een krant in Egypte vanuit een stoel in Edinburgh.’

    Door Robin van der Kloor

    (Elsevier)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_64879315
    07-01-2009

    Kosmisch "kip-of-ei" probleem opgelost?



    Astronomen hebben mogelijk een kosmisch “kip-of-ei” probleem opgelost. Dit probleem heeft betrekking op de groei van supermassieve zwarte gaten en sterrenstelsels, die aan elkaar gekoppeld lijken te zijn. Wat komt er nu eerst: het zwarte gat of het sterrenstelsel? Recente onderzoeken hebben uitgewezen dat de zwarte gaten waarschijnlijk eerst kwamen, waarna de sterrenstelsels rondom de zwarte gaten gegroeid zijn.

    Eerdere studies naar sterrenstelsels en de zwarte gaten die deze verankeren, hebben een intrigerend verband gevonden tussen de massa van een supermassief zwart gat en de omringende “centrale bult” van sterren in een sterrenstelsel. Het blijkt dat de verhouding tussen de massa van het zwarte gat en het omringende sterrenstelsels altijd gelijk is: 1 op 10. Dat betekent dat bij een sterrenstelsel zoals de Melkweg de massa van het zwarte gat 1/10.000ste de massa van de centrale verdikking van sterren bedraagt.

    Deze constante verhouding indiceert dat zwarte gaten en sterrenstelsels elkaars groei beïnvloeden door middel van een interactieve relatie. Dit resulteerde in de vraag of zwarte gaten en sterrenstelsels samen groeien, of dat de ene eerder groeide dan de ander. Waarnemingen naar verre sterrenstelsels hebben toen laten zien dat de constante verhouding niet altijd constant is geweest. In het verre (dus jonge) universum zijn zwarte gaten veel zwaarder in verhouding tot de omringende sterrenstelsels, hetgeen suggereert dat de zwarte gaten als eerste zijn gaan groeien en dat de omringende sterrenstelsels op een later tijdstip gegroeid zijn.

    Hoe de groei van zwarte gaten en sterrenstelsels precies gekoppeld is, blijf nog een raadsel. Toekomstige telescopen, zoals de Expanded Very Large Array (EVLA) en de Atacama Large Millimeter Array (ALMA), zullen gebruikt gaan worden om de dynamiek van jonge zwarte gaten en sterrenstelsels volledig te ontsluieren.



    Bron: National Radio Astronomy Observatory

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65012691
    07-01-2009

    Mysterieuze lichtflits blijft onverklaarbaar



    Astronomen tasten nog steeds in het duister over de herkomst van een mysterieuze lichtflits uit het verre universum. Het zou om een geheel nieuwe klasse van stellaire fenomenen kunnen gaan, aldus de onderzoekers. De lichtflits werd in februari 2006 waargenomen door de Hubble-ruimtetelescoop. Gedurende 100 dagen nam de flits in helderheid toe, waarna deze in nog eens 100 dagen geheel vervaagde. Een dergelijke stijging en daling van helderheid kan niet verklaard worden aan de hand van bekende en geaccepteerde fenomenen.

    De lichtflits vertoonde kenmerken van supernovae – enorme explosies die de dood van massieve sterren inluiden. Nu pieken supernovae echter nooit meer dan 70 dagen! Astronomen hebben toen getracht alternatieve verklaringen te ontwikkelen, maar dit is geen onverdeeld succes gebleken. De spectrale vingerafdruk die afkomstig is van het object, dat gecatalogiseerd is als SCP 06F6, laat geen duidelijke sporen van specifieke elementen zien. Het zou mogelijk om absorptielijnen van moleculaire koolstof kunnen gaan, die vervolgens verschoven zijn naar rode golflengten als gevolg van de uitdijing van het heelal.

    Helaas hebben astronomen geen bewijs gevonden voor het bestaan van een ster of sterrenstelsel op de locatie van de lichtflits. De afstand tot deze flits wordt geschat op 8 miljard lichtjaar (in de richting van het lentesterrenbeeld Ossenhoeder), maar het object zou in theorie ook dichterbij kunnen staan – mogelijk zelfs in de halo van ons eigen melkwegstelsel!

    Onderzoeken die verricht zijn sinds de ontdekking van SCP 06F6 hebben een scala aan bizarre verklaringen opgeleverd: de explosie van een speciale koolstofrijke ster, de botsing tussen een witte dwerg en een rotsachtig object, en de botsing tussen een witte dwerg en een zwart gat. Geen van deze theorieën is echter in staat om de waargenomen lichtflits geheel te verklaren.

    Het lijkt er dus op dat de herkomst van SCP 06F6 voorlopig nog een raadsel zal blijven. In de toekomst zal men echter op zoek gaan naar vergelijkbare fenomenen, bijvoorbeeld met de geplande Large Synoptic Survey Telescope. Wellicht zal men zo een passende verklaring kunnen vinden voor de mysterieuze lichtflits.



    Bron: NASA

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65059271
    14-01-2009

    Mysterieuze kosmische "radioruis" ontdekt



    Astronomen hebben ontdekt dat het heelal gevuld is met een merkwaardige “radioruis”, die zes keer krachtiger is dan verwacht. Deze ontdekking is verricht met het ARCADE-instrument aan boord van een stratosferische ballon. De oorspronkelijke missie van ARCADE was het zoeken naar de hitte die afkomstig is van de allereerste sterren, maar in plaats daarvan is men op iets geheel anders gestuit. De herkomst van de radioruis blijft voorlopig een mysterie.

    Gedetailleerde analyses van de radioruis hebben uitgesloten dat deze afkomsitg is van oersterren of bekende radiobronnen, inclusief het gas in de buitendelen (halo) van ons melkwegstelsel.

    Vele objecten in het universum stoten radiogolven uit. In 1931 wist de Amerikaanse natuurkundige Karl Jansky voor het eerst een kosmische radioruis te detecteren, welke afkomstig bleek te zijn uit de Melkweg. Later is gebleken dat vele sterrenstelsels een vergelijkbare uitstoot van radiogolven produceren, waardoor het heelal doordrongen is met een voortdurende achtergrondruis van radiogolven.

    Het probleem is alleen dat het totale aantal van radiosterrenstelsels onvoldoende is om de waargenomen achtergrondruis te veroorzaken. Sterker nog: om de waargenomen ruis te verklaren zou het heelal stampvol met radiostelsels moeten zitten, zonder enige ruimte tussen de stelsels in – dit is duidelijk niet het geval.

    Waar de radioruis dan wel door veroorzaakt wordt, blijft voorlopig een mysterie. Overigens was ARCADE niet in staat zijn oorspronkelijke missie te voltooien: het signaal van de eerste sterren blijft voorlopig verborgen in de achtergrondruis.



    Bron: NASA

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65059402
    13-01-2009

    IBEX brengt buitenrand van zonnestelsel in kaart


    De IBEX-ruimtesonde.

    Sterrenkundigen zijn enthousiast over de eerste waarnemingsgegevens van de Interstellar Boundary Explorer (IBEX). Deze ruimtesonde, die op 19 oktober 2008 werd gelanceerd, brengt momenteel de buitenrand van het zonnestelsel in kaart, waar elektrisch geladen deeltjes van de zon (de zogeheten zonnewind) in botsing komen met de ijle materie in de interstellaire ruimte. Bij die botsing worden neutrale atomen tot enorme snelheden opgejaagd (tientallen miljoenen kilometers per uur), en de meetinstrumenten aan boord van IBEX registreren die atomen.

    Als gevolg van de baanoriëntatie van IBEX duurt het een halfjaar voordat er een complete kaart van de buitenrand van het zonnestelsel is verkregen. De eerste resultaten zijn echter al zeer veelbelovend, aldus de teamleiders van het Southwest Research Institute in San Antonio, Texas. De hoop is dat IBEX uiteindelijk veel nieuwe informatie gaat opleveren over de wisselwerking tussen de zonnewind en de interstellaire materie, en ook over de potentiële gevaren van schadelijke kosmische straling uit het Melkwegstelsel voor toekomstige astronauten.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65090948
    15-01-2009

    Wat kwam er voor de oerknal?



    Het heelal lijkt asymmetrisch te zijn en een model dat ontwikkeld is om deze anomalie te verklaren kan gebruikt worden om te achterhalen wat er voor de oerknal gebeurd is. Als astronomen opkijken naar de kosmos, blijkt het uitzicht in de ene richting anders te zijn dan in de andere richting. Het gaat hierbij vooral om de kosmische achtergrondstraling, de theoretische nagloed van de oerknal. Binnen deze straling blijken sterke fluctuaties in dichtheid en temperatuur te bestaan.

    Een nieuw model suggereert dat deze onregelmatigheid mogelijk het gevolg zou kunnen zijn van een "afdruk" die is overgebleven van de "tijd" VOOR de oerknal - dat wil zeggen voor de tijd dat het heelal in één klap groeide van kleiner tot een atoom tot de grootte van een golfbal, een proces dat inflatie wordt genoemd.

    Nu weet inflatie de waargenomen fluctuaties te voorspellen, maar ze zouden wel overal hetzelfde moeten zijn. Nu blijkt echter dat de ene kant van het universum grotere fluctuaties kent dan de andere kant.

    Wetenschappers vermoeden dat de normale variaties die voorspeld zijn door de inflatietheorie, later de "zaden" werden voor de grootschalige structuur die we vandaag de dag waarnemen in het universum. Vlak na de inflatie zouden dichtere gebieden meer materie gaan aantrekken en uiteindelijk gaan groeien tot de sterrenstelsels en clusters die we vandaag de dag waarnemen, terwijl de minder dichte gebieden zouden groeien tot de enorme leegtes tussen clusters, alwaar geen sterrenstelsels, sterren of planeten voorkomen.

    Helaas is het normale model van inflatie niet in staat om de waargenomen asymmetrie te verklaren. Vandaar dat een team van natuurkundigen van de Universiteit van Californië getracht heeft een nieuwe versie van de inflatietheorie te ontwikkelen.

    Bij de normale inflatietheorie is één enkel veld (het zogenaamde inflaton) verantwoordelijk geweest voor zowel de snelle uitdijing (inflatie) als de dichtheidschommelingen in het jonge heelal. Het team van Caltech heeft echter ontdekt dat de waargenomen asymmetrie in de dichtheidfluctuaties verklaard kan worden aan de hand van twee velden! Hierbij is het inflaton verantwoordelijk voor de daadwerkelijke inflatie, terwijl een tweede veld (het curvaton) verantwoordelijk is voor de dichtheidfluctuaties.

    Het model levert ook intrigerende hints over de gebeurtenissen die zich afgespeeld hebben voordat de inflatie ten tonele verscheen, aangezien de asymmetrie het gevolg kan zijn van grote fluctuaties die optraden voor de inflatie. Het is niet langer volstrekt idioot om af te vragen wat er VOOR de oerknal kwam. Al deze gegevens zijn verborgen achter een sluier, maar als het nieuwe inflatiemodel klopt, zal het mogelijk zijn om voorbij deze sluier te kijken.



    Bron: SPACE.com

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65160113
    17-01-2009

    Venus had waarschijnlijk oceanen en continenten



    Wetenschappers hebben een nieuwe blik geworpen op de gegevens die in 1990 zijn verzameld door de Galileo-ruimtesonde, die gedurende zijn reis naar Jupiter langs Venus is gescheerd. Uit deze nieuwe analyse blijkt nu dat het oppervlak uit twee delen lijkt te bestaan: een deel dat bedekt is met graniet en een deel dat bedekt is met overige materialen. Aangezien graniet water nodig heeft om gevormd te worden, suggereert deze ontdekking dat Venus ooit bedekt is geweest met oceanen en continenten.

    Het bestuderen van het oppervlak van Venus is lange tijd een moeilijke zaak geweest, aangezien de extreem dikke atmosfeer van Venus het oppervlak geheel onzichtbaar maakt – althans, in zichtbaar licht. Galileo was echter de eerste ruimtesonde die Venus in infrarood licht heeft waargenomen, een golflengte die in staat is om door de wolkendeken van de planeet heen te breken. Voorheen was men van mening dat alleen radiogolven deze eigenschap zouden bezitten.

    Galileo bewees dat het waarnemen van het oppervlak van Venus ook in infrarood kan plaatsvinden, een techniek de resulteert in een veel hogere resolutie dan bij het gebruik van radiogolven. Zo heeft men de aanwezigheid van graniet aan het oppervlak van Venus kunnen detecteren. Een nieuwe analyse van de gegevens laat nu zien dat delen van Venus minder infraroodstraling reflecteren dan andere delen. Hierdoor wordt Venus verdeeld in gebieden die rijk zijn aan graniet (dat relatief veel infaroodstraling uitstoot) en gebieden die rijk zijn aan andere gesteenten (die relatief minder infraroodstraling uitstoten).

    Nu wordt graniet op aarde gevormd onder invloed van water en heeft onze moederplaneet eveneens gebieden die rijk zijn aan graniet en gebieden die minder rijk zijn aan graniet. Deze tegenstelling wordt toegeschreven aan het bestaan oceanen en continenten, die onder invloed van de plaattektoniek (het verschuiven van platen op de aardkorst) de huidige chemische verdeling van het oppervlak tot stand hebben gebracht.

    Dit alles lijk te suggereren dat Venus eveneens waterrijke en waterarme gebieden heeft gekend, die onder invloed van plaattektoniek gezorgd hebben voor een hoogst dynamisch en steeds veranderd oppervlak. Hoewel de nieuwe analyse van de gegevens niet als absoluut bewijs kan worden gezien, is de gewekte suggestie van een aarde-achtige Venus hoogst fascinerend.



    Als Venus ooit zoveel op de aarde heeft geleken, waarom is de planeet dan vandaag de dag een helachtige onderwereld met een vernietigende druk en verschroeiende temperatuur? Een mogelijke theorie stelt dat de zon (die vlak na haar geboorte veel minder helder was dan tegenwoordig) langzaam in helderheid toenam, waardoor de temperatuur op Venus eveneens bleef toenemen. Uiteindelijk zal de temperatuur boven het kookpunt zijn gekomen, waardoor de oceanen geheeld verdampt zijn.

    Dit had twee belangrijke gevolgen: ten eerste is waterdamp een sterk broeikasgas, zodat het effect van de verdampende oceanen een zichzelf in stand houdende cyclus werd. Ten tweede fungeren oceanen als “opvangbassin” voor kooldioxide, dat vervolgens door de plaattektoniek door de planeet wordt opgenomen en later weer vrijkomt. Zonder water stopt deze koolstofcyclus en zal kooldioxide zich steeds meer gaan ophopen in de atmosfeer.

    Beide effecten hadden gecombineerd tot resultaat dat Venus langzaam veranderde van een waterrijke wereld in de huidige planeet, die meer weg heeft van de Onderwereld van Hades of de diepe krochten van de hel uit Dante’s inferno. De vraag is nu hoe lang de oceanen op Venus hebben standgehouden. De meest recente schatting stelt dat de oceanen relatief snel verdwenen zijn – ongeveer 200 miljoen jaar sinds het ontstaan van de Veneriaanse hydrosfeer.

    Dit zou ook het einde betekent hebben van het leven dat mogelijk op Venus ontstaan is. Dat wil zeggen, tenzij de levensvormen op tijd een manier hadden gevonden om de wolkentoppen van Venus te koloniseren, alwaar de omstandigheden relatief mild zijn in vergelijking met het oppervlak.

    Bron: Universe Today

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65160249
    17-01-2009

    Komeet Lulin komt eraan!



    Een nieuwe komeet zal binnenkort zichtbaar worden voor (amateur-) astronomen, wellicht zelfs met het blote oog! Zowel professionele- als amateurastronomen houden deze komeet scherp in de gaten. De komeet staat bekend als Lulin en heeft enkele opmerkelijk eigenschappen. Ten eerste draait de komeet in tegenovergestelde richting om de zon dan de planeten en de meeste andere objecten in het zonnestelsel en ten tweede beweegt de komeet zeer snel.

    De snelheid van de komeet, gecombineerd met de relatief korte afstand tot de aarde, resulteert in een opmerkelijk effect. De komeet zal namelijk bijzonder snel van positie veranderen ten opzichte van de vaste sterrenhemel, met een schijnbare snelheid van 5 hemelgraden per dag. Dat betekent dat de beweging van de komeet t.o.v. de sterrenhemel in “real time” zichtbaar zou kunnen zijn!

    De komeet zal op 24 februari de aarde het dichtst naderen, waarbij de komeet een schijnbare helderheid van magnitude 5 of 6 zal bereiken in donkere gebieden. Hierbij zal de komeet met het blote oog zichtbaar zijn, hoewel behoorlijk zwak. De afstand tot de aarde zal dan ongeveer 0,41 AU bedragen, oftewel 14,5 keer de afstand tussen de aarde en de maan.

    De komeet Lulin is in juli 2007 ontdekt door twee Chinese astronomen gedurende een omvangrijk onderzoek naar potentieel gevaarlijke projectielen in de omgeving van de aarde.



    Bron: Universe Today

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65229022
    19-01-2009

    Enorme vuurbal zichtbaar in Nederland



    Een oranje vuurbol met een slinger eraan. Dat was volgens de Groningse sterrenkundige Theo Jurriëns zaterdagavond te zien op Terschelling. Jurriëns meent dat de waarnemer getuige was van een vallende ster, een stuk gruis uit de ruimte dat in de dampkring van de aarde is verbrand. Jurriëns, verbonden aan de Rijksuniversiteit Groningen, ontving rond kwart over acht zes tot acht meldingen van mensen die de meteoor hadden gezien. De vuurbal was overigens niet alleen in Nederland zichtbaar: vooral Zweden werd opgeschrikt door de spectaculaire gebeurtenis.

    "'Eerst dacht ik dat er een vliegtuig in brand stond dat naar beneden stortte'', aldus de waarnemer op Terschelling. ''Ik zag het vanuit mijn keukenraam, richting oost boven Ameland.'' De sterrenkundige kreeg verder meldingen uit Beilen, Winschoten en Voorhout. De term 'vallende ster' is feitelijk onjuist. Vallende sterren zijn niets anders dan kleine steentjes uit de ruimte die hoog in de atmosfeer van de aarde verbranden.

    De kans bestaat dat de resten van die steentjes, meteorieten, op het land terecht komen. Dat gebeurt echter sporadisch. Op 7 april 1990 ging in Glanerbrug bij Enschede een meteoriet dwars door het dak van een huis. De bewoners dachten eerst dat er ingebroken was. Twee dagen later stelden wetenschappers vast dat het een meteoor moet zijn geweest die het huis was binnengedrongen.

    Bekijk hier een filmpje van de spectaculaire gebeurtenis, opgenomen door een ooggetuige in Zuid-Zweden.



    Baan van de meteoor.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65264910
    20-01-2009

    Hebben we het heelal te danken aan donkere energie?



    Ons universum zou ontstaan kunnen zijn vanuit de restanten van een ouder heelal, dat voor onze oerknal heeft bestaan – dankzij donkere energie. Eén van de modellen die ontwikkeld zijn om het ontstaan van het universum te verklaren, stelt dat het huidige heelal slechts de laatste fase vormt van een eeuwigdurende cyclus. Dit model stelt dat ons universum zich bevindt op een driedimensionaal vlak dat een braan wordt genoemd en dat deze braan gescheiden wordt van vergelijkbare branen door een vierde ruimtedimensie.

    Onder bepaalde omstandigheden kunnen deze branen met elkaar in botsing komen, wat zal resulteren in een oerknalachtige gebeurtenis. Na de botsing “stuiteren” de branen terug, waarna vele miljarden jaren later opnieuw een botsing zal plaatsvinden.

    Dit model is aanvankelijk ontwikkeld om een verklaring te geven voor de “rimpels” in de temperatuur en dichtheid van het heelal, zoals deze afgelezen kunnen worden aan de hand van de kosmische achtergrondstraling (de “echo” van de oerknal). De enige manier om deze rimpels te verklaren aan de hand van een cyclisch model is het toepassen van extra dimensies, precies zoals door de snarentheorie wordt voorspelt.

    Helaas resulteert het invoeren van extra dimensies in een bijkomend probleem. Als twee branen elkaar naderen, moeten de extra dimensies krimpen en groeien in wisselwerking met de dimensie die de branen van elkaar scheidt. Als dat niet gebeurd, zal de braan ernstig vervormd raken, waarbij een groot deel van de braan zal eindigen als zwarte gaten.

    Slechts een klein deel van de braan zal bewaard blijven als normale, bewoonbare ruimte. Na enkele van deze cycli zal de “normale” ruimte gaan krimpen tot niets en zal het heelal niets meer zijn dan een verzameling zwarte gaten. Dat betekent dat het cyclische braanmodel niet gebruikt kan worden om het waarneembare heelal te verklaren.



    Het braanmodel zorgt voor een oplossing voor meerder kosmologische raadsels - zoals de relatief zwakke zwaartekracht. Snarentheorie stelt dat alle elementaire deeltjes (zowel materiedeeltjes als overbrengers van energie en krachten) zijn opgebouwd uit trillende snaren. Deze snaren zijn altijd aan de braan bevestigd. Zwaartekracht vormt een uitzondering: de overbrengers van zwaartekracht bestaan uit gesloten snaren, die niet aan de braan bevestigd zijn.
    In plaats daarvan ontsnappen de gravitonen de hogerdimensionale ruimte in, alwaar ze andere branen kunnen aantrekken. Dat betekent niet alleen dat een andere braan slechts centimeters van de onze vandaan ligt en ieder moment kan botsen, maar ook dat het grootste deel van de zwaartekracht uit onze braan "lekt", waardoor het lijkt alsof de zwaartekracht een vrij zwakke kracht is.
    De reden dat gravitonen "gesloten" zijn wordt overigens gevormd door een intrinsieke eigenschap dat "spin" wordt genoemd. Gravitonen zijn de enige deeltjes met spin=2, waardoor je twee keer rondom het graviton moet "reizen" om bij je beginpunt aan te komen.

    Nu hebben nieuwe berekeningen laten zien dat donkere energie de oplossing kan vormen voor bovenstaand probleem. Donkere energie is de mysterieuze kracht die verantwoordelijk wordt gehouden voor de versnellende uitdijing van het heelal. Als donkere energie gebruikt wordt in het cyclische braanmodel, zal de cyclus duurzaam kunnen zijn – mits donkere energie blijft domineren voor een periode van 600 miljard jaar.

    In eerdere cyclische modellen werd de rol van donkere energie zwaar onderschat. De nieuwe berekeningen laten zien dat donkere energie een enorm lange levensduur heeft en “absoluut onmisbaar is” voor het in stand houden van de leefbare regio’s in het heelal. Na iedere botsing zal een groot deel van het heelal onleefbaar worden en geheel verdwijnen in zwarte gaten.

    Daarnaast zullen er een aantal regio’s van “normale” (leefbare) ruimte blijven bestaan, die vervolgens worden opgerekt onder invloed van donkere energie. De mate van oprekking is dan voldoende om genoeg ruimte over te houden na de volgende braanbotsing – cyclus na cyclus. “Het grootste deel van het universum zal verworden tot assen, maar het phoenix universum zal herrijzen uit de kleine zaden die het overleefd hebben”.



    Bron: New Scientist

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65434998
    25-01-2009

    Rotsblok vergezelt aarde in baan rond zon


    De baan van 2009 BD (blauw) valt vrijwel samen met die van de aarde.

    Sterrenkundigen hebben half januari een ca. tien meter groot rotsblok ontdekt dat in vrijwel dezelfde baan om de zon draait als de aarde.

    De planetoïde, met de catalogusaanduiding 2009 BD, bereikt vandaag zijn kleinste afstand tot onze planeet: ca. 640.000 kilometer, ofwel minder dan twee keer de afstand tot de maan. Die afstand varieert maar weinig, doordat de baan van 2009 BD vrijwel samenvalt met de baan van de aarde.

    De omlooptijd bedraagt 369,3 dagen (de omlooptijd van de aarde is 365,25 dagen); de gemiddelde afstand tot de zon is slechts zeven promille groter dan die van de aarde. Wel is de baan van 2009 BD een klein beetje excentrischer dan de aardbaan, en ligt hij ook een tikje geheld.

    Uit voorlopige baanberekeningen volgt dat het kleine rotsblok tot november 2010 op minder dan vijftien miljoen kilometer afstand zal blijven - dichtbij naar sterrenkundige begrippen.
    Er zijn al eens eerder kleine planetoïden gevonden die zich gedurende langere tijd in de directe omgeving van de aarde ophielden. Het is niet uitgesloten dat zo'n klein hemellichaam in de verre toekomst een keer met de aarde in botsing komt.
    Van 2009 BD is voorlopig echter geen concreet inslaggevaar te duchten, aldus de risico-analysten van NASA's Near-Earth Object Program.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65547823
    28-01-2009

    Kies zelf wat Hubble gaat waarnemen


    De Hubble Space Telescope in zijn baan om de aarde.

    Ter gelegenheid van het Internationaal Jaar van de Sterrenkunde biedt het Space Telescope Science Institute iedereen de gelegenheid om te stemmen op een nieuw waarnemingsobject voor de succesvolle Hubble Space Telescope.

    Bezoekers van de speciale website kunnen uit tien waarnemingsobjecten kiezen die nooit eerder door de ruimtetelescoop zijn bekeken. Wie een stem uitbrengt, maakt automatisch kans op een van de honderd foto's van het winnende object die ter beschikking worden gesteld.

    Stemmen kan nog tot 1 maart; de resultaten worden begin april bekendgemaakt.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator maandag 2 februari 2009 @ 16:54:28 #194
    8781 crew  Frutsel
    pi_65661701
    quote:
    Op zoek naar een tweede Aarde

    TITUSVILLE - NASA heeft vrijdag een kleine telescoop onthuld met een meeslepende missie: ontdekken of er rondom afgelegen sterren misschien planeten cirkelen die op de Aarde lijken.
    Astronomen hebben in andere zonnestelsel inmiddels meer dan 330 planeten ontdekt die sterren omcirkelen. Maar op geen enkele van die planeten lijkt leven mogelijk te zijn.

    De Kepler-telescoop wordt op 5 maart de ruimte ingeschoten voor z'n missie: een zoektocht naar planeten die enigszins op de aarde lijken. Kepler is uitgerust met een 95 megapixel camera. Kepler gaat geen gemakkelijke klus doen. Volgens de onderzoekers is het als zoeken naar een naald in een hooiberg.
    pi_65674487
    02-02-2009

    Actief sterrenstelsel gedetailleerd "ontleed"



    Astronomen hebben nieuwe inzichten verkregen in het actieve sterrenstelsel Centaurus A (NGC 5128), aangezien de jets en lobben die afkomstig zijn van het centrale zwarte gat voor het eerst zijn waargenomen in submillimeter golflengten. De nieuwe gegevens zijn verkregen door het Atacama Pathfinder Experiment (APEX) in Chili en zijn gecombineerd met opnames in zichtbaar licht en röntgenstraling, hetgeen geresulteerd heeft in een schitterende nieuwe foto.

    Centaurus A is het dichtstbijzijnde reuzensterrenstelsel en bevindt zich op een afstand van 13 miljoen lichtjaar, in de richting van het zuidelijke sterrenbeeld Centaurus. Het is een elliptisch sterrenstelsel dat momenteel in botsing is met een spiraalstelsel, hetgeen geresulteerd heeft in enorme stervorminggebieden. Als gevolg is Centaurus A één van de meest spectaculaire objecten aan de sterrenhemel. Centaurus A herbergt een zeer actief centrum, dat als gevolg van het alhier aanwezige zwarte gat zeer helder is en een krachtige emissie van radiogolven en röntgenstralen kent.

    Op de foto zien we een stofring die het sterrenstelsel omringt, evenals snelle radiojets die afkomstig zijn uit het centrum, aanwijzingen voor het supermassieve zwarte gat in het hart van het sterrenstelsel. In submillimeter golflengten zien we niet alleen de gloed van de centrale stofschijf, maar ook de emissie van de centrale radiobron en de radiolobben ten noorden en zuiden van de schijf.

    Metingen die verricht zijn van deze radio-emissie hebben uitgewezen dat de snelheid van het materiaal in de jets ongeveer de helft van de lichtsnelheid bedraagt. In röntgenstralen zien we de jets die afkomstig zijn van de kern van Centaurus A en de gloed die ontstaat als de uitdijende lobben in botsing komen met het omringende gas, waarbij een schokgolf ontstaat.



    Bron: European Southern Observatory

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65896951
    08-02-2009

    Stardust 10 jaar



    Vandaag is de 10e verjaardag van de Stardust ruimtesonde die nu meer dan 13,5 miljoen kilometers van de aarde verwijderd is. Het doel van de missie was het verzamelen van deeltjes afkomstig van de komeet Tempel-1, maar er werden veel meer dingen bereikt. Stardust werd op 7 februari 1999 gelanceerd werd met een Delta II raket vanaf Cape Canaveral.

    Omdat de Delta II raket niet genoeg kracht had om Stardust in een keer in de gewenste baan te plaatsen, werd Stardust eerst in een baan geplaatst die in 2001 vlak bij de aarde langs zou scheren, door deze zwaartekrachtslinger werd de baan van Stardust zo aangepast dat deze in 2004 vlak bij Tempel 1 zou vliegen.





    In 2000 werd een wolk stof gevonden waarvan men dacht dat deze uit interstellaire ruimte kwam. Men besloot om er achterste voren door heen te vliegen en de verzamelaar aan de achterkant te gebruiken om de stof deeltjes te vangen, dit werd nog eens gedaan in juli 2002. Op 2 november 2002 passeerde Stardust de asteroïde 5535 Annefrank op een afstand van 3300 km en nam er enkele foto's. Op Januari 2004 werd Stardust's tennisracketvormige aerogel collector opnieuw uitgeklapt om deeltjes van de komeet Wild 2 op te vangen.

    Deze deeltjes hebben een snelheid tot wel 6,1 km per seconde, Stardust kwam op een afstand van 240 km bij Wild 2 langs. Hierna werd de collector ingeklapt en in de terugkeercapsule gestopt. Vlak bij de aarde werd de terugkeercpsule losgekoppeld en ontbrande Stardust zijn motoren, zodat hij niet op de aarde zou crashen. De terugkeercapsule lande op 15 januari 2006 in Utah, de interstelaire- en komeet deeltjes bij zich dragend, waarmee het de eerste Amerikaanse missie was die stalen had opgehaald buiten de baan van Mars.





    Nadat Stardust zijn eerste missie had afgerond hernoemde NASA Stardust's missie tot Stardust-NEXT, wat staat voor Stardust- New Exploration of Tempel-1. Stardust-NExT is een goedkope Discovery program of Opportunity missie. Deze zal verder gaan met de observatie van de komeet Tempel 1, waarmee door Deep Impact was begonnen. De missie van Deep Impact is overigens ook verlengd deze heeft de naam EPOXI gekregen, het doel van deze missie is het vinden van exoplaneten door middel van zijn 2 telescopen.

    In de verlengde missie zal de Stardust sonde een flyby doen langs de komeet Tempel 1 op 14 februari 2011. Gedurende de flyby, zal hij gedetailleerde foto's nemen van de kern en de staart, ook zal hij metingen doen van de samenstelling van de komeet. De missie planners hopen ook dat Stardust-NEXT belangrijke informatie zal verschaffen over hoe de Jupiter-familie kometen evolueren en hoe ze 4,6 miljard jaar geleden zijn ontstaan.

    Bron: SPACE.com en Wikipedia

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65974803
    11-02-2009

    Nederlandse telescoop vindt drie pulsars

    De zoektocht naar pulsars, een speciale klasse van neutronensterren, lijkt een zoektocht naar een speld in een hooiberg. Een Amsterdamse promovenda heeft er nu met behulp van de radiotelescoop in Westerbork in één keer drie gevonden. Het begin van een reeks aan bijzondere vondsten?

    De Amsterdamse sterrenkunde-promovenda Gemma Janssen heeft drie radiopulsars ontdekt met de Westerbork Synthese Radio Telescoop (WSRT) in Dwingeloo. Ze publiceert haar resultaat binnenkort in Astronomy & Astrophysics. In totaal zijn nu 1800 pulsars bekend. De recent ontdekte pulsars zijn de eerste drie die vanuit Nederland zijn gevonden



    Pulsars zijn neutronensterren, bollen neutronenmaterie, met een doorsnede van zo'n twintig kilometer, die na het sterven van zware sterren ontstaan. Deze exotische objecten hebben extreem sterke magneetvelden en vanaf de magnetische polen worden bundels radiogolven uitgezonden, vergelijkbaar met de lichtbundels van een vuurtoren.
    Illustratie: Wikimedia Commons


    De drie pulsars zijn ontdekt met de nieuwe pulsarmachine PuMa II, die begin 2006 in gebruik is genomen. De Westerbork Radiotelescoop bestaat uit 14 aparte schotels op een rij. Door de schotels als een interferometer te gebruiken kunnen zeer scherpe beelden van bijvoorbeeld uitgestrekte melkwegstelsels worden gemaakt. Voor onderzoek aan echte puntbronnen zoals radiopulsars, werden tot nu toe de signalen van alle schotels direct bij elkaar opgeteld. Hierdoor heeft de telescoop wel de grote gevoeligheid die nodig is om pulsars waar te nemen, maar een erg klein blikveld, en dat is ongunstig als je een groot stuk van de hemel wilt afspeuren.

    Mozaïek
    Om dit ‘nadeel’ van de Westerborktelescoop te compenseren heeft Janssen een nieuwe methode gebruikt, die enkele jaren geleden onder leiding van Janssens co-promotor dr. Ben Stappers is ontwikkeld. Die methode voegt de binnenkomende signalen van 12 telescopen van de array met behulp van speciale software samen. Het resultaat is een mozaïek, waarbij het grote beeldveld van de kleine afzonderlijke schotels wordt gecombineerd met de hoge resolutie en gevoeligheid van de hele array (in dit geval vergelijkbaar met een schotel van 74 m diameter).



    De Westerbork Synthese Radio Telescoop (WSRT) is een radiotelescoop in Drenthe, die bestaat uit 14 losse parabolische schotels. Ze staan opgesteld in een rij van bijna drie kilometer lang, en zijn gevoelig voor radiostraling tussen 120 MHz en 8,3 GHz.
    Foto: Onderwijsgek / Wikimedia Commons


    Het zoeken naar pulsars is te vergelijken met het zoeken naar een speld in een hooiberg. Omdat de onderzoekers niet weten wat de eigenschappen van de te vinden pulsars zijn, en waar ze zich precies bevinden, is een intensieve zoekmethode vereist. De standaard manier om een pulsar te vinden werkt als volgt: de gegevens van de telescoop worden geanalyseerd voor alle mogelijke combinaties van pulsperiodes van de pulsar en afstanden waarop de pulsar zich bevindt. Het kost daardoor gemiddeld 24 uur rekentijd op de speciale pulsarmachine om een waarneming compleet te verwerken.



    De Vela-pulsar is een van de weinige pulsars die ooit goed in beeld zijn gebracht. Het Chandra X-Ray Observatory maakte deze foto door de röntgenstraling die van het object af komt te meten. In de rechterbovenhoek is een van de 'jets' van de pulsar duidelijk zichtbaar.
    Foto: NASA/Chandra X-Ray Observatory


    Toevallige vondst
    Ondanks de grote benodigde computerkracht heeft deze zoektocht een uniek voordeel: door de mozaïek-indeling van het totale beeldveld kunnen astronomen de posities van nieuwe pulsars al na twee waarnemingen met grote precisie vaststellen. De ontdekking van de drie pulsars bewijst dat de methode ook echt werkt. Het gaat om de eerste drie pulsars die aan de hand van hun gepulste signaal met de Westerbork telescoop zijn gevonden. In 1995 was bij toeval al een pulsar ontdekt op een radio-plaatje van een waarneming van Westerbork.
    Gemma Janssen, die op 25 maart aan de Universiteit van Amsterdam haar proefschrift verdedigt, ziet de ontdekking van de drie pulsars als het begin van de zoektocht. “We verwachten nog veel meer pulsars en andere, soortgelijke radiobronnen te vinden doordat de analyse nu verder wordt verbeterd.”

    Drs. Gemma Jansen promoveert op 25 maart aan de Universiteit van Amsterdam. De titel van haar proefschrift is High precision radio pulsar timing. Haar promotor is prof.dr. Michiel van der Klis.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_66099764
    14-02-2009

    "Leven mogelijk op 100 biljoen triljoen planeten"



    Als je een bewoonbare wereld een paar miljoenen jaren laat evolueren, moet zich er leven ontwikkelen
    Astronoom



    Het is haast onmogelijk dat er nergens anders in het heelal leven bestaat. Dat is de mening van een belangrijke astronoom die gelooft dat op liefst 100 biljoen triljoen andere planeten leven mogelijk is. Dat schrijft de Telegraph.

    Geen ongeluk
    Ooit zagen wetenschappers leven op Aarde als een ongeluk, iets wat maar één keer kan gebeuren. Intussen zijn ze al op die mening teruggekomen. Het wemelt van levende organismen in ons universum. Volgens Alan Boss van het Carnegie Institute in Washington DC zouden er evenveel Aardes als sterren kunnen zijn.

    Telescoop
    "Als je een bewoonbare wereld een paar miljoenen jaren laat evolueren, moet zich er leven ontwikkelen", zegt Boss. "Het is een beetje zoals een koelkast: zet ze uit en na een tijd begint er iets in te groeien." Hij gelooft dat zijn gedurfde uitspraken binnenkort bewezen zullen worden door telescoop Kepler, die over drie weken gelanceerd wordt met als doel planeten zoals de Aarde te dedecteren.

    2.000 jaar wachten
    Boss gelooft dat de telescoop binnen vier jaar al een planeet ontdekt zal hebben. Daarna wil hij grotere telescopen bouwen en een onbemande missie naar die planeet sturen. Die kan echter dertig lichtjaren ver liggen. Daardoor zal het waarschijnlijk tweeduizend jaar duren voor we informatie krijgen. Hij denkt dat er ook intelligent leven bestaat, maar de kans is heel klein dat we uitgerekend op zo'n planeet zullen stoten. Intelligent leven is immers heel vluchtig in het heelal. "De kans is klein dat wij er over honderdduizend jaar nog zijn", stelt de astronoom. (gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_66696802
    Meteorieten "jagers" hebben de overblijfselen gevonden van de meteoriet die enige tijd geleden in Texas een vuurbal aan de hemel veroorzaakte. In eerste instantie dacht men dat het overblijfselen waren van de 2 crashende satelieten maar nu blijkt het toch echt om een buitenaards verschijnsel te gaan.

      Moderator vrijdag 6 maart 2009 @ 15:34:05 #200
    8781 crew  Frutsel
    pi_66768756
    Morgen gaat de Kepler missie van start

    http://en.wikipedia.org/wiki/Kepler_Mission

    Life on other planets!
    pi_67159707
    17-03-2009

    Mogelijke verklaring gevonden voor 'linksdraaiendheid' van het leven


    Ook in de ruimte bestaat een overschot aan linksdraaiende aminozuren.

    NASA-wetenschappers hebben een nieuwe aanwijzing gevonden dat de bouwstenen van het leven op aarde uit de ruimte afkomstig zijn. Dat leven is gebaseerd op een twintigtal zogeheten aminozuren. Deze organische verbindingen kennen twee verschijningsvormen die elkaars spiegelbeeld zijn.

    In beginsel zijn zowel 'linksdraaiende' als 'rechtsdraaiende' aminozuren in staat om grotere moleculen, zoals eiwitten, te vormen, maar een mengsel van de twee leidt tot niets. Op aarde heeft het leven om 'gekozen' voor de linksdraaiende variant. Maar waarom eigenlijk?

    Uit onderzoek van monsters van koolstofchondrieten, meteorieten die rijk zijn aan aminozuren, blijkt nu dat deze meer linksdraaiende dan rechtsdraaiende aminozuren bevatten. Bovendien is vastgesteld dat meteorieten die meer water bevatten ook een groter overschot aan linksdraaiende aminozuren hebben.
    De keuze voor 'linksdraaiendheid' lijkt dus met de aanwezigheid van water te maken te hebben.

    Als er ooit leven elders in het zonnestelsel wordt aangetroffen, en meteorieten inderdaad de bron ervan vormen, lijkt de kans groot dat ook dat leven op linksdraaiende aminozuren gebaseerd is.

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67159727
    17-03-2009

    Viervoudige overgang van manen van Saturnus gefotografeerd



    Hoe vaak gebeurt het dat een overgang van vier manen van Saturnus op de foto wordt gezet? Niet zo vaak. Zelfs voor de Saturnus-missie Cassini is zo'n kans zeldzaam. Op 24 februari legde de Hubble Space Telescope (vanaf een baan om de Aarde) een gezamelijke overgang van Enceladus, Dione, Titan en Mimas vast. NASA heeft net de foto en zelfs een filmpje ervan gepubliceerd.


    De Wide Field and Planetary Camera 2 van de Hubble Space Telescope zette Saturnus met vier van zijn manen op de foto. Van links naar rechts: Enceladus (wit), Dione, de grootste Saturnusmaan Titan en de witte maan Mimas (helemaal aan de rechterkant van Saturnus).


    Een animatie van de maanovergangen.

    Bron: The Planetary Society

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67172662
    Wetenschappers van de Nasa denken dat het leven op aarde een buitenaardse oorsprong heeft. Dit denken ze op basis van het overschot aan linksdraaiende aminozuren op koolstofchondrieten, meteorieten die rijk zijn aan aminozuren. Tsja, beetje mager bewijs vinden jullie niet??
    Bron: http://allesoversterrenkunde.nl/cgi-bin/scripts/db.cgi?db=nieuws&ID=3059&view_records=1
      woensdag 18 maart 2009 @ 15:46:01 #204
    44470 ErikT
    Lekker PSV!
    pi_67172878
    Ach, de NASA gooit altijd van die ontzettend over the top nieuwsberichten naar buiten. Dit om te verantwoorden dat de wetenschap in het algemeen en de NASA in het bijzonder zoveel geld kosten. Nooit te serieus nemen dus, wat de NASA zegt.
    Yeah, well, that's just, like, your opinion, man.
    3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
    pi_67853053
    09-04-2009

    Ballon-telescoop ziet stervorming in het prille heelal

    AMSTERDAM - De helft van al het sterlicht dat ooit in het heelal is geproduceerd, is afkomstig van stervormingsgebieden in ver verwijderde sterrenstelsels.

    Dat is de conclusie die een Canadees/Brits/Amerikaans team van astronomen trekt uit een twee jaar durende analyse van de meetgegevens van BLAST, een uniek ballontelescoopproject.

    BLAST (Balloon-borne Large-Aperture Submillimeter Telescope) is een 2 meter grote telescoop aan een ballongondel die gedurende elf dagen waarnemingen van het heelal heeft verricht tijdens een vlucht boven Antarctica op 40 kilometer hoogte.

    De metingen zijn gedaan op submillimeter-golflengten - een vorm van 'licht' die nauwelijks door de aardse dampkring heen dringt. Op die golflengten is de straling van pasgeboren sterren niet zichtbaar, maar wel de warmtestraling van de stofwolken waarin die jonge sterren zich bevinden.

    Eerder was al ontdekt dat er in het heelal sprake is van een ver-infrarode achtergrondstraling die vermoedelijk afkomstig is van warm stof.


    Zekerheid

    De grote gevoeligheid en de hoge beeldscherpte van de BLAST-telescoop maakten het nu mogelijk om met zekerheid vast te stellen dat het gaat om stof in ver verwijderde sterrenstelsels, die waargenomen worden zoals ze er tijdens de jeugd van het heelal uitzagen.

    Het blijkt dat een groot deel van alle stervormingsactiviteit in de geschiedenis van het heelal zich in deze stoffige omgevingen heeft afgespeeld.


    Technisch probleem

    Een eerdere vlucht van BLAST, vanaf een ballon-lanceerbasis in Noord-Zweden, mislukte door een onbekend technisch probleem. De tweede vlucht, boven Antarctica, was wel succesvol, maar bij de landing ging de twee ton zware telescoop vrijwel volledig verloren.

    Pas na een lange zoekactie kon het drukvat met de meetgegevens worden geborgen. De voorlopige resultaten van de BLAST-missie worden deze week gepubliceerd in Nature . BLAST wordt wel beschouwd als een voorloper van het Britse SPIRE-instrument aan boord van de Europese infraroodkunstmaan Herschel, die begin mei gelanceerd wordt.

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      donderdag 9 april 2009 @ 11:31:39 #206
    44470 ErikT
    Lekker PSV!
    pi_67857639
    Mmm, misschien zijn er wel users die het interessant vinden om in de zomer met sterrenkunde bezig te zijn. Dat kan in het International Astronomical Youth Camp:
    quote:
    Het IAYC is een zomerkamp dat reeds vanaf 1969 elk jaar ergens op een donker plekje in Europa georganiseerd wordt. IAYC 2009 wordt onze 45e editie en we gaan dit jaar naar een berghotel vlakbij Korbielow in het Zuiden van Polen.
    IAYC is een internationaal kamp waarin zo’n 60 deelnemers, tussen 16 en 24 jaar oud, uit ongeveer 20 landen, binnen en buiten Europa, aanwezig zijn. In dit drie weken durende kamp werkt de deelnemer samen of alleen in een van de acht werkgroepen aan een sterrenkundig project (2 keer 2 uur per dag). De projecten die je kunt uitvoeren, variëren van observaties tot theoretische berekeningen, afhankelijk van je eigen niveau en interesse. De werkgroepen staan onder leiding van jonge wetenschappers van het IAYC team, dat uit 10 mensen bestaat.
    Naast het sterrenkundig karakter van het kamp, zijn er ook veel niet sterrenkundige activiteiten zoals spellen, sport evenementen en een excursie, om elkaar beter te leren kennen en de juiste sfeer te creëren voor ontspannen wetenschap. Er is ook één geheel vrije dag, dan kan je bijvoorbeeld met een groepje naar het mooie Krakow. Aangezien het een internationaal kamp is, is de voertaal Engels. Laat dit je niet afschrikken, er wordt niet van je verwacht dat je vloeiend Engels spreekt.
    IAYC 2009 begint op 2 augustus en eindigt op 22 augustus. Iedereen tussen de 16 en 24 jaar oud die redelijk in het Engels kan communiceren, mag deelnemen. De kostprijs voor de accommodatie, vol pension en het gehele programma, inclusief excursie, bedraagt 570 Euro.

    Interesse?
    Ga naar www.iayc.org en klik op “Next Camp” voor de First Info of mail naar info@iayc.org
    PS Het wordt georganiseerd door een non-profit organisatie, dus hopelijk wordt dit niet gezien als spam.
    Yeah, well, that's just, like, your opinion, man.
    3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
    pi_67913263
    SHATTERED PLANET?
    NASA's twin STEREO probes are entering a mysterious region of space to look
    for remains of an ancient planet which might have orbited the Sun not far from Earth.
    If they find anything, it could solve a major puzzle--the origin of the Moon.
    Get the full story from Science@NASA
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      zaterdag 11 april 2009 @ 01:04:53 #208
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_67915828
    quote:
    STEREO gaat op zoek naar brokstukken op aarde gebotste planeet
    Twee identieke sondes van de ruimtevaartorganisatie NASA bereiden zich voor op het betreden van een gebied waarin een antwoord gevonden kan worden op de vraag hoe de maan precies is ontstaan. Het duo, dat bekend is onder de naam STEREO, nadert op dit moment één van de zogeheten Lagrangepunten, waar de combinatie van de aantrekkingskracht van de zon en onze planeet ervoor zorgt dat de daar aanwezige stofdeeltjes en asteroïden bij elkaar blijven. Twee van de vijf gebieden waar dit het geval is zullen tijdens de missie van de vaartuigen bezocht worden. De punten zouden kleine brokstukken kunnen bevatten van een planeet ter grootte van Mars die zich enkele miljarden jaren in het zonnestelsel bevond. Theia, zoals de hypothetische wereld wordt genoemd, werd naar verluid op een gegeven moment uit diens baan gestoten door een andere groeiende planeet en kwam vervolgens op ramkoers te liggen met de aarde. Bij de catastrofale inslag die volgde werd een grote hoeveelheid materiaal de ruimte in geslingerd, dat naar alle waarschijnlijkheid later onze enige natuurlijke satelliet vormde. De theorie is voor de hand liggend, aangezien het verklaart waarom de maan een relatief kleine ijzeren kern heeft. De aarde en Theia waren op het moment dat de botsing plaatsvond namelijk groot genoeg om gesmolten te zijn, waardoor zwaardere elementen zoals ijzer de mogelijkheid hadden om hun inwendige te vormen. Diens buitenste lagen, welke onder meer uit het silicium bestonden, zouden bij de inslag los zijn gekomen, waardoor de maan uiteindelijk geboren werd uit materiaal dat voornamelijk uit lichtere elementen bestond. De camera’s van STEREO moeten nu op zoek gaan naar de brokstukken die Theia mogelijk achterliet in de Langrangepunten.
    Bron: AstroVersum
      User die je het meest gemist hebt 2022 zaterdag 11 april 2009 @ 01:17:17 #209
    78918 SeLang
    Black swans matter
    pi_67916019
    Hee een astronomie topic!
    Oude hobby, dus tvp
    "If you want to make God laugh, tell him about your plans"
    Mijn reisverslagen
    pi_68054557
    quote:
    Op woensdag 24 september 2008 09:43 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    24-09-2008

    Plan voor ruimtelift in Japan

    AMSTERDAM - Japanse wetenschappers zullen in november het tijdschema voor de bouw van een ruimtelift bekend maken. Het plan gaat volgens de eerste schattingen ongeveer zes miljard euro kosten.

    Het ontwerp van de ruimtelift is gemaakt door de Japan Space Elevator Association (JSEA), een groep wetenschappers die financieel wordt gesteund door het bedrijfsleven. De lift zou mensen en goederen via een 36.000 kilometer lange kabel naar de ruimte moeten vervoeren.

    Volgens het plan kan de lift worden voortgestuwd door extreem sterke magneten. De liftkabel moet worden bevestigd aan een tegengewicht in de vorm van een satelliet.

    Prijs

    Als het systeem werkelijkheid wordt, zal de prijs van een ruimtereis drastisch dalen. De ontwerpers beweren dat hun lift maar één honderdste verbruikt van de hoeveelheid energie die nodig is om een Space Shuttle te lanceren.

    "Een reis naar de ruimte wordt hetzelfde als een reis naar het buitenland', verklaart Shuichi Ono - de voorzitter van de JSEA - in de Britse krant The Times. 'Iedereen kan straks de lift naar de ruimte nemen." De wetenschappers zullen in november een internationale conferentie organiseren om het tijdschema voor de bouw van de ruimtelift te bespreken.

    Onzekerheden

    Hun plan bevat echter nog veel onzekerheden. Zo is het nog maar de vraag of het mogelijk is om een 36.000 kilometer lange kabel te maken die sterk genoeg is om de ruimtelift in balans te houden. De wetenschappers hebben hun hoop gevestigd op nanobuisjes.

    Dat zijn minuscule buisjes van koolstof die slechts éénduizendste tot ééntiende millimeter lang zijn. In theorie is het mogelijk om extreem sterke kabels te maken van de nanobuisjes. Maar op dit moment staat nanotechnologie nog in de kinderschoenen. Toch denken de onderzoekers al te kunnen inschatten hoe veel de bouw van de ruimtelift gaat kosten: een slordige 6 miljard euro.

    Niet uniek

    Het Japanse project is overigens niet uniek. Er bestaat zelfs een wereldwijde wedstrijd voor het ontwerp van een ruimtelift onder de naam Elevator 2010 Wetenschappers uit de hele wereld doen mee. Een Amerikaans ontwerp is te zien in .

    (c) NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Wat er in dit soort filmpjes nooit bijverteld wordt is hoe men denkt een ruimtelift de nodige tangentiale snelheid te geven om de rotatiesnelheid van de aarde bij te houden.
    Zou men dus een ruimtelift laten opstijgen dan gaat het hele systeem achterover hellen en uiteindelijk te pletter slaan.
    Op grotere hoogte is ook een grotere rotatiesnelheid nodig want anders blijft de lift niet boven het punt van vertrek in de ruimte hangen.
    Hier zouden dus even goed raketmotoren aan te pas moeten komen.
    Zonder meer een lijntje spannen tussen een punt op aarde en een sattelliet en met een lift langs dat lijntje op willen stijgen werkt dus niet.
    pi_68167325
    Wat raden jullie aan: een Meade 114-EQ of een Bresser Galaxia:

    Meade:
    Meade 114-EQ:
    # 114mm Aperture Focal Length - 1000mm
    # Focal Ratio - f/8.8
    # Rack-and-Pinion Focuser
    # Equatorial Mount w/Slow Motion Controls Setting
    Circles
    # Latitude Control w/Scale
    # Two 1.25" Eyepieces - 9mm and 25mm
    # Red Dot Viewfinder
    # Aluminum Tripod w/Accessory Shelf
    # Astronomical Software and Instructional DVD

    Bresser Galaxia:
    Constructie:
    Newton

    Type telescoop:
    Reflector

    Brandpuntsafstand:
    900 mm

    Diameter objectief ø:
    114 mm

    Openingsverhouding:
    1:7.9

    Max. zinvolle vergroting:
    228x

    Wat is het beste? Ze zijn allebei ongeveer dezelfde prijs.
    pi_68168488
    Wat is je budget en waarvoor wil je hem gebruiken?
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
      zondag 19 april 2009 @ 15:00:04 #213
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_68169405
    Ik heb zelf anderhalf jaar een Bresser Galaxia gehad. Een prima ding om mee te beginnen

    Edit: ik zie op een ander forum dat je voor de Galaxia hebt gekozen. Goede keus!
    pi_68182096
    Waarom een Newton telescoop ?
    Ga je met dat groot log ding slepen....
    Of blijft ie op een plek staan???

    Als je met een telescoop veel het veld in gaat is een ETX beter
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      zondag 19 april 2009 @ 20:47:09 #215
    252673 Vit
    Fundi Atheïst
    pi_68182661
    Bron: Zenit, infoblad
    quote:
    Ceres mogelijke bron van leven?
    Bij leven buiten de Aarde wordt al snel gedacht aan Mars of de Jupiter-maan Europa, maar volgens Joop Houtkooper van de Universiteit van Giessen in Duitsland zou ook de dwergplaneet Ceres leven kunnen herbergen. Houtkooper stelt dat het al langer bekend is dat zich op Ceres waarschijnlijk veel ijs bevindt. Dan is het niet uitgesloten dat deze dwergplaneet een ondergrondse oceaan heeft. Dan is er mogelijk ooit leven ontstaan rond zogeheten hydrothermale bronnen, die te vinden zijn op de bodem van oceanen. Omdat de meeste hemellichamen in ons zonnestelsel in het bezit zijn van rotsachtige kernen, zouden deze heetwaterbronnen nog steeds kunnen bestaan. In de aardse oceanen is er ook tektonische activiteit en die zorgt voor extra warmte waar het leven kan gedijen. Bij een dwergplaneet als Ceres ontbreekt die activiteit en dat betekent misschien dat het leven zich er toch niet heeft ontwikkeld.
    De theorie van Houtkooper gaat nog verder: bij het ontstaan van het zonnestelsel heeft de Aarde geleden
    onder een hevige bombardement van meteorieten, planetoïden en kometen. Mogelijk is Ceres zelf ook
    geraakt waarbij een deel (met veel ijs) van de dwergplaneet de ruimte in werd geslingerd en op Aarde is
    terechtgekomen. Of er zich onder het oppervlak van Ceres een oceaan bevindt, wordt misschien beantwoord in het jaar 2015, wanneer de Amerikaanse ruimtesonde Dawn de dwergplaneet passeert. Voordat Dawn bij Ceres arriveert, zal deze in 2011 langs de planetoide Vesta trekken.
    Onlangs is Dawn langs Mars gekomen om een koerscorrectie te kunnen uitvoeren met behulp van de
    aantrekkingskracht van de rode planeet.
    (NASA/ Astrobiology, 5 mrt 09)
    Religie: het licht is aan, maar er is niemand thuis....
    pi_68219851
    20-04-2009

    Superstorm op de Zon kan leven op Aarde lam leggen



    Een superstorm op onze Zon kan enorme gevolgen hebben voor het leven op Aarde. Heel even zullen we getuige zijn van een prachtig spektakel, maar al snel zullen de gevolgen duidelijk worden. De Aarde wordt in duisternis gehuld en we keren terug naar een tijd zonder electronica. Alle organisatie op onze planeet stort in elkaar: geen verlichting, geen distributie, geen gps, geen transport,... Het klinkt misschien onwaarschijnlijk, maar het is ooit al eens gebeurd. En het zou over drie jaar opnieuw kunnen gebeuren.



    Middeleeuwse toestanden
    Dit is wat er volgens een negatief scenario zou kunnen gebeuren: na zonsondergang kleurt de lucht vurig rood. We worden getrakteerd op een prachtig spektakel en zouden zelfs in West-Europa het noorderlicht kunnen zien. Negentig seconden later gaat het licht op Aarde uit. Tegen middernacht kunnen we niet meer telefoneren en radiosignalen verzwakken. Ook het internet sterft uit. Een jaar later zit de westerse wereld in de grootste economische crisis ooit. Al honderdduizend Europeanen zijn omgekomen door hongersnood. Ziekten krijgen vrij spel.



    Elf jaar
    Dit mag dan wel klinken als het script van een goedkope rampenfilm, het is helemaal niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt. Volgens het tijdschrift 'New Scientist' is een superstorm op de Zon een van de belangrijkste bedreigingen voor de mens. Het is al eens gebeurd in 1859 en het is een fenomeen dat iedere elf jaar kan terugkeren. Tijdens zo'n storm vuurt de Zon elektrische deeltjes af die met de Aarde in contact komen. Meestal gaat zo'n storm op de Zon voorbij zonder dat we er iets van merken. Nu zou dat wel mogelijk zijn, omdat het signaal op onze gsm verstoord kan worden. In de lucht kunnen we hooguit een lichtspektakel zien.



    1859
    Af en toe onstaat een superstorm waarbij een enorme massa uitgestoten wordt. En hoewel het heel zeldzaam is, kan de Aarde hierdoor getroffen worden. Dat was het geval op de ochtend van 1 september 1859. Een Britse wetenschapper zat die dag door een telescoop naar de Zon te gluren. Hij zag iets waarvoor hij geen verklaring kon geven. Amper 48 uur later werd de Aarde getroffen. Tot in het tropische zuiden was het noorderlicht zichtbaar. Het was om middernacht nog zo helder dat je probleemloos een boek kon lezen.



    Moderne wereld
    Het leek wel of de Aarde omgeven was door elektriciteit. In 1859 was dit fenomeen echter niet meer dan een natuurspektakel. In de moderne wereld zouden de gevolgen veel groter zijn. Onze technologie zou in elkaar storten en netwerken zouden overbelast raken. Overal zal de schade niet meteen te herstellen zijn, waardoor de wereld 's nachts in duisternis gehuld wordt. Vliegtuigen kunnen niet meer opstijgen omdat navigatiesystemen buiten werking vallen. De mensheid zou dit drama wel overleven, maar het zal tientallen jaren duren om alles te herstellen.



    Volgens voorspellingen kan in 2012 opnieuw een storm op de Zon woeden. Niemand kan voorspellen of de situatie van 1859 zich dan zal herhalen. Het kan ook voor 2023 zijn of zelfs pas veel later. Maar het is wel zeker dat het ooit weer kan gebeuren... (gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68222429
    Zeer interessant topic
    Perhaps you've seen it, maybe in a dream.
    A murky, forgotten land.
    pi_68224942
    18-04-2009

    Massale kosmische kettingbotsing ontward



    Astronomen hebben gebruik gemaakt van een tandem van drie telescopen (Chandra X-Ray Observatory, Hubble Space Telescope en Keck Observatory op Hawaii) om een massale samensmelting van sterrenstelsels te ontwarren. Dankzij de gecombineerde kracht op meerdere golflengten van de drie technische hoogstandjes heeft men de driedimensionale vorm en beweging kunnen bepalen van MACSJ0717.5+3745, een kosmische kettingbotsing op een (relatief enorme) afstand van 5,7 miljard lichtjaar vanaf de aarde.

    Naar aanleiding van de aldus verkregen gegevens hebben astronomen ontdekt dat MACSJ0717 bestaat uit een drievoudige samensmelting, waarbij vier verschillende clusters van sterrenstelsels betrokken zijn. Clusters van sterrenstelsels zijn grote en samenhangende groepen van sterrenstelsels, die middels de zwaartekracht aan elkaar verbonden zijn. De super-kettingbotsing MACSJ0717 is de grootste in zijn soort (althans, voor zover aan de wetenschap bekend is).

    Bij MACSJ0717 is een 13 miljoen lichtjaar lange stroom van sterrenstelsels, gas en donkere materie (een filament) bezig een gebied binnen te dringen dat sowieso al tsjokvol materie zat. Het geheel is vergelijkbaar met een lange rij auto's die allemaal op dezelfde (al bezette) parkeerplaats afkomen - het resultaat is een aaneenschakeling van botsingen, de één na de ander.

    Naast deze gigantische opstapeling van materie is MACSJ0717 ook opmerkelijk vanwege diens temperatuur: deze behoort tot de hoogste ooit waargenomen in een dergelijk systeem. MACSJ0717 laat zien hoe massieve clusters kunnen groeien op kruispunten van grootschalige filamenten (oftewel, hoe invallende slierten van materie kunnen resulteren in de groei van clusters van sterrenstelsels). De betrokken astronomen zijn bijzonder blij met het feit dat de waarnemingen van MACSJ0717 prachtig overeen blijken te komen met de scenario's die voorheen in computersimulaties zijn voorspeld.



    Bron: Chandra X-Ray Observatory

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68252554
    cool topic! Tvp!
    Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
    Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
      dinsdag 21 april 2009 @ 22:14:05 #220
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_68254139
    Kleinste planeet en mogelijk waterige wereld ontdekt bij Gliese 581
    Een team van onderzoekers heeft onder leiding van de bekende sterrenkundige Michel Mayor met behulp van een spectrograaf die gekoppeld werd aan een telescoop van het European Southern Observatory op de berg La Silla in Chili twee baanbrekende ontdekkingen gedaan. Bij de rode dwergster Gliese 581, welke zich op een afstand van iets meer dan twintig lichtjaar van ons bevindt, heeft men namelijk de ‘lichtste’ en kleinste exoplaneet tot nu toe gevonden. De wereld - die ook wel wordt aangeduid met de letter ‘e’ - bezit ongeveer twee keer zoveel massa als de aarde. Maar dat is niet het enige wat vandaag naar buiten is gebracht. Het team heeft bovendien de positie van de baan van de in 2007 ontdekte planeet Gliese 581 d bijgeschaafd, waardoor het zich in de zogeheten bewoonbare zone bevindt, waar vloeibaar water en mogelijk zelfs primitief leven kan voorkomen. Het object omcirkelt diens moederster in een tijdsbestek van slechts 66,8 dagen en is te massief om alleen uit rotsachtig materiaal te bestaan. Het is echter waarschijnlijk dat het een ijzige planeet, wiens baan ooit dichter bij de metgezelster is komen te liggen na een migratie. Omdat de wereld zich op een positie bevindt waar de temperatuur ideaal is voor de vorming van vloeibaar water uit het ijs dat voor de ‘verhuizing’ van de planeet diens oppervlak domineerde, is het goed mogelijk dat het op dit moment bedekt wordt door een grote en diepe oceaan. “Dat maakt Gliese 581 d de eerste serieuze kandidaat voor een waterwereld,” aldus de Zwitserse onderzoeker Stephane Udry. De eerder ontdekte wereld is één van de vier planeetachtige objecten die tot op de dag van vandaag ontdekte werd in het stelsel dat de in het sterrenbeeld Weegschaal (Libra) gepositioneerde ster Gliese 581 omringt. Een andere verbazingwekkende vondst is de pas ontdekte planeet ‘e’, welke in slechts 3,15 dagen één baantje voltrekt. Met een massa die bijna 1,9 keer zo groot is als die van onze aarde is het waarschijnlijk de kleinste en lichtste planeet waar men tot nu toe op is gestuit, wat doet veronderstellen dat het een uit rots bestaand oppervlak heeft. Observaties die werden uitgevoerd met dezelfde spectrograaf, die HARPS wordt genoemd, zijn eerder al een planeet ter grootte van ‘onze’ Neptunus en twee super-aardes ontdekt in hetzelfde systeem. “Het is bijzonder om te zien hoe ver we zijn gekomen sinds het moment dat men de eerste exoplaneet rond een normale ster vond in 1995 - de ene bij 51 Pegasi,” zei Mayor. “Het gewicht van Gliese 581 e is tachtig keer zo weinig als dat van 51 Pegasi b. Het toont aan dat we in de afgelopen veertien jaar een enorme progressie hebben geboekt.” Tot op de dag van vandaag zijn er 347 planeten buiten ons zonnestelsel gevonden en het lijkt erop dat de ontdekking van een wereld die wat betreft diens samenstelling veel overeenkomsten met de aarde vertoont en die zich in een gebied bevindt waar vloeibaar water en wellicht zelfs leven kan ontstaan, niet meer lang op zich zal laten wachten.

    Bron: AstroVersum


    Een artistieke impressie van het systeem dat rond de rode dwerg Gliese 581 te vinden is.
    pi_68256750
    21-04-2009

    Astronaut Apollo-14: "Regering houdt buitenaards leven geheim"



    Voor de Amerikaanse astronaut Edgar Mitchell die met een Apollo-capsule naar de maan is gevlogen, bestaat er geen twijfel: er bestaat buitenaards leven. Hij is er ook vast van overtuigd dat de Amerikaanse regering van hun bestaan afweet en dit voor de bevolking geheim houdt.

    Ufo's
    "We zijn niet alleen", zei Mitchell volgens CNN. De man, die in 1971 naar de maan is gevlogen, riep de regering van president Barack Obama op, haar kennis omtrent E.T.'s en ufo's in de openbaarheid te brengen. Mitchell is opgegroeid in Roswell in de staat New Mexico. Dit is de plaats waar volgens ufo-adepten in 1947 een onbekend vliegend voorwerp met een buitenaards wezen is gecrasht, waarop het Amerikaanse leger er alles heeft gedaan om de zaak toe te dichten.

    Obama en E.T.
    De vroegere astronaut zegt dat in zijn jarenlange zoektocht om op het Pentagon de waarheid van 'Roswell' te achterhalen een admiraal uiteindelijk de ufo-theorie heeft bevestigd en heeft geprobeerd nadere details te verkrijgen om dan vanuit andere hoeken tot staan te zijn gebracht. Nu loochent de militair alles, aldus Mitchell. Omtrent de kwestie van buitenaards leven heeft Obama zich tot nu toe op de vlakte gehouden. Tijdens de verkiezingscampagne is hij daarover één keer gepolst en luidde zijn antwoord dat het er daarbij op aankomt of E.T. een Democraat of een Republikein zou zijn. (dpa/gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68256930
    21-04-2009

    'Ster' ontdekt van slechts 300 graden

    AMSTERDAM - Op veertig lichtjaar afstand van de zon is een klein, zwak 'sterretje' ontdekt met een oppervlaktetemperatuur van slechts 300 graden Celsius. De zogeheten bruine dwerg beschrijft een baan rond de dwergster Wolf 940.

    Ter vergelijking: het oppervlak van onze zon heeft een temperatuur van 5700 graden Celsius; blauwe superreuzen kunnen oppervlaktetemperaturen hebben van enkele tienduizenden graden.

    De ster, die Wolf 940 B is genoemd, is te klein en te licht voor spontane kernfusiereacties van waterstof in zijn inwendige.

    Er vindt hooguit een beetje kernfusie plaats van deuterium ('zwaar waterstof'); voor de rest is de gemeten oppervlaktetemperatuur voornamelijk het overblijfsel van de warmte die vrijkwam bij de geboorte van de dwerg.


    Dezelfde afmetingen

    Wolf 940 B is twintig à dertig keer zo zwaar als de reuzenplaneet Jupiter, maar heeft ongeveer dezelfde afmetingen. Elke achttienduizend jaar beschrijft hij een trage, wijde baan rond zijn 'moederster', op een afstand van ca. 66 miljard kilometer.

    De ster is ontdekt in het kader van het UKIDSS-project (UKIRT Infrared Deep Sky Survey); pas later bleek dat het om een begeleider van een reeds bekende rode dwerg ging. Omdat de leeftijd van de rode dwerg relatief nauwkeurig kon worden bepaald, lag daarmee de leeftijd van de bruine dwerg ook vast.

    Leeftijdsbepalingen van bruine dwergen zijn belangrijk voor het opstellen van nauwkeurige modellen van hun opbouw en voor het afleiden van hun oppervlaktetemperatuur uit de opgemeten infraroodstraling.

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68293613
    22-04-2009

    Hubble ziet kosmische "fontein van eeuwige jeugd"



    In de afgelopen 19 jaar heeft de Hubble-ruimtetelescoop tientallen opnames gemaakt van sterrenstelsels die met elkaar in botsing komen. Juist toen iedereen dacht dat deze kosmische verkeersongelukken er niet vreemder uit konden zien, komt Hubble met een nieuwe verrassing. De nieuwe opname laat een trio van sterrenstelsels zien (beter bekend als Arp 194), inclusief een merkwaardige blauwe “fontein van de eeuwige jeugd” – feitelijk een langgerekte sliert van jonge sterren.

    De “kosmische fontein” is een uitgerekte spiraalarm, een fenomeen dat algemeen voorkomt bij sterrenstelsels die met elkaar in botsing komen en een gravitationeel getouwtrek op elkaar loslaten. In het geval van Arp 194 zijn de twee kernen van de botsende sterrenstelsels bezig om samen te smelten, hetgeen op de opname van Hubble duidelijk zichtbaar is (bovenkant van de opname). De blauwe fontein lijkt zich uit te strekken naar een derde sterrenstelsel – deze blijkt zich echter op de achtergrond te bevinden en heeft geen enkele relatie met het boksende tweetal op de voorgrond.



    Download hier de hogeresolutie-versie van bovenstaande foto.

    Bron: Hubble Space Telescope

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68294217
    22-04-2009

    Eigenschappen dwergstelsels lijken in tegenspraak met Newton



    Er klopt iets niet met de zwaartekrachtstheorie van Newton. Dat concludeert een team van astronomen onder leiding van Pavel Kroupa van de Universiteit van Bonn op basis van waarnemingen aan dwergsterrenstelsels.

    Van de ca. dertig dwergstelsels die zich in de omgeving van ons eigen Melkwegstelsel bevinden, zijn er elf die in min of meer hetzelfde vlak bewegen, en bovendien in dezelfde richting rond de Melkweg draaien. Dat kan eigenlijk alleen verklaard worden door aan te nemen dat het de restanten zijn van eerdere kosmische aanvaringen tussen dwergsterrenstelsels.

    Bij zulke botsingen verliezen de kleine stelsels echter hun donkere materie, dus de elf dwergstelsels zouden uitsluitend sterren moeten bevatten. De bewegingen van de sterren in de dwergstelsels wijst echter juist wél op de aanwezigheid van veel donkere materie. Tenzij er inderdaad iets mis is met de zwaartekrachtwetten van Newton.

    Door gebruik te maken van een aangepaste zwaartekrachttheorie (zoals MOND, Modified Newtonian Dynamics) slagen Kroupa en zijn collega's erin de bewegingen van de sterren in de dwergstelsels te verklaren zónder donkere materie, en kan hun positie en rotatie ten opzichte van het Melkwegstelsel beter begrepen worden.

    © Govert Schilling

    (allesoverterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator donderdag 23 april 2009 @ 09:34:51 #225
    8781 crew  Frutsel
    pi_68294824
    quote:
    Giant Mystery Blob Discovered Near Dawn of Time

    A newly found primordial blob may represent the most massive object ever discovered in the early universe, researchers announced today.

    The gas cloud, spotted from 12.9 billion light-years away, could signal the earliest stages of galaxy formation back when the universe was just 800 million years old.


    This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color.This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color

    "I have never heard about any [similar] objects that could be resolved at this distance," said Masami Ouchi, a researcher at the Carnegie Institution in Pasadena, Calif. "It's kind of record-breaking."

    A light-year is the distance light travels in a year, about 6 trillion miles (10 trillion kilometers). An object 12.9 billion light-years away is seen as it existed 12.9 billion years ago, and the light is just now arriving.

    The cloud predates similar blobs, known as Lyman-Alpha blobs, which existed when the universe was 2 billion to 3 billion years old. Researchers named their new find Himiko, after an ancient Japanese queen with an equally murky past.

    Himiko holds more than 10 times as much mass as the next largest object found in the early universe, or roughly the equivalent mass of 40 billion suns. At 55,000 light years across, it spans about half the diameter of our Milky Way Galaxy.

    Lyman-Alpha blobs remain a mystery because existing telescopes have a hard time peering so far back to nearly the dawn of the universe.
    pi_68295898
    quote:
    Two Highly Complex Organic Molecules Detected In Space

    ScienceDaily (Apr. 22, 2009) — Scientists from the Max Planck Institute for Radio Astronomy (MPIfR) in Bonn, Germany, Cornell University, USA, and the University of Cologne, Germany, have detected two of the most complex molecules yet discovered in interstellar space: ethyl formate and n-propyl cyanide.

    Their computational models of interstellar chemistry also indicate that yet larger organic molecules may be present -- including the so-far elusive amino acids, which are essential for life.

    The results will be presented at the European Week of Astronomy and Space Science at the University of Hertfordshire on Tuesday 21st April.

    The IRAM 30 m telescope in Spain was used to detect emission from molecules in the star-forming region Sagittarius B2, close to the center of our galaxy. The two new molecules were detected in a hot, dense cloud of gas known as the "Large Molecule Heimat", which contains a luminous newly-formed star. Large, organic molecules of many different sorts have been detected in this cloud in the past, including alcohols, aldehydes, and acids. The new molecules ethyl formate (C2H5OCHO) and n-propyl cyanide (C3H7CN) represent two different classes of molecule -- esters and alkyl cyanides -- and they are the most complex of their kind yet detected in interstellar space.

    Atoms and molecules emit radiation at very specific frequencies, which appear as characteristic "lines" in the electromagnetic spectrum of an astronomical source. Recognizing the signature of a molecule in that spectrum is rather like identifying a human fingerprint. "The difficulty in searching for complex molecules is that the best astronomical sources contain so many different molecules that their "fingerprints" overlap, and are difficult to disentangle" says Arnaud Belloche, scientist at the Max Planck institute and first author of the research paper. "Larger molecules are even more difficult to identify because their "fingerprints" are barely visible: their radiation is distributed over many more lines that are much weaker" adds Holger Mueller, researcher at the University of Cologne. Out of 3700 spectral lines detected with the IRAM telescope, the team identified 36 lines belonging to the two new molecules.

    The researchers then used a computational model to understand the chemical processes that allow these and other molecules to form in space. Chemical reactions can take place as the result of collisions between gaseous particles; but there are also small grains of dust suspended in the interstellar gas, and these grains can be used as landing sites for atoms to meet and react, producing molecules. As a result, the grains build up thick layers of ice, composed mainly of water, but also containing a number of basic organic molecules like methanol, the simplest alcohol.

    "But," says Robin Garrod, a researcher in astrochemistry at Cornell University, "the really large molecules don't seem to build up this way, atom by atom." Rather, the computational models suggest that the more complex molecules form section by section, using pre-formed building blocks that are provided by molecules, such as methanol, that are already present on the dust grains. The computational models show that these sections, or "functional groups", can add together efficiently, building up a molecular "chain" in a series of short steps. The two newly-discovered molecules seem to be produced in this way.

    Adds Garrod, "There is no apparent limit to the size of molecules that can be formed by this process -- so there's good reason to expect even more complex organic molecules to be there, if we can detect them."

    Senior MPIfR team member Karl Menten thinks that this will happen in the near future: "What we are doing now is like searching for a needle in a haystack. Future instruments like the Atacama Large Millimeter Array will allow much more efficient studies to discover organic interstellar molecules." These may even include amino acids, which are required for the production of proteins, and are therefore essential to life on Earth.

    The simplest amino acid, glycine (NH2CH2COOH), has been looked for in the past, but has not been successfully detected. However, the size and complexity of this molecule is matched by the two new molecules discovered by the team (Astronomy & Astrophysics, in press).
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68304264
    quote:
    Op donderdag 23 april 2009 09:12 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

    Door gebruik te maken van een aangepaste zwaartekrachttheorie (zoals MOND, Modified Newtonian Dynamics) slagen Kroupa en zijn collega's erin de bewegingen van de sterren in de dwergstelsels te verklaren zónder donkere materie, en kan hun positie en rotatie ten opzichte van het Melkwegstelsel beter begrepen worden.

    © Govert Schilling

    (allesoverterrenkunde)
    In Groningen zijn ze ook met MOND beziggeweest, maar ik heb het altijd maar een beetje "gepriegel aan de vergelijkingen zodat je data klopt" gevonden. Een fatsoenlijk mechanisme of een fysische verklaring hebben ze volgens mij nog niet.
    -
    pi_68312787
    quote:
    ‘Ontdekking microbieel buitenaards leven is nabij’

    Peter Smith, een professor op de Universiteit van Arizona die de missie van de lander Phoenix op onze buurplaneet Mars leidde, is ervan overtuigd dat men binnen tien jaar voor de eerste keer levensvormen buiten de aarde zal vinden, zo vertelde hij op een bijeenkomst op 16 april jongstleden die in het teken stond van de gegevens die het inmiddels inactieve ruimtevaartuig heeft verzameld. Hij voorspelt niet dat we, net als in de science fiction-boeken van onder meer Edgar Rice Burroughs het geval is, op een gegeven moment zespotige apen tegen zullen komen, maar volgens Smith is de kans groot dat men binnen een decennium op microbieel leven stuit in of op het oppervlak van de rode planeet. Met behulp van een robotarm, enkele ovens, een microscoop en talloze camera’s probeerde hij en zijn team in de afgelopen tijd ook al tekens te vinden van primitieve levensvormen, maar de Phoenix kampte met verschillende technische problemen en bevroor na enkele maanden toen de Martiaanse winter zijn intrede deed. De volgende onbemande missie naar de planeet, die van het Mars Science Laboratory, zal naar alle waarschijnlijkheid maarliefst vijf jaar duren en men is van plan om het vaartuig, dat ongeveer even groot is als een kleine personenauto, te laten landen in een gebied waar in het verleden wellicht vloeibaar water is voorgekomen. “We zijn vurig op zoek naar bewijs voor leven op de meest nabijgelegen planeet,” aldus Smith. “Ik denk dat we het in handen zullen krijgen, daar ben ik van overtuigd. Op een gegeven zal men een rotsblok omkeren en zeggen: oh god, daar is het.”

    bron
    ik hoop zo hard dat ik dat ooit nog mee mag maken
    blablablablablablablablablablablablablabla
    pi_68313647
    quote:
    Op donderdag 23 april 2009 14:40 schreef Haushofer het volgende:

    [..]

    In Groningen zijn ze ook met MOND beziggeweest, maar ik heb het altijd maar een beetje "gepriegel aan de vergelijkingen zodat je data klopt" gevonden. Een fatsoenlijk mechanisme of een fysische verklaring hebben ze volgens mij nog niet.
    Ik denk dat dat MOND een beetje reverse engineering is. de verschillen oplossen door de vergelijkingen te veranderen. en dan die verschillen van die vergelijkingen omzetten in een overkoepelende vergelijking, en deze weer vergelijken met de oude newtoniaanse vergelijkingen om zo de verschillen te ontdekken en de oude newtoniaanse vergelijking aanpassen. Of zoiets
    For every fact, there is an equal and opposite opinion.
    Twitch.tv/bensel15
    pi_68327725
    quote:
    Op donderdag 23 april 2009 19:35 schreef Bensel het volgende:

    [..]

    Ik denk dat dat MOND een beetje reverse engineering is. de verschillen oplossen door de vergelijkingen te veranderen. en dan die verschillen van die vergelijkingen omzetten in een overkoepelende vergelijking, en deze weer vergelijken met de oude newtoniaanse vergelijkingen om zo de verschillen te ontdekken en de oude newtoniaanse vergelijking aanpassen. Of zoiets
    Ja, zo gaat het wel een beetje. Inflatie is in mindere mate een ander voorbeeld; we hebben geen idee wat het tot stand heeft gebracht, maar het lost wel een paar problemen op en zorgt voor een consistentere theorie.

    Overigens, bij supersymmetrie zijn ze ook nogal es aan alle parameters aan het schroeven om maar te blijven verklaren dat we nog nooit superpartners hebben waargenomen. Vooral mensen als Smolin (The trouble with Physics) bekritiseren dit soort werkwijzes.
    -
    pi_68342135
    tvp

    Ik heb StarCalc gedownload en ben bezig in Sterrenkunde voor Dummies.
    "Everything we are, we are when we're alone."
    pi_68344632
    quote:
    Op vrijdag 24 april 2009 17:00 schreef Meursault het volgende:
    tvp

    Ik heb StarCalc gedownload en ben bezig in Sterrenkunde voor Dummies.
    Nice Als je vragen hebt, spuw ze gerust
    -
    pi_68344752
    quote:
    Op vrijdag 24 april 2009 09:17 schreef Haushofer het volgende:

    [..]

    Ja, zo gaat het wel een beetje. Inflatie is in mindere mate een ander voorbeeld; we hebben geen idee wat het tot stand heeft gebracht, maar het lost wel een paar problemen op en zorgt voor een consistentere theorie.
    Kan je dat ook niet zeggen over donkere energie en donkere materie?
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
    pi_68344891
    quote:
    Op vrijdag 24 april 2009 18:50 schreef intraxz het volgende:

    [..]

    Kan je dat ook niet zeggen over donkere energie en donkere materie?
    Nou, het punt met donkere energie en donkere materie is dat we het meten. Of er is iets heel grondig mis met onze theorie van gravitatie, of er zijn een heleboel deeltjes waarvan we de aard nog niet kennen. Dat laatste is geen gek idee; we kijken immers maar op een heel klein deel van het energiespectrum. Bovendien kan supersymmetrie een verklaring geven voor die donkere materie en energie, maar dat verhaal moet duidelijker worden zodra ze de LHC aangeslingerd hebben.

    Sommige mensen opperen dat onze theorie van gravitatie aangepast moet worden. We weten door metingen dat de algemene relativiteitstheorie op kleine schaal (dus de schaal van het zonnestelsel) bijzonder nauwkeurig is, en ik zie zelf niet zo gauw hoe je op een elegante wijze de theorie kunt aanpassen.

    Maar ik moet zeggen dat ik het kan begrijpen als mensen een beetje het ethergevoel krijgen bij de termen "donkere energie/materie"
    -
    pi_68345010
    Donkere materie kan ik nog wel in komen hoor, maar bij donkere energie heb ik wel het idee dat het er maar even tussen geprakt is om het te laten kloppen. Ik weet dat de versnelde uitdijing wordt waargenomen, maar toch vind ik het zo zweverig.
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
      dinsdag 28 april 2009 @ 22:25:37 #236
    73930 Blinker
    Only one Go Ahead Eagles
    pi_68478987
    TVP!
    pi_68480164
    28-04-2009

    Astronomen zien tot nu toe verste object in heelal


    Foto van de exploderende ster (in het midden) gemaakt door de Gemini North Telescope in Hawaii. Het gaat om een exploderende ster, ruim 13 miljard lichtjaren van de aarde. Foto NASA

    Astronomen hebben het tot nu toe verst verwijderde en daarmee oudste object in het heelal geregistreerd. Het gaat om een exploderende ster, ruim 13 miljard lichtjaren van de aarde. Dit houdt in dat het licht er 13 miljard jaar over deed om de aarde te bereiken. Dat meldde ruimtevaartorganisatie NASA vandaag.

    Sterrenkundigen namen een zwakke gammaflits waar. De explosie vond 'slechts' 630 miljoen jaar na de oerknal plaats. Een gammaflits is op de Oerknal na de krachtigste explosie in het heelal. Zo'n flits treedt op wanneer een zeer zware ster aan het eind van zijn leven is opgebrand en onder zijn eigen gewicht ineenstort tot een zwart gat.

    De waargenomen ster was slechts 1 miljoen jaar oud en zo'n 30 keer zo groot als de zon. De flits in het sterrenbeeld Leeuw, die tien seconden werd geregistreerd, werd op 23 april als eerste waargenomen door de Amerikaanse NASA-satelliet Swift. Daarna registeerden andere telescopen in de wereld ook de gammaflits en bevestigden de ouderdom.


    Het vorige verste object, eveneens een exploderende ster, werd in september 2008 ontdekt en bevond zich 190 miljoen lichtjaren dichter bij de aarde.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      vrijdag 1 mei 2009 @ 21:21:16 #238
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_68570928
    Mogelijk zwerven er zwarte gaten door de Melkweg heen
    Het klinkt als de plot van een sci-fi film: immens grote zwarte gaten zwerven met een hoge snelheid doorheen ons melkwegstelsel en slikken alles dat ook maar wat te dichtbij komt op. In feite wijzen de nieuwe berekeningen die zijn gedaan door Ryan O’Leary en Avi Loeb erop dat wellicht honderden massieve zwarte gaten, overblijfselen van het vroege heelal, rondzwerven in ons sterrenstelsel. Voordat er paniek ontstaat: de aarde is veilig, want het dichtste zwart gat bevindt zich op enkele duizenden lichtjaren afstand. “Deze zwarte gaten zijn overblijfselen van de beginperiode van de Melkweg,” zei Loeb. “Je zou kunnen zeggen dat we net als archeologen studies uitoefenen om meer te weten te komen over de geschiedenis van ons melkwegstelsel en de vorming van zwarte gaten in het vroege heelal.” Er wordt er niet aan getwijfeld dat er verschillende kleinere zwarte gaten in het melkwegstelsel voorkomen: zulke zwarte gaten, die een paar keer tot hooguit enkele tientallen keren zo zwaar zijn als de zon, zijn de overblijfselen van gammaflitsen en supernova-explosies. Maar volgens deze theorie zouden er zich wellicht honderden zwarte gaten bevinden die elk een massa van duizend tot honderdduizend zonnen zouden hebben. Deze zouden in zeer vroege stadia ontstaan zijn, waarbij heel veel kleine dwergstelsels samensmolten en dit proces zou uiteindelijk tot de zwarte gaten lijden. Het proces is in principe zeer simpel: als elk dwergstelsel een klein centraal zwart gat heeft en deze uiteindelijk samensmelten krijg je een immens groot zwart gat. “Nu we weten wat te verwachten en kunnen we in de bestaande hemel op zoek gaan naar deze nieuwe klasse van objecten.”

    Bron: AstroVersum
      vrijdag 1 mei 2009 @ 21:22:49 #239
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_68570999
    Kosmisch vuurwerk in dwergstelsels houdt langer aan dan gedacht
    Gegevens die zijn verzameld met de Hubble Space Telescope hebben aangetoond dat plotselinge uitbarstingen van stervorming in kleine dwergstelsels ruim honderd keer zo lang duren als men tot nu toe veronderstelde. Deze lange duur zou invloed kunnen hebben op het denkbeeld over hoe dergelijke sterrenstelsels van tijd tot tijd veranderen en schijnt licht op de evolutie van soortgelijke objecten. De conclusie is gebaseerd op een studie naar een drietal dwergstelsels - NGC 4163, IC 4662, NGC 4068 - dat zich op zo’n acht tot veertien miljoen lichtjaar van onze planeet bevindt. Het trio maakt deel uit van observaties die in het teken staan van stervorming in achttien relatief nabijgelegen stelsels die onderling veel overeenkomsten vertonen. Wat blijkt is dat het ontstaan van nieuwe sterren op grote schaal voorkomt en de gebieden waarin deze worden vorming plaatsvindt elkaar ‘aansteken’ met een geboortegolf. “Het is te vergelijken met stukken knalvuurwerk die achter elkaar afgaan,” aldus Kristen McQuinn van de Universiteit van Minnesota, die de leiding had over de studie. Volgens haar zou een uitbarsting van stervorming in een dwergstelsel in totaal tweehonderd tot vierhonderd miljoen jaar in beslag nemen. Dat is veel langer dan het tijdsbestek van vijf tot tien miljoen jaar dat sterrenkundigen eerder vast weten te stellen. De onderzoekster denkt te weten waarom het verschil zo groot is: “men keek eerder alleen naar individuele clusters en niet naar het gehele sterrenstelsel, waardoor de geboortegolf van sterren vele malen korter leek te duren dan in werkelijkheid het geval is.” Aangezien dergelijke stelsels de bouwstenen vormen van hun grotere broertjes en zusjes die we vandaag de dag om ons heen zien, is het belangrijk om te begrijpen hoe lang de periode duurt waarin de meeste sterren worden gevormd. Reden genoeg voor McQuinn om met haar collega’s de komende tijd nog eens twintig soortgelijke objecten onder de loep te nemen, zodat er nog nauwkeurigere metingen gedaan kunnen worden.

    Bron: AstroVersum
      zaterdag 2 mei 2009 @ 09:29:36 #240
    118453 Pinnenmutske
    Tante Sara maal 7
    pi_68583895
    oef, topic gevonden

    m'n Basiscursus Sterrenkunde is afgelopen. was wel een zware cursus maar heb hem (bijna) helemaal gevolgd.

    ik ben maar 3 keer afwezig geweest wegens ziekte en een ongeval.
    ---------

    blijkbaar heeft de Oerknal niet op 1 plaats plaatsgevonden maar overal. heb ik zelf geleerd.
    Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
    pi_68590400
    Ja, omdat de oerknal niet alleen het begin van de materie en energie was, maar ook van de ruimte-tijd

    Stel dat je een ballon opblaast van 0 tot een bepaalde grootte. Waar op die ballon is het begin? Da's hetzelfde idee
    -
    pi_68592738
    quote:
    Op zaterdag 2 mei 2009 14:55 schreef Haushofer het volgende:
    Ja, omdat de oerknal niet alleen het begin van de materie en energie was, maar ook van de ruimte-tijd

    Stel dat je een ballon opblaast van 0 tot een bepaalde grootte. Waar op die ballon is het begin? Da's hetzelfde idee
    Als we deze ballon als voorbeeld voor de ruimte/tijd mogen gebruiken zou ik zeggen dat het begin van de ballon het moment is waarop men lucht in de ballon begint te blazen. De ballon zelf is de ruimte, de lucht die men erin blaast is de tijd. Op dat moment nemen tijd en ruimte toe.

    De oerknal is dus in feite het begin waarop tijd en ruimte toe beginnen te nemen.
    De oerknal zelf is een gebeurtenis in een ver verleden, indien tijd en ruimte gelijktijdig zijn toegenomen zou je kunnen zeggen dat onze afstand t.o.v. de oerknal zowel 13.7 miljard lichtjaar in km is. Maar ook 13.7 miljard jaar in tijd.

    Wij bevinden ons in feite op de rand van de ballon en iedere seconde raken we verder verwijderd van het "beginpunt" van de ballon. Die rand van de ballon zie ik ook als rand van het universum. De luchtinhoud is de tijd. Naar mate de tijd en ruimte ( de ballon wordt groter) toenemen raken wij steeds verder van de oorspronkelijke oerknal verwijdert.

    Oneindig, maar wel met een begin dus.
    pi_68635661
    Da's dan weer jammer dat hier niemand op reageerd..
    pi_68639116
    quote:
    Op zondag 3 mei 2009 21:44 schreef chevere het volgende:
    Wij bevinden ons in feite op de rand van de ballon het heelal....
    Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemel
    heel weinig sterren hebben ?
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_68640265
    TVP, volg graag nieuwe stuff op dit gebied
    Have fun...
    pi_68641933
    quote:
    Op zondag 3 mei 2009 23:11 schreef -CRASH- het volgende:

    [..]

    Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemel
    heel weinig sterren hebben ?
    Je moet die rand dan zien als de ruimte-tijd, die vaak 2 dimensionaal wordt afgebeeld. (denk ik )
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
      maandag 4 mei 2009 @ 00:35:36 #247
    158899 GasTurbine
    SEE THE PATERN ON MY COCK
    pi_68642339
    quote:
    Op zondag 3 mei 2009 23:11 schreef -CRASH- het volgende:

    [..]

    Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemel
    heel weinig sterren hebben ?
    Of de rand is nog zo enorm groot dat er nog miljarden stelsels zich tussen ons en de rand bevinden

    [ Bericht 1% gewijzigd door GasTurbine op 04-05-2009 00:40:57 ]
    'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
    „Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
    pi_68681385
    04-05-2009

    Sterren kunnen planeten verslinden



    In de laatste 20 jaar hebben wetenschappers honderden planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Een nieuwe studie heeft uitgewezen dat het aantal bekende exoplaneten nog hoger had kunnen uitpakken, ware het niet dat sommige planeten in hun moederster gevallen zijn en simpelweg niet meer bestaan. Het bewijs hiervoor is verkregen door te kijken naar het aantal bekende planeten per gegeven afstand tot de moederster. Hieruit blijkt veel planeten voorkomen op een afstand van 0,05 AU vanaf de moederster - op nog kortere afstand zijn nauwelijks planeten bekend.

    Niemand weet zeker waarom planeten regelmatig voorkomen op 0,05 AU afstand van de moeder (waarbij 1 AU overeen komt met de afstand tussen de aarde en de zon). Het feit dat veel bekende exoplaneten dicht bij hun moederster staan kan verklaard worden aan de hand van planetaire migratie. Volgens de geaccepteerde modellen van planeetvorming kunnen dergelijke planeten onmogelijk op hun huidige positie ontstaan zijn. In plaats daarvan moeten ze veel verder weg ontstaan zijn, waarna ze vervolgens naar binnen zijn gemigreerd. Het feit dat planeten schijnbaar niet voorkomen binnen 0,05 AU afstand vanaf de moederster is moeilijker te verklaren.

    Het is bekend dat een planeet die zich op extreem korte afstand tot de moederster bevindt, uiteen zal worden gescheurd door de zwaartekracht van de ster. Deze grens wordt de Roche-limiet genoemd - een vergelijkbare limiet kan worden aangetroffen bij allerlei soorten objecten, waaronder planeten (de ringen van Saturnus worden bijvoorbeeld geacht het resultaat te zijn van een maan die binnen de Roche-limiet van de planeet is gekomen). Nu lijkt de migratie van exoplaneten echter ruim buiten deze limiet te stoppen!

    Waarom lijken planeten hier te stoppen? Sommige modellen suggereren dat materiaal binnen de stellaire stofschijf een jonge planeet naar binnen kan "duwen". Als een ster in staat is geweest om de directe omgeving vrij te maken van stof, zal de migratie van de planeet een halt toegebracht worden. Nu is een team van wetenschappers met een alternatieve verklaring gekomen. Wellicht bestaan er wel degelijk planeten die zich binnen de "grens" bevinden - alleen niet voor lang.

    Getijdenkrachten tussen de planeet en de moederster doen de omloopbaan van de planeet steeds kleiner worden. Binnen tientallen miljoenen jaren zal de planeet binnen de Roche-limiet van de moederster komen. Vervolgens zal de planeet uiteen vallen en compleet door de moederster verzwolgen worden.

    Deze studie suggereert dat de exoplaneet Corot-7b, die de kortste omloopbaan heeft van alle bekende planeten, niet lang meer te leven heeft. De planeet staat op slechts 0,017 AU afstand van de moederster. Dat betekent dat de planeet binnen 25 miljoen jaar de fatale Roche-limiet zal betreden.

    Toekomstige studies zouden bewijs kunnen leveren voor dit soort gewelddadigheden. Zo zou het licht van een ster de chemische vingerafdruk van een verzwolgen planeet kunnen bevatten. Daarnaast zouden sterren die abnormaal snel roteren "opgewonden" kunnen zijn door een invallende planeet.



    Bron: New Scientist

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68692295
    quote:
    Op maandag 4 mei 2009 00:22 schreef intraxz het volgende:
    Je moet die rand dan zien als de ruimte-tijd, die vaak 2 dimensionaal wordt afgebeeld. (denk ik )
    quote:
    Op maandag 4 mei 2009 00:35 schreef GasTurbine het volgende:
    Of de rand is nog zo enorm groot dat er nog miljarden stelsels zich tussen ons en de rand bevinden
    Dan is het toch makkelijk na te gaan met Hubble deep field observaties....
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_68694960
    Ja. Maar hoe slaat dat op mijn reactie?
    XBL: Koning Stoma
    PSN: Koning_Stoma
    pi_68885196
    09-05-2009

    Bijzondere "tegendraadse" aardscheerder ontdekt



    Astronomen hebben een 2 tot 3 km grote asteroide ontdekt in een hoogst opmerkelijke omloopbaan. Deze asteroide draait namelijk in "verkeerde" richting rond de zon, oftewel in tegen overgestelde richting dan de planeten en het gros van de objecten in het zonnestelsel. Nu komt dit wel vaker voor (er zijn in totaal 20 van dit soort "retrograde" asteroiden bekend), maar wat deze asteroide bijzonder maakt is het feit dat deze extreem dicht in de buurt van de aarde kan komen! Dat betekent dat de asteroide eigenlijk al veel eerder ontdekt had moeten worden.

    Het object in kwestie draagt de liederlijke naam 2009 HC82 en draait in 3,39 jaar rondom de zon. Nieuwe observaties hebben uitgewezen dat 2009 HC82 tijdens deze omloopbaan de aarde kan naderen tot 15 miljoen kilometer - naar kosmische maatstaven scheelt dat een haartje. Normaal gesproken zou een aardscherende asteroide van 2 tot 3 kilometer al lang ontdekt moeten zijn. De reden van deze late ontdekking wordt gevormd door de hoek die de omloopbaan van 2009 HC82 maakt ten opzichte van de ecliptica, het vlak van de planeten. Deze hoek blijkt namelijk 155 graden te bedragen!

    Nu is een retrograde omloopbaan vrij bijzonder voor een asteroide, maar een sterk gekantelde omloopbaan (met een hoek van 155 graden) maakt deze ruimterots wel zeer bijzonder! Echter is een dergelijke omloopbaan vrij normaal voor een ander soort kleine objecten in het zonnestelsel: kometen. Dat komt doordat kometen in de beginjaren van het zonnestelsel veelvuldig werden weggeslingerd door de reuzenplaneten, waarbij ze in ongebruikelijke omloopbanen terecht zijn gekomen.

    Dit alles resulteert in een fascinerende hypothese: wellicht zijn retrograde asteroiden feitelijk opgebrande kometen, die hun ijs verloren hebben en geen staart meer ontwikkelen als zij de zon gaan naderen. De eigenschappen van 2009 HC82 vertonen dan ook veel overeenkomsten met de komeet Encke - behalve dan het ontbreken van typisch komeetachtige kenmerken zoals een staart.



    Bron: New Scientist

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 13 mei 2009 @ 09:15:11 #252
    105393 IkWilbert
    -Tukker 4 life-
    pi_68968233
    leuk topic dit, even een Terug Vind Planeet
    * I intend to live forever, so far so good! *
    pi_69064593
    Check. This. Out. Amazing photo of the Sun…


    Dat stipje linksonderin is de spaceshuttle bij Hubble (klik voor groot)
    pi_69071924
    En nog een keer (12 mei)


    [ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 15-05-2009 22:13:15 ]
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_69205197
    Tvp
    pi_69208449
    19-05-2009

    Bestaat alle materie uit "mini-zwarte gaten"?



    In de jaren ’70 suggereerde Stephen Hawking dat het wemelde van de “mini” zwarte gaten in het heelal, die ontstaan zouden zijn bij de oerknal. Vlak na de oerknal ondervond het heelal een periode van razendsnelle expansie, die een gewelddadige invloed op de aanwezige materie gehad zou kunnen hebben. Op die manier zouden vele zwarte gaten van zeer kleine omvang gevormd kunnen zijn – dusdanig klein, dat ze zelfs gezien door microscopen onzichtbaar zouden zijn. Maar als deze zwarte gaten ons inderdaad overal omringen, zouden deze dan de basisstructuur van het heelal kunnen vormen?

    Zwarte gaten zijn gebieden met een dusdanig hoge zwaartekracht, dat er niets eraan kan ontsnappen: zelfs niet het licht. Nu zijn reguliere zwarte gaten van relatief grote omvang, hetgeen zeker geldt voor de supermassieve monsters die sterrenstelsels verankeren. Bewijs voor zeer kleine zwarte gaten is nog niet gevonden.

    Bovendien staan de huidige natuurkundige modellen helemaal niet toe dat mini-zwarte gaten, die gevormd zijn bij de oerknal, vandaag de dag nog bestaan. Dat komt doordat de zwaartekracht zeer zwak is op subatomaire schaal, zodat de zwaartekracht van mini-zwarte gaten eveneens zeer zwak moet zijn. Op die manier zal een klein zwart gat snel verdampen door een proces dat Hawking-straling genoemd wordt.

    Nu beweren enkele natuurkundigen echter dat op de allerkleinste schaal, de Planck-schaal, zwaartekracht zijn kracht herwint. Deze theorie houdt verband met de snarentheorie, dat stelt dat naast de vier zichtbare dimensies nog eens 7 onzichtbare dimensies bestaan. Binnen deze hogerdimensionale ruimte zou zwaartekracht een sterkere rol kunnen spelen. Nu worden deze dimensies geacht om “verkleind” te zijn, opgevouwen als het ware, waardoor ze slechts op de allerkleinste schaal “voelbaar” kunnen zijn.



    Aangezien de extra dimensies alleen op de Planck-schaal belangrijk worden, is de Planck-schaal ook het niveau waarop de zwaartekracht weer belangrijk kan worden. Als dat inderdaad zo is, dan zal het bestaan van stabiele mini-zwarte gaten plots tot de mogelijkheid behoren. Nu hebben enkele astronomen getracht de eigenschappen van deze zwarte gaten te berekenen (bij benadering dan). Hieruit blijkt dat mini-zwarte gaten zeer gevarieerd kunnen zijn. Aangezien de ruimte op dit niveau gekwantificeerd is, kunnen mini-zwarte gaten op allerlei energieniveaus bestaan.

    De natuurkundigen in kwestie voorspellen een enorm aantal mini-zwarte gaten, met allerlei energieniveaus. Aangezien dit soort zwarte gaten feitelijk puntdeeltjes zijn (net zoals fundamentele subatomaire deeltjes, zoals quarks en elektronen) levert dit een fascinerende hypothese op: misschien is alle materie wel opgebouwd uit verschillende vormen van stabiele mini-zwarte gaten!

    De natuurkundigen schrijven het volgende: “Op het eerste gezicht lijkt dit scenario bizar, maar dat is niet het geval. Dit is namelijk exact wat verwacht mag worden als verdampende zwarte gaten een restant achterlaten dat past binnen de kwantummechanica. Dit levert een geheel nieuwe visie op het verdampingsproces van grote zwarte gaten, dat feitelijk niet zou kunnen verschillen van het verwante fenomeen van het verval van subatomaire deeltjes”.

    De bedenkers van deze hypothese geven toe dat het bewijs hiervoor nog verkregen moet worden door toekomstige experimenten. Dit bewijs zou eventueel geleverd kunnen worden door de Large Hadron Collider, die in staat is de vereiste energieniveaus voor de vorming van mini-zwarte gaten te behalen.



    Bron: Universe Today

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 20 mei 2009 @ 18:06:11 #257
    64288 Bensel
    Ladderzat
    pi_69233463
    kijk, dat is nog eens een interessante hypothese die de boel op z'n kop zet. En het is op zich ook best logisch, als je erover nadenkt. Maar heeft wel enkele zeer grote implicaties.
    For every fact, there is an equal and opposite opinion.
    Twitch.tv/bensel15
    pi_69250519
    Tsja, een zwart gat is ruwweg een object wiens massa zich binnen de waarnemershorizon bevindt. Bij elementaire deeltjes is dat volgens mij het geval.
    -
    pi_69253628
    21-05-2009

    Twee sterrenstelsels in onze buurt op ramkoers



    Twee sterrenstelsels in het sterrenbeeld Maagd zijn hard op weg met elkaar in botsing te komen. Dat hebben wetenschappers van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) bekendgemaakt. Hun bevindingen worden gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Astronomy and Astrophysics.

    Buren
    Het gaat om de stelsels Messier 86 en Messier 87. Ze staan op ongeveer 60 miljoen lichtjaar van de aarde, voor ruimtebegrippen is dat heel erg dichtbij.

    "Misschien scheren ze binnenkort voor het eerst rakelings langs elkaar", zegt astronoom Ortwin Gerhard van het prestigieuze Max Planck Instituut.

    Kannibalisme
    Botsingen van sterrenstelsels zijn niet uitzonderlijk in het heelal. Soms gaan twee stelsels in elkaar op en ontstaat een nieuw stelsel. In andere gevallen neemt een stelsel een ander, kleiner stelsel haast zonder het te merken in zich op. Dit wordt 'galactisch kannibalisme' genoemd. (mvl)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69318180
    22-05-2009

    NASA gaat water op de maan zoeken



    De NASA, het Amerikaans ruimtevaartagentschap, heeft aangekondigd dat het in juni een missie naar de maan zal sturen om er water te zoeken. Dit zou de mens op termijn moeten toelaten veilig naar de maan te reizen en die te verkennen. De NASA wil ook sporen van de maanlanding vinden.

    De NASA wil op 17 juni de raket Atlas V loskoppelen van Cape Canaveral in Florida en uitsturen naar de maan met aan boord twee onderzoeksinstrumenten: één om water te vinden en één om sporen van de maanlanding te zoeken.

    "De missie wil alle nodige informatie verzamelen om de mens toe te laten op termijn in alle veiligheid naar de maan te gaan", legde NASA-wetenschapper Mike Wargo uit. Water is een heel belangrijk element in die doelstelling. (belga/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69470163
    27-05-2009

    Aanwijzingen voor water op Enceladus worden sterker



    Op 12 maart en 9 oktober 2008 scheerde de Amerikaanse ruimtesonde Cassini op geringe afstand langs de Saturnusmaan Enceladus. Bij die gelegenheid analyseerde de massaspectrometer van Cassini het materiaal dat de in 2005 ontdekte ijsfonteinen van deze maan uitstoten.

    Een van de bevindingen is dat het uitgestoten materiaal ammoniak bevat, een verbinding die gemakkelijk oplost in water en dienst kan doen als antivries. Ook aangetroffen is het edelgas argon-40 dat doorgaans vrijkomt bij het radioactieve verval van kalium-40, en pas ontsnapt als er een vloeistof (meestal water) door en langs kaliumhoudende mineralen stroomt.

    Een ander maakt het nog aannemelijker dat er vloeibaar water in het inwendige van Enceladus zit.

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69514313
    Beetje een semi-tvp

    Toevallig kwam ik laatst de serie The Universe tegen op History Channel. Een serie die al enkele seizoenen loopt over van alles mbt het universum. Seizoen 1 gaat met name over wat er "binnen" ons bereik ligt, de twee seizoenen daarna kijken steeds verder.

    Mocht je het kanaal ontvangen dan is het denk ik zeker de moeite waard om eens te kijken. Natuurlijk is ook het 1 en ander wel terug te vinden op internet

    http://www.thehistorychan(...)s/universe/index.php
    http://en.wikipedia.org/wiki/The_Universe_(TV_series)
    http://en.wikipedia.org/w(...)Universe_(TV_series)
    pi_69525123
    Dat is een goede documentaire inderdaad, ik heb um toevallig vorig week gedownload.

    Als jullie willen weten wat de Nederlanders doen met de ruimtevaart raad ik aan om eens te kijken op deze website:
    http://www.dutchspace.nl/
    Veni, vidi, vodka.
    pi_69566416
    quote:
    Op vrijdag 29 mei 2009 03:09 schreef Unstoppable het volgende:
    Beetje een semi-tvp

    Toevallig kwam ik laatst de serie The Universe tegen op History Channel. Een serie die al enkele seizoenen loopt over van alles mbt het universum. Seizoen 1 gaat met name over wat er "binnen" ons bereik ligt, de twee seizoenen daarna kijken steeds verder.

    Mocht je het kanaal ontvangen dan is het denk ik zeker de moeite waard om eens te kijken. Natuurlijk is ook het 1 en ander wel terug te vinden op internet

    http://www.thehistorychan(...)s/universe/index.php
    http://en.wikipedia.org/wiki/The_Universe_(TV_series)
    http://en.wikipedia.org/w(...)Universe_(TV_series)
    Thx beste Unstoppable
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69566433
    29-05-2009

    Eerste volledige "röntgen-kaart" van cluster van sterrenstel



    De Japans-Amerikaanse Suzaku-missie heeft nieuwe inzichten verschaft in de manier waarop clusters van sterrenstelsels blijven groeien. Suzaku heeft namelijk voor het eerst röntgenactief gas (gas dat röntgenstraling uitstoot) ontdekt in de buitendelen van een cluster dat actief omringende materie aan het opslokken is. Deze buitendelen van de cluster vormen het begin van de langdurige "val" richting het centrum van de cluster.

    Waarom is de ontdekking van röntgengas in deze regio nu zo belangrijk? Welnu, door te kijken naar een cluster in röntgenstralen, kunnen astronomen de temperatuur en dichtheid van dit gas achterhalen. Dit levert dan weer aanwijzingen voor de gasdruk en totale massa van de cluster. Astronomen verwachten dat het gas in de binnendelen van een cluster tot rust gekomen is, en in evenwicht (equilibrium) zal zijn met de zwaartekracht van de cluster (waardoor het gas niet nog verder zal worden samengedrukt).

    Dat betekent dat het heetste en dichtste gas nabij het centrum van de cluster zal voorkomen en dat de temperatuur en dichtheid geleidelijk zullen afnemen naarmate de afstand tot het centrum groter wordt. In de buitendelen van de cluster zal het gas echter niet langer een ordelijke staat kunnen vormen, aangezien aanvullende materie nog steeds naar binnen zal vallen. Vandaar vormen de buitendelen de plaats waar een cluster nog steeds zal groeien.

    De afstand waarop orde vervalt tot chaos wordt de viriale straal genoemd. De recente waarnemingen van Suzaku hebben astronomen nu voor het eerst in staat gesteld om de gasdichtheid en -temperatuur te bepalen, zoals deze zijn tot aan (en zelfs voorbij) de viriale straal. Dit resulteert dan ook in het allereerste complete röntgenplaatje die ooit verkregen is van een cluster.



    De röntgenwaarnemingen, die verricht zijn bij de cluster PKS 0745-191, hebben geresulteerd in een kosmische kaart waarop de temperatuursverdeling van de cluster wordt weergegeven. Deze gastemperatuur blijkt te pieken op 91 miljoen graden Celsius, op een afstand van 1.1 miljoen lichtjaar vanaf het centrum. Vervolgens neemt de temperatuur geleidelijk af naarmate de afstand groter wordt, waarbij deze daalt tot 25 miljoen graden Celsius op een afstand van 5,6 miljoen lichtjaar (en verder) vanaf het centrum.

    Aan de hand van de waargenomen temperatuursverdeling kunnen astronomen de verdeling van de dichtheid, gasdruk en massa binnen de cluster achterhalen. Zo kan men meer te weten komen over de manier waarop aanvullende materie door een cluster wordt ingevangen en verdeeld. Dit zal hopelijk leiden tot belangrijke nieuwe inzichten in de evolutie van clusters in het algemeen.



    Bron: NASA

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69589301
    28-05-2009

    NASA zoekt verdwenen planeet

    In lang vervlogen tijden zou in ons zonnestelsel een andere planeet geweest zijn. De planeet met de naam Theia zou zelfs aan de basis liggen voor het ontstaan van de maan en zou vernietigd geweest zijn toen ons zonnestelsel nog jong was. Op dit ogenblik zijn twee ruimtesondes van NASA op zoek naar de restanten van Theia. Michael L. Kaiser, wetenschapper bij het NASA Goddard Space Flight Center in Maryland, geeft toe dat het een hypothetische wereld is, vooral omdat we de planeet nooit hebben gezien.



    Sommige onderzoekers geloven dat Theia 4,5 miljard jaar geleden in botsing kwam met de aarde, waardoor de maan ontstond. Theia zou ongeveer zo groot als Mars geweest zijn. Als de planeet Theia miljarden jaren geleden op de aarde botste, dan kan het puin samengeklit zijn om zo de maan gestalte te geven. Edward Belbruno en J. Richard Gott, twee wetenschappers bij de Princeton-universiteit, waren de eersten om dit hypothetisch scenario te lanceren.

    Ondertussen zijn er een heleboel wetenschappers die het er mee eens zijn dat lang geleden een gigantisch object tegen de aarde knalde, maar het blijft gissen of dat een planeet, asteroïde of komeet was. Het puin dat na de botsing van het object tegen de aarde de ruimte in gekatapulteerd werd, zou zich samengeklit hebben en alvast sommige aspecten van de geologie op de maan kunnen verklaren. Vooral dan de grootte van de maankern en de samenstelling en dichtheid van de maanstenen.

    Wetenschappers hopen dat de op 26 oktober 2006 gelanceerde STEREO (Solar TErrestrial RElations Observatory) tweelingsondes van NASA puinsporen van Theia zullen ontdekken. In dat geval zou de gesprokkelde informatie nieuw licht kunnen werpen op de geboorte van onze maan. Informatie die tot dusver verborgen gebleven is voor de telescopen op aarde.


    (STEREO ruimtesonde)

    De STEREO ruimtesondes bezoeken de Lagrangepunten L4 en L5, waar - door combinatie van de aantrekkingskracht van de zon en van de aarde - zich puin van het zonnestelsel heeft verzameld. Volgens Kaiser is dit de beste plaats om naar overgebleven puin en brokstukken van Theia te zoeken.

    De STEREO ruimtesondes van NASA zijn in eerste instantie gebouwd als een zonnewaarnemingscentrum. Zo wil NASA onder andere nauwkeurig kunnen voorspellen hoe en wanneer de zogenaamde zonne-tsunami's een verwoesting op onze planeet kunnen veroorzaken (bron CNN).


    (Verschillende Lagrangepunten in de ruimte)

    Het feit dat de STEREO sondes de Lagrangepunten in september en oktober 2009 het dichtst zullen benaderen is een zuivere bonus voor de wetenschappers bij NASA. Volgens Kaiser loopt de vluchtroute van de sondes immers 'per ongeluk' door de Lagrangepunten L4 en L5.

    (Grenswetenschap)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69809626
    07-06-2009

    Supercomputer ontrafelt de structuur van het heelal



    Een internationaal team van astrofysici en computerwetenschappers is er voor het eerst in geslaagd een grootschalige berekening uit te voeren op twee gekoppelde supercomputers. Het onderzoeksteam gaat met de berekening, genaamd CosmoGrid, de vorming van grote structuren van donkere materie in het heelal in kaart brengen. Onder leiding van Simon Portegies Zwart (Sterrewacht Leiden) hebben de Nederlandse supercomputer Huygens en de Cray XT4 in Tokyo na een voorbereidingstijd van bijna een jaar de eerste 3644 van de in totaal 100.000 geplande rekenstappen met succes uitgevoerd.

    Het universum is binnen CosmoGrid ‘verdeeld’ over beide computers. Na iedere rekenstap moeten de beide supercomputers worden gesynchroniseerd. Dit gebeurt door ongeveer een 'Encyclopedia Britannica' aan data van Amsterdam naar Tokyo te sturen, en vice versa.

    Om deze grote datastroom efficiënt te kunnen doorsturen zijn de supercomputers in Amsterdam en Tokyo verbonden door middel van een separaat supersnel optisch netwerk, dat het academisch rekencentrum SARA via elf tussenstations (o.a. New York, Chicago en Seattle) met Tokyo verbindt. Daarbij wordt onder meer de Amsterdamse NetherLight GLIF Open Lightpath Exchange (GOLE) van SURFnet gebruikt.

    CosmoGrid modelleert de structuur van de donkere materie in het heelal met een recordaantal van zo’n 10 miljard deeltjes. Het grootste deel van het heelal bestaat uit donkere energie en donkere materie. Donkere materie is materie die wel zwaartekrachtsinvloed uitoefent, maar geen waarneembare straling uitzendt. Volgens een van de theorieën bestaat donkere materie uit zwak wisselwerkende massieve deeltjes, zogenaamde WIMP’s.


    De piramides van Giza bij Caïro zijn zichtbaar als gewone materie, maar indien onze ogen gevoelig zouden zijn voor donkere materie zou de nachtelijke hemel er ongeveer uitzien als op deze afbeelding. De nachthemel boven de piramides is het resultaat van een eerste testberekening van CosmoGrid.

    Projectleider Portegies Zwart noemt CosmoGrid een “doorbraak” in de manier van gedistribueerd rekenen. “Op dit moment zitten we op bijna 90 procent van de maximale rekenkracht van de twee computers”. Het is de verwachting dat optische netwerken met hun specifieke eigenschappen binnen afzienbare tijd veel meer van dergelijk grootschalig rekenwerk via een internationale samenwerking van supercomputers mogelijk zullen maken.

    De totale berekening gaat ongeveer een jaar duren. Er is zo’n zes miljoen uur computertijd nodig. Aan het onderzoek doen wetenschappers mee uit Nederland, Japan, de VS, Schotland en Duitsland.

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      dinsdag 9 juni 2009 @ 21:54:30 #268
    251734 Vanquish_
    PSV Eindhoven
    pi_69878257
    quote:
    Nieuwe maansonde gaat onder meer op zoek naar achtergebleven Apollo-landers
    Gebrek aan tijd en middelen om de afstand te overbruggen hebben de winnaars en verliezers van één van de grootste strijdtonelen van de Koude Oorlog de laatste tientallen jaren op de achtergrond gesteld. De overblijfselen van dit tijdperk op het oppervlak van onze maan zullen echter over een niet al te lange tijd onthuld worden door de Lunar Reconnaissance Orbiter van de ruimtevaartorganisatie NASA, welke op woensdag 17 juni aanstaande gelanceerd moet worden. Diens missie is de meest ambitieuze maanmissie sinds Apollo 17 in 1972 en zal voornamelijk in het teken staan van toekomstige bemande en onbemande reizen naar onze natuurlijke satelliet, al gaat het vaartuig ook enkele decennia terug in de tijd kijken.

    Het team van wetenschappers dat zich bezighoudt met de missie heeft een lijst opgesteld met de coördinaten van vijftig locaties op het maanoppervlak die een hoge prioriteit zullen hebben, waaronder alle zes landingsplekken van de bemande Apollo-landers en gebieden waar vaartuigen van de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie het maanoppervlak hebben geraakt. De sonde krijgt onder meer de taak om de hardware die tussen de jaren 1969 en 1972 achter werd gelaten door twaalf astronauten op onze naaste buur in beeld te brengen en te bepalen waar de achtwielige Sovjetische rover Lunokhod is beland nadat het 322 dagen op het maanoppervlak had doorgebracht en men niet in staat was om diens exacte locatie te ontrafelen.

    De LRO zal verder ingezet worden om het maanoppervlak topografisch in kaart te brengen, onderzoek te verrichten aan de straling uit die ruimte die onze naaste buur bereikt en wat de omstandigheden zijn op de maanpoolgebieden, waar mogelijk materiaal te vinden is dat waterijs bevat. Ook moet de orbiter het oppervlak op een resolutie van een halve meter in beeld gaan brengen, wat het kiezen van een geschikte landingsplek voor astronauten die in de toekomst naar de maan zullen afreizen vergemakkelijkt. Aan boord van de Atlas-5 raket die het vaartuig in de ruimte zal brengen bevindt zich de LCROSS, een kleine sonde die mee zal reizen met zijn grotere ‘broer’ en met een snelheid van zo’n negenduizend kilometer per uur in zal slaan op de zuidpool van de maan, en wel in de krater Shackleton. Het is één van de vele kraters op onze natuurlijke satelliet waarvan de bodem slechts zelden wordt beschenen door de zon.
    Bron: AstroVersum
    pi_69878820
    09-06-2009

    Armstrong en Aldrin vergaten bijna boodschap wereldleiders op maan te laten



    Het waren historische momenten in juli 1969 toen Neil Armstrong en Buzz Aldrin als eerste mensen (na Kuifje en co evenwel) op de Maan rondhuppelden. Ofschoon de wetenschap toen volgens sommigen veruit moest onderdoen voor de beleving van die historische momenten, zijn beide Amerikanen toen bijna een van hun ceremoniële plichtplegingen vergeten, zo heeft de PR Newswire vandaag onthuld. Met name het achterlaten van een schijfje met goodwill-boodschappen van wereldleiders.

    Controlespiekbriefje
    Bijna veertig jaar geleden waren Armstrong en Aldrin net voor hun afscheid van de Maan, waarop ze ongeveer 2 1/2 uur hebben gewandeld, hun controlespiekbriefje aan het controleren toen ze ontdekten iets vergeten te hebben, zo heeft Aldrin zelf verteld. De twee hadden al de Amerikaanse vlag neergeplant, gesalueerd en die achtergelaten, en een plakkaat achtergelaten waarop stond "Wij kwamen in Vrede namens de hele Mensheid".

    Siliciumschijfje
    Armstrong maakte zijn gezel, die tien dagen geleden nog Frank De Winne op Bajkonoer heeft uitgezwaaid, erop attent dat er nog een klein pakje was, bestaande uit een siliciumschijfje met daarop een gecodeerde boodschap van enkele wereldleiders. Aldrin herinnerde zich dat het ding in een zak van zijn mouw zat en keilde het dan in de Zee der Stilte.

    Boodschap van paus Paulus VI
    De boodschappen waren onder meer afkomstig van paus Paulus VI, de Indiase premier Indira Gandhi en de Sjah van Iran. Het was een initiatief van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en de NASA om duidelijk te maken dat de eerste bemande Maanlanding wel een Amerikaans succes was, maar ook "balanceerde" op "goede smaak" vanuit wereldperspectief en niet impliceerde dat de VS soeverein wilden zijn over de natuurlijke satelliet van de Aarde, aldus de PR Newswire.

    Kunstwerk van Belg op maan
    Kunst hadden Armstrong en Aldrin niet bij, in tegenstelling tot hun collega's van Apollo 15. Zij lieten in 1972 het beeldje "Fallen Astronaut" achter op de Maan, als eerbetoon aan voorgangers die de verovering van de ruimte met hun leven hadden moeten bekopen. Dit tot nu toe enige kunstwerk op de Maan is van de hand van de Belg Paul Van Hoeydonck. (belga/ka)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69878920
    09-06-2009

    Botsende stelsels maken er een puinhoop van



    Astronomen hebben nieuwe inzichten verkregen in galactische getijdenstaarten, enorme slierten van gas en sterren die zijn weggeslingerd uit botsende sterrenstelsels. Getijdenstaarten zijn belangrijk voor ons begrip over de ontwikkeling van sterrenstelsels, vooral omdat ze omvangrijke stervorming kennen (een zogenaamde “sterrenflits”) – dit soort fenomenen vormen een belangrijke factor in de “groei” van sterrenstelsels.

    In de studie heeft men uitzonderlijk diepe waarnemingen verricht van enkele welbekende botsende sterrenstelsels, zoals de “Antenne-stelsels” (op 65 miljoen lichtjaar afstand), “Arp-220” (250 miljoen lichtjaar) en “Mrk-231” (590 miljoen lichtjaar!). De verkregen opnames hebben enorme “puinvelden” laten zien, die de botsende sterrenstelsels geheel omringen. Deze puinvelden vormen de voorlopers van langgerekte getijdenslierten, die algemeen voorkomen bij galactische samensmeltingen.

    Botsende sterrenstelsels smelten uiteindelijk samen, om zo één enkel (en groter) sterrenstelsel te vormen. Als de omloopbaan en omwenteling van botsende stelsels gaan synchroniseren (op elkaar gaan afstemmen), dan zullen de stelsels relatief snel gaan versmelten. Nieuwe getijdenstaarten indiceren dan ook een snelle samensmelting van sterrenstelsels.

    Een dergelijke snelle samensmelting zou de aanstichter kunnen zijn van omvangrijke sterrenflits-activiteiten, waarbij gigantisch veel nieuwe sterren geboren worden in een razendsnel tempo. Hierbij worden een speciaal soort sterrenstelsels gevormd, de zogenaamde Ultra-Heldere Infrarode Sterrenstelsels (Ultra Luminous Infrared Galaxies – ULIRG’s). Dit soort stelsels vormen vermoedelijk de lokale tegenhangers van een groot aantal jonge sterrenstelsels in het verre universum.

    Het feit dat botsende sterrenstelsels blijkbaar sneller kunnen samensmelten dan gedacht, betekent dat het ontstaan van ULIRG’s plots veel beter begrepen kan worden. Daarnaast heeft deze ontdekking gevolgen voor de wijze waarop botsende sterrenstelsels elkaars omloopbaan en rotatie kunnen synchroniseren. Hierdoor kunnen striktere limieten worden gesteld op de geschiedenis van galactische samensmeltingen.





    Bron: Stony Brook University

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69878994
    Wanneer krijgen we weer een zonsverduistering?
    pi_69879366
    quote:
    Op dinsdag 9 juni 2009 22:12 schreef F04 het volgende:
    Wanneer krijgen we weer een zonsverduistering?
    22 juli
    maar dan moet je wel naar China of India
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69879455
    toevallig heb ik hier ook nog nieuws over maansverduisteringen

    09-06-2009

    Maansverduisteringen levensecht nagebootst



    Een totale maansverduistering is een indrukwekkend hemelverschijnsel. Het is dan ook niet zo vreemd dat er in de geschiedschrijving tal van vermeldingen zijn van die spookachtige, koperrode maan aan de hemel. Maar hoe al die historische maansverduisteringen er precies uitzagen, weten we niet. Elke maansverduistering is anders en laat zich maar moeilijk in woorden 'vangen'.

    Onderzoekers van het Rensselaer Polytechnic Institute in Troy (VS) hebben nu een computerprogramma ontwikkeld waarmee elke maansverduistering - in toekomst of verleden - zeer realistisch kan worden nagebootst. Het gebruikte model houdt niet alleen rekening met de onderlinge stand van zon, aarde en maan en de geografische locatie van de waarnemer, maar ook met de aardatmosfeer en de optische eigenschappen van het maanoppervlak.

    De resultaten zijn bijna niet van echt te onderscheiden. De eerste beelden van de totale maansverduistering van 21 december 2010 zijn dus al gemaakt!

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      Moderator woensdag 10 juni 2009 @ 16:18:47 #274
    8781 crew  Frutsel
    pi_69901751
    quote:
    Biggers Black Hole ever found
    PASADENA, Calif. — The most massive black hole yet weighed lurks at the heart of the relatively nearby giant galaxy M87.

    The supermassive black hole is two to three times heftier than previously thought, a new model showed, weighing in at a whopping 6.4 billion times the mass of the sun.


    This composite of visible (or optical), radio, and X-ray data reveals the giant elliptical galaxy M87.

    The new measure suggests that other black holes in nearby large galaxies could also be much heftier than current measurements suggest, and it could help astronomers solve a longstanding puzzle about galaxy development.

    "We did not expect it at all," said team member Karl Gebhardt of the University of Texas at Austin

    The discovery was announced Monday at the 214th meeting of the American Astronomical Society.

    Game changer

    The finding "is important for how black holes relate to galaxies," said team member Jens Thomas of the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Germany. "If you change the mass of the black hole, you change how the black hole relates to the galaxy."

    Because of this relationship, the revised mass could impact astronomers' theories of how galaxies grow and form.

    Higher black hole masses could also solve a paradox of the masses of faraway, developing galaxies called quasars.

    These mysterious denizens of the early universe are very bright, developing galaxies with black holes surrounded by gas and dust, all rife with star formation.

    Quasars are colossal, around 10 billion solar masses, "but in local galaxies, we never saw black holes that massive, not nearly," Gebhardt said.

    "The suspicion was before that the quasar masses were wrong," he said. But "if we increase the mass of M87 two or three times, the problem almost goes away."

    Why M87 matters

    M87 is 50 million light-years away. Nearly three decades ago, it was one of the first galaxies suggested to harbor a central black hole.

    Now astronomers think that most large galaxies, including our own Milky Way, have supermassive black holes at their centers.

    M87 also has an active jet shooting light out of the galaxy's core, created where matter swirls closer to the black hole and approaches the speed of light, then combines with tremendous magnetic fields.

    The spat-out material helps astronomers understand how black holes attract and gobble up matter, a sloppy process in which all is not consumed.

    These factors make M87 "the anchor for supermassive black hole studies," Gebhardt said.

    While the new mass of M87 is based on a model, recent observations from the Gemini North Telescope in Hawaii and the European Southern Observatory's Very Large Telescope in Chile support the model findings.

    The study of M87's mass will also be detailed later this summer in the journal Astrophysical Journal.
    pi_69908156
    quote:
    A New Way To Measure Cosmic Distances
    by Staff Writers
    Pasadena CA (SPX) Jun 09, 2009
    Ohio State University researchers have found a way to measure distances to objects three times farther away in outer space than previously possible, by extending a common measurement technique. They discovered that a rare type of giant star, often overlooked by astronomers, could make an excellent signpost for distances up to 300 million light-years - and beyond.
    Along the way, they also learned something new about how these stars evolve.

    Cepheid variables - giant stars that pulse in brightness - have long been used as reference points for measuring distances in the nearby universe, said Jonathan Bird, doctoral student in astronomy at Ohio State. Classical cepheids are bright, but beyond 100 million light-years from Earth, their signal gets lost among other bright stars.

    In a press briefing at the American Astronomical Society meeting in Pasadena, CA, Bird revealed that a rare and even brighter class of cepheid - one that pulses very slowly - can potentially be used as a beacon to measure distances three times farther than their classical counterparts.

    This project is the latest in principal investigator Krzysztof Stanek's effort to gauge the size and age of the universe with greater precision.

    There are several methods for calculating the distance to stars, and astronomers often have to combine methods to indirectly measure a distance. The usual analogy is a ladder, with each new method a higher rung above another. At each new rung of the cosmic distance ladder, the errors add up, reducing the precision of the overall measurement. So any single method that can skip the rungs of the ladder is a prized tool for probing the universe.

    Stanek, professor of astronomy at Ohio State, applied a direct measurement technique in 2006, when he used the light emerging from a binary star system in the galaxy M33 to measure the distance to that galaxy for the first time. M33 is 3 million light-years from Earth.

    This new technique using so-called "ultra long period cepheids" (ULP cepheids) is different. It's an indirect method, but this initial study suggests that the method would work for galaxies that are much farther away than M33.

    "We found ultra long period cepheids to be a potentially powerful distance indicator. We believe they could provide the first direct stellar distance measurements to galaxies in the range of 50-100 megaparsecs (150 million - 326 million light-years) and well beyond that," Stanek said.

    Because researchers generally don't take note of ultra long period cepheids, there are few of them in the astronomical record. For this study, Stanek, Bird, and Ohio State doctoral student Jose Prieto uncovered 18 ULP cepheids from the literature.

    Each was located in a nearby galaxy, such as the Small Magellanic Cloud. The distances to these nearby galaxies are well known, so the astronomers used that knowledge to calibrate the distance to the ULP cepheids.

    They found that they could use ULP cepheids to determine distance with a 10-20 percent error - a rate typical of other methods that make up the cosmic distance ladder.

    "We hope to reduce that error as more people take note of ULP cepheids in their stellar surveys," Bird said. "What we've shown so far is that the method works in principle, and the results are encouraging."

    Bird explained why astronomers have ignored ULP cepheids in the past.

    Short period cepheids, those that brighten and dim every few days, make good distance markers in space because their period is directly related to their brightness - and astronomers can use that brightness information to calculate the distance. Polaris, the North Star, is a well known and classical cepheid.

    But astronomers have always thought that ULP cepheids, which brighten and dim over the course of a few months or longer, don't obey this relation. They are larger and brighter than the typical cepheid. In fact, they are larger and brighter than most stars; in this study, for example, the 18 ULP cepheids ranged in size from 12-20 times the mass of our Sun.

    The brightness makes them good distance markers, Stanek said. Typical cepheids are harder to spot in distant galaxies, as their light blends in with other stars. ULP cepheids are bright enough to stand out.

    Astronomers have also long suspected that ULP cepheids don't evolve the same way as other cepheids. In this study, however, the Ohio State team found the first evidence of a ULP cepheid evolving as a more classical cepheid does.

    A classical cepheid will grow hotter and cooler many times over its lifetime. In-between, the outer layers of the star become unstable, which causes the changes in brightness. ULP cepheids are thought to go through this period of instability only once, and going in only one direction - from hotter to cooler.

    But as the astronomers pieced together data from different parts of the literature for this study, they discovered that one of the ULP cepheids - a star in the Small Magellanic Cloud dubbed HV829 - is clearly moving in the opposite direction.

    Forty years ago, HV829 pulsed every 87.6 days. Now it pulses every

    84. 4 days. Two other measurements found in the literature confirm that the period has been shrinking steadily in the decades in between, which indicates that the star itself is shrinking, and getting hotter.

    The astronomers concluded that ULP cepheids may help astronomers not only measure the universe, but also learn more about how very massive stars evolve.

    Some of these results were reported in the Astrophysical Journal in April 2009. Since that paper was written, the Ohio State astronomers have started using the Large Binocular Telescope in Tucson, Arizona, to look for more ULP cepheids. Stanek says that they've found a few good candidates in the galaxy M81, but those results have yet to be confirmed.


    http://www.space-travel.c(...)c_Distances_999.html
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_69994329
    12-06-2009

    Kraamkamer van kosmische reuzen ontdekt?



    Astronomen hebben gebruik gemaakt van de Submillimeter Array (op de top van de Mauna Kea in Hawaii) om een massief object te ontdekken binnen een donkere gaswolk. Deze nevel staat op een afstand van 23.000 lichtjaar vanaf de aarde en bevat een duidelijk kerngebied, waarin een massa van 120 zonnen wordt samengepakt in gebied dat niet groter is dan ons zonnestelsel. Mogelijk hebben astronomen nu voor het eerst een massieve ster waargenomen in een zeer vroeg stadium van diens ontstaan.

    Astronomen weten al langer dat zonachtige sterren gevormd worden vanuit dichte kernen binnen moleculaire gaswolken, maar niemand weet of massieve sterren (met meer dan 8 zonnemassa's) op dezelfde manier gevormd worden. Verscheidene astronomen hebben berekend aan welke eisen een gaswolk moet voldoen om massieve sterren te vormen op exact dezelfde wijze als zonachtige sterren gevormd worden.

    Uit deze berekeningen blijkt dat een gaswolk daartoe een dichte kern moet bevatten van 100 zonnemassa's, samengepakt in een gebied van 20.000 AU (waarbij 1 AU overeen komt met de afstand aarde-zon). Deze afstand is vergelijkbaar met de maximale diameter van het zonnestelsel, aangezien de afstand tussen de zon en de hypothetische Oortwolk van kometen geschat wordt op 10.000 AU.



    De waarnemingen van de Submillimeter Array hebben nu uitgewezen dat een donkere wolk op 23.000 lichtjaar afstand een donkere kern bevat die voldoet aan deze voorspellingen, waarmee de wolk een uitstekende kandidaat vormt om een massieve ster (of sterren) in wording te bevatten. Simulaties hebben uitgewezen dat een kern met deze massa en omvang massieve sterren kan vormen binnen 50.000 jaar.



    Bron: University of Hawaii

    (Astrostart)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70038627
    15-06-2009

    Veertienjarige ontdekt uiterst zeldzame supernova

    De veertienjarige Caroline Moore heeft een zeldzame supernova ontdekt in een naburig melkwegstelsel. Volgens astronomen is Moore daarmee de jongste ooit die een supernova ziet en dan nog één van een extreem zeldzame soort. Voor de geïnteresseerden, dit is hem: SN 2008ha.

    De supernova is een nieuw type van sterexplosie dat weleens de zwakste in zijn soort ooit door de mens gezien zou kunnen zijn. SN 2008ha ligt op 70 miljoen lichtjaren en schijnt heel zwak vanop de aarde gezien. Maar toch nog altijd 25 miljoen keer sterker dan het licht van de zon.

    De tiener ontdekte de supernova met een kleine telescoop, maar astronomen haalden hun zwaarste materiaal boven om de aard van de explosie te bepalen. Volgens Alex Filippenko van de Berkeley-universiteit was SN 2008ha misschien wel een enorme ster die in elkaar stuikte om een zwart gat te vormen. Hij heeft het over een "belangrijke bijdrage om het universum te doorgronden". (jv)



    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70075988
    15-06-2009

    Zeldzame magnetische ster ontdekt

    Sterrenkundigen onder leiding van een wetenschapster van de Universiteit van Amsterdam (UvA) hebben een 'magnetar' ontdekt. Dat maakte de Europese ruimtevaartorganisatie ESA bekend. Deze zeldzame sterrensoort heeft de grootste magnetische kracht van alle objecten in het universum.

    Tot nu toe zijn er maar 15 magnetars bekend. De laatste werd tien jaar geleden ontdekt, vertelde astronome Nanda Rea van de UvA, die de 'nieuwe magnetar' ontdekte. De ster is duizenden jaren geleden ontploft en ligt op ongeveer 15.000 lichtjaren van de Aarde.

    Het magnetische veld van een magnetar is 10.000 miljoen keer zo sterk als die van de aarde. Zijn enorme kracht is zelfs op de aarde merkbaar.

    Zo veroorzaken de erupties van de magnetars, als zij de aarde bereiken, soms storingen in het telefonische netwerk. "Het hangt van de grootte van de erupties af hoe groot die storingen kunnen zijn. Soms gaat het om een milliseconde, soms ook om honderd seconden", aldus Rea. (belga/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70077579
    Best bizar...
    Have fun...
    pi_70077657
    16-06-2009

    NASA keert terug naar de maan

    HOUSTON - Veertig jaar na de historische maanlanding van Neil Armstrong keert de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA terug naar de maan. De satelliet LRO en de sonde LCROSS, die donderdagavond (Nederlandse tijd) samen worden gelanceerd, moeten de basis leggen voor nieuwe bemande reizen naar de maan.

    De belangrijkste van de twee satellieten is de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO). Die zal een jaar lang op lage hoogte rondjes rond de maan draaien om het oppervlak nauwkeurig in kaart te brengen.

    Aan de hand daarvan kunnen wetenschappers geschikte landingsplekken voor nieuwe maanverkenners uitzoeken.

    Controle

    Met het tweede vaartuig, de Lunar CRater Observation and Sensing Satellite (LCROSS), wil de NASA de metingen van een eerdere maansatelliet controleren. Ruim tien jaar geleden had de Amerikaanse Lunar Prospector bij de polen van de maan namelijk sporen van enorme hoeveelheden water en ijs opgepikt.

    De aanwezigheid van water op de maan zou van onschatbare waarde zijn voor een bemande basis, omdat de maankolonisten dan minder of helemaal geen water hoeven mee te zeulen.


    Water

    Voor het onderzoek wordt een onderdeel van de draagraket van de LRO en de LCROSS op een maankrater afgeschoten. Met een snelheid van ongeveer 9000 kilometer per uur zal het brokstuk inslaan, waardoor een grote stofwolk vrijkomt.

    De LCROSS zal door die wolk vliegen om te zoeken naar sporen van water en ijs. Voordat de satelliet enkele minuten later zelf inslaat op de maan, moet hij gegevens over de inhoud van de wolk terugsturen naar de aarde.


    Onderzoek

    De LRO en de LCROSS komen voort uit een hernieuwde aandacht van ruimtevaartorganisaties voor de maan. In de jaren zestig en zeventig was het hemellichaam nog het middelpunt van een race tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten.

    Beide supermachten probeerden als eerste een mens naar de maan te brengen, maar dit deden ze vooral om hun eigen politieke superioriteit te bewijzen. Wetenschappelijk onderzoek was van ondergeschikt belang.

    De Verenigde Staten wonnen de race: tussen 1969 en 1972 liepen twaalf Amerikanen rond op de maan. Na het vertrek van de laatste astronaut, Eugene Cernan, werd het stiller op onze naaste buur in de ruimte.

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70275728
    22-06-2009

    Moleculair mysterie in de ruimte

    Tussen de sterren is niet alleen leegte. Er zweven ook stoffen als methanol en koolstofdioxide. De Leidse onderzoeker Fedor Goumans wil verklaren hoe die zijn ontstaan onder omstandigheden die dat juist onmogelijk zouden moeten maken. Hij kreeg daarvoor een Veni-beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.

    Het is verbazingwekkend dat er in de ruimte moleculen gevormd worden. De ruimte is biljoenen malen ijler dan lucht. Dat maakt de kans dat twee atomen elkaar tegenkomen en een molecuul kunnen vormen erg klein. En zelfs als een molecuul gevormd wordt, valt hij meestal weer snel uit elkaar omdat er bijna nooit een ander molecuul in de buurt is om het overschot aan energie weg te vangen.

    Dat er toch moleculen in de ruimte worden gevormd, komt waarschijnlijk door de stofdeeltjes die in bepaalde gebieden zweven en waarop losse atomen en moleculen blijven plakken. De kans dat atomen een ander atoom op een stofdeeltje tegenkomen is daardoor veel groter dan in de omringende ruimte. Ook kan het stofdeeltje de energie opvangen die vrijkomt als een molecuul gevormd wordt, zodat het nieuwe molecuul kan afkoelen en stabiliseren. Maar daarmee kan nog niet alles verklaard worden.


    De ruimte is een moeilijke plaats voor chemische reacties. Toch zweven er vele soorten moleculen tussen de sterren. © Universiteit Leiden

    .Reactiebarrière
    ‘Van koolstofmonoxide weten we hoe het ontstaat, daar hebben we althans een plausibele verklaring voor’, vertelt Fedor Goumans. ‘Maar bij koolstofdioxide en methanol is er een probleem. Voor het vormen van die moleculen is er een reactiebarrière.’

    Die barrière is een soort weerstand die de atomen moeten overwinnen, voordat ze met elkaar kunnen reageren, net zoals je bij een klemmende deur eerst veel kracht moet zetten voordat hij opengaat. Normaal wordt die barrière overwonnen omdat de moleculen snel genoeg bewegen (dat wil zeggen dat de temperatuur hoog genoeg is) en de botsing daardoor voldoende energie oplevert voor de reactie. Maar de gebieden in het heelal waar moleculen ontstaan zijn daar veel te koud voor: de temperatuur ligt daar rond de 260 graden onder nul. Dat betekent dat de atomen niet snel genoeg bewegen om de reactiebarrière te overwinnen.

    Tunnelen
    Hoe kunnen die reacties dan toch plaatsvinden? Goumans: ‘Een mogelijkheid, of eigenlijk dé mogelijkheid, is dat het waterstofatoom tunnelt door de barrière. Als een deeltje ‘tunnelt’ is het alsof het op een magische manier van de ene kant naar de andere kant van een hindernis wordt getransporteerd, zonder ‘door’ de hindernis heen te gaan. Het is alsof je in je kelder was en ineens op zolder staat, zonder dat de kelderdeur open is gegaan of dat je hebt moeten lopen.



    Volgens de klassieke chemische theorie moet een deeltje zoals het hier afgebeelde waterstofatoom (het witte deeltje) voldoende energie (E) hebben om de ‘reactieweerstand’, de barrière, te overwinnen (links). Maar volgens de kwantummechanica is het mogelijk dat een atoom zich een eindje door een barrière kan ‘teleporteren’, waardoor het minder energie nodig heeft dan als het eroverheen zou moeten, de benodigde reactie-energie (ET) lager is, en de reactie bij lagere temperaturen kan plaatsvinden. © Universiteit Leiden

    Waterstofatomen zijn licht genoeg om een beetje te tunnelen, en daarmee ineens een klein stapje te maken om aan de andere kant van de reactiebarrière terecht te komen, waardoor de reactie sneller gaat dan je zou verwachten. Misschien dat dat tunnelen ervoor zorgt dat er een waterstofatoom zich vast kan maken aan koolstofmonoxide als eerste stap in de methanolvorming.’

    Ruimtemethanol
    Toch kunnen onderzoekers nog niet alles verklaren. Goumans: ‘Je kunt de berekeningen controleren door te kijken naar de verhouding tussen normaal waterstof en zware waterstofatomen (deuterium) in bijvoorbeeld methanol in de ruimte. Waterstofatomen zijn lichter dan deuteriumatomen, dus ze tunnelen beter, en je zou dus verwachten dat het ruimtemethanol relatief meer waterstofatomen en minder deuteriumatomen bevat dan de rest van de ruimte. Maar het is juist andersom. Er spelen waarschijnlijk dus nog meer reacties mee.’



    De stofdeeltjes in de ruimte zijn ontmoetingsplaatsen voor moleculen om met elkaar te reageren. © Universiteit Leiden
    .Het stofdeeltje waarop de reacties plaatsvinden zou die bijvoorbeeld ook kunnen beïnvloeden, Goumans hoopt bij een bezoek in Duitsland uit te zoeken hoe de simulatie van de reacties aan de simulatie van een stofdeeltje gekoppeld kan worden.

    Fosteriet
    Er lijkt nog voldoende te doen, maar wat drijft Goumans? ‘Het leuke aan onderzoek vind ik de dingen die je niet verwacht, je denkt zus, maar het is zó. Tijdens mijn onderzoek in Londen bijvoorbeeld bestudeerde ik het mineraal fosteriet, en er kwam uit onze berekeningen dat waterstof dat zich daaraan bond, zich opsplitste waarbij de kern aan een zuurstofatoom bond en het elektron naar het magnesium-ion ging. En toen we een verwant mineraal (magnesiumoxide) gingen bestuderen bleek dat vreemde mechanisme inderdaad te bestaan.’


    Fedor Goumans: ‘Als je berekeningen doet en er komt uit wat je al had verwacht, of een beetje meer, of een beetje minder, dat is ook maar zo saai, toch?’ © Universiteit Leiden

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70297416
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
      zaterdag 27 juni 2009 @ 02:39:34 #283
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_70416668
    quote:
    Op maandag 22 juni 2009 23:55 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    22-06-2009

    Moleculair mysterie in de ruimte

    Tussen de sterren is niet alleen leegte. Er zweven ook stoffen als methanol en koolstofdioxide. De Leidse onderzoeker Fedor Goumans wil verklaren hoe die zijn ontstaan onder omstandigheden die dat juist onmogelijk zouden moeten maken. Hij kreeg daarvoor een Veni-beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.

    Het is verbazingwekkend dat er in de ruimte moleculen gevormd worden. De ruimte is biljoenen malen ijler dan lucht. Dat maakt de kans dat twee atomen elkaar tegenkomen en een molecuul kunnen vormen erg klein. En zelfs als een molecuul gevormd wordt, valt hij meestal weer snel uit elkaar omdat er bijna nooit een ander molecuul in de buurt is om het overschot aan energie weg te vangen.

    Dat er toch moleculen in de ruimte worden gevormd, komt waarschijnlijk door de stofdeeltjes die in bepaalde gebieden zweven en waarop losse atomen en moleculen blijven plakken. De kans dat atomen een ander atoom op een stofdeeltje tegenkomen is daardoor veel groter dan in de omringende ruimte. Ook kan het stofdeeltje de energie opvangen die vrijkomt als een molecuul gevormd wordt, zodat het nieuwe molecuul kan afkoelen en stabiliseren. Maar daarmee kan nog niet alles verklaard worden.

    [ afbeelding ]
    De ruimte is een moeilijke plaats voor chemische reacties. Toch zweven er vele soorten moleculen tussen de sterren. © Universiteit Leiden

    .Reactiebarrière
    ‘Van koolstofmonoxide weten we hoe het ontstaat, daar hebben we althans een plausibele verklaring voor’, vertelt Fedor Goumans. ‘Maar bij koolstofdioxide en methanol is er een probleem. Voor het vormen van die moleculen is er een reactiebarrière.’

    Die barrière is een soort weerstand die de atomen moeten overwinnen, voordat ze met elkaar kunnen reageren, net zoals je bij een klemmende deur eerst veel kracht moet zetten voordat hij opengaat. Normaal wordt die barrière overwonnen omdat de moleculen snel genoeg bewegen (dat wil zeggen dat de temperatuur hoog genoeg is) en de botsing daardoor voldoende energie oplevert voor de reactie. Maar de gebieden in het heelal waar moleculen ontstaan zijn daar veel te koud voor: de temperatuur ligt daar rond de 260 graden onder nul. Dat betekent dat de atomen niet snel genoeg bewegen om de reactiebarrière te overwinnen.

    Tunnelen
    Hoe kunnen die reacties dan toch plaatsvinden? Goumans: ‘Een mogelijkheid, of eigenlijk dé mogelijkheid, is dat het waterstofatoom tunnelt door de barrière. Als een deeltje ‘tunnelt’ is het alsof het op een magische manier van de ene kant naar de andere kant van een hindernis wordt getransporteerd, zonder ‘door’ de hindernis heen te gaan. Het is alsof je in je kelder was en ineens op zolder staat, zonder dat de kelderdeur open is gegaan of dat je hebt moeten lopen.

    [ afbeelding ]

    Volgens de klassieke chemische theorie moet een deeltje zoals het hier afgebeelde waterstofatoom (het witte deeltje) voldoende energie (E) hebben om de ‘reactieweerstand’, de barrière, te overwinnen (links). Maar volgens de kwantummechanica is het mogelijk dat een atoom zich een eindje door een barrière kan ‘teleporteren’, waardoor het minder energie nodig heeft dan als het eroverheen zou moeten, de benodigde reactie-energie (ET) lager is, en de reactie bij lagere temperaturen kan plaatsvinden. © Universiteit Leiden

    Waterstofatomen zijn licht genoeg om een beetje te tunnelen, en daarmee ineens een klein stapje te maken om aan de andere kant van de reactiebarrière terecht te komen, waardoor de reactie sneller gaat dan je zou verwachten. Misschien dat dat tunnelen ervoor zorgt dat er een waterstofatoom zich vast kan maken aan koolstofmonoxide als eerste stap in de methanolvorming.’

    Ruimtemethanol
    Toch kunnen onderzoekers nog niet alles verklaren. Goumans: ‘Je kunt de berekeningen controleren door te kijken naar de verhouding tussen normaal waterstof en zware waterstofatomen (deuterium) in bijvoorbeeld methanol in de ruimte. Waterstofatomen zijn lichter dan deuteriumatomen, dus ze tunnelen beter, en je zou dus verwachten dat het ruimtemethanol relatief meer waterstofatomen en minder deuteriumatomen bevat dan de rest van de ruimte. Maar het is juist andersom. Er spelen waarschijnlijk dus nog meer reacties mee.’


    [ afbeelding ]
    De stofdeeltjes in de ruimte zijn ontmoetingsplaatsen voor moleculen om met elkaar te reageren. © Universiteit Leiden
    .Het stofdeeltje waarop de reacties plaatsvinden zou die bijvoorbeeld ook kunnen beïnvloeden, Goumans hoopt bij een bezoek in Duitsland uit te zoeken hoe de simulatie van de reacties aan de simulatie van een stofdeeltje gekoppeld kan worden.

    Fosteriet
    Er lijkt nog voldoende te doen, maar wat drijft Goumans? ‘Het leuke aan onderzoek vind ik de dingen die je niet verwacht, je denkt zus, maar het is zó. Tijdens mijn onderzoek in Londen bijvoorbeeld bestudeerde ik het mineraal fosteriet, en er kwam uit onze berekeningen dat waterstof dat zich daaraan bond, zich opsplitste waarbij de kern aan een zuurstofatoom bond en het elektron naar het magnesium-ion ging. En toen we een verwant mineraal (magnesiumoxide) gingen bestuderen bleek dat vreemde mechanisme inderdaad te bestaan.’

    [ afbeelding ]
    Fedor Goumans: ‘Als je berekeningen doet en er komt uit wat je al had verwacht, of een beetje meer, of een beetje minder, dat is ook maar zo saai, toch?’ © Universiteit Leiden

    (Kennislink)
    Dat stuk komt volgens mij van de Universiteit van Leiden!

    Maar interessant!
    Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
    pi_70418049
    26-06-2009

    Astronauten fotograferen vulkaanuitbarsting



    Op 12 juni barste een vulkaan op een van de Koerillen eilanden uit. Vrij kort erna vlogen de astronauten van ruimtestation ISS er overheen en zij schoten een prachtige en dramatische foto van het gebeuren. Nog nooit hebben vulkanologen zo'n overzicht gehad van het eerste stadium van een vulkaanuitbarsting


    De Sarychev vulkaan barst uit. De eruptie dringt de atmosfeer door en duwt in een schokgolf wolken opzij. De pluim bestaat uit bruine as en bovenop is een gladde bol van witte stoom te zien. Een andere wolk, een zogenaamde pyroclastische stroom, lijkt over het land te glijden. Deze wolk met lava, gas en as is vaak het destructiefst.

    Bekijk de eruptie ook in 3D (met een brilletje met rood en blauw glas) of een animatie.

    Bron: SpaceWeather.com.

    (Astrostart)

    [ Bericht 9% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 27-06-2009 10:05:22 ]
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70418116
    25-06-2009

    Geboorte van het Melkwegstelsel nagebootst



    Onderzoekers van de universiteit van Zürich hebben een geavanceerde computersimulatie gemaakt die de geboorte van ons Melkwegstelsel nabootst.

    De sterrenkundigen hebben alle basisingrediënten (kleine protostelsels, gaswolken, donkere materie) in het model opgenomen, en het model vervolgens laten berekenen waar de interacties (zwaartekrachtsaantrekking, schokgolven) tussen deze ingrediënten uiteindelijk toe leiden.

    Het resultaat is een sterrenstelsel dat qua massa en vorm verbluffend veel op ons Melkwegstelsel lijkt. Toch is het model niet volmaakt: de centrale verdikking van het stelsel, waar enorme aantallen sterren verzameld zijn, bevat ongeveer drie keer zo veel materie als die van het echte Melkwegstelsel.

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70418358
    24-06-2009

    Ondergrondse oceaan op Saturnusmaan



    De kleine Saturnusmaan Enceladus heeft een ondergrondse oceaan van vloeibaar water. Dat concluderen Europese onderzoekers op basis van metingen van de Amerikaanse planeetverkenner Cassini.


    De ontdekking is van belang voor astrobiologen. Water, organische moleculen en een energiebron vormen de drie belangrijkste ingrediënten voor de vorming van leven.

    Enceladus is een ijsbal met een middellijn van 500 kilometer. Enkele jaren geleden ontdekte Cassini ijle fonteinen van stofdeeltjes, ijskristallen en waterdamp aan de zuidpool van het maantje. Over het ontstaan daarvan was echter weinig bekend.

    Een groep geologen en planeetonderzoekers onder leiding van Frank Postberg van de Universiteit van Heidelberg heeft nu metingen gedaan aan de samenstelling van de ijsdeeltjes die door Enceladus de ruimte in gespuwd zijn.

    Ongeveer zes procent van de ijsdeeltjes blijkt veel natrium te bevatten, in de vorm van keukenzout en soda. Dat is alleen te verklaren wanneer er sprake is van een ondergrondse oceaan van vloeibaar water.

    Als die oceaan lange tijd in contact staat met de gesteenten in het binnenste van de Saturnusmaan, lossen er zouten in op, net als in de oceanen op aarde. Postberg en zijn collega’s publiceren hun resultaten morgen in Nature .

    In datzelfde nummer van Nature meldt een ander team onderzoekers onder leiding van Nick Schneider van de Universiteit van Colorado echter dat er in de Enceladus-fonteinen geen natriumdamp voorkomt.

    Dat betekent dat het zoute water in de ondergrondse oceaan niet explosief verdampt, zoals bij een geiser in het luchtledige. Blijkbaar vindt er een veel tragere verdamping plaats, en wordt waterdamp pas in een later stadium uitgestoten.

    De ijsdeeltjes die wél natrium bevatten, moeten dan gevormd zijn door directe bevriezing van het zoute water aan de ‘voet’ van de Enceladus-fonteinen, die via spleten in het oppervlak de ruimte in spuiten.

    Veel planeetonderzoekers, zoals ijsmanendeskundige John Spencer van het Southwest Research Institute in Boulder, zien de natriumdetectie in de ijsdeeltjes als een sluitend bewijs voor de aanwezigheid van een ondergrondse oceaan.

    Daarin zou dan trage verdamping optreden in mistige ijsgrotten onder het oppervlak. Natrium verdampt daarbij niet. Via barsten en scheuren in het ijs zou de ontstane waterdamp dan naar buiten kunnen dringen.

    Schneider houdt echter nog een slag om de arm. Volgens hem zou er ook sprake kunnen zijn van verdamping van relatief warm ijs. Mogelijk zijn er zelfs verschillende processen tegelijkertijd actief.

    © Govert Schilling

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70486322
    29-06-2009

    Snaartheorie: nu ook nuttig!

    Leidse wetenschappers passen snaartheorie toe

    Dat de snaartheorie interessant is, vooral op wiskundig vlak, wisten we natuurlijk allang. Nu hebben Nederlandse theoreten voor het eerst laten zien dat de exotische theorie ook toepasbaar is. Met behulp van snaren, zwarte gaten en een heleboel wiskunde beschreven ze een raadsel uit de wereld van de supergeleiding.

    Het grote doel van de snaartheorie is het beschrijven van de meest exotische stukjes van de natuur die we kunnen verzinnen: microscopisch kleine maar heel erg snelle of zware voorwerpen. Die situaties komen niet vaak voor, en de grote aandacht voor snaartheorie lijkt dan misschien ook wat vreemd. Maar als je bedenkt dat de geboorte van het heelal – de Big Bang – een prachtig voorbeeld moet zijn geweest van een oneindig klein verschijnsel met een onvoorstelbaar grote massa, dan is het niet meer moeilijk in te denken dat een theorie die dat kan beschrijven nuttig zou zijn.


    In de snaartheorie spelen veel meer dimensies een rol dan de drie dimensies die we in het dagelijks leven tegenkomen. De manier waarop die dimensies ‘in elkaar vouwen’ is een belangrijk onderwerp binnen de theorie.

    .Theoretische natuurkundigen en praktisch ingestelde wiskundigen buigen zich al jaren over de snaartheorie, en komen steeds weer met grotere en uitgebreidere voorspellingen: tientallen extra dimensies, piepkleine zwarte gaten, en noem maar op. Maar hoe langer ze daarmee bezig zijn, hoe meer kritiek ze moeten verduren. Hun theorie steekt wiskundig dan wel prachtig in elkaar – maar waar blijven de experimenten, en het bewijs?

    Koperroest
    Promovendus Mihailo Cubrovic en zijn begeleiders Koenraad Schalm en Jan Zaanen zijn er nu in geslaagd om met behulp van snaartheorie een natuurkundig probleem op te lossen. Ze lieten de theorie daarvoor los op een stukje koperroest – een bijzondere toestand van materiaal, waarin elektronen zich eigenaardig gedragen. De gedragingen die we op basis van de kwantumfysica (de natuurkunde die zich met de kleinste deeltjes bezighoudt) voorspellen, zijn ook op grote schaal te zien. We noemen dit een kwantumkritische toestand, en daar snappen we nog niet alles van. Zo lijkt het bijvoorbeeld nauwelijks uit te maken in wat voor soort kristalstructuur de atomen (en dus de elektronen) zich bevinden – iets wat normaal gesproken heel belangrijk is voor het elektronisch gedrag van een vaste stof.


    Een artist impression van het zwarte gat dat vertelt hoe kwantumdeeltjes zich collectief gedragen in eigenaardige vormen van kwantummaterie zoals die gevonden worden in quark-gluon plasma’s en hoge-temperatuur supergeleiders. © Nature

    .De wetenschappers gebruikten een wiskundig hoogstandje uit de snaartheorie om meer te weten te komen over de kwantumkritische toestand van een metaal. De AdS/CFT-correspondentie (Anti-de Sitter/conformal field theory) beschrijft deze kwantummechanische elektronenwereld als een wereld die veel meer lijkt op de onze: het is een klassieke wereld die in de greep is van zwaartekracht en lichtstralen, met een vreemde ’anti de Sitter‘ kromming (genoemd naar de Leidse fysicus de Sitter), terwijl het nodig blijkt dat zich in het middelpunt van deze wereld een elektrisch geladen zwart gat bevindt. Met die machinerie berekenden de Leidse onderzoekers dat de vibraties van zo’n zwart gat tot een collectieve ordening van elektronen leiden: precies het gedrag in de kwantumkritische toestand.


    De holografische ‘AdS/CFT’-correspondentie relateert een zwaartekrachtwereld in een hogere dimensie aan kwantumkritische werelden in een lagere dimensie. Zo’n kwantumkritische wereld wordt bijvoorbeeld gevormd door elektronen, en bevindt zich aan de ‘buitenkant’ van de zwaartekrachtwereld. © Science

    .Deze ontdekking kan heel belangrijk gaan worden als de vermoedens kloppen dat de kwantumkritische toestand ten grondslag ligt aan hoge-temperatuur supergeleiding. Die supergeleidingstoestand geldt als een van de grootste raadsels in de moderne natuurkunde, en degene die een verklaring ervoor vindt kan alvast plaats vrijmaken op zijn nachtkastje voor een Nobelprijs. Maar zelfs als het niet daartoe leidt mogen de Leidse wetenschappers trots zijn: de prachtige wiskunde van de snaartheorie heeft dankzij hen voor het eerst zijn nut bewezen.

    Bron: String Theory, Quantum Phase Transitions, and the Emergent Fermi Liquid, Mihailo Cubrovic, Jan Zaanen, en Koenraad Schalm, Science, 25 juni 2009

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70486427
    25-06-2009

    Onderzoekers denken dat leven op Titan mogelijk is



    Het lijkt vergezocht, maar volgens onderzoekers van de universiteit van Keulen is leven op de ijskoude Saturnusmaan Titan niet onmogelijk. De temperaturen op Titan zijn dermate laag, dat de daar ontdekte meren niet gevuld zijn met water, maar met vloeibare koolwaterstoffen zoals methaan en ethaan.

    Toch zouden, afhankelijk van de precieze samenstelling van de vloeistof, in deze meren chemische reacties kunnen optreden die aan de basis van het ontstaan van leven staan. Dat zou dan gebeuren onder invloed van energierijke kosmische straling, die reacties kan veroorzaken die tot de vorming van complexere moleculen leiden.

    Maar als hier al leven uit zou ontstaan, zou dat heel anders zijn dan dat op aarde. Vanwege de lage temperaturen en het ontbreken van water en zuurstof, lijkt Titan een goede kandidaat voor leven dat op silicium is gebaseerd in plaats van koolstof.

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70486513
    25-06-2009

    NASA toont kluis met maanstenen



    Op 2 juli, bijna veertig jaar nadat de eerste mensen op de maan liepen, biedt het Amerikaanse ruimteagentschap NASA journalisten de gelegenheid om (via een satellietverbinding) wetenschappers te interviewen die werkzaam zijn in het laboratorium waarin de destijds verzamelde maanstenen onderzocht worden.

    De ondervraagden nemen voor de gelegenheid zitting in de kluis waarin de meeste van de 22.000 bodemmonsters van de maan (alles bij elkaar 382 kilogram) zijn opgeslagen. Daartoe behoren onder meer de monsters die de Apollo 11-astronauten Neil Armstrong en Buzz Aldrin in juli 1969 meenamen naar de aarde.

    Ook het grote publiek wordt erbij betrokken: er is een virtuele rondleiding door het maanstenenlaboratorium en via onder meer Twitter kunnen vragen worden gesteld aan de daar werkende wetenschappers.

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70532328
    30-06-2009

    Uranium gevonden op de maan

    AMSTERDAM - Op de maan komt uranium voor. Het radioactieve element was nog niet eerder gevonden op de maan. De aanwezigheid van uranium is nu vastgesteld door de gammaspectrometer van de Japanse maanverkenner Kaguya.

    Die werd in september 2007 gelanceerd, heeft de maan op verschillende manieren in kaart gebracht, en maakte op 10 juni 2009 een gecontroleerde crash.

    De meetgegevens van de gammaspectrometer, die heel nauwkeurig de aanwezigheid van verschillende scheikundige elementen kan vaststellen, zijn geanalyseerd door de Japanse onderzoekers Naoyuki Yamashita en Nobuyuki Hasebe en de Amerikaan Robert Reedy van het Planetary Science Institute.

    Behalve uranium heeft Kaguya ook de aanwezigheid van thorium, kalium, zuurstof, magnesium, silicium, calcium, titanium en ijzer vastgesteld. Van veel van die elementen was al langer bekend dat ze op de maan voorkomen

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70571003
    01-07-2009

    Dubbel zonnestelsel-in-wording gevonden in Orionnevel



    In de beroemde Orionnevel, een geboorteplaats van nieuwe sterren op 1300 lichtjaar afstand van de aarde, is een dubbel zonnestelsel-in-wording ontdekt.
    Het gaat om twee jonge, relatief lichte sterren die eens in de paar duizend jaar om elkaar heen draaien, op een onderlinge afstand van ongeveer zestig miljard kilometer.

    Rond een van de sterren was door de Hubble Space Telescope al een afgeplatte schijf van gas en stof ontdekt, waaruit in de toekomst een planetenstelsel kan ontstaan.

    Met de Submillimeter Array, een netwerk van schotelantennes op de 4200 meter hoge vulkaantop Mauna Kea op Hawaii, is nu ontdekt dat de begeleidende ster ook door zo'n protoplanetaire schijf wordt omgeven.

    Het is voor het eerst dat een dubbelster is gevonden waarvan beide componenten in de toekomst mogelijk door planeten worden vergezeld. De ontdekking is gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters .

    © Govert Schilling

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70571141
    01-07-2009

    APEX-telescoop maakt stofkaart van Melkwegstelsel



    Met de Europese APEX-telescoop op de 5000 meter hoge Chajnantor-vlakte in Noord-Chili is een extreem gedetailleerde kaart gemaakt van de verdeling van koud stof in het Melkwegstelsel.

    APEX (Atacama Pathfinder EXperiment) is een schotelantenne waarmee kosmische submillimeterstraling wordt waargenomen. Die straling is voor een belangrijk deel afkomstig van koude stofwolken waaruit in de toekomst nieuwe sterren ontstaan.

    Op de stofkaart van het Melkwegstelsel zijn duizenden verdichtingen zichtbaar - de geboorteplaatsen van nieuwe sterren. Met het internationale ALMA-observatorium (Atacama Large Millimeter Array), dat momenteel in aanbouw is op de Chajnantor-vlakte, zullen vergelijkbare waarnemingen in de toekomst nog veel nauwkeuriger worden uitgevoerd.

    De APEX-kaart (ATLASGAL geheten, APEX Telescope Large Area Survey of the GALaxy) beslaat 95 vierkante graden aan de hemel.

    © Govert Schilling

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70598850
    02-07-2009

    LRO stuurt zijn eerste foto's van de maan



    NASA's Lunar Reconnaissance Orbiter, die 18 juni gelanceerd werd, heeft zijn eerste foto's verstuurd. De LRO is nog niet in zijn definitieve baan, want dan zal het onderscheidend vermogen voldoende zijn om, zeg, een maanlander te fotograferen.


    Een detail van Mare Nubium. De foto is slechts 1400 meter breed en in de versie met volledige resolutie (klik) is het onderscheidend vermogen slechts een meter.


    Eveneens Mare Nubium, een eind verderop in dezelfde schaal als de foto hierboven.

    Bron: Bad Astronomy Blog, NASA

    (Astrostart)

    [ Bericht 4% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-07-2009 03:19:11 ]
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      vrijdag 3 juli 2009 @ 00:46:46 #294
    65434 Parafernalia
    Leuker als je denkt
    pi_70598950
    De klik doet t niet
    Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
    pi_70600555
    nu wel
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70602937
    Ik ben benieuw hoe de impact er op de maan eruit gaat zien, ik hoop dat ze dat ook live uitzenden ! Je kan het trouwens ook zien vanaf de aarde als je een 8" + telescoop hebt.

    Impact staat nu vast op 9okt. 2009.. maar dit kan altijd nog veranderen.
    Veni, vidi, vodka.
    pi_70611111
    quote:
    Op vrijdag 3 juli 2009 09:33 schreef dumble het volgende:
    Ik ben benieuw hoe de impact er op de maan eruit gaat zien, ik hoop dat ze dat ook live uitzenden ! Je kan het trouwens ook zien vanaf de aarde als je een 8" + telescoop hebt.
    Moet het wel net hier nacht zijn.
    quote:
    Impact staat nu vast op 9okt. 2009.. maar dit kan altijd nog veranderen.
    Dat is dus 5 dagen na Volle Maan.
    &lt;a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Vereniging voor weerkunde en klimatologie&lt;/a&gt;
    &lt;a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank"&gt;ESTOFEX&lt;/a&gt;
    pi_70641728
    quote:
    Op woensdag 13 mei 2009 09:15 schreef IkWilbert het volgende:
    leuk topic dit, even een Terug Vind Planeet
    pi_70834350
    08-07-2009

    Verste supernova ooit ontdekt



    Astronomen beweren de verste supernova ooit ontdekt te hebben, een gigantische ster die zo'n 11 miljard jaar geleden uiteenviel. Nieuwe technieken maakten de vondst mogelijk, die kan leiden tot meer inzicht in deze zeldzame fenomenen en hun rol in het genereren van andere sterren. Dat staat in een verslag dat het Britse magazine 'Nature' publiceerde.

    Een supernova vindt plaats wanneer een enorme ster zonder brandstof komt te zitten, in zichzelf implodeert door de eigen zwaartekracht en zo een klein, ultracompact object wordt, neutronenster genaamd. Die ster explodeert dan en zendt een schokgolf uit, die door het hele melkwegstelsel weergalmt.

    Nieuwe sterren
    De ontploffing verspreidt elementen die zwaarder zijn dan zuurstof, zoals ijzer, calcium en silicium. Het verrijkt de moleculaire wolken, die na miljarden jaren samenklitten en nieuwe stersystemen vormen.

    De oude supernova werd ontdekt nadat astronomen jarenlang verscheidene beelden vergeleken van een stuk hemel. Ze konden op die manier de helderheid van objecten zien veranderen.

    Het universum zou 13,7 miljard jaar oud zijn. Dat betekent dat de supernova de dood aangeeft van een van de allereerste sterren in wording. Het vorige supernovarecord stond op ongeveer zes miljard jaar geleden. (jv)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70834403
    08-07-2009

    Galactische gammastraling is niet afkomstig van donkere materie



    Amerikaanse onderzoekers hebben een raadsel opgelost dat tot de speculatie heeft geleid dat een bepaald soort gammastraling in ons Melkwegstelsel, zoals waargenomen met de Europese satelliet INTEGRAL, afkomstig is van (overigens onwaarneembare) donkere materie.

    De onderzoekers hebben vastgesteld dat de bron van de gammastraling waarschijnlijk ligt bij de positronen (positief geladen elektronen) die vrijkomen bij supernova-explosies. Als een positron in de ruimte op een gewoon elektron stuit, annihileren de beide deeltjes elkaar. En daarbij komt gammastraling met een specifieke golflengte vrij.

    Maar anders dan tot nog toe werd aangenomen, blijken de meeste annihilaties niet in de directe omgeving van de exploderende sterren te gebeuren. Door hun enorme snelheden - dicht in de buurt van de lichtsnelheid - leggen de meeste positronen duizenden lichtjaren af voordat ze een elektron ontmoeten.

    De kans op zulke deeltjesbotsingen is het grootst in het kerngebied van het Melkwegstelsel, waar de materiedichtheid het grootst is. Vandaar dat dit type gammastraling juist uit die contreien komt.

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70834447
    07-09-2008

    Radiostelsel Centaurus A in volle omvang getoond



    Australische astronomen hebben de enorme omvang van het actieve sterrenstelsel Centaurus A in beeld gebracht. Het was al bekend dat de radiostraling van dit stelsel afkomstig is uit een hemelgebied dat 200 keer zo groot is als de volle maan. Maar wat moet je je daarbij voorstellen?

    Om de ware omvang ervan inzichtelijker te maken, is een fotocompositie gemaakt van een zeer gedetailleerde 'radiokaart' van Centaurus A en de maan boven de radioschotels van de Australia Telescope Compact Array. De radiokaart is in de loop van enkele jaren gemaakt en heeft meer dan 1200 waarneemuren gekost. Omdat het stelsel zo'n enorme omvang heeft, moesten meer dan 400 afzonderlijke opnamen worden gemaakt die later aan elkaar zijn 'geplakt'.

    Ondank zijn afstand van 14 miljoen lichtjaar is Centaurus A het meest nabije sterrenstelsel in zijn soort. Zijn omvang is niet zo zeer te danken aan het eigenlijke sterrenstelsel, maar aan het 50 miljoen zonsmassa's 'wegende' zwarte gat in zijn centrum. Dat zwarte gat produceert twee enorme jets of straalstromen van radiostraling uitzendende deeltjes die miljoenen lichtjaren de ruimte in worden geblazen.

    Met het blote oog is dit verschijnsel helaas niet waarneembaar, en dankzij de Australische opname weten we nu wat we missen!

    © Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

    (allesoversterrenkunde)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    abonnement bol.com Unibet Coolblue
    Forum Opties
    Forumhop:
    Hop naar:
    (afkorting, bv 'KLB')