Interessante objecten:quote:Sky Calendar
February 2007
All times ET unless noted
By Larry Sessions
February
Friday, 02/02
Full Moon, 12:45 a.m.
Signifying a time of harsh conditions, this Moon was called "The Moon of Frost in the Tipi" by the Lakota, and the "Hunger Moon" by the Osage.
Friday, 02/02
Moon-Saturn, 6:00 p.m.
The Moon passes less than a degree to the North of Saturn in Leo. This occurs before moonrise in most locations, although right at moonrise in some eastern locales of North America. From parts of Asia and the Arctic it can be viewed as an occultation.
Wednesday, 02/07
Mercury at Greatest Elongation East, noon
Like Venus, Mercury oscillates back in forth. sometimes to the left or evening sky side of the Sun, sometimes to the right or morning side. When it reaches its greatest distance one side or the other, it is called an "elongation." Today it is at its greatest elongation East for the current orbit. It is about 18 degrees to the East of the Sun, and can be found low in the West-southwest just after sunset.
Wednesday, 02/07
Moon passes Spica, 11:00 p.m.
The Moon passes near the star Spica in Virgo. Occurring before moonrise in North America for all but certain East Coast locations, the two are still fairly close but more widely separated for points West. Observers in parts of far southern South America see an occultation.
Saturday, 02/10
Last Quarter Moon, 4:51 a.m.
The "mirror image" (well, not really, but at first glance it looks that way) of the First Quarter Moon. It's really more like the opposite of First Quarter. Each phase illuminates opposite halves of the Moon's visible surface. Whereas First Quarter Moons rise at about noon and set at about midnight, Last Quarter Moons do the opposite -- they rise at about midnight and set at about noon.
Saturday, 02/17
New Moon, 2:14 p.m.
New Moon, per se, cannot be seen, but some observers go to great efforts to observe the thin Crescent Moons either a day or so before or a day or so after New Moon. In this case, you can't see the Moon tonight, but you can try looking to the West about a half hour to 45 minutes after sunset. If you don't catch it on Sunday evening, try again on Monday, when it should be easier -- and Venus is nearby..
Monday, 02/19
Moon-Venus, dusk
The Crescent Moon passes a few degrees above Venus tonight in the western dusk. (The closest approach between the two -- about two degrees -- comes at roughly noon.) Look within about an hour to 90 minutes after sunset. If you wait much later, they will have set.
Friday, 02/23
Moon-Pleiades, early evening (6 p.m.)
The First Quarter Moon (see tomorrow) passes about a degree to the North of the Pleiades star cluster (M45). High in the sky for most observers, this is a nice sight in binoculars.
Saturday, 02/24
First Quarter Moon, 2:56 a.m.
The Moon is one quarter of the way through its current cycle of phases, hence the name, "First Quarter." You can also think of it as being a quarter, but that is how much of the Moon's surface we see at this time. At any given time, only 50 percent of the Moon is potentially visible here on Earth, the other 50 percent being the side turned away from us. When just 50 percent of the side turned toward us is illuminated (as is true with the quarter phases), then we see 50 percent of 50 percent, or 25 percent. Hence again, a quarter.
Thursday, 03/01
Moon-Saturn, 9 p.m.
The nearly Full Moon passes about a degree to the North of Saturn. In parts of Europe this is visible as an occultation (eclipse) of the planet by the Moon. Unfortunately in North America the occultation is not visible, but the close approach should prove a nice sight.
Saturday, 03/03
Full Moon, 6:17 p.m.
The third Full Moon of the year was the "Moon when the eyes are sore from the bright snow" by the Dakota Sioux, and similar names of the Lakota Sioux and Ponca. The Cherokee knew it as the month of the "Windy Moon," and the Natchez called it the "Deer Moon." This month, we might call it the "Shadow Moon." (See the next entry.) [Moon names from The Moon Book by Kim Long, Johnson Books, Boulder, 1998]
Saturday, 03/03
Total Lunar Eclipse, 5:44 p.m. (beginning of totality)
This lunar eclipse is visible in part from all of North America except Alaska, and parts of the Yukon and British Columbia. It is not visible from Hawaii. Observers east of a line from approximately the New Mexico-Arizona border northward through western Montana and central Alberta can observe at least some part of totality (which ends at 8:11 p.m. EST); Observers to the west of that line can see only a partial eclipse as the Moon rises. The time of maximum eclipse is 6:21 p.m. EST. Totality is already in progress at moonrise for all of North America except for Prince Edward Island and extreme eastern Newfoundland and Labrador. The partial phase is over at 9:24 p.m. EST. (For more information, see this article: eclipse.)
[Note: data for this calendar has been derived from a number of sources including the Observer’s Handbook 2007 of the Royal Astronomical Society of Canada, Starry Night software, and others.]
Nederlandse versie:quote:Op vrijdag 16 maart 2007 08:41 schreef Frutsel het volgende:
Huge Frozen Lake on Southpole of Mars
Mars is unlikely to sport beachfront property any time soon, but the planet has enough water ice at its south pole to blanket the entire planet in more than 30 feet of water if everything thawed out.
With a radar technique, astronomers have penetrated for the first time about 2.5 miles (nearly four kilometers) beneath the south pole's frozen surface.
[afbeelding]
The south polar layered ice deposits of Mars, with purple thinnest and red thickest. The black circle was not surveyed.
The data showed that nearly pure water ice lies beneath.
Discovered in the early 1970s, layered deposits of ice and dust cap the north and south poles of Mars. Until now, the deposits have been difficult to study closely with existing telescopes and satellites.
The current advance comes from a probe of the deposits using an instrument aboard the Mars Express orbiter.
"This is the first time that a ground-penetrating system has ever been used on Mars," said the new radar study's lead author, Jeffrey Plaut of NASA's Jet Propulsion Laboratory. "All the other instruments used to study the surface of Mars in the past really have only been sensitive to what occurs at the very surface."
(NASA's Mars Odyssey spacecraft also carries instruments designed, among other things, to probe beneath icy polar surfaces.)
Deep probe
Plaut and his colleagues probed the deposits with radar echo sounding, typically used on Earth to study the interiors of glaciers.
The instrument, called the Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionospheric Sounding, or MARSIS, beams radio waves which penetrate the planet's surface and bounce off features having different electrical properties.
The reflected beams revealed that 90 percent or more of the frozen polar material is pure water ice, sprinkled with dust particles.
The scientists calculated that the water would form a 36-foot-deep ocean of sorts if spread over the Martian globe.
"It's the best evidence that's been obtained to date for that thickness," said Ken Herkenhoff, a planetary geologist at the U.S. Geological Survey in Flagstaff, Ariz., who studies the Martian polar regions. He was not involved in the current study.
Scientists have long known that Mars' north polar cap is a massive storehouse of water ice, and the current research team says they will use their radar technique to refine past estimates of its thickness and make-up.
Missing water
"These polar ice deposits are by far the largest reservoir of water or water ice that we know of on Mars," Plaut said.
That's a lot of water, but not enough to account for the flowing streams thought to meander along Mars' surface in the past.
"There's evidence that about 10 times or maybe even 100 times that much water has flowed across the surface of Mars to carve the various channels, the outflow valleys and other features we see in the images and topography data," Plaut told SPACE.com.
So where's the rest of the water?
One idea is that a subterranean plumbing system once ferried loads of water beneath the Martian surface.
Plaut said his team also will search for underground pools with the radar technique.
29-03-2007quote:Op vrijdag 30 maart 2007 12:45 schreef Frutsel het volgende:
Many planets may have double suns
The dual suns that rise and set over Luke Skywalker's homeworld in the film Star Wars may be more than just fantasy, according to data from Nasa.
In a classic scene from the 1977 movie, the hero gazes into the distance as two yellow suns set on the horizon.
Nasa's Spitzer Space Telescope has found that planetary systems are as common around double stars as they are around single stars, like our own Sun.
Details of the research have been published in the Astrophysical Journal.
the study, a team of researchers used an infrared camera on the Spitzer telescope to search for so-called dusty discs around binary, or double, stars.
Dusty discs are made from the leftover debris of planet formation.
"We knew the stars would be there, the question was whether there was a planet to be the place where you could stand and see these sunsets," said Karl Stapelfeldt, a scientist at Nasa's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California.
"The inference is getting stronger now that there must be such planets based on what Spitzer has found."
The presence of planets in dusty discs is thought likely, but is by no means certain.
In our Solar System, asteroids collide with each other and produce showers of dust and that is, we assume, what we're seeing in these other discs - the dust produced by the collision of two bigger bodies," lead author David Trilling, from the University of Arizona, told BBC News.
"We can infer that there are bigger bodies like asteroids. The next logical leap is that if there are processes that formed these bigger bodies like asteroids, those same processes may also have formed planets." (BBC)
======================================================
Volledige artikel ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6506081.stm
30-03-2007quote:Op vrijdag 30 maart 2007 18:52 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
[..]
29-03-2007
Ook veel dubbelsterren kunnen planeten hebben
[afbeelding]
Op sommige planeten zijn dubbele zonsondergangen te zien.
Sterrenkundigen hebben met behulp van de infraroodsatelliet Spitzer vastgesteld dat in dubbelstersystemen net zo vaak stofschijven voorkomen als rond enkelvoudige sterren. Dat maakt het waarschijnlijk dat ook veel dubbelsterren planeten hebben en, omgekeerd, dat er veel planeten zijn waar twee (of zelfs meer) zonnen aan de hemel staan.
Lange tijd is gedacht dat planeetvorming alleen mogelijk zou zijn in dubbelstersystemen waarin de beide componenten minstens duizend astronomische eenheden (150 miljard kilometer) uit elkaar stonden. Maar het onderzoek met Spitzer laat juist zien dat in zeer nauwe dubbelstersystemen méér stofschijven gevonden worden dan in wijde. In die gevallen blijken de dicht om elkaar draaiende sterren zelfs door één stofschijf omringd te zijn.
Het minst ‘planeetvriendelijk’ zijn dubbelsterren waarbij de twee sterren drie tot vijftig astronomische eenheden van elkaar verwijderd zijn.
(allesoversterrenkunde)
Vertaling: http://www.astroversum.nl(...)euws.3103200701.htmlquote:Op zondag 1 april 2007 18:36 schreef Frutsel het volgende:
NEW COMET! - COMET LOVEJOY HEADS FOR EARTH IN APRIL
A new comet has recently been discovered, and like the brilliant Comet McNaught from earlier this year, this latest discovery belongs to an Australian: Comet Lovejoy (C/2007 E2).
On March 15th, Terry Lovejoy of Thornlands, Queensland, Australia, discovered a 9th-magnitude comet in the southern constellation Indus the Indian. In reporting the find to the Central Bureau for Astronomical Telegrams (CBAT), in Cambridge, Massachusetts, Lovejoy described the comet as having a coma that appeared distinctly green in color, with a slight extension to the southwest.
Remarkably, Lovejoy made the discovery not with a telescope but using an off-the-shelf digital camera! In fact, it appears to be the very first case of the discovery of a comet discovered in this manner.
Lovejoy was using a Canon 350D with a zoom lens set to 200-mm focal length at f/2.8. Lovejoy spotted the object near the frame edge in 16 exposures of 90 seconds each. The images were obtained during a comet-hunting survey that Lovejoy has been conducting for more than two years.
The first independent confirmation was obtained by John Drummond (Possum Observatory, Gisborne, New Zealand) on March 16. He used a 41-cm reflector and visually estimated the magnitude as 9.5—about 15 times dimmer than the faintest sky objects that can be seen without optical aid. Drummond estimated the coma diameter as 2.6 arc minutes (roughly equal to about 1/12 that of the apparent width of the Moon).
The green comet is too dim to see with the naked eye, but it’s a nice target for backyard telescopes. The first official orbit was calculated by Brian G. Marsden of the CBAT on March 19. He took 36 precise positions spanning a three day interval and determined the comet's perihelion date (when it will sweep closest to the Sun—a distance of 101.3 million mi/163 million km.) as March 27. The comet's distinctive greenish hue seems to suggest that it is rich in cyanogens and diatomic carbon.
Unlike Comet McNaught, which took a southerly route after passing the Sun, Comet Lovejoy will be progressing north during April and will soon become favorably placed for observation for observers in the Northern Hemisphere. Also unlike Comet McNaught, Comet Lovejoy will (unfortunately) not become a naked-eye object; it probably will get no brighter than magnitude +7.5. That's still about two and a half times fainter than the faintest naked-eye star. But it still should continue to be an interesting object to follow with binoculars and small telescopes as it moves north during April.
For most northern observers, it will not be until the second week of April that Comet Lovejoy will emerge from out of the dawn twilight and be positioned low in the southeast sky.
It will be located between the constellations of Capricornus the Sea Goat and Sagittarius the Archer [sky map]. During April 20-25, the comet will appear to cross the Milky Way while passing through the southern half of Aquila the Eagle. This is also about the time when it will be passing closest to Earth (41 million mi/66 million km, Apr. 24-26) and should appear at its brightest. Toward month's end, it will glide between Lyra the Lyre and Hercules, and appearing to pass almost directly overhead at around 3 a.m. local daylight time.
On Comets ml—an Internet forum dedicated to the discussion of comets, Terry Lovejoy posted his thoughts after he made his discovery: "After a very intense search effort in 2006 without success, I had wound back my efforts in 2007 (partly because of fatigue!). March 15 was only the second time this year I had done any searches in the morning sky. All told I estimate I have examined about 1000 image fields since late 2004, which would equate to about 1000 hours. 2007 has been a good year with two lifetime astronomy goals finally achieved. The first goal was to see a daylight comet (McNaught) and the second to discover a comet."
"Mission accomplished!" (space.com)
Mooie afbeelding! Ook leuk idee voor een poster zodat je een beter overzicht hebt.quote:Op maandag 2 april 2007 16:16 schreef buachaille het volgende:
Alle hemellichamen uit ons zonnestelsel: http://kokogiak.com/solarsystembodieslargerthan200miles.html
Al was ik jullie dan zou ik deze link eens aanklikken.
Via: http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/33958878/
Da's niet eens zo gek snel, 1 rondje per 10 seconden. Heb een half jaar terug een presentatie moeten houden over verschillende modellen voor neutronensterren, was erg interessant om te doen Impulsmomentbehoud zorgt voor de snelle rotatie ( ruwweg is m*v*r behouden, en als m niet al te veel afneemt en r fiks afneemt, dan neemt v flink toe ), en fluxbehoud ( ruwweg het magneetveld maal het oppervlak ) voor het gigantische veld; het oppervlak is immers evenredig met r2, en als r een factor 10 afneemt en de massaverdeling niet al te veel verandert, dan neemt B dus met een factor 100 toe.quote:Op vrijdag 6 april 2007 01:27 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
04-04-2007
....
Hij staat op 15.000 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Ara, dat alleen vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is. Hij draait elke tien seconden één keer om zijn as, waarbij een bundel van straling over de aarde zwiept.
In september 2006 werd de magnetar plotseling honderd keer zo helder, produceerde hij extra bundels van energierijke deeltjes en straling, en nam de rotatieperiode af met ongeveer een duizendste seconde. Volgens de onderzoekers is dit alles te verklaren door aan te nemen dat er spanningen in de korst van de neutronenster zijn opgetreden als gevolg van het 'ogpewonden' raken van magnetische veldlijnen. Dat leidde uiteindelijk tot een sterbeving, waarbij zeer veel energie vrijkwam.
(allesoversterrenkunde)
Thanks for the info beste Haushoferquote:Op woensdag 11 april 2007 11:48 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Da's niet eens zo gek snel, 1 rondje per 10 seconden. Heb een half jaar terug een presentatie moeten houden over verschillende modellen voor neutronensterren, was erg interessant om te doen Impulsmomentbehoud zorgt voor de snelle rotatie ( ruwweg is m*v*r behouden, en als m niet al te veel afneemt en r fiks afneemt, dan neemt v flink toe ), en fluxbehoud ( ruwweg het magneetveld maal het oppervlak ) voor het gigantische veld; het oppervlak is immers evenredig met r2, en als r een factor 10 afneemt en de massaverdeling niet al te veel verandert, dan neemt B dus met een factor 100 toe.
Zo krijg je dus een snel roterende magnetisch geladen bol, wat een gigantisch elektrisch veld genereert ( vergelijk een roterende schijf in een magnetisch veld ) In bepaalde gebieden bij de polen kunnen deeltjes buiten de gesloten magneetveldlijnen komen, en hierdoor krijg je een " beam" van geladen deeltjes.
Er worden deeltjes gemeten die gigantische energieen hebben, en dit soort mechanismes zouden daar verantwoordelijk voor kunnen zijn.
Dit is echt vetquote:Op woensdag 25 april 2007 08:06 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
25-04-2007
Bewoonbare planeet ontdekt bij rode dwergster
[afbeelding]
Illustratie van de bewoonbare planeet in een baan rond de rode dwergster Gliese 581.
Bij de rode dwergster Gliese 581 in het sterrenbeeld Weegschaal is een planeet ontdekt waar leven op zou kunnen voorkomen. De ster staat op ruim twintig lichtjaar afstand en is niet met het blote oog te zien. De nieuw ontdekte planeet is minstens vijf keer zo zwaar en anderhalf keer zo groot als de aarde, en voltooit elke dertien dagen een rondje om zijn moederster, op een afstand van minder dan elf miljoen kilometer. De temperatuur op de planeet wordt geschat op 0 tot 40 graden Celsius, zodat er op het rotsachtige hemellichaam in principe water zou kunnen voorkomen.
Het is voor het eerst dat een aarde-achtige planeet gevonden is in de 'bewoonbare zone' van een ster. De ontdekking is gedaan door een team van Zwitserse, Franse en Portugese astronomen, met een gevoelige spectrograaf op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Twee jaar geleden vond hetzelfde team al een veel zwaardere planeet bij de ster, in een nog kleinere baan. Ook buiten de bewoonbare planeet cirkelt nog een zware planeet rond.
(allesoversterrenkunde)
Hai Frutsel,quote:Op woensdag 25 april 2007 08:23 schreef Frutsel het volgende:
De opkomst en ondergang van diersoorten op aarde zou wel eens deels bepaald kunnen worden door buitenaardse krachten. Het zonnestelsel beweegt namelijk gedurende zijn baan rond kern van de Melkweg periodiek buiten de schijf. Hierdoor kunnen massale uitstervingen op aarde veroorzaakt worden.
Men heeft weten aan te tonen dat de gemiddelde periode tussen twee massale uitstervingen op aarde ongeveer 62 miljoen jaar bedraagt. Hoewel niet alle uitstervingen aan deze cyclus voldoen, gehoorzamen de twee grootste er wel aan: de Permische uitstervingen 250 miljoen jaar geleden en de Ordovicische uitstervingen 450 miljoen jaar geleden.
Nu denken astronomen een verklaring te hebben voor dit fenomeen. Net als alle sterren heeft ook de zon een onregelmatige omloopbaan rondom de kern van ons melkwegstelsel. Hierbij beweegt ze niet alleen dichter naar de kern toe en er weer verder vandaan, maar beweegt ze ook 'op en neer' door de schijf van de Melkweg. Eén complete verticale cyclus duurt ongeveer 64 miljoen jaar – dat is verdacht gelijk aan de cyclus van biodiversiteit op onze aarde.
[afbeelding]
Op deze grafiek wordt aangegeven hoeveel soorten er verdwijnen. De onderste as geeft aan hoe lang het geleden is, de linkeras geeft het percentage diersoorten dat verdwijnt aan.
De zon is gedurende de periodes waarop ze boven of onder de schijf van de Melkweg beweegt extreem gevoelig voor kosmische straling. De oorzaak heeft te maken met kosmische boeggolven. Het zonnestelsel beweegt bijvoorbeeld niet door een absoluut vacuüm, maar door een ijl interstellair medium. Hierdoor ontstaat een soort boeggolf voor de zon uit, waardoor kosmische stralen geproduceerd worden.
Als het zonnestelsel een boeggolf heeft, zou dat ook bij de Melkweg het geval kunnen zijn? Het is immers een bekend feit dat de Melkweg richting een massieve cluster van sterrenstelsels beweegt, de Virgocluster. Nu is de ruimte tussen sterrenstelsels in verrassend genoeg ook niet geheel leeg: hier bevindt zich het nog veel ijlere intergalactische medium. De galactische boeggolf zou dan alleen aan de noordkant van de Melkweg aanwezig zijn, aangezien dat de kant is die richting de Virgocluster wijst. Hier zou dan meer kosmische straling vandaan moeten komen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn.
Normaal gesproken beschermd het omvattende magnetische veld van onze Melkweg ons deels tegen hoogenergetische extra-galactische kosmische straling. Iedere 64 miljoen jaar beweegt de zon echter tijdelijk buiten dit beschermende veld, als de zon zich boven c.q. onder de schijf van de Melkweg bevindt. Hierdoor krijgt de aarde een extra dosis straling te verwerken, waardoor de ozonlaag langzaam weggevreten wordt.
[afbeelding]
De lokale omgeving van de zon, met de richting van de omloopbaan van de zon en de beweging van het interstellaire medium.
Tuurlijk... ik zie dat de titel ook is weggevallenquote:Op woensdag 25 april 2007 09:06 schreef barthol het volgende:
[..]
Hai Frutsel,
Kan je ook de bron van dit bericht geven? Ik merk dat het bericht me laat fronsen.
De hele formulering klinkt me eigenlijk net niet wetenschappelijk genoeg.
Thanx Frutsel,quote:Op woensdag 25 april 2007 09:31 schreef Frutsel het volgende:
[..]
Tuurlijk... ik zie dat de titel ook is weggevallen
Zeker overheen gekopieerd Sorry
http://www.astrostart.nl/(...)ren-aards-leven.html
En zij hebben het van www.space.com zo te zien
Zit je zo goed in de materie ja? dat die namen van de onderzoekers je ook veel zeggen?quote:Op woensdag 25 april 2007 10:13 schreef barthol het volgende:
[..]
Thanx Frutsel,
Ik merk dat ik net iets meer kan met het artikel op space.com. Ook omdat daar de namen vermeld worden van de onderzoekers die met deze hypothese aankomen. Geeft net wat meer mogelijkheden om een evt wetenschappelijke discussie erover te kunnen volgen.
O nee, ik weet er helemaal niet genoeg van.quote:Op woensdag 25 april 2007 10:18 schreef Frutsel het volgende:
[..]
Zit je zo goed in de materie ja? dat die namen van de onderzoekers je ook veel zeggen?
Das wel top
Rustig, rustig... De kans is levensgroot dat het daar behoorlijk onleefbaar is.quote:Op woensdag 25 april 2007 08:18 schreef Frutsel het volgende:
[..]
Dit is echt vet
Kunnen we daar al een stuk land pachten ?
Planeet ontdekt die lijkt op aarde
Interessant stukquote:Op woensdag 2 mei 2007 02:53 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
01-05-2007
Ik zat het net te lezen op de BBC site. Wordt zeer interessant. Helaas nog wat jaartjes wachten en dan hopen dat ze niet dezelfde opstartproblemen hadden als bij de HUBBLE. Nog wat info ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/americas/6645179.stmquote:Op vrijdag 11 mei 2007 10:23 schreef buachaille het volgende:
Het was al langer bekend maar nu zijn er meer detail bekend geworden. US Space agency Nasa gaat een nieuwe ruimtetelescoop lanceren in juni 2013. Het apparaaat krijgt de naam The James Webb Space Telescope is 24 meter lang, 12 meter hoog en heeft een spiegel van ongeveer 6,5 meter in doorsnede. Meer info o.a. op de site van de bouwer: http://www.northropgrumman.com/
quote:17-10-2007
Een grote groep amateurastronomen zijn tot een ontdekking gekomen waarmee de heersende kosmologische theorieën behoorlijk in de problemen gebracht zijn. Het blijkt namelijk dat ons universum een voorkeursrichting kent: sterrenstelsels, stofbanden, gaswolken, planeten, noem maar op – het heeft allemaal de neiging om “tegen de klok” te bewegen, gezien vanaf een waarnemer op aarde.
Voorheen waren de meeste astronomen van mening dat sterrenstelsels even vaak “met de klok” als “tegen de klok” zouden roteren. De nieuwe observaties suggereren echter dat sterrenstelsels een voorkeursrichting kennen. Dat betekent dat een mysterieuze kracht op de sterrenstelsels inwerkt of dat het heelal vervormd is en een “richting” kent.
De ontdekking is verricht door een leger van amateurastronomen die meewerken aan een online-onderzoek naar sterrenstelsels. Dit Galaxy Zoo-project is opgestart door professionele astronomen om te helpen met het classificeren van sterrenstelsels. Binnen enkele dagen had men miljoenen hits ontvangen, zodat het grote publiek ervoor gezorgd heeft dat het classificeren van sterrenstelsels met een sneltreinvaart is verlopen. Feitelijk heeft men binnen enkele maanden iets voltooid wat normaal gesproken vele jaren zou kosten.
Hieruit blijkt dat amateurs nog steeds van grote invloed kunnen zijn op de sterrenkunde. Sterker nog: een kleine klik van een leunstoelastronoom kan leiden tot een revolutie in de kosmologie. Voorlopige resultaten van de Galaxy Zoo laten immers zien dat spiraalstelsels, vanaf ons perspectief gezien, tegen de klok in draaien. Als dat bevestigd kan worden, kan het standaard model van de kosmologie uit het raam gesmeten worden en kunnen de heren kosmologen weer op “nul” beginnen.
Met dank aan Ph voor het vermelden van dit nieuws.
Bron: The Telegraph
(Astrostart)
quote:25-10-2007
Niet Joeri Gagarin en Alan Shepard waren de pioniers van de bemande ruimtevaart. Die eer gaat naar Able, Laika, Hector, de chimponaut Ham en de honderden andere dieren die bij wijze van experiment omhoog werden geschoten. Als ze al levend terugkeerden op aarde, viel ze geen lintje of heldenwelkom ten deel.
In april 2004 volgden we allemaal in grote spanning de ruimtevlucht van André Kuipers. Kuipers, die als boordwerktuigkundige in een Russische Sojoez omhoog ging, voerde tijdens zijn achtdaagse verblijf aan boord van het internationale ruimtestation tal van wetenschappelijke, technologische en educatieve experimenten uit. Zo kweekte hij onder de naam 'Seeds in space' raketsla (rucola). Een aantal scholen deed tegelijkertijd hetzelfde op aarde, om spelenderwijs te leren waarom sla eigenlijk omhoog groeit, dor het licht of door de zwaartekracht.
Daarnaast werkte Kuipers mee aan de voorbereiding van dierproeven in de ruimte. Dieren kwamen er nog niet aan te pas: Kuipers kreeg de opdracht een apparaat te testen dat in de toekomst de bewegingen van proefmuizen in de ruimte gaat volgen. Dit zogenoemde MOT-systeem (MOuse Telemetry) omvat een sensor-pakket dat in de buikholte van een muis past. De MOT verstuurt gegevens over de lichaamstemperatuur, hartfrequentie en versnellingen die de muis ondergaat via een radioverbinding naar onderzoekers. De sensoren brengen de krachten die in alle mogelijke richtingen op het proefdier werken in kaart. Vroeger zaten de proefdieren vol geplakt met tientallen sensoren. Maar dankzij het implantaat kunnen muizen nu ongestoord rondzweven.
Ook Frankrijk hield zich bezig met dierproeven in de ruimte: ratten, een kat en een aap werden gelanceerd met Veronique-raketten. Op 21 februari 1961 ging vanaf een lanceerbasis in de Sahara ruimterat Hector de lucht in.
Proeven met dieren in de ruimte: is dat nu nóg nodig na vijftig jaar bemande ruimtevaart? Uit het medisch onderzoek van ruimtevaarders die langdurig in de ruimte verbleven weten we immers al lang hoe gewichtloosheid het menselijk lichaam beïnvloedt. Door het gebrek aan zwaartekracht krimpen de spieren en wordt het stofwisselingsproces vertraagd. Al vrij snel na de lancering, binnen drie tot zes uur, krijgen astronauten spillebenen en opgeblazen wangen. De oorzaak daarvan is de verplaatsing van circa twee liter bloed en lichaamsvocht van de onderste ledematen naar het bovenlichaam. Daardoor neemt allereerst de hartwerking af. Verder reageert het lichaam alsof er een teveel aan vocht is en vermindert de uitscheiding van hormonen die de nierfunctie regelen.
Ruimtevaarders moeten meer urineren en verliezen daardoor veellichaamsvocht. Met het uitscheiden van lichaamsvocht vermindert het calciumgehalte in het lichaam en dat moet worden aangevuld door het onttrekken van kalk aan de botten. Pas na weken tot maanden ontstaat een soort van evenwicht en heeft de mens zich enigszins aangepast aan de gewichtloosheid van de ruimte. Door toediening van extra calcium en verschillende hormonen is geprobeerd deze nadelige effecten van het verblijf in de ruimte te verminderen.
Doordat relatief weinig bemande ruimtevluchten worden uitgevoerd, is de mens niet zo geschikt als medisch proefkonijn. Daarom zijn van het begin af aan dieren gebruikt om de weg te effenen voor de mens in de ruimte. En hoe geavanceerd de huidige dierproeven nu ook klinken: meestal waren en zijn de dieren daarbij de dupe. In 1931 waren het de Amerikaanse medische student Constantin Generales en de Duitse raketgeleerde Wernher von Braun die zich als eersten bezighielden met biologische experimenten ten behoeve van de ruimtevaart. Zij bouwden in Zürich een primitieve centrifuge en bonden daarin muizen vast om na te gaan hoeveel maal de versnelling van de zwaartekracht (‘g’) levend weefsel kon doorstaan. De muizen die het experiment niet overleefden kwamen er nog het meest genadig van af. De andere werden direct na de proef opengesneden om te zien welke lichaamsfuncties nog werkten.
Het rhesusaapje Sam wordt gereed gemaakt wordt voor een Little Joe-vlucht met een Mercury-capsule. De lancering vond plaats op 4 december 1959 vanaf Wallops Island in Virginia. Sam reisde 312 kilometer en bereikte een maximum hoogte van 88 kilometer. Sams capsule werd twee uur na de lancering teruggevonden in de Atlantische Oceaan. (bron: NASA)
Vooral in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog, na het buitmaken van de V-2raketten op de Duitsers, werden grote aantallen dieren zinloos opgeofferd. In de Verenigde Staten werden apen en muizen in de neuskegels van de raketten opgesloten, in Rusland waren het voornamelijk honden, ratten en konijnen. Het eerste biologische experiment in de Verenigde Staten vond op 11 juni 1948 plaats. Het aapje AIbert bereikte toen een hoogte van 60 km. De aap stierf tijdens de vlucht. Op 6 juni 1949 bereikte Albert II een hoogte van 125 km. Dit dier kwam bij de landing om.
Ook Albert III en Albert IV, die beide in 1949 omhooggingen, overleefden hun vlucht niet. De parachutes van de raketten kwamen niet los. Op 31 augustus 1950 slaagden de Amerikanen er in het gedrag van dieren (muizen) in de ruimte vast te leggen. De camera waarmee dat gebeurde overleefde die vlucht, de muizen niet. Pas op 20 september 1951 konden één aap en elf muizen veilig worden geborgen na een vlucht tot 79 km hoogte. Na talloze mislukte vluchten kon toen eindelijk deze conclusie worden getrokken: "Versnellingen tot 15 g gedurende minder dan één seconde, en 3-4 g gedurende 45 seconden, beïnvloeden noch de hartwerking van de dieren, noch hun ademhaling of bloeddruk."
De aapjes Able en Baker werden op 28 Mei 1959 gelanceerd met de JUPITER-raket AM-18. Ze doorstonden versnellingen die opliepen tot 38 keer de normale zwaartekracht op aarde en waren 9 minuten lang gewichtloos. Able en Baker waren de eerste dieren die levend terugkeerden uit de ruimte. (bron: NASA.)
Maar er waren nog andere vragen die niet waren beantwoord. Konden de hersenen functioneren bij het ontbreken van de zwaartekracht? Zou de desoriëntatie die wordt veroorzaakt door gewichtloosheid toekomstige astronauten verhinderen hun ruimtevaartuig te bedienen? Waren er langdurige psychische effecten na een ruimtevlucht? De invloed van langdurige gewichtloosheid was op aarde nog nooit onderzocht en wéér werden dieren als proefkonijn gebruikt.
Op 3 november 1957 lanceerde de Sovjet-Unie de Spoetnik-2 met aan boord het hondje Laika. Laika (‘blaffer’ in het Russisch) draaide als eerste levende wezen rond de aarde en was al die tijd gewichtloos. Met een terugkeer was geen rekening gehouden: Laika stierf door stress en oververhitting lang voordat de Spoetnik-2 op 14 april 1958 in de atmosfeer verbrandde.
Laika, opgesloten in de Spoetnik-2. TASS nieuwsfoto via de Russische ruimtevaartorganisatie.
Vissen in de ruimte en schildpadden om de maan
Technisch gezien waren enkele fruitvliegjes de eerste dieren, die met opzet in de ruimte werden gestuurd. Dat gebeurde door de Amerikanen, die er in 1946 een buitgemaakte Duitse V2 voor gebruikten. Het eerste zoogdier dat tijdens de ruimtewedloop naar de ruimte werd gestuurd was de hond Laika, die in 1957 meereisde in Spoetnik 2. In september 1968 werden door de Sovjets gelanceerde schildpadden de eerste dieren die rond de maan vlogen.
Arabella de kruispin en haar ruimteweb. (bron: NASA)
Tegenwoordig is al bijna een hele dierentuin aan beesten de ruimte in geweest. Muizen, spinnen, kikkers, slangen, cavia’s, vissen, vliegen en wormen hebben inmiddels al een ruimtereis gemaakt.
Op 28 juli 1973 vertrok de kruisspin Arabella naar het Amerikaanse ruimtestation Skylab, waar ze 59,5 dagen verbleef. De spin bleek aanvankelijk de grootste moeite te hebben met het weven van haar web, maar leek het gaandeweg in gewichtloosheid te leren. Een spinneweb van de kruisspin is een logaritmische spiraal van zijden draden die dichter bij elkaar staan in het centrum en verder van elkaar af aan de randen. Een spin gebruikt haar gevoel van gewicht bij het spinnen van haar web, zodat zwaartekracht een belangrijke factor is.
Mission specialist Donald A. Thomas bestudeert een salamander. (bron: NASA)
Aan boord van space-shuttlevlucht STS-65 (juli 1994) bevonden zich eieren van salamanders. Bestudeerd werd hoe de dieren uitkwamen en zich in gewichtloosheid ontwikkelden. In april 1998 gingen aan boord van space shuttle Columbia 170 pasgeboren ratten en zwangere muizen, 229 tropische visjes, 125 slakken, vier prehistorisch ogende paddenvissen en 1500 krekeleitjes en -larven mee. De dieren bevonden zich in de Spacelab-module in Columbia’s vrachtruim. De zeven astronauten moesten bestuderen hoe gewichtloosheid de groei van de hersenen en het centrale zenuwstelsel beïnvloeden.
Een van de paddenvissen aan boord van space shuttlevlucht STS-90. (bron: NASA)
Na eerst een aantal honden en konijnen omhoog te hebben gestuurd, lukte het pas op 20 augustus 1960 dieren na een reis om de aarde te bergen. Spoetnik-5 had toen met een complete dierentuin aan boord 18 omlopen rond de aarde gemaakt. Aan boord bevonden zich de hondjes Belka en Strelka, twee ratten, vier muizen, vliegen en planten. Met Spoetnik-6, gelanceerd op 1 december 1960, ging het weer mis. Aan boord waren de honden Ptsjolka en Moesjka, muizen, ratten, insekten en planten. De vlucht verliep naar wens, maar bij de landing niet. Het toestel kwam onder een te scherpe hoek de dampkring binnen. Spoetnik-6 viel uit elkaar en verbrandde, nog voordat de satelliet de aarde had bereikt.
De Russische honden Belka (‘Eekhoorntje’) en Strelka (“Kleine Pijl’) keerden levend terug van hun ruimtevlucht met Spoetnik-5 op 19 augustus 1960.
Een opsomming van alle bij de ruimtevaart omgekomen dieren moet onvolledig blijven. Veel van de mislukte experimenten zijn nooit bekend gemaakt. Maar wat ons misschien meer interesseert: hoe ondergaan dieren een ruimtevlucht? Daarvan is één goed gedocumenteerd geval bekend.
De eerste 'chimponaut', de drie jaar oude Ham, werd op 31 januari 1961 de ruimte in geschoten. Tot opluchting van de NASA en de toekomstige Amerikaanse astronauten overleefde hij het avontuur. (bron: NASA)
Dat betreft Ham, de eerste Amerikaan in de gewichtloze ruimte. Ham was een ‘chimponaut’: een van de zestien chimpansees die werden getraind voor het Mercury-project, ter voorbereiding van een bemande ruimtevlucht. Elke chimponaut droeg maandenlang een ruimtepak van nylon en lag vastgebonden in een plastic ‘wieg’ alvorens te worden blootgesteld aan de nagebootste condities van een ruimtevlucht.
Ze werden in centrifuges geplaatst en rondgedraaid, om een voorproefje te krijgen van de versnellingen van de zwaartekracht. Ze werden neergezet op door raketten aangedreven sledes die met honderden kilometers per uur werden voortgejaagd en binnen seconden tot stilstand werden gebracht om te wennen aan de plotselinge afremmingen. Ze werden in lage-drukkamers geplaatst, extreem hete en extreem koude vertrekken en ook dagenlang in eenzame afzondering gehouden.
Een van de chimponauten vastgebonden op een raketslee. (bron: US Air Force)
Maar het belangrijkste onderdeel van de training was de ‘Response Testing Machine’: drie gekleurde lampen en twee hendels bevestigd aan een controlepaneel. Als een bepaalde lamp brandde, moest de chimponaut een opdracht uitvoeren: een hendel éénmaal overhalen, of vijftig maal achter elkaar, of bijvoorbeeld vijf seconden wachten en dan pas de hendel overhalen. Als het dier de opdracht juist uitvoerde, verdiende hij daarmee een banaan of een bekertje water. Als hij een vergissing maakte, kreeg hij een elektrische schok.
De tweede ‘Amerikaan’ in de ruimte was de vijfjarige chimpansee Enos, die op 29 november 1961 in zijn Mercury-capsule tweemaal om de aarde draaide. Door een foutje in de capsule kreeg Enos een elektrische schok voor elke opdracht die hij correct uitvoerde. Dit systeem van straffen en belonen druiste in tegen alles wat hij het jaar daarvoor had geleerd. Wonderlijk genoeg paste Enos zijn gedrag niet aan. Hij onderging gelaten de elektrische schokken en voerde zijn taken precies zo uit als hij had geleerd. Enos maakte een veilige landing, maar stierf kort na zijn vlucht. (bron: NASA)
Ham was niet de slimste van de geselecteerde chimpansees, maar wel het best bestand tegen eenzaamheid, desoriëntatie en bewegingsziekte. Op 31 januari 1961 werd hij daarom als eerste omhoog gestuurd. De raket joeg met een maximumsnelheid van 9462 km/h naar een hoogte van 253 km. Vijftien minuten na de lancering plonsde de neuskegel in zee, meer dan tweehonderd kilometer van het vooraf berekende punt. De Mercury-capsule kantelde in het water en liep vol. Nog net op tijd kon met een helicopter een lijn worden vastgemaakt en de als een vergiet druipende capsule aan boord worden gebracht van een vliegdekschip.
In Cape Canaveral door de pers opgewacht was Ham agressief en vormde hij een bedreiging voor de samengedromde menigte. Telkens als Ham opnieuw met de Mercury-capsule werd geconfronteerd, vertoonde hij hetzelfde gedrag. Wel was hij in één keer beroemd, want hij had aangetoond dat ook in Amerika alles in gereedheid was voor een sprong in de ruimte. Drieëneenhalve maand later ging Alan Sheppard omhoog en kort daarna kondigde president Kennedy aan nog vóór 1970 een Amerikaan op de maan te willen zetten.
Ham, de eerste ‘chimponaut’ in de ruimte, krijgt een appel direct na zijn vlucht in een Mercury-capsule op de top van een Redstone-raket. Hams vlucht vormde de generale repetitie voor de eerste bemande Amerikaanse vlucht. (bron: NASA)
Hoe Ham voor zijn heldendaad werd beloond? Om te bewijzen dat hij aan zijn avontuur geen nadelige effecten had overgehouden, werd hij direct na de vlucht teruggestuurd naar de Response Testing Machine. Pas in 1963 mocht hij naar een dierentuin, maar daar werd hij vanwege zijn ‘te menselijk’ gedrag geïsoleerd gehouden van de andere apen. In 1980 lukte het in een andere dierentuin Ham langzaam aan een chimpanseewaardig bestaan te wennen. Drie jaar later stierf hij. Zijn stoffelijk overschot werd overgevlogen naar Alamogordo in New Mexico en onder een mooie zerk begraven buiten de International Space Hall of Fame. Goed voor gevoelens van spijt, maar een eind aan proeven met dieren in de ruimte heeft het nog steeds niet teweeggebracht.
(Kennislink)
quote:26-10-2007
Een enorm koud gebied in het universum zou verklaard kunnen worden door middel van een defect in de rumtetijd, die vlak na de oerknal is ontstaan. Als deze theorie bevestigd kan worden, zal dat kosmologen een belangrijke aanwijzing leveren over de evolutie van het embryonale universum. De koude vlek is waargenomen in de kosmische microgolfachtergrond en zou verklaard kunnen worden door een driedimensionaal defect, maar er zijn ook andere verklaringen voorhanden.
De kosmische microgolfachtergrond (CMB) is de oudste “foto” die wij hebben van het heelal en is daarom van onschatbare waarde voor ons begrip van de eerste momenten van het universum. Wetenschappes denken dat het universum vlak na de oerknal is gaan uitdijen en afkoelen, waarbij exotische deeltjes vervallen zijn tot de deeltjes die we vandaag de dag kennen. Deze overgang is vergelijkbaar met de fase-overgangen die wij op aarde kennen tussen vaste stoffen, vloeistoffen en gassen.
Nu zijn de faseveranderingen op aarde niet volmaakt – defecten komen onvermijdelijk voor. Als water kristalliseert tot ijs, ontstaan er vaak mistige vlekken in het ijs. Deze vlekken markeren de plaatsen waarde watermoleculen verkeerd zijn uitgelijnd. Natuurkundigen voorspellen dat vergelijkbare defecten voorkomen bij de fase-overgangen van het jonge universum en dat deze defecten in verschillende vormen kunnen voorkomen.
Deze animatie laat een willekeurige verzameling van texturen zien, het resultaat van computersimulaties in hoge resolutie. De rode gebieden vormen een positieve afwijking t.o.v. de ladingsdichtheid van het universu, terwijl de blauwe gebieden een negatieve afwijking kennen.
In het geval van de koude vlek in de CMB denkt men aan de meest complexe van de kosmische defecten: een driedimensionale, onregelmatige structuur dat bekend staat als een textuur. Het blijkt namelijk dat de eigenschappen van de koude vlek, die 1 miljard lichtjaar groot is, verklaard kunnen worden door zo'n komsische textuur. Desondanks zijn vele kosmologen het niet met deze stelling eens en beweren zij dat het bewijs voor een textuur nogal zwak is.
De kans is namelijk aanwezig dat de koude vlek een “willekeurige” fluctuatie is, geen gevolg van een kosmisch defect maar gewoon het gevolg van toevalige schommelingen. Daarnaast zou de koude vlek gewoon een enorme leegte kunnen zijn, vrij van zowel normale als donkere materie. Nu is het mooie dat de textuur-hypothese daadwerkelijk getest kan worden. Een kosmisch textuur zal het licht dat er doorheen gaat om zeer specifieke wijzen afbuigen, hetgeen gedetecteerd kan worden door toekomstige ruimtemissies.
Deze illustratie laat zien hoe de kosmische texturen kunnen leiden tot warme en koude plekken in de kosmische microgolfstraling. De achtergrondstraling die door de WMAP-satelliet (bovenaan) is opgevangen, is afkomstig uit het zeer jonge heelal. Als de microgolven door een textuur reizen, krijgen ze een rood- of blauwverschuiving mee. Straling dat is uitgezonden door het hete plasma van het jonge heelal (de onderste ellips) reist door het heelal met de snelheid van het licht. Zodra het universum gaat uitdijen, ontstaan er texturen in allerlei vormen en groottes. In deze illustratie loopt de ruimte horizontaal en verstrijkt de tijd verticaal.
Bron: SPACE.com
(Astrostart)
is dat uit te leggen in mensentaal? ik begrijp er echt niets vanquote:Op zaterdag 27 oktober 2007 01:32 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Defect in de ruimtetijd ontdekt?
[..]
Zichtbaar...... zegttiequote:Op zaterdag 27 oktober 2007 19:28 schreef starla het volgende:
Na alle heisa rond 17P/Holmes wordt bijna Loneos C/2007 F1 vergeten
Tot en met 2 november is hij zichtbaar in het zuidwesten:
[ afbeelding ]
Tja, de weersomstandigheden zijn er niet naar, zal ook niet veranderen voor 2 novemberquote:
ff kijken of ik een simulatie kan maken met Starry Night.quote:Update komeet 17P/Holmes
Bron : urania.be
Komeet Holmes heeft in de loop van de nacht van 24 op 25 oktober een magnitude bereikt die afhankelijk van de schatting uiteenloopt tussen +2,5 en +2,8, en lijkt die helderheid tot op heden (zondag 28 oktober) aan te houden. Als wijst erop dat de komeet nog geruime tijd een blote-oog-object zal blijven. De kleur van de komeet is geel-wit, wat wijst op lichtverstrooiing door stofdeeltjes, en niet door plasma, dat een groene of blauwe kleur zou opleveren. Dit werd inmiddels ook door spectroscopisch onderzoek bevestigd. Plasma wordt snel van de komeet weggevoerd door de zonnewind, terwijl stofdeeltjes zich veel langer verspreiden ten gevolge van stralingsdruk. Hierdoor gaat de helderheid slechts traag afnemen. Zeer langzaam zal de coma van de komeet uitgestrekter worden. Deze coma wordt best bekeken met verrekijker of telescoop. Het is dus nog enkel wachten op helder weer in onze contreien!
Bij de eerder gemelde uitbarsting van november 1892 die leidde tot de ontdekking van de komeet, bereikte deze ongeveer magnitude +4. De komeet is dus nu aanzienlijk helderder. Vermeldenswaardig is dat de komeet een tweede uitbarsting kende amper 2,5 maanden later, medio januari 1893. Hierbij bereikte ze opnieuw magnitude +4. We moeten Holmes dus ook gedurende een wat langere periode in het oog blijven houden!
Heb je zelf ook een beeld, aarzel dan niet om het op ons discussieforum te posten of door te sturen naar nieuws@urania.be!. Wil je zelf de komeet waarnemen, dan kan dit steeds via onze handige zoekkaart.
Tis helderquote:Op zaterdag 27 oktober 2007 19:42 schreef starla het volgende:
[..]
Tja, de weersomstandigheden zijn er niet naar, zal ook niet veranderen voor 2 november
Dat is qua verhoudingen gezien nog redelijk dicht bij.quote:Op woensdag 31 oktober 2007 15:20 schreef Frutsel het volgende:
Zwart gat met recordmassa ontdekt
WASHINGTON - Amerikaanse astronomen hebben een zwart gat met een recordmassa ontdekt op 1,8 miljoen lichtjaren van de aarde.
In mei was er al bericht over Silica-Rich Soil Found by Spirit (21-May-2007) verschenen....quote:Op woensdag 12 december 2007 08:59 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
11-12-2007
Marsrover doet fascinerende ontdekking
[ afbeelding ]
De Marsrover Spirit heeft één van zijn belangrijkste ontdekkingen tot nu toe verricht. Wetenschappers hebben in het wielspoor van Spirit bewijs gevonden voor een voormalig leefmilieu dat perfect moet zijn geweest voor micro-organismen. De afzettingen zijn vermoedelijk geproduceerd door heet bronwater dat in contact is gekomen met de omringende vulkanische rotsen. Op aarde komen dergelijke leefomgevingen algemeen voor en wemelen vaak van de bacteriën.
De ontdekking is door middel van fortuinlijke geluk tot stand gekomen. Het rechtervoorwiel van Spirit functioneert al tijden niet meer, waardoor het wiel constant over de grond sleept. Het is in dit wielspoor waar de opmerkelijke afzettingen zijn aangetroffen.
Aanvullende bestudering van het material heeft onthult dat het rijk is aan silicaten en andere verbindingen die doen vermoeden dat het moet gaan om de interactie tussen heet bronwater, zoals een geiser, en nabije rotsen. Dit kan op twee manieren gebeurd zijn: ten eerste kan het silicium uit de rotsen zijn opgelost door water en vervolgens op een andere locatie weer zijn afgezet. Ten tweede kan het ook gaan om een zogenaamde fumarole, waar stoom met een hoge zuurgraad door scheuren in de rotsen beweegt. Hierbij doet het alle mineralen in de rots oplossen, met uitzondering van de silicaten.
Beide mogelijkheden zijn even interessant vanuit exobiologisch opzicht. Zowel hete waterbronnen als fumarolen herbergen op aarde bijzondere bacteriële ecosystemen. Helaas is de Marsrover niet in staat om dit leven ook daadwerkelijk te detecteren – daar is Spirit niet voor ontworpen. Wat dat betreft zullen we moeten wachten op de volgende generatie Marsrovers: NASA's Mars Science Laboratory en ESA's ExoMars, die respectievelijk in 2009 en 2011 gelanceerd gaan worden.
[ afbeelding ]
Bron: BBC
(Astrostart)
Heel tov stukje, mooi dat er ook buiten het academische wereldje naar dit soort unificaties wordt gezocht. Wat ik me echter afvraag, is waar dikgedrukte vandaan komt. Groepentheorie is ontzettend belangrijk in het standaardmodel en de natuurkunde in het algemeen, en waar men vandaan haalt dat dit "een stille dood is gestorven" is me een raadsel, want de ijkgroepen van het standaardmodel zijn nog steeds SU(3)xSU(2)xU(1). Of ik begrijp het stukje niet zo goed. Onnodige sensatiezoekerij?quote:Op maandag 24 december 2007 08:47 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
22-12-2007
Lisi is niet de eerste een poging doet om elementaire deeltjes te koppelen aan de punten van een symmetrisch patroon. In de jaren '50 hebben enkele wetenschappers het bestaan van het "omega-minus" deeltje voorspeld aan de hand van het plaatsen van bekende deeltjes op de punten van een symmetrische wiskundige structuur die SU(3) genoemd wordt. Eén van de punten bleef echter leeg en het nieuwe deeltje zou hier perfect passen. Helaas is dit model een stille dood gestorven.
En de link: WorldWideTelescopequote:Op woensdag 14 mei 2008 09:08 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
13-05-2008
Virtuele telescoop brengt universum bij u thuis!
Microsoft introduceert 'virtuele telescoop'
[ afbeelding ]
Het openingsscherm van de WWT-site.
Softwarebedrijf Microsoft heeft vandaag een nieuwe astronomische webapplicatie gelanceerd: de 'WorldWide Telescope' (WWT). Hierin zijn beelden van enkele van de belangrijkste telescopen op aarde en in de ruimte bijeengebracht.
De gebruiker kan vanaf zijn eigen computer het zonnestelsel, het Melkwegstelsel en alles daarbuiten verkennen en kiezen met welk instrument en in welk golflengtegebied hij dat wil doen. Ook kan de stand van de planeten in beeld worden gebracht - de huidige, maar ook die in verleden of toekomst.
De virtuele telescoop maakt onder meer gebruik van de grote surveys (hemelverkenningen) die met een telescoop van de sterrenwacht op Palomar Mountain (VS) zijn verricht. Daarnaast zijn beelden beschikbaar van onder meer de ruimtetelescopen Hubble, Chandra en Spitzer. Om de WorldWide Telescope te kunnen gebruiken, is een krachtige pc met minimaal bestuursysteem Windows XP SP2 nodig.
(allesoversterrenkunde)
Intressant. Gisteren las ik toevallig nog over het ontstaan van de 2e vlek, nu dus al een 3e.quote:Opnieuw krachtige storm losgebarsten op Jupiter
Het lijkt er op dat er een uitbraak is van vlekken op planeet Jupiter, want nieuwe beelden van de Hubble Space Telescope hebben uitgewezen dat er opnieuw een krachtige storm woedt in de turbulente atmosfeer van de gasreus. In de buurt van de Grote en de Kleine Rode Vlek is namelijk een nieuwe cycloon te vinden, welke de afgelopen tijd langzaam rood is gekleurd. Dit betekent dat de storm steeds krachtiger wordt en bevestigt het vermoeden dat Jupiter een grote klimaatverandering ondergaat.
In 2004 voorspelde Phil Marcus, een professor aan de Universiteit van Californië in de Verenigde Staten, al dat er een klimaatverandering plaatsvindt op de grootste planeet in ons zonnestelsel. De temperaturen aan de zuidpool van Jupiter zijn de afgelopen jaren namelijk met drie graden Celsius gedaald, terwijl de atmosfeer rond de evenaar steeds warmer wordt. Voorspeld werd dat er vanaf 2006 grote veranderingen op zouden gaan treden in de zuidelijke hemisfeer van de planeet, waardoor de straalstromen in de atmosfeer onstabiel worden en er nieuwe wervelwinden ontstaan. Dat is precies wat er de afgelopen tijd gebeurd is en waarvan je aan de rechterkant het resultaat kunt bekijken.
Bron: NASA
en vertaald door Astroversum. (een erg actuele site, zeker het bezoeken waard)
Waar is het de beste plek in NL om sterren te kijken?quote:Op vrijdag 23 mei 2008 13:54 schreef sararaats het volgende:
misschien iets waard om te melden maar ik heb m'n getuigschrift Praktische Sterrenkunde gehaald.
tijdens de Perseïden ga ik weer in m'n tentje liggen
euh, ik woon niet in Nederland maar in België.quote:Op vrijdag 23 mei 2008 15:46 schreef GasTurbine het volgende:
[..]
Waar is het de beste plek in NL om sterren te kijken?
Hmm, was een beetje een aso-vraag, hoe ik hem stelde. Ik las hem nu pas na eigenlijkquote:Op vrijdag 23 mei 2008 20:03 schreef sararaats het volgende:
[..]
euh, ik woon niet in Nederland maar in België.
ik weet dat de Belgische Ardennen perfect zijn om sterren te kijken, van Nederland weet ik niets sorry.
kleine 100 km de noordzee op wil ook wel werkenquote:Op vrijdag 23 mei 2008 21:45 schreef GasTurbine het volgende:
[..]
Hmm, was een beetje een aso-vraag, hoe ik hem stelde. Ik las hem nu pas na eigenlijk
Ben van plan om in de sterrenkunde te gaan(ben 16). Woon zelf omgeving Rotterdam, dus enórm veel lichtvervuiling. Zelf dacht ik dat de wadden wel geschikt zullen zijn. Maar in ieder geval bedankt voor de info
Áls ik in belgië kom met een telescoop, ga ik zeker daar loeren
De laatste tijd ben ik daar niet zo vaak.quote:Op vrijdag 23 mei 2008 22:44 schreef Bensel het volgende:
[..]
kleine 100 km de noordzee op wil ook wel werken
quote:DEN HAAG - De ministeries van Economische Zaken en van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap trekken samen 8 miljoen euro uit voor de Nederlandse bijdrage aan de eerstvolgende ruimtemissie van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA naar Mars.
Dat hebben drie Nederlandse organisaties op het gebied van ruimte- en planeetonderzoek maandag laten weten. De bijdrage heeft betrekking op de voorbereiding van drie wetenschappelijke ruimte-instrumenten voor de missie EXOMars, die in 2014 op de rode planeet moet landen.
Met de 8 miljoen kunnen de drie instrumenten in concept worden ontwikkeld tot het moment waarop ESA de ontwerpen beoordeelt. Vooralsnog kan één daarvan met het geld tot vluchtwaardig instrument worden gemaakt.
Boor
Het ruimtevaartuig bij de operatie ExoMars heeft een wagen aan boord met een flinke boor en instrumenten die biologisch en geologisch onderzoek gaan doen. De belangrijkste vraag is of er eens leven op Mars was en hoe het leven hier op aarde heeft kunnen ontstaan.
Nederlandse bedrijven en instituten ontwikkelen hoogwaardige technologie voor drie wetenschappelijke instrumenten voor ExoMars. Een daarvan, RamanLIBS, waarbij TNO betrokken is, moet de opgeboorde stenen van Mars analyseren op chemische samenstelling en mineralen. De bedrijven Dutch Space en Lionix ontwikkelen een zogeheten Life Marker Chip, een biochemisch laboratorium op een chip die biologische materialen uit de Mars-bodem kan herkennen en karakteriseren.
Het Nederlandse onderzoeksinstituut SRON werkt samen met twee bedrijven aan uiterst gevoelige elektronica om bevingen en inslagen van meteorieten op de rode planeet te meten.
TRU is een eindje verder opquote:Op donderdag 24 juli 2008 00:35 schreef intraxz het volgende:
Ik ging net de hond uitlaten, ik keek even omhoog naar de heldere lucht en ineens recht boven me kwam er een mooie blauwe en erg felle vuurvol voorbij. Aan het eind ontplofde hij leek het wel. Hij ging richting het noorden en duurde ongeveer 2 sec. Heeft iemand anders hem net gespot? Ik woon bij winterswijk in de buurt.
Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.quote:Op donderdag 24 juli 2008 02:24 schreef Zwoerd het volgende:
[..]
Hoezo TRU, is toch gewoon een meteoriet.
............quote:Op donderdag 24 juli 2008 02:27 schreef starla het volgende:
[..]
Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
vuurbol is een andere benaming voor een heldere meteroriet, muts.quote:Op donderdag 24 juli 2008 02:27 schreef starla het volgende:
[..]
Wie denk je wie die dingen besturen? Aliens toch...dronken aliens.
Oh, ik dacht een andere benaming voor een meteoorquote:Op vrijdag 25 juli 2008 00:10 schreef intraxz het volgende:
[..]
vuurbol is een andere benaming voor een heldere meteroriet, muts.
Ik had het ook gelezen ja. Maar ik hoef dit toch echt niet te zienquote:Op donderdag 24 juli 2008 03:13 schreef GasTurbine het volgende:
Om 22:00 elke dag: Ammoniakcontainer uit het ISS, te zien in het westen. Ofzoiets.
Omhoog...quote:Op vrijdag 25 juli 2008 16:42 schreef GasTurbine het volgende:
En dus moeten we in het westen/noorden/oosten/zuiden kijken?
quote:Op vrijdag 25 juli 2008 01:16 schreef starla het volgende:
[..]
Oh, ik dacht een andere benaming voor een meteoor
Nou maar hopen op een beetje fatsoenlijk weer. Biertje erbij, op de rug in het gras, en spotten maar -quote:Op vrijdag 1 augustus 2008 17:42 schreef sararaats het volgende:
binnenkort komen de Perseïden weer !!!!!!!
ik ben er alleszins op voorbereid !
quote:Op vrijdag 1 augustus 2008 19:43 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Nou maar hopen op een beetje fatsoenlijk weer. Biertje erbij, op de rug in het gras, en spotten maar -
Heyquote:Op vrijdag 1 augustus 2008 22:43 schreef Yosomite het volgende:
[..]
Fascinerend: hoe R.U.G-gers onbewust rug gebruiken om hun uni te promoten "op de rug in het gras"
je kunt natuurlijk ook gewoon lang opblijvenquote:Op vrijdag 1 augustus 2008 23:04 schreef zuiderbuur het volgende:
Ik ben er nog nooit in geslaagd om die Perseïden te zien (misschien omdat ik niet vroeg op wil? )
Bijbehorende discussie op Slashdotquote:Patches of matter in the universe seem to be moving at very high speeds and in a uniform direction that can't be explained by any of the known gravitational forces in the observable universe. Astronomers are calling the phenomenon "dark flow."
The stuff that's pulling this matter must be outside the observable universe, researchers conclude.
quote:Astronomen ontdekken botsing planeten
LOS ANGELES (ANP) - Amerikaanse astronomen hebben een recente botsing waargenomen van twee planeten, die op ongeveer 300 lichtjaren van de Aarde staan. Het is de eerste keer dat dit fenomeen is gezien. Dat hebben de wetenschappers dinsdag (plaatselijke tijd) laten weten.
De twee planeten draaiden om een ster in het sterrenbeeld Ram. Volgens een van de astronomen was het ,,alsof de Aarde en Venus met elkaar in botsing zijn gekomen.''
Op Aarde is het idee van botsende planeten al tientallen jaren een bron van inspiratie voor schrijvers. Zo gaat het boek When Worlds Collide uit 1932 over de vernietiging van de Aarde door een andere planeet. Volgens astronomen is er echter slechts een minieme kans dat dit werkelijkheid wordt.
Mmm, ik had er misschien toch moeten kiezen om een nieuw topic te openen met de titel:quote:Op woensdag 24 september 2008 09:05 schreef schoelje het volgende:
Mysterious New 'Dark Flow' Discovered in Space bron: http://www.space.com/scienceastronomy/080923-dark-flows.html
[..]
Bijbehorende discussie op Slashdot
quote:Twee aarde-achtige planeten bij een zonachtige ster op 300 lichtjaar van de aarde zijn in relatief recente tijden geleden met elkaar in botsing gekomen. Dat schrijven Amerikaanse astronomen in een artikel dat in december in het tijdschrift The Astrophysical Journal zal worden gepubliceerd. De stille getuige van het planetaire drama is een stofschijf rond de ster, die overigens al in 2005 ontdekt werd. Op zich is een stofschijf rond een ster geen bijzonderheid: heel veel jonge sterren zijn omgeven door stof dat is overgebleven bij hun eigen ontstaan. Maar in dit geval gaat het om een miljarden jaren oude ster, BD+20 307 'geheten', waarbij normaal gesproken niet zo veel stof meer aanwezig zou mogen zijn. Een andere bijzonderheid van de ster is dat hij deel uitmaakt van een dubbelstersysteem: het blijkt te gaan om twee zonachtige sterren die, op zeer geringe onderlinge afstand, in iets meer dan drie dagen (!) om elkaar heen draaien. De stofschijf omringt beide sterren op een afstand die vergelijkbaar is met de afstand tussen zon en aarde. Omdat zulk stof zich in de loop van de tijd verspreid, kan de planetaire botsing niet zo erg lang geleden hebben plaatsgevonden - waarschijnlijk voltrok deze zich hooguit een paar honderdduizend jaar geleden.
ASTEROID IMPACT:quote:Op dinsdag 7 oktober 2008 11:02 schreef schoelje het volgende:
Vannacht rond 04:46 is als het goed is, zoals voorspelt, een kleine asteroïde, boven het noorden van Soedan in de atmosfeer verbrand. bron: Alles over Sterrenkunde en op Slashdot. Ik ben benieuwd of deze "inslag" nog gefilmd is kunnen worden. Voor het eerst dat een dergelijke inslag is voorspeld!
Filmpje:
bronquote:Persconferentie door belangrijke ontdekking Hubble
Datum: 10 November 2008 | Aantal reacties: 8 | Bron: NASA | Categorie: Exoplaneet
De ruimtevaartorganisatie NASA heeft opnieuw aangekondigd dat één van de ruimtevaartuigen die het in een baan rond de aarde heeft draaien, in dit geval de Hubble Space Telescope, een belangrijke ontdekking heeft gedaan. De ruim achttien jaar oude telescoop zou iets 'unieks' hebben gevonden met zijn Advanced Camera for Surveys, welke naar verluid gestuit is op een schijnbaar bijzondere planeet bij een andere ster. Volgens een persbericht wordt er ons aanstaande donderdag om 20.30 uur Nederlandse tijd meer verteld over de vondst.
Eind september had het acht miljard euro kostende gevaarte nog te kampen met een storing die na twee reperatiepogingen verholpen kon worden door technici. Tot grote opluchting van de NASA, want het leek er even op dat de laatste dagen van de Hubble waren geteld. Inmiddels is de geruchtenstroom rondom de ontdekking weer op gang gekomen. Zou de ruimtetelescoop een bizar object hebben ontdekt of is het zelfs op een aardachtige wereld gestuit? Op 13 november zullen we het weten. Een dag later verschijnt er een uitgebreid artikel over de vondst in de nieuwste uitgave van het wetenschappelijke tijdschrift Science. Wordt dus vervolgd..
geen idee...mischien nasatv?quote:Op dinsdag 11 november 2008 08:42 schreef Frutsel het volgende:
[..]
Valt zeker weer nergens te volgen
ah shit, jammer dat ik dat gemisy hebquote:Op maandag 1 december 2008 17:15 schreef -CRASH- het volgende:
Venus bedekking door Maan 1 december
Als ik niet naar buiten gekeken had
dan was ik het misgelopen.....
Foto is niet je van het ( moest snel alles pakken)
[ link | afbeelding ]
Een aantal seconden voor de bedekking.
En boven aan de rand van de foto Jupiter.
Eens kijken of ik het geluk heb om de verschijning van Venus ook kan kieken.
quote:Giant Black Hole found at centre of Milky Way
A swarm of stars orbiting a vast black hole at the center of the Milky Way has been mapped with remarkable precision, providing astronomers with their most detailed look yet at the heart of our galaxy.
Observations by the European Southern Observatory in Chile has found the strongest evidence yet of a supermassive black hole at the galaxy’s core, as well as charting the immense gravitational effects this has on the surrounding stars.
Over 16 years, the orbits of 28 stars in the Milky Way’s central region have been meticulously tracked by astronomers, allowing them to study the hidden black hole that influences their movements.
The black hole, known as Sagittarius A* (pronounced “Sagittarius A-star”), cannot be seen directly, but its nature can be inferred from the pattern of motion of the stars that surround it. Details of the research are published in the Astrophysical Journal.
"Undoubtedly the most spectacular aspect of our long term study is that it has delivered what is now considered to be the best empirical evidence that supermassive black holes do really exist. The stellar orbits in the galactic centre show that the central mass concentration of four million solar masses must be a black hole, beyond any reasonable doubt," Reinhard Genzel, of the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Germany, said.
His colleague Stefan Gillessen said: "The galactic center harbors the closest supermassive black hole known. Hence, it is the best place to study black holes in detail."
The observations have also allowed astronomers to pinpoint the Earth’s distance from the center of the galaxy with greater precision, measuring it at 27,000 light years. Scientists have also been able to identify common properties among the stellar orbits at the galactic center.
“The stars in the innermost region are in random orbits, like a swarm of bees,” Gillessen said. “However, further out, six of the 28 stars orbit the black hole in a disc. In this respect the new study has also confirmed explicitly earlier work in which the disc had been found, but only in a statistical sense.
“Ordered motion outside the central light-month, randomly oriented orbits inside — that’s how the dynamics of the young stars in the galactic centre are best described.” bron: FOX
Zie 10 december 09:43 (topic: Wat gebeurt er als je in een zwart gat valt?)quote:
quote:Op zaterdag 20 december 2008 23:16 schreef DrPwn het volgende:
ik gebruik plancklul ook vaak als scheldwoord maar ik word niet altijd begrepen
quote:Op zoek naar een tweede Aarde
TITUSVILLE - NASA heeft vrijdag een kleine telescoop onthuld met een meeslepende missie: ontdekken of er rondom afgelegen sterren misschien planeten cirkelen die op de Aarde lijken.
Astronomen hebben in andere zonnestelsel inmiddels meer dan 330 planeten ontdekt die sterren omcirkelen. Maar op geen enkele van die planeten lijkt leven mogelijk te zijn.
De Kepler-telescoop wordt op 5 maart de ruimte ingeschoten voor z'n missie: een zoektocht naar planeten die enigszins op de aarde lijken. Kepler is uitgerust met een 95 megapixel camera. Kepler gaat geen gemakkelijke klus doen. Volgens de onderzoekers is het als zoeken naar een naald in een hooiberg.
PS Het wordt georganiseerd door een non-profit organisatie, dus hopelijk wordt dit niet gezien als spam.quote:Het IAYC is een zomerkamp dat reeds vanaf 1969 elk jaar ergens op een donker plekje in Europa georganiseerd wordt. IAYC 2009 wordt onze 45e editie en we gaan dit jaar naar een berghotel vlakbij Korbielow in het Zuiden van Polen.
IAYC is een internationaal kamp waarin zo’n 60 deelnemers, tussen 16 en 24 jaar oud, uit ongeveer 20 landen, binnen en buiten Europa, aanwezig zijn. In dit drie weken durende kamp werkt de deelnemer samen of alleen in een van de acht werkgroepen aan een sterrenkundig project (2 keer 2 uur per dag). De projecten die je kunt uitvoeren, variëren van observaties tot theoretische berekeningen, afhankelijk van je eigen niveau en interesse. De werkgroepen staan onder leiding van jonge wetenschappers van het IAYC team, dat uit 10 mensen bestaat.
Naast het sterrenkundig karakter van het kamp, zijn er ook veel niet sterrenkundige activiteiten zoals spellen, sport evenementen en een excursie, om elkaar beter te leren kennen en de juiste sfeer te creëren voor ontspannen wetenschap. Er is ook één geheel vrije dag, dan kan je bijvoorbeeld met een groepje naar het mooie Krakow. Aangezien het een internationaal kamp is, is de voertaal Engels. Laat dit je niet afschrikken, er wordt niet van je verwacht dat je vloeiend Engels spreekt.
IAYC 2009 begint op 2 augustus en eindigt op 22 augustus. Iedereen tussen de 16 en 24 jaar oud die redelijk in het Engels kan communiceren, mag deelnemen. De kostprijs voor de accommodatie, vol pension en het gehele programma, inclusief excursie, bedraagt 570 Euro.
Interesse?
Ga naar www.iayc.org en klik op “Next Camp” voor de First Info of mail naar info@iayc.org
Bron: AstroVersumquote:STEREO gaat op zoek naar brokstukken op aarde gebotste planeet
Twee identieke sondes van de ruimtevaartorganisatie NASA bereiden zich voor op het betreden van een gebied waarin een antwoord gevonden kan worden op de vraag hoe de maan precies is ontstaan. Het duo, dat bekend is onder de naam STEREO, nadert op dit moment één van de zogeheten Lagrangepunten, waar de combinatie van de aantrekkingskracht van de zon en onze planeet ervoor zorgt dat de daar aanwezige stofdeeltjes en asteroïden bij elkaar blijven. Twee van de vijf gebieden waar dit het geval is zullen tijdens de missie van de vaartuigen bezocht worden. De punten zouden kleine brokstukken kunnen bevatten van een planeet ter grootte van Mars die zich enkele miljarden jaren in het zonnestelsel bevond. Theia, zoals de hypothetische wereld wordt genoemd, werd naar verluid op een gegeven moment uit diens baan gestoten door een andere groeiende planeet en kwam vervolgens op ramkoers te liggen met de aarde. Bij de catastrofale inslag die volgde werd een grote hoeveelheid materiaal de ruimte in geslingerd, dat naar alle waarschijnlijkheid later onze enige natuurlijke satelliet vormde. De theorie is voor de hand liggend, aangezien het verklaart waarom de maan een relatief kleine ijzeren kern heeft. De aarde en Theia waren op het moment dat de botsing plaatsvond namelijk groot genoeg om gesmolten te zijn, waardoor zwaardere elementen zoals ijzer de mogelijkheid hadden om hun inwendige te vormen. Diens buitenste lagen, welke onder meer uit het silicium bestonden, zouden bij de inslag los zijn gekomen, waardoor de maan uiteindelijk geboren werd uit materiaal dat voornamelijk uit lichtere elementen bestond. De camera’s van STEREO moeten nu op zoek gaan naar de brokstukken die Theia mogelijk achterliet in de Langrangepunten.
Wat er in dit soort filmpjes nooit bijverteld wordt is hoe men denkt een ruimtelift de nodige tangentiale snelheid te geven om de rotatiesnelheid van de aarde bij te houden.quote:Op woensdag 24 september 2008 09:43 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
24-09-2008
Plan voor ruimtelift in Japan
AMSTERDAM - Japanse wetenschappers zullen in november het tijdschema voor de bouw van een ruimtelift bekend maken. Het plan gaat volgens de eerste schattingen ongeveer zes miljard euro kosten.
Het ontwerp van de ruimtelift is gemaakt door de Japan Space Elevator Association (JSEA), een groep wetenschappers die financieel wordt gesteund door het bedrijfsleven. De lift zou mensen en goederen via een 36.000 kilometer lange kabel naar de ruimte moeten vervoeren.
Volgens het plan kan de lift worden voortgestuwd door extreem sterke magneten. De liftkabel moet worden bevestigd aan een tegengewicht in de vorm van een satelliet.
Prijs
Als het systeem werkelijkheid wordt, zal de prijs van een ruimtereis drastisch dalen. De ontwerpers beweren dat hun lift maar één honderdste verbruikt van de hoeveelheid energie die nodig is om een Space Shuttle te lanceren.
"Een reis naar de ruimte wordt hetzelfde als een reis naar het buitenland', verklaart Shuichi Ono - de voorzitter van de JSEA - in de Britse krant The Times. 'Iedereen kan straks de lift naar de ruimte nemen." De wetenschappers zullen in november een internationale conferentie organiseren om het tijdschema voor de bouw van de ruimtelift te bespreken.
Onzekerheden
Hun plan bevat echter nog veel onzekerheden. Zo is het nog maar de vraag of het mogelijk is om een 36.000 kilometer lange kabel te maken die sterk genoeg is om de ruimtelift in balans te houden. De wetenschappers hebben hun hoop gevestigd op nanobuisjes.
Dat zijn minuscule buisjes van koolstof die slechts éénduizendste tot ééntiende millimeter lang zijn. In theorie is het mogelijk om extreem sterke kabels te maken van de nanobuisjes. Maar op dit moment staat nanotechnologie nog in de kinderschoenen. Toch denken de onderzoekers al te kunnen inschatten hoe veel de bouw van de ruimtelift gaat kosten: een slordige 6 miljard euro.
Niet uniek
Het Japanse project is overigens niet uniek. Er bestaat zelfs een wereldwijde wedstrijd voor het ontwerp van een ruimtelift onder de naam Elevator 2010 Wetenschappers uit de hele wereld doen mee. Een Amerikaans ontwerp is te zien in .
(c) NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
quote:Ceres mogelijke bron van leven?
Bij leven buiten de Aarde wordt al snel gedacht aan Mars of de Jupiter-maan Europa, maar volgens Joop Houtkooper van de Universiteit van Giessen in Duitsland zou ook de dwergplaneet Ceres leven kunnen herbergen. Houtkooper stelt dat het al langer bekend is dat zich op Ceres waarschijnlijk veel ijs bevindt. Dan is het niet uitgesloten dat deze dwergplaneet een ondergrondse oceaan heeft. Dan is er mogelijk ooit leven ontstaan rond zogeheten hydrothermale bronnen, die te vinden zijn op de bodem van oceanen. Omdat de meeste hemellichamen in ons zonnestelsel in het bezit zijn van rotsachtige kernen, zouden deze heetwaterbronnen nog steeds kunnen bestaan. In de aardse oceanen is er ook tektonische activiteit en die zorgt voor extra warmte waar het leven kan gedijen. Bij een dwergplaneet als Ceres ontbreekt die activiteit en dat betekent misschien dat het leven zich er toch niet heeft ontwikkeld.
De theorie van Houtkooper gaat nog verder: bij het ontstaan van het zonnestelsel heeft de Aarde geleden
onder een hevige bombardement van meteorieten, planetoïden en kometen. Mogelijk is Ceres zelf ook
geraakt waarbij een deel (met veel ijs) van de dwergplaneet de ruimte in werd geslingerd en op Aarde is
terechtgekomen. Of er zich onder het oppervlak van Ceres een oceaan bevindt, wordt misschien beantwoord in het jaar 2015, wanneer de Amerikaanse ruimtesonde Dawn de dwergplaneet passeert. Voordat Dawn bij Ceres arriveert, zal deze in 2011 langs de planetoide Vesta trekken.
Onlangs is Dawn langs Mars gekomen om een koerscorrectie te kunnen uitvoeren met behulp van de
aantrekkingskracht van de rode planeet.
(NASA/ Astrobiology, 5 mrt 09)
quote:Giant Mystery Blob Discovered Near Dawn of Time
A newly found primordial blob may represent the most massive object ever discovered in the early universe, researchers announced today.
The gas cloud, spotted from 12.9 billion light-years away, could signal the earliest stages of galaxy formation back when the universe was just 800 million years old.
This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color.This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color
"I have never heard about any [similar] objects that could be resolved at this distance," said Masami Ouchi, a researcher at the Carnegie Institution in Pasadena, Calif. "It's kind of record-breaking."
A light-year is the distance light travels in a year, about 6 trillion miles (10 trillion kilometers). An object 12.9 billion light-years away is seen as it existed 12.9 billion years ago, and the light is just now arriving.
The cloud predates similar blobs, known as Lyman-Alpha blobs, which existed when the universe was 2 billion to 3 billion years old. Researchers named their new find Himiko, after an ancient Japanese queen with an equally murky past.
Himiko holds more than 10 times as much mass as the next largest object found in the early universe, or roughly the equivalent mass of 40 billion suns. At 55,000 light years across, it spans about half the diameter of our Milky Way Galaxy.
Lyman-Alpha blobs remain a mystery because existing telescopes have a hard time peering so far back to nearly the dawn of the universe.
quote:Two Highly Complex Organic Molecules Detected In Space
ScienceDaily (Apr. 22, 2009) — Scientists from the Max Planck Institute for Radio Astronomy (MPIfR) in Bonn, Germany, Cornell University, USA, and the University of Cologne, Germany, have detected two of the most complex molecules yet discovered in interstellar space: ethyl formate and n-propyl cyanide.
Their computational models of interstellar chemistry also indicate that yet larger organic molecules may be present -- including the so-far elusive amino acids, which are essential for life.
The results will be presented at the European Week of Astronomy and Space Science at the University of Hertfordshire on Tuesday 21st April.
The IRAM 30 m telescope in Spain was used to detect emission from molecules in the star-forming region Sagittarius B2, close to the center of our galaxy. The two new molecules were detected in a hot, dense cloud of gas known as the "Large Molecule Heimat", which contains a luminous newly-formed star. Large, organic molecules of many different sorts have been detected in this cloud in the past, including alcohols, aldehydes, and acids. The new molecules ethyl formate (C2H5OCHO) and n-propyl cyanide (C3H7CN) represent two different classes of molecule -- esters and alkyl cyanides -- and they are the most complex of their kind yet detected in interstellar space.
Atoms and molecules emit radiation at very specific frequencies, which appear as characteristic "lines" in the electromagnetic spectrum of an astronomical source. Recognizing the signature of a molecule in that spectrum is rather like identifying a human fingerprint. "The difficulty in searching for complex molecules is that the best astronomical sources contain so many different molecules that their "fingerprints" overlap, and are difficult to disentangle" says Arnaud Belloche, scientist at the Max Planck institute and first author of the research paper. "Larger molecules are even more difficult to identify because their "fingerprints" are barely visible: their radiation is distributed over many more lines that are much weaker" adds Holger Mueller, researcher at the University of Cologne. Out of 3700 spectral lines detected with the IRAM telescope, the team identified 36 lines belonging to the two new molecules.
The researchers then used a computational model to understand the chemical processes that allow these and other molecules to form in space. Chemical reactions can take place as the result of collisions between gaseous particles; but there are also small grains of dust suspended in the interstellar gas, and these grains can be used as landing sites for atoms to meet and react, producing molecules. As a result, the grains build up thick layers of ice, composed mainly of water, but also containing a number of basic organic molecules like methanol, the simplest alcohol.
"But," says Robin Garrod, a researcher in astrochemistry at Cornell University, "the really large molecules don't seem to build up this way, atom by atom." Rather, the computational models suggest that the more complex molecules form section by section, using pre-formed building blocks that are provided by molecules, such as methanol, that are already present on the dust grains. The computational models show that these sections, or "functional groups", can add together efficiently, building up a molecular "chain" in a series of short steps. The two newly-discovered molecules seem to be produced in this way.
Adds Garrod, "There is no apparent limit to the size of molecules that can be formed by this process -- so there's good reason to expect even more complex organic molecules to be there, if we can detect them."
Senior MPIfR team member Karl Menten thinks that this will happen in the near future: "What we are doing now is like searching for a needle in a haystack. Future instruments like the Atacama Large Millimeter Array will allow much more efficient studies to discover organic interstellar molecules." These may even include amino acids, which are required for the production of proteins, and are therefore essential to life on Earth.
The simplest amino acid, glycine (NH2CH2COOH), has been looked for in the past, but has not been successfully detected. However, the size and complexity of this molecule is matched by the two new molecules discovered by the team (Astronomy & Astrophysics, in press).
In Groningen zijn ze ook met MOND beziggeweest, maar ik heb het altijd maar een beetje "gepriegel aan de vergelijkingen zodat je data klopt" gevonden. Een fatsoenlijk mechanisme of een fysische verklaring hebben ze volgens mij nog niet.quote:Op donderdag 23 april 2009 09:12 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Door gebruik te maken van een aangepaste zwaartekrachttheorie (zoals MOND, Modified Newtonian Dynamics) slagen Kroupa en zijn collega's erin de bewegingen van de sterren in de dwergstelsels te verklaren zónder donkere materie, en kan hun positie en rotatie ten opzichte van het Melkwegstelsel beter begrepen worden.
© Govert Schilling
(allesoverterrenkunde)
ik hoop zo hard dat ik dat ooit nog mee mag makenquote:‘Ontdekking microbieel buitenaards leven is nabij’
Peter Smith, een professor op de Universiteit van Arizona die de missie van de lander Phoenix op onze buurplaneet Mars leidde, is ervan overtuigd dat men binnen tien jaar voor de eerste keer levensvormen buiten de aarde zal vinden, zo vertelde hij op een bijeenkomst op 16 april jongstleden die in het teken stond van de gegevens die het inmiddels inactieve ruimtevaartuig heeft verzameld. Hij voorspelt niet dat we, net als in de science fiction-boeken van onder meer Edgar Rice Burroughs het geval is, op een gegeven moment zespotige apen tegen zullen komen, maar volgens Smith is de kans groot dat men binnen een decennium op microbieel leven stuit in of op het oppervlak van de rode planeet. Met behulp van een robotarm, enkele ovens, een microscoop en talloze camera’s probeerde hij en zijn team in de afgelopen tijd ook al tekens te vinden van primitieve levensvormen, maar de Phoenix kampte met verschillende technische problemen en bevroor na enkele maanden toen de Martiaanse winter zijn intrede deed. De volgende onbemande missie naar de planeet, die van het Mars Science Laboratory, zal naar alle waarschijnlijkheid maarliefst vijf jaar duren en men is van plan om het vaartuig, dat ongeveer even groot is als een kleine personenauto, te laten landen in een gebied waar in het verleden wellicht vloeibaar water is voorgekomen. “We zijn vurig op zoek naar bewijs voor leven op de meest nabijgelegen planeet,” aldus Smith. “Ik denk dat we het in handen zullen krijgen, daar ben ik van overtuigd. Op een gegeven zal men een rotsblok omkeren en zeggen: oh god, daar is het.”
bron
Ik denk dat dat MOND een beetje reverse engineering is. de verschillen oplossen door de vergelijkingen te veranderen. en dan die verschillen van die vergelijkingen omzetten in een overkoepelende vergelijking, en deze weer vergelijken met de oude newtoniaanse vergelijkingen om zo de verschillen te ontdekken en de oude newtoniaanse vergelijking aanpassen. Of zoietsquote:Op donderdag 23 april 2009 14:40 schreef Haushofer het volgende:
[..]
In Groningen zijn ze ook met MOND beziggeweest, maar ik heb het altijd maar een beetje "gepriegel aan de vergelijkingen zodat je data klopt" gevonden. Een fatsoenlijk mechanisme of een fysische verklaring hebben ze volgens mij nog niet.
Ja, zo gaat het wel een beetje. Inflatie is in mindere mate een ander voorbeeld; we hebben geen idee wat het tot stand heeft gebracht, maar het lost wel een paar problemen op en zorgt voor een consistentere theorie.quote:Op donderdag 23 april 2009 19:35 schreef Bensel het volgende:
[..]
Ik denk dat dat MOND een beetje reverse engineering is. de verschillen oplossen door de vergelijkingen te veranderen. en dan die verschillen van die vergelijkingen omzetten in een overkoepelende vergelijking, en deze weer vergelijken met de oude newtoniaanse vergelijkingen om zo de verschillen te ontdekken en de oude newtoniaanse vergelijking aanpassen. Of zoiets
Nice Als je vragen hebt, spuw ze gerustquote:Op vrijdag 24 april 2009 17:00 schreef Meursault het volgende:
tvp
Ik heb StarCalc gedownload en ben bezig in Sterrenkunde voor Dummies.
Kan je dat ook niet zeggen over donkere energie en donkere materie?quote:Op vrijdag 24 april 2009 09:17 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Ja, zo gaat het wel een beetje. Inflatie is in mindere mate een ander voorbeeld; we hebben geen idee wat het tot stand heeft gebracht, maar het lost wel een paar problemen op en zorgt voor een consistentere theorie.
Nou, het punt met donkere energie en donkere materie is dat we het meten. Of er is iets heel grondig mis met onze theorie van gravitatie, of er zijn een heleboel deeltjes waarvan we de aard nog niet kennen. Dat laatste is geen gek idee; we kijken immers maar op een heel klein deel van het energiespectrum. Bovendien kan supersymmetrie een verklaring geven voor die donkere materie en energie, maar dat verhaal moet duidelijker worden zodra ze de LHC aangeslingerd hebben.quote:Op vrijdag 24 april 2009 18:50 schreef intraxz het volgende:
[..]
Kan je dat ook niet zeggen over donkere energie en donkere materie?
Als we deze ballon als voorbeeld voor de ruimte/tijd mogen gebruiken zou ik zeggen dat het begin van de ballon het moment is waarop men lucht in de ballon begint te blazen. De ballon zelf is de ruimte, de lucht die men erin blaast is de tijd. Op dat moment nemen tijd en ruimte toe.quote:Op zaterdag 2 mei 2009 14:55 schreef Haushofer het volgende:
Ja, omdat de oerknal niet alleen het begin van de materie en energie was, maar ook van de ruimte-tijd
Stel dat je een ballon opblaast van 0 tot een bepaalde grootte. Waar op die ballon is het begin? Da's hetzelfde idee
Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemelquote:Op zondag 3 mei 2009 21:44 schreef chevere het volgende:
Wij bevinden ons in feite op de rand van de ballon het heelal....
Je moet die rand dan zien als de ruimte-tijd, die vaak 2 dimensionaal wordt afgebeeld. (denk ik )quote:Op zondag 3 mei 2009 23:11 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemel
heel weinig sterren hebben ?
Of de rand is nog zo enorm groot dat er nog miljarden stelsels zich tussen ons en de rand bevindenquote:Op zondag 3 mei 2009 23:11 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
Als we aan de rand zitten... Zouden we dan niet ergens aan de hemel
heel weinig sterren hebben ?
quote:Op maandag 4 mei 2009 00:22 schreef intraxz het volgende:
Je moet die rand dan zien als de ruimte-tijd, die vaak 2 dimensionaal wordt afgebeeld. (denk ik )
Dan is het toch makkelijk na te gaan met Hubble deep field observaties....quote:Op maandag 4 mei 2009 00:35 schreef GasTurbine het volgende:
Of de rand is nog zo enorm groot dat er nog miljarden stelsels zich tussen ons en de rand bevinden
Thx beste Unstoppablequote:Op vrijdag 29 mei 2009 03:09 schreef Unstoppable het volgende:
Beetje een semi-tvp
Toevallig kwam ik laatst de serie The Universe tegen op History Channel. Een serie die al enkele seizoenen loopt over van alles mbt het universum. Seizoen 1 gaat met name over wat er "binnen" ons bereik ligt, de twee seizoenen daarna kijken steeds verder.
Mocht je het kanaal ontvangen dan is het denk ik zeker de moeite waard om eens te kijken. Natuurlijk is ook het 1 en ander wel terug te vinden op internet
http://www.thehistorychan(...)s/universe/index.php
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Universe_(TV_series)
http://en.wikipedia.org/w(...)Universe_(TV_series)
Bron: AstroVersumquote:Nieuwe maansonde gaat onder meer op zoek naar achtergebleven Apollo-landers
Gebrek aan tijd en middelen om de afstand te overbruggen hebben de winnaars en verliezers van één van de grootste strijdtonelen van de Koude Oorlog de laatste tientallen jaren op de achtergrond gesteld. De overblijfselen van dit tijdperk op het oppervlak van onze maan zullen echter over een niet al te lange tijd onthuld worden door de Lunar Reconnaissance Orbiter van de ruimtevaartorganisatie NASA, welke op woensdag 17 juni aanstaande gelanceerd moet worden. Diens missie is de meest ambitieuze maanmissie sinds Apollo 17 in 1972 en zal voornamelijk in het teken staan van toekomstige bemande en onbemande reizen naar onze natuurlijke satelliet, al gaat het vaartuig ook enkele decennia terug in de tijd kijken.
Het team van wetenschappers dat zich bezighoudt met de missie heeft een lijst opgesteld met de coördinaten van vijftig locaties op het maanoppervlak die een hoge prioriteit zullen hebben, waaronder alle zes landingsplekken van de bemande Apollo-landers en gebieden waar vaartuigen van de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie het maanoppervlak hebben geraakt. De sonde krijgt onder meer de taak om de hardware die tussen de jaren 1969 en 1972 achter werd gelaten door twaalf astronauten op onze naaste buur in beeld te brengen en te bepalen waar de achtwielige Sovjetische rover Lunokhod is beland nadat het 322 dagen op het maanoppervlak had doorgebracht en men niet in staat was om diens exacte locatie te ontrafelen.
De LRO zal verder ingezet worden om het maanoppervlak topografisch in kaart te brengen, onderzoek te verrichten aan de straling uit die ruimte die onze naaste buur bereikt en wat de omstandigheden zijn op de maanpoolgebieden, waar mogelijk materiaal te vinden is dat waterijs bevat. Ook moet de orbiter het oppervlak op een resolutie van een halve meter in beeld gaan brengen, wat het kiezen van een geschikte landingsplek voor astronauten die in de toekomst naar de maan zullen afreizen vergemakkelijkt. Aan boord van de Atlas-5 raket die het vaartuig in de ruimte zal brengen bevindt zich de LCROSS, een kleine sonde die mee zal reizen met zijn grotere ‘broer’ en met een snelheid van zo’n negenduizend kilometer per uur in zal slaan op de zuidpool van de maan, en wel in de krater Shackleton. Het is één van de vele kraters op onze natuurlijke satelliet waarvan de bodem slechts zelden wordt beschenen door de zon.
22 juliquote:Op dinsdag 9 juni 2009 22:12 schreef F04 het volgende:
Wanneer krijgen we weer een zonsverduistering?
quote:Biggers Black Hole ever found
PASADENA, Calif. — The most massive black hole yet weighed lurks at the heart of the relatively nearby giant galaxy M87.
The supermassive black hole is two to three times heftier than previously thought, a new model showed, weighing in at a whopping 6.4 billion times the mass of the sun.
This composite of visible (or optical), radio, and X-ray data reveals the giant elliptical galaxy M87.
The new measure suggests that other black holes in nearby large galaxies could also be much heftier than current measurements suggest, and it could help astronomers solve a longstanding puzzle about galaxy development.
"We did not expect it at all," said team member Karl Gebhardt of the University of Texas at Austin
The discovery was announced Monday at the 214th meeting of the American Astronomical Society.
Game changer
The finding "is important for how black holes relate to galaxies," said team member Jens Thomas of the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Germany. "If you change the mass of the black hole, you change how the black hole relates to the galaxy."
Because of this relationship, the revised mass could impact astronomers' theories of how galaxies grow and form.
Higher black hole masses could also solve a paradox of the masses of faraway, developing galaxies called quasars.
These mysterious denizens of the early universe are very bright, developing galaxies with black holes surrounded by gas and dust, all rife with star formation.
Quasars are colossal, around 10 billion solar masses, "but in local galaxies, we never saw black holes that massive, not nearly," Gebhardt said.
"The suspicion was before that the quasar masses were wrong," he said. But "if we increase the mass of M87 two or three times, the problem almost goes away."
Why M87 matters
M87 is 50 million light-years away. Nearly three decades ago, it was one of the first galaxies suggested to harbor a central black hole.
Now astronomers think that most large galaxies, including our own Milky Way, have supermassive black holes at their centers.
M87 also has an active jet shooting light out of the galaxy's core, created where matter swirls closer to the black hole and approaches the speed of light, then combines with tremendous magnetic fields.
The spat-out material helps astronomers understand how black holes attract and gobble up matter, a sloppy process in which all is not consumed.
These factors make M87 "the anchor for supermassive black hole studies," Gebhardt said.
While the new mass of M87 is based on a model, recent observations from the Gemini North Telescope in Hawaii and the European Southern Observatory's Very Large Telescope in Chile support the model findings.
The study of M87's mass will also be detailed later this summer in the journal Astrophysical Journal.
quote:A New Way To Measure Cosmic Distances
by Staff Writers
Pasadena CA (SPX) Jun 09, 2009
Ohio State University researchers have found a way to measure distances to objects three times farther away in outer space than previously possible, by extending a common measurement technique. They discovered that a rare type of giant star, often overlooked by astronomers, could make an excellent signpost for distances up to 300 million light-years - and beyond.
Along the way, they also learned something new about how these stars evolve.
Cepheid variables - giant stars that pulse in brightness - have long been used as reference points for measuring distances in the nearby universe, said Jonathan Bird, doctoral student in astronomy at Ohio State. Classical cepheids are bright, but beyond 100 million light-years from Earth, their signal gets lost among other bright stars.
In a press briefing at the American Astronomical Society meeting in Pasadena, CA, Bird revealed that a rare and even brighter class of cepheid - one that pulses very slowly - can potentially be used as a beacon to measure distances three times farther than their classical counterparts.
This project is the latest in principal investigator Krzysztof Stanek's effort to gauge the size and age of the universe with greater precision.
There are several methods for calculating the distance to stars, and astronomers often have to combine methods to indirectly measure a distance. The usual analogy is a ladder, with each new method a higher rung above another. At each new rung of the cosmic distance ladder, the errors add up, reducing the precision of the overall measurement. So any single method that can skip the rungs of the ladder is a prized tool for probing the universe.
Stanek, professor of astronomy at Ohio State, applied a direct measurement technique in 2006, when he used the light emerging from a binary star system in the galaxy M33 to measure the distance to that galaxy for the first time. M33 is 3 million light-years from Earth.
This new technique using so-called "ultra long period cepheids" (ULP cepheids) is different. It's an indirect method, but this initial study suggests that the method would work for galaxies that are much farther away than M33.
"We found ultra long period cepheids to be a potentially powerful distance indicator. We believe they could provide the first direct stellar distance measurements to galaxies in the range of 50-100 megaparsecs (150 million - 326 million light-years) and well beyond that," Stanek said.
Because researchers generally don't take note of ultra long period cepheids, there are few of them in the astronomical record. For this study, Stanek, Bird, and Ohio State doctoral student Jose Prieto uncovered 18 ULP cepheids from the literature.
Each was located in a nearby galaxy, such as the Small Magellanic Cloud. The distances to these nearby galaxies are well known, so the astronomers used that knowledge to calibrate the distance to the ULP cepheids.
They found that they could use ULP cepheids to determine distance with a 10-20 percent error - a rate typical of other methods that make up the cosmic distance ladder.
"We hope to reduce that error as more people take note of ULP cepheids in their stellar surveys," Bird said. "What we've shown so far is that the method works in principle, and the results are encouraging."
Bird explained why astronomers have ignored ULP cepheids in the past.
Short period cepheids, those that brighten and dim every few days, make good distance markers in space because their period is directly related to their brightness - and astronomers can use that brightness information to calculate the distance. Polaris, the North Star, is a well known and classical cepheid.
But astronomers have always thought that ULP cepheids, which brighten and dim over the course of a few months or longer, don't obey this relation. They are larger and brighter than the typical cepheid. In fact, they are larger and brighter than most stars; in this study, for example, the 18 ULP cepheids ranged in size from 12-20 times the mass of our Sun.
The brightness makes them good distance markers, Stanek said. Typical cepheids are harder to spot in distant galaxies, as their light blends in with other stars. ULP cepheids are bright enough to stand out.
Astronomers have also long suspected that ULP cepheids don't evolve the same way as other cepheids. In this study, however, the Ohio State team found the first evidence of a ULP cepheid evolving as a more classical cepheid does.
A classical cepheid will grow hotter and cooler many times over its lifetime. In-between, the outer layers of the star become unstable, which causes the changes in brightness. ULP cepheids are thought to go through this period of instability only once, and going in only one direction - from hotter to cooler.
But as the astronomers pieced together data from different parts of the literature for this study, they discovered that one of the ULP cepheids - a star in the Small Magellanic Cloud dubbed HV829 - is clearly moving in the opposite direction.
Forty years ago, HV829 pulsed every 87.6 days. Now it pulses every
84. 4 days. Two other measurements found in the literature confirm that the period has been shrinking steadily in the decades in between, which indicates that the star itself is shrinking, and getting hotter.
The astronomers concluded that ULP cepheids may help astronomers not only measure the universe, but also learn more about how very massive stars evolve.
Some of these results were reported in the Astrophysical Journal in April 2009. Since that paper was written, the Ohio State astronomers have started using the Large Binocular Telescope in Tucson, Arizona, to look for more ULP cepheids. Stanek says that they've found a few good candidates in the galaxy M81, but those results have yet to be confirmed.
http://www.space-travel.c(...)c_Distances_999.html
Dat stuk komt volgens mij van de Universiteit van Leiden!quote:Op maandag 22 juni 2009 23:55 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
22-06-2009
Moleculair mysterie in de ruimte
Tussen de sterren is niet alleen leegte. Er zweven ook stoffen als methanol en koolstofdioxide. De Leidse onderzoeker Fedor Goumans wil verklaren hoe die zijn ontstaan onder omstandigheden die dat juist onmogelijk zouden moeten maken. Hij kreeg daarvoor een Veni-beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.
Het is verbazingwekkend dat er in de ruimte moleculen gevormd worden. De ruimte is biljoenen malen ijler dan lucht. Dat maakt de kans dat twee atomen elkaar tegenkomen en een molecuul kunnen vormen erg klein. En zelfs als een molecuul gevormd wordt, valt hij meestal weer snel uit elkaar omdat er bijna nooit een ander molecuul in de buurt is om het overschot aan energie weg te vangen.
Dat er toch moleculen in de ruimte worden gevormd, komt waarschijnlijk door de stofdeeltjes die in bepaalde gebieden zweven en waarop losse atomen en moleculen blijven plakken. De kans dat atomen een ander atoom op een stofdeeltje tegenkomen is daardoor veel groter dan in de omringende ruimte. Ook kan het stofdeeltje de energie opvangen die vrijkomt als een molecuul gevormd wordt, zodat het nieuwe molecuul kan afkoelen en stabiliseren. Maar daarmee kan nog niet alles verklaard worden.
[ afbeelding ]
De ruimte is een moeilijke plaats voor chemische reacties. Toch zweven er vele soorten moleculen tussen de sterren. © Universiteit Leiden
.Reactiebarrière
‘Van koolstofmonoxide weten we hoe het ontstaat, daar hebben we althans een plausibele verklaring voor’, vertelt Fedor Goumans. ‘Maar bij koolstofdioxide en methanol is er een probleem. Voor het vormen van die moleculen is er een reactiebarrière.’
Die barrière is een soort weerstand die de atomen moeten overwinnen, voordat ze met elkaar kunnen reageren, net zoals je bij een klemmende deur eerst veel kracht moet zetten voordat hij opengaat. Normaal wordt die barrière overwonnen omdat de moleculen snel genoeg bewegen (dat wil zeggen dat de temperatuur hoog genoeg is) en de botsing daardoor voldoende energie oplevert voor de reactie. Maar de gebieden in het heelal waar moleculen ontstaan zijn daar veel te koud voor: de temperatuur ligt daar rond de 260 graden onder nul. Dat betekent dat de atomen niet snel genoeg bewegen om de reactiebarrière te overwinnen.
Tunnelen
Hoe kunnen die reacties dan toch plaatsvinden? Goumans: ‘Een mogelijkheid, of eigenlijk dé mogelijkheid, is dat het waterstofatoom tunnelt door de barrière. Als een deeltje ‘tunnelt’ is het alsof het op een magische manier van de ene kant naar de andere kant van een hindernis wordt getransporteerd, zonder ‘door’ de hindernis heen te gaan. Het is alsof je in je kelder was en ineens op zolder staat, zonder dat de kelderdeur open is gegaan of dat je hebt moeten lopen.
[ afbeelding ]
Volgens de klassieke chemische theorie moet een deeltje zoals het hier afgebeelde waterstofatoom (het witte deeltje) voldoende energie (E) hebben om de ‘reactieweerstand’, de barrière, te overwinnen (links). Maar volgens de kwantummechanica is het mogelijk dat een atoom zich een eindje door een barrière kan ‘teleporteren’, waardoor het minder energie nodig heeft dan als het eroverheen zou moeten, de benodigde reactie-energie (ET) lager is, en de reactie bij lagere temperaturen kan plaatsvinden. © Universiteit Leiden
Waterstofatomen zijn licht genoeg om een beetje te tunnelen, en daarmee ineens een klein stapje te maken om aan de andere kant van de reactiebarrière terecht te komen, waardoor de reactie sneller gaat dan je zou verwachten. Misschien dat dat tunnelen ervoor zorgt dat er een waterstofatoom zich vast kan maken aan koolstofmonoxide als eerste stap in de methanolvorming.’
Ruimtemethanol
Toch kunnen onderzoekers nog niet alles verklaren. Goumans: ‘Je kunt de berekeningen controleren door te kijken naar de verhouding tussen normaal waterstof en zware waterstofatomen (deuterium) in bijvoorbeeld methanol in de ruimte. Waterstofatomen zijn lichter dan deuteriumatomen, dus ze tunnelen beter, en je zou dus verwachten dat het ruimtemethanol relatief meer waterstofatomen en minder deuteriumatomen bevat dan de rest van de ruimte. Maar het is juist andersom. Er spelen waarschijnlijk dus nog meer reacties mee.’
[ afbeelding ]
De stofdeeltjes in de ruimte zijn ontmoetingsplaatsen voor moleculen om met elkaar te reageren. © Universiteit Leiden
.Het stofdeeltje waarop de reacties plaatsvinden zou die bijvoorbeeld ook kunnen beïnvloeden, Goumans hoopt bij een bezoek in Duitsland uit te zoeken hoe de simulatie van de reacties aan de simulatie van een stofdeeltje gekoppeld kan worden.
Fosteriet
Er lijkt nog voldoende te doen, maar wat drijft Goumans? ‘Het leuke aan onderzoek vind ik de dingen die je niet verwacht, je denkt zus, maar het is zó. Tijdens mijn onderzoek in Londen bijvoorbeeld bestudeerde ik het mineraal fosteriet, en er kwam uit onze berekeningen dat waterstof dat zich daaraan bond, zich opsplitste waarbij de kern aan een zuurstofatoom bond en het elektron naar het magnesium-ion ging. En toen we een verwant mineraal (magnesiumoxide) gingen bestuderen bleek dat vreemde mechanisme inderdaad te bestaan.’
[ afbeelding ]
Fedor Goumans: ‘Als je berekeningen doet en er komt uit wat je al had verwacht, of een beetje meer, of een beetje minder, dat is ook maar zo saai, toch?’ © Universiteit Leiden
(Kennislink)
Moet het wel net hier nacht zijn.quote:Op vrijdag 3 juli 2009 09:33 schreef dumble het volgende:
Ik ben benieuw hoe de impact er op de maan eruit gaat zien, ik hoop dat ze dat ook live uitzenden ! Je kan het trouwens ook zien vanaf de aarde als je een 8" + telescoop hebt.
Dat is dus 5 dagen na Volle Maan.quote:Impact staat nu vast op 9okt. 2009.. maar dit kan altijd nog veranderen.
quote:Op woensdag 13 mei 2009 09:15 schreef IkWilbert het volgende:
leuk topic dit, even een Terug Vind Planeet
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |