Het astronomie topic #2

quote:

Op vrijdag 16 maart 2007 08:41 schreef Frutsel het volgende:
Huge Frozen Lake on Southpole of Mars

Mars is unlikely to sport beachfront property any time soon, but the planet has enough water ice at its south pole to blanket the entire planet in more than 30 feet of water if everything thawed out.

With a radar technique, astronomers have penetrated for the first time about 2.5 miles (nearly four kilometers) beneath the south pole's frozen surface.

[afbeelding]
_{The south polar layered ice deposits of Mars, with purple thinnest and red thickest. The black circle was not surveyed.}

The data showed that nearly pure water ice lies beneath.

Discovered in the early 1970s, layered deposits of ice and dust cap the north and south poles of Mars. Until now, the deposits have been difficult to study closely with existing telescopes and satellites.

The current advance comes from a probe of the deposits using an instrument aboard the Mars Express orbiter.

"This is the first time that a ground-penetrating system has ever been used on Mars," said the new radar study's lead author, Jeffrey Plaut of NASA's Jet Propulsion Laboratory. "All the other instruments used to study the surface of Mars in the past really have only been sensitive to what occurs at the very surface."

(NASA's Mars Odyssey spacecraft also carries instruments designed, among other things, to probe beneath icy polar surfaces.)

Deep probe

Plaut and his colleagues probed the deposits with radar echo sounding, typically used on Earth to study the interiors of glaciers.

The instrument, called the Mars Advanced Radar for Subsurface and Ionospheric Sounding, or MARSIS, beams radio waves which penetrate the planet's surface and bounce off features having different electrical properties.

The reflected beams revealed that 90 percent or more of the frozen polar material is pure water ice, sprinkled with dust particles.

The scientists calculated that the water would form a 36-foot-deep ocean of sorts if spread over the Martian globe.

"It's the best evidence that's been obtained to date for that thickness," said Ken Herkenhoff, a planetary geologist at the U.S. Geological Survey in Flagstaff, Ariz., who studies the Martian polar regions. He was not involved in the current study.

Scientists have long known that Mars' north polar cap is a massive storehouse of water ice, and the current research team says they will use their radar technique to refine past estimates of its thickness and make-up.

Missing water

"These polar ice deposits are by far the largest reservoir of water or water ice that we know of on Mars," Plaut said.

That's a lot of water, but not enough to account for the flowing streams thought to meander along Mars' surface in the past.

"There's evidence that about 10 times or maybe even 100 times that much water has flowed across the surface of Mars to carve the various channels, the outflow valleys and other features we see in the images and topography data," Plaut told SPACE.com.

So where's the rest of the water?

One idea is that a subterranean plumbing system once ferried loads of water beneath the Martian surface.

Plaut said his team also will search for underground pools with the radar technique.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 12:45 schreef Frutsel het volgende:
Many planets may have double suns

The dual suns that rise and set over Luke Skywalker's homeworld in the film Star Wars may be more than just fantasy, according to data from Nasa.
In a classic scene from the 1977 movie, the hero gazes into the distance as two yellow suns set on the horizon.

Nasa's Spitzer Space Telescope has found that planetary systems are as common around double stars as they are around single stars, like our own Sun.

Details of the research have been published in the Astrophysical Journal.

the study, a team of researchers used an infrared camera on the Spitzer telescope to search for so-called dusty discs around binary, or double, stars.

Dusty discs are made from the leftover debris of planet formation.


"We knew the stars would be there, the question was whether there was a planet to be the place where you could stand and see these sunsets," said Karl Stapelfeldt, a scientist at Nasa's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California.

"The inference is getting stronger now that there must be such planets based on what Spitzer has found."

The presence of planets in dusty discs is thought likely, but is by no means certain.

In our Solar System, asteroids collide with each other and produce showers of dust and that is, we assume, what we're seeing in these other discs - the dust produced by the collision of two bigger bodies," lead author David Trilling, from the University of Arizona, told BBC News.

"We can infer that there are bigger bodies like asteroids. The next logical leap is that if there are processes that formed these bigger bodies like asteroids, those same processes may also have formed planets." (BBC)

======================================================
Volledige artikel ---> http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/6506081.stm

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 18:52 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

29-03-2007

Ook veel dubbelsterren kunnen planeten hebben

[afbeelding]
Op sommige planeten zijn dubbele zonsondergangen te zien.

Sterrenkundigen hebben met behulp van de infraroodsatelliet Spitzer vastgesteld dat in dubbelstersystemen net zo vaak stofschijven voorkomen als rond enkelvoudige sterren. Dat maakt het waarschijnlijk dat ook veel dubbelsterren planeten hebben en, omgekeerd, dat er veel planeten zijn waar twee (of zelfs meer) zonnen aan de hemel staan.

Lange tijd is gedacht dat planeetvorming alleen mogelijk zou zijn in dubbelstersystemen waarin de beide componenten minstens duizend astronomische eenheden (150 miljard kilometer) uit elkaar stonden. Maar het onderzoek met Spitzer laat juist zien dat in zeer nauwe dubbelstersystemen méér stofschijven gevonden worden dan in wijde. In die gevallen blijken de dicht om elkaar draaiende sterren zelfs door één stofschijf omringd te zijn.

Het minst ‘planeetvriendelijk’ zijn dubbelsterren waarbij de twee sterren drie tot vijftig astronomische eenheden van elkaar verwijderd zijn.

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op zondag 1 april 2007 18:36 schreef Frutsel het volgende:
NEW COMET! - COMET LOVEJOY HEADS FOR EARTH IN APRIL

A new comet has recently been discovered, and like the brilliant Comet McNaught from earlier this year, this latest discovery belongs to an Australian: Comet Lovejoy (C/2007 E2).

On March 15th, Terry Lovejoy of Thornlands, Queensland, Australia, discovered a 9th-magnitude comet in the southern constellation Indus the Indian. In reporting the find to the Central Bureau for Astronomical Telegrams (CBAT), in Cambridge, Massachusetts, Lovejoy described the comet as having a coma that appeared distinctly green in color, with a slight extension to the southwest.

Remarkably, Lovejoy made the discovery not with a telescope but using an off-the-shelf digital camera! In fact, it appears to be the very first case of the discovery of a comet discovered in this manner.

Lovejoy was using a Canon 350D with a zoom lens set to 200-mm focal length at f/2.8. Lovejoy spotted the object near the frame edge in 16 exposures of 90 seconds each. The images were obtained during a comet-hunting survey that Lovejoy has been conducting for more than two years.

The first independent confirmation was obtained by John Drummond (Possum Observatory, Gisborne, New Zealand) on March 16. He used a 41-cm reflector and visually estimated the magnitude as 9.5—about 15 times dimmer than the faintest sky objects that can be seen without optical aid. Drummond estimated the coma diameter as 2.6 arc minutes (roughly equal to about 1/12 that of the apparent width of the Moon).

The green comet is too dim to see with the naked eye, but it’s a nice target for backyard telescopes. The first official orbit was calculated by Brian G. Marsden of the CBAT on March 19. He took 36 precise positions spanning a three day interval and determined the comet's perihelion date (when it will sweep closest to the Sun—a distance of 101.3 million mi/163 million km.) as March 27. The comet's distinctive greenish hue seems to suggest that it is rich in cyanogens and diatomic carbon.

Unlike Comet McNaught, which took a southerly route after passing the Sun, Comet Lovejoy will be progressing north during April and will soon become favorably placed for observation for observers in the Northern Hemisphere. Also unlike Comet McNaught, Comet Lovejoy will (unfortunately) not become a naked-eye object; it probably will get no brighter than magnitude +7.5. That's still about two and a half times fainter than the faintest naked-eye star. But it still should continue to be an interesting object to follow with binoculars and small telescopes as it moves north during April.

For most northern observers, it will not be until the second week of April that Comet Lovejoy will emerge from out of the dawn twilight and be positioned low in the southeast sky.

It will be located between the constellations of Capricornus the Sea Goat and Sagittarius the Archer [sky map]. During April 20-25, the comet will appear to cross the Milky Way while passing through the southern half of Aquila the Eagle. This is also about the time when it will be passing closest to Earth (41 million mi/66 million km, Apr. 24-26) and should appear at its brightest. Toward month's end, it will glide between Lyra the Lyre and Hercules, and appearing to pass almost directly overhead at around 3 a.m. local daylight time.

On Comets ml—an Internet forum dedicated to the discussion of comets, Terry Lovejoy posted his thoughts after he made his discovery: "After a very intense search effort in 2006 without success, I had wound back my efforts in 2007 (partly because of fatigue!). March 15 was only the second time this year I had done any searches in the morning sky. All told I estimate I have examined about 1000 image fields since late 2004, which would equate to about 1000 hours. 2007 has been a good year with two lifetime astronomy goals finally achieved. The first goal was to see a daylight comet (McNaught) and the second to discover a comet."

"Mission accomplished!" (space.com)

quote:

Op maandag 2 april 2007 16:16 schreef buachaille het volgende:
Alle hemellichamen uit ons zonnestelsel: http://kokogiak.com/solarsystembodieslargerthan200miles.html
Al was ik jullie dan zou ik deze link eens aanklikken.
Via: http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/33958878/

quote:

Op vrijdag 6 april 2007 01:27 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
04-04-2007

....

Hij staat op 15.000 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Ara, dat alleen vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is. Hij draait elke tien seconden één keer om zijn as, waarbij een bundel van straling over de aarde zwiept.

In september 2006 werd de magnetar plotseling honderd keer zo helder, produceerde hij extra bundels van energierijke deeltjes en straling, en nam de rotatieperiode af met ongeveer een duizendste seconde. Volgens de onderzoekers is dit alles te verklaren door aan te nemen dat er spanningen in de korst van de neutronenster zijn opgetreden als gevolg van het 'ogpewonden' raken van magnetische veldlijnen. Dat leidde uiteindelijk tot een sterbeving, waarbij zeer veel energie vrijkwam.

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op woensdag 11 april 2007 11:48 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Da's niet eens zo gek snel, 1 rondje per 10 seconden. Heb een half jaar terug een presentatie moeten houden over verschillende modellen voor neutronensterren, was erg interessant om te doen Impulsmomentbehoud zorgt voor de snelle rotatie ( ruwweg is m*v*r behouden, en als m niet al te veel afneemt en r fiks afneemt, dan neemt v flink toe ), en fluxbehoud ( ruwweg het magneetveld maal het oppervlak ) voor het gigantische veld; het oppervlak is immers evenredig met r², en als r een factor 10 afneemt en de massaverdeling niet al te veel verandert, dan neemt B dus met een factor 100 toe.

Zo krijg je dus een snel roterende magnetisch geladen bol, wat een gigantisch elektrisch veld genereert ( vergelijk een roterende schijf in een magnetisch veld ) In bepaalde gebieden bij de polen kunnen deeltjes buiten de gesloten magneetveldlijnen komen, en hierdoor krijg je een " beam" van geladen deeltjes.

Er worden deeltjes gemeten die gigantische energieen hebben, en dit soort mechanismes zouden daar verantwoordelijk voor kunnen zijn.

quote:

Op woensdag 25 april 2007 08:06 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
25-04-2007

Bewoonbare planeet ontdekt bij rode dwergster

[afbeelding]
Illustratie van de bewoonbare planeet in een baan rond de rode dwergster Gliese 581.

Bij de rode dwergster Gliese 581 in het sterrenbeeld Weegschaal is een planeet ontdekt waar leven op zou kunnen voorkomen. De ster staat op ruim twintig lichtjaar afstand en is niet met het blote oog te zien. De nieuw ontdekte planeet is minstens vijf keer zo zwaar en anderhalf keer zo groot als de aarde, en voltooit elke dertien dagen een rondje om zijn moederster, op een afstand van minder dan elf miljoen kilometer. De temperatuur op de planeet wordt geschat op 0 tot 40 graden Celsius, zodat er op het rotsachtige hemellichaam in principe water zou kunnen voorkomen.

Het is voor het eerst dat een aarde-achtige planeet gevonden is in de 'bewoonbare zone' van een ster. De ontdekking is gedaan door een team van Zwitserse, Franse en Portugese astronomen, met een gevoelige spectrograaf op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Twee jaar geleden vond hetzelfde team al een veel zwaardere planeet bij de ster, in een nog kleinere baan. Ook buiten de bewoonbare planeet cirkelt nog een zware planeet rond.

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op woensdag 25 april 2007 08:23 schreef Frutsel het volgende:
De opkomst en ondergang van diersoorten op aarde zou wel eens deels bepaald kunnen worden door buitenaardse krachten. Het zonnestelsel beweegt namelijk gedurende zijn baan rond kern van de Melkweg periodiek buiten de schijf. Hierdoor kunnen massale uitstervingen op aarde veroorzaakt worden.

Men heeft weten aan te tonen dat de gemiddelde periode tussen twee massale uitstervingen op aarde ongeveer 62 miljoen jaar bedraagt. Hoewel niet alle uitstervingen aan deze cyclus voldoen, gehoorzamen de twee grootste er wel aan: de Permische uitstervingen 250 miljoen jaar geleden en de Ordovicische uitstervingen 450 miljoen jaar geleden.

Nu denken astronomen een verklaring te hebben voor dit fenomeen. Net als alle sterren heeft ook de zon een onregelmatige omloopbaan rondom de kern van ons melkwegstelsel. Hierbij beweegt ze niet alleen dichter naar de kern toe en er weer verder vandaan, maar beweegt ze ook 'op en neer' door de schijf van de Melkweg. Eén complete verticale cyclus duurt ongeveer 64 miljoen jaar – dat is verdacht gelijk aan de cyclus van biodiversiteit op onze aarde.

[afbeelding]
_{Op deze grafiek wordt aangegeven hoeveel soorten er verdwijnen. De onderste as geeft aan hoe lang het geleden is, de linkeras geeft het percentage diersoorten dat verdwijnt aan.}

De zon is gedurende de periodes waarop ze boven of onder de schijf van de Melkweg beweegt extreem gevoelig voor kosmische straling. De oorzaak heeft te maken met kosmische boeggolven. Het zonnestelsel beweegt bijvoorbeeld niet door een absoluut vacuüm, maar door een ijl interstellair medium. Hierdoor ontstaat een soort boeggolf voor de zon uit, waardoor kosmische stralen geproduceerd worden.

Als het zonnestelsel een boeggolf heeft, zou dat ook bij de Melkweg het geval kunnen zijn? Het is immers een bekend feit dat de Melkweg richting een massieve cluster van sterrenstelsels beweegt, de Virgocluster. Nu is de ruimte tussen sterrenstelsels in verrassend genoeg ook niet geheel leeg: hier bevindt zich het nog veel ijlere intergalactische medium. De galactische boeggolf zou dan alleen aan de noordkant van de Melkweg aanwezig zijn, aangezien dat de kant is die richting de Virgocluster wijst. Hier zou dan meer kosmische straling vandaan moeten komen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn.

Normaal gesproken beschermd het omvattende magnetische veld van onze Melkweg ons deels tegen hoogenergetische extra-galactische kosmische straling. Iedere 64 miljoen jaar beweegt de zon echter tijdelijk buiten dit beschermende veld, als de zon zich boven c.q. onder de schijf van de Melkweg bevindt. Hierdoor krijgt de aarde een extra dosis straling te verwerken, waardoor de ozonlaag langzaam weggevreten wordt.

[afbeelding]
_{De lokale omgeving van de zon, met de richting van de omloopbaan van de zon en de beweging van het interstellaire medium.}

quote:

Op woensdag 25 april 2007 09:06 schreef barthol het volgende:

[..]

Hai Frutsel,

Kan je ook de bron van dit bericht geven? Ik merk dat het bericht me laat fronsen.
De hele formulering klinkt me eigenlijk net niet wetenschappelijk genoeg.

quote:

Op woensdag 25 april 2007 09:31 schreef Frutsel het volgende:

[..]

Tuurlijk... ik zie dat de titel ook is weggevallen
Zeker overheen gekopieerd Sorry

http://www.astrostart.nl/(...)ren-aards-leven.html

En zij hebben het van www.space.com zo te zien

quote:

Op woensdag 25 april 2007 10:13 schreef barthol het volgende:

[..]

Thanx Frutsel,
Ik merk dat ik net iets meer kan met het artikel op space.com. Ook omdat daar de namen vermeld worden van de onderzoekers die met deze hypothese aankomen. Geeft net wat meer mogelijkheden om een evt wetenschappelijke discussie erover te kunnen volgen.

quote:

Op woensdag 25 april 2007 10:18 schreef Frutsel het volgende:

[..]

Zit je zo goed in de materie ja? dat die namen van de onderzoekers je ook veel zeggen?
Das wel top

quote:

Op woensdag 25 april 2007 08:18 schreef Frutsel het volgende:

[..]

Dit is echt vet
Kunnen we daar al een stuk land pachten ?
Planeet ontdekt die lijkt op aarde

quote:

Op woensdag 2 mei 2007 02:53 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
01-05-2007

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 10:23 schreef buachaille het volgende:
Het was al langer bekend maar nu zijn er meer detail bekend geworden. US Space agency Nasa gaat een nieuwe ruimtetelescoop lanceren in juni 2013. Het apparaaat krijgt de naam The James Webb Space Telescope is 24 meter lang, 12 meter hoog en heeft een spiegel van ongeveer 6,5 meter in doorsnede. Meer info o.a. op de site van de bouwer: http://www.northropgrumman.com/

quote:

17-10-2007



Een grote groep amateurastronomen zijn tot een ontdekking gekomen waarmee de heersende kosmologische theorieën behoorlijk in de problemen gebracht zijn. Het blijkt namelijk dat ons universum een voorkeursrichting kent: sterrenstelsels, stofbanden, gaswolken, planeten, noem maar op – het heeft allemaal de neiging om “tegen de klok” te bewegen, gezien vanaf een waarnemer op aarde.

Voorheen waren de meeste astronomen van mening dat sterrenstelsels even vaak “met de klok” als “tegen de klok” zouden roteren. De nieuwe observaties suggereren echter dat sterrenstelsels een voorkeursrichting kennen. Dat betekent dat een mysterieuze kracht op de sterrenstelsels inwerkt of dat het heelal vervormd is en een “richting” kent.

De ontdekking is verricht door een leger van amateurastronomen die meewerken aan een online-onderzoek naar sterrenstelsels. Dit Galaxy Zoo-project is opgestart door professionele astronomen om te helpen met het classificeren van sterrenstelsels. Binnen enkele dagen had men miljoenen hits ontvangen, zodat het grote publiek ervoor gezorgd heeft dat het classificeren van sterrenstelsels met een sneltreinvaart is verlopen. Feitelijk heeft men binnen enkele maanden iets voltooid wat normaal gesproken vele jaren zou kosten.

Hieruit blijkt dat amateurs nog steeds van grote invloed kunnen zijn op de sterrenkunde. Sterker nog: een kleine klik van een leunstoelastronoom kan leiden tot een revolutie in de kosmologie. Voorlopige resultaten van de Galaxy Zoo laten immers zien dat spiraalstelsels, vanaf ons perspectief gezien, tegen de klok in draaien. Als dat bevestigd kan worden, kan het standaard model van de kosmologie uit het raam gesmeten worden en kunnen de heren kosmologen weer op “nul” beginnen.

Met dank aan Ph voor het vermelden van dit nieuws.



Bron: The Telegraph

(Astrostart)

quote:

25-10-2007

Niet Joeri Gagarin en Alan Shepard waren de pioniers van de bemande ruimtevaart. Die eer gaat naar Able, Laika, Hector, de chimponaut Ham en de honderden andere dieren die bij wijze van experiment omhoog werden geschoten. Als ze al levend terugkeerden op aarde, viel ze geen lintje of heldenwelkom ten deel.

In april 2004 volgden we allemaal in grote spanning de ruimtevlucht van André Kuipers. Kuipers, die als boordwerktuigkundige in een Russische Sojoez omhoog ging, voerde tijdens zijn achtdaagse verblijf aan boord van het internationale ruimtestation tal van wetenschappelijke, technologische en educatieve experimenten uit. Zo kweekte hij onder de naam 'Seeds in space' raketsla (rucola). Een aantal scholen deed tegelijkertijd hetzelfde op aarde, om spelenderwijs te leren waarom sla eigenlijk omhoog groeit, dor het licht of door de zwaartekracht.

Daarnaast werkte Kuipers mee aan de voorbereiding van dierproeven in de ruimte. Dieren kwamen er nog niet aan te pas: Kuipers kreeg de opdracht een apparaat te testen dat in de toekomst de bewegingen van proefmuizen in de ruimte gaat volgen. Dit zogenoemde MOT-systeem (MOuse Telemetry) omvat een sensor-pakket dat in de buikholte van een muis past. De MOT verstuurt gegevens over de lichaamstemperatuur, hartfrequentie en versnellingen die de muis ondergaat via een radioverbinding naar onderzoekers. De sensoren brengen de krachten die in alle mogelijke richtingen op het proefdier werken in kaart. Vroeger zaten de proefdieren vol geplakt met tientallen sensoren. Maar dankzij het implantaat kunnen muizen nu ongestoord rondzweven.


Ook Frankrijk hield zich bezig met dierproeven in de ruimte: ratten, een kat en een aap werden gelanceerd met Veronique-raketten. Op 21 februari 1961 ging vanaf een lanceerbasis in de Sahara ruimterat Hector de lucht in.

Proeven met dieren in de ruimte: is dat nu nóg nodig na vijftig jaar bemande ruimtevaart? Uit het medisch onderzoek van ruimtevaarders die langdurig in de ruimte verbleven weten we immers al lang hoe gewichtloosheid het menselijk lichaam beïnvloedt. Door het gebrek aan zwaartekracht krimpen de spieren en wordt het stofwisselingsproces vertraagd. Al vrij snel na de lancering, binnen drie tot zes uur, krijgen astronauten spillebenen en opgeblazen wangen. De oorzaak daarvan is de verplaatsing van circa twee liter bloed en lichaamsvocht van de onderste ledematen naar het bovenlichaam. Daardoor neemt allereerst de hartwerking af. Verder reageert het lichaam alsof er een teveel aan vocht is en vermindert de uitscheiding van hormonen die de nierfunctie regelen.

Ruimtevaarders moeten meer urineren en verliezen daardoor veellichaamsvocht. Met het uitscheiden van lichaamsvocht vermindert het calciumgehalte in het lichaam en dat moet worden aangevuld door het onttrekken van kalk aan de botten. Pas na weken tot maanden ontstaat een soort van evenwicht en heeft de mens zich enigszins aangepast aan de gewichtloosheid van de ruimte. Door toediening van extra calcium en verschillende hormonen is geprobeerd deze nadelige effecten van het verblijf in de ruimte te verminderen.

Doordat relatief weinig bemande ruimtevluchten worden uitgevoerd, is de mens niet zo geschikt als medisch proefkonijn. Daarom zijn van het begin af aan dieren gebruikt om de weg te effenen voor de mens in de ruimte. En hoe geavanceerd de huidige dierproeven nu ook klinken: meestal waren en zijn de dieren daarbij de dupe. In 1931 waren het de Amerikaanse medische student Constantin Generales en de Duitse raketgeleerde Wernher von Braun die zich als eersten bezighielden met biologische experimenten ten behoeve van de ruimtevaart. Zij bouwden in Zürich een primitieve centrifuge en bonden daarin muizen vast om na te gaan hoeveel maal de versnelling van de zwaartekracht (‘g’) levend weefsel kon doorstaan. De muizen die het experiment niet overleefden kwamen er nog het meest genadig van af. De andere werden direct na de proef opengesneden om te zien welke lichaamsfuncties nog werkten.


Het rhesusaapje Sam wordt gereed gemaakt wordt voor een Little Joe-vlucht met een Mercury-capsule. De lancering vond plaats op 4 december 1959 vanaf Wallops Island in Virginia. Sam reisde 312 kilometer en bereikte een maximum hoogte van 88 kilometer. Sams capsule werd twee uur na de lancering teruggevonden in de Atlantische Oceaan. (bron: NASA)

Vooral in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog, na het buitmaken van de V-2raketten op de Duitsers, werden grote aantallen dieren zinloos opgeofferd. In de Verenigde Staten werden apen en muizen in de neuskegels van de raketten opgesloten, in Rusland waren het voornamelijk honden, ratten en konijnen. Het eerste biologische experiment in de Verenigde Staten vond op 11 juni 1948 plaats. Het aapje AIbert bereikte toen een hoogte van 60 km. De aap stierf tijdens de vlucht. Op 6 juni 1949 bereikte Albert II een hoogte van 125 km. Dit dier kwam bij de landing om.

Ook Albert III en Albert IV, die beide in 1949 omhooggingen, overleefden hun vlucht niet. De parachutes van de raketten kwamen niet los. Op 31 augustus 1950 slaagden de Amerikanen er in het gedrag van dieren (muizen) in de ruimte vast te leggen. De camera waarmee dat gebeurde overleefde die vlucht, de muizen niet. Pas op 20 september 1951 konden één aap en elf muizen veilig worden geborgen na een vlucht tot 79 km hoogte. Na talloze mislukte vluchten kon toen eindelijk deze conclusie worden getrokken: "Versnellingen tot 15 g gedurende minder dan één seconde, en 3-4 g gedurende 45 seconden, beïnvloeden noch de hartwerking van de dieren, noch hun ademhaling of bloeddruk."


De aapjes Able en Baker werden op 28 Mei 1959 gelanceerd met de JUPITER-raket AM-18. Ze doorstonden versnellingen die opliepen tot 38 keer de normale zwaartekracht op aarde en waren 9 minuten lang gewichtloos. Able en Baker waren de eerste dieren die levend terugkeerden uit de ruimte. (bron: NASA.)

Maar er waren nog andere vragen die niet waren beantwoord. Konden de hersenen functioneren bij het ontbreken van de zwaartekracht? Zou de desoriëntatie die wordt veroorzaakt door gewichtloosheid toekomstige astronauten verhinderen hun ruimtevaartuig te bedienen? Waren er langdurige psychische effecten na een ruimtevlucht? De invloed van langdurige gewichtloosheid was op aarde nog nooit onderzocht en wéér werden dieren als proefkonijn gebruikt.

Op 3 november 1957 lanceerde de Sovjet-Unie de Spoetnik-2 met aan boord het hondje Laika. Laika (‘blaffer’ in het Russisch) draaide als eerste levende wezen rond de aarde en was al die tijd gewichtloos. Met een terugkeer was geen rekening gehouden: Laika stierf door stress en oververhitting lang voordat de Spoetnik-2 op 14 april 1958 in de atmosfeer verbrandde.


Laika, opgesloten in de Spoetnik-2. TASS nieuwsfoto via de Russische ruimtevaartorganisatie.

Vissen in de ruimte en schildpadden om de maan
Technisch gezien waren enkele fruitvliegjes de eerste dieren, die met opzet in de ruimte werden gestuurd. Dat gebeurde door de Amerikanen, die er in 1946 een buitgemaakte Duitse V2 voor gebruikten. Het eerste zoogdier dat tijdens de ruimtewedloop naar de ruimte werd gestuurd was de hond Laika, die in 1957 meereisde in Spoetnik 2. In september 1968 werden door de Sovjets gelanceerde schildpadden de eerste dieren die rond de maan vlogen.


Arabella de kruispin en haar ruimteweb. (bron: NASA)

Tegenwoordig is al bijna een hele dierentuin aan beesten de ruimte in geweest. Muizen, spinnen, kikkers, slangen, cavia’s, vissen, vliegen en wormen hebben inmiddels al een ruimtereis gemaakt.
Op 28 juli 1973 vertrok de kruisspin Arabella naar het Amerikaanse ruimtestation Skylab, waar ze 59,5 dagen verbleef. De spin bleek aanvankelijk de grootste moeite te hebben met het weven van haar web, maar leek het gaandeweg in gewichtloosheid te leren. Een spinneweb van de kruisspin is een logaritmische spiraal van zijden draden die dichter bij elkaar staan in het centrum en verder van elkaar af aan de randen. Een spin gebruikt haar gevoel van gewicht bij het spinnen van haar web, zodat zwaartekracht een belangrijke factor is.


Mission specialist Donald A. Thomas bestudeert een salamander. (bron: NASA)

Aan boord van space-shuttlevlucht STS-65 (juli 1994) bevonden zich eieren van salamanders. Bestudeerd werd hoe de dieren uitkwamen en zich in gewichtloosheid ontwikkelden. In april 1998 gingen aan boord van space shuttle Columbia 170 pasgeboren ratten en zwangere muizen, 229 tropische visjes, 125 slakken, vier prehistorisch ogende paddenvissen en 1500 krekeleitjes en -larven mee. De dieren bevonden zich in de Spacelab-module in Columbia’s vrachtruim. De zeven astronauten moesten bestuderen hoe gewichtloosheid de groei van de hersenen en het centrale zenuwstelsel beïnvloeden.


Een van de paddenvissen aan boord van space shuttlevlucht STS-90. (bron: NASA)

Na eerst een aantal honden en konijnen omhoog te hebben gestuurd, lukte het pas op 20 augustus 1960 dieren na een reis om de aarde te bergen. Spoetnik-5 had toen met een complete dierentuin aan boord 18 omlopen rond de aarde gemaakt. Aan boord bevonden zich de hondjes Belka en Strelka, twee ratten, vier muizen, vliegen en planten. Met Spoetnik-6, gelanceerd op 1 december 1960, ging het weer mis. Aan boord waren de honden Ptsjolka en Moesjka, muizen, ratten, insekten en planten. De vlucht verliep naar wens, maar bij de landing niet. Het toestel kwam onder een te scherpe hoek de dampkring binnen. Spoetnik-6 viel uit elkaar en verbrandde, nog voordat de satelliet de aarde had bereikt.


De Russische honden Belka (‘Eekhoorntje’) en Strelka (“Kleine Pijl’) keerden levend terug van hun ruimtevlucht met Spoetnik-5 op 19 augustus 1960.

Een opsomming van alle bij de ruimtevaart omgekomen dieren moet onvolledig blijven. Veel van de mislukte experimenten zijn nooit bekend gemaakt. Maar wat ons misschien meer interesseert: hoe ondergaan dieren een ruimtevlucht? Daarvan is één goed gedocumenteerd geval bekend.


De eerste 'chimponaut', de drie jaar oude Ham, werd op 31 januari 1961 de ruimte in geschoten. Tot opluchting van de NASA en de toekomstige Amerikaanse astronauten overleefde hij het avontuur. (bron: NASA)

Dat betreft Ham, de eerste Amerikaan in de gewichtloze ruimte. Ham was een ‘chimponaut’: een van de zestien chimpansees die werden getraind voor het Mercury-project, ter voorbereiding van een bemande ruimtevlucht. Elke chimponaut droeg maandenlang een ruimtepak van nylon en lag vastgebonden in een plastic ‘wieg’ alvorens te worden blootgesteld aan de nagebootste condities van een ruimtevlucht.

Ze werden in centrifuges geplaatst en rondgedraaid, om een voorproefje te krijgen van de versnellingen van de zwaartekracht. Ze werden neergezet op door raketten aangedreven sledes die met honderden kilometers per uur werden voortgejaagd en binnen seconden tot stilstand werden gebracht om te wennen aan de plotselinge afremmingen. Ze werden in lage-drukkamers geplaatst, extreem hete en extreem koude vertrekken en ook dagenlang in eenzame afzondering gehouden.


Een van de chimponauten vastgebonden op een raketslee. (bron: US Air Force)

Maar het belangrijkste onderdeel van de training was de ‘Response Testing Machine’: drie gekleurde lampen en twee hendels bevestigd aan een controlepaneel. Als een bepaalde lamp brandde, moest de chimponaut een opdracht uitvoeren: een hendel éénmaal overhalen, of vijftig maal achter elkaar, of bijvoorbeeld vijf seconden wachten en dan pas de hendel overhalen. Als het dier de opdracht juist uitvoerde, verdiende hij daarmee een banaan of een bekertje water. Als hij een vergissing maakte, kreeg hij een elektrische schok.


De tweede ‘Amerikaan’ in de ruimte was de vijfjarige chimpansee Enos, die op 29 november 1961 in zijn Mercury-capsule tweemaal om de aarde draaide. Door een foutje in de capsule kreeg Enos een elektrische schok voor elke opdracht die hij correct uitvoerde. Dit systeem van straffen en belonen druiste in tegen alles wat hij het jaar daarvoor had geleerd. Wonderlijk genoeg paste Enos zijn gedrag niet aan. Hij onderging gelaten de elektrische schokken en voerde zijn taken precies zo uit als hij had geleerd. Enos maakte een veilige landing, maar stierf kort na zijn vlucht. (bron: NASA)

Ham was niet de slimste van de geselecteerde chimpansees, maar wel het best bestand tegen eenzaamheid, desoriëntatie en bewegingsziekte. Op 31 januari 1961 werd hij daarom als eerste omhoog gestuurd. De raket joeg met een maximumsnelheid van 9462 km/h naar een hoogte van 253 km. Vijftien minuten na de lancering plonsde de neuskegel in zee, meer dan tweehonderd kilometer van het vooraf berekende punt. De Mercury-capsule kantelde in het water en liep vol. Nog net op tijd kon met een helicopter een lijn worden vastgemaakt en de als een vergiet druipende capsule aan boord worden gebracht van een vliegdekschip.

In Cape Canaveral door de pers opgewacht was Ham agressief en vormde hij een bedreiging voor de samengedromde menigte. Telkens als Ham opnieuw met de Mercury-capsule werd geconfronteerd, vertoonde hij hetzelfde gedrag. Wel was hij in één keer beroemd, want hij had aangetoond dat ook in Amerika alles in gereedheid was voor een sprong in de ruimte. Drieëneenhalve maand later ging Alan Sheppard omhoog en kort daarna kondigde president Kennedy aan nog vóór 1970 een Amerikaan op de maan te willen zetten.



Ham, de eerste ‘chimponaut’ in de ruimte, krijgt een appel direct na zijn vlucht in een Mercury-capsule op de top van een Redstone-raket. Hams vlucht vormde de generale repetitie voor de eerste bemande Amerikaanse vlucht. (bron: NASA)

Hoe Ham voor zijn heldendaad werd beloond? Om te bewijzen dat hij aan zijn avontuur geen nadelige effecten had overgehouden, werd hij direct na de vlucht teruggestuurd naar de Response Testing Machine. Pas in 1963 mocht hij naar een dierentuin, maar daar werd hij vanwege zijn ‘te menselijk’ gedrag geïsoleerd gehouden van de andere apen. In 1980 lukte het in een andere dierentuin Ham langzaam aan een chimpanseewaardig bestaan te wennen. Drie jaar later stierf hij. Zijn stoffelijk overschot werd overgevlogen naar Alamogordo in New Mexico en onder een mooie zerk begraven buiten de International Space Hall of Fame. Goed voor gevoelens van spijt, maar een eind aan proeven met dieren in de ruimte heeft het nog steeds niet teweeggebracht.

(Kennislink)

quote:

26-10-2007



Een enorm koud gebied in het universum zou verklaard kunnen worden door middel van een defect in de rumtetijd, die vlak na de oerknal is ontstaan. Als deze theorie bevestigd kan worden, zal dat kosmologen een belangrijke aanwijzing leveren over de evolutie van het embryonale universum. De koude vlek is waargenomen in de kosmische microgolfachtergrond en zou verklaard kunnen worden door een driedimensionaal defect, maar er zijn ook andere verklaringen voorhanden.

De kosmische microgolfachtergrond (CMB) is de oudste “foto” die wij hebben van het heelal en is daarom van onschatbare waarde voor ons begrip van de eerste momenten van het universum. Wetenschappes denken dat het universum vlak na de oerknal is gaan uitdijen en afkoelen, waarbij exotische deeltjes vervallen zijn tot de deeltjes die we vandaag de dag kennen. Deze overgang is vergelijkbaar met de fase-overgangen die wij op aarde kennen tussen vaste stoffen, vloeistoffen en gassen.

Nu zijn de faseveranderingen op aarde niet volmaakt – defecten komen onvermijdelijk voor. Als water kristalliseert tot ijs, ontstaan er vaak mistige vlekken in het ijs. Deze vlekken markeren de plaatsen waarde watermoleculen verkeerd zijn uitgelijnd. Natuurkundigen voorspellen dat vergelijkbare defecten voorkomen bij de fase-overgangen van het jonge universum en dat deze defecten in verschillende vormen kunnen voorkomen.


Deze animatie laat een willekeurige verzameling van texturen zien, het resultaat van computersimulaties in hoge resolutie. De rode gebieden vormen een positieve afwijking t.o.v. de ladingsdichtheid van het universu, terwijl de blauwe gebieden een negatieve afwijking kennen.

In het geval van de koude vlek in de CMB denkt men aan de meest complexe van de kosmische defecten: een driedimensionale, onregelmatige structuur dat bekend staat als een textuur. Het blijkt namelijk dat de eigenschappen van de koude vlek, die 1 miljard lichtjaar groot is, verklaard kunnen worden door zo'n komsische textuur. Desondanks zijn vele kosmologen het niet met deze stelling eens en beweren zij dat het bewijs voor een textuur nogal zwak is.

De kans is namelijk aanwezig dat de koude vlek een “willekeurige” fluctuatie is, geen gevolg van een kosmisch defect maar gewoon het gevolg van toevalige schommelingen. Daarnaast zou de koude vlek gewoon een enorme leegte kunnen zijn, vrij van zowel normale als donkere materie. Nu is het mooie dat de textuur-hypothese daadwerkelijk getest kan worden. Een kosmisch textuur zal het licht dat er doorheen gaat om zeer specifieke wijzen afbuigen, hetgeen gedetecteerd kan worden door toekomstige ruimtemissies.


Deze illustratie laat zien hoe de kosmische texturen kunnen leiden tot warme en koude plekken in de kosmische microgolfstraling. De achtergrondstraling die door de WMAP-satelliet (bovenaan) is opgevangen, is afkomstig uit het zeer jonge heelal. Als de microgolven door een textuur reizen, krijgen ze een rood- of blauwverschuiving mee. Straling dat is uitgezonden door het hete plasma van het jonge heelal (de onderste ellips) reist door het heelal met de snelheid van het licht. Zodra het universum gaat uitdijen, ontstaan er texturen in allerlei vormen en groottes. In deze illustratie loopt de ruimte horizontaal en verstrijkt de tijd verticaal.

Bron: SPACE.com

(Astrostart)

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2007 01:32 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Defect in de ruimtetijd ontdekt?
[..]

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2007 19:28 schreef starla het volgende:
Na alle heisa rond 17P/Holmes wordt bijna Loneos C/2007 F1 vergeten

Tot en met 2 november is hij zichtbaar in het zuidwesten:
[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2007 19:36 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Zichtbaar...... zegttie

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2007 19:42 schreef starla het volgende:

[..]

Tja, de weersomstandigheden zijn er niet naar, zal ook niet veranderen voor 2 november

quote:

Op woensdag 12 december 2007 08:59 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
11-12-2007

Marsrover doet fascinerende ontdekking

[ afbeelding ]

De Marsrover Spirit heeft één van zijn belangrijkste ontdekkingen tot nu toe verricht. Wetenschappers hebben in het wielspoor van Spirit bewijs gevonden voor een voormalig leefmilieu dat perfect moet zijn geweest voor micro-organismen. De afzettingen zijn vermoedelijk geproduceerd door heet bronwater dat in contact is gekomen met de omringende vulkanische rotsen. Op aarde komen dergelijke leefomgevingen algemeen voor en wemelen vaak van de bacteriën.

De ontdekking is door middel van fortuinlijke geluk tot stand gekomen. Het rechtervoorwiel van Spirit functioneert al tijden niet meer, waardoor het wiel constant over de grond sleept. Het is in dit wielspoor waar de opmerkelijke afzettingen zijn aangetroffen.

Aanvullende bestudering van het material heeft onthult dat het rijk is aan silicaten en andere verbindingen die doen vermoeden dat het moet gaan om de interactie tussen heet bronwater, zoals een geiser, en nabije rotsen. Dit kan op twee manieren gebeurd zijn: ten eerste kan het silicium uit de rotsen zijn opgelost door water en vervolgens op een andere locatie weer zijn afgezet. Ten tweede kan het ook gaan om een zogenaamde fumarole, waar stoom met een hoge zuurgraad door scheuren in de rotsen beweegt. Hierbij doet het alle mineralen in de rots oplossen, met uitzondering van de silicaten.

Beide mogelijkheden zijn even interessant vanuit exobiologisch opzicht. Zowel hete waterbronnen als fumarolen herbergen op aarde bijzondere bacteriële ecosystemen. Helaas is de Marsrover niet in staat om dit leven ook daadwerkelijk te detecteren – daar is Spirit niet voor ontworpen. Wat dat betreft zullen we moeten wachten op de volgende generatie Marsrovers: NASA's Mars Science Laboratory en ESA's ExoMars, die respectievelijk in 2009 en 2011 gelanceerd gaan worden.

[ afbeelding ]

Bron: BBC

(Astrostart)

quote:

Op maandag 24 december 2007 08:47 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
22-12-2007

Lisi is niet de eerste een poging doet om elementaire deeltjes te koppelen aan de punten van een symmetrisch patroon. In de jaren '50 hebben enkele wetenschappers het bestaan van het "omega-minus" deeltje voorspeld aan de hand van het plaatsen van bekende deeltjes op de punten van een symmetrische wiskundige structuur die SU(3) genoemd wordt. Eén van de punten bleef echter leeg en het nieuwe deeltje zou hier perfect passen. Helaas is dit model een stille dood gestorven.