En met een ruimtepak aanquote:Op woensdag 28 februari 2007 13:23 schreef lurf_doctor het volgende:
Oh
In dat geval, nee je gaat dood wegens gebrek aan zuurstof.
Ze zijn uit sterren ontstaan.quote:Op donderdag 1 maart 2007 18:03 schreef Schonedal het volgende:
Nu zit in het centrum van elk melkwegstelsel een zwart gat - zo neemt men aan -.
Ik kan mij voorstellen dat het zwarte gat daar vanaf het begin der tijden in heeft gezeten, zou dat zwarte gat een product van de big bang zijn of is het juist daarna ontstaan?
quote:Bij de big bang zelf kan natuurlijk ook een enorm zwart gat ontstaan zijn, niet alle materie die toen ontstond is naar buiten geslingerd maar een zeker deel moet ook geimplodeerd zijn.
Er zijn opvattingen dat er kort na de oerknal zwarte gaten zijn gevormd, ( ik geloof dat ze die dingen "baby black holes" noemen ofzo ) Die zijn erg interessant, omdat ze volgens Hawking ongeveer na 10 tot 15 miljard zijn "verdampt" via emissie. Dat zou dus nu ongeveer moeten gebeuren. Jammer alleen dat ze zo klein zijn, want ze zouden het natuurverschijnsel zijn waarbij je een theorie van quantumgravitatie zou kunnen toetsen.quote:Op donderdag 1 maart 2007 22:09 schreef Bart1984 het volgende:
Nee joh, de big bang maakte alleen ruimte, tijd en materie. Geen gaten
Niet zo bedoelt hoor 't is soms een beetje technisch, maar je moet in dit soort dingen denk ik ook wel ff wat tijd steken, wil je het een beetje begrijpen. Ben ik al 4 jaar en nogwat mee bezig Je kunt wel genoeg populaire literatuur hierover vinden, als het je interesseert, zonder enige vorm van wiskundequote:Op vrijdag 2 maart 2007 11:06 schreef Isegrim het volgende:
Ik heb daar ook altijd wel een beetje last van...
Volgens de algemene relativiteitstheorie straalt een zwart gat niks uit. Niks kan immers voorbij de waarnemershorizon komen. De temperatuur van een zwart gat zou dan ook 0 graden Kelvin moeten zijn. Maar er is ook nog die andere theorie, de quantumveldentheorie ( wat vaak ook wel gewoon quantumfysica wordt genoemd in de popi-literatuur, maar ala ) Die quantumveldentheorie beschrijft geen zwaartekracht, maar je kunt wel benaderingen uitrekenen van wat die quantumveldentheorie je zegt over wat er buiten dat zwarte gat gebeurt.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 12:19 schreef ImmovableMind het volgende:
@ Haushofer:
Hoe kan een baby black hole "verdampen"? Ik heb bij verdampen een heel ander beeld.
Dit vind ik een beetje een aparte zin. Op wat voor manier 'saboteert een zwart de wetten van de QM'?quote:Op woensdag 20 juni 2007 02:49 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Bestaan zwarte gaten wel?
19-06-2007
Een mogelijkheid is dat een zwart gat de informatie langzaam lekt. Misschien wel in de vorm van een hypothetische stroom deeltjes: de Hawking straling. Deze straling is het resultaat van een zwarte gat die de wetten van de kwantummechanica loopt te saboteren.
quote:20-09-2007
Zou de oerknal enorme aantallen zwarte gaten geproduceerd kunnen hebben? Het is een intrigerend idee, dat mogelijk wordt gemaakt door de enorme dichtheid ten tijde van de oerknal. Toch is er nog geen enkel bewijs voor deze oerzwartegaten of primordial black holes (PBH’s), maar toekomstige observaties zouden daar verandering in kunnen brengen. Het detecteren van PBH’s zal een fantastische ontdekking zijn, aangezien zij gebruikt kunnen worden om meer te weten te komen over de eerste fracties van een seconde na de oerknal.
Dergelijke zwarte gaten zouden ook deel uit kunnen maken van de donkere materie, de mysterieuze substantie die het leeuwendeel van de massa in het heelal uitmaakt. Er zijn vele manieren waarop PBH’s zich kunnen vormen vanuit het inferno van de schepping. Zo zouden PBH’s gevormd kunnen worden door het instorten van een energieveld, zoals het veld dat verantwoordelijk wordt gehouden voor de inflatie (een periode van exponentiële uitdijing). Verder zouden PBH’s een breed scala aan massa’s bevatten, waarvan de minst massieve minder dan een komeet wegen. Deze PBH’s zullen inmiddels verdampt zijn via een proces dat Hawkings-straling genoemd wordt.
PBH’s met hogere massa, tot wel 100.000 keer die van de zon, kunnen het overleeft hebben en hun stempel gedrukt hebben op de kosmische achtergrondstraling, een vorm van straling die is uitgezonden door warme materie in een tijd dat het heelal slechts 400.000 jaar oud was. Dat komt doordat zwarte gaten röntgenstralen uitzenden zodra ze materie uit hun omgeving opslokken. Deze röntgenstraling is in staat om alle materie die het ontmoet te beīnvloeden, zodat de materie zichzelf verdeeld in gebieden met hoge en lage dichtheid. Dit zal een meetbaar effect op de kosmische achtergrondstraling hebben gehad.
Verder is het mogelijk dat de straling van PBH’s van belang zijn geweest bij de vorming van de allereerste sterren in het heelal. Röntgenstraling doet waterstofatomen namelijk ioniseren, wat wil zeggen dat de atomen een elektron kwijtraken. Deze vrije elektronen maken het gemakkelijker om twee waterstofatomen aan elkaar te koppelen, waardoor moleculaire waterstof ontstaat. Zonder moleculair waterstof heb je ook geen stofwolken waaruit zich sterren kunnen vormen. Het bestaan van PBH’s zorgt voor 10 tot 100 keer meer moleculaire waterstof dan bij afwezigheid van PBH’s het geval zou zijn.
Deze hogere stervorming zou wellicht door de James Webb Space Telescope opgepikt kunnen worden, die in 2013 gelanceerd wordt. Het is daarnaast mogelijk dat ongewoon hoge ionisatiegehaltes in het jonge heelal opgepikt kunnen worden door ESA’s Planck-satelliet, die volgend jaar gelanceerd wordt.
Bron: New Scientist
De vorming van oerzwartegaten vanuit de energievelden in het jonge heelal:
Bron: Sanoma State University
(Astrostart)
quote:19-10-2007
Wetenschappers hebben een stellair zwart gat ontdekt met een massa die hoger is dan door de theorie wordt toegelaten. Stellaire zwarte gaten ontstaan als sterren van minstens 20 tot 40 zonnemassa’s instorten onder hun eigen gewicht. De meeste stellaire zwarte gaten wegen ongeveer 10 zonnen en computermodellen hebben moeite om zwarte gaten met hogere massa te verklaren. Desondanks heeft men nu een zwart gat van 16 zonnemassa’s ontdekt.
Het zwarte gat bevindt zich in het nabije sterrenstelsel M33 en staat bekend als M33 X-7. Het object bevindt zich op een afstand van 2,7 miljoen lichtjaar tot de aarde. M33 X-7 is het meest verre stellaire zwarte gat dat ooit door de mens is waargenomen en levert nieuwe inzichten in binaire systemen waarvan de componenten bestaan uit een ster en een zwart gat.
Zwarte gaten zijn onzichtbaar, aangezien de ontsnappingsnelheid van het centrale object (de singulariteit) de lichtsnelheid overschrijdt. Met andere woorden: zelfs het licht kan er niet aan ontsnappen. Zwarte gaten kunnen wel gedetecteerd worden door middel van de zwaartekracht die ze uitoefenen op nabije objecten, of als gevolg van de straling die wordt uitgezonden door invallend materiaal.
M33 X-7 behoort tot een binair stelsel met een ster. Deze ster is zelf ook een mastodont van 40 zonnemassa’s. Vanaf de aarde gezien beweegt M33 X-7 precies voor en achter zijn begeleider langs. Dat betekent dat het zwarte gat van tijd tot tijd precies achter zijn begeleider staat, waardoor zijn röntgenemissie geheel verduisterd wordt.
De nauwe omloopbaan van M33 X-7 en zijn stellaire begeleider suggereert dat beide een heftige fase van stellaire evolutie hebben meegemaakt: de gedeelde envelop. Aangezien het zwarte gat 16 zonnen weegt, moet de ster waaruit het zwarte gat ontstaan is een massa van vele tientallen zonnen gehad hebben. De volledige omvang zal dan dusdanig groot zijn geweest, dat de begeleidende ster geheel is ingebed in de gasenvelop van de grotere component.
Nu resulteert dat meestal in een nauwe dubbelster, waarvan de ene component geheel gestript is van zijn buitenste lagen. Deze component zal dan ontploffen als supernova, voordat er een zwart gat gevormd wordt. Nu is er bij M33 X-7 iets merkwaardigs gebeurt: waarom heeft het zwarte gat dat zich gevormd heeft zo’n hoge massa? Waarschijnlijk is de stellaire voorganger van het zwarte gat in een veel lager tempo massa kwijtgeraakt dan gedacht.
Nu zal de eenzame ster in M33 X-7 uiteindelijk supernova gaan en eveneens een zwart gat vormen. In de toekomst zal M33 X-7 dan ook bestaan uit een paar van zwarte gaten. Hoewel een massa van 16 zonnen nogal heftig is voor een stellair zwart gat, stelt het niets voor bij de enorme massa van de zwarte gaten die sterrenstelsels verankeren. Deze supermassieve zwarte gaten hebben een massa van miljoenen tot miljarden malen die van de zon, maar worden geacht op een andere manier te ontstaan dan de stellarie variant.
Bron: SPACE.com
(Astrostart)
maar waar blijft dat licht dan? ivm wet van behoud van energie ofzo.quote:Op donderdag 1 maart 2007 17:09 schreef Haushofer het volgende:
Een zwart gat kan net zo goed een puntmassa zijn. Alleen, vanaf een bepaalde afstand van die massa zullen fotonen niet meer kunnen ontsnappen aan het zwaartekrachtsveld. Die afstand karakteriseert een bepaald oppervlak, de zogenaamde waarnemershorizon. Die bestaat dus uit fotonen die gevangen zitten en rond het zwart gat gaan.
De waarnemershorizon bestaat uit fotonen die net niet kunnen ontsnappen. Licht wat binnen zit, blijft opgesloten. De energie dus ook. Alle materie met energie trouwens. Met de verdamping van het zwarte gat, beschreven bij Hawking, wordt die energie weer terug gegeven in vorm van straling. Wat een veel lastiger punt is, is waar de entropie blijft van die materie die je in het zwarte gat knikkert. Daar zijn de meningen nog over verdeeldquote:Op maandag 22 oktober 2007 22:03 schreef Parafernalia het volgende:
[..]
maar waar blijft dat licht dan? ivm wet van behoud van energie ofzo.
wordt dat zo uitelkaar getrokken dat je het geen licht meer kan noemen? of hoe zit dat?
Ik denk dat met een stellair zwart gat een supermassief zwart gat in het midden van sterrenstelsels wordt bedoelt. Dat zijn zwarte gaten die in de loop der tijd materie hebben opgeslokt en zo zijn gegroeid ( de oppervlakte van de waarnemershorizon kan alleen toenemen volgens bepaalde vergelijkingen als je energie aanvoert ) Dat kan resulteren in massieve zwarte gaten met massa's gelijk aan misschien wel miljoenen malen die van de Zon.quote:Op maandag 22 oktober 2007 22:13 schreef Parafernalia het volgende:
en wat is het verschil tussen een stellair zwart gat en een niet stellair zwart ga
at
dus, als licht in een zwart gat verdwijnt, dan is het er nog wel in een bepaalde vorm, het is alleen niet meer terug te halenquote:Op maandag 22 oktober 2007 23:53 schreef Haushofer het volgende:
[..]
De waarnemershorizon bestaat uit fotonen die net niet kunnen ontsnappen. Licht wat binnen zit, blijft opgesloten. De energie dus ook. Alle materie met energie trouwens. Met de verdamping van het zwarte gat, beschreven bij Hawking, wordt die energie weer terug gegeven in vorm van straling. Wat een veel lastiger punt is, is waar de entropie blijft van die materie die je in het zwarte gat knikkert. Daar zijn de meningen nog over verdeeld
Licht wat net buiten de waarnemershorizon ontsnapt naar het oneindige, moet een potentiaal ondergaan en zal dus energie verliezen. Net zoals een voetbal kinetische energie verliest als je deze recht omhoog schopt. Bij fotonen zal dat resulteren in een langere golflengte, en dus in een roodverschuiving. Licht op de waarnemershorizon wordt "oneindig rood verschoven", iets wat je vrij eenvoudig met formules kunt aantonen.
Nou, da's het eigenaardige. Licht wat binnen de Schwarzschildstraal komt, gaat naar de fysische singulariteit. In een normale ruimte-tijd zonder die fysische singulariteiten hebben alle wereldlijnen in die ruimte-tijd ( of geodeten, als je alleen zwaartekracht bekijkt ) een geschiedenis die "in het oneindige reikt". Ze hebben geen begin- en eindpunt. Natuurlijk kan een foton bijvoorbeeld gecreeerd worden, maar dat is gewoon een beschrijving. Je kunt daarvoor beredeneren wat er met de energie gebeurde. Bij een fysische singulariteit eindigt een foton in een punt wat niet meer tot de ruimte-tijd behoort. Wegens energiebehoud verwacht je dat de energie in het zwarte gat blijft, maar de beschrijving van het foton houdt daar op; we weten simpelweg niet wat er met het foton gebeurt.quote:Op dinsdag 23 oktober 2007 00:03 schreef Parafernalia het volgende:
[..]
dus, als licht in een zwart gat verdwijnt, dan is het er nog wel in een bepaalde vorm, het is alleen niet meer terug te halen
ben benieuwd!quote:Op dinsdag 23 oktober 2007 00:09 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Nou, da's het eigenaardige. Licht wat binnen de Schwarzschildstraal komt, gaat naar de fysische singulariteit. In een normale ruimte-tijd zonder die fysische singulariteiten hebben alle wereldlijnen in die ruimte-tijd ( of geodeten, als je alleen zwaartekracht bekijkt ) een geschiedenis die "in het oneindige reikt". Ze hebben geen begin- en eindpunt. Natuurlijk kan een foton bijvoorbeeld gecreeerd worden, maar dat is gewoon een beschrijving. Je kunt daarvoor beredeneren wat er met de energie gebeurde. Bij een fysische singulariteit eindigt een foton in een punt wat niet meer tot de ruimte-tijd behoort. Wegens energiebehoud verwacht je dat de energie in het zwarte gat blijft, maar de beschrijving van het foton houdt daar op; we weten simpelweg niet wat er met het foton gebeurt.
Eigenlijk een subtielere vraag dan ik eerst dacht, zal er nog even over nadenken hoe het precies zit
Nee, je bent gewoon hardstikke dood.quote:Op donderdag 1 maart 2007 17:37 schreef Megumi het volgende:
Of je nog leeft hangt van het perspectief af van waaruit er naar je gekeken wordt.
Zou je wat van die boeken kunnen noemen? Ik vind dit namelijk een razend interessant onderwerp, maar als er veel wiskundige formules aan te pas komen zal ik het niet meer snappen.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 17:49 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Niet zo bedoelt hoor 't is soms een beetje technisch, maar je moet in dit soort dingen denk ik ook wel ff wat tijd steken, wil je het een beetje begrijpen. Ben ik al 4 jaar en nogwat mee bezig Je kunt wel genoeg populaire literatuur hierover vinden, als het je interesseert, zonder enige vorm van wiskunde
[..]
Als zelfs licht niet aan een zwart gat kan ontsnappen hoe kan er dan wel van die jets uitkomenquote:Een uitbeelding van een zwart gat met een begeleiderster (geel) die zijn Rochelob gevuld heeft. Gas uit de begeleider valt naar het zwarte gat en vormt een accretieschijf (blauw). Een deel wordt haaks met veel energie uitgespuwd in de vorm van fonteinen ("jets") aan beide polen.
Die plaatjes zijn een beetje verwarrend, misschien. Laat ik het even zo uitleggen:quote:Op donderdag 25 oktober 2007 09:17 schreef Pakspul het volgende:
Ik heb nog twee vraagjes over een zwart gat, als ster implodeerd en het een zwart gat maakt dan wordt dus alle massa van de zon in een miniscuul punt gestopt waardoor een zwartgat enorme zwaartekracht velden ontwikkeld, maar als het bijvoorbeeld op die foto's naar beneden zakt op het membraam waar het eerst op lag, waar zakt het dan eigenlijk naar toe ? Ik bedoel wat voor een object zorgt er voor dat een zwarte gat verder naar (het toe?) of naar benenden wordt getrokken dan de rest.
voorbeeld
[ afbeelding ]
[..]
Zoals ik het begrepen heb, komen die jets niet uit het zwarte gat. Er worden een sterk elektromagnetisch veld opgewekt rond zo'n zwart gat door die accreatieschijf, en dat veld wijst bij de polen "naar boven". Het zijn dus die elektrische velden die de geladen deeltjes wegknalt. Dit is ver genoeg van de waarnemershorizon af, zodat de elektromagnetische kracht veel groter is dan de zwaartekracht.quote:Als zelfs licht niet aan een zwart gat kan ontsnappen hoe kan er dan wel van die jets uitkomen
Ik heb zelf eigenlijk geen populaire boeken over alleen zwarte gaten of algemene relativiteit ( de theorie die zwarte gaten beschrijft) Je komt ze vaak tegen in boeken die meer algemeen over natuurkunde gaan, zoals "het heelal" van Stephen Hawking. Maar een kijkje op Amzon laat al zien dat je vaak voor minder dan 20 dollar hele leuke boeken kunt krijgen eroverquote:Op dinsdag 23 oktober 2007 23:59 schreef Hugo- het volgende:
[..]
Zou je wat van die boeken kunnen noemen? Ik vind dit namelijk een razend interessant onderwerp, maar als er veel wiskundige formules aan te pas komen zal ik het niet meer snappen.
Er zijn wel wat speculaties over mini zwarte gaten die de aarde zouden kunnen treffen ( de inslag in 1908 in Siberië is daar volgens sommige (dubieuze) bronnen een kandidaat voor ) Maar de kans dat een zwart gat de aarde bereikt is te vergelijken met de kans dat een willekeurige ster of planeet de aarde bereikt. Aangezien vrijwel alle hemellichamen een vaste baan hebben en dat vrij stabiel is, acht ik die kans erg kleinquote:Op vrijdag 26 oktober 2007 18:39 schreef Einal2 het volgende:
wat ik me afvroeg is, zal een zwart gat de aarde ooit bereiken of valt daar niks over te zeggen?
quote:Op woensdag 28 februari 2007 14:44 schreef Haushofer het volgende:
Grappig dat je dit vraagt, heb net 5 minuten geleden dit berekent
Stel dat een waarnemer A een waarnemer B in een zwart gat ziet vallen. A zit op een grote afstand van het zwarte gat, zodat het zwarte gat niet of nauwelijks invloed heeft op A. We willen weten wat er met B gebeurt, en dan kunnen we 2 dingen doen: we kunnen bij A gaan zitten en toekijken, maar we kunnen ook met B meereizen.
Als we bij A gaan zitten, zien we iets aparts. We zien dat B naar het zwarte gat valt, maar dat zwarte gat kromt de ruimte-tijd waarin B zich bevindt. We zullen zien dat B uitmekaar getrokken wordt door de zogenaamde getijdekrachten; de kracht op het hoofd van B zal op een gegeven moment veel groter zijn dan de kracht op z'n voeten, en hij wordt uitmekaar getrokken en valt als spaghetti naar het zwarte gat toe. Het bijzonder is alleen, dat vanuit B gezien A steeds langzamer naar het oppervlak van het zwarte gat toevalt, en hij op een gegeven moment stil zal staan
Dat oppervlak noemt men de Schwarzschildradius. Als iets daar éénmaal voorbij is, zit het object voor altijd opgesloten. Zelfs licht kan dan niet meer ontsnappen ! Dus A ziet dat B nooit in het zwarte gat zal vallen; hij zal meten dat het oneindig veel tijd kost voordat B dat oppervlak heeft bereikt. En nou gaan we met B meereizen.
Als we met B meereizen, meten we de eigentijd van B. De eigentijd van een object is de tijd, gemeten vanuit een meereizend stelsel. Die zal in het algemeen verschillen van de tijd die een waarnemer meet die ergens stilstaat, zoals onze A. Als je nou weer je berekeningen doet, dan blijkt er niks aan de hand te zijn: B sterft nog steeds een pijnlijke dood, maar vliegt binnen een eindige tijd voorbij dat oppervlakte.
Samengevat: je wordt uitmekaar getrokken, maar wat je waarneemt hangt af van je gekozen waarnemerstelsel
Wat je zou zien als je met B zou reizen, is denk ik het volgende: je komt steeds dichter bij het zwarte gat, daardoor zal je beeld voor je steeds nauwer in een cirkel worden getrokken, en er zal natuurlijk roodverschuiving plaatsvinden; het licht moet een sterke zwaartekrachtspotentiaal ondergaan, en daardoor verliest het energie. Dat uit zich in een verandering van de kleur.
quote:Black Hole Data Retrieval
All that enters a black hole may not be lost; data could leak out over trillions of years as Hawking radiation. A new analysis indicates that the recovery can proceed much faster than previously thought.
Imagine Alice (A) hurling some quantum bits into a relativly young black hole; it would take Bob (B) half of the hole's lifetime to recover enough radiation to reproduce the bits. But things change if Alice holds onto her bits until after the hole has reached the halfway mark and Bob has entangled some of his own bits with Alice's, linking them across any distance.
Alice's dumped bits would spread their entanglement to the outgoing Hawking radiation. Bob could then, in principle reconstruct Alice's bits by taking the next few bits of Hawking radioation following the data dump and mixing them with his own bits. Bob would need only about 10% more Hawking particles than the number of bits that Alice had thrown in- and because black holes could emit as many as 1,000 bits per second, Bob might not need much time at all.
- Scientific American june 2008, J.R. Minkel
Waarom?quote:Op dinsdag 16 september 2008 14:27 schreef Bensel het volgende:
Ik weet zo niet of het in de detectoren van het LHC een sterk magnetisch veld heerst, maar als dat het geval is, dan zal durende eerste paar minuten het mini zwart gat daar blijven.
Zoals gezegd, ik weet het niet zeker Maar heeft een zwart gat (of de accretie schijf) geen sterk magnetisch veld dan? (en sowieso zouden de effecten hetzelfde blijven als het geen sterk magnetisch veld heeft: het magnetisch veld van de aarde zou wegvallen, of in elk geval niet relatief stabiel meer zijn)quote:
Een dergelijk klein zwart gat kan inderdaad een elektromagnetisch veld hebben, en dat zal denk ik verhoudingerwijs veel meer invloed hebben dan het zwaartekrachtsveld van het zwarte gat; zwaartekracht is immers een factor 1040 zwakker dan elektromagnetisme. Er kunnen echter processen zijn die dit elektromagnetisch veld neutraliseren ( ontstaan van positronen-elektron paren ), maar daar weet ik het fijne ook niet van af.quote:Op dinsdag 16 september 2008 18:15 schreef Bensel het volgende:
[..]
Zoals gezegd, ik weet het niet zeker Maar heeft een zwart gat (of de accretie schijf) geen sterk magnetisch veld dan? (en sowieso zouden de effecten hetzelfde blijven als het geen sterk magnetisch veld heeft: het magnetisch veld van de aarde zou wegvallen, of in elk geval niet relatief stabiel meer zijn)
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |