Het astronomie topic #2

quote:

Op vrijdag 29 mei 2009 03:09 schreef Unstoppable het volgende:
Beetje een semi-tvp

Toevallig kwam ik laatst de serie The Universe tegen op History Channel. Een serie die al enkele seizoenen loopt over van alles mbt het universum. Seizoen 1 gaat met name over wat er "binnen" ons bereik ligt, de twee seizoenen daarna kijken steeds verder.

Mocht je het kanaal ontvangen dan is het denk ik zeker de moeite waard om eens te kijken. Natuurlijk is ook het 1 en ander wel terug te vinden op internet

http://www.thehistorychan(...)s/universe/index.php
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Universe_(TV_series)
http://en.wikipedia.org/w(...)Universe_(TV_series)

quote:

Nieuwe maansonde gaat onder meer op zoek naar achtergebleven Apollo-landers
Gebrek aan tijd en middelen om de afstand te overbruggen hebben de winnaars en verliezers van één van de grootste strijdtonelen van de Koude Oorlog de laatste tientallen jaren op de achtergrond gesteld. De overblijfselen van dit tijdperk op het oppervlak van onze maan zullen echter over een niet al te lange tijd onthuld worden door de Lunar Reconnaissance Orbiter van de ruimtevaartorganisatie NASA, welke op woensdag 17 juni aanstaande gelanceerd moet worden. Diens missie is de meest ambitieuze maanmissie sinds Apollo 17 in 1972 en zal voornamelijk in het teken staan van toekomstige bemande en onbemande reizen naar onze natuurlijke satelliet, al gaat het vaartuig ook enkele decennia terug in de tijd kijken.

Het team van wetenschappers dat zich bezighoudt met de missie heeft een lijst opgesteld met de coördinaten van vijftig locaties op het maanoppervlak die een hoge prioriteit zullen hebben, waaronder alle zes landingsplekken van de bemande Apollo-landers en gebieden waar vaartuigen van de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie het maanoppervlak hebben geraakt. De sonde krijgt onder meer de taak om de hardware die tussen de jaren 1969 en 1972 achter werd gelaten door twaalf astronauten op onze naaste buur in beeld te brengen en te bepalen waar de achtwielige Sovjetische rover Lunokhod is beland nadat het 322 dagen op het maanoppervlak had doorgebracht en men niet in staat was om diens exacte locatie te ontrafelen.

De LRO zal verder ingezet worden om het maanoppervlak topografisch in kaart te brengen, onderzoek te verrichten aan de straling uit die ruimte die onze naaste buur bereikt en wat de omstandigheden zijn op de maanpoolgebieden, waar mogelijk materiaal te vinden is dat waterijs bevat. Ook moet de orbiter het oppervlak op een resolutie van een halve meter in beeld gaan brengen, wat het kiezen van een geschikte landingsplek voor astronauten die in de toekomst naar de maan zullen afreizen vergemakkelijkt. Aan boord van de Atlas-5 raket die het vaartuig in de ruimte zal brengen bevindt zich de LCROSS, een kleine sonde die mee zal reizen met zijn grotere ‘broer’ en met een snelheid van zo’n negenduizend kilometer per uur in zal slaan op de zuidpool van de maan, en wel in de krater Shackleton. Het is één van de vele kraters op onze natuurlijke satelliet waarvan de bodem slechts zelden wordt beschenen door de zon.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 22:12 schreef F04 het volgende:
Wanneer krijgen we weer een zonsverduistering?

quote:

Biggers Black Hole ever found
PASADENA, Calif. — The most massive black hole yet weighed lurks at the heart of the relatively nearby giant galaxy M87.

The supermassive black hole is two to three times heftier than previously thought, a new model showed, weighing in at a whopping 6.4 billion times the mass of the sun.


_{This composite of visible (or optical), radio, and X-ray data reveals the giant elliptical galaxy M87.}

The new measure suggests that other black holes in nearby large galaxies could also be much heftier than current measurements suggest, and it could help astronomers solve a longstanding puzzle about galaxy development.

"We did not expect it at all," said team member Karl Gebhardt of the University of Texas at Austin

The discovery was announced Monday at the 214th meeting of the American Astronomical Society.

Game changer

The finding "is important for how black holes relate to galaxies," said team member Jens Thomas of the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Germany. "If you change the mass of the black hole, you change how the black hole relates to the galaxy."

Because of this relationship, the revised mass could impact astronomers' theories of how galaxies grow and form.

Higher black hole masses could also solve a paradox of the masses of faraway, developing galaxies called quasars.

These mysterious denizens of the early universe are very bright, developing galaxies with black holes surrounded by gas and dust, all rife with star formation.

Quasars are colossal, around 10 billion solar masses, "but in local galaxies, we never saw black holes that massive, not nearly," Gebhardt said.

"The suspicion was before that the quasar masses were wrong," he said. But "if we increase the mass of M87 two or three times, the problem almost goes away."

Why M87 matters

M87 is 50 million light-years away. Nearly three decades ago, it was one of the first galaxies suggested to harbor a central black hole.

Now astronomers think that most large galaxies, including our own Milky Way, have supermassive black holes at their centers.

M87 also has an active jet shooting light out of the galaxy's core, created where matter swirls closer to the black hole and approaches the speed of light, then combines with tremendous magnetic fields.

The spat-out material helps astronomers understand how black holes attract and gobble up matter, a sloppy process in which all is not consumed.

These factors make M87 "the anchor for supermassive black hole studies," Gebhardt said.

While the new mass of M87 is based on a model, recent observations from the Gemini North Telescope in Hawaii and the European Southern Observatory's Very Large Telescope in Chile support the model findings.

The study of M87's mass will also be detailed later this summer in the journal Astrophysical Journal.

quote:

A New Way To Measure Cosmic Distances
by Staff Writers
Pasadena CA (SPX) Jun 09, 2009
Ohio State University researchers have found a way to measure distances to objects three times farther away in outer space than previously possible, by extending a common measurement technique. They discovered that a rare type of giant star, often overlooked by astronomers, could make an excellent signpost for distances up to 300 million light-years - and beyond.
Along the way, they also learned something new about how these stars evolve.

Cepheid variables - giant stars that pulse in brightness - have long been used as reference points for measuring distances in the nearby universe, said Jonathan Bird, doctoral student in astronomy at Ohio State. Classical cepheids are bright, but beyond 100 million light-years from Earth, their signal gets lost among other bright stars.

In a press briefing at the American Astronomical Society meeting in Pasadena, CA, Bird revealed that a rare and even brighter class of cepheid - one that pulses very slowly - can potentially be used as a beacon to measure distances three times farther than their classical counterparts.

This project is the latest in principal investigator Krzysztof Stanek's effort to gauge the size and age of the universe with greater precision.

There are several methods for calculating the distance to stars, and astronomers often have to combine methods to indirectly measure a distance. The usual analogy is a ladder, with each new method a higher rung above another. At each new rung of the cosmic distance ladder, the errors add up, reducing the precision of the overall measurement. So any single method that can skip the rungs of the ladder is a prized tool for probing the universe.

Stanek, professor of astronomy at Ohio State, applied a direct measurement technique in 2006, when he used the light emerging from a binary star system in the galaxy M33 to measure the distance to that galaxy for the first time. M33 is 3 million light-years from Earth.

This new technique using so-called "ultra long period cepheids" (ULP cepheids) is different. It's an indirect method, but this initial study suggests that the method would work for galaxies that are much farther away than M33.

"We found ultra long period cepheids to be a potentially powerful distance indicator. We believe they could provide the first direct stellar distance measurements to galaxies in the range of 50-100 megaparsecs (150 million - 326 million light-years) and well beyond that," Stanek said.

Because researchers generally don't take note of ultra long period cepheids, there are few of them in the astronomical record. For this study, Stanek, Bird, and Ohio State doctoral student Jose Prieto uncovered 18 ULP cepheids from the literature.

Each was located in a nearby galaxy, such as the Small Magellanic Cloud. The distances to these nearby galaxies are well known, so the astronomers used that knowledge to calibrate the distance to the ULP cepheids.

They found that they could use ULP cepheids to determine distance with a 10-20 percent error - a rate typical of other methods that make up the cosmic distance ladder.

"We hope to reduce that error as more people take note of ULP cepheids in their stellar surveys," Bird said. "What we've shown so far is that the method works in principle, and the results are encouraging."

Bird explained why astronomers have ignored ULP cepheids in the past.

Short period cepheids, those that brighten and dim every few days, make good distance markers in space because their period is directly related to their brightness - and astronomers can use that brightness information to calculate the distance. Polaris, the North Star, is a well known and classical cepheid.

But astronomers have always thought that ULP cepheids, which brighten and dim over the course of a few months or longer, don't obey this relation. They are larger and brighter than the typical cepheid. In fact, they are larger and brighter than most stars; in this study, for example, the 18 ULP cepheids ranged in size from 12-20 times the mass of our Sun.

The brightness makes them good distance markers, Stanek said. Typical cepheids are harder to spot in distant galaxies, as their light blends in with other stars. ULP cepheids are bright enough to stand out.

Astronomers have also long suspected that ULP cepheids don't evolve the same way as other cepheids. In this study, however, the Ohio State team found the first evidence of a ULP cepheid evolving as a more classical cepheid does.

A classical cepheid will grow hotter and cooler many times over its lifetime. In-between, the outer layers of the star become unstable, which causes the changes in brightness. ULP cepheids are thought to go through this period of instability only once, and going in only one direction - from hotter to cooler.

But as the astronomers pieced together data from different parts of the literature for this study, they discovered that one of the ULP cepheids - a star in the Small Magellanic Cloud dubbed HV829 - is clearly moving in the opposite direction.

Forty years ago, HV829 pulsed every 87.6 days. Now it pulses every

84. 4 days. Two other measurements found in the literature confirm that the period has been shrinking steadily in the decades in between, which indicates that the star itself is shrinking, and getting hotter.

The astronomers concluded that ULP cepheids may help astronomers not only measure the universe, but also learn more about how very massive stars evolve.

Some of these results were reported in the Astrophysical Journal in April 2009. Since that paper was written, the Ohio State astronomers have started using the Large Binocular Telescope in Tucson, Arizona, to look for more ULP cepheids. Stanek says that they've found a few good candidates in the galaxy M81, but those results have yet to be confirmed.


http://www.space-travel.c(...)c_Distances_999.html

quote:

Op maandag 22 juni 2009 23:55 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
22-06-2009

Moleculair mysterie in de ruimte

Tussen de sterren is niet alleen leegte. Er zweven ook stoffen als methanol en koolstofdioxide. De Leidse onderzoeker Fedor Goumans wil verklaren hoe die zijn ontstaan onder omstandigheden die dat juist onmogelijk zouden moeten maken. Hij kreeg daarvoor een Veni-beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.

Het is verbazingwekkend dat er in de ruimte moleculen gevormd worden. De ruimte is biljoenen malen ijler dan lucht. Dat maakt de kans dat twee atomen elkaar tegenkomen en een molecuul kunnen vormen erg klein. En zelfs als een molecuul gevormd wordt, valt hij meestal weer snel uit elkaar omdat er bijna nooit een ander molecuul in de buurt is om het overschot aan energie weg te vangen.

Dat er toch moleculen in de ruimte worden gevormd, komt waarschijnlijk door de stofdeeltjes die in bepaalde gebieden zweven en waarop losse atomen en moleculen blijven plakken. De kans dat atomen een ander atoom op een stofdeeltje tegenkomen is daardoor veel groter dan in de omringende ruimte. Ook kan het stofdeeltje de energie opvangen die vrijkomt als een molecuul gevormd wordt, zodat het nieuwe molecuul kan afkoelen en stabiliseren. Maar daarmee kan nog niet alles verklaard worden.

[ afbeelding ]
De ruimte is een moeilijke plaats voor chemische reacties. Toch zweven er vele soorten moleculen tussen de sterren. © Universiteit Leiden

.Reactiebarrière
‘Van koolstofmonoxide weten we hoe het ontstaat, daar hebben we althans een plausibele verklaring voor’, vertelt Fedor Goumans. ‘Maar bij koolstofdioxide en methanol is er een probleem. Voor het vormen van die moleculen is er een reactiebarrière.’

Die barrière is een soort weerstand die de atomen moeten overwinnen, voordat ze met elkaar kunnen reageren, net zoals je bij een klemmende deur eerst veel kracht moet zetten voordat hij opengaat. Normaal wordt die barrière overwonnen omdat de moleculen snel genoeg bewegen (dat wil zeggen dat de temperatuur hoog genoeg is) en de botsing daardoor voldoende energie oplevert voor de reactie. Maar de gebieden in het heelal waar moleculen ontstaan zijn daar veel te koud voor: de temperatuur ligt daar rond de 260 graden onder nul. Dat betekent dat de atomen niet snel genoeg bewegen om de reactiebarrière te overwinnen.

Tunnelen
Hoe kunnen die reacties dan toch plaatsvinden? Goumans: ‘Een mogelijkheid, of eigenlijk dé mogelijkheid, is dat het waterstofatoom tunnelt door de barrière. Als een deeltje ‘tunnelt’ is het alsof het op een magische manier van de ene kant naar de andere kant van een hindernis wordt getransporteerd, zonder ‘door’ de hindernis heen te gaan. Het is alsof je in je kelder was en ineens op zolder staat, zonder dat de kelderdeur open is gegaan of dat je hebt moeten lopen.

[ afbeelding ]

Volgens de klassieke chemische theorie moet een deeltje zoals het hier afgebeelde waterstofatoom (het witte deeltje) voldoende energie (E) hebben om de ‘reactieweerstand’, de barrière, te overwinnen (links). Maar volgens de kwantummechanica is het mogelijk dat een atoom zich een eindje door een barrière kan ‘teleporteren’, waardoor het minder energie nodig heeft dan als het eroverheen zou moeten, de benodigde reactie-energie (ET) lager is, en de reactie bij lagere temperaturen kan plaatsvinden. © Universiteit Leiden

Waterstofatomen zijn licht genoeg om een beetje te tunnelen, en daarmee ineens een klein stapje te maken om aan de andere kant van de reactiebarrière terecht te komen, waardoor de reactie sneller gaat dan je zou verwachten. Misschien dat dat tunnelen ervoor zorgt dat er een waterstofatoom zich vast kan maken aan koolstofmonoxide als eerste stap in de methanolvorming.’

Ruimtemethanol
Toch kunnen onderzoekers nog niet alles verklaren. Goumans: ‘Je kunt de berekeningen controleren door te kijken naar de verhouding tussen normaal waterstof en zware waterstofatomen (deuterium) in bijvoorbeeld methanol in de ruimte. Waterstofatomen zijn lichter dan deuteriumatomen, dus ze tunnelen beter, en je zou dus verwachten dat het ruimtemethanol relatief meer waterstofatomen en minder deuteriumatomen bevat dan de rest van de ruimte. Maar het is juist andersom. Er spelen waarschijnlijk dus nog meer reacties mee.’


[ afbeelding ]
De stofdeeltjes in de ruimte zijn ontmoetingsplaatsen voor moleculen om met elkaar te reageren. © Universiteit Leiden
.Het stofdeeltje waarop de reacties plaatsvinden zou die bijvoorbeeld ook kunnen beïnvloeden, Goumans hoopt bij een bezoek in Duitsland uit te zoeken hoe de simulatie van de reacties aan de simulatie van een stofdeeltje gekoppeld kan worden.

Fosteriet
Er lijkt nog voldoende te doen, maar wat drijft Goumans? ‘Het leuke aan onderzoek vind ik de dingen die je niet verwacht, je denkt zus, maar het is zó. Tijdens mijn onderzoek in Londen bijvoorbeeld bestudeerde ik het mineraal fosteriet, en er kwam uit onze berekeningen dat waterstof dat zich daaraan bond, zich opsplitste waarbij de kern aan een zuurstofatoom bond en het elektron naar het magnesium-ion ging. En toen we een verwant mineraal (magnesiumoxide) gingen bestuderen bleek dat vreemde mechanisme inderdaad te bestaan.’

[ afbeelding ]
Fedor Goumans: ‘Als je berekeningen doet en er komt uit wat je al had verwacht, of een beetje meer, of een beetje minder, dat is ook maar zo saai, toch?’ © Universiteit Leiden

(Kennislink)

quote:

Op vrijdag 3 juli 2009 09:33 schreef dumble het volgende:
Ik ben benieuw hoe de impact er op de maan eruit gaat zien, ik hoop dat ze dat ook live uitzenden ! Je kan het trouwens ook zien vanaf de aarde als je een 8" + telescoop hebt.

quote:

Impact staat nu vast op 9okt. 2009.. maar dit kan altijd nog veranderen.

quote:

Op woensdag 13 mei 2009 09:15 schreef IkWilbert het volgende:
leuk topic dit, even een Terug Vind Planeet