Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995 -
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002 -
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Pepijn: 23 februari 2004 -
05 maart 2005 (zoon van mama_van_pepijn)Stan: 28 oktober 2005 -
20 december 2005 (zoon van irule25)Esmée: 01 mei 2003 -
20 februari 2006 (dochter van humpeltje)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 06 september 2004 -
09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)Estee: 04 april 2006 -
06 april 2006 (dochter van dayves)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van prachtige engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
[ Bericht 5% gewijzigd door BE op 23-01-2007 13:56:52 ]
Het zijn handgemaakte en ze verschillende vormen diktes noem maar op.
Degene die we nu hebben zou 100 uur kunnen branden... en we zijn nog niet op de helft en we branden hem al even van voor de kerst...
Wat ik dus zei: WIj hebben op vakantie ook altijd zo'n regenkaars.
Anderzijds wil ik heel graag iets heel moois voor hem uitzoeken 
quote:Buitenshuis ook hoor, er is er op het grafje nog nooit één uitgegaan. Prima kaarsen !Op woensdag 10 januari 2007 13:31 schreef Sjeen het volgende:
Nee hoor, het gaat om de vorm van de kaars en noveen staat voor negen. De kaars zou in principe negen dagen aan een stuk moeten branden. Binnenshuis lukt me dat wel... Ik heb het eerst half jaar na de dood van mijn schoonmoeder continu zo'n kaars brandend gehad thuis op de kast naast haar foto... Nu houdt ik het bij de kaarsjes die ik in de OLV aansteek...
Dus hier toen maar besloten voor zo een olielampje
Maar ja, we hebben het er hier nu zo over en ik wil het jullie niet onthouden, want misschien wil je dat dan ook, en moet je hier alvast rekening mee houden.
Wij willen een zogenaamd tanksysteem gaan plaatsen. Ik zal het proberen uit te leggen....
NB, ik ken maar één adres waar ze dit verkopen, de leverancier van het grafmonument had er nog nooit van gehoord... dus moeten we het zelf regelen en plaatsen (of in overleg).
Ik zou er wel wat meer over willen weten (PM?).Ik vind het overigens wel een superidee! Zou je mij de gegevens willen mailen/PM-en?
Kun je dat niet regelen met de begraafplaats zelf Pluphy?
Hier wil ik overgens eens opzoek gaan naar tegels die voor Thijs neergelegd mogen worden, als ik nu met hakschoenen bij Thijs sta, zak ik een aardig eindje naar beneden en dat is niet zo fijn.
Maar wil weer iets speciaals, iets wat vrolijk is, wat voor stoere jongens is...
Hier komt het monumentje overgens bij Art emoticons vandaan...
Wel wil ik ook nog keertje mijn oud oom inschakelen of hij een mooie teletubbie kan maken van marmer ofzo.. hij is kunstenaar en die kan er vast wel een mooi plaatje van maken
quote:Nee zolang ze maar tegen de graven ervoor komenOp woensdag 10 januari 2007 14:06 schreef Rewimo het volgende:
Moet je je aan bepaalde regels houden voor die tegels, Bar?
Ook ik ben ouder van een Prachtig Engeltje, al is het bij ons een Sterretje
Op 20 December 2005 is onze zoon Stan gestorven, na zo'n 8 weken geleefd te hebben.
Het hele verhaal in een notedop:
Toen mijn vrouw (Francine) zwanger was gingen we naar de verloskundige om een echo te maken voor de termijnbepaling. Deze constateerde dat het kind een verdikte nekplooi had, iets wat kan wijzen op een hartafwijking of het syndroom van down. Uiteraard een hele grote schok!
Op dat moment zijn we in een achtbaan gestapt die zo'n twee maanden geduurt heeft, waar bij er erg veel onderzoeken gedaan zijn, allemaal met dezelfde uitslag: Niets aan de hand, alles OK!
In de achtste maand voelde mijn vrouw steeds minder "leven" en opniew de nodige onderzoeken, thuismonitoring, echo's e.d. Onze gynacoloog in het plaatselijke ziekenhuis vertrouwde het niet en stuurde ons door naar het radbout in Nijmegen.
Hier werd bij een echo direkt gezien dat ons kind ebstein had, een zware hart afwijking....
Een paar weken (en de nodige onderzoeken, onzekerheid e.d.) later is onze zoon stan geboren (28 oktober), het was een erg moeilijke bevalling en Stan was meer dood dan levend, maar een geweldig mooi en gaaf kind!
Hierna moest hij direkt naar neonatologie voor onderzoeken, en pas uren later konden we naar hem toe.
Toen begon een periode waarbij we elke dag naar hem toegingen, zoveel mogelijk van de verzorging zelf deden, en het ook langzaamaan steeds beter met hem ging. Na een paar weken mocht hij van Neonatologie af en naar het kinderhart centrum, waar het ook met ups en downs ging, maar toch steeds beter.
Tijdens een echo werd geconstateerd dat er een vernauwing weggehaald moest worden dmv dotteren, dus een paar spannende uren, maar dat ging allemaal prima en weer ging het een stukje beter met Stan. Er was zelfs als sprake van dat hij voor de kerst naar huis zou mogen!
Tot... hij zieker en zieker werd. Het was duidelijk aan hem te zien dat hij meer pijn kreeg, hij werd steeds oncomfortabeler. Op de afdeling heerste op dat moment buikgriep dus dat was eerste verdachte, maar alle testen waren negatief.
Na 4 dagen besloten de artsen, na een echo, toch met een camera inwendig te gaan kijken. Enige uren hebben we toen in spanning gezeten, en toen de artsen kwamen wisten we het meteen, hier stopt het!
En inderdaad, de bloedvaten die van de longen naar het hart lopen waren dermate vertakt en vernauwd dat er niets aan te doen was. Dit was nu pas gezien omdat er na het dotteren meer bloed door de vaten liep en het pas een probleem werd...
We mochten naar hem toe (hij was weer terug naar neonatologie) en kregen alles wat er gebeurt was en nog moest gebeuren uitgelegd.
Na veel bellen, praten en huilen zijn we naar huis gegaan om bij familie te zijn, en de dag daarna zijn we met onze ouders teruggegaan naar het ziekenhuis. Toch vreemd om daar naar toe te gaan met als doel je kind te laten sterven.
Gelukkig kregen we alle ruimte en tijd om dit op een prettige manier te laten gebeuren, samen met de mensen die ons dierbaar zijn.
De tijd hierna is erg vreemd, maar ook fijn geweest. We hebben alles kunnen regelen zoals we dat wilden, en hebben een hele mooie bijeenkomst gehad tijdens de crematie.
Inmiddels zijn we een jaar verder, een jaar wat we in een roes beleefd hebben, en hebben net weer een moeilijke tijd achter de rug.
Maar langzaamaan gaat het beter, en ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat dit (eindelijk) een beter jaar gaat worden.
Zo, dat is ons verhaal, veel langer geworden dan ik gedacht had, maar toch ook erg fijn om het eens op te schrijven.
.......
sterkte Irule 25 en ontzettend veel sterkte verderquote:Wel of niet?Op woensdag 10 januari 2007 14:07 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Nee zolang ze maar tegen de graven ervoor komen
Opzich kan er best veel, zeker bij kindergrafjes, maar het is wel altijd slim om bij bijzondere dingen even te checken met de begraafplaats of het kan. Soms zijn er regels mbt de grootte van een monumentje etc.
Toelichting:
We zijn eerst bij een ander bedrijf geweest voor het monument, echter daar konden ze ons niet helpen met specifieke wensen t.a.v. het ontwerp. Dit bedrijf had echter wél dit tanksysteem. Ik ga er dus van uit dat het qua (toestemming voor) plaatsen geen probleem is, aangezien dit in de branche al voorkomt.
Onze tank wordt over een week of 2 geleverd, dan kunnen we hem ophalen. Misschien dat ik dan kan zien wat de juiste benaming etc. is om te kijken of het via andere bedrijven ook aan te schaffen is. Het bedrijf waar wij 'm bestellen zit in Overijssel en bestellen het in Duitsland. Omslachtig allemaal he...
Dus nog effies geduld, dan heb ik dat ding in huis en kan ik er meer over vertellen en een foto plaatsen.
Heb er al úren voor gegoogled maar nooit iets gevonden.
quote:Niet...Op woensdag 10 januari 2007 14:10 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Wel of niet?
Opzich kan er best veel, zeker bij kindergrafjes, maar het is wel altijd slim om bij bijzondere dingen even te checken met de begraafplaats of het kan. Soms zijn er regels mbt de grootte van een monumentje etc.
We mogen echt veel van de begraafplaats en dat is een fijn idee, zo mogen we zolang dat plekje naast Thijs leeg blijft ook gewoon gebruiken.
We mogen het doen zoals we willen en wat we willen.
hier kun je ongeveer wel zien hoeveel ruimte we hebben Sterkte
* lady-wrb is er weer stil van.
al die verhalen, allemaal anders, maar met hetzelfde verdriet: een kindje dat gemist wordt
Ik vond deze voor je: www.kunst-ig.nl/gallery/fotosvrijeinloop/009.html
Heb gezocht op stoeptegels met afbeelding.
quote:staptegel... Wat is dat?Op woensdag 10 januari 2007 14:14 schreef lady-wrb het volgende:
een mooie staptegel, bar, is dat niks?
Ik heb Stan erbij gezet in het lijstje in de OP, is dat ok?
Heel veel sterkte voor jullie ook, al weer een jaar voorbij...
Fijn dat het je helpt om je verhaal hier op te schrijven.irule ik kan me jouw verhaal nog levendig herinneren inderdaad. Heel veel sterkte!
quote:Dat woordje ontbrak in je zinnetje, vandaar mijn vraag.
quote:Dat is idd wel heel fijn. Kunnen jullie er echt jullie of eigenlijk Thijs' eigen plekje van maken.We mogen echt veel van de begraafplaats en dat is een fijn idee, zo mogen we zolang dat plekje naast Thijs leeg blijft ook gewoon gebruiken.
We mogen het doen zoals we willen en wat we willen.
[afbeelding] hier kun je ongeveer wel zien hoeveel ruimte we hebben
is prima Brighteyes...
Dit zou nog een idee zijn... ivm de knikkers die ik graag in de bak zou willen hebben...
Wat ontzettend moeilijk moet het zijn geweest, nadat het eerst toch goed leek te gaan, dat je opeens hoort hoe ernstig is het is, en dat je geen andere keus hebt dan je kindje te laten gaan ...Het is fijn om te lezen dat het nu wat beter met je gaat. Geldt dit ook voor je vrouw?
Stan is ongeveer een jaar geleden overleden schreef je. Is het jaar voor jullie ook zo enorm snel gegaan? Voor ons is het nu bijna 10 maanden geleden, ik kan het haast niet geloven.
In elk geval "welkom" in dit topic, ik hoop dat je het lotgenoten-contact prettig zult vinden. Voor mij is het in elk geval elke keer weer fijn als ik mijn gedachten en gevoelens kan delen op de moeilijke én minder moeilijke momenten.
Sterkte !
Zijn beer komt ook weer terug in het glas... veraard zo wel zowat het hele monumentje he
Phluphy ik heb hier kleine vlindjertjes als lampjes ophangen en telkens als ik ze aandoe moet ik zo aan Danyel denken, Mocht je zoiets hebben leuk?
Wil ik je die lampjes wel opsturen hoor
je hebt ze glad en ook gedecoreerd
maar ik heb zelf zo'n lampjes-slinger gevonden tijdens mijn speurtocht naar kerstversiering. Witte vlindertjes, achter elk vlindertje een lampje. quote:Die jaOp woensdag 10 januari 2007 14:29 schreef phluphy het volgende:
Bedankt voor het lieve aanbod Bar
Dit komt voornamelijk om dat je steeds meer beseft dat het leven doorgaat, mensen vragen er steeds minder naar, mensen uit je omgeving raken zwanger, kinderen worden geboren etc...
Wel heel fijn als dan op zijn verjaardag )die we overigens gewoon gevierd hebben) en sterfdag weer vele kaartjes, bloemen, smsjes en e-mails binnenkomen!
Met mijn vrouw gaat het nu weer wat beter. Heeft een geschiedenis met psychische klachten en dan nu het rouwproces er bij, dus in een behoorlijke depressie terecht gekomen.
Is erg moeilijk geweest, maar nu met medicijnen en hulp van een psycholoog gaat het langzaam weer beter. Gaat weer dingen doen, niet meer extreme diepe dalen, en gaf deze week voor het eerst weer aan ergens echt zin in te hebben.
Vandaar dat ik zei dat ik er alle hoop in heb dat het dit jaar beter gaat worden!
Hoe beleef jij (en andere ouders) het verschil tussen toen en nu?
Ook wij hebben de verjaardag "gevierd". Bij het grafje, met familie, koffie en gebak. De meeste mensen in onze gegevens zijn Danyel nog lang niet vergeten, gelukkig, dat lijkt me echt een rotmoment, als mensen er minder naar gaan vragen. Net alsof ze daarmee willen zeggen: het is klaar, genoeg nu. Zo werkt het natuurlijk niet.
Je vrouw heeft een hele zware tijd gehad zo te lezen. Gelukkig dat er nu verbetering is. Alle kleine beetjes helpen en ook al gaat het langzaam, zolang er maar een opwaartse lijn in zit is elke volgende dag een stukje dichterbij. Het moet voor jou een extra zware belasting zijn geweest: je eigen verdriet én de zorgen om je vrouw. Sjonge jonge, wat kan het leven soms toch hard zijn!
De verjaardag is hier niet echt gevierd, we hebben er bij stil gestaan, zijn bij het grafje geweest, en hebben een ballon opgelaten en liedjes gezongen.
Hier is het de fam ontzettend slecht gesteld, dat durf ik nu wel zo neer te zetten.
Aan Marco zijn het alleen zijn ouders nog die bellen en langskomen.
Zijn broers, tantes,ooms,nichtjes enz enz die hoor je niet.
Aan mijn kant...
Mijn pa spreek ik niet meer (ja 2 tellen met nieuwjaar) mijn stiefmoeder iedem
en waar de rest van mijn fam is geen idee, zou geneens weten hoe het met ze gaat.
Mijn broertje komt ook amper maar is nu druk ivm carnaval en heeft het erg moeilijk thuis.
Mijn opa en oma komen amper maar heeft te maken dat mijn opa beginnende allzheimer heeft, die zien we zelden.
De afgelopen 7 maanden zijn voorbij gevlogen, en amper voor te stellen dat je het toch maar gedaan hebt.
Met grote downs en kleine ups, stapje voor stapje.
De ene dag is moeilijker dan de andere dag,
Loop zelf nog bij een psycholoog, waarbij ik een hoop verdriet kwijt kan en ook gewoon fijn kan praten over alledaagse dingen.
Geef je vrouw maar een knuffel, moeilijk allemaal
Wat moet die gang naar het ziekenhuis vreselijk zijn geweest zeg!
Heel veel sterkte!
(sorry ik weet gewoon verder even niet wat te zeggen.
)De eerste dag zat ik zelf in een soort roes maar nog meer duwden mensen mij daar een beetje in. Mensen wilden en deden alles voor me. Ik hoefde bij wijze van nog niet eens zelf te eten. Er stonden genoeg mensen omheen die mij gevoerd hadden ware het niet dat ik ingreep.
Ik besefte dat mensen voor mij aan het denken waren en dat er dingen buiten mij om geregeld werden (vooral door mijn schoonouders).
Ik heb toen zelf het heft in handen genomen om heel bewust die paar dagen van afscheid mee te maken.
Pepijn en William zijn samen thuis geweest waar schoonouders het niet mee eens waren trouwens. Maar ze waren het nergens mee eens, dat scheelt.
Toen ze thuis waren voelde dat zo natuurlijk dat ik soms echt tegen mezelf moest zeggen 'na deze dagen zullen ze hier nooit meer zijn, hou daar rekening mee.'
Eenmaal tijdens de begrafenis sloeg de realiteit wel weer vol in. Twee van die kisten naast elkaar.
De periode daarna was pas echt een roes voor me. Ze waren op vakantie o.i.d. maar ze kwamen zeker terug. Ondertussen moest het huis worden verkocht en leeg gehaald. Dat heeft wel even geduurd en ik heb in die tijd best wel als een kip zonder kop daar rond gelopen denkende dat ze binnenkort toch echt weer thuis zouden komen. Pas toen schoonouders William's spullen hadden opgeruimd en er alleen nog de dingen waren van hem die ik echt echt echt wilde bewaren begon ik een beetje besef te krijgen. Toen heb ik alles en dan ook echt alles van Pepijn opgeslagen bij mijn ouders op zolder. Er is niks weg gegaan.
En dan woon je opeens ergens anders, alleen, zonder werk, met een halve studie af en dan gaat het met ups en downs. De ene dag blijf je in bed en hoop je wakker te worden in de oude situatie of gewoon helemaal niet wakker te worden. De andere dag ga je vol goede moed op stap.
Verjaardagen van allebei komen langs, sterfdag, dagen als glasmonument uitzoeken, glasmonument plaatsen. Elke keer als je een stap vooruit doet komt er weer een dag waardoor je een stapje achteruit doet. Vallen en opstaan, leven met de dag.
Hoewel ik juist nu wel werk en dus afleiding heb, heb ik de afgelopen tijd weer een aantal stapjes achteruit gedaan. Ik hou mezelf voor dat twee geliefden verliezen niet niks is en dat er geen tijdslimiet staat op rouwen en dat het dus heel normaal is om nu een behoorlijk flinke dip te hebben al zijn andere mensen van mening dat twee jaar wel lang genoeg is om er inmiddels niet meer elke dag mee bezig te zijn.
Maar zolang zij elke avond tegen hun partner aankruipen en om het hoekje van de kinderkamer kijken mogen ze van mij echt de allerhoogste boom in. Ik doe het in mijn tempo
Ik was er nu aan toe om een lantaarntje te maken voor Pepijn dus met heel veel moeite heb ik dat gedaan en wat ben ik blij met het resultaat
En als je dit zo leest, lijkt het alsof ik het allemaal zo goed weet en ik weet ook best wel wat ik zou moeten doen om het leven een beetje dragelijk te maken en sommige dagen is het ook best dragelijk maar het neemt nog steeds niet weg dat het gewoon goed klote is dat je met zoiets moet leren leven.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 20:16:41 (foto op verzoek verwijderd) ]
Ik weet zeker dat hij hem mooi vindt 
Geluid aan
Zit aan Thijs te denken en kwam de teletubbie tegen
[ Bericht 20% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 20:19:16 (foto op verzoek verwijderd) ]
quote:Wat een prachtige blauwe ogenOp woensdag 10 januari 2007 19:48 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ook Pepijn had zijn goede en slechte dagen. Hier was ie behoorlijk chaggie. Checkt u links ook even de wortel resten in zijn haar
[afbeelding]
Ik heb besloten dat de volgende ook van die mooie blauwe kijkers moet hebben dus nu moet ik op zoek naar een partner met blauwe ogen aangezien die er van mijn kant niet in zitten
Wat een knap jochie die Pepijn.Het volgende is op hem geheel van toepassing:
Er was een jongetje
Er was een jongetje
Dat schommelde in de wind,
Zijn verdriet was met de vogels weggevlogen,
De ondergaande zon bescheen zijn ongerijmd geluk
En daarom heeft hij zulke mooie ogen
Uit bundel: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2003
Ik ga hem nu direct overschrijven en dan gooi ik 'm morgen op mijn werk stiekem door de lamineer en dan ga ik 'm ophangen bij het grafje.
Wat voor bundel is dat? Zijn het gedichten of gaat het over rouw?
Is in het nieuws gekomen na het overlijden van Robert Long, en je opeens overal teksten van en over hem tegenkwam.
Mooi is-ie hé?
quote:Zijn allemaal teksten van Ramses Shaffy.Op woensdag 10 januari 2007 21:21 schreef phluphy het volgende:
Sorry, dat weet ik echt niet. Ik kwam die tekst tegen, mét bronvermelding.
Het is een canon, hier kun je een stukje beluisteren.
[ Bericht 20% gewijzigd door Macka66 op 10-01-2007 21:53:03 ]
Apart, zo'n canon-lied. Wel mooi.
Mooi! Ik heb aan jouw topic over de prenatale onderzoeken veel gehad toen ik zelf in dat proces terecht was gekomen.
Jullie kregen eerst 'goed' nieuws na de onderzoeken en enkele tijd later dit, wat moet dat vreselijk zijn geweest.
Ik hoop dat je hier (samen met je vrouw) steun kunt vinden?
MvP, mooi gemaakt!
quote:Dank je wel voor het delen. Zit mee te huilen, zo verdrietig de verhalen hier.Op woensdag 10 januari 2007 14:08 schreef irule25 het volgende:
Zie weer eens het onderwerp opduiken in de active topics list, veel meegelezen, maar ga nu toch maar eens posten...
Zo, dat is ons verhaal, veel langer geworden dan ik gedacht had, maar toch ook erg fijn om het eens op te schrijven.
.......
Lees niet vaak verhalen van vaders, kon meestal moeders tegen.
en wat ontzettend moeilijk om je kind te laten gaan. hoop dat het voor jou en je vrouw een "goed" jaar zal worden.en mama van pepijn wil ik even zeggen dat je een mooie lantaarn gemaakt hebt voor pepijn
Van de andere kant leer je in dit soor situaties heel goed wie er dicht bij je staan en wie niet, en dat is soms ook wel schokkend...
Wat moet die gang naar het zh ontzettend moeilijk geweest zijn!
m_v_p, het lantaarntje is ontzettend mooi geworden!!
quote:Dat is waar wat je zegt, het is schokkend, maar je weet wel waar je aan toe bentOp donderdag 11 januari 2007 11:26 schreef irule25 het volgende:
Bedankt iedereen voor de lieve woorden, en wat erg dat niet iedereen de steun van zijn familie krijgt die je verdient!
Van de andere kant leer je in dit soor situaties heel goed wie er dicht bij je staan en wie niet, en dat is soms ook wel schokkend...
Mijn volgende missie is een lantaarn voor William maar eerst inspiratie daarvoor opdoen.
Heb je die lantaarn met verf en al gekocht? Of heb je zelf de materialen bij elkaar gezocht? Misschien vindt Christan het wel fijn om zoiets voor opa te maken.
Verder is het best rustig in dit topic (sinds gistermiddag). Ik hoop dat dit betekent dat iedereen met prettige afleidingsdingetjes bezit is.
quote:Er is bijna altijd iemand aanwezig in dat hok en ik wil het niet doen waar de frankeermiep bij is. Het is nog niet gelukt dus.Op vrijdag 12 januari 2007 14:43 schreef phluphy het volgende:
Fijn dat de lantaarn er staat M_V_P. Was het nog gelukt om sneaky het gedicht te lamineren?
Verder is het best rustig in dit topic (sinds gistermiddag). Ik hoop dat dit betekent dat iedereen met prettige afleidingsdingetjes bezit is.
Vanavond heb ik het weer moeilijk. Ik ga maar vroegen slapen in de hoop op een betere dag morgen.
Ik ga je het word document mailen dan is het meteen zoals ik het wil hebben. Jeetje ik sta versteld hoe aardig mensen hier zijn. Sowieso zijn mensen hier een stuk aardiger en geduldiger dan in real life vandaar mijn opmerking.
De tijd gaat zo hard, nog maar een maand en het is alweer Pepijn's derde verjaardag. Ik zou zo dit topic vol kunnen schrijven over hoe fijn zijn eerste verjaardag was, hoe trots William en ik waren. Maar ook hoe ik kan vloeken en schreeuwen dat het bij één verjaardag moest blijven.
Eerst is deze maand William's verjaardag. Ik zie nu al tegen al deze dagen op.
Streep hun naam niet door
al zijn zij tot stof vergaan
Streep hun naam niet door
alsof zij nooit hebben bestaan
't Liefste dat ik heb bezeten
't toekomstbeeld van mijn bestaan
Vraag me niet dat te vergeten
en gewoon weer door te gaan
Want ik wil weer verder leven
maar ik weet niet hoe dat moet
Ik hoor bij hen die achterbleven
overleven, dat vergt veel moed
Streep daarom hun naam niet door
noem zijn naam en laat me weten
Dat ook jij niet zult vergeten
zo alleen kan ik verder gaan
quote:ben zo maar eigenliijk op deze thread terechtgekomen, maar ben zeer onder de indruk van niet alleen sommige verhalen, maar vooral van de manier waarop jullie moed tonen verder te gaan, zonder te willen vergeten wat er is gebeurd.Op donderdag 11 januari 2007 22:15 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik was vroeg klaar op mijn werk en ben de lantaarn naar Pepijn gaan brengen. Ik heb 'm nu even in het midden gezet zodat de kleurtjes ook op William schijnen. Het begon al te schemeren en het was zo mooi. Ik heb er een flinke tijd gewoon naar gekeken, herinneringen opgehaald en een traantje gelaten.
Mijn volgende missie is een lantaarn voor William maar eerst inspiratie daarvoor opdoen.
MvP, wat was Pepijn een mooi kind. Was William je partner? Ik hoop dat je hiet niet vervelend vindt dat ik dit vraag.
Vragen staat vrij. Als ik niet wil antwoorden doe ik dat gewoon niet.
William is mijn partner. Hij en Pepijn gingen een pakketje ophalen met de auto en door de gladheid (het had daags daarvoor flink gesneeuwd) zijn zij verongelukt. Zij liggen samen naast elkaar begraven en op dit moment heb ik één lantaarn gemaakt en die staat tussen hen in zodat zij er samen van kunnen genieten.
En Thijs was druk geweest, de knuffels lagen her en der verspreid over het grafje, hij heeft zelfs gespeeld met het buurmeisje
We hebben het kerstboompje weggehaald, knuffels weer terug gezet, nieuw plantje terug gezet, lantaarntje is nu uit, want we waren de olie vergeten helaas.
Morgen kijken of er hier nog staat en anders haal ik het morgen even en dan even aanvullen zodat zijn nachtlampje weer brand
Rewimo, tofkes !
m_v_p, die tekst is echt mooi zeg. Waar had je die gevonden? Ik had 'm al wel eens gelezen, en toen weer vergeten. Ik moet die dingen toch echt eens bij mekaar gaan opslaan.
Voor mij valt de regen
achter mij schijnt de zon
en als ik even omspring
dan is dat andersom.
(S. Koolwijk)
Die vind ik ook wel mooi. Het zijn allemaal spreuken en gezegden die, net als veel cliché uitspraken, gewoon een waarheid zijn als een koe.
Een cliché wordt niet voor niets een cliché, toch? Als zoveel mensen 't uitspreken, hebben ze er blijkbaar over nagedacht. Er van uitgaande dat een mens niet dom is, en weet waar hij/zij het over heeft, danwel spreekt uit ervaring, wie ben ik dan om te denken dat hij / zij ongelijk heeft?
quote:Zo las ik ook ooit eens een klein gedichtje dat ik heb opgeslagen op mn computer. Nog steeds vind ik het een heel mooi (en tegelijk verdrietig) stukje:Op maandag 15 januari 2007 16:55 schreef phluphy het volgende:
Vandaag stuurde iemand me deze:
Voor mij valt de regen
achter mij schijnt de zon
en als ik even omspring
dan is dat andersom.
(S. Koolwijk)
Die vind ik ook wel mooi. Het zijn allemaal spreuken en gezegden die, net als veel cliché uitspraken, gewoon een waarheid zijn als een koe.
Een cliché wordt niet voor niets een cliché, toch? Als zoveel mensen 't uitspreken, hebben ze er blijkbaar over nagedacht. Er van uitgaande dat een mens niet dom is, en weet waar hij/zij het over heeft, danwel spreekt uit ervaring, wie ben ik dan om te denken dat hij / zij ongelijk heeft?
Doof nu het licht,
sluit je ogen en vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen,
maar je liefde blijft.
quote:Inderdaad bloemetje, mooi en verdrietig, én helemaal waar.Op maandag 15 januari 2007 17:42 schreef bl0emetjE het volgende:
Doof nu het licht,
sluit je ogen en vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen,
maar je liefde blijft.
De vereniging ouders van een overleden kind: www.vook.nl
Landelijke stichting rouwbegeleiding www.verliesverwerken.nl
Stichting achter de regenboog www.achterderegenboog.nl
In de wolken www.in-de-wolken.nl
Rewimo, kan je in kleur printen? Ik had namelijk een plaatje bij het gedichtje gedaan.
quote:Ik weet niet precies waarom, maar het doet mij denken aan Open Einde van Rob de Nijs.Op maandag 15 januari 2007 17:42 schreef bl0emetjE het volgende:
Doof nu het licht,
sluit je ogen en vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen,
maar je liefde blijft.
't Verleden is verboden
Ik wou dat het verdween
Maar ik zie ons samen lopen
En we wisten niet waarheen
Nog raak ik je aan
Maar de afstand wordt al groot
Nee ik heb niet geleerd
te leven met jouw dood
In dromen terug bij mij
Ik hou je zo goed vast
Heb ik je vaak genoeg gezegd
Dat er niet een zo bij mij past
En ze zeggen dat het went
Maar niemand zegt wanneer
Dus ik leef met de dag
En jij sterft telkens weer
God ik hou zo van jou
Misschien is het niet waar
Zwaait opeens die deur weer open
En natuurlijk sta jij daar
Want ik hou zo van jou
Afscheid nam ik niet
En het einde blijft nu open
Zoals jij het achterliet
Want ik hou zo van jou
voor een beetje warmte.Is Icäa eigenlijk al terug uit Spanje? Zou graag willen weten hoe het nu met haar en haar kinderen is.
quote:Wat een mooie tekst..Op zaterdag 13 januari 2007 22:04 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Streep hun naam niet door
al zijn zij tot stof vergaan
Streep hun naam niet door
alsof zij nooit hebben bestaan
't Liefste dat ik heb bezeten
't toekomstbeeld van mijn bestaan
Vraag me niet dat te vergeten
en gewoon weer door te gaan
Want ik wil weer verder leven
maar ik weet niet hoe dat moet
Ik hoor bij hen die achterbleven
overleven, dat vergt veel moed
Streep daarom hun naam niet door
noem zijn naam en laat me weten
Dat ook jij niet zult vergeten
zo alleen kan ik verder gaan
Ik lees hier veel mee. Maar weet nooit goed hoe te reageren..
Maar dit sprak me zo aan het komt eigenlijk dat ik van de week bij een tante van mij was en op de nieuwe verjaardagskalender stond mijn zus niet meer....
Lieve mama's en papa's heel veel sterkte met alles.
Mama van Pepijn wat een mooie lantaarn..
Iedereen een dikke
pluphy, mag ik jou ook pm over die tank
maar de tekst is zo mooi...Vanaf vandaag
(tekst van Belinda Meuldijk. In gezongen vorm terug te vinden op de gelijknamige CD van Rob de Nijs)
Vandaag begraaf ik jou in mij,
niet in de aarde, niet in die kist,
niet bij die bomen, in de ochtendmist.
Daar ben jij niet, je bent veilig in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij,
niet bij die steen daar in die lange rij,
al die oude namen, daar hoor jij niet bij.
Nee, vandaag begraaf ik jou in mij.
Dan kan ik met je praten en antwoord geven,
dan blijf jij leven in mijn leven.
Hier neem mijn ogen en kijk met mij,
neem mijn voeten en loop met mij,
we gaan naar huis toe, wij allebei.
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij.
Ik zal je niet zoeken waar je niet bent.
Blijf maar bij ons hier waar je iedereen kent.
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.
We zullen lachen en weer plannen maken.
Ik zal met je slapen en met jou ontwaken.
Hier neem mijn mond en lach met mij,
neem mijn handen en voel met mij.
Wat je nog doen wou, doe ik erbij.
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen.
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen.
Hier neem mijn ogen en kijk met mij.
Neem mijn hart en leef met mij.
Want jouw dood is nu voorbij.
Vanaf vandaag leef jij in mij...
Ik zal twee levens leven, met jou in mij.
Heel 'troostend idee' en mooi.
Je hebt je vader niet verloren,
daarvoor gaf hij je te veel.
Wat hij je zei, dat blijf je horen,
van wat je bent is hij een deel.
Je komt hem overal nog tegen,
in wat je doet, in wat je laat.
Hij is en blijft voor jou een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.
Dank je wel
quote:sorryOp woensdag 17 januari 2007 08:48 schreef Rewimo het volgende:
Ow, dat moet je niet doen als ik op mijn werk zit...
Dank je wel
ik vind de band die je met je vader hebt zo mooi.ik zag deze en vond 'm echt bij jullie horen.quote:Verplaatst naar MOD-topicOp woensdag 17 januari 2007 09:39 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vind het eigenlijk heel flauw en vervelend om te moeten zeggen maar doe het toch, willen jullie niet vergeten dat dit een topic is voor en over overleden kindjes? Ik zie vaker dingen over ouders langs komen en op zich snap ik dat iedereen graag zijn verdriet ergens kwijt wil, maar dit is toch niet echt het topic daarvoor.
[ Bericht 20% gewijzigd door Troel op 17-01-2007 10:32:02 ]
Lieve Pepijn,
Niet alleen ik vind dat je mooie ogen hebt maar ook op anderen hebben ze indruk gemaakt.
Daarom kom ik straks een heel mooi gedichtje bij je ophangen.
Zorg jij dan dat het schommelt in de wind?
Liefs mama
Geef het maar een mooi plekje.
Achter/naast William staat een boom, hij ligt op het hoekje namelijk. Aan een tak daar heb ik het opgehangen en die reikt zo ongeveer tot Pepijn. Ik had een klein trapje meegenomen omdat ik wist dat die takken te hoog voor me waren. Je had mensen moeten zien kijken terwijl ik met een trapje aan kwam sjouwen daar.
Vannacht werd ik wakker omdat ik heel bewust Thijs hoorde spelen in zijn bedje met zijn beer en zijn bijbehoorende geluiden...
Mama van Pepijn, wat fijn dat het liedje schommelt in de wind. Het is zo'n prachtig liedje voor een mooi ventje.
Bar, ik heb het niet op de manier zoals bij jou (dat komt denk ik omdat Danyel niet veel thuis heeft kunnen zijn), maar ik denk zeker dat er manieren zijn waarop onze kinderen met ons communiceren! Soms voel ik echt dat Danyel dichtbij is, dan is hij gewoon bij me. Ik kan 'm niet zien, niet horen, niet tastbaar voelen, maar ik weet dat-ie er is.
En afgelopen week heb ik een keer een aparte, bijzondere droom, waarin meerdere boodschappen zaten. Allemaal dingen die troost gaven, ik liep de hele dag op wolkjes. Een cadeautje van Danyel.
ff dikke zoen voor jullie allen
Soms zou ik het gewoon zo fijn vinden op een teken van Thijs om te weten hoe het met hem gaat...
en soms krijg je dat te zien terug in dromen.
Het is gewoon nog steeds moeilijk te bevatten dat dat jochie er gewoon niet meer is,
hoop soms nog steeds dat ik op een dag thuis kom en Thijs gewoon in de box zit en dan met zijn grote smile en zijn handjes vooruit al op me zit te wachten
Ik zal er eens een keertje rustig voor gaan zitten.
Het gedichtje dat aan de tak hing was wel verdwenen tot mijn grote verdriet. Maar vanochtend ging ik langs het gebouwtje van de beheerder en tussen meerdere spulletjes, die hij door de storm overal gevonden had, lag mijn gedichtje. Hij was gevonden in een plas en ziet er niet al te jofel meer uit maar ik heb 'm met een vijf dubbele knoop met behulp van de beheerder weer opgehangen.
Ik had maar vast een paar nieuwe bloemstukjes gehaald en dat bleek wel nodig. Alles wat los op de graven stond heeft de storm niet goed doorstaan. Je zag heel veel mensen in de weer overal.
Morgen ga ik weer. Dan is William jarig
, alweer een moeilijke dag. Jeroen is vandaag naar Danyel's grafje geweest en er was amper stormschade, alleen veel takken op de grond overal. Zelfs de kaars was niet uitgewaaid, ongelooflijk !
quote:Ik heb een hond te leen tot morgenmiddag. Dat is enigszins afleiding.Op zaterdag 20 januari 2007 18:27 schreef phluphy het volgende:
mvp, alvast heel veel succes voor morgen. Ga je nog wat afleiding zoeken of zo? De hele dag piekeren is zo rot.
Ik heb vanochtend het mooiste bloemstuk dat ik maar kon vinden gekocht en het enige dat ik wilde was een warenhuis in gaan en iets van een trui, boek, computerspel, dvd o.i.d. kopen voor zijn verjaardag.
Ik vind het zo moeilijk. Bijna twee jaar verder en ik weet nog steeds niet hoe te leven in een wereld waar zij niet leven.
het is ook moeilijk en oneerlijk gewoon!veel sterkte en kracht morgen toegewenst
quote:Wat mooi Bar! Hij is er nog hoor! Heus!Op donderdag 18 januari 2007 12:19 schreef _Bar_ het volgende:
Hebben jullie dat nu ook, dat jullie jullie kindjes snachts gewoon horen huilen/brabbelen/rommelen
Vannacht werd ik wakker omdat ik heel bewust Thijs hoorde spelen in zijn bedje met zijn beer en zijn bijbehoorende geluiden...
Hier zijn de afgelopen drie maanden 10 lampen gesprongen (nee, ik woon niet in een kasteel, en het ging om oude en nieuwe lampen); vond ik ineens een sleutel van een kast terug op een plaats die ik zéker heel precies had bekeken (nl. tegelvloer tegel voor tegel schoongemaakt en opnieuw gecoat); kreeg ik een raadselachtig mailtje van onbekend iemand met bijna dezelfde naam als Marco (het ging om een Marc, met dezelfde achternaam) die bovendien werkzaam is in het ziekenhuis waar Marco werd geboren), en werd de rookmelder op de begane grond absoluut gek.
Tja, wat moet je daar nou van denken
Lief trouwens Dutchie, dat je naar me vroeg. We zijn al sinds eind december terug uit Spanje. Heerlijke tijd gehad. Helaas sindsdien nogal in een dip. Feestdagen, grauwe januari etc. Ik worstel weer, maar kom vast wel weer boven. Ooit.
En verder ga ik hier heel bescheiden weer weg. Weet alleen lieve moeders van lieve engeltjes, dat ik met jullie meeleef.
Icaä, wat een bijzonderde dingen schrijf je daar allemaal. Bizar hoor! Ik kan me voorstellen dat het na zo'n vakantie moeilijk thuiskomen is, zeker in deze tijd van het jaar. Het is ook al zo lang zo somber, qua weer dan. Dat helpt ook niet echt. Ik hoop dat de dip niet al te lang duurt.
Ik ben heel bewust "(semi) off topic" gegaan eigenlijk, er is daar vorige week of zo een discussie over geweest. Eerlijk gezegd ben ik even kwijt wat er nu uiteindelijk is afgesproken. Ik zal het zo meteen nog even ter sprake brengen in het mod topic.
Bar, ben je al wat meer tot rust gekomen?
Hopelijk duurt de dag niet te lang en heb je wat afleiding. Ik kan niet meer doen dan naar je luisteren en je een dikke
sturen, maar als dat je helpt doe ik het graag! Ik wens je heel veel sterkte, en vooral dat deze dag snel achter je mag liggen.
Net zoals jij het lantaarntje schilderde zeg maar. Het helpt me echt bij de verwerking. Er komen herinneringen boven, soms doet het erg pijn, maar het is toch ook fijn. Het geeft een goed gevoel van nuttig bezig zijn, want het resultaat maakt dat ik straks dit stukje van mijn leven kan delen.
Verder had ik vanochtend een gesprek met Jeroen, die zich ook verdiept heeft in (bepaalde aspecten) van rouwverwerking. Eén van de aspecten betrof het zoveel mogelijk contact hebben met positieve mensen en omstandigheden. Zoek de mensen/omstandigheden op waarbij je je lekker voelt, die je opbeuren. Als je mensen in je omgeving hebt waar je neerslachtig van wordt, probeer deze te vermijden.
En het cliché van "accepteren en verder gaan" werd ook aangestipt. Hoe afgezaagd het ook klinkt, het blijkt toch meestal achteraf de sleutel tot vooruitgang te zijn geweest.
Dit wisten we natuurlijk allemaal al, maar toch vind ik het weer fijn om het bevestigd te krijgen.
Ik wil graag ook voor William een lantaarn schilderen omdat het achteraf inderdaad een beetje therapeutisch bleek te werken maar I'm all out of ideas.
Een website bouwen kan ik wel maar ik vind het te privé om foto's online te zijn.
Ben vandaag niet echt in staat zinnige lange posts te schrijven, sorry.
Geen mensen om je heen hebben is niet goed.
Er zijn legio manieren om hier wat aan te doen, maar het is natuurlijk niet makkelijk die stap te zetten als je al niet goed in je vel zit. Ik begrijp dat echt heel goed, maar zolang je die cirkel niet doorbreekt, wordt het ook niet beter. Het zou fijn als je er mensen zijn die je kunnen helpen, maar het blijft helpen, het echte werk, het zetten van die stap, moet je uiteindelijk zelf doen. Dat voelt wel een beetje als een extra straf hé? Het is ook niet eerlijk. voor mama_van_pepijn geven. Sterkte nog de rest van deze (rot) dag. Ook andere mama's van engeltjes wil ik even een knuf
geven... ik lees hier vaak mee, maar post niet of nauwelijks. Ik wil even zeggen dat ik het heel knap/dapper vind hoe jullie met het verlies van je kind omgaan. De ene dag gaat het wat beter dan de andere, maar het verlies en verdriet blijft. Ik ga in ieder geval woensdag naar de dokter. Voor mij is dat al heel wat, om opnieuw aan te zwengelen dat ik hulp nodig heb.
Maar als ik iemand "in nood" zie, dan wil ik niet passief toekijken, zonder op zijn minst te proberen mijn steentje bij te dragen. Zo zit ik in elkaar, misschien is dat wel eens irritant, en dat kun je dan ook gerust tegen me zeggen!
Ik hoop in ieder geval dat het bezoekje aan de huisarts zijn vruchten zal afwerpen!
voor MVP weet even niet de juiste woorden te vindende tekst: http://www.waltertje.com/artist.php?artist_id=17&mode=lyric&lyric_id=3347
Dit liedje werd op de crematie gedraaid van het peutertje van haar zus, dat stierf aan een hersentumor.
Het liedje raakte me. Misschien vinden jullie het ook mooi?
Humpeltje hoe is het met jou, in combi met de zwangerschap?
quote:Stel dat nog steeds uit, ben toch beetje bang ravage aan te treffen bij grafje, maar misschien maak ik me ook wel zorgen om niks.Op maandag 22 januari 2007 11:01 schreef _Bar_ het volgende:
Vanmiddag even de stormschade gaan bekijken bij Thijs, zijn er al even niet meer geweest en ben bang dat alles overal naar toegewaaid is.
Humpeltje hoe is het met jou, in combi met de zwangerschap?
Baby is goed actief en ik wordt steeds dikker.
Begint nu echt zwaar te worden, bekken doet pijn en lopen gaat bijna niet meer.
Emotioneel ook pittig. Mijn oudste dochter is zo bang, dat baby op de sterfdag van Es komt. Heb er zelf wel rust bij, maar vraag me wel af, dat stel, het gebeurd, hoe zal dat later voor dit kindje zijn.
Dat het steentje geplaatst is op grafje, heeft me beetje een soort rust gegeven, lijkt wel of ik me nu iets meer mag richten op de komst van dit nieuwe kindje. Kan ook gewoon fase zijn, weet niet, gevoel is zoiets wisselends geworden het afgelopen jaar.
en denk veel aan jullie en jullie kindjes en man...quote:Moeilijk lijkt me zoiets, mocht het op dezelfde dag geboren worden, maar je zou er misschien ook wel een positieve draai aan kunnen geven door het te proberen zien als het kadootje van Esmee (nu heb ik makkelijk praten aan deze kan de laptop, ben geneens zwanger ofzo, laat staan uitgerekend rond de zelfde tijd als de sterfdatum van Thijs)Op maandag 22 januari 2007 11:13 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Stel dat nog steeds uit, ben toch beetje bang ravage aan te treffen bij grafje, maar misschien maak ik me ook wel zorgen om niks.
Baby is goed actief en ik wordt steeds dikker.
Begint nu echt zwaar te worden, bekken doet pijn en lopen gaat bijna niet meer.
Emotioneel ook pittig. Mijn oudste dochter is zo bang, dat baby op de sterfdag van Es komt. Heb er zelf wel rust bij, maar vraag me wel af, dat stel, het gebeurd, hoe zal dat later voor dit kindje zijn.
Dat het steentje geplaatst is op grafje, heeft me beetje een soort rust gegeven, lijkt wel of ik me nu iets meer mag richten op de komst van dit nieuwe kindje. Kan ook gewoon fase zijn, weet niet, gevoel is zoiets wisselends geworden het afgelopen jaar.
Het lijkt me wel een fijn gevoel te hebben, dat je voor je gevoel steer meer kan richten op de toekomst
Tja dat wisselends herkenbaar hoor, ik heb zelf afgeroepen dat 2007 mijn jaar moet worden gewoon, en dan doe je 5 stappen vooruit en dan ineens weer tig stappen terug.
Zelf denk ik dat dat wel blijvend is, maar met de tijd langzaamaan slijt en de tussenpozen langer gaan duren.
En het kindje is aan het vechten voor zijn leventje...
Het kindje zat bij Thijs op het kinderdagverblijf, en wilde al meer als een jaar amper eten, zat voornamelijk op vocht te leven en de nodige pap en melk...
Wat ze nu precies aan het doen zijn geen idee nog, heb de moeder nog even gesproken en het gaan gewoon echt niet goed.
Dus in gedachten ben ik heel erg bij hun.
Ik kreeg deze site door van iemand die ik gemailt had. Ik wil me even voorstellen,
Ik ben Ina 4 april 2006 is mijn dochtertje Estee geboren en overleden na een zwangerschap van bijna 24 weken. 12 dagen daarna is mijn man overleden. Samen zijn ze begraven. Estee ligt bij haar papa want we hebben haar weer op mogen graven en herbegraven.
Ik hoop dat ik op dit forum dingen kan delen met andere ouders.
Ina
Om van mijn angst en onrustig gevoel af te komen, hebben de psycholoog en ik besloten dat we de boel rondom het overlijden van Thijs gaan verwerken.
Wat inhoud dat ik alles terug op ga halen.
De week begint op een dinsdag toen alles nog normaal was, dan krijg je woensdag, wat overdag nog goed ging en sávonds veranderde de boel doordat Thijs ziek werd...
Donderdag ziekenhuis, en vrijdag tja dat weten we allemaal, het overlijden.
Gelukkig gaan we het niet allemaal tegelijk doen.
Ik mag eerst de dinsdag en de woensdag zoveel mogelijk opschrijven van wat ik nog herriner met zoveel mogelijk details.
De psycholoog, lees dat door en gaat vragen stellen erover, en gaat er steeds dieper op in.
We hebben een afspraak gemaakt dat zodra het te heftig word, ik stop kan zeggen en dat we het even laten rusten.
Het zal een moeilijke weg worden, maar als ik door deze zure appel heen ben, zal eeen groot gedeelte van rust terug keren en zal de angst rondom die stuipjes ook afnemen, misschien wel verdwijnen.
Niet vergeten hè, mss 2 stapjes naar voren en 1 terug, maar uiteindelijk altijd weer naar voren.
Bar, dat zal zeker een moeilijke weg zijn. Ik hoop dat je er wat rust door kan vinden en je angst verminderen.
Soaring Condor, ik zag je, geloof ik, al eerder in dit topic. Sterkte.
Hoe bestaat het, dat het lot iemand dubbel, zo kort na elkaar, kan treffen. Het leven moet voor jou een hel zijn geweest, en is het misschien nog steeds. Ik hoop dat dit forum je kan steunen op welke manier dan ook.
Als je wil, kun je Estee in het lijstje van de OP (Openingspost) laten opnemen. De OP is de eerst post op pagina 1 van dit topic. Als je dit wil, moet je het even aangeven, want dat kan alleen één van de moderatoren doen.
Soaring Condor, sorry dat ik niet weet wie je bent
maar ook namens mij veel sterkte. Bar, dat lijkt me heftig zeg. Sjonge, dat is me nogal wat. Wel goed dat er vooraf al aangegeven wordt dat je mag stoppen als het te zwaar is. Ik hoop dat je er goed doorheen gaat komen, dat de appel niet té zuur is, en dat je je uiteindelijk rustiger gaat voelen. Petje af dat je dit aandurft, en ontzettend veel succes.
quote:SoaringCondor is Mar....Op dinsdag 23 januari 2007 13:46 schreef phluphy het volgende:
Dayves (Ina), wat een vreselijk verdrietig verhaal.
Ik hoop dat dit forum je kan steunen op welke manier dan ook.
Als je wil, kun je Estee in het lijstje van de OP (Openingspost) laten opnemen. De OP is de eerst post op pagina 1 van dit topic. Als je dit wil, moet je het even aangeven, want dat kan alleen één van de moderatoren doen.
Soaring Condor, sorry dat ik niet weet wie je bent
Bar, dat lijkt me heftig zeg. Sjonge, dat is me nogal wat. Wel goed dat er vooraf al aangegeven wordt dat je mag stoppen als het te zwaar is. Ik hoop dat je er goed doorheen gaat komen, dat de appel niet té zuur is, en dat je je uiteindelijk rustiger gaat voelen. Petje af dat je dit aandurft, en ontzettend veel succes.
Willen jullie eventueel met deze andere namen in de OP?
SC, dikke
ook van mij... Dayves, ik zal Estee in het lijstje aan het begin van het topic zetten.
Bar dat is heel heftig, fijn dat je zelf aan kan geven om ff te stoppen. Ik hoop dat je er heel veel aan hebt
quote:Het maakt mij niet uit.. men kent het verhaal rondom Bar_en_Mar... En SoaringCondor is nu ook aan het werk...Op dinsdag 23 januari 2007 13:55 schreef Brighteyes het volgende:
Dat wist ik ook niet Bar.
Willen jullie eventueel met deze andere namen in de OP?
Een Kind sterft...
Een boeiend boek, nou ja boeiend een herkenbaar boek, ik heb het nog niet helemaal doorgenomen, maar er staan zeer herkenbare stukken in.
Een kind sterft... Jong of oud, plots of lang voorzien.
Elke dag erna is nooit meer als ervoor...
Als je van iemand houdt en je bent van hem gescheiden,
kan niets de leegte van zijn afwezigheid vullen;
je moet dat niet proberen,
je moet eenvoudig aanvaarden en volharden.
Dit klinkt heel erg hard, maar het is ook een grote troost;
want zolang de leegte werkelijk leeg blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden
Hoe waar!
wat een verdriet moet je hebben, ten eerste je toekomstdroom weg, en ten tweede ook nog je man. wel "fijn" (wat een beladen woord is het zo) dat je dochter en man bij elkaar liggen.ik hoop dat je hier veel steun krijgt, je verhaal kan doen, het troost bied enz. dikke knuf en
Bar, ik hoop dat je dmv deze "therapie" als het achter de rug is, een hoop rust ervoor terug krijgt. wel ontzettend moeilijk lijkt het me.
Soaringcondor
Bar goed dat je hulp hebt nu hoe moeilijk en heftig het ook is de therapie. Fijn dat je zelf ook aan kunt geven dat je even wilt stoppen. Dat is heel belangrijk heb ik zelf gemerkt.
Ik hoop dat je het straks een plaatsje kunt geven.
Zelf ben ik nu bezig met alle foto's uit te zoeken en in te plakken. En binnenkort ga ik een workshop volgen waar een herrinneringsdoos wordt gemaakt. Zodat ik daar de spulletjes die we al voor Estee hadden in kan doen en een speciaal plekje kan geven.
Groetjes Ina
Praat er ook gemakkelijk over, en steek niets weg.
Het enige waar ik last van blijf houden is de angst omtrent de stuipjes, waarvan ik geregeld de beelden terug te zien krijg.
De angst om te gaan slapen, omdat ik weer eens die film opnieuw afspeel.
Eerst wilde de psycholoog, zorgen dat ik net als toendertijd met mijn moeder haar verwerkingsproces (zag dus jaren aan een stuk mijn moeder in het ziekenhuis liggen met allemaal toeters en bellen, en dan telkens het geluidje toen haar hart er mee stopte) en daar echt nachtmerries door kreeg.
Toen kon ik die beelden stop zetten in gedachten en er mooiere/fijnere gedachten voor terug zetten, opzich ook geen verkeerde aanpak geweest, want ben er zo goed als vanaf.
Maar het is veel werk, want dat beeld blijft terug komen, en dan weer dat beeld stopzetten, terug naar het fijne moment.
En soms is dat bv 10 keer per nacht, maar het konden er ook gemakkelijk 30 x per nacht zijn, en achteraf best wel vermoeiend.
Hier kon ik dus ook voor kiezen met Thijs.
Maar omdat ik dit keer niet wegren voor de pijn, niet wegren voor het verdriet, durf ik het aan om alles op te halen en te verwerken, en daarmee die angst eindelijk eens weg te zetten.
Heeft jou psycholoog EMDR wel eens genoemd? Dat is een manier om bepaalde beelden die angst/pijn/vervelende associaties oproepen te verwerken. In relatief korte tijd kan gerealiseerd worden dat je zonder stress naar zo'n beeld terug kan kijken.
Ik zelf was er destijds nog niet klaar voor maar ik ga morgen naar de huisarts en wil dan weer doorverwezen worden naar een psycholoog die ook EMDR kan uitvoeren.
Misschien vindt je het wel helemaal niks maar mij lijkt het iets wat in ieder geval te proberen valt.
Ik had weinig te doen op mijn werk vandaag en ik heb een beetje zitten zoeken naar plaatjes voor de lantaarn van William. Ik heb er nu twee maar ik heb er nog twee nodig. Iemand tips voor wat te schilderen op de lantaarn van een volwassen man?
Ik merk dat ik door de verjaardag van William van de week wel heel erg met hem bezig ben momenteel. Door kindjes op straat e.d. was ik veel bezig met Pepijn. Verjaardagen van kindjes van bekenden ook e.d. maar sinds zondag is het vooral William die in mijn hoofd zit. Ik slaap altijd in een shirt van hem maar daar is de geur uiteraard al lang vanaf. Ik ben gaan zoeken naar een andere maar die hebben allemaal de geur van de kast aangenomen zo langzamerhand, TOT MIJN GROTE SPIJT. En toch denk ik af en toe hem te ruiken. Uiteraard zit dat volledig in mijn hoofd maar ik vind het een fijn idee dat ik op één of andere manier toch zijn geur nog voor mijn neus weet te halen.
maar ik vind het wel heel lief dat je meedenkt
Was hij bijzonder gek op auto's of motoren? Of op een sport?
Ik meen me te herinneren dat hij Iers was? Heeft Ierland niet een klavertje-achtig iets in de vlag?
Anders misschien iets van een embleem of merkteken of zo wat op een van zijn favoriete kledingstukken stond?
Ook kan je juist iets van jezelf erop maken, zodat je de band tussen jullie bevestigd.
Ik roep zomaar wat dingetjes, het is inderdaad lastig om iets te bedenken.
Ik kan me goed voorstellen dat je nu extra aan hem moet denken. Jammer dat de geuren slijten, maar inderdaad, ik heb ook wel eens het idee dat ik Danyel ruik, of dat ik de geur met een beetje moeite opeens kan oproepen.
Spannende dag morgen, ik zal voor je duimen!
Be ik moet ervan blozen
Wanneer gaat het beginnen eigenlijk?
Ik heb na hun dood geprobeerd weer te gaan studeren en dit lukte uiteraard niet. Daardoor belandde ik naast mijn eigen psycholoog ook bij de studentenpsycholoog. Zij was bekend met EMDR therapie. Helaas kon ik niet meer naar haar toe uiteraard na het stopzetten van de studie en beviel het ook absoluut niet bij mijn eigen psycholoog. Nu wil ik dus direct doorverwezen worden naar eentje die EMDR kan toepassen zodat ik inderdaad niet zou hoeven te switchen in de toekomst.
Phluph, wederom ben ik blij met je post. Vliegtuigen is William's passie en daar heb ik al een plaatje van maar wat suf dat ik niet aan een klavertje vier heb gedacht. Dit zit niet in de vlag maar is wel het symbool van Saint Patricks Day. Nog maar eentje om te bedenken nu, gaat goed.
quote:Het is eigenlijk al begonnen, hebben de eerste dingen al op pappier gezet, ik ga het nu verder uitwerken, kijken of ik meer details naar boven kan halen.Op dinsdag 23 januari 2007 17:40 schreef phluphy het volgende:
Ik sluit me helemaal aan bij BE! Ik hoop dat het de verdiende vruchten gaat afwerpen Bar!
Wanneer gaat het beginnen eigenlijk?
Over 14 dagen heb ik een volgende afspraak met de psycholoog, waar we dinsdag en woensdag doornemen...
quote:Wellicht ben ik veels te emotioneel om deze woorden goed in te schatten maar ik vind dit niet heel erg aardig naar de andere ouders toe en dan uiteraard met name mijzelf.Op dinsdag 23 januari 2007 17:41 schreef Brighteyes het volgende:
't Is omdat je eigenlijk prima de vinger op de zere plek weet te leggen bij jezelf en daar idd niet voor weg loopt maar mee aan de slag gaat. Om de boel weer een beetje prettiger en 'draaglijker' te maken voor jezelf. Dat vind ik knap en dapper.
Ik ben niet zo snel als Bar instaat om die stap te nemen en loop er na twee jaar nog vaak voor weg. Maar als dat ervoor weglopen het voor mij nou juist draaglijk maakt op het moment?
Ik vind elke dag dat ik uit bed kom en naar mijn werk ga al dapper genoeg van mezelf.
Het is niet verstandig om er meer over uit te wijden denk ik maar deze post gaf me wel een beetje het gevoel alsof ik het mezelf in jouw ogen onnodig moeilijk maak doordat ik na twee jaar nog steeds niet heel duidelijk die stap naar verwerking heb gemaakt. Allicht is dit alleen mijn gevoel en bedoel je het helemaal niet zo maar een mens is emotioneel e.d. en opkroppen leek me ook niet de manier.
quote:k heb het net even op gezocht en van wat ik las, is dit volgens mij de mannier die mijn psycholoog ook toepast.Op dinsdag 23 januari 2007 17:42 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik bedoelde meer of jouw psycholoog ook EMDR kan toepassen Bar. Steeds meer psychologen kennen deze vorm van therapie tegenwoordig ook. Ik vind zeker niet dat je moet switchen als het goed voelt hoor. Het was meer een wie weet kan die van jou dat ook.
Ik heb na hun dood geprobeerd weer te gaan studeren en dit lukte uiteraard niet. Daardoor belandde ik naast mijn eigen psycholoog ook bij de studentenpsycholoog. Zij was bekend met EMDR therapie. Helaas kon ik niet meer naar haar toe uiteraard na het stopzetten van de studie en beviel het ook absoluut niet bij mijn eigen psycholoog. Nu wil ik dus direct doorverwezen worden naar eentje die EMDR kan toepassen zodat ik inderdaad niet zou hoeven te switchen in de toekomst.
Ik moet geschreven of getypte stukken bij hem geven, waarnaa hij er op door gaat, me vragen stelt, me stukken laat voorlezen enz enz
quote:EMDR is toch wel iets anders. Je moet het beeld dat angst/pijn oproept voor de geest halen en dan een reeks associaties gaan maken. Jij gaat alles opnoemen wat jij met dat beeld associeert. Ondertussen knipt de psycholoog met haar vingers, links, rechts, links, rechts. Telkens maak je ketens van associaties terwijl hij/zij met de vingers knipt totdat je uitgeassocieerd bent. Dit maakt dat je na één of meerdere sessies rustiger naar zo'n beeld kan kijken. Riep het eerst nog een tien op qua stress, dan is het na succesvol behandelen een 1 of 0.Op dinsdag 23 januari 2007 17:51 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
k heb het net even op gezocht en van wat ik las, is dit volgens mij de mannier die mijn psycholoog ook toepast.
Ik moet geschreven of getypte stukken bij hem geven, waarnaa hij er op door gaat, me vragen stelt, me stukken laat voorlezen enz enz
Vaak komt er ook uit dat je onbewust er dingen mee associeert wat je zelf nooit gedacht zou hebben.
quote:Oh nee, sorry... Zo is het echt niet bedoeld, mijn post was echt puur voor Bar. Zij legt de vinger op haar zere plek en doet daar wat mee.Op dinsdag 23 januari 2007 17:51 schreef mama_van_pepijn het volgende:
[..]
Wellicht ben ik veels te emotioneel om deze woorden goed in te schatten maar ik vind dit niet heel erg aardig naar de andere ouders toe en dan uiteraard met name mijzelf.
Ik ben niet zo snel als Bar instaat om die stap te nemen en loop er na twee jaar nog vaak voor weg. Maar als dat ervoor weglopen het voor mij nou juist draaglijk maakt op het moment?
Ik vind elke dag dat ik uit bed kom en naar mijn werk ga al dapper genoeg van mezelf.
Het is niet verstandig om er meer over uit te wijden denk ik maar deze post gaf me wel een beetje het gevoel alsof ik het mezelf in jouw ogen onnodig moeilijk maak doordat ik na twee jaar nog steeds niet heel duidelijk die stap naar verwerking heb gemaakt. Allicht is dit alleen mijn gevoel en bedoel je het helemaal niet zo maar een mens is emotioneel e.d. en opkroppen leek me ook niet de manier.
Jouw 'zere plek' ligt ergens anders, of althans, jouw manier van aanpak ligt ergens anders. Dat is niet persé minder goed. Ik haakte alleen in op wat Bar vertelde over de aanpak die ze met haar psych gaat proberen. Dat vind ik enorm dapper en stoer dat ze dat nu al aan durft.
Ik bedoel echt verder niets rots in de richting van de andere mensen in dit topic. Ik weet heel goed dat iedereen daar zijn of haar eigen weg in zoekt. Jij wil bijvoorbeeld weer heel graag verder met EMDR terwijl dat mss voor een ander juist weer helemaal niet prettig kan zijn.
Ik zit trouwens net te bedenken, over EMDR, mss kan je via die studentenpsych waar je toen een goed gevoel bij heb het adres krijgen van een collega van haar waarvan zij weet dat de aanpakt lijkt op die van haar?
Als ik zonder spanning naar die beelden terug kan kijken ben ik al een hele grote stap verder denk ik zelf omdat het beeld dan niet meer direct het trauma met bijbehorende gevoelens uit de kast trekt.
Brighteyes, dank je voor de uitleg. Zand er over dan maar.
Dat van die psych is wel een goed idee trouwens. Ik moet haar mail adres nog wel ergens hebben.
quote:Misschien doordat ik juist weet waardoor de nachtmerries en de film vandaan komen dat hij het op deze mannier aan wilt pakken.Op dinsdag 23 januari 2007 18:03 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Uiteraard, het was maar een idee. Mij lijkt het fijn om helder te krijgen wat ik nou allemaal associeer met een aantal beelden die ik telkens terug zie in mijn nachtmerries maar soms ook spontaan overdag. Dat laatste komt waarschijnlijk door een associatie.
Als ik zonder spanning naar die beelden terug kan kijken ben ik al een hele grote stap verder denk ik zelf omdat het beeld dan niet meer direct het trauma met bijbehorende gevoelens uit de kast trekt.
Ik ben dan ook geen psycholoog, ik maar gewoon barbara
En als ik bij woensdag ben ik het gewoon zo allemaal nog weet...
en als je ermee bezig bent is het allemaal raar zo onwerkelijk.
Die woensdagochtend/middag zijn we gewoon naar Terneuzen gegaan met Thijs, daar heeft hij zitten smullen van een croisantje met aardbeienjam ( de jam en het croisantje lagen overal, Thijs helemaal onder)
daarna naar huis gegaan, en voordat Thijs naar bed ging merkte ik dat hij wat warmer als normaal was, dus ik thermometer erbij gehaald, en jawel Thijs had verhoging, dus ik maar een zetpil gegeven.
De rest is denk ik hier ook nog wel bekend... vanaf uurtje of 23 uur ofzo
Ik ben vanochtend naar de huisarts geweest en ik heb een doorverwijzing. Ze wist een psycholoog die ervaring heeft met EMDR therapie. Ze heeft goed contact met haar en gaat kijken of ze me snel aan een afspraak kan helpen.
It's paved, with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is
Ik kwam net tijdens het opruimen het ingelijste geboortekaartje van Pepijn tegen. Dit gedichtje staat daar op. Het blijkt de waarheid als een koe.
Fijn dat je snel een plekje kan krijgen bij een psycholoog die ook die EMDR toepast
quote:dat ligt nog steeds in levensgevaar in het ziekenhuisOp woensdag 24 januari 2007 20:19 schreef Vivi het volgende:
Bar, hoe is het met dat kindje afgelopen uit je dorp?
Bar, hoop dat het goedkomt met dat kindje!
en met een bankje (zolang het naast Thijs toch leeg blijft) kunnen ze mooi daarop zitten...
en opzoek naar die ene teletubbie ballon
Ik heb een afspraak over twee weken bij een psycholoog
En dan het liefst deze laatste
Woei en deze is ook leuk maar dat is een windmolentje:
quote:Op donderdag 25 januari 2007 17:38 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Bar beschrijf 'm even in een PM dan ga ik hier wel even kijken voor je.
Ik heb een afspraak over twee weken bij een psycholoog
Stoer s6 alvast Mvp @Diaan jou de jouwe is het em
quote:Da's best snel, toppie !!Op donderdag 25 januari 2007 17:38 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik heb een afspraak over twee weken bij een psycholoog
ik had trouwens niet naar de kosten van de ballon gekeken... maar als hij nergens te krijgen is, is dit misschien nog een goede oplossing. Belachelijk trouwens dat ze zo duur zijn.
Bar, ik zal het ook in de gaten houden!
quote:Ik geloof dat ik het ook wel nodig heb. Bah wat een rotdag vandaag. Om elf uur vanochtend heeft een collega me naar huis gebracht zo erg was het.Op donderdag 25 januari 2007 21:14 schreef Vicky het volgende:
m_v_p wat fijn dat je zo snel terecht kunt!!
Uiteraard ging het gieten toen ik aan het eind van de middag nog naar de graven wilde en toen het droog werd was het al donker.
ik lees altijd mee, maar weet weinig meer te zeggen dan wat de anderen hier al zeggen.
maar jullie zijn vaak in mijn gedachten.
quote:Wij hebben het allemaal wel eens, een baal dag een rot dag, een huildag.Op vrijdag 26 januari 2007 20:55 schreef mama_van_pepijn het volgende:
[..]
Ik geloof dat ik het ook wel nodig heb. Bah wat een rotdag vandaag. Om elf uur vanochtend heeft een collega me naar huis gebracht zo erg was het.
Uiteraard ging het gieten toen ik aan het eind van de middag nog naar de graven wilde en toen het droog werd was het al donker.
Hier gaat het ook alweer dagen niet super, om het minste of geringste huilen.
Me met vlagen weer heel downvoelen, en alles is teveel
MvP
Hebben jullie ook zo'n zin in het voorjaar?
MvP hoe gaat het bij jou? Had je nog aan de lantaarn gewerkt? Ik ben zo benieuwd hoe hij wordt!
Ik was het weekend in het zuiden, bij de familie, en ontdekte dat diverse familieleden ook aan de knustel zijn gegaan voor het grafje.
Nog een week of zes, dan is hopelijk het monumentje klaar en kunnen we het eindelijk definitief gaan inrichten. We konden beide niet slapen, merkte aan SoaringCondor dat wat scheelde,en hij had het moeilijk, hij was bang dat hij dingen over het hoofd gezien had die nacht in het ziekenhuis...
Ik had toch wat moeten zien...
Hoe hij zijn flesje roosvicee ineens opdronk alsof het zijn laatste was.... het was ook zijn laatste.
Zijn luier die zo giga stonk....
en ze zouden verder onderzoeken de andere dag... ja dat hoefde niet meer....
Ik nog heel rustig tegen hem:
We hadden het niet zien aankomen, niemand niet, iedereen was er van overtuigd dat met een beetje mazzel Thijs vrijdag gewoon mee naar huis zou gaan...
SoaringCondor:
Ja maar als hun al niet wisten waar de koorts vandaan kwam,vandaar die onderzoeken...
Misschien wisten ze iets...
En dat ging door en door...
Zulke nachten maken je kapot,je gaat zoeken naar dingen die er misschien helemaal niet geweest zijn, je zoekt verklaringen, je voelt je schuldig, je voelt de pijn, het gemis, en je zet over vraagtekens bij.
Het is zo zwaar...
En voor jou uiteraard ook een Bar
Dikke kus
Dit staat naast mijn therapie, SC is ermeegestopt nadat wij alles mee naar huis namen en daarverder ruzieden...
De angst waar ik mee loop zijn de stuipjes, het plotselinge overlijden, waardoor ik me ook weer rot voel en dus weer veel geregeld panniekaanvallen krijg, niet meer goed kan slapen, enz enz enz
Marco doet dit dus in zijn eentje, en ik kan proberen hem ermee te helpen
In elk geval heel veel sterkte gewenst, allebei
Het doet mij al pijn als ik eraan denk.
Het idee van Tex is niet zo gek. Heeft hij moeite om zich te uiten normaal? In het kader van, ik wil niemand er mee 'lastig vallen'? Het is het proberen waard. Want zoiets verwerken kan je gewoon niet alleen.
Phluphy, ik vroeg me trouwens af of jullie al weten hoe jullie je leven nu in (gaan) delen. Ik meen me te herinneren dat jullie daar goed over na aan het denken waren. De huizen zijn nu wel verkocht, dus dat is al een stap. Maar hoe gaan jullie nu verder? Werken, reizen, levenswijze. Als je het niet wil vertellen snap ik het wel hoor. Ik ben gewoon benieuwd.
quote:Denk dat Sc zelf oud en wijs genoeg is om zelf een keuze te maken of hij hulp neemt of niet....Op maandag 29 januari 2007 20:55 schreef dutchie het volgende:
Ik kan me maar een fractie voorstellen van wat SC door gaat. Wat me ook zo moeilijk leek voor hem is dat hij jou moest vertellen van Thijs. Het is zo onwerkelijk. Nog steeds.
Het doet mij al pijn als ik eraan denk.
Het idee van Tex is niet zo gek. Heeft hij moeite om zich te uiten normaal? In het kader van, ik wil niemand er mee 'lastig vallen'? Het is het proberen waard. Want zoiets verwerken kan je gewoon niet alleen.
Het is een keus die je maakt.
Of je het wel of niet alleen kunt verwerken ik weet het niet, sommige doen het liever op hun eigen mannier...
Hij weet dat hij tegen mij kunt vertellen kunt praten, en dat ik naar hem luister en hem probeer te troosten.
quote:Hij kan zo mee als hij wilt, ook alleen, maar dan zal hij dat zelf moeten doen... ik hem daarin niet dwingen ofzo.Op maandag 29 januari 2007 21:38 schreef dutchie het volgende:
Bar, dat klopt wel. Alleen soms kan iemand zo in dubio staan, dat hij een beetje geholpen moet worden. Forceren helpt niet, maar het er over hebben kan toch geen kwaad? Uiteindelijk is het wel iets wat jullie samen moeten doen, even buiten het therapiegebeuren om.
En we hebben het er geregeld over.
We zijn gewoon beide even koppig en dan werkt het allemaal niet zo
Ging het maar weg he, al was het maar even. Bleef het je maar niet dag in dag uit achtervolgen.... Damn!!! Het blijft gewoon een cirkeltje, waar je maar niet uitkomt. Je kunt alleen maar doorgaan, en hopen dat het ooit beter wordt. Het is alleen heel erg makkelijk om je te "verbergen"in het "veilige en vertrouwde" leventje.
Je wilt dat eigenlijk niet loslaten, want als je dat loslaat is er een kans dat je de houvast kwijt lijkt te raken en dat wil je niet.
Dit is meer mijn mening, en beetje mijn ervaring.
Ik vind het fijn om mij zo nu en dan terug te trekken in Thijs zijn kamertje, gewoon even alleen met mij en mijn verdriet, even het idee hebben dat Thijs heel dicht bij je is, zijn geur proberen op te snuiven.
Stiekem hopen je op een teken van leven, terwijl je heel goed besefd dat het niet kan...
Tuurlijk was dit het risicoo dat dit zou gebeuren, terug down, terug angstig, terug alle emoties, terug de panniekaanvallen, dat wist ik al voordat ik ermee instemde om alles terug op te halen.
Maar ik weet zeker dat als ik hier door ben, ik er misschien nog wel sterker uitkom dan waar ik nu ben.
Maar een leven met angst, vol panniekaanvallen, slechte nachten, nachtmerries, dat is iets wat ik niet trek,
Bij mijn moeder ging ik er aan onderdoor, en wachte ik veel te lang om toe te geven dat ik hulp nodig had,
dit keer doe ik het voor mijn zoon, ik wil dat Thijs Trots op mij kan zijn dat ik de juiste hulp neem om het leven straks toch wat dragelijker te mogen maken.
Ik hoop dat SC ook een manier zal vinden die voor hem werkt. Veel sterkte voor jullie beide.
quote:Good point, want we beginnen nu toch wel te verlangen naar een gerichter levensdoel. Aan de andere kant moeten we oppassen dat we niets gaan forceren om dat gevoel te sussen. We zouden bijv. best willen emigreren, maar ik wil het grafje niet achterlaten. Misschien "later" wel, maar voorlopig is dat niet aan de orde.Op maandag 29 januari 2007 20:55 schreef dutchie het volgende:
-vraag-
Dus, voorlopig nog maar volgens de les die we van Danyel kregen: leven met de dag. Morgen kan alles anders zijn. We willen minimaal nog 1,5 jaar in ons chaletje blijven wonen, zodat we ook ons spaargeld weer opnieuw kunnen gaan opbouwen. Wie weet komt er in die tijd iets concreets op ons pad, of krijgen we een wat duidelijker beeld bij bepaalde wensen of mogelijkheden.
Ineens woedt er orkaankracht
op de open zee
we dansen als een speelbal op de golven mee
en ik zou je willen redden
maar de zee heeft overmacht
en ik zie je verder drijven
als een schip in de nacht
Refrein
En ineens is het voorbij
en is er geen later
en ineens is het geen storm
in een glas water
maar een somber weerbericht
en het anker wordt gelicht
jij drijft weg met de haven in zicht
Ik ben raar, ik zit hier nu in mijn eentje de kerkdienst te bekijken van Thijs....
Gewoon... tja... je weet wel wat ik bedoel
quote:Ik heb een ontzettend fijne dag gehad, vond het weer fijn om die 2 kleintjes over de vloer te hebben, nog samen naar Thijs geweest.Op dinsdag 30 januari 2007 16:13 schreef Sjeen het volgende:
Barretje... meis, ik hoop dat je een beetje leuke dag gehad hebt. Maar ik begrijp ook dat het moment dat je dan weer alleen bent, heel moeilijk is. Ik heb de laatste tijd meer dan eens gewenst dat er zoiets zou bestaan als een 'beam me up'-ding... Zodat ik me af en toe naar jullie toe zou kunnen beamen, om gewoon een dikke knuffel te komen geven of gewoon te luisteren naar je verhaal...
Gewoon... tja... je weet wel wat ik bedoel
Het is nu ook niet moeilijk moet ik bekennen, maar ik kreeg die dvd's en toen werd ik erna toe getrokken om hem te kijken.
En het is bijzonder
Saffier en mannetje dank je wel . Graag gedaan.Eerst de zwangerschap, toen de geboorte gevolgd door 1,5 jaar hectiek, daarna praktische en emotionele nasleep.
Nu op het punt aangekomen dat ik weer een beetje mezelf word, het kan me zelfs weer schelen hoe ik eruit zie. Niet dat ik volledig verslonst was, maar echt je-van-het was het niet. Nu weer een beetje de ijdelheid (in gezonde portie) terug. Bij het kleren passen ontdekte ik dat ik geen maat 38 meer pas, maar 40. Dus gelijk een paar Nike-air's gekocht om te kunnen gaan hardlopen. Ik heb 1 broek toch in maat 38 gekocht, die wil ik over een maand aan kunnen trekken.
Iemand van de lotgenoten contactgroep heeft me doen inzien dat het mág, leuke dingen doen, ook al ben je je kind verloren. Op de één of andere manier voelde ik me schuldig om dóór te gaan, terwijl het voor Danyel ophield. Dat voelde oneerlijk.
En over het "nut" van alles schreef ze:
"Ik ben gaan geloven dat Danyel, en kinderen zoals hij, hier zijn geweest om ook de harten van mensen te openen. Dat zij door de liefde en onbaatzuchtige liefde die zij weten op te roepen mensen inspireren om een wending aan het leven te geven. Om juist dieper te graven in zichzelf en proberen het beste uit zich te halen. Om ook andere mensen de inspireren. Om een verandering in beweging te zetten. " (einde citaat)
mooi hé. Want zo is het echt. en een kus voor Danyel jullie dappere en bijzondere ventjequote:Goed zo! Ja, het leven gaat verder, zelfs zonder je kindje, je moet hier levenslang mee verder. Je mag genieten van al het moois om je heen, dat er nog wel is, hoe onwerkelijk dat ook lijkt.Op woensdag 31 januari 2007 19:47 schreef phluphy het volgende:
Iemand van de lotgenoten contactgroep heeft me doen inzien dat het mág, leuke dingen doen, ook al ben je je kind verloren. Op de één of andere manier voelde ik me schuldig om dóór te gaan, terwijl het voor Danyel ophield. Dat voelde oneerlijk.
Je kind doe je hier niet mee te kort, je kan hem niks "aards" meer bieden. Wel kan je je eigen leven, met al het gemis, leefbaarder maken.
Mis mijn kindje ook verschrikkelijk, heb het wel nodig om af en toe "blij" te mogen zijn.
Hoe gaat het met jullie? Humpeltje, hoe gaat je zwangerschap? Het zijn de laatste loodjes, niet?
En heel erg waar. Door Danyel sta ik veel meer stil bij bepaalde dingen. Dus houd me bewust allemaal wat stiller
Ik roep maar wat hoor, wie weet helpt het. Sterkte, ik hoop dat het niet al te lang duurt voor je allemaal.
quote:Ja, zijn echt laatste loodjes nu. Ben erg nieuwsgierig aan het worden naar wanneer ze komen wil.Op vrijdag 2 februari 2007 16:52 schreef phluphy het volgende:
Humpeltje, hoe gaat je zwangerschap? Het zijn de laatste loodjes, niet?
Verlang er ook heel erg naar, haar vast te mogen houden.
Ben enerzijds bezig met luiertjes maken, anderzijds met het beschrijven van de eerste dagen na het overlijden van Esje en de uitvaart.
Leven en dood naast elkaar.
MvP is zo snel mogelijk weer terug aanwezig
Had vanmorgen in de kerk willen zitten maar vanwege een vertraging heb ik het helaas niet gehaald, maar gelukkig herdenk ik mijn jochie ook wel in mijn hoofd
Het ophalen, gaat redelijk althans in de zin, er komen steeds meer dingen naar boven, meer details, mee emoties, meer vervelende beelden.
En helemaal verkeerd ik ga details erbij zoeken... die ik dan weer navraag aan Marco of hij zich er iets van herrinerd...
Je gaat dus weer opzoek naar die antwoorden
Ik roep zijn naam 1 keer, 2 keer, 3 keer, hij reageerd nergens op...
En toen wist ik het zeker, weer een stuip...
Gelijk half in panniek marco opgebeld, met wat ik nu moest doen.. toch de hap bellen, of toch maar weer rustig naar beneden...
Marco stelde me gerust door te zeggen als jij de hap wilt bellen doe je dat, wil je het niet moet je het niet doen.
Ondertussen nog steeds kontackt zoekend met Thijs, die nog steeds nergens op reageerd...
Hem ondertussen wel al wat gekoeld.
Bellend met de Hap, en nog steeds geen reageerende Thijs.
en dan ineens hoor je een in panniek huilerige Thijs, je slaakt een zucht van opluchting hij is terug...
Ik heb een probleem met hoofdpijn/drukkend gevoel op de ogen. Hierdoor kan ik nauwelijks achter de computer zitten of tv kijken. Werken gaat ook niet. Huisarts en oogarts boden geen uitkomst dus nu ga ik deze week naar een neuroloog.
Voorlopig ben ik dus niet aanwezig.
Bar, ook een dikke kus. Knap van je dat je je verhaal zo opschrijft. Ik hoop dat de therapie voor verlichting zorgt.
Bar, echt balen dat je niet in de kerk kon zijn door die stomme trein... en je ging nogwel zo vroeg weg...
Ik vind het knap dat je het zo allemaal opschrijft, en ik heb nog steeds ontzettend veel respect voor je, ook na dit weekend!!
....Structureel krijgt mijn verdriet minder “bijval” dan dat van de meeste anderen, en dit geeft me het zure gevoel dat mijn verdriet minder erg gevonden wordt, omdat mijn kind toch al geen gezond kind was.
Ik neem niemand iets kwalijk, het is geen verplicht nummertje tenslotte. Dit soort dingen zijn ook niet te voorkomen, het hoort er gewoon bij. Ik verwacht echt niet dat de reacties per persoon op een balansje gelegd gaan worden, of dat mensen met een telraam bijhouden of iedereen wel genoeg aandacht krijgt.
Dit is geen impulsieve reactie, ik heb dit al eerder overwogen. Maar steeds weer “sliep ik er een nachtje over” en de volgende dag besloot ik dat ik het nog een tijdje aan zou kijken. Het gaat dan ook niet om de situatie van de afgelopen dagen of weken, maar over maanden.
Nog even voor de duidelijkheid, ik maak geen verwijten. Hier bestaan geen spelregels voor, dus kunnen ze ook niet gebroken geworden. Het gaat erom dat ik buiten de boot val. Ik heb me afgevraagd waarom. Ik kan geen andere reden bedenken dan die, die ik eerder aangaf. En dat doet pijn, dat is niet eerlijk, ook niet voor mijn lieve jongetje.
En nee, ik vergeet niet dat jullie er wel voor ons waren toen Danyel net geboren, en toen Danyel net gestorven was. De inzameling voor de schommel vind ik nog steeds geweldig. Ik zeg dan ook niet dat ik me van FOK! terugtrek, alleen dit topic heeft voor mij op deze manier geen toegevoegde waarde. Ik vind dat heel jammer, maar het zij zo.
Misschien krijg ik wel spijt dat ik dit keer gepost heb zonder er een nachtje over te slapen. Misschien had ik beter gewoon weg kunnen blijven zonder dit te vertellen, maar dat had op den duur toch ook vraagtekens opgeroepen.
En nu moet ik “invoeren” drukken en twijfel ik weer. Toch doe ik het. Ik weet het ook niet meer. Dan maar de knuppel in het hoenderhok.
Doe rustig aan, en weet dat deze deur altijd voor jullie openstaat
Mag ik een andere mogelijke reden aandragen?
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het te maken heeft met dat Danyel niet gezond was. Dat zou ik echt vreselijk vinden...
Wat jou voor mij van de anderen onderscheidt is dat het lijkt alsof jij alles onder controle hebt. Niet dat je geen verdriet hebt maar ik merk van mezelf (nu ik er even over nadenk) dat ik vaker reageer op de 'totale wanhoop' van sommige mensen in dit topic. En daardoor sta ik idd niet stil bij anderen die sterker over komen.
Het is iets waar ik zelf altijd een hekel aan gehad heb bij anderen, dat bijv. de iele schattige meisjes veel vaker de vraag 'gaat het wel' krijgen dan de wat sterker overkomende meisjes.
Heel fout dus, want natuurlijk, ondanks dat je zo sterk over komt hier, is jouw verdriet net zo groot als dat van anderen...
Ik weet dat het geen verwijt is, maar ik zeg toch sorry...
Ik weet niet of je hierop zit te wachten, maar ik wilde iig wel neerzetten waarom ik denk dat het is, omdat ik iig voor mezelf 100% zeker weet dat het niets te maken heeft met het feit dat Danyel niet een gezond kindje was.
Goeie vergelijking van dat iele meisje, BE. Zo is het wel ja. Mensen die hun werk altijd goed doen vinden het ook fijn om een schouderklopje te krijgen. Ik ben in elk geval heel blij dat jij precies begrijpt waar het bij mij zeer doet.
Bar, je bent een lieverd, ik weet dat de deur altijd open blijft.
Het is nooit bewust bedoeld om aldoor schouderklopjes te willen of iets dergelijks, en dan weet ik wel dan moet ik dat er allemaal niet neergooien.
Maar kan me idd als ik me verplaats in Pluphy wel voorstellen dat het soms best wel "vervelend"word gevonden
ik denk dat BE het juist verwoord.
Je post dat je eindelijk weer eens kleren voor jezelf gekocht had na al die tijd, trof me enorm, want ik realiseerde me plots weer hoe enorm jouw leven al op zijn kop heeft gestaan vanaf de geboorte van Danyel.
Ik had daar op willen reageren en wist niet wat te zeggen en heb het daarom niet gedaan.
Het stomme en niet eerlijke van de situatie is dat ik me meer voor kan stellen hoe het moet voelen als een gezond kind zoals de mijne ineens sterft dan om me voor te stellen hoe het moet zijn als vanaf de geboorte van je kind je hele leven zo ingrijpend verandert. En misschien maakt dat, dat ik eerder en intuitiever reageer op dat verdriet. Het spijt me echt.
Het id idd zo, denk ik. Dat van dat je zo sterk overkomt.
zo is het bij mij ook
heel vaak zelfs en ik denk dat dat bij andere mensen ook best kan voorkomen.neemt niet weg dat het gewoon stom is om niet te reageren
dus ook al maak je geen verwijten, en bemoei ik me eigen eigenlijk bijna nergens mee hier op fok, wil ik je toch ook sorry zeggen!
Wij vinden het niet erg als het soms raar uit de mond doet klinken, zolang je maar wat zegt.
Negeren doet vaak meer pijn, dan doodleuk perongeluk negeren omdat met niet goed weet hoe te reageren, want misschien kwetsen ze me wel, ze komt zo goed over en we willen haar dag niet verpesten....
En ja ook ik weet hoe het is om aan de die andere kant te staan, had geen idee wat ik in hemelsnaam tegen een ouder moest zeggen, als ze een kindje verloren hebben.
Want je bent bang om die mensen onnodig te kwetsen.
Maar ik begrijp heel goed dat het giga moeilijk is.
quote:Bar, er is helemaal niets mis mee, het is juist fantastisch fijn dat je hier zo'n fijne uitlaatklep hebt. Maak er optimaal gebruik van, als je er wat aan hebt. En ik vind het helemaal niet vervelend, het gaat meer om "én" dan om "of".Op zondag 4 februari 2007 21:49 schreef _Bar_ het volgende:
Ik betrek ook idd geregeld dit topic in mijn verdriet mee, ik zie het namelijk best wel als een uitlaatklep voor me.
Het is nooit bewust bedoeld om aldoor schouderklopjes te willen of iets dergelijks, en dan weet ik wel dan moet ik dat er allemaal niet neergooien.
Maar kan me idd als ik me verplaats in Pluphy wel voorstellen dat het soms best wel "vervelend"word gevonden
quote:Dat stukje begrip, dat is nou fijn. Begrip, herkenning, is altijd fijn. Een stukje bevestiging krijgen.Op zondag 4 februari 2007 21:55 schreef livelink het volgende:
Phluphy, ik denk dat je ergens wel gelijk hebt. Ik weet dat ik me er zelf in ieder geval wel 'schuldig' aan gemaakt heb dat ik eerder op anderen gereageerd heb dan op jou.
Je post dat je eindelijk weer eens kleren voor jezelf gekocht had na al die tijd, trof me enorm, want ik realiseerde me plots weer hoe enorm jouw leven al op zijn kop heeft gestaan vanaf de geboorte van Danyel.
Ik had daar op willen reageren en wist niet wat te zeggen en heb het daarom niet gedaan.
Het stomme en niet eerlijke van de situatie is dat ik me meer voor kan stellen hoe het moet voelen als een gezond kind zoals de mijne ineens sterft dan om me voor te stellen hoe het moet zijn als vanaf de geboorte van je kind je hele leven zo ingrijpend verandert. En misschien maakt dat, dat ik eerder en intuitiever reageer op dat verdriet. Het spijt me echt.
Dat laatste wat je schrijft heb ik me eigenlijk nooit gerealiseerd, maar dat heeft er waarschijnlijk inderdaad ook mee te maken. Fijn om te weten.
Oh, en het hoeft je niet te spijten. Dat vind ik echt rot, niemand heeft express phluphy willen pesten of zo, toch?
(geldt dus ook voor jou Martineke)
Sorry dat de reacties zo lang duren, mijn verbinding is erg traag momenteel.
Maar met alle liefde laat ik hem staan. Want Danyel heeft mij juist ook zo geraakt met zijn leven en zijn dood, dat ik zijn moeder maar wat graag virtueel een hart onder de riem steek.
Ik vind deze geschiedenis eigenlijk een hele goeie eye-opener. Maar het feit blijft wel, dat wanneer je je gevoelens wil delen, en je krijgt geen feedback, je je dus ook blijft afvragen of je het nu wel "gedeeld" hebt.
Toch wil ik voorkomen dat men zich verplicht zou gaan voelen om te gaan reageren, want dat is natuurlijk nonsens.
Dat vind ik toch een lastig iets van een forum.
Ik herken ook wel een beetje iets in wat Sugar zegt.
Ik kan alleen voor mezelf spreken en het is voor mij zo: ik ben soms zo bang het foute te zeggen. Niet dat het ooit fout bedoeld is, altijd alleen maar goed, maar geschreven woord is soms zo lastig. Ik wil best vaak wat zeggen, maar soms lijkt geschreven woord zo hol en nietszeggend. Mijn vriendin heeft haar kindje verloren en dan soms kunnen we gewoon samen zitten en niks zeggen, omdat we het gewoon niet weten, zij ook niet. Maar op een forum kan je niet stil met elkaar zijn. En je schrijft zelf zo prachtig en dan zou ik aan komen met 85 woorden waarin ik nog niet de kern raak van wat ik voel als ik lees over Danyel, want ik ben er gewoon niet goed in. In woorden. En in the end schrijf ik dan maar niets. Zo werkt het een beetje voor mij.
Ik vind het erg begrijpelijk maar vooral erg verdrietig dat het zo voor je voelt.
Het overlijden van Thijs heb ik van iets dichterbij meegemaakt dan dat van Danyel, maar de dood van Danyel heeft me, mede door zijn geboorte, net zo diep geraakt. Danyel was een prachtig klein jongetje en het feit dat hij niet gezond was doet daar helemaal niets aan af. Ik kijk regelmatig naar Kai en bedenk me dan dat jullie dat allemaal moeten missen en dat vind ik een vreselijk idee.
Tja, en wat Sugar zegt daar kan ik me eigenlijk alleen maar bij aansluiten. Je komt zo sterk over en hebt zoveel mooie, vriendelijke woorden voor iedereen. Daardoor verlies je soms uit het oog dat ook sterke mensen af en toe een troostend woord of een knuffel nodig hebben. Bij deze dan:
Soms vind ik het moeilijk iets te schrijven en denk dan dat ik beter niets kan typen.
Ook van mijn kant een dikke kus. Ik leef met jullie mee, al schrijf ik het niet altijd zo op.
Zelf heb ik in zijn geheel veel moeite om dit topic te openen. Juist omdat het hebben van een kindje je zo verschrikkelijk 'rauw' maakt voor emoties. Voor gevoelens waarvan je hoopt ze nooit zelf te mogen ervaren. Juist omdat Danyel me heel bewust heeft gemaakt van het kwetsbare en het niet vanzelfsprekende.
En als ik dan jullie afzonderlijk verdriet lees en voel, weet ik niet zo goed wat te zeggen. Juist omdat ik soms pas veel later lees of omdat het zo dichtbij komt.
Juist ook jouw verdriet omdat het zo dichtbij mijn vreugde van de geboorte van Jonne ligt. Mss maakt
Maar ik vind het heel jammer dat je het zo voelt. Ik denk dat ik het snap, maar dat doe je natuurlijk nooit aan mijn kant van het scherm. En dat kan ik zo moeilijk overbrengen. Juist omdat ik me dan ook weer 'schuldig' voel omdat mijn grootste bezit nog gewoon hier op aarde is.
Jonne keek over over mijn schouder mee en terwijl ik wat doorscrolde riep hij: "de vlinder mag niet weg".
-laat ik het daar maar bij laten-
"De vlinder mag niet weg"
Vlindertjes mogen niet weg.
en zo is het maar net
[ Bericht 2% gewijzigd door kozakken op 05-02-2007 12:21:01 ]
quote:Benthe reageerde ook al zo op de vlinder van Pluphy toen ze mee las. Ik krijg er kippenvel van. Het is zo waar vlindertjes mogen niet weg!Op maandag 5 februari 2007 12:15 schreef kozakken het volgende:
Jonne keek over over mijn schouder mee en terwijl ik wat doorscrolde riep hij: "de vlinder mag niet weg".
-laat ik het daar maar bij laten-
"De vlinder mag niet weg"
Vlindertjes mogen niet weg.
en zo is het maar net
Ik lurk vaak mee in dit topic en ook ik reageer niet altijd. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om de juiste woorden te vinden en dan denk ik ook "laat maar" iedereen heeft al gezegd wat ik ook wil zeggen. En ik vind het echt rot dat ik dan niks anders kan schrijven.
Ik hoop echt dat ik nooit mee hoef te maken wat jullie allemaal doormaken.
Lieve moeders (en vaders) ontzettend veel sterkte en ik denk best vaak aan jullie.
quote:Spijker op zijn kop Jonne.Op maandag 5 februari 2007 12:15 schreef kozakken het volgende:
'schuldig' voel omdat mijn grootste bezit nog gewoon hier op aarde is.
Jonne keek over over mijn schouder mee en terwijl ik wat doorscrolde riep hij: "de vlinder mag niet weg".
-laat ik het daar maar bij laten-
"De vlinder mag niet weg"
Vlindertjes mogen niet weg.
en zo is het maar net
Phluphy, gij sterk vrouwmens.
Ik heb er, net als de anderen, ook niet bij stil gestaan dat ook jij gewoon je diepe dalen kent.
Als je inderdaad op je sterke momenten post vergeet men/ik gewoon dat ook een sterk overkomend persoon zijn/haar diepe dalen heeft.
Ik heb ook wel getwijfeld hoor of ik hier nou wel moest komen omdat het voor mij bijna "alweer" tien jaar geleden is dat mn kindje stierf. Ik heb toch besloten te blijven meelezen en soms ook posten omdat ik ook ,al lijkt het voor anderen dan misschien heel lang geleden, nog steeds soms stevig bij de strot gegrepen wordt door mijn verdriet en gemis. Ik put uit dit topic toch veel troost en vind het ook fijn om anders in elk geval anderen een hart onder de riem, proberen, te steken.
Ook merk ik dat, ook al ben ik zelf een kindje verloren, dat ik dan nog niet automatisch het juiste weet te zeggen naar de andere ouders toe.
Een kindje verliezen maakt je kennelijk niet tot ervaringsdeskundige en daarmee maak ik dan weer dezelfde "fout" die andere mensen in het begin na Max overlijden naar mij toe maakte en dat is; "ik weet niet wat ik moet zeggen dus zeg ik maar niks." sorry phluphy, blijf alsjeblieft hier komen, niet alleen voor ons maar vooral ook voor jezelf.
Ook typisch, dat dit bij meerdere kindjes het geval was !
Dames (naar ik aanneem); bedankt voor de reacties. Het wordt steeds duidelijker dat het eigenlijk door mij verkeerd is geinterpreteerd. Wat ook wel weer begrijpelijk is. In elk geval hebben al jullie warme reacties van vandaag en gisteren, (niet alleen in dit topic maar ook via pm en mail) het gevoel van teleurstelling dat ik had, helemaal weggenomen. Dat is echt fijn.
.
quote:"Fout" kun je dat inderdaad niet noemen, ik begrijp het maar al te goed. IRL is dit nog lastiger. Hier op het forum is het voor mij vrij makkelijk opgelost; als ik even niets weet te zeggen, dan wacht ik totdat ik het wel weet, en post dan pas.Op maandag 5 februari 2007 14:10 schreef pepper_961 het volgende:
Ook merk ik dat, ook al ben ik zelf een kindje verloren, dat ik dan nog niet automatisch het juiste weet te zeggen naar de andere ouders toe.
Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit dit topic. Maar ik ben wie ik ben, ik post wanneer ik post en zoals ik post. Ik kan dat niet veranderen, dat gaat tegen mijn natuur in. En ik wil ook geen krampachtige situatie creëren waarbij iedereen in de houding springt om te reageren wanneer ik post. Iemand nog een brilliant idee om uit die impasse te geraken?
Bar, ik las een tijdje geleden dat je op zoek was naar balonnen met teletubbies, en toevallig zag ik zojuist deze actie, misschien is dat nog een optie?
http://www.hema.nl/site/H(...)/menu.5/default.aspx
quote:* pepper_961 in de houding springt!!Op maandag 5 februari 2007 15:02 schreef phluphy het volgende:
De reacties van jullie kindjes op de vlinder die uit het beeld verdwijnt, vind ik echt enorm ontroerend.
Ook typisch, dat dit bij meerdere kindjes het geval was !
Dames (naar ik aanneem); bedankt voor de reacties. Het wordt steeds duidelijker dat het eigenlijk door mij verkeerd is geinterpreteerd. Wat ook wel weer begrijpelijk is. In elk geval hebben al jullie warme reacties van vandaag en gisteren, (niet alleen in dit topic maar ook via pm en mail) het gevoel van teleurstelling dat ik had, helemaal weggenomen. Dat is echt fijn.
.
[..]
"Fout" kun je dat inderdaad niet noemen, ik begrijp het maar al te goed. IRL is dit nog lastiger. Hier op het forum is het voor mij vrij makkelijk opgelost; als ik even niets weet te zeggen, dan wacht ik totdat ik het wel weet, en post dan pas.
Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit dit topic. Maar ik ben wie ik ben, ik post wanneer ik post en zoals ik post. Ik kan dat niet veranderen, dat gaat tegen mijn natuur in. En ik wil ook geen krampachtige situatie creëren waarbij iedereen in de houding springt om te reageren wanneer ik post. Iemand nog een brilliant idee om uit die impasse te geraken?
nee geintje natuurlijk!! Brilliante ideeën heb ik helaas niet.
Ik zou, denk ik, sowieso mee blijven lezen en dan krijg je vanzelf ook wel de kriebels weer om te reageren. Het gevoel dat ze dan misschien alleen op me reageren vanwege voorgaande berichtje zou ik dan gewoon negeren denk?
Ik weet het eigenlijk ook niet. Ik weet wel dat jullie en Danyel sowieso nooit vergeten worden, ook al voelt het misschien wel zo of komt het zo over.
Danyel heeft hier zo een enorme indruk gemaakt, zo hard als hij geknokt heeft.
En jullie ook natuurlijk, hoe jullie je door al die tegenslagen worstelden en pal achter jullie dappere ventje bleven staan.
Heel fok wilde jullie toen helpen en steunen en doen wat ze konden en ik zie eigenlijk niet in waarom dat nu ineens niet meer mogelijk zou kunnen zijn?
Dus Phluph als je behoefte voelt te reageren gewoon lekker doen meid en mocht je dat kunnen/willen/durfen of wat dan ook, kom dan ook gerust eens als het minder gaat en zeg dan gewoon; "het gaat hier ronduit K*t! "
quote:Phluphy, ik denk dat er geen briljante ideeën nodig zijn. Bij elke communicatie is er altijd een zender en ontvanger. Met internet is dat soms nog lastiger: waar iemand in het dagelijks leven je nog even een knipoog zou kunnen geven of een arm om je schouder kan leggen, kan het via internet niet. Je kunt dit topic lezen (en dat gebeurt veel, zie het aantal views!), maar dat weet degene die haar gedachten hier neerzet (zijn toch voornamelijk moeders...) niet. Jij weet niet dat ik heb zitten janken achter de computer toen ik las dat Danyel overleden was. Juist híj was de reden dat ik hier bleef plakken, in OUD. En hoe zou je dat ook moeten weten?Op maandag 5 februari 2007 15:02 schreef phluphy het volgende:
Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit dit topic. Maar ik ben wie ik ben, ik post wanneer ik post en zoals ik post. Ik kan dat niet veranderen, dat gaat tegen mijn natuur in. En ik wil ook geen krampachtige situatie creëren waarbij iedereen in de houding springt om te reageren wanneer ik post. Iemand nog een brilliant idee om uit die impasse te geraken?
Zender en ontvanger... En klaarblijkelijk is er twee kanten op wat fout gegaan met coderen en decoderen. Tja, dat kan. Dat weten we nu. Jij weet dat we jou anders hebben begrepen. Wij weten dat jij ons anders begrijpt, dat het voor misschien nog wel belangrijker is een bemoedigende bevestiging te krijgen als je een stap vooruit gaat dan dat je een arm om je heen hebt als je weer een stapje terug moet doen, juist omdat dat de momenten zijn dat je FOK! niet opzoekt.
Misschien hebben we de komende tijd nog even een "woordenboekje" nodig om elkaar te begrijpen. Maar vanzelf komt er een moment dat je elkaars taal leert spreken. De enige manier om dat te leren, is doen. Oefenen, een paar keer een foutje maken, elkaar uitleggen hoe het wel zit. Dus Phluphy, ga niet weg, want dan kunnen we 't niet leren...
Pepper Ik denk dat je idee prima is. Worth to give it a try.
Innovative, je maakt een treffend punt. Al doende leert men, zo is het. Beide partijen wel te verstaan.
Ik vind het overigens bizar zoals je opschrijft wat het bijvoorbeeld in jouw leven voor rol heeft gespeeld.
Bij die mogelijkheid heb ik dus echt never stilgestaan.
Tof dat jullie allemaal meedachten en het geduld opgebracht hebben om er echt over na te denken.
Het was leerzaam, en het gevoel van "in de steek gelaten zijn" en het gevoel dat Danyel onrecht werd aangedaan, is helemaal weg.
Ik heb echt zitten janken toen ik las dat Danyel overleden was, ik kon me dat gewoon zo moeilijk voorstellen
Ook toen hij zo ziek bleek te zijn na de geboorte, greep me zo ontzettend aan
Ik vind het "fijn" om te lezen hoe het nu met je gaat en vind het ook vaak erg moeilijk om te reageren
Ik vind jou echt een ontzettend sterk persoon, in ieder geval hoe je overkomt, maar ook ontzettend lief, altijd aan anderen denkende en ik hoop echt dat je hier nog zult blijven posten, of in ieder geval af en toe zult laten weten hoe het met je gaat!
ik hakkel nu ook in mijn woorden... het is ook zo moeilijk om het uit te drukken zo. pepper zegt het goed denk ik, zeg soms maar dat je je kut voelt, want dat moet regelmatig zo zijn.
en ook sorry, want ik ben er iig niet echt geweest en ik vind het wel erg dat je je zo voelde.
Namens Danyel ben ik daar best "trots" op.
Ik weet het niet zo goed onder woorden te brengen, maar ik hoop dat jij ook hier blijft posten!
voor jou! Ik vind het super dat je gewoon verteld hebt wat je voelt wat betreft ons post gedrag, af en toe hebben we die spiegel even nodig, want niemand hier zal het bewust hebben gedaan.
hoest eigenlijk met die fotobewerking? allemaal gelukt
Ik wilde nog graag een spreuk van Kahlil Gibran met jullie delen:
Wanneer de liefde wenkt volg haar,
Al zijn haar wegen zwaar en steil.
En zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan.
Al zou het zwaard verborgen in haar veren je verwonden.
Dit stond op een kaart van een vriendin van mijn zus, wiens kindje vlak voor de geboorte is overleden
quote:Dat weet ik maar al te goed, er zijn gelukkig geen harteloze monsters in dit deel van FOK!Op maandag 5 februari 2007 20:43 schreef Githa het volgende:
want niemand hier zal het bewust hebben gedaan.
hoest eigenlijk met die fotobewerking? allemaal gelukt
die overtreffen elke verwachting
.
quote:Dat zou inderdaad dé oplossing zijn, helaas behoort het niet tot de mogelijkheden. Maar we vinden er wel wat op!Op maandag 5 februari 2007 20:57 schreef Spuuglokje het volgende:
Lieve Phluphy, wat zou het fijn zijn als je gedachten kon voelen, dat je niet de woorden nodig had om te lezen dat er aan jullie gedacht wordt. Dat ik vaak meelees in dit topic, meelevend en meehuilend met jullie verdrietige verhalen. Jullie dappere pogingen om door te gaan, jullie tegenslagen, jullie verdriet, jullie herinneringen. Ik wou dat ik beter de woorden kon vinden, dat ik het juiste zou weten te zeggen, waar jullie een beetje steun aan kunnen hebben.
quote:Maar ik ben in feite veel te vaak te laf geweest, te bang om jullie alleen maar meer verdriet te doen door verkeerde dingen te zeggen.
Ik vind laf wel een heel akelig woord. Ik begrijp wat je ermee wil zeggen, maar het heeft een negatievere klank dan ik bij jou (en de rest) vindt passen.
.
quote:Mooi.Ik wilde nog graag een spreuk van Kahlil Gibran met jullie delen:
Wanneer de liefde wenkt volg haar,
Al zijn haar wegen zwaar en steil.
En zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan.
Al zou het zwaard verborgen in haar veren je verwonden.
Dit stond op een kaart van een vriendin van mijn zus, wiens kindje vlak voor de geboorte is overleden
Wat erg van je vriendin, hoe gaat het nu met je haar?
Dat was jouw icoontje Phluphy en wat grappig dat er meerdere kindjes die vlinder zagen. Ik moest dus ook onmiddelijk terug, maar kon die vlinder niet vinden. Phluphy ik ben het helemaal eens met BE en Sugar. En ik zou je echt missen hier in het topic. Je hoort er wel helemaal bij. Ik heb nooit geen ene seconde nagedacht over dat Danyel er niet bij zou horen omdat hij toch al ziek was. Jeetje ik schrok me lam toen ik las dat hij was overleden. Heb echt met tranen in mijn ogen op zijn vlindertjes website bij zitten lezen. Ik ben blij dat je het eruit gegooid hebt. Ik druk nogal eens op de delete knop want dan denk ik, tja wat een nonsens lewis. Wat weet jij er nou van.
En ik zat nog steeds na te denken over die post dat je kleding had gekocht. Ik zat me te bedenken dat het inderdaad een nogal vreemde tijd geweest moest zijn. Dus bij deze post ik het alsnog. Beter laat dan nooit. Maar mijn plan was wel degelijk om nog te reageren. Moeilijk moet dat zijn om het roer een stukje om te gooien dan hoe het was. Dat betekend dan weer dat je een stukje verder bent met verwerking, maar het lijkt me dan ook dat je dat als negatief zou kunnen zien. Het weer kunnen lachen. Vakanties, genieten van iets. Voel je je dan niet schuldig omdat je eigenlijk verdrietig zou moeten zijn.
Lieve phluphy ik ben juist blij dat je hier post. Ik wilde zo graag horen hoe het nou met jullie ging na Danyels dood. Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Maar voor mij ben jij en Danyel niet anders dan alle andere ouders die hier posten. En ik vind je bijdrage voor alle andere ouders geweldig lief.
Dikke knuf
Hummeltje, jeetje wat lijkt me dat vreemd dat je met je laatste loodjes bezig bent en tegelijkertijd nog rouwt om Esje. Wat ligt leven en dood toch dicht bij elkaar zeg.
Bar, sterkte in deze moeilijke periode. Ik hoop dat je er sterk uitkomt. Die vraag waarom gaat bij mij altijd nog door het hoofd heen. Ik zit me echt nog vaak af te vragen wat nou de reden van Thijs dood was. Hoe kan het nou toch dat ze er nooit achter zijn gekomen. Ze kunnen tegenwoordig toch alles.
quote:Ik heb bewust het woord laf gebruikt om mijn schaamte erover uit te drukken.Op maandag 5 februari 2007 21:51 schreef phluphy het volgende:
Ik vind laf wel een heel akelig woord. Ik begrijp wat je ermee wil zeggen, maar het heeft een negatievere klank dan ik bij jou (en de rest) vindt passen.
quote:Van wat ik weet (mijn zus is degene die meer weet, omdat het haar vriendin is) doet ze er echt alles aan om het een zo goed mogelijk plekje te geven. Het is een heel sterke vrouw, ook. Ze heeft verdriet, heel veel verdriet, maar ze wil niet dat anderen meehuilen, omdat het háár verdriet is, háár kind, en meehuilen en proberen mee te voelen vindt ze belastend, alsof zij verantwoordelijk is voor het verdriet van die anderen en dat kan ze er niet bij verdragen.Op maandag 5 februari 2007 21:51 schreef phluphy het volgende:
Wat erg van je vriendin, hoe gaat het nu met je haar?
Voor mij heeft het te maken met dat wj elkaar niet kennen van voor de geboorte van Danyel. Jij bent van de 'generatie' Sugar, Snoopy, Bar, Luchtbel etc. Ik kwam hier pas kijken toen jouw Danyel al geboren was, en net als honderden anderen heb ook ik jullie verdrietige verhaal op de voet gevolgd, maar ik voelde me daarin absoluut niet uitgenodigd om te reageren. Niet door jou niet, maar door de situatie niet. Ik ken jou alleen maar ken als DE moeder van Danyel. DE Danyel. HET verhaal van Fok. Phluphy en Danyel, jullie waren en zijn (voor mij in ieder geval) een soort van begrip hier. Ik durfde en wist daar niet zo veel over te zeggen of schrijven, hoewel er ook hier tijden lang een kaarsje heeft gebrand voor je dappere, kleine engel en hoewel ook ik tientallen keren met tranen in mijn ogen je site heb gelezen. Stom misschien, dat het zo werkt, maar voor mij was het zo.
En nu, de laatste maanden, druppelen er steeds nieuwe mensen dit topic binnen. Verschrikkelijk, steeds weer die nieuwe nachtmerrieverhalen. Maar tegelijkertijd, omdat de verhalen 'nieuw' zijn hier, maakt dat het voor mij makkelijker om erop te reageren. Ze zijn nu aan de hand, hebben (voor mij!) nog geen geschiedenis zoals jij die wel had, bovendien ken ik Fok inmiddels en durf wat makkelijker te reageren op de soms heftige verhalen die mensen met zich meedragen. Maar jij bent en blijft nog steeds een beetje een begrip voor mij. DE Phluphy, van DE Danyel. Dat hele erge, vreselijke, verdrietige, verschrikkelijke verhaal. Dat hoort bij jou. En natuurlijk is het voor jou ook nu aan de hand, altijd NU zelfs. Dat begrijp ik heel goed. Maar ik merk het niet altijd aan je. Je lijkt zo sterk, zo wijs en zo vol moed, dat ik bijna geen woorden van troost durf te schrijven aan je. Terwijl ik dat best zou willen eigenlijk... Phluphy, ik hoop dat je hier toch blijft posten. Dat wilde ik even zeggen. Of, laat ik het zo zeggen, ik hoop dat hier posten je toch weer iets op gaat leveren.
[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 06-02-2007 14:14:01 ]
Spuuglokje, ook het woord schaamte heeft een nare bijklank. Op de een of andere manier krijgt het hele gedoe dan zo’n beladen en negatieve sfeer. Alsof jullie allemaal fout waren en ik met mijn vingertje sta te wijzen: “ga je schamen”! En zo is het natuurlijk niet.
Maar ik begrijp wel wat je ermee wil zeggen.
Wat jouw vriendin betreft: dat vind ik toch wel zorgelijk. En ze maakt het (onnodig?) zo moeilijk voor zichzelf. Enerzijds doordat ze zich steun ontzegt, anderzijds omdat ze haar naasten “afstoot” door niet toe te staan dat ze haar steunen, terwijl ze dit waarschijnlijk graag zouden willen doen. Ik zal er verder niet te veel op ingaan, het is een beetje raar om daar zomaar over te praten terwijl ze het zelf niet weet. Mocht ze ooit behoefte hebben aan lotgenotencontact, kun je haar natuurlijk altijd naar dit topic verwijzen, ze is welkom.
Lewis, het schuldig voelen bij het doen van leuke dingen wordt al minder, gelukkig. Wel hebben we nog steeds moeite met dingen die echt veel geld kosten, zoals een verre reis. Dat gaat ons nog te ver, we waren er aan gewend geraakt spaarzaam te moeten zijn, en dat zit er nog wel een beetje in.
Renzell, de strekking van jouw verhaal is me de afgelopen dagen op vele manieren duidelijk geworden. Enerzijds het feit dat er vele mensen waren/zijn die het verhaal vanaf het begin gevolgd hebben, en anderzijds mijn eigen positieve houding.
Ik heb over alles nog eens nagedacht.
Ik ben inderdaad altijd positief en wek doorgaans niet de indruk in de put te zitten. Daarom zijn het niet zozeer woorden van troost die ik nodig heb, maar misschien wel een bevestiging, dat mensen zeggen dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn. Dat pept op en geeft weer energie om het vol te houden.
Het gevoel van teleurstelling dat ik had, is in elk geval helemaal weggenomen. Ik vond jullie reacties fijn, leerzaam (en vooral ook hartverwarmend). Nu achteraf voelt het alsof ik de zaak heb opgeblazen, ik had misschien toch eerst een nachtje moeten slapen alvorens te posten, dan had ik het misschien iets milder kunnen brengen.
Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, en het is uiteindelijk toch goed geweest.
Bedankt allemaal voor weer een mooie, warme en leerzame FOK! ervaring.
Kan me voorstellen dat deze maanden die nu komen best wel weer heel moeilijk zijn?
Hoe ga je ermee om?
Hoe kijk je erop terug?
Anders blijft dat nachtje erover slapen steeds terug keren en nu ben je het kwijt, is het duidelijk.
Het heeft zeker nut gehad en opgeblazen is het zeker niet. Het is een gevoel, een naar gevoel dat je kwijt moest
Bar, hoe gaat ie met jou?
Het herbeleven zal zwaar zijn en ik wil je even laten weten dat ik aan je denk
Het herbeleven is heel heftig, de beelden, de gevoelens, de emoties het komt allemaal terug boven.
alles sessies worden afgesloten met een voor mij fijn gevoel zodat ik niet de hele dag me down voelt.
Maar dan eenmaal thuis zittend, komt het allemaal terug op zetten.
Telkens ga je toch weer opzoek naar de mogelijke oorzaak, onbewust terwijl je weet dat men echt niets gevonden heeft.
plan ook vaak de dagen nu ook zo, dat ik ook leuke dingen doe, dingen die mij een goed gevoel bezorgen, om het downgevoel wat te onderdrukken.
Ook het erover terug praten is weer met boel emoties, en gevoelens.
Maar gelukkig kan ik het telkens weer relativeren zodat ik alles weer terug helder zie
Gister twijelde ik nog even of ik dit wel wilde, maar dan komt dat stemmetje weer die zegt even doorgaan, het word erna beter.
En ik doe het voor Thijs, en voor mezelf zodat barbara weer terug komt
[ Bericht 4% gewijzigd door _Bar_ op 07-02-2007 10:12:35 ]
Ik hoop dat je 'Barbara' weer snel terug vindt
En de oorzaak zoeken, dat is toch ook heel normaal want Jeetje! 'hoe kon dit zomaar gebeuren', maar de realiteit is wel dat je niet overal in het leven antwoord op krijgt en sommige dingen gewoon moet accepteren zoals ze gebeuren, maar dat is zwaar, héél zwaar! en ook oneerlijk.
Sterkte maar weer
Gelukkig is het zijn beroep, maar toch...
En dan voel ik me weer schuldig