Ouders van Prachtige Engeltjes (5)

Je kunt misschien ook gewone betontegels schilderen in vrolijke kleuren Bar. Gewoon met betonverf.

irule ik kan me jouw verhaal nog levendig herinneren inderdaad. Heel veel sterkte!

Irule, wat verdrietig, je verhaal over jullie kleine Stan

quote:

Op woensdag 10 januari 2007 14:12 schreef _Bar_ het volgende:

[..]

Niet...

Dat woordje ontbrak in je zinnetje, vandaar mijn vraag.

quote:

We mogen echt veel van de begraafplaats en dat is een fijn idee, zo mogen we zolang dat plekje naast Thijs leeg blijft ook gewoon gebruiken.
We mogen het doen zoals we willen en wat we willen.

[afbeelding] hier kun je ongeveer wel zien hoeveel ruimte we hebben

Dat is idd wel heel fijn. Kunnen jullie er echt jullie of eigenlijk Thijs' eigen plekje van maken.

Thanks all

is prima Brighteyes...

Irule, wat een verdrietig verhaal. Wat ontzettend moeilijk moet het zijn geweest, nadat het eerst toch goed leek te gaan, dat je opeens hoort hoe ernstig is het is, en dat je geen andere keus hebt dan je kindje te laten gaan ...

Het is fijn om te lezen dat het nu wat beter met je gaat. Geldt dit ook voor je vrouw?

Stan is ongeveer een jaar geleden overleden schreef je. Is het jaar voor jullie ook zo enorm snel gegaan? Voor ons is het nu bijna 10 maanden geleden, ik kan het haast niet geloven.

In elk geval "welkom" in dit topic, ik hoop dat je het lotgenoten-contact prettig zult vinden. Voor mij is het in elk geval elke keer weer fijn als ik mijn gedachten en gevoelens kan delen op de moeilijke én minder moeilijke momenten.

Sterkte !

Met betonverf zou je misschien zelf wel een afbeelding kunnen schilderen op een tegel, Bar, een beetje zoals de lantaarn voor Pepijn door zijn mama. Misschien met een beer erop?

van die dingen die je in de tuin kan leggen om op te staan
je hebt ze glad en ook gedecoreerd

Bedankt voor het lieve aanbod Bar maar ik heb zelf zo'n lampjes-slinger gevonden tijdens mijn speurtocht naar kerstversiering. Witte vlindertjes, achter elk vlindertje een lampje.

Voor ons is het jaar inderdaad ook heel snel gegaan, al hebben we het wel in een roes beleefd, en hebben we het gevoel dat het nu moeilijker is dan toen het daadwerkelijk gebeurde.
Dit komt voornamelijk om dat je steeds meer beseft dat het leven doorgaat, mensen vragen er steeds minder naar, mensen uit je omgeving raken zwanger, kinderen worden geboren etc...
Wel heel fijn als dan op zijn verjaardag )die we overigens gewoon gevierd hebben) en sterfdag weer vele kaartjes, bloemen, smsjes en e-mails binnenkomen!

Met mijn vrouw gaat het nu weer wat beter. Heeft een geschiedenis met psychische klachten en dan nu het rouwproces er bij, dus in een behoorlijke depressie terecht gekomen.
Is erg moeilijk geweest, maar nu met medicijnen en hulp van een psycholoog gaat het langzaam weer beter. Gaat weer dingen doen, niet meer extreme diepe dalen, en gaf deze week voor het eerst weer aan ergens echt zin in te hebben.
Vandaar dat ik zei dat ik er alle hoop in heb dat het dit jaar beter gaat worden!

Hoe beleef jij (en andere ouders) het verschil tussen toen en nu?

Ik herken wel veel in wat je schrijft. Eerst de roes, daarna steeds meer de realiteit. En daar werken inderdaad veel omgevingsfactoren aan mee. We proberen zoveel mogelijk om met de dag te leven, vooruit te kijken (maar niet te ver) en een balans te vinden tussen de periodes van ups en downs.

Ook wij hebben de verjaardag "gevierd". Bij het grafje, met familie, koffie en gebak. De meeste mensen in onze gegevens zijn Danyel nog lang niet vergeten, gelukkig, dat lijkt me echt een rotmoment, als mensen er minder naar gaan vragen. Net alsof ze daarmee willen zeggen: het is klaar, genoeg nu. Zo werkt het natuurlijk niet.

Je vrouw heeft een hele zware tijd gehad zo te lezen. Gelukkig dat er nu verbetering is. Alle kleine beetjes helpen en ook al gaat het langzaam, zolang er maar een opwaartse lijn in zit is elke volgende dag een stukje dichterbij. Het moet voor jou een extra zware belasting zijn geweest: je eigen verdriet én de zorgen om je vrouw. Sjonge jonge, wat kan het leven soms toch hard zijn!

"welkom" irule25.
Wat moet die gang naar het ziekenhuis vreselijk zijn geweest zeg!
Heel veel sterkte!

(sorry ik weet gewoon verder even niet wat te zeggen. )

Hmmm roes en realiteit...

De eerste dag zat ik zelf in een soort roes maar nog meer duwden mensen mij daar een beetje in. Mensen wilden en deden alles voor me. Ik hoefde bij wijze van nog niet eens zelf te eten. Er stonden genoeg mensen omheen die mij gevoerd hadden ware het niet dat ik ingreep.
Ik besefte dat mensen voor mij aan het denken waren en dat er dingen buiten mij om geregeld werden (vooral door mijn schoonouders).
Ik heb toen zelf het heft in handen genomen om heel bewust die paar dagen van afscheid mee te maken.
Pepijn en William zijn samen thuis geweest waar schoonouders het niet mee eens waren trouwens. Maar ze waren het nergens mee eens, dat scheelt.
Toen ze thuis waren voelde dat zo natuurlijk dat ik soms echt tegen mezelf moest zeggen 'na deze dagen zullen ze hier nooit meer zijn, hou daar rekening mee.'
Eenmaal tijdens de begrafenis sloeg de realiteit wel weer vol in. Twee van die kisten naast elkaar.
De periode daarna was pas echt een roes voor me. Ze waren op vakantie o.i.d. maar ze kwamen zeker terug. Ondertussen moest het huis worden verkocht en leeg gehaald. Dat heeft wel even geduurd en ik heb in die tijd best wel als een kip zonder kop daar rond gelopen denkende dat ze binnenkort toch echt weer thuis zouden komen. Pas toen schoonouders William's spullen hadden opgeruimd en er alleen nog de dingen waren van hem die ik echt echt echt wilde bewaren begon ik een beetje besef te krijgen. Toen heb ik alles en dan ook echt alles van Pepijn opgeslagen bij mijn ouders op zolder. Er is niks weg gegaan.
En dan woon je opeens ergens anders, alleen, zonder werk, met een halve studie af en dan gaat het met ups en downs. De ene dag blijf je in bed en hoop je wakker te worden in de oude situatie of gewoon helemaal niet wakker te worden. De andere dag ga je vol goede moed op stap.
Verjaardagen van allebei komen langs, sterfdag, dagen als glasmonument uitzoeken, glasmonument plaatsen. Elke keer als je een stap vooruit doet komt er weer een dag waardoor je een stapje achteruit doet. Vallen en opstaan, leven met de dag.
Hoewel ik juist nu wel werk en dus afleiding heb, heb ik de afgelopen tijd weer een aantal stapjes achteruit gedaan. Ik hou mezelf voor dat twee geliefden verliezen niet niks is en dat er geen tijdslimiet staat op rouwen en dat het dus heel normaal is om nu een behoorlijk flinke dip te hebben al zijn andere mensen van mening dat twee jaar wel lang genoeg is om er inmiddels niet meer elke dag mee bezig te zijn.
Maar zolang zij elke avond tegen hun partner aankruipen en om het hoekje van de kinderkamer kijken mogen ze van mij echt de allerhoogste boom in. Ik doe het in mijn tempo

Ik was er nu aan toe om een lantaarntje te maken voor Pepijn dus met heel veel moeite heb ik dat gedaan en wat ben ik blij met het resultaat


En als je dit zo leest, lijkt het alsof ik het allemaal zo goed weet en ik weet ook best wel wat ik zou moeten doen om het leven een beetje dragelijk te maken en sommige dagen is het ook best dragelijk maar het neemt nog steeds niet weg dat het gewoon goed _klote is dat je met zoiets moet leren leven.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 20:16:41 (foto op verzoek verwijderd) ]

Het is net of Pepijn naar zijn lantaarn zit te kijken zo Ik weet zeker dat hij hem mooi vindt

Ook Pepijn had zijn goede en slechte dagen. Hier was ie behoorlijk chaggie. Checkt u links ook even de wortel resten in zijn haar

[ Bericht 20% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 20:19:16 (foto op verzoek verwijderd) ]

quote:

Op woensdag 10 januari 2007 19:48 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ook Pepijn had zijn goede en slechte dagen. Hier was ie behoorlijk chaggie. Checkt u links ook even de wortel resten in zijn haar

[afbeelding]

Wat een prachtige blauwe ogen

Zelfs nu vallen ze nog op hè al zie je zijn ogen niet zo goed. Geheel Williams productje dat. Die had ook van die mooie ogen.
Ik heb besloten dat de volgende ook van die mooie blauwe kijkers moet hebben dus nu moet ik op zoek naar een partner met blauwe ogen aangezien die er van mijn kant niet in zitten

Wat een knap jochie die Pepijn.

Het volgende is op hem geheel van toepassing:


Er was een jongetje

Er was een jongetje
Dat schommelde in de wind,
Zijn verdriet was met de vogels weggevlogen,
De ondergaande zon bescheen zijn ongerijmd geluk
En daarom heeft hij zulke mooie ogen


Uit bundel: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2003

Jeetje phluph!

Ik ga hem nu direct overschrijven en dan gooi ik 'm morgen op mijn werk stiekem door de lamineer en dan ga ik 'm ophangen bij het grafje.

Wat voor bundel is dat? Zijn het gedichten of gaat het over rouw?

Sorry, dat weet ik echt niet. Ik kwam die tekst tegen, mét bronvermelding.
Is in het nieuws gekomen na het overlijden van Robert Long, en je opeens overal teksten van en over hem tegenkwam.

Mooi is-ie hé?