Laatste post:
quote:Op maandag 5 september 2005 09:06 schreef CleeJee het volgende:
In de therapie wordt eerst het eten aangepakt inderdaad, om zo weer beetje 'gezonde basis' te kweken...pas daarna wordt ingegaan op de diepere oorzaken....voor anorexia patiëten die het al een aantal jaar hebben zal echt de hele spreekwoordelijke beerput open moeten om te genezen...
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
Het lijkt me ook dat hoe langer dat soort niet-eetpatronen in zijn gesleten, hoe lastiger het is om weer normaal met eten om te gaan. Maar of het voor de psychische kant ook op gaat dat het makkelijker is om te herstellen van een nog kortere eetstoornis dat betwijfel ik.
quote:Ik ook, brengt de boel op orde in die bovenkamer van me...Op maandag 5 september 2005 09:40 schreef CleeJee het volgende:
Nieuw topic!! Gelukkig maar...heb er veel aan moet ik zeggen..goed om 'ervaringen' en 'kennis' te delen!
quote:Kijk even in het vorige deel, daar staan verschillende posts van mensen die een ES hebben gehad!Op maandag 5 september 2005 09:42 schreef Angel20 het volgende:
Zijn er hier toevallig ook mensen die zelf een behandeling achter de rug hebben?
Maar hoezo dat?
Heb zelf ook internte + deeltijdbehandeling gehad
Goed te horen trouwens dat je goed gesprek met je vriendin hebt gehad en je nu meer over de intake weet....
quote:Wat had je als ik vragen mag? En ben je er vanaf gekomen?Op maandag 5 september 2005 09:50 schreef Angel20 het volgende:
Oke zal het vorige topic ff nalezen, thanx.
Heb zelf ook internte + deeltijdbehandeling gehad
Ik wil even een boek aanbevelen: "De geheime taal van eetstornissen van Peggy Claude-Pierre".
Heb verder geen behoefte om over dingen te gaan uitwijden, maar wil jullie deze tip niet onthouden
quote:Nou, een 'goed gesprek' over haar anorexia was het niet hoor! Dat kon ook niet, soms moeten de dingen even rusten. Het was meer dat ze me zo nu en dan iets vertelde over het vervolgtraject. Uit haarzelf, en dat is op dit moment beter dan wanneer ik ga vissen denk ik. Ze heeft namelijk zelf ook geen idee waar ze aan toe is, dus als iemand er dan steeds naar gaat vragen, dan maakt dat het nog extra frustrerend!Op maandag 5 september 2005 09:53 schreef CleeJee het volgende:
Dat snap ik natuurlijk..."ze heeft het larenlang (..) kunnen redden, waarom zou het de komende jaren dus niet kunnen.." dat zijn vaak de ideeën...alleen zakken ze steeds dieper weg...
Goed te horen trouwens dat je goed gesprek met je vriendin hebt gehad en je nu meer over de intake weet....
quote:Op maandag 5 september 2005 09:42 schreef Angel20 het volgende:
Zijn er hier toevallig ook mensen die zelf een behandeling achter de rug hebben?
Ik. Bij de Ursula Leidschendam. Zeer tevreden over. (3 daagse deeltijd.)
quote:Waarom is dat zo'n goede tip dan? Waarin verschilt dit boek van de boeken die ik al heb gelezen?Op maandag 5 september 2005 09:58 schreef Ripley het volgende:
Hoi
Ik wil even een boek aanbevelen: "De geheime taal van eetstornissen van Peggy Claude-Pierre".
Heb verder geen behoefte om over dingen te gaan uitwijden, maar wil jullie deze tip niet onthouden
quote:True.Op maandag 5 september 2005 09:48 schreef Ami80 het volgende:
Ja, maar dat heeft mijn vriendin toch echt ook al hoor! Het geeft een gevoel van veiligheid, ze vertelde me dat het fijn voelde dat de nare emoties niet meer zo door komen. Bang voor wat komen gaat als ze weer herstelt, en dat maakt het beginnen ook zo moeilijk.
De eerste twee maanden werd het bij mij alleen nog maar kutter. Klooien met eten gaf me nog een beetje "macht" (althans dat dacht ik), en dan wordt ineens alles van je afgepakt. Maargoed, wat je er voor terugkrijgt is 100x beter.
Ik heb 4daagse behandeling gehad bij Rintveld in Zeist
en nee (nog) niet 'genezen'....
quote:Peggy Claude-Pierre is een moeder met twee dochters die anorexia hebben gehad. Ze heeft haar dochters geholpen en vevolgens een kliniek opgericht waar ze een vrij hoog "genezings"percentage heeft.Op maandag 5 september 2005 10:00 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Waarom is dat zo'n goede tip dan? Waarin verschilt dit boek van de boeken die ik al heb gelezen?
Wat mij aanspreekt in haar boek en haar manier van werken is dat ze geen onderscheid maakt in verschillende soorten eetproblemen. Dus niet : "Je hebt anorexia als je aan dit en dit punt voldoet". Want naar mijn idee grijpen mensen dat soort 'checklisten' vaak aan als excuus om te zeggen: ja maar ik heb punt 3 en 4 niet dus ik heb het niet.
Ze zoekt naar oorzaken, maar ook naar praktische oplossingen die je als naaste van iemand mete en probleem ook kan uitvoeren, zodat je jezelf iets minder machteloos voelt.
quote:Dát ga ik aan mijn vriendin vertellen! Die is namelijk ook nogal angstig dat haar leventje zoals ze dat nu heeft ('controle' over eetgedrag, leuke activiteiten, cursus) van haar worden afgenomen en ze er niks voor terugkrijgt behalve een moeilijke periode. Hoe lang heb je bij Ursula gezeten?Op maandag 5 september 2005 10:03 schreef Toeps het volgende:
[..]
True.
De eerste twee maanden werd het bij mij alleen nog maar kutter. Klooien met eten gaf me nog een beetje "macht" (althans dat dacht ik), en dan wordt ineens alles van je afgepakt. Maargoed, wat je er voor terugkrijgt is 100x beter.
quote:een jongen waar ik een tijdje goed mee omging heeft een eetprobleem gehad (nu niet meer)Op maandag 5 september 2005 10:02 schreef hijgend_hert het volgende:
Is iemand hier toevallig bekend met eetziektes bij mannen?
Waarom mensen zich een leven zonder anorexia (bijv.) niet voor kunnen stellen is denk ik omdat dat hun leven is, hun manier om controle te hebben, hun manier om zelfvertrouwen uit te halen, om met tegenslagen om te gaan en ga zo maar door..
Overigens heeft een goede vriendin van mij anorexia gehad en die is er door individuele gesprekken weer bovenop gekomen, ze weegt nu ook ruim twintig kilo meer dan een jaar geleden.
quote:Ik heb boulimia gehad, en voor mezelf vond ik boulimia een mislukte vorm van anorexia, dus wat haatte ik mezelf.Op maandag 5 september 2005 10:07 schreef Angel20 het volgende:
Ik lees helaas niks over boulimia in het topic..
Ik heb 4daagse behandeling gehad bij Rintveld in Zeist
en nee (nog) niet 'genezen'....
Wat goed trouwens dat je hulp hebt gezocht, ik kan me je topic nog wel herinneren.
quote:8 maanden. En dan nog de nazorg. Als het goed is heb ik volgende maand mijn laatste gesprekje met mijn psych. Maar al na een maand of 3 ging het echt stukken beter.Op maandag 5 september 2005 10:07 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Dát ga ik aan mijn vriendin vertellen! Die is namelijk ook nogal angstig dat haar leventje zoals ze dat nu heeft ('controle' over eetgedrag, leuke activiteiten, cursus) van haar worden afgenomen en ze er niks voor terugkrijgt behalve een moeilijke periode. Hoe lang heb je bij Ursula gezeten?
quote:Ik ook.Op maandag 5 september 2005 10:11 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Ik heb boulimia gehad, en voor mezelf vond ik boulimia een mislukte vorm van anorexia, dus wat haatte ik mezelf.
Wat goed trouwens dat je hulp hebt gezocht, ik kan me je topic nog wel herinneren.
Ik ging ook in eerste instantie in therapie om van die eetbuien af te komen, zodat ik af zou vallen.
quote:grappig, ik ben dus niet de enige die dat vond.Op maandag 5 september 2005 10:17 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik ook.
Ik ging ook in eerste instantie in therapie om van die eetbuien af te komen, zodat ik af zou vallen.
Ik wilde idd ook van mijn eetbuien af.
Ik heb het idee dat een vriendin van mij een vorm van anorexia heeft of een andere eetstoornis. Echter ik weet dit niet zeker, ze is altijd mager geweest, maar het wordt steeds erger. Wat zijn bijv. symptomen die ik kan oppikken? Hoe kan ik haar benaderen? Kan ik haar wel benaderen??
Ik heb van dit onderwerp helemaal geen verstand, vandaar deze vragen. Ik maak me alleen zorgen om mijn vriendin en hopelijk zie ik het allemaal verkeerd.
quote:-niet eten in gezelschapOp maandag 5 september 2005 10:28 schreef Koningin het volgende:
Ik kom nooit in dit soort topics, maar ik heb nu eigenlijk wel een vraag.
Ik heb het idee dat een vriendin van mij een vorm van anorexia heeft of een andere eetstoornis. Echter ik weet dit niet zeker, ze is altijd mager geweest, maar het wordt steeds erger. Wat zijn bijv. symptomen die ik kan oppikken? Hoe kan ik haar benaderen? Kan ik haar wel benaderen??
Ik heb van dit onderwerp helemaal geen verstand, vandaar deze vragen. Ik maak me alleen zorgen om mijn vriendin en hopelijk zie ik het allemaal verkeerd.
-wijdere kleren/meer kleren dragen
-stemmingswisselingen
-na het eten direct naar het toilet
-niet afspreken rond etenstijden
-alleen eten met weinig calorieen, tot in het absurde toe
-zeer negatief zelfbeeld
Ebnkele voorbeelden van symptomen die je zou kunnen zien.
quote:Sommige zijn van toepassing, andere weer niet.Op maandag 5 september 2005 10:30 schreef Ripley het volgende:
[..]
-niet eten in gezelschap
-wijdere kleren/meer kleren dragen
-stemmingswisselingen
-na het eten direct naar het toilet
-niet afspreken rond etenstijden
-alleen eten met weinig calorieen, tot in het absurde toe
-zeer negatief zelfbeeld
Ebnkele voorbeelden van symptomen die je zou kunnen zien.
Juist doordat ze 'weinig' kleding draagt, zie ik dat ze magerder is geworden.
Ze zit op dit moment ook in een wat moeilijkere tijd.
Wat me wel opviel is dat ze bijv. veel snoept en zo gauw er gewoon gegeten moet worden ze om de een of andere reden niet eet.
Een half jaar op de GGZ in Groningen in een deeltijdgroep...
Ik ben daar behandeld voor eetstoornis NAO/Binge eating...
Het heeft mij veel opgeleverd, ik ga nu straks naar een nazorggroep die wat meer gericht is op mensen met een eetstoornisverleden, en dat zie ik ook wel zitten..
Ik merk nl. wel dat ik dat steuntje in de rug mbt eten nog steeds nodig heb..
quote:Ja, dat doen veel meiden met een probleem inderdaad: wel snoepen en dan niet meer eten. Omdat ze maar weinig eten, proberen ze alleen te eten wat ze echt heel erg lekker vinden. Bovendien is een snoepje oid iets wat minder als veel en vol overkomt als een bord met eten. Raar maar waar.Op maandag 5 september 2005 10:38 schreef Koningin het volgende:
[..]
Sommige zijn van toepassing, andere weer niet.
Juist doordat ze 'weinig' kleding draagt, zie ik dat ze magerder is geworden.
Ze zit op dit moment ook in een wat moeilijkere tijd.
Wat me wel opviel is dat ze bijv. veel snoept en zo gauw er gewoon gegeten moet worden ze om de een of andere reden niet eet.
Ik wil je vriendin geen probleem aanpraten overigens
Ze is altijd erg mager geweest (zo'n maatje 34), maar het lijkt of ze steeds dunner wordt.
Ik denk dat ik het nog eens aankijk en dan er misschien iets over zeg....
quote:Knap van je dat je er zo goed mee bezig bent! Wat voor steuntje in je rug vind je fijn dan? Waarschijnlijk kun je het beste aan mensen vertellen dat ze je het beste op een bepaalde manier kunnen steunen/motiveren, want dat is soms best wel moeilijk om af te tasten.Op maandag 5 september 2005 10:41 schreef teigan het volgende:
Ik heb ook een behandeling achter de rug..
Een half jaar op de GGZ in Groningen in een deeltijdgroep...
Ik ben daar behandeld voor eetstoornis NAO/Binge eating...
Het heeft mij veel opgeleverd, ik ga nu straks naar een nazorggroep die wat meer gericht is op mensen met een eetstoornisverleden, en dat zie ik ook wel zitten..
Ik merk nl. wel dat ik dat steuntje in de rug mbt eten nog steeds nodig heb..
quote:Kijk wel uit met hoe je iets zegt, als ze echt een probleem heeft zal misschien snel in d everdediging schietenOp maandag 5 september 2005 10:50 schreef Koningin het volgende:
Ik wil mijn vriendin ook geen probleem aan praten, daarom hoop ik ook dat ik het mis heb.
Ze is altijd erg mager geweest (zo'n maatje 34), maar het lijkt of ze steeds dunner wordt.
Ik denk dat ik het nog eens aankijk en dan er misschien iets over zeg....
Zorg dat ze voelt dat je haar nergens toe wilt dwingen of haar niet veroordeelt, maar dat je gewoon om haar geeft en je zorgen maakt .
quote:Ja, dat zal ik zeker doen. Ik ken haar langer als vandaag en ze is geen gemakkelijkeOp maandag 5 september 2005 10:57 schreef Ripley het volgende:
[..]
Kijk wel uit met hoe je iets zegt, als ze echt een probleem heeft zal misschien snel in d everdediging schieten
Zorg dat ze voelt dat je haar nergens toe wilt dwingen of haar niet veroordeelt, maar dat je gewoon om haar geeft en je zorgen maakt .
Bedankt in ieder geval al voor de tot nu toe gegeven tips!
quote:Deed ik ook altijd idd. En wijde kleren deed ik ook niet.Op maandag 5 september 2005 10:42 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ja, dat doen veel meiden met een probleem inderdaad: wel snoepen en dan niet meer eten. Omdat ze maar weinig eten, proberen ze alleen te eten wat ze echt heel erg lekker vinden. Bovendien is een snoepje oid iets wat minder als veel en vol overkomt als een bord met eten. Raar maar waar.
Ik at zakken snoep, en skipte avondeten. Daar van je kennelijk toch van af. En het is funest voor je suikerspiegel.
quote:Wijde kleren deed ik ook niet, omdat ik er trots op was dat ik was afgevallenOp maandag 5 september 2005 11:39 schreef Toeps het volgende:
En wijde kleren deed ik ook niet.
quote:Ik wilde altijd in de kleinste maat passen. Een broek maat 36 droeg ik liever dan een met maat 38, alleen maar omdat die ene toevallig 36 op het kaartje had staan. Ook al viel de ene misschien groot, en de andere klein. Ik moest en zou de kleinste maat aan.Op maandag 5 september 2005 11:47 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Wijde kleren deed ik ook niet, omdat ik er trots op was dat ik was afgevallen
quote:dat heb ik nog steeds wel een beetje, ik was laatst ontzettend blij dat een broek maatje 34 me te wijd was.Op maandag 5 september 2005 11:49 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik wilde altijd in de kleinste maat passen. Een broek maat 36 droeg ik liever dan een met maat 38, alleen maar omdat die ene toevallig 36 op het kaartje had staan. Ook al viel de ene misschien groot, en de andere klein. Ik moest en zou de kleinste maat aan.
quote:Bij iedereen uit het zich anders vaak, daarom zei ik ook dat ik Peggy C-P zo goed vind omdat ze geen vaste wetten/afstreeplijsten er op na houdt.Op maandag 5 september 2005 11:49 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik wilde altijd in de kleinste maat passen. Een broek maat 36 droeg ik liever dan een met maat 38, alleen maar omdat die ene toevallig 36 op het kaartje had staan. Ook al viel de ene misschien groot, en de andere klein. Ik moest en zou de kleinste maat aan.
mijn ervaring is dat mensen eerst idd de kleinste maten kopen en als ze echt heel dun worden en dus ook veel commentaar krijgen (en het koud krijgen) grote truien gaan kopen omdat ze bang zijn dat mensen anders gaan "interferen" tussen hen en hun stoornis.
quote:Ik word ook nog wel eens pissed dat ik nieteens in een 42 kom bij de H&M. Maar dat wijt ik dan maar lekker aan die stomme winkel.Op maandag 5 september 2005 11:50 schreef Wolkje het volgende:
[..]
dat heb ik nog steeds wel een beetje, ik was laatst ontzettend blij dat een broek maatje 34 me te wijd was.
quote:InderdaadOp maandag 5 september 2005 11:53 schreef Toeps het volgende:
Behalve als ze denken dat ze meer afvallen als ze het koud hebben. Dan kleden ze zich juist te koud. Maar goed, iedereen heeft idd andere methodes en idiote gedachtes. Je kunt het niet echt in vakjes indelen.
het kan de ene kant uitschieten en de andere. Wat ook bijvoorbeeld een rol speelde bij mijn ervaring is dat diegene zo dun werd dat je de haargroei op armen etc. steeds duidelijker ging zien (soort verdedigingsmechanisme van het lichaam om toch warmte binnen te houden) bijvoorbeeld.Maar je hebt zo veel verschillende uitingen en zoveel verschillende vormen van stoornissen - tussen anorexia en bulemia zit bijvoorbeeld ook nog een heel spectrum en tussen bulimia en bonge ook - grootste gemene deler is egwoon dat eten je leven beheerst en je er op een ongezonde manier mee bezig bent
Vind ik ook heel belangrijk om te benadrukken: op de site van de sabn zie je bijvoorbeeld in de chat vaak dat meiden zich gaan vergelijken met elkaar en zich dan nog kutter voelen omdat ze minder kotsen of sporten dan een ander of zo. Een soort competitie in ziek zijn. Odf dat z ejuist zeggen: ow, ik kots niet (maar sport wel elke dag 3 uur en eet dan op de hele dag een appel een een beetje rijst) dus ik ben niet echt een probleemgeval.
Mijn vriendin is helemaal niet blij als ze in het kleinste maatje past, ze wordt pas blij als ze iets kan vinden dat ze past en niet op de kinderafdeling hangt
quote:Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk om te constateren of er iets is met mijn vriendin.Op maandag 5 september 2005 11:53 schreef Toeps het volgende:
Je kunt het niet echt in vakjes indelen.
Je moet weten dat ik zelf een maat 42-44 ben en hier dus geen ervaring mee heb...
quote:je maat zegt vrij weinig over of je wel of geen eetprobleem hebt.Op maandag 5 september 2005 12:35 schreef Koningin het volgende:
Je moet weten dat ik zelf een maat 42-44 ben en hier dus geen ervaring mee heb...
quote:een ingevallen gezicht, en 'spelen' met het eten zijn ook wel symptomen.Op maandag 5 september 2005 12:35 schreef Koningin het volgende:
[..]
Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk om te constateren of er iets is met mijn vriendin.
Je moet weten dat ik zelf een maat 42-44 ben en hier dus geen ervaring mee heb...
quote:Ik vin dhet moeilijk om echt een bepaald iets als het juiste steuntje in de rug te noemen... Ik vind het vooral wel fijn als mensen wel snappen dat eten soms moeilijk voor mij is, en er rekening mee houden.... Maar het moet weer niet te overduidelijk zijn zeg maar, dat ze vanwege mij niets op tafel zetten bij wijze van spreken..Op maandag 5 september 2005 10:56 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Knap van je dat je er zo goed mee bezig bent! Wat voor steuntje in je rug vind je fijn dan? Waarschijnlijk kun je het beste aan mensen vertellen dat ze je het beste op een bepaalde manier kunnen steunen/motiveren, want dat is soms best wel moeilijk om af te tasten.
En gewoon duidelijk zijn, er niet omheen praten. Soms is het goed om eens de kale waarheid te horen...
Verder weet ik het niet zo goed... Juist de laatste paar weken zit ik weer iets in een dipje, ben niet tevreden met mijzelf, met mijn lichaam, en ben bang dat het weer veel zwaarder is dan dat het was... Dus ik ben weer in gevecht..
Er niet omheen praten kan best moeilijk zijn: er zijn altijd wel situaties waarvan je als omstander denkt 'hmmm, hier zal ik maar even niet op reageren', bang om de ander te kwetsen. Dus als je denkt dat je het aan kunt, dan moet je je omgeving ook laten zien dat ze alles tegen je kunnen zeggen. Dan wordt het voor hen ook een stuk makkelijker.
Waarom gaat het nu wat minder? Teveel prikkels?
quote:Ja, inderdaad! Het is goed om erover te praten met lotgenoten, maar die chat daar is echt zooo ongereguleerd! Anders dan dat prikbord bijvoorbeeld, daar wordt echt wat gezegd van verkeerde opmerkingen door andere forumleden.Op maandag 5 september 2005 11:59 schreef Ripley het volgende:
op de site van de sabn zie je bijvoorbeeld in de chat vaak dat meiden zich gaan vergelijken met elkaar en zich dan nog kutter voelen omdat ze minder kotsen of sporten dan een ander of zo. Een soort competitie in ziek zijn. Odf dat z ejuist zeggen: ow, ik kots niet (maar sport wel elke dag 3 uur en eet dan op de hele dag een appel een een beetje rijst) dus ik ben niet echt een probleemgeval.
Het is net zoals in sommige klinieken: als er te weinig wordt gedaan aan de onderlinge negatieve concurrentie, dan werkt de therapie alleen maar averechts.
En als ik ga snoepen, dan word ik er ziek van(ik kan absoluut niet meer tegen die grote hoeveelheid suikers), en dan voel ik me daar weer rot over, en dan word ik bang dat ik aankom, en ga ik mijn lichaam weer haten...
Ik ben nu dus bezig mijzelf weer te overtuigen dat het wel een beetje meevalt met mijn lichaam, proberen niet meer te snoepen en gewoon brood te eten mocht ik echt iets willen eten, en zo weer verder zien te komen...
Gelukkig ga ik vanaf deze week weer sporten ter ontspanning, en dan komt het vast wel goed
quote:Misschien is de oplossing wel simpel: Meer eten? Ik ben een tijdje geleden ineens full-time gaan werken (werd even ineens 100% beter verklaardOp maandag 5 september 2005 15:03 schreef teigan het volgende:
Het gaat nu minder omdat ik het drukker heb.... En ik ben omlaag gegaan met mijn AD... Als ik me dan wat rotter voel, val ik schijnbaar snel terug in dat idee van dat ik wil snoepen...
En als ik ga snoepen, dan word ik er ziek van(ik kan absoluut niet meer tegen die grote hoeveelheid suikers), en dan voel ik me daar weer rot over, en dan word ik bang dat ik aankom, en ga ik mijn lichaam weer haten...
Ik ben nu dus bezig mijzelf weer te overtuigen dat het wel een beetje meevalt met mijn lichaam, proberen niet meer te snoepen en gewoon brood te eten mocht ik echt iets willen eten, en zo weer verder zien te komen...
Gelukkig ga ik vanaf deze week weer sporten ter ontspanning, en dan komt het vast wel goed
). Toen viel ik ineens heel snel af, en voelde ik me ook wat onstabiel. Alsof ik veel te hard ging.Maar ik moest gewoon wat meer eten. Ik bleef namelijk eerst automatisch mijn standaardlijst aanhouden, in plaats van naar mijn extra behoefte te luisteren. Nu ik meer eet (een extra koek op de middag of zo) voel ik me ook een stuk beter.
Het begon allemaal met extreem weinig eten en daarbij veel sporten en aan beweging doen (anorexia), is toen overgegaan naar eetbuien en braken (boulimia). Daar heb ik toen hulp voor gezocht en na een jaar is het overgegeven gestopt omdat ik het lichamelijk niet meer aankon. Langzamer hand begon ik beetje bij beetje wat meer te eten, in stapjes. Ik was toen erg bang om aan te komen. Na een tijd begon ik ook wat aan te komen, maar ondanks dat hield ik het eten vol, met nu als resultaat; niet meer boven de wc hangen met m'n vinger in m'n keel. Daar ben ik erg blij mee en met m'n lichaam gaat het nu ook een stuk beter. Ik eet nog steeds niet super veel, en sommigen vinden het nog steeds weinig, maar voor mij is het voorruitgang.
.quote:Hahaha, het is een schande!Op maandag 5 september 2005 15:59 schreef Esto het volgende:
Effe een tvp'tje
Stelling: eetstoornissen zijn een verslaving.
quote:Dat is toch ook één van de onderdelen die bij therapie komen kijken: opnieuw leren luisteren naar je lichaam? Lijkt me bestwel lastig, want je hebt dat al zo lang niet gedaan, hebt je er zo lang tegen verzet! En om dan weer toe te geven aan je lichaamsbehoeftes dat lijkt me wel lastig.Op maandag 5 september 2005 16:13 schreef Toeps het volgende:
[..]
Misschien is de oplossing wel simpel: Meer eten? Ik ben een tijdje geleden ineens full-time gaan werken (werd even ineens 100% beter verklaard
Maar ik moest gewoon wat meer eten. Ik bleef namelijk eerst automatisch mijn standaardlijst aanhouden, in plaats van naar mijn extra behoefte te luisteren. Nu ik meer eet (een extra koek op de middag of zo) voel ik me ook een stuk beter.
quote:Gelijk heb je: je moet wel naar jezelf blijven luisteren. Als jij het redt door steeds een klein stapje te doen, dan moet je dat lekker doen. Het gevaar ligt natuurlijk op de loer dat je stapjes steeds een beetje kleiner worden, dus daar zul je wel op moeten letten. Red je de basis-eetlijst al? Wel gaaf hoor, dat je het zo zelfstandig aankunt allemaal, dan ben je echt sterk! Hoe voelt het om steeds meer te kunnen?Op maandag 5 september 2005 16:14 schreef Little_Angel het volgende:
Ik heb nu bijna 3 jaar een eetstoornis.
Het begon allemaal met extreem weinig eten en daarbij veel sporten en aan beweging doen (anorexia), is toen overgegaan naar eetbuien en braken (boulimia). Daar heb ik toen hulp voor gezocht en na een jaar is het overgegeven gestopt omdat ik het lichamelijk niet meer aankon. Langzamer hand begon ik beetje bij beetje wat meer te eten, in stapjes. Ik was toen erg bang om aan te komen. Na een tijd begon ik ook wat aan te komen, maar ondanks dat hield ik het eten vol, met nu als resultaat; niet meer boven de wc hangen met m'n vinger in m'n keel. Daar ben ik erg blij mee en met m'n lichaam gaat het nu ook een stuk beter. Ik eet nog steeds niet super veel, en sommigen vinden het nog steeds weinig, maar voor mij is het voorruitgang.
quote:Ja, ik heb dat ook wel geleerd in therapie. Maar dan ging het meer om één dagje, niet om mijn standaard eetpatroon. Ik eet nu ook iets meer dan de "lijst". Maar goed, ik realiseer me nu ook wel dat ik het nodig heb. (En ik ben ook heel groot, natuurlijk, ik heb veel nodig.)Op maandag 5 september 2005 16:18 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Dat is toch ook één van de onderdelen die bij therapie komen kijken: opnieuw leren luisteren naar je lichaam? Lijkt me bestwel lastig, want je hebt dat al zo lang niet gedaan, hebt je er zo lang tegen verzet! En om dan weer toe te geven aan je lichaamsbehoeftes dat lijkt me wel lastig.
quote:Ik let daar natuurlijk wel op, maar het gaat, vergeleken met hoe het in het begin ging, uitstekend met me.Op maandag 5 september 2005 16:18 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Gelijk heb je: je moet wel naar jezelf blijven luisteren. Als jij het redt door steeds een klein stapje te doen, dan moet je dat lekker doen. Het gevaar ligt natuurlijk op de loer dat je stapjes steeds een beetje kleiner worden, dus daar zul je wel op moeten letten. Red je de basis-eetlijst al? Wel gaaf hoor, dat je het zo zelfstandig aankunt allemaal, dan ben je echt sterk! Hoe voelt het om steeds meer te kunnen?
Wel heb ik nog lichamelijke klachten als hoofdpijn, duizelingen als ik opsta, en ik ben sneller moe en nog steeds niet echt fit. Wat versta je eigk onder de babsis/eetlijst? Als je een lijstje hebt; hij is welkom! Want ik heb het tot nu toe meer gedaan door te kijken naar wat ik nodig had.
Het voelt iig goed! Heb niet alles geheel zelf gedaan
. Heb ook hulp gehad van m'n 
en nog mensen eromheen. Is fijn om te weten dat mensen willen helpen.Hoe hebben de mensen om je heen je geholpen? Waar had je veel aan?
quote:Zou fijn zijn, maar als het te veel moeite is hoeft het niet hoorOp maandag 5 september 2005 16:48 schreef Ami80 het volgende:
Ik heb een lijst hier in een boek van me staan, als je wil dan typ ik die wel even voor je over.
Hoe hebben de mensen om je heen je geholpen? Waar had je veel aan?
.Ze hebben me een beetje in de gaten gehouden, en als ik mezelf te dik vond, altijd gezegd dat het niet zo is. En me ook in stapjes geholpen, eerst een klein beetje eten.. Zolang het maar iets was, het hoefde niet eens veel te zijn. En dat vond ik wel fijn, zo had ik niet het gevoel dat ik mezelf moest volproppen. Dat gevoel had ik wel bij m'n diëtiste, dus zag ik elke keer tegen het eten op. Ook hebben ze me geleerd regelmatig te eten, 3 maaltijden per dag. In het begin had ik nog een rotgevoel als ik at, maar op de een of andere manier verdween dat gevoel na een tijdje. Ik was schijnbaar niet meer gewend aan het normaal en gezond eten, drie keer per dag aangezien ik vaak 1 sneetje brood nam wanneer ik daar zin in had en daar deed ik het dan mee over de gehele dag. Die periode was het zwaarst voor mij, en moeilijk. Ms klinkt het een beetje raar, mijn verhaal... Maar goed
. Ook ben ik naar een psych geweest, deze heeft me ook enorm geholpen. Ik kwam er binnen met een verkeerde instelling: het kan me allemaal niets meer schelen, al ga ik dood aan dit. Uiteindelijk ging ik weg met de vertrouwen in alles dat het allemaal wel goed zou komen. .Nu weet ik inmiddels wat de oorzaak voor een deel was, en dat was het niet kunnen omgaan met verdriet en andere negatieve gevoelens. Ik heb geleerd om nu te praten over dingen die me dwars zitten, ipv meteen naar de wc te rennen. Ik gebruikte het overgeven vaak dan ook als een soort verdoving, zodat ik geen verdriet meer voelde. Dan ging het me ook niet meer om wat ik at, waar het in het begin wél om ging.
Nu lukt het praten dus wel, alleen soms vind ik het nog wel moeilijk.
Misschien komt het wel door de reden achter het ontstaan van jouw ES: het niet kunnen omgaan met verdriet. Dat het niet was vanwege een schoonheidsideaal, of door controledrang helpt misschien wel. In elk geval superfijn dat je het nu wel beter kan. Ik had het vroeger ook altijd: dan werd ik alleen maar heel stil als me iets dwars zat, maar het kan zo geweldig opluchten als je jezelf over het dode punt kunt heentrekken en naar buiten komt met je emotie. Dan valt de stress gewoon van me af!
Ontbijt om 8 uur
Tussendoortje om 10:30 uur
Middagmaal om 12:30 uur
Tussendoortje om 15:30 uur
Avondmaal
Tussendoortje om 22:00 uur
Fase twee
Hetzelfde eetplan als in fase één met enkele aanpassingen
Fase drie:
Hetzelfde eetplan als in fase twee met enkele aanpassingen
De meeste patiënten schrikken zich kapot wanneer ze dit eetplan voor het eerst zien. Toch slagen de meeste ervan na verloop van enkele weken het eetplan te volgen.
Men begint bij fase één, waarbij het ergste ondergewicht moet worden gecompenseert totdat het zich stabiliseert.
Vervolgens moet men overschakelen naar fase twee, en vervolgens naar fase drie van het eetplan. Het is niet de bedoeling dat er meteen wordt gestopt met het eetplan zodra het streefgewicht is berijkt: men moet de grotere porties blijven eten zodat het gewicht zich kan stabiliseren.
Ontbijt:
3 boterhammen met boter en beleg (zoet en hartig)
Melk
Tussendoor 10:30:
Liga (eentje van de twee)
Middag:
4 boterhammen met boter en beleg (zoet en hartig)
Melk
Tussendoor 15:00
Fruit
De andere liga
Avondeten:
3 a 4 opscheplepels aardappels
3 a 4 opscheplepels groente
vlees of vleesvervanger
jus of saus
toetje
's Avonds:
Fruit en koek
quote:Dat zeggen veel mensen, maar uiteindelijk was ik gewoon zo enorm uitgeput, dat ik hulp WOU. Ik kwam er op een gegeven moment mee naar buiten zelfs.. Echt in het begin, toen het niet zo lang gaande was weigerde ik de hulp wel. Want het liep toen nog niet echt uit de hand. Ben ook zelf naar de huisarts gegaan en de hulp die daarna volgde heb ik met open armen zitten ontvangen. Ik was er blij mee! Maar dat is vaak lastig, ja. Bij mensen met eetstoornissen.. Ze ontkennen en willen er zélf uit komen. Soms lukt dat, maar vaak genoeg ook niet.Op maandag 5 september 2005 17:23 schreef Ami80 het volgende:
Wat goed van je dat je de hulp bij het reguleren van je eetpatroon accepteerde zeg! M'n vriendin zou dat echt niet kunnen, die wordt daar helemaal sjaggie van onder het motto 'zelf doen!'. En volgens mij ben je wat dat betreft ook een uitzondering hoor, want ook in de boeken die ik heb gelezen word gewaarschuwd dat je heel goed moet letten op de signalen die de eetgestoorde persoon uitzendt wanneer je je met zijn/haar eetpatroon bemoeit.
Misschien komt het wel door de reden achter het ontstaan van jouw ES: het niet kunnen omgaan met verdriet. Dat het niet was vanwege een schoonheidsideaal, of door controledrang helpt misschien wel. In elk geval superfijn dat je het nu wel beter kan. Ik had het vroeger ook altijd: dan werd ik alleen maar heel stil als me iets dwars zat, maar het kan zo geweldig opluchten als je jezelf over het dode punt kunt heentrekken en naar buiten komt met je emotie. Dan valt de stress gewoon van me af!
Fijn overigens dat je het nu ook makkelijker eruit gooit! Is ook een veel fijner gevoel dan ermee blijven rondlopen.
.quote:Damn, net te laat.Op maandag 5 september 2005 17:37 schreef Ami80 het volgende:
De meeste patiënten schrikken zich kapot wanneer ze dit eetplan voor het eerst zien. Toch slagen de meeste ervan na verloop van enkele weken het eetplan te volgen.
Men begint bij fase één, waarbij het ergste ondergewicht moet worden gecompenseert totdat het zich stabiliseert.
Vervolgens moet men overschakelen naar fase twee, en vervolgens naar fase drie van het eetplan. Het is niet de bedoeling dat er meteen wordt gestopt met het eetplan zodra het streefgewicht is berijkt: men moet de grotere porties blijven eten zodat het gewicht zich kan stabiliseren.
En dat schrikken klopt inderdaad. Ik dacht echt dat ze collectief gestoord waren daar.
quote:Nee, zo ver ben ik nog niet. Ik hang nu een beetje tussen fase 1 en 2 denk ik. Middageten lukt me overigens niet, ivm school. Dan kan ik moeilijk gaan kokenOp maandag 5 september 2005 17:37 schreef Ami80 het volgende:
Fase één:
Ontbijt om 8 uuréén grote boterham met boter (of een alternatief zoals margarine) en beleg (kaas, confituur, chocopasta en dergelijke) één glas fruitsap of één glas melk
Tussendoortje om 10:30 uurkoffie of thee of andere drank een snack zoals een banaan, een avocado, eiwitrijke drank (bijvoorbeeld fortimel), een sandwich met beleg, een gebakje, een yoghurt (volle melk)...
Middagmaal om 12:30 uureen bord soep twee grote aardappelen (of zelfde hoeveelheid rijst of pasta) een stuk vlees of vis (ongeveer 200gr, laat de portie afwegen in de winkel) + saus, gekookte groenten of rauwkost (salade) nagerecht (taart, ijs, gebak, fruit...)
Tussendoortje om 15:30 uurkoffie of thee of andere drank een snack zoals een banaan, een avocado, eiwitrijke drank (bijvoorbeeld fortimel), een sandwich met beleg, een gebakje, een yoghurt (volle melk)...
Avondmaaltwee grote boterhammen met boter (of alternatief) en beleg (kaas, confituur, chocopasta en dergelijke)
Tussendoortje om 22:00 uurkoffie of thee of andere drank een snack zoals een banaan, een avocado, eiwitrijke drank (bijvoorbeeld fortimel), een sandwich met beleg, een gebakje, een yoghurt (volle melk)...
Fase twee
Hetzelfde eetplan als in fase één met enkele aanpassingenontbijt: twee grote boterhammen middagmaal: drie aardappelen (of zelfde hoeveelheid rijst of pasta) avondmaal: drie grote boterhammen
Fase drie:
Hetzelfde eetplan als in fase twee met enkele aanpassingenontbijt: drie grote boterhammen middagmaal: vier grote aardappelen (of zelfde hoeveelheid rijst of pasta) avondmaal: vier grote boterhammen
De meeste patiënten schrikken zich kapot wanneer ze dit eetplan voor het eerst zien. Toch slagen de meeste ervan na verloop van enkele weken het eetplan te volgen.
Men begint bij fase één, waarbij het ergste ondergewicht moet worden gecompenseert totdat het zich stabiliseert.
Vervolgens moet men overschakelen naar fase twee, en vervolgens naar fase drie van het eetplan. Het is niet de bedoeling dat er meteen wordt gestopt met het eetplan zodra het streefgewicht is berijkt: men moet de grotere porties blijven eten zodat het gewicht zich kan stabiliseren.
.Erg bedankt voor het lijstje trouwens! Ik ga er nu denk ik wat meer mee werken.
quote:Haha, tja, zelfs ik had toen ik het las zoiets van 'poe hee, dat is veel!' Maar als je dan nagaat wat je normaal gesproken op een dag naar binnen werkt, dan kom ik wel op een stukje meer dan deze eetlijst uit!Op maandag 5 september 2005 17:40 schreef Toeps het volgende:
En dat schrikken klopt inderdaad. Ik dacht echt dat ze collectief gestoord waren daar.
quote:Dan draai je middag en avond om natuurlijk.Op maandag 5 september 2005 17:43 schreef Little_Angel het volgende:
[..]
Nee, zo ver ben ik nog niet. Ik hang nu een beetje op fase 2 denk ik. Middageten lukt me overigens niet, ivm school. Dan kan ik moeilijk gaan koken
Erg bedankt voor het lijstje trouwens! Ik ga er nu denk ik wat meer mee werken.
quote:Toen mijn diëtiste aan kwam zetten met een lijst van wat ik allemaal moest gaan eten, schrok ik ook.Op maandag 5 september 2005 17:40 schreef Toeps het volgende:
[..]
Damn, net te laat.
En dat schrikken klopt inderdaad. Ik dacht echt dat ze collectief gestoord waren daar.
Eerste wat ik dacht was is, ''hell, dit lukt me nooit man!''.
quote:Het verschil is ook vaak dat "normale" mensen misschien niet altijd die zeven boterhammen eten, maar wel vaak een gebakje bij de koffie hebben, een extra Mars hier of daar, of 's avonds een zak chips. Dát doen de mensen met de eetlijst niet natuurlijk.Op maandag 5 september 2005 17:44 schreef Ami80 het volgende:
Haha, tja, zelfs ik had toen ik het las zoiets van 'poe hee, dat is veel!' Maar als je dan nagaat wat je normaal gesproken op een dag naar binnen werkt, dan kom ik wel op een stukje meer dan deze eetlijst uit!
Ik heb nu in het weekend ook vaak dat ik geen ochtendtussendoortje eet. Want dan ontbijt ik pas om 11 uur.
Maar ik eet bijvoorbeeld 's avonds in de bioscoop wel een bak popcorn.quote:Dat kan natuurlijk ook!Op maandag 5 september 2005 17:44 schreef Toeps het volgende:
[..]
Dan draai je middag en avond om natuurlijk.
Waarom is het warm eten 's middags eigenlijk?
.quote:Ik dacht gewoon: "Die bitches en hoeren willen me vetmesten!"Op maandag 5 september 2005 17:44 schreef Little_Angel het volgende:
[..]
Toen mijn diëtiste aan kwam zetten met een lijst van wat ik allemaal moest gaan eten, schrok ik ook.
Eerste wat ik dacht was is, ''hell, dit lukt me nooit man!''.
quote:Omdat je in therapie eten krijgt van een ziekenhuiskeuken, en die koken altijd warm in de middag. En zo kun je op de deeltijd ook oefenen met de moeilijkste maaltijd. Verder is het best lekker om 's middags warm te eten, zo is je energie veel beter over de dag verdeeld.Op maandag 5 september 2005 17:46 schreef Little_Angel het volgende:
[..]
Dat kan natuurlijk ook!
Waarom is het warm eten 's middags eigenlijk?
quote:Schijnt beter te zijn voor je metabolisme: als je actief bent dan gaat de vertering beter/sneller dan wanneer je slaapt.Op maandag 5 september 2005 17:46 schreef Little_Angel het volgende:
[..]
Dat kan natuurlijk ook!
Waarom is het warm eten 's middags eigenlijk?
Maar hier in Holland worden we allemaal zo lang dat het wel niet zoveel zal uitmaken
quote:Is dat normaal? Ik bedoel, dan zit je toch ruim over de 1500kcal?Op maandag 5 september 2005 17:37 schreef Ami80 het volgende:
knip
quote:Ze herkenbaarOp maandag 5 september 2005 17:46 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik dacht gewoon: "Die bitches en hoeren willen me vetmesten!"
. .quote:Ach, vandaarOp maandag 5 september 2005 17:47 schreef Toeps het volgende:
[..]
Omdat je in therapie eten krijgt van een ziekenhuiskeuken, en die koken altijd warm in de middag. En zo kun je op de deeltijd ook oefenen met de moeilijkste maaltijd. Verder is het best lekker om 's middags warm te eten, zo is je energie veel beter over de dag verdeeld.
. Ik eet soms wel warm in de middag, vind het ook lekker. Alleen zit dan altijd met het avondeten nog vol. Als ik tijd had, had ik het denk ik wel gedaan (en dan 's avonds idd brood, en niet nóg eens warm eten).quote:Het heeft helemaal geen zin om calorieën te tellen, daar win je niks mee. In dat boek waaruit ik het eetplan heb staat letterlijk "In dit eetplan hoeven geen calorieën geteld of voedingswaren afgewogen te worden, wat een belangrijk voordeel is voor anorexiapatiënten". Het gaat erom dat dit een plan is dat gezond voor je is, waar je mee op gewicht kunt komen, en wat voor een normaal mens absoluut niet teveel is. Iedereen is anders, dat begrijp ik, en als je gewicht blijft steigen als je al een tijdje op/boven je streefgewicht zit, dan zul je minder nodig hebben. Maar je lichaam heeft ook tijd nodig aan het schema te wennen, dus daar zit het gevaar van minder gaan eten.Op maandag 5 september 2005 18:04 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Is dat normaal? Ik bedoel, dan zit je toch ruim over de 1500kcal?
Je weet vast nog wel hoeveel je at een tijdje voordat de eetstoornis je in zijn greep kreeg toch? Misschien een goede indicator...
quote:Het is mij met de "paplepel ingegoten" dat als je meer dan 1500kcal eet, dat je dan dik word. Teminste, een man tussen de 1000 en de 1750 kcal en een vrouw tussen de 900 en de 1500ckal moet eten.Op maandag 5 september 2005 18:17 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Het heeft helemaal geen zin om calorieën te tellen, daar win je niks mee. In dat boek waaruit ik het eetplan heb staat letterlijk "In dit eetplan hoeven geen calorieën geteld of voedingswaren afgewogen te worden, wat een belangrijk voordeel is voor anorexiapatiënten". Het gaat erom dat dit een plan is dat gezond voor je is, waar je mee op gewicht kunt komen, en wat voor een normaal mens absoluut niet teveel is. Iedereen is anders, dat begrijp ik, en als je gewicht blijft steigen als je al een tijdje op/boven je streefgewicht zit, dan zul je minder nodig hebben. Maar je lichaam heeft ook tijd nodig aan het schema te wennen, dus daar zit het gevaar van minder gaan eten.
Je weet vast nog wel hoeveel je at een tijdje voordat de eetstoornis je in zijn greep kreeg toch? Misschien een goede indicator...
En natuurlijk is het belangrijk dat je iemand afleerd elk calorietje te tellen, zodat de obsessie eruit gaat. Maar ja... niet alles wat je thuis leerd hoeft correct te zijn...
Ik weet trouwens niet waar die 1500kcal-grens op slaat hoor, dat hangt zo van de persoon af!
Toeps, kom jij aan deze eetlijst met jouw lengte?
Toevoeging:
Minder dan 1200 caloriën is gevaarlijk! Je lichaam heeft die energie nodig om in ruststand te kunnen functioneren!
[ Bericht 26% gewijzigd door #ANONIEM op 05-09-2005 18:30:48 ]
quote:Wat bedoel je?Op maandag 5 september 2005 18:25 schreef Ami80 het volgende:
Toeps, kom jij aan deze eetlijst met jouw lengte?
Ik eet die lijst die ik gaf, soms wat meer, ook soms wat minder. Caloriën tel ik niet. Ik heb ooit wel eens een paar dagen ingevoerd in de becel-voedingscalculator, die zei dat het precies goed was, en dat ook mijn vetgehaltes en vitamine inname goed waren.
quote:Op maandag 5 september 2005 18:27 schreef Toeps het volgende:
[..]
Wat bedoel je?
Ik eet die lijst die ik gaf, soms wat meer, ook soms wat minder. Caloriën tel ik niet. Ik heb ooit wel eens een paar dagen ingevoerd in de becel-voedingscalculator, die zei dat het precies goed was, en dat ook mijn vetgehaltes en vitamine inname goed waren.
Je had natuurlijk al je lijstje gepost... Maar het komt aardig overeen, dus als het plan 1500kcal zou zijn, dan zal dat met jouw lijstje ook wel lukken...
Das veel brood quote:Ik eet 's ochtends brinta, en je mag ook cornflakes of zo, als je zo veel brood niet lekker vindt.
quote:1500 kcal is te weinig hoor! Dat klopt niet, dat zijn foute aannames.Op maandag 5 september 2005 18:29 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Maar het komt aardig overeen, dus als het plan 1500kcal zou zijn, dan zal dat met jouw lijstje ook wel lukken...
quote:In cornflakes zitten wel minder voedingsstoffen hoor! Krijg je toch weer dat gekloot met calorieën...Op maandag 5 september 2005 18:31 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik eet 's ochtends brinta, en je mag ook cornflakes of zo, als je zo veel brood niet lekker vindt.
quote:Bron: VoedingscentrumEnergiebehoefte verschilt per persoon
Hoeveel calorieën iemand verbruikt, is afhankelijk van geslacht, leeftijd, gewicht, hoeveel hij of zij beweegt en de duur en zwaarte van de inspanning. Met deze gegevens kan de individuele energiebehoefte worden berekend. In het algemeen geldt dat mannen bij dezelfde hoeveelheid inspanning meer energie verbruiken dan vrouwen. Dat komt doordat ze verhoudingsgewijs meer spierweefsel hebben. Zo ligt de energiebehoefte van mannen tussen de 30 en 50 jaar met een zittend beroep en weinig beweging in de vrije tijd rond de 2500 kilocalorieën per dag. Vrouwen van die leeftijd met dezelfde inactieve leefstijl kunnen met gemiddeld 2000 kilocalorieën toe. Met het ouder worden, neemt de energiebehoefte af.
En let op, dit is dus voor mensen van 30 met een zittend beroep!
quote:Dat ligt er aan hoe veel je neemt en of je er suiker bij gooit natuurlijk.Op maandag 5 september 2005 18:32 schreef Ami80 het volgende:
[..]
In cornflakes zitten wel minder voedingsstoffen hoor! Krijg je toch weer dat gekloot met calorieën...
quote:Da's dus veel te weinig.Op maandag 5 september 2005 18:32 schreef Esto het volgende:
Mja, ik eet 's morgens alleen muesli en 's middags soms 1 boterham
Leeftijd
kcal
14-18 jaar
2500
19-30 jaar
2400
31-50 jaar
2300
51-70 jaar
2100
>70 jaar
1900
Bron
Ik mag dus zomaar 2400 kcal eten. Niet dat ik het tel of zo, maar 1500 is dus echt hongerlijden.
quote:Dat valt wel mee, dan ziet het schema er ongeveer zo uit:Op maandag 5 september 2005 18:39 schreef Toeps het volgende:
Vrouwen met een actievere leefstijl
Knip
Bron
Ik mag dus zomaar 2400 kcal eten. Niet dat ik het tel of zo, maar 1500 is dus echt hongerlijden.
Ontbijd:
2 droge bruine boterhammen.
Lunch:
2 twee droge boterhammen.
1 appel.
3-uurtje:
1 appel.
Diner:
100gr groente
100gr aardappeltjes.
1 eitje
quote:Ja, die maag past zich vanzelf wel aan.Op maandag 5 september 2005 18:47 schreef boekenworm het volgende:
Verschillende formaten van maag dus
Het is niet gezond hoor, boekenwurm.
Boekenworm: mail deze lijst eens aan een kliniek ofzo, dan eens kijken wat zij ervan zeggen, want dit kan echt niet voldoende zijn!!!
Klinkt wel heel heftig allemaal zeg, ik zou ook niet weten wat je ermee zou kunnen doen. In elk geval begrijp ik de situatie en ik vind het eigenlijk bestwel een knappe beslissing dat je hebt gezegd 'ok, wat er ook gebeurt, ik blijf even op mijn oude schema zitten totdat het ergste voorbij is'. Wat een situatie zeg...
Mijn advies: blijf leuke dingen doen, probeer leuke dingen te ondernemen en zet het een beetje van je af. Je bent niet verantwoordelijk voor je broer. Hij heeft zichzelf niet in de hand en moet zichzelf weer op de rails krijgen. Daar kun jij niet bij helpen, niet gezien de manier waarop hij je behandelt! Dus ga er eens lekker op uit, begin ook eens te leven voor jezelf!
t@ke c@re!
En het komt heus wel goed, ik ga er gewoon voor, duss... Thank you
quote:Weet je dat ik er zo nog helemaal niet weer over nagedacht had...Op maandag 5 september 2005 16:13 schreef Toeps het volgende:
[..]
Misschien is de oplossing wel simpel: Meer eten? Ik ben een tijdje geleden ineens full-time gaan werken (werd even ineens 100% beter verklaard
Maar ik moest gewoon wat meer eten. Ik bleef namelijk eerst automatisch mijn standaardlijst aanhouden, in plaats van naar mijn extra behoefte te luisteren. Nu ik meer eet (een extra koek op de middag of zo) voel ik me ook een stuk beter.
Ik had zoiets toen ik uit de deeltijd kwam van, ik schrap weer wat, dan val ik sneller af.....
Dit berichtje was voor mij even een soort van eye opener, ik heb er gisteren ook over nagedacht, en ik heb besloten mijn eetlijst weer aan te gaan houden...
Dus ik mag weer flink wat meer gaan eten... Wel eng, maar ik wil het iig een kans geven..
Verder heb ik hier weer even een grote dip..... Over 8 dagen ben ik jarig, en ik zie er als een berg tegenop... Ik heb vorige week mensen uitgenodigd om langs te komen de vrijdagavond erna. En ik heb nog van bijna niemand antwoord gekregen... En van de antwoorden is het dat mensen niet kunnen, of misschien niet kunnen...
En ik baal daar ergens van... Waarom antwoorden ze nou niet... Ik heb al zo'n hekel aan mijn verjaardag ergens...
En iemand die eerder een hele goede vriend was vertelde ook net dat ie misschien niet komt, omdat hij de week erna naar Canada verhuist, en iedereen hem nog wil zien zeg maar.... En dat vat ik dan verkeerd op, ik denk dan dat ie mij niet belangrijk genoeg vind en mij dus niet meer wil zien voor die tijd..
Blegh, soms baal ik van mezelf..
quote:Sorry? Kun je iets duidelijker zijn?Op dinsdag 6 september 2005 16:25 schreef Esto het volgende:
. . . Hij weet het. . . . .
quote:Ik weet het eigenlijk niet..... Het is gewoon meer dat ik de onzekerheid eromheen van wie komen er ook echt van de mensen die je uitnodigt enzo mij een beetje opbreekt...Op dinsdag 6 september 2005 11:20 schreef CleeJee het volgende:
@ Teigan: misschien een hele klote vraag om te stellen, maar ik stel hem toch: voor wie vier je je verjaardag? voor jezelf of voor anderen?
Als het dan eenmaal zo ver is vind ik het ook wel weer heel leuk en gezellig..
MAar voor mijn gevoel moet je een knalfeest hebben om "erbij" te horen, maar daar stap ik al wel steeds meer vanaf...
Van mijn vriend hoef ik mijn verjaardag niet te vieren, ik denk dat andere mensen er ook wel begrip voor zullen hebben, maar ik wil er zelf ook overheen komen, net zoals mijn rotgevoelens bij kerst en oud en nieuw
quote:Gefeliciteerd!Op dinsdag 6 september 2005 16:25 schreef Esto het volgende:
. . . Hij weet het. . . . .
En, hoe reageerde hij? Wees niet bang als hij even tijd nodig heeft om ermee om te leren gaan, het kan best zijn dat hij even anders reageert omdat hij bezorgd is. Maar dat ebt wel een beetje weg. Je kunt hem ook gewoon tips geven om het makkelijker te maken, dat hielp bij mij wel. Hij zal er misschien over willen lezen en er meer over te weten willen komen. Vertel hem daarom dat hij altijd vragen mag stellen, want het spreekwoordelijke muntje valt steeds verder en hoe meer hij erover nadenkt hoe meer hij met vragen blijft zitten. Je kunt hem dus helpen het te begrijpen door het er in elk geval met hem over te blijven hebben, ook al snap je zelf de helft niet.
Echt goed van je!
Hoe hij ook gerageerd heeft....ik ben mega trots op je!
quote:In vorige topic stond dat ik zat te twijfelen of ik 't m'n vriend wel of niet zou vertellenOp dinsdag 6 september 2005 16:31 schreef Ripley het volgende:
[..]
Sorry? Kun je iets duidelijker zijn?
quote:Dank jeOp dinsdag 6 september 2005 16:50 schreef CleeJee het volgende:
@ Esto...vertel!!!!!
Hoe hij ook gerageerd heeft....ik ben mega trots op je!
Ami80 ook bedankt!Ik gaf eigenlijk een stille hint en hij dacht dat er iets ernstigs aan de hand was, toen ik er niet over door wilde gaan, maar wel een andere keer, werd ie gek
Hehe... Nee, maar toen heb ik 't toch maar wel verteld. Hij vond het heel goed van me dat ik het zo eerlijk verteld heb. Hij zeg dat we ons er samen wel door heen trekken en probeert me nu dus ook te helpen. Ik was iig bang dat hij me zou laten vallen om dat het iedere keer gezeik is bij mij (vind ik zelf dan). Maar hij zei: 'De problemen van mijn skattie zijn ook mijn problemen'. Dus geloof dat het allemaal best wel goed komt Hij weet nu iig wat er is en waarom ik me soms opeens klote kan voelen en houd me nu dus ook in de gaten . . . . (Op een goede manier dan )Dat was ut wel ff kort samengevat...
Leuk dat hij een oogje in het zijl houdt, dan kan geen kwaad. Het kan alleen zo zijn dat jij je op een gegeven moment gecontroleerd gaat voelen, hoewel dat helemaal niet zo hoeft te zijn. (daar had mijn vriendin een beetje last van, door de mensen om haar heen die ervanaf weten, mij incluis). Als je dat voelt dan moet je dat ook gewoon zeggen hoor, want anders ga je je er alleen maar tegen verzetten! Geen idee of het van toepassing is, maar wilde het toch even zeggen....
quote:Hij is zeker heel liefOp dinsdag 6 september 2005 17:40 schreef Ami80 het volgende:
Wow, lekker sympatieke reactie zeg, die gast moet je houden!
Leuk dat hij een oogje in het zijl houdt, dan kan geen kwaad. Het kan alleen zo zijn dat jij je op een gegeven moment gecontroleerd gaat voelen, hoewel dat helemaal niet zo hoeft te zijn. (daar had mijn vriendin een beetje last van, door de mensen om haar heen die ervanaf weten, mij incluis). Als je dat voelt dan moet je dat ook gewoon zeggen hoor, want anders ga je je er alleen maar tegen verzetten! Geen idee of het van toepassing is, maar wilde het toch even zeggen....
Als ik me gecontroleerd ga voelen of er last van hebben denk ik dat ik dat wel zal zeggen ja Zo eerlijk ben ik wel. . . Denk dat hij dat ook wel kan begrijpen..maar nu hoef je er niet meer aan te denken dat hij het niet mag weten.....dat lijkt me wel lekker!
half bestaat voor jou niet heb ik het idee....
Maar goed ik ben er dus uit mezelf mee gestopt, helaas kwamen er toen andere (psychische) problemen voor in de plaats, ik heb jarenlang de ene verslaving voor de andere ingewisseld. Ik kan wel uit mezelf met iets stoppen, alleen dan steekt iets anders weer de kop op.
komt vaker voor bij mensen met eetstoornissen(en andere psychische porblemen).....
ik stel hele hoge eisen aan mezelf, die ik ook meestal niet haal..
maar het is bij mij meestal zwart of wit, vooral in de periodes dat ik me minder voel
quote:Paar jaar geleden had ik dat elke dag maar had geen eetstoornis gelukkig.Op maandag 5 september 2005 20:17 schreef Ami80 het volgende:
Als je er echt zeker van bent dat je met je huidige eetplan door wil gaan, dan moet je wel echt naar je lichaam blijven luisteren hoor! En bij de eerste voortekenen (duizeligheid, afvallen, verminderde eetlust, zwart voor je ogen, moeheid, etc.) meteen ingrijpen... het is zooo makkelijk om terug te vallen...
quote:Ook wat zeggen.Op dinsdag 6 september 2005 21:48 schreef CleeJee het volgende:
Maryse....wat was je doel met je post?
Ik sporte 8-10 uur per week had die klachten maar geen eetstoornis.
woog wel 42 kilo met 1,75
als ik 't topic zo lees lijkt 't net van wel. En ik deed 300 sit ups per dag.Ik vond 't wel vreselijk dat ik meer ging wegen daar niet van. (50+kg)
quote:En dan zeggen dat je geen eetstoornis hebt?Op dinsdag 6 september 2005 22:18 schreef MaRySe het volgende:
[..]
Ook wat zeggen.
Ik sporte 8-10 uur per week had die klachten maar geen eetstoornis.
woog wel 42 kilo met 1,75
quote:Dat had ik echt nietOp woensdag 7 september 2005 00:15 schreef HeaRt_woRm het volgende:
[..]
En dan zeggen dat je geen eetstoornis hebt?
't lijkt alleen maar zo door dit topicquote:We zijn het er over eens dat het eigenlijk te weinig is wat ze eet....maar ze eet tenminste, ze heeft een beginnetje gemaakt!Op woensdag 7 september 2005 00:30 schreef Sessy het volgende:
...... Okay de rest van de dag at ik alleen groente en fruit maar 's avonds at ik normaal en niet zo'n hongermaaltje.
Het is wel zaak denk ik dat het 'menu' langzaam uitgebreid gaat worden...een keer wat beleg op de boterhammen bijvoorbeeld....
quote:Waar uit maak jij op dat ik niet serieus ben?Op woensdag 7 september 2005 08:38 schreef CleeJee het volgende:
@ Maryse: dit was een heel serieus topic waar gewoon over eetstoornissen gepraat werd, een stoorzender als jij ertussendoor zorgt weer voor minder serieuze reacties....
Wat wil je duidelijk maken? Dat ondergewicht niet persé een eetstoornis is? Of dat jij heel weinig kunt wegen zonder een eetstoornis te hebben?
quote:Ik zei dat ik ook duizelig was etc. en dan vraag je om uitleg en dan ben ik niet serieusOp woensdag 7 september 2005 09:19 schreef CleeJee het volgende:
Zei niet dat je niet serieus bent....maar je post wijkt wat af van eerdere posts...
Wat wil je duidelijk maken? Dat ondergewicht niet persé een eetstoornis is? Of dat jij heel weinig kunt wegen zonder een eetstoornis te hebben?
Ik bedoel.. Jij vraagt om uitleg..
M'n ouders hebben genoeg mee gemaakt met mijn tante dus als het echt iets was dan hadden ze wel ingegrepen
Maar je berichtje kwam wel ineens binnengevallen zonder enige extra info....
Maar lamaar....nu ben je wel van de duizeligheid enzo af?
quote:Ik had altijd die klachten al maar zag nu pas die connectieOp woensdag 7 september 2005 10:18 schreef CleeJee het volgende:
Toontje klopt ook niet helemaal....mee eens....
Maar je berichtje kwam wel ineens binnengevallen zonder enige extra info....
Maar lamaar....nu ben je wel van de duizeligheid enzo af?
quote:Ik heb nu sinds een paar maanden niet echt eetlust meer, ben ook wel vaak moe en alleen nog maar heel soms wordt het zwart voor mijn ogen maar dat is denk ik gewoon iets anders want weeg inmiddels gewoon weer gezond 65 kg mag wel iets minder zijn natuurlijk maar dat is iets wat de meeste vrouwen wel denken
duizeligheid, afvallen, verminderde eetlust, zwart voor je ogen, moeheid, etc.
Die heb je dus niet?
Zo nee, waar denk je dat het gebrek aan eetlust en moeheid dan vandaan komt?
quote:Tja omdat ik 't niet meer zo heel lekker vind het eten? Ik weet het niet wel is het zo dat ik niet zo goed tegen suiker en kleurstoffen kan en daar dan weer moe van wordt en dat ik gewoon een keer naar de dokter moet gaanOp woensdag 7 september 2005 10:50 schreef CleeJee het volgende:
Eetstoornissen gaan regelamtig samen met (zware) psychische klachten.
Die heb je dus niet?
Zo nee, waar denk je dat het gebrek aan eetlust en moeheid dan vandaan komt?
Nee heb geen psychische klachten heb gewoon niet zo een goede gezondheid.
quote:Tussen de 700 en 800kcal inderdaad. Weinig, maar goed. Menstruatie word bij met medicatie opgewekt (dat was al zo voor ik eetstoornissen ontwikkelde) dus dat is niet zo ramp. 's Avonds dan in een keer normaal eten kan behoorlijke problemen veroorzeken is mij verteld, dat deed ik eerst ook (en dan weer kotsen) en dat is absoluut niet goed.Op woensdag 7 september 2005 00:30 schreef Sessy het volgende:
WTF, boekenworm een sneetje brood is toch 400 kj, 2 boterhammen = 800 kj plus misschien nog beleg jam of zo, 1000 kj. 2000 kj aan boterhammen, misschien 200 kj aan groente, 250+250 = 500 kj aan appels, 100 gram aardappeltjes, mits gekookt, is ook iets van 300 kj of zo, en een eitje is ook niet veel, dan heb je 3000 kj met een staartje, da's nog niet eens 1000 kilocalorieen. Zelfs toen ik heel extreem aan het lijnen was deed ik 5500 kj per dag en toen had ik m'n menstruatie niet eens meer, en toen at ik 's avonds gewoon normaal mee omdat niemand wat mocht merken. Okay de rest van de dag at ik alleen groente en fruit maar 's avonds at ik normaal en niet zo'n hongermaaltje.
De een is gevoeliger voor weinig eten dan de ander, en ik ben wel van plan het weer op te bouwen, maar ik ken mezelf. Ik moet gewoon niet haasten.
quote:>>>> geeft Maryse lief kickje naar de dokterOp woensdag 7 september 2005 10:54 schreef MaRySe het volgende:
[..]
Tja omdat ik 't niet meer zo heel lekker vind het eten? Ik weet het niet wel is het zo dat ik niet zo goed tegen suiker en kleurstoffen kan en daar dan weer moe van wordt en dat ik gewoon een keer naar de dokter moet gaan
Nee heb geen psychische klachten heb gewoon niet zo een goede gezondheid.
quote:Nee, ik kotste niet ik at gewoon en dan verteerde dat en zo. Nou heb ik ook altijd ontzettend gehouden van lekker eten en koken en zo moet ik daarbij toevoegen, die ene warme maaltijd was toch wel een must.Op woensdag 7 september 2005 11:01 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Tussen de 700 en 800kcal inderdaad. Weinig, maar goed. Menstruatie word bij met medicatie opgewekt (dat was al zo voor ik eetstoornissen ontwikkelde) dus dat is niet zo ramp. 's Avonds dan in een keer normaal eten kan behoorlijke problemen veroorzeken is mij verteld, dat deed ik eerst ook (en dan weer kotsen) en dat is absoluut niet goed.
De een is gevoeliger voor weinig eten dan de ander, en ik ben wel van plan het weer op te bouwen, maar ik ken mezelf. Ik moet gewoon niet haasten.
Haasten moet je sowieso niet doen. Maar ja anderzijds toen ik op een gegeven moment weer ging eten en aan 6000 kilojoule per dag zat en in een biologieboek las dat je er 9000 nodig had (ik fietste o.a. dagelijks 8 km naar en van school, sportte erbij, nam altijd de trap (we woonden op de 7de verdieping), dacht ik, dat kan toch nooit, da's toch fysiek onmogelijk om dat te eten dat past niet eens in m'n maag ik zit nu al vol? Heel lang heb ik toen tegen die grens aan gezeten, en toen schoot ik er in 1 keer overheen en at ik verder gewoon normaal, zonder te tellen of zo. Je idee van hoeveel je kunt en moet eten is heel erg psychisch bepaald, hoewel het aanvoelt alsof het fysiek is.
quote:Absoluut, ze eet in elk geval iets. Maar haar voedingsstoffen krijgt ze zo vrees ik niet binnen, tenzij ze vitaminen- en mineralenpillen neemt (waar dan weer extra kilocalorieen in zitten, dus ik weet niet hoe ze daarover denkt). En dan heb ik het niet zo zeer over de koolhydraten want daar heeft je lichaam grof genomen schijt aan, maar voornamelijk de mineralen, vitaminen, eiwitten en vetten. Zonder de vitamines in vetten heb je binnen de kortste keren een probleem, zonder eiwitten kan je lichaam slecht weefsel repareren en spieren en haarwortels onderhouden, zonder ijzer heb je al heel snel bloedarmoede te pakken en zonder nog iets stolt je bloed niet goed. Maar goed dat weet ze zelf natuurlijk ook.Op woensdag 7 september 2005 08:40 schreef CleeJee het volgende:
[..]
We zijn het er over eens dat het eigenlijk te weinig is wat ze eet....maar ze eet tenminste, ze heeft een beginnetje gemaakt!
Het is wel zaak denk ik dat het 'menu' langzaam uitgebreid gaat worden...een keer wat beleg op de boterhammen bijvoorbeeld....
quote:Dat is natuurlijk goed, het binnen houden. Maar kreeg je dan niet enorme buikpijn, als je de rest van de dag zo gematigd bent?Op woensdag 7 september 2005 11:48 schreef Sessy het volgende:
[..]
Nee, ik kotste niet ik at gewoon en dan verteerde dat en zo. Nou heb ik ook altijd ontzettend gehouden van lekker eten en koken en zo moet ik daarbij toevoegen, die ene warme maaltijd was toch wel een must.
quote:Ik weet dat het psychisch is dat je niet meer binnen kan houden. Toen ik moest stoppen met braken van de dokter moest het snel gebeuren. En ze zei toen tegen mij, elke dag een kwartier langer wachten. Dat vond ik nogal onnodig en stopte er in een keer meer (gevolg buikpijn) maar ik dacht dat ik het niet binnen kon houden. Dat zal ook wel zo zijn met normale porsies eten. Vroeger ben ik een echte dikzak geweest, en dat was niet door weinig eten. Dus naar normaal gaan moet wel te doen zijn.Haasten moet je sowieso niet doen. Maar ja anderzijds toen ik op een gegeven moment weer ging eten en aan 6000 kilojoule per dag zat en in een biologieboek las dat je er 9000 nodig had (ik fietste o.a. dagelijks 8 km naar en van school, sportte erbij, nam altijd de trap (we woonden op de 7de verdieping), dacht ik, dat kan toch nooit, da's toch fysiek onmogelijk om dat te eten dat past niet eens in m'n maag ik zit nu al vol? Heel lang heb ik toen tegen die grens aan gezeten, en toen schoot ik er in 1 keer overheen en at ik verder gewoon normaal, zonder te tellen of zo. Je idee van hoeveel je kunt en moet eten is heel erg psychisch bepaald, hoewel het aanvoelt alsof het fysiek is.
[..]
quote:Ja, de gevolgen van mijn etengedrag ken ik. Bloedarmoede heb ik inderdaad behoorlijk, maar volgens de dokter word het al minder. Mijn tandvlees begint weer roze te worden, zit beter in m'n vel e.d. En ik ben een klein opdondertje, heb minder nodig dan gemiddeld, dus zoveel zal ik niet te kort komen. In mijn ogen zit er nogsteeds teveel spek op, maar goed, de laatste keer dat ik mezelf heb gewogen was ik niet te zwaarAbsoluut, ze eet in elk geval iets. Maar haar voedingsstoffen krijgt ze zo vrees ik niet binnen, tenzij ze vitaminen- en mineralenpillen neemt (waar dan weer extra kilocalorieen in zitten, dus ik weet niet hoe ze daarover denkt). En dan heb ik het niet zo zeer over de koolhydraten want daar heeft je lichaam grof genomen schijt aan, maar voornamelijk de mineralen, vitaminen, eiwitten en vetten. Zonder de vitamines in vetten heb je binnen de kortste keren een probleem, zonder eiwitten kan je lichaam slecht weefsel repareren en spieren en haarwortels onderhouden, zonder ijzer heb je al heel snel bloedarmoede te pakken en zonder nog iets stolt je bloed niet goed. Maar goed dat weet ze zelf natuurlijk ook.
En als ik na ga dat ik in mijn twee examen weken helemaal niet heb gegeten, en nu driemaal daags eet, ben ik toch wel trots op mezelf. Hoe arrogant dat ook is
.quote:Arrogant????!!!!!
Nee man, juist mega stoer!!!!!
Is een hele prestatie hoor.
Ik moet het nog voor mekaar zien te krijgen dat ik stop met bingen en verdere rare fratsen met eten uithaal
*opstaat en voorstelt* ik ben purplerose en ben een binge eater, al lijkt het soms of ik hele dagen over de dag verspreid binge, maar dan is het geen binge meer zeker :/
*in de war is over wat te doen*
allereerst sterk dat je hier wat post! ik zag je eerder al gluren, maar nu post je dus wat, topper!
je bent een binge eater....inmiddels weet ik al veel over anorexia en boulimia (beste vriendin van mij heeft ano), maar over binge weet ik nog niet veel....kun je er iets meer over vertellen? en ook over jouw specifieke problemen?
quote:haha, moeten werkt nietOp woensdag 7 september 2005 16:53 schreef Sessy het volgende:
Je MOET juist trots zijn op jezelf joh
Is een hele prestatie hoor.
ze MAG trots zijn op zichzelf!!!!!
sta jezelf toe om trots te zijn, want het MAG echt en is terecht!
quote:Wat ik zelf gelezen en begrepen heb is dat binge eating vreetbuien zijn die je dan niet uitkotst of laxeert, waardoor je dus vaak overgewicht ziet bij deze mensen (zo ook bij mijOp woensdag 7 september 2005 16:58 schreef CleeJee het volgende:
@ purple:
allereerst sterk dat je hier wat post! ik zag je eerder al gluren, maar nu post je dus wat, topper!
je bent een binge eater....inmiddels weet ik al veel over anorexia en boulimia (beste vriendin van mij heeft ano), maar over binge weet ik nog niet veel....kun je er iets meer over vertellen? en ook over jouw specifieke problemen?
) ff gequote van een pagina:
Het frequent eten van abnormaal grote hoeveelheden voedsel (vaak veel sneller eten dan normaal, dit tot men zich oncomfortabel voelt, en ook zonder dat men hongerig is, en op basis van negatieve gevoelens)
bullet Een gevoel het eten niet meer onder controle te hebben, met schuld- of onrustgevoelens achteraf.
Ikzelf ben vanaf me 12e aan het worstelen met gevoelens van depressie, leegheid, negatief zelfbeeld, waar pas rond met 26ste iets aangedaan werd (lees: de dokter geloofde me eindelijk en stuurde me door) De vreetbuien zijn er al vanaf me 15e waarbij ik als ik wat eet nog meer hongergevoel krijg en dus door blijf eten!!! Kon mijn gewicht nog aardig onder controle houden omdat ik naar school moest en deed heel veel buikspier oefeningen.
Later is een patroon ontstaan waarbij ik ook eet als ik me goed voel, blij voel, verdrietig, boos en uit gewoonte
Voor mijn gevoel eet ik heel de dag, konstant honger, maar een tegenzin om het te doen, probeer het dus ook uit te stellen en knoei rond tussen gezond en ongezond voedsel want ik wil controle houden over me gewicht wat dus ook langzaam uit me handen glipt wat vooral veel schuldgevoelens geeft. (ben weer wat aangekomen )Als ik rond kijk naar andere mensen met dit soort klachten heb ik altijd het idee dat mijn 'probleem' niet groot of extreem genoeg is om er wat aan te kunnen laten doen.
nog een puntje ter info...heb de diagnose borderliner
quote:Hier heb ik dus ook vaak last van en dacht dat ik dus ook BED had, maar ik heb dus ook gelezen dat je daarbij niet laxeert of kotst, en dat kotsen doe ik soms wel.... Nu weet ik dus niet of het BED is of BoulimiaOp woensdag 7 september 2005 17:18 schreef purplerose het volgende:
[..]
Wat ik zelf gelezen en begrepen heb is dat binge eating vreetbuien zijn die je dan niet uitkotst of laxeert, waardoor je dus vaak overgewicht ziet bij deze mensen (zo ook bij mij
ff gequote van een pagina:
Het frequent eten van abnormaal grote hoeveelheden voedsel (vaak veel sneller eten dan normaal, dit tot men zich oncomfortabel voelt, en ook zonder dat men hongerig is, en op basis van negatieve gevoelens)
bullet Een gevoel het eten niet meer onder controle te hebben, met schuld- of onrustgevoelens achteraf.
Mgoed, vervelend is het wel. . . .
quote:Heb je op dit moment ook psychologische hulp of niet?Op woensdag 7 september 2005 17:18 schreef purplerose het volgende:
quote:het klopt dus, wat je dacht.Eetbuien komen ook voor bij boulimia nervosa. Het verschil tussen binge eating en boulimia nervosa bestaat er in dat personen met boulimia pogingen doen om het voedsel terug te 'verwijderen' of te 'verwerken' na de eetbui door.
Een aantal gedragingen komen bij binge eating (na de eetbui) NIET voor:
medicatie gebruiken (laxeermiddelen, waterafdrijvende geneesmiddelen)
een langere periode niets meer te eten (24 uur of langer)
overmatige sportbeoefening
overgeven
Bij binge eating zijn er dus enkel eetbuien, en geen 'pogingen om de eetbui ongedaan te maken'.
nah, 12.000 zal ik ook wel weer niet naar binnen proppen, maar mijn vreetbui is al jaren verspreidt over de gehele dag enzo
quote:misschien kan je bij je maatschappelijk werk aankaarten dat je graag in een groep terecht komt voor mensen (voornamelijk vrouwen) met een eetstoornis?Op woensdag 7 september 2005 17:31 schreef purplerose het volgende:
Wolkje, ja ik heb de linehan therapie gedaan voor de borderline en een half jaar gedragstherapie daarvoor, maar specifiek op eten heb ik geen therapie gehad... loop nu nog wel bij de maatschappelijk werker omdat ik niet meer genoeg acting out gedrag (zoals snijden) vertoonde :S (beetje raar, i admit)
nah, 12.000 zal ik ook wel weer niet naar binnen proppen, maar mijn vreetbui is al jaren verspreidt over de gehele dag enzo
(en o... even betreft het trots zijn op mezelf, als het niet mocht dan was ik het alsnog
).Jouw verhaal komt mij bekend voor, ik had het hier dus nog niet gezegd denk ik, maar ik ben ook een soort van binger....
Bij mij was het zo datik ook over de dag teveel at denk ik.... Bij de lunch een frikandel, 's avonds aardappelschijfjes met veel mayo en tussendoor veel snoep enzo....
En dan kom je langzamerhand ook wel aan...
Vanmiddag heb ik weer van redelijk dichtbij iemand meegemaakt die weer terugvalt in anorexia... JE voelt je zo machteloos.... Ik heb het er toch wel moeilijk mee met zo'n verhaal...
Had dus ook net niet echt zin in eten, heb dusook met de franse slag wt klaargemaakt...
bron: www.sabn.nl , het is dus wel anders omschreven
quote:Op woensdag 7 september 2005 17:28 schreef Wolkje het volgende:
ik vond een klein stukje over het verschil tussen BED en BN, Esto:
[..]
het klopt dus, wat je dacht.
quote:Vind het doodeng om het hier te zettenOp woensdag 7 september 2005 18:10 schreef boekenworm het volgende:
Binge is inderdaad een ***stoornis. Echt erkent word het niet. Je hebt lef dat je er hier over durft te schrijven!
Vroeger stond idd in boekjes alleen boulimia en anorexia, ik had altijd al zoiets van, jamaar ik val niet in 1 van de 2
Ik hoop er ooit uit te komen en een normaal gewicht te hebben
quote:Dus het is eerder het Compulsive overeating dan BEDOp woensdag 7 september 2005 18:16 schreef Wolkje het volgende:
Eetbuienstoornis wordt meestal aangeduid met de Engelse naam Binge Eating Disorder (BED), of soms met 'Compulsive Overeating', dwangmatig eten. Het verschil tussen deze twee is dat er bij BED sprake is van (vr)eetbuien, waarbij snel zeer grote hoeveelheden worden gegeten, terwijl bij Compulsive Overeating er sprake is van een meer gelijkmatige spreiding over de dag.
bron: www.sabn.nl , het is dus wel anders omschreven
(Even een tipje, dat boek van dokter Phil, voel je goed in je lijf, is een echt goed boek. Misschien de moeite waard om eens uit de bieb te halen).Ik denk dat dat van mij ook eerder compulsive overeating is.
En ik dacht ook altijd dat ik geen eetstoornis had, ja, ik dacht wel raar over eten, maar laxeren beviel niet, en ik kotste niet, en ik was juist veels te zwaar ipv te licht...
Maar toch, toen ik met 9 mensen in de eetstoornissengroep zat, waren er toch altijd minimaal 2 die flink overgewicht hadden
Of dan gaat het een paar dagen goed, en danwee mis en dan ga jeweer...al dat geklooi kom je ook alleen maar van aan
Ik word idd ook erg kriegelig als ik paar dagen geen zoet gehad heb buiten wat in je voedsel zowiezo zit
(Ik zit niet zo vaak actief op fok, maar lees zo nu en dan wel mee in deze, vandaar deze "losse post.")
[ Bericht 0% gewijzigd door Penny_Lane op 07-09-2005 18:56:43 (spellingsfoutje...) ]
quote:Daarom zeg ik ook, niet doorschieten. Je kunt er ook bewust voor kiezen om snacks te kopen zoals marsen. En waarom zou je saus uit een potje maken? Je kunt ook zelf eens in de zoveel tijd een hele boel maken en gedeeltes invriezen. Dan bepaald jezelf wat erin zit.Op woensdag 7 september 2005 18:55 schreef Penny_Lane het volgende:
Over die suiker, dat is nog best gecompliceerd. Ze gooien in alles suiker, ook in dingen waar je het niet verwacht. Een pot Chicken Tonight, of van die pakjes macaronimix. Als je gaat letten op waar eigenlijk allemaal suiker in zit wordt je gek.
(Ik zit niet zo vaak actief op fok, maar lees zo nu en dan wel mee in deze, vandaar deze "losse post.")
In verse groente, vers fruit en brood zitten niet veel suikers. Dat zijn de natuurlijke. In alle kant en klare troep die niet de basis van je voeding vormen worden suikers erbij toegevoegd. En dat moet je dus ook niet kopen. Maar goed... wie ben ik?
quote:Inplaats van naar de winkel te gaan kun je ook een douche nemen, iets in de tuin doen, je planten water geven. Sit-ups doen en noem maar op. Zorg dat je wat anders gaat doen wat je afleid.Op woensdag 7 september 2005 18:57 schreef purplerose het volgende:
Nou, de ellende is dus, ik heb meestal geen koekjes ofdingen in huis, maar als er dus een vreetbui aankomt probeer ik die wel te stoppen enzo, maar als het te erg is ga ik er gewoon voor naar de winkel om sjit te halen
Ik ben 1 van zo een moeilijke borderliner figuur
*gelukkig heb ik mijn humor en zelfspot nog*
Het is een drempel om je verhaal aan vreemden te vertellen, omdat je bang bent voor verkeerde reacties....goed daarom dat je eerst even paar keer hier op het forum gegluurd hebt alvorens je verhaal te vertellen....
Het klinkt echt alsof je er zelf heel moeilijk uit komt....en gelukkig voor jou zijn er mensen voor je die je kunnen helpen, of er in ieder geval alles aan willen doen. Beste doel voor jou lijkt me voor een inrake bij een kliniek te gaan!
quote:...werkte het vaak maar zo....Op woensdag 7 september 2005 18:59 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Inplaats van naar de winkel te gaan kun je ook een douche nemen, iets in de tuin doen, je planten water geven. Sit-ups doen en noem maar op. Zorg dat je wat anders gaat doen wat je afleid.
(denk dat de eet drang groter is dan welke drang dan ook...)
quote:Jep, i know. Maar het is de enige manier van doen. Soms moet een mens hard voor zichzelf zijn. Als je jezelf niet kunt weigeren toe te geven aan een vreetbui, hoe wil je er dan mee stoppen? Dat gaat dan helaas gewoon niet. Je moet een ander patroon voor jezelf creëren en dat is de enige manier van slagen. Ik bedoel, niemand anders kan het voor je doen. Er is geen pilletje voor of wat dan ook. Alleen het jezelf een harde schop geven (en ja, dat doet pijn). Zelf al heb je 100 psychologen op je het dak zitten, alleen de patiënt kan genezen.Op woensdag 7 september 2005 19:06 schreef CleeJee het volgende:
[..]
...werkte het vaak maar zo....
(denk dat de eet drang groter is dan welke drang dan ook...)
quote:Dat is wel waar ja....kan ik je geen ongelijk in geven.Op woensdag 7 september 2005 19:11 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Jep, i know. Maar het is de enige manier van doen. Soms moet een mens hard voor zichzelf zijn. Zelf al heb je 100 psychologen op je het dak zitten, alleen de patiënt kan genezen.
Probleem is vaak dat de handvaten om daadwerkelijk jezelf ergens toe zetten ontbreken, en daar zijn de 'geleerden' voor.....
quote:Oke je hebt gelijk. Ik ben nogal cynisch over het psychologische volk, maar voor sommige mensen kunnen ze inderdaad goede dingen uitrichten. En ik zeg absoluut niet dat je als je hulp nodig hebt het niet moet zoeken, alleen je moet het alsnog zelf doen. En ik weet hoe moeilijk het is, echt waar, alleen absoluut suikerarm gaan is een goede start... En het is effectiever dan gesprekken voeren, geef toeOp woensdag 7 september 2005 19:14 schreef CleeJee het volgende:
[..]
Dat is wel waar ja....kan ik je geen ongelijk in geven.
Probleem is vaak dat de handvaten om daadwerkelijk jezelf ergens toe zetten ontbreken, en daar zijn de 'geleerden' voor.....
quote:Psych's hebben jou niet kunnen helpen? Frustraties?Op woensdag 7 september 2005 19:18 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Oke je hebt gelijk. Ik ben nogal cynisch over het psychologische volk...
En ik weet hoe moeilijk het is, echt waar, alleen absoluut suikerarm gaan is een goede start... En het is effectiever dan gesprekken voeren, geef toe
Goede start voor jou, je weet niet of het ook voor anderen werkt...maar het is natuurlijk altijd het proberen waard!
Daarom wilde ik iedereen hier sterkte wensen!
quote:Nee, ik ben autistisch, die molen van mij raakt totaal in de war van praten. Ik los alles beter zelf op en mijn vader heeft zelfmoord gepleegd door zo'n zieleknijper. Ze hebben mijn broer zonder pardon de straat op gegooit omdat hij niet te genezen is. Dus ik ben geen fan van ze.Op woensdag 7 september 2005 19:39 schreef CleeJee het volgende:
[..]
Psych's hebben jou niet kunnen helpen? Frustraties?
Goede start voor jou, je weet niet of het ook voor anderen werkt...maar het is natuurlijk altijd het proberen waard!
En zoals ik al zei, een zieleknijper kan helpen de oorzaken te vinden enzo. En op die manier zal het voor sommige ook makkelijker zijn. En zie zo, nooit geschoten is immers niet raak.
quote:Dankje, het koste even wat moeite, maar goedOp woensdag 7 september 2005 19:05 schreef CleeJee het volgende:
Purple...om te beginnen diep respect dat je hier nu post!!!
Het is een drempel om je verhaal aan vreemden te vertellen, omdat je bang bent voor verkeerde reacties....goed daarom dat je eerst even paar keer hier op het forum gegluurd hebt alvorens je verhaal te vertellen....
Het klinkt echt alsof je er zelf heel moeilijk uit komt....en gelukkig voor jou zijn er mensen voor je die je kunnen helpen, of er in ieder geval alles aan willen doen. Beste doel voor jou lijkt me voor een inrake bij een kliniek te gaan!
Ik ben nu al 15 jaar zelf aan het klooien
soms gaat het goed, vaak dus niet. Wil er nu wel heel erg vanaf, ben het zat dus maandag val ik er gelijk mee de deur in bij de maatschappelijk werkerquote:Dat is prima toch, succesOp woensdag 7 september 2005 20:00 schreef purplerose het volgende:
[..]
Dankje, het koste even wat moeite, maar goed
Ik ben nu al 15 jaar zelf aan het klooien
quote:Ik denk dat zoiets wel tot eetstoornis kan uitlopenOp woensdag 7 september 2005 20:01 schreef boekenworm het volgende:
@ Sessy :Volgens mij is dat niet echt een eetstoornis dan...
zo'n idee van... Niet eten is niet goed, dus ga ik maar veel sporten. Dan kun je veel zeggen, maar weinig/niet eten is idd niet goed, maar vaak zó veel sporten ook zeker niet! En het stomme was, ik wist en weet precies waar de schoen knelt en ik zeg tegen hun, hebben jullie geen cursussen of werkgroepen of weet ik veel om sociale vaardigheden aan te leren... Nee zeggen hun hebben we niet, moet je zelf leren... En that's it. Stom eigenlijk, vooral gezien hoe veel boeken er worden verkocht om sociale vaardigheden aan te leren en hoe veel mensen daarmee worstelen in hun tienerjaren en daarna.
quote:Ik zeg ook niet dat dat een eetstoornis is. Ik draag het meer als (deel)oplossing aan voor diegenen die hier zeggen de hele dag door te eten en aan te komen en zich daardoor kut te voelen (waardoor ze ongetwijfeld ook weer gaan eten etc)Op woensdag 7 september 2005 20:01 schreef boekenworm het volgende:
@ Sessy :Volgens mij is dat niet echt een eetstoornis dan...
quote:Valt mee, ze trainen iets van 2 uur per dag en doen er nog wat rek- strek- en massageoefeningen bij en rennen een wedstrijd per week of zo. Dan heb je nog niet eens 20 uur sport in de week. Ze hebben alleen zo veel spieren dat ook als ze niet rennen het wel verbrandt.Op woensdag 7 september 2005 20:04 schreef erikkll het volgende:
[..]
Ik denk dat zoiets wel tot eetstoornis kan uitlopen
quote:2 uur per dag is echt wel veel hoorOp woensdag 7 september 2005 20:07 schreef Sessy het volgende:
[..]
Valt mee, ze trainen iets van 2 uur per dag en doen er nog wat rek- strek- en massageoefeningen bij en rennen een wedstrijd per week of zo. Dan heb je nog niet eens 20 uur sport in de week.
maargoed, dat mogen ze natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik zou niemand aanraden zóveel te gaan sporten. Elke dag een half uur tot een uur (btje fanatieke) lichaamsbeweging is wel goed natuurlijk
quote:Een gemiddelde topsporter traint alsnel 5 uur per dag. Dus dat valt wel mee.Op woensdag 7 september 2005 20:09 schreef erikkll het volgende:
[..]
2 uur per dag is echt wel veel hoor
maargoed, dat mogen ze natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik zou niemand aanraden zóveel te gaan sporten. Elke dag een half uur tot een uur (btje fanatieke) lichaamsbeweging is wel goed natuurlijk
quote:Het is alom bekend dat topsporters een veel grotere kans hebben op jonge leeftijd aan een hartaanval te overlijden dan mensen die af en toe sporten. Het stond laatst zelfs op de FOK frontpageOp woensdag 7 september 2005 20:10 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Een gemiddelde topsporter traint alsnel 5 uur per dag. Dus dat valt wel mee.
kan me indenken dat je na dat soort dingen alles liever én beter zelf oplost......
erg knap!
quote:Ik denk dat het wel kan helpen als iemand nog niet zo 'ver heen' is: vrouwen die wel een beetje met hun figuur etc. bezig zijn kunnen er baat bij hebben om te sporten, want dan maakt het geen barst uit of je af en toe eens een reep chocola naar binnen werkt. En krijg je dus ook niet het schuldgevoel door het eten van die reep, waardoor je uit pure ellende nog meer gaat vreten en uiteindelijk misschien wel uitkomt op een eetstoornis.Op woensdag 7 september 2005 20:06 schreef Sessy het volgende:
Ik zeg ook niet dat dat een eetstoornis is. Ik draag het meer als (deel)oplossing aan voor diegenen die hier zeggen de hele dag door te eten en aan te komen en zich daardoor kut te voelen (waardoor ze ongetwijfeld ook weer gaan eten etc)
Maar als iemand al niet meer in het 'beginstadium' zit en echt obsessief bezig is, zal sporten wsch neerkomen op 'obsessief sporten' en dat lijkt me ook niet goed. (Ofschoon extreem veel sporten waarschijnlijk wel minder snel tot de dood leidt dan niets eten
)[ Bericht 0% gewijzigd door thaleia op 07-09-2005 21:13:45 (verschrikkelijke en beschamende spelfout) ]
quote:wat wil je dan dat iemand zegt?Op woensdag 7 september 2005 19:06 schreef CleeJee het volgende:
[..]
...werkte het vaak maar zo....
(denk dat de eet drang groter is dan welke drang dan ook...)
Ja, het is moeilijk, zooo moeilijk..
Daar heeft iemand geen **** aan hoor.
De enige manier is om echt geen suikervolle dingen meer te eten,
en ja, dat is moeilijk, maar hey, als het mij gelukt is, lukt het anderen ook.
Maar soms lijkt het allemaal zo makkelijk "gewoon een knop omdraaien" of "doe dit en het lukt" terwijl het toch voor iedereen weer anders is.....
Maar goed, gisteren was een heftig dagje: mijn vriendin had weer een gesprek gehad bij de kliniek, en dat was onverwacht nogal zwaar geweest. Ze was nogal opstandig omdat ze haar activiteiten allemaal moet stopzetten. Deze week worden er intern gesprekken gevoerd, en dan krijgt ze volgende week bericht, waarna opname zal volgen. Voor mij een hele opluchting, want ik zie het als een opening naar herstel, ook al zal dat heel moeilijk worden. Voor haar overheerste eerst boosheid omdat haar de controle over haar leven wordt afgenomen, daarna kwam de angst over wat komen gaat. Het is moeilijk om te zien hoe schuchter ze is geworden, maar ze kwam zelf naar me toe, vertelde me over haar gevoelens, en ik had eindelijk weer het gevoel dat ik er echt goed voor haar kon zijn.
Het is ongelovelijk wat voor angsten er boven kunnen komen: het zwarte denken viert wel zijn hoogtijdagen op dat soort momenten. Alles wat fout kan gaan zal dat ook wel doen, dat is de voornaamste gedachte. Ik hoop dat ze een beetje kan wennen aan het idee om opgenomen te worden, dat zou al heel wat schelen denk ik. Ik wil het eigenlijk ook nog met haar hebben over het open staan voor de behandeling, want mijn vriendin kennende zou ze behoorlijk haar kont tegen de krib kunnen gooien daar. Daar moet ik alleen nog een formule voor zien te vinden.
Nou ja, het is dus wel spannend, maar ik ben ontzettend opgelucht dat de kogel door de kerk is en dat er in elk geval wat vaart achter zit.
Over het opstandige: het is niet aan jou om het daarover te hebben hoor...wees haar vriend maar en laat haar helemaal naar de opname toeleven....de therapeuten daar zullen haar snel genoeg doorhebben en zullen daar zeker op gaan reageren indien nodig. Ze zal daar dagen gaan krijgen dat ze erg blij is met de opname, maar ook zeker dagen dat zij het liefst de deur achter zich dichttrekt en weer verder gaat met haar (daarinmiddels verheerlijkte) leventje van vóór de opname.
Ik zou haar de komende dagen laten komen met dingen....het is natuurlijk enorm spannend enzo vor haar én voor jou....maar de grootste stap is hoe dan ook gezet!
Wat je wel aan kunt geven....dat hier op Fok ook velen net zo trots op haar zijn als jijzelf
quote:hmmm, dat is niet altijd zo.....Op woensdag 7 september 2005 22:10 schreef Wolkje het volgende:
[..]
en ja, dat is moeilijk, maar hey, als het mij gelukt is, lukt het anderen ook.
maar het in ieder geval proberen dat kunnen anderen natuurlijk altijd!
En dat opstandige is niet zo raar, de controle word haar afgenomen, nu moet zij doen wat zij zeggen....
Het begin zal het zwaarste zijn denk ik... Ze moet straks door gaan krijgen dat zoals ze nu bezig is de verkeerde kant uitgaat, en dat het niet uitmaakt hoe dik/dun je bent, maar dat je tevreden met jezelf moet zijn... Als ze dat zelf ziet, en ook zoiets heeft van ik wil niet steeds maar met eten bezig zijn, moe zijn, me rot voelen enzovoorts, dan gaat het allemaal wat sneller...
Het voelt ook wel als een opluchting hoor! Daar komt weer een andere onzekerheid voor terug natuurlijk, maar het voelt goed.
Teigan: ze weet dat het de verkeerde kant op gaat, maar het lukt niet om daar zelf iets aan te doen. Ik ben vooral benieuwd of, en zo ja wanneer, het punt gaat komen dat ze zelf progressie ziet en wat dat met haar doet.
Soms heeft ze wel van die opstandige buien tegenover die anorexia hoor: dat ze het superirritant vindt en er helemaal niet mee bezig wil zijn, dat ze normaal wil functioneren, dat ze het zat is om niet voor zichzelf te kunnen zorgen. Dus als ze die buien blijft houden, misschien dat dat haar dan motiveert straks...
Hebben jullie eigenlijk enig idee of vrienden en partner nog opgeroepen worden voor gesprekken?
En ik heb een systeemgesprek met mijn ouders gehad. Dat leek ze wel goed voor mij, en na veel aarzelen heb ik erin toegestemt, en ik heb er ook geen spijt van.
Verder hadden wij eens een informatiemiddag, en daar mocht je dan dus ook vrienden voor uitnodigen..
En....realiseer je ook dat jij gaandeweg de behandeling verbeteringen ziet, maar dat zij die waarschijnlijk niet ziet of niet wil zien bij zichzelf....
Ben sowieso wel benieuwd wat het behandelplan wordt. @Teigan: Wat maakt een systeemgesprek anders dan een normaal gesprek? Wel knap van je dat je er zo open mee om kon gaan!
Had net een gesprek met mijn vriendin over de opname, het opgeven van alle vrijheid, alle controle, en de onwil daartegenover. Het feit dat je alles opgeeft en het lijkt alsof je er niks voor terugkrijgt is heel lastig voor haar. Dit, tesamen met een flinke dosis angst over wat gaat komen zorgt voor een hoop onwil om te gaan. Ze wil het liefste zelf blijven proberen beter te worden, ondanks dat ze alleen maar achteruit blijft hobbelen.
Ik had het met haar over het feit dat de hulpverlening er voor haar is, in plaats van andersom: ze hoeft zich er niet van te laten weerhouden naar de kliniek te gaan om de reden dat als het niet bevalt ze de therapeuten en haar vrienden teleurstelt. Benadrukkend dat het om HAAR gaat, en dat iedereen het liefste wil dat ze beter wordt en de manier waarop ze dat doet minder belangrijk is. Maar alles wat ik probeerde te zeggen interpreteerde ze onwillig alsof ik haar de kliniek in wilde praten. Stiekem zou ik dat ook wel willen, maar dan wel met de kanttekening erbij dat ze het voor zichzelf doet, in plaats van voor haar omgeving. Want dat is momenteel de enige factor die haar naar de kliniek toe kan helpen.
Ook haar angst is een factor die haar weerhoudt voor de opname te gaan. Angst over wat er gaat gebeuren in de kliniek, hoe het zal gaan met het eten daar, en over of ze wel kan meedraaien en voldoen aan de verwachtingen. Angst voor de verandering ook, maar vooral over het verliezen van elke controle.
Ik vind het angstig dat ze de signalen van haar eigen lichaam niet meer kan oppikken: aan haar duizeligheid went ze, in plaats van het als een signaal te zien dat het echt de verkeerde kant opgaat. En als ze die signalen niet meer opmerkt, hoe kan ze haarzelf dan beter maken zonder hulp van buitenaf? Het wordt steeds moeilijker om haar zich te laten realiseren dat het steeds dreigender wordt.
Hebben jullie nog tips wat te zeggen, en hoe haar te kunnen steunen in het maken van de keuze?
Met andere woorden ik weet niet of de "je doet het voor jezelf" aanpak voor iedereen toepasselijk is.
Daarnaast, wederom vanuit m'n eigen situatie, wat betreft de signalen: ik heb pas naar m'n lichaam leren luisteren na 2 jaar chronische ziekte (niks met de anorexia te maken overigens). Nu weet ik ondertussen dat dat eigenlijk ieder klein stukje misselijkheid, beginnende hoofdpijn, een droge keel, zware benen, een steek in de buik, koude voeten, dat dat allemaal iets te betekenen heeft. Niks ernstigs meestal, maar het zijn wel de eerste signalen die je oppikt en op dat moment kun je er nog makkelijk wat aan doen. Maar goed op dat moment had ik m'n gevoel van eigenwaarde al ZEER sterk opgekrikt, tot op 't punt dat ik arrogant overkom tegenwoordig. Toen ik dus nog anorexia had, merkte ik zo iets totaal niet op, ook bijv. niet dat het regelmatig totaal zwart zag voor m'n ogen, vooral als je op school een stuk moest rennen voor gym. Juist door dat lage gevoel van eigenwaarde cijferde ik mezelf weg en merkte niet op wat er fout aan het gaan was.
Dan kom je gewoon aan de sonde te liggen..
het klinkt hard, maar misschien moet dat ook eens....
een systeemgesprek kijk je naar de verhoudingen in het gezin en waar het eventueel mis is gegaan..... Zo wordt geprobeerd de verstandhouding met je ouders te verbeteren..
Je kunt altijd terug.
Je kunt altijd stoppen, en verder leven hoe je altijd deed. Ook het gewicht is er vast zo weer af. (Hopelijk wil je vriendin dat niet, maar het geeft toch een soort van escape-optie.)
Zelf heb ik die gedachte ook al gehad natuurlijk: als je het niet voor jezelf doet, doe het dan invredesnaam maar voor mij, dan ben ik de boeman wel. Het lijkt me alleen zoveel moeilijker wanneer je zelf als patient niet achter de therapie staat. Dat je je dan minder openstelt voor hulp. Of zie ik dat verkeerd?
@teigan: dat heb ik ook gedaan en ze wil niet meer zwakker worden, niet nog verder gaan. Maar wil dus gewoon nog zelf verder proberen. Hoe lang nog? Ik heb geen idee, en ze had ook geen antwoord op mijn vraag wat ze zelf dan kan veranderen aan haar leven om ervoor te zorgen dat ze niet nog zwakker wordt. Daar had ze geen antwoord op...
@Toeps: zit wat in, ik heb het wel gehad over dat ze het in elk geval een kans zou kunnen geven, en als het echt niet bevalt dat ze dan altijd kan stoppen. Maar misschien moet ik het wel extra benadrukken dat ze terug kan. Dan wordt het misschien wat minder bedreigend. Tnx.
quote:Ik weet niet goed hoe ik erop moet reageren, aangezien het mij zo bekend voorkomt.... Eigenlijk nog niet de controle op willen geven, maar ook wel zien dat het niet de goede kant uitgaat. Dat is zo moeilijk. Zij moet voor zichzelf de grens trekken. Maar vooral voor omstanders is dat heel moeilijk omdat ze daarvoor nog een stuk dieper moet zakken.Op vrijdag 9 september 2005 08:53 schreef Ami80 het volgende:
@teigan: dat heb ik ook gedaan en ze wil niet meer zwakker worden, niet nog verder gaan. Maar wil dus gewoon nog zelf verder proberen. Hoe lang nog? Ik heb geen idee, en ze had ook geen antwoord op mijn vraag wat ze zelf dan kan veranderen aan haar leven om ervoor te zorgen dat ze niet nog zwakker wordt. Daar had ze geen antwoord op...
Het voordeel van een behandeling/opname is dat je je even niet over alles druk hoeft te maken... Het eten koken enzo hoef je niet meer te doen, en dat scheelt een hoop stress...
Ik zie nu ook weer iemand uit mijn omgeving terugvallen in anorexia... Ze maakt afspraken om het tegen te gaan, maar ze weet dat het niet gaat lukken... Je voelt je dan zo machteloos..
Jullie hebben het telkens over de controle, maar wees reëel, welke controle hebben jullie nu eigenlijk? Is je leven nu zo fijn? Is je gewicht nu goed? Nee hè? Het is een nep-controle, een nep-zekerheid.
Mijn gewicht is nog steeds te hoog (ik weeg 89 kilo en ben 1m60), maar het kan mij niet zoveel meer schelen. Het gaat mij er meer om dat ik me nu goed om mezelf voel....
Ik ben blij dat het eten niet meer mijn leven bepaald zoals het deed. Ik kan jammergenoeg nog niet zeggen dat ik er normaal mee bezig ben, ik denk er nog teveel aan, maar ik kan tenminste weer leven...
Het is inderdaad een nep gevoel van controle, je raakt juist de controle kwijt over je leven, je sluit je af van mensen, vriendschappen kunnen op de klippen lopen, en het schiet niets op...
Dat is iets wat ik mij nu meer dan ooit besef...
quote:Nee ik zat nergens in ben zelf gaan eten en ik had dus helemaal geen hulp ook - geen psychologen, dietologen of ueberhaupt de huisarts zelfs. Niemand thuis die ervan weet wat er ueberhaupt aan de hand is geweest. Ook niemand thuis die weet dat ik aan de alcohol ben geweest trouwens of dat ik heb gerookt, dat weet ze ook niet, of het seksuele misbruik vroeger of al die andere problemen. Ze weet helaas wel van de zelfmoordpoging maar volgens mij snapt ze niet echt dat ik 't serieus meende, ze vindt het in elk geval een grappig verhaal om op feestjes te vertellen over hoe stom tieners wel niet kunnen zijn... Ik heb d'r altijd heel erg beschermd tegen, nouja, van alles dus. En, ach ja, zij was na het avondeten altijd tot 12 uur 's nachts weer weg met trainen en zo, dus zo moeilijk was dat ook weer niet om alles voor d'r verborgen te houden. Ik had een 8 gemiddeld op m'n rapporten dus uiterlijk ging alles goed natuurlijk.Op vrijdag 9 september 2005 08:53 schreef Ami80 het volgende:
@Sessie: bedankt voor je verhaal. Je werd dus eigenlijk voor het blok gezet zodat je in elk geval zou gaan. Maar hoe vond je dat dan toen je er eenmaal zat? Draaide je weezin bij, of bleef je je ertegen verzetten? Of bleef je je soms optrekken aan het feit dat je de ander ermee plezierde?
Zelf heb ik die gedachte ook al gehad natuurlijk: als je het niet voor jezelf doet, doe het dan invredesnaam maar voor mij, dan ben ik de boeman wel. Het lijkt me alleen zoveel moeilijker wanneer je zelf als patient niet achter de therapie staat. Dat je je dan minder openstelt voor hulp. Of zie ik dat verkeerd?
Het maakte mij niet uit wat er met mij gebeurde, als ik m'n moeder maar geen pijn deed. Anderzijds heeft m'n moeder het altijd heel duidelijk gemaakt hoe vies ze dikke mensen vind, dus daar zat ik wel best wel mee, ik wilde niet dik en vies worden. Maar goed op een gegeven moment vlogen die kilo's er gewoon aan zonder dat ze te stoppen waren dus tsja toen had ik wat dat betreft niet zo veel keuze meer.
Ik heb wel met psychologen gepraat hoor, nadat ik na de zelfmoordpoging had besloten om de mensen die me pestten wat aan te doen, maar dat was jaren later.
Hoe dan ook ik vond psychologische hulp niet echt behulpzaam zeg maar. Ik vind het wel fijn om zelf alles te doen, dan kun je jezelf een trap onder je kont geven en zeggen "Get your act together will ya?"
[ Bericht 23% gewijzigd door Sessy op 09-09-2005 14:46:47 ]
Ook geen aanradertje. Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk nog steeds voorzichtig ben met snacks. Ik pak toch meestaleen klein frietjes zonder mayo met cola light en een salade, en niet het hele vreetfestijn als we naar de mc donalds gaan.Toen ik ging spijbelen ging 't allemaal wat beter, toen ik van school ging, ging het helemaal goed, 't was gewoon dat pesten wat me totaal de grond in boorde.
Op de universiteit kwam ik een aantal van m'n voormalige klasgenoten tegen... Hun mond viel open, "Eh, jij ook hier?.. Ehh ik bedoel je studeert hier toch niet of hoe?" "Jawel hoor. Jij ook?" "Ehhh maar jij was toch van school gegaan..." "Ja " "Euh..." Oh wat was dat een lekker gevoel Hoe dan ook volgens mij heeft iedereen wel iets in hun leven wat het ze moeilijk maakt, misschien dat 't daarom in een kliniek voor velen beter gaat, je bent toch uit je vertrouwde omgeving weg.
[ Bericht 7% gewijzigd door Sessy op 09-09-2005 16:05:08 ]
Het is toch al heel wat dat je gaat studeren. Teminste, ik kan me voorstellen dat het tof is om de mensen zo de bek open te breken. Top toch!
Hoe vaak heb je die eetbuien als ik vragen mag?
@Sessie: kan me voorstellen dat het je goed doet dat jij met alle problemen evenver bent gekomen als je oud-klasgenoten die niks te makken hadden! Een flinke opsteker. Hou je daaraan vast als het weer eens minder gaat.
Voor de rest alles wel ok hier, ik wordt momenteel een beetje ingepakt door mijn vriendin.
Is weereens wat anders...quote:Okay en als je nou rauwkost gaat kauwen de volgende keer, kan dat niet?Op vrijdag 9 september 2005 22:11 schreef Barcelona het volgende:
Ik heb eetbuien.. dus geen anorexia.
Of drink je anderhalf liter sap, dan zit je maag vol en heb je ook suiker in je bloed, maar het is een stuk gezonder?
Als ik eenmaal de fout in ga, krijg ik meteen het gevoel: "je hebt het nu toch al verpest voor vandaag." En daarna gaat het dus compleet fout.
Dat van die sap is een goed idee, thx!
quote:Het klinkt niet echt als gezonde ideeën hoor. Zou je niet veel beter de achterliggende oorzaak van de eetbuien op kunnen zoeken, inplaats van te compenseren met hele pakken sap? Klnikt nogal eetgestoord, dat laatste.Op vrijdag 9 september 2005 22:24 schreef Sessy het volgende:
[..]
Okay en als je nou rauwkost gaat kauwen de volgende keer, kan dat niet?
Of drink je anderhalf liter sap, dan zit je maag vol en heb je ook suiker in je bloed, maar het is een stuk gezonder?
quote:Als je weinig eet krijg je automatisch eetbuien, je lichaam heeft namelijk wel gewoon een energiebehoefte om alle processen in je lichaam te kunnen laten werken. Dus ook als je niks doet heb je die energiebehoefte. Nou weet ik niet of je weinig eet, maar als, dan lijkt het me verstandig om eerst wat meer te gaan eten voordat je verwacht dat je eetbuien overgaan. En zoals toeps ook al aangaf, dat die je niet met wat sap en 3 blaadjes sla, maar met bijv. een aardappel ofzo (ik ging aan de gepofte aardappels destijds: lekker, gezond en voedzaam). Verder zoals ergens al eerder werd gezegd: zorg ervoor dat je niet veel al te ongezond eten in huis hebt en eet ipv 2 marsen of weet ik veel, een appel, een peer, een boterham, een ananas etc. Succes in ieder gevalOp vrijdag 9 september 2005 23:04 schreef Barcelona het volgende:
Ik probeer de eetbuien zo lang mogelijk uit te stellen. Want als ik er eenmaal mee begin, kan ik de rest van de dag niet meer "normaal"/ gezond eten.
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
quote:Ik zou niet te veel verwachten van de uitzending van vanavond. De welbekende user miendobbelsteen doet er aan mee.Op zaterdag 10 september 2005 14:51 schreef teigan het volgende:
ik lees net dat het vanavond in twee vandaag aandacht wordt besteed aan eetstoornissen....
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
quote:*Video timer in toetstOp zaterdag 10 september 2005 14:51 schreef teigan het volgende:
ik lees net dat het vanavond in twee vandaag aandacht wordt besteed aan eetstoornissen....
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
Ben wel beniewd iig...En zij is maar een klein deel, het gaat grotendeels over een fototentoonstelling en er zit nog een psycholoog bij...
En ze zeggen dat veel meisjes beroemdheden na doen omdat die ook slank zijn... Maar dat is lang niet altijd zo..
quote:Je moet allebei aanpakken.Op zaterdag 10 september 2005 07:37 schreef Toeps het volgende:
[..]
Het klinkt niet echt als gezonde ideeën hoor. Zou je niet veel beter de achterliggende oorzaak van de eetbuien op kunnen zoeken, inplaats van te compenseren met hele pakken sap? Klnikt nogal eetgestoord, dat laatste.
Het zit toch in je hoofd.
Was vandaag inderdaad iets over in Twee Vandaag..
De meeste Pro-Ana sites werken ook geeneens meer zag ik.
Wel ellendige foto's trouwens, moet er niet aan denken mijn vriendin zo te zien...
Heb net even wat opgezocht en het is echt naar. De gedachten die daar geventileerd worden zijn echt krankzinnig en gevaarlijk. So much for open blogging...
Drie hoeraatjes voor mijn maatschappelijkwerkster
We hebben ook net de reintegratie telefoon gebeld (naja, zij dan) om voorzichtig te gaan kijken wat de mogelijkheden zijn dat ik weer wat kan gaan doen of leren (wil graag iets met dierenverzorging gaan doen)
Maar ik hoop dus dat we iets kunnen vinden waar ik doordeweeks intern ben en dan in het weekend naar huis kan
Nu hopen dat er iets voor je bij zit
quote:Omdat er teveel gezelschap vaak in de beurt is. En daarom kijk ik er niet meer op. Ik blijf die plaatjes mooi vinden. Ookal weet ik dat het ziek is, ik vind dat mooi en zo wil ik zijn. Aan de andere kant wil ik ook gezond zijn en een normaal leven lijden. Als ik in de spiegel kijk vind ik het beeld simpelweg walgelijk, maar helaas heb ik een slecht figuur waarmee ik moet leren leven. En omdat te leren moet ik van mezelf bij die sites wegblijven. En omdat te leren moet ik van mezelf eten, moet ik gewoon doen in het algemeen. Maar ja, balen met de beer is het op het moment dus.Op zondag 11 september 2005 11:30 schreef Ami80 het volgende:
Waarom ben je gestopt met ze te bezoeken dan? Had je opeens door hoe ziek het is?
quote:Goed van je dat je eindelijk ingrijpt! Ik wens je echt heel veel succes. En natuurlijk gaat het je lukkenOp maandag 12 september 2005 13:00 schreef purplerose het volgende:
Dat doen we beide
We hebben ook net de reintegratie telefoon gebeld (naja, zij dan) om voorzichtig te gaan kijken wat de mogelijkheden zijn dat ik weer wat kan gaan doen of leren (wil graag iets met dierenverzorging gaan doen)
Maar ik hoop dus dat we iets kunnen vinden waar ik doordeweeks intern ben en dan in het weekend naar huis kan
voor jou bestaan er net zoveel kansen als voor elk ander, grijp ze, en laat nooit meer los.quote:Goed van je hee! Kan me voorstellen dat het fijn voelt er weereens wat aan te doen. Knap vooral dat je de hulp accepteert nu, je staat er niet alleen voor!Op maandag 12 september 2005 13:00 schreef purplerose het volgende:
Dat doen we beide
(...)
Maar ik hoop dus dat we iets kunnen vinden waar ik doordeweeks intern ben en dan in het weekend naar huis kan
5-daagse dagopname hebben de meeste centra wel gelukkig, dus dat moet niet echt een probleem zijn. Je moet alleen hier en daar wel rekening houden met wachtlijsten
quote:Dat klinkt niet bestOp maandag 12 september 2005 14:26 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Omdat er teveel gezelschap vaak in de beurt is. En daarom kijk ik er niet meer op. Ik blijf die plaatjes mooi vinden. Ookal weet ik dat het ziek is, ik vind dat mooi en zo wil ik zijn. Aan de andere kant wil ik ook gezond zijn en een normaal leven lijden. Als ik in de spiegel kijk vind ik het beeld simpelweg walgelijk, maar helaas heb ik een slecht figuur waarmee ik moet leren leven. En omdat te leren moet ik van mezelf bij die sites wegblijven. En omdat te leren moet ik van mezelf eten, moet ik gewoon doen in het algemeen. Maar ja, balen met de beer is het op het moment dus.
Alleen al het feit dat je zegt dat je een slecht figuur hebt is een an/bn-gedachte. Wees trots op jezelf, er zijn duizenden mensen die zo met je zouden willen ruilen! Neem jezelf zoals je bent! Maar ik begrijp wel dat dat moeilijk is: het is een enorme strijd tegen je eigen gevoel. Maar het winnen van die strijd is een overwinning op jezelf, en dan ben je echt goed bezig! Wil niet meteen 'normaal' zijn, stapje voor stapje nemen, en wees trots op elk stapje dat je genomen hebt. Dat zijn wij ook...
quote:Het is een feit, mijn moeder zegt het ook ("misschien heeft je broer het gedrag van je vader geërft, gelukkig heeft hij niet zijn slechte figuur." Om dan in een adem te zeggen dat ik helemaal zijn bouw heb, hoera). Maar goed, ik zet gewoon eventjes door. Werk eraan, doe leuke dingen, leer op het moment veel nieuwe mensen kennen. En misschien word ik posetiever over mezelf. Maar terug vallen wil en doe ik dus ook nietOp maandag 12 september 2005 14:44 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Dat klinkt niet best
Alleen al het feit dat je zegt dat je een slecht figuur hebt is een an/bn-gedachte. Wees trots op jezelf, er zijn duizenden mensen die zo met je zouden willen ruilen! Neem jezelf zoals je bent! Maar ik begrijp wel dat dat moeilijk is: het is een enorme strijd tegen je eigen gevoel. Maar het winnen van die strijd is een overwinning op jezelf, en dan ben je echt goed bezig! Wil niet meteen 'normaal' zijn, stapje voor stapje nemen, en wees trots op elk stapje dat je genomen hebt. Dat zijn wij ook...
. Er is veel waar ik trots op ben, maar niet op mijn lijf. Ik ga ervoor!
*die wachtlijsten zijn niet nieuw meer
* Wat goed van je Veel succes
quote:Waar het in zit. Nou overal; brede schouders, brede heupen, dikke benen, dikke kont, dikke buik. En niemand zet een mes in mij. Onderhand ben ik wel tevaak in ziekenhuizen geweest. Absoluut not, ik ben tegen plastische chirugie. Daar ga ik mijn geld niet aan verspillen. Met lijnen moet het zowieso ook kunnen. Plus dat ik mezelf wel van top tot teen kan laten verbouwen.Op maandag 12 september 2005 18:00 schreef Sessy het volgende:
Boekenworm, waar zit dat slechte figuur hem dan in? Sommige mensen hebben nu eenmaal geen dunne taille of juist hele dikke billen of zo, dat is nog geen reden om je helemaal uit te hongeren. Misschien is een liposuctie of zo een betere oplossing als je daar echt heel erg mee zit. Anderzijds is jezelf laten opereren als je zo weinig eet ook een gevaarlijke zaak.
Weet je wat designers zeggen? Een model is een stok waar het makkelijk draperen op is! En weet je hoe ze in Rusland modellen noemen? Klerenhangers! Dat staat fantastisch mooi op de catwalk en in de film maar het is in feite een kunstvorm, met vrouw zijn heeft het niks te maken. Voor de meeste vrouwen is het ook niet mogelijk om zo dun te zijn zonder zichzelf gezondheidsschade toe te brengen, omdat het vaak of heel lange en van nature erg dunne vrouwen metreft, of meisjes die nog in de groei zijn en wiens oestrogenen nog niet echt aanwezig zijn zeg maar.
[ Bericht 16% gewijzigd door Sessy op 13-09-2005 00:29:33 ]
Wens iedereen sterkte, kop op, aan het eind van de tunnel schint altijd de zon, en zal hier wellicht tussendoor te vinden zijn, maar met een lager post-ritme.....
Ik moet dan weg uit me vertrouwde omgeving, andere stad, ander bed, zonder me katten en natuurlijk dat je wel heel erg geconfronteerd werd met jezelf en je denken ookal is dat juist de bedoeling, ik moet net dat stapje dieper gaan als wat ik tot nu toe gedaan heb doormiddel van de algemene gedragstherapie en de linehan.Een vriend van me vond het ook erg drastisch, maargoed tis mijn beslissing uiteraard, maar als maar 1 iemand het zegt ga ik al twijfelen of mijn klachten toch niet extreem genoeg zijn om voor een klinische behandeling te kiezen :S
@CleeJee Wow, damn das klote om te horen, wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd
quote:Dat je het eng vind snap ik, maakt niks uit, dat had ik al toen ik naar een psych moestOp dinsdag 13 september 2005 13:18 schreef purplerose het volgende:
@Esto Dankje!!! vind het nu al doodeng terwijl we nog niet eens klinieken hebben benaderd
Een vriend van me vond het ook erg drastisch, maargoed tis mijn beslissing uiteraard, maar als maar 1 iemand het zegt ga ik al twijfelen of mijn klachten toch niet extreem genoeg zijn om voor een klinische behandeling te kiezen :S
@CleeJee Wow, damn das klote om te horen, wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd
. Maar het is voor het goede doel, als je door zet wordt je er alleen maar beter van! Je moet doen wat je zelf denkt dat het beste voor je is, je moet naar jezelf leren luisteren, jij kent jezelf beter dan wie dan ook... En mocht het een verkeerde beslissing zijn geweest, kan je altijd nog terug. Als je het niet probeert, kan je ook niet weten hoe het is Het kan dus wel erg zijn, en het is veel beter om het met begeleiding aan te pakken.. Bij mij was het nl. de eetstoornis die iets anders wegdrukte zeg maar... En dat kan ook heftig zijn... Ik worstel nu met sociale angsten en dergelijke, maar mijn eten is goed, en dat geeft mij al een boel kracht om de rest ook aan te kunnen....
CleeJee, jij hebt ook even een klap gehad zo zeg, sterkte ermee...
(oh, ik heb Binge Eating Disorder) Tjonge, wat klinkt dat toch eigenlijk duur. Ik heb dat nu ongeveer sinds mijn 13e. Ik heb nooit goed mijn emoties kunnen uiten en dan is dat eten toch echt wel een uitkomst (voor 2 minuten). Nu kamp ik met overgewicht en dat drukt ook weer een stempel op mijn gemoedsrust/eigenwaarde/zelfvertrouwen. Herkenbaar zeker? En zo draaien we het wieltje (kringetje) nog eens om, rom bom. Juist. een cirkel die moeilijk te doorbreken is. Ik heb 20 weken groepstherapie gehad waar niet zoveel uit gekomen is uiteindelijk. Ik kan ontzettend goed over mijn gevoelens en gedachtes praten, maar ik treed als het ware uit mijn lichaam (figuurlijk) zodat het mij zelf niet raakt. Dat is 1 van mijn grootste valkuilen waardoor hulpverlening mij niet kan "bereiken". Nog iemand daar last van?
Sorry voor mijn berichtje tussendoor en nogal eogistisch. maar dan weten jullie gelijk wat ik heb enzo. (en zo is 't gelijk een tvp)
Zal met perfectionisme temaken hebben ofzo @teigan Psies, en eigenlijk zou het niet met ernstigheid te maken moeten hebben, maar dat je het beter met begeleiding aan kan pakken. Waarom alleen worstelen als het niet hoeft. (sociale stigma komt dan wel in me op)
@Mea het groeps gebeuren baart me het meeste zorgen ja, ik heb dat namelijk ook, kan heel goed over mezelf praten alsof het niet mij betreft. Iets wat woensdag een crisis situatie was kan ik bv vrijdags zonder emotie bespreken
quote:Ja, en dat ga je dus leren. Bij mij was een valkuil dat ik in de groep als hulpverlener bezig ging. Dat wil zeggen dat ik de problemen van anderen ging oplossen zodat de mijne niet aan bod kwamen.Op dinsdag 13 september 2005 15:01 schreef purplerose het volgende:
@Mea het groeps gebeuren baart me het meeste zorgen ja, ik heb dat namelijk ook, kan heel goed over mezelf praten alsof het niet mij betreft. Iets wat woensdag een crisis situatie was kan ik bv vrijdags zonder emotie bespreken
Kwamen ze aan bod, vloog ik er doorheen.
Ze zeggen niet voor niets dat mensen met problemen van dien aard zelf hulpverleners worden..
quote:Is dat laatste niet het weg stoppen van emoties? Dat heb ik ook... Dan ben ik ergens heel verdrietig over en de dag erna is het weg, maar niet opgelost zeg maar.....Op dinsdag 13 september 2005 15:01 schreef purplerose het volgende:
-knip-
@Mea het groeps gebeuren baart me het meeste zorgen ja, ik heb dat namelijk ook, kan heel goed over mezelf praten alsof het niet mij betreft. Iets wat woensdag een crisis situatie was kan ik bv vrijdags zonder emotie bespreken
Bij mij hoeft het niet alleen die onzekerheid te zijn die me triggert tot eten, het kan ook die boosheid zijn uiteraard, maarja, liefde in je leven is iets extra's dus geeft ook extra...WHAAAAAA hellup!!! in me hoofd
quote:Ik heb een brede lichaamsbouw. Ik ben eenmaal klein, en dan heb je snel heupen en schouders (en het stomme is dat ik van mezelf bijna geen oestrogenen aanmaak. Dus eigelijk theoretisch wel de bouw zou moeten kunnen hebben dus als ik je theorie zo aanhoor (maar goed, moet ze toch wel slikken van de dokter). Het is niet anders helaas. (en mijn god wat baal ik op het moment. Ik kan mezelf niet luchten of zien zonder enorm kwaad, verdrietig en bang te worden. Ik weet niet wat ik heb, maar goed gaat het in geen geval).Op dinsdag 13 september 2005 00:14 schreef Sessy het volgende:
Hmm met andere woorden je bent gewoon breed gebouwd. Of je denkt dat je breed bent gebouwd... Ik vond toen ik 39 kilo woog bij 1 m 67 nog dat ik breed gebouwd was... Ja ik ben ook breed, ik heb o.a. een ontzettend brede borstkast (met de bijbehorende longinhoud, zwemleraren vervloekten m'n watervrees altijd omdat ze zeiden dat je met zo'n borstkas niet anders dan zwemkampioene moet zijn), maar dat wil nog niet zeggen dat mannen daar niet op vallen. Mannen zijn ueberhaupt geen honden, ze lusten geen botten, de meeste mannen vinden vrouwen 10 kilo dikker mooi dan wat zo'n vrouw zelf mooi vindt. Als je 't voor hen denkt te doen moet je het vooral laten.
Weet je wat designers zeggen? Een model is een stok waar het makkelijk draperen op is! En weet je hoe ze in Rusland modellen noemen? Klerenhangers! Dat staat fantastisch mooi op de catwalk en in de film maar het is in feite een kunstvorm, met vrouw zijn heeft het niks te maken. Voor de meeste vrouwen is het ook niet mogelijk om zo dun te zijn zonder zichzelf gezondheidsschade toe te brengen, omdat het vaak of heel lange en van nature erg dunne vrouwen metreft, of meisjes die nog in de groei zijn en wiens oestrogenen nog niet echt aanwezig zijn zeg maar.
Ik weet hoe modellen worden genoemt. Toch vind ik ze prachtig. Ik weet dat ze ongezond zo mager zijn. Maar goed, mijn blik zal wel vertroebeld zijn. Komt wel weer goed, misschien als ik over een tijdje helemaal gewent ben aan mijn nieuwe school enzo (en ja, natuurlijk zijn ze allemaal veel dunner dan mij). Maar goed, i'll survive.
Het lijkt me gewoon dat de arts niet slim bezig is als je zich zo voelt en hij je dan nog oestrogeen geeft
quote:De pil is wel iets compleet anders dan oestrogeen. Oestrogeen is iets dat je lichaam zelf hoort aan te maken (of te kunnen binden, weet niet zeker hoe het met oestrogeen-tekort zit), die zorgt voor een 'normale' vrouwelijke ontwikkeling. De pil daarentegen neem je als alles al prima werkt en je wil niet zwanger worden. Lijkt me een fundamenteel verschil. Bovendien denk ik dat die arts heus wel weet waar hij/zij mee bezig is.Op dinsdag 13 september 2005 20:48 schreef Sessy het volgende:
Het lijkt me gewoon dat de arts niet slim bezig is als je zich zo voelt en hij je dan nog oestrogeen geeft
Ik hoop dat de arts weet waar hij/zij mee bezig is, maar ik weet uit eigen ervaring en die van enkele vriendinnen en kennissen dat vooral de huisartsen in Nederland dat vaak nu juist niet weten en toch niet doorsturen om de een of ander reden. Er vraagtekens bij zetten kan geen kwaad, je hebt een hoofd om ermee na te denken niet om er grappig uit te zien.
Toch?[ Bericht 3% gewijzigd door Ami80 op 14-09-2005 08:29:00 ]
[ Bericht 67% gewijzigd door Ami80 op 14-09-2005 08:27:45 ]
quote:Mea Culpa, ik ken het wel..... Ik kan het allemaal heel goed zeggen, maar ik doe het allemaal in de "je" vorm, om het afstandelijker te maken.. Ik moest het op een gegeven moment in de "ik" vorm gaan vertellen van de therapeuten, om het met mezelf te verbinden... Maar het blijft een moeilijk iets voor mij, om echt vanuit mijzelf te praten...Op dinsdag 13 september 2005 14:48 schreef Mea.Culpa het volgende:
Ik kan ontzettend goed over mijn gevoelens en gedachtes praten, maar ik treed als het ware uit mijn lichaam (figuurlijk) zodat het mij zelf niet raakt. Dat is 1 van mijn grootste valkuilen waardoor hulpverlening mij niet kan "bereiken". Nog iemand daar last van?
Sorry voor mijn berichtje tussendoor en nogal eogistisch. maar dan weten jullie gelijk wat ik heb enzo. (en zo is 't gelijk een tvp)
Ik schaam me nog teveel voor mijzelf, dus dan krijg je dat ik alles heel zorgvuldig probeer te formuleren om maar zo min mogelijk mensen te kwetsen....
Vanmiddag heb ik toevallig evaluatie van de nazorggroep waar ik nu inzit... Ik denk(weet) ook zeker dat dit ter sprake zal komen.
quote:Nee, ik heb nogsteeds te weinig vrouwelijke hormonen. Toen ik die hormonen kreeg viel ik in het begin veel af, en toen ik hoorde dat ik onvruchtbaar was en dus aan de hormonen moest kreeg ik de eetziektes. Als ik het niet krijg maakt mijn lichaam mannelijke hormonen aan, omdat mijn eierstokken niet (goed) funcioneren, evenals mijn bijnieren het niet goed doen. En als ik stop word de kans op baarmoederkanker een te groot risico.Op dinsdag 13 september 2005 20:48 schreef Sessy het volgende:
Krijg je niet teveel hormonen? Mijn moeder en ik zijn allebei met de pil gestopt omdat we er depressief en suicidaal van werden. En we hebben echt verschillende soorten pil geprobeerd. Daarnaast komen sommige vrouwen ook erg aan als ze aan de pil zijn. Van een bevriende gynecologe uit Rusland hoorden we dat dat best vaak voorkomt hoor, dat vrouwen depri worden van de pil. Depressieve stemmingen zijn ook niet bevorderlijk voor je zelfbeeld.
Het lijkt me gewoon dat de arts niet slim bezig is als je zich zo voelt en hij je dan nog oestrogeen geeft
quote:Als ik eerlijk ben niet, maar ik heb geen keuze helaas. En ach, ik heb voor hetere vuren gestaan dan deze.Op woensdag 14 september 2005 08:19 schreef Ami80 het volgende:
Boekenworm, red je het wel alleen op dit moment? Het klinkt erg zwaar voor je allemaal en ik kan me zo voorstellen dat het af en toe te veel, te snel en te moeilijk voor je wordt...
). Er ligt zo veel druk op je schouders dat je op deze manier ook geen kans krijgt om te herstellen en weer normaler te eten. Een gesprek van mens tot mens kan die druk misschien wat bij je weg nemen. Althans, dat is mijn ervaring... Succes!