R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ami80: over het behandelplan krijg je niet al te veel te horen hoor....dat is aan de kliniek zelf....ze helpen je meer met beantwoorden van je concrete vragen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik heb net beloofd aan Clee hier te posten, dus bij deze!
Had net een gesprek met mijn vriendin over de opname, het opgeven van alle vrijheid, alle controle, en de onwil daartegenover. Het feit dat je alles opgeeft en het lijkt alsof je er niks voor terugkrijgt is heel lastig voor haar. Dit, tesamen met een flinke dosis angst over wat gaat komen zorgt voor een hoop onwil om te gaan. Ze wil het liefste zelf blijven proberen beter te worden, ondanks dat ze alleen maar achteruit blijft hobbelen.
Ik had het met haar over het feit dat de hulpverlening er voor haar is, in plaats van andersom: ze hoeft zich er niet van te laten weerhouden naar de kliniek te gaan om de reden dat als het niet bevalt ze de therapeuten en haar vrienden teleurstelt. Benadrukkend dat het om HAAR gaat, en dat iedereen het liefste wil dat ze beter wordt en de manier waarop ze dat doet minder belangrijk is. Maar alles wat ik probeerde te zeggen interpreteerde ze onwillig alsof ik haar de kliniek in wilde praten. Stiekem zou ik dat ook wel willen, maar dan wel met de kanttekening erbij dat ze het voor zichzelf doet, in plaats van voor haar omgeving. Want dat is momenteel de enige factor die haar naar de kliniek toe kan helpen.
Ook haar angst is een factor die haar weerhoudt voor de opname te gaan. Angst over wat er gaat gebeuren in de kliniek, hoe het zal gaan met het eten daar, en over of ze wel kan meedraaien en voldoen aan de verwachtingen. Angst voor de verandering ook, maar vooral over het verliezen van elke controle.
Ik vind het angstig dat ze de signalen van haar eigen lichaam niet meer kan oppikken: aan haar duizeligheid went ze, in plaats van het als een signaal te zien dat het echt de verkeerde kant opgaat. En als ze die signalen niet meer opmerkt, hoe kan ze haarzelf dan beter maken zonder hulp van buitenaf? Het wordt steeds moeilijker om haar zich te laten realiseren dat het steeds dreigender wordt.
Hebben jullie nog tips wat te zeggen, en hoe haar te kunnen steunen in het maken van de keuze?
Had net een gesprek met mijn vriendin over de opname, het opgeven van alle vrijheid, alle controle, en de onwil daartegenover. Het feit dat je alles opgeeft en het lijkt alsof je er niks voor terugkrijgt is heel lastig voor haar. Dit, tesamen met een flinke dosis angst over wat gaat komen zorgt voor een hoop onwil om te gaan. Ze wil het liefste zelf blijven proberen beter te worden, ondanks dat ze alleen maar achteruit blijft hobbelen.
Ik had het met haar over het feit dat de hulpverlening er voor haar is, in plaats van andersom: ze hoeft zich er niet van te laten weerhouden naar de kliniek te gaan om de reden dat als het niet bevalt ze de therapeuten en haar vrienden teleurstelt. Benadrukkend dat het om HAAR gaat, en dat iedereen het liefste wil dat ze beter wordt en de manier waarop ze dat doet minder belangrijk is. Maar alles wat ik probeerde te zeggen interpreteerde ze onwillig alsof ik haar de kliniek in wilde praten. Stiekem zou ik dat ook wel willen, maar dan wel met de kanttekening erbij dat ze het voor zichzelf doet, in plaats van voor haar omgeving. Want dat is momenteel de enige factor die haar naar de kliniek toe kan helpen.
Ook haar angst is een factor die haar weerhoudt voor de opname te gaan. Angst over wat er gaat gebeuren in de kliniek, hoe het zal gaan met het eten daar, en over of ze wel kan meedraaien en voldoen aan de verwachtingen. Angst voor de verandering ook, maar vooral over het verliezen van elke controle.
Ik vind het angstig dat ze de signalen van haar eigen lichaam niet meer kan oppikken: aan haar duizeligheid went ze, in plaats van het als een signaal te zien dat het echt de verkeerde kant opgaat. En als ze die signalen niet meer opmerkt, hoe kan ze haarzelf dan beter maken zonder hulp van buitenaf? Het wordt steeds moeilijker om haar zich te laten realiseren dat het steeds dreigender wordt.
Hebben jullie nog tips wat te zeggen, en hoe haar te kunnen steunen in het maken van de keuze?
Kweetnie, wat bij mij hielp was dat de arts zei dat als ik er niet wat aan ging doen ze 't aan m'n moeder ging vertellen... Ja dat klinkt heel dom maar ik had zo'n laag gevoel voor eigenwaarde (werd gigantisch gepest op school en zo) dat ik om mezelf eigenlijk helemaal niks gaf. Maar m'n moeder wilde ik geen pijn doen. Mam heeft er dus ook echt nooit wat van gemerkt of zo, die denkt dat ik vanzelf zo dun was...
Met andere woorden ik weet niet of de "je doet het voor jezelf" aanpak voor iedereen toepasselijk is.
Daarnaast, wederom vanuit m'n eigen situatie, wat betreft de signalen: ik heb pas naar m'n lichaam leren luisteren na 2 jaar chronische ziekte (niks met de anorexia te maken overigens). Nu weet ik ondertussen dat dat eigenlijk ieder klein stukje misselijkheid, beginnende hoofdpijn, een droge keel, zware benen, een steek in de buik, koude voeten, dat dat allemaal iets te betekenen heeft. Niks ernstigs meestal, maar het zijn wel de eerste signalen die je oppikt en op dat moment kun je er nog makkelijk wat aan doen. Maar goed op dat moment had ik m'n gevoel van eigenwaarde al ZEER sterk opgekrikt, tot op 't punt dat ik arrogant overkom tegenwoordig. Toen ik dus nog anorexia had, merkte ik zo iets totaal niet op, ook bijv. niet dat het regelmatig totaal zwart zag voor m'n ogen, vooral als je op school een stuk moest rennen voor gym. Juist door dat lage gevoel van eigenwaarde cijferde ik mezelf weg en merkte niet op wat er fout aan het gaan was.
Met andere woorden ik weet niet of de "je doet het voor jezelf" aanpak voor iedereen toepasselijk is.
Daarnaast, wederom vanuit m'n eigen situatie, wat betreft de signalen: ik heb pas naar m'n lichaam leren luisteren na 2 jaar chronische ziekte (niks met de anorexia te maken overigens). Nu weet ik ondertussen dat dat eigenlijk ieder klein stukje misselijkheid, beginnende hoofdpijn, een droge keel, zware benen, een steek in de buik, koude voeten, dat dat allemaal iets te betekenen heeft. Niks ernstigs meestal, maar het zijn wel de eerste signalen die je oppikt en op dat moment kun je er nog makkelijk wat aan doen. Maar goed op dat moment had ik m'n gevoel van eigenwaarde al ZEER sterk opgekrikt, tot op 't punt dat ik arrogant overkom tegenwoordig. Toen ik dus nog anorexia had, merkte ik zo iets totaal niet op, ook bijv. niet dat het regelmatig totaal zwart zag voor m'n ogen, vooral als je op school een stuk moest rennen voor gym. Juist door dat lage gevoel van eigenwaarde cijferde ik mezelf weg en merkte niet op wat er fout aan het gaan was.
Misschien eens vragen hoever ze nog wil gaan?? En dat ze dan niet meer de eigen keuze heeft, dan wordt het wel voor je besloten...
Dan kom je gewoon aan de sonde te liggen..
het klinkt hard, maar misschien moet dat ook eens....
een systeemgesprek kijk je naar de verhoudingen in het gezin en waar het eventueel mis is gegaan..... Zo wordt geprobeerd de verstandhouding met je ouders te verbeteren..
Dan kom je gewoon aan de sonde te liggen..
het klinkt hard, maar misschien moet dat ook eens....
een systeemgesprek kijk je naar de verhoudingen in het gezin en waar het eventueel mis is gegaan..... Zo wordt geprobeerd de verstandhouding met je ouders te verbeteren..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
@Ami: Wat mij hielp, en dat klinkt raar, maar dat zeiden ze ook in de kliniek:
Je kunt altijd terug.
Je kunt altijd stoppen, en verder leven hoe je altijd deed. Ook het gewicht is er vast zo weer af. (Hopelijk wil je vriendin dat niet, maar het geeft toch een soort van escape-optie.)
Je kunt altijd terug.
Je kunt altijd stoppen, en verder leven hoe je altijd deed. Ook het gewicht is er vast zo weer af. (Hopelijk wil je vriendin dat niet, maar het geeft toch een soort van escape-optie.)
@Sessie: bedankt voor je verhaal. Je werd dus eigenlijk voor het blok gezet zodat je in elk geval zou gaan. Maar hoe vond je dat dan toen je er eenmaal zat? Draaide je weezin bij, of bleef je je ertegen verzetten? Of bleef je je soms optrekken aan het feit dat je de ander ermee plezierde?
Zelf heb ik die gedachte ook al gehad natuurlijk: als je het niet voor jezelf doet, doe het dan invredesnaam maar voor mij, dan ben ik de boeman wel. Het lijkt me alleen zoveel moeilijker wanneer je zelf als patient niet achter de therapie staat. Dat je je dan minder openstelt voor hulp. Of zie ik dat verkeerd?
@teigan: dat heb ik ook gedaan en ze wil niet meer zwakker worden, niet nog verder gaan. Maar wil dus gewoon nog zelf verder proberen. Hoe lang nog? Ik heb geen idee, en ze had ook geen antwoord op mijn vraag wat ze zelf dan kan veranderen aan haar leven om ervoor te zorgen dat ze niet nog zwakker wordt. Daar had ze geen antwoord op...
@Toeps: zit wat in, ik heb het wel gehad over dat ze het in elk geval een kans zou kunnen geven, en als het echt niet bevalt dat ze dan altijd kan stoppen. Maar misschien moet ik het wel extra benadrukken dat ze terug kan. Dan wordt het misschien wat minder bedreigend. Tnx.
Zelf heb ik die gedachte ook al gehad natuurlijk: als je het niet voor jezelf doet, doe het dan invredesnaam maar voor mij, dan ben ik de boeman wel. Het lijkt me alleen zoveel moeilijker wanneer je zelf als patient niet achter de therapie staat. Dat je je dan minder openstelt voor hulp. Of zie ik dat verkeerd?
@teigan: dat heb ik ook gedaan en ze wil niet meer zwakker worden, niet nog verder gaan. Maar wil dus gewoon nog zelf verder proberen. Hoe lang nog? Ik heb geen idee, en ze had ook geen antwoord op mijn vraag wat ze zelf dan kan veranderen aan haar leven om ervoor te zorgen dat ze niet nog zwakker wordt. Daar had ze geen antwoord op...
@Toeps: zit wat in, ik heb het wel gehad over dat ze het in elk geval een kans zou kunnen geven, en als het echt niet bevalt dat ze dan altijd kan stoppen. Maar misschien moet ik het wel extra benadrukken dat ze terug kan. Dan wordt het misschien wat minder bedreigend. Tnx.
Ik weet niet goed hoe ik erop moet reageren, aangezien het mij zo bekend voorkomt.... Eigenlijk nog niet de controle op willen geven, maar ook wel zien dat het niet de goede kant uitgaat. Dat is zo moeilijk. Zij moet voor zichzelf de grens trekken. Maar vooral voor omstanders is dat heel moeilijk omdat ze daarvoor nog een stuk dieper moet zakken.quote:Op vrijdag 9 september 2005 08:53 schreef Ami80 het volgende:
@teigan: dat heb ik ook gedaan en ze wil niet meer zwakker worden, niet nog verder gaan. Maar wil dus gewoon nog zelf verder proberen. Hoe lang nog? Ik heb geen idee, en ze had ook geen antwoord op mijn vraag wat ze zelf dan kan veranderen aan haar leven om ervoor te zorgen dat ze niet nog zwakker wordt. Daar had ze geen antwoord op...
Het voordeel van een behandeling/opname is dat je je even niet over alles druk hoeft te maken... Het eten koken enzo hoef je niet meer te doen, en dat scheelt een hoop stress...
Ik zie nu ook weer iemand uit mijn omgeving terugvallen in anorexia... Ze maakt afspraken om het tegen te gaan, maar ze weet dat het niet gaat lukken... Je voelt je dan zo machteloos..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
@teigan en (de vriendin van) Ami:
Jullie hebben het telkens over de controle, maar wees reëel, welke controle hebben jullie nu eigenlijk? Is je leven nu zo fijn? Is je gewicht nu goed? Nee hè? Het is een nep-controle, een nep-zekerheid.
Jullie hebben het telkens over de controle, maar wees reëel, welke controle hebben jullie nu eigenlijk? Is je leven nu zo fijn? Is je gewicht nu goed? Nee hè? Het is een nep-controle, een nep-zekerheid.
@Toeps, ik weet dat het geen fuck helpt, ik ben er al geweest...
Mijn gewicht is nog steeds te hoog (ik weeg 89 kilo en ben 1m60), maar het kan mij niet zoveel meer schelen. Het gaat mij er meer om dat ik me nu goed om mezelf voel....
Ik ben blij dat het eten niet meer mijn leven bepaald zoals het deed. Ik kan jammergenoeg nog niet zeggen dat ik er normaal mee bezig ben, ik denk er nog teveel aan, maar ik kan tenminste weer leven...
Het is inderdaad een nep gevoel van controle, je raakt juist de controle kwijt over je leven, je sluit je af van mensen, vriendschappen kunnen op de klippen lopen, en het schiet niets op...
Dat is iets wat ik mij nu meer dan ooit besef...
Mijn gewicht is nog steeds te hoog (ik weeg 89 kilo en ben 1m60), maar het kan mij niet zoveel meer schelen. Het gaat mij er meer om dat ik me nu goed om mezelf voel....
Ik ben blij dat het eten niet meer mijn leven bepaald zoals het deed. Ik kan jammergenoeg nog niet zeggen dat ik er normaal mee bezig ben, ik denk er nog teveel aan, maar ik kan tenminste weer leven...
Het is inderdaad een nep gevoel van controle, je raakt juist de controle kwijt over je leven, je sluit je af van mensen, vriendschappen kunnen op de klippen lopen, en het schiet niets op...
Dat is iets wat ik mij nu meer dan ooit besef...
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Nee ik zat nergens in ben zelf gaan eten en ik had dus helemaal geen hulp ook - geen psychologen, dietologen of ueberhaupt de huisarts zelfs. Niemand thuis die ervan weet wat er ueberhaupt aan de hand is geweest. Ook niemand thuis die weet dat ik aan de alcohol ben geweest trouwens of dat ik heb gerookt, dat weet ze ook niet, of het seksuele misbruik vroeger of al die andere problemen. Ze weet helaas wel van de zelfmoordpoging maar volgens mij snapt ze niet echt dat ik 't serieus meende, ze vindt het in elk geval een grappig verhaal om op feestjes te vertellen over hoe stom tieners wel niet kunnen zijn... Ik heb d'r altijd heel erg beschermd tegen, nouja, van alles dus. En, ach ja, zij was na het avondeten altijd tot 12 uur 's nachts weer weg met trainen en zo, dus zo moeilijk was dat ook weer niet om alles voor d'r verborgen te houden. Ik had een 8 gemiddeld op m'n rapporten dus uiterlijk ging alles goed natuurlijk.quote:Op vrijdag 9 september 2005 08:53 schreef Ami80 het volgende:
@Sessie: bedankt voor je verhaal. Je werd dus eigenlijk voor het blok gezet zodat je in elk geval zou gaan. Maar hoe vond je dat dan toen je er eenmaal zat? Draaide je weezin bij, of bleef je je ertegen verzetten? Of bleef je je soms optrekken aan het feit dat je de ander ermee plezierde?
Zelf heb ik die gedachte ook al gehad natuurlijk: als je het niet voor jezelf doet, doe het dan invredesnaam maar voor mij, dan ben ik de boeman wel. Het lijkt me alleen zoveel moeilijker wanneer je zelf als patient niet achter de therapie staat. Dat je je dan minder openstelt voor hulp. Of zie ik dat verkeerd?
Het maakte mij niet uit wat er met mij gebeurde, als ik m'n moeder maar geen pijn deed. Anderzijds heeft m'n moeder het altijd heel duidelijk gemaakt hoe vies ze dikke mensen vind, dus daar zat ik wel best wel mee, ik wilde niet dik en vies worden. Maar goed op een gegeven moment vlogen die kilo's er gewoon aan zonder dat ze te stoppen waren dus tsja toen had ik wat dat betreft niet zo veel keuze meer.
Ik heb wel met psychologen gepraat hoor, nadat ik na de zelfmoordpoging had besloten om de mensen die me pestten wat aan te doen, maar dat was jaren later.
Hoe dan ook ik vond psychologische hulp niet echt behulpzaam zeg maar. Ik vind het wel fijn om zelf alles te doen, dan kun je jezelf een trap onder je kont geven en zeggen "Get your act together will ya?"
[ Bericht 23% gewijzigd door Sessy op 09-09-2005 14:46:47 ]
Dan vind ik het echt knap dat je eruit bent gekomen meid, mijn pluim krijg je!
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Hmm zoals ik al eerder zei ik heb helaas een hele tijd het ene compulsieve gedrag voor het andere verruild. Ook geen aanradertje. Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk nog steeds voorzichtig ben met snacks. Ik pak toch meestaleen klein frietjes zonder mayo met cola light en een salade, en niet het hele vreetfestijn als we naar de mc donalds gaan.
Toen ik ging spijbelen ging 't allemaal wat beter, toen ik van school ging, ging het helemaal goed, 't was gewoon dat pesten wat me totaal de grond in boorde. Op de universiteit kwam ik een aantal van m'n voormalige klasgenoten tegen... Hun mond viel open, "Eh, jij ook hier?.. Ehh ik bedoel je studeert hier toch niet of hoe?" "Jawel hoor. Jij ook?" "Ehhh maar jij was toch van school gegaan..." "Ja " "Euh..." Oh wat was dat een lekker gevoel
Hoe dan ook volgens mij heeft iedereen wel iets in hun leven wat het ze moeilijk maakt, misschien dat 't daarom in een kliniek voor velen beter gaat, je bent toch uit je vertrouwde omgeving weg.
[ Bericht 7% gewijzigd door Sessy op 09-09-2005 16:05:08 ]
Ook geen aanradertje. 
Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk nog steeds voorzichtig ben met snacks. Ik pak toch meestaleen klein frietjes zonder mayo met cola light en een salade, en niet het hele vreetfestijn als we naar de mc donalds gaan.Toen ik ging spijbelen ging 't allemaal wat beter, toen ik van school ging, ging het helemaal goed, 't was gewoon dat pesten wat me totaal de grond in boorde. Op de universiteit kwam ik een aantal van m'n voormalige klasgenoten tegen... Hun mond viel open, "Eh, jij ook hier?.. Ehh ik bedoel je studeert hier toch niet of hoe?" "Jawel hoor. Jij ook?" "Ehhh maar jij was toch van school gegaan..." "Ja " "Euh..." Oh wat was dat een lekker gevoel
Hoe dan ook volgens mij heeft iedereen wel iets in hun leven wat het ze moeilijk maakt, misschien dat 't daarom in een kliniek voor velen beter gaat, je bent toch uit je vertrouwde omgeving weg.
[ Bericht 7% gewijzigd door Sessy op 09-09-2005 16:05:08 ]
Waarschijnlijk blijft het snacken in het algemeen moeilijk voor elke (ex) patiënt van een eetstoornis. Het feit dat je al naar de grote M gaat is een overwinning opzich.
Het is toch al heel wat dat je gaat studeren. Teminste, ik kan me voorstellen dat het tof is om de mensen zo de bek open te breken. Top toch!
Het is toch al heel wat dat je gaat studeren. Teminste, ik kan me voorstellen dat het tof is om de mensen zo de bek open te breken. Top toch!
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Elke dag spreek ik met mezelf af: "morgen gaan we normaal eten." Morgen is alleen nog niet gekomen helaas...
Je kunt niet van de ene op de andere dag over gaan op een 'normaal' patroon man! Dat verwacht ook niemand van je, want het is hartstikke moeilijk je eigen gedrag en gedachten te veranderen. Dus dat moet je ook niet willen. Kun je de stapjes niet wat kleiner maken voor jezelf?
Hoe vaak heb je die eetbuien als ik vragen mag?
@Sessie: kan me voorstellen dat het je goed doet dat jij met alle problemen evenver bent gekomen als je oud-klasgenoten die niks te makken hadden! Een flinke opsteker. Hou je daaraan vast als het weer eens minder gaat.
Voor de rest alles wel ok hier, ik wordt momenteel een beetje ingepakt door mijn vriendin. Is weereens wat anders...
Hoe vaak heb je die eetbuien als ik vragen mag?
@Sessie: kan me voorstellen dat het je goed doet dat jij met alle problemen evenver bent gekomen als je oud-klasgenoten die niks te makken hadden! Een flinke opsteker. Hou je daaraan vast als het weer eens minder gaat.
Voor de rest alles wel ok hier, ik wordt momenteel een beetje ingepakt door mijn vriendin. Is weereens wat anders...
Okay en als je nou rauwkost gaat kauwen de volgende keer, kan dat niet?quote:Op vrijdag 9 september 2005 22:11 schreef Barcelona het volgende:
Ik heb eetbuien.. dus geen anorexia.
Of drink je anderhalf liter sap, dan zit je maag vol en heb je ook suiker in je bloed, maar het is een stuk gezonder?
Rauwkost probeer ik inderdaad al de laatste tijd, soms gaat het een klein dagje goed. Dan hou ik het vol tot een uurtje of zeven 's avonds.. Ik probeer de eetbuien zo lang mogelijk uit te stellen. Want als ik er eenmaal mee begin, kan ik de rest van de dag niet meer "normaal"/ gezond eten.
Als ik eenmaal de fout in ga, krijg ik meteen het gevoel: "je hebt het nu toch al verpest voor vandaag." En daarna gaat het dus compleet fout.
Dat van die sap is een goed idee, thx!
Als ik eenmaal de fout in ga, krijg ik meteen het gevoel: "je hebt het nu toch al verpest voor vandaag." En daarna gaat het dus compleet fout.
Dat van die sap is een goed idee, thx!
Het klinkt niet echt als gezonde ideeën hoor. Zou je niet veel beter de achterliggende oorzaak van de eetbuien op kunnen zoeken, inplaats van te compenseren met hele pakken sap? Klnikt nogal eetgestoord, dat laatste.quote:Op vrijdag 9 september 2005 22:24 schreef Sessy het volgende:
[..]
Okay en als je nou rauwkost gaat kauwen de volgende keer, kan dat niet?
Of drink je anderhalf liter sap, dan zit je maag vol en heb je ook suiker in je bloed, maar het is een stuk gezonder?
Als je weinig eet krijg je automatisch eetbuien, je lichaam heeft namelijk wel gewoon een energiebehoefte om alle processen in je lichaam te kunnen laten werken. Dus ook als je niks doet heb je die energiebehoefte. Nou weet ik niet of je weinig eet, maar als, dan lijkt het me verstandig om eerst wat meer te gaan eten voordat je verwacht dat je eetbuien overgaan. En zoals toeps ook al aangaf, dat die je niet met wat sap en 3 blaadjes sla, maar met bijv. een aardappel ofzo (ik ging aan de gepofte aardappels destijds: lekker, gezond en voedzaam). Verder zoals ergens al eerder werd gezegd: zorg ervoor dat je niet veel al te ongezond eten in huis hebt en eet ipv 2 marsen of weet ik veel, een appel, een peer, een boterham, een ananas etc. Succes in ieder gevalquote:Op vrijdag 9 september 2005 23:04 schreef Barcelona het volgende:
Ik probeer de eetbuien zo lang mogelijk uit te stellen. Want als ik er eenmaal mee begin, kan ik de rest van de dag niet meer "normaal"/ gezond eten.
ik lees net dat het vanavond in twee vandaag aandacht wordt besteed aan eetstoornissen....
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Ik zou niet te veel verwachten van de uitzending van vanavond. De welbekende user miendobbelsteen doet er aan mee.quote:Op zaterdag 10 september 2005 14:51 schreef teigan het volgende:
ik lees net dat het vanavond in twee vandaag aandacht wordt besteed aan eetstoornissen....
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
*Video timer in toetst Ben wel beniewd iig...quote:Op zaterdag 10 september 2005 14:51 schreef teigan het volgende:
ik lees net dat het vanavond in twee vandaag aandacht wordt besteed aan eetstoornissen....
Misschien hebben mensen er nog wat aan... Verder is er een tijdje geleden in vinger aan depols ook aandacht aan besteed, en dat was een goede uitzending... Misschien dat die nog ergens op het inet terug is te vinden
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
ik zie het wel.... Ik geef het iig een kans, aangezien ik verder geen ervaring met haar heb.....
En zij is maar een klein deel, het gaat grotendeels over een fototentoonstelling en er zit nog een psycholoog bij...
En zij is maar een klein deel, het gaat grotendeels over een fototentoonstelling en er zit nog een psycholoog bij...
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
