R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Jazeker. Dat eten heb je in twee weken wel onder de knie, en ik ben 8 maanden in deeltijd geweest. Hét overgrote deel van de therapie gaat over onderliggende redenen. Onzekerheid, perfectionisme, faalangst... En trauma's kunnen individueel worden behandeld. Of met creatieve therapie.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:24 schreef CleeJee het volgende:
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
Je hebt wel gelijk hoor, maar ik ga mezelf er echt niet van overtuigen, en haar al helemaal niet natuurlijk! Steeds maar blijven spitten werkt alleen maar averechts, daarvan ben ik inmiddels wel overtuigd.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:48 schreef Wolkje het volgende:
[..]
het hoeft niet he, een eetstoornis kan zich ook ontwikkelen zonder traumatische ervaringen.
Pas op dat je haar of jezelf niks gaat aanpraten.
Nu ben ik echt weg, werken
Steeds maar blijven spitten werkt alleen maar averechts, daarvan ben ik inmiddels wel overtuigd. 
Mocht een traumatische ervaring directe oorzaak van haar eetstoornis zijn....dan komt die ervaring ooit tijdens de behandeling naar boven schat ik zo in.... De hele spreekwordelijke beerput kan opengehaald worden.... Je kan er wel niet op hopen....maar ze kan die beter aanpakken dan er verder niets aan doen en de gevolgen blijven houden....quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:47 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
@ Toeps: hoe lang heb je de stoornis gehad? Wanneer is ie begonnen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Korte samenvatting: Overmatig snoep eten begon rond mijn elfde, op de middelbare school. Mijn vader was vet tegen en telde al mijn geld, dus als oma mij een tientje toestopte, ging dat volledig en direct op aan snoep. En snoep jatten deed ik ook. Gaf me een beetje het gevoel macht terug te krijgen.quote:Op vrijdag 2 september 2005 14:04 schreef CleeJee het volgende:
@ Toeps: hoe lang heb je de stoornis gehad? Wanneer is ie begonnen?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was, heb tot mijn 14e bij mijn vader gewoond. Van mijn moeder kreeg ik in het weekend veel snoep. Toen ik 14 was en bij mijn moeder ging wonen, snoepte ik er op los. Toen was ik trouwens nog gewoon een magere lat, echt zo'n tienerslungel. Ik snoepte vrolijk door, en ik spijbelde erg veel van school omdat ik bang was dat mensen me stom zouden vinden. Op zo'n spijbeldag at ik soms wel twee zakken drop en spekkies. Het was nog geen probleem, totdat ik iets aan ging komen en mijn moeder zei dat ik dik werd, en dat ik later nog veel dikker zou worden. Ik weet dat mijn moeder dik zijn verafschuwd. Dus ik probeerde hetzelfde te wegen als zij. 63 kilo.
Snoep kon ik niet laten staan, dat was mijn fix. Dus ik liet andere maaltijden staan, voornamelijk het warme eten. Zo kwam ik vrij snel bij die 63. (Ben nu 76.) Mijn moeder vond me supermooi. De rest vond me eng dun. Ik werd op straat aangesproken en deed een modeshow. Die hele dag ging als een waas aan me voorbij, ik had niks gegeten.
Ik ontmoette mijn ex, en ging langzaam weer meer eten. Hij at bijvoorbeeld patat, en op een gegeven moment ging ik zelf vragen of ik ook en patatje mocht. Zo werden mijn eetgewoontes wat beter, en kon ik weer redelijk functioneren.
Twee jaar later, ik was 19 ik werkte bij de Belastingdienst, althans, het was een soort stage. En doodeng. Ik was door dat goede eten een kilo of 5 aangekomen, zat rond de 68. Dat vond ik best veel, en af en toe skipte ik een warme maaltijd. De relatie met mijn ex was op dat moment ook niet meer zo lekker, ik voelde me de mindere, en machteloos. En dan ga ik dus snoepen, mijn ultieme machtsmiddel. "Ik heb lekker schijt aan alles, puh!" Ik maakte mezelf wijs dat die eetbuien een lichamelijke oorzaak hadden, mijn instabiele suikerspiegel. Dus ik ging het Atkinsdieet doen. DAt werd ook niks natuurlijk, mijn eetgewoonten werden nog meer vervreemd.
Op een gegeven moment stopte ik met mijn stage en studie, ik trok het niet meer. Ik zat hele dagen thuis, en eten en braken was mijn daginvulling. Ik kon ook heel lang alleen fruit eten, en dan vier kilo verliezen in een week. En dat er binnen drie dagen weer aan eten. Ondertussen voelde ik me echt ziek. Toen ben ik min of meer ontslagen bij mijn bijbaan, zo van: "Ga hulp zoeken jij!"
Dat is nu iets meer dan een jaar geleden, 1 augustus begon ik met therapie. In eerste instantie werd ik alleen maar erger, ik haatte alles, verklaarde die therapielui voor gek. Maar na een maand of 2 a 3 werd alles beter. Het ging uit met mijn ex, ik voelde me weer powerfull, en het eten ging ook goed. Ik ben best wat aangekomen, maar dat vind ik niet erg. Dit gewicht heb ik nodig. Ik sta niet meer te draaien als ik opsta, ik kan tot 11 uur opblijven...
Wow, kort genoeg hoor
Duidelijke beschrijving inderdaad.....kan het me ook indenken dat snoep je vlucht/machtsmiddel kan zijn.....
Echt geweldig hoe je leven dan inderdaad binnen een jaar kan veranderen....
Heb je nu inmiddels al weer een vriendje?
Duidelijke beschrijving inderdaad.....kan het me ook indenken dat snoep je vlucht/machtsmiddel kan zijn.....
Echt geweldig hoe je leven dan inderdaad binnen een jaar kan veranderen....
Heb je nu inmiddels al weer een vriendje?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Nee, ben ook niet op zoek.
Ik wil eerst zelf wat sterker worden. Me niet wéér helemaal verliezen in iemand. En verder heb ik het ontzettend leuk zo.
Ik wil eerst zelf wat sterker worden. Me niet wéér helemaal verliezen in iemand. En verder heb ik het ontzettend leuk zo.
Haha, nou, ik ben wel de laatste die op zoek hoeft hoor
Ben ook allang niet meer op zoek!
Ik vind het alleen maar slim dat je nu even (eindelijk!) volledig voor jezelf kiest en pas dan iemand anders toelaat! Complimenten!
Ben ook allang niet meer op zoek!
Ik vind het alleen maar slim dat je nu even (eindelijk!) volledig voor jezelf kiest en pas dan iemand anders toelaat! Complimenten!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik weet niet wat me tegen houd... Ik denk idd dat ik bang ben voor zijn reactie, hoewel hij me wel met alles helpt, staat altijd klaar voor me etc. Soms probeer ik er wel over te beginnen, heel onverwacht en stiekem zodat hij niet door heeft dat ik eigenlijk iets belangrijks wil vertellen. We kennen elkaar al meer dan een jaar en hebben officieel bijna 7 maanden iets met elkaar. Is misschien niet zo lang, maar we hebben echt een erg diepe en sterke band met elkaarquote:Op donderdag 1 september 2005 20:34 schreef CleeJee het volgende:
Hmmm, wat houdt je tegen? Ben je bang dat hij slecht reageert? hoe lang heb je met je vriend?
Als ik kijk naar vriendin van me die dus de ziekte heeft...die heeft ook lang getwijfeld om het te vertellen....maar ontvangt alleen maar positieve reacties!
Ik zou het je vriend écht vertellen....het er al over hebben met iemand die heel dicht bij je staat kan opluchten!
Silmarwen, ik heb je verhaal vorig jaar gelezen en was er pas geleden nog naar op zoek. Ik vind dat je het heel mooi verwoord heb.....
Toeps, Ik snap niet hoe jij nu 76 kan wegen? Als ik je foto's in FOT zie lijkt het wel of je onder de 60 zit? Je ziet er in ieder geval lichter uit dan mij (ik weeg ongeveer 63). Hoe kan dat
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Je kunt gewichten heel moeilijk vergelijken: de een heeft bijvoorbeeld veel zwaardere botten dan de anderen, is breder gebouwd, of heeft meer (zware) spieren. Daarom zegt BMI ook niet alles: het geeft een indicatie, maar houdt geen rekening met je lichaamsbouw.
Nee, ik ben erg lang, 1m83.
Oh das waar... Sorry Dan klopt het wel Ik ben maar 1.70
Dan klopt het wel 
Ik ben maar 1.70
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Esto....ga je het van het weekend vertellen aan je vriend?
Kunnen we dat hier afspreken?
Kunnen we dat hier afspreken?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Eh, dat weet ik niet hoorquote:Op vrijdag 2 september 2005 16:30 schreef CleeJee het volgende:
Esto....ga je het van het weekend vertellen aan je vriend?
Kunnen we dat hier afspreken?
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Oké, klein stapje terug eerst dan.....denk je het zelf allemaal op te kunnen lossen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....quote:Op vrijdag 2 september 2005 16:45 schreef CleeJee het volgende:
Oké, klein stapje terug eerst dan.....denk je het zelf allemaal op te kunnen lossen?
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Oké, ga je zeker niet pushen, weet dat het averechts werkt
maar uit ervaring weet ik wel dat het vertellen én jezelf oplucht (het is er uit), én jullie nog closer brengt (hij weet nu wellicht wat bepaalde signalen betekenden) én echt wel goed gaat!
maar uit ervaring weet ik wel dat het vertellen én jezelf oplucht (het is er uit), én jullie nog closer brengt (hij weet nu wellicht wat bepaalde signalen betekenden) én echt wel goed gaat!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik denk dat je dat moment zelf moet scheppen. Mijn vriendin nam me mee wandelen en we zaten gelukszalig en in alle rust bij elkaar toen ze het me vertelde.quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Klinkt als een perfect moment om het te vertellen...
Hoe lang heeft zij getwijfeld eer ze het vertelde?
En hoe voelde zij zich toen het er uit was?
Hoe lang heeft zij getwijfeld eer ze het vertelde?
En hoe voelde zij zich toen het er uit was?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ja, dat was het ook wel. Ik weet niet eens of ze het van te voren van plan was hoor, maar we zaten daar zo innig tevreden dat het moment gewoon daar was voor haar. Ik weet dat ze me op een avond vertelde over een opdracht die ze van haar psych had gekregen omdat er iets helemaal niet goed ging. Dat gaf nogal wat stress toen, dus we hebben toen gewoon lekker gepraat om de spanning een beetje te laten zakken. Ze kon me toen nog niet vertellen wat er aan de hand was en dat kan ik me heel goed voorstellen: er is moed voor nodig. Het moment dat ze het me vertelde moet een kleine maand later zijn geweest, ik denk een week of vier. Dus in de tijd daartussen heeft ze waarschijnlijk wel zitten te twijfelen ja, vooral die laatste weken. Toen hebben haar vriendinnen haar echt moeten geruststellen dat ik echt niet zomaar bij haar weg zou gaan. En dat was ook zo, dat heb ik meteen gezegd: dat we ons er samen wel doorheen zouden slaan. Niet dat ik toen nog besefte hoe moeilijk het zou gaan worden, maar daarom was het niet minder gemeend! Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk bevestiging had van het gevoel dat er iets mis was met haar. Op haar beurt voelde zij zich ook opgelucht dat ze het me verteld had en dat ik positief gereageerd had.
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ami80 op 02-09-2005 17:46:57 ]
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ami80 op 02-09-2005 17:46:57 ]
Het is uiteraard erg lastig om iemand die zo snel van bui kan veranderen en zelf amper weet wat haar overkomt te snappen en aan te kunnen voelen....
Denk wel dat je in ieder geval met al je vragen altijd hier terecht kunt!
Denk wel dat je in ieder geval met al je vragen altijd hier terecht kunt!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ja, ik lees nu pas de rest van het topic. Maar gisterenavond schoot het me wat in het verkeerde keelgat en had ik geen trek om de rest door te lezen. Ik ben blij dat het doorgedrongen is in ieder geval.quote:Op vrijdag 2 september 2005 07:33 schreef Ami80 het volgende:
Ik geloof dat robh het inmiddels begrepen heeft, die is met zijn staart tussen zijn benen naar huis teruggekeerd. Maar komt dat vaker voor, dat de darmen zichzelf niet meer kunnen reguleren? En komt dat door de lax of door het verstoorde eetpatroon? Wel heel naar voor je hee, echt waardeloos. Wel goed dat je ervanaf bent natuurlijk! Heb je het alleen gedaan of met hulp?
Maar komt dat vaker voor, dat de darmen zichzelf niet meer kunnen reguleren? En komt dat door de lax of door het verstoorde eetpatroon? Wel heel naar voor je hee, echt waardeloos. Wel goed dat je ervanaf bent natuurlijk! Heb je het alleen gedaan of met hulp?Ik weet niet of het vaker voorkomt, ik denk het wel. Ik ben vast niet zo uniek. Ik weet ook niet 100% zeker of het daarvan is, maar het kan bijna niet anders. Verder is er nooit iets bijzonders gebeurd. Ik denk door het laxeren, ik deed dit dmv kauwgom met aspartaam en dat is slecht spul voor je darmen.
Ik ben er vanafgekomen omdat het bij mij voortkwam uit een depressie, en die depressie daar ben ik voor behandeld. Daarna ging het langzaam beter, alhoewel het natuurlijk niet gelijk over was. Het is toch een patroon waar je in zit, wat je moet doorbreken, alleen toen voelde ik me goed genoeg om dat ook echt te doen.
Sanity is (not) statistical
Ik denk dat je het beste niet te veel in kunt gaan op het uiterlijk, want opmerkingen daarover zijn nooit goed. Want ofwel het is wat je niet wilt horen, of je gelooft het niet.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:31 schreef CleeJee het volgende:
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Het beste is om iemand te helpen positief over zichzelf te denken door in te gaan op wat ze goed doen. Maar ook niet overdrijven hoor, want dat helpt ook niet. Gewoon eerlijk, maar ze wel in laten zien hoe het zit. Niet te 'beladen' maken. Want veel mensen met een eetstoornis zijn heel onzeker of perfectionistisch, en dan komt eigenlijk alles heel rot aan. Als je dan iets zegt als "vind je ook niet dat je dat goed gedaan hebt" dan duw je iemand in een hoek. Als je gewoon zegt "dankjewel, dat heb je goed gedaan" en verder gaat met andere dingen, dan helpt dat wel. Tenminste, bij mij wel. Dan heb je tenminste rustig de tijd om erover na te denken, en je hoeft niet gelijk te zeggen of je het er wel mee eens bent (want, meent diegene het wel echt, dat vroeg ik me echt bij alles af. En stel je voor dat ie het niet meent en je zegt 'ja' dan sta je voor gek en vinden ze je misschien wel arrogant. En stel dat ze het wel menen, dan willen ze niet horen dat je het er niet mee eens bent en gaan ze weer zeuren over je zelfvertrouwen).
Sanity is (not) statistical
Dr. Phil zegt tegen zijn patiënten die kampen met obesitas: Het heeft niks te maken met willpower. Willpower comes and goes. Je moet de setting zodanig inrichten dat je, ook op de zwakke momenten, niet de fout in gaat. Daarvoor heb je een aantal dingen nodig. Bijvoorbeeld een eetlijst, voldoende voedsel in huis, een support-systeem van vrienden en familie, etcetera. Therapie is een ideale omgeving om dat aan te leren.quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
[..]
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Respect!quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:27 schreef Ami80 het volgende:
Ja, dat was het ook wel. Ik weet niet eens of ze het van te voren van plan was hoor, maar we zaten daar zo innig tevreden dat het moment gewoon daar was voor haar. Ik weet dat ze me op een avond vertelde over een opdracht die ze van haar psych had gekregen omdat er iets helemaal niet goed ging. Dat gaf nogal wat stress toen, dus we hebben toen gewoon lekker gepraat om de spanning een beetje te laten zakken. Ze kon me toen nog niet vertellen wat er aan de hand was en dat kan ik me heel goed voorstellen: er is moed voor nodig. Het moment dat ze het me vertelde moet een kleine maand later zijn geweest, ik denk een week of vier. Dus in de tijd daartussen heeft ze waarschijnlijk wel zitten te twijfelen ja, vooral die laatste weken. Toen hebben haar vriendinnen haar echt moeten geruststellen dat ik echt niet zomaar bij haar weg zou gaan. En dat was ook zo, dat heb ik meteen gezegd: dat we ons er samen wel doorheen zouden slaan. Niet dat ik toen nog besefte hoe moeilijk het zou gaan worden, maar daarom was het niet minder gemeend! Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk bevestiging had van het gevoel dat er iets mis was met haar. Op haar beurt voelde zij zich ook opgelucht dat ze het me verteld had en dat ik positief gereageerd had.
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
Respect!Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
Wat een ongelooflijke egoïstische klootzak die ex van je.....sorry voor mijn woordkeuze, maar die gast is echt pas ziek in zijn hoofd......quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
Weet niet of je dat wil geloven, maar het merendeel van de mannen is zeker niet zo.....
Je bent beter af nu!
(mijn bloed gaat koken bij zulke mensen.....)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Respect!
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
MrSASO's ille rhyme: DA SHIZNIT 33 1/3 (y)
Dat besef ik ook wel.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
Maar goed, sinds het uit is, is het met mij een stuk beter gegaan.
Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
Nou ja, zo goed kende hij die collega niet. En natuurlijk is dat hartstikke erg. Maar die vergelijking erbij halen was wel een beetje heel fout. Alsof ik er voor kies.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:54 schreef thaleia het volgende:
[..]
Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
Maar goed, mijn ex gelooft heilig in willpower, omdat hij zelf ergens uit is gekomen op die manier, en daarom moet iedereen dat maar kunnen. Of zo. En praten over emoties, daar gelooft 'ie niet zo in.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 03-09-2005 17:56:46 ]
Eetstoornissen genezen is ook enkel een kwestie van willpower. Als je het niet wilt zal het je ook nooit lukken. (met dat betreft heb ik mijn vader naar gedaan, alleen hij had niet de will en ik wel).
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:56 schreef Toeps het volgende:
Alsof ik er voor kies.
Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:57 schreef boekenworm het volgende:
Eetstoornissen genezen is ook enkel een kwestie van willpower. Als je het niet wilt zal het je ook nooit lukken. (met dat betreft heb ik mijn vader naar gedaan, alleen hij had niet de will en ik wel).
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:07 schreef Toeps het volgende:
[..]
Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Die emoties zijn m.i. toch echt het belangrijkste, anders zal het vroeg of laat weer fout gaan.quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Maar op therapie kun je de juiste technieken leren. Het is als met zwemles. Zonder zwemles kun je ook je hoofd boven water houden en leren zwemmen, maar met zwemles is het allemaal net even wat makkelijker.quote:Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Het gaat er niet om of je emoties wel of niet hebt, het gaat erom hoe je er mee omgaat. En een eetstoornis is duidelijk een verkeerde manier om met emoties om te gaan. Het probleem is, je kunt wel stoppen met verkeerd eten, maar als je nog niet weet hoe je dan wél met je emoties om moet gaan val je vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk terug, omdat er een moment komt dat je emoties de overhand krijgen en je niets anders weet om te doen. Je moet slecht gedrag vervangen door iets anders, om er werkelijk vanaf te komen.quote:Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Sanity is (not) statistical
Wow, op die manier had ik er nog niet over nagedacht... maar dat zou dan ook betekenen dat zelfstandig herstellen vrijwel onmogelijk is, of in elk geval heel erg moeilijk: aangezien je bij zelfherstel ook zelf je eigen gedachtengang zal moeten veranderen en dit in praktijk nogal moeilijk is omdat er de nodige zelfanalyse voor nodig is, zit het er dik in dat het eetprobleem wel wordt opgelost maar de verkeerde uiting van emoties niet. En dat zou de kans op terugval dan weer vergroten.
Gisteren heerlijk op stap geweest en ik heb tussen neus en lippen door al wat meer te horen gekregen over het vervolg van de intake: deze week nog een afspraak, daarna gaan de therapeuten intern overleggen en dan is het te hopen dat ze snel met een voorstel komen. Spannend dus...
Gisteren heerlijk op stap geweest en ik heb tussen neus en lippen door al wat meer te horen gekregen over het vervolg van de intake: deze week nog een afspraak, daarna gaan de therapeuten intern overleggen en dan is het te hopen dat ze snel met een voorstel komen. Spannend dus...
Je kúnt er wel zelf overheen komen hoor. Er zijn ook mensen die langzaamaan over hun onzekerheid heen komen, door positieve ervaringen naarmate ze ouder worden.
hoe machteloos iemand zich ook voelt.....een dergelijke reactie is gewoon niet goed te pratenquote:Op zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
iemand kiest ervoor om anorexia te hebben?!?!?!?!quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:59 schreef thaleia het volgende:
[..]
Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.
dat is wel de grootste onzin ooit gehoord.......
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Wat ik al eerder schreef: een eetstoornis is een uiting van een psychisch probleem....kan onzekerheid zijn, verpest zelfbeeld of wat dan ook. Andere uitingen kunnen overmatig eten (dikte) zijn, zelf-besnijding etc.
Er moet dus echt iets psychisch veranderen om de ziekte aan te kunnen pakken. Met weer eten ben je er nog niet, dan is de kans dat patient toevlucht zoekt naar andere uitingen van het probleem....
Er moet dus echt iets psychisch veranderen om de ziekte aan te kunnen pakken. Met weer eten ben je er nog niet, dan is de kans dat patient toevlucht zoekt naar andere uitingen van het probleem....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
In de eerste maand ofzo als je meer eet zal vooral je weerstand vooruit gaan, en zal je je niet meer dagelijks duizelig voelen en hoofdpijn hebben, maar je komt ook aan, ook al eet je helemaal niet veel, want je lichaam is het helemaal niet gewend om een normale hoeveelheid voeding binnen te krijgen. Dat vond ik destijds heel moeilijk, hoewel ik toen wel weer normaal kon gaan lopen, zonder duizeligheid en trillen.quote:Op maandag 5 september 2005 08:55 schreef CleeJee het volgende:
dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?
In de therapie wordt eerst het eten aangepakt inderdaad, om zo weer beetje 'gezonde basis' te kweken...pas daarna wordt ingegaan op de diepere oorzaken....voor anorexia patiëten die het al een aantal jaar hebben zal echt de hele spreekwoordelijke beerput open moeten om te genezen...
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
@ Wolkje: die vraag aan 'boekenworm' was klein beetje cynisch bedoeld hoor.....;)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
