Toen de meiden aan het woord kwamen en zij hun verhaal vertelden had ik inderdaad het idee dat er wel wat pondjes af mochten. Niet dat ze dik waren hoor, integendeel, maar de proporties klopten niet helemaal. Een van de meisjes had bijvoorbeeld geen borsten maar wel een, in verhouding, grote bips. Als ik zoiets zie dan kan ik mij persoonlijk wel voorstellen dat je met zo'n figuur niet lekker in je vel zit en je er wat aan wilt doen. Hoe je het doet ligt bij jezelf. Je kunt sporten, je kunt je laten liposucken, maar wat ook kan is gewoon niet eten. Of wel eten en dan de boel uitkotsen. De meid in kwestie koos voor de laatste optie en was, gelukkig voor haar, inmiddels al 10 kilo kwijtgeraakt in een maand.
De ouders en de mensen uit de omgeving van deze meid reageerden allen geschokt. Ze vonden het onaanvaardbaar dat zij haar eigen keuze maakte betreffende hoe ze wou afvallen. Ziek was ze. Therapie en eindeloos gezever over hoe slecht het wel niet was om het zo te doen, dat was dé oplossing. Nou, ik weet wel zeker dat je die kilo's er niet afkrijgt door er tegen aan te praten..
Ik denk dan op zo'n moment, laat haar toch lekker haar gang gaan. Ze valt er niemand mee lastig, ze doet er niemand kwaad mee. Ze wil alleen lekker strak in haar vel zitten, zodat ze een vriendje kan pimpen op school en niet meer uitgelachen wordt om haar figuur.
Ja maar, hoorde je de deskundigen roepen, dat komt allemaal door de bladen, die scheppen een ideaalbeeld waaraan alle vrouwen moeten voldoen! De bladen dus waarin alleen volslanke lekkere modellen staan afgebeeld. Deze bladen creeren een modetrend waarin slank de norm is en dik passé. Nou, eerlijk, daar ben ik het helemaal mee eens zal ik je vertellen. Ik heb ook liever slank dan dik. Voor mij hoeven 3 rollen niet.
En zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.
Laten we eerlijk zijn, als zo'n meid af wil slanken op een voor haar plezierige manier, wie zijn wij dan om haar voor gek te verslijten en te doen alsof ze ziek is?
quote:Ik ben wat verkouden, niet echt ziek, maar waarom zeg je dat?Op zaterdag 20 augustus 2005 13:16 schreef wendytje het volgende:
jij bent ECHT ziek, robh!!!!
Leven en laten leven?
zolang ze haar gezondheid niet uit het oog verliest komt het wel goed.
Die manier is helemaal niet plezierig. Heb je wel eens tientallen keren op een dag gebraakt? Heb je wel eens een hand onder de littekens gezien door het braken? Iets wat je hele leven bij je blijft. Heb je wel eens de pijn van je lichaam en geest gevoeld? Vast niet.
Als je zo leeft ben je lichamelijk en geestelijk zo ziek, zo depressief, zo futloos. Je weet niet waar je over oordeeld. En dan nog het feit dat je er nooit echt helemaal overheen komt.
En dan zwijg ik over de therapieën om ervan te komen.
Alsjeblieft, oordeel niet zo. Moedig mensen niet voor deze ziekte aan. Want je weet duidelijk niet waarover je spreekt.
Als iemand wil afslanken door niet te eten is het slechts stompzinnig, want zo val je niet af. Je lichaam past zich aan aan weinig eten en je moet wel meer doen dan alleen niet eten om erg mager te worden (tenzij je het erg lang vol houdt)
Verder vraag ik me eigenlijk af waarom ik reageer daar dit duidelijk een rel topic is.
Ow en het is niet alleen afvallen het is constante spierpijn, niet kunnen slapen, het altijd koud hebben, compleet paranoide worden, constant hoofdpijn hebben, benauwd, hartkloppingen, pijnlijke nieren, etc etc.
quote:Dat is inderdaad de term die gebruikt wordt hier wanneer een mening afwijkt van de geldende norm.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:21 schreef Silmarwen het volgende:
rel topic
quote:waarom zou je in vredes naam iemand die zich doodhongert willen aanmoedigen. Ach kind dat is normaal. HEt is normaal dat je niet wilt bestaan, dat je zo dun wilt zijn dat je niet kunt lopen, dat je altijd pijn hebt. Je bent helemaal niet ziek! Word jij maar fijn een hoopjes botjes, dat is namelijk hartsikke mooi, want je hebt toch een dikke reet!Op zaterdag 20 augustus 2005 13:22 schreef robh het volgende:
[..]
Dat is inderdaad de term die gebruikt wordt hier wanneer een mening afwijkt van de geldende norm.
quote:Dat moet je ook niet doen. Maar tussen uithongeren en doodhongeren zit natuurlijk wel een wereld van verschil.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:24 schreef Silmarwen het volgende:
waarom zou je in vredes naam iemand die zich doodhongert willen aanmoedigen.
quote:Is dat sarcasme of meen je dat echt?Ach kind dat is normaal. HEt is normaal dat je niet wilt bestaan, dat je zo dun wilt zijn dat je niet kunt lopen, dat je altijd pijn hebt. Je bent helemaal niet ziek! Word jij maar fijn een hoopjes botjes, dat is namelijk hartsikke mooi, want je hebt toch een dikke reet!
ze hebben een heel duidelijk doel voor ogen. in plaats van dat men kijkt naar het doel dat ze voor ogen hebben en daar op een gezonde manier mee omgaan, krijgen ze te horen dat ze ziek zijn en moeten eten. sorry hoor maar dat helpt niet.
quote:Leg dat verschil eens uit dan.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:28 schreef robh het volgende:
[..]
Dat moet je ook niet doen. Maar tussen uithongeren en doodhongeren zit natuurlijk wel een wereld van verschil.
quote:Is dat sarcasme of meen je dit echt?Is dat sarcasme of meen je dat echt?
quote:Wat helpt dan wel volgens jou?Op zaterdag 20 augustus 2005 13:28 schreef rasor1 het volgende:
ik denk dat mensen met die "ziektes" verkeerd geholpen worden.
ze hebben een heel duidelijk doel voor ogen. in plaats van dat men kijkt naar het doel dat ze voor ogen hebben en daar op een gezonde manier mee omgaan, krijgen ze te horen dat ze ziek zijn en moeten eten. sorry hoor maar dat helpt niet.
quote:Nee hoor, ik geloof best dat jij het heel moeilijk hebt gehad en ik hoop dat je er nu vanaf bent. Maar het verschil tussen wat jij zegt en wat ik op de tv heb gezien is levensgroot. Deze meiden zager er gewoon gezond uit, niks futloos of bedlegerig, ook geen littekens en meer van dat.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:29 schreef boekenworm het volgende:
Ach... die kerel weigert zelfs op alle serieuse reacties in te gaan. Dus aan het rellen.
Misschien zijn er diverse gradaties?
quote:Bij de een ga je dood en bij de ander niet.
dus wat dat betreft hebben ze het prima voor elkaar ware het niet het gebrek aan controle op de gezondheid
dat gebrek aan controle komt omdat de omgeving het niet accepteerd en het allemaal stiekum moet.
sorry hoor maar op middelbare school moest ik van mijn moeke brood mee naar school nemen ondanks dat ik daar geen zin in had. dus moest dat stiekum weggegooid worden omdat ze anders boos word.
quote:Je gaat altijd doodOp zaterdag 20 augustus 2005 13:33 schreef robh het volgende:
[..]
Nee hoor, ik geloof best dat jij het heel moeilijk hebt gehad en ik hoop dat je er nu vanaf bent. Maar het verschil tussen wat jij zegt en wat ik op de tv heb gezien is levensgroot. Deze meiden zager er gewoon gezond uit, niks futloos of bedlegerig, ook geen littekens en meer van dat.
Misschien zijn er diverse gradaties?
[..]
Bij de een ga je dood en bij de ander niet.
quote:Wat is volgens jou het doel dan. Dun worden is het doel namelijk nietOp zaterdag 20 augustus 2005 13:35 schreef rasor1 het volgende:
ze hebben een doel en een methode om dat doel te berijken.
dus wat dat betreft hebben ze het prima voor elkaar ware het niet het gebrek aan controle op de gezondheid
dat gebrek aan controle komt omdat de omgeving het niet accepteerd en het allemaal stiekum moet.
sorry hoor maar op middelbare school moest ik van mijn moeke brood mee naar school nemen ondanks dat ik daar geen zin in had. dus moest dat stiekum weggegooid worden omdat ze anders boos word.
Maar ik moet nu weg reageer straks wel uitgebreid.
quote:Nu volg ik je niet meerOp zaterdag 20 augustus 2005 13:37 schreef Silmarwen het volgende:
Dun worden is het doel namelijk niet
Als dun worden niet het doel is waarom ligt de schuld dan bij de media en het ideaalbeeld van volslanke vrouwen?
quote:'k vond de vegetarische versie ook beterOp zaterdag 20 augustus 2005 13:32 schreef teigan het volgende:
Sorry, maar voor zo'n TS heb ik maar 1 woord over:
Hell, zelfs dat multitasken was leuker
Zij belandde in coma door boulimia, door het vele braken verstoor je je kalium en natrium balans, wat kan leiden tot een hartstilstand en dus de dood....
Ook boulimia is dodelijk... Is het niet een hartstilstand, dan heb je een zwaar beschadigde slokdarm, darmen die niets meer kunnen hebben door het laxeren, en je krijgt met een beetje "geluk" een stoma, als je darmen niet eerder scheuren doordat ze een vreetbui niet aankunnen...
Ik zou je aanraden je er toch eens beter in te verdiepen voordat je zomaar een conclusie trekt
quote:Nee, dat heb ik niet meegekregen. Ik baseer mijn verhaal volledig op deze docu en de gebrekkige kennis die ik van het fenomeen heb. Blijkt dit toch een goed stek te zijn om informatie in te winnenOp zaterdag 20 augustus 2005 13:39 schreef teigan het volgende:
robh Heb je een tijdje geleden de discussie in Amerika gevolgd over die vrouw die al zolang in coma lag?
Zij belandde in coma door boulimia, door het vele braken verstoor je je kalium en natrium balans, wat kan leiden tot een hartstilstand en dus de dood....
Ook boulimia is dodelijk... Is het niet een hartstilstand, dan heb je een zwaar beschadigde slokdarm, darmen die niets meer kunnen hebben door het laxeren, en je krijgt met een beetje "geluk" een stoma, als je darmen niet eerder scheuren doordat ze een vreetbui niet aankunnen...
Ik zou je aanraden je er toch eens beter in te verdiepen voordat je zomaar een conclusie trekt
quote:Je kan natuurlijk kijken hoelang ze het hadden. Waarschijnelijk hadden ze voor de tv make-up op. En denk je nou echt dat iemand die psygisch zo ziek is, en zo bang is voor eten en het verliezen van controle, toegeeft dat het niet goed gaat?Op zaterdag 20 augustus 2005 13:33 schreef robh het volgende:
[..]
Nee hoor, ik geloof best dat jij het heel moeilijk hebt gehad en ik hoop dat je er nu vanaf bent. Maar het verschil tussen wat jij zegt en wat ik op de tv heb gezien is levensgroot. Deze meiden zager er gewoon gezond uit, niks futloos of bedlegerig, ook geen littekens en meer van dat.
Misschien zijn er diverse gradaties?
[..]
En dat bedlegerige is pas het allerlaatste stadium, die gaan meestal ook heel snel dood. Met anorexia en boulimia ben je juist over actief. Je bent zo druk, je voelt je zo vol energie. En ach, dat je zo nu en dan van de kaart heeft verzin je voor jezelf telkens een andere smoes, en ook voor de omgeving.
Je gehele lichaam is uit balans door het overmatige verlies van maagzuur, het tekort aan voedingsstoffen. Maar met behulp van je geest kan je zoveel kracht hebben.
Waarom leef jezelf niet twee week van een appel. Dan kun je met een gezonde geest eens voelen wat het gevolg is.
quote:Ik las het net al in een post hierboven.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:42 schreef boekenworm het volgende:
Je kan natuurlijk kijken hoelang ze het hadden. Waarschijnelijk hadden ze voor de tv make-up op. En denk je nou echt dat iemand die psygisch zo ziek is, en zo bang is voor eten en het verliezen van controle, toegeeft dat het niet goed gaat?
En dat bedlegerige is pas het allerlaatste stadium, die gaan meestal ook heel snel dood. Met anorexia en boulimia ben je juist over actief. Je bent zo druk, je voelt je zo vol energie. En ach, dat je zo nu en dan van de kaart heeft verzin je voor jezelf telkens een andere smoes, en ook voor de omgeving.
Je gehele lichaam is uit balans door het overmatige verlies van maagzuur, het tekort aan voedingsstoffen. Maar met behulp van je geest kan je zoveel kracht hebben.
Maar hetgeen simarwen zei, dat snap ik niet. Het doel is niet om af te slanken, waarom dan toch die drang om zo skinny mogelijk over te komen?
quote:Ik blief geen appels, maar ik snap je puntWaarom leef jezelf niet twee week van een appel. Dan kun je met een gezonde geest eens voelen wat het gevolg is.
ik heb zelf geen eetstoornis (mijn mening) ik houd gewoon niet van eten (wel snoepen
)om dat niet eten omdat ik niet van eten houd doel te berijken. eet ik minder dan dat sommigen zouden willen zien. hun oplossing = meer eten
die werkt voor mij niet!, acceptatie en erop letten dat het niet erg word echter wel.
vind een werkbare oplossing en dat zul je samen moeten doen
quote:Een eetziekte krijg je omdat je op de een of andere manier depressief of erg onzeker bent. Vaak zijn het vrouwen, en je weet, de meeste vrouwen vinden zichzelf altijd te dik. Dus ze gaan lijnen. Doordat je sneller wilt afvallen en controle wilt hebben over je lichaam ga je steeds strenger lijnen en je verliest de controle. Daardoor ga je jezelf verhongeren. Maar je wilt nu enkel nog maar de controle hebben, want die ben je op een of ander vlak verloren naar je gevoel en heb je zo weer te pakken. Het klinkt vaag. Maar het is wel zo.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:47 schreef robh het volgende:
[..]
Ik las het net al in een post hierboven.
Maar hetgeen simarwen zei, dat snap ik niet. Het doel is niet om af te slanken, waarom dan toch die drang om zo skinny mogelijk over te komen?
[..]
Ik blief geen appels, maar ik snap je punt
(Teminste bij mij was dat wel zo. Op een schoolkamp was er een jongen die elke dag twee ontbijten maakte, een voor hemzelf en een voor mij. Hij deed onttiegelijk zijn best en ik was beledigd. Hoe lomp was ik toen wel niet
).je staat ook alleen omdat niemand je op je eigen voorwaarden helpen wil.
ook al bedoelen ze het allemaal goed
Je hele lichaam raakt uit balans door het niet eten. Vooral het uitkotsen lijkt me niet gezond, sowieso gaan je tanden naar de klote van je maagzuur en je slokdarm dan? Het gaat ook tegen alle wetten van het mens zijn in. Je recycling gaat via de darmen eruit richting beneden en niet via de slokdarm naar boven.
Inderdaad, zo is het. Eten is je vijand, en zij willen dat je eet
.quote:EET JIJ ZO VAAK?!??!Op zaterdag 20 augustus 2005 13:20 schreef boekenworm het volgende:
Heb je wel eens tientallen keren op een dag gebraakt?
Ik zag een foto van Hillary Duff in de televizier deze week, ook zij is helemaal aan het uitmergelen. Doet me denken dat die mensjes aan het sterven zijn lichamelijk. En hoe reageert je hart erop?
quote:Ik heb een tijd boulimia gehad, met behoorlijk wat vreetbuien.
En in de tijd met anorexia, braakte ik ook als ik niet had gegeten, gewoon voor de zekerheid.
quote:Anorexia/boulimia is een symptoom van een dieper liggende oorzaak/probleem. De schuld ligt niet bij de media, ik denk dat zij maar een kleine rol spelen.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:39 schreef robh het volgende:
[..]
Nu volg ik je niet meer
Als dun worden niet het doel is waarom ligt de schuld dan bij de media en het ideaalbeeld van volslanke vrouwen?
quote:Ik vind het maar niks en ik denk dat ik maar gauw afstap van mijn "makkelijk slank worden" idee dat ik er bij hadOp zaterdag 20 augustus 2005 14:14 schreef mennepen het volgende:
Anorexia/boulimia is een symptoom van een dieper liggende oorzaak/probleem. De schuld ligt niet bij de media, ik denk dat zij maar een kleine rol spelen.
.quote:Heel verstandig. Altijd het zekere voor het onzekere nemen.Op zaterdag 20 augustus 2005 14:12 schreef boekenworm het volgende:
En in de tijd met anorexia, braakte ik ook als ik niet had gegeten, gewoon voor de zekerheid.
Ik geloof trouwens niet, zoals de TS (maar volgens mij gelooft die dat zelf ook niet
) dat het helemaal niet zo'n ongezonde manier van afvallen is. Het lijkt me voor de hand liggen dat afwisselend hongeren en jezelf volstoppen en eventueel weer uitbraken niet al te geweldig is voor je lichaam. Maar dat kunnen de dames zelf ook wel bedenken lijkt mij, dus ik begrijp niet waarom de mensen met een slankheidsmanie of controledwang niet gewoon allemaal obsessief aan het sporten zijn, DAAR zou ik me nog enigszins wat bij kunnen voorstellen, dat je kiest voor een op zich gezonde manier van afvallen maar daar gaandeweg zo in doorslaat dat het toch weer ongezond wordt. Maar bij voorbaat al kiezen voor een ongezonde manier (braken wordt niet pas na dertig keer ongezond)? Dat snap ik niet. De media heeft er denk ik niets mee te maken. Wat er wel mee te maken heeft is de druk om perfect te zijn en mensen met een eetstoornis uiten datr door te lijnen. Perfect is niemand en dat kun je ook niet zijn, maar je kunt iig wel heel goed niets eten en snel afvallen. dat wordt geprezen in je omgeving. Goh wat ben je veel kwijt, dat staat je goed. Je krijgt complimenten en dat drijft je weer tot het niet eten. Dat fotomodellen dun zijn boeit niet, maar dat ze worden weergegeven als de perfecte vrouw, dat doet het hem.
Vaak zijn mensen met een eetstoornis slim en scoren ze goed op school, maar zijn ze enorm perfectionistisch. Altijd 10-en halen, de perfecte dochter zijn de perfecte vriendin etc etc. En als er dan nog eens iets naars gebeurd zoals een verkrachting of een beroving, dan ben je helemaal het gevoel kwijt van controle over je leven en tada je gaat iets doen wat je zeker weten volhoudt. Als je dan dus eet krijgen die mensen ook meteen spijt, voelen ze zich schuldig en waardeloos want zelfs dit kunnen ze niet.
Een eetstoornis is enorm ingewikkeld en je gaat niet zomaar weer even eten of stoppen met spugen of juist minder eten.
quote:Op zaterdag 20 augustus 2005 13:47 schreef robh het volgende:
[..]
Ik las het net al in een post hierboven.
Maar hetgeen simarwen zei, dat snap ik niet. Het doel is niet om af te slanken, waarom dan toch die drang om zo skinny mogelijk over te komen?
Wat ik hieroven al zei. Je wilt perfect zijn en in de media worden perfecte vrouwen afegebeeld die slank zijn. Je wilt controle hebben over je leven en dus eet je niet want dat controleer je wel.
Het is niet dat je ineens op een dag besluit om niet te eten, dat sluipt er heel langzaam in. Je begint met lijnen, lekker gezond wat meer sporten en dat gaat van kwaad tot erger tot je niet eet en als je wat eet je het compenseerd met uren sporten of kotsen.
quote:Nou, op een gegeven moment houdt het wel op met die complimenten lijkt meOp zaterdag 20 augustus 2005 16:55 schreef Silmarwen het volgende:
Perfect is niemand en dat kun je ook niet zijn, maar je kunt iig wel heel goed niets eten en snel afvallen. dat wordt geprezen in je omgeving. Goh wat ben je veel kwijt, dat staat je goed. Je krijgt complimenten en dat drijft je weer tot het niet eten.
De gedachte "dan is er in elk geval iets dat ik nog wel goed kan" kan ik me wel voorstellen, maar waarom richt die zich altijd maar op niet-eten en niet op andere dingen waar een mens goed in kan zijn?
ook ik heb een docu gezien over anorexia. hierbij kwam echter aan bod hoe slecht het voor je lichaam is en dat een anorexiapatient op zeer jonge leeftijd overlijdt of er lichamelijke schade aan over houdt.
mijn inziens hebben die meisjes dus een negatief zelfbeeld terwijl dat niet hoeft. het is ook stom om te denk dat dun de mode is. ik denk dat de iets oudere mannen toch wel een normaal postuur prefereren en soms een wat vollere kont lekker vinden. ikzelf vind het ook niet erg als een dame een wat dikkere kont heeft, ziet er geiler uit en je hoeft tijdens de sex niet bang te zijn dat je iets kapot maakt
dames moeten niet zo zeiken, gewoon niet dik en niet dun zijn maar gewoon lekker feesten, zuipen en neuken
quote:Je hebt veel minder controle over je lengte of de symmetrie van je gezicht. Bovendien is het niet iets wat je mannen snel zal horen zeggen "bah, wat heeft dat meisje een asymmetrisch gezicht!" of "gadver, je zou maar een vriendin hebben die zo klein is". Dat is toch wel iets anders dan je gewicht.Op zaterdag 20 augustus 2005 16:37 schreef thaleia het volgende:
Ik kan me er ook maar moeilijk iets bij voorstellen hoor. Het klopt voor mijn gevoel allemaal niet. Wat robh al zei, als het aan de modellen in de media ligt, waarom hebben vrouwen dan geen complex omdat ze geen 1m90 lang zijn (omdat je daar zelf weinig invloed op hebt wellicht?), waarom niet allemaal aan de borstvergroting, waarom niet allemaal een facelift? Waarom is het ALLEEN het slanke dat blijkbaar zo frustreert en niet het feit dat vrouwen in de bladen ook allemaal enorm lang zijn en een prachtig egaal & symmetrisch gezicht hebben?
En van TS:
quote:Ze doet er natuurlijk zichzelf kwaad mee. 10-15% van de mensen met anorexia sterft eraan.Ik denk dan op zo'n moment, laat haar toch lekker haar gang gaan. Ze valt er niemand mee lastig, ze doet er niemand kwaad mee. Ze wil alleen lekker strak in haar vel zitten, zodat ze een vriendje kan pimpen op school en niet meer uitgelachen wordt om haar figuur.
Dat klinkt wel als neigend naar een eetstoornis. Maar ik ben die avond wel gaan eten, want ik weet dat ik dat gewoon moet doen om gezond te blijven en dat IK dat moet doen want er is niemand anders die me vertelt dat ik dat moet doen of me in de gaten houdt wat dat betreft. Als je weet dat je geen 'vangnet' hebt, dat er niet iemand actie gaat ondernemen omdat jij verkeerd bezig bent, dat de volledige verantwoordelijkheid om in leven & gezond te blijven bij jouzelf ligt, dan ga je het eten niet overslaan of veelvuldig braken.
Ik denk dat ik eerder vatbaar zou zijn voor orthorexia, dat bestaat ook, dat zijn figuren die overdreven bezig zijn met gezond eten. Maar de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.
quote:Dat geloof ik nooit zo, ik denk juist dat het leven je ontzettend interesseert als je per se zo perfect en slank wilt zijn. Mensen die het leven niet meer zo interesseert maakt het geen moer uit hoe ze eruitzien.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:26 schreef boekenworm het volgende:
Nou... ik denk eerder dat iemand het leven niet meer zo intresseert. En het is niet dat je iets hebt op een dag van "goh, laat ik nu mijn eten uitbraken en anorexia krijgen". Je word gewoon steeds strenger en probeert trucjes uit om je omgeving te misleiden. Je wílt dan niet eens gered worden.
quote:OK, maar heb jij dan een andere theorie waar het verschil hem in zit dat ik toch maar wel ging eten en een ander dat niet doet? Ik weet iig dat voor mijzelf de drijfveer was dat ik wist dat IK het moest doen, dat niemand me zou komen redden. Vandaar mijn conclusie dat iemand die wel stopt met eten er kennelijk van uit gaat dat er wel redding komt als het echt misgaat. Ik geloof niet dat zo iemand niet gered wil worden. Wel dat hij/zij niet wil dat anderen zich ermee bemoeien en zelf de controle wil houden, tuurlijk, maar dan wel met in het achterhoofd de gedachte dat er wel actie zal worden ondernomen als de dood echt naderbij komt, zeg maar.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:40 schreef boekenworm het volgende:
Het is niet hetzelfde als levensmoeheid of een depressie.
En mensen met anorexia hebben altijd een zeer sterk karakter en zijn in de regel zeer perfectionistisch. Plus dat mensen die het krijgen vaak gevoelig voor verslavingen en obsessies zijn en een enorm zelf-disipline hebben. Dat zijn allemaal eigenschappen die je nodig hebt om dit te ontwikkelen.
En verder, als je het niet hebt gehad, kun je het nooit begrijpen. En als je weer normaal doet, begrijp je je eigen stommiteiten ook niet meer zo goed. Je moet het hebben om te begrijpen en hebben gehad om er theoretisch begrip van te hebben en te snappen hoe het zit. En dat heb jij over duidelijk niet.
Het zal vast komen doordat ik de persoonlijke ervaring met het fenomeen mis, maar goed, een discussie is er ook niet bij gebaat als er alleen maar 'ervaringsdeskundigen' in hun eigen straatje praten, wel?
Ontopic: en nu ga ik eten
quote:Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:
Nouja, wat ik gewoon niet snap is het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel of hoe je het ook moet noemen. Want ik ken het gevoel wel, ik kan me nog levendig herinneren hoe ik toen mijn relatie uitging en mijn zelfbeeld daardoor laag was heel veel ging sporten, en toen het sporten op een dag een keer kut ging dacht ik: "hmmm, nu moet ik vanavond maar niet eten, want ik heb nauwelijks gesport".
Dat klinkt wel als neigend naar een eetstoornis. Maar ik ben die avond wel gaan eten, want ik weet dat ik dat gewoon moet doen om gezond te blijven en dat IK dat moet doen want er is niemand anders die me vertelt dat ik dat moet doen of me in de gaten houdt wat dat betreft. Als je weet dat je geen 'vangnet' hebt, dat er niet iemand actie gaat ondernemen omdat jij verkeerd bezig bent, dat de volledige verantwoordelijkheid om in leven & gezond te blijven bij jouzelf ligt, dan ga je het eten niet overslaan of veelvuldig braken.
Ik denk dat ik eerder vatbaar zou zijn voor orthorexia, dat bestaat ook, dat zijn figuren die overdreven bezig zijn met gezond eten. Maar de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.
Als je wat ouder bent denk ik inderdaad dat je dat wel zou moeten hebben, maar ik denk dat gewoon niet iedereen het heeft. Toen ik 14 was had ik een vriendje (die al wat ouder was), die mij ook wel eens even ging vertellen dat ik te dik was. En dat terwijl ik toen ondergewicht had... Toen het uit was, ben ik daar heel veel over gaan nadenken, en heb ik zelfs 2x mijn vinger in mijn keel gestoken. Daar ben ik zo van geschrokken, en ik bedacht me dat ik het mijn ouders niet aan kon doen, dat beide dochters een eetstoornis zouden krijgen..
Ik had dat verantwoordelijkheidsgevoel vooral omdat ik al had meegemaakt wat een eetstoornis met jou en met je omgeving kan doen... maar dat heeft niet iedereen!
Meisjes van 14/15 die zo ontzettend onzeker zijn, en denken dat het enige waar ze goed in zijn, lijnen is, rekenen er denk ik niet op gered te worden, want ze zien vaak niet in dat ze verkeerd bezig zijn. Ze zien vooral dat ze 'eindelijk ergens goed in zijn'. Het is gewoon een ontzettend rare ziekte, en je moet mensen die een eetstoornis hebben ook zeker niet hun gang laten gaan, zoals TS zegt, maar ze juist op dat verantwoordelijkheidsgevoel wijzen. Ze laten zien dat ze wel mooi zijn, dat er ook andere dingen zijn waar ze goed in zijn, en dat dit niet de manier is...
Natuurlijk kan ik het alleen maar vertellen zoals het bij mijn zusje was, en het zal wellicht ook voor iedereen verschillend zijn, maar zo denk ik er over...
quote:Dat bedoel ik dus preciesOp zaterdag 20 augustus 2005 18:24 schreef HetwasietsmeteenF het volgende:
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...
Je hebt nog niet in de gaten dat jij en jij alleen voor jezelf zult moeten zorgen en dus fatsoenlijk zult moeten eten. Als je echt jong bent weet je zelfs waarschijnlijk nog niet eens wat fatsoenlijk eten is. Maar je weet al wel dat je afvalt als je niet eet.quote:Als die complimenten ophouden denk je alleen maar "Ik val niet genoeg meer af" Je gaat heel irrationeel denken erdoor. Bijvoorbeeld als iemand je een koekje aan biedt, denk je dat diegene je doel wilt sabboteren.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:04 schreef thaleia het volgende:
[..]
Nou, op een gegeven moment houdt het wel op met die complimenten lijkt me
De gedachte "dan is er in elk geval iets dat ik nog wel goed kan" kan ik me wel voorstellen, maar waarom richt die zich altijd maar op niet-eten en niet op andere dingen waar een mens goed in kan zijn?
Ik denk dat het op niet-eten gericht wordt omdat dat zo gehyped is. Omdat het modebeeld slank is en dus is dat het zogenaamde ideaal beeld.
quote:Nee helemaal niet. Ik was juist heel erg depressief. Het intreseerde me niet dat ik dood zou gaan, als ik maar die controle had.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:
de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.
quote:Een eetstoornis sluipt heel ongemerkt in je ritme. Zoals hierboven ook al werd opgemerkt biedt het lijnen en sporten in eerste instantie een gevoel van controle. De drang naar deze controle ontstaat vaak door omstandigheden, door of iets wat in het verleden gebeurd is. Zo kan het overleiden van een familielid een trigger zijn, of een stressvolle periode, of ondzekerheid. Ook is seksueel misbruik een veelvoorkomende trigger.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:
de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.
Pas in een later stadium krijg je door dat er echt iets mis is. Dit kan komen(door bijvoorbeeld reacties van je omgeving, of door lichamelijke reacties, zoals duizeligheid, gebrekkige concentratie, of het wegblijven van menstruatie. Het erkennen dat je een eetstoornis hebt is echter moeilijk en vaak begint de persoon ontwijkend gedrag te vertonen, soms met een sociaal isolement als gevolg.
Op dat moment is het lichaam al dermate verzwakt dat het niet meer goed functioneert: bij ondergewicht past het lichaam zich aan aan de omstandigheden. Zo is er bij sommige anorexiapatienten groei van donsbeharing te zien: het lichaam maakt zich gereed voor overwintering. Ook het hongergevoel verdwijnt op den duur, waardoor je lichaam niet meer aangeeft hoe zeer het om voedsel vraagt.
Het zelfbeeld verandert, zoals hierboven ook al werd aangegeven. Veel anorexia- en bolumiapatiënten zijn obsessief met hun lichaam bezig. Ze zien echter niet meer dat het lichaam uitgemergeld raakt. Ledematen voelen dikker aan dan dat ze zijn en elk beetje vet dat er is wordt met afgrijzen aanschouwd. Het lichaam heeft voor vrouwen ten minste 15% vet nodig, bij deze meiden ligt het percentage soms onder de 5%.
Een 'voordeel' van de hele situatie is dat de neurotransmitters hun werk niet meer helemaal goed kunnen uitvoeren, waardoor er een soort gevoelsarmoede ontstaat. Dit betekent dat vervelende gevoelens, reacties, en ervaringen niet meer zo heftig doorkomen als ze in het verleden deden. Dat geeft een zekere rust. Ook positieve gevoelens komen niet goed meer door, waardoor de patient soms niet genoeg vreugde kan halen uit de leuke dingen. Je begrijpt dat de hele situatie hiermee steeds moeilijker wordt: de patient raakt in weze in een impasse, nauwelijks in staat zichzelf bij de haren te pakken en de goede weg terug in te slaan.
Mijn vriendin heeft anorexia en verandert van een vrolijke, levenslustige meid naar iemand die bang is voor alles wat gaat komen: bang voor de situatie, bang voor reacties, bang om de mensen om haar heen te verliezen. De eetstoornis neemt haar hele leven op dit moment in beslag, en daarmee ook onze relatie. Het gevoel van machteloosheid is groot voor de omgeving, want het is erg lastig te helpen. Het enige wat je kunt doen is steun bieden: aanzetten tot eten heeft geen zin, daar komt alleen maar ruzie van. Ze wil zelf de controle houden, maar beseft niet dat ze die al lang is kwijtgeraakt.
Ik hoop dat het bovenstaande een beetje duidelijk maakt hoe complex een eetstoornis is: het kan vanuit het niets ontstaan, en hoe verder het proces is ingezet, hoe moeilijker het wordt om er weer uit te komen.
Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?
de TS heeft gelijk waar het gaat om het begin van Anorexia. Hetgeen je ziet op tv creeert een ideaalbeeld. Een week anorexia zou ook helemaal niet slecht zijn. Het gaat om de periode erna, als het in je hoofd zit. En niet iedereen die skinny is of zich uitgehongerd heeft, lijdt aan anorexia of boulimia. Het gaat niet om het afvallen, maar om wat je erbij denkt.
Het verschil tussen anorexia en boulimia is trouwens de vreetbuien. Bij anorexia kan er ook worden gekotst, en bij boulimia, dus met vreetbuien, ook niet worden gekotst, maar vaak gebeurd dit wel.
er is ook nog BED, vreetbuien zonder uithongeren/kotsen.
Ga toch zieken en rellen in ONZ of KLB, jochie...
quote:De meeste vrouwen preferen toch ook een man die er goed uitziet, tov een of andere papzak? Begrijp me niet verkeerd ik ben niet pro-eetstoornis of iets maar, vind niet dat je dit kan afschuiven op de mannen.Op zaterdag 20 augustus 2005 17:13 schreef DarkDancer het volgende:
dit word mede aangemoedigd doordat jonge ventjes graag een slanke denk hebben.
quote:Psssst, hij wil provoceren. Sommige mensen vinden dat grappig...Op vrijdag 26 augustus 2005 11:45 schreef terror623 het volgende:
Sorry hoor TS maar jij weet ECHT niet wat een eetstoornis inhoudt.
quote:Hey ami,Op woensdag 24 augustus 2005 09:17 schreef Ami80 het volgende:
[knip]
Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?
Interesant verhaal wat je daar verteld. Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.
Maar als je het goed vind stuur ik je een keer een fotoboek bericht, of een mailtje. Want ik wil wel eens van je horen hoe je er mee omgaat.
quote:Dan nog voel je nog maar een miniem deel van alle pijn en verdriet die iemand met een eetstoornis meemaakt.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:42 schreef boekenworm het volgende:
Waarom leef jezelf niet twee week van een appel. Dan kun je met een gezonde geest eens voelen wat het gevolg is.
Ik vond persoonlijk het zo obsessief met je gewicht en eten en kalorieen, en in combinatie daarmee je zelfvertrouwen, bezig zijn nog veel uitputtender dan het niet eten en braken/laxeren.
Maar ik geloof ook dat dit meer een reltopic is dan dat ts het nou echt meent.
(personelijk vind ik nu het ergste dat er geen 1 tand of kies in mijn mond is zonder minstens 1 vulling).
quote:Dat kenmerkt ook meteen hoe obsessief een eetstoornis is: je walgt ervan dat je tanden slecht worden door het kotsen, maar gaat er toch mee door. Dat is bij mijn vriendin ook: die blijft niet of nauwelijks eten ondanks dat ze weet dat ze zichzelf in gevaar brengt, haar kinderwens, en haar sociale leven.Mijn tanden zijn aan het uitvallen door het kotsen
Volgende week eerste intake, ben zo blij dat ze gaat! Niet dat ze het voor zichzelf doet, want van haarzelf hoeft het niet ('ik voel me prima'), maar het is wel een eerste stap.
Probeer dus niet op TS te gaan schelden, zijn 1e post is inmiddels achterhaald....
quote:Denkt je vriendin er aan om er iets aan te gaan doen? Hoe ernstig schat jij zelf de situatie in?Op vrijdag 26 augustus 2005 20:15 schreef NoXxa het volgende:
[..]
Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.
En héle super goede vriendin van mij is nu sinds 3 maanden in therapie....mijn vriendin (psychologie gestudeerd), ikzelf en een vriend zijn echt haar 'supertrio' dat haar door deze tijd heen sleept.....voor ons aan de ene kant geweldig als we zien hoe zij vooruit gaat, maar ook pijnlijk als we zien hoe diep haar dalen nu al zijn en gaan worden.....
Ben of wel benieuwd of ze intern gaat of losse therapie....
Arghhhh!
Ben jij haar beste vriendin?
Maar anderzijds, en dat gevoel heeft de overhand, wil ze absoluut niet in therapie, maar doet ze het voor haar omgeving. Ze kan gewoon niet zonder haar anorexia, hoe vreemd dat ook mag klinken voor een buitenstaander.
quote:Ja, dat weet ik, maar het is zwaar om geen openheid te hebben.Op dinsdag 30 augustus 2005 15:06 schreef CleeJee het volgende:
Ja Ami, hou er al vast rekening mee dat zij tijdens de behandeling witte (compleet aantrekkende) en zwarte (compleet afstontende) momenten zal hebben, en dat deze meerdere malen per dag kunnen wisselen.....
Ben jij haar beste vriendin?
Ik ben haar vriend...
Hmm, dan zit je er helemaal bovenop ja..... heb jij het idee dat je haar (zoveel als mogelijk) snapt? Ik merk aan mijn goede vriendin dat zij juist dat heel erg nodig heeft, mensen die de moeite doen om haar proberen te snappen....
En dat 'niet zonder kunnen'klinkt niet vreemd, integendeel, dat is juist het probleem!
quote:omdat, robh, de meesten daarvan het niet goed in verhouding kunnen zien.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:11 schreef robh het volgende:
Ik zag vorige week een indrukwekkende documentaire over eetstoornissen bij jonge vrouwen. De documentaire ging voornamelijk over tieners met boulimia en/of anorexia, maar ook de ouders en mensen uit de omgeving kwamen daarbij aan het woord.
Toen de meiden aan het woord kwamen en zij hun verhaal vertelden had ik inderdaad het idee dat er wel wat pondjes af mochten. Niet dat ze dik waren hoor, integendeel, maar de proporties klopten niet helemaal. Een van de meisjes had bijvoorbeeld geen borsten maar wel een, in verhouding, grote bips. Als ik zoiets zie dan kan ik mij persoonlijk wel voorstellen dat je met zo'n figuur niet lekker in je vel zit en je er wat aan wilt doen. Hoe je het doet ligt bij jezelf. Je kunt sporten, je kunt je laten liposucken, maar wat ook kan is gewoon niet eten. Of wel eten en dan de boel uitkotsen. De meid in kwestie koos voor de laatste optie en was, gelukkig voor haar, inmiddels al 10 kilo kwijtgeraakt in een maand.
De ouders en de mensen uit de omgeving van deze meid reageerden allen geschokt. Ze vonden het onaanvaardbaar dat zij haar eigen keuze maakte betreffende hoe ze wou afvallen. Ziek was ze. Therapie en eindeloos gezever over hoe slecht het wel niet was om het zo te doen, dat was dé oplossing. Nou, ik weet wel zeker dat je die kilo's er niet afkrijgt door er tegen aan te praten..
Ik denk dan op zo'n moment, laat haar toch lekker haar gang gaan. Ze valt er niemand mee lastig, ze doet er niemand kwaad mee. Ze wil alleen lekker strak in haar vel zitten, zodat ze een vriendje kan pimpen op school en niet meer uitgelachen wordt om haar figuur.
Ja maar, hoorde je de deskundigen roepen, dat komt allemaal door de bladen, die scheppen een ideaalbeeld waaraan alle vrouwen moeten voldoen! De bladen dus waarin alleen volslanke lekkere modellen staan afgebeeld. Deze bladen creeren een modetrend waarin slank de norm is en dik passé. Nou, eerlijk, daar ben ik het helemaal mee eens zal ik je vertellen. Ik heb ook liever slank dan dik. Voor mij hoeven 3 rollen niet.
En zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.
Laten we eerlijk zijn, als zo'n meid af wil slanken op een voor haar plezierige manier, wie zijn wij dan om haar voor gek te verslijten en te doen alsof ze ziek is?
hun beeld is scheef. het zou tegen hun eigen bestwil zijn om ze daar niet in te
ondersteunen en misschien soms de weg te wijzen.. (omdat ze zelf vaak niet in
staat zijn een objectief beeld te kunnen vormen)
quote:Het klinkt alsof je op een gezonde wijze volledig alles onder controle hebt!!Op dinsdag 30 augustus 2005 16:55 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Problemen zou ik het niet direct noemen. Ik let nog steeds heel erg op wat ik eet, wat erin zit enz enz. Soms voel ik me schuldig als ik iets gegeten heb, maar ik kan het tegenwoordig erg goed relativeren. Ik moet zeggen dat het ook erg scheelt dat ik vaak sport, daardoor komt dat schuldgevoel minder vaak opzetten. Maar als ik dan eens niet ga sporten, voel ik me weer schuldig. Helemaal gezond is dat schuldgevoel niet, maar ik sla geen maaltijden over en sta nooit meer op de weegschaal. Sinds ik sport probeer ik puur te kijken naar hoe ik eruit zie (al kan dat zelfbeeld soms wat vertekend zijn) en hoe mijn kleren zitten. Je zal me nooit aantreffen met een grote zak snoep, maar eens in de week mag ik van mezelf als avondeten pizza of iets anders qua junkfood en dan valt het schuldgevoel mee. Ik wil gewoon pertinent niet alleen aan eten denken of me rot voelen als ik eet. Door het sporten heb ik door dat mijn lichaam energie nodig heeft en energie haal je uit eten. Bovendien heb ik door te weinig eten darmproblemen gekregen, niet heel ernstig, maar een paar weken niet kunnen p**pen. Die problemen zijn nu over. Het is gewoon echt slecht voor je lichaam. Ach, ik denk dat ik nu niet veel verschil van de gemiddelde vrouw die op haar lijn probeert te letten.
Ik ben sinds kort te weten gekomen dat mijn vriendin een eetstoornis heeft, dan wel aan het ontwikkelen is. Dus ik volg de fok topics nouwlettend. En heb her en der al mail contact met users. (helemaal top!!)
Op dit moment gaat het weer goed, en we kunnen er steeds beter over praten. Het valt niet altijd mee maar ik geloof dat we op de goede weg zitten.
tvp
quote:Ik ben opgenomen geweest,en ik MOEST mijn laxeer afbouwen.Van 5 naar 2 gegaanOp zondag 28 augustus 2005 22:47 schreef Ami80 het volgende:
@NoXxa: zie mail
[..]
Dat kenmerkt ook meteen hoe obsessief een eetstoornis is: je walgt ervan dat je tanden slecht worden door het kotsen, maar gaat er toch mee door. Dat is bij mijn vriendin ook: die blijft niet of nauwelijks eten ondanks dat ze weet dat ze zichzelf in gevaar brengt, haar kinderwens, en haar sociale leven.
Volgende week eerste intake, ben zo blij dat ze gaat! Niet dat ze het voor zichzelf doet, want van haarzelf hoeft het niet ('ik voel me prima'), maar het is wel een eerste stap.
Ik wilde het ook niet voor mezelf(want ik merkte niet hoe slecht het was.)Maar achteraf ben ik echt zo blij dat ik ben gaan afbouwen 
,Goed gedaan HeaRt_woRm, laxeermiddelen zijn echt slecht. Toen het met mij minder ging heb ik dat ook gebruikt. Ik woonde nog thuis, avondeten viel haast niet onderuit te komen. Dus na het eten heb ik wel eens overgegeven, maar dan nog hield ik het gevoel dat er vanalles nog in zat, dus dan maar laxeermiddelen. Echt troep dat spul. Ik was nog vrij jong, ging naar de drogist en vroeg om twee pakjes laxeermiddelen... ja en die geven ze gewoon mee aan een meisje van 15 hoor :S ... Oké, op laxeermiddelen zit geen minimumleeftijd, maar toch.. Eigenlijk zou dat wel moeten. Het wordt jonge meisjes die beginnen met afvallen en uiteindelijk doorslaan gewoon te makkelijk gemaakt vind ik. Mede door die troep en het niet eten is het uiteindelijk misgegaan met mijn darmen, je darmen wennen aan de laxeermiddelen, als je daarmee stopt werken ze niet meer zo goed uit zichzelf en als je dan ook nog eens niets/ amper eet, tja dan krijg je dus een vastloper. Als ik zo lees en hoor wat er allemaal kan gebeuren met mensen die echt een zware eetstoornis krijgen ben ik echt blij dat ik uit mezelf heb kunnen stoppen met dat idiote gedoe. Net op tijd het licht gezien
Wel super dat jullie erover kunnen praten NoXxa, dat helpt haar echt! Als je in zoiets zit, geloof je echt dat niemand je begrijpt. Het is ook wel heel moeilijk te begrijpen........
x
quote:Geeft nix hoor, kun jij toch niet weten!Op dinsdag 30 augustus 2005 15:34 schreef CleeJee het volgende:
Oeps, Ami, mijn excuses....
Hmm, dan zit je er helemaal bovenop ja..... heb jij het idee dat je haar (zoveel als mogelijk) snapt? Ik merk aan mijn goede vriendin dat zij juist dat heel erg nodig heeft, mensen die de moeite doen om haar proberen te snappen....
En dat 'niet zonder kunnen'klinkt niet vreemd, integendeel, dat is juist het probleem!
Of ik haar snap? Tja, je doet natuurlijk zoveel mogelijk je best, en haar gedachtengangen kan ik, hoe krom ook, wel volgen. Maar bij het gevoel dat ze heeft kun je je niks voorstellen als buitenstaander denk ik. En dat is wel het moeilijke: je weet dat ze het erg zwaar heeft, je probeert te steunen en te helpen, maar je dringt nooit door tot de essentie. Jij zult ook uit ervaring wel weten dat je op een gegeven moment niet veel anders kunt doen dan er rekening mee houden (wisselende buien, onwilligheid, weinig het gevoel hebben dat er contact van haar kant komt, etc.)Gisteren 's avonds nog even met haar weg geweest. Niet over de intake gepraat, daar was ze nog niet klaar voor. Nou ja, dat zal dan zo moeten zijn, ik sta er met gemengde gevoelens tegenover dat ik verder nog niets weet. Geduld!
Hoop echt dat je vriendin goede hulp krijgt bij de therapie!
quote:Klinkt heftig, wat die middelen wel niet aan kunnen richten. Echt respect dat je jezelf bij de haren hebt kunnen pakken!Op woensdag 31 augustus 2005 08:27 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Goedemorgen weer
Goed gedaan HeaRt_woRm, laxeermiddelen zijn echt slecht. Toen het met mij minder ging heb ik dat ook gebruikt. Ik woonde nog thuis, avondeten viel haast niet onderuit te komen. Dus na het eten heb ik wel eens overgegeven, maar dan nog hield ik het gevoel dat er vanalles nog in zat, dus dan maar laxeermiddelen. Echt troep dat spul. Ik was nog vrij jong, ging naar de drogist en vroeg om twee pakjes laxeermiddelen... ja en die geven ze gewoon mee aan een meisje van 15 hoor :S ... Oké, op laxeermiddelen zit geen minimumleeftijd, maar toch.. Eigenlijk zou dat wel moeten. Het wordt jonge meisjes die beginnen met afvallen en uiteindelijk doorslaan gewoon te makkelijk gemaakt vind ik. Mede door die troep en het niet eten is het uiteindelijk misgegaan met mijn darmen, je darmen wennen aan de laxeermiddelen, als je daarmee stopt werken ze niet meer zo goed uit zichzelf en als je dan ook nog eens niets/ amper eet, tja dan krijg je dus een vastloper. Als ik zo lees en hoor wat er allemaal kan gebeuren met mensen die echt een zware eetstoornis krijgen ben ik echt blij dat ik uit mezelf heb kunnen stoppen met dat idiote gedoe. Net op tijd het licht gezien
Wel super dat jullie erover kunnen praten NoXxa, dat helpt haar echt! Als je in zoiets zit, geloof je echt dat niemand je begrijpt. Het is ook wel heel moeilijk te begrijpen........
x
Die thuissituatie is echt zoooo belangrijk! Bij een vriendin van me heeft het gezinsleven haar ook beschermd tegen een eetstoornis, want dat ging ook de verkeerde kant op met het verstoppen van voedsel, extreem sporten, en dergelijke.
Heb je al een goed gesprek kunnen hebben, NoXxa?
quote:Dankjewel! Als je niet op ondergewicht zit en jezelf op deze manier kunt reguleren zonder op een weegschaal te hoeven staan, dan ben je inderdaad top bezig!Op woensdag 31 augustus 2005 08:45 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Ik weet niet of je het tegen mij of Heart_worm hebt, maar ik heb de situatie onder controle vind ik zelf. Ik eet netjes drie keer per dag, neem geen pillen en geef niet over na het eten. Maar goed, ik zat er ook nog niet heel diep in gelukkig. Gisteren lekker gesport, daarna voel ik me helemaal voldaan. Als ik niet sport, ga ik me wel schuldig voelen, maar ja zoveel vrouwen voelen zich weleens schuldig na eten of niet sporten. Ik heb het zelf inmiddels door als het weer een klein beetje de foute kant op gaat en dan doe ik er echt iets aan.
Hoop echt dat je vriendin goede hulp krijgt bij de therapie!
Helemaal als je thuis woont of samen woont kunnen mensen het sneller doorhebben gelukkig. In het begin kom je er misschien nog mee weg als je smoesjes gebruikt, maar dat is snel over hoor. Maar ja, als zo'n meisje dan gaat studeren en op kamers gaat........
Krijgt je vriendin interne therapie of losse sessies? Gaat ze ook in een praatgroep voor mensen met eetstoornissen?
Familie van vriendin van me die wil niks weten van de eetstoornis van haar (komt ook doordat zij het idee hebben dat de hele buitenwereld slecht is en problemen binnenshuis horen te blijven) en van een ex-collega weet ik dat de vriend het aan het begin niet kon begrijpen én er ook niets over wilde lezen om het wel te begrijpen....
Ami80, ik wens je heel veel succes! En, nog een tip uit de reeks 'hoe om te gaan met vrouwen': als zij iets verteld, probeer niet gelijk advies te geven, laat haar eerst volledig uitpraten! (vaak helpt dat namelijk al....)
Ik slikte op een gegeven moment 3 stackers per dag en at overdag alleen een sinaasappel. Avond eten kwam ik vaak niet onderuit maar ik schepte heel weinig op en at super langzaam. Ook stond ik onder de koude douche om maar calorieen te verbranden. Ik werd vegetarisch zodat ik ook geen vlees hoefde te eten etc etc.
Toen ik Knut leerde kennen ging het ineens beter, beetje bij beetje ging ik gewoon eten enzo.
Ik blijf het wel lastig vinden vooral omdat ik nu echt wel wat flinker ben. Ik kom nu veel sneller aan en dat is wel kut, maar ik ben nu gezond aan het afvallen tot ik op een normaal gewicht zit en als ik doorsla merkt Knut dat echt wel
Ik blijf me trouwens wel schuldig voelen als ik eet, maar ik denk dat dat nooit meer weggaat
Ik heb het vermoeden dat het in elk geval de opname-kant op gaat, want ze is al te ver afgezakt voor een zelfhulpgroep denk ik. Maar het maakt me niet uit hoe zwaar de therapievorm gaat worden, als hij maar past bij de situatie.
@CleeJee: dank voor de tip! Je hebt natuurlijk hartstikke gelijk, maar het is soms best moeilijk om niks te zeggen hoor! Maar je merkt ook wel vaak dat welk advies je ook geeft, het heeft weinig zin. Ze moet zelf met een plan komen wat haar 'goed voelt'. Overigens is het wel een manier om ideeën aan te dragen...
Maar ik ben met je eens dat je niet de hele tijd adviezen moet gaan uitdragen of de hele tijd het onderwerp moet aansnijden. Dan heb je ook geen relatie meer joh, dat is geen doen! Het is een beetje een evenwicht zoeken op een labiel gespannen lijntje.
Wel erg trouwens dat die familie niks wil weten van de eetstoornis van die vriendin van je! Dat helpt ook lekker averechts: heeft ze de moed genomen om haar familie in vertrouwen te nemen, wordt ze vervolgens afgestoten! Het probleem ontkennen is echt heel slecht, ik snap ook niet dat mensen dat kunnen doen. Kan er ook boos om worden. Je houdt toch van je dochter, je hebt toch ogen in je kop! Onbegrijpelijk.
@Silmarwen: gefeliciteerd joh! Geweldig om nogmaals van iemand te lezen die ermee om heeft leren gaan... Hoe komt het dat er opeens een omslagpunt kwam toen je Knut leerde kennen?
Ja, zo kun je zien dat iets heel positiefs in je leven je ogen zomaar ineens kan openen....
Eten zal voor mensen met een eetstoornis het hele leven lang een punt van aandacht blijven, het is alleen maar hoe je ermee omgaat....
quote:Nee, niet precies. Of eigenlijk: ik tast volledig in het duister!Op woensdag 31 augustus 2005 12:07 schreef CleeJee het volgende:
@ Ami80: weet jij precies hoe (door welke gebeurtenissen) en wanneer de eetstoornis is ontstaan?
Wel is duidelijk dat de 'ingrediënten' voor de eetstoornis allemaal aanwezig waren: faalangst, perfectionisme, overspannenheid, en enkele nare ervaringen in het verleden. Tesamen zullen die wel bijgedragen hebben. De overspannenheid en het niet door kunnen gaan met de opleiding was de trigger denk ik. Het was ook niet zo dat de anorexia ontstond door een uit de hand gelopen lijnpoging zoals je wel vaker hoort, of door het niet kunnen voldoen aan een schoonheidsideaal. Nee, het was vooral een vorm van controle zoeken en dat vinden in het beteugelen van het eetgedrag. Eigenlijk net zoals bij Silmarwen denk ik.
Hoe lang heb je nu met haar?
Dat lijnpoging en ideaal zijn vaak niet de oorzaken hoor, het controle zoeken veel meer! de hele ziekte draait om controle, zij wordt blij van het feit dat zij haar 'honger gevoel' onder controle kan hebben en zo zoekt ze nog meer controle-momenten....
Hoe gaat het met jou verder? vertel eens meer over jezelf en hoe jij in haar ziekte staat?
quote:Klinkt allemaal heel logsich....Knut was je positieve 'trigger' die bepaalde negatieve gedachten om heeft weten te buigen, waarschijnlijk zonder dat hij het zelf door had.... Dat hij je niet veroordeelde dat is denk het beste wat hij bij jou heeft gedaan...begrip tonen en een manier weten te vinden om ermee om te gaan......Op woensdag 31 augustus 2005 12:10 schreef Silmarwen het volgende:
Nou het heeft vooral geholpen dat Knut mij niet verooordeelde. Hij zei niet steeds "doe dat nou niet" Bovendien ging alles toen ineens lekker en had ik het gevoel de controle terug te hebben dus niet eten werd minder belangrijk eigenlijk. Ik werd weer positief en vrolijker. Heel gek
Het is nu denk goed voor jezelf om wat dingen op een rij te zetten hoe het nu gaat, mocht er eens iets negatiefs groots in je leven gebeuren (je weet het immers nooit...) dat je dan niet gelijk weer terugvalt, maar iets hebt om je aan vast te pakken.
Ze denkt ook dat het in elk geval een vorm van opname gaat worden, aangezien haar gewicht te laag is. Je begrijpt: daar zou ik alleen maar blij mee zijn, want dat dat gewicht veel te laag is, dat wordt steeds beter zichtbaar en merkbaar (kou, blauwe plekken, de hele mikmak).Het geeft haar wel weer een hele hoop stress, dat is te merken. Ze kan ook niet meer de dingen plannen die ze in gedachten had: een module volgen aan de universiteit om in elk geval nog ergens mee bezig te zijn, afspraken die ze heeft voor andere hobbies. Ze beseft dat de komende maanden in teken zullen komen te staan van behandeling, maar is anderzijds absoluut niet aan behandeling toe. Maar ze gaat wel, dus ik heb wel hoop.
Hoewel ik toen al wel een vermoeden had. Haar eetstoornis begon vorm te nemen net voordat het 'aan' ging. Wat het met me deed? Blijdschap dat ze me in vertrouwen nam, want ik wist dat er iets scheef zat en het beestje had nu een naam. Maar ook bezorgdheid natuurlijk, want de toekomst van jezelf, die van je vriendin, en die van ons samen werd een stuk onzekerder.
Hoe was dat dan bij jullie als 'supertrio'?
quote:Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?Op donderdag 1 september 2005 10:50 schreef Ami80 het volgende:
Na anderhalve maand dus
Wat het met me deed? Blijdschap dat ze me in vertrouwen nam, want ik wist dat er iets scheef zat en het beestje had nu een naam. Maar ook bezorgdheid natuurlijk, want de toekomst van jezelf, die van je vriendin, en die van ons samen werd een stuk onzekerder.
Hoe was dat dan bij jullie als 'supertrio'?
Om er optimaal voor haar te kunnen zijn, lijkt het me wel handig om meer te weten te komen over het verloop van haar ziektebeeld en de onderliggende oorzaken....maar zal ze je vast wel meer over vertellen hoop ik.....
quote:Daar denk je al aan op het monent dat je een relatie aangaat?Op donderdag 1 september 2005 11:01 schreef PsychoDude_666 het volgende:
[..]
Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?
quote:Nee, dat zou ik niet durven, maar gelukkig is dat ook niet aan de orde. Weet je..., zolang er hoop is op herstel kan ik de hele wereld aan. Ik weet dat we bij elkaar passen. Maar je hebt gelijk als je vermoedt dat zoiets je relatie nogal op de kop zet: het is niet zo onbezorgd als het hoort te zijn, het is moeilijk een evenwichtige relatie op te bouwen. We hebben ook niet echt een basis gelegd of zo. Maar aan de andere kant zijn er weinig stellen die in zo'n korte tijd al zo'n diepe band met elkaar hebben.Op donderdag 1 september 2005 11:01 schreef PsychoDude_666 het volgende:
Ik zou me bij zoiets echt niet blij voelen, stel je voor de relatie valt wat tegen. Zou jij er een eind aan durven te maken?
Door er voor mensen te zijn (hoe veel energie dat ook kost) krijg ik vaak een energie boost!
Maar je zei dat intake traject nog tot oktober loopt?
Wat gaat er allemaal dan nog gebeuren?
Is je virendin open? Of juist heel gesloten?
(ik gok op het laatste...)
Tijdens de behandeling zal ze tot hoge hoogten gaan komen en door diepe dallen moeten kruipen....ze zal ook witte (aantrekkende) en zwarte (afstotende) periodes gaan kennen...en dat zal voor jou heel zwaar zijn denk ik!
Wellicht handig als ik je op msn toevoeg zodat we er ook eens buiten Fok! over kunnen praten als jij dat zou willen?
quote:Hoe gaat het met jou nu? Nog nieuwe ontwikkelingen?Op vrijdag 26 augustus 2005 20:15 schreef NoXxa het volgende:
[..]
Hey ami,
Interesant verhaal wat je daar verteld. Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.
quote:Op donderdag 1 september 2005 11:15 schreef CleeJee het volgende:
[..]
Daar denk je al aan op het monent dat je een relatie aangaat?
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
quote:Goeie opmerkingen. Ik weet dat het zwaar gaat worden, maar het besef dat ze zo nu en dan minder behoefte aan me zal hebben is in elk geval wel een eye-opener. Kan ik me vast op voorbereiden. Weet je dat uit ervaring met die vriendin van je?Op donderdag 1 september 2005 12:32 schreef CleeJee het volgende:
Als je informatie aan haar vraagt, lijkt het me belangrijk dat je benadrukt dat die info bedoeld is om haar beter te kunnen begrijpen, er optimaal voor haar te kunnen zijn én omdat je je dan minder hulpeloos voelt.
Tijdens de behandeling zal ze tot hoge hoogten gaan komen en door diepe dallen moeten kruipen....ze zal ook witte (aantrekkende) en zwarte (afstotende) periodes gaan kennen...en dat zal voor jou heel zwaar zijn denk ik!
p.s. Ik heb in mijn profiel mijn msn-adres gezet
quote:Tuurlijk denk je wel eens van 'waar ben ik aan begonnen', temeer omdat ik in het begin niet wist waar de stoornis ons naar toe zou brengen. Maar ook als ik dat wel geweten had was ik ervoor gegaan. Aan 'houden van' doe je niksOp donderdag 1 september 2005 12:53 schreef PsychoDude_666 het volgende:
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
quote:Dan ben je er 100% voor die persoon!!! En gooi je al je liefde in de strijd om die persoon te helpen!Op donderdag 1 september 2005 12:53 schreef PsychoDude_666 het volgende:
[..]
Na een paar maanden kan dat toch het geval zijn, ik bedoelde ook niet dat je om zo'n reden geen relatie met iemand zou moeten beginnen. Maar als je daar, na een een tijdje in de relatie, achter komt..
Als hij/zij er eenmaal uitkomt is je relatie beter dan ooit....
zal je vanavond wel even toevoegen.....en dat zwart-witte weet ik uit ervaring ja.....vriendin van me zit er nu volledig in....
heeft jouw vriendin ook iets van een spreekwoordelijke muur om zich heen gebouwd?
Spreekwoordelijke muur? Nou, het lijkt af en toe wel alsof die muur niet eens meer spreekwoordelijk is!
Ja dus, en ik denk dat dat het allermoeilijkste is uit het hele proces. Zolang er gecommuniceerd wordt blijft het dragelijk, maar als het onderwerp vermeden wordt dan is dat echt zoo zwaar! En dat weet ze hoor, en ze probeert ook echt serieus om open te blijven, maar soms is dat gewoon heel moeilijk. Het is ook niet iets wat je zomaar even van je af zet hè! Maar jij ervaart die muur ook?
Ja, die muur is enorm hoog en enorm dik....het is altijd eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken....
En de geslotenheid van je vriendin.....die kan ik me wel indenken, het is toch ook een psychische ziekte en vaak zal zij iets hebben van "ik zeg het maar niet, want als ik het al niet snap, hoe moet hij het dan snappen?" ... terwijl jij het dan vaak wel snapt en haar een eye opener kan geven....
enne, 80 is je geboortejaar?
80 is niet mijn geboortejaar, dat zou een te groot leeftijdsverschil zijn. 1980 is wel mijn geboortejaar, of bedoelde je dat?
Hoe kijk jij tegen je vriendin aan nu ze een stuk dunner is/wordt?
En, lastige vraag denk, denk jij dat jullie relatie stand zal houden? Nu al stevig genoeg is om het allemaal aan te kunnen?
Maar mentaal gezien is het heel vervelend natuurlijk om haar zo dun te zien: ze ziet er fragiel uit, afgepeigerd ook. Een smal gezichtje van het weinige slapen, de lach die steeds minder uitbundig doorkomt. Dat doet je wel wat. Je denkt steeds 'hoe lang houdt dat lichaam dit nog vol?'.
De vraag of onze relatie stand zal houden is moeilijk: daar zijn twee mensen bij. Ik ga door roeien en ruiten voor dat meisje, maar begin ook te merken dat de hele kwestie ook bij zijn tol eist, zowel mentaal als fysiek. Maar ik blijf in elk geval bij haar, hoe moeilijk ook. En zij? Ze houdt veel van me, dat absoluut, maar factoren als de wisselende stemmingen, de gevoelsarmoede en de onevenwichtige relatie maken het moeilijk om haar gevoelsleven te peilen. Het zal in elk geval wel goed blijven gaan zolang ik haar kan blijven steunen op de manier waarop ik dat de afgelopen maanden kon. Dat dat nu moeilijker begint te worden baart zorgen, maar als de communicatie goed blijft gaat het helemaal goed komen. Daar heb ik alle hoop op en dat moet ook, want anders dan ga ik eronderdoor.
Denk dat er voor jou klein beetje van je schouders af zal vallen als het een opname wordt....
Wat heb jij het liefst denk je?
Woont ze eignelijk thuis? op zichzelf? wonen jullie samen?
Sprak haar net, poe hee, wat gaat het slecht momenteel. Ik blijf ervan schrikken.
Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?
nog een keer.
quote:Niets, en dan weet ik genoeg.Op donderdag 1 september 2005 16:01 schreef CleeJee het volgende:
Nee, dat is zkeer niet goed...juist als ze alleen is kan ze doen wat ze wil, geen controle, en is er niemand als zij iemand nodig heeft....volledige opname lijkt mij dat ook het beste...
Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?
Anderhalve week geleden kreeg ik het advies van een ervaringsdeskundige om de nadelen van de anorexia niet uit de weg te gaan, en sindsdien pas ik dat advies ook toe. Daarmee bedoel ik dat als er iets vervelends gebeurt als gevolg van haar anorexia, ik dat vervelende niet meer uit de weg ga. Om een voorbeeld te geven: als mijn vriendin bijvoorbeeld niets om aan te trekken had omdat alle kleding te groot wordt, of een bepaalde gebeurtenis niet aankon, dan bagatelliseerde ik dat probleem en zei ik dat dat helemaal niet erg is, dat er ergere dingen zijn op deze wereld, en gaf haar vervolgens een knuffel. Op advies van die ervaringsdeskundige ben ik daarmee gestopt en probeer ik mijn vriendin niet meer voor dit soort situaties te beschermen, zodat ze voelt hoeveel nadelen haar ondergewicht heeft, in de hoop dat ze steeds meer beseft dat ze hulp nodig heeft. Ik heb het gevoel nu dat ze dit helemaal niet fijn vindt, dat ik niet meer de veilige haven voor haar ben die ik altijd geweest ben, en dat ze daardoor ook minder open is geworden. Ik besef wel dat het beter is dat ze de nadelen van haar stoornis beseft, maar komt het onze relatie ook ten goede?
Neem nou het telefoongesprek van daarnet: ik probeer contact te maken (psychisch), maar krijg absoluut geen toegang. Hoe kan ik haar dan nog steunen? Ik weet niet of ik het wel trek om niet de veilige haven te zijn die me zo goed past...
Lijkt me niet zo handig om alles er hier op het net uit te gooien....denk dat ik vanavond wel op msn ben, praten we dan anders verder.....
iig thanks...
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
quote:Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
quote:Oh.. Dank jeOp donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook.
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
quote:Ik moet ami80 gelijk geven hier in. Je ziet er leuk uit idd.Op donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.
Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek
Maar ami ik herken het probleem. Je vriendin confronteren met de vervelende dingen. Terwijl je eigenlijk wil dat ze zich goed voelt. Ik heb dat nu al een paar keer mee gemaakt dat ik mijn mening heel duidelijk heb uitgesproken, en dan zie ik dat ze dat heel erg vind. Maar ik krijg wel het gevoel dat je ik dan meer bereik dan haar een knuffel te geven en te zeggen dat het allemaal wel goed komt.
Denk dat dat ook uiteindelijk meer relatie reddend is dan altijd maar de lieve vrede te spelen. Terwijl je allebei zo donders goed weet dat het niet terecht is.
Met mijn vriendin gaat het op het moment erg goed. ze heeft veel afleiding. En doet dingen waar ze haar energie in kan stoppen. Ze merkt dan meteen dat ze niet gefocused is op eten. En kan dan in een lunch pause ook rustig een bord soep eten zonder zich daar dan zorgen over te maken. Nog steeds zijn er dingen die onuitgesproken blijven. Maar ik heb het gevoel dat die niet lang op zich laten wachten.
Goed te horen dat ze wat afleiding heeft!!!
Maar toch...het probleem blijft er...hopelijk komt er het één en ander onuitgesproken uit....
quote:Het zijn bij jou dus meer vreetbuien die de kop op steken/staken en daarna uit schaamte alles er zo snel mogelijk weer uit willen gooien....Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
Ook even in je fotohoekje gegluurd en je bent inderdaad gelukkig niet mega slank (= compliment!). Kan me wel indenken dat dat soms wel lastig kan zijn..... Die vreetkicks zijn niet goed, maar ik denk als je die én heel weinig hebt én steeds beter onder controle kunt krijgen, ben je op de goede weg!
En je eigen verhalen/dingen moet je nooit met anderen vergelijken, dan vergeet je jezelf heel snel....want durf te wedden dat jij je na je vreetbui exact even kut voelt als een anorexia-patient na een (groot) bord eten.....
quote:Dat zei ik ook altijd. Maar hoor wat je zegt. Dat is wél erg. Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand? Waarom jezelf dan wel?Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...
quote:Zo leven gun ik niemand anders nee. Maar mezelf wel omdat ik periodes heb dat ik mezelf zó haat, door allerlei dingen. Als ik andere mensen zie vind ik altijd dat ze beter en mooier etc. zijn dan ikzelf.Op donderdag 1 september 2005 17:17 schreef Toeps het volgende:
[..]
Dat zei ik ook altijd. Maar hoor wat je zegt. Dat is wél erg. Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand? Waarom jezelf dan wel?
Misschien zijn die vreetbuien een soort zelfstraffing waar ik later weer spijt van krijg. Net zoals als krassen zeg maar.
quote:Therapie is dé oplossing. Want ik geloof niet dat jij zo'n naar persoon bent dat je dit verdient, en dat moet jij ook gaan geloven.Op donderdag 1 september 2005 17:29 schreef Esto het volgende:
[..]
Zo leven gun ik niemand anders nee. Maar mezelf wel omdat ik periodes heb dat ik mezelf zó haat, door allerlei dingen. Als ik andere mensen zie vind ik altijd dat ze beter en mooier etc. zijn dan ikzelf.
Misschien zijn die vreetbuien een soort zelfstraffing waar ik later weer spijt van krijg. Net zoals als krassen zeg maar.
Kortom: hoe het eruitkomt is anders, maar de oorzaak is hetzelfde!
Esto....er is daarom niet erger en minder erg......
quote:Dat hoor je toch vrij vaak bij mensen met een eetstoornis: zo erg is het niet, en zichzelf vergelijken met anderen bij wie het veel ernstiger zou zijn, of kijken naar mensen die veel dunner zijn.Op donderdag 1 september 2005 17:17 schreef Toeps het volgende:
Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand?
Dat vond ik destijds ook nml, en als ik er nu op terugkijk weet ik dat het wel ernstig was.
Ergens wist ik het ook wel, dat het niet goed was wat ik deed, maar ik wilde het gewoon niet weten.
quote:Ja, lachen in zo'n therapie praatgroep. "Nee, vertel jij maar eerst." "Nee joh, jouw verhaal is veel belangrijker." "Ik heb helemaal niks te bespreken..."Op donderdag 1 september 2005 17:34 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Dat hoor je toch vrij vaak bij mensen met een eetstoornis: zo erg is het niet, en zichzelf vergelijken met anderen bij wie het veel ernstiger zou zijn, of kijken naar mensen die veel dunner zijn.
Dat vond ik destijds ook nml, en als ik er nu op terugkijk weet ik dat het wel ernstig was.
quote:de therapiegroep waarin ik zat was niet specifiek voor eetproblemen, maar ik herken het idd wel jaOp donderdag 1 september 2005 17:35 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ja, lachen in zo'n therapie praatgroep. "Nee, vertel jij maar eerst." "Nee joh, jouw verhaal is veel belangrijker." "Ik heb helemaal niks te bespreken..."
Je hebt ook gelijk dat je in een relatie de problemen en meningsverschillen niet uit de weg moet gaan, maar soms is dat wel moeilijk. Ik ben er weleens bang voor omdat wij samen zo'n smalle basis hebben. Toch doen, want ik weet dat het beter is, en ben blij dat jij dat ook weet.
quote:Ben de laatste 4 jaar al bij 3 verschillende psych's geweest, maar mag elke keer na een paar maanden weer vertrekken... Ben het daar een beetje zat, bij de laatste psych, toen ik daar voor 't laatst was, kreeg ik zelfs het gevoel dat ze me niet serieus nam.Op donderdag 1 september 2005 17:30 schreef Toeps het volgende:
[..]
Therapie is dé oplossing. Want ik geloof niet dat jij zo'n naar persoon bent dat je dit verdient, en dat moet jij ook gaan geloven.
quote:ben je ook al eens bij een gespecialiseerd psycholoog geweest?Op donderdag 1 september 2005 17:45 schreef Esto het volgende:
[..]
Ben de laatste 4 jaar al bij 3 verschillende psych's geweest, maar mag elke keer na een paar maanden weer vertrekken... Ben het daar een beetje zat, bij de laatste psych, toen ik daar voor 't laatst was, kreeg ik zelfs het gevoel dat ze me niet serieus nam.
quote:Die gespecialiseerd is hierin? Nope.... Was toen voor m'n depressies en hoofdpijn naar de psych gegaan. Heb toen wel verteld wat ik met het eten uitspookte maar daar zijn ze nooit echt diep op in gegaan...Op donderdag 1 september 2005 17:51 schreef Ami80 het volgende:
[..]
ben je ook al eens bij een gespecialiseerd psycholoog geweest?
quote:Dat ken ik. Ik weet niet waar je woont, maar ik kan de Ursula in Leidschendam aanbevelen. Laat je niet afschrikken door de vreselijke naam.Op donderdag 1 september 2005 18:17 schreef Esto het volgende:
[..]
Die gespecialiseerd is hierin? Nope.... Was toen voor m'n depressies en hoofdpijn naar de psych gegaan. Heb toen wel verteld wat ik met het eten uitspookte maar daar zijn ze nooit echt diep op in gegaan...
Ik woon iig tussen Dordrecht en R'dam ergens...Waar de 'meest erge gevallen' heengaan?
@Esto: Dan zou ik zeker naar de Ursula gaan. Er zijn er die van verder komen.
quote:Niet helemaal denk ik. Ik dacht dat ik vorig jaar ermee gestopt was, maar blijkt dus van nietOp donderdag 1 september 2005 18:58 schreef CleeJee het volgende:
@ Esto: heb jij het idee dat je er zelf bovenop kunt komen helemaal?
Hoewel het weleens erger is geweest...
@ Toeps: in hoeverre ben je er nu vanaf?
(wow, wel knap dat je dan nu veel foto's van jezelf laat maken...)
quote:Ik durf het hem niet goed te vertellen.. Kijk hij weet wel dat ik niet zoveel eet, maar verder niet zeg maar.Op donderdag 1 september 2005 19:34 schreef CleeJee het volgende:
@ Esto: kun je er goed over praten met je vriend?
Als ik kijk naar vriendin van me die dus de ziekte heeft...die heeft ook lang getwijfeld om het te vertellen....maar ontvangt alleen maar positieve reacties!
Ik zou het je vriend écht vertellen....het er al over hebben met iemand die heel dicht bij je staat kan opluchten!
quote:Het probleem is zoals inderdaad al eerder is gezegd dat het gaat om vrouwen die ontevreden zijn, onzeker, psychische klachten hebben, en dat op een bepaalde manier gaan afreageren. Door de media (maar vooral door 'ons' zelf) heerst er het beeld dat je gelukkiger en succesvoller wordt als je dun bent. Neem bijvoorbeeld dat ene spotje voor leningen. Aan de ene kant de meneer die te veel betaalt, die is dik en kaal. De meneer die leent bij het bedrijf waar het spotje van is heeft een bos haar en een normaal postuur. Zo wordt onbewust bij iedereen de boodschap gebracht dat je uiterlijk meespeelt in je succes, terwijl dit in de praktijk niet per definitie het geval is.Op zaterdag 20 augustus 2005 13:39 schreef robh het volgende:
[..]
Nu volg ik je niet meer
Als dun worden niet het doel is waarom ligt de schuld dan bij de media en het ideaalbeeld van volslanke vrouwen?
Verder wil ik ook absoluut niet de schuld volledig bij de media leggen. Het eetprobleem is een probleem wat uit jezelf komt, alleen hoe je er mee omgaat ligt een beetje aan je omgeving.
Wat het probleem is met wat jij zegt is dat het niet zo is dat die meisjes denken "ach ik heb een dikke kont en geen borsten, laat ik de effectiefste manier zoeken om af te vallen: namelijk weinig eten en braken". Die meisjes hebben een verstoord zelfbeeld. Als je iemand met een eetstoornis laat aanwijzen hoe dik hij/zij denkt dat hij/zij is, an wijst ie iemand aan die veel dikker is. Bovendien laten ze hun eigenwaarde er vanafhangen, dus zij voelen zich waardeloos omdat ze dik zijn. Bovendien komen eetstoornissen ook niet alleen voor bij mensen die echt dik zijn of uit verhouding, het gaat gewoon door wanneer je maatje 36 hebt, of 34, of 32, of wanneer je zo dun bent dat je lichaam het niet meer trekt.
Ik heb zelf boulimia gehad, en heb gelaxeerd. Natuurlijk vond ik het toen allemaal wel meevallen, maar nu ik waarschijnlijk levenslang last van m'n darmen zal houden ben ik er toch een stuk minder blij mee.
Ik hoop dat dit het wat duidelijker maakt.
Maar komt dat vaker voor, dat de darmen zichzelf niet meer kunnen reguleren? En komt dat door de lax of door het verstoorde eetpatroon? Wel heel naar voor je hee, echt waardeloos. Wel goed dat je ervanaf bent natuurlijk! Heb je het alleen gedaan of met hulp?Ami, je zal zelf wel aan je vriendin merken (of gaan merken) dat door het niet of nauwelijks eten het hele lichaam gaat reageren: darmen die niet meer gaan werken, menstruatie die uitblijft, blauwe plekken, altijd koud, veel beharing.....
Weet je wat bij Ano patiënten vaak grootste eye opener is? Laat ze voor- en nadelen van de ziekte opschrijven...dan schrijven ze 1 nadeel op (altijd koud) en tig voordelen...en dan moet je eens die voordelen in een negatief perspectief plaatsen...komen ze er achter dat zij zelfs de negatieve dingen als 'normaal' zijn gaan zien...
(volg je me nog?)
Er zijn nog wel meer trucjes, zoals de toekomstschetsen met en zonder eetstoornis, die dan te vergelijken, en te kijken of ze reëel gesteld zijn. Vaak zitten er discrepanties tussen de twee schetsen. Maar dat neemt niet weg dat het heel moeilijk is om dit soort dingen samen te doen: de meeste eetstoornispatienten beschouwen hun stoornis als iets van henzelf, iets waar anderen vanaf moeten blijven. En dat is ook wel logisch, aangezien het door niemand begrepen wordt. Het voelt heel 'bloot' aan om je gevoelswereld zo open te leggen.
Vond je dat echt toen je een eetstoornis had? Maar jij had toch BN en at toch wel?
quote:Ik had eerst een tijd mia maar naar enkele maanden is het an geworden en dat heeft zich anderhald jaar gehouden. Nou... reken maar dat ik in de pauzes vol walging naar andere kon kijken die aten. Of nog erger, die snoepte.Op vrijdag 2 september 2005 08:54 schreef Ami80 het volgende:
'Walgelijke slapheid'... oeps, dat klinkt wel heel heftig.
Vond je dat echt toen je een eetstoornis had? Maar jij had toch BN en at toch wel?
Maar goed, ik ben uit behandeling (ik moest wel, met de opleiding die ik wil gaan doen mag je niet in behandeling wezen) zij dat het misschien iets te vroeg was.
Van januari tot eind juni ben ik in behandeling geweest en ik heb me zeker tot de laatste snik er tegen verzet. Aan mij mankeerde er niks, andere deden raar. Andere waren walgelijk slap, ik niet...
quote:Het gaat nu wel redelijk goed al zeg ik het zelf. Ik zit nog steeds onder de 1000kcal, maar werk wel veel vitaminepillen enzo naar binnen. Dus de huisarts en m'n moeder zijn tevreden. Ik ben ook bezig met het weer op normaal gewicht komen (slik) en dus is de weegschaal uit ons huis verbannen. Het komt allemaal wel weer goed, het moet wel, anders faal ik in mijn opleiding, en ik mag nooit falen.Op vrijdag 2 september 2005 09:38 schreef CleeJee het volgende:
En hoe gaat het nu met je?
Ik ga een opleiding doen om in het onderwijs te kunnen werken. Alleen ik doe het op een vrij strenge school met hoge eisen.
quote:Dit mag je jezelf nooit meer laten zeggen
Waarom zou je niet mogen falen? Please wees niet zo perfectionistisch....
Want, je hebt het waarschijnlijk van jongs af aan gehoord, maar het is wel zo:
Vallend en opstaand wordt je wijzer in dit leven!
(of...nog beter: het beste leer je van je fouten!)
Sta jezelf toe om eens iets 'fouts' te doen....wees niet te hard voor jezelf.....
quote:Ik ben er nu helemaal vanaf!Op donderdag 1 september 2005 19:27 schreef CleeJee het volgende:
@ Toeps: in hoeverre ben je er nu vanaf?
(wow, wel knap dat je dan nu veel foto's van jezelf laat maken...)
Soms ben ik nog wel onzeker, maar niet erger dan de gemiddelde jonge vrouw denk ik.
Foto's maken doe ik nu voor de lol, vroeger wilde ik topmodel worden, en daar wilde ik heel dun voor worden. Maar ik weet nu wat de prijs daarvoor is, en die wil ik niet betalen.
was dat topmodel worden de enige reden van enorm afvallen? of waren er ook nog andere oorzaken?
Oké, onzekerheid op zich is niet zo erg....iedereen heeft wel mindere dagen en dingen waar die zich minder goed over voelt.....
Ik moet zeggen dat ik je erg fotogeniek vind en met veel plezier naar je foto's kijkt, JUIST omdat je niet zo lelijk model-dun bent!
Maar goed, mijn moeder heeft nu fibromyalgie en andere kwalen, maar dat komt naar eigen zeggen níet omdat ze zo dun is hoor...
Ik ben blij dat ik me nu zo goed en energiek voel.Hmmm, je had dus een 'verkeerd' voorbeeld.....
Nee, vast niet (gelukkig weet jij beter....)
Ja, ben ook blij voor je! Je komt in ieder geval over als vrolijk en levenslustig, en die foto's zijn (nogmaals) juist met je huidige uiterlijk super, dus toppie!
), van mijn familie, en de 'liefkozende' benaming worstenbroodje van een vriendin, dat heeft ook geen goed gedaan bij het ontwikkelen van mijn eetstoornis.Ooit een 'sorry' gehad?
...hoe hard en dom kunnen de mensen om je heen soms zijn...
Toen mijn vriendin en ik nog niet zo lang samen waren en ze het over haar maatje extra-small hadden heb ik een keer gekscherend opgemerkt dat ik 'haar wel eens even vet zou mesten'. Goed bedoeld, in de lijn van het humoristische gesprek, maar later vertelde ze me ze dat toch bepaald niet leuk had gevonden. Ze had toen haar stoornis al, maar die was nog veel minder gevorderd, en niemand (zelfs zij niet) wist er nog van.
quote:Ik denk niet dat ze beseften dat ze zoiets zouden kunnen versterken ermee, en dat van die vriendin van een paar jaar voordat ik die eetstoornis kreeg, maar is nog wel eens in mijn hoofd opgekomen toen. Ik neem het ze niet kwalijk. Wat ik wel raar vond is dat mijn moeder toen ik weer wat aangekomen was zei: je bent wel dikker geworden (ja, duh, ik at eerst niks, sportte overmatig en gebruikte laxeermiddelen, tuurlijk kom je dan aan als dat verandertOp vrijdag 2 september 2005 11:46 schreef CleeJee het volgende:
Dat mééén je niet..... hoe reageerden die personen toen je echt zichtbaar de stoornis ontwikkelde?
Ooit een 'sorry' gehad?
...hoe hard en dom kunnen de mensen om je heen soms zijn...
) en mijn tante zei laatst ook dat ik dik was geworden (ik heb nog steeds maatje xs en 34), terwijl zij zelf overduidelijk te dik was. quote:Meid je hebt een heel erg mooi figuur hoorOp vrijdag 2 september 2005 11:09 schreef Toeps het volgende:
[..]
Ik ben er nu helemaal vanaf!
Soms ben ik nog wel onzeker, maar niet erger dan de gemiddelde jonge vrouw denk ik.
Foto's maken doe ik nu voor de lol, vroeger wilde ik topmodel worden, en daar wilde ik heel dun voor worden. Maar ik weet nu wat de prijs daarvoor is, en die wil ik niet betalen.
(je foto's zijn echt prachtgig!) dus niet weer gek doen met eten!quote:het was liefkozend bedoeld, maar het viel niet echt goed, zeg maar.Op vrijdag 2 september 2005 11:50 schreef Ami80 het volgende:
Waaat, dat is echt lullig! Tenminste, als dat de hele tijd gezegd werd. Soms kan het ook wel liefkozend zijn hoor, maar dat het hard kan aankomen dat weet ik...
Dit is een topic van mij van vorig jaar.
Moeder van vriendin met Ano kneep haar ook laatst in haar benen en zei tegen haar "ja, ik kan wel voelen dat er weer wat vet bij is!" dat is nou net wat ze nooooooit had moeten zeggen....ze bedoeld het wel lief ("meid, ik vind dat je er al weer veel gezonder uitziet!") maar zegt het op de meest slechtst mogelijke manier.....
(zij had haar alcoholistische vriend na jaren problemen het huis uit gezet), dus ik heb er ook niks van gezegd toen, toen ging het ook al een stuk beter met me.
Wat bij mij in de tijd dat ik aankwam heel veel heeft geholpen waren de complimentjes van mensen om me heen, dat ik er heel goed uit zag, en vooral die van mijn vriend. Dat heeft bij ontzettend geholpen in die periode.
(ik merk dat er veel mensen iets aan hebben, zowel 'patienten' als 'helpers', gaaf!)
Maar absoluut heel knap van je...quote:Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.Op vrijdag 2 september 2005 12:04 schreef CleeJee het volgende:
@ Wolkje: weten die personen die dat zeggen van het feit dat je eetstoornis had/hebt gehad?
Die vriendin heb ik weinig gezien in de periode dat ik eren eetprobleem had, maar heb ik het daarna wel verteld, maar zoals ik al zei: het koosnaampje worstenbroodje was al een paar jaar ervoor, en die opmerkingen over net zo dik worden als die en die enzo, waren ook voordat ik een eetprobleem kreeg.
Aan de andere kant is deze topicstart nogal k*t. Nieuw topic dan maar? [centraal] Eetstoornissen?
Ik moest ineens aan dat topic denken. Gek om terug te lezen. Ik ervaar er ook geen emoties bij omdat ik toen zo emotieloos was. Heel raar.
quote:de discussie is wel prima op gang gekomen, dan maakt op zich de OP niet echt uit, vind ik, ik stoor me er niet aan iig.Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Ami80 het volgende:
Het topic is nu gelinkt, dat is belangrijk. Maar ik denk dat we het beste hier door kunnen gaan.
Aan de andere kant is deze topicstart nogal k*t. Nieuw topic dan maar? [centraal] Eetstoornissen?
quote:Haha, ik zou niet durven. Dan zou ik veel leuke dingen missen. (Die dingen vond ik vroeger overigens doodeng, mijn eetstoornis en moeheid was een prima "excuus" om niet aan dat soort dingen mee te doen.)Op vrijdag 2 september 2005 11:54 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Meid je hebt een heel erg mooi figuur hoor
Hoe kijk je nu tegen die periode aan, had je dingen anders willen doen?
quote:Hoe andere naar mij keken, ik hield me er niet mee bezig. Ik was alleen met mijzelf bezig eigenlijkOp vrijdag 2 september 2005 12:13 schreef Ami80 het volgende:
@Silmarwen: Had je ook moeite te beseffen hoe anderen naar je keken? Dat is wel een vraag die mij bezig houdt. Soms heb ik in opstandige buien zoiets van 'waarom is ze er nooit voor MIJ? Maar ondertussen weet ik ook wel dat dat onzin is.
Hoe kijk je nu tegen die periode aan, had je dingen anders willen doen?
En tja had ik dingen anders willen doen, ik had nooit niet willen eten, maar goed het is nu eenmaal zo geweest ik was iig in de tijd wel mooi slank
(grapje hoor)quote:Mijn moeder heeft ooit eens (toen ik 6 kilo minder woog dan nu) gezegd dat ik een dikke kont begon te krijgen.Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.
Die vriendin heb ik weinig gezien in de periode dat ik eren eetprobleem had, maar heb ik het daarna wel verteld, maar zoals ik al zei: het koosnaampje worstenbroodje was al een paar jaar ervoor, en die opmerkingen over net zo dik worden als die en die enzo, waren ook voordat ik een eetprobleem kreeg.
Echt, WAAR DAN?!
quote:dingen zoals?Op vrijdag 2 september 2005 12:12 schreef Toeps het volgende:
[..]
Haha, ik zou niet durven. Dan zou ik veel leuke dingen missen. (Die dingen vond ik vroeger overigens doodeng, mijn eetstoornis en moeheid was een prima "excuus" om niet aan dat soort dingen mee te doen.)
quote:Heb je haar ooit iets over de ziekte laten lezen?Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.
Dat zou ik iedereen altijd aanraden, er heerst zoveel onbegrip.....
quote:Dat herken ik ook bij onze vriendin.....ze sluit zich vaak af, wil niets voelen, wil ook niet dat mensen iets voor haar voelen, ze is het niet waard, is niet leuk etc. etc. etc.Op vrijdag 2 september 2005 12:10 schreef Silmarwen het volgende:
Ik ervaar er ook geen emoties bij omdat ik toen zo emotieloos was. Heel raar.
Maar....we blijven gewoon zeggen dat we blijven vechten voor haar.....en soms ineens dan dringt dat tot haar door
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
En opmerkingen als: "Je ziet er juist goed uit!" worden altijd verkeerd opgevat: 1) "Ik ben aangekomen. Ik ben dik." 2) "Ik ben nu 66 kilo en ik zie er goed uit, ik mag niks meer aankomen." 3) "Je liegt, dat zeg je alleen maar om me te laten eten."
quote:Dat is ook het allermoeilijkste van het helpen: je weet dat het nodig is, weet niet hoe, je probeert het zo goed mogelijk te doen, maar krijgt geen enkele feedback terug of je het goed doet: geen blijdschap, weinig blijk van vertrouwen, en daardoor is het lastig om door te blijven gaan met wat je doet.Op vrijdag 2 september 2005 12:30 schreef CleeJee het volgende:
Dat herken ik ook bij onze vriendin.....ze sluit zich vaak af, wil niets voelen, wil ook niet dat mensen iets voor haar voelen, ze is het niet waard, is niet leuk etc. etc. etc.
En daarom zijn dit soort fora lekker om met gelijkgezinden te praten
en dat vergrootte mijn afkeer weer eventjes van eten.quote:Mijn leven. Mijn vrienden. Mijn opleiding.
Vroeger lag ik altijd om 8 uur in bed met koppijn, en dan bestaat je leven al gauw alleen uit werken en slapen. En als het werken dan ook te zwaar wordt, dan heb je niks meer. Ik kan soms nog echt blij verbaasd zijn als ik na een lange dag pretpark nog helemaal wakker ben.
Toevoeging: Ik heb de diagnose "sociale fobie" en "faalangst" gekregen. Ik denk niet dat het nu nog opgaat, maar ik was heel bang voor andere mensen. Ik dacht dat ze me stom zouden vinden. De faalangst aan de andere kant zorgde ervoor dat ik me over de sociale angst heen zette, en alle sociale verplichtingen met een grote smile deed. En daarna... Koppijn, eetbuien, emotionele schommelingen...
[ Bericht 23% gewijzigd door #ANONIEM op 02-09-2005 12:37:07 ]
quote:Denk dat die opmerkingen wel hun plaats hebben hoor. Maar ze moeten wel spontaan komen, niet als 'goh, misschien zou ze zich beter voelen als ik zeg dat ze er goed uitziet'. Denk ook dat je opnieuw moet omgaan met dat soort positieve boodschappen, omdat je altijd in de rol van patient hebt gezeten.Op vrijdag 2 september 2005 12:33 schreef Toeps het volgende:
Euh... Ik had persoonlijk niet zo veel aan: "Het komt wel goed."
En opmerkingen als: "Je ziet er juist goed uit!" worden altijd verkeerd opgevat: 1) "Ik ben aangekomen. Ik ben dik." 2) "Ik ben nu 66 kilo en ik zie er goed uit, ik mag niks meer aankomen." 3) "Je liegt, dat zeg je alleen maar om me te laten eten."
quote:Nu kan ik ze ook wel horen hoor, en nu kan ik ook gewoon een compliment in ontvangst nemen met "dankjewel", in plaats van "Wel nee, zie je die reet niet, bla bla..."Op vrijdag 2 september 2005 12:36 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Denk dat die opmerkingen wel hun plaats hebben hoor. Maar ze moeten wel spontaan komen, niet als 'goh, misschien zou ze zich beter voelen als ik zeg dat ze er goed uitziet'. Denk ook dat je opnieuw moet omgaan met dat soort positieve boodschappen, omdat je altijd in de rol van patient hebt gezeten.
Maar vooral in het begin kon ik echt niet tegen die opmerkingen, die herinnerden me telkens weer aan mijn veranderde uiterlijk.
quote:Haha, gelukkig had ik dat al heel snel door!Op vrijdag 2 september 2005 12:34 schreef Wolkje het volgende:
Het slechtste was voor mij als mensen zich gingen bemoeien met hoeveel/wat ik at en opmerkingen als: je moet wel eten hoor! Dat bepaalde ik zelf wel
Mijn vriendin blijft bij elk afspraakje dat ik met haar maak zeggen 'maar ik eet wel alleen hoor'. Nou ja, dat moet dan maar. Ze hoeft het niet eens meer te zeggen, maar goed.
quote:Dit laatste is heel herkenbaar...heeft onze vriendin ook een beetje...in gezelschap een 'masker' opzetten en wanneer deze af gaat je zwaar beroerd en helemaal op voelen.....Op vrijdag 2 september 2005 12:34 schreef Toeps het volgende:
[..]
Toevoeging: Ik heb de diagnose "sociale fobie" en "faalangst" gekregen. Ik denk niet dat het nu nog opgaat, maar ik was heel bang voor andere mensen. Ik dacht dat ze me stom zouden vinden. De faalangst aan de andere kant zorgde ervoor dat ik me over de sociale angst heen zette, en alle sociale verplichtingen met een grote smile deed. En daarna... Koppijn, eetbuien, emotionele schommelingen...
Laten we vooral blijven lachen!
quote:je vriendin eet altijd alleen?!Op vrijdag 2 september 2005 12:39 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Mijn vriendin blijft bij elk afspraakje dat ik met haar maak zeggen 'maar ik een wel alleen hoor'. Nou ja, dat moet dan maar. Ze hoeft het niet eens meer te zeggen, maar goed.
(zo even lunchen, tot zo weer!
)quote:Ik kon toen even niet lachen naar die vriendin...liefst had ik haar gelijk de huid volgescholden....Op vrijdag 2 september 2005 12:41 schreef Ami80 het volgende:
Laten we vooral blijven lachen!
(probleem: zij snapt de ziekte niet en blijft koppig volhouden dat ze het wel snapt en betrekt alles wat je zegt op zichzelf, neemt dus ook geen tips van ons haar hoe ze er het beste voor haar kan zijn....)
quote:Zeuren. Ik werd boos als mensen zeiden dat ik moest eten of mij eten aanboden. Ik had het idee dat ze mij manipuleerde om me te laten eten en daardoor werd ik juist meer vastberaden om niet te eten.Op vrijdag 2 september 2005 12:31 schreef CleeJee het volgende:
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Complimenten geloofde ik niet, als iemand zei, wat zie je er leuk uit, dan dacht ik dat ze aan het liegen waren, maar als mensen zeiden, meid wat ben je afgevallen, dan wilde ik juist nog meer afvallen. Niet logisch, maar toch.
Ik werd het beste geholpen door met rust gelaten te worden, mij waarderen op andere punten, zoals werk, school of mijn tekeningen enzo. Ik kreeg het gevoel dat ik wel wat waard was daardoor.
Gewoon geen opmerkingen over het figuur of uiterlijk maken enn niet pushen om te eten, dan ga je er harder tegen in. Wel zeggen dat je er mag zijn, dat je bang bent om diegene te verliezen, dat van de persoon houdt enzo.
quote:Nou, daar doet ze wel alle pogingen toe ja. Ze vindt het vervelend omdat ze denkt/weet dat de ogen toch op haar bord zullen zijn gericht, ook al wordt er niks van gezegd.Op vrijdag 2 september 2005 12:41 schreef CleeJee het volgende:
[..]
je vriendin eet altijd alleen?!
(zo even lunchen, tot zo weer!
Maar gelukkig is haar huisgenootje regelmatig thuis, en dan moet ze wel samen eten.
quote:Komt dat niet veel te hard aan, zeggen dat je bang bent om diegene te verliezen?Op vrijdag 2 september 2005 12:44 schreef Silmarwen het volgende:
Wel zeggen dat je er mag zijn, dat je bang bent om diegene te verliezen, dat van de persoon houdt enzo.
quote:Therapie.Op vrijdag 2 september 2005 12:40 schreef Ami80 het volgende:
@toeps: hoe ben je van die sociale fobie en faalangst afgekomen dan?
Vooral cognitieve therapie, dus je gedachten onder de loep nemen en kijken of ze reeel zijn.
quote:Oh ja, daar was mijn moeder ook goed in. "Joh, ik eet ongeveer de helft!"Op vrijdag 2 september 2005 12:40 schreef CleeJee het volgende:
Laatst ook een niet-doen opmerking gehoord van andere vriendin naar de Ano-vriendin toe: "zo joh, moet je dat allemaal op eten?! dat eet ik zelf nog niet eens zoveel!"
quote:een vriendin van mij zei deze vakantie alleen maar tegen me dat ik niks atOp vrijdag 2 september 2005 12:48 schreef Toeps het volgende:
[..]
Oh ja, daar was mijn moeder ook goed in. "Joh, ik eet ongeveer de helft!"
terwijl dat redelijk onzin was, maar dat was ook behoorlijk vervelend.
quote:Ja, maar het schud je wel wakker. Hard zijn is beter dan lief doen.Op vrijdag 2 september 2005 12:47 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Komt dat niet veel te hard aan, zeggen dat je bang bent om diegene te verliezen?
quote:Er kunnen in een kliniek meiden overlijden, en alsnog denken de anderen: "Ja, maar zij was veel dunner/erger/zieker, mij overkomt dat niet."Op vrijdag 2 september 2005 12:50 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Ja, maar het schud je wel wakker. Hard zijn is beter dan lief doen.
quote:Dat is wel waar ja.Op vrijdag 2 september 2005 12:51 schreef Toeps het volgende:
[..]
Er kunnen in een kliniek meiden overlijden, en alsnog denken de anderen: "Ja, maar zij was veel dunner/erger/zieker, mij overkomt dat niet."
Er is eigenlijk ook niet 1 richtlijn, alles wat iemand zegt draai je toch om en vat je toch op hoe jij het wilt.
quote:ja, dat is waar, zeker complimentjes, want je voelt je niks waard.Op vrijdag 2 september 2005 12:52 schreef Silmarwen het volgende:
Er is eigenlijk ook niet 1 richtlijn, alles wat iemand zegt draai je toch om en vat je toch op hoe jij het wilt.
Cognitieve therapie kan veel mensen helpen, ook de mensen die zich denken goed te voelen....dat is wel een goede eye opener therapie!
quote:Heb ik ook gehad, ben er ook tevreden over.Op vrijdag 2 september 2005 13:14 schreef CleeJee het volgende:
Cognitieve therapie kan veel mensen helpen, ook de mensen die zich denken goed te voelen....dat is wel een goede eye opener therapie!
quote:Ik weet niet precies wat de dieper liggende oorzaak was, maar heb wel ene vermoede. Ik heb nooit hulp gehad en ben vanzelf wel opgekrabbeld (wat ik niet kan adviseren)Op vrijdag 2 september 2005 13:24 schreef CleeJee het volgende:
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
Ik heb 2 jeugdtrauma's die vast en zeker mee hebben geholpen en waar ik jarenlang therapie voor heb gehad. Ik ben enorm perfectionistisch en streberig, maar ook heel erg onzeker en dat zijn de basisdingen geweest denk ik. Ik ben het bovenstaande nog steeds, maar veel minder. Ik voel me gewoon veel lekkerder.
Silmar, als je nu twee dingen aan jezelf (qua eigenschappen) zou mogen aanpakken, wat zou dat zijn?
quote:Perfectionisme. want dat is erg vermoeiendOp vrijdag 2 september 2005 13:32 schreef CleeJee het volgende:
@ Silmarwen: De trauma's zullen zeker meespelen....er kan in je jeugd en pubertijd zoveel gebeuren wat je je leven lang zal achtervolgen en wat je maakt wie je bent.....
Silmar, als je nu twee dingen aan jezelf (qua eigenschappen) zou mogen aanpakken, wat zou dat zijn?
quote:herkenningOp vrijdag 2 september 2005 13:35 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Perfectionisme. want dat is erg vermoeiend
ook dat over je trauma trouwens (weet niet wat je hebt meegemaakt, maar bij mij speelt ook een traumatisch iets mee)IK MAG NIET FALEN ................
Of heeft het trauma nu door de therapie wel een betere plaats gekregen?
quote:dat zou best een zin van mij kunnen zijn geweest idd, wel van een tijdje geleden wrsOp vrijdag 2 september 2005 13:40 schreef CleeJee het volgende:
Ja, ik denk ineens weer aan de zin van ik geloof woklje:
IK MAG NIET FALEN ................
quote:Ik wist wel dat ze daar cognitieve therapie hadden, maar niet dat het standaard in het behandelprogramma zat!Op vrijdag 2 september 2005 13:32 schreef CleeJee het volgende:
Ami80, cognitieve therapie is onderdeel van Mentrum behandeling...dan moet ze ook een dagboek bijhouden.....
Maar wat is het toch treurig om te lezen dat gebeurtenissen in het leven zo'n impact hebben op latere ontwikkelingen
Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.quote:het hoeft niet he, een eetstoornis kan zich ook ontwikkelen zonder traumatische ervaringen.Op vrijdag 2 september 2005 13:47 schreef Ami80 het volgende:
Maar wat is het toch treurig om te lezen dat gebeurtenissen in het leven zo'n impact hebben op latere ontwikkelingen
Pas op dat je haar of jezelf niks gaat aanpraten.
Nu ben ik echt weg, werken
quote:Jazeker. Dat eten heb je in twee weken wel onder de knie, en ik ben 8 maanden in deeltijd geweest. Hét overgrote deel van de therapie gaat over onderliggende redenen. Onzekerheid, perfectionisme, faalangst... En trauma's kunnen individueel worden behandeld. Of met creatieve therapie.Op vrijdag 2 september 2005 13:24 schreef CleeJee het volgende:
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
quote:Je hebt wel gelijk hoor, maar ik ga mezelf er echt niet van overtuigen, en haar al helemaal niet natuurlijk!Op vrijdag 2 september 2005 13:48 schreef Wolkje het volgende:
[..]
het hoeft niet he, een eetstoornis kan zich ook ontwikkelen zonder traumatische ervaringen.
Pas op dat je haar of jezelf niks gaat aanpraten.
Nu ben ik echt weg, werken
Steeds maar blijven spitten werkt alleen maar averechts, daarvan ben ik inmiddels wel overtuigd. quote:Mocht een traumatische ervaring directe oorzaak van haar eetstoornis zijn....dan komt die ervaring ooit tijdens de behandeling naar boven schat ik zo in.... De hele spreekwordelijke beerput kan opengehaald worden.... Je kan er wel niet op hopen....maar ze kan die beter aanpakken dan er verder niets aan doen en de gevolgen blijven houden....Op vrijdag 2 september 2005 13:47 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
quote:Korte samenvatting: Overmatig snoep eten begon rond mijn elfde, op de middelbare school. Mijn vader was vet tegen en telde al mijn geld, dus als oma mij een tientje toestopte, ging dat volledig en direct op aan snoep. En snoep jatten deed ik ook. Gaf me een beetje het gevoel macht terug te krijgen.Op vrijdag 2 september 2005 14:04 schreef CleeJee het volgende:
@ Toeps: hoe lang heb je de stoornis gehad? Wanneer is ie begonnen?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was, heb tot mijn 14e bij mijn vader gewoond. Van mijn moeder kreeg ik in het weekend veel snoep. Toen ik 14 was en bij mijn moeder ging wonen, snoepte ik er op los. Toen was ik trouwens nog gewoon een magere lat, echt zo'n tienerslungel. Ik snoepte vrolijk door, en ik spijbelde erg veel van school omdat ik bang was dat mensen me stom zouden vinden. Op zo'n spijbeldag at ik soms wel twee zakken drop en spekkies. Het was nog geen probleem, totdat ik iets aan ging komen en mijn moeder zei dat ik dik werd, en dat ik later nog veel dikker zou worden. Ik weet dat mijn moeder dik zijn verafschuwd. Dus ik probeerde hetzelfde te wegen als zij. 63 kilo.
Snoep kon ik niet laten staan, dat was mijn fix. Dus ik liet andere maaltijden staan, voornamelijk het warme eten. Zo kwam ik vrij snel bij die 63. (Ben nu 76.) Mijn moeder vond me supermooi. De rest vond me eng dun. Ik werd op straat aangesproken en deed een modeshow. Die hele dag ging als een waas aan me voorbij, ik had niks gegeten.
Ik ontmoette mijn ex, en ging langzaam weer meer eten. Hij at bijvoorbeeld patat, en op een gegeven moment ging ik zelf vragen of ik ook en patatje mocht. Zo werden mijn eetgewoontes wat beter, en kon ik weer redelijk functioneren.
Twee jaar later, ik was 19 ik werkte bij de Belastingdienst, althans, het was een soort stage. En doodeng. Ik was door dat goede eten een kilo of 5 aangekomen, zat rond de 68. Dat vond ik best veel, en af en toe skipte ik een warme maaltijd. De relatie met mijn ex was op dat moment ook niet meer zo lekker, ik voelde me de mindere, en machteloos. En dan ga ik dus snoepen, mijn ultieme machtsmiddel. "Ik heb lekker schijt aan alles, puh!" Ik maakte mezelf wijs dat die eetbuien een lichamelijke oorzaak hadden, mijn instabiele suikerspiegel. Dus ik ging het Atkinsdieet doen. DAt werd ook niks natuurlijk, mijn eetgewoonten werden nog meer vervreemd.
Op een gegeven moment stopte ik met mijn stage en studie, ik trok het niet meer. Ik zat hele dagen thuis, en eten en braken was mijn daginvulling. Ik kon ook heel lang alleen fruit eten, en dan vier kilo verliezen in een week. En dat er binnen drie dagen weer aan eten. Ondertussen voelde ik me echt ziek. Toen ben ik min of meer ontslagen bij mijn bijbaan, zo van: "Ga hulp zoeken jij!"
Dat is nu iets meer dan een jaar geleden, 1 augustus begon ik met therapie. In eerste instantie werd ik alleen maar erger, ik haatte alles, verklaarde die therapielui voor gek. Maar na een maand of 2 a 3 werd alles beter. Het ging uit met mijn ex, ik voelde me weer powerfull, en het eten ging ook goed. Ik ben best wat aangekomen, maar dat vind ik niet erg. Dit gewicht heb ik nodig. Ik sta niet meer te draaien als ik opsta, ik kan tot 11 uur opblijven...
Duidelijke beschrijving inderdaad.....kan het me ook indenken dat snoep je vlucht/machtsmiddel kan zijn.....
Echt geweldig hoe je leven dan inderdaad binnen een jaar kan veranderen....
Heb je nu inmiddels al weer een vriendje?
Ik wil eerst zelf wat sterker worden. Me niet wéér helemaal verliezen in iemand. En verder heb ik het ontzettend leuk zo.
Ben ook allang niet meer op zoek!
Ik vind het alleen maar slim dat je nu even (eindelijk!) volledig voor jezelf kiest en pas dan iemand anders toelaat! Complimenten!
quote:Ik weet niet wat me tegen houd... Ik denk idd dat ik bang ben voor zijn reactie, hoewel hij me wel met alles helpt, staat altijd klaar voor me etc. Soms probeer ik er wel over te beginnen, heel onverwacht en stiekem zodat hij niet door heeft dat ik eigenlijk iets belangrijks wil vertellen. We kennen elkaar al meer dan een jaar en hebben officieel bijna 7 maanden iets met elkaar. Is misschien niet zo lang, maar we hebben echt een erg diepe en sterke band met elkaarOp donderdag 1 september 2005 20:34 schreef CleeJee het volgende:
Hmmm, wat houdt je tegen? Ben je bang dat hij slecht reageert? hoe lang heb je met je vriend?
Als ik kijk naar vriendin van me die dus de ziekte heeft...die heeft ook lang getwijfeld om het te vertellen....maar ontvangt alleen maar positieve reacties!
Ik zou het je vriend écht vertellen....het er al over hebben met iemand die heel dicht bij je staat kan opluchten!
Silmarwen, ik heb je verhaal vorig jaar gelezen en was er pas geleden nog naar op zoek. Ik vind dat je het heel mooi verwoord heb.....
Toeps, Ik snap niet hoe jij nu 76 kan wegen? Als ik je foto's in FOT zie lijkt het wel of je onder de 60 zit? Je ziet er in ieder geval lichter uit dan mij (ik weeg ongeveer 63). Hoe kan dat
Nee, ik ben erg lang, 1m83. Dan klopt het wel Ik ben maar 1.70 Kunnen we dat hier afspreken?
quote:Eh, dat weet ik niet hoorOp vrijdag 2 september 2005 16:30 schreef CleeJee het volgende:
Esto....ga je het van het weekend vertellen aan je vriend?
Kunnen we dat hier afspreken?
quote:Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....Op vrijdag 2 september 2005 16:45 schreef CleeJee het volgende:
Oké, klein stapje terug eerst dan.....denk je het zelf allemaal op te kunnen lossen?
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
maar uit ervaring weet ik wel dat het vertellen én jezelf oplucht (het is er uit), én jullie nog closer brengt (hij weet nu wellicht wat bepaalde signalen betekenden) én echt wel goed gaat!
quote:Ik denk dat je dat moment zelf moet scheppen. Mijn vriendin nam me mee wandelen en we zaten gelukszalig en in alle rust bij elkaar toen ze het me vertelde.Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Hoe lang heeft zij getwijfeld eer ze het vertelde?
En hoe voelde zij zich toen het er uit was?
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ami80 op 02-09-2005 17:46:57 ]
Denk wel dat je in ieder geval met al je vragen altijd hier terecht kunt!
quote:Ja, ik lees nu pas de rest van het topic. Maar gisterenavond schoot het me wat in het verkeerde keelgat en had ik geen trek om de rest door te lezen. Ik ben blij dat het doorgedrongen is in ieder geval.Op vrijdag 2 september 2005 07:33 schreef Ami80 het volgende:
Ik geloof dat robh het inmiddels begrepen heeft, die is met zijn staart tussen zijn benen naar huis teruggekeerd.
Ik weet niet of het vaker voorkomt, ik denk het wel. Ik ben vast niet zo uniek. Ik weet ook niet 100% zeker of het daarvan is, maar het kan bijna niet anders. Verder is er nooit iets bijzonders gebeurd. Ik denk door het laxeren, ik deed dit dmv kauwgom met aspartaam en dat is slecht spul voor je darmen.
Ik ben er vanafgekomen omdat het bij mij voortkwam uit een depressie, en die depressie daar ben ik voor behandeld. Daarna ging het langzaam beter, alhoewel het natuurlijk niet gelijk over was. Het is toch een patroon waar je in zit, wat je moet doorbreken, alleen toen voelde ik me goed genoeg om dat ook echt te doen.
quote:Ik denk dat je het beste niet te veel in kunt gaan op het uiterlijk, want opmerkingen daarover zijn nooit goed. Want ofwel het is wat je niet wilt horen, of je gelooft het niet.Op vrijdag 2 september 2005 12:31 schreef CleeJee het volgende:
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Het beste is om iemand te helpen positief over zichzelf te denken door in te gaan op wat ze goed doen. Maar ook niet overdrijven hoor, want dat helpt ook niet. Gewoon eerlijk, maar ze wel in laten zien hoe het zit. Niet te 'beladen' maken. Want veel mensen met een eetstoornis zijn heel onzeker of perfectionistisch, en dan komt eigenlijk alles heel rot aan. Als je dan iets zegt als "vind je ook niet dat je dat goed gedaan hebt" dan duw je iemand in een hoek. Als je gewoon zegt "dankjewel, dat heb je goed gedaan" en verder gaat met andere dingen, dan helpt dat wel. Tenminste, bij mij wel. Dan heb je tenminste rustig de tijd om erover na te denken, en je hoeft niet gelijk te zeggen of je het er wel mee eens bent (want, meent diegene het wel echt, dat vroeg ik me echt bij alles af. En stel je voor dat ie het niet meent en je zegt 'ja' dan sta je voor gek en vinden ze je misschien wel arrogant. En stel dat ze het wel menen, dan willen ze niet horen dat je het er niet mee eens bent en gaan ze weer zeuren over je zelfvertrouwen).
quote:Dr. Phil zegt tegen zijn patiënten die kampen met obesitas: Het heeft niks te maken met willpower. Willpower comes and goes. Je moet de setting zodanig inrichten dat je, ook op de zwakke momenten, niet de fout in gaat. Daarvoor heb je een aantal dingen nodig. Bijvoorbeeld een eetlijst, voldoende voedsel in huis, een support-systeem van vrienden en familie, etcetera. Therapie is een ideale omgeving om dat aan te leren.Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
[..]
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:27 schreef Ami80 het volgende:
Ja, dat was het ook wel. Ik weet niet eens of ze het van te voren van plan was hoor, maar we zaten daar zo innig tevreden dat het moment gewoon daar was voor haar. Ik weet dat ze me op een avond vertelde over een opdracht die ze van haar psych had gekregen omdat er iets helemaal niet goed ging. Dat gaf nogal wat stress toen, dus we hebben toen gewoon lekker gepraat om de spanning een beetje te laten zakken. Ze kon me toen nog niet vertellen wat er aan de hand was en dat kan ik me heel goed voorstellen: er is moed voor nodig. Het moment dat ze het me vertelde moet een kleine maand later zijn geweest, ik denk een week of vier. Dus in de tijd daartussen heeft ze waarschijnlijk wel zitten te twijfelen ja, vooral die laatste weken. Toen hebben haar vriendinnen haar echt moeten geruststellen dat ik echt niet zomaar bij haar weg zou gaan. En dat was ook zo, dat heb ik meteen gezegd: dat we ons er samen wel doorheen zouden slaan. Niet dat ik toen nog besefte hoe moeilijk het zou gaan worden, maar daarom was het niet minder gemeend! Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk bevestiging had van het gevoel dat er iets mis was met haar. Op haar beurt voelde zij zich ook opgelucht dat ze het me verteld had en dat ik positief gereageerd had.
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
Respect!Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
quote:Wat een ongelooflijke egoïstische klootzak die ex van je.....sorry voor mijn woordkeuze, maar die gast is echt pas ziek in zijn hoofd......Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
Weet niet of je dat wil geloven, maar het merendeel van de mannen is zeker niet zo.....
Je bent beter af nu!
(mijn bloed gaat koken bij zulke mensen.....)
quote:dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
quote:Dat besef ik ook wel.Op zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
Maar goed, sinds het uit is, is het met mij een stuk beter gegaan.
quote:Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
quote:Nou ja, zo goed kende hij die collega niet. En natuurlijk is dat hartstikke erg. Maar die vergelijking erbij halen was wel een beetje heel fout. Alsof ik er voor kies.Op zaterdag 3 september 2005 17:54 schreef thaleia het volgende:
[..]
Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
Maar goed, mijn ex gelooft heilig in willpower, omdat hij zelf ergens uit is gekomen op die manier, en daarom moet iedereen dat maar kunnen. Of zo. En praten over emoties, daar gelooft 'ie niet zo in.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 03-09-2005 17:56:46 ]
quote:Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.Op zaterdag 3 september 2005 17:56 schreef Toeps het volgende:
Alsof ik er voor kies.
quote:Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.Op zaterdag 3 september 2005 17:57 schreef boekenworm het volgende:
Eetstoornissen genezen is ook enkel een kwestie van willpower. Als je het niet wilt zal het je ook nooit lukken. (met dat betreft heb ik mijn vader naar gedaan, alleen hij had niet de will en ik wel).
quote:Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.Op zaterdag 3 september 2005 18:07 schreef Toeps het volgende:
[..]
Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.
quote:Die emoties zijn m.i. toch echt het belangrijkste, anders zal het vroeg of laat weer fout gaan.Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
quote:Maar op therapie kun je de juiste technieken leren. Het is als met zwemles. Zonder zwemles kun je ook je hoofd boven water houden en leren zwemmen, maar met zwemles is het allemaal net even wat makkelijker.Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
quote:Het gaat er niet om of je emoties wel of niet hebt, het gaat erom hoe je er mee omgaat. En een eetstoornis is duidelijk een verkeerde manier om met emoties om te gaan. Het probleem is, je kunt wel stoppen met verkeerd eten, maar als je nog niet weet hoe je dan wél met je emoties om moet gaan val je vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk terug, omdat er een moment komt dat je emoties de overhand krijgen en je niets anders weet om te doen. Je moet slecht gedrag vervangen door iets anders, om er werkelijk vanaf te komen.Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Gisteren heerlijk op stap geweest en ik heb tussen neus en lippen door al wat meer te horen gekregen over het vervolg van de intake: deze week nog een afspraak, daarna gaan de therapeuten intern overleggen en dan is het te hopen dat ze snel met een voorstel komen. Spannend dus...
quote:hoe machteloos iemand zich ook voelt.....een dergelijke reactie is gewoon niet goed te pratenOp zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
quote:iemand kiest ervoor om anorexia te hebben?!?!?!?!Op zaterdag 3 september 2005 17:59 schreef thaleia het volgende:
[..]
Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.
dat is wel de grootste onzin ooit gehoord.......
Er moet dus echt iets psychisch veranderen om de ziekte aan te kunnen pakken. Met weer eten ben je er nog niet, dan is de kans dat patient toevlucht zoekt naar andere uitingen van het probleem....
quote:dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
quote:In de eerste maand ofzo als je meer eet zal vooral je weerstand vooruit gaan, en zal je je niet meer dagelijks duizelig voelen en hoofdpijn hebben, maar je komt ook aan, ook al eet je helemaal niet veel, want je lichaam is het helemaal niet gewend om een normale hoeveelheid voeding binnen te krijgen. Dat vond ik destijds heel moeilijk, hoewel ik toen wel weer normaal kon gaan lopen, zonder duizeligheid en trillen.Op maandag 5 september 2005 08:55 schreef CleeJee het volgende:
dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
quote:mijn reply was geen aanval op jou hoorOp maandag 5 september 2005 09:07 schreef CleeJee het volgende:
@ Wolkje: die vraag aan 'boekenworm' was klein beetje cynisch bedoeld hoor.....;)