Eetstoornissen

Ze zit in volledige therapie, oftewel van maandag t/m vrijdag.....

Ja, die muur is enorm hoog en enorm dik....het is altijd eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken....

En de geslotenheid van je vriendin.....die kan ik me wel indenken, het is toch ook een psychische ziekte en vaak zal zij iets hebben van "ik zeg het maar niet, want als ik het al niet snap, hoe moet hij het dan snappen?" ... terwijl jij het dan vaak wel snapt en haar een eye opener kan geven....

enne, 80 is je geboortejaar?

Wat bedoel je met 'eng als ze merkt dat wij weer een stukje van de muur af weten te breken'?

80 is niet mijn geboortejaar, dat zou een te groot leeftijdsverschil zijn. 1980 is wel mijn geboortejaar, of bedoelde je dat?

Ze vind het lastig om mensen toe te laten tot zichzelf.....wil niet graag belangrijk gevonden worden, heeft ze haar hele leven nog niet gehad....daarom ook die muur. En op het moment dat wij toch allemaal dichterbij komen (en dus stukje van de muur afbreken) is dat voor haar heel eng. Snappie?

Hoe kijk jij tegen je vriendin aan nu ze een stuk dunner is/wordt?
En, lastige vraag denk, denk jij dat jullie relatie stand zal houden? Nu al stevig genoeg is om het allemaal aan te kunnen?

Hoe kijk ik tegen mijn vriendin aan nu ze een stuk dunner is... pffff... moeilijk. Bedoel je het fysieke? Nou ja, mooi is anders, ik hou wel van dun, maar dit is niet mooi meer natuurlijk. Maar weet je? Ik vind dat helemaal niet erg: dat ze hieruit komt is zo veel belangrijker dat of ik haar mooi vind of niet wel het laatste is waar ik aan denk! In het begin had ik het er lastiger mee dat de fysieke component een beetje ontbrak, maar nu niet meer. Dat komt wel weer als het beter gaat. First things first.
Maar mentaal gezien is het heel vervelend natuurlijk om haar zo dun te zien: ze ziet er fragiel uit, afgepeigerd ook. Een smal gezichtje van het weinige slapen, de lach die steeds minder uitbundig doorkomt. Dat doet je wel wat. Je denkt steeds 'hoe lang houdt dat lichaam dit nog vol?'.

De vraag of onze relatie stand zal houden is moeilijk: daar zijn twee mensen bij. Ik ga door roeien en ruiten voor dat meisje, maar begin ook te merken dat de hele kwestie ook bij zijn tol eist, zowel mentaal als fysiek. Maar ik blijf in elk geval bij haar, hoe moeilijk ook. En zij? Ze houdt veel van me, dat absoluut, maar factoren als de wisselende stemmingen, de gevoelsarmoede en de onevenwichtige relatie maken het moeilijk om haar gevoelsleven te peilen. Het zal in elk geval wel goed blijven gaan zolang ik haar kan blijven steunen op de manier waarop ik dat de afgelopen maanden kon. Dat dat nu moeilijker begint te worden baart zorgen, maar als de communicatie goed blijft gaat het helemaal goed komen. Daar heb ik alle hoop op en dat moet ook, want anders dan ga ik eronderdoor.

Ik snap je volledig....ook wij merken soms dat het wel erg zwaar is soms.....maar het gevoel en de hoop dat het goedkomt houden je altijd op de been!

Denk dat er voor jou klein beetje van je schouders af zal vallen als het een opname wordt....
Wat heb jij het liefst denk je?

Denk dat ik het het fijnste zou vinden als ze dagbehandeling krijgt, 4- of 5-daags. Opname lijkt me iets minder fijn, temeer omdat ze dan meer afgesloten wordt van haar sociale leven. Maar wat moet, dat moet, en als het opname wordt dan vind ik dat ook prima. Het minst fijn zou ik ambulante behandeling vinden, of een behandeling van 1 a 2 keer in de week. Dat gaat niet werken, daar is ze te ver voor heen.

Ik verwacht ook dag óf volledig als ik het allemaal zo hoor.....

Woont ze eignelijk thuis? op zichzelf? wonen jullie samen?

Ze woont op zichzelf. Of liever gezegd: samen met een vriendin van haar, maar die is vaak weg. Lekker alleen dus en volgens mij is dat helemaal niet goed.

Sprak haar net, poe hee, wat gaat het slecht momenteel. Ik blijf ervan schrikken.

Nee, dat is zkeer niet goed...juist als ze alleen is kan ze doen wat ze wil, geen controle, en is er niemand als zij iemand nodig heeft....volledige opname lijkt mij dat ook het beste...

Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?

godver, heel verhaal getypt, verkeerde knopje ingetikt

nog een keer.

quote:

Op donderdag 1 september 2005 16:01 schreef CleeJee het volgende:
Nee, dat is zkeer niet goed...juist als ze alleen is kan ze doen wat ze wil, geen controle, en is er niemand als zij iemand nodig heeft....volledige opname lijkt mij dat ook het beste...

Hoezo gaat het slecht precies? Wat vertelde ze allemaal?

Niets, en dan weet ik genoeg.

Anderhalve week geleden kreeg ik het advies van een ervaringsdeskundige om de nadelen van de anorexia niet uit de weg te gaan, en sindsdien pas ik dat advies ook toe. Daarmee bedoel ik dat als er iets vervelends gebeurt als gevolg van haar anorexia, ik dat vervelende niet meer uit de weg ga. Om een voorbeeld te geven: als mijn vriendin bijvoorbeeld niets om aan te trekken had omdat alle kleding te groot wordt, of een bepaalde gebeurtenis niet aankon, dan bagatelliseerde ik dat probleem en zei ik dat dat helemaal niet erg is, dat er ergere dingen zijn op deze wereld, en gaf haar vervolgens een knuffel. Op advies van die ervaringsdeskundige ben ik daarmee gestopt en probeer ik mijn vriendin niet meer voor dit soort situaties te beschermen, zodat ze voelt hoeveel nadelen haar ondergewicht heeft, in de hoop dat ze steeds meer beseft dat ze hulp nodig heeft. Ik heb het gevoel nu dat ze dit helemaal niet fijn vindt, dat ik niet meer de veilige haven voor haar ben die ik altijd geweest ben, en dat ze daardoor ook minder open is geworden. Ik besef wel dat het beter is dat ze de nadelen van haar stoornis beseft, maar komt het onze relatie ook ten goede?
Neem nou het telefoongesprek van daarnet: ik probeer contact te maken (psychisch), maar krijg absoluut geen toegang. Hoe kan ik haar dan nog steunen? Ik weet niet of ik het wel trek om niet de veilige haven te zijn die me zo goed past...

Hmmm, dit is serious business inderdaad.....

Lijkt me niet zo handig om alles er hier op het net uit te gooien....denk dat ik vanavond wel op msn ben, praten we dan anders verder.....

Tja, het zijn bij mij ook pieken en dalen hoor. Soms gaat het goed, soms minder. Dit is even een dip, sorry! Voel je ook niet verplicht of zo hoor, dat is niet nodig. Ik heb wel mensen om me heen

iig thanks...

Eetstoornis is zeker ernstig... Gelukkig is het bij mij nooit al te erg (geweest).

Waar komt het bij jou vandaan?

Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...

quote:

Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...

Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.

Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek

quote:

Op donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:

[..]

Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook.

Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek

Oh.. Dank je

quote:

Op donderdag 1 september 2005 16:58 schreef Ami80 het volgende:

[..]

Sorry, maar dat zegt mijn vriendin ook. Ik wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt hoor, maar ik denk dat elke eetstoornis erg is. En of het dragelijk is, dat hangt af van hoe je er zelf mee om kunt gaan.

Mag ik trouwens opmerken dat je wel heel mooi bent? Heb gespiekt in je fotoboek

Ik moet ami80 gelijk geven hier in. Je ziet er leuk uit idd.

Maar ami ik herken het probleem. Je vriendin confronteren met de vervelende dingen. Terwijl je eigenlijk wil dat ze zich goed voelt. Ik heb dat nu al een paar keer mee gemaakt dat ik mijn mening heel duidelijk heb uitgesproken, en dan zie ik dat ze dat heel erg vind. Maar ik krijg wel het gevoel dat je ik dan meer bereik dan haar een knuffel te geven en te zeggen dat het allemaal wel goed komt.
Denk dat dat ook uiteindelijk meer relatie reddend is dan altijd maar de lieve vrede te spelen. Terwijl je allebei zo donders goed weet dat het niet terecht is.

Met mijn vriendin gaat het op het moment erg goed. ze heeft veel afleiding. En doet dingen waar ze haar energie in kan stoppen. Ze merkt dan meteen dat ze niet gefocused is op eten. En kan dan in een lunch pause ook rustig een bord soep eten zonder zich daar dan zorgen over te maken. Nog steeds zijn er dingen die onuitgesproken blijven. Maar ik heb het gevoel dat die niet lang op zich laten wachten.

@ Noxxa: je moet een goede balans vinden tussen er voor iemand zijn (en dus ff dingen slikken) en heel duidelijk aangeven wat er jevan vindt (eerlijk zijn dus...). Ze zal het het ene moment ook beter kunnen hebben dan het andere.....je moet veel op je gevoel doen.....

Goed te horen dat ze wat afleiding heeft!!!
Maar toch...het probleem blijft er...hopelijk komt er het één en ander onuitgesproken uit....

quote:

Op donderdag 1 september 2005 16:55 schreef Esto het volgende:
Bij mij?
Het kwam voort uit een depressie. Groot minderwaardigheidscomplex en ik ben niet een van de slankste. Meestal eet ik heel erg weinig, of haast niets. Maar als ik stress heb of me ergens op af moet reageren doe ik dat o.a. door me vol te proppen, maar daar krijg ik 15 á 30 min. later spijt van en probeer ik het uit te kotsen, wat niet altijd lukt.....
Maar zo erg is het niet bij mij als ik hier die verhalen van andere lees...

Het zijn bij jou dus meer vreetbuien die de kop op steken/staken en daarna uit schaamte alles er zo snel mogelijk weer uit willen gooien....

Ook even in je fotohoekje gegluurd en je bent inderdaad gelukkig niet mega slank (= compliment!). Kan me wel indenken dat dat soms wel lastig kan zijn..... Die vreetkicks zijn niet goed, maar ik denk als je die én heel weinig hebt én steeds beter onder controle kunt krijgen, ben je op de goede weg!

En je eigen verhalen/dingen moet je nooit met anderen vergelijken, dan vergeet je jezelf heel snel....want durf te wedden dat jij je na je vreetbui exact even kut voelt als een anorexia-patient na een (groot) bord eten.....

quote:

Op donderdag 1 september 2005 17:17 schreef Toeps het volgende:

[..]

Dat zei ik ook altijd. Maar hoor wat je zegt. Dat is wél erg. Jij vind jezelf misschien niet ernstig/belangrijk genoeg, maar zo'n leven dat gun je toch niemand? Waarom jezelf dan wel?

Zo leven gun ik niemand anders nee. Maar mezelf wel omdat ik periodes heb dat ik mezelf zó haat, door allerlei dingen. Als ik andere mensen zie vind ik altijd dat ze beter en mooier etc. zijn dan ikzelf.
Misschien zijn die vreetbuien een soort zelfstraffing waar ik later weer spijt van krijg. Net zoals als krassen zeg maar.