R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vader is gisteren 60 jaar geworden. Wat klinkt dat al oud! Al bijna bejaard eigenlijk, al ziet hij er nog best jong en vitaal uit. Maar de laatste tijd krijgt mijn kerngezonde en oersterke papa, die misschien één keer per 10 jaar bij de huisarts komt, toch ook wel wat kwaaltjes. Kort geleden moest hij een onderzoek ondergaan; hij had vage klachten die overeen kwamen met darmkanker. We zijn heel erg geschrokken maar het bleek gelukkig niets te zijn. Mijn moeder is iets jonger, maar heeft inmiddels ook allerlei klachten. Vorig jaar is ze een tijdje opgenomen geweest in het ziekenhuis en ze slikt al een heel arsenaal van bloeddruk- en cholesterolverlagende middeltjes
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ik herken het wel, heb het ook soms op sommige momenten. Zeker nu ik aan de andere kant van het land zit en niet zo maar meer even langs kan komen als er iets is. Ik prijs mezelf ook erg gelukkig dat ik nog van ze kan genieten en dat ze nog gezond zijn, maar merk ook dat ze ouder worden (mijn vader wordt binnenkort alweer 66, mijn moeder wordt dit jaar 62). En ook ik zou het ze niet geven, lijken allebei wel jonger. Het is het leven en het hoort erbij dat je ouders uiteindelijk doodgaan, maar ja...je gevoel werkt daar niet altijd aan mee
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
Het leven is een spel, speel het! (moeder Theresa) * Play is the highest form of research. (Albert Einstein) * Alles wat je aandacht schenkt, groeit. * En zo niet? Dan toch!
Hmmja, het is het leven, de dood hoort bij het leven. Maar inderdaad, je gevoel werkt daar niet aan mee. Ik ben sowieso iemand die zich snel zorgen maakt om dingen en ik heb nooit iemand verloren die echt dicht bij me staat. Daarom denk ik ook dat het des te harder zou aankomen.
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en vooral sindsdien vraag ik me wel af hoe het zou moeten als mijn vader echt oud en krakkemikkig wordt. Hij is altijd superfit geweest en kon dus ook voor mijn moeder zorgen, en zorgt nu voor broers en zussen van hem die wel krakkemikkig zijn. Maar als hij zelf gaat kwakkelen.....mijn zussen en ik wonen verspreid over het land en hebben ook geen auto. Heb het er laatst met mijn zusje over gehad: we moeten dan gewoon iets verzinnen, dat we om beurten zorgverlof opnemen of iets dergelijks.
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
mijn moeder heeft de afgelopen 3 jaar ofzo 2 keer in het ziekenhuis gelegen. ze is nog geen 50, en we zijn er allemaal heel erg van geschrokken, mn vader natuurlijk nog het meest. mn vader is nu 55 en ziet om zich heen allemaal mensen van zijn leeftijd ziek worden, of bezwijken aan een hartinfarct of aanval, kanker...
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
Mijn vader kan alles: koken, wassen, strijken, carriere maken, computers repareren, stiften in hoefijzers van verzorgpony's draaien, fotograferen, laminaat leggen, elektriciteitsproblemen verhelpen, vrachtwagens besturen, vrouwen versieren, huizen bouwen, bergen verzetten. Hij is er altijd voor me. En niet alleen voor mij, maar ik zal hem het meest missen.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Ja, natuurlijk ben je je daarvan bewust. Maar het is altijd iets "voor later" en op de een of andere manier dacht ik altijd dat ik er dan, "later", beter mee om zou kunnen gaan en meer klaar voor zou zijn. Maar dat is dus (realiseerd ik me nu) niet zo. Je bent er nooit klaar voor, al worden je ouders 100 jaar. En dat vind ik dus beangstigend.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:18 schreef Salvad0R het volgende:
ik was op jonge leeftijd al bewust van het feit dat we allemaal sterven.
Ik herken het ook wel .
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn pa heeft 6 of 7 jaar geleden een hartstilstand gehad. Daarvoor had ik echt het gevoel van dat het nog lang geen tijd was, dat er de mogelijkheid bestond dat mijn ouders konden sterven door een slechte gezondheid.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Horrible Cunt!
het is heel erg herkenbaar!quote:
mijn ouders zijn ook al behoorlijk oud zegmaar. het heeft voordelen, ze werken geen van beiden meer dus hebben ze alle tijd om vanalles [voor mij ] te doen! en ze zijn inmiddels ook echt opa en oma en nouja ze hebben een heerlijk leven lijkt mij.
maar inderdaad, met ouderdom komen ook de kwaaltjes, mn ouders zijn gelukkig nog vrij gezond, hoewel mn moeder wel medicijnen slikt voor dr bloeddruk. maar ik ben ook telkens als ik weer naar mn eigen huisje ga bang dat er iets met ze gebeurt, heb dag en nacht mn telefoon aan staan gewoon om maar bereikbaar te zijn als er iets zou gebeuren.
ik heb vorig jaar ook een periode gehad dat ik ecth heel bang was de ze zouden overlijden, heb toen een keer een droom gehad over dat mn vader overleden was, dat was niet leuk wakker worden maar sindsdien heb ik er gekgenoeg niet meer zoveel moeite mee. ik denk dat de meeste mensen op een gegeven moment wel op deze manier over hun ouders gaan nadenken [de lieden die hun hersens doodgezopen hebben daargelaten] en ik denk dat het ook goed is, en het bewijst hoeveel je om ze geeft.
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het 't niet minder erg gemaakt.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:46 schreef Tante_Corry het volgende:
[..]
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
ook herkenbaar ik heb het er ook niet met mn ouders over gehad, heb gewoon niet zo'n goede-gesprek-band met hun. merk alleen wel dat ik er met heel veel mensen in mn omgeving over kan praten, eigenlijk blijken heel veel leeftijdsgenoten daar over na te denken en dat is wel fijn om te weten vind ik.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:51 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het bij mij niet minder erg gemaakt.
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
en tja ik [iedereen denkik wel] heb ook een paar keer meegemaakt dat in mn omgeving ouders van leeftijdsgenoten overlijden, en ik vind het superknap hoe die met dat verlies omgaan. ik zou het niet kunnen denkik, hoewel dat misschien onzin is omdat je, wanneer het zou gebeuren, natuurlijk geen keuze meer hebt.
Klopt ja, ik vind dat ook knap, het lijkt me zo'n groot verdriet. Alhoewel ik merk dat het bij mensen bij wie het al langer geleden is, wel slijt. Dat die bijvoorbeeld met liefde en ook humor kunnen praten over het ziekbed/overlijden ipv alleen met verdriet. Stelt me ook wel gerust.
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Alles samen op de motor!
Ja het is wel herkenbaar. M'n pa heeft 3 jaar terug een flinke bypass gehad. Dat was toch behoorlijk schrikken, een gezonde man (2 keer perweek sporten geregeld fietsen en wandelen) die plotseling klachten kreeg en mede door de medicijnen vrij hard achteruit ging. Dit is nu al weer een paar jaar geleden en hij is er weer behoorlijk boven op gekomen (vind zelf van helemaal maar daar ben ik het niet helemaal mee eens).
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
Coolquote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:02 schreef Mars het volgende:
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Zie ik mijn ouders niet doen.
Misschien moet ik mijn vader maar koppelen aan een hippe, jonge vriendin! (m'n ouders zijn gescheiden)
Ik vind het ook ontzettend herkenbaar. Mijn vader is 57, mijn moeder is 56. Beide zijn ze de jongsten uit het gezin. Ik heb ooms en tantes die al tegen de 70 aanlopen, toch ook een redelijke leeftijd.
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Probeer niet subtiel te zijn, als je iets belangrijks wilt zeggen!
Precies, mijn ooms en tantes lopen ook tegen de 70, zijn al lang en breed opa's en oma's...quote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:11 schreef Ben_soms_best_lief het volgende:
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
Jaaa iedereen wordt ouder ook pappa en mamma...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Moderator: "Je beledigt, kleineert en terroriseert alle mede-Fokkers. Labiele vrouwen probeer je in je bed te lullen, huwelijke maak je kapot en studenten drijf je tot zelfmoord!"
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Ik heb altijd al met 'ouderen' te maken gehad; toen ik werd geboren was papa 44, en hij was de een-na-jongste van een gezin van vijftien. Dus oud waren ze al, maar de laatste jaren heb ik die mensen ook best wel zien veranderen in nukkige, tobbende, oude mensen. Doordat er regelmatig mensen uit de familie- en vriendenkring stierven, heb ik er wel mee te maken gehad, toch denk je/ hoop je dat het je niet zo snel zal gebeuren. Toch stierf mn vader heel jong, op zn 60ste.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 10:10 schreef PiperMaru het volgende:
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is.
Stiekem en zonder het te willen weten heb ik aangevoeld dat ik heel erg van mn papa moest genieten, omdat het 'later' vast niet meer zou zijn. Puur gevoel, maar ik ben zielsgelukkig dat ik heb genoten. Dat is dus ook wat ik je mee wil geven: je hebt ze nog, geniet van ze zolang je ze hebt. Klinkt heel eenvoudig, en dat is het niet, maar echt, het is wel het slimste om te doen. Het onvermijdelijke komt toch, dus waarom elke dag je er druk om maken, als het niet hoeft.
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Mail me terug daywalkerquote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Never regret anything, because at one time, it was exactly what you wanted..!
Idd, ik zou er ook niet aan moeten denken dat ze er niet meer zijn. Naja aan de ene kant wel , maar aan de andere kant echt nietquote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Never regret anything, because at one time, it was exactly what you wanted..!
Ik ook niet hoor. Maar het wordt wel steeds waarschijnlijker als ze ouder worden. Ik vind dat proces maar akelig, en of het er nou bij hoort of niet kan me niet zoveel schelen. Ik kijk uit naar de dag dat de mens de 200 jaar haalt. Het is een beetje hetzelfde verhaal als de exodus die "we" ooit moeten gaan maken. Het is de natuur dat we weggevaagd worden door de zon over 5 miljard jaar maar een wetenschapper zei het mooi : "we moeten laten zien dat we mensen zijn en niet zomaar een diersoort" we moeten aan dat noodlot ontsnappen. En dat vind ik hetzelfde voor ouderdom. We hebben de kennis nu al in huis om levens aanzienlijk te verlengen en doodskansen gekeerd voor ernstige ziektes, dus ik ben hoopvol gestemd voor de verre toekomst.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
---
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
Ik heb het zelfs al. Mijn moeder is nog maar 46 en een echte party-animal... Gaat alle feestjes af enz. Ga zelf relematig met haar stappen, is eigenlijk gewoon een goede vriendin van me.. Het stomme is dat ik toch wel af en toe denk van "wat nou als ze er niet meer is..?" Beetje vroeg, maar ja het kan zo gebeurd zijn toch...? Heeft misschien niet zo zeer met ouder worden te maken, heb die instelling toch wel, dat het zo gebeurd kan zijn... ookal ben je nog maar 25 of zo...
Pff klinkt triest zeg... Ben ook weer niet zo zwaarmoedig hoor!! Ik bedoel juist dat we gewoon met zijn allen (met en van) elkaar moeten genieten..
Pff klinkt triest zeg... Ben ook weer niet zo zwaarmoedig hoor!! Ik bedoel juist dat we gewoon met zijn allen (met en van) elkaar moeten genieten..
Ik moet er niet aan denken. Mijn ouders zijn al 60, dus in feite kan het elke dag zomaar over zijn. Maar ik ben er totaal niet op voorbereid, woon nog thuis. Ik hoop dat ze nog even wachten totdat ik mn eigen leven wat meer op orde heb. Maar het wordt sowieso afschuwelijk, dus ik ben er liever niet zo mee bezig.
Hopelijk heb ik geen slapende honden wakker gemaakt met dit topicquote:Op vrijdag 10 juni 2005 14:22 schreef PPWB84 het volgende:
Maar het wordt sowieso afschuwelijk, dus ik ben er liever niet zo mee bezig.
Welnee, het is de realiteit. Ik denk er ook weleens aan. Het kan gebeuren, sterker nog het gaat gebeuren als jij niet eerder gaat dan je ouders. Maar wat voor impact dat heeft... mijn moeder is ontzettend belangrijk voor ons hele gezin en nu ik nog thuis woon nog meer voor mij. De gedachte dat mn moeder, vader of een van mn zussen doodgaat..brr Maar het kan geen kwaad je dat te realiseren denk. Geniet ervan zolang die mensen er nog zijn, want alles gaat voorbij.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 14:35 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Hopelijk heb ik geen slapende honden wakker gemaakt met dit topic
als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien. heel veel mensen genieten er gewoon niet meer van, of hebben heel dicht op het punt van overlijden gezeten. dan heb je echt je hele leven gewerkt. vooral onze ouders, en die generaties ervoor, die hebben zich vaak nog kapot gewerkt. mn vader is bijvoorbeeld nooit naar de middelbare school geweest, waarschijnlijk net als die van jou, werkt al vanaf zn 12e. moest thuis in huis als oudste zoon keihard meewerken. zal je zien dat ie voor z'n 65 overlijdt (niet te hopen), heeft alleen maar z'n 25 vakantiedagen per jaar en z'n weekenden gehad voor zichzelf, voor rust, voor z'n vrouw, z'n familie.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:26 schreef PiperMaru het volgende:
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
ik geloof dat mn vader dit nou ook begint in te zien, sinds zn vader overleed. hij neemt nu veel vaker vrij, gaat veel vaker dingen doen die hij leuk vindt, gaat met m'n moeder op stap.. heel fijn om te zien.
Nee, dat heeft m'n vader nog niet door. Hij is nu teruggegaan van 5 naar 4 dagen per week werken maar heeft dan geen vakantiedagen meer. Hij peinst er niet over om op vakantie te gaan, koopt nooit iets voor zichzelf, gaat geen dagjes uit, heeft niet echt hobby's, bezuinigt op de boodschappen enzo. Altijd dat plichtsgetrouwe, werken en geld verdienen.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:07 schreef releaze het volgende:
[..]
ik geloof dat mn vader dit nou ook begint in te zien, sinds zn vader overleed. hij neemt nu veel vaker vrij, gaat veel vaker dingen doen die hij leuk vindt, gaat met m'n moeder op stap.. heel fijn om te zien.
Maar hij heeft er wel mede voor gezorgd (samen met m'n moeder) dat mijn broer en ik beide op jonge leeftijd een huis konden kopen, komt altijd als ik eens een klusje heb, staat altijd voor z'n kinderen klaar e.d.
Dan denk ik, man, geniet eens wat meer, straks is het te laat!
Maar hij zal denk ik nooit veranderen.
heeft hij voor zichzelf ook geen geluk gevonden in wat hij doet?quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:18 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Nee, dat heeft m'n vader nog niet door. Hij is nu teruggegaan van 5 naar 4 dagen per week werken maar heeft dan geen vakantiedagen meer. Hij peinst er niet over om op vakantie te gaan, koopt nooit iets voor zichzelf, gaat geen dagjes uit, heeft niet echt hobby's, bezuinigt op de boodschappen enzo. Altijd dat plichtsgetrouwe, werken en geld verdienen.
Maar hij heeft er wel mede voor gezorgd (samen met m'n moeder) dat mijn broer en ik beide op jonge leeftijd een huis konden kopen, komt altijd als ik eens een klusje heb, staat altijd voor z'n kinderen klaar e.d.
Dan denk ik, man, geniet eens wat meer, straks is het te laat!
Maar hij zal denk ik nooit veranderen.
ik weet wel dat toen m'n vader nog geen tijd voor zichzelf nam, hij ook niet te genieten was tijdens vakanties. dan moest ie 2 weken op z'n krent zitten bij een tentje, 3 van die drukke kinderen om hem heen. hij heeft echt moeten leren genieten van vrije tijd hebben..
Hij komt op zich wel over als een tevreden mens maar ik denk dat hij zijn geluk vooral vindt in zijn kinderen. Zijn werk is hij inmiddels meer dan zat, na ruim 45 dienstjaren, ook doordat het lichamelijk best veel van hem vergt... Maar we praten er niet zo veel over, mijn vader is absoluut geen prater en zeker niet over zichzelf.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:23 schreef releaze het volgende:
[..]
heeft hij voor zichzelf ook geen geluk gevonden in wat hij doet?
ik weet wel dat toen m'n vader nog geen tijd voor zichzelf nam, hij ook niet te genieten was tijdens vakanties. dan moest ie 2 weken op z'n krent zitten bij een tentje, 3 van die drukke kinderen om hem heen. hij heeft echt moeten leren genieten van vrije tijd hebben..
Met vrije tijd kan hij volgens mij niet zo veel, hij heeft wel wat hobby's maar niet echt veel. Ik denk dat hij dat ook wel zou moeten leren.
Mijn moeder ook trouwens, altijd maar werken werken werken, extra dienst hier, extra dienst daar. Altijd druk en (te) weinig genieten.
Fijn trouwens, releaze, dat jouw vader het wel door heeft. Het lijkt me mooi om je ouders van hun welverdiende rust/vrije tijd te zien genieten!
even over het feit dat je vader geen prater is!quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:31 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Hij komt op zich wel over als een tevreden mens maar ik denk dat hij zijn geluk vooral vindt in zijn kinderen. Zijn werk is hij inmiddels meer dan zat, na ruim 45 dienstjaren, ook doordat het lichamelijk best veel van hem vergt... Maar we praten er niet zo veel over, mijn vader is absoluut geen prater en zeker niet over zichzelf.
Met vrije tijd kan hij volgens mij niet zo veel, hij heeft wel wat hobby's maar niet echt veel. Ik denk dat hij dat ook wel zou moeten leren.
Mijn moeder ook trouwens, altijd maar werken werken werken, extra dienst hier, extra dienst daar. Altijd druk en (te) weinig genieten.
dat zijn wel meer vaders, ik wilde even zeggen; probeer toch eens (als je daar behoefte aan hebt natuurlijk..) een wat dieper gesprek aan te knopen. hoe meer je met hem praat, hoe minder kans dat er mysteries overblijven. als je weet wat voor persoon je vader is, wat hem bezighoud, dan zou ik met veel meer rust afscheid van hem kunnen nemen later, dan wanneer je het gevoel hebt dat je de helft van je vader eigenlijk niet zo goed kent omdat hij niet zo'n prater was.
Daan
ps - mooi topic!
Those who do not feel the music think the dancer mad.
Heb wel eens pogingen tot praten gedaan hoor, maar het zit er niet echt in bij hem. Maar misschien heb ik niet goed genoeg m'n best gedaanquote:Op zaterdag 11 juni 2005 09:55 schreef rustig het volgende:
[..]
als je weet wat voor persoon je vader is, wat hem bezighoud, dan zou ik met veel meer rust afscheid van hem kunnen nemen later, dan wanneer je het gevoel hebt dat je de helft van je vader eigenlijk niet zo goed kent omdat hij niet zo'n prater was.
Ik merk wel dat we de laatste tijd op een andere manier nader tot elkaar komen, niet door te praten, maar door samen dingen te doen (klussen ed.). Dat is ook al een hele stap voorwaarts
En daar geniet ik dan ook heel erg van.
Thxquote:ps - mooi topic!
Ik ben beide ouders al verloren, mijn vader viel gewoon dood neer en mijn moerder is overleden
nadat ze lang ziek was geweest. Mijn vader is al 13 jaar dood mijn moeder 2 jaar.
Ik ben pas 42 en ik had er eigenlijk vroeger nooit bij stil gestaan dat ze sterfelijk waren.
Nu heb ik dus geen ouders meer, wat niet went is dat je niets meer met ze kan delen, een nieuw huis, een nieuwe auto, geprekken met hun over je kinderen, leuke dingen in je leven, je kan het
niet meer delen met ze, dat mis je verschrikkelijk.
Toen ze nog leefden waren ze toch een steun voor me en als ik het niet wist dan ging ik
even naar ze toe voor advies. Ook al was dat advies niet altijd wat je wilde horen.
Je mist doordat je geen ouders meer hebt ook wel het contact met familie. Via je ouders
hoorde je nog wel eens wat over neven en nichten en ooms en tantes, maar nu is dat helemaal weg. Iedereen gaat zijn eigen weg en sporadisch kom je ze wel eens tegen. Meestal
op begrafenissen.
Eigenlijk wordt er een hoofdstuk van je leven afgesloten als je ouders er niet meer
zijn.
nadat ze lang ziek was geweest. Mijn vader is al 13 jaar dood mijn moeder 2 jaar.
Ik ben pas 42 en ik had er eigenlijk vroeger nooit bij stil gestaan dat ze sterfelijk waren.
Nu heb ik dus geen ouders meer, wat niet went is dat je niets meer met ze kan delen, een nieuw huis, een nieuwe auto, geprekken met hun over je kinderen, leuke dingen in je leven, je kan het
niet meer delen met ze, dat mis je verschrikkelijk.
Toen ze nog leefden waren ze toch een steun voor me en als ik het niet wist dan ging ik
even naar ze toe voor advies. Ook al was dat advies niet altijd wat je wilde horen.
Je mist doordat je geen ouders meer hebt ook wel het contact met familie. Via je ouders
hoorde je nog wel eens wat over neven en nichten en ooms en tantes, maar nu is dat helemaal weg. Iedereen gaat zijn eigen weg en sporadisch kom je ze wel eens tegen. Meestal
op begrafenissen.
Eigenlijk wordt er een hoofdstuk van je leven afgesloten als je ouders er niet meer
zijn.
Eens. En de VUT-regeling was bijv. zo verslechterd, dat mn vader het gewoon niet aandurfde. Vlak voor zn dood werd ie gehuldigd voor 40 jaar in dienst bij dezelfde baas. Eigenlijk is het best triest.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:07 schreef releaze het volgende:
als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien.
Ik herken het ook absoluut.
Maar ik heb dit probleem al een beetje sinds ik 12 ben. Wij kregen toen te horen dat mijn vader hartklachten had. Wanneer hij zich teveel inspant zou zijn hart het zomaar kunnen opgeven. Het ging toen ook ontzettend slecht, hij kreeg ook een tia. Nu een hoop jaren later en een hoop ziekenhuis bezoeken later is hij al 62. Maar nog steeds ligt het op de loer en de angst om hem te verliezen word steeds groter. De hartkwaal is namelijk niet te genezen.
En wat betreft mijn moeder, tja die is iets jonger, maar met haar gaat het ook niet al te best. Ze heeft een hoop kwalen en ze heeft een onwijs grote angst voor de dokter dus.... Laatst was ze flauwgevallen. Ze heeft reuma en ze word steeds moeier en moeier. Ze praat de laatste tijd zelf ook heel veel over sterven, het lijkt wel alsof ze dood wilt. Hierdoor nog meer angst.
Ik weet ook neit zo goed wat ik met deze angst moet en hoe ik ermee moet leven als ze dood zijn of wat dan ook. Ik ben namelijk heel hecht met mijn ouders
Maar ik heb dit probleem al een beetje sinds ik 12 ben. Wij kregen toen te horen dat mijn vader hartklachten had. Wanneer hij zich teveel inspant zou zijn hart het zomaar kunnen opgeven. Het ging toen ook ontzettend slecht, hij kreeg ook een tia. Nu een hoop jaren later en een hoop ziekenhuis bezoeken later is hij al 62. Maar nog steeds ligt het op de loer en de angst om hem te verliezen word steeds groter. De hartkwaal is namelijk niet te genezen.
En wat betreft mijn moeder, tja die is iets jonger, maar met haar gaat het ook niet al te best. Ze heeft een hoop kwalen en ze heeft een onwijs grote angst voor de dokter dus.... Laatst was ze flauwgevallen. Ze heeft reuma en ze word steeds moeier en moeier. Ze praat de laatste tijd zelf ook heel veel over sterven, het lijkt wel alsof ze dood wilt. Hierdoor nog meer angst.
Ik weet ook neit zo goed wat ik met deze angst moet en hoe ik ermee moet leven als ze dood zijn of wat dan ook. Ik ben namelijk heel hecht met mijn ouders
I called your boyfriend gay, and he hit me with his purse :(
Mijn vader is heel lang jong gebleven tot ik zo'n 1,5 jaar geleden naar hem zat te kijken en het me opviel dat hij ineens in grote stappen oud werd. Echt oud. Ik kreeg toen ook ineens het rare gevoel dat ik van hem eerder afscheid zou moeten nemen dan van mijn moeder (ondanks dat zij al een paar jaar de ziekte van Kahler heeft).
Vorig jaar 22 oktober is mijn vader heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Het was echt van het een op het andere moment gebeurd. En toen dacht ik weer terug aan het gevoel wat ik in het jaar daarvoor gehad heb. Gelukkig heb ik de laatste 10 jaar een enorm sterke band met hem opgebouwd waardoor ik nu niet zit met 'had ik maar'. Ik heb alles gedaan met en voor hem. Maar moeilijk is het wel. Hij was pas 65.
Vorig jaar 22 oktober is mijn vader heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Het was echt van het een op het andere moment gebeurd. En toen dacht ik weer terug aan het gevoel wat ik in het jaar daarvoor gehad heb. Gelukkig heb ik de laatste 10 jaar een enorm sterke band met hem opgebouwd waardoor ik nu niet zit met 'had ik maar'. Ik heb alles gedaan met en voor hem. Maar moeilijk is het wel. Hij was pas 65.
Lijkt me onwijs moeilijk en heel verdrietig Swingding!!!
Gelukkig heb je inderdaad die band met hem opgebouwd de laatste jaren...
Gelukkig heb je inderdaad die band met hem opgebouwd de laatste jaren...
De afgelopen maanden heb ik me regelmatig afgevraagt of het inderdaad gelukkig was dat ik die band had. (Die band was extra sterk omdat we allebei een bipolaire 2 stoornis (milde vorm van manische depressiviteit) hebben. ) Als ik een minder sterke band met hem had dan had ik hem nu ook niet zo enorm gemist dacht ik dan.
Maar nu besef ik dat ik die afgelopen 10 jaar wel compleet heb benut met mijn vader. Van lachen tot huilen. En dat is nog altijd beter dan die band nooit gehad te hebben. Maar het doet wel verdomt veel pijn.
Maar nu besef ik dat ik die afgelopen 10 jaar wel compleet heb benut met mijn vader. Van lachen tot huilen. En dat is nog altijd beter dan die band nooit gehad te hebben. Maar het doet wel verdomt veel pijn.
ik heb vrij jonge ouders. Ik word dit jaar 25 en mijn pa word dit jaar 50 en mijn moeder is dacht ik 47 of zo.
Maar mijn vader heeft van vroeg af aan alleen maar gewerkt en als je nu ziet dat hij afgelopen dinsdag voor de 2X is geopenreerd aan zijn schouder omdat zijn spier is afgebroken door slijtage denk ik bij me zelf van. Hmmmm ze worden ouder..... En is ook meteen een reden voor mij om me niet kapot te werken
Maar mijn vader heeft van vroeg af aan alleen maar gewerkt en als je nu ziet dat hij afgelopen dinsdag voor de 2X is geopenreerd aan zijn schouder omdat zijn spier is afgebroken door slijtage denk ik bij me zelf van. Hmmmm ze worden ouder..... En is ook meteen een reden voor mij om me niet kapot te werken
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Voor kort dacht ik er nooit over na. Maar sinds mijn vader ernstig ziek is geworden is dat veranderd. Hij was altijd fit, altijd wielrennen. Vanmiddag zag ik hem weer, mijn hart brak, hij is heel snel moe en kan haast niets meer. Gelukkig is hij nog wel zo fit dat hij met mijn neefje even kon gaan vissen, dat geeft hem veel plezier.
Ik houd me sterk (ik ben niet iemand die haar gevoelens snel toont), maar ik ben bang dat we een paar weken geleden zijn laatste verjaardag hebben gevierd.
Ik houd me sterk (ik ben niet iemand die haar gevoelens snel toont), maar ik ben bang dat we een paar weken geleden zijn laatste verjaardag hebben gevierd.
Herkenbare verhalen hier. Mijn vader is 62 en net een half jaar met de VUT. Is maar goed ook, want hij begint ook wel steeds meer last te krijgen van kwaaltjes.
Het is gewoon heel raar om te zien dat ze het een paar jaar geleden nog makkelijk trokken om met een weekendje weg de hele dag door de stad te lopen, terwijl nu het tempo echt een stuk lager ligt. Ik probeer regelmatig met mijn ouders zo'n weekendje weg te doen, maar merk toch wel dat ze het allemaal niet zo goed meer aankunnen. Nouja, dan gaan we gewoon de dagen wat anders indelen!
Het is gewoon heel raar om te zien dat ze het een paar jaar geleden nog makkelijk trokken om met een weekendje weg de hele dag door de stad te lopen, terwijl nu het tempo echt een stuk lager ligt. Ik probeer regelmatig met mijn ouders zo'n weekendje weg te doen, maar merk toch wel dat ze het allemaal niet zo goed meer aankunnen. Nouja, dan gaan we gewoon de dagen wat anders indelen!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
heel herkenbaar allemaal.
spap is nog heel vitaal.. hij fietst 100 km per dag naar zn werk, op zn racefiets, en is kerngezond. Hij is sins kort gestopt met roken, en midden in de nacht hoorde ik iets op de trap. Had' ie n flinke hoestaanval, en er kwam echt vanalles uit. Ik ben echt geschrokken, en hem wel 100 keer gezegd naar een dokter te moeten gaan.. hij is zo koppig, datie dat natuurlijk niet doen.
OP vakantie vorig jaar, is bij hem ongeveer het zelfde gebeurt als bij de liga-reclame. De vent die met zn fiets van de berg af rijd. Hij had 3 ribben gebroken, en alles lag open. En het heeft een maand geduurt voordat hij naar de dokter ging (na sterk aandringen)
ik ben best bang, dat er echt een keer iest gebeurt. Hij is zo koppig, hij gaat nooit naar de dokter. Al zou zijn arm er af vallen.. zoudie nog niet gaan.. en ik heb t dr soms best moeilijk mee..
spap is nog heel vitaal.. hij fietst 100 km per dag naar zn werk, op zn racefiets, en is kerngezond. Hij is sins kort gestopt met roken, en midden in de nacht hoorde ik iets op de trap. Had' ie n flinke hoestaanval, en er kwam echt vanalles uit. Ik ben echt geschrokken, en hem wel 100 keer gezegd naar een dokter te moeten gaan.. hij is zo koppig, datie dat natuurlijk niet doen.
OP vakantie vorig jaar, is bij hem ongeveer het zelfde gebeurt als bij de liga-reclame. De vent die met zn fiets van de berg af rijd. Hij had 3 ribben gebroken, en alles lag open. En het heeft een maand geduurt voordat hij naar de dokter ging (na sterk aandringen)
ik ben best bang, dat er echt een keer iest gebeurt. Hij is zo koppig, hij gaat nooit naar de dokter. Al zou zijn arm er af vallen.. zoudie nog niet gaan.. en ik heb t dr soms best moeilijk mee..
We don't make mistakes in our world, only happy accidents ***
Ze zijn nu tegen de 50 al hebben ze nog geen gezondheidsproblemen. Want wat dat betreft hebben we een vrij gezonde familie. Zelfs mn opa en oma van ver in de 70 zijn nog vrij vitaal (op het gehoor van mn Opa na dan).
Maar ik sta er bij stil dat het morgen anders kan zijn. Ik ben me er van bewust dat er een tijd zal komen dat ze er niet meer zijn. Tenminste als het zo loopt als het hoort te lopen. Want als ik eerder ga dan is er iets fout. Ik maak me er ook niet druk om. Het hoort immers bij het leven en je doet er niets aan. Natuurlijk wil ik dat ze heel oud worden al is het vooral voor henzelf. Want zelf wordt je ook gewoon zelfstandig en leer je het zonder ze te doen. Maar je ouders zullen het altijd blijven. Maar eens is de tijd rijp en moet je je erbij neerleggen.
Maar ik sta er bij stil dat het morgen anders kan zijn. Ik ben me er van bewust dat er een tijd zal komen dat ze er niet meer zijn. Tenminste als het zo loopt als het hoort te lopen. Want als ik eerder ga dan is er iets fout. Ik maak me er ook niet druk om. Het hoort immers bij het leven en je doet er niets aan. Natuurlijk wil ik dat ze heel oud worden al is het vooral voor henzelf. Want zelf wordt je ook gewoon zelfstandig en leer je het zonder ze te doen. Maar je ouders zullen het altijd blijven. Maar eens is de tijd rijp en moet je je erbij neerleggen.
Mijn vader is 73 jaar, en ik ben 20. Heb er eigenlijk nooit problemen mee gehad. Hij is in alles jonger dan hij werkelijk is. Niemand gelooft het ook als ik zeg dat ie 73 is. Ik ben er wel trots op eigenlijk. Ik sta er nooit bij stil dat het zomaar over kan zijn. Dat wil er bij mij niet in.
Mijn vader wordt volgende maand alweer 65,en ik ben 19 Soms heb je van die mensen hey ben jij met opa in de stad>
Oeh, wat een prachtige post...quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:23 schreef Claudia_x het volgende:
Mijn vader kan alles: koken, wassen, strijken, carriere maken, computers repareren, stiften in hoefijzers van verzorgpony's draaien, fotograferen, laminaat leggen, elektriciteitsproblemen verhelpen, vrachtwagens besturen, vrouwen versieren, huizen bouwen, bergen verzetten. Hij is er altijd voor me. En niet alleen voor mij, maar ik zal hem het meest missen.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
Ik word er bijna jaloers van
Ik heb mijn vader op mijn 4e verloren.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk er ook vaak over na en ik vind het een heel naar idee dat ze doodgaan enzo. Mijn moeder zal zeker Alzheimer krijgen (ik ook) en ze wil dan zelfmoord plegen en dat vind ik ook heel eng en vreselijk + ze heeft MS en wie weet verergert dat nog. Mijn vader heeft een zware hersenbloeding gehad, jaren geleden, maar ik ben nog altijd bang dat dat weer gebeurt en hij er dan aan doodgaat. Maar ja...wat kan ik er verder over zeggen? Niks aan te doen?
Ik herken dit ook. Mijn vader zit in dezelfde leeftijds categorie als de TS. Ik ben zelf 25 en mijn vader die altijd zo jong en vitaal leek bleek na een onderzoek een kankergezwel te hebben. Daar schrik je dan toch behoorlijk van. Ik herken dus veel in het verhaal van de TS. Maar that's life, iedereen word ouder ook je ouders.
quote:Op woensdag 22 juni 2005 08:44 schreef PiperMaru het volgende:
Jezus halfgedraaide, dat is schrikken!
Heel veel sterkte voor jou en je vader
Bedankt het gaat verder goed met hem, en hij kan goed worden geholpen maar desondanks toch erg schrikken. Je verwacht zoiets nooit denk ik.
Mijn vader wordt 65 dit jaar en slikt hartpillen, maar blijft ongezond leven. Mijn moeder is pas 59 geworden, maar heeft vaker last van het een of ander. Ik merk dat ze ouder worden wanneer ze dingen vergeten, mijn vader weer extreem trillende handen heeft of slordig praat. Mijn moeder die bang is om mijn vader alleen te laten. Maar veel doe je er niet aan.
De band met mijn ouders is de laatste tijd erg slecht en ik weet dat ze idd meer kans hebben om te overlijden naarmate ze ouder worden. Maar hou me er expres niet mee bezig. Dan gaat het je leven beheersen. Als de tijd er is, dan is hij er. Het enige wat je kunt doen is het een fijne tijd te maken voordat het uiteindelijk gebeurd. In mijn geval is dit helaas niet mogelijk, noch in die van mijn zusje. Misschien dat het dat voor mij ook iets meer makkelijk maakt.
De band met mijn ouders is de laatste tijd erg slecht en ik weet dat ze idd meer kans hebben om te overlijden naarmate ze ouder worden. Maar hou me er expres niet mee bezig. Dan gaat het je leven beheersen. Als de tijd er is, dan is hij er. Het enige wat je kunt doen is het een fijne tijd te maken voordat het uiteindelijk gebeurd. In mijn geval is dit helaas niet mogelijk, noch in die van mijn zusje. Misschien dat het dat voor mij ook iets meer makkelijk maakt.
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Het is wel herkenbaar, maar moet er wel bij zeggen dat ik een nakomer ben. Ouders in de 70, en mijn moeder slikt sinds een TIA ook allerlei cholesterolverlagende middelen en andere medicijnen voor de bloedsomloop.quote:
Je weet dat er een keer de dag komt, maar ik denk dat het niet verstandig is om daar de hele tijd bij stil te staan. Iedereen krijgt een keer dat verlies te verwerken, en anticipatie is denk ik toch niet mogelijk..
mijn vader is overleden toen ik 15 was, hij was toen 49. dus geconfronteerd worden met sterfelijkheid is al een tijd geleden gebeurd.
met mijn moeder heb ik een slechte band die ik wel aan houd, onder andere omdat ik nog maar 1ouder heb en ik het erg moeilijk zou hebben als ik die band verbreek. ik zie aan haar wel dat ze ouder wordt maar door oa. reuma in zeer ernstige vorm (die ze al zeker 15 jaar heeft) is het bij haar niet zo dat we haar ineens ouder zien worden, door die lichamelijke toestanden is ze al te oud voor haar leeftijd.
met mijn moeder heb ik een slechte band die ik wel aan houd, onder andere omdat ik nog maar 1ouder heb en ik het erg moeilijk zou hebben als ik die band verbreek. ik zie aan haar wel dat ze ouder wordt maar door oa. reuma in zeer ernstige vorm (die ze al zeker 15 jaar heeft) is het bij haar niet zo dat we haar ineens ouder zien worden, door die lichamelijke toestanden is ze al te oud voor haar leeftijd.
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
herkent ook al heb ik de "luxe" gehad dat ik hem 11 jaar langer gekend heb dan jij jouw vaderquote:Op maandag 20 juni 2005 22:38 schreef Moonah het volgende:
[..]
Oeh, wat een prachtige post...
Ik word er bijna jaloers van
Ik heb mijn vader op mijn 4e verloren.
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
Ik herinner me nog dat vroeger toen ik klein was ik huilend bij men moeder kwam om te vragen hoe het moest als ze er niet meer waren. dat gevoel is lang weg geweest maar is het afgelopen jaar toch weer sterk teruggekomen. Men pa komt uit een "oud wordende familie" (overgroot opa en oma over de 100, en opa is 85 geworden al drinkend en rokend). hij was echt zo'n harde man. had ik iets niet voor elkaar dan kreeg ik dat zeker te horen. uiteindelijk ben ik daar natuurlijk alleen beter van geworden. Hij heeft net een depressie achter de rug omdat hij er zelf achterkwam dat hij mij en men broertjes misschien te weinig liefde heeft gegeven. Nu zie ik soms tranen in zen ogen als ik een avondje thuis kom. De band groeit opeens vrij hard, ook al blijft er die drempel dat hij niet over zijn gevoelens praat. Ik heb het nu ook heel moeilijk als ik eraan denk dat ie er over tijdje misschien niet meer is. misschien is het ook een gevoel van medelijden. ik ben er eigenlijk nog niet achter.
Ik word altijd emotioneel als ik dat liedje hoor: "papa ik lijk steeds meer op jou" misschien is dat voor meer mensen hier herkenbaar.
Hij is trouwens wel gezond (op zen depressie na). Mijn moeder daarentegen geniet volop van het leven, ik kan het met haar goed vinden en over alles praten, op 1 of ander manier heb ik het gevoel dat ik met haar dood beter zal kunnen omgaan.
Ik word altijd emotioneel als ik dat liedje hoor: "papa ik lijk steeds meer op jou" misschien is dat voor meer mensen hier herkenbaar.
Hij is trouwens wel gezond (op zen depressie na). Mijn moeder daarentegen geniet volop van het leven, ik kan het met haar goed vinden en over alles praten, op 1 of ander manier heb ik het gevoel dat ik met haar dood beter zal kunnen omgaan.
Mijn moeder is 40 en vader 44, ikzelf ben 20, dus voor mij is het niet echt herkenbaar. Het lijkt me echt niet leuk om je ouders zo langzaam te zien aftakelen, zeker als je wist hoe ze eerst waren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Moja op 24-06-2005 12:36:21 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Moja op 24-06-2005 12:36:21 ]
mn pa is pas 65 geworden, en mn ma 62.. Vooral vanwege die 'psychologische' leeftijd van mn pa, begin ik er onderbewust toch wel aan te denken.. je ouders verliezen..Moet er niet aan denken, heb zoveel aan ze en wil ze gewoon ook niet kwijt....
Zeg meneer Minkeltje hebben wij gedronken?
Ach agent, slechts de golven zullen zeggen.....!
Ach agent, slechts de golven zullen zeggen.....!
Mijn vader is nu net een paar weken 69 geworden. De laatste paar jaar ben ik steeds meer gaan beseffen dat er een keer een telefoontje kan komen mbt mijn vader. Ik heb geen flauw idee hoe ik daar op zal reageren. Ik wete ook totaal niet hoe ik mijn leven zal zien als mijn vader opeens wegvalt. Voor mij is hij de laatste link naar het "gezin" dat we waren.
Ik heb er in ieder geval voor gezorgt dat hij weet dat ik van hem hou. Hoe beroerd ik soms ook kan zijn of reageren, hij weet het omdat ik het hem gezegt heb.
Mijn moeder is een jaar jonger en zal ws, zo voel ik het, mijn vader overleven. Ze zeggen dat de beste het eerste gaan. Ergens voel ik dat ook zo. Ik heb onlangs met mijn moeder gebroken. De opmerkingen die ze maakte (ze kan pas over mij praten met anderen als ik dood zou zijn) deden de deur dicht. en hoewel het ergens niet tof voelt, weet ook zij dat ik niet van haar hou.
Tsja, als papa overlijd.... Vroeger was hij de rots in de branding, j ekon met hem stoeien en je legde het altijd af. Nu moet ik oppassen dat ik hem niet te joviaal op de rug tik.....
Hij is oud geworden... EN ik hoop dat hij nog veeeeeel ouder gaat worden. dat telefoontje zou wel eens de BIGBANG in mijn leven kunnen worden.
Ik heb er in ieder geval voor gezorgt dat hij weet dat ik van hem hou. Hoe beroerd ik soms ook kan zijn of reageren, hij weet het omdat ik het hem gezegt heb.
Mijn moeder is een jaar jonger en zal ws, zo voel ik het, mijn vader overleven. Ze zeggen dat de beste het eerste gaan. Ergens voel ik dat ook zo. Ik heb onlangs met mijn moeder gebroken. De opmerkingen die ze maakte (ze kan pas over mij praten met anderen als ik dood zou zijn) deden de deur dicht. en hoewel het ergens niet tof voelt, weet ook zij dat ik niet van haar hou.
Tsja, als papa overlijd.... Vroeger was hij de rots in de branding, j ekon met hem stoeien en je legde het altijd af. Nu moet ik oppassen dat ik hem niet te joviaal op de rug tik.....
Hij is oud geworden... EN ik hoop dat hij nog veeeeeel ouder gaat worden. dat telefoontje zou wel eens de BIGBANG in mijn leven kunnen worden.
ik heb ze wel op een rijtje, maar ze werken partime...
Inderdaad, je kunt wel wensen dat je ouders heel oud worden, maar stel je aan de andere kant eens voor hoe dat is.quote:Op woensdag 22 juni 2005 17:43 schreef Moja het volgende:
Mijn moeder is 40 en vader 44, ikzelf ben 20, dus voor mij is het niet echt herkenbaar. Het lijkt me echt niet leuk om je ouders zo langzaam te zien aftakelen, zeker als je wist hoe ze eerst waren.
Probeer even voor te stellen hoe het voor jezelf zou zijn als nu van 500 meter lopen als doodmoe werd, niet meer kon fietsen of auto kon rijden.
Met veel moeite de buurtsuper kon bereiken en de rest van de dag op een bank voor het raam kon zitten terwijl dit vroeger altijd anders was.
Misschien is dit voor oudere mensen niet allemaal het geval, maar als mensen ouder 80 nog een jaar of 50 zouden blijven leven zou het voor hen ook niet echt leuk zijn lijkt me.
Wat ik me dikwijls afvraag is wat voor toekomstperspectief iemand van een jaar of 83 heeft...
Een heer met stijl
Mijn ouders zijn nog maar begin 50 (en ik ben alweer 27) dus ze zijn relatief jong.
Een paar weken geleden had ik een vrij somber gesprek met mijn beste vriendin, die net zo oud is als ik. Haar vader is echter al 65 en wordt opeens snel oud. Haar grootste angst is dat hij sterft zonder ook maar 1 kleinkind te hebben gekregen. En nu is dat gevoel ook op mij overgeslagen. Ik doe ondanks mijn leeftijd maar wat, heb geen vaste relatie of vaste baan. Ik weet dat mijn ouders zich zorgen maken, zij begrijpen de stadse lifestijl niet zo. En toch...lijkt het mij ook vreselijk als ze doodgaan nog voor ze een kleinkind hebben. Niet per se van mij, want ik weet niet eens of ik wel kinderen wil of ooit iemand vind met wie ik ze kan krijgen. Maar mijn broer en zus zijn een heel stuk jonger dan ik. Ze hebben overigens geen gezondheidsproblemen en zien er nog jong uit. Mijn opa en oma (ouders van mijn moeder) zijn 85 en 77 en wonen nog samen in hun grote koopwoning zonder hulp. Mijn opa brengt zelfs tafeltjedekje rond voor de 'oudjes' Dus aan die kant zijn er goede genen.
Een paar weken geleden had ik een vrij somber gesprek met mijn beste vriendin, die net zo oud is als ik. Haar vader is echter al 65 en wordt opeens snel oud. Haar grootste angst is dat hij sterft zonder ook maar 1 kleinkind te hebben gekregen. En nu is dat gevoel ook op mij overgeslagen. Ik doe ondanks mijn leeftijd maar wat, heb geen vaste relatie of vaste baan. Ik weet dat mijn ouders zich zorgen maken, zij begrijpen de stadse lifestijl niet zo. En toch...lijkt het mij ook vreselijk als ze doodgaan nog voor ze een kleinkind hebben. Niet per se van mij, want ik weet niet eens of ik wel kinderen wil of ooit iemand vind met wie ik ze kan krijgen. Maar mijn broer en zus zijn een heel stuk jonger dan ik. Ze hebben overigens geen gezondheidsproblemen en zien er nog jong uit. Mijn opa en oma (ouders van mijn moeder) zijn 85 en 77 en wonen nog samen in hun grote koopwoning zonder hulp. Mijn opa brengt zelfs tafeltjedekje rond voor de 'oudjes' Dus aan die kant zijn er goede genen.
Ik heb er ooit een stukje over geschreven:
Ik merk dat mijn ouders al wat ouder worden…
Mijn moeder begint dingen vergeten.
Mijn vader neemt pillen voor zijn bloeddruk en durft niet meer alleen te zijn.
Ook had mijn moeder het de vorige keer over wanneer ze ooit in het bejaardentehuis zou gaan, ze graag een vogeltje zou willen hebben. Ik beloofde haar plechtig om haar de mooist gekleurde en wonderlijke wezentjes te bezorgen, zolang ze in een plek zouden zitten waar ze bijna helemaal vrij in konden zijn. Aangezien ik het niet vind kunnen dat je vogels opsluit in een kooitje.
Mijn vader wordt dit jaar 64 en mijn moeder is ook al de 54 gepasseerd. Ze ziet mijn vaders gebreken steeds duidelijker en durft hem zelfs niet meer al te lang alleen te laten.
Wel merk ik dat ze nu meer dan dingen samen ondernemen. Het lijkt zelfs alsof ze nu meer doen naar gelang mijn vader minder dagen werkt per week. Mama wilde dat ik het zou gaan bijleggen met mijn vader. Maar ik denk niet dat dit zoveel zin heeft eerlijk gezegd. Hoe wil je de 27 jaar dat het mis is gegaan in de komende jaren goedmaken? Ik weet dat het verkeerd is om haatdragend te zijn. Ik voel dan ook een schuldgevoel te opzichte van mijn moeder. Ik zie dat zij eronder lijdt. Ik weet wat ze ermee bedoeld wanneer ze zegt dat ik het goed moet maken. Vrede moet sluiten. Maar het over mijn hart verkrijgen kan ik niet. Daarvoor is er teveel gebeurd, ook zij beseft dit gelukkig.
Toch merk ik dat het haar van binnenuit opvreet.
Het feit dat mijn eigen ouders die dunne grens van ouderdom langzaam maar zeker gaan overschrijden zet me aan het denken. Natuurlijk moet ik er niet aan denken als ze er niet meer zijn. Maar laat ik realistisch blijven... De leef- en eetwijze die mijn vader er op nahoudt is allesbehalve gezond. Wanneer mijn moeder er niet meer is, zal mijn vader niet kort hierna volgen. Ik kan me daar helemaal geen voorstelling van maken. Ik wil me daar eerlijk gezegd ook geen voorstelling van maken.
Gewoon dat ik straks niet meer bij mijn moeder kan aankomen met mijn zoveelste rare idee. Ik niet meer van mijn vaders kookkunsten kan genieten. Niet meer kan luisteren naar mijn moeders verhalen van vroeger en de dingen die ze heeft meegemaakt. Mijn vader raad me geeft, zonder ik erom vraag en hij toch gelijk heeft. Dat ze waarschijnlijk nooit zullen meemaken dat ik ook daadwerkelijk wat hebt bereikt, wat dit dan ook mag zijn.
Ik vrees de dag dat dit gebeuren zal, maar weet dat hij er gestaag aankomt.
Moet ik me daar op voorbereiden? Het was al een behoorlijke schok dat ik merkte dat mijn ouders wat ouder zijn. Zelfs dat probeer ik nog te onderdrukken. Ik wil het niet meemaken dat ik ze iets wil vertellen en het niet meer gaat. Dat ik zelf ouder wordt, vind ik niet zo erg. Zolang mijn ouders maar blijven wie ze zijn... Hoe eigenwijs, koppig en irritant dan ook, ze blijven toch mijn ouders en ik zou ze niet willen missen.
Ik merk dat mijn ouders al wat ouder worden…
Mijn moeder begint dingen vergeten.
Mijn vader neemt pillen voor zijn bloeddruk en durft niet meer alleen te zijn.
Ook had mijn moeder het de vorige keer over wanneer ze ooit in het bejaardentehuis zou gaan, ze graag een vogeltje zou willen hebben. Ik beloofde haar plechtig om haar de mooist gekleurde en wonderlijke wezentjes te bezorgen, zolang ze in een plek zouden zitten waar ze bijna helemaal vrij in konden zijn. Aangezien ik het niet vind kunnen dat je vogels opsluit in een kooitje.
Mijn vader wordt dit jaar 64 en mijn moeder is ook al de 54 gepasseerd. Ze ziet mijn vaders gebreken steeds duidelijker en durft hem zelfs niet meer al te lang alleen te laten.
Wel merk ik dat ze nu meer dan dingen samen ondernemen. Het lijkt zelfs alsof ze nu meer doen naar gelang mijn vader minder dagen werkt per week. Mama wilde dat ik het zou gaan bijleggen met mijn vader. Maar ik denk niet dat dit zoveel zin heeft eerlijk gezegd. Hoe wil je de 27 jaar dat het mis is gegaan in de komende jaren goedmaken? Ik weet dat het verkeerd is om haatdragend te zijn. Ik voel dan ook een schuldgevoel te opzichte van mijn moeder. Ik zie dat zij eronder lijdt. Ik weet wat ze ermee bedoeld wanneer ze zegt dat ik het goed moet maken. Vrede moet sluiten. Maar het over mijn hart verkrijgen kan ik niet. Daarvoor is er teveel gebeurd, ook zij beseft dit gelukkig.
Toch merk ik dat het haar van binnenuit opvreet.
Het feit dat mijn eigen ouders die dunne grens van ouderdom langzaam maar zeker gaan overschrijden zet me aan het denken. Natuurlijk moet ik er niet aan denken als ze er niet meer zijn. Maar laat ik realistisch blijven... De leef- en eetwijze die mijn vader er op nahoudt is allesbehalve gezond. Wanneer mijn moeder er niet meer is, zal mijn vader niet kort hierna volgen. Ik kan me daar helemaal geen voorstelling van maken. Ik wil me daar eerlijk gezegd ook geen voorstelling van maken.
Gewoon dat ik straks niet meer bij mijn moeder kan aankomen met mijn zoveelste rare idee. Ik niet meer van mijn vaders kookkunsten kan genieten. Niet meer kan luisteren naar mijn moeders verhalen van vroeger en de dingen die ze heeft meegemaakt. Mijn vader raad me geeft, zonder ik erom vraag en hij toch gelijk heeft. Dat ze waarschijnlijk nooit zullen meemaken dat ik ook daadwerkelijk wat hebt bereikt, wat dit dan ook mag zijn.
Ik vrees de dag dat dit gebeuren zal, maar weet dat hij er gestaag aankomt.
Moet ik me daar op voorbereiden? Het was al een behoorlijke schok dat ik merkte dat mijn ouders wat ouder zijn. Zelfs dat probeer ik nog te onderdrukken. Ik wil het niet meemaken dat ik ze iets wil vertellen en het niet meer gaat. Dat ik zelf ouder wordt, vind ik niet zo erg. Zolang mijn ouders maar blijven wie ze zijn... Hoe eigenwijs, koppig en irritant dan ook, ze blijven toch mijn ouders en ik zou ze niet willen missen.
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
de dood gaat hand in hand met het leven.
de tijd die je hebt... kan je beter invullen met zoveel mogelijk genieten, dan met angst hebben voor iets wat nog niet praktisch realistisch is.
love life.
de tijd die je hebt... kan je beter invullen met zoveel mogelijk genieten, dan met angst hebben voor iets wat nog niet praktisch realistisch is.
love life.
Mijn ouders zijn nog wat jonger dan die van de TS...
Maar toch... Een paar jaar geleden hoorde ik om mij heen veel verhalen van mensen wiens ouders opeens ernstig ziek waren, of plotseling overleden.
Dan denk je er toch wel over na dat het jouw ouders ook kan gebeuren.
Mijn vader is al een tijdje niet echt lekker, maar de artsen kunnen niets vinden...
Mijn moeder zit thuis met een te hoge bloeddruk, waarschijnlijk door stress...
Ik zie ze dus wel ouder worden, maar ik weet ook wat(wie) het veroorzaakt..
En op hem ben ik daar wel boos om, vraag me af of hij ziet waar hij mee bezig is..
Maar toch... Een paar jaar geleden hoorde ik om mij heen veel verhalen van mensen wiens ouders opeens ernstig ziek waren, of plotseling overleden.
Dan denk je er toch wel over na dat het jouw ouders ook kan gebeuren.
Mijn vader is al een tijdje niet echt lekker, maar de artsen kunnen niets vinden...
Mijn moeder zit thuis met een te hoge bloeddruk, waarschijnlijk door stress...
Ik zie ze dus wel ouder worden, maar ik weet ook wat(wie) het veroorzaakt..
En op hem ben ik daar wel boos om, vraag me af of hij ziet waar hij mee bezig is..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Mijn vader van net 50 had ook nooit iets, maar de laatste tijd (2 jaar ofzo) krijgt hij ook steeds vaker allerlei kwaaltjes. Best vaag om te zien bij iemand die altijd zo gezond was (leek).
The only easy day, was yesterday. (USMC)
Live for today, cause yesterday is gone and tomorrow may never come. (Ducky, NCIS)
I'll grow old with her, just from a far. (Harold, POI)
Live for today, cause yesterday is gone and tomorrow may never come. (Ducky, NCIS)
I'll grow old with her, just from a far. (Harold, POI)
Mijn moeder is 41, maar heeft een repetoire klachten waar je versteld van zal staan. Dat heeft ze al zo lang als ik weet, en ik vind het moeilijk om er mee om te gaan. Sommige dingen vind ik haar eigen schuld ("Nee hoor, die verrotte knieën komen helemaal niet doordat ik altijd op 10 cm hoge hakken loop!" "Nee hoor, ik heb fibromyalgie, daarom ben ik moe, ik eet helemaal niet weinig!"), en ik vind het soms ook moeilijk daar niks over te zeggen.
Soms gaat ze ook het hele weekend bij vrienden het huis verven, en als ze dan met mij naar de stad gaat hoor ik gekreun en gesteun, en kan ze maar een uurtje lopen. Dat snap ik niet, maar daar hou ik mijn mond over.
Het doet me ook verdriet, en soms betrap ik me er op dat me afsluiten en ergeren makkelijker is dan het te accepteren.
Soms gaat ze ook het hele weekend bij vrienden het huis verven, en als ze dan met mij naar de stad gaat hoor ik gekreun en gesteun, en kan ze maar een uurtje lopen. Dat snap ik niet, maar daar hou ik mijn mond over.
Het doet me ook verdriet, en soms betrap ik me er op dat me afsluiten en ergeren makkelijker is dan het te accepteren.
Mijn ouders hebben op late leeftijd kinderen gekregen. Mijn vader was 50 toen mijn broertje werd geboren.
Ik heb dat eigenlijk nooit als last of vervelend ervaren. Tuurlijk maakte veel mensen zich niet geliefd bij me als ze weer eens zeiden: zo wijffie, ben jij lekker met opa op stap? Maar ik zei dan altijd: Dat is mijn papa. Hóór! . En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.
Totdat mijn vader n ongeluk kreeg en 2 weken in Beverwijk lag.. Toen ging het ineens heel hard. Ineens zag ik dat hij oud was, en steeds ouder werd. Hij werd dovig, kaler en zn reflexen waren niet meer zo super. Alsof je ineens n spiegel krijgt voorgehouden. Niet lang daarna werd hij ziek en hij is vorig jaar overleden. Hij was 72, op zich een mooie leeftijd maar voor mijn gevoel veelste jong. Hij is ook na zn ongeluk in n jaar tijd wel 10 jaar ouder geworden. Van papa veranderde hij ineens in n bejaarde man. Misschien dat het door zijn ziekzijn erger naar voren kwam, maar voor mijn gevoel leek het wel van de een op de andere dag te gaan. Dat was best een flinke confrontatie en eerlijk gezegd heb ik daar ook niet aan kunnen wennen. Ik herkende mijn vader gewoon niet meer.
Mn moeder is nu 61, sind n jaartje oma en ze ziet er jong en vlot uit. Maar ik merk dat zij (ook mede door het overlijden van mn vader) in korte tijd veel ouder is geworden. Extra rimpels, kwaaltjes.. En nu blijkt dat er allerlei hartkwaaltjes in de familie rondzwerven. En zij heeft dus ook iets. Op zich niets ernstigs maar in combinatie met andere factoren (zoals n te hoge bloeddruk. Iets wat ze nu heeft) kan het wel misgaan. Daarom moet ze ook 2 keer per jaar op controle enzo.. En dat is soms wel eng. Ik probeer er niet al teveel bij stil te staan, maar af en toe.. Ik moet er niet aan denken om haar ook te verliezen.
En zoals iemand hierboven al zei: ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekend niet automatisch dat het zo makkelijk is om er mee om te gaan. Sommige dingen wil je het liefst zo houden als het is. Je vader en je moeder, die wil je zolang en zo 'goed' mogelijk bij je hebben. Ze zijn, in ieder geval voor mij, toch een soort van veilige haven. Waar je heen kan gaan met verdriet, om raad vragen, zomaar wat kletsen en dergelijke. Een vertrouwde en constante factor in je leven. En als dat wegvalt ben je zo erg, nou ja. Op jezelf aangewezen. En dat is echt moeilijk, zo ineens helemaal op eigen benen staan.
[ Bericht 3% gewijzigd door Anosmie op 13-08-2005 12:41:53 ]
Ik heb dat eigenlijk nooit als last of vervelend ervaren. Tuurlijk maakte veel mensen zich niet geliefd bij me als ze weer eens zeiden: zo wijffie, ben jij lekker met opa op stap? Maar ik zei dan altijd: Dat is mijn papa. Hóór! . En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.
. En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.Totdat mijn vader n ongeluk kreeg en 2 weken in Beverwijk lag.. Toen ging het ineens heel hard. Ineens zag ik dat hij oud was, en steeds ouder werd. Hij werd dovig, kaler en zn reflexen waren niet meer zo super. Alsof je ineens n spiegel krijgt voorgehouden. Niet lang daarna werd hij ziek en hij is vorig jaar overleden. Hij was 72, op zich een mooie leeftijd maar voor mijn gevoel veelste jong. Hij is ook na zn ongeluk in n jaar tijd wel 10 jaar ouder geworden. Van papa veranderde hij ineens in n bejaarde man. Misschien dat het door zijn ziekzijn erger naar voren kwam, maar voor mijn gevoel leek het wel van de een op de andere dag te gaan. Dat was best een flinke confrontatie en eerlijk gezegd heb ik daar ook niet aan kunnen wennen. Ik herkende mijn vader gewoon niet meer.
Mn moeder is nu 61, sind n jaartje oma en ze ziet er jong en vlot uit. Maar ik merk dat zij (ook mede door het overlijden van mn vader) in korte tijd veel ouder is geworden. Extra rimpels, kwaaltjes.. En nu blijkt dat er allerlei hartkwaaltjes in de familie rondzwerven. En zij heeft dus ook iets. Op zich niets ernstigs maar in combinatie met andere factoren (zoals n te hoge bloeddruk. Iets wat ze nu heeft) kan het wel misgaan. Daarom moet ze ook 2 keer per jaar op controle enzo.. En dat is soms wel eng. Ik probeer er niet al teveel bij stil te staan, maar af en toe.. Ik moet er niet aan denken om haar ook te verliezen.
En zoals iemand hierboven al zei: ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekend niet automatisch dat het zo makkelijk is om er mee om te gaan. Sommige dingen wil je het liefst zo houden als het is. Je vader en je moeder, die wil je zolang en zo 'goed' mogelijk bij je hebben. Ze zijn, in ieder geval voor mij, toch een soort van veilige haven. Waar je heen kan gaan met verdriet, om raad vragen, zomaar wat kletsen en dergelijke. Een vertrouwde en constante factor in je leven. En als dat wegvalt ben je zo erg, nou ja. Op jezelf aangewezen. En dat is echt moeilijk, zo ineens helemaal op eigen benen staan.
[ Bericht 3% gewijzigd door Anosmie op 13-08-2005 12:41:53 ]
Fok!bejaarde
Jammer dat ik dit nooit heb gekendquote:Op zaterdag 13 augustus 2005 12:34 schreef Anosmie het volgende:
Mijn ouders hebben op late leeftijd kinderen gekregen. Mijn vader was 50 toen mijn broertje werd geboren.
Ik heb dat eigenlijk nooit als last of vervelend ervaren. Tuurlijk maakte veel mensen zich niet geliefd bij me als ze weer eens zeiden: zo wijffie, ben jij lekker met opa op stap? Maar ik zei dan altijd: Dat is mijn papa. Hóór! . En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.
Totdat mijn vader n ongeluk kreeg en 2 weken in Beverwijk lag.. Toen ging het ineens heel hard. Ineens zag ik dat hij oud was, en steeds ouder werd. Hij werd dovig, kaler en zn reflexen waren niet meer zo super. Alsof je ineens n spiegel krijgt voorgehouden. Niet lang daarna werd hij ziek en hij is vorig jaar overleden. Hij was 72, op zich een mooie leeftijd maar voor mijn gevoel veelste jong. Hij is ook na zn ongeluk in n jaar tijd wel 10 jaar ouder geworden. Van papa veranderde hij ineens in n bejaarde man. Misschien dat het door zijn ziekzijn erger naar voren kwam, maar voor mijn gevoel leek het wel van de een op de andere dag te gaan. Dat was best een flinke confrontatie en eerlijk gezegd heb ik daar ook niet aan kunnen wennen. Ik herkende mijn vader gewoon niet meer.
Mn moeder is nu 61, sind n jaartje oma en ze ziet er jong en vlot uit. Maar ik merk dat zij (ook mede door het overlijden van mn vader) in korte tijd veel ouder is geworden. Extra rimpels, kwaaltjes.. En nu blijkt dat er allerlei hartkwaaltjes in de familie rondzwerven. En zij heeft dus ook iets. Op zich niets ernstigs maar in combinatie met andere factoren (zoals n te hoge bloeddruk. Iets wat ze nu heeft) kan het wel misgaan. Daarom moet ze ook 2 keer per jaar op controle enzo.. En dat is soms wel eng. Ik probeer er niet al teveel bij stil te staan, maar af en toe.. Ik moet er niet aan denken om haar ook te verliezen.
En zoals iemand hierboven al zei: ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekend niet automatisch dat het zo makkelijk is om er mee om te gaan. Sommige dingen wil je het liefst zo houden als het is. Je vader en je moeder, die wil je zolang en zo 'goed' mogelijk bij je hebben. Ze zijn, in ieder geval voor mij, toch een soort van veilige haven. Waar je heen kan gaan met verdriet, om raad vragen, zomaar wat kletsen en dergelijke.
Alleen kan dat helaas niet.
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Ik heb dat ook niet altijd gehad hoor. Ik had altijd n soort van haat-liefde relatie met mn moeder. Niet dat ik haar echt haatte ofzo, maar ik kon gewoon niet veel van haar hebben. Deels omdat ze gewoon altijd gelijk had, gruwelijk irritant gewoon. En deels omdat ik gewoon ontzettend veel op haar lijk. Dat botste. Ik was echt n papa's kindje.quote:
Maar toen mn vader ziek werd ben ik weer thuis gaan wonen om haar en papa te helpen, en daardoor is onze band veel sterker, hechter en beter geworden. Ze ruikt het bijna als ik niet lekker in mn vel zit en ze weet ook altijd de juiste dingen te zeggen. Ze is n schat van n oma voor mn neefje en ze is en blijft een onverbeterlijke piekerige moeder die dr kroost nauwlettend in de gaten houdt zonder dat ze ons daarbij belemmerd.
Ik kan nu alles met mn moeder bespreken, vroeger wilde ik dat niet.
Fok!bejaarde
Ik zou het wel willen, maar ze wilt niet horen wat ik te zeggen heb jammergenoeg.quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 12:51 schreef Anosmie het volgende:
[..]
Ik heb dat ook niet altijd gehad hoor. Ik had altijd n soort van haat-liefde relatie met mn moeder. Niet dat ik haar echt haatte ofzo, maar ik kon gewoon niet veel van haar hebben. Deels omdat ze gewoon altijd gelijk had, gruwelijk irritant gewoon. En deels omdat ik gewoon ontzettend veel op haar lijk. Dat botste. Ik was echt n papa's kindje.
Maar toen mn vader ziek werd ben ik weer thuis gaan wonen om haar en papa te helpen, en daardoor is onze band veel sterker, hechter en beter geworden. Ze ruikt het bijna als ik niet lekker in mn vel zit en ze weet ook altijd de juiste dingen te zeggen. Ze is n schat van n oma voor mn neefje en ze is en blijft een onverbeterlijke piekerige moeder die dr kroost nauwlettend in de gaten houdt zonder dat ze ons daarbij belemmerd.
Ik kan nu alles met mn moeder bespreken, vroeger wilde ik dat niet.
Achja, misschien komt het nog wel, misschien ook niet. Heb een tijd geleden afstand van ze genomen omdat ze dat zo wilden. Spijt heb ik er niet van, maar vind het wel jammer dat het zo heeft moeten gaan.
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Dat vind ik echt heel erg. Ouders die geen interesse hebben in wat hun kinderen meemaken, voelen of beleven. Een kind is toch n stukje van jezelf? En ja, het is uiteraard een stuk jonger dan dat jijzelf bent, maar dat betekend niet dat ze geen gevoel hebben, een keer wat willen vertellen of gewoon graag je mening over iets willen weten. En als je daar als ouder niet voor openstaat.. waarom heb je dan in vredesnaam kinderen?quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 12:57 schreef Mukie het volgende:
Ik zou het wel willen, maar ze wilt niet horen wat ik te zeggen heb jammergenoeg.
Achja, misschien komt het nog wel, misschien ook niet. Heb een tijd geleden afstand van ze genomen omdat ze dat zo wilden. Spijt heb ik er niet van, maar vind het wel jammer dat het zo heeft moeten gaan.
Fok!bejaarde
Een hele tijd lang heb ik er veel moeite mee gehad. Maar nu heb ik het een plek kunnen geven. het doet zeer zeker nog pijn, maar wat niet is, is er niet.quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 13:10 schreef Anosmie het volgende:
[..]
Dat vind ik echt heel erg. Ouders die geen interesse hebben in wat hun kinderen meemaken, voelen of beleven. Een kind is toch n stukje van jezelf? En ja, het is uiteraard een stuk jonger dan dat jijzelf bent, maar dat betekend niet dat ze geen gevoel hebben, een keer wat willen vertellen of gewoon graag je mening over iets willen weten. En als je daar als ouder niet voor openstaat.. waarom heb je dan in vredesnaam kinderen?
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Ik heb zelf ook nooit wezenlijk tot mijn ouders kunnen doordringen. Ik deel behalve de oppervlakkige zaken niks intiems met ze. Ze weten weinig tot niets af van mijn gevoelsleven, mijn worstelingen, en zij vragen daar ook nooit naar. Heel lang heb ik dat gezien als desinteresse. Misschien is dat ook wel zo, maar het is voornamelijk zo dat ze zich beide niet kunnen uiten. Erg jammer, maar gelukkig heb ik een tweelingzus met wie ik dit alles wel heb kunnen delen. Mijn ouders zullen me wel altijd steunen hoor, maar voor hen betekent steunen voornamelijk financieel.
Ik kan wel begrijpen dat je ouders er ook moeite mee hebben dat jij ouder wordt. Hele intieme dingen als sex (om maar eens een dwarsstraat te noemen) bespreek ik niet met mn moeder. Maar ook niet met vriendinnen. Misschien klinkt dat preuts maar ik vind dat niemand dat wat aangaat behalve mij en mn partner.
Ik denk ook niet dat mn moeder zulke verhalen wil horen, haha.
Maar andere zaken als liefdesverdriet, en dergelijke bespreek ik wel met haar. En dat is niet zo vanzelfsprekend, voornamelijk omdat mijn moeder altijd heel eerlijk tegen me is. En dan krijg je weleens antwoorden waar je dus echt niet op zit te wachten. Maar juist omdat ze zo eerlijk is kan ik wel altijd op haar vertrouwen.
Mijn vader uitte zich ook nooit (of amper) maar hij liet op de een of andere manier toch weten dat ie hartstikke trots op ons was. Wat we ook deden.. Hij heeft ons nooit veroordeeld, respecteerde altijd de keuzes die we maakten. Dat lijkt me echt heel moeilijk als ouder zijnde, je kinderen worden groot, en vreten van alles uit en in sommige dingen moet je ze los laten en zelf op hun snufferd laten gaan. In het kader van: anders leren ze het nooit.
Misschien hebben ouders het er wel moeilijker mee dat hun kinderen ouder worden dan andersom..
Ik denk ook niet dat mn moeder zulke verhalen wil horen, haha.
Maar andere zaken als liefdesverdriet, en dergelijke bespreek ik wel met haar. En dat is niet zo vanzelfsprekend, voornamelijk omdat mijn moeder altijd heel eerlijk tegen me is. En dan krijg je weleens antwoorden waar je dus echt niet op zit te wachten. Maar juist omdat ze zo eerlijk is kan ik wel altijd op haar vertrouwen.
Mijn vader uitte zich ook nooit (of amper) maar hij liet op de een of andere manier toch weten dat ie hartstikke trots op ons was. Wat we ook deden.. Hij heeft ons nooit veroordeeld, respecteerde altijd de keuzes die we maakten. Dat lijkt me echt heel moeilijk als ouder zijnde, je kinderen worden groot, en vreten van alles uit en in sommige dingen moet je ze los laten en zelf op hun snufferd laten gaan. In het kader van: anders leren ze het nooit.
Misschien hebben ouders het er wel moeilijker mee dat hun kinderen ouder worden dan andersom..
Fok!bejaarde
Zit en zat ik ook mee in mijn maag.quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 03:24 schreef Mukie het volgende:. Mama wilde dat ik het zou gaan bijleggen met mijn vader. Maar ik denk niet dat dit zoveel zin heeft eerlijk gezegd. Hoe wil je de 27 jaar dat het mis is gegaan in de komende jaren goedmaken? Ik weet dat het verkeerd is om haatdragend te zijn. Ik voel dan ook een schuldgevoel te opzichte van mijn moeder. Ik zie dat zij eronder lijdt. Ik weet wat ze ermee bedoeld wanneer ze zegt dat ik het goed moet maken. Vrede moet sluiten. Maar het over mijn hart verkrijgen kan ik niet. Daarvoor is er teveel gebeurd, ook zij beseft dit gelukkig.
Toch merk ik dat het haar van binnenuit opvreet.
Het klinkt misschien voor sommigen heel raar, maar ik had tot een jaar geleden nog NOOIT uitgesproken tegen mijn vader dat ik van hem houd....
Met mijn toenmalige vriendin heb ik daar eens een gesprek over gehad nadat ik maar nachten achter elkaar lag te woelen, niet sliep, van bed naar beneden liep en weer terug. Ik zat en zit zo gewoon niet in elkaar, daarnaast, ons gezin was altijd heel zakelijk. We hadden hetzelfde postadres zei ik wel eens. Over de erfenis een gesprek hebben was geen enkel probleem en zoiets... kreeg het er NIET uit.
nu weet hij het, hij weet dat ik van hem houd. Heb een foto reportage gemaakt van z'n hart en ziel, de oltimer die hij volledig in jampotjes heeft gehad en nu staat te blinken in de garage, het zelfde voor z'n zeilboot. die gegeven en op zijn vraag waarom..... Omdat ik van je houd.
Met mijn moder kan ik dit echter niet, net als Mukie schrijft, TEVEEL gebeurt.
ben nu echter begonnen aan een brief. Zal wel een paar weken duren voor die klaar is, maar hoop dat er dan staat waarom ik zo over haar denk en waarom ik de problemen met haar heb zoals ze zijn en dat als ze de relatie wil verbeteren daar toch echt iets mee moet doen.
Waarom ? omdat ik dan iig naar mijn idee helderheid heb geschapen en straks niet hoef te liggen woelen met de gedachte " als ik nou zus of zo had gedaan..."
ik heb ze wel op een rijtje, maar ze werken partime...
Mozes! en bij mij weten hebben we toch echt verschillende ouders....quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 13:18 schreef Aventura het volgende:
Ik heb zelf ook nooit wezenlijk tot mijn ouders kunnen doordringen. Ik deel behalve de oppervlakkige zaken niks intiems met ze. Ze weten weinig tot niets af van mijn gevoelsleven, mijn worstelingen, en zij vragen daar ook nooit naar. Heel lang heb ik dat gezien als desinteresse. Misschien is dat ook wel zo, maar het is voornamelijk zo dat ze zich beide niet kunnen uiten. Erg jammer, maar gelukkig heb ik een tweelingzus met wie ik dit alles wel heb kunnen delen. Mijn ouders zullen me wel altijd steunen hoor, maar voor hen betekent steunen voornamelijk financieel.
Soms zou ik willen dat er bij ons thuis een stuk minder geld beschikbaar was geweest. Als ik bij een vriendin kijk die thuis voor alles heeft moeten knokken... haar moeder heeft een thuis geschapen waar minder toch echt meer is! Altijd plaats aan tafel, altijd tijd voor een knuffel...
Als ik dat had mogen ruilen voor de wintersport vakanties, de zomervakenties, de auto die ik kreeg etc.... Als m'n ouders hadden begrepen wat er in mijn gedachten wereld omgaat.... Ze hadden alles dan zo bij me mogen ophalen!
Gelukkig, is die moeder van m'n ex, nu ook voor mijn gevoel mijn mams
ik heb ze wel op een rijtje, maar ze werken partime...
Ik heb het ook ja, dat heel veel dingen toch onuitgesproken zijn tussen mijn ouders en mij. Ze zijn allebei niet goed in gevoelens uiten. Ik heb nog nooit met m'n vader écht gesproken over gevoelens e.d. Terwijl ik dat best zou willen. Maar op een of andere manier zit het er gewoon niet in. Bij m'n moeder wel een beetje, maar zij is heel gesloten over haar verleden. Soms praat ze er wel over en die gesprekken koester ik ook, maar ik heb nog heel veel vragen aan allebei.. Ook over hun eigen verleden, jeugd, geschiedenis, hun eigen ouders en hoe ze bv. hun overlijden hebben ervaren. Er zitten nog zoveel gaten wat dat betreft...
Dat maakt het ook zo moeilijk...
Dat maakt het ook zo moeilijk...
Het relaas van Aventura herken ik ook maar al te goed. Mijn ouders en ik verschillen in ongeveer alles wat opvattingen heeft, maar ook op veel dingen niet. En steun betekent practische steun, zolang ik maar niet over intiemere dingen heb dan mijn loopbaan of zo..
Jarenlang heb ik erg mijn best gedaan om een goede band met mijn ouders op te bouwen, maar sinds een jaar of twee ( en ik ben nu 31) ben ik er pas van afgestapt. Steeds leek het goed te gaan, tot er iets gebeurde waar ze niet tegen konden en ik was terug bij af. Hoe spijtig ik het ook vind, ik ben opgehouden met mijn best doen om de band weer sterker te laten maken. Het zit er niet in, heeft er blijkbaar nooit echt ingezeten, en zal er ook niet meer inzitten. Natuurlijk steek ik de hand in eigen boezem, ik ben absoluut geen heilige.
Mischien moet iedereen die zijn relaas hier heeft opgeschreven afstappen van het idee dat je een band hebt met je ouders die je graag zou willen: mischien dat jouw ouders er heel anders over denken. Het zijn verschillende mensen t.o.v. van jou, en dan heb ik het niet over de generatie kloof. Waarom zo krampachtig doen over een band die er niet is en op één of andere manier er ook niet zal plaats vinden? Waarom je er niet bij neerleggen dat het niet gaat gebeuren zoals jij er over denkt?
Mischien is dit de knuppel in het hoenderhok gooien, maar het gaat in mijn ogen om je eigen beleving en opvatting met betrekking tot de relatie met je ouders. Maar voor die relatie heb je twee personen voor nodig, namelijk je ouders. En als die niet dezelfde opvatting hebben, om wat voor reden dan ook, kan je eenvoudigweg niet die relatie hebben met hen die je graag zou willen.
Jarenlang heb ik erg mijn best gedaan om een goede band met mijn ouders op te bouwen, maar sinds een jaar of twee ( en ik ben nu 31) ben ik er pas van afgestapt. Steeds leek het goed te gaan, tot er iets gebeurde waar ze niet tegen konden en ik was terug bij af. Hoe spijtig ik het ook vind, ik ben opgehouden met mijn best doen om de band weer sterker te laten maken. Het zit er niet in, heeft er blijkbaar nooit echt ingezeten, en zal er ook niet meer inzitten. Natuurlijk steek ik de hand in eigen boezem, ik ben absoluut geen heilige.
Mischien moet iedereen die zijn relaas hier heeft opgeschreven afstappen van het idee dat je een band hebt met je ouders die je graag zou willen: mischien dat jouw ouders er heel anders over denken. Het zijn verschillende mensen t.o.v. van jou, en dan heb ik het niet over de generatie kloof. Waarom zo krampachtig doen over een band die er niet is en op één of andere manier er ook niet zal plaats vinden? Waarom je er niet bij neerleggen dat het niet gaat gebeuren zoals jij er over denkt?
Mischien is dit de knuppel in het hoenderhok gooien, maar het gaat in mijn ogen om je eigen beleving en opvatting met betrekking tot de relatie met je ouders. Maar voor die relatie heb je twee personen voor nodig, namelijk je ouders. En als die niet dezelfde opvatting hebben, om wat voor reden dan ook, kan je eenvoudigweg niet die relatie hebben met hen die je graag zou willen.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Je daarbij neerleggen is iets dat knap moeilijk is. Daarbij heb je ik tenminste sterk het idee dat je hiermee een beetje op moet schieten omdat de resterende tijd niet eeuwig is. En het "later" gewoon niet meer kan.quote:Op maandag 15 augustus 2005 11:58 schreef zwaaibaai het volgende:
Het relaas van Aventura herken ik ook maar al te goed. Mijn ouders en ik verschillen in ongeveer alles wat opvattingen heeft, maar ook op veel dingen niet. En steun betekent practische steun, zolang ik maar niet over intiemere dingen heb dan mijn loopbaan of zo..
Jarenlang heb ik erg mijn best gedaan om een goede band met mijn ouders op te bouwen, maar sinds een jaar of twee ( en ik ben nu 31) ben ik er pas van afgestapt. Steeds leek het goed te gaan, tot er iets gebeurde waar ze niet tegen konden en ik was terug bij af. Hoe spijtig ik het ook vind, ik ben opgehouden met mijn best doen om de band weer sterker te laten maken. Het zit er niet in, heeft er blijkbaar nooit echt ingezeten, en zal er ook niet meer inzitten. Natuurlijk steek ik de hand in eigen boezem, ik ben absoluut geen heilige.
Mischien moet iedereen die zijn relaas hier heeft opgeschreven afstappen van het idee dat je een band hebt met je ouders die je graag zou willen: mischien dat jouw ouders er heel anders over denken. Het zijn verschillende mensen t.o.v. van jou, en dan heb ik het niet over de generatie kloof. Waarom zo krampachtig doen over een band die er niet is en op één of andere manier er ook niet zal plaats vinden? Waarom je er niet bij neerleggen dat het niet gaat gebeuren zoals jij er over denkt?
Mischien is dit de knuppel in het hoenderhok gooien, maar het gaat in mijn ogen om je eigen beleving en opvatting met betrekking tot de relatie met je ouders. Maar voor die relatie heb je twee personen voor nodig, namelijk je ouders. En als die niet dezelfde opvatting hebben, om wat voor reden dan ook, kan je eenvoudigweg niet die relatie hebben met hen die je graag zou willen.
Ik denk er heel erg dubbel over: aan de ene kant hoop ik dat ik nog tijd heb om zoiets op te bouwen. Aan de andere kant weet ik dat dat moeilijk zal zijn omdat m'n vader steeds slechter kan praten. (fysiek). Eigenlijk hoop ik dat hij op een ochtend gewoon niet meer wakker wordt zodat hij pijnloos verlost is van zijn lichaam dat gewoon niet meer wil. En zodat m'n moeder door kan met haar leven. Als het nog 10 jaar doorsleept is m'n moeder daar zelf ook te oud voor.
edit: ik merkte trouwens dat de band met m'n ouders beter werd toen ik uit huis ging. We hadden nooit echte ruzie, maar het was toch een beetje alsof je met teveel dieren in 1 territorium baggerde. Toen ik uit huis was toen werd het juist leuk om thuis te komen. Omdat het toen niet perse hoefde.
Vampire Romance O+
Zwaaibaai, ik denk er heel anders over.
De liefde van een ouder voor een kind is mijns inziens onvoorwaardelijk (of zou dat moeten zijn). Dat heeft niets met verschil in opvatting te maken. Ik verschil ook in opvattingen, mening en belevingswereld hemelsbreed met mijn ouders, maar dat betekent toch niet dat je geen band kunt hebben met elkaar of niet van elkaar kunt houden? Mijn band met m’n ouders is desondanks prima.
Wat me echt verschrikkelijk lijkt is als je later, als je ouders komen te overlijden, er spijt van krijgt dat je niet meer moeite hebt gedaan voor ze. Ik zie het in m’n omgeving gebeuren dat mensen breken/ruzie hebben met hun ouders en dat dat dan aan hun vreet, zeker als de ouders dood gaan. Je ouders vormen toch de link tussen jouzelf en het verleden, waar je vandaan komt, je geschiedenis. Lijkt me belangrijk om die te kennen. Natuurlijk niet ten koste van alles, ik kan me voorstellen dat als je keer op keer gekwetst wordt door je ouders, dat je dan beter met ze kan breken. Maar een verschil in opvattingen of belevingswereld lijkt me nog wel te overbruggen…
Maar iedereen moet die keuze zelf maken natuurlijk.
De liefde van een ouder voor een kind is mijns inziens onvoorwaardelijk (of zou dat moeten zijn). Dat heeft niets met verschil in opvatting te maken. Ik verschil ook in opvattingen, mening en belevingswereld hemelsbreed met mijn ouders, maar dat betekent toch niet dat je geen band kunt hebben met elkaar of niet van elkaar kunt houden? Mijn band met m’n ouders is desondanks prima.
Wat me echt verschrikkelijk lijkt is als je later, als je ouders komen te overlijden, er spijt van krijgt dat je niet meer moeite hebt gedaan voor ze. Ik zie het in m’n omgeving gebeuren dat mensen breken/ruzie hebben met hun ouders en dat dat dan aan hun vreet, zeker als de ouders dood gaan. Je ouders vormen toch de link tussen jouzelf en het verleden, waar je vandaan komt, je geschiedenis. Lijkt me belangrijk om die te kennen. Natuurlijk niet ten koste van alles, ik kan me voorstellen dat als je keer op keer gekwetst wordt door je ouders, dat je dan beter met ze kan breken. Maar een verschil in opvattingen of belevingswereld lijkt me nog wel te overbruggen…
Maar iedereen moet die keuze zelf maken natuurlijk.
Dat zeg ik ook niet. Iedereen heeft ( godzijdank) een andere opvatting dan die van je ouders. Maar wat nou als die opvattingen onoverbrugbaar zijn? En je, na 28 jaar soebatten, er nog niet uitkomt, het met hangen en wurgen in stand kan blijven houden, maar de energie soms alleen van jou uitkomt i.p.v. de andere kant? Het houdt een keer op lijkt me.quote:Op maandag 15 augustus 2005 12:45 schreef PiperMaru het volgende:
Zwaaibaai, ik denk er heel anders over.
De liefde van een ouder voor een kind is mijns inziens onvoorwaardelijk (of zou dat moeten zijn). Dat heeft niets met verschil in opvatting te maken. Ik verschil ook in opvattingen, mening en belevingswereld hemelsbreed met mijn ouders, maar dat betekent toch niet dat je geen band kunt hebben met elkaar of niet van elkaar kunt houden? Mijn band met m’n ouders is desondanks prima.
De liefde moet ook in mijn ogen onvoorwaardelijk zijn, maar niet alle ouders delen dat.
De link met je ouders snap ik wel, maar mij gaat het meer om wanneer het gewoon echt niet gaat.quote:Wat me echt verschrikkelijk lijkt is als je later, als je ouders komen te overlijden, er spijt van krijgt dat je niet meer moeite hebt gedaan voor ze. Ik zie het in m’n omgeving gebeuren dat mensen breken/ruzie hebben met hun ouders en dat dat dan aan hun vreet, zeker als de ouders dood gaan. Je ouders vormen toch de link tussen jouzelf en het verleden, waar je vandaan komt, je geschiedenis. Lijkt me belangrijk om die te kennen. Natuurlijk niet ten koste van alles, ik kan me voorstellen dat als je keer op keer gekwetst wordt door je ouders, dat je dan beter met ze kan breken. Maar een verschil in opvattingen of belevingswereld lijkt me nog wel te overbruggen…
Maar iedereen moet die keuze zelf maken natuurlijk.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Ik verschil gewoon zo wezenlijk van mijn ouders, als ik niet toevallig uit hen zou zijn gekomen, hadden we elkaar nooit gekend of willen kennen. Ik hou van ze, en zij ook van mij,
maar dat neemt de kloof niet weg.
Ik zie echt niet in hoe we dichter bij elkaar zouden kunnen komen, het niet-begrijpen is gewoon echt veel te groot. Ik begin weleens over mijn prive-leven en mijn gevoelens, maar heb het idee dat vooral mijn moeder zich daarbij erg ongemakkelijk voelt. Nou, dan laat je het de volgende keer wel uit je hoofd. Zij zijn gewoon zo, en dat moet ik maar accepteren. Dit is zelfs weleens ter sprake gekomen mij een loopbaan-adviestraject.
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.
maar dat neemt de kloof niet weg.
Ik zie echt niet in hoe we dichter bij elkaar zouden kunnen komen, het niet-begrijpen is gewoon echt veel te groot. Ik begin weleens over mijn prive-leven en mijn gevoelens, maar heb het idee dat vooral mijn moeder zich daarbij erg ongemakkelijk voelt. Nou, dan laat je het de volgende keer wel uit je hoofd. Zij zijn gewoon zo, en dat moet ik maar accepteren. Dit is zelfs weleens ter sprake gekomen mij een loopbaan-adviestraject.
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden, ook wat me zelf betreft. Het verschil is gewoon TE groot. En daarmee moet je leren leven.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:08 schreef Aventura het volgende:
Ik verschil gewoon zo wezenlijk van mijn ouders, als ik niet toevallig uit hen zou zijn gekomen, hadden we elkaar nooit gekend of willen kennen. Ik hou van ze, en zij ook van mij,
maar dat neemt de kloof niet weg.
Ik zie echt niet in hoe we dichter bij elkaar zouden kunnen komen, het niet-begrijpen is gewoon echt veel te groot. Ik begin weleens over mijn prive-leven en mijn gevoelens, maar heb het idee dat vooral mijn moeder zich daarbij erg ongemakkelijk voelt. Nou, dan laat je het de volgende keer wel uit je hoofd. Zij zijn gewoon zo, en dat moet ik maar accepteren. Dit is zelfs weleens ter sprake gekomen mij een loopbaan-adviestraject.
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Ik ervaar het bij mezelf ook zo als Aventura verwoordt.. Ik denk echter niet dat dat iets af doet van liefde van/voor mijn ouders..
Ja, maar het vervelende is een beetje dat je waarschijnlijk er snel naar neigt om je tov je kinderen je hetzelfde op te stellen.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:12 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
Ik had het niet beter kunnen verwoorden, ook wat me zelf betreft. Het verschil is gewoon TE groot. En daarmee moet je leren leven.
Al ben je daar wel zelf bij natuurlijk
Vampire Romance O+
Juist niet!quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:14 schreef MouseOver het volgende:
[..]
Ja, maar het vervelende is een beetje dat je waarschijnlijk er snel naar neigt om je tov je kinderen je hetzelfde op te stellen.
Al ben je daar wel zelf bij natuurlijk
Mijn vader is gewoon iemand, die niet geschikt was voor het vaderschap. Klinkt hard maar het is waar. Hij wist gewoon totaal niet hoe met kinderen om te gaan. En mijn moeder uit haar emoties nooit en is (of lijkt) een vrij oppervlakkige vrouw. Als ik ooit ouder wordt probeer ik ze iets mee te geven. Ik zal ze (mijn) normen en waarden meegeven en heel belangrijk, ik zal een coach voor ze zijn en ze hun volwassen leven in begeleiden met raad en advies. Vooral dat laatste heb ik zelf zo gemist. Achteraf was ik op mijn 18de toen ik het huis uit ging net zo'n kitten die te vroeg het nest is uitgehaald en geen idee had hoe het zich moest gedragen in de grote wereld. Nu, 9 jaar later ben ik nog bezig met mijn draai te vinden. Ok, nu word ik wel heel sentimenteel, maar zo kan ik het wel het beste omschrijven.
Daar zit wel wat in. Mijn ouders hebben ook geen goed contact met hun eigen ouders en dat is er ook niet geweest. Dus een voorbeeld over hoe het wel moet heb ik niet echt. Alhoewel ik dat wel voor mezelf na kan gaan.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:14 schreef MouseOver het volgende:
[..]
Ja, maar het vervelende is een beetje dat je waarschijnlijk er snel naar neigt om je tov je kinderen je hetzelfde op te stellen.
Al ben je daar wel zelf bij natuurlijk
Weer een reden om geen kinderen te nemen...
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
En zelfs dat laatste gaat over zo is mijn ervaring. Het kan bij mij af en toe wel steken als ik zie wat anderen met hun vriendje delen, of met hun kindje. Maar ouders....dat is echt een gepasseerd station voor mij.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:08 schreef Aventura het volgende:
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.
Hoe lang duurt zoiets?quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:27 schreef thaleia het volgende:
[..]
En zelfs dat laatste gaat over zo is mijn ervaring.
Je hebt dezelfde genen als die van je ouders, dus waarom zou het theoretisch gezien niet kunnen? Je zal ongetwijfeld enorm je best doen om dit soort ellende te voorkomen, maar het algemeen bekend dat je vaak dit soort gedrag copieert van je ouders.quote:
Ik merk het soms zelf bij me, de opmerkingen die ik maak die verdacht veel lijken op de opmerkingen van mijn vader..
En zo sentimenteel vond ik je post niet hoor..
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Goede voornemens bij aanvang zijn makkelijk, maar om ze ten uitvoer te brengen is lastigerquote:Op maandag 15 augustus 2005 13:23 schreef Aventura het volgende:
[..]
Juist niet!
Mijn vader is gewoon iemand, die niet geschikt was voor het vaderschap. Klinkt hard maar het is waar. Hij wist gewoon totaal niet hoe met kinderen om te gaan. En mijn moeder uit haar emoties nooit en is (of lijkt) een vrij oppervlakkige vrouw. Als ik ooit ouder wordt probeer ik ze iets mee te geven. Ik zal ze (mijn) normen en waarden meegeven en heel belangrijk, ik zal een coach voor ze zijn en ze hun volwassen leven in begeleiden met raad en advies. Vooral dat laatste heb ik zelf zo gemist. Achteraf was ik op mijn 18de toen ik het huis uit ging net zo'n kitten die te vroeg het nest is uitgehaald en geen idee had hoe het zich moest gedragen in de grote wereld. Nu, 9 jaar later ben ik nog bezig met mijn draai te vinden. Ok, nu word ik wel heel sentimenteel, maar zo kan ik het wel het beste omschrijven.
De meeste vrienden van me zijn nog niet met kinderen bezig, maar ik zie wel dat een aantal hun huisdieren op dezelfde manier behandelen zoals ze zelf door hun ouders behandeld zijn. Op de manier die ze altijd verafschuwd hebben. Ok, dieren zijn geen kinderen, maar ik vind het een verontrustend voorteken.
Vampire Romance O+
Het is nooit helemaal een gepasseerd station, want ik heb het idee (hoewel ik het niet als excuus probeer te gebruiken) dat het ook doorwerkt in mijn verdere leven, vooral wat het aangaan van relaties en intimiteiten delen met anderen betreft. Hoewel ik me er tegenwoordig beter voor kan openstellen dan toen ik jonger was.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:27 schreef thaleia het volgende:
[..]
En zelfs dat laatste gaat over zo is mijn ervaring. Het kan bij mij af en toe wel steken als ik zie wat anderen met hun vriendje delen, of met hun kindje. Maar ouders....dat is echt een gepasseerd station voor mij.
Kun je uitleggen hoe je dit precies bedoelt?quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:30 schreef Aventura het volgende:
dat het ook doorwerkt in mijn verdere leven, vooral wat het aangaan van relaties en intimiteiten delen met anderen betreft. Hoewel ik me er tegenwoordig beter voor kan openstellen dan toen ik jonger was.
Mijn vader is zeer streng opgevoed, door mijn opa die zelf ook geen idee had wat hij met zijn 9 kinderen aanmoest. Ook mijn oma was een zeer strenge en practische vrouw. Ik vond het er nooit prettig om te logeren. Ze hebben mijn vader zelfs naar kostschool gestuurd omdat ze hem niet aankonden. Dus ja ik zie wel waar het vandaan komt. Maar ik weet zeker dat ik mijn kinderen anders gaan opvoeden, hoewel ik wel streng zal gaan zijn, ik keur de manier waarop ouders hun kinderen tegenwoordig (niet) opvoeden zeer af. Maar ik zal altijd hun welzijn in het oog houden. Niet alleen wat ik zelf denk dat goed voor hen is (veel gemaakte fout), maar ik zal ook kijken naar hoe hun karakters zich ontwikkelen en mijn opvoeding, mijn raad en advies aan hen daar zo goed mogelijk op afstemmen. Maar goed, dit is de theorie, he...quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:28 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
Je hebt dezelfde genen als die van je ouders, dus waarom zou het theoretisch gezien niet kunnen? Je zal ongetwijfeld enorm je best doen om dit soort ellende te voorkomen, maar het algemeen bekend dat je vaak dit soort gedrag copieert van je ouders.
Ik merk het soms zelf bij me, de opmerkingen die ik maak die verdacht veel lijken op de opmerkingen van mijn vader..
En zo sentimenteel vond ik je post niet hoor..
Al je sores voor jezelf houden en mooi weer spelen tegenover anderen. Want ik heb geen ander soort gedrag gekend! Die anderen kunnen zijn collegae, vrienden en ook vriendjes. Hierdoor verdiepen relaties niet.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:31 schreef Alicey het volgende:
[..]
Kun je uitleggen hoe je dit precies bedoelt?
Ik heb wel een paar vriendinnen en vrienden met wie ik alles deel, maar dat doe ik echt pas sinds een jaar of 5.
En als je dat dan eens in een relatie doet sla je er compleet in door?quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:37 schreef Aventura het volgende:
[..]
Al je sores voor jezelf houden en mooi weer spelen tegenover anderen. Want ik heb geen ander soort gedrag gekend! Die anderen kunnen zijn collegae, vrienden en ook vriendjes. Hierdoor verdiepen relaties niet.
Ik heb wel een paar vriendinnen en vrienden met wie ik alles deel, maar dat doe ik echt pas sinds een jaar of 5.
Vampire Romance O+
Dus toch dat.. Ook dat deel herken ik.. Ook de bijna ziekelijke drang om alles alleen te doen, en nog wat van dat soort dingen er bij..quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:37 schreef Aventura het volgende:
[..]
Al je sores voor jezelf houden en mooi weer spelen tegenover anderen. Want ik heb geen ander soort gedrag gekend! Die anderen kunnen zijn collegae, vrienden en ook vriendjes. Hierdoor verdiepen relaties niet.
Grappig. Ik heb het ook eigenlijk pas sinds een jaar of misschien 2 jaar dat ik iets opener word, en ook iets sneller laat blijken hoe ik me werkelijk ergens bij voel.. Ik vraag me alleen af of dat echt terug te leiden is naar de manier van omgang met mijn ouders. Op zich zit die kans er echter in. Als je nooit "goede" feedback krijgt wanneer je open bent, leer je dat af, en misschien ook wel meer dan voor alleen je ouders..quote:Ik heb wel een paar vriendinnen en vrienden met wie ik alles deel, maar dat doe ik echt pas sinds een jaar of 5.
Daar heb je gelijk in Aventura, in dat opzicht is het nog geen gepasseerd station. De band met mijn ouders is voor mij een gepasseerd station, maar wat de band met mijn ouders voor invloed heeft op de band met vrienden & relaties nu, dat is zeker nog geen gepasseerd station.
Al is het idd wel wat gevaarlijk het "als excuus te gebruiken", want een van mijn zusjes is het altijd uitstekend gelukt betekenisvolle en diepgaande relaties met vrienden & vriendjes aan te gaan, ondanks het voorbeeld dat ze thuis had.
Al is het idd wel wat gevaarlijk het "als excuus te gebruiken", want een van mijn zusjes is het altijd uitstekend gelukt betekenisvolle en diepgaande relaties met vrienden & vriendjes aan te gaan, ondanks het voorbeeld dat ze thuis had.
Nee hoor dat niet. Zoals ik al zei, het gaat eigenlijk al stukken beter met het kunnen delen en uiten van mijn gevoelens. Nu wil alleen het vinden van een leuke man weer niet vlottenquote:Op maandag 15 augustus 2005 13:40 schreef MouseOver het volgende:
[..]
En als je dat dan eens in een relatie doet sla je er compleet in door?
het heeft denk ik zowel met jezelf als met de feedback te maken. Ik ben ook wat opener sinds een paar jaar, daarvoor vertelde ik nooit wat. En zeker niet tegen mijn ouders. Blijkt dan toch weer dat de basis met je ouders enorm belangrijk is voor je verdere leven, op wat voor manier dan ook.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:40 schreef Alicey het volgende:
Grappig. Ik heb het ook eigenlijk pas sinds een jaar of misschien 2 jaar dat ik iets opener word, en ook iets sneller laat blijken hoe ik me werkelijk ergens bij voel.. Ik vraag me alleen af of dat echt terug te leiden is naar de manier van omgang met mijn ouders. Op zich zit die kans er echter in. Als je nooit "goede" feedback krijgt wanneer je open bent, leer je dat af, en misschien ook wel meer dan voor alleen je ouders..
ik kan wel een tweelinigbroer zijn van aventura...
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Ik deed en doe ook bijna alles alleen, ik ben echt enorm zelfstandig. Huis kopen, dingen repareren, belastingzooi invullen. Ik doe het allemaal zelf en vraag vrijwel nooit om hulp. Ik vind dat heel normaal, maar het is me door verschillende mensen gezegd dat ze mijn zelfredzaamheid zo opvallend vinden. Ik merk wel dat het vroeger een overlevingsmechanisme was (ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig), maar ik probeer het nu te zien als een eigenschap om trots op te zijn, om wat ik in mijn eentje heb bereikt.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:40 schreef Alicey het volgende:
[..]
Dus toch dat.. Ook dat deel herken ik.. Ook de bijna ziekelijke drang om alles alleen te doen, en nog wat van dat soort dingen er bij..
[..]
Grappig. Ik heb het ook eigenlijk pas sinds een jaar of misschien 2 jaar dat ik iets opener word, en ook iets sneller laat blijken hoe ik me werkelijk ergens bij voel.. Ik vraag me alleen af of dat echt terug te leiden is naar de manier van omgang met mijn ouders. Op zich zit die kans er echter in. Als je nooit "goede" feedback krijgt wanneer je open bent, leer je dat af, en misschien ook wel meer dan voor alleen je ouders..
Mijn 2 zussen hebben al meerdere langdurige relaties (gehad). Ja, en ik afgezien van hier en daar een los vriendje en 1 relatie die uit de hand liep qua ruzie en drama, niet. Maar ja, iedereen is anders he, en reageert anders op een (thuis) situatie. Je kunt niet zeggen: je zusters hebben nergens last van, en dus kun jij dat ook niet hebben. Ik heb ook een heel ander karakter dan zij.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:43 schreef thaleia het volgende:
Daar heb je gelijk in Aventura, in dat opzicht is het nog geen gepasseerd station. De band met mijn ouders is voor mij een gepasseerd station, maar wat de band met mijn ouders voor invloed heeft op de band met vrienden & relaties nu, dat is zeker nog geen gepasseerd station.
Al is het idd wel wat gevaarlijk het "als excuus te gebruiken", want een van mijn zusjes is het altijd uitstekend gelukt betekenisvolle en diepgaande relaties met vrienden & vriendjes aan te gaan, ondanks het voorbeeld dat ze thuis had.
Dat is wel veel fijner he, dingen delen.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:45 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
het heeft denk ik zowel met jezelf als met de feedback te maken. Ik ben ook wat opener sinds een paar jaar, daarvoor vertelde ik nooit wat. En zeker niet tegen mijn ouders. Blijkt dan toch weer dat de basis met je ouders enorm belangrijk is voor je verdere leven, op wat voor manier dan ook.
ik kan wel een tweelinigbroer zijn van aventura...
Ik was bv. de afgelopen 8 weken werkloos. 'Vroeger' zou ik daarover weinig verteld hebben aan vrienden en familie, maar nu wel en ik durfde ook gewoon voor mijn angsten en onzekerheden uit te komen. Het voelt heerlijk als mensen dan met feedback en adviezen komen. Eindelijk durf ik toe te geven dat ook ik dat gewoon nodig heb. Plus, je relaties met anderen verdiepen zich, komen op een ander niveau. Op die manier kun je veel liefde en waardering uit je omgeving putten. Als je je afsluit niet.
ik zie hier best veel verwijten (of vergis ik me?)
ouders zijn natuurlijk ook weer een product van hun ouders, de relatie met hun ouders heeft hen net zo goed weer gemaakt wie ze zijn.
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".
een relatie die niet is zoals jij die graag zou zien, is dat een tekortschieten van hun kant enkel persé?
ouders zijn natuurlijk ook weer een product van hun ouders, de relatie met hun ouders heeft hen net zo goed weer gemaakt wie ze zijn.
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".
een relatie die niet is zoals jij die graag zou zien, is dat een tekortschieten van hun kant enkel persé?
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Er zijn wel dingen waar ik niet handig in ben, maar het dagelijkse en ook de minder dagelijkse dingen doe ik doorgaans ook zelf.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:49 schreef Aventura het volgende:
[..]
Ik deed en doe ook bijna alles alleen, ik ben echt enorm zelfstandig. Huis kopen, dingen repareren, belastingzooi invullen. Ik doe het allemaal zelf en vraag vrijwel nooit om hulp.
Mij wordt het niet zo vaak gezegd. Wel is er soms verbazing dat ik op sommige vlakken erg rustig en beheerst ben, en doelgericht iets zelf aanpak.quote:Ik vind dat heel normaal, maar het is me door verschillende mensen gezegd dat ze mijn zelfredzaamheid zo opvallend vinden.
Hoe ik hier zelf in sta weet ik niet.. Het is niet mijn werkelijke persoonlijkheid denk ik. Tegenwoordig stel ik me iets afhankelijker op, en ik voel me daar eigenlijk niet eens slecht over.. Ik weet wat ik als het nodig is zelf kan doen en bereiken, maar ik vind het ook prettig om te weten dat het niet hoeft..quote:Ik merk wel dat het vroeger een overlevingsmechanisme was (ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig), maar ik probeer het nu te zien als een eigenschap om trots op te zijn, om wat ik in mijn eentje heb bereikt.
Van sommige dingen begrijp ik overigens nog steeds niet hoe ik er ooit toe in staat was..
Dat vind ik wel een beetje de definitie van ouders.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:58 schreef milagro het volgende:
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".
Mijn moeder heeft mij bijvoorbeeld altijd als "beste vriendin" behandeld, en daar ben ik helemaal niet zo blij mee. Zo durfde ik soms niet met mijn problemen bij haar aan te komen, omdat ze daarvoor al haar ellende bij mij gedumpt had. Dan ga je als pubertje ook denken: "Ze heeft het al zo moeilijk, laat ik mijn mond maar houden..."
Ik verwijt mijn ouders achteraf niets. Wat schiet ik ermee op? Zij wisten/weten gewoon niet beter. Er bestaat geen boek over hoe het moet, kinderen opvoeden. En ik heb hierboven al gezegd dat ik het absoluut niet als excuus wil gebruiken (da's the easy way out, en zo kun je nooit iets aan je situatie veranderen). En de onvoorwaardelijke liefde komt zeker van twee kanten want ik hou echt van zequote:Op maandag 15 augustus 2005 13:58 schreef milagro het volgende:
ik zie hier best veel verwijten (of vergis ik me?)
ouders zijn natuurlijk ook weer een product van hun ouders, de relatie met hun ouders heeft hen net zo goed weer gemaakt wie ze zijn.
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".
een relatie die niet is zoals jij die graag zou zien, is dat een tekortschieten van hun kant enkel persé?
Maar ms is dat wat je moeder in huis had enkel, niet iedereen kan bieden wat hij zelf niet kent.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:00 schreef Toeps het volgende:
[..]
Dat vind ik wel een beetje de definitie van ouders.
Mijn moeder heeft mij bijvoorbeeld altijd als "beste vriendin" behandeld, en daar ben ik helemaal niet zo blij mee. Zo durfde ik soms niet met mijn problemen bij haar aan te komen, omdat ze daarvoor al haar ellende bij mij gedumpt had. Dan ga je als pubertje ook denken: "Ze heeft het al zo moeilijk, laat ik mijn mond maar houden..."
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Ik lees (in de laatste 20 postings iig, van de rest van het topic weet ik het niet) helemaal niet zozeer verwijten, eerder berusting en het vinden van manieren van omgaan met.
Idem hier.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:03 schreef Aventura het volgende:
[..]
Ik verwijt mijn ouders achteraf niets. Wat schiet ik ermee op? Zij wisten/weten gewoon niet beter. Er bestaat geen boek over hoe het moet, kinderen opvoeden. En ik heb hierboven al gezegd dat ik het absoluut niet als excuus wil gebruiken (da's the easy way out, en zo kun je nooit iets aan je situatie veranderen). En de onvoorwaardelijke liefde komt zeker van twee kanten want ik hou echt van ze
ik zie ze wel, tussen de regels doorquote:Op maandag 15 augustus 2005 14:03 schreef thaleia het volgende:
Ik lees (in de laatste 20 postings iig, van de rest van het topic weet ik het niet) helemaal niet zozeer verwijten, eerder berusting en het vinden van manieren van omgaan met.
en berusting , ja, je moet wel, hè, op een gegeven moment.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
ik zie ze ook hoor, ook bij mezelf. Ik vind het zelf altijd iets te gemakkelijk om mijn ouders te verwijten wat er allemaal niet goed is aan de relatie die ze met mij hebben. Zoals ik al eerder postte: Ik steek ook hand in eigen boezem. Ik ben geen heilige en heb ook een hoop dingen verkeerd gedaan. Ik denk dat bijvoorbeeld Aventura, alhoewel ze nu net opschreef dat ze haar ouders geen verwijten maakt, het ook onbewust blijft doen. Al is het je bedoeling nooit geweest, je blijft toch de frictie houden.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:05 schreef milagro het volgende:
[..]
ik zie ze wel, tussen de regels door
Als je die gevonden hebt geeft het inderdaad erg veel rust..quote:en berusting , ja, je moet wel, hè, op een gegeven moment.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Nouja, het had dus niet anders gekund. Niet in jouw/jullie situatie iig, en andermans situatie is nu eenmaal andermans situatie (als ik was geboren met andere talenten en interesses was ik nu wellicht astronaut) dus daarnaar kijken heeft geen zin. Binnen jouw/jullie omstandigheden en mogelijkheden hebben jullie er het beste van gemaakt.
Ik geloof dat milagro eea met een te negatieve blik leest.
Ik geloof dat milagro eea met een te negatieve blik leest.
Je hebt gelijk. Zo voel ik het ook meestal hoor, en ik kan er al heel berustend naar kijken. Alleen brengen dit soort topics soms wat gevoelens naarboven, dat kan, je bent mens.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:13 schreef thaleia het volgende:
Nouja, het had dus niet anders gekund. Niet in jouw/jullie situatie iig, en andermans situatie is nu eenmaal andermans situatie (als ik was geboren met andere talenten en interesses was ik nu wellicht astronaut) dus daarnaar kijken heeft geen zin. Binnen jouw/jullie omstandigheden en mogelijkheden hebben jullie er het beste van gemaakt.
amen, maar wanneer doet het pijn dan?quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:09 schreef Aventura het volgende:
Het is gewoon jammer. Het had anders gekund en dat doet soms pijn.
Ik heb me bij de situatie neergelegd. Ik zie dat ze mijn zusje wel heel anders behandelen, maar ook daar ben ik helemaal klaar mee. Ik heb een geweldige band met mijn zusje. Bedoel je dat soms?
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Hier knaagt er soms toch wel iets bij me. Soms ben ik wel bang dat ik iets teveel voor mijn onzekerheden en angsten uit kom, dan voel ik me soms erg onzeker en hulpeloos.. En/of ben bang om zo over te komen..quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:57 schreef Aventura het volgende:
[..]
ik durfde ook gewoon voor mijn angsten en onzekerheden uit te komen. Het voelt heerlijk als mensen dan met feedback en adviezen komen. Eindelijk durf ik toe te geven dat ook ik dat gewoon nodig heb.
heeft dat niet meer te maken met trots?quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:17 schreef Alicey het volgende:
[..]
Hier knaagt er soms toch wel iets bij me. Soms ben ik wel bang dat ik iets teveel voor mijn onzekerheden en angsten uit kom, dan voel ik me soms erg onzeker en hulpeloos.. En/of ben bang om zo over te komen..
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Nee, ik bedoel dat ik soms een vervelend gevoel krijg als ik zie hoe vriendinnen en/of vriendjes met hun ouders omdaan, en dan vergelijk ik het met hoe ik het heb (gehad). Maar het is niet zo dat ik er dagenlang over zit te janken ofzo hoor Heb ik ook nooit zo gehad. Het woord jammer verwoordt in die zin gewoon nog het beste mijn gevoelens hierover.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:16 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
amen, maar wanneer doet het pijn dan?
Ik heb me bij de situatie neergelegd. Ik zie dat ze mijn zusje wel heel anders behandelen, maar ook daar ben ik helemaal klaar mee. Ik heb een geweldige band met mijn zusje. Bedoel je dat soms?
Of het met trots te maken heeft weet ik niet. Misschien is het wel nog steeds een stukje angst om mezelf kwetsbaar op te stellen, en misschien is het nog steeds wel een stukje weglopen voor wie of wat ik werkelijk ben..quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:18 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
heeft dat niet meer te maken met trots?
Wat ik van mezelf weet, is dat ik mijn ouders, mijn moeder enkel als ouders, moeder zag en niet als mens met ook haar verdriet en het af en toe gewoon niet weten.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:11 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
ik zie ze ook hoor, ook bij mezelf. Ik vind het zelf altijd iets te gemakkelijk om mijn ouders te verwijten wat er allemaal niet goed is aan de relatie die ze met mij hebben. Zoals ik al eerder postte: Ik steek ook hand in eigen boezem. Ik ben geen heilige en heb ook een hoop dingen verkeerd gedaan. Ik denk dat bijvoorbeeld Aventura, alhoewel ze nu net opschreef dat ze haar ouders geen verwijten maakt, het ook onbewust blijft doen. Al is het je bedoeling nooit geweest, je blijft toch de frictie houden.
[..]
Als je die gevonden hebt geeft het inderdaad erg veel rust..
Als zij, in mijn ogen, 'weer eens' liefdesverdriet had bijv. was ik daar best onverschillig in, zij deed haar best om het niet te laten merken en ik vond het wel best om dat dan ook te negeren , terwijl ik heel goed zag wat er speelde en best de leeftijd had om te kunnen troosten, steun te geven, meer iig dan ik deed.
Pas na mijn dertigste eigenlijk ben ik mijn ouders ook 'los' gaan zien van hun ouders zijn, hun kwetsbaarheid, die ik hen ms eerst verweet op een bepaalde manier, of liever gewoon niet zag of wilde zien, die zag ik toen wel en dat deed me berusten.
Zal wel komen omdat ik toen zelf moeder was van 2 kids.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Ik heb soms nog wel eens de behoefte om een gesprek aan te gaan met m.n. m'n moeder, om haar te confronteren met dingen die ze naar mijn idee anders had kunnen aanpakken in de opvoeding, wat voor sporen dat bij mij heeft nagelaten en hoe ze daar nu tegenaan kijkt. Maar dan denk ik bij mezelf: nu gaat het hartstikke goed, waarom zou ik die dingen oprakelen. Ze hebben tenslotte beiden hun best gedaan en konden ook niet beter.
Maar dat blijft idd nog wel eens een beetje zeuren bij mij...
Maar dat blijft idd nog wel eens een beetje zeuren bij mij...
ik geloof het nietquote:Op maandag 15 augustus 2005 14:13 schreef thaleia het volgende:
Nouja, het had dus niet anders gekund. Niet in jouw/jullie situatie iig, en andermans situatie is nu eenmaal andermans situatie (als ik was geboren met andere talenten en interesses was ik nu wellicht astronaut) dus daarnaar kijken heeft geen zin. Binnen jouw/jullie omstandigheden en mogelijkheden hebben jullie er het beste van gemaakt.
Ik geloof dat milagro eea met een te negatieve blik leest.
ik lees simpelweg een hoop maar toch tussen de regels door en ik zie eerlijk gezegd ook bij sommigen niet echt berusting
Het is geen verwijt aan hen, want het is heel begrijpelijk ook
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Dat herken ik heel erg. Ik zie mijn ouders nu idd ook meer als mensen ipv alleen maar als ouder, incl zwakheden die ieder mens heeft. En ook dingen die weer produkt zijn van hun opvoeding en verleden.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:22 schreef milagro het volgende:
[..]
Pas na mijn dertigste eigenlijk ben ik mijn ouders ook 'los' gaan zien van hun ouders zijn, hun kwetsbaarheid, die ik hen ms eerst verweet op een bepaalde manier, of liever gewoon niet zag of wilde zien, die zag ik toen wel en dat deed me berusten.
Zal wel komen omdat ik toen zelf moeder was van 2 kids.
Voorheen kon ik dat niet los van elkaar zien. Bij mij heeft het te maken met uit huis zijn en dus meer los van de dingen zijn en daardoor meer inzicht krijgen.
Ik heb ook een periode gehad waarin ik heel boos was en me tekort gedaan voelde. Soms nog wel eens, maar een stuk minder
Dit is heel herkenbaar. Ik heb er ook over nagedacht de dialoog aan te gaan. Maar ik ga het erbij laten. Ik ben bang dat ze zichzelf dan heel veel verwijten gaan maken en ik ze heel ongelukkig maak...Want ja, je kunt het niet meer terugdraaien he..quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:24 schreef PiperMaru het volgende:
Ik heb soms nog wel eens de behoefte om een gesprek aan te gaan met m.n. m'n moeder, om haar te confronteren met dingen die ze naar mijn idee anders had kunnen aanpakken in de opvoeding, wat voor sporen dat bij mij heeft nagelaten en hoe ze daar nu tegenaan kijkt. Maar dan denk ik bij mezelf: nu gaat het hartstikke goed, waarom zou ik die dingen oprakelen. Ze hebben tenslotte beiden hun best gedaan en konden ook niet beter.
Maar dat blijft idd nog wel eens een beetje zeuren bij mij...
Dat gevoel heb ik eigenlijk niet.. Ik heb niet de indruk dat er opzet in het spel is, en dan word ik nooit zo snel boos..quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:28 schreef PiperMaru het volgende:
Ik heb ook een periode gehad waarin ik heel boos was en me tekort gedaan voelde. Soms nog wel eens, maar een stuk minder
Als jij het gevoel hebt dat je met de dialoog iets kan bereiken, zou ik het zeker doen. Het is de toon die de muziek maakt. Wanneer je het goed inpakt, kan het een heel constructieve dialoog zijn.quote:Op maandag 15 augustus 2005 14:31 schreef Aventura het volgende:
[..]
Dit is heel herkenbaar. Ik heb er ook over nagedacht de dialoog aan te gaan. Maar ik ga het erbij laten. Ik ben bang dat ze zichzelf dan heel veel verwijten gaan maken en ik ze heel ongelukkig maak...Want ja, je kunt het niet meer terugdraaien he..
In mijn geval zou het uitmonden op verwijten mijn kant op waar ik geen weerwoord op kan hebben omdat ik in de regel na twee zinnen in de rede gevallen word met de legendarische woorden: "Dat is niet waar". En daar kan ik nou net niks mee..
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Haha, als ik bij mijn vader aankom krijg ik altijd: "Ja maar je moeder...", en vice versa. Gescheiden hè...quote:Op maandag 15 augustus 2005 15:03 schreef zwaaibaai het volgende:
In mijn geval zou het uitmonden op verwijten mijn kant op waar ik geen weerwoord op kan hebben omdat ik in de regel na twee zinnen in de rede gevallen word met de legendarische woorden: "Dat is niet waar". En daar kan ik nou net niks mee..
En ik laat het maar zo, bij de ene partij kan ik met bepaalde dingen aankomen, bij de andere partij met andere dingen.
Mijn vader is nu 71 en mijn moeder is net 70 geworden. Voor mijn leeftijd heb ik redelijk oude ouders, maar in de toekomst zal dit normaler gaan worden, denk ik, omdat het tegenwoordig een stuk normaler is om op je 40e nog kinderen te krijgen. Mijn ouders voelen zich nu helemaal thuis in hun rol van opa en oma; ze hebben dan ook al 11 kleinkinderen. Eigenlijk zijn zij voor mij ook altijd meer opa en oma geweest en waren mijn oudere zussen meer de surrogaat moeders (en mijn broer was een heel vervelende vader).
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Dit komt me erg bekend voorquote:Op maandag 15 augustus 2005 13:08 schreef Aventura het volgende:
Ik verschil gewoon zo wezenlijk van mijn ouders, als ik niet toevallig uit hen zou zijn gekomen, hadden we elkaar nooit gekend of willen kennen. Ik hou van ze, en zij ook van mij,
maar dat neemt de kloof niet weg.
Ik zie echt niet in hoe we dichter bij elkaar zouden kunnen komen, het niet-begrijpen is gewoon echt veel te groot. Ik begin weleens over mijn prive-leven en mijn gevoelens, maar heb het idee dat vooral mijn moeder zich daarbij erg ongemakkelijk voelt. Nou, dan laat je het de volgende keer wel uit je hoofd. Zij zijn gewoon zo, en dat moet ik maar accepteren. Dit is zelfs weleens ter sprake gekomen mij een loopbaan-adviestraject.
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Tja ouders hequote:Op maandag 15 augustus 2005 15:03 schreef zwaaibaai het volgende:
[..]
Als jij het gevoel hebt dat je met de dialoog iets kan bereiken, zou ik het zeker doen. Het is de toon die de muziek maakt. Wanneer je het goed inpakt, kan het een heel constructieve dialoog zijn.
In mijn geval zou het uitmonden op verwijten mijn kant op waar ik geen weerwoord op kan hebben omdat ik in de regel na twee zinnen in de rede gevallen word met de legendarische woorden: "Dat is niet waar". En daar kan ik nou net niks mee..
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Ik hoorde trouwens van een vriendin die uit Brabant komt en nu, evenals haar zus, in Nijmegen woont dat hun ouders zich hebben ingeschreven als woningzoekende in Nijmegen onder het mom van "wie weet willen we over een paar jaar wel die kant op". Nu werkt de vader nog in Brabant, maar daarna willen ze misschien wel verhuizen, ook om het kleinkind vaker te kunnen zien e.d.
Ik had er nooit bij stilgestaan dat dat natuurlijk ook kan, dat ouders hun uitgevlogen kinderen achternareizen. Is misschien niet gek om bij mijn vader ook eens een balletje op te gooien, die heeft nu (hij is 70 en werkt al heel lang niet meer) nog wel veel sociale banden in mijn geboortestad, maar, ja, zoals het nu eenmaal gaat als al je vrienden de 70 zijn gepasseerd: de een na de ander gaat dood. Mocht ie op een gegeven moment gaan kwakkelen met zijn gezondheid en sowieso niet meer zo'n groot netwerk hebben, dan wil ie misschien best naar Nijmegen, hij heeft het hier altijd wel een mooie omgeving gevonden. Ik ga het maar wel eens aankaarten. Ik wil mijn vader best wat dichter in de buurt hebben, maar vind het hier ook wel weer te leuk om zelf naar Brabant af te willen zakken.
Ik had er nooit bij stilgestaan dat dat natuurlijk ook kan, dat ouders hun uitgevlogen kinderen achternareizen. Is misschien niet gek om bij mijn vader ook eens een balletje op te gooien, die heeft nu (hij is 70 en werkt al heel lang niet meer) nog wel veel sociale banden in mijn geboortestad, maar, ja, zoals het nu eenmaal gaat als al je vrienden de 70 zijn gepasseerd: de een na de ander gaat dood. Mocht ie op een gegeven moment gaan kwakkelen met zijn gezondheid en sowieso niet meer zo'n groot netwerk hebben, dan wil ie misschien best naar Nijmegen, hij heeft het hier altijd wel een mooie omgeving gevonden. Ik ga het maar wel eens aankaarten. Ik wil mijn vader best wat dichter in de buurt hebben, maar vind het hier ook wel weer te leuk om zelf naar Brabant af te willen zakken.
Nee. Maar ik denk dat het vreselijk moeilijk is om onder ogen te zien dat je degenen van wie je het meest hebt gehouden in je leven ook het meest hebt teleurgesteld of (emotioneel) in de steek hebt gelaten. Dat kan een zeer pijnlijk bijna ondraaglijk besef zijn waar je ernstig onder gebukt kunt gaan. Op een gegeven moet je dat ook weer kunnen loslaten.quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:58 schreef milagro het volgende:
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".
een relatie die niet is zoals jij die graag zou zien, is dat een tekortschieten van hun kant enkel persé?
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Héél herkenbaar. (en dat "alles alleen en zelf kunnen is tot in het extreme, kun je iets niet dan ga je net zolang door totdat je het onder de knie hebt)quote:Op maandag 15 augustus 2005 13:49 schreef Aventura het volgende:
maar het is me door verschillende mensen gezegd dat ze mijn zelfredzaamheid zo opvallend vinden. Ik merk wel dat het vroeger een overlevingsmechanisme was (ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig), maar ik probeer het nu te zien als een eigenschap om trots op te zijn, om wat ik in mijn eentje heb bereikt.
Vrijheid kun je niet eisen of afdwingen,
maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
De dood tja ik denk er wel is overna....Mijn ouders zijn 65 en 58 ook dus al best aan de oude kant. En mijn vader heeft al zoveel pijntjes tot zware operaties overleefd, dat ik wel bang ben dat het een keer fout gaat. Hij is op dit moment weer status: redelijk gezond/fit, maar dat kan zomaar omslaan. Ik heb zoveel van me ouwe gehad dat ik me soms wel is schuldig voel dat ik niet meer voor mijn vader kan doen dan "dankjewel"zeggen. Mijn moeder is bang om oud te worden. Ik merk aan der dat ze het leven niet meer belangrijk vind en nu het ook uit is met der vriendje heeft ze weinig anders nog dan mij en een vriendin. Ik woon op mezelf daar heb ik voorgekozen, maar de laatste tijd kom ik wel best vaak langs bij m'n moeder om te kijken of alles goed gaat.
Het gaat zelf ook niet lekker met me dus (veel stress door werk, rijbewijs halen, krap met inkomen en nog aantal zaken) als 1 van mijn ouders plotseling zou komen te overlijden zou ik niet weten of ik dat aan zou kunnen.
Ik heb trouwens bij een maatje van me gezien dat zijn vader plotseling was overleden. Hij zat wat te drinke bij een andere goeie vriend van ons en werd gebeld door ze moeder die huilend vertelde dat pa was overleden aan een hartstilstand (tijdens een potje schaken nog wel)!!!. Vond het vreselijk!!!
Het gaat zelf ook niet lekker met me dus (veel stress door werk, rijbewijs halen, krap met inkomen en nog aantal zaken) als 1 van mijn ouders plotseling zou komen te overlijden zou ik niet weten of ik dat aan zou kunnen.
Ik heb trouwens bij een maatje van me gezien dat zijn vader plotseling was overleden. Hij zat wat te drinke bij een andere goeie vriend van ons en werd gebeld door ze moeder die huilend vertelde dat pa was overleden aan een hartstilstand (tijdens een potje schaken nog wel)!!!. Vond het vreselijk!!!
Het lijkt mij inderdaad veel prettiger om je ouders welf dingen uit handen te nemen om ze te ontlasten dan dat een wildvreemde dat moet doen.quote:Op maandag 15 augustus 2005 16:12 schreef thaleia het volgende:
Ik hoorde trouwens van een vriendin die uit Brabant komt en nu, evenals haar zus, in Nijmegen woont dat hun ouders zich hebben ingeschreven als woningzoekende in Nijmegen onder het mom van "wie weet willen we over een paar jaar wel die kant op". Nu werkt de vader nog in Brabant, maar daarna willen ze misschien wel verhuizen, ook om het kleinkind vaker te kunnen zien e.d.
Het is voor hen dan ook veel prettiger lijkt mij.
Zou mijn schoonouders tot het uiterste willen verzorgen en desnoods gewoon in huis nemen op opname in een bejaardentehuis te voorkomen.
Vrijheid kun je niet eisen of afdwingen,
maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
Mijn ouders zijn allebei eind 50. Me'n vader is nu met FLO (soort VUT) en sinds ie niet meer werkt wordt ie ook minder fit lijkt wel. Ook me'n moeder is niet helemaal fit meer. Toch zijn ze altijd druk bezig met alles wat ze leuk vinden omdat ze nu alle tijd van de wereld hebben.
Zelf ben ik net puber-af en voel me een beetje lullig tegenover hun omdat ik eigelijk altijd zo lullig deed en weinig thuis ben. Ik woon nog wel thuis, maar doe zelf ook me eigen ding. Toch zou ik niet weten wat ik zonder mijn ouders zou moeten, want ze zijn er altijd voor me. Ik ben dan ook heel gelukkig dat ik ze allbei nog heb, maar vind het heel moeilijk om te realiseren dat het binnekort al afgelopen kan zijn.
Omdat ik ook enigst kind ben, zal ik de enige zijn die straks voor hun kan zorgen, en dat terwijl ik een baan wil waarbij ik niet veel thuis zal zijn.
Zelf ben ik net puber-af en voel me een beetje lullig tegenover hun omdat ik eigelijk altijd zo lullig deed en weinig thuis ben. Ik woon nog wel thuis, maar doe zelf ook me eigen ding. Toch zou ik niet weten wat ik zonder mijn ouders zou moeten, want ze zijn er altijd voor me. Ik ben dan ook heel gelukkig dat ik ze allbei nog heb, maar vind het heel moeilijk om te realiseren dat het binnekort al afgelopen kan zijn.
Omdat ik ook enigst kind ben, zal ik de enige zijn die straks voor hun kan zorgen, en dat terwijl ik een baan wil waarbij ik niet veel thuis zal zijn.
Save a mouse, eat a pussy.
Er zijn tijden geweest dat ik me ernstige zorgen maakte om mijn vader met zijn bloeddruk. Maar dat is toch door medicatie goed gekomen. Ik vertrouw dus op de wetenschap en dat mijn ouders nog lang leven door de wetenschap.
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Heel herkenbaar de dingen die jullie schrijven..
Ik kan mijn ouders ook nog niet los zien van ouders zijn. Mijn ouders zijn sinds +/- 5 jaar gescheiden en mijn vader is sinds kort uit aan het gaan met andere dames. Tuurlijk gun ik hem dat van harte, weer gelukkig te zijn met een ander. Aan de andere kant blijf ik heel koel daarover en zeg er niet veel over.
Ik merk ook dat ze ouder worden en steeds meer gaan genieten van andere dingen. Het is logisch dat hun leven minder om ‘de kinderen’ gaan draaien.
Mijn vader kan ook alles en doet ook alles voor mij. Regelmatig hebben we meningsverschillen, maar dat komt ook omdat we veel op elkaar lijken. Dan knalt het even.
Hij was er voor mij toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn moeder daarentegen heeft zich hard op gesteld en gezegd dat ik het nu maar alleen moest uitzoeken. Zulke uitspraken vergeet en vergeef ik haar niet meer. Gelukkig gaat het nu beter en kom ik gewoon bij haar..
Ik kan het me niet voorstellen dat zeer ineens niet meer zullen zijn..
Mijn vader heeft wel wat klachten, hij heeft diabetes en is daarnaast slechthorend. Ik schaam me weleens dat ik daar lang niet altijd rekening mee houd. Zo’n topic laat mij wel weer nadenken..
Ik kan mijn ouders ook nog niet los zien van ouders zijn. Mijn ouders zijn sinds +/- 5 jaar gescheiden en mijn vader is sinds kort uit aan het gaan met andere dames. Tuurlijk gun ik hem dat van harte, weer gelukkig te zijn met een ander. Aan de andere kant blijf ik heel koel daarover en zeg er niet veel over.
Ik merk ook dat ze ouder worden en steeds meer gaan genieten van andere dingen. Het is logisch dat hun leven minder om ‘de kinderen’ gaan draaien.
Mijn vader kan ook alles en doet ook alles voor mij. Regelmatig hebben we meningsverschillen, maar dat komt ook omdat we veel op elkaar lijken. Dan knalt het even.
Hij was er voor mij toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn moeder daarentegen heeft zich hard op gesteld en gezegd dat ik het nu maar alleen moest uitzoeken. Zulke uitspraken vergeet en vergeef ik haar niet meer. Gelukkig gaat het nu beter en kom ik gewoon bij haar..
Ik kan het me niet voorstellen dat zeer ineens niet meer zullen zijn..
Mijn vader heeft wel wat klachten, hij heeft diabetes en is daarnaast slechthorend. Ik schaam me weleens dat ik daar lang niet altijd rekening mee houd. Zo’n topic laat mij wel weer nadenken..
Mijn vader is bijna zestig, mijn moeder zou deze maand 58 zijn geworden. Ik vind het vreemd. Ik kan me nog prima voor de geest halen dat mijn grootouders die leeftijd hadden. En hun aftakeling heb ik vanaf het begin tot (in sommige gevallen) het einde heel bewust kunnen aanschouwen. Het is vreemd om te weten dat je ouders dat traject de komende jaren misschien ook gaan doorlopen.
Mijn moeder leeft niet meer, al zes jaar niet meer, maar mijn vader heb ik nu in korte tijd heel snel oud zien worden. Hij valt af, krijgt rimpels. En ja, ook de eerste kwaaltjes. Niet ernstig, maar toch.
Mijn moeder leeft niet meer, al zes jaar niet meer, maar mijn vader heb ik nu in korte tijd heel snel oud zien worden. Hij valt af, krijgt rimpels. En ja, ook de eerste kwaaltjes. Niet ernstig, maar toch.
mijn vader is 70 en mijn moeder 60, en ik 24 (mijn broertje 18).
ik heb er altijd al heel veel problemen mee gehad wat ook komt door mijn aard.
ik ben een persoon die zeer veel nadenkt en alles wat ik doe overdenk ik later heel erg.
mijn ouders hebben bovendien heel druk gehad met werk waardoor ik vroeger minder tijd met mijn ouders doorbracht dan andere kinderen.
van kinds af aan was ik jaloers op mijn vriendjes die allemaal ouders hadden van in de 30 en die veel met hun ouders deden. ook werd en wordt ik vaak geplaagd door nachtmerries waarin een van mijn ouders overlijdden.
mijn relatie tot mijn ouders is heel raar. ik hou zielsveel van hun en weet niet of ik zonder mijn vader of moeder nog wel wil verder leven aangezien ze ondanks hun afwezigheid er altijd voor me zijn geweest!
op dit moment ben ik "bang" voor mijn ouders. bang om ze te zien, bang om met ze te praten. ik zou dolgraag met ze praten over hun jeugd, over wat zij hebben beleefd, hoe zij denken over bepaalde zaken.
maar als ik dan het weekend thuis kom dan slaap, werk en eet ik. ik ga dan bijna meteen weer terug naar mijn kamer of uit. ik praat weinig met mijn ouders. mijn moeder heeft het daar ook moeilijk mee, ze wil dolgraag contact met me maar ik ben er ontzettend bang voor.
ik ben altijd al een beetje apart geweest, altijd paranoide jegens andere mensen, maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger.
misschien moet ik me binnenkort maar eens klem drinken en dan gaan praten met mijn ouders. als ik alcohol op heb dan ben ik opeens weer de persoon die ik hoor te zijn.
ouders moeten gewoon nooit dood gaan
ik heb er altijd al heel veel problemen mee gehad wat ook komt door mijn aard.
ik ben een persoon die zeer veel nadenkt en alles wat ik doe overdenk ik later heel erg.
mijn ouders hebben bovendien heel druk gehad met werk waardoor ik vroeger minder tijd met mijn ouders doorbracht dan andere kinderen.
van kinds af aan was ik jaloers op mijn vriendjes die allemaal ouders hadden van in de 30 en die veel met hun ouders deden. ook werd en wordt ik vaak geplaagd door nachtmerries waarin een van mijn ouders overlijdden.
mijn relatie tot mijn ouders is heel raar. ik hou zielsveel van hun en weet niet of ik zonder mijn vader of moeder nog wel wil verder leven aangezien ze ondanks hun afwezigheid er altijd voor me zijn geweest!
op dit moment ben ik "bang" voor mijn ouders. bang om ze te zien, bang om met ze te praten. ik zou dolgraag met ze praten over hun jeugd, over wat zij hebben beleefd, hoe zij denken over bepaalde zaken.
maar als ik dan het weekend thuis kom dan slaap, werk en eet ik. ik ga dan bijna meteen weer terug naar mijn kamer of uit. ik praat weinig met mijn ouders. mijn moeder heeft het daar ook moeilijk mee, ze wil dolgraag contact met me maar ik ben er ontzettend bang voor.
ik ben altijd al een beetje apart geweest, altijd paranoide jegens andere mensen, maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger.
misschien moet ik me binnenkort maar eens klem drinken en dan gaan praten met mijn ouders. als ik alcohol op heb dan ben ik opeens weer de persoon die ik hoor te zijn.
ouders moeten gewoon nooit dood gaan
Islam=facisme
|
|
