R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vader is gisteren 60 jaar geworden. Wat klinkt dat al oud! Al bijna bejaard eigenlijk, al ziet hij er nog best jong en vitaal uit. Maar de laatste tijd krijgt mijn kerngezonde en oersterke papa, die misschien één keer per 10 jaar bij de huisarts komt, toch ook wel wat kwaaltjes. Kort geleden moest hij een onderzoek ondergaan; hij had vage klachten die overeen kwamen met darmkanker. We zijn heel erg geschrokken maar het bleek gelukkig niets te zijn. Mijn moeder is iets jonger, maar heeft inmiddels ook allerlei klachten. Vorig jaar is ze een tijdje opgenomen geweest in het ziekenhuis en ze slikt al een heel arsenaal van bloeddruk- en cholesterolverlagende middeltjes
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ik herken het wel, heb het ook soms op sommige momenten. Zeker nu ik aan de andere kant van het land zit en niet zo maar meer even langs kan komen als er iets is. Ik prijs mezelf ook erg gelukkig dat ik nog van ze kan genieten en dat ze nog gezond zijn, maar merk ook dat ze ouder worden (mijn vader wordt binnenkort alweer 66, mijn moeder wordt dit jaar 62). En ook ik zou het ze niet geven, lijken allebei wel jonger. Het is het leven en het hoort erbij dat je ouders uiteindelijk doodgaan, maar ja...je gevoel werkt daar niet altijd aan mee
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
Het leven is een spel, speel het! (moeder Theresa) * Play is the highest form of research. (Albert Einstein) * Alles wat je aandacht schenkt, groeit. * En zo niet? Dan toch!
Hmmja, het is het leven, de dood hoort bij het leven. Maar inderdaad, je gevoel werkt daar niet aan mee. Ik ben sowieso iemand die zich snel zorgen maakt om dingen en ik heb nooit iemand verloren die echt dicht bij me staat. Daarom denk ik ook dat het des te harder zou aankomen.
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en vooral sindsdien vraag ik me wel af hoe het zou moeten als mijn vader echt oud en krakkemikkig wordt. Hij is altijd superfit geweest en kon dus ook voor mijn moeder zorgen, en zorgt nu voor broers en zussen van hem die wel krakkemikkig zijn. Maar als hij zelf gaat kwakkelen.....mijn zussen en ik wonen verspreid over het land en hebben ook geen auto. Heb het er laatst met mijn zusje over gehad: we moeten dan gewoon iets verzinnen, dat we om beurten zorgverlof opnemen of iets dergelijks.
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
mijn moeder heeft de afgelopen 3 jaar ofzo 2 keer in het ziekenhuis gelegen. ze is nog geen 50, en we zijn er allemaal heel erg van geschrokken, mn vader natuurlijk nog het meest. mn vader is nu 55 en ziet om zich heen allemaal mensen van zijn leeftijd ziek worden, of bezwijken aan een hartinfarct of aanval, kanker...
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
Mijn vader kan alles: koken, wassen, strijken, carriere maken, computers repareren, stiften in hoefijzers van verzorgpony's draaien, fotograferen, laminaat leggen, elektriciteitsproblemen verhelpen, vrachtwagens besturen, vrouwen versieren, huizen bouwen, bergen verzetten. Hij is er altijd voor me. En niet alleen voor mij, maar ik zal hem het meest missen.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Ja, natuurlijk ben je je daarvan bewust. Maar het is altijd iets "voor later" en op de een of andere manier dacht ik altijd dat ik er dan, "later", beter mee om zou kunnen gaan en meer klaar voor zou zijn. Maar dat is dus (realiseerd ik me nu) niet zo. Je bent er nooit klaar voor, al worden je ouders 100 jaar. En dat vind ik dus beangstigend.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:18 schreef Salvad0R het volgende:
ik was op jonge leeftijd al bewust van het feit dat we allemaal sterven.
Ik herken het ook wel .
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn pa heeft 6 of 7 jaar geleden een hartstilstand gehad. Daarvoor had ik echt het gevoel van dat het nog lang geen tijd was, dat er de mogelijkheid bestond dat mijn ouders konden sterven door een slechte gezondheid.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Horrible Cunt!
het is heel erg herkenbaar!quote:
mijn ouders zijn ook al behoorlijk oud zegmaar. het heeft voordelen, ze werken geen van beiden meer dus hebben ze alle tijd om vanalles [voor mij ] te doen! en ze zijn inmiddels ook echt opa en oma en nouja ze hebben een heerlijk leven lijkt mij.
maar inderdaad, met ouderdom komen ook de kwaaltjes, mn ouders zijn gelukkig nog vrij gezond, hoewel mn moeder wel medicijnen slikt voor dr bloeddruk. maar ik ben ook telkens als ik weer naar mn eigen huisje ga bang dat er iets met ze gebeurt, heb dag en nacht mn telefoon aan staan gewoon om maar bereikbaar te zijn als er iets zou gebeuren.
ik heb vorig jaar ook een periode gehad dat ik ecth heel bang was de ze zouden overlijden, heb toen een keer een droom gehad over dat mn vader overleden was, dat was niet leuk wakker worden maar sindsdien heb ik er gekgenoeg niet meer zoveel moeite mee. ik denk dat de meeste mensen op een gegeven moment wel op deze manier over hun ouders gaan nadenken [de lieden die hun hersens doodgezopen hebben daargelaten] en ik denk dat het ook goed is, en het bewijst hoeveel je om ze geeft.
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het 't niet minder erg gemaakt.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:46 schreef Tante_Corry het volgende:
[..]
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
ook herkenbaar ik heb het er ook niet met mn ouders over gehad, heb gewoon niet zo'n goede-gesprek-band met hun. merk alleen wel dat ik er met heel veel mensen in mn omgeving over kan praten, eigenlijk blijken heel veel leeftijdsgenoten daar over na te denken en dat is wel fijn om te weten vind ik.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:51 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het bij mij niet minder erg gemaakt.
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
en tja ik [iedereen denkik wel] heb ook een paar keer meegemaakt dat in mn omgeving ouders van leeftijdsgenoten overlijden, en ik vind het superknap hoe die met dat verlies omgaan. ik zou het niet kunnen denkik, hoewel dat misschien onzin is omdat je, wanneer het zou gebeuren, natuurlijk geen keuze meer hebt.
Klopt ja, ik vind dat ook knap, het lijkt me zo'n groot verdriet. Alhoewel ik merk dat het bij mensen bij wie het al langer geleden is, wel slijt. Dat die bijvoorbeeld met liefde en ook humor kunnen praten over het ziekbed/overlijden ipv alleen met verdriet. Stelt me ook wel gerust.
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Alles samen op de motor!
Ja het is wel herkenbaar. M'n pa heeft 3 jaar terug een flinke bypass gehad. Dat was toch behoorlijk schrikken, een gezonde man (2 keer perweek sporten geregeld fietsen en wandelen) die plotseling klachten kreeg en mede door de medicijnen vrij hard achteruit ging. Dit is nu al weer een paar jaar geleden en hij is er weer behoorlijk boven op gekomen (vind zelf van helemaal maar daar ben ik het niet helemaal mee eens).
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
Coolquote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:02 schreef Mars het volgende:
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Zie ik mijn ouders niet doen.
Misschien moet ik mijn vader maar koppelen aan een hippe, jonge vriendin! (m'n ouders zijn gescheiden)
Ik vind het ook ontzettend herkenbaar. Mijn vader is 57, mijn moeder is 56. Beide zijn ze de jongsten uit het gezin. Ik heb ooms en tantes die al tegen de 70 aanlopen, toch ook een redelijke leeftijd.
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Probeer niet subtiel te zijn, als je iets belangrijks wilt zeggen!
Precies, mijn ooms en tantes lopen ook tegen de 70, zijn al lang en breed opa's en oma's...quote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:11 schreef Ben_soms_best_lief het volgende:
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
Jaaa iedereen wordt ouder ook pappa en mamma...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Moderator: "Je beledigt, kleineert en terroriseert alle mede-Fokkers. Labiele vrouwen probeer je in je bed te lullen, huwelijke maak je kapot en studenten drijf je tot zelfmoord!"
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Ik heb altijd al met 'ouderen' te maken gehad; toen ik werd geboren was papa 44, en hij was de een-na-jongste van een gezin van vijftien. Dus oud waren ze al, maar de laatste jaren heb ik die mensen ook best wel zien veranderen in nukkige, tobbende, oude mensen. Doordat er regelmatig mensen uit de familie- en vriendenkring stierven, heb ik er wel mee te maken gehad, toch denk je/ hoop je dat het je niet zo snel zal gebeuren. Toch stierf mn vader heel jong, op zn 60ste.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 10:10 schreef PiperMaru het volgende:
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is.
Stiekem en zonder het te willen weten heb ik aangevoeld dat ik heel erg van mn papa moest genieten, omdat het 'later' vast niet meer zou zijn. Puur gevoel, maar ik ben zielsgelukkig dat ik heb genoten. Dat is dus ook wat ik je mee wil geven: je hebt ze nog, geniet van ze zolang je ze hebt. Klinkt heel eenvoudig, en dat is het niet, maar echt, het is wel het slimste om te doen. Het onvermijdelijke komt toch, dus waarom elke dag je er druk om maken, als het niet hoeft.
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Mail me terug daywalkerquote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Never regret anything, because at one time, it was exactly what you wanted..!
|
|
