R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vader is gisteren 60 jaar geworden. Wat klinkt dat al oud! Al bijna bejaard eigenlijk, al ziet hij er nog best jong en vitaal uit. Maar de laatste tijd krijgt mijn kerngezonde en oersterke papa, die misschien één keer per 10 jaar bij de huisarts komt, toch ook wel wat kwaaltjes. Kort geleden moest hij een onderzoek ondergaan; hij had vage klachten die overeen kwamen met darmkanker. We zijn heel erg geschrokken maar het bleek gelukkig niets te zijn. Mijn moeder is iets jonger, maar heeft inmiddels ook allerlei klachten. Vorig jaar is ze een tijdje opgenomen geweest in het ziekenhuis en ze slikt al een heel arsenaal van bloeddruk- en cholesterolverlagende middeltjes
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ook mijn ooms en tantes worden al echte oude besjes. Ik zie ze niet zo vaak, maar laatst viel me op hoe oud en krakkemikkig ze er eigenlijk al uit zien. Een oom van mij heeft een tijdje terug een ernstige beroerte gehad, een tante kanker, de rest krijgt ook allemaal kwalen, heupoperaties e.d.
Ik werk samen met allemaal mensen die ouders zijn dan ik, en die verliezen nu ook allemaal hun ouders, een tijdje terug in twee weken tijd drie collegas die hun moeder verloren hebbe'n.
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is. Mensen om je heen van dezelfde generatie als je ouders vallen weg. Ik ben de laatste tijd behoorlijk veel met de dood bezig, en ik heb eigenlijk nog nooit echte verliezen meegemaakt, op mijn opas en oma''s na dan. Ik prijs mijzelf heel gelukkig dat ik beide ouders nog heb, maar ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan als één van beide ziek wordt of komt te overlijden. Ik weet niet of ik dat aan kan. Mijn ouders en ik zijn de laatste tijd, sinds ik uit huis ben, heel erg naar elkaar toe gegroeid en nu maak ik me steeds meer zorgen over hun en hun gezondheid.
Ik hoop niet dat jullie mij een huilie vinden, er zijn tenslotte al zo veel mensen van mijn leeftijd die één of beide ouders verloren hebben, maar toch… Ik denk er heel vaak over na en zit er serieus mee. Ik ben soms zelfs bang om ze gedag te zeggen omdat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Voor hetzelfde geld leven ze nog 25 jaar maar ik wil niet nog 25 jaar zo bang zijn om ze te verliezen.
Wie herkent dit?
Ik herken het wel, heb het ook soms op sommige momenten. Zeker nu ik aan de andere kant van het land zit en niet zo maar meer even langs kan komen als er iets is. Ik prijs mezelf ook erg gelukkig dat ik nog van ze kan genieten en dat ze nog gezond zijn, maar merk ook dat ze ouder worden (mijn vader wordt binnenkort alweer 66, mijn moeder wordt dit jaar 62). En ook ik zou het ze niet geven, lijken allebei wel jonger. Het is het leven en het hoort erbij dat je ouders uiteindelijk doodgaan, maar ja...je gevoel werkt daar niet altijd aan mee
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
De laatste tijd denk ik ook wel eens, dat ik ze langer bij me zou hebben als ze mij 'eerder hadden gekregen', maar ja, dat zegt natuurlijk helemaal niks (voor hetzelfde geld waren ze dan ziek geworden ofzo).
Ik denk dat het enige dat je kan doen is genieten van je ouders en blij zijn met het feit dat ze er nog zijn!
Het leven is een spel, speel het! (moeder Theresa) * Play is the highest form of research. (Albert Einstein) * Alles wat je aandacht schenkt, groeit. * En zo niet? Dan toch!
Hmmja, het is het leven, de dood hoort bij het leven. Maar inderdaad, je gevoel werkt daar niet aan mee. Ik ben sowieso iemand die zich snel zorgen maakt om dingen en ik heb nooit iemand verloren die echt dicht bij me staat. Daarom denk ik ook dat het des te harder zou aankomen.
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Probleem is ook dat ik nooit echt blij kan zijn dat ze er zijn zonder aan hun eventuele overlijden te denken...
Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en vooral sindsdien vraag ik me wel af hoe het zou moeten als mijn vader echt oud en krakkemikkig wordt. Hij is altijd superfit geweest en kon dus ook voor mijn moeder zorgen, en zorgt nu voor broers en zussen van hem die wel krakkemikkig zijn. Maar als hij zelf gaat kwakkelen.....mijn zussen en ik wonen verspreid over het land en hebben ook geen auto. Heb het er laatst met mijn zusje over gehad: we moeten dan gewoon iets verzinnen, dat we om beurten zorgverlof opnemen of iets dergelijks.
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
Overigens hoop ik voor hemzelf dat hij gewoon nog minstens tien jaar lekker fit blijft en dan gewoon tijdens het sporten een keer een hartstilstand krijgt. Juist voor een sportman als hij lijkt het me vreselijk om te moeten zien dat je steeds minder kunt en steeds krakkemikkig wordt. Laat die maar liever gewoon een keer plotseling gaan, zonder dat hij het zelf merkt, terwijl hij bezig is met een van zijn favoriete bezigheden
mijn moeder heeft de afgelopen 3 jaar ofzo 2 keer in het ziekenhuis gelegen. ze is nog geen 50, en we zijn er allemaal heel erg van geschrokken, mn vader natuurlijk nog het meest. mn vader is nu 55 en ziet om zich heen allemaal mensen van zijn leeftijd ziek worden, of bezwijken aan een hartinfarct of aanval, kanker...
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
hij zei toen tegen mij, oud worden is helemaal niet vanzelfsprekend. heel veel mensen gaan dood rond hun 50e, 65e, dat zijn cruciale leeftijden. als je de 50-65 overleefd, dan wordt het al meer vanzelfsprekend dat je oud wordt.
en dat vond ik wel een mooie maar "angstaanjagende" gedachte van hem. ik ben dus nu ook redelijk ingesteld op 50-60 jaar als oudste leeftijd, en ik vind het ook niet echt vreemd. vroeger gingen mensen ook rond die leeftijd dood, dat we zo oud overlijden is bijna tegennatuurlijk..
Mijn vader kan alles: koken, wassen, strijken, carriere maken, computers repareren, stiften in hoefijzers van verzorgpony's draaien, fotograferen, laminaat leggen, elektriciteitsproblemen verhelpen, vrachtwagens besturen, vrouwen versieren, huizen bouwen, bergen verzetten. Hij is er altijd voor me. En niet alleen voor mij, maar ik zal hem het meest missen.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
Ja, natuurlijk ben je je daarvan bewust. Maar het is altijd iets "voor later" en op de een of andere manier dacht ik altijd dat ik er dan, "later", beter mee om zou kunnen gaan en meer klaar voor zou zijn. Maar dat is dus (realiseerd ik me nu) niet zo. Je bent er nooit klaar voor, al worden je ouders 100 jaar. En dat vind ik dus beangstigend.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:18 schreef Salvad0R het volgende:
ik was op jonge leeftijd al bewust van het feit dat we allemaal sterven.
Ik herken het ook wel .
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn ouders zijn dan 'pas' 50 en 48, maar toch merk ik wel dat ze ouder worden.
De dagjes uit van 'vroeger' zijn er bijvoorbeeld niet meer.
Ook kwaaltjes die (vaker) voorkomen.
Etc.
En het idee dat ze er straks niet meer zijn is ook érg eng en elke keer als ik zie dat ze ouder worden denk ik daar dan aan, omdat het steeds dichterbij komt (alhoewel ik natuurlijk hoop en erop reken dat dat nog lààààng niet gebeurd) .
Maar leuk is anders.
Mijn pa heeft 6 of 7 jaar geleden een hartstilstand gehad. Daarvoor had ik echt het gevoel van dat het nog lang geen tijd was, dat er de mogelijkheid bestond dat mijn ouders konden sterven door een slechte gezondheid.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Dit heeft mijn kijk erop wel veranderd. Ondanks, dat mijn pa momenteel heel gezond is en mijn moeder ook blijft de gedachte dat het toch wel heel snel kan gaan mij bij.
Horrible Cunt!
het is heel erg herkenbaar!quote:
mijn ouders zijn ook al behoorlijk oud zegmaar. het heeft voordelen, ze werken geen van beiden meer dus hebben ze alle tijd om vanalles [voor mij ] te doen! en ze zijn inmiddels ook echt opa en oma en nouja ze hebben een heerlijk leven lijkt mij.
maar inderdaad, met ouderdom komen ook de kwaaltjes, mn ouders zijn gelukkig nog vrij gezond, hoewel mn moeder wel medicijnen slikt voor dr bloeddruk. maar ik ben ook telkens als ik weer naar mn eigen huisje ga bang dat er iets met ze gebeurt, heb dag en nacht mn telefoon aan staan gewoon om maar bereikbaar te zijn als er iets zou gebeuren.
ik heb vorig jaar ook een periode gehad dat ik ecth heel bang was de ze zouden overlijden, heb toen een keer een droom gehad over dat mn vader overleden was, dat was niet leuk wakker worden maar sindsdien heb ik er gekgenoeg niet meer zoveel moeite mee. ik denk dat de meeste mensen op een gegeven moment wel op deze manier over hun ouders gaan nadenken [de lieden die hun hersens doodgezopen hebben daargelaten] en ik denk dat het ook goed is, en het bewijst hoeveel je om ze geeft.
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het 't niet minder erg gemaakt.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:46 schreef Tante_Corry het volgende:
[..]
maar dood gaan we allemaal, en het kan ook zomaar vandaag zijn! je zal er mee moeten leren leven, maar ik denk dat het piekeren bij jou na een tijdje ook wel minder zal worden
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
ook herkenbaar ik heb het er ook niet met mn ouders over gehad, heb gewoon niet zo'n goede-gesprek-band met hun. merk alleen wel dat ik er met heel veel mensen in mn omgeving over kan praten, eigenlijk blijken heel veel leeftijdsgenoten daar over na te denken en dat is wel fijn om te weten vind ik.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:51 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Ik hoop het.. het houdt me al best lang bezig, en zeker nu met al die dingen die ik beschreef, kwaaltjes, leeftijdsgenoten die overlijden etc. Maar gelukkig kan ik wel verklaren waar het vandaan komt, die angst. Ik heb trouwens ook een paar keer dat soort dromen gehad die je beschreef, maar bij mij heeft het bij mij niet minder erg gemaakt.
Het voelt ook wel fijn om het ff van me af te schrijven Vooral omdat ik er bv. met mijn vader niet echt over kan praten.
en tja ik [iedereen denkik wel] heb ook een paar keer meegemaakt dat in mn omgeving ouders van leeftijdsgenoten overlijden, en ik vind het superknap hoe die met dat verlies omgaan. ik zou het niet kunnen denkik, hoewel dat misschien onzin is omdat je, wanneer het zou gebeuren, natuurlijk geen keuze meer hebt.
Klopt ja, ik vind dat ook knap, het lijkt me zo'n groot verdriet. Alhoewel ik merk dat het bij mensen bij wie het al langer geleden is, wel slijt. Dat die bijvoorbeeld met liefde en ook humor kunnen praten over het ziekbed/overlijden ipv alleen met verdriet. Stelt me ook wel gerust.
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
En idd, ook bij leeftijdsgenoten speelt het, mijn vriendin heeft het precies hetzelfde als ik en met haar kan ik het ook wel delen gelukkig
Maar goed het blijft moeilijk
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Alles samen op de motor!
Ja het is wel herkenbaar. M'n pa heeft 3 jaar terug een flinke bypass gehad. Dat was toch behoorlijk schrikken, een gezonde man (2 keer perweek sporten geregeld fietsen en wandelen) die plotseling klachten kreeg en mede door de medicijnen vrij hard achteruit ging. Dit is nu al weer een paar jaar geleden en hij is er weer behoorlijk boven op gekomen (vind zelf van helemaal maar daar ben ik het niet helemaal mee eens).
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Dit zet je toch aan het denken. Momenteel is m'n ma wat aan het kwakkelen.
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
Coolquote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:02 schreef Mars het volgende:
Mijn ouders gaan nog 3 keer per jaar op vakantie naar Schotland, Amerika, Scandinavië etc.
Alles samen op de motor!
Zie ik mijn ouders niet doen.
Misschien moet ik mijn vader maar koppelen aan een hippe, jonge vriendin! (m'n ouders zijn gescheiden)
Ik vind het ook ontzettend herkenbaar. Mijn vader is 57, mijn moeder is 56. Beide zijn ze de jongsten uit het gezin. Ik heb ooms en tantes die al tegen de 70 aanlopen, toch ook een redelijke leeftijd.
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
En dan maak ik mee dat de moeder van een vriend van mij overlijdt aan kanker... Het had ook mijn moeder kunnen zijn, qua leeftijd en gewoontes. Best eng allemaal. Ik zou ook nog niet weten wat ik zonder ze moest doen...
Probeer niet subtiel te zijn, als je iets belangrijks wilt zeggen!
Precies, mijn ooms en tantes lopen ook tegen de 70, zijn al lang en breed opa's en oma's...quote:Op vrijdag 10 juni 2005 12:11 schreef Ben_soms_best_lief het volgende:
Maar juist door het zien van die ooms en tantes, die er echt al ouder uit gaan zien, realiseer ik me dat mijn ouders ook ouder worden.
Jaaa iedereen wordt ouder ook pappa en mamma...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Je kan moeilijk verwachten dat ze rond hun 60ste nog elke dag een potje gaan hordelopen ofzo...
Moderator: "Je beledigt, kleineert en terroriseert alle mede-Fokkers. Labiele vrouwen probeer je in je bed te lullen, huwelijke maak je kapot en studenten drijf je tot zelfmoord!"
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Tommie_b: "Nou ja, misschien neem ik wel wat veel hooi op mijn vork."
Ik heb altijd al met 'ouderen' te maken gehad; toen ik werd geboren was papa 44, en hij was de een-na-jongste van een gezin van vijftien. Dus oud waren ze al, maar de laatste jaren heb ik die mensen ook best wel zien veranderen in nukkige, tobbende, oude mensen. Doordat er regelmatig mensen uit de familie- en vriendenkring stierven, heb ik er wel mee te maken gehad, toch denk je/ hoop je dat het je niet zo snel zal gebeuren. Toch stierf mn vader heel jong, op zn 60ste.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 10:10 schreef PiperMaru het volgende:
Door dit soort dingen ga je toch nadenken. Als je klein bent denk je dat je ouders onsterfelijk zijn, de dood is iets voor later. Op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je beseft dat dat niet zo is.
Stiekem en zonder het te willen weten heb ik aangevoeld dat ik heel erg van mn papa moest genieten, omdat het 'later' vast niet meer zou zijn. Puur gevoel, maar ik ben zielsgelukkig dat ik heb genoten. Dat is dus ook wat ik je mee wil geven: je hebt ze nog, geniet van ze zolang je ze hebt. Klinkt heel eenvoudig, en dat is het niet, maar echt, het is wel het slimste om te doen. Het onvermijdelijke komt toch, dus waarom elke dag je er druk om maken, als het niet hoeft.
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Mail me terug daywalkerquote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Never regret anything, because at one time, it was exactly what you wanted..!
Idd, ik zou er ook niet aan moeten denken dat ze er niet meer zijn. Naja aan de ene kant wel , maar aan de andere kant echt nietquote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
Never regret anything, because at one time, it was exactly what you wanted..!
Ik ook niet hoor. Maar het wordt wel steeds waarschijnlijker als ze ouder worden. Ik vind dat proces maar akelig, en of het er nou bij hoort of niet kan me niet zoveel schelen. Ik kijk uit naar de dag dat de mens de 200 jaar haalt. Het is een beetje hetzelfde verhaal als de exodus die "we" ooit moeten gaan maken. Het is de natuur dat we weggevaagd worden door de zon over 5 miljard jaar maar een wetenschapper zei het mooi : "we moeten laten zien dat we mensen zijn en niet zomaar een diersoort" we moeten aan dat noodlot ontsnappen. En dat vind ik hetzelfde voor ouderdom. We hebben de kennis nu al in huis om levens aanzienlijk te verlengen en doodskansen gekeerd voor ernstige ziektes, dus ik ben hoopvol gestemd voor de verre toekomst.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen
---
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
And when the leaves fall the land looks more human
it's got me questioning the essence of my farm boy blues
hence, I never wore the fashions of the know-what-I'm-doin'
Ik heb het zelfs al. Mijn moeder is nog maar 46 en een echte party-animal... Gaat alle feestjes af enz. Ga zelf relematig met haar stappen, is eigenlijk gewoon een goede vriendin van me.. Het stomme is dat ik toch wel af en toe denk van "wat nou als ze er niet meer is..?" Beetje vroeg, maar ja het kan zo gebeurd zijn toch...? Heeft misschien niet zo zeer met ouder worden te maken, heb die instelling toch wel, dat het zo gebeurd kan zijn... ookal ben je nog maar 25 of zo...
Pff klinkt triest zeg... Ben ook weer niet zo zwaarmoedig hoor!! Ik bedoel juist dat we gewoon met zijn allen (met en van) elkaar moeten genieten..
Pff klinkt triest zeg... Ben ook weer niet zo zwaarmoedig hoor!! Ik bedoel juist dat we gewoon met zijn allen (met en van) elkaar moeten genieten..
Ik moet er niet aan denken. Mijn ouders zijn al 60, dus in feite kan het elke dag zomaar over zijn. Maar ik ben er totaal niet op voorbereid, woon nog thuis. Ik hoop dat ze nog even wachten totdat ik mn eigen leven wat meer op orde heb. Maar het wordt sowieso afschuwelijk, dus ik ben er liever niet zo mee bezig.
Hopelijk heb ik geen slapende honden wakker gemaakt met dit topicquote:Op vrijdag 10 juni 2005 14:22 schreef PPWB84 het volgende:
Maar het wordt sowieso afschuwelijk, dus ik ben er liever niet zo mee bezig.
Welnee, het is de realiteit. Ik denk er ook weleens aan. Het kan gebeuren, sterker nog het gaat gebeuren als jij niet eerder gaat dan je ouders. Maar wat voor impact dat heeft... mijn moeder is ontzettend belangrijk voor ons hele gezin en nu ik nog thuis woon nog meer voor mij. De gedachte dat mn moeder, vader of een van mn zussen doodgaat..brr Maar het kan geen kwaad je dat te realiseren denk. Geniet ervan zolang die mensen er nog zijn, want alles gaat voorbij.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 14:35 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Hopelijk heb ik geen slapende honden wakker gemaakt met dit topic
als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien. heel veel mensen genieten er gewoon niet meer van, of hebben heel dicht op het punt van overlijden gezeten. dan heb je echt je hele leven gewerkt. vooral onze ouders, en die generaties ervoor, die hebben zich vaak nog kapot gewerkt. mn vader is bijvoorbeeld nooit naar de middelbare school geweest, waarschijnlijk net als die van jou, werkt al vanaf zn 12e. moest thuis in huis als oudste zoon keihard meewerken. zal je zien dat ie voor z'n 65 overlijdt (niet te hopen), heeft alleen maar z'n 25 vakantiedagen per jaar en z'n weekenden gehad voor zichzelf, voor rust, voor z'n vrouw, z'n familie.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:26 schreef PiperMaru het volgende:
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.
Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren
ik geloof dat mn vader dit nou ook begint in te zien, sinds zn vader overleed. hij neemt nu veel vaker vrij, gaat veel vaker dingen doen die hij leuk vindt, gaat met m'n moeder op stap.. heel fijn om te zien.
Nee, dat heeft m'n vader nog niet door. Hij is nu teruggegaan van 5 naar 4 dagen per week werken maar heeft dan geen vakantiedagen meer. Hij peinst er niet over om op vakantie te gaan, koopt nooit iets voor zichzelf, gaat geen dagjes uit, heeft niet echt hobby's, bezuinigt op de boodschappen enzo. Altijd dat plichtsgetrouwe, werken en geld verdienen.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:07 schreef releaze het volgende:
[..]
ik geloof dat mn vader dit nou ook begint in te zien, sinds zn vader overleed. hij neemt nu veel vaker vrij, gaat veel vaker dingen doen die hij leuk vindt, gaat met m'n moeder op stap.. heel fijn om te zien.
Maar hij heeft er wel mede voor gezorgd (samen met m'n moeder) dat mijn broer en ik beide op jonge leeftijd een huis konden kopen, komt altijd als ik eens een klusje heb, staat altijd voor z'n kinderen klaar e.d.
Dan denk ik, man, geniet eens wat meer, straks is het te laat!
Maar hij zal denk ik nooit veranderen.
heeft hij voor zichzelf ook geen geluk gevonden in wat hij doet?quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:18 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Nee, dat heeft m'n vader nog niet door. Hij is nu teruggegaan van 5 naar 4 dagen per week werken maar heeft dan geen vakantiedagen meer. Hij peinst er niet over om op vakantie te gaan, koopt nooit iets voor zichzelf, gaat geen dagjes uit, heeft niet echt hobby's, bezuinigt op de boodschappen enzo. Altijd dat plichtsgetrouwe, werken en geld verdienen.
Maar hij heeft er wel mede voor gezorgd (samen met m'n moeder) dat mijn broer en ik beide op jonge leeftijd een huis konden kopen, komt altijd als ik eens een klusje heb, staat altijd voor z'n kinderen klaar e.d.
Dan denk ik, man, geniet eens wat meer, straks is het te laat!
Maar hij zal denk ik nooit veranderen.
ik weet wel dat toen m'n vader nog geen tijd voor zichzelf nam, hij ook niet te genieten was tijdens vakanties. dan moest ie 2 weken op z'n krent zitten bij een tentje, 3 van die drukke kinderen om hem heen. hij heeft echt moeten leren genieten van vrije tijd hebben..
Hij komt op zich wel over als een tevreden mens maar ik denk dat hij zijn geluk vooral vindt in zijn kinderen. Zijn werk is hij inmiddels meer dan zat, na ruim 45 dienstjaren, ook doordat het lichamelijk best veel van hem vergt... Maar we praten er niet zo veel over, mijn vader is absoluut geen prater en zeker niet over zichzelf.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:23 schreef releaze het volgende:
[..]
heeft hij voor zichzelf ook geen geluk gevonden in wat hij doet?
ik weet wel dat toen m'n vader nog geen tijd voor zichzelf nam, hij ook niet te genieten was tijdens vakanties. dan moest ie 2 weken op z'n krent zitten bij een tentje, 3 van die drukke kinderen om hem heen. hij heeft echt moeten leren genieten van vrije tijd hebben..
Met vrije tijd kan hij volgens mij niet zo veel, hij heeft wel wat hobby's maar niet echt veel. Ik denk dat hij dat ook wel zou moeten leren.
Mijn moeder ook trouwens, altijd maar werken werken werken, extra dienst hier, extra dienst daar. Altijd druk en (te) weinig genieten.
Fijn trouwens, releaze, dat jouw vader het wel door heeft. Het lijkt me mooi om je ouders van hun welverdiende rust/vrije tijd te zien genieten!
even over het feit dat je vader geen prater is!quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:31 schreef PiperMaru het volgende:
[..]
Hij komt op zich wel over als een tevreden mens maar ik denk dat hij zijn geluk vooral vindt in zijn kinderen. Zijn werk is hij inmiddels meer dan zat, na ruim 45 dienstjaren, ook doordat het lichamelijk best veel van hem vergt... Maar we praten er niet zo veel over, mijn vader is absoluut geen prater en zeker niet over zichzelf.
Met vrije tijd kan hij volgens mij niet zo veel, hij heeft wel wat hobby's maar niet echt veel. Ik denk dat hij dat ook wel zou moeten leren.
Mijn moeder ook trouwens, altijd maar werken werken werken, extra dienst hier, extra dienst daar. Altijd druk en (te) weinig genieten.
dat zijn wel meer vaders, ik wilde even zeggen; probeer toch eens (als je daar behoefte aan hebt natuurlijk..) een wat dieper gesprek aan te knopen. hoe meer je met hem praat, hoe minder kans dat er mysteries overblijven. als je weet wat voor persoon je vader is, wat hem bezighoud, dan zou ik met veel meer rust afscheid van hem kunnen nemen later, dan wanneer je het gevoel hebt dat je de helft van je vader eigenlijk niet zo goed kent omdat hij niet zo'n prater was.
Daan
ps - mooi topic!
Those who do not feel the music think the dancer mad.
Heb wel eens pogingen tot praten gedaan hoor, maar het zit er niet echt in bij hem. Maar misschien heb ik niet goed genoeg m'n best gedaanquote:Op zaterdag 11 juni 2005 09:55 schreef rustig het volgende:
[..]
als je weet wat voor persoon je vader is, wat hem bezighoud, dan zou ik met veel meer rust afscheid van hem kunnen nemen later, dan wanneer je het gevoel hebt dat je de helft van je vader eigenlijk niet zo goed kent omdat hij niet zo'n prater was.
Ik merk wel dat we de laatste tijd op een andere manier nader tot elkaar komen, niet door te praten, maar door samen dingen te doen (klussen ed.). Dat is ook al een hele stap voorwaarts
En daar geniet ik dan ook heel erg van.
Thxquote:ps - mooi topic!
Ik ben beide ouders al verloren, mijn vader viel gewoon dood neer en mijn moerder is overleden
nadat ze lang ziek was geweest. Mijn vader is al 13 jaar dood mijn moeder 2 jaar.
Ik ben pas 42 en ik had er eigenlijk vroeger nooit bij stil gestaan dat ze sterfelijk waren.
Nu heb ik dus geen ouders meer, wat niet went is dat je niets meer met ze kan delen, een nieuw huis, een nieuwe auto, geprekken met hun over je kinderen, leuke dingen in je leven, je kan het
niet meer delen met ze, dat mis je verschrikkelijk.
Toen ze nog leefden waren ze toch een steun voor me en als ik het niet wist dan ging ik
even naar ze toe voor advies. Ook al was dat advies niet altijd wat je wilde horen.
Je mist doordat je geen ouders meer hebt ook wel het contact met familie. Via je ouders
hoorde je nog wel eens wat over neven en nichten en ooms en tantes, maar nu is dat helemaal weg. Iedereen gaat zijn eigen weg en sporadisch kom je ze wel eens tegen. Meestal
op begrafenissen.
Eigenlijk wordt er een hoofdstuk van je leven afgesloten als je ouders er niet meer
zijn.
nadat ze lang ziek was geweest. Mijn vader is al 13 jaar dood mijn moeder 2 jaar.
Ik ben pas 42 en ik had er eigenlijk vroeger nooit bij stil gestaan dat ze sterfelijk waren.
Nu heb ik dus geen ouders meer, wat niet went is dat je niets meer met ze kan delen, een nieuw huis, een nieuwe auto, geprekken met hun over je kinderen, leuke dingen in je leven, je kan het
niet meer delen met ze, dat mis je verschrikkelijk.
Toen ze nog leefden waren ze toch een steun voor me en als ik het niet wist dan ging ik
even naar ze toe voor advies. Ook al was dat advies niet altijd wat je wilde horen.
Je mist doordat je geen ouders meer hebt ook wel het contact met familie. Via je ouders
hoorde je nog wel eens wat over neven en nichten en ooms en tantes, maar nu is dat helemaal weg. Iedereen gaat zijn eigen weg en sporadisch kom je ze wel eens tegen. Meestal
op begrafenissen.
Eigenlijk wordt er een hoofdstuk van je leven afgesloten als je ouders er niet meer
zijn.
Eens. En de VUT-regeling was bijv. zo verslechterd, dat mn vader het gewoon niet aandurfde. Vlak voor zn dood werd ie gehuldigd voor 40 jaar in dienst bij dezelfde baas. Eigenlijk is het best triest.quote:Op vrijdag 10 juni 2005 15:07 schreef releaze het volgende:
als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien.
Ik herken het ook absoluut.
Maar ik heb dit probleem al een beetje sinds ik 12 ben. Wij kregen toen te horen dat mijn vader hartklachten had. Wanneer hij zich teveel inspant zou zijn hart het zomaar kunnen opgeven. Het ging toen ook ontzettend slecht, hij kreeg ook een tia. Nu een hoop jaren later en een hoop ziekenhuis bezoeken later is hij al 62. Maar nog steeds ligt het op de loer en de angst om hem te verliezen word steeds groter. De hartkwaal is namelijk niet te genezen.
En wat betreft mijn moeder, tja die is iets jonger, maar met haar gaat het ook niet al te best. Ze heeft een hoop kwalen en ze heeft een onwijs grote angst voor de dokter dus.... Laatst was ze flauwgevallen. Ze heeft reuma en ze word steeds moeier en moeier. Ze praat de laatste tijd zelf ook heel veel over sterven, het lijkt wel alsof ze dood wilt. Hierdoor nog meer angst.
Ik weet ook neit zo goed wat ik met deze angst moet en hoe ik ermee moet leven als ze dood zijn of wat dan ook. Ik ben namelijk heel hecht met mijn ouders
Maar ik heb dit probleem al een beetje sinds ik 12 ben. Wij kregen toen te horen dat mijn vader hartklachten had. Wanneer hij zich teveel inspant zou zijn hart het zomaar kunnen opgeven. Het ging toen ook ontzettend slecht, hij kreeg ook een tia. Nu een hoop jaren later en een hoop ziekenhuis bezoeken later is hij al 62. Maar nog steeds ligt het op de loer en de angst om hem te verliezen word steeds groter. De hartkwaal is namelijk niet te genezen.
En wat betreft mijn moeder, tja die is iets jonger, maar met haar gaat het ook niet al te best. Ze heeft een hoop kwalen en ze heeft een onwijs grote angst voor de dokter dus.... Laatst was ze flauwgevallen. Ze heeft reuma en ze word steeds moeier en moeier. Ze praat de laatste tijd zelf ook heel veel over sterven, het lijkt wel alsof ze dood wilt. Hierdoor nog meer angst.
Ik weet ook neit zo goed wat ik met deze angst moet en hoe ik ermee moet leven als ze dood zijn of wat dan ook. Ik ben namelijk heel hecht met mijn ouders
I called your boyfriend gay, and he hit me with his purse :(
Mijn vader is heel lang jong gebleven tot ik zo'n 1,5 jaar geleden naar hem zat te kijken en het me opviel dat hij ineens in grote stappen oud werd. Echt oud. Ik kreeg toen ook ineens het rare gevoel dat ik van hem eerder afscheid zou moeten nemen dan van mijn moeder (ondanks dat zij al een paar jaar de ziekte van Kahler heeft).
Vorig jaar 22 oktober is mijn vader heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Het was echt van het een op het andere moment gebeurd. En toen dacht ik weer terug aan het gevoel wat ik in het jaar daarvoor gehad heb. Gelukkig heb ik de laatste 10 jaar een enorm sterke band met hem opgebouwd waardoor ik nu niet zit met 'had ik maar'. Ik heb alles gedaan met en voor hem. Maar moeilijk is het wel. Hij was pas 65.
Vorig jaar 22 oktober is mijn vader heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Het was echt van het een op het andere moment gebeurd. En toen dacht ik weer terug aan het gevoel wat ik in het jaar daarvoor gehad heb. Gelukkig heb ik de laatste 10 jaar een enorm sterke band met hem opgebouwd waardoor ik nu niet zit met 'had ik maar'. Ik heb alles gedaan met en voor hem. Maar moeilijk is het wel. Hij was pas 65.
Lijkt me onwijs moeilijk en heel verdrietig Swingding!!!
Gelukkig heb je inderdaad die band met hem opgebouwd de laatste jaren...
Gelukkig heb je inderdaad die band met hem opgebouwd de laatste jaren...
De afgelopen maanden heb ik me regelmatig afgevraagt of het inderdaad gelukkig was dat ik die band had. (Die band was extra sterk omdat we allebei een bipolaire 2 stoornis (milde vorm van manische depressiviteit) hebben. ) Als ik een minder sterke band met hem had dan had ik hem nu ook niet zo enorm gemist dacht ik dan.
Maar nu besef ik dat ik die afgelopen 10 jaar wel compleet heb benut met mijn vader. Van lachen tot huilen. En dat is nog altijd beter dan die band nooit gehad te hebben. Maar het doet wel verdomt veel pijn.
Maar nu besef ik dat ik die afgelopen 10 jaar wel compleet heb benut met mijn vader. Van lachen tot huilen. En dat is nog altijd beter dan die band nooit gehad te hebben. Maar het doet wel verdomt veel pijn.
ik heb vrij jonge ouders. Ik word dit jaar 25 en mijn pa word dit jaar 50 en mijn moeder is dacht ik 47 of zo.
Maar mijn vader heeft van vroeg af aan alleen maar gewerkt en als je nu ziet dat hij afgelopen dinsdag voor de 2X is geopenreerd aan zijn schouder omdat zijn spier is afgebroken door slijtage denk ik bij me zelf van. Hmmmm ze worden ouder..... En is ook meteen een reden voor mij om me niet kapot te werken
Maar mijn vader heeft van vroeg af aan alleen maar gewerkt en als je nu ziet dat hij afgelopen dinsdag voor de 2X is geopenreerd aan zijn schouder omdat zijn spier is afgebroken door slijtage denk ik bij me zelf van. Hmmmm ze worden ouder..... En is ook meteen een reden voor mij om me niet kapot te werken
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Voor kort dacht ik er nooit over na. Maar sinds mijn vader ernstig ziek is geworden is dat veranderd. Hij was altijd fit, altijd wielrennen. Vanmiddag zag ik hem weer, mijn hart brak, hij is heel snel moe en kan haast niets meer. Gelukkig is hij nog wel zo fit dat hij met mijn neefje even kon gaan vissen, dat geeft hem veel plezier.
Ik houd me sterk (ik ben niet iemand die haar gevoelens snel toont), maar ik ben bang dat we een paar weken geleden zijn laatste verjaardag hebben gevierd.
Ik houd me sterk (ik ben niet iemand die haar gevoelens snel toont), maar ik ben bang dat we een paar weken geleden zijn laatste verjaardag hebben gevierd.
Herkenbare verhalen hier. Mijn vader is 62 en net een half jaar met de VUT. Is maar goed ook, want hij begint ook wel steeds meer last te krijgen van kwaaltjes.
Het is gewoon heel raar om te zien dat ze het een paar jaar geleden nog makkelijk trokken om met een weekendje weg de hele dag door de stad te lopen, terwijl nu het tempo echt een stuk lager ligt. Ik probeer regelmatig met mijn ouders zo'n weekendje weg te doen, maar merk toch wel dat ze het allemaal niet zo goed meer aankunnen. Nouja, dan gaan we gewoon de dagen wat anders indelen!
Het is gewoon heel raar om te zien dat ze het een paar jaar geleden nog makkelijk trokken om met een weekendje weg de hele dag door de stad te lopen, terwijl nu het tempo echt een stuk lager ligt. Ik probeer regelmatig met mijn ouders zo'n weekendje weg te doen, maar merk toch wel dat ze het allemaal niet zo goed meer aankunnen. Nouja, dan gaan we gewoon de dagen wat anders indelen!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
heel herkenbaar allemaal.
spap is nog heel vitaal.. hij fietst 100 km per dag naar zn werk, op zn racefiets, en is kerngezond. Hij is sins kort gestopt met roken, en midden in de nacht hoorde ik iets op de trap. Had' ie n flinke hoestaanval, en er kwam echt vanalles uit. Ik ben echt geschrokken, en hem wel 100 keer gezegd naar een dokter te moeten gaan.. hij is zo koppig, datie dat natuurlijk niet doen.
OP vakantie vorig jaar, is bij hem ongeveer het zelfde gebeurt als bij de liga-reclame. De vent die met zn fiets van de berg af rijd. Hij had 3 ribben gebroken, en alles lag open. En het heeft een maand geduurt voordat hij naar de dokter ging (na sterk aandringen)
ik ben best bang, dat er echt een keer iest gebeurt. Hij is zo koppig, hij gaat nooit naar de dokter. Al zou zijn arm er af vallen.. zoudie nog niet gaan.. en ik heb t dr soms best moeilijk mee..
spap is nog heel vitaal.. hij fietst 100 km per dag naar zn werk, op zn racefiets, en is kerngezond. Hij is sins kort gestopt met roken, en midden in de nacht hoorde ik iets op de trap. Had' ie n flinke hoestaanval, en er kwam echt vanalles uit. Ik ben echt geschrokken, en hem wel 100 keer gezegd naar een dokter te moeten gaan.. hij is zo koppig, datie dat natuurlijk niet doen.
OP vakantie vorig jaar, is bij hem ongeveer het zelfde gebeurt als bij de liga-reclame. De vent die met zn fiets van de berg af rijd. Hij had 3 ribben gebroken, en alles lag open. En het heeft een maand geduurt voordat hij naar de dokter ging (na sterk aandringen)
ik ben best bang, dat er echt een keer iest gebeurt. Hij is zo koppig, hij gaat nooit naar de dokter. Al zou zijn arm er af vallen.. zoudie nog niet gaan.. en ik heb t dr soms best moeilijk mee..
We don't make mistakes in our world, only happy accidents ***
Ze zijn nu tegen de 50 al hebben ze nog geen gezondheidsproblemen. Want wat dat betreft hebben we een vrij gezonde familie. Zelfs mn opa en oma van ver in de 70 zijn nog vrij vitaal (op het gehoor van mn Opa na dan).
Maar ik sta er bij stil dat het morgen anders kan zijn. Ik ben me er van bewust dat er een tijd zal komen dat ze er niet meer zijn. Tenminste als het zo loopt als het hoort te lopen. Want als ik eerder ga dan is er iets fout. Ik maak me er ook niet druk om. Het hoort immers bij het leven en je doet er niets aan. Natuurlijk wil ik dat ze heel oud worden al is het vooral voor henzelf. Want zelf wordt je ook gewoon zelfstandig en leer je het zonder ze te doen. Maar je ouders zullen het altijd blijven. Maar eens is de tijd rijp en moet je je erbij neerleggen.
Maar ik sta er bij stil dat het morgen anders kan zijn. Ik ben me er van bewust dat er een tijd zal komen dat ze er niet meer zijn. Tenminste als het zo loopt als het hoort te lopen. Want als ik eerder ga dan is er iets fout. Ik maak me er ook niet druk om. Het hoort immers bij het leven en je doet er niets aan. Natuurlijk wil ik dat ze heel oud worden al is het vooral voor henzelf. Want zelf wordt je ook gewoon zelfstandig en leer je het zonder ze te doen. Maar je ouders zullen het altijd blijven. Maar eens is de tijd rijp en moet je je erbij neerleggen.
|
|
