Het ouder worden van je ouders

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen

Idd, ik zou er ook niet aan moeten denken dat ze er niet meer zijn. Naja aan de ene kant wel , maar aan de andere kant echt niet

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 13:11 schreef DaYwALKuR het volgende:

[..]

Done

Okay

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 13:02 schreef DaYwALKuR het volgende:
Ik moet er ook niet aan denken, dat mijn ouders er ooit niet meer zijn. Ik zal het hier echt wel zwaar mee krijgen

Ik ook niet hoor. Maar het wordt wel steeds waarschijnlijker als ze ouder worden. Ik vind dat proces maar akelig, en of het er nou bij hoort of niet kan me niet zoveel schelen. Ik kijk uit naar de dag dat de mens de 200 jaar haalt. Het is een beetje hetzelfde verhaal als de exodus die "we" ooit moeten gaan maken. Het is de natuur dat we weggevaagd worden door de zon over 5 miljard jaar maar een wetenschapper zei het mooi : "we moeten laten zien dat we mensen zijn en niet zomaar een diersoort" we moeten aan dat noodlot ontsnappen. En dat vind ik hetzelfde voor ouderdom. We hebben de kennis nu al in huis om levens aanzienlijk te verlengen en doodskansen gekeerd voor ernstige ziektes, dus ik ben hoopvol gestemd voor de verre toekomst.

Ik heb het zelfs al. Mijn moeder is nog maar 46 en een echte party-animal... Gaat alle feestjes af enz. Ga zelf relematig met haar stappen, is eigenlijk gewoon een goede vriendin van me.. Het stomme is dat ik toch wel af en toe denk van "wat nou als ze er niet meer is..?" Beetje vroeg, maar ja het kan zo gebeurd zijn toch...? Heeft misschien niet zo zeer met ouder worden te maken, heb die instelling toch wel, dat het zo gebeurd kan zijn... ookal ben je nog maar 25 of zo...

Pff klinkt triest zeg... Ben ook weer niet zo zwaarmoedig hoor!! Ik bedoel juist dat we gewoon met zijn allen (met en van) elkaar moeten genieten..

Ik moet er niet aan denken. Mijn ouders zijn al 60, dus in feite kan het elke dag zomaar over zijn. Maar ik ben er totaal niet op voorbereid, woon nog thuis. Ik hoop dat ze nog even wachten totdat ik mn eigen leven wat meer op orde heb. Maar het wordt sowieso afschuwelijk, dus ik ben er liever niet zo mee bezig.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:35 schreef PiperMaru het volgende:

[..]

Hopelijk heb ik geen slapende honden wakker gemaakt met dit topic

Welnee, het is de realiteit. Ik denk er ook weleens aan. Het kan gebeuren, sterker nog het gaat gebeuren als jij niet eerder gaat dan je ouders. Maar wat voor impact dat heeft... mijn moeder is ontzettend belangrijk voor ons hele gezin en nu ik nog thuis woon nog meer voor mij. De gedachte dat mn moeder, vader of een van mn zussen doodgaat..brr Maar het kan geen kwaad je dat te realiseren denk. Geniet ervan zolang die mensen er nog zijn, want alles gaat voorbij.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 11:26 schreef PiperMaru het volgende:
Dat is wel een mooie gedachte idd Releaze. Alles boven je 60e is in principe een kadootje. Maar het is zo dat mijn vader al vanaf zijn 13e ofzo redelijk zwaar lichamelijk werk doet. Een aantal van zijn broers en kennissen zijn al met de VUT, maar omdat de leeftijd steeds verschoven wordt, moet hij nog minimaal een jaar werken. En ik gun het hem juist zo dat hij van zijn VUT kan genieten. Hij staat altijd voor zijn kinderen en anderen klaar maar neemt eigenlijk nooit ruimte en tijd voor zichzelf, het is altijd maar werken, werken, werken.

Dus ik gun hem gewoon nog een aantal prettige en relaxte jaren

als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien. heel veel mensen genieten er gewoon niet meer van, of hebben heel dicht op het punt van overlijden gezeten. dan heb je echt je hele leven gewerkt. vooral onze ouders, en die generaties ervoor, die hebben zich vaak nog kapot gewerkt. mn vader is bijvoorbeeld nooit naar de middelbare school geweest, waarschijnlijk net als die van jou, werkt al vanaf zn 12e. moest thuis in huis als oudste zoon keihard meewerken. zal je zien dat ie voor z'n 65 overlijdt (niet te hopen), heeft alleen maar z'n 25 vakantiedagen per jaar en z'n weekenden gehad voor zichzelf, voor rust, voor z'n vrouw, z'n familie.

ik geloof dat mn vader dit nou ook begint in te zien, sinds zn vader overleed. hij neemt nu veel vaker vrij, gaat veel vaker dingen doen die hij leuk vindt, gaat met m'n moeder op stap.. heel fijn om te zien.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 15:18 schreef PiperMaru het volgende:

[..]

Nee, dat heeft m'n vader nog niet door. Hij is nu teruggegaan van 5 naar 4 dagen per week werken maar heeft dan geen vakantiedagen meer. Hij peinst er niet over om op vakantie te gaan, koopt nooit iets voor zichzelf, gaat geen dagjes uit, heeft niet echt hobby's, bezuinigt op de boodschappen enzo. Altijd dat plichtsgetrouwe, werken en geld verdienen.

Maar hij heeft er wel mede voor gezorgd (samen met m'n moeder) dat mijn broer en ik beide op jonge leeftijd een huis konden kopen, komt altijd als ik eens een klusje heb, staat altijd voor z'n kinderen klaar e.d.

Dan denk ik, man, geniet eens wat meer, straks is het te laat!
Maar hij zal denk ik nooit veranderen.

heeft hij voor zichzelf ook geen geluk gevonden in wat hij doet?

ik weet wel dat toen m'n vader nog geen tijd voor zichzelf nam, hij ook niet te genieten was tijdens vakanties. dan moest ie 2 weken op z'n krent zitten bij een tentje, 3 van die drukke kinderen om hem heen. hij heeft echt moeten leren genieten van vrije tijd hebben..

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 15:31 schreef PiperMaru het volgende:

[..]

Hij komt op zich wel over als een tevreden mens maar ik denk dat hij zijn geluk vooral vindt in zijn kinderen. Zijn werk is hij inmiddels meer dan zat, na ruim 45 dienstjaren, ook doordat het lichamelijk best veel van hem vergt... Maar we praten er niet zo veel over, mijn vader is absoluut geen prater en zeker niet over zichzelf.

Met vrije tijd kan hij volgens mij niet zo veel, hij heeft wel wat hobby's maar niet echt veel. Ik denk dat hij dat ook wel zou moeten leren.

Mijn moeder ook trouwens, altijd maar werken werken werken, extra dienst hier, extra dienst daar. Altijd druk en (te) weinig genieten.

even over het feit dat je vader geen prater is!
dat zijn wel meer vaders, ik wilde even zeggen; probeer toch eens (als je daar behoefte aan hebt natuurlijk..) een wat dieper gesprek aan te knopen. hoe meer je met hem praat, hoe minder kans dat er mysteries overblijven. als je weet wat voor persoon je vader is, wat hem bezighoud, dan zou ik met veel meer rust afscheid van hem kunnen nemen later, dan wanneer je het gevoel hebt dat je de helft van je vader eigenlijk niet zo goed kent omdat hij niet zo'n prater was.


Daan

ps - mooi topic!

Ik ben beide ouders al verloren, mijn vader viel gewoon dood neer en mijn moerder is overleden
nadat ze lang ziek was geweest. Mijn vader is al 13 jaar dood mijn moeder 2 jaar.
Ik ben pas 42 en ik had er eigenlijk vroeger nooit bij stil gestaan dat ze sterfelijk waren.

Nu heb ik dus geen ouders meer, wat niet went is dat je niets meer met ze kan delen, een nieuw huis, een nieuwe auto, geprekken met hun over je kinderen, leuke dingen in je leven, je kan het
niet meer delen met ze, dat mis je verschrikkelijk.

Toen ze nog leefden waren ze toch een steun voor me en als ik het niet wist dan ging ik
even naar ze toe voor advies. Ook al was dat advies niet altijd wat je wilde horen.

Je mist doordat je geen ouders meer hebt ook wel het contact met familie. Via je ouders
hoorde je nog wel eens wat over neven en nichten en ooms en tantes, maar nu is dat helemaal weg. Iedereen gaat zijn eigen weg en sporadisch kom je ze wel eens tegen. Meestal
op begrafenissen.

Eigenlijk wordt er een hoofdstuk van je leven afgesloten als je ouders er niet meer
zijn.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 15:07 schreef releaze het volgende:
als je ziet dat mensen van rond de 50 enzo allemaal bezwijken vind ik het heel aso dat ze de leeftijd voor pensioen enzo nog hoger willen gooien.

Eens. En de VUT-regeling was bijv. zo verslechterd, dat mn vader het gewoon niet aandurfde. Vlak voor zn dood werd ie gehuldigd voor 40 jaar in dienst bij dezelfde baas. Eigenlijk is het best triest.

Ik herken het ook absoluut.

Maar ik heb dit probleem al een beetje sinds ik 12 ben. Wij kregen toen te horen dat mijn vader hartklachten had. Wanneer hij zich teveel inspant zou zijn hart het zomaar kunnen opgeven. Het ging toen ook ontzettend slecht, hij kreeg ook een tia. Nu een hoop jaren later en een hoop ziekenhuis bezoeken later is hij al 62. Maar nog steeds ligt het op de loer en de angst om hem te verliezen word steeds groter. De hartkwaal is namelijk niet te genezen.
En wat betreft mijn moeder, tja die is iets jonger, maar met haar gaat het ook niet al te best. Ze heeft een hoop kwalen en ze heeft een onwijs grote angst voor de dokter dus.... Laatst was ze flauwgevallen. Ze heeft reuma en ze word steeds moeier en moeier. Ze praat de laatste tijd zelf ook heel veel over sterven, het lijkt wel alsof ze dood wilt. Hierdoor nog meer angst.

Ik weet ook neit zo goed wat ik met deze angst moet en hoe ik ermee moet leven als ze dood zijn of wat dan ook. Ik ben namelijk heel hecht met mijn ouders

Mijn vader is heel lang jong gebleven tot ik zo'n 1,5 jaar geleden naar hem zat te kijken en het me opviel dat hij ineens in grote stappen oud werd. Echt oud. Ik kreeg toen ook ineens het rare gevoel dat ik van hem eerder afscheid zou moeten nemen dan van mijn moeder (ondanks dat zij al een paar jaar de ziekte van Kahler heeft).

Vorig jaar 22 oktober is mijn vader heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Het was echt van het een op het andere moment gebeurd. En toen dacht ik weer terug aan het gevoel wat ik in het jaar daarvoor gehad heb. Gelukkig heb ik de laatste 10 jaar een enorm sterke band met hem opgebouwd waardoor ik nu niet zit met 'had ik maar'. Ik heb alles gedaan met en voor hem. Maar moeilijk is het wel. Hij was pas 65.

De afgelopen maanden heb ik me regelmatig afgevraagt of het inderdaad gelukkig was dat ik die band had. (Die band was extra sterk omdat we allebei een bipolaire 2 stoornis (milde vorm van manische depressiviteit) hebben. ) Als ik een minder sterke band met hem had dan had ik hem nu ook niet zo enorm gemist dacht ik dan.

Maar nu besef ik dat ik die afgelopen 10 jaar wel compleet heb benut met mijn vader. Van lachen tot huilen. En dat is nog altijd beter dan die band nooit gehad te hebben. Maar het doet wel verdomt veel pijn.

ik heb vrij jonge ouders. Ik word dit jaar 25 en mijn pa word dit jaar 50 en mijn moeder is dacht ik 47 of zo.

Maar mijn vader heeft van vroeg af aan alleen maar gewerkt en als je nu ziet dat hij afgelopen dinsdag voor de 2X is geopenreerd aan zijn schouder omdat zijn spier is afgebroken door slijtage denk ik bij me zelf van. Hmmmm ze worden ouder..... En is ook meteen een reden voor mij om me niet kapot te werken

Voor kort dacht ik er nooit over na. Maar sinds mijn vader ernstig ziek is geworden is dat veranderd. Hij was altijd fit, altijd wielrennen. Vanmiddag zag ik hem weer, mijn hart brak, hij is heel snel moe en kan haast niets meer. Gelukkig is hij nog wel zo fit dat hij met mijn neefje even kon gaan vissen, dat geeft hem veel plezier.

Ik houd me sterk (ik ben niet iemand die haar gevoelens snel toont), maar ik ben bang dat we een paar weken geleden zijn laatste verjaardag hebben gevierd.

Herkenbare verhalen hier. Mijn vader is 62 en net een half jaar met de VUT. Is maar goed ook, want hij begint ook wel steeds meer last te krijgen van kwaaltjes.

Het is gewoon heel raar om te zien dat ze het een paar jaar geleden nog makkelijk trokken om met een weekendje weg de hele dag door de stad te lopen, terwijl nu het tempo echt een stuk lager ligt. Ik probeer regelmatig met mijn ouders zo'n weekendje weg te doen, maar merk toch wel dat ze het allemaal niet zo goed meer aankunnen. Nouja, dan gaan we gewoon de dagen wat anders indelen!

heel herkenbaar allemaal.
spap is nog heel vitaal.. hij fietst 100 km per dag naar zn werk, op zn racefiets, en is kerngezond. Hij is sins kort gestopt met roken, en midden in de nacht hoorde ik iets op de trap. Had' ie n flinke hoestaanval, en er kwam echt vanalles uit. Ik ben echt geschrokken, en hem wel 100 keer gezegd naar een dokter te moeten gaan.. hij is zo koppig, datie dat natuurlijk niet doen.

OP vakantie vorig jaar, is bij hem ongeveer het zelfde gebeurt als bij de liga-reclame. De vent die met zn fiets van de berg af rijd. Hij had 3 ribben gebroken, en alles lag open. En het heeft een maand geduurt voordat hij naar de dokter ging (na sterk aandringen)
ik ben best bang, dat er echt een keer iest gebeurt. Hij is zo koppig, hij gaat nooit naar de dokter. Al zou zijn arm er af vallen.. zoudie nog niet gaan.. en ik heb t dr soms best moeilijk mee..

Ze zijn nu tegen de 50 al hebben ze nog geen gezondheidsproblemen. Want wat dat betreft hebben we een vrij gezonde familie. Zelfs mn opa en oma van ver in de 70 zijn nog vrij vitaal (op het gehoor van mn Opa na dan).

Maar ik sta er bij stil dat het morgen anders kan zijn. Ik ben me er van bewust dat er een tijd zal komen dat ze er niet meer zijn. Tenminste als het zo loopt als het hoort te lopen. Want als ik eerder ga dan is er iets fout. Ik maak me er ook niet druk om. Het hoort immers bij het leven en je doet er niets aan. Natuurlijk wil ik dat ze heel oud worden al is het vooral voor henzelf. Want zelf wordt je ook gewoon zelfstandig en leer je het zonder ze te doen. Maar je ouders zullen het altijd blijven. Maar eens is de tijd rijp en moet je je erbij neerleggen.