Het ouder worden van je ouders

Mijn vader is 73 jaar, en ik ben 20. Heb er eigenlijk nooit problemen mee gehad. Hij is in alles jonger dan hij werkelijk is. Niemand gelooft het ook als ik zeg dat ie 73 is. Ik ben er wel trots op eigenlijk. Ik sta er nooit bij stil dat het zomaar over kan zijn. Dat wil er bij mij niet in.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 11:23 schreef Claudia_x het volgende:
Mijn vader kan alles: koken, wassen, strijken, carriere maken, computers repareren, stiften in hoefijzers van verzorgpony's draaien, fotograferen, laminaat leggen, elektriciteitsproblemen verhelpen, vrachtwagens besturen, vrouwen versieren, huizen bouwen, bergen verzetten. Hij is er altijd voor me. En niet alleen voor mij, maar ik zal hem het meest missen.

Ik heb geen flauw idee wat ik zonder hem moet, maar ik merk ook dat de natuur haar werk doet. Hij wordt niet alleen ouder, maar ik ook. Als er iets geboord moet worden, dan durf ik het nu m'n vriend te vragen. Hij kan het natuurlijk niet zo goed als m'n vader - hij gebruikt geen waterpas - maar een leven zonder mijn vader is zich al aan het vormgeven. Ik kan zonder m'n vader, maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik zonder hem moet.

Oeh, wat een prachtige post...
Ik word er bijna jaloers van
^{Ik heb mijn vader op mijn 4e verloren.}

Ik denk er ook vaak over na en ik vind het een heel naar idee dat ze doodgaan enzo. Mijn moeder zal zeker Alzheimer krijgen (ik ook) en ze wil dan zelfmoord plegen en dat vind ik ook heel eng en vreselijk + ze heeft MS en wie weet verergert dat nog. Mijn vader heeft een zware hersenbloeding gehad, jaren geleden, maar ik ben nog altijd bang dat dat weer gebeurt en hij er dan aan doodgaat. Maar ja...wat kan ik er verder over zeggen? Niks aan te doen?

Ik herken dit ook. Mijn vader zit in dezelfde leeftijds categorie als de TS. Ik ben zelf 25 en mijn vader die altijd zo jong en vitaal leek bleek na een onderzoek een kankergezwel te hebben. Daar schrik je dan toch behoorlijk van. Ik herken dus veel in het verhaal van de TS. Maar that's life, iedereen word ouder ook je ouders.

quote:

Op woensdag 22 juni 2005 08:44 schreef PiperMaru het volgende:
Jezus halfgedraaide, dat is schrikken!
Heel veel sterkte voor jou en je vader

Bedankt het gaat verder goed met hem, en hij kan goed worden geholpen maar desondanks toch erg schrikken. Je verwacht zoiets nooit denk ik.

Mijn vader wordt 65 dit jaar en slikt hartpillen, maar blijft ongezond leven. Mijn moeder is pas 59 geworden, maar heeft vaker last van het een of ander. Ik merk dat ze ouder worden wanneer ze dingen vergeten, mijn vader weer extreem trillende handen heeft of slordig praat. Mijn moeder die bang is om mijn vader alleen te laten. Maar veel doe je er niet aan.

De band met mijn ouders is de laatste tijd erg slecht en ik weet dat ze idd meer kans hebben om te overlijden naarmate ze ouder worden. Maar hou me er expres niet mee bezig. Dan gaat het je leven beheersen. Als de tijd er is, dan is hij er. Het enige wat je kunt doen is het een fijne tijd te maken voordat het uiteindelijk gebeurd. In mijn geval is dit helaas niet mogelijk, noch in die van mijn zusje. Misschien dat het dat voor mij ook iets meer makkelijk maakt.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 10:10 schreef PiperMaru het volgende:

Wie herkent dit?

Het is wel herkenbaar, maar moet er wel bij zeggen dat ik een nakomer ben. Ouders in de 70, en mijn moeder slikt sinds een TIA ook allerlei cholesterolverlagende middelen en andere medicijnen voor de bloedsomloop.

Je weet dat er een keer de dag komt, maar ik denk dat het niet verstandig is om daar de hele tijd bij stil te staan. Iedereen krijgt een keer dat verlies te verwerken, en anticipatie is denk ik toch niet mogelijk..

mijn vader is overleden toen ik 15 was, hij was toen 49. dus geconfronteerd worden met sterfelijkheid is al een tijd geleden gebeurd.

met mijn moeder heb ik een slechte band die ik wel aan houd, onder andere omdat ik nog maar 1ouder heb en ik het erg moeilijk zou hebben als ik die band verbreek. ik zie aan haar wel dat ze ouder wordt maar door oa. reuma in zeer ernstige vorm (die ze al zeker 15 jaar heeft) is het bij haar niet zo dat we haar ineens ouder zien worden, door die lichamelijke toestanden is ze al te oud voor haar leeftijd.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 22:38 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oeh, wat een prachtige post...
Ik word er bijna jaloers van
^{Ik heb mijn vader op mijn 4e verloren.}

herkent ook al heb ik de "luxe" gehad dat ik hem 11 jaar langer gekend heb dan jij jouw vader

Ik herinner me nog dat vroeger toen ik klein was ik huilend bij men moeder kwam om te vragen hoe het moest als ze er niet meer waren. dat gevoel is lang weg geweest maar is het afgelopen jaar toch weer sterk teruggekomen. Men pa komt uit een "oud wordende familie" (overgroot opa en oma over de 100, en opa is 85 geworden al drinkend en rokend). hij was echt zo'n harde man. had ik iets niet voor elkaar dan kreeg ik dat zeker te horen. uiteindelijk ben ik daar natuurlijk alleen beter van geworden. Hij heeft net een depressie achter de rug omdat hij er zelf achterkwam dat hij mij en men broertjes misschien te weinig liefde heeft gegeven. Nu zie ik soms tranen in zen ogen als ik een avondje thuis kom. De band groeit opeens vrij hard, ook al blijft er die drempel dat hij niet over zijn gevoelens praat. Ik heb het nu ook heel moeilijk als ik eraan denk dat ie er over tijdje misschien niet meer is. misschien is het ook een gevoel van medelijden. ik ben er eigenlijk nog niet achter.
Ik word altijd emotioneel als ik dat liedje hoor: "papa ik lijk steeds meer op jou" misschien is dat voor meer mensen hier herkenbaar.
Hij is trouwens wel gezond (op zen depressie na). Mijn moeder daarentegen geniet volop van het leven, ik kan het met haar goed vinden en over alles praten, op 1 of ander manier heb ik het gevoel dat ik met haar dood beter zal kunnen omgaan.

Mijn moeder is 40 en vader 44, ikzelf ben 20, dus voor mij is het niet echt herkenbaar. Het lijkt me echt niet leuk om je ouders zo langzaam te zien aftakelen, zeker als je wist hoe ze eerst waren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Moja op 24-06-2005 12:36:21 ]

mn pa is pas 65 geworden, en mn ma 62.. Vooral vanwege die 'psychologische' leeftijd van mn pa, begin ik er onderbewust toch wel aan te denken.. je ouders verliezen..Moet er niet aan denken, heb zoveel aan ze en wil ze gewoon ook niet kwijt....

Mijn vader is nu net een paar weken 69 geworden. De laatste paar jaar ben ik steeds meer gaan beseffen dat er een keer een telefoontje kan komen mbt mijn vader. Ik heb geen flauw idee hoe ik daar op zal reageren. Ik wete ook totaal niet hoe ik mijn leven zal zien als mijn vader opeens wegvalt. Voor mij is hij de laatste link naar het "gezin" dat we waren.

Ik heb er in ieder geval voor gezorgt dat hij weet dat ik van hem hou. Hoe beroerd ik soms ook kan zijn of reageren, hij weet het omdat ik het hem gezegt heb.

Mijn moeder is een jaar jonger en zal ws, zo voel ik het, mijn vader overleven. Ze zeggen dat de beste het eerste gaan. Ergens voel ik dat ook zo. Ik heb onlangs met mijn moeder gebroken. De opmerkingen die ze maakte (ze kan pas over mij praten met anderen als ik dood zou zijn) deden de deur dicht. en hoewel het ergens niet tof voelt, weet ook zij dat ik niet van haar hou.

Tsja, als papa overlijd.... Vroeger was hij de rots in de branding, j ekon met hem stoeien en je legde het altijd af. Nu moet ik oppassen dat ik hem niet te joviaal op de rug tik.....

Hij is oud geworden... EN ik hoop dat hij nog veeeeeel ouder gaat worden. dat telefoontje zou wel eens de BIGBANG in mijn leven kunnen worden.

quote:

Op woensdag 22 juni 2005 17:43 schreef Moja het volgende:
Mijn moeder is 40 en vader 44, ikzelf ben 20, dus voor mij is het niet echt herkenbaar. Het lijkt me echt niet leuk om je ouders zo langzaam te zien aftakelen, zeker als je wist hoe ze eerst waren.

Inderdaad, je kunt wel wensen dat je ouders heel oud worden, maar stel je aan de andere kant eens voor hoe dat is.
Probeer even voor te stellen hoe het voor jezelf zou zijn als nu van 500 meter lopen als doodmoe werd, niet meer kon fietsen of auto kon rijden.
Met veel moeite de buurtsuper kon bereiken en de rest van de dag op een bank voor het raam kon zitten terwijl dit vroeger altijd anders was.

Misschien is dit voor oudere mensen niet allemaal het geval, maar als mensen ouder 80 nog een jaar of 50 zouden blijven leven zou het voor hen ook niet echt leuk zijn lijkt me.
Wat ik me dikwijls afvraag is wat voor toekomstperspectief iemand van een jaar of 83 heeft...

Mijn ouders zijn nog maar begin 50 (en ik ben alweer 27) dus ze zijn relatief jong.
Een paar weken geleden had ik een vrij somber gesprek met mijn beste vriendin, die net zo oud is als ik. Haar vader is echter al 65 en wordt opeens snel oud. Haar grootste angst is dat hij sterft zonder ook maar 1 kleinkind te hebben gekregen. En nu is dat gevoel ook op mij overgeslagen. Ik doe ondanks mijn leeftijd maar wat, heb geen vaste relatie of vaste baan. Ik weet dat mijn ouders zich zorgen maken, zij begrijpen de stadse lifestijl niet zo. En toch...lijkt het mij ook vreselijk als ze doodgaan nog voor ze een kleinkind hebben. Niet per se van mij, want ik weet niet eens of ik wel kinderen wil of ooit iemand vind met wie ik ze kan krijgen. Maar mijn broer en zus zijn een heel stuk jonger dan ik. Ze hebben overigens geen gezondheidsproblemen en zien er nog jong uit. Mijn opa en oma (ouders van mijn moeder) zijn 85 en 77 en wonen nog samen in hun grote koopwoning zonder hulp. Mijn opa brengt zelfs tafeltjedekje rond voor de 'oudjes' Dus aan die kant zijn er goede genen.

Ik heb er ooit een stukje over geschreven:

Ik merk dat mijn ouders al wat ouder worden…
Mijn moeder begint dingen vergeten.
Mijn vader neemt pillen voor zijn bloeddruk en durft niet meer alleen te zijn.
Ook had mijn moeder het de vorige keer over wanneer ze ooit in het bejaardentehuis zou gaan, ze graag een vogeltje zou willen hebben. Ik beloofde haar plechtig om haar de mooist gekleurde en wonderlijke wezentjes te bezorgen, zolang ze in een plek zouden zitten waar ze bijna helemaal vrij in konden zijn. Aangezien ik het niet vind kunnen dat je vogels opsluit in een kooitje.

Mijn vader wordt dit jaar 64 en mijn moeder is ook al de 54 gepasseerd. Ze ziet mijn vaders gebreken steeds duidelijker en durft hem zelfs niet meer al te lang alleen te laten.

Wel merk ik dat ze nu meer dan dingen samen ondernemen. Het lijkt zelfs alsof ze nu meer doen naar gelang mijn vader minder dagen werkt per week. Mama wilde dat ik het zou gaan bijleggen met mijn vader. Maar ik denk niet dat dit zoveel zin heeft eerlijk gezegd. Hoe wil je de 27 jaar dat het mis is gegaan in de komende jaren goedmaken? Ik weet dat het verkeerd is om haatdragend te zijn. Ik voel dan ook een schuldgevoel te opzichte van mijn moeder. Ik zie dat zij eronder lijdt. Ik weet wat ze ermee bedoeld wanneer ze zegt dat ik het goed moet maken. Vrede moet sluiten. Maar het over mijn hart verkrijgen kan ik niet. Daarvoor is er teveel gebeurd, ook zij beseft dit gelukkig.

Toch merk ik dat het haar van binnenuit opvreet.

Het feit dat mijn eigen ouders die dunne grens van ouderdom langzaam maar zeker gaan overschrijden zet me aan het denken. Natuurlijk moet ik er niet aan denken als ze er niet meer zijn. Maar laat ik realistisch blijven... De leef- en eetwijze die mijn vader er op nahoudt is allesbehalve gezond. Wanneer mijn moeder er niet meer is, zal mijn vader niet kort hierna volgen. Ik kan me daar helemaal geen voorstelling van maken. Ik wil me daar eerlijk gezegd ook geen voorstelling van maken.

Gewoon dat ik straks niet meer bij mijn moeder kan aankomen met mijn zoveelste rare idee. Ik niet meer van mijn vaders kookkunsten kan genieten. Niet meer kan luisteren naar mijn moeders verhalen van vroeger en de dingen die ze heeft meegemaakt. Mijn vader raad me geeft, zonder ik erom vraag en hij toch gelijk heeft. Dat ze waarschijnlijk nooit zullen meemaken dat ik ook daadwerkelijk wat hebt bereikt, wat dit dan ook mag zijn.

Ik vrees de dag dat dit gebeuren zal, maar weet dat hij er gestaag aankomt.
Moet ik me daar op voorbereiden? Het was al een behoorlijke schok dat ik merkte dat mijn ouders wat ouder zijn. Zelfs dat probeer ik nog te onderdrukken. Ik wil het niet meemaken dat ik ze iets wil vertellen en het niet meer gaat. Dat ik zelf ouder wordt, vind ik niet zo erg. Zolang mijn ouders maar blijven wie ze zijn... Hoe eigenwijs, koppig en irritant dan ook, ze blijven toch mijn ouders en ik zou ze niet willen missen.

de dood gaat hand in hand met het leven.
de tijd die je hebt... kan je beter invullen met zoveel mogelijk genieten, dan met angst hebben voor iets wat nog niet praktisch realistisch is.
love life.

Mijn ouders zijn nog wat jonger dan die van de TS...
Maar toch... Een paar jaar geleden hoorde ik om mij heen veel verhalen van mensen wiens ouders opeens ernstig ziek waren, of plotseling overleden.

Dan denk je er toch wel over na dat het jouw ouders ook kan gebeuren.
Mijn vader is al een tijdje niet echt lekker, maar de artsen kunnen niets vinden...
Mijn moeder zit thuis met een te hoge bloeddruk, waarschijnlijk door stress...

Ik zie ze dus wel ouder worden, maar ik weet ook wat(wie) het veroorzaakt..
En op hem ben ik daar wel boos om, vraag me af of hij ziet waar hij mee bezig is..

Mijn vader van net 50 had ook nooit iets, maar de laatste tijd (2 jaar ofzo) krijgt hij ook steeds vaker allerlei kwaaltjes. Best vaag om te zien bij iemand die altijd zo gezond was (leek).

Mijn ouders hebben op late leeftijd kinderen gekregen. Mijn vader was 50 toen mijn broertje werd geboren.
Ik heb dat eigenlijk nooit als last of vervelend ervaren. Tuurlijk maakte veel mensen zich niet geliefd bij me als ze weer eens zeiden: zo wijffie, ben jij lekker met opa op stap? Maar ik zei dan altijd: Dat is mijn papa. Hóór! . En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.

Totdat mijn vader n ongeluk kreeg en 2 weken in Beverwijk lag.. Toen ging het ineens heel hard. Ineens zag ik dat hij oud was, en steeds ouder werd. Hij werd dovig, kaler en zn reflexen waren niet meer zo super. Alsof je ineens n spiegel krijgt voorgehouden. Niet lang daarna werd hij ziek en hij is vorig jaar overleden. Hij was 72, op zich een mooie leeftijd maar voor mijn gevoel veelste jong. Hij is ook na zn ongeluk in n jaar tijd wel 10 jaar ouder geworden. Van papa veranderde hij ineens in n bejaarde man. Misschien dat het door zijn ziekzijn erger naar voren kwam, maar voor mijn gevoel leek het wel van de een op de andere dag te gaan. Dat was best een flinke confrontatie en eerlijk gezegd heb ik daar ook niet aan kunnen wennen. Ik herkende mijn vader gewoon niet meer.

Mn moeder is nu 61, sind n jaartje oma en ze ziet er jong en vlot uit. Maar ik merk dat zij (ook mede door het overlijden van mn vader) in korte tijd veel ouder is geworden. Extra rimpels, kwaaltjes.. En nu blijkt dat er allerlei hartkwaaltjes in de familie rondzwerven. En zij heeft dus ook iets. Op zich niets ernstigs maar in combinatie met andere factoren (zoals n te hoge bloeddruk. Iets wat ze nu heeft) kan het wel misgaan. Daarom moet ze ook 2 keer per jaar op controle enzo.. En dat is soms wel eng. Ik probeer er niet al teveel bij stil te staan, maar af en toe.. Ik moet er niet aan denken om haar ook te verliezen.

En zoals iemand hierboven al zei: ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekend niet automatisch dat het zo makkelijk is om er mee om te gaan. Sommige dingen wil je het liefst zo houden als het is. Je vader en je moeder, die wil je zolang en zo 'goed' mogelijk bij je hebben. Ze zijn, in ieder geval voor mij, toch een soort van veilige haven. Waar je heen kan gaan met verdriet, om raad vragen, zomaar wat kletsen en dergelijke. Een vertrouwde en constante factor in je leven. En als dat wegvalt ben je zo erg, nou ja. Op jezelf aangewezen. En dat is echt moeilijk, zo ineens helemaal op eigen benen staan.

[ Bericht 3% gewijzigd door Anosmie op 13-08-2005 12:41:53 ]

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 12:34 schreef Anosmie het volgende:
Mijn ouders hebben op late leeftijd kinderen gekregen. Mijn vader was 50 toen mijn broertje werd geboren.
Ik heb dat eigenlijk nooit als last of vervelend ervaren. Tuurlijk maakte veel mensen zich niet geliefd bij me als ze weer eens zeiden: zo wijffie, ben jij lekker met opa op stap? Maar ik zei dan altijd: Dat is mijn papa. Hóór! . En dan was t gelijk duidelijk, haha. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt over het ouder worden van mijn ouders. Het waren mn ouders en ze waren altijd al oud.

Totdat mijn vader n ongeluk kreeg en 2 weken in Beverwijk lag.. Toen ging het ineens heel hard. Ineens zag ik dat hij oud was, en steeds ouder werd. Hij werd dovig, kaler en zn reflexen waren niet meer zo super. Alsof je ineens n spiegel krijgt voorgehouden. Niet lang daarna werd hij ziek en hij is vorig jaar overleden. Hij was 72, op zich een mooie leeftijd maar voor mijn gevoel veelste jong. Hij is ook na zn ongeluk in n jaar tijd wel 10 jaar ouder geworden. Van papa veranderde hij ineens in n bejaarde man. Misschien dat het door zijn ziekzijn erger naar voren kwam, maar voor mijn gevoel leek het wel van de een op de andere dag te gaan. Dat was best een flinke confrontatie en eerlijk gezegd heb ik daar ook niet aan kunnen wennen. Ik herkende mijn vader gewoon niet meer.

Mn moeder is nu 61, sind n jaartje oma en ze ziet er jong en vlot uit. Maar ik merk dat zij (ook mede door het overlijden van mn vader) in korte tijd veel ouder is geworden. Extra rimpels, kwaaltjes.. En nu blijkt dat er allerlei hartkwaaltjes in de familie rondzwerven. En zij heeft dus ook iets. Op zich niets ernstigs maar in combinatie met andere factoren (zoals n te hoge bloeddruk. Iets wat ze nu heeft) kan het wel misgaan. Daarom moet ze ook 2 keer per jaar op controle enzo.. En dat is soms wel eng. Ik probeer er niet al teveel bij stil te staan, maar af en toe.. Ik moet er niet aan denken om haar ook te verliezen.

En zoals iemand hierboven al zei: ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekend niet automatisch dat het zo makkelijk is om er mee om te gaan. Sommige dingen wil je het liefst zo houden als het is. Je vader en je moeder, die wil je zolang en zo 'goed' mogelijk bij je hebben. Ze zijn, in ieder geval voor mij, toch een soort van veilige haven. Waar je heen kan gaan met verdriet, om raad vragen, zomaar wat kletsen en dergelijke.
Alleen kan dat helaas niet.

Jammer dat ik dit nooit heb gekend

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 12:38 schreef Mukie het volgende:

Jammer dat ik dit nooit heb gekend

Ik heb dat ook niet altijd gehad hoor. Ik had altijd n soort van haat-liefde relatie met mn moeder. Niet dat ik haar echt haatte ofzo, maar ik kon gewoon niet veel van haar hebben. Deels omdat ze gewoon altijd gelijk had, gruwelijk irritant gewoon. En deels omdat ik gewoon ontzettend veel op haar lijk. Dat botste. Ik was echt n papa's kindje.
Maar toen mn vader ziek werd ben ik weer thuis gaan wonen om haar en papa te helpen, en daardoor is onze band veel sterker, hechter en beter geworden. Ze ruikt het bijna als ik niet lekker in mn vel zit en ze weet ook altijd de juiste dingen te zeggen. Ze is n schat van n oma voor mn neefje en ze is en blijft een onverbeterlijke piekerige moeder die dr kroost nauwlettend in de gaten houdt zonder dat ze ons daarbij belemmerd.
Ik kan nu alles met mn moeder bespreken, vroeger wilde ik dat niet.