Het ouder worden van je ouders

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:17 schreef Alicey het volgende:

[..]

Hier knaagt er soms toch wel iets bij me. Soms ben ik wel bang dat ik iets teveel voor mijn onzekerheden en angsten uit kom, dan voel ik me soms erg onzeker en hulpeloos.. En/of ben bang om zo over te komen..

heeft dat niet meer te maken met trots?

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:16 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

amen, maar wanneer doet het pijn dan?
Ik heb me bij de situatie neergelegd. Ik zie dat ze mijn zusje wel heel anders behandelen, maar ook daar ben ik helemaal klaar mee. Ik heb een geweldige band met mijn zusje. Bedoel je dat soms?

Nee, ik bedoel dat ik soms een vervelend gevoel krijg als ik zie hoe vriendinnen en/of vriendjes met hun ouders omdaan, en dan vergelijk ik het met hoe ik het heb (gehad). Maar het is niet zo dat ik er dagenlang over zit te janken ofzo hoor Heb ik ook nooit zo gehad. Het woord jammer verwoordt in die zin gewoon nog het beste mijn gevoelens hierover.

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:18 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

heeft dat niet meer te maken met trots?

Of het met trots te maken heeft weet ik niet. Misschien is het wel nog steeds een stukje angst om mezelf kwetsbaar op te stellen, en misschien is het nog steeds wel een stukje weglopen voor wie of wat ik werkelijk ben..

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:11 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

ik zie ze ook hoor, ook bij mezelf. Ik vind het zelf altijd iets te gemakkelijk om mijn ouders te verwijten wat er allemaal niet goed is aan de relatie die ze met mij hebben. Zoals ik al eerder postte: Ik steek ook hand in eigen boezem. Ik ben geen heilige en heb ook een hoop dingen verkeerd gedaan. Ik denk dat bijvoorbeeld Aventura, alhoewel ze nu net opschreef dat ze haar ouders geen verwijten maakt, het ook onbewust blijft doen. Al is het je bedoeling nooit geweest, je blijft toch de frictie houden.
[..]

Als je die gevonden hebt geeft het inderdaad erg veel rust..

Wat ik van mezelf weet, is dat ik mijn ouders, mijn moeder enkel als ouders, moeder zag en niet als mens met ook haar verdriet en het af en toe gewoon niet weten.
Als zij, in mijn ogen, 'weer eens' liefdesverdriet had bijv. was ik daar best onverschillig in, zij deed haar best om het niet te laten merken en ik vond het wel best om dat dan ook te negeren , terwijl ik heel goed zag wat er speelde en best de leeftijd had om te kunnen troosten, steun te geven, meer iig dan ik deed.

Pas na mijn dertigste eigenlijk ben ik mijn ouders ook 'los' gaan zien van hun ouders zijn, hun kwetsbaarheid, die ik hen ms eerst verweet op een bepaalde manier, of liever gewoon niet zag of wilde zien, die zag ik toen wel en dat deed me berusten.
Zal wel komen omdat ik toen zelf moeder was van 2 kids.

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:13 schreef thaleia het volgende:
Nouja, het had dus niet anders gekund. Niet in jouw/jullie situatie iig, en andermans situatie is nu eenmaal andermans situatie (als ik was geboren met andere talenten en interesses was ik nu wellicht astronaut) dus daarnaar kijken heeft geen zin. Binnen jouw/jullie omstandigheden en mogelijkheden hebben jullie er het beste van gemaakt.

Ik geloof dat milagro eea met een te negatieve blik leest.

ik geloof het niet
ik lees simpelweg een hoop maar toch tussen de regels door en ik zie eerlijk gezegd ook bij sommigen niet echt berusting

Het is geen verwijt aan hen, want het is heel begrijpelijk ook

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:24 schreef PiperMaru het volgende:
Ik heb soms nog wel eens de behoefte om een gesprek aan te gaan met m.n. m'n moeder, om haar te confronteren met dingen die ze naar mijn idee anders had kunnen aanpakken in de opvoeding, wat voor sporen dat bij mij heeft nagelaten en hoe ze daar nu tegenaan kijkt. Maar dan denk ik bij mezelf: nu gaat het hartstikke goed, waarom zou ik die dingen oprakelen. Ze hebben tenslotte beiden hun best gedaan en konden ook niet beter.

Maar dat blijft idd nog wel eens een beetje zeuren bij mij...

Dit is heel herkenbaar. Ik heb er ook over nagedacht de dialoog aan te gaan. Maar ik ga het erbij laten. Ik ben bang dat ze zichzelf dan heel veel verwijten gaan maken en ik ze heel ongelukkig maak...Want ja, je kunt het niet meer terugdraaien he..

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:28 schreef PiperMaru het volgende:

Ik heb ook een periode gehad waarin ik heel boos was en me tekort gedaan voelde. Soms nog wel eens, maar een stuk minder

Dat gevoel heb ik eigenlijk niet.. Ik heb niet de indruk dat er opzet in het spel is, en dan word ik nooit zo snel boos..

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 14:31 schreef Aventura het volgende:

[..]

Dit is heel herkenbaar. Ik heb er ook over nagedacht de dialoog aan te gaan. Maar ik ga het erbij laten. Ik ben bang dat ze zichzelf dan heel veel verwijten gaan maken en ik ze heel ongelukkig maak...Want ja, je kunt het niet meer terugdraaien he..

Als jij het gevoel hebt dat je met de dialoog iets kan bereiken, zou ik het zeker doen. Het is de toon die de muziek maakt. Wanneer je het goed inpakt, kan het een heel constructieve dialoog zijn.

In mijn geval zou het uitmonden op verwijten mijn kant op waar ik geen weerwoord op kan hebben omdat ik in de regel na twee zinnen in de rede gevallen word met de legendarische woorden: "Dat is niet waar". En daar kan ik nou net niks mee..

Mijn vader is nu 71 en mijn moeder is net 70 geworden. Voor mijn leeftijd heb ik redelijk oude ouders, maar in de toekomst zal dit normaler gaan worden, denk ik, omdat het tegenwoordig een stuk normaler is om op je 40e nog kinderen te krijgen. Mijn ouders voelen zich nu helemaal thuis in hun rol van opa en oma; ze hebben dan ook al 11 kleinkinderen. Eigenlijk zijn zij voor mij ook altijd meer opa en oma geweest en waren mijn oudere zussen meer de surrogaat moeders (en mijn broer was een heel vervelende vader).

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 13:08 schreef Aventura het volgende:
Ik verschil gewoon zo wezenlijk van mijn ouders, als ik niet toevallig uit hen zou zijn gekomen, hadden we elkaar nooit gekend of willen kennen. Ik hou van ze, en zij ook van mij,
maar dat neemt de kloof niet weg.
Ik zie echt niet in hoe we dichter bij elkaar zouden kunnen komen, het niet-begrijpen is gewoon echt veel te groot. Ik begin weleens over mijn prive-leven en mijn gevoelens, maar heb het idee dat vooral mijn moeder zich daarbij erg ongemakkelijk voelt. Nou, dan laat je het de volgende keer wel uit je hoofd. Zij zijn gewoon zo, en dat moet ik maar accepteren. Dit is zelfs weleens ter sprake gekomen mij een loopbaan-adviestraject.
Wat die therapeut tegen me zei is m.i. gewoon waar: je kunt het verleden niet meer veranderen. Wees voor jezelf de warme ouder die je nooit hebt gekend, creeër je eigen identiteit die je van huis uit niet hebt meegekregen. En zo kan ik er wel mee leven. Wat niet betekent dat het niet af en toe steekt als ik zie wat anderen met hun ouders delen.

Dit komt me erg bekend voor

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 15:03 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

Als jij het gevoel hebt dat je met de dialoog iets kan bereiken, zou ik het zeker doen. Het is de toon die de muziek maakt. Wanneer je het goed inpakt, kan het een heel constructieve dialoog zijn.

In mijn geval zou het uitmonden op verwijten mijn kant op waar ik geen weerwoord op kan hebben omdat ik in de regel na twee zinnen in de rede gevallen word met de legendarische woorden: "Dat is niet waar". En daar kan ik nou net niks mee..

Tja ouders he

Ik hoorde trouwens van een vriendin die uit Brabant komt en nu, evenals haar zus, in Nijmegen woont dat hun ouders zich hebben ingeschreven als woningzoekende in Nijmegen onder het mom van "wie weet willen we over een paar jaar wel die kant op". Nu werkt de vader nog in Brabant, maar daarna willen ze misschien wel verhuizen, ook om het kleinkind vaker te kunnen zien e.d.

Ik had er nooit bij stilgestaan dat dat natuurlijk ook kan, dat ouders hun uitgevlogen kinderen achternareizen. Is misschien niet gek om bij mijn vader ook eens een balletje op te gooien, die heeft nu (hij is 70 en werkt al heel lang niet meer) nog wel veel sociale banden in mijn geboortestad, maar, ja, zoals het nu eenmaal gaat als al je vrienden de 70 zijn gepasseerd: de een na de ander gaat dood. Mocht ie op een gegeven moment gaan kwakkelen met zijn gezondheid en sowieso niet meer zo'n groot netwerk hebben, dan wil ie misschien best naar Nijmegen, hij heeft het hier altijd wel een mooie omgeving gevonden. Ik ga het maar wel eens aankaarten. Ik wil mijn vader best wat dichter in de buurt hebben, maar vind het hier ook wel weer te leuk om zelf naar Brabant af te willen zakken.

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 13:58 schreef milagro het volgende:
ouders zijn ms niet hoe we ze graag zouden zien, maar dat is omgekeerd ms ook niet zo.
en toch "eisen' we onvoorwaardelijke steun en liefde van hen naar ons, maar omgekeerd vinden "we" dat dat niet nodig hoeft te zijn, dat ouders dat moeten "verdienen".

een relatie die niet is zoals jij die graag zou zien, is dat een tekortschieten van hun kant enkel persé?

Nee. Maar ik denk dat het vreselijk moeilijk is om onder ogen te zien dat je degenen van wie je het meest hebt gehouden in je leven ook het meest hebt teleurgesteld of (emotioneel) in de steek hebt gelaten. Dat kan een zeer pijnlijk bijna ondraaglijk besef zijn waar je ernstig onder gebukt kunt gaan. Op een gegeven moet je dat ook weer kunnen loslaten.

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 13:49 schreef Aventura het volgende:

maar het is me door verschillende mensen gezegd dat ze mijn zelfredzaamheid zo opvallend vinden. Ik merk wel dat het vroeger een overlevingsmechanisme was (ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig), maar ik probeer het nu te zien als een eigenschap om trots op te zijn, om wat ik in mijn eentje heb bereikt.

Héél herkenbaar. (en dat "alles alleen en zelf kunnen is tot in het extreme, kun je iets niet dan ga je net zolang door totdat je het onder de knie hebt)

De dood tja ik denk er wel is overna....Mijn ouders zijn 65 en 58 ook dus al best aan de oude kant. En mijn vader heeft al zoveel pijntjes tot zware operaties overleefd, dat ik wel bang ben dat het een keer fout gaat. Hij is op dit moment weer status: redelijk gezond/fit, maar dat kan zomaar omslaan. Ik heb zoveel van me ouwe gehad dat ik me soms wel is schuldig voel dat ik niet meer voor mijn vader kan doen dan "dankjewel"zeggen. Mijn moeder is bang om oud te worden. Ik merk aan der dat ze het leven niet meer belangrijk vind en nu het ook uit is met der vriendje heeft ze weinig anders nog dan mij en een vriendin. Ik woon op mezelf daar heb ik voorgekozen, maar de laatste tijd kom ik wel best vaak langs bij m'n moeder om te kijken of alles goed gaat.

Het gaat zelf ook niet lekker met me dus (veel stress door werk, rijbewijs halen, krap met inkomen en nog aantal zaken) als 1 van mijn ouders plotseling zou komen te overlijden zou ik niet weten of ik dat aan zou kunnen.

Ik heb trouwens bij een maatje van me gezien dat zijn vader plotseling was overleden. Hij zat wat te drinke bij een andere goeie vriend van ons en werd gebeld door ze moeder die huilend vertelde dat pa was overleden aan een hartstilstand (tijdens een potje schaken nog wel)!!!. Vond het vreselijk!!!

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 16:12 schreef thaleia het volgende:
Ik hoorde trouwens van een vriendin die uit Brabant komt en nu, evenals haar zus, in Nijmegen woont dat hun ouders zich hebben ingeschreven als woningzoekende in Nijmegen onder het mom van "wie weet willen we over een paar jaar wel die kant op". Nu werkt de vader nog in Brabant, maar daarna willen ze misschien wel verhuizen, ook om het kleinkind vaker te kunnen zien e.d.

Het lijkt mij inderdaad veel prettiger om je ouders welf dingen uit handen te nemen om ze te ontlasten dan dat een wildvreemde dat moet doen.
Het is voor hen dan ook veel prettiger lijkt mij.
Zou mijn schoonouders tot het uiterste willen verzorgen en desnoods gewoon in huis nemen op opname in een bejaardentehuis te voorkomen.

Mijn ouders zijn allebei eind 50. Me'n vader is nu met FLO (soort VUT) en sinds ie niet meer werkt wordt ie ook minder fit lijkt wel. Ook me'n moeder is niet helemaal fit meer. Toch zijn ze altijd druk bezig met alles wat ze leuk vinden omdat ze nu alle tijd van de wereld hebben.

Zelf ben ik net puber-af en voel me een beetje lullig tegenover hun omdat ik eigelijk altijd zo lullig deed en weinig thuis ben. Ik woon nog wel thuis, maar doe zelf ook me eigen ding. Toch zou ik niet weten wat ik zonder mijn ouders zou moeten, want ze zijn er altijd voor me. Ik ben dan ook heel gelukkig dat ik ze allbei nog heb, maar vind het heel moeilijk om te realiseren dat het binnekort al afgelopen kan zijn.

Omdat ik ook enigst kind ben, zal ik de enige zijn die straks voor hun kan zorgen, en dat terwijl ik een baan wil waarbij ik niet veel thuis zal zijn.

Er zijn tijden geweest dat ik me ernstige zorgen maakte om mijn vader met zijn bloeddruk. Maar dat is toch door medicatie goed gekomen. Ik vertrouw dus op de wetenschap en dat mijn ouders nog lang leven door de wetenschap.

Heel herkenbaar de dingen die jullie schrijven..

Ik kan mijn ouders ook nog niet los zien van ouders zijn. Mijn ouders zijn sinds +/- 5 jaar gescheiden en mijn vader is sinds kort uit aan het gaan met andere dames. Tuurlijk gun ik hem dat van harte, weer gelukkig te zijn met een ander. Aan de andere kant blijf ik heel koel daarover en zeg er niet veel over.

Ik merk ook dat ze ouder worden en steeds meer gaan genieten van andere dingen. Het is logisch dat hun leven minder om ‘de kinderen’ gaan draaien.
Mijn vader kan ook alles en doet ook alles voor mij. Regelmatig hebben we meningsverschillen, maar dat komt ook omdat we veel op elkaar lijken. Dan knalt het even.
Hij was er voor mij toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn moeder daarentegen heeft zich hard op gesteld en gezegd dat ik het nu maar alleen moest uitzoeken. Zulke uitspraken vergeet en vergeef ik haar niet meer. Gelukkig gaat het nu beter en kom ik gewoon bij haar..

Ik kan het me niet voorstellen dat zeer ineens niet meer zullen zijn..
Mijn vader heeft wel wat klachten, hij heeft diabetes en is daarnaast slechthorend. Ik schaam me weleens dat ik daar lang niet altijd rekening mee houd. Zo’n topic laat mij wel weer nadenken..

Mijn vader is bijna zestig, mijn moeder zou deze maand 58 zijn geworden. Ik vind het vreemd. Ik kan me nog prima voor de geest halen dat mijn grootouders die leeftijd hadden. En hun aftakeling heb ik vanaf het begin tot (in sommige gevallen) het einde heel bewust kunnen aanschouwen. Het is vreemd om te weten dat je ouders dat traject de komende jaren misschien ook gaan doorlopen.

Mijn moeder leeft niet meer, al zes jaar niet meer, maar mijn vader heb ik nu in korte tijd heel snel oud zien worden. Hij valt af, krijgt rimpels. En ja, ook de eerste kwaaltjes. Niet ernstig, maar toch.

mijn vader is 70 en mijn moeder 60, en ik 24 (mijn broertje 18).
ik heb er altijd al heel veel problemen mee gehad wat ook komt door mijn aard.

ik ben een persoon die zeer veel nadenkt en alles wat ik doe overdenk ik later heel erg.
mijn ouders hebben bovendien heel druk gehad met werk waardoor ik vroeger minder tijd met mijn ouders doorbracht dan andere kinderen.

van kinds af aan was ik jaloers op mijn vriendjes die allemaal ouders hadden van in de 30 en die veel met hun ouders deden. ook werd en wordt ik vaak geplaagd door nachtmerries waarin een van mijn ouders overlijdden.

mijn relatie tot mijn ouders is heel raar. ik hou zielsveel van hun en weet niet of ik zonder mijn vader of moeder nog wel wil verder leven aangezien ze ondanks hun afwezigheid er altijd voor me zijn geweest!

op dit moment ben ik "bang" voor mijn ouders. bang om ze te zien, bang om met ze te praten. ik zou dolgraag met ze praten over hun jeugd, over wat zij hebben beleefd, hoe zij denken over bepaalde zaken.

maar als ik dan het weekend thuis kom dan slaap, werk en eet ik. ik ga dan bijna meteen weer terug naar mijn kamer of uit. ik praat weinig met mijn ouders. mijn moeder heeft het daar ook moeilijk mee, ze wil dolgraag contact met me maar ik ben er ontzettend bang voor.

ik ben altijd al een beetje apart geweest, altijd paranoide jegens andere mensen, maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger.
misschien moet ik me binnenkort maar eens klem drinken en dan gaan praten met mijn ouders. als ik alcohol op heb dan ben ik opeens weer de persoon die ik hoor te zijn.
ouders moeten gewoon nooit dood gaan