Het VBL-columnhoekje Deeltje 5.

quote:

EEN ONTSLAGBRIEF AAN OUDE KRIJGERS

Sinds enige jaren is 1 april in het Nederlandse voetbal een belangrijke datum geworden. Voor die dag moeten clubs spelers met een aflopend contract namelijk laten weten of ze al dan niet met hen door willen gaan. Dit dient via een formele ontslagbrief te gebeuren, als de club ten minste niet wil verlengen met de speler. Doen ze dit niet, dan wordt de verbintenis automatisch met een jaar verlengd. Het regent dan ook ontslagen, omdat clubs alles in eigen hand willen houden. Want het kan best dat een speler die een brief ontvangt, later toch een nieuwe verbintenis onder nieuwe voorwaarden kan ondertekenen.

Bij het verzenden van de brieven tellen sentimenten niet mee, zo blijkt bijvoorbeeld bij Roda JC. Twee pure clubspelers hebben te horen gekregen dat het contract niet zomaar zal worden verlengd. In de huidige voetbalwereld zijn pure clubspelers nauwelijks meer te vinden. Vroeger was het doodnormaal. Een speler brak door bij zijn geliefde club en bleef er zijn hele loopbaan hangen. Nu zie je ze zelden nog. Michael Buskermolen bij AZ, Sander Boschker bij Twente, Jean-Paul de Jong bij Utrecht. Zij spelen zo’n beetje hun hele lange loopbaan al bij die clubs. Roda JC heeft er dus ook twee, Ger Senden en Mark Luijpers. Oude krijgers, die samen alleen al goed zijn voor een ruime 700 eredivisieduels namens Roda JC.

Roda JC, de Limburgse club die het toch vaak zo leuk doet. Er staat in Kerkrade een modern, nieuw stadion, hoewel het oude Kaalheide ook zijn charme had. Er is een suikeroom met een groot oog voor talent, in de persoon van Nol Hendriks. Verder staat er jaarlijks een zeer aardige selectie, met enkele voetballers die goedkoop zijn gehaald en zich bij Roda JC tot topper willen ontwikkelen. Zij hebben in het verleden gezien dat dit bij Roda zeer goed mogelijk is. Denk aan Babangida, Huiberts, Van Hoogdalem, Sibon, Soetaers, De Kock. Zomaar wat spelers die Roda verlieten voor een mooie Nederlandse topclub of een leuke club in het buitenland.

Zo niet Senden en Luijpers. De lange voorstopper Luijpers kwam ooit één seizoen uit voor MVV, maar bleef verder altijd bij Roda. Senden ging zelfs nooit weg. Binnen de duiventil die Roda de laatste jaren is geworden, zijn zij al jaren een constante factor. Senden, de noeste rechtsback, die alles al meemaakte in Kerkrade. Successen onder trainers als Jol, Stevens en Vergoossen, mindere jaren onder Van Dijk, Leekens en toch ook Vloet. Op zijn top werd hij door kenners gezien als de beste rechtsback in de eredivisie, zeker in de periode dat de topclubs aanrommelden met spelers van het kaliber John Veldman. Er was interesse voor Senden, maar nooit kwam het tot een transfer. Natuurlijk baalde hij soms, maar steeds riep zijn club weer. En dan ging Senden. Het gele shirt met nummer 2 aan en weer negentig minuten alles geven voor Roda. Je zou hem gegund hebben dat Van Basten tien jaar geleden al bondscoach was, dan was Senden ongetwijfeld ook international geweest. Luijpers viel altijd minder op, maar was de laatste jaren ook een vaste waarde in het centrum.

En nu krijgen ze dus voorlopig geen nieuw contract, maar zo’n formele ontslagbrief. De nieuwe trainer moet beslissen of ze nog mogen blijven. Voetbaltechnisch is het best te verklaren. Senden verloor zijn plaats aan de excentrieke Hongaar Bodnar, aan wie nog geld te verdienen valt. Luijpers heeft zoveel snelheid ingeleverd dat vooruit verdedigen onmogelijk wordt en dus wil Roda verder met Kah en Brouwers. Luijpers wordt nu misschien lid van de medische staf en met wat pech zien we Senden straks in de Gouden Gids divisie lopen.
En dat is zonde.

Want Roda JC, dat is een beetje Senden & Luijpers. Het is Studio Sport kijken en weten wie je in de opstelling gaat zien. Het is oude elftalfoto’s bekijken en telkens weer die gezichten zien, tussen hele generaties Roda-spelers. Van Bolesta tot Hesp tot Damjanac tot Kalac. Van Ihalauw tot Trost tot Vrede tot Bodor. Van Van der Luèr tot Atteveld tot Van Galen, van Van Houdt tot Graef tot Koné. En altijd maar die jongen uit Heerlen en die jongen uit Cadier en Keer erbij. Senden & Luijpers, het is alles wat ik zie als ik aan Roda denk. Twee echte Limburgse werkers, die alles geven voor hun club, die de laatste jaren steeds meer is vervreemd van de eigen cultuur. Als zij verdwijnen, is Roda JC voor mij niet meer dezelfde club. Het is dan een elftal zonder enige herkenbaarheid geworden, waarvan er al zo veel zijn in Nederland. De romanticus in mij schreeuwt om een contractverlenging voor beiden, zodat ze na volgend seizoen een mooi afscheid kunnen krijgen. Ze zijn het waard om nog even te mogen blijven. Want beste beleidsbepalers in Kerkrade, denkt u echt dat er over tien jaar ook maar iemand een weemoedig stukje zal wijden aan de volgende buitenlanders die de plek van Ger Senden & Mark Luijpers gaan innemen? Ik zal het zeker niet zijn.

quote:

Ze hebben enorm veel betekent voor Roda maar ik vond dat ze toch langzaam aan stoppen toe waren, Senden en Luypers, vooral ook omdat ik het nog erger zou vinden als ze volgend seizoen helemaal af zouden gaan. Als de jongere generatie Roda-fans zou gaan roepen wat die twee oude lullen hier nog deden, zonder te beseffen wat ze allemaal voor Roda hebben betekent. Nu ik echter de column gelezen heb van methodmich, weet ik zeker dat ze nog een jaar moeten blijven en een waardig afscheid krijgen waarna ze langzaam worden ingepast in hun nieuwe functie bij Roda. Want Roda mag deze jongens uit de streek niet zomaar dumpen, temeer nog omdat ze nog nodig gaan zijn om het Roda-gevoel op nieuwe spelers over te brengen. Bedankt methodmich dat je ook mij dat hebt laten inzien, wereld-column.

quote:

DE LAATSTE KLUS VAN LEO

In de zomer van 2006 wordt in Duitsland het wereldkampioenschap voetbal gehouden. In alle delen en uithoeken van de wereld worden er al sinds de zomer van 2004 kwalificatiewedstrijden gespeeld, waarbij allerhande landen zich proberen te plaatsen voor één van de grootste sportevenementen ter wereld. Inmiddels gaan we richting de ontknoping, want zo rond november van dit jaar moet bekend zijn welke 32 landen op dat WK mogen gaan aantreden. Waar beslissingen vallen, ontstaan en sneuvelen reputaties. Er sneuvelen ook trainers, die vervangen moeten worden. Zo bereikte ons het bericht dat Trinidad & Tobago, dat deelneemt aan de finalepoule van de kwalificatie in Noord- en Midden-Amerika, ook een nieuwe bondscoach had aangesteld. Onze eigen Leo Beenhakker.

Beenhakker, de praatpaal van de Nederlandse voetbalwereld. Erkend crisismanager, die in tijden van nood kan worden gebeld en op die manier al clubs als Feyenoord en América uit het slop haalde. Wie in de problemen zit, belt Beenhakker, geeft zijn locatie aan hem door en maakt een grote kans dat Leo daadwerkelijk komt. Tot voor kort was hij nog adviseur bij De Graafschap, in Doetinchem.

Dat was een plaats die niet echt paste bij kosmopoliet Beenhakker, die zonder ooit op niveau te hebben gevoetbald trainer was van erkende topclubs als Real Madrid, Ajax en Feyenoord. Voetbalzendeling die Arabieren in Riyad in teamverband wilde laten denken, maar sneuvelde voor hij zijn missie kon afmaken. Een man met het reizen in het bloed, die Zaragoza aandeed, in Zürich en Mexico werkte en ooit ook probeerde het ambitieuze Istanbulspor in de vaart der volkeren van het Turkse voetbal op te stuwen, met zijn al even rap van de tongriem gesneden collega Fritz Korbach als assistent.

Leo, eeuwig onderweg, maar ook eeuwig thuiskomend. Hij kwam als geboren Rotterdammer ooit weer thuis bij Feyenoord, na een directiefunctie bij Vitesse. De geur van het gras dreef hem uit het kostuum terug het trainingspak in, op een moment dat Feyenoord diep in de problemen zat. Leo kwam thuis, werd kampioen, maar verbaasde vriend en vijand door na zijn opstappen in Rotterdam vrolijk opnieuw thuis te komen, maar ditmaal in Amsterdam. Daar werd hij technisch directeur bij Ajax, waar hij later opstapte wegens privé-problemen.

Beenhakker, de man die volgens zijn critici nog nooit een zinnig woord over voetbal heeft gezegd, maar door zijn verbale kwaliteiten spelers voor zich wist te winnen en te motiveren. Leo is de vleesgeworden zucht, die zich vermoeid afvraagt of “we het daar nou weer over moeten gaan hebben?” Leo, met zijn karakteristieke poses, de hand door het dunner wordende haar, maar wel de problemen die over het paard getilde jonge voetballers zouden veroorzaken tot op het bot relativerend. “Als er straks kleine Midotjes komen, wordt die Ferrari vanzelf een gezinswagen.” Dezelfde Leo die nog altijd de nimmer onthulde misstanden van de Oranje-selectie op het WK van 1990 niet naar buiten heeft gebracht. De man die Duitse journalisten verbijsterde door te vragen of ze misschien “eine Stunde” hadden, op hun vraag wat er mis was met het Duitse voetbal nadat Feyenoord in de Europacup VfB Stuttgart van het veld had geblazen. Om vervolgens twee weken later in eigen huis alsnog door de getergde Duitsers uitgeschakeld te worden. De zucht van Leo werd er alleen maar hartgrondiger van.

Leo, wiens woorden soms als een madrigaal van een eenvoudige stadsjongen klonken, gaat nu weer aan een nieuwe klus beginnen. Als man van 62 gaat Leo de voetballers van de eilandengroep Trinidad & Tobago alsnog richting WK proberen te helpen. In een land waar de mannen volgens de meest recente cijfers gemiddeld nog geen 67 worden en Leo dus eigenlijk al hoogbejaard is. Uit een bevolking van net iets meer dan één miljoen inwoners kan Leo een elftal gaan samenstellen.

Ik zie het hem nog lukken ook. Zuchtend, de handen ten hemel heffend en in aandoenlijk zelf aangemeten Engels de voetballers het idee geven dat ze de besten zijn. Motiveren, heet dat. Leo heeft nooit anders gedaan en zal nooit iets anders doen. Het is zijn zoveelste laatste klus en net als altijd zal ook dit zijn laatste klus niet zijn. Leo blijft altijd onderweg, zo lang als hij kan. Zijn laatste adem zal hij uitblazen in de vorm van een zucht. Simpelweg omdat Leo niet anders kan. En niet anders wil.

quote:

Op maandag 11 april 2005 20:22 schreef tong80 het volgende:
Had dat dan gewoon gezegd in het Feijenoord Vitesse Volendam Real Madrid Nederlands elftal Cambuur Veendam Go Ahead-topic.

Eén regel zou dan genoeg geweest zijn.

quote:

DE SCHOONHEID VAN DE SCHWALBE

Nog vijf minuten te spelen, de stand is 0-0. Ineens volgt er een prima dieptepass van achteruit en kan de spits, eindelijk los van zijn bewaker, op de keeper af. De aanname is goed, de weg naar het doel ligt open en de gedachte aan eeuwige roem flitst door zijn hoofd. Nog een meter of dertig. Halverwege begint hij toch zenuwachtig te worden. Die verdediger is sneller dan hij dacht. Zonder om te kijken merkt en voelt hij dat hij bijna wordt ingehaald. Hij voelt de adem van zijn kwelgeest al bijna in zijn nek. Vijf meter nog, tot het strafschopgebied. De keeper komt ook al uit zijn goal en hij beseft dat deze unieke kans een heilloze missie aan het worden is. Hij ziet nog maar één uitweg en die ligt nu voor hem. Onmerkbaar houdt hij in, zodat de verdediger het laatste stukje in zijn richting kan overbruggen. Zodra hij contact voelt, gaat hij tegen de grond. In een vloeiende beweging zweeft hij ter aarde, met een grimas alsof de voorstopper zojuist zijn kuitbeen gehalveerd heeft. Het snerpende fluitje van de scheidsrechter klinkt, zijn priemende vinger wijst naar de stip. Penalty! Die cup is binnen!

Steeds vaker worden duels beslist door dubieuze strafschoppen. Het misleiden van de arbitrage is een kunst op zich geworden, die echter naadloos in het spel past. In veel landen accepteert men de aanwezigheid van de zogenaamde schwalbe, ofwel fopduik. Met name in die landen waar men vooral voetbalt om te winnen en minder om te vermaken. Alles is dan geoorloofd om tot een goed resultaat te komen en een spits als in de inleiding beschreven zou er een held zijn.

Verwerpelijk? Ja, wellicht. Onsportief? Misschien ook wel. Aan de andere kant, in hoeverre is een schwalbe onsportiever dan een harde overtreding, gemaakt door een speler die, zoals men dat noemt, bewust de grenzen opzoekt? Bij een schwalbe wordt er aan niemand lichamelijk letsel toegebracht en is de intentie slechts misleiding. Misleiding, om tot een goed resultaat te komen. Bovendien weet de speler die hem maakt, dat hij een risico loopt. Want als de scheidsrechter je poging doorziet, volgt er dikwijls een gele kaart.

Wat is het dan toch, dat er voor zorgt dat met name wij Nederlanders zo zeuren over schwalbes? Is het de Duitse herkomst van het woord? Of is het de herinnering aan 1974, toen Nederland de WK-finale verloor nadat de Duitsers via een onterechte strafschop op gelijke hoogte waren gekomen? Natuurlijk zijn wij voetbalpuristen. We balen van iemand als Van Bommel, die veel praat met de scheidsrechters en talloze overtredingen maakt. We verliezen liever met mooi voetbal, dan dat we afzichtelijk winnen. Hoewel, dat laatste is wel wat aan het veranderen. Toch blijft de kunst van de schwalbe hier ondergewaardeerd.

Ondergewaardeerd, zegt u? Ja, zeker. Een goed uitgevoerde schwalbe bevat een bepaalde schoonheid. Een gracieuze, vloeiende duik naar het gras, die pas na de derde herhaling als theater kan worden herkend. Dan kan het bedrog zijn, het is wel mooi bedrog. Zoals Diego Maradona, die met de hand scoorde in 1986. Ook dat was pure misleiding van de arbiter en dat werd door iedereen, op wat Engelsen na, stiekem toch erg mooi gevonden.

Het lijkt er meer op dat wij vooral slachtoffer zijn en daarom een hekel aan de schwalbe hebben. Jorien van den Herik was woedend toen Nikos Machlas namens Ajax een cruciale strafschop versierde, maar zweeg op de momenten dat Feyenoord-spelers dat wel deden. Zo zijn er talrijke voorbeelden. We staan het oogluikend toe, als we er voordeel van hebben, maar schreeuwen moord en brand als men ons een oor aannaait. Herinnert u zich Van der Sar, in 1998, tegen de Argentijn Ortega? Puur toneelspel, maar niemand die hem dat verweet. Sterker nog, hij werd er zelfs geliefder door.

Nee, het wordt hoog tijd dat we de schwalbe eens massaal gaan omarmen en zelfs in gaan zetten in ons voordeel. Want het gaat er bij mij niet in, dat in een land waar men op verjaardagen massaal grinnikt om die ene oom die wat zwarte klusjes heeft gedaan en daarbij oudere echtparen heeft benadeeld, de schwalbe niet wat meer waardering kan krijgen. In het land van radarverklikkers, waar iedereen er lol in heeft de overheid te misleiden, moet dat mogelijk zijn. We hebben een goede schwalbe nodig. Tsjechië – Nederland, dat lijkt me een perfecte gelegenheid. Een achterstand, kort voor tijd. Ruud van Nistelrooij, die in Engeland vaker liet zien een talent op dit gebied te zijn, moet het dan maar doen. Het wordt gelijk, we gaan naar het WK en niemand zal het erg vinden. De schwalbe wordt opgenomen in de jeugdopleidingen en eindelijk gaan wij er eens voordeel uithalen, in plaats van altijd maar het slachtoffer te zijn van die valse Zuid-Europeanen. Pure schoonheid zit niet alleen in een omhaal of een hakje, maar evengoed in een perfecte simulatie van een overtreding. Naast de save van de week en het doelpunt van de week, moet er een blokje komen voor de schwalbe van de week. Want een nederlaag na een schwalbe is dan wel frustrerend, een zege na een schwalbe smaakt zoeter dan zoet. Dat zal zelfs de grootste purist onderkennen.

quote:

DE VIJFDE VAN GUUS

Afgelopen week behaalde Guus Hiddink zijn vijfde Nederlandse landskampioenschap. Hiermee is de sympathieke Achterhoeker recordhouder binnen het vaderlandse trainersgilde. Dit gegeven op zich is al best verrassend. Guus boven Cruijff, Michels, Van Hanegem, Van Gaal en al die andere grootheden? Guus zei in een interview zelf al dat hij er trots op was en voegde er de woorden ‘mag het?’ aan toe. Ja, dat mag.

Want hoewel het erg makkelijk is om de prestatie van Guus naar beneden te halen, zou dat niet terecht zijn. Beter gezegd, het zou niet terecht meer zijn. Natuurlijk, wie maar lang genoeg trainer is van Ajax of PSV haalt de Nederlandse landstitels vanzelf wel binnen. Een kwestie van kwaliteit. Als je nu Feyenoord, AZ of Heerenveen traint en kampioen wordt, dan is het wat anders. Die wereldbeker die Guus met Real Madrid pakte, sprak ook niet echt tot de verbeelding met dat materiaal. De vierde plaats met Zuid-Korea op het laatste WK was knap en verrassend, maar, heel voorzichtig geconstateerd, kun je stellen dat de omstandigheden toen bepaald niet in Koreaans nadeel waren.

Nee, Guus Hiddink, dat was die ietwat luie trainer, die tactisch niet tot de besten behoorde. Guus zou liever culturele feestjes bijwonen, snoepreisjes maken voor sponsoren en door de Achterhoek tuffen op zijn motor, dan dat hij fatsoenlijke trainingen gaf. Guus besteedt alles uit aan zijn assistenten. Vervolgens was hij dan wel zo slim zelf de eer op te strijken. Dat was het stempel dat op Guus kleefde. Ik heb het ook lange tijd gevonden. Ik was niet echt onder de indruk van Guus.

Hoe anders is dat nu. Hiddink kreeg dit seizoen te maken met een vernieuwde selectie en maakte een ronduit desastreuze voorbereiding mee met PSV. Dit team zou nooit kunnen concurreren met Ajax en het onder Gullit weer swingende Feyenoord. Ook Europees zou het niet veel klaar gaan maken. Zeker niet met Hiddink als trainer.

Guus heeft zelf nooit openlijk zijn irritaties laten blijken over die verhalen. Het zal hem vast gestoken hebben, maar slim als hij is, boog hij het om in zijn voordeel. Want was het niet Hiddink die het aandurfde om de veel grotere namen Neeskens, Koeman en Rijkaard als assistenten mee te nemen naar het WK van 1998? Om ze gewoon met groepen te laten werken, zonder zich bedreigd te voelen? Doet hij nu niet hetzelfde bij PSV met Fred Rutten, in eerste instantie Erwin Koeman en nu René Eijkelkamp? Guus bekijkt waar hij aangevuld kan worden door capabele assistenten en benut dan hun sterke kanten, zonder ook maar ergens ruimte te laten voor twijfel aan zijn leiderschap. Dat het ook anders kan, bewees Dick Advocaat. Die liet al na twee persconferenties duidelijk weten dat hij de baas was bij Oranje en niemand anders, bang als hij was dat Van Hanegem hem zou overvleugelen.

Dat Guus in zijn tijd als bondscoach niet net als Van Gaal een lijvig beleidsplan heeft geschreven over de toekomst van ons voetbal, is hem ook vergeven. Zijn prestaties waren goed, dat telt. Bovendien is het plan van Van Gaal nooit goed van de grond gekomen en heeft het alleen maar tijd en geld gekost. Hiddink is geen groot visionair of wil er althans niet zo te koop mee lopen als bijvoorbeeld Van Gaal en Adriaanse.

Guus doet andere dingen. Die smeedt een team, zelfs van een niet direct van topkwaliteit overlopende selectie. Niemand maakt mij wijs dat het PSV van nu zoveel topkwaliteit heeft. Er lopen aardige tot goede spelers rond, die door Hiddink echter stuk voor stuk op de juiste manier bespeeld en geraakt worden en zo voor hem en voor elkaar door het vuur willen gaan. Daarbij spelen ook zijn assistenten een rol, die van Guus rustig een training of zelfs een wedstrijd mogen doen als hij andere verplichtingen heeft. Hij waardeert hen en andersom, zonder dat het eng klef wordt zoals bij Gullit en Petrovic. Ook tussen hem en de spelers botert het, daar waar Koeman bij Ajax uiteindelijk mede ten onder ging aan interne strubbelingen.

Vooraf kansloos gewaand, maar ruim voor het einde al kampioen. Zonder de exceptionele kwaliteiten van een Robben en de goals van Kezman, zonder de winnaarsmentaliteit van Waterreus. Maar met een degelijk elftal, dat speelt naar eigen mogelijkheden en het soms zelfs rustig aan leek te doen. Het bleef ook rustig, ook toen AZ lang mee bleef doen. Omdat Guus ook rustig bleef. Niemand die PSV in eigen land wist af te straffen voor de soms achteloze manier waarop het een kleine voorsprong over de streep wilde tillen. Alleen Roda JC wist een keer te winnen. Nee, een trainer die dat voor elkaar krijgt, moet een goede coach zijn.

Laat ze maar zeggen dat Guus lui is, laat ze maar twijfelen aan hem. Ik ben om, sinds dit seizoen. Sterker nog, ik denk dat het goed zou zijn geweest als Ronald Koeman meer boeken had gelezen en hij ook af en toe eens een literair feestje had bezocht. Wie in Rotterdam komt op het idee om Ruud Gullit een motorfiets te geven? Heeft Danny Blind al een bibliotheekkaart? Alleen dan wordt misschien verhinderd dat Guus volgend jaar ook zijn zesde titel pakt.

quote:

Op donderdag 21 april 2005 19:10 schreef methodmich het volgende:
Ik vind dat Jaaps niet-voetbalcolumns hier ook wel mogen, omdat Jaap VBL is!

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:35 schreef tong80 het volgende:
Hij vroeg toch om suggesties

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:45 schreef tong80 het volgende:
Ok had niet in de gaten dat ik hem zou overtroeven

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:53 schreef tong80 het volgende:

[..]

Dat zeg ik toch ?

quote:

ZES JAAR ALLES BREED

Nu PSV kampioen is en het seizoen zijn einde nadert, zijn clubs al nadrukkelijk bezig met volgend jaar. PSV wil nu dolgraag de Zwitser Johann Vogel bewegen tot bijtekenen, terwijl men bij Ajax zo blij is met de rentree van Tomás Galásek en ook over zijn contractstatus na gaat denken. Het zijn dingen die ik niet begrijp. Waarom zou je verder willen met deze doodsaaie, volstrekt inwisselbare en middelmatige spelers?

Neem Johann Vogel. De Zwitser is vernoemd naar Cruijff en speelt ook met diens nummer veertien. Dat is bij voorbaat al pretentieus, maar neigt in dit geval naar schromelijke zelfoverschatting. Vogel hobbelt al zes seizoenen mee bij PSV en heeft in die zes jaar het wereldrecord breedtepasses dusdanig scherp gesteld, dat er de eerstkomende dertig jaar niemand meer in de buurt gaat komen. Zijn fans zeggen dan dat hij zo weinig balverlies lijdt. Hoe zou dat nu komen? Johann Vogel neemt in zijn passing nooit risico. Dan verlies je ook niet snel een bal. Ik zal niet zeggen dat Vogel dit jaar slecht was. Hij was bruikbaar, vooral omdat Cocu en Van Bommel hem ondersteunden op het middenveld. Met twee van die klasbakken er naast had iedere willekeurige hoofdklasser nog wel op het Eindhovense middenveld kunnen meekomen. Gezien de lage actieradius van Vogel, had ik het met mijn beperkte conditie wellicht nog gekund. Een beetje van links naar rechts lopen en af en toe een bal breed spelen.

Of neem Tomás Galásek. Bij Ajax klagen ze al een tijd dat ze niet meer aan het ouderwetse Ajax-spel toekomen. Druk naar voren zetten, risico nemen. Ja, als je Galásek als centrale middenvelder opstelt, begrijp ik dat wel. Ook bij de overigens zeer vriendelijke Tsjech geldt het principe “liever breed dan diep”. Dat terwijl Ajax zich altijd profileert als een voetbaluniversiteit en u en ik weten dat op universitair niveau diep op de materie wordt ingegaan, in plaats van breed. Ook hier geldt dat ook een goedwillende amateur op deze manier mee had kunnen spelen.

Ik snap die trainers wel, die niet willen verliezen. Die roemen deze spelers omdat ze de balans bewaken en geen gekke dingen doen. Maar is PSV dan kampioen geworden vanwege het fantastische spel van Vogel? Welnee. Sterker nog, met John de Jong naast Cocu en Van Bommel had PSV een veelzijdiger middenveld gehad. Verloor Ajax dan zo veel omdat Galásek niet speelde? Absoluut niet. Hedwiges Maduro liet de laatste tijd zien hoe deze positie bij Ajax ingevuld moet worden. Neem zijn goal in de Kuip. Na een afgeslagen aanval van Feyenoord overbrugde Maduro het hele veld om te scoren. Galásek had dit ten eerste nooit kunnen belopen en ten tweede was hij blijven hangen, om een eventueel terugkomende bal te onderscheppen.

Nee, deze heren worden flink overschat, terwijl hun coaches ons willen doen geloven dat ze onderschat worden. Natuurlijk, Vogel staat er niet voor goals, maar zes competitiedoelpunten in zes jaar is wel erg weinig voor een middenvelder. Zeker omdat hij dit niet met assists compenseert. Galásek schiet af en toe van afstand per ongeluk raak en mag wel eens een strafschop nemen, maar ook zijn aanvallende inbreng is te verwaarlozen. De Tsjech werd tijdens het EK dan ook niet voor niets als eerste gewisseld als Brückner de Tsjechen wilde laten aanvallen.

Ik begrijp het belang van een goede defensieve middenvelder. Ik weet dat spelers die de balans bewaken nodig zijn. Ik snap ook dat die niet direct doelpunten hoeven te maken. Maar dat houdt niet in dat je alleen maar risicoloos moet spelen en dan de complimenten voor je loopvermogen en inzet mag incasseren. Voor dat geld moeten ze inzet tonen! Cocu en Maduro lieten bij PSV en Ajax zien hoe je vanuit een defensief takenpakket ook kunt bijsluiten en aanvallend van waarde kunt zijn. Wereldtoppers als Vieira, Gerrard, Maniche, Pirlo en Baraja doen hetzelfde.

Kom nu alsjeblieft niet aan met het verhaal dat je pas snapt hoe goed Vogel en Galásek zijn als ze niet meespelen. Kom niet aan met de bijnaam stille kracht. Dat is typisch een benaming voor een speler waar je eigenlijk niets mee kunt, maar die je geen grijze muis wilt noemen. Niemand kijkt voetbal voor Vogel en Galásek, ook niet de mensen die hen willen bestempelen als kennersvoetballers. Want dat zijn de beide heren in de verste verte niet. Daarbij, mochten ze het onverhoopt wel zijn, dan staat voor mij vast dat ik in dat geval liever een leek ben.

quote:

Neem Johann Vogel. De Zwitser is vernoemd naar Cruijff en speelt ook met diens nummer veertien. Dat is bij voorbaat al pretentieus, maar neigt in dit geval naar schromelijke zelfoverschatting.

quote:

Sterker nog, met John de Jong naast Cocu en Van Bommel had PSV een veelzijdiger middenveld gehad

quote:

Op maandag 2 mei 2005 17:46 schreef tong80 het volgende:
Ik had liever een positieve column over de zuid koreanen gezien die veel te weinig worden genoemd. Vooral Park is een geweldenaar.

quote:

Op maandag 2 mei 2005 17:46 schreef tong80 het volgende:
Ik had liever een positieve column over de zuid koreanen gezien die veel te weinig worden genoemd. Vooral Park is een geweldenaar.

quote:

Op dinsdag 3 mei 2005 14:19 schreef methodmich het volgende:
De bedoeling is dat mensen gaan nadenken over Vogel en Galásek en dan dus twee dingen kunnen doen. Of ze krijgen sympathie voor hen, zoals jij, en vinden dat de heren best goede voetballers zijn. Of ze denken, verdraaid, ja, die gasten zijn eigenlijk gewoon overbodig. Oftewel: het moet een beetje polariseren, chargeren. Daarom nuanceer ik hier ook niets.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 08:17 schreef SCH het volgende:
http://frontpage.fok.nl/column/2834

Column op de FP. Stiefcolumnist

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 18:55 schreef methodmich het volgende:
Mijne komt morgen dus online. Voor volgende week twijfel ik over Jaap Stam of Daniel Majstorovic.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 18:58 schreef Eilanden het volgende:

[..]

Of beide....

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 19:02 schreef methodmich het volgende:

[..]

De keuze is: Jaap wordt alsmaar norser of Kan Daniel Majstorovic ook huilen?

Heb je nog wat gelezen onlangs E?

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 19:02 schreef methodmich het volgende:

[..]

De keuze is: Jaap wordt alsmaar norser of Kan Daniel Majstorovic ook huilen?

Heb je nog wat gelezen onlangs E?

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 19:05 schreef methodmich het volgende:
Ik bedoelde meer in dit topic. Ik mis je feedback.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 19:02 schreef methodmich het volgende:

[..]

De keuze is: Jaap wordt alsmaar norser of Kan Daniel Majstorovic ook huilen?

quote:

Op zaterdag 7 mei 2005 17:06 schreef methodmich het volgende:
Ja, hoewel Jaap natuurlijk op het eind gesommeerd moet worden voor Heerenveen te gaan voetballen, wil ie ooit weer gaan lachen.

quote:

OVER VAN SWIETEN, KAH EN KUIPERS

Onlangs overleed één van Nederlands markantste arbiters uit de historie van het profvoetbal. Ignace van Swieten, openlijk homoseksueel en opvallende persoonlijkheid, liet het leven. Hij was pas even in de zestig, veel te jong om te overlijden. Er werd wel enige aandacht aan besteed, de sappigste anekdotes kwamen weer boven, maar toch was er relatief weinig aandacht voor de man aan wiens naam zelfs een televisieprogramma ontleend is.

Al even zo weinig aandacht was er voor het drama dat Roda JC-verdediger Pa-Modou Kah meemaakte. De stoere Noorse stopper met Gambiaanse roots raakte betrokken bij een auto-ongeluk, waarbij zijn vriendin het leven liet. Zij was pas 26, veel en veel te jong om te overlijden. Natuurlijk, er gebeuren dagelijks verkeersongevallen en omdat het nu een voetballer en zijn vriendin betrof, betekent niet dat de kranten vol moeten staan. Maar toch, iets meer aandacht had gemogen.

De reden is simpel. De voetbalwereld is keihard en gunt zichzelf zelden de tijd om stil te staan bij de echt belangrijke gebeurtenissen in het leven. De afgelopen week ging het slechts spaarzaam over Van Swieten en Kah. Veel meer ging het om een al dan niet geldige goal van een Spaanse Liverpool-aanvaller, de last minute exits van PSV en AZ, de degradatiestrijd in de eredivisie, de promotiestrijd tussen Heracles en Sparta en de kampioenschappen in het buitenland. Natuurlijk, uiterst belangrijke voetbalzaken, maar futiliteiten voor hen die meemaakten wat Kah mee moest maken. Pa-Modou Kah had vorige week met alle liefde een Europese finale gemist, als dat het ergste was wat hem was overkomen.

Mooi is het dan om te zien dat zijn club en zijn meest nabije collega’s er wel even bij staan. In Groningen speelde Roda, uiteraard zonder Kah, een uitwedstrijd die eigenlijk nergens meer om ging. De Limburgers droegen rouwbanden en vooraf was er een minuut stilte. Het zal de pijn nauwelijks verzachten, maar het is wel een klein hart onder de riem. Net zoals het gebaar van Arouna Koné dat was. De Ivoriaanse spits had vooraf besloten een goal aan Kah op te dragen. Toen Koné ook daadwerkelijk het net liet ritselen, volgde er geen extatisch gejuich, maar een ingetogen gebaar. Koné tilde zijn wedstrijdtenue op en toonde een wit shirt met opdruk “for Kah”. Een kleine, mooie steun. Een vleugje vriendschap wellicht, collegialiteit en medeleven zeker.

Nu is er sinds dit seizoen een regel die dit soort uitingen verbiedt. Sterker nog, die dienen bestraft te worden met de gele kaart. De wedstrijd in Groningen stond onder leiding van Björn Kuipers. Een jonge arbiter die soms op fluistertoon wel eens genoemd wordt als talent voor de toekomst. Nu weet ik dat ook Ignace van Swieten zich bezig hield met het begeleiden van jonge scheidsrechters. Zou Kuipers onder zijn hoede hebben gestaan, ooit? Je bent haast geneigd te denken van niet.

Kuipers besloot namelijk om strikt de regeltjes te hanteren en trok de gele kaart voor Koné, waarmee hij de verborgen schoonheid in een anonieme wedstrijd in de eredivisie wreed te niet deed. Wat is dat toch met onze arbiters? Kuipers wist toch waarom hij nota bene een minuut stilte had gehouden voor de wedstrijd? Was hij in zijn blinde ambitie ooit net zo groot te worden als Van Swieten zo bezig met zijn eigen beoordeling, dat hij alle menselijkheid vergat? Kuipers werd van mens een fluitmachine met een regelboek in de hersenen getatoeëerd. Zo begaan van zijn eigen poging om een schamel zeventje weg te peuteren bij de rapporteur, dat hij ook vergat waarom iemand als Van Swieten, maar ook Uilenberg en Jol als arbiter zo gewaardeerd werden.

Zij hadden en hebben namelijk de gave zich in te leven in sporters, in de wedstrijd, in mensen, in emoties. Nooit maar dan ook nooit hadden zij zelfs maar overwogen geel te trekken. Soms moet je als arbiter bewust boven de wet gaan staan. Van Swieten is bij leven verketterd door publiek, door spelers vaak genoeg uitgescholden, maar altijd bleef hij menselijk en werd zo een legendarisch arbiter. Zo ver is Kuipers nog lang niet en de vraag is of hij ooit zo ver gaat komen. Goed gefloten, Björn! Geel voor Koné, precies volgens de regels. In dat geval wil ik een schaamrode kaart uitdelen aan Kuipers, die ongetwijfeld talent heeft, maar in Groningen bewees dat er bij fluiten meer komt kijken dan spelregelbeheersing. Waarmee is aangetoond dat er ook best meer aandacht besteed had kunnen worden aan de dood van Ignace van Swieten.

quote:

Op maandag 9 mei 2005 16:18 schreef SCH het volgende:
Prachtig onderwerp dit. MM. Hij moet vanavond nog op de FP, ook omdat ik het dus niet wist allemaal en er nu wat kwartjes vallen.

quote:

Op maandag 9 mei 2005 19:03 schreef methodmich het volgende:
Ja, maar ik schrijf niet altijd mijn columns al op de maandag. Dat is alleen als ik vrij ben ofzo. Ik heb zaterdag gekozen, omdat ik dan op de woensdagmiddag kon schrijven. Maar je vond hem wel goed dus?

quote:

Op maandag 9 mei 2005 18:42 schreef -Vaduz- het volgende:
Goede column! Ik vraag me wel af of de beste meneer Kuipers gezien heeft dat Kone het voor Kah deed. Misschien heeft hij achteraf z'n excuses nog wel aangeboden voor de gegeven gele kaart.

quote:

KAN DANIEL MAJSTOROVIC HUILEN?

Dicht tegen het verstrijken van de transferdeadline aan, trok FC Twente aan het begin van dit seizoen nog snel een Zweedse verdediger aan. Zijn debuutwedstrijd was in de Kuip, tegen Feyenoord, en ontlokte Ruud Gullit enkele complimenten. De stoer ogende kale Zweed werd ooit, vermoedelijk toen al kaal, geboren als Daniel Majstorovic. Deze naam verraadt een oorsprong in het voormalige Joegoslavië, waar voetbal als kunst beleefd kan worden. Artiesten als Savicevic, Stojkovic en Mijatovic hadden hun wieg immers ook daar staan. Zijn naam had ook een kunstzinnige klank. Maj-sto-ro-vic, je zou er poëzie mee kunnen schrijven.

Zijn eerste seizoenshelft was al prima, maar de stoere mandekker bleef wat anoniem. Uiteraard omdat ook FC Twente vrij anoniem bleef. Na de winterstop is dat wel anders. De Tukkers zetten een fantastische reeks neer en Majstorovic werd ineens geroemd als lid van het steeds dunner wordende groepje pure verdedigers in onze eredivisie. Kunstzinnig is hij al lang niet meer. Een waanzinnige middag in Groningen draaide de beeldvorming over de Zweed op rigoureuze wijze.

Die middag mepte Majstorovic de Groningse spits Martin Drent tot twee maal toe met de ellebogen. Bewust, volgens velen. Onbewust, volgens de speler zelf. De enorme eis van acht duels schorsing werd echter uiteindelijk weer ingetrokken, zodat Majstorovic door mocht spelen. Ontsnapt aan de guillotine van de tuchtcommissie, maar niet aan de galg van de media en de rivaliserende supporters.

Wie objectief naar Majstorovic kijkt, ziet een keiharde verdediger met een prima wedstrijdinstelling. Hij gaat tot het randje om te voorkomen dat zijn directe tegenstander een doelpunt maakt of zelfs maar een doelpoging kan ondernemen. Het levert hem waardering op van zijn fans. Sterker nog, grotere clubs dan de FC Twente zouden zich in al in Enschede hebben gemeld om de man met een missie over te nemen. Zijn missie is een plek in de Zweedse selectie voor het WK van 2006.

Mensen die de FC Twente echter geen warm hart toedragen, zien een heel andere Daniel Majstorovic. Een man die met een satanisch lachje tegenstanders elimineert en daarbij een spoor van bloed en pijn achterlaat. Een keiharde speler die in zijn kruistocht tegen tegengoals niet schroomt om uit te delen. Maj-sto-ro-vic, het klinkt als het ratelende geluid van een machinegeweer. De Zweed is een huurmoordenaar met Balkanroots geworden, een guerrillastrijder op noppen. Verzamelaar van gescheurde achillespezen, kapotte enkels, gehalveerde knieschijven, scheve jukbeenderen en gutsende wenkbrauwen. Voetballen tegen Daniel Majstorovic is tegenwoordig een beetje sterven, met de kale beul als afgezant van de voetbalversie van Magere Hein.

Dit moet voor Majstorovic toch een akelige ontwikkeling zijn. Elke normale tackle van hem wordt nu al belicht als een moordaanslag. Majstorovic is besmet en wie dat eenmaal overkomen is, zal er moeilijk van af komen. Neem de Italiaan Marco Materazzi van Inter, een Majstorovic in het kwadraat. Veel minder talentvol dan de wel degelijk prima voetballer Majstorovic. Materazzi is gaan leven naar zijn rol, mept zelfs in burger tegenstanders het licht uit de ogen in de catacomben en zal voor altijd de voetbalhistorie ingaan als krankzinnige schopper.

Voor Majstorovic is het echter nog niet te laat. Hij moet zo snel mogelijk aantonen dat hij mens is, dat hij ook emoties kent. Majstorovic moet huilen! Kan Daniel Majstorovic huilen? Kan hij net als Antonio Rattin, de aanvoerder van Argentinië op het WK van 1966, van schoft tot mens transformeren? Rattin schopte in de wedstrijd tegen de Engelsen naar alles wat bewoog, zelfs naar de lucht. Hij kreeg dan ook al na iets meer dan een half uur de rode kaart. Die rode kaart werd een aflaatbrief voor Rattin, die op het veld in tranen uitbarstte en door ploegmaats naar de kant begeleid moest worden. Op slag vergaven de Engelsen hem zijn zonden en beseften dat Antonio Rattin meer was dan het beest waar Sir Alf Ramsey hem voor uitgemaakt had.

Daniel Majstorovic heeft nog twee duels te gaan. Misschien wel de laatste twee op onze velden, als hij naar Newcastle mocht vertrekken. Tranen, al is het maar om het mislopen van de UEFA Cup, moeten zijn redding zijn. Opdat Majstorovic onze geschiedenisboeken ingaat op een wijze die recht doet aan zijn prestaties.

quote:

Op woensdag 11 mei 2005 15:47 schreef methodmich het volgende:
Dank je!! Stukje historie ook.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:19 schreef tong80 het volgende:
Wat saai SCH

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:38 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hoe vaak heb je die rukkend teruggelezen ?

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:38 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hoe vaak heb je die rukkend teruggelezen ?

quote:

DE DROOM VAN CLARENCE

Het is onder voetballiefhebbers al enkele jaren in de mode om tegen Clarence Seedorf te zijn. Deze groep maakt van Clarence de nationale zondebok, op wie lekker gevit kan worden bij tegenvallende resultaten. Ook als Clarence goed speelt, zien zij nog wel enkele punten die extreem kritisch voor het voetlicht gehouden kunnen worden. Uiteraard is er ook al enige jaren een tegenbeweging actief. Het is net zo in de mode om voor Clarence Seedorf te zijn. Deze groep ziet in Clarence een miskend genie, dat gekoesterd moet worden. Ook als Clarence slecht speelt, zien zij nog wel een moment van brille dat enthousiast besproken dient te worden. Zonder twijfel is Seedorf de meest controversiële voetballer van Nederland, al jarenlang.

Clarence Seedorf heeft genoeg kwaliteiten om mensen aan zich te binden. Op zijn zestiende debuteerde hij voor Ajax, niet gek veel later in Oranje en hij speelde op relatief jonge leeftijd al een groot aantal interlands. Wie zijn palmares erbij pakt, kan de critici triomfantelijk om de oren slaan. Liefst driemaal won Seedorf de belangrijkste Europese prijs in het clubvoetbal, de Champions League. Aanstaande woensdag gaat hij zelfs op voor zijn vierde. Bovendien, veel voetballers zullen jaloers kijken naar zijn rijtje clubs. Ajax, Sampdoria, Real Madrid, Internazionale, AC Milan…. Het kan minder, stukken minder.

Maar zo makkelijk laten Seedorf-critici zich niet uit het veld slaan. Ze zullen vragen naar de wezenlijke bijdrage die Seedorf aan die cups leverde. Die was er wel, maar het mag duidelijk wezen dat de clubs waarmee Clarence de Champions League won, dat zonder hem ook wel was gelukt. Clarence was nooit de onbetwiste ster die zijn ploeg naar de titel leidde. Na deze dolkstoot, dienen ze met het verhaal van de strafschoppen de Clarence-liefhebber ook nog een bijna fataal nekschot toe.

De strafschoppen. Ze hangen als een zwaard boven het hoofd van Clarence Seedorf en dat zal altijd zo blijven. In 1996 miste hij als jonge hond een penalty in de kwartfinale tegen de Fransen en was hij ontroostbaar. In zijn hoofd zal Clarence, die zijn falen verafschuwde, een plan gemaakt hebben. Ooit zou hij revanche nemen en het land laten juichen. En zo pakte Clarence op die vermaledijde avond in Bursa de bal, liet Jonk en Frank de Boer vertwijfeld achter en schoot over. Hoon viel over hem neer en hij kwam zelfs in een liedje van Freek de Jonge terecht. Voor Freek was er leven na de dood, voor Clarence een leven na de strafschop. Een zwaar leven.

Ineens deed Clarence ook nooit meer wat de trainer hem opdroeg, zo wilden de verhalen. Clarence speelde zijn eigen potjes, waande zichzelf de grote vedette. Clarence was eigenwijs en ging gebukt onder een overdreven manifestatiedrang. Die grensde zelfs aan het maniakale, want Clarence wilde het liefst zelf voorgeven, inschieten en ballen van de lijn redden. Clarence faalde in Oranje en wanneer hij niet faalde, zorgde men wel dat hij faalde. Clarence heeft geen goede interland meer gespeeld.

Zo staat de international Seedorf inmiddels bekend als lastig en eigengereid, de clubvoetballer Seedorf is met name bij AC Milan een gerespecteerde voetballer. Seedorf doet wat hem gevraagd wordt, kan zijn kwaliteiten in dienst van de ploeg etaleren en snapt dat Shevchenko de goals wel maakt en Nesta die ballen wel van de lijn haalt. Clarence is middenvelder, meer niet. Zit zelfs op de bank, als Ancelotti een ander wat speeltijd wil gunnen. Sterker nog, Clarence begint op papier vanaf links. Vanaf links! De man die altijd centraal wil spelen? Ja, dezelfde persoon.

Op basis daarvan besloot Clarence onlangs dat de tijd rijp was voor een rentree in Oranje. Van Basten selecteerde middelmatige eredivisiespelers en liet Clarence links liggen. Seedorf vond dat Marco hem gewoon eens moest uitnodigen, met hem moest werken en dan kwam het wel goed. Dat mag je vinden en zelfs zeggen, maar Seedorf had moeten weten dat het uiteindelijk tegen hem zou werken. Met name in Eindhoven speelde hij beroerd, hoewel al zijn teammaats ondermaats waren tegen PSV, en dus was iedere fan het er al over eens. Niet meer selecteren die man!

Nu is de droom van Clarence nog steeds deelname aan het WK van 2006. Hij wil zelfs wereldkampioen worden. Dat willen we allemaal, daar ligt het dus niet aan. Het ligt in de manier waarop. Een dienstbaar spelende Seedorf, die op zijn sterke punten wordt geselecteerd en die kan etaleren, is een international. Punt uit. Maar kan Clarence dat? Kan hij ook in de publiciteit een kneedbaar jongetje spelen, gevoelig voor de mening en de visie van de bondscoach. Kan Seedorf wat meer worden als Meerdink of Kromkamp? De tijd gaat dringen, wil Clarence zijn droom niet in rook zien vervliegen. Is er nog een weg terug voor Seedorf? Of is Nederland zo rijk bedeeld met voetbaltalent, dat een man die woensdag zijn vierde Champions League zege zou kunnen bijschrijven, simpelweg niet geselecteerd en uitgeprobeerd gaat worden?

quote:

Op dinsdag 10 mei 2005 14:25 schreef methodmich het volgende:
Dank Eilanden!

En DarkShine, dat is idd te gek, dat de KNVB dat gaat zeggen...

quote:

Op maandag 16 mei 2005 23:16 schreef -Vaduz- het volgende:
Goed alles nog een keer verteld. Alleen boeit deze discussie me niet zo meer. Ik heb er al veel te veel over gelezen.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 17:15 schreef methodmich het volgende:

[..]

Toch vermoed ik dat ie op de FP wel wat op kan roepen, maar dat kan ik mis hebben.

quote:

NIET TE BENIJDEN

Je zou maar een supporter zijn van FC Den Bosch. Je club komt na een sensationeel kampioenschap op de slotdag in de eredivisie en wordt direct door velen getipt als degradatiekandidaat. Logisch en je snapt wel dat het een zwaar jaar gaat worden. Op gegeven moment lijkt degradatie onafwendbaar. Een sterke fase brengt je club echter naast De Graafschap en dan ga je als supporter toch weer hopen, zelfs als je diep van binnen al beseft dat het gebeurd is. Als je dan uiteindelijk degradeert op basis van het doelsaldo, is dat pijnlijk. Pijnlijker wellicht dan met tien punten achterstand. Den Bosch-fans hebben een zwaar jaar gehad, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme Jan van Dijk. Ooit na een handvol duels ontslagen bij Roda JC en via Helmond Sport geleidelijk die smet van je blazoen gepoetst. Je presteert daar als coach zo goed, dat RBC Roosendaal je een herkansing gunt in de eredivisie. Vervolgens vallen de prestaties ietwat tegen, deels door blessureleed. De clubleiding ontslaat je om lachwekkende redenen en je beseft dat deze nieuwe vlek op je CV waarschijnlijk het einde betekent van je loopbaan als eredivisietrainer. Vele jaren rehabiliteren bij een eerste divisieclub liggen in het verschiet en misschien, heel misschien, volgt ooit een nieuwe kans. Dat is voor een coach vreselijk, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het hele seizoen lang zijn spelers en trainers weer op allerlei plaatsen besproken. Columnisten, verslaggevers, supporters, iedereen gaf zijn mening. Dat pakte voor de één positiever uit dan de ander. De deskundigen op televisie kweten zich weer prima van hun taak. Ze sabelden met plezier allerlei mensen neer. Hugo Borst en Johan Derksen zijn uiterst bedreven in het leveren van pittige kritiek. De arme Zeljko Petrovic werd in Voetbal Insite live de grond in geboord door Derksen en staat sindsdien bekend als schreeuwende onbenul, die bovendien nog bij zijn baas Gullit slijmt ook. Lekker beeld, met nog een hele trainersloopbaan voor de boeg. Dikke kans dat Zeljko voorlopig nergens aan de bak komt, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme selectiespelers van Fortuna Sittard. Arme fans ook, want de club zit in zware financiële problemen. Net als Go Ahead Eagles beleefden de Limburgers de primeur een puntenaftrek van de KNVB te krijgen. Nu hoeft niemand medelijden te hebben met voetballers, maar de jongens die bij Fortuna spelen zijn nog niet zo financieel onafhankelijk dat ze lang zonder salaris kunnen. Trieste verhalen over jonge jongens die de hand moeten ophouden bij hun ouders en een situatie die zo niet langer kan duren. Is de club nog te redden? Zware tijden dus voor spelers, fans en directie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Sparta leek af te stevenen op promotie, maar de Rotterdammers kenden een merkwaardige inzinking tegen het slot van de competitie. Er werden punten verloren tegen opponenten waartegen dat nooit mocht en Sparta liep het zeker gewaande kampioenschap van de eerste divisie uiteindelijk mis. Mike Snoei stond ter discussie, moest bijna weg, rampspoed volgde elkaar op en Heracles Almelo bleef in Rotterdam op de been, om een week later de titel te pakken. Voor Sparta rest slechts de nacompetitie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het moet lang leuk geweest zijn om AZ-speler te zijn. Gedeeld winterkampioen, iedereen roemt je om het zogezegd leukste voetbal van Nederland en topclubs rammelen aan de gammele poorten van de Alkmaarderhout. Het verleidt de voorzitter tot het noemen van bedragen uit de Gouden Voetbaleeuw en brengt spelers in Oranje, die daar tot voor kort slechts jaarlijks hooguit twee keer van durfden te dromen. Om die droom, beschaamd als ze waren, aan niemand te vertellen. Dan mis je de UEFA Cupfinale op een haar na en ga je onderuit in Den Haag. Grijpt je trainer, om zijn eigen fout in die wedstrijd te vermijden, maar weer eens naar de oeroude doos vol verwijten. De man die geen afscheid kan nemen kapittelt jouw en je teammaats en noemt je een kleuterklas. Dat is even slikken, want je wilt niet reageren zoals je zou willen, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Och, al die ontslagen coaches. Jan van Dijk kwam al langs, maar ook Ronald Koeman, Henk Wisman, Johan Neeskens, Dick de Boer, Robert Verbeek, Jan Olde Riekerink en Job Dragtsma vertrokken door de achterdeur bij hun club. Soms mentaal helemaal gebroken, soms op schandalige wijze, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Precies, Ruud Gullit. De man die de titel weer naar de Coolsingel ging brengen en ongeveer een elftal aan aankopen mocht doen. Hadden ze bij Den Bosch maar voor tien procent van dat bedrag een speler mogen kopen, dan waren ze zielsgelukkig geweest. Maar goed, bij Feyenoord was niets mogelijk. Ruud moest werken met de twee topscorers van de eredivisie dit jaar, voor een ongetwijfeld schamel salaris. Het was voor Gullit meer een betaalde hobby en dan was de voorzitter ook nog eens altijd weg. Moest Ruud hem mailen of een SMS versturen en daar houdt Ruud niet van. Hij wil mensen in de ogen kunnen kijken, zoals hij bij Ebi Smolarek deed. Die had het niet, zag Ruud, waarna Ebi bij Dortmund een revelatie genoemd mocht worden. Nee, het was slecht toeven in Rotterdam voor Ruud. Elke dag file, een uiterst vervelende en onbetrouwbare assistent, die zelfs een nier aan Ruud zou afstaan indien nodig. Supporters die na één nederlaag al niet meer naar het afgrijselijk ogende stadion komen en nooit eens achter die ploeg gaan staan. Ruud eindigde slechts als vierde, ook al zo schandalig met dit materiaal. Nee, er was ook dit voetbalseizoen weer veel ellende, maar niemand had het zo zwaar als Ruud Gullit, die straks weer vrolijk op de golfbaan staat. Je had gelijk Ruud, je was niet te benijden.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 16:26 schreef methodmich het volgende:
Het is dé uitspraak van het jaar, met afstand.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:11 schreef SCH het volgende:
Ik vind het niet zo'n heel sterk betoog

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Okee, duidelijke mening SCH. Ik vond de uitspraak echter volledig belachelijk, juist in het licht met wat anderen in het voetbal meemaken.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:15 schreef methodmich het volgende:
Van jou had ik overigens niets anders verwacht hoor.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:18 schreef Xenomaniac het volgende:

[..]

Wat een onzin zeg, ik lees je meningen en collumns met veel plezier.
Sterker, ik kijk er naar uit.

Vervelende opmerking van je.
Heb ik jou ooit wat aangedaan ofzo?

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:19 schreef methodmich het volgende:
Okee, maar volgens mij mag je in columns soms best wat overdrijven en een bepaalde uitspraak wat uit zijn verband trekken toch?

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:21 schreef SCH het volgende:

[..]

Absoluut mag dat. Maar voor de lezer is het wel prettig als het enige logica heeft

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:21 schreef methodmich het volgende:

[..]

Jij bent slim genoeg om het te snappen, gezien je reactie.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:20 schreef methodmich het volgende:
Oh, in dat geval heb ik me misschien vergist in een user... Ik dacht dat jij de AZ-man was die altijd zo verongelijkt reageerde als ik Co belachelijk maakte.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:26 schreef Xenomaniac het volgende:

[..]

Nou nee, ik ben dit seizoen behoorlijk ingepakt door Co. Hij lijkt/leek wat volwassener geworden maar alleen bij de 'kleuterklas-affaire' vond ik hem out of line.

Ik weet niet waar je het over hebt. Maar goed, je zegt dat zelf ook dus laat maar verder.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:28 schreef methodmich het volgende:
(of uitkeek).

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:30 schreef Xenomaniac het volgende:

[..]

Tuurlijk niet, ik vind SCH een eikel

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:34 schreef SCH het volgende:
Maar persoonlijk vond ik de reactie van Co van afgelopen weekend vele malen irritanter.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:11 schreef SCH het volgende:
Ik vind het niet zo'n heel sterk betoog omdat je die uitspraak van Gullit op een manier gebruikt die ik niet eerlijk vind en niet volgt uit wat hij zegt. De uitspraak van Gullit was op dat moment logisch, die ging over de manier waarop zijn ploeg voetbalde en over de instelling van zijn spelers - en wat de coach van een potentiele topploeg op dat moment over zei, daar valt niet veel op af te dingen.

En dat doe jij wel door de uitspraak te veralgemeniseren en uit zijn verband te halen en met lukraak wat andere zaken te vergelijken. Het is allemaal wel erg kort door de bocht en onbeargumenteerd.

Te vergelijken met Linda de Mol die net heeft gehoord dat haar jongste een hersenvliesontsteking heeft en zegt "ik ben niet te benijden". En haar dan vervolgens gaan vergelijken met bijstandsmoeders, wat zeurt dat mens eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 19:58 schreef tong80 het volgende:
Moet je ook niet doen, dan ga je hem nog leuk, lief en aardig vinden.

quote:

HET ELFTAL DER TELEURSTELLINGEN

In het doel staat ongetwijfeld Gábor Babos. De Hongaar verruilde in de zomer NAC Breda voor Feyenoord, maar toonde zich in de Rotterdamse kuip vervolgens een clowneske grabbelaar in plaats van de betrouwbare ballenpakker die hij in Breda nog was. Zijn zwakke optreden was er de oorzaak van dat er het strafschopgebied van de Kuip vaker dan ooit terrein werd voor rivaliserende prijsschutters. Feyenoord hoopte met hem op het Dudek-scenario. Dat wil zeggen: na enkele jaren doorverkopen aan een grote buitenlandse club. Dit lijkt een utopie geworden. Misschien moet Babos maar eens enkele gekke sprongen oefenen, om zo alsnog in de voetsporen van Dudek te treden.

Achterin is er plaats voor John Heitinga, Ajacied en international. De jeugdige Heitinga had na een redelijk goed EK de wereld aan zijn voeten liggen en zou tijdens deze jaargang weer een stapje richting een Europese topclub doen. Bovendien was hij de gedoodverfde opvolger van Jaap Stam in Oranje. Hij legde zelf de oorzaak bij een te lang verwaarloosde blessure, maar feit is dat Heitinga dit seizoen zelden zijn niveau haalde. Voor zijn compagnon in dit elftal, Ruud Knol van Vitesse gooiden blessures aantoonbaar roet in het eten. Knol was aan het begin van het seizoen aanvoerder van de opmerkelijk opgeleefde Arnhemmers, maar moest de revival van de ooit ten dode opgeschreven club al na enkele duels vanaf de zijlijn bekijken. Weer een seizoen naar de knoppen voor de talentvolle verdediger, juist nu onder de nieuwe bondscoach verdedigers debuteren en doorbreken die niet veel beter zijn dan Knol.

De geïmproviseerde backs in dit selecte gezelschap zijn José Fortes Rodriguez en Michel Kreek. De heetgebakerde Spanjaard kwam wat smeuïge details over het liefdesleven van zijn trainer te weten en confronteerde hem daarmee toen deze hem op de tribune zette. Een gok, die verkeerd uitpakte. De trouwe AZ-soldaat kon vertrekken, om bij degradatieploeg RBC op rancune te trachten het ongelijk van Adriaanse te bewijzen. Slaagde daar niet in. Kreek kwam met hoge verwachtingen uit Griekenland naar Tilburg, maar heeft op die reis vermoedelijk een vloek door enkele Griekse goden opgelopen. Was veel geblesseerd en op de momenten dat hij wel de noppen onder bond om met de stoere kerels mee ten strijde te trekken, bleek hij wel erg traag. Zo traag dat Willem II nooit eens lekker vooruit kon verdedigen. Het coachen van jonge spelers kwam ook nooit van de grond.

Op het driemansmiddenveld neemt Pascal Bosschaart een centrale positie in. Hij maakte een klassieke fout. Bosschaart verruilde een stabiele relatie met een leuke vriendin voor de jarenlange lokroep van zijn knappe buurmeisje. Eenmaal met haar bleek ze eigenlijk te mooi voor hem, waardoor hij nooit lekker in zijn vel zat. Moet komend jaar vechten voor deze relatie of uiteindelijk een stapje terug doen, naar een meisje van mindere schoonheid.

Hij wordt geflankeerd door Arnold Bruggink en Ricardo Sousa. De sympathieke Bruggink ontsnapte vorig jaar aan het stempel van eeuwig talent en supersub, dat hem bij PSV was opgedrukt. In Spanje maakte hij kennis met de vreemde wetten aldaar. Een nieuwe coach kwam en hoefde hem niet, waarna Bruggink uit Mallorca vluchtte en een warm thuis vond in Heerenveen. Een speler met ervaring in een grote competitie, die konden de jonge Friezen best gebruiken. Heerenveen kende een prima seizoen, waarin Bruggink nauwelijks zichtbaar aandeel in had. Een fikse tegenvaller dus. De Portugese artiest Sousa moest de Superboeren van De Graafschap redden in de degradatiestrijd. Het bleek al snel een misrekening om een kunstenaar in te zetten waar soldaten gewenst zijn. Sousa bleek wel erg blessuregevoelig en voegde behalve enkele flarden van klasse zelden wat toe. Voelde zich onbegrepen, als hij trots met een schone broek en na enkele goede passes het veld verliet en geen applaus kreeg. De verkeerde man op de verkeerde plaats dus.

Dat was aanvallende middenvelder Adil Ramzi van AZ lange tijd ook. Zijn oude beschermheer Co Adriaanse haalde Ramzi weg uit een moeilijke situatie in Eindhoven en gaf hem direct het vertrouwen. Ramzi bewees niet dat hij dat waard was en had de pech dat AZ zonder hem ineens als een trein begon te voetballen. Klaagde in de pers dat hij en de andere oud-spelers van Willem II niet gepruimd werden en pakte later in het seizoen nimmer meer de kansen die er wel kwamen.

Wie geen kansen benutte, was Wesley Sonck. De Belgische Ajacied vertrok in de winterstop door de achterdeur uit de Arena. Zelfs toen Zlatan Ibrahimovic verkocht was, kon Sonck nooit definitief een basisplaats afdwingen. Was geen Ajax-voetballer en had niet gekocht mogen worden, maar straalde ook nooit meer echt uit er voor te willen gaan. Sonck was wel met afstand de beste klager uit de hele eredivisie. Klagen deed Michael Mols, de laatste speler uit dit team, nooit. Mols keerde terug bij Utrecht, waar hij een levende legende was. Hoe langer iemand weg is, hoe beter hij in je beleving wordt. Je vergeet de mindere kanten en gaat de goede kanten romantiseren. Logisch dus dat Mols na al die jaren nooit meer tegen de hoge verwachtingen kon opboksen, al was het maar omdat hij inmiddels ook een mindere speler was. Jammer, want enkele flitsen van de oude Mols hadden de liefhebber vast kunnen bekoren.

Een elftal als dit kan natuurlijk maar door één man worden getraind. Het leidt geen twijfel dat de trainer van dit team Ruud Gullit zal zijn. Nadere uitleg is eigenlijk overbodig, hoewel ook Ronald Koeman nog even kandidaat is geweest. Misschien dat beide heren de klus samen moeten klaren, al heeft Koeman in het verleden wel de nodige resultaten behaald. Hij had echter meer moeten presteren met de talentvolle Ajax-selectie.

Volgende week het elftal der verrassingen.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2005 18:55 schreef methodmich het volgende:
Die is zo slecht dat ie niet eens meer teleur kan stellen, toch?

quote:

Op dinsdag 31 mei 2005 19:09 schreef methodmich het volgende:
Was een afweging. Van der Vaart had gekund, maar half Ajax had gekund. Wilde het wel een beetje spreiden, zeg maar. En Bruggink voldeed toch niet echt aan de verwachtingen, dacht ik? Meende Gertjan ook zoiets hebben horen zeggen.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2005 19:15 schreef CherrymoonTraxx het volgende:
Bruggink sprak in de VI ook niet echt over een geslaagd seizoen.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2005 19:15 schreef methodmich het volgende:
Okee. Op mij kwam hij over als teleurstelling, gezien de waarde die je verwacht van hem.

quote:

HET ELFTAL DER VERRASSINGEN

In het doel van dit team kan eigenlijk maar één man staan. Natuurlijk bedoel ik de Braziliaan Gomes van PSV. Voetbalvolgers waren uiterst sceptisch toen PSV deze man aantrok. In Brazilië worden alleen de jongens die helemaal niet kunnen voetballen keeper, zodat ze toch nog mee mogen doen aan het heilige spel. Een Braziliaans schrijver schreef eens dat reddingen van keepers worden gezien als goddelijke interventies. In dat geval moet Gomes veel hulp van boven hebben gekregen, want na een uiterst aarzelende start werd de als Arabier ogende goalie een betrouwbare schakel in de beste defensie van de eredivisie. Natuurlijk, soms doet hij nog iets geks, maar zijn vele reddingen vergoeden alles. Bleek ook nog eens een uiterst leuk mens.

In de defensie is allereerst plaats voor drie buitenlanders, die dit seizoen aangetrokken werden door Nederlandse clubs en verdedigden op een manier die we hier nauwelijks meer kenden. Ze zijn allen puur gefixeerd op het uitschakelen van de spits en gaan pas daarna eens denken aan opbouwen. Alex van PSV kan zelfs niet eens opbouwen. De log ogende Braziliaan is in balbezit volledig hulpeloos, maar schakelde wel bijna alle eredivisiespitsen uit. Slechts de kwikzilverachtige Arouna Koné wist de matige wendbaarheid van Alex uit te buiten. Verrassend goed dus. Dit gaat ook op voor David Di Tommaso, Franse verdediger van FC Utrecht. Hij deed Patrick Zwaanswijk in rap tempo vergeten en werd in de Domstad zelfs uitgeroepen tot speler van het jaar. De speler liet zien dat een opleiding bij AS Monaco een goede opleiding is, want voetballend kan Di Tommaso ook het nodige brengen. Maar zoals gezegd pas als zijn man is uitgeschakeld. Daniel Majstorovic van FC Twente werd door deze mentaliteit zelfs controversieel. De Zweed gaat de duels keihard aan en schroomt niet zijn opponent te raken. Toch is hij vrijwel altijd fair en heeft hij ontegenzeggelijk een enorme rol gespeeld in het verrassende seizoen van de Tukkers.

De verdediging wordt gecompleteerd door Joris Mathijsen. Deze linksbenige verdediger was bij Willem II aardig, maar zeker geen wekelijkse uitblinker. Co Adriaanse had echter veel vertrouwen in Mathijsen, die snel in de basis kwam en er niet meer uit verdween. Mathijsen was zeker niet foutloos, maar kende zijn beperkingen en speelde daarnaar. Het leverde hem zelfs een basisplaats op in het Nederlands elftal. Zijn blessure was voor AZ dan ook een kleine ramp.

Op het middenveld is de defensieve rol voor de jonge Ajacied Hedwiges Maduro. Hij kwam na de winterstop bij de selectie en schopte het zelfs al tot international. Dat leverde discussievoer op voor de volgers, want op dat moment had Maduro slechts twee duels in het eerste van Ajax in de benen. Wie de atletische en nuchtere verdediger / middenvelder ziet voetballen, begrijpt echter wel waarom het zo snel ging. Doet in veel aan Rijkaard denken.

Ji-Sung Park van PSV heeft dan een aanvallende rol op dit middenveld. De bezige bij uit Zuid-Korea speelde in 2002 een fantastisch wereldkampioenschap in eigen land, maar kon die kwaliteiten bij PSV zelden tonen. Tot dit seizoen, waarin Park grenzeloos vertrouwen kreeg en zich als man met de ijzeren conditie onmisbaar maakte in de Eindhovense kampioensploeg. Manchester United wil het loopwonder nu naar Engeland halen, iets wat een jaar geleden niemand had durven denken. Zoals ook niemand had gedacht dat een halfjaar na zijn transfer naar SC Heerenveen een heuse strijd om de gunsten van Ugur Yildirim zou losbarsten, tussen twee bondscoaches. Yildirim was bij Go Ahead Eagles een bepalende speler, die talloze assists afleverde en ook de nodige goals maakte. Zijn prima trap bleek een aanwinst voor Heerenveen. Speelde lang niet altijd fantastisch, maar 18 assists en enkele welgemikte vrije trappen maakten hem tot fenomeen. Won zelfs een officieus WK vrije trappen schieten. Krul hem als Ugur werd een begrip en Yildirim werd Oranje-international.

Voorin verbaasde de Ivoriaan Salomon Kalou vriend en vijand. Er werd zelfs nog overwogen hem dit jaar bij Excelsior te stallen, maar Gullit zag iets in de dribbelaar. Zeker in de eerste competitiemaanden dartelde Kalou langs hulpeloze verdedigers en bleek hij nog een doelpuntenmaker te zijn ook. Wilde voor Oranje spelen, maar werd teruggefloten door Rita Verdonk. Goed beschouwd is Rita één van de weinigen die Kalou dit seizoen wist af te stoppen. Al net zo komeetachtig verliep de entree van Ryan Babel. De jonge Ajacied was voor slechts enkelen al bekend en een fenomeen, maar werd sinds zijn invalbeurt in Roosendaal in de harten van alle Ajax-aanhangers gesloten. De rest van Nederland volgde snel en ook Babel mocht razendsnel in Oranje debuteren. Met een doelpunt, zoals het talenten van zijn kaliber betaamt. Razendsnel, onberekenbaar en met een goede mentaliteit werd Babel clubtopscorer van Ajax en hoopdrager voor de toekomst.

Tot slot dan de misschien wel grootste verrassing. FC Groningen presenteerde in het najaar een Noor, die ooit bij Manchester United onder contract stond. Erik Nevland kwam naar het Oosterpark, trok een shirt aan en scoorde. Dat bleef hij doen, alsof hij nooit anders gewend was. Ondertussen niet beroerd om hard te werken en bescheiden zijn eigen prestaties te bespreken. Hij had naar eigen zeggen nog wel meer moeten scoren. Dat alles na 16 goals in slechts 20 duels, waarmee hij gemiddeld de beste schutter uit de eredivisie was. Een klein fenomeen!

Als coach van dit team kan je niemand anders dan Guus Hiddink kiezen. Uitleg is eigenlijk overbodig. Aangezien Guus altijd graag met assistenten werkt, zou overwogen kunnen worden om Erwin Koeman, goed presterend bij RKC en een transfer naar Feyenoord afgedwongen, en Rini Coolen, na een aarzelende start bijna Europees voetbal gehaald met Twente, aan de staf toe te voegen. Dank voor de verrassing, heren!

quote:

Op maandag 6 juni 2005 15:56 schreef VoreG het volgende:
Goede column MM .

Al ben ik het niet eens met Yildrim

quote:

Op maandag 6 juni 2005 15:59 schreef methodmich het volgende:

[..]

Ugur geen verrassing voor jou?

quote:

Op maandag 6 juni 2005 19:02 schreef methodmich het volgende:
Okee. Wie had jij op zijn middenveldplekkie willen zien?

quote:

Op maandag 6 juni 2005 19:05 schreef methodmich het volgende:
Jason Culina, die stond er oorspronkelijk in bij mij voor Alex. Dan had Maduro achterin gestaan.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 18:59 schreef methodmich het volgende:
Al wat aanvullingen gevonden Vaduz?

quote:

Op maandag 6 juni 2005 21:54 schreef SCH het volgende:
Ik vind twee ajacieden wat veel van het goede. Maduro heeft nog weinig laten zien maar voor de rest een aardige lijst. Ricky Kruis had er wel bij gemogen en ik mis een keeper volgens mij. Mag je Brian best voor lenen

quote:

Op maandag 6 juni 2005 21:54 schreef SCH het volgende:
Ik vind twee ajacieden wat veel van het goede. Maduro heeft nog weinig laten zien maar voor de rest een aardige lijst. Ricky Kruis had er wel bij gemogen en ik mis een keeper volgens mij. Mag je Brian best voor lenen

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 17:27 schreef CherrymoonTraxx het volgende:

[..]

Die grabbelaar?

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 17:34 schreef SCH het volgende:

[..]

Een tweede keeper die het zo goed doet is vrij uitzonderlijk.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 17:35 schreef CherrymoonTraxx het volgende:

[..]

Hij maakte toch ook wel wat blunders. Kan wel begrijpen dat hij niet in de column van MM er bij is gezet.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 17:37 schreef SCH het volgende:

[..]

Zeker, de tweede seizoenshelft had hij een wat mindere periode. Het was ook meer dat ik hem aan MM aanbood omdat ik er geen keeper in zag staan.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 22:46 schreef Suijk het volgende:
Ik vind deze leuker dan je eerdere van deze week over Foppe.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 15:59 schreef methodmich het volgende:

[..]

Ugur geen verrassing voor jou?

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 15:44 schreef methodmich het volgende:
Die van Sylvie is leuk Jaap, net als die ene reactie op de FP dat je jaloers bent.

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 17:07 schreef Da_Sandman het volgende:
Die user dacht dat je ook een vriendin met zulke tieten wilde

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 17:02 schreef SCH het volgende:

[..]

Op Sylvie zal ie dan bedoelen? Ik heb woonwagenangst, dus dat zal niet gaan

quote:

HET TOERNOOI DAT NIEMAND WENST

Het wereldwijd overkoepelend orgaan van de voetbalbonden, de FIFA, staat niet bekend om haar vooruitstrevendheid. Sterker nog, de FIFA is zo conservatief als het maar kan. Star houdt men vast aan oude gebruiken en vernieuwingen worden stelselmatig afgewezen. Dit is op zich nog niet zo erg, ware het niet dat de bond eigen voorstellen wel doordrukt en handhaaft, zelfs als niemand er op zit te wachten.

Het beste voorbeeld is waarschijnlijk het toernooi om de Confederations Cup, dat sinds woensdag in Duitsland wordt gehouden. Acht landen strijden hier om een nietszeggende beker. Het idee achter dit toernooi is niet eens onaardig. De houders van de verschillende continentale bekers strijden met de wereldkampioen, het organiserende land en een ander aangewezen team om de cup. Een wereldkampioenschap in miniversie, zou je kunnen zeggen.

Het grote probleem van dit toernooi is echter dat het plaats vindt na een slopend seizoen. Topspelers die al pakweg zestig duels voor hun club en land in de benen hebben, worden nog eens verplicht het beste in zichzelf naar boven te halen. Vermoeid als ze zijn, is de kans op blessures groot en de kans op mooi voetbal gering. Al snel werd duidelijk dat weinig mensen op dit toernooi zaten te wachten. De landen die meedoen doorgaans niet, getuige het feit dat ze niet met de beste spelers aantreden. De clubs, die de spelers betalen, verafschuwen de gedachte dat hun spelers weer amper vakantie hebben. De supporters uiteindelijk ook niet, omdat de beste voetballers toch niet komen en het toernooi de uitstraling van de wereldbeker, Europese beker, Afrika Cup of Copa Libertadores mist.

Desondanks laat de FIFA het toernooi toch maar weer doorgaan. Je zou verwachten dat men heeft geleerd van het verleden, maar niets is minder waar. Ja, natuurlijk zegt de Duitse bondscoach Klinsmann wel blij te zijn met het toernooi. Als organisator van het WK speelt Duitsland geen kwalificatieduels en op deze manier kan hij zijn spelers eens wat beter testen. Bovendien kan de Duitse bond zien wat men moet verbeteren in de organisatie voor volgend jaar. Maar zouden Brazilië, Argentinië, Griekenland, Tunesië, Australië, Mexico en Japan echt zo graag meedoen? Het laatste WK liet al zien dat de beste spelers wegens vermoeidheid niet op hun top presteerden en nu wordt de vrije zomer – er is immers geen EK of WK – weer niet gebruikt om de spelers eens te laten rusten na een zwaar seizoen. Grote kans dat de FIFA daarmee hun eigen moment van glorie, de Wereldbeker, devalueert.

Bovendien is daar nog de kwestie Marc-Vivien Foé. Deze Kameroense middenvelder nam met zijn land deel aan de Confederations Cup van 2003. Elke voetballiefhebber kan zich de huiveringwekkende beelden van toen vast nog voor de geest halen. Foé stortte tijdens een wedstrijd in en overleed naast het veld. Een verband met vermoeidheid na een loodzwaar seizoen is snel gelegd en zal ongetwijfeld een deel van de oorzaak van de dood van Foé zijn geweest. Huilende Franse voetballers, die hem kenden, domineerden het beeld van de andere halve finale, terwijl de finale zelfs in een uiterst macabere sfeer werd afgewerkt. Uiteraard had de FIFA geen reden gezien om het toernooi af te gelasten. Een enorme blunder, die men later wilde goedpraten door te stellen dat het toernooi voortaan de naam van Foé zou dragen. Veel te laat en bovendien niet uitgevoerd.

De schaduw die het plotseling gestaakte gebrul van één der ontembare leeuwen, zoals het team van Kameroen genoemd wordt, voor altijd over het toernooi geworpen heeft, was voor de FIFA evenmin reden het toernooi te schrappen. Nee, er moet ook in 2005 weer gespeeld worden. Alsof er nooit iets gebeurd is. Het is immers het idee van de FIFA en dan moet het hoe dan ook doorgaan. Dit terwijl er vermoedelijk nauwelijks voetballiefhebbers zijn die dit toernooi prefereren boven het nog altijd gaande wereldkampioenschap voor spelers tot 20 jaar.

Ergens in Kameroen zullen ongetwijfeld enkele mensen flink moeten slikken als ze de elftallen bezig zien op dit toernooi. Zij zullen bidden dat het toernooi geen nieuwe slachtoffers maakt. Foé is gestorven in het harnas, toen hij zijn land verdedigde en ook deels aan een verborgen hartprobleem. Dat de FIFA het toernooi niet naar hem vernoemd heeft, zal ze weinig tot niets kunnen schelen. Maar zullen ze niet diep in hun hart huilen dat hun zoon, broer, man, vriend, kennis, vader, collega Marc-Vivien Foé de dood moest vinden op een toernooi dat door niemand gewenst is?

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 14:59 schreef methodmich het volgende:
Volgens mij wel, vorige keer was 2003 en daarvoor 2001 meen ik.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:25 schreef rubbereend het volgende:

[..]

oke hoe doen ze dat dan met de deelnemers, dan zou Griekenland in 2007 weer mee mogen doen. Het blijft een raar toernooi.

quote:

ROBIN ZOEKT NIEUW VERTIER

Sommige mensen lijken een soort antenne te hebben voor lastige situaties. Ongewild komen de moeilijkheden op hen af, als een zwerm muggen op jacht naar een prooi. Telkens weer geraken zij in penibele situaties, terwijl anderen eigenlijk nooit ergens last mee hebben. Uiteraard zie je dit ook in de sport, denk aan boksers als Regillio Tuur en Mike Tyson. De weledele voetbalsport kent ook zijn zwarte schapen. Diego Maradona is ongetwijfeld de bekendste, maar ook George Best, Paul Gascoigne, Faustino Asprilla, Edgar Davids en Patrick Kluivert zijn goede voorbeelden. Daar mag Robin van Persie inmiddels aan worden toegevoegd.

Het verhaal van Van Persie is bekend. Debuterend als talentvolle linkspoot bij Feyenoord, maar in de Kuip nooit volledig tot wasdom gekomen. Arsenal durfde het wel aan om Van Persie uit Rotterdam weg te halen. Dat was een risico, aangezien er getwijfeld werd aan de mentaliteit van de grillige speler. Zijn talent was voor iedereen echter duidelijk zichtbaar. Dit is ook de reden dat iedere coach vooralsnog bereid is geweest Van Persie nieuwe kansen te blijven gunnen, zelfs als hij zijn eigen glazen in leek te gooien.

Arsenal-coach Wenger was woedend op Van Persie, nadat die met een domme rode kaart zijn eigen stijgende lijn abrupt onderbrak. Toch gaf de Fransman zijn pupil weer de gelegenheid zich terug te knokken. Dat deed de Rotterdammer, met zijn goal in de penaltyserie van de FA Cup als voorlopig hoogtepunt. Het leverde hem alsnog de status van international op. Tijdens een eerste uitnodiging zou Van Persie zich op de training niet goed genoeg hebben getoond en Van Basten liet hem erg lang links liggen. Pas onlangs mocht Van Persie terugkeren, debuteren en in zijn tweede interland zelfs scoren en uitblinken.

De linksbuiten is natuurlijk nog jong en mag dan ook fouten maken. Zeker op voetbalgebied. Daarbuiten ligt dat inmiddels anders. Van Persie vergat ooit de zomertijd, raakte in Engeland betrokken bij een verkeersongeluk en verliet de plek van het ongeluk en was in Jong Oranje ook geen voorbeeldige leider. Toch was er iets aan het veranderen. De beeldvorming rond hem begon te keren, in zijn voordeel. De verwende blaag van weleer werd langzaam in de harten gesloten van de voetbalfan.

Arrogant? Dat viel ook wel mee, leerden we onlangs van Quincy. Deze aankomende ster van Oranje onder 20 speelt net als Van Persie bij Arsenal. Vriendelijke Robin neemt regelmatig maaltijden mee voor Quincy, die de jonge aanvaller dan slechts hoeft op te warmen. Dat is nog eens attent en collegiaal. Goede voetballer, die Van Persie. Aardige knul ook.

Tot het incident met Sandra, zoals ze inmiddels door het leven gaat. Van Persie zit vast wegens vermeende verkrachting van deze voormalige Miss Nigeria en heeft daarmee de positieve wending in zijn benadering in één klap tenietgedaan. Als Van Persie inderdaad schuldig is, dient hij strafrechtelijk vervolgd te worden. Als hij niet schuldig is, heeft hij een flink probleem met zijn echtgenote, aangezien onomstotelijk vast lijkt te staan dat Robin buiten de deur gesnoept heeft. In dat geval is Van Persie echter ook het slachtoffer van zijn eigen bekendheid, omdat Sandra dan een slaatje uit hun avontuurtje wil slaan.

Voorlopig ga ik gevoelsmatig van dit laatste uit. Van Persie lijkt me geen verkrachter, al weet je het nooit. Wel lijkt Van Persie mij ietwat naïef. Een discotheek bezoeken moet voor een bekende voetballer ook tot de mogelijkheden behoren, maar je moet er wel rekening mee houden dat veel vrouwen zich letterlijk zullen aanbieden. Zelfs met echtgenote Bouchra erbij, als we haar moeten geloven. Erg lastig, zeker voor een jonge voetballer als Van Persie. Zie die verleiding maar te weerstaan. Doodzonde dat Robin daar niet in is geslaagd, want vanaf nu zullen de roddelbladen hem weer volop volgen. Alweer is hij, al dan niet door eigen schuld, in moeilijkheden gekomen. Weer opnieuw beginnen, kans nummer zoveel.

Eens houden die kansen, hoe goed Van Persie ook is, op. Dat moet de Rotterdammer zien te voorkomen. Robin moet nieuw vertier zoeken om de vele vrije tijd die hij heeft in te vullen. Misschien kan zijn mentor in Londen, Dennis Bergkamp, hem wat boeken lenen. Dennis is nog nooit in moeilijkheden gekomen of in opspraak geraakt. Dan kan het een saaie vent zijn voor velen, zijn loopbaan spint er wel garen bij. Lezen Robin, lezen! Mochten Bergkamps boeken Robin niet genoeg interesseren, dan rest er nog één uitweg. Dan dient Robin maar eens met Ed de Goeij te bellen, ook al een Nederlander die in de wereldstad Londen woonde. De Goeij doodde zijn vrije uren met een hoogst opmerkelijke hobby, maar wel een ongevaarlijke. Dus adviseer ik Robin om zijn volgende kans te pakken, slechts te gloreren binnen de lijnen en daarbuiten de hele voorraad legpuzzels van Ed de Goeij door te werken. Desnoods samen met Bouchra. Het is zijn enige redding en misschien wel het ontbrekende stukje in de lange weg richting wereldtop.

quote:

Op woensdag 22 juni 2005 16:10 schreef -Vaduz- het volgende:
Het is ook lastig om zo'n gevoel onder woorden te brengen, ik zou het niet goed kunnen eigenlijk.

quote:

...Als Van Persie inderdaad schuldig is, dient hij strafrechtelijk vervolgd te worden. Als hij niet schuldig is, heeft hij een flink probleem met zijn echtgenote, aangezien onomstotelijk vast lijkt te staan dat Robin buiten de deur gesnoept heeft...

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 19:20 schreef methodmich het volgende:
Precies, eerst moet hij uit de Schie zien te komen.

quote:

GEKKE BERTUS

Vroeger, in mijn jeugd, voetbalden we hele dagen op straat. Weer of geen weer, hoewel regen wel vervelend was. Desondanks stonden we er. We beeldden ons in dat we profvoetballers waren en speelden hele wereldkampioenschappen na met de buurt. Vrijwel iedereen kon meedoen, meisjes uitgezonderd. Die konden immers niet voetballen en liepen maar in de weg. Buiten die meisjes was er één jongen waar we een probleem mee hadden. Dit was Bertus. Gekke Bertus, zoals wij hem noemden, kon op school niet zo goed meekomen en zat dus op een speciale school. Elke dag werd hij gehaald met het busje. Nu beseft iedereen dat Bertus gewoon langzaam leerde, wat hinder had met lezen en niet gek was, maar toen waren we kinderen en dus keihard. Iedereen noemde hem dan ook Gekke Bertus.

Zoals gezegd hadden we problemen met hem. Wij speelden bloedserieus. Hoekschoppen, wissels, inwerpen, buitenspel, strafschoppen, directe en indirecte vrije trappen, alles zat er in. Bertus snapte dat niet. Dat wil zeggen, hij snapte vooral buitenspel niet. Bertus was net als elk ander jongetje en wilde dolgraag spits zijn. Lekker doelpunten proberen te maken, schieten uit alle standen, beetje dribbelen. Hard schieten kon hij wel, want het leek alsof de natuur hem als compensatie voor zijn leerproblemen wat extra spieren had meegegeven. Probleem was echter dat Bertus altijd buitenspel liep en we meer dan de helft van zijn goals moesten afkeuren. Dit was gevaarlijk, want dan werd Bertus boos en Bertus was dus sterk. We moesten dus iets verzinnen.

Slim als we meenden te zijn, maakten we Bertus wijs dat de toekomst achterin lag. We vergeleken hem met Ronald Koeman, die toen ook als laatste man speelde bij Barcelona. Bertus mocht de vrije trappen en strafschoppen nemen, net als Koeman. Dit leverde echter een nieuw probleem op. Bertus nam het verdedigen erg serieus en deelde de nodige beuken uit. Niet zelden kwam één van ons met bebloede benen en een gescheurde broek thuis, nadat we onzacht met Bertus in aanraking waren gekomen. Opnieuw stonden we voor de taak iets te verzinnen, voor onze veiligheid. Bertus niet mee laten doen was geen optie, dat mocht ook niet van onze ouders, want Bertus hoorde er net zo goed bij en je kent dat soort pedagogische verhalen wel. Bertus kon echter niet keepen, want hij durfde niet te duiken. Er was iets dat hem blokkeerde om naar de grond te duiken en bovendien had Bertus ook altijd van ons geleerd dat je geen ballen in je handen mocht pakken.

Na lang nadenken besloten we om Bertus scheidsrechter te maken. We gaven hem een fluit en knipten gele en rode kaarten voor hem uit. Het had succes. Bertus genoot van zijn rol, zo leek het. Hij floot veel en hard, deelde met plezier kaarten uit en niemand zag de trieste blik in zijn ogen als wij een rode kaart van hem terugdraaide. Bijkomend probleem was dat Bertus nog steeds niets van buitenspel snapte en dat is lastig voor een scheidsrechter. Hij leerde in die tijd echter snel, al bleef hij de buitenspelregel consequent fout hanteren.

Toen er in de zomer een toernooi werd georganiseerd voor straatvoetbalteams, had Bertus het via de organisator, wiens zoon ook met het busje naar school gebracht werd, tot scheidsrechter geschopt. Op het andere veld zagen wij hem in de weer met zijn fluit en kaarten, dit keer gehuld in officieel tenue. Wij voetbalden ondertussen onbezorgd door het toernooi heen en reikten tot de finale. Een finale die Bertus zou fluiten.

De finale was bloedstollend spannend. Kort voor het einde stond het nog altijd nul tegen nul, tot ons team een goal maakte. Het was zeker een meter buitenspel, maar wij vierden al. Gekke Bertus floot immers, die wist niets van buitenspel. Groot was onze verbazing toen een snerpend fluitje klonk en Bertus de goal wegens buitenspel afkeurde. Uit eigen beweging nog wel, geen tegenstander of toeschouwer had geprotesteerd. Grijnzend gaf Bertus de tegenpartij een vrije trap. Totaal beduusd lieten wij ons verrassen en verloren de finale.

Van Bertus vernamen we niet veel meer. Telkens liep hij in een andere buurt, waar de andere kinderen hem wel in de spits lieten spelen en niet wegmoffelden in een bijrol. Af en toe kom ik Bertus nog wel eens tegen en dan kijkt hij me, inmiddels ook halverwege de twintig en uitgegroeid tot een kolos, triomfantelijk aan. We hoeven niets te zeggen en denken dan hetzelfde. Excuses hoeven ook niet. Kinderen zijn nu éénmaal keihard, het ging gewoon zo.

Ik denk de laatste jaren echter vaak aan Bertus, als ik op televisie arbiters of grensrechters opzichtig zie falen bij de buitenspelregel. Ik zie Bertus in hen terug, een jongen die nooit mee mocht voetballen omdat hij of niet goed genoeg was of gewoon te dom werd bevonden. Ik weet bijna zeker dat daar de kiem voor een loopbaan in de arbitrage gelegd wordt en dat al die mannen ooit hun moment van wraak vinden en zo alsnog in de schijnwerpers komen te staan. Om na afloop, net als Bertus, als dank voor hun leiding ook een eremedaille in ontvangst te nemen. Zijn ze uiteindelijk toch winnaars....