Het VBL-columnhoekje Deeltje 5.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 22:46 schreef Suijk het volgende:
Ik vind deze leuker dan je eerdere van deze week over Foppe.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 15:59 schreef methodmich het volgende:

[..]

Ugur geen verrassing voor jou?

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 15:44 schreef methodmich het volgende:
Die van Sylvie is leuk Jaap, net als die ene reactie op de FP dat je jaloers bent.

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 17:07 schreef Da_Sandman het volgende:
Die user dacht dat je ook een vriendin met zulke tieten wilde

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 17:02 schreef SCH het volgende:

[..]

Op Sylvie zal ie dan bedoelen? Ik heb woonwagenangst, dus dat zal niet gaan

quote:

HET TOERNOOI DAT NIEMAND WENST

Het wereldwijd overkoepelend orgaan van de voetbalbonden, de FIFA, staat niet bekend om haar vooruitstrevendheid. Sterker nog, de FIFA is zo conservatief als het maar kan. Star houdt men vast aan oude gebruiken en vernieuwingen worden stelselmatig afgewezen. Dit is op zich nog niet zo erg, ware het niet dat de bond eigen voorstellen wel doordrukt en handhaaft, zelfs als niemand er op zit te wachten.

Het beste voorbeeld is waarschijnlijk het toernooi om de Confederations Cup, dat sinds woensdag in Duitsland wordt gehouden. Acht landen strijden hier om een nietszeggende beker. Het idee achter dit toernooi is niet eens onaardig. De houders van de verschillende continentale bekers strijden met de wereldkampioen, het organiserende land en een ander aangewezen team om de cup. Een wereldkampioenschap in miniversie, zou je kunnen zeggen.

Het grote probleem van dit toernooi is echter dat het plaats vindt na een slopend seizoen. Topspelers die al pakweg zestig duels voor hun club en land in de benen hebben, worden nog eens verplicht het beste in zichzelf naar boven te halen. Vermoeid als ze zijn, is de kans op blessures groot en de kans op mooi voetbal gering. Al snel werd duidelijk dat weinig mensen op dit toernooi zaten te wachten. De landen die meedoen doorgaans niet, getuige het feit dat ze niet met de beste spelers aantreden. De clubs, die de spelers betalen, verafschuwen de gedachte dat hun spelers weer amper vakantie hebben. De supporters uiteindelijk ook niet, omdat de beste voetballers toch niet komen en het toernooi de uitstraling van de wereldbeker, Europese beker, Afrika Cup of Copa Libertadores mist.

Desondanks laat de FIFA het toernooi toch maar weer doorgaan. Je zou verwachten dat men heeft geleerd van het verleden, maar niets is minder waar. Ja, natuurlijk zegt de Duitse bondscoach Klinsmann wel blij te zijn met het toernooi. Als organisator van het WK speelt Duitsland geen kwalificatieduels en op deze manier kan hij zijn spelers eens wat beter testen. Bovendien kan de Duitse bond zien wat men moet verbeteren in de organisatie voor volgend jaar. Maar zouden Brazilië, Argentinië, Griekenland, Tunesië, Australië, Mexico en Japan echt zo graag meedoen? Het laatste WK liet al zien dat de beste spelers wegens vermoeidheid niet op hun top presteerden en nu wordt de vrije zomer – er is immers geen EK of WK – weer niet gebruikt om de spelers eens te laten rusten na een zwaar seizoen. Grote kans dat de FIFA daarmee hun eigen moment van glorie, de Wereldbeker, devalueert.

Bovendien is daar nog de kwestie Marc-Vivien Foé. Deze Kameroense middenvelder nam met zijn land deel aan de Confederations Cup van 2003. Elke voetballiefhebber kan zich de huiveringwekkende beelden van toen vast nog voor de geest halen. Foé stortte tijdens een wedstrijd in en overleed naast het veld. Een verband met vermoeidheid na een loodzwaar seizoen is snel gelegd en zal ongetwijfeld een deel van de oorzaak van de dood van Foé zijn geweest. Huilende Franse voetballers, die hem kenden, domineerden het beeld van de andere halve finale, terwijl de finale zelfs in een uiterst macabere sfeer werd afgewerkt. Uiteraard had de FIFA geen reden gezien om het toernooi af te gelasten. Een enorme blunder, die men later wilde goedpraten door te stellen dat het toernooi voortaan de naam van Foé zou dragen. Veel te laat en bovendien niet uitgevoerd.

De schaduw die het plotseling gestaakte gebrul van één der ontembare leeuwen, zoals het team van Kameroen genoemd wordt, voor altijd over het toernooi geworpen heeft, was voor de FIFA evenmin reden het toernooi te schrappen. Nee, er moet ook in 2005 weer gespeeld worden. Alsof er nooit iets gebeurd is. Het is immers het idee van de FIFA en dan moet het hoe dan ook doorgaan. Dit terwijl er vermoedelijk nauwelijks voetballiefhebbers zijn die dit toernooi prefereren boven het nog altijd gaande wereldkampioenschap voor spelers tot 20 jaar.

Ergens in Kameroen zullen ongetwijfeld enkele mensen flink moeten slikken als ze de elftallen bezig zien op dit toernooi. Zij zullen bidden dat het toernooi geen nieuwe slachtoffers maakt. Foé is gestorven in het harnas, toen hij zijn land verdedigde en ook deels aan een verborgen hartprobleem. Dat de FIFA het toernooi niet naar hem vernoemd heeft, zal ze weinig tot niets kunnen schelen. Maar zullen ze niet diep in hun hart huilen dat hun zoon, broer, man, vriend, kennis, vader, collega Marc-Vivien Foé de dood moest vinden op een toernooi dat door niemand gewenst is?

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 14:59 schreef methodmich het volgende:
Volgens mij wel, vorige keer was 2003 en daarvoor 2001 meen ik.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:25 schreef rubbereend het volgende:

[..]

oke hoe doen ze dat dan met de deelnemers, dan zou Griekenland in 2007 weer mee mogen doen. Het blijft een raar toernooi.

quote:

ROBIN ZOEKT NIEUW VERTIER

Sommige mensen lijken een soort antenne te hebben voor lastige situaties. Ongewild komen de moeilijkheden op hen af, als een zwerm muggen op jacht naar een prooi. Telkens weer geraken zij in penibele situaties, terwijl anderen eigenlijk nooit ergens last mee hebben. Uiteraard zie je dit ook in de sport, denk aan boksers als Regillio Tuur en Mike Tyson. De weledele voetbalsport kent ook zijn zwarte schapen. Diego Maradona is ongetwijfeld de bekendste, maar ook George Best, Paul Gascoigne, Faustino Asprilla, Edgar Davids en Patrick Kluivert zijn goede voorbeelden. Daar mag Robin van Persie inmiddels aan worden toegevoegd.

Het verhaal van Van Persie is bekend. Debuterend als talentvolle linkspoot bij Feyenoord, maar in de Kuip nooit volledig tot wasdom gekomen. Arsenal durfde het wel aan om Van Persie uit Rotterdam weg te halen. Dat was een risico, aangezien er getwijfeld werd aan de mentaliteit van de grillige speler. Zijn talent was voor iedereen echter duidelijk zichtbaar. Dit is ook de reden dat iedere coach vooralsnog bereid is geweest Van Persie nieuwe kansen te blijven gunnen, zelfs als hij zijn eigen glazen in leek te gooien.

Arsenal-coach Wenger was woedend op Van Persie, nadat die met een domme rode kaart zijn eigen stijgende lijn abrupt onderbrak. Toch gaf de Fransman zijn pupil weer de gelegenheid zich terug te knokken. Dat deed de Rotterdammer, met zijn goal in de penaltyserie van de FA Cup als voorlopig hoogtepunt. Het leverde hem alsnog de status van international op. Tijdens een eerste uitnodiging zou Van Persie zich op de training niet goed genoeg hebben getoond en Van Basten liet hem erg lang links liggen. Pas onlangs mocht Van Persie terugkeren, debuteren en in zijn tweede interland zelfs scoren en uitblinken.

De linksbuiten is natuurlijk nog jong en mag dan ook fouten maken. Zeker op voetbalgebied. Daarbuiten ligt dat inmiddels anders. Van Persie vergat ooit de zomertijd, raakte in Engeland betrokken bij een verkeersongeluk en verliet de plek van het ongeluk en was in Jong Oranje ook geen voorbeeldige leider. Toch was er iets aan het veranderen. De beeldvorming rond hem begon te keren, in zijn voordeel. De verwende blaag van weleer werd langzaam in de harten gesloten van de voetbalfan.

Arrogant? Dat viel ook wel mee, leerden we onlangs van Quincy. Deze aankomende ster van Oranje onder 20 speelt net als Van Persie bij Arsenal. Vriendelijke Robin neemt regelmatig maaltijden mee voor Quincy, die de jonge aanvaller dan slechts hoeft op te warmen. Dat is nog eens attent en collegiaal. Goede voetballer, die Van Persie. Aardige knul ook.

Tot het incident met Sandra, zoals ze inmiddels door het leven gaat. Van Persie zit vast wegens vermeende verkrachting van deze voormalige Miss Nigeria en heeft daarmee de positieve wending in zijn benadering in één klap tenietgedaan. Als Van Persie inderdaad schuldig is, dient hij strafrechtelijk vervolgd te worden. Als hij niet schuldig is, heeft hij een flink probleem met zijn echtgenote, aangezien onomstotelijk vast lijkt te staan dat Robin buiten de deur gesnoept heeft. In dat geval is Van Persie echter ook het slachtoffer van zijn eigen bekendheid, omdat Sandra dan een slaatje uit hun avontuurtje wil slaan.

Voorlopig ga ik gevoelsmatig van dit laatste uit. Van Persie lijkt me geen verkrachter, al weet je het nooit. Wel lijkt Van Persie mij ietwat naïef. Een discotheek bezoeken moet voor een bekende voetballer ook tot de mogelijkheden behoren, maar je moet er wel rekening mee houden dat veel vrouwen zich letterlijk zullen aanbieden. Zelfs met echtgenote Bouchra erbij, als we haar moeten geloven. Erg lastig, zeker voor een jonge voetballer als Van Persie. Zie die verleiding maar te weerstaan. Doodzonde dat Robin daar niet in is geslaagd, want vanaf nu zullen de roddelbladen hem weer volop volgen. Alweer is hij, al dan niet door eigen schuld, in moeilijkheden gekomen. Weer opnieuw beginnen, kans nummer zoveel.

Eens houden die kansen, hoe goed Van Persie ook is, op. Dat moet de Rotterdammer zien te voorkomen. Robin moet nieuw vertier zoeken om de vele vrije tijd die hij heeft in te vullen. Misschien kan zijn mentor in Londen, Dennis Bergkamp, hem wat boeken lenen. Dennis is nog nooit in moeilijkheden gekomen of in opspraak geraakt. Dan kan het een saaie vent zijn voor velen, zijn loopbaan spint er wel garen bij. Lezen Robin, lezen! Mochten Bergkamps boeken Robin niet genoeg interesseren, dan rest er nog één uitweg. Dan dient Robin maar eens met Ed de Goeij te bellen, ook al een Nederlander die in de wereldstad Londen woonde. De Goeij doodde zijn vrije uren met een hoogst opmerkelijke hobby, maar wel een ongevaarlijke. Dus adviseer ik Robin om zijn volgende kans te pakken, slechts te gloreren binnen de lijnen en daarbuiten de hele voorraad legpuzzels van Ed de Goeij door te werken. Desnoods samen met Bouchra. Het is zijn enige redding en misschien wel het ontbrekende stukje in de lange weg richting wereldtop.

quote:

Op woensdag 22 juni 2005 16:10 schreef -Vaduz- het volgende:
Het is ook lastig om zo'n gevoel onder woorden te brengen, ik zou het niet goed kunnen eigenlijk.

quote:

...Als Van Persie inderdaad schuldig is, dient hij strafrechtelijk vervolgd te worden. Als hij niet schuldig is, heeft hij een flink probleem met zijn echtgenote, aangezien onomstotelijk vast lijkt te staan dat Robin buiten de deur gesnoept heeft...

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 19:20 schreef methodmich het volgende:
Precies, eerst moet hij uit de Schie zien te komen.

quote:

GEKKE BERTUS

Vroeger, in mijn jeugd, voetbalden we hele dagen op straat. Weer of geen weer, hoewel regen wel vervelend was. Desondanks stonden we er. We beeldden ons in dat we profvoetballers waren en speelden hele wereldkampioenschappen na met de buurt. Vrijwel iedereen kon meedoen, meisjes uitgezonderd. Die konden immers niet voetballen en liepen maar in de weg. Buiten die meisjes was er één jongen waar we een probleem mee hadden. Dit was Bertus. Gekke Bertus, zoals wij hem noemden, kon op school niet zo goed meekomen en zat dus op een speciale school. Elke dag werd hij gehaald met het busje. Nu beseft iedereen dat Bertus gewoon langzaam leerde, wat hinder had met lezen en niet gek was, maar toen waren we kinderen en dus keihard. Iedereen noemde hem dan ook Gekke Bertus.

Zoals gezegd hadden we problemen met hem. Wij speelden bloedserieus. Hoekschoppen, wissels, inwerpen, buitenspel, strafschoppen, directe en indirecte vrije trappen, alles zat er in. Bertus snapte dat niet. Dat wil zeggen, hij snapte vooral buitenspel niet. Bertus was net als elk ander jongetje en wilde dolgraag spits zijn. Lekker doelpunten proberen te maken, schieten uit alle standen, beetje dribbelen. Hard schieten kon hij wel, want het leek alsof de natuur hem als compensatie voor zijn leerproblemen wat extra spieren had meegegeven. Probleem was echter dat Bertus altijd buitenspel liep en we meer dan de helft van zijn goals moesten afkeuren. Dit was gevaarlijk, want dan werd Bertus boos en Bertus was dus sterk. We moesten dus iets verzinnen.

Slim als we meenden te zijn, maakten we Bertus wijs dat de toekomst achterin lag. We vergeleken hem met Ronald Koeman, die toen ook als laatste man speelde bij Barcelona. Bertus mocht de vrije trappen en strafschoppen nemen, net als Koeman. Dit leverde echter een nieuw probleem op. Bertus nam het verdedigen erg serieus en deelde de nodige beuken uit. Niet zelden kwam één van ons met bebloede benen en een gescheurde broek thuis, nadat we onzacht met Bertus in aanraking waren gekomen. Opnieuw stonden we voor de taak iets te verzinnen, voor onze veiligheid. Bertus niet mee laten doen was geen optie, dat mocht ook niet van onze ouders, want Bertus hoorde er net zo goed bij en je kent dat soort pedagogische verhalen wel. Bertus kon echter niet keepen, want hij durfde niet te duiken. Er was iets dat hem blokkeerde om naar de grond te duiken en bovendien had Bertus ook altijd van ons geleerd dat je geen ballen in je handen mocht pakken.

Na lang nadenken besloten we om Bertus scheidsrechter te maken. We gaven hem een fluit en knipten gele en rode kaarten voor hem uit. Het had succes. Bertus genoot van zijn rol, zo leek het. Hij floot veel en hard, deelde met plezier kaarten uit en niemand zag de trieste blik in zijn ogen als wij een rode kaart van hem terugdraaide. Bijkomend probleem was dat Bertus nog steeds niets van buitenspel snapte en dat is lastig voor een scheidsrechter. Hij leerde in die tijd echter snel, al bleef hij de buitenspelregel consequent fout hanteren.

Toen er in de zomer een toernooi werd georganiseerd voor straatvoetbalteams, had Bertus het via de organisator, wiens zoon ook met het busje naar school gebracht werd, tot scheidsrechter geschopt. Op het andere veld zagen wij hem in de weer met zijn fluit en kaarten, dit keer gehuld in officieel tenue. Wij voetbalden ondertussen onbezorgd door het toernooi heen en reikten tot de finale. Een finale die Bertus zou fluiten.

De finale was bloedstollend spannend. Kort voor het einde stond het nog altijd nul tegen nul, tot ons team een goal maakte. Het was zeker een meter buitenspel, maar wij vierden al. Gekke Bertus floot immers, die wist niets van buitenspel. Groot was onze verbazing toen een snerpend fluitje klonk en Bertus de goal wegens buitenspel afkeurde. Uit eigen beweging nog wel, geen tegenstander of toeschouwer had geprotesteerd. Grijnzend gaf Bertus de tegenpartij een vrije trap. Totaal beduusd lieten wij ons verrassen en verloren de finale.

Van Bertus vernamen we niet veel meer. Telkens liep hij in een andere buurt, waar de andere kinderen hem wel in de spits lieten spelen en niet wegmoffelden in een bijrol. Af en toe kom ik Bertus nog wel eens tegen en dan kijkt hij me, inmiddels ook halverwege de twintig en uitgegroeid tot een kolos, triomfantelijk aan. We hoeven niets te zeggen en denken dan hetzelfde. Excuses hoeven ook niet. Kinderen zijn nu éénmaal keihard, het ging gewoon zo.

Ik denk de laatste jaren echter vaak aan Bertus, als ik op televisie arbiters of grensrechters opzichtig zie falen bij de buitenspelregel. Ik zie Bertus in hen terug, een jongen die nooit mee mocht voetballen omdat hij of niet goed genoeg was of gewoon te dom werd bevonden. Ik weet bijna zeker dat daar de kiem voor een loopbaan in de arbitrage gelegd wordt en dat al die mannen ooit hun moment van wraak vinden en zo alsnog in de schijnwerpers komen te staan. Om na afloop, net als Bertus, als dank voor hun leiding ook een eremedaille in ontvangst te nemen. Zijn ze uiteindelijk toch winnaars....

quote:

Op vrijdag 1 juli 2005 19:07 schreef methodmich het volgende:
Zo moeilijk is scheidsrechteren op zich niet hoor SCH, om het te worden. Dat zag je aan Bertus.