Het VBL-columnhoekje Deeltje 5.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:38 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hoe vaak heb je die rukkend teruggelezen ?

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 19:38 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hoe vaak heb je die rukkend teruggelezen ?

quote:

DE DROOM VAN CLARENCE

Het is onder voetballiefhebbers al enkele jaren in de mode om tegen Clarence Seedorf te zijn. Deze groep maakt van Clarence de nationale zondebok, op wie lekker gevit kan worden bij tegenvallende resultaten. Ook als Clarence goed speelt, zien zij nog wel enkele punten die extreem kritisch voor het voetlicht gehouden kunnen worden. Uiteraard is er ook al enige jaren een tegenbeweging actief. Het is net zo in de mode om voor Clarence Seedorf te zijn. Deze groep ziet in Clarence een miskend genie, dat gekoesterd moet worden. Ook als Clarence slecht speelt, zien zij nog wel een moment van brille dat enthousiast besproken dient te worden. Zonder twijfel is Seedorf de meest controversiële voetballer van Nederland, al jarenlang.

Clarence Seedorf heeft genoeg kwaliteiten om mensen aan zich te binden. Op zijn zestiende debuteerde hij voor Ajax, niet gek veel later in Oranje en hij speelde op relatief jonge leeftijd al een groot aantal interlands. Wie zijn palmares erbij pakt, kan de critici triomfantelijk om de oren slaan. Liefst driemaal won Seedorf de belangrijkste Europese prijs in het clubvoetbal, de Champions League. Aanstaande woensdag gaat hij zelfs op voor zijn vierde. Bovendien, veel voetballers zullen jaloers kijken naar zijn rijtje clubs. Ajax, Sampdoria, Real Madrid, Internazionale, AC Milan…. Het kan minder, stukken minder.

Maar zo makkelijk laten Seedorf-critici zich niet uit het veld slaan. Ze zullen vragen naar de wezenlijke bijdrage die Seedorf aan die cups leverde. Die was er wel, maar het mag duidelijk wezen dat de clubs waarmee Clarence de Champions League won, dat zonder hem ook wel was gelukt. Clarence was nooit de onbetwiste ster die zijn ploeg naar de titel leidde. Na deze dolkstoot, dienen ze met het verhaal van de strafschoppen de Clarence-liefhebber ook nog een bijna fataal nekschot toe.

De strafschoppen. Ze hangen als een zwaard boven het hoofd van Clarence Seedorf en dat zal altijd zo blijven. In 1996 miste hij als jonge hond een penalty in de kwartfinale tegen de Fransen en was hij ontroostbaar. In zijn hoofd zal Clarence, die zijn falen verafschuwde, een plan gemaakt hebben. Ooit zou hij revanche nemen en het land laten juichen. En zo pakte Clarence op die vermaledijde avond in Bursa de bal, liet Jonk en Frank de Boer vertwijfeld achter en schoot over. Hoon viel over hem neer en hij kwam zelfs in een liedje van Freek de Jonge terecht. Voor Freek was er leven na de dood, voor Clarence een leven na de strafschop. Een zwaar leven.

Ineens deed Clarence ook nooit meer wat de trainer hem opdroeg, zo wilden de verhalen. Clarence speelde zijn eigen potjes, waande zichzelf de grote vedette. Clarence was eigenwijs en ging gebukt onder een overdreven manifestatiedrang. Die grensde zelfs aan het maniakale, want Clarence wilde het liefst zelf voorgeven, inschieten en ballen van de lijn redden. Clarence faalde in Oranje en wanneer hij niet faalde, zorgde men wel dat hij faalde. Clarence heeft geen goede interland meer gespeeld.

Zo staat de international Seedorf inmiddels bekend als lastig en eigengereid, de clubvoetballer Seedorf is met name bij AC Milan een gerespecteerde voetballer. Seedorf doet wat hem gevraagd wordt, kan zijn kwaliteiten in dienst van de ploeg etaleren en snapt dat Shevchenko de goals wel maakt en Nesta die ballen wel van de lijn haalt. Clarence is middenvelder, meer niet. Zit zelfs op de bank, als Ancelotti een ander wat speeltijd wil gunnen. Sterker nog, Clarence begint op papier vanaf links. Vanaf links! De man die altijd centraal wil spelen? Ja, dezelfde persoon.

Op basis daarvan besloot Clarence onlangs dat de tijd rijp was voor een rentree in Oranje. Van Basten selecteerde middelmatige eredivisiespelers en liet Clarence links liggen. Seedorf vond dat Marco hem gewoon eens moest uitnodigen, met hem moest werken en dan kwam het wel goed. Dat mag je vinden en zelfs zeggen, maar Seedorf had moeten weten dat het uiteindelijk tegen hem zou werken. Met name in Eindhoven speelde hij beroerd, hoewel al zijn teammaats ondermaats waren tegen PSV, en dus was iedere fan het er al over eens. Niet meer selecteren die man!

Nu is de droom van Clarence nog steeds deelname aan het WK van 2006. Hij wil zelfs wereldkampioen worden. Dat willen we allemaal, daar ligt het dus niet aan. Het ligt in de manier waarop. Een dienstbaar spelende Seedorf, die op zijn sterke punten wordt geselecteerd en die kan etaleren, is een international. Punt uit. Maar kan Clarence dat? Kan hij ook in de publiciteit een kneedbaar jongetje spelen, gevoelig voor de mening en de visie van de bondscoach. Kan Seedorf wat meer worden als Meerdink of Kromkamp? De tijd gaat dringen, wil Clarence zijn droom niet in rook zien vervliegen. Is er nog een weg terug voor Seedorf? Of is Nederland zo rijk bedeeld met voetbaltalent, dat een man die woensdag zijn vierde Champions League zege zou kunnen bijschrijven, simpelweg niet geselecteerd en uitgeprobeerd gaat worden?

quote:

Op dinsdag 10 mei 2005 14:25 schreef methodmich het volgende:
Dank Eilanden!

En DarkShine, dat is idd te gek, dat de KNVB dat gaat zeggen...

quote:

Op maandag 16 mei 2005 23:16 schreef -Vaduz- het volgende:
Goed alles nog een keer verteld. Alleen boeit deze discussie me niet zo meer. Ik heb er al veel te veel over gelezen.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 17:15 schreef methodmich het volgende:

[..]

Toch vermoed ik dat ie op de FP wel wat op kan roepen, maar dat kan ik mis hebben.

quote:

NIET TE BENIJDEN

Je zou maar een supporter zijn van FC Den Bosch. Je club komt na een sensationeel kampioenschap op de slotdag in de eredivisie en wordt direct door velen getipt als degradatiekandidaat. Logisch en je snapt wel dat het een zwaar jaar gaat worden. Op gegeven moment lijkt degradatie onafwendbaar. Een sterke fase brengt je club echter naast De Graafschap en dan ga je als supporter toch weer hopen, zelfs als je diep van binnen al beseft dat het gebeurd is. Als je dan uiteindelijk degradeert op basis van het doelsaldo, is dat pijnlijk. Pijnlijker wellicht dan met tien punten achterstand. Den Bosch-fans hebben een zwaar jaar gehad, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme Jan van Dijk. Ooit na een handvol duels ontslagen bij Roda JC en via Helmond Sport geleidelijk die smet van je blazoen gepoetst. Je presteert daar als coach zo goed, dat RBC Roosendaal je een herkansing gunt in de eredivisie. Vervolgens vallen de prestaties ietwat tegen, deels door blessureleed. De clubleiding ontslaat je om lachwekkende redenen en je beseft dat deze nieuwe vlek op je CV waarschijnlijk het einde betekent van je loopbaan als eredivisietrainer. Vele jaren rehabiliteren bij een eerste divisieclub liggen in het verschiet en misschien, heel misschien, volgt ooit een nieuwe kans. Dat is voor een coach vreselijk, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het hele seizoen lang zijn spelers en trainers weer op allerlei plaatsen besproken. Columnisten, verslaggevers, supporters, iedereen gaf zijn mening. Dat pakte voor de één positiever uit dan de ander. De deskundigen op televisie kweten zich weer prima van hun taak. Ze sabelden met plezier allerlei mensen neer. Hugo Borst en Johan Derksen zijn uiterst bedreven in het leveren van pittige kritiek. De arme Zeljko Petrovic werd in Voetbal Insite live de grond in geboord door Derksen en staat sindsdien bekend als schreeuwende onbenul, die bovendien nog bij zijn baas Gullit slijmt ook. Lekker beeld, met nog een hele trainersloopbaan voor de boeg. Dikke kans dat Zeljko voorlopig nergens aan de bak komt, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme selectiespelers van Fortuna Sittard. Arme fans ook, want de club zit in zware financiële problemen. Net als Go Ahead Eagles beleefden de Limburgers de primeur een puntenaftrek van de KNVB te krijgen. Nu hoeft niemand medelijden te hebben met voetballers, maar de jongens die bij Fortuna spelen zijn nog niet zo financieel onafhankelijk dat ze lang zonder salaris kunnen. Trieste verhalen over jonge jongens die de hand moeten ophouden bij hun ouders en een situatie die zo niet langer kan duren. Is de club nog te redden? Zware tijden dus voor spelers, fans en directie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Sparta leek af te stevenen op promotie, maar de Rotterdammers kenden een merkwaardige inzinking tegen het slot van de competitie. Er werden punten verloren tegen opponenten waartegen dat nooit mocht en Sparta liep het zeker gewaande kampioenschap van de eerste divisie uiteindelijk mis. Mike Snoei stond ter discussie, moest bijna weg, rampspoed volgde elkaar op en Heracles Almelo bleef in Rotterdam op de been, om een week later de titel te pakken. Voor Sparta rest slechts de nacompetitie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het moet lang leuk geweest zijn om AZ-speler te zijn. Gedeeld winterkampioen, iedereen roemt je om het zogezegd leukste voetbal van Nederland en topclubs rammelen aan de gammele poorten van de Alkmaarderhout. Het verleidt de voorzitter tot het noemen van bedragen uit de Gouden Voetbaleeuw en brengt spelers in Oranje, die daar tot voor kort slechts jaarlijks hooguit twee keer van durfden te dromen. Om die droom, beschaamd als ze waren, aan niemand te vertellen. Dan mis je de UEFA Cupfinale op een haar na en ga je onderuit in Den Haag. Grijpt je trainer, om zijn eigen fout in die wedstrijd te vermijden, maar weer eens naar de oeroude doos vol verwijten. De man die geen afscheid kan nemen kapittelt jouw en je teammaats en noemt je een kleuterklas. Dat is even slikken, want je wilt niet reageren zoals je zou willen, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Och, al die ontslagen coaches. Jan van Dijk kwam al langs, maar ook Ronald Koeman, Henk Wisman, Johan Neeskens, Dick de Boer, Robert Verbeek, Jan Olde Riekerink en Job Dragtsma vertrokken door de achterdeur bij hun club. Soms mentaal helemaal gebroken, soms op schandalige wijze, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Precies, Ruud Gullit. De man die de titel weer naar de Coolsingel ging brengen en ongeveer een elftal aan aankopen mocht doen. Hadden ze bij Den Bosch maar voor tien procent van dat bedrag een speler mogen kopen, dan waren ze zielsgelukkig geweest. Maar goed, bij Feyenoord was niets mogelijk. Ruud moest werken met de twee topscorers van de eredivisie dit jaar, voor een ongetwijfeld schamel salaris. Het was voor Gullit meer een betaalde hobby en dan was de voorzitter ook nog eens altijd weg. Moest Ruud hem mailen of een SMS versturen en daar houdt Ruud niet van. Hij wil mensen in de ogen kunnen kijken, zoals hij bij Ebi Smolarek deed. Die had het niet, zag Ruud, waarna Ebi bij Dortmund een revelatie genoemd mocht worden. Nee, het was slecht toeven in Rotterdam voor Ruud. Elke dag file, een uiterst vervelende en onbetrouwbare assistent, die zelfs een nier aan Ruud zou afstaan indien nodig. Supporters die na één nederlaag al niet meer naar het afgrijselijk ogende stadion komen en nooit eens achter die ploeg gaan staan. Ruud eindigde slechts als vierde, ook al zo schandalig met dit materiaal. Nee, er was ook dit voetbalseizoen weer veel ellende, maar niemand had het zo zwaar als Ruud Gullit, die straks weer vrolijk op de golfbaan staat. Je had gelijk Ruud, je was niet te benijden.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 16:26 schreef methodmich het volgende:
Het is dé uitspraak van het jaar, met afstand.