[CUL SC] Mooi!

ben alleen nog aan het bedenken welk "hollands" materiaal ik er dan in zou willen hebben

Gaat het weer een beetje?

Ik snap het goed hoor dat je je zo rot voelde. Dit is natuurlijk precies een situatie die vanalles bij je triggert

Het gaat een stuk beter. Had gisteren uiteindelijk toch nog even met B kunnen bellen. Hij had gisterochtend gezegd dat hij hoopte dat ik me goed zou kunnen focussen op werk en niet meer bezig zijn met het hele gedoe, en dat was me maar de halve dag gelukt dus ik dacht dat ik het helemaal verkeerd gedaan had. Dat viel natuurlijk enorm mee, hij vond het al heel knap dat ik de halve dag zo productief was geweest.

Uiteindelijk pizza afgebakken en een rustige avond gehad

Kijk wel een beetje op tegen dit weekend, want ik ga zaterdag nadat ik een wedstrijd gelopen heb naar m'n ouders om wat te helpen (dit is week 3 dat m'n moeder loopt te kotsen van vermoeidheid) maar ik kan er ECHT geen onredelijke mensen meer bij hebben

Dat is ook knap, dat ben ik met hem eens. En instorten na zo'n uitputtingsslag is helemaal niet onlogisch. En hoe moeier je bent, hoe minder je kunt hebben. Dus het lag denk ik allemaal wel in de lijn der verwachting. Maar ja, je bent natuurlijk teleurgesteld, dat is dan ook weer logisch.

Maar je hebt tegenwoordig een prima terugverend vermogen hoor. Vandaag lekker werken, bijkomen, morgen ren je alles van afgelopen week eruit. Hopelijk valt het dan weer mee.

partner in non-profit heeft het afgelopen jaar niet zo hard gelopen, dus ik heb het meeste gedaan.. niet erg af en toe, maar ik merk dat het me teveel energie kost. dus aan het begin van het jaar gezegd dat ik het allemaal tot eind maart een kans geef, maar dat zij echt wat harder moet gaan lopen.. nou zijn er 2 issues:
1. Ze is een stop-ren persoon. er is een issue daar gaat ze voor rennen . als het dan vervolgens OF opgelost of te moeilijk is dan stopt ze. ehh.. er ligt nog een berg andere dingen te wachten EN het moet uiteindelijk toch opgelost worden, dus hup!
2. Ze werkt een onregelmatg rooster in de gezonheidszorg , is alleenstaand en heeft 2 honden. nou pas ik mijn werk dagen aan aan de dagen die zij werkt en of vrij is, zodat we op haar vrije dagen aan de non-profit werken. daarnaast doen we links en rechts ook wel dingen voor de non-profit. vandaag moeten we even een uurtje samen zitten om een aanvraag voor een fonds te versturen. en dat kan volgens haar planning alleen tussen 12 en 14, want ze moet de honden uitlaten. ik kan niet om 13 ( en dus ook niet erna) want ik moet chef ophalen.
en nu werd ik gevraagd om dan naar haar te komen want dat is makkelijker voor haar en d'r honden. ik ben het eigenlijk wel zat dat ik naast m'n werk leven nu ook m'n prive leven op haar moet afstemmen.. dus ik heb gezegd dat ik van 11.30 tot 12.30 beschikbaar ben. er werd niet enthousiast gereageerd, maar ik hou me bij mijn grens,

en ergens vind ik dat dood eng, dat grenzen stellen, maar als ik het niet doe BLIJF ik iedereen pleasen en niet mezelf..

en stiekem ben ik een beetje jaloers op @Tele6 die dus 15 jaar jonger is en het beter voor elkaar lijkt te hebben dan ik ..

en stiekem ben ik een beetje jaloers op @:tele6 die dus 15 jaar jonger is en het beter voor elkaar lijkt te hebben dan ik ..

Wild damhert Rambo wil niet meer weg uit Bloemendaals hertenkamp: ’Hij heeft het hier prima naar zijn zin’

Het is een gek gezicht. De veertig hindes van De Hertenkamp Bloemendaal hebben niet een, maar twee bokken. In de bronstijd, die voor damherten van half oktober tot begin november loopt, sprong er een wilde bok over het twee meter hoge hek. Sindsdien is hij niet meer weggegaan.

De kudde die wordt beheerd door Olga Mark is sowieso een bijzondere. Tussen de damherten loopt gans Hans. ,,Ja, dat is wel een bijzonder verhaal”, zegt Olga terwijl de kudde in beweging komt, omdat de fotograaf een foto probeert te maken. Hans vliegt gakkend achter ’zijn’ hindes aan. ,,Toen onze vrouwtjesgans overleed, de metgezel van Hans, hadden we nog geen bok. Hans heeft toen bedacht dat hij bij de kudde herten wilde horen. Hij verdedigde de hindes met z’n leven en wilde opeens alleen nog maar dezelfde brokjes eten als zij”, zegt Olga lachend. ,,Het is erg aandoenlijk. Hij krijgt wel weer een vrouwtje hoor. Maar ik ben blij dat hij weer zo gelukkig is. Hij was echt verdrietig na het overlijden van zijn vriendinnetje.”

Intussen staat geit Bram, een zwart-witte bok met een flinke sik en dito horens, aan mijn kladblok te knabbelen. Om hem een staan wat Quessant schapen, een Bretons dwergschapenras, ons nieuwsgierig gade te slaan.

Maar goed, nu eerst het verhaal van Rambo, zoals Olga deze bok liefkozend heeft genoemd. ,,Vanwege zijn gigantische dikke nek”, legt ze uit. Rambo ziet er inderdaad imposant uit naast het andere mannetje in de kudde. Julius. Ook wel de keizer van de kudde genoemd. Hij kwam anderhalf jaar geleden naar de Bloemendaalse hertenkamp. Maar oktober dit jaar werd Julius dus van zijn troon verstoten.

Olga wijst naar een hek waarvan duidelijk te zien is dat het is gerepareerd. ,,Na een storm waren er een paar onderdelen van het hek afgeraakt. In de bronstijd hadden we Rambo al een paar keer daar bij het hek zien snuffelen. De hindes bleven ver bij hem vandaan, maar Julius vond het erg interessant en kwam ook snuffelen. Na drie dagen stond hij opeens in de hertenkamp.”

Keizer Julius, vernoemd naar de Romeinse keizer, was meteen onder de indruk van de driejarige Rambo. ,,Julius heeft een kippennek vergeleken met de nek van Rambo. Vandaar dat ik hem zo heb genoemd. Julius is in gevangenschap geboren, maar Rambo heeft natuurlijk moeten vechten met de andere mannetjes en takken omver geduwd met zijn gewei. Vandaar die dikke nek.”

Olga belde een bevriende boswachter voor advies. ,,Want ik vond het best sneu. Ik wilde hem helpen weer terug de duinen in te gaan”, zegt ze. Rambo had zo zijn eigen plannen. Veertig hindes voor hem alleen en niet te vergeten een all-inclusive buffet. Wat wil je nog meer? ,,Maar hij heeft de eerste maand geen eten aangeraakt. Hij was niet gewend dat hij zomaar voer tot zijn beschikking had. Na die maand is hij eerst begonnen met het hooi. Brokjes eet hij nu ook. Ze krijgen niet veel, want ze hebben het eigenlijk niet nodig”, zegt Olga terwijl ze Bram over zijn kop aait. ,,Maar we willen ze een beetje aan mensen laten wennen, voor het geval de dierenarts langs moet komen.”

De Haarlemse is nu drie jaar beheerder van de hertenkamp. Ze fietste er dagelijks langs. ,,Ik dacht altijd: ’dat zal je baan maar zijn.’” Toen ze werd gevraagd voor het bestuur van de hertenkamp zei ze dan ook onmiddellijk, ja. ,,Later ben ik mee gaan lopen met de vorige beheerder Hans. Ik vond het heerlijk. Het is echt mijn yoga. Hans werd helaas ziek en kwam thuis te zitten met een burn-out. Toen heb ik gesolliciteerd als beheerder. Daar ben ik elke dag nog blij mee.”

Ze werkt samen met verschillende hertenkampen in Nederland. Af en toe wordt er een bok uitgewisseld zodat de bokken hun kleindochters niet bezwangeren. ,,Er zijn nog zo’n tweehonderd hertenkampen in Nederland”, weet ze. ,,Ik heb vaak contact met de hertenkamp uit Utrecht. Zij staan helaas op omvallen. Het is net als met cultuur een financieel uitdagende branche. We leven van fondsen.”

De rust is intussen wedergekeerd in de kudde. De fotograaf is weg. Hans loopt gakkend tussen de hindes en Rambo en Julius plukken wat aan het steeds groener wordende gras. ,,Op den duur gaat Rambo ook naar een ander hertenkamp. Zo hou je de kudde gezond. Maar voorlopig mag hij nog gewoon lekker hier blijven.”

Ik had donderdag een prima dag, 's nachts nog wel gedroomd over de psycholoog en het nog maar 4 sessies hebben en dat ze iets opperde over waarom ik het moeilijk zou vinden om te stoppen, waar ik het niet mee eens was dat dat het was, maar ze was weg voor ik kon uitleggen waarom dan wel.

Vrijdagochtend had ik al wandelend in het zonnetje juist ook wel weer vertrouwen erin. Dat dit misschien wel juist het duwtje in de rug is wat ik nodig heb om te merken dat ik het eigenlijk ook niet meer écht nodig heb, maar voldoende tools en handvaten heb nu om zelf verder te kunnen. Waar ik woensdag nog schreef dat ik denk dat juist de interactie met haar als klankbord met kritische vragen etc bij het bespreken van situaties/gebeurtenissen en hoe ik heb gedacht/gehandeld zo heeft geholpen en ik dat dus juist nodig heb, is dat misschien eigenlijk vooral iets wat ik nodig heb gehád om op dit punt te komen. Maar misschien wéét ik inmiddels ook wel wat voor vragen zij me zou stellen als ik het met haar bespreek, enzo. En kan ik dat dus zelf doen. Wat er volgens mij vooral nog nodig is om de ziekte angst helemaal weg te laten gaan is vertrouwen opbouwen in mezelf dat ik het kan doorstaan als ik me lichamelijk niet goed voel (en het heus merk als er écht iets ernstig mis is), en daarmee dus tijd - want me lichamelijk niet goed voelen gaat zeker nog tig keer gebeuren. Dat is natuurlijk in de therapie al een hoop malen gebeurd, en heb ik dan met haar kunnen bespreken en gaf dan ook echt nieuwe inzichten enz, maar het ervaren van echt angst/paniek daarbij gebeurt nu al zoveel minder vaak en als wel is het ook echt wel minder heftig dan voorheen. Dat kunnen bespreken voegt dan misschien helemaal niet per se meer iets toe, behalve dat het fijn is om erover te kunnen praten, maar dan hoeft dat dus niet per se met háár. Meemaken dat ik het vast ook merk als iets wel acuut ernstig is hoop ik natuurlijk niet te doen

maar merken wanneer iets vervelend voelt maar niet acuut ernstig is helpt natuurlijk ook in vertrouwen opbouwen dat ik kan herkennen of iets wel/niet acuut ernstig is, én in dat het in de overgrote meerderheid van de gevallen niét acuut ernstig zal zijn. En dan blijft natuurlijk over dat ik (net als iedereen) te accepteren heb dat het kan zijn dat het een keer wél acuut ernstig is en dat als ik echt pech heb, ik dan inderdaad alleen ben en te laat ben om hulp in te schakelen. Maar dat dat ook bij het leven hoort, ook mét partner ben je natuurlijk een heleboel tijd niet samen (of slaapt je partner als jij je hartstilstand krijgt, kan ook..), en dat dat risico wegnemen niet kan en je daar dus mee moet leren leven. Dat gaat denk ik nog wel wat langer duren, maar ook dat is niet iets wat zij voor mij kan doen, of waar ik nog op gewezen moet worden. Daarover ga ik wel vragen of ze tips heeft voor hoe ik dat in de praktijk kan doen. Ook breder gezien. Accepteer dat waar je geen invloed op hebt - maar hoe dóé je dat dan daadwerkelijk? Hoe laat je dat los? Hoe oefen je daarmee? Wel goede input dus voor waar ik die laatste sessies oa aan wil besteden.

Vrijdagmiddag kwam nichtje, nacht met voor mij zeer weinig slaap maar daardoor dan weer wél schaatsen 1000m v en m live kunnen kijken. Zaterdagmiddag werd ze weer opgehaald. Was wel erg gezellig. Daarna met slaapgebrek en in mn eentje op de bank en voelde ik me toch even niet zo fijn in mn vel. Kwamen er toch weer wat vervelende gedachten over het nog maar 4 sessies hebben. Het levert een hoop onzekerheid op, en hoewel ik daar op de meeste momenten dus wel vertrouwen in heb, triggert het natuurlijk wel vanalles bij mij, en met slaapgebrek is alles 100x erger. Wat nou als.. door stoppen voor de ziekte angst helemaal weg is, hij dan toch weer erger wordt, of er een nieuwe angst komt (wat al wel eerder is gebeurd), er iets ergs gebeurt, of ik depressief word (ik heb wel vaker existentiële vragen over waarom ben ik hier eigenlijk en, redelijk fatalistisch, wat gaat er allemaal nog voor narigheid gebeuren voordat het 'klaar' is, bv komt er hier ook oorlog etc; nu niet echt met depressieve insteek, maar wat nou als dat verandert?), en dan heb ik dan dus niet meer die momenten elke x weken dat ik dit soort dingen met haar kan bespreken, hoe moet dat dan.. dus nou ja, ik zat huilend en piekerend en doemscenario's bedenkend op de bank. Maar in plaats van dat te blijven doen tot ik om 4u 's nachts uitgeput genoeg was om in slaap te vallen, belde ik na een halfuurtje mijn ouders. Dat vond ik best spannend, want het verleden heeft geleerd dat over dit soort dingen met hen praten soms enorm fijn is en soms vooral opmerkingen als 'focus je op de positieve dingen' en 'ja maar dat moet je niet denken' of 'maar die gedachten hebben geen zin dus daar moet je mee stoppen' oplevert en bij mij dus frustratie, want natuurlijk heb ik dat geprobeerd, maar die gedachten komen dus toch ook als ik dat niet wil. Maar het was een fijn gesprek, heb een uur met ze gevideobeld en deze onzekerheden besproken en hoe ik me voelde en ook eens aan hen gevraagd of zij eigenlijk wel eens van dat soort meer existentiële vragen hebben en wat ze daarmee doen/hoe ze daarmee om gaan, en het was toch wel heel fijn om het daar eens met iemand over te kunnen hebben. Daarna voelde ik me al wel iets beter, toen twee vriendinnen geappt maar die reageerden niet en buren gevraagd voor wandelen maar die hadden bezoek, dus zelf een rondje gewandeld en daarna begonnen met wat probeersels voor het afscheidskado dat ik mijn psych wil gaan geven. En daarna voelde ik me alweer stuk rustiger en begon schaatsen en kon ik lekker daar mee bezig zijn en sloot ik de avond dus best fijn af. En dat gaf ook wel meteen weer wat vertrouwen terug: er gebeurde eigenlijk precies waarvoor ik bang was - wat nou als ik weer ergens door angstig/somber word en ik kan die situatie niet meer met haar bespreken? - en ik kon nu direct merken en aan mezelf laten zien dat ik ook andere mensen om me heen heb die ik kan bellen/appen om erover te praten en dat dat helpt, en dat er ook andere dingen zijn die ik kan doen om mezelf beter te voelen op zo'n moment.

Ook na diverse malen mondeling (zowel 1 op 1 als in de groep) bespreken dat het niet tof is als je A: materialen ‘leent’ die iemand anders (ik) heeft klaargelegd voor haar zwemmer en B: daarna de rest van je zooi op de kant laat liggen na de zwemles. Zodat ik blijkbaar én materialen klaarleg voor anderen (en zelf incompleet ben) én materialen van anderen moet opruimen. Dus dat heb ik vanmorgen in nette termen in de groep gegooid.

met de contouren van een kasteel: