Uiteindelijk heeft hij het uit zichzelf opgebiecht aan mijn ouders. Dat scheelde in ieder geval met het zelf aan de kaak stellen, maar toch is er daarna met de afwikkeling en verwerking nog van alles misgegaan. De begeleiding heeft danig tekort geschoten.
Daardoor heb ik mijzelf gaandeweg inwendig danig in de knoop gewerkt, met PTSS en de mede daardoor veroorzaakte fibromyalgie als gevolg. Dat eerste werd pas gediagnosticeerd door psychotherapeut nummer 5, toen ik ergens achterin de 30 zat. In die periode begonnen ook allerlei nare pijn- en andere klachten, die weer een aantal jaar later leidden tot de diagnose fibro.
Die laatste therapeut, daar heb ik wel behoorlijk wat aan gehad. Hij heeft mij geholpen met een aantal inzichten die mijn leven een stuk hanteerbaarder maakten. Mede daardoor had ik ook het gevoel dat ik een en ander wel onder controle had. Ik durfde over mijn trauma te praten, er open over te zijn. Ik heb een heel belangrijke trigger (een bekend muziekwerk dat voor mij sterk samenhing met het misbruik, maar dat ik door mijn werk in de media -destijds radio- regelmatig tegenkwam) aangepakt door het gewoon heel vaak te gaan luisteren, net zolang tot ik er niet meer ziek of emotioneel van werd.
Ik beschouwde het als iets uit mijn verleden, waar ik wel overheen was. Hooguit een korstje, waar niet teveel aan gekrabd moest worden.
De afgelopen jaren ben ik daar wel een beetje op teruggekomen... de analogie van het korstje klopte wel, maar het was toch wel een grote korst, die toch bij tijd en wijle best kon bloeden.
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Afgelopen halfjaar bleek voor mij een stuk heftiger, niet in het minst omdat mijn misbruiker afgelopen kerstavond na 40 jaar besloot (uiteraard ongevraagd) contact te zoeken, met een soort halfslachtig, zichzelf vooral vrijpleitend excuus "het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld").
Dat hakte er al in, ondertussen begon ook The Voice te spelen, wat ook weer het nodige losmaakte.
Ondertussen namen pijnklachten en vermoeidheid toe, al was het alleen maar door de energie en emoties die het kostte om hier weer mee te dealen en het (weeeeeer) een plek te geven.
Maar het enigszins opgelucht ademhalen was niet van lange duur door twee dingen die een paar weken geleden samenkwamen.
Het eerste was echt gek, zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt: een stuk muziek dat gebruikt werd in een mooie aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld'. Had NIETS te maken met mijn misbruik, ik had het -ontdekte ik- al minstens een keer eerder gehoord (toen het gebruikt werd in A Handmaid's Tale) en toen klikte er niets. Maar die avond sneed die muziek ZO hard in mijn ziel, dat het fysiek pijn deed. Ik vond het prachtig, maar het deed wel pijn. Heel apart.
De avond erna begon ik aan de documentaire 'Phoenix Rising' waarin actrice Evan Rachel Wood vertelt over de manier waarop Marilyn Manson haar tijdens hun relatie heeft misbruikt en gemarteld.
Ik weet het, eigen schuld, maar ik kijk dat soort dingen toch.
Maar tijdens het zien van die documentaire vertelde ze een paar dingen die mij extra raakten, onder andere over hoe ze niet goed naar foto's van zichzelf kan kijken 'from before it happened'. Dat herken ik zo goed, als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat.
Dat leidde bij mij tot een helder inzicht, dat ik nog nooit eerder heb gehad, maar dat ZO fucking essentieel is...
Namelijk dat mijn lichaam sinds mijn dertiende niet meer van mij is (of voelt). Het is bezoedeld en dat is nooit meer goedgekomen. Ik ben van een pezige, gespierde puber verworden tot een zwaarlijvige (niet morbide obese of zo, maar gewoon stevig) volwassene vanwege stressvreten, mijn lijf doet altijd pijn, ik voel mij, zelfs in het bijzijn van mijn vrouw, vooral niet op mijn gemak in mijn blootje.
En daar kom je dan op je 53e achter, dat er dus blijkbaar een enorme disconnect bestaat tussen mijn lichaam en geest. En ik heb het gevoel dat ik dat -snel- moet gaan oplossen. Maar ik weet niet echt waar te beginnen. Ik heb in mijn leven al ZO veel gepraat, dat ik nu zelf denk dat ik mijn lichaam moet helen voor ik verder kan. Maar een ander deel van mij denkt dat dat niet kan zonder mijn geest nog meer te helen.
Dus daar ben ik. 53 jaar oud en voor mijn gevoel toch weer terug bij af. Iemand tips voor hoe nu verder?
Edit:
Nog een dingetje vergeten te zeggen. Ooit wel eens nagedacht over het zetten van een (beschaafde) tattoo, maar nooit wat mee gedaan. De laatste weken merk ik dat ik dat toch wel heel graag wil en dan vooral voor mezelf om me mijn eigen lichaam weer toe te eigenen... Ik weet niet hoe dat werkt, maar een daad stellen die een soort lijn in het zand (of op mijn arm) wordt en zeggen: dit is van mij.
TL;DR
Ik ben 40 jaar geleden seksueel misbruikt en heb daar nog steeds/weer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:43:41 ]
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:42 schreef Marsenal het volgende:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.quote:Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik besef terdege dat ik er nog 'redelijk' uit ben gekomen. Maar dat heeft mij ook heel veel gekost. En het blijft mij kosten, en daar wil ik wel vanaf. Maar ik zal mij sowieso nog bewuster gaan opstellen en 'count my blessings' .quote:Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Goede tekst!quote:Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Sowieso dank voor je reactie. En jij ook: hou je taai.quote:Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
[ Bericht 0% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:17:18 ]
Ik ga erin duiken, al krijg ik het al benauwd als ik lees over aanrakingen. Maar dat is natuurlijk ook deel van mijn probleem.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:59 schreef Lienekien het volgende:
Het eerste wat in mij opkomt, is haptonomie. Niet vanwege eigen ervaringen, maar vanwege ervaringen van mensen die erover spraken. Nu is het vaak ook wel een kwestie van een therapeut treffen met wie het goed klikt, maar ik zou zeker willen aanraden om eens uit te zoeken of haptonomie iets voor je zou kunnen betekenen.
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:07 schreef SicSicSics het volgende:
Pfff. Heftig kerel. En (helaas) voor mij deels herkenbaar.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Jij ook sterkte, man!
Heel gezond.quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:16 schreef V. het volgende:
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).
Ik hoop het niet, want dat gaat mij ook niet lukken.quote:Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Cheers. En die haptonomie kan ook echt een goed idee zijn. Sterkte.quote:Jij ook sterkte, man!
Prima eigenlijk, maar net zoals jij, dat ging niet vanzelf. Maar er is een vorm en stabiliteit, en ik denk dat ondanks de heftigheid van je verleden, dat iedereen een acceptabele vorm kan bereiken.quote:
[..]
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?
Dat begrijp ik wel.quote:Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik wil het niet over mezelf hebben, het is jouw topic maar alsnog dit; ik wilde ook geen kinderen, maar mijn vrouw wel. Ik wilde met haar trouwen, en haar kinderwens was niet iets waar over onderhandeld kon worden. Dus we hebben er ondertussen 3 (
) en wat ik wel heel erg gemerkt heb, is dat juist omdat de wereld niet meer om mezelf draait, het een stuk makkelijker is geworden, ondanks de dieptepunten waar kinderen je in je PTSS je ontzettend bewust maken van de kwetsbaarheid van een mens. Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk 
) maar misschien is het een stukje informatie waar je in de toekomst wat mee kan.Haptonomie heb ik al eerder goede verhalen over gehoord, maar geen ervaring mee. Voor sommigen wel het ei van columbus geweest, als ik mijn laatste arts mag geloven
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte
That ship has sailedquote:
Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk
Ik ben 54 en mijn vrouw is 50. Daarnaast had zij ook gezondheidsredenen om te twijfelen over kinderen. Dus gezamenlijk besloten dat we het niet zouden doen.Ik ga er naar kijken dit weekend, dankquote:Op dinsdag 19 april 2022 18:39 schreef Tyranoesauroes het volgende:
Shit man, wat een waardeloze situatie
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?quote:Op dinsdag 19 april 2022 20:12 schreef praadje het volgende:
Ik heb hier 20 jaar geleden toen het net opkwam EMDR voor gehad. De oude methode. Sindsdien kan ik het buiten mezelf plaatsen. Het is me overkomen maar ik heb er geen gevoel meer bij en geen emoties. Dat is niet gelijk na de behandelingen gekomen maar in de loop der tijd. Eigenlijk vrij snel voor mijn gevoel.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Dank jequote:Op dinsdag 19 april 2022 22:01 schreef YuckFou het volgende:
Hey V.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte [ afbeelding ]
Nee, maar daar ga ik achteraan.quote:
Wat een dapper verhaal om zo te plaatsen. Dan schiet ik een beetje in de mogelijke oplossingenmodus. Het eerste wat in me opkomt is namelijk EMDR, dat kan zo goed werken als je specifieke trauma triggers hebt. Heb je dit ooit gehad?
Je haalt een nare herinnering naar boven en de psycholoog gaat dan heel snel met zijn vingers voor je ogen heen en weer. Volgens mij doen ze het tegenwoordig met piepjes in je oren maar ik kan me vergissen hoor, heb me er nooit echt meer in verdiept.quote:
[..]
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Dank je, ga ik lezen.quote:
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:34 schreef V. het volgende:
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Sterkte
Thanks!quote:
@:sicsicsics, heftige periode ga je door. Het lijkt me heel ongemakkelijk dat je elk moment zo door emoties kan worden overmand.
Sterkte
En het is heel dubbel. Dat ik überhaupt emotie(s) toelaat op dit niveau ben ik heel blij mee. Dat is dat stukje verwerking wat ik nog nodig heb. Dat het er soms op ongemakkelijke tijden uitkomt is minder handig, maar ach...
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.quote:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Echt sterkte jullie beiden.
-weg-
[ Bericht 7% gewijzigd door Lenny77 op 29-07-2022 23:02:33 ]
Daar is ook niet één antwoord op.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 09:32 schreef HSG het volgende:
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @:V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.
Bij mij was het een (geadopteerde) broer van mijn moeder, mijn oom dus. Hij is ziek, heeft zuurstoftekort gehad tijdens zijn geboorte en heeft meerdere (mentale) diagnoses. Ik kan ook heel moeilijk boos op hem worden
In zijn hoofd was het ook oprecht een gelijkwaardige, wederkerige, relatie. Hij is stuk. En dat ik dat begrijp maakt het soms lastig om hem de schuld te geven, waardoor ik de schuld bij mezelf leg. Wat absurd is, ik was een kind en had geen idee, maar dat is onderdeel van mijn worsteling.
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.quote:
[..]
Daar is ook niet één antwoord op.
Bij mij was het een (geadopteerde) broer van mijn moeder, mijn oom dus. Hij is ziek, heeft zuurstoftekort gehad tijdens zijn geboorte en heeft meerdere (mentale) diagnoses. Ik kan ook heel moeilijk boos op hem worden
In zijn hoofd was het ook oprecht een gelijkwaardige, wederkerige, relatie. Hij is stuk. En dat ik dat begrijp maakt het soms lastig om hem de schuld te geven, waardoor ik de schuld bij mezelf leg. Wat absurd is, ik was een kind en had geen idee, maar dat is onderdeel van mijn worsteling.
Sterkte man.
Ja. Exact. Hoewel ik merk dat er onder mijn verdriet toch ook wel een hoop woede zit, dat komt er alleen nog niet uit.quote:
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.
Wat V. aangaf is ook herkenbaar voor mij. Dat zijn misbruiker zei:
Ik heb nog 25 jaar (redelijk veel) contact gehouden. Uit medelijden en begrip. Ik heb dit jaar pas (Na ongeveer 30 jaar, ik weet niet meer precies hoe oud ik was.) écht alle contact verbroken nadat hij me een fijne verjaardag wenste. Maar hij heeft ook wel eens gezegd dat hij het zo fijn vond, wat wij hadden/ gedaan hebben.quote:"het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld"
Dat maakte me op dat moment fysiek onpasselijk, maar toch kon ik niet zeggen hoe ik erover dacht. Dat het überhaupt niet iets is wat wij gedaan hebben, maar wat hij mij aangedaan heeft.
Thanks.quote:Sterkte man.
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.quote:
Schaamteloos schopje. Ik dacht dat ik verder was.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
[..]
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Komt ook doordat mijn werk mij ernstig in beslag heeft genomen, maar ik merk ook dat ik het ontvlucht. Veel afleiding zoeken en daar dan achteraf een onbevredigd gevoel aan overhouden.
Ik moet gewoon een afspraak maken met mijn huisarts om een aanpak te gaan doorspreken, maar dat moest ik toch al een tijd vanwege ook lichamelijke klachten. Maar ik stel dat steeds uit, omdat ik constant hoor dat huisartsen overbelast zijn met inhaalproblematiek en dan cijfer ik mezelf lekker weg.
Maar goed om dit topic weer omhoog geschopt te zien worden, mooie herinnering om daar toch actie op te gaan ondernemen
Cheers.quote:
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.
Ook herkenbaar. En soms juist ook goed hoor. Je kunt er niet de hele tijd mee bezig zijn. Sporten, werken, leuke dingen doen, voor mij allemaal prima afleiding, maar het is wel zaak om balans te houden.quote:Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Komt ook doordat mijn werk mij ernstig in beslag heeft genomen, maar ik merk ook dat ik het ontvlucht. Veel afleiding zoeken en daar dan achteraf een onbevredigd gevoel aan overhouden.
Je moet helemaal niets. Een mantra wat ik altijd aanhoud; Jouw keus, jouw tempo.quote:Ik moet gewoon een afspraak maken met mijn huisarts om een aanpak te gaan doorspreken, maar dat moest ik toch al een tijd vanwege ook lichamelijke klachten. Maar ik stel dat steeds uit, omdat ik constant hoor dat huisartsen overbelast zijn met inhaalproblematiek en dan cijfer ik mezelf lekker weg.
Wel goed dat je jouw eigen bullshit herkent.
Dat is ook een belangrijke stap. Herkennen. En daarna anders doen.Mooie woorden. Ik twijfelde enorm om te posten vanochtend. Blij dat ik het gedaan heb.quote:Maar goed om dit topic weer omhoog geschopt te zien worden, mooie herinnering om daar toch actie op te gaan ondernemen
Even flink geveegd, spijtig genoeg ook antwoorden van users die erg goed waren, maar dit was niet te fiksen...
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg!
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg!
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.quote:
[modbreak]Even flink geveegd, spijtig genoeg ook antwoorden van users die erg goed waren, maar dit was niet te fiksen...
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg! [/modbreak]
Alvast bedanktt
Het waren vooral 'terechtwijzende' antwoorden op een post die toch wel ongepast was. Je hebt een groot deel gezien, waarschijnlijk alles zelfs.quote:
[..]
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.
Alvast bedanktt
Het is niet zo simpel als; "Even naar de politie gaan." of "Gewoon zeggen dat het op moet houden."
Iedereen is anders geequipeerd (of niet) om met bepaalde situaties om te gaan. De fight, flight, freeze of fawn reponses werken anders in verschillende mensen. Bovendien is een kind, waar we het hier over hebben, natuurlijk nog helemaal niet (emotioneel of anders) volwassen genoeg om een duidelijke reactie te geven op een situatie die hij/ zij niet begrijpt. Zelfs voor volwassenen kan dit moeilijk zijn.
Als het simpel was geweest, zoals een user hier stellig stelde, zou er geen misbruik zijn in de wereld.
Hier schoot ik van vol
quote:als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat
Ja. Wat een krachtige zin. Zoveel verdriet.quote:
Wat een heftig topic om te lezen, heel veel sterkte V. en Marsenal.
Hier schoot ik van vol
Rustig aan. Je hebt genoeg aan je hoofd. Focus je op de mensen hier die gewoon normaal doen. Ik was dit topic een beetje uit het oog verloren, Lenny gelukkig niet. Nu ben ik weer bij de les.quote:
Geen idee wat er allemaal gebeurd is hier, maar erg jammer dat schoonvegen blijkbaar nodig was
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Focus jij je op de fijne reacties van users hier. De rest is voor Lenny en mij.
Ik vind dit overigens wel een moeilijk topic om te lezen. Ik kan er met m'n hoofd niet bij dat je een kind zoiets aan doet.
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Goed bezig!quote:
Ik ben zelf sinds kort in behandeling bij een haptotherapeute, omdat ik lichamelijk veel stress vasthoudt nav traumatische ervaringen van soortgelijke aard. Ik was zeer huiverig voor de 'aanrakingen'. Maar dat blijkt allemaal pas later aan de orde te komen, nu is alles nog op mijn veilige afstand. Zij laat mij voelen en merken hoe mijn lichaam reageert op hele simpele dingen. Ik denk dat ik er veel aan ga hebben maar dat het absoluut geen Quick fix gaat zijn. EMDR heb ik in het verleden ook gehad en dat was een fantastisch verlichtende ervaring.
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Ik heb ook al even met het idee gespeeld om bij een hapnotherapeut langs te gaan. Een oud collega van mij, waar ik echt een goede klik mee heb, is zo'n therapeut. Dus de drempel zou laag moeten zijn, maar ik merk toch dat ik er nog even mee wacht.
All in good time zeggen we dan.
Succes!
Afgelopen zaterdag heb ik deze Docu zitten kijken: An Open Secret. Beetje Amerikaans en Holywood, maar ik vond vooral de verhalen van de jongens/ mannen heel herkenbaar.
Ik kreeg dit nummer door van een kennis; Die tekst ... Andere woorden, maar exact dezelfde boodschap die ik een paar weken geleden met mijn psycholoog had gedeeld. Ik voel hem.
Omdat ik moeite heb met mijn gevoel en (zowel in mijn werk- als privéleven) erg sterk ben in 'lijstjes' heb ik een aantal boeken aangeschaft. Eén ervan 'Er zijn geen namen voor' van Jos van den Broek bevat een aantal aardige lijstjes met een korte handleiding voor behandelaars.
Ik heb zelfonderzoek gedaan en een analyse gemaakt van mijn eigen problematiek. Was voor mij ook zeer verhelderend. Het gaat dan over:
Getraumatiseerde seksuele ontwikkeling
Stigamtisering
Verraad
Machteloosheid
Langs deze hoofdvragen heeft hij een aantal dingen beschreven; dynamieken, psychologisch effect en (gedrags)uitingen. Ik heb hier een Excel van gemaakt en voor mezelf ingevuld; Wat herken ik en wat doe ik zelf?
Confronterend, maar voor mij wel prettig om op deze manier naar mezelf te kijken.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Ik was ergens rond de 10 jaar hij 10 jaar ouder, no matter the impact, het is sowieso foute boel.quote:
Als jij er toen last van had of als ongewenst ervaarde wat hij deed bij jou, is het sowieso foute boel allemaal.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Misbruik is misbruik. Kut om te horen dat het jou ook is overkomen. Misbruik kan zelfs plaatsvinden tussen gelijke leeftijden, het gaat erom dat je dingen (moet) doen die niet overeenkomen met 'normaal' gedrag voor de leeftijd en ja, dat komt vaak voor door eerder misbruik.quote:Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
En het is ook bijzonder. Het komt omdat ik mezelf de schuld gaf. Ik vond dat ik het opzocht. Ik was zelf ook nieuwsgierig. Het kwam door schaamte. Ook als ik er nu over praat ... Het voelt alsof je jouw eerste seksuele ervaring moet delen met je moeder. In detail. Shit is altijd nasty.
Het kwam door loayaliteitsgevoel en medelijden. Als ik praat, dan heeft hij geen leven meer. Niemand meer. Die redenatie.
En dan kun je lang doorgaan. Zo kunnen mensen ook lang in een relatie blijven die niet goed is.
Wel goed om te horen dat je er nu geen, of in ieder geval minder, last van hebt.quote:Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Van mij hoeft het contact ook niet meer, waarschijnlijk ook nooit meer. Ben blij dat ik de stap genomen heb en hem alsnog uit mijn leven gegooid heb.quote:Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Exact! En ik deed er alles, echt alles, aan om er juist niet over te praten.quote:Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
Thanks.quote:
Op zich voel ik dat het nu wel goed gaat. Ik ben een hoop spanning kwijt, door EMDR en door praten. Blijven praten. Heel veel praten.quote:Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
Verder sport ik 3 x per week, behoorlijk fanatiek, dus lichamelijk heb ik eigenlijk weinig problemen.
Ik heb mezelf opgelegd dat ik er minimaal 1 x per week actief mee bezig ben, buiten de keren dat het 'gewoon' omhoog komt. Dat ik dit (het gewoon omhoog komen) er nu laat zijn, is al een grote overwinning. Dat ik er ook actief mee bezig ben, misschien wel een net zo grote. Het blijft ook wel grappig dat ik het redelijk kan sturen, de overige 6 dagen dat ik er niet actief mee bezig ben zijn op zich prima. Ik doe leuke dingen, ik werk, ik sport, gaat top.
Ik blijf alleen vroeg wakker worden op de dagen dat ik er van mezelf mee bezig 'moet'.
Vanmorgen ook weer. 4:30. Bam! Wakker!.. Ik ben er nog lang niet, maar ik kom er wel!
En hoe is nu dan V.?quote:
Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Dus dit staat even stil, helaas. Ik kom later weer terug in dit topic.
Gespecialiseerd in trauma, om het héél kort samen te vatten.
https://www.vpro.nl/progr(...)-kolk-te-kijken.html
Hoe staat ermee V?quote:
Om kort te gaan, niet best. Dat komt niet door het onderwerp van dit topic, maar wegens een extreem naar sterfgeval in de familie, drie weken geleden. Ga ik niet over uitweiden, maar 18 jaar is te jong.
Dus dit staat even stil, helaas. Ik kom later weer terug in dit topic.
Ik heb afgelopen vrijdag de politie gesproken. Ik ga alsnog melding maken danwel aangifte doen van wat mij is overkomen. Voelt wel spannend, officieel, maar volgens mij is het voor mij nu wel nodig om het 'officieel' te maken.
1. Of ze me laten weten als er meerdere meldingen/ aangiften zijn geweest, op basis hiervan kan ik beslissen om de mleding om te zetten in een aangifte.
2. Of ze hem ook laten weten dat er melding is gemaakt.
Ik merk dat die laatste belangrijk voor me is. Een stap om het probleem bij hem neer te leggen. Ik heb 30 jaar met het probleem rondgelopen, terwijl het eigenlijk niet van mij was. Het was niet mijn probleem. Het is zijn probleem. Dit voelt een beetje als teruggeven. Waarbij ik hoop dat hij er wakker van zal liggen; wat betekent het? Komt er nog een aangifte? Wat gaat er gebeuren?
Dat geeft mij, heel kinderachtig, een beetje rust en genoegdoening. Als de politie dit bericht niet aan hem geeft, dan doe ik het waarschijnlijk zelf.
Aangifte heeft waarschijnlijk weinig zin. Was de politie heel eerlijk over. Het is hen toch te doen om waarheidsbevinding en als hij niet bekend, dan is dat eigenlijk onmogelijk. Wat ik heel goed snap.
Dat is niet kinderachtig hoor. Als iemand mij of mijn kind had misbruikt, zou ik z'n achillespezen doorsnijden, dus vind je vrij mild.quote:
Afgelopen maandag melding gemaakt bij de politie. Gisteren de laatste gegevens doorgegeven met twee vragen;
1. Of ze me laten weten als er meerdere meldingen/ aangiften zijn geweest, op basis hiervan kan ik beslissen om de mleding om te zetten in een aangifte.
2. Of ze hem ook laten weten dat er melding is gemaakt.
Ik merk dat die laatste belangrijk voor me is. Een stap om het probleem bij hem neer te leggen. Ik heb 30 jaar met het probleem rondgelopen, terwijl het eigenlijk niet van mij was. Het was niet mijn probleem. Het is zijn probleem. Dit voelt een beetje als teruggeven. Waarbij ik hoop dat hij er wakker van zal liggen; wat betekent het? Komt er nog een aangifte? Wat gaat er gebeuren?
Dat geeft mij, heel kinderachtig, een beetje rust en genoegdoening. Als de politie dit bericht niet aan hem geeft, dan doe ik het waarschijnlijk zelf.
Aangifte heeft waarschijnlijk weinig zin. Was de politie heel eerlijk over. Het is hen toch te doen om waarheidsbevinding en als hij niet bekend, dan is dat eigenlijk onmogelijk. Wat ik heel goed snap.
Dit lees je vrij veel. Mensen die wraak willen nemen op de ontuchtpleger, en ik kan me iets bij het gevoel voorstellen.quote:
[..]
Dat is niet kinderachtig hoor. Als iemand mij of mijn kind had misbruikt, zou ik z'n achillespezen doorsnijden, dus vind je vrij mild.
Toch gebeurt het in de praktijk vrij weinig. Weinig misbruikers overkomt erge dingen omdat mensen wraak komen nemen.
Wat een grote stap voor jequote:
Afgelopen maandag melding gemaakt bij de politie. Gisteren de laatste gegevens doorgegeven met twee vragen;
1. Of ze me laten weten als er meerdere meldingen/ aangiften zijn geweest, op basis hiervan kan ik beslissen om de mleding om te zetten in een aangifte.
2. Of ze hem ook laten weten dat er melding is gemaakt.
Ik merk dat die laatste belangrijk voor me is. Een stap om het probleem bij hem neer te leggen. Ik heb 30 jaar met het probleem rondgelopen, terwijl het eigenlijk niet van mij was. Het was niet mijn probleem. Het is zijn probleem. Dit voelt een beetje als teruggeven. Waarbij ik hoop dat hij er wakker van zal liggen; wat betekent het? Komt er nog een aangifte? Wat gaat er gebeuren?
Dat geeft mij, heel kinderachtig, een beetje rust en genoegdoening. Als de politie dit bericht niet aan hem geeft, dan doe ik het waarschijnlijk zelf.
Aangifte heeft waarschijnlijk weinig zin. Was de politie heel eerlijk over. Het is hen toch te doen om waarheidsbevinding en als hij niet bekend, dan is dat eigenlijk onmogelijk. Wat ik heel goed snap.
Ik snap je, maar het werkt heel gek.quote:
Dat is niet kinderachtig hoor. Als iemand mij of mijn kind had misbruikt, zou ik z'n achillespezen doorsnijden, dus vind je vrij mild.
Ik heb van dichtbij meegemaakt dat iemand in een relatie zat waarbinnen ze mishandeld/ misbruikt werd en mijn reactie was: "Ik kom nu naar je toe, gooi hem in de auto, neem hem mee en flikker hem bij Nijmegen van de Waalbrug."
Waar zij op aangaf daar geen behoefte aan te hebben.
Terwijl iemand tegen mij zei, na het aanhoren van mijn verhaal: "Je weet waar hij woont toch? We halen hem op en nemen hem mee naar een bos en we begraven wat er overblijft..."
Waarop ik aangaf dat ik daar geen behoefte aan heb.
Het is ook een afweging. Is het de moeite waard? Ik heb tegenwoordig werk waarbij ik een VOG nodig heb, dus het is niet heel handig.quote:
Dit lees je vrij veel. Mensen die wraak willen nemen op de ontuchtpleger, en ik kan me iets bij het gevoel voorstellen.
Toch gebeurt het in de praktijk vrij weinig. Weinig misbruikers overkomt erge dingen omdat mensen wraak komen nemen.
Vroeger gebeurde dat met enige regelmaat, de mens van tegenwoordig is helaas inderdaad erg dociel wat dit soort zaken betreft.quote:
[..]
Dit lees je vrij veel. Mensen die wraak willen nemen op de ontuchtpleger, en ik kan me iets bij het gevoel voorstellen.
Toch gebeurt het in de praktijk vrij weinig. Weinig misbruikers overkomt erge dingen omdat mensen wraak komen nemen.
Naast dat alles, gaat het ook allemaal heus niet weg als je zoiets doet, dus wat levert het ook op?quote:Op vrijdag 7 oktober 2022 13:43 schreef SicSicSics het volgende:
[..]
Ik snap je, maar het werkt heel gek.
Ik heb van dichtbij meegemaakt dat iemand in een relatie zat waarbinnen ze mishandeld/ misbruikt werd en mijn reactie was: "Ik kom nu naar je toe, gooi hem in de auto, neem hem mee en flikker hem bij Nijmegen van de Waalbrug."
Waar zij op aangaf daar geen behoefte aan te hebben.
Terwijl iemand tegen mij zei, na het aanhoren van mijn verhaal: "Je weet waar hij woont toch? We halen hem op en nemen hem mee naar een bos en we begraven wat er overblijft..."
Waarop ik aangaf dat ik daar geen behoefte aan heb.
[..]
Het is ook een afweging. Is het de moeite waard? Ik heb tegenwoordig werk waarbij ik een VOG nodig heb, dus het is niet heel handig.
Kost al genoeg energie om te herstellen, zoiets kun je er echt niet nog even bij doen.
Wat een fucking bullshit.quote:
Vroeger gebeurde dat met enige regelmaat, de mens van tegenwoordig is helaas inderdaad erg dociel wat dit soort zaken betreft.
Ach wat zal ik zeggen. Het leven gaat door. Voor ons in ieder geval. We zijn de dreun nog niet echt te boven, maar het heeft gewoon tijd nodig.quote:
Om antwoord te geven op je eerdere vraag: dat staat allemaal nog stil. Echt geen ruimte voor, al begint dat wel te wringen, merk ik. Geen ruimte, geen tijd en geen energie, maar wel een duidelijke behoefte om dingen aan te pakken en het gevoel dat, als dat niet binnen afzienbare tijd gaat gebeuren/aanvangen, dat er dan wel dingen mis kunnen gaan. Dus ik moet daar een vorm voor vinden. Binnenkort sowieso maar eens naar de HA om over een en ander te praten.
Heel grote en belangrijke stap, goede beslissing en goed gedaan. Zal ook wel de nodige energie hebben gekostquote:Ik heb afgelopen vrijdag de politie gesproken. Ik ga alsnog melding maken danwel aangifte doen van wat mij is overkomen. Voelt wel spannend, officieel, maar volgens mij is het voor mij nu wel nodig om het 'officieel' te maken.
quote:Op maandag 10 oktober 2022 12:59 schreef SicSicSics het volgende:
[..]
Wat een fucking bullshit.SPOILER'Vroeger' deed men al helemaal niks. Waarschijnlijk durfde je je bek niet eens open te trekken, omdat de machtsverhoudingen nog iets anders waren.
Gecondoleerd met de kwaliteit van de mannen in jullie leven destijds.quote:
[..]
Och jee, een witte alt-rightkneus met zijn opgeblazen idee van mannelijkheid.
Als je niet weet waar je het over hebt, houd je dan gewoon buiten de discussie.
Maar ja, Dunning-Kruger is a bitch...
[ Bericht % gewijzigd door CoolGuy op 11-10-2022 08:07:11 ]
Vroeger kreeg je thuis nog een extra pak rammel als je met zo een verhalen afkwam joh!quote:
[..]
[..]
Gecondoleerd met de kwaliteit van de mannen in jullie leven destijds.
Daar werd niet over gesproken, laat staan wraak genomen.
Wellicht dat mijn omgeving/familie uitzonderingen waren op de regel en ik een wat vertekend beeld heb, is altijd mogelijk.quote:
[..]
Vroeger kreeg je thuis nog een extra pak rammel als je met zo een verhalen afkwam joh!
Daar werd niet over gesproken, laat staan wraak genomen.
Heel begrijpelijk hoor! En als je het irritant vind dat ik je erbij blijf trekken moet je het ook zeggen.quote:Op maandag 10 oktober 2022 13:27 schreef V. het volgende:
Maar ontopic:
[..]
Ach wat zal ik zeggen. Het leven gaat door. Voor ons in ieder geval. We zijn de dreun nog niet echt te boven, maar het heeft gewoon tijd nodig.
Om antwoord te geven op je eerdere vraag: dat staat allemaal nog stil. Echt geen ruimte voor, al begint dat wel te wringen, merk ik. Geen ruimte, geen tijd en geen energie, maar wel een duidelijke behoefte om dingen aan te pakken en het gevoel dat, als dat niet binnen afzienbare tijd gaat gebeuren/aanvangen, dat er dan wel dingen mis kunnen gaan. Dus ik moet daar een vorm voor vinden. Binnenkort sowieso maar eens naar de HA om over een en ander te praten.
Ik zal je ook nog even een PM doen.
Dat is het zeker. Ik had mezelf weer mooi tuk. Ik dacht: "Ik heb alles verteld aan de psyocholoog, nu kan ik er wel makkelijker over praten."quote:Heel grote en belangrijke stap, goede beslissing en goed gedaan. Zal ook wel de nodige energie hebben gekost
Maar toen de zeden rechercheur zei: "Nou... vertel maar."
Sloeg ik net zo hard dicht. Duurde echt even voor ik kon beginnen. Blijft een drempel.
Ze was wel echt super chill en ik heb nu nog steeds goed contact. Ze heeft me doorverwezen naar Stichting Perspectief Herstelbemiddeling. Hier had ik in eerste instantie echt geen behoefte aan.
Ik had gevraagd of zij misschien contact op ging nemen met de dader, om te laten weten dat er een melding is gedaan. Dit wil ze wel doen. Doen ze normaal niet, maar omdat ik het vroeg en ze mijn zaak redelijk bijzonder vindt (ze heeft niet vaak zaken van mensen die niet middenin de traumatische ervaring zitten) wil ze dit wel doen.
Ze heeft me alleen gevraagd om dit eerst zelf met Stichting Perspectief te bespreken, kijken of ik het daarmee zelf kan doen. Zoals gezgegd had ik hier (nog) geen behoefte aan, ik zat er tegenaan te hikken. Weet dat het goed zal zijn, maar kon mezelf niet tot die stap brengen. Omdat zij me nu de vraag heeft gesteld, heb ik me aangemeld. Zij heeft ook gevraagd of ik haar op de hoogte kan houden van het traject, omdat ze zelf eigenlijk geen idee heeft hoe zo'n traject loopt en de begeleiding eruit ziet.
Dus. Ingeschreven.
Als die weg doodloopt, omdat ik er toch geen behoefte aan heb, gaat zij alsnog de dader bellen.
Op woensdag 23 november as. heb ik een intake gesprek bij Stichting Perspectief. In dit gesprek ga ik nog eens mijn situatie uitleggen en daarna samen met de bemiddelaar kijken naar de mogelijkheden om contact te leggen met de dader. Dit zal waarschijnlijk, mijn wens, niet direct zijn. Ik heb geen zin in een discussie over wat ik wel en niet wilde en/ of hoe speciaal het was.
Wat ik wel wil is duidelijk maken dat het niet normaal was. Dat het niet mooi en speciaal was, maar fucking fucked up. Dat is denk ik alles wat ik op dit moment duidelijk wil maken, maar misschien komt er straks meer.
Ik word me langzaam ook meer bewust van mijn gedrag en problematiek. Afgelopen tijd weer even op een nare manier geconfronteerd met hoe ik (extern) bevestiging zoek, hoe ik moeite heb met mijn gevoel en hoe ik codependent gedrag vertoon.
Is erg confronterend, maar aan de andere kan ben ik blij dat ik het inmiddels herken als zodanig. Nu alleen nog een balans vinden om er mee om te gaan.
De balans tussen 'bezig zijn met' en leuke dingen doen is fucking lastig, maar voelde wel (ha, ik voelde...) dat ik me de laatste tijd weer aan het verstoppen was voor mezelf. Weglopen. Rennen. Vooral het niet bij mijn gevoel kunnen komen vind ik lastig. Alsof ik met een blindoek om, in een donkere kamer op zoek ben naar iets waarvan ik niet weet hoe het voelt. Jaren lang je gevoel wegduwen, voor een ander en als overleving voor jezelf, laat best wat diepe sporen na. Hiervoor heb ik contact opgenomen met een oud collega. Zij is haptotherapeut en gaat proberen me te helpen. Komende dinsdag een afspraak voor een intake om mijn problemen eens door te nemen. En laat ik eerlijk zijn; om te kijken of ik het kan en er echt wel voor open sta. Ik heb mijn hele leven een afkeer gehad voor het spirituele en het zweverige.
Achteraf gezien omdat dit betekent dat je naar jezelf moet kunnen/ willen kijken. Iets wat ik nooit kon, ook al ontkende ik te weten waarom. Nu kan ik dat wel, dus ik heb goede hoop.
Nog steeds merk ik dat ik constant mijn grenzen overga, ben nu 38 jaar, zelfs nadat ik een burnout kreeg waar ik sinds deze zomer uit ben gekrabbeld. Gewoon weer keihard in dezelfde valkuilen trappend omdat ik nog steeds niet heb geleerd hoe dat te voorkomen. Ik zou zo graag willen dat ik je tips kon geven, maar ik ben bang dat zoiets er gewoon zo erg insluipt dat het je vormt als persoon. En probeer dat maar eens te doorbreken.
Zelf heb ik EMDR gehad en daarbij een stukje emotie kunnen loskoppelen, maar dat was slechts een fractie van de pijn. Meerdere pogingen op meerdere momenten in het leven om te praten met een psycholoog hebben mij niets gebracht, behalve de kennis van mijzelf dat ik ze vooral heel goed om te tuin kan leiden en dat ik een vluchter ben. Ik heb vele soorten medicaties geprobeerd gelet op complexe PTSS en ben nu uitgekomen op Escitalopram voor een volgens de huisarts chronische depressie. Deze medicatie slik ik dagelijks en mag ik blijven slikken voor de rest van mijn leven. Het haalt het scherpe randje er vanaf. Ik heb een jaar terug getracht uit mijzelf te stoppen, het idee van de rest van mijn leven medicatie moeten slikken om het leefbaar te houden stond mij niet aan, maar dat merkte ik direct. Ondertussen ben ik dus wel voorstander van medicatie. Al is het maar om ervoor te zorgen dat ik niet langer suicidaal ben (niet actief althans).
De enige therapie waar ik wel echt goede ervaring mee heb, is haptonomie. Toen kwam ik echter zo dichtbij mijn gevoel en dat overviel mij zo waanzinnig, dat ik met een doorgesneden pols bij de crisisdienst van Dimence eindige en daarna niet meer terug durfde te gaan naar mijn haptonoom. Het is een uitkomst als je je grenzen wil leren voelen, contact wil leren hebben met je lijf, leren luisteren naar je hart en je intuitie, etc. Maar ik raad het dan zeker wel aan in combinatie met bijvoorbeeld gesprekken bij een psycholoog, zodat je ook wat kan doen met de emoties die naar boven komen. Met bijvoorbeeld ook eventuele herinneringen. Want in je lijf liggen triggers opgeslagen en als je die raakt zonder juiste begeleiding, ben je nog verder van huis.
Ik kan verder wel komen met adviezen als wees lief van jezelf, accepteer jezelf en ook je kind zelf en wees trots op dat kind wat zoveel pijn had en wat zo machteloos stond. Vind dat kleine meisje in jezelf weer lief zodat je misschien ook wat meer van je huidige zelf leert te houden. Maar ik weet hoe ontzettend moeilijk en kwetsbaar dit is.
Ik wil je dus vooral heel veel sterkte wensen.
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar een gezinslid met trauma heeft echt baat bij sensorimotor psychotherapy.quote:
Het is een uitkomst als je je grenzen wil leren voelen, contact wil leren hebben met je lijf, leren luisteren naar je hart en je intuitie, etc. Maar ik raad het dan zeker wel aan in combinatie met bijvoorbeeld gesprekken bij een psycholoog, zodat je ook wat kan doen met de emoties die naar boven komen. Met bijvoorbeeld ook eventuele herinneringen. Want in je lijf liggen triggers opgeslagen en als je die raakt zonder juiste begeleiding, ben je nog verder van huis.
Precies de combinatie die jij beschrijft:
Misschien zou je daar nog baat bij hebben?quote:Sensorimotor Psychotherapy ® (SP) is een behandelvorm waarbij aandacht voor het lichaam en de dialoog allebei even belangrijk zijn.
Ik vind iedereen die in dit topic durft te delen over zijn shit eigenlijk best wel stoer
Haptonomie en vooral ook dat SP klinkt heel erg goed. Daar ga ik op korte termijn wel mee aan de slag. Dus dank.
En sterkte voor iedereen die met vergelijkbare ervaringen zit. Hou vol!
Vervolgafspraak staat volgende week.
Vanavond de intake bij Stichting Perspectief. Ben benieuwd wat daaruit gaat komen. Ik doe net alsof het me niks doet, maar vannacht ook super kut geslapen. Paar keer wakker. Dus ik ben er meer mee bezig dan ik voor mezelf toe wil geven.
@SicSicSics, dapper dat je bent begonnen met haptonomie. Het klinkt alsof het in ieder geval iets teweeg heeft gebracht bij je, dat lijkt mij een goed begin.
Kleine stapjes, geen reden om te overhaasten, ook die kleine stapjes vormen tezamen grote stappen vooruit.
Jouw verhaal is ook echt heel heftig. Dapper dat je het deelt. Kleine stapjes inderdaad.quote:
@:Vanyel, bedankt voor de tip, ga ik zeker onthouden!
@:SicSicSics, dapper dat je bent begonnen met haptonomie. Het klinkt alsof het in ieder geval iets teweeg heeft gebracht bij je, dat lijkt mij een goed begin.
Kleine stapjes, geen reden om te overhaasten, ook die kleine stapjes vormen tezamen grote stappen vooruit.
Gesprek was kut, moeilijk en awkward as fuck. Ze heeft me veel stof tot nadenken gegeven. Ik wilde eigenlijk alleen via hen laten weten dat het het niet OK was. Dat het niet normaal was. Dat het niet mooi of speciaal was. Maar fucking fucked up. Ik twijfel nu toch ik dat niet face-to-face wil doen. Ze heeft er veel ervaring mee en had verdraaid goede argumenten. Ik ben bang dat ik me weer kwetsbaar ga voelen en dat wil ik niet, maar volgens mij is het 'nodig' om uiteindelijk weer eerlijk te kunnen worden naar mezelf. Dit wordt wel een lang traject...
Mijn bemiddelaar zit in een uitzending van Nieuwsuur, vanaf 9:07.
Komende dinsdag de volgende behandeling bij de hapto. Ze heeft met huiswerk gegeven. Elke dag iets opschrijven waar ik trots op ben. Klinkt echt lame, maar het helpt. Ik mediteer nu ook, voor ik ga slapen. Doe de oefeningen die ze mij liet doen tijdens de intake. Gaan zitten. Rusitge ademhaling en concentreren op je lijf. Omschrijven hoe je voeten voelen. Zonder kaders. Het voelt enorm debiel en ver butien mijn comfortzone. Ik keek nooit naar mezelf. Nu word ik er gek genoeg heel rustig van. Dat komt ook doordat ik, vanwege mijn EMDR en gesprekken met de psycholoog mezelf de schuld niet meer geef. Minder schaamte voel. Ik denk dat het een goede ontwikkeling is. Oefenen met gevoel en daarna met emotie. Die shit moet ik gewoon helemaal opnieuw leren. Ik had mezelf geleerd, aan de hand van lijstjes, hoe je moest doen alsof. Heb ik ook mezelf jaren voor de gek mee gehouden. Nu voelt het anders.
Kleine stapjes.
Volgens mij zijn dit best grote stappen. Maar ook als je ze zelf klein vindt, als je die kleine stapjes niet zet, kom je nooit aan de grote toe.
Houdt het in dat ze bij die instelling de persoon die jou misbruikt heeft met jou in contact willen brengen? Of dat je in contact komt met iemand die zich schuldig heeft gemaakt aan hetzelfde misdrijf bij een ander slachtoffer?quote:
Afgelopen woensdag de intake gedaan bij Stichting Perspectief Herstelbemiddeling. Er staan op de site wel een paar herkenbare ervaringsverhalen.
Gesprek was kut, moeilijk en awkward as fuck. Ze heeft me veel stof tot nadenken gegeven. Ik wilde eigenlijk alleen via hen laten weten dat het het niet OK was. Dat het niet normaal was. Dat het niet mooi of speciaal was. Maar fucking fucked up. Ik twijfel nu toch ik dat niet face-to-face wil doen. Ze heeft er veel ervaring mee en had verdraaid goede argumenten. Ik ben bang dat ik me weer kwetsbaar ga voelen en dat wil ik niet, maar volgens mij is het 'nodig' om uiteindelijk weer eerlijk te kunnen worden naar mezelf. Dit wordt wel een lang traject...
Mijn bemiddelaar zit in een uitzending van Nieuwsuur, vanaf 9:07.
Komende dinsdag de volgende behandeling bij de hapto. Ze heeft met huiswerk gegeven. Elke dag iets opschrijven waar ik trots op ben. Klinkt echt lame, maar het helpt. Ik mediteer nu ook, voor ik ga slapen. Doe de oefeningen die ze mij liet doen tijdens de intake. Gaan zitten. Rusitge ademhaling en concentreren op je lijf. Omschrijven hoe je voeten voelen. Zonder kaders. Het voelt enorm debiel en ver butien mijn comfortzone. Ik keek nooit naar mezelf. Nu word ik er gek genoeg heel rustig van. Dat komt ook doordat ik, vanwege mijn EMDR en gesprekken met de psycholoog mezelf de schuld niet meer geef. Minder schaamte voel. Ik denk dat het een goede ontwikkeling is. Oefenen met gevoel en daarna met emotie. Die shit moet ik gewoon helemaal opnieuw leren. Ik had mezelf geleerd, aan de hand van lijstjes, hoe je moest doen alsof. Heb ik ook mezelf jaren voor de gek mee gehouden. Nu voelt het anders.
Kleine stapjes.
... edit ... ik was ff in de war, maar ik begrijp dus het laatste
Wel dapper dat je het probeert en ik hoop echt voor je dat het de emotionele blokkades een beetje kan afbreken.
[ Bericht 3% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 27-11-2022 17:52:38 ]
Het houdt in dat ik, via deze sticthing en onder begeleiding van een professioneel behandelaar, ga proberen om contact te leggen met de persoon die mij heeft misbruikt.quote:
Houdt het in dat ze bij die instelling de persoon die jou misbruikt heeft met jou in contact willen brengen? Of dat je in contact komt met iemand die zich schuldig heeft gemaakt aan hetzelfde misdrijf bij een ander slachtoffer?
... edit ... ik was ff in de war, maar ik begrijp dus het laatste
Ik ben nu in overleg met mijn POH, haptonoom en psycholoog om te bepalen of ik er al 'aan toe ben'. De vraag stellen is hem beantwoorden natuurlijk. Ik ben er nog niet aan toe. Ik ben bang dat ik direct terugval in het 'mijn schuld' en 'schaamte' gevoel. Dus ik heb gevraagd om de ontmoeting nog niet te plannen.
Ik ben wel bezig met een brief. Een brief aan de dader. Met het idee hem deze brief zelf voor te lezen. Dit kost me ontzettend veel moeite. Het maakt me enorm kwetsbaar om te vertellen wat het me heeft gekost, wat het met me gedaan heeft en nog steeds doet. Zo dichtbij wil ik hem eigenlijk niet laten komen, maar ik denk nu wel dat het moet. Alleen door kwetsbaar te zijn kan ik het eerlijke verhaal vertellen. Eerlijk naar mezelf zijn is toch wel de basis van eerlijkheid naar mijn omgeving. Altijd al geroepen, nooit volledig gedaan. Nooit volledig gekund. Dus ik hoop dat het straks wel kan.
Afgelopen periode heb ik mezelf even toegestaan om er 'niet mee bezig te zijn'. Hah! Dat kan niet. Ik heb mezelf mooi het putje in geluld. Ik moest even afstand nemen. Ik moest even leuke dingen doen. Ik moest ...
Ik begreep niet waarom ik de afgelopen tijd zoveel last van hoofdpijn had, maar het was allemaal wat tegenstrijdig wat ik aan het doen was. Ik moest even afstand nemen, maar tegelijkertijd was ik boos op mezelf dat ik niet bezig was met 'de oplossing' (die er overigens niet is natuurlijk). Ik moest leuke dingen doen, maar stond mezelf niet toe om het leuk te vinden, want ik heb alles om me heen verkloot.
Ik had het weer weggestopt, maar dat kan ik niet zo goed meer als vroeger. Het is er nu uit, dus ik moet door. Ik wil dat het morgen klaar is, maar dat kan niet. Ik wil er vanaf, maar dan moet ik er eerst doorheen. Geen shortcuts. Geen makkelijk er vanaf maken.
Tegelijk zoek ik naar iets wat niet bestaat. Zekerheid dat ik ook echt vanaf ben straks. Dat ik niet meer de vluchtroutes uit mijn verleden pak; drugs, drinken, vreemdgaan... Ik wil garanties dat ik dat allemaal niet meer doe of nodig heb... Die zijn er niet.
Thanks.quote:Wel dapper dat je het probeert en ik hoop echt voor je dat het de emotionele blokkades een beetje kan afbreken.
Het idee dat ik zoiets zou moeten doen geeft me zoveel angst en stress, dus respect.
Zo te lezen maak je verder goede stappen!
Los van dat ik het onwijs moedig vind om überhaupt te overwegen zo'n gesprek aan te gaan, wat geeft je het idee dat het moet?quote:
Ik ben wel bezig met een brief. Een brief aan de dader. Met het idee hem deze brief zelf voor te lezen. Dit kost me ontzettend veel moeite. Het maakt me enorm kwetsbaar om te vertellen wat het me heeft gekost, wat het met me gedaan heeft en nog steeds doet. Zo dichtbij wil ik hem eigenlijk niet laten komen, maar ik denk nu wel dat het moet. Alleen door kwetsbaar te zijn kan ik het eerlijke verhaal vertellen. Eerlijk naar mezelf zijn is toch wel de basis van eerlijkheid naar mijn omgeving. Altijd al geroepen, nooit volledig gedaan. Nooit volledig gekund. Dus ik hoop dat het straks wel kan.
Kun je niet eerlijk tegen jezelf zijn zonder daar de dader bij te hebben? Mij lijkt jezelf erkennen daar het belangrijkste in.
Wat nou als het niet gaat als gehoopt en er is nul erkenning, is dat dan niet hertraumatiserend?
Misschien is moeten niet de juiste bewoording, maar ik denk dat het heel goed is. Ik heb het altijd bij mezelf gezocht, mezelf de schuld gegeven, altijd mijn hand boven zijn hoofd gehouden. Ik voel dat het heel goed zou zijn om alles, al is het maar symbolisch, aan hem terug te geven. De schuld, mijn schaamte, het is eigenlijk niet van mij. Het is van hem. Ik wil die shit niet meer en dat wil ik hem wel kenbaar maken.quote:
Los van dat ik het onwijs moedig vind om überhaupt te overwegen zo'n gesprek aan te gaan, wat geeft je het idee dat het moet?
Kun je niet eerlijk tegen jezelf zijn zonder daar de dader bij te hebben? Mij lijkt jezelf erkennen daar het belangrijkste in.
Ben ik ook bang voor geweest. Maar juist die worsteling, dat het niet van mij is, maar van hem. Volgens mij is dat goed om te doorleven.quote:Wat nou als het niet gaat als gehoopt en er is nul erkenning, is dat dan niet hertraumatiserend?
Ik verwacht geen erkenning, ik wil het hem alleen vertellen.
Waar ik bang voor was, ben eigenlijk, is dat hij dingen gaat zeggen als: "Je wilde het zelf (ook)." Maar dat is absurd. Ik was een kind. Hoe kan ik hier verantwoordelijkheid voor dragen? Dat wil ik hem, maar ook mezelf, vertellen.
Hij kan overigens nog steeds weigeren.
Maar dan heb ik mijn verhaal al helder en ben ik weer een aantal stappen verder. Ik ga de confrontatie echt alleen maar aan als ik er zeker van ben dat ik hem bovenstaande zonder twijfel kan vertellen.
Dus via de huisarts doorgestuurd naar neuroloog om eea uit te vissen en vooral uit te sluiten.
De neuroloog beaamde dat dit niet per se bij fibromyalgie past, maar gaf wel de uitleg dat op het gebied van neurologie vooral nog heel veel NIET bekend is, en dat er toch ook heel veel zaken best psychosomatisch van aard kunnen zijn, al is daar weinig over bekend. Niet dat dat minder serieus te nemen is, maar dat zou kunnen. Niettemin afgelopen week voor een MRI geweest en volgende week een EMG om evt neurologische fysieke schade uit te sluiten.
Wel afgesproken met de HA dat sowieso de volgende stap het psychologische traject is.
Ondertussen begonnen in Bessel vd Kolks 'The Body Keeps the Score', over trauma en de schade aan het lichaam.
@:SicSicSics Hoe vergaat het jou?
[ Bericht 5% gewijzigd door V. op 23-04-2023 11:38:50 ]
Goed bezig V. en nogmaals veel sterkte. Dank voor je update en dank ook voor het mij er weer even bij slepen. Eén van mijn copingsmechanismen is weglopen. Dat doe ik in het groot en in het klein, maar dit soort vragen helpt mij weer even om mezelf bij elkaar te vegen.quote:
Even een kleine update van mijn kant. naast de geestelijke worsteling is ook lichamelijk een en ander aan het spelen. Dat was al een kleine anderhalf jaar zo, en schreef ik in eerste instantie toe aan verergering van mijn mede door PTSS veroorzaakte fibromyalgie, maar er zitten ook componenten bij die daar niet bij passen.
Dus via de huisarts doorgestuurd naar neuroloog om eea uit te vissen en vooral uit te sluiten.
De neuroloog beaamde dat dit niet per se bij fibromyalgie past, maar gaf wel de uitleg dat op het gebied van neurologie vooral nog heel veel NIET bekend is, en dat er toch ook heel veel zaken best psychosomatisch van aard kunnen zijn, al is daar weinig over bekend. Niet dat dat minder serieus te nemen is, maar dat zou kunnen. Niettemin afgelopen week voor een MRI geweest en volgende week een EMG om evt neurologische fysieke schade uit te sluiten.
Wel afgesproken met de HA dat sowieso de volgende stap het psychologische traject is.
Ondertussen begonnen in Bessel vd Kolks 'The Body Keeps the Score', over trauma en de schade aan het lichaam.
@:SicSicSics Hoe vergaat het jou?
Je verhaal is wel herkenbaar. Ik ben nu aan het graven, aan het leren, en hoe meer er boven komt hoe meer er verbonden lijkt.
Het is een understatement om te zeggen dat ik veel heb verdrongen de afgelopen 30 jaar. Het kwam wel steeds meer aan de oppervlakte. En hoe meer het aan de oppervlakte kwam hoe meer ik mezelf in de weg zat. Ik deed dingen die eigenlijk niet passen in wie ik ben, of wil zijn. Omdat ik nooit eerlijk was naar mijzelf, was ik ook nooit eerlijk naar mijn omgeving. Dit heeft uiteindelijk mijn huwelijk kapot gemaakt. Als je liegt tegen jezelf doe je dat ook naar anderen en dan is, gek genoeg, de stap naar nog meer geheimen heel klein. Tegen het einde van mijn huwelijk zijn er aantal dingen gebeurd die voldoende, maar niet geloofwaardig genoeg, zijn voor een seizoen GTST. In die tijd had ik ook last van veel lichamelijke klachten. Last van mijn schouders, slapeloosheid, ontstekingen aan gewrichten ... Sinds alles ontploft is, en ik begonnen ben met (heel onhandig) eerlijk zijn naar mezelf en mijn omgeving, zijn deze klachten weg. Ik geloofde nooit zo in psychosomatisch, maar nu...
Mijn traject verder is er een van 2 stappen voorwaart, 1 stapje terug. Het duurt lang. Te lang naar mijn zin. Wat resulteert in worstelen met mezelf. Vinden dat ik vanalles moet. Ik maak grote stappen, maar ik verwacht meer. Streng voor mezelf. Wanhopig soms. Wat niet constructief is, want deze shit kost tijd.
Ik ben voorlopig even gestopt met de Stichting Perspectief Herstelbemiddeling. Ik werk samen met mijn hapto eerst aan 'mijn gevoel'. Mijn gevoel, mijn emotie, heb ik nooit de ruimte gegeven. Door weg te duwen, door te ontkennen, dacht ik dat ik alles (gezond) onder controle had. But boy, was I wrong. Dit wil ik eerst zoveel mogelijk herstellen voor ik de confrontatie aanga. Het probleem is alleen dat alles verband houdt met elkaar. Ik weet niet of ik het een zonder het ander kan.
Ik heb moeite met de balans die daarbij hoort. Een gezonde balans tussen bezgi zijn met en af en toe even juist niet bezig zijn met. Zonder mezelf op mijn kop te zitten dat ik 'te weinig' of juist 'teveel' doe.
Wil me soms opsluiten in een hutje op de hei, omdat ik gek word van alles om me heen. Terwijl een belangrijk onderdeel van mijn problematiek juist interactie en relaties zijn. Hoe meer ik graaf hoe meer ik zie, daar word ik wel eens wanhopig van. Mijn manier van relaties opbouwen, met alle mensen om me heen, is niet gezond geweest. Dat is wel ff slikken. Ik dacht dat ik gezonde relaties had, een gezonde kijk op seksualiteit. Dat blijkt niet waar te zijn. En da's best fundamenteel.
Kleine stapjes. Mezelf wat tijd gunnen. We worstelen lekker door.
Ik weet dat er (lange) wachttijden kunnen zijn, maar kun je ondertussen al terecht?quote:
Wel afgesproken met de HA dat sowieso de volgende stap het psychologische traject is.
Ondertussen begonnen in Bessel vd Kolks 'The Body Keeps the Score', over trauma en de schade aan het lichaam.
Ik heb vorige week dit boek binnen gekregen, besteld naar aanleiding van deze post, en holy shit... Wat een herkenning en fijne boodschap.
Was al begonnen met meditatie (top-down) en haptotherapie (bottom-up) en bezig met een werkboek over Polyvagaal Theorie, maar wat fijn om het bevestigd en zo helder omschreven te zien.
Ben je hier nog mee bezig geweest?quote:
Haptonomie en vooral ook dat SP klinkt heel erg goed. Daar ga ik op korte termijn wel mee aan de slag. Dus dank.
Zelf ervaring gehad met haptonomie en ik denk dat dit je zeker zou kunnen helpen.
Ik ken je niet, ik ken je verhaal ook niet in detail (behalve natuurlijk van dit topic), maar dat boek is heel erg goed.quote:
Ondertussen begonnen in Bessel vd Kolks 'The Body Keeps the Score', over trauma en de schade aan het lichaam.
@:SicSicSics Hoe vergaat het jou?
Heb hem nog niet uit, maar heb de eerste hoofdstukken gehuild vanwege de herkenning.
Ben dit boek gaan lezen omdat ik door mijn PTSS onder andere veel last had van dissociatie en emotieregulatieproblematiek. Het herkennen en het ´waarom´ leren te begrijpen van die fysieke en mentale reacties deed mij al veel goed.
[ Bericht 2% gewijzigd door Muisje22 op 13-06-2023 12:33:02 ]
Ik heb intussen diverse therapievormen gehad maar heb nog steeds problemen. Het meest pijnlijke vind ik dat ik mijn best doe om transparant te zijn richting mannen waar ik mee afspreek maar dat zij mijn problemen echt onderschatten of zichzelf overschatten waarna ik mij weer gekwetst voel omdat ik dan weer aan de kant geschoven word. Ik ben nu 35 en ik begin mijn vertrouwen steeds meer te verliezen. Ervaren jullie geen problemen met intimiteit? Ik wil enerzijds aangeraakt worden maar anderzijds sla ik volledig dicht wanneer iemand dit doet.
Sorry that happened to you. En dapper dat je het hier kunt vertellen.quote:
Ook ik ben slachtoffer van seksueel misbruik, ik was 10 jaar oud en we hadden via een uitwisselingstraject een aantal pubers in huis. Ik ben in mijn eigen bed misbruikt en ontspoorde daarna volledig.
Ik ben vorig jaar pas begonnen met therapie, met dingen serieus nemen, hiervoor was er 'niks aan de hand' en had ik het 'onder controle'. Lees; ver weggestopt en genegeerd. Ik dacht dat ik nooit problemen had en daar was ik ook echt van overtuigd. Ik heb ook geen problemen met teleurgesteld worden ofzo. Altijd liefdevolle relaties gehad, maar bleef wel op zoek gaan naar bepaalde 'triggers'. Wat je herbeleving zou kunnen noemen. Dus in die zin heeft het wel destructieve sporen nagelaten.quote:Ik heb intussen diverse therapievormen gehad maar heb nog steeds problemen. Het meest pijnlijke vind ik dat ik mijn best doe om transparant te zijn richting mannen waar ik mee afspreek maar dat zij mijn problemen echt onderschatten of zichzelf overschatten waarna ik mij weer gekwetst voel omdat ik dan weer aan de kant geschoven word. Ik ben nu 35 en ik begin mijn vertrouwen steeds meer te verliezen. Ervaren jullie geen problemen met intimiteit? Ik wil enerzijds aangeraakt worden maar anderzijds sla ik volledig dicht wanneer iemand dit doet.
Wat je zegt over aangeraakt willen worden, maar dichtslaan wanneer het gebeurd is een best bekend verschijnsel. En ik ga je niet vertellen wat je eraan moet doen, want dat kun je alleen zelf.
Op dit moment heb ik veel baat bij haptotherapie. Ik dacht dat ik geen moeite had met aanraking, maar vanuit de therapie ben ik er wel achter gekomen dat ik wel altijd een bepaalde terughoudendheid heb gehad. Deze terughoudendheid komt uit mezelf, niet uit partner(s) maar herkende ik nooit als zodanig. Ik luister(de) überhaupt niet naar mijn gevoel. De therapie is gericht op veilige aanraking en herstel van dat gevoel, van (innerlijke) veiligheid. In combinatie met sport, een werkboek over polyvagaal theorie (met oefeningen om je gevoel te (h)erkennen en te omschrijven) en meditatie maak ik wel stappen, maar het gaat niet vanzelf.
Same.quote:
... maar heb de eerste hoofdstukken gehuild vanwege de herkenning.
Ben dit boek gaan lezen omdat ik door mijn PTSS onder andere veel last had van dissociatie en emotieregulatieproblematiek. Het herkennen en het ´waarom´ leren te begrijpen van die fysieke en mentale reacties deed mij al veel goed.
Ik zou niet zeggen 'een feest' der herkenning, maar toch 'fijn' om dit (boek) te lezen. Vooral ook omdat het best hoopvol is. Hij verkoopt geen onzin. Zegt niet dat het makkelijk is. Maar je kunt wel werken om te veranderen.Duurt lang though.
Ik ben enorm schrikkerig en heb collega’s die dat enorm grappig vinden. Dit zijn geen mensen die dichtbij mij staan waardoor ik ook niet met hen wil delen waar die reactie vandaan komt maar dat is wel een van de dingen waar ik dagelijks mee van doen heb.quote:
[..]
Sorry that happened to you. En dapper dat je het hier kunt vertellen.
[..]
Ik ben vorig jaar pas begonnen met therapie, met dingen serieus nemen, hiervoor was er 'niks aan de hand' en had ik het 'onder controle'. Lees; ver weggestopt en genegeerd. Ik dacht dat ik nooit problemen had en daar was ik ook echt van overtuigd. Ik heb ook geen problemen met teleurgesteld worden ofzo. Altijd liefdevolle relaties gehad, maar bleef wel op zoek gaan naar bepaalde 'triggers'. Wat je herbeleving zou kunnen noemen. Dus in die zin heeft het wel destructieve sporen nagelaten.
Wat je zegt over aangeraakt willen worden, maar dichtslaan wanneer het gebeurd is een best bekend verschijnsel. En ik ga je niet vertellen wat je eraan moet doen, want dat kun je alleen zelf.
Op dit moment heb ik veel baat bij haptotherapie. Ik dacht dat ik geen moeite had met aanraking, maar vanuit de therapie ben ik er wel achter gekomen dat ik wel altijd een bepaalde terughoudendheid heb gehad. Deze terughoudendheid komt uit mezelf, niet uit partner(s) maar herkende ik nooit als zodanig. Ik luister(de) überhaupt niet naar mijn gevoel. De therapie is gericht op veilige aanraking en herstel van dat gevoel, van (innerlijke) veiligheid. In combinatie met sport, een werkboek over polyvagaal theorie (met oefeningen om je gevoel te (h)erkennen en te omschrijven) en meditatie maak ik wel stappen, maar het gaat niet vanzelf.
Aanrakingen vind ik enorm moeilijk, niet omdat ik het niet wil want als ik mij eenmaal veilig voel zit het goed. Maar voordat ik mij zo voel kost me dat heel veel. Dat maakt ook dat haptonomie mij zo tegen houdt. Jij bent daar nu al even mee bezig hoe gaat dat voor jou? Heb je de indruk dat er vooruitgang in zit?
Super grappig inderdaad, dat is wel kut. Een gevoel van veiligheid, vanuit jezelf, intern, kan daar wel aan bijdragen. Hier zijn ook oefeningen en therapie voor. Haptonomie bijvoorbeeld, maar ook wandelen, ademhalingsoefeningen, zelfverdediging en (hardop) tegen jezelf praten kunnen daarbij helpen.quote:
Ik ben enorm schrikkerig en heb collega’s die dat enorm grappig vinden. Dit zijn geen mensen die dichtbij mij staan waardoor ik ook niet met hen wil delen waar die reactie vandaan komt maar dat is wel een van de dingen waar ik dagelijks mee van doen heb.
Want ik snap het ook dat externe opties, zoals een gesprek met HR en de collega's, niet heel aanlokkelijk zijn.
Voor mij is het eye-opener geweest, vooral omdat ik mezelf vertelde dat ik nergens last van had, maar zij mij redelijk snel (en voorzichtig) kon laten zien dat ik mezelf voor de gek hield en niet naar mijn eigen gevoel en signalen luisterde.quote:Aanrakingen vind ik enorm moeilijk, niet omdat ik het niet wil want als ik mij eenmaal veilig voel zit het goed. Maar voordat ik mij zo voel kost me dat heel veel. Dat maakt ook dat haptonomie mij zo tegen houdt. Jij bent daar nu al even mee bezig hoe gaat dat voor jou? Heb je de indruk dat er vooruitgang in zit?
Ik heb zeker indruk dat er voortgang in zit. Ik heb een goede klik met de therapeut, zij toont veel respect voor mij en voor de problematiek en houdt enorm veel rekening met mijn tempo en voortgang.
Op dit moment probeer ik een combinatie van twee paden, bottom up (via het autonome zenuwstelsel) en top down (via de frontale kwab). Bottom up is vooral gericht op ademhaling, aanraking en (ritmische)beweging. Haptotherapie bijvoorbeeld. Top down via meditatie.
Maar ik heb ook (eerste) EMDR gehad om te helpen met het verminderen van de impact van de herinneringen en de (pijnlijke) emoties die daaraan gekoppeld zijn.
EMDR heb ik inderdaad ook gehad net alsquote:
[..]
Super grappig inderdaad, dat is wel kut. Een gevoel van veiligheid, vanuit jezelf, intern, kan daar wel aan bijdragen. Hier zijn ook oefeningen en therapie voor. Haptonomie bijvoorbeeld, maar ook wandelen, ademhalingsoefeningen, zelfverdediging en (hardop) tegen jezelf praten kunnen daarbij helpen.
Want ik snap het ook dat externe opties, zoals een gesprek met HR en de collega's, niet heel aanlokkelijk zijn.
[..]
Voor mij is het eye-opener geweest, vooral omdat ik mezelf vertelde dat ik nergens last van had, maar zij mij redelijk snel (en voorzichtig) kon laten zien dat ik mezelf voor de gek hield en niet naar mijn eigen gevoel en signalen luisterde.
Ik heb zeker indruk dat er voortgang in zit. Ik heb een goede klik met de therapeut, zij toont veel respect voor mij en voor de problematiek en houdt enorm veel rekening met mijn tempo en voortgang.
Op dit moment probeer ik een combinatie van twee paden, bottom up (via het autonome zenuwstelsel) en top down (via de frontale kwab). Bottom up is vooral gericht op ademhaling, aanraking en (ritmische)beweging. Haptotherapie bijvoorbeeld. Top down via meditatie.
Maar ik heb ook (eerste) EMDR gehad om te helpen met het verminderen van de impact van de herinneringen en de (pijnlijke) emoties die daaraan gekoppeld zijn.
cognitieve gedragstheraphie. Mag ik vragen aan wat voor soort aanrakingen ik moet denken bij haptotheraphie? Heb oprecht ook geen idee of dat vergoed word vanuit de verzekering. Ik wandel veel haal veel rust en veiligheid uit mijn huisdieren. Ik leef enorm op mijzelf en als introvert terwijl ik als kind eigenlijk extravert was besef daardoor ook wel dat de invloed en de belemmering ondanks dr EMDR er zeker nog is. Vind het wel fijn om te lezen hoe jouw ervaringen zijn omdat ik me toch heel vaak eenzaam voel en het gevoel heb dat ik alleen ben met deze issues.
Het wordt vergoed uit aanvullende verzekering, let op dat het een gecontracteerde zorgverlener is.quote:
[..]
EMDR heb ik inderdaad ook gehad net als
cognitieve gedragstheraphie. Mag ik vragen aan wat voor soort aanrakingen ik moet denken bij haptotheraphie? Heb oprecht ook geen idee of dat vergoed word vanuit de verzekering. Ik wandel veel haal veel rust en veiligheid uit mijn huisdieren. Ik leef enorm op mijzelf en als introvert terwijl ik als kind eigenlijk extravert was besef daardoor ook wel dat de invloed en de belemmering ondanks dr EMDR er zeker nog is. Vind het wel fijn om te lezen hoe jouw ervaringen zijn omdat ik me toch heel vaak eenzaam voel en het gevoel heb dat ik alleen ben met deze issues.
Mijn behandeling kostte 85e/sessie.
Het aanraken is bij mij pas na een paar sessies geweest, en dan was het een schoen tegen mijn schoen, en later een hand op m'n schouder en op mijn geleide op een eventuele andere plek. Alles op mijn tempo. In eerste instantie ging het alleen maar om gevoel te gewaarworden, merken wat mijn ademhaling deed als ze op de stoel naast me ging zitten ed. Het bleek voor mij bv uit te maken of ze links of rechts van me zat
Oke dat is wel een ander beeld dan ik er van had. Ik heb op dit moment geen aanvullende verzekering maar ben ook nog niet zeker of ik al klaar ben voor deze vorm van theraphiequote:
[..]
Het wordt vergoed uit aanvullende verzekering, let op dat het een gecontracteerde zorgverlener is.
Mijn behandeling kostte 85e/sessie.
Het aanraken is bij mij pas na een paar sessies geweest, en dan was het een schoen tegen mijn schoen, en later een hand op m'n schouder en op mijn geleide op een eventuele andere plek. Alles op mijn tempo. In eerste instantie ging het alleen maar om gevoel te gewaarworden, merken wat mijn ademhaling deed als ze op de stoel naast me ging zitten ed. Het bleek voor mij bv uit te maken of ze links of rechts van me zat
Goed bezig.quote:
EMDR heb ik inderdaad ook gehad net als
cognitieve gedragstheraphie.
Je mag alles vragen!quote:Mag ik vragen aan wat voor soort aanrakingen ik moet denken bij haptotheraphie? Heb oprecht ook geen idee of dat vergoed word vanuit de verzekering.
Het duurde één of twee consulten voordat er überhaupt aanraking bij kwam kijken. Het was eerst vooral aftasten (hehe) zonder aanraking. Heel gek, maar ze begon met 'Wat is je verhaal?', dus toen heb ik alleen maar zitten vertellen. Spraakwaterval. Ik ben daar nu wel heel makkelijk in. Ik heb het 30 jaar binnen gehouden, niemand wist het, dat werkte niet, dus nu ben ik heel erg open. Ze helpt me met het voelen en beschrijven van mijn gevoel; 'Hoe voelen je voeten?' Die vraag was zo alien voor mij...
Ze heeft wel een behandelbank, de eerste keer dat ik daarop ging liggen (ze vroeg absoluut of ik daar al confortabel bij was) kondigde ze aan wat ze ging doen. 'Ik ga nu mijn hand op je rud leggen.' Gewoon heel letterlijk en dat doet ze nog steeds. Daarbij vooral veel ademhaling, ontspannen. Soms prikt ze in mijn zij.
Dan zeg ik dat ik ontspannen ben en dan zegt ze van niet. 'Als je echt ontspannen ben, dan is het hier zacht.' En dan vlieg ik weer tegen het plafont. Maar ze laat ook zien dat als ik écht ontspannen ben, ze in mijn zij kan prikken zonder dat er wat gebeurt. Maar altijd met respect en vetrouwen. 'Mag ik mijn hand op je voet leggen?' 'Wat voelt er goed, wat niet?' 'Kun je mijn hand voelen?' 'Kun je naar de plek in je lichaam gaan, onder mijn hand?'Dat soort dingen. Maar ik loop er al langer dan een half jaar, 1 x in de 2 weken.
En nog een keer goed bezig. En fijn dat je huisdieren dat kunnen geven.quote:Ik wandel veel haal veel rust en veiligheid uit mijn huisdieren. Ik leef enorm op mijzelf en als introvert terwijl ik als kind eigenlijk extravert was besef daardoor ook wel dat de invloed en de belemmering ondanks dr EMDR er zeker nog is. Vind het wel fijn om te lezen hoe jouw ervaringen zijn omdat ik me toch heel vaak eenzaam voel en het gevoel heb dat ik alleen ben met deze issues.
Dat gevoel, dat je alleen bent met deze issues, is niet terecht. Het is schrikbarend hoeveel mensen er last van hebben. Misschien nog wel schrikbarender hoe weinig erover gepraat wordt, maar dat snap ik maar al te goed. Je bent niet alleen. Je bent niet speciaal (mijn moeder zei altijd van wel
). Je bent niet hopeloos. Er is een weg naar beter. Dat is ook iets wat heel helder in dat boek staat, wat V. aanraadde. The body keeps the score.Zal dat boek eens opzoeken, mijn emoties zijn wat dat betreft nog wel wispelturig. Ik las eerder in het topic iemand die iets zei over emoties reguleren dat dat een probleem is, ook dat herken ik. Ik praat er pas sinds kort over met een vriendin. Daarvoor hield ik het voor mijzelf. Met mijn ouders heb ik geprobeerd dit te bespreken maar mijn moeder betrok het volledig op zichzelf en vloog in een slachtofferrol. Daarna is er nooit meer over gesproken. Sommige dagen en momenten vlieg ik van hot naar her en dan ga ik maar opruimen in huis of poetsen. Alles om afleiding te krijgen. Ik hoop niet dat ik nog 5 jaar nodig heb om moed te verzamelen om dit te verwerken.quote:
[..]
Goed bezig.
[..]
Je mag alles vragen!
Het duurde één of twee consulten voordat er überhaupt aanraking bij kwam kijken. Het was eerst vooral aftasten (hehe) zonder aanraking. Heel gek, maar ze begon met 'Wat is je verhaal?', dus toen heb ik alleen maar zitten vertellen. Spraakwaterval. Ik ben daar nu wel heel makkelijk in. Ik heb het 30 jaar binnen gehouden, niemand wist het, dat werkte niet, dus nu ben ik heel erg open. Ze helpt me met het voelen en beschrijven van mijn gevoel; 'Hoe voelen je voeten?' Die vraag was zo alien voor mij...
Ze heeft wel een behandelbank, de eerste keer dat ik daarop ging liggen (ze vroeg absoluut of ik daar al confortabel bij was) kondigde ze aan wat ze ging doen. 'Ik ga nu mijn hand op je rud leggen.' Gewoon heel letterlijk en dat doet ze nog steeds. Daarbij vooral veel ademhaling, ontspannen. Soms prikt ze in mijn zij.
Dat soort dingen. Maar ik loop er al langer dan een half jaar, 1 x in de 2 weken.
[..]
En nog een keer goed bezig. En fijn dat je huisdieren dat kunnen geven.
Dat gevoel, dat je alleen bent met deze issues, is niet terecht. Het is schrikbarend hoeveel mensen er last van hebben. Misschien nog wel schrikbarender hoe weinig erover gepraat wordt, maar dat snap ik maar al te goed. Je bent niet alleen. Je bent niet speciaal (mijn moeder zei altijd van wel
Dat was ik waarschijnlijk. Nooit geweten, tenminste, ik dacht oprecht niet dat het slecht was, maar ik heb veel moeite met een gezonde emotie-regulatie. Wat ook weer een redelijk standaard reactie/ symptoom is.quote:
Zal dat boek eens opzoeken, mijn emoties zijn wat dat betreft nog wel wispelturig. Ik las eerder in het topic iemand die iets zei over emoties reguleren dat dat een probleem is, ook dat herken ik.
Praten is een belangrijke stap. Als je pijn gedaan is, dan heb je het (voor de verwerking) nodig om te erkennen wat er gebeurd is, en dat gaat onder andere door het een naam te geven. Het liefst hardop. Dat je er niet over kon praten zorgt ervoor dat je het dicht bij je blijft dragen. Daar is je moeder wel wat tekort geschoten.quote:Ik praat er pas sinds kort over met een vriendin. Daarvoor hield ik het voor mijzelf. Met mijn ouders heb ik geprobeerd dit te bespreken maar mijn moeder betrok het volledig op zichzelf en vloog in een slachtofferrol. Daarna is er nooit meer over gesproken. Sommige dagen en momenten vlieg ik van hot naar her en dan ga ik maar opruimen in huis of poetsen. Alles om afleiding te krijgen. Ik hoop niet dat ik nog 5 jaar nodig heb om moed te verzamelen om dit te verwerken.
Volgens mij heb je de belangrijkste stappen al genomen. Het gaat daarna niet vanzelf, ik word soms kotsmisselijk van menden die me vertellen dat 'het tijd kost', maar je bent al begonnen!
Dus als het negatief was dat ik dan ook meer ineen kroop, of als ik wat liefde miste, dat ik dan mezelf ineens begon te aaien. Of dat m'n gezicht wat rood werd.
Maar ook kleinere zaken Zoals dat ik een keer extra naar lucht hap of juist sneller antwoord geef.
Dit soort zaken had ik zelf allemaal (meestal) niet door en had ook niet door dat het allemaal ook wel wat betekent.
Hiervoor hoef je dus niet eens aangeraakt te worden. En wordt er dus verder gekeken dan puur enkel wat je zegt.
Helemaal eens, zo was ook mijn ervaring. Ze heeft mij ook laten inzien, dat ik wanneer mij een vraag gesteld wordt, ik deze in mijn hoofd vertaal naar een opdracht. Waar ik vervolgens nooit aan kan voldoen, en dus altijd faal of het gevoel heb dat ik faal. Ze heeft mij mijzelf laten voelen, dus niet mijn huid, maar innerlijk gevoel, wat gebeurt er met me, nog niet eens waarom. Maar vooral leren voelen, herkennen en erkennen. Zelfs door fictieve situaties te visualiseren waardoor ik beter een besluit kon nemen. Ik ben erg blij dat ik de podcast leven zonder stress van Patrick Kicken geluisterd heb, en daardoor leerde over haptotherapie. Aanrader overigens, podcasts luisteren! Ik luister de podcast psycholoog, leven zonder stress, gelukkig jezelf, een stille start. En nog een boel niet relevante 😊quote:Op dinsdag 20 juni 2023 10:19 schreef Cue_ het volgende:
Mijn hapto gaf mij vooral inzicht in hoe ik zat of bewoog tijdens het vertellen van dingen.
Dus als het negatief was dat ik dan ook meer ineen kroop, of als ik wat liefde miste, dat ik dan mezelf ineens begon te aaien. Of dat m'n gezicht wat rood werd.
Maar ook kleinere zaken Zoals dat ik een keer extra naar lucht hap of juist sneller antwoord geef.
Dit soort zaken had ik zelf allemaal (meestal) niet door en had ook niet door dat het allemaal ook wel wat betekent.
Hiervoor hoef je dus niet eens aangeraakt te worden. En wordt er dus verder gekeken dan puur enkel wat je zegt.
Goedemorgen V. Hoe is het nou?quote:
Ondertussen begonnen in Bessel vd Kolks 'The Body Keeps the Score', over trauma en de schade aan het lichaam.
@:SicSicSics Hoe vergaat het jou?
Ik heb het boek uit. Het was wel een 'wild ride' soms. Ik leer veel over mezelf. Heb het niet in één ruk kunnen lezen, maar heb er wel veel aan. Ik zeg bewust niet 'gehad', want ik heb er nog steeds wat aan en zal er altijd wat aan hebben denk ik.
Het heeft mij aangezet om anders naar mezelf te kijken en daar ben ik blij om.
Verder heeft het me aan de yoga geholpen. Dat is een mooie tussenvorm, tussen dagelijkse meditatie en haptotherapie. Grappig om te merken dat ze veel dezelfde woorden en vormen gebruiken. Er zit grote overlap tussen de 3.
Dank voor de tip!
Ik heb ook altijd gedacht dat ik er prima mee leven kon. Dagelijks kwam het voorbij, maar kon het ook wel weer een plekje geven. Inmiddels weet ik beter. Door de zoektocht naar mijn seksualiteit, heb ik het gevoel mijzelf te hebben beschadigd. Rond mijn 20e heb ik de gekste dingen gedaan om maar bevestigd te krijgen dat ik (seksueel) in orde was. Hiervan heb ik -vreemd genoeg eigenlijk- momenteel enorme spijt en schuldgevoelens. Waarschijnlijk een soort “wegdrukken” van het misbruik door mijn eigen brein. Dit alles speelde zich dik 35 geleden af en toch laat dit mij niet los.
Ik kan je trouwens het boek “Traumaseksualiteit” van Peter John Schouten van harte aanbevelen. Hij spreekt over “een psychische dwarslaesie”. En dat klopt aardig ja.
Enfin, morgen ga ik voor het eerst in hypnotherapie. Volgens ingewijden zou dit zeer goed kunnen helpen…..
[ Bericht 5% gewijzigd door Bins op 31-07-2023 13:25:15 ]
Shit is naar man! Sorry to hear.quote:
Hier ook een mannelijk slachtoffer van seksueel misbruik door een familielid. Ik schat dat ik er zo’n jaar of 25 mee rondgelopen heb alvorens ik het heb verteld. Bij mij heeft dit plaatsgevonden in mijn 7e-8e levensjaar. Zonder in verdere details te treden, is de schade uiteindelijk enorm.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik er prima mee leven kon. Dagelijks kwam het voorbij, maar kon het ook wel weer een plekje geven. Inmiddels weet ik beter. Door de zoektocht naar mijn seksualiteit, heb ik het gevoel mijzelf te hebben beschadigd. Rond mijn 20e heb ik de gekste dingen gedaan om maar bevestigd te krijgen dat ik (seksueel) in orde was. Hiervan heb ik -vreemd genoeg eigenlijk- momenteel enorme spijt en schuldgevoelens. Waarschijnlijk een soort “wegdrukken” van het misbruik door mijn eigen brein. Dit alles speelde zich dik 35 geleden af en toch laat dit mij niet los.
Ik kan je trouwens het boek “Traumaseksualiteit” van Peter John Schouten van harte aanbevelen. Hij spreekt over “een psychische dwarslaesie”. En dat klopt aardig ja.
Enfin, morgen ga ik voor het eerst in hypnotherapie. Volgens ingewijden zou dit zeer goed kunnen helpen…..
Hoe je jezelf voor de gek kunt houden hè?..
Fijn dat je nu wel eerlijk bent naar jezelf. En dat je hulp hebt ingeschakeld. Goed bezig.
Ik heb het boek besteld.
Zeg dat ja…quote:
[..]
Shit is naar man! Sorry to hear.
Hoe je jezelf voor de gek kunt houden hè?..
Fijn dat je nu wel eerlijk bent naar jezelf. En dat je hulp hebt ingeschakeld. Goed bezig.
Ik heb het boek besteld.
Benieuwd hoe jij het boek vindt. Voor mij persoonlijk zeer herkenbaar. Er staan ook wat adviezen en feitjes in voor partners en hulpverleners.
In het verleden trouwens EMDR gehad. Dat heeft een jaar of 10 standgehouden. De gedachtes uit mijn verleden hebben mij toch weer weten in te halen.
Succes met lezen en jij ook veel sterkte!👍🏼
Ha Sics, niet heel best. Ben eerst een heel medisch traject doorlopen om uit te sluiten dat mijn klachten van iets ergs kwamen, maar uiteindelijk met de neuroloog moeten concluderen dat ook deze klachten, hoewel niet helemaal in lijn met fibromyalgie, uiteindelijk zeer waarschijnlijk mede zijn veroorzaakt door trauma.quote:
[..]
Goedemorgen V. Hoe is het nou?
Ik heb het boek uit. Het was wel een 'wild ride' soms. Ik leer veel over mezelf. Heb het niet in één ruk kunnen lezen, maar heb er wel veel aan. Ik zeg bewust niet 'gehad', want ik heb er nog steeds wat aan en zal er altijd wat aan hebben denk ik.
Het heeft mij aangezet om anders naar mezelf te kijken en daar ben ik blij om.
Verder heeft het me aan de yoga geholpen. Dat is een mooie tussenvorm, tussen dagelijkse meditatie en haptotherapie. Grappig om te merken dat ze veel dezelfde woorden en vormen gebruiken. Er zit grote overlap tussen de 3.
Dank voor de tip!
Dus moet ik verder met het psychische traject en daar heb ik na de afgelopen maanden ziekenhuis in, ziekenhuis uit even niet de ruimte voor. Ik slaap reteslecht, wat ook niet bevorderlijk is. Lezen is Bessel is een op en af. Soms heel herkenbaar, en dat vliegt het me aan en lees ik weer een tijd niet. Ben ook retedruk met werk en wacht even nog twee maanden tot dat iets rustiger is. Schiet niet op.
Klote man... goed dat je wel een en ander inmiddels onder ogen ziet en er ook mee aan de slag bent.quote:
Hier ook een mannelijk slachtoffer van seksueel misbruik door een familielid. Ik schat dat ik er zo’n jaar of 25 mee rondgelopen heb alvorens ik het heb verteld. Bij mij heeft dit plaatsgevonden in mijn 7e-8e levensjaar. Zonder in verdere details te treden, is de schade uiteindelijk enorm.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik er prima mee leven kon. Dagelijks kwam het voorbij, maar kon het ook wel weer een plekje geven. Inmiddels weet ik beter. Door de zoektocht naar mijn seksualiteit, heb ik het gevoel mijzelf te hebben beschadigd. Rond mijn 20e heb ik de gekste dingen gedaan om maar bevestigd te krijgen dat ik (seksueel) in orde was. Hiervan heb ik -vreemd genoeg eigenlijk- momenteel enorme spijt en schuldgevoelens. Waarschijnlijk een soort “wegdrukken” van het misbruik door mijn eigen brein. Dit alles speelde zich dik 35 geleden af en toch laat dit mij niet los.
Ik kan je trouwens het boek “Traumaseksualiteit” van Peter John Schouten van harte aanbevelen. Hij spreekt over “een psychische dwarslaesie”. En dat klopt aardig ja.
Enfin, morgen ga ik voor het eerst in hypnotherapie. Volgens ingewijden zou dit zeer goed kunnen helpen…..
Dank voor de boekentip, besteld.
Dank je! Jij ook heel veel sterkte.quote:
[..]
Klote man... goed dat je wel een en ander inmiddels onder ogen ziet en er ook mee aan de slag bent.
Dank voor de boekentip, besteld.
Je merkt in de hulpverlening vaak dat misbruik bij mannen een niet alledaags “ding” is.
Van de problemen die “wij” ervaren is nog niet heel veel bekend bij therapeuten, psychologen of
psychiaters. In mijn geval kreeg ik antidepressiva en een middel tegen waanbeelden. Verder zoek je het maar uit, is mijn ervaring. Ik heb nu zelf maar het heft in eigen hand genomen en een afspraak gemaakt. Als ik moet wachten op clubs zoals PSYQ, wordt het allemaal niet beter. Nadeel hiervan dat (privé) hulpverlening schreeuwend duur is. Maar goed, beter duur dan niet te koop zullen we maar zeggen.
👍🏼👍🏼
Fucked up man. Tenminste; fijn dat het niet 'iets ergs' is. Dat is het natuurlijk wel, maar het heeft dus geen lichamelijke oorzaak.quote:
Ha Sics, niet heel best. Ben eerst een heel medisch traject doorlopen om uit te sluiten dat mijn klachten van iets ergs kwamen, maar uiteindelijk met de neuroloog moeten concluderen dat ook deze klachten, hoewel niet helemaal in lijn met fibromyalgie, uiteindelijk zeer waarschijnlijk mede zijn veroorzaakt door trauma.
Ik verbaas me er nog steeds over hoe erg de schade is die zoiets mee kan nemen. Ik geloofde nooit zo in psychosomatisch ... maar dat hoeft ook niet om werkelijkheid te zijn.
Ik snap dat je daar de ruimte niet voor had. Dat is bij mij ook nog leren, iets wat ik maar langzaam leer ook. Dat je niet alles tegelijk kan doen. En ik wil alles tegelijk doen, want ik wil er alles aan doen... maar soms is alles wat je kunt doen minder dan je zou willen. Dat accepteren, geeft mij rust.quote:Dus moet ik verder met het psychische traject en daar heb ik na de afgelopen maanden ziekenhuis in, ziekenhuis uit even niet de ruimte voor. Ik slaap reteslecht, wat ook niet bevorderlijk is. Lezen is Bessel is een op en af. Soms heel herkenbaar, en dat vliegt het me aan en lees ik weer een tijd niet. Ben ook retedruk met werk en wacht even nog twee maanden tot dat iets rustiger is. Schiet niet op.
Ongezond leven is ongezond slapen, en andersom, dus dat is goed om als basis recht te krijgen. Rust en regelmaat heeft mij daarbij geholpen. Slaap soms nog slecht, maar lang niet zo slecht als 1,5 jaar geleden.
En zo'n boek is ook heftig en de herkenning en emoties die erbij horen zijn niet niks. Goed om ook dat rustig aan te doen man.
Het zinnetje waar ik de afgelopen tijd het meest een hekel aan heb gekregen, maar die je absoluut voor waar aan mag nemen en kunt internaliseren is: 'Het kost tijd.' I hate it, maar het is waar.
En je kunt zaken ook maar beperkt 'parkeren'. Je kunt wel wachten tot het rustiger is, maar besef je wel dat je er hoe-dan-ook mee bezig bent. Je bent al begonnen op het moment dat je het voor jezelf toegaf. Dat is veel waard! Het is niet 'verder gaan als...' of 'wachten op...' het is 'jezelf de tijd geven die je nodig hebt'. Dat is iets positiefs. Die realisatie gaf mij wel een beetje rust. En rust is belangrijk.
Altijd 'aan' staan is niet te doen. Sterkte kerel!
Ik ga hier zeker laten weten wat ik ervan vind. De website en informatie die daar staan triggerde me gisteren al, door een aantal zaken te bevestigen die ik eigenlijk een beetje aan het wegduwen was weer.quote:
Zeg dat ja…
Benieuwd hoe jij het boek vindt. Voor mij persoonlijk zeer herkenbaar. Er staan ook wat adviezen en feitjes in voor partners en hulpverleners.
Ik hoop dat je hypnitherapie werkt. Ben ik ook wel benieuwd naar, dus als je wil, zou je hier wat over je ervaringen kunnen vertellen?quote:In het verleden trouwens EMDR gehad. Dat heeft een jaar of 10 standgehouden. De gedachtes uit mijn verleden hebben mij toch weer weten in te halen.
Succes met lezen en jij ook veel sterkte!👍🏼
Mensen om me heen waar ik een beetje contact mee heb zijn ook volledig op de 'plantmedicijnen' gedoken, maar daar ben ik zelf enorm huiverig voor. Ik heb al een slechte relatie met middelen... Dus dat durf ik niet zo goed.
En dan te bedenken dat het al veel beter is dan, pak hem beet, 40 jaar geleden.quote:
Je merkt in de hulpverlening vaak dat misbruik bij mannen een niet alledaags “ding” is.
Van de problemen die “wij” ervaren is nog niet heel veel bekend bij therapeuten, psychologen of
psychiaters.
Ik heb geen medicijnen gekregen. Was ook niet nodig denk ik. Ik heb veel met de POH gepraat, dat doe ik nog steeds en dat helpt. Even om de 3 maanden een update. Vertellen wat ik allemaal gedaan en geleerd heb. Dat is voor mij heel fijn.quote:In mijn geval kreeg ik antidepressiva en een middel tegen waanbeelden. Verder zoek je het maar uit, is mijn ervaring.
Met de psychiater heb ik 5 of 6 consulten gehad. Dat heeft me door de eerste ellende geholpen. Voor het eerst dat ik een aantal zaken hardop uitsprak.
Daarna 3 EMDR behandelingen. Heeft ook geholpen, maar misschien dat ik nog een keer een rondje wil. Als ik scherper heb, wat ik er mee op wil lossen.
Ik loop verder al meer dan een jaar bij een Haptotherapeut. Dit helpt mij ook enorm veel. Het is niet vergoed, maar dat komt door mijn keus van therapeut. Iemand waar ik me enorm comfortabel bij voel en vertrouwen in heb.
Verder doe ik zelf nog wat mindfullness, meditatie, ademhalingsoefeningen en sinds kort, Yin Yoga.
Sowieso goed bezig.quote:Ik heb nu zelf maar het heft in eigen hand genomen en een afspraak gemaakt. Als ik moet wachten op clubs zoals PSYQ, wordt het allemaal niet beter. Nadeel hiervan dat (privé) hulpverlening schreeuwend duur is. Maar goed, beter duur dan niet te koop zullen we maar zeggen.
👍🏼👍🏼
Gevaarlijk defaitistisch, ik weet het, maar het vliegt me soms aan.
1,5 jaar geleden heb ik dezelfde overweging gemaakt.quote:
Mijn allergrootste obstakel waar ik momenteel tegenaan loop is "ik ben inmiddels 55, het is 42 jaar geleden, wat heeft het nog voor zin om alles op te rakelen voor verwerking, met een jaar of 20-25 is het sowieso bekeken, waarom al die moeite".
Gevaarlijk defaitistisch, ik weet het, maar het vliegt me soms aan.
"Ik kan het ook weer wegstoppen, dan komt het over 30 jaar weer boven. Stop ik het weer weg en dan ben ik binnen 30 wel exit, dus dan hoef ik er niet (meer) mee te dealen."
Het is niet waar. Jack is out of the box, dus op dezelfde manier wegstoppen kan niet meer.
Laten sudderen vond ik geen prettig idee.
Nu doorbijten en in een paar jaar dingen verwerken, op een rijtje zetten en mezelf leren kennen. Dat leek mij uiteindelijk wel de beste optie.
Ik ben er niet alleen van overtuigd dat het de kwaliteit van leven drastisch zal verbeteren, ik denk dat het uiteindelijk zorgt dat je hier langer blijft.
Ik ben van dezelfde leeftijd… De tijd die mij nog rest wil ik nog wel met plezier beleven.quote:
Mijn allergrootste obstakel waar ik momenteel tegenaan loop is "ik ben inmiddels 55, het is 42 jaar geleden, wat heeft het nog voor zin om alles op te rakelen voor verwerking, met een jaar of 20-25 is het sowieso bekeken, waarom al die moeite".
Gevaarlijk defaitistisch, ik weet het, maar het vliegt me soms aan.
Dus heb besloten om in therapie te gaan.
quote:
Shit man, wat een waardeloze situatie
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
quote:
Dit zou ook mijn aanpak zijn versus dergelijk trauma, ik zou er serieus naar kijken.quote:
Mijn allergrootste obstakel waar ik momenteel tegenaan loop is "ik ben inmiddels 55, het is 42 jaar geleden, wat heeft het nog voor zin om alles op te rakelen voor verwerking, met een jaar of 20-25 is het sowieso bekeken, waarom al die moeite".
Gevaarlijk defaitistisch, ik weet het, maar het vliegt me soms aan.
Sommige mensen noemen dit drugs omdat dat zo geclassificeerd is door mensen die ook niet wisten waar ze het over hadden, en dergelijke aanvallen zal ik hier vast wel weer krijgen, maar in mijn ogen zijn dit extreem krachtige (mentale) plant-medicijnen waar we in het westen gewoon nog niet goed mee weten om te gaan en derhalve zijn ze op die manier geclassificeerd. Dus als je je écht geen raad meer weet, lees je er eens goed over in. Deze middelen kunnen meer doen in 1 of 2 sessies dan tientallen jaren therapie.
zie ook dit topic; R&P / Ayahuasca-ceremonie en kijk de docu "Ayahuasca, - Stepping into the fire". Doe grondig onderzoek hiernaar, deze middelen zijn in staat mentale zaken op te lossen waar ze met reguliere therapien amper tot niet bij kunnen zoals ik in het gelinkte topic ook een aantal posts over heb gemaakt. Lees dat topic eens goed door.
Ik zie bij naasten ook dat dergelijk trauma geen grappen zijn, en ook zij hebben veel aan deze methodiek. Praat ook eens met partijen hierover die dit begeleiden (dit zijn over het algemeen goede therapeuten of shamanen), en dan kun je zelf een goede afweging maken of dit wat voor jou is. Succes.
[ Bericht 4% gewijzigd door Mijk op 09-08-2023 04:54:45 ]
Ik denk niet dat het een goed idee is om zomaar mensen aan te raden iets te doen/gebruiken zonder hun achtergrond te weten etc etc. Laten we dat dus maar niet doen.
Weet niet of dit op mij gericht is maar zo lijkt het wel, ik geef enkel aan dat dit wel wat is om naar te kijken als je geen andere uitweg meer ziet (zoals TS aangeeft; "heeft het nog wel zin als ik nog 25 jaar heb om tientallen jaren therapie te volgen) en daarom zelf grondig onderzoek moet doen en in gesprek zou kunnen met dergelijke therapeuten. Ik raad niet "zomaar ff iemand" wat aan lol, ik zet best wel ijzeren onderbouwing in het topic waar ik naar verwijs, dus ja, ik begrijp dergelijke opmerking als ik zomaar uit het niets wat zou roepen, maar het is verre van dat.quote:
[modbreak]Ik denk niet dat het een goed idee is om zomaar mensen aan te raden iets te doen/gebruiken zonder hun achtergrond te weten etc etc. Laten we dat dus maar niet doen. [/modbreak]
Als ik acupunctuur of chinese voetreflex massage had genoemd ipv ayahuasca, had dan deze opmerking ook gekomen? Dat is net zo goed een alternatieve wijze (welke ook kunnen werken op bepaalde (andere) vlakken, can confirm).
Edit; ook in FB gepost om dit topic niet te vervuilen met deze discussie.
[ Bericht 4% gewijzigd door Mijk op 09-08-2023 16:55:35 ]
Ik val niet helemaal niet in de doelgroep, omdat ik niet seksueel misbruikt ben. Ik ben "alleen maar" emotioneel mishandeld en vooral verwaarloosd. Wel had dat enorme impact op mijn persoonlijke ontwikkeling tijdens mijn jeugd in die mate zelfs dat veel mensen ervan overtuigd waren dat ik autisme zou hebben, terwijl uiteindelijk bleek dat ik dat niet heb. Ik heb veel kenmerken van PTSS en meerdere mensen inclusief een paar psychologen (vrijgevestigd) vermoeden bij mij toch cPTSS. Wat ik begrepen heb over PTSS, is dat één of meerdere gebeurtenissen tot gevolg hebben dat relatief kleine aanleidingen er al voor kunnen zorgen dat je in dezelfde 'overlevingsstand' schiet als tijdens de traumatische gebeurtenis. Dus bijvoorbeeld 'bevriezen' (schijndood). En dit moet je in die mate belemmeren in het dagelijks leven dat je niet op volwaardig niveau kunt functioneren, omdat je het altijd met je meedraagt en zoveel energie kost dat je je niet voldoende kunt concentreren op alledaagse taken. Het zou een dag goed kunnen gaan, echter dan ben je de volgende dagen gesloopt en uiteindelijk weer terug bij af. Dit is bij mij het geval.
Bij grotere instellingen zoals PsyQ vinden ze niet dat ik voldoe aan de criteria voor PTSS. Nou, prima als ik het ook niet heb, toch? Zij zijn degenen die ervoor gestudeerd hebben om zo'n diagnose te kunnen stellen en wat hen betreft is het in mijn geval persoonlijkheidsproblematiek. Ik nam dat ook aan en verweet mezelf dat ik waarschijnlijk behoefte heb aan aandacht en allemaal aanleidingen probeer te zoeken om mezelf PTSS toe te kennen, omdat ik mezelf dan interessanter voel ofzo.
Bepaalde gedachten dringen zich van tijd tot tijd op, zoals uitspraken die mijn vader zou hebben gezegd, echter ik herkende dat altijd als fantasie vanwege behoefte aan aandacht die ik eigenlijk helemaal niet verdien, want ik ben een luie lamlul die niks bereikt heeft in het leven. Totdat ik mij na verloop van tijd ga realiseren dat het herinneringen zijn. Maar dat verandert niks aan de schaamte voor mezelf. Voor mij blijft het voelen alsof ik het allemaal verzonnen heb en anders heb ik het uitgelokt en dus verdiend.
~~~~~~~
Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik zit nu in de intake-procedure bij de zoveelste instelling voor persoonlijkheidsproblematiek. Positief is dat deze keer wel serieuzer werd ingegaan op wat ik had meegemaakt ipv dat er op zo'n zeverige manier werd gereageerd als "Goh, dat lijkt mij lastig voor je als je het op zo'n manier beleeft". Of al die vragen om uit te vogelen in hoeverre ik het te overtrokken en te negatief zie. En als ik daar genuanceerder op kan antwoorden dan ze hadden verwacht, zijn ze helemaal van hun apropos, omdat dat niet matcht met mijn diagnose, dus wordt vervolgens snel van onderwerp veranderd.
~~~~~~~
Ik heb persoonlijk behoefte aan een support-groep met mensen in een vergelijkbare situatie die elkaar aanmoedigen om het beste ervan te maken en elkaar helpen zich waardig en sterker in het leven te staan. Dat we begrijpen door welke omstandigheden we ons beperkt en belemmerd voelen en elkaar kunnen helpen daarmee om te gaan. Niet te streng, maar ook zeker niet te mild, want als er iets slecht is, is het wel betutteling. De bedoeling is dat we vooruitgaan en in het leven blijven staan.
Dan heb ik het bijvoorbeeld over:
Regelmatig naar de sportschool willen om de fysieke gezondheid en aantrekkelijkheid op peil te houden, maar dat niet kunnen aanhouden door bijvoorbeeld vermoeidheidsklachten of triggers of bepaalde emoties zoals agressie vlammen ineens op. Als je zoiets met een maatschappelijk of psychische zorgverlener bespreekt, is de reactie vaak "begin daar pas aan als je eraan toe bent, blijkbaar heb je nu vooral rust nodig". Klinkt op het moment zelf wellicht heel lief, echter vervolgens raak je gefrustreerd omdat het je niet lukt om jouw leven te leiden op de manier zoals je dat wilt. Dan zou het toch gaaf zijn als iemand bijvoorbeeld voorstelt met jou mee te gaan? Of als dat alsnog te hoogdrempelig is, dat je bij iemand die je vertrouwt samen thuis traint met wat dumbbells?
Of ander voorbeeld. Als je seksueel misbruikt bent, kan de confrontatie met jouw eigen seksualiteit heel heftig zijn en angsten oproepen dat je zelf iemand gaat misbruiken. Dan zou het je kunnen helpen als je weet dat je zulke dingen kunt uitspreken zonder bang te hoeven zijn dat je erop veroordeeld wordt. (Weet dat je schuldgevoel met je meedraagt wat de dader op jou heeft geprojecteert.)
Ook belangrijk, hoe onderhoud je sociale contacten? De meeste mensen hebben niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en kunnen misschien afstandelijk worden als ze ervan weten, omdat ze niet weten hoe ze erop kunnen reageren. Voor mij is dat echt een dilemma, omdat ik juist gelijkwaardige contacten wil en zeker niet dat mensen mij zielig vinden. Echter emoties hebben mij te vaak in die mate in de greep dat ik tegenover anderen geen schone schijn kan ophouden. Als iemand bijvoorbeeld vraagt hoe het met mij gaat, weet ik niet hoe ik daarop moet antwoorden. Ik ben altijd bang dat als ik de waarheid vertel die persoon zich eraan gaat irriteren dat het negatief is en dat ik niet iets kan vertellen wat positief en inspirerend is.
All val je niet in de doelgroep, ik zou dat niet "alleen maar" noemen. Emotionele mishandeling is onwijs beschadigend.quote:
Ik val niet helemaal niet in de doelgroep, omdat ik niet seksueel misbruikt ben. Ik ben "alleen maar" emotioneel mishandeld en vooral verwaarloosd.
Publicatie in Child Abuse & Neglect.quote:Onderzoekers van de Universiteit Leiden en de Leidse GGZ-instelling Rivierduinen onderzochten of de ernst van de posttraumatische klachten bij jongeren afhankelijk is van de mate van mishandeling die ze hebben meegemaakt. Uit het onderzoek blijkt dat kinderen en jongeren die het slachtoffer zijn van emotionele mishandeling door hun ouders, doorgaans de ernstigste posttraumatische stress klachten melden. Die klachten zijn dus sterker dan bij slachtoffers van andere typen mishandeling, waaronder fysieke mishandeling en verwaarlozing.
Als je instabiel bent, kan psychedelica je precies een zetje de verkeerde kant op geven. Als je geen idee hebt hoe de mensen aan de andere kant erbij zit, is dat dus niet per se iets om 'zomaar' aan te raden. Zeker niet zonder die kanttekening.quote:Op woensdag 9 augustus 2023 15:57 schreef Mijk het volgende:
[..]
Weet niet of dit op mij gericht is maar zo lijkt het wel, ik geef enkel aan dat dit wel wat is om naar te kijken als je geen andere uitweg meer ziet
Wat niks afdoet aan hoe heilzaam het (niet alleen ayahuasca, ook psilocybine of lsd, maar ook MDMA) kan zijn bij trauma.
Daar wordt ook in het officiële circuit onwijs veel mee geëxperimenteerd voor diverse issues.
Klopt, maar daarom kan het nog wel handig zijn om dat eens goed te onderzoeken en te praten met dergelijke therapeuten, ik raad het dus ook niet "zomaar ff aan" (ergo; ik raad helemaal niets aan, enkel er naar te kijken), maar het kan bij stevig trauma, ook lifesaving zijn.quote:
Als je instabiel bent, kan psychedelica je precies een zetje de verkeerde kant op geven. Als je geen idee hebt hoe de mensen aan de andere kant erbij zit, is dat dus niet per se iets om 'zomaar' aan te raden. Zeker niet zonder die kanttekening.
Wat niks afdoet aan hoe heilzaam het (niet alleen ayahuasca, ook psilocybine of lsd, maar ook MDMA) kan zijn bij trauma.
Ja, dat zou tijd worden, na 50 jaar een verbod erop dmv fakenews, hier hadden miljoenen zelfmoorden mee voorkomen kunnen worden.quote:Daar wordt ook in het officiële circuit onwijs veel mee geëxperimenteerd voor diverse issues.
Ai, dat is ook shit.quote:
Niet door mijn ouders misbruikt, wel mishandeld. En rond mijn 25e verkracht door een ex. Bij mij hakt het er ook nog steeds in. We moeten het niet onderschatten. PTSS is hardnekkig.
Trauma’s komen altijd op de een of andere manier weer boven.
Het is een “monstertje” wat eens in de zoveel tijd weer oppopt. Mishandeling, fysiek, mentaal of seksueel laten altijd hun sporen na.
Praten met een partner, familielid, psycholoog of iemand die je gewoon vertrouwd kan vaak ook helpen.
Ik knap weer op na een nare periode. Beelden uit mijn jeugd, pubertijd en jonge jaren kwamen opeens keihard binnen. En dat na 35/45 jaar.
Sowieso ben ik als man seksueel misvormd en heb mij daar ook naar gedragen destijds.
Zaken waar ik me opeens erg voor schaam……🙈
Enfin, sterkte in ieder geval!
[ Bericht 4% gewijzigd door Bins op 10-08-2023 11:09:04 ]
Ik heb, buiten dit, geen ervaring met lotgenoten contact. Ook geen behoefte aan gehad nog, dit is, voorlopig in ieder geval, voor mij voldoende.quote:
Wat is jullie ervaring met lotgenotencontact en hulp vragen?
Ik val niet helemaal niet in de doelgroep, omdat ik niet seksueel misbruikt ben. Ik ben "alleen maar" emotioneel mishandeld en vooral verwaarloosd. Wel had dat enorme impact op mijn persoonlijke ontwikkeling tijdens mijn jeugd in die mate zelfs dat veel mensen ervan overtuigd waren dat ik autisme zou hebben, terwijl uiteindelijk bleek dat ik dat niet heb. Ik heb veel kenmerken van PTSS en meerdere mensen inclusief een paar psychologen (vrijgevestigd) vermoeden bij mij toch cPTSS. Wat ik begrepen heb over PTSS, is dat één of meerdere gebeurtenissen tot gevolg hebben dat relatief kleine aanleidingen er al voor kunnen zorgen dat je in dezelfde 'overlevingsstand' schiet als tijdens de traumatische gebeurtenis. Dus bijvoorbeeld 'bevriezen' (schijndood). En dit moet je in die mate belemmeren in het dagelijks leven dat je niet op volwaardig niveau kunt functioneren, omdat je het altijd met je meedraagt en zoveel energie kost dat je je niet voldoende kunt concentreren op alledaagse taken. Het zou een dag goed kunnen gaan, echter dan ben je de volgende dagen gesloopt en uiteindelijk weer terug bij af. Dit is bij mij het geval.
Naar om te horen wat je is overkomen. Het hoeft ook echt geen (seksueel) misbruik te zijn om een trauma te veroorzaken. Lees hierover ook alles in het boek van Bessel van de Kolk, als het je interesseert.
Niet alle trauma is PTSS, lijkt me ook niet heel relevant. Het kan prima zijn dat je geen PTSS hebt, maar trauma buiten PTSS kan net zo ingrijpend zijn.quote:Bij grotere instellingen zoals PsyQ vinden ze niet dat ik voldoe aan de criteria voor PTSS. Nou, prima als ik het ook niet heb, toch? Zij zijn degenen die ervoor gestudeerd hebben om zo'n diagnose te kunnen stellen en wat hen betreft is het in mijn geval persoonlijkheidsproblematiek. Ik nam dat ook aan en verweet mezelf dat ik waarschijnlijk behoefte heb aan aandacht en allemaal aanleidingen probeer te zoeken om mezelf PTSS toe te kennen, omdat ik mezelf dan interessanter voel ofzo.
Dat telt wel als herbeleving. Als flashbacks en als je daar last van hebt zijn er verschillende therapievormen om hier vanaf te komen.quote:Bepaalde gedachten dringen zich van tijd tot tijd op, zoals uitspraken die mijn vader zou hebben gezegd, echter ik herkende dat altijd als fantasie vanwege behoefte aan aandacht die ik eigenlijk helemaal niet verdien, want ik ben een luie lamlul die niks bereikt heeft in het leven. Totdat ik mij na verloop van tijd ga realiseren dat het herinneringen zijn. Maar dat verandert niks aan de schaamte voor mezelf. Voor mij blijft het voelen alsof ik het allemaal verzonnen heb en anders heb ik het uitgelokt en dus verdiend.
Het is natuurlijk ook lastig. Ieder verhaal is uniek. Iedere reactie persoonlijk. De mate van van hoeveel last je van zaken hebt bepalend voor wat je wel niet kan dragen.quote:~~~~~~~
Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik zit nu in de intake-procedure bij de zoveelste instelling voor persoonlijkheidsproblematiek. Positief is dat deze keer wel serieuzer werd ingegaan op wat ik had meegemaakt ipv dat er op zo'n zeverige manier werd gereageerd als "Goh, dat lijkt mij lastig voor je als je het op zo'n manier beleeft". Of al die vragen om uit te vogelen in hoeverre ik het te overtrokken en te negatief zie. En als ik daar genuanceerder op kan antwoorden dan ze hadden verwacht, zijn ze helemaal van hun apropos, omdat dat niet matcht met mijn diagnose, dus wordt vervolgens snel van onderwerp veranderd.
~~~~~~~
Zijn er niet van dit soort initatieven dan? Als je hier behoefte aan hebt, dan zou ik zeker proberen iets te vinden wat erbij aansluit.quote:Ik heb persoonlijk behoefte aan een support-groep met mensen in een vergelijkbare situatie die elkaar aanmoedigen om het beste ervan te maken en elkaar helpen zich waardig en sterker in het leven te staan. Dat we begrijpen door welke omstandigheden we ons beperkt en belemmerd voelen en elkaar kunnen helpen daarmee om te gaan. Niet te streng, maar ook zeker niet te mild, want als er iets slecht is, is het wel betutteling. De bedoeling is dat we vooruitgaan en in het leven blijven staan.
Ik heb het geluk dat ik voldoende middelen heb om 1 keer in de week PT te kunnen doen. Een personal trainer, of aansluiten bij een groep, heeft mij heel veel geholpen. Juist met die discpline, butien dat het een heel scala aan andere voordelen biedt. Ik zeg een afspraak met een ander niet zomaar af. Een afspraak met mezelf lul ik mezelf ook wel weer uit.quote:Dan heb ik het bijvoorbeeld over:
Regelmatig naar de sportschool willen om de fysieke gezondheid en aantrekkelijkheid op peil te houden, maar dat niet kunnen aanhouden door bijvoorbeeld vermoeidheidsklachten of triggers of bepaalde emoties zoals agressie vlammen ineens op. Als je zoiets met een maatschappelijk of psychische zorgverlener bespreekt, is de reactie vaak "begin daar pas aan als je eraan toe bent, blijkbaar heb je nu vooral rust nodig". Klinkt op het moment zelf wellicht heel lief, echter vervolgens raak je gefrustreerd omdat het je niet lukt om jouw leven te leiden op de manier zoals je dat wilt. Dan zou het toch gaaf zijn als iemand bijvoorbeeld voorstelt met jou mee te gaan? Of als dat alsnog te hoogdrempelig is, dat je bij iemand die je vertrouwt samen thuis traint met wat dumbbells?
Dit zijn zaken die ik met een psychotherapuit heb besproken. Heb ik veel aan gehad, maar ik had ook niet veel last van die angst. Waar ik nu nog wel mee zit is de vage grens tussen intimiteit en seksualiteit. Dat ik de neiging heb om intiem contact snel aan seksualiteit te verbinden.quote:Of ander voorbeeld. Als je seksueel misbruikt bent, kan de confrontatie met jouw eigen seksualiteit heel heftig zijn en angsten oproepen dat je zelf iemand gaat misbruiken. Dan zou het je kunnen helpen als je weet dat je zulke dingen kunt uitspreken zonder bang te hoeven zijn dat je erop veroordeeld wordt. (Weet dat je schuldgevoel met je meedraagt wat de dader op jou heeft geprojecteert.)
Wat je hier beschrijft snap ik ook wel, maar ik heb er geen last van. Ik merk in mijn omgeving, collega's en vrienden, juist dat mensen heel begripvol zijn. Meer dan ik zelf was naar mezelf. Ik heb niet het idee dat het contact er minder gelijkwaardig van is geworden. Ik heb best veel begrip gevonden juist.quote:Ook belangrijk, hoe onderhoud je sociale contacten? De meeste mensen hebben niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en kunnen misschien afstandelijk worden als ze ervan weten, omdat ze niet weten hoe ze erop kunnen reageren. Voor mij is dat echt een dilemma, omdat ik juist gelijkwaardige contacten wil en zeker niet dat mensen mij zielig vinden. Echter emoties hebben mij te vaak in die mate in de greep dat ik tegenover anderen geen schone schijn kan ophouden. Als iemand bijvoorbeeld vraagt hoe het met mij gaat, weet ik niet hoe ik daarop moet antwoorden. Ik ben altijd bang dat als ik de waarheid vertel die persoon zich eraan gaat irriteren dat het negatief is en dat ik niet iets kan vertellen wat positief en inspirerend is.
Niet dat ik het altijd direct vertel ofzo, maar ik ben er 1000% meer open over dan ik was.
Ik heb nog geen enkele negatieve ervaring met mensen om mij heen, maar misschien heb ik daar wel enorm veel gelukt mee gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door SicSicSics op 14-08-2023 13:51:06 ]
Naar om te horen. Vreselijk wat je is aangedaan.quote:
Niet door mijn ouders misbruikt, wel mishandeld. En rond mijn 25e verkracht door een ex. Bij mij hakt het er ook nog steeds in. We moeten het niet onderschatten. PTSS is hardnekkig.
Het is geen wedstrijdje en trauma is trauma.
Logisch dat het erin hakt en PTSS is inderdaad heel hardnekkig.
Sterkte.
Je hebt daar helemaal gelijk in. Onderschat ook jezelf niet. Dat het zwaar is, weet ik. Als zich momenten aandienen dat er geen oplossingen ziet, betekent het nog niet dat die oplossingen er ook niet zijn.quote:
Niet door mijn ouders misbruikt, wel mishandeld. En rond mijn 25e verkracht door een ex. Bij mij hakt het er ook nog steeds in. We moeten het niet onderschatten. PTSS is hardnekkig.
Bij elke vorm en elke gradatie van mishandeling dan ook, ontstaat bij het slachtoffer het idee dat hij/zij compleet machteloos is en niks anders kan doen dan het leed ondergaan. Vandaar ook het trauma en in geval van PTSS zit die overtuiging in het hele lijf genesteld. Ook al heb je wellicht ontelbaar vaak aangehoord dat je goed bent zoals je bent, door hetgeen wat jou is overkomen, kan je dat niet geloven. Dan krijg je er op den duur psychische klachten door = bevestiging dat je zwak en minderwaardig bent en je moet onderwerpen naar anderen, want je kan toch niks maken tegen anderen.
Als het bijvoorbeeld over pestgedrag op scholen gaat. Er worden elke keer weer anti-pestcampagnes opgericht om pesters bewust te maken over de gevolgen en scholen worden geacht om een veilige sfeer te waarborgen. Kinderen en jongeren weten best wat ze bij het slachtoffer aanrichten. Ze kiezen ervoor om zich er niet bewust van te zijn. De directie en docenten op scholen kunnen hooguit maatregelen treffen om proberen te voorkomen dat het pestgedrag te extreme vormen gaat aannemen, echter ze kunnen niet van de leerlingen afdwingen om iedereen aardig te vinden. In elke klas en in elke groep is een underdog. Zelfs als er niet gesproken kan worden van pestgedrag, wordt de underdog wel buitengesloten en voelt zich daarbij nog steeds heel klote.
Als er al vingertje naar anderen gewezen moet worden, dan zou die in eerste instantie naar de ouders moeten wijzen. Want het is hun taak om hun kind op te voeden en dat houdt ook in dat hun kind leert sociale contacten te maken en te onderhouden en ook om voor zichzelf op te komen. Echter ook hier helpt vingertje wijzen niks, want de ouders wijzen dan vervolgens de vinger weer naar iemand of iets anders.
Het komt uiteindelijk hoe dan ook op het slachtoffer zelf aan om ermee te dealen. Dat lijkt onmogelijk als je als slachtoffer tot in het diepste van jouw wezen ervan overtuigd bent dat je niet in de positie bent en daardoor ook het recht niet hebt om voor jezelf op te komen. Bij mij begint het besef te dagen dat daders evenmin sterk en machtig zijn. Net als bij dat voorbeeld over pesten wordt er in veel gevallen van mishandeling geprojecteerd. Als mensen niet geloven dat ze zelf in staat zijn om hun verantwoordelijkheden na te komen, wijzen ze de vinger naar de ander. Ze kunnen alleen de schuld op de ander afschuiven zolang de ander de schuld op zich neemt. Daarom kunnen daders zo overtuigend en intimiderend overkomen. Als de 'prooi' waarop ze jagen niet toehapt op hun aas, zullen zij verhongeren, zwakker worden en zich steeds meer zorgen gaan maken dat de rollen omdraaien.
The Body Keeps the Score was voor mij nog steeds een goede ingang om verder aan mezelf te werken. Een bevestiging dat de Hapto een goed idee was, maar ook een aanmoediging om meer met meditatie en uiteindelijk yoga te gaan doen.
Na 2 jaar Hapto kwamen we op een punt waarbij Hapto mij niet meer verder ging helpen. Zij heeft mij doorverwezen naar een hele goede lichaamsgerichte therapeut, waar ik nu 2 sessies bij heb gehad. Body de armouring. Kom er net pas kijken, maar de resultaten zijn veelbelovend. Zo veelbelovend dat ik een full body de armouring retreat heb gedaan. Dat was 5 dagen echt ver buiten mijn comfortzone, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Hoop nieuwe inzichten gekregen, mooie dingen geleerd en mensen leren kennen. Deze weg, lichaamsgerichte therapie, ga ik verder bewandelen. Het is een spiegel, maar het levert ook direct wat op. Rust in mijn lijf en de kracht om verder te kijken.
Een goede vriendin van me raadde me tevens aan om 'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' te lezen. Van Pete Walker. 1,5 jaar geleden aan begonnen, maar weggelegd omdat ik 'dat niet had'. Nu, 1,5 jaar later, een zeer herkenbaar boek, ook weer met bijzonder praktische omschrijvingen en handvatten van hoe je met jezelf en PTSD om kan gaan. Ik heb het lang ontkend, maar ik heb het ook. Geen twijfel.
Ik ben ook nog in Traumaseksualiteit aan het lezen, van Peter John Schouten. Heb ik wat meer moeite mee, want heel confornterend en herkenbaar. Deze lees ik in etappes, omdat ik soms op zaken stuit waar ik nog even geen ruimte voor heb.
Hoe is het jou V.?quote:
Sterkte voor iedereen die het kan gebruiken.
Goed bezig, Sicsquote:
Bijna een jaar verder, tijd voor een kleine update.
The Body Keeps the Score was voor mij nog steeds een goede ingang om verder aan mezelf te werken. Een bevestiging dat de Hapto een goed idee was, maar ook een aanmoediging om meer met meditatie en uiteindelijk yoga te gaan doen.
Na 2 jaar Hapto kwamen we op een punt waarbij Hapto mij niet meer verder ging helpen. Zij heeft mij doorverwezen naar een hele goede lichaamsgerichte therapeut, waar ik nu 2 sessies bij heb gehad. Body de armouring. Kom er net pas kijken, maar de resultaten zijn veelbelovend. Zo veelbelovend dat ik een full body de armouring retreat heb gedaan. Dat was 5 dagen echt ver buiten mijn comfortzone, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Hoop nieuwe inzichten gekregen, mooie dingen geleerd en mensen leren kennen. Deze weg, lichaamsgerichte therapie, ga ik verder bewandelen. Het is een spiegel, maar het levert ook direct wat op. Rust in mijn lijf en de kracht om verder te kijken.
Een goede vriendin van me raadde me tevens aan om 'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' te lezen. Van Pete Walker. 1,5 jaar geleden aan begonnen, maar weggelegd omdat ik 'dat niet had'. Nu, 1,5 jaar later, een zeer herkenbaar boek, ook weer met bijzonder praktische omschrijvingen en handvatten van hoe je met jezelf en PTSD om kan gaan. Ik heb het lang ontkend, maar ik heb het ook. Geen twijfel.
Ik ben ook nog in Traumaseksualiteit aan het lezen, van Peter John Schouten. Heb ik wat meer moeite mee, want heel confornterend en herkenbaar. Deze lees ik in etappes, omdat ik soms op zaken stuit waar ik nog even geen ruimte voor heb.
Wel wat ontwikkelingen, maar die zijn meer via de lichamelijke klachten-aanpak.quote:Hoe is het jou V.?
Vorig jaar zomer werden mijn chronische pijnklachten en slecht slapen zo erg, dat ik jankend bij mijn huisarts zat dat het voor mij allemaal niet meer hoefde. Medicatie aangepast en doorverwezen naar pijnpoli (met mijn vraag over cannabisolie, want mijn huisarts wil daar niet aan). Van de pijnpoli (na 5 maanden wachten) mocht ik beginnen met cannabisolie als ik de zware pijnstiller die ik slikte zou laten staan. Dat vond ik prima, want dat was mijn inzet: ik zat op een redelijk pittige pijnstiller die niet volledig hielp en soms helemaal niet. Dan liever op de plantaardige toer. Dus daar ben ik nu mee bezig qua pijn.
Maar de pijnspecialist zei ook dat ik naar een medisch psycholoog moest om te zien of er op het mentale deel nog invloed uit is te oefenen. Daar ben ik nu twee keer op intake geweest (met dus ook mijn verhaal over mijn misbruik). Dat heeft zij inmiddels voorgelegd aan haar collega's in groepsoverleg en morgenochtend weer een gesprek om te horen wat zij denken over een aanpak die zou kunnen helpen. Geen idee of daar iets nuttigs uitkomt, maar ik zit in ieder geval wel in de modus van aanpak.
Wat is de wereld soms verrotquote:
[..]
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.
Alvast bedanktt
En wat ontzettend k… wat je is overkomen
Aangezien ik lees dat praten voor jou genoeg is geweest
Zou ik zeker op zoek gaan naar lichaamsgerichte therapie
Yoga kan ook helpen.
Heel veel sterkte
Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is ACT, acceptance and commitment therapie..
In het kort ben ik vooral alle angsten aangegaan die uit het misbruik voorkwamen. Ik ging namelijk echt onderuit toen ik zelf kinderen kreeg en mij besefte hoe schadelijk misbruik uiteindelijk is. Vooral de angst dat ik zelf zo slecht zou kunnen zijn maakte mij helemaal kapot.
Maar ook door gewoon te leren wat misbruik met een jongen doet en welk gedrag dat bijv kan veroorzaken. Bijv te jong gaan experimenteren met sex.. heb ik het een plek kunnen geven.
Nieuwe aanpak is altijd hoopgevend! Sterkte man.quote:
Wel wat ontwikkelingen, maar die zijn meer via de lichamelijke klachten-aanpak.
Vorig jaar zomer werden mijn chronische pijnklachten en slecht slapen zo erg, dat ik jankend bij mijn huisarts zat dat het voor mij allemaal niet meer hoefde. Medicatie aangepast en doorverwezen naar pijnpoli (met mijn vraag over cannabisolie, want mijn huisarts wil daar niet aan). Van de pijnpoli (na 5 maanden wachten) mocht ik beginnen met cannabisolie als ik de zware pijnstiller die ik slikte zou laten staan. Dat vond ik prima, want dat was mijn inzet: ik zat op een redelijk pittige pijnstiller die niet volledig hielp en soms helemaal niet. Dan liever op de plantaardige toer. Dus daar ben ik nu mee bezig qua pijn.
Maar de pijnspecialist zei ook dat ik naar een medisch psycholoog moest om te zien of er op het mentale deel nog invloed uit is te oefenen. Daar ben ik nu twee keer op intake geweest (met dus ook mijn verhaal over mijn misbruik). Dat heeft zij inmiddels voorgelegd aan haar collega's in groepsoverleg en morgenochtend weer een gesprek om te horen wat zij denken over een aanpak die zou kunnen helpen. Geen idee of daar iets nuttigs uitkomt, maar ik zit in ieder geval wel in de modus van aanpak.
En psychosomatisch is ook echt een dingetje, dus als je de energie hebt, pak het beiden aan. Cognitief en lichamelijk. Het is een samenspel van die twee, heb ik voor mezelf in ieder geval geleerd.
En dat shit tijd kost. Wat ik haat, maar moet accepteren. Gaat ook steeds beter.
Fijn dat je het een plek hebt kunnen geven man! Goed bezig.quote:
Veel herkenbare verhalen hier.
Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is ACT, acceptance and commitment therapie..
In het kort ben ik vooral alle angsten aangegaan die uit het misbruik voorkwamen. Ik ging namelijk echt onderuit toen ik zelf kinderen kreeg en mij besefte hoe schadelijk misbruik uiteindelijk is. Vooral de angst dat ik zelf zo slecht zou kunnen zijn maakte mij helemaal kapot.
Maar ook door gewoon te leren wat misbruik met een jongen doet en welk gedrag dat bijv kan veroorzaken. Bijv te jong gaan experimenteren met sex.. heb ik het een plek kunnen geven.
Die ACT klinkt ook wel richting de mindfullness en yoga mindset. Loving kindness. Vooral naar jezelf. Dus ik snap wel dat die je ook kan helpen.
Herkenbare gedachten ook.
Plus je moet accepteren dat het altijd wel een dingetje blijft. Wat niet erg is en gewoon heel goed mee te leven valtquote:
[..]
En dat shit tijd kost. Wat ik haat, maar moet accepteren. Gaat ook steeds beter.
.Ja, dat klopt wel, maar als je daardoor elke seconde van je leven pijn hebt, moet je er toch iets meequote:
[..]
Plus je moet accepteren dat het altijd wel een dingetje blijft. Wat niet erg is en gewoon heel goed mee te leven valt
Oh eens hoor, of zoals een goede psycholoog een keer tegen mij zij dat het doel van therapie niet weer helemaal happy worden is, maar het leven wel weer leefbaar te maken.quote:
[..]
Ja, dat klopt wel, maar als je daardoor elke seconde van je leven pijn hebt, moet je er toch iets mee
Ja, absoluut hoor. Kan ook niet anders, het is onderdeel van wie ik ben.quote:
Plus je moet accepteren dat het altijd wel een dingetje blijft. Wat niet erg is en gewoon heel goed mee te leven valt
Dat is aan de ene kant verschrikkelijk om je te realiseren, maar aan de andere kan ook een kans. Om het toch een plek te geven die het verdient (achter in je hoofd wegduwen is niet hetzelfde als 'een plekje geven'), ervan te leren, vrede mee te hebben en misschien zelfs wel gebruiken om een beter persoon te worden.
Ik heb de afgelopen weken jullie verhalen/berichten gelezen en wil even zeggen hoe jammer ik het vind dat het jullie is overkomen. En ook herkenbaar voor mij, dus indrukwekkend om jullie verhalen en hoe jullie ermee omgaan te lezen. Ik ben heel benieuwd hoe het een jaar later met jullie gaat.
Het raakte me op veel punten, ook omdat ik zelf veel worstelingen herken. Het vastzitten in patronen, geen verbinding hebben met je eigen lichaam. En voor mij ook het gevoel dat therapie vaak niet écht helpt zolang je jezelf (nog) niet onder ogen kunt komen. Ik heb vanaf m’n 16e wel wat psychologen gezien, maar het hielp niet echt omdat ik gebeurtenissen niet kon benoemen. Daar was ik toen misschien te jong voor, maar ik kan het nu nog steeds niet zo goed. Het stukje eerlijkheid naar mezelf (en dus ook naar anderen) is wel een dingetje. Nu op m’n 32e voel ik voor het eerst dat het zo echt niet verder kan; ongelukkig, altijd gespannen, altijd op zoek naar korte termijn bevestiging van buitenaf, dingen doen waar ik niet volledig achtersta, noem maar op. Ik ben moe van het constant leven in spanning (letterlijk ook in m’n lichaam) en geen grenzen kunnen voelen of aangeven.
Binnenkort start ik met haptotherapie. Ik ben er best zenuwachtig voor, maar ergens ook wel hoopvol. Omdat het misschien wel de eerste keer is dat ik via mijn lichaam ga proberen te voelen wat ik altijd heb weggedrukt. Ik zie er ergens wel tegenop, maar voel wel dat dit een goede stap kan zijn. Las ergens dat iemand misschien een tattoo wilde zetten omdat je dan het gevoel hebt ‘dat stukje lichaam is van mij’, dat herken ik heel erg en daarom heb ik inmiddels ook best wat tattoos. Tsja.
Het is sowieso klote, maar het voelt voor mij ergens wel gek dat ik zoveel herken. Nou ja, mocht iemand nog ervaringen willen delen met haptotherapie of andere vormen van lichaamsgerichte therapie: ik hoor het heel graag!Sorry om te horen. Wel tof dat je meeleest en nu ook meedoet. Met mij gaat het relatief goed. Afgelopen jaar veel gedaan. In de vorm van reguliere therapie; gesprekken met een psycholoog en de Praktijk Ondersteunend Hulpverlener (GGZ). Dit helpt voor het cognitieve deel. Het denken. Je hoofd.(Denk- en gedrags-) Patronen herkennen. Heel waardevol, want zo kun je de cirkel doorbreken.quote:
Hoi allemaal,
Ik heb de afgelopen weken jullie verhalen/berichten gelezen en wil even zeggen hoe jammer ik het vind dat het jullie is overkomen. En ook herkenbaar voor mij, dus indrukwekkend om jullie verhalen en hoe jullie ermee omgaan te lezen. Ik ben heel benieuwd hoe het een jaar later met jullie gaat.
Verder heb ik veel lichaamsgerichte therapie gedaan het afgelopen jaar. Hapto was de eerste stap. Lichaamsgerichte therapie ging verder waar de hapto ophield. Persoonlijke overwinning ook, want ik heb ook sessies gedaan met een mannelijke behandelaaar en daar had ik meer moeite mee dan ik door had. Heeft uiteindelijk wel voor een grotere doorbraak gezorgd. Is toch een andere energie en heeft uiteindelijk een ander gevoel van veiligheid met zich meegebracht.
Op dit moment ben ik gestopt met alles, behalve meditatie en yoga. Tijd voor consolidatie. Eens kijken wat het me allemaal gebracht heeft en waar ik nu nog tegenaan loop. Ik heb wel tegen al mijn therapeuten 'Tot ziens' gezegd, want ik weet inmiddels dat je 'nooit klaar' bent.
Herkenbaar verhaal. Maar je hebt de eerste stap(pen) gezet. Goed bezig. (H)erkennen en toegeven, alleen al naar jezelf, dat het zo niet gaat is echt een belangrijke stap. (H)erkennen dat je niet eerlijk bent naar jezelf. Alleen zo kun je er, op een eerlijke en volledige manier, wat mee doen.quote:Het raakte me op veel punten, ook omdat ik zelf veel worstelingen herken. Het vastzitten in patronen, geen verbinding hebben met je eigen lichaam. En voor mij ook het gevoel dat therapie vaak niet écht helpt zolang je jezelf (nog) niet onder ogen kunt komen. Ik heb vanaf m’n 16e wel wat psychologen gezien, maar het hielp niet echt omdat ik gebeurtenissen niet kon benoemen. Daar was ik toen misschien te jong voor, maar ik kan het nu nog steeds niet zo goed. Het stukje eerlijkheid naar mezelf (en dus ook naar anderen) is wel een dingetje. Nu op m’n 32e voel ik voor het eerst dat het zo echt niet verder kan; ongelukkig, altijd gespannen, altijd op zoek naar korte termijn bevestiging van buitenaf, dingen doen waar ik niet volledig achtersta, noem maar op. Ik ben moe van het constant leven in spanning (letterlijk ook in m’n lichaam) en geen grenzen kunnen voelen of aangeven.
Goed bezig.
Die tattoo-ervaring of gedachten heb ik zelf niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.quote:Binnenkort start ik met haptotherapie. Ik ben er best zenuwachtig voor, maar ergens ook wel hoopvol. Omdat het misschien wel de eerste keer is dat ik via mijn lichaam ga proberen te voelen wat ik altijd heb weggedrukt. Ik zie er ergens wel tegenop, maar voel wel dat dit een goede stap kan zijn. Las ergens dat iemand misschien een tattoo wilde zetten omdat je dan het gevoel hebt ‘dat stukje lichaam is van mij’, dat herken ik heel erg en daarom heb ik inmiddels ook best wat tattoos. Tsja.
Succes met je hapto en onthoud dat dingen tijd kosten, dat herstel niet lineair is en dat rustig aan doen ook vooruitgang is.
[ Bericht 33% gewijzigd door Zonnige op 17-07-2025 06:12:25 ]
Jouw keus, jouw tempo. Beschouw het als een goede stap in het aangeven van wat je grens is. Praten helpt, maar kan ook privé/ professioneel/ etc.quote: