R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
OG FOK!'ers weten het misschien al, ik heb hier ter forum wel vaker gesproken over het misbruik door een 'vriend'/collega van mijn ouders toen ik 13 was. Het was een aantal keer, zeg een keer of 6 dat hij mij op onbewaakte momenten te grazen nam. In mijn herinnering veel betasten en gelebber, maar mijn vrouw twijfelt of er niet meer is gebeurd. Ik kan het mij oprecht niet herinneren.
Uiteindelijk heeft hij het uit zichzelf opgebiecht aan mijn ouders. Dat scheelde in ieder geval met het zelf aan de kaak stellen, maar toch is er daarna met de afwikkeling en verwerking nog van alles misgegaan. De begeleiding heeft danig tekort geschoten.
Daardoor heb ik mijzelf gaandeweg inwendig danig in de knoop gewerkt, met PTSS en de mede daardoor veroorzaakte fibromyalgie als gevolg. Dat eerste werd pas gediagnosticeerd door psychotherapeut nummer 5, toen ik ergens achterin de 30 zat. In die periode begonnen ook allerlei nare pijn- en andere klachten, die weer een aantal jaar later leidden tot de diagnose fibro.
Die laatste therapeut, daar heb ik wel behoorlijk wat aan gehad. Hij heeft mij geholpen met een aantal inzichten die mijn leven een stuk hanteerbaarder maakten. Mede daardoor had ik ook het gevoel dat ik een en ander wel onder controle had. Ik durfde over mijn trauma te praten, er open over te zijn. Ik heb een heel belangrijke trigger (een bekend muziekwerk dat voor mij sterk samenhing met het misbruik, maar dat ik door mijn werk in de media -destijds radio- regelmatig tegenkwam) aangepakt door het gewoon heel vaak te gaan luisteren, net zolang tot ik er niet meer ziek of emotioneel van werd.
Ik beschouwde het als iets uit mijn verleden, waar ik wel overheen was. Hooguit een korstje, waar niet teveel aan gekrabd moest worden.
De afgelopen jaren ben ik daar wel een beetje op teruggekomen... de analogie van het korstje klopte wel, maar het was toch wel een grote korst, die toch bij tijd en wijle best kon bloeden.
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Afgelopen halfjaar bleek voor mij een stuk heftiger, niet in het minst omdat mijn misbruiker afgelopen kerstavond na 40 jaar besloot (uiteraard ongevraagd) contact te zoeken, met een soort halfslachtig, zichzelf vooral vrijpleitend excuus "het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld").
Dat hakte er al in, ondertussen begon ook The Voice te spelen, wat ook weer het nodige losmaakte.
Ondertussen namen pijnklachten en vermoeidheid toe, al was het alleen maar door de energie en emoties die het kostte om hier weer mee te dealen en het (weeeeeer) een plek te geven.
Maar het enigszins opgelucht ademhalen was niet van lange duur door twee dingen die een paar weken geleden samenkwamen.
Het eerste was echt gek, zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt: een stuk muziek dat gebruikt werd in een mooie aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld'. Had NIETS te maken met mijn misbruik, ik had het -ontdekte ik- al minstens een keer eerder gehoord (toen het gebruikt werd in A Handmaid's Tale) en toen klikte er niets. Maar die avond sneed die muziek ZO hard in mijn ziel, dat het fysiek pijn deed. Ik vond het prachtig, maar het deed wel pijn. Heel apart.
De avond erna begon ik aan de documentaire 'Phoenix Rising' waarin actrice Evan Rachel Wood vertelt over de manier waarop Marilyn Manson haar tijdens hun relatie heeft misbruikt en gemarteld.
Ik weet het, eigen schuld, maar ik kijk dat soort dingen toch.
Maar tijdens het zien van die documentaire vertelde ze een paar dingen die mij extra raakten, onder andere over hoe ze niet goed naar foto's van zichzelf kan kijken 'from before it happened'. Dat herken ik zo goed, als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat.
Dat leidde bij mij tot een helder inzicht, dat ik nog nooit eerder heb gehad, maar dat ZO fucking essentieel is...
Namelijk dat mijn lichaam sinds mijn dertiende niet meer van mij is (of voelt). Het is bezoedeld en dat is nooit meer goedgekomen. Ik ben van een pezige, gespierde puber verworden tot een zwaarlijvige (niet morbide obese of zo, maar gewoon stevig) volwassene vanwege stressvreten, mijn lijf doet altijd pijn, ik voel mij, zelfs in het bijzijn van mijn vrouw, vooral niet op mijn gemak in mijn blootje.
En daar kom je dan op je 53e achter, dat er dus blijkbaar een enorme disconnect bestaat tussen mijn lichaam en geest. En ik heb het gevoel dat ik dat -snel- moet gaan oplossen. Maar ik weet niet echt waar te beginnen. Ik heb in mijn leven al ZO veel gepraat, dat ik nu zelf denk dat ik mijn lichaam moet helen voor ik verder kan. Maar een ander deel van mij denkt dat dat niet kan zonder mijn geest nog meer te helen.
Dus daar ben ik. 53 jaar oud en voor mijn gevoel toch weer terug bij af. Iemand tips voor hoe nu verder?
Edit:
Nog een dingetje vergeten te zeggen. Ooit wel eens nagedacht over het zetten van een (beschaafde) tattoo, maar nooit wat mee gedaan. De laatste weken merk ik dat ik dat toch wel heel graag wil en dan vooral voor mezelf om me mijn eigen lichaam weer toe te eigenen... Ik weet niet hoe dat werkt, maar een daad stellen die een soort lijn in het zand (of op mijn arm) wordt en zeggen: dit is van mij.
TL;DR
Ik ben 40 jaar geleden seksueel misbruikt en heb daar nog steeds/weer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:43:41 ]
Uiteindelijk heeft hij het uit zichzelf opgebiecht aan mijn ouders. Dat scheelde in ieder geval met het zelf aan de kaak stellen, maar toch is er daarna met de afwikkeling en verwerking nog van alles misgegaan. De begeleiding heeft danig tekort geschoten.
Daardoor heb ik mijzelf gaandeweg inwendig danig in de knoop gewerkt, met PTSS en de mede daardoor veroorzaakte fibromyalgie als gevolg. Dat eerste werd pas gediagnosticeerd door psychotherapeut nummer 5, toen ik ergens achterin de 30 zat. In die periode begonnen ook allerlei nare pijn- en andere klachten, die weer een aantal jaar later leidden tot de diagnose fibro.
Die laatste therapeut, daar heb ik wel behoorlijk wat aan gehad. Hij heeft mij geholpen met een aantal inzichten die mijn leven een stuk hanteerbaarder maakten. Mede daardoor had ik ook het gevoel dat ik een en ander wel onder controle had. Ik durfde over mijn trauma te praten, er open over te zijn. Ik heb een heel belangrijke trigger (een bekend muziekwerk dat voor mij sterk samenhing met het misbruik, maar dat ik door mijn werk in de media -destijds radio- regelmatig tegenkwam) aangepakt door het gewoon heel vaak te gaan luisteren, net zolang tot ik er niet meer ziek of emotioneel van werd.
Ik beschouwde het als iets uit mijn verleden, waar ik wel overheen was. Hooguit een korstje, waar niet teveel aan gekrabd moest worden.
De afgelopen jaren ben ik daar wel een beetje op teruggekomen... de analogie van het korstje klopte wel, maar het was toch wel een grote korst, die toch bij tijd en wijle best kon bloeden.
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Afgelopen halfjaar bleek voor mij een stuk heftiger, niet in het minst omdat mijn misbruiker afgelopen kerstavond na 40 jaar besloot (uiteraard ongevraagd) contact te zoeken, met een soort halfslachtig, zichzelf vooral vrijpleitend excuus "het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld").
Dat hakte er al in, ondertussen begon ook The Voice te spelen, wat ook weer het nodige losmaakte.
Ondertussen namen pijnklachten en vermoeidheid toe, al was het alleen maar door de energie en emoties die het kostte om hier weer mee te dealen en het (weeeeeer) een plek te geven.
Maar het enigszins opgelucht ademhalen was niet van lange duur door twee dingen die een paar weken geleden samenkwamen.
Het eerste was echt gek, zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt: een stuk muziek dat gebruikt werd in een mooie aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld'. Had NIETS te maken met mijn misbruik, ik had het -ontdekte ik- al minstens een keer eerder gehoord (toen het gebruikt werd in A Handmaid's Tale) en toen klikte er niets. Maar die avond sneed die muziek ZO hard in mijn ziel, dat het fysiek pijn deed. Ik vond het prachtig, maar het deed wel pijn. Heel apart.
De avond erna begon ik aan de documentaire 'Phoenix Rising' waarin actrice Evan Rachel Wood vertelt over de manier waarop Marilyn Manson haar tijdens hun relatie heeft misbruikt en gemarteld.
Ik weet het, eigen schuld, maar ik kijk dat soort dingen toch.
Maar tijdens het zien van die documentaire vertelde ze een paar dingen die mij extra raakten, onder andere over hoe ze niet goed naar foto's van zichzelf kan kijken 'from before it happened'. Dat herken ik zo goed, als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat.
Dat leidde bij mij tot een helder inzicht, dat ik nog nooit eerder heb gehad, maar dat ZO fucking essentieel is...
Namelijk dat mijn lichaam sinds mijn dertiende niet meer van mij is (of voelt). Het is bezoedeld en dat is nooit meer goedgekomen. Ik ben van een pezige, gespierde puber verworden tot een zwaarlijvige (niet morbide obese of zo, maar gewoon stevig) volwassene vanwege stressvreten, mijn lijf doet altijd pijn, ik voel mij, zelfs in het bijzijn van mijn vrouw, vooral niet op mijn gemak in mijn blootje.
En daar kom je dan op je 53e achter, dat er dus blijkbaar een enorme disconnect bestaat tussen mijn lichaam en geest. En ik heb het gevoel dat ik dat -snel- moet gaan oplossen. Maar ik weet niet echt waar te beginnen. Ik heb in mijn leven al ZO veel gepraat, dat ik nu zelf denk dat ik mijn lichaam moet helen voor ik verder kan. Maar een ander deel van mij denkt dat dat niet kan zonder mijn geest nog meer te helen.
Dus daar ben ik. 53 jaar oud en voor mijn gevoel toch weer terug bij af. Iemand tips voor hoe nu verder?
Edit:
Nog een dingetje vergeten te zeggen. Ooit wel eens nagedacht over het zetten van een (beschaafde) tattoo, maar nooit wat mee gedaan. De laatste weken merk ik dat ik dat toch wel heel graag wil en dan vooral voor mezelf om me mijn eigen lichaam weer toe te eigenen... Ik weet niet hoe dat werkt, maar een daad stellen die een soort lijn in het zand (of op mijn arm) wordt en zeggen: dit is van mij.
TL;DR
Ik ben 40 jaar geleden seksueel misbruikt en heb daar nog steeds/weer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:43:41 ]
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
-nee-
Het eerste wat in mij opkomt, is haptonomie. Niet vanwege eigen ervaringen, maar vanwege ervaringen van mensen die erover spraken. Nu is het vaak ook wel een kwestie van een therapeut treffen met wie het goed klikt, maar ik zou zeker willen aanraden om eens uit te zoeken of haptonomie iets voor je zou kunnen betekenen.
The love you take is equal to the love you make.
Pfff. Heftig kerel. En (helaas) voor mij deels herkenbaar.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:42 schreef Marsenal het volgende:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.quote:Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik besef terdege dat ik er nog 'redelijk' uit ben gekomen. Maar dat heeft mij ook heel veel gekost. En het blijft mij kosten, en daar wil ik wel vanaf. Maar ik zal mij sowieso nog bewuster gaan opstellen en 'count my blessings' .quote:Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Goede tekst!quote:Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Sowieso dank voor je reactie. En jij ook: hou je taai.quote:Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
[ Bericht 0% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:17:18 ]
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ga erin duiken, al krijg ik het al benauwd als ik lees over aanrakingen. Maar dat is natuurlijk ook deel van mijn probleem.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:59 schreef Lienekien het volgende:
Het eerste wat in mij opkomt, is haptonomie. Niet vanwege eigen ervaringen, maar vanwege ervaringen van mensen die erover spraken. Nu is het vaak ook wel een kwestie van een therapeut treffen met wie het goed klikt, maar ik zou zeker willen aanraden om eens uit te zoeken of haptonomie iets voor je zou kunnen betekenen.
Ja inderdaad, V. ja.
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:07 schreef SicSicSics het volgende:
Pfff. Heftig kerel. En (helaas) voor mij deels herkenbaar.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Jij ook sterkte, man!
Ja inderdaad, V. ja.
Heel gezond.quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:16 schreef V. het volgende:
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).
Ik hoop het niet, want dat gaat mij ook niet lukken.quote:Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Cheers. En die haptonomie kan ook echt een goed idee zijn. Sterkte.quote:Jij ook sterkte, man!
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Prima eigenlijk, maar net zoals jij, dat ging niet vanzelf. Maar er is een vorm en stabiliteit, en ik denk dat ondanks de heftigheid van je verleden, dat iedereen een acceptabele vorm kan bereiken.quote:
[..]
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?
Dat begrijp ik wel.quote:Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik wil het niet over mezelf hebben, het is jouw topic maar alsnog dit; ik wilde ook geen kinderen, maar mijn vrouw wel. Ik wilde met haar trouwen, en haar kinderwens was niet iets waar over onderhandeld kon worden. Dus we hebben er ondertussen 3 (
) en wat ik wel heel erg gemerkt heb, is dat juist omdat de wereld niet meer om mezelf draait, het een stuk makkelijker is geworden, ondanks de dieptepunten waar kinderen je in je PTSS je ontzettend bewust maken van de kwetsbaarheid van een mens. Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk 
) maar misschien is het een stukje informatie waar je in de toekomst wat mee kan.Haptonomie heb ik al eerder goede verhalen over gehoord, maar geen ervaring mee. Voor sommigen wel het ei van columbus geweest, als ik mijn laatste arts mag geloven
-nee-
Shit man, wat een waardeloze situatie 
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
afspraak tandarts verzetten
Ik heb hier 20 jaar geleden toen het net opkwam EMDR voor gehad. De oude methode. Sindsdien kan ik het buiten mezelf plaatsen. Het is me overkomen maar ik heb er geen gevoel meer bij en geen emoties. Dat is niet gelijk na de behandelingen gekomen maar in de loop der tijd. Eigenlijk vrij snel voor mijn gevoel.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Hey V.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte
Are we not savages, innately destined to maim and kill?
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Wat een dapper verhaal om zo te plaatsen. Dan schiet ik een beetje in de mogelijke oplossingenmodus. Het eerste wat in me opkomt is namelijk EMDR, dat kan zo goed werken als je specifieke trauma triggers hebt. Heb je dit ooit gehad?
That ship has sailedquote:
Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk
Ik ben 54 en mijn vrouw is 50. Daarnaast had zij ook gezondheidsredenen om te twijfelen over kinderen. Dus gezamenlijk besloten dat we het niet zouden doen.
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ga er naar kijken dit weekend, dankquote:Op dinsdag 19 april 2022 18:39 schreef Tyranoesauroes het volgende:
Shit man, wat een waardeloze situatie
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
Ja inderdaad, V. ja.
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?quote:Op dinsdag 19 april 2022 20:12 schreef praadje het volgende:
Ik heb hier 20 jaar geleden toen het net opkwam EMDR voor gehad. De oude methode. Sindsdien kan ik het buiten mezelf plaatsen. Het is me overkomen maar ik heb er geen gevoel meer bij en geen emoties. Dat is niet gelijk na de behandelingen gekomen maar in de loop der tijd. Eigenlijk vrij snel voor mijn gevoel.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Ja inderdaad, V. ja.
Dank jequote:Op dinsdag 19 april 2022 22:01 schreef YuckFou het volgende:
Hey V.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte [ afbeelding ]
Ja inderdaad, V. ja.
Nee, maar daar ga ik achteraan.quote:
Wat een dapper verhaal om zo te plaatsen. Dan schiet ik een beetje in de mogelijke oplossingenmodus. Het eerste wat in me opkomt is namelijk EMDR, dat kan zo goed werken als je specifieke trauma triggers hebt. Heb je dit ooit gehad?
Ja inderdaad, V. ja.
Je haalt een nare herinnering naar boven en de psycholoog gaat dan heel snel met zijn vingers voor je ogen heen en weer. Volgens mij doen ze het tegenwoordig met piepjes in je oren maar ik kan me vergissen hoor, heb me er nooit echt meer in verdiept.quote:
[..]
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
crap in = crap out
Dank je, ga ik lezen.quote:
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Ja inderdaad, V. ja.
Schaamteloos schopje. Ik dacht dat ik verder was.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:34 schreef V. het volgende:
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
@SicSicSics, heftige periode ga je door. Het lijkt me heel ongemakkelijk dat je elk moment zo door emoties kan worden overmand.
Sterkte
Sterkte
Spoilers!
Thanks!quote:
@:sicsicsics, heftige periode ga je door. Het lijkt me heel ongemakkelijk dat je elk moment zo door emoties kan worden overmand.
Sterkte
En het is heel dubbel. Dat ik überhaupt emotie(s) toelaat op dit niveau ben ik heel blij mee. Dat is dat stukje verwerking wat ik nog nodig heb. Dat het er soms op ongemakkelijke tijden uitkomt is minder handig, maar ach...
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.quote:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Echt sterkte jullie beiden.
-weg-
[ Bericht 7% gewijzigd door Lenny77 op 29-07-2022 23:02:33 ]
Ô mon citoyens vous serez unis.
Daar is ook niet één antwoord op.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 09:32 schreef HSG het volgende:
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @:V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.
Bij mij was het een (geadopteerde) broer van mijn moeder, mijn oom dus. Hij is ziek, heeft zuurstoftekort gehad tijdens zijn geboorte en heeft meerdere (mentale) diagnoses. Ik kan ook heel moeilijk boos op hem worden
In zijn hoofd was het ook oprecht een gelijkwaardige, wederkerige, relatie. Hij is stuk. En dat ik dat begrijp maakt het soms lastig om hem de schuld te geven, waardoor ik de schuld bij mezelf leg. Wat absurd is, ik was een kind en had geen idee, maar dat is onderdeel van mijn worsteling.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.quote:
[..]
Daar is ook niet één antwoord op.
Bij mij was het een (geadopteerde) broer van mijn moeder, mijn oom dus. Hij is ziek, heeft zuurstoftekort gehad tijdens zijn geboorte en heeft meerdere (mentale) diagnoses. Ik kan ook heel moeilijk boos op hem worden
In zijn hoofd was het ook oprecht een gelijkwaardige, wederkerige, relatie. Hij is stuk. En dat ik dat begrijp maakt het soms lastig om hem de schuld te geven, waardoor ik de schuld bij mezelf leg. Wat absurd is, ik was een kind en had geen idee, maar dat is onderdeel van mijn worsteling.
Sterkte man.
Ô mon citoyens vous serez unis.
Ja. Exact. Hoewel ik merk dat er onder mijn verdriet toch ook wel een hoop woede zit, dat komt er alleen nog niet uit.quote:
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.
Wat V. aangaf is ook herkenbaar voor mij. Dat zijn misbruiker zei:
Ik heb nog 25 jaar (redelijk veel) contact gehouden. Uit medelijden en begrip. Ik heb dit jaar pas (Na ongeveer 30 jaar, ik weet niet meer precies hoe oud ik was.) écht alle contact verbroken nadat hij me een fijne verjaardag wenste. Maar hij heeft ook wel eens gezegd dat hij het zo fijn vond, wat wij hadden/ gedaan hebben.quote:"het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld"
Dat maakte me op dat moment fysiek onpasselijk, maar toch kon ik niet zeggen hoe ik erover dacht. Dat het überhaupt niet iets is wat wij gedaan hebben, maar wat hij mij aangedaan heeft.
Thanks.quote:Sterkte man.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.quote:
Schaamteloos schopje. Ik dacht dat ik verder was.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
[..]
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Komt ook doordat mijn werk mij ernstig in beslag heeft genomen, maar ik merk ook dat ik het ontvlucht. Veel afleiding zoeken en daar dan achteraf een onbevredigd gevoel aan overhouden.
Ik moet gewoon een afspraak maken met mijn huisarts om een aanpak te gaan doorspreken, maar dat moest ik toch al een tijd vanwege ook lichamelijke klachten. Maar ik stel dat steeds uit, omdat ik constant hoor dat huisartsen overbelast zijn met inhaalproblematiek en dan cijfer ik mezelf lekker weg.
Maar goed om dit topic weer omhoog geschopt te zien worden, mooie herinnering om daar toch actie op te gaan ondernemen
Ja inderdaad, V. ja.
Cheers.quote:
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.
Ook herkenbaar. En soms juist ook goed hoor. Je kunt er niet de hele tijd mee bezig zijn. Sporten, werken, leuke dingen doen, voor mij allemaal prima afleiding, maar het is wel zaak om balans te houden.quote:Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Komt ook doordat mijn werk mij ernstig in beslag heeft genomen, maar ik merk ook dat ik het ontvlucht. Veel afleiding zoeken en daar dan achteraf een onbevredigd gevoel aan overhouden.
Je moet helemaal niets. Een mantra wat ik altijd aanhoud; Jouw keus, jouw tempo.quote:Ik moet gewoon een afspraak maken met mijn huisarts om een aanpak te gaan doorspreken, maar dat moest ik toch al een tijd vanwege ook lichamelijke klachten. Maar ik stel dat steeds uit, omdat ik constant hoor dat huisartsen overbelast zijn met inhaalproblematiek en dan cijfer ik mezelf lekker weg.
Wel goed dat je jouw eigen bullshit herkent.
Dat is ook een belangrijke stap. Herkennen. En daarna anders doen.Mooie woorden. Ik twijfelde enorm om te posten vanochtend. Blij dat ik het gedaan heb.quote:Maar goed om dit topic weer omhoog geschopt te zien worden, mooie herinnering om daar toch actie op te gaan ondernemen
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Even flink geveegd, spijtig genoeg ook antwoorden van users die erg goed waren, maar dit was niet te fiksen...
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg!
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Geen idee wat er allemaal gebeurd is hier, maar erg jammer dat schoonvegen blijkbaar nodig was 
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Ja inderdaad, V. ja.
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.quote:
[modbreak]Even flink geveegd, spijtig genoeg ook antwoorden van users die erg goed waren, maar dit was niet te fiksen...
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg! [/modbreak]
Alvast bedanktt
Ja inderdaad, V. ja.
Het waren vooral 'terechtwijzende' antwoorden op een post die toch wel ongepast was. Je hebt een groot deel gezien, waarschijnlijk alles zelfs.quote:
[..]
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.
Alvast bedanktt
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik weet niet meer precies wat mijn reactie was op de verwijderde reacties. Volgens mij was het iets in de trend van; zo simpel is het niet, iedereen reageert anders en jammer dat je daar zo weinig begrip en inlevingsvermogen voor toont.
Het is niet zo simpel als; "Even naar de politie gaan." of "Gewoon zeggen dat het op moet houden."
Iedereen is anders geequipeerd (of niet) om met bepaalde situaties om te gaan. De fight, flight, freeze of fawn reponses werken anders in verschillende mensen. Bovendien is een kind, waar we het hier over hebben, natuurlijk nog helemaal niet (emotioneel of anders) volwassen genoeg om een duidelijke reactie te geven op een situatie die hij/ zij niet begrijpt. Zelfs voor volwassenen kan dit moeilijk zijn.
Als het simpel was geweest, zoals een user hier stellig stelde, zou er geen misbruik zijn in de wereld.
Het is niet zo simpel als; "Even naar de politie gaan." of "Gewoon zeggen dat het op moet houden."
Iedereen is anders geequipeerd (of niet) om met bepaalde situaties om te gaan. De fight, flight, freeze of fawn reponses werken anders in verschillende mensen. Bovendien is een kind, waar we het hier over hebben, natuurlijk nog helemaal niet (emotioneel of anders) volwassen genoeg om een duidelijke reactie te geven op een situatie die hij/ zij niet begrijpt. Zelfs voor volwassenen kan dit moeilijk zijn.
Als het simpel was geweest, zoals een user hier stellig stelde, zou er geen misbruik zijn in de wereld.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Wat een heftig topic om te lezen, heel veel sterkte V. en Marsenal.
Hier schoot ik van vol
Hier schoot ik van vol
quote:als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat
Heftig allemaal, ik heb ook slechte ervaringen gehad op dit gebied, bij mij heeft EMDR wel goed geholpen gelukkig, ik hoop dat jullie ook de juiste hulp vinden hierin
Ja. Wat een krachtige zin. Zoveel verdriet.quote:
Wat een heftig topic om te lezen, heel veel sterkte V. en Marsenal.
Hier schoot ik van vol
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Rustig aan. Je hebt genoeg aan je hoofd. Focus je op de mensen hier die gewoon normaal doen. Ik was dit topic een beetje uit het oog verloren, Lenny gelukkig niet. Nu ben ik weer bij de les.quote:
Geen idee wat er allemaal gebeurd is hier, maar erg jammer dat schoonvegen blijkbaar nodig was
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Focus jij je op de fijne reacties van users hier. De rest is voor Lenny en mij.
Ik vind dit overigens wel een moeilijk topic om te lezen. Ik kan er met m'n hoofd niet bij dat je een kind zoiets aan doet.
Breitling - Instruments for Professionals
Je weet t niet meer precies, hè? Zou je niet van die gast alles op papier willen hebben van wat er gebeurd is? Of onder hypnose gaan? Misschien kun je het dan beter onder ogen zien, letterlijk, en je een soort timeline hebt. Wellicht kun je het dan beginnen te verwerken.
Ik ben zelf sinds kort in behandeling bij een haptotherapeute, omdat ik lichamelijk veel stress vasthoudt nav traumatische ervaringen van soortgelijke aard. Ik was zeer huiverig voor de 'aanrakingen'. Maar dat blijkt allemaal pas later aan de orde te komen, nu is alles nog op mijn veilige afstand. Zij laat mij voelen en merken hoe mijn lichaam reageert op hele simpele dingen. Ik denk dat ik er veel aan ga hebben maar dat het absoluut geen Quick fix gaat zijn. EMDR heb ik in het verleden ook gehad en dat was een fantastisch verlichtende ervaring.
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Goed bezig!quote:
Ik ben zelf sinds kort in behandeling bij een haptotherapeute, omdat ik lichamelijk veel stress vasthoudt nav traumatische ervaringen van soortgelijke aard. Ik was zeer huiverig voor de 'aanrakingen'. Maar dat blijkt allemaal pas later aan de orde te komen, nu is alles nog op mijn veilige afstand. Zij laat mij voelen en merken hoe mijn lichaam reageert op hele simpele dingen. Ik denk dat ik er veel aan ga hebben maar dat het absoluut geen Quick fix gaat zijn. EMDR heb ik in het verleden ook gehad en dat was een fantastisch verlichtende ervaring.
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Ik heb ook al even met het idee gespeeld om bij een hapnotherapeut langs te gaan. Een oud collega van mij, waar ik echt een goede klik mee heb, is zo'n therapeut. Dus de drempel zou laag moeten zijn, maar ik merk toch dat ik er nog even mee wacht.
All in good time zeggen we dan.
Succes!
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Ik heb nu elk weekend 'huiswerk' in de planning. Ik heb mezelf de opdracht gegeven om er in ieder geval één dag in de week bewust mee bezig te zijn. Ik zal hier af en toe wat dingen delen die me raken of helpen. Misschien heeft iemand anders er ook wat aan.
Afgelopen zaterdag heb ik deze Docu zitten kijken: An Open Secret. Beetje Amerikaans en Holywood, maar ik vond vooral de verhalen van de jongens/ mannen heel herkenbaar.
Ik kreeg dit nummer door van een kennis; Die tekst ... Andere woorden, maar exact dezelfde boodschap die ik een paar weken geleden met mijn psycholoog had gedeeld. Ik voel hem.
Omdat ik moeite heb met mijn gevoel en (zowel in mijn werk- als privéleven) erg sterk ben in 'lijstjes' heb ik een aantal boeken aangeschaft. Eén ervan 'Er zijn geen namen voor' van Jos van den Broek bevat een aantal aardige lijstjes met een korte handleiding voor behandelaars.
Ik heb zelfonderzoek gedaan en een analyse gemaakt van mijn eigen problematiek. Was voor mij ook zeer verhelderend. Het gaat dan over:
Getraumatiseerde seksuele ontwikkeling
Stigamtisering
Verraad
Machteloosheid
Langs deze hoofdvragen heeft hij een aantal dingen beschreven; dynamieken, psychologisch effect en (gedrags)uitingen. Ik heb hier een Excel van gemaakt en voor mezelf ingevuld; Wat herken ik en wat doe ik zelf?
Confronterend, maar voor mij wel prettig om op deze manier naar mezelf te kijken.
Afgelopen zaterdag heb ik deze Docu zitten kijken: An Open Secret. Beetje Amerikaans en Holywood, maar ik vond vooral de verhalen van de jongens/ mannen heel herkenbaar.
Ik kreeg dit nummer door van een kennis; Die tekst ... Andere woorden, maar exact dezelfde boodschap die ik een paar weken geleden met mijn psycholoog had gedeeld. Ik voel hem.
Omdat ik moeite heb met mijn gevoel en (zowel in mijn werk- als privéleven) erg sterk ben in 'lijstjes' heb ik een aantal boeken aangeschaft. Eén ervan 'Er zijn geen namen voor' van Jos van den Broek bevat een aantal aardige lijstjes met een korte handleiding voor behandelaars.
Ik heb zelfonderzoek gedaan en een analyse gemaakt van mijn eigen problematiek. Was voor mij ook zeer verhelderend. Het gaat dan over:
Getraumatiseerde seksuele ontwikkeling
Stigamtisering
Verraad
Machteloosheid
Langs deze hoofdvragen heeft hij een aantal dingen beschreven; dynamieken, psychologisch effect en (gedrags)uitingen. Ik heb hier een Excel van gemaakt en voor mezelf ingevuld; Wat herken ik en wat doe ik zelf?
Confronterend, maar voor mij wel prettig om op deze manier naar mezelf te kijken.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Als jij er toen last van had of als ongewenst ervaarde wat hij deed bij jou, is het sowieso foute boel allemaal.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Ik was ergens rond de 10 jaar hij 10 jaar ouder, no matter the impact, het is sowieso foute boel.quote:
Als jij er toen last van had of als ongewenst ervaarde wat hij deed bij jou, is het sowieso foute boel allemaal.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Misbruik is misbruik. Kut om te horen dat het jou ook is overkomen. Misbruik kan zelfs plaatsvinden tussen gelijke leeftijden, het gaat erom dat je dingen (moet) doen die niet overeenkomen met 'normaal' gedrag voor de leeftijd en ja, dat komt vaak voor door eerder misbruik.quote:Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
En het is ook bijzonder. Het komt omdat ik mezelf de schuld gaf. Ik vond dat ik het opzocht. Ik was zelf ook nieuwsgierig. Het kwam door schaamte. Ook als ik er nu over praat ... Het voelt alsof je jouw eerste seksuele ervaring moet delen met je moeder. In detail. Shit is altijd nasty.
Het kwam door loayaliteitsgevoel en medelijden. Als ik praat, dan heeft hij geen leven meer. Niemand meer. Die redenatie.
En dan kun je lang doorgaan. Zo kunnen mensen ook lang in een relatie blijven die niet goed is.
Wel goed om te horen dat je er nu geen, of in ieder geval minder, last van hebt.quote:Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Van mij hoeft het contact ook niet meer, waarschijnlijk ook nooit meer. Ben blij dat ik de stap genomen heb en hem alsnog uit mijn leven gegooid heb.quote:Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Exact! En ik deed er alles, echt alles, aan om er juist niet over te praten.quote:Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Damn, sterkte.
Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
Thanks.quote:
Op zich voel ik dat het nu wel goed gaat. Ik ben een hoop spanning kwijt, door EMDR en door praten. Blijven praten. Heel veel praten.quote:Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
Verder sport ik 3 x per week, behoorlijk fanatiek, dus lichamelijk heb ik eigenlijk weinig problemen.
Ik heb mezelf opgelegd dat ik er minimaal 1 x per week actief mee bezig ben, buiten de keren dat het 'gewoon' omhoog komt. Dat ik dit (het gewoon omhoog komen) er nu laat zijn, is al een grote overwinning. Dat ik er ook actief mee bezig ben, misschien wel een net zo grote. Het blijft ook wel grappig dat ik het redelijk kan sturen, de overige 6 dagen dat ik er niet actief mee bezig ben zijn op zich prima. Ik doe leuke dingen, ik werk, ik sport, gaat top.
Ik blijf alleen vroeg wakker worden op de dagen dat ik er van mezelf mee bezig 'moet'.
Vanmorgen ook weer. 4:30. Bam! Wakker!.. Ik ben er nog lang niet, maar ik kom er wel!
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
En hoe is nu dan V.?quote:
Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Om kort te gaan, niet best. Dat komt niet door het onderwerp van dit topic, maar wegens een extreem naar sterfgeval in de familie, drie weken geleden. Ga ik niet over uitweiden, maar 18 jaar is te jong.
Dus dit staat even stil, helaas. Ik kom later weer terug in dit topic.
Dus dit staat even stil, helaas. Ik kom later weer terug in dit topic.
Ja inderdaad, V. ja.
Ook heftig. Shit man. Sterkte!
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
|
|
