R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De diagnose bestaat binnen de DSM-V dan wel niet meer, maar ik vind het lemma op Wikipedia over het syndroom van Asperger fascinerend om te lezen. Het is alsof iemand mijn biografie heeft geschreven, zo herkenbaar. Heel apart. 
Hebben meer van jullie dit?
Hebben meer van jullie dit?
Ik las het boek AsperGirls en daarin staat een checklist, die mij letterlijk beschrijft. Die heb ik meegenomen naar psychiater en zo is mijn balletje gaan rollen.quote:Op maandag 13 mei 2024 22:12 schreef Kowloon het volgende:
De diagnose bestaat binnen de DSM-V dan wel niet meer, maar ik vind het lemma op Wikipedia over het syndroom van Asperger fascinerend om te lezen. Het is alsof iemand mijn biografie heeft geschreven, zo herkenbaar. Heel apart.
Mon 'en!
Hoi hier MisterFox met een officiële ASS-diagnose.
Ik ben begonnen met een nieuwe baan en dat bevalt heel erg goed. Prima naar mijn zin en dat was even zoeken.
Gisteren heb ik een zeer goede dag gehad: het klikte goed in mijn hoofd, ik begreep alles en was zeer productief. Maar wat me na zo'n dag altijd op valt, is dat ik dan 's avonds zeer lastig in slaap kan vallen omdat mijn hoofd enorm druk blijft. Ik heb toen maar preventief 15mg quetiapine ingenomen, maar alsnog werd ik wakker vannacht om 2:30. Doodzonde en nu ben ik enorm vermoeid.
Herkenbaar? Iemand ervaring en tips?
Ik ben begonnen met een nieuwe baan en dat bevalt heel erg goed. Prima naar mijn zin en dat was even zoeken.
Gisteren heb ik een zeer goede dag gehad: het klikte goed in mijn hoofd, ik begreep alles en was zeer productief. Maar wat me na zo'n dag altijd op valt, is dat ik dan 's avonds zeer lastig in slaap kan vallen omdat mijn hoofd enorm druk blijft. Ik heb toen maar preventief 15mg quetiapine ingenomen, maar alsnog werd ik wakker vannacht om 2:30. Doodzonde en nu ben ik enorm vermoeid.
Herkenbaar? Iemand ervaring en tips?
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Mijn gedachten gaan ook altijd door dus alleen als ik echt moe ben kan ik slapen, maar dat is bijna nooit.quote:Op dinsdag 14 mei 2024 08:40 schreef MisterFox het volgende:
Hoi hier MisterFox met een officiële ASS-diagnose.
Ik ben begonnen met een nieuwe baan en dat bevalt heel erg goed. Prima naar mijn zin en dat was even zoeken.
Gisteren heb ik een zeer goede dag gehad: het klikte goed in mijn hoofd, ik begreep alles en was zeer productief. Maar wat me na zo'n dag altijd op valt, is dat ik dan 's avonds zeer lastig in slaap kan vallen omdat mijn hoofd enorm druk blijft. Ik heb toen maar preventief 15mg quetiapine ingenomen, maar alsnog werd ik wakker vannacht om 2:30. Doodzonde en nu ben ik enorm vermoeid.
Herkenbaar? Iemand ervaring en tips?
Hoe gaan jullie om met vakantie/zomerperiode? Dan liggen veel dingen meestal stil, weinig structuur als ook bepaalde series en podcasts met zomerstop zijn, of veel mensen weg en op het werk is het echt uitgestorven qua werk en collega's. Vanaf begin juli tot eind augustus is het echt saai, moet dan moeite doen om mezelf te motiveren uit bed te komen en gewoon te werken. Al kan iom eek thuiswerken maar dat heb je na een paar dagen ook wel gezien. Ik ga zelf eigenlijk nooit weg, heb ook weinig contacten en woon alleen. Doet me beetje denken aan de schoolvakanties die ook eindeloos duurde, was altijd blij als de laatste week zomervakantie in zicht was.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Wachtenquote:
Hoe gaan jullie om met vakantie/zomerperiode?
(met zomer, met name)Het is dan vaak warm, dat vind ik kut, dan voel ik me kut, en juist dan wordt je knettergek van iedereen die om je heen loopt te zaniken over wat een héérlijk weer het is (lekker warm!) en wat een prachtige dag om dit of dat te gaan doen. Ik kijk vanaf mei al uit naar november.
Met vakantieperiode dan weer niet zo'n punt, dan ben ik zelf ook vrij (in mijn geval om de Olympische Spelen te kijken) en daar heb ik zin in, want Spelen. En wat werk betreft: zeker als het een tijdje druk en intensief is geweest vind ik een rustige periode altijd wel fijn
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ja superherkenbaar na een drukke/intensieve dag. Ik heb echt tijd nodig (soms dagen) om weer af te schakelen naar 'ruststand' en alle indrukken te verwerken en bij te komen. Bloedirritant. Wat mij het meest helpt is er rekening mee houden en mn grenzen goed in de gaten houden zodat ik sneller herstel (lukt bijna nooit maar ben voornemens daar beter in te wordenquote:
Hoi hier MisterFox met een officiële ASS-diagnose.
Ik ben begonnen met een nieuwe baan en dat bevalt heel erg goed. Prima naar mijn zin en dat was even zoeken.
Gisteren heb ik een zeer goede dag gehad: het klikte goed in mijn hoofd, ik begreep alles en was zeer productief. Maar wat me na zo'n dag altijd op valt, is dat ik dan 's avonds zeer lastig in slaap kan vallen omdat mijn hoofd enorm druk blijft. Ik heb toen maar preventief 15mg quetiapine ingenomen, maar alsnog werd ik wakker vannacht om 2:30. Doodzonde en nu ben ik enorm vermoeid.
Herkenbaar? Iemand ervaring en tips?
).Wat bij mij een klein beetje helpt ontprikkelen zijn dingen als douchen, sporten of de natuur opzoeken, en dán pas gaan slapen. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk, wat bij jou past.
Wel heel tof van je nieuwe baan!
Hoe gaat t nu inmiddels?
Zeer herkenbaar @MisterFox.
Ik doe 'weinig' op een dag: veel chronische pijn, ben om een uur of twee 's middags wel uitgeput doorgaans - en dat is op een dag waar ik een wasje ophang en een paar uur game. Als ik een keer wél iets doe (lees: uurtje naar buiten, wandelingetje naar de bieb ofzo) ben ik meteen daarna doodop. Een activiteit met medium-interactie (de bio-markt waar ik al 15 jaar kom, een telefoongesprek met apotheek) kost me ruim een dag bijkomtijd. Hevige interactie (een uur+ ergens zijn en gesprek voeren) kost me meerdere dagen. Superheftige interactie (feestjes, dingen in groepen) doen volgens mij echt permanente schade: voelt alsof ik daar na een week nog niet overheen ben.
En bij al deze activiteiten: doodop, maar niet kunnen slapen. Daarom slik ik al zes jaar dagelijks slaapmedicatie (die helpt).
Ik doe 'weinig' op een dag: veel chronische pijn, ben om een uur of twee 's middags wel uitgeput doorgaans - en dat is op een dag waar ik een wasje ophang en een paar uur game. Als ik een keer wél iets doe (lees: uurtje naar buiten, wandelingetje naar de bieb ofzo) ben ik meteen daarna doodop. Een activiteit met medium-interactie (de bio-markt waar ik al 15 jaar kom, een telefoongesprek met apotheek) kost me ruim een dag bijkomtijd. Hevige interactie (een uur+ ergens zijn en gesprek voeren) kost me meerdere dagen. Superheftige interactie (feestjes, dingen in groepen) doen volgens mij echt permanente schade: voelt alsof ik daar na een week nog niet overheen ben.
En bij al deze activiteiten: doodop, maar niet kunnen slapen. Daarom slik ik al zes jaar dagelijks slaapmedicatie (die helpt).
Mon 'en!
Hoe merken jullie nou dat jullie wat hebben? Ik heb best wel wat angstklachten, ook al jaren bij een psycholoog om de zo veel tijd, maar nooit een diagnosetraject gedaan. Soms denk ik wel dat ik een beetje autistisch ben, maar hoe krijg je dit nou duidelijk voor jezelf?
A Robin Redbreast in a Cage Puts all Heaven in a Rage.
Ik heb het vooral met anders denken en hobby's. Ik heb een iets hoger denkniveau dan de rest, dat maskeert mijn autisme een beetje. Sommige logica ben ik heel slim in maar oneerlijkheid en politieke spelletjes kan ik bijvoorbeeld slecht tegen. Ook bijvoorbeeld vriendschappen gaat lastig. Sociale contacten onderhouden kan nog maar op de een of andere manier wordt dit zelden omgezet in een echte vriendschap of blijken mensen achter je rug om met elkaar af te spreken zonder dat je dit doorhebt. Interesse en hobby's wijken ook best af van de gemiddelde leeftijdgenoot en collega's dus daar dan geen band mee. Verjaardagen sla ik al jaren over. Heb er niets mee en dan de rest van de familie zien met al hun kinderen en geneuzel over werk interesseert mij echt niets.quote:
Hoe merken jullie nou dat jullie wat hebben? Ik heb best wel wat angstklachten, ook al jaren bij een psycholoog om de zo veel tijd, maar nooit een diagnosetraject gedaan. Soms denk ik wel dat ik een beetje autistisch ben, maar hoe krijg je dit nou duidelijk voor jezelf?
En als er ergens geen structuur meer is zoals in bijvoorbeeld weekenden en vakanties ga ik heel slecht op. Kan ik voorbeeld de hele dag bedenken wat ik kan doen, zonder dit dan uiteindelijk te doen of pas als ik heeel moe ben. Of als het zoals nu mooier weer is voelt de hele dag op de bank tv-kijken onlogisch in mijn brein, ook al wil ik het wel doen, dat kan beter op een regenachtige dag. En wanneer externe factoren zoals de trein uitvallen en daardoor je geplande ding niet meer kan doorgaan kan ik ook helemaal van slag van zjjn. Of mensen die niet terugbellen, dingen beloven maar niet doen etc. Kan ik niet loslaten.
Vrije dagen en vakantie moet je vaak uitrusten maar kom er vaak moeier vandaan. En focus op interesses/verzamelobjecten kan zomaar weer wisselen. Dan vind ik iets helemaal geweldig, sla ik een beetje door met alles er over willen weten/bezitten en 2 maanden later niet meer en zit ik met een halve collectie die stof staat te happen later.
Hi allemaal!
Ik ben een vrouw van 31 en zit momenteel in het diagnosetraject voor autisme & ADHD. Dit gaat overigens ook allemaal niet soepel. Sinds vorig jaar heb ik via de basis GGZ al een onderzoek gehad naar autisme (dat bestond alleen uit vragenlijsten invullen en die vragen met een behandelaar + familielid bespreken) maar daar kwam geen diagnose uit omdat mijn moeder weinig “opvallends” wist van de kindertijd (ik was vooral een heel stil meisje dat nooit haar gevoelens uitte) terwijl ik op de rest van de punten wel scoorde en ik me in alle kenmerken kan vinden. Ben nu doorverwezen naar een gespecialiseerde GGZ om het verder te onderzoeken maar ben bang dat ze hier ook hetzelfde zullen zeggen…
Waar ik de laatste tijd ook heel erg tegenaan loop en weinig over kan vinden is het werken bij vrouwen/volwassene met autisme. Ik werk nu 2 jaar (32 uur) bij een bedrijf waar ik continu moet schakelen (bellen, mailen, overleggen met collega’s) en dat vind ik loodzwaar. Ik ben aan het kijken voor wat anders maar ik vind het super moeilijk en weet niet zo goed wat bij mij past. Ik vroeg mij af wat jullie doen, hoeveel uur jullie werken, wat voor functie, eventueel thuiswerken.. tips altijd welkom!
Ik ben een vrouw van 31 en zit momenteel in het diagnosetraject voor autisme & ADHD. Dit gaat overigens ook allemaal niet soepel. Sinds vorig jaar heb ik via de basis GGZ al een onderzoek gehad naar autisme (dat bestond alleen uit vragenlijsten invullen en die vragen met een behandelaar + familielid bespreken) maar daar kwam geen diagnose uit omdat mijn moeder weinig “opvallends” wist van de kindertijd (ik was vooral een heel stil meisje dat nooit haar gevoelens uitte) terwijl ik op de rest van de punten wel scoorde en ik me in alle kenmerken kan vinden. Ben nu doorverwezen naar een gespecialiseerde GGZ om het verder te onderzoeken maar ben bang dat ze hier ook hetzelfde zullen zeggen…
Waar ik de laatste tijd ook heel erg tegenaan loop en weinig over kan vinden is het werken bij vrouwen/volwassene met autisme. Ik werk nu 2 jaar (32 uur) bij een bedrijf waar ik continu moet schakelen (bellen, mailen, overleggen met collega’s) en dat vind ik loodzwaar. Ik ben aan het kijken voor wat anders maar ik vind het super moeilijk en weet niet zo goed wat bij mij past. Ik vroeg mij af wat jullie doen, hoeveel uur jullie werken, wat voor functie, eventueel thuiswerken.. tips altijd welkom!
quote:
Zeer herkenbaar @:MisterFox.
Ik doe 'weinig' op een dag: veel chronische pijn, ben om een uur of twee 's middags wel uitgeput doorgaans - en dat is op een dag waar ik een wasje ophang en een paar uur game. Als ik een keer wél iets doe (lees: uurtje naar buiten, wandelingetje naar de bieb ofzo) ben ik meteen daarna doodop. Een activiteit met medium-interactie (de bio-markt waar ik al 15 jaar kom, een telefoongesprek met apotheek) kost me ruim een dag bijkomtijd. Hevige interactie (een uur+ ergens zijn en gesprek voeren) kost me meerdere dagen. Superheftige interactie (feestjes, dingen in groepen) doen volgens mij echt permanente schade: voelt alsof ik daar na een week nog niet overheen ben.
En bij al deze activiteiten: doodop, maar niet kunnen slapen. Daarom slik ik al zes jaar dagelijks slaapmedicatie (die helpt).
Dank je wel.quote:
Ja je zit wel erg in je eigen wereldje ja... Ben nu wel ziek thuis door de stress die de eerste weken mijn lichaam en geest nogal tergde. Het is gewoon triest.
Ik ben ooit 'geestelijk mishandeld' geweest door een werkgever die met een smerige truc van mij af wilde komen, omdat ik met COVID-19 thuis lag in mijn eerste week... Was ze trouwens 'duur' komen te staan.
Ik heb gelukkig al wat op kunnen leveren dus ik sta niet helemaal voor lul...
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Ik heb echt moeten leren dat ik een ASS heb. Dat leren is pas begonnen sinds ik in 2019 mijn ASS-diagnose en in 2022 mijn OCS-diagnose (dwangstoornis) heb gekregen.quote:
Hoe merken jullie nou dat jullie wat hebben? Ik heb best wel wat angstklachten, ook al jaren bij een psycholoog om de zo veel tijd, maar nooit een diagnosetraject gedaan. Soms denk ik wel dat ik een beetje autistisch ben, maar hoe krijg je dit nou duidelijk voor jezelf?
Een van de dingen waar ik last van heb is dat ik mijn eigen gevoelens moeilijk weet te herkennen, te interpreteren en te uiten (ook wel alexithymie genoemd). Ik weet meestal niet op basis van mijn gevoelens of ik boos, blij, bang of bedroefd ben. Als iemand dan bijvoorbeeld aan mij vraagt of ik iets leuk vind/vond, dan moet ik daar eerst over nadenken en probeer ik systematisch redenerend tot een antwoord te komen. Soms kan ik pas de volgende dag met een antwoord komen…
Door talloze gesprekken met mijn psycholoog en ambulant begeleider ben ik er inmiddels achter gekomen dat dat niet een doorsnee gang van zaken is. De meesten mensen weten in een fractie van een seconde hun gevoelens te herkennen, en vaak zelfs ook te interpreteren en te uiten. Het is als het ware een soort onderbewuste ingeving. Ze weten het gewoon. Dat is voor mij echt onvoorstelbaar.
Psycho-educatie is voor mij dus echt heel belangrijk om mijn ASS te kunnen begrijpen en te herkennen. Juist door een ASS kan je een heel erg misvormd beeld krijgen van hoe de meeste mensen functioneren zonder dat je dat van jezelf weet, immers je begrijpt niet hoe de meeste mensen functioneren.
[ Bericht 60% gewijzigd door Kowloon op 16-06-2024 02:20:01 (Zin aangevuld) ]
Bedankt, ik heb pas iemand leren kennen met het syndroom van Asperger en het was informatief om te lezen.quote:
De diagnose bestaat binnen de DSM-V dan wel niet meer, maar ik vind het lemma op Wikipedia over het syndroom van Asperger fascinerend om te lezen. Het is alsof iemand mijn biografie heeft geschreven, zo herkenbaar. Heel apart.
Dat klinkt inderdaad niet als een passende baan voor iemand met een ASS.quote:Op donderdag 13 juni 2024 15:08 schreef Aardappel22 het volgende:
Ik werk nu 2 jaar (32 uur) bij een bedrijf waar ik continu moet schakelen (bellen, mailen, overleggen met collega’s) en dat vind ik loodzwaar. Ik ben aan het kijken voor wat anders maar ik vind het super moeilijk en weet niet zo goed wat bij mij past. Ik vroeg mij af wat jullie doen, hoeveel uur jullie werken, wat voor functie, eventueel thuiswerken.. tips altijd welkom!
Ik heb eerst als universitair onderzoeker gewerkt, dat deed ik in eerste instantie naast mijn studie voor 8 uur per week. Na mijn studie ben ik dat voor 24 uur per week gaan doen. Dat was een ideale baan, ik werkte voor een professor die veel vertrouwen in mij had. Een dag per week werkte ik op kantoor, de rest van de tijd werkte ik thuis.
Vanuit de universiteit werd echter vereist dat het wetenschappelijk personeel of promovendus was of gepromoveerd was (op zich een logische eis voor een universiteit). Werken als promovendus zag ik echter totaal niet zitten omdat dat qua werk (proefschrift schrijven, les geven, artikelen publiceren en congressen bezoeken) veel te intensief voor mij zou zijn geweest. Daardoor kon ik uiteindelijk helaas niet blijven werken bij de universiteit.
Daarna is het eigenlijk mis gegaan. Ik heb gewerkt als simulatieprogrammeur, GIS-specialist en data scientist, steeds tussen 24 uur tot 32 uur per week. Ik ervaarde het overleggen met collega’s, het samenwerken in projecten, het zoeken van je eigen weg in een organisatie en de vele contacturen als zeer stressvol. Toen is ook mijn ASS-diagnose gesteld. Met mijn werkgever heb ik nog geprobeerd mijn werkomgeving aan te passen, maar dat hielp helaas weinig.
Vanwege de stress die ik jarenlang had ervaren in mijn werk ontwikkelde ik als coping-strategie een ernstige obsessieve-compulsieve stoornis (OCS/OCD/dwangstoornis). Zo durfde ik door mijn dwanggedachten geen water meer te drinken, niet meer in mijn eigen bed te slapen en niet meer de was op te vouwen. Ook was ik per dag ongeveer 6 uur kwijt aan dwanghandelingen zoals handen wassen, deuren controleren en spullen ordenen.
Inmiddels ben ik al 3 jaar onder behandeling bij een in ASS (en met ASS gepaard gaande stoornissen) gespecialiseerde ggz-instelling. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en farmacotherapie, en het gaat gelukkig weer wat beter. Ik durf ondermeer weer water te drinken en kan weer zonder angst in mijn eigen bed slapen!
Helaas lijkt het er wel op dat mijn OCS nooit meer weg zal gaan. Ik zal daar dus, naast met mijn ASS, mee om moeten leren gaan. Ik werk al 4 jaar niet meer maar ik ga sinds dit jaar wel 8 uur per week naar dagbesteding waar ik aan kunstschilderen doe.Moraal van het verhaal, neem stress uiterst serieus. Ongeacht of dat met ASS verband houdt of niet. Je kunt er serieuze gezondheidsschade door oplopen als je dat niet doet!
[ Bericht 66% gewijzigd door Kowloon op 22-06-2024 03:40:46 (Typefouten gecorrigeerd) ]
Respect voor je! Mijn baan is op zich passend alleen zijn de omstandigheden niet ideaal. Veel collega's werken thuis en dat kan ik dus totaal niet. Geen structuur, snel afgeleid en niet vooruit te branden dan en soms vergeten te eten etc. Op kantoor is er vaak niemand aanwezig dus dat motiveert ook niet echt om te komen. Bovendien is het qua werk echt hollen en stilstaan. De ene dag 2x zo druk en ben je lekker bezig dan soms 2 dagen vrijwel niets, zit je echt urenlang te staren terwijl er niets binnenkomt, dan voel je je ook lamlendig. Verdelen over de dagen is niet altijd mogelijk. Het is dat ik qua salaris en en omstandigheden niet snel iets anders ga vinden, maar merk dat de motivatie steeds onrustiger wordt voor iemand met ASS. Ook in de zomerperiode is het vrijwel stil qua werk en niemand op kantoor. Ik houd juist van voorspelbaarheid en qua workload en aanwezigheid team is dat er vrijwel niet en dat maakt me nerveus. Maar ja mag al blij zat dat ik werk. Volgens mij werkt 70% van mensen met ASS niet of onder hun niveau.quote:
[..]
Dat klinkt inderdaad niet als een passende baan voor iemand met een ASS.
Ik heb eerst als universitair onderzoeker gewerkt, dat deed ik in eerste instantie naast mijn studie voor 8 uur per week. Na mijn studie ben ik dat voor 24 uur per week gaan doen. Dat was een ideale baan, ik werkte voor een professor die veel vertrouwen in mij had. Een dag per week werkte ik op kantoor, de rest van de tijd werkte ik thuis.
Vanuit de universiteit werd echter vereist dat het wetenschappelijk personeel of promovendus was of gepromoveerd was (op zich een logische eis voor een universiteit). Werken als promovendus zag ik echter totaal niet zitten omdat dat qua werk (proefschrift schrijven, les geven, artikelen publiceren en congressen bezoeken) veel te intensief voor mij zou zijn geweest. Daardoor kon ik uiteindelijk helaas niet blijven werken bij de universiteit.
Daarna is het eigenlijk mis gegaan. Ik heb gewerkt als simulatieprogrammeur, GIS-specialist en data scientist, steeds tussen 24 uur tot 32 uur per week. Ik ervaarde het overleggen met collega’s, het samenwerken in projecten, het zoeken van je eigen weg in een organisatie en de vele contacturen als zeer stressvol. Toen is ook mijn ASS-diagnose gesteld. Met mijn werkgever heb ik nog geprobeerd mijn werkomgeving aan te passen, maar dat hielp helaas weinig.
Vanwege de stress die ik jarenlang had ervaren in mijn werk ontwikkelde ik als coping-strategie een ernstige obsessieve-compulsieve stoornis (OCS/OCD/dwangstoornis). Zo durfde ik door mijn dwanggedachten geen water meer te drinken, niet meer in mijn eigen bed te slapen en niet meer de was op te vouwen. Ook was ik per dag ongeveer 6 uur kwijt aan dwanghandelingen zoals handen wassen, deuren controleren en spullen ordenen.
Inmiddels ben ik al 3 jaar onder behandeling bij een in ASS (en met ASS gepaard gaande stoornissen) gespecialiseerde ggz-instelling. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en farmacotherapie, en het gaat gelukkig weer wat beter. Ik durf ondermeer weer water te drinken en kan weer zonder angst in mijn eigen bed slapen!
Moraal van het verhaal, neem stress uiterst serieus. Ongeacht of dat met ASS verband houdt of niet. Je kunt er serieuze gezondheidsschade door oplopen als je dat niet doet!
Over werk: ik heb 15 jaar horeca-ervaring (keileuk als je actief 'stevige drinker' (lees: alcoholist zonder hulpvraag) bent), nuchter niet te doen. Na gefaalde Journalistiek-opleiding (tv/radio was de hel) met veel hangen en wurgen (en een pauze van twee jaar) de lerarenopleiding afgerond. Na nog geen jaar weer uitgevallen, twee jaar pauze (terug horeca in) en toen weer een halfjaar voor de klas en wéér opgefikt.
Pure bewijsdrang is 'what kept me going'.
Afgelopen paar weken vrijwillig wat bewakingswerk gedaan (paar uurtjes op een leeg terrein rondbanjeren, max twee mensen per dagdeel aanspreken "goedemorgen, kan ik u helpen? Nee? Okee, fijne dag!") en dat was superleuk. Maar.. Ik ben dus he-le-maal gesloopt na een zo'n dienst van vier uur.
Hoe de FUCK dacht ik 'vruuger' dat banen met veel interactie mijn ding waren? Ik háát interactie!
Pure bewijsdrang is 'what kept me going'.
Afgelopen paar weken vrijwillig wat bewakingswerk gedaan (paar uurtjes op een leeg terrein rondbanjeren, max twee mensen per dagdeel aanspreken "goedemorgen, kan ik u helpen? Nee? Okee, fijne dag!") en dat was superleuk. Maar.. Ik ben dus he-le-maal gesloopt na een zo'n dienst van vier uur.
Hoe de FUCK dacht ik 'vruuger' dat banen met veel interactie mijn ding waren? Ik háát interactie!
Mon 'en!
Mij lijkt zo'n baan dus weer niks, dan blijf ik maar in mijn hoofd malen en denk ik 'ik had nu ook dit kunnen doen in deze tijd..' wat is het ergste als die 2 mensen niet waren aangesproken? Ik wil mij nuttig voelen.quote:
Over werk: ik heb 15 jaar horeca-ervaring (keileuk als je actief 'stevige drinker' (lees: alcoholist zonder hulpvraag) bent), nuchter niet te doen. Na gefaalde Journalistiek-opleiding (tv/radio was de hel) met veel hangen en wurgen (en een pauze van twee jaar) de lerarenopleiding afgerond. Na nog geen jaar weer uitgevallen, twee jaar pauze (terug horeca in) en toen weer een halfjaar voor de klas en wéér opgefikt.
Pure bewijsdrang is 'what kept me going'.
Afgelopen paar weken vrijwillig wat bewakingswerk gedaan (paar uurtjes op een leeg terrein rondbanjeren, max twee mensen per dagdeel aanspreken "goedemorgen, kan ik u helpen? Nee? Okee, fijne dag!") en dat was superleuk. Maar.. Ik ben dus he-le-maal gesloopt na een zo'n dienst van vier uur.
Hoe de FUCK dacht ik 'vruuger' dat banen met veel interactie mijn ding waren? Ik háát interactie!
Nuttigheid: ik bewaakte het terrein, ik beheerde sleutels, ik was aanspreekpunt. Dat er dan vervolgens geen hond komt is een bonusquote:
[..]
Mij lijkt zo'n baan dus weer niks, dan blijf ik maar in mijn hoofd malen en denk ik 'ik had nu ook dit kunnen doen in deze tijd..' wat is het ergste als die 2 mensen niet waren aangesproken? Ik wil mij nuttig voelen.
Mon 'en!
Aan al mijn autistische vrienden hier: ga schrijven. Schrijf al je gedachten op, tot je een ons weegt. Maak verhalen.
Het helpt om gedachten te verwerken.
Het helpt om gedachten te verwerken.
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Schizofrenie is een psychische aandoening binnen het schizoïde spectrum. De aandoening kan gepaard gaan met hallucinaties, paranoia, wanen en denkstoornissen. Er is soms ook sprake van problemen in het functioneren op emotioneel en sociaal vlak.quote:
Wat is het verschil eigenlijk tussen autisme en schizofrenie?
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Bij autisme komt geen wanen en hallucinaties voor?quote:
[..]
Schizofrenie is een psychische aandoening binnen het schizoïde spectrum. De aandoening kan gepaard gaan met hallucinaties, paranoia, wanen en denkstoornissen. Er is soms ook sprake van problemen in het functioneren op emotioneel en sociaal vlak.
Tuurlijk niet...quote:
[..]
Bij autisme komt geen wanen en hallucinaties voor?
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Je bedoelt een dagboek of sorts?quote:Op dinsdag 16 juli 2024 09:42 schreef MisterFox het volgende:
Aan al mijn autistische vrienden hier: ga schrijven. Schrijf al je gedachten op, tot je een ons weegt. Maak verhalen.
Het helpt om gedachten te verwerken.
Goede tip! Heb het jaren gedaan, maar ik kon alleen schrijven in mindere periodes. Als het goed ging dat had ik de behoefte niet. Gevolg was dat m'n dagboeken vol ellende stonden. Uiteindelijk heb ik ze ritueel verbrand. Moet zeggen dat het goed voelde. Alsof ik wat af kon sluiten.
Momenteel doet m'n agenda dienst als uitlaatklep. Ook de optie van WhatsApp om jezelf berichten te sturen blijkt handig voor dit doel.
Iets anders: ik las onlangs een boek waarin weer eens werd aangehaald hoe men naar zichzelf refereert als neurodivergent zijnde. Ben je autistisch (identiteit eerst) of een persoon met autisme persoon eerst).
Mij maakt het geen snars uit. Heeft het nooit gedaan. Ik gebruik het door elkaar als het onderwerp te sprake komt.
(Un)masking for the greater good.
Thuis ben ik autist, maar buitenshuis ben ik een persoon met autisme .
Hangt af van hoeveel ik me op mijn gemak voel.
.Hangt af van hoeveel ik me op mijn gemak voel.
Fake it till you make it...
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Dat sowieso. Op mijn werk voelt iedereen zich dusdanig op z'n gemak dat we elkaar ook gewoon autist noemen en ook wel dingen als 'doe even niet zo ontzettend autistisch' naar elkaar gooien, werkt vaak prima omdat je dan bij jezelf ineens denkt 'oh ja, dit is eigenlijk helemaal niet echt een probleem'quote:
Hangt af van hoeveel ik me op mijn gemak voel.
Wel gemerkt dat dat echt aan de groep ligt. De ene keer dat er korte tijd iemand anders bij kwam was die hele 'veilige en vertrouwde vibe' totaal weg, en dat was ook gelijk weer terug toen die persoon weg was
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Mijn werk kan je bijna niet doen als je niet autistisch bent ik zit de hele dag in een zwart scherm met witte letters te typen.
Herkenbaar.quote:
[..]
Dat sowieso. Op mijn werk voelt iedereen zich dusdanig op z'n gemak dat we elkaar ook gewoon autist noemen en ook wel dingen als 'doe even niet zo ontzettend autistisch' naar elkaar gooien, werkt vaak prima omdat je dan bij jezelf ineens denkt 'oh ja, dit is eigenlijk helemaal niet echt een probleem'
Wel gemerkt dat dat echt aan de groep ligt. De ene keer dat er korte tijd iemand anders bij kwam was die hele 'veilige en vertrouwde vibe' totaal weg, en dat was ook gelijk weer terug toen die persoon weg was
Maar ik heb dus ook dat ik het vervelend vind dat mijn baas maar blijft zeggen dat het volgens hem allemaal wel meevalt en dat iedereen wel iets autistisch heeft. En eigenlijk zou ik het dan moeten omdraaien en trots moeten zijn dat ik zo ongelooflijk goed kan masken, maar het voelt wel kut. Elke keer opnieuw. Terwijl hij het niet zo bedoelt. HOEZO NIET AUTISTISCH?
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ja, anderen moeten niet voor jou gaan zeggen dat het wel meevalt inderdaad. Dat bepaal je zelf wel. Hoewel het, in elk geval voor mij, soms wel kan helpen om dingen wat te relativeren en daarmee dan ook wat meer onder controle te krijgen. Een beetje dit idee:quote:Op zondag 27 oktober 2024 13:16 schreef Troel het volgende:
[..]
Herkenbaar.
Maar ik heb dus ook dat ik het vervelend vind dat mijn baas maar blijft zeggen dat het volgens hem allemaal wel meevalt en dat iedereen wel iets autistisch heeft. En eigenlijk zou ik het dan moeten omdraaien en trots moeten zijn dat ik zo ongelooflijk goed kan masken, maar het voelt wel kut. Elke keer opnieuw. Terwijl hij het niet zo bedoelt. HOEZO NIET AUTISTISCH?
Maar ja, dat werkt natuurlijk niet altijd en is vooral om te helpen realiseren dat een bepaalde situatie misschien wel mee valt, niet alles in het algemeen ofzo
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
De ekte autist weet dat dit onzin is.quote:
[..]
Herkenbaar.
Maar ik heb dus ook dat ik het vervelend vind dat mijn baas maar blijft zeggen dat het volgens hem allemaal wel meevalt en dat iedereen wel iets autistisch heeft. En eigenlijk zou ik het dan moeten omdraaien en trots moeten zijn dat ik zo ongelooflijk goed kan masken, maar het voelt wel kut. Elke keer opnieuw. Terwijl hij het niet zo bedoelt. HOEZO NIET AUTISTISCH?
ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn
Soms werkt dat achteraf prima. Maar ik heb ook wel dat ik terugdenk aan een bepaalde situatie en dat het zelfs na tijden nog meteen weer de emoties van dat moment terug brengt. Ik ben gewoon bijzonder en daar moeten ze het maar mee doenquote:
[..]
Ja, anderen moeten niet voor jou gaan zeggen dat het wel meevalt inderdaad. Dat bepaal je zelf wel. Hoewel het, in elk geval voor mij, soms wel kan helpen om dingen wat te relativeren en daarmee dan ook wat meer onder controle te krijgen. Een beetje dit idee:
[ afbeelding ]
Maar ja, dat werkt natuurlijk niet altijd en is vooral om te helpen realiseren dat een bepaalde situatie misschien wel mee valt, niet alles in het algemeen ofzo
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Zo is dat. Zo lang je zelf gewoon je best doet is het prima, meer dan dat kun je niet doen.quote:
[..]
Soms werkt dat achteraf prima. Maar ik heb ook wel dat ik terugdenk aan een bepaalde situatie en dat het zelfs na tijden nog meteen weer de emoties van dat moment terug brengt. Ik ben gewoon bijzonder en daar moeten ze het maar mee doen
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik vind termen als “neurodivergent” en “identiteit” eigenlijk bagatelliserend, men spreekt niet voor niets van een autismespectrumstoornis (ASS). Mensen die een ASS in wezen als een soort persoonlijkheid zien miskennen naar mijn idee de problemen en het lijden dat mensen met een ASS ervaren.quote:
Iets anders: ik las onlangs een boek waarin weer eens werd aangehaald hoe men naar zichzelf refereert als neurodivergent zijnde. Ben je autistisch (identiteit eerst) of een persoon met autisme persoon eerst).
Mij maakt het geen snars uit. Heeft het nooit gedaan. Ik gebruik het door elkaar als het onderwerp te sprake komt.
Ik vind het dan ook best vervelend dat eufemistische termen om een ASS aan te duiden steeds meer in de zwang raken. Zelf ervaar ik mijn ASS namelijk wel echt als een stoornis. Ik zeg zelf dan ook pertinent dat ik autisme heb.
het is een stoornis doordat je continu wordt gedwongen om je aan te passen aan de meerderheid, inherent is er niks mis mee.quote:
[..]
Ik vind termen als “neurodivergent” en “identiteit” eigenlijk bagatelliserend, men spreekt niet voor niets van een autismespectrumstoornis (ASS). Mensen die een ASS in wezen als een soort persoonlijkheid zien miskennen naar mijn idee de problemen en het lijden dat mensen met een ASS ervaren.
Ik vind het dan ook best vervelend dat eufemistische termen om een ASS aan te duiden steeds meer in de zwang raken. Zelf ervaar ik mijn ASS namelijk wel echt als een stoornis. Ik zeg zelf dan ook pertinent dat ik autisme heb.
Natuurlijk kunnen bepaalde zaken die bij autisme voorkomen wel echt een stoornis zijn, denk daarbij aan overgevoeligheid voor bepaalde soorten eten of geluid.
Ik vind ASS wel echt onderdeel van mijn identiteit. "Ik ben bloempjuh, autist, 40, woon samen met de leukste persoon die ik ken, ex-docent", zoiets is mijn introductie.quote:
[..]
Ik vind termen als “neurodivergent” en “identiteit” eigenlijk bagatelliserend, men spreekt niet voor niets van een autismespectrumstoornis (ASS). Mensen die een ASS in wezen als een soort persoonlijkheid zien miskennen naar mijn idee de problemen en het lijden dat mensen met een ASS ervaren.
Ik vind het dan ook best vervelend dat eufemistische termen om een ASS aan te duiden steeds meer in de zwang raken. Zelf ervaar ik mijn ASS namelijk wel echt als een stoornis. Ik zeg zelf dan ook pertinent dat ik autisme heb.
Ik houd écht niet van fysiek - en oogcontact, dus ik kom vaak al bij een afspraak binnen met "Hoi, sorry, houd niet van handjes maar ik zwaai wel", dus ik heb meestal al 'wat uit te leggen'.
Dat mensen dat raar vinden, boeit me vrij weinig. Fysiek contact overprikkelt enorm en als ik een fatsoenlijk gesprek moet voeren, kan ik dat er niet bijhebben.
Dus mijn ASS is eigenlijk al onderdeel van mijn binnenkomst. En dan láter in een gesprek, 'bewijs' ik wel dat ik een werkend brein heb.
Vruuger, toen ik nog niet van mijn diagnose wist (lees: 8 jaar geleden ofzo) was ik in formele gesprekken binnen tien minuten uitgeput en viel ik uiteindelijk stil. Nu ik geen fysiek - en oogcontact meer maak, kan ik een halfuur (tot uiterlijk een uur) volhouden.
Stukje grenzen, maar ook stukje zelfpreservatie.
Mon 'en!
Hand geven vind ik prima maar oogcontact is lastig inderdaad bijvoorbeeld bij sollicitatiegesprekken.quote:
[..]
Ik vind ASS wel echt onderdeel van mijn identiteit. "Ik ben bloempjuh, autist, 40, woon samen met de leukste persoon die ik ken, ex-docent", zoiets is mijn introductie.
Ik houd écht niet van fysiek - en oogcontact, dus ik kom vaak al bij een afspraak binnen met "Hoi, sorry, houd niet van handjes maar ik zwaai wel", dus ik heb meestal al 'wat uit te leggen'.
Dat mensen dat raar vinden, boeit me vrij weinig. Fysiek contact overprikkelt enorm en als ik een fatsoenlijk gesprek moet voeren, kan ik dat er niet bijhebben.
Dus mijn ASS is eigenlijk al onderdeel van mijn binnenkomst. En dan láter in een gesprek, 'bewijs' ik wel dat ik een werkend brein heb.
Vruuger, toen ik nog niet van mijn diagnose wist (lees: 8 jaar geleden ofzo) was ik in formele gesprekken binnen tien minuten uitgeput en viel ik uiteindelijk stil. Nu ik geen fysiek - en oogcontact meer maak, kan ik een halfuur (tot uiterlijk een uur) volhouden.
Stukje grenzen, maar ook stukje zelfpreservatie.
Zelfs als het remote is en ik echt concentreer op het oogcontact hebben ze dit meteen door.
Dat betekent dus ook dat er veel minder banen zijn waarvoor ik in aanmerking kom.
Ik heb nu wel een baan overigens.
Ik weet wel zéker dat ik niet door sollicitaties kom door mijn intro, maar ik weet ook dat sollicitatiegesprekken vaak langer duren dan tien minuten. Ik kan niet toverenquote:
[..]
Hand geven vind ik prima maar oogcontact is lastig inderdaad bijvoorbeeld bij sollicitatiegesprekken.
Zelfs als het remote is en ik echt concentreer op het oogcontact hebben ze dit meteen door.
Dat betekent dus ook dat er veel minder banen zijn waarvoor ik in aanmerking kom.
Ik heb nu wel een baan overigens.
(En nee, geen baan. Afgekeurd op meerdere vlakken en paar weken geleden niet eens door een vrijwilligers-sollicitatie heen gekomen.
)
Mon 'en!
Hoe word je afgekeurd?quote:
[..]
Ik weet wel zéker dat ik niet door sollicitaties kom door mijn intro, maar ik weet ook dat sollicitatiegesprekken vaak langer duren dan tien minuten. Ik kan niet toveren
(En nee, geen baan. Afgekeurd op meerdere vlakken en paar weken geleden niet eens door een vrijwilligers-sollicitatie heen gekomen.
Ik ben ooit afgekeurd voor het rijbewijs B door het CBR, maar daar kon ik verder geen uitkering mee krijgen of zo. Inmiddels ben ik wél door de medische keuring, maar ik heb grote moeite met de rijlessen dus ik ben bang dat het alsnog niet gaat lukken. Begin januari heb ik mijn eerste rijexamen.
Ik moet gewoon werken en ik kreeg geen WW, geen uitkering geen niks. Helemaal niks.
Door UWV? Ziektewet, WIA aanvragen, dan een paar jaar procederen (optioneel, in mijn geval omdat verzekeringsarts mijn halve medisch dossier 'niet doorslaggevend' vond en de rechter uiteindelijk wel). En nu moet ik elk jaar 'bewijzen' dat mijn autisme nog niet over is.quote:
[..]
Hoe word je afgekeurd?
Ik ben ooit afgekeurd voor het rijbewijs B door het CBR, maar daar kon ik verder geen uitkering mee krijgen of zo. Inmiddels ben ik wél door de medische keuring, maar ik heb grote moeite met de rijlessen dus ik ben bang dat het alsnog niet gaat lukken. Begin januari heb ik mijn eerste rijexamen.
Ik moet gewoon werken en ik kreeg geen WW, geen uitkering geen niks. Helemaal niks.
WW had ik ook maar 6 maanden ofzo. Bijstand een jaartje.
Bijstand was de vervelendste optie (verplichte proefplaatsingen in sociaal werkplaats-setting), met WW (sollicitatie-trainingen!) als goede tweede. Geen aanraders.
Mon 'en!
Ik kan wel WIA aanvragen maar dan zien ze dat ik altijd al heb gewerkt. Geen schijn van kans dus.quote:
[..]
Door UWV? Ziektewet, WIA aanvragen, dan een paar jaar procederen (optioneel, in mijn geval omdat verzekeringsarts mijn halve medisch dossier 'niet doorslaggevend' vond en de rechter uiteindelijk wel). En nu moet ik elk jaar 'bewijzen' dat mijn autisme nog niet over is.
WW had ik ook maar 6 maanden ofzo. Bijstand een jaartje.
Da's onzin. Wajong krijg je niet (of bijna niet) met werkverleden. Voor WIA móet je werkverleden (en twee jaar Ziektewet) hebben.quote:
[..]
Ik kan wel WIA aanvragen maar dan zien ze dat ik altijd al heb gewerkt. Geen schijn van kans dus.
Mon 'en!
Denk dat ik daarvoor ook echt daadwerkelijk ziek moet worden en dan bedoel ik ook fysiek ziek.quote:
[..]
Da's onzin. Wajong krijg je niet (of bijna niet) met werkverleden. Voor WIA móet je werkverleden (en twee jaar Ziektewet) hebben.
Burn out heb ik altijd al
Met alleen 'ik ben autist en burnt-out' kom je er niet, nee. Mijn ASS-related-klachten zijn een voetnoot in mijn UWV-dossier. Iets met "cliënt raakt snel (over)vermoeid", ofzoiets.quote:
[..]
Denk dat ik daarvoor ook echt daadwerkelijk ziek moet worden en dan bedoel ik ook fysiek ziek.
Burn out heb ik altijd al
Burn-out telt helemaal niet als diagnose/klacht, geloof ik. Echt stom.
Mon 'en!
Complexe sociale interactie vormt een cruciaal element binnen gemeenschappen van mensen. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij andere hoogontwikkelde zoogdieren, zoals dolfijnen, orka’s en orang-oetan’s. Mensen met autisme ontberen in meer of mindere mate het vermogen om effectief deel te kunnen nemen aan die complexe sociale interactie.quote:
het is een stoornis doordat je continu wordt gedwongen om je aan te passen aan de meerderheid, inherent is er niks mis mee.
Natuurlijk kunnen bepaalde zaken die bij autisme voorkomen wel echt een stoornis zijn, denk daarbij aan overgevoeligheid voor bepaalde soorten eten of geluid.
Je zou wellicht kunnen stellen dat als iedereen op dat gebied even (in)effectief zou functioneren dat er geen sprake meer is van een stoornis, maar die situatie is simpelweg geen realiteit. Mensen met autisme hebben significante deficiënties op het gebied sociale interactie, daarom is er sprake van een stoornis. Sterker nog, anders is er überhaupt geen sprake van een stoornis.
Daar komt bij dat dat mensen met een ASS van ernstmaat 2 of 3 (binnen de definities van de DSM V) ook echt niet zelfstandig kunnen functioneren. Velen met een ASS van ernstmaat 3 kunnen zelfs helemaal niet verbaal of non-verbaal communiceren. Zonder permanente ondersteuning zullen zij als gevolg van hun ASS volledig vastlopen in een zelfstandig leven.
Daarom ben ik toch echt van mening dat een ASS ook daadwerkelijk op zich een stoornis is, en dus niet alleen omdat mensen zonder een ASS veruit in de meerderheid zijn.
Natuurlijk kan je daaraan deelnemen, maar het vereist enig aanpassingsvermogen van de andere partij. Dat is vaak afwezig, en dan loop je inderdaad kansen mis om met die specifieke mensen te daten, of daar een baan van te krijgen of iets anders wat je nodig hebt. Dat is dan maar jammer. Niet iedereen zal je mogen in het leven, dat geldt niet alleen voor autisten. Hun verlies.quote:
[..]
Complexe sociale interactie vormt een cruciaal element binnen gemeenschappen van mensen. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij andere hoogontwikkelde zoogdieren, zoals dolfijnen, orka’s en orang-oetan’s. Mensen met autisme ontberen in meer of mindere mate het vermogen om effectief deel te kunnen nemen aan die complexe sociale interactie.
Tsja als je niet kan praten wordt het inderdaad erg lastig.quote:Je zou wellicht kunnen stellen dat als iedereen op dat gebied even (in)effectief zou functioneren dat er geen sprake meer is van een stoornis, maar die situatie is simpelweg geen realiteit. Mensen met autisme hebben significante deficiënties op het gebied sociale interactie, daarom is er sprake van een stoornis. Sterker nog, anders is er überhaupt geen sprake van een stoornis.
Daar komt bij dat dat mensen met een ASS van ernstmaat 2 of 3 (binnen de definities van de DSM V) ook echt niet zelfstandig kunnen functioneren. Velen met een ASS van ernstmaat 3 kunnen zelfs helemaal niet verbaal of non-verbaal communiceren. Zonder permanente ondersteuning zullen zij als gevolg van hun ASS volledig vastlopen in een zelfstandig leven.
Daarom ben ik toch echt van mening dat een ASS ook daadwerkelijk op zich een stoornis is, en dus niet alleen omdat mensen zonder een ASS veruit in de meerderheid zijn.
Maar deze hele discussie is iets waarvan je moet zeggen "agree to disagree". Jij mag vinden dat je iemand met autisme bent, een ander mag vinden dat hij een autist is. Ik vind het bij mijzelf afhangen van de situatie. Iedereen blij. Soort van.quote:
[..]
Complexe sociale interactie vormt een cruciaal element binnen gemeenschappen van mensen. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij andere hoogontwikkelde zoogdieren, zoals dolfijnen, orka’s en orang-oetan’s. Mensen met autisme ontberen in meer of mindere mate het vermogen om effectief deel te kunnen nemen aan die complexe sociale interactie.
Je zou wellicht kunnen stellen dat als iedereen op dat gebied even (in)effectief zou functioneren dat er geen sprake meer is van een stoornis, maar die situatie is simpelweg geen realiteit. Mensen met autisme hebben significante deficiënties op het gebied sociale interactie, daarom is er sprake van een stoornis. Sterker nog, anders is er überhaupt geen sprake van een stoornis.
Daar komt bij dat dat mensen met een ASS van ernstmaat 2 of 3 (binnen de definities van de DSM V) ook echt niet zelfstandig kunnen functioneren. Velen met een ASS van ernstmaat 3 kunnen zelfs helemaal niet verbaal of non-verbaal communiceren. Zonder permanente ondersteuning zullen zij als gevolg van hun ASS volledig vastlopen in een zelfstandig leven.
Daarom ben ik toch echt van mening dat een ASS ook daadwerkelijk op zich een stoornis is, en dus niet alleen omdat mensen zonder een ASS veruit in de meerderheid zijn.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Komt dat niet gewoon omdat je niet beter weet? Ik ben Kowloon, 41 jaar oud en al 41 jaar heb ik autisme. Er is geen Kowloon, en ook geen bloempjuh, zonder een ASS.quote:
Ik vind ASS wel echt onderdeel van mijn identiteit. "Ik ben bloempjuh, autist, 40, woon samen met de leukste persoon die ik ken, ex-docent", zoiets is mijn introductie.
Daarom hoort het bij je, maar dat geldt ook voor iemand met bijvoorbeeld het syndroom van Down.Oké, in die zin zou je inderdaad kunnen stellen dat het onderdeel van iemands identiteit is. Maar ergens vind ik dat toch niet passen om een medische aandoening zo te bezien, want zowel mensen met een ASS als mensen met het syndroom van Down ervaren daarvoor teveel problemen en lijden.
Zoveel ambiguïteit kan mijn autisme niet aan hoor. Wees duidelijk.quote:
Jij mag vinden dat je iemand met autisme bent, een ander mag vinden dat hij een autist is. Ik vind het bij mijzelf afhangen van de situatie. Iedereen blij. Soort van.
Ik zal het wat duidelijker omschrijven. In principe ben ik iemand met autisme, tenzij ik compleet overprikkeld ben en in standje autist sta, dan ben ik een autist. Normaal kan ik er prima mee om gaan en voelt het alsof ik autisme heb, maar als het mis gaat, dan voel ik me een autist. Dat komt omdat ik me dan naar voel doordat ik autisme heb en dan is het meer op mezelf schelden omdat ik faal ofzo. Zoiets. Duidelijk kan ik het niet maken. Maar het maakt wel duidelijk dat het voor iedereen anders isquote:Op maandag 28 oktober 2024 17:33 schreef Kowloon het volgende:
[..]
Zoveel ambiguïteit kan mijn autisme niet aan hoor. Wees duidelijk.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Serieus niet?quote:
[..]
Met alleen 'ik ben autist en burnt-out' kom je er niet, nee. Mijn ASS-related-klachten zijn een voetnoot in mijn UWV-dossier. Iets met "cliënt raakt snel (over)vermoeid", ofzoiets.
Burn-out telt helemaal niet als diagnose/klacht, geloof ik. Echt stom.
Dacht dat een burn-out intussen als ziektebeeld werd erkend.
(Un)masking for the greater good.
Ik ben met mijn uitkeringsaanvraag nu helaas ook aangekomen bij het onderdeel “dan een paar jaar procederen”.quote:
Door UWV? Ziektewet, WIA aanvragen, dan een paar jaar procederen (optioneel, in mijn geval omdat verzekeringsarts mijn halve medisch dossier 'niet doorslaggevend' vond en de rechter uiteindelijk wel). En nu moet ik elk jaar 'bewijzen' dat mijn autisme nog niet over is.
Dat laatste hoor ik overigens ook wel vaker, een kennis van mij wordt ook al minstens 15 jaar ieder jaar gebeld met de vraag of zijn autisme al over is.
Aha, dat is ook nog een interessant onderscheid. Zo kan je het ook bekijken ja.quote:
Ik zal het wat duidelijker omschrijven. In principe ben ik iemand met autisme, tenzij ik compleet overprikkeld ben en in standje autist sta, dan ben ik een autist. Normaal kan ik er prima mee om gaan en voelt het alsof ik autisme heb, maar als het mis gaat, dan voel ik me een autist. Dat komt omdat ik me dan naar voel doordat ik autisme heb en dan is het meer op mezelf schelden omdat ik faal ofzo. Zoiets. Duidelijk kan ik het niet maken. Maar het maakt wel duidelijk dat het voor iedereen anders is
Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.quote:
Serieus niet?
Dacht dat een burn-out intussen als ziektebeeld werd erkend.
Probeer met 'iets vaags' zoals endometriose of fybromialgie maar eens een WIA te krijgen, dat is ook bijna niet te doen.quote:Op maandag 28 oktober 2024 17:52 schreef Kowloon het volgende:
[..]
Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.
Mon 'en!
Sorry dat je dat moet doormaken, is écht frusterend.quote:
[..]
Ik ben met mijn uitkeringsaanvraag nu helaas ook aangekomen bij het onderdeel “dan een paar jaar procederen”.
Dat laatste hoor ik overigens ook wel vaker, een kennis van mij wordt ook al minstens 15 jaar ieder jaar gebeld met de vraag of zijn autisme al over is.
Elk jaar checken of autisme over is, is best stom. Ik ken ook iemand met cerebrale parese die elk jaar moet bewijzen dat ze 'nu nog steeds' niet kan lopen. UWV is bijzonder.
Mon 'en!
Het is een hopeloze instantie wat dat betreft. Ben gestopt met ze. Het heeft geen zin.quote:
[..]
Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.
(Un)masking for the greater good.
Hoe komen jullie de kerstvakantie door? Twee weken geen structuur en veel 'vrije tijd' is niet fijn. Veel dingen gaan ook niet door deze weken of wijken af. Ik had ook eigenlijk de afgelopen weken nergens zin in (uitgekeken op hobby's, werk stom en niet echt meekunnen in de maatschappij) en zit/zat ik een dip waardoor mijn huishouden totaal een puinzooi is geworden en alleen al de gedachten aan schoonmaken, de was en opruimen nieuwe stress geeft maar moet er toch aan geloven anders nog meer onrust in hoofd. Dus van een uitgeruste vakantie hier helaas geen sprake vrees ik, kan niet echt 'genieten' van vakantie. En als ik niks doe stort ik januari helemaal in vrees ik. Merk dat ik de kerstdagen elk jaar minder leuk ga vinden met oud/nieuwjaar als dieptepunt.
[ Bericht 17% gewijzigd door IsItMeOrYou op 22-12-2024 20:30:07 ]
[ Bericht 17% gewijzigd door IsItMeOrYou op 22-12-2024 20:30:07 ]
Voor mij juist het moment om tot rust te komen van het werken.quote:
Hoe komen jullie de kerstvakantie door? Twee weken geen structuur en veel 'vrije tijd' is niet fijn. Veel dingen gaan ook niet door deze weken of wijken af. Ik had ook eigenlijk de afgelopen weken nergens zin in (uitgekeken op hobby's, werk stom en niet echt meekunnen in de maatschappij) en zit/zat ik een dip waardoor mijn huishouden totaal een puinzooi is geworden en alleen al de gedachten aan schoonmaken, de was en opruimen nieuwe stress geeft maar moet er toch aan geloven anders nog meer onrust in hoofd. Dus van een uitgeruste vakantie hier helaas geen sprake vrees ik, kan niet echt 'genieten' van vakantie. En als ik niks doe stort ik januari helemaal in vrees ik. Merk dat ik de kerstdagen elk jaar minder leuk ga vinden met oud/nieuwjaar als dieptepunt.
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Kerstvakantie = 18 uur per dag gamen.
Buiten mijn game is de wereld een chaos en is er teveel gedoe. Dus ik vlucht naar Pelican Town (Stardew Valley)!
Buiten mijn game is de wereld een chaos en is er teveel gedoe. Dus ik vlucht naar Pelican Town (Stardew Valley)!
Mon 'en!
Dat kon ik vroeger ook, dagenlang hetzelfde. Maar merk nu dat na een dag Netflixen ik de volgende dag daar geen zin meer in heb, ook al zit ik goed in een serie. Deze dagen zijn al structuurloos en ook dor de spreiding van feedtsgen moet je soms toch met wat dingen rekening houden of voorbereiden. Ik ben in mijn hoofd nu alweer bezig met 'slechts' volgende week vrijdag als de vakantie weer voorbij is.. ik moest ook vrij nemen van mijn werk dus had niet echt een keuze. En dan de combi dat mijn huishouden al een puinhoop was helpt niet echt mee.quote:
Kerstvakantie = 18 uur per dag gamen.
Buiten mijn game is de wereld een chaos en is er teveel gedoe. Dus ik vlucht naar Pelican Town (Stardew Valley)!
Mijn dochter heeft autisme. Ze is 18 jaar en in principe gaat het goed met haar. Ze gaat goed op haar opleiding, ze loopt stage, ze sport veel en leeft gezond, et cetera. Zoals het gaat bij veel autisten heeft ze wel flink wat 'gewoontes' (dwangmatigheden). Die dwangmatigheden beginnen haar en ons een beetje in de weg te zitten. Ze heeft een enorme focus op gezondheid dat enige 'spontaniteit' en lol langzaam een beetje uit haar leven verdwijnt. Ze is ook een beetje allenig, ze heeft wel wat vrienden maar daar doet ze niet heel veel mee. Ze hangt enorm aan ons. En ze moet, omdat ze 18 is, een aantal zaken regelen maar dat wil ze niet en wij als ouders krijgen haar daar ook lastig in mee. We overhaasten niks, we laten haar lekker haar gang gaan maar we proberen haar wel te motiveren om zich te ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft er altijd ingezeten maar wel op haar tempo. We zouden haar in contact brengen met iemand die haar helpt wat zaken te regelen zoals: een baantje zoeken, inschrijven voor een huis, wisselen van sportschoolabonnement, de bank bellen om een rekening te sluiten (dat soort dingen). Kunnen wij ook doen maar we vinden dat ze zich daar wat in moet ontwikkelen. Zijn er specialisten die dat doen? Weten jullie dat? En verder zouden we haar wat meer sociale dingen laten doen. Dat wil ze zelf ook graag. Maar we weten niet zo goed wat? Hebben jullie daar wellicht wat ideeën bij of zijn er instanties die haar daarbij kunnen helpen?
Aldus.
Dat is zo ongeveer precies waar mijn ambulant begeleider bij helpt. Via WMO, zorg in natura, organisatie werkt heel lokaal in 073 en omgeving.quote:
Mijn dochter heeft autisme. Ze is 18 jaar en in principe gaat het goed met haar. Ze gaat goed op haar opleiding, ze loopt stage, ze sport veel en leeft gezond, et cetera. Zoals het gaat bij veel autisten heeft ze wel flink wat 'gewoontes' (dwangmatigheden). Die dwangmatigheden beginnen haar en ons een beetje in de weg te zitten. Ze heeft een enorme focus op gezondheid dat enige 'spontaniteit' en lol langzaam een beetje uit haar leven verdwijnt. Ze is ook een beetje allenig, ze heeft wel wat vrienden maar daar doet ze niet heel veel mee. Ze hangt enorm aan ons. En ze moet, omdat ze 18 is, een aantal zaken regelen maar dat wil ze niet en wij als ouders krijgen haar daar ook lastig in mee. We overhaasten niks, we laten haar lekker haar gang gaan maar we proberen haar wel te motiveren om zich te ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft er altijd ingezeten maar wel op haar tempo. We zouden haar in contact brengen met iemand die haar helpt wat zaken te regelen zoals: een baantje zoeken, inschrijven voor een huis, wisselen van sportschoolabonnement, de bank bellen om een rekening te sluiten (dat soort dingen). Kunnen wij ook doen maar we vinden dat ze zich daar wat in moet ontwikkelen. Zijn er specialisten die dat doen? Weten jullie dat? En verder zouden we haar wat meer sociale dingen laten doen. Dat wil ze zelf ook graag. Maar we weten niet zo goed wat? Hebben jullie daar wellicht wat ideeën bij of zijn er instanties die haar daarbij kunnen helpen?
Mon 'en!
Ambulante begeleiding, gaat via de wmo in je gemeente.quote:
Mijn dochter heeft autisme. Ze is 18 jaar en in principe gaat het goed met haar. Ze gaat goed op haar opleiding, ze loopt stage, ze sport veel en leeft gezond, et cetera. Zoals het gaat bij veel autisten heeft ze wel flink wat 'gewoontes' (dwangmatigheden). Die dwangmatigheden beginnen haar en ons een beetje in de weg te zitten. Ze heeft een enorme focus op gezondheid dat enige 'spontaniteit' en lol langzaam een beetje uit haar leven verdwijnt. Ze is ook een beetje allenig, ze heeft wel wat vrienden maar daar doet ze niet heel veel mee. Ze hangt enorm aan ons. En ze moet, omdat ze 18 is, een aantal zaken regelen maar dat wil ze niet en wij als ouders krijgen haar daar ook lastig in mee. We overhaasten niks, we laten haar lekker haar gang gaan maar we proberen haar wel te motiveren om zich te ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft er altijd ingezeten maar wel op haar tempo. We zouden haar in contact brengen met iemand die haar helpt wat zaken te regelen zoals: een baantje zoeken, inschrijven voor een huis, wisselen van sportschoolabonnement, de bank bellen om een rekening te sluiten (dat soort dingen). Kunnen wij ook doen maar we vinden dat ze zich daar wat in moet ontwikkelen. Zijn er specialisten die dat doen? Weten jullie dat? En verder zouden we haar wat meer sociale dingen laten doen. Dat wil ze zelf ook graag. Maar we weten niet zo goed wat? Hebben jullie daar wellicht wat ideeën bij of zijn er instanties die haar daarbij kunnen helpen?
Ik heb geen ervaring met instanties in jullie regio.
Fake it till you make it...
Dat denk ik ook wel. Het zijn echt geen rare wensen/doelen, denk ik.quote:
Dat moet dan in A'dam ook wel lukken. Ik ga op zoek.
Mon 'en!
Zijn hier medemensen die stimulerende medicijnen gebruiken tegen slechte werkprestaties? Zoals Ritalin of dexamfetamine?
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Kick, even spuien.
Ik zit nu in het trappenhuis van mijn werk te janken
Gelukkig is het nu pauze en hebben ze toch nooit door of ik niet in de kantine ben oid.
Ik weet het echt niet meer hoor, heb zoveel werkplekken gepeobeerd en overal loop ik vast.
Deze werkplek begon ook goed, maar nu zijn er weer veel wisselingen geweest en weet ik ook niet meer wie ik nog kan vertrouwen en wie niet.
Werk blijft iets wat mijn energie compleet opeet, ik werk 2x 3 uur per week en opbouwen lijkt een berg ter grootte van Mount Everest te zijn.
Net ook weer, gevraagd of ik woensdag ook kan werken, ja gezegd maar compleet overdonderd en de tranen komen alweer.
Waarom kan ik niet normaal zijn.
Het ergste is nog dat het niet eens echt werk is, ik ben 100% afgekeurd en werk op dagbesteding basis in een fabriek. En nog lukt het nauwelijks.
Mijn begeleider opperde om het werken compleet te staken maar ik kom uit een familie waar niet werken gelijk staat als een stuk stront zijn dus blijf ik aansukkelen.
Ik zit nu in het trappenhuis van mijn werk te janken
Gelukkig is het nu pauze en hebben ze toch nooit door of ik niet in de kantine ben oid.
Ik weet het echt niet meer hoor, heb zoveel werkplekken gepeobeerd en overal loop ik vast.
Deze werkplek begon ook goed, maar nu zijn er weer veel wisselingen geweest en weet ik ook niet meer wie ik nog kan vertrouwen en wie niet.
Werk blijft iets wat mijn energie compleet opeet, ik werk 2x 3 uur per week en opbouwen lijkt een berg ter grootte van Mount Everest te zijn.
Net ook weer, gevraagd of ik woensdag ook kan werken, ja gezegd maar compleet overdonderd en de tranen komen alweer.
Waarom kan ik niet normaal zijn.
Het ergste is nog dat het niet eens echt werk is, ik ben 100% afgekeurd en werk op dagbesteding basis in een fabriek. En nog lukt het nauwelijks.
Mijn begeleider opperde om het werken compleet te staken maar ik kom uit een familie waar niet werken gelijk staat als een stuk stront zijn dus blijf ik aansukkelen.
Twiddel
Als ze je vragen of je woensdag weer kan komen werken, zou dat dan niet betekenen dat ze wel degelijk blij zijn met het werk dat je doet?quote:
Kick, even spuien.
Ik zit nu in het trappenhuis van mijn werk te janken
Gelukkig is het nu pauze en hebben ze toch nooit door of ik niet in de kantine ben oid.
Ik weet het echt niet meer hoor, heb zoveel werkplekken gepeobeerd en overal loop ik vast.
Deze werkplek begon ook goed, maar nu zijn er weer veel wisselingen geweest en weet ik ook niet meer wie ik nog kan vertrouwen en wie niet.
Werk blijft iets wat mijn energie compleet opeet, ik werk 2x 3 uur per week en opbouwen lijkt een berg ter grootte van Mount Everest te zijn.
Net ook weer, gevraagd of ik woensdag ook kan werken, ja gezegd maar compleet overdonderd en de tranen komen alweer.
Waarom kan ik niet normaal zijn.
Het ergste is nog dat het niet eens echt werk is, ik ben 100% afgekeurd en werk op dagbesteding basis in een fabriek. En nog lukt het nauwelijks.
Mijn begeleider opperde om het werken compleet te staken maar ik kom uit een familie waar niet werken gelijk staat als een stuk stront zijn dus blijf ik aansukkelen.
ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn
Gelezen, dikke knuffel!quote:
Als ik een ding zou moeten benoemen wat ik de laatste jaren geleerd heb dan is het wel om aan mijzelf te denken en niet aan wat anderen van mij denken. En dat is heel moeilijk en lukt niet altijd.
Hoe mensen jou zien zegt vooral iets over die mensen. Niet over jou. Het feit dat jij ondanks dat je er zwaar ongelukkig van wordt en het niet hoeft toch blijft werken siert je. Maar vergeet niet dat je jezelf daardoor compleet wegcijfert. Misschien is je hele leven wel net een stukje vrolijker als je wel stopt? Kun je eens met je begeleider daar naar kijken? Dat jullie misschien simpelweg een lijstje maken? Want alle energie die je niet kwijt raakt aan zoiets, kun je aan wat anders besteden. Misschien is er wel een leuke vrijwilligersfunctie waar je op kan bloeien en waar je veel meer kan betekenen voor de wereld dan met wat je nu doet, zonder al die extra energie omdat het eigenlijk niet gaat.
En ik hoop maar dat je dit kunt begrijpen, want het kan mogelijk warrig overkomen vanwege mijn medicatie. Mocht je thet niet snappen, dan lig het in ieder geval niet aan jou!
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik vind dat je het helder hebt geschreven @Troel!quote:
[..]
Gelezen, dikke knuffel!
Als ik een ding zou moeten benoemen wat ik de laatste jaren geleerd heb dan is het wel om aan mijzelf te denken en niet aan wat anderen van mij denken. En dat is heel moeilijk en lukt niet altijd.
Hoe mensen jou zien zegt vooral iets over die mensen. Niet over jou. Het feit dat jij ondanks dat je er zwaar ongelukkig van wordt en het niet hoeft toch blijft werken siert je. Maar vergeet niet dat je jezelf daardoor compleet wegcijfert. Misschien is je hele leven wel net een stukje vrolijker als je wel stopt? Kun je eens met je begeleider daar naar kijken? Dat jullie misschien simpelweg een lijstje maken? Want alle energie die je niet kwijt raakt aan zoiets, kun je aan wat anders besteden. Misschien is er wel een leuke vrijwilligersfunctie waar je op kan bloeien en waar je veel meer kan betekenen voor de wereld dan met wat je nu doet, zonder al die extra energie omdat het eigenlijk niet gaat.
En ik hoop maar dat je dit kunt begrijpen, want het kan mogelijk warrig overkomen vanwege mijn medicatie. Mocht je thet niet snappen, dan lig het in ieder geval niet aan jou!
En ik denk er net zo over!
@summer2bird, het klinkt alsof het werken alleen maar heel veel energie kost, energie die je mogelijk in andere dingen kan steken, waar je wel plezier/voldoening of wat dan ook uit haalt.
En of dat nou punniken is, treinen spotten, een lange wandeling maken, een vrijwilligersfunctie of iets anders, dat maakt niet uit.
Je bent 100% afgekeurd en dat ben je niet omdat je jeuk aan je neus hebt! Neem jezelf hierin ook serieus.
Misschien kan je met je begeleider kijken of er dingen zijn die wel bij je passen, dat hoeft geen werk te zijn
Fake it till you make it...
Even een update, was gisteren veels te moe.
De teamleider merkte op dat ik overstuur was en had even met mij gezeten.
Heb haar gezegd dat dit vooral een mij reactie is, en dat het voor mij ook heel frustrerend is, dat ik zo reageer op een redelijk verzoek.
Ze heeft benadrukt dat ik niet onder druk sta en zeker niet verplicht hoef te komen woensdag.
Was een heel fijn gesprek.
Ik ga morgen denk ik wel, want ik wil zo graag kunnen werken. Ben nog niet toe aan me toegeven aan arbeidsongeschikt enzo vallen en opstaan.
Gelukkig werk ik op een fijne plek.
Bedankt voor jullie reacties trouwens, lief om te lezen
De teamleider merkte op dat ik overstuur was en had even met mij gezeten.
Heb haar gezegd dat dit vooral een mij reactie is, en dat het voor mij ook heel frustrerend is, dat ik zo reageer op een redelijk verzoek.
Ze heeft benadrukt dat ik niet onder druk sta en zeker niet verplicht hoef te komen woensdag.
Was een heel fijn gesprek.
Ik ga morgen denk ik wel, want ik wil zo graag kunnen werken. Ben nog niet toe aan me toegeven aan arbeidsongeschikt enzo
vallen en opstaan.Gelukkig werk ik op een fijne plek.
Bedankt voor jullie reacties trouwens, lief om te lezen
Twiddel
Dat klinkt als een goed gesprek, ik hoop dat dat je wat lucht geeft en ook ruimte om te doen wat voor jou goed voelt!
Fake it till you make it...
Ik ben een veertiger. Onlangs diagnose 'autisme' gehad, nadat ook mijn kinderen dezelfde diagnose hebben gehad.
Voor mij is er een last van mijn schouders gevallen. Ik hield er 'n jaar, misschien twee jaar rekening mee. Daarvoor geen flauw benul.
Veel dingen vallen nu wel op hun plek of ik heb er een verklaring voor. De diagnose accepteren was voor mij dus geen issue. Het is eerder een opluchting dan wat anders.
Relaties zijn altijd problematisch geweest. Daten, versieren en het begin van een relatie ging altijd prima en makkelijk. Daarna werd het voor mij vooral vermoeiend, saai en ergernis. Daardoor liep het uiteraard elke keer fout. Grenzen aangeven is/was voor mij lastig, waardoor ik vaak ergernis op zat te kroppen en steeds uitgeblust en geïrriteerd was.
De laatste vriendin wond zich er nogal over op dat als ik met haar in sociale gezelschappen was, dat ik dan binnen de kortste keren compleet uitgeblust was en dat als ik alleen ben, dat ik dat dan niet heb.
Vriendschappen onderhouden gaat wel zolang dat geen groepen zijn. Ik heb wel vrienden, maar dat zijn geen vrienden of bekenden van elkaar.
Heb een eigen onderneming en dat gaat prima. In loondienst werken ging wisselen. Vast bijten op dossiers of concrete dingen dat ging wel. Staffuncties met veel overleg en gedoe niet.
Met de kinderen gaat het goed, zolang ik gewoon een duidelijke omgangsregeling heb. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik dat ik er dan voor ze ben. Gedeelde verantwoordelijkheid (die heb je als je samen bent met de andere ouder) werkt voor mij niet. Eigen dingen kan ik plannen als ze bij hun moeder zijn. In veel dingen lijken ze ook op mij: hekel aan drukte, graag iets voor zichzelf doen, focus op bepaalde dingen en de behoefte aan orde en regelmaat.
Sinds ik ben begonnen te denken dat ik weleens autisme zou kunnen hebben, ook begonnen met het afvoeren van mensen die veel energie kosten en ook gesnoeid in uitjes e.d. Ik merk dat ik veel meer energie hebben.
Mijn vader is vermoedelijk ook autistisch. Goede band met hem. Met mijn moeder minder. Ze is erg druk, vraagt veel, wil alles weten... probeert geforceerd gesprekken op gang te houden met kruisverhoren, opmerkingen of verhalen die me niet interesseren. Na een half uur ook compleet opgebrand als ze er is.
Voor mij is er een last van mijn schouders gevallen. Ik hield er 'n jaar, misschien twee jaar rekening mee. Daarvoor geen flauw benul.
Veel dingen vallen nu wel op hun plek of ik heb er een verklaring voor. De diagnose accepteren was voor mij dus geen issue. Het is eerder een opluchting dan wat anders.
Relaties zijn altijd problematisch geweest. Daten, versieren en het begin van een relatie ging altijd prima en makkelijk. Daarna werd het voor mij vooral vermoeiend, saai en ergernis. Daardoor liep het uiteraard elke keer fout. Grenzen aangeven is/was voor mij lastig, waardoor ik vaak ergernis op zat te kroppen en steeds uitgeblust en geïrriteerd was.
De laatste vriendin wond zich er nogal over op dat als ik met haar in sociale gezelschappen was, dat ik dan binnen de kortste keren compleet uitgeblust was en dat als ik alleen ben, dat ik dat dan niet heb.
Vriendschappen onderhouden gaat wel zolang dat geen groepen zijn. Ik heb wel vrienden, maar dat zijn geen vrienden of bekenden van elkaar.
Heb een eigen onderneming en dat gaat prima. In loondienst werken ging wisselen. Vast bijten op dossiers of concrete dingen dat ging wel. Staffuncties met veel overleg en gedoe niet.
Met de kinderen gaat het goed, zolang ik gewoon een duidelijke omgangsregeling heb. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik dat ik er dan voor ze ben. Gedeelde verantwoordelijkheid (die heb je als je samen bent met de andere ouder) werkt voor mij niet. Eigen dingen kan ik plannen als ze bij hun moeder zijn. In veel dingen lijken ze ook op mij: hekel aan drukte, graag iets voor zichzelf doen, focus op bepaalde dingen en de behoefte aan orde en regelmaat.
Sinds ik ben begonnen te denken dat ik weleens autisme zou kunnen hebben, ook begonnen met het afvoeren van mensen die veel energie kosten en ook gesnoeid in uitjes e.d. Ik merk dat ik veel meer energie hebben.
Mijn vader is vermoedelijk ook autistisch. Goede band met hem. Met mijn moeder minder. Ze is erg druk, vraagt veel, wil alles weten... probeert geforceerd gesprekken op gang te houden met kruisverhoren, opmerkingen of verhalen die me niet interesseren. Na een half uur ook compleet opgebrand als ze er is.
Ik vind dit echt een semantische discussie. Als ik zeg dat ik autistisch ben, dan wil dat niet zeggen dat ik enkel autistisch ben en verder niks. Ik ben ook vader, man, Nederlander, blond, sporter, vrijgezel, etc. Net zoals dat als ik zeg dat ik vader ben i.p.v. dat ik kinderen heb wel duidelijk is dat dat niet het enige is.quote:
[..]
Ik vind termen als “neurodivergent” en “identiteit” eigenlijk bagatelliserend, men spreekt niet voor niets van een autismespectrumstoornis (ASS). Mensen die een ASS in wezen als een soort persoonlijkheid zien miskennen naar mijn idee de problemen en het lijden dat mensen met een ASS ervaren.
Ik vind het dan ook best vervelend dat eufemistische termen om een ASS aan te duiden steeds meer in de zwang raken. Zelf ervaar ik mijn ASS namelijk wel echt als een stoornis. Ik zeg zelf dan ook pertinent dat ik autisme heb.
Ik vind het een discussie om niks.
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.quote:
Relaties zijn altijd problematisch geweest. Daten, versieren en het begin van een relatie ging altijd prima en makkelijk. Daarna werd het voor mij vooral vermoeiend, saai en ergernis. Daardoor liep het uiteraard elke keer fout. Grenzen aangeven is/was voor mij lastig, waardoor ik vaak ergernis op zat te kroppen en steeds uitgeblust en geïrriteerd was.
De laatste vriendin wond zich er nogal over op dat als ik met haar in sociale gezelschappen was, dat ik dan binnen de kortste keren compleet uitgeblust was en dat als ik alleen ben, dat ik dat dan niet heb.
Vriendschappen onderhouden gaat wel zolang dat geen groepen zijn. Ik heb wel vrienden, maar dat zijn geen vrienden of bekenden van elkaar.
Heb een eigen onderneming en dat gaat prima. In loondienst werken ging wisselen. Vast bijten op dossiers of concrete dingen dat ging wel. Staffuncties met veel overleg en gedoe niet.
Met de kinderen gaat het goed, zolang ik gewoon een duidelijke omgangsregeling heb. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik dat ik er dan voor ze ben. Gedeelde verantwoordelijkheid (die heb je als je samen bent met de andere ouder) werkt voor mij niet. Eigen dingen kan ik plannen als ze bij hun moeder zijn. In veel dingen lijken ze ook op mij: hekel aan drukte, graag iets voor zichzelf doen, focus op bepaalde dingen en de behoefte aan orde en regelmaat.
Op <a href="https://forum.fok.nl/topic/2677908/2/25#p208861847" target="_blank" >zaterdag 22 april 2023 13:43</a> schreef <a href="https://forum.fok.nl/user/profile/62881" target="_blank" >r_one</a> het volgende:
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
Zullen we de diagnoses overlaten aan de professionals?quote:
[..]
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Knap dat je dat naar aanleiding van een stukje tekst zo kan stellen.quote:
[..]
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.
Fake it till you make it...
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?quote:
[..]
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
In dat geval ben ik ook de sjaak. Heb geen zolder, laat staan een zolderkamer. Moet ik nu mijn diagnose (en mijn WIA) inleveren, denk je?quote:
[..]
Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?
Mon 'en!
Ik vind sommige dingen wel heel herkenbaar, heb ik nu ook autisme?
Vraag me altijd wel af wanneer je, voor jezelf, nou wel of niet spreekt of je autisme hebt.
Vraag me altijd wel af wanneer je, voor jezelf, nou wel of niet spreekt of je autisme hebt.
A Robin Redbreast in a Cage Puts all Heaven in a Rage.
Ik denk dat veel mensen dingen herkennen, dat maakt niet gelijk dat je autisme hebt.quote:
Ik vind sommige dingen wel heel herkenbaar, heb ik nu ook autisme?
Vraag me altijd wel af wanneer je, voor jezelf, nou wel of niet spreekt of je autisme hebt.
Daar is wel meer voor nodig.
Om een diagnose autisme te krijgen, moet er worden voldaan aan de criteria die zijn opgenomen in de DSM-5. Het moet daarbij gaan om een combinatie van meerdere kenmerken, op twee hoofdgebieden: sociale communicatie en beperkt, repetitief gedrag. Ook wordt de diagnose pas gesteld als de kenmerken zorgen voor serieuze lijdensdruk, zoals grote problemen op levensgebieden zoals werk, vrije tijd en relaties. In de opmerking ‘iedereen is een beetje autistisch’ schuilt ook een gevaar. Namelijk dat je hiermee de moeilijkheden bagatelliseert die iemand met autisme – vaak dagelijks – ervaart.
Aldus de website van de NVA
Fake it till you make it...
Ik vraag me wel af als je de hele populatie zo'n diagnosetraject laat doen wat er dan te zien gaat zijn. Ik wil echt wel eens weten in welk hokje ik geplaatst zou worden.quote:
[..]
Ik denk dat veel mensen dingen herkennen, dat maakt niet gelijk dat je autisme hebt.
Daar is wel meer voor nodig.
Om een diagnose autisme te krijgen, moet er worden voldaan aan de criteria die zijn opgenomen in de DSM-5. Het moet daarbij gaan om een combinatie van meerdere kenmerken, op twee hoofdgebieden: sociale communicatie en beperkt, repetitief gedrag. Ook wordt de diagnose pas gesteld als de kenmerken zorgen voor serieuze lijdensdruk, zoals grote problemen op levensgebieden zoals werk, vrije tijd en relaties. In de opmerking ‘iedereen is een beetje autistisch’ schuilt ook een gevaar. Namelijk dat je hiermee de moeilijkheden bagatelliseert die iemand met autisme – vaak dagelijks – ervaart.
Aldus de website van de NVA
Maar zoals ik zei, ik herken heel veel, alleen repetitief gedrag niet. 'Functioneel' autistisch misschien.
Alleen was ik vergeten te zeggen dat ik die problemen als kind nooit gehad hebt, dus dan kan je helemaal niet autistisch zijn.
A Robin Redbreast in a Cage Puts all Heaven in a Rage.
Er is maar één deskundige, en dan ben jezelf.quote:
[..]
Zullen we de diagnoses overlaten aan de professionals?
Op <a href="https://forum.fok.nl/topic/2677908/2/25#p208861847" target="_blank" >zaterdag 22 april 2023 13:43</a> schreef <a href="https://forum.fok.nl/user/profile/62881" target="_blank" >r_one</a> het volgende:
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
Ja, het schiet ook wel een beetje voorbij aan dat ik het red dankzij veel lapmiddelen.quote:
[..]
Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?
Zakelijk gezien heb ik iemand aangenomen die 95% van de externe contacten doet, omdat ik daar zelf niet goed in ben. Diegene onderhandelt onder andere de vergoedingen en verdient zichzelf terug.
Vrienden zijn mensen met wie ik soms afspreek, maar die niet onverwacht binnen komen vallen. En ook voornamelijk appen i.,p.v. bellen.
Afspraken zijn vaak ook afgebakend in de zin van wat gaan eten of zo. Het heeft een kop en een staart dan zeg maar. Of een stukje gaan fietsen of zo. Altijd een combinatie met iets. Gewoon op bezoek of bezoek ontvangen werkt niet echt voor mij. Voor andere mensen zullen deze contacten oppervlakkig zijn, maar ik vind het prima zo. De energievreters en profiteurs zoveel mogelijk op een zijspoor gezet. "The sooner you figure out which chairs don't belong at your table, the more peaceful your meals become".
Repetitief gedrag zit 'm bij mij in onder andere in de handen wrijven als eerste reactie als ik heel blij of heel boos ben. En veel behoefte aan routines en voorspelbaarheid. Ik kan bijvoorbeeld best een serie kijken die ik al 15 keer helemaal heb gezien.
Door de jaren heen redelijk weten te identificeren wat ik kan, wat ik niet kan, wat ontspant en wat vermoeit en mijn leven daar zoveel mogelijk op ingericht.
Goedenavond...ben hier heel lang afwezig geweest! laatste keer was in deel 72 
In de tussentijd is er heel veel gebeurd(zoals bij iedereen). En ben al 2 a 3x de mist ingegaan met mezelf...met 1x zelfs paniekaanvallen. Wat eigenlijk komt door veel te veel prikkels en dingen die op me af kwamen gedurende langere periodes.
Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.
Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.
Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.
Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....
Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.
In de tussentijd is er heel veel gebeurd(zoals bij iedereen). En ben al 2 a 3x de mist ingegaan met mezelf...met 1x zelfs paniekaanvallen. Wat eigenlijk komt door veel te veel prikkels en dingen die op me af kwamen gedurende langere periodes. Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.
Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.
Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.
Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....
Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.
Tja, herkenbaar. Ik maak steeds de fout om overprikkeling/onrust met nog meer onrust te bestrijden wat natuurlijk niet werkt. Ik slaap daardoor ook al maanden onregelmatig waardoor ik weer energie te kort komt de volgende dag/dagen en zo kom je er nooit echt uit. Gisteren voor mijn doen bewust eens op tijd naar bed gegaan maar dat werkte niet echt met in slaap komen en daardoor vandaag weer 2 uur eerder wakker geworden en nu eigenlijk al zonder energie weer aan de werkweek beginnen. Onbewust maak ik wel keuzes doordat sommige dingen mij niet meer lukken door gebrek aan energie/zin dus dan sla je dingen over maar juist die tijd moet eigenlijk ook weer worden opgevuld worden, waardoor je dagen of weekenden eigenlijk steeds eindigt met 'net niet', dat je eigenlijk helemaal niet tot rust bent gekomen. En ik vergeet bijvoorbeeld dat een uur buiten wandelen uiteindelijk ook energie kost voordat het energie oplevert en die energie moet ik eerst dan weer op andere plekken vinden. Deels heb ik dat altijd rond deze periode, beetje als iedereen weer aan de slag gaat terwijl ik alleen maar denk 'ik kloot al jaren wat aan in mijn leven' dus alle zin moet echt vanuit mezelf komen. Twijfel ook steeds ofdat ik niet adhd heb of dat ik mezelf dat aanpraat want de laatste maanden moet ik echt elk leeg moment met 'iets' opvullen waardoor ik nooit tot rust kom.quote:
Goedenavond...ben hier heel lang afwezig geweest! laatste keer was in deel 72
Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.
Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.
Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.
Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....
Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.
Dus wel die begeleiding aanvragen. Gaat wat tijd overheen, maar dan heb je het maar in gang gezet. En kijk even of je hulp kan krijgen van de onafhankelijk cliëntondersteuner in jouw gemeente voor het aanvragen. Die weten beter welke bewoording je moet gebruiken.quote:
Goedenavond...ben hier heel lang afwezig geweest! laatste keer was in deel 72
Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.
Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.
Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.
Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....
Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.
Ik heb veel aan mijn begeleidster, ze helpt me te kijken hoe ik mijn week plan en hoe ik het anders kan doen bijvoorbeeld.
Misschien proberen door de dag heen meer rust te creeëren zodat je overprikkeling voor blijft? Geen idee of dat kan, ik vind het altijd een hele kunst.
Wellicht weer beginnen met de antidepressiva, als dat je net wat meer speelruimte geeft.
Ik vind het best lastig om een soort evenwicht te bewaren, doe regelmatig dingen die niet handig zijn en heb de neiging om maar gewoon door te gaan. Werkt niet, maar ik weet ook niet zo goed hoe ik het anders moet doen.
Fake it till you make it...
Hey een vraag aan de autisten hier, hoe doen jullie dat met werk?
Ik vlieg echt van werkplek naar werkplek en lijk niks goed vast te kunnen houden.
Werk ook op vrijwillige basis gezien ik na 2 uur werk helemaal kapot ben en het opbouwen niet te doen lijkt.
Begeleiding heeft al wel eens aan mij gevraagd of ik niet helemaal wil stoppen met werk, maar dat lijkt me ook weer niet goed. Iedereen werkt en ze zeggen ook altijd dat het goed voor je is enzo.
En toch vind ik mezelf elke keer weer op de parkeerplaats mezelf een beetje vol moed te praten voor ik naar binnen ga.
Soms vraag ik me af of ik te lang in instellingen heb gezeten om nog een normaal mens te kunnen zijn.
Waar ik nu werk is fabriekswerk en na meer dan een jaar vragen, beloftes die niet waar komen en veel gedonder heb ik er nu eindelijk een uurtje administratief werk bij mogen krijgen.
Het fabriekswerk is wel ok maar geestdodend. De mensen snappen mij niet echt, en ook met het administratief werk geven ze mij het minste mogelijk.
Soms voel ik me doodongelukkig en soms is het te doen.
Ik heb geen opleiding gedaan en durf dat ook niet omdat het veel geld kost, ik geen geld heb, en ik niet weet of het mij lukt om de opleiding af te maken gezien mijn energie enorm laag altijd is.
Ik werk op dagbestedingsindicatie op een reintrigatie werk fabriek en hiervoor bij een volledig dagbestedingslocatie maar ik weet niet of ik ooit iets vind waar ik gelukkig van word.
Mijn inkomen hangt er gelukkig niet vanaf, daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee.
Iemand ervaring hiermee?
[ Bericht 3% gewijzigd door summer2bird op 25-08-2025 11:53:22 ]
Ik vlieg echt van werkplek naar werkplek en lijk niks goed vast te kunnen houden.
Werk ook op vrijwillige basis gezien ik na 2 uur werk helemaal kapot ben en het opbouwen niet te doen lijkt.
Begeleiding heeft al wel eens aan mij gevraagd of ik niet helemaal wil stoppen met werk, maar dat lijkt me ook weer niet goed. Iedereen werkt en ze zeggen ook altijd dat het goed voor je is enzo.
En toch vind ik mezelf elke keer weer op de parkeerplaats mezelf een beetje vol moed te praten voor ik naar binnen ga.
Soms vraag ik me af of ik te lang in instellingen heb gezeten om nog een normaal mens te kunnen zijn.
Waar ik nu werk is fabriekswerk en na meer dan een jaar vragen, beloftes die niet waar komen en veel gedonder heb ik er nu eindelijk een uurtje administratief werk bij mogen krijgen.
Het fabriekswerk is wel ok maar geestdodend. De mensen snappen mij niet echt, en ook met het administratief werk geven ze mij het minste mogelijk.
Soms voel ik me doodongelukkig en soms is het te doen.
Ik heb geen opleiding gedaan en durf dat ook niet omdat het veel geld kost, ik geen geld heb, en ik niet weet of het mij lukt om de opleiding af te maken gezien mijn energie enorm laag altijd is.
Ik werk op dagbestedingsindicatie op een reintrigatie werk fabriek en hiervoor bij een volledig dagbestedingslocatie maar ik weet niet of ik ooit iets vind waar ik gelukkig van word.
Mijn inkomen hangt er gelukkig niet vanaf, daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee.
Iemand ervaring hiermee?
[ Bericht 3% gewijzigd door summer2bird op 25-08-2025 11:53:22 ]
Twiddel
Hier herken ik wel iets van uit mijn eigen verleden. Ik zal het kort en bondig proberen te vertellen. Ooit deed ik ook productiewerk, maar ik werd er ook ongelukkig van. Bij mij leidde het tot een burn-out, maar in die periode ging ik wel bekijken met begeleiding goed onderzoeken wat wel bij mij paste, en wat daarvoor nodig was. Inmiddels ben ik 12 jaar verder, heb ik een MBO opleiding personeelsadministratie afgerond en werk ik als HR medewerker bij een gemeente. Op mijn huidige werkplek heb ik wel echt het idee dat ze bereid zijn om individueel te kijken naar mijn situatie. Ik werk ook niet fulltime, omdat ik na 6 uur op een dag ook moe ben van alle indrukken. Maar ze houden er wel rekening mee. Ik weet dat dit uitzonderlijk is en dat ik het enorm getroffen heb, want ik heb eerdere werkplekken gehad waarbij er geen aandacht was voor mijn autisme en de belasting daarvan.quote:
Ik vlieg echt van werkplek naar werkplek en lijk niks goed vast te kunnen houden.
Werk ook op vrijwillige basis gezien ik na 2 uur werk helemaal kapot ben en het opbouwen niet te doen lijkt.
Begeleiding heeft al wel eens aan mij gevraagd of ik niet helemaal wil stoppen met werk, maar dat lijkt me ook weer niet goed. Iedereen werkt en ze zeggen ook altijd dat het goed voor je is enzo.
En toch vind ik mezelf elke keer weer op de parkeerplaats mezelf een beetje vol moed te praten voor ik naar binnen ga.
Soms vraag ik me af of ik te lang in instellingen heb gezeten om nog een normaal mens te kunnen zijn.
Waar ik nu werk is fabriekswerk en na meer dan een jaar vragen, beloftes die niet waar komen en veel gedonder heb ik er nu eindelijk een uurtje administratief werk bij mogen krijgen.
Het fabriekswerk is wel ok maar geestdodend. De mensen snappen mij niet echt, en ook met het administratief werk geven ze mij het minste mogelijk.
Soms voel ik me doodongelukkig en soms is het te doen.
Ik heb geen opleiding gedaan en durf dat ook niet omdat het veel geld kost, ik geen geld heb, en ik niet weet of het mij lukt om de opleiding af te maken gezien mijn energie enorm laag altijd is.
Ik werk op dagbestedingsindicatie op een reintrigatie werk fabriek en hiervoor bij een volledig dagbestedingslocatie maar ik weet niet of ik ooit iets vind waar ik gelukkig van word.
Mijn inkomen hangt er gelukkig niet vanaf, daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee.
Iemand ervaring hiermee?
Er zijn bureau's zoals AutiTalent waar je misschien hulp zou kunnen vragen?
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.quote:
Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik moet ook wel zeggen dat ik vandaag ook even een kut dag heb. Ik ben zo verschrikkelijk moe de laatste tijd. Vandaag ben ik even erg somber, moe en weet ik het even niet meer.quote:
[..]
Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.
Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.
Iemand op mijn werk zei tegen mij dat werk vast wel afleiding geeft voor mij (een leidinggevende) maar ze snappen niet echt dat het weinig anders is dan nog een energieslurper momenteel.
Heb de hele zomer veel zorg moeten geven aan een aantal familie en vrienden van mij die mij om hulp vroegen (en nog vragen)
Heb ook meer hallucinaties de laatste tijd maar dat rijmt altijd bij mij met de vermoeidheid.
Ik zie mijn psychiater van de week, ik zal eens advies vragen.
Twiddel
Het lijkt mij zowieso enorm goed dit met je psychiater te bespreken en ik weet niet of je een soort praktijkbegeleider of psycholoog hebt? Met die zou je het evt. over je toekomst kunnen hebben. Mischien moet je nu eerst even tijd nemen om bij te komen en daarna eventueel kijken wat voor beroep beter bij je past dan alleen dat productiewerk.quote:
[..]
Ik moet ook wel zeggen dat ik vandaag ook even een kut dag heb. Ik ben zo verschrikkelijk moe de laatste tijd. Vandaag ben ik even erg somber, moe en weet ik het even niet meer.
Iemand op mijn werk zei tegen mij dat werk vast wel afleiding geeft voor mij (een leidinggevende) maar ze snappen niet echt dat het weinig anders is dan nog een energieslurper momenteel.
Heb de hele zomer veel zorg moeten geven aan een aantal familie en vrienden van mij die mij om hulp vroegen (en nog vragen)
Heb ook meer hallucinaties de laatste tijd maar dat rijmt altijd bij mij met de vermoeidheid.
Ik zie mijn psychiater van de week, ik zal eens advies vragen.
Nu even over mezelf: de aanvraag voor de WMO staat, het kan best even duren voordat daar iets uitkomt, dus denk dat ik ondertussen maar weer de antidepressiva ga slikken. Merk dat ik weer snel geïrriteerd ben. Wilde eigenlijk niet beginnen met de antidepressiva omdat ik ook op de wachtlijst sta van de neuroloog i.v.m. rugproblemen waarbij af en toe andere antidepressiva worden voorgeschreven die helpen bij pijn en heb geen zin om nu te beginnen met een merk om later over te schakelen op een ander.
Maar goed het is voor nu zoals het is en moet iets doen aan de prikkelbaarheid.
Ik zou dat dan juist wel weer kunnen. Hele concrete dingen, dat kan ik goed. Staf- en beleidsfuncties kon ik veel minder goed mee overweg.quote:
[..]
Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.
Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.
Veel te veel te maken met andere mensen die hun eigen prioriteiten hadden. Vaak te vaag wat er nu concreet wordt verwacht. Teveel freewheelen qua planning e.d.
Waardoor ik en de werkgever destijds dachten dat ik er wel goed in zou zijn, was dat ik dingen heel snel doorzag, heel snel zag hoe dingen beter konden en heel goed in kon schatten hoe de hazen ergens lopen.
|
|
