ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #153 het is lente

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:33 schreef Kowloon het volgende:

[..]
Zoveel ambiguïteit kan mijn autisme niet aan hoor. Wees duidelijk.

Ik zal het wat duidelijker omschrijven. In principe ben ik iemand met autisme, tenzij ik compleet overprikkeld ben en in standje autist sta, dan ben ik een autist. Normaal kan ik er prima mee om gaan en voelt het alsof ik autisme heb, maar als het mis gaat, dan voel ik me een autist. Dat komt omdat ik me dan naar voel doordat ik autisme heb en dan is het meer op mezelf schelden omdat ik faal ofzo. Zoiets. Duidelijk kan ik het niet maken. Maar het maakt wel duidelijk dat het voor iedereen anders is

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 11:53 schreef bloempjuh het volgende:

[..]
Met alleen 'ik ben autist en burnt-out' kom je er niet, nee. Mijn ASS-related-klachten zijn een voetnoot in mijn UWV-dossier. Iets met "cliënt raakt snel (over)vermoeid", ofzoiets.

Burn-out telt helemaal niet als diagnose/klacht, geloof ik. Echt stom.

Serieus niet?
Dacht dat een burn-out intussen als ziektebeeld werd erkend.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 11:28 schreef bloempjuh het volgende:
Door UWV? Ziektewet, WIA aanvragen, dan een paar jaar procederen (optioneel, in mijn geval omdat verzekeringsarts mijn halve medisch dossier 'niet doorslaggevend' vond en de rechter uiteindelijk wel). En nu moet ik elk jaar 'bewijzen' dat mijn autisme nog niet over is.

Ik ben met mijn uitkeringsaanvraag nu helaas ook aangekomen bij het onderdeel “dan een paar jaar procederen”.

Dat laatste hoor ik overigens ook wel vaker, een kennis van mij wordt ook al minstens 15 jaar ieder jaar gebeld met de vraag of zijn autisme al over is.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:36 schreef Troel het volgende:
Ik zal het wat duidelijker omschrijven. In principe ben ik iemand met autisme, tenzij ik compleet overprikkeld ben en in standje autist sta, dan ben ik een autist. Normaal kan ik er prima mee om gaan en voelt het alsof ik autisme heb, maar als het mis gaat, dan voel ik me een autist. Dat komt omdat ik me dan naar voel doordat ik autisme heb en dan is het meer op mezelf schelden omdat ik faal ofzo. Zoiets. Duidelijk kan ik het niet maken. Maar het maakt wel duidelijk dat het voor iedereen anders is

Aha, dat is ook nog een interessant onderscheid. Zo kan je het ook bekijken ja.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:36 schreef Natalie het volgende:
Serieus niet?
Dacht dat een burn-out intussen als ziektebeeld werd erkend.

Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:52 schreef Kowloon het volgende:

[..]
Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.

Probeer met 'iets vaags' zoals endometriose of fybromialgie maar eens een WIA te krijgen, dat is ook bijna niet te doen.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:42 schreef Kowloon het volgende:

[..]
Ik ben met mijn uitkeringsaanvraag nu helaas ook aangekomen bij het onderdeel “dan een paar jaar procederen”.

Dat laatste hoor ik overigens ook wel vaker, een kennis van mij wordt ook al minstens 15 jaar ieder jaar gebeld met de vraag of zijn autisme al over is.

Sorry dat je dat moet doormaken, is écht frusterend.

Elk jaar checken of autisme over is, is best stom. Ik ken ook iemand met cerebrale parese die elk jaar moet bewijzen dat ze 'nu nog steeds' niet kan lopen. UWV is bijzonder.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 17:52 schreef Kowloon het volgende:

[..]
Er zit een groot verschil tussen erkenning door de medische wetenschap en erkenning door het UWV. Zie bijvoorbeeld ook het jarenlange gedonder waar mensen met ME/CVS of Q-koorts mee te maken hebben gehad en nog steeds hebben.

Het is een hopeloze instantie wat dat betreft. Ben gestopt met ze. Het heeft geen zin.

Hoe komen jullie de kerstvakantie door? Twee weken geen structuur en veel 'vrije tijd' is niet fijn. Veel dingen gaan ook niet door deze weken of wijken af. Ik had ook eigenlijk de afgelopen weken nergens zin in (uitgekeken op hobby's, werk stom en niet echt meekunnen in de maatschappij) en zit/zat ik een dip waardoor mijn huishouden totaal een puinzooi is geworden en alleen al de gedachten aan schoonmaken, de was en opruimen nieuwe stress geeft maar moet er toch aan geloven anders nog meer onrust in hoofd. Dus van een uitgeruste vakantie hier helaas geen sprake vrees ik, kan niet echt 'genieten' van vakantie. En als ik niks doe stort ik januari helemaal in vrees ik. Merk dat ik de kerstdagen elk jaar minder leuk ga vinden met oud/nieuwjaar als dieptepunt.

[ Bericht 17% gewijzigd door IsItMeOrYou op 22-12-2024 20:30:07 ]

quote:

Op zondag 22 december 2024 20:21 schreef IsItMeOrYou het volgende:
Hoe komen jullie de kerstvakantie door? Twee weken geen structuur en veel 'vrije tijd' is niet fijn. Veel dingen gaan ook niet door deze weken of wijken af. Ik had ook eigenlijk de afgelopen weken nergens zin in (uitgekeken op hobby's, werk stom en niet echt meekunnen in de maatschappij) en zit/zat ik een dip waardoor mijn huishouden totaal een puinzooi is geworden en alleen al de gedachten aan schoonmaken, de was en opruimen nieuwe stress geeft maar moet er toch aan geloven anders nog meer onrust in hoofd. Dus van een uitgeruste vakantie hier helaas geen sprake vrees ik, kan niet echt 'genieten' van vakantie. En als ik niks doe stort ik januari helemaal in vrees ik. Merk dat ik de kerstdagen elk jaar minder leuk ga vinden met oud/nieuwjaar als dieptepunt.

Voor mij juist het moment om tot rust te komen van het werken.

Kerstvakantie = 18 uur per dag gamen.

Buiten mijn game is de wereld een chaos en is er teveel gedoe. Dus ik vlucht naar Pelican Town (Stardew Valley)!

quote:

Op dinsdag 24 december 2024 10:04 schreef bloempjuh het volgende:
Kerstvakantie = 18 uur per dag gamen.

Buiten mijn game is de wereld een chaos en is er teveel gedoe. Dus ik vlucht naar Pelican Town (Stardew Valley)!

Dat kon ik vroeger ook, dagenlang hetzelfde. Maar merk nu dat na een dag Netflixen ik de volgende dag daar geen zin meer in heb, ook al zit ik goed in een serie. Deze dagen zijn al structuurloos en ook dor de spreiding van feedtsgen moet je soms toch met wat dingen rekening houden of voorbereiden. Ik ben in mijn hoofd nu alweer bezig met 'slechts' volgende week vrijdag als de vakantie weer voorbij is.. ik moest ook vrij nemen van mijn werk dus had niet echt een keuze. En dan de combi dat mijn huishouden al een puinhoop was helpt niet echt mee.

Mijn dochter heeft autisme. Ze is 18 jaar en in principe gaat het goed met haar. Ze gaat goed op haar opleiding, ze loopt stage, ze sport veel en leeft gezond, et cetera. Zoals het gaat bij veel autisten heeft ze wel flink wat 'gewoontes' (dwangmatigheden). Die dwangmatigheden beginnen haar en ons een beetje in de weg te zitten. Ze heeft een enorme focus op gezondheid dat enige 'spontaniteit' en lol langzaam een beetje uit haar leven verdwijnt. Ze is ook een beetje allenig, ze heeft wel wat vrienden maar daar doet ze niet heel veel mee. Ze hangt enorm aan ons. En ze moet, omdat ze 18 is, een aantal zaken regelen maar dat wil ze niet en wij als ouders krijgen haar daar ook lastig in mee. We overhaasten niks, we laten haar lekker haar gang gaan maar we proberen haar wel te motiveren om zich te ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft er altijd ingezeten maar wel op haar tempo. We zouden haar in contact brengen met iemand die haar helpt wat zaken te regelen zoals: een baantje zoeken, inschrijven voor een huis, wisselen van sportschoolabonnement, de bank bellen om een rekening te sluiten (dat soort dingen). Kunnen wij ook doen maar we vinden dat ze zich daar wat in moet ontwikkelen. Zijn er specialisten die dat doen? Weten jullie dat? En verder zouden we haar wat meer sociale dingen laten doen. Dat wil ze zelf ook graag. Maar we weten niet zo goed wat? Hebben jullie daar wellicht wat ideeën bij of zijn er instanties die haar daarbij kunnen helpen?

quote:

Op zondag 9 februari 2025 13:45 schreef Z het volgende:
Mijn dochter heeft autisme. Ze is 18 jaar en in principe gaat het goed met haar. Ze gaat goed op haar opleiding, ze loopt stage, ze sport veel en leeft gezond, et cetera. Zoals het gaat bij veel autisten heeft ze wel flink wat 'gewoontes' (dwangmatigheden). Die dwangmatigheden beginnen haar en ons een beetje in de weg te zitten. Ze heeft een enorme focus op gezondheid dat enige 'spontaniteit' en lol langzaam een beetje uit haar leven verdwijnt. Ze is ook een beetje allenig, ze heeft wel wat vrienden maar daar doet ze niet heel veel mee. Ze hangt enorm aan ons. En ze moet, omdat ze 18 is, een aantal zaken regelen maar dat wil ze niet en wij als ouders krijgen haar daar ook lastig in mee. We overhaasten niks, we laten haar lekker haar gang gaan maar we proberen haar wel te motiveren om zich te ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft er altijd ingezeten maar wel op haar tempo. We zouden haar in contact brengen met iemand die haar helpt wat zaken te regelen zoals: een baantje zoeken, inschrijven voor een huis, wisselen van sportschoolabonnement, de bank bellen om een rekening te sluiten (dat soort dingen). Kunnen wij ook doen maar we vinden dat ze zich daar wat in moet ontwikkelen. Zijn er specialisten die dat doen? Weten jullie dat? En verder zouden we haar wat meer sociale dingen laten doen. Dat wil ze zelf ook graag. Maar we weten niet zo goed wat? Hebben jullie daar wellicht wat ideeën bij of zijn er instanties die haar daarbij kunnen helpen?

Dat is zo ongeveer precies waar mijn ambulant begeleider bij helpt. Via WMO, zorg in natura, organisatie werkt heel lokaal in 073 en omgeving.

Dat moet dan in A'dam ook wel lukken. Ik ga op zoek.

quote:

Op zondag 9 februari 2025 17:30 schreef Z het volgende:
Dat moet dan in A'dam ook wel lukken. Ik ga op zoek.

Dat denk ik ook wel. Het zijn echt geen rare wensen/doelen, denk ik.

Zijn hier medemensen die stimulerende medicijnen gebruiken tegen slechte werkprestaties? Zoals Ritalin of dexamfetamine?

Kick, even spuien.
Ik zit nu in het trappenhuis van mijn werk te janken
Gelukkig is het nu pauze en hebben ze toch nooit door of ik niet in de kantine ben oid.
Ik weet het echt niet meer hoor, heb zoveel werkplekken gepeobeerd en overal loop ik vast.
Deze werkplek begon ook goed, maar nu zijn er weer veel wisselingen geweest en weet ik ook niet meer wie ik nog kan vertrouwen en wie niet.
Werk blijft iets wat mijn energie compleet opeet, ik werk 2x 3 uur per week en opbouwen lijkt een berg ter grootte van Mount Everest te zijn.
Net ook weer, gevraagd of ik woensdag ook kan werken, ja gezegd maar compleet overdonderd en de tranen komen alweer.
Waarom kan ik niet normaal zijn.

Het ergste is nog dat het niet eens echt werk is, ik ben 100% afgekeurd en werk op dagbesteding basis in een fabriek. En nog lukt het nauwelijks.
Mijn begeleider opperde om het werken compleet te staken maar ik kom uit een familie waar niet werken gelijk staat als een stuk stront zijn dus blijf ik aansukkelen.

quote:

Op maandag 16 juni 2025 12:57 schreef summer2bird het volgende:
Kick, even spuien.
Ik zit nu in het trappenhuis van mijn werk te janken
Gelukkig is het nu pauze en hebben ze toch nooit door of ik niet in de kantine ben oid.
Ik weet het echt niet meer hoor, heb zoveel werkplekken gepeobeerd en overal loop ik vast.
Deze werkplek begon ook goed, maar nu zijn er weer veel wisselingen geweest en weet ik ook niet meer wie ik nog kan vertrouwen en wie niet.
Werk blijft iets wat mijn energie compleet opeet, ik werk 2x 3 uur per week en opbouwen lijkt een berg ter grootte van Mount Everest te zijn.
Net ook weer, gevraagd of ik woensdag ook kan werken, ja gezegd maar compleet overdonderd en de tranen komen alweer.
Waarom kan ik niet normaal zijn.

Het ergste is nog dat het niet eens echt werk is, ik ben 100% afgekeurd en werk op dagbesteding basis in een fabriek. En nog lukt het nauwelijks.
Mijn begeleider opperde om het werken compleet te staken maar ik kom uit een familie waar niet werken gelijk staat als een stuk stront zijn dus blijf ik aansukkelen.

Als ze je vragen of je woensdag weer kan komen werken, zou dat dan niet betekenen dat ze wel degelijk blij zijn met het werk dat je doet?

quote:

Op maandag 16 juni 2025 12:57 schreef summer2bird het volgende:
Kick, even spuien.

Gelezen, dikke knuffel!

Als ik een ding zou moeten benoemen wat ik de laatste jaren geleerd heb dan is het wel om aan mijzelf te denken en niet aan wat anderen van mij denken. En dat is heel moeilijk en lukt niet altijd.
Hoe mensen jou zien zegt vooral iets over die mensen. Niet over jou. Het feit dat jij ondanks dat je er zwaar ongelukkig van wordt en het niet hoeft toch blijft werken siert je. Maar vergeet niet dat je jezelf daardoor compleet wegcijfert. Misschien is je hele leven wel net een stukje vrolijker als je wel stopt? Kun je eens met je begeleider daar naar kijken? Dat jullie misschien simpelweg een lijstje maken? Want alle energie die je niet kwijt raakt aan zoiets, kun je aan wat anders besteden. Misschien is er wel een leuke vrijwilligersfunctie waar je op kan bloeien en waar je veel meer kan betekenen voor de wereld dan met wat je nu doet, zonder al die extra energie omdat het eigenlijk niet gaat.

En ik hoop maar dat je dit kunt begrijpen, want het kan mogelijk warrig overkomen vanwege mijn medicatie. Mocht je thet niet snappen, dan lig het in ieder geval niet aan jou!

Even een update, was gisteren veels te moe.
De teamleider merkte op dat ik overstuur was en had even met mij gezeten.
Heb haar gezegd dat dit vooral een mij reactie is, en dat het voor mij ook heel frustrerend is, dat ik zo reageer op een redelijk verzoek.
Ze heeft benadrukt dat ik niet onder druk sta en zeker niet verplicht hoef te komen woensdag.
Was een heel fijn gesprek.
Ik ga morgen denk ik wel, want ik wil zo graag kunnen werken. Ben nog niet toe aan me toegeven aan arbeidsongeschikt enzo vallen en opstaan.
Gelukkig werk ik op een fijne plek.

Bedankt voor jullie reacties trouwens, lief om te lezen

Ik ben een veertiger. Onlangs diagnose 'autisme' gehad, nadat ook mijn kinderen dezelfde diagnose hebben gehad.

Voor mij is er een last van mijn schouders gevallen. Ik hield er 'n jaar, misschien twee jaar rekening mee. Daarvoor geen flauw benul.

Veel dingen vallen nu wel op hun plek of ik heb er een verklaring voor. De diagnose accepteren was voor mij dus geen issue. Het is eerder een opluchting dan wat anders.

Relaties zijn altijd problematisch geweest. Daten, versieren en het begin van een relatie ging altijd prima en makkelijk. Daarna werd het voor mij vooral vermoeiend, saai en ergernis. Daardoor liep het uiteraard elke keer fout. Grenzen aangeven is/was voor mij lastig, waardoor ik vaak ergernis op zat te kroppen en steeds uitgeblust en geïrriteerd was.

De laatste vriendin wond zich er nogal over op dat als ik met haar in sociale gezelschappen was, dat ik dan binnen de kortste keren compleet uitgeblust was en dat als ik alleen ben, dat ik dat dan niet heb.

Vriendschappen onderhouden gaat wel zolang dat geen groepen zijn. Ik heb wel vrienden, maar dat zijn geen vrienden of bekenden van elkaar.

Heb een eigen onderneming en dat gaat prima. In loondienst werken ging wisselen. Vast bijten op dossiers of concrete dingen dat ging wel. Staffuncties met veel overleg en gedoe niet.

Met de kinderen gaat het goed, zolang ik gewoon een duidelijke omgangsregeling heb. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik dat ik er dan voor ze ben. Gedeelde verantwoordelijkheid (die heb je als je samen bent met de andere ouder) werkt voor mij niet. Eigen dingen kan ik plannen als ze bij hun moeder zijn. In veel dingen lijken ze ook op mij: hekel aan drukte, graag iets voor zichzelf doen, focus op bepaalde dingen en de behoefte aan orde en regelmaat.

Sinds ik ben begonnen te denken dat ik weleens autisme zou kunnen hebben, ook begonnen met het afvoeren van mensen die veel energie kosten en ook gesnoeid in uitjes e.d. Ik merk dat ik veel meer energie hebben.

Mijn vader is vermoedelijk ook autistisch. Goede band met hem. Met mijn moeder minder. Ze is erg druk, vraagt veel, wil alles weten... probeert geforceerd gesprekken op gang te houden met kruisverhoren, opmerkingen of verhalen die me niet interesseren. Na een half uur ook compleet opgebrand als ze er is.

quote:

Op maandag 28 oktober 2024 02:01 schreef Kowloon het volgende:

[..]
Ik vind termen als “neurodivergent” en “identiteit” eigenlijk bagatelliserend, men spreekt niet voor niets van een autismespectrumstoornis (ASS). Mensen die een ASS in wezen als een soort persoonlijkheid zien miskennen naar mijn idee de problemen en het lijden dat mensen met een ASS ervaren.

Ik vind het dan ook best vervelend dat eufemistische termen om een ASS aan te duiden steeds meer in de zwang raken. Zelf ervaar ik mijn ASS namelijk wel echt als een stoornis. Ik zeg zelf dan ook pertinent dat ik autisme heb.

Ik vind dit echt een semantische discussie. Als ik zeg dat ik autistisch ben, dan wil dat niet zeggen dat ik enkel autistisch ben en verder niks. Ik ben ook vader, man, Nederlander, blond, sporter, vrijgezel, etc. Net zoals dat als ik zeg dat ik vader ben i.p.v. dat ik kinderen heb wel duidelijk is dat dat niet het enige is.

Ik vind het een discussie om niks.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 15:40 schreef EaglesFlyAlone het volgende:

Relaties zijn altijd problematisch geweest. Daten, versieren en het begin van een relatie ging altijd prima en makkelijk. Daarna werd het voor mij vooral vermoeiend, saai en ergernis. Daardoor liep het uiteraard elke keer fout. Grenzen aangeven is/was voor mij lastig, waardoor ik vaak ergernis op zat te kroppen en steeds uitgeblust en geïrriteerd was.

De laatste vriendin wond zich er nogal over op dat als ik met haar in sociale gezelschappen was, dat ik dan binnen de kortste keren compleet uitgeblust was en dat als ik alleen ben, dat ik dat dan niet heb.

Vriendschappen onderhouden gaat wel zolang dat geen groepen zijn. Ik heb wel vrienden, maar dat zijn geen vrienden of bekenden van elkaar.

Heb een eigen onderneming en dat gaat prima. In loondienst werken ging wisselen. Vast bijten op dossiers of concrete dingen dat ging wel. Staffuncties met veel overleg en gedoe niet.

Met de kinderen gaat het goed, zolang ik gewoon een duidelijke omgangsregeling heb. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik dat ik er dan voor ze ben. Gedeelde verantwoordelijkheid (die heb je als je samen bent met de andere ouder) werkt voor mij niet. Eigen dingen kan ik plannen als ze bij hun moeder zijn. In veel dingen lijken ze ook op mij: hekel aan drukte, graag iets voor zichzelf doen, focus op bepaalde dingen en de behoefte aan orde en regelmaat.

Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 18:08 schreef blomke het volgende:

[..]
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.

Zullen we de diagnoses overlaten aan de professionals?

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 18:08 schreef blomke het volgende:

[..]
Als ik al je activiteiten en prestaties zo lees: volgens mij heb je geen autisme.

Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 18:26 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?

In dat geval ben ik ook de sjaak. Heb geen zolder, laat staan een zolderkamer. Moet ik nu mijn diagnose (en mijn WIA) inleveren, denk je?

Ik vind sommige dingen wel heel herkenbaar, heb ik nu ook autisme?

Vraag me altijd wel af wanneer je, voor jezelf, nou wel of niet spreekt of je autisme hebt.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 19:17 schreef Nijna het volgende:

[..]
Ik denk dat veel mensen dingen herkennen, dat maakt niet gelijk dat je autisme hebt.
Daar is wel meer voor nodig.

Om een diagnose autisme te krijgen, moet er worden voldaan aan de criteria die zijn opgenomen in de DSM-5. Het moet daarbij gaan om een combinatie van meerdere kenmerken, op twee hoofdgebieden: sociale communicatie en beperkt, repetitief gedrag. Ook wordt de diagnose pas gesteld als de kenmerken zorgen voor serieuze lijdensdruk, zoals grote problemen op levensgebieden zoals werk, vrije tijd en relaties. In de opmerking ‘iedereen is een beetje autistisch’ schuilt ook een gevaar. Namelijk dat je hiermee de moeilijkheden bagatelliseert die iemand met autisme – vaak dagelijks – ervaart.

Aldus de website van de NVA

Ik vraag me wel af als je de hele populatie zo'n diagnosetraject laat doen wat er dan te zien gaat zijn. Ik wil echt wel eens weten in welk hokje ik geplaatst zou worden.

Maar zoals ik zei, ik herken heel veel, alleen repetitief gedrag niet. 'Functioneel' autistisch misschien.

Alleen was ik vergeten te zeggen dat ik die problemen als kind nooit gehad hebt, dus dan kan je helemaal niet autistisch zijn.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 18:15 schreef Troel het volgende:

[..]
Zullen we de diagnoses overlaten aan de professionals?

Er is maar één deskundige, en dan ben jezelf.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2025 18:26 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Wat is dit voor gek statement? Je kunt alleen autisme hebben als je op je zolderkamer zit of wat?

Ja, het schiet ook wel een beetje voorbij aan dat ik het red dankzij veel lapmiddelen.

Zakelijk gezien heb ik iemand aangenomen die 95% van de externe contacten doet, omdat ik daar zelf niet goed in ben. Diegene onderhandelt onder andere de vergoedingen en verdient zichzelf terug.

Vrienden zijn mensen met wie ik soms afspreek, maar die niet onverwacht binnen komen vallen. En ook voornamelijk appen i.,p.v. bellen.

Afspraken zijn vaak ook afgebakend in de zin van wat gaan eten of zo. Het heeft een kop en een staart dan zeg maar. Of een stukje gaan fietsen of zo. Altijd een combinatie met iets. Gewoon op bezoek of bezoek ontvangen werkt niet echt voor mij. Voor andere mensen zullen deze contacten oppervlakkig zijn, maar ik vind het prima zo. De energievreters en profiteurs zoveel mogelijk op een zijspoor gezet. "The sooner you figure out which chairs don't belong at your table, the more peaceful your meals become".

Repetitief gedrag zit 'm bij mij in onder andere in de handen wrijven als eerste reactie als ik heel blij of heel boos ben. En veel behoefte aan routines en voorspelbaarheid. Ik kan bijvoorbeeld best een serie kijken die ik al 15 keer helemaal heb gezien.

Door de jaren heen redelijk weten te identificeren wat ik kan, wat ik niet kan, wat ontspant en wat vermoeit en mijn leven daar zoveel mogelijk op ingericht.

Goedenavond...ben hier heel lang afwezig geweest! laatste keer was in deel 72 In de tussentijd is er heel veel gebeurd(zoals bij iedereen). En ben al 2 a 3x de mist ingegaan met mezelf...met 1x zelfs paniekaanvallen. Wat eigenlijk komt door veel te veel prikkels en dingen die op me af kwamen gedurende langere periodes.

Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.

Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.

Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.

Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....

Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.

quote:

Op zondag 24 augustus 2025 22:58 schreef francis998 het volgende:
Goedenavond...ben hier heel lang afwezig geweest! laatste keer was in deel 72 In de tussentijd is er heel veel gebeurd(zoals bij iedereen). En ben al 2 a 3x de mist ingegaan met mezelf...met 1x zelfs paniekaanvallen. Wat eigenlijk komt door veel te veel prikkels en dingen die op me af kwamen gedurende langere periodes.

Heb sinds 2023 aan de antidepressiva gezetten vooral voor een stukje onrust, angst(zonder echt specifieke reden of triggers). Het leek net of mijn ass erger werd in die periode.

Nu ging het de laatste tijd redelijk, maar merk dat het me weer veel word. Zit in een lastig pakket als o.a. mantelzorger(vooral voor iemand met fysiek weinig energie en fut) en die cognitief door omstandigheden iets minder is, nog prima zelfredzaam maar gewoon met bepaalde dingen geholpen moet worden. Hond erbij, en stukje eigen leven(sporten, tijd voormezelf enz. ) en ik moet binnenkort weer voltijd aan het werk.

Dit alles levert enorm veel spanning op en ook nodige stress en voel ook nog veel druk. De antidepressiva ben ik al een aantal maanden mee gestopt. Maar merk nu dat ik vaak dusdanig overspoeld raak dat ik ´s avonds een clotiazepam (lichte clonazepam) nodig heb om mijn hoofd te stoppen en niet in huilen te eigendigen.

Dus overweeg weer met antidepressiva te starten aangezien het beter ging daarmee(minder vaak overspoeld en minder chaos in mijn hoofd). Ben bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de POH(-GGZ) maar daar had ik ook niet echt veel aan, heeft vooral gezegd neem contact op met de WMO..doe die aanvraag er voor begeleiding. Maar ik heb die begeleiding eigenlijk nu al nodig....

Vroeg mij dus af wat doen jullie als jullie merken dat jullie overspoeld/overprikkeld (lijken te raken), bijvoorbeeld medicatie of iets anders. Het is wel lastig om iedere keer ´s avonds rond deze tijd bijv. te gaan sporten (wat helpt om gedachten stil te zetten) of met de hond wandelen(wat ook niet echt ontspant de laatste tijd).
Meditatie heb ik geprobeerd en zolang ik er (fysiek) mee bezig ben gaat het maar zodra ik stop gaan de hersenen en gedachten weer alle kanten uit. Opschrijven heb ik ook gedaan, maar dat helpt niet echt veel want dan blijf ik maar doorgaan.

Tja, herkenbaar. Ik maak steeds de fout om overprikkeling/onrust met nog meer onrust te bestrijden wat natuurlijk niet werkt. Ik slaap daardoor ook al maanden onregelmatig waardoor ik weer energie te kort komt de volgende dag/dagen en zo kom je er nooit echt uit. Gisteren voor mijn doen bewust eens op tijd naar bed gegaan maar dat werkte niet echt met in slaap komen en daardoor vandaag weer 2 uur eerder wakker geworden en nu eigenlijk al zonder energie weer aan de werkweek beginnen. Onbewust maak ik wel keuzes doordat sommige dingen mij niet meer lukken door gebrek aan energie/zin dus dan sla je dingen over maar juist die tijd moet eigenlijk ook weer worden opgevuld worden, waardoor je dagen of weekenden eigenlijk steeds eindigt met 'net niet', dat je eigenlijk helemaal niet tot rust bent gekomen. En ik vergeet bijvoorbeeld dat een uur buiten wandelen uiteindelijk ook energie kost voordat het energie oplevert en die energie moet ik eerst dan weer op andere plekken vinden. Deels heb ik dat altijd rond deze periode, beetje als iedereen weer aan de slag gaat terwijl ik alleen maar denk 'ik kloot al jaren wat aan in mijn leven' dus alle zin moet echt vanuit mezelf komen. Twijfel ook steeds ofdat ik niet adhd heb of dat ik mezelf dat aanpraat want de laatste maanden moet ik echt elk leeg moment met 'iets' opvullen waardoor ik nooit tot rust kom.

Hey een vraag aan de autisten hier, hoe doen jullie dat met werk?

Ik vlieg echt van werkplek naar werkplek en lijk niks goed vast te kunnen houden.
Werk ook op vrijwillige basis gezien ik na 2 uur werk helemaal kapot ben en het opbouwen niet te doen lijkt.
Begeleiding heeft al wel eens aan mij gevraagd of ik niet helemaal wil stoppen met werk, maar dat lijkt me ook weer niet goed. Iedereen werkt en ze zeggen ook altijd dat het goed voor je is enzo.
En toch vind ik mezelf elke keer weer op de parkeerplaats mezelf een beetje vol moed te praten voor ik naar binnen ga.

Soms vraag ik me af of ik te lang in instellingen heb gezeten om nog een normaal mens te kunnen zijn.

Waar ik nu werk is fabriekswerk en na meer dan een jaar vragen, beloftes die niet waar komen en veel gedonder heb ik er nu eindelijk een uurtje administratief werk bij mogen krijgen.
Het fabriekswerk is wel ok maar geestdodend. De mensen snappen mij niet echt, en ook met het administratief werk geven ze mij het minste mogelijk.
Soms voel ik me doodongelukkig en soms is het te doen.

Ik heb geen opleiding gedaan en durf dat ook niet omdat het veel geld kost, ik geen geld heb, en ik niet weet of het mij lukt om de opleiding af te maken gezien mijn energie enorm laag altijd is.

Ik werk op dagbestedingsindicatie op een reintrigatie werk fabriek en hiervoor bij een volledig dagbestedingslocatie maar ik weet niet of ik ooit iets vind waar ik gelukkig van word.

Mijn inkomen hangt er gelukkig niet vanaf, daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee.

Iemand ervaring hiermee?

[ Bericht 3% gewijzigd door summer2bird op 25-08-2025 11:53:22 ]

quote:

Op maandag 25 augustus 2025 11:48 schreef summer2bird het volgende:
Ik vlieg echt van werkplek naar werkplek en lijk niks goed vast te kunnen houden.
Werk ook op vrijwillige basis gezien ik na 2 uur werk helemaal kapot ben en het opbouwen niet te doen lijkt.
Begeleiding heeft al wel eens aan mij gevraagd of ik niet helemaal wil stoppen met werk, maar dat lijkt me ook weer niet goed. Iedereen werkt en ze zeggen ook altijd dat het goed voor je is enzo.
En toch vind ik mezelf elke keer weer op de parkeerplaats mezelf een beetje vol moed te praten voor ik naar binnen ga.

Soms vraag ik me af of ik te lang in instellingen heb gezeten om nog een normaal mens te kunnen zijn.

Waar ik nu werk is fabriekswerk en na meer dan een jaar vragen, beloftes die niet waar komen en veel gedonder heb ik er nu eindelijk een uurtje administratief werk bij mogen krijgen.
Het fabriekswerk is wel ok maar geestdodend. De mensen snappen mij niet echt, en ook met het administratief werk geven ze mij het minste mogelijk.
Soms voel ik me doodongelukkig en soms is het te doen.

Ik heb geen opleiding gedaan en durf dat ook niet omdat het veel geld kost, ik geen geld heb, en ik niet weet of het mij lukt om de opleiding af te maken gezien mijn energie enorm laag altijd is.

Ik werk op dagbestedingsindicatie op een reintrigatie werk fabriek en hiervoor bij een volledig dagbestedingslocatie maar ik weet niet of ik ooit iets vind waar ik gelukkig van word.

Mijn inkomen hangt er gelukkig niet vanaf, daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee.

Iemand ervaring hiermee?

Hier herken ik wel iets van uit mijn eigen verleden. Ik zal het kort en bondig proberen te vertellen. Ooit deed ik ook productiewerk, maar ik werd er ook ongelukkig van. Bij mij leidde het tot een burn-out, maar in die periode ging ik wel bekijken met begeleiding goed onderzoeken wat wel bij mij paste, en wat daarvoor nodig was. Inmiddels ben ik 12 jaar verder, heb ik een MBO opleiding personeelsadministratie afgerond en werk ik als HR medewerker bij een gemeente. Op mijn huidige werkplek heb ik wel echt het idee dat ze bereid zijn om individueel te kijken naar mijn situatie. Ik werk ook niet fulltime, omdat ik na 6 uur op een dag ook moe ben van alle indrukken. Maar ze houden er wel rekening mee. Ik weet dat dit uitzonderlijk is en dat ik het enorm getroffen heb, want ik heb eerdere werkplekken gehad waarbij er geen aandacht was voor mijn autisme en de belasting daarvan.

Er zijn bureau's zoals AutiTalent waar je misschien hulp zou kunnen vragen?

quote:

Op maandag 25 augustus 2025 11:48 schreef summer2bird het volgende:


Iemand ervaring hiermee?

Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.

Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.

quote:

Op maandag 25 augustus 2025 17:18 schreef Troel het volgende:

[..]
Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.

Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.

Ik moet ook wel zeggen dat ik vandaag ook even een kut dag heb. Ik ben zo verschrikkelijk moe de laatste tijd. Vandaag ben ik even erg somber, moe en weet ik het even niet meer.

Iemand op mijn werk zei tegen mij dat werk vast wel afleiding geeft voor mij (een leidinggevende) maar ze snappen niet echt dat het weinig anders is dan nog een energieslurper momenteel.

Heb de hele zomer veel zorg moeten geven aan een aantal familie en vrienden van mij die mij om hulp vroegen (en nog vragen)

Heb ook meer hallucinaties de laatste tijd maar dat rijmt altijd bij mij met de vermoeidheid.

Ik zie mijn psychiater van de week, ik zal eens advies vragen.

quote:

Op maandag 25 augustus 2025 18:22 schreef summer2bird het volgende:

[..]
Ik moet ook wel zeggen dat ik vandaag ook even een kut dag heb. Ik ben zo verschrikkelijk moe de laatste tijd. Vandaag ben ik even erg somber, moe en weet ik het even niet meer.

Iemand op mijn werk zei tegen mij dat werk vast wel afleiding geeft voor mij (een leidinggevende) maar ze snappen niet echt dat het weinig anders is dan nog een energieslurper momenteel.

Heb de hele zomer veel zorg moeten geven aan een aantal familie en vrienden van mij die mij om hulp vroegen (en nog vragen)

Heb ook meer hallucinaties de laatste tijd maar dat rijmt altijd bij mij met de vermoeidheid.

Ik zie mijn psychiater van de week, ik zal eens advies vragen.

Het lijkt mij zowieso enorm goed dit met je psychiater te bespreken en ik weet niet of je een soort praktijkbegeleider of psycholoog hebt? Met die zou je het evt. over je toekomst kunnen hebben. Mischien moet je nu eerst even tijd nemen om bij te komen en daarna eventueel kijken wat voor beroep beter bij je past dan alleen dat productiewerk.

Nu even over mezelf: de aanvraag voor de WMO staat, het kan best even duren voordat daar iets uitkomt, dus denk dat ik ondertussen maar weer de antidepressiva ga slikken. Merk dat ik weer snel geïrriteerd ben. Wilde eigenlijk niet beginnen met de antidepressiva omdat ik ook op de wachtlijst sta van de neuroloog i.v.m. rugproblemen waarbij af en toe andere antidepressiva worden voorgeschreven die helpen bij pijn en heb geen zin om nu te beginnen met een merk om later over te schakelen op een ander.

Maar goed het is voor nu zoals het is en moet iets doen aan de prikkelbaarheid.

quote:

Op maandag 25 augustus 2025 17:18 schreef Troel het volgende:

[..]
Niet met productiewerk, dat zou ik niet kunnen. Je zou juist van iets als reintegratiewerk of dagbestedingswerk moeten verwachten dat ze kijken naar wat je kan en je naar jouw eigen niveau werk geven.

Maar je verhaal lijkt een heel stuk anders te zijn dan een paar maand geleden. De energie die het kost om je staande te houden in je werk kan best veel zijn, misschien toch nog eens goed met je begeleider praten of het goed is om te werken? Ik wil je niet van het werk afpraten, maar zoals je het nu omschrijft is het niet echt fijn werk en kost het je gewoon zo ontzettend veel moeite allemaal.

Ik zou dat dan juist wel weer kunnen. Hele concrete dingen, dat kan ik goed. Staf- en beleidsfuncties kon ik veel minder goed mee overweg.

Veel te veel te maken met andere mensen die hun eigen prioriteiten hadden. Vaak te vaag wat er nu concreet wordt verwacht. Teveel freewheelen qua planning e.d.

Waardoor ik en de werkgever destijds dachten dat ik er wel goed in zou zijn, was dat ik dingen heel snel doorzag, heel snel zag hoe dingen beter konden en heel goed in kon schatten hoe de hazen ergens lopen.