Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Hier gaat het mwah, niet echt lekker. Merk dat ik veel te veel terug val in middelen gebruik (blowen), en dat ik echt moet oppassen dat ik er niet weer verslaafd en afhankelijk van raak. Het is gewoon beetje puinhoop in m'n hoofd allemaal.
Blowen maakt dingen wel echt erger. Heb zelf vroeger 4 jaar lang elke dag geblowd en ik werd er echt een suffe gast van. Tegenwoordig maakt het mijn angstklachten alleen maar erger. Waarom heb je het idee dat blowen je helpt?quote:Op zaterdag 11 december 2021 13:49 schreef Cod_player het volgende:
Nieuw deel geopend.
Hier gaat het mwah, niet echt lekker. Merk dat ik veel te veel terug val in middelen gebruik (blowen), en dat ik echt moet oppassen dat ik er niet weer verslaafd en afhankelijk van raak. Het is gewoon beetje puinhoop in m'n hoofd allemaal.
Schaamte doordat ik in het verleden zo vaak ben gepest en getreiterd. Het is niet dat ik altijd herinner wat er gebeurd is, alleen het gevoel van een hele groep die zich tegen me keert en me belachelijk maakt. Dat gevoel blijft. Ik lees nu een boek over CPTSD en daarin hebben ze het over emotionele flashbacks. Het is alsof ik een boek over mezelf lees, want die emotionele staat is gewoon CONSTANT. Mijn psycholoog begrijpt het volgens mij niet. Hij vraagt me steeds wat ik dan voel en waarom ik dat voel, maar vaak is er geen reden. Ik voel me gewoon continu angstig en gespannen. Overal zijn mensen en daarom is overal gevaar. Mensen hebben me immers zo lang gepest en ook fysiek bedreigd vroeger, dat ik alleen maar zit te wachten tot het weer gebeurd.
De situatie dat ik mijn ex niet meer seksueel aantrekkelijk vond nadat ik ontdekte dat ze extra testosteron in haar lichaam had en daardoor extra behaard was (zie vorige posts) heeft me ook een enorme klap gegeven. Het enige wat ik nu kan denken wanneer ik een meisje zie, is of ik aan haar ook iets ga zien wat me niet aan staat. Of ik bij haar ook weer een of andere gedachte krijg waardoor ik minder seksuele aantrekking tot haar voel en vervolgens geen stijve kan krijgen. Angst voor seksueel niet kunnen presteren is door nare ervaringen uit het verleden sowieso al een ding bij mij. Er zit erg veel schaamte rondom seks in mijn hoofd.
Morgen spreek ik mijn psycholoog voor de laatste keer, want dan ben ik "uitbehandeld". Ik ga hem vragen mij op de wachtlijst voor een seksuoloog te zetten want het is niet normaal dat ik continu bezig ben met seksueel falen.
Klopt, mee eens. Ik heb niet zozeer het idee dat het me helpt, maar ik ben dan gewoon ff numb en van de wereld. En dat is wel fijn. Maar nu al sinds de 11e niet meer gedaan en dat wil ik zo houden! Kreeg gister te horen dat mijn psycholoog, die ik elke week zie, en waar ik echt goede connectie mee heb, in mei 16 maanden weggaat. Ben heel benieuwd hoe nu verder... Baal er wel van.quote:
[..]
Blowen maakt dingen wel echt erger. Heb zelf vroeger 4 jaar lang elke dag geblowd en ik werd er echt een suffe gast van. Tegenwoordig maakt het mijn angstklachten alleen maar erger. Waarom heb je het idee dat blowen je helpt?
Verder gaat het vrij stabiel en neutraal. Aanstaande week nog vrij rustig, week daarna vrij druk en chaotisch.
Lastige situatie! Heel verstandig van je denk ik om op de wachtlijst voor een seksuoloog te komen, denk dat dat je wel een stuk kan helpen!quote:
Mijn gedachten blijven maar malen om seks. Ik begin steeds duidelijker te zien hoe veel van mijn angstklachten een amalgaam zijn van angst voor schaamte en seksuele prestatieangst.
Schaamte doordat ik in het verleden zo vaak ben gepest en getreiterd. Het is niet dat ik altijd herinner wat er gebeurd is, alleen het gevoel van een hele groep die zich tegen me keert en me belachelijk maakt. Dat gevoel blijft. Ik lees nu een boek over CPTSD en daarin hebben ze het over emotionele flashbacks. Het is alsof ik een boek over mezelf lees, want die emotionele staat is gewoon CONSTANT. Mijn psycholoog begrijpt het volgens mij niet. Hij vraagt me steeds wat ik dan voel en waarom ik dat voel, maar vaak is er geen reden. Ik voel me gewoon continu angstig en gespannen. Overal zijn mensen en daarom is overal gevaar. Mensen hebben me immers zo lang gepest en ook fysiek bedreigd vroeger, dat ik alleen maar zit te wachten tot het weer gebeurd.
De situatie dat ik mijn ex niet meer seksueel aantrekkelijk vond nadat ik ontdekte dat ze extra testosteron in haar lichaam had en daardoor extra behaard was (zie vorige posts) heeft me ook een enorme klap gegeven. Het enige wat ik nu kan denken wanneer ik een meisje zie, is of ik aan haar ook iets ga zien wat me niet aan staat. Of ik bij haar ook weer een of andere gedachte krijg waardoor ik minder seksuele aantrekking tot haar voel en vervolgens geen stijve kan krijgen. Angst voor seksueel niet kunnen presteren is door nare ervaringen uit het verleden sowieso al een ding bij mij. Er zit erg veel schaamte rondom seks in mijn hoofd.
Morgen spreek ik mijn psycholoog voor de laatste keer, want dan ben ik "uitbehandeld". Ik ga hem vragen mij op de wachtlijst voor een seksuoloog te zetten want het is niet normaal dat ik continu bezig ben met seksueel falen.
Gelukkig pas in mei, maar aan de andere kant is het ook zomaar mei...quote:
[..]
Klopt, mee eens. Ik heb niet zozeer het idee dat het me helpt, maar ik ben dan gewoon ff numb en van de wereld. En dat is wel fijn. Maar nu al sinds de 11e niet meer gedaan en dat wil ik zo houden! Kreeg gister te horen dat mijn psycholoog, die ik elke week zie, en waar ik echt goede connectie mee heb, in mei 16 maanden weggaat. Ben heel benieuwd hoe nu verder... Baal er wel van.
Verder gaat het vrij stabiel en neutraal. Aanstaande week nog vrij rustig, week daarna vrij druk en chaotisch.
Hopelijk krijg je een goede vervanger of ben je voor die tijd klaar om af te ronden.
Balen als het goed klikt en ze dan weg gaan
.Dat had ik dus net. Godverdomme wat is dat intens zeg. Echt een heel extreme vorm van angst. Ik lig nu echt in tranen in bed. Net m'n beste vriendin opgebeld en nu gaat het wel weer.
Gelukkig gaat het verder wel redelijk en ben ik niet mega depressief meer de laatste twee, drie maanden. Maar dit was ff weer zo'n trigger.
Ik vind deze tijd van het jaar niet zo heel fijn, voel me vaak niet goed. De kerstdagen wel aardig doorgekomen, zonder al teveel stress.
Dankjewel, heb het weer overleefd! Nu de aankomende week me zien te redden maar ik heb goede hoopquote:
@:Moonlight sterkte, hopelijk heb je een manier kunnen vinden die ook voor jou zelf nog een beetje ok was.
Ik vind deze tijd van het jaar niet zo heel fijn, voel me vaak niet goed. De kerstdagen wel aardig doorgekomen, zonder al teveel stress.
hier herken ik mezelf wel in. Nu ik weer in een dip (of depressie) zit merk ik ook veel sneller boos te worden omdat ik met al die emoties niet om kan gaan
Nu al zin in.
Zou het helpen om dat daar in die hal aan te geven? Dat je zoveel spanning ervaart? Misschien kan je wel op een rustige plek geprikt worden.quote:
Ik zit tegen het plafond vanwege de angst voor die stomme booster. Vorig jaar zowat van m'n stokje gegaan door stress en nu zit ik er weer tegenaan te hikken. Zou hem bijna niet nemen, zo beroerd ben ik er nu al van en mijn jaartal is nog niet eens aan de beurt. Iedereen verklaart me voor gek 'want het is maar een prikje', maar het zijn de spanningen, de stress, ongegronde angsten, de drukte bij de prikhal, formulieren overleggen, wachten, weer vragen, legitimeren, wachten, weer iets overleggen en dan die prik. Dan de opluchting, knikkende knieën, en dan wachten en je bewust zijn van je lichaam, wachten tot je niet goed wordt. Mensen van het rode kruis die je in de gaten houden of je niet wit rond de kieuwen wordt. En dan met gierende banden naar huis en hopen dat ik niet onderweg alsnog van mijn stokje ga. En dan drie dagen bekaf van de stress.
Nu al zin in.
Mij helpt het in elk geval om te eten van tevoren en iets van een dropje ofzo in je zak te stoppen?
Kan er iemand met je mee?
Ik heb wel spanning, ik mag deze week. Maar gelukkig niet in die mate die jij beschrijft...
De vorige keer had ik het aangegeven (en hadden ze het ook wel aan me gezien), en ik had goed gegeten en een stukje pure chocola mee. Maar ik kreeg knikkende knieën bij het opstaan na de prik, er kwam gewoon een hele ontlading uit. Heb toen ook een half uur gewacht voor ik weer kon gaan. Maar toen was het een stuk rustiger in de hal en hoefde ik hooguit twee minuten ergens te wachten. Het schijnt nu veel drukker te zijn. Maar goed, vorig jaar zomer was het dertig graden in die hal, dat probleem heb ik nu niet.quote:
[..]
Zou het helpen om dat daar in die hal aan te geven? Dat je zoveel spanning ervaart? Misschien kan je wel op een rustige plek geprikt worden.
Mij helpt het in elk geval om te eten van tevoren en iets van een dropje ofzo in je zak te stoppen?
Kan er iemand met je mee?
Ik heb wel spanning, ik mag deze week. Maar gelukkig niet in die mate die jij beschrijft...
Alles eromheenquote:
@:Cherrylips veel sterkte! Naar om te horen dat je daar zoveel last van hebt. Is het de prik zelf of alles eromheen?
Dank jequote:
@:cherrylips veel succes, kan wel zeggen dat je je niet druk moet maken maar daar heb je ook niks aan. Gelukkig heb je het wel al eens mee gemaakt dus je weet wel een beetje hoe het gaat dat scheelt. Sterkte
De logica zegt "stel je niet aan, de vorige keren ging het ook goed, paar jaar geleden heb je je voor een vakantie nog laten vaccineren, wat kan er nou misgaan?" Maar als je daar eenmaal staat krijg je toch klamme handen, hartkloppingen, alles. Stom is het.
Oh wat naar want daar ontkom je echt niet aan, ook al wil je de prik nog zo graagquote:
Ik kan helaas niet iets anders adviseren dat al is gezegd. Misschien dat je er nog voor kan zorgen dat er daarna even iemand voor je klaarstaat, al is het even om je op te vangen en je daarna even naar huis te brengen als je even bij wil komen/alleen wil zijn
Bedoelde echt niet dat je je niet moet aanstellen, ik bedoelde meer dat je wel weet hoe het gaat dus dat is al een voordeel..quote:
[..]
Dank je
De logica zegt "stel je niet aan, de vorige keren ging het ook goed, paar jaar geleden heb je je voor een vakantie nog laten vaccineren, wat kan er nou misgaan?" Maar als je daar eenmaal staat krijg je toch klamme handen, hartkloppingen, alles. Stom is het.
Ik las ook ergens dat ze met een hulphond bij kinderen vaccinaties zetten. Is dat niet wat voor jou? Als ik het nog weer terug kan vinden dan laat ik het je weten!
Ik bedoelde meer dat ik mezelf dan vind aanstellenquote:
[..]
Bedoelde echt niet dat je je niet moet aanstellen, ik bedoelde meer dat je wel weet hoe het gaat dus dat is al een voordeel..
Ik las ook ergens dat ze met een hulphond bij kinderen vaccinaties zetten. Is dat niet wat voor jou? Als ik het nog weer terug kan vinden dan laat ik het je weten!
Maar goed, ik kan zo een afspraak maken. Zin in. Ze hadden hier vorig jaar wel een hulphond. Mijn zus gaat daadwerkelijk van haar stokje bij het vaccineren dus die zat er ook al naar te kijken.
Ah fuck ik kan zo een afspraak maken. Ben geneigd om het gewoon niet te doen
[ Bericht 8% gewijzigd door CherryLips op 28-12-2021 10:39:17 ]
Nu veel drukker, daar zou ik niet heel blij van wordenquote:Op maandag 27 december 2021 16:19 schreef CherryLips het volgende:
[..]
De vorige keer had ik het aangegeven (en hadden ze het ook wel aan me gezien), en ik had goed gegeten en een stukje pure chocola mee. Maar ik kreeg knikkende knieën bij het opstaan na de prik, er kwam gewoon een hele ontlading uit. Heb toen ook een half uur gewacht voor ik weer kon gaan. Maar toen was het een stuk rustiger in de hal en hoefde ik hooguit twee minuten ergens te wachten. Het schijnt nu veel drukker te zijn. Maar goed, vorig jaar zomer was het dertig graden in die hal, dat probleem heb ik nu niet.
vorige keer heb ik bij mijn dochter wel aangegeven dat ze ass heeft en toen mochten we langs de rij. Ik heb zelf ook ass, ook veel last van de drukte, maar misschien moet ik ook maar eens voor mezelf op gaan komen... misschien moet ik het maar zien als een goede oefening .Oordoppen ga ik maar meenemen ook en iets snoepbaars.Het is geen aanstellerij CherryLips
. Sterkte
Fijn dat ik niet de enige benquote:
[..]
Nu veel drukker, daar zou ik niet heel blij van worden
Het is geen aanstellerij CherryLips
Sterkte
Bij de tweede prik vorig jaar was het rustig en mocht ik een half uurtje apart zitten achter zo'n afzetlint
Zodat ik extra in de gaten gehouden kon worden. Zat er als enige en toen kwam er iemand van het Rode Kruis, die heeft een half uur bij me zitten kletsen en me wat drinken met suiker gegeven en die is ook met me naar de auto gelopen. Echt super lief. Dus al gaat er iets mis, dan is er nog geen probleem want je wordt supergoed opgevangen.Maar ja, dat is de logica en daar heeft mijn zenuwstelsel schijt aan.
Tja als je met logica alles kon wegredeneren zou soms wel makkelijk zijn...quote:
[..]
Fijn dat ik niet de enige ben
Bij de tweede prik vorig jaar was het rustig en mocht ik een half uurtje apart zitten achter zo'n afzetlint
Maar ja, dat is de logica en daar heeft mijn zenuwstelsel schijt aan.
Zou vast een hoop stress schelen...
Ik snap wel dat het je niet lukt hoor, maar zo blijf je er ook over na denken. Dan kan je het beter doen zo dat het geweest is en je er misschien even last van hebt dan ergens last van hebben wat nog niet geweest is. Probeer hetquote:
[..]
Ik bedoelde meer dat ik mezelf dan vind aanstellen
Maar goed, ik kan zo een afspraak maken. Zin in. Ze hadden hier vorig jaar wel een hulphond. Mijn zus gaat daadwerkelijk van haar stokje bij het vaccineren dus die zat er ook al naar te kijken.
Ah fuck ik kan zo een afspraak maken. Ben geneigd om het gewoon niet te doen
Valeriaan of misschien bach bloesem rescue? Of, als je vader rijdt, zou je ook de huisarts kunnen vragen voor iets van oxazepam ofzo...quote:
Kan volgende week. M'n vader gaat met me mee. Deze keer gelukkig anderhalve kilometer verderop en niet in een ander dorp. Zou ik niet iets van Valeriaan kunnen slikken vooraf?
De mensen die voor moderna kwamen, waren eerder aan de beurt, ik denk dat er daar meer hokjes voor waren, maar daar heb ik eigenlijk niet op gelet
, ik zag alleen dat die mensen eerder aan de beurt waren.En toen het meisje van de laatste check vroeg naar mijn leeftijd, kon ik die niet zo meer oplepelen. Geboortejaar lukte nog wel
...Goed gedaan!!! je mag trots zijn op je zlefquote:
Nou, ik ben geweest, de rij stond tot buiten... bij de eerste checkpost al aangegeven dat ik last had van de drukte, toen heb ik een stukje rij kunnen omzeilen (maar er waren meer mensen die assistentie nodig hadden om welke reden dan ook en daar stond de beveiliging naast mij over te discussieren, dat ze dat niet konden maken naar de andere mensen in de rij.).
De mensen die voor moderna kwamen, waren eerder aan de beurt, ik denk dat er daar meer hokjes voor waren, maar daar heb ik eigenlijk niet op gelet
En toen het meisje van de laatste check vroeg naar mijn leeftijd, kon ik die niet zo meer oplepelen. Geboortejaar lukte nog wel
Goed zoquote:
Nou, ik ben geweest, de rij stond tot buiten... bij de eerste checkpost al aangegeven dat ik last had van de drukte, toen heb ik een stukje rij kunnen omzeilen (maar er waren meer mensen die assistentie nodig hadden om welke reden dan ook en daar stond de beveiliging naast mij over te discussieren, dat ze dat niet konden maken naar de andere mensen in de rij.).
De mensen die voor moderna kwamen, waren eerder aan de beurt, ik denk dat er daar meer hokjes voor waren, maar daar heb ik eigenlijk niet op gelet
En toen het meisje van de laatste check vroeg naar mijn leeftijd, kon ik die niet zo meer oplepelen. Geboortejaar lukte nog wel
Nu jezelf trakteren Kwartiertje wachten ging ook goed dus?
Dat kwartiertje wachten ging wel. Ik heb helemaal aan het randje van de wachtruimte gezeten, dat ging goed jaquote:
[..]
Goed zo
Kwartiertje wachten ging ook goed dus?
.Ook begin ik meer te praten over waarom ik het heb uitgemaakt met mijn ex. Ik merk dat ik me zo schaam en mezelf zo erg veroordeel over waarom ik haar dumpte, dat ik het gevoel heb rond te lopen met een handgranaat. Niemand mag weten waarom ik het heb uitgemaakt, want ze zullen me enorm hard veroordelen. Langzaamaan krijg ik meer vrede met het feit dat ik er niet voor gekozen heb me te voelen zoals ik me voel. Ik heb recht op mijn mening, onrealistisch of niet. Ik probeer zo hard als ik kan om een meer reëel beeld van vrouwen te krijgen, al 2 jaar; wat kan ik nog meer eisen van mezelf. Het wordt tijd dat ik stop met mezelf zo veroordelen over een gevoel waar ik niks aan kon doen, een gevoel waar ik mee opgezadeld zit.
Het feit dat een mening hebben die mogelijk veroordeeld gaat worden door een grote groep mensen, vind ik al enorm moeilijk. Mijn pestverleden heeft daar een grote rol in. Het jarenlang uitgelachen zijn, bedreigd zijn en buitengesloten zijn was een hel. Het heeft een gevoel van schaamte voor mezelf en angst voor groepen mensen in mij geplaatst dat me al mijn hele leven stuurt. Ik deed alles om maar aardig gevonden te worden door "de groep". Ik kleedde me mainstream, praatte mainstream, paste me altijd aan. Niet langer. Ik heb er niet voor gekozen om te zijn wie ik ben, maar ik doe wel alles om een beter persoon te worden. Een persoon die IK wil zijn, niet een persoon die ANDEREN willen dat ik ben. Het is een langzaam en heel erg moeilijk proces, maar ik hoop dat het goedkomt. Ik zal in ieder geval de moeilijke en nodige stappen blijven maken.
Bedankt voor wie dit dan ook leest. Het voelt lekker om dit soort dingen te kunnen delen en van me af te schrijven.
Sinds vanmiddag weer in mijn eigen huis en het valt nog mee. Begeleiding is geweest en heb met een vriend gegeten dus het valt allemaal nog mee. Alleen de nare gedachten blijven en het schuld gevoel voor wat ik mijn moeder aan doe is er bij gekomen
Doe je je moeder ook echt wat aan, of voelt het alleen zo vanwege een onrealistisch schuldgevoel?quote:
Na een week bij mijn moeder te hebben ''overleefd'' was het toch beter om weer naar huis te gaan wegens spanningen en zware discussies tussen ons.
Sinds vanmiddag weer in mijn eigen huis en het valt nog mee. Begeleiding is geweest en heb met een vriend gegeten dus het valt allemaal nog mee. Alleen de nare gedachten blijven en het schuld gevoel voor wat ik mijn moeder aan doe is er bij gekomen
Nu nog een maand tot ik een kenningsmakingsgesprek krijg, eerder is niet mogelijk. Waarom duurt alles zo lang.
Het voelt zo door een wss onrealistisch schuldgvoel.quote:
[..]
Doe je je moeder ook echt wat aan, of voelt het alleen zo vanwege een onrealistisch schuldgevoel?
Maar door dat ze zo verdrietig is en mij niet kan helpen en ik soms zo boos word op haar door alle emoties waar ik niet mee om kan gaan voelt het gewoon alsof het allemaal aan mij ligt dat zij er nu ook door heen zit
Moet ik oud en nieuw dan alleen door brengen? ik weet het allemaal niet.
Voor mij zijn die feestdagen altijd veel ste veel. voor meerdere mensen hier denk ik wel.
Ik neem aan dat een deel van de reden dat jij je zo rot voelt, bij haar ligt toch?quote:
[..]
Het voelt zo door een wss onrealistisch schuldgvoel.
Maar door dat ze zo verdrietig is en mij niet kan helpen en ik soms zo boos word op haar door alle emoties waar ik niet mee om kan gaan voelt het gewoon alsof het allemaal aan mij ligt dat zij er nu ook door heen zit
Ondanks alles toch gefeliciteerd!!quote:
Klaar mee, zit er helemaal doorheen. Ben jarig vandaag, dus eigenlijk een leuke feestdag, maar alle kopzorgen maken me gek. Ik wil gewoon in bed liggen huilen nu en slapen.
Ik vond alles op mijn verjaardag meestal extra klote, ik herken dat gevoel..
Maar omdat er sindsdien al een en ander gebeurd is en mijn depressieve klachten gelukkig vrij ver weg zijn, is mijn behandeling omgezet naar schematherapie (En daar kwamen ze helemaal zelf mee, omdat depressiviteit redelijk afwezig is op dit moment)..Dankjequote:
[..]
Ondanks alles toch gefeliciteerd!!
Ik vond alles op mijn verjaardag meestal extra klote, ik herken dat gevoel..
[ Bericht 16% gewijzigd door Cod_player op 31-12-2021 17:05:55 ]
Jeetje, dat werd tijd! Hopelijk helpt het je!quote:
Sinds oktober heb ik eindelijk de hulp die ik sinds augustus 2018 zocht
Nee niet persequote:
[..]
Ik neem aan dat een deel van de reden dat jij je zo rot voelt, bij haar ligt toch?
Het maakt ook niet uit. Ze is JOUW moeder en jij mag je emoties bij haar uitstorten. In had een moeder die precies het tegenovergestelde deed en dat is niet oké. Je hebt het recht om je rot te voelen en dit keer op keer te uiten. Als ouders heb je de rol om er voor je kind te zijn, dus je hoeft je niet schuldig te voelen.quote:
Ik begrijp hoe lastig het is als je continu slecht slaapt. Maar over dikgedrukte wil ik wel even zeggen dat dit geen helpende gedachte is. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen, maar zo'n link leggen is, hoewel logisch, ook mogelijk een verergerende factor misschien op dit moment. En het legt de druk, of verwachting, bij de therapie erg hoog.quote:
Ik trek die wachtlijsten niet. Ik kan alleen maar goed slapen als ik er ook therapie naast krijg, maar ik ben nu al zoveel maanden aan het aanklooien met slaapmiddelen, en toch werkt het gewoon niet. Ik kan nog steeds nu midden in de nacht NIET slapen, alles irriteert en is boos en wil schreeuwen en ontspanningsoefeningen helpen NIET, het is de zoveelste nacht ik word gek.
Nu nog een maand tot ik een kenningsmakingsgesprek krijg, eerder is niet mogelijk. Waarom duurt alles zo lang.
Herkenbaar, mijn moeder zegt dat ze PTSS heeft door wat ik heb gedaan, maar eerlijk gezegd voel ik me niet schuldig. Ik weet alleen niet wat ik ermee moet, met wat zij me vertelt.quote:
[..]
Het voelt zo door een wss onrealistisch schuldgvoel.
Maar door dat ze zo verdrietig is en mij niet kan helpen en ik soms zo boos word op haar door alle emoties waar ik niet mee om kan gaan voelt het gewoon alsof het allemaal aan mij ligt dat zij er nu ook door heen zit
Dat is heel lastig. Ik zou zeggen dat je niet meer naar je ma moet luisteren.quote:
Herkenbaar, mijn moeder zegt dat ze PTSS heeft door wat ik heb gedaan, maar eerlijk gezegd voel ik me niet schuldig. Ik weet alleen niet wat ik ermee moet, met wat zij me vertelt.
Dankjewelquote:
[..]
Het maakt ook niet uit. Ze is JOUW moeder en jij mag je emoties bij haar uitstorten. In had een moeder die precies het tegenovergestelde deed en dat is niet oké. Je hebt het recht om je rot te voelen en dit keer op keer te uiten. Als ouders heb je de rol om er voor je kind te zijn, dus je hoeft je niet schuldig te voelen.
Dit vond ik heel eng, omdat mijn sociale vermogen erg groot is en ik merkte dat mijn lolbroek persoonlijkheid altijd voor erg veel waardering zorgde van anderen. Toen ik ineens merkte dat ik door spanning gesprekken niet vast kon houden, schokte me dat enorm. Ik heb een paar keer meegemaakt hoe mensen zichtbaar zich echt verveelden in een gesprek met mij omdat het gesprek niet liep. Dit was op een feestje. Toen de mogelijkheid zich aandiende om met iemand anders te praten, pakten ze die mogelijkheid meteen en lieten mij buiten het gesprek. Dat voelde enorm kut voor me.
Daardoor heb ik het idee gekregen dat ik niet gespannen MAG zijn. Want als ik gespannen ben, dan ben ik niet leuk om mee om te gaan. Als ik niet leuk ben, dan vinden mensen me een buitenbeentje en zullen ze me verstoten. Dan kom ik buiten de groep te liggen en dat is iets waar ik het meest bang voor ben. Buiten de groep liggen heeft er immers voor gezorgd dat ik vroeger ben gepest. Daarom ben ik nu bij de meeste 1 op 1 interacties nerveus. Ik voel me alsof ik bij iedere interactie moet presteren, om leuk genoeg te zijn. Als ik daarin faal. ben ik niet leuk genoeg als mens en wil niemand me in zijn of haar leven. Die angst voor eenzaamheid is groot.
Ik sta mezelf vanwege die angst niet toe om gespannen te zijn, wat me ironisch genoeg nog gespannener maakt. Ik sta mezelf niet toe om te accepteren dat een gesprek niet loopt. De truc is om te zeggen dat het allemaal oke is en dat als mensen dan vertrekken, dan vertrekken ze. Rationeel snap ik het wel, maar de emoties zijn overweldigend. Ik hoop door mijn gevoelens uit het verleden een plek te geven, ik hier langzaam overheen zal groeien. Ik ben er klaar mee om zoveel van mezelf te eisen. Ik ben genoeg zoals ik ben, met ups en met downs en als mensen dat niet willen accepteren, dan kunnen ze eigenlijk gewoon de tering krijgen (sorry voor de harde woorden). Deze gevoelens kennen is een mooi begin.
Deze gevoelens komen veel op de laatste tijd en voor het eerst in mijn leven heb ik het idee dat ik mijn verleden uitgebreid verwerk. Dat is zwaar, maar ik ben er wel blij mee. Het biedt immers het perspectief dat ik eindelijk eens écht gelukkig kan zijn en niet meer onbewust in angst rondloop. Want dat heb ik al die jaren gedaan, rondlopen in angst voor andere mensen. Niet meer.
Nu gaat het wel oke. Voor zo ver het oke kan zijn
Dit moet inderdaad wel pittig zijn. Weet niet of je bekend bent met schema's/schematherapie, maar dit leest naar een overmatig kritische kant die je klein houdt. En dat is zó ingeslepen, zo vanzelfsprekend dat het heel veel moeite en kleine stapjes kost om mee te breken. Zo heb ik me perfectionisme als overlevingsdrang eigen gemaakt om uit bepaalde situaties te komen in mijn jeugd. Toen heel functioneel, maar dat hoeft nu niet meer en dat constant beter, harder en alert moeten zijn breekt me op..quote:
Ik vind het zo eng om afwijkende meningen te hebben. Ik voel dat ik mijn hele leven mijn hoofd onder het maaiveld heb gehouden, uit angst voor andere mensen. Een afwijkende mening hebben, boosheid en ongenoegen tonen, het zijn allemaal dingen die ik niet mag van mezelf. Als ik immers opval of de 'groep' boos op me maak, dan ben ik als de dood voor de gevolgen. Vroeger was ik dan bang dat ik klappen zou krijgen of weer compleet belachelijk gemaakt zou worden.
Deze gevoelens komen veel op de laatste tijd en voor het eerst in mijn leven heb ik het idee dat ik mijn verleden uitgebreid verwerk. Dat is zwaar, maar ik ben er wel blij mee. Het biedt immers het perspectief dat ik eindelijk eens écht gelukkig kan zijn en niet meer onbewust in angst rondloop. Want dat heb ik al die jaren gedaan, rondlopen in angst voor andere mensen. Niet meer.
Wat ik wil zeggen, dit is helaas iets wat in kleinere stapjes gaat. Hou jezelf dat voor en gun je de tijd.
Een eigen mening hebben is juist een kracht en daar zul je voor gerespecteerd worden door anderen. Een persoon die tegen de status quo ingaat en zijn stand houdt zal volgelingen krijgen en zal uiteindelijk een leider worden voor dat groepje. En ja, er zijn mensen die zullen je uitdagen, er zullen mensen weggaan uit je leven, hoort er allemaal bij.quote:
Ik vind het zo eng om afwijkende meningen te hebben. Ik voel dat ik mijn hele leven mijn hoofd onder het maaiveld heb gehouden, uit angst voor andere mensen. Een afwijkende mening hebben, boosheid en ongenoegen tonen, het zijn allemaal dingen die ik niet mag van mezelf. Als ik immers opval of de 'groep' boos op me maak, dan ben ik als de dood voor de gevolgen. Vroeger was ik dan bang dat ik klappen zou krijgen of weer compleet belachelijk gemaakt zou worden.
Goed, ik had dus de huisarts gebeld voor iets, desnoods tips ofzo, maar de assistent werd een beetje vinnig omdat zij daar helemaal los van staan en dus gebeld worden over vaccinaties en dat zij ze ook niet hadden. En dat ze niet voor elke keer een pilletje konden geven want er zouden wel ergere dingen gebeuren in het levenquote:
[..]
Valeriaan of misschien bach bloesem rescue? Of, als je vader rijdt, zou je ook de huisarts kunnen vragen voor iets van oxazepam ofzo...
Dus toen zat ik een beetje tegen het plafond, sorry dat ik bel maar ik weet het ook niet meer, en toen draaide ze wel een beetje bij en kwam ze met tips enzo. Ik snap dat ze overspoeld worden door mensen en dat ik misschien niet helemaal lekker uit m'n woorden kwam, maar jezus, ik zoek hulp en kreeg zo'n antwoord. Ze draaide wel bij dat ze het dapper vond dat ik me toch wilde laten boosteren ondanks de angst, dat ze dat wel een teken van karakter vond, maar ik was even van de leg
Ergens begrijp ik haar reactie wel, als ze dacht dat je haar belde over het vaccineren zelf.quote:
[..]
Goed, ik had dus de huisarts gebeld voor iets, desnoods tips ofzo, maar de assistent werd een beetje vinnig omdat zij daar helemaal los van staan en dus gebeld worden over vaccinaties en dat zij ze ook niet hadden. En dat ze niet voor elke keer een pilletje konden geven want er zouden wel ergere dingen gebeuren in het leven
Dus toen zat ik een beetje tegen het plafond, sorry dat ik bel maar ik weet het ook niet meer, en toen draaide ze wel een beetje bij en kwam ze met tips enzo. Ik snap dat ze overspoeld worden door mensen en dat ik misschien niet helemaal lekker uit m'n woorden kwam, maar jezus, ik zoek hulp en kreeg zo'n antwoord. Ze draaide wel bij dat ze het dapper vond dat ik me toch wilde laten boosteren ondanks de angst, dat ze dat wel een teken van karakter vond, maar ik was even van de leg
Maar dan heeft ze toch ook niet helemaal goed geluisterd, misschien al geïrriteerd door eerdere belletjes die ze gehad had.
Knap dat je toch wel hebt kunnen vragen. Heb je ook nog iets nuttigs gehad als tip ofzo?
Daar zou ik ook van van de leg zijn...
Ik vind hulp vragen en dan goed aangeven wat je bedoelt ook wel lastig. Soms wel het idee dat ik niet over kan brengen wat ik bedoel.
Ze heeft wel een nuttige tip gegeven, dat ik de lokale GGD kon bellen of de locatie zelf, misschien konden zij dan wat voor me betekenen. Dus die heb ik net gebeld en die man was heel begripvol. Er zijn geen prikangst-uurtjes meer, maar hij heeft wel aantekeningen gemaakt die ze te zien krijgen als ik me daar meld en dat ik dan begeleiding krijg.quote:
[..]
Ergens begrijp ik haar reactie wel, als ze dacht dat je haar belde over het vaccineren zelf.
Maar dan heeft ze toch ook niet helemaal goed geluisterd, misschien al geïrriteerd door eerdere belletjes die ze gehad had.
Knap dat je toch wel hebt kunnen vragen. Heb je ook nog iets nuttigs gehad als tip ofzo?
Daar zou ik ook van van de leg zijn...
Ik vind hulp vragen en dan goed aangeven wat je bedoelt ook wel lastig. Soms wel het idee dat ik niet over kan brengen wat ik bedoel.
Aan de ene kant denk ik ook 'niet zo'n circus ervan maken, ram dat ding erin en wegwezen'
Dus het is nooit goed. Maar ik ben echt op van de zenuwen, echt idioot.Ik hoorde van iemand die gisteren was geweest op de locatie waar ik ook was geweest, dat het met de drukte erg meeviel.quote:
[..]
Ze heeft wel een nuttige tip gegeven, dat ik de lokale GGD kon bellen of de locatie zelf, misschien konden zij dan wat voor me betekenen. Dus die heb ik net gebeld en die man was heel begripvol. Er zijn geen prikangst-uurtjes meer, maar hij heeft wel aantekeningen gemaakt die ze te zien krijgen als ik me daar meld en dat ik dan begeleiding krijg.
Aan de ene kant denk ik ook 'niet zo'n circus ervan maken, ram dat ding erin en wegwezen'
Mooi dat er een melding in het systeem staat, zou ik gelijk bij de eerste check aangeven (waar ze nog niet in je gegevens kijken, maar checken of je alles bij je hebt), dat je gebeld hebt ivm prikangst en dat ze gezegd hebben dat je dat moest aangeven en dat ze dat in de computer hebben gezet, dat je dan begeleiding krijgt.
Goed voor jezelf opkomen
zet em op!Hij zit erin en ik ben weer thuisquote:
[..]
Ik hoorde van iemand die gisteren was geweest op de locatie waar ik ook was geweest, dat het met de drukte erg meeviel.
Mooi dat er een melding in het systeem staat, zou ik gelijk bij de eerste check aangeven (waar ze nog niet in je gegevens kijken, maar checken of je alles bij je hebt), dat je gebeld hebt ivm prikangst en dat ze gezegd hebben dat je dat moest aangeven en dat ze dat in de computer hebben gezet, dat je dan begeleiding krijgt.
Goed voor jezelf opkomen
Ik stond dus echt met trillende handen bij dat hokje van de arts en die vroeg of ik in de rij kon staan want ik had van die wiebelende beentjes
De rij was niet lang, het was echt rustig godzijdank, maar ik aarzelde en toen heeft ze me dus meteen langs de rij naar die inschrijfbalie gebracht. Schaamde me dood. Toen nog even wachten tot er een hokje vrij was en daar liggend geprikt. Die man van de GGD hield me echt heel nauwlettend in de gaten, stond een beetje in m'n aura Nog even mee zitten kletsen want dat doe ik als ik me zo enorm nerveus voel, dan ga ik ouwehoeren en stomme grapjes maken. Geen idee hoe lang ik daar heb gezeten, want ik trilde nog steeds enorm.Uiteindelijk toch weer gewoon op een normaal stoeltje verder zitten wachten en toen na tien minuten gegaan. Ik bleef trillen, wiebelbeentjes, alles. Maar ik wist dat dat daar niet weg zou gaan, dus nu ben ik weer thuis.
Koppijn en moe nu.
Schaam me aan de ene kant dat ik dit moest doen en dat het nodig was, en ik twijfel ook nog of het wel nodig was en of ik me niet gewoon aanstelde, aan de andere kant fijn dat het kan.
Wat goed, je hebt het toch maar mooi gedaan!quote:
[..]
Hij zit erin en ik ben weer thuis
Ik stond dus echt met trillende handen bij dat hokje van de arts en die vroeg of ik in de rij kon staan want ik had van die wiebelende beentjes
Uiteindelijk toch weer gewoon op een normaal stoeltje verder zitten wachten en toen na tien minuten gegaan. Ik bleef trillen, wiebelbeentjes, alles. Maar ik wist dat dat daar niet weg zou gaan, dus nu ben ik weer thuis.
Koppijn en moe nu.
Schaam me aan de ene kant dat ik dit moest doen en dat het nodig was, en ik twijfel ook nog of het wel nodig was en of ik me niet gewoon aanstelde, aan de andere kant fijn dat het kan.
en de mogelijkheid om je ergens tussendoor te loodsen, is er niet voor niks. Je bent niet de enige en je stelt je niet aan! Als je je wiebelbenen uit kon zetten, had je dat wel gedaan. Goed gedaan, nu maar lekker bijkomen
Goed gedaan, trots op je! Iets doen ondanks dat je er angst voor hebt is de grootste vorm van kracht die iemand kan bezitten. Heb je toch maar mooi gedaan!quote:
[..]
Hij zit erin en ik ben weer thuis
Ik stond dus echt met trillende handen bij dat hokje van de arts en die vroeg of ik in de rij kon staan want ik had van die wiebelende beentjes
Uiteindelijk toch weer gewoon op een normaal stoeltje verder zitten wachten en toen na tien minuten gegaan. Ik bleef trillen, wiebelbeentjes, alles. Maar ik wist dat dat daar niet weg zou gaan, dus nu ben ik weer thuis.
Koppijn en moe nu.
Schaam me aan de ene kant dat ik dit moest doen en dat het nodig was, en ik twijfel ook nog of het wel nodig was en of ik me niet gewoon aanstelde, aan de andere kant fijn dat het kan.
Denk dat ze liever vooraf gewaarschuwd worden en juist door er rekening mee te houden je sneller kunnen helpen met de minste kans op escalaties. Dat kost meer tijd en mogelijk ook meer mankracht, dus schaam je alsjeblieft niet. Je werkt juist optimaal mee zo, hartstikke goed dus.quote:
[..]
Hij zit erin en ik ben weer thuis
Ik stond dus echt met trillende handen bij dat hokje van de arts en die vroeg of ik in de rij kon staan want ik had van die wiebelende beentjes
Uiteindelijk toch weer gewoon op een normaal stoeltje verder zitten wachten en toen na tien minuten gegaan. Ik bleef trillen, wiebelbeentjes, alles. Maar ik wist dat dat daar niet weg zou gaan, dus nu ben ik weer thuis.
Koppijn en moe nu.
Schaam me aan de ene kant dat ik dit moest doen en dat het nodig was, en ik twijfel ook nog of het wel nodig was en of ik me niet gewoon aanstelde, aan de andere kant fijn dat het kan.
Wat tips die misschien handig kunnen zijn, ook als je op een ander moment een weg trekker hebt. Span je kuit- of bilspieren aan. Kan afleiding geven, maar volgens een verpleegster geef het ook een soort pompfunctie. Als je op je rug ligt, kun je je knieën optrekken (na het prikken).
Kom langzaamaan overeind. Als je zit en je voeten raken de grond, beweeg ze dan eerst een paar keer voor je opstaat. Laat je voeten gewoon staan op dezelfde plek, maar trek eerst je tenen op en dan je hiel. Een soort wiegen zeg maar. Kan ook helpen als je gewoon een beetje duizelig raakt bij het opstaan.
Wie weet heeft iemand er wat aan, succes!
Ze reageerde super lief en gaf aan dat dit gewoon mijn seksuele voorkeuren zijn en dat daar niks mis mee is. Het voelde heel goed om dat uit de mond van een vrouw én professional te horen. Ik wil nog wel een tweede sessie om de angst om anderen met mijn mening te kwetsen en andere zaken te bespreken, maar dit is een goede eerste stap. Ik hoop dat ik op deze manier langzaam mezelf en mijn voorkeuren kan leren accepteren.
Vanmorgen tijdens de wandeling weer last van angst en bang dat ik het weer zou krijgen waardoor mijn ademhaling weer omhoog ging. Ben nu zo bang om te gaan wandelen en weet het gewoon ff niet meer.
Wel contact gehad met hulpverlening maar kon daar niks mee omdat het niet mijn eigen hulpverlener is. Morgen moet ik met mijn eigen behandelaren contact opnemen
Wat klote Moonlight!quote:
Gisteravond tijdens wandeling een paniek aanval gehad voor het eerst in mijn leven. Het was zo heftig.
Vanmorgen tijdens de wandeling weer last van angst en bang dat ik het weer zou krijgen waardoor mijn ademhaling weer omhoog ging. Ben nu zo bang om te gaan wandelen en weet het gewoon ff niet meer.
Wel contact gehad met hulpverlening maar kon daar niks mee omdat het niet mijn eigen hulpverlener is. Morgen moet ik met mijn eigen behandelaren contact opnemen
Kan me voorstellen dat je dan bang wordt om te gaan wandelen... wandel je alleen of samen met iemand? En heb je ook een idee waardoor die paniekaanval kwam?
Morgen inderdaad maar contactopnemen met je eigen behandelaren.
Ik heb geen idee, mijn moeder denkt een bijwerking van de medicijnen maar ik denk zelf dat het met de depressie te maken heeft die de laatste weknen op speelt plus dat ik voor mijn moeder moet zorgen omdat ze ziek is en geopereerd. En dat ik met veel dingen in mijn hoofd zit zoals het verleden. Dus dat het allemaal een beetje veel is en ik ehb zoiezo wel last van onverklaarbare ansgsten ook onder de douche bijvoorbeeld.quote:
[..]
Wat klote Moonlight!
Kan me voorstellen dat je dan bang wordt om te gaan wandelen... wandel je alleen of samen met iemand? En heb je ook een idee waardoor die paniekaanval kwam?
Morgen inderdaad maar contactopnemen met je eigen behandelaren.
quote:
[..]
Ik heb geen idee, mijn moeder denkt een bijwerking van de medicijnen maar ik denk zelf dat het met de depressie te maken heeft die de laatste weknen op speelt plus dat ik voor mijn moeder moet zorgen omdat ze ziek is en geopereerd. En dat ik met veel dingen in mijn hoofd zit zoals het verleden. Dus dat het allemaal een beetje veel is en ik ehb zoiezo wel last van onverklaarbare ansgsten ook onder de douche bijvoorbeeld.
dat klinkt naar. SterkteDankje. Ik hoop dat mijn behandelaren morgen wat wetenquote:
Iemand tips om dit voor te zijn of een beetje te controleren? Het is buitengewoon vervelend. Ook maar begonnen met vitamine D slikken want een tekort daaraan kan er ook deels mee te maken hebben.
Dat gevoel is niet rationeel. Die gevoelens heb ik ook en komen altijd uit een verleden waarbij me vreselijke dingen zijn overkomen. Je onderbewuste weet dan het verschil niet tussen nu en toen en geeft je dus continu het gevoel dat elk moment iets vreselijks kan gebeuren.quote:
Ik begin weer aardig slecht te gaan. Niet per se heel depri maar wel een duister gevoel van angst en anxiety. Heel diep gevoel, kan het niet echt uitleggen. Alsof de wereld voor mij niet geschikt is.
Iemand tips om dit voor te zijn of een beetje te controleren? Het is buitengewoon vervelend. Ook maar begonnen met vitamine D slikken want een tekort daaraan kan er ook deels mee te maken hebben.
Als de gevoelens niet heel erg zijn helpt meditatie bij mij vaak. Zo ja, praat of schrijf alles op wat je voelt, op een forum of in je dagboek. Van je af schrijven geeft verlichting en tegelijkertijd ook duidelijkheid over waarom je voelt wat je voelt.
Dagboek is wel een goed idee! Daar zat ik zelf ook over na te denken. Hoe ervaren jullie die angst eigenlijk? Ik vind het ontzettend lastig te beschrijven maar het is een soort diep paniek gevoel dat het allemaal niet gaat kloppen en alles uit je vingers aan het glijden is. Het raakt je hele manier van hoe je de wereld ervaart. Dat je vrienden van je weg glijden, je familie niet meer herkent, etc.quote:
[..]
Dat gevoel is niet rationeel. Die gevoelens heb ik ook en komen altijd uit een verleden waarbij me vreselijke dingen zijn overkomen. Je onderbewuste weet dan het verschil niet tussen nu en toen en geeft je dus continu het gevoel dat elk moment iets vreselijks kan gebeuren.
Als de gevoelens niet heel erg zijn helpt meditatie bij mij vaak. Zo ja, praat of schrijf alles op wat je voelt, op een forum of in je dagboek. Van je af schrijven geeft verlichting en tegelijkertijd ook duidelijkheid over waarom je voelt wat je voelt.
Gelukkig heb ik het nu wat minder, maar vorige week inclusief weekend non stop. Ook gewoon terwijl ik zaterdagavond met vrienden was. Anyways, morgen weer naar de psycholoog.
Ja bij mij is het ook een combinatie van "iedereen gaat me raar vinden en verlaten" en een angst om in elkaar geslagen te worden. Bij mij is de angst ook wel duidelijk gekoppeld aan trauma's uit het verleden, alleen maakt dat weten het niet per sé makkelijker. Lichamelijk uit het zich vooral in continue spanning, continue druk op de borst en kortademigheid. Heb al 2 jaar geen normale diepe ademteug kunnen halen en wordt er helemaal gek van om eerlijk te zijn.quote:
[..]
Dagboek is wel een goed idee! Daar zat ik zelf ook over na te denken. Hoe ervaren jullie die angst eigenlijk? Ik vind het ontzettend lastig te beschrijven maar het is een soort diep paniek gevoel dat het allemaal niet gaat kloppen en alles uit je vingers aan het glijden is. Het raakt je hele manier van hoe je de wereld ervaart. Dat je vrienden van je weg glijden, je familie niet meer herkent, etc.
Gelukkig heb ik het nu wat minder, maar vorige week inclusief weekend non stop. Ook gewoon terwijl ik zaterdagavond met vrienden was. Anyways, morgen weer naar de psycholoog.
De laatste dagen ontdek ik hoe veel zelfhaat ik heb. Vroeger ben ik in de buurt en op school vaak bedreigd en dan bevroor ik van angst. De jongens die mij bedreigden waren van die vechtersbaasjes die altijd 'kom 1 op 1 dan' tegen mensen schreeuwden en schijnbaar geen angst kenden. Wanneer ze het dan op mij gemunt hadden, verlamde ik van angst. Zij waren vaak van die pezige, snelle ventjes en ik was wat.. ronder, om het zo maar te noemen (al viel dat best mee). Jarenlang buitengesloten worden bij gym had me het beeld gegeven dat ik niet gemaakt ben voor fysieke uitingen, en dus ook niet voor vechten.
Het gevolg was dat ik verlamde. Benen slap, armen slap, koud zweet, ik durfde niks te doen tegen de jongens die mij bedreigden. Verlamming of ik rende weg. Toen ik een keer terug vocht, scheet ik letterlijk in mijn broek (al deed ik ondanks mijn angst eindelijk wat, daar ben ik best trots op, vooruitgang).
Ik begin te ontdekken hoe erg ik mezelf heb gehaat de laatste 20 jaar hiervoor. Hoe erg ik mezelf het tot de dag van vandaag kwalijk neem dat ik die angst me zo liet overnemen. Ik schaam me er zo voor en ik voel me letterlijk minder man daardoor. Ik snap rationeel dat angst normaal is en gezien mijn negatieve zelfbeeld en trauma's wordt die angst nog erger. Logisch dat ik verlamde en in mijn broek scheet. Het was letterlijk de ervaring (vechten) waar ik het meest bang voor ben geweest mijn hele leven. Vechten tegen iemand die niet bang leek te zijn (ik verafgode dat soort jongens altijd) is altijd mijn allergrootste angst geweest.
Het is echter tijd dat ik stop met de zelfhaat. Dat bange jochie in mij heeft geen schreeuwende volwassen versie nodig die hem vertelt wat voor watje en sukkel hij is. Hij is bang en verdrietig en wil hulp. Het is tijd dat ik mezelf de liefde en steun geef die ik nooit aan mezelf heb gegeven en vanaf nu ga ik dat doen. Ik zeg niet dat het meteen alles oplost, maar ik hoop dat het met de tijd verlichting brengt aan mijn angst en spanningsklachten.
Volgende keer bij mij EMDR iig.quote:
[..]
Ja bij mij is het ook een combinatie van "iedereen gaat me raar vinden en verlaten" en een angst om in elkaar geslagen te worden. Bij mij is de angst ook wel duidelijk gekoppeld aan trauma's uit het verleden, alleen maakt dat weten het niet per sé makkelijker. Lichamelijk uit het zich vooral in continue spanning, continue druk op de borst en kortademigheid. Heb al 2 jaar geen normale diepe ademteug kunnen halen en wordt er helemaal gek van om eerlijk te zijn.
Wat goed!quote:
Het is echter tijd dat ik stop met de zelfhaat. Dat bange jochie in mij heeft geen schreeuwende volwassen versie nodig die hem vertelt wat voor watje en sukkel hij is. Hij is bang en verdrietig en wil hulp. Het is tijd dat ik mezelf de liefde en steun geef die ik nooit aan mezelf heb gegeven en vanaf nu ga ik dat doen. Ik zeg niet dat het meteen alles oplost, maar ik hoop dat het met de tijd verlichting brengt aan mijn angst en spanningsklachten.
Fijn dat het weer de goede kant op gaat.
En dan loop ik hier te posten met issues die bij lange na niet zo klote zijn als jullie. Jullie zijn fucking sterk man.
Issues zijn subjectief man, dus sla jezelf niet om de oren. Er zijn ook 5-jarige kinderen in Afrika wiens hele dorp voor zijn ogen vermoord is. Is voor mij ook geen reden om m'n eigen problemen te bagatelliseren.quote:
[..]
Wat goed!
Fijn dat het weer de goede kant op gaat.
En dan loop ik hier te posten met issues die bij lange na niet zo klote zijn als jullie. Jullie zijn fucking sterk man.
Voor wat mij betreft wel... het gaat beter. Voor zolang het duurt ben ik dan geneigd er achteraan te zeggen...
Maar ik hoop dat ik het wat kan vasthouden ...
Met therapie wel geleerd om te relativeren, maar dat vreet energie.
Hier ook niet perse de leukste periode de afgelopen tijd
Waardoor nog meer gefrustreerd.
Hoe is het met jullie?
Is dat een goed teken?
Met mij gaat het.....
Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.
Dit heb ik laatst voor het eerst gehad. Derealisatie zei de psychiater. Kwam bij mij vanuit het niets en duurde zo'n 20 minuten, tot ik in slaap viel. Heel naar en eng vond ik het. Heb op gegeven moment zelfs gedacht op naar de spoedpost te bellen. Het had geen aanwijsbare oorzaak, niks bijzonders vooraf gegaan. Daarna nog 2 x gehad maar niet zo heftig als de eerste keer.quote:
Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.
Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.
Ik heb daar ruim 10 jaar geleden zo ongeveer een jaar last van gehad. Het was mijn eerste jaar op de universiteit en ik voelde me student 366 van de 365. Ik hoorde daar niet, was er niet echt. Ik volgde college maar de woorden van de docenten waren niet aan mij gericht want ik was er niet deel van en ik was er niet echt. Het was alsof alles nep was en ik mezelf van buiten observeerde, als een film. En als ik in de spiegel keek herkende ik die persoon niet als mezelf.quote:
Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.
Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.
Als ik dit zo lees vind ik het wel echt jammer dat ik toen geen hulp heb gezocht want het klinkt niet heel normaal :’)
Ik ben momenteel wel eens bang dat dat terugkomt, omdat het verder net zo slecht gaat als destijds. (Maar dit keer heb ik voor het eerst wel hulp gezocht
Ik krijg zulke gedachtes vaak wanneer ik veel te moe ben en veel heb gedaan op een dag of in een week! Wat gaat er bij jou vooraf, wanneer je dit ervaart?quote:
Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.
Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.
Dat weet ik niet zo goed, dat vraag ik me af. In mijn voorbeeld was ik een dag/avond bij een hele goede vriendin en haar ouders en daar ben ik zo goed en fijn behandeld, voelde me oprecht blij en gelukkig, alsof je ergens deel van uitmaakt. Toen bij thuiskomst, iets in de avond, dus dat dissociërende en 's nachts angst en verdriet.quote:
Wat gaat er bij jou vooraf, wanneer je dit ervaart?
Andere dingen die er aan vooraf gingen weet ik niet meer zo goed behalve dan dat ik het al wel vaker heb gehad de laatste maanden. Zal er eens op letten. Maar het hele waarom kan ik geen antwoord op vinden.
Jup, dat jezelf in de spiegel niet herkennen klinkt zo herkenbaar.quote:
[..]
Ik heb daar ruim 10 jaar geleden zo ongeveer een jaar last van gehad. Het was mijn eerste jaar op de universiteit en ik voelde me student 366 van de 365. Ik hoorde daar niet, was er niet echt. Ik volgde college maar de woorden van de docenten waren niet aan mij gericht want ik was er niet deel van en ik was er niet echt. Het was alsof alles nep was en ik mezelf van buiten observeerde, als een film. En als ik in de spiegel keek herkende ik die persoon niet als mezelf.
Als ik dit zo lees vind ik het wel echt jammer dat ik toen geen hulp heb gezocht want het klinkt niet heel normaal :’)
Ik ben momenteel wel eens bang dat dat terugkomt, omdat het verder net zo slecht gaat als destijds. (Maar dit keer heb ik voor het eerst wel hulp gezocht
(voor de oudjes hier, ik ben al redelijk bekend met psychologen).
Ben ontiegenlijk aan het hypochonderen, en ik heb hele korte paniekaanvalletjes waarbij ik dan ga denken dat mijn hart eruit klapt.
Positief puntje, de week na haar dood tot de uitvaart was de stress even met pauze en heb de week als mooi kunnen ervaren.
Heb nu wel het idee dat de angst en stress even wat tijd aan het inhalen is.
Hé Droopie wat rot dat je moeder is overleden. Hoe gaat het intussen met je? Sterkte in elk geval.quote:
Mijn moeder is een maand geleden overleden en sindsdien heb ik wat "bonus" klachten gekregen.
(voor de oudjes hier, ik ben al redelijk bekend met psychologen).
Ben ontiegenlijk aan het hypochonderen, en ik heb hele korte paniekaanvalletjes waarbij ik dan ga denken dat mijn hart eruit klapt.
Positief puntje, de week na haar dood tot de uitvaart was de stress even met pauze en heb de week als mooi kunnen ervaren.
Heb nu wel het idee dat de angst en stress even wat tijd aan het inhalen is.
Normaal ben ik niet echt van de labeltjes, maar het zou mij eigenlijk toch wel duidelijkheid kunnen geven waar dat lege gevoel in mezelf vandaan komt en dat ik het soort van kan accepteren zonder dat ik denk dat ik gek wordt ofzo.
Dat je alles maar moet gaan doen om dat lege gevoel weg te duwen? M.a.w. als je alleen met jezelf bent, bijvoorbeeld 's avonds thuis, dat je dan depressief wordt?quote:
Ik ben niet gediagnosticeerd met depressie, maar de mensen die depressief zijn, ervaren jullie ook een soort lege gevoel constant die moet worden opgevuld door ervaringen, werk of mensen?
Ja exact. Wanneer ik dus alleen met mezelf ben.quote:
[..]
Dat je alles maar moet gaan doen om dat lege gevoel weg te duwen? M.a.w. als je alleen met jezelf bent, bijvoorbeeld 's avonds thuis, dat je dan depressief wordt?
Ik heb ook geen echte hobby’s, maar anderzijds heb ik in mijn eentje ook nergens zin in. Dus dan zit ik de hele tijd op mijn telefoon op tiktok waar ik ook weer niet bepaald vrolijk van wordt.
Ik dwing mezelf iedere dag om toch schoonmaaktaken uit te voeren en met mensen te spreken omdat dat me wel beter laat voelen. Fake it until you make it werkt wel, maar ja. Soms lukt dat niet en dan zit ik de hele dag depri in bed en voelt het alsof ik weer eens gefaald heb.
Ben ook vaak ontevreden en niet dankbaar ofzo vanuit mijn innerlijke zelf en heb ook heel hoge eisen. Ben nu wel bezig trouwens met die bij te stellen… maar dat is een soort dwingende stemmetje in mijn hoofd en het voelt niet alsof ik die zelf echt ben/ die innerlijke stem is ofzo en meer van buitenaf komt .
Ik wil ook niet meer liegen zoals voorheen tegen mezelf dat ik alles voor elkaar heb ofzo. Ik voel mij gewoon leeg en ik leef op mezelf dwingen iedere dag weer om dingen uit te voeren en bepaalde negatieve en sombere gedachten uit te schakelen. Dat zal ik blijven doen, maar vraag me echt af waar dat lege en nare gevoel vandaan komt wanneer ik dus vooral alleen ben. Want het is wel zwaar om iedere dag moeite te moeten doen om rationeel na te denken en te blijven en mijn hoofd te structureren, terwijl mijn innerlijke neiging het tegenovergestelde is om te gaan doen.
Herkent iemand dit?
[ Bericht 5% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 00:19:08 ]
Ja herken ik wel, kom er later even op terug.quote:
[..]
Ja exact. Wanneer ik dus alleen met mezelf ben.
Ik heb ook geen echte hobby’s, maar anderzijds heb ik in mijn eentje ook nergens zin in. Dus dan zit ik de hele tijd op mijn telefoon op tiktok waar ik ook weer niet bepaald vrolijk van wordt.
Ik dwing mezelf iedere dag om toch schoonmaaktaken uit te voeren en met mensen te spreken omdat dat me wel beter laat voelen. Fake it until you make it werkt wel, maar ja. Soms lukt dat niet en dan zit ik de hele dag depri in bed en voelt het alsof ik weer eens gefaald heb.
Ben ook vaak ontevreden en niet dankbaar ofzo vanuit mijn innerlijke zelf en heb ook heel hoge eisen. Ben nu wel bezig trouwens met die bij te stellen… maar dat is een soort dwingende stemmetje in mijn hoofd en het voelt niet alsof ik die zelf echt ben/ die innerlijke stem is ofzo en meer van buitenaf komt .
Ik wil ook niet meer liegen zoals voorheen tegen mezelf dat ik alles voor elkaar heb ofzo. Ik voel mij gewoon leeg en ik leef op mezelf dwingen iedere dag weer om dingen uit te voeren en bepaalde negatieve en sombere gedachten uit te schakelen. Dat zal ik blijven doen, maar vraag me echt af waar dat lege en nare gevoel vandaan komt wanneer ik dus vooral alleen ben. Want het is wel zwaar om iedere dag moeite te moeten doen om rationeel na te denken en te blijven en mijn hoofd te structureren, terwijl mijn innerlijke neiging het tegenovergestelde is om te gaan doen.
Herkent iemand dit?
Thanksquote:
[..]
Ja herken ik wel, kom er later even op terug.
Ik heb precies hetzelfde hoor. Part of the deal, denk ik. Het blijft lastig. Ik weet de laatste tijd ook amper nog wie ik nou werkelijk ben. Ook niet tevreden met mezelf. Denk dat het iets te maken heeft met een authentiek persoon zijn, maar ik weet niet hoe dat moet. Ik kan het wel wegduwen door bij wijze van spreken oneindig veel te werken, maandag tot zondag, elke avond aan de alcohol bij wijze van spreken, etc. maar uiteindelijk kom je jezelf weer tegen als je alleen met jezelf bent. Ik weet het ook allemaal niet zo goed meer. En al helemaal nu ik een nieuwe baan heb waar ik mezelf totaal niet vind passen. Maar wat ik nou eigenlijk met m'n leven wil, ik weet het niet.quote:
[..]
Ja exact. Wanneer ik dus alleen met mezelf ben.
Ik heb ook geen echte hobby’s, maar anderzijds heb ik in mijn eentje ook nergens zin in. Dus dan zit ik de hele tijd op mijn telefoon op tiktok waar ik ook weer niet bepaald vrolijk van wordt.
Ik dwing mezelf iedere dag om toch schoonmaaktaken uit te voeren en met mensen te spreken omdat dat me wel beter laat voelen. Fake it until you make it werkt wel, maar ja. Soms lukt dat niet en dan zit ik de hele dag depri in bed en voelt het alsof ik weer eens gefaald heb.
Ben ook vaak ontevreden en niet dankbaar ofzo vanuit mijn innerlijke zelf en heb ook heel hoge eisen. Ben nu wel bezig trouwens met die bij te stellen… maar dat is een soort dwingende stemmetje in mijn hoofd en het voelt niet alsof ik die zelf echt ben/ die innerlijke stem is ofzo en meer van buitenaf komt .
Ik wil ook niet meer liegen zoals voorheen tegen mezelf dat ik alles voor elkaar heb ofzo. Ik voel mij gewoon leeg en ik leef op mezelf dwingen iedere dag weer om dingen uit te voeren en bepaalde negatieve en sombere gedachten uit te schakelen. Dat zal ik blijven doen, maar vraag me echt af waar dat lege en nare gevoel vandaan komt wanneer ik dus vooral alleen ben. Want het is wel zwaar om iedere dag moeite te moeten doen om rationeel na te denken en te blijven en mijn hoofd te structureren, terwijl mijn innerlijke neiging het tegenovergestelde is om te gaan doen.
Herkent iemand dit?
Ja heel herkenbaar, ook met dat authentiek willen zijn. Ik ben er echter nu ook achtergekomen dat ik bepaalde hobbies niet wil uitvoeren, omdat er trauma aan de grondslag lag. Nu ga ik wel face to face met die trauma staan en wil ik toch die hobbies oppakken ongeacht wat bepaalde mensen daarvan vroeger hebben gezegd. Dat gaat confrontrerend en moeilijk worden. Maar ik wil niet dat die sneue mensen die mij hebben gekleineerd gaan “winnen”. Als ik die hobbies niet meer oppak hebben zij gewonnen.quote:
[..]
Ik heb precies hetzelfde hoor. Part of the deal, denk ik. Het blijft lastig. Ik weet de laatste tijd ook amper nog wie ik nou werkelijk ben. Ook niet tevreden met mezelf. Denk dat het iets te maken heeft met een authentiek persoon zijn, maar ik weet niet hoe dat moet. Ik kan het wel wegduwen door bij wijze van spreken oneindig veel te werken, maandag tot zondag, elke avond aan de alcohol bij wijze van spreken, etc. maar uiteindelijk kom je jezelf weer tegen als je alleen met jezelf bent. Ik weet het ook allemaal niet zo goed meer. En al helemaal nu ik een nieuwe baan heb waar ik mezelf totaal niet vind passen. Maar wat ik nou eigenlijk met m'n leven wil, ik weet het niet.
En hoort dit ook bij de diagnose depressie? Wat jij net beschreef?
Weet ik niet, nooit diagnosetraject gedaan. Misschien in de toekomst. Maar meerdere psychologen van mij zeggen dat het waarschijnlijk uit die kant komt. Het is ook maar een labeltje.quote:
En hoort dit ook bij de diagnose depressie? Wat jij net beschreef?
oké dankjewel voor het delenquote:
[..]
Weet ik niet, nooit diagnosetraject gedaan. Misschien in de toekomst. Maar meerdere psychologen van mij zeggen dat het waarschijnlijk uit die kant komt. Het is ook maar een labeltje.
Voor het eerst snap ik echt dat de emoties en angst die ik voelde na de breuk met mijn ex, grotendeels gebaseerd zijn op angst die ik heb van vroeger. Angst voor een kleine groep jongens die me vroeger ongeveer 10 jaar lang gepest hebben. Mijn hele leven draaide om hun te ontlopen, te zorgen dat ze niet boos op me zouden worden, te zorgen dat ze me niet raar zouden vinden, dat ze me niet zouden zien. Want elke keer als ik hen zag, was er een grote kans op dat ze me publiekelijk voor schut zouden zetten, in elkaar zouden slaan, vernederen.
Dus om te overleven heb ik toen een modus van opereren ontwikkeld. Die jongens zijn de baas en ik moet worden zoals zij, zodat ze me niet meer lastigvallen. Zodat ze me eindelijk respecteren. Gek, hoe ik zo bang voor iemand ben en toch zo graag wil zijn zoals zij. Niet omdat ik ze zo bijzonder vind, maar omdat ik bang voor ze ben. Zij waren van die Nike petjes dragende, wannabe voetbal hooligan vechtersbaasjes. Een grote bek hebben, vechten met anderen, achter de vrouwen aanzitten, mensen domineren. Dat is wat ze deden, dus ik wilde ook zoals hun zijn, zodat ik me eindelijk veilig kon voelen in mijn eigen dorp.
Mijn hele twintiger jaren heb ik onbewust geprobeerd zoals hun te zijn, ook al waren ze allang verdwenen. Ze hadden zo veel angst in mij geplaatst, dat ik uit angst voor hun wraak altijd probeerde stoer te zijn, een player, typisch machogedrag. Nooit heb ik mezelf afgevraagd of dat ook was wat ik wilde, maar zij hebben mijn beeld van wat een "echte man" is voor mij gevormd; gevormd doormiddel van angst.
Langzaam dringt het nu door dat mijn hele leven een act is geweest om die jongens tevreden te stellen. Al wil ik zelf niet zo zijn en zijn ze allang niet meer in mijn leven. Ze zijn nu zelf ook in de 30 en de meesten zullen waarschijnlijk heel anders zijn. Dus wat kan ik nu doen? Mezelf zijn en mezelf verdedigen. Ik ga niet meer weglopen voor angst en mezelf zijn. Als dat betekent dat ik confrontaties met mensen moet hebben, het zij zo. Als ik mezelf durf te zijn, verzamel ik mensen om me heen die ook denken zoals ik.
Ik ga mijn eigen beeld van mannelijkheid vormen, van een goed mens zijn. En ik ga daar naar leven. Ik ga voor mezelf en mijn idealen opkomen. Een belangrijke stap in mijn leven dit en ik hoop dat het me meer rust geeft. Alleen al het snappen waarom ik me voel zoals ik me voel geeft een hoop rust.
Mooi dat je dit inziet en heel herkenbaar. Genderrolverwachtingen die jezelf en anderen voor je opstellen moet je inderdaad loslaten. Wees gewoon jezelfquote:
Ik vind het zo een bizar proces, het graven in mijn gevoelens. Soms voel ik zo veel emotie en dan kan ik gewoon niet bij de oorzaak, het zit zo diep dat er alleen maar pijn overheen zit. Dan lijkt het dat ik stap voor stap mezelf meer moet begrijpen voor ik die pijn kan verdragen, die pijn er af kan scheppen.
Voor het eerst snap ik echt dat de emoties en angst die ik voelde na de breuk met mijn ex, grotendeels gebaseerd zijn op angst die ik heb van vroeger. Angst voor een kleine groep jongens die me vroeger ongeveer 10 jaar lang gepest hebben. Mijn hele leven draaide om hun te ontlopen, te zorgen dat ze niet boos op me zouden worden, te zorgen dat ze me niet raar zouden vinden, dat ze me niet zouden zien. Want elke keer als ik hen zag, was er een grote kans op dat ze me publiekelijk voor schut zouden zetten, in elkaar zouden slaan, vernederen.
Dus om te overleven heb ik toen een modus van opereren ontwikkeld. Die jongens zijn de baas en ik moet worden zoals zij, zodat ze me niet meer lastigvallen. Zodat ze me eindelijk respecteren. Gek, hoe ik zo bang voor iemand ben en toch zo graag wil zijn zoals zij. Niet omdat ik ze zo bijzonder vind, maar omdat ik bang voor ze ben. Zij waren van die Nike petjes dragende, wannabe voetbal hooligan vechtersbaasjes. Een grote bek hebben, vechten met anderen, achter de vrouwen aanzitten, mensen domineren. Dat is wat ze deden, dus ik wilde ook zoals hun zijn, zodat ik me eindelijk veilig kon voelen in mijn eigen dorp.
Mijn hele twintiger jaren heb ik onbewust geprobeerd zoals hun te zijn, ook al waren ze allang verdwenen. Ze hadden zo veel angst in mij geplaatst, dat ik uit angst voor hun wraak altijd probeerde stoer te zijn, een player, typisch machogedrag. Nooit heb ik mezelf afgevraagd of dat ook was wat ik wilde, maar zij hebben mijn beeld van wat een "echte man" is voor mij gevormd; gevormd doormiddel van angst.
Langzaam dringt het nu door dat mijn hele leven een act is geweest om die jongens tevreden te stellen. Al wil ik zelf niet zo zijn en zijn ze allang niet meer in mijn leven. Ze zijn nu zelf ook in de 30 en de meesten zullen waarschijnlijk heel anders zijn. Dus wat kan ik nu doen? Mezelf zijn en mezelf verdedigen. Ik ga niet meer weglopen voor angst en mezelf zijn. Als dat betekent dat ik confrontaties met mensen moet hebben, het zij zo. Als ik mezelf durf te zijn, verzamel ik mensen om me heen die ook denken zoals ik.
Ik ga mijn eigen beeld van mannelijkheid vormen, van een goed mens zijn. En ik ga daar naar leven. Ik ga voor mezelf en mijn idealen opkomen. Een belangrijke stap in mijn leven dit en ik hoop dat het me meer rust geeft. Alleen al het snappen waarom ik me voel zoals ik me voel geeft een hoop rust.
Ik vind boosheid erger
Angst kan je ook niet wegkrijgen
Daar moet ik ook heel erg aan werken, want die heb ik bijna niet. Ik weet ook niet zo goed hoe. Weet gewoon niet wat ik moet met m'n leven. En dat maakt de rest weer loodzwaar natuurlijk.quote:
Lees hierboven ook het nodige over je eigen identiteit vinden en eigen keuzes mogen maken, dat is voor mij nog wel behoorlijk thema.
En ik herken best wel wat eigenschappen, maar zijn het ook de dingen die ik zelf wel wil zijn? Ben ook na het afronden van de zoektocht naar mijn biologische vader echt aan het zoeken wat en wie ik nu zelf ben en wil zijn, niet alleen maar in dienst van anderen. Voelde me gisterenavond ook echt voor het eerst sinds lange tijd en dwars door de antidepressiva heen echt alleen en moedeloos, ik weet het gewoon niet, net zoals Discombobulate zegt.
mijn vrouw was de afgelopen maanden heel erg ziek, veel pijn uiteindelijk uitgedroogd en ondervoed ( ondanks dat we zelf al tig keren aan de bel hadden getrokken ( tig keer huisarts, 2 keer spoedeisende hulp, 3 keer ambulance )
opgenomen in het ziekenhuis, de paniekaanvallen die ze had zijn gelukkig weg maar nu heeft ze nog steeds een angstoornis ( angst voor alles , ze heeft daar tijdelijk oxazepam voor gekregen maar wat kunnen we verder nog doen ?
na al dat gepruts van de artsen heeft ze natuurlijk ook 0 vertrouwen meer ergens in en is ze bang om de controle uit handen te geven.
ze is nog steeds erg ziek trouwens.
Wat erg, heel veel sterkte sowieso...quote:
heeft er iemand ervaring met paniek/angst stoornis na of bij ernstige ziekte ?
mijn vrouw was de afgelopen maanden heel erg ziek, veel pijn uiteindelijk uitgedroogd en ondervoed ( ondanks dat we zelf al tig keren aan de bel hadden getrokken ( tig keer huisarts, 2 keer spoedeisende hulp, 3 keer ambulance )
opgenomen in het ziekenhuis, de paniekaanvallen die ze had zijn gelukkig weg maar nu heeft ze nog steeds een angstoornis ( angst voor alles , ze heeft daar tijdelijk oxazepam voor gekregen maar wat kunnen we verder nog doen ?
na al dat gepruts van de artsen heeft ze natuurlijk ook 0 vertrouwen meer ergens in en is ze bang om de controle uit handen te geven.
ze is nog steeds erg ziek trouwens.
Ik ben geen medicus en weet dus ook niet wat er mogelijk is. Maar ik weet dat het antidepressivum dat ik moet slikken ook tegen angst gegeven kan worden. En weet van een vader van een vriend die ook levensbedreigend ziek was en ook voor angst en stemming medicijnen kreeg. Ik zou het gewoon vragen aan de behandelende arts. Misschien is het net de steun in de rug die je vrouw weer een beetje kracht geeft. Nogmaals veel sterkte.
Ik heb een autismespectrumstoornis (ASS) en sinds ongeveer 2012 in toenemende mate last van OCS. Na dit lang genegeerd te hebben heb ik in mei 2021 contact opgenomen met mijn huisarts omdat een adequate invulling van het dagelijks leven volstrekt onmogelijk geworden was. Daarop ben ik doorverwezen naar een in ASS gespecialiseerde GGz-instelling. Echter, omdat deze instelling een wachtlijst had van 18 maanden en mijn zorgvraag heel urgent was ben ik in eerst instantie doorverwezen naar een niet-gespecialiseerde GGz-instelling. Daar heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd en heb ik medicatie voorgeschreven gekregen. Dat heeft gelukkig een duidelijk positieve invloed gehad.
Echter, sinds deze maand kan ik eindelijk terecht bij de in ASS gespecialiseerde GGz-instelling waar ik oorspronkelijk naar doorverwezen was. Zij stellen groepstherapie voor ter behandeling van mijn OCS. Maar ik zit daar helemaal niet op te wachten, denk ik.
Ik heb goede vooruitgang geboekt met de combinatie van cognitieve gedragstherapie en medicatie, dus waarom zou ik daar verandering in aanbrengen? Daar komt bij dat ik het doorgaans vrij onplezierig vind om gesprekken in groepen te voeren. En verder heeft mijn OCS een uitgebreide en complexe systematiek van 'regels' en 'handelingen', ik vind het al heel moeilijk om dat aan een individuele psycholoog uit te leggen, laat staan aan een groep.Leuke test, ik kom uit op INTP-T. Ik heb de test wel eens eerder ingevuld en toen kwam hetzelfde eruit, dus het zal wel kloppen?quote:
Hebben jullie deze wel eens gedaan: https://www.16personalities.com/nl ? Het helpt mij wel mezelf redelijk te begrijpen. Ik ben denk ik 30% van de tijd 'Logicus' (INTP) en 70% 'Bemiddelaar' (INFP). In die laatste herken ik echt wel veel facetten van mezelf, ook al is de echte wereld vele malen complexer. Mja, hoe zet je dat om in de praktijk...
De beschrijving komt ook goed overeen, maar het praktisch nut van de test lijkt mij verder beperkt.welke anti depressiva gebruiken jullie ? ze kan niet heel veel hebben qua zware medicatiequote:
[..]
Wat erg, heel veel sterkte sowieso...
Ik ben geen medicus en weet dus ook niet wat er mogelijk is. Maar ik weet dat het antidepressivum dat ik moet slikken ook tegen angst gegeven kan worden. En weet van een vader van een vriend die ook levensbedreigend ziek was en ook voor angst en stemming medicijnen kreeg. Ik zou het gewoon vragen aan de behandelende arts. Misschien is het net de steun in de rug die je vrouw weer een beetje kracht geeft. Nogmaals veel sterkte.
Er bestaan tientallen antidepressiva. Het heeft weinig zin om te weten wat anderen gebruikers in dit topic gebruiken omdat dat afhankelijk is van de patiënt zelf. Alle medicijnen in de gelinkte lijst hebben zo hun eigen karakteristieken.quote:
[..]
welke anti depressiva gebruiken jullie ? ze kan niet heel veel hebben qua zware medicatie
De naam antidepressivum/antidepressiva is overigens is misleidend, de medicijnen in de gelinkte lijst zijn niet louter werkzaam tegen depressies.
zou eventueel mogen.....maar dat is de volgende stap pas denk ikquote:
Mag cdb olie gecombineerd worden met haar andere medicatie en klachten?
Het kan helpen om te zien dat je niet de enige bent met OCS. Ik heb nooit groepstherapie gehad, maar wel opmnames in klinieken. Gesprekken met lotgenoten hielpen altijd enorm.quote:Op woensdag 3 augustus 2022 04:19 schreef Kowloon het volgende:
Zijn er hier mensen met een obsessieve-compulsieve stoornis (OCS)? Hebben jullie ervaring met groepstherapie? Zo ja, hoe beviel dat en waarom?
Ik heb een autismespectrumstoornis (ASS) en sinds ongeveer 2012 in toenemende mate last van OCS. Na dit lang genegeerd te hebben heb ik in mei 2021 contact opgenomen met mijn huisarts omdat een adequate invulling van het dagelijks leven volstrekt onmogelijk geworden was. Daarop ben ik doorverwezen naar een in ASS gespecialiseerde GGz-instelling. Echter, omdat deze instelling een wachtlijst had van 18 maanden en mijn zorgvraag heel urgent was ben ik in eerst instantie doorverwezen naar een niet-gespecialiseerde GGz-instelling. Daar heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd en heb ik medicatie voorgeschreven gekregen. Dat heeft gelukkig een duidelijk positieve invloed gehad.
Echter, sinds deze maand kan ik eindelijk terecht bij de in ASS gespecialiseerde GGz-instelling waar ik oorspronkelijk naar doorverwezen was. Zij stellen groepstherapie voor ter behandeling van mijn OCS. Maar ik zit daar helemaal niet op te wachten, denk ik.
Wat bij mij helpt;quote:
Wat doen jullie met een hele dag angstvlagen en geen manier om echt afleiding te vinden? Ben nauwelijks tot iets in staat vandaag.
- geen cafeïne of nicotine nuttigen;
- geen drukke muziek luisteren, juist wat meditatieve rustige muziek als afleiding;
- sporten (je geeft je lichaam dan eigenlijk wat het wil, flight mode bijv. bij hardlopen) en je raakt aardig wat opgehoopte gifstoffen en cortisol kwijt door het zweten;
- routinedingen doen waarvan ik blij en gerustgesteld wordt: leuke film of serie kijken die ik al ken (brein herkent het en raakt dan rustiger), schoonmaken, wandelen in de natuur
Maar de grootste: het gewoon over me heen laten komen, hoe moeilijk ook. Als je gaat anticiperen op de angst, wordt het alleen maar erger. Het komt in golven, ik denk dan vaak: oh, hier heb ik er weer een. Door blijven ademen, het zakt weer af. Je haalt dan de lading eraf en je leert je lichaam dat het veilig is.
Als ik echt een goede paniekaanval krijg met dissociatie (al heel lang niet meer gehad, fingers crossed) dan pak ik een deken en die trek ik zo strak om mezelf heen dat ik helemaal ingepakt ben, dat helpt echt om weer helemaal rustig te worden. Staat er een zwaar ademende idioot met een deken strak om zich heen in de kamer
Laatste angstaanvallen die ik (vrij recent) gehad heb werden uitgelokt door flink slaaptekort en overmatig gebruik cafeïne i.c.m. persoonlijke gebeurtenissen.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 08-08-2022 20:34:59 ]
Vind warme temperaturen sowieso niet fijn, misschien dat het simpelweg dat is.
Ik kom niet graag in de stad met deze warmte. Al die zweterige, halfnaakte mensen om je heen.quote:
Vraagje aan de mensen hier die te maken hebben met angst, hebben jullie er ook meer last van als de temperaturen warmer zijn? Gek genoeg heb ik dat vaak, koelere temperaturen maken mij rustiger. Misschien is het allemaal heel logisch, maar vroeg me af of mensen dit herkennen.
Vind warme temperaturen sowieso niet fijn, misschien dat het simpelweg dat is.
Ik ben daardoor een aantal keer goed in paniek geraakt en was volledig de weg kwijt en thuis duurde het lang voordat ik alles weer onder controle had.
Ik heb dat ook inderdaad. Maar dan moet er wel veel licht schijnenquote:
Vraagje aan de mensen hier die te maken hebben met angst, hebben jullie er ook meer last van als de temperaturen warmer zijn? Gek genoeg heb ik dat vaak, koelere temperaturen maken mij rustiger. Misschien is het allemaal heel logisch, maar vroeg me af of mensen dit herkennen.
Vind warme temperaturen sowieso niet fijn, misschien dat het simpelweg dat is.
Waarom pas de volgende stap? CBD-olie is veiliger dan al die -pammetjes en geeft mooie resultaten.quote:
[..]
zou eventueel mogen.....maar dat is de volgende stap pas denk ik
Ik werk veel met oncologische en paliatieve mensen (dus ook vaak geplaagd door angsten) en diegenen die er voor open staan zijn erg tevreden.
oke, misschien wel een optiequote:
[..]
Waarom pas de volgende stap? CBD-olie is veiliger dan al die -pammetjes en geeft mooie resultaten.
Ik werk veel met oncologische en paliatieve mensen (dus ook vaak geplaagd door angsten) en diegenen die er voor open staan zijn erg tevreden.
[ Bericht 94% gewijzigd door DisneyXDEE op 11-08-2022 01:21:53 ]
Omdat ik op jonge leeftijd de belangrijkste mensen zo heb zien lijden, heb ik een behoorlijk sterk gevoel van empathie ontwikkeld. Voor de meeste mensen durf ik wel te zeggen. Iets doen of zeggen waarbij ik iemand kwets komt heel hard binnen. Ook al weet ik niet eens of ik iemand kwets, de gedachte dat ik het misschien doe is al genoeg om me een enorm schuldgevoel te geven. Want ik weet hoe erg emotionele pijn is en iemand dat aandoen, hoe klein ook, voelt vreselijk.
Toch is het nu tijd dat ik me meer los maak. Niet iedereen is zo gebroken als mijn ouders en hoe hard ook, ze moeten hun eigen boontjes doppen. Ik kan niet rond gaan rennen en iedereens grenzen bewaken. Ik ga er kapot aan. Dit is ook de reden dat ik 1,5 jaar na dato me nog steeds zo schuldig voel over het dumpen van mijn ex. Vooral de reden waarom met die hoge-testosteron aandoening die ze had. Is ook heel vervelend, maar het schuldgevoel en de zelfhaat die ik voelde waren echt ongekend. Niet normaal hoe zwaar dat landde.
Ik wil meer een "mensen moeten grotendeels hun eigen boontjes doppen" mentaliteit aannemen. Ik wil er best voor mensen zijn waar ik kan. Maar van jezelf houden, tegen kritiek kunnen, afgewezen worden, van jezelf houden ondanks dat je zwaktes hebt, dat kan je alleen zelf. Dat geldt ook voor mij.
Lavendel is ook een optie, maakt mijn pammetjes afbouw altijd iets makkelijker.quote:
[..]
Waarom pas de volgende stap? CBD-olie is veiliger dan al die -pammetjes en geeft mooie resultaten.
Ik werk veel met oncologische en paliatieve mensen (dus ook vaak geplaagd door angsten) en diegenen die er voor open staan zijn erg tevreden.
In welke vorm? Ben wel geïnteresseerd.quote:
[..]
Lavendel is ook een optie, maakt mijn pammetjes afbouw altijd iets makkelijker.
Wat late reactie door vakantie, maar ik dronk het in thee vorm. Ik vond achteraf de afbouw van pammetjes best meevallen. Maar heb nu 2x afgebouwd met Lavendel Thee en dat maakte het aanmerkelijk makkelijker.quote:
[..]
In welke vorm? Ben wel geïnteresseerd.
Lavendel is ook wetenschappelijk bewezen als het gaat om positieve werking bij angst en stress klachten en zelfs depressieve klachten.
Er is/was zelfs een AD gebaseerd op Lavendel in ontwikkeling maar kan daar nu niet zo snel iets over vinden dus wss mislukt.
Dankjewel! Ik ga deze onthoudenquote:
[..]
Wat late reactie door vakantie, maar ik dronk het in thee vorm. Ik vond achteraf de afbouw van pammetjes best meevallen. Maar heb nu 2x afgebouwd met Lavendel Thee en dat maakte het aanmerkelijk makkelijker.
Lavendel is ook wetenschappelijk bewezen als het gaat om positieve werking bij angst en stress klachten en zelfs depressieve klachten.
Er is/was zelfs een AD gebaseerd op Lavendel in ontwikkeling maar kan daar nu niet zo snel iets over vinden dus wss mislukt.
Nog even verder gezocht, ik kan twee namen vinden: Silexan en Laseaxanquote:
Geen idee of het beide om dezelfde stof gaat. Maar van beide zijn onderzoeken te vinden over de positieve werking bij angststoornissen.
Toch maar eens verder zoeken waarom het nog niet echt breed ingezet wordt. Wss mindere marketing..
Tijdelijk? Dan is het misschien wel helpen, maar lijkt me geen echte oplossing, meer een soort afleiding.quote:
Ik heb veel depressieve gedachten in mijn eentje. Is het oke om te vluchten ervan door steeds bezig te zijn?
Om jezelf even af te leiden kan het helpend zijn. Om weg te lopen van je gevoel en het daarmee nog verder weg te stoppen, ben ik bang dat het op de langere termijn een negatief effect zal hebben.
Pas goed op jezelf!
Ik heb vaak zo rond mijn menstruatie psychische klachten. De ene maand heftiger dan de andere. Deze maand is het vrij heftig. Lig er gewoon letterlijk uren wakker van snachts. Praktijkondersteuner zou het bespreken met mijn huisarts of hij wat weet om de dagen elke maand wat dragelijker te maken. Ik twijfel of het PMS is.
Blegh
quote:
Dat is wel herkenbaar sunshine... Ook wisselend, maar mn hele cyclus is ook op de hobbel, ik vermoed dat mn leeftijd ook niet meehelpt...
Waardeloos is het. Ik heb zelden lichamelijke klachten bij mijn menstruatie, maar soms zou ik weleens willen ruilen.
quote:
[..]
Waardeloos is het. Ik heb zelden lichamelijke klachten bij mijn menstruatie, maar soms zou ik weleens willen ruilen.
Dankjewel, ik wil dat dan maar doen.quote:
Het is zoals je zelf al toegeeft een vlucht. Dat kan een tijdje helpen, maar voor de langere termijn is het niet haalbaar. Kijk uit dat je jezelf niet voorbij rent. Het is moeilijk je grenzen te voelen en in acht te nemen als je jezelf bezig houdt als vlucht, dan ben je geneigd om door te rennen tot je er letterlijk bij neervalt. Been there done that.
Om jezelf even af te leiden kan het helpend zijn. Om weg te lopen van je gevoel en het daarmee nog verder weg te stoppen, ben ik bang dat het op de langere termijn een negatief effect zal hebben.
Pas goed op jezelf!
Als die klachten een paar dagen voor je menstruatie starten dan denk ik dat je toch echt wel last van PMS hebt.quote:
Aha, naar dit topic was ik al een tijdje op zoek en nu zie ik 'm opeens weer
Ik heb vaak zo rond mijn menstruatie psychische klachten. De ene maand heftiger dan de andere. Deze maand is het vrij heftig. Lig er gewoon letterlijk uren wakker van snachts. Praktijkondersteuner zou het bespreken met mijn huisarts of hij wat weet om de dagen elke maand wat dragelijker te maken. Ik twijfel of het PMS is.
Blegh
Ik heb vrijwel geen last van mijn menstruatie en de rest van de maand ook niet maar een paar dagen (3-5) voor de start kan het toch flink mis gaan. Boos, triest, emotioneel, lange tenen, lichte agressie enz. Heel onaangenaam trouwens! En zeer hormonaal (letterlijk, want dat is PMS dus ook
)Bij mij was de oplossing eigenlijk zeer simpel: ik ben van de gewone pil overgestapt op Cerazette. Dit is de minipil en die bestaat alleen uit progesteron en dus geen oestrogeen. Je neem deze pil ook door dus geen stopweek en het bijkomstige voordeel is dus dat je na een tijdje zelfs geen menstruatie meer krijgt. Heerlijk om geen last meer te hebben van die hormonale pieken en dalen. Alles kabbelt nu lekker door.
Ik heb de koperspiraal wat dus helemaal geen hormonen bevat. Altijd wel tevreden over geweest. De laatste heb ik laten zetten na mijn laatste bevalling. Sindsdien zijn de dagen rond mijn menstruatie heftig.quote:
[..]
Als die klachten een paar dagen voor je menstruatie starten dan denk ik dat je toch echt wel last van PMS hebt.
Ik heb vrijwel geen last van mijn menstruatie en de rest van de maand ook niet maar een paar dagen (3-5) voor de start kan het toch flink mis gaan. Boos, triest, emotioneel, lange tenen, lichte agressie enz. Heel onaangenaam trouwens! En zeer hormonaal (letterlijk, want dat is PMS dus ook
Bij mij was de oplossing eigenlijk zeer simpel: ik ben van de gewone pil overgestapt op Cerazette. Dit is de minipil en die bestaat alleen uit progesteron en dus geen oestrogeen. Je neem deze pil ook door dus geen stopweek en het bijkomstige voordeel is dus dat je na een tijdje zelfs geen menstruatie meer krijgt. Heerlijk om geen last meer te hebben van die hormonale pieken en dalen. Alles kabbelt nu lekker door.
Ik zal het eens met de huisarts bespreken of zoiets mogelijk is bij de koperspiraal, of dat het wat anders kan zijn.
Een koperspiraal neemt natuurlijk niets van jouw eigen hormonen weg want deze werkt met het principe van een 'steriele ontsteking' opwekken in je baarmoeder door koperdeeltjes zodat je slijmvlies anders wordt en er dus geen innesteling kan plaatsvinden van een bevruchte eicel. Je eigen hormonen kunnen echter nog steeds welig tieren en DAAR krijg je dus die PMS van. Vaker hebben mensen die een koperspiraal hebben ook wel best hevige bloedingen tijdens de menstruatie?quote:
[..]
Ik heb de koperspiraal wat dus helemaal geen hormonen bevat. Altijd wel tevreden over geweest. De laatste heb ik laten zetten na mijn laatste bevalling. Sindsdien zijn de dagen rond mijn menstruatie heftig.
Ik zal het eens met de huisarts bespreken of zoiets mogelijk is bij de koperspiraal.
Ik denk dat de combinatie wel mogelijk is maar ik zie het nut er niet van in? Waarom zou je beiden gebruiken?
Nee, ik bedoelde de klachten. Vragen aan de huisarts of die gelinkt kunnen worden aan de koperspiraalquote:
[..]
Een koperspiraal neemt natuurlijk niets van jouw eigen hormonen weg want deze werkt met het principe van een 'steriele ontsteking' opwekken in je baarmoeder door koperdeeltjes zodat je slijmvlies anders wordt en er dus geen innesteling kan plaatsvinden van een bevruchte eicel. Je eigen hormonen kunnen echter nog steeds welig tieren en DAAR krijg je dus die PMS van. Vaker hebben mensen die een koperspiraal hebben ook wel best hevige bloedingen tijdens de menstruatie?
Ik denk dat de combinatie wel mogelijk is maar ik zie het nut er niet van in? Waarom zou je beiden gebruiken?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nog in PMS moet verdiepen over het hoe en wat. Jij hebt al wat uitleg gegeven
Ik ga vandaag eens googlen.Oh zoquote:
[..]
Nee, ik bedoelde de klachten. Vragen aan de huisarts of die gelinkt kunnen worden aan de koperspiraal
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nog in PMS moet verdiepen over het hoe en wat. Jij hebt al wat uitleg gegeven
Nuja, de volgende vragen zou je jezelf kunnen stellen:
Wat gebruikte je voor je een spiraal had? En had je toen ook dezelfde klachten?
Zijn de klachten rond de periode van het starten met je koperspiraal begonnen? Hou er rekening mee dat je toen net bevallen was en dan ben je sowieso een uber-bom van hormonen die alle kanten uitschieten. Het kan dus ook zijn dat je 'PMS' klachten pas na een paar maanden zijn begonnen wanneer de hormoonrush van je zwangerschap en bevalling is gaan weg ebben.
Als je al jaaaaren een spiraal hebt en je symptomen pas sinds een paar maanden aanwezig zijn dan kan er inderdaad iets anders aan de hand zijn. Misschien is een bezoekje aan een gynaecoloog wel handiger dan? Dan zit je toch bij de specialist. Een huisarts weet best veel maar je hebt die specialisaties niet voor niets.
Ik ben net 3,5 maand geleden begonnen met de minipil. Ik hoop zo dat mn menstruatie gaat wegblijven, dat lijkt me een fijne bijkomstigheid.quote:
[..]
Als die klachten een paar dagen voor je menstruatie starten dan denk ik dat je toch echt wel last van PMS hebt.
Ik heb vrijwel geen last van mijn menstruatie en de rest van de maand ook niet maar een paar dagen (3-5) voor de start kan het toch flink mis gaan. Boos, triest, emotioneel, lange tenen, lichte agressie enz. Heel onaangenaam trouwens! En zeer hormonaal (letterlijk, want dat is PMS dus ook
Bij mij was de oplossing eigenlijk zeer simpel: ik ben van de gewone pil overgestapt op Cerazette. Dit is de minipil en die bestaat alleen uit progesteron en dus geen oestrogeen. Je neem deze pil ook door dus geen stopweek en het bijkomstige voordeel is dus dat je na een tijdje zelfs geen menstruatie meer krijgt. Heerlijk om geen last meer te hebben van die hormonale pieken en dalen. Alles kabbelt nu lekker door.
Verder gaat het qua stemming bagger op het moment
.Menstruatie bleef bij mij weg tegen maand 5 ergens, als er al eentje was/is dan is ze mild en op een onverwacht moment (das wel minder handigquote:
[..]
Ik ben net 3,5 maand geleden begonnen met de minipil. Ik hoop zo dat mn menstruatie gaat wegblijven, dat lijkt me een fijne bijkomstigheid.
Verder gaat het qua stemming bagger op het moment
) Maar deze blijft helaas niet bij iedereen volledig weg...Ik weet niet of je stemmingsproblemen hormonaal van aard zijn zoals een PMS, want als deze een andere oorzaak hebben dan gaat de minipil hier helaas niet veel aan veranderen
Maar ik merk wel dat alles rustiger is dankzij de minipil. De hormonale pieken enz zijn weg (wat ook wil zeggen dat het libido eveneens daalt, maar dat doet de gewone pil ook).
Ik heb het vermoeden dat ik wel eens tegen de overgang aan kan zitten...quote:
[..]
Menstruatie bleef bij mij weg tegen maand 5 ergens, als er al eentje was/is dan is ze mild en op een onverwacht moment (das wel minder handig
Ik weet niet of je stemmingsproblemen hormonaal van aard zijn zoals een PMS, want als deze een andere oorzaak hebben dan gaat de minipil hier helaas niet veel aan veranderen
Maar ik merk wel dat alles rustiger is dankzij de minipil. De hormonale pieken enz zijn weg (wat ook wil zeggen dat het libido eveneens daalt, maar dat doet de gewone pil ook).
dus zal vast ook een hormonale component hebben. Maar ook gewoon roerige tijd, laten we het daar maar op houden. Allerlei veranderingen voor de deur, alleen geen idee op welke termijn...
Maar op het moment kan ik aan alles een negatieve draai geven
Veranderingen zijn nooit leuk, zeker als je niet weet wanneer.. en geven onrust.quote:
[..]
Ik heb het vermoeden dat ik wel eens tegen de overgang aan kan zitten...
Allerlei veranderingen voor de deur, alleen geen idee op welke termijn...
Maar op het moment kan ik aan alles een negatieve draai geven
Het is dan ook nog eens een grijze, donkere en koude periode. Allemaal geen goede ingrediënten voor een positieve draai.
Veel sterkte
Heb je al eens gekeken naar magnesium? Een tekort aan magnesium (wat veel mensen schijnen hebben) kan een serieuze wissel trekken op je gemoedsrust.quote:
[..]
Ik heb het vermoeden dat ik wel eens tegen de overgang aan kan zitten...
Allerlei veranderingen voor de deur, alleen geen idee op welke termijn...
Maar op het moment kan ik aan alles een negatieve draai geven
Dank jequote:
[..]
Veranderingen zijn nooit leuk, zeker als je niet weet wanneer.. en geven onrust.
Het is dan ook nog eens een grijze, donkere en koude periode. Allemaal geen goede ingrediënten voor een positieve draai.
Veel sterkte
Slik ik al, en vitamine D ook.quote:
[..]
Heb je al eens gekeken naar magnesium? Een tekort aan magnesium (wat veel mensen schijnen hebben) kan een serieuze wissel trekken op je gemoedsrust.
Welke magnesium neem je? Ik heb gelezen dat bijvoorbeeld de magnesium oxide slecht opneembaar is en daardoor weinig doet. Magnesium citraat en magnesium glycinaat zijn de betere soorten.quote:
[..]
Dank je
[..]
Slik ik al, en vitamine D ook.
Ik heb een potje magnesium citraat bij de Tuinen gekocht en sinds 2 dagen neem ik een halve theelepel met water. Of het nu het einde van mijn menstruatie is of de magnesium (of allebei), ik voel me wat beter en het duurt geen eeuwen meer voordat ik in slaap val. Fingers crossed dat het zo even blijft.
Ik heb citraat inderdaad.quote:
[..]
Welke magnesium neem je? Ik heb gelezen dat bijvoorbeeld de magnesium oxide slecht opneembaar is en daardoor weinig doet. Magnesium citraat en magnesium glycinaat zijn de betere soorten.
Ik heb een potje magnesium citraat bij de Tuinen gekocht en sinds 2 dagen neem ik een halve theelepel met water. Of het nu het einde van mijn menstruatie is of de magnesium (of allebei), ik voel me wat beter en het duurt geen eeuwen meer voordat ik in slaap val. Fingers crossed dat het zo even blijft.
Ik weet dat het uiteindelijk weg gaat, maar ik haat het zo. Elke maand weer waren er een paar dagen dat ik dacht ‘als ik nu van de dijk af rij ben ik overal vanaf’. (Dit begon na zwangerschap 2. )Maar een paar dagen, en ik kon de klok er bijna gelijk op zetten.quote:
Aha, naar dit topic was ik al een tijdje op zoek en nu zie ik 'm opeens weer
Ik heb vaak zo rond mijn menstruatie psychische klachten. De ene maand heftiger dan de andere. Deze maand is het vrij heftig. Lig er gewoon letterlijk uren wakker van snachts. Praktijkondersteuner zou het bespreken met mijn huisarts of hij wat weet om de dagen elke maand wat dragelijker te maken. Ik twijfel of het PMS is.
Blegh
Na jaren van van alles proberen kreeg ik de tip van de methode van Eileen Engels. Mijn huisarts ging er in mee, schreef me de medicijnen voor en het werkte echt!
Weg sombere dagen!De site leest een beetje als kwakzalverij, maar het is echt het proberen waard: https://www.kraamtranen.nl/behandelingsmethode.html
Ik ken meer vrouwen bij wie het gewerkt heeft.
Bedankt! Ik slik nu nog niet zo lang magnesium en als dat niet het gewenste effect heeft ga het medicijn uit het artikel eens voorleggen aan mijn huisartsquote:
[..]
Elke maand weer waren er een paar dagen dat ik dacht ‘als ik nu van de dijk af rij ben ik overal vanaf’. (Dit begon na zwangerschap 2. )Maar een paar dagen, en ik kon de klok er bijna gelijk op zetten.
Na jaren van van alles proberen kreeg ik de tip van de methode van Eileen Engels. Mijn huisarts ging er in mee, schreef me de medicijnen voor en het werkte echt!
De site leest een beetje als kwakzalverij, maar het is echt het proberen waard: https://www.kraamtranen.nl/behandelingsmethode.html
Ik ken meer vrouwen bij wie het gewerkt heeft.
Het is wel bizar hoor. Ben nu niet meer ongesteld en het van af voelen glijden is wat overdreven, maar ik voel me weer een beetje als mezelf
Dit komt overeen met wat ik zei over de minipil met progesteronquote:
[..]
Elke maand weer waren er een paar dagen dat ik dacht ‘als ik nu van de dijk af rij ben ik overal vanaf’. (Dit begon na zwangerschap 2. )Maar een paar dagen, en ik kon de klok er bijna gelijk op zetten.
Na jaren van van alles proberen kreeg ik de tip van de methode van Eileen Engels. Mijn huisarts ging er in mee, schreef me de medicijnen voor en het werkte echt!
De site leest een beetje als kwakzalverij, maar het is echt het proberen waard: https://www.kraamtranen.nl/behandelingsmethode.html
Ik ken meer vrouwen bij wie het gewerkt heeft.
Ik heb ook nooit meer last gehad van PMS quote:Op zondag 27 november 2022 21:20 schreef Morrigan het volgende:
Ja hoor, ik ben weer in een depressie gekomen.
veel sterkte! Hou vast aan het feit dat ook dit weer voorbij zal gaan Wees lief voor jezelf
Sterktequote:
Ja hoor, ik ben weer in een depressie gekomen.
Voor het eerst in 3 jaar kreeg ik door dat ik al 3 jaar in een permanente emotionele flashback geleefd heb. Wat een hel. Altijd gespannen en angstig zijn neemt alles van me af. Mijn genot in sociale situaties, seks, genieten van dingen, stil kunnen zitten, in het moment zijn, mijn werk goed kunnen doen. Het nam alles van me af en toen begin deze maand eindelijk die storm ging liggen, schoot de angst er enorm in om dit weer terug te krijgen. Van de ene angst zo in de andere rollen, typisch.
Het kwam in de vorm van dat ik merkte dat ik automatisch mijn voeten in een EMDR manier begon te bewegen als ik stress voel. Ik dacht dat ik mezelf een of andere compulsie heb aangeleerd en ik continu die drang en spanning moet voelen om het te gaan doen. Is natuurlijk niet zo, het is gewoon een manier van mijn lichaam om die spanning los te laten net als je benen op en neer bewegen, maar toch. Na zo lang gespannen te zijn eindelijk lucht te krijgen, weer langzaam van het leven kan gaan genieten en dan ineens de angst voelen om WEER altijd gespannen te zijn. Ik kan het sindsdien niet goed loslaten. Nog niet althans.
Ongelofelijk wat voor een hel ik in heb geleefd de laatste jaren. Spanning neemt alles weg wat voor mij het leven waar maakt en ik ben voor niks banger om me zo weer te voelen. Ironisch genoeg zorgt die angst er ook voor dat ik me nu weer zo voel lol. Het leven voelt soms echt als een slechte grap. Ik blijf doorgaan want ik ben alsnog veel ontspannener dan eerst. Progressie is er, dat vind ik fijn. Ik wil gewoon zo graag weer mijn leven terug. Soms als je in een storm zit ben je alleen maar bezig met overleven. Nu ik langzaam uit die storm kom, zie ik in, voel ik hoe ongelofelijk moeilijk en ongelofelijk kut die storm is geweest. Ik heb echt in een hel geleefd de laatste jaren.
Moest het even van me af schrijven. Hopelijk trekken jullie de kar nog een beetje hier. Groetjes.
Echt hé. Ga daar echt kapot op op sommige momenten.quote:
Defenitly sucks sometimes.quote:
Life sucks, and then you'll die. That's what they say. But come on, we're strongquote:
Wat is het leven toch een dikke kutzooi, pfff en dan moet ik nog zoveel jaar.
quote:
Angst. Ik word er gek van. Normaal over straat lopen is een enorme opgave.
quote:
De feestdagen doorkomen in een kliniek met verlofdagen.. lastig want ik moet hier nog wennen en mijn depressie schreeuwt GA IN BED LIGGEN
quote:
Wat is het leven toch een dikke kutzooi, pfff en dan moet ik nog zoveel jaar.
Sterkte.Gaat hier ook weer niet echt goed. Speel regelmatig met het idee om naar de huisarts te gaan maar dat voelt inmiddels ook aardig pointless.
ik zou het doen. Voor jezelf.quote:
[..]
[..]
[..]
Gaat hier ook weer niet echt goed. Speel regelmatig met het idee om naar de huisarts te gaan maar dat voelt inmiddels ook aardig pointless.
Jij bent belangrijk!En als het niet goed gaat denk ik gelijk van tering ik moet er echt heen. Maar na verloop van tijd vervaagd dat wat en denk je van hmmmm.
Therapie is er niet om jou in je sombere periodes op te rapen. Natuurlijk zullen die sessies er ook zijn, maar het moet erom draaien dat jij het gereedschap krijgt om met die depressie en angst te leren leven en je er niet meer door laat leiden. Als je nu bij het punt van acceptatie bent aangekomen zou ik je riem maar vast doen want dan ben je nu pas echt begonnen.quote:
Wat doen jullie met therapie als het wel goed gaat maar je weinig meer kan doen als accepteren? Ik weet natuurlijk dat die angst of depri zijn nooit meer weg gaat in m'n leven. Dat wist ik ook wel, maar ja je moet het toch even goed realiseren.
En als het niet goed gaat denk ik gelijk van tering ik moet er echt heen. Maar na verloop van tijd vervaagd dat wat en denk je van hmmmm.
Goede vraag. Ik zit momenteel bij een praktijkondersteuner en ik heb niet het idee dat ze me verder kan helpen. Ik zit nogal met mijn hormonen in de knoei op sommige momenten en daar kan zij gewoon niks aan doen. Toch vind ik het fijn om met haar te praten. Over dingen die me op dat moment dwars zitten, of dingen die ik heb mee gemaakt. Ik praat met zo iemand gek genoeg makkelijker dan met naasten.quote:
Wat doen jullie met therapie als het wel goed gaat maar je weinig meer kan doen als accepteren? Ik weet natuurlijk dat die angst of depri zijn nooit meer weg gaat in m'n leven. Dat wist ik ook wel, maar ja je moet het toch even goed realiseren.
En als het niet goed gaat denk ik gelijk van tering ik moet er echt heen. Maar na verloop van tijd vervaagd dat wat en denk je van hmmmm.
Momenteel heb ik ook maar 1x in de 3 week een afspraak van een half uurtje.
Dit jaar ben ik voor het eerst alleen met de kerst. Ik heb geen zin en energie meer om "leuk" te doen bij mijn "familie". Ik was vorig jaar alleen met oud en nieuw en dat ging niet zo goed.
Het blijft toch zwaar.
Ik dacht om een topic te openen maar eerlijk, ik zie de "huhuh dan kan je bij xyz fok!ker wel zijn, ben je niet alleen huhuh" grapjes al aankomen en heb daar niet zo'n trek in.
Die gelukkige familie's op tv en in de liedjes in de winkels, het valt me altijd zwaar.
Ik kwam laatst tot het besef dat ik niemand in mijn familie heb die van mij houd om wie ik ben. Niemand. En ook niemand die er is voor mij als het slecht gaat.
Mijn moeder is alleen maar druk bezig met haar nieuwe familie en natuurlijk met het wegrennen voor haar trauma. Mijn zus evenveel.
Ik zit met het idee te spelen om gewoon schuurpapier en verf te gaan halen bij de action en dan met kerst mijn eetkamerstoelen die afbladderend verf hebben te gaan fixen. Dat houd me wel ff bezig.
Maar het blijft een enorme moeilijke tijd.
quote:
Ik heb moeite met de feestdagen. Al sinds de scheiding van mijn ouders en dat mijn vader zich daarna in een stalker ontpopte.
Dit jaar ben ik voor het eerst alleen met de kerst. Ik heb geen zin en energie meer om "leuk" te doen bij mijn "familie". Ik was vorig jaar alleen met oud en nieuw en dat ging niet zo goed.
Het blijft toch zwaar.
Ik dacht om een topic te openen maar eerlijk, ik zie de "huhuh dan kan je bij xyz fok!ker wel zijn, ben je niet alleen huhuh" grapjes al aankomen en heb daar niet zo'n trek in.
Die gelukkige familie's op tv en in de liedjes in de winkels, het valt me altijd zwaar.
Ik kwam laatst tot het besef dat ik niemand in mijn familie heb die van mij houd om wie ik ben. Niemand. En ook niemand die er is voor mij als het slecht gaat.
Mijn moeder is alleen maar druk bezig met haar nieuwe familie en natuurlijk met het wegrennen voor haar trauma. Mijn zus evenveel.
Ik zit met het idee te spelen om gewoon schuurpapier en verf te gaan halen bij de action en dan met kerst mijn eetkamerstoelen die afbladderend verf hebben te gaan fixen. Dat houd me wel ff bezig.
Maar het blijft een enorme moeilijke tijd.
Wat naar voor je!quote:
Ik heb moeite met de feestdagen. Al sinds de scheiding van mijn ouders en dat mijn vader zich daarna in een stalker ontpopte.
Dit jaar ben ik voor het eerst alleen met de kerst. Ik heb geen zin en energie meer om "leuk" te doen bij mijn "familie". Ik was vorig jaar alleen met oud en nieuw en dat ging niet zo goed.
Het blijft toch zwaar.
Ik dacht om een topic te openen maar eerlijk, ik zie de "huhuh dan kan je bij xyz fok!ker wel zijn, ben je niet alleen huhuh" grapjes al aankomen en heb daar niet zo'n trek in.
Die gelukkige familie's op tv en in de liedjes in de winkels, het valt me altijd zwaar.
Ik kwam laatst tot het besef dat ik niemand in mijn familie heb die van mij houd om wie ik ben. Niemand. En ook niemand die er is voor mij als het slecht gaat.
Mijn moeder is alleen maar druk bezig met haar nieuwe familie en natuurlijk met het wegrennen voor haar trauma. Mijn zus evenveel.
Ik zit met het idee te spelen om gewoon schuurpapier en verf te gaan halen bij de action en dan met kerst mijn eetkamerstoelen die afbladderend verf hebben te gaan fixen. Dat houd me wel ff bezig.
Maar het blijft een enorme moeilijke tijd.
Maar ik denk dat dat voor een hoop mensen geldt hoor, dat het juist een moeilijke tijd is, en dat echt niet iedereen gezellig om de tafel zit zoals in kerstreclames (die ik ook zoveel mogelijk probeer te vermijden, echt geen zin in).
Juist met de kerst komen al die familiebanden en -dingen weer extra naar voren natuurlijk, ben er ook echt geen fan van.
Ja daar heb je zeker gelijk in. M'n psycholoog zei ook laatst van laten we hier nog maar even mee door blijven gaan ondanks dat het nu wel aardig gaat.quote:
[..]
Therapie is er niet om jou in je sombere periodes op te rapen. Natuurlijk zullen die sessies er ook zijn, maar het moet erom draaien dat jij het gereedschap krijgt om met die depressie en angst te leren leven en je er niet meer door laat leiden. Als je nu bij het punt van acceptatie bent aangekomen zou ik je riem maar vast doen want dan ben je nu pas echt begonnen.
Ik ben zo bezig met doen wat ik denk dat er van me verwacht wordt, dat ik mezelf een beetje kwijt ben.
Geprobeerd om het heft in eigen hand te nemen door mensen hier uit te nodigen, nu nog even de grenzen afbakenen en dan maar hopen dat mensen die respecteren...
Ik heb regelmatig alleen gezeten met kerst en oud en nieuw. Omdat ik geen contact had met familie, maar ook omdat ik bewust aanbiedingen van vrienden om langs te komen afsloeg. Het hele verplichte gezellig doen en vrede op aarde is iets waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb. Omdat het leven gewoon niet zo in elkaar steekt en januari dan ook altijd weer een deceptie is.
Nu heb ik vrouw en 2 dochters en vieren we het uiteraard wel. Ik geniet ervan voor de kinderen, wil hun ook die ervaringen geven die ik zelf als kind heb moeten missen. Maar dat maakt het soms ook juist heel moeilijk, een confrontatie met eigen gemis, het doen alsof terwijl in je hart nog zoveel pijn en verdriet zit. Want er wordt gedaan alsof het met de feestdagen allemaal zo mooi en perfect moet zijn, alsof er geen ruimte is voor eenzaamheid en pijn. Terwijl die er met de feestdagen ook is, meer nog juist door al het uiterlijk vertoon.
Het hielp mij dus voordat ik een gezin had juist om daar niet aan mee te doen. Ramen en deuren op slot, gordijnen dicht, boekjes lezen of iets anders doen wat ontspanning gaf. En geen aandacht besteden aan de feestdagen. Als ik er geen onderdeel van uitmaakte, leek het ook net alsof het er niet was en deed het minder pijn. Dat zal voor iedereen weer anders zijn, maar waarmee ik wil zeggen: als je die stoelen wil schuren en opknappen, waarom niet? Klinkt als een fijn project om je zinnen te verzetten. Iets om handen hebben om je gedachten te sussen kan soms al best helend zijn.
Nogmaals sterkte, en hoe cliche het ook klinkt: je bent niet alleen.
Sterkte... dat kutgevoel is de reden dat ik niet meer date rond de feestdagen, al 2x alleen geeindigd en wilde geen 3 op een rij!quote:Op dinsdag 20 december 2022 02:15 schreef PowerLoungen het volgende:
Altijd een feest als een langdurige relatie vlak voor kerst stukloopt... zucht
Ik ben op zoek naar een goede therapie voor zelf destructieve mensen of mensen met een minderwaardigheids complex... En dan echt geen cgt want dat ken ik inmiddels wel!
Iemand tips in zuid holland?
Dank . Goed advies trouwens ook want het hakt er toch wel even extra in nuquote:
[..]
Sterkte... dat kutgevoel is de reden dat ik niet meer date rond de feestdagen, al 2x alleen geeindigd en wilde geen 3 op een rij!
Ik ben op zoek naar een goede therapie voor zelf destructieve mensen of mensen met een minderwaardigheids complex... En dan echt geen cgt want dat ken ik inmiddels wel!
Iemand tips in zuid holland?
."De post die je wilt quoten is 358 dagen oud. Wil je deze echt quoten?"quote:
Sinds oktober heb ik eindelijk de hulp die ik sinds augustus 2018 zocht
Een jaar na mijn post dat ik schematherapie krijg, kan ik zeggen dat ik de behandeling gisteren succesvol heb afgesloten
De afgelopen maanden al ernstig afgebouwd natuurlijk, sinds september eigenlijk. Ergens rond de zomer *klikte* het "ineens". Natuurlijk niet ineens, want het is een proces, maar op een gegeven moment voelde de behandeling niet nodig. Ik begon er tegenop te zien, maar niet om het inhoudelijke deel, maar het praktische. Met de trein er naar toe, weer terug etc. Al die dingen nam ik daarvoor maar voor lief, want ik had wel het gevoel dat ik er verder mee kwam en dat het me echt hielp (al zat mijn behandelaar af en toe met de handen in het haar: Hoe kom ik er in vredesnaam doorheen bij hem
)Mijn depressieve klachten zijn nu al denk ik 1.5 jaar of zo naar de achtergrond verdwenen. Natuurlijk heb ik nog wel eens zwaarmoedige momenten, maar ik kan ze relativeren naar: zwaarmoedige momenten.
De schematherapie heeft me voor mijn gevoel alle handvaten gegeven die ik nog miste.
En ik durf het bijna niet hard op te zeggen, maar het gaat wel goed met me.
Ik ben bezig met een baan zoeken in de GGZ, als "gewone" werknemer, of evt als ervaringswerker, ligt er maar aan welke opleiding ze willen betalen
Terugkijken op het feit dat ik in augustus 2018 voor het eerst aan de bel trok en nu kan zeggen dat het goed gaat, kan ik maar 1 ding concluderen: hou vol. Ooit kom je er wel. Het kan alleen t*ring lang duren.
Wat fijn voor je dat de therapie zo goed heeft geholpen en dat het zo goed met je gaat!quote:
[..]
"De post die je wilt quoten is 358 dagen oud. Wil je deze echt quoten?"
Een jaar na mijn post dat ik schematherapie krijg, kan ik zeggen dat ik de behandeling gisteren succesvol heb afgesloten
Heb je echt 1,5 jaar moeten wachten voor je überhaupt hulp kreeg of had je wel iets van overbrugging
?In augustus 2018 ging ik naar de GGZ met de mededeling: Het gaat niet goed. In oktober/november werd ik doorverwezen naar Forensisch, in april 2019 kwam ik op de PAAZ terecht, na 9 weken daar, in een verslavingskliniek voor 9 weken. Ik zou een vervolgtraject hebben in een half-way home, maar ze gingen failliet. Dus eind 2019 wilde GGZ me niet meer, want doorverwezen naar forensisch, forensisch zei: maar we doen niks met verslaving en/of depressie, de verslavingsinstantie in de buurt zei: we hebben een stop voor mensen met jou verzekering.quote:
[..]
Wat fijn voor je dat de therapie zo goed heeft geholpen en dat het zo goed met je gaat!
Heb je echt 1,5 jaar moeten wachten voor je überhaupt hulp kreeg of had je wel iets van overbrugging
Begin 2020 begon ik met een verslavingstraject (Meer om me bezig te houden, alcoholgebruik was een gevolg, geen oorzaak), maar corona. Dus na 1 fysieke bijeenkomst werd het online. Tijd volgehouden, maar het was niet voor mij. Na veel bureaucratisch gezeik kwamen er eind 2020 eindelijk onderzoeken, 22-12-2020 de verwijzing naar het forensische weer (het Forensische traject is ingestart in het begin door een psychologe die niet wist wat ze deed, ik had er nooit in terecht mogen komen, maar ja...). Begin 2021 Agressie Hanterings Therapie gehad, na de zomervakantie 2021 begon dan eindelijk EEN behandeling.. na 2 maanden van min of meer kennismakingsgesprekken, werd het schematherapie.
Dus, euhm, mijn antwoord is iets complexer, maar ja, ik heb iets langer moeten wachten dan 1.5 jaar, maar ja, ik kreeg ook tussentijds iets.
Ik kom hier weer even terug, want hoewel ik ook al weer een jaar mijn therapie heb afgesloten, zijn dit ook voor mij rottijden. Zoals Schanu zegt, je bent niet alleen, ik ben ook zo iemand die het liefst Kerst overslaat, inclusief mijn verjaardag dan..Ik ben mijn weg aan het vinden voor de rest van mijn leven nadat ik gebroken heb met het gezin mijn moeder en stiefvader dat als een molensteen om mijn nek hing na schulden,pleeggezin en nog veel meer in mijn jeugd. En heb mijn biologische vader teruggevonden rond deze tijd nu 2 jaar geleden, maar wel dood en met een heel gecompliceerd levensverhaal. Maar ik heb at long last toch het gevoel dat ik er mag zijn en probeer nu dat alles verder een plaats te geven. Voor iedereen die het nodig heeft, het wordt weer eens licht!
Waarschijnlijk de combinatie van nog steeds niet weten wat je wilt in het leven en dit onvoorstelbare grauwe kutweer. Bah!
Dat eerste is eigenlijk ook hetgene waar ik ontzettend mee struggle. Deze winter overigens totaal geen last van SAD.quote:
Waarschijnlijk de combinatie van nog steeds niet weten wat je wilt in het leven en dit onvoorstelbare grauwe kutweer. Bah!
Ideaal om The Smiths te luisteren ook.
Alles voelde zo zwaar, zo moeilijk, zo uitzichtloos. Dat was heel normaal voor mij, maar nu ben ik er weer aan herinnerd dat het ook anders kan, ook voor mij. Ik ben wel bang dat al het negatieve weer terugkomt, daarom vind ik het zo jammer dat er niet één duidelijke reden aan te wijzen is waardoor het nu beter gaat, dan zou ik daar iets mee kunnen. Maar ik probeer niet te veel aan de toekomst te denken.
Zo, heb ik eens iets positiefs te melden hier.
Dit is een serieus topic, met zeer gevoelige info waar users moedig het diepste van hun ziel laten zien. Dit is dus ABSOLUUT geen plaats voor flauwe grapjes of onzin
Toch is kijken of ik daar nog iets aan kan doen, ene kant is het goed om herinnerd te worden aan hoe slecht het kan zijn en alert te blijven.. En misschien wil ook wel teveel.. Maar toch...
Heb m'n vrienden veel minder gezien de laatste maanden, paniekaanvallen enzo, maar ik heb het weten te onderdrukken en het is de tijd die ik er wel was gewoon helemaal goed gegaan.
En ondanks mijn stuk of 15 ziekmeldingen op werk dit jaar door de angst is m'n contract wél verlengd.
(Al had mij dat ook niks uitgemaakt eerlijk gezegd. 
)M'n psycholoog kan er ook niet veel anders van maken. Ain't gonna change.
Maar er komen nog wel wat veranderingen aan die compleet roet in het eten kunnen gooien zoals bijvoorbeeld verhuizen en alleen wonen ipv met twee huisgenoten, maar dat zien we later wel.
Ik heb sinds een lange tijd een ietwat verstoorde relatie met slaap. De meeste mensen vinden slapen heerlijk, ik slaap omdat het moet.
Ik heb vroeger een tijd last gehad van slapeloosheid omdat ik bang was niet te kunnen slapen. Constant malen over de volgende dag hoe die zou gaan compleet brak, hoe lang ik dit zou kunnen volhouden, etc. Ik haalde ook de meest compleet vreemde dingen erbij om daar over te malen zodat ik niet in slaap viel. Je zit dan zo in die cirkel. Ik heb toendertijd therapie gevolgd bij IPZO waar ik echt wat aan gehad heb.
Deze angst sluimert altijd een beetje op de achtergrond, maar het is jaren te managen geweest. Soms even een terugval, maar ik stond daarna weer redelijk snel op. Nu zit ik weer middenin deze cirkel. Ik heb de laatste periode wat stress gehad waardoor dit gewoon fullblown is terug gekomen. Ik slaap momenteel amper. Ik ben moe, maar ik heb zoveel stress en spanning in bed. Daardoor raak ik super gefrustreerd. Uit bed gaan heb ik geprobeerd, maar zodra ik weer in bed ligt komt het als een boemerang weer naar me terug.
Ik heb zo een afspraak bij de huisarts. Vragen of ik weer een verwijzing voor IPZO kan krijgen want ik voel deze keer aan dat ik dit niet alleen kan. Het is echt bagger dat er in in de GGZ lange wachtlijsten zijn. Misschien dat ik ook vraag om wat te geven voor de angst. Iets wat niet verslavend is.
Helaas, is er niet.quote:
Ik haak hier ook weer even aan.
Misschien dat ik ook vraag om wat te geven voor de angst. Iets wat niet verslavend is.
Het is of antidepressiva of benzo's. Allebei verslavend.
Inderdaad. Dat is wat de huisarts zei.quote:
[..]
Helaas, is er niet.
Het is of antidepressiva of benzo's. Allebei verslavend.
Nouja, ik heb de verwijsbrief. Wachtlijst is om en nabij 5 maanden lang. Niet normaal dit.
5 maanden is niet zo lang, althans... ik hoor ze veel langer.quote:
[..]
Inderdaad. Dat is wat de huisarts zei.
Nouja, ik heb de verwijsbrief. Wachtlijst is om en nabij 5 maanden lang. Niet normaal dit.
Ik heb een jaar op de wachtlijst gestaan voor hulp en inmiddels is die er niet korter op geworden
Sterkte
Een jaar?!?! Dat is echt wel heel droevig hoor. Fijn vooruitzicht ook als je voor jouw gevoel dringend op hulp zit te wachten. Want je gaat niet voor niks naar de huisarts voor een verwijzing.quote:
[..]
5 maanden is niet zo lang, althans... ik hoor ze veel langer.
Ik heb een jaar op de wachtlijst gestaan voor hulp en inmiddels is die er niet korter op geworden
Sterkte
Maar, als ik een beetje advocaat van de duivel mag spelen: het gaat best goed, je contract is verlengd.. Dingen die je niet verwacht had (die goed zouden gaan). Zou het niet heel veel schelen als je de komende veranderingen ook zo zou bekijken? Ja, het kan ontzettend kut gaan, maar, ook goed gaan, zoals de afgelopen dingen die goed zijn gegaan?quote:
Met mij gaat het op zich ook wel gewoon goed. Wel nog steeds even veel last van angst e.d., maar echt heel depri zijn valt wel mee. Gewoon 'normaal'.
Heb m'n vrienden veel minder gezien de laatste maanden, paniekaanvallen enzo, maar ik heb het weten te onderdrukken en het is de tijd die ik er wel was gewoon helemaal goed gegaan.
En ondanks mijn stuk of 15 ziekmeldingen op werk dit jaar door de angst is m'n contract wél verlengd.
M'n psycholoog kan er ook niet veel anders van maken. Ain't gonna change.
Maar er komen nog wel wat veranderingen aan die compleet roet in het eten kunnen gooien zoals bijvoorbeeld verhuizen en alleen wonen ipv met twee huisgenoten, maar dat zien we later wel.
En meestal ga je ook niet al direct naar de huisarts, althans... ik moet altijd eerst een tijdje moed verzamelen...quote:
[..]
Een jaar?!?! Dat is echt wel heel droevig hoor. Fijn vooruitzicht ook als je voor jouw gevoel dringend op hulp zit te wachten. Want je gaat niet voor niks naar de huisarts voor een verwijzing.
Ik heb toen ter overbrugging een aantal gesprekken gehad met de POH. En de huisarts heeft nog een aantal keren gebeld om te kijken of er niet eerder plek was. Maar dat was er niet.
Ik hoop dat je snel terecht kan. Ik heb voor het slapen trouwens seroquel. Ik slik 12,5mg, ik weet niet of het ook iets op angst doet, het is een antipsychoticum. En ik weet ook niet of de huisarts dat zou willen voorschrijven.
Maar aangezien je ook slecht slaapt moest ik daar aan denken...
Ik heb een doosje slaappillen als back up voor als het echt niet gaat. Ik had van mijn vorige huisarts Zoldipem gekregen als slaapmiddel welke ik vriendelijk heb afgeslagen. Dat is echt een paardenmiddel die ik niet durf te nemen. Heb nu geloof ik een benzo in de la liggen. Vind ik een veel beter ideequote:
[..]
En meestal ga je ook niet al direct naar de huisarts, althans... ik moet altijd eerst een tijdje moed verzamelen...
Ik heb toen ter overbrugging een aantal gesprekken gehad met de POH. En de huisarts heeft nog een aantal keren gebeld om te kijken of er niet eerder plek was. Maar dat was er niet.
Ik hoop dat je snel terecht kan. Ik heb voor het slapen trouwens seroquel. Ik slik 12,5mg, ik weet niet of het ook iets op angst doet, het is een antipsychoticum. En ik weet ook niet of de huisarts dat zou willen voorschrijven.
Maar aangezien je ook slecht slaapt moest ik daar aan denken...
Ik heb in het verleden wel vaker episodes gehad van slecht slapen en één slaappil zette me altijd weer back on track. Toch vind ik ze eng om te nemen dus ik schuif het weer voor me uit.
Hoe gaat het met jou?
Wel fijn dat zo'n slaappil je weer een soort van reset... slecht slapen is gewoon beroerdquote:
[..]
Ik heb een doosje slaappillen als back up voor als het echt niet gaat. Ik had van mijn vorige huisarts Zoldipem gekregen als slaapmiddel welke ik vriendelijk heb afgeslagen. Dat is echt een paardenmiddel die ik niet durf te nemen. Heb nu geloof ik een benzo in de la liggen. Vind ik een veel beter idee
Ik heb in het verleden wel vaker episodes gehad van slecht slapen en één slaappil zette me altijd weer back on track. Toch vind ik ze eng om te nemen dus ik schuif het weer voor me uit.
Hoe gaat het met jou?
Hoe het met mij gaat? Ik weet het niet zo goed.
Ik vind mn stemming de laatste tijd weer wat meer de negatieve kant op neigen.
Het wisselt wat.
Ja, dat zegt m'n psycholoog ook. Maar werk is ook deels een probleem bij mij. Ik weet gewoon ook totaal niet wat ik in het leven wil, wat me ook onzeker en somber maakt. Elke keer hetzelfde, elke keer als tandwieletje fungeren, etc. Het voelt bij mij een beetje alsof je in een mal geperst wordt. Het veranderd, maar het komt niet uit jezelf zeg maar. Ik moet ook denk ik leren hoe je dat uit jezelf kan laten komenquote:
[..]
Maar, als ik een beetje advocaat van de duivel mag spelen: het gaat best goed, je contract is verlengd.. Dingen die je niet verwacht had (die goed zouden gaan). Zou het niet heel veel schelen als je de komende veranderingen ook zo zou bekijken? Ja, het kan ontzettend kut gaan, maar, ook goed gaan, zoals de afgelopen dingen die goed zijn gegaan?
Maar ik bekijk die komende veranderingen ook wel degelijk in dat licht hoor. Maar ik heb ook wel zoiets van als ik morgen verongeluk dan vind ik dat ook wel prima. Dagelijks zelfs. En ik weet ook heus wel dat zoiets onzin is.
Ik vroeg me af welke therapie jullie hebben.
Hoe dan ook, ik hield me wel sterk, maar ik vond het toch best wel confronterend, een beetje alles bij elkaar, gesprek, etc. en dat heeft wel een beetje z'n uitwerking gehad onbewust.Vorige week echt een zombie op werk, barstte in huilen uit op sommige momenten (gelukkig heeft niemand dat gemerkt behalve dan dat iemand me aankeek en zei "Ben je wel happy [naam]?" waarop ik natuurlijk zei "Ja hoor
" Dag later ziek gemeld, zaterdag wat leuks gedaan met vrienden en toen ik daarna alleen naar huis reed ook weer emotioneel en beetje dissociërend. Nou, als deze week weer zo wordt ga ik me ongetwijfeld weer ziek melden want ik zit er echt tegen aan te hikken. SPOILERMet de angsten ging het prima, kon er beter mee omgaan. Ben weer een paar keer op vakantie geweest, ook in m'n eentje. Theater, dagjes weg, met de trein, uit eten, musea. Ik had plannen voor dit jaar, zin in alles. Alleen sociale contacten bleven moeilijk: ik heb iedereen zo op afstand gehouden dat ik eigenlijk geen vrienden meer heb en eentje negeerde me al even en heeft me nu zelfs geblokkeerd op sociale media. En dat hakt er wel in.
Maar nu gaat het niet goed met m'n werk (ik werk als freelancer) en kan ik eigenlijk sinds begin maart alleen maar piekeren, piekeren, piekeren, over hoe nu verder, ligt het aan mij, sta ik op een zwarte lijst ofzo, doe ik iets verkeerd, ik kan maar één ding en zelfs dat kan ik niet, ik heb geen pensioen, alles gaat naar de klote in de wereld, alles wordt duurder, de zorg staat onder druk dus ik ben de lul later, ik kan geen vaste baan vinden, wie wil mij nou aannemen, ik ben zo labiel als een erwt, ik ben altijd moe, ik ben nergens voor opgeleid, ik ben oud, ik kan niets, ik kom nooit meer aan werk dat genoeg betaalt om van rond te komen.
En elke dag janken he. Heb al een paar keer een weekend gehad dat ik gewoon m'n bed niet uitkwam want waarvoor eigenlijk? Eten smaakt me niet meer maar kan de hele dag zoete troep snaaien. Geen zin om wat dan ook te doen in huis, durf geen geld uit te geven dus eet kliekjes van m'n ouders die ze lief komen brengen, huisdieren krijgen minimale aandacht, kan me niet concentreren op boeken of tv-series en 's nachts zie ik vaak ook elk uur langskomen. Ik heb een museumkaart dus ga soms op pad met m'n zus of vader, maar niet te ver want de trein is duur.
Voel me zo'n aansteller. Dan denk ik: stel je niet aan, ga solliciteren. Wat is het probleem en hoe kun je daar wat aan doen? Nou ja, we zijn vier maanden verder en het wordt alleen maar kutter. Had een mooie opdracht voor maandag en gisteren kreeg ik te horen dat die niet doorging. Dan ben ik alweer helemaal van het padje.
Zou het helpen als ik naar de huisarts ga? Geen idee. Het zal m'n werkprobleem niet oplossen maar misschien wel de manier waarop ik ermee omga? Ik kan ook bij niemand m'n ei kwijt, als ik erover begin zegt iedereen 'ah je hebt een buffer en het komt wel weer goed en dan ga je toch ergens werken, er zijn overal tekorten!' Ja, als je diploma's hebt.
Nou ja. Even van me afgeschreven. Bedankt voor het lezen
quote:
Ik kan me hier ook weer melden denk ikSPOILERMet de angsten ging het prima, kon er beter mee omgaan. Ben weer een paar keer op vakantie geweest, ook in m'n eentje. Theater, dagjes weg, met de trein, uit eten, musea. Ik had plannen voor dit jaar, zin in alles. Alleen sociale contacten bleven moeilijk: ik heb iedereen zo op afstand gehouden dat ik eigenlijk geen vrienden meer heb en eentje negeerde me al even en heeft me nu zelfs geblokkeerd op sociale media. En dat hakt er wel in.
Maar nu gaat het niet goed met m'n werk (ik werk als freelancer) en kan ik eigenlijk sinds begin maart alleen maar piekeren, piekeren, piekeren, over hoe nu verder, ligt het aan mij, sta ik op een zwarte lijst ofzo, doe ik iets verkeerd, ik kan maar één ding en zelfs dat kan ik niet, ik heb geen pensioen, alles gaat naar de klote in de wereld, alles wordt duurder, de zorg staat onder druk dus ik ben de lul later, ik kan geen vaste baan vinden, wie wil mij nou aannemen, ik ben zo labiel als een erwt, ik ben altijd moe, ik ben nergens voor opgeleid, ik ben oud, ik kan niets, ik kom nooit meer aan werk dat genoeg betaalt om van rond te komen.
En elke dag janken he. Heb al een paar keer een weekend gehad dat ik gewoon m'n bed niet uitkwam want waarvoor eigenlijk? Eten smaakt me niet meer maar kan de hele dag zoete troep snaaien. Geen zin om wat dan ook te doen in huis, durf geen geld uit te geven dus eet kliekjes van m'n ouders die ze lief komen brengen, huisdieren krijgen minimale aandacht, kan me niet concentreren op boeken of tv-series en 's nachts zie ik vaak ook elk uur langskomen. Ik heb een museumkaart dus ga soms op pad met m'n zus of vader, maar niet te ver want de trein is duur.
Voel me zo'n aansteller. Dan denk ik: stel je niet aan, ga solliciteren. Wat is het probleem en hoe kun je daar wat aan doen? Nou ja, we zijn vier maanden verder en het wordt alleen maar kutter. Had een mooie opdracht voor maandag en gisteren kreeg ik te horen dat die niet doorging. Dan ben ik alweer helemaal van het padje.
Zou het helpen als ik naar de huisarts ga? Geen idee. Het zal m'n werkprobleem niet oplossen maar misschien wel de manier waarop ik ermee omga? Ik kan ook bij niemand m'n ei kwijt, als ik erover begin zegt iedereen 'ah je hebt een buffer en het komt wel weer goed en dan ga je toch ergens werken, er zijn overal tekorten!' Ja, als je diploma's hebt.
Nou ja. Even van me afgeschreven. Bedankt voor het lezen
omdat ik sommige dingen wel herken en niet zo goed weet hoe ik je een hart onder de riem kan steken Je schrijft wel veel dingen op die je allemaal kut vindt terwijl ik ook lichtpuntjes zie b.v. je huisdieren of museumbezoek, probeer eerst eens wat meer aan die lichtpuntjes te doen of denken en kijk of je zo de omslag kunt maken. Succes met je carrièreswitch, er is op dit moment genoeg werk.quote:
Ik kan me hier ook weer melden denk ikSPOILERMet de angsten ging het prima, kon er beter mee omgaan. Ben weer een paar keer op vakantie geweest, ook in m'n eentje. Theater, dagjes weg, met de trein, uit eten, musea. Ik had plannen voor dit jaar, zin in alles. Alleen sociale contacten bleven moeilijk: ik heb iedereen zo op afstand gehouden dat ik eigenlijk geen vrienden meer heb en eentje negeerde me al even en heeft me nu zelfs geblokkeerd op sociale media. En dat hakt er wel in.
Maar nu gaat het niet goed met m'n werk (ik werk als freelancer) en kan ik eigenlijk sinds begin maart alleen maar piekeren, piekeren, piekeren, over hoe nu verder, ligt het aan mij, sta ik op een zwarte lijst ofzo, doe ik iets verkeerd, ik kan maar één ding en zelfs dat kan ik niet, ik heb geen pensioen, alles gaat naar de klote in de wereld, alles wordt duurder, de zorg staat onder druk dus ik ben de lul later, ik kan geen vaste baan vinden, wie wil mij nou aannemen, ik ben zo labiel als een erwt, ik ben altijd moe, ik ben nergens voor opgeleid, ik ben oud, ik kan niets, ik kom nooit meer aan werk dat genoeg betaalt om van rond te komen.
En elke dag janken he. Heb al een paar keer een weekend gehad dat ik gewoon m'n bed niet uitkwam want waarvoor eigenlijk? Eten smaakt me niet meer maar kan de hele dag zoete troep snaaien. Geen zin om wat dan ook te doen in huis, durf geen geld uit te geven dus eet kliekjes van m'n ouders die ze lief komen brengen, huisdieren krijgen minimale aandacht, kan me niet concentreren op boeken of tv-series en 's nachts zie ik vaak ook elk uur langskomen. Ik heb een museumkaart dus ga soms op pad met m'n zus of vader, maar niet te ver want de trein is duur.
Voel me zo'n aansteller. Dan denk ik: stel je niet aan, ga solliciteren. Wat is het probleem en hoe kun je daar wat aan doen? Nou ja, we zijn vier maanden verder en het wordt alleen maar kutter. Had een mooie opdracht voor maandag en gisteren kreeg ik te horen dat die niet doorging. Dan ben ik alweer helemaal van het padje.
Zou het helpen als ik naar de huisarts ga? Geen idee. Het zal m'n werkprobleem niet oplossen maar misschien wel de manier waarop ik ermee omga? Ik kan ook bij niemand m'n ei kwijt, als ik erover begin zegt iedereen 'ah je hebt een buffer en het komt wel weer goed en dan ga je toch ergens werken, er zijn overal tekorten!' Ja, als je diploma's hebt.
Nou ja. Even van me afgeschreven. Bedankt voor het lezen
Lief bedoeld, maar het werkt toch niet echt zo denk ik.quote:
[..]
Je schrijft wel veel dingen op die je allemaal kut vindt terwijl ik ook lichtpuntjes zie b.v. je huisdieren of museumbezoek, probeer eerst eens wat meer aan die lichtpuntjes te doen of denken en kijk of je zo de omslag kunt maken. Succes met je carrièreswitch, er is op dit moment genoeg werk.
Was ook mijn eerste reactie... echt lief bedoeld, maar als het zo simpel was als de lichtpuntjes benadrukken, dan was niemand depressief...quote:
[..]
Lief bedoeld, maar het werkt toch niet echt zo denk ik.
En dan eindigen met "er is werk genoeg", terwijl je daar net over schrijft in je spoiler.
Maar goed, in bed gaan liggen met de dekens over je hoofd gaat ook niet helpen, maar dat weet je zelf ook wel.
Natuurlijk is dit allemaal makkelijk gedacht maar je moet ergens beginnen toch als je weer de weg naar boven wil vinden? Daarom zou ik persoonlijk klein, met die lichtpuntjes starten. Het was niet slecht bedoeld verder of om de grotere problemen te bagatelliseren. Misschien raadzaam om ook te bedenken of de dip door het werk komt of dat er ook andere dingen zijn. Als er ook andere dingen zijn is ander werk zoeken misschien teveel gevraagd en kun je beter eerst aan die andere dingen werken. Als ander werk vinden heel veel andere onzekerheden wegneemt is dat juist wel een nuttige overweging waard.quote:
[..]
Was ook mijn eerste reactie... echt lief bedoeld, maar als het zo simpel was als de lichtpuntjes benadrukken, dan was niemand depressief...
En dan eindigen met "er is werk genoeg", terwijl je daar net over schrijft in je spoiler.
Maar goed, in bed gaan liggen met de dekens over je hoofd gaat ook niet helpen, maar dat weet je zelf ook wel.
Dus dan kan je zeggen "ga leuke dingen doen" (niet jouw woorden, maar die last ik van de week ook ergens), maar als het niet meer voelt als leuk dan is dat ook een enorme opgave.
Ik weet bij mezelf dat mn stemming vaak onderuit gaat als ik teveel over mijn grenzen ga (doe ik helaas met enige regelmaat). Dan is het vooral weer pas op de plaats en zien dat ik van daaruit weer verder kan.
Maar soms blijft het zo hangen die stemming.
Ik ben ook gewoon chagrijnig. Tijdens die angststoornis en Corona non-stop gewerkt eigenlijk, zes dagen in de week, want ik kwam toch nergens. En nu gaat dat beter en nu dit weer. Godverdomme. Kan het dan ook nooit gewoon even normaal.
Heb je hulp?quote:
Aan het eind van de dag lig je alleen in bed en dan kun je nog wel een leuke dag gehad hebben maar het kutgevoel blijft toch als een sluier hangen en komt dan keihard terug.
Ik ben ook gewoon chagrijnig. Tijdens die angststoornis en Corona non-stop gewerkt eigenlijk, zes dagen in de week, want ik kwam toch nergens. En nu gaat dat beter en nu dit weer. Godverdomme. Kan het dan ook nooit gewoon even normaal.
Neequote:
Ook geen behoefte aan? Gesprek met psycholoog?quote:
Daar ben ik anderhalf jaar geleden nog geweest voor de angstklachten. Kwam erop neer dat ik erop uit moest gaan en moest sporten en sociaal moest blijven, en misschien iets minder werken. Enfin.quote:
[..]
Ook geen behoefte aan? Gesprek met psycholoog?
Ik weet ook wel wat ik moet doen. Schouders eronder en niet zo janken meteen als er iets tegenzit.
Wijze woorden.quote:
[..]
Daar ben ik anderhalf jaar geleden nog geweest voor de angstklachten. Kwam erop neer dat ik erop uit moest gaan en moest sporten en sociaal moest blijven, en misschien iets minder werken. Enfin.
Ik weet ook wel wat ik moet doen. Schouders eronder en niet zo janken meteen als er iets tegenzit.
Hoi, gaat het al wat beter met je?quote:
Aan het eind van de dag lig je alleen in bed en dan kun je nog wel een leuke dag gehad hebben maar het kutgevoel blijft toch als een sluier hangen en komt dan keihard terug.
Ik ben ook gewoon chagrijnig. Tijdens die angststoornis en Corona non-stop gewerkt eigenlijk, zes dagen in de week, want ik kwam toch nergens. En nu gaat dat beter en nu dit weer. Godverdomme. Kan het dan ook nooit gewoon even normaal.
Ik herken je verhaal echt heel erg, mijn lichtpuntje is altijd (en soms voel ik hem en soms niet);
Er is altijd een periode dat het slecht gaat en dan komt er altijd weer een periode erna waarbij het beter gaat en ik denk wat heb ik de slechte momenten zoveel groter in mijn hoofd gemaakt dan dat ze daadwerkelijk waren.
Maar ja, kan ik het helpen dat bij het opstarten eerst angst opgeladen wordt en ik een stuk zelfvertrouwen mis.
Mocht je nog een baan zoeken in de randstad, in de logistiek zoeken ze echt iedereen die maar wil
Herkenbaar. En ondanks al die dingen is het vaak alsnog heel zwaar. Ben met m'n psycholoog ook in cirkeltjes aan het praten, vandaar dat we nu even een paar maand pauze hebben. Dat kwam dus keihard binnen en was confronterend voor mij. En dan zit je dan weer een week later ofzo in bed te huilen en er spookt van alles door je hoofd.quote:
[..]
Daar ben ik anderhalf jaar geleden nog geweest voor de angstklachten. Kwam erop neer dat ik erop uit moest gaan en moest sporten en sociaal moest blijven, en misschien iets minder werken. Enfin.
Ik weet ook wel wat ik moet doen. Schouders eronder en niet zo janken meteen als er iets tegenzit.
Mja, zo veel kan je er ook niet tegen doen. Angst en somberheid is echt pauper.
Ben soms ook wel echt wanhopig.
En de momenten dat het wel gewoon oké gaan geven je niet de mentale energie als het wel slecht gaat. Ten minste, bij mij. Het is elke keer weer alsof je het voor het eerst beleefd. It don't stop.
[ Bericht 1% gewijzigd door Guanabana op 28-07-2023 01:17:08 ]
Ik denk maar zo 'over een jaar is alles anders en dan kijk ik hierop terug en vind ik mezelf een enorme aansteller'. Maar goed, dat vind ik nu al, en een paar maanden geleden dacht ik ook al 'over een half jaar is alles anders en vind ik mezelf een aansteller'quote:
[..]
Hoi, gaat het al wat beter met je?
Ik herken je verhaal echt heel erg, mijn lichtpuntje is altijd (en soms voel ik hem en soms niet);
Er is altijd een periode dat het slecht gaat en dan komt er altijd weer een periode erna waarbij het beter gaat en ik denk wat heb ik de slechte momenten zoveel groter in mijn hoofd gemaakt dan dat ze daadwerkelijk waren.
Maar ja, kan ik het helpen dat bij het opstarten eerst angst opgeladen wordt en ik een stuk zelfvertrouwen mis.
Mocht je nog een baan zoeken in de randstad, in de logistiek zoeken ze echt iedereen die maar wil
Fijn dat ik hier even van me af kan schrijven, maar ik schaam me dood om m'n idiote hersenkronkels. Durf er echt met niemand over te praten.SPOILEREn god dat piekeren. Ik ben al een enorme piekeraar, altijd al geweest. Zo eentje die op zaterdagavond al piekert over de maandag en daardoor niet van het weekend kan genieten (terwijl er niks aan de hand is!) en nu heb ik volgens mij geen glazuur meer op m'n tanden, spierpijn in m'n kaken, nek, schouders en bovenrug van dat kloterige gepieker. In plaats van een beetje in het nu te leven, zit ik met m'n hoofd al bij alle 'wat als'-en over m'n ouders die een dagje ouder worden, geld, mogelijke ziekte, eenzaamheid, alles. Schijtirritant.
En dan maak ik m'n btw-aangifte in orde en denkt een deel van me 'weet je, het valt reuze mee, boek die reis, je hebt veel gewerkt en alles gespaard, doe leuke dingen, geef het uit, zometeen val je dood om door al dat gepieker of krijg je een enge ziekte en denk je, had maar meer genoten', maar dan is er ook een stemmetje dat die positiviteit verpest en denkt 'joh je krijgt nu alleen werk omdat iedereen en z'n moeder met vakantie is, wanneer iedereen terug is in september moet niemand je, je komt nu al niet aan nieuwe opdrachtgevers, je kunt je eigen werk niet eens fatsoenlijk, niemand moet je nog, je bakt er niks van'. En dit gaat de hele. dag. door. Heen en weer, op en neer.
En soms doe ik iets leuks wat doodvermoeiend maar dus ook leuk is, dan krijg ik daar een paar dagen energie van, en na een dag of drie, vier zwakt dat weer af en ben ik terug bij af.
En ik ben nostalgisch joh, dan denk ik 'o een maand geleden deed ik dit leuke' en 'vorig jaar waren we daar' en 'vier jaar terug was dat en dat, leuk was dat', alsof m'n leven voorbij is ofzo. Doe even normaal joh
Is een zelfhulpgroep niets voor je? Iets als dit, maar dan in eigen plaats. Ik heb er erg goede ervaring mee, hoewel niet voor depressie, maar andere problematiek. https://herstelacademie.o(...)teungroep-zandvoort/quote:
Fijn dat ik hier even van me af kan schrijven, maar ik schaam me dood om m'n idiote hersenkronkels. Durf er echt met niemand over te praten.
Heel herkenbaar dat gepieker, zere kaken, nek, schouders. Ik ga eens in de 2 mnd naar de fysiotherapeut, die maakt het dan weer een beetje los en ik heb een knarsplaatje, want ik had kiespijn van het klemmen met mn kaken.quote:
[..]
Ik denk maar zo 'over een jaar is alles anders en dan kijk ik hierop terug en vind ik mezelf een enorme aansteller'. Maar goed, dat vind ik nu al, en een paar maanden geleden dacht ik ook al 'over een half jaar is alles anders en vind ik mezelf een aansteller'Fijn dat ik hier even van me af kan schrijven, maar ik schaam me dood om m'n idiote hersenkronkels. Durf er echt met niemand over te praten.SPOILEREn god dat piekeren. Ik ben al een enorme piekeraar, altijd al geweest. Zo eentje die op zaterdagavond al piekert over de maandag en daardoor niet van het weekend kan genieten (terwijl er niks aan de hand is!) en nu heb ik volgens mij geen glazuur meer op m'n tanden, spierpijn in m'n kaken, nek, schouders en bovenrug van dat kloterige gepieker. In plaats van een beetje in het nu te leven, zit ik met m'n hoofd al bij alle 'wat als'-en over m'n ouders die een dagje ouder worden, geld, mogelijke ziekte, eenzaamheid, alles. Schijtirritant.
En dan maak ik m'n btw-aangifte in orde en denkt een deel van me 'weet je, het valt reuze mee, boek die reis, je hebt veel gewerkt en alles gespaard, doe leuke dingen, geef het uit, zometeen val je dood om door al dat gepieker of krijg je een enge ziekte en denk je, had maar meer genoten', maar dan is er ook een stemmetje dat die positiviteit verpest en denkt 'joh je krijgt nu alleen werk omdat iedereen en z'n moeder met vakantie is, wanneer iedereen terug is in september moet niemand je, je komt nu al niet aan nieuwe opdrachtgevers, je kunt je eigen werk niet eens fatsoenlijk, niemand moet je nog, je bakt er niks van'. En dit gaat de hele. dag. door. Heen en weer, op en neer.
En soms doe ik iets leuks wat doodvermoeiend maar dus ook leuk is, dan krijg ik daar een paar dagen energie van, en na een dag of drie, vier zwakt dat weer af en ben ik terug bij af.
En ik ben nostalgisch joh, dan denk ik 'o een maand geleden deed ik dit leuke' en 'vorig jaar waren we daar' en 'vier jaar terug was dat en dat, leuk was dat', alsof m'n leven voorbij is ofzo. Doe even normaal joh
Als ik dat ding draag 's nachts dan gaat dat beter...
En ik had van de fysio oefeningen voor mijn kaak, die doe ik met enige regelmaat.
Nu om 1530 afspraak met huisarts.. kijken of hij een spoed afspraak kan regelen.. of anders medicatie ophogen..
Ik heb als docent ook regelmatig gesprekken met leerlingen met mentale problemen, en benoem mijn eigen worstelingen dan ook (zonder in detail te treden). Ze vinden het vaak al een openbaring dat we allemaal met een masker oplopen. Die openheid haalt de angel er vaak al uit.quote:
Fijn dat ik hier even van me af kan schrijven, maar ik schaam me dood om m'n idiote hersenkronkels. Durf er echt met niemand over te praten.
Gekke vraag, is er nooit een punt in je leven geweest dat je er over moest gaan praten? Of heb je het altijd voor jezelf gehouden?quote:
[..]
Ik denk maar zo 'over een jaar is alles anders en dan kijk ik hierop terug en vind ik mezelf een enorme aansteller'. Maar goed, dat vind ik nu al, en een paar maanden geleden dacht ik ook al 'over een half jaar is alles anders en vind ik mezelf een aansteller'Fijn dat ik hier even van me af kan schrijven, maar ik schaam me dood om m'n idiote hersenkronkels. Durf er echt met niemand over te praten.SPOILEREn god dat piekeren. Ik ben al een enorme piekeraar, altijd al geweest. Zo eentje die op zaterdagavond al piekert over de maandag en daardoor niet van het weekend kan genieten (terwijl er niks aan de hand is!) en nu heb ik volgens mij geen glazuur meer op m'n tanden, spierpijn in m'n kaken, nek, schouders en bovenrug van dat kloterige gepieker. In plaats van een beetje in het nu te leven, zit ik met m'n hoofd al bij alle 'wat als'-en over m'n ouders die een dagje ouder worden, geld, mogelijke ziekte, eenzaamheid, alles. Schijtirritant.
En dan maak ik m'n btw-aangifte in orde en denkt een deel van me 'weet je, het valt reuze mee, boek die reis, je hebt veel gewerkt en alles gespaard, doe leuke dingen, geef het uit, zometeen val je dood om door al dat gepieker of krijg je een enge ziekte en denk je, had maar meer genoten', maar dan is er ook een stemmetje dat die positiviteit verpest en denkt 'joh je krijgt nu alleen werk omdat iedereen en z'n moeder met vakantie is, wanneer iedereen terug is in september moet niemand je, je komt nu al niet aan nieuwe opdrachtgevers, je kunt je eigen werk niet eens fatsoenlijk, niemand moet je nog, je bakt er niks van'. En dit gaat de hele. dag. door. Heen en weer, op en neer.
En soms doe ik iets leuks wat doodvermoeiend maar dus ook leuk is, dan krijg ik daar een paar dagen energie van, en na een dag of drie, vier zwakt dat weer af en ben ik terug bij af.
En ik ben nostalgisch joh, dan denk ik 'o een maand geleden deed ik dit leuke' en 'vorig jaar waren we daar' en 'vier jaar terug was dat en dat, leuk was dat', alsof m'n leven voorbij is ofzo. Doe even normaal joh
Praten werkt echt of een dagboek bij houden.
Maar het is wel zo wat iedereen een beetje hier zegt hoor, bijna iedereen worstelt met zichzelf.
Voor mij is Fok! echt een helend platform geweest (tijden zijn wel wat veranderd).
En misschien is medicatie wel een oplossing icm met hulpverlening.
Alleen medicatie geloof ik zelf niet in.
Dit is idd een mooie lotgenoten groep. En idd praten is heel belangrijk maar soms is er ook gewoon medicatie nodig. Hoef je je ook niet voor te schamen.quote:
[..]
Maar het is wel zo wat iedereen een beetje hier zegt hoor, bijna iedereen worstelt met zichzelf.
Voor mij is Fok! echt een helend platform geweest (tijden zijn wel wat veranderd).
En misschien is medicatie wel een oplossing icm met hulpverlening.
Alleen medicatie geloof ik zelf niet in.
Zelfs niet voor tijdelijk Benzo's.
Zo ben ik eerst bij de praktijkondersteuner terecht gekomen voor gesprekken en sinds kort heb ik gesprekken met een psycholoog.
We hebben het nu juist over mijn gedachten: ik bak er niks van, dit gaat mislukken, niemand moet me, ze vinden me dom/ onvriendelijk/ saai/ langzaam, niemand zal wat van me aannemen, enz.
Die gedachten zijn er niet de hele dag door, gelukkig. Op bepaalde momenten, bijvoorbeeld op het werk, schiet zoiets door mijn hoofd. Heel vermoeiend.
Misschien helpt het te weten dat er meer mensen zijn met zulke gedachten en dat een psycholoog daar juist bij kan helpen. Naast gesprekken en oefeningen heb ik ook een traject lopen via de site 'therapieland' en dat laatste is dan weer heel laagdrempelig.
Sterkte.
Hoe was het bij de huisarts?quote:
[..]
Dit is idd een mooie lotgenoten groep. En idd praten is heel belangrijk maar soms is er ook gewoon medicatie nodig. Hoef je je ook niet voor te schamen.
Zelfs niet voor tijdelijk Benzo's.
Was een inval huisarts, maar met mijn uitleg en dossier besloten om de Clomipramine met 25mg te verhogen. Plus een maandje Lorazepam om de ophoging klachten te dempen.quote:
Wel blij dat de laatste fase van mijn therapie erop gericht was dat ik bijna mijn eigen therapeut ben.
Hoop dat de genomen stappen er voor zorgen dat de terugval niet doorzet.
En ik moet echt gaan stoppen met roken, het werkt de Clomipramine namelijk tegen...
Volgende week thuis proberen te werken en dan vakantie.. dat gaat me wss ook helpen..
Ben een paar keer opgenomen geweest, denk dat de gesprekken onderling tussen de patiënten wel zo'n beetje de beste therapie waren.quote:
[..]
Ik heb als docent ook regelmatig gesprekken met leerlingen met mentale problemen, en benoem mijn eigen worstelingen dan ook (zonder in detail te treden). Ze vinden het vaak al een openbaring dat we allemaal met een masker oplopen. Die openheid haalt de angel er vaak al uit.
[ Bericht 0% gewijzigd door MatthijsDJ op 29-07-2023 17:13:02 ]
Dwang is soms aanwezig maar dat was het altijd wel en leefbaar.
Suïcidale gedachten zijn er amper tot eigenlijk niet. Wss dus goed op tijd gehandeld.
Wel vreemd hoe depressie trouwens je blik op historie en toekomst zo vertroebeld..
Heb je wel een beetje afleiding in je leven, werk, hobbies?quote:
Oh joy, ophoging lijkt opgemerkt te zijn door mijn lichaam.. Gevoel als of ik 50 bakken koffie op heb. Precies de reden waar ik er lorazepam bij slik de eerste weken.
Dingen waar je deze extra energie in kwijt kan.
Jup, ik werk nu gewoon door enige aanpassing is dat ik op kantoor dagen gewoon thuis werk. Kan ik net iets meer slapen. Daarnaast gamen en gezin waar ik gewoon probeer mee te draaien. Vanaf vrijdag twee weken op vakantie dus kan ik me daar op focussen en energie op doen.quote:
[..]
Heb je wel een beetje afleiding in je leven, werk, hobbies?
Dingen waar je deze extra energie in kwijt kan.
Als ik terug ben wel ff afspraak met een psychiater regelen to be sure. En stoppen met roken...
In de kliniek sprak ik ooit een hele aardige dame op leeftijd. Ze had al meerdere depressies gehad.. En zo vond het elke keer makkelijker worden. Al is, je weet het gaat voorbij, je kan tijdelijk ophogen, tijdelijk benzo's gebruiken etc..
En ze heeft wel een groot punt, je leert je ziekte kennen en als je goede psychologen en psychiaters heb gehad.. Heb je geleerd hem zelf te managen.
Daar heeft mijn eerste psycholoog gewoon een fout gemaakt, het is niet we maken MatthijsDJ vrolijk nee het moet zijn we leren MatthijsDJ leven met...
Ik weet dat er vast nog wat dipjes komen de komende weken met het ophogen, maar dit is alvast winst.
quote:
Gisteren een dag gehad waar ik best lang me weer mezelf gevoeld heb.
Ik weet dat er vast nog wat dipjes komen de komende weken met het ophogen, maar dit is alvast winst.
Fijn om te lezen
--------------------
Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken.
--------------------
Bij een depressie heb ik zelf altijd het idee gehad dat het maanden duurde. 2 weken klinkt weinig naar mijn idee. Bedoel dat heb je minimaal nodig bij een rouwproces bij een overledene bijvoorbeeld..
Zelf heb ik een burnout/depressie ofzo volgens de huisarts, bedrijfsarts etc.
Drink heel veel alcohol. Ben genoeg teneer geslagen dat alles wat een beetje hetzelfde voelt. Maar ja slik anti-depressiva 30 mg en dat nog voor een jaar ofzo. Het ergste is bij mij wel geweest denk ik, maar ja zo jammer hoe ik me voel, vroeger was ik heel anders en ook nooit verwacht dat ik me zo zou voelen maar ja, dat hoort er blijkbaar nou eenmaal bij. Over een paar maanden ofzo zal het voor een x aantal jaar wel weer een stuk beter gaan, daar heb ik wel vertrouwen in
Er staat minimaal 2 weken.quote:
Uit de eerste post
--------------------
Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken.
--------------------
Bij een depressie heb ik zelf altijd het idee gehad dat het maanden duurde. 2 weken klinkt weinig naar mijn idee. Bedoel dat heb je minimaal nodig bij een rouwproces bij een overledene bijvoorbeeld..
Zelf heb ik een burnout/depressie ofzo volgens de huisarts, bedrijfsarts etc.
Drink heel veel alcohol. Ben genoeg teneer geslagen dat alles wat een beetje hetzelfde voelt. Maar ja slik anti-depressiva 30 mg en dat nog voor een jaar ofzo. Het ergste is bij mij wel geweest denk ik, maar ja zo jammer hoe ik me voel, vroeger was ik heel anders en ook nooit verwacht dat ik me zo zou voelen maar ja, dat hoort er blijkbaar nou eenmaal bij. Over een paar maanden ofzo zal het voor een x aantal jaar wel weer een stuk beter gaan, daar heb ik wel vertrouwen in
Lees ik het goed dat je in behandeling bent bij je huisarts? Schrijft hij ook de medicatie voor? Als ik jou verhaal zo lees zou ik toch is gaan voor een consult met een psychiater . En stop met alcohol drinken als je depri bent.quote:
Uit de eerste post
--------------------
Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken.
--------------------
Bij een depressie heb ik zelf altijd het idee gehad dat het maanden duurde. 2 weken klinkt weinig naar mijn idee. Bedoel dat heb je minimaal nodig bij een rouwproces bij een overledene bijvoorbeeld..
Zelf heb ik een burnout/depressie ofzo volgens de huisarts, bedrijfsarts etc.
Drink heel veel alcohol. Ben genoeg teneer geslagen dat alles wat een beetje hetzelfde voelt. Maar ja slik anti-depressiva 30 mg en dat nog voor een jaar ofzo. Het ergste is bij mij wel geweest denk ik, maar ja zo jammer hoe ik me voel, vroeger was ik heel anders en ook nooit verwacht dat ik me zo zou voelen maar ja, dat hoort er blijkbaar nou eenmaal bij. Over een paar maanden ofzo zal het voor een x aantal jaar wel weer een stuk beter gaan, daar heb ik wel vertrouwen in
Ik gebruik ook geen alcohol tijdens opbouwen, gewoon ff niet.
Je hebt nu de kans dat je het gevoel verdoofd en totaal geen idee hebt of de AD echt wat doen of niet.. Daarnaast natuurlijk verslavings gevaar
Er mag nog wel eens naar de definitie gekeken worden van wat een depressie is en wat niet.. Ik hoor mensen om me heen echt snel roepen dat ze een depressie hebben...quote:
Wat is heel veel? Alcohol is de zelfmedicatie pur sang, maar maakt een depressie op de langere termijn alleen maar erger. Als je het gebruikt om te verdoven ben je de drempel van verslaving eigenlijk al over. Zoek daar dan ook specifiek hulp voor.quote:
Het is ook gewoon best gevaarlijk, als je brein qua gevoelens en emoties al fucked up is, moet je zeker geen alcohol nemen.quote:
[..]
Wat is heel veel? Alcohol is de zelfmedicatie pur sang, maar maakt een depressie op de langere termijn alleen maar erger. Als je het gebruikt om te verdoven ben je de drempel van verslaving eigenlijk al over. Zoek daar dan ook specifiek hulp voor.
@Hier staan gisteren en vandaag de angst op een wat hoger pitje... Goed te dealen tot nu toe.
Hopelijk komt er ooit nog een gerichte pil of andere behandeling op de markt die niet eerst zaken erger maakt en minder bijwerkingen heeft.
Klopt, daarom waarschuw ik er ook voor. Ik ben op die manier ook in een alcoholverslaving beland, iets dat je altijd met je mee zal dragen en altijd een gevaar op de achtergrond zal bijven vormen, hoe lang je er ook actief vanaf bent.quote:
Het is ook gewoon best gevaarlijk, als je brein qua gevoelens en emoties al fucked up is, moet je zeker geen alcohol nemen.
Het is ook vrij onduidelijk waaróm dat precies komt. Aan de andere kant, het is twee weken en je weet het vantevoren. Maar ook als het uiteindelijk aanslaat is het geen wonderpil, hoewel het de angst wel tot een erg aanvaardbaar niveau kan terugbrengen. Propranolol is nog wel een aardig alternatief, zonder de verslavingsaspecten van benzo's en zonder teveel bijwerkingen. Baclofen idem. Maar dat is ook individueel en je moet maar net een arts hebben (of vinden) die je daarin steunt: die onderlinge verdeeldheid (zelfs over diagnoses of therapieën) ervaar ik zelf als het meest storend.quote:@Hier staan gisteren en vandaag de angst op een wat hoger pitje... Goed te dealen tot nu toe.
Hopelijk komt er ooit nog een gerichte pil of andere behandeling op de markt die niet eerst zaken erger maakt en minder bijwerkingen heeft.
Ik heb een puber in huis, die laatst met vriendinnetje nogal random riep dat ze ergens depressief van werden, ik heb het wat genuanceerd, dat je echt niet zomaar depressief bent als je je even wat minder voelt.quote:
Er mag nog wel eens naar de definitie gekeken worden van wat een depressie is en wat niet.. Ik hoor mensen om me heen echt snel roepen dat ze een depressie hebben...
Ik vind ook dat het te pas en on te pas gebruikt wordt. Maar ik denk ook dat de meeste mensen (gelukkig voor hen) geen idee hebben... En dat heb je met heel veel dit soort dingen. Mensen hebben een klok horen luiden en weten niet waar de klepel hangt...
Ze kunnen een farmacogenetisch onderzoek doen, dan kunnen ze een dna profiel ofzo maken en daarmee zouden ze bij een aantal medicijnen (waaronder volgens mij best wat antidepressiva) beter inzicht kunnen krijgen over of je kans hebt op veel bijwerkingen e.d. Zou je bij de huisarts kunnen navragen denk ik.quote:
Hopelijk komt er ooit nog een gerichte pil of andere behandeling op de markt die niet eerst zaken erger maakt en minder bijwerkingen heeft.
Er zijn wat theorieën daarover maar idd geen consensus over helaas. Wat het nu makkelijker maakt is dat ik niet super terug was gevallen in de depressie en dwang.. Plus ik weet wat ik kan verwachten en dat maakt het gewoon makkelijker.quote:
[..]
Klopt, daarom waarschuw ik er ook voor. Ik ben op die manier ook in een alcoholverslaving beland, iets dat je altijd met je mee zal dragen en altijd een gevaar op de achtergrond zal bijven vormen, hoe lang je er ook actief vanaf bent.
[..]
Het is ook vrij onduidelijk waaróm dat precies komt. Aan de andere kant, het is twee weken en je weet het vantevoren. Maar ook als het uiteindelijk aanslaat is het geen wonderpil, hoewel het de angst wel tot een erg aanvaardbaar niveau kan terugbrengen. Propranolol is nog wel een aardig alternatief, zonder de verslavingsaspecten van benzo's en zonder teveel bijwerkingen. Baclofen idem. Maar dat is ook individueel en je moet maar net een arts hebben (of vinden) die je daarin steunt: die onderlinge verdeeldheid (zelfs over diagnoses of therapieën) ervaar ik zelf als het meest storend.
Ik gebruik benzo's tijdens ophogingen en of crisis. Kan ik gelukkig vrij makkelijk afbouwen, ben niet zo verslavingsgevoelig op roken na dan.
En nee het is zeker geen wonderpil, groot stuk moet je ook echt zelf doen.
Ik wil somberheid etc zeker niet bagatelliseren, maar heb wel het idee dat mensen überhaupt geen "negatieve" gevoelens meer willen hebben. Volgens mij is dat ook één van de redenen waardoor iig de basis GGZ volloopt.quote:
[..]
Ik heb een puber in huis, die laatst met vriendinnetje nogal random riep dat ze ergens depressief van werden, ik heb het wat genuanceerd, dat je echt niet zomaar depressief bent als je je even wat minder voelt.
Ik vind ook dat het te pas en on te pas gebruikt wordt. Maar ik denk ook dat de meeste mensen (gelukkig voor hen) geen idee hebben... En dat heb je met heel veel dit soort dingen. Mensen hebben een klok horen luiden en weten niet waar de klepel hangt...
[..]
Ze kunnen een farmacogenetisch onderzoek doen, dan kunnen ze een dna profiel ofzo maken en daarmee zouden ze bij een aantal medicijnen (waaronder volgens mij best wat antidepressiva) beter inzicht kunnen krijgen over of je kans hebt op veel bijwerkingen e.d. Zou je bij de huisarts kunnen navragen denk ik.
Over dat onderzoek, wil ook wel een keer doen. Maar tot nu toe blijkt Clomi voor mij het juiste medicijn te zijn
Dagelijks is wat zorgwekkender dan af en toe natuurlijk. Maar in een depri periode kan ik dat ook wel dagelijks zijn.quote:
Hoe normaal is eigenlijk passieve suïcidale ideatie? Hebben jullie dat ook dagelijks?
Hopelijk is deze ophoging genoeg, maar na mijn vakantie ff met de eigen huisarts overleggen over hoe verder. Ik weet de werkzame bloedspiegel levels; maar liever heb ik dat er nog even een psychiater naar kijkt.
Hmmm, heb dat toch echt wel een stuk of 25 keer per dag.quote:
[..]
Dagelijks is wat zorgwekkender dan af en toe natuurlijk. Maar in een depri periode kan ik dat ook wel dagelijks zijn.
Het is wel neutraal. Identificeer me er niet dusdanig mee dat ik plannen maak.
Ik weet niet hoe lang je al ervaring hebt met depressief zijn. Maar ik herken het wel, als in bij een flinke terugval ben ik daar ook wel mee bezig. Ik heb geleerd ze er te laten zijn, maar wel te bespreken zodat anderen mij ook een beetje kunnen beschermen.quote:
[..]
Hmmm, heb dat toch echt wel een stuk of 25 keer per dag.
Het is wel neutraal. Identificeer me er niet dusdanig mee dat ik plannen maak.
Moet je wel de energie hebben die dagquote:
Zo ik merk nu wat doorgaan met je activiteiten zoals shoppen echt goed doet voor je depressie. Ondanks een paar momenten elke dag ben ik best happy en geniet ik ook gewoon van mijn vakantie.
Die heb ik gelukkig nog, terugval bestaat vooral uit angst, nervositeit en een beetje down nu en dan. Hopelijk slaat de ophoging snel aan en zijn de ophogings effecten ook snel minder.quote:
[..]
Moet je wel de energie hebben die dag
Sinds m'n 18e ofzo is het begonnen. Aantal jaar psych, toen een tijdje weer niet, nu weer wel. Ik heb niet echt een referentiekader dus voor mij is het 'normaal'. Nou ja, voor m'n 18e was ik wel een heel ander persoon als ik terugdenk. Ik deed alles, kon alles, ging met ambities door het leven, dromen, sociaal heel goed, etc., maar dat is in m'n 20s snel veranderd. Veel uitval met werk, zonder me veel af, voel me heel vaak vervreemd van anderen, socially awkward, einzelganger, praat weinig met mensen, wekelijks veel angst 's nachts, somber. Ik voel het allemaal gewoon niet zo, vooral ook als ik anderen bezig zie met hun dagelijkse dingen en ik gewoon het onvermogen heb om mee te kunnen doen, te lachen, praten etc. En dagelijks wel echt passief suïcidale gedachtes veel.quote:
[..]
Ik weet niet hoe lang je al ervaring hebt met depressief zijn. Maar ik herken het wel, als in bij een flinke terugval ben ik daar ook wel mee bezig. Ik heb geleerd ze er te laten zijn, maar wel te bespreken zodat anderen mij ook een beetje kunnen beschermen.
Ik ben het gewend hoor. De stap naar echt disfunctioneel zijn is nog best ver, maar als je kijkt naar de laatste jaren en als ik me vergelijk met anderen (ja, dat moet je niet doen, ik weet het), dan had het wel echt heel anders kunnen zijn.
Het is een deel aanleg en een deel een existentieel iets. Psycholoog helpt wel met die aanleg, al denk ik dat ik misschien eens iemand anders moet proberen, maar dat existentiële, ik heb echt geen idee hoe ik m'n leven vorm moet gaan geven. Wat dat betreft vind ik dat stukje tekst uit 'Disorder' van Joy Division wel heel goed: "I've been waiting for a guide to come and take me by the hand." want dat herken ik zo ontzettend.
Wat mij enorm geholpen heeft is een les van een oude wijze psycholoog. "Ik kan je niet gelukkig maken, genezen kan ik ook niet, ik kan je wel leren zo goed mogelijk omgaan met je klachten".quote:
[..]
Sinds m'n 18e ofzo is het begonnen. Aantal jaar psych, toen een tijdje weer niet, nu weer wel. Ik heb niet echt een referentiekader dus voor mij is het 'normaal'. Nou ja, voor m'n 18e was ik wel een heel ander persoon als ik terugdenk. Ik deed alles, kon alles, ging met ambities door het leven, dromen, sociaal heel goed, etc., maar dat is in m'n 20s snel veranderd. Veel uitval met werk, zonder me veel af, voel me heel vaak vervreemd van anderen, socially awkward, einzelganger, praat weinig met mensen, wekelijks veel angst 's nachts, somber. Ik voel het allemaal gewoon niet zo, vooral ook als ik anderen bezig zie met hun dagelijkse dingen en ik gewoon het onvermogen heb om mee te kunnen doen, te lachen, praten etc. En dagelijks wel echt passief suïcidale gedachtes veel.
Ik ben het gewend hoor. De stap naar echt disfunctioneel zijn is nog best ver, maar als je kijkt naar de laatste jaren en als ik me vergelijk met anderen (ja, dat moet je niet doen, ik weet het), dan had het wel echt heel anders kunnen zijn.
Het is een deel aanleg en een deel een existentieel iets. Psycholoog helpt wel met die aanleg, al denk ik dat ik misschien eens iemand anders moet proberen, maar dat existentiële, ik heb echt geen idee hoe ik m'n leven vorm moet gaan geven. Wat dat betreft vind ik dat stukje tekst uit 'Disorder' van Joy Division wel heel goed: "I've been waiting for a guide to come and take me by the hand." want dat herken ik zo ontzettend.
En sindsdien heb ik verschillende psychologen gehad, waarbij er wel therapie was. Maar vooral gesprekken over waar ik tegenaan liep. En dat werkt voor mij veel beter. Was wel allemaal bij de gespecialiseerde GGZ, basis GGZ was vooral CGT en Mindfulness wat maar matig hielp.
Mogelijk helpt dat je ook, gewoon specifiek benoemen waar je tegenaan loopt en ook specifieke gedachten bijvoorbeeld.
Als therapie kan ik overigens ACT (acceptance and commitment) aanraden. Want je moet natuurlijk (en dat weet je al) ook wel flink aan de slag.
Echt aanslaan duurt wel een week of vier tot zes bij mij.
Ergens wel trots dat ik volledige terugval voorkomen heb zoals het nu lijkt. Toch mooi zo'n preventie plan.
SPOILERNet zo staan janken onder de douche dat ik ervan moest overgeven. Gewoon het idee dat ik alleen ben en dat niemand me nog moet. Dan gaan je gedachten weer met je op de loop. Ik heb iedereen weggeduwd dus het is m'n eigen schuld. Flashbacks naar m'n verjaardag dat ik nul kaartjes kreeg, goede vriend van me heeft me geblokkeerd op instagram, ik kan gewoon een week dood in bed liggen en misschien dat alleen m'n moeder me mist, maar die spreek ik wel vaker een week niet. Verder zijn m'n ouders wel heel druk met me, krijg voortdurend eten zodat ik niet hoef te koken en m'n vader doet klusjes in huis. Soms sleuren ze me mn huis uit. Maar die mensen zijn in de zeventig en met pensioen. Die hoeven niet voor hun volwassen dochter te zorgen. En dan ga ik piekeren over later wanneer ze er niet meer zijn en dat ik totaal geen eigen leven heb opgebouwd.
Opdrachtgevers die me ineens laten vallen zonder uitleg. Ben gewoon overbodig. Niet leuk genoeg ofzo. Nieuwe opdrachtgevers moeten me ook niet want ik ben niet goed genoeg. Doe dit werk pas m'n halve leven. Kan verder niks. Heb geen netwerk meer zoals een paar jaar geleden. Alles is ingestort. Een jaar geleden ging alles zo goed met me. Ik had er weer zin in.
Ben maar weer in bed gedoken. Heb ook geen eten in huis, geen ontbijt, dus zal uiteindelijk wel even naar de supermarkt lopen.
Was zo klaar met mijn vorige werkgever, en netjes aangegeven bij sollicitatie hoe ik in elkaar zit en dat ik niet nog zo'n jaar trek.
Aangegeven, ik wil best half jaar 5 dagen werken en daarna 4 dagen.
Nou ben begonnen, niet ingewerkt, gefrusteerde collega's, negatieve sfeer.
Ik had gehoopt dat ik er makkelijk boven zou staan en het naast mij neer kon leggen.
Maar ik was gisteren klaar wakker om 0600 uur en stond helemaal aan.
Nu is het zondagmiddag en het maalt heel de dag door mijn hoofd en mijn lichaam staat strak (gelukkig minder dan gisteren).
Probeer er maar om te lachen, maar wat baal ik ervan.
Wel trots dat ik bij mijn vorige baan mijn biezen hebt gepakt.
Maar waar ben ik nu weer beland
Klinkt heel zwaar allemaalquote:
heb je wel contact met je huisarts/poh/psycholoog? Virtuele knuffel in ieder geval [ Bericht 51% gewijzigd door Gentianella op 13-08-2023 13:08:10 (.) ]
Nee heb met iemand contact.quote:
[..]
Klinkt heel zwaar allemaal
Dank je wel
Klinkt heftig, ik snap dat niet wilt dat je je ouders belast. Maar even koffie drinken met ze is denk ik wel goed. Heb je iig wat te doen en kan je je verhaal iig kwijt.quote:SPOILERNet zo staan janken onder de douche dat ik ervan moest overgeven. Gewoon het idee dat ik alleen ben en dat niemand me nog moet. Dan gaan je gedachten weer met je op de loop. Ik heb iedereen weggeduwd dus het is m'n eigen schuld. Flashbacks naar m'n verjaardag dat ik nul kaartjes kreeg, goede vriend van me heeft me geblokkeerd op instagram, ik kan gewoon een week dood in bed liggen en misschien dat alleen m'n moeder me mist, maar die spreek ik wel vaker een week niet. Verder zijn m'n ouders wel heel druk met me, krijg voortdurend eten zodat ik niet hoef te koken en m'n vader doet klusjes in huis. Soms sleuren ze me mn huis uit. Maar die mensen zijn in de zeventig en met pensioen. Die hoeven niet voor hun volwassen dochter te zorgen. En dan ga ik piekeren over later wanneer ze er niet meer zijn en dat ik totaal geen eigen leven heb opgebouwd.
Opdrachtgevers die me ineens laten vallen zonder uitleg. Ben gewoon overbodig. Niet leuk genoeg ofzo. Nieuwe opdrachtgevers moeten me ook niet want ik ben niet goed genoeg. Doe dit werk pas m'n halve leven. Kan verder niks. Heb geen netwerk meer zoals een paar jaar geleden. Alles is ingestort. Een jaar geleden ging alles zo goed met me. Ik had er weer zin in.
Ben maar weer in bed gedoken. Heb ook geen eten in huis, geen ontbijt, dus zal uiteindelijk wel even naar de supermarkt lopen.
Maar het blijft treurig om te zien, dat met een rugzakje je netwerk zo snel kan wegvallen...
Ik werk vier dagen en ga never nooit weer vijf dagen werken. Dat stukje extra vrije tijd doet echt wonderen voor m'n mentale gezondheid. Heb elke week drie dagen weekend.quote:
Aangegeven, ik wil best half jaar 5 dagen werken en daarna 4 dagen.
Wordt wel lastig om dat bij een volgende baan ook te regelen denk ik. Ik wil of vrijdag of maandag vrij. Ik zit bij m'n huidige baan al op iets van 15 ziekmeldingen, maar dat worden er nog meer als ik vijf dagen zou moeten werken. Fuck die hele sleur.
Ik zit er ook over te denken, maar mijn werk is ook een goede afleiding. En tjah financieel is het ook wel een klapje.. moet toch weer wat gaan sparen na alle uitgaven aan gadgets..quote:
[..]
Ik werk vier dagen en ga never nooit weer vijf dagen werken. Dat stukje extra vrije tijd doet echt wonderen voor m'n mentale gezondheid. Heb elke week drie dagen weekend.
Wordt wel lastig om dat bij een volgende baan ook te regelen denk ik. Ik wil of vrijdag of maandag vrij. Ik zit bij m'n huidige baan al op iets van 15 ziekmeldingen, maar dat worden er nog meer als ik vijf dagen zou moeten werken. Fuck die hele sleur.
Bij mij draagt het voor een groot deel bij aan de ellende.quote:
[..]
Ik zit er ook over te denken, maar mijn werk is ook een goede afleiding. En tjah financieel is het ook wel een klapje.. moet toch weer wat gaan sparen na alle uitgaven aan gadgets..
Met iemand of niemand?quote:
[..]
Nee heb met iemand contact.
Dank je wel
In dat laatste geval lijkt het me best een goed idee
je klinkt helemaal niet aardig voor jezelf (wat overigens herkenbaar is), dan lijkt het me moeilijk om er in je eentje weer een beetje uit te komen Ik weet niet wat voor werk je doet, en je denkt dat je verder niets kan (wat vast niet zo is), maar als zelfstandig zijn je zoveel stress en onzekerheid geeft, misschien dat je je kan gaan oriënteren op iets dat je in loondienst kan doen?
Tikfoutje, bedoelde niemand. Niemand weet eigenlijk dat ik de hele dag loop te janken en er zo mee in de knoop zit.quote:
[..]
Met iemand of niemand?
In dat laatste geval lijkt het me best een goed idee
Ik weet niet wat voor werk je doet, en je denkt dat je verder niets kan (wat vast niet zo is), maar als zelfstandig zijn je zoveel stress en onzekerheid geeft, misschien dat je je kan gaan oriënteren op iets dat je in loondienst kan doen?
Ik ben voor mezelf begonnen omdat ik van fulltime werken net zo ongelukkig werd als dat ik nu ben. Het ging tot dit jaar als een trein, vorig jaar kwam ik uren te kort, moest ik opdrachten afwijzen, hoogste omzet in vijftien jaar. Ik heb de afgelopen jaren vijftig uur of meer per week gewerkt, vooral tijdens Corona, en eigenlijk sinds 2018 amper vakantie genomen vanwege m'n angststoornis, dat ik toch nergens naartoe wilde. Maar ik kon wel mn eigen tijd indelen en hoefde nergens toestemming voor te vragen. Dus als het even niet ging, dan ging het niet en haalde ik het later in. Als ik iets leuks wilde doen dan plande ik dat in en haalde ik het in het weekend in. Maar het aantal uren dat ik maakte was eigenlijk ook niet vol te houden, dus dit jaar wilde ik meer voor mezelf kiezen.
Dat loopt dus iets anders.
Ik zou graag de woensdag vrij willen.quote:
[..]
Ik werk vier dagen en ga never nooit weer vijf dagen werken. Dat stukje extra vrije tijd doet echt wonderen voor m'n mentale gezondheid. Heb elke week drie dagen weekend.
Wordt wel lastig om dat bij een volgende baan ook te regelen denk ik. Ik wil of vrijdag of maandag vrij. Ik zit bij m'n huidige baan al op iets van 15 ziekmeldingen, maar dat worden er nog meer als ik vijf dagen zou moeten werken. Fuck die hele sleur.
Dan kan ik na 2 dagen de batterij opladen.. Na 5 dagen werken is die echt helemaal leeg.
Je moet echt een keer ergens aankloppen. Fok als klankbord op zijn tijd is leuk maar verre van afdoende.quote:
Tikfoutje, bedoelde niemand. Niemand weet eigenlijk dat ik de hele dag loop te janken en er zo mee in de knoop zit.
Nee weet ik. Maar voel me ook nog een aansteller, en heb het idee dat het toch allemaal niet boeit.quote:
[..]
Je moet echt een keer ergens aankloppen. Fok als klankbord op zijn tijd is leuk maar verre van afdoende.
Dit is idd de ziekte die zowel je geschiedenis als toekomst heel zwart inkleurt.quote:
Het idee dat het allemaal niet boeit is natuurlijk een symptoom van je ziekte.
Ik heb namelijk echt geen idee wie ik ben of wat ik nou wil, hoe ik er voor kan zorgen om een betekenisvol leven te leiden voor mezelf. “He who has a why to live can bear almost any how.” is ook wat Nietzsche zei. Logotherapie zou denk ik ook wel wat voor mij kunnen zijn.
Ja ik heb er eentje (soort van), maar op basis van zingeving, voldoening, het zijn allemaal open deuren. Die je zelf ook kunt bedenken.quote:
Heeft iemand wel eens een life/loopbaancoachingstraject gedaan? Zo ja, hoe beviel dat?
Ik heb namelijk echt geen idee wie ik ben of wat ik nou wil, hoe ik er voor kan zorgen om een betekenisvol leven te leiden voor mezelf. “He who has a why to live can bear almost any how.” is ook wat Nietzsche zei. Logotherapie zou denk ik ook wel wat voor mij kunnen zijn.
Maar het kan zeker geen kwaad om te sparren met iemand die het eens van de andere kant bekijkt.
Ik ben alleen stug ofzo, of iets blokkeert er in mij.
Weet ook nog dat ik met schematherapie een lijstje kreeg met 317(!) ideeen om te doen.
Ja, dat bedoel ik. Kost wel een boel geld, maar ik moet het maar gewoon doen. En ik ben ook niet zo mondig om m'n werkgever te vragen of ik zoiets vergoed kan krijgen. Ik ben eigenlijk totaal niet mondig, altijd stil en nooit enthousiast, koeltjes, etc. Krijg ook steeds vaker van collega's te horen of het wel goed gaat enzo.quote:
[..]
Ja ik heb er eentje (soort van), maar op basis van zingeving, voldoening, het zijn allemaal open deuren. Die je zelf ook kunt bedenken.
Maar het kan zeker geen kwaad om te sparren met iemand die het eens van de andere kant bekijkt.
Ik ben alleen stug ofzo, of iets blokkeert er in mij.
Weet ook nog dat ik met schematherapie een lijstje kreeg met 317(!) ideeen om te doen.
Begin eens met je gedachten op te schrijven, wat je leuk vind, waar je van baalt, waar je enthousiast van wordt (voor jezelf dan)quote:
[..]
Ja, dat bedoel ik. Kost wel een boel geld, maar ik moet het maar gewoon doen. En ik ben ook niet zo mondig om m'n werkgever te vragen of ik zoiets vergoed kan krijgen. Ik ben eigenlijk totaal niet mondig, altijd stil en nooit enthousiast, koeltjes, etc. Krijg ook steeds vaker van collega's te horen of het wel goed gaat enzo.
Ik ken je niet, maar soms is de bibliotheek instappen om kijken wat ze aanbieden qua cursussen een ideen (in september beginnen ze meestal), of vrijwilligers werk.
Als privepersoon ben je volgens mij 75 euro per uur kwijt, je werkgever 100 euro..
Maar mssn helpt een goed boek je ook
Ik zit bij een gratis zelfhulpgroep, dat helpt mij enorm. Is er voor allerlei aandoeningen, van verslaving tot depressie tot borderline. Let wel: het is geen officiële therapie, maar lotgenotencontact. Dit is de website voor mijn omgeving, wellicht is er ook iets soortgelijks in de jouwe. https://herstelacademie.org/groepen Je kan gewoon binnenlopen en vind je het niets, dan kom je niet meer.quote:
Heeft iemand wel eens een life/loopbaancoachingstraject gedaan? Zo ja, hoe beviel dat?
Ik heb namelijk echt geen idee wie ik ben of wat ik nou wil, hoe ik er voor kan zorgen om een betekenisvol leven te leiden voor mezelf. “He who has a why to live can bear almost any how.” is ook wat Nietzsche zei. Logotherapie zou denk ik ook wel wat voor mij kunnen zijn.
Ik weet het wel ongeveer, maar is lastig om daar een bestaan uit op de bouwen.quote:
[..]
Begin eens met je gedachten op te schrijven, wat je leuk vind, waar je van baalt, waar je enthousiast van wordt (voor jezelf dan)
Ik ken je niet, maar soms is de bibliotheek instappen om kijken wat ze aanbieden qua cursussen een ideen (in september beginnen ze meestal), of vrijwilligers werk.
Als privepersoon ben je volgens mij 75 euro per uur kwijt, je werkgever 100 euro..
Maar mssn helpt een goed boek je ook
Ik loop nu bij een coach om mijn softskills te verbeteren. Wil namelijk nog wel eens ontploffen als collega's vieze spelletjes spelen of liegen.quote:
Heeft iemand wel eens een life/loopbaancoachingstraject gedaan? Zo ja, hoe beviel dat?
Ik heb namelijk echt geen idee wie ik ben of wat ik nou wil, hoe ik er voor kan zorgen om een betekenisvol leven te leiden voor mezelf. “He who has a why to live can bear almost any how.” is ook wat Nietzsche zei. Logotherapie zou denk ik ook wel wat voor mij kunnen zijn.
Ik pik dat gewoon niet, maar omdat ik ontplof verlies ik als nog omdat de andere in de slachtofferrol kan schieten.
Eerste sessie wel ingezien dat mijn psychologen het pleasen en mezelf wegcijferen iets te goed gefixed hebben.
Kosten zijn overigens gedekt vanuit mijn studie budget van mijn werkgever.
Ik zou eens zoeken naar een goede psycholoog die ACT kan aanbieden.quote:
[..]
Ik weet het wel ongeveer, maar is lastig om daar een bestaan uit op de bouwen.
Daar leer je ook wel jezelf kennen.
https://www.psypost.org/2(...)of-depression-167911
Is voor mij wel zeer van toepassing. Ik drink veel, dan haal ik uit sommige dingen nog wat plezier. Maar zoals ik vroeger plezier uit dingen haalde is dat nu misschien nog 10% van hoe het was als ik een inschatting moet geven (en nee niet door de alcohol, dit speelt al veel langer dan alcohol speelt). Het is geen gevoel van verdriet ofzo, maar meer lamlendigheid dat alles saai is, (of snel saai)
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 16-08-2023 23:22:23 ]
Hoort dit niet gewoon bij volwassen zijn? Zo dacht ik altijd, maar blijkbaar niet ofzo.quote:
Ik kwam dit artikel tegen:
https://www.psypost.org/2(...)of-depression-167911
Is voor mij wel zeer van toepassing. Ik drink veel, dan haal ik uit sommige dingen nog wat plezier. Maar zoals ik vroeger plezier uit dingen haalde is dat nu misschien nog 10% van hoe het was als ik een inschatting moet geven (en nee niet door de alcohol, dit speelt al veel langer dan alcohol speelt). Het is geen gevoel van verdriet ofzo, maar meer lamlendigheid dat alles saai is, (of snel saai)
Een beetje denigrerend hoe je spreekt. Maar ik ga er wel inhoudelijk op in. Als een nieuwsbericht het koppelt aan depressie dan mag je aannemen dat het inderdaad niet hoort bij volwassen zijn inderdaad. Als volwassene verlies je plezier in het spelen van verstoppertje zoals je nog wel leuk vond als 5 jarige bijvoorbeeld. Maar van wat daar beschreven wordt haal je nergens meer echt voldoening uit. Alle andere personen om me heen die ik zie lijken nog wel blij te worden van een avondje uit en samen met elkaar praten. Of thuis voor de tv te zitten een serie te kijken. Je doet sommige nog wel omdat je nou eenmaal wel moet, je moet je dag toch wat invulling geven in plaats van de hele dag maar in bed te liggen. Maar zelf haal ik uit nog weinig voldoening en maar voor zeer beperkte tijd ook jammer genoeg. Vond dit artikel wel sprekend ook omdat de huisarts, bedrijfsarts etc. hier nooit om hebben gevraagd terwijl ze geen enkele moeite hadden met de diagnose van depressiequote:
[..]
Hoort dit niet gewoon bij volwassen zijn? Zo dacht ik altijd, maar blijkbaar niet ofzo.
Niet denigrerend hoor, maar eerder cynisch (voor mezelf) omdat ik het al een jaar of acht zo ken. Ik reageer vooral op mezelf in die post.quote:
[..]
Een beetje denigrerend hoe je spreekt. Maar ik ga er wel inhoudelijk op in. Als een nieuwsbericht het koppelt aan depressie dan mag je aannemen dat het inderdaad niet hoort bij volwassen zijn inderdaad. Als volwassene verlies je plezier in het spelen van verstoppertje zoals je nog wel leuk vond als 5 jarige bijvoorbeeld. Maar van wat daar beschreven wordt haal je nergens meer echt voldoening uit. Alle andere personen om me heen die ik zie lijken nog wel blij te worden van een avondje uit en samen met elkaar praten. Of thuis voor de tv te zitten een serie te kijken. Je doet sommige nog wel omdat je nou eenmaal wel moet, je moet je dag toch wat invulling geven in plaats van de hele dag maar in bed te liggen. Maar zelf haal ik uit nog weinig voldoening en maar voor zeer beperkte tijd ook jammer genoeg. Vond dit artikel wel sprekend ook omdat de huisarts, bedrijfsarts etc. hier nooit om hebben gevraagd terwijl ze geen enkele moeite hadden met de diagnose van depressie