Depressie & Angst #173 de "feest"dagen doorkomen

quote:

Op dinsdag 1 februari 2022 22:22 schreef Discombobulate het volgende:

[..]
Dagboek is wel een goed idee! Daar zat ik zelf ook over na te denken. Hoe ervaren jullie die angst eigenlijk? Ik vind het ontzettend lastig te beschrijven maar het is een soort diep paniek gevoel dat het allemaal niet gaat kloppen en alles uit je vingers aan het glijden is. Het raakt je hele manier van hoe je de wereld ervaart. Dat je vrienden van je weg glijden, je familie niet meer herkent, etc.

Gelukkig heb ik het nu wat minder, maar vorige week inclusief weekend non stop. Ook gewoon terwijl ik zaterdagavond met vrienden was. Anyways, morgen weer naar de psycholoog.

Ja bij mij is het ook een combinatie van "iedereen gaat me raar vinden en verlaten" en een angst om in elkaar geslagen te worden. Bij mij is de angst ook wel duidelijk gekoppeld aan trauma's uit het verleden, alleen maakt dat weten het niet per sé makkelijker. Lichamelijk uit het zich vooral in continue spanning, continue druk op de borst en kortademigheid. Heb al 2 jaar geen normale diepe ademteug kunnen halen en wordt er helemaal gek van om eerlijk te zijn.

Een positieve ontwikkeling is dat ik weer kan mediteren. De laatste paar jaar was meditatie gewoon niet meer mogelijk, omdat de angst dan zo erg werd dat ik het niet trok. Ik kon mijn trauma's nog niet onder ogen zien op die manier. Ik denk dat het feit dat ik inmiddels wel met die angst kan zitten een goede ontwikkeling is.

De laatste dagen ontdek ik hoe veel zelfhaat ik heb. Vroeger ben ik in de buurt en op school vaak bedreigd en dan bevroor ik van angst. De jongens die mij bedreigden waren van die vechtersbaasjes die altijd 'kom 1 op 1 dan' tegen mensen schreeuwden en schijnbaar geen angst kenden. Wanneer ze het dan op mij gemunt hadden, verlamde ik van angst. Zij waren vaak van die pezige, snelle ventjes en ik was wat.. ronder, om het zo maar te noemen (al viel dat best mee). Jarenlang buitengesloten worden bij gym had me het beeld gegeven dat ik niet gemaakt ben voor fysieke uitingen, en dus ook niet voor vechten.

Het gevolg was dat ik verlamde. Benen slap, armen slap, koud zweet, ik durfde niks te doen tegen de jongens die mij bedreigden. Verlamming of ik rende weg. Toen ik een keer terug vocht, scheet ik letterlijk in mijn broek (al deed ik ondanks mijn angst eindelijk wat, daar ben ik best trots op, vooruitgang).

Ik begin te ontdekken hoe erg ik mezelf heb gehaat de laatste 20 jaar hiervoor. Hoe erg ik mezelf het tot de dag van vandaag kwalijk neem dat ik die angst me zo liet overnemen. Ik schaam me er zo voor en ik voel me letterlijk minder man daardoor. Ik snap rationeel dat angst normaal is en gezien mijn negatieve zelfbeeld en trauma's wordt die angst nog erger. Logisch dat ik verlamde en in mijn broek scheet. Het was letterlijk de ervaring (vechten) waar ik het meest bang voor ben geweest mijn hele leven. Vechten tegen iemand die niet bang leek te zijn (ik verafgode dat soort jongens altijd) is altijd mijn allergrootste angst geweest.

Het is echter tijd dat ik stop met de zelfhaat. Dat bange jochie in mij heeft geen schreeuwende volwassen versie nodig die hem vertelt wat voor watje en sukkel hij is. Hij is bang en verdrietig en wil hulp. Het is tijd dat ik mezelf de liefde en steun geef die ik nooit aan mezelf heb gegeven en vanaf nu ga ik dat doen. Ik zeg niet dat het meteen alles oplost, maar ik hoop dat het met de tijd verlichting brengt aan mijn angst en spanningsklachten.

quote:

Op woensdag 2 februari 2022 09:50 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]
Ja bij mij is het ook een combinatie van "iedereen gaat me raar vinden en verlaten" en een angst om in elkaar geslagen te worden. Bij mij is de angst ook wel duidelijk gekoppeld aan trauma's uit het verleden, alleen maakt dat weten het niet per sé makkelijker. Lichamelijk uit het zich vooral in continue spanning, continue druk op de borst en kortademigheid. Heb al 2 jaar geen normale diepe ademteug kunnen halen en wordt er helemaal gek van om eerlijk te zijn.

Volgende keer bij mij EMDR iig.

quote:

Op woensdag 2 februari 2022 09:59 schreef duracellkonijntje het volgende:

Het is echter tijd dat ik stop met de zelfhaat. Dat bange jochie in mij heeft geen schreeuwende volwassen versie nodig die hem vertelt wat voor watje en sukkel hij is. Hij is bang en verdrietig en wil hulp. Het is tijd dat ik mezelf de liefde en steun geef die ik nooit aan mezelf heb gegeven en vanaf nu ga ik dat doen. Ik zeg niet dat het meteen alles oplost, maar ik hoop dat het met de tijd verlichting brengt aan mijn angst en spanningsklachten.

Wat goed!

Fijn dat het weer de goede kant op gaat.

En dan loop ik hier te posten met issues die bij lange na niet zo klote zijn als jullie. Jullie zijn fucking sterk man.

quote:

Op woensdag 2 februari 2022 22:16 schreef Discombobulate het volgende:

[..]
Wat goed!

Fijn dat het weer de goede kant op gaat.

En dan loop ik hier te posten met issues die bij lange na niet zo klote zijn als jullie. Jullie zijn fucking sterk man.

Issues zijn subjectief man, dus sla jezelf niet om de oren. Er zijn ook 5-jarige kinderen in Afrika wiens hele dorp voor zijn ogen vermoord is. Is voor mij ook geen reden om m'n eigen problemen te bagatelliseren.

Is het een goed teken dat het hier zo rustig is en we in maart nog steeds een "feest"dagen titel hebben?

Voor wat mij betreft wel... het gaat beter. Voor zolang het duurt ben ik dan geneigd er achteraan te zeggen...
Maar ik hoop dat ik het wat kan vasthouden ...

Ups and downs. Ik word bijna elke ochtend wakker met een schuldgevoel.
Met therapie wel geleerd om te relativeren, maar dat vreet energie.

Ik denk dat ik t gejinxt heb, want ik ben mn positiviteit volkomen kwijt op het moment en het lukt nog niet zo goed om me te herpakken

Het rare is dat ik vanmorgen goed opstond. Had mezelf redelijk snel onder controle om vervolgens een uur later compleet de weg weer kwijt te zijn. Ik kan de reden niet bedenken.

Er is vaak ook helemaal geen reden toch. Ga mezelf daar iig niet mee vermoeien.

Hier ook niet perse de leukste periode de afgelopen tijd

Een reden zoeken, maar niet kunnen vinden. Zinloos gezoek dus.
Waardoor nog meer gefrustreerd.

Wat een rust hier.

Is dat een goed teken?

Met mij gaat het.....

Het gaat hier redelijk, wel weer beter dan vorige maand, dus voorzichtig positief denk ik maar.

Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.

Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2022 22:46 schreef Discombobulate het volgende:
Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.

Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.

Ik heb daar ruim 10 jaar geleden zo ongeveer een jaar last van gehad. Het was mijn eerste jaar op de universiteit en ik voelde me student 366 van de 365. Ik hoorde daar niet, was er niet echt. Ik volgde college maar de woorden van de docenten waren niet aan mij gericht want ik was er niet deel van en ik was er niet echt. Het was alsof alles nep was en ik mezelf van buiten observeerde, als een film. En als ik in de spiegel keek herkende ik die persoon niet als mezelf.

Als ik dit zo lees vind ik het wel echt jammer dat ik toen geen hulp heb gezocht want het klinkt niet heel normaal :’)

Ik ben momenteel wel eens bang dat dat terugkomt, omdat het verder net zo slecht gaat als destijds. (Maar dit keer heb ik voor het eerst wel hulp gezocht

quote:

Op zaterdag 21 mei 2022 22:46 schreef Discombobulate het volgende:
Hebben meer mensen van zoiets dissoscierends? Ik heb vaak zo'n gevoel van ik pas niet meer in deze wereld, het is allemaal niet meer op z'n plek, alles glipt uit je vingers, etc.? Had laatst goede dag gehad met een vriendin van me. Toen kwam ik thuis en leek het allemaal niet te kloppen. 'S avonds en 's nachts heel angstig in bed, huilen, etc.

Ik kan het niet helemaal pinpointen ofzo wat zoiets nou precies is. Angstig en depressief zijn kan ik nu wel goed bij mezelf aanwijzen, maar weet niet waar dit nu vandaan komt steeds.

Ik krijg zulke gedachtes vaak wanneer ik veel te moe ben en veel heb gedaan op een dag of in een week! Wat gaat er bij jou vooraf, wanneer je dit ervaart?

quote:

Op maandag 23 mei 2022 10:33 schreef Medusa666 het volgende:
Wat gaat er bij jou vooraf, wanneer je dit ervaart?

Dat weet ik niet zo goed, dat vraag ik me af. In mijn voorbeeld was ik een dag/avond bij een hele goede vriendin en haar ouders en daar ben ik zo goed en fijn behandeld, voelde me oprecht blij en gelukkig, alsof je ergens deel van uitmaakt. Toen bij thuiskomst, iets in de avond, dus dat dissociërende en 's nachts angst en verdriet.

Andere dingen die er aan vooraf gingen weet ik niet meer zo goed behalve dan dat ik het al wel vaker heb gehad de laatste maanden. Zal er eens op letten. Maar het hele waarom kan ik geen antwoord op vinden.

quote:

Op maandag 23 mei 2022 07:30 schreef Gentianella het volgende:

[..]
Ik heb daar ruim 10 jaar geleden zo ongeveer een jaar last van gehad. Het was mijn eerste jaar op de universiteit en ik voelde me student 366 van de 365. Ik hoorde daar niet, was er niet echt. Ik volgde college maar de woorden van de docenten waren niet aan mij gericht want ik was er niet deel van en ik was er niet echt. Het was alsof alles nep was en ik mezelf van buiten observeerde, als een film. En als ik in de spiegel keek herkende ik die persoon niet als mezelf.

Als ik dit zo lees vind ik het wel echt jammer dat ik toen geen hulp heb gezocht want het klinkt niet heel normaal :’)

Ik ben momenteel wel eens bang dat dat terugkomt, omdat het verder net zo slecht gaat als destijds. (Maar dit keer heb ik voor het eerst wel hulp gezocht

Jup, dat jezelf in de spiegel niet herkennen klinkt zo herkenbaar.

Mijn moeder is een maand geleden overleden en sindsdien heb ik wat "bonus" klachten gekregen.
(voor de oudjes hier, ik ben al redelijk bekend met psychologen).

Ben ontiegenlijk aan het hypochonderen, en ik heb hele korte paniekaanvalletjes waarbij ik dan ga denken dat mijn hart eruit klapt.

Positief puntje, de week na haar dood tot de uitvaart was de stress even met pauze en heb de week als mooi kunnen ervaren.
Heb nu wel het idee dat de angst en stress even wat tijd aan het inhalen is.

quote:

Op maandag 23 mei 2022 21:52 schreef Droopie het volgende:
Mijn moeder is een maand geleden overleden en sindsdien heb ik wat "bonus" klachten gekregen.
(voor de oudjes hier, ik ben al redelijk bekend met psychologen).

Ben ontiegenlijk aan het hypochonderen, en ik heb hele korte paniekaanvalletjes waarbij ik dan ga denken dat mijn hart eruit klapt.

Positief puntje, de week na haar dood tot de uitvaart was de stress even met pauze en heb de week als mooi kunnen ervaren.
Heb nu wel het idee dat de angst en stress even wat tijd aan het inhalen is.

Hé Droopie wat rot dat je moeder is overleden. Hoe gaat het intussen met je? Sterkte in elk geval.

Ik ben niet gediagnosticeerd met depressie, maar de mensen die depressief zijn, ervaren jullie ook een soort lege gevoel constant die moet worden opgevuld door ervaringen, werk of mensen?

Normaal ben ik niet echt van de labeltjes, maar het zou mij eigenlijk toch wel duidelijkheid kunnen geven waar dat lege gevoel in mezelf vandaan komt en dat ik het soort van kan accepteren zonder dat ik denk dat ik gek wordt ofzo.

quote:

Op woensdag 22 juni 2022 12:40 schreef Medusa666 het volgende:
Ik ben niet gediagnosticeerd met depressie, maar de mensen die depressief zijn, ervaren jullie ook een soort lege gevoel constant die moet worden opgevuld door ervaringen, werk of mensen?

Dat je alles maar moet gaan doen om dat lege gevoel weg te duwen? M.a.w. als je alleen met jezelf bent, bijvoorbeeld 's avonds thuis, dat je dan depressief wordt?