Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.
Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.
Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
!Goede tongen slechte tongen, de nieuwe soap op FOK!
Dank je wel.quote:Op dinsdag 23 november 2021 13:49 schreef Ynnad_Er het volgende:
Mooi verhaal tong
Goede tongen slechte tongen, de nieuwe soap op FOK!
Bolasie Held.quote:
quote:
Tong song
Pijnlijke sneer naar @GGMM dit.quote:
Wie?quote:Op donderdag 25 november 2021 07:37 schreef onlogisch het volgende:
[..]
Pijnlijke sneer naar @:GGMM dit.
Imca Marina.quote:
Geen idee wie dat is.quote:
Als het goed is.
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
Ooit de rijkste club ter wereld. Later een rijke geldschieter die de club uit het moeras trok om er vervolgens met pek en veren in te worden gesodemieterd. Ex-voorzitter Jorien van den Herik verliet met de staart tussen de benen de Kuip. Net zoals oer-Rotterdammers Mario Been en Leo Beenhakkert persona non Grata werden. All-Time topscorer bij Feijenoord Cor van der Gijp (oom van) kon voor een wedstrijd zelfs geen kaartje krijgen.
Toen Feyenoord de laatste keer (waarschijnlijk voor langere tijd) kampioen werd, vlogen ze ene Poolse Dudek in om de kampioenschaal uit te rijken.
Toen de Oostenrijker Arnautofiets twee jaartjes redelijk speelde, voor Nederlandse begrippen, werd-ie als nieuwe volksheld omarmd. Dat je de Pool Smolarek of de Oostenrijker Hasil als clubheld omarmt ligt eerder voor de hand. Het zijn allemaal feiten een subtopper waardig. Dat bij Feyenoord Ruud Heus, Ben Wijnstekers en John de Wolf de lievelingetjes waren zegt al genoeg. Simpele verdedigers.
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Daar slagen ze als de beste in. Ajax kan er niets aan doen dat ze successupporters hebben. Die krijg je nu eenmaal als je de prijzen pakt.
Trainer Dick Advocaat zei het zelf al. Feyenoord is geen topclub. Wie zijn wij dan om deze geweldenaar, met meer haar op z'n hoofd dan punten in de stand, tegen te spreken? Over punten gesproken. Het hoort Feijenoord te zijn, en niet Feyenoord. Mijn zoveelste puntje van kritiek. Je zou er een punthoofd van krijgen.
Ik weet nog goed dat ik deze wedstrijd zat te kijken. Nederland had veel kansen moeten afmaken maar miste. Totdat Kluivert op aangeven van Bergkamp de 1-0 maakte. De 1-1 kwam na een communicatiefout in de verdediging van NL. Zonde. Het bleef ook heel lang 1-1.quote:
Herken je dit euforische gevoel ?
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
De scheidsrechter was de Colombiaan Arturo Brizio Carter, die op het WK1994 al 3x een rode kaart trok en op het WK1998 in het Frankrijk-Saudi Arabie ook twee rode kaarten uitdeelde, waaronder aan Zinedine Zidane.
Bij Nederland-Argentinië gaf hij Numan 2x een gele kaart en dus rood. Maar Ariel Ortega was een zwaan, hij liet zich bij Jaap Stam in het strafschopgebied vallen vóórdat er contact was. Brizio Carter zag dat heel goed en wou Ortega een gele kaart geven. Edwin van der Sar rende ondertussen naar Ortega om hem van repliek te dienen voor deze schwalbe. Ortega, toch een kleine man, raakte bij het opstaan het hoofd van de voorover gebogen Edwin van der Sar. Met als gevolg dat Edwin krijsend naar de grond ging. Brizio Carter gaf na de gele kaart voor de schwalbe gelijk een rode kaart voor Ortega.
Na wat heen en weer gespeel kwam de bal bij Frons de Boer die wel veel ruimte kreeg om een aanval op te bouwen. Met een uitstekende pass richting Bergkamp, die de bal uitmuntend aannam, werd er gescoord!
De rode kaart voor Numan kostte ons de finale. Bogarde zou hem vervangen tegen Brazilië maar brak op de training z'n enkel. Cocu moest toen linksachter spelen, terwijl-ie op het middenveld geweldig speelde dat toernooi.quote:
[..]
Ik weet nog goed dat ik deze wedstrijd zat te kijken. Nederland had veel kansen moeten afmaken maar miste. Totdat Kluivert op aangeven van Bergkamp de 1-0 maakte. De 1-1 kwam na een communicatiefout in de verdediging van NL. Zonde. Het bleef ook heel lang 1-1.
De scheidsrechter was de Colombiaan Arturo Brizio Carter, die op het WK1994 al 3x een rode kaart trok en op het WK1998 in het Frankrijk-Saudi Arabie ook twee rode kaarten uitdeelde, waaronder aan Zinedine Zidane.
Bij Nederland-Argentinië gaf hij Numan 2x een gele kaart en dus rood. Maar Ariel Ortega was een zwaan, hij liet zich bij Jaap Stam in het strafschopgebied vallen vóórdat er contact was. Brizio Carter zag dat heel goed en wou Ortega een gele kaart geven. Edwin van der Sar rende ondertussen naar Ortega om hem van repliek te dienen voor deze schwalbe. Ortega, toch een kleine man, raakte bij het opstaan het hoofd van de voorover gebogen Edwin van der Sar. Met als gevolg dat Edwin krijsend naar de grond ging. Brizio Carter gaf na de gele kaart voor de schwalbe gelijk een rode kaart voor Ortega.
Na wat heen en weer gespeel kwam de bal bij Frons de Boer die wel veel ruimte kreeg om een aanval op te bouwen. Met een uitstekende pass richting Bergkamp, die de bal uitmuntend aannam, werd er gescoord!
Van Cocu was bekend dat hij op elke positie kon spelen, dus ook linksachter. Met alle gevolgen van dien. Op het EK2000. In die tijd waren linksachters schaars. F. de Boer speelde op links, maar linksachter was niet zijn sterkte punt, meer in het centrum.quote:
[..]
De rode kaart voor Numan kostte ons de finale. Bogarde zou hem vervangen tegen Brazilië maar brak op de training z'n enkel. Cocu moest toen linksachter spelen, terwijl-ie op het middenveld geweldig speelde dat toernooi.
Van Bronckhorst werd van het middenveld gehaald en omgeschoold tot linksachter. Net als Boudewijn Zenden. terwijl deze mensen op het middenveld gevaarlijk waren. Ik kan me op het EK van 2000 nog herinneren dat op een gegeven moment Bosvelt de vervanger van Reiziger werd als rechtsachter...
R. de Boer werd vaak als aanvaller gebruikt maar was als schaduwspits toch beter tot zijn recht.
Als ik het me goed herinner was het Louis van Gaal die Bogarde graag van Sparta naar Ajax wou halen maar dan als linksachter. Bogarde ging akkoord en de rest is geschiedenis...Volgens mij was Reizger vroeger ook een aanvaller voordat hij doorbrak.
Hetzelfde deed ie tijdens zijn actieve voetbalcarriere. Het dwangmatig voldoen aan de behoeften van een ander. Hij was een talent bij Feijenoord. Een voetballende verdediger. Hij werd profvoetballer. Maar dacht dat ie zich op de been moest houden door te schoppen. Niet tegen de bal. Maar tegen de tegenstander.
Hij werd daardoor wel een cultheld bij De Graafschap. En bij Den Bosch aanvoerder in een team met Theo Lucius en Ruud van Nistelrooij.
Zijn vader had geen affectie voor hem. Geen complimentjes en arm om de schouder door Kraaij senior. Kraaij senior was international. Hans Junior zou er nooit aan kunnen tippen. Net zoals zijn ploeggenoot bij Feijenoord, René van der Gijp, nooit zou kunnen tippen aan ome Cor. Mede door senior zelf. Junior wist dat ie nooit topscorer zou worden. Wilde zich wel bewijzen. Dan maar in het negatieve. Aandacht is aandacht.
Kraaij Junior kreeg een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?
Marcio Roberto dos Santos kwam in 1995 over van Fiorentina. Een jaar daarvoor werd hij wereldkampioen met Brazilië in Amerika door Italië in de finale met strafschoppen te verslaan.
Marcio werd gehaald als opvolger voor de gestopte Franklin Edmundo Rijkaard. Marcio vond het uitgaansleven in Amsterdam leuker dan goed voetballen. Bij Ajax ging het dan ook bergafwaarts met hem. Het afgunst werd het best zichtbaar in de wedstrijd Ajax-PSV. In de 53e minuut werd Mario Melchiot gewisseld voor Marcio die naast de vierde official nog aan het strekken was en een geluksschouderklopje van wijlen Sjaak Wolffs kreeg.
Eenmaal in het veld werd de bal verkeerd ingegooid door Sunday Oliseh. De bal werd diep gespeeld en Luc Nillis ging er achter aan. Marcio omhelsde Luc even bij zijn buik om hem tegen te houden. Luc liet zich vallen.
Alle PSV'ers schreeuwden om een strafschop maar scheidsrechter Dick Jol (van wie bekend is dat hij de uitslag al wist) gaf terecht een vrije trap, de overtreding vond nog plaats buiten het zestienmetergebied.
De PSV'ers schreeuwden ook om een kaart. Jol nam Marcio apart en toonde hem al na 20 seconden spelen een rode kaart. Gezien de wegwerpgebaren en gezichtsuitdrukking vond Marcio het onterecht.
Vele clubs wilden hem graag overnemen van Ajax maar Marcio had hoge salariseisen. Uiteindelijk ging hij terug naar Brazilie.
Jordi Cruijff is een voorbeeld van iemand van wie mensen hoge verwachtingen hadden omdat hij de zoon van wijlen Johan Cruijff was. Jordi heeft voor topclubs gespeeld maar kon niet het verschil maken zoals zijn vader dat kon doen. Zijn spelersloopbaan ging dan ook stilletjes uit. Ook bij het Nederlands Elftal maakt hij nog deel uit van het EK1996 maar werd daarna nooit meer opgeroepen.quote:
Hans Kraay junior speelt vaak toneel tijdens Veronica Inside. Het vroegere voetbal inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen heeft. De smalende lach van Gijp en Derksen dwingt hem in die rol
Hetzelfde deed ie tijdens zijn actieve voetbalcarriere. Het dwangmatig voldoen aan de behoeften van een ander. Hij was een talent bij Feijenoord. Een voetballende verdediger. Hij werd profvoetballer. Maar dacht dat ie zich op de been moest houden door te schoppen. Niet tegen de bal. Maar tegen de tegenstander.
Hij werd daardoor wel een cultheld bij De Graafschap. En bij Den Bosch aanvoerder in een team met Theo Lucius en Ruud van Nistelrooij.
Zijn vader had geen affectie voor hem. Geen complimentjes en arm om de schouder door Kraaij senior. Kraaij senior was international. Hans Junior zou er nooit aan kunnen tippen. Net zoals zijn ploeggenoot bij Feijenoord, René van der Gijp, nooit zou kunnen tippen aan ome Cor. Mede door senior zelf. Junior wist dat ie nooit topscorer zou worden. Wilde zich wel bewijzen. Dan maar in het negatieve. Aandacht is aandacht.
Kraaij Junior kreeg een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?
Het Ajax van Louis trof in de finale van de Champions League AC Milan aan. Eerder kwamen deze ploegen elkaar in de poulefase tegen. Ajax won in de poulefase twee keer met 2-0 van het AC Milan van Fabio Capello. In de vorige editie van de Champions League was onder aanvoering van Fabio AC Milan de winnaar van dit bekertoernooi.
Het zou ook de laatste Europese wedstrijd van Franklin Edmundo Rijkaard zijn. Die zou na dat seizoen met zijn spelersloopbaan stoppen.
De wedstrijd werd gestart in Wenen en de Roemeense scheidsrechter Ion Craciunescu had de leiding maar het was duidelijk dat hij alles in het voordeel van AC Milan floot. De bal werd hoog aangespeeld en stuiterde richting Jari Litmanen die de bal door wou koppen. Echter was daar Marcel Desailly die trachtte te verhinderen dat de bal het hoofd van Jari zou raken. Het gevolg was dat het been van Marcel over het hoofd van Jari ging. Ajax was woest omdat de Roemeense scheidsrechter er niet voor floot.
Gevolg was dat door deze actie de wedstrijd werd gekanteld: Van Gaal uitte zijn woede met zijn bekende karatetrap bij de vierde official. Voor iemand die sportleraar is kon hij dat, in pak, uitermate goed. De vierde official was hier niet van gediend maar was net als de Roemeense scheidsrechter een vloerkleedje: Van Gaal kwam er met een waarschuwing van af.
De wedstrijd liep gelijk op. Totdat in de 85e minuut Rijkaard de bal naar binnen speelde op de in het veld gekomen 18-jarige Patrick Kluivert. Die tikte de bal achter Rossi.
Het was toen nog spannend want wat zou AC Milan gaan doen? Uiteindelijk won Ajax de finale met 1-0 dankzij de jonge Kluivert. Rijkaard die met de CL-beker afscheid neemt. Net als veel spelers. Na dit seizoen vertrokken enkele grote spelers naar buitenlandse clubs.
Op de terugreis in het vliegtuig vloog het Martinair vliegtuig een rondje om het Museumplein waar duizenden fans stonden te wachten op hun spelers.
Op Schiphol was het een drukte van jewelste. De vliegtuigtrap was nog maar net geplaatst en de deur ging open en Patrick sprong in de armen van zijn ontroerde moeder.
In het seizoen 1995/1996 flikte Louis het weer om de finale te bereiken. Echter gingen deze verloren na strafschoppen tegen Juventus.
Het werd geen herhaal maar een grote faal. Als coach van de Squadra Azzuri werd Lippi in 2006 wereldkampioen. De jaren erna werd er door Italië matig gepresteerd onder Roberto Donadoni. Vanaf 2008 nam Lippi weer plaats op de gestileerde Italiaanse bank. Hij droomde van herhaald WK-succes. Het liep anders.
Het WK in Zuid-Afrika werd een grote deceptie. Tegen voetbaldwerg Nieuw-Zeeland werd het 1-1. In 1982 werd Italië wereldkampioen met drie gelijke spelen in de eerste ronde. Geen man over boord dus. Nu liep het anders. Het liep namelijk helemaal niet.
Vier dagen later werd er met 3-2 verloren van een ander "klein" voetballand, Slovenië. Italië kon de tweede ronde vergeten. Een groot voetballand verliet het toernooi na de eerste ronde. Ze waren niet alleen. Ook Zuid-Afrika zou als eerste organiserende land de tweede ronde niet halen.
Lippi zou nog lang blijven betreuren dat hij als bondscoach was teruggekeerd. Hij kwam van een koude kermis thuis. Had een standbeeld kunnen krijgen naast Bearzot. Nu werd het een roemloze aftocht. Hij hield nog wel de eer aan zichzelf. De eer, door anderen, vervloog als wind in de Zuid-Afrikaanse zon. Geen standbeeld. Het voetstuk werd niet afgemaakt. Een held viel er vanaf.
"Hello there" en "Good boy" horen we altijd opgewekt als hij de catacomben in loopt om samen met de spelers en de pupil van de dag het veld op te lopen. Altijd enthousiast om zo een kleine jochie of meid het naar zijn/haar zin te maken.
Het is de wedstrijd van Franklin Edmuno Rijkaard tegen José Mário dos Santos Mourinho Félix. Rijkaard werd naar FC Barcelona gehaald op aanraden van wijlen Johan Cruijff. Henk ten Cate gaat mee als assistent. Mourinho was ooit assistent van wijlen Bobby Robson senior en Louis I van Gaal bij Barcelona.
We praten over de achtste finale van de Champions League. In diezelfde toernooi was Anders Frisk gewond geraakt bij AS Roma - Dynamo Kiev. Nadat hij in die wedstrijd Mexes met rood van het veld stuurde floot Anders voor de rust. Op weg naar de kleedkamers werd hij door een muntstuk op het hoofd geraakt met bloedens aan toe. In overleg met de assistent scheidsrechters en vierde official besloot Anders de wedstrijd te staken.
Barcelona zal uiteindelijk met 2-1 winnen maar in de tweede helft zorgde de rode kaart van Drogba voor ophef. Die had daarvoor al een gele kaart gehad. Drogba kwam met uitgestoken been op Valdes af. Twee keer geel is rood. Mourinho was woedend en hitte het vuurtje helemaal op door te suggereren dat Rijkaard in de rust bij Frisk in de kleedkamer was geweest, waarvan later bleek dat dat niet waar was. Gevolg was dat Anders, in het dagelijks leven een zeer amaible man, personna non grata was in Engeland. Anders ontving bedreigingen van Chelsea fans en ook zijn kinderen moesten het onderspit delven. Dat was voor Anders de druppel: hij stopte per direct met fluiten. Een gemis in die tijd omdat vele opvolgers niet zijn niveau haalden.
De terugwedstrijd werd geleid door Pierluigi Collina. In de ogen van Mourinho de enige scheidsrechter die neutraal kon fluiten. In terugwedstrijd werd Barcelona met 4-2 opgerold.
Naast Anders waren Pierluigi maar ook Markus Merk (de tandarts uit Kaiserslauteren), Urs Meier en Kim Milton Nielsen (die David Beckham in 1998 rood gaf wegens trappen naar Diego Simeone) de gezichten die we regelmatig als leidsman van belangrijke wedstrijden zagen. Weinig scheidsrechters kunnen tippen aan hun niveau.
Bonus:
SPOILERBij FC Barcelona vond men wijlen Bobby Robson senior toch niet zo geschikt voor het eerste elftal. Men wou liever Louis van Gaal die wel interesse had in een job bij Barcelona. Afgesproken was dat Robson senior nog een jaar hoofdtrainer zou blijven om vervolgens te worden opgevolgd door Louis die in zijn eerste jaar vooral bij de jeugdopleiding zou rondlopen. Echter waren het, zoals altijd daar, roerige tijden. Het management besloot om Robson toch te ontslaan en zo begon Louis aan zijn eerste tijdperk bij Barcelona. Louis zou de wijze waarop men omging met Robson altijd betreuren.
Ook leuk
[ Bericht 85% gewijzigd door stokj op 18-01-2022 22:44:17 ]
Als Coentje was neergesabeld kwamen Israël en Laseroms even poolshoogte nemen. (Rinus Laserels door Dick Bruijnestijn getekend en genoemd.) Ter bescherming van het grootste bezit van Feyenoordwerd Coen Moulijn beschermd door twee andere legendes. 'Dont fuck with Coentje.'
Moulijn debuteerde in 1955 voor Feijenoord. Toen nog met twee puntjes op de Y en bij een overwinning. Aan de destijds nog topclub Xerxes betaalden ze 28.000 gulden voor de dribbelaar. Sparta viste achter het voetbalnet. Een andere profclub uit Rotterdam. Een immens bedrag destijds. Het zou een goede investering voor bijna 20 jaar blijken te zijn.
De publiekslieveling trok tienduizenden mensen naar De Kuip. In zijn beginjaren kon Moulijn haast een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Begin jaren zestig informeerde FC Barcelona of Moulijn te koop was, hij ging er niet op in en bleef in Rotterdam. Later liet hij weten dat hij daar spijt van had, als hij toen naar Barça was gegaan zou hij een stuk beroemder zijn geworden was zijn overtuiging. Maar de clubs hadden het voor het zeggen. Helaas.
De uitvaart van Coen Moulijn werd historisch. Duizenden mensen stonden langs de kant te applaudiseren voor een grote Rotterdammer. Coentje stal de harten van iedereen. Stal de bal om er mee vandoor te gaan. Stond naast Theo de Tank op het balkon van de Coolsingel. En naast Rinus. Een andere grootheid.
Voor hetzelfde geld vliegt ie er als vleugelspeler vanaf. Van het balkon. Voor ander geld zou-ie tegenwoordig een wereldster zijn. Moulijn is nu een balletje aan het hooghouden. In de zevende hemel. Met Pietje Keizer en Johan. Happel ziet dat het goed is, en steekt er nog één op. Hopen dat we nog lang mogen genieten van de kromme.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Dit is wel echt een geniale anekdote. Vooral het einde van de reguliere speeltijd, een goal aan welke kant dan ook volstaat. Ik denk niet dat de bedenkers van deze regel(dubbelteller in de verlenging) ooit met zo'n scenario rekening hebben gehouden.quote:
Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Ik denk dat diegene die deze regel had uitgevonden er nu wel keihard om lacht: dat hij iedereen met zo een regel in de maling heeft kunnen nemen.quote:
Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden
Ze protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen. Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 74. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken. Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis.Maar een grootheid qua mensenrechten. Een groot mens, en misschien wel een miskende voetballer.
Kiki Musampa werd voor het Nederlands elftal opgeroepen door San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. Bij Manchester City had hij zijn beste periode. Hij behoorde er tot de uitblinkers. Vandaar dat het oog van Marco van Basten op de geboren Congolees viel.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Finidi George niet vullen. De majestueuze rechtsbuiten die hij opvolgde was van wereldklasse. Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carriere bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot.
Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven.
Een snelle en wendbare, kleine rechtsbuiten. Oeki, Koko, Epi, Clarence, Edgar, Frenkie, Faas, Abe, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter rijtje, met karakteristieke voornamen staan op de elftalfoto.
Ik deed in 1997 mee met een voetbalkwis op TV, bij de KRO. Had als specialiteit Gerald Vanenburg. Aangebeld, en gevraagd of ie artikelen had. Wat heet ? Hele boeken en zelf geschreven verhalen. Ik verdronk in z'n boekenkasten. Eric van der Aa en Chris van Brakel kunnen als buurmannen denk ik beamen dat het een inspirerende en bijzondere man is.
De legendarische opmerking Voetbal is oorlog is niet door Rinus Michels verzonnen, maar door sportjournalist Ed van Opzeeland. Ed van Opzeeland is inmiddels bijna 90. Deze journalist heeft nog veel meer sporen achtergelaten in de sport, zoals de naam Studio Sport.
Heeft Rinus Michels nu wel of niet de uitdrukking Voetbal is oorlog zelf verzonnen? Ewoud Sanders zocht dat eens uit voor het NRC Handelsblad. Sanders merkte toen op dat Michels op 10 maart 1971 sprak met John le Noble van het Algemeen Dagblad. Hierin zei de trainer: “Topvoetbal is zoiets als oorlog. Wie netjes blijft, is verloren.” Niet helemaal letterlijk dus, maar dit zou wel het begin zijn van de gevleugelde uitdrukking Voetbal is oorlog.
Naar eigen zeggen was Ed van Opzeeland degene, die deze uitdrukking heeft verzonnen, en in verband heeft gebracht met Michels! Op 5 september 2005 had Van Opzeeland een lang gesprek met Henri van der Steen, de voetbaljournalist in het Brabants Dagblad. Van Opzeeland zei toen:
“Ik werkte voor de wekelijkse uitgave van Revue. Na die sensationele wedstrijden tegen Liverpool in 1966 heb ik Michels geïnterviewd. Bij het uitwerken van dat interview zocht ik nog een mooi slot. Toen bedacht ik dat. Nee, Michels heeft dat nooit gezegd, hij had het wel kúnnen zeggen. Hij heeft het later trouwens zelf overgenomen.”
Met andere woorden: Van Opzeeland is geestelijk vader van één van de beroemdste voetbaluitspraken. Daarnaast is Voetbal is oorlog niet in 1971 verzonnen, maar al in 1966
.
Deze Ed van Opzeeland debuteerde in 1952 op de sportredactie van Het Parool en was later werkzaam bij onder meer Het Vrije Volk, VNU en De Telegraaf Tijdschriftengroep. Verder is hij de bedenker van de naam Studio Sport en verleende langdurig medewerking aan het programma.
Ook schreef hij talrijke boeken, zoals Koningen van de bokssport, Koud vuur en een paar jaar geleden de biografie Ben Bril, Davidster als ereteken. De bokser en later gerenomeerd boksscheidsrechter. Die ook bij Spel zonder Grenzen het fluitje mocht hanteren. Tevens is hij de bedenker en maker van de REVU-schaatsspecials, die verschenen in het tijdperk van Ard en Keessie.
Ed van Opzeeland is een gewaardeerd collega. Zei Guus van Holland over hem.
"Wij kennen elkaar van het ijshockey van een jaar of dertig geleden, toen dat in Nederland op hoog niveau werd gespeeld. Hij had in 1981 het boek Koud Vuur geschreven over ijshockey. Ik pakte dat boek er in die tijd altijd bij.
Hij heeft het ijshockey groot gemaakt in Nederland, samen met Frans Henrichs. Die twee moet je in een adem noemen. Ed was ook van de voetbaljaarboeken over de Europa Cup. Die moest je hebben om alles te weten, en alles terug te kunnen vinden.
Toen ik Ed leerde kennen, werkte ik voor de linkse Volkskrant. Hij zat toen juist bij de rechtse media als De Telegraaf. Ed vond alles geweldig, waar wij toen veel kritischer waren. Tenslotte was Ben de Graaf mijn chef, die nooit complimenten gaf.
Ed schreef ook anders dan wij: heel beeldend, soms wat gezwollen. Dat maakt zijn verhalen wel heel meeslepend om te lezen, maar in de jaren zeventig was dat eigenlijk ouderwets, not-done. Die manier van schrijven komt nu echter weer terug, waardoor Eds manier van schrijven weer aansluit bij de huidige tijd."
Ed van Opzeeland was ook de enige Nederlander bij de eerste finale om de Europa Cup voor landskampioenen. Van Opzeeland tegen Henri van der Steen: "En bij de tweede, zelfs bij de derde finale was ik volgens mij de enige.”
Van Opzeeland ging toen op eigen houtje naar die wedstrijden. "Ik werkte bij Het Parool, maar mijn chef, Rien Bal, hield alles over dat nieuwerwetse gedoe uit de krant, die moest er niks van hebben, kon het ook niet zo goed verkroppen als iemand moderne ideeën had. En ik vond het prachtig, die Europa Cup, vanaf de eerste dag.”
Al snel werd de Europa Cup een hit. Dat bracht de Geïllustreerde Pers op het idee Van Opzeeland weg te kapen bij Het Parool en hem de sector sporttijdschriften te laten opzetten. Dat bleek een goede zet.
Volgens Het Brabants Dagblad kwamen beide partijen met een briljant plan. Van Opzeeland bedacht namelijk het jaarlijkse Europa Cup-boek, dat door de uitgeverij met overweldigend succes werd uitgevent.
Van Opzeeland: "Dat gebeurde in die dagen nog huis-aan-huis - vooral de Margriet was op die manier een enorm succes. Voor de kinderen was er elk jaar een paasboek en een kerstboek, maar de huisvrouwen konden ook breipatronen kopen. En voor hun man dus ook een Europa Cup-boek. En dat deden ze, als alibi om voor zichzelf zo’n boekje met breipatronen aan te schaffen. Het eerste Europa Cup-boek, in 1962, verkocht op die manier 750.000 exemplaren. Later maakten we er drie per jaar.”
Ze gingen naar Benfica-Feyenoord. Het Legioen liet zich daar zien en horen. Duizenden Feyenoord-fans togen naar Lissabon met de schepen De Grote Beer en De Waterman.
Van Opzeeland is op leeftijd, maar nog steeds actief. In het laatste nummer van Achilles schreef hij een meeslepend verhaal over de catcher in het honkbal. Zoals Van Holland al zei: heel beeldend, met gezwollen taal.
Ik spreek hem nog wel eens op straat. Mooie gesprekken. Hoewel ie een beetje afscheid geeft genomen van het huidige voetbal wegens de commercie en financiële belangen. Misschien een beetje vergeten. Iemand die 'Voetbal is oorlog' en 'Studio Sport' heeft bedacht, en als enige Nederlandse journalist bij de eerste drie EC-1 finales aanwezig was, mag wel even in het zonnetje.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten veroverde. Helaas, althans vind ik, sneuvelden ze tegen het Italië van topscorer Paolo Rossi. Die het plots op zijn spleenheupen kreeg, en een hattrick scoorde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams dat herinnert wordt maar geen wereldkampioen werd.
Zoals Socrates (broer van club-en land-wereldkampioen, met Sao Paulo en de gele kanaries, Raï} schitterde op het veld, faalde hij in het echte leven. Hoewel hij zich dokter mocht noemen, nam hij een verkeerde afslag op zijn levenspad. Zoals Garrincha als Botafogo speler hem voorging, raakte hij aan de drank. De wijsheid van deze geweldenaar en intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson ooit opbiechtte, dronk hij al tijdens zijn voetbalcarriere.
De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Mateloos was zijn talent, gulzig en mateloos zijn alcohol consumptie. Pelé werd El Raï (De Koning) genoemd. De broer van Socrates besteeg nooit de voetbalkroon zoals zijn 11 jaar oudere voorbeeld. Ondanks dat-ie Sao Paulo tegen Barcelona naar de wereldcup schoot. Raï staat op een voetstuk. Maar een treetje hoger staat toch echt Socrates. De ongekroonde koning van het WK-82. Een voorbeeld als voetballer, maar met de kleren van de keizer in de realiteit.
Zoek de verschillen...
Ik was erbij in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet gewaardeerd.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet ie aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Zet Max aan hun tafel en hij laat met daadwerkelijk talent ze alle hoeken van het discussie-circuit zien. Jos was onterecht the Boss. Dat was Bruce Springsteen. Ik stond namelijk in 1985 op het gras van de kuip. Als Ajacied mijn mooiste concert ooit. One, two, three, four. Vier uur later werd ik wakker. Ik voel het gras nog trillen. Was langer dan de 99 minuten van afgelopen zaterdag. Was een thuiswedstrijd voor een Ajacied.
Laat je snor nog langer groeien. Dikke papzakken aan de tafel. Elkaar op de schouders slaande mannen, in de nadagen van hun schaduw. Ik blijf kijken. Je moet kunnen oordelen. Zwartkijkers zijn er genoeg. Gun jonge voetballers hun tijd. Breek ze niet af. Tegenwoordig is Ihattaren aan de beurt. We hadden met Ajax afgelopen week een elftal met amper een gemiddelde leeftijd van 23. Ik hing op die leeftijd aan de bar. Was geen kruk. Droop 's nachts pas af. Het wordt tijd dat Gerald Sibon, Björn van der Doelen en Hugo Borst het roer over nemen. Met Hugo de baard in de keel. Aan het roer. En haren op de borst.
Het gouden-of gulden tijdperk. Zeg maar de jaren 70. Nederlandse clubs schitterden op de Europese velden en het Nederlands elftal schitterde op de WK's in West-Duitsland en Argentinië.
In die tijd waren grote transfers uitzonderingen. Clubs hadden spelers in eigen beheer. Zelfs als hun contract was afgelopen. Zo speelden Ajax, Feijenoord en PSV jarenlang in dezelfde opstellingen. Met per seizoen één of twee wijzigingen. De grootste transfer uit die tijd was de overgang van Johan Cruijff naar Barcelona. Ajax ontving de hoofdprijs, met het immense bedrag van 3 miljoen gulden. Cruijff was dan ook de beste speler ter wereld, en op zijn 26ste rijp om naar het buitenland te gaan.
Ik schrijf deze lange inleiding om bij de transfer van Sergino Dest (19) naar Barcelona uit te komen. En het verschil te duiden tussen (opa spreekt) toen en nu. We leven al jaren in een commerciële voetbalwereld. Waar het "grote" geld vaak belangrijker is dan het rollen van de bal. (Champions League. WK-2022 in Qatar) De miljoenen rollen van club naar club. En de grijpstuivers bestaan niet meer. Sergino Dest is een talentvolle, Amerikaanse rechtsachter van Ajax. Niet eens zeker van een basisplaats, met één seizoen ervaring in de Eredivisie. Waar Johan Cruijff Barcelona 3 miljoen gulden kostte, betalen ze nu 20 miljoen Euro, met eventueel 5 miljoen bonus, voor Sergino Dest.
De waarde van het geld uit het verleden en het heden is niet te vergelijken. Maar soms zijn de verschillen zo buiten proportioneel, dat het niet eens meer gevoelsmatig is, maar concreet uit de sloffen is geschoten. Plus-minus 50.000.000 gulden voor een beginnende rechtsachter in 2020, en 3.000.000 gulden voor één van de beste spelers allertijden, is niet te visualiseren. In een tijd waar de voorbeschouwingen bij Europa cup wedstrijden meer kijkers trekken dan de wedstrijden zelf, kijk je nergens meer van op. Ik kijk momenteel eerder uit naar Johan Derksen en René van der Gijp in Veronica Inside, of tijdens hun voorbeschouwingen, dan naar de Europacup wedstrijd zelf.
Als de bal maar rolt, komen de reclamecentjes en tv-gelden met bakken binnen. Over het transferbedrag van Lionel Messi heb ik het nog niet eens gehad. 1400.000.000 gulden vroeg Barcelona. Waar is de tijd van Berry van Aerle gebleven? De rechtsachter van PSV en het Nederlands Elftal. Die iedere maand trouw zijn contributie overmaakte. Wat kost zo'n mondkapje eigenlijk?
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.
Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.
Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen voorlopig goed met een 2e plaats in de Keukenkastjes Divisie. Misschien omdat er weer een Tol in het elftal staat, en dankzij ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven met zijn bijnaam.
Leuke club (los van de mogelijke inteelt) die veel goede voetballers een goede basis heeft gegeven die ze bij andere, betere, clubs hebben doorontwikkeld.quote:
FC Volendam is een traditionele Ere- en Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de bijnaam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont, die het vaste land van de gemeente Bunschoten met de overkant verbindt. Die laveert op het water, zoals FC Volendam al jarenlang tussen deze twee divisies marchandeert, alsof het de VAR-official is. Volendam is een beetje cult. Mede door de mooie en ludieke bijnamen van sommige spelers. Zo is de voornaam van de ex-international Pier Tol eigenlijk Cees. Toevallig heet de beste voetballer uit Volendam momenteel Veerman. Joey van Voren. Zonder bijnaam. Maar wel naam makend bij PSV.
[ afbeelding ]
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.
Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.
Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen voorlopig goed met een 2e plaats in de Keukenkastjes Divisie. Misschien omdat er weer een Tol in het elftal staat, en dankzij ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven met zijn bijnaam.
SPOILERTongie, ik vind dit echt niet kunnen hoor henk-fraser-kiest-voor-fc-utrecht-en-laat-wk-in-qatar-schieten. Tegen Louis III zeg je geen nee als die je vraagt om zijn assistent te zijn.
Over je spoiler. Je hebt gelijk.quote:
[..]
Leuke club (los van de mogelijke inteelt) die veel goede voetballers een goede basis heeft gegeven die ze bij andere, betere, clubs hebben doorontwikkeld.SPOILERTongie, ik vind dit echt niet kunnen hoor henk-fraser-kiest-voor-fc-utrecht-en-laat-wk-in-qatar-schieten. Tegen Louis III zeg je geen nee als die je vraagt om zijn assistent te zijn.
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
Het is wel zo dat als je bepaalde spelers haalt ze garantie geven voor top-midden-of ondermaatse prestaties.quote:
Ode aan Jari......
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
Ik ben nog op de foto geweest met Jari toen ik een training bezocht van Ajax als kleine Stokj. Ook heb ik zijn handtekening in een boekje. Samen met handtekeningen van andere spelers.
Ik kan mij nog herinneren dat Marcel Desailly in de CL finale van 1995 bijna het hoofd eraf schopte van Jari. En de Roemeense scheidsrechter negeerde dat (was het niet overigens zo dat deze Roemeen jaren later in een interview bekende dat hij nooit mocht worden aangewezen voor deze wedstrijd omdat hij half geblesseerd was en daarom alleen maar rond de middellijn rondhing?)
Jari raakte ook vaak geblesseerd. Dat heb je als je op bepaalde aanvallende posities speelt. Dan weten verdedigers je maar al te goed te vinden.
Dat was een andere Roemeen. Inia tijdens West-Duitsland-Nederland EK88.quote:
[..]
Het is wel zo dat als je bepaalde spelers haalt ze garantie geven voor top-midden-of ondermaatse prestaties.
Ik ben nog op de foto geweest met Jari toen ik een training bezocht van Ajax als kleine Stokj. Ook heb ik zijn handtekening in een boekje. Samen met handtekeningen van andere spelers.
Ik kan mij nog herinneren dat Marcel Desailly in de CL finale van 1995 bijna het hoofd eraf schopte van Jari. En de Roemeense scheidsrechter negeerde dat (was het niet overigens zo dat deze Roemeen jaren later in een interview bekende dat hij nooit mocht worden aangewezen voor deze wedstrijd omdat hij half geblesseerd was en daarom alleen maar rond de middellijn rondhing?)
Jari raakte ook vaak geblesseerd. Dat heb je als je op bepaalde aanvallende posities speelt. Dan weten verdedigers je maar al te goed te vinden.
Aha ja.quote:
[..]
Dat was een andere Roemeen. Inia tijdens West-Duitsland-Nederland EK88.
Deze is ook wel interessant. Hoe het achter de schermen gaat. Dan zie je vooral de hand van Uilenberg
Eén suggestie: misschien kun je de zin
vervangen of uitbreiden met iets als Het was hondenweer.quote:Het goot pijpenstelen.
Ha ha. Kan niet meer.quote:
Mooi verhaal in de OP!
Eén suggestie: misschien kun je de zin
[..]
vervangen of uitbreiden met iets als Het was hondenweer.
Wel grappig. Ik zag een stukje waarbij werd medegedeeld dat Rosetti de finale mocht fluiten met Frojdfelt als 4e official. Dan zie je een stukje waar Webb met zijn familie en vrienden de finale vanuit huis meekijken en positief zijn over Rosetti. Bij Mejuto Gonzalez zie je dat hij Rosetti helemaal afkraakt. Want ja, wie wilt nou niet een finale fluiten zoals Mejuto Gonzalez. Maarja, dat mocht niet want Spanje was al in de finale.quote:
[..]
Aha ja.
Deze is ook wel interessant. Hoe het achter de schermen gaat. Dan zie je vooral de hand van Uilenberg
Ook dat die Uilenberg als begeleider dan na afloop de kleedkamer ingaat. Man man man...
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Godallejezus, voor de 4.936.619e keer deze anekdote!quote:
WK 1982. West-Duitsland-Oostenrijk. Landen die ooit al broederlijk samen liepen. Op het WK in Spanje wisten ze elkaar weer te vinden. Brothers in crime, zou het worden.
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Ik heb eigenlijk weinig mensen gehoord die het een schande vonden wat Zinedine deed. Zal waarschijnlijk komen doordat hij zo succesvol is geweest.quote:
Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.
[ afbeelding ]
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.quote:
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
[ afbeelding ]
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.quote:
[..]
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messiquote:
[..]
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.
Ja dat is echt heel erg droevig ja.quote:
[..]
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messi
Ken altijd eerst je eigen geschiedenis.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze en waar zijn ze gebleven? Noa Lang te lastig, maar de ster in België. Hij speelt nu bij Club Brugge.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd precies veertien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, ooit gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup, tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carierre. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
*stil
*mooi
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste 'slechte speler ooit' in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Het is het jaar 1965, Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Schalke 04 was dit seizoen op weg het recordaantal wedstrijden, achtereen, zonder overwinning te verbreken. Die schande bleef Schalke, op de rand van het ravijn, bespaard. Degradatie is echter vrijwel onontkomenlijk voor Die Köningsblauen.
Records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesliga-ranglijst.
Minste doelpunten voor: 15
Meeste doelpunten tegen: 108
Minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten.
Minste overwinningen: 2
Meeste nederlagen: 28
Enige Bundesliga-vereniging zonder uitzege
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
Wie de grootste pure spits is of was zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te zeggen dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn mening.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde ie 68 keer in 62 interlands.
Romario heeft te weinig prijzen gewonnen en te lang bij PSV gespeeld. Inzaghi maakte te veel doelpunten met zijn scheenbeen. Dat deed Edward Linskens ook. Ruud Geels is een nationale grootheid. Buiten Nederland en België kent niemand hem.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 Europacups-1 op rij. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van Der Bomber om de finale tegen Oranje.
Ondanks alle successen zocht ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Ze hielpen hem van de drank af en gaven hem een functie binnen de technische staf. Een groot voetballer werd groots geholpen door een al meer dan 50 jaar mede door Müller zelf grote club. Hij slijt nu zijn dagen in een verzorgingstehuis. Hij lijdt aan Alzheimer. Hij kwam ooit heim, sag und siegte. Ik zal hem nooit vergeten.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Toen ik die linker foto zag dacht ik dat het over Vicente del Bosque ging...quote:
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
[ afbeelding ]
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
[ afbeelding ]
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick.
In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.
Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.
Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.
Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel. Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg. Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.
Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.
Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen.
Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.
In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.
1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.
Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.
Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.
Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.
De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Ik kan me deze speler nog herinneren ja. Vooral als je niet gewend bent om zo te trainen en je komt langs Bobby dan zou je al bijna spijt krijgen dat je naar Ajax was gegaan.quote:
Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.
[ afbeelding ]
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?quote:
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker
[ afbeelding ]
[ [url=https://th.bing.com/th/id/R.147279680da68a033e1fc501487c3311?rik=FPGk78e5AEJEgg&riu=http%3a%2f%2fwww.fctwentestatistieken.nl%2fimg%2fspelersfoto%2fedwinvurens.jpg&ehk=1lXH%2fY4DYmwrsomh6zzleZqWTOvEU8JLcCE2rpxotY0%3d&risl=&pid=ImgRaw&r=0]afbeelding[/url] ]
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Het WK van Hiddink en de Kabel en Davidsquote:
[..]
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller Lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.
De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20-jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.
Inmiddels als talent bij de beloften in Polen waargemaakt, waren er daarna veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.
In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat later te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.
Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.
Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.
Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019. Gelukkig voor de liefhebber werd zijn contract tussentijds verlengd.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van iets nóg groters.
In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers eraan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een uiteindelijke 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (in minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na, als invaller, binnen de lijnen te zijn gekomen.
Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in meer dan 100 interlands meer dan 50 keer gescoord. Lewandowski maakte op 6 oktober 2019 zijn zesde hattrick voor de nationale ploeg. Hij maakte die dag alle doelpunten in een met 0–3 gewonnen kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Letland. Of EK 2021, zo je wilt.
Vorig jaar het Bundesliga record van Gerd Müller verbeterd. De Bayern München legende kwam tot 41 doelpunten. Lewandowski scoorde er 42.
Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Nu bij Barcelona onder contract. Met wie weet nieuwe records. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Vandaag 32 jaar geleden overleden.quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama, Lalas en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers, die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert en profileert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had echter als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden welgeteld 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record).
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje. Hij vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen, 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de NEC-supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee tegenwoordig.
[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 02-09-2022 19:13:03 ]
Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten.
Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 i
n de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.
Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
tong80
Eén van de mooiste wedstrijden ooit op het hoogste niveau. Droomvoetbal tussen twee teams op hun piek. Zeven doelpunten. Dus niet gelijkelijk verdeeld. Manchester trok aan het langste eind bij de 4-3
Ronaldo, de ster die ontlook in Nederland, scoorde drie keer namens de Spanjaarden. Een andere latere wereldster scoorde twee keer. Twee spelers die het mooie PSV-shirt droegen. Met trots naar een ander land gingen. Om te scoren en geschiedenis te schrijven.
Ik weet niet meer of ie z'n haren in de plooi hield tijdens het juichen. Beckham was de enige echte Ronaldo wel voor destijds. Tegenwoordig lachen ze in de plooi voor de fotografen. Hij viel in. Z'n haren toen al gladgestreken.
En Ruud? Ik wil het niet op de spits drijven. Daar doen we een moord voor tegenwoordig in Oranje. We hebben niet eens een spits. Kunnen we Huntelaar niet oproepen. En Robben hangend op rechts.
Manchester United (4-3-3): Barthez; Brown, Ferdinand, Silvestre (P Neville, 79), O'Shea; Veron (Beckham, 63), Keane (Fortune, 82), Butt; Solskjaer, Van Nistelrooy, Giggs.
Real Madrid (4-3-2-1): Casillas; Salgado, Hierro, Helguera, Roberto Carlos; Makelele, Guti, McManaman (Portillo, 69); Figo (Pavon, 88), Zidane; Ronaldo (Solari, 67).
Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat.
Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken. Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen.
Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barricaderen zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een afscheidswedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Zitten deed ie wel. In de bajes. Na het molesteren van zijn ex en haar partner. De latere drummer en percussionist sloeg wel vaker de plank mis. Bij Vitesse al gokverslaafd raakte hij bij Arsenal helemaal in punarie. In Engeland gokland verspeelde-ie zijn voetbalroem en zijn ouwedag pensioen. De viervoudig international vergokte al zijn geld. Bij Ajax moest-ie plaats maken voor Bryan Roy, bij Arsenal voor Marc Overmars.
De zelfverklaarde narcist eindigde bij TOP-Oss en in de krochten van het amateurvoetbal. Met zijn kaartgenoot John de Wolf trad ie nog op in een obscuur TV-programma. Zijn biografie verkocht ook niet. Het in zijn bezit aangetroffen geweer had ook geen weerwoord. Hoe een mega talent zichzelf te gronden richt is bij Glenn Helder een leerboek.
In november 1995 speelde het Nederlands Elftal een Play Off interland tegen Ierland op Anfield Road. Er stonden elf Ajacieden of internationals met een Ajax verleden op het veld. Eén ervan was Glenn Helder. Gelukkig heeft-ie nooit in het eerste van Ajax gespeeld. Samen met Marc Overmars zou het iets te veel van het goede zijn geweest.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
2-1
AOAOAAAAAAARGH!'
Over een paar jaarquote:
Komt er ook een verhaal over "De Oorwassing in de Evenementenhal" van gisteren?
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Van Gelder was hypocriet, een voorkeur voor een club is geen probleem maar kom er dan gewoon voor uit, Van Gelder had duidelijk een Ajax voorkeurquote:
Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Vandaag Inside of andere voetbalprogramma's Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feijenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn.
[ afbeelding ]
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Ik ben nog steeds trots op alle jeugdrecords van NIVO. Maar zoals pa zei: 'Met mijn mentaliteit had-je betaald voetbal gehaald.' Hard werken loonde. Maar maakte het ook zwaarder. Woensdag kwam Herman van Diejen samen met Jack Schreuders naar Ajax kijken. Ouwe jongens krentenbrood. Herm ook al weer ruim in de 70. tijd vliegt sneller dan je lief is. Jack was altijd aanvoerder. In hart en nieren een vriend. Met mijn hartproblemen steeds paraat.
Leeftijd zegt weinig maar soms ook veel. Herinneringen komen boven en nostalgie ligt op de loer. Nu, maandag weer Freek overleden. Van mijn jeugdleiders en trainers zijn er steeds minder over. Geniet van de dag mensen. Pluk het desnoods. Ik ben nu 60. En koester m'n herinneringen. Van de jeugd met Robbie van Westreenen, in het eerste debuteren bij de grootmeesters Wout Blanken en Joop Bekker tot aan het vierde met Wim Haasakker en Edwin Middelkoop. Enjoy live. Carpe Diem.
tong80
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Hoekema.quote:
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema.
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.quote:
De slechtste grappen zijn die uitgelegd moeten worden.quote:
[..]
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Dit klopt zeker inderdaad.quote:
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.quote:
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Wie is BVD ? Verderquote:
[..]
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.
Barend en van Dorp.quote:
Verder
De 2 fouten zijn: Italie was niet een beste nr.3 maar gewoon een nr.2 in de poule.
En er waren geen kwartfinales, maar een 2e ronde met 4 groepen van 3.
Aanpassen graag.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ik kan mij ook nog herinneren dat Edwin Zoetebier hier eerste keeper was. Hier werkte hij aan zijn vaardigheden als doelman om uiteindelijk eerste doelman bij Feyenoord te worden. Mooi om te zien.quote:
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ook mooi om te zien is Patrick Lodewijks. Bij PSV begonnen, ervaring opgedaan bij FC Groningen en toen weer naar PSV om later daar eerste doelman te worden en zelfs Oranje te halen en naar Feyenoord te gaan. Jammer dat er met die voorselectie een show wordt gegeven.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".quote:
[..]
Bogarde was linksachter. Zit wel een verhaal achter. Omgeschoolde aanvaller door van Gaal. Die ik zoek hebben een CL/EC-1 finale gewonnen.
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Wat doet dit in het verkeerde topic ?quote:
[..]
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Ik dacht laat ik het maar hier posten, anders wordt het vragentopic bevuildquote:
[..]
Wat doet dit in het verkeerde topic ?
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frènk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Welkom terug.quote:
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste speler is geweest. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2002-2022, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
Vandaag 40 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. In het shirt van zijn club, Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
Johan Cruijff made Barcelona great. Maradona failed in Barcelona.
Cruijff teached with his hand. Maradona cheated with his hand.
Cruijff won 4 times the EC-1/CL. Maradona never.
Cruijff had followers in van Basten, Bergkamp, Rijkaard and Guardiola. Maradona in the smoke of his sigare.
Ajax is still world class. Napoli is hoping to win theire first trofee in 40 years.
Cruijff was briljant two footed and was a good header. Maradona wished he could.
Cruijff stopped smoking. Maradona was living on hard-drugs and dope.
Cruijff adored Mandela. Maradona Fidel Castro.
De ene worldcup na de andere pootjes-over zonder Gerard Joling, die gierend uit de bocht vliegt. Waarom dan betalen voor darts bijvoorbeeld? Qua doodgooien even dodelijk saai als Formule 1. Op het bloemencorso van Tiel wordt er ook nooit iemand ingehaald. Wint ook altijd een tulp uit Nederland. Komt misschien doordat Nederland internationaal uitblinkt in de C-sport die schaatsen is, terwijl het in de internationale A-sport voetbal al jaren, buiten Ajax, niks presteert of voorstelt.
Nederlandse kunst in bezit van leden van het Koningshuis is al even fascistisch. Uit het oog onttrokken voor het voetvolk. Niet dat het Nederlandse voetbal te vergelijken is met de grootmeesters van weleer, maar het is de gedachte er achter. Cruijff, van Hanegem, Bergkamp, Ronaldo, Neeskens, Moulijn, Rep, Keizer, Wilkes, Berry van Aerle, Litmanen, Romario, Swart, Gullit, Koeman, Nilis. Echt waar lieve kijkbuiskindertjes, die speelden ooit in de Nederlandse Eredivisie. Vanavond wint Ajax gewoon weer met 4-1 van RKC.
Krijgt voor de afstraffing die ze Feijenoord gaan geven over 2 maanden, nog 6 gemakkelijke wedstrijden. Gaan in de herfst weer aan kop. En wordt in de zomer van 2023 gewoon weer kampioen. Dat is het heerlijke van columnist zijn. Je kunt je nergens op gebaseerde conclusie al trekken voordat de competitie is gespeeld. Ik moet zeggen, wel briljant verwoord. Ik heb er tevens geld voor over om niet te hoeven kijken. Lekker langs de Lijn vanavond op de radio. Met good old Andy Houtkamp aan de microfoon. De honkbal expert.
tong80
Natuurlijk ook Nederlandse grootheden als Gullit, van Basten, Kluivert, Bergkamp of van Nistelrooij, Overmars, Stam en Rijkaard. Romário was en is één van m'n favorieten ooit. Ik was in 1997 kandidaat op tv in een voetbalkwis bij de KRO. Producer Derk Bolt en gepresenteerd door Tom van het Hek. Ik zweette voetbal-peentjes en was zenuwachtiger dan voor welk examen ook. Al het luie zweet kwam eruit. "Vertegenwoordigde" Ajax, en wilde Romário als specialiteit. Dat kon niet, moest natuurlijk een Ajacied zijn. Logisch. Ha ha ha.
Koos toen voor Gerald Vanenburg. Ook niet de minste als technische grootheid, en speler bij zowel Ajax als PSV, waar ie tevens de EC-1 mee won. Ik werd na twintig afleveringen niet onverdienstelijk tweede. Ook typisch voor mij. Soort Joop Zoetemelk-syndroom. Romário werd in 1994 wel eerste op het WK. Helaas o.a. ten koste van Oranje. Het nationale elftal dat wel raad weet met tweede plaatsen. Vreemd dat Romário zo lang in Nederland speelde als wereldspits. Dat kon toen nog gelukkig. Tot Cruijff hem naar Barcelona haalde.
Gefeliciteerd sympathieke grootmeester met je 57ste verjaardag. Van de beelden blijven we eeuwig genieten. "Romário de Souza Faria is afgelopen week 57 jaar geworden! Felix aniversário!
Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale in Spanje. Uitgerekend in Sevilla tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.
Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was een cultheld rijker.
Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Hij bakte er het eerste jaar niks van. Sommigen bestempelden hem al als miskoop. Hij begon echter te wennen in een andere voetbalwereld. Hij werd van straatschoffie een meneer in de grote stad.
Zlatan ging scoren, ging duels aan, zelfs met van der Vaart zijn ploeggenoot. Hij werd zijn status waard. Zoals ie later bij andere buitenlandse clubs zijn eigen standaard werd. Een speler om letterlijk en figuurlijk tegenop te kijken. Bij Ajax was de wedstrijd tegen NAC op die zondagmiddag de slagröm öp de Zweedse taart.
Een solo als George Best in zijn beste jaren, een dribbel zelden gezien in Nederland. Een wereldster was geboren. Het rijtje Tsjindval, Romario, Litmanen, Nilis, Ronaldo kreeg een waardige aanvulling. Waar een klein land groot in kan zijn. Waar grote voetballers zich kunnen ontplooien. Zlatan is het bewijs. Geef ze de tijd. Geef ze geen ruimte, dan slaan ze toe. De echt groten.
tweebenig
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor-ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandsche meester
Cruijffie
eeuwig
de fluwelen streek aan de bal
tong80
De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haïti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.
Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands. Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach.
Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld.
Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal.
De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren. Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen.
Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL. Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien: Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999. Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016. Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden. Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.quote:
‘We gaan in de halve finale komen, ik heb ineens zo’n gevoel dat we in de halve finale gaan komen. Met het balbezit voor Frank de Boer, Frank de Boer speelt de bal, heel goed, naar Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp neemt de bal aan, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp, Dennis Bergkamp. Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Bergkamp, 2-1!’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.quote:
[..]
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.quote:
[..]
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.
Picasso wordt ook niet beoordeeld op z'n laatste schilderij. Net zoals met Messi nu. Hij is geen tien meer. Maar nog steeds een negen. En recent wereldkampioen.quote:
[..]
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident. M'n voetbalverhaal column van een paar jaar geleden op FOK! Willen de minister van justitie en ander rechts gebroed, stoppen met rechts-reactionair populistisch geblaat voor de bühne. Ik begrijp wel dat de BBB daardoor groot is geworden. Maar laat mijn sport erbuiten. Het is niet van vandaag. Het is van ieder weekend en in ieder stadion.
Als Ajaxsupporter vond ik deze de mooiste. Van een Feijenoorder: 'In ieder geval mikken we dit seizoen het beste.'
Clubs in de marge. FC Haarlem was een kleine grote club. Een Amsterdammer hoort bij Ajax te gaan voetballen. Ruud Gullit echter werd weggekaapt door Barry Hughes, de legendarische trainer van FC Haarlem. Op zijn 16e maakte Gullit, eerst nog Dil geheten, zijn debuut voor FC Haarlem. Als laatste man maakte ie in een paar stappen al majestueuze stappen naast Piet van den Berg en Pieter Huig. Hij kon degradatie als broekie niet voorkomen.
Echter het jaar er op loodste ie Haarlem wel terug naar de eredivisie. Op zijn 17e gekozen tot beste speler van de eerste divisie en bijna topscorer als laatste man. Onder leiding van deze zwarte tulp behaalde Haarlem een vierde plaats in de Eredivisie. Ongekend. Haarlem was een club met een mooie historie. Met de legendarische Kick Smit werden ze landskampioen. Deze spits scoorde in 29 interlands 26 doelpunten. Hij werd ooit samen met Abe lenstra en Faas Wilkes gebruikt als strip-voetbalheld....Kick Wilstra.
Gullit maakte de Europese avonturen van Haarlem niet meer mee. Ook het drama in Moskou waarbij meer dan 100 doden vielen niet. Gullit ging naar Feijenoord om vele prijzen te winnen. Waaronder 2 maal wereldvoetballer van het jaar en bij PSV in 1987 Europees voetballer van het jaar. FC Haarlem bestaat niet meer. Menig blauw/rood voetbalhart treurt daar nog om. Barry Hughes en Ruud Gullit zullen achterom kijken, en denken.....wat was het mooi.
Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.
Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het gote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn periode destijds. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.
Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, Kieft, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch PSV speelde op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden we er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real werd beschouwd als wonderteam. Met spelers als Michael Laudrup, Hugo Chansez, Vasquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook die hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen aan de bar bij NAC in de kantine. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen. Als barkeeper tijdens een avondje NAC. Een barkruk op z'n plaats.
tong80
Een rijke historie heeft deze club die in bijna hetzelfde shirt speelt als Ajax. Misschien dat daarom hun sporthal 'De toekomst' heet. De rode baan op het witte shirt is herkenbaar uit duizenden. Hun plaatsgenoten van VV Spakenburg spelen aanpalend op een even indrukwekkend amateurcomplex. Spakenburg in het blauw. Ze worden in de volksmond dan ook de blauwen genoemd, zoals De Vogels de Rooien heten.
Zeven keer werd Ijsselmeervogels algemeen landskampioen, nog vaker districtskampioen. Momenteel "lang" gelegen en vergeten tijden. 2011 was de laatste keer. Degradatie lonkt naar de derde divisie na de 6-0 nederlaag tegen Hercules in de promotie/degradatie wedstrijden.
Hun grootste succes kwam er in 1975. In het seizoen 1974-1975 wisten ze de halve finale te bereiken in de nationale beker. Na Limburgia en SC Amersfoort (professionele buurman in het provinciale voetbal) te hebben verslagen ging de victorie door tegen FC Groningen in de kwartfinale. Na 2-2 aan het eind van de verlengingen wonnen de Spakenburgers met strafschoppen van de koploper in de Eerste Divisie. In Deventer, in de Adelaarshorst tegen FC Twente volgde de halve finale. Deze destijds Europese topclub bleek een brug te ver voor Jaan de Graaf en zijn ploeggenoten. Ook hier werd er met 6-0 verloren. Geen schande, historie was al geschreven. Helemaal toen aan het eind van het jaar Ijsselmeervogels tot sportploeg van het jaar werd gekozen. Dat lukte Feijenoord niet eens in 2002, na winst van de UEFA-cup.
Jaan de Graaf, de sterspeler destijds in de jaren 70, werd pas in zijn nadagen profvoetballer bij AZ-67. Wegens geloofsovertuiging wilde en mocht hij niet op zaterdag spelen. Toen eind jaren 70 ook op zaterdagavond werd gevoetbald ging hij pas overstag. In zijn na dagen kon hij geen stempel meer drukken. Echter werd hij niet gezien als miskoop. Hij bleef wel vissen. En menig doelman nog achter het net. Zoals Wilco, de Spakenburg/Bommelse visboer, als een ware Tsjeu La Kibbeling, er de moed inhoudt.
tong80
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Daarna was het mooi geweest, schlüss voor Schuster. De blonde engel, sloot de deur.
tong80
Wim van der Horst hoort in de club van culthelden die presteerden op het veld. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed-ie samen in de auto naar Alkmaar. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub. Die zelfs een Europese finale speelden. In 1981 tegen Ipswich Town.
Het was voor de jonge van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld. Met De Kromme en Jantje Peters als concurrenten voor zich moest ie de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder, ondanks Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij, wordt genoemd.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in 1983/84. In de tweede helft weet ie een hattrick te scoren tegen de grootmacht. Ik ken zonder te googlen geen andere speler die dat heeft gedaan.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Site. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd tegen Feijenoord met een andere ex-Boschenaar, Joseph Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
De Kindertuin was onze Kuip. Langs de Waal onze Meer. Makkie, Bennie, Henkie, Renéetje, Basje, Woutje en andere tjetjes. De kapotte knieën lavend aan het geschaafde lichaamsdeel. Vliegende kiep en drie corners penaltie. Poten, zonder dat het vrouwenvoetbal een poot aan de grond kreeg. Een pleister op de wonde. Mietjes tegenwoordig.
De eenzame ster. Jantje Willekes, die tegen de muur in de Vogelenzang, Ruud Krol, Sjaak Swart en Cruijffie in één was. Om de hoek, Boer Knobout, die gespeeld verontwaardigd, de bal teruggooide naar het pleintje van het Kwetternest. De keinder weer hun bal gunnend.
Ik zie het niet meer. Ik heb nog tot m'n 19e gestraatvoetbald. Achter de Christelijke Mavo. Met Lex, Johan, Kees, René, Wim, Henry en René. Toen moest ik dienst in. Daarna schoot ik in een hoek van 90 graden. De Russen vielen Nederland niet binnen. Maar het scheelde niet veel. San Marco, misschien wel de laatste echte straatvoetballer, redde de eer.
Dit was een ode aan Theo van Gemert.
Herman.
Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geïntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenamen terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. hij liet ook het team van Estudiantes arresteren.
Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen. Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele.
Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum. Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. twee Wedstrijden die relatief correct verliepen. Maar Ajax werd door het Zuid-Amerikaanse voetbalgeweld nooit record-wereldkampioen.
tong80
quote:Op zondag 9 juli 2023 12:05 schreef golfer het volgende:
tong80 in VBL / Bizar: Voetballer prikt tegenstanders met naald
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er tien andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen: Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures veel te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. Kein bisschen frieden zou Nicole later zingen, en een andere Nicole verklaren in het vakantiereich van Peter Gillis.
In 1925 ging hij met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers.
tong80
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
[ Bericht 24% gewijzigd door tong80 op 02-08-2023 10:17:41 ]
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.quote:
Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
[ [url=https://external-ams2-1.xx.fbcdn.net/emg1/v/t13/11742055269006410772?url=https%3A%2F%2Fth.bing.com%2Fth%2Fid%2FR.8a1a8e84fce64269833afc3e1b659cbb%3Frik%3DjlYjx30MLJ1bPw%26riu%3Dhttp%253a%252f%252fwww.zerozero.pt%252fimg%252fgeral%252f421231_med_.jpg.jpg%26ehk%3D5cB4Th%252br1Qx1jnYPd%252fXV8yBx0vbS62A2lzNqUR6K8uc%253d%26risl%3D%26pid%3DImgRaw%26r%3D0&fb_obo=1&utld=bing.com&stp=dst-emg0_q75_s584x392&ccb=13-1&oh=06_AbHxBrDvg5NVCS3CGA81Hn8T3m-18TsUx93_PlWGTRuX5w&oe=64CBB189&_nc_sid=619d8b]afbeelding[/url] ]
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
In 1998 waren we de beste.quote:
[..]
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.quote:
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Wijze woorden Stokmansquote:
[..]
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Zuiverder dan de schaduw van Lucky Luke. Smoking as Lucky strikes without a back. 'Mister PSV'. Een andere bijnaam van hem is ‘Skiete Willy’, vanwege zijn harde schoten met links én rechts. Tussen 1964 en 1981 speelde van der Kuijlen 528 wedstrijden voor PSV. Daarin scoorde ie 311 doelpunten. En is daardoor topscorer aller tijden van de Eredivisie. Dat zal ie waarschijnlijk tot in lengte der dagen blijven.
Een speler van zijn kaliber speelt tegenwoordig niet heel zijn carrière in Nederland. Dan verkas je op je 19e naar Bayern München, of ander groot kapitaal. Hij maakte in zijn totale carrière 29 doelpunten in Europees verband: tien in de Europacup 1, elf in de Europa Cup II en acht in de UEFA Cup. Hij werd een paar keer landskampioen. Had zijn hoogtepunt in het seizoen 1977/78.
PSV won de UEFA-cup door het Franse Bastia te verslaan. Met andere Eindhovense legendes, René-en Willie van der Kerkhof als clubiconen. En Ernie Brands, Jan Poortvliet en Piet Wildschut als jonge ploeggenoten, die later op het WK-78 in Argentinië met Oranje de finale haalden. Zijn beste wedstrijden speelde ie echter tegen Barcelona in de halve finale. Barcelona, de club van Johan Cruijff. De voetballer die een andere parel wereldroem in de weg stond. Door onenigheid tussen PSV-en Ajaxspelers, onder leiding van Cruijff, ontbraken van der Kuijlen en doelman Jan van Beveren jarenlang in de Oranje selectie.
Menigeen denkt dat we met het PSV-duo twee keer wereldkampioen hadden kunnen worden. In 74 en 78 echter de finales tegen de thuislanden verloren. In 2004 werden er aan de oostkant van het Philips Stadion standbeelden onthuld van Van der Kuijlen en Coen Dillen, een ander clubicoon van PSV. De bronzen versie Van der Kuijlen, tweebenig, maar van nature rechts, staat schietend met links afgebeeld. Ik ben jong of oud genoeg om hem te kunnen herinneren. Eén van de beste voetballers ooit in Nederland. Ik ben fan van Cruijff, dit is één van de weinige dingen die hij verkeerd heeft aangepakt. Geen wereldroem voor skiete Willy in het verschiet. Z'n doel één keer voorbij geschoten.
In misschien de beste wedstrijd die oranje ooit speelde op een groot toernooi. Deze spelers stonden aan de aftrap van één van de beste wedstrijden die het Nederlands-Elftal ooit speelde. Een voorhoede met Gullit, van Basten. Daarachter het grote talent Dennis Bergkamp. Wouters en Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Rijkaard, van Tiggelen Koeman en de Boer. De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde de verdiende 1-1. Vergeet nooit meer de woorden van m'n beste vriend Klaas, toen ik hem juichend in de armen vloog. 'Herm, wat stinkt je weer ut oew muil.' Het juichen en lachen verging me later na de wedstrijd.
Er moesten strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij er in z'n loopbaan maar 3 van de 54 zou missen. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier terecht koud gezet. Denemarken Europees-kampoen. Respect voor Die Manchaft. Daarna toch een pilsje genomen op Europees-Kampioen Denemarken. Een ander groot voetballand........Uit het verleden.
tong80
Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup.
Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten. Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans.
Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes. Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog.
Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Natuurlijk hadden ze geweldige spelers. Peter Shilton, Viv Anderson, Stan Bowles of Trevor Francis bijvoorbeeld. Maar het succes was eigenlijk te danken aan de legendarische coach Brian Clough. Er wordt naar mijn mening iets te vaak over legendes gesproken in het voetbal. Clough verdient dat predikaat echter voor de volle 100 procent.
Als speler stond hij bekend als iemand die makkelijk scoorde. In 274 competitiewedstrijden wist hij 251 maal het net te vinden, voor Middlesbrough en Sunderland. Daarnaast speelde hij 2 interlands. Brian Clough leidde, als coach, Derby County eind jaren zestig begin jaren zeventig uit de bodem van de tweede divisie naar het landskampioenschap. Het jaar er op werden ze door het destijds onverslaanbare Ajax uitgeschakeld in de EC-1.
De finales in 79 en 80 werden gewonnen van Malmö FF en Hamburgers SV. In 1980 schakelden ze Ajax uit in de halve finale. De wraak van de eerdere nederlagen met Derby County smaakte zoet. Clough verwierf in Nederland verder bekendheid als de bedenker van de term Mickey Mouse competitie, de weinig vleiende bijnaam voor de Nederlandse Eredivisie.
Clough is buiten zijn voetbalprestaties beroemd en berucht door zijn legendarische teksten en alcoholisme.
Enkele van zijn uitspraken:
"Rome wasn't built in a day. But I wasn't on that particular job."
"Beckham? His wife can’t sing and his barber can’t cut hair."
To the Forest physio after Stuart Pearce suffered concussion: "Tell him he’s Pele and that he’s playing up front for the last 10 minutes."
On Roy Keane: "I only ever hit Roy once. He got up so I couldn't have hit him very hard."
On Sven Erikson getting the England job: "At last we’ve appointed a manager who speaks English better than the players."
"When I go, God’s going to have to give up his favourite chair."
"I'm sure the England selectors thought if they took me on and gave me the job, I'd want to run the show. They were shrewd, because that's exactly what I would have done."
After his liver transplant: "To put everybody’s mind at rest, I’d like to stress that they didn’t give me George Best’s old liver."
On his relationship with players: ”We talk about it for twenty minutes and then we decide I was right.”
"I wouldn't say I was the best manager in the business. But I was in the top one."
tong80
Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Eerst nog spelend met een ziekenfondsbrilletje, na een oogoperatie verzekerd van een mooie blik in de toekomst. Alhoewel niet alles uit blik van Hak is, hakte hij later met de juiste bijl.
In 1954 maakte hij, als 16jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968. Hij speelde op maar één groot toernooi. Op het WK-74 tegen Zaïre. Natuurlijk scoorde hij.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn imposante carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde episch dramatisch. Door een magistrale hakbal tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde het "grote" Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, met vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen dit keer. Wel een legende geboren. Met onze Dennis later in diens voetsporen. Die ook menig tegenstander op de hak zou gaan nemen.
tong80
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik had die wedstrijd niet gezien want ik kreeg op dat moment een delegatie op bezoek.quote:
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er niks van tegen Spanje in de eerste helft op het WK-2014. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen zoelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas.
[ afbeelding ]
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik had de samenvatting teruggezien en zag een juichende LvG die als een enthousiaste vader langs de kant stond en zijn ploeg feliciteerde.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden.
Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. De één als zondagskind, de ander als zaterdags bijvoegelijk naamwoord, qua krantenkoppen en inkoppertjes in de maandageditie. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club niet zo hebben kunnen schitteren. Buiten de atlas zette hij Waalwijk op de kaart. Bij RKC had ie een technische voetbalstrateeg en een taktische techneut en waterdrager achter zich. Die Bosschenaar zou wel de top bereiken. Zoals ie na z'n actieve spelersloopbaan succesvol bleef in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.
Zijn kompaan op het middenveld was ook creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (Z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carrière werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar-ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord.
Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste klein voetballand.
tong80
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet.
Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Er is een andere Nederlander die wél vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar Cruijffie het af liet weten nam de eveneens ketting rokende Groninger de honneurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zou koppen. De finale ging na zijn doelpunt alsnog met 3-1 verloren.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in drie WK-finale's. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Een strijd die hij buiten het voetbal toch nog zou gaan verliezen. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als semi-prof en bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden geamputeerd. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, had zijn laatste luchtduel verloren. Het was een ongelijke strijd, zonder verlenging.
tong80
Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk. Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in.
In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus.
Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
tong80
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou wraak nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders gedachten. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school. Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.
De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs,
In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.
FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.
De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
tong80
Er wordt vaak gesproken over het feit dat rechtsbuiten René van der Kerkhof, in de rust de geblesseerde linksbuiten Rob Rensenbrink verving, terwijl de geniale linksbuiten Piet Keizer de bank warm mocht houden. De grootste fout van Michels echter was de altijd scorende spits Ruud Geels niet als z.g.n pinchhitter te gebruiken. Een generaal van slag. Bereid de oorlog niet te winnen. De dochter van Ruud Geels zou later wél het slagveld als overwinnaar mogen verlaten. Wie de grootste knuppel was werd wel duidelijk toen ze als basebalster de ster van Oranje was.
In 132 competitiewedstrijden voor de Amsterdammers scoorde Geels 123 maal. Hiermee werd Geels viermaal op rij topscorer van de eredivisie (seizoenen 1974/1975 tot en met 1977/1978). In één van de wedstrijden scoorde hij vijf doelpunten, tegen Feijenoord op 1 november 1975 (6-0). Van Hanegem zei later dat ie nooit zoiets had meegemaakt. 'Hij zweefde boven de lat uit.' Volgens de kromme. Hij was in totaal 5 keer topscorer van de eredivisie. Speelde met de lolbroeken van Gaal, Advocaat en van der Gijp (nog zonder dildo op z'n voorhoofd) bij Sparta. In 473 wedstrijden als prof scoorde hij 318 doelpunten. Dat heel vaak met z'n hoofd. Zijn handelsmerk. Het ene doelpunt was nog fraaier dan het andere. Z'n wapperende haren als een huzaren haarstukje in ieders geheugen gepland.
De snelheid van zijn handelen sprak boekdelen vol. Hij behoorde tot de Oranje-selectie tijdens het WK-1974, maar werd in geen enkele wedstrijd opgesteld. Hij speelde zelfs geen minuut. Later beschreef hij het verblijf in West-Duitsland als "de ergste weken uit mijn leven." Niet zozeer vanwege het niet spelen maar vooral door de dagelijkse pesterijen van het schijtlollige Ajax-duo Wim Suurbier en Ruud Krol (Snabbel en Babbel).
Een spits die tegenwoordig als eerste op het wedstrijdformulier van het Nederlands-Elftal zou worden gezet. Op zeker een internationale ster. Zou nooit 5 keer topscorer van Nederland zijn geweest. Vanwege bezigheden buitenshuis. Tegenwoordig is één jaar schitteren in Nederland genoeg voor een overtocht. Varend op het geldschip. Of kofschip, als kopspecialist. Op weg naar internationale roem. In Nederland koesteren we deze aimabel man, als nationaal kopbezit.
tong80
Zaterdag 25 november 2023, 18:15 Excelsior-Feijenoord 2-4. Ajax-Vitesse begint om negen uur. Mits er geen lege aansteker of half leeg plastic bierglas wordt gegooid door een puber van 15, die gelukkig snel in de kraag wordt gegrepen en een jarenlang stadionverbod krijgt.
Het schorem, de doerakken en belhamels moet eens een goed lesje worden geleerd. Het loopt de spuigaten uit. De sintelbanen worden grondig gemist in de Vliert, Galgenwaard en Goffert. Zelfs op de tribune van het doorgaans gemoedelijke FC Den Bosch, werden ontoelaatbare termen als domme scheidsrechter, kutKNVB, hé jij, kale, hiha hondenlul en je moeder is een sekswerkster gebezigd.
Frits zou als verslaggever allang zijn gaan staken. Die had ze nog allemaal op een rijtje. Gewoon alle 13 goed en Albert West namens Den Bosch op 1. Ajax in het linker rijtje en vader Abraham door een waterkraan. Met het lek van PEC boven.
Herman. Geen Tsjuiphof.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Daar kan blonde Greetje uit de polder, in z'n wildste dromen, alleen maar op hopen.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Beiden international. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de zeis. Het Zeisterbos is voor niemand veilig.
tong80
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 09-12-2023 09:47:55 ]
Veranderd.quote:
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten in andere landen. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd hij de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere Britse legendarische spits, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem te veel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Waar zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes steeg.
Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963,1964,1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van 6 maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunt in 516 wedstrijden.
Waar ie echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren op het WK in Engeland, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul.
In de groepswedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, o.a. een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het winnende team hield.
Greaves werd daardoor één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Echter, internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. De bal wel-of niet over de doellijn in de finale tegen West-Duitsland een legendarische anekdote. Met grensrechter Bachramow die de Zwitserse scheidsrechter een slechte dienst bewees op een standbeeld in eigen land. Jimmy is een gekoesterde herinnering voor de fijnproevers. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Daarna zijn leven voortzettend in de pub, als eerste voetbal-analist bij de BBC en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Een kleurrijk persoon en een kleurrijke voetballer in eenieders voetbalgeheugen gegreaved.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 15-12-2023 15:16:23 ]
Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.
Het gaat niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. Spelers die ook rijk werden door hun prestaties op het veld. Die moesten echter wel wedijveren met andere voetballers met grote kwaliteiten. Tegenwoordig worden er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal afgenomen. Straks zal de les weer hard zijn voor het nationale elftal op het EK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren.
tong80. Dutch Gooner.
Tijdens de wedstrijd werden er zelfs twee strafschoppen gemist in de 90 reguliere minuten. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert. Normaal twee zekerheidjes. Dat Italië al na 30 minuten met 10 man verder moest door een onterechte rode kaart van Zambrotta, rechtvaardigde voor hen het aloude en vaak succesvolle catenaccio in ere te herstellen.
Verlengingen volgden. Het bleef 0-0. Waarna er strafschoppen moesten worden genomen. De bal na de strafschop van verdediger Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten de Arena. Frank de Boer wilde ook geschiedenis schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard een ander "zekerheidje", Pierre van Hooijdonck, op de bank liet zitten, mocht Aron Winter in de 95e minuut invallen zodat-ie z'n 84ste interland kon spelen. Op dat moment een nationaal record. Ook Paul Bosvelt mocht aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had genomen was tussen twee jassen als doelpaal. Hij jaste hem er dan ook niet in. Seedorf had kennelijk z'n krediet als penaltie-nemer verspeeld in het verleden. Alleen Kluivert scoorde. Italië won de strafschoppenserie met 3-1. En Italië mocht later de finale spelen tegen Frankrijk. De heersende wereldkampioen. Waar Nederland in de eerste ronde nog met 3-2 van had gewonnen.
Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.
Oranje vloog er met strafschoppen uit op het EK-96 tegen Frankrijk en op het WK-98 tegen Brazilië. Als Nederland de halve finale had gewonnen van Brazilië had ik twee kaartjes voor de finale. Evenals twee jaar later op het EK het geval was. Het liep echter weer anders dan gepland.
Ik kreeg nog voor de halve finale van het EK-2000 een telefoontje van vriend Cees uit Well. Dat zijn baas interesse had, en of ik ze eventueel wilde verkopen. Wat ik er dan voor moest hebben. Als een erkend Blöf liefhebber blufte ik dat ze voor 5000 gulden van hem zouden zijn. Een kwartier later werd de deal bevestigd. Twee dagen later zat de baas van Cees voor een spotprijsje naar een finale zonder Oranje te kijken. Ik was de koning te rijk en kocht m'n eerste computer. De rest is geschiedenis. En internet zou nooit meer hetzelfde zijn.
tong80
Als Nederlander kan ik, ondanks de nederlaag in 74, alleen maar applaudisseren. Ditmaal geen kleren van de Keizer, maar een mantel vol voetballiefde. De laatste hoge boom uit de mooiste tijd van het mondiale voetbal die nog leeft is Wim van Hanegem. Dat we daarom nog maar lang mogen genieten van deze Hollandse brom-en knuffelbeer. Blijf krom lopen Willem. Zodat de zeis je niet te pakken krijgt.
tong80
De lichaamsdelen van zowel Maurits als van Hendriks zullen per opbod worden verkocht. Verwacht wordt dat bij Maurits de grote mond het meest zal gaan opbrengen. Boze tongen beweren dat de prijzen van Hendriks z'n hersenen de pan uit zullen gaan reizen. De losersvlucht is daarom nu al geboekt bij Pan-Am. Voor de duidelijkheid, een enkele reis. Dat daar geen Misverlat over bestaat. Er zijn al genoeg luchtkastelen naar de Arne slot Loevestein ge-Ti Ta tovenaart.
Zijn scrotum, in de volksmond 'hockeyballen', worden op de Albert Kuip aan de hoogste bieder opgehangen. Mocht je voor paal willen staan, ook eikels uit Rotterdam mogen zich aanbieden. Bij Ajax leggen we de lat niet zo hoog momenteel.
Toon Gerbrands, Hans Jorritsma, Robert Eenhoorn, Jan Siemerink en Gerard Kemkers zullen als voetbaliconen, onder leiding van de journalistieke legende Noa Vahle, de catering verzorgen. Volgens woordvoerder, ene Sjaak van der Swart, wordt tegenwoordig toch alles geslikt. Dezelfde Sjaak zegt verder dat-ie in goede conditie is. Zelfs de Coopertest binnen de 12 minuten loopt. Daar krijgt toch iedere Ajacied, zelfs de zwartkijkers, weer goede moed van ? Op naar de toekomst. Straks de godenzonen weer in de zevende hemel. Zonder vliegbrevet van onvermogen.
tong80
Ik heb dit boek gelezen toen ik 2 of 3 was....dat is nog een beetje onduidelijk
het boek heeft mij heel erg geïnspireerd
quote:De 16-jarige Umberto woont in het Zuid-Italiaanse dorp Mirana en is de sterspeler van zijn
voetbalclub. Hij komt uit een arm gezin, zijn vader
is werkloos en zijn zusje is al jaren verlamd. Volgens
de dorpsdokter kan een operatie haar genezen, maar
dat kost veel geld. Hij nodigt de scout van profclub
Turino uit en die is onder de indruk van Umberto's
talent. Maar de maffia uit het dorp wil hem niet
zomaar laten gaan...
Ton Oosterhuis (1925-2017) was (kinderboeken)schrijver,
historicus, wiskundige en marktonderzoeker. De wonderbenen van Umberto (1965) werd in 1966 door De Kinderjury, de voorloper van de Gouden Griffel, uitgeroepen tot
Beste Kinderboek van het Jaar.
Peter van Straaten (1935-2016) begon zijn carrière in
1958 bij Het Parool als reportagetekenaar. Maakte voor
diezelfde krant van 1968-2012 de strips 'Vader & Zoon'
en 'Het dagelijks leven'. Tekende ook voor Vrij Nederland,
de Volkskrant en NRC Handelsblad. Schreef en illustreerde
het kinderboek Een Jongen en zijn Boom (1998).
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor.
Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind.
Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het veld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk wist.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de dakloze trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard.
Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter zichzelf gelaten, zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal. Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel.
Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
tong80
Door een opeen stapeling van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen. Het scenario van ellende was geschreven.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden. Het bleek geen 1-april grap. Het lachen zou ze vergaan.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Records voor de bijna eeuwigheid.......
Laatste plaats op de eeuwige Bundesliga ranglijst.
Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen,108.
Minste punten, 8. Met de drie punten regel is dat 10.
Minste overwinningen, 2, meeste nederlagen, 18.
Enige Bundesligavereniging zonder uitzege,
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966.
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966.
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach. Langste serie nederlagen 10 stuks. Ze waren er stuk van.
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd.
Karakteristieken ter verduidelijking :
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Hermann. Rechts ausser.
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina. Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde.
Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams maar geen wereldkampioen werden. De herinnering beklijft echter. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand wie dat is? En wie herinnert zich nog het wonderdoelpunt van Bergkamp tegen Argentinië ?
Socrates zoop en rookte al als een ketter tijdens zijn voetbalcarriere. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden. Ons Ber deed dat door postbode te worden. Maar nu dwaal ik af.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarriere ongelimiteerd grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots.
Pelé noemde hem, samen met George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we op. Dat we dat maar geheel onthouden.
tong80. Ex-laveloze rechtsbuiten.
quote:
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
[ afbeelding ]
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor.
Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind.
Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het veld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk wist.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de dakloze trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard.
Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter zichzelf gelaten, zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal. Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel.
Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
tong80
Ik weet nog dat hij ergens in NL trainer werd om na 3 trainingen de handdoek al in de ring te gooien. En dat terwijl de eerste wedstrijd van het seizoen nog moest starten...
Bij die aanloop van Stam kon je al zien aankomen dat de bal zoek zou zijn buiten de ArenA.quote:
Het strafschoppensyndroom van de Italianen werd ironisch genoeg gestopt door het Nederlands Elftal. Dat van Nederland kreeg verder zijn konturen. Nederland speelde, als thuisland, Italië weg in de halve finale van het EK-2000. Echter werd kans na kans onbenut gelaten. Sterren als Bergkamp, Overmars, Seedorf en Davids leken zelfs in hun "eigen" Arena niet op de Toreadors uit hun kleurrijk voetbalverleden. Ook de Top Gunner schoot niet met scherp. Een non flying Dutchman vleuggellam.
[ afbeelding ]
Tijdens de wedstrijd werden er zelfs twee strafschoppen gemist in de 90 reguliere minuten. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert. Normaal twee zekerheidjes. Dat Italië al na 30 minuten met 10 man verder moest door een onterechte rode kaart van Zambrotta, rechtvaardigde voor hen het aloude en vaak succesvolle catenaccio in ere te herstellen.
Verlengingen volgden. Het bleef 0-0. Waarna er strafschoppen moesten worden genomen. De bal na de strafschop van verdediger Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten de Arena. Frank de Boer wilde ook geschiedenis schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard een ander "zekerheidje", Pierre van Hooijdonck, op de bank liet zitten, mocht Aron Winter in de 95e minuut invallen zodat-ie z'n 84ste interland kon spelen. Op dat moment een nationaal record. Ook Paul Bosvelt mocht aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had genomen was tussen twee jassen als doelpaal. Hij jaste hem er dan ook niet in. Seedorf had kennelijk z'n krediet als penaltie-nemer verspeeld in het verleden. Alleen Kluivert scoorde. Italië won de strafschoppenserie met 3-1. En Italië mocht later de finale spelen tegen Frankrijk. De heersende wereldkampioen. Waar Nederland in de eerste ronde nog met 3-2 van had gewonnen.
Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.
Oranje vloog er met strafschoppen uit op het EK-96 tegen Frankrijk en op het WK-98 tegen Brazilië. Als Nederland de halve finale had gewonnen van Brazilië had ik twee kaartjes voor de finale. Evenals twee jaar later op het EK het geval was. Het liep echter weer anders dan gepland.
Ik kreeg nog voor de halve finale van het EK-2000 een telefoontje van vriend Cees uit Well. Dat zijn baas interesse had, en of ik ze eventueel wilde verkopen. Wat ik er dan voor moest hebben. Als een erkend Blöf liefhebber blufte ik dat ze voor 5000 gulden van hem zouden zijn. Een kwartier later werd de deal bevestigd. Twee dagen later zat de baas van Cees voor een spotprijsje naar een finale zonder Oranje te kijken. Ik was de koning te rijk en kocht m'n eerste computer. De rest is geschiedenis. En internet zou nooit meer hetzelfde zijn.
tong80
Maldini mistte geloof ik wel een penalty. Dat is dan wel weer een lichtpuntje dat zo een ster als hij dat doet.
Maar het niveau penalties nemen was wel dramatisch ja ondanks de druk die het met zich meebracht.
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:10 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:22 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:33 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:48 ]
quote:
[..]
Nee hij werd ladderzat bij Sparta van het veld afgevoerd. In de pers kwam het bericht dat-ie onwel was geworden door gezondheidsproblemen.
quote:
Verder miste ik op amateur niveau ooit een strafschop. Een lul de behanger wist achteraf aan m'n aanloop te zien dat ik hem ging missen. De zak stront zag waarschijnlijk niet bij de eerdere 30 penalties die ik raak schoot, dat m'n aanloop goed was.
Trusten.
Ja die kan ik mij ook nog herinneren. Heel Italië in rep en roer...quote:
[..]
Weet je nog Baggio in 94 ?
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:44:22 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:44:41 ]
Als speler en als trainer wereldtop. Deze kleine man belichaamt alles, waardoor het kleine Nederland een groot voetballand is geworden. Het leest misschien vreemd, Rijvers na Cruijffie zo hoog inschalen. Daarom een verder relaas met meer feiten dan gewoonlijk. Een column mag geen pagina's lang zijn. Zijn palmares, met namen en cijfers, verdient echter meer aandacht dan mijn eigengeilerei en woordenbrij.
Kees Rijvers was 17 toen hij in 1944 zijn debuut maakte bij NAC. Hij scoorde het winnende en enige doelpunt. Na tussentijds bij o.a. Saint-Étienne en Feijenoord te hebben gespeeld, beëindigde hij zijn imposante spelerscarriere weer bij NAC. In z'n allerlaatste wedstrijd scoorde hij z'n allerlaatste doelpunt.......uit tegen Ajax. 1-3 winst! Kees Rijvers was één van de eerste Nederlandse voetballers die in het buitenland gingen spelen. Bij Saint-Étienne in Frankrijk. Hij werd er landskampioen en Frans voetballer van het jaar. (Misschien een ideetje om naar Dallinga te gaan koulekouren in Toulouse?). Qua Frans ligt een woordgrap voor de hand.
Frans Thijssen de onderschatte Nederlander die in Engeland ook voetballer van het jaar werd. Shit, nu dwaal ik toch weer af. Kees Rijvers speelde als "linksbinnen," vaak samen met Faas en us Abe, maar 33 interlands. Scoorde 11 keer. Omdat In Nederland profvoetbal was verboden, en Rijvers in Frankrijk speelde, mocht ie niet voor Oranje uitkomen. De Watersnoodwedstrijd bracht daar verandering in. (Gelieve zelf te googlen). Hij werd trainer van FC Twente en gaf jeugdspelers de kans. Mede namens deze debutanten, Epi Drost, Jan Jeuring, Theo Pahlplatz, René Notten, Kick van der Vall, Dick van Dijk en Piet Schrijvers, haalde FC Twente de EC-3 finale in 1975. Ze werden steeds net geen Nederlands kampioen door de wereldklasse van Feijenoord en Ajax.
Na Twente volgde PSV. Een nieuw kunststukje volgde. Wil eigenlijk weer een heel verhaal schrijven. Dat ze na jaren weer eens landskampioen werden en zelfs de EC-3 wonnen in 1978. Ik hou me in voor de apotheose. Het is eigenlijk met geen pen te beschrijven wat een onrecht hem is aangedaan. Na een paar jaar van kwakkelen met het Nederlands elftal werd Kees Rijvers bondscoach.
Het missen van het WK-1982 kan gebeuren als je tegenstander Platini heeft. Het missen van het EK-1984 was absurd. Daar was een 12-1 gekochte overwinning van Spanje tegen Malta voor nodig. Kees dacht dat de kaarten al waren geschud en ging tijdens de wedstrijd bij z'n buren op visite. Deze tournooien werden gemist met spelers die Kees Rijvers had laten debuteren. Dat kan, denk je dan. Maar als een omhooggevallen non-voetballer, Beenhakker, destijds trainer van Volendam een petitie start onder de Eredivisie-trainers na een nederlaag tegen Hongarije voor het WK-1986, om Rijvers als bondscoach te ontslaan.
Je leest waar die andere omhooggevallen amateurtrainer Michels, mee aan de haal ging 2 jaar later. De debutanten onder Kees Rijvers: Kieft, Rijkaard, Gullit, Vanenburg, Wouters, Ronald Koeman, van Basten, Erwin Koeman, Adrie van Tiggelen. Samen met Berry van Aerle en Hans van Breukelen een leuk elftal lijkt me. Arnold Mühren is te oud.
Ik ga verder niet uitweiden wat Beenhakkert en Michels allemaal op hun conto hebben. Daarmee zou ik dit eerbetoon aan de grote kleine man te kort doen. Mocht deze column te lang zijn. Begrijp dan dat ik geprobeerd heb het zo beknopt mogelijk te houden. Zelfs het jeugd-WK-1983 in Mexico niet heb vermeld. Petje af voor deze held. Echte oranje tulpen kunnen niet worden geknot. Daar blijven we trots op. Tot in lengte van dagen in ons hart. Ik word er zelf stil van.
tong80
De 21ste eeuw gaat voor me open. Waar Depay topscorer allertijden kan worden in Oranje. Luuk de Jong, Wout Weghorst en Vincent Jansen de andere spitsen zijn. "Vroeger" Willie vanderKuijlen, Ruud Geels, Kees Kist, Wim Kieft, Roy Makaay, Klaas Jan Huntelaar, Jerrel Hasselbaink en Ruud van Nistelrooij reserve spitsen van Oranje waren.
Waar Miroslaw Klose all time topscorer op WK's kan worden. De echte Ronaldo en de legende Gerd Müller uit het Kröller Müller voetbalmuseum mag schieten. Waar Messi 8 keer Europees voetballer van het jaar wordt, de tweedehands Ronaldo in z'n slipstream de dubbele schaar tot in tranen toe ziet mislukken. Toch jankt dat-ie niet wordt gewaardeerd met z'n 5 uitverkiezingen.
Terwijl Bergkamp, Cantona, Laudrup, Lineker, Eusebio, Puskas, Batistuta, Vialli, Gascoinge, Henry, van Hanegem, Netzer, Shearer, Seeler, Panenka, Nilis, Ginola, Zoff, Rensenbrink, Figo, Guardiola, Berry van Aerle, Deina, Boniek, Buffon, Maldini, Rijkaard, Baresi, Klinsmann, Raôul bij elkaar nul keer Europees voetballer van het jaar werden. Laat opa maar zeuren dat het vroeger beter was. Ik ga lekker genieten van ESPN. En me bevestigd zien in m'n mening.
P.S. Vinden jullie Virgil van Dijk ook zo overgewaardeerd ? Als je hem vergelijkt met Rinus Israël, Ruud Krol, Ronald Koeman en Frank de Boer.
tong80
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven. Echter, In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst, door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
tong80
Laatst sprak ik Alex en die zei dat Cantona in zijn top 3 wereldspelers op 1 stond gevolgd door Scholes en C. Ronaldo.quote:
Niet Bobby Charlton, George Best, David Beckam of Denis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
[ afbeelding ]
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven. Echter, In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst, door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
tong80
[ afbeelding ]
Ik denk dat we met z'n allen Scholes hebben onderschat. Het was geen glamourboy of flamboyante persoonlijkheid. Net zoals met Debruyne.quote:
[..]
Laatst sprak ik Alex en die zei dat Cantona in zijn top 3 wereldspelers op 1 stond gevolgd door Scholes en C. Ronaldo.
Inderdaedquote:
[..]
Ik denk dat we met z'n allen Scholes hebben onderschat. Het was geen glamourboy of flamboyante persoonlijkheid. Net zoals met Debruyne.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een Schotse legende geboren. Het laatste schot uit z'n carriere, als handtekening onder een Schotse sage.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Also One of the greatests...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AAAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
AAAAAAAAAAARGH!'
tong80
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Weer een prille belofte in de kiem gesmoord. Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy "Floyd", onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal (Portugese beker). Zijn doelpuntenproductie in Portugal bleef opvallen op. In juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League. Een mooie traditionele club, zelfs een EC-1 finale gespeeld in de jaren 70.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje.
De Nederlandse Europees voetballers van het jaar, Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder. In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de Nederlandse geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares. Als z'n mooiste schot in de kruising.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK in Frankrijk zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub. Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met andere sluipschutters. Dennis Bergkamp, Roy Mackaay, Ruud van Nistelrooij, Pierre van Hooijdonck en Patrick Kluivert. Internationale topspitsen.
Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze als international nooit in de Eredivisie hebben gespeeld. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Jordy Cruijff, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
![Jimmy Floyd Hasselbaink [Best Goals & Skills]](https://i.ytimg.com/vi/M6tENxrQg7w/0.jpg)
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste spelers waren. Of wie de allerbeste. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2000-2024, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
41 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. Net geen 50 geworden. Net geen halve eeuw. Wel eeuwig op het netvlies. Vaak in zwart-wit. Zoals het gestreepte shirt van "zijn" Botafogo. In het shirt van Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
tong80
Ook in Europa maakte hij furore. Dat de doelman uit het Afrikaanse Zimbabwe kwam maakte het plaatje compleet. Buiten Liverpool versleet ie nog 18 clubs. In zijn dertienjarige periode als Liverpudlian (1981-1994) verzamelde Grobbelaar een hele rits aan hoofdprijzen, waaronder zes landskampioenschappen, drie FA Cup’s en een Europa Cup I. Deze laatste prijs won Liverpool na het nemen van strafschoppen.
Mede door het bizarre gedrag van Grobbelaar wisten de Engelsen AS Roma te verslaan. De goalie deed tijdens de strafschoppenreeks namelijk alsof hij dronken was, om zo tegenstanders te misleiden. Op het moment dat de Italiaan Bruno Grazziani wilde aanleggen om zijn strafschop te nemen, suggereerde Grobbelaar dat zijn doellijn onder stroom zou staan. Het bizarre gedrag wat volgde werd Grazziani teveel en hij schoot zijn pingel over. Liverpool pakte de Europa Cup I en Grobbelaar was de grote held.
Hoewel het hoofdstuk Liverpool een groot succesverhaal lijkt, was de start wel vals. In één van zijn eerste wedstrijden voor The Reds had de doelman het niet razend druk. Grobbelaar besloot daarom in de tweede helft maar als een aap aan de lat te hangen en zichzelf zo bezig te houden. Dit viel niet goed bij een bestuurslid van Liverpool en de man kwam dit dan ook na afloop melden. “Luister jongen, dit soort gedrag accepteren wij niet bij Liverpool”, werd de Afrikaan toegesnauwd.
tong80
Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Berregkamp, 2-1! AAAAAAAAAAH’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood. Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de End-zone. Nu werd het de Den-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna hij het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Er staat er iedere week één op de Frontpage. 230 inmiddels. Vanaf volgende week ga ik er EK-columns plaatsen. Net zoals o.a. tijdens het laatste WK. Daarna over de Olympische Spelen.quote:
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde de toren van Pisa niet. Zelfs de spits niet. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter wel. De oprecht blanke, niet-geadopteerde, ballen kaatsende en fiedeljeppende Fries Abe Lenstra durfde niet en Gerrit Keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze in Milaan weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer en op Highbury. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het grote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in de jaren 50. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo in de moderne tijd.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Memphis Depay niet te vergeten. De oer-Hollandsche spits. Met de typisch Nederlandse leeuw onder z'n hempie.
tong80
Ik kan niet wachten!quote:
[..]
Er staat er iedere week één op de Frontpage. 230 inmiddels. Vanaf volgende week ga ik er EK-columns plaatsen. Net zoals o.a. tijdens het laatste WK. Daarna over de Olympische Spelen.
Ik ken mensen die nog gymles van hem hebben gehad toen hij speler was. Toen was hij al zoals hij nu is. Wel prachtig.
https://www.ad.nl/nederlands-voetbal/andries-jonker-weet-wat-de-ideale-oplossing-is-voor-ajax-schuif-louis-van-gaal-naar-voren-als-trainer~a820a092/
https://www.voetbalzone.nl/nieuws/noodzakelijk-dat-van-praag-van-gaal-vandaag-nog-vraagt-als-trainer-van-ajax/433533
In principe deugt-ie natuurlijk. Maar liever niet weer terugvallen naar iemand uit het verleden. En al helemaal niet naar iemand die vol van zich zelf is en geen twijfels kent. Het afgelopen WK maakte duidelijk dat ie niks meer heeft te winnen. Speelde op resultaat terwijl ie "vroeger" resultaat aan schoonheid koppelde. We hebben iemand nodig die Ajax voorop stelt en niet z'n reputatie belangrijker vindt. Daar zijn er niet veel van. Ik zou voor Wim Jonk gaan. Jordi als technisch directeur.quote:
@:tong80 Dat Louis III wordt genoemd als nieuwe trainer is op zicht ook een heel verhaal
Ik ken mensen die nog gymles van hem hebben gehad toen hij speler was. Toen was hij al zoals hij nu is. Wel prachtig.
https://www.ad.nl/nederlands-voetbal/andries-jonker-weet-wat-de-ideale-oplossing-is-voor-ajax-schuif-louis-van-gaal-naar-voren-als-trainer~a820a092/
https://www.voetbalzone.nl/nieuws/noodzakelijk-dat-van-praag-van-gaal-vandaag-nog-vraagt-als-trainer-van-ajax/433533
Wim Jonk had vroeger wel interesse voordat hij werd weggejaagdquote:
[..]
In principe deugt-ie natuurlijk. Maar liever niet weer terugvallen naar iemand uit het verleden. En al helemaal niet naar iemand die vol van zich zelf is en geen twijfels kent. Het afgelopen WK maakte duidelijk dat ie niks meer heeft te winnen. Speelde op resultaat terwijl ie "vroeger" resultaat aan schoonheid koppelde. We hebben iemand nodig die Ajax voorop stelt en niet z'n reputatie belangrijker vindt. Daar zijn er niet veel van. Ik zou voor Wim Jonk gaan. Jordi als technisch directeur.
En Jordy zag een baan als TD wel zitten in de toekomst, als het goed is is hij beschikbaar. Maarja
Het loopt de spuigaten uit in de Nederlandse stadions en op de amateurvelden. Wanneer stopt deze gekte ? Wanneer worden wedstrijden weer eens ouderwets en goed verkloot ? Waar blijven de zwaargewonden na vechtpartijen op de tribunes? Waar blijven de volle bierflesjes, die goed gemikt doel troffen ? Zoals ooit bij NAC en Inter Milaan. Waar zijn de sinaasappelbom en ijzeren staaf ? Waar zijn de sigaar en sigarettenwalmen gebleven ? We snakken naar Bengaalse voetzoekende tijger-kanonkilo knallers in het uit vak. We snakken naar ijdele, megalomane voorzitters en frauderende clubeigenaren.
Vroeger was niet alles beter, maar veel wel. Het voetbal zelf natuurlijk. Maar ook de randzaken waren geen kattenpis. Of voor de kat z'n kut. Toen werd er niet gezeken over een hi ha hondenlul meer of minder. Kon de Kromme gewoon openlijk op het veld racistisch een spleetoog uit Zuid-Korea nadoen tijdens FC Utrecht-PSV. Mocht Johan Derksen op het veld en in de VI iedereen nog figuurlijk en letterlijk afslachten. Weliswaar geen Friesland, maar in Veendam deden in het noorden ook de kaasschaaf en botte bijl van Derksen hun werk. Toen veegde de huidige bondscoach Ronald Koeman ongestraft z'n reet met een Duits voetbalshirt af. Waar ik bij was op het EK-88. Ik stond immers achter het doel. Stonden meiden nog gewoon woke te koke i.p.v. dat Joke loopt te stoke dat ze hetzelfde loonstrookje moet krijgen als de Berry van Aerle's van tegenwoordig.
Zoals juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid.
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Ik was erbij, samen met m'n maten Ton vd Hoek en Harry Gloudemans en z'n vader, toen Willem 2 de laatste wedstrijd won. Kan me er weinig meer van herinneren. Zo messcherp is m'n geheugen ook niet meer. Als FC Den Bosch fan was ik wel jaloers. Hetzelfde gevoel dat ik momenteel heb als ik naar de ranglijst kijk van de KKD. Sommige dingen veranderen nooit. Nu nog Koeman straks op het EK, weer in Duitsland, die z'n kont afveegt met een Duits shirt. Dan ga ik weer drinken en roken. Koken niet. Ben immers geen magnetrong. Zal wel zorgen dat ik erbij ben als......
Herman/tong80
