VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Woonde in de Vogelenzang. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond. Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.' Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard.
Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.
Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.
Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.
Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.
Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dank je wel.quote:Op dinsdag 23 november 2021 13:49 schreef Ynnad_Er het volgende:
Mooi verhaal tong!
Goede tongen slechte tongen, de nieuwe soap op FOK!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bolasie Held.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wie?quote:Op donderdag 25 november 2021 07:37 schreef onlogisch het volgende:
[..]
Pijnlijke sneer naar @:GGMM dit.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Morgen op de FP van FOK!
Als het goed is.
Als het goed is.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Herken je dit euforische gevoel ?
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Topclub? Eén keer in de twintig jaar kampioen. Twee keer overwinterd de laatste 15 jaar in Europa. Net zoals ik de keus voor Erik ten Hag bij Ajax niet begreep (ik blijk gelijk te krijgen) begrijp ik de keuze voor Slot niet. Anderhalf jaar hoofdtrainer, terend op de erfenis van John van den Brom. Heerlijk. Het is niks, wordt niks en blijft niks. Gelukkig hebben ze in 2030 een nieuw stadion. Met open dak. Anders kan er geen wentelwieker landen.
Ooit de rijkste club ter wereld. Later een rijke geldschieter die de club uit het moeras trok om er vervolgens met pek en veren in te worden gesodemieterd. Ex-voorzitter Jorien van den Herik verliet met de staart tussen de benen de Kuip. Net zoals oer-Rotterdammers Mario Been en Leo Beenhakkert persona non Grata werden. All-Time topscorer bij Feijenoord Cor van der Gijp (oom van) kon voor een wedstrijd zelfs geen kaartje krijgen.
Toen Feyenoord de laatste keer (waarschijnlijk voor langere tijd) kampioen werd, vlogen ze ene Poolse Dudek in om de kampioenschaal uit te rijken.
Toen de Oostenrijker Arnautofiets twee jaartjes redelijk speelde, voor Nederlandse begrippen, werd-ie als nieuwe volksheld omarmd. Dat je de Pool Smolarek of de Oostenrijker Hasil als clubheld omarmt ligt eerder voor de hand. Het zijn allemaal feiten een subtopper waardig. Dat bij Feyenoord Ruud Heus, Ben Wijnstekers en John de Wolf de lievelingetjes waren zegt al genoeg. Simpele verdedigers.
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Daar slagen ze als de beste in. Ajax kan er niets aan doen dat ze successupporters hebben. Die krijg je nu eenmaal als je de prijzen pakt.
Trainer Dick Advocaat zei het zelf al. Feyenoord is geen topclub. Wie zijn wij dan om deze geweldenaar, met meer haar op z'n hoofd dan punten in de stand, tegen te spreken? Over punten gesproken. Het hoort Feijenoord te zijn, en niet Feyenoord. Mijn zoveelste puntje van kritiek. Je zou er een punthoofd van krijgen.
Ooit de rijkste club ter wereld. Later een rijke geldschieter die de club uit het moeras trok om er vervolgens met pek en veren in te worden gesodemieterd. Ex-voorzitter Jorien van den Herik verliet met de staart tussen de benen de Kuip. Net zoals oer-Rotterdammers Mario Been en Leo Beenhakkert persona non Grata werden. All-Time topscorer bij Feijenoord Cor van der Gijp (oom van) kon voor een wedstrijd zelfs geen kaartje krijgen.
Toen Feyenoord de laatste keer (waarschijnlijk voor langere tijd) kampioen werd, vlogen ze ene Poolse Dudek in om de kampioenschaal uit te rijken.
Toen de Oostenrijker Arnautofiets twee jaartjes redelijk speelde, voor Nederlandse begrippen, werd-ie als nieuwe volksheld omarmd. Dat je de Pool Smolarek of de Oostenrijker Hasil als clubheld omarmt ligt eerder voor de hand. Het zijn allemaal feiten een subtopper waardig. Dat bij Feyenoord Ruud Heus, Ben Wijnstekers en John de Wolf de lievelingetjes waren zegt al genoeg. Simpele verdedigers.
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Daar slagen ze als de beste in. Ajax kan er niets aan doen dat ze successupporters hebben. Die krijg je nu eenmaal als je de prijzen pakt.
Trainer Dick Advocaat zei het zelf al. Feyenoord is geen topclub. Wie zijn wij dan om deze geweldenaar, met meer haar op z'n hoofd dan punten in de stand, tegen te spreken? Over punten gesproken. Het hoort Feijenoord te zijn, en niet Feyenoord. Mijn zoveelste puntje van kritiek. Je zou er een punthoofd van krijgen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weet nog goed dat ik deze wedstrijd zat te kijken. Nederland had veel kansen moeten afmaken maar miste. Totdat Kluivert op aangeven van Bergkamp de 1-0 maakte. De 1-1 kwam na een communicatiefout in de verdediging van NL. Zonde. Het bleef ook heel lang 1-1.quote:
Herken je dit euforische gevoel ?
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
De scheidsrechter was de Colombiaan Arturo Brizio Carter, die op het WK1994 al 3x een rode kaart trok en op het WK1998 in het Frankrijk-Saudi Arabie ook twee rode kaarten uitdeelde, waaronder aan Zinedine Zidane.
Bij Nederland-Argentinië gaf hij Numan 2x een gele kaart en dus rood. Maar Ariel Ortega was een zwaan, hij liet zich bij Jaap Stam in het strafschopgebied vallen vóórdat er contact was. Brizio Carter zag dat heel goed en wou Ortega een gele kaart geven. Edwin van der Sar rende ondertussen naar Ortega om hem van repliek te dienen voor deze schwalbe. Ortega, toch een kleine man, raakte bij het opstaan het hoofd van de voorover gebogen Edwin van der Sar. Met als gevolg dat Edwin krijsend naar de grond ging. Brizio Carter gaf na de gele kaart voor de schwalbe gelijk een rode kaart voor Ortega.
Na wat heen en weer gespeel kwam de bal bij Frons de Boer die wel veel ruimte kreeg om een aanval op te bouwen. Met een uitstekende pass richting Bergkamp, die de bal uitmuntend aannam, werd er gescoord!
De rode kaart voor Numan kostte ons de finale. Bogarde zou hem vervangen tegen Brazilië maar brak op de training z'n enkel. Cocu moest toen linksachter spelen, terwijl-ie op het middenveld geweldig speelde dat toernooi.quote:
[..]
Ik weet nog goed dat ik deze wedstrijd zat te kijken. Nederland had veel kansen moeten afmaken maar miste. Totdat Kluivert op aangeven van Bergkamp de 1-0 maakte. De 1-1 kwam na een communicatiefout in de verdediging van NL. Zonde. Het bleef ook heel lang 1-1.
De scheidsrechter was de Colombiaan Arturo Brizio Carter, die op het WK1994 al 3x een rode kaart trok en op het WK1998 in het Frankrijk-Saudi Arabie ook twee rode kaarten uitdeelde, waaronder aan Zinedine Zidane.
Bij Nederland-Argentinië gaf hij Numan 2x een gele kaart en dus rood. Maar Ariel Ortega was een zwaan, hij liet zich bij Jaap Stam in het strafschopgebied vallen vóórdat er contact was. Brizio Carter zag dat heel goed en wou Ortega een gele kaart geven. Edwin van der Sar rende ondertussen naar Ortega om hem van repliek te dienen voor deze schwalbe. Ortega, toch een kleine man, raakte bij het opstaan het hoofd van de voorover gebogen Edwin van der Sar. Met als gevolg dat Edwin krijsend naar de grond ging. Brizio Carter gaf na de gele kaart voor de schwalbe gelijk een rode kaart voor Ortega.
Na wat heen en weer gespeel kwam de bal bij Frons de Boer die wel veel ruimte kreeg om een aanval op te bouwen. Met een uitstekende pass richting Bergkamp, die de bal uitmuntend aannam, werd er gescoord!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Cocu was bekend dat hij op elke positie kon spelen, dus ook linksachter. Met alle gevolgen van dien. Op het EK2000. In die tijd waren linksachters schaars. F. de Boer speelde op links, maar linksachter was niet zijn sterkte punt, meer in het centrum.quote:
[..]
De rode kaart voor Numan kostte ons de finale. Bogarde zou hem vervangen tegen Brazilië maar brak op de training z'n enkel. Cocu moest toen linksachter spelen, terwijl-ie op het middenveld geweldig speelde dat toernooi.
Van Bronckhorst werd van het middenveld gehaald en omgeschoold tot linksachter. Net als Boudewijn Zenden. terwijl deze mensen op het middenveld gevaarlijk waren. Ik kan me op het EK van 2000 nog herinneren dat op een gegeven moment Bosvelt de vervanger van Reiziger werd als rechtsachter...
R. de Boer werd vaak als aanvaller gebruikt maar was als schaduwspits toch beter tot zijn recht.
Als ik het me goed herinner was het Louis van Gaal die Bogarde graag van Sparta naar Ajax wou halen maar dan als linksachter. Bogarde ging akkoord en de rest is geschiedenis...Volgens mij was Reizger vroeger ook een aanvaller voordat hij doorbrak.
Reiziger en Bogarde waren idd omgeschoolde aanvallers. Reiziger werd het nadat Clyde Wijnard niet wilde. Suurbier en Krol zijn uit het verdere verleden voorbeelden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hans Kraay junior speelt vaak toneel tijdens Veronica Inside. Het vroegere voetbal inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen heeft. De smalende lach van Gijp en Derksen dwingt hem in die rol
Hetzelfde deed ie tijdens zijn actieve voetbalcarriere. Het dwangmatig voldoen aan de behoeften van een ander. Hij was een talent bij Feijenoord. Een voetballende verdediger. Hij werd profvoetballer. Maar dacht dat ie zich op de been moest houden door te schoppen. Niet tegen de bal. Maar tegen de tegenstander.
Hij werd daardoor wel een cultheld bij De Graafschap. En bij Den Bosch aanvoerder in een team met Theo Lucius en Ruud van Nistelrooij.
Zijn vader had geen affectie voor hem. Geen complimentjes en arm om de schouder door Kraaij senior. Kraaij senior was international. Hans Junior zou er nooit aan kunnen tippen. Net zoals zijn ploeggenoot bij Feijenoord, René van der Gijp, nooit zou kunnen tippen aan ome Cor. Mede door senior zelf. Junior wist dat ie nooit topscorer zou worden. Wilde zich wel bewijzen. Dan maar in het negatieve. Aandacht is aandacht.
Kraaij Junior kreeg een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?
Hetzelfde deed ie tijdens zijn actieve voetbalcarriere. Het dwangmatig voldoen aan de behoeften van een ander. Hij was een talent bij Feijenoord. Een voetballende verdediger. Hij werd profvoetballer. Maar dacht dat ie zich op de been moest houden door te schoppen. Niet tegen de bal. Maar tegen de tegenstander.
Hij werd daardoor wel een cultheld bij De Graafschap. En bij Den Bosch aanvoerder in een team met Theo Lucius en Ruud van Nistelrooij.
Zijn vader had geen affectie voor hem. Geen complimentjes en arm om de schouder door Kraaij senior. Kraaij senior was international. Hans Junior zou er nooit aan kunnen tippen. Net zoals zijn ploeggenoot bij Feijenoord, René van der Gijp, nooit zou kunnen tippen aan ome Cor. Mede door senior zelf. Junior wist dat ie nooit topscorer zou worden. Wilde zich wel bewijzen. Dan maar in het negatieve. Aandacht is aandacht.
Kraaij Junior kreeg een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik zal ook een verhaal vertellen.
Marcio Roberto dos Santos kwam in 1995 over van Fiorentina. Een jaar daarvoor werd hij wereldkampioen met Brazilië in Amerika door Italië in de finale met strafschoppen te verslaan.
Marcio werd gehaald als opvolger voor de gestopte Franklin Edmundo Rijkaard. Marcio vond het uitgaansleven in Amsterdam leuker dan goed voetballen. Bij Ajax ging het dan ook bergafwaarts met hem. Het afgunst werd het best zichtbaar in de wedstrijd Ajax-PSV. In de 53e minuut werd Mario Melchiot gewisseld voor Marcio die naast de vierde official nog aan het strekken was en een geluksschouderklopje van wijlen Sjaak Wolffs kreeg.
Eenmaal in het veld werd de bal verkeerd ingegooid door Sunday Oliseh. De bal werd diep gespeeld en Luc Nillis ging er achter aan. Marcio omhelsde Luc even bij zijn buik om hem tegen te houden. Luc liet zich vallen.
Alle PSV'ers schreeuwden om een strafschop maar scheidsrechter Dick Jol (van wie bekend is dat hij de uitslag al wist) gaf terecht een vrije trap, de overtreding vond nog plaats buiten het zestienmetergebied.
De PSV'ers schreeuwden ook om een kaart. Jol nam Marcio apart en toonde hem al na 20 seconden spelen een rode kaart. Gezien de wegwerpgebaren en gezichtsuitdrukking vond Marcio het onterecht.
Vele clubs wilden hem graag overnemen van Ajax maar Marcio had hoge salariseisen. Uiteindelijk ging hij terug naar Brazilie.
Marcio Roberto dos Santos kwam in 1995 over van Fiorentina. Een jaar daarvoor werd hij wereldkampioen met Brazilië in Amerika door Italië in de finale met strafschoppen te verslaan.
Marcio werd gehaald als opvolger voor de gestopte Franklin Edmundo Rijkaard. Marcio vond het uitgaansleven in Amsterdam leuker dan goed voetballen. Bij Ajax ging het dan ook bergafwaarts met hem. Het afgunst werd het best zichtbaar in de wedstrijd Ajax-PSV. In de 53e minuut werd Mario Melchiot gewisseld voor Marcio die naast de vierde official nog aan het strekken was en een geluksschouderklopje van wijlen Sjaak Wolffs kreeg.
Eenmaal in het veld werd de bal verkeerd ingegooid door Sunday Oliseh. De bal werd diep gespeeld en Luc Nillis ging er achter aan. Marcio omhelsde Luc even bij zijn buik om hem tegen te houden. Luc liet zich vallen.
Alle PSV'ers schreeuwden om een strafschop maar scheidsrechter Dick Jol (van wie bekend is dat hij de uitslag al wist) gaf terecht een vrije trap, de overtreding vond nog plaats buiten het zestienmetergebied.
De PSV'ers schreeuwden ook om een kaart. Jol nam Marcio apart en toonde hem al na 20 seconden spelen een rode kaart. Gezien de wegwerpgebaren en gezichtsuitdrukking vond Marcio het onterecht.
Vele clubs wilden hem graag overnemen van Ajax maar Marcio had hoge salariseisen. Uiteindelijk ging hij terug naar Brazilie.
Jordi Cruijff is een voorbeeld van iemand van wie mensen hoge verwachtingen hadden omdat hij de zoon van wijlen Johan Cruijff was. Jordi heeft voor topclubs gespeeld maar kon niet het verschil maken zoals zijn vader dat kon doen. Zijn spelersloopbaan ging dan ook stilletjes uit. Ook bij het Nederlands Elftal maakt hij nog deel uit van het EK1996 maar werd daarna nooit meer opgeroepen.quote:
Hans Kraay junior speelt vaak toneel tijdens Veronica Inside. Het vroegere voetbal inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen heeft. De smalende lach van Gijp en Derksen dwingt hem in die rol
Hetzelfde deed ie tijdens zijn actieve voetbalcarriere. Het dwangmatig voldoen aan de behoeften van een ander. Hij was een talent bij Feijenoord. Een voetballende verdediger. Hij werd profvoetballer. Maar dacht dat ie zich op de been moest houden door te schoppen. Niet tegen de bal. Maar tegen de tegenstander.
Hij werd daardoor wel een cultheld bij De Graafschap. En bij Den Bosch aanvoerder in een team met Theo Lucius en Ruud van Nistelrooij.
Zijn vader had geen affectie voor hem. Geen complimentjes en arm om de schouder door Kraaij senior. Kraaij senior was international. Hans Junior zou er nooit aan kunnen tippen. Net zoals zijn ploeggenoot bij Feijenoord, René van der Gijp, nooit zou kunnen tippen aan ome Cor. Mede door senior zelf. Junior wist dat ie nooit topscorer zou worden. Wilde zich wel bewijzen. Dan maar in het negatieve. Aandacht is aandacht.
Kraaij Junior kreeg een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?
Nog een verhaal dan:
Het Ajax van Louis trof in de finale van de Champions League AC Milan aan. Eerder kwamen deze ploegen elkaar in de poulefase tegen. Ajax won in de poulefase twee keer met 2-0 van het AC Milan van Fabio Capello. In de vorige editie van de Champions League was onder aanvoering van Fabio AC Milan de winnaar van dit bekertoernooi.
Het zou ook de laatste Europese wedstrijd van Franklin Edmundo Rijkaard zijn. Die zou na dat seizoen met zijn spelersloopbaan stoppen.
De wedstrijd werd gestart in Wenen en de Roemeense scheidsrechter Ion Craciunescu had de leiding maar het was duidelijk dat hij alles in het voordeel van AC Milan floot. De bal werd hoog aangespeeld en stuiterde richting Jari Litmanen die de bal door wou koppen. Echter was daar Marcel Desailly die trachtte te verhinderen dat de bal het hoofd van Jari zou raken. Het gevolg was dat het been van Marcel over het hoofd van Jari ging. Ajax was woest omdat de Roemeense scheidsrechter er niet voor floot.
Gevolg was dat door deze actie de wedstrijd werd gekanteld: Van Gaal uitte zijn woede met zijn bekende karatetrap bij de vierde official. Voor iemand die sportleraar is kon hij dat, in pak, uitermate goed. De vierde official was hier niet van gediend maar was net als de Roemeense scheidsrechter een vloerkleedje: Van Gaal kwam er met een waarschuwing van af.
De wedstrijd liep gelijk op. Totdat in de 85e minuut Rijkaard de bal naar binnen speelde op de in het veld gekomen 18-jarige Patrick Kluivert. Die tikte de bal achter Rossi.
Het was toen nog spannend want wat zou AC Milan gaan doen? Uiteindelijk won Ajax de finale met 1-0 dankzij de jonge Kluivert. Rijkaard die met de CL-beker afscheid neemt. Net als veel spelers. Na dit seizoen vertrokken enkele grote spelers naar buitenlandse clubs.
Op de terugreis in het vliegtuig vloog het Martinair vliegtuig een rondje om het Museumplein waar duizenden fans stonden te wachten op hun spelers.
Op Schiphol was het een drukte van jewelste. De vliegtuigtrap was nog maar net geplaatst en de deur ging open en Patrick sprong in de armen van zijn ontroerde moeder.
In het seizoen 1995/1996 flikte Louis het weer om de finale te bereiken. Echter gingen deze verloren na strafschoppen tegen Juventus.
Het Ajax van Louis trof in de finale van de Champions League AC Milan aan. Eerder kwamen deze ploegen elkaar in de poulefase tegen. Ajax won in de poulefase twee keer met 2-0 van het AC Milan van Fabio Capello. In de vorige editie van de Champions League was onder aanvoering van Fabio AC Milan de winnaar van dit bekertoernooi.
Het zou ook de laatste Europese wedstrijd van Franklin Edmundo Rijkaard zijn. Die zou na dat seizoen met zijn spelersloopbaan stoppen.
De wedstrijd werd gestart in Wenen en de Roemeense scheidsrechter Ion Craciunescu had de leiding maar het was duidelijk dat hij alles in het voordeel van AC Milan floot. De bal werd hoog aangespeeld en stuiterde richting Jari Litmanen die de bal door wou koppen. Echter was daar Marcel Desailly die trachtte te verhinderen dat de bal het hoofd van Jari zou raken. Het gevolg was dat het been van Marcel over het hoofd van Jari ging. Ajax was woest omdat de Roemeense scheidsrechter er niet voor floot.
Gevolg was dat door deze actie de wedstrijd werd gekanteld: Van Gaal uitte zijn woede met zijn bekende karatetrap bij de vierde official. Voor iemand die sportleraar is kon hij dat, in pak, uitermate goed. De vierde official was hier niet van gediend maar was net als de Roemeense scheidsrechter een vloerkleedje: Van Gaal kwam er met een waarschuwing van af.
De wedstrijd liep gelijk op. Totdat in de 85e minuut Rijkaard de bal naar binnen speelde op de in het veld gekomen 18-jarige Patrick Kluivert. Die tikte de bal achter Rossi.
Het was toen nog spannend want wat zou AC Milan gaan doen? Uiteindelijk won Ajax de finale met 1-0 dankzij de jonge Kluivert. Rijkaard die met de CL-beker afscheid neemt. Net als veel spelers. Na dit seizoen vertrokken enkele grote spelers naar buitenlandse clubs.
Op de terugreis in het vliegtuig vloog het Martinair vliegtuig een rondje om het Museumplein waar duizenden fans stonden te wachten op hun spelers.
Op Schiphol was het een drukte van jewelste. De vliegtuigtrap was nog maar net geplaatst en de deur ging open en Patrick sprong in de armen van zijn ontroerde moeder.
In het seizoen 1995/1996 flikte Louis het weer om de finale te bereiken. Echter gingen deze verloren na strafschoppen tegen Juventus.
Soms kun je beter op je hoogtepunt stoppen. Marcello Lippi ondervond het als geen ander. Niet als speler, maar als coach maakte ie de fout zijn verleden te willen herhalen.
Het werd geen herhaal maar een grote faal. Als coach van de Squadra Azzuri werd Lippi in 2006 wereldkampioen. De jaren erna werd er door Italië matig gepresteerd onder Roberto Donadoni. Vanaf 2008 nam Lippi weer plaats op de gestileerde Italiaanse bank. Hij droomde van herhaald WK-succes. Het liep anders.
Het WK in Zuid-Afrika werd een grote deceptie. Tegen voetbaldwerg Nieuw-Zeeland werd het 1-1. In 1982 werd Italië wereldkampioen met drie gelijke spelen in de eerste ronde. Geen man over boord dus. Nu liep het anders. Het liep namelijk helemaal niet.
Vier dagen later werd er met 3-2 verloren van een ander "klein" voetballand, Slovenië. Italië kon de tweede ronde vergeten. Een groot voetballand verliet het toernooi na de eerste ronde. Ze waren niet alleen. Ook Zuid-Afrika zou als eerste organiserende land de tweede ronde niet halen.
Lippi zou nog lang blijven betreuren dat hij als bondscoach was teruggekeerd. Hij kwam van een koude kermis thuis. Had een standbeeld kunnen krijgen naast Bearzot. Nu werd het een roemloze aftocht. Hij hield nog wel de eer aan zichzelf. De eer, door anderen, vervloog als wind in de Zuid-Afrikaanse zon. Geen standbeeld. Het voetstuk werd niet afgemaakt. Een held viel er vanaf.
Het werd geen herhaal maar een grote faal. Als coach van de Squadra Azzuri werd Lippi in 2006 wereldkampioen. De jaren erna werd er door Italië matig gepresteerd onder Roberto Donadoni. Vanaf 2008 nam Lippi weer plaats op de gestileerde Italiaanse bank. Hij droomde van herhaald WK-succes. Het liep anders.
Het WK in Zuid-Afrika werd een grote deceptie. Tegen voetbaldwerg Nieuw-Zeeland werd het 1-1. In 1982 werd Italië wereldkampioen met drie gelijke spelen in de eerste ronde. Geen man over boord dus. Nu liep het anders. Het liep namelijk helemaal niet.
Vier dagen later werd er met 3-2 verloren van een ander "klein" voetballand, Slovenië. Italië kon de tweede ronde vergeten. Een groot voetballand verliet het toernooi na de eerste ronde. Ze waren niet alleen. Ook Zuid-Afrika zou als eerste organiserende land de tweede ronde niet halen.
Lippi zou nog lang blijven betreuren dat hij als bondscoach was teruggekeerd. Hij kwam van een koude kermis thuis. Had een standbeeld kunnen krijgen naast Bearzot. Nu werd het een roemloze aftocht. Hij hield nog wel de eer aan zichzelf. De eer, door anderen, vervloog als wind in de Zuid-Afrikaanse zon. Geen standbeeld. Het voetstuk werd niet afgemaakt. Een held viel er vanaf.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
We gaan terug naar 23 februari 2005. Anders Frisk, in het dagelijks leven verzekeringsagent, is op dat moment één van de beste scheidsrechters bij de UEFA.
"Hello there" en "Good boy" horen we altijd opgewekt als hij de catacomben in loopt om samen met de spelers en de pupil van de dag het veld op te lopen. Altijd enthousiast om zo een kleine jochie of meid het naar zijn/haar zin te maken.
Het is de wedstrijd van Franklin Edmuno Rijkaard tegen José Mário dos Santos Mourinho Félix. Rijkaard werd naar FC Barcelona gehaald op aanraden van wijlen Johan Cruijff. Henk ten Cate gaat mee als assistent. Mourinho was ooit assistent van wijlen Bobby Robson senior en Louis I van Gaal bij Barcelona.
We praten over de achtste finale van de Champions League. In diezelfde toernooi was Anders Frisk gewond geraakt bij AS Roma - Dynamo Kiev. Nadat hij in die wedstrijd Mexes met rood van het veld stuurde floot Anders voor de rust. Op weg naar de kleedkamers werd hij door een muntstuk op het hoofd geraakt met bloedens aan toe. In overleg met de assistent scheidsrechters en vierde official besloot Anders de wedstrijd te staken.
Barcelona zal uiteindelijk met 2-1 winnen maar in de tweede helft zorgde de rode kaart van Drogba voor ophef. Die had daarvoor al een gele kaart gehad. Drogba kwam met uitgestoken been op Valdes af. Twee keer geel is rood. Mourinho was woedend en hitte het vuurtje helemaal op door te suggereren dat Rijkaard in de rust bij Frisk in de kleedkamer was geweest, waarvan later bleek dat dat niet waar was. Gevolg was dat Anders, in het dagelijks leven een zeer amaible man, personna non grata was in Engeland. Anders ontving bedreigingen van Chelsea fans en ook zijn kinderen moesten het onderspit delven. Dat was voor Anders de druppel: hij stopte per direct met fluiten. Een gemis in die tijd omdat vele opvolgers niet zijn niveau haalden.
De terugwedstrijd werd geleid door Pierluigi Collina. In de ogen van Mourinho de enige scheidsrechter die neutraal kon fluiten. In terugwedstrijd werd Barcelona met 4-2 opgerold.
Naast Anders waren Pierluigi maar ook Markus Merk (de tandarts uit Kaiserslauteren), Urs Meier en Kim Milton Nielsen (die David Beckham in 1998 rood gaf wegens trappen naar Diego Simeone) de gezichten die we regelmatig als leidsman van belangrijke wedstrijden zagen. Weinig scheidsrechters kunnen tippen aan hun niveau.
Bonus:
"Hello there" en "Good boy" horen we altijd opgewekt als hij de catacomben in loopt om samen met de spelers en de pupil van de dag het veld op te lopen. Altijd enthousiast om zo een kleine jochie of meid het naar zijn/haar zin te maken.
Het is de wedstrijd van Franklin Edmuno Rijkaard tegen José Mário dos Santos Mourinho Félix. Rijkaard werd naar FC Barcelona gehaald op aanraden van wijlen Johan Cruijff. Henk ten Cate gaat mee als assistent. Mourinho was ooit assistent van wijlen Bobby Robson senior en Louis I van Gaal bij Barcelona.
We praten over de achtste finale van de Champions League. In diezelfde toernooi was Anders Frisk gewond geraakt bij AS Roma - Dynamo Kiev. Nadat hij in die wedstrijd Mexes met rood van het veld stuurde floot Anders voor de rust. Op weg naar de kleedkamers werd hij door een muntstuk op het hoofd geraakt met bloedens aan toe. In overleg met de assistent scheidsrechters en vierde official besloot Anders de wedstrijd te staken.
Barcelona zal uiteindelijk met 2-1 winnen maar in de tweede helft zorgde de rode kaart van Drogba voor ophef. Die had daarvoor al een gele kaart gehad. Drogba kwam met uitgestoken been op Valdes af. Twee keer geel is rood. Mourinho was woedend en hitte het vuurtje helemaal op door te suggereren dat Rijkaard in de rust bij Frisk in de kleedkamer was geweest, waarvan later bleek dat dat niet waar was. Gevolg was dat Anders, in het dagelijks leven een zeer amaible man, personna non grata was in Engeland. Anders ontving bedreigingen van Chelsea fans en ook zijn kinderen moesten het onderspit delven. Dat was voor Anders de druppel: hij stopte per direct met fluiten. Een gemis in die tijd omdat vele opvolgers niet zijn niveau haalden.
De terugwedstrijd werd geleid door Pierluigi Collina. In de ogen van Mourinho de enige scheidsrechter die neutraal kon fluiten. In terugwedstrijd werd Barcelona met 4-2 opgerold.
Naast Anders waren Pierluigi maar ook Markus Merk (de tandarts uit Kaiserslauteren), Urs Meier en Kim Milton Nielsen (die David Beckham in 1998 rood gaf wegens trappen naar Diego Simeone) de gezichten die we regelmatig als leidsman van belangrijke wedstrijden zagen. Weinig scheidsrechters kunnen tippen aan hun niveau.
Bonus:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
beenhakker-wilde-oranje-niet-coachen-op-wk-90
Ook leuk
[ Bericht 85% gewijzigd door stokj op 18-01-2022 22:44:17 ]
Ook leuk
[ Bericht 85% gewijzigd door stokj op 18-01-2022 22:44:17 ]
Niet de Kromme, Puck van Heel, Ove Tshiendval of Ijzeren Rinus, samen met de Tank, werden voetballer van de eeuw van Feijenoord. Het was een kleine fragiele voetballer. Een dribbelaar die ze nog nooit hadden gezien. Zijn Feyenoordhart werd nooit gestolen. De bal ook niet van zijn voet. Eén keer: 'Coentje, Coentje. Wat doe je nu?' Hij was op zijn Feijenoord-hart getrapt. Iedereen hielp hem. Tegenwoordig 6 keer rood. Real Madrid. Wie kent de beelden niet?
Als Coentje was neergesabeld kwamen Israël en Laseroms even poolshoogte nemen. (Rinus Laserels door Dick Bruijnestijn getekend en genoemd.) Ter bescherming van het grootste bezit van Feyenoordwerd Coen Moulijn beschermd door twee andere legendes. 'Dont fuck with Coentje.'
Moulijn debuteerde in 1955 voor Feijenoord. Toen nog met twee puntjes op de Y en bij een overwinning. Aan de destijds nog topclub Xerxes betaalden ze 28.000 gulden voor de dribbelaar. Sparta viste achter het voetbalnet. Een andere profclub uit Rotterdam. Een immens bedrag destijds. Het zou een goede investering voor bijna 20 jaar blijken te zijn.
De publiekslieveling trok tienduizenden mensen naar De Kuip. In zijn beginjaren kon Moulijn haast een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Begin jaren zestig informeerde FC Barcelona of Moulijn te koop was, hij ging er niet op in en bleef in Rotterdam. Later liet hij weten dat hij daar spijt van had, als hij toen naar Barça was gegaan zou hij een stuk beroemder zijn geworden was zijn overtuiging. Maar de clubs hadden het voor het zeggen. Helaas.
De uitvaart van Coen Moulijn werd historisch. Duizenden mensen stonden langs de kant te applaudiseren voor een grote Rotterdammer. Coentje stal de harten van iedereen. Stal de bal om er mee vandoor te gaan. Stond naast Theo de Tank op het balkon van de Coolsingel. En naast Rinus. Een andere grootheid.
Voor hetzelfde geld vliegt ie er als vleugelspeler vanaf. Van het balkon. Voor ander geld zou-ie tegenwoordig een wereldster zijn. Moulijn is nu een balletje aan het hooghouden. In de zevende hemel. Met Pietje Keizer en Johan. Happel ziet dat het goed is, en steekt er nog één op. Hopen dat we nog lang mogen genieten van de kromme.
Als Coentje was neergesabeld kwamen Israël en Laseroms even poolshoogte nemen. (Rinus Laserels door Dick Bruijnestijn getekend en genoemd.) Ter bescherming van het grootste bezit van Feyenoordwerd Coen Moulijn beschermd door twee andere legendes. 'Dont fuck with Coentje.'
Moulijn debuteerde in 1955 voor Feijenoord. Toen nog met twee puntjes op de Y en bij een overwinning. Aan de destijds nog topclub Xerxes betaalden ze 28.000 gulden voor de dribbelaar. Sparta viste achter het voetbalnet. Een andere profclub uit Rotterdam. Een immens bedrag destijds. Het zou een goede investering voor bijna 20 jaar blijken te zijn.
De publiekslieveling trok tienduizenden mensen naar De Kuip. In zijn beginjaren kon Moulijn haast een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Begin jaren zestig informeerde FC Barcelona of Moulijn te koop was, hij ging er niet op in en bleef in Rotterdam. Later liet hij weten dat hij daar spijt van had, als hij toen naar Barça was gegaan zou hij een stuk beroemder zijn geworden was zijn overtuiging. Maar de clubs hadden het voor het zeggen. Helaas.
De uitvaart van Coen Moulijn werd historisch. Duizenden mensen stonden langs de kant te applaudiseren voor een grote Rotterdammer. Coentje stal de harten van iedereen. Stal de bal om er mee vandoor te gaan. Stond naast Theo de Tank op het balkon van de Coolsingel. En naast Rinus. Een andere grootheid.
Voor hetzelfde geld vliegt ie er als vleugelspeler vanaf. Van het balkon. Voor ander geld zou-ie tegenwoordig een wereldster zijn. Moulijn is nu een balletje aan het hooghouden. In de zevende hemel. Met Pietje Keizer en Johan. Happel ziet dat het goed is, en steekt er nog één op. Hopen dat we nog lang mogen genieten van de kromme.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De voetbalschoenen van Coentje. Goud waard.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dit is wel echt een geniale anekdote. Vooral het einde van de reguliere speeltijd, een goal aan welke kant dan ook volstaat. Ik denk niet dat de bedenkers van deze regel(dubbelteller in de verlenging) ooit met zo'n scenario rekening hebben gehouden.quote:
Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Ik denk dat diegene die deze regel had uitgevonden er nu wel keihard om lacht: dat hij iedereen met zo een regel in de maling heeft kunnen nemen.quote:
Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.
In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wie kent Oekie Hoekema nog. Een éénmalige international met rossig haar. "Groot" geworden bij Go Ahead Eagles. Waarna hij tussentijds nog twee jaar bij PSV voetbalde. Mocht hij opgeroepen worden voor Peking, zou hij weigeren. In ieder profcontract liet hij opnemen niet te spelen in een land met een dictatoriaal regime. Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen.
Ze protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen. Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 74. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken. Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis.Maar een grootheid qua mensenrechten. Een groot mens, en misschien wel een miskende voetballer.
Ze protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen. Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 74. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken. Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis.Maar een grootheid qua mensenrechten. Een groot mens, en misschien wel een miskende voetballer.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die je aan hun voornaam herkent. Oeki, Koko, Epi of Clarence. Ik wil daar Kiki aan toevoegen. Kiki is een beetje vergeten voetballer. Terwijl ie de CL, WC en Europese-Supercup heeft gewonnen. Speelde bij Ajax, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Niet altijd als vaste waarde, maar stond bijvoorbeeld wel in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.
Kiki Musampa werd voor het Nederlands elftal opgeroepen door San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. Bij Manchester City had hij zijn beste periode. Hij behoorde er tot de uitblinkers. Vandaar dat het oog van Marco van Basten op de geboren Congolees viel.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Finidi George niet vullen. De majestueuze rechtsbuiten die hij opvolgde was van wereldklasse. Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carriere bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot.
Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven.
Een snelle en wendbare, kleine rechtsbuiten. Oeki, Koko, Epi, Clarence, Edgar, Frenkie, Faas, Abe, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter rijtje, met karakteristieke voornamen staan op de elftalfoto.
Kiki Musampa werd voor het Nederlands elftal opgeroepen door San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. Bij Manchester City had hij zijn beste periode. Hij behoorde er tot de uitblinkers. Vandaar dat het oog van Marco van Basten op de geboren Congolees viel.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Finidi George niet vullen. De majestueuze rechtsbuiten die hij opvolgde was van wereldklasse. Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carriere bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot.
Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven.
Een snelle en wendbare, kleine rechtsbuiten. Oeki, Koko, Epi, Clarence, Edgar, Frenkie, Faas, Abe, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter rijtje, met karakteristieke voornamen staan op de elftalfoto.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat woont zomaar schuin tegenover je. M'n overbuurman in de Koningstraat..Eén van de beste en grootste sportjournalisten van Nederland ooit.
Ik deed in 1997 mee met een voetbalkwis op TV, bij de KRO. Had als specialiteit Gerald Vanenburg. Aangebeld, en gevraagd of ie artikelen had. Wat heet ? Hele boeken en zelf geschreven verhalen. Ik verdronk in z'n boekenkasten. Eric van der Aa en Chris van Brakel kunnen als buurmannen denk ik beamen dat het een inspirerende en bijzondere man is.
De legendarische opmerking Voetbal is oorlog is niet door Rinus Michels verzonnen, maar door sportjournalist Ed van Opzeeland. Ed van Opzeeland is inmiddels bijna 90. Deze journalist heeft nog veel meer sporen achtergelaten in de sport, zoals de naam Studio Sport.
Heeft Rinus Michels nu wel of niet de uitdrukking Voetbal is oorlog zelf verzonnen? Ewoud Sanders zocht dat eens uit voor het NRC Handelsblad. Sanders merkte toen op dat Michels op 10 maart 1971 sprak met John le Noble van het Algemeen Dagblad. Hierin zei de trainer: “Topvoetbal is zoiets als oorlog. Wie netjes blijft, is verloren.” Niet helemaal letterlijk dus, maar dit zou wel het begin zijn van de gevleugelde uitdrukking Voetbal is oorlog.
Naar eigen zeggen was Ed van Opzeeland degene, die deze uitdrukking heeft verzonnen, en in verband heeft gebracht met Michels! Op 5 september 2005 had Van Opzeeland een lang gesprek met Henri van der Steen, de voetbaljournalist in het Brabants Dagblad. Van Opzeeland zei toen:
“Ik werkte voor de wekelijkse uitgave van Revue. Na die sensationele wedstrijden tegen Liverpool in 1966 heb ik Michels geïnterviewd. Bij het uitwerken van dat interview zocht ik nog een mooi slot. Toen bedacht ik dat. Nee, Michels heeft dat nooit gezegd, hij had het wel kúnnen zeggen. Hij heeft het later trouwens zelf overgenomen.”
Met andere woorden: Van Opzeeland is geestelijk vader van één van de beroemdste voetbaluitspraken. Daarnaast is Voetbal is oorlog niet in 1971 verzonnen, maar al in 1966
.
Deze Ed van Opzeeland debuteerde in 1952 op de sportredactie van Het Parool en was later werkzaam bij onder meer Het Vrije Volk, VNU en De Telegraaf Tijdschriftengroep. Verder is hij de bedenker van de naam Studio Sport en verleende langdurig medewerking aan het programma.
Ook schreef hij talrijke boeken, zoals Koningen van de bokssport, Koud vuur en een paar jaar geleden de biografie Ben Bril, Davidster als ereteken. De bokser en later gerenomeerd boksscheidsrechter. Die ook bij Spel zonder Grenzen het fluitje mocht hanteren. Tevens is hij de bedenker en maker van de REVU-schaatsspecials, die verschenen in het tijdperk van Ard en Keessie.
Ed van Opzeeland is een gewaardeerd collega. Zei Guus van Holland over hem.
"Wij kennen elkaar van het ijshockey van een jaar of dertig geleden, toen dat in Nederland op hoog niveau werd gespeeld. Hij had in 1981 het boek Koud Vuur geschreven over ijshockey. Ik pakte dat boek er in die tijd altijd bij.
Hij heeft het ijshockey groot gemaakt in Nederland, samen met Frans Henrichs. Die twee moet je in een adem noemen. Ed was ook van de voetbaljaarboeken over de Europa Cup. Die moest je hebben om alles te weten, en alles terug te kunnen vinden.
Toen ik Ed leerde kennen, werkte ik voor de linkse Volkskrant. Hij zat toen juist bij de rechtse media als De Telegraaf. Ed vond alles geweldig, waar wij toen veel kritischer waren. Tenslotte was Ben de Graaf mijn chef, die nooit complimenten gaf.
Ed schreef ook anders dan wij: heel beeldend, soms wat gezwollen. Dat maakt zijn verhalen wel heel meeslepend om te lezen, maar in de jaren zeventig was dat eigenlijk ouderwets, not-done. Die manier van schrijven komt nu echter weer terug, waardoor Eds manier van schrijven weer aansluit bij de huidige tijd."
Ed van Opzeeland was ook de enige Nederlander bij de eerste finale om de Europa Cup voor landskampioenen. Van Opzeeland tegen Henri van der Steen: "En bij de tweede, zelfs bij de derde finale was ik volgens mij de enige.”
Van Opzeeland ging toen op eigen houtje naar die wedstrijden. "Ik werkte bij Het Parool, maar mijn chef, Rien Bal, hield alles over dat nieuwerwetse gedoe uit de krant, die moest er niks van hebben, kon het ook niet zo goed verkroppen als iemand moderne ideeën had. En ik vond het prachtig, die Europa Cup, vanaf de eerste dag.”
Al snel werd de Europa Cup een hit. Dat bracht de Geïllustreerde Pers op het idee Van Opzeeland weg te kapen bij Het Parool en hem de sector sporttijdschriften te laten opzetten. Dat bleek een goede zet.
Volgens Het Brabants Dagblad kwamen beide partijen met een briljant plan. Van Opzeeland bedacht namelijk het jaarlijkse Europa Cup-boek, dat door de uitgeverij met overweldigend succes werd uitgevent.
Van Opzeeland: "Dat gebeurde in die dagen nog huis-aan-huis - vooral de Margriet was op die manier een enorm succes. Voor de kinderen was er elk jaar een paasboek en een kerstboek, maar de huisvrouwen konden ook breipatronen kopen. En voor hun man dus ook een Europa Cup-boek. En dat deden ze, als alibi om voor zichzelf zo’n boekje met breipatronen aan te schaffen. Het eerste Europa Cup-boek, in 1962, verkocht op die manier 750.000 exemplaren. Later maakten we er drie per jaar.”
Ze gingen naar Benfica-Feyenoord. Het Legioen liet zich daar zien en horen. Duizenden Feyenoord-fans togen naar Lissabon met de schepen De Grote Beer en De Waterman.
Van Opzeeland is op leeftijd, maar nog steeds actief. In het laatste nummer van Achilles schreef hij een meeslepend verhaal over de catcher in het honkbal. Zoals Van Holland al zei: heel beeldend, met gezwollen taal.
Ik spreek hem nog wel eens op straat. Mooie gesprekken. Hoewel ie een beetje afscheid geeft genomen van het huidige voetbal wegens de commercie en financiële belangen. Misschien een beetje vergeten. Iemand die 'Voetbal is oorlog' en 'Studio Sport' heeft bedacht, en als enige Nederlandse journalist bij de eerste drie EC-1 finales aanwezig was, mag wel even in het zonnetje.
Ik deed in 1997 mee met een voetbalkwis op TV, bij de KRO. Had als specialiteit Gerald Vanenburg. Aangebeld, en gevraagd of ie artikelen had. Wat heet ? Hele boeken en zelf geschreven verhalen. Ik verdronk in z'n boekenkasten. Eric van der Aa en Chris van Brakel kunnen als buurmannen denk ik beamen dat het een inspirerende en bijzondere man is.
De legendarische opmerking Voetbal is oorlog is niet door Rinus Michels verzonnen, maar door sportjournalist Ed van Opzeeland. Ed van Opzeeland is inmiddels bijna 90. Deze journalist heeft nog veel meer sporen achtergelaten in de sport, zoals de naam Studio Sport.
Heeft Rinus Michels nu wel of niet de uitdrukking Voetbal is oorlog zelf verzonnen? Ewoud Sanders zocht dat eens uit voor het NRC Handelsblad. Sanders merkte toen op dat Michels op 10 maart 1971 sprak met John le Noble van het Algemeen Dagblad. Hierin zei de trainer: “Topvoetbal is zoiets als oorlog. Wie netjes blijft, is verloren.” Niet helemaal letterlijk dus, maar dit zou wel het begin zijn van de gevleugelde uitdrukking Voetbal is oorlog.
Naar eigen zeggen was Ed van Opzeeland degene, die deze uitdrukking heeft verzonnen, en in verband heeft gebracht met Michels! Op 5 september 2005 had Van Opzeeland een lang gesprek met Henri van der Steen, de voetbaljournalist in het Brabants Dagblad. Van Opzeeland zei toen:
“Ik werkte voor de wekelijkse uitgave van Revue. Na die sensationele wedstrijden tegen Liverpool in 1966 heb ik Michels geïnterviewd. Bij het uitwerken van dat interview zocht ik nog een mooi slot. Toen bedacht ik dat. Nee, Michels heeft dat nooit gezegd, hij had het wel kúnnen zeggen. Hij heeft het later trouwens zelf overgenomen.”
Met andere woorden: Van Opzeeland is geestelijk vader van één van de beroemdste voetbaluitspraken. Daarnaast is Voetbal is oorlog niet in 1971 verzonnen, maar al in 1966
.
Deze Ed van Opzeeland debuteerde in 1952 op de sportredactie van Het Parool en was later werkzaam bij onder meer Het Vrije Volk, VNU en De Telegraaf Tijdschriftengroep. Verder is hij de bedenker van de naam Studio Sport en verleende langdurig medewerking aan het programma.
Ook schreef hij talrijke boeken, zoals Koningen van de bokssport, Koud vuur en een paar jaar geleden de biografie Ben Bril, Davidster als ereteken. De bokser en later gerenomeerd boksscheidsrechter. Die ook bij Spel zonder Grenzen het fluitje mocht hanteren. Tevens is hij de bedenker en maker van de REVU-schaatsspecials, die verschenen in het tijdperk van Ard en Keessie.
Ed van Opzeeland is een gewaardeerd collega. Zei Guus van Holland over hem.
"Wij kennen elkaar van het ijshockey van een jaar of dertig geleden, toen dat in Nederland op hoog niveau werd gespeeld. Hij had in 1981 het boek Koud Vuur geschreven over ijshockey. Ik pakte dat boek er in die tijd altijd bij.
Hij heeft het ijshockey groot gemaakt in Nederland, samen met Frans Henrichs. Die twee moet je in een adem noemen. Ed was ook van de voetbaljaarboeken over de Europa Cup. Die moest je hebben om alles te weten, en alles terug te kunnen vinden.
Toen ik Ed leerde kennen, werkte ik voor de linkse Volkskrant. Hij zat toen juist bij de rechtse media als De Telegraaf. Ed vond alles geweldig, waar wij toen veel kritischer waren. Tenslotte was Ben de Graaf mijn chef, die nooit complimenten gaf.
Ed schreef ook anders dan wij: heel beeldend, soms wat gezwollen. Dat maakt zijn verhalen wel heel meeslepend om te lezen, maar in de jaren zeventig was dat eigenlijk ouderwets, not-done. Die manier van schrijven komt nu echter weer terug, waardoor Eds manier van schrijven weer aansluit bij de huidige tijd."
Ed van Opzeeland was ook de enige Nederlander bij de eerste finale om de Europa Cup voor landskampioenen. Van Opzeeland tegen Henri van der Steen: "En bij de tweede, zelfs bij de derde finale was ik volgens mij de enige.”
Van Opzeeland ging toen op eigen houtje naar die wedstrijden. "Ik werkte bij Het Parool, maar mijn chef, Rien Bal, hield alles over dat nieuwerwetse gedoe uit de krant, die moest er niks van hebben, kon het ook niet zo goed verkroppen als iemand moderne ideeën had. En ik vond het prachtig, die Europa Cup, vanaf de eerste dag.”
Al snel werd de Europa Cup een hit. Dat bracht de Geïllustreerde Pers op het idee Van Opzeeland weg te kapen bij Het Parool en hem de sector sporttijdschriften te laten opzetten. Dat bleek een goede zet.
Volgens Het Brabants Dagblad kwamen beide partijen met een briljant plan. Van Opzeeland bedacht namelijk het jaarlijkse Europa Cup-boek, dat door de uitgeverij met overweldigend succes werd uitgevent.
Van Opzeeland: "Dat gebeurde in die dagen nog huis-aan-huis - vooral de Margriet was op die manier een enorm succes. Voor de kinderen was er elk jaar een paasboek en een kerstboek, maar de huisvrouwen konden ook breipatronen kopen. En voor hun man dus ook een Europa Cup-boek. En dat deden ze, als alibi om voor zichzelf zo’n boekje met breipatronen aan te schaffen. Het eerste Europa Cup-boek, in 1962, verkocht op die manier 750.000 exemplaren. Later maakten we er drie per jaar.”
Ze gingen naar Benfica-Feyenoord. Het Legioen liet zich daar zien en horen. Duizenden Feyenoord-fans togen naar Lissabon met de schepen De Grote Beer en De Waterman.
Van Opzeeland is op leeftijd, maar nog steeds actief. In het laatste nummer van Achilles schreef hij een meeslepend verhaal over de catcher in het honkbal. Zoals Van Holland al zei: heel beeldend, met gezwollen taal.
Ik spreek hem nog wel eens op straat. Mooie gesprekken. Hoewel ie een beetje afscheid geeft genomen van het huidige voetbal wegens de commercie en financiële belangen. Misschien een beetje vergeten. Iemand die 'Voetbal is oorlog' en 'Studio Sport' heeft bedacht, en als enige Nederlandse journalist bij de eerste drie EC-1 finales aanwezig was, mag wel even in het zonnetje.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van Socrates nog mooier; Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napel zijn tong over breken. De Braziliaan Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. Flamengo en Fiorentina in Italië.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten veroverde. Helaas, althans vind ik, sneuvelden ze tegen het Italië van topscorer Paolo Rossi. Die het plots op zijn spleenheupen kreeg, en een hattrick scoorde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams dat herinnert wordt maar geen wereldkampioen werd.
Zoals Socrates (broer van club-en land-wereldkampioen, met Sao Paulo en de gele kanaries, Raï} schitterde op het veld, faalde hij in het echte leven. Hoewel hij zich dokter mocht noemen, nam hij een verkeerde afslag op zijn levenspad. Zoals Garrincha als Botafogo speler hem voorging, raakte hij aan de drank. De wijsheid van deze geweldenaar en intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson ooit opbiechtte, dronk hij al tijdens zijn voetbalcarriere.
De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Mateloos was zijn talent, gulzig en mateloos zijn alcohol consumptie. Pelé werd El Raï (De Koning) genoemd. De broer van Socrates besteeg nooit de voetbalkroon zoals zijn 11 jaar oudere voorbeeld. Ondanks dat-ie Sao Paulo tegen Barcelona naar de wereldcup schoot. Raï staat op een voetstuk. Maar een treetje hoger staat toch echt Socrates. De ongekroonde koning van het WK-82. Een voorbeeld als voetballer, maar met de kleren van de keizer in de realiteit.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten veroverde. Helaas, althans vind ik, sneuvelden ze tegen het Italië van topscorer Paolo Rossi. Die het plots op zijn spleenheupen kreeg, en een hattrick scoorde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams dat herinnert wordt maar geen wereldkampioen werd.
Zoals Socrates (broer van club-en land-wereldkampioen, met Sao Paulo en de gele kanaries, Raï} schitterde op het veld, faalde hij in het echte leven. Hoewel hij zich dokter mocht noemen, nam hij een verkeerde afslag op zijn levenspad. Zoals Garrincha als Botafogo speler hem voorging, raakte hij aan de drank. De wijsheid van deze geweldenaar en intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson ooit opbiechtte, dronk hij al tijdens zijn voetbalcarriere.
De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Mateloos was zijn talent, gulzig en mateloos zijn alcohol consumptie. Pelé werd El Raï (De Koning) genoemd. De broer van Socrates besteeg nooit de voetbalkroon zoals zijn 11 jaar oudere voorbeeld. Ondanks dat-ie Sao Paulo tegen Barcelona naar de wereldcup schoot. Raï staat op een voetstuk. Maar een treetje hoger staat toch echt Socrates. De ongekroonde koning van het WK-82. Een voorbeeld als voetballer, maar met de kleren van de keizer in de realiteit.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op het EK-2000 in België/Nederland werd Patrick Kluivert topscorer met 5 doelpunten. De titel moest-ie delen met een spits die voor drie landen international was. Joegoslavië, Servië en Montenegro en ten slotte Servië.
Ik was erbij in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet gewaardeerd.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet ie aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Ik was erbij in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet gewaardeerd.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet ie aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Weet je wat erg is ? Johan Derksen die Nouri kleineerde. Volgens Derksen, Boskamp en eventueel Kraaij Jr., zouden Laseroms en zij samen met Israël hem verrot hebben geschopt als zogenaamd 17-jarig arrogant schoffie. Stoere mannen aan de VI-tafel. De mannen die dankzij een 17jarig jochie uit Betondorp betaald voetbal hebben gespeeld. Die dankzij San Marco, en de 17-jarige Bergkamp carriere hebben kunnen maken. Als non-schrijvers of mislukte journalisten het oude jongens krentenbrood circuit warm hielden. Derksen noemt Formule 1 een derderangs sport.
Zet Max aan hun tafel en hij laat met daadwerkelijk talent ze alle hoeken van het discussie-circuit zien. Jos was onterecht the Boss. Dat was Bruce Springsteen. Ik stond namelijk in 1985 op het gras van de kuip. Als Ajacied mijn mooiste concert ooit. One, two, three, four. Vier uur later werd ik wakker. Ik voel het gras nog trillen. Was langer dan de 99 minuten van afgelopen zaterdag. Was een thuiswedstrijd voor een Ajacied.
Laat je snor nog langer groeien. Dikke papzakken aan de tafel. Elkaar op de schouders slaande mannen, in de nadagen van hun schaduw. Ik blijf kijken. Je moet kunnen oordelen. Zwartkijkers zijn er genoeg. Gun jonge voetballers hun tijd. Breek ze niet af. Tegenwoordig is Ihattaren aan de beurt. We hadden met Ajax afgelopen week een elftal met amper een gemiddelde leeftijd van 23. Ik hing op die leeftijd aan de bar. Was geen kruk. Droop 's nachts pas af. Het wordt tijd dat Gerald Sibon, Björn van der Doelen en Hugo Borst het roer over nemen. Met Hugo de baard in de keel. Aan het roer. En haren op de borst.
Zet Max aan hun tafel en hij laat met daadwerkelijk talent ze alle hoeken van het discussie-circuit zien. Jos was onterecht the Boss. Dat was Bruce Springsteen. Ik stond namelijk in 1985 op het gras van de kuip. Als Ajacied mijn mooiste concert ooit. One, two, three, four. Vier uur later werd ik wakker. Ik voel het gras nog trillen. Was langer dan de 99 minuten van afgelopen zaterdag. Was een thuiswedstrijd voor een Ajacied.
Laat je snor nog langer groeien. Dikke papzakken aan de tafel. Elkaar op de schouders slaande mannen, in de nadagen van hun schaduw. Ik blijf kijken. Je moet kunnen oordelen. Zwartkijkers zijn er genoeg. Gun jonge voetballers hun tijd. Breek ze niet af. Tegenwoordig is Ihattaren aan de beurt. We hadden met Ajax afgelopen week een elftal met amper een gemiddelde leeftijd van 23. Ik hing op die leeftijd aan de bar. Was geen kruk. Droop 's nachts pas af. Het wordt tijd dat Gerald Sibon, Björn van der Doelen en Hugo Borst het roer over nemen. Met Hugo de baard in de keel. Aan het roer. En haren op de borst.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Geld en de bal moeten rollen. Ik kan er niks aan doen. Maar als ik grote bedragen uitgeef, reken ik gevoelsmatig nog steeds om in guldens. Soms zelfs bij kleinere bedragen. Ik ben opgegroeid met de gulden en dat zit in m'n genen. We hadden ooit het mooiste geld van de wereld, zoals we ooit het mooiste voetbal speelden in Europa.
Het gouden-of gulden tijdperk. Zeg maar de jaren 70. Nederlandse clubs schitterden op de Europese velden en het Nederlands elftal schitterde op de WK's in West-Duitsland en Argentinië.
In die tijd waren grote transfers uitzonderingen. Clubs hadden spelers in eigen beheer. Zelfs als hun contract was afgelopen. Zo speelden Ajax, Feijenoord en PSV jarenlang in dezelfde opstellingen. Met per seizoen één of twee wijzigingen. De grootste transfer uit die tijd was de overgang van Johan Cruijff naar Barcelona. Ajax ontving de hoofdprijs, met het immense bedrag van 3 miljoen gulden. Cruijff was dan ook de beste speler ter wereld, en op zijn 26ste rijp om naar het buitenland te gaan.
Ik schrijf deze lange inleiding om bij de transfer van Sergino Dest (19) naar Barcelona uit te komen. En het verschil te duiden tussen (opa spreekt) toen en nu. We leven al jaren in een commerciële voetbalwereld. Waar het "grote" geld vaak belangrijker is dan het rollen van de bal. (Champions League. WK-2022 in Qatar) De miljoenen rollen van club naar club. En de grijpstuivers bestaan niet meer. Sergino Dest is een talentvolle, Amerikaanse rechtsachter van Ajax. Niet eens zeker van een basisplaats, met één seizoen ervaring in de Eredivisie. Waar Johan Cruijff Barcelona 3 miljoen gulden kostte, betalen ze nu 20 miljoen Euro, met eventueel 5 miljoen bonus, voor Sergino Dest.
De waarde van het geld uit het verleden en het heden is niet te vergelijken. Maar soms zijn de verschillen zo buiten proportioneel, dat het niet eens meer gevoelsmatig is, maar concreet uit de sloffen is geschoten. Plus-minus 50.000.000 gulden voor een beginnende rechtsachter in 2020, en 3.000.000 gulden voor één van de beste spelers allertijden, is niet te visualiseren. In een tijd waar de voorbeschouwingen bij Europa cup wedstrijden meer kijkers trekken dan de wedstrijden zelf, kijk je nergens meer van op. Ik kijk momenteel eerder uit naar Johan Derksen en René van der Gijp in Veronica Inside, of tijdens hun voorbeschouwingen, dan naar de Europacup wedstrijd zelf.
Als de bal maar rolt, komen de reclamecentjes en tv-gelden met bakken binnen. Over het transferbedrag van Lionel Messi heb ik het nog niet eens gehad. 1400.000.000 gulden vroeg Barcelona. Waar is de tijd van Berry van Aerle gebleven? De rechtsachter van PSV en het Nederlands Elftal. Die iedere maand trouw zijn contributie overmaakte. Wat kost zo'n mondkapje eigenlijk?
Het gouden-of gulden tijdperk. Zeg maar de jaren 70. Nederlandse clubs schitterden op de Europese velden en het Nederlands elftal schitterde op de WK's in West-Duitsland en Argentinië.
In die tijd waren grote transfers uitzonderingen. Clubs hadden spelers in eigen beheer. Zelfs als hun contract was afgelopen. Zo speelden Ajax, Feijenoord en PSV jarenlang in dezelfde opstellingen. Met per seizoen één of twee wijzigingen. De grootste transfer uit die tijd was de overgang van Johan Cruijff naar Barcelona. Ajax ontving de hoofdprijs, met het immense bedrag van 3 miljoen gulden. Cruijff was dan ook de beste speler ter wereld, en op zijn 26ste rijp om naar het buitenland te gaan.
Ik schrijf deze lange inleiding om bij de transfer van Sergino Dest (19) naar Barcelona uit te komen. En het verschil te duiden tussen (opa spreekt) toen en nu. We leven al jaren in een commerciële voetbalwereld. Waar het "grote" geld vaak belangrijker is dan het rollen van de bal. (Champions League. WK-2022 in Qatar) De miljoenen rollen van club naar club. En de grijpstuivers bestaan niet meer. Sergino Dest is een talentvolle, Amerikaanse rechtsachter van Ajax. Niet eens zeker van een basisplaats, met één seizoen ervaring in de Eredivisie. Waar Johan Cruijff Barcelona 3 miljoen gulden kostte, betalen ze nu 20 miljoen Euro, met eventueel 5 miljoen bonus, voor Sergino Dest.
De waarde van het geld uit het verleden en het heden is niet te vergelijken. Maar soms zijn de verschillen zo buiten proportioneel, dat het niet eens meer gevoelsmatig is, maar concreet uit de sloffen is geschoten. Plus-minus 50.000.000 gulden voor een beginnende rechtsachter in 2020, en 3.000.000 gulden voor één van de beste spelers allertijden, is niet te visualiseren. In een tijd waar de voorbeschouwingen bij Europa cup wedstrijden meer kijkers trekken dan de wedstrijden zelf, kijk je nergens meer van op. Ik kijk momenteel eerder uit naar Johan Derksen en René van der Gijp in Veronica Inside, of tijdens hun voorbeschouwingen, dan naar de Europacup wedstrijd zelf.
Als de bal maar rolt, komen de reclamecentjes en tv-gelden met bakken binnen. Over het transferbedrag van Lionel Messi heb ik het nog niet eens gehad. 1400.000.000 gulden vroeg Barcelona. Waar is de tijd van Berry van Aerle gebleven? De rechtsachter van PSV en het Nederlands Elftal. Die iedere maand trouw zijn contributie overmaakte. Wat kost zo'n mondkapje eigenlijk?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
FC Volendam is een traditionele Ere- en Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de bijnaam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont, die het vaste land van de gemeente Bunschoten met de overkant verbindt. Die laveert op het water, zoals FC Volendam al jarenlang tussen deze twee divisies marchandeert, alsof het de VAR-official is. Volendam is een beetje cult. Mede door de mooie en ludieke bijnamen van sommige spelers. Zo is de voornaam van de ex-international Pier Tol eigenlijk Cees. Toevallig heet de beste voetballer uit Volendam momenteel Veerman. Joey van Voren. Zonder bijnaam. Maar wel naam makend bij PSV.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.
Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.
Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen voorlopig goed met een 2e plaats in de Keukenkastjes Divisie. Misschien omdat er weer een Tol in het elftal staat, en dankzij ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven met zijn bijnaam.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.
Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.
Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen voorlopig goed met een 2e plaats in de Keukenkastjes Divisie. Misschien omdat er weer een Tol in het elftal staat, en dankzij ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven met zijn bijnaam.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Leuke club (los van de mogelijke inteelt) die veel goede voetballers een goede basis heeft gegeven die ze bij andere, betere, clubs hebben doorontwikkeld.quote:
FC Volendam is een traditionele Ere- en Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de bijnaam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont, die het vaste land van de gemeente Bunschoten met de overkant verbindt. Die laveert op het water, zoals FC Volendam al jarenlang tussen deze twee divisies marchandeert, alsof het de VAR-official is. Volendam is een beetje cult. Mede door de mooie en ludieke bijnamen van sommige spelers. Zo is de voornaam van de ex-international Pier Tol eigenlijk Cees. Toevallig heet de beste voetballer uit Volendam momenteel Veerman. Joey van Voren. Zonder bijnaam. Maar wel naam makend bij PSV.
[ afbeelding ]
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.
Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.
Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen voorlopig goed met een 2e plaats in de Keukenkastjes Divisie. Misschien omdat er weer een Tol in het elftal staat, en dankzij ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven met zijn bijnaam.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
[..]
Leuke club (los van de mogelijke inteelt) die veel goede voetballers een goede basis heeft gegeven die ze bij andere, betere, clubs hebben doorontwikkeld.Over je spoiler. Je hebt gelijk.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
rechtsbuiten......
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ode aan Jari......
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het is wel zo dat als je bepaalde spelers haalt ze garantie geven voor top-midden-of ondermaatse prestaties.quote:
Ode aan Jari......
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
Ik ben nog op de foto geweest met Jari toen ik een training bezocht van Ajax als kleine Stokj. Ook heb ik zijn handtekening in een boekje. Samen met handtekeningen van andere spelers.
Ik kan mij nog herinneren dat Marcel Desailly in de CL finale van 1995 bijna het hoofd eraf schopte van Jari. En de Roemeense scheidsrechter negeerde dat (was het niet overigens zo dat deze Roemeen jaren later in een interview bekende dat hij nooit mocht worden aangewezen voor deze wedstrijd omdat hij half geblesseerd was en daarom alleen maar rond de middellijn rondhing?)
Jari raakte ook vaak geblesseerd. Dat heb je als je op bepaalde aanvallende posities speelt. Dan weten verdedigers je maar al te goed te vinden.
Dat was een andere Roemeen. Inia tijdens West-Duitsland-Nederland EK88.quote:
[..]
Het is wel zo dat als je bepaalde spelers haalt ze garantie geven voor top-midden-of ondermaatse prestaties.
Ik ben nog op de foto geweest met Jari toen ik een training bezocht van Ajax als kleine Stokj. Ook heb ik zijn handtekening in een boekje. Samen met handtekeningen van andere spelers.
Ik kan mij nog herinneren dat Marcel Desailly in de CL finale van 1995 bijna het hoofd eraf schopte van Jari. En de Roemeense scheidsrechter negeerde dat (was het niet overigens zo dat deze Roemeen jaren later in een interview bekende dat hij nooit mocht worden aangewezen voor deze wedstrijd omdat hij half geblesseerd was en daarom alleen maar rond de middellijn rondhing?)
Jari raakte ook vaak geblesseerd. Dat heb je als je op bepaalde aanvallende posities speelt. Dan weten verdedigers je maar al te goed te vinden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Aha ja.quote:
[..]
Dat was een andere Roemeen. Inia tijdens West-Duitsland-Nederland EK88.
Deze is ook wel interessant. Hoe het achter de schermen gaat. Dan zie je vooral de hand van Uilenberg
Mooi verhaal in de OP!
Eén suggestie: misschien kun je de zin
Eén suggestie: misschien kun je de zin
vervangen of uitbreiden met iets als Het was hondenweer.quote:Het goot pijpenstelen.
Op vrijdag 15 januari 2016 23:58 schreef Ajacied422 het volgende:
Feitelijk heeft Shreyas gewoon gelijk.
Feitelijk heeft Shreyas gewoon gelijk.
Ha ha. Kan niet meer.quote:
Mooi verhaal in de OP!
Eén suggestie: misschien kun je de zin
[..]
vervangen of uitbreiden met iets als Het was hondenweer.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wel grappig. Ik zag een stukje waarbij werd medegedeeld dat Rosetti de finale mocht fluiten met Frojdfelt als 4e official. Dan zie je een stukje waar Webb met zijn familie en vrienden de finale vanuit huis meekijken en positief zijn over Rosetti. Bij Mejuto Gonzalez zie je dat hij Rosetti helemaal afkraakt. Want ja, wie wilt nou niet een finale fluiten zoals Mejuto Gonzalez. Maarja, dat mocht niet want Spanje was al in de finale.quote:
[..]
Aha ja.
Deze is ook wel interessant. Hoe het achter de schermen gaat. Dan zie je vooral de hand van Uilenberg
Ook dat die Uilenberg als begeleider dan na afloop de kleedkamer ingaat. Man man man...
WK 1982. West-Duitsland-Oostenrijk. Landen die ooit al broederlijk samen liepen. Op het WK in Spanje wisten ze elkaar weer te vinden. Brothers in crime, zou het worden.
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Godallejezus, voor de 4.936.619e keer deze anekdote!quote:
WK 1982. West-Duitsland-Oostenrijk. Landen die ooit al broederlijk samen liepen. Op het WK in Spanje wisten ze elkaar weer te vinden. Brothers in crime, zou het worden.
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Ik heb eigenlijk weinig mensen gehoord die het een schande vonden wat Zinedine deed. Zal waarschijnlijk komen doordat hij zo succesvol is geweest.quote:
Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.
[ afbeelding ]
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.quote:
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
[ afbeelding ]
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.quote:
[..]
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Bergkamp is nog vrij recent idd. Maar Israel is lang geleden en speelde maar één wedstrijd op het WK-74
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messiquote:
[..]
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.
Ja dat is echt heel erg droevig ja.quote:
[..]
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messi
Ken altijd eerst je eigen geschiedenis.[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 20-05-2022 11:32:37 ]
Jaren geleden, in de zomer van 2017, vond het EK onder 19 plaats in Georgië. Nederland doet ook weer mee. Helaas zijn niet alle spelers beschikbaar. Het is geen FIFA-toernooi, dus zijn de clubs niet verplicht hun beste spelers af te staan. Toch blijft het altijd representatief voor een bepaalde lichting. Weer een paar jaar later bleek Oranje het vooral fysiek af te leggen.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze en waar zijn ze gebleven? Noa Lang te lastig, maar de ster in België. Hij speelt nu bij Club Brugge.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd precies veertien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze en waar zijn ze gebleven? Noa Lang te lastig, maar de ster in België. Hij speelt nu bij Club Brugge.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd precies veertien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
rechtsbuiten......
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die successen boekten en toch vergeten zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie? Zal menigeen denken.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tijdens de millennium wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal WK-74, internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Nederland leerde 20 jaar later de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, ooit gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup, tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carierre. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, ooit gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup, tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carierre. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
*stil
*mooi
Yvonne riep ergens: Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht en West Ham United.
Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste 'slechte speler ooit' in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste 'slechte speler ooit' in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (Misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Door een opeenhoping van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Het is het jaar 1965, Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Schalke 04 was dit seizoen op weg het recordaantal wedstrijden, achtereen, zonder overwinning te verbreken. Die schande bleef Schalke, op de rand van het ravijn, bespaard. Degradatie is echter vrijwel onontkomenlijk voor Die Köningsblauen.
Records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesliga-ranglijst.
Minste doelpunten voor: 15
Meeste doelpunten tegen: 108
Minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten.
Minste overwinningen: 2
Meeste nederlagen: 28
Enige Bundesliga-vereniging zonder uitzege
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Het is het jaar 1965, Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Schalke 04 was dit seizoen op weg het recordaantal wedstrijden, achtereen, zonder overwinning te verbreken. Die schande bleef Schalke, op de rand van het ravijn, bespaard. Degradatie is echter vrijwel onontkomenlijk voor Die Köningsblauen.
Records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesliga-ranglijst.
Minste doelpunten voor: 15
Meeste doelpunten tegen: 108
Minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten.
Minste overwinningen: 2
Meeste nederlagen: 28
Enige Bundesliga-vereniging zonder uitzege
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn midvoors en pure spitsen. Pelé, Cruijff en Maradona startten een wedstrijd als midvoor, zweven nadien vaak over het hele veld. Maakten solo's vanaf de eigen helft. De pure spits zag het strafschopgebied van zijn eigen team van afstand of via TV-beelden. Kwam alleen op eigen helft om niet buitenspel te staan. Die vertoefde bij de vijand, als een tijger loerend op die ene kans.
Wie de grootste pure spits is of was zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te zeggen dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn mening.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde ie 68 keer in 62 interlands.
Romario heeft te weinig prijzen gewonnen en te lang bij PSV gespeeld. Inzaghi maakte te veel doelpunten met zijn scheenbeen. Dat deed Edward Linskens ook. Ruud Geels is een nationale grootheid. Buiten Nederland en België kent niemand hem.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 Europacups-1 op rij. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van Der Bomber om de finale tegen Oranje.
Ondanks alle successen zocht ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Ze hielpen hem van de drank af en gaven hem een functie binnen de technische staf. Een groot voetballer werd groots geholpen door een al meer dan 50 jaar mede door Müller zelf grote club. Hij slijt nu zijn dagen in een verzorgingstehuis. Hij lijdt aan Alzheimer. Hij kwam ooit heim, sag und siegte. Ik zal hem nooit vergeten.
Wie de grootste pure spits is of was zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te zeggen dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn mening.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde ie 68 keer in 62 interlands.
Romario heeft te weinig prijzen gewonnen en te lang bij PSV gespeeld. Inzaghi maakte te veel doelpunten met zijn scheenbeen. Dat deed Edward Linskens ook. Ruud Geels is een nationale grootheid. Buiten Nederland en België kent niemand hem.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 Europacups-1 op rij. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van Der Bomber om de finale tegen Oranje.
Ondanks alle successen zocht ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Ze hielpen hem van de drank af en gaven hem een functie binnen de technische staf. Een groot voetballer werd groots geholpen door een al meer dan 50 jaar mede door Müller zelf grote club. Hij slijt nu zijn dagen in een verzorgingstehuis. Hij lijdt aan Alzheimer. Hij kwam ooit heim, sag und siegte. Ik zal hem nooit vergeten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 stierf hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden. Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toen ik die linker foto zag dacht ik dat het over Vicente del Bosque ging...quote:
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
[ afbeelding ]
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
[ afbeelding ]
Tonny van Leeuwen (Gouda, 21 maart 1943 – Meppel, 15 juni 1971) was een Nederlands voetballer. Hij was doelman van achtereenvolgens Sparta en GVAV en speelde twee interlands voor het Nederlands elftal. Hij werd beschouwd als groot talent. Zijn loopbaan werd echter abrupt afgebroken door zijn overlijden in 1971.
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick.
In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick.
In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet Bobby Charlton, George Best of Dennis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.
Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.
Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.
Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.
Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.
Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.
Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid.
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Omdat Uwe Seeler deze week overleden is. De Willem van Hanegem van Duitsland. Bijna de beste, wel de meest geliefde. Er zijn spelers die ondanks zichzelf een ster worden. Het laatste voorbeeld in Nederland is Dirk Kuijt. Nooit een groot talent geweest in de jeugd. Maar de laatste held voor het legioen. Scorend in de kampioenswedstrijd en gerespecteerd international. Dekselse Dirk uit Katwijk, noemde Evert ten Napel hem liefkozend.
Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel. Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg. Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.
Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel. Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg. Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een voetballer is normaal gezien op zijn hoogtepunt tussen zijn 24ste en 30ste. Normaal is echter niet van toepassing op de Engelse rechtsbuiten Stanley Matthews. Geboren in 1915 werd hij opgeroepen om tijdens de tweede Wereldoorlog zijn land te dienen. Het weerhield hem er niet van één van de grootste voetballers ooit uit Engeland te worden. Als illustratie voor zijn status werd ie als enige speler geridderd terwijl ie nog betaald voetbal speelde.
Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.
Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen.
Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.
In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.
1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.
Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.
Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.
Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.
De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.
Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.
Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen.
Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.
In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.
1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.
Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.
Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.
Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.
De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan me deze speler nog herinneren ja. Vooral als je niet gewend bent om zo te trainen en je komt langs Bobby dan zou je al bijna spijt krijgen dat je naar Ajax was gegaan.quote:
Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.
[ afbeelding ]
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?quote:
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker
[ afbeelding ]
[ [url=https://th.bing.com/th/id/R.147279680da68a033e1fc501487c3311?rik=FPGk78e5AEJEgg&riu=http%3a%2f%2fwww.fctwentestatistieken.nl%2fimg%2fspelersfoto%2fedwinvurens.jpg&ehk=1lXH%2fY4DYmwrsomh6zzleZqWTOvEU8JLcCE2rpxotY0%3d&risl=&pid=ImgRaw&r=0]afbeelding[/url] ]
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Het WK van Hiddink en de Kabel en Davidsquote:
[..]
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zelden verdiende iemand zó snel vier vermeldingen in het Guiness Book of Records als Robert Lewandowski. De Poolse spits had er welgeteld negen minuten voor nodig. We gaan terug naar 22 september 2015, een avond om nooit te vergeten.
Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller Lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.
De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20-jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.
Inmiddels als talent bij de beloften in Polen waargemaakt, waren er daarna veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.
In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat later te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.
Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.
Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.
Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019. Gelukkig voor de liefhebber werd zijn contract tussentijds verlengd.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van iets nóg groters.
In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers eraan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een uiteindelijke 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (in minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na, als invaller, binnen de lijnen te zijn gekomen.
Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in meer dan 100 interlands meer dan 50 keer gescoord. Lewandowski maakte op 6 oktober 2019 zijn zesde hattrick voor de nationale ploeg. Hij maakte die dag alle doelpunten in een met 0–3 gewonnen kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Letland. Of EK 2021, zo je wilt.
Vorig jaar het Bundesliga record van Gerd Müller verbeterd. De Bayern München legende kwam tot 41 doelpunten. Lewandowski scoorde er 42.
Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Nu bij Barcelona onder contract. Met wie weet nieuwe records. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.
Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller Lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.
De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20-jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.
Inmiddels als talent bij de beloften in Polen waargemaakt, waren er daarna veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.
In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat later te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.
Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.
Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.
Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019. Gelukkig voor de liefhebber werd zijn contract tussentijds verlengd.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van iets nóg groters.
In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers eraan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een uiteindelijke 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (in minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na, als invaller, binnen de lijnen te zijn gekomen.
Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in meer dan 100 interlands meer dan 50 keer gescoord. Lewandowski maakte op 6 oktober 2019 zijn zesde hattrick voor de nationale ploeg. Hij maakte die dag alle doelpunten in een met 0–3 gewonnen kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Letland. Of EK 2021, zo je wilt.
Vorig jaar het Bundesliga record van Gerd Müller verbeterd. De Bayern München legende kwam tot 41 doelpunten. Lewandowski scoorde er 42.
Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Nu bij Barcelona onder contract. Met wie weet nieuwe records. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Vandaag 32 jaar geleden overleden.quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers. Eventueel uit beton gegoten. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo uitzonderlijk. Bijna een raadsel.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama, Lalas en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers, die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert en profileert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had echter als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden welgeteld 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record).
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje. Hij vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen, 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de NEC-supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee tegenwoordig.
[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 02-09-2022 19:13:03 ]
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama, Lalas en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers, die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert en profileert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had echter als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden welgeteld 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record).
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje. Hij vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen, 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de NEC-supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee tegenwoordig.
[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 02-09-2022 19:13:03 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
48 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2022 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me.
Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten.
Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 i
n de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.
Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
tong80
Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten.
Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 i
n de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.
Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wedstrijden die onterecht nooit legendarisch zijn geworden. Het zijn Oh-Ja wedstrijden. Wedstrijden vaak tussen grote clubs. Dit was er zo één. Halve finale Champions League, April 2003. Old Trafford. Manchester United-Real Madrid. Twee grootmachten met een grote historie. Dat is geen garantie voor mooi voetbal. Deze avond wel.
Eén van de mooiste wedstrijden ooit op het hoogste niveau. Droomvoetbal tussen twee teams op hun piek. Zeven doelpunten. Dus niet gelijkelijk verdeeld. Manchester trok aan het langste eind bij de 4-3
Ronaldo, de ster die ontlook in Nederland, scoorde drie keer namens de Spanjaarden. Een andere latere wereldster scoorde twee keer. Twee spelers die het mooie PSV-shirt droegen. Met trots naar een ander land gingen. Om te scoren en geschiedenis te schrijven.
Ik weet niet meer of ie z'n haren in de plooi hield tijdens het juichen. Beckham was de enige echte Ronaldo wel voor destijds. Tegenwoordig lachen ze in de plooi voor de fotografen. Hij viel in. Z'n haren toen al gladgestreken.
En Ruud? Ik wil het niet op de spits drijven. Daar doen we een moord voor tegenwoordig in Oranje. We hebben niet eens een spits. Kunnen we Huntelaar niet oproepen. En Robben hangend op rechts.
Manchester United (4-3-3): Barthez; Brown, Ferdinand, Silvestre (P Neville, 79), O'Shea; Veron (Beckham, 63), Keane (Fortune, 82), Butt; Solskjaer, Van Nistelrooy, Giggs.
Real Madrid (4-3-2-1): Casillas; Salgado, Hierro, Helguera, Roberto Carlos; Makelele, Guti, McManaman (Portillo, 69); Figo (Pavon, 88), Zidane; Ronaldo (Solari, 67).
Eén van de mooiste wedstrijden ooit op het hoogste niveau. Droomvoetbal tussen twee teams op hun piek. Zeven doelpunten. Dus niet gelijkelijk verdeeld. Manchester trok aan het langste eind bij de 4-3
Ronaldo, de ster die ontlook in Nederland, scoorde drie keer namens de Spanjaarden. Een andere latere wereldster scoorde twee keer. Twee spelers die het mooie PSV-shirt droegen. Met trots naar een ander land gingen. Om te scoren en geschiedenis te schrijven.
Ik weet niet meer of ie z'n haren in de plooi hield tijdens het juichen. Beckham was de enige echte Ronaldo wel voor destijds. Tegenwoordig lachen ze in de plooi voor de fotografen. Hij viel in. Z'n haren toen al gladgestreken.
En Ruud? Ik wil het niet op de spits drijven. Daar doen we een moord voor tegenwoordig in Oranje. We hebben niet eens een spits. Kunnen we Huntelaar niet oproepen. En Robben hangend op rechts.
Manchester United (4-3-3): Barthez; Brown, Ferdinand, Silvestre (P Neville, 79), O'Shea; Veron (Beckham, 63), Keane (Fortune, 82), Butt; Solskjaer, Van Nistelrooy, Giggs.
Real Madrid (4-3-2-1): Casillas; Salgado, Hierro, Helguera, Roberto Carlos; Makelele, Guti, McManaman (Portillo, 69); Figo (Pavon, 88), Zidane; Ronaldo (Solari, 67).
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Waarom wordt er bij Feyenoord-Ajax altijd gesproken over de enige echte klassieker? PSV heeft een veel groter verleden, met veel meer prijzen en veel meer sterspelers.
Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat.
Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken. Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen.
Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barricaderen zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een afscheidswedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat.
Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken. Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen.
Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barricaderen zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een afscheidswedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Voetballers die aan lagerwal raken zijn er in alle soorten en maten. Van George Best tot Paul Gascoinge, en van Paul Merson tot Garrincha. Weinigen zullen echter het aan lager wal palmares van Glenn helder evenaren. Als je bij Ajax, Arsenal en Benfica hebt gespeeld zou je op een gouden kroon moeten zitten. Glenn helder echter zakte zo diep dat er geen kroon in z'n gebit meer vanaf kon.
Zitten deed ie wel. In de bajes. Na het molesteren van zijn ex en haar partner. De latere drummer en percussionist sloeg wel vaker de plank mis. Bij Vitesse al gokverslaafd raakte hij bij Arsenal helemaal in punarie. In Engeland gokland verspeelde-ie zijn voetbalroem en zijn ouwedag pensioen. De viervoudig international vergokte al zijn geld. Bij Ajax moest-ie plaats maken voor Bryan Roy, bij Arsenal voor Marc Overmars.
De zelfverklaarde narcist eindigde bij TOP-Oss en in de krochten van het amateurvoetbal. Met zijn kaartgenoot John de Wolf trad ie nog op in een obscuur TV-programma. Zijn biografie verkocht ook niet. Het in zijn bezit aangetroffen geweer had ook geen weerwoord. Hoe een mega talent zichzelf te gronden richt is bij Glenn Helder een leerboek.
In november 1995 speelde het Nederlands Elftal een Play Off interland tegen Ierland op Anfield Road. Er stonden elf Ajacieden of internationals met een Ajax verleden op het veld. Eén ervan was Glenn Helder. Gelukkig heeft-ie nooit in het eerste van Ajax gespeeld. Samen met Marc Overmars zou het iets te veel van het goede zijn geweest.
Zitten deed ie wel. In de bajes. Na het molesteren van zijn ex en haar partner. De latere drummer en percussionist sloeg wel vaker de plank mis. Bij Vitesse al gokverslaafd raakte hij bij Arsenal helemaal in punarie. In Engeland gokland verspeelde-ie zijn voetbalroem en zijn ouwedag pensioen. De viervoudig international vergokte al zijn geld. Bij Ajax moest-ie plaats maken voor Bryan Roy, bij Arsenal voor Marc Overmars.
De zelfverklaarde narcist eindigde bij TOP-Oss en in de krochten van het amateurvoetbal. Met zijn kaartgenoot John de Wolf trad ie nog op in een obscuur TV-programma. Zijn biografie verkocht ook niet. Het in zijn bezit aangetroffen geweer had ook geen weerwoord. Hoe een mega talent zichzelf te gronden richt is bij Glenn Helder een leerboek.
In november 1995 speelde het Nederlands Elftal een Play Off interland tegen Ierland op Anfield Road. Er stonden elf Ajacieden of internationals met een Ajax verleden op het veld. Eén ervan was Glenn Helder. Gelukkig heeft-ie nooit in het eerste van Ajax gespeeld. Samen met Marc Overmars zou het iets te veel van het goede zijn geweest.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Maar met een dramatische wending op het laatst.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
2-1
AOAOAAAAAAARGH!'
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
2-1
AOAOAAAAAAARGH!'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Komt er ook een verhaal over "De Oorwassing in de Evenementenhal" van gisteren?
Op vrijdag 14 april 2023 07:00 schreef Lokale_Notabele het volgende:
"Orkun Kokcu is een dynamischere verbeterde versie van Andrea Pirlo".
"Orkun Kokcu is een dynamischere verbeterde versie van Andrea Pirlo".
Over een paar jaarquote:
Komt er ook een verhaal over "De Oorwassing in de Evenementenhal" van gisteren?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Vandaag Inside of andere voetbalprogramma's Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feijenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn.
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Gelder was hypocriet, een voorkeur voor een club is geen probleem maar kom er dan gewoon voor uit, Van Gelder had duidelijk een Ajax voorkeurquote:
Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Vandaag Inside of andere voetbalprogramma's Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feijenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn.
[ afbeelding ]
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Het vreemde is, m'n pa was 62 toen-ie overleed. Voortschrijdende tijd. Had er het met Wim over. Dat was een oud menneke. Met alle respect. Ik ben nu 2 jaar jonger en een huppelend veulentje vergeleken. Pa met z'n kunstknie en wandelstok onder een petje. Op z'n 12e al begonnen met werken in de wegenbouw. Terwijl ik heel m'n leven op m'n luie reet zit te profiteren van de staat.
Ik ben nog steeds trots op alle jeugdrecords van NIVO. Maar zoals pa zei: 'Met mijn mentaliteit had-je betaald voetbal gehaald.' Hard werken loonde. Maar maakte het ook zwaarder. Woensdag kwam Herman van Diejen samen met Jack Schreuders naar Ajax kijken. Ouwe jongens krentenbrood. Herm ook al weer ruim in de 70. tijd vliegt sneller dan je lief is. Jack was altijd aanvoerder. In hart en nieren een vriend. Met mijn hartproblemen steeds paraat.
Leeftijd zegt weinig maar soms ook veel. Herinneringen komen boven en nostalgie ligt op de loer. Nu, maandag weer Freek overleden. Van mijn jeugdleiders en trainers zijn er steeds minder over. Geniet van de dag mensen. Pluk het desnoods. Ik ben nu 60. En koester m'n herinneringen. Van de jeugd met Robbie van Westreenen, in het eerste debuteren bij de grootmeesters Wout Blanken en Joop Bekker tot aan het vierde met Wim Haasakker en Edwin Middelkoop. Enjoy live. Carpe Diem.
tong80
Ik ben nog steeds trots op alle jeugdrecords van NIVO. Maar zoals pa zei: 'Met mijn mentaliteit had-je betaald voetbal gehaald.' Hard werken loonde. Maar maakte het ook zwaarder. Woensdag kwam Herman van Diejen samen met Jack Schreuders naar Ajax kijken. Ouwe jongens krentenbrood. Herm ook al weer ruim in de 70. tijd vliegt sneller dan je lief is. Jack was altijd aanvoerder. In hart en nieren een vriend. Met mijn hartproblemen steeds paraat.
Leeftijd zegt weinig maar soms ook veel. Herinneringen komen boven en nostalgie ligt op de loer. Nu, maandag weer Freek overleden. Van mijn jeugdleiders en trainers zijn er steeds minder over. Geniet van de dag mensen. Pluk het desnoods. Ik ben nu 60. En koester m'n herinneringen. Van de jeugd met Robbie van Westreenen, in het eerste debuteren bij de grootmeesters Wout Blanken en Joop Bekker tot aan het vierde met Wim Haasakker en Edwin Middelkoop. Enjoy live. Carpe Diem.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
BoskampGod is onze nationale knuffelbeer die vaak rake dingen zegt over voetbal.
Voor de dagelijkse Trumprotzooi: https://reportersonline.nl/auteur/kirsten-verdel/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |