Tong's voetbalverhalen deeltje heel veel.....# 2

Engeland staat aan de basis van het voetbal. Tevens aan de basis van het einde. Het einde van de voetbalromantiek en eerlijke strijd. Engeland heeft het internationale voetbal veel geschonken. Het heeft ook lang in de cocon van zelfgenoegzaamheid geleefd. De olie-en geldbronnen strooien nu echter zoveel zand, dat de oogjes straks definitief gaan sluiten.



Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.

De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland op Wembley ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.

Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.

Het gaat vaak niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. De financiële bastions in traditionele shirts, waarborgen zekere winst. Tegenwoordig wordt er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Af en toe een uitschieter als Aston Villa die even in de top binnendringt, of een topclub als Manchester United dat tijdelijk afhaakt. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.

Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.

Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal bijna afgenomen. Straks zal de les waarschijnlijk weer hard zijn voor het nationale elftal op het aanstaande WK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Michael Owen, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis roepende in de woestijn, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren voor Arsenal zit er niet mee.

tong80. Dutch Gooner.

Bekijk deze YouTube-video

FC Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpond, die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Dit seizoen worden ze weer kampioen en zijn ze op weg naar de Eredivisie. Twee seizoenen geleden voeren ze echter in woelige wateren. Het water stond aan de lippen, zelfs boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Daar waar een andere Veerman weer aan het doelpunten roer staat. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als er boven het maaiveld wordt gepresteerd. Doe Maar Normaal, dan ben je bijzonder genoeg. Zelfs hun bekendste band gaat anoniem door het leven.



Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.

Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK. Op datzelfde WK in Amerika scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Een andere speler uit die wedstrijd wachtte een triester lot. Als schuldige van een eigen doelpunt werd de Columbiaanse verdediger Andrés Escobar vermoord door een landgenoot. De nederlaag tegen Amerika kostte gokbazen immers veel geld.

Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. Alex Pastoor is een gewaardeerde trainer. (Iets voor Ajax? Of toch liever Ron Jans?) De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de critici. Zelfs voor de godenzonen uit het Zeisterbos is de scherpe voetbalzeis ongenadig. Hoe bot soms ook.

tong80

Tijdens de millennium wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal van het WK-74 internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van de jaren 50 en het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Engeland op Wembley deklasseerde bij hun eerste thuisnederlaag ooit op deze heilige grond. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Verloor in het wonder van Bern alsnog met 3-2 van de Duitsers.



Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de kiem gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou later "wraak" nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale tussen Italië en West-Duitsland (4-3, 5 doelpunten in de verlenging) op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd van de 20ste eeuw. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.

De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd voor het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller, eveneens een Abe, die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen

Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers, was de lach die onder zijn gekrulde en gesoigneerde snor schuil ging. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek en het broekje schoon.

FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.

Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de beste man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carričre. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.

tong80

Op het EK-2000 in België/Nederland werd Patrick Kluivert topscorer met 5 doelpunten. Die titel moest hij delen met een spits die voor drie landen international was. Joegoslavië, Servië en Montenegro, en ten slotte Servië.



Ik was erbij (achter het doel) in 2000, toen Kluivert in de Rotterdamse Kuip één van zijn beste wedstrijden ooit met Oranje speelde. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogsmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.

Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was Milosevic minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet echt gewaardeerd. Wel meer dan de zo onfortuinlijke Luc Nilis. Die in Engeland, door een zware blessure, niet op zijn waarde kon worden geschat.

Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam Milosevic afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten. Altijd alles of niets. Alsof hij uit zijn drie voetballanden moest kiezen.

Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet Savo aan een groot publiek zien wat hij in zijn mars had. Het is echter niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick die, net als Savo, in Spanje warme herinneringen heeft achtergelaten, maar in Engeland in weinig analen zal worden aangehaald.

tong80

Van alle culthelden die Feyenoord in de jaren negentig op het veld had staan, was József de meest geliefde. Alsof het de Taaie Tijgers uit Louloenersloot, het stripboekenelftal van de bananen etende spits Appie Happie, betrof stonden ze als markante en kleurrijke persoonlijkheden op het veld.



John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse.

József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de wijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.

József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut krijgt Feijenoord een strafschop nadat Stan Valcks de jonge Braziliaan Glausio heeft gevloerd. Valcks een tweede gele, dus rode kaart, en Glausio per brancard van het veld af. József komt het veld in als vervanger van de Braziliaan. Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’.

De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

quote:

Op vrijdag 25 april 2025 22:26 schreef Bomenverzameling het volgende:
Heb je zelf het filmpje gekeken. Dan merk je dat je verhaal niet helemaal klopt

Kniesoor.

Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.



Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat. Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.

"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.

Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd.

Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder. Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?

Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Het einde van doelman Hans van Breukelen als international had beter verdiend. Het EK-92 werd een triest einde van een mooie internationale carričre. Samen met superster Marco van Basten nam hij ongewild afscheid in mineur. En dat nadat Nederland hun misschien wel beste wedstrijd op een groot toernooi had gespeeld tegen de Duitsers in de poule fase. 3-1 met het super trio van Basten, Gullit en Bergkamp in de voorhoede. San Marco werd zelfs voor de derde keer Europees voetballer van het jaar. Ook Gullit, Rijkaard, Bergkamp en Koeman stonden in 1992 in de TOP-10 van deze verkiezing.



Het Nederlands elftal speelde in Zweden op het EK-92 beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de EK-finale Nederland-Rusland voor een jubelstemming.

Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen echter op paal en lat. Het zat niet mee. De omhaal in de halve-finale tegen Denemarken, die net over ging kan niemand zich nog herinneren. Geen Kieft die, zoals tegen Ierland op het EK-88, na een mislukt schot van Ronald Koeman een balletje, lullig binnen kopt. Een kniesoor die daar op lette. Zelfs de neus was als een schraalhans verheugd.
Na de 2-2 eindstand en na verlengingen moesten in de halve finale tegen de verrassende Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Ik vermoed dat van alle topspelers Marco van Basten het het hoogste scoort qua percentage benutte penalties. Hij benutte er 51 van de 54. Nu werd Schmeichel de held en van Basten de schlemiel.

Hans van Breukelen stopte er niet één. Denemarken naar de finale tegen......West-Duitsland! De Denen wonnen, en het kleine doekje tegen het bloeden was voor Oranje. Misschien een voorbode. Zo'n 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en wordt een pannenkoek genoemd. Als analist bakt hij er ook niet veel van. Co Adriaanse had het begin deze eeuw goed gezien en voorspeld. Die zei dat een goed paard nog geen goede ruiter hoeft te zijn.

Hans Van Breukelen werd amateurpsycholoog van de koude grond. Samen met analist Marco van Basten verkopen ze her en der onzin. Wanneer ze weer eens van een koude kermis thuiskomen, zoals in 1992 staat niet in de sterren geschreven. Een warm onthaal zal het nooit meer worden. De woonbootbewoners kunnen met een gerust hart gaan slapen. Dromend over het EK-88. Toen Nederland het niet meer droog hield en de sterren nog niet waren gevallen.

tong80

Half lege plastic bierglazen en kleine wegwerpaanstekers op het veld, spelersvrouwen die zogenaamd in de prostitutie bijklussen, spelers die netjes, met twee woorden, om een gele kaart voor de tegenstanders vragen. Keurige hockey- en honkbal-ballen en volleybaltrainers die het voor het zeggen hebben bij de topclubs. Iemand die 'Foei, stoute politie agent' roept bij FC Den Bosch.



Het loopt de spuigaten uit in de Nederlandse stadions en op de amateurvelden. Wanneer stopt deze gekte ? Wanneer worden wedstrijden weer eens ouderwets en goed verkloot ? Waar blijven de zwaargewonden na vechtpartijen op de tribunes? Waar blijven de volle bierflesjes, die goed gemikt doel troffen ? Zoals ooit bij NAC en Inter Milaan. Waar zijn de sinaasappelbom en ijzeren staaf gebleven? Waar zijn de sigaar en sigarettenreclames? We snakken naar Bengaalse voetzoekende tijger-kanonkilo knallers in het uit vak. We snakken naar ijdele, megalomane voorzitters en frauderende clubeigenaren.

Vroeger was niet alles beter, maar veel wel. Het voetbal zelf natuurlijk. Maar ook de randzaken waren geen kattenpis. Of voor de kat z'n kut. Toen werd er niet gezeken over een hi ha hondenlul meer of minder. Kon de Kromme gewoon openlijk op het veld racistisch een spleetoog uit Zuid-Korea nadoen tijdens FC Utrecht-PSV. Mocht Johan Derksen op het veld en in de VI iedereen nog figuurlijk en letterlijk afslachten en afzagen. Toen veegde de huidige bondscoach Ronald Koeman ongestraft z'n reet af met een Duits voetbalshirt. Stonden meiden nog gewoon woke te koke i.p.v. dat Joke loopt te stoke dat ze hetzelfde loonstrookje moet krijgen als de Berry van Aerle's van tegenwoordig.

Zoals juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid. Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.

Ik was erbij, samen met m'n maten Ton vd Hoek en Harry Gloudemans toen Willem 2 de laatste wedstrijd won. Kan me er weinig meer van herinneren. Zo messcherp is m'n geheugen ook niet meer. Als FC Den [Bosch](https://prf.hn/.../destination:https%3A%2F%2Fcoolblue.nl...) fan was ik wel jaloers. Hetzelfde gevoel dat ik momenteel heb als ik naar de ranglijst kijk van de KKD. Sommige dingen veranderen nooit. Nu nog Koeman straks op het WK, die z'n kont afveegt met een Duits shirt. En niemand die er schande van zal spreken. Alhoewel.............

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Anders misschien Ruud Krol of Virgil van Dijk. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld, wel wereldtoppers geworden.



In 1964 werd Rinus Israël, samen met o.a. doelman Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Daarna ging Rob Rensenbrink ook voor deze Amsterdamse club spelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.

Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was hij een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde.
Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic uit Glasgow scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.

Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging hij afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.

Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd-ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarričre speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot op de tanden gewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms, zal trots op hem zijn geweest.

Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en werd trainer. Rinus Israël kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat hij alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze voor mij welke de mooiste was is geen moeilijke. Ook door het belang ervan. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.



Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat-ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen. De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen.

Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan.

Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is voor mij Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin hij zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.

De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald.

Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had echter zijn laatste luchtduel verloren.

quote:

Op vrijdag 25 april 2025 22:26 schreef Bomenverzameling het volgende:
Heb je zelf het filmpje gekeken. Dan merk je dat je verhaal niet helemaal klopt

Zo beter maat ?....................

Van alle culthelden die Feyenoord in de jaren negentig op het veld had staan, was József de meest geliefde. Alsof het de Taaie Tijgers uit Louloenersloot, het stripboekenelftal van de bananen etende spits Appie Happie betrof, stonden ze als markante en kleurrijke persoonlijkheden op het veld.

John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse.

József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de woonwijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.

József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut wordt de jonge Brazilaan Glausio bij een doelpoging door PSV doelman Menzo geblesseerd. Per brancard wordt hij van het veld gedragen. Kiprich staat klaar om de Braziliaanse dribbelaar re vervangen. Echter, de bal rolt nog en Mike Obiku wordt door Stan Valcxk gevloerd. Valckxs krijgt zijn tweede gele kaart en dus rood. Strafschop. En wie neemt hem..............................?

Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. Evert kwam met het legendarische 'Dekselse.' Het briljante, Everiaanse clichéwoord. Ditmaal voor een Hongaarse held op magische voetbalschoenen.

De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Ik weet eigenlijk niet of het een record is in het Nederlandse betaalde voetbal. Moet haast wel. 38 jaar geleden begon het Waalwijkse RKC in het seizoen 1987/1988 met 22 opeenvolgende overwinningen in de Eerste Divisie. Met overmacht werden ze kampioen.



Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van de Wiel werd een levende legende in Waalwijk. Net zoals Folkert Velten van Heracles, die in Almelo een legende werd. Beiden rossige topspitsen in de Eerste-Divisie. Folkert Velten weigerde door zijn geloofsovertuiging op zaterdag te voetballen, Van de Wiel weigerde contracten van Real Madrid en Atlético Madrid ('Ik heb geen zin op de bank te zitten').

Een plaatselijke geldschieter, Herman van der linden, beloofde hem ooit 100.000 gulden. Hij haalde het geld thuis contant op. Tekende en ging samen met de gulle man naar het casino in Breda. Twee uur later had hij niets meer. "Och, ’s morgens weer een nieuwe dag, een nieuw leven."

Ook zijn omgang met de vermoorde ‘maffiabaas’ Antonio Brizzi en Van de Wiels verblijf in de gevangenis na een geweldsmisdrijf zijn kenmerkend voor zijn drugs-, drank-, gokken-, vrouwen en rock 'n roll levensstijl.

Bij RKC had Van de Wiel een technische voetbalstrateeg, en een tactische bikkelaar achter zich op het middenveld. Deze middenvelders zouden wél de top bereiken. De ene onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.

Zijn kompaan op het middenveld was creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Algemeen Directeur bij PSV.

De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Ad van de Wiel viel later niet in een zwart gat. Dat bestaat in zijn universum niet. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.

tong80

17 lijkt wel de leeftijd waarop iedere aanstaande Nederlandse topper (scorend) debuteert. Cruijff, Roy, van Basten en Bergkamp bijvoorbeeld. Faas Wilkes ging ze voor bij Xerxes.



Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18jarige Europees topscorer eigenlijk al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit Keizer bij Arsenal was te onbeduidend.

Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Zoals er Nederlanders naar Ove, Jari of Tijjani zijn vernoemd. Faas dus. Door hun Italiaanse ouders vernoemd naar de weergaloze, Nederlandse dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer.

Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het grote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn Spaanse periode. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig. Kubala werd in 2000 gekozen tot Barca speler van de eeuw. "Vreemd" genoeg geen Johan Cruijff.

Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff.

Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.

tong80

De Portugese Liverpool-aanvaller Diogo Jota (28) is in de nacht van woensdag op donderdag, evenals zijn jongere broer André Silva, in Spanje verongelukt. Door een klapband raakte zijn auto van de weg en vloog in brand.



Er zijn vaker "grote" voetballers in het verkeer verongelukt. De Italiaanse wereldkampioen Scirea of de wonderdribbelaar Juanito van Real Madrid. De flamboyante Belgische middenvelder Ludo Coeck. De ex-Feijenoorder Mladen Ramljak was een Joegoslavisch voetballer die in eigen land verongelukte. Hij won in 1974 de UEFA-Cup met Feijenoord. De verongelukte middenvelder Georgiër David Kipiani (met als kenmerk zijn Abe van den Ban snor) won ook de UEFA Cup. Met Dinamo Tbilisi in 1982. Tonny van Leeuwen is in Nederland waarschijnlijk de bekendste speler. De doelman van GVAV (later FC Groningen) verongelukte in 1971. Naar deze talentvolle ex-international werd later een prijs vernoemd voor de minst gepasseerde doelman.

Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto-ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog? Bij de eerste competitiewedstrijd van FC Twente van het seizoen, op 24 augustus 1990 uit tegen Roda JC (1-2), was Krommendijk reserve. Onderweg naar huis na afloop van deze wedstrijd kwam hij bij een auto-ongeval tussen Enschede en zijn woonplaats Hengelo op 23-jarige leeftijd om het leven.

Begonnen bij het verdwenen FC Wageningen, daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak

Eenmaal bij de Subtopper FC Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.

Een bierbuik schijnt tegenwoordig een vereiste te zijn om te mogen analyseren (Sneijder, vd Brom, vd Vaart). Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij momenteel ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij het praatprogramma Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden. Als ex-speler in de Olympische selectie resten alleen nog herinneringen aan een groot talent. Meedoen is soms belangrijker dan winnen. Maar het hoogste podium is niet voor iedereen weggelegd. Als je de wedstrijd van je leven verliest, dooft het vuur al voordat je hebt mogen vlammen.

tong80

Ik was 11, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Woonde in Zaltbommel, Vogelenzang nummer 25. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond. Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie.



Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Willem de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.

Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.

Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.

Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn voetbalhelden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien zelfs een vliegende keep geen kwaad deed. Er zijn steeds minder sterren van het WK-74 te zien. Ze houden waarschijnlijk samen een balletje hoog in de voetbalhemel. Waarbij Ernst Happel goedkeurend zegt: 'Zo is het goed, kein geloel, voetballen.' Waarna Jopie een sigaret bietst bij der Weltmeister. Samen naar beneden kijken, en zien dat de Kromme zich nog steeds niet laat kisten.

tong80