VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Wie kent Oekie Hoekema nog? Een éénmalige international met rossig haar. "Groot" geworden bij Go Ahead Eagles. Waarna hij tussentijds nog twee jaar bij PSV voetbalde. Mocht hij opgeroepen worden voor Qatar, zou hij weigeren. In ieder profcontract liet hij opnemen niet te spelen in een land met een dictatoriaal regime.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema. 
Voor de dagelijkse Trumprotzooi: https://reportersonline.nl/auteur/kirsten-verdel/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Hoekema.quote:Op zaterdag 29 oktober 2022 10:23 schreef TweedeKlum het volgende:
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.quote:
Voor de dagelijkse Trumprotzooi: https://reportersonline.nl/auteur/kirsten-verdel/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
De slechtste grappen zijn die uitgelegd moeten worden.quote:
[..]
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In het rijtje, Litmanen, George Best, Ryan Gigs en Jan van Beveren kan weer een illustere naam worden toegevoegd. Met Liverpool won Mané in 2019 de Champions League, de UEFA Super Cup en de WK voor clubs.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dit klopt zeker inderdaad.quote:
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.quote:
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Wie is BVD ? Verderquote:
[..]
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barend en van Dorp.quote:
Verder
De 2 fouten zijn: Italie was niet een beste nr.3 maar gewoon een nr.2 in de poule.
En er waren geen kwartfinales, maar een 2e ronde met 4 groepen van 3.
Aanpassen graag.
Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was op het WK in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Woonde in de Vogelenzang. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan mij ook nog herinneren dat Edwin Zoetebier hier eerste keeper was. Hier werkte hij aan zijn vaardigheden als doelman om uiteindelijk eerste doelman bij Feyenoord te worden. Mooi om te zien.quote:
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ook mooi om te zien is Patrick Lodewijks. Bij PSV begonnen, ervaring opgedaan bij FC Groningen en toen weer naar PSV om later daar eerste doelman te worden en zelfs Oranje te halen en naar Feyenoord te gaan. Jammer dat er met die voorselectie een show wordt gegeven.
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".quote:
[..]
Bogarde was linksachter. Zit wel een verhaal achter. Omgeschoolde aanvaller door van Gaal. Die ik zoek hebben een CL/EC-1 finale gewonnen.
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Wat doet dit in het verkeerde topic ?quote:
[..]
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik dacht laat ik het maar hier posten, anders wordt het vragentopic bevuildquote:
[..]
Wat doet dit in het verkeerde topic ?
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Als Ajacied kun je ook sympathie hebben voor een speler van de zogenaamde "vijand." 30 jaar geleden maakte Mike Obiku zijn debuut voor Feijenoord. Toen nog met puntjes. De markante, kale voorzitter zag Obiku schitteren in Cyprus. Het land waar Jorien van den Herik miljonair werd. De goedlachse spits was al cultheld voor de term was bedacht.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Onderwerpen voor een voetbalcolumn, of in dit geval verhaal, liggen voor het oprapen. Meer dan een eeuw voetbalhistorie is een weldadige en gevarieerde bron om uit te putten. Ditmaal hou ik het echter dichter bij huis en recenter van geschiedenis.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frènk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frènk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet Bobby Charlton, George Best of Denis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Welkom terug.quote:
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Vorige maand de sterfdag van Manuel 'Garrincha' dos Santos (1933-1983). Zijn privé leven mag dan worden getekend door alcohol en verslavingen, binnen de krijtlijnen was Garrincha een geniale voetballer. Samen met Pelé was hij één van de beste Braziliaanse voetballers ooit. Garrincha is misschien ook de meest ondergewaardeerde speler ooit.
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste speler is geweest. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2002-2022, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
Vandaag 40 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. In het shirt van zijn club, Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste speler is geweest. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2002-2022, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
Vandaag 40 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. In het shirt van zijn club, Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
The difference between Johan Cruijff and Maradona.....
Johan Cruijff made Barcelona great. Maradona failed in Barcelona.
Cruijff teached with his hand. Maradona cheated with his hand.
Cruijff won 4 times the EC-1/CL. Maradona never.
Cruijff had followers in van Basten, Bergkamp, Rijkaard and Guardiola. Maradona in the smoke of his sigare.
Ajax is still world class. Napoli is hoping to win theire first trofee in 40 years.
Cruijff was briljant two footed and was a good header. Maradona wished he could.
Cruijff stopped smoking. Maradona was living on hard-drugs and dope.
Cruijff adored Mandela. Maradona Fidel Castro.
Johan Cruijff made Barcelona great. Maradona failed in Barcelona.
Cruijff teached with his hand. Maradona cheated with his hand.
Cruijff won 4 times the EC-1/CL. Maradona never.
Cruijff had followers in van Basten, Bergkamp, Rijkaard and Guardiola. Maradona in the smoke of his sigare.
Ajax is still world class. Napoli is hoping to win theire first trofee in 40 years.
Cruijff was briljant two footed and was a good header. Maradona wished he could.
Cruijff stopped smoking. Maradona was living on hard-drugs and dope.
Cruijff adored Mandela. Maradona Fidel Castro.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weiger uit principe te betalen voor sport op tv. Voetbal hoort nationaal kunstbezit te zijn. De omhoog gehypte Elfstedentocht, moet gratis te zien zijn volgens de overheid. Evenals andere belachelijke schaatsevenementen. Je wordt ermee doodgegooid op tv.
De ene worldcup na de andere pootjes-over zonder Gerard Joling, die gierend uit de bocht vliegt. Waarom dan betalen voor darts bijvoorbeeld? Qua doodgooien even dodelijk saai als Formule 1. Op het bloemencorso van Tiel wordt er ook nooit iemand ingehaald. Wint ook altijd een tulp uit Nederland. Komt misschien doordat Nederland internationaal uitblinkt in de C-sport die schaatsen is, terwijl het in de internationale A-sport voetbal al jaren, buiten Ajax, niks presteert of voorstelt.
Nederlandse kunst in bezit van leden van het Koningshuis is al even fascistisch. Uit het oog onttrokken voor het voetvolk. Niet dat het Nederlandse voetbal te vergelijken is met de grootmeesters van weleer, maar het is de gedachte er achter. Cruijff, van Hanegem, Bergkamp, Ronaldo, Neeskens, Moulijn, Rep, Keizer, Wilkes, Berry van Aerle, Litmanen, Romario, Swart, Gullit, Koeman, Nilis. Echt waar lieve kijkbuiskindertjes, die speelden ooit in de Nederlandse Eredivisie. Vanavond wint Ajax gewoon weer met 4-1 van RKC.
Krijgt voor de afstraffing die ze Feijenoord gaan geven over 2 maanden, nog 6 gemakkelijke wedstrijden. Gaan in de herfst weer aan kop. En wordt in de zomer van 2023 gewoon weer kampioen. Dat is het heerlijke van columnist zijn. Je kunt je nergens op gebaseerde conclusie al trekken voordat de competitie is gespeeld. Ik moet zeggen, wel briljant verwoord. Ik heb er tevens geld voor over om niet te hoeven kijken. Lekker langs de Lijn vanavond op de radio. Met good old Andy Houtkamp aan de microfoon. De honkbal expert.
tong80
De ene worldcup na de andere pootjes-over zonder Gerard Joling, die gierend uit de bocht vliegt. Waarom dan betalen voor darts bijvoorbeeld? Qua doodgooien even dodelijk saai als Formule 1. Op het bloemencorso van Tiel wordt er ook nooit iemand ingehaald. Wint ook altijd een tulp uit Nederland. Komt misschien doordat Nederland internationaal uitblinkt in de C-sport die schaatsen is, terwijl het in de internationale A-sport voetbal al jaren, buiten Ajax, niks presteert of voorstelt.
Nederlandse kunst in bezit van leden van het Koningshuis is al even fascistisch. Uit het oog onttrokken voor het voetvolk. Niet dat het Nederlandse voetbal te vergelijken is met de grootmeesters van weleer, maar het is de gedachte er achter. Cruijff, van Hanegem, Bergkamp, Ronaldo, Neeskens, Moulijn, Rep, Keizer, Wilkes, Berry van Aerle, Litmanen, Romario, Swart, Gullit, Koeman, Nilis. Echt waar lieve kijkbuiskindertjes, die speelden ooit in de Nederlandse Eredivisie. Vanavond wint Ajax gewoon weer met 4-1 van RKC.
Krijgt voor de afstraffing die ze Feijenoord gaan geven over 2 maanden, nog 6 gemakkelijke wedstrijden. Gaan in de herfst weer aan kop. En wordt in de zomer van 2023 gewoon weer kampioen. Dat is het heerlijke van columnist zijn. Je kunt je nergens op gebaseerde conclusie al trekken voordat de competitie is gespeeld. Ik moet zeggen, wel briljant verwoord. Ik heb er tevens geld voor over om niet te hoeven kijken. Lekker langs de Lijn vanavond op de radio. Met good old Andy Houtkamp aan de microfoon. De honkbal expert.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ongelofelijk wat een buitenlandse vedettes en wereldspitsen er in die tijd (1985-2000) in de Eredivisie speelden (Romário, Larsson, Kiprich, Djurovski, Ronaldo, Litmanen, Nilis, Finidi, Kanu, Lerby, Arnesen, Gerets, Nielsen, Michael en Brian Laudrup etc).
Natuurlijk ook Nederlandse grootheden als Gullit, van Basten, Kluivert, Bergkamp of van Nistelrooij, Overmars, Stam en Rijkaard. Romário was en is één van m'n favorieten ooit. Ik was in 1997 kandidaat op tv in een voetbalkwis bij de KRO. Producer Derk Bolt en gepresenteerd door Tom van het Hek. Ik zweette voetbal-peentjes en was zenuwachtiger dan voor welk examen ook. Al het luie zweet kwam eruit. "Vertegenwoordigde" Ajax, en wilde Romário als specialiteit. Dat kon niet, moest natuurlijk een Ajacied zijn. Logisch. Ha ha ha.
Koos toen voor Gerald Vanenburg. Ook niet de minste als technische grootheid, en speler bij zowel Ajax als PSV, waar ie tevens de EC-1 mee won. Ik werd na twintig afleveringen niet onverdienstelijk tweede. Ook typisch voor mij. Soort Joop Zoetemelk-syndroom. Romário werd in 1994 wel eerste op het WK. Helaas o.a. ten koste van Oranje. Het nationale elftal dat wel raad weet met tweede plaatsen. Vreemd dat Romário zo lang in Nederland speelde als wereldspits. Dat kon toen nog gelukkig. Tot Cruijff hem naar Barcelona haalde.
Gefeliciteerd sympathieke grootmeester met je 57ste verjaardag. Van de beelden blijven we eeuwig genieten. "Romário de Souza Faria is afgelopen week 57 jaar geworden! Felix aniversário!
Natuurlijk ook Nederlandse grootheden als Gullit, van Basten, Kluivert, Bergkamp of van Nistelrooij, Overmars, Stam en Rijkaard. Romário was en is één van m'n favorieten ooit. Ik was in 1997 kandidaat op tv in een voetbalkwis bij de KRO. Producer Derk Bolt en gepresenteerd door Tom van het Hek. Ik zweette voetbal-peentjes en was zenuwachtiger dan voor welk examen ook. Al het luie zweet kwam eruit. "Vertegenwoordigde" Ajax, en wilde Romário als specialiteit. Dat kon niet, moest natuurlijk een Ajacied zijn. Logisch. Ha ha ha.
Koos toen voor Gerald Vanenburg. Ook niet de minste als technische grootheid, en speler bij zowel Ajax als PSV, waar ie tevens de EC-1 mee won. Ik werd na twintig afleveringen niet onverdienstelijk tweede. Ook typisch voor mij. Soort Joop Zoetemelk-syndroom. Romário werd in 1994 wel eerste op het WK. Helaas o.a. ten koste van Oranje. Het nationale elftal dat wel raad weet met tweede plaatsen. Vreemd dat Romário zo lang in Nederland speelde als wereldspits. Dat kon toen nog gelukkig. Tot Cruijff hem naar Barcelona haalde.
Gefeliciteerd sympathieke grootmeester met je 57ste verjaardag. Van de beelden blijven we eeuwig genieten. "Romário de Souza Faria is afgelopen week 57 jaar geworden! Felix aniversário!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op te paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan. Zoals ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80.
Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale in Spanje. Uitgerekend in Sevilla tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.
Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was een cultheld rijker.
Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale in Spanje. Uitgerekend in Sevilla tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.
Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was een cultheld rijker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Matt Le Tissier zou record international zijn geweest in Nederland of Brazilië. Het was echter een Engelse voetballer. Daar moet je draven en rennen. Voetballer is niet het juiste woord. Hij is de grootste cult-en clubheld in één.
Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Grootmeester Simon Agdenstein won zeven Noorse schaaktitels. Is niet echt bijzonder, ware het niet dat ie tevens Noors voetbal-international was. Deze combinatie is wel uniek te noemen. Verder is ie ontdekker en eerste coach van de huidige wereldkampioen schaken Magnus Carlsen. Hij werd ooit tweede op het WK voor junioren, nog voor Viswanathan Anan en de Nederlander Jeroen Piket.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
22 augustus 2004. Een wondergoal. In 2001 kwam ie naar Ajax als grootste Zweedse talent ooit.
Hij bakte er het eerste jaar niks van. Sommigen bestempelden hem al als miskoop. Hij begon echter te wennen in een andere voetbalwereld. Hij werd van straatschoffie een meneer in de grote stad.
Zlatan ging scoren, ging duels aan, zelfs met van der Vaart zijn ploeggenoot. Hij werd zijn status waard. Zoals ie later bij andere buitenlandse clubs zijn eigen standaard werd. Een speler om letterlijk en figuurlijk tegenop te kijken. Bij Ajax was de wedstrijd tegen NAC op die zondagmiddag de slagröm öp de Zweedse taart.
Een solo als George Best in zijn beste jaren, een dribbel zelden gezien in Nederland. Een wereldster was geboren. Het rijtje Tsjindval, Romario, Litmanen, Nilis, Ronaldo kreeg een waardige aanvulling. Waar een klein land groot in kan zijn. Waar grote voetballers zich kunnen ontplooien. Zlatan is het bewijs. Geef ze de tijd. Geef ze geen ruimte, dan slaan ze toe. De echt groten.
Hij bakte er het eerste jaar niks van. Sommigen bestempelden hem al als miskoop. Hij begon echter te wennen in een andere voetbalwereld. Hij werd van straatschoffie een meneer in de grote stad.
Zlatan ging scoren, ging duels aan, zelfs met van der Vaart zijn ploeggenoot. Hij werd zijn status waard. Zoals ie later bij andere buitenlandse clubs zijn eigen standaard werd. Een speler om letterlijk en figuurlijk tegenop te kijken. Bij Ajax was de wedstrijd tegen NAC op die zondagmiddag de slagröm öp de Zweedse taart.
Een solo als George Best in zijn beste jaren, een dribbel zelden gezien in Nederland. Een wereldster was geboren. Het rijtje Tsjindval, Romario, Litmanen, Nilis, Ronaldo kreeg een waardige aanvulling. Waar een klein land groot in kan zijn. Waar grote voetballers zich kunnen ontplooien. Zlatan is het bewijs. Geef ze de tijd. Geef ze geen ruimte, dan slaan ze toe. De echt groten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hollandsche meester
tweebenig
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor-ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandsche meester
Cruijffie
eeuwig
de fluwelen streek aan de bal
tong80
tweebenig
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor-ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandsche meester
Cruijffie
eeuwig
de fluwelen streek aan de bal
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
WK-1950 de Engelsen deden voor de eerste keer mee en werden gezien als de grote favoriet. De WK's ervoor deden ze niet mee. Het echte voetbal werd namelijk in Engeland gespeeld. Na een weinig overtuigende overwinning op Chili (2-0) kreeg Engeland te maken met een zwakke tegenstander: de Verenigde Staten, een verzameling amateurs. Echter, team USA won dankzij een goal van de Haïtiaan Gaetjens. De Engelsen moesten daarna winnen van Spanje in het Maracanã stadion. De Engelsen verloren echter, mede door een onterecht afgekeurd doelpunt.
De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haïti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.
De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haïti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 stierf hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden.
Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands. Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach.
Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld.
Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal.
De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren. Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen.
Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL. Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien: Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999. Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016. Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden. Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands. Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach.
Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld.
Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal.
De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren. Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen.
Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL. Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien: Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999. Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016. Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden. Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
‘We gaan in de halve finale komen, ik heb ineens zo’n gevoel dat we in de halve finale gaan komen. Met het balbezit voor Frank de Boer, Frank de Boer speelt de bal, heel goed, naar Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp neemt de bal aan, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp, Dennis Bergkamp. Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Bergkamp, 2-1!’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.quote:
‘We gaan in de halve finale komen, ik heb ineens zo’n gevoel dat we in de halve finale gaan komen. Met het balbezit voor Frank de Boer, Frank de Boer speelt de bal, heel goed, naar Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp neemt de bal aan, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp, Dennis Bergkamp. Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Bergkamp, 2-1!’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.quote:
[..]
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.quote:
[..]
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.
Picasso wordt ook niet beoordeeld op z'n laatste schilderij. Net zoals met Messi nu. Hij is geen tien meer. Maar nog steeds een negen. En recent wereldkampioen.quote:
[..]
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid.
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident. M'n voetbalverhaal column van een paar jaar geleden op FOK! Willen de minister van justitie en ander rechts gebroed, stoppen met rechts-reactionair populistisch geblaat voor de bühne. Ik begrijp wel dat de BBB daardoor groot is geworden. Maar laat mijn sport erbuiten. Het is niet van vandaag. Het is van ieder weekend en in ieder stadion.
Als Ajaxsupporter vond ik deze de mooiste. Van een Feijenoorder: 'In ieder geval mikken we dit seizoen het beste.'
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident. M'n voetbalverhaal column van een paar jaar geleden op FOK! Willen de minister van justitie en ander rechts gebroed, stoppen met rechts-reactionair populistisch geblaat voor de bühne. Ik begrijp wel dat de BBB daardoor groot is geworden. Maar laat mijn sport erbuiten. Het is niet van vandaag. Het is van ieder weekend en in ieder stadion.
Als Ajaxsupporter vond ik deze de mooiste. Van een Feijenoorder: 'In ieder geval mikken we dit seizoen het beste.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je hebt clubs die in de vergetelheid verdwijnen. Je hebt ook clubs die verdwijnen en voor altijd zullen worden herinnerd. Wie kent Sc Gooiland nog, Rigtersbleek of Sc Amersfoort?
Clubs in de marge. FC Haarlem was een kleine grote club. Een Amsterdammer hoort bij Ajax te gaan voetballen. Ruud Gullit echter werd weggekaapt door Barry Hughes, de legendarische trainer van FC Haarlem. Op zijn 16e maakte Gullit, eerst nog Dil geheten, zijn debuut voor FC Haarlem. Als laatste man maakte ie in een paar stappen al majestueuze stappen naast Piet van den Berg en Pieter Huig. Hij kon degradatie als broekie niet voorkomen.
Echter het jaar er op loodste ie Haarlem wel terug naar de eredivisie. Op zijn 17e gekozen tot beste speler van de eerste divisie en bijna topscorer als laatste man. Onder leiding van deze zwarte tulp behaalde Haarlem een vierde plaats in de Eredivisie. Ongekend. Haarlem was een club met een mooie historie. Met de legendarische Kick Smit werden ze landskampioen. Deze spits scoorde in 29 interlands 26 doelpunten. Hij werd ooit samen met Abe lenstra en Faas Wilkes gebruikt als strip-voetbalheld....Kick Wilstra.
Gullit maakte de Europese avonturen van Haarlem niet meer mee. Ook het drama in Moskou waarbij meer dan 100 doden vielen niet. Gullit ging naar Feijenoord om vele prijzen te winnen. Waaronder 2 maal wereldvoetballer van het jaar en bij PSV in 1987 Europees voetballer van het jaar. FC Haarlem bestaat niet meer. Menig blauw/rood voetbalhart treurt daar nog om. Barry Hughes en Ruud Gullit zullen achterom kijken, en denken.....wat was het mooi.
Clubs in de marge. FC Haarlem was een kleine grote club. Een Amsterdammer hoort bij Ajax te gaan voetballen. Ruud Gullit echter werd weggekaapt door Barry Hughes, de legendarische trainer van FC Haarlem. Op zijn 16e maakte Gullit, eerst nog Dil geheten, zijn debuut voor FC Haarlem. Als laatste man maakte ie in een paar stappen al majestueuze stappen naast Piet van den Berg en Pieter Huig. Hij kon degradatie als broekie niet voorkomen.
Echter het jaar er op loodste ie Haarlem wel terug naar de eredivisie. Op zijn 17e gekozen tot beste speler van de eerste divisie en bijna topscorer als laatste man. Onder leiding van deze zwarte tulp behaalde Haarlem een vierde plaats in de Eredivisie. Ongekend. Haarlem was een club met een mooie historie. Met de legendarische Kick Smit werden ze landskampioen. Deze spits scoorde in 29 interlands 26 doelpunten. Hij werd ooit samen met Abe lenstra en Faas Wilkes gebruikt als strip-voetbalheld....Kick Wilstra.
Gullit maakte de Europese avonturen van Haarlem niet meer mee. Ook het drama in Moskou waarbij meer dan 100 doden vielen niet. Gullit ging naar Feijenoord om vele prijzen te winnen. Waaronder 2 maal wereldvoetballer van het jaar en bij PSV in 1987 Europees voetballer van het jaar. FC Haarlem bestaat niet meer. Menig blauw/rood voetbalhart treurt daar nog om. Barry Hughes en Ruud Gullit zullen achterom kijken, en denken.....wat was het mooi.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van alle culthelden die Feyenoord begin jaren negentig op het veld had staan, was hij de grootste. John de Wolf was een stoere crimineel, Ed de Goey gewoon goed, Gaston en Regi kwikzilvere dartelaars en Mike Obiku exotisch. József was vooral gewoon gewoon.
Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.
Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.
Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.
Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
17 lijkt wel de leeftijd waarop iedere aanstaande Nederlandse topper (scorend) debuteert. Cruijff, van Basten en Bergkamp bijvoorbeeld. Faas Wilkes ging ze voor bij Xerxes.
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het gote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn periode destijds. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het gote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn periode destijds. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, Kieft, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch PSV speelde op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden we er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real werd beschouwd als wonderteam. Met spelers als Michael Laudrup, Hugo Chansez, Vasquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook die hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen aan de bar bij NAC in de kantine. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen. Als barkeeper tijdens een avondje NAC. Een barkruk op z'n plaats.
tong80
Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, Kieft, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch PSV speelde op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden we er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real werd beschouwd als wonderteam. Met spelers als Michael Laudrup, Hugo Chansez, Vasquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook die hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen aan de bar bij NAC in de kantine. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen. Als barkeeper tijdens een avondje NAC. Een barkruk op z'n plaats.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
IJsselmeervogels is een Nederlandse voetbalclub. Het is met zeven landstitels bij de amateurs de succesvolste club in het Nederlandse amateurvoetbal. De rood-witten komen uit Spakenburg, in de Nederlandse provincie Utrecht, aan de boorden van de voormalige Zuiderzee. Op de ranglijst aller tijden, wat betreft het aantal gescoorde punten in wedstrijden op het hoogste amateurniveau in het zaterdagvoetbal, sinds invoering landelijke eerste later Hoofdklasse 1970/71 bezet IJsselmeervogels de eerste plaats Tegenwoordig komt IJsselmeervogels uit in de Jack's League/Tweede divisie Zaterdag.
Een rijke historie heeft deze club die in bijna hetzelfde shirt speelt als Ajax. Misschien dat daarom hun sporthal 'De toekomst' heet. De rode baan op het witte shirt is herkenbaar uit duizenden. Hun plaatsgenoten van VV Spakenburg spelen aanpalend op een even indrukwekkend amateurcomplex. Spakenburg in het blauw. Ze worden in de volksmond dan ook de blauwen genoemd, zoals De Vogels de Rooien heten.
Zeven keer werd Ijsselmeervogels algemeen landskampioen, nog vaker districtskampioen. Momenteel "lang" gelegen en vergeten tijden. 2011 was de laatste keer. Degradatie lonkt naar de derde divisie na de 6-0 nederlaag tegen Hercules in de promotie/degradatie wedstrijden.
Hun grootste succes kwam er in 1975. In het seizoen 1974-1975 wisten ze de halve finale te bereiken in de nationale beker. Na Limburgia en SC Amersfoort (professionele buurman in het provinciale voetbal) te hebben verslagen ging de victorie door tegen FC Groningen in de kwartfinale. Na 2-2 aan het eind van de verlengingen wonnen de Spakenburgers met strafschoppen van de koploper in de Eerste Divisie. In Deventer, in de Adelaarshorst tegen FC Twente volgde de halve finale. Deze destijds Europese topclub bleek een brug te ver voor Jaan de Graaf en zijn ploeggenoten. Ook hier werd er met 6-0 verloren. Geen schande, historie was al geschreven. Helemaal toen aan het eind van het jaar Ijsselmeervogels tot sportploeg van het jaar werd gekozen. Dat lukte Feijenoord niet eens in 2002, na winst van de UEFA-cup.
Jaan de Graaf, de sterspeler destijds in de jaren 70, werd pas in zijn nadagen profvoetballer bij AZ-67. Wegens geloofsovertuiging wilde en mocht hij niet op zaterdag spelen. Toen eind jaren 70 ook op zaterdagavond werd gevoetbald ging hij pas overstag. In zijn na dagen kon hij geen stempel meer drukken. Echter werd hij niet gezien als miskoop. Hij bleef wel vissen. En menig doelman nog achter het net. Zoals Wilco, de Spakenburg/Bommelse visboer, als een ware Tsjeu La Kibbeling, er de moed inhoudt.
tong80
Een rijke historie heeft deze club die in bijna hetzelfde shirt speelt als Ajax. Misschien dat daarom hun sporthal 'De toekomst' heet. De rode baan op het witte shirt is herkenbaar uit duizenden. Hun plaatsgenoten van VV Spakenburg spelen aanpalend op een even indrukwekkend amateurcomplex. Spakenburg in het blauw. Ze worden in de volksmond dan ook de blauwen genoemd, zoals De Vogels de Rooien heten.
Zeven keer werd Ijsselmeervogels algemeen landskampioen, nog vaker districtskampioen. Momenteel "lang" gelegen en vergeten tijden. 2011 was de laatste keer. Degradatie lonkt naar de derde divisie na de 6-0 nederlaag tegen Hercules in de promotie/degradatie wedstrijden.
Hun grootste succes kwam er in 1975. In het seizoen 1974-1975 wisten ze de halve finale te bereiken in de nationale beker. Na Limburgia en SC Amersfoort (professionele buurman in het provinciale voetbal) te hebben verslagen ging de victorie door tegen FC Groningen in de kwartfinale. Na 2-2 aan het eind van de verlengingen wonnen de Spakenburgers met strafschoppen van de koploper in de Eerste Divisie. In Deventer, in de Adelaarshorst tegen FC Twente volgde de halve finale. Deze destijds Europese topclub bleek een brug te ver voor Jaan de Graaf en zijn ploeggenoten. Ook hier werd er met 6-0 verloren. Geen schande, historie was al geschreven. Helemaal toen aan het eind van het jaar Ijsselmeervogels tot sportploeg van het jaar werd gekozen. Dat lukte Feijenoord niet eens in 2002, na winst van de UEFA-cup.
Jaan de Graaf, de sterspeler destijds in de jaren 70, werd pas in zijn nadagen profvoetballer bij AZ-67. Wegens geloofsovertuiging wilde en mocht hij niet op zaterdag spelen. Toen eind jaren 70 ook op zaterdagavond werd gevoetbald ging hij pas overstag. In zijn na dagen kon hij geen stempel meer drukken. Echter werd hij niet gezien als miskoop. Hij bleef wel vissen. En menig doelman nog achter het net. Zoals Wilco, de Spakenburg/Bommelse visboer, als een ware Tsjeu La Kibbeling, er de moed inhoudt.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet één voetballer wordt door zowel Barcelona als Real Madrid supporters gehaat. Bernd Schuster kreeg het voor elkaar. Als wonderkind maakte hij op z'n 18e zijn debuut voor FC Köln. Tijdens hetzelfde seizoen debuteert ie ook nog eens voor Die manschaft. A Star Was Born.
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Daarna was het mooi geweest, schlüss voor Schuster. De blonde engel, sloot de deur.
tong80
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Daarna was het mooi geweest, schlüss voor Schuster. De blonde engel, sloot de deur.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die door mindere prestaties bekendheid krijgen. Spelers die tegenwoordig culthelden worden genoemd. Echte culthelden presteren echter ook. Zijn niet alleen door hun Haagse tongval gewaardeerd. Zijn meer dan van de juiste tongriem gesneden.
Wim van der Horst hoort in de club van culthelden die presteerden op het veld. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed-ie samen in de auto naar Alkmaar. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub. Die zelfs een Europese finale speelden. In 1981 tegen Ipswich Town.
Het was voor de jonge van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld. Met De Kromme en Jantje Peters als concurrenten voor zich moest ie de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder, ondanks Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij, wordt genoemd.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in 1983/84. In de tweede helft weet ie een hattrick te scoren tegen de grootmacht. Ik ken zonder te googlen geen andere speler die dat heeft gedaan.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Site. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd tegen Feijenoord met een andere ex-Boschenaar, Joseph Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Wim van der Horst hoort in de club van culthelden die presteerden op het veld. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed-ie samen in de auto naar Alkmaar. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub. Die zelfs een Europese finale speelden. In 1981 tegen Ipswich Town.
Het was voor de jonge van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld. Met De Kromme en Jantje Peters als concurrenten voor zich moest ie de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder, ondanks Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij, wordt genoemd.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in 1983/84. In de tweede helft weet ie een hattrick te scoren tegen de grootmacht. Ik ken zonder te googlen geen andere speler die dat heeft gedaan.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Site. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd tegen Feijenoord met een andere ex-Boschenaar, Joseph Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn middenvoors en pure spitsen. Pelé, Cruijff, Messi, de Ronaldo's en Maradona startten een wedstrijd als midvoor, zwierven nadien vaak over het hele veld. Maakten solo's vanaf de eigen helft. Of werden strateeg op het strijdtoneel. De pure spits zag het strafschopgebied van zijn eigen team van afstand of later via TV-beelden. Kwam alleen op eigen helft om niet buitenspel te staan. Die vertoefde bij de vijand, als een tijger loerend op die ene kans, om z'n prooi te verschalken. Het liefst met 0-4.
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bestaat straatvoetballen nog? Dat er straatschoffies leerden schoffelen zonder tuin. Achter de Christelijke school en bij de Philips. Wie het eerst was kon meedoen. Iets te laat, dan op je beurt wachten. De jassen als paal. Binnenkant paal bestond niet. Hij moest er echt helemaal in. Geen twijfel mogelijk. Zelfs niet in de kindertuin. 'Zijn we er toch ingetuind?' Riep Herman Kuiphof tijdens het WK-74. De kiezelstenen hadden geen keus.
De Kindertuin was onze Kuip. Langs de Waal onze Meer. Makkie, Bennie, Henkie, Renéetje, Basje, Woutje en andere tjetjes. De kapotte knieën lavend aan het geschaafde lichaamsdeel. Vliegende kiep en drie corners penaltie. Poten, zonder dat het vrouwenvoetbal een poot aan de grond kreeg. Een pleister op de wonde. Mietjes tegenwoordig.
De eenzame ster. Jantje Willekes, die tegen de muur in de Vogelenzang, Ruud Krol, Sjaak Swart en Cruijffie in één was. Om de hoek, Boer Knobout, die gespeeld verontwaardigd, de bal teruggooide naar het pleintje van het Kwetternest. De keinder weer hun bal gunnend.
Ik zie het niet meer. Ik heb nog tot m'n 19e gestraatvoetbald. Achter de Christelijke Mavo. Met Lex, Johan, Kees, René, Wim, Henry en René. Toen moest ik dienst in. Daarna schoot ik in een hoek van 90 graden. De Russen vielen Nederland niet binnen. Maar het scheelde niet veel. San Marco, misschien wel de laatste echte straatvoetballer, redde de eer.
Dit was een ode aan Theo van Gemert.
Herman.
De Kindertuin was onze Kuip. Langs de Waal onze Meer. Makkie, Bennie, Henkie, Renéetje, Basje, Woutje en andere tjetjes. De kapotte knieën lavend aan het geschaafde lichaamsdeel. Vliegende kiep en drie corners penaltie. Poten, zonder dat het vrouwenvoetbal een poot aan de grond kreeg. Een pleister op de wonde. Mietjes tegenwoordig.
De eenzame ster. Jantje Willekes, die tegen de muur in de Vogelenzang, Ruud Krol, Sjaak Swart en Cruijffie in één was. Om de hoek, Boer Knobout, die gespeeld verontwaardigd, de bal teruggooide naar het pleintje van het Kwetternest. De keinder weer hun bal gunnend.
Ik zie het niet meer. Ik heb nog tot m'n 19e gestraatvoetbald. Achter de Christelijke Mavo. Met Lex, Johan, Kees, René, Wim, Henry en René. Toen moest ik dienst in. Daarna schoot ik in een hoek van 90 graden. De Russen vielen Nederland niet binnen. Maar het scheelde niet veel. San Marco, misschien wel de laatste echte straatvoetballer, redde de eer.
Dit was een ode aan Theo van Gemert.
Herman.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wereldcup finale 1969. Estudiantes-AC Milan. In de heenwedstrijd waren de Italianen superieur. Wonnen met 3-0. Het was een agressieve wedstrijd. Dan wel van Argentijnse kant. Geschopt en gescholden werd er. Vooral tegen de Fransman Nestor Combin, In Argentinië geboren. Die werd landverrader genoemd. Het was pas het begin. In de terugwedstrijd werd topscorer Pierino Prati na 3 minuten al bewusteloos geslagen. De Argentijnen beseften dat ze kansloos waren. Toen de sterspeler Gianni Rivera geblesseerd op de grond lag, trapte de doelman van Estudiantes Poletti hem nog even tegen het hoofd. Toen Rivera scoorde wilde Combin zijn ploeggenoot feliciteren maar zover kwam het niet. Aguirre Suárez stampte hem zo hard dat hij tien minuten bewusteloos op de grond lag.
Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geïntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenamen terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. hij liet ook het team van Estudiantes arresteren.
Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen. Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele.
Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum. Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. twee Wedstrijden die relatief correct verliepen. Maar Ajax werd door het Zuid-Amerikaanse voetbalgeweld nooit record-wereldkampioen.
tong80
Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geïntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenamen terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. hij liet ook het team van Estudiantes arresteren.
Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen. Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele.
Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum. Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. twee Wedstrijden die relatief correct verliepen. Maar Ajax werd door het Zuid-Amerikaanse voetbalgeweld nooit record-wereldkampioen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
quote:Op zondag 9 juli 2023 12:05 schreef golfer het volgende:
tong80 in VBL / Bizar: Voetballer prikt tegenstanders met naald
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Welke Nederlandse spelers kunnen zeggen dat ze in buitenlandse dienst de wereldbeker hebben gewonnen? Je denkt dan aan Ruud Gullit, Frank Rijkaard of de grote Marco van Basten. Weinigen zullen denken aan Harry Decheiver (Bijnaam mooie Harry).
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er tien andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen: Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures veel te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er tien andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen: Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures veel te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Atletico Madrid voorzitter Jesus Gil a Gil vroeg zich in de jaren 90 af of er bij Ajax een bonenmachine was waar donkere voetballers uit werden geperst. Zijn club speelde in het Champions-League seizoen 95/96 tegen Seedorf, Kanu, Finidi, Bogarde, Musampa, Davids, Reiziger en Wooter. Het was echter niks vergeleken met de discriminatie uit de begintijd van het voetbal.
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. Kein bisschen frieden zou Nicole later zingen, en een andere Nicole verklaren in het vakantiereich van Peter Gillis.
In 1925 ging hij met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers.
tong80
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. Kein bisschen frieden zou Nicole later zingen, en een andere Nicole verklaren in het vakantiereich van Peter Gillis.
In 1925 ging hij met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
[ Bericht 24% gewijzigd door tong80 op 02-08-2023 10:17:41 ]
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
[ Bericht 24% gewijzigd door tong80 op 02-08-2023 10:17:41 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.quote:
Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
[ [url=https://external-ams2-1.xx.fbcdn.net/emg1/v/t13/11742055269006410772?url=https%3A%2F%2Fth.bing.com%2Fth%2Fid%2FR.8a1a8e84fce64269833afc3e1b659cbb%3Frik%3DjlYjx30MLJ1bPw%26riu%3Dhttp%253a%252f%252fwww.zerozero.pt%252fimg%252fgeral%252f421231_med_.jpg.jpg%26ehk%3D5cB4Th%252br1Qx1jnYPd%252fXV8yBx0vbS62A2lzNqUR6K8uc%253d%26risl%3D%26pid%3DImgRaw%26r%3D0&fb_obo=1&utld=bing.com&stp=dst-emg0_q75_s584x392&ccb=13-1&oh=06_AbHxBrDvg5NVCS3CGA81Hn8T3m-18TsUx93_PlWGTRuX5w&oe=64CBB189&_nc_sid=619d8b]afbeelding[/url] ]
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
In 1998 waren we de beste.quote:
[..]
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.quote:
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Wijze woorden Stokmansquote:
[..]
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Ook in moeilijke tijden.
Willy van der Kuijlen. Bij iedere PSV-er gaat het voetbalhart sneller kloppen. Ook bij veel supporters van andere clubs. Een weergaloze voetballer. René van der Gijp had het er laatst nog over als ex-PSVer. Hij deed als spitsentrainer schietoefeningen voor. Schoot de ballen met links en met rechts stijf in de kruising.
Zuiverder dan de schaduw van Lucky Luke. Smoking as Lucky strikes without a back. 'Mister PSV'. Een andere bijnaam van hem is ‘Skiete Willy’, vanwege zijn harde schoten met links én rechts. Tussen 1964 en 1981 speelde van der Kuijlen 528 wedstrijden voor PSV. Daarin scoorde ie 311 doelpunten. En is daardoor topscorer aller tijden van de Eredivisie. Dat zal ie waarschijnlijk tot in lengte der dagen blijven.
Een speler van zijn kaliber speelt tegenwoordig niet heel zijn carrière in Nederland. Dan verkas je op je 19e naar Bayern München, of ander groot kapitaal. Hij maakte in zijn totale carrière 29 doelpunten in Europees verband: tien in de Europacup 1, elf in de Europa Cup II en acht in de UEFA Cup. Hij werd een paar keer landskampioen. Had zijn hoogtepunt in het seizoen 1977/78.
PSV won de UEFA-cup door het Franse Bastia te verslaan. Met andere Eindhovense legendes, René-en Willie van der Kerkhof als clubiconen. En Ernie Brands, Jan Poortvliet en Piet Wildschut als jonge ploeggenoten, die later op het WK-78 in Argentinië met Oranje de finale haalden. Zijn beste wedstrijden speelde ie echter tegen Barcelona in de halve finale. Barcelona, de club van Johan Cruijff. De voetballer die een andere parel wereldroem in de weg stond. Door onenigheid tussen PSV-en Ajaxspelers, onder leiding van Cruijff, ontbraken van der Kuijlen en doelman Jan van Beveren jarenlang in de Oranje selectie.
Menigeen denkt dat we met het PSV-duo twee keer wereldkampioen hadden kunnen worden. In 74 en 78 echter de finales tegen de thuislanden verloren. In 2004 werden er aan de oostkant van het Philips Stadion standbeelden onthuld van Van der Kuijlen en Coen Dillen, een ander clubicoon van PSV. De bronzen versie Van der Kuijlen, tweebenig, maar van nature rechts, staat schietend met links afgebeeld. Ik ben jong of oud genoeg om hem te kunnen herinneren. Eén van de beste voetballers ooit in Nederland. Ik ben fan van Cruijff, dit is één van de weinige dingen die hij verkeerd heeft aangepakt. Geen wereldroem voor skiete Willy in het verschiet. Z'n doel één keer voorbij geschoten.
Zuiverder dan de schaduw van Lucky Luke. Smoking as Lucky strikes without a back. 'Mister PSV'. Een andere bijnaam van hem is ‘Skiete Willy’, vanwege zijn harde schoten met links én rechts. Tussen 1964 en 1981 speelde van der Kuijlen 528 wedstrijden voor PSV. Daarin scoorde ie 311 doelpunten. En is daardoor topscorer aller tijden van de Eredivisie. Dat zal ie waarschijnlijk tot in lengte der dagen blijven.
Een speler van zijn kaliber speelt tegenwoordig niet heel zijn carrière in Nederland. Dan verkas je op je 19e naar Bayern München, of ander groot kapitaal. Hij maakte in zijn totale carrière 29 doelpunten in Europees verband: tien in de Europacup 1, elf in de Europa Cup II en acht in de UEFA Cup. Hij werd een paar keer landskampioen. Had zijn hoogtepunt in het seizoen 1977/78.
PSV won de UEFA-cup door het Franse Bastia te verslaan. Met andere Eindhovense legendes, René-en Willie van der Kerkhof als clubiconen. En Ernie Brands, Jan Poortvliet en Piet Wildschut als jonge ploeggenoten, die later op het WK-78 in Argentinië met Oranje de finale haalden. Zijn beste wedstrijden speelde ie echter tegen Barcelona in de halve finale. Barcelona, de club van Johan Cruijff. De voetballer die een andere parel wereldroem in de weg stond. Door onenigheid tussen PSV-en Ajaxspelers, onder leiding van Cruijff, ontbraken van der Kuijlen en doelman Jan van Beveren jarenlang in de Oranje selectie.
Menigeen denkt dat we met het PSV-duo twee keer wereldkampioen hadden kunnen worden. In 74 en 78 echter de finales tegen de thuislanden verloren. In 2004 werden er aan de oostkant van het Philips Stadion standbeelden onthuld van Van der Kuijlen en Coen Dillen, een ander clubicoon van PSV. De bronzen versie Van der Kuijlen, tweebenig, maar van nature rechts, staat schietend met links afgebeeld. Ik ben jong of oud genoeg om hem te kunnen herinneren. Eén van de beste voetballers ooit in Nederland. Ik ben fan van Cruijff, dit is één van de weinige dingen die hij verkeerd heeft aangepakt. Geen wereldroem voor skiete Willy in het verschiet. Z'n doel één keer voorbij geschoten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Na het winnen van het EK-88 "faalde" Oranje op het WK-90. Hoef ik niet over uit te wijden, alles immers tot in den treuren herkauwd. Ik had meer verdriet over het niet winnen van het EK-92 in Zweden. Nederland werd door de Duitsers uitgeschakeld op dat WK-90. Op het EK-92 kans op revanche. Het bleef bij één legendarische overwinning.
In misschien de beste wedstrijd die oranje ooit speelde op een groot toernooi. Deze spelers stonden aan de aftrap van één van de beste wedstrijden die het Nederlands-Elftal ooit speelde. Een voorhoede met Gullit, van Basten. Daarachter het grote talent Dennis Bergkamp. Wouters en Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Rijkaard, van Tiggelen Koeman en de Boer. De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde de verdiende 1-1. Vergeet nooit meer de woorden van m'n beste vriend Klaas, toen ik hem juichend in de armen vloog. 'Herm, wat stinkt je weer ut oew muil.' Het juichen en lachen verging me later na de wedstrijd.
Er moesten strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij er in z'n loopbaan maar 3 van de 54 zou missen. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier terecht koud gezet. Denemarken Europees-kampoen. Respect voor Die Manchaft. Daarna toch een pilsje genomen op Europees-Kampioen Denemarken. Een ander groot voetballand........Uit het verleden.
tong80
In misschien de beste wedstrijd die oranje ooit speelde op een groot toernooi. Deze spelers stonden aan de aftrap van één van de beste wedstrijden die het Nederlands-Elftal ooit speelde. Een voorhoede met Gullit, van Basten. Daarachter het grote talent Dennis Bergkamp. Wouters en Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Rijkaard, van Tiggelen Koeman en de Boer. De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde de verdiende 1-1. Vergeet nooit meer de woorden van m'n beste vriend Klaas, toen ik hem juichend in de armen vloog. 'Herm, wat stinkt je weer ut oew muil.' Het juichen en lachen verging me later na de wedstrijd.
Er moesten strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij er in z'n loopbaan maar 3 van de 54 zou missen. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier terecht koud gezet. Denemarken Europees-kampoen. Respect voor Die Manchaft. Daarna toch een pilsje genomen op Europees-Kampioen Denemarken. Een ander groot voetballand........Uit het verleden.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barcelona supporters verlieten 8 maart 2017 massaal het stadion Camp Nou. PSG maakte de 3-1 in de zestiende-finale CL. Barca moest nog 3 keer scoren in de laatste 8 minuten. Wat er in die 8 minuten gebeurde is niet meer uit te leggen. Wie er bij was kan er later wel over vertellen. 20.000 van de 90.000 niet meer. De 6-1 werd legendarisch. PSG had Barcelona thuis met 4-0 verslagen. Toch ging Barca door naar de kwartfinale. 6-5 aggregate. Vele tv-kijkers waren getuige.
Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup.
Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten. Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans.
Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes. Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog.
Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup.
Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten. Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans.
Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes. Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog.
Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nottingham Forrest won in 1979 en 1980 de EC-1. Het werd daarmee de enige club die vaker de EC-1 won dan landskampioen werd.
Natuurlijk hadden ze geweldige spelers. Peter Shilton, Viv Anderson, Stan Bowles of Trevor Francis bijvoorbeeld. Maar het succes was eigenlijk te danken aan de legendarische coach Brian Clough. Er wordt naar mijn mening iets te vaak over legendes gesproken in het voetbal. Clough verdient dat predikaat echter voor de volle 100 procent.
Als speler stond hij bekend als iemand die makkelijk scoorde. In 274 competitiewedstrijden wist hij 251 maal het net te vinden, voor Middlesbrough en Sunderland. Daarnaast speelde hij 2 interlands. Brian Clough leidde, als coach, Derby County eind jaren zestig begin jaren zeventig uit de bodem van de tweede divisie naar het landskampioenschap. Het jaar er op werden ze door het destijds onverslaanbare Ajax uitgeschakeld in de EC-1.
De finales in 79 en 80 werden gewonnen van Malmö FF en Hamburgers SV. In 1980 schakelden ze Ajax uit in de halve finale. De wraak van de eerdere nederlagen met Derby County smaakte zoet. Clough verwierf in Nederland verder bekendheid als de bedenker van de term Mickey Mouse competitie, de weinig vleiende bijnaam voor de Nederlandse Eredivisie.
Clough is buiten zijn voetbalprestaties beroemd en berucht door zijn legendarische teksten en alcoholisme.
Enkele van zijn uitspraken:
"Rome wasn't built in a day. But I wasn't on that particular job."
"Beckham? His wife can’t sing and his barber can’t cut hair."
To the Forest physio after Stuart Pearce suffered concussion: "Tell him he’s Pele and that he’s playing up front for the last 10 minutes."
On Roy Keane: "I only ever hit Roy once. He got up so I couldn't have hit him very hard."
On Sven Erikson getting the England job: "At last we’ve appointed a manager who speaks English better than the players."
"When I go, God’s going to have to give up his favourite chair."
"I'm sure the England selectors thought if they took me on and gave me the job, I'd want to run the show. They were shrewd, because that's exactly what I would have done."
After his liver transplant: "To put everybody’s mind at rest, I’d like to stress that they didn’t give me George Best’s old liver."
On his relationship with players: ”We talk about it for twenty minutes and then we decide I was right.”
"I wouldn't say I was the best manager in the business. But I was in the top one."
tong80
Natuurlijk hadden ze geweldige spelers. Peter Shilton, Viv Anderson, Stan Bowles of Trevor Francis bijvoorbeeld. Maar het succes was eigenlijk te danken aan de legendarische coach Brian Clough. Er wordt naar mijn mening iets te vaak over legendes gesproken in het voetbal. Clough verdient dat predikaat echter voor de volle 100 procent.
Als speler stond hij bekend als iemand die makkelijk scoorde. In 274 competitiewedstrijden wist hij 251 maal het net te vinden, voor Middlesbrough en Sunderland. Daarnaast speelde hij 2 interlands. Brian Clough leidde, als coach, Derby County eind jaren zestig begin jaren zeventig uit de bodem van de tweede divisie naar het landskampioenschap. Het jaar er op werden ze door het destijds onverslaanbare Ajax uitgeschakeld in de EC-1.
De finales in 79 en 80 werden gewonnen van Malmö FF en Hamburgers SV. In 1980 schakelden ze Ajax uit in de halve finale. De wraak van de eerdere nederlagen met Derby County smaakte zoet. Clough verwierf in Nederland verder bekendheid als de bedenker van de term Mickey Mouse competitie, de weinig vleiende bijnaam voor de Nederlandse Eredivisie.
Clough is buiten zijn voetbalprestaties beroemd en berucht door zijn legendarische teksten en alcoholisme.
Enkele van zijn uitspraken:
"Rome wasn't built in a day. But I wasn't on that particular job."
"Beckham? His wife can’t sing and his barber can’t cut hair."
To the Forest physio after Stuart Pearce suffered concussion: "Tell him he’s Pele and that he’s playing up front for the last 10 minutes."
On Roy Keane: "I only ever hit Roy once. He got up so I couldn't have hit him very hard."
On Sven Erikson getting the England job: "At last we’ve appointed a manager who speaks English better than the players."
"When I go, God’s going to have to give up his favourite chair."
"I'm sure the England selectors thought if they took me on and gave me the job, I'd want to run the show. They were shrewd, because that's exactly what I would have done."
After his liver transplant: "To put everybody’s mind at rest, I’d like to stress that they didn’t give me George Best’s old liver."
On his relationship with players: ”We talk about it for twenty minutes and then we decide I was right.”
"I wouldn't say I was the best manager in the business. But I was in the top one."
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Europees voetballer van het jaar in 1964, winnaar EC-1 (Met George Best en Bobby Charlton), all time topscorer van het Schotse nationale elftal, meermaals landskampioen en FA-cup winnaar. Echter met een bittere nasmaak.
Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Eerst nog spelend met een ziekenfondsbrilletje, na een oogoperatie verzekerd van een mooie blik in de toekomst. Alhoewel niet alles uit blik van Hak is, hakte hij later met de juiste bijl.
In 1954 maakte hij, als 16jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968. Hij speelde op maar één groot toernooi. Op het WK-74 tegen Zaïre. Natuurlijk scoorde hij.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn imposante carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde episch dramatisch. Door een magistrale hakbal tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde het "grote" Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, met vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen dit keer. Wel een legende geboren. Met onze Dennis later in diens voetsporen. Die ook menig tegenstander op de hak zou gaan nemen.
tong80
Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Eerst nog spelend met een ziekenfondsbrilletje, na een oogoperatie verzekerd van een mooie blik in de toekomst. Alhoewel niet alles uit blik van Hak is, hakte hij later met de juiste bijl.
In 1954 maakte hij, als 16jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968. Hij speelde op maar één groot toernooi. Op het WK-74 tegen Zaïre. Natuurlijk scoorde hij.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn imposante carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde episch dramatisch. Door een magistrale hakbal tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde het "grote" Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, met vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen dit keer. Wel een legende geboren. Met onze Dennis later in diens voetsporen. Die ook menig tegenstander op de hak zou gaan nemen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er niks van tegen Spanje in de eerste helft op het WK-2014. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen zoelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas.
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik had die wedstrijd niet gezien want ik kreeg op dat moment een delegatie op bezoek.quote:
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er niks van tegen Spanje in de eerste helft op het WK-2014. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen zoelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas.
[ afbeelding ]
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik had de samenvatting teruggezien en zag een juichende LvG die als een enthousiaste vader langs de kant stond en zijn ploeg feliciteerde.
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders wel de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers, de sloten op de deur. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo opmerkelijk.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden.
Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden.
Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weet eigenlijk niet of het een record is in het Nederlandse betaalde voetbal. Moet haast wel. 35 jaar geleden begon het Waalwijkse RKC in het seizoen 1987/1988 met 22 opeenvolgende overwinningen in de eerste Divisie. Met overmacht werden ze kampioen. Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van der Wiel werd een levende legende in Waalwijk.
Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. De één als zondagskind, de ander als zaterdags bijvoegelijk naamwoord, qua krantenkoppen en inkoppertjes in de maandageditie. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club niet zo hebben kunnen schitteren. Buiten de atlas zette hij Waalwijk op de kaart. Bij RKC had ie een technische voetbalstrateeg en een taktische techneut en waterdrager achter zich. Die Bosschenaar zou wel de top bereiken. Zoals ie na z'n actieve spelersloopbaan succesvol bleef in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.
Zijn kompaan op het middenveld was ook creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. De één als zondagskind, de ander als zaterdags bijvoegelijk naamwoord, qua krantenkoppen en inkoppertjes in de maandageditie. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club niet zo hebben kunnen schitteren. Buiten de atlas zette hij Waalwijk op de kaart. Bij RKC had ie een technische voetbalstrateeg en een taktische techneut en waterdrager achter zich. Die Bosschenaar zou wel de top bereiken. Zoals ie na z'n actieve spelersloopbaan succesvol bleef in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.
Zijn kompaan op het middenveld was ook creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit is waarschijnlijk de laatste speler die Europees voetballer van het jaar werd spelend in een "kleine" competitie. In 1987 werd ie gekozen tot de beste voetballer van Europa als speler van PSV. Zijn transfer naar AC Milan (17 miljoen gulden) als eerste van het trio Gullit, van Basten en Rijkaard verbaasde dan ook niemand. Het grote geld scheelde toen nog 150 miljoen gulden. Een afkoopsom was geen half miljard. Sub-top clubs konden hun status naar de absolute top nog niet kopen met olie-sjeik Dollars.
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (Z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carrière werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar-ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord.
Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste klein voetballand.
tong80
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (Z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carrière werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar-ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord.
Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste klein voetballand.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote naam of speler zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Het verspillen van talent zichzelf aangedaan. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders. Oranje zonder gevleugelde aanvallers op de flanken.
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet.
Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet.
Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98.
Er is een andere Nederlander die wél vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar Cruijffie het af liet weten nam de eveneens ketting rokende Groninger de honneurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zou koppen. De finale ging na zijn doelpunt alsnog met 3-1 verloren.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in drie WK-finale's. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Een strijd die hij buiten het voetbal toch nog zou gaan verliezen. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als semi-prof en bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden geamputeerd. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, had zijn laatste luchtduel verloren. Het was een ongelijke strijd, zonder verlenging.
tong80
Er is een andere Nederlander die wél vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar Cruijffie het af liet weten nam de eveneens ketting rokende Groninger de honneurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zou koppen. De finale ging na zijn doelpunt alsnog met 3-1 verloren.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in drie WK-finale's. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Een strijd die hij buiten het voetbal toch nog zou gaan verliezen. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als semi-prof en bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden geamputeerd. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, had zijn laatste luchtduel verloren. Het was een ongelijke strijd, zonder verlenging.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Als Cruijff je de beste speler van de wereld vindt, ga je niet twijfelen. Dan moet er wel een kern van waarheid in zitten. Ginola kreeg die eer van de maestro toen Ginola in Engeland de show stal bij Tottenham Hutspor. Als Dutch Gunner, kon ik niet anders dan het met Cruijffie eens zijn. Ginola had op alle fronten de gunfactor.
Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk. Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in.
In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus.
Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
tong80
Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk. Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in.
In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus.
Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tijdens de milennium-wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal van het WK-74 internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van het WK-54.Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Engeland op Wembley deklasseerde bij hun eerste thuisnederlaag ooit. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Verloor in het wonder van Bern alsnog met 3-2 van de Duitsers.
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou wraak nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders gedachten. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school. Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou wraak nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders gedachten. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school. Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op woensdagavond 21 december 1977 speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode. Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup.
In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.
De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs,
In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.
FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.
De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
tong80
In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.
De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs,
In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.
FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.
De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Geels, de meest ondergewaardeerde voetballer in Nederland ooit. Veel scorende spits, die speelde voor Ajax, Feijenoord, PSV, Anderlecht, Sparta en Club Brugge. Zijn doelpuntgemiddelde is vergelijkbaar met die van de Duitse legende Gerd Müller. Gerd Müller werd de held van de WK-74 finale, terwijl bondscoach Rinus Michels bij een 2-1 achterstand Geels op de Nederlandse bank liet zitten en de onbekende middenvelder Theo de Jong in het veld bracht.
Er wordt vaak gesproken over het feit dat rechtsbuiten René van der Kerkhof, in de rust de geblesseerde linksbuiten Rob Rensenbrink verving, terwijl de geniale linksbuiten Piet Keizer de bank warm mocht houden. De grootste fout van Michels echter was de altijd scorende spits Ruud Geels niet als z.g.n pinchhitter te gebruiken. Een generaal van slag. Bereid de oorlog niet te winnen. De dochter van Ruud Geels zou later wél het slagveld als overwinnaar mogen verlaten. Wie de grootste knuppel was werd wel duidelijk toen ze als basebalster de ster van Oranje was.
In 132 competitiewedstrijden voor de Amsterdammers scoorde Geels 123 maal. Hiermee werd Geels viermaal op rij topscorer van de eredivisie (seizoenen 1974/1975 tot en met 1977/1978). In één van de wedstrijden scoorde hij vijf doelpunten, tegen Feijenoord op 1 november 1975 (6-0). Van Hanegem zei later dat ie nooit zoiets had meegemaakt. 'Hij zweefde boven de lat uit.' Volgens de kromme. Hij was in totaal 5 keer topscorer van de eredivisie. Speelde met de lolbroeken van Gaal, Advocaat en van der Gijp (nog zonder dildo op z'n voorhoofd) bij Sparta. In 473 wedstrijden als prof scoorde hij 318 doelpunten. Dat heel vaak met z'n hoofd. Zijn handelsmerk. Het ene doelpunt was nog fraaier dan het andere. Z'n wapperende haren als een huzaren haarstukje in ieders geheugen gepland.
De snelheid van zijn handelen sprak boekdelen vol. Hij behoorde tot de Oranje-selectie tijdens het WK-1974, maar werd in geen enkele wedstrijd opgesteld. Hij speelde zelfs geen minuut. Later beschreef hij het verblijf in West-Duitsland als "de ergste weken uit mijn leven." Niet zozeer vanwege het niet spelen maar vooral door de dagelijkse pesterijen van het schijtlollige Ajax-duo Wim Suurbier en Ruud Krol (Snabbel en Babbel).
Een spits die tegenwoordig als eerste op het wedstrijdformulier van het Nederlands-Elftal zou worden gezet. Op zeker een internationale ster. Zou nooit 5 keer topscorer van Nederland zijn geweest. Vanwege bezigheden buitenshuis. Tegenwoordig is één jaar schitteren in Nederland genoeg voor een overtocht. Varend op het geldschip. Of kofschip, als kopspecialist. Op weg naar internationale roem. In Nederland koesteren we deze aimabel man, als nationaal kopbezit.
tong80
Er wordt vaak gesproken over het feit dat rechtsbuiten René van der Kerkhof, in de rust de geblesseerde linksbuiten Rob Rensenbrink verving, terwijl de geniale linksbuiten Piet Keizer de bank warm mocht houden. De grootste fout van Michels echter was de altijd scorende spits Ruud Geels niet als z.g.n pinchhitter te gebruiken. Een generaal van slag. Bereid de oorlog niet te winnen. De dochter van Ruud Geels zou later wél het slagveld als overwinnaar mogen verlaten. Wie de grootste knuppel was werd wel duidelijk toen ze als basebalster de ster van Oranje was.
In 132 competitiewedstrijden voor de Amsterdammers scoorde Geels 123 maal. Hiermee werd Geels viermaal op rij topscorer van de eredivisie (seizoenen 1974/1975 tot en met 1977/1978). In één van de wedstrijden scoorde hij vijf doelpunten, tegen Feijenoord op 1 november 1975 (6-0). Van Hanegem zei later dat ie nooit zoiets had meegemaakt. 'Hij zweefde boven de lat uit.' Volgens de kromme. Hij was in totaal 5 keer topscorer van de eredivisie. Speelde met de lolbroeken van Gaal, Advocaat en van der Gijp (nog zonder dildo op z'n voorhoofd) bij Sparta. In 473 wedstrijden als prof scoorde hij 318 doelpunten. Dat heel vaak met z'n hoofd. Zijn handelsmerk. Het ene doelpunt was nog fraaier dan het andere. Z'n wapperende haren als een huzaren haarstukje in ieders geheugen gepland.
De snelheid van zijn handelen sprak boekdelen vol. Hij behoorde tot de Oranje-selectie tijdens het WK-1974, maar werd in geen enkele wedstrijd opgesteld. Hij speelde zelfs geen minuut. Later beschreef hij het verblijf in West-Duitsland als "de ergste weken uit mijn leven." Niet zozeer vanwege het niet spelen maar vooral door de dagelijkse pesterijen van het schijtlollige Ajax-duo Wim Suurbier en Ruud Krol (Snabbel en Babbel).
Een spits die tegenwoordig als eerste op het wedstrijdformulier van het Nederlands-Elftal zou worden gezet. Op zeker een internationale ster. Zou nooit 5 keer topscorer van Nederland zijn geweest. Vanwege bezigheden buitenshuis. Tegenwoordig is één jaar schitteren in Nederland genoeg voor een overtocht. Varend op het geldschip. Of kofschip, als kopspecialist. Op weg naar internationale roem. In Nederland koesteren we deze aimabel man, als nationaal kopbezit.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Frits van Turenhout draait zich om in z'n graf. NEC-NAC: 'NUL-NUL' op zondagmiddag half vijf, is definitief verledentijd. Er is geen vastigheid meer en je weet niet meer waar je aan toe bent bij Langs de Lijn en Studio Sport.
Zaterdag 25 november 2023, 18:15 Excelsior-Feijenoord 2-4. Ajax-Vitesse begint om negen uur. Mits er geen lege aansteker of half leeg plastic bierglas wordt gegooid door een puber van 15, die gelukkig snel in de kraag wordt gegrepen en een jarenlang stadionverbod krijgt.
Het schorem, de doerakken en belhamels moet eens een goed lesje worden geleerd. Het loopt de spuigaten uit. De sintelbanen worden grondig gemist in de Vliert, Galgenwaard en Goffert. Zelfs op de tribune van het doorgaans gemoedelijke FC Den Bosch, werden ontoelaatbare termen als domme scheidsrechter, kutKNVB, hé jij, kale, hiha hondenlul en je moeder is een sekswerkster gebezigd.
Frits zou als verslaggever allang zijn gaan staken. Die had ze nog allemaal op een rijtje. Gewoon alle 13 goed en Albert West namens Den Bosch op 1. Ajax in het linker rijtje en vader Abraham door een waterkraan. Met het lek van PEC boven.
Herman. Geen Tsjuiphof.
Zaterdag 25 november 2023, 18:15 Excelsior-Feijenoord 2-4. Ajax-Vitesse begint om negen uur. Mits er geen lege aansteker of half leeg plastic bierglas wordt gegooid door een puber van 15, die gelukkig snel in de kraag wordt gegrepen en een jarenlang stadionverbod krijgt.
Het schorem, de doerakken en belhamels moet eens een goed lesje worden geleerd. Het loopt de spuigaten uit. De sintelbanen worden grondig gemist in de Vliert, Galgenwaard en Goffert. Zelfs op de tribune van het doorgaans gemoedelijke FC Den Bosch, werden ontoelaatbare termen als domme scheidsrechter, kutKNVB, hé jij, kale, hiha hondenlul en je moeder is een sekswerkster gebezigd.
Frits zou als verslaggever allang zijn gaan staken. Die had ze nog allemaal op een rijtje. Gewoon alle 13 goed en Albert West namens Den Bosch op 1. Ajax in het linker rijtje en vader Abraham door een waterkraan. Met het lek van PEC boven.
Herman. Geen Tsjuiphof.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
FC Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpond. Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Dit seizoen zijn ze weer in woelige baren en wateren. Nog woeliger dan vorig seizoen. Het water staat aan de lippen en boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als er boven het maaiveld wordt gepresteerd. Doe Maar Normaal, dan ben je bijzonder genoeg.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Daar kan blonde Greetje uit de polder, in z'n wildste dromen, alleen maar op hopen.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Beiden international. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de zeis. Het Zeisterbos is voor niemand veilig.
tong80
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 09-12-2023 09:47:55 ]
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Daar kan blonde Greetje uit de polder, in z'n wildste dromen, alleen maar op hopen.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Beiden international. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de zeis. Het Zeisterbos is voor niemand veilig.
tong80
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 09-12-2023 09:47:55 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Veranderd.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute Engelse ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit. Internationale roem lag in het verschiet.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten in andere landen. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd hij de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere Britse legendarische spits, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem te veel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Waar zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes steeg.
Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963,1964,1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van 6 maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunt in 516 wedstrijden.
Waar ie echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren op het WK in Engeland, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul.
In de groepswedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, o.a. een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het winnende team hield.
Greaves werd daardoor één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Echter, internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. De bal wel-of niet over de doellijn in de finale tegen West-Duitsland een legendarische anekdote. Met grensrechter Bachramow die de Zwitserse scheidsrechter een slechte dienst bewees op een standbeeld in eigen land. Jimmy is een gekoesterde herinnering voor de fijnproevers. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Daarna zijn leven voortzettend in de pub, als eerste voetbal-analist bij de BBC en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Een kleurrijk persoon en een kleurrijke voetballer in eenieders voetbalgeheugen gegreaved.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 15-12-2023 15:16:23 ]
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten in andere landen. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd hij de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere Britse legendarische spits, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem te veel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Waar zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes steeg.
Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963,1964,1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van 6 maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunt in 516 wedstrijden.
Waar ie echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren op het WK in Engeland, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul.
In de groepswedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, o.a. een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het winnende team hield.
Greaves werd daardoor één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Echter, internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. De bal wel-of niet over de doellijn in de finale tegen West-Duitsland een legendarische anekdote. Met grensrechter Bachramow die de Zwitserse scheidsrechter een slechte dienst bewees op een standbeeld in eigen land. Jimmy is een gekoesterde herinnering voor de fijnproevers. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Daarna zijn leven voortzettend in de pub, als eerste voetbal-analist bij de BBC en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Een kleurrijk persoon en een kleurrijke voetballer in eenieders voetbalgeheugen gegreaved.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 15-12-2023 15:16:23 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland staat aan de basis van het voetbal. Tevens aan de basis van het einde. Het einde van de voetbalromantiek en eerlijke strijd. Engeland heeft het internationale voetbal veel geschonken. Het heeft ook lang in de cocon van zelfgenoegzaamheid geleefd. De olie-en geldbronnen strooien nu echter zoveel zand, dat de oogjes straks definitief gaan sluiten.
Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.
Het gaat niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. Spelers die ook rijk werden door hun prestaties op het veld. Die moesten echter wel wedijveren met andere voetballers met grote kwaliteiten. Tegenwoordig worden er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal afgenomen. Straks zal de les weer hard zijn voor het nationale elftal op het EK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren.
tong80. Dutch Gooner.
Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.
Het gaat niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. Spelers die ook rijk werden door hun prestaties op het veld. Die moesten echter wel wedijveren met andere voetballers met grote kwaliteiten. Tegenwoordig worden er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal afgenomen. Straks zal de les weer hard zijn voor het nationale elftal op het EK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren.
tong80. Dutch Gooner.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het strafschoppensyndroom van de Italianen werd ironisch genoeg gestopt door het Nederlands Elftal. Dat van Nederland kreeg verder zijn konturen. Nederland speelde, als thuisland, Italië weg in de halve finale van het EK-2000. Echter werd kans na kans onbenut gelaten. Sterren als Bergkamp, Overmars, Seedorf en Davids leken zelfs in hun "eigen" Arena niet op de Toreadors uit hun kleurrijk voetbalverleden. Ook de Top Gunner schoot niet met scherp. Een non flying Dutchman vleuggellam.
Tijdens de wedstrijd werden er zelfs twee strafschoppen gemist in de 90 reguliere minuten. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert. Normaal twee zekerheidjes. Dat Italië al na 30 minuten met 10 man verder moest door een onterechte rode kaart van Zambrotta, rechtvaardigde voor hen het aloude en vaak succesvolle catenaccio in ere te herstellen.
Verlengingen volgden. Het bleef 0-0. Waarna er strafschoppen moesten worden genomen. De bal na de strafschop van verdediger Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten de Arena. Frank de Boer wilde ook geschiedenis schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard een ander "zekerheidje", Pierre van Hooijdonck, op de bank liet zitten, mocht Aron Winter in de 95e minuut invallen zodat-ie z'n 84ste interland kon spelen. Op dat moment een nationaal record. Ook Paul Bosvelt mocht aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had genomen was tussen twee jassen als doelpaal. Hij jaste hem er dan ook niet in. Seedorf had kennelijk z'n krediet als penaltie-nemer verspeeld in het verleden. Alleen Kluivert scoorde. Italië won de strafschoppenserie met 3-1. En Italië mocht later de finale spelen tegen Frankrijk. De heersende wereldkampioen. Waar Nederland in de eerste ronde nog met 3-2 van had gewonnen.
Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.
Oranje vloog er met strafschoppen uit op het EK-96 tegen Frankrijk en op het WK-98 tegen Brazilië. Als Nederland de halve finale had gewonnen van Brazilië had ik twee kaartjes voor de finale. Evenals twee jaar later op het EK het geval was. Het liep echter weer anders dan gepland.
Ik kreeg nog voor de halve finale van het EK-2000 een telefoontje van vriend Cees uit Well. Dat zijn baas interesse had, en of ik ze eventueel wilde verkopen. Wat ik er dan voor moest hebben. Als een erkend Blöf liefhebber blufte ik dat ze voor 5000 gulden van hem zouden zijn. Een kwartier later werd de deal bevestigd. Twee dagen later zat de baas van Cees voor een spotprijsje naar een finale zonder Oranje te kijken. Ik was de koning te rijk en kocht m'n eerste computer. De rest is geschiedenis. En internet zou nooit meer hetzelfde zijn.
tong80
Tijdens de wedstrijd werden er zelfs twee strafschoppen gemist in de 90 reguliere minuten. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert. Normaal twee zekerheidjes. Dat Italië al na 30 minuten met 10 man verder moest door een onterechte rode kaart van Zambrotta, rechtvaardigde voor hen het aloude en vaak succesvolle catenaccio in ere te herstellen.
Verlengingen volgden. Het bleef 0-0. Waarna er strafschoppen moesten worden genomen. De bal na de strafschop van verdediger Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten de Arena. Frank de Boer wilde ook geschiedenis schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard een ander "zekerheidje", Pierre van Hooijdonck, op de bank liet zitten, mocht Aron Winter in de 95e minuut invallen zodat-ie z'n 84ste interland kon spelen. Op dat moment een nationaal record. Ook Paul Bosvelt mocht aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had genomen was tussen twee jassen als doelpaal. Hij jaste hem er dan ook niet in. Seedorf had kennelijk z'n krediet als penaltie-nemer verspeeld in het verleden. Alleen Kluivert scoorde. Italië won de strafschoppenserie met 3-1. En Italië mocht later de finale spelen tegen Frankrijk. De heersende wereldkampioen. Waar Nederland in de eerste ronde nog met 3-2 van had gewonnen.
Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.
Oranje vloog er met strafschoppen uit op het EK-96 tegen Frankrijk en op het WK-98 tegen Brazilië. Als Nederland de halve finale had gewonnen van Brazilië had ik twee kaartjes voor de finale. Evenals twee jaar later op het EK het geval was. Het liep echter weer anders dan gepland.
Ik kreeg nog voor de halve finale van het EK-2000 een telefoontje van vriend Cees uit Well. Dat zijn baas interesse had, en of ik ze eventueel wilde verkopen. Wat ik er dan voor moest hebben. Als een erkend Blöf liefhebber blufte ik dat ze voor 5000 gulden van hem zouden zijn. Een kwartier later werd de deal bevestigd. Twee dagen later zat de baas van Cees voor een spotprijsje naar een finale zonder Oranje te kijken. Ik was de koning te rijk en kocht m'n eerste computer. De rest is geschiedenis. En internet zou nooit meer hetzelfde zijn.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zie net dat Der Kaiser is overleden. Een icoon uit de mooiste periode van het mondiale voetbal. Sommigen scharen hem bij de beste 5 ooit. De hoge voetbalbomen vallen bij bosjes lijkt het wel. In een jaar tijd Pelé, Charlton, Zagallo en nu Beckenbauer. Geen schwalbe van Franz. Daar was deze sierlijke zwaan de speler niet naar. Dat had hij niet nodig. Revolutionaire voetballers spelen geen toneel. Die spelen geen spelletjes. Die bepalen het spel. Bespelen hun tegenstanders en het publiek.
Als Nederlander kan ik, ondanks de nederlaag in 74, alleen maar applaudisseren. Ditmaal geen kleren van de Keizer, maar een mantel vol voetballiefde. De laatste hoge boom uit de mooiste tijd van het mondiale voetbal die nog leeft is Wim van Hanegem. Dat we daarom nog maar lang mogen genieten van deze Hollandse brom-en knuffelbeer. Blijf krom lopen Willem. Zodat de zeis je niet te pakken krijgt.
tong80
Als Nederlander kan ik, ondanks de nederlaag in 74, alleen maar applaudisseren. Ditmaal geen kleren van de Keizer, maar een mantel vol voetballiefde. De laatste hoge boom uit de mooiste tijd van het mondiale voetbal die nog leeft is Wim van Hanegem. Dat we daarom nog maar lang mogen genieten van deze Hollandse brom-en knuffelbeer. Blijf krom lopen Willem. Zodat de zeis je niet te pakken krijgt.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Maurits Hendriks per 1 maart uit elkaar.
De lichaamsdelen van zowel Maurits als van Hendriks zullen per opbod worden verkocht. Verwacht wordt dat bij Maurits de grote mond het meest zal gaan opbrengen. Boze tongen beweren dat de prijzen van Hendriks z'n hersenen de pan uit zullen gaan reizen. De losersvlucht is daarom nu al geboekt bij Pan-Am. Voor de duidelijkheid, een enkele reis. Dat daar geen Misverlat over bestaat. Er zijn al genoeg luchtkastelen naar de Arne slot Loevestein ge-Ti Ta tovenaart.
Zijn scrotum, in de volksmond 'hockeyballen', worden op de Albert Kuip aan de hoogste bieder opgehangen. Mocht je voor paal willen staan, ook eikels uit Rotterdam mogen zich aanbieden. Bij Ajax leggen we de lat niet zo hoog momenteel.
Toon Gerbrands, Hans Jorritsma, Robert Eenhoorn, Jan Siemerink en Gerard Kemkers zullen als voetbaliconen, onder leiding van de journalistieke legende Noa Vahle, de catering verzorgen. Volgens woordvoerder, ene Sjaak van der Swart, wordt tegenwoordig toch alles geslikt. Dezelfde Sjaak zegt verder dat-ie in goede conditie is. Zelfs de Coopertest binnen de 12 minuten loopt. Daar krijgt toch iedere Ajacied, zelfs de zwartkijkers, weer goede moed van ? Op naar de toekomst. Straks de godenzonen weer in de zevende hemel. Zonder vliegbrevet van onvermogen.
tong80
De lichaamsdelen van zowel Maurits als van Hendriks zullen per opbod worden verkocht. Verwacht wordt dat bij Maurits de grote mond het meest zal gaan opbrengen. Boze tongen beweren dat de prijzen van Hendriks z'n hersenen de pan uit zullen gaan reizen. De losersvlucht is daarom nu al geboekt bij Pan-Am. Voor de duidelijkheid, een enkele reis. Dat daar geen Misverlat over bestaat. Er zijn al genoeg luchtkastelen naar de Arne slot Loevestein ge-Ti Ta tovenaart.
Zijn scrotum, in de volksmond 'hockeyballen', worden op de Albert Kuip aan de hoogste bieder opgehangen. Mocht je voor paal willen staan, ook eikels uit Rotterdam mogen zich aanbieden. Bij Ajax leggen we de lat niet zo hoog momenteel.
Toon Gerbrands, Hans Jorritsma, Robert Eenhoorn, Jan Siemerink en Gerard Kemkers zullen als voetbaliconen, onder leiding van de journalistieke legende Noa Vahle, de catering verzorgen. Volgens woordvoerder, ene Sjaak van der Swart, wordt tegenwoordig toch alles geslikt. Dezelfde Sjaak zegt verder dat-ie in goede conditie is. Zelfs de Coopertest binnen de 12 minuten loopt. Daar krijgt toch iedere Ajacied, zelfs de zwartkijkers, weer goede moed van ? Op naar de toekomst. Straks de godenzonen weer in de zevende hemel. Zonder vliegbrevet van onvermogen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik heb dit boek gelezen toen ik 2 of 3 was....dat is nog een beetje onduidelijk
het boek heeft mij heel erg geïnspireerd
quote:De 16-jarige Umberto woont in het Zuid-Italiaanse dorp Mirana en is de sterspeler van zijn
voetbalclub. Hij komt uit een arm gezin, zijn vader
is werkloos en zijn zusje is al jaren verlamd. Volgens
de dorpsdokter kan een operatie haar genezen, maar
dat kost veel geld. Hij nodigt de scout van profclub
Turino uit en die is onder de indruk van Umberto's
talent. Maar de maffia uit het dorp wil hem niet
zomaar laten gaan...
Ton Oosterhuis (1925-2017) was (kinderboeken)schrijver,
historicus, wiskundige en marktonderzoeker. De wonderbenen van Umberto (1965) werd in 1966 door De Kinderjury, de voorloper van de Gouden Griffel, uitgeroepen tot
Beste Kinderboek van het Jaar.
Peter van Straaten (1935-2016) begon zijn carrière in
1958 bij Het Parool als reportagetekenaar. Maakte voor
diezelfde krant van 1968-2012 de strips 'Vader & Zoon'
en 'Het dagelijks leven'. Tekende ook voor Vrij Nederland,
de Volkskrant en NRC Handelsblad. Schreef en illustreerde
het kinderboek Een Jongen en zijn Boom (1998).
"Wedstrijden kun je altijd verliezen anders hoef je die wedstrijden ook niet te spelen"
Klaasweetalles 14-08-2018
Klaasweetalles 14-08-2018
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor.
Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind.
Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het veld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk wist.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de dakloze trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard.
Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter zichzelf gelaten, zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal. Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel.
Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
tong80
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor.
Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind.
Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het veld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk wist.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de dakloze trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard.
Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter zichzelf gelaten, zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal. Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel.
Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Het seizoen 65/66. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Bobo's en geldschieters waren al machtiger dan welke hand van God of VAR-bijziender dan ook. Destijds ging het al niet om sportiviteit. Schwalbe moest zijn Duitse intrede nog doen. Fouten in de 40-45ste minuut werden over het hoofd gezien. De wedstrijd West-Duitsland - Oostenrijk op het WK 1982 nog gespeeld.
Door een opeen stapeling van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen. Het scenario van ellende was geschreven.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden. Het bleek geen 1-april grap. Het lachen zou ze vergaan.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Records voor de bijna eeuwigheid.......
Laatste plaats op de eeuwige Bundesliga ranglijst.
Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen,108.
Minste punten, 8. Met de drie punten regel is dat 10.
Minste overwinningen, 2, meeste nederlagen, 18.
Enige Bundesligavereniging zonder uitzege,
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966.
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966.
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach. Langste serie nederlagen 10 stuks. Ze waren er stuk van.
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd.
Karakteristieken ter verduidelijking :
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Hermann. Rechts ausser.
Door een opeen stapeling van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen. Het scenario van ellende was geschreven.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden. Het bleek geen 1-april grap. Het lachen zou ze vergaan.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Records voor de bijna eeuwigheid.......
Laatste plaats op de eeuwige Bundesliga ranglijst.
Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen,108.
Minste punten, 8. Met de drie punten regel is dat 10.
Minste overwinningen, 2, meeste nederlagen, 18.
Enige Bundesligavereniging zonder uitzege,
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966.
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966.
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach. Langste serie nederlagen 10 stuks. Ze waren er stuk van.
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd.
Karakteristieken ter verduidelijking :
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Hermann. Rechts ausser.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van de Brazilaan Socrates nog mooier: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napoli zijn tong over breken.
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina. Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde.
Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams maar geen wereldkampioen werden. De herinnering beklijft echter. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand wie dat is? En wie herinnert zich nog het wonderdoelpunt van Bergkamp tegen Argentinië ?
Socrates zoop en rookte al als een ketter tijdens zijn voetbalcarriere. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden. Ons Ber deed dat door postbode te worden. Maar nu dwaal ik af.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarriere ongelimiteerd grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots.
Pelé noemde hem, samen met George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we op. Dat we dat maar geheel onthouden.
tong80. Ex-laveloze rechtsbuiten.
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina. Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde.
Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams maar geen wereldkampioen werden. De herinnering beklijft echter. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand wie dat is? En wie herinnert zich nog het wonderdoelpunt van Bergkamp tegen Argentinië ?
Socrates zoop en rookte al als een ketter tijdens zijn voetbalcarriere. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden. Ons Ber deed dat door postbode te worden. Maar nu dwaal ik af.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarriere ongelimiteerd grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots.
Pelé noemde hem, samen met George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we op. Dat we dat maar geheel onthouden.
tong80. Ex-laveloze rechtsbuiten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
[ afbeelding ]
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor.
Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind.
Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het veld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk wist.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de dakloze trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard.
Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter zichzelf gelaten, zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal. Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel.
Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
tong80
Ik weet nog dat hij ergens in NL trainer werd om na 3 trainingen de handdoek al in de ring te gooien. En dat terwijl de eerste wedstrijd van het seizoen nog moest starten...
Bij die aanloop van Stam kon je al zien aankomen dat de bal zoek zou zijn buiten de ArenA.quote:
Het strafschoppensyndroom van de Italianen werd ironisch genoeg gestopt door het Nederlands Elftal. Dat van Nederland kreeg verder zijn konturen. Nederland speelde, als thuisland, Italië weg in de halve finale van het EK-2000. Echter werd kans na kans onbenut gelaten. Sterren als Bergkamp, Overmars, Seedorf en Davids leken zelfs in hun "eigen" Arena niet op de Toreadors uit hun kleurrijk voetbalverleden. Ook de Top Gunner schoot niet met scherp. Een non flying Dutchman vleuggellam.
[ afbeelding ]
Tijdens de wedstrijd werden er zelfs twee strafschoppen gemist in de 90 reguliere minuten. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert. Normaal twee zekerheidjes. Dat Italië al na 30 minuten met 10 man verder moest door een onterechte rode kaart van Zambrotta, rechtvaardigde voor hen het aloude en vaak succesvolle catenaccio in ere te herstellen.
Verlengingen volgden. Het bleef 0-0. Waarna er strafschoppen moesten worden genomen. De bal na de strafschop van verdediger Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten de Arena. Frank de Boer wilde ook geschiedenis schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard een ander "zekerheidje", Pierre van Hooijdonck, op de bank liet zitten, mocht Aron Winter in de 95e minuut invallen zodat-ie z'n 84ste interland kon spelen. Op dat moment een nationaal record. Ook Paul Bosvelt mocht aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had genomen was tussen twee jassen als doelpaal. Hij jaste hem er dan ook niet in. Seedorf had kennelijk z'n krediet als penaltie-nemer verspeeld in het verleden. Alleen Kluivert scoorde. Italië won de strafschoppenserie met 3-1. En Italië mocht later de finale spelen tegen Frankrijk. De heersende wereldkampioen. Waar Nederland in de eerste ronde nog met 3-2 van had gewonnen.
Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.
Oranje vloog er met strafschoppen uit op het EK-96 tegen Frankrijk en op het WK-98 tegen Brazilië. Als Nederland de halve finale had gewonnen van Brazilië had ik twee kaartjes voor de finale. Evenals twee jaar later op het EK het geval was. Het liep echter weer anders dan gepland.
Ik kreeg nog voor de halve finale van het EK-2000 een telefoontje van vriend Cees uit Well. Dat zijn baas interesse had, en of ik ze eventueel wilde verkopen. Wat ik er dan voor moest hebben. Als een erkend Blöf liefhebber blufte ik dat ze voor 5000 gulden van hem zouden zijn. Een kwartier later werd de deal bevestigd. Twee dagen later zat de baas van Cees voor een spotprijsje naar een finale zonder Oranje te kijken. Ik was de koning te rijk en kocht m'n eerste computer. De rest is geschiedenis. En internet zou nooit meer hetzelfde zijn.
tong80
Maldini mistte geloof ik wel een penalty. Dat is dan wel weer een lichtpuntje dat zo een ster als hij dat doet.
Maar het niveau penalties nemen was wel dramatisch ja ondanks de druk die het met zich meebracht.
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:10 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:22 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:33 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
[ Bericht 100% gewijzigd door tong80 op 08-03-2024 12:45:48 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
[..]
Nee hij werd ladderzat bij Sparta van het veld afgevoerd. In de pers kwam het bericht dat-ie onwel was geworden door gezondheidsproblemen.
quote:
Verder miste ik op amateur niveau ooit een strafschop. Een lul de behanger wist achteraf aan m'n aanloop te zien dat ik hem ging missen. De zak stront zag waarschijnlijk niet bij de eerdere 30 penalties die ik raak schoot, dat m'n aanloop goed was.
Trusten.
