VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Wie kent Oekie Hoekema nog? Een éénmalige international met rossig haar. "Groot" geworden bij Go Ahead Eagles. Waarna hij tussentijds nog twee jaar bij PSV voetbalde. Mocht hij opgeroepen worden voor Qatar, zou hij weigeren. In ieder profcontract liet hij opnemen niet te spelen in een land met een dictatoriaal regime.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema. 
Voor de dagelijkse Trumprotzooi: https://reportersonline.nl/auteur/kirsten-verdel/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Hoekema.quote:Op zaterdag 29 oktober 2022 10:23 schreef TweedeKlum het volgende:
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.quote:
Voor de dagelijkse Trumprotzooi: https://reportersonline.nl/auteur/kirsten-verdel/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
Kijk live hoe Trump zijn eigen land sloopt: https://www.project2025.observer/
De slechtste grappen zijn die uitgelegd moeten worden.quote:
[..]
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In het rijtje, Litmanen, George Best, Ryan Gigs en Jan van Beveren kan weer een illustere naam worden toegevoegd. Met Liverpool won Mané in 2019 de Champions League, de UEFA Super Cup en de WK voor clubs.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dit klopt zeker inderdaad.quote:
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.quote:
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Wie is BVD ? Verderquote:
[..]
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barend en van Dorp.quote:
Verder
De 2 fouten zijn: Italie was niet een beste nr.3 maar gewoon een nr.2 in de poule.
En er waren geen kwartfinales, maar een 2e ronde met 4 groepen van 3.
Aanpassen graag.
Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was op het WK in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Woonde in de Vogelenzang. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan mij ook nog herinneren dat Edwin Zoetebier hier eerste keeper was. Hier werkte hij aan zijn vaardigheden als doelman om uiteindelijk eerste doelman bij Feyenoord te worden. Mooi om te zien.quote:
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ook mooi om te zien is Patrick Lodewijks. Bij PSV begonnen, ervaring opgedaan bij FC Groningen en toen weer naar PSV om later daar eerste doelman te worden en zelfs Oranje te halen en naar Feyenoord te gaan. Jammer dat er met die voorselectie een show wordt gegeven.
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuďtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carričre in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuďtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carričre in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarričre speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarričre speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".quote:
[..]
Bogarde was linksachter. Zit wel een verhaal achter. Omgeschoolde aanvaller door van Gaal. Die ik zoek hebben een CL/EC-1 finale gewonnen.
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Wat doet dit in het verkeerde topic ?quote:
[..]
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik dacht laat ik het maar hier posten, anders wordt het vragentopic bevuildquote:
[..]
Wat doet dit in het verkeerde topic ?
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Als Ajacied kun je ook sympathie hebben voor een speler van de zogenaamde "vijand." 30 jaar geleden maakte Mike Obiku zijn debuut voor Feijenoord. Toen nog met puntjes. De markante, kale voorzitter zag Obiku schitteren in Cyprus. Het land waar Jorien van den Herik miljonair werd. De goedlachse spits was al cultheld voor de term was bedacht.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Onderwerpen voor een voetbalcolumn, of in dit geval verhaal, liggen voor het oprapen. Meer dan een eeuw voetbalhistorie is een weldadige en gevarieerde bron om uit te putten. Ditmaal hou ik het echter dichter bij huis en recenter van geschiedenis.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frčnk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frčnk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet Bobby Charlton, George Best of Denis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Welkom terug.quote:
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Vorige maand de sterfdag van Manuel 'Garrincha' dos Santos (1933-1983). Zijn privé leven mag dan worden getekend door alcohol en verslavingen, binnen de krijtlijnen was Garrincha een geniale voetballer. Samen met Pelé was hij één van de beste Braziliaanse voetballers ooit. Garrincha is misschien ook de meest ondergewaardeerde speler ooit.
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste speler is geweest. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2002-2022, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
Vandaag 40 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. In het shirt van zijn club, Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
Na het recent overlijden van Pelé, kwam de discussie weer op gang wie de beste speler is geweest. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de overgewaardeerde Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2002-2022, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
Vandaag 40 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. In het shirt van zijn club, Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd: "Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
The difference between Johan Cruijff and Maradona.....
Johan Cruijff made Barcelona great. Maradona failed in Barcelona.
Cruijff teached with his hand. Maradona cheated with his hand.
Cruijff won 4 times the EC-1/CL. Maradona never.
Cruijff had followers in van Basten, Bergkamp, Rijkaard and Guardiola. Maradona in the smoke of his sigare.
Ajax is still world class. Napoli is hoping to win theire first trofee in 40 years.
Cruijff was briljant two footed and was a good header. Maradona wished he could.
Cruijff stopped smoking. Maradona was living on hard-drugs and dope.
Cruijff adored Mandela. Maradona Fidel Castro.
Johan Cruijff made Barcelona great. Maradona failed in Barcelona.
Cruijff teached with his hand. Maradona cheated with his hand.
Cruijff won 4 times the EC-1/CL. Maradona never.
Cruijff had followers in van Basten, Bergkamp, Rijkaard and Guardiola. Maradona in the smoke of his sigare.
Ajax is still world class. Napoli is hoping to win theire first trofee in 40 years.
Cruijff was briljant two footed and was a good header. Maradona wished he could.
Cruijff stopped smoking. Maradona was living on hard-drugs and dope.
Cruijff adored Mandela. Maradona Fidel Castro.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weiger uit principe te betalen voor sport op tv. Voetbal hoort nationaal kunstbezit te zijn. De omhoog gehypte Elfstedentocht, moet gratis te zien zijn volgens de overheid. Evenals andere belachelijke schaatsevenementen. Je wordt ermee doodgegooid op tv.
De ene worldcup na de andere pootjes-over zonder Gerard Joling, die gierend uit de bocht vliegt. Waarom dan betalen voor darts bijvoorbeeld? Qua doodgooien even dodelijk saai als Formule 1. Op het bloemencorso van Tiel wordt er ook nooit iemand ingehaald. Wint ook altijd een tulp uit Nederland. Komt misschien doordat Nederland internationaal uitblinkt in de C-sport die schaatsen is, terwijl het in de internationale A-sport voetbal al jaren, buiten Ajax, niks presteert of voorstelt.
Nederlandse kunst in bezit van leden van het Koningshuis is al even fascistisch. Uit het oog onttrokken voor het voetvolk. Niet dat het Nederlandse voetbal te vergelijken is met de grootmeesters van weleer, maar het is de gedachte er achter. Cruijff, van Hanegem, Bergkamp, Ronaldo, Neeskens, Moulijn, Rep, Keizer, Wilkes, Berry van Aerle, Litmanen, Romario, Swart, Gullit, Koeman, Nilis. Echt waar lieve kijkbuiskindertjes, die speelden ooit in de Nederlandse Eredivisie. Vanavond wint Ajax gewoon weer met 4-1 van RKC.
Krijgt voor de afstraffing die ze Feijenoord gaan geven over 2 maanden, nog 6 gemakkelijke wedstrijden. Gaan in de herfst weer aan kop. En wordt in de zomer van 2023 gewoon weer kampioen. Dat is het heerlijke van columnist zijn. Je kunt je nergens op gebaseerde conclusie al trekken voordat de competitie is gespeeld. Ik moet zeggen, wel briljant verwoord. Ik heb er tevens geld voor over om niet te hoeven kijken. Lekker langs de Lijn vanavond op de radio. Met good old Andy Houtkamp aan de microfoon. De honkbal expert.
tong80
De ene worldcup na de andere pootjes-over zonder Gerard Joling, die gierend uit de bocht vliegt. Waarom dan betalen voor darts bijvoorbeeld? Qua doodgooien even dodelijk saai als Formule 1. Op het bloemencorso van Tiel wordt er ook nooit iemand ingehaald. Wint ook altijd een tulp uit Nederland. Komt misschien doordat Nederland internationaal uitblinkt in de C-sport die schaatsen is, terwijl het in de internationale A-sport voetbal al jaren, buiten Ajax, niks presteert of voorstelt.
Nederlandse kunst in bezit van leden van het Koningshuis is al even fascistisch. Uit het oog onttrokken voor het voetvolk. Niet dat het Nederlandse voetbal te vergelijken is met de grootmeesters van weleer, maar het is de gedachte er achter. Cruijff, van Hanegem, Bergkamp, Ronaldo, Neeskens, Moulijn, Rep, Keizer, Wilkes, Berry van Aerle, Litmanen, Romario, Swart, Gullit, Koeman, Nilis. Echt waar lieve kijkbuiskindertjes, die speelden ooit in de Nederlandse Eredivisie. Vanavond wint Ajax gewoon weer met 4-1 van RKC.
Krijgt voor de afstraffing die ze Feijenoord gaan geven over 2 maanden, nog 6 gemakkelijke wedstrijden. Gaan in de herfst weer aan kop. En wordt in de zomer van 2023 gewoon weer kampioen. Dat is het heerlijke van columnist zijn. Je kunt je nergens op gebaseerde conclusie al trekken voordat de competitie is gespeeld. Ik moet zeggen, wel briljant verwoord. Ik heb er tevens geld voor over om niet te hoeven kijken. Lekker langs de Lijn vanavond op de radio. Met good old Andy Houtkamp aan de microfoon. De honkbal expert.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ongelofelijk wat een buitenlandse vedettes en wereldspitsen er in die tijd (1985-2000) in de Eredivisie speelden (Romário, Larsson, Kiprich, Djurovski, Ronaldo, Litmanen, Nilis, Finidi, Kanu, Lerby, Arnesen, Gerets, Nielsen, Michael en Brian Laudrup etc).
Natuurlijk ook Nederlandse grootheden als Gullit, van Basten, Kluivert, Bergkamp of van Nistelrooij, Overmars, Stam en Rijkaard. Romário was en is één van m'n favorieten ooit. Ik was in 1997 kandidaat op tv in een voetbalkwis bij de KRO. Producer Derk Bolt en gepresenteerd door Tom van het Hek. Ik zweette voetbal-peentjes en was zenuwachtiger dan voor welk examen ook. Al het luie zweet kwam eruit. "Vertegenwoordigde" Ajax, en wilde Romário als specialiteit. Dat kon niet, moest natuurlijk een Ajacied zijn. Logisch. Ha ha ha.
Koos toen voor Gerald Vanenburg. Ook niet de minste als technische grootheid, en speler bij zowel Ajax als PSV, waar ie tevens de EC-1 mee won. Ik werd na twintig afleveringen niet onverdienstelijk tweede. Ook typisch voor mij. Soort Joop Zoetemelk-syndroom. Romário werd in 1994 wel eerste op het WK. Helaas o.a. ten koste van Oranje. Het nationale elftal dat wel raad weet met tweede plaatsen. Vreemd dat Romário zo lang in Nederland speelde als wereldspits. Dat kon toen nog gelukkig. Tot Cruijff hem naar Barcelona haalde.
Gefeliciteerd sympathieke grootmeester met je 57ste verjaardag. Van de beelden blijven we eeuwig genieten. "Romário de Souza Faria is afgelopen week 57 jaar geworden! Felix aniversário!
Natuurlijk ook Nederlandse grootheden als Gullit, van Basten, Kluivert, Bergkamp of van Nistelrooij, Overmars, Stam en Rijkaard. Romário was en is één van m'n favorieten ooit. Ik was in 1997 kandidaat op tv in een voetbalkwis bij de KRO. Producer Derk Bolt en gepresenteerd door Tom van het Hek. Ik zweette voetbal-peentjes en was zenuwachtiger dan voor welk examen ook. Al het luie zweet kwam eruit. "Vertegenwoordigde" Ajax, en wilde Romário als specialiteit. Dat kon niet, moest natuurlijk een Ajacied zijn. Logisch. Ha ha ha.
Koos toen voor Gerald Vanenburg. Ook niet de minste als technische grootheid, en speler bij zowel Ajax als PSV, waar ie tevens de EC-1 mee won. Ik werd na twintig afleveringen niet onverdienstelijk tweede. Ook typisch voor mij. Soort Joop Zoetemelk-syndroom. Romário werd in 1994 wel eerste op het WK. Helaas o.a. ten koste van Oranje. Het nationale elftal dat wel raad weet met tweede plaatsen. Vreemd dat Romário zo lang in Nederland speelde als wereldspits. Dat kon toen nog gelukkig. Tot Cruijff hem naar Barcelona haalde.
Gefeliciteerd sympathieke grootmeester met je 57ste verjaardag. Van de beelden blijven we eeuwig genieten. "Romário de Souza Faria is afgelopen week 57 jaar geworden! Felix aniversário!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sommige spelers worden na hun carričre herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op te paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan. Zoals ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80.
Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale in Spanje. Uitgerekend in Sevilla tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.
Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was een cultheld rijker.
Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale in Spanje. Uitgerekend in Sevilla tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.
Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was een cultheld rijker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Matt Le Tissier zou record international zijn geweest in Nederland of Brazilië. Het was echter een Engelse voetballer. Daar moet je draven en rennen. Voetballer is niet het juiste woord. Hij is de grootste cult-en clubheld in één.
Hij speelde heel zijn carričre maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Hij speelde heel zijn carričre maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Grootmeester Simon Agdenstein won zeven Noorse schaaktitels. Is niet echt bijzonder, ware het niet dat ie tevens Noors voetbal-international was. Deze combinatie is wel uniek te noemen. Verder is ie ontdekker en eerste coach van de huidige wereldkampioen schaken Magnus Carlsen. Hij werd ooit tweede op het WK voor junioren, nog voor Viswanathan Anan en de Nederlander Jeroen Piket.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
22 augustus 2004. Een wondergoal. In 2001 kwam ie naar Ajax als grootste Zweedse talent ooit.
Hij bakte er het eerste jaar niks van. Sommigen bestempelden hem al als miskoop. Hij begon echter te wennen in een andere voetbalwereld. Hij werd van straatschoffie een meneer in de grote stad.
Zlatan ging scoren, ging duels aan, zelfs met van der Vaart zijn ploeggenoot. Hij werd zijn status waard. Zoals ie later bij andere buitenlandse clubs zijn eigen standaard werd. Een speler om letterlijk en figuurlijk tegenop te kijken. Bij Ajax was de wedstrijd tegen NAC op die zondagmiddag de slagröm öp de Zweedse taart.
Een solo als George Best in zijn beste jaren, een dribbel zelden gezien in Nederland. Een wereldster was geboren. Het rijtje Tsjindval, Romario, Litmanen, Nilis, Ronaldo kreeg een waardige aanvulling. Waar een klein land groot in kan zijn. Waar grote voetballers zich kunnen ontplooien. Zlatan is het bewijs. Geef ze de tijd. Geef ze geen ruimte, dan slaan ze toe. De echt groten.
Hij bakte er het eerste jaar niks van. Sommigen bestempelden hem al als miskoop. Hij begon echter te wennen in een andere voetbalwereld. Hij werd van straatschoffie een meneer in de grote stad.
Zlatan ging scoren, ging duels aan, zelfs met van der Vaart zijn ploeggenoot. Hij werd zijn status waard. Zoals ie later bij andere buitenlandse clubs zijn eigen standaard werd. Een speler om letterlijk en figuurlijk tegenop te kijken. Bij Ajax was de wedstrijd tegen NAC op die zondagmiddag de slagröm öp de Zweedse taart.
Een solo als George Best in zijn beste jaren, een dribbel zelden gezien in Nederland. Een wereldster was geboren. Het rijtje Tsjindval, Romario, Litmanen, Nilis, Ronaldo kreeg een waardige aanvulling. Waar een klein land groot in kan zijn. Waar grote voetballers zich kunnen ontplooien. Zlatan is het bewijs. Geef ze de tijd. Geef ze geen ruimte, dan slaan ze toe. De echt groten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hollandsche meester
tweebenig
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor-ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandsche meester
Cruijffie
eeuwig
de fluwelen streek aan de bal
tong80
tweebenig
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor-ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandsche meester
Cruijffie
eeuwig
de fluwelen streek aan de bal
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
WK-1950 de Engelsen deden voor de eerste keer mee en werden gezien als de grote favoriet. De WK's ervoor deden ze niet mee. Het echte voetbal werd namelijk in Engeland gespeeld. Na een weinig overtuigende overwinning op Chili (2-0) kreeg Engeland te maken met een zwakke tegenstander: de Verenigde Staten, een verzameling amateurs. Echter, team USA won dankzij een goal van de Haďtiaan Gaetjens. De Engelsen moesten daarna winnen van Spanje in het Maracană stadion. De Engelsen verloren echter, mede door een onterecht afgekeurd doelpunt.
De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haďti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.
De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haďti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 stierf hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden.
Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands. Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach.
Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraďnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld.
Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal.
De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren. Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen.
Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL. Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien: Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999. Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016. Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden. Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands. Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach.
Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraďnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld.
Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal.
De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren. Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen.
Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL. Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien: Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999. Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016. Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden. Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
‘We gaan in de halve finale komen, ik heb ineens zo’n gevoel dat we in de halve finale gaan komen. Met het balbezit voor Frank de Boer, Frank de Boer speelt de bal, heel goed, naar Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp neemt de bal aan, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp, Dennis Bergkamp. Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Bergkamp, 2-1!’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.quote:
‘We gaan in de halve finale komen, ik heb ineens zo’n gevoel dat we in de halve finale gaan komen. Met het balbezit voor Frank de Boer, Frank de Boer speelt de bal, heel goed, naar Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp neemt de bal aan, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, Dennis bergkamp, Dennis Bergkamp. Oooooooh, Frank de Boer speelt de bal op Dennis Bergkamp, die neemt de bal feilloos aan en die schiet de bal erin. We spelen nog officieel 20 seconden, Dennis Bergkamp, 2-1!’
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een klassieker op het WK. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je bij een klassieker mag wensen. Hartstocht, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de N-zone. Nu werd het de B-zone.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. Nu zag heel de wereld waarom. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
tong80
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.quote:
[..]
Toch jammer dat het na dat jaar bergafwaarts ging met Dennis als het om interlandwedstrijden ging.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.quote:
[..]
Vreemde is dat briljante voetballers gemeten worden aan hun geniale verleden.
Picasso wordt ook niet beoordeeld op z'n laatste schilderij. Net zoals met Messi nu. Hij is geen tien meer. Maar nog steeds een negen. En recent wereldkampioen.quote:
[..]
Hij beleefde zijn hoogtijdagen bij Arsenal, zoals die mooie omdraaibal die hij maakte om de verdediger te ontwijken en in het doel te scoren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid.
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident. M'n voetbalverhaal column van een paar jaar geleden op FOK! Willen de minister van justitie en ander rechts gebroed, stoppen met rechts-reactionair populistisch geblaat voor de bühne. Ik begrijp wel dat de BBB daardoor groot is geworden. Maar laat mijn sport erbuiten. Het is niet van vandaag. Het is van ieder weekend en in ieder stadion.
Als Ajaxsupporter vond ik deze de mooiste. Van een Feijenoorder: 'In ieder geval mikken we dit seizoen het beste.'
Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident. M'n voetbalverhaal column van een paar jaar geleden op FOK! Willen de minister van justitie en ander rechts gebroed, stoppen met rechts-reactionair populistisch geblaat voor de bühne. Ik begrijp wel dat de BBB daardoor groot is geworden. Maar laat mijn sport erbuiten. Het is niet van vandaag. Het is van ieder weekend en in ieder stadion.
Als Ajaxsupporter vond ik deze de mooiste. Van een Feijenoorder: 'In ieder geval mikken we dit seizoen het beste.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je hebt clubs die in de vergetelheid verdwijnen. Je hebt ook clubs die verdwijnen en voor altijd zullen worden herinnerd. Wie kent Sc Gooiland nog, Rigtersbleek of Sc Amersfoort?
Clubs in de marge. FC Haarlem was een kleine grote club. Een Amsterdammer hoort bij Ajax te gaan voetballen. Ruud Gullit echter werd weggekaapt door Barry Hughes, de legendarische trainer van FC Haarlem. Op zijn 16e maakte Gullit, eerst nog Dil geheten, zijn debuut voor FC Haarlem. Als laatste man maakte ie in een paar stappen al majestueuze stappen naast Piet van den Berg en Pieter Huig. Hij kon degradatie als broekie niet voorkomen.
Echter het jaar er op loodste ie Haarlem wel terug naar de eredivisie. Op zijn 17e gekozen tot beste speler van de eerste divisie en bijna topscorer als laatste man. Onder leiding van deze zwarte tulp behaalde Haarlem een vierde plaats in de Eredivisie. Ongekend. Haarlem was een club met een mooie historie. Met de legendarische Kick Smit werden ze landskampioen. Deze spits scoorde in 29 interlands 26 doelpunten. Hij werd ooit samen met Abe lenstra en Faas Wilkes gebruikt als strip-voetbalheld....Kick Wilstra.
Gullit maakte de Europese avonturen van Haarlem niet meer mee. Ook het drama in Moskou waarbij meer dan 100 doden vielen niet. Gullit ging naar Feijenoord om vele prijzen te winnen. Waaronder 2 maal wereldvoetballer van het jaar en bij PSV in 1987 Europees voetballer van het jaar. FC Haarlem bestaat niet meer. Menig blauw/rood voetbalhart treurt daar nog om. Barry Hughes en Ruud Gullit zullen achterom kijken, en denken.....wat was het mooi.
Clubs in de marge. FC Haarlem was een kleine grote club. Een Amsterdammer hoort bij Ajax te gaan voetballen. Ruud Gullit echter werd weggekaapt door Barry Hughes, de legendarische trainer van FC Haarlem. Op zijn 16e maakte Gullit, eerst nog Dil geheten, zijn debuut voor FC Haarlem. Als laatste man maakte ie in een paar stappen al majestueuze stappen naast Piet van den Berg en Pieter Huig. Hij kon degradatie als broekie niet voorkomen.
Echter het jaar er op loodste ie Haarlem wel terug naar de eredivisie. Op zijn 17e gekozen tot beste speler van de eerste divisie en bijna topscorer als laatste man. Onder leiding van deze zwarte tulp behaalde Haarlem een vierde plaats in de Eredivisie. Ongekend. Haarlem was een club met een mooie historie. Met de legendarische Kick Smit werden ze landskampioen. Deze spits scoorde in 29 interlands 26 doelpunten. Hij werd ooit samen met Abe lenstra en Faas Wilkes gebruikt als strip-voetbalheld....Kick Wilstra.
Gullit maakte de Europese avonturen van Haarlem niet meer mee. Ook het drama in Moskou waarbij meer dan 100 doden vielen niet. Gullit ging naar Feijenoord om vele prijzen te winnen. Waaronder 2 maal wereldvoetballer van het jaar en bij PSV in 1987 Europees voetballer van het jaar. FC Haarlem bestaat niet meer. Menig blauw/rood voetbalhart treurt daar nog om. Barry Hughes en Ruud Gullit zullen achterom kijken, en denken.....wat was het mooi.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van alle culthelden die Feyenoord begin jaren negentig op het veld had staan, was hij de grootste. John de Wolf was een stoere crimineel, Ed de Goey gewoon goed, Gaston en Regi kwikzilvere dartelaars en Mike Obiku exotisch. József was vooral gewoon gewoon.
Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.
Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.
Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.
Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
17 lijkt wel de leeftijd waarop iedere aanstaande Nederlandse topper (scorend) debuteert. Cruijff, van Basten en Bergkamp bijvoorbeeld. Faas Wilkes ging ze voor bij Xerxes.
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het gote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn periode destijds. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.
Faas Wilkes was ook de eerste Nederlandse speler die als prof furore maakte in het buitenland. Willem Kieft was als 18 jarige Europees topscorer al te oud. Diens scheve verschijning sierde niet de Pisa toren. De voornaam van Kieft werd dan ook niet befaamd. Faas echter. Abe Lenstra durfde niet en Gerrit keizer bij Arsenal was te onbeduidend.
Er zijn bejaarde Italianen die Faas heten. Door hun ouders vernoemd naar de weergaloze dribbelaar. Bij Inter Milaan en Torino schrijven ze zijn naam in gouden letters. Dennis zegt ze weinig meer. Die maakte meer furore in de Meer. Faas Wilkes zijn status is met geen pen te beschrijven. De wijzende tifosi, sturen hun verafgode blik, op een gouden blad naar de pagina van Faas. Ook in Spanje, en dan vooral Valencia, dragen ze hem nog steeds virtueel op de schouders. Iets dat ooit letterlijk gebeurde na een historische overwinning tegen het gote Real Madrid. Samen met Alfredo di Stefano van Real Madrid en Kubala van Barcelona was hij de ster in zijn periode destijds. Vergelijkbaar met Messi en Ronaldo tegenwoordig.
Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff. Doordat de KNVB tegen profvoetbal was speelde hij tussen 1949 en 1956 geen interlands. Uiteindelijk speelde hij er toch nog 38, waarin hij 35 keer scoorde. Een ongekend gemiddelde. Dennis Bergkamp was de speler die in 1998 pas dit aantal doelpunten overtrof. De Tulp, zoals Faas Wilkes in Italië werd genoemd, gaf het stokje door aan een protegé van Cruijff. Daar waar ie zelf de verlosser stimuleerde en inspireerde.
Faas Wilkes zou 82 jaar worden. De eerste wegbereider van het Nederlandse topvoetbal. Een bijna vergeten grootheid. In een land waar men het momenteel moet hebben van Luuk de Jong en Wout Weghorst. Noem het maar een bos, dat woud. Waar het diep zoeken is naar pareltjes als de tulpen van destijds.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, Kieft, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch PSV speelde op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden we er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real werd beschouwd als wonderteam. Met spelers als Michael Laudrup, Hugo Chansez, Vasquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook die hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen aan de bar bij NAC in de kantine. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen. Als barkeeper tijdens een avondje NAC. Een barkruk op z'n plaats.
tong80
Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, Kieft, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch PSV speelde op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden we er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real werd beschouwd als wonderteam. Met spelers als Michael Laudrup, Hugo Chansez, Vasquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook die hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen aan de bar bij NAC in de kantine. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen. Als barkeeper tijdens een avondje NAC. Een barkruk op z'n plaats.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
IJsselmeervogels is een Nederlandse voetbalclub. Het is met zeven landstitels bij de amateurs de succesvolste club in het Nederlandse amateurvoetbal. De rood-witten komen uit Spakenburg, in de Nederlandse provincie Utrecht, aan de boorden van de voormalige Zuiderzee. Op de ranglijst aller tijden, wat betreft het aantal gescoorde punten in wedstrijden op het hoogste amateurniveau in het zaterdagvoetbal, sinds invoering landelijke eerste later Hoofdklasse 1970/71 bezet IJsselmeervogels de eerste plaats Tegenwoordig komt IJsselmeervogels uit in de Jack's League/Tweede divisie Zaterdag.
Een rijke historie heeft deze club die in bijna hetzelfde shirt speelt als Ajax. Misschien dat daarom hun sporthal 'De toekomst' heet. De rode baan op het witte shirt is herkenbaar uit duizenden. Hun plaatsgenoten van VV Spakenburg spelen aanpalend op een even indrukwekkend amateurcomplex. Spakenburg in het blauw. Ze worden in de volksmond dan ook de blauwen genoemd, zoals De Vogels de Rooien heten.
Zeven keer werd Ijsselmeervogels algemeen landskampioen, nog vaker districtskampioen. Momenteel "lang" gelegen en vergeten tijden. 2011 was de laatste keer. Degradatie lonkt naar de derde divisie na de 6-0 nederlaag tegen Hercules in de promotie/degradatie wedstrijden.
Hun grootste succes kwam er in 1975. In het seizoen 1974-1975 wisten ze de halve finale te bereiken in de nationale beker. Na Limburgia en SC Amersfoort (professionele buurman in het provinciale voetbal) te hebben verslagen ging de victorie door tegen FC Groningen in de kwartfinale. Na 2-2 aan het eind van de verlengingen wonnen de Spakenburgers met strafschoppen van de koploper in de Eerste Divisie. In Deventer, in de Adelaarshorst tegen FC Twente volgde de halve finale. Deze destijds Europese topclub bleek een brug te ver voor Jaan de Graaf en zijn ploeggenoten. Ook hier werd er met 6-0 verloren. Geen schande, historie was al geschreven. Helemaal toen aan het eind van het jaar Ijsselmeervogels tot sportploeg van het jaar werd gekozen. Dat lukte Feijenoord niet eens in 2002, na winst van de UEFA-cup.
Jaan de Graaf, de sterspeler destijds in de jaren 70, werd pas in zijn nadagen profvoetballer bij AZ-67. Wegens geloofsovertuiging wilde en mocht hij niet op zaterdag spelen. Toen eind jaren 70 ook op zaterdagavond werd gevoetbald ging hij pas overstag. In zijn na dagen kon hij geen stempel meer drukken. Echter werd hij niet gezien als miskoop. Hij bleef wel vissen. En menig doelman nog achter het net. Zoals Wilco, de Spakenburg/Bommelse visboer, als een ware Tsjeu La Kibbeling, er de moed inhoudt.
tong80
Een rijke historie heeft deze club die in bijna hetzelfde shirt speelt als Ajax. Misschien dat daarom hun sporthal 'De toekomst' heet. De rode baan op het witte shirt is herkenbaar uit duizenden. Hun plaatsgenoten van VV Spakenburg spelen aanpalend op een even indrukwekkend amateurcomplex. Spakenburg in het blauw. Ze worden in de volksmond dan ook de blauwen genoemd, zoals De Vogels de Rooien heten.
Zeven keer werd Ijsselmeervogels algemeen landskampioen, nog vaker districtskampioen. Momenteel "lang" gelegen en vergeten tijden. 2011 was de laatste keer. Degradatie lonkt naar de derde divisie na de 6-0 nederlaag tegen Hercules in de promotie/degradatie wedstrijden.
Hun grootste succes kwam er in 1975. In het seizoen 1974-1975 wisten ze de halve finale te bereiken in de nationale beker. Na Limburgia en SC Amersfoort (professionele buurman in het provinciale voetbal) te hebben verslagen ging de victorie door tegen FC Groningen in de kwartfinale. Na 2-2 aan het eind van de verlengingen wonnen de Spakenburgers met strafschoppen van de koploper in de Eerste Divisie. In Deventer, in de Adelaarshorst tegen FC Twente volgde de halve finale. Deze destijds Europese topclub bleek een brug te ver voor Jaan de Graaf en zijn ploeggenoten. Ook hier werd er met 6-0 verloren. Geen schande, historie was al geschreven. Helemaal toen aan het eind van het jaar Ijsselmeervogels tot sportploeg van het jaar werd gekozen. Dat lukte Feijenoord niet eens in 2002, na winst van de UEFA-cup.
Jaan de Graaf, de sterspeler destijds in de jaren 70, werd pas in zijn nadagen profvoetballer bij AZ-67. Wegens geloofsovertuiging wilde en mocht hij niet op zaterdag spelen. Toen eind jaren 70 ook op zaterdagavond werd gevoetbald ging hij pas overstag. In zijn na dagen kon hij geen stempel meer drukken. Echter werd hij niet gezien als miskoop. Hij bleef wel vissen. En menig doelman nog achter het net. Zoals Wilco, de Spakenburg/Bommelse visboer, als een ware Tsjeu La Kibbeling, er de moed inhoudt.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet één voetballer wordt door zowel Barcelona als Real Madrid supporters gehaat. Bernd Schuster kreeg het voor elkaar. Als wonderkind maakte hij op z'n 18e zijn debuut voor FC Köln. Tijdens hetzelfde seizoen debuteert ie ook nog eens voor Die manschaft. A Star Was Born.
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Daarna was het mooi geweest, schlüss voor Schuster. De blonde engel, sloot de deur.
tong80
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Daarna was het mooi geweest, schlüss voor Schuster. De blonde engel, sloot de deur.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die door mindere prestaties bekendheid krijgen. Spelers die tegenwoordig culthelden worden genoemd. Echte culthelden presteren echter ook. Zijn niet alleen door hun Haagse tongval gewaardeerd. Zijn meer dan van de juiste tongriem gesneden.
Wim van der Horst hoort in de club van culthelden die presteerden op het veld. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed-ie samen in de auto naar Alkmaar. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub. Die zelfs een Europese finale speelden. In 1981 tegen Ipswich Town.
Het was voor de jonge van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld. Met De Kromme en Jantje Peters als concurrenten voor zich moest ie de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder, ondanks Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij, wordt genoemd.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in 1983/84. In de tweede helft weet ie een hattrick te scoren tegen de grootmacht. Ik ken zonder te googlen geen andere speler die dat heeft gedaan.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Site. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd tegen Feijenoord met een andere ex-Boschenaar, Joseph Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Wim van der Horst hoort in de club van culthelden die presteerden op het veld. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed-ie samen in de auto naar Alkmaar. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub. Die zelfs een Europese finale speelden. In 1981 tegen Ipswich Town.
Het was voor de jonge van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld. Met De Kromme en Jantje Peters als concurrenten voor zich moest ie de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder, ondanks Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij, wordt genoemd.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in 1983/84. In de tweede helft weet ie een hattrick te scoren tegen de grootmacht. Ik ken zonder te googlen geen andere speler die dat heeft gedaan.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Site. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd tegen Feijenoord met een andere ex-Boschenaar, Joseph Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
