Tong's voetbalverhalen deeltje heel veel.....

Remco Pasveer schreef gisteren tijdens Ajax-Panathinaikos een pagina in het grote penaltie-sprookjesboek. Of het zal beklijven staat in de sterren en toekomst geschreven. Eén doelman bivakkeert er al 38 jaar.....Helmut Ducadam.



Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan. Zoals ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80.

Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.

Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.

Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.

Op 27 januari 1994 werd een van de meest bizarre voetbalwedstrijden ooit gespeeld. De nationale elftallen van Barbados en Grenada kwamen tegen elkaar uit in de kwalificatie voor de Shell Caribbean Cup later dat jaar. Echter, de organisatoren hadden wat eigen regels bedacht zodat deze wedstrijd een wel heel vreemde wending kreeg.



Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.

De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.

In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in.

In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.

In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’

De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup. Voetbal had er weer een curieuze anekdote bij. En FOK! was een mooi verhaal rijker.

tong80

Arme huidige generatie voetballiefhebbers. Het is al behelpen deze eeuw, met volgens de FIFA (en haar verkiezingen) maar 2 stervoetballers. Toernooien die het aanzien niet waard zijn. Een 21ste eeuw waar fucking Miroslaw Klose WK-topscorer allertijden kan worden. Nederland na 2014 geen topaanvaller meer heeft. Men zich drukker maakt over een haarband dan over het weggooien van de Nederlandse reputatie qua mooi aanvallend voetbal. Straks 64 landen op een WK. (De Oranje-camping tijdens het WK-2030 wordt opgeslagen op de Kaaimaneilanden, wegens lekker centraal gelegen).

Gelukkig wordt de immens populaire, sympathieke, briljante technicus Memphis Depay de opvolger van Robin van Persie als Oranje topscorer. Nu nog hopen dat de buitenlandse wondercoaches het gedateerde gedachtengoed van de Kromme en Cruijffie voorgoed bij het oud vuil zetten. Anders valt er niks meer te zeiken door deze voetbal opa. Nu FF pissen en de geraniums watergeven.

Herman-Ex-rechtsbuiten.

De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.

Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.

Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen.

Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat-ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'

Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.

Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld de Limburger Willy Dullens of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.

Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde zelfs in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dan moet ik te persoonlijk worden.

tong80

Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.



Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen.

De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen. Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd.

Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.

De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet.

Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had zijn laatste luchtduel verloren.

Hans Kraay junior speelde vaak toneel tijdens Voetbal/Veronica Inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen en melden heeft. Hij liet zich, als het kale mannetje bij Bennie Hill, vrijwillig op z'n kop slaan. De ene keer letterlijk door de goeie lobbes Jan Boskamp (het betere schouderwerk), de andere keren figuurlijk door Gijp en Derksen. Die plaatsten stelselmatig denigrerende opmerkingen als Kraaij wel degelijk iets zinnigs zei. Kraaij speelde dan (meestal) het opgewonden standje, zoals hij dat ook op het veld als voetballer deed. Als ze er aan de tafel een warboel van maakten, pleurde de luis in de pels, de overal mislukte programmamaker, verslaggever of interviewer, de wanstaltige schlagermuziek karaokende Wilfred Genee er een poep-en pies filmpje in. Dan nog het liefst een video van de opgewonden Kraaij, die langs de lijn als amateurcoach z'n jasje op de grond smeet. Het geruzie was vaak gespeeld, want immers alles voor de kijkcijfers.



Hij was een talentje in de jeugd bij Feijenoord. Een groter talent in dat B-elftal was ene René van der Gijp. Gijp was toen al een losbol, en werd bij Feijenoord, toen-ie zich met bolhoed en wandelstok, met een taxi voor het trainingsveld had laten afzetten, weggestuurd. Gijp haalde met een omweg, Sparta, Lokeren....PSV, toch nog de top en het Nederlands elftal. Gek genoeg zegt men toch nog steeds dat Gijp er meer uit had kunnen halen. Dat zou kunnen kloppen. Maar misschien had vd Gijp deze instelling en gedrag wel nodig om zich prettig te voelen, te presteren.

Toen de vader van Kraaij Jr., Hans Kraaij Sr., manager was van Feijenoord, stond Jr, op het punt van debuteren in het eerste. Zijn dominante vader, besloot echter zijn invloed te laten gelden en stak daar een stokje voor. Kraaij Jr. zou te onvolwassen zijn en z'n pa was bang voor een afgang. Kraaij Sr. zal eerder aan zichzelf gedacht hebben. Hij zou er misschien op aangekeken worden. Senior was toch al van de onzekerheid. Bij Ajax en Feijenoord moest hij wegens het feit dat-ie niet tegen spanning kon voortijdig opstappen als trainer en technisch directeur. Het ego van Jr.'s vader was sowieso al groter dan de gemene deler, gezien het feit dat ie niet meer aan tafel wilde zitten bij Gijp en Derksen, omdat-ie te weinig spreektijd kreeg ten opzichte van die twee.

Kraaij Jr. heeft ondanks dat-ie het bij Feijenoord niet haalde, toch nog geschopt tot prof. Letterlijk en figuurlijk. Een carriere van meer dan 15 jaar zelfs. Waar Sr. groter was dan de gemene deler, was Jr. eerder een gemene uitdeler. Verborgen bleef zijn voetballende talent. Hij dacht zich alleen te kunnen handhaven in het betaalde voetbal door als een zeis over het veld te razen. Hij wist dat-ie Zeist (trainingscentrum Nederlands-Elftal) nooit zou kunnen halen. Zijn ego echter zat hem niet in de weg. Als ie niet voetballend over de tong zou gaan of anderzijds er bovenuit kon steken dan maar schoppend en tierend.

Kraaij Junior kreeg ooit een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?

Inmiddels is Kraaij Jr. al meer dan 30 jaar werkzaam als reporter op tv. Veelal in de KKD. Hij neemt blijkbaar genoegen met een rol aan de zijlijn. Dat is jammer. Net zo jammer is dat hij een vreselijk programma met homevideo's presenteert. In het voedbalpanel bij ESPN heeft hij altijd zinnige woorden. Daar hoeft-ie geen toneel te spelen. Hoeft hij zich niet te laten kleineren en wordt hij niet uit de tent gelokt door een omhooggevallen haarstukje. Ik zou hem graag terug zien in VI. Doe er dan gelijk Wim Kieft bij. En als frisse wind Theo Janssen, die helaas ook z'n image tegen heeft van losbol en drankschuit. Mogen in het vervolg Wierd Duck, Hélène Hendriks, Heleen van Rooijen, Job van der Knoestert en andere kontlikkers van Derksen thuisblijven. Kunnen ze lekker homevideootjes kijken. En naar Vandaag Inside. In een oud-tevens nieuw jasje. Allebei gepresenteerd door.....Wilfred Genee.

tong80



[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 12-09-2024 17:57:40 ]

Er zijn wereldsterren of grote voetballers die niet oud werden doordat ze verongelukten, een hartaanval kregen of anderzijds. Bruno Pezzey (39) bijvoorbeeld. De sierlijke Oostenrijkse verdediger, die 4 keer genomineerd was voor Europees voetballer van het jaar en op het WK78 met Oostenrijk, West Duitsland met 3-2 uitschakelde in de Achtste finales. De 3-2 overwinning staat als hoogtepunt in de Oostenrijkse voetbalgeschiedenis. Pezzey overleed als toeschouwer bij een ijshockey wedstrijd door een hartaanval. Of de Italiaanse wereldkampioen (1982) Gaetano Scirea (36), eén van de zes spelers die alle zes prijzen van UEFA en FIFA won. Ook hield hij Franco Baresi vier jaar uit het nationale elftal totdat hij in 1986 afscheid nam. Hij wordt gezien als één van de beste verdedigers ooit. Als scout voor Juventus in Polen verongelukte hij met nog twee slachtoffers.



Vier dagen later verongelukte de misschien wel beste Poolse speler ooit, vooruit samen met Boniek, Kazimierz Deyna. Hij won Olympisch goud op de Olympische Spelen van München. Vier jaar later werd het brons, net zoals op het WK78. Ook in Duitsland werd hij derde op het WK74. Hij speelde een voor die tijd enorm aantal van 97 interlands, waarin hij het ook niet misselijke aantal van 41 doelpunten maakte. De wonderdribbelaar uit Spanje Juanito (38) verongelukte, ook als scout werkzaam voor zijn oude club Real Madrid tegen Torino. De flamboyante Belg Ludo Coeck (30) verongelukte toen hij nog voetballer was na een tv-optreden. Coeck speelde op het WK82 en het EK84 en behoorde tot de beste Belgische generatie met het beste nationale elftal. De Belgische glory, derde op het WK86 zou hij niet meer meemaken. .

Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk (23) nog? Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in diverse jeugdselecties. Hij zou echter maar 23 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), werd hij gecontracteerd door eerst AZ-67 en daarna Feijenoord. Door twee zware blessures kwam zijn talent niet tot zijn recht en werd hij uitgeleend aan Cercle Brugge om daarna een contract te tekenen bij FC Twente.

Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo tussen Enschede en zijn woonplaats Hengelo. Net als bij zijn generatiegenoot Ajacied Robbie de Wit (hersenbloeding), zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.

John van den Brom is momenteel een trainer met overwicht en analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt momenteel een vereiste te zijn om te mogen analiseren op tv. Gezien levensgenieter Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden. Een rondje geven zat er helaas niet meer in.

tong80

Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Roelof Jan Tik-Tak, Frits Flinkenvleugel, Bram Geilman ? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van Socrates nog mooier; Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napel zijn tong over breken. De Braziliaan Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. Flamengo en Fiorentina in Italië.



Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão, Junior en Toninho Cerezo wisselend in de opstelling, de wereld en de romantische voetbalharten stal. Helaas, althans vind ik, sneuvelden ze tegen het Italië van topscorer Paolo Rossi. Die het plots op zijn spleenheupen kreeg, en een hattrick scoorde nadat Italië drie keer gelijk had gespeeld in de eerste ronde en Rossi nul doelpunten had gescoord. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnert wordt maar geen wereldkampioen werd.

Zoals Socrates (broer van club-en land-wereldkampioen, met Sao Paulo en de gele kanaries, Raï} schitterde op het veld, faalde hij in het echte leven. Hoewel hij zich dokter mocht noemen, nam hij een verkeerde afslag op zijn levenspad. Zoals Garrincha hem als Botafogo speler voorging, raakte hij aan de drank. De wijsheid van deze geweldenaar en intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney vertelde, en Paul Gascoinge en Paul Merson ooit opbiechtte, dronk hij al tijdens zijn voetbalcarriere.

De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Mateloos was zijn talent, gulzig en mateloos zijn alcohol consumptie. Pelé werd El Raï (De Koning) genoemd. De broer van Socrates besteeg nooit de voetbalkroon zoals zijn 11 jaar oudere voorbeeld. Ondanks dat-ie Sao Paulo tegen het Dream Team van Barcelona naar de wereldcup schoot. Raï staat op een voetstuk. Maar een treetje hoger staat toch echt Socrates. De ongekroonde koning van het WK-82. Een voorbeeld als voetballer, maar met de kleren van de keizer in de realiteit.

Oranje-icoon en doelpuntenmaker in WK-finale Johan Neeskens (73) overleden

Op 73-jarige leeftijd is zondag Johan Neeskens overleden. Dat heeft de KNVB gemeld. De oud-speler van onder meer Ajax, FC Barcelona en New York Cosmos werd vooral bekend door zijn doelpunt in de WK-finale van 1974. Hij scoorde toen uit en strafschop tegen het toenmalige West-Duitsland.



Het Nederlands Elftal wordt de eeuwige tweede genoemd. Joop Zoetemelk als individu ook. Die werd echter ooit Tour winnaar en wereldkampioen. Drie keer tweede geworden op een WK als klein land. Wel het voetbal gemoderniseerd. In 1974 West-Duitsland in de finale gekleineerd. Niet voor de winst gaan, maar voor de vernedering, schoonheid en romantiek.



De op één na mooiste en memorabele strafschop op een groot toernooi is ook door Oranje binnen geschoten op dat wereldkampioenschap in West-Duitsland. Ditmaal niet door een fluwelen streling van een Hollandsche-of Tsjechische meester. De Panenka op het EK-76 staat met stip op één. Door de hartstocht die het Nederlands-Elftal ook typeert staan we op twee. Johan de tweede, legde in de tweede minuut aan. Een strafschop vol met kalk. Kalk van de links-en rechtsbuiten was het normaal. Nu was het opstuivende kalk van de penaltystip. De Panenka was van een brute schoonheid. Neeskens combineerde het met hartstocht en passie.

Heel Nederland stoof op. 'We leiden.' sprak de legendarische Herman Kuiphof. Als elfjarige sprong ik een gat in de lucht. De Nees schoot een gat in het net. Dit kon niet meer misgaan. Het droevige einde was toen niet te voorzien. Weer tweede.

Net zoals op het WK-54 wonnen de Duitsers van het beste team in de finale. Destijds het al vijf jaar ongeslagen Hongarije, na een 0-2 achterstand. In de internationale verkiezing van elftallen van de eeuw, eindigde Wereldkampioen Brazilië van het WK-70, met Pelé, op 1. Het geweldige Hongarije van het WK-54, met Puskas, op 2. Oranga Magica, het totaalvoetbal van Nederland met Cruijff, op het WK-74 op 3. Eens iets anders dan tweede.

Als er iemand de tweede plek verdient in de voetbalhistorie is het wel de Nees. Johan twee genoemd in zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona. Achter Johan Cruijff. De op één na mooiste strafschop aller tijden van de mooiste en beste nummer twee van Nederland.

tong80



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 08-10-2024 07:53:26 ]

quote:

Op maandag 7 oktober 2024 22:57 schreef Bomenverzameling het volgende:
tong mooi verhaal maar ik wil toch muggenziften. Hij is gisteren (zondag) overleden. Echter vandaag bekend gemaakt

Ik had het persbericht overgenomen.

'RIP Jan van Maren 🙏🏻
Jan is overleden maar heeft zijn clubje nog wel PERIODEKAMPIOEN zien worden dankzij de Stichting Ambulance Wens Nederland.
Zo zie je maar dat deze stichting heel mooi werk verricht.
Sterkte aan familie en nabestaanden namens iedereen die FC DEN BOSCH een warm hart toedraagt.
We weten zeker dat Jan nog heeft genoten van een mooie avond!'





https://www.facebook.com/herman.vantongerlo.7

Hem twee weken geleden nog gebeld. Vertelde hij dat-ie nog maar kort had. Onwerkelijk met iemand te spreken die ongeveer weet wanneer hij dood gaat. Hij sprak relativerend met soms nog een grapje. Toch kwam het bericht gisteren hard binnen. Nog steeds moeilijk te beseffen.

ZALTBOMMEL - Nog geen week nadat hij een koninklijke onderscheiding ontving, is woensdag in Zaltbommel Jan van Maren overleden.



In zijn stad was Van Maren bekend als liefhebber van muziek en van voetbal. Vijftig jaar zette hij zich vrijwillig in voor bandjes en muzikanten in de regio. Daarnaast stak hij als vrijwilliger lange tijd de handen uit de mouwen bij voetbalvereniging Nivo-Sparta.

Vorige week donderdag ontving Jan van Maren hiervoor een koninklijke onderscheiding. Burgemeester Marnix Bakermans speldde hem het lintje op. Dat gebeurde bij Van Maren thuis, in kleine kring.

Jan van Maren was al enige tijd ernstig ziek en ging de laatste weken snel achteruit. Bij zijn laatste bezoek aan Nivo-Sparta werd een spandoek voor hem uitgerold, en droeg het eerste elftal de winst aan hem op. De vereniging benoemde hem in 2023 tot lid van verdienste.

Met de Wensambulance naar FC Den Bosch
Maar Van Maren was ook een trouwe supporter van FC Den Bosch. En dus wilde hij vrijdag heel graag naar De Vliert, om zijn club aan te moedigen in de strijd om de periodetitel. Na een last-minute belletje van zijn zoon, maakte de Wensambulance er een spoedrit van.

Van Maren werd met bed en al naar het stadion in Den Bosch gebracht, waardoor hij live de meest spannende wedstrijd sinds lange tijd kon meemaken: Den Bosch pakte voor het eerst in jaren de periodetitel. Samen met zijn familie genoot hij met volle teugen voor de laatste keer van het succes van ‘zijn’ club.

Jan van Maren is 68 jaar geworden. Een door vrienden georganiseerde bijeenkomst met optredens van verschillende bands leverde eerder dit jaar duizenden euro’s op voor KWF Kankerbestrijding.

https://www.ad.nl/den-bos(...)-overleden~a51a4212/

Op woensdagavond 21 december 1977 speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode. Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup.



In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.

Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.

De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs.

In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.

FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.

De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.

tong80

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint natuurlijk achterin. In het doel onbetwist Jan van Beveren. Daarna de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. Wel wereldtoppers geworden.



In 1964 werd Rinus Israël, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit ging verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.

Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen zou gaan beleven. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus natuurlijk de Wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij zelfs één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EC-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revanche nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EC-1 wist te winnen.

Na tien jaar het ene na het andere nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en speler van Oranje ging ie "afbouwen" bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 al pijnlijk duidelijk was geworden. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats op dat toernooi afstaan aan Arie Haan.

Na zijn vertrek bij Feijenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar in de Eredivisie. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Z'n knieën gehuld in rekverband. Zijn voetballoopbaan rekkend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.

Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, klein hartje. Een gouden gids geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht en West Ham United. Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid.



Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carrière die hij als actieve voetballer had. Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties,

Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta. Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters. Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel.

Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen. Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar. In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste-'slechte speler ooit' in The Premier League.

Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville wordt herinnerd. Zijn voetbaltechnische kwaliteiten hebben ze van horen zeggen. Alsof in Nederland de legendarische Engelse midvoor Gary Lineker, die nooit een gele of rode kaart ontving, herinnerd wordt omdat-ie altijd zo goed meeverdedigde. De voetbalwereld draait soms vreemde rondjes en heeft vreemde kostgangers. Dat maakt de voetballerij wel zo aangenaam.

De video.....

Bekijk deze YouTube-video

tong80

Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten. Ze wonnen echter maar één hoofdprijs, in 1966 in eigen land de wereldtitel. Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde en was ook bij de internationale pers natuurlijk een favoriet. Verder hadden ze de vedette Platini in hun gelederen. Deze aanvallende middenvelder zou na dit WK in Spanje driemaal op rij Europees voetballer van het jaar worden: 83-84-85.



De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. De supporters hadden meer aandacht voor wat op het veld gebeurde. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.

De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland dankzij de middenvelder van Manchester United met 1-0 voor. De treffer werd door de chauvinistische Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.

De Engelsen wonnen de wedstrijd met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjecho-Slowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld.

Het zou er veertien jaar later weer uit verdwijnen. Want momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea. Vandaag wordt Marco van Basten 60. Er zullen vast beelden van San Marco op tv worden vertoond. Zijn doelpunt tegen Rusland op het EK-88 heeft iedereen nog op zijn of haar netvlies. Die kan iedereen nog dromen. Over het doelpunt van Vavlek Malek zal misschien alleen hij ooit nog gedroomd hebben. Volgens een andere Marco zijn dromen bedrog. Of dat ook geldt voor nachtmerries weet ik niet. Misschien dat de Russische doelman Dassajew nog wel eens badend in het zweet wakker wordt.

tong80



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 31-10-2024 14:50:17 ]

Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 overleed hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden. Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands.



Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk (PSVers zullen zich deze club nog wel herinneren). Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de "Russische" clubs door met het Oekraïense Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.

Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In beide jaren werd één van zijn spelers Europees speler van het jaar. Respectievelijk Oleg Blochin en Igor Belanov. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.

Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde tijdens hun beste WK-deelname. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. De legendarische verslaggever Rik de Saedeleer verzocht tijdens zijn verslag om de spelers niet naar een strafkamp in Siberië te sturen. Hetgeen nu ietwat cru klinkt. Gelukkig is de Oekrainse president Zelensky een ex-komiek en zal Rik's commentaar op waarde kunnen inschatten........

"Hier se gerets... Dáár se Demol... Ha ha ha... Ha ha ha... Ik hoop toch dat ze die jongens niet naar Siberië sturen. Dat hebben ze niet verdiend. Ze spelen tegen een goede ploeg. (Demol scoorde de 3-2 in de verlengingen). "Ho ho ho ooh, dat is er dat is er... Nico Claesen. Ha ha ha... Ik hoop dat het geen al te harde zomer is in Siberië" (Nico Claesen scoort 4-2 tegen de USSR).

Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de voetbaltaart waren.

Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.

Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 08-11-2024 19:03:04 ]

quote:

Op vrijdag 8 november 2024 21:19 schreef Bomenverzameling het volgende:

[..]
Deelname tot dan toe lijkt me

België werd in 2018 derde is dat dan niet gewoon hun beste wk?

Verder gewoon weer een prima verhaal hoor

In 86 werden ze vierde. Verloren de wedstrijd om derde plaats van Frankrijk met Platini. Dat heeft veel meer indruk gemaakt. En dank je.

Doe maar dicht.