OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Nou echt wel!!quote:Op vrijdag 25 juni 2021 09:00 schreef SQ het volgende:
Toch bijzonder dat zoveel mensen zich zo herkennen! Ik ga later nog even proberen om op sommigen individueel te reageren trouwens. En wat rot eigenlijk, dat we hier op onze belegen leeftijden nog zo mee worstelen
Ik ga nu verhuizen naar een regio waar ik niemand ken en alleen het idee al om daar vriendschappen op te bouwen… Toevallig zei ik van de week nog tegen mijn man: Wie zit er nou op mij te wachten? Idem voor een werkgever na 4,5 jaar niet werken. Ik vind het doodeng.
Aan de andere kant voelt mijn 14 jarige zich precies zo over haar vriendinnen en het opnieuw beginnen en blijf ik haar vertellen dat het allemaal goed komt etc etc. Over mezelf echter….
Ik doe echt heel hard mijn best om mijn meiden zoveel mogelijk tools te geven dat zij later in ieder geval niet deze negatieve gevoelens hebben over zichzelf.
Met een meidenkwartet
Dapper!quote:Op vrijdag 25 juni 2021 08:57 schreef Kyara het volgende:
Ah, ik kan ook aansluiten mbt onzekerheid. Imposter syndroom lijkt op mij geschreven.
Ergens is het misgegaan de afgelopen 25 jaar want ik was vroeger toch behoorlijk extravert, redelijk populair en (achteraf gezien) best knap.
Maar goed, ik ga toevallig zo naar de ha voor een doorverwijzing naar een psych (doodeng).
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Gezellig hoor, meeten enzo. Maar ik woon in Zeeland en er komt nooit iemand naar hier. 
De vroegere Fok!meets waren altijd in Utrecht of Amsterdam.
Anyway: ik heb nooit veel vrienden gehad. Maar ik heb nu 1 goede vriendin, al 13 jaar inmiddels en daar is ook nooit ruzie of onenigheid geweest.
En verder heb ik zo mijn praatjes met moeders van Aiden’s vriendjes, werkcontacten, mijn man, ouders en ik heb een hele goede band met mijn schoonzus.
en ik zie dit OUD-clubje ook als een prima aanvulling op ‘echte’ vrienden en contacten. 
Ohja en ik heb mijn Whats-app/bel vriend die ik online leerde kennen in 2005. Nog altijd niet in het echt ontmoet.
De vroegere Fok!meets waren altijd in Utrecht of Amsterdam.
Anyway: ik heb nooit veel vrienden gehad. Maar ik heb nu 1 goede vriendin, al 13 jaar inmiddels en daar is ook nooit ruzie of onenigheid geweest.
En verder heb ik zo mijn praatjes met moeders van Aiden’s vriendjes, werkcontacten, mijn man, ouders en ik heb een hele goede band met mijn schoonzus.
en ik zie dit OUD-clubje ook als een prima aanvulling op ‘echte’ vrienden en contacten. Ohja en ik heb mijn Whats-app/bel vriend die ik online leerde kennen in 2005. Nog altijd niet in het echt ontmoet.
Ach Malteser, ik heb je een keer gezien en toen vond ik je zo lief en spontaan! Je moet niet denken dat je niet leuk en aardig bent. Ik zat toen zelf in een onzekere periode en dacht wow, dat zij dat wél kan!quote:
[..]
Precies dit.
En nu ben ik ook nog veel te zwaar en ik heb geen echte echte vriendinnen. Al onze vrienden zijn vrienden van mijn man waarbij ik dan ‘de partner van’ ben. En dat is kak maar dat is nog meer kak als het niet goed met je gaat. Dan troost ik mezelf weer met een zak Maltesers en zo word ik nog zwaarder.
Ik probeer contact te leggen, nodig mensen uit, maar word zelden terug uitgenodigd en daarmee word ik dan weer bevestigd in mijn ‘ik ben niet leuk/aardig genoeg’.
Wat een gedoe eigenlijk.
Maar even iets luchtigs: mijn tuin is klaar. Zo blij mee!
—
Ik heb heel lang gedacht dat ik niet sociaal was, dat contact maken te moeilijk was, dat vrienden maken lastig was en dat vrienden houden helemaal een opgave was. Dat het nooit goed was, te weinig contact, te veel contact, geen kaartjes sturen, wel kaartjes sturen. Maar dat is helemaal niet waar. Ik ben prima sociaal. Ik heb ook veel vrienden. Die mij prima vinden zoals ik ben. Dat vriendschappen verwateren is niet mijn schuld. Dat komt niet omdat ik of de ander dingen wel of niet heb gedaan, maar zo gaat dat in het leven. Als ik nu een verwaterde vriendin tegenkom dan ben ik oprecht benieuwd naar hoe het haar in de afgelopen jaren is vergaan, zonder verwijt. Want bij mijn eigen onzekerheid of ik het wel goed deed, zat ook een stuk verwijt dat de ander niet deed zoals ik dacht dat moest. Wat een gedoe inderdaad.
Ik ben gister gaan borrelen met een groep vriendinnen, waarvan ik dacht dat ik niet tot de harde kern behoorde. En dat is misschien wel zo, maar dat betekent niet dat ze me niet gezellig vinden. Er was ook wel een moment dat ik in mijn eentje stond (en ik ben lang he en de rest zat) en toen was ik me even heel bewust van de situatie, maar dat moment ging ook weer voorbij. Uiteindelijk gaat alles voorbij, dan het liefst zonder verwijten. Naar jezelf of naar een ander.
Heel herkenbaar.quote:
Ik ben sociaal gezien ook enorm onzeker
Sta mij elke keer diep ongelukkig te voelen op het schoolplein als de kliek bij elkaar staat en ik gewoon echt niet weet wat ik moet zeggen en mij geen houding weet en ik flashbacks krijg naar mijn schooltijd.
Nu merk ik dat ik mijn onzekerheid projecteer op Willem. Ook ik heb een pestverleden. Mijn grootste angst is dat Willem het zelfde te verduren krijgt en hij lijkt echt ontzettend veel op mij. Hij spreekt niet veel af en is nog nooit op een feestje uitgenodigd. Ik weet het wel, het zijn kleuters, jongens en hij heeft er zelf niet veel last van, maar ik merk dat het mij echt heel veel doet. En ik voel mij schuldig, want zou het voor hem niet handiger zijn als ik met de kliek mee zou kunnen doen?
Goed …
OMG 28 kasten!! Pfffff
Bij mijn oudste, nu bijna 14, hoopte ik op groepen vriendinnen, team sport etc etc. Alles wat ik zelf niet had. Als ze dat maar had, dan zou alles goed zijn en zij blij. NOT. Ze houdt niet van groepen en teamsport. Als het clubje op school links ging, ging zij rechts. En het duurde even maar ik vind het fantastisch. Ze staat zo stevig en trekt haar eigen plan. En ja dat is rot op de basisschool met pesters (gelukkig ging dat goed!) maar deze meid gaat het ver schoppen en daar heb je veel meer aan dan aan meelopen.
Maar goed wat ik wil zeggen: alles komt goed!!!
Met een meidenkwartet
Bijna welquote:
@:Nijna, Drenthe is bijna Zwolle
Je spoiler herken ik wel. Aan de ene kant moet ik gewoon voor mezelf zorgen en ben al blij dat het nu stabiel is. En dat ik de rest van het gezin ook heel kan houden. Maar soms jeukt het wel, soms kan ik accepteren dat het zo goed genoeg is..
en Zwolle ligt aan de rand van de bewoonde wereld volgens mij .
Fake it till you make it...
Succes.quote:
Ah, ik kan ook aansluiten mbt onzekerheid. Imposter syndroom lijkt op mij geschreven.
Ergens is het misgegaan de afgelopen 25 jaar want ik was vroeger toch behoorlijk extravert, redelijk populair en (achteraf gezien) best knap.
Maar goed, ik ga toevallig zo naar de ha voor een doorverwijzing naar een psych (doodeng
Mag ik vragen, mag ook in pm, wat je nu over de streep heeft getrokken?
Succes! Xquote:
Ah, ik kan ook aansluiten mbt onzekerheid. Imposter syndroom lijkt op mij geschreven.
Ergens is het misgegaan de afgelopen 25 jaar want ik was vroeger toch behoorlijk extravert, redelijk populair en (achteraf gezien) best knap.
Maar goed, ik ga toevallig zo naar de ha voor een doorverwijzing naar een psych (doodeng
Met een meidenkwartet
@SQ, ik lees net dit in de nieuwsbrief van de belangenvereniging voor ouders in de kinderopvang, en moest gelijk aan jou denken!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Venus in pocketformaat
© loveli
Ik haat trouwens groepen mensen die allemaal sociaal doen. Dan ben ik terug in mijn schulp.
En dronken mensen.
Ik ging vroeger enkele keren naar een discotheek/café omdat ‘iedereen’ het doet en ik wilde het ook proberen. Toen was ik nog vrijgezel.
Maar ik heb geleerd dat het écht niks voor mij is.
Ik drink ook niet. Dus ik ben die rare, nuchtere en introverte muurbloem tussen allemaal dronken en ‘gezellige’ mensen.
Hele gênante momenten meegemaakt.
Of op een meet met enkele Fokkers.
Ik was helemaal in mezelf gekeerd en kwam er niet meer uit. Ik bleef bij die ene vriendin logeren en heb alleen zo zitten huilen toen iedereen naar bed ging.
Haal me weg!
En dronken mensen.
Ik ging vroeger enkele keren naar een discotheek/café omdat ‘iedereen’ het doet en ik wilde het ook proberen. Toen was ik nog vrijgezel.
Maar ik heb geleerd dat het écht niks voor mij is.
Ik drink ook niet. Dus ik ben die rare, nuchtere en introverte muurbloem tussen allemaal dronken en ‘gezellige’ mensen.
Hele gênante momenten meegemaakt.
Of op een meet met enkele Fokkers.
Ik was helemaal in mezelf gekeerd en kwam er niet meer uit. Ik bleef bij die ene vriendin logeren en heb alleen zo zitten huilen toen iedereen naar bed ging.
Haal me weg!
quote:
@:SQ, ik lees net dit in de nieuwsbrief van de belangenvereniging voor ouders in de kinderopvang, en moest gelijk aan jou denken!Aan mij? Maar mijn kdv heeft wel toegezegd terug te betalenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
disclaimer
Voor mij is die onzekerheid ook erg herkenbaar. Ik ben altijd erg onzeker geweest en daarbij ook nog perfectionistisch, wat ook niet een al te beste combi is
Nu ik moeder ben, is die onzekerheid op bepaalde vlakken erger geworden. Ik voel me regelmatig een zwaar matige moeder, vaak ook soort van bang om mijn kind emotionele/psychische schade aan te brengen door dingen die ik niet goed doe
.
Hoe kan ik bv. mijn kind leren hoe hij contacten legt als ik dat zelf niet eens kan. Of hoe leer ik hem om voor zichzelf op te komen, als ik dat zelf ook niet kan?
Contacten leggen vind ik ook erg moeilijk. Heb vaak het gevoel (net als Lesage), dat mensen niet op mij zitten te wachten en vind het ook moeilijk waar je dan over kan praten met mensen die je niet of nauwelijks kent. Dat hele schoolplein gebeuren lijkt me om die reden dan ook niet iets om me op te verheugen.
Mijn man is daar veel makkelijker in, die kan met zo'n beetje iedereen wel een praatje aanknopen. Qua sociale contacten lift ik dus een beetje met hem mee.
Nu met het hele Corona gebeuren merk ik dat er nog hogere drempel is ontstaan in het contact opnemen met de weinige kennissen die ik heb. Andersom gebeurt het ook vaak niet, dat is dan voor mij een bevestiging dat men niet op mij zit te wachten.
Grappige is dat ik in mijn werk die onzekerheid minder heb, omdat ik naar mijn idee best aardig goed ben daarin. Maar zodra er dan een wat informeler gesprek met bv. een klant is, dan vind ik dat weer erg lastig.
Over een week of 6 hebben we een BBQ van het werk en hoewel ik me wel aangemeld heb daarvoor, kan ik er nu al tegenop kijken vanwege de sociale setting.
Had ook niet verwacht dat ik op mijn leeftijd (dit jaar word ik 45) nog zulke issues zou hebben
Nu ik moeder ben, is die onzekerheid op bepaalde vlakken erger geworden. Ik voel me regelmatig een zwaar matige moeder, vaak ook soort van bang om mijn kind emotionele/psychische schade aan te brengen door dingen die ik niet goed doe
.Hoe kan ik bv. mijn kind leren hoe hij contacten legt als ik dat zelf niet eens kan. Of hoe leer ik hem om voor zichzelf op te komen, als ik dat zelf ook niet kan?
Contacten leggen vind ik ook erg moeilijk. Heb vaak het gevoel (net als Lesage), dat mensen niet op mij zitten te wachten en vind het ook moeilijk waar je dan over kan praten met mensen die je niet of nauwelijks kent. Dat hele schoolplein gebeuren lijkt me om die reden dan ook niet iets om me op te verheugen.
Mijn man is daar veel makkelijker in, die kan met zo'n beetje iedereen wel een praatje aanknopen. Qua sociale contacten lift ik dus een beetje met hem mee.
Nu met het hele Corona gebeuren merk ik dat er nog hogere drempel is ontstaan in het contact opnemen met de weinige kennissen die ik heb. Andersom gebeurt het ook vaak niet, dat is dan voor mij een bevestiging dat men niet op mij zit te wachten.
Grappige is dat ik in mijn werk die onzekerheid minder heb, omdat ik naar mijn idee best aardig goed ben daarin. Maar zodra er dan een wat informeler gesprek met bv. een klant is, dan vind ik dat weer erg lastig.
Over een week of 6 hebben we een BBQ van het werk en hoewel ik me wel aangemeld heb daarvoor, kan ik er nu al tegenop kijken vanwege de sociale setting.
Had ook niet verwacht dat ik op mijn leeftijd (dit jaar word ik 45) nog zulke issues zou hebben
Ja maar ze wilden niet standaard terugbetalen toch? Alleen als je er expliciet om vroeg. Met deze uitspraak lijkt dat ook niet echt correct.quote:
[..]
Aan mij? Maar mijn kdv heeft wel toegezegd terug te betalen
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Je flikt het elke keer weer.quote:
[..]
Haha ik had toch al gezegd dat ik mezelf fantastisch vindt.
Ik herken jouw posts zónder naar de user te kijken.
Heb ik trouwens meestal ook met @exode en @SQ
Ik vinD jou ook fantastisch, jij temperamentvolle Spaanse godinquote:
[..]
Haha ik had toch al gezegd dat ik mezelf fantastisch vindt.
disclaimer
Scheer je mijn posts nu over 1 kam met de brandgang van exodequote:
[..]
Je flikt het elke keer weer.
Ik herken jouw posts zónder naar de user te kijken.
Heb ik trouwens meestal ook met @:exode en @:SQ
disclaimer
Bijna.. Maar opgegroeid in een klein durp in Friesland. Dus Zwolle is groot genoeg voor mij.. Tussendoor nog in Enschede gewoond. Maar Zwolle voelt een stuk fijner, socialer..quote:
[..]
Bijna wel
Hier vooral F16's en F35's. Dat hoor je wel, maar went ook wel (gelukkig niet precies onder de aanvliegroute). En een explosieven-experimenten-terrein vlakbij, maar dat hoor ik na 10 jaar al niet meer bewust.
Ik heb een paar maanden op de Veluwe in een vakantiehuisje gewoond, daar trilde het servies bijna uit de kastjes als de Chinook een oefenvlucht deed.
Ik heb een paar maanden op de Veluwe in een vakantiehuisje gewoond, daar trilde het servies bijna uit de kastjes als de Chinook een oefenvlucht deed.
Soms is dat het ook dat je gedraagt naar hoe je denkt dat anderen vinden dat het zou moeten.
Gek genoeg is het door de afgelopen anderhalf jaar dat ik me ben gaan realiseren dat ik helemaal niet iemand ben die zit te wachten op hordes vriendinnen en een uitgebreide vriendengroep. Ik heb anderhalf jaar niks sociaals gedaan, en heb het eigenlijk nauwelijks gemist.
Wij (mijn man en ik) gaan elk jaar naar de Vrienden Van Amstel, altijd met z'n tweeën. En altijd staan we tussen de vriendengroepen, en soms voel ik me dan eventjes een loser omdat ik dat niet heb. Dat ik in m'n eentje sta als hij een biertje haalt. Maar meer dan eens heb ik ook juist gemerkt dat die vriendengroepen gewoon met iedereen leuk doen, dus op zo'n avond kies ik dan een leuke vriendengroep uit, waar ik heel eventjes bij hoor.
Gek genoeg is het door de afgelopen anderhalf jaar dat ik me ben gaan realiseren dat ik helemaal niet iemand ben die zit te wachten op hordes vriendinnen en een uitgebreide vriendengroep. Ik heb anderhalf jaar niks sociaals gedaan, en heb het eigenlijk nauwelijks gemist.
Wij (mijn man en ik) gaan elk jaar naar de Vrienden Van Amstel, altijd met z'n tweeën. En altijd staan we tussen de vriendengroepen, en soms voel ik me dan eventjes een loser omdat ik dat niet heb. Dat ik in m'n eentje sta als hij een biertje haalt. Maar meer dan eens heb ik ook juist gemerkt dat die vriendengroepen gewoon met iedereen leuk doen, dus op zo'n avond kies ik dan een leuke vriendengroep uit, waar ik heel eventjes bij hoor.
@vencodark dat lijkt me echt vervelend als je in drukke situaties je zo als een buitenstaander voelt.
Ik voel me juist in de kroeg met een pilsje op en mijn vrienden om me heen niet meer onzeker. Maar zonder mijn vrienden voel ik me meteen onzeker.
Op het schoolplein ken ik gelukkig al wat mensen, want mensen die ik al ken vind ik dus niet eng meer. Maar nieuwe mensen, daar kan ik dus niets mee. En dat lijkt van een afstand misschien arrogant, maar is dus gewoon onzekerheid
Ik kan hier dus ook nooit weggaan uit het dorp, ik heb deze mensen allemaal nodig
Ik voel me juist in de kroeg met een pilsje op en mijn vrienden om me heen niet meer onzeker. Maar zonder mijn vrienden voel ik me meteen onzeker.
Op het schoolplein ken ik gelukkig al wat mensen, want mensen die ik al ken vind ik dus niet eng meer. Maar nieuwe mensen, daar kan ik dus niets mee. En dat lijkt van een afstand misschien arrogant, maar is dus gewoon onzekerheid
Ik kan hier dus ook nooit weggaan uit het dorp, ik heb deze mensen allemaal nodig
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Ik woonde er heeeeel lang geleden, toen Eindhoven Airport nog Welschap heettequote:
[..]
Noord-Brabant hier, maar wij zitten precies onder een route van Eindhoven AirPort, dus ook hier kun je dat wel meemaken
Nu met dat goede weer van laatst moest ik er ook zo aan wennen, vorig jaar helemaal niet gehoord en nu ineens weer ieder half uur een vliegtuig over. Ik heb er gelukkig geen last van en de jongens vinden vliegtuigen nog erg cool, dus gratis vermaak
En toen vliegen iets was voor mensen met geld enzo. Oma vertelt
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat ik trouwens nog wel even wil zeggen is dat onzekerheid normaal is, en ieder mens onzekerheden heeft.
Ik kan begrijpen dat ik niet onzeker over kom omdat ze bij mij onder de oppervlakte liggen.
En omdat ik bijvoorbeeld wél makkelijk de leiding pak, nieuwe dingen probeer, opzichtige kleding durf te dragen, ontzettend van luchtigheid en lompe humor houd, valt het niet zo op dat ik in mijn broek schijt als ik een onbekende op zijn gedrag moet aanspreken. Of dat ik mezelf altijd de lelijkste vind van welke groep vriendinnen dan ook. Of dat ik niet eens mijn familie om hulp durf te vragen omdat ik denk dat ze me lastig vinden, laat staan vrienden - met als gevolg dat iedereen me juist zo sterk vindt omdat ik alles alleen kan ( de ironie).
Omdat het gevoelens zijn, en het een keuze is om die gevoelens wel of niet te delen. Het stukje wat anderen van mij zien is een bewust gekozen imago. En zo geldt dat uiteindelijk voor iedereen.
Wees niet bang voor je onzekerheden - ze horen er bij en ze maken je óók tot wie jij bent. Ik denk dat een mens zónder enige onzekerheden simpelweg niet bestaat.
Ik kan begrijpen dat ik niet onzeker over kom omdat ze bij mij onder de oppervlakte liggen.
En omdat ik bijvoorbeeld wél makkelijk de leiding pak, nieuwe dingen probeer, opzichtige kleding durf te dragen, ontzettend van luchtigheid en lompe humor houd, valt het niet zo op dat ik in mijn broek schijt als ik een onbekende op zijn gedrag moet aanspreken. Of dat ik mezelf altijd de lelijkste vind van welke groep vriendinnen dan ook. Of dat ik niet eens mijn familie om hulp durf te vragen omdat ik denk dat ze me lastig vinden, laat staan vrienden - met als gevolg dat iedereen me juist zo sterk vindt omdat ik alles alleen kan ( de ironie
).Omdat het gevoelens zijn, en het een keuze is om die gevoelens wel of niet te delen. Het stukje wat anderen van mij zien is een bewust gekozen imago. En zo geldt dat uiteindelijk voor iedereen.
Wees niet bang voor je onzekerheden - ze horen er bij en ze maken je óók tot wie jij bent. Ik denk dat een mens zónder enige onzekerheden simpelweg niet bestaat.
disclaimer
Knipquote:
[..]
Succes.
Mag ik vragen, mag ook in pm, wat je nu over de streep heeft getrokken?
[ Bericht 23% gewijzigd door Kyara op 25-06-2021 13:20:54 ]
Klopt denk ik wel, SQ, maar in een wereld van Insta en TikTok waarbij de 18-jarige meisjes in buiktruitjes staan te dansen alsof ze de wereld in hun eentje aankunnen is deze herkenbaarheid wel echt fijn.
En op een forum is het iets minder kwetsbaar om te delen dan in het ‘echt’
En op een forum is het iets minder kwetsbaar om te delen dan in het ‘echt’
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Dat verhuizen maakt het niet gemakkelijjker, inderdaad. En met oudere kinderen is het toch weer anders. Toen ik binnen Amsterdam verhuisde met een kleuter die net naar school ging, had ik best wat contacten via ouders van andere kinderen. Geen dikke vriendinnen, maar wel gezellig.quote:
[..]
Nou echt wel!!
Ik ga nu verhuizen naar een regio waar ik niemand ken en alleen het idee al om daar vriendschappen op te bouwen… Toevallig zei ik van de week nog tegen mijn man: Wie zit er nou op mij te wachten? Idem voor een werkgever na 4,5 jaar niet werken. Ik vind het doodeng.
Aan de andere kant voelt mijn 14 jarige zich precies zo over haar vriendinnen en het opnieuw beginnen en blijf ik haar vertellen dat het allemaal goed komt etc etc. Over mezelf echter….
Ik doe echt heel hard mijn best om mijn meiden zoveel mogelijk tools te geven dat zij later in ieder geval niet deze negatieve gevoelens hebben over zichzelf.
Later vond ik in mijn nieuwe wijkje echt een leuke vriendin. En toen ging ik verhuizen richting Alkmaar en zij richting Nijmegen, en dan is dat toch jammer.
Hier, komen wonen aan het begin van de lockdown en met een kind in groep 7 toen, zie je weinig andere ouders en kon je ook niet zomaar even een bakkie doen ergens. Dus anderhalf jaar later is het aantal contacten echt nog heel beperkt, helaas.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat ja.. Ik ging ook niet meer naar feestjes.. In mijn studententijd was ik degene die achter de bar stond. Daar was ik beter op mijn plek dan lallend aan de bar..quote:
Ik haat trouwens groepen mensen die allemaal sociaal doen. Dan ben ik terug in mijn schulp.
En dronken mensen.
Ik ging vroeger enkele keren naar een discotheek/café omdat ‘iedereen’ het doet en ik wilde het ook proberen. Toen was ik nog vrijgezel.
Maar ik heb geleerd dat het écht niks voor mij is.
Ik drink ook niet. Dus ik ben die rare, nuchtere en introverte muurbloem tussen allemaal dronken en ‘gezellige’ mensen.
Hele gênante momenten meegemaakt.
Of op een meet met enkele Fokkers.
Ik was helemaal in mezelf gekeerd en kwam er niet meer uit. Ik bleef bij die ene vriendin logeren en heb alleen zo zitten huilen toen iedereen naar bed ging.
Haal me weg!
Geen 1 mens is perfect, sommige mensen lijken zo zelfverzekerd, maar lopen zichzelf zo hard voorbij dat ze met een beetje pech ook tegen een muur knallen..
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
[..]
Bijna.. Maar opgegroeid in een klein durp in Friesland. Dus Zwolle is groot genoeg voor mij.. Tussendoor nog in Enschede gewoond. Maar Zwolle voelt een stuk fijner, socialer..
Ik rij graag om eens te meeten hoor! Maar niet helemaal naar Zeeland, sorry voor wie daar woont!
Die meisjes zijn nog veel onzekerderder dan wij zijn. Alleen zien we dat nietquote:
Klopt denk ik wel, SQ, maar in een wereld van Insta en TikTok waarbij de 18-jarige meisjes in buiktruitjes staan te dansen alsof ze de wereld in hun eentje aankunnen is deze herkenbaarheid wel echt fijn.
En op een forum is het iets minder kwetsbaar om te delen dan in het ‘echt’
disclaimer
Dit is dus precies wat ik ook heb...quote:
Voor mij is die onzekerheid ook erg herkenbaar. Ik ben altijd erg onzeker geweest en daarbij ook nog perfectionistisch, wat ook niet een al te beste combi is
Nu ik moeder ben, is die onzekerheid op bepaalde vlakken erger geworden. Ik voel me regelmatig een zwaar matige moeder, vaak ook soort van bang om mijn kind emotionele/psychische schade aan te brengen door dingen die ik niet goed doe
Hoe kan ik bv. mijn kind leren hoe hij contacten legt als ik dat zelf niet eens kan. Of hoe leer ik hem om voor zichzelf op te komen, als ik dat zelf ook niet kan?
Contacten leggen vind ik ook erg moeilijk. Heb vaak het gevoel (net als Lesage), dat mensen niet op mij zitten te wachten en vind het ook moeilijk waar je dan over kan praten met mensen die je niet of nauwelijks kent. Dat hele schoolplein gebeuren lijkt me om die reden dan ook niet iets om me op te verheugen.
Mijn man is daar veel makkelijker in, die kan met zo'n beetje iedereen wel een praatje aanknopen. Qua sociale contacten lift ik dus een beetje met hem mee.
Nu met het hele Corona gebeuren merk ik dat er nog hogere drempel is ontstaan in het contact opnemen met de weinige kennissen die ik heb. Andersom gebeurt het ook vaak niet, dat is dan voor mij een bevestiging dat men niet op mij zit te wachten.
Grappige is dat ik in mijn werk die onzekerheid minder heb, omdat ik naar mijn idee best aardig goed ben daarin. Maar zodra er dan een wat informeler gesprek met bv. een klant is, dan vind ik dat weer erg lastig.
Over een week of 6 hebben we een BBQ van het werk en hoewel ik me wel aangemeld heb daarvoor, kan ik er nu al tegenop kijken vanwege de sociale setting.
Had ook niet verwacht dat ik op mijn leeftijd (dit jaar word ik 45) nog zulke issues zou hebben
Mijn man is supersociaal en ik lift maar wat met hem mee. Of ik lift met mijn dochter mee, door praatjes aan te knopen met moeders van vriendinnetjes. Maar zelf heb ik eigenlijk maar 2 vriendinnen (de ene 30 al jaar, de andere al 20 jaar).
En idd met corona is alles moeilijk en ingewikkeld; mijn echte vriendinnen zie ik nu ook zelden. En met speelafspraakjes van mijn dochter bleef ik vroeger gezellig een praatje maken, maar dat is nu ook minder (wordt wel meer gelukkig). Mijn man zijn vrienden kwamen ook weinig langs, dus ik heb me echt vaak eenzaam gevoeld de laatste anderhalf jaar.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Oja dit... dat ik bij het schoolplein maar gewoon op mijn telefoon sta te kijken... dat is niet omdat ik niet met mensen wil praten, maar omdat ik niemand durf aan te spreken...quote:
@:vencodark dat lijkt me echt vervelend als je in drukke situaties je zo als een buitenstaander voelt.
Ik voel me juist in de kroeg met een pilsje op en mijn vrienden om me heen niet meer onzeker. Maar zonder mijn vrienden voel ik me meteen onzeker.
Op het schoolplein ken ik gelukkig al wat mensen, want mensen die ik al ken vind ik dus niet eng meer. Maar nieuwe mensen, daar kan ik dus niets mee. En dat lijkt van een afstand misschien arrogant, maar is dus gewoon onzekerheid
Ik kan hier dus ook nooit weggaan uit het dorp, ik heb deze mensen allemaal nodig
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Amen.quote:
Wat ik trouwens nog wel even wil zeggen is dat onzekerheid normaal is, en ieder mens onzekerheden heeft.
Ik kan begrijpen dat ik niet onzeker over kom omdat ze bij mij onder de oppervlakte liggen.
En omdat ik bijvoorbeeld wél makkelijk de leiding pak, nieuwe dingen probeer, opzichtige kleding durf te dragen, ontzettend van luchtigheid en lompe humor houd, valt het niet zo op dat ik in mijn broek schijt als ik een onbekende op zijn gedrag moet aanspreken. Of dat ik mezelf altijd de lelijkste vind van welke groep vriendinnen dan ook. Of dat ik niet eens mijn familie om hulp durf te vragen omdat ik denk dat ze me lastig vinden, laat staan vrienden - met als gevolg dat iedereen me juist zo sterk vindt omdat ik alles alleen kan ( de ironie
Omdat het gevoelens zijn, en het een keuze is om die gevoelens wel of niet te delen. Het stukje wat anderen van mij zien is een bewust gekozen imago. En zo geldt dat uiteindelijk voor iedereen.
Wees niet bang voor je onzekerheden - ze horen er bij en ze maken je óók tot wie jij bent. Ik denk dat een mens zónder enige onzekerheden simpelweg niet bestaat.
En dan gaan we nu over tot de inzameling der gaven.
Zelfs als je wel een makkelijke schoolplein prater bent, kan je nog heel onzeker zijn hoor.
* steekt hand op *
* steekt hand op *
Ah zo. Als de herkenning bij je kinderen is, blijkt dat zo’n eye opener te zijn.quote:
[..]
Combinatie van factoren. Ik merk dat het mijn functioneren op mijn werk in de weg gaat staan, met dochter lopen we nu bij een kinderpsych waardoor er voor mij ook wat herkenning is en met een vriendin die psycholoog is, heb ik een emdr sessie gedaan die best wel veel deed eigenlijk. Plus dat ik gewoon veel te zwaar ben en moet afvallen en ook daarbij zit ik mijzelf te veel in de weg.
Wat rot dat je dochter trouwens bij een psycholoog zit. Hopelijk hebben jullie spoedig vooruitgang.
Maar door op je telefoon te kijken, straal je uit dat je wel wat beters te doen hebt dan daar te zijn. Mensen gaan jou dan ook niet aanspreken.quote:
[..]
Oja dit... dat ik bij het schoolplein maar gewoon op mijn telefoon sta te kijken... dat is niet omdat ik niet met mensen wil praten, maar omdat ik niemand durf aan te spreken...
Yes, yes I did.quote:
[..]
Scheer je mijn posts nu over 1 kam met de brandgang van exode
Zie je!?quote:
[..]
Ik rij graag om eens te meeten hoor! Maar niet helemaal naar Zeeland, sorry voor wie daar woont!
# aloneforever.
Mmmja ik denk dat het ook echt tijd gaat kosten, voor mij. Eerst huis en kids op dr rit krijgen en dan kijken wat ik er zelf van kan maken. Heb wel nu twee keer echt vriendinnen voor het leven gemaakt. Gelukkig. Maar in Nederland werkt iedereen en het is allemaal druk druk druk.quote:
[..]
Dat verhuizen maakt het niet gemakkelijjker, inderdaad. En met oudere kinderen is het toch weer anders. Toen ik binnen Amsterdam verhuisde met een kleuter die net naar school ging, had ik best wat contacten via ouders van andere kinderen. Geen dikke vriendinnen, maar wel gezellig.
Later vond ik in mijn nieuwe wijkje echt een leuke vriendin. En toen ging ik verhuizen richting Alkmaar en zij richting Nijmegen, en dan is dat toch jammer.
Hier, komen wonen aan het begin van de lockdown en met een kind in groep 7 toen, zie je weinig andere ouders en kon je ook niet zomaar even een bakkie doen ergens. Dus anderhalf jaar later is het aantal contacten echt nog heel beperkt, helaas.
Met een meidenkwartet
Oh en ik ging dus verhuizen naar vlakbij de Efteling. Iedereen: dan komen we na een dagje Efteling gezellig bij jullie eten!
Mogen jullie raden hoe vaak dat gebeurd is in de afgelopen 3 jaar..
(En dat voelde in het begin heel persoonlijk, maar ik snap ook best dat een dagje Efteling echt super vermoeiend is en je daarna liever gewoon in de auto naar huis stapt, dan nog ergens sociaal te moeten doen, helemaal met kinderen!)
Mogen jullie raden hoe vaak dat gebeurd is in de afgelopen 3 jaar.
.(En dat voelde in het begin heel persoonlijk, maar ik snap ook best dat een dagje Efteling echt super vermoeiend is en je daarna liever gewoon in de auto naar huis stapt, dan nog ergens sociaal te moeten doen, helemaal met kinderen!)
Ik werk niet. Vriendinnen worden?quote:
[..]
Mmmja ik denk dat het ook echt tijd gaat kosten, voor mij. Eerst huis en kids op dr rit krijgen en dan kijken wat ik er zelf van kan maken. Heb wel nu twee keer echt vriendinnen voor het leven gemaakt. Gelukkig. Maar in Nederland werkt iedereen en het is allemaal druk druk druk.
.
Ik heb wel echt moeten leren om vragen te stellen en bijv. de diepte in te gaan.
Luchtig is leuk maar het kan ook heel makkelijk wat dieper gaan. Niet je hart uitstorten maar ik probeer altijd wel een soort aansluiting te vinden of een gevoel te uiten over iets.
En complimenten geven.
Luchtig is leuk maar het kan ook heel makkelijk wat dieper gaan. Niet je hart uitstorten maar ik probeer altijd wel een soort aansluiting te vinden of een gevoel te uiten over iets.
En complimenten geven.
Dat was bij mij. Inmiddels is het (op mijn verzoek) overgemaakt. Maar ouders die niks vragen, krijgen niks...quote:
[..]
Ja maar ze wilden niet standaard terugbetalen toch? Alleen als je er expliciet om vroeg. Met deze uitspraak lijkt dat ook niet echt correct.
Vlak ook de helikopters niet uit inderdaad. Ik heb een keer per twee weken een hybride overleg, een deel zit thuis en de rest zit in een ruimte direct naast de helipad. Wat een grafherrie door je laptopspeakertjes is datquote:
Ik kreeg er vooral een "net als vroeger" gevoel van.
Maar ik ben dan ook zo oud dat ik in mijn jeugd amper vliegtuigen over zag komen, dat zo'n streep in de lucht nog bijzonder was en dat je je afvroeg waar het vliegtuig naartoe ging als je er een zag.
Ik hoop echt dat het vliegverkeer nooit meer op het oude niveau komt waarbij de lucht helemaal vol zit met condenssporen (chemtrails
Maar als ik zie dat iedereen alweer op vakantie moet met het vliegtuig dan zie ik het somber in.
Overigens was het hier het afgelopen jaar juist drukker met een ander soort vliegverkeer, want de luchtmacht heeft naar hartelust kunnen oefenen toen het reguliere vliegverkeer vrijwel stil lag.
En die straaljagers vliegen hier laag.
De helicopters ook trouwens, maar zo'n Chinook met dubbele rotor blijft op een of andere manier indrukwekkend, je herkent ze ook aan het geluid voor je ze ziet, en als ze dan met 4 tegelijk komen is het helemaal indrukwekkend.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ik ken een aantal Fokkers irl en heb ook wel meets gehad. Ik ben daar altijd best nerveus voor maar kom volgens mij niet nerveus over. Bovendien gaat deze extravert altijd nog meer praten als ze zich ongemakkelijk voel dus ik domineer dan snel een gesprek en lijk zelfverzekerd.
Het heeft ook niet echt te maken met intravert en extrovert denk ik. Ik heb altijd een grote sociale kring gehad, houd erg van groepen en visite en contact maken. Small talk? Geen probleem.
Ben alleen shit in het onderhouden van vriendschappen. Denk dat mensen niet op mij zitten te wachten. Heb moeite met het organiseren van afspraken en kan er dan de mentale energie niet voor opbrengen. Dus het verwatert. En bovendien ben ik ook vaak niet “die” close vriendin, meer een kennis. Veel van mijn vriendinnen hebben andere groepjes vriendinnen waar ze close mee zijn, ik voel me dan meer een voorbijganger.
Mijn zelfbeeld is wel heel erg verbeterd door EMDR. Moederschap blijft echter een punt waar ik onzeker kan zijn, en dus ook vriendschappen.
Het heeft ook niet echt te maken met intravert en extrovert denk ik. Ik heb altijd een grote sociale kring gehad, houd erg van groepen en visite en contact maken. Small talk? Geen probleem.
Ben alleen shit in het onderhouden van vriendschappen. Denk dat mensen niet op mij zitten te wachten. Heb moeite met het organiseren van afspraken en kan er dan de mentale energie niet voor opbrengen. Dus het verwatert. En bovendien ben ik ook vaak niet “die” close vriendin, meer een kennis. Veel van mijn vriendinnen hebben andere groepjes vriendinnen waar ze close mee zijn, ik voel me dan meer een voorbijganger.
Mijn zelfbeeld is wel heel erg verbeterd door EMDR. Moederschap blijft echter een punt waar ik onzeker kan zijn, en dus ook vriendschappen.
Kwak
Maar zeg het dan ook niet.quote:
Oh en ik ging dus verhuizen naar vlakbij de Efteling. Iedereen: dan komen we na een dagje Efteling gezellig bij jullie eten!
Mogen jullie raden hoe vaak dat gebeurd is in de afgelopen 3 jaar.
(En dat voelde in het begin heel persoonlijk, maar ik snap ook best dat een dagje Efteling echt super vermoeiend is en je daarna liever gewoon in de auto naar huis stapt, dan nog ergens sociaal te moeten doen, helemaal met kinderen!)
Op het schoolplein sta ik meestal met ouders van vriendjes te vragen. Nu in de bovenbouw zijn er niet zoveel ouders meer die de kinderen halen, ik ook steeds minder. Maar spreek zelf ook wel makkelijk mensen aan. Een hallo is snel gezegd (nu wel, dat deed is 10 jaar geleden echt niet). Ik blijk eigenlijk best belachelijk makkelijk praatjes aan te knopen. Soms tot ergernis van kinderen&man
Kinderen zijn soms ook net een spiegel.
Kinderen zijn soms ook net een spiegel.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
De meeste psychologen zijn ook maar mensenquote:
Ah, ik kan ook aansluiten mbt onzekerheid. Imposter syndroom lijkt op mij geschreven.
Ergens is het misgegaan de afgelopen 25 jaar want ik was vroeger toch behoorlijk extravert, redelijk populair en (achteraf gezien) best knap.
Maar goed, ik ga toevallig zo naar de ha voor een doorverwijzing naar een psych (doodeng
Komt goed, superstoer!
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Op
Dat precies. Ik heb momenteel ook niet echt real life vrienden, maar ik mis het helemaal niet. Soms vraag ik me af of ik daar niet iets van moet vinden en of ik geen actie moet ondernemen, maar altijd kom ik tot de conclusie dat ik het prima vind zoals het nu is.quote:
Soms is dat het ook dat je gedraagt naar hoe je denkt dat anderen vinden dat het zou moeten.
Gek genoeg is het door de afgelopen anderhalf jaar dat ik me ben gaan realiseren dat ik helemaal niet iemand ben die zit te wachten op hordes vriendinnen en een uitgebreide vriendengroep. Ik heb anderhalf jaar niks sociaals gedaan, en heb het eigenlijk nauwelijks gemist.
Wij (mijn man en ik) gaan elk jaar naar de Vrienden Van Amstel, altijd met z'n tweeën. En altijd staan we tussen de vriendengroepen, en soms voel ik me dan eventjes een loser omdat ik dat niet heb. Dat ik in m'n eentje sta als hij een biertje haalt. Maar meer dan eens heb ik ook juist gemerkt dat die vriendengroepen gewoon met iedereen leuk doen, dus op zo'n avond kies ik dan een leuke vriendengroep uit, waar ik heel eventjes bij hoor.
Ik heb een relatie die al mn emotionele behoeften bevredigt, ik heb een supergoede band met mn stiefzoon van 30 en stiefdochter van 26 en kan het goed vinden met dr vriend (we zien elkaar zeker elke week), ik keutel wat in en om het huis en klets wat met de buurvrouw en moeders van klasgenootjes van mn dochters. Ik ben best out going en niet onzeker, maar ik vind het gewoon wel prima zo atm. En zodra ik wel behoefte ga hebben aan vrienden, weet ik ook dat dat wel komt.
Ah shit, verkeerde naam onthoudenquote:
[..]
Dat was bij mij. Inmiddels is het (op mijn verzoek) overgemaakt. Maar ouders die niks vragen, krijgen niks...
. Ik vind het echt raar dat er verschil in kan/mag zijn. Zoveel opvangorganisaties die zonder enig probleem dat deel teruggeven en dan een paar die er dan toch op slinkse wijze mee ‘wegkomen’.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Wat ik (door mijn werk) wel geleerd heb is om niet veel te geloven dat ik denk De meeste mensen hebben de godganse dag de meest ondermijnende, onnozele en niet-helpende gedachten: 'ik ben niet leuk', 'ze vinden me stom', 'ik doe het niet goed'. We geloven dat maar al te graag, dat we niet voldoen. Maar feitelijk zijn het maar gedachten, ze zijn niet wáár. Ik leer mensen daar wat afstand van te nemen, je hoeft je gedachten niet te geloven, je hoeft er niet naar te luisteren, ze hoeven ook niet per se weg. Maar ze hoeven vooral je leven niet te beïnvloeden. Terwijl ik dat probeer over te brengen, probeer ik er en passant ook maar zelf mee te oefenen, en dat helpt best wel 
De meeste mensen hebben de godganse dag de meest ondermijnende, onnozele en niet-helpende gedachten: 'ik ben niet leuk', 'ze vinden me stom', 'ik doe het niet goed'. We geloven dat maar al te graag, dat we niet voldoen. Maar feitelijk zijn het maar gedachten, ze zijn niet wáár. Ik leer mensen daar wat afstand van te nemen, je hoeft je gedachten niet te geloven, je hoeft er niet naar te luisteren, ze hoeven ook niet per se weg. Maar ze hoeven vooral je leven niet te beïnvloeden. Terwijl ik dat probeer over te brengen, probeer ik er en passant ook maar zelf mee te oefenen, en dat helpt best wel
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Small talk kan me ook niet zo heel lang boeien, moet ik zeggen. Ik wil graag de diepte in, mensen om me heen die me spiegelen of waar ik iets van kan leren, die ik interessant vind. En tbh heb ik dat niet zo snel met mensen. Ik vind mensen al snel best wel saai. En dan ga ik liever iets 'nuttigs' of interessants doen zoals mn moestuin inzaaien, of leren gitaar spelen of een cursus taxidermie volgen.
Edit disclaimer: dit is geen waardeoordeel over andere mensen, maar het besef dat ik zelf anders ben. En daar heb ik tegenwoordig hartstikke vrede mee.
Edit disclaimer: dit is geen waardeoordeel over andere mensen, maar het besef dat ik zelf anders ben. En daar heb ik tegenwoordig hartstikke vrede mee.
O, ik zou dat misschien wel zeggen als grapje, maar dat eigenlijk veel te veel vinden voor jou en het dus daarom niet uitvoeren.quote:
Oh en ik ging dus verhuizen naar vlakbij de Efteling. Iedereen: dan komen we na een dagje Efteling gezellig bij jullie eten!
Mogen jullie raden hoe vaak dat gebeurd is in de afgelopen 3 jaar.
(En dat voelde in het begin heel persoonlijk, maar ik snap ook best dat een dagje Efteling echt super vermoeiend is en je daarna liever gewoon in de auto naar huis stapt, dan nog ergens sociaal te moeten doen, helemaal met kinderen!)
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat ik overigens wél leuk vind aan vrienden hebben die verder weg wonen, is dat we van een bezoekje gelijk een dagje uit maken. We zien elkaar dus niet vaak, maar we hebben dan genoeg tijd om echt even lekker bij te kletsen, kinderen die met elkaar spelen, in achtertuinen waar die van ons 6x in past. Heerlijk!
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Zou dat niet vanaf een bepaalde leeftijd ook gewoon voor veel mensen (vrouwen) er bij horen? Dat je weinig - geen vriendinnen hebt, iig geen diepgaande vriendschappen?quote:
Small talk kan me ook niet zo heel lang boeien, moet ik zeggen. Ik wil graag de diepte in, mensen om me heen die me spiegelen of waar ik iets van kan leren, die ik interessant vind. En tbh heb ik dat niet zo snel met mensen. Ik vind mensen al snel best wel saai. En dan ga ik liever iets 'nuttigs' of interessants doen zoals mn moestuin inzaaien, of leren gitaar spelen of een cursus taxidermie volgen.
Edit disclaimer: dit is geen waardeoordeel over andere mensen, maar het besef dat ik zelf anders ben. En daar heb ik tegenwoordig hartstikke vrede mee.
Als ik zo een beetje in mijn omgeving rond kijk, van mezelf tot mijn schoonzussen tot m'n moeder en alles er omheen, heeft niemand echt veel vriendinnen. Tenminste niet waar ze veel 1 of 1 contact mee hebben en regelmatig uit eten gaan ofzo. Misschien bevind ik me dan ook in een treurige omgeving hoor, haha. Dat kan ook.
Ah dankje!quote:Op vrijdag 25 juni 2021 09:17 schreef Debsterr het volgende:
Knap @:Limone dat je er zo naar kunt kijken nu!
Ik heb laatst een kettinkje gekocht, gewoon omdat ik het waard ben. Mijn 'ik-ben-prima-ik-mag-er-zijn-ik-ben-het-waard-kettinnkje' Dat raak ik dan aan als ik me onzeker en ongemakkelijk voel, op schoolpleinen bijvoorbeeld
Uhhh tja sorry... random rond staan kijken in de hoop dat iemand me aanspreekt werkt ook niet... en ik vind het dan lastig om me aan te sluiten bij een gesprek dat al gaande is tussen 2 andere ouders. Hoewel dat dan weer makkelijker is dan zomaar iemand aanspreken die ook alleen is.quote:
[..]
Maar door op je telefoon te kijken, straal je uit dat je wel wat beters te doen hebt dan daar te zijn. Mensen gaan jou dan ook niet aanspreken.
Ik praat nu eigenlijk alleen met de ouders van vriendinnetjes, maar een andere ouder aanspreken werkt vaak niet. Gister nog 2x geprobeerd, de ene moeder zei weinig terug. "hoe gaat het" "ja goed". De andere hadden we een leuk gesprek, maar dat is dus vaak niet zo.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Weet je wat het is: met sommige mensen zit je in no time op een ontspannen level en klikt het gelijk.
Met andere mensen zal je nooit een oprecht relaxed gesprek kunnen hebben.
Ik ken sommige lui van werk al jaren en dat contact is nog heel minimaal.
Dan ben je te verschillend ofzo.
En nu was er laatst een nieuwe gast en we moesten gelijk ergens allebei om lachen en we hebben een hele tijd in de pauze zitten praten over van alles. Heeft zijn halve levensverhaal vertelt.
Dat werkt gewoon en dat vind ik fijn. Volgende keer praat je weer over andere dingen.
Met andere mensen zal je nooit een oprecht relaxed gesprek kunnen hebben.
Ik ken sommige lui van werk al jaren en dat contact is nog heel minimaal.
Dan ben je te verschillend ofzo.
En nu was er laatst een nieuwe gast en we moesten gelijk ergens allebei om lachen en we hebben een hele tijd in de pauze zitten praten over van alles. Heeft zijn halve levensverhaal vertelt.
Dat werkt gewoon en dat vind ik fijn. Volgende keer praat je weer over andere dingen.
Niet leuk dat zoveel mensen met dezelfde problemen worstelen maar tegelijk helpt het ook om te lezen dat anderen tegen dezelfde dingen aanlopen.
Is er ook al een clubje voor het noorden (Drenthe/Groningen/Friesland)? Ik durf nooit naar meetings te gaan maar misschien moet ik ook maar eens over die drempel heen springen.
Is er ook al een clubje voor het noorden (Drenthe/Groningen/Friesland)? Ik durf nooit naar meetings te gaan maar misschien moet ik ook maar eens over die drempel heen springen.
Wat een mooi en waardevol topic is dit toch! Ik vind jullie allemaal leuk
Ik ben zelf een enorme ouwehoer, ik kan in principe met iedereen kletsen. Inderdaad kletsen, zonder de diepte in te gaan. Heerlijk! Ook op mijn werk, ik vind iedereen wel gezellig. Mijn manager was hoogst verbaasd over hoe ik met onze directieleden ouwehoer. Vooral met onze CFO kan ik keuvelen, hij is net als mij voor Ajax, dus daar gaat het standaard over.
Ook bij het schoolplein klets ik meestal wel, maar dat hoeven van mij geen vriendschappen te worden.
Ik ben heel trouw in vriendschappen, ik heb dus een aantal vrienden/vriendinnen en die koester ik. Daarmee ga ik wel de diepte in. 1 groot nadeel, ze wonen allemaal op ongeveer een uur rijden. Ik vind dat echt heel vervelend, je gaat niet even snel langs, ik moet dat echt plannen. De meesten hebben geen kinderen, ze vinden onze kinderen heel leuk en lief, maar als we afspreken is dat meestal zonder kinderen.
Mijn verloofde is heel anders, die kan dat niet, small talk. Die groet ook amper mensen. Ik kende al vrij snel iedereen in de straat, zij vraagt na 4 jaar nog steeds 'wie is dat?'
MAAR als ze je toelaat als vriendin is ze zo leuk en lief en grappig en en en. Ze is ook wel echt mijn beste vriendin en andersom, dat vind ik zo waardevol.
Ik vind het belangrijk dat je jezelf kan zijn bij iemand, dat het geen moeite kost. En ik ben echt zo blij dat ik een aantal van die mensen in mijn leven heb.
Oh en respect voor elkaar, als iemand racistisch of homofoob is, kan ik heel hard zijn. Daar is de deur, dat is echt geen discussie materiaal dat is gewoon doei. En ja dat is in het verleden wel gebeurd. Vrij recent nog zelfs.
Edit: ik heb geen shitload aan vrienden, ik heb 4 goede vriendinnen en verder wat kennissen waarvan ik wel weet dat als er iets is, ik altijd kan aankloppen.
Ik ben zelf een enorme ouwehoer, ik kan in principe met iedereen kletsen. Inderdaad kletsen, zonder de diepte in te gaan. Heerlijk! Ook op mijn werk, ik vind iedereen wel gezellig. Mijn manager was hoogst verbaasd over hoe ik met onze directieleden ouwehoer. Vooral met onze CFO kan ik keuvelen, hij is net als mij voor Ajax, dus daar gaat het standaard over.
Ook bij het schoolplein klets ik meestal wel, maar dat hoeven van mij geen vriendschappen te worden.
Ik ben heel trouw in vriendschappen, ik heb dus een aantal vrienden/vriendinnen en die koester ik. Daarmee ga ik wel de diepte in. 1 groot nadeel, ze wonen allemaal op ongeveer een uur rijden. Ik vind dat echt heel vervelend, je gaat niet even snel langs, ik moet dat echt plannen. De meesten hebben geen kinderen, ze vinden onze kinderen heel leuk en lief, maar als we afspreken is dat meestal zonder kinderen.
Mijn verloofde is heel anders, die kan dat niet, small talk. Die groet ook amper mensen. Ik kende al vrij snel iedereen in de straat, zij vraagt na 4 jaar nog steeds 'wie is dat?'
MAAR als ze je toelaat als vriendin is ze zo leuk en lief en grappig en en en. Ze is ook wel echt mijn beste vriendin en andersom, dat vind ik zo waardevol.
Ik vind het belangrijk dat je jezelf kan zijn bij iemand, dat het geen moeite kost. En ik ben echt zo blij dat ik een aantal van die mensen in mijn leven heb.
Oh en respect voor elkaar, als iemand racistisch of homofoob is, kan ik heel hard zijn. Daar is de deur, dat is echt geen discussie materiaal dat is gewoon doei. En ja dat is in het verleden wel gebeurd. Vrij recent nog zelfs.
Edit: ik heb geen shitload aan vrienden, ik heb 4 goede vriendinnen en verder wat kennissen waarvan ik wel weet dat als er iets is, ik altijd kan aankloppen.
@Limone, wat mooi dat je er nu op die manier naar kan kijken. Je hebt denk ik ook helemaal gelijk, maar het is lastig om voor mezelf zo te denken.
Je hebt denk ik ook helemaal gelijk, maar het is lastig om voor mezelf zo te denken.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Gewoon zelf iemand aanspreken. Bij voorkeur met een compliment over diens kind. Goh ik zag dat Marietje vanochtend zo lief x hielp bij de school ingaan ofzo..of dat ze een nieuwe fiets heeft, ze groeien zo snel he? of een of ander random cliché (koud he? warm he?).quote:
[..]
Uhhh tja sorry... random rond staan kijken in de hoop dat iemand me aanspreekt werkt ook niet... en ik vind het dan lastig om me aan te sluiten bij een gesprek dat al gaande is tussen 2 andere ouders. Hoewel dat dan weer makkelijker is dan zomaar iemand aanspreken die ook alleen is.
Ik praat nu eigenlijk alleen met de ouders van vriendinnetjes, maar een andere ouder aanspreken werkt vaak niet. Gister nog 2x geprobeerd, de ene moeder zei weinig terug. "hoe gaat het" "ja goed". De andere hadden we een leuk gesprek, maar dat is dus vaak niet zo.
En als je dat af en toe doet dan heb je voor je t weet een kind aan je arm hangen met maahaam.. gaan we nou eindelijk.. waarom kletsen jullie altijd zo laahaang..
Dat VINT ik ook van jouquote:
[..]
Ik vinD jou ook fantastisch, jij temperamentvolle Spaanse godin
Ik heb ook een pestverleden en me daardoor lang onzeker gevoeld. Op het schoolplein me toch wat verloren voelen enzo. Bij mijn zwangerschappen heb ik 2x meegedaan aan Centering Pregnancy, deels in de hoop leuke contacten op te doen. Kwam na de bevallingen weinig van, terwijl ik zag dat anderen wel contact hielden. Dat kon echt wel steken.
Maar inmiddels (na gesprekken met mijn man, vrienden die ik wel heb, en ook gewoon tijd) zie ik meer dat het niet per se aan mij ligt als die klik er niet is. Ik lig qua veel zaken (interesses, politieke voorkeuren, inkomen) ook gewoon buiten de mainstream in mijn omgeving, dus heb ook vaak weinig gemeen met die mensen. En dat is prima. Uiteindelijk waren het ook niet de mensen die ik zelf als vrienden uitgekozen zou hebben.
In plaats van hopen op die connectie dichtbij ben ik meer energie gaan steken in mijn online vrienden, waar ik wel meer mee gemeen heb - kaartjes bij speciale gelegenheden, vaker directe gesprekken aanknopen, etc. En ik merk dat ik dat nu ook meer terugkrijg, en soms uit hele onverwachte hoeken. Dat mensen me echt wel waarderen, als ik ze maar wat meer dichtbij laat komen. En het helpt ook om soms gewoon je wensen uit te spreken. Zo heb ik gewoon om kaartjes gevraagd bij mijn tweede lockdownverjaardag in de lente, en daar kwam best veel respons op.
Is het leuker als dat spontaan gebeurt? Sure. Maar dit was wel veel leuker dan dat het níet gebeurde.
Maar inmiddels (na gesprekken met mijn man, vrienden die ik wel heb, en ook gewoon tijd) zie ik meer dat het niet per se aan mij ligt als die klik er niet is. Ik lig qua veel zaken (interesses, politieke voorkeuren, inkomen) ook gewoon buiten de mainstream in mijn omgeving, dus heb ook vaak weinig gemeen met die mensen. En dat is prima. Uiteindelijk waren het ook niet de mensen die ik zelf als vrienden uitgekozen zou hebben.
In plaats van hopen op die connectie dichtbij ben ik meer energie gaan steken in mijn online vrienden, waar ik wel meer mee gemeen heb - kaartjes bij speciale gelegenheden, vaker directe gesprekken aanknopen, etc. En ik merk dat ik dat nu ook meer terugkrijg, en soms uit hele onverwachte hoeken. Dat mensen me echt wel waarderen, als ik ze maar wat meer dichtbij laat komen. En het helpt ook om soms gewoon je wensen uit te spreken. Zo heb ik gewoon om kaartjes gevraagd bij mijn tweede lockdownverjaardag in de lente, en daar kwam best veel respons op.
Is het leuker als dat spontaan gebeurt? Sure. Maar dit was wel veel leuker dan dat het níet gebeurde.
maar met sommige mensen wordt t nooit een gesprek.. Mijn dochter had in groep 1 t/m 4 een beste vriendinnetje en met die moeder lukt t écht niet. Verder dan een goedemorgen of beleefdheidspraatje over haar oudste op de middelbare gaat t nooit en het blijft ongemakkelijk voelen..
Haha, dit is ook echt de dynamiek van mij en mijn man. Hij is supersociaal, ik uh... niet.quote:
Mijn verloofde is heel anders, die kan dat niet, small talk. Die groet ook amper mensen. Ik kende al vrij snel iedereen in de straat, zij vraagt na 4 jaar nog steeds 'wie is dat?'
Ik vind het moeilijk om nieuwe vrienden te maken. Ik heb hier in de buurt nog niet echt contacten opgebouwd. En ik woon hier al best lang. Ik weet ook niet goed hoe eraan te beginnen. Iedereen heeft blijkbaar al een vaste vriendengroep en zit niet op iemand nieuw te wachten. Ik mis het wel soms.
Mijn huidige vrienden zie ik niet vaak. Daarvoor is de afstand gewoon te groot.
Mijn huidige vrienden zie ik niet vaak. Daarvoor is de afstand gewoon te groot.
Bij mij zijn mijn 2 zwangerschapscursus groepjes ook niks geworden qua contact, terwijl ik andere groepen altijd jaren na de cursus/geboortes nog dingen samen zie doen. Vind ik echt heel jammer.quote:
Ik heb ook een pestverleden en me daardoor lang onzeker gevoeld. Op het schoolplein me toch wat verloren voelen enzo. Bij mijn zwangerschappen heb ik 2x meegedaan aan Centering Pregnancy, deels in de hoop leuke contacten op te doen. Kwam na de bevallingen weinig van, terwijl ik zag dat anderen wel contact hielden. Dat kon echt wel steken.
Heel knap hoe jij er in staat inmiddels. En leuk van die kaartjes!
Ik spreek dus 3x per week met een moeder op het KDV schoolplein en het is altijd heel gezellig, maar ik weet haar naam niet eens. Wel erg eigenlijk. 
Ach, tegenwoordig zijn we toch allemaal "mama van x", nietwaarquote:
Ik spreek dus 3x per week met een moeder op het KDV schoolplein en het is altijd heel gezellig, maar ik weet haar naam niet eens. Wel erg eigenlijk.
disclaimer
True. Ik weet WEL wie haar kinderen zijn haha!quote:
[..]
Ach, tegenwoordig zijn we toch allemaal "mama van x", nietwaar
Vanaf de 40 heten ze allemaal Yvonne of Annelies.quote:
Ik spreek dus 3x per week met een moeder op het KDV schoolplein en het is altijd heel gezellig, maar ik weet haar naam niet eens. Wel erg eigenlijk.
Oja, ik heb laatst een halve middag met de toekomstig schoonmoeder van mijn jongste in de tuin gezeten. Dat kletste ook lekker weg. Daar doe ik ook wel dingen mee voor school. Maar weet niet of dat nog blijft als ze over 2 jaar naar het voortgezet gaan. Bij oudste zijn die moeders van vrienden ook niet blijven plakken..
Wat mij betreft prima, ik vind mijn eigen weg wel.
Wat mij betreft prima, ik vind mijn eigen weg wel.
Ze is nog geen 40, denk ik.quote:
[..]
Vanaf de 40 heten ze allemaal Yvonne of Annelies.
Het staat er nu trouwens heel makkelijk, maar er zijn ook heel wat tranen om vergoten hoor. En er blijven momenten dat het moeilijk is. Maar goed, dat hoort bij het leven denk ik.
Moniquequote:
[..]
Vanaf de 40 heten ze allemaal Yvonne of Annelies.
disclaimer
Dit is ook herkenbaar ja. alleen dan niet de Efteling maar andere dingen.quote:
Oh en ik ging dus verhuizen naar vlakbij de Efteling. Iedereen: dan komen we na een dagje Efteling gezellig bij jullie eten!
Zo woonde ik voorheen naast een festival locatie. Iedereen: oh wat handig gratis slaapplek en schone wc beschikbaar. Ik: prima laat maar weten wanneer je deze kant op komt.
Zie ik later allemaal foto's voorbij komen dat ze letterlijk naast mijn deur staan te feesten terwijl ik daar in mijn uppie zat en anderen zijn nooit geweest.
Ook jaartje in België gewoond voor stage, niet de allerkleinste kamer gekozen want dan was er geen ruimte voor logees . Vrienden waren enthousiast maar er is niemand langs geweest. Het luchtbed dat ik mee had genomen werd uitgeleend aan de huisgenoot die elk weekend vrienden over de vloer had waardoor ik amper contact had met haar
.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |