Dank voor het delen van jouw verhaal en foto's. Heel bijzonder om jullie lieve Bo te zien
Gefeliciteerd met jullie zoon en broertje. En gecondoleerd.
Deze 2 zaken zouden niet in 1 stukje mogen staan 
Hoe gaat het nu met jullie en Sofie?
was even niet online geweest, maar wel aan jullie gedacht
Nog bedankt voor al jullie lieve reacties op mijn verhaal en op de foto van onze BoSPOILERmentaal gaat het wisselend. Emoties vliegen alle kanten op. Vroeger blokte ik alle emoties die te heftig waren, muur er omheen en niet meer aan denken. Eigenlijk zou ik dat nu ook willen maar ik weet dat het geen oplossing is. Tegelijkertijd is het verdriet en de pijn zo hevig dat ik bang ben depressief te worden. Helaas nogal een flinke erfelijke belasting hiervoor en al eerder zelf gehad. ‘Gevolg’ is dat ik nu dus heen en weer vlieg tussen m’n verdriet toelaten en het blokken. Gelukkig heb ik wel lieve mensen om heen die me hierbij helpen en waarbij ik mijn angst ook heb durven uitspreken.
Vriend en Sofie zijn zo lief voor me. Sofie praat vaak over Bo. Sowieso elke ochtend wanneer we haar luik opendoen; daar is Bo, buiten! Vrijdagochtend zaten we aan tafel. Kijkt Sofie naar de stoel rechts van haar en zegt ze ‘hallo Bo’ vervolgens draait ze zich om naar mij en zegt ze ‘ik even hallo zeggen tegen Bo naast mij’. Ze wordt op het moment wat sneller boos, gaat gooien met speelgoed en ze is sneller in tranen wanneer iets niet gaat zoals ze had bedacht. Maar even knuffelen samen maakt alles weer goed
Morgen komt de verloskundige waarbij we 8 december de standaard controle hadden langs. Goed om alles wat er gebeurd is ook met haar door te praten.
Zo blij dat we mooie foto’s hebben en we op die manier Bo toch kunnen laten zien. Voor jullie.Krijg er een brok van in mijn keel. Ze is een top zus!
Sterkte en pas goed op jezelf.
[ Bericht 1% gewijzigd door vencodark op 22-12-2020 03:20:37 ]
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Bo.
En gecondoleerd met jullie verlies. Wat een verdriet. Ik vind het een “eer” dat wij de foto van Bo mochten zien. Hij is prachtig! Heel veel sterkte de komende tijd en daarna -voldoende tips gekregen, waarvoor dank
-[ Bericht 52% gewijzigd door Aure op 31-01-2021 23:22:04 ]
. Kennen ze Steunpunt Nova al? Daar heeft een vriendin van mij goede ervaringen mee als startpunt. Ik weet niet of zij misschien verder kunnen meedenken?
?Sterkte!
Heel veel sterkte meidquote:Op maandag 5 april 2021 21:03 schreef Sicilia het volgende:
Ja hoi..toch even van me af schrijven. Vorige week maandag bij de termijnecho kregen wij te horen dat het kindje in mijn buik niet meer leeft. Ik zou 11 weken en 2 dagen moeten zijn, maar we zagen een kindje die niet groter mocht groeien dan 10 weken. Ik heb besloten om af te wachten of de miskraam vanzelf op gang wil komen en sinds gister middag is het bloeden begonnen. Vandaag ook met veel krampen/weeën erbij en redelijk wat stolsels. Maar alleen op het toilet, dus ik denk dat de heftigheid nog moet komen en dat maakt me best een beetje bang. Hoe naar gaat het nog worden? Iemand nog wat opbeurende woorden misschien
Ik weet niet zo goed wat ik aan opbeurende woorden heb..... ik vond het pittig (bij miskraam 8,5 week). Wat iemand anders zei: voor iedereen wisselt het in heftigheid, misschien heb je geluk
Los van het gewone bloeden en krampen heb ik ongeveer 6 uur lang heel erg bloedverlies en weeen-achtige pijn gehad. Toen ben ik ook het vruchtje verloren. Die 6 uur was echt uitzitten, rest was goed te doen.
Wat ik had gedaan tijdens die 6 uur:
- zorg dat je voldoende pijnstillers hebt en ze ook hebt ingenomen
- ik lag afwisselend te netflixen, muziek te luisteren en te mediteren. Maar gewoon continu iets om me af te leiden zonder dat ik me ergens op hoefde te concentreren (lezen was geen optie)
Er stond een emmer naast m’n bed. Na elke kramp deed ik even m’n oortjes wel of niet uit (afhankelijk van hoe kut ik t vond) en ging ik op die emmer zitten om zoveel mogelijk te lozen
Ik heb geen idee of je hier iets aan hebt.... ik hoop het
Ik had de hele dag wee-achtige pijn en de laatste twee uur kwamen er echt pittige weeën om de 3 minuten, eigenlijk gewoon zoals ik ze ken van mn bevallingen. Op de wc verloor ik na die 2 uur grote golven bloed en 2 flinke stolsels. Toen ben ik maar naar de slaapkamer gegaan, we hebben een toilet/badkamertje op onze slaapkamer. Daar verloor ik nog een stolsel, braken mn vliezen en volgde meteen het kindje. Ik heb het kunnen opvangen en nu staat het in een bakje met water in de koelkast. Raar misschien, maar ik ben best trots op dit kleine wezentje
alles zit er op en eraan, 10 vingertjes en inimini teentjes. Van de week maar een mooi plekje in het park zoeken om het te begraven. Weeën zijn gelukkig al minder pijnlijk, maar verlies nog wel best wat bloed en stolsels. Eigenlijk zoals ik het ken na mn eerdere bevallingen. Ik hoop dat dat zo minder wordt en ik goed kan slapen vannacht.
Sterkte en beterschap! En trots zijn op je kindje mag altijd!
De situatie had anders moeten zijn maar hoe dan ook is het jullie kindje.Ik las dat je ook nog naar het ziekenhuis bent gebracht. Heel veel sterkte en zeker niet gek dat je het kindje hebt bewaard.quote:
Bedankt voor het delen van je ervaring en voor de sterkte wensen, het kindje is ongeveer een uur geleden geboren.
Ik had de hele dag wee-achtige pijn en de laatste twee uur kwamen er echt pittige weeën om de 3 minuten, eigenlijk gewoon zoals ik ze ken van mn bevallingen.
Wat je beschrijft herken ik zeker. Ik heb ook van die weeen gehad. Alleen wist ik niet goed wat het was omdat ik nog nooit ben bevallen (1e zwangerschap)
Ik was mentaal totaal onvoorbereid en dacht dat het een verlengde menstruatie zou worden
Maar bij mij dus ook weeen, hevig bloedverlies en naderhand ook inderdaad nog een tripje SEH
Ik heb er later EMDR voor gehad
Denk dat ik t anders had verwerkt als ik vooraf mezelf had ingesteld op de pijn of als ik misschien al een levend kindje had gehad
. Vandaag op de echo was geen kloppend hartje te zien, dit is waarschijnlijk gestopt na ruim 7 weken zwangerschap (ik zat nu in principe op 8+5). Ik kijk heel erg op tegen de miskraam en twijfel over hoe lang ik wil wachten totdat dit vanzelf start. Ik heb nog geen druppel bloed gezien en lees dat het vanaf het eerste bloedverlies 1-2 weken kan duren voordat een miskraam echt op gang komt. Wellicht dat hier mensen zijn die ervaringen willen delen, zodat ik misschien iets beter weet waar ik me op voor moet bereiden?
Aw vaiana tochquote:
Ik meld me hier helaas ook.
Wellicht dat hier mensen zijn die ervaringen willen delen, zodat ik misschien iets beter weet waar ik me op voor moet bereiden?
Mijn eerste zwangerschap verliep net zo. Ik wilde initieel afwachten, maar ik was de hormonen al snel beu en na een week heb ik voor tabletjes gekozen. Die deden bij mij hun werk goed en ben binnen een paar uur gaan bloeden en alles verloren. Daarna nog een week of 2 heel onregelmatig bloedverlies gehad en 30 dagen later weer gewoon ongesteld.
Maar het verloop is bij iedereen anders, er is geen goede of foute keuze. Sterkte meis... het is zo'n nare ervaring
Zoals SQ zegt, er is geen goed of fout. Vooral kiezen wat jou helpt bij de verwerking. Sommige vrouwen willen alles zo snel mogelijk uit hun lichaam, anderen willen alles zo natuurlijk mogelijk doen. Ik wilde ze graag opvangen en zien. Ik heb onmiddellijk voor medicatie gekozen. Ik was zo bang dat het op het werk zou beginnen en ik alles zou moeten doorspoelen.
Veel sterkte, het is niet niks
Wat ontzettend klote... Heel veel sterkte sowieso
Ik sluit me aan bij de rest: ga vooral op je eigen gevoel af, waar jij je het prettigst bij denkt te voelen.
Ik heb in mijn geval (echo rond 8 weken, gestopt met groeien rond 6 weken) destijds gekozen voor een curettage, omdat ik het vooral zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Maar ik heb dan ook weer 0,0 moeite met ziekenhuizen en ingrepen bijvoorbeeld.
Het is echt heel persoonlijk. Helaas genoeg ervaringsdeskundigen hier
Ik leef echt met je meequote:
Ik meld me hier helaas ook.
Wellicht dat hier mensen zijn die ervaringen willen delen, zodat ik misschien iets beter weet waar ik me op voor moet bereiden?
Wat anderen zeggen: doen wat goed voelt
Wees wel voorbereid op flink bloedverlies/stolsels (meer dan bij een gewone menstruatie)
Mijn ervaring: ik heb ook nooit spontaan een druppel bloed gezien. En bij mij was het ook op een donderdag dat het niet goed was. Toen zijn mijn vriend en ik naar een hotel aan de andere kant van het land vertrokken en hebben we heerlijk wijn met steaks gegeten. Daarna bleek er nog steeds niks te gebeuren en heb ik dat hele weekend nog maar van de sauna/zwembad genoten (met dode baby in mijn buik, beetje morbide maarja)
5 dagen later op maandag nog steeds geen druppel bloed en toen heb ik ook tabletjes gehaald. Daarmee begon ik meteen te bloeden, maar pas 3 weken later schoon. 1e gewone menstruatie 6 weken na de tabletten.
Ik was zelf blij met de tabletten omdat ik toen zelf een eind kon maken aan het wachten. Maar dat verschilt per persoon
wat ontzettend verdrietig.. veel sterkte Zeker heel naar, en zo niet wat je hoopt wanneer je een tweede streepje ziet. Ik neig inderdaad naar 1-2 weken wachten, maximaal, en anders de medicijnen. Liever geen curettage, behalve als het nodig is. Het helpt me wel om te lezen hoe het bij anderen verlopen is, dus dank daarvoor!
Ook geruststellend om te zien hoeveel mensen helaas ervaringsdeskundige zijn maar die nu gewoon gezonde kinderen rond hebben lopen. Ik weet dat 1 miskraam niks zegt, maar toch helpen concrete voorbeelden ook.
Voor mij hielp dat ook in het verleden, en hoe meer voorbeelden ik las hoe meer rust dat gaf. Ik had ook een missed abortion en na 2 weken kwam er niks dus koos ik voor een curettage. Die viel me alles mee maar had een ontzettend lange nasleep terwijl ik er juist voor koos om er snel “vanaf te zijn”. Weet niet of ik dat nog een keer zou doen maar zoals iedereen al zegt je moet doen waar jij je het beste bij voelt. Ik was 4 maanden na alles weer zwanger en dat jongetje ligt nu lekker te slapen.quote:
@:_Lily_ de verloskundige zei idd al dat dit niet iets is waarbij je ondertussen gewoon nog aan het werk bent, maar iets dat je juist op de bank met een kruik, kleedje en pijnstillers doet. Zeker goed om er rekening mee te houden dat het een stuk heftiger is dan een menstruatie.
Ook geruststellend om te zien hoeveel mensen helaas ervaringsdeskundige zijn maar die nu gewoon gezonde kinderen rond hebben lopen. Ik weet dat 1 miskraam niks zegt, maar toch helpen concrete voorbeelden ook.
Heel veel sterkte!
Je verloskundige heeft gelijk en ook mentaal. Ik was erg verdrietig, was tijdens het “grote” bloedverlies (toen vruchtje kwam) ook echt aan het huilen. Je moet niet willen werken. Ik ben 8 dagen thuis geweest.quote:
@:_Lily_ de verloskundige zei idd al dat dit niet iets is waarbij je ondertussen gewoon nog aan het werk bent, maar iets dat je juist op de bank met een kruik, kleedje en pijnstillers doet. Zeker goed om er rekening mee te houden dat het een stuk heftiger is dan een menstruatie.
Ook geruststellend om te zien hoeveel mensen helaas ervaringsdeskundige zijn maar die nu gewoon gezonde kinderen rond hebben lopen. Ik weet dat 1 miskraam niks zegt, maar toch helpen concrete voorbeelden ook.
Vriend was ook thuis (hoewel minder lang). Dat is ook een overweging. Het klinkt echt super banaal en suf maar de wc moet ook nog schoongemaakt worden en evt doeken die vies zijn geworden. En daar had ik geen zin in dus dat had vriend gedaan. En naast dat soort zaken dat hij mij ook troostte.
Wat betreft gezond kind: dat gaat komen en je hebt bewezen spontaan zwanger te kunnen worden. Toch vond ik het moeilijk om daar troost uit te putten. Want je bent deze baby kwijt, naast het feit dat ik het weer zo lang wachten vond. Maar mocht je ook zoiets voelen, weet dat hetniet gek is als dat nu niet kan troosten, eerst dit ondergaan en verwerken
sterkte!Hier was vriend er ook tijdens het moment zeg maar, heb de helft onder de douche uitgezeten en hij erbij in de badkamer. Was erg fijn om het op die manier ook soort van lichamelijk te ervaren samen, zodat hij ook afscheid kon nemen. Ik ben wel heel weinig vrij/ziek/thuis geweest, maar dat is ook wel mijn manier van ermee omgaan denk ik.quote:
[..]
Je verloskundige heeft gelijk en ook mentaal. Ik was erg verdrietig, was tijdens het “grote” bloedverlies (toen vruchtje kwam) ook echt aan het huilen. Je moet niet willen werken. Ik ben 8 dagen thuis geweest.
Vriend was ook thuis (hoewel minder lang). Dat is ook een overweging. Het klinkt echt super banaal en suf maar de wc moet ook nog schoongemaakt worden en evt doeken die vies zijn geworden. En daar had ik geen zin in dus dat had vriend gedaan. En naast dat soort zaken dat hij mij ook troostte.
Wat betreft gezond kind: dat gaat komen en je hebt bewezen spontaan zwanger te kunnen worden. Toch vond ik het moeilijk om daar troost uit te putten. Want je bent deze baby kwijt, naast het feit dat ik het weer zo lang wachten vond. Maar mocht je ook zoiets voelen, weet dat hetniet gek is als dat nu niet kan troosten, eerst dit ondergaan en verwerken
Ik heb ook 2 weken gewacht maar het kwam niet zelf op gang terwijl het vruchtje al 3 a 4 weken gestopt was met groeien. Omdat ik met een eigen bedrijf gewoon door moest werken incl. het ontvangen van gasten wilde ik niet dat het opeens zou gaan beginnen dus gekozen voor een curretage. Het is mij alles meegevallen en heb bijna niet nagebloed.
Sterkte.
Na mn eerste (vroege) miskraam (bij 5 weken) heb ik zo’n anderhalf a twee weken licht bloedverlies gehad en duurde het wel drie maanden voor mn cyclus weer opgang kwam. Bij mn tweede miskraam (met een week of 8) duurde het lichte bloeden (wat af en aan ging) t/m 13 weken. Maar daarna was mn cyclus wel vrij snel terug (zo’n 6 weken daarna).
Mn derde (ook weer vroege) miskraam verliep hetzelfde als de eerste. Maar mn cyclus was toen meteen de maand erna weer terug.
En nu met twee niet levensvatbare vruchtjes, ruimde mn lichaam dat op zonder bloedverlies, vanishing twins genaamd.
Maar hier begon het dus alle keren dat het een ‘losse’ miskraam was, al met bloedverlies. Ik heb nooit medicijnen of curettage gehad. En mn lichaam ruimde zelf dus al heel veel op, dus het bloeden was altijd vrij licht (lichter dan menstruatie, kon het vaak met inlegkruisjes opvangen), maar wel beduidend langer dan een menstruatie.
Veel sterkte met het verlies. Zodra je zwanger bent, die twee streepjes ziet, ontstaat er meteen een heel beeld van je baby’tje en jullie nieuwe leven samen. Het is niet alleen afscheid van dit kleine vruchtje, maar echt van een heel leven. Neem er je tijd voor en praat erover. Verdrietig en jammer dat dit leven niet verder mag groeien nu...
Neem inderdaad wel goed de tijd om het te verwerken/vrij van werk. Ik ging ook altijd vrij snel "vrolijk" weer verder en dat heeft er bij mij toe geleid dat ik begin vorig jaar ingestort ben. Daar zat natuurlijk ook wel meer aan vast maar probeer er wel goed bij stil te staan, het is niet niks
Verder heb ik alvast pijnstillers en het grootste/dikste maandverband ingeslagen, en dan is het voorlopig afwachten I guess.
Jullie reacties helpen echt, dank daarvoor!
Ik wachtte destijds twee weken af nadat er geen hartje meer bleek te kloppen bij 11 weken. Mijn lijf pakte het niet op dus startte ik met de pillen. Dat gaf veel kramp en bloed maar uiteindelijk was er een curettage nodig. Ik heb heel veel gehad aan de dames hier op Fok, schrijf van je af als je wilt en stel alle vragen die je hebt. Niks is gek.
Heel veel sterkte, het is zo ontzettend rot.
Daarom sowieso ook wel de medicijnen regelen, zodat ik die klaar heb liggen voor wanneer ik het wil gebruiken. Ik heb vandaag al verzucht dat ik niet meer verdrietig wil zijn. Het valt me echt wel zwaar, zwaarder dan verwacht ook. Gelukkig zijn er heel veel lieve mensen om me heen en heb ik ook echt wel veel aan man, ook al ervaart hij het heel anders (wat logisch is).
Maar inderdaad, het hier schrijven en de hoeveelheid begrip en herkenning die dat geeft is heel helpend.
En mijn team van het werk heeft me brownies gestuurd.
Dat is echt uitstekend comfort food. Veel sterkte nog
Sterkte
Vandaag gaat het opeens wonderbaarlijk veel beter dan gister, ik heb veel meer mentale rust en het vertrouwen dat het (bij een volgende zwangerschap) goed gaat komen.
Het zal vast nog wat blijven schommelen, maar dit was iig een welkome afwisseling.
Volgens mij gaat het nog wel even duren voordat ik medicijnen heb om iets op te wekken, tegen die tijd ben ik het wachten totdat mijn lijf het oppakt ook wel zat denk ik.
Ach Vaiana ik lees het nu pas, maar wat verdrietig zeg. Heel veel sterkte gewenst.quote:
Ik meld me hier helaas ook.
Wellicht dat hier mensen zijn die ervaringen willen delen, zodat ik misschien iets beter weet waar ik me op voor moet bereiden?
En voor wat het waard is: bij mij ging het de eerste keer ook mis en kwam ik er ook pas bij een echo (met 11 weken) achter dat het rond de 8e week gestopt moest zijn met groeien. Ik voelde me zo verraden door mijn lijf, had het echt niet aan voelen komen. Ik heb toen bewust gekozen voor een currettage, vond het een prettig idee dat het daarbinnen even goed schoongemaakt werd om een volgende zwangerschap een goede nieuwe kans te geven. En het was daarna ook relatief snel weer raak. Maar ik heb toen geen onbezorgde zwangerschap meer gehad omdat het er toch wel erg ingehakt had.
Neem goed je tijd om zowel lichamelijk als geestelijk hiervan bij te komen. Ik was veel te snel weer heel actief en werd daarna toch wel even teruggefloten. Hopelijk kunnen jij en je partner elkaar goed vinden in deze verdrietige periode. Achteraf bezien heeft deze ervaring bij ons een heel positief en sterk gevoel opgeleverd over de relatie. XXX
Hier exact hetzelfde verhaal. Niet lang hoeven wachten op de 2e zwangerschap maar het is toch niet helemaal onbezorgd. Elke echo was shaken. Daarnaast heeft het bij ons ook echt een goede invloed gehad op onze relatie. Mijn vriend heeft me heel erg ondersteund en we waren daarna alleen maar meer zeker van elkaar en dat we elkaar als ouder willen voor ons kind.
Op het werk krijg ik veel ruimte om mijn rust te pakken gelukkig, en ik heb heel veel aan mijn man inderdaad. We waren al heel close, maar ik vind het echt mega geruststellend om te merken hoeveel ik aan hem heb. Maakt ook dat ik nog meer vertrouwen heb dat we elkaar met gebroken nachten ook nog lief vinden.
heel veel sterkte komende tijd Gesprek met de gynaecoloog was iig fijn, ookal was het telefonisch. Er is preventief bloed geprikt zodat mocht het bloedverlies zo erg zijn dat ik opgenomen moet worden ze weten wat mijn bloedwaardes waren voordat het mis ging. Dat vind ik iig een geruststellend idee, al hoop/denk ik niet dat het nodig gaat zijn.
Van degenen hier die ook een combinatie van Mifegyne (oraal tablet) en Cytotec (vaginale tabletten) hebben genomen; wat was jullie ervaring daarmee? Zorgde de Mifegyne al voor bloedverlies of kwam dat echt pas na de Cytotec. En hoe waren verder de bijwerkingen van Mifegyne? Ik lees dat best wat mensen misselijk worden ervan namelijk, dus dat is wel handig om rekening mee te houden qua moment van innemen.
Het effect van de cytotec merkte ik wel vrij snel. Binnen een half uur rillingen, na +- 2 uur forse krampen. Dat was wel een andere termijn dus kan me indenken dat het bij jou heel anders loopt.
Sterkte met het voor jou/jullie juiste moment kiezen
Ik heb dit gedaan. Ik heb ze op maandag ingenomen en heb me toen ook een week ziek gemeld.quote:
Nou, medicijnen zijn binnen. Nu begint de twijfel over wanneer ik ze in wil gaan nemen.
Gesprek met de gynaecoloog was iig fijn, ookal was het telefonisch. Er is preventief bloed geprikt zodat mocht het bloedverlies zo erg zijn dat ik opgenomen moet worden ze weten wat mijn bloedwaardes waren voordat het mis ging. Dat vind ik iig een geruststellend idee, al hoop/denk ik niet dat het nodig gaat zijn.
Van degenen hier die ook een combinatie van Mifegyne (oraal tablet) en Cytotec (vaginale tabletten) hebben genomen; wat was jullie ervaring daarmee? Zorgde de Mifegyne al voor bloedverlies of kwam dat echt pas na de Cytotec. En hoe waren verder de bijwerkingen van Mifegyne? Ik lees dat best wat mensen misselijk worden ervan namelijk, dus dat is wel handig om rekening mee te houden qua moment van innemen.
Binnen een uur na de eerste tabletten kreeg ik buikpijn en verloor enkele grote klonten bloed van iets. Daarna stopte het bloedverlies dus ik dacht: easy als dit het was.
Dinsdag 2e lading ingenomen, daar ben ik toen heel misselijk van geweest. Kreeg ze nauwelijks doorgeslikt. Ook buikkrampen en diarree. Dagje op de bank doorgebracht.
Daarna hele week niks gebeurd tot 5 dagen later ineens de pleuris uitbrak. Hevige buikpijn, hevig bloedverlies, toen pas vruchtje verloren en nog een tripje naar het ziekenhuis ivm hevig bloedverlies.
1 dag na dit alles nam het bloedverlies af tot hoeveelheid van een normale menstruatie en had ik geen pijn meer. 3 weken nagebloed, daarna was het klaar
Dat was mijn ervaring ermee
Volgende keer zou ik denk ik wel weer die tabletten nemen. Ik ben niet zo happig op een curettage en dat wachten op een miskraam vond ik ook maar niks. Tot aan die tabletten had ik geen druppel bloed verloren
Wow ik wist niet dat dit kon. Hopelijk valt het lichamelijke deel verder mee Ik moet 24-48 uur tussen de mifegyne en de cytotec in laten zitten, maar het is inderdaad een hele andere termijn dus daardoor ws ook andere richtlijnen.quote:
Ik heb bij de zwangerschap van Bo dezelfde combi gehad. ‘S avonds de mifegyne. En om 10.00 ‘s ochtends in het ziekenhuis de cytotec. Van de mifegyne heb ik niks gemerkt. Ook geen bijwerkingen gehad.
Het effect van de cytotec merkte ik wel vrij snel. Binnen een half uur rillingen, na +- 2 uur forse krampen. Dat was wel een andere termijn dus kan me indenken dat het bij jou heel anders loopt.
Sterkte met het voor jou/jullie juiste moment kiezen
Hmm dit klinkt wel anders, ik heb eerst 1 pil die ik door moet slikken en dan moet ik 24-48 uur daarna 4 tabletten vaginaal inbrengen.quote:Op vrijdag 23 juli 2021 19:43 schreef _Lily_ het volgende:
[..]
Ik heb dit gedaan. Ik heb ze op maandag ingenomen en heb me toen ook een week ziek gemeld.
Binnen een uur na de eerste tabletten kreeg ik buikpijn en verloor enkele grote klonten bloed van iets. Daarna stopte het bloedverlies dus ik dacht: easy als dit het was.
Dinsdag 2e lading ingenomen, daar ben ik toen heel misselijk van geweest. Kreeg ze nauwelijks doorgeslikt. Ook buikkrampen en diarree. Dagje op de bank doorgebracht.
Daarna hele week niks gebeurd tot 5 dagen later ineens de pleuris uitbrak. Hevige buikpijn, hevig bloedverlies, toen pas vruchtje verloren en nog een tripje naar het ziekenhuis ivm hevig bloedverlies.
1 dag na dit alles nam het bloedverlies af tot hoeveelheid van een normale menstruatie en had ik geen pijn meer. 3 weken nagebloed, daarna was het klaar
Dat was mijn ervaring ermee
Volgende keer zou ik denk ik wel weer die tabletten nemen. Ik ben niet zo happig op een curettage en dat wachten op een miskraam vond ik ook maar niks. Tot aan die tabletten had ik geen druppel bloed verloren
Ik neig idd ook wel naar dit weekend gewoon beginnen, behalve 2x heeel licht bruinverlies en af en toe een krampje merk ik nog niks.
Ja bizar hè! Meestal loopt het niet zo’n vaart hoor, begreep ik. Maar het kan dus wel gebeuren, dat je opgenomen moet worden.quote:
Eventuele opname door teveel bloedverlies?
Ik had denk ik een ander schema en ook geen vaginale tabletten.quote:
[..]
Ik moet 24-48 uur tussen de mifegyne en de cytotec in laten zitten, maar het is inderdaad een hele andere termijn dus daardoor ws ook andere richtlijnen.
[..]
Hmm dit klinkt wel anders, ik heb eerst 1 pil die ik door moet slikken en dan moet ik 24-48 uur daarna 4 tabletten vaginaal inbrengen.
Ik neig idd ook wel naar dit weekend gewoon beginnen, behalve 2x heeel licht bruinverlies en af en toe een krampje merk ik nog niks.
[..]
Ja bizar hè! Meestal loopt het niet zo’n vaart hoor, begreep ik. Maar het kan dus wel gebeuren, dat je opgenomen moet worden.
Ik moest op de eerste dag 2 tabletten cytotec slikken en 24 uur later nog 2 tabletten cytotec
Oh dat is dan idd een andere aanpak.quote:
[..]
Ik had denk ik een ander schema en ook geen vaginale tabletten.
Ik moest op de eerste dag 2 tabletten cytotec slikken en 24 uur later nog 2 tabletten cytotec
Ik heb besloten te gaan starten met de medicijnen. Dus nu 1 pil geslikt en dan ga ik maandagochtend de tabletten inbrengen.
quote:
[..]
Oh dat is dan idd een andere aanpak.
Ik heb besloten te gaan starten met de medicijnen. Dus nu 1 pil geslikt en dan ga ik maandagochtend de tabletten inbrengen.
Sterkte!I jinxed it.quote:
[..]
Ja bizar hè! Meestal loopt het niet zo’n vaart hoor, begreep ik. Maar het kan dus wel gebeuren, dat je opgenomen moet worden.
Zit nu op de spoedeisende hulp omdat ik bijna flauwviel toen ik naar de wc ging voor het slapen gaan.Och jee, succes daar!quote:
[..]
I jinxed it.
Bloedwaarden waren gewoon netjes, ik had ter observatie opgenomen mogen worden als we het zelf niet vertrouwden maar dan ben ik liever thuis. Morgen belafspraak om te kijken hoe het gaat, en potentieel nog een keer tabletten krijgen want mijn baarmoeder was nog niet leeg helaasch.
Had voor je gehoopt dat dit wat soepeler zou verlopen. Sterkte!
Nou hè! Dat had ik ook gehoopt, maar aan de andere kant allang blij dat ik gewoon weer naar huis mocht zonder bloedtransfusie en/of curettage. Hopelijk blijft dat zo en lost een tweede lading tabletten het laatste probleemstukje op.quote:
@:Vaiana
Had voor je gehoopt dat dit wat soepeler zou verlopen. Sterkte!
Dankjewel.
hopelijk geen ziekenhuisbezoek meer nodig, sterkte!Die hoeveelheid bloed klinkt wel heftig Aventura! Ik moest bellen als ik niet genoeg had aan 2 maandverbanden per uur namelijk.
Mja, ik had verder een vrij klassiek verloop volgens mij. Nu met de gynaecoloog afgesproken dat ik begin volgende week een controle echo heb, waarop we dan of zien dat ik netjes schoon ben omdat de laatste restjes er tussen gister en dan uit zijn gekomen, of dat er nog weefsel zit waarvoor ik opnieuw tabletten krijg.
Er zitten nog kleine restjes, maar de verwachting is dat die gewoon met de volgende menstruatie meekomen. Dus zodra die geweest is mogen we weer los. 
Dankjewel! Ja ik heb wel nog bloedverlies nu, maar dat is op zich normaal en in een hoeveelheid die heel goed te handelen is. Ik vind het nu vooral heel fijn dat ik dit af kan gaan ronden inderdaad, en weer mijn cyclus opstarten enzo.quote:
Vaiana, ik heb even bijgelezen. Wat een traject zo. Fijn dat het lichamelijke deel er op lijkt te zitten. Sterkte!
Ja dat snap ik. Ik ben nog nooit zo blij geweest om ongesteld te zijn, als na mijn miskraam. Dat je in ieder geval weet dat dat nog werkt ofzo.quote:
[..]
Dankjewel! Ja ik heb wel nog bloedverlies nu, maar dat is op zich normaal en in een hoeveelheid die heel goed te handelen is. Ik vind het nu vooral heel fijn dat ik dit af kan gaan ronden inderdaad, en weer mijn cyclus opstarten enzo.
Daar kijk ik inderdaad best naar uit, haha.quote:
[..]
Ja dat snap ik. Ik ben nog nooit zo blij geweest om ongesteld te zijn, als na mijn miskraam. Dat je in ieder geval weet dat dat nog werkt ofzo.
deze miskraam is nu de 2e sinds mijn jongste kind maar zit wel 2 jaar tussen, de vorige was vergelijkbaar maar kwam ik er achter door bloeding, versus nu dat het vruchtje nog bij mij is, ik wil gewoon nog even afwachten, dat vind ik fijner. en anders word ik volgende week doorgestuurd naar de gynaecoloog.
mijn moeder kwam er toevallig achter dat ik zwanger was anders had ik het niet gemeld, de zwangerschap hiervoor wist ze ook niet toen ze er achter kwam ging ze gelijk allemaal toekomstbeelden schetsen, toen zei ik dat ik een slecht voorgevoel had en liever de vreugde wilde bewaren tot na de termijnecho/nipt.
Nu belt ze mij continu of stuurt berichten op fb messenger met herhalen hoe verdrietig en erg het is en dat ik toch echt nu een curettage moet. en dat ik toch niet kan zitten met een dood kind in mij ze blijft maar beginnen over hoe het zo mis kan gaan, waar het aan kan liggen
ik heb al aangegeven dat ik het er niet over wil hebben met haar maar ze lijkt het niet te snappen.
en haar gedraag maakt mij eigenlijk nog verdrietiger, alsof ik niet blij genoeg was, alsof ik het met mijn voorgevoelens zelf allemaal heb veroorzaakt, of dat ik iets verkeerd gegeten had etc.
dat het aan mij ligt dat ik iets fout heb gedaan, en ik weet wel beter, ik weet wel dat het aan allemaal dingen kan liggen maar mijn moeders gedrag maakt het alleen maar erger.
Het is allemaal al verdrietig genoeg zónder dat je met dit soort dingen moet dealen. Het lijkt me echt een heel vervelende situatie zo.
En je weet het vast, maar toch: je hebt niks fout gedaan en het is hoe dan ook niet jouw 'schuld'. Er kunnen allerlei redenen zijn, maar geen ervan zou jij jezelf moeten aanrekenen
Trek je eigen plan, het is niet aan je moeder te bepalen of, wanneer of op welke manier je moet ingrijpen. Jouw lijf, jouw gevoelens, jouw beslissing.
Veel sterkte!
Het is al gezegd maar ik ga het nog een keer zeggen; jij kan hier helemaal niks aan doen. Helaas loopt het soms zo. Ik herken wel dat ratio en gevoel hier soms tegen elkaar in gaan, juist omdat je het ook zo graag wilde en dan toch een verklaring gaat zoeken. Ik sluit me bij littledrummergirl aan, probeer aan je moeder te vertellen wat dit met je doet. Hopelijk lukt het haar dan beter om jouw grenzen te accepteren.
Heel veel sterkte iig.
Ja dat heb ik proberen te vertellen, maar heeft ze helaas niet echt een boodschap aan.quote:
Zou het helpen als je je moeder uitlegt wat haar opmerkingen met je doen (zoals in je laatste alinea hier)? Dat je er een kutgevoel van krijgt en dat dat je echt niet helpt en dat je niet wil dat ze erover praat oid?
Ik ben wel klaar met afwachten mentaal en heb een afspraak staan voor bij de gynaecoloog volgende week.
ik kan de schuldgevoelens gelukkig iets meer loslaten, en hoop dat ik het als het achter de rug is ook iets beter kan verwerken, doordat het nu zo doorsleept blijf ik er ook enorm mee bezig.
Sterkte met de miskraam straks, ik hoop dat het soepel verloopt en je jezelf blijft vertellen dat jij niks hebt om je schuldig over te voelen.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
Wat rot, @Peacefulll
Verder heb ik geen woorden ervoor Ach lieve Peace…quote:
Helaas, hier is het mis.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
Ik word er stil van. Heel veel sterkte de komende tijd. Van afstand een hele dikke knuffel!
. Zou willen dat ik iets kon schrijven om je te troosten maar hier zijn geen woorden voor. Een virtuele knuffel
Dat is ook niet eerlijkquote:
Helaas, hier is het mis.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
heel veel sterkte Wat ontzettend oneerlijk.quote:
Helaas, hier is het mis.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
Ah nee Peace, wat vreselijk. Wat is het toch oneerlijk verdeeldquote:
Helaas, hier is het mis.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
Heel veel sterkte Oh nee.quote:
Helaas, hier is het mis.
Ik had al een slecht voorgevoel, sliep heel slecht en mocht van fertiliteit een paar dagen eerder komen, vandaag dus. Ik zag gelijk op de echo dat het niet goed was. Een heel klein vruchtje met een verzwakte hartactie. Vruchtje meette ze op 6 weken, terwijl ik nu 8 weken zwanger had moeten zijn.
Wat voelt het vreselijk oneerlijk. Jaren weer gestreden, en dan nu dit...
Dat is ook heel erg oneerlijk. Wat blijft het toch rot als dit topic naar boven komt. Heel veel sterkte.
Wat ontzettend kut... Is ontzettend fijn om te ontvangen. Vandaag op de echo bleek dat het hartje is gestopt met kloppen, waarschijnlijk vlak na de echo vorige week. Mijn man en ik vonden het nu meer oké om het te zien, omdat het kindje nu echt 'overleden' is.
Omdat ik wat krampen en licht bloedverlies heb wil ik nog even wachten of het e.a. zelf op gang komt. Wel medicijnen meegekregen. Ik kan zelf kiezen of ik ze neem en wanneer ik er mee start. Dat voelt wel fijn.
Ik hoop en duim dat het vanzelf opgang komt Peace! Sterkte
Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.
Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know
) Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..
Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.
Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.
Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje
) en ik merkte gelijk dat het een soort opluchtte. Ik liep ook weer makkelijker, geen zwaar gevoel meer, minder krampen en het bloeden kwam ook gelijk weer fatsoenlijk op gang. Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer
Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.
[ Bericht 1% gewijzigd door Peacefulll op 20-01-2022 21:20:29 ]
Wat een heftigheid Peace! En wat een nasleep. Ik snap goed dat het een traumatische ervaring is geweest voor je.quote:
Nou, het lijkt er eindelijk een beetje op te zitten. Wat een traumatische ervaring.
Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.
Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know
Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..
Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.
Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.
Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje
Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer
Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.
Neem de tijd om het te verwerken en een plekje te geven.
En neem jezelf niets kwalijk mbt de HAP. Goed dat je weet wat het standpunt is nu vanuit het ziekenhuis. Maar op dat moment wist je niet beter.
Veel sterkte de komende tijd
Bij mij ging het exact zo, net als morfine halen op eigen houtje (door man) bij een dienstapotheek midden in de nacht.quote:
Nou, het lijkt er eindelijk een beetje op te zitten. Wat een traumatische ervaring.
Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.
Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know
Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..
Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.
Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.
Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje
Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer
Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.
Maar niet dat de vruchtzak was blijven steken. Wel heeft het 3 weken geduurd voor het allemaal schoon was.
Ik was totaal niet voorbereid door de verloskundige. Ik dacht even wat heftiger te gaan menstrueren maar dat viel lelijk tegen.
Ik heb er later emdr voor gehad
Veel sterkte met dit verlies
wat een enorm heftige nasleep. Sterkte met het verwerken en doe rustig aan In mijn ervaring is de begeleiding bij een miskraam vrij waardeloos. Ik denk dat ze zelf amper meer weten dan wat er in hun tekstboek en folders staat.
. Hoe gaat het nu met jou?Het lastige is dat heel veel onder “hoort erbij” gegooid wordt, terwijl ieder lijf anders reageert dus je dat eigenlijk helemaal niet weet.quote:
Wat een heftige periode peacefulll. Veel sterkte om dit een plek te geven
In mijn ervaring is de begeleiding bij een miskraam vrij waardeloos. Ik denk dat ze zelf amper meer weten dan wat er in hun tekstboek en folders staat.
Peace, wat klinkt dit mega heftig.
Heel veel sterkte met het een plekje geven hiervan, hopelijk lukt het om goed voor jezelf te zorgen en de tijd te nemen. Ik heb ook heel erg de voorbereiding gemist en daardoor misschien ook niet tijdig de juiste hulp in weten te schakelen.quote:
[..]
Bij mij ging het exact zo, net als morfine halen op eigen houtje (door man) bij een dienstapotheek midden in de nacht.
Maar niet dat de vruchtzak was blijven steken. Wel heeft het 3 weken geduurd voor het allemaal schoon was.
Ik was totaal niet voorbereid door de verloskundige. Ik dacht even wat heftiger te gaan menstrueren maar dat viel lelijk tegen.
Ik heb er later emdr voor gehad
Veel sterkte met dit verlies
Ik ga sowieso in therapie, kan volgende week al terecht. Mijn buurvrouw én duocollega zijn nl zwanger, op precies dezelfde termijn als ik was. De ene ongepland en onbedoeld, de andere in één keer raak. Ik trek het nu echt even niet om ze nu te zien, maar ik wil wel alles een plekje kunnen geven. Hun zwangerschap los zien van die van ons en ons traject. Nu overheerst verdriet, jaloezie en oneerlijkheid.
Ik ben een zielig hoopje mens die vooral in bed ligt. Maar.. Pijn is praktisch weg (op wat menstruatiepijn na).quote:Op donderdag 20 januari 2022 23:41 schreef Seven. het volgende:
Wat ellendig
Ik ben voorlopig even thuis ja. Volgende week iig nog. Heb bij mijn directeur aangegeven dat ik ook contact wil met een BA, want het traject in combi met mijn werk levert me zo mega veel stress op.quote:
Peace wat een afschuwelijk verhaal, lichamelijk en geestelijk uitputtend. Heb je een tijdje vrij (genomen) om hier van bij te komen? Want dit is niet zomaar iets
Bedankt voor de lieve woorden
Het klinkt alsof je verstandige keuzes maakt en goed voor jezelf zorgt, dat vind ik stoer en knap van je. Het is echt niet niets en iedereen dealt daar op zijn eigen manier mee. Ik hoop dat je de ruimte voelt om het ook op jouw manier te mogen verwerken.
Hele dikke knuffel, ook voor je partner
De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…
wat vreselijk verdrietig Miniquote:
Ik ben helaas weer in dit topic uitgekomen
De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…
Ik heb er echt geen woorden voor, wat een verdriet en wat een vreselijk oneerlijke strijd! Je weet me te vinden hè? Ach mini tochquote:
Ik ben helaas weer in dit topic uitgekomen
De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…
Hoe zeker is het? Ik wil je geen valse hoop geven maar bloedverlies zegt niet alles. Bij mijn laatste zwangerschap leek het weer mis te gaan en verloor ik flink veel bloed, en toch is daar Aapie uit voortgekomen. Dus ook als het echt hopeloos lijkt kan het vals alarm zijn.
. SPOILEREcht ik haat alles. Echt alles. Niks boeit mij meer. Ben er gewoon zo gruwelijk klaar mee met steeds weer pijn en opladen en hoop hebben. Om erna weer terug naar pijn te gaan. En die pijn wordt alleen maar erger.
Wat een kut traject is het. Zonder hoop. Zonder garantie.
Waar ik normaal moeilijk bij mn gevoel komt blijven de tranen vandaag alleen maar stromen en lijkt het niet op te houden…
Ik voel mij gewoon even compleet verloren en alleen op de wereld….
voor mij was dit topic juist zo fijn tijdens het project, je hart kunnen luchten bij vrouwen die daadwerkelijk weten hoe dit voelt. Heel goed juist dat je van je af schrijft!Misschien ook een idee om eens met een professional hierover te praten? Mij heeft dat heel goed geholpen.
Mijn pm staat ook open als je erover wil praten
Rauw, maar wel echt precies zoals het is.quote:
Ik weet niet of t hier mag de rauwe gedachtes en gevoelens. Anders worden ze vast wel weggehaald.SPOILEREcht ik haat alles. Echt alles. Niks boeit mij meer. Ben er gewoon zo gruwelijk klaar mee met steeds weer pijn en opladen en hoop hebben. Om erna weer terug naar pijn te gaan. En die pijn wordt alleen maar erger.
Wat een kut traject is het. Zonder hoop. Zonder garantie.
Waar ik normaal moeilijk bij mn gevoel komt blijven de tranen vandaag alleen maar stromen en lijkt het niet op te houden…
Ik voel mij gewoon even compleet verloren en alleen op de wereld….
En
Je woorden snijden door mijn ziel. En wat kan een mens zeggen…. Helemaal niksquote:
Ik weet niet of t hier mag de rauwe gedachtes en gevoelens. Anders worden ze vast wel weggehaald.SPOILEREcht ik haat alles. Echt alles. Niks boeit mij meer. Ben er gewoon zo gruwelijk klaar mee met steeds weer pijn en opladen en hoop hebben. Om erna weer terug naar pijn te gaan. En die pijn wordt alleen maar erger.
Wat een kut traject is het. Zonder hoop. Zonder garantie.
Waar ik normaal moeilijk bij mn gevoel komt blijven de tranen vandaag alleen maar stromen en lijkt het niet op te houden…
Ik voel mij gewoon even compleet verloren en alleen op de wereld….
Het is ook niet zo dat je maar kan blijven hopen en eindeloos proberen.
Ik blijf voor je duimen dat het lukt.
Voor nu sluit ik me aan bij professionele hulp ter verwerking. Een miskraam is altijd een harde klap , zeker als je nog geen levend kind hebt. Dus niet vreemd als je erg emotioneel bent
SPOILEREn dan word je wakker. Verdoofd. Met een kater zonder dat je alcohol genuttigd hebt.
Lichamelijk vind ik het echt vervelend. Kan geen kant op. Bloeden blijft maar doorgaan. Dus dat wordt nog een dagje op de bank doorbrengen.
Kijken of ik vanmiddag een klein rondje kan doen…
Ik heb hulp van de psych. Sinds de ellende na ivf1 heb ik een langdurig abonnement bij hem.
Hoewel we juist hadden afgesproken dat we van wekelijks naar bi weekly konden want het ging eigenlijk heel goed. Word ik weer kei hard teruggestuurd…
Eens zien wat deze dag gaat brengen. Fijn iig om hier van mij af te schrijven.
.Ook ik heb weinig toe te voegen behalve een dikke knuffelquote:
Dankjewel lieve dames.SPOILEREn dan word je wakker. Verdoofd. Met een kater zonder dat je alcohol genuttigd hebt.
Lichamelijk vind ik het echt vervelend. Kan geen kant op. Bloeden blijft maar doorgaan. Dus dat wordt nog een dagje op de bank doorbrengen.
Kijken of ik vanmiddag een klein rondje kan doen…
Ik heb hulp van de psych. Sinds de ellende na ivf1 heb ik een langdurig abonnement bij hem.
Hoewel we juist hadden afgesproken dat we van wekelijks naar bi weekly konden want het ging eigenlijk heel goed. Word ik weer kei hard teruggestuurd…
Eens zien wat deze dag gaat brengen. Fijn iig om hier van mij af te schrijven.
heel veel sterkte!Wat een klotezooi weer.
Ik hoop voor je dat je het een beetje redt. Lichamelijk, geestelijk. Hopelijk ook veel steun van je omgeving.
Ik verwacht morgen/overmorgen voor t eerst na de laatste miskraam weer ongesteld te worden.
Maar ik heb het idee dat mijn baarmoeder bovengemiddeld gevoelig (misschien zelfs beetje pijnlijk) is nadat ik naar het toilet ben geweest.
Is dat herkenbaar voor iemand? Het voelt sowieso heel anders dan eerdere ongesteldheden…
Ik weet niet meer precies of het echt gerelateerd was aan het toilet. Maar ik had de weken na mijn miskraam ook nog buikpijn. Ik denk wel een week of 6. Het trok langzaam wegquote:
Ik vroeg mij even het volgende af. Kan t mij namelijk niet herinneren van de vorige keer.
Ik verwacht morgen/overmorgen voor t eerst na de laatste miskraam weer ongesteld te worden.
Maar ik heb het idee dat mijn baarmoeder bovengemiddeld gevoelig (misschien zelfs beetje pijnlijk) is nadat ik naar het toilet ben geweest.
Is dat herkenbaar voor iemand? Het voelt sowieso heel anders dan eerdere ongesteldheden…
Dankje voor je verhaal. Voelde toen ook je baarmoeder erg gevoelig?quote:
[..]
Ik weet niet meer precies of het echt gerelateerd was aan het toilet. Maar ik had de weken na mijn miskraam ook nog buikpijn. Ik denk wel een week of 6. Het trok langzaam weg
Ik heb volgende week een afspraak bij de gyn zal t daar ook even vragen.
maar dit verloopt zo anders dan de andere 2. SPOILERSinds dinsdag is de bloeding gestart maar het komt maar minimaal los… ik merk ook dat de krampen minimaal zijn. Ze zijn er wel maar heb niet het idee dat het wat doet.
Ik ben ook nog maar weinig stolsels enzo verloren. En de bloeding an sich is ook minimaal.
De vorige keren had ik echt een soort bloedbad zeg maar en had ik ook het idee dat het vruchtje wel echt los was gekomen. En dat allemaal in 2 a 3 dgn tijd.
Nu zit ik op dag 3 maar voelt het niet alsof mijn baarmoeder leeg is zeg maar.
Hoe lang duurde een miskraam bij jullie? Ik ben een beetje bang dat mijn lichaam mij nu in de steek laat. Maar ja vrees als ik de kliniek bel dat ze zullen zeggen kijk het nog ff een paar dagen aan. En dan voel ik mij weer de zeikerd die gebeld heeft…
Oh gut sorry ik had deze reactie helemaal niet meer gezien. Ja ik had exact dat. Een soort gevoelige baarmoeder. Het uiteindelijk wel helemaal overgegaanquote:
[..]
Dankje voor je verhaal. Voelde toen ook je baarmoeder erg gevoelig?
Ik heb volgende week een afspraak bij de gyn zal t daar ook even vragen.
Ik sluit me hierbij aan.quote:
Je bent nóóit “de zeikerd die heeft gebeld voor niks”! Bel alsjeblieft vooral als je je zorgen maakt. Ook als je je geen zorgen maakt. 🙏🏼
Bij mij was mijn miskraam 3 weken bloeden en zwangerschapstest bleef nog circa 6 weken positief
Wel even bellen MINI. Ik bloedde ook eerst 5 dagen en kwam zelf niet lekker op gang. Toen de medicijnen ingenomen en toen kwam alles pas echt los.quote:
Ik ben met miskraam nr3 bezig….SPOILERSinds dinsdag is de bloeding gestart maar het komt maar minimaal los… ik merk ook dat de krampen minimaal zijn. Ze zijn er wel maar heb niet het idee dat het wat doet.
Ik ben ook nog maar weinig stolsels enzo verloren. En de bloeding an sich is ook minimaal.
De vorige keren had ik echt een soort bloedbad zeg maar en had ik ook het idee dat het vruchtje wel echt los was gekomen. En dat allemaal in 2 a 3 dgn tijd.
Nu zit ik op dag 3 maar voelt het niet alsof mijn baarmoeder leeg is zeg maar.
Hoe lang duurde een miskraam bij jullie? Ik ben een beetje bang dat mijn lichaam mij nu in de steek laat. Maar ja vrees als ik de kliniek bel dat ze zullen zeggen kijk het nog ff een paar dagen aan. En dan voel ik mij weer de zeikerd die gebeld heeft…
Maandag een echo om te kijken of de baarmoeder wel/niet schoon is. Das nog 4 (lange) dagen. En heb echt het idee dat mn lichaam nu in min of meer ‘rust’ is.
Stom lijf… heb er niks aan…
23 februari had ik een positieve test in handen, wat ontzettend fijn was na onze miskraam van vorig jaar. Een spannende tijd volgde, met extra controles vanwege zowel de miskraam als tussentijdse bloedingen, maar elke keer werden we beloond met een stuiterend babietje, goede hartslag en vorige week de 13 weken echo en NIPT die beiden goed waren. De nub bevestigde ons ongefundeerde vermoeden dat we een meisje mochten verwelkomen rond 1 november.
Dinsdag had ik al de hele dag een gespannen buik, wat ‘s avonds overging in een vrij regelmatige steek/kramp in mijn onderbuik. Helemaal vertrouwen deed ik het niet omdat ik ook wat verhoging had dus gebeld met de VK in de ochtend voor een controle die woensdag. Echo zag er goed uit, advies om volgende dag urine in te leveren om te testen en we mochten weer naar huis. Woensdagavond nam de koorts toe, moest ik ook overgeven en in de nacht verloor ik ineens vocht. Het was behoorlijk veel, meerdere malen een maandverband vol en dus ‘s nachts weer aan de lijn met de VK. Geprobeerd wat vocht op te vangen maar dat was waarschijnlijk meteen vrij vervuild, de kleur klopte niet met vruchtwater maar het rook ook niet, heel raar. Mijn gevoel op dat moment was al dat het compleet mis zat. Ze plande ons meteen weer in voor een controle en adviseerde direct bij opening van de huisarts de urine te laten checken.
Ik moest meteen op spreekuur komen, na wat lichamelijke checks de voorzichtige constatering van een (beginnende) nierbekkenontsteking en dus antibiotica mee en paracetamol slikken voor de koorts, die die nacht tot boven de 40 was gepiekt. Om kwart voor 1 de echo en die was verschrikkelijk. Direct zichtbaar dat al het vruchtwater was verdwenen en er geen hartslag meer zichtbaar was. Onze wereld werd onder onze voeten vandaan geslagen.
We zijn direct doorverwezen en doorgereden naar het ziekenhuis waar we echt super vriendelijk en behulpzaam worden ondersteund. Ze hebben donderdagmiddag de opties met ons doorgenomen en we maakten de afspraak dinsdag in te leiden, of eerder te komen als het spontaan zou gebeuren.
Helaas had ik vrijdagavond nog steeds hoge koorts die na paracetamol niet zakte en in overleg met de gynaecoloog ben ik direct opgenomen. Medicatie gekregen ter voorbereiding zodat vandaag de geboorte kon worden opgewekt.
Rond 12 uur is onze dochter Mina geboren, een naam die we eigenlijk al samen hadden bedacht vanaf de eerste naam besprekingen. Ze is niet ouder mogen worden dan 14 weken en 2 dagen, ik zie 5 mei als haar verjaardag en sterfdag ook al heeft ze vandaag mijn lichaam verlaten. Helaas is, vermoedelijk door de infectie, het lijfje wel geheel maar niet ongeschonden ter wereld gekomen en hebben we ervoor gekozen alleen haar gezichtje te bekijken. We regelen op een later moment een crematie voor haar zodat we haar thuis een plekje kunnen geven.
Alles is nog zo onwerkelijk, ons kleine meisje waar we zo naar verlangden en uitkeken zo vroeg van ons afgenomen voelt als de grootste oneerlijkheid in het leven. Ik weet ook dat mijn man en ik een weg gaan weten te vinden hierin en dat Mina voor altijd in ons hart en leven zal blijven bestaan.
Lieve lieve Debsterr, ik vind het zo hartverscheurend erg voor jullie. Wat een prachtige naam heeft Mina gekregen. Gecondoleerd en nogmaals heel erg veel sterkte voor jullie allebei.
[ Bericht 2% gewijzigd door Bami op 07-05-2022 18:10:51 ]
wat een achtbaan hebben jullie meegemaakt, en wat klote dat je lieve meisje niet meer leeft. Gecondoleerd en heel veel sterkte. wat vreselijkGecondoleerd en heel veel sterkte..
Wat een nachtmerrie! Verschrikkelijk zeg! Wat een prachtige naam hebben jullie je meisje gegeven
Gecondoleerd en heel veel sterkte toegewenst voor jou en de man. heel veel sterkte en alle liefs voor de aankomende tijd. Mina zal voor altijd jullie dochter zijn en zij heeft van jullie ouders gemaakt.. Merk dat het al zoveel helpt alles een beetje chronologisch weg te schrijven. Helaas zijn we nog in het ziekenhuis en ben ik in afwachting van curettage vanwege een laatste stukje weefsel. De baarmoedermond is ook nog behoorlijk open dus ze durven me echt niet te laten gaan om mijn lijf het nog even zelf de kans te geven. De risico’s vind ik wel angstig maar ik ben als het er straks helemaal op zit. Dan kan het lichamelijk deel tenminste gaan helen en krijgt het mentale misschien wat meer ruimte.
heel erg veel sterkte voor jou en je man. Ik wens jullie heel veel sterkte toe Gecondoleerd. Wat een verdriet zal dat zijn.quote:Op zaterdag 7 mei 2022 17:08 schreef Debsterr het volgende:
Ik kom even van me afschrijven en dagboeken tegelijk, alles is zo snel gegaan de afgelopen dagen…
23 februari had ik een positieve test in handen, wat ontzettend fijn was na onze miskraam van vorig jaar. Een spannende tijd volgde, met extra controles vanwege zowel de miskraam als tussentijdse bloedingen, maar elke keer werden we beloond met een stuiterend babietje, goede hartslag en vorige week de 13 weken echo en NIPT die beiden goed waren. De Ik weet ook dat mijn man en ik een weg gaan weten te vinden hierin en dat Mina voor altijd in ons hart en leven zal blijven bestaan.
Heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies van jullie dochter.[ Bericht 18% gewijzigd door paardendokter op 10-05-2022 11:31:20 ]
. Maandagochtend hebben we alles met de Dela doorgenomen. We nemen morgenochtend met onze ouders in het crematorium afscheid, waarna we met liefste vrienden en familie een lunch hebben op een vlakbij gelegen locatie. Traditie van man en mij is om, hoe shit de situatie ook, te proosten op het leven en dat willen we daar ook graag doen. Het voelt heel fijn om aan het afscheid te kunnen werken, we hebben ook mooie kaartjes laten maken met een afbeelding door mijn vaste tattoo artiest (die ook grafisch vormgever is) die we aan iedereen kunnen meegeven.
Het verdriet is niet minder, maar ik ben zo dankbaar dat mijn man zijn emotie net zo durft te tonen en we dit echt samen doormaken, die steun is zo krachtig en onvoorwaardelijk.
Proosten op jullie Mina, die jullie leven verandert heeft, proosten op het leven. Wat fijn dat jullie dit met elkaar, jullie ouders en vrienden kunnen doen.
Een extra knuffel voor vandaag
Heel veel sterkte de komende tijd met het verdriet.
Het is zo fijn hoe je in deze tijd nog meer van elkaar gaat houden en naar elkaar toegroeit.
We hebben nog wat foto’s gemaakt van de rouwkamer, wellicht dat ik die binnenkort eens deel. Morgen komt de verloskundige langs en hoop ik dat iemand ons eens wat duidelijkheid kan gaan geven waar ik nu zo ziek van was. Dat mis ik nog heel erg nu.
Ik vind je heel krachtig overkomen in dit grote verlies
Fijn dat jullie zo'n mooi afscheid van Mina hebben gehad. Heel veel sterkte de komende tijd Vanmiddag heb ik een telefonische afspraak met de gynaecoloog. Ik hoop vooral antwoord te krijgen wat voor infectie ik nu had, want dat weet ik nog steeds niet.
Volgende week begin ik met halve dagen op het werk, ben er lichamelijk sowieso wel weer klaar voor, mentaal.. tsjaa, dat zal toch nog wel een tijd duren. Iemand uit het directie team had aan mijn leidinggevende gevraagd wat ik straks graag wil als ik er weer ben - wel of niet naar vragen. Ik heb aangegeven het wel te willen bespreken met mensen, al is het maar omdat er nu vaak de aanname gedaan wordt dat er iets mis was met Mina en dan de dooddoener komt “toch bijzonder hoe de natuur dat dan zelf regelt”. Nee, de natuur had lekker moeten wachten tot de antibiotica aansloeg want dan was ik misschien nog wel zwanger.
Weer gaan werken is een hele stap. Ik wens je lieve collega’s toe die je je verhaal laten doen wanneer jij dat wilt
verwacht/eis nog niet teveel van jezelf op je werk. Gun jezelf de tijd. Er zullen altijd mensen met dooddoeners komen. Meestal is het onbeholpenheid; ze willen iets zeggen maar weten niet goed wat. Soms is het onwetendheid. Zelden is het echt bot bedoeld. Ik moet het nog steeds regelmatig tegen mezelf herhalen als het over Bo gaat maar het helpt me wel om rustig te blijven als er van die opmerkingen voorbij komen.
Dat frustreert wel, want deels sterkt dat mijn angst dat door die bloedingen die ik al had tijdens de zwangerschap er dus een hoger risico is, en dit in een volgende zwangerschap weer gebeurd. Anderzijds is het positief want er zijn blijkbaar een aantal bacteriën die je standaard bij je kunt dragen maar die dus niet bestreden kunnen worden, en die wel negatieve impact hebben tijdens een zwangerschap.
Half juni heb ik fysieke controle, dan doet de gyn ook direct een nieuw uitstrijkje en nog wat zaken op kweek zetten om wat andere opties uit te sluiten. Al met al dus een beetje mwoah mwoah na het gesprek gisteren.
Volgende week de controle en dat vind ik wel heel fijn, heb het idee dat ik alweer een cyclus heb (want ongesteld nu) maar ben benieuwd of ze op de echo ook actieve ei blaasjes of iets kunnen zien.
voor Debsterr. Herkenbaar wat werk betreft. Het is een grote stap en vraagt veel mentaal. Ik heb er toen ook langer over gedaan om weer volledig aan het werk te zijn dan ik van te voren dacht. Makkelijker gezegd dan gedaan maar probeer vooral eerst aan jezelf te denken en wat goed is voor jou en dan pas wat goed is voor je werk. Je ziekmelding valt in principe nog steeds onder “ziekte door zwangerschap” en word dus door het uwv betaald aan je werkgever. Je “kost” je werkgever nu niks.
Cyclus zou goed kunnen hoor. Fijn als je lijf dat weer gewoon oppakt.
Ik hoop dat het je lukt om jezelf het belangrijkste te maken in je werk keuzes, wat ook gas terugnemen en langzamer opbouwen zou kunnen betekenen als dat voor jou het beste is. Dat werk wacht wel, maar mag niet ten koste van jou gaan.
En wat Takkie zegt, financieel gezien is er voor je werkgever op het moment iig niks aan de hand.Pittig hoor Debsterquote:
Ondertussen weer 2 weken werk erop zitten (50%) en ik moet zeggen, het valt soms zwaarder dan verwacht. Deze week wel naar 75% maar dat is deels ook wel omdat ik me toch te verantwoordelijk voel voor het werk. Mentaal snel overprikkeld, waarbij de werkdruk en chaos in ons team momenteel ook niet positief bijdraagt.
Volgende week de controle en dat vind ik wel heel fijn, heb het idee dat ik alweer een cyclus heb (want ongesteld nu) maar ben benieuwd of ze op de echo ook actieve ei blaasjes of iets kunnen zien.
Doe echt kalm aan. De mentale ruimte niet hebben heb ik momenteel ook (in januari een miskraam en in mei weer). Ik kan mentaal maar een halve dag 'aan'. Is dus helemaal niet gek. Misschien met de onrust in je team juist verstandig weer een stapje terug te doen, of in ieder geval niet extra. Als je mentaal helemaal opgebrand raakt ben je verder van huis Ik hoop dat je een goede controle hebt straks en misschien nog wat antwoorden kan krijgen op je vragen.
Even afgezien van de controle, ik snap wel dat dat nu wel prettig is want het kan je bevestiging geven dat je lijf aan het herstellen is..quote:
Ondertussen weer 2 weken werk erop zitten (50%) en ik moet zeggen, het valt soms zwaarder dan verwacht. Deze week wel naar 75% maar dat is deels ook wel omdat ik me toch te verantwoordelijk voel voor het werk. Mentaal snel overprikkeld, waarbij de werkdruk en chaos in ons team momenteel ook niet positief bijdraagt.
Volgende week de controle en dat vind ik wel heel fijn, heb het idee dat ik alweer een cyclus heb (want ongesteld nu) maar ben benieuwd of ze op de echo ook actieve ei blaasjes of iets kunnen zien.
Je bent mentaal snel overprikkeld zeg je. Moedig dat je 75% werkt nu Ik hoop dat je jezelf heel goed in de gaten houdt, het is een heel dun lijntje tussen 'het lukt net' en 'het lukt niet'
.Ik wens je heel veel kracht (blijkbaar kun je al heel veel dragen).
Thanks Peace en ook voor jou eenquote:
[..]
Pittig hoor Debster
Ik hoop dat je een goede controle hebt straks en misschien nog wat antwoorden kan krijgen op je vragen.
. Ellendig, al die miskramen.Ik ben deze week wederom op 75% aan het werk i.p.v. opgeschaald, en dat is erg fijn. Word wat uren maken gelukkig niet gepusht door het werk maar mijn leidinggevende lijkt niet te snappen dat alleen de berg werk die er ligt, voor mentale druk zorgt.
Vanochtend uitstrijkje gehad en conclusie dat ik inderdaad weer een flinke ectropion heb (waardoor bloedingen ontstaan bij gemeenschap bijvoorbeeld). Het is echter niet iets wat impact kan hebben op/tijdens een zwangerschap, wat fijn is maar ook een tikkeltje teleurstellend. Nu zijn echt alle opties afgevinkt wat het had kunnen zijn qua oorzaak.
Over 3 weken in ieder geval wel de ectropion behandelen zodat ik hopelijk niet meer standaard bloed tijdens de seks, en dan eens zien hoe we er mentaal voor staan wat betreft nieuwe rondes...
Cyclus doet het trouwens weer. Vorige week inderdaad menstruatie gehad dus dat is positief. Geen echo gehad maar vertrouw er wel op dat mijn lijf het weer doet op dat vlak.
Hoe ik het lees kan een ectropion komen door een baarmoederhalsontsteking, en die laatste kan dan weer voortijdig breken van de vliezen veroorzaken. Dus dan zou er een verband kunnen zijn, maar er zal al wel getest zijn op een ontsteking?quote:
[..]
Thanks Peace en ook voor jou een
Ik ben deze week wederom op 75% aan het werk i.p.v. opgeschaald, en dat is erg fijn. Word wat uren maken gelukkig niet gepusht door het werk maar mijn leidinggevende lijkt niet te snappen dat alleen de berg werk die er ligt, voor mentale druk zorgt.
Vanochtend uitstrijkje gehad en conclusie dat ik inderdaad weer een flinke ectropion heb (waardoor bloedingen ontstaan bij gemeenschap bijvoorbeeld). Het is echter niet iets wat impact kan hebben op/tijdens een zwangerschap, wat fijn is maar ook een tikkeltje teleurstellend. Nu zijn echt alle opties afgevinkt wat het had kunnen zijn qua oorzaak.
Over 3 weken in ieder geval wel de ectropion behandelen zodat ik hopelijk niet meer standaard bloed tijdens de seks, en dan eens zien hoe we er mentaal voor staan wat betreft nieuwe rondes...
Cyclus doet het trouwens weer. Vorige week inderdaad menstruatie gehad dus dat is positief. Geen echo gehad maar vertrouw er wel op dat mijn lijf het weer doet op dat vlak.
Kan me voorstellen dat het frustrerend en moeilijk is om geen oorzaak te weten.
Fijn dat de ectropion behandeld wordt en jullie daarna kunnen gaan kijken hoe nu verder.
voor jullie.
.En ontstekingswaardes waren in het ziekenhuis allemaal negatief op wat ze hebben getest helaas.
Dit was ook het geboorte/rouwkaartje dat we aan vrienden en familie hebben uitgedeeld.
Maar die afspraak is vervroegd naar de 30 juni
.Oh dat is heel fijn zeg.quote:
Wel fijn, 2 juli gaan we Mina eindelijk ophalen in het crematorium en ik zou eigenlijk eind juli een tattoo afspraak hebben om de linker afbeelding (zonder naam) te laten zetten:
[ afbeelding ][ afbeelding ]
Dit was ook het geboorte/rouwkaartje dat we aan vrienden en familie hebben uitgedeeld.
Maar die afspraak is vervroegd naar de 30 juni
En wat een mooi kaartje is het toch, die tattoo wordt vast prachtig.
Edit: Mijn moeder is op weg naar huis vanaf haar werk langs de winkel gegaan waar ik geweest ben, en heeft het armbandje gevonden.
[ Bericht 18% gewijzigd door Bami op 16-06-2022 16:49:16 ]
Ik verwacht binnenkort een miskraam maar ik twijfel over wat ik moet/kan doen met het vruchtje. Hartje is gestopt met 8,5 week.
Als het niet gepast is hier haal ik het weer weg.SPOILERIk wil het niet bewaren of begraven maar om het nou door de wc te spoelen of in de groenbak te doen vind ik ook weer zoiets. Verder kan ik geen andere opties bedenken. Misschien maak ik het ook wel groter dan dat het is maar ik zou toch graag iets bedacht hebben voordat het zover is.
https://www.watermethode.nl/
Dat geeft jullie in ieder geval meer tijd om erover na te denken, en de kans om foto's te maken etc.
Heel veel sterkte!
Alleen weet ik ook geen andere optie dan wat je zelf al bedacht hebt.
Persoonlijk heb ik (ook) met tabletten een miskraam opgewekt en toen gedacht; als ik het zie dan is dat goed maar ik ga niet mijn best doen om het op te vangen, dus niet met een vergiet naar de wc oid.
Uiteindelijk heeft dat er bij mij in geresulteerd dat het vruchtje inderdaad door de wc gespoeld is, zonder dat ik het als zodanig herkend heb. Voor mij was dat oké, maar de water methode die Viv aanraadt had me wel mooi geleken om iig rustig te kunnen kijken als het anders gelopen was. Maar wat je er dan daarna mee moet doen is wel ingewikkeld idd. Ik denk dat ik het misschien in onze tuin begraven zou hebben dan.
Sterkte!
[ Bericht 3% gewijzigd door Bami op 09-05-2023 08:59:21 ]
Je kunt het evt. altijd bij de huisarts brengen, maar dan gaat het via hen, heel oneerbiedig gezegd, mee met het medische afval en dat is toch ook niet wat je wil. Althans, dat zou ik gevoelsmatig heel naar vinden.
Ik snap dat je eerste neiging is niet begraven, maar is afgezien van de opties die je bedenkt is er inderdaad niet heel veel meer. Is het niet een idee, dat deed Pinquit van hier ook, om het toch ergens op een heel fijn plekje in een bos of op de hei of in de duinen of waar dan ook te begraven? Misschien een plek waar je graag komt, of juist wel niet omdat je er niet aan herinnerd wil worden? Maar dan heeft het toch een mooi plekje gekregen in plaats van dat je het inderdaad wegspoelt of in de groenbak doet.
Je zou kunnen kijken of je een mooi doosje kunt vinden waar je het dan in doet voordat je het gaat begraven.
Ik heb deze bijv, die gebruik ik voornamelijk om sieraden in te doen: https://i.imgur.com/65ySt26.jpg
Ik wil er best eentje naar je opsturen als je dat fijn zou vinden. Laat maar even weten dan.
De watermethode is genoemd, dat is inderdaad een hele fijne en mooie manier om je kindje nog even bij jullie te houden. Je kunt het dan goed bekijken.
En hou idd in je achterhoofd wat Bami zegt. Als je in die periode niet alles opvangt als je naar het toilet gaat is de kans er ook dat je het niet ziet. Zeker als het kindje al even geleden gestopt is met groeien en de miskraam nog op gang moet komen.
Heel veel sterkte in ieder geval.
(Overigens zou je het ook zelf kunnen laten cremeren bij een crematorium, maar verwacht dan niet dat je nog echt iets van as terug krijgt want het is zo ontzettend klein en het omhulsel (doosje bijv.) is dat ook, dus er blijft gewoon heel weinig as dan van over.)
SterkteSPOILERIk heb wel boven een vergiet gehangen om alles op te vangen. Daarna idd de watermethode en daarna in een doosje in de tuin begraven (kartonnen doosje zodat het ook vergaat). Geen spijt van maar ik was op voorhand graag beter voorbereid geweest. Ik had er geen rekening mee gehouden dat niet alles er perse intact uit komt. Want op internet zie je alle "mooie" gevallen. Niet bedoeld om iemand af te schrikken. Maar als ik had geweten dat dit een mogelijkheid was, dan had ik het misschien minder heftig ervaren.
Heel erg bedankt voor het delen van je ervaring, ik had echt geen idee en ik zou hier heel erg van geschrokken zijn.quote:SterkteSPOILERIk heb wel boven een vergiet gehangen om alles op te vangen. Daarna idd de watermethode en daarna in een doosje in de tuin begraven (kartonnen doosje zodat het ook vergaat). Geen spijt van maar ik was op voorhand graag beter voorbereid geweest. Ik had er geen rekening mee gehouden dat niet alles er perse intact uit komt. Want op internet zie je alle "mooie" gevallen. Niet bedoeld om iemand af te schrikken. Maar als ik had geweten dat dit een mogelijkheid was, dan had ik het misschien minder heftig ervaren.
Verder vind ik het maar lastig, ik voel niet de behoefte het in water te bewaren of er verder iets mee te doen, maar de andere optie (doorspoelen of weggooien) voelt ook gewoon niet echt goed. Online vond ik ook niet echt andere oplossingen dus dan is het wat het is.
Het is zo persoonlijk, wij hebben onze sam inderdaad in het bos begraven, en het daarmee mooi kunnen afsluiten.
Je hoeft er natuurlijk niet een heel ding van te maken, maar op deze manier "teruggeven aan de natuur" voelde voor ons op zn plek.
Heftig pinq, na 16 wekenquote:
En wat Bottoms zegt inderdaad, zeker als je wat langer wacht met de bevalling opwekken is de kans best aanwezig dat het al wat aan het vergaan is. Zelfs bij ons (16wk, 4 dagen na stoppen hartje geboren als ik het me goed herinner) zag het lijfje er al niet meer zo mooi uit.
Het is inmiddels langer dan 2 weken geleden dat het hartje is gestopt dus kan inderdaad best zijn dat het deels vergaan is.
De verloskundige had wel gezegd dat het een soort mini mensje is met herkenbare kenmerken maar niet dat het kan gebeuren dat het niet in 1 geheel naar buiten komt. Of ik heb het niet gehoord, dat kan natuurlijk ook.
Sterkte @Ceviche
Ik heb destijds een curettage gehad, dus ik hoefde zelf niet na te denken over wat te doen met het vruchtje. Als je het kunt opvangen zou ik het misschien toch wel ergens op een mooi plekje begraven. Heel veel sterkte. Hopelijk vinden jullie snel een manier die voor jullie beiden goed voelt.Ik denk dat er gewoon weinig zorgverleners zijn die echt ervaring hebben met een relatief vroege miskraam. Ze zijn er bijna nooit bij. Ik merkte ook dat ik van iedereen het standaard riedeltje hoorde. Ook over hoe het zou verlopen qua pijn en bloed.quote:
[..]
Heftig pinq, na 16 weken
Het is inmiddels langer dan 2 weken geleden dat het hartje is gestopt dus kan inderdaad best zijn dat het deels vergaan is.
De verloskundige had wel gezegd dat het een soort mini mensje is met herkenbare kenmerken maar niet dat het kan gebeuren dat het niet in 1 geheel naar buiten komt. Of ik heb het niet gehoord, dat kan natuurlijk ook.
Veel sterkte met kiezen. Soms is er geen optie die goed voelt. Ik ben ook gegaan voor de optie die minst slecht voelde.
Sterkte met de juiste keuze maken.SPOILERIk was er in eerste instantie erg van geschrokken omdat ik ook verder leek dan gedacht. En uiteindelijk heb ik het mini mensje door de wc gespoeld. Moet zeggen dat ik dat soms nog steeds lastig vind. Meer de gedachten dat het gewoon een zichtbaar mini mensje was. En ik achteraf echt nog wel bewuster er bij stil wilde staan. Ik heb er wel een foto van. Maar als ik naar de foto kijk dan vind ik het soms wel lastig verkroppen dat ik het door de wc gespoeld heb.
Maar wat ik er anders mee zou moeten zou ik ook niet weten.
En daarna was het ook meteen weer klaar.
Nog wel bij de gynaecoloog geweest en die bevestigde dat de baarmoeder in principe leeg is (afgezien van wat weefsel).
Gelukkig was de vruchtzak intact dus geen enge dingen gezien en ook qua pijn is het me enorm meegevallen (want dat was meteen weer over), dus wat dat betreft heb ik wel geluk gehad dat het zo snel en makkelijk klaar was.
Dat dat dan 2,5 week moet duren en dan 5 uur voor de afspraak met de gyn er dan vanzelf uitkomt, dat is dan weer ontzettend irritant
[ Bericht 2% gewijzigd door Ceviche op 10-05-2023 11:24:13 ]
quote:
Ik heb bij een van mijn miskramen het mini kindje opgevangen. Het was heel duidelijk een mensje.Sterkte met de juiste keuze maken.SPOILERIk was er in eerste instantie erg van geschrokken omdat ik ook verder leek dan gedacht. En uiteindelijk heb ik het mini mensje door de wc gespoeld. Moet zeggen dat ik dat soms nog steeds lastig vind. Meer de gedachten dat het gewoon een zichtbaar mini mensje was. En ik achteraf echt nog wel bewuster er bij stil wilde staan. Ik heb er wel een foto van. Maar als ik naar de foto kijk dan vind ik het soms wel lastig verkroppen dat ik het door de wc gespoeld heb.
Maar wat ik er anders mee zou moeten zou ik ook niet weten.
Ik snap je gevoel, er mist dan toch een soort middenweg... Zeker als het zo herkenbaar is zal dat heftig zijn.Omdat bij mij de vruchtzak eromheen zat leek het eerder op iets wat bij de menstruatie ook eruit zou kunnen komen en niets herkenbaars. Ook niet doorzichtig of iets.
Dat maakt het ook wel een stuk makkelijker om het door te spoelen.
ok voelt nu voor je
Ja, op zich was dit wel zo'n beetje de best mogelijke uitkomst.quote:
Toch fijn dat je lichaam het op deze manier zelf alsnog heeft opgelost en je je ook geen zorgen hoefde te maken over het vruchtje. Ook al is het irritant last minute, zal je altijd zien, het is nu wel “klaar”. Ik hoop dat het allemaal
ok voelt nu voor je
En verder wisselt het een beetje, over het algemeen voel ik me wel goed maar toch ook wel last van huilbuien soms.
Werd vanmiddag gebeld door de bedrijfsarts. Geen idee dat die contact op zouden nemen en dat gesprek begon al een beetje op een toon van: leg maar eens uit waarom je je hebt ziekgemeld.
Werd meteen emotioneel, kwam zó rauw op m'n dak vallen dat een wildvreemde mij ineens belt en op zo'n toon uitleg 'eist'.
Was uiteindelijk een prima gesprek maar sindsdien ben ik wel een beetje van de kaart.
Was in ieder geval wel duidelijk dat ik even niet arbeidsgeschikt ben
Ja, hoe kut het ook voelt, je had je punt waarschijnlijk niet beter kunnen maken 🙈 Sowieso, artsen soms… subtiel is niet altijd voor ze weggelegd 🙄quote:
[..]
Ja, op zich was dit wel zo'n beetje de best mogelijke uitkomst.
En verder wisselt het een beetje, over het algemeen voel ik me wel goed maar toch ook wel last van huilbuien soms.
Werd vanmiddag gebeld door de bedrijfsarts. Geen idee dat die contact op zouden nemen en dat gesprek begon al een beetje op een toon van: leg maar eens uit waarom je je hebt ziekgemeld.
Werd meteen emotioneel, kwam zó rauw op m'n dak vallen dat een wildvreemde mij ineens belt en op zo'n toon uitleg 'eist'.
Was uiteindelijk een prima gesprek maar sindsdien ben ik wel een beetje van de kaart.
Was in ieder geval wel duidelijk dat ik even niet arbeidsgeschikt ben
. Typisch idd qua timing maar nog altijd fijner dan kunstmatige ingrepen, zeker als het nu ook echt “klaar” lijkt en er geen vermoeden van restanten zijn. En getsie, snap dat het telefoontje van de bedrijfsarts niet fijn viel! Heel eerlijk zou ik daar wellicht nog wel melding van maken bij iemand als een vertrouwenspersoon - dit zijn de situaties die vrouwen ervan weerhoudt voldoende tijd te nemen voor het lichamelijke en mentale aspect van een miskraam.Toen ik de situatie had uitgelegd draaide ze meteen 180 graden om en was haar advies om zo lang thuis te blijven als nodig, en dat het heel belangrijk is om voldoende rust te nemen en dat ze over een week nog weleens zou bellen en als ik er dan nog niet aan toe ben om weer op werk te beginnen, dat ook helemaal geen probleem zou zijn.
Dus uiteindelijk was het wat mij betreft prima, maar het triggerde wel wat bij mij.
En over artsen gesproken, ik was bij de gynaecoloog en die trok ook echt alles uit de kast. Die wilde naast een echo ook nog even kijken met een eendenbek (om bloedverlies te zien of zoiets) en die wilde ook nog toucheren voor het geval er een prop voor de uitgang zat wat langdurig bloeden zou kunnen veroorzaken. Dat kijken met een eendenbek leek me echt onzin dus dat heb ik geweigerd overigens.
Over 2 weken weer een echo om te zien of alles dan weg is.
Ik dacht eigenlijk, als het vanzelf op gang komt en er zijn geen gekke dingen dan wordt er toch in principe niet meer gecontroleerd, in vergelijking daarmee vond ik het contrast met het pakket wat deze gyn allemaal wilde controleren wel erg groot.
Maar misschien zit ik er naast hoe dat normaal gaat?
Erg moe en hormonaal, huilbuien en alles.
Ik had van tevoren geen idee dat dat er ook bij hoort, bovenop alles wat er ineens op je af komt.
Is natuurlijk ook voor iedereen anders maar ik voel me een enorme aansteller eigenlijk.
Hopelijk is het gauw over met die hormonen maar volgens de verloskundige zou het ook nog wel even kunnen duren
. Buiten het feit dat je lijf anders functioneert dan je zou willen en er hormonen in het spel zijn, is het ook een rouwfase waar je mee te maken krijgt. Rouwen om wat had kunnen zijn, om de baby, om van alles. Dikke knuffel .Sterktequote:
Nu een week verder en het valt me ontzettend tegen allemaal.
Erg moe en hormonaal, huilbuien en alles.
Ik had van tevoren geen idee dat dat er ook bij hoort, bovenop alles wat er ineens op je af komt.
Is natuurlijk ook voor iedereen anders maar ik voel me een enorme aansteller eigenlijk.
Hopelijk is het gauw over met die hormonen maar volgens de verloskundige zou het ook nog wel even kunnen duren
Het is niet makkelijk en veel mensen weten niet dat het nogal een nasleep kan hebben.
Ik ben na mijn miskraam maar liefst 10 dagen thuisgebleven van het werk
Op de miskraam en de emoties die daarbij horen was ik wel enigszins voorbereid en dat heeft alles toch wel makkelijker/draaglijker gemaakt, omdat je dan alles beter kunt plaatsen en weet waar je aan toe bent.
Die nasleep valt daardoor juist zwaar, omdat je steeds voor lichamelijke en geestelijke verrassingen komt te staan en niet weet hoe lang dat gaat duren.
Ik ben nu 1,5 week thuis maar voel me eigenlijk nog helemaal niet beter, ook lichamelijk niet.
Gaat hopelijk snel de goede kant op.
Onderschat de miskraam niet! Je hele toekomstdroom valt in duigen. Je verliest wel een kindje-in-wording. Ook al had je wat je reserves, dit kindje zat al wel in je hoofd en in je hart. En die verliezen doet gewoon pijn. Tel daarbij op het lichamelijk herstel èn de hormonale veranderingen. Dat kan je echt even flink laten wankelen.
Ik heb ik totaal bijna 9 maanden nodig gehad om beide miskramen (jan en mei) te verwerken. Nu waren mijn miskramen lichamelijk een ramp èn zat de onzekerheid en emoties van het fertiliteitstraject er nog onder, maar het is absoluut niet gek dat je echt even de tijd nodig hebt. Haast het niet! De wereld draait ook echt wel even verder zonder jou, zodat jij je op je herstel kan richten.
Sowieso ben ik blij dat er steeds meer kennis en openheid komt over de impact van miskramen op vrouwen (èn mannen), maar wat mij betreft wordt de impact nog steeds niet altijd voldoende erkent en herkent.
. Volgende week is de controle bij de gynaecoloog en hopelijk helpt dat ook om het dan echt af te sluiten. Blijkbaar heeft mijn verloskundige mijn casus nog in het team besproken, toch 3 goed uitziende echo's gehad en dan toch zo'n afloop, dat ze zich toch een beetje afvroeg of ze niet iets gemist had.
Ik had daar niet echt twijfels over want haar uitleg bij die echo's was duidelijk en logisch, maar het is toch een prettig idee dat ze dat toch nog even heeft geëvalueerd en dat zij het zelf ook niet aan zag komen. En niet onnodig valse hoop heeft gegeven.
Ik heb even een onbeholpen vraag (excuses: autist zonder idee hoe sociale dingen werken), skip vooral als je daar even niks mee kan.
-
-
Mijn zus heeft nu voor de tweede keer op een rij een miskraam (een keer bijna 20 weken, nu net iets meer dan 12). Ze wil er niet over praten, ze heeft alleen laten weten dat het vrijdag 'ziekenhuis-dag' is. En dat ze geen curettage gaat doen, maar een 'normale bevalling'. Verder weet ik niets.
Vraag voor de lotgenoten van zus. Ik wil graag een 'sterkte'-cadeautje geven, voor vrijdag. Wat is nou iets waarvan je denkt "ja, dat was een fijn cadeau"?
Ik heb een boek gevonden op Bol dat heel liefdevol over miskramen spreekt, maar ik weet dus niet of ze dat wil.
Voor nu is mijn plan: morgen (voor de bloedhitte, want ik kan helemaal niet tegen dit soort weer) dat boek (ingepakt, zodat baby-neef het niet direct onder ogen krijgt) en een kaartje bij haar in de bus gooien..
Ik weet niet eens wat ik op dat kaartje moet zetten. "Lieve <naam>, ik denk aan je" dekt de lading niet echt. Is "Lieve <naam>, ik vind het zo rot voor je en vond dit boek. Misschien heb je het al, misschien ben je hier nog niet klaar voor. Dat mag. Je móet nu namelijk helemaal NIKS, behalve lief zijn voor jezelf!" beter?
Zoals ik zei, ik ben niet thuis in dit wereldje en sociale interactie is niet bepaald mijn ding.
Ik denk dat een kaartje met "Lieve zus, ik denk aan je" een goed idee is. Misschien met een reep chocolade erbij, als ze daarvan houdt?
Ik vond net dit kaarsje, vind ik zelf heel neutraal maar wel een mooi gebaar om te zeggen 'ik denk aan jullie'.
Van deze site, waar ze trouwens ook hele mooie kaartjes hebben.
Maar ook dat is een heel gevoelsmatig iets en voelt voor jou misschien weer helemaal niet goed.
En toch... hoe lastig het ook is, idd een kaartje om te zeggen 'ik denk aan jullie' kan nooit kwaad, denk ik dan.
Op zich is zelfhulp vandaag net zo nuttig als over een (half) jaar, toch?
Ik bedoel.. Dat ík geloof in psychologische hulp, hoeft niet te betekenen dat iedereen dat doet. Dat vergeet mijn auti-hoofd nogal eens.
Dank voor het meedenken!
(En nogmaals: sterkte aan iedereen die het nodig heeft)
Kaartje is prima en er hoeft niet veel of diepzinnige tekst op, gewoon "ik denk aan je" en/of "sterkte" is prima.
Goed idee om het hier te vragen, mede autist hier. Ik vind het ook lastig inschatten, maar ik denk dat dat in dit soort situaties ook voor niet autistische mensen lastig in te schatten is.
Het is namelijk zo persoonlijk hoe iemand omgaat met een situatie als deze.
Ik denk dat je met een kaartje om te laten weten dat je aan iemand denkt, eigenlijk nooit echt mis kan zitten.
Top, dankjewel!quote:
@:bloempjuh, ik zou denk het boek in elk geval voor nu nog even laten en misschien zou ik het wel terugsturen. Zeker omdat ze het er ook niet over wil hebben verder.
Kaartje is prima en er hoeft niet veel of diepzinnige tekst op, gewoon "ik denk aan je" en/of "sterkte" is prima.
Goed idee om het hier te vragen, mede autist hier. Ik vind het ook lastig inschatten, maar ik denk dat dat in dit soort situaties ook voor niet autistische mensen lastig in te schatten is.
Het is namelijk zo persoonlijk hoe iemand omgaat met een situatie als deze.
Ik denk dat je met een kaartje om te laten weten dat je aan iemand denkt, eigenlijk nooit echt mis kan zitten.
Dus mijn advies is ook: denk niet te veel na over wat je verkeerd kan zeggen/doen: iets laten horen is altijd beter dan je mond houden omdat je het niet goed weet.Dank dank!quote:
Gedurende onze verlieservaring vond ik alles wat mensen deden waardevol, want het hield in dat ze aan ons dachten en er voor ons wilden zijn. De inhoud van waar ze mee kwamen varieerde van pannen met soep bij de voordeur tot goedbedoelde gedichtjes over 'vlindertjes' (waar ik niets mee heb, die term) maar het deed er echt niet toe, elke stap die iemand in onze richting zette voelde warm.
Er gaat nu een zakje 'girl power'-snoep die kant op met een kaartje. En ik onderhoud het contact met wat bemoeizuchtige tantes die anders zus lastigvallen met vragen. De rol snoepbrenger/pitbull bevalt wel, hier kan ik wel wat mee.
Nogmaals dank!
Nu weer beginnen/opbouwen op werk.
Al met al dus wel een positieve update, al had ik van tevoren niet verwacht dat het zo lang zou duren voor ik hersteld zou zijn.
Verder eigenlijk alleen maar begripvolle reacties gehad (ook van de bedrijfsarts overigens).