Ik kom even van me afschrijven en dagboeken tegelijk, alles is zo snel gegaan de afgelopen dagen…
23 februari had ik een positieve test in handen, wat ontzettend fijn was na onze miskraam van vorig jaar. Een spannende tijd volgde, met extra controles vanwege zowel de miskraam als tussentijdse bloedingen, maar elke keer werden we beloond met een stuiterend babietje, goede hartslag en vorige week de 13 weken echo en NIPT die beiden goed waren. De nub bevestigde ons ongefundeerde vermoeden dat we een meisje mochten verwelkomen rond 1 november.
Dinsdag had ik al de hele dag een gespannen buik, wat ‘s avonds overging in een vrij regelmatige steek/kramp in mijn onderbuik. Helemaal vertrouwen deed ik het niet omdat ik ook wat verhoging had dus gebeld met de VK in de ochtend voor een controle die woensdag. Echo zag er goed uit, advies om volgende dag urine in te leveren om te testen en we mochten weer naar huis. Woensdagavond nam de koorts toe, moest ik ook overgeven en in de nacht verloor ik ineens vocht. Het was behoorlijk veel, meerdere malen een maandverband vol en dus ‘s nachts weer aan de lijn met de VK. Geprobeerd wat vocht op te vangen maar dat was waarschijnlijk meteen vrij vervuild, de kleur klopte niet met vruchtwater maar het rook ook niet, heel raar. Mijn gevoel op dat moment was al dat het compleet mis zat. Ze plande ons meteen weer in voor een controle en adviseerde direct bij opening van de huisarts de urine te laten checken.
Ik moest meteen op spreekuur komen, na wat lichamelijke checks de voorzichtige constatering van een (beginnende) nierbekkenontsteking en dus antibiotica mee en paracetamol slikken voor de koorts, die die nacht tot boven de 40 was gepiekt. Om kwart voor 1 de echo en die was verschrikkelijk. Direct zichtbaar dat al het vruchtwater was verdwenen en er geen hartslag meer zichtbaar was. Onze wereld werd onder onze voeten vandaan geslagen.
We zijn direct doorverwezen en doorgereden naar het ziekenhuis waar we echt super vriendelijk en behulpzaam worden ondersteund. Ze hebben donderdagmiddag de opties met ons doorgenomen en we maakten de afspraak dinsdag in te leiden, of eerder te komen als het spontaan zou gebeuren.
Helaas had ik vrijdagavond nog steeds hoge koorts die na paracetamol niet zakte en in overleg met de gynaecoloog ben ik direct opgenomen. Medicatie gekregen ter voorbereiding zodat vandaag de geboorte kon worden opgewekt.
Rond 12 uur is onze dochter Mina geboren, een naam die we eigenlijk al samen hadden bedacht vanaf de eerste naam besprekingen. Ze is niet ouder mogen worden dan 14 weken en 2 dagen, ik zie 5 mei als haar verjaardag en sterfdag ook al heeft ze vandaag mijn lichaam verlaten. Helaas is, vermoedelijk door de infectie, het lijfje wel geheel maar niet ongeschonden ter wereld gekomen en hebben we ervoor gekozen alleen haar gezichtje te bekijken. We regelen op een later moment een crematie voor haar zodat we haar thuis een plekje kunnen geven.
Alles is nog zo onwerkelijk, ons kleine meisje waar we zo naar verlangden en uitkeken zo vroeg van ons afgenomen voelt als de grootste oneerlijkheid in het leven. Ik weet ook dat mijn man en ik een weg gaan weten te vinden hierin en dat Mina voor altijd in ons hart en leven zal blijven bestaan.
Once in a while, I just wanna dance and feel good