Zwanger... en dan gaat het mis #30

Ah nee, dat is ongelofelijk oneerlijk. Heel veel sterkte lieverd

Ach nee Peacefull... Wat ontzettend kut...

Bedankt voor alle lieve berichtjes Is ontzettend fijn om te ontvangen.

Vandaag op de echo bleek dat het hartje is gestopt met kloppen, waarschijnlijk vlak na de echo vorige week. Mijn man en ik vonden het nu meer oké om het te zien, omdat het kindje nu echt 'overleden' is.
Omdat ik wat krampen en licht bloedverlies heb wil ik nog even wachten of het e.a. zelf op gang komt. Wel medicijnen meegekregen. Ik kan zelf kiezen of ik ze neem en wanneer ik er mee start. Dat voelt wel fijn.

Ik hoop en duim dat het vanzelf opgang komt Peace! Sterkte

Nou, het lijkt er eindelijk een beetje op te zitten. Wat een traumatische ervaring.

Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.

Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know )

Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..

Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.

Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.

Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje ) en ik merkte gelijk dat het een soort opluchtte. Ik liep ook weer makkelijker, geen zwaar gevoel meer, minder krampen en het bloeden kwam ook gelijk weer fatsoenlijk op gang.

Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer

Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.

[ Bericht 1% gewijzigd door Peacefulll op 20-01-2022 21:20:29 ]

quote:

Op donderdag 20 januari 2022 21:07 schreef Peacefulll het volgende:
Nou, het lijkt er eindelijk een beetje op te zitten. Wat een traumatische ervaring.

Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.

Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know )

Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..

Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.

Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.

Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje ) en ik merkte gelijk dat het een soort opluchtte. Ik liep ook weer makkelijker, geen zwaar gevoel meer, minder krampen en het bloeden kwam ook gelijk weer fatsoenlijk op gang.

Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer

Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.

Wat een heftigheid Peace! En wat een nasleep. Ik snap goed dat het een traumatische ervaring is geweest voor je.
Neem de tijd om het te verwerken en een plekje te geven.

En neem jezelf niets kwalijk mbt de HAP. Goed dat je weet wat het standpunt is nu vanuit het ziekenhuis. Maar op dat moment wist je niet beter.

Veel sterkte de komende tijd

Poeh wat heftig Peacefull.. verdrietig dat je na zo’n klote ervaring ook nog zo’n pittige nasleep hebt.

quote:

Op donderdag 20 januari 2022 21:07 schreef Peacefulll het volgende:
Nou, het lijkt er eindelijk een beetje op te zitten. Wat een traumatische ervaring.

Ik begon vorige week woensdag met wat bruinige afscheiding. Super blij dat het toch vanzelf op gang leek te komen. Donderdags met de echo werd duidelijk dat het vruchtje geen hartslag meer had. Medicijnen meegekregen, maar in overleg zou ik nog tot na het weekend mijn eigen lijf de tijd geven om het zelf op gang te brengen. De dagen erna wel wat bloedverlies en lichte krampen, maar niet voldoende om het door te laten zetten.

Zondagavond ben ik dan toch met de eerste set pillen begonnen (Mifegyne voor de kenners). Kreeg twee uur daarna serieuze krampen waardoor ik niet kon slapen. Rond 02.30 uur barste de hell los en kreeg ik mega weeën en veel bloedverlies met stolsels. Man, wat was dat heftig. Ik heb nooit wat met 'in je bubbel kruipen' gehad, maar ik weet nu zeker wat dat betekent en hoe fijn dat kan zijn.
Rond 06.00 uur was alles rustig en dacht ik dat het achter de rug was (little did I know )

Maandagavond tijdens avondeten kreeg ik weer krampen die al vrij snel richting weeën gingen. Op een gegeven moment bleef mijn baarmoeder 10 min in een permanente kramp staan. Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. HAP gebeld om te vragen wat we konden doen. Paracetamol was het advies, maar later kon mijn man nog een paar pillen morfine halen, want ik kon niet meer (uiteraard was het redelijk afgezakt toen manlief eindelijk thuis was). Nadeel van morfine is dat ik daar lichamelijk heel slap van word, maar mijn brein hyperactief. Dus van slapen kwam nog niet veel. Uiteindelijk rond 04.00 uur in slaap gevallen, met de gedachte dat het nu dan echt klaar moest zijn..

Dinsdagavond weer krampen die naar weeën gingen. Ik schoot compleet in de paniekstand, ik kon niet meer! Alles deed zo ontzettend zeer! Uiteindelijk naar de HAP geweest, bloed geprikt op HB (was keurig) en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoort erbij mevrouw...
Een zwaardere shot morfine gehad (wat een bizar spul is dat!) en weer naar huis. Morfine hielpt zeker wel tegen de pijn.

Dan denk je: na 3 dagen moet het toch klaar zijn? Nou, nee..
Woensdagavond weer krampen. Ik voelde gewoon aan mijn lijf dat het niet goed zat, er moest nog wat uit! Maar ik kon het niet plaatsen. Snel naar bed gegaan met paracetamol en morfine in mijn mik en bij wonder redelijk geslapen.

Vanochtend heb ik fertiliteit maar eens gebeld, want het verloop was totaal niet hoe het in de folders stond en wat ik hier had gelezen. 4 dagen krampen en weeën leek mij niet oké.
Na aandringen gelukkig een gynaecoloog die mij kon zien vandaag.
De echo liet zien dat er nog wat restjes zaten in de baarmoeder, maar niet zorgwekkend veel. Maar hij had een ander vermoeden.. Na een eendenbek, een tangetje en wat gevroed haalde hij het vruchtzakje uit mijn baarmoedermond. Die was daar blijven hangen en mijn lijf kreeg hem er niet zelf uit. Dat was dus het hele euvel. We mochten het vruchtje meenemen naar huis (in een koffiebekertje ) en ik merkte gelijk dat het een soort opluchtte. Ik liep ook weer makkelijker, geen zwaar gevoel meer, minder krampen en het bloeden kwam ook gelijk weer fatsoenlijk op gang.

Ik vond het echt een martelgang en een traumatische ervaring. Dit nooooit meer

Edit voor de vrouwen die dit helaas in de toekomst nog eens lezen: vertrouw op je lichaam en bel NIET de huisartsenpost. Die hebben namelijk geen idee wat ze hier mee aan moeten. Ik heb ook een beetje op mijn kop gekregen van de gynaecoloog, want ik had hen moeten bellen. Ik ben daar onder behandeling. Maar deze brave burgertrut heeft alleen de regel: 'eerst de huisartsenpost bellen, je mag niet gelijk naar het ZH of naar de spoed' in haar hoofd zitten. Weet nu helaas wel beter.

Bij mij ging het exact zo, net als morfine halen op eigen houtje (door man) bij een dienstapotheek midden in de nacht.
Maar niet dat de vruchtzak was blijven steken. Wel heeft het 3 weken geduurd voor het allemaal schoon was.

Ik was totaal niet voorbereid door de verloskundige. Ik dacht even wat heftiger te gaan menstrueren maar dat viel lelijk tegen.
Ik heb er later emdr voor gehad

Veel sterkte met dit verlies

Och lieverd toch wat een enorm heftige nasleep. Sterkte met het verwerken en doe rustig aan

Wat een heftige periode peacefulll. Veel sterkte om dit een plek te geven

In mijn ervaring is de begeleiding bij een miskraam vrij waardeloos. Ik denk dat ze zelf amper meer weten dan wat er in hun tekstboek en folders staat.

Wat ellendig . Hoe gaat het nu met jou?

@Peacefulll

Peace wat een afschuwelijk verhaal, lichamelijk en geestelijk uitputtend. Heb je een tijdje vrij (genomen) om hier van bij te komen? Want dit is niet zomaar iets

quote:

Op donderdag 20 januari 2022 23:20 schreef Bottoms_up het volgende:
Wat een heftige periode peacefulll. Veel sterkte om dit een plek te geven

In mijn ervaring is de begeleiding bij een miskraam vrij waardeloos. Ik denk dat ze zelf amper meer weten dan wat er in hun tekstboek en folders staat.

Het lastige is dat heel veel onder “hoort erbij” gegooid wordt, terwijl ieder lijf anders reageert dus je dat eigenlijk helemaal niet weet.

Peace, wat klinkt dit mega heftig. Heel veel sterkte met het een plekje geven hiervan, hopelijk lukt het om goed voor jezelf te zorgen en de tijd te nemen.

quote:

Op donderdag 20 januari 2022 22:05 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Bij mij ging het exact zo, net als morfine halen op eigen houtje (door man) bij een dienstapotheek midden in de nacht.
Maar niet dat de vruchtzak was blijven steken. Wel heeft het 3 weken geduurd voor het allemaal schoon was.

Ik was totaal niet voorbereid door de verloskundige. Ik dacht even wat heftiger te gaan menstrueren maar dat viel lelijk tegen.
Ik heb er later emdr voor gehad

Veel sterkte met dit verlies

Ik heb ook heel erg de voorbereiding gemist en daardoor misschien ook niet tijdig de juiste hulp in weten te schakelen.
Ik ga sowieso in therapie, kan volgende week al terecht. Mijn buurvrouw én duocollega zijn nl zwanger, op precies dezelfde termijn als ik was. De ene ongepland en onbedoeld, de andere in één keer raak. Ik trek het nu echt even niet om ze nu te zien, maar ik wil wel alles een plekje kunnen geven. Hun zwangerschap los zien van die van ons en ons traject. Nu overheerst verdriet, jaloezie en oneerlijkheid.

quote:

Op donderdag 20 januari 2022 23:41 schreef Seven. het volgende:
Wat ellendig . Hoe gaat het nu met jou?

Ik ben een zielig hoopje mens die vooral in bed ligt. Maar.. Pijn is praktisch weg (op wat menstruatiepijn na).

quote:

Op vrijdag 21 januari 2022 01:01 schreef MaJo het volgende:
Peace wat een afschuwelijk verhaal, lichamelijk en geestelijk uitputtend. Heb je een tijdje vrij (genomen) om hier van bij te komen? Want dit is niet zomaar iets

Ik ben voorlopig even thuis ja. Volgende week iig nog. Heb bij mijn directeur aangegeven dat ik ook contact wil met een BA, want het traject in combi met mijn werk levert me zo mega veel stress op.


Bedankt voor de lieve woorden

Ik weet niet wat ik moet zeggen Peace, wat enorm kut en stom! En wat naar dat je dan ook nog geconfronteerd wordt met gelijk lopende zwangerschappen in je directe omgeving. Mooi hoe je omschrijft dat weer los te willen zien van jullie zwangerschap.

Het klinkt alsof je verstandige keuzes maakt en goed voor jezelf zorgt, dat vind ik stoer en knap van je. Het is echt niet niets en iedereen dealt daar op zijn eigen manier mee. Ik hoop dat je de ruimte voelt om het ook op jouw manier te mogen verwerken.
Hele dikke knuffel, ook voor je partner

Ik ben helaas weer in dit topic uitgekomen

De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…

Och mini wat vreselijk verdrietig

quote:

Op dinsdag 25 januari 2022 13:44 schreef MiNi1981 het volgende:
Ik ben helaas weer in dit topic uitgekomen

De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…

Mini Ik heb er echt geen woorden voor, wat een verdriet en wat een vreselijk oneerlijke strijd! Je weet me te vinden hè?

quote:

Op dinsdag 25 januari 2022 13:44 schreef MiNi1981 het volgende:
Ik ben helaas weer in dit topic uitgekomen

De pijn en verdriet wordt steeds groter…
Voel mij steeds meer verloren in dit hele traject…

Ach mini toch

Hoe zeker is het? Ik wil je geen valse hoop geven maar bloedverlies zegt niet alles. Bij mijn laatste zwangerschap leek het weer mis te gaan en verloor ik flink veel bloed, en toch is daar Aapie uit voortgekomen. Dus ook als het echt hopeloos lijkt kan het vals alarm zijn.

Och .

Nou mini

Ik weet niet of t hier mag de rauwe gedachtes en gevoelens. Anders worden ze vast wel weggehaald.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Tuurlijk mag je dit delen Mini voor mij was dit topic juist zo fijn tijdens het project, je hart kunnen luchten bij vrouwen die daadwerkelijk weten hoe dit voelt. Heel goed juist dat je van je af schrijft!

Misschien ook een idee om eens met een professional hierover te praten? Mij heeft dat heel goed geholpen.

Mijn pm staat ook open als je erover wil praten

quote:

Op dinsdag 25 januari 2022 22:05 schreef MiNi1981 het volgende:
Ik weet niet of t hier mag de rauwe gedachtes en gevoelens. Anders worden ze vast wel weggehaald.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Rauw, maar wel echt precies zoals het is.

En