Het is een gevoelig onderwerp, maar misschien zijn er wel mensen die er over willen praten op dit forum, ervaringen willen delen, ik gooi maar een balletje op.
Mijn verhaal:
Het is nu 3 jaar geleden, dat ik stopte met roken en stopte met de pil. We waren er klaar voor om papa en mama te worden, mooi huis, klaar met opleiding, goed inkomen, noem het maar op.
3 Maanden later is het raak, ik ben zwanger en voel me zielsgelukkig! Bij de eerste afspraak bij de VK zien we het kleine wurmpje wat we Murfie noemen, we zijn hartstikke blij. Na 2 maanden vertellen we iedereen het goede nieuws!
De volgende afspaak verloopt wat anders, inmiddels ben ik 13 weken zwanger en weer wordt er een echo gemaakt, de VK ziet niks en drukt wat harder om iets dieper in mijn buik te kijken... Ze vertrouwt het niet en stuurt me naar het ziekenhuis. Daar krijg ik weer een echo waar we een klein dood wezentje op het scherm zien, het is 9 en een halve week oud geworden. Ik ben ontroostbaar, mijn droom is een nachtmerrie geworden. Ik voel me verschrikkelijk met het idee dat ik een dood kindje in mijn buik heb.
2 dagen later, begin ik te bloeden, gelukkig komt het verlies van de vrucht spontaan, een curretatie is iets onnatuurlijks, wat ik persoonlijk niet zag zitten.
Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen...
Weer 3 maanden later raakte ik opnieuw zwanger, ik was blij maar ook bang om het te verliezen.
Ik had een afspraak bij de dokter en als ik vlak voor vertrek nog even naar het toilet ga verlies ik wat bloed, paniek!. Ik ga verward en haastig naar de dokter, maar hij kan niets voor me doen, ik moet afwachten wat de vrucht doet. Ik wacht dagen af, het bloeden houdt niet op en weer krijg ik krampen en verlies ik met 7 weken een klein vruchtje... Het is eerste paasdag.
Ik wil niet meer zwanger worden, althans voorlopig niet, ik wil niet nog eens een miskraam meemaken. Ik ben door de hele medische molen gegaan, op onderzoek naar een oorzaak, maar er kon niets gevonden worden. Het is een foutje in de aanleg geweest, de natuur heeft bepaalt dat het niet als levend kindje geboren mag worden en daar kan ik me goed bij neerleggen, hoe spijtig het ook is.
We verhuizen, krijgen ander werk, een heel ander leven, de rust terug gekeerd, ik sta met beide benen op de grond. We denken niet meer aan gezinsuitbreiding, we praten er zelfs nauwelijks over... Maanden gaan voorbij...
Anderhalf jaar later... We zijn een keer vergeten een condoom te gebruiken bij het vrijen en ik was weer zwanger. Ik leefde weken lang tussen hoop en vrees, wat was ik bang voor nog een miskraam, wat hoopte ik voor een goede afloop.
Ik mocht 2 keer een echo laten maken om me gerust te stellen en 2 keer was alles goed! Met 16 weken voelde ik de baby en sindsdien voelde ik Parel iedere dag weer, ik was dolgelukkig en voelde me de hele zwangerschap heerlijk! Na een voldragen zwangerschap is Chiara geboren, mijn grootste wens is in vervulling gegaan!
A je to!
Je bent er in ieder geval niet alleen in. Ik ken meerdere mensen waarbij het zo is gegaan. Mijn vrouw en ik willen later dit jaar beginnen, ik hoop dat wij het wat makkelijker zullen krijgen.
Bevalling hebben ze op gewekt........Verschrikkelijk lijkt het me om op z'on manier te moeten bevallen, bevallen van een kindje wat al dood is.
Ze hebben het meisje (Kayleigh) laten dopen en cremeren.
Het laat een wond achter, een wond die op den duur minder pijnlijk zal zijn maar waarvan het litteken altijd zichtbaar zal blijven.
Blij dat alles goed is gekomen en je nu een lekker engeltje in 't ledikantje heb liggen 
quote:*snif...
Op maandag 14 juli 2003 22:16 schreef melonovy het volgende:
Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen...
Dit is waar ik bang voor ben als ik een evt zwangerschap nog veel langer uitstel.
Ik steek mijn kop weer in het zand, maar je verhaal raakt me.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
En E.T. geniet jij van je zwangerschap, gelukkig gaat het meestal goed hoor.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Het is al helemaal jouw kindje, dat heb ik tijdens mijn eigen zwangerschap wel gemerkt.Ik ben heel blij voor jullie, dat jullie Chiara nu hebben gekregen Maar dat wist je denk ik al 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
. Een paar weken geleden vertelde ze me dat ze weer in verwachting is, ik duim voor haar dat ze net als jij een gezond baby'tje mag krijgen nu!
Je hebt gelijk als je denkt dat de scherpe kantjes eraf gaan en je hebt gelijk als je zegt dat er een leegte blijft, er had nog een kindje moeten zjin hier...
Maar gelukkig lopen de meeste zwangerschappen wel goed af.
Iedereen hier die zwanger is moet er gewoon lekker van genieten en niet te lang stilstaan bij een foute afloop.
Na die eerste zwangerschap ben ik weer zwanger geraakt en ik heb hier nu een prachtknul op zijn bed liggen te slapen.
quote:Vrouwke... *snif
Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende:
Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn.
Hier zijn geen woorden voor.
Wat tragisch om dan óók nog je kindje te verliezen.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
In mijn zwangerschap heb ik heel veel aan ze moeten denken, zeker in de laatste maanden. Het zal je maar gebeuren.
Op de dag dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis met Bram lag er een geboortekaartje van hun in bus. 1 dag later dan wij hadden ze weer een zoon gekregen, nu gezond. Nu weer vreselijk gehuild maar dan van geluk.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Wat een verdriet...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Jeetje Shmoops, wat erg, en ook raar om zoiets te lezen van jou, omdat ik jou altijd alleen maar als vrolijk en opgewekt "ken", ik schrik er gewoon van
Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende:
Ik was in shock door het plotseling overlijden van mijn lief.
Op dat moment 7 weken zwanger en midden in de nacht wakker worden met het gevoel: het is mis.
De volgende ochtend verloor ik idd het vruchtje, mijn vriendin stond me huilend te troosten maar ik voelde helemaal niets, het kon er niet meer bij denk ik.Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn.
Later kwam alles pas los bij mij, woede, ontzettende allesoverheersende woede over de oneerlijkheid van alles.
En ik heb het soms nog steeds, geen woede meer, maar het idee dat er nog een kindje bij had moeten zijn, het voelt nog steeds incompleet.
dat slaat natuurlijk nergens op maar ik weet niet hoe ik het beter kan verwoorden
*Dikke knuf geeft*
Na mijn mola zwangerschap mocht ik een jaar lang niet zwanger raken. Na dat jaar was ik snel weer zwanger. Ook deze keer ging het mis, maar was het een "klassieke miskraam".
Toch voelde ons gezin niet compleet en probeerden we het nog voor 1 keertje. Ik was meteen zwanger!! Ook dit was geen zwangerschap waarbij ik op een roze wolk zat. ik bleek zwanger van een kindje met een open ruggetje. Met vol zorgen en tranen heb ik de zwangerschap uitgelopen en kregen we een zoon, Mink. Mink bleek vrijwel geen handicap aan zijn rug over te houden en kon een normaal leven hebben en opgroeien als een normaal gezond kind. Alleen Mink zijn longetjes bleken wel aanwezig te zijn maar eigenlijk niet ontwikkeld. Mink heeft dit niet gehaald en is na 20 uur overleden....
Na dit allemaal hadden we besloten geen kinderen meer te willen. Het was goed zo, we hadden er twee. tot ik overtijd was. Ik lette daar goed op, want ik zou weer met de pil beginnen. Alleen werd ik maar neit ongesteld. toch maar even testen voor de zekerheid.. ja hoor zwanger. Zielsgelukkig waren we, maar toch ook vreselijk bang. Bang voor herhaling, bang om nog een kind te verliezen. Op dit moment ben ik 33 weken zwanger van een "gezonde" knul. Maar nu begint toch de angst te komen. Ook al is er geen zichtbare afwijking.. er kan nog van alles gebeuren.....
-edit- vergeet ik toch helemaal dat wij voor al deze ellende een gezonde dochter hebben gekregen 
[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 15-07-2003 00:00]
quote:De overbuurvrouw van mij heeft na ruim 40 weken zwangerschap te horen gekregen dat haar meisje in haar buik overleden was. Na een paar dagen zijn de weeen opgewekt, oooh het was zo'n ongelooflijk verdrietige tijd! En dat terwijl het allemaal voorkomen had kunnen worden: het meisje was kerngezond, had alleen in het vruchtwater gepoept en is gestikt
Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende:
Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer.
Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden.
Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes.
en dat terwijl achteraf bleek dat ze nooit op een normale manier had kunnen bevallen (bekken te smal). Ze had gewoon een gezonde meid kunnen hebben als... ja als, als, daar heb je niks aan helaas... Ik voelde me ook schuldig, was een maand eerder wel van een gezonde dochter bevalen, en iedere keer dat ik naar Sterre keek moest ik aan de overbuurvrouw denken, wat zij moest missen [Dit bericht is gewijzigd door Spuuglokje op 15-07-2003 17:45]
quote:Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak!
Op maandag 14 juli 2003 22:23 schreef bop het volgende:
en mensen die eigenlijk niet in staat zijn om kinderen op te voeden doen het in een vloek en een zucht.
Ik ben zo'n type dat in een vloek en zucht zwanger raakt. Ik gooide de pil weg en een maand later was ik zwanger met een prachtige dochter als resultaat. Paar jaar later zelfde laken een pak. Dit kindje heeft niet geboren mogen worden helaas. Daar heb ik erg veel verdriet van gehad. Na deze miskraam was ik de maand erop weer zwanger. EN toen kreeg ik een fantastische zoon.
Naderhand bleek hoe het kwam dat ik zo vruchtbaar ben. Ik heb wel zes tot negen eisprongen in een periode. Kan ik ook niet helpen. Sterker nog, door alle bijbehorende ellende daarvan en omdat mijn baarmoederslijmvlies elke keer maar bleef opbouwen en opbouwen hetgeen resulteerde in regelrechte bloedbaden elke keer als ik ongesteld werd ben ik inmiddels al jaren mijn baarmoeder kwijt. En daarmee de kans op nog een kindje.
Ik heb geluk gehad daarmee, met het in een vloek en zucht zwanger worden.. Dat wil niet zeggen dat ik niet capabel ben om een kind op te voeden. Ik geef mijn kinderen erg veel liefde en aandacht. Het zijn dan ook geweldige kinderen! Allebei!!
Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
quote:Eens, ik was ook makkelijk zwanger en ben echt wel een goede moeder vind ik zelf. Het is niet zo dat je minder bezorgd bent of minder van je kind houdt als je gewoon "normaal" zwanger bent geworden.
Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.
Nu zal het wel niet zo bedoeld zijn, maar ik heb toevallig ook een vriendin die 3 miskramen heeft gehad (nu inmiddels ook twee gezonde kids hoor) En dan is het best lastig dat het bij mij allemaal zo simpel ging, je durft er bijna niet over te praten dan.
middle-aged and rich, and then I want to be old and annoy people by
pretending that I'm deaf
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Zelf heb ik nooit een miskraam gehad (gelukkig)
Ben zelf opzich wel snel zwanger en half jaar nadat ik met de pil stopte eigenlijk niet verwacht omdat mijn moeder heel anders in elkaar zit die deed 4 jaar over mij en over mijn broers ook zei is dus alleen in het schrikkeljaar vruchtbaar lijkt mij ..
maar ik ben blij dat ondanks bij sommige van jullie het zo rot is gegaan dat jullie toch wolken van kinderen hebben
Een kindje verliezen is een enorme klap voor een moeder, in welk stadium dan ook. Het is een droom die een nachtmerrie wordt. Je verlangt er zo naar en dan ineens die klap, onbeschrijflijk.
Reacties van anderen zijn soms erg vreemd, dat heb ik ook wel gemerkt. De een zegt dat het allemaal wel meevalt, het komt wel goed. De ander wil je troosten met verhalen waarin het veel erger was. Of mensen die geen contact meer met je zoeken, omdat ze er niet mee weten om te gaan...
Toen ik zwanger raakte van Chiara hebben er maar weinig mensen mij gefeliciteerd, ze durfde het niet, dat heeft me wel verdrietig gemaakt, juist toen had ik die steun erg nodig.
A je to!
[..]
Blij dat er nog mensen hier zijn waar ik me wel in herken.
U, meneer MikeyMo, bent mijn nieuwe FOK!-held _O_
quote:Dat kan ik me heel goed voorstellen, ja.
Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! (verhaal)
Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.
20 toen de oudste geboren is. Door een erfelijke aandoening(werd toen tenminsten gezegd) hebben we heel vaak met hem in acedemisch ziekenhuis Groningen gezeten. Durfden we het nog een keer? stel dat de volgende het ook zou hebben? Dan moesten we met 2 kinderen daar elke week en later om de 6 weken heen...
De beslissing werd voor ons gemaakt, zwanger van nummer 3. Toch wel blij, de oudste was het mee gelukt, de volgende kwam ook wel groot. Na 8 weken bleek het vruchtje afgestorven.
Blijkbaar heeft dat toen wat in me wakker gemaakt, ik wilde heel graag gaan voor een kindje(nr4)
22 maanden na de oudste werd de jongste geboren. Gezond en wel.
Eigenlijk vonden we het zo wel genoeg. Laten we het risico maar niet meer lopen, stel dat de volgende wel de aandoening had van de oudste, waar bleef de middelste dan?
M'n man heeft zich laten helpen. Een bewuste keuze, dacht ik toen.
Na 8 weken bedacht ik me dat ik nog steeds niet ongesteld was. Jeetje wat nu? test gedaan en wat bleek? zwanger. Ik heb werkelijk een gat in de lucht gesprongen. Nog 1 keertje zo'n klein frummeltje.
Helaas dus niet:(
Nog elk jaar als ik het buurmeisje feliciteer denk ik terug aan m'n laatste. Ze is geboren op de dag dat ik uitgerekend zou zijn van de laatste.
Achteraf heel raar, de eerste heb ik niet bewust bij stilgestaan, de laatste des te meer.
Ik heb nu 2 grote pubers en ben er vreselijk blij mee en dankbaar voor(soms;))al vertoond het behang hier en daar best wat hobbels)
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Nee, je kunt het niet vergelijken, maar het is net zo erg. Het is wel jouw kindje, dat je kwijt bent, en in welk stadium van de zwangerschap dat gebeurt maakt niets uit. Je komt hoe dan ook in een rouwperiode terecht. Ik vind helemaal niet dat je daar binnen een maand "overheen" moet (moeten, hoezo moeten) zijn. Neem er net zoveel tijd voor als je nodig hebt. Dikke knuffel voor jou!
Op dinsdag 15 juli 2003 11:52 schreef knofje het volgende:
Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.
Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch
We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).
Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons. 
De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.
Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet
We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.
Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.
Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.
De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.
Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren
Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie
We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien
Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak
Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
quote:* just me heeft respect voor alles wat in dit topic geschreven wordt!
Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie 
Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:
Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:
En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in.
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logischWe gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).
Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.
De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezetWe schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.
Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.
Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.
De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.
Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren
Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje.We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien
Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwakHet heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
. Oh, Bluezz wat erg om mee te maken zeg.
Dapper van jou en de anderen om hier te posten.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
is om hier ook te zeggen dat het niet uitmaakt of je een kindje van 4 weken hebt verloren of 9 maanden in mijn optiek.Het betekent voor iedereen die het meemaakt een enorm groot persoonlijk verdriet/verlies/verwerking/drama.
Voor de moeder én de vader. Op hun geheel eigen manier.
En shmoopy, er zijn mensen bij wie het dubbel telt, dus dubbel rouw enzo.
Daar is niets tegen opgewassen behalve misschien een beetje de tijd.
Een beetje maar denk ik.
Ik heb ook na lopen denken over het wel of niet vertellen van je ervaringen.
Of het wel zo verstandig is, zeker met net (al dan niet heel moeilijk) zwanger geworden mensen hier.
Dat maakt het er niet makkelijker op.
Tegelijkertijd is het iets wat erbij hoort helaas.
Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?
quote:Het is idd om naar van te worden die situaties die we hebben meegemaakt, tranen springen in mijn ogen van wat ik hier heb gelezen. Vanmiddag heb ik Chiara maar weer eens verteld hoe blij ik ben dat ze er is. Ze snapt er niets van, maar vindt het wel lekker om heerlijk door mama geknuffeld te worden...
Op dinsdag 15 juli 2003 19:52 schreef Bluezz het volgende:
Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?
voor iedereen die een traantje moet wegpinken!
A je to!
quote:Ja erg he, dat het zo lang geleden zo in "doofpotten" werd gestopt.
Op dinsdag 15 juli 2003 18:01 schreef Rewimo het volgende:
BluezzZo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie
Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel
Mijn moeder (die in de tijd van alles rond Jamie, een ongelofelijke steun is geweest) heeft het allemaal ook zelf meegemaakt, ook haar 2e kindje is net voor de geboorte overleden. Dat was in 1946.
Alles werd bedekt met schaamte, verdriet en wegstopperij.
Ze heeft haar zoontje (mijn broer dus eigenlijk) nooit mogen zien, mijn vader ook niet, en wat er mee gebeurt is weet ze tot op de dag van vandaag nog niet
Daarna moest ze (ze had dus al mijn oudste zus, ook net anderhalf) van de artsen op vakantie!!!!! Helemaal in haar eentje een week weg.
Later heeft ze me wel eens verteld dat dat het ergste was wat ze in haar leven heeft meegemaakt.
Niet alleen de geboorte, hoe het ging maar ook het weggestuurd worden door die artsen.
Die waanzin en hoe ze er toen mee omgingen, echt verschrikkelijk
Het boek heeft me verder wel goed gedaan, ik heb de miskraam hierdoor heel goed kunnen verwerken, een plaatsje kunnen geven.
In mijn situatie was er ook niemand die hier iets aan had kunnen doen, niemand kon mijn miskramen voorkomen, dat scheelt al heel wat frustraties.
A je to!
Het maakt niet echt niet uit of je nog je kindje binnen 6 weken zwangerschap verliest of binnen 9 maanden. Je hebt evenveel verdriet dat je een plekje moet geven.
Voor degenen die het nodig hebben: sterkte!
Je hebt het eindelijk gedurft jouw verhaal hier op te schrijven. Volgende maand is het weer even moeilijk voor jou en mij op die datum, nu 18 jaar geleden voor jou.
ik ben er weer voor je dan
En voor al die anderen die hier durven te posten en hun verdriet kwijt kunnen:
Poef.....gone! ©golfer
De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...
Ik haat het woord "miskraam".
Niks miskraam, je vrucht wordt verstoten of je kindje wordt dood geboren, niks misgekraamd dus.
Poef.....gone! ©golfer
Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.
quote:Er zijn zelfs mensen, die -als ze je zelfs al durven aan te spreken- het een verloren wedstrijd noemen
Op woensdag 16 juli 2003 00:05 schreef moussy het volgende:
in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.
quote:Van de week was ik bij het ziekenfonds en daar kwam weer een traan... Ze keken in de pc en daar zag ik X achternaam staan met als geslacht X. Verdomme, mn kind had een naam en had een geslacht!! Ze hebbent och ook zn ziekenhuiskosten onder hun neus gehad. dan kan hij ook gewoon als M achternaam en als geslacht M in de pc staan.
Op woensdag 16 juli 2003 00:32 schreef Bluezz het volgende:
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.
Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.
quote:en dat zijn de dingen waar je ook druk om mag maken !!
Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:
Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.
Mink; Jamie en alle andere overleden kindjes hadden gewoon bij ons moeten blijven
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:Noem het maar dingetjes, moussy, jouw kindje heeft geleefd, een naam gekregen, heeft verdorie bestaan, net als het dochtertje van bluezz.
Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.
Dan is het grof schandalig om daar als instantie zo 'anoniem' over te doen.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Moussy, ik denk dat ik zou proberen om zelf invulling aan die dagen te geven, er een soort monumentje voor Mink van te maken, op de manier zoals jullie dat zelf willen. Zodat die twee dagen je niet zozeer overvallen, maar zodat je min of meer zelf kiest hoe je ze wilt laten verlopen. Al wil je 2 dagen in bed met je hoofd onder de dekens, als het maar de manier is waar jij je goed (nou ja zo goed mogelijk) bij voelt.
Op dinsdag 15 juli 2003 23:58 schreef moussy het volgende:
Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg.De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
A je to!
Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?
Maar tegelijkertijd heeft het ook iets moois. Mooi is wss een vreemd woord, maar het dekt voor mij wel de lading.
Bluezz, wat een triestigheid.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
[Dit bericht is gewijzigd door miss_sly op 16-07-2003 22:44]
The wisdom that the old can't give away
quote:jeetje dat is wel heel erg vreemd ja.
Op woensdag 16 juli 2003 20:12 schreef easy-going het volgende:
Hm datums, ik heb vorig jaar een miskraam gehad op 22 mei de 1e verschijnselen -bloedverlies- begonnen op mijn trouwdag 15 mei,ik was 7 weken zwanger en dit jaar ben ik dus moeder geworden op ...22 mei. Ik vind dit zelf wel een heel apart idee, alsof het zo moest zijn zoiets.
A je to!
Een hele dikke knuffel zegt denk ik wat redelijk in de buurt komt..
* KNUF !!! *
Het deel dat er opeens veel mensen wegblijven/ anders gaan doen herken ik uit de verhalen van mijn ouders.
Ze hadden een peuterdochtertje die plots ziek werd.. toen ze in het ziekenhuis aankwamen was ze overleden.
Ze wisten niet wat de oorzaak was.. en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....
Sir Winston Churchill
quote:Ja, dat klopt inderdaad, dat gaat boven hun pet, het is te moeilijk allemaal.
Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
......en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....
Mensen uit de buurt staken de weg over als ik buiten boodschappen liep te doen
Maar ook mensen uit onverwachte hoek hebben ons erg gesteund hoor..:)
En tnxx voor jullie lieve reakties trouwens!
quote:
Op woensdag 16 juli 2003 22:25 schreef miss_sly het volgende:
toch maar niet...
Ik heb het gelezen en was er stil van.... quote:Dat vind ik het aparte er van... via internet was er heel veel medeleven en begrip en nu weer
Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
.....en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....
en in het echte leven 0,0 niks, nada, noppes. Dat begon bij ons dan al bij de zwangerschap. maar na het overlijden ging dat gewoon verder. Mensen die letterlijk en figuurlijk hun nek verrekken om naar je te kijken. dat ik eens bij mijn schoonfamilie was werd ik genegeerd (ik weet dat het ook voor hun moeilijk was, want wat moet je nou zeggen) maar ik werd behandeld alsof ik een enge besmettelijke ziekte had. Ik heb gegierd datik neit eng was, dát het niet besmettelijk is en dat ik niet eng ben geworden. Maar nog staan die familie-contacten op een zeer laag pitje nu we een jaar verder zijn en is het sociale leven ontzettend eenzaam.
quote:hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze:
Op donderdag 17 juli 2003 12:50 schreef moussy het volgende:
Maar nog staan die familie-contacten op een zeer laag pitje nu we een jaar verder zijn en is het sociale leven ontzettend eenzaam.
A je to!
Ikzelf ben 17 maar het verlies van je eigen kindje lijkt mij een hel... Kindjes die een vrucht van liefde zijn en daarin ook zo zijn ontstaan... stil wordt ik er van....
Ik weet dat mijn moeder een miskraam heeft gehad (tussen mij en mn broertje in) maar daar heb ik heel weinig over gehoord, geen datum oid.
Nogmaals wil ik jullie zeggen dat jullie je volgens mij perfect door de herinneringen en momenten heen hebben geholpen en helpen
R
Ik ben er helemaal van onder de indruk, van sommige verhalen meer dan van andere, maar ze hebben allemaal indruk gemaakt.
Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt.
Sterkte allemaal
We're going home.
quote:
Op donderdag 17 juli 2003 13:30 schreef melonovy het volgende:[..]
hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze:
[afbeelding]
Het ligt ook wel aan mezelf hoor, dat mn sociale leven op zn kont ligt. Ik ben enorm veranderd in de tijd van Mink.
quote:
Op donderdag 17 juli 2003 15:44 schreef CarOnline het volgende:
Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt.
Het gaat helemaal goed komen die dagen en zo niet? Dan maar niet. Ik heb ook nog geen idee wat ik moet verwachten of dat ik iets ga doen. Misschien sluiten we ons wel op en gaan we een dagje janken. Ik hoop alleen niet dat ik dan ga bevallen
quote:daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar,
Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:
Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn.Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?
t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt?
Maar begraven is dan toch een beetje vroeg...
Heeft iemand hier een antwoord op?
quote:Van ons is 1 vruchtje voor onderzoek naar het ziekenhuis gegaan en van de mola heb ik het door de wc gespoeld. Maar dat was een overwoekering van cellen. Het leek niet eens op een vruchtje. Ondanks dat het nergens op leek en het eigenlijk alleen nog een doorgegroeide placenta was heb ik me schuldig gevoeld dat ik het door de wc heb gespoeld.
Op donderdag 17 juli 2003 18:17 schreef akkien het volgende:[..]
daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar,
t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt?
Maar begraven is dan toch een beetje vroeg...
Heeft iemand hier een antwoord op?
Er zijn ook mensen die het vruchtje zelf ergens begraven.
quote:jeumig schmoops, dat verhaal van je komt echt aan! gelukkig dat het allemaal toch goed komt, maar je ziet ook maar weer hoeveel factoren invloed kunnen hebben op een zwangerschap, zoals je zei hoeft het niet eens fysiek te zijn...
Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende:
Ik wil er wel even aan toevoegen hoe ontzettend blij ik ben met mijn 2 jongens, want ik weet dat ik genoeg heb om dankbaar voor te zijn.En iedereen hier is lief.
Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer.
Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden.
Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes.
TS: super dat het goed is gekomen! Geniet ervan!
klinkt misschien stom, een 21 jarige knul in dit topic, maar ik heb op de basisschool een meisje in de klas gehad dat ik goed kende, en die moeder heeft in totaal 5 miskramen gehad. Omdat ik vaak bij dat meisje kwam en ik die moeder ook kende, kwam het toch best dichtbij! je ziet hoe dat meisje op school komt en verdrietig tijdens kringgesprek dr verhaaltje doet.... daardoor kreeg ik altijd een brok van in me keell...
your
clothes
on!
Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie. Geen feest.......alleen maar intens verdriet en afscheid.
Jeroen 23.02.01
Linda 15.11.01
Rust zacht lieverds
quote:ik had het vruchtje graag willen begraven en daar een myosotis op willen planten/zaaien. Helaas was het allemaal niet mogelijk en kreeg ik een spoedcurretage. Maar het is dus wel degelijk mogelijk om een jong vruchtje te begraven, ligt puur aan het feit of je dat wilt en of je de kans krijgt.
Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?
quote:Het ondergaan van alle indrukken op de afdeling gaat vaak aan de moeder voorbij trouwens, 'wij' worden apart gehouden, maar vaders zoals jij die alles zien en machteloos toezien, is even erg, en wordt nogal eens vergeten helaas
Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:
De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood.
quote:én van de vader, en van de opa's oma's, het heeft een enorme impact op de hele familie.
Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken.
quote:
Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie.
En niet te vergeten het opruimen van je babykamertje, als je dat al kan trouwens...
quote:
Jeroen 23.02.01
Linda 15.11.01Rust zacht lieverds
Fijn dat je dit wilde delen.
Een papa in dit topic, echt heel goed van je.
quote:Tranen over mijn wangen.
Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:Rust zacht lieverds
Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties.
Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo? Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
wens je een gezond leven met haar toe.
[Dit bericht is gewijzigd door pascalheister op 18-07-2003 00:42]
quote:
Op donderdag 17 juli 2003 19:25 schreef pascalheister het volgende:
gefeliciteerd, mijn moeder heeft voor mij ook nog 2 miskramen gehad.
wens je een gezond leven met haar toe.:)
Waar slaat dit op als ik vragen mag.
quote:Vroeg ik me eerst ook af, Bluezz... Volgens mij reageert schrijver puur op topicstartster Melonovy... Vanwege toch meer dan goede resultaat in vorm van Chiara!
Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende:[..]
Waar slaat dit op als ik vragen mag.
Maar komt gek over na al die andere niet zo positieve verhalen....
quote:
Op donderdag 17 juli 2003 19:11 schreef Sugar het volgende:[..]
Tranen over mijn wangen.
Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties.
Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi.
Woorden schieten soms te kort in dit topic...
A je to!
quote:Telkens als ik dit topic lees, lopen de tranen over mijn wangen. En inderdaad, het betekent heel veel voor de hele familie. Ruim drie jaar geleden is mijn neefje na een voldragen zwangerschap doodgeboren. Ik kan niet omschrijven wat dat met me heeft gedaan maar ik heb nog nooit zoveel verdriet, maar misschien nog belangrijker zoveel liefde gevoeld. Ik wist niet dat je zo ontzettend kunt houden van iemand die je eigenlijk nog helemaal niet kent.
Op donderdag 17 juli 2003 19:09 schreef Bluezz het volgende:
het heeft een enorme impact op de hele familie.
[..]
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier.
Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen.
Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.
En Jerruh, dank je wel voor je lieve woorden.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:
Op donderdag 17 juli 2003 12:50 schreef moussy het volgende:[..]
[..]
Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...
Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...
The wisdom that the old can't give away
quote:Ik ben de afgelopen dagen ook weer erg bezig met mijn neefje, door dit topic, wat inderdaad veel tranen oplevert. Maar ik vind het ook niet erg omdat Max op deze manier toch onderdeel van mijn leven uit blijft maken en dat vind ik fijn. Ik wil hem niet nog eens kwijtraken, als je begrijpt wat ik bedoel.
Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende:
Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet.
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier.
Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen.
Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.
quote:O, zo waar.
Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende:
Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet.
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepostOndanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.
De twijfel of je het wel moet posten en dan toch weer een paar dagen van slag zijn door wat je opschrijft hier.
Bovendien komt op mijn poli-werk de datum van 11 augustus akelig veel voor bij het afspraken maken voor patiënten
Het spookt en spookt door mijn hoofd, ik droom er weer van en ik voel me er niet prettig bij.
Ouders die hun kind roepen: Jamie! kom hier!
Waarom allemaal juist rond deze tijd
Zonder dramatisch te willen doen;
Niemand merkt het, maar ik voel het in de wond die nooit meer dicht zal gaan.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Ik denk niet dat iemand die hier post iets "vraagt" van een ander. Maar woorden van troost en medeleven zijn er voor iedereen, ook voor jou. Dus als het jou kan helpen, zet je verhaal hier dan neer
Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende:[..]
Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Dat mag dus wèl, miss_sly! Dus als het goed voelt het te vertellen, voelt het voor ons ook goed "naar je te luisteren". Zie maar wat je wilt. Maar voel je vrij.
Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende:[..]
Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...
Want hier geldt never nooit de mentaliteit van "voor wat, hoort wat"!!!
Gelukkig, toch?
Sterkte, wat je nu al schreef klinkt alsof anderen je niet goed hebben begrepen. Dat is heel verdrietig, los van wat er nou precies aan de hand is (geweest). Hopelijk kunnen we laten zien dat wij je wel serieus nemen?
Het is een heel gevoelig onderwerp, en het kost moed en vertrouwen om dat zomaar te delen met anderen, maar hier zijn geen oordelen over het hoe, waarom en hoe erg je iets mag vinden.
Alleen maar herkenning en steun, ook voor jou als je dat wil.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:Ik ben er de laatste dagen ook wel weer veel mee bezig moet ik zeggen. Sommige mensen vinden dat ik me er niet zo mee moet bezighouden, ik ben inmiddels moeder van een gezond kind, dus niet zeuren. Zo ervaar ik dat dus niet, ik heb dit verlies en verdriet eenmaal meegemaakt, dat hoort nu bij mij, hoe gelukkig ik ook ben met Chiara.
Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende:
Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet.
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier.
Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen.
Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.
Ik heb een hele poos getwijffelt om dit topic te openen, omdat het misschien te confronterend zou zijn, misschien dat niemand er op zit te wachten om dit soort nare berichten te lezen en te delen met elkaar. Voorzichtig heb ik maar een balletje opgegooid...
...
Ik weet het even niet meer, woorden schieten te kort...
...
Een brok in mijn keel, geblokkeerde vingers, gedachten spoken door mijn hoofd.
...
Ik ben erg emotioneel, ontroerd om de vele mooie en ook verdrietige reacties in dit topic.
A je to!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Natuurlijk blijft het verdriet om dat kindje-dat-had-kunnen-zijn, ook al ben je dolgelukkig met Chiara. Dat andere kindje is immers niet meer bij je, en dat had er ook moeten zijn
Mensen horen niet te verwachten dat je je verdriet maar opzij schuift, "want je hebt nu toch een ander kindje" 
Maar helaas doen sommigen dat wel...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Dat had ik ook steeds maar, maar soms was het erg sterk om het zomaar openbaar en toch betrekkelijk anoniem kwijt te kunnen, heb vaak op het punt gestaan, zelfs Karin hierover advies gevraagd
Op donderdag 17 juli 2003 21:33 schreef melonovy het volgende:Ik heb een hele poos getwijfeld om dit topic te openen, omdat het misschien te confronterend zou zijn, misschien dat niemand er op zit te wachten om dit soort nare berichten te lezen en te delen met elkaar. ...
En vervolgens toch maar niet gedaan, ik vond het niet in de bevallingsverhalen passen op de een of andere manier.
Ben erg blij dat jij 'ons' deze opening hebt gegeven, erg moedig en goed!
quote:
Ik ben erg emotioneel, ontroerd om de vele mooie en ook verdrietige reacties in dit topic.
.Ik kan goed begrijpen dat miss_sly het er moeilijk mee heeft, het is echt niet niks, ik wist niet dat het ZOO diep zit als jullie zeggen, maar denk dat alleen maar natuurlijk is! Zeer veel respect voor het delen van jullie ervaringen!
Ik blijf het topic volgen....
Sterkte en succes nogmaals
hoop dat miss-sly uit dr woorden kan komen! (dus jij extra succes sly!!! )
Wat shmoopy schrijft is heel herkenbaar. Ik was ook erg van streek door hetgeen ik had getikt, maar ik heb de tekst weggehaald. Helaas, ik kon mijn verhaal gemakkelijk deleten, maar mijn geest en gevoel blijft er toch mee bezig. Hoewel het inmiddels 5 jaar geleden is, voelt het ineens weer erg pijnlijk. En eigenlijk wil ik het ook wel delen...
Toen ik stopte met de pil en ik alsmaar neit ongesteld werd, dacht ik eerst dat ik zo gelukkig was dat de eerste poging raak was. Alle tests waren negatief. Doktersbezoekje, menstruatie opwekken, nieuwe poging. Al gauw werd ik doorgestuurd naar de gyn. die constateerde dat ik PCO heb; een aandoening aan de eierstokken, waardoor follikels niet voldoende rijpen om een rijpe eicel vrij te laten komen. Met behulp van hormonen (clomid, later injecties) werd geprobeerd een follikel te rijpen met een goede eicel. Een paar keer per week ging ik naar de gyn. voor de nodige echo's, maar het wilde niet zo lukken. De juiste hoeveelheid hormonen inspuiten bleek nog niet gemakkelijk; meestal was het te weinig en de keer dat het genoeg was, bleek het teveel en had ik 'overstimulatie': 15-20 follikels die bezig waren te rijpen. Ook niet goed, dus stoppen met de behandeling maar weer.
Eindelijk, na 2 jaar behandelen, spuiten, pillen slikken, op en neer rijden naar het ziekenhuis, voelde ik het, ik wist het zeker: het was gelukt! De test bevestigde wat mijn lichaam me al had verteld: ik was zwanger! de gyn. was de eerste die me feliciteerde...wat was ik gelukkig! OP de een of andere manier had ik het gevoel dat het een meisje was, en dus praatte ik tegen haar, mijn meisje. Ik vertelde haar hoe gelukkig ik was, en hoe ik altijd mijn best zou doen om haar gelukkig te maken en haar te beschermen. Niets kon haar gebeuren, ze had mij immers!
Een paar dagen later al begon ik te vloeien. Het liefste wilde ik op bed gan liggen en hopen dat het op zou houden, dat ik mijn kindje zou mogen houden. Ik was zo boos op mijn lichaam dat mijn kindje zo had verraden; ik had beloofd haar te beschermen, en mijn lichaam gaf het op, deed het niet!
Tegen de tijd dat ik anders uitgerekend zou zijn, zat ik allen op een appartementje; mijn toenmalige partner kon er niet mee omgaan, of liever, ging er niet mee om. Net als veel andere mensen vond hij eigenlijk dat ik er teveel van maakte; het was maar zo kort geweest, eigenlijk meer een verlate menstruatie...zo had het voor mij niet gevoeld
Heel lang heeft de schaduw van mijn kindje met me meegeleefd. Dat klinkt heel raar, maar lange tijd is ze met me meegegroeid van een baby tot een goedlachse peuter. Op den duur heb ik daar afscheid van kunnen nemen...nu is ze er al een tijd niet meer.
De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje. ik weet dat mensen die dit weten, het eigenlijk dan ook maar mijn eigen schuld vinden dat ik kinderloos ben en zal blijven, en dat maakt het erover praten neit gemakkelijker...dus dat doe ik dan ook maar niet zo veel en meestal op een nogal 'zakelijke' informatieve manier...misschien dat ik daar een ander een beetje mee kan helpen.
The wisdom that the old can't give away
Ik ben erg verdrietig voor jou en je meisje. Ik kan me op de één of andere manier helemaal voorstellen hoe je je voelde en nog weleens voelt. En toch heb ik dit niet meegemaakt. Je schrijft zo lief, zo mooi, zo verdrietig. Daardoor voel ik het.
Dikke kus.
Ik denk trouwens dat het voor velen herkenbaar is, dat meegroeien van je kindje, je denkt onwillekeurig toch af en toe: nu zou hij/zij zo oud zijn geweest enz.
Overigens vind ik je keuze om er niet meer aan te willen beginnen een heel moedige, en vergeet niet dat het altijd een goede is, want het was jouw keuze,
laat niemand daarover oordelen, die hebben jouw pijn niet gevoeld.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:Ow meid, das echt schrikken zeg... ben er echt helemaal stil van! sjonge jonge, is het na zoveel proberen gelukt, loopt et zo af! En dat de omgeving dat dan ook meteen zo oppakt zeg! En dat je partner het dan niet trekt en het zo af laat weten, slaat echt alles!!
Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
-knip- een zeeer indrukwekkend verhaal
Sjeezus, wat een periode voor je zeg! Echt heel erg goed dat je je verhaal kan delen in dit topic! Veel sterkte.... Deze verhalen blijven me echt bij, het onbegrip en het verlies, echt verschrikkelijk....
Moedig dat jullie allemaal jullie verhalen en jullie verdriet durven te delen ik kan kan mij heel goed voorstellen dat alleen al het opschrijven ervan bij velen weer diepe wonden doet opengaan en veel verdiet veroorzaakt.
Snap dan ook heel goed dat een aantal van jullie weer dagenlang van slag zijn en er nachmerries aan overhouden.
Toch is het delen van die ervaring en er over praten/schrijven ook een deel van het, in sommige gevallen, nooit verwerkte of nooit meer weggaande trauma.
Ik heb diep respect voor jullie dat je het kunt opschrijven en wens jullie allemaal heel veel sterkte.
Poef.....gone! ©golfer
A je to!
quote:Klopt helemaal, af en toe denk ik het wel eens ja... Ik was tegelijk uitgerekend met mijn tante, ze heeft een zoon van net 2 jaar oud. Als ik hem zie moet ik er altijd aan denken...
Op donderdag 17 juli 2003 22:33 schreef shmoopy het volgende:
Ik denk trouwens dat het voor velen herkenbaar is, dat meegroeien van je kindje, je denkt onwillekeurig toch af en toe: nu zou hij/zij zo oud zijn geweest enz.
Ik heb wel het idee dat ik de miskramen goed verwerkt heb, want ik heb helemaal geen nare gevoelens of veel verdriet als ik hem zie...
Ik heb het een plekje kunnen geven.
A je to!
quote:Ik vind het dapper van je dat je je verhaal hebt opgeschreven! Iets wat in je lichaam groeit, kan jij alleen zelf ondervinden. En laat 'mensen' maar denken en zeuren... ze weten niet beter en jij wel!
Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
haar verhaal...
Sterkte meid!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
En wat jammer dat je partner je niet de steun kan bieden die je nodig hebt. Ik hoop dat het een klein beetje geholpen heeft om het hier van je af te schrijven
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
