Zwanger... en dan gaat het mis #30

Laatste update

(Kaap ik dit topic niet teveel vroeg ik me ook net af)

Vandaag nog een terugkoppeling van ons bezoek aan het uitvaartcentrum gestuurd aan de huisarts.
Daar werd ik vanochtend mee wakker dat ik dat nog wilde doen.

Gisteren en vandaag alle documenten nog eens gelezen, alles bij elkaar gezocht ook die van het aangeven bij de gemeente van een paar jaar geleden zodat ze met voor en achternaam geregistreerd staat, en de 2 vergeelde fotootjes van haar die mijn vader had gemaakt. (ze ligt op die fotootjes opgebaard in het kistje, mn vader heeft dat in al zijn goede bedoelingen gedaan, en ex en zus waren daar toen nog boos om geworden, later is dat wel goed gekomen..)

Alles bij elkaar in een envelop en het voelt alsof ik nu veel meer rust heb.
Het is 'klaar' het is duidelijk.
Met het beeld in mijn hoofd van dat bossige stuk met dat watertje erachter wat haar laatste 'rust' plaats is voor ons nu, is het goed.
En mèn, wat heeft dat lang geduurd voor ik deze rust kon voelen!

[ Bericht 0% gewijzigd door Blues op 13-09-2025 22:45:52 ]

Kapen: zeker niet!
Jouw verhaal hoort erbij, hoe lang of kort dat ook geleden is.
Wat fijn dat je nu meer duidelijkheid en rust hebt.

Oh en dan vergeet ik nog het kaartje met lieve teksten dat ik kreeg van collega's, dat lag bij thuiskomst donderdag in de bus.
Maar weinig mensen kennen het hele verhaal (dat is ook nogal veel om 'ff' te vertellen) maar voor hen toch genoeg om superlieve teksten en haar naam verkeerd geschreven te noemen op dat kaartje.

Ik las hierboven ook in de oudere posts dat het niet uitmaakt wat mensen doen, hoe ze hun medeleven, empathie/compassie met je willen delen, alles is goed.

Had ook een klein verhaaltje met wat fotootjes die golfer had gemaakt op fb/insta gezet en kreeg privé en op whatsapp hele lieve berichten, al twijfelde ik te voren of ik dat wel moest doen.
Maar toch gedaan en is het alsof ik daarmee ook weer haar naam kon noemen wat goed voelt en een soort online voor mn bekenden haar afscheid kon vertellen.

Zoiets.

[ Bericht 7% gewijzigd door Blues op 14-09-2025 00:05:45 ]

Bijzonder en fijn dat er zoveel ruimte is voor jullie verhaal . Ik vind het geen topic kapen. Het is een ontzettend verdrietig verhaal dat perfect in dit topic past en ik persoonlijk wil de updates ook blijven lezen . Ik vind het fijn om te lezen dat Jamie veertig jaar later niet vergeten is en nu een plek heeft.

Jullie verhaal doet me denken aan mijn oom Johan die 70 jaar geleden tijdens de geboorte overleden is. Mijn vader wil graag bij zijn broertje in het familiegraf als hij overlijdt. Weten wat er gebeurd is en afscheid kunnen nemen is heel belangrijk.

Ja, dat blijkt maar weer eens dat het heel belangrijk is voor je 'ziele' rust of zoiets. Wat klinkt dat lief, Oom Johan

Mijn ouders hebben in 1947 - ook - hun 2e kindje verloren, met 8 maanden, levenloos geboren ook. Geen idee waardoor, ze hebben hem maar in een flits gezien, werd meteen weggehaald, mijn moeder moest na opknappen maar in haar eentje een week op vakantie gaan en snel een nieuwe kind krijgen werd gezegd

Overigens ook de reden waarom mijn vader foto's van Jamie maakte en het goede wilde doen/regelen.

quote:

Op zondag 14 september 2025 11:30 schreef Blues het volgende:
Ja, dat blijkt maar weer eens dat het heel belangrijk is voor je 'ziele' rust of zoiets. Wat klinkt dat lief, Oom Johan

Mijn ouders hebben in 1947 - ook - hun 2e kindje verloren, met 8 maanden, levenloos geboren ook. Geen idee waardoor, ze hebben hem maar in een flits gezien, werd meteen weggehaald, mijn moeder moest na opknappen maar in haar eentje een week op vakantie gaan en snel een nieuwe kind krijgen werd gezegd

Overigens ook de reden waarom mijn vader foto's van Jamie maakte en het goede wilde doen/regelen.

Ja, de oom die ik nooit heb kunnen leren kennen. Wat sneu voor jouw moeder, dat zij ook zo'n zwaar trauma heeft moeten dragen. En bizar hoe men daar mee omging .

Wat een mooie updates allemaal, Blues.

Nooit gedacht of gehoopt hier weer te posten. Ook al was onze kinderwens vervuld. Ik denk dat deze het allermeeste pijn doet. Ik denk dat ik de andere keren ook nooit echt heb willen of kunnen voelen. Omdat we vooral bezig waren met komt het wel ooit goed, of het mocht niet van mezelf. Daar waren zoveel redenen voor. Het was te pril, ik had toch al een kind? Het was ook nooit echt want ik had het nooit gezien.

En dan nu deze keer, weer hetzelfde verloop. Achterstand, inhalen, zelfs beweging. En dan weer voor de zoveelste keer. Die stilte en weer de zin: "Ik zie het hartje niet meer kloppen"

Eigenlijk nog steeds niet vinden dat mijn verdriet valide is, ik heb toch 3 levende kinderen? Dan de geboorte van Indra, zo'n lief klein mensje. Het naar het ziekenhuis moeten met zoveel bloed. Dat hele kleine kistje dat de grond in ging.

Ik weet niet wat ik moet zeggen Cygne, dus hou ik het maar bij een dikke knuffel en heel veel sterkte!

Wat een mooie naam, Indra 🩷 en een enorm verdrietige, moeilijke gebeurtenis @Cygne
Al had je 20 kinderen 😘

Ach @Cygne gecondoleerd met het verlies van Indra wat een prachtige naam, en wat ontzettend verdrietig dat het niet heeft mogen doorgroeien tot een levend geboren kindje. Het verdriet is zo voelbaar in je post. Heel veel sterkte, ik denk aan je

@Cygne sterkte

Cygne

Cygne, een knuffel van afstand. We denken aan je