Het nostalgische hoekje

Eén maand behoorde hij tot de beste klimmers van de wereld. Een raspaardje dat Basso en Co deed zweten. Luid aangemoedigd vloog hij de Stelvio en Mortirolo op. Maar de kreten van de tifosi verstomden snel. Vandaag rijdt Wim Van Huffel ’s nachts met een vrachtwagen rond. Zijn metgezellen heten niet meer Paolo Savoldelli en Gilberto Simoni. De compagnons de route zijn de oranje lichten van de E17 en de radiostem van Chris ‘wat nieuws’ Van Den Abeele
Enkel de wielerfan met het olifantengeheugen herinnert zich nog 19 mei 2005. De eerste bergrit van de Giro trok over de Passo Duran en eindigde in Zoldo Alto. Topfavoriet Damiano Cunego zakte door het ijs en Ivan Basso nam het roze. En wij hadden een nieuwe Lucien Van Impe. Zijn naam was Wim Van Huffel. Snuffel voor de vrienden. Gezwind peddelde de 25-jarige Lotto-renner met klimgeiten Danilo Di Luca en Gilberto Simoni mee. Hij eindigde uiteindelijk zesde in de loodzware Dolomietenetappe. Het hart van wielerminnend Vlaanderen sloeg over. “Van Huffel nieuw Vlaams klimtalent” kopte de Gazet Van Antwerpen. “Over die prestatie zal in Meilegem nog lang over worden gesproken,” zei vrouwlief Nathalie aan de journalist. Ze wist toen nog niet dat haar man de winnaar van de Giro zou bepalen.

Dertien jaar later. Voor me in het Zottegems café Meileken zit een scherpe Wim Van Huffel (38). “Hier sprongen we vaak na de training binnen,” zegt hij, aan een Ename Dubbel slurpend. We, dat was een verzameling beroepsrenners, afkomstig uit de Zwalmstreek. In het land van watermolens en holle wegen werd de trainingsarbeid graag bezegeld met een biertje. Maar dat is voor straks. Nu moeten we het over die onwaarschijnlijke Giro van 2005 hebben.

“Ik ben vertrokken met de ambitie om hem gewoon uit te rijden. De eerste dagen moest ik knechten voor Robbie McEwen. Dan laat je je in de slotkilometers al eens vermoeid uitzakken, waardoor je snel een paar minuten aan de broek krijgt. Ik stond daar toen niet bij stil, maar dat heeft me toch wat plaatsen in het eindklassement gekost. Uiteindelijk eindigde ik maar op dertien minuten van de winnaar… Soit, in de eerste bergetappe mocht ik van de ploegleiding mijn zin doen. ‘Zie eens hoever je geraakt,’ zeiden ze. Tot mijn eigen verbazing reden de favorieten me niet los. Tijdens de slotklim kon ik het tempo van Simoni niet volgen, maar uiteindelijk verloor ik tijdens de slotklim weinig tijd op hem. En belangrijker: ik had niet het gevoel dat ik me stuk had gereden.”

Wim Van Huffel had al eerder bewezen te kunnen klimmen. Bij de beloften werd hij tweede in Luik-Bastenaken-Luik. En een jaar voor zijn doorbraak in de Giro was hij in de Midi Libre op een colletje naar ene Lance Armstrong toegereden. “Ik reed toen nog bij Vlaanderen-T-Interim. De mensen van Lotto hadden dat gezien en boden me een contract aan. Ik zat meteen in de kern voor de rondes, ik heb nooit nog een voorjaarsklassieker mogen rijden. Zonde, want ik kon écht wel uit de voeten in de Vlaamse Ardennen. Dat is mijn streek, ik weet er elke steen liggen en kan de hellingen snel oprijden. Maar ik heb dat nooit kunnen bewijzen, ook al werd ik in mijn eerste jaar vierde in de Brabantse pijl. Eens je het etiketje van ronderenner had, bleef je dat bij Lotto ook.”

Nog steeds beschouwt Wim Van Huffel zich niet als een klimmer. “Ik kon goed bergop rijden, dat is iets anders,” glimlacht hij. “Dat had ik voor het eerst door in 2003. In de Ronde van Murcia zaten er renners Euskaltel en Kelme naast me te zweten. ‘Hmm, ik kan toch een stukske bergop fietsen,’ dacht ik. Maar een échte klimmer, dat ben ik niet. Daar reed ik een paar tanden te groot voor. Honderd omwentelingen trappen, zoals sommige Colombianen, dat kon ik niet. Dan ontplofte ik. Vandaar dat ik het liefst regelmatige cols had, waar de stijgingspercentages onder de tien procent bleven. Dan kregen ze me er moeilijk af.”

De Savoldelli-saga

Van Huffel had nog een andere troef: zijn recuperatievermogen. Veel renners slepen zich naar het einde van een grote rittenkoers, hij werd steeds sterker. De terugval die iedereen in de Giro van 2005 verwachtte, kwam er niet. Tijdens elke bergrit nestelde hij zich in de top-tien. In de allesbeslissende koninginnenrit naar Sestrière werd Wim Van Huffel zelfs wereldnieuws. Op de flanken van de Finestre ging hij voor het oog van de tv-camera’s voor een zwalpende Paolo Savoldelli uitrijden. De roze truidrager was de tour aan het verliezen aan Gilberto Simoni. Uiteindelijk zou die laatste achtentwintig seconden tekort komen omdat Van Huffel kilometers lang Savoldelli op sleeptouw had genomen. “Ik heb het altijd ontkend, maar ik zat inderdaad in de slag,” glundert Van Huffel. “Mijn ploegleider Herman Frison had contact gehad met Laurenzo Lapage, de ploegleider van Savoldelli. Hij zei in mijn oortje dat ik hem moest meepakken. Eén ding hadden ze over het hoofd gezien: de tv-camera die altijd bij de roze trui bleef. Op tv zag je Savoldelli naar me roepen dat ik trager moest rijden. Achteraf zat het spel op de wagen. Guido Bontempi, de ploegdirecteur van Simoni, was razend. Ook de publieke opinie keerde zich tegen ons. Gilberto Simoni, die uitkwam voor Lampre, een Italiaanse ploeg, was bij de tifosi véél geliefder dan Savoldelli die bij Discovery Channel reed. We hebben die dag met Lotto weinig vrienden gemaakt. Ik weet nog dat Marc Coucke, onze baas, er niet mee kon lachen. ‘Dit wil ik nooit meer zien,’ zei hij. ‘Vanaf nu rijden jullie zelf om te winnen. En niet om anderen daarbij te helpen.’ Ik snap hem wel. Als sponsor wil je niet gelinkt worden aan combines.” Van Huffel vertelde ook nooit eerder dat hij een financiële compensatie kreeg voor zijn daad van naastenliefde. “Ja, ik heb iets van Savoldelli gekregen. Hoeveel zeg ik niet, maar het was een bedrag met een aantal nullekes. Dat was welgekomen, want ik had niet zo’n dik contract bij Lotto. En ik heb er wel voor gewerkt, hé. En risico’s gepakt. Savoldelli was een fantastische daler, zijn bijnaam was niet zomaar Il Falco. Tijdens de afdaling van de Finestre, deed ik het zowat in mijn broek om bij hem te kunnen blijven. Neen, ik heb geen spijt dat ik met hem een deal sloot. Ik had toen niks meer te winnen of te verliezen. En door die combine herinneren zich nog veel mensen mijn prestatie in de Giro. Had ik het niet gedaan was men me misschien al vergeten.” Bij zijn thuiskomst werd Van Huffel in Meilegem ontvangen als een ware volksheld. “Een tv-ploeg, journalisten, de boekskes – iedereen moest me spreken. Mijn mond viel open van verbazing. Ik zat ginder in Italië, dus had geen idee wat zich op het thuisfront afspeelde. De mensen in Meilegem namen zelfs congé om naar de Giro te kunnen kijken. Heel mijn dorp werd gek. En het werd daarna alleen maar erger.”

Met Vino op de Ventoux

Op 9 juni 2005 waren ze in Meilegem het delirium nabij. In de vierde etappe van de Dauphiné Libéré voltrok zich een mirakel dat zelfs de Mariaverschijningen uit het naburige Kerselare deed verbleken. Op de flanken van de Mont Ventoux, zo’n handvol kilometers voor Chalet Renard, knalde Snuffel van Lance Armstrong en de andere favorieten weg. Zijn solotocht leek te slagen, maar een kilometer voor de top werd hij ingehaald door Alexander Vinokourov en José Angel Marchante. De Belg werd derde op zestien seconden. De stunt van Van Huffel moet indruk gemaakt hebben. Op ‘de wielersite’, het digitaal archief van alle wielerwedstrijden, is zijn prestatie vereeuwigd. ‘Belgische klimsensatie Wim Van Huffel’ staat er onder een foto van een zwoegende Van Huffel in het maanlandschap te lezen. Niemand kon toen vermoeden dat het vanaf toen alleen nog maar bergafwaarts zou gaan.“Die etappe was het mooiste maar tegelijk ook het meest ontgoochelend moment uit mijn carrière. Ik had die rit altijd moeten winnen. Een paar maanden later werd Vinokourov gepakt op bloeddoping. Hij was niet de enige die toen met de kluuten vol reed. Je moet de top-10 van die rit eens bekijken: Floyd Landis, Lance Armstrong, Inigo Landaluze, Levi Leipheimer, Andrey Kashechkin – allemaal liepen ze later tegen de dopinglamp. Terwijl ik met wat druivensuiker rondreed. Dan ben je goed gebukt, natuurlijk. Ik moet toen héél goed zijn geweest.”

Is het de frustratie voor de oneerlijke strijd die hij voerde? De drang naar de successen die hij niet kende? Of is hij gewoon de eerlijkste jongen van het peloton? “Als ik de kans had gekregen, had ik wellicht net hetzelfde gedaan,” zegt Wim, terwijl hij van zijn Ename nipt. “Het is me nooit aangeboden, maar het moet verdomd moeilijk geweest zijn om daar nee tegen te zeggen. Zeker als je weet dat de helft van het peloton het ook doet.”

2006 moest het jaar van de bevestiging worden. Alan Peiper, ploegleider bij Lotto, ontfermde zich over het grote klimtalent en wou dat Van Huffel met het SRM-systeem ging werken. Dat is een trainingsmethode waar d.m.v. vermogensmeting en hartslagmonitoring de conditie nauwgezet opgebouwd wordt. “Mogelijks is het daar beginnen fout lopen,” zegt Wim. “Trainingsschema’s waren mijn ding niet. Het ging tegen mijn natuur in. Ik train graag op gevoel. Als ik goede benen had, vloog ik à l’improviste een helling op. Nu moest ik me soms inhouden omdat er een cijfertje op mijn kilometriek stond te pinken.” De verwachtingen voor de Giro van 2006 waren hoog gespannen. Een top-10 werd vooropgesteld, al droomde wielerminnend Vlaanderen stiekem van meer. “Ik reed graag in Italië. De Tour is vlammen van in het begin, maar in de Giro kent elke etappe een rustige aanloop. Voor een diesel als ik, is dat ideaal,” vertelt Wim. “Aanvankelijk liep alles gesmeerd, maar in de eerste bergetappe merkte ik dat de favorieten iets te snel voor me reden. Niet veel, zo’n één kilometer per uur, maar juist genoeg om ze niet te kunnen volgen. Was ik minder goed dat het jaar voordien omdat ik met dat SRM-systeem trainde? Of waren de anderen sterker geworden omdat ze beter geprepareerd waren? Achteraf weten we dat in 2006 zowat de helft van het peloton bloeddoping gebruikte, dus ik vermoed het laatste. Toch werd ik nog 17e in die Giro. Nu zou dat bij een Vlaamse renner op applaus onthaald worden, maar voor mij voelde het aan als een ontgoocheling. De tweede tegenslag kwam een paar weken later: ik mocht niet mee naar de Tour. Ik werd opgeofferd omdat Robbie McEwen iemand extra in zijn sprinttreintje wou. Het jaar nadien had ik brute pech. Ik was in de running voor een goed eindklassement in de Giro, maar viel ik tijdens de afdaling van de Col d’Agnello. Twee dagen heb ik nog met een genaaide knie geprobeerd om verder te rijden, maar die draadjes in mijn knieholte trokken tegen. De pijn was niet te harden. Uiteindelijk heb ik na de twaalfde etappe opgegeven. Ik was zwaar ontgoocheld. Ik kon het zelfs niet opbrengen om op tv naar de Giro te kijken.”

Ook al kon hij geldige excuses inroepen, zijn resultaten in 2006 en 2007 waren niet wat de ploegleiding gehoopt had. Ze hadden dan ook weinig zin om zijn 3-jarig contract te verlengen. Van Huffel wist meteen hoe laat het was: als hij zijn carrière wou redden, moest hij in 2008 presteren. “Het was erop of eronder. Ik moest in de Giro top tien rijden, maar ik zakte al snel door het ijs. Waarom ging het niet meer? Die vraag heb ik me honderd keren gesteld. Uren heb ik met de ploegdokter samen gezeten. Wat doe ik verkeerd? Het deed er niet meer toe. Ik voelde dat de ploeg me wou opzij schuiven. Als ze je voor een rondeke in Zeeuws-Vlaanderen i.p.v. de Tour selecteren, dan weet je hoe laat het is.”

Leffegozer.

Het blijft even stil aan tafel. Wim drinkt zijn glas bier uit. Hét signaal om een hoofdstuk aan te snijden waar mijn gast al een uur lang omheen fietst. Als je de geruchten mag geloven, zit Van Huffel exact op de plaats waar het fout liep: Café Meileken, een gezellige bruine kroeg aan het station van Zottegem. “Met de coureurs van de streek – Mario De Clercq, Serge Baguet, Peter Van Petegem, Kevin Van Impe – stopten we hier vaak na onze training. En dan dronken we een Leffe. En soms nog een tweede. We staken dat niet weg, maar de media dikten dit aan. Ik weet nog dat ik bij mijn thuiskomst van de Giro, voor de krantenfotograaf met een reusachtige pint bier moest poseren. Op die manier krijg je een naam. Ik werd ineens de Leffegozer genoemd.”

Niet ten onrechte, blijkt uit het verhaal van een Lotto-mecanicien. Die had gemerkt dat Van Huffels reiskoffer merkelijk zwaarder woog dan de rest van de valiezen. Toen hij diezelfde koffer een week later van de hoteltrap sleurde, hoorde hij glas rinkelen. Bleek dat Snuffels reiskoffer vol zat met lege Leffe-flesje. “Dat verhaal is ferm overdreven. Ja, ik stak wel eens een sixpack-kratje in m’n koffer. Anderen namen naar het buitenland snoep en koeken mee, is dat dan zoveel beter? Sagan staat toch ook op het podium een Kwaremont te drinken? Wat is het verschil? Ik was trouwens niet de enige bij Lotto, hé. Wim Vansevenant en Peter Van Petegem dronken ook graag. “

Eind 2008, kon Alan Peiper, ploegleider van Lotto, het niet meer aanzien. In een interview met Het Laatste Nieuws klaagde hij het drankmisbruik binnen de ploeg aan. ‘Er zijn renners die daags voor een wedstrijd een halve fles wijn en drie pinten soldaat maken,’ vertelt hij. ‘Vorig jaar zijn ze allemaal ‘ziek’ afgestapt in de Ronde van Polen, maar de avond ervoor stonden ze wel nog om drie uur in een discotheek te dansen.’ Van Huffel voelde zich aangesproken. ‘Een halve fles wijn en wat pinten bij het eten, is dat nu zo erg?’ reageerde hij verbouwereerd in de krant. Tien jaar later is Van Huffel er nog steeds van overtuigd dat hij toen niks verkeerd deed. “Je moet Alan Peiper een beetje kennen. Hij was maniakaal met gezonde voeding bezig. Bovendien is hij een Australiër, die kunnen niet met onze Bourgondische mentaliteit overweg. Als Peiper ons één pint zag drinken werd hij al ambetant. Terwijl Herman Frison en Marc Sergeant naar de andere kant uitkeken. Die wisten: zolang je voldoende traint, maakt dat allemaal niks uit. Eten en drinken, ik doe dat nu eenmaal graag. Ik was ook niet beschaamd om daags voor de koers de frituur binnen te springen. Frietjes met wat mayonaise en stoverij, ge gaat mij toch niet vertellen dat dit slecht is? Bij mij bleef daar niks van plakken. Ik mocht een halve bak bier uitdrinken, mijn gewicht bleef hetzelfde. Ach, het was toen tenminste nog gezellig in de rennershotels. Vandaag zitten ze allemaal met hun laptop op de kamer. Wij zaten met z’n allen in de bar wat te klappen over koetjes en kalfjes. Behalve Cadel Evans, die was na het eten altijd onmiddellijk weg. Hij zonderde zich altijd af, je geraakte daar niet bij binnen. Als je op die manier carrière wil maken, pfff. Dan koers ik liever niet.”

Van Huffel veegde wel meer koersregels aan zijn laars. Zo trof Marc Sergeant hem eens om halfelf ’s avonds in een steegje van een Toscaans dorpje aan. In tegenstelling tot zijn collega’s, die elke minuut rust tijdens de Giro optimaal benutten, ging Snuffel graag eens op toeristische uitstap. “Ik kon dat niet, al die uren op mijn bed liggen. Ik kwam zot, ik moest iets kunnen zien. Een avondwandelingske maken, dat was voor mijn pure ontspanning. Veel rust had ik trouwens niet nodig, ik recupereerde snel. Zeker bij klaarlichte dag kon ik niet op mijn bed blijven liggen. Ik moest naar buiten. En slapen kunt ge genoeg als ge dood zijt, niet? Nu nog lig ik maar vier uur per dag in bed.”

Ik probeer Wim te overtuigen dat zijn levensstijl toch vragen oproept. Ik haal figuren als Sven Nys, Jurgen Van den Broeck en Chris Froome aan. Renners die ascetisch leefden, en daar ook de vruchten van plukten. Van Huffel haalt zijn schouders op. “Ik wil ook een beetje geleefd hebben. Kijk naar mijn maat Serge (red; Baguet); die is er al niet meer.” Wim stopt met praten en kijkt even naar buiten. “Ik vind het zo onrechtvaardig. Elke keer ik voorbij zijn huis fiets, voel ik me ellendig. Daarom: pluk de dag. Als je te horen krijgt dat je kanker hebt, dan is het te laat om van het leven te profiteren. Ik mag er niet aan denken dat dit me zou overkomen.” Van Huffel kucht eventjes, er volgt een kleine bekentenis. “Ik heb me bij Lotto een beetje laten meeslepen door de oudere garde. Niet Alan Peiper deelde de lakens uit, maar Peter Van Petegem. Naar hem keken we op. De Peet had wel twee keer de Ronde en Parijs-Roubaix gewonnen, hé? Wat kon Alan inbrengen tegen iemand met zo’n palmares? Hij stond machteloos. Ik had wel wat met hem te doen. Alan Peiper was eigenlijk een fijne mens. Hij zag potentieel in mij en ontfermde zich over mij. Maar we waren gewoon tegenpolen: hij een gezondheidsfreak, ik een Bourgondiër. Spijtig dat het zo tussen ons is gelopen, ik moet hem zwaar ontgoocheld hebben.”

Eind 2008 werd Van Huffel bij Lotto bedankt voor bewezen diensten. Hij moest zich tevreden stellen met een plekje bij Vorarlberg-Corratec, een Oostenrijkse continentale ploeg. “Ik wou me in de kijker rijden om naar een grotere ploeg te kunnen verkassen, maar dat team reed alleen maar koersen in Oost- en Centraal Europa. Na een jaar moest ik vertrekken omdat mijn transportkosten te hoog waren. Dat kwam omdat ik het vliegtuig moest nemen, terwijl de andere renners met de auto naar de koers kwamen. Dan heb ik nog effe bij een Griekse ploeg gekoerst, maar toen was ik al in mijn hoofd geen renner meer.”

Dertig jaar was Wim Van Huffel toen hij zijn fiets aan de wilgen hing. “In het begin was ik wel wat verbitterd. Ik had vandaag moeten koersen. De wielersport is nu véél zuiverder. Dat zie je aan de neoprofs die nu wel meekunnen in het peloton. Vroeger werden alle eerstejaars van het kastje naar de muur gereden. Zelf heb ik maar één fout gemaakt: ik had na mijn boerenjaar in 2005 nooit bij Lotto mogen bijtekenen. De ploegleiders bij Lotto, dat waren – met alle respect- stoempers, hé. De mannen van het Vlaamse werk. Niemand van de ploegleiding had ervaring in grote rondes. Ik had naar een buitenlandse ploeg moeten verkassen. De aanbiedingen had ik: T-Mobile en CSC waren geïnteresseerd.”

Hij kijkt door de ruit van het café en wijst de Panos aan waar hij vaak met zijn trainingsmakkers voor een boterkoek stopte. Een blijvende herinnering aan verloren vrienden en verloren dromen. “Ik heb ervan afgezien dat het plots gedaan was. Op je dertigste wil je niet stoppen met koersen. Ik had gehoopt tot mijn achtendertigste, zo oud ben ik nu, door te kunnen gaan. Dat ik niet voor mijn vak geleefd heb, dat wil ik niet horen. Kijk eens naar mijn lichaam, zelfs nu zie ik er nog fit uit. Elke dag probeer ik een uur of twee te fietsen, langs de Schelde of op de bergjes van de Zwalm. Ik ben nog altijd zot van de koers. Zo ben ik ploegleider bij VDM-Trawobo-cycling, een ploeg van beloften en eliterenners zonder contract. Die jonge gasten schrikken als ze mijn naam googelen. ‘Heb jij dat allemaal gepresteerd?’ vragen ze dan. Dat doet deugd. Mijn twee zonen, Matteo en Moreno, twaalf en negen jaar oud, koersen ook. Deze zomer neem ik ze mee naar de Ventoux, die ga ik drie keer met hen beklimmen. Ik wil hen tonen waar hun papa zijn mooiste dag als renner beleefde. En hen doen beseffen dat ze héél blij mogen zijn als ze hem ooit als coureur zullen oprijden. Er zijn er niet zoveel die dat kunnen zeggen, laat staan dat ze er op het podium hebben gestaan.”

“Ik kan niet zonder de koers. Mijn passie voor het wielrennen, speelde mee in mijn beslissing om beroepsmilitair te worden. Hierdoor kon ik blijven sporten. Ik reed er bij de militaire ploeg, al stelde dit weinig voor. Ik verveelde me eigenlijk. ’s Voormiddags een paar uur fietsen, soms een dagmars en wat schietoefeningen, dat was het zowat. Drie jaar zat ik in Leopoldsburg, tot ze op een dag zeiden ze dat ik met mijn gevechtseenheid naar Afghanistan moest. ‘Dat zie je van hier,’ zei ik en ik vroeg mijn overplaatsing aan. Toen ik die niet kreeg, heb ik m’n ontslag bij het leger ingediend. Gelukkig, want ik was daar niet zo goed bezig. Elke dag had ik om vier uur gedaan, wat moet je alleen op je kamer in de kazerne? Dan trek je met andere soldaten het stad in om potten te pakken. Man, daar heb ik toch wat achterover gekapt, hoor. Dat kon eigenlijk niet blijven duren. Als je elke dag veel drinkt, voel je je karakter veranderen. Je wordt prikkelbaarder. Dat was niet goed voor mij, ik moest daar weg. En toen ben ik maar facteur geworden. Eerst bracht ik met de fiets de post in Wetteren rond. Plezant, tot je op ronde moet als het de stenen uit de grond vriest. Sinds een paar jaar rijd ik met de camion rond. Om twaalf uur ’s nachts vertrek ik in Gent en breng ik de post naar de kantoren in Oost- en West-Vlaanderen. Zo in het donker, als iedereen slaapt, de baan op, ik doe dat graag. Jok, ik ben content nu.”

wimderon	vrijdag 13 maart 2020 @ 18:44
	Welkom. Welkom in deze barre tijden van wielerschaarste. We kennen het allemaal: als het wielerseizoen erop zit denken wel al snel terug naar de mooiste koersen van het seizoen. Of een geweldige etappe van 8 jaar geleden. Maar dat gevoel kunnen we doorgaans wegdrukken omdat het een gegeven is dat we er een tijdje tussenuit gaan alvorens in Australië met opgepompte banden weer aan de start staan. Nu worden we geconfronteerd met een heel ander fenomeen. Geen wielrennen op het moment dat het seizoen net in volle gang geschoten was. Geen voorjaasklassiekers, geen Tirreno's en andere rittenkoersen, geen Giro. Wellicht dat hier in dit topic de pijn een beetje verzacht kan worden. Deel hier legendarische, favoriete of juist hele vervelende wielermomenten. Bijvoorbeeld middels beelden van youtube, zodat we er allemaal nog eens van kunnen meegenieten. Of pen hier je herinneringen neer. Of combineer beiden! Of ben je wellicht op zoek naar een bepaalde klassieker, etappe of moment? Wellicht kunnen andere users je hier mee helpen.
wimderon	vrijdag 13 maart 2020 @ 18:44
	Laat ik eens aftrappen met Francesco De Bonis, vriend van het forum. Tour de Romandie 2008 - Zinal Kijk en luister, begeleid door Renaat Schotte en José De Cauwer, nog een terug naar dit fraaie staaltje van Francesco. We komen erin op 16 kilometer van de finish, Francesco heeft 46 seconden voorsprong op het peloton. We gaan bijna alleen nog maar omhoog: Op 10 kilometer van de finish bedraagt de voorsprong van onze eenzaat inmiddels nog maar 25 seconden. Drie kilometer later is daar zelfs nog maar 15 seconden van over. Het peloton heeft het onder controle. Manuel Beltran, jawel, valt dan aan en vindt snel de aansluiting bij De Bonis. Ook Gomez Marchante doet een poging, maar slaagt er niet in de sprong te maken. Ondertussen heeft gele trui Klöden de leiding genomen in het peloton en Andreas hoeft alleen maar het tempo te onderhouden om zijn leiderstrui te behouden. In de laatste kilometer zet Beltran alles op alles om Francesco te lossen, maar hij slaagt niet in zijn opzet. Ineens zien we daar John Gadret opduiken die aanvalt vanuit het peloton. Hij gaat op en over het kopduo. Beltran plooit, maar Francesco vindt zijn 24e adem en perst er een eindsprint uit, waar de mensen langs de kant een verkoudheid van opgelopen hebben. Vanuit de luie zetel zag z'n makker Rebellin dat het goed was. Dat Cera, dat was wel wat hè jongens.
Mani89	vrijdag 13 maart 2020 @ 18:50
	Weten jullie die ene etappe nog die Dylan Groenewegen Fabio Jakobsen won?
Mani89	vrijdag 13 maart 2020 @ 18:51
	De Bonis schrikt zich aan aap.
Mykonos	vrijdag 13 maart 2020 @ 20:06
	Als je ze nog nooit gezien hebt zijn de docu's van Jørgen Leth over de Giro van 1973 (Stars and Water Carriers) an Parijs-Roubaix 1976 (A Sunday in Hell) aanraders. Ben je toch weer bijna 4 uur verder. The Stars and The Water Carriers: The 1973 Giro d'Italia (Better Colouring) A Sunday in Hell (1976)
Koffieplanter	vrijdag 13 maart 2020 @ 20:38
	We spreken 2010, de Giro d'Italia, want graag breid ik nog wat verder uit over deze legendarische drie weken. Ik doe graag inspiratie op bij LS. Op het moment van aftrappen bij ONS in Amsterdam had niemand enig idee welk spektakel ons te wachten stond. Het begon allemaal met een graatmagere Bradley Wiggins, die een jaar daarvoor net het onmogelijke had gepresteerd door als relatieve no no 4e te worden in de Tour de France en zich bergop respectabel kon weren tegen de beste Contador ooit en een toen nog niet zo zielige Abandy Schleck. Twee jaar voor zijn, zij het onterechte, zege in Parijs zou Wiggins hier de eerste puzzelstukken leggen, maar verder mogen we Wiggins vergeten want zijn five seconds of fame waren na 8400 meter ook gedaan. Evans deelt een eerste steek uit aan Sastre, Basso en Vino en even lijkt het erop dat hij een ploeg mee heeft gekregen waar hij zich niet voor hoeft te schamen door een tweede wordende Bookwalter. Na een niet zo boeiende rit van Amsterdam naar Utrecht - alhoewel, Wiggins valt en verliest het roze - staat er een rit naar Middelburg op het programma. Iemand die heeft opgelet tijdens topografie weet dat Middelburg in Zeeland ligt en wie Zeeland zegt, zegt waaiers. Wiggins laat andermaal zien dat het gronde ronde werk misschien niet zijn ding is en met de hele Sky-ploeg eindigt hij in de mongoelenwaaier op ruim vier minuten. Evans laat zich naaien en eindigt op 46 seconden, waardoor we na drie dagen een derde roze trui hebben in de vorm van Vinokourov. Ook Sastre heeft een groot probleem door in diezelfde groep te zitten. De betreurde Wouter Weylandt wint de rit, drie jaar voor hij zou streven in de koers. Martin Kohler (BMC) geeft op. Dit klinkt totaal niet boeiend, maar dat blijkt later nog best relevant te zijn. Ene Arroyo glipt mee in de eerste waaier. Na drie dagen Nederland vertrekt de koers naar de laars, waar er een ploegentijdrit afgewerkt dient te worden in Cuneo. Vier etappes, vier keer roze, want Liquigas domineert en een zeer jonge Nibali pakt de trui. Evans heeft andermaal een probleem en eindigt op anderhalve minuut, Scarponi krijgt zoals verwacht een lel van meer dan twee minuten, terwijl Vino en Sastre de schade redelijk weten te beperken. Ene Arroyo eindigt met Movistar op 2:21. Na twee opeenvolgende ontsnappingen wordt misschien de meest legendarische etappe over de witte wegen gereden. Veldrijden, mountainbiken... Wegwielrennen was het allang niet meer. De fietsen vlogen alle kanten op door de wind, de tricots zagen bruin door de modder en de gezichten waren onherkenbaar. Met iedere trap zag iedereen een beetje meer zwart. Montalcino, die naam zal nooit worden gewist uit de wielergeheugens. De gehele Liquigas armada gaat tegen de grond, inclusief de nog altijd in het roze rijdende Nibali. Evans en Vino zien hun kans schoon en trekken in het offensief. Nibali moet zich wegcijferen voor kopman Basso, die in de strade bianche nauwelijks vooruit te branden is. Evans, als voormalig mountainbiker, wint in de regenboog, die nauwelijks meer te zien was, en Vino mag zich hijsen in het roze. Basso en Nibali krijgen een tik van twee minuten en Sastre kan de ambities vaarwel zeggen door op meer dan vijf minuten binnen te bollen. Ene Arroyo wordt 5e op 0:12. John Murphy (BMC) geeft op. Zelfs sprintetappes blijken leuk, want in etappe 9 komen Evans en Vino zich op 400 meter van de meet zich mengen in de massasprint. Ze worden respectievelijk 12e en 25e. Het waren vier fantastische seconden. Giro d'Italia 2010, arrivo della settima tappa a Montalcino. De dag van etappe 11, ik weet het nog altijd goed. In de schoolbanken zat ik daar, te wachten tot het rinkelen van de bel. Tot, plots, een tweet van Erik Dekker mij in de ogen vloog. Juf, ik voel mij niet zo goed. Nooit harder ben ik naar huis gerend. Een monsterontsnapping. Een van meer dan 50 renners. Daar waar dat normaliter nauwelijks tot samenwerking en dus succes weet te brengen, was dit anders dan normaal. Ze krijgen een minuut, Twee minuten. Drie. Vijf. Tien. Vijftien. Vijftien en een beetje. De Giro stond meer dan ooit op zijn kop. De halve ploeg van Vino had door de barre weersomstandigheden zojuist in de remmen geknepen, die van Evans was al ten dode opgeschreven (en terecht) en de trouwe luitenanten van Basso zaten vooraan. Wie is er mee? Sastre, Sastre is mee! Sastre kreeg de Giro op een presenteer blaadje. De vijf minuten van een aantal dagen geleden waren al vergeven. Hij die een jaar geleden nog toesloeg in de slotweek door twee etappes te winnen en zichzelf nog bijna majestueus op het podium wist te fietsen, reed nu plots in pole. 12:35 was het verschil in L'Aquila. Daar waar Jantje Bakelants had moeten winnen, strak Evgeni Petrov de handen in de lucht. De onbekende Richie Porte, toentertijd een neo van godbetert 25, is de nieuwe roze trui. Ene Arroyo wordt 8e en staat nu tweede in het algemene klassement. De gekte is een dag later compleet als Pozzato ten aanval trekt en met zich meeneemt Vino, Basso, Nibali, Garzelli en Scarponi. Evans laat zich weer vloeren, maar lijkt drukker met Daniele Righi. Cadel Evans & Daniele Righi So it begins. De grote tenoren hebben plots door in wat voor wak ze zich begeven en beginnen aan een heuse inhaalrace. Asolo moet de start worden van een glorieuze comeback. Geen moment mag onbenut blijven en op de Monte Grappa wordt voor het eerst toegeslagen. Meesterdaler Nibali rijdt de rest uit het wiel en wint. Ploeggenoot Basso wordt in de achtergrond tweede en Vino krijgt anderhalve minuut aan de broek. Ene Arroyo wordt 12e en staat plots in het roze. Dat roze dient hij daags erna te verdedigen op de mythische Monte Zoncolan. De berg van Simoni, die hier z'n laatste Giro aan het afwerken is. De Zoncolan bleek vooral de wederopstanding van een beul. Ivan de Verschrikkelijke is terug van weggeweest. Harkend en knarsend hijst hij zichzelf naar boven, maar hij gaat vooruit ze. Evans lijkt lang makkelijk mee te kunnen, maar rijdt zich in het rood en krijgt bijna anderhalve minuut aan de broek. Ene Arroyo weet zich uitstekend te weren en komt boven op ~4 minuten. Hij koestert nog altijd een voorsprong van 3:33 op Basso. Giro d'Italia 2010 - Monte Zoncolan De pret is nog niet gedaan voor Arroyo, want na de rustdag staat er een tijdrit op het programma. Een klimtijdrit, om precies te zijn. De Plan de Corones, misschien beter bekend als de Kronplatz is het decor. Een oude vos verleert z'n streken niet. Het was die dag vrij zonnig, maar een luid gebulder doemde op van ergens op de klim. Net toen het publiek dekking begon te zoeken, vrezend voor een vreselijke onweersbui, denderde daar ineens een kale wenkbrauw voorbij. Garzelli had zojuist een schroeiende 41:28 neergezet. Twee maanden later zou hij 37 kaarsjes uitblazen, in wat zijn voorlaatste Giro zou zijn. Het leverde hem de ritzege op, maar de ogen gingen vooral naar Ivan, die weer een minuutje dichter was gesneakt. Dagje later zou Damien Monier zijn enige zege van betekenis in zijn carriere boeken, terwijl een jongere Kruijswijk het weet te presteren weggeklommen te worden door Danilo Hondo. Ene Arroyo komt niet in de problemen. Na een niet bijster boeiende sprint verder te zijn en de Giro langzaam richting het eind gaat, wordt het toch wel penibel voor Basso en vrienden. Met nog drie etappes te gaan koestert Arroyo nog altijd een voorsprong van 2:27. Het moet gebeuren in etappe 19. Brescia naar Aprica, met onderweg de Mortirolo. Scarponi en Liquigas slaan de handen ineen en beginnen op de Mortirolo aan hun missie door als bezetenen op kop te rijden. Agnoli, Kiserlovski en consorten worden opgesoupeerd. De een na de ander lost en ook Arroyo moet er al vroeg aan geloven. De klok tikt kei- en keihard weg en boven is het gat al twee minuten. Nog 30 seconden en de slachting is compleet. Nog dertig seconden en Basso wint hier de Giro. Echter, tijdens het klimmen van de Mortirolo is het keihard gaan regenen en ook de afdaling is echt goed nat. Zoals een regendruppel naar beneden valt, zo valt ook Arroyo. Terwijl Basso de bochten nam als een oud wijf en hij Nibali na elke vijf meter tot omkijken dwingt, gooit Arroyo zich zonder enige angst naar beneden. Hij neemt de ene bocht met nog meer risico dan de ander dat zelfs Savo op de motor zijn handen voor zijn ogen slaat. De twee minuten op de top smelten als sneeuw voor de zon en de seconden vliegen van de teller. Renner na renner wordt opgeraapt. Evans moet eraan geloven, Vino wordt zonder pardon opgeraapt. Het gat tussen leiders Basso, Nibali en Scarponi en de roze trui wordt kleiner en kleiner. De twee minuten zijn bijna overbrugd. Nog even en de droom is compleet. Als Arroyo zijn rechterarm uitsteekt tikt hij Basso zo op zijn achterwerk. Maar het gat gaat niet dicht. Vino weigert de kop te nemen en het licht gaat langzaam uit. Arroyo kraakt en de drie worden kleiner. En nog iets kleiner. Totdat ze voor altijd aan de horizon verdwijnen. Arroyo is leeg en Basso pakt roze. De klok is onverbiddelijk, drie minuten heeft hij zojuist aan zijn broek gekregen. Scarponi pakt de rit en Nibali staat op het podium. Giro d'Italia 2010 19a tappa Brescia-Aprica (195 km) Arroyo toont zich strijdbaar en gaat de volgende dag prompt mee over de Gavia. Daar waar Simoni een poging doet in zijn laatste Giro de Cima Coppi in ontvangst te nemen, maar hij wordt in de luren gelegd door Johann Tschopp of all places. Als soelaas wordt hij tijdens de koers geïnterviewd door een vreemde man op een motor van de RAI, Paolo Savoldelli. Zijn eeuwige rivaal. Savo spot met alle wieler- en mediawetten, maar voor even is het toegestaan. Basso pakt nog een handvol seconden (en boni) en hoeft alleen recht te blijven om de Giro definitief op zijn naam te zetten. Dat lukt en in een bomvolle arena in Verona viert hij zijn tweede en laatste eindzege. Misschien het laatste kunstje van Ivan de Verschrikkelijke. Arroyo bleek de ideale man om de Giro te maken wat hij werd. Niet goed genoeg om zomaar vol te houden, goed genoeg om je af te vragen of het écht niet zou lukken. Het waren drie fantastische weken.
Rellende_Rotscholier	zaterdag 14 maart 2020 @ 16:28
	Vroeger, toen koers nog echt koers was. 230 kilometer afzien in de Dolomieten, veel beter wordt het niet. Volgens velen was de Giro van 2011 niet zo bijzonder, omdat Contador nogal dominant was. Ik vond het echter een zeer boeiende ronde, met enkele spectaculaire ritten. De rit met aankomst in Gardeccia was waarschijnlijk de meest spectaculaire van het geheel. Een grote kopgroep reed al vroeg op de dag weg, met daarin fantastische namen als Emanuele Sella, Stefano Garzelli, Mikel Nieve en natuurlijk ook Johnny Hoogerland. Op de Passo Giau probeert Hoogerland solo verder te gaan, maar dat lukte net niet helemaal. De man met de mooiste wenkbrauwen van het peloton, Garzelli, komt dan wel weer in z'n eentje voorop te rijden. Het is nog ver tot aan de finish, maar eigenlijk heb je niet het idee dat iemand nog in de buurt gaat komen. Na de afdaling van de Giau gaan de renners op weg naar de mooiste klim van de wereld, de Passo Fedaia. Garzelli heeft meer dan een minuut voorsprong op de eerste achtervolgers, Mikel Nieve en Jan Bakelants. In het peloton is ondertussen meesterdaler Nibali in de aanval gegaan in de afdaling van de Giau, hij heeft een aardige voorsprong op Contador en co. Op de magistrale Fedaia laat Nieve Bakelmans snel achter zich en gaat hij in z'n eentje achter Garzelli aan. In het peloton gaat Contador op de Fedaia in de aanval, met nog meer dan 30 kilometer te gaan. Hij had al lang en breed het roze binnen, maar je kan gewoon blijven koersen toch? Een jonge Kruijswijk springt meteen op het wiel. De enige echte Koffieplanter was ook mee, de Giro van 2011 was natuurlijk ook de Giro van Rujano. Igor Anton moest dan weer lossen, terwijl hij nochtans een dag eerder glorieus won op de Zoncolan. Nibali werd ondertussen weer ingelopen en moest meteen lossen, classic Nibali. Terwijl ook Hoogerland weer werd ingerekend keerde een groepje onder leiding van wijlen Scarponi terug tot bij het groepje Contador, de koers in de koers zat er weer even op. Kruijswijk moest wel meteen weer lossen daarna, samen met een voor Geox rijdende Menchov. Kleine tegenvaller, maar hij heeft er veel van geleerd. Op de Fedaia hield Garzelli aardig stand, Nieve kwam wel wat dichterbij maar het laatste gat van 45 seconden ging niet echt snel dicht. Het pelotonnetje reed ondertussen op een minuut of acht, de zege kon je dus eigenlijk prima aan Garzelli geven. Nee, haha, toch niet. Op de top bedroeg de voorsprong van Garzelli nog 40 seconden. Alleen nog even afdalen en dan de onuitgegeven klim naar Gardeccia bedwingen, zou moeten lukken. De groep der favorieten kwam zes minuten later boven, waar de nummer 2 en 3 van het klassement, Nibali en Anton, dik in de shit zaten. Rujano beukte heerlijk op kop, fantastische beelden. Het begon ondertussen te regenen, alsof de etappe nog niet lastig genoeg was. Maakte het geheel nog wat epischer, dat dan weer wel. Nibali maakte dankbaar gebruik van de afdaling om toch weer terug te keren bij Contador en co. Garzelli hield nog wat van zijn voorsprong over, maar daarna volgde de laatste klim nog. Aan het eind van een dag van 230 kilometer nog even zes kilometer omhoog aan 10%, in de regen. Levert dat een slijtageslag op? Ja, best wel. Het werd ieder voor zich, met significante verschillen tussen de renners. Nieve ging uiteraard Garzelli nog voorbij, anders was ik hier niet over begonnen. Enfin, meer dan zeven uur op de fiets. Een rit die bij mij wel is blijven hangen. Bij de rest vast niet, daarom gooien we 'm natuurlijk in dit topic! https://cqranking.com/men/asp/gen/race.asp?raceid=20324 Giro d'Italia 2011 - Passo Fedaia / Gardeccia Val di Fassa
Rellende_Rotscholier	zaterdag 14 maart 2020 @ 16:28
	En deze mag natuurlijk ook niet ontbreken. Giro d'Italia 2016. Stage 14. Epic battle in the great mountains
TargaFlorio	zaterdag 14 maart 2020 @ 18:52
	Mogen het ook documentaires zijn? Gisteravond nog eens 'Welcome to my world' gekeken. Documentaire van eind jaren '90 over ploegleider Polle de Baeremaker. Helaas is de beeldkwaliteit matig. quote: Paul De Baeremaker is de aanvoerder van de Belgische Ipso-Euroclean wielerploeg. 'Welcome to My World' volgt deze doorzetter en selfmade-man tijdens het onfortuinlijke seizoen 1998-1999. Het begon zo voorspoedig tijdens de voorjaarsklassiekers, maar al snel lieten de resultaten te wensen over. En alsof dat nog niet erg genoeg was, raakten diverse coureurs gewond en begonnen de sponsors te klagen. De Baeremaker was echter niet van plan om op te geven, en als een ‘King Lear op wielen‘ zette hij alles op alles om het seizoen te redden. De Wereld Van De Kermiskoersen
wimderon	zaterdag 14 maart 2020 @ 22:54
	We schakelen even over naar de Giro van 2005. Een Giro die van alles te bieden had: Rujano, Savoldelli, Simoni, Ivan de (tijdelijk niet) verschrikkelijke, Wim van Huffel, het zoetgevooisde stemgeluid van Hans de Clercq en een heleboel meer! Giro d'Italia 2005 - Climb of the Passo Duran (1/3) Giro d'Italia 2005 - Climb to Zoldo Alto (2/3) Giro d'Italia 2005 - Climb to Zoldo Alto (3/3) Giro d'Italia 2005 - Colletto del Moro / Colle di Tenda Giro d'Italia 2005 - Colle delle Finestre / Sestriere SPOILER Cycling - Giro d'Italia 2005 Part 1 Cycling - Giro d'Italia 2005 Part 2 Cycling - Giro d'Italia 2005 Part 3
wimderon	zaterdag 14 maart 2020 @ 23:09
	quote: Eén maand behoorde hij tot de beste klimmers van de wereld. Een raspaardje dat Basso en Co deed zweten. Luid aangemoedigd vloog hij de Stelvio en Mortirolo op. Maar de kreten van de tifosi verstomden snel. Vandaag rijdt Wim Van Huffel ’s nachts met een vrachtwagen rond. Zijn metgezellen heten niet meer Paolo Savoldelli en Gilberto Simoni. De compagnons de route zijn de oranje lichten van de E17 en de radiostem van Chris ‘wat nieuws’ Van Den Abeele Enkel de wielerfan met het olifantengeheugen herinnert zich nog 19 mei 2005. De eerste bergrit van de Giro trok over de Passo Duran en eindigde in Zoldo Alto. Topfavoriet Damiano Cunego zakte door het ijs en Ivan Basso nam het roze. En wij hadden een nieuwe Lucien Van Impe. Zijn naam was Wim Van Huffel. Snuffel voor de vrienden. Gezwind peddelde de 25-jarige Lotto-renner met klimgeiten Danilo Di Luca en Gilberto Simoni mee. Hij eindigde uiteindelijk zesde in de loodzware Dolomietenetappe. Het hart van wielerminnend Vlaanderen sloeg over. “Van Huffel nieuw Vlaams klimtalent” kopte de Gazet Van Antwerpen. “Over die prestatie zal in Meilegem nog lang over worden gesproken,” zei vrouwlief Nathalie aan de journalist. Ze wist toen nog niet dat haar man de winnaar van de Giro zou bepalen. Dertien jaar later. Voor me in het Zottegems café Meileken zit een scherpe Wim Van Huffel (38). “Hier sprongen we vaak na de training binnen,” zegt hij, aan een Ename Dubbel slurpend. We, dat was een verzameling beroepsrenners, afkomstig uit de Zwalmstreek. In het land van watermolens en holle wegen werd de trainingsarbeid graag bezegeld met een biertje. Maar dat is voor straks. Nu moeten we het over die onwaarschijnlijke Giro van 2005 hebben. “Ik ben vertrokken met de ambitie om hem gewoon uit te rijden. De eerste dagen moest ik knechten voor Robbie McEwen. Dan laat je je in de slotkilometers al eens vermoeid uitzakken, waardoor je snel een paar minuten aan de broek krijgt. Ik stond daar toen niet bij stil, maar dat heeft me toch wat plaatsen in het eindklassement gekost. Uiteindelijk eindigde ik maar op dertien minuten van de winnaar… Soit, in de eerste bergetappe mocht ik van de ploegleiding mijn zin doen. ‘Zie eens hoever je geraakt,’ zeiden ze. Tot mijn eigen verbazing reden de favorieten me niet los. Tijdens de slotklim kon ik het tempo van Simoni niet volgen, maar uiteindelijk verloor ik tijdens de slotklim weinig tijd op hem. En belangrijker: ik had niet het gevoel dat ik me stuk had gereden.” Wim Van Huffel had al eerder bewezen te kunnen klimmen. Bij de beloften werd hij tweede in Luik-Bastenaken-Luik. En een jaar voor zijn doorbraak in de Giro was hij in de Midi Libre op een colletje naar ene Lance Armstrong toegereden. “Ik reed toen nog bij Vlaanderen-T-Interim. De mensen van Lotto hadden dat gezien en boden me een contract aan. Ik zat meteen in de kern voor de rondes, ik heb nooit nog een voorjaarsklassieker mogen rijden. Zonde, want ik kon écht wel uit de voeten in de Vlaamse Ardennen. Dat is mijn streek, ik weet er elke steen liggen en kan de hellingen snel oprijden. Maar ik heb dat nooit kunnen bewijzen, ook al werd ik in mijn eerste jaar vierde in de Brabantse pijl. Eens je het etiketje van ronderenner had, bleef je dat bij Lotto ook.” Nog steeds beschouwt Wim Van Huffel zich niet als een klimmer. “Ik kon goed bergop rijden, dat is iets anders,” glimlacht hij. “Dat had ik voor het eerst door in 2003. In de Ronde van Murcia zaten er renners Euskaltel en Kelme naast me te zweten. ‘Hmm, ik kan toch een stukske bergop fietsen,’ dacht ik. Maar een échte klimmer, dat ben ik niet. Daar reed ik een paar tanden te groot voor. Honderd omwentelingen trappen, zoals sommige Colombianen, dat kon ik niet. Dan ontplofte ik. Vandaar dat ik het liefst regelmatige cols had, waar de stijgingspercentages onder de tien procent bleven. Dan kregen ze me er moeilijk af.” De Savoldelli-saga Van Huffel had nog een andere troef: zijn recuperatievermogen. Veel renners slepen zich naar het einde van een grote rittenkoers, hij werd steeds sterker. De terugval die iedereen in de Giro van 2005 verwachtte, kwam er niet. Tijdens elke bergrit nestelde hij zich in de top-tien. In de allesbeslissende koninginnenrit naar Sestrière werd Wim Van Huffel zelfs wereldnieuws. Op de flanken van de Finestre ging hij voor het oog van de tv-camera’s voor een zwalpende Paolo Savoldelli uitrijden. De roze truidrager was de tour aan het verliezen aan Gilberto Simoni. Uiteindelijk zou die laatste achtentwintig seconden tekort komen omdat Van Huffel kilometers lang Savoldelli op sleeptouw had genomen. “Ik heb het altijd ontkend, maar ik zat inderdaad in de slag,” glundert Van Huffel. “Mijn ploegleider Herman Frison had contact gehad met Laurenzo Lapage, de ploegleider van Savoldelli. Hij zei in mijn oortje dat ik hem moest meepakken. Eén ding hadden ze over het hoofd gezien: de tv-camera die altijd bij de roze trui bleef. Op tv zag je Savoldelli naar me roepen dat ik trager moest rijden. Achteraf zat het spel op de wagen. Guido Bontempi, de ploegdirecteur van Simoni, was razend. Ook de publieke opinie keerde zich tegen ons. Gilberto Simoni, die uitkwam voor Lampre, een Italiaanse ploeg, was bij de tifosi véél geliefder dan Savoldelli die bij Discovery Channel reed. We hebben die dag met Lotto weinig vrienden gemaakt. Ik weet nog dat Marc Coucke, onze baas, er niet mee kon lachen. ‘Dit wil ik nooit meer zien,’ zei hij. ‘Vanaf nu rijden jullie zelf om te winnen. En niet om anderen daarbij te helpen.’ Ik snap hem wel. Als sponsor wil je niet gelinkt worden aan combines.” Van Huffel vertelde ook nooit eerder dat hij een financiële compensatie kreeg voor zijn daad van naastenliefde. “Ja, ik heb iets van Savoldelli gekregen. Hoeveel zeg ik niet, maar het was een bedrag met een aantal nullekes. Dat was welgekomen, want ik had niet zo’n dik contract bij Lotto. En ik heb er wel voor gewerkt, hé. En risico’s gepakt. Savoldelli was een fantastische daler, zijn bijnaam was niet zomaar Il Falco. Tijdens de afdaling van de Finestre, deed ik het zowat in mijn broek om bij hem te kunnen blijven. Neen, ik heb geen spijt dat ik met hem een deal sloot. Ik had toen niks meer te winnen of te verliezen. En door die combine herinneren zich nog veel mensen mijn prestatie in de Giro. Had ik het niet gedaan was men me misschien al vergeten.” Bij zijn thuiskomst werd Van Huffel in Meilegem ontvangen als een ware volksheld. “Een tv-ploeg, journalisten, de boekskes – iedereen moest me spreken. Mijn mond viel open van verbazing. Ik zat ginder in Italië, dus had geen idee wat zich op het thuisfront afspeelde. De mensen in Meilegem namen zelfs congé om naar de Giro te kunnen kijken. Heel mijn dorp werd gek. En het werd daarna alleen maar erger.” Met Vino op de Ventoux Op 9 juni 2005 waren ze in Meilegem het delirium nabij. In de vierde etappe van de Dauphiné Libéré voltrok zich een mirakel dat zelfs de Mariaverschijningen uit het naburige Kerselare deed verbleken. Op de flanken van de Mont Ventoux, zo’n handvol kilometers voor Chalet Renard, knalde Snuffel van Lance Armstrong en de andere favorieten weg. Zijn solotocht leek te slagen, maar een kilometer voor de top werd hij ingehaald door Alexander Vinokourov en José Angel Marchante. De Belg werd derde op zestien seconden. De stunt van Van Huffel moet indruk gemaakt hebben. Op ‘de wielersite’, het digitaal archief van alle wielerwedstrijden, is zijn prestatie vereeuwigd. ‘Belgische klimsensatie Wim Van Huffel’ staat er onder een foto van een zwoegende Van Huffel in het maanlandschap te lezen. Niemand kon toen vermoeden dat het vanaf toen alleen nog maar bergafwaarts zou gaan.“Die etappe was het mooiste maar tegelijk ook het meest ontgoochelend moment uit mijn carrière. Ik had die rit altijd moeten winnen. Een paar maanden later werd Vinokourov gepakt op bloeddoping. Hij was niet de enige die toen met de kluuten vol reed. Je moet de top-10 van die rit eens bekijken: Floyd Landis, Lance Armstrong, Inigo Landaluze, Levi Leipheimer, Andrey Kashechkin – allemaal liepen ze later tegen de dopinglamp. Terwijl ik met wat druivensuiker rondreed. Dan ben je goed gebukt, natuurlijk. Ik moet toen héél goed zijn geweest.” Is het de frustratie voor de oneerlijke strijd die hij voerde? De drang naar de successen die hij niet kende? Of is hij gewoon de eerlijkste jongen van het peloton? “Als ik de kans had gekregen, had ik wellicht net hetzelfde gedaan,” zegt Wim, terwijl hij van zijn Ename nipt. “Het is me nooit aangeboden, maar het moet verdomd moeilijk geweest zijn om daar nee tegen te zeggen. Zeker als je weet dat de helft van het peloton het ook doet.” 2006 moest het jaar van de bevestiging worden. Alan Peiper, ploegleider bij Lotto, ontfermde zich over het grote klimtalent en wou dat Van Huffel met het SRM-systeem ging werken. Dat is een trainingsmethode waar d.m.v. vermogensmeting en hartslagmonitoring de conditie nauwgezet opgebouwd wordt. “Mogelijks is het daar beginnen fout lopen,” zegt Wim. “Trainingsschema’s waren mijn ding niet. Het ging tegen mijn natuur in. Ik train graag op gevoel. Als ik goede benen had, vloog ik à l’improviste een helling op. Nu moest ik me soms inhouden omdat er een cijfertje op mijn kilometriek stond te pinken.” De verwachtingen voor de Giro van 2006 waren hoog gespannen. Een top-10 werd vooropgesteld, al droomde wielerminnend Vlaanderen stiekem van meer. “Ik reed graag in Italië. De Tour is vlammen van in het begin, maar in de Giro kent elke etappe een rustige aanloop. Voor een diesel als ik, is dat ideaal,” vertelt Wim. “Aanvankelijk liep alles gesmeerd, maar in de eerste bergetappe merkte ik dat de favorieten iets te snel voor me reden. Niet veel, zo’n één kilometer per uur, maar juist genoeg om ze niet te kunnen volgen. Was ik minder goed dat het jaar voordien omdat ik met dat SRM-systeem trainde? Of waren de anderen sterker geworden omdat ze beter geprepareerd waren? Achteraf weten we dat in 2006 zowat de helft van het peloton bloeddoping gebruikte, dus ik vermoed het laatste. Toch werd ik nog 17e in die Giro. Nu zou dat bij een Vlaamse renner op applaus onthaald worden, maar voor mij voelde het aan als een ontgoocheling. De tweede tegenslag kwam een paar weken later: ik mocht niet mee naar de Tour. Ik werd opgeofferd omdat Robbie McEwen iemand extra in zijn sprinttreintje wou. Het jaar nadien had ik brute pech. Ik was in de running voor een goed eindklassement in de Giro, maar viel ik tijdens de afdaling van de Col d’Agnello. Twee dagen heb ik nog met een genaaide knie geprobeerd om verder te rijden, maar die draadjes in mijn knieholte trokken tegen. De pijn was niet te harden. Uiteindelijk heb ik na de twaalfde etappe opgegeven. Ik was zwaar ontgoocheld. Ik kon het zelfs niet opbrengen om op tv naar de Giro te kijken.” Ook al kon hij geldige excuses inroepen, zijn resultaten in 2006 en 2007 waren niet wat de ploegleiding gehoopt had. Ze hadden dan ook weinig zin om zijn 3-jarig contract te verlengen. Van Huffel wist meteen hoe laat het was: als hij zijn carrière wou redden, moest hij in 2008 presteren. “Het was erop of eronder. Ik moest in de Giro top tien rijden, maar ik zakte al snel door het ijs. Waarom ging het niet meer? Die vraag heb ik me honderd keren gesteld. Uren heb ik met de ploegdokter samen gezeten. Wat doe ik verkeerd? Het deed er niet meer toe. Ik voelde dat de ploeg me wou opzij schuiven. Als ze je voor een rondeke in Zeeuws-Vlaanderen i.p.v. de Tour selecteren, dan weet je hoe laat het is.” Leffegozer. Het blijft even stil aan tafel. Wim drinkt zijn glas bier uit. Hét signaal om een hoofdstuk aan te snijden waar mijn gast al een uur lang omheen fietst. Als je de geruchten mag geloven, zit Van Huffel exact op de plaats waar het fout liep: Café Meileken, een gezellige bruine kroeg aan het station van Zottegem. “Met de coureurs van de streek – Mario De Clercq, Serge Baguet, Peter Van Petegem, Kevin Van Impe – stopten we hier vaak na onze training. En dan dronken we een Leffe. En soms nog een tweede. We staken dat niet weg, maar de media dikten dit aan. Ik weet nog dat ik bij mijn thuiskomst van de Giro, voor de krantenfotograaf met een reusachtige pint bier moest poseren. Op die manier krijg je een naam. Ik werd ineens de Leffegozer genoemd.” Niet ten onrechte, blijkt uit het verhaal van een Lotto-mecanicien. Die had gemerkt dat Van Huffels reiskoffer merkelijk zwaarder woog dan de rest van de valiezen. Toen hij diezelfde koffer een week later van de hoteltrap sleurde, hoorde hij glas rinkelen. Bleek dat Snuffels reiskoffer vol zat met lege Leffe-flesje. “Dat verhaal is ferm overdreven. Ja, ik stak wel eens een sixpack-kratje in m’n koffer. Anderen namen naar het buitenland snoep en koeken mee, is dat dan zoveel beter? Sagan staat toch ook op het podium een Kwaremont te drinken? Wat is het verschil? Ik was trouwens niet de enige bij Lotto, hé. Wim Vansevenant en Peter Van Petegem dronken ook graag. “ Eind 2008, kon Alan Peiper, ploegleider van Lotto, het niet meer aanzien. In een interview met Het Laatste Nieuws klaagde hij het drankmisbruik binnen de ploeg aan. ‘Er zijn renners die daags voor een wedstrijd een halve fles wijn en drie pinten soldaat maken,’ vertelt hij. ‘Vorig jaar zijn ze allemaal ‘ziek’ afgestapt in de Ronde van Polen, maar de avond ervoor stonden ze wel nog om drie uur in een discotheek te dansen.’ Van Huffel voelde zich aangesproken. ‘Een halve fles wijn en wat pinten bij het eten, is dat nu zo erg?’ reageerde hij verbouwereerd in de krant. Tien jaar later is Van Huffel er nog steeds van overtuigd dat hij toen niks verkeerd deed. “Je moet Alan Peiper een beetje kennen. Hij was maniakaal met gezonde voeding bezig. Bovendien is hij een Australiër, die kunnen niet met onze Bourgondische mentaliteit overweg. Als Peiper ons één pint zag drinken werd hij al ambetant. Terwijl Herman Frison en Marc Sergeant naar de andere kant uitkeken. Die wisten: zolang je voldoende traint, maakt dat allemaal niks uit. Eten en drinken, ik doe dat nu eenmaal graag. Ik was ook niet beschaamd om daags voor de koers de frituur binnen te springen. Frietjes met wat mayonaise en stoverij, ge gaat mij toch niet vertellen dat dit slecht is? Bij mij bleef daar niks van plakken. Ik mocht een halve bak bier uitdrinken, mijn gewicht bleef hetzelfde. Ach, het was toen tenminste nog gezellig in de rennershotels. Vandaag zitten ze allemaal met hun laptop op de kamer. Wij zaten met z’n allen in de bar wat te klappen over koetjes en kalfjes. Behalve Cadel Evans, die was na het eten altijd onmiddellijk weg. Hij zonderde zich altijd af, je geraakte daar niet bij binnen. Als je op die manier carrière wil maken, pfff. Dan koers ik liever niet.” Van Huffel veegde wel meer koersregels aan zijn laars. Zo trof Marc Sergeant hem eens om halfelf ’s avonds in een steegje van een Toscaans dorpje aan. In tegenstelling tot zijn collega’s, die elke minuut rust tijdens de Giro optimaal benutten, ging Snuffel graag eens op toeristische uitstap. “Ik kon dat niet, al die uren op mijn bed liggen. Ik kwam zot, ik moest iets kunnen zien. Een avondwandelingske maken, dat was voor mijn pure ontspanning. Veel rust had ik trouwens niet nodig, ik recupereerde snel. Zeker bij klaarlichte dag kon ik niet op mijn bed blijven liggen. Ik moest naar buiten. En slapen kunt ge genoeg als ge dood zijt, niet? Nu nog lig ik maar vier uur per dag in bed.” Ik probeer Wim te overtuigen dat zijn levensstijl toch vragen oproept. Ik haal figuren als Sven Nys, Jurgen Van den Broeck en Chris Froome aan. Renners die ascetisch leefden, en daar ook de vruchten van plukten. Van Huffel haalt zijn schouders op. “Ik wil ook een beetje geleefd hebben. Kijk naar mijn maat Serge (red; Baguet); die is er al niet meer.” Wim stopt met praten en kijkt even naar buiten. “Ik vind het zo onrechtvaardig. Elke keer ik voorbij zijn huis fiets, voel ik me ellendig. Daarom: pluk de dag. Als je te horen krijgt dat je kanker hebt, dan is het te laat om van het leven te profiteren. Ik mag er niet aan denken dat dit me zou overkomen.” Van Huffel kucht eventjes, er volgt een kleine bekentenis. “Ik heb me bij Lotto een beetje laten meeslepen door de oudere garde. Niet Alan Peiper deelde de lakens uit, maar Peter Van Petegem. Naar hem keken we op. De Peet had wel twee keer de Ronde en Parijs-Roubaix gewonnen, hé? Wat kon Alan inbrengen tegen iemand met zo’n palmares? Hij stond machteloos. Ik had wel wat met hem te doen. Alan Peiper was eigenlijk een fijne mens. Hij zag potentieel in mij en ontfermde zich over mij. Maar we waren gewoon tegenpolen: hij een gezondheidsfreak, ik een Bourgondiër. Spijtig dat het zo tussen ons is gelopen, ik moet hem zwaar ontgoocheld hebben.” Eind 2008 werd Van Huffel bij Lotto bedankt voor bewezen diensten. Hij moest zich tevreden stellen met een plekje bij Vorarlberg-Corratec, een Oostenrijkse continentale ploeg. “Ik wou me in de kijker rijden om naar een grotere ploeg te kunnen verkassen, maar dat team reed alleen maar koersen in Oost- en Centraal Europa. Na een jaar moest ik vertrekken omdat mijn transportkosten te hoog waren. Dat kwam omdat ik het vliegtuig moest nemen, terwijl de andere renners met de auto naar de koers kwamen. Dan heb ik nog effe bij een Griekse ploeg gekoerst, maar toen was ik al in mijn hoofd geen renner meer.” Dertig jaar was Wim Van Huffel toen hij zijn fiets aan de wilgen hing. “In het begin was ik wel wat verbitterd. Ik had vandaag moeten koersen. De wielersport is nu véél zuiverder. Dat zie je aan de neoprofs die nu wel meekunnen in het peloton. Vroeger werden alle eerstejaars van het kastje naar de muur gereden. Zelf heb ik maar één fout gemaakt: ik had na mijn boerenjaar in 2005 nooit bij Lotto mogen bijtekenen. De ploegleiders bij Lotto, dat waren – met alle respect- stoempers, hé. De mannen van het Vlaamse werk. Niemand van de ploegleiding had ervaring in grote rondes. Ik had naar een buitenlandse ploeg moeten verkassen. De aanbiedingen had ik: T-Mobile en CSC waren geïnteresseerd.” Hij kijkt door de ruit van het café en wijst de Panos aan waar hij vaak met zijn trainingsmakkers voor een boterkoek stopte. Een blijvende herinnering aan verloren vrienden en verloren dromen. “Ik heb ervan afgezien dat het plots gedaan was. Op je dertigste wil je niet stoppen met koersen. Ik had gehoopt tot mijn achtendertigste, zo oud ben ik nu, door te kunnen gaan. Dat ik niet voor mijn vak geleefd heb, dat wil ik niet horen. Kijk eens naar mijn lichaam, zelfs nu zie ik er nog fit uit. Elke dag probeer ik een uur of twee te fietsen, langs de Schelde of op de bergjes van de Zwalm. Ik ben nog altijd zot van de koers. Zo ben ik ploegleider bij VDM-Trawobo-cycling, een ploeg van beloften en eliterenners zonder contract. Die jonge gasten schrikken als ze mijn naam googelen. ‘Heb jij dat allemaal gepresteerd?’ vragen ze dan. Dat doet deugd. Mijn twee zonen, Matteo en Moreno, twaalf en negen jaar oud, koersen ook. Deze zomer neem ik ze mee naar de Ventoux, die ga ik drie keer met hen beklimmen. Ik wil hen tonen waar hun papa zijn mooiste dag als renner beleefde. En hen doen beseffen dat ze héél blij mogen zijn als ze hem ooit als coureur zullen oprijden. Er zijn er niet zoveel die dat kunnen zeggen, laat staan dat ze er op het podium hebben gestaan.” “Ik kan niet zonder de koers. Mijn passie voor het wielrennen, speelde mee in mijn beslissing om beroepsmilitair te worden. Hierdoor kon ik blijven sporten. Ik reed er bij de militaire ploeg, al stelde dit weinig voor. Ik verveelde me eigenlijk. ’s Voormiddags een paar uur fietsen, soms een dagmars en wat schietoefeningen, dat was het zowat. Drie jaar zat ik in Leopoldsburg, tot ze op een dag zeiden ze dat ik met mijn gevechtseenheid naar Afghanistan moest. ‘Dat zie je van hier,’ zei ik en ik vroeg mijn overplaatsing aan. Toen ik die niet kreeg, heb ik m’n ontslag bij het leger ingediend. Gelukkig, want ik was daar niet zo goed bezig. Elke dag had ik om vier uur gedaan, wat moet je alleen op je kamer in de kazerne? Dan trek je met andere soldaten het stad in om potten te pakken. Man, daar heb ik toch wat achterover gekapt, hoor. Dat kon eigenlijk niet blijven duren. Als je elke dag veel drinkt, voel je je karakter veranderen. Je wordt prikkelbaarder. Dat was niet goed voor mij, ik moest daar weg. En toen ben ik maar facteur geworden. Eerst bracht ik met de fiets de post in Wetteren rond. Plezant, tot je op ronde moet als het de stenen uit de grond vriest. Sinds een paar jaar rijd ik met de camion rond. Om twaalf uur ’s nachts vertrek ik in Gent en breng ik de post naar de kantoren in Oost- en West-Vlaanderen. Zo in het donker, als iedereen slaapt, de baan op, ik doe dat graag. Jok, ik ben content nu.” Meer van Snuffel. Wim is een drinker. We wachten op Matteo en Moreno van Huffel.
Rellende_Rotscholier	zondag 15 maart 2020 @ 00:40
	Tarbes-Luz Ardiden.(2/2). LaisekaGOD De dag dat een kleine R_R fan werd van die oranje mannetjes. Sowieso voor iedereen erg nostalgisch: Armstrong, Ullrich, Sastre, Heras, Beloki, Kivilev ( ), Garzelli, Cardenas, Moncoutie, Botero en ga zo maar door. Bijna alleen maar bekende namen, vraag me af of we over 20 jaar ook zo terugkijken op het huidige peloton. Ook nog wat actuele namen, ik noem een Oscar Sevilla, een Paco Mancebo. https://cqranking.com/men/asp/gen/race.asp?raceid=12682
Mani89	dinsdag 17 maart 2020 @ 14:46
	quote: Op zaterdag 14 maart 2020 23:09 schreef wimderon het volgende: [..] Meer van Snuffel. Wim is een drinker. We wachten op Matteo en Moreno van Huffel. Dit is echt een prachtig verhaal.
showtimer	dinsdag 17 maart 2020 @ 15:27
	Ricardo Ricco (vpro holland sport)
wimderon	dinsdag 17 maart 2020 @ 19:53
	We gaan terug naar 1996, de zomer van 1996. Miguel Indurain, al vijf jaar ongenaakbaar in de Tour de France, ging op voor zijn zesde gele trui. De zeventiende etappe naar zijn eigen Pamplona moet daarbij het hoogtepunt worden. Na de koninginnenrit restten geen echte bergen meer en nog wel een tijdrit van 63 kilometer. Een uitstekend moment om een voorschot te nemen op de historische eindzege en Indurain alvast uitgebreid te fêteren. Miguelon kende een prima aanloop naar de Tour, met eindzeges in de Dauphiné en diverse kleinere rittenkoersen. De sterke teams van Festina en Team Telekom maakten in deze jaren opeens een opvallende sprong voorwaarts in hun niveau, maar in de voorbereidingskoersen leken de heren Virenque, Dufaux, Riis en Ullrich geen echte bedreiging te gaan vormen. Laurent Jalabert was daarentegen wél bezig aan een prima seizoen, evenals teamgenoot Alex Zülle, en had in 1995 de Vuelta gewonnen. Maar bij ONCE is er even wat misgegaan tijdens deze Tour, kan ik u al verklappen. Mapei trad aan met Tony Rominger en Indurains landgenoot Abraham Olano, die hem in 1995 van de wereldtitel had gehouden. Daarnaast was het nog uitkijken naar de eeuwige Luc Leblanc en, @Mani89, naar Piotr Ugrumov en Evgenij Berzin. Maar dit waren stuk voor stuk mannen die Big Mig met de vingers in de neus kon kloppen. Hoe de jacht van Miguel Indurain op de vermaarde zesde eindzege verliep ziet u in de volgende samenvatting, met begeleidend commentaar van Michel Wuyts (met baard) en Frank Raes. Tour de France 1996
Immerdebestebob	woensdag 18 maart 2020 @ 09:18
	Dit was mooi om te zien, Wim
Chiappucci	woensdag 18 maart 2020 @ 10:29
	quote: Op dinsdag 17 maart 2020 19:53 schreef wimderon het volgende: We gaan terug naar 1996, de zomer van 1996. Miguel Indurain, al vijf jaar ongenaakbaar in de Tour de France, ging op voor zijn zesde gele trui. De zeventiende etappe naar zijn eigen Pamplona moet daarbij het hoogtepunt worden. Na de koninginnenrit restten geen echte bergen meer en nog wel een tijdrit van 63 kilometer. Een uitstekend moment om een voorschot te nemen op de historische eindzege en Indurain alvast uitgebreid te fêteren. Miguelon kende een prima aanloop naar de Tour, met eindzeges in de Dauphiné en diverse kleinere rittenkoersen. De sterke teams van Festina en Team Telekom maakten in deze jaren opeens een opvallende sprong voorwaarts in hun niveau, maar in de voorbereidingskoersen leken de heren Virenque, Dufaux, Riis en Ullrich geen echte bedreiging te gaan vormen. Laurent Jalabert was daarentegen wél bezig aan een prima seizoen, evenals teamgenoot Alex Zülle, en had in 1995 de Vuelta gewonnen. Maar bij ONCE is er even wat misgegaan tijdens deze Tour, kan ik u al verklappen. Mapei trad aan met Tony Rominger en Indurains landgenoot Abraham Olano, die hem in 1995 van de wereldtitel had gehouden. Daarnaast was het nog uitkijken naar de eeuwige Luc Leblanc en, @:Mani89, naar Piotr Ugrumov en Evgenij Berzin. Maar dit waren stuk voor stuk mannen die Big Mig met de vingers in de neus kon kloppen. Hoe de jacht van Miguel Indurain op de vermaarde zesde eindzege verliep ziet u in de volgende samenvatting, met begeleidend commentaar van Michel Wuyts (met baard) en Frank Raes. Tour de France 1996 Riis die de concurrentie vernedert op weg naar Hautacam Dat lag er echt zo dik bovenop
Dale__Cooper	woensdag 18 maart 2020 @ 10:30
	Leuk om te zien. Die fietsen zien er al zo oud uit inmiddels. Dat monsterverzet op Hautacam blijft toch ongekend.
Rellende_Rotscholier	woensdag 18 maart 2020 @ 23:31
	Een voormalig prof had ook last van wat nostalgische gevoelens en deelt daarom wat oude kiekjes met ons. Wie herkennen we allemaal?
Dale__Cooper	donderdag 19 maart 2020 @ 00:10
	Een zeer jonge Samuel? En een eveneens jonge Sastre?
Rellende_Rotscholier	donderdag 19 maart 2020 @ 01:11
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 00:10 schreef Dale__Cooper het volgende: Een zeer jonge Samuel? En een eveneens jonge Sastre? Indurain op de eerste foto ook natuurlijk. Alleen die jongen van Team Coast kan ik niet echt plaatsen. Zülle? Samu had ook nog deze foto in de aanbieding, niet slecht. Tien jaar na Laiseka eventjes winnen op Luz Ardiden, wat een genot.
Koffieplanter	donderdag 19 maart 2020 @ 01:12
	We trekken naar de zomer. De prachtige zomer van 1998. De Tour de Doping. Ik weet het nog goed, ik was toentertijd namelijk vier lentes jong. Een jaar na wat zijn eerste van vele Tourzeges had moeten worden, rijdt Jan Ullrich andermaal heel riant in het geel en koestert een voorsprong van meer dan een minuut op zijn grootste concurrent Bobby Julich. Hij had in de eerste tijdrit al had toegeslagen en bovendien had Ullrich de luxe dat er later nog een tijdrit afgewerkt zou moeten worden. Met de sterkte van Telekom zou er überhaupt een wonder nodig moeten zijn om Ullrich te verrassen en Julich zou ongekende wonderbenen moeten onderschroeven om hem echt in de problemen te brengen. Voor Pantani liep het allemaal wat minder vlekkeloos. Hij had twee maanden eerder legendarisch getriomfeerd in zijn Giro d'Italia door in de slotweek gigantisch huis te houden en dagelijks met minuten liep te smijten aan het adres van Zülle, Tonkov en Guerrini, maar in de Tour wilde het niet lukken. Na een desastreuse tijdrit in Correze, waar hij meer dan vier minuten moest toegeven op Ullrich, keek hij bij het binnenrijden van de Pyreneeën tegen een achterstaand aan van meer dan acht minuten. Reden te meer om er direct werk van te maken en andermaal te beginnen aan een inhaalrace. Bij de eerste de beste drempel vloog Pantani in het offensief en, terwijl hij naar Luchon nog geklopt werd door landgenoot Massi, won hij op Plateau de Beille. Daar waar hij jaren later opgevolgd zou worden door de eveneens legendarische Jelle Vanendert. De achterstand op Ullrich was gehalveerd. Toch, na veertien etappes schreef hij nog altijd een rode cijfers van een dikke drie minuten en met een tijdrit in het vooruitzicht zagen zijn kansen er bleek uit. De Alpen zouden voor even zijn beste vrienden moeten worden. Te beginnen met rit 15, die naar Les Deux Alpes, over de gevreesde Galibier. Wat er die dag gebeurde valt met geen pen te beschrijven. De start slaan we even over en we verplaatsen ons direct naar de gevreesde Galibier, waar het inmiddels begonnen was met apocalyptisch regenen. Terwijl de meeste renners zich omhulde met een regenjack, voelde Pantani niets. Op de zwaarste klim die de Tour kon bedenken, greep Pantani naar de guidon van onder. In zijn gekende stijl rukte hij zich naar boven en sloeg een gat. Hij werd kleiner, en nog iets kleiner, en weer iets kleiner. Ullrich keek er naar, pleegde gauw een telefoontje en ging over tot de orde van de dag. Immers, er waren nog ruim 55 kilometers te gaan. Christophe Rinero, ploeggenoot van Julich, was de enige die het achterwiel van Pantani in het oog kon houden. Over Rinero zullen ook nog wel leuke dingen te vertellen zijn, maar dat is zorg voor later. Op de top van de Galibier had de Piraat inmiddels twee minuten bij elkaar gefietst, wat nog altijd geen reden tot paniek was bij Ullrich, ondanks dat hij inmiddels geïsoleerd zat. Pantani was ondertussen bezig aan de afdaling van de Galibier, waar hij net zo hard naar beneden ging als eerder omhoog, en vloog ook van de Lautaret, voordat hij aan de slotklim naar Les Deux Alpes begon. Terwijl Pantani met de meter alleen maar harder leek te gaan, had Ullrich inmiddels heel veel weg van een lijk en kreeg hij tot overmaat van ramp ook nog eens pech. Enigszins zacht uitgedrukt kon het wisselen van zijn wiel ook iets vlotter verlopen. Julich was er inmiddels vanonder gemuisd in de hoop nog wat terrein goed te maken op een in het virtueel geel rijdende Pantani, nog over Ullrich te wippen en kreeg een vliegende, tot de nok gevulde Michael Boogaard met zich mee. Veel haalde het niet uit, want Pantani liep maar uit en liep maar uit en de voorsprong bedroeg al een goede vijf minuten. De grafsteen van Ullrich kon daarentegen definitief worden opgemaakt, want na wat veel weg had van hypothermie werd hij zelfs bijgehaald en losgereden door godbetert Peter Farazijn en Kurt Van de Wouwer. Zelfs de wielen van ploeggenoten Riis en Bolts konden nauwelijks gevolgd worden. Pantani greep nog maar eens naar de guidon van onder en zette nog maar eens een eindsprint in voor hij de handen in de lucht kon steken. De klok was onverbiddelijk: 5:43 op Julich, 8:57 op Ullrich. In 50 kilometer tijd had de bandana de rollen helemaal omgedraaid en hij zou voorlopig de allerlaatste zijn om de dubbel roze en geel te realiseren. Ik was er helaas alleen in spirit bij, maar dit zal voor altijd een de koersen zijn die wielrennen zo goed maakt. Pantani redde de sport van de Festina Tour. Ik kan een ieder alleen maar aanraden om hier eens goed voor te gaan zitten. Niet alleen voor de fantastische koers, maar ook voor het treurige verhaal wat uiteindelijk van deze twee supertalenten zou worden. Daarnaast, Paul Sherwen en Phil Liggett! Tour 1998 15^ Grenoble - Les Deux Alpes [M.Pantani/R.Massi/F.Escartin] HQ ITA Korte versie: Marco Pantani Tour de France 1998 - Galibier/Les deux Alpes -English comment- Parte 1/2 Marco Pantani Tour de France 1998 - Galibier/Les deux Alpes - English comment -Parte 2/2
Chiappucci	donderdag 19 maart 2020 @ 11:23
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 01:11 schreef Rellende_Rotscholier het volgende: [..] Indurain op de eerste foto ook natuurlijk. Alleen die jongen van Team Coast kan ik niet echt plaatsen. Zülle? Samu had ook nog deze foto in de aanbieding, niet slecht. Tien jaar na Laiseka eventjes winnen op Luz Ardiden, wat een genot. [ afbeelding ] Dat is Zülle inderdaad. Team Coast was ook een ongekende teringbende, totdat Team Bianchi in de Tour van 2003 opeens ging schroeien.
Mani89	donderdag 19 maart 2020 @ 11:30
	Zulle is wel heel makkelijk te herkennen he? Hoe lang volg jij al wielrennen?
Rellende_Rotscholier	donderdag 19 maart 2020 @ 11:34
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 11:30 schreef Mani89 het volgende: Zulle is wel heel makkelijk te herkennen he? Hoe lang volg jij al wielrennen? Mijn eerste actieve herinneringen zijn zo van rond 2000. Toen keek ik eigenlijk alleen naar de Tour en enkele klassiekers, derhalve heb ik de gloriedagen van Zülle behoorlijk gemist.
Mani89	donderdag 19 maart 2020 @ 11:39
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 11:34 schreef Rellende_Rotscholier het volgende: [..] Mijn eerste actieve herinneringen zijn zo van rond 2000. Toen keek ik eigenlijk alleen naar de Tour en enkele klassiekers, derhalve heb ik de gloriedagen van Zülle behoorlijk gemist. Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben.
Koffieplanter	donderdag 19 maart 2020 @ 12:21
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 11:39 schreef Mani89 het volgende: [..] Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben. Je bent zo jong als je je voelt en jij wordt nooit zo oud als je eruit ziet.
UIO_AMS	donderdag 19 maart 2020 @ 12:51
	Ach ja, de dag dat ik werd aangestoken door het wielervirus. 10 april 1983. Ik was net 7 jaar oud geworden en mijn vader zat naar het wielrennen te kijken. Tot dat moment had ik vast wel eens een koers gezien, maar dat veranderde op deze 10e april. Het exacte moment weet ik zelfs nog en vanaf dat moment zag ik geen koers meer, maar keek ik naar de koers. Het was het moment dat Hennie Kuiper 4 keer zijn handen klapte, nadat hij met voorsprong lek reed in Parijs-Roubaix, wachtend op een nieuw achterwiel of fiets. Parijs Roubaix 1983 - Hennie Kuiper Binnenkort wil ik die exacte locatie met mijn vader bezoeken op weg naar Normandië. Als de boel rondom Corona weer wat genormaliseerd is natuurlijk.
maxi-mus	donderdag 19 maart 2020 @ 13:06
	quote: Op donderdag 19 maart 2020 11:39 schreef Mani89 het volgende: [..] Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben. Dan kijk je vast niet vaak in de spiegel.
Dale__Cooper	vrijdag 20 maart 2020 @ 11:01
	Lars Boom wint tour etappe / 09-07-2014 De werken van Astana & Boom.
Chiappucci	vrijdag 20 maart 2020 @ 15:07
	De Tour van 2003 mag natuurlijk niet ontbreken in dit topic, hoewel die volgens de geschiedenisboeken inmiddels geen winnaar meer kent. Volgens velen nog altijd de mooiste Tour van deze eeuw. Daar zag het op voorhand nog niet bepaald naar uit. Armstrong en zijn US Postal ploeg hielden de Franse ronde al enkele jaren in een wurggreep en een 5e Tourzege voor de Amerikaan leek slechts een kwestie van tijd. In voorbereiding op de Tour wist hij weer eens de Dauphiné Libéré op zijn naam te schrijven, zijn ploeg was met mannen als Heras, Beltrán, Rubiera, Landis en Hincapie op volle oorlogssterkte en de concurrentie leek niet bij machte om het Armstrong lastig te maken. Ullrich had een rampjaar achter de rug bij Telekom door knieproblemen en een positieve test op amfetamine, en zijn nieuwe ploeg Team Coast trok in aanloop naar de Tour de stekker eruit. In allerijl werden wat overblijfselen van die ploeg samengeraapt tot Team Bianchi, waardoor een wildcard in elk geval verzekerd was. Verder had je nog Beloki, die al 3 keer op het podium was geëindigd, maar daarbij niet de indruk had gewekt het Armstrong ook maar een beetje lastig te kunnen maken. Aanvallen stond bovendien niet in zijn woordenboek. Spektakel kon wel verwacht worden van renners als Vinokourov en het Baskische talent Iban Mayo, maar zij leken (nog) te licht om echt mee te doen voor het podium. En dan had je nog mannen als Zubeldia, Mancebo, Botero, Virenque, Simoni, Basso en Armstrongs voormalige knechten Leipheimer en Hamilton. Niet echt renners om je ongerust over te maken. Om het honderdjarige bestaan van de ronde te vieren, had de Tour-organisatie een klassieke route uitgetekend met een proloog, vlakke eerste week inclusief ploegentijdrit, aankomst op Alpe d'Huez, een vrij lange tijdrit zo halverwege de ronde, zware Pyreneeën-etappes en nog een vlakke, lange tijdrit op de laatste zaterdag voor Parijs. Bovendien werden de etappeplaatsen van de eerste Tour in 1903 (Parijs, Lyon, Marseille, Toulouse, Bordeaux en weer Parijs) allemaal aangedaan. Tijdens de proloog in Parijs won Ullrich meteen 5 seconden op Armstrong, wat een veeg teken was. In de ploegentijdrit van 69 km (!) stelde de US Postal ploeg echter meteen orde op zaken door 30 seconden sneller te rijden dan ONCE (Beloki) en 43 seconden te pakken op het Team Bianchi van Ullrich. De andere concurrenten verloren zelfs nog meer terrein, met Euskaltel vanzelfsprekend als dieptepunt (+3:22). Tussendoor liet Alessandro Petacchi nog even zien wie de beste sprinter van dat moment was door maar liefst 4 van de 5 massasprints te winnen. Tour de France 2003 \| Stage 8 \| Sallanches - Alpe d'Huez: Short Version Met de al afgeschreven Virenque in het geel en Armstrong zelf op plek twee, leek de etappe naar Alpe d'Huez de ideale gelegenheid om de concurrentie een mokerslag uit te delen. US Postal-knecht Beltrán had dit goed in zijn oren geknoopt en sprintte als een bezetene de eerste steile kilometer van de klim omhoog. Hierdoor werd Ullrich meteen gelost, maar hij reed hiermee ook het karretje van zijn kopman in de poep. Armstrong werd op zijn adem getrapt en de concurrentie rook bloed. Alle tv-kijkers veerden op toen Beloki ook bleek te kunnen aanvallen. Maar daar bleef het niet bij, want ook Mayo, Vinokourov en Hamilton (met gebroken sleutelbeen!) testten de Texaan, die eerst alleen nog Heras bij zich had en later zelfs geïsoleerd zat. Op zo’n 7 kilometer van de top fladderde Mayo met een verschroeiende demarrage weg bij de rest en op de top had hij een voorsprong van maar liefst 2:12 bijeen gefietst. Ook Vino wist in de laatste kilometers nog weg te sluipen. Een zieke Ullrich daarentegen verloor juist 1:24 op de groep Armstrong, een verlies dat later nog heel duur zou blijken. Chute Beloki Armstrong 2003 Zo stond Armstrong gewoon in het geel, maar met de naaste concurrentie binnen schootsafstand. Bovendien had hij in de Tour voor het eerst sinds de Joux-Plane in 2000 tekenen van zwakte getoond. Met de grootste moeilijkheden in het begin leek etappe 9 naar Gap op het eerste gezicht meer een overgangsetappe te worden, maar de sterke klimmers wilden nu elke mogelijkheid aangrijpen om Armstrong aan te vallen. Ullrich was nog niet volledig hersteld, maar Beloki en Vinokourov waren in topvorm en gingen op de korte maar relatief steile klimmetjes vlak bij Gap meermaals in de aanval. Vino wist uiteindelijk weg te geraken en soleerde naar een fraaie etappezege. Achter hem ging het voor Beloki echter helemaal fout. In de gevaarlijke afdaling naar Gap probeerde hij Armstrong onder druk te zetten en nam daarbij alle mogelijke risico’s. Op het door de hitte gloeiend heet geworden asfalt ging de Bask keihard onderuit, waardoor Armstrong dwars door het maaiveld moest om een val te vermijden. Historische beelden. Beloki brak zijn bekken en zou nooit meer terugkomen op zijn oude niveau. En dat terwijl hij klaar leek om echt mee te strijden om de Tourzege. Een trieste aftocht voor de sympathieke Bask. Jan Ullrich â–º TdF 2003 â–º Stage 12 â–º Cap' DÃ©couverte (Zeitfahren) [18.07.2003] De Tour wachtte toen ook al op niemand en dus gingen we onverdroten verder. Na twee overgangsetappes in Zuid-Frankrijk met overwinningen voor erkende hardrijders Piil en Flecha, stond de tijdrit naar Cap Découverte op het programma. De hele Tour was het al verzengend heet geweest, maar die dag gingen de temperaturen zelfs boven de 40 graden. Ullrich, weer topfit, ging daar duidelijk het beste mee om en reed de tijdrit van zijn leven. Armstrong draaide vierkant in de hitte en verloor maar liefst 1:36. Bovendien pakte hij maar een halve minuut op de verrassend sterke Vinokourov. De Amerikaan behield weliswaar het geel, maar met een voorsprong van slechts 0:34 op Ullrich en 0:51 op Vino was de strijd om de Tourzege nu helemaal open. Voor veel wielervolgers was Der Jan nu zelfs de topfavoriet. Tour de France 2003 \| Stage 13 \| Toulouse - Ax 3 Domaines \| Jan Ullrich attacking Het was alleen nog de vraag hoe Ullrich de bergen zou verteren. Daarop kwam een dag later een bevestigend antwoord. Op de slotklim naar Ax 3 Domaines regende het weer aanvallen van Vinokourov, Mayo en zelfs Zubeldia en uiteindelijk trok Ullrich vol door. Het ongelofelijke gebeurde: voor het eerst in hun jarenlange tweestrijd kon Armstrong het wiel van de Duitser niet houden. Op de streep was het verschil 7 seconden (+12 seconden boni), maar het was vooral een mentale tik. In het klassement kwam Ullrich terug tot op 0:15 van de Amerikaan. Vino stond op 1:01, terwijl Mayo en Hamilton hun kansen op het podium zagen vervagen. De volgende dag stond de zware Pyreneeën-klassieker over de Portet d’Aspet, Menté, Portillon en Peyresourde op het programma. Armstrong en Ullrich hielden elkaar in een houdgreep, waarvan Vinokourov wist te profiteren. Op de Peyresourde ging hij samen met Mayo in de aanval en hij kon het geel bijna ruiken. Uiteindelijk pakte de Kazach 43 seconden op de twee kemphanen, waardoor hij in het klassement op slechts 0:18 van Armstrong kwam te staan. Met Ullrich nog steeds op 0:15 zorgde dit voor een ongekende spanning aan de vooravond van de laatste zware bergetappe. Tour 2003 15^ Bagneres de Bigorre - Luz Ardiden [L.Armstrong/I.Mayo/J.Ullrich] Die etappe voerde de renners via de Aspin en de Tourmalet naar Luz-Ardiden. Met nog een tijdrit in het verschiet leek het niet aan Ullrich om de aanval te zoeken, maar de Duitser was vol zelfvertrouwen en besloot op de Tourmalet al te versnellen. Hij slaagde er opnieuw in Armstrong te lossen, maar de Amerikaan koos zijn eigen tempo en sloot enkele kilometers verderop weer aan. Daarmee was het spektakel echter nog niet gedaan want Armstrong, duidelijk weer in betere doen, ging op de slotklim naar Luz-Ardiden al vroeg in de aanval. Terwijl Mayo en Ullrich probeerden te volgen, gebeurde er weer iets ongelooflijks. Armstrong bleef met zijn remgreep haken in een tasje van een toeschouwer en nam Mayo mee in zijn val. Ullrich kon hen net ontwijken en leek een gouden zaak te kunnen doen in de strijd om het geel. Der Jan besloot echter, sportief als hij was, om te wachten, mede ingegeven door het feit dat de Amerikaan twee jaar eerder op hem wachtte toen hij in de afdaling van de Peyresourde een ravijntje in reed. Nadat Armstrong en Mayo waren teruggekeerd, kon de strijd opnieuw beginnen en volledig op adrenaline ging de Texaan binnen de kortste keren weer in de aanval. Nu kon er niemand volgen en reed hij de rest al snel ‘ouderwets’ op grote achterstand. Uiteindelijk wist Ullrich met een achterstand van 40 seconden de schade nog enigszins te beperken, maar dit was een flinke streep door de rekening voor de Duitser, zeker ook mentaal. Vinokourov ging helemaal kopje onder en verloor 2:07. Etappe 16 naar Bayonne had qua profiel wat weg van de rit naar Pamplona in 1996 toen Indurain, Olano en Rominger meer dan acht minuten verloren op de groep Riis, dus er was nog hoop op weer zo’n scenario. Zover kwam het helaas echter niet. Toch werd het nog een memorabele etappe door de ongelofelijke solo van Tyler Hamilton. De Amerikaan van CSC reed al sinds het eerste weekend met een gebroken sleutelbeen in de rondte, maar wist door te bijten en werd uiteindelijk zelfs beloond met een prachtige ritzege. Tour de France 2003 \| Stage 19 \| Time trial Pornic - Nantes \| Chute de Jan Ullrich! Met nog een lange tijdrit van bijna 50 km naar Nantes te gaan, stond Ullrich op 1:07 achterstand. Niet onoverkomelijk gezien de vorige rit tegen de klok, maar de kansen leken weer te zijn gekeerd. Bovendien was het weer omgeslagen, wat in het voordeel was van Armstrong. Toch ging Ullrich ‘all-in’ en hij pakte al snel 7 seconden terug op de Amerikaan. Kon het dan toch nog? Nee, de Duitser nam te veel risico’s en gleed bij een rotonde onderuit op de door de regen spekglad geworden wegen. Zo was in één klap alle spanning weg en kreeg die zo sensationeel verlopen Tour toch nog een beetje een anticlimax. Armstrong won zo alsnog zijn 5e Tour en kwam op gelijke hoogte te staan met de andere vijfvoudig winnaars Anquetil, Merckx, Hinault en Indurain. Dat ging echter zeker niet van een leien dakje. Van zijn zeven Tourzeges was die van 2003 degene waar hij verreweg het hardste voor moest werken. Het waren drie fantastische weken.
Mexicanobakker	vrijdag 20 maart 2020 @ 17:15
	quote: Op vrijdag 20 maart 2020 16:23 schreef wimderon het volgende: [..] Doe eens verhalen in het nostalgische hoekje dan. Hij won. Mooie jongen. Als ik de hele tour van 2008 heb gezien kom ik hier met mooie verhalen. Ik denk bij elke tour die weer een flopshow is terug aan dat jaar.
Dale__Cooper	vrijdag 20 maart 2020 @ 18:32
	Mooi beschreven @Chiappucci. Doodzonde dat Ullrich het toen niet redde. Is er deze eeuw een mooier tenue geweest dan Bianchi 2003? Die samenvatting naar Alpe d'Huez blijft ook mooi. Die trancemuziek past uitstekend bij dat gekkenwerk toen.
wimderon	vrijdag 20 maart 2020 @ 20:55
	Mist, een een woord dat wielervolgers doet huiveren. Of toch niet, want het kan zorgen voor die legendarische middag of dat epische verhaal waarvan nog steeds niemand weet of het waar is of niet. Bewijsstuk A: De Giro van 2013. We zijn inmiddels gevorderd tot de veertiende etappe. Na dertien etappes leidt Vincenzo Nibali in het klassement, Cadel Evans heeft hem nog in het zicht met 41 seconden achterstand. Daarachter staan Uran Uran, ONZE Robert Gesink, de inmiddels betreurde Scarponi, de verrassende Santambrogio en Przmswzsczslaw Niemiec vrij dicht bij elkaar. Het is zaterdag en we gaan eens goed zitten voor de etappe naar Bardonecchia. Een alleraardigste etappe op papier met de zeurende klim naar Sestrière en aankomst op de Jafferau. Nog voor de start volgde het eerste slechte nieuws: de klim naar Sestrière werd geschrapt. Dat maakte de etappe een stuk eenvoudiger, maar de regen en kou bleven wel een factor om rekening mee te houden. Omstreeks kwart voor drie kwamen Renaat en José op antenne, maar veel live beelden waren daar niet bij. Er kwamen diverse malen berichten over dat er nu toch écht beelden zouden komen, maar we werden keer op keer beflikkerd. Rond kwart over vier kwam de harde klap: geen live beelden vandaag. Zaten we dan. Met nog ruim een uur koers zat er niet veel anders op dan af te gaan op wat flarden nieuws die op de sociale media voorbij kwamen. En toen doemden daar ineens twee schimmen op in het zicht van de vaste camera's. De ene was roze trui Nibali, wie was die ander? Was hij het? Ja, het waren de bolle wangetjes van Mauro Santambrogio. Mauro was tot 2013 een knecht die af en toe een leuke uitslag reed in eendagskoersen door de heuvels, maar in 2013 was hij getransformeerd tot gevleugeld klimmer. Nibali deed uitmuntende zaken in het klassement, knikte dat het goed was, en deze ritzege vormde het hoogtepunt van de carrière van Mauro tot nu toe. Cadel Evans verloor ruim een halve minuut. Onze Robert Gesink, met pin in been, zag met een verlies van 4:16 zijn klassement in rook opgaan. Giro d'Italia 2013 - Stage 14 (only the finish) Niet veel later werd Santambrogio betrapt op EPO en heeft hij nooit meer een koers gereden. We zullen hem nooit, nooit vergeten. Bewijsstuk B: De Amstel Gold Race van 2005. In deze jaren was de Amstel nog een van de absolute orgelpunten van het seizoen van Rabobank. En ze hadden er ook dit jaar weer de ploeg voor met onder meer Boogerd, E. Dekker, T. Dekker, Freire, Kroon en Den Bakker. De koers begon met een inwisselbaar kopgroepje van vier. Intussen zwelden de berichten over het ontbreken van (live-)beelden steeds verder aan. En dat bleek uiteindelijk ook bewaarheid te worden: de helikopters die hiervoor nodig waren kregen geen toestemming om op te stijgen. We moesten het doen met herhalingen van flitsen van op de motoren. De mist leek niet alleen letterlijk een deken over de wedstrijd te leggen, maar ook figuurlijk: er werd zeer passief gekoerst. Uiteindelijk slaagde in de pre-finale toch een groepje in om weg te rijden. Steffen Wesemann, David Extebarria, Karsten Kroon én Valkenburgs eigen Marc Lotz slaagden erin een aardige voorsprong bij elkaar te fietsen. Toch reed eigenlijk niemand van die vier vol door: Wesemann mocht niet (vanwege, ja vanwege wat eigenlijk), Lotz mocht niet (vanwege Bettini, die al een paar keer gelost was geweest, maar toch vooral om Rabo dwars te zitten), Etxebarria wilde ook niet echt en Kroon kreeg van ploegleider Erik Breukink de opdracht ook krachten te sparen. Toch leken de vier het uit te gaan maken, met dan vooral een hoofdrol voor Marc Lotz. Lotz werd uiteindelijk enkele centimeters voor de streep teruggepakt! Luister op onderstaande link naar het beklijvende verslag, met onder meer Sander Kleikers (@El-Stinho) op de motor, van de epische strijd van Lotz tegen het aanstormende peloton, op de flanken van de Cauberg! https://l1.bbvms.com/p/audio/c/2435012.html In werkelijkheid werden de vier op 4 kilometer van de streep ingerekend en vatte Rabobank het lumineuze plan op om Oscar Freire, die naar eigen zeggen wonderbenen had, naar de sprint te leiden. Nadat Karsten Kroon zijn werk gedaan had volgde een flauwe beurt van Erik Dekker en had Freire alleen nog maar Michael Boogerd voor zich. Boogerd bleek echter ijzersterk en deed alles prima voor zijn ploegmaat. Voor de zoveelste keer ontploften de benen van Freire echter op de Cauberg en opeens had Boogerd met zijn machtsontplooiing de sprint niet voor Freire, maar voor Danilo Di Luca aangetrokken. De Italiaan kwam er nog overheen, maar Boogerd bleek zo sterk dat de rest niet eens in zijn buurt kwam. Na afloop bleek dan ook niet geheel verrassend iedereen boos te zijn. Karsten Kroon was nogal woedend ('Wat een rare sport, dat wielrennen') dat hij niet door mocht rijden met het groepje van vier. Michael Boogerd had het schuim op de bek staan omdat het trekken van de kaart Freire weer eens niet de juiste keuze bleek te zijn terwijl hij zelf goede benen had. Marc Lotz vindt dat hij de ploegleiding van Quickstep had moeten negeren. Nou ja, niet iedereen was ziedend: de immer charismatische Erik Breukink vond het allemaal wel prima. De finale mét beelden en mét Mart: Amstel Gold Race 2005
Slobeend	vrijdag 20 maart 2020 @ 21:20
	quote: Op vrijdag 20 maart 2020 20:55 schreef wimderon het volgende: Bewijsstuk B: De Amstel Gold Race van 2005. Mooi verhaal en beelden. Was deze alweer vergeten eigenlijk, arme Boogie.
Mani89	vrijdag 20 maart 2020 @ 21:43
	quote: Op vrijdag 20 maart 2020 15:07 schreef Chiappucci het volgende: Die eerste tijdrit van Jan blijft toch zo waarachtig mooi. Wat een stoomtrein.
Koffieplanter	vrijdag 20 maart 2020 @ 22:22
	Noem de Ronde van Frankrijk van 2007 en de gedachten van het collectief gaan naar het prachtige duel tussen Rasmussen en Contador op de Peyresourde. Naar een vliegende Rabobank ploeg met een definitief doorbrekende en doperende Dekker. Naar de Tour die uitging als een nachtkaars en gewonnen zou zijn door Leipheimer of all places als bonificaties niet hadden bestaan. Niet voor mij. Noem de Tour van 2007 en ik er valt één naam: Juan Mauricio Soler. Halverwege de jaren '80 waren ze daar opeens. Weggereden op het vlakke, demarrerende als bezetenen in de bergen. Maar net zo snel als ze kwamen, zo snel waren het clubje van Lucho Herrera en Fabio Parra weer vertrokken. Het geel van Victor Hugo Peña was na bijna twintig jaar een kleine pleister op de wonde, maar in Briançon kregen ze eindelijk een echte opvolger. In de negende rit danste hij weg van zijn metgezellen en won niet alleen die rit, maar uiteindelijk ook de bergtrui. Vier jaar later zou hij in de Ronde van Zwitserland zwaar ten val komen en nooit meer kunnen fietsen. Schedelbreuk. De ritzege in Briançon is onvergetelijk, maar zijn grootste overwinning kwam jaren later pas. Hij bleek hét voorbeeld van een gouden generatie die elke dag weer een beetje groter wordt. Dit is waar het allemaal begon. Gran VICTORIA del colombiano JUAN MAURICIO SOLER en la ETAPA 9 del TOUR DE FRANCIA 2007
Rellende_Rotscholier	zaterdag 21 maart 2020 @ 00:15
	In de categorie: humor om te lachen. 2011 Giro di Lombardia / Tour of Lombardy SPOILER Oliver Zaugg (Lachen, 9 mei 1981) is een voormalig Zwitsers wielrenner. Hij werd in 2004 prof bij de Saunier Duval ploeg, waar hij drie seizoenen voor reed. Zijn beste resultaat in het eindklassement van een grote ronde is de elfde plaats in de Ronde van Spanje van 2008. Hij won de ploegentijdrit in de Ronde van Spanje van 2011 met zijn team Leopard-Trek. Op zaterdag 15 oktober 2011 boekte hij, met winst in de Ronde van Lombardije, de eerste en enige individuele zege in zijn profcarrière.
Immerdebestebob	zaterdag 21 maart 2020 @ 13:25
	quote: Op zaterdag 21 maart 2020 00:15 schreef Rellende_Rotscholier het volgende: In de categorie: humor om te lachen. 2011 Giro di Lombardia / Tour of Lombardy SPOILER Oliver Zaugg (Lachen, 9 mei 1981) is een voormalig Zwitsers wielrenner. Hij werd in 2004 prof bij de Saunier Duval ploeg, waar hij drie seizoenen voor reed. Zijn beste resultaat in het eindklassement van een grote ronde is de elfde plaats in de Ronde van Spanje van 2008. Hij won de ploegentijdrit in de Ronde van Spanje van 2011 met zijn team Leopard-Trek. Op zaterdag 15 oktober 2011 boekte hij, met winst in de Ronde van Lombardije, de eerste en enige individuele zege in zijn profcarrière. Wel totaal verdiende zege. Niet op een laffe manier het wiel in de laatste meter er voor gedrukt. Ook wel weer typisch dat Martin te laat reageert en Quim daar pas weer op reageert
El-Stinho	zaterdag 21 maart 2020 @ 13:52
	Wuyts gaat ook voor nostalgie deze weken: https://sporza.be/nl/2020(...)el-71~1584717646758/
Chiappucci	zaterdag 21 maart 2020 @ 15:21
	quote: [b] Dat verslag van L1
Dale__Cooper	zondag 22 maart 2020 @ 21:15
	We gaan terug naar fantastische Tour de France 2011. Na de knotsgekke Tour de France van 2008 - waar Sastre met een aanval op Alpe d'Huez een gooi naar het geel van Cadel Evans deed - werd de Tour in 2009 gewonnen door een ijzersterke Contador voor Andy Schleck. In 2010 was het stuk spannender, maar won Contador de ronde uiteindelijk toch met een kleine voorsprong op Andy Schleck. In 2011 stonden beide heren opnieuw aan de start. Contador ging dit jaar voor de Pantani-dubbel. De Giro had hij al relatief eenvoudig op zijn naam geschreven. Behoudens het Spaans kampioenschap had Bertje geen koers meer gereden tussen Giro en Tour. Naast Andy Schleck kwam de concurrentie voor Contador van Cadel Evans, al tweemaal tweede in de Tour, maar in de twee voorgaande jaren ongelukkig. Evans had dit jaar de Tirreno-Adriatico en Ronde van Romandië gewonnen en werd tweede in de Dauphine. Leipheimer (winnaar van de Ronde van Zwitserland), ONZE Robert Gesink (winnaar in Oman, tweede in de Tirreno-Adriatico, derde in de Ronde van het Baskenland en dichtbij winst in de Dauphine), Frank Schleck, Ivan Basso, Jurgen Vandenbroeck en Samuel Sanchez werden tot de outsiders gerekend. Tot slot was ook Bradley Wiggins na zijn imponerende winst in de Dauphine een belangrijke man. In de openingsrit gingen we van de Passage du Gois naar de Mont des Alouettes. Hier kregen we al een eerste indicatie te zien van wat ons te wachten stond aan absurde prestaties. De rit werd uiteraard gewonnen door Belgisch kampioen Philippe Gilbert. Phil was dit jaar onverslaanbaar. Winst in de Algarve, winst in de Strade Bianche, winst in de Tirreno, derde in Milaan - Sanremo (Wat heeft Pozzato nu bereikt? Nou, de enige noemenswaardige nederlaag van Gilbert dat voorjaar), winnaar van het Ardense vierluik (!!) Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, winnaar van de (nog niet Baloise) Ronde van België, Sterk Elektrotoer, Belgisch kampioen en nu dus ook het geel in de eerste rit. Kinderlijk eenvoudig. Achter Gilbert deelde Evans een eerste kleine tik uit aan de concurrentie door een paar seconden weg te rijden. Hushovd toonde ook alvast zijn wonderbenen op de derde plaats, Rojas werd vanzelfsprekend vierde, Vandenbroeck ging ook lekker op de TB-500 en werd vijfde. Valpartijen zorgden er voor dat onder andere Contador en Samuel Sanchez die dag al meer dan een minuut verloren. Stijn bleek groot fan. quote: Op zaterdag 2 juli 2011 17:39 schreef Ajacied422 het volgende: GILBERT BAAS ETAPPE 1 = GILBERT Mani was wat achterdochtiger quote: Op zaterdag 2 juli 2011 17:44 schreef Mani89 het volgende: Hij ging als een opgespoten paard naar boven. Final de la 1Ã¨re Ã©tape du Tour de France 2011 Etappe 2 was een korte en daardoor zeer spannende ploegentijdrit rondom Les Essarts. Gewonnen door Garmin-Cervelo, waardoor Thor Hushovd net voor Cadel Evans in de gele trui op het podium mocht verschijnen. De eerste vijf ploegen eindigden binnen vijf seconden van elkaar. Dat Garmin dat jaar ook over goede middelen beschikte bleek wel in de derde etappe, een vlakke sprintersrit naar Redon. Na de ploegentijdrit en het geel voor Hushovd kon de ploeg weer aan het feest met Tylar Farrar, jawel. Tylar lag voor de verandering eens niet op de grond maar won voor Wouter Weylandt. Dit waren ook de jaren waar er bij Vacansoleil ook een flinke 'bonus'. Zo werd Romain Feillu hier tweede. Aguero was een ziener en zag het lot van het Nederlandse wielrennen al in de derde rit: quote: Op maandag 4 juli 2011 17:32 schreef Aguero het volgende: Rob Ruijgh beste Nederlander met een 19e plaats vandaag. Etappe 4 ging naar de Mur van Bretagne, altijd goed voor een beklijvende sprint bergop. Overigens zorgde Johnny met zijn Vacansoleil-wonderbenen er nog voor dat het peloton volle bak in de achtervolging moest, maar uiteindelijk konden we toch met het peloton naar de Mur. Gilbert reed vervolgens in de laatste 500 meter vakkundig het gat dicht op ploeggenoot VDB, waarna Contador op de lijn Evans leek te verslaan. Contador juichte, maar tevergeefs, want het was toch Evans die won. Vinokourov werd, Gilbert slechts vierde en gele trui-drager Hushovd had nog altijd wonderbenen en werd vijfde. We quoten DeeBee voor wat duiding: quote: Op dinsdag 5 juli 2011 17:22 schreef DeeBee het volgende: Evans wat een beest, OPL helemaal verneukt... Gilbert die de ritzege van VDB2 even verknald... Etappe 5 naar Cap Frehel mondde uit in een zwarte dag voor de . Al vroeg in de etappe kwam Gesink hard ten val, waardoor zijn Tour feitelijk voorbij was. Hij kon hem nog wel uitrijden, maar speelde geen rol van betekenis meer. Contador kwam eveneensten val, maar hij had wat minder schade. Tom Boonen daarentegen had meer last en moest vanwege de val twee dagen later opgeven. quote: Op woensdag 6 juli 2011 16:14 schreef Ericr het volgende: Wuyts afgevoerd naar het ziekenhuis. Na een dag met veel valpartijen en een venijnige finale slaagde alleen Cavendish erin om Gilbert in de sprint te verslaan. Rojas, Gallopin en Geraint maakten de top 5 compleet. Een dag later was het weer sprinten, niet echt noemenswaardig. Dit keer was Edvald Boasson Hagne de beste. Een dag later was het weer sprinten en was Cavendish de beste. In etappe 8 lag de finish op Super-Besse, een eerste echte kans voor de klimmers. Het was ook de rit waar Gesink er doorheen zakte. Na zijn reed hij in de vlakke etappes nog gewoon mee in het peloton, maar op deze dag werd duidelijk dat een klassement er niet inzat. Beelden uit de horroreditie van Waar is Gesink? Waar is Gesink? (horrorversie) De etappe werd gewonnen door Rui Costa die al vroeg in de aanval was en uiteindelijk 12 seconden overhield. Gilbert schakelde in de finale verkeerd, maar veel maakte dat niet uit, want een paar seconden later liet hij de klassementsrenners weer voor dood achter. Ook Thor Hushovd bleef onmenselijk goed reden. De grote Noor handhaafde zich tussen louter klimmers in de eerste groep en hield dus het geel in bezit. Final de la 8Ã¨me Ã©tape du Tour de France 2011 Dan etappe 9, de Hoogerland-etappe. Nog los van wat er in deze etappe vooraan gebeurde vielen in het peloton Contador, Vinokourov en Vandenbroeck. Voor Contador was het al de zoveelste val, maar hij kon gehavend verder. Vinokourov en Vandenbroeck moesten met een breuk opgeven. Ik ben vooral benieuwd wat Vandenbroeck had gepresteerd dat jaar mocht ie op zijn fiets hebben blijven zitten. Omega Pharma-Lotto was lachwekkend goed met Gilbert en Vanendert. Vooraan een kopgroep met onder andere Voeckler, LL Sanchez en Hoogerland. Wat er vervolgens gebeurde is natuurlijk voor ieder bekend. Het blijft pijnlijk om iemand met zo'n vaart het prikkeldraad in te zien vliegen. Uiteindelijk 'wacht de Tour op niemand' en won Sanchez de etappe, maar pakte Thomas Voeckler het geel. In het peloton was Gilbert vanzelfsprekend weer de beste. quote: Op zondag 10 juli 2011 16:57 schreef TheArt het volgende: Deze man moet je kapot maken. Gewoon financieel helemaal afmaken. Ik kan er niets meer van maken. EEN OTO. NEE. Na alle gekte van etappe 9 werd er in etappe 10 weer gewoon gesprint. Ditmaal was Greipel te snel voor zijn goede vriend Cavendish. Ook Greipel ging lekker op de Omega Pharma-Lotto bonus. Gilbert en Voeckler probeerden dit met een gezamenlijke aanval nog te voorkomen, maar de sprintploegen hadden de boel voldoende op orde. Ook etappe 11 was voor de sprinters. Ditmaal waren de rollen omgedraaid en won Cavendish de sprint voor Greipel. Denis Galimzyanov, kent u hem nog? werd vierde. Dan eindelijk de Pyreneeën in. Gelijk met een heerlijke rit van 209 kilometer over de L'Hourquette d'Ancizan, de Tourmalet en aankomst op Luz Ariden. Na de prestaties van Gilbert, Vandenbroeck en Greipel was het vandaag de beurt aan de alien, Jelle Vanendert. Vanendert had tot dat jaar eigenlijk nog nooit wat laten zien, maar bleek in de Pyreneeen zowat de beste klimmer van allemaal te zijn. Uiteindelijk kon alleen Samuel Sanchez hem volgen en die bleek in de laatste hectometers net wat sterker. De prachtige foto vanuit de rug van Sanchez werd eerder deze week ook al Rellende_Rotscholier gedeeld. Achter Sanchez en Vanendert deed Frank Schleck de beste zaken. Hij pakte wat tijd op broer Andy, Basso en Evans. Contador daarentegen verloor nog wat extra seconden, waardoor het na alle valpartijen inmiddels wel duidelijk was dat hij niet meer in zijn allerbeste doen was. Verrassing van de dag was echter Voeckler, die met hulp van de eveneens vliegende Pierre Rolland maar 20 seconden verloor op Andy Schleck en Evans. quote: Op donderdag 14 juli 2011 17:17 schreef Szura het volgende: Wat is dit zeg Voeckler quote: Op donderdag 14 juli 2011 17:23 schreef DeeBee het volgende: [..] Als 'krabbelaars' als Vanendert al zo gaan rijden van TB-500 had VDB2 hier inderdaad buitenblad-Hautacam-Riis-style iedereen op 7 minuten gezet! Etapa 12 Tour de Francia 2011 - Samuel SÃ¡nchez Etappe 13 was een etappe van Pau naar Lourdes, waar Rellende_Rotscholier ongetwijfeld van gewalgd heeft. Een etappe voor de vluchters waar we weer een freakperfomance van Hushovd zagen. De Aubisque van de zware kant beklimmen, afdalen naar Lourdes en dan wint Thor. Hij klom niet het beste, maar in de afdaling kwam en het vlakke reed die Moncoutie en Roy simpelweg uit het wiel en won solo. Daarvoor had hij eerst nog even een voorsprong van meer dan een minuut goedgemaakt. Een fanatische overwinning in de regenboogtrui. In het peloton was het weer tijd voor de dagelijkse Gilbert-show. Hij reed samen met Mollema een minuut weg van de rest. Gilbert stond daardoor na twee weken Tour nog altijd tussen de klassementsrenners in de top 10. Tour de France 2011 - Thor Hushovd wins stage 13 Na de qua parcours matige rit kregen we in de 14e etappe wel weer een schitterende Pyreneeënrit voorgeschoteld. De Portet d'Aspet, Col de la Core, Col de Latrape, Col d'Agnes, Port de Lers en finish bovenop Plateau d'Beille, je zou voor minder. Uiteindelijk was het wachten tot de laatste kilometers van Plateau d'Beille, maar daar liet Vanendert zien dat die beste klimmer van het weekend was. Hij won met redelijk verschil op de rest. Alleen Sanchez kon een poging doen om het gat te dichten, maar bleef hangen op twintig seconden. Daarachter had Contador het wederom lastig en bleek Europcar en in het bijzonder Voeckler bijzonder sterk. Het geel bleef nog vrij ruim om de schouders van Voeckler. quote: Op zaterdag 16 juli 2011 16:53 schreef Mani89 het volgende: Jezus heeft Vandenbroek zijn voorraad aan Vanendert nagelaten ofzo? quote: Op zaterdag 16 juli 2011 16:56 schreef GotenSSJ het volgende: Voeckler en Vanendert Wat is dit Jelle Vanendert wint op Plateau de Beille Tour de France 16 Juli 2011 Na de Pyreneeën ging het peloton op naar Montpellier en was het weer eens tijd voor de sprinters. Niet voordat we van de dagelijkse Gilbert-show konden genieten. Phil probeerde in de finale de sprinters nog te verrassen, zonder succes. Wederom was Cavendish, maar goed dat boeit eigenlijk niemand. Etappe 16, de traditionele overgangsetappe naar Gap, was een stuk interessanter. Er werd twee uur lang ongekend geschroeid om een kopgroep te vormen. Uiteindelijk steden vliegende Noren Boasson Hagen, Hushovd en semi-Noor Hesjedal voor de dagzege. Hushovd was weer de beste en won zo zijn de tweede semi-bergrit in deze Tour. Achter de koplopers zorgde Contador voor het mooie weer. Ondanks zijn mindere vormpijl plaatse Contador op de Col de Manse verschillende aanvallen, waarna die wegreed met Samuel Sanchez en Evans. Zij pakte een kleine halve minuut op de Schlecks, Voeckler en de onvermijdelijke Gilbert. Voeckler ging daardoor het hooggebergte in met een voorsprong van 1.45 op Evans, 1.49 op Frank Schleck en 3.03 op Andy Schleck. Sanchez op 3.26 en Contador op 3.49 volgden daarachter. Andy had Contador al een beetje afgeschreven op de tweede rustdag. quote: Op dinsdag 19 juli 2011 16:35 schreef Tommeke het volgende: Zei Andy gister niet dat Contador hem er nooit af zou rijden bergop? Tour de France 2011 16th Stage - Thor Hushovd 2nd victory. Op naar etappe 17, van Gap naar Pinerolo, met onderweg onder andere de Col de Montgenevre, Sestriere en Pramartino in de finale. Het hoofdstuk van de vliegende Noren ging in Italië rustig verder. Ditmaal was ONZE Bauke Mollema de dupe. Na de tweede plaats in Gap was Boasson Hagen de sterkste in Pinerolo. Hij was de sterkste op de slotklim en won met veertig seconden voorsprong op Mollema. Hierachter was het wederom een gekkenhuis met verschillende aanvallen. Onder anderen Contador en Andy Schleck gingen meerdere keren in de aanval, maar uiteindelijk werd het grootste verschil in de afdaling gemaakt. Voeckler had moeite met de bochten en vloog er uiteindelijk ook een keer uit, zo het terras op bij een woning. Hivert in de kopgroep had even daarvoor al precies hetzelfde gedaan. Contador en Sanchez reden weg in de afdaling, maar werden uiteindelijk weer ingelopen door de overige klassementsrenners. Uiteindelijk verloor Voeckler een halve minuut door deze actie. Zijn voorsprong op Evans was daarmee geslonken tot 1.18. RR moest ook toen al omgaan met de onwetendheid van andere users. quote: Op woensdag 20 juli 2011 17:07 schreef Rellende_Rotscholier het volgende: [..] Klopt, als je iets hebt verkend dan is inderdaad al het gevaar weg. Chapeau! Ik hoop dat Buzz een goede vakantie heeft gehad. quote: Op woensdag 20 juli 2011 17:20 schreef buzz1291 het volgende: Mwah, gewoon Evans die de beste zaken doet. Maar dat zeg ik al een paar weken, en toen werd er hier hard gelachen. Mijn 100 euro inzet bij Unibet gaat echt een hele vakantie opleveren! Tour de France2011 Stage17: Edvald Boasson Hagen 2nd wins Op naar het dak van de Tour, de fantastische 18e rit van Pinerolo naar de top van de Galibier. Onderweg de Agnello en Izoard, alvorens de top van de Galibier bij uitzondering als finish diende. Drie Alpenreuzen en een heus plan bij Leopard-Trek. Joost Posthuma en Maxime Monfort of all places waren voor Leopard-Trek meegeslopen in de kopgroep. Ondertussen bleek Contador na de opleving in de voorgaande dagen toch ineens weer ranzig slechte benen te hebben. Het plan bij Leopard-Trek had succes, want Andy knalde er van weg op de Izoard. Niemand (kon) volgen en met hulp van Posthuma en Monfort begon hij aan fantastische solo. quote: Op donderdag 21 juli 2011 16:16 schreef Van_Poppel het volgende: Zelfs al slaagt Andy niet in zijn opzet, dan scoort ie nog punten Jeugdzonde Stijn quote: Op donderdag 21 juli 2011 17:32 schreef Ajacied422 het volgende: CONTADOR GELOST Na aanvankelijk wat geaarzel in de groep der favorieten naam Evans zijn verantwoordelijkheid, waardoor het op de Galibier feitelijk een tweestrijd werd tussen Andy Schleck en Cadel Evans. Het verschil bleef rond de twee a drie minuten hangen. Voeckler was weer ouderwets aan het bekkentrekken en leek de hele klim op breken te staan, maar reed uiteindelijk juist een beresterke klim en verloor slechts enkele seconden op Frank Schleck en Evans. Zo goed zelfs dat hij ook bovenop de Galibier het geel weer mocht aantrekken. Zijn voorsprong bedroeg nog 15 seconden op Andy Schleck, 1.08 op Frank Schleck en 1.12 op Evans. quote: Op donderdag 21 juli 2011 17:31 schreef TargaFlorio het volgende: Prachtige klimtijdrit van Evans Andy Schleck wint op de Galibier Tour de France 18de etappe 21-07-2011 Met nog steeds vier renners in de strijd om geel ging de renners in de 19e rit voor de laatste keer de bergen in. Via de Telegraphe, Galibier op naar de Alpe d'Huez. Slechts 110 kilometer, maar na de loodzware rit van de dag ervoor was er veel mogelijk. Dat gebeurde ook, want Contador zou Contador niet zijn als ie een daags na een slechte dag alles op niets zou zetten om de boel overhoop te gooien. Hij viel al na 15 kilometer aan en kreeg Sanchez, Evans, Schleck en Voeckler met zich mee. Evans kreeg materiaalpech en moest daardoor afhaken, Sanchez loste en Voeckler blies zichzelf ook compleet op. Op de Galibier zakte hij er voor eerst deze Tour volledig doorheen. Gelijk ziedend. Daarvoor kregen we ook nog een ouderwets staaltje wielrennen te zien met Spanjaarden voor Spanjaarden en Fransen voor Fransen. quote: Op vrijdag 22 juli 2011 15:16 schreef Mani89 het volgende: De klassieke Evans choke Enigszins teleurstellend viel het in de vallei naar Alpe d'Huez volledig stil, waardoor het peloton (inclusief Voeckler) terug kon komen op de kopgroep. Alleen Rolland en Hesjedal kozen ervoor om al voor Alpe d'Huez aan te vallen en begonnen met circa anderhalve minuut voorsprong. Een terechte opmerking van Wim. quote: Op vrijdag 22 juli 2011 16:00 schreef wimderon het volgende: Nogal slecht nagedacht van Contador/Riis over deze actie. In plaats van even 5 kilometer tempo maken met Hernandez/Sorensen/Navarro zodat alle knechten in de bus zitten, rijden die knechten nu op kop en gaan die straks voluit als ze over de top zijn. Aan de voet van de Alpe d'Huez was het uitgerekend Evans die voor het offensief koos. Niet Andy of Frank Schleck, die vanwege de tijdrit eigenlijk tijd zouden moeten pakken op Evans. Lang duurde de aanval niet, waarna Contador nog maar eens in de aanval ging. Niemand kon volgen en in no-time was Contador bij Rolland en Hesjedal. Ook deze liet hij staan en hij leek op weg naar de dagzege. Ondertussen was ook Samuel Sanchez weggereden uit het peloton en hij zette samen met Rolland de achtervolging in op Contador. In de laatste kilometers was het over en uit met Contador, waarna Rolland de sterkste, maar ook zeker de slimste bleek en nog een ritzege veroverde voor het toch al bizar sterke Europcar. Daarachter slaagde Evans, Andy Schleck en Frank Schleck er niet in om van elkaar weg te rijden. Goede zaken voor Evans vooral. quote: Op vrijdag 22 juli 2011 17:46 schreef DeeBee het volgende: Lol, die Rolland, net nog nee-knikken, legendary... Voeckler had zichzelf al grandioos opgeblazen op de Telegraphe en Galibier en betaalde daar op de Alpe voor. Hij verloor drie minuten en dus ook de gele trui. Deze ging naar Andy Schleck, maar de morele winnaar was toch eigenlijk Evans. De Australiër stond met nog een tijdrit te gaan binnen een minuut van Schleck. Tour de France 2011 - 19Ã¨me Ã‰tape - Alpe-d'Huez - Fin de l'Ã‰tape - Pierre Rolland De 20e etappe - een tijdrit van 42,5 kilometer rondom Grenoble moest de beslissing brengen in deze Tour. De dagzege ging nipt naar Tony Martin, maar de strijd was er uiteraard om het geel. Echt heel spannend werd het alleen niet, want het was al gauw duidelijk dat Evans te sterk was voor Andy Schleck. Schleck mocht een kleine minuut verliezen op Evans, maar verloor uiteindelijk 2,5 minuut. Hierdoor was al snel duidelijk dat het geel naar Evans ging. Behoorlijk slecht van Andy. quote: Op zaterdag 23 juli 2011 16:44 schreef franklop het volgende: Ja Andy, je bent echt veel beter geworden in tijdritten Uiteraard kan ook Mart niet ontbreken in dit topic. Tour de France 2011 , etappe 20 De slotrit is niets meer dan het eerste criterium na de Tour en werd gewonnen door Cavendish. En nou maar hopen dat dit jaar überhaupt nog een Tour krijgen, die bij voorkeur ook nog enigszins in de buurt komt van die van 2011.
Rellende_Rotscholier	zondag 22 maart 2020 @ 21:59
	Mooi werk, zeker dankzij die oude quotes tussendoor.
Chiappucci	zondag 22 maart 2020 @ 22:45
	Mooi overzicht Dale Cooper! Was inderdaad een heel leuke Tour met spanning tot de laatste tijdrit en wisselende kansen. Niet toevallig ook de voorlopig laatste editie zonder Sky/Ineos dominantie.
Mani89	zondag 22 maart 2020 @ 22:46
	Europcar in 2011.
Rellende_Rotscholier	zondag 22 maart 2020 @ 22:48
	quote: Op zondag 22 maart 2020 22:46 schreef Mani89 het volgende: Europcar in 2011. Christophe Kern Die viel alleen snel uit in de Tour, dat was dan weer jammer.
wimderon	maandag 23 maart 2020 @ 01:01
	quote: Op zondag 22 maart 2020 22:46 schreef Mani89 het volgende: 2011.
DeeBee	maandag 23 maart 2020 @ 06:13
	quote: Op dinsdag 17 maart 2020 19:53 schreef wimderon het volgende: We gaan terug naar 1996, de zomer van 1996. Miguel Indurain, al vijf jaar ongenaakbaar in de Tour de France, ging op voor zijn zesde gele trui. De zeventiende etappe naar zijn eigen Pamplona moet daarbij het hoogtepunt worden. Na de koninginnenrit restten geen echte bergen meer en nog wel een tijdrit van 63 kilometer. Een uitstekend moment om een voorschot te nemen op de historische eindzege en Indurain alvast uitgebreid te fêteren. Miguelon kende een prima aanloop naar de Tour, met eindzeges in de Dauphiné en diverse kleinere rittenkoersen. De sterke teams van Festina en Team Telekom maakten in deze jaren opeens een opvallende sprong voorwaarts in hun niveau, maar in de voorbereidingskoersen leken de heren Virenque, Dufaux, Riis en Ullrich geen echte bedreiging te gaan vormen. Laurent Jalabert was daarentegen wél bezig aan een prima seizoen, evenals teamgenoot Alex Zülle, en had in 1995 de Vuelta gewonnen. Maar bij ONCE is er even wat misgegaan tijdens deze Tour, kan ik u al verklappen. Mapei trad aan met Tony Rominger en Indurains landgenoot Abraham Olano, die hem in 1995 van de wereldtitel had gehouden. Daarnaast was het nog uitkijken naar de eeuwige Luc Leblanc en, @:Mani89, naar Piotr Ugrumov en Evgenij Berzin. Maar dit waren stuk voor stuk mannen die Big Mig met de vingers in de neus kon kloppen. Hoe de jacht van Miguel Indurain op de vermaarde zesde eindzege verliep ziet u in de volgende samenvatting, met begeleidend commentaar van Michel Wuyts (met baard) en Frank Raes. Tour de France 1996 Ik was bij de start in 1996, denk mijn eerste wielerherinnering. Nog jarenlang een 'gele trui' T-shirt van gehad, dat was echt een proloog in hondenweer. De Nederlandse wegen krijgen nog even een trap na van de Belgen, soww. Verder ongekende topshowtjes van Bjarne, goed dat de Riis-bonus weer langzaamaan terugkeert in het peloton dit jaar. Overigens: dat rijden zonder helm, incl. volle sprints. Wel geniaal om renners te herkennen.
Chiappucci	maandag 23 maart 2020 @ 19:57
	quote: Op maandag 23 maart 2020 01:01 schreef wimderon het volgende: [..] [ afbeelding ] Jelle heeft echt een fascinerend hoofd.
LangeTabbetje	maandag 30 maart 2020 @ 08:30
	Ik was met mijn vader bij deze etappe, TOUR D FRANCE 1992 etapa 12 SAINT GERVAIS d MONT BLANC We stonden op ongeveer 1 kilometer van de finish, dus de renners gingen over de finish line, draaiden gelijk om, en kwamen weer langs op weg naar het hotel. Op een gegeven moment, komt Jelle Nijdam voorbij, en dat was dus excact de enige die mijn vader wist te herkennen, dus roept iets van Hup Snelle Jelle……..en Jelle ? Die spuugte een paar fluimen op het wegdek onder het uitspreken van de woorden "godverdedomme, godverdedomme" . Hebben we nog steeds schik om .