Het nostalgische hoekje

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 11:34 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Mijn eerste actieve herinneringen zijn zo van rond 2000. Toen keek ik eigenlijk alleen naar de Tour en enkele klassiekers, derhalve heb ik de gloriedagen van Zülle behoorlijk gemist.

Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 11:39 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben.

Je bent zo jong als je je voelt en jij wordt nooit zo oud als je eruit ziet.

Ach ja, de dag dat ik werd aangestoken door het wielervirus. 10 april 1983. Ik was net 7 jaar oud geworden en mijn vader zat naar het wielrennen te kijken.

Tot dat moment had ik vast wel eens een koers gezien, maar dat veranderde op deze 10e april. Het exacte moment weet ik zelfs nog en vanaf dat moment zag ik geen koers meer, maar keek ik naar de koers.

Het was het moment dat Hennie Kuiper 4 keer zijn handen klapte, nadat hij met voorsprong lek reed in Parijs-Roubaix, wachtend op een nieuw achterwiel of fiets.


Binnenkort wil ik die exacte locatie met mijn vader bezoeken op weg naar Normandië. Als de boel rondom Corona weer wat genormaliseerd is natuurlijk.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 11:39 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Soms vergeet ik dat ik al best wel heel oud ben.

Dan kijk je vast niet vaak in de spiegel.

De werken van Astana & Boom.

De Tour van 2003 mag natuurlijk niet ontbreken in dit topic, hoewel die volgens de geschiedenisboeken inmiddels geen winnaar meer kent. Volgens velen nog altijd de mooiste Tour van deze eeuw. Daar zag het op voorhand nog niet bepaald naar uit. Armstrong en zijn US Postal ploeg hielden de Franse ronde al enkele jaren in een wurggreep en een 5e Tourzege voor de Amerikaan leek slechts een kwestie van tijd. In voorbereiding op de Tour wist hij weer eens de Dauphiné Libéré op zijn naam te schrijven, zijn ploeg was met mannen als Heras, Beltrán, Rubiera, Landis en Hincapie op volle oorlogssterkte en de concurrentie leek niet bij machte om het Armstrong lastig te maken.

Ullrich had een rampjaar achter de rug bij Telekom door knieproblemen en een positieve test op amfetamine, en zijn nieuwe ploeg Team Coast trok in aanloop naar de Tour de stekker eruit. In allerijl werden wat overblijfselen van die ploeg samengeraapt tot Team Bianchi, waardoor een wildcard in elk geval verzekerd was. Verder had je nog Beloki, die al 3 keer op het podium was geëindigd, maar daarbij niet de indruk had gewekt het Armstrong ook maar een beetje lastig te kunnen maken. Aanvallen stond bovendien niet in zijn woordenboek. Spektakel kon wel verwacht worden van renners als Vinokourov en het Baskische talent Iban Mayo, maar zij leken (nog) te licht om echt mee te doen voor het podium. En dan had je nog mannen als Zubeldia, Mancebo, Botero, Virenque, Simoni, Basso en Armstrongs voormalige knechten Leipheimer en Hamilton. Niet echt renners om je ongerust over te maken.

Om het honderdjarige bestaan van de ronde te vieren, had de Tour-organisatie een klassieke route uitgetekend met een proloog, vlakke eerste week inclusief ploegentijdrit, aankomst op Alpe d'Huez, een vrij lange tijdrit zo halverwege de ronde, zware Pyreneeën-etappes en nog een vlakke, lange tijdrit op de laatste zaterdag voor Parijs. Bovendien werden de etappeplaatsen van de eerste Tour in 1903 (Parijs, Lyon, Marseille, Toulouse, Bordeaux en weer Parijs) allemaal aangedaan.
Tijdens de proloog in Parijs won Ullrich meteen 5 seconden op Armstrong, wat een veeg teken was. In de ploegentijdrit van 69 km (!) stelde de US Postal ploeg echter meteen orde op zaken door 30 seconden sneller te rijden dan ONCE (Beloki) en 43 seconden te pakken op het Team Bianchi van Ullrich. De andere concurrenten verloren zelfs nog meer terrein, met Euskaltel vanzelfsprekend als dieptepunt (+3:22). Tussendoor liet Alessandro Petacchi nog even zien wie de beste sprinter van dat moment was door maar liefst 4 van de 5 massasprints te winnen.


Met de al afgeschreven Virenque in het geel en Armstrong zelf op plek twee, leek de etappe naar Alpe d'Huez de ideale gelegenheid om de concurrentie een mokerslag uit te delen. US Postal-knecht Beltrán had dit goed in zijn oren geknoopt en sprintte als een bezetene de eerste steile kilometer van de klim omhoog. Hierdoor werd Ullrich meteen gelost, maar hij reed hiermee ook het karretje van zijn kopman in de poep. Armstrong werd op zijn adem getrapt en de concurrentie rook bloed. Alle tv-kijkers veerden op toen Beloki ook bleek te kunnen aanvallen. Maar daar bleef het niet bij, want ook Mayo, Vinokourov en Hamilton (met gebroken sleutelbeen!) testten de Texaan, die eerst alleen nog Heras bij zich had en later zelfs geïsoleerd zat. Op zo’n 7 kilometer van de top fladderde Mayo met een verschroeiende demarrage weg bij de rest en op de top had hij een voorsprong van maar liefst 2:12 bijeen gefietst. Ook Vino wist in de laatste kilometers nog weg te sluipen. Een zieke Ullrich daarentegen verloor juist 1:24 op de groep Armstrong, een verlies dat later nog heel duur zou blijken.


Zo stond Armstrong gewoon in het geel, maar met de naaste concurrentie binnen schootsafstand. Bovendien had hij in de Tour voor het eerst sinds de Joux-Plane in 2000 tekenen van zwakte getoond. Met de grootste moeilijkheden in het begin leek etappe 9 naar Gap op het eerste gezicht meer een overgangsetappe te worden, maar de sterke klimmers wilden nu elke mogelijkheid aangrijpen om Armstrong aan te vallen. Ullrich was nog niet volledig hersteld, maar Beloki en Vinokourov waren in topvorm en gingen op de korte maar relatief steile klimmetjes vlak bij Gap meermaals in de aanval. Vino wist uiteindelijk weg te geraken en soleerde naar een fraaie etappezege. Achter hem ging het voor Beloki echter helemaal fout. In de gevaarlijke afdaling naar Gap probeerde hij Armstrong onder druk te zetten en nam daarbij alle mogelijke risico’s. Op het door de hitte gloeiend heet geworden asfalt ging de Bask keihard onderuit, waardoor Armstrong dwars door het maaiveld moest om een val te vermijden. Historische beelden. Beloki brak zijn bekken en zou nooit meer terugkomen op zijn oude niveau. En dat terwijl hij klaar leek om echt mee te strijden om de Tourzege. Een trieste aftocht voor de sympathieke Bask.


De Tour wachtte toen ook al op niemand en dus gingen we onverdroten verder. Na twee overgangsetappes in Zuid-Frankrijk met overwinningen voor erkende hardrijders Piil en Flecha, stond de tijdrit naar Cap Découverte op het programma. De hele Tour was het al verzengend heet geweest, maar die dag gingen de temperaturen zelfs boven de 40 graden. Ullrich, weer topfit, ging daar duidelijk het beste mee om en reed de tijdrit van zijn leven. Armstrong draaide vierkant in de hitte en verloor maar liefst 1:36. Bovendien pakte hij maar een halve minuut op de verrassend sterke Vinokourov. De Amerikaan behield weliswaar het geel, maar met een voorsprong van slechts 0:34 op Ullrich en 0:51 op Vino was de strijd om de Tourzege nu helemaal open. Voor veel wielervolgers was Der Jan nu zelfs de topfavoriet.


Het was alleen nog de vraag hoe Ullrich de bergen zou verteren. Daarop kwam een dag later een bevestigend antwoord. Op de slotklim naar Ax 3 Domaines regende het weer aanvallen van Vinokourov, Mayo en zelfs Zubeldia en uiteindelijk trok Ullrich vol door. Het ongelofelijke gebeurde: voor het eerst in hun jarenlange tweestrijd kon Armstrong het wiel van de Duitser niet houden. Op de streep was het verschil 7 seconden (+12 seconden boni), maar het was vooral een mentale tik. In het klassement kwam Ullrich terug tot op 0:15 van de Amerikaan. Vino stond op 1:01, terwijl Mayo en Hamilton hun kansen op het podium zagen vervagen.

De volgende dag stond de zware Pyreneeën-klassieker over de Portet d’Aspet, Menté, Portillon en Peyresourde op het programma. Armstrong en Ullrich hielden elkaar in een houdgreep, waarvan Vinokourov wist te profiteren. Op de Peyresourde ging hij samen met Mayo in de aanval en hij kon het geel bijna ruiken. Uiteindelijk pakte de Kazach 43 seconden op de twee kemphanen, waardoor hij in het klassement op slechts 0:18 van Armstrong kwam te staan. Met Ullrich nog steeds op 0:15 zorgde dit voor een ongekende spanning aan de vooravond van de laatste zware bergetappe.


Die etappe voerde de renners via de Aspin en de Tourmalet naar Luz-Ardiden. Met nog een tijdrit in het verschiet leek het niet aan Ullrich om de aanval te zoeken, maar de Duitser was vol zelfvertrouwen en besloot op de Tourmalet al te versnellen. Hij slaagde er opnieuw in Armstrong te lossen, maar de Amerikaan koos zijn eigen tempo en sloot enkele kilometers verderop weer aan. Daarmee was het spektakel echter nog niet gedaan want Armstrong, duidelijk weer in betere doen, ging op de slotklim naar Luz-Ardiden al vroeg in de aanval. Terwijl Mayo en Ullrich probeerden te volgen, gebeurde er weer iets ongelooflijks. Armstrong bleef met zijn remgreep haken in een tasje van een toeschouwer en nam Mayo mee in zijn val. Ullrich kon hen net ontwijken en leek een gouden zaak te kunnen doen in de strijd om het geel. Der Jan besloot echter, sportief als hij was, om te wachten, mede ingegeven door het feit dat de Amerikaan twee jaar eerder op hem wachtte toen hij in de afdaling van de Peyresourde een ravijntje in reed. Nadat Armstrong en Mayo waren teruggekeerd, kon de strijd opnieuw beginnen en volledig op adrenaline ging de Texaan binnen de kortste keren weer in de aanval. Nu kon er niemand volgen en reed hij de rest al snel ‘ouderwets’ op grote achterstand. Uiteindelijk wist Ullrich met een achterstand van 40 seconden de schade nog enigszins te beperken, maar dit was een flinke streep door de rekening voor de Duitser, zeker ook mentaal. Vinokourov ging helemaal kopje onder en verloor 2:07.

Etappe 16 naar Bayonne had qua profiel wat weg van de rit naar Pamplona in 1996 toen Indurain, Olano en Rominger meer dan acht minuten verloren op de groep Riis, dus er was nog hoop op weer zo’n scenario. Zover kwam het helaas echter niet. Toch werd het nog een memorabele etappe door de ongelofelijke solo van Tyler Hamilton. De Amerikaan van CSC reed al sinds het eerste weekend met een gebroken sleutelbeen in de rondte, maar wist door te bijten en werd uiteindelijk zelfs beloond met een prachtige ritzege.


Met nog een lange tijdrit van bijna 50 km naar Nantes te gaan, stond Ullrich op 1:07 achterstand. Niet onoverkomelijk gezien de vorige rit tegen de klok, maar de kansen leken weer te zijn gekeerd. Bovendien was het weer omgeslagen, wat in het voordeel was van Armstrong. Toch ging Ullrich ‘all-in’ en hij pakte al snel 7 seconden terug op de Amerikaan. Kon het dan toch nog? Nee, de Duitser nam te veel risico’s en gleed bij een rotonde onderuit op de door de regen spekglad geworden wegen. Zo was in één klap alle spanning weg en kreeg die zo sensationeel verlopen Tour toch nog een beetje een anticlimax.

Armstrong won zo alsnog zijn 5e Tour en kwam op gelijke hoogte te staan met de andere vijfvoudig winnaars Anquetil, Merckx, Hinault en Indurain. Dat ging echter zeker niet van een leien dakje. Van zijn zeven Tourzeges was die van 2003 degene waar hij verreweg het hardste voor moest werken. Het waren drie fantastische weken.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2020 16:23 schreef wimderon het volgende:

[..]

Doe eens verhalen in het nostalgische hoekje dan.

Hij won. Mooie jongen.

Als ik de hele tour van 2008 heb gezien kom ik hier met mooie verhalen. Ik denk bij elke tour die weer een flopshow is terug aan dat jaar.

Mooi beschreven @Chiappucci.

Doodzonde dat Ullrich het toen niet redde. Is er deze eeuw een mooier tenue geweest dan Bianchi 2003? Die samenvatting naar Alpe d'Huez blijft ook mooi. Die trancemuziek past uitstekend bij dat gekkenwerk toen.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2020 20:55 schreef wimderon het volgende:
Bewijsstuk B:
De Amstel Gold Race van 2005.

Mooi verhaal en beelden. Was deze alweer vergeten eigenlijk, arme Boogie.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2020 15:07 schreef Chiappucci het volgende:

Die eerste tijdrit van Jan blijft toch zo waarachtig mooi. Wat een stoomtrein.

Noem de Ronde van Frankrijk van 2007 en de gedachten van het collectief gaan naar het prachtige duel tussen Rasmussen en Contador op de Peyresourde. Naar een vliegende Rabobank ploeg met een definitief doorbrekende en doperende Dekker. Naar de Tour die uitging als een nachtkaars en gewonnen zou zijn door Leipheimer of all places als bonificaties niet hadden bestaan. Niet voor mij. Noem de Tour van 2007 en ik er valt één naam: Juan Mauricio Soler.

Halverwege de jaren '80 waren ze daar opeens. Weggereden op het vlakke, demarrerende als bezetenen in de bergen. Maar net zo snel als ze kwamen, zo snel waren het clubje van Lucho Herrera en Fabio Parra weer vertrokken. Het geel van Victor Hugo Peña was na bijna twintig jaar een kleine pleister op de wonde, maar in Briançon kregen ze eindelijk een echte opvolger. In de negende rit danste hij weg van zijn metgezellen en won niet alleen die rit, maar uiteindelijk ook de bergtrui. Vier jaar later zou hij in de Ronde van Zwitserland zwaar ten val komen en nooit meer kunnen fietsen. Schedelbreuk. De ritzege in Briançon is onvergetelijk, maar zijn grootste overwinning kwam jaren later pas. Hij bleek hét voorbeeld van een gouden generatie die elke dag weer een beetje groter wordt. Dit is waar het allemaal begon.

In de categorie: humor om te lachen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 21 maart 2020 00:15 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
In de categorie: humor om te lachen.

2011 Giro di Lombardia / Tour of Lombardy

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wel totaal verdiende zege. Niet op een laffe manier het wiel in de laatste meter er voor gedrukt. Ook wel weer typisch dat Martin te laat reageert en Quim daar pas weer op reageert

Wuyts gaat ook voor nostalgie deze weken:
https://sporza.be/nl/2020(...)el-71~1584717646758/

quote:

[b]

Dat verslag van L1

We gaan terug naar fantastische Tour de France 2011.



Na de knotsgekke Tour de France van 2008 - waar Sastre met een aanval op Alpe d'Huez een gooi naar het geel van Cadel Evans deed - werd de Tour in 2009 gewonnen door een ijzersterke Contador voor Andy Schleck. In 2010 was het stuk spannender, maar won Contador de ronde uiteindelijk toch met een kleine voorsprong op Andy Schleck. In 2011 stonden beide heren opnieuw aan de start. Contador ging dit jaar voor de Pantani-dubbel. De Giro had hij al relatief eenvoudig op zijn naam geschreven. Behoudens het Spaans kampioenschap had Bertje geen koers meer gereden tussen Giro en Tour.

Naast Andy Schleck kwam de concurrentie voor Contador van Cadel Evans, al tweemaal tweede in de Tour, maar in de twee voorgaande jaren ongelukkig. Evans had dit jaar de Tirreno-Adriatico en Ronde van Romandië gewonnen en werd tweede in de Dauphine. Leipheimer (winnaar van de Ronde van Zwitserland), ONZE Robert Gesink (winnaar in Oman, tweede in de Tirreno-Adriatico, derde in de Ronde van het Baskenland en dichtbij winst in de Dauphine), Frank Schleck, Ivan Basso, Jurgen Vandenbroeck en Samuel Sanchez werden tot de outsiders gerekend. Tot slot was ook Bradley Wiggins na zijn imponerende winst in de Dauphine een belangrijke man.

In de openingsrit gingen we van de Passage du Gois naar de Mont des Alouettes. Hier kregen we al een eerste indicatie te zien van wat ons te wachten stond aan absurde prestaties. De rit werd uiteraard gewonnen door Belgisch kampioen Philippe Gilbert. Phil was dit jaar onverslaanbaar. Winst in de Algarve, winst in de Strade Bianche, winst in de Tirreno, derde in Milaan - Sanremo (Wat heeft Pozzato nu bereikt? Nou, de enige noemenswaardige nederlaag van Gilbert dat voorjaar), winnaar van het Ardense vierluik (!!) Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, winnaar van de (nog niet Baloise) Ronde van België, Sterk Elektrotoer, Belgisch kampioen en nu dus ook het geel in de eerste rit. Kinderlijk eenvoudig.

Achter Gilbert deelde Evans een eerste kleine tik uit aan de concurrentie door een paar seconden weg te rijden. Hushovd toonde ook alvast zijn wonderbenen op de derde plaats, Rojas werd vanzelfsprekend vierde, Vandenbroeck ging ook lekker op de TB-500 en werd vijfde. Valpartijen zorgden er voor dat onder andere Contador en Samuel Sanchez die dag al meer dan een minuut verloren.

Stijn bleek groot fan.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2011 17:39 schreef Ajacied422 het volgende:
GILBERT BAAS
ETAPPE 1 = GILBERT

Mani was wat achterdochtiger

quote:

Op zaterdag 2 juli 2011 17:44 schreef Mani89 het volgende:
Hij ging als een opgespoten paard naar boven.

Etappe 2 was een korte en daardoor zeer spannende ploegentijdrit rondom Les Essarts. Gewonnen door Garmin-Cervelo, waardoor Thor Hushovd net voor Cadel Evans in de gele trui op het podium mocht verschijnen. De eerste vijf ploegen eindigden binnen vijf seconden van elkaar. Dat Garmin dat jaar ook over goede middelen beschikte bleek wel in de derde etappe, een vlakke sprintersrit naar Redon. Na de ploegentijdrit en het geel voor Hushovd kon de ploeg weer aan het feest met Tylar Farrar, jawel. Tylar lag voor de verandering eens niet op de grond maar won voor Wouter Weylandt. Dit waren ook de jaren waar er bij Vacansoleil ook een flinke 'bonus'. Zo werd Romain Feillu hier tweede.



Aguero was een ziener en zag het lot van het Nederlandse wielrennen al in de derde rit:

quote:

Op maandag 4 juli 2011 17:32 schreef Aguero het volgende:
Rob Ruijgh beste Nederlander met een 19e plaats vandaag.

Etappe 4 ging naar de Mur van Bretagne, altijd goed voor een beklijvende sprint bergop. Overigens zorgde Johnny met zijn Vacansoleil-wonderbenen er nog voor dat het peloton volle bak in de achtervolging moest, maar uiteindelijk konden we toch met het peloton naar de Mur. Gilbert reed vervolgens in de laatste 500 meter vakkundig het gat dicht op ploeggenoot VDB, waarna Contador op de lijn Evans leek te verslaan. Contador juichte, maar tevergeefs, want het was toch Evans die won. Vinokourov werd, Gilbert slechts vierde en gele trui-drager Hushovd had nog altijd wonderbenen en werd vijfde.

We quoten DeeBee voor wat duiding:

quote:

Op dinsdag 5 juli 2011 17:22 schreef DeeBee het volgende:
Evans wat een beest, OPL helemaal verneukt...

Gilbert die de ritzege van VDB2 even verknald...

Etappe 5 naar Cap Frehel mondde uit in een zwarte dag voor de . Al vroeg in de etappe kwam Gesink hard ten val, waardoor zijn Tour feitelijk voorbij was. Hij kon hem nog wel uitrijden, maar speelde geen rol van betekenis meer. Contador kwam eveneensten val, maar hij had wat minder schade. Tom Boonen daarentegen had meer last en moest vanwege de val twee dagen later opgeven.

quote:

Op woensdag 6 juli 2011 16:14 schreef Ericr het volgende:
Wuyts afgevoerd naar het ziekenhuis.

Na een dag met veel valpartijen en een venijnige finale slaagde alleen Cavendish erin om Gilbert in de sprint te verslaan. Rojas, Gallopin en Geraint maakten de top 5 compleet. Een dag later was het weer sprinten, niet echt noemenswaardig. Dit keer was Edvald Boasson Hagne de beste. Een dag later was het weer sprinten en was Cavendish de beste.



In etappe 8 lag de finish op Super-Besse, een eerste echte kans voor de klimmers. Het was ook de rit waar Gesink er doorheen zakte. Na zijn reed hij in de vlakke etappes nog gewoon mee in het peloton, maar op deze dag werd duidelijk dat een klassement er niet inzat. Beelden uit de horroreditie van Waar is Gesink?

De etappe werd gewonnen door Rui Costa die al vroeg in de aanval was en uiteindelijk 12 seconden overhield. Gilbert schakelde in de finale verkeerd, maar veel maakte dat niet uit, want een paar seconden later liet hij de klassementsrenners weer voor dood achter. Ook Thor Hushovd bleef onmenselijk goed reden. De grote Noor handhaafde zich tussen louter klimmers in de eerste groep en hield dus het geel in bezit.


Dan etappe 9, de Hoogerland-etappe. Nog los van wat er in deze etappe vooraan gebeurde vielen in het peloton Contador, Vinokourov en Vandenbroeck. Voor Contador was het al de zoveelste val, maar hij kon gehavend verder. Vinokourov en Vandenbroeck moesten met een breuk opgeven. Ik ben vooral benieuwd wat Vandenbroeck had gepresteerd dat jaar mocht ie op zijn fiets hebben blijven zitten. Omega Pharma-Lotto was lachwekkend goed met Gilbert en Vanendert.

Vooraan een kopgroep met onder andere Voeckler, LL Sanchez en Hoogerland. Wat er vervolgens gebeurde is natuurlijk voor ieder bekend. Het blijft pijnlijk om iemand met zo'n vaart het prikkeldraad in te zien vliegen. Uiteindelijk 'wacht de Tour op niemand' en won Sanchez de etappe, maar pakte Thomas Voeckler het geel. In het peloton was Gilbert vanzelfsprekend weer de beste.

quote:

Op zondag 10 juli 2011 16:57 schreef TheArt het volgende:
Deze man moet je kapot maken. Gewoon financieel helemaal afmaken. Ik kan er niets meer van maken.

Na alle gekte van etappe 9 werd er in etappe 10 weer gewoon gesprint. Ditmaal was Greipel te snel voor zijn goede vriend Cavendish. Ook Greipel ging lekker op de Omega Pharma-Lotto bonus. Gilbert en Voeckler probeerden dit met een gezamenlijke aanval nog te voorkomen, maar de sprintploegen hadden de boel voldoende op orde. Ook etappe 11 was voor de sprinters. Ditmaal waren de rollen omgedraaid en won Cavendish de sprint voor Greipel. Denis Galimzyanov, kent u hem nog? werd vierde.

Dan eindelijk de Pyreneeën in. Gelijk met een heerlijke rit van 209 kilometer over de L'Hourquette d'Ancizan, de Tourmalet en aankomst op Luz Ariden. Na de prestaties van Gilbert, Vandenbroeck en Greipel was het vandaag de beurt aan de alien, Jelle Vanendert. Vanendert had tot dat jaar eigenlijk nog nooit wat laten zien, maar bleek in de Pyreneeen zowat de beste klimmer van allemaal te zijn. Uiteindelijk kon alleen Samuel Sanchez hem volgen en die bleek in de laatste hectometers net wat sterker. De prachtige foto vanuit de rug van Sanchez werd eerder deze week ook al Rellende_Rotscholier gedeeld.

Achter Sanchez en Vanendert deed Frank Schleck de beste zaken. Hij pakte wat tijd op broer Andy, Basso en Evans. Contador daarentegen verloor nog wat extra seconden, waardoor het na alle valpartijen inmiddels wel duidelijk was dat hij niet meer in zijn allerbeste doen was. Verrassing van de dag was echter Voeckler, die met hulp van de eveneens vliegende Pierre Rolland maar 20 seconden verloor op Andy Schleck en Evans.

quote:

Op donderdag 14 juli 2011 17:17 schreef Szura het volgende:
Wat is dit zeg Voeckler

quote:

Op donderdag 14 juli 2011 17:23 schreef DeeBee het volgende:

[..]

Als 'krabbelaars' als Vanendert al zo gaan rijden van TB-500 had VDB2 hier inderdaad buitenblad-Hautacam-Riis-style iedereen op 7 minuten gezet!

Etappe 13 was een etappe van Pau naar Lourdes, waar Rellende_Rotscholier ongetwijfeld van gewalgd heeft. Een etappe voor de vluchters waar we weer een freakperfomance van Hushovd zagen. De Aubisque van de zware kant beklimmen, afdalen naar Lourdes en dan wint Thor. Hij klom niet het beste, maar in de afdaling kwam en het vlakke reed die Moncoutie en Roy simpelweg uit het wiel en won solo. Daarvoor had hij eerst nog even een voorsprong van meer dan een minuut goedgemaakt. Een fanatische overwinning in de regenboogtrui.

In het peloton was het weer tijd voor de dagelijkse Gilbert-show. Hij reed samen met Mollema een minuut weg van de rest. Gilbert stond daardoor na twee weken Tour nog altijd tussen de klassementsrenners in de top 10.




Na de qua parcours matige rit kregen we in de 14e etappe wel weer een schitterende Pyreneeënrit voorgeschoteld. De Portet d'Aspet, Col de la Core, Col de Latrape, Col d'Agnes, Port de Lers en finish bovenop Plateau d'Beille, je zou voor minder. Uiteindelijk was het wachten tot de laatste kilometers van Plateau d'Beille, maar daar liet Vanendert zien dat die beste klimmer van het weekend was. Hij won met redelijk verschil op de rest. Alleen Sanchez kon een poging doen om het gat te dichten, maar bleef hangen op twintig seconden. Daarachter had Contador het wederom lastig en bleek Europcar en in het bijzonder Voeckler bijzonder sterk. Het geel bleef nog vrij ruim om de schouders van Voeckler.

quote:

Op zaterdag 16 juli 2011 16:53 schreef Mani89 het volgende:
Jezus heeft Vandenbroek zijn voorraad aan Vanendert nagelaten ofzo?

quote:

Op zaterdag 16 juli 2011 16:56 schreef GotenSSJ het volgende:
Voeckler en Vanendert Wat is dit

Na de Pyreneeën ging het peloton op naar Montpellier en was het weer eens tijd voor de sprinters. Niet voordat we van de dagelijkse Gilbert-show konden genieten. Phil probeerde in de finale de sprinters nog te verrassen, zonder succes. Wederom was Cavendish, maar goed dat boeit eigenlijk niemand. Etappe 16, de traditionele overgangsetappe naar Gap, was een stuk interessanter. Er werd twee uur lang ongekend geschroeid om een kopgroep te vormen. Uiteindelijk steden vliegende Noren Boasson Hagen, Hushovd en semi-Noor Hesjedal voor de dagzege. Hushovd was weer de beste en won zo zijn de tweede semi-bergrit in deze Tour.

Achter de koplopers zorgde Contador voor het mooie weer. Ondanks zijn mindere vormpijl plaatse Contador op de Col de Manse verschillende aanvallen, waarna die wegreed met Samuel Sanchez en Evans. Zij pakte een kleine halve minuut op de Schlecks, Voeckler en de onvermijdelijke Gilbert. Voeckler ging daardoor het hooggebergte in met een voorsprong van 1.45 op Evans, 1.49 op Frank Schleck en 3.03 op Andy Schleck. Sanchez op 3.26 en Contador op 3.49 volgden daarachter. Andy had Contador al een beetje afgeschreven op de tweede rustdag.

quote:

Op dinsdag 19 juli 2011 16:35 schreef Tommeke het volgende:
Zei Andy gister niet dat Contador hem er nooit af zou rijden bergop?

Op naar etappe 17, van Gap naar Pinerolo, met onderweg onder andere de Col de Montgenevre, Sestriere en Pramartino in de finale. Het hoofdstuk van de vliegende Noren ging in Italië rustig verder. Ditmaal was ONZE Bauke Mollema de dupe. Na de tweede plaats in Gap was Boasson Hagen de sterkste in Pinerolo. Hij was de sterkste op de slotklim en won met veertig seconden voorsprong op Mollema.

Hierachter was het wederom een gekkenhuis met verschillende aanvallen. Onder anderen Contador en Andy Schleck gingen meerdere keren in de aanval, maar uiteindelijk werd het grootste verschil in de afdaling gemaakt. Voeckler had moeite met de bochten en vloog er uiteindelijk ook een keer uit, zo het terras op bij een woning. Hivert in de kopgroep had even daarvoor al precies hetzelfde gedaan. Contador en Sanchez reden weg in de afdaling, maar werden uiteindelijk weer ingelopen door de overige klassementsrenners. Uiteindelijk verloor Voeckler een halve minuut door deze actie. Zijn voorsprong op Evans was daarmee geslonken tot 1.18.

RR moest ook toen al omgaan met de onwetendheid van andere users.

quote:

Op woensdag 20 juli 2011 17:07 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Klopt, als je iets hebt verkend dan is inderdaad al het gevaar weg. Chapeau!

Ik hoop dat Buzz een goede vakantie heeft gehad.

quote:

Op woensdag 20 juli 2011 17:20 schreef buzz1291 het volgende:
Mwah, gewoon Evans die de beste zaken doet. Maar dat zeg ik al een paar weken, en toen werd er hier hard gelachen. Mijn 100 euro inzet bij Unibet gaat echt een hele vakantie opleveren!

Op naar het dak van de Tour, de fantastische 18e rit van Pinerolo naar de top van de Galibier. Onderweg de Agnello en Izoard, alvorens de top van de Galibier bij uitzondering als finish diende. Drie Alpenreuzen en een heus plan bij Leopard-Trek. Joost Posthuma en Maxime Monfort of all places waren voor Leopard-Trek meegeslopen in de kopgroep. Ondertussen bleek Contador na de opleving in de voorgaande dagen toch ineens weer ranzig slechte benen te hebben. Het plan bij Leopard-Trek had succes, want Andy knalde er van weg op de Izoard. Niemand (kon) volgen en met hulp van Posthuma en Monfort begon hij aan fantastische solo.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 16:16 schreef Van_Poppel het volgende:
Zelfs al slaagt Andy niet in zijn opzet, dan scoort ie nog punten

Jeugdzonde Stijn

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 17:32 schreef Ajacied422 het volgende:
CONTADOR GELOST

Na aanvankelijk wat geaarzel in de groep der favorieten naam Evans zijn verantwoordelijkheid, waardoor het op de Galibier feitelijk een tweestrijd werd tussen Andy Schleck en Cadel Evans. Het verschil bleef rond de twee a drie minuten hangen. Voeckler was weer ouderwets aan het bekkentrekken en leek de hele klim op breken te staan, maar reed uiteindelijk juist een beresterke klim en verloor slechts enkele seconden op Frank Schleck en Evans. Zo goed zelfs dat hij ook bovenop de Galibier het geel weer mocht aantrekken. Zijn voorsprong bedroeg nog 15 seconden op Andy Schleck, 1.08 op Frank Schleck en 1.12 op Evans.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 17:31 schreef TargaFlorio het volgende:
Prachtige klimtijdrit van Evans

Met nog steeds vier renners in de strijd om geel ging de renners in de 19e rit voor de laatste keer de bergen in. Via de Telegraphe, Galibier op naar de Alpe d'Huez. Slechts 110 kilometer, maar na de loodzware rit van de dag ervoor was er veel mogelijk. Dat gebeurde ook, want Contador zou Contador niet zijn als ie een daags na een slechte dag alles op niets zou zetten om de boel overhoop te gooien. Hij viel al na 15 kilometer aan en kreeg Sanchez, Evans, Schleck en Voeckler met zich mee. Evans kreeg materiaalpech en moest daardoor afhaken, Sanchez loste en Voeckler blies zichzelf ook compleet op. Op de Galibier zakte hij er voor eerst deze Tour volledig doorheen. Gelijk ziedend. Daarvoor kregen we ook nog een ouderwets staaltje wielrennen te zien met Spanjaarden voor Spanjaarden en Fransen voor Fransen.

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 15:16 schreef Mani89 het volgende:
De klassieke Evans choke

Enigszins teleurstellend viel het in de vallei naar Alpe d'Huez volledig stil, waardoor het peloton (inclusief Voeckler) terug kon komen op de kopgroep. Alleen Rolland en Hesjedal kozen ervoor om al voor Alpe d'Huez aan te vallen en begonnen met circa anderhalve minuut voorsprong.

Een terechte opmerking van Wim.

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 16:00 schreef wimderon het volgende:
Nogal slecht nagedacht van Contador/Riis over deze actie. In plaats van even 5 kilometer tempo maken met Hernandez/Sorensen/Navarro zodat alle knechten in de bus zitten, rijden die knechten nu op kop en gaan die straks voluit als ze over de top zijn.

Aan de voet van de Alpe d'Huez was het uitgerekend Evans die voor het offensief koos. Niet Andy of Frank Schleck, die vanwege de tijdrit eigenlijk tijd zouden moeten pakken op Evans. Lang duurde de aanval niet, waarna Contador nog maar eens in de aanval ging. Niemand kon volgen en in no-time was Contador bij Rolland en Hesjedal. Ook deze liet hij staan en hij leek op weg naar de dagzege. Ondertussen was ook Samuel Sanchez weggereden uit het peloton en hij zette samen met Rolland de achtervolging in op Contador. In de laatste kilometers was het over en uit met Contador, waarna Rolland de sterkste, maar ook zeker de slimste bleek en nog een ritzege veroverde voor het toch al bizar sterke Europcar. Daarachter slaagde Evans, Andy Schleck en Frank Schleck er niet in om van elkaar weg te rijden. Goede zaken voor Evans vooral.

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 17:46 schreef DeeBee het volgende:
Lol, die Rolland, net nog nee-knikken, legendary...

Voeckler had zichzelf al grandioos opgeblazen op de Telegraphe en Galibier en betaalde daar op de Alpe voor. Hij verloor drie minuten en dus ook de gele trui. Deze ging naar Andy Schleck, maar de morele winnaar was toch eigenlijk Evans. De Australiër stond met nog een tijdrit te gaan binnen een minuut van Schleck.


De 20e etappe - een tijdrit van 42,5 kilometer rondom Grenoble moest de beslissing brengen in deze Tour. De dagzege ging nipt naar Tony Martin, maar de strijd was er uiteraard om het geel. Echt heel spannend werd het alleen niet, want het was al gauw duidelijk dat Evans te sterk was voor Andy Schleck. Schleck mocht een kleine minuut verliezen op Evans, maar verloor uiteindelijk 2,5 minuut. Hierdoor was al snel duidelijk dat het geel naar Evans ging. Behoorlijk slecht van Andy.

quote:

Op zaterdag 23 juli 2011 16:44 schreef franklop het volgende:
Ja Andy, je bent echt veel beter geworden in tijdritten

Uiteraard kan ook Mart niet ontbreken in dit topic.

De slotrit is niets meer dan het eerste criterium na de Tour en werd gewonnen door Cavendish.



En nou maar hopen dat dit jaar überhaupt nog een Tour krijgen, die bij voorkeur ook nog enigszins in de buurt komt van die van 2011.

Mooi werk, zeker dankzij die oude quotes tussendoor.

Mooi overzicht Dale Cooper!

Was inderdaad een heel leuke Tour met spanning tot de laatste tijdrit en wisselende kansen. Niet toevallig ook de voorlopig laatste editie zonder Sky/Ineos dominantie.

Europcar in 2011.

quote:

Op zondag 22 maart 2020 22:46 schreef Mani89 het volgende:
Europcar in 2011.

Christophe Kern

Die viel alleen snel uit in de Tour, dat was dan weer jammer.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 19:53 schreef wimderon het volgende:
We gaan terug naar 1996, de zomer van 1996.

Miguel Indurain, al vijf jaar ongenaakbaar in de Tour de France, ging op voor zijn zesde gele trui. De zeventiende etappe naar zijn eigen Pamplona moet daarbij het hoogtepunt worden. Na de koninginnenrit restten geen echte bergen meer en nog wel een tijdrit van 63 kilometer. Een uitstekend moment om een voorschot te nemen op de historische eindzege en Indurain alvast uitgebreid te fêteren. Miguelon kende een prima aanloop naar de Tour, met eindzeges in de Dauphiné en diverse kleinere rittenkoersen.

De sterke teams van Festina en Team Telekom maakten in deze jaren opeens een opvallende sprong voorwaarts in hun niveau, maar in de voorbereidingskoersen leken de heren Virenque, Dufaux, Riis en Ullrich geen echte bedreiging te gaan vormen. Laurent Jalabert was daarentegen wél bezig aan een prima seizoen, evenals teamgenoot Alex Zülle, en had in 1995 de Vuelta gewonnen. Maar bij ONCE is er even wat misgegaan tijdens deze Tour, kan ik u al verklappen. Mapei trad aan met Tony Rominger en Indurains landgenoot Abraham Olano, die hem in 1995 van de wereldtitel had gehouden. Daarnaast was het nog uitkijken naar de eeuwige Luc Leblanc en, @:Mani89, naar Piotr Ugrumov en Evgenij Berzin. Maar dit waren stuk voor stuk mannen die Big Mig met de vingers in de neus kon kloppen.

Hoe de jacht van Miguel Indurain op de vermaarde zesde eindzege verliep ziet u in de volgende samenvatting, met begeleidend commentaar van Michel Wuyts (met baard) en Frank Raes.

Tour de France 1996

Ik was bij de start in 1996, denk mijn eerste wielerherinnering. Nog jarenlang een 'gele trui' T-shirt van gehad, dat was echt een proloog in hondenweer.

De Nederlandse wegen krijgen nog even een trap na van de Belgen, soww.
Verder ongekende topshowtjes van Bjarne, goed dat de Riis-bonus weer langzaamaan terugkeert in het peloton dit jaar.

Overigens: dat rijden zonder helm, incl. volle sprints.
Wel geniaal om renners te herkennen.

quote:

Op maandag 23 maart 2020 01:01 schreef wimderon het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Jelle heeft echt een fascinerend hoofd.

Ik was met mijn vader bij deze etappe,


We stonden op ongeveer 1 kilometer van de finish, dus de renners gingen over de finish line, draaiden gelijk om, en kwamen weer langs op weg naar het hotel.

Op een gegeven moment, komt Jelle Nijdam voorbij, en dat was dus excact de enige die mijn vader wist te herkennen, dus roept iets van Hup Snelle Jelle……..en Jelle ? Die spuugte een paar fluimen op het wegdek onder het uitspreken van de woorden "godverdedomme, godverdedomme" .

Hebben we nog steeds schik om .