Ondertussen is het al weer 3 maanden geleden, woensdag 16 mei, dat ik mijn ongeluk heb gehad, en nog steeds voelt het raar aan. Eigenlijk heb ik niet echt een doel met dit topic, maar ik wil het gewoon even van mij afschrijven, misschien dat het iets helpt qua verwerking. Er begint ook meer terug te komen qua herinnering, met name de dagen voor het ongeluk.
Nog steeds vraag ik me af hoe het ongeluk is gebeurd en waarom ik me er echt helemaal niks van kan herinneren. De week ervoor had ik bij een borrel van het werk opeens last van duizeligheid, de soort die ik heel soms (soms jaren niet) heb door gebrek aan voeding in combinatie met warmte/inspanning/alcohol. Nadat het voorbij was weer gewoon normaal gedaan en het lange weekend (hemelvaart) flink in de tuin bezig geweest. Na een bezoek aan het tuincentrum voor nieuwe planten voelde er al iets niet helemaal goed in mijn buik maar ook daar weinig aandacht aan besteed. Ook na het weekend voelde die buik niet heel lekker aan en heb ik een paar nachten echt beroerd geslapen voor zover het überhaupt lukte. En dan opeens zit je in een ambulance en ben je aan het bellen met je baas dat je niet in de file staat maar onderweg bent naar het ziekenhuis ...
Van die bewuste ochtend mis ik dus ongeveer een uurtje, oftewel de rit tot het ongeval en het eerste kwartier(?) na het ongeluk. De eerste hulpdienst ter plaatse was de politie, schijnbaar heb ik een heel gesprek gehad met een agent die bij me in de auto was gaan zitten, maar daar heb ik geen herinnering van. Op het moment van opname in het ziekenhuis lijkt het in eerste instantie allemaal mee te vallen qua lichamelijk schade en wilden ze me eigenlijk al weer in het weekend naar huis toe sturen in afwachting tot de operatie de week er na. Nu zou je denken dat het ongeluk het ergste is, maar dat moest helaas nog komen.
Mijn buik was aan de linkerzijde volledig blauw/paars/zwart van onder mijn borst tot halverwege mijn bovenbeen. De gordel had zijn werk goed gedaan om het lichaam op de plaats te houden, mijn benen (op een gat in de scheen na) en mijn hoofd (tand door de lip) waren praktisch schadevrij. Maar die buik, die deed gewoon echt pijn. In eerste instantie werd het weggezet als gevolg van de blauwe plekken en werd daarmee ook het opgeblazen gevoel verklaard. Toen ze me in eerste instantie eigenlijk naar huis wilden sturen hebben ze me toch nog maar even daar gehouden, in ieder geval tot ik eindelijk eens een keer kon poepen. Ik heb altijd geleerd dat als je ziek bent je juist moet eten om aan te sterken wat ik dus ook braaf deed. Uiteindelijk gaven ze me maar laxeermiddel in de hoop dat het toch allemaal eens ging werken.
Toen was het opeens zondag en lag ik weer in een ambulance, dit maal onderweg naar het andere ziekenhuis in de stad voor een spoedoperatie. Mijn dikke darm bleek een perforatie te hebben en was al een paar dagen vrolijk aan het lozen in mijn buik. Voornamelijk deze dagen zijn een grote waas voor me, met name de dagen na de operatie op de IC er na. Het was zo op het randje dat ze me met van alles in leven wisten te houden en ik werd volgepropt met zware pijnstillers (o.a. ketamine). Van heel die IC kan ik me maar twee dingen herinneren, een dokter die me elke dag waterijsjes kwam brengen zodat ik in ieder geval iets had tegen de droge mond. Ik lag aan het infuus en mocht niks eten of drinken dus was dit erg welkom, die dokter was op dat moment mijn grootste held. Het andere dat ik me herinner is dat ik wakker werd als een vers gebakken stokbrood, maar dat zal de ketamine wel zijn geweest
. Ook zat ik nu met een stoma op mijn buik geplakt, de enige manier voor mij om de spoedoperatie te overleven.Eenmaal van de IC werd ik bijna gelijk weer naar het eerste ziekenhuis gebracht, dit keer weer terug naar de trauma-afdeling want die afspraak stond tenslotte al. Dit ging gelukkig allemaal vrij probleemloos, mijn beiden gebroken schouders werden vastgeschroefd, elleboog weer aan elkaar geknutseld en een paar pinnen in mijn wijsvinger om die ook te laten genezen. Ik had verwacht nog even een nachtje in dat ziekenhuis te blijven maar ik moest toch weer direct terug naar het andere ziekenhuis. Tijdens de operatie hadden ze namelijk gezien dat de chirurgische wond op mijn buik (die voor de darm dus) aan het lekken was.
Terug in het andere ziekenhuis kreeg ik gelukkig mijn eigen kamer als gevolg van een bacterie die ik had, niet schadelijk voor mezelf maar wel voor alle oudjes daar op de afdeling. Dat weekend (we zijn inmiddels al weer 1,5e week na het ongeluk) mijn verjaardag 'gevierd' in het ziekenhuis, gelukkig mocht ik vanaf die dag weer gewoon eten ipv allen sondevoeding die direct de bloedbaan in ging. Maar die buikwond bleef ondertussen gewoon lekken, en niet alleen wondvocht maar ook ontlasting. Ook begonnen er gaatjes in de huid te ontstaan waar hetzelfde uitkwam, dus hebben ze de chirurgische wond weer deels opengemaakt.
Door de verpleging werd ik haast gedwongen elke dag maar dat bed uit te komen en te gaan lopen. Achteraf is dat niet meer dan logisch en goed dat ze het hebben gedaan, maar op het moment zelf voelde ik me zo beroerd als ik opstond en de ontlasting uit de wonden langs mijn benen naar beneden liep. Het vervelende was dat het lek niet vindbaar was waardoor het dus ook maar gewoon bleef stromen en de wonden 4 keer per dag werden schoongemaakt. Na een aantal CT-scans konden ze nog steeds geen lek vinden (en ik was inmiddels allergisch geworden voor de contrastvloeistof) en wilden ze een endoscopie in de dikke darm doen. Voor die endoscopie mocht ik twee dagen niet eten en moest ik een veel te extreem laxeermiddel nemen om de darm goed schoon te krijgen. Ook met de camera in de darm viel het niet mee om het lek te vinden, uiteindelijk werd en een klein gaatje gevonden bij de aansluiting van het stoma. Toen waren er nog maar twee opties, of opnieuw opereren met alle gevolgen van dien of niks doen en hopen dat die uit zichzelf dichtgaat. Gelukkig werd de tweede optie gekozen. Inmiddels lag ik al bijna 6 weken in het ziekenhuis.
Na die endoscopie werd ik met de dag energieker en kwam er steeds minder vreemd spul uit de wonden. Het gat in de darm leek zich dus voldoende te hebben gesloten en vanaf nu konden de wonden dus eindelijk eens dichtgroeien, iets dat nog lang gaat duren dat wel. Dit was ook het moment dat een van de opererende artsen van mijn darm even langs kwam. Hij was haast verbaasd om te zien dat ik nog leefde gezien de enorme hoeveelheid ontlasting die hij uit mijn buik had moeten pompen. Dan begint toch wel een klein beetje het besef te komen dat het allemaal net iets te dicht op het randje is geweest.
De komende weken ging het met de dag met sprongen vooruit en liep ik ondertussen met die fysio rondjes rond het ziekenhuis. Na 8 weken waren de wonden zo 'rustig' geworden dat ik eindelijk naar huis kon met thuiszorg. Heel vreemd om weer in je eigen huis te komen na al die tijd en dat er dan opeens een bed in de woonkamer staat. Dit gaat eigenlijk de komende weken wel goed met hier en daar wat complicaties zoals een lekkend stoma die natuurlijk precies lekt in de wond eronder.
Een week na mijn thuiskomst heb ik de eerste controle in het ziekenhuis, daar komt eigenlijk niks bijzonders naar boven en het devies is gewoon op dezelfde manier doorgaan. Een maand later is er weer een controle, dit keer is er een andere wondverpleegkundige en die werd niet heel blij toen ze achtergebleven gaasjes diep uit de wond moest halen. Het bleek de wondgenezing niet heel veel goeds te hebben gebracht aangezien die op sommige plekken nog steeds 10 centimeter diep was. Deze wond is sowieso een beetje vreemd, het is ontstaan als gevolg van de lekkende darm en heeft daarbij een holte gemaakt tussen de buikwand en de huid. De behandelmethode is nu aangepast in de hoop dat de wond nu wel wil dichtgroeien. Aan de andere kant is de chirurgische wond die weer was opengemaakt wel goed gaan dichtgroeien. Die was op een gegeven moment 10x10 cm en een paar cm diep, nu is die nog maar een 'fractie' daarvan.
Het is natuurlijk begrijpelijk dat alle aandacht uitging naar de wonden in mijn buik, daar zitten namelijk best wel vitale delen. Maar ik had ook nog een rits aan breuken. Mijn linkerarm had alleen de kapotte schouder en was een tijd lang mijn enige bruikbare arm en is dus vrij snel weer goed gaan werken. De rechterarm heeft echter een veel hardere klap gehad, met als gevolg dat die wekenlang in een gefixeerde brace heeft gezeten. Wat daar dan weer het gevolg van is geweest is dat mijn lichaam nogal enthousiast aan het verkalken is gegaan en ik daardoor de elleboog niet meer dan 90 graden gebogen krijg en mijn pols niet kan opendraaien (binnenkant hand naar boven zeg maar). Maar dit probleem is natuurlijk voornamelijk irritant en niet echt gevaarlijk of iets. De verkalking zelf kan of uit zichzelf weggaan of ik heb over een paar maanden weer een operatie om het weg te halen. Grappig detail is dat ik pas op de terugweg doorhad wie nou die dokter was, het was dezelfde die ik volledig de huis heb volgescholden toen die op de dag van mijn ongeluk mijn elleboog weer terug in de kom duwde.
En dan zitten we dus nu bij het nu, nog steeds niet hersteld 3 maanden na het ongeluk dus. Vooral dat gat in mijn buik dat maar niet echt wil dichtgroeien baart mijn nog zorgen. Naast dat is het ook nog eens onpraktisch, zo heb ik nog steeds moeite met lang staan en mijn rug strekken met staan. Ook kan ik er nog geen auto mee rijden want de gordel komt natuurlijk precies over de wond heen, daarnaast moet ik eerst nog een auto kopen.
Ik vind het gewoon heel vreemd om met dit allemaal om te moeten gaan, ik had tot dit ongeluk namelijk nog nooit echt iets meegemaakt waardoor ik echt moest revalideren. Soms voel ik me gewoon machteloos omdat ik nog steeds zo afhankelijk ben van andere mensen en het gevoel heb dat ik mijn energie en frustraties niet echt kwijt kan. Ook vind ik het lastig om mijn dankbaarheid te tonen aan iedereen die mij heeft gesteund, met name mijn ouders die elke dag een dikke 100 km reden om op bezoek te komen.
Nu ben ik een vrij nuchter persoon maar merk ik dat ik toch heel makkelijk emotioneel wordt tegenwoordig, dat kan echt om de kleinste dingen zijn maar trekt vaak wel weer snel weg. In het ziekenhuis heb ik wel twee keer flink lopen janken. De eerste keer was bij de psycholoog, elk gesprek ging daar vrij normaal maar toen ik het een keertje over mijn ouders had en wat ze allemaal voor me deden kon ik het niet meer droog houden. Zelfs als ik er nu over nadenk krijg ik weer natte ogen. De andere keer was nadat ik een goed lang gesprek had met een zuster (de afdeling was rustig dus konden makkelijk 1+ uur praten). Zij was altijd heel vrolijk als ze bij mij was, dat legde ze toen uit waarom. In het begin was de prognose voor mij niet al te best en was ze bang dat ze mij daar konden afvoeren, dat ik toch uiteindelijk herstelde was ze zo blij om. Dat iemand zo betrokken was die mij eigenlijk helemaal niet kende vond ik mooi om te horen.
Maar weer over op de orde van de dag, ik heb dus nog steeds allemaal gaten in mijn lijf en een arm die niet helemaal meewerkt. De komende maande ben ik nog druk aan het revalideren gevolgd door mogelijk nog twee operaties (stoma weghalen en elleboog). In de tussentijd probeer ik mezelf een beetje te vermaken en kan ik hopelijk binnenkort weer gaan werken. Eigenlijk zou ik heel blij moeten zijn dat ik überhaupt nog leef, maar ik maak me nu vooral zorgen om randzaken. Zo vind ik het nog steeds kut dat mijn auto is afgeschreven, tijdens mijn ziekenhuisverblijf is mijn werk verhuisd (ik vind zulke dingen leuk) en tenzij op magische wijze de wonden opeens dichtgaan zal mijn vakantie over 3 weken ook niet doorgaan.
Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik wil met dit topic, maar het voelt wel fijn voor mezelf om het allemaal eens te hebben uitgeschreven, al mis ik denk ik nog wel een groot deel.
___________
TL;DR: Ik heb mezelf bijna doodgereden op een boom, revalidatietraject kent veel complicaties waardoor het allemaal lang duurt en ik weet niet zo goed wat ik met al mijn tijd moet en wilde dit even van me afschrijven.
Hebben de cardioloog of neuroloog nog een reden gevonden voor een mogelijke wegraking? Want dat stuk is er ook nog...
Krijg je wel hulp in de vorm van een psycholoog of maatschappelijk werker?
Ja voor mijn gevoel besteed ik ze niet heel nuttigquote:Op zaterdag 18 augustus 2018 12:13 schreef MevrouwPuff het volgende:
Jeetje wat een verhaal! Ontzettend veel sterkte ermee! Hoe besteed je je dagen nu?
Hebben de cardioloog of neuroloog nog een reden gevonden voor een mogelijke wegraking? Want dat stuk is er ook nog...
. Ik loop regelmatig buiten een rondje om de conditie wat te herstellen, maar kan vanwege die wond niet echt goed inspannen. Verder heb ik gelukkig Netflix en draait mijn pols nog de goede kant op voor de Playstation-controller 
.Cardioloog en neuroloog hebben beiden niks gevonden, dus ik hoop dat die black-out een eenmalig iets is geweest als gevolg van slaapgebrek.
In het ziekenhuis had ik een psycholoog die wekelijks langskwam, maar ik had niet echt het idee dat die nou heel veel toevoegde. Het scheelt denk ik dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt en de eerste paar weken stijf stond van de pijnstillers. Waar ik voornamelijk mee zit zijn de complicaties die gewoon voorkomen hadden kunnen worden, maar vraag me af of een psycholoog daar veel mee kan. Nu scheelt het al wel dat mijn levensmotto 'alles komt altijd goed' is denk ikquote:
Wow dat is wel heel heftig ja. Ik vind het niet zo gek dat je het van je af moet schrijven en dat het lastig is om ermee om te gaan. Zeker omdat je nog in het herstelproces zit.
Krijg je wel hulp in de vorm van een psycholoog of maatschappelijk werker?
.Je hebt een goed uitgangspunt, want je bent een sterke vent. Elke week iets afvinken, elke week een stapje dichterbij het normale leven. Je komt er wel; hou moed.
Ja alles en iedereen zegt dat ik geduld moet hebben, ondertussen beschik ik over engelengeduldquote:
Weet je wat het is buurman: je hele leven is in een paar seconden volledig op z'n kop gezet. Alles dat je voor waar aannam, staat te wankelen. Het is maar goed dat je nog niet zoveel kan, want je hebt je tijd en energie hard nodig om te herstellen en weer orde op zaken te stellen in de eenheid die LTVDK heet.
Je hebt een goed uitgangspunt, want je bent een sterke vent. Elke week iets afvinken, elke week een stapje dichterbij het normale leven. Je komt er wel; hou moed.
Hopen dat ons boompje zich ook nog een beetje hersteld
.Heb het overigens verder niet gelezen.
Ohja, foto's heb ik nog welquote:
Heftig. Ik ben blij dat er in de OP geen plaatjes zijn bijgevoegd ter illustratie. Geen idee wat de TS verder te adviseren.
. Dit zit er in mijn arm:
Maar doe je goed man, ik hoop dat het snel wat beter gaat.
In bovenstaand stukje zit vermoedelijk de oorzaak hè? Wat het geweest is lijkt me lastig te achterhalen na al die tijd. Kan ook best een simpel buikgriepje zijn geweest. Misschien kan een arts er nog iets over zeggen.quote:
Nog steeds vraag ik me af hoe het ongeluk is gebeurd en waarom ik me er echt helemaal niks van kan herinneren. De week ervoor had ik bij een borrel van het werk opeens last van duizeligheid, de soort die ik heel soms (soms jaren niet) heb door gebrek aan voeding in combinatie met warmte/inspanning/alcohol. Nadat het voorbij was weer gewoon normaal gedaan en het lange weekend (hemelvaart) flink in de tuin bezig geweest. Na een bezoek aan het tuincentrum voor nieuwe planten voelde er al iets niet helemaal goed in mijn buik maar ook daar weinig aandacht aan besteed. Ook na het weekend voelde die buik niet heel lekker aan en heb ik een paar nachten echt beroerd geslapen voor zover het überhaupt lukte. En dan opeens zit je in een ambulance en ben je aan het bellen met je baas dat je niet in de file staat maar onderweg bent naar het ziekenhuis ...
Ik wens je in elk geval veel sterkte! Het kost tijd om het te verwerken. Neem die tijd ook. Je moet niet alleen lichamelijk herstellen van zo'n ongeluk, ook geestelijk
Moest hier om lachen.quote:
Het andere dat ik me herinner is dat ik wakker werd als een vers gebakken stokbrood, maar dat zal de ketamine wel zijn geweest .
Sterkte man.
Ja ik vind het gewoon allemaal al wel lang genoeg duren, denk dat dat ook wel het probleem isquote:
Heftig. De eerste tijd sta je alleen maar in "standje overleven". Nu je dat hebt gepresteerd komt pas het besef van wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Dan komt je verstand ook om de hoek kijken en dat wil weten wat er gebeurd is - maar daarvan mis je stukjes. Niet zo gek dus dat je van slag bent
[..]
In bovenstaand stukje zit vermoedelijk de oorzaak hè? Wat het geweest is lijkt me lastig te achterhalen na al die tijd. Kan ook best een simpel buikgriepje zijn geweest. Misschien kan een arts er nog iets over zeggen.
Ik wens je in elk geval veel sterkte! Het kost tijd om het te verwerken. Neem die tijd ook. Je moet niet alleen lichamelijk herstellen van zo'n ongeluk, ook geestelijk
.Mja daar heb ik ook nog aan zitten denken vanwege de buikpijn de dagen ervoor, maar dat valt niet meer te achterhalen. Ze gaan er vanuit de de perforatie het gevolg is geweest van de gordel die heel erg hard heeft ingegrepen.quote:
Zou het kunnen dat het probleem met je dikke darm op tijd is ontdekt omdat je (door het ongeluk) al in het ziekenhuis lag?
Kan me voorstellen dat je het even niet helemaal weet. De eerste periode word je geleefd om niet dood te gaan, en nu kun je niets, behalve piekeren en revalideren.
Niet gek dat het af en toe zwaar valt. Misschien toch eens vragen om slachtofferhulp of een psycholoog. Volgens mij kan je hier net zo goed ptss aan overhouden of andere trauma's die niet lichamelijk zijn.
Kortom: misschien vragen om ook wat hulp bij psychische revalidatie?
In ieder geval sterkte, vooral met die wonden, ik ga er vanuit dat je armen het wel weer gaan doen.
een echte oorzaak (auto defect, stuur fout, flauwgevallen of iets anders lichamelijk etc.) is er eigenlijk niet?
Nogmaals heel veel sterkte
Mja ik weet het niet, heb zelf het idee dat het psychisch allemaal wel meevalt omdat alle ingrijpende zaken niet in mijn hoofd lijken te zijn opgeslagen. Momenteel erger ik me gewoon aan alle beperkingen en afhankelijkheid die ik nu heb, ik ben normaal iemand die alleen maar hulp vraagt als het echt niet anders kan. Misschien ben ik ook wel gewoon te eigenwijs hoor, weet ik eigenlijk wel bijna zekerquote:
Wat een verhaal. Wat een pech en daarna een hoop geluk.
Kan me voorstellen dat je het even niet helemaal weet. De eerste periode word je geleefd om niet dood te gaan, en nu kun je niets, behalve piekeren en revalideren.
Niet gek dat het af en toe zwaar valt. Misschien toch eens vragen om slachtofferhulp of een psycholoog. Volgens mij kan je hier net zo goed ptss aan overhouden of andere trauma's die niet lichamelijk zijn.
Kortom: misschien vragen om ook wat hulp bij psychische revalidatie?
In ieder geval sterkte, vooral met die wonden, ik ga er vanuit dat je armen het wel weer gaan doen.
.Nope, al is lichamelijk voor de hand liggender dan mechanisch aangezien ik met de cruise control op volle snelheid tegen een boom aan de andere kant ben gereden en gelukkig niemand heb geraakt in het oversteken van die weghelft.quote:
heftig verhaal!
een echte oorzaak (auto defect, stuur fout, flauwgevallen of iets anders lichamelijk etc.) is er eigenlijk niet?
Vooral eiwitten, heel erg veel eiwittenquote:
Op Ja het heeft een hoop gescheeld dat ik in goede fysieke conditie was voor het ongeluk en mijn benen niks hebben waardoor ik vrij snel weer ben kunnen gaan lopen om weer op conditie te komen. En helder ben ik gelukkig weer wel, op een paar paracetamol na gebruik ik eigenlijk geen pijnstillers meer.quote:Op zaterdag 18 augustus 2018 13:57 schreef Prof_Hoax het volgende:
Wow, wát een verhaal. Ik zou niet weten hoe ik kan helpen behalve te zeggen heel veel sterkte. Als ik zie met wat voor kracht en helderheid je de tekst hier neerzet zou ik bijna zeggen dat ik denk te kunnen lezen dat je sterker bent dan wat je overkomen is. En je hier naar mijn (heel erg) bescheiden mening tot hier toe erg nuchter mee om bent gegaan, wat in mijn ogen altijd een plus is.
Nogmaals heel veel sterkte
Veel sterkte met je verdere herstel.
Ik kan me goed voorstellen dat het enorme impact heeft.
Sterkte met je herstel
Maar wonder boven wonder dat je er nog bent en ik wens je alle succes en sterkte met het revalideren!
Hoe moeilijk het soms ook zal zijn, blijf positief.
Het is je tijd nog niet.
Kweenie. Zou pedant zijn er iets over te beweren, daar een tennisarm lichamelijk gezien mijn grootste ongemak is geweest (was wel een serieuze tennisarm en mijn gewricht was ook verkalktquote:Op zaterdag 18 augustus 2018 12:34 schreef LTVDK het volgende:
Ja alles en iedereen zegt dat ik geduld moet hebben, ondertussen beschik ik over engelengeduld
). Maar als ik toch iets mag proberen: misschien is geduld de issue nog niet eens. Is het eerder het vinden van de moed en motivatie om door te gaan en de rust om genoegen te nemen met kleine stapjes. Ik heb er een hard hoofd in, maar ik blijf hem braaf water geven en toespreken!quote:Hopen dat ons boompje zich ook nog een beetje hersteld
En verder: ik zit om de hoek. Wat kan ik voor je doen?!
En alles komt goed.
Ja motivatie is denk ik nog het grootste probleem, zelfs simpele dingen als even de vaatwasser uitruimen of koken heb ik vaak geen zin in. Ik heb voor de wondzorg ook van dat speciale tape om het verband vast te plakken, dat knip ik altijd op maat voor de thuiszorg. Maar dat wil er ook nog wel eens bij inschieten omdat ik er totaal geen zin heb terwijl het letterlijk niks anders is dan een beetje knippen met een schaar. Is denk ik ook een combinatie van tijd (duurt allemaal lang) en motivatie (waar doe ik het allemaal voor), en die balans is gewoon nog een beetje zoek denk ikquote:
Kweenie. Zou pedant zijn er iets over te beweren, daar een tennisarm lichamelijk gezien mijn grootste ongemak is geweest (was wel een serieuze tennisarm en mijn gewricht was ook verkalkt
.Je moet hem niet teveel aandacht geven, heb ik ook jarenlang niet gedaanquote:
Ik heb er een hard hoofd in, maar ik blijf hem braaf water geven en toespreken!
En verder: ik zit om de hoek. Wat kan ik voor je doen?!
. Maar mocht je nog een halve tuin willen aanleggen ... 
Mijn steun en toeverlaatquote:
Je bent een topper
En alles komt goed.
toch knap hoe je die wazige berichtjes van mij in het begin hebt kunnen ontcijferen .Vond de gesprekken eigenlijk vrij soepel lopen.quote:
[..]
Ja motivatie is denk ik nog het grootste probleem, zelfs simpele dingen als even de vaatwasser uitruimen of koken heb ik vaak geen zin in. Ik heb voor de wondzorg ook van dat speciale tape om het verband vast te plakken, dat knip ik altijd op maat voor de thuiszorg. Maar dat wil er ook nog wel eens bij inschieten omdat ik er totaal geen zin heb terwijl het letterlijk niks anders is dan een beetje knippen met een schaar. Is denk ik ook een combinatie van tijd (duurt allemaal lang) en motivatie (waar doe ik het allemaal voor), en die balans is gewoon nog een beetje zoek denk ik
[..]
Je moet hem niet teveel aandacht geven, heb ik ook jarenlang niet gedaan
[..]
Mijn steun en toeverlaat
Jammer dat WA geen zoekfunctie heeft, ben toch wel benieuwd wat voor vage dingen ik heb gezegd toen ik op de IC lagquote:
[..]
Vond de gesprekken eigenlijk vrij soepel lopen.
.Ja ik ben al voorzien van Nutridrinkquote:
Ik las iets van eiwitten nuttigen ... google eens op "bouwsteentjes"
. Dozen vol heb ik er van staan Bouwsteentjes zijn om te eten ....quote:
[..]
Jammer dat WA geen zoekfunctie heeft, ben toch wel benieuwd wat voor vage dingen ik heb gezegd toen ik op de IC lag
[..]
Ja ik ben al voorzien van Nutridrink
Nogmaals sterkte gewenst ....
Mja komt op hetzelfde neer als die Nutridrinkquote:Op zaterdag 18 augustus 2018 21:28 schreef maily het volgende:
[..]
Bouwsteentjes zijn om te eten ....
Nogmaals sterkte gewenst ....
Maar voor de rest kan ik gewoon normaal eten en dan heb ik voor die eiwitten liever een goed stuk vlees dan zo'n Bouwsteentje .Het ongeluk is gebeurd op een woensdagochtend op weg naar werk ... https://www.bndestem.nl/m(...)r-aanwezig~a36a49fe/quote:
Ergo, nooit met een slok op achter het stuur
Edit: oh je hebt het al aangepast
Geen idee wat ze hebben moeten doenquote:Op zaterdag 18 augustus 2018 21:55 schreef Prof_Hoax het volgende:
Zie ik nu goed dat de brandweer niet heel veel heeft moeten doen om je uit je auto te krijgen? (sorry, beroepsinteresse.. Voel je vrij om deze reactie te negeren als je niet wilt antwoorden) ik dacht gelezen te hebben dat je bij de politie ingestapt bent, en dus soort van zelfstandig uit de auto bent gekomen?
Maar de agent was bij mij achter in de auto gaan zitten, maar daar weet ik dus helemaal niks meer van. Aan deze foto te zien lijkt de passagierskant wel gewoon open te kunnen:
Ik kan je weinig mee geven. Begalve dat er een hulpmiddel voor zwangere vrouwen is die de buikgordel lager houdt. Mogelijk kun je dan wel rijden.
Ik vermoed dat je het door de klap vergeten bent en vervolgens in shock bent geraakt. Of door te heftig wordt geblokkeerd.
Maar de info is er wel en reken maar dat die er uit komt. Als alles straks rustig is en zijn normale gang gaat moet je niet gek opkijken wanneer je stress level standaard in het rood staat. Met dromen, flashbacks, paniek aanvallen etc als mogelijke uiting. Dat je het niet weet is ws een beschermingsmechanisme om niet je lichamelijk herstel in de weg te zitten
Ik denk dat op zijn minst even langs de POH ggz geen overbodige luxe. Informeer even naar zijn of haar achtergrond. Als het psycholoog is en je hebt een klik prima. Zo niet aansturen op doorverwijzing.
Behalve de trauma verwerking, is het ook zinvol om te kijken hoe je je nu beter, zinvoller ed kan voelen en helpen bij het wachten. Voor kinderen die langdurig ziek zijn heb ik legio oefeningen. Voor volwassenen zullen ze er ook zijn.
Half jaar thuis gezeten, net zoals jij, met een bed in de woonkamer (bij mijn ouders). Bij mij kwam de echte setback 5 weken later toen een bloeding tussen hersenvlies en schedel druk op de hersenen begon uit te oefenen, 2 weken lang in helse pijn geleefd..
Maar dat gaat allemaal voorbij, wonden genezen en je gaat je oude leven weer oppakken. Ik heb de vrije uren in m'n studie gestoken destijds, hopelijk heb je ook zoiets..
Hoe lang mag ik erover doen?quote:
Maar mocht je nog een halve tuin willen aanleggen ...
Hmm daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht, zal eens kijken of ik er eentje kan lenen om te kijken of zoiets werkt, bedankt voor de tipquote:
Heftig verthaal.
Ik kan je weinig mee geven. Begalve dat er een hulpmiddel voor zwangere vrouwen is die de buikgordel lager houdt. Mogelijk kun je dan wel rijden.
.Ik ben liever degene die de patient 0 neerschietquote:
Tering jij gaat nog een keer patient 0 worden van een zombieuitbraak. Sterkte man! Op een goede genezing!
.Mja eerst maar eens afwachten hoe het allemaal geneest, ook geestelijk. Het lijkt me niet heel zinvol om met een psycholoog te gaan praten als ik niet eens weet wat er is gebeurd en die waarschijnlijk alleen maar mijn frustraties mbt de wonden aan hoort.quote:
Je zegt dat je denkt dat je het niet bewust hebt mee gemaakt. Dat heb je natuurlijk wel. Hooguit de laatste seconden niet.
Ik vermoed dat je het door de klap vergeten bent en vervolgens in shock bent geraakt. Of door te heftig wordt geblokkeerd.
Maar de info is er wel en reken maar dat die er uit komt. Als alles straks rustig is en zijn normale gang gaat moet je niet gek opkijken wanneer je stress level standaard in het rood staat. Met dromen, flashbacks, paniek aanvallen etc als mogelijke uiting. Dat je het niet weet is ws een beschermingsmechanisme om niet je lichamelijk herstel in de weg te zitten
Ik denk dat op zijn minst even langs de POH ggz geen overbodige luxe. Informeer even naar zijn of haar achtergrond. Als het psycholoog is en je hebt een klik prima. Zo niet aansturen op doorverwijzing.
Behalve de trauma verwerking, is het ook zinvol om te kijken hoe je je nu beter, zinvoller ed kan voelen en helpen bij het wachten. Voor kinderen die langdurig ziek zijn heb ik legio oefeningen. Voor volwassenen zullen ze er ook zijn.
Dat klinkt ook als een flinke klap ja, fijn dat het is goedgekomen. Ik hoop binnenkort weer wat aan het werk te gaan (wel thuiswerk voor nu dan), want anders moet ik straks echt nog een zinnige hobby gaan zoekenquote:
Ik heb anderhalf jaar een beetje hetzelfde gehad.. Van 6 meter op de vloer geklapt, heel veel gebroken met als absoluut dieptepunt een verbrijzelde knieschijf en een week in een buitenlands ziekenhuis.
Half jaar thuis gezeten, net zoals jij, met een bed in de woonkamer (bij mijn ouders). Bij mij kwam de echte setback 5 weken later toen een bloeding tussen hersenvlies en schedel druk op de hersenen begon uit te oefenen, 2 weken lang in helse pijn geleefd..
Maar dat gaat allemaal voorbij, wonden genezen en je gaat je oude leven weer oppakken. Ik heb de vrije uren in m'n studie gestoken destijds, hopelijk heb je ook zoiets..
.Nou graag een stuk sneller dan dat ik er nu al over doequote:
Makkiequote:
Nou graag een stuk sneller dan dat ik er nu al over doe
.Nog altijd worden de wonden op/in mijn buik verzorgd, vorige week wel in het ziekenhuis geweest ter controle maar daar is ook niet heel veel spannends uit voort gekomen. Wel lijken de wonden zich nu wat meer te herstellen, de chirurgische wond is eigenlijk alleen nog maar oppervlakkig en moet nog maar een klein stukje. De andere wond lijkt ook eindelijk een beetje te 'pakken', het ondiepe gedeelte is al ver dichtgegroeid. Het diepste gedeelte is alleen helaas nog steeds zo'n 9 cm diep en komt ook nog steeds wondpus en bloed uit. Voor die wond moet ik gewoon het meeste geduld hebben (en houden
) want die moet toch echt eerst helemaal dicht voordat ze het stoma weer terug willen gaan plaatsen.Verder gaat het relatief gezien eigenlijk best wel goed. Ik had nog dit topic geopend ivm medicatie: LIF / Afkickverschijnselen Oxycodon, dat was de eerste paar dagen best zwaar maar inmiddels klaar. De enige medicijnen die ik nu nog neem zijn paracetamol, en dat is eigenlijk vooral voor een kapotte kies. Die kies is waarschijnlijk het gevolg van het ongeluk maar al die maanden onopgemerkt gebleven vanwege alle pijnstillers.
Ja dat heb ik ook meermaals gevraagd. Maar dat komt schijnbaar omdat de wonden niet steriel zijn en ze van binnenuit dicht moeten groeien.quote:
Gewoon uit medische nieuwsgierigheid heh, je kent me en ik snap die gasten niet helemaal. Waarom precies hebben ze het van binnen niet dichtgeschroeid?
Revalideren is nou eenmaal een proces dat lang duurt en daardoor superfrustrerend is. Geduld is ook niet mijn sterkste kant en supereigenwijs ditdat.
Maar als ik nu lees hoe gaat vlot je hersteld (want dit is echt vlot), dikke pluim!
quote:
[..]
Ja dat heb ik ook meermaals gevraagd. Maar dat komt schijnbaar omdat de wonden niet steriel zijn en ze van binnenuit dicht moeten groeien.
Een wond is nooit steriel, die maak je steriel.. maar ja.. Kut man allemaal, sterkte nog en komt wel goed.Dan geneest het ook niet meer, dan blijf je helemaal met een open buik rondlopen. En het geeft verklevingen met pijn en andere ellende.quote:
Gewoon uit medische nieuwsgierigheid heh, je kent me en ik snap die gasten niet helemaal. Waarom precies hebben ze het van binnen niet dichtgeschroeid?
Kom je daar nog achter he, er is natuurlijk pas onderzoek gedaan na het ongeval.quote:
zou het kunnen dat je om te beginnen een (al dan niet geperforeerde) blindedarmontsteking had en daarvan 'out' ging tijdens het rijden? mijn dochter heeft zulks gehad en dat bleef ook enkele dagen onopgemerkt, leek erg op gewoon een buikgriepje
Ja er gaat wel elke dag prontosan in voor het ontsmetten, maar het moet gewoon dichtgroeien.quote:
[..]
Nee dat niet, is gewoon groen/geel vuil dat er nog uit moet, komt ook vrij bij wondherstel dacht ik. Het heeft ook een hele typische geur, om het lekker te noemen is misschien wat raar, maar het is geen stank.quote:
Wondpus? Is er dan een nog steeds een ontsteking?
Of er iets met de darmen aan de hand was lijkt voor de hand liggend gezien mijn klachten vooraf, maar is helaas niet duidelijk te krijgen gezien de puinhoop die het in mijn buik was. Tevens zou het dan iets aan mijn dikke darm moeten zijn gezien de perforatie en de locatie (blinde darm zat dacht ik rechts?).quote:
zou het kunnen dat je om te beginnen een (al dan niet geperforeerde) blindedarmontsteking had en daarvan 'out' ging tijdens het rijden? mijn dochter heeft zulks gehad en dat bleef ook enkele dagen onopgemerkt, leek erg op gewoon een buikgriepje
de ontsteking kan ook linksig zitten, maar hoe dat precies werkt weet ik ook niet, de uitleg van de arts ging een beetje langs me heen na "de operatie is goed verlopen"quote:
[..]
Ja er gaat wel elke dag prontosan in voor het ontsmetten, maar het moet gewoon dichtgroeien.
[..]
Nee dat niet, is gewoon groen/geel vuil dat er nog uit moet, komt ook vrij bij wondherstel dacht ik. Het heeft ook een hele typische geur, om het lekker te noemen is misschien wat raar, maar het is geen stank.
[..]
Of er iets met de darmen aan de hand was lijkt voor de hand liggend gezien mijn klachten vooraf, maar is helaas niet duidelijk te krijgen gezien de puinhoop die het in mijn buik was. Tevens zou het dan iets aan mijn dikke darm moeten zijn gezien de perforatie en de locatie (blinde darm zat dacht ik rechts?).
Nou ik ben er vrij zeker van dat het probleem bij mijn dikke darm zat, daar hebben ze niet voor niets een stuk uitgesneden en creatief mee lopen knutselenquote:
[..]
de ontsteking kan ook linksig zitten, maar hoe dat precies werkt weet ik ook niet, de uitleg van de arts ging een beetje langs me heen na "de operatie is goed verlopen"
.geen idee allemaal hoorquote:
[..]
Nou ik ben er vrij zeker van dat het probleem bij mijn dikke darm zat, daar hebben ze niet voor niets een stuk uitgesneden en creatief mee lopen knutselen
ik wilde alleen maar zeggen dat ellende in je buik heel verneukeratief niet altijd direct duidelijk is. ik was daar bij mijn dochter toen erg van geschrokken. zondags en maandags leek ze buikgriep te hebben (kotseritus vooral) en dinsdagochtend zaten we bij de SEH en daar konden ze het in eerste instantie ook niet vinden. linksom of rechtsom; ik hoop dat je snel opknapt!
. Tijdens het ongeluk is er dus schijnbaar ook een kies afgebroken, dat vermoeden had ik al dat er iets mee mis was. Echter heb ik er de eerste maanden geen last van gehad, waarschijnlijk als gevolg van alle pijnstillers en pijnen die meer aandacht vroegen. Nu ben ik dus geloof een week of 4 gestopt met de zware pijnstillers (alleen nog paracetamol) en is die kies dus gaan lopen vervelen. In het begin niet echt heel pijnlijk maar gewoon irritant aanwezig en dus maar een afspraak bij de tandarts gemaakt. Die heeft er vorige week in eerste instantie een noodvulling ingezet om het over een paar weken helemaal goed te maken. Helaas is door die noodvulling het opeens per dag meer pijn gaan doen waardoor ik afgelopen weekend zelfs 's nachts er wakker door werd. Maandag gelijk de tandarts gebeld en ik ging bijna verheugd er naartoe vandaag in de hoop dat die het kon maken. Nee dus ...
Naar een paar spuiten verdoving probeerde die het eerste stukje maar toen schoot ik al bijna gelijk rechtop op de stoel. Vervolgens heeft die de noodvulling er afgehaald en nog wat meer verdoving erbij gespoten, wederom zonder succes. Als laatste poging ging er een spuit recht van boven de kies in en schoot ik ongeveer tegen het plafond aan van de pijn
. Toen hebben we maar besloten het maar even hierbij te laten en eerst de ontsteking proberen weg te krijgen met een antibioticakuur.Oftewel samengevat, de open wonden en alles zijn vrij rustig maar ik zit weer aan de pijnstillers (ibuprofen 600mg in dit geval) vanwege een kies die tijdens het ongeluk is afgebroken
.Nah die ketamine was meer om me een beetje in dromenland te houden terwijl ik kunstmatig in leven werd gehouden geloof ik. Dit hing er op dat moment aan mijn lichaam, en aan de andere kant ook nog zo'n ding:quote:
Sterkte TS. Ben wel benieuwd hoe die ketamine nou voelde.
Ik moest hier flink van kotsen na mijn operatie.quote:
[..]
Bouwsteentjes zijn om te eten ....
Nogmaals sterkte gewenst ....
Veel sterkte OP.
[ Bericht 1% gewijzigd door rareziekte op 12-09-2018 21:35:30 ]
aan de tandarts nu als het goed is helemaal weg, ik zit dus momenteel op 0,0 aan pijnstillers .Verder ben ik vorige week voor controle in het ziekenhuis geweest, om te beginnen met het goede nieuws, 3 van de 5 wonden zijn zo goed als dicht en op wat hypergranulatie na rustig. Maar helaas ook nog wel vervelend nieuws, de twee diepste wonden blijken nog steeds even diep te zien (ca. 10cm) ... Dat schiet dus niet echt op ondanks dat de wond er volgens iedereen 'prachtig' uitziet wil die dus niet echt dicht gaan.
In het ziekenhuis hebben ze daarom nu de verbinding tussen de twee wonden weggesneden en dichtgebrand. Dat dichtbranden gebeurt overigens met een soldeerbout en ruikt precies als een elektrische vliegenmepper als je de vlieg nog wat langer roostert
. Nu heb ik daar dus 1 grote diepe wond die hopelijk nu wat beter reageert met wat er elke dag ingepropt wordt. En ik hoop echt dat die nu wel een beetje zin krijgt om dicht te groeien want anders willen ze vanuit het ziekenhuis namelijk VAC-therapy gaan inzetten. Dat is een soort spons die in de wond wordt gepropt, vervolgens wordt afgeplakt en 24/7 een vacuümpomp er op krijgt. Nu is heel de dag met zo'n pomp om je nek rondlopen niet echt heel leuk, maar als het helpt dan moet het maar. Alleen vanwege de locatie (buik) heeft de thuiszorg nu al aangegeven het waarschijnlijk niet te willen verzorgen omdat het te complex is. Voor de techniek om te kunnen werken moet het echt volledig vacuüm zijn, iets wat op een 'vlak' lichaamsdeel als een been makkelijk te doen is. Een buik beweegt nogal veel en is eigenlijk nooit vlak (tenzij je heel de dag stil in bed blijft liggen dan) en dus erg lastig afplakken. Dus ik hoop dat die wond nu wel een beetje dicht gaat groeien want ik heb weinig zin om 2/3 keer per week naar het ziekenhuis te moeten om dichtgeplakt te worden.
Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee eigenlijk gaat het verder best goed, met als hoogtepunt dat ik weer een auto heb
. Echt wat een genot is het om weer vrijheid terug te hebben en niet meer voor alles afhankelijk te moeten zijn van anderen. Voor wie nieuwsgierig is, dit is hem PTA / Een kleine hulde aan de DS3, en Queller kan hem elke dag zien staan .Ik geloof dat het dit is adhv de folder die ik van het ziekenhuis heb meegekregen: https://www.kci-medical.nl/NL-DUT/vactherapyquote:
Klinkt als beetje als sinus behandeling,volgens mij heeft toto die gehad (zonder succes dacht ik)
Dat is wel extreem in dat topic en ook een lastige plek. Zo negatief hoef je het niet voor te stellenquote:
Klinkt als beetje als sinus behandeling,volgens mij heeft toto die gehad (zonder succes dacht ik)
TS komt er nu medisch verpleging voor je buikwond? En je hebt een auto, rij je ook weer of hoe zienik dat?
Ja ik heb dagelijkse wondverzorging (spoelen, schoonmaken, verbinden etc.) door de thuiszorg voor de buikwond en voor het stoma.quote:
[..]
Dat is wel extreem in dat topic en ook een lastige plek. Zo negatief hoef je het niet voor te stellen
TS komt er nu medisch verpleging voor je buikwond? En je hebt een auto, rij je ook weer of hoe zienik dat?
En autorijden doe ik weer zelf ja
Al merk ik daarbij wel dat ik fysiek nog een hoop kracht mis, vooral in de armen (snelle verzuring), dus het zullen nog geen wereldreizen zijn momenteel .Hoe gaat het nu met de taken die je moet doen op een dag? Op de vorige pagina staat dat je moeite had met dingen als de vaatwasser inruimen. Ervaar je dit nog steeds zo? En qua emoties voel je je weer iets dichter bij jezelf?
Qua bezigheden gaat het de goede kant op, er zijn zelfs momenten dat ik me verveelquote:
Bizar TS, heel bizar allemaal.
Hoe gaat het nu met de taken die je moet doen op een dag? Op de vorige pagina staat dat je moeite had met dingen als de vaatwasser inruimen. Ervaar je dit nog steeds zo? En qua emoties voel je je weer iets dichter bij jezelf?
. Maar sommige dingen blijven gewoon lastig om te doen, is het niet door mijn buik dan is het wel door mijn elleboog die ook nog steeds niet goed buigt door die verkalking. Voor de rest is qua emoties de nieuwe auto wel een enorme boost, ik voel me er zoveel vrolijker en opgewekter door. Het helpt ook wel dat ik een beetje verliefd ben op die auto door het kleurtje en motorvermogen 
.Tof om te lezen. Ook knap van je dat je weer in de auto stapt dan doen niet veel mensen je na.quote:
[..]
Qua bezigheden gaat het de goede kant op, er zijn zelfs momenten dat ik me verveel
De reden dat ik die specifieke vragen stelde is omdat er weleens vergeten wordt om naar het hoofd en de hersenen te kijken na zo'n ongeluk. En dingen als moeite met emoties en moeite met kleine taken een symptoom van NAH zijn.
Ik wens je veel succes met het herstellen
Ja denk dat het wel 'geholpen' heeft dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt, of althans er niks van kan herinneren. Ik had op een tand door mijn lip ook geen verwondingen aan mijn hoofd en ze hebben me ook hebben ze me neurologisch helemaal nagekeken zonder iets te vinden.quote:
[..]
Tof om te lezen. Ook knap van je dat je weer in de auto stapt dan doen niet veel mensen je na.
De reden dat ik die specifieke vragen stelde is omdat er weleens vergeten wordt om naar het hoofd en de hersenen te kijken na zo'n ongeluk. En dingen als moeite met emoties en moeite met kleine taken een symptoom van NAH zijn.
Ik wens je veel succes met het herstellen
Maar ik merk zelf wel dat ik de laatste tijd op emotioneel vlak gelukkig wel een stuk vooruit ben gegaan, zeker sinds ik weer een deel van mijn vrijheid terug heb door de auto. Al kan met name muziek soms nog wel eens onverwacht wat emoties oproepen.
Logisch ook, je bent een mens, geen robot.quote:
[..]
Ja denk dat het wel 'geholpen' heeft dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt, of althans er niks van kan herinneren. Ik had op een tand door mijn lip ook geen verwondingen aan mijn hoofd en ze hebben me ook hebben ze me neurologisch helemaal nagekeken zonder iets te vinden.
Maar ik merk zelf wel dat ik de laatste tijd op emotioneel vlak gelukkig wel een stuk vooruit ben gegaan, zeker sinds ik weer een deel van mijn vrijheid terug heb door de auto. Al kan met name muziek soms nog wel eens onverwacht wat emoties oproepen.
Soms zijn er ‘kleinere’ dingen zoals het organisatievermogen dat toch terugloopt na een hevig ziekbed als het jouwe.dat zou ook nog kunnen verbeteren. Maar als je zoiets merkt zijn daar vaak ook mogelijkheden voor om je daarin aan te passen.
Misschien ben je daar sowieso nog niet aan toe.
Goede actie van je auto aanschaf (mooie kleur ook), bijdrage tot herstel.
En wat lief dat je ouders zoeen eind voor je reden continu.
Wat is nu de verwachting van je buik?
Ik heb in het ziekenhuis mijn 31e verjaardag 'gevierd'. Zit nu in een beetje een vreemde leeftijdscategorie dat ze me aan de ene kant meneer noemen en aan de andere kant dat ik nog zo jong benquote:
Hoe oud ben je eigenlijk?
Goede actie van je auto aanschaf (mooie kleur ook), bijdrage tot herstel.
En wat lief dat je ouders zoeen eind voor je reden continu.
Wat is nu de verwachting van je buik?
. En ik zou niet zonder mijn ouders kunnen 
Maar een verwachting durft niemand te geven, naast dat het nog moet dichtgroeien is mijn buik ook nog hard door littekenweefsel. Eerst moet dat allemaal rustig zijn voordat ze weer willen opereren om het stoma weer weg te halen, dus zal nog wel een paar maanden gaan duren
.Niet zozeer mijn herinneringen aan aftermath vind ik shockend maar de klap zelf, maw de info die ik misquote:
[..]
Ja denk dat het wel 'geholpen' heeft dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt, of althans er niks van kan herinneren. Ik had op een tand door mijn lip ook geen verwondingen aan mijn hoofd en ze hebben me ook hebben ze me neurologisch helemaal nagekeken zonder iets te vinden.
Maar ik merk zelf wel dat ik de laatste tijd op emotioneel vlak gelukkig wel een stuk vooruit ben gegaan, zeker sinds ik weer een deel van mijn vrijheid terug heb door de auto. Al kan met name muziek soms nog wel eens onverwacht wat emoties oproepen.
Nou dat vind ik niet een zozeer heel erg dat ik heel de klap en de paar uur er omheen mis, maar dat de oorzaak niet bekend is. Nu voelde ik me de dagen ervoor wel vreemd en heb ik een paar nachten echt slecht geslapen dus dat zal wel de basis van de oorzaak zijn, maar waardoor dat kwam weet ik dus niet.quote:
[..]
Niet zozeer mijn herinneringen aan aftermath vind ik shockend maar de klap zelf, maw de info die ik mis
Ja ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik dat moment waarop 5 gewrichten tegelijk breken niet actief mee heb gekregen.quote:
[..]
Nou dat vind ik niet een zozeer heel erg dat ik heel de klap en de paar uur er omheen mis, maar dat de oorzaak niet bekend is. Nu voelde ik me de dagen ervoor wel vreemd en heb ik een paar nachten echt slecht geslapen dus dat zal wel de basis van de oorzaak zijn, maar waardoor dat kwam weet ik dus niet.
Maargoed autorijden is mooi man, zo pakte ik het ook weer langzaam op. Fysio vroeg wat ik eerst wilde:
1. Zelfstandig schijten
2. Autorijden
3. Motorrijden
En aldus geschiedde.
Punt 1 zou ik ook graag weer willen kunnen. Ja technisch gezien is het zelfstandig, maar zo'n stoma is echt niks eigenlijk. De fysio is bij mij voornamelijk bezig met mijn elleboog en schouder los te krijgen en kan qua conditietraining nog niet veel doen vanwege de open wonden.quote:Op dinsdag 9 oktober 2018 16:51 schreef Amoeba het volgende:
[..]
Ja ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik dat moment waarop 5 gewrichten tegelijk breken niet actief mee heb gekregen.
Maargoed autorijden is mooi man, zo pakte ik het ook weer langzaam op. Fysio vroeg wat ik eerst wilde:
1. Zelfstandig schijten
2. Autorijden
3. Motorrijden
En aldus geschiedde.
Het scheelt gelukkig echt een hoop dat ik niks aan mijn benen heb en op die vastzittende elleboog na mijn armen ook gewoon goed kan gebruiken. Aan de andere kant denken mensen daardoor soms wel dat het allemaal wel meevalt of dat ik al goed opknap.
Maar ja, uiteindelijk zal het allemaal wel weer goed komen, kost alleen een hoop geduld
.. Ook nog eventjes gezocht naar foto's er van, deze kende ik nog niet:
En op deze kun je goed zien hoe weinig er nog maar over is van de voorkant:
Ik vind je fier, tenminste hoe je zo overkomt : )quote:
[..]
Nou dat vind ik niet een zozeer heel erg dat ik heel de klap en de paar uur er omheen mis, maar dat de oorzaak niet bekend is. Nu voelde ik me de dagen ervoor wel vreemd en heb ik een paar nachten echt slecht geslapen dus dat zal wel de basis van de oorzaak zijn, maar waardoor dat kwam weet ik dus niet.
Het heeft wel mijn interesse, hoe zou het toch gekomen zijn?!
Hoe is het voor je om die foto`s te zien ?
Ja ik vind ze niet echt schokkend ofzo, eerder gewoon raar als je beseft dat ik daar in zat (en op die foto's lag ik waarschijnlijk in de ambulance). Daarbij helpt het denk ik ook dat ik nog geen 'emotionele band' met de auto had omdat ik hem pas 3 maanden had.quote:
[..]
Ik vind je fier, tenminste hoe je zo overkomt : )
Het heeft wel mijn interesse, hoe zou het toch gekomen zijn?!
Hoe is het voor je om die foto`s te zien ?
Als passagier al meermaals er langs gereden, vooral 'grappig' om te zien dat het echt letterlijk de allerlaatste boom is (hier dus).quote:
En ben je nog eens langs geweest bij "plaats delict"?
Die boom heeft alleen een stuk kale bast en dat is het. Maar die boom is niet heel erg dik, ik gok ca. 20cm doorsnede, alleen zijn het nogal stevige bomen dus schijnbaar.quote:
jeetje de laatste boom..dus de boom staat er nog? Zie je een kale bast of zie je er nog wat van? op de fotos lijkt ie stukken ouder/groter/breder dan op de google map foto
oja ik zie het filmpje nu, net zo dik als op google mapquote:
[..]
Die boom heeft alleen een stuk kale bast en dat is het. Maar die boom is niet heel erg dik, ik gok ca. 20cm doorsnede, alleen zijn het nogal stevige bomen dus schijnbaar.
en je kan je niets herinneren van trauma heli en al die toestanden? Je werd wakker in ziekenhuis?
Het eerste dat ik me kan herinneren is dat ik aan het bellen was in de ambulance, maar de eerste twee weken zijn sowieso een soort vage waas vanwege die kapotte darm en de daaropvolgende ketaminekuur op de IC.quote:
[..]
oja ik zie het filmpje nu, net zo dik als op google map
en je kan je niets herinneren van trauma heli en al die toestanden? Je werd wakker in ziekenhuis?
Ik ben een paar maanden na mijn ongeluk op de motor gesprongen met mijn pa om naar die dikke put te gaan kijken hoe ik daar in vredesnaam in kon vallen.. Zal voor iedereen wel zo zijn dat je wil weten hoe dat kon gebeuren.quote:
En ben je nog eens langs geweest bij "plaats delict"?
Ik heb wel foto's dat ik door de brandweer naar beneden getakeld ben, maar ik was in het ziekenhuis alweer dusdanig bij dat ik de nekbrace die ze me om hadden gedaan alweer los wilde krijgen.
Prima autootje inderdaad want het is een aardige klapper geweest. Succes met het herstel
Verder lijkt het diepe gat nu eindelijk een beetje dicht te groeien, afgelopen maand is die eindelijk ondieper geworden. Hij is nu op het diepste punt nog ongeveer 7,5 cm diep ipv 10 dus het lijkt nu dicht te gaan groeien. Er gaat nu wel weer een ander soort gaas in, voornamelijk om de wond vochtig te houden gezien het vorige gaas de wond te droog heeft gemaakt. Voordeel van dat spul is wel dat de verzorging nog maar om de dag hoeft, dus heb ik niet meer elke dag de thuiszorg over de vloer. De VAC-therapy waar ze in het ziekenhuis eerst zo over aan het drammen waren hebben we toch maar niet gekozen op basis van toch wel goede argumenten vanuit mijn kant
Op het advies van diezelfde thuiszorg heb ik overigens ook mijn ziekenbed uit de woonkamer laten ophalen en heb ik ook weer een normale woonkamer. Verder eigenlijk weinig spannends te vertellen, einde van de maand heb ik weer controle en gaan ze ook weer eens foto's maken van mijn elleboog (die nog steeds niet goed buigt).
En wat goed dat je zo'n eind gereden hebt, lekker voor je zelfvertrouwen 
Het lijkt mij persoonlijk dat meer mensen na een ongeval weer autorijden dan dat er mensen zijn die dat nooit meer doen.quote:
Ook knap van je dat je weer in de auto stapt dan doen niet veel mensen je na.
Nu heb ik natuurlijk ook nog die elleboog die niet doet wat die moet doen. Vorige week op de röntgenfoto was al te zien dat de verkalking gelukkig grotendeels is opgelost, alleen zit er nog een stuk aangegroeid bot in de weg dat daar niet hoort. De arts was nog wel bezorgd dat er mogelijk een zenuwbaan vergroeid zat met dat stuk extra bot en daar heb ik vandaag een CT-scan voor gehad. Daarop lijkt het bot relatief 'vrij' te liggen dus gaan ze het opereren. En dan denk je aan de wachtlijsten waar je altijd allerlei verhalen over hoort, maar de operatie is al op 5 december
. De bedoeling is dan dus via het litteken weer naar binnen te gaan en het stuk bot weghalen en als ze er dan toch zijn ook gelijk alle pinnen en plaatjes die er uit kunnen eruit.Dus hopelijk over een tijdje weer een iets beter functionerende arm, jammer dat ik daarna weer een tijdje geen auto kan rijden.
Heel veel sterkte de komende tijd, TS! Hopelijk verloopt de operatie voorspoedig.
maar 'fijn' dat het botstuk aardig vrij lijkt te liggen! En heerlijk korte wachtlijst!(Nouja, het mag ook wel eens meezitten natuurlijk)
Moet zeggen dat het me wel een beetje verbaasde dat het zo snel kon. In eerste instantie wilden ze het zelfs al de 3e inplannen, maar dat was een andere dokter. Vind het toch iets prettiger als dezelfde dokter het doet die er de vorige keer al aan heeft gesleuteld, ook al maakt dat waarschijnlijk niks uitquote:
Jeetje, wat een nasleep....
(Nouja, het mag ook wel eens meezitten natuurlijk)
.Dan weet je in ieder geval wie er aan je zit te sleutelen ...quote:
[..]
Moet zeggen dat het me wel een beetje verbaasde dat het zo snel kon. In eerste instantie wilden ze het zelfs al de 3e inplannen, maar dat was een andere dokter. Vind het toch iets prettiger als dezelfde dokter het doet die er de vorige keer al aan heeft gesleuteld, ook al maakt dat waarschijnlijk niks uit
Dus euh, wanneer gaan we racen?quote:
[..]
Moet zeggen dat het me wel een beetje verbaasde dat het zo snel kon. In eerste instantie wilden ze het zelfs al de 3e inplannen, maar dat was een andere dokter. Vind het toch iets prettiger als dezelfde dokter het doet die er de vorige keer al aan heeft gesleuteld, ook al maakt dat waarschijnlijk niks uit
Aangezien ik straks dus weer een tijdje niet mag rijden zal dat 2019 wordenquote:
[..]
Dus euh, wanneer gaan we racen?
. Operatie lijkt goed te zijn gelukt,in totaal heb ik maar ongeveer 1,5 uur onder narcose gelegen dus dat viel allemaal nog mee. Direct na de operatie kon de arts mijn arm al zo goed als volledig buigen, nu dat alle verdovende middelen zijn uitgewerkt lukt dat nog niet echt, maar daar mag de fysio mee aan de slag. Dit is er allemaal uitgekomen (stukken bot heb ik niet meegekregen
), 6 schroeven en een plaatje:
Mijn arm ziet er nu zo uit, is nog wel redelijk opgezwollen, als in je ziet amper dat het mijn elleboog is
. Maar zijn wel een stuk kleinere hechtingen dan er de vorige keer zaten:In het ziekenhuis probeerden ze me weer allemaal zware pijnstillers als oxycodon aan te smeren maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Ja natuurlijk doet het wel pijn, maar ik ben zo ondertussen wel een beetje wat gewend en die oxy zooi heb ik geen zin in om weer van af te moeten kicken.SPOILER: Niet heel eng, maar toch klikken op eigen risico
Holy Shit!quote:
Zo, en we zijn weer thuis
Dit is er allemaal uitgekomen (stukken bot heb ik niet meegekregen
[ afbeelding ]
Mijn arm ziet er nu zo uit, is nog wel redelijk opgezwollen, als in je ziet amper dat het mijn elleboog isIn het ziekenhuis probeerden ze me weer allemaal zware pijnstillers als oxycodon aan te smeren maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Ja natuurlijk doet het wel pijn, maar ik ben zo ondertussen wel een beetje wat gewend en die oxy zooi heb ik geen zin in om weer van af te moeten kicken.SPOILER: Niet heel eng, maar toch klikken op eigen risico[ afbeelding ]
Het lijkt inderdaad meer op een knie dan op een elleboog.
. De hechtingen zijn uit mijn elleboog en er zit al best wat beweging in en lijkt met de dag verder te kunnen buigen en draaien. In het begin had ik nog wel dat ik niks kon vasthouden, maar dat is ook heel snel weer weggegaan en ik kan mijn gezicht weer aanraken 
. Verder ook in het buikgebied goed nieuws, de 'probleemwond' lijkt eindelijk door te hebben gekregen dat daar geen gat hoort te zitten in mijn buik. De afgelopen 4 weken is die op het diepste punt van 7 naar 4 cm diep gegaan. In de rest van mijn buik lijkt er ook steeds meer gevoel terug te komen, al is dat soms niet heel prettig als het voelt alsof er een mes in wordt gestoken.[heel voorzichtig]quote:
Even een kleine update
[/heel voorzichtig]Klinkt als langzaam stapjes vooruit naar echt herstel.quote:
Even een kleine update
.Afgelopen week weer op controle geweest in het ziekenhuis, wond is nog 'maar' 2,8 cm diep en ook een stuk smaller (groeit meer van rechts naar links dan van onder naar boven). Ze hebben nu ook voor het eerst een indicatie durven te geven over wanneer de wond dicht kan zijn, dat zal ongeveer nog 2 maanden duren. Pas als die zo goed als dicht is wil de chirurg een afspraak gaan maken over het terugplaatsen van de darm naar de goede plek. Maar het lijkt nu tenminste een beetje de goede kant op te gaan
.Elleboog is trouwens goed aan het herstellen, buiging komt al redelijk ver maar de draai naar buiten gaat nog wel een tijdje duren. Qua kracht begint er wel weer een hoop terug te komen, bij de fysio ligt de nadruk ook voornamelijk op spieraangroei, dus veel oefeningen met gewichtsmachines en zulke dingen.
Langzaam maar zeker komt het er allemaal wel, maar ik vind het maar lang duren
.Alle goede dingen komen langzaam..
en meer van die clichéopmerkingen.
Blij dat het i elk geval vooruit gaat!
ze wachten tot buikwond dicht gaat zodat ze weer een nieuwe buikwond kunnen maken? Volgens mij mis ik ietsquote:
Het is denk ik weer eens tijd voor een update
Afgelopen week weer op controle geweest in het ziekenhuis, wond is nog 'maar' 2,8 cm diep en ook een stuk smaller (groeit meer van rechts naar links dan van onder naar boven). Ze hebben nu ook voor het eerst een indicatie durven te geven over wanneer de wond dicht kan zijn, dat zal ongeveer nog 2 maanden duren. Pas als die zo goed als dicht is wil de chirurg een afspraak gaan maken over het terugplaatsen van de darm naar de goede plek. Maar het lijkt nu tenminste een beetje de goede kant op te gaan
quote:
Het is denk ik weer eens tijd voor een update
Afgelopen week weer op controle geweest in het ziekenhuis, wond is nog 'maar' 2,8 cm diep en ook een stuk smaller (groeit meer van rechts naar links dan van onder naar boven). Ze hebben nu ook voor het eerst een indicatie durven te geven over wanneer de wond dicht kan zijn, dat zal ongeveer nog 2 maanden duren. Pas als die zo goed als dicht is wil de chirurg een afspraak gaan maken over het terugplaatsen van de darm naar de goede plek. Maar het lijkt nu tenminste een beetje de goede kant op te gaan
Elleboog is trouwens goed aan het herstellen, buiging komt al redelijk ver maar de draai naar buiten gaat nog wel een tijdje duren. Qua kracht begint er wel weer een hoop terug te komen, bij de fysio ligt de nadruk ook voornamelijk op spieraangroei, dus veel oefeningen met gewichtsmachines en zulke dingen.
Langzaam maar zeker komt het er allemaal wel, maar ik vind het maar lang duren
Ja in verband met infectiegevaar, een open wond icm een darm is niet een heel goed ideequote:
[..]
ze wachten tot buikwond dicht gaat zodat ze weer een nieuwe buikwond kunnen maken? Volgens mij mis ik iets
. Plus dat het ook allemaal weer moet herstellen na de operatie, dan is het wel zo handig als die wond er niet nog als 'extra' bij zit.Die kans is er natuurlijk altijd. Maar de wond die nu zo langzaam dicht gaat is het gevolg van een lekkende darm en alle zooi die daaruit kwam en zich een weg naar buiten heeft 'gegeten'. Ook de operatie destijds was een spoedoperatie dus zonder allerlei protocollen als nuchter blijven en zulks vooraf. De nieuwe operatie zal onder wat meer idealere omstandigheden gaan, dus alles gepland en voorbereid.quote:
Is er dan geen kans dat de nieuwe ook niet dicht wil?
Eerst beginnen met het mindere; de wond op de buik is nog stééds niet dicht ... Is momenteel nog een kleine cm diep en vanuit het ziekenhuis hebben ze nu bedacht dat er een of anders sponsje bestaande uit collageen en honing. Hopelijk sluit die binnenkort eindelijk eens, al is de aankomende afspraak met de chirurg erbij pas eind april, dus nog even geduld ...
Maar het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk
. De thuiszorg is niet meer dagelijks maar nog maar 3x per week. Mijn elleboog en schouders gaan de goede kant op, mijn elleboog is al een heel stuk op weg naar volledige draai en buiging. Ook conditioneel gaat het een stuk beter, momenteel zit ik op 61 dagen continu met 10.000 stappen of meer. Qua afstand loop ik nu zo'n 10 km per dag. Ook slapen gaat een heel stuk beter met steeds minder last van de onderrug. En ik ben ook weer begonnen met werken op kantoor ipv vanuit huis, in het begin nu nog 2 halve dagen. Die stomme buikwond blijft dus nog het probleemgeval waarbij de rest van de wonden allemaal wel heel snel lijken te herstellen. Hopelijk is die eind april ver genoeg dicht dat ze een operatie kunnen gaan inplannen.
Jeej, je gaat vooruit!quote:
Misschien is het wel weer even tijd voor een update.
Eerst beginnen met het mindere; de wond op de buik is nog stééds niet dicht ... Is momenteel nog een kleine cm diep en vanuit het ziekenhuis hebben ze nu bedacht dat er een of anders sponsje bestaande uit collageen en honing. Hopelijk sluit die binnenkort eindelijk eens, al is de aankomende afspraak met de chirurg erbij pas eind april, dus nog even geduld ...
Maar het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk
Die stomme buikwond blijft dus nog het probleemgeval waarbij de rest van de wonden allemaal wel heel snel lijken te herstellen. Hopelijk is die eind april ver genoeg dicht dat ze een operatie kunnen gaan inplannen.
L a n g z a a m . . . . .
maar zeker!
Ja vooral door die buikwond dat het allemaal zo lang duurt. Al schijnt dat sowieso wel een bijzonder ding te zijn, bijna elke keer als ik in het ziekenhuis ben voor controle komt er wel iemand van een andere afdeling of in opleiding speciaal ervoor meekijkenquote:
[..]
Jeej, je gaat vooruit!
L a n g z a a m . . . . .
maar zeker!
.We beginnen even met het mindere nieuws, de wond op mijn buik is nog stééds niet dicht. Gaat wel heel langzaam dicht en in feite is het nog voornamelijk de huid die dicht moet groeien, maar er blijft nog vuil uit komen waardoor dat helaas niet zo snel gaat. Het komt voornamelijk door de locatie van de wond dat die zo moeilijk doet, net boven de plek waar je broekrand zit zeg maar. Ik hoop dat die binnenkort toch wel eens een keertje dicht gaat.
En ander nieuws, de afgelopen weken heb ik een aantal onderzoeken gehad om te kijken of van binnen alles in orde is om het stoma terug te plaatsen. Daar zijn de artsen gelukkig positief over en het lijkt daar allemaal wel goed te zitten in de darm weer normaal aan te sluiten. Vandaag een gesprek met de chirurg gehad, die wil voor over ongeveer 6 weken een operatie daarvoor inplannen.
In principe zou het met een kijkoperatie moeten kunnen waardoor ze als het ware de darm weer naar binnen kunnen proppen en vastmaken. Wel zijn er een aantal risico's aan verbonden, mijn buik was natuurlijk een puinhoop en het kan zijn dat het qua littekenweefsel een te groot 'spinnenweb' is om het zo te te doen. Als alternatief kan ook nog een 'gewone' operatie, maar dat willen ze eigenlijk liever niet doen aangezien ze mijn buik dan weer helemaal moeten opensnijden die vol met littekens zit. Daarbij komt ook nog dat de revalidatie daarvan een stuk langer gaat duren, en als het op die manier moet hebben ze liever dat ik nog een paar maanden wacht tot ik helemaal hersteld ben. Komende week hoor ik waarschijnlijk welke datum ze de operatie gaan inplannen, ze moeten eerst nog in overleg over hoe en wat.
Tot zover de update, nu maar hopen dat het gewoon een kijkoperatie kan worden, inmiddels zijn we al meer dan een jaar verder.
Ja gewoon de darmen weer aan elkaar vastnieten zodat het allemaal weer werkt zoals normaalquote:
Bedoel je met stoma terugplaatsen de stoma opheffen?
Normaal poepenquote:
[..]
Ja gewoon de darmen weer aan elkaar vastnieten zodat het allemaal weer werkt zoals normaal
Goede vraag, had nog geen update geplaatstquote:
Maar 30 augustus wordt ik geopereerd, helaas wat later dan gehoopt maar de datum staat nu in ieder geval vast. Revalidatie van de operatie zal als alles goed gaat zo'n 3 a 4 weken duren schatten ze.
Dan hebben we ook nog de buikwond die zijn tijd blijft nemen om dicht te gaan, hij wordt wel kleiner maar gaat akelig traag voor mijn gevoel. Komt nog steeds geel beslag uit, al lijkt dat wel telkens minder te worden. Dus hopelijk gaat die ook eens een keertje dicht zodat ik niet meer zo afhankelijk ben van de thuiszorg als ik wil gaan douchen.
Voor de rest ben ik me vooral aan het focussen met kracht en conditie opbouwen, momenteel loop ik probleemloos elke dag een kilometer of 12, scheelt ook wel dat ik aan mijn benen natuurlijk praktisch niks had. Kracht is nog wel een dingetje, vooral bij dingen waarbij ik moet bukken. 2 uur aan een stuk lopen is geen probleem maar een kwartiertje onkruid uit de grond halen ik ben buiten adem en moet dan echt even gaan zitten om weer bij te komen. Nog wel even leuk voor de statistieken, ik houd de afstanden en alles van het lopen bij en ben sinds 21 januari geen enkele dag onder de 10.000 stappen geweest, dus 202 dagen achter elkaar. Bij elkaar heb ik in die periode ruim 2,5 miljoen stappen gezet en 1988,2 km gelopen, morgen dus hopelijk door de 2000 grens heen
.En nu we ruim een jaar verder zijn komen er allemaal van die irritante administratieve zaken bij kijken. Zo is mijn loon nu naar 70% gegaan, al krijg ik waarschijnlijk het verschil wel terug vanuit de autoverzekering (echt aan iedereen met een auto, neem de inzittendenverzekering erbij!). Ook is de fysio 'afgelopen' als in dat het wordt niet meer vergoed door de zorgverzekering na een jaar waarbij de operatie in december niet als nieuwe behandeling geldt (verwijderen osteosynthese materiaal). Maar ook hier weer, inzittendenverzekering.
Goede tip. Heb net een cabrio gekocht en niet eens bij stilgestaan, maar ga er toch eens serieus over nadenken.quote:
(echt aan iedereen met een auto, neem de inzittendenverzekering erbij!).
Had ik zelf ook nooit bij stil gestaan, is meer geluk dan wijsheid geweest dat ik die schijnbaar erbij had genomenquote:
[..]
Goede tip. Heb net een cabrio gekocht en niet eens bij stilgestaan, maar ga er toch eens serieus over nadenken.
. Maar het scheelt je echt een hoop gedoe (en vooral geld), voor elke dag dat ik in het ziekenhuis heb gelegen bijvoorbeeld kreeg ik een kleine 30 euro. Ook heb ik vergoedingen gekregen voor dingen als kleding, een vakantie die ik moest annuleren en een schoonmaakster die elke week langskomt. Heb zelfs nog een tandartsrekening vergoed gekregen doordat ik door alle pijnstillers in het begin niet doorhad dat ik een ontstoken kies had (al bestaat er voor 5 keer in 1 maand gemarteld worden door een tandarts geen enkele vergoeding die hoog genoeg is ). Ik hoop natuurlijk dat je de inzittendenverzekering nooit hoeft te gebruiken, maar mocht het toch een keer nodig zijn dan ben je blij als je het hebt
. Weet niet of het bij elke verzekering er zo goed aan toe gaat, die van mij is vrij klein en regiogebonden (Zeeland/West-Brabant).Weet je wat voor inzittendenverzekering jij had? Zijn blijkbaar 2 verschillende soorten.quote:
[..]
Had ik zelf ook nooit bij stil gestaan, is meer geluk dan wijsheid geweest dat ik die schijnbaar erbij had genomen
Ik hoop natuurlijk dat je de inzittendenverzekering nooit hoeft te gebruiken, maar mocht het toch een keer nodig zijn dan ben je blij als je het hebt
Hmm, wist niet dat daar nog verschillende in zijn maar blijkbaar wel dus. Ik heb een Schadeverzekering Inzittenden (SVI). De andere is geloof ik de OVI, maar die keert geloof ik alleen maar uit bij invaliditeit of overlijden dus niet ook alle randzaken die ik zojuist opnoemde.quote:
[..]
Weet je wat voor inzittendenverzekering jij had? Zijn blijkbaar 2 verschillende soorten.
ZLMquote:
[..]
Had ik zelf ook nooit bij stil gestaan, is meer geluk dan wijsheid geweest dat ik die schijnbaar erbij had genomen
Ik hoop natuurlijk dat je de inzittendenverzekering nooit hoeft te gebruiken, maar mocht het toch een keer nodig zijn dan ben je blij als je het hebt
verzekeraar die je altijd goed helpt.Goed om te lezen dat het iig beter gaat. Zou fijn als je eindelijk weer normaal kan schijten
Hoop rompslomp met het regelen dat je geld binnen krijgt... Maar goed dat je inzittenden verzekering erbij hebt. Kost maar ¤40 per jaar extra dacht ik.
Veertig euro valt mij alles mee, ik had het duurder verwacht.quote:
[..]
ZLM
Goed om te lezen dat het iig beter gaat. Zou fijn als je eindelijk weer normaal kan schijten
Hoop rompslomp met het regelen dat je geld binnen krijgt... Maar goed dat je inzittenden verzekering erbij hebt. Kost maar ¤40 per jaar extra dacht ik.
Stiekem is het interessant/goed om hier te lezen wat het natraject is van een groot ongeluk. Toevallig vandaag weer een kettingbotsing waarbij iemand uit zijn auto bevrijd moest worden. Je leest echter nooit het traject wat daarna komt en wat voor impact dat heeft.
TS, succes met de operatie de 30e !
Wat gaat er mis als je deze niet hebt en zoiets meemaakt als jij nu? De serieus dure kosten (operaties etc) worden toch vergoed vanuit de zorgverzekering?quote:
(echt aan iedereen met een auto, neem de inzittendenverzekering erbij!)
Zoals ik het lees krijg je nu kleding vergoed, huishoudelijke hulp en als je de pech hebt langer dan een jaar te moeten revalideren wordt ook je loon nog wat aangevuld en de fysiokosten. Maar dat zal niet meer zijn dan 5-10k lijkt me?
De kans is klein dat je het meemaakt en als ik echt zo zwaar in de kreukels zou zitten dan kon me die 10k ook niet meer zo boeien, zou ik me meer om het herstel drukmaken. Het is leuk meegenomen, maar het is niet zo dat je er financieel helemaal op leegloopt mocht je die verzekering niet hebben. Als je jouw auto WA verzekerd had ipv All-risk had je waarschijnlijk een grotere schadepost gehad.
Laat ik het zo zeggen, het scheelt echt een hoop gedoe en in mijn inmiddels al weer 15 maanden durende revalidatie komen er toch stiekem best wel wat extra kosten kijken. Het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben (Tilburg) zit best ver weg (retour 130 km + parkeerkosten). Zeker de eerste 6 maanden dat ik uit het ziekenhuis was had ik zo'n beetje wekelijks controle, waarbij ik vaak de afspraken van de buikwonden en de breuken niet kon combineren omdat dat op 2 verschillende locaties van het ziekenhuis was. Ook dingen die niet door de zorgverzekering worden vergoed zoals hygiënisch materiaal voor de thuiszorg, lekmatten voor in bed, littekenzalf, een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts omdat die door alle zware pijnstillers te laat was ontdekt en het eigen risico.quote:
[..]
Wat gaat er mis als je deze niet hebt en zoiets meemaakt als jij nu? De serieus dure kosten (operaties etc) worden toch vergoed vanuit de zorgverzekering?
Zoals ik het lees krijg je nu kleding vergoed, huishoudelijke hulp en als je de pech hebt langer dan een jaar te moeten revalideren wordt ook je loon nog wat aangevuld en de fysiokosten. Maar dat zal niet meer zijn dan 5-10k lijkt me?
De kans is klein dat je het meemaakt en als ik echt zo zwaar in de kreukels zou zitten dan kon me die 10k ook niet meer zo boeien, zou ik me meer om het herstel drukmaken. Het is leuk meegenomen, maar het is niet zo dat je er financieel helemaal op leegloopt mocht je die verzekering niet hebben. Als je jouw auto WA verzekerd had ipv All-risk had je waarschijnlijk een grotere schadepost gehad.
Daarbij heb ik ook nog andere kosten die ik misschien wel zou kunnen indienen maar daar heb ik geen zin in. Zo zit ik vanwege mijn open wond en aankomende operatie nog steeds op een dieet waarbij ik veel eiwitten moet eten en niet teveel mag afvallen. Hierdoor eet ik bijvoorbeeld dagelijks twee keer zoveel vlees als voor het ongeluk, deels omdat het stoma heel slecht reageert op eiwitpoeders en deels omdat ik de halve liter kwark die ik nu dagelijks naar binnen werk wel genoeg vind
. Dat mijn loon nu wordt aangevuld vind ik wel erg fijn, scheelt 38 miljard formulieren en 12 weken wachttijd bij het UWV om het aan te vragen. Het gaat niet eens zozeer om het geld, maar vooral dat ik niet met heel die administratieve rompslomp opgescheept zit van nóg een instantie. Daarnaast is door dit hele gebeuren mijn loon ook al twee jaar niet gestegen terwijl dat wel op de planning stond.
Maar lang verhaal kort, nee je zult er niet op leeglopen als je het niet hebt, maar met alle extra kleine kosten loopt het stiekem toch aardig op. Dan is het fijn als je je daar in ieder geval niet druk om hoeft te gaan maken.
Blij toe want die dekt nu alle schade aan mijn vriend na zijn motorongeluk. Motor krijgt hij helaas niks voor, want wa.
Fysio, kleding etc.
Nu valt het geestelijk gezien nog wel mee maar mijn lichaam denkt daar anders over, de afgelopen dagen voel ik weer de spanningen in mijn schouders en onderrug die ik ook de eerste maanden na het ongeluk had die destijds plots wegvielen toen de thuiszorg niet meer dagelijks was. Het is een beetje de spanning die je hebt als je iets gaat doen waar je al heel lang naar uitkijkt alleen dan op een negatieve manier.
Maar ja, vannacht nog lekker in mijn eigen bed slapen en dan maar hopen op het beste.
Ai ai ai .....quote:
Vrijdag is het dan eindelijk zover, morgenavond wordt ik opgenomen in het ziekenhuis en 's ochtends komen ze nog langs om bloed af te nemen. Moet wel zeggen dat ik er erg tegenop zie, zeker omdat de chirurgen hun twijfels hebben of het direct gaat lukken met een kijkoperatie vanwege mogelijk littekenweefsel in mijn buik dat in de weg zit.
Nu valt het geestelijk gezien nog wel mee maar mijn lichaam denkt daar anders over, de afgelopen dagen voel ik weer de spanningen in mijn schouders en onderrug die ik ook de eerste maanden na het ongeluk had die destijds plots wegvielen toen de thuiszorg niet meer dagelijks was. Het is een beetje de spanning die je hebt als je iets gaat doen waar je al heel lang naar uitkijkt alleen dan op een negatieve manier.
Maar ja, vannacht nog lekker in mijn eigen bed slapen en dan maar hopen op het beste.
Spannend .... ik ga keihard voor je duimen dat het allemaal naar jouw wens gaat verlopen!!
Nog een klein dagje en dan de operatie. Wens je heel veel sterkte en geluk.
Heeft al ons duimen toch geholpen meneer! Proficiat!quote:
Goed nieuws, de operatie is ondanks dat die een kleine 5 uur heeft geduurd succesvol verlopen
En? Steekt 'ie er al uit? Gaat die zak tuinaarde opengescheurd worden? Staat Edgar Davids al buiten de selectie? Is die bruine trui al bijna af?quote:
Goed nieuws, de operatie is ondanks dat die een kleine 5 uur heeft geduurd succesvol verlopen
quote:
Goed nieuws, de operatie is ondanks dat die een kleine 5 uur heeft geduurd succesvol verlopen
quote:Op vrijdag 30 augustus 2019 15:49 schreef Nizno het volgende:
[..]
Wat fijn!quote:
Pijnstilling heb ik gelukkig amper, alleen paracetamol, met name als ontstekingsremmers. Ben nog wel een beetje niet helder in mijn hoofd van de narcose, beetje een afwezig gevoel en het lijkt me verstandig om nog even geen auto te rijden nu. Meeste last het ik eigenlijk voornamelijk van mijn blaas omdat er een katheter in heeft gezeten, vervelende dingen dat het zijn.quote:
Fijn nieuws, hoe voel je je naast nog bond en blauw en half gaar door de narcose en pijnstilling?
Mooi dat je weer thuis bent. Nu kalmpies aan doen
Hihiquote:
Goede zaak poepzak. Helder in je hoofd was je sowieso al niet!
Mooi dat je weer thuis bent. Nu kalmpies aan doen
Narcose hakt er lekker in
(ik mocht ook van de week)Geen poepzakjes en elke week een volle stinkende prullenbak meerquote:
Goede zaak poepzak. Helder in je hoofd was je sowieso al niet!
Mooi dat je weer thuis bent. Nu kalmpies aan doen
Ja de vorige keer met mijn arm had ik er niet heel erg veel last van, maar dat was ook maar een operatie van een uurtje ofzo, nu was het 5 uur lang onder narcose en dat voel je welquote:
Lekker dat je weer thuis bent! Nu maar rustig aan herstellen.
Narcose hakt er lekker in
. Ook 's middags op de kamer toen de zuster het infuuswater kwam aanvullen zat er ook nog een beetje ketamine in dat apparaat, ik scheen heel erg vaag te hebben gekeken .Damn bustedquote:
) wat ook bleek uit hoe lang ze met de operatie bezig zijn geweest. Normaal duurt een soortgelijke operatie ongeveer 1/1,5 uur en bij mij zijn ze zo'n 5 uur bezig geweest. Dat kwam doordat er nog zo enorm veel littekenweefsel in mijn buik zit waar ze allemaal omheen hebben moeten werken. Voor de operatie hadden ze ook gezegd dat als het littekenweefsel te erg zou zijn ze de operatie zouden afbreken, gelukkig hebben ze doorgezet waar ik ze dankbaar voor ben.Het is lastig om uit te leggen hoe fijn het is om weer normaal te kunnen poepen, dat is echt zoiets dat je pas merkt als het er niet meer is, in mijn geval was het gelukkig maar tijdelijk. Mijn darmen zijn ook al weer een heel stuk rustiger geworden en kan nu weer als een 'normaal' mens gewoon gemiddeld 1 a 2 keer per dag naar de wc ipv 1 a 2 keer per uur.
De operatiewond heeft nog wel eventjes vervelend gedaan, een week na de operatie begonnen de oplosbare hechtingen op te lossen en begon de wond te lekken. Op zich niet zo vreemd gezien ze dit soort wonden niet helemaal stijf dichtnaaien juist zodat zulk vocht er nog uit kan. Het schijnt bij mij zelfs heel erg mee te vallen omdat veel mensen last krijgen van infecties en irritaties bij deze operatie. Wat ook wel meegeholpen zal hebben is denk ik dat ik ook nog steeds 3 keer in de week thuiszorg heb die er naar kijken en ik zelf ook prima bij de wond kan om te verzorgen. Inmiddels is die wel gewoon helemaal dicht en heb ik een mooie rij met korstjes op mijn buik ipv een verbandje.
Dat houdt in dat er nog slechts 1 probleemgevalletje is, de buikwond in de buikplooi ... Technisch gezien is er haast niks meer van over (was 15+ cm diep met een stuk of 5 gaten in mijn buik), maar het is dat laatste stukje dat maar niet wil. In principe is het eigenlijk alleen nog maar de huid die moet dichtgroeien maar dat wil die dus niet. Moet wel zeggen dat die na de afgelopen operatie opeens weer heel actief is geworden met vuil afscheiden, ik noem die wond dan ook mijn afvoerputje
. Vorige week bij de wondverpleegkundige ook nog even naar laten kijken, daar hebben ze nu wéér wat nieuws bedacht, een of ander vezelsponsje met zilver er in of iets. Maar gezien de positieve reacties op de wond van de thuiszorg en minder last van de wond lijkt er nu eindelijk iets een beetje te werken dus hopelijk gaat die dan nu eens echt dicht.Zo, zijn jullie ook weer op de hoogte van mijn wel een wee
. Wat fijn!
Half oktober ging het fysiek gezien relatief zo goed dat ik aan iedereen die er wat over te zeggen had (chirurg, wondzorg, bedrijfsarts, arbo etc.) gevraagd of ik op vakantie kon. Gelukkig stonden ze daar allemaal zeer positief in en moedigden ze het zelfs aan. Normaal plan je een vakantie van een kleine maand toch wel ruim van tevoren, maar dit keer hebben we dus alles binnen 2 weken geregeld en zat ik bijna heel november in Amerika. Daar is ook wel een verslag van maar dat staat in een wat toepasselijker topic
.De eerste paar dagen waren heerlijk, lekker genieten van de ruimte en de natuur, maar dat mocht helaas niet lang duren. Op de 4e dag waren we redelijk vroeg bij het hotel (door de jetlag kom je ook al om 06.00 uur je bed uit) en besloten we na een wandeling door het dorp eerst nog even in een barretje een biertje te gaan drinken voordat we op zoek gingen naar een restaurant voor het avondeten. Wat ik me nog kan herinneren was dat ik net een paar slokken op had en vervolgens weer enigszins bij bewustzijn kwam in het ziekenhuis.
Ik heb dus een soort black-out gehad, ik was van de barkruk gevallen en lag te spartelen op de vloer. Vervolgens met veel moeite de ambulance in gesleept aangezien ik me nogal verzetten, met name voor de nekbrace die ik om kreeg omdat ik achterover op mijn hoofd was gevallen. Dit heb ik allemaal niet bewust meegemaakt, het enige dat ik me kan herinneren is wat vage beelden waarin ik me verzet tegen die brace. Eenmaal weer bij bewustzijn lag ik dus in het ziekenhuis waar ik werd volgeplakt en bloed werd afgenomen voor allerlei onderzoeken (hart, bloedwaardes en alle andere stoffen etc.). Daaruit kwam niks vreemds of abnormaals naar boven dus was de conclusie dat het hoogstwaarschijnlijk in mijn hoofd was. Ik had nog een scan kunnen laten maken, maar dat was volgens de arts niet direct noodzakelijk en mocht ook als ik thuis was omdat er gezien het soort aanval waarschijnlijk wel littekens in de hersenen zichtbaar zouden blijven.
Na ellendig lang met de reisverzekering aan de lijn te hebben gehangen mocht ik weer het ziekenhuis uit (na eerst even af te rekenen, de ambulance was wel gratis) met daarbij de mededeling dat ik geen auto meer mocht rijden (en geen alcohol), hoewel het rationeel gezien niet logisch is vond ik dat toch wel het vervelendste aan dit alles. De rest van de vakantie was ik dus passagier en heb ik op de eerste paar dagen met flinke spierpijn na een heerlijke vakantie gehad zonder verdere dingen.
Eenmaal thuis direct de huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar de neuroloog, helaas is daarvoor de wachtlijst vrij lang en kan ik pas volgende week er terecht. Ik weet nu dus nog niet wat er precies mis is gegaan in mijn hoofd en of een soortgelijk iets ook de veroorzaker van mijn ongeluk zou kunnen zijn geweest. Hopelijk kan de neuroloog volgende week al iets zinnigs zeggen en is het te behandelen.
Naast alles van dit heb ik natuurlijk ook de rest nog, het litteken van de operatie herstelt mooi en ook de buik zelf is al weer een stuk soepeler. Door al het littekenweefsel ziet de buik er nog steeds wat vreemd uit maar hopelijk kan ik met behulp van de fysio in ieder geval weer wat meer spier er in terug krijgen. Dan hebben we ook nog de wond, die is nog steeds niet dicht ... hoewel het nog maar een schim is van wat het ooit was is die dus nog niet dicht. Mede door de vakantie waarin ik het hoofdzakelijk zelf moest doen heb ik nu gelukkig nog maar 1 keer per week bezoek van de thuiszorg die de wond komen verzorgen terwijl ik het de rest van de tijd zelf doe.
Maar volgende week dus eerst naar de neuroloog, hopelijk kunnen ze dit keer wat vinden waar het mis is gegaan in mijn hoofd. Na mijn ongeluk hebben ze er ook al naar gekeken maar was er geen specifiek iets waar ze op konden zoeken, dat is er nu dus wel. Zal proberen de volgende keer wat sneller te zijn met updaten, scheelt mij ook een hoop typen in een keer
Hopen op een verklaring en een volledig herstel.quote:
Alweer veel te lang geen update geplaatst terwijl -knip-.
Snap als je uit een compleet gezond lijf komt dat dit erin hakt. Succes komende tijd!
Oplossing (in jouw geval): geen alcohol meer drinken
Als dat het is, heeft het verder overigens geen gevolgen en is er ook niets te vinden in je hersenen.Als ik het zo lees lijkt het daar niet zoveel mee te maken te hebben gezien het werd omschreven als een soort epileptische aanval. Bij mijn ongeluk had ik al weken geen alcohol meer op en nadat ik net een paar dagen uit het ziekenhuis was heb ik waarschijnlijk een zelfde soort aanval gehad, al weet ik dat niet zeker gezien er toen niemand bij was. Daarbij heb ik afgelopen jaar gewoon regelmatig alcohol op (1-2 glazen per week) zonder gevolgen. De arts in de VS zei dat het mogelijk stressgerelateerd kan zijn, omdat ik thuis natuurlijk nog met allerlei afspraken, thuiszorg en redelijk huisgebonden. Op vakantie waren we de eerste paar dagen druk bezig met van alles doen en bezoeken en die dag hadden we het relatief rustig waardoor een hoop van die stress weg viel wat het kan hebben getriggerd. Het kan dus ook komen doordat er opeens een spreekwoordelijke last van mijn schouders viel waardoor de verbindingen in je hersenen die voor ontspanning zorgen overbelast werden.quote:
Misschien kun je door je darmproblemen niet goed meer tegen alcohol. Het doet mij een beetje denken aan het dumpingsyndroom dat je na een maagverkleining kunt krijgen (door de ingreep aan de darmen daarbij valt eten - en ook alcohol) daarbij soms helemaal verkeerd, waardoor je ook van de wereld kunt raken.
Oplossing (in jouw geval): geen alcohol meer drinken
Maar dat is allemaal pure speculatie, kunnen nog wel tig verschillende oorzaken zijn
.Gewoon prima, niet heel veel anders dan hier behalve dan dat ik nu eerst moest betalen voordat ik naar buiten mochtquote:
Hoe was de Amerikaanse gezondheidszorg verder?
. Qua kosten viel het nog wel enigszins mee, een kleine $1500,- voor een spoedopname en een rits onderzoeken, dat betaal je in Nederland ook vrij snel. Wel ellendig van die aanval. Hopelijk wordt de oorzaak gevonden.
Dat is waar ook, daar had ik niet aan gedacht. Daar zullen ze dan nog wel naar op zoek gaan. Maar na het ongeluk hebben ze ook geen oorzaak gevonden toch? En nu weer niet. Stress-gerelateerd klinkt dan op zich wel logisch.quote:
Bij mijn ongeluk had ik al weken geen alcohol meer op en nadat ik net een paar dagen uit het ziekenhuis was heb ik waarschijnlijk een zelfde soort aanval gehad, al weet ik dat niet zeker gezien er toen niemand bij was.
Die scans (EEG en MRI) zijn helaas pas over 1,5e maand (eind februari) en dan in de eerste week van maart weer een afspraak met de neuroloog. Had verwacht dat die wachttijd met name bij de eerste intake zo lang was, maar helaas dus. Ik heb in ieder geval nog tot minstens dan ook een rijverbod, dus voorlopig mag ik nog steeds niet autorijden. Ik dacht dat alle fysieke gevolgen (alle gaten en operaties) het kutste waren aan het ongeluk, maar dit is nog tig keer erger. Het is dus iets dat 99,99% van de tijd niet aanwezig is en door die ene fractie wordt je gelijk voor van alles beperkt.
.quote:
Even een kleine update dan maar, vorige week ben ik bij de neuroloog geweest. Eigenlijk nog niet veel wijzer geworden, maar de neuroloog vermoed wel een vorm van epilepsie die mogelijk is ontstaan als gevolg van het ongeluk. Of het ook de oorzaak is van het ongeluk blijft een raadsel, misschien dat ze daar nog iets van terug kunnen vinden in de scans.
Die scans (EEG en MRI) zijn helaas pas over 1,5e maand (eind februari) en dan in de eerste week van maart weer een afspraak met de neuroloog. Had verwacht dat die wachttijd met name bij de eerste intake zo lang was, maar helaas dus. Ik heb in ieder geval nog tot minstens dan ook een rijverbod, dus voorlopig mag ik nog steeds niet autorijden. Ik dacht dat alle fysieke gevolgen (alle gaten en operaties) het kutste waren aan het ongeluk, maar dit is nog tig keer erger. Het is dus iets dat 99,99% van de tijd niet aanwezig is en door die ene fractie wordt je gelijk voor van alles beperkt.
wat ontzettend *insert lelijke woorden* voor je .... Schiet niet echt op zo.
Ja uit mijn mond zijn ook al de nodige minder nette woorden gevallenquote:
[..]
Schiet niet echt op zo.
. Maar het is gewoon irritant, ben je bijna klaar met het ene ziekenhuis mag je weer naar de andere.Kun je het niet vragen dat je veel sneller een afspraak hebt na je scan omdat het niet menswaardig is?
Ik heb inmiddels geleerd dat je je mond open moet trekken. Nee heb je en een ja kun je krijgen.
De scans staan nu aansluitend op dezelfde dag gepland, ik had ze ook wel los kunnen plannen en dan had het eerder gekund. Maar de afspraak met de neuroloog kon niet eerder, deels ook omdat er sinds mijn laatste voorval in november niks meer is gebeurd en de urgentie dus niet hoog genoeg is.quote:
het wordt je ook niet bespaard he...
Kun je het niet vragen dat je veel sneller een afspraak hebt na je scan omdat het niet menswaardig is?
Ik heb inmiddels geleerd dat je je mond open moet trekken. Nee heb je en een ja kun je krijgen.
En als er niks uit de scans komt, mag je dan wel weer rijden?
Ik hoop het, en als er wel wat uitkomt hebben ze er hopelijk iets tegen dat ik wel mag rijden.quote:
Nou zeg, dat is mooi kl***
En als er niks uit de scans komt, mag je dan wel weer rijden?
Nee heb je en een ja kun je krijgen. ;-)
Hoop voor jou vooral dat er niets bijzonders uitkomt , geen zorgen zijn en je weer terug mag rijden en zo.
Eind februari heb ik dus eindelijk mijn MRI en EEG gehad (net op tijd voordat de coronacrisis helemaal losbarstte) met de week erop de uitslag bij de neurloog. Het goede nieuws is dat er in mijn hoofd niks vreemds te zien is, het slechte nieuws is dat ze dus alsnog niet weten wat het precies is ... De neuroloog zelf was botgezegd een beetje ongeïnteresseerde lul die geen seconde heeft gekeken naar wat de afgelopen periode allemaal is gebeurd. Bij het gesprek met de uitslag stond ik binnen 5 minuten weer buiten zonder dat ik ook maar iets wijzer was maar wel met een recept voor levetiracetam.
En allejezus wat was dat een gierend kutspul (en dan ben ik nog mild). De pillen werkten bij mij als volgt; eerst een paar uur barstende koppijn en duizeligheid, daarna een paar uur de emotionele stabiliteit van een borderliner in een identiteitscrisis en vervolgens stortte ik in en lag ik een paar uur te slapen. Op een gegeven moment liep ik buiten op een industrieterrein en begon ik opeens zonder reden te janken en vloeken en als ik bijvoorbeeld een kartonnen doosje probeerde open te maken en dat ging niet gelijk dan vloog dat doosje met allerlei verwensingen door de kamer. Na een paar dagen werd het alleen maar erger en ben ik in overleg met de neuroloog er direct mee gestopt.
Omdat ik al geen goed gevoel had bij de arts heb ik ook direct een second opinion aangevraagd bij het ziekenhuis waar ik sinds mijn ongeluk in behandeling ben omdat die hopelijk wel mijn medische geschiedenis bestuderen voordat ze allemaal rare pilletjes gaan geven. Helaas is die vanwege de coronacrisis nu voor onbepaalde tijd uitgesteld, dat het in het ziekenhuis is waar de eerste besmetting is vastgesteld hielp ook niet echt mee.
Maar om nog even terug te komen op die pilletjes, toen ik er mee was gestopt keerde gelukkig de rust weer terug in mijn hoofd alleen in mijn lichaam echter niet. Ik lag namelijk 's nachts badend in het zweet in bed en mijn 'goede' schouder deed zo'n pijn dat ik moeite kreeg met ademen. De eerste dagen dacht ik nog dat het ontwenningsverschijnselen waren maar nadat het in het weekend alleen maar erger werd heb ik op maandag gelijk de huisarts gebeld. Vanwege de symptomen 'koorts en kortademig' kreeg ik ook gelijk een coronawelkom. Ik moest buiten wachten totdat de huisarts ingepakt en wel me kwam halen. Hoewel er wel wat twijfels waren mocht ik geen coronatest ondergaan omdat dat alleen mocht bij ziekenhuisopname. Daarom heb ik toen antibiotica meegekregen en trok de koorts gelukkig uiteindelijk weg en na een paar weken martelen door de fysio en veel tijgerbalsem lijkt de schouder ook weer wat rustiger.
Ohja, ik heb ook nog steeds een wond op mijn buik die nog steeds niet dicht is. En ja ook hier komt dat vervelende virus weer roet in het eten gooien. Omdat de wond maar niet wil sluiten wilde de wondverpleegkundige weer iets anders proberen om het dicht te krijgen, maar je raadt het al, ook deze afspraken zijn afgezegd ... Vervelend wel, want de laatste weken komt er door waarschijnlijk de perikelen hierboven ook weer steeds meer vuil (gele en bruine aanslag) uit de wond.
Dus mja, eigenlijk ben ik nog niet heel veel wijzer geworden de afgelopen maanden
maar jeej wat een proces ga jij door zeg. En dat met een snelheid die in een auto erg langzaam lijkt.
Ik wens je heel veel sterkte, gek zal je er van worden denk ik.
Nou hard rijden is niet zozeer het probleem, of zoals Jeremy Clarkson ooit zei "Speed has never killed anyone. Suddenly becoming stationary, that's what gets you"quote:
ppff dit topic houdt me wel wakker aangaande verkeers veiligheid. Je voelt je in de auto vaak onaantastbaar en 80 rijden voelt zo langzaam dat het moeilijk is om geen 100 of 120 te rijden.
maar jeej wat een proces ga jij door zeg. En dat met een snelheid die in een auto erg langzaam lijkt.
Ik wens je heel veel sterkte, gek zal je er van worden denk ik.
.Maar het begint nu allemaal wel erg lang te duren allemaal, ik hoop dat ik in een telefonische afspraak de wondverpleegkundige te pakken kan krijgen want die wond mag nou eindelijk wel eens dicht.
Eerst even het goede nieuws, de wond is dicht
Inmiddels al weer een paar maanden, maar daar kom ik zo op terug, even een beetje chronologisch blijven In de afgelopen maanden is er weer het nodige gebeurt, zo ben ik onder andere mijn baan kwijt geraakt, wat ook een indirect gevolg is van het ongeluk. Tijdens het ongeluk zat mijn werk namelijk in een bedrijfsovername die ik destijds helemaal heb gemist. Toen ik eind vorig jaar weer aan het werk ging merkte ik al dat zowel de werkzaamheden als het werk in niks meer op mijn oude werk leken. In mijn oude functie was ik namelijk voornamelijk stagebegeleider, eindverantwoordelijke voor animaties en vormgeving en maakte ik zelf ook nog wel regelmatig wat. Nu was mijn functie zo veranderd dat ik 100% op de productie van animaties/vormgeving zat, wat prima was toen ik nog grotendeels thuiswerkte maar toch begon tegen te staan. Zoals ik in mijn eerdere post al zei voelde ik me in de periode dat het coronavirus begon niet best maar mocht het niet getest worden. In die periode gingen ze er op mijn werk met zeer veel tegenzin mee akkoord om iedereen thuis te laten werken. Dat hebben ze 1,5e week volgehouden en eisten iedereen weer terug op kantoor en op dat moment is het gaan botsen. Verder zijn we wel op goede voet uit elkaar gegaan, verder niet heel relevant voor dit topic, maar alle extra tijd die ik nu heb gebruik ik voor het verdere herstel.
In april was er ook nog de second opinion bij de neuroloog die was uitgesteld, die heeft vorige week dan eindelijk plaatsgevonden. Deze keer met een neurologe die luisterde en vragen stelde ipv een paar notities opkrabbelen en pillen opschrijven zoals bij de eerste. Het blijft een lastig iets om te bepalen, de meest logische verklaring voor de aanval die ik vorig jaar op vakantie in de VS had was een zogenaamde 'uitgelokte aanval'. Mogelijk ontstaan door een combinatie van ontstressing (1,5 jaar lang thuiszorg, ziekenhuizen etc. en dan opeens helemaal niks) in combinatie met het tijdsverschil. Een 'leuk' detail van dat voorval is overigens dat ik nog steeds op de terugbetaling van het ziekenhuis daar zit te wachten, maar daar zal ik jullie hier niet mee vermoeien. Voor nu is verder onderzoek niet nodig, ze zei wel dat als ik zou willen nog een zwaar onderzoek kon laten doen waarbij je nachtenlang wakker wordt gehouden en zulke geintjes, maar dat raadde ze zelf al sterk af omdat daar niks mee te winnen valt.
En dan zijn we toch eindelijk bij de buik aangekomen! Zoals ik al zei is daarvan de wond dus ein-de-lijk dicht, maar daarmee zijn we natuurlijk nog niet klaar, zo makkelijk kom ik er niet vanaf. In overleg met de chirurg heb ik een CT-scan van mijn buik laten maken omdat ze en wilde weten hoe het er van binnen uit ziet en omdat ze het wilde overdragen aan een collega chirurg die gespecialiseerd is in buiken ('mijn' chirurg is meer van de darmen en zulks). De kant waar het helemaal mis was gegaan bij mijn buik is namelijk nog steeds erg opgezwollen en wordt ook niet kleiner ondanks dat ik al fors ben afgevallen. Er is daar nogal wat interne schade ontstaan aan de buikwand (de spieren en pezen die het allemaal een beetje bij elkaar houden) waardoor het allemaal dus een beetje naar buiten hangt.
Vandaag ben ik bij de chirurg geweest en in principe heb ik gewoon twee opties; of ik laat er niks aan doen, dat kan weinig kwaad maar de kans is vrij groot dat die buik alleen maar slapper wordt en nog meer uitzakt. Of ik laat het opereren, een vrij zware operatie (ca. 5 dagen opname en ruggenprik voor narcose) waarbij ze de buik weer open gaan snijden en er een (flexibele)plaat in steken. Daarbij gaf de arts ook aan dat het herstel erg zwaar kan zijn, met name ook de ademhaling en een redelijk grote kans op complicaties aan de wond. Niet echt de makkelijkste keuze om te maken, maar voor nu heb ik de keuze tot een operatie gemaakt en zit er een wachttijd van circa 2/2,5 maand op.
Om nog een beetje vrolijk af te sluiten, ben nog steeds flink aan het lopen en zit de afgelopen 3 maanden op een daggemiddelde van boven de 20.000 stappen per dag. Conditioneel gaat het dus de goede kant op
.Ik zou, denk ik, niet weer laten opereren. Maar heb natuurlijk geen idee hoeveel last je nu hebt/kan krijgen als je niets doet.
Succes met de operatie, en goed herstel.
Edit: zie nu dat het ongeluk al bijna 2,5 jaar geleden was. Dat sucks.
Ja het is ook een lastige keuze hoor, want aan de ene kant is die operatie niet noodzakelijk maar is de kans wel vrij zeker dat die buik nog meer uitzakt. Dan heb ik het liever nu maar gewoon gehad dan dat ik over 10 jaar alsnog ga twijfelen om het te laten doen terwijl het dan allemaal nog veel uitgerekter is en misschien nog wel ingrijpender is.quote:
Wat een gevolgen heeft zo'n rot ongeluk. Spannend wel, weer een operatie. En je mist dan ook nog eens 100.000 stappen.
Ik zou, denk ik, niet weer laten opereren. Maar heb natuurlijk geen idee hoeveel last je nu hebt/kan krijgen als je niets doet.
Succes met de operatie, en goed herstel.
Edit: zie nu dat het ongeluk al bijna 2,5 jaar geleden was. Dat sucks.
Dat is een beetje mijn specialiteit, alles komt altijd wel goed, alleen neem ik er de vrij riante toeristische route naartoequote:
God jongen wat een ellendige nasleep.
.Ten eerste wat een weg heb je afgelegd na die paar seconden die fout gingen. Je zult je vaak zat moedeloos hebben gevoeld.quote:
[..]
Ja het is ook een lastige keuze hoor, want aan de ene kant is die operatie niet noodzakelijk maar is de kans wel vrij zeker dat die buik nog meer uitzakt. Dan heb ik het liever nu maar gewoon gehad dan dat ik over 10 jaar alsnog ga twijfelen om het te laten doen terwijl het dan allemaal nog veel uitgerekter is en misschien nog wel ingrijpender is.
Heb je nagevraagd hoe de operatie over 10 jaar zal zijn? Is er geen enkele kans dat met training die spieren wat terug kunnen komen of zo? Ik zou het heel spannend vinden als ze weer een wond in mijn buik zouden maken, nu de vorige net dicht is.
Een operatie over 10 jaar zal niet heel veel anders zijn, behalve dan dat ik dan al die tijd met die uitgezakte buik zit die waarschijnlijk alleen maar erger zal worden qua vorm. Als ik het met training zou kunnen doen dan had ik dat gedaan, maar dat is volgens de arts niet mogelijk vanwege de vele beschadigingen. Heb de CT-scan gezien, bij de goede kant zit je gewoon netjes een volle 'homp' met spieren en pezen zitten, de kant die hersteld moet worden ziet er meer uit als een soort goedgevulde groentesoep.quote:
[..]
Ten eerste wat een weg heb je afgelegd na die paar seconden die fout gingen. Je zult je vaak zat moedeloos hebben gevoeld.
Heb je nagevraagd hoe de operatie over 10 jaar zal zijn? Is er geen enkele kans dat met training die spieren wat terug kunnen komen of zo? Ik zou het heel spannend vinden als ze weer een wond in mijn buik zouden maken, nu de vorige net dicht is.
Om maar bij de voedselvergelijkingen te blijven, je kunt de buikwand een beetje zien als een netje mandarijnen, als er 1 draadje kapot is is er ondanks dat die zichzelf niet herstelt niet zoveel aan de hand, je zou het eventueel nog even kunnen vastknopen. Als het gat wat groter is gaan de mandarijnen drukken om er uit te willen waardoor het gat in het netje alleen maar groter wordt en er op een gegeven moment mandarijnen uit gaan vallen. Doel van deze operatie is dus eigenlijk dat gat gewoon dicht te maken omdat dat steviger is dan het netje weer aan elkaar te binden.
De operatie zelf wordt overigens omschreven als 'herstel traumatische buikwandbreuk links via mediane benadering'. Gewoon in het midden opensnijden bij de reeds bestaande littekens dus en vanuit daar de plaat er in zien te krijgen.
diep diep diep respect voor je veerkracht en doorzettingsvermogen, echtquote:
[..]
Dat is een beetje mijn specialiteit, alles komt altijd wel goed, alleen neem ik er de vrij riante toeristische route naartoe
Al enigszins zicht op nieuw werk? Of idee wat je over een paar maanden leuk zou vinden om te doen, wanneer je ook weer van deze operatie gerevalideerd bent?
Sterkte met afwachten...quote:
Nog even een kleine update; eigenlijk zou ik rond deze periode ongeveer mijn operatie krijgen, maar ja 'keroowna' gooit even roet in het eten. Het is een niet-noodzakelijke operatie dus die is nu uitgesteld voor onbepaalde tijd, dus ga er niet van uit dat die dit jaar nog plaats gaat vinden.
Eerst maar beginnen met het slechte nieuws, heb een tijdje terug op mijn werk (waar ik destijds net 2 weken werkte) weer een epileptische aanval gehad. Kwam gewoon vanuit het niks, vrijdagmiddag net voor het einde van de werkdag en opeens werd ik weer wakker in een ambulance ... gelukkig was ik vrij snel weer helder en kon ik na een afspraak te hebben gemaakt bij de neuroloog weer naar huis.
De afspraak bij de neuroloog kon gelukkig snel en na wat aandringen van mij kon er wederom weer een scan worden gemaakt om te zien of er nu wel iets zichtbaar was in mijn hoofd. Die scan kon gelukkig direct de dag er na al, het was de hersenscan waar bij ze allerlei sensoren op je hoofd plakken en je een kek mutsje opkrijgt en ze vervolgens los gaan met licht. Zelf merkte ik er weinig van maar dit keer was er dan eindelijk eens wat te zien op de scan. Vervelend dat er wat te zien is maar ook wel goed dat ze het nu na de zoveelste scan een keertje hebben kunnen vaststellen. Waardoor die epilepsie nou door ontstaan is blijft onduidelijk, de neuroloog vermoed dat het erfelijk is en dat het mogelijk (vervroegd) geactiveerd is door mijn ongeluk. Maar dat blijft natuurlijk een beetje gissen, het feit is dat het er nu is en ook niet meer zal weggaan.
Daarom heb ik nu medicatie gekregen, een relatief 'prettige' in vergelijk met die teringzooi die ik vorig jaar had gekregen. Eerste weken was het wel flink wennen, vooral last van extreme energieschommelingen. Zo kon ik het ene moment urenlang aan een stuk werken vanwege de hyperconcentratie om vervolgens compleet in te storten en even een paar uurtjes moest gaan slapen. Dat is gelukkig nu een heel stuk minder en wat meer gebalanceerd, al heb ik nog steeds wel dagen dat het niet allemaal even lekker werkt. Vreemdste wat ik soms heb dat als ik een rondje ga lopen mijn lichaam als een speer gaat maar ik nauwelijks mijn ogen kan openhouden. Wat wel vervelend is aan deze aanval is dat ik nu een rij ontzegging heb van een half jaar, iets dat best wel kut is als je in een dorp woont
. Gelukkig is mijn werk erg meelevend en heb ik de mogelijkheid om thuis te werken, al moet ik momenteel wel uitkijken dat ik niet teveel werk want dan wordt de arbo-arts boos.Maar het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel, het lijkt er namelijk op dat de operatie aan mijn buik dan toch eindelijk gaat plaatsvinden. Belde afgelopen week maar eens met het ziekenhuis omdat ik nog steeds niks van ze had gehoord. Aan de telefoon hoorde je ze wat mompelen over dat ik al wel heel lang op de wachtlijst stond en ze hebben direct de eerstvolgende beschikbare datum ingepland. Hopelijk dat de volgende coornagolf nog eventjes geduld heeft zodat de operatie dit keer wel kan doorgaan. Ik vergeet telkens hoe de operatie nu precies heet (medische termen ditdat
), maar het is een 'hersteloperatie van een buikwandbreuk'. Plat gezegd er een matje in stoppen die de functie van de afgestorven buikspieren overneemt, oftewel de ingewanden een beetje binnenboord houden en hopelijk de buik weer een beetje in een normale vorm krijgen. Al zeg ik altijd heel stoer dat ze er een stalen plaat in gaan lassen . Inmiddels alweer een ruime 3 jaar onderweg, maar het einde lijkt dan toch bijna in zicht te zijn. En het is toch weer een langer verhaal geworden dan ik had gedacht
TL;DR: Epilepsie is na een nieuwe aanval nu vastgesteld, medicatie voor het leven om het te voorkomen. Operatie voor het herstel van de buikwandbreuk eind september eindelijk ingepland.
Wel fijn dat de operatie nu eindelijk in zicht komt!
Ik duim voor je dat je snel geopereerd kan worden en dat t herstel daarvan ook een beetje vlot verloopt. En dat die 345 golf van kaarownaa ff op zich laat wachten.
Nee het is gewoon in een 'normaal' ziekenhuis, de operatie wordt gedaan door een gastro-intestinaal chirurg die buikwandherstel ook als specialisme heeft en niet door de chirurg de de andere operaties in mijn buik heeft gedaan.quote:
Alles bij gelezen, wat een heftig verhaal! Wel heel fijn dat de operatie gepland staat. Word je met zo'n complexe buik in een academisch ziekenhuis geopereerd?
Ik duim voor je mee dat er geen golf komt!
quote:
Weer even een korte update. Eigenlijk zou de operatie voor mijn buik vandaag zijn maar die hadden ze vorige week al verplaatst naar volgende week. Nu is die wederom verplaatst naar 18 oktober, nog eventjes geduld dus
Hopelijk niet nog een keer.
het is allemaal goed gedaan, was binnen de geplande tijd klaar (2,5 uur). Was eigenlijk op de uitslaapkamer al weer helemaal helder van de narcose en heb net een half uur rondjes gelopen op de afdeling. Ik mag helaas nog niet verder door alle slangetjes die nog aan me vast zitten. Nu alleen nog even een paar dagen wachten tot ik weg mag, zit nog met van die vacuüm wondvocht afvoer flessen of hoe ze ook heten Lekker bezig! Fijn dat het zo goed is gegaan. Ik wens je een goed herstel van de operatiequote:
De operatie is vandaag eindelijk doorgegaan
Al uit ziekenhuis vertrokken?
. Dus nog even hier een korte samenvatting van de afgelopen langdradige dagen. De operatie ging zoals gezegd dus vrij goed, binnen de geplande tijd en de chirurg heeft bijna alles kunnen doen wat die wilde. Het enige punt is nog de plek op mijn buik waar de wond het langste heeft open gelegen (zo'n twee jaar). Daar was de huid te dun om er meer weg te halen om het strak te spannen, daar hangt dus nog een klein beetje vlees er overheen. Dit kan mogelijk later nog wel gecorrigeerd worden met een plastische ingreep maar dat is voor nu nog even voor latere zorg. De chirurgische wond is overigens nog best een flinke, heb nu hechtingen vanaf ongeveer mijn middenrif tot net boven mijn blaas en vanaf daar tot zo'n beetje de zijkant van mijn buik en uiteraard ook nog hier en daar wat kleine gaatjes van instrumenten en afvoerdrains. Het eerste herstel in het ziekenhuis ging gelukkig vrij soepeltjes, de eerste avond was ik al rondjes over de afdeling aan het lopen en later in de week zat ik al weer bijna aan de 10.000 stappen op een dag met rondjes over de parking lopen
. De dag na de operatie had ik nog wel een 'dingetje', had me 's ochtends in de badkamer opgefrist en net op het moment dat ik weer terug wilde gaan werd ik opeens warm en duizelig. Toen ben ik door vier zusters gelijk op mijn bed afgevoerd en verzorgd en zodra ik lag trok ik snel weer bij. Waarschijnlijk was het nog een nawee van de narcose in combinatie met de pijnstillers, de dag er na nog heel eventjes zo'n zelfde gevoel gehad maar dan een stuk lichter (en ik lag al in bed) en daarna niet meer. In de loop van de week werden alle pijnstillers vrij vlot afgebouwd totdat zelfs de paracetamol niet meer nodig was. Nu is mijn pijngrens in de buik natuurlijk niet heel erg representatief gezien die al 3,5 jaar vreemd voelt maar toch was het wel erg prettig om het allemaal niet niet hoeven nemen. Heb nog wel wat van dat poeder gehad om de ontlasting te motiveren omdat ik het nog niet goed kan aanvoelen in mijn buik en niet echt druk durf te zetten. Maar sinds ik thuis ben gaat het weer van harte (laatste zakje van dat spul was gisterenochtend), dus zal ook wel iets te maken hebben gehad met poepen in een vreemde omgeving wat je ook wel eens op vakantie hebt en die vreselijk oncomfortabele 'handige' sta-op toiletten in het ziekenhuis. Eigenlijk lag ik al sinds donderdag te wachten tot ik eindelijk een keertje naar huis mocht omdat ik me en verveelde en me kapot ergerde aan de kamergenoten, heb er geloof ik 7 gehad in dit weekje. Dat ik nog niet weg mocht kwam puur door de drains voor het afvoeren van het wondvocht vanuit mijn bed, die moesten er namelijk 5 dagen in zitten. Vanochtend kwam dan eindelijk de chirurg met het verlossende woord dat ze er uit mochten. Dat was best een vreemd gevoel toen die er uit gingen, zeker gezien ze er op sommige plekken een centimeter of 20 inzaten. Eentje lekte bij het er uit halen nog een beetje na maar toen ik daar vanmiddag het verband vanaf haalde leek die ook droog te zijn. De hechtingen in mijn buik blijven er nog wel een aantal weken in zitten en gaan er pas half november weer uit, gelukkig mag ik er wel gewoon mee douchen wat erg prettig is na al heel de week een beetje lopen klooien met washandjes. Ook moet ik nog een 'buikband' om die ik liever korset noem want dat klinkt leuker
. Dat is zeg maar een elastische band die om mijn middel gaat om alles een beetje in vorm te drukken en om de druk op de wonden te verlichten. In principe hoef ik die vanaf nu alleen nog maar overdag aan ipv 24/7, maar denk dat ik de komende tijd hem ook gewoon 's nachts aanhoud om de hechtingen wat te beschermen want ik ben een vrij onrustige slaper. En ik kan alles gewoon zelf dus ik heb dit keer geen thuiszorg nodig wat ook best prettig is.Al met al ben ik blij dat deze operatie nu eindelijk achter de rug is, ik keek er heel erg tegenop, veel meer dan bij de eerdere operaties. Nu is het vooral even afwachten hoe het zich allemaal gaat herstellen en hoeveel vervolgstappen er nog gaan zijn voordat dit hele verhaal eindelijk een keer is afgerond. En ik moet mezelf nog even een beetje in toom houden om niet gelijk te veel te willen gaan lopen en doen