Ongeluk overleefd, alleen hoe nu verder

quote:

Op woensdag 9 september 2020 22:29 schreef Hyperdude het volgende:
Wat een gevolgen heeft zo'n rot ongeluk. Spannend wel, weer een operatie. En je mist dan ook nog eens 100.000 stappen. .
Ik zou, denk ik, niet weer laten opereren. Maar heb natuurlijk geen idee hoeveel last je nu hebt/kan krijgen als je niets doet.
Succes met de operatie, en goed herstel.

Edit: zie nu dat het ongeluk al bijna 2,5 jaar geleden was. Dat sucks.

Ja het is ook een lastige keuze hoor, want aan de ene kant is die operatie niet noodzakelijk maar is de kans wel vrij zeker dat die buik nog meer uitzakt. Dan heb ik het liever nu maar gewoon gehad dan dat ik over 10 jaar alsnog ga twijfelen om het te laten doen terwijl het dan allemaal nog veel uitgerekter is en misschien nog wel ingrijpender is.

quote:

Op woensdag 9 september 2020 23:27 schreef yvonne het volgende:
God jongen wat een ellendige nasleep.

Dat is een beetje mijn specialiteit, alles komt altijd wel goed, alleen neem ik er de vrij riante toeristische route naartoe .

quote:

Op donderdag 10 september 2020 01:17 schreef Nico987 het volgende:

[..]

Ten eerste wat een weg heb je afgelegd na die paar seconden die fout gingen. Je zult je vaak zat moedeloos hebben gevoeld.

Heb je nagevraagd hoe de operatie over 10 jaar zal zijn? Is er geen enkele kans dat met training die spieren wat terug kunnen komen of zo? Ik zou het heel spannend vinden als ze weer een wond in mijn buik zouden maken, nu de vorige net dicht is.

Een operatie over 10 jaar zal niet heel veel anders zijn, behalve dan dat ik dan al die tijd met die uitgezakte buik zit die waarschijnlijk alleen maar erger zal worden qua vorm. Als ik het met training zou kunnen doen dan had ik dat gedaan, maar dat is volgens de arts niet mogelijk vanwege de vele beschadigingen. Heb de CT-scan gezien, bij de goede kant zit je gewoon netjes een volle 'homp' met spieren en pezen zitten, de kant die hersteld moet worden ziet er meer uit als een soort goedgevulde groentesoep.

Om maar bij de voedselvergelijkingen te blijven, je kunt de buikwand een beetje zien als een netje mandarijnen, als er 1 draadje kapot is is er ondanks dat die zichzelf niet herstelt niet zoveel aan de hand, je zou het eventueel nog even kunnen vastknopen. Als het gat wat groter is gaan de mandarijnen drukken om er uit te willen waardoor het gat in het netje alleen maar groter wordt en er op een gegeven moment mandarijnen uit gaan vallen. Doel van deze operatie is dus eigenlijk dat gat gewoon dicht te maken omdat dat steviger is dan het netje weer aan elkaar te binden.

De operatie zelf wordt overigens omschreven als 'herstel traumatische buikwandbreuk links via mediane benadering'. Gewoon in het midden opensnijden bij de reeds bestaande littekens dus en vanuit daar de plaat er in zien te krijgen.

Nog even een kleine update; eigenlijk zou ik rond deze periode ongeveer mijn operatie krijgen, maar ja 'keroowna' gooit even roet in het eten. Het is een niet-noodzakelijke operatie dus die is nu uitgesteld voor onbepaalde tijd, dus ga er niet van uit dat die dit jaar nog plaats gaat vinden.

Weer eens even een rotschop omhoog, we zijn natuurlijk nog lang niet klaar met dit verhaal

Eerst maar beginnen met het slechte nieuws, heb een tijdje terug op mijn werk (waar ik destijds net 2 weken werkte) weer een epileptische aanval gehad. Kwam gewoon vanuit het niks, vrijdagmiddag net voor het einde van de werkdag en opeens werd ik weer wakker in een ambulance ... gelukkig was ik vrij snel weer helder en kon ik na een afspraak te hebben gemaakt bij de neuroloog weer naar huis.

De afspraak bij de neuroloog kon gelukkig snel en na wat aandringen van mij kon er wederom weer een scan worden gemaakt om te zien of er nu wel iets zichtbaar was in mijn hoofd. Die scan kon gelukkig direct de dag er na al, het was de hersenscan waar bij ze allerlei sensoren op je hoofd plakken en je een kek mutsje opkrijgt en ze vervolgens los gaan met licht. Zelf merkte ik er weinig van maar dit keer was er dan eindelijk eens wat te zien op de scan. Vervelend dat er wat te zien is maar ook wel goed dat ze het nu na de zoveelste scan een keertje hebben kunnen vaststellen. Waardoor die epilepsie nou door ontstaan is blijft onduidelijk, de neuroloog vermoed dat het erfelijk is en dat het mogelijk (vervroegd) geactiveerd is door mijn ongeluk. Maar dat blijft natuurlijk een beetje gissen, het feit is dat het er nu is en ook niet meer zal weggaan.

Daarom heb ik nu medicatie gekregen, een relatief 'prettige' in vergelijk met die teringzooi die ik vorig jaar had gekregen. Eerste weken was het wel flink wennen, vooral last van extreme energieschommelingen. Zo kon ik het ene moment urenlang aan een stuk werken vanwege de hyperconcentratie om vervolgens compleet in te storten en even een paar uurtjes moest gaan slapen. Dat is gelukkig nu een heel stuk minder en wat meer gebalanceerd, al heb ik nog steeds wel dagen dat het niet allemaal even lekker werkt. Vreemdste wat ik soms heb dat als ik een rondje ga lopen mijn lichaam als een speer gaat maar ik nauwelijks mijn ogen kan openhouden. Wat wel vervelend is aan deze aanval is dat ik nu een rij ontzegging heb van een half jaar, iets dat best wel kut is als je in een dorp woont . Gelukkig is mijn werk erg meelevend en heb ik de mogelijkheid om thuis te werken, al moet ik momenteel wel uitkijken dat ik niet teveel werk want dan wordt de arbo-arts boos.

Maar het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel, het lijkt er namelijk op dat de operatie aan mijn buik dan toch eindelijk gaat plaatsvinden. Belde afgelopen week maar eens met het ziekenhuis omdat ik nog steeds niks van ze had gehoord. Aan de telefoon hoorde je ze wat mompelen over dat ik al wel heel lang op de wachtlijst stond en ze hebben direct de eerstvolgende beschikbare datum ingepland. Hopelijk dat de volgende coornagolf nog eventjes geduld heeft zodat de operatie dit keer wel kan doorgaan. Ik vergeet telkens hoe de operatie nu precies heet (medische termen ditdat ), maar het is een 'hersteloperatie van een buikwandbreuk'. Plat gezegd er een matje in stoppen die de functie van de afgestorven buikspieren overneemt, oftewel de ingewanden een beetje binnenboord houden en hopelijk de buik weer een beetje in een normale vorm krijgen. Al zeg ik altijd heel stoer dat ze er een stalen plaat in gaan lassen .

Inmiddels alweer een ruime 3 jaar onderweg, maar het einde lijkt dan toch bijna in zicht te zijn. En het is toch weer een langer verhaal geworden dan ik had gedacht

TL;DR: Epilepsie is na een nieuwe aanval nu vastgesteld, medicatie voor het leven om het te voorkomen. Operatie voor het herstel van de buikwandbreuk eind september eindelijk ingepland.

quote:

Op woensdag 1 september 2021 23:26 schreef Beunhazin het volgende:
Alles bij gelezen, wat een heftig verhaal! Wel heel fijn dat de operatie gepland staat. Word je met zo'n complexe buik in een academisch ziekenhuis geopereerd?

Nee het is gewoon in een 'normaal' ziekenhuis, de operatie wordt gedaan door een gastro-intestinaal chirurg die buikwandherstel ook als specialisme heeft en niet door de chirurg de de andere operaties in mijn buik heeft gedaan.

Weer even een korte update. Eigenlijk zou de operatie voor mijn buik vandaag zijn maar die hadden ze vorige week al verplaatst naar volgende week. Nu is die wederom verplaatst naar 18 oktober, nog eventjes geduld dus

De operatie is vandaag eindelijk doorgegaan het is allemaal goed gedaan, was binnen de geplande tijd klaar (2,5 uur). Was eigenlijk op de uitslaapkamer al weer helemaal helder van de narcose en heb net een half uur rondjes gelopen op de afdeling. Ik mag helaas nog niet verder door alle slangetjes die nog aan me vast zitten. Nu alleen nog even een paar dagen wachten tot ik weg mag, zit nog met van die vacuüm wondvocht afvoer flessen of hoe ze ook heten

Zo ik ben weer thuis, mocht vanmiddag eindelijk vertrekken . Dus nog even hier een korte samenvatting van de afgelopen langdradige dagen. De operatie ging zoals gezegd dus vrij goed, binnen de geplande tijd en de chirurg heeft bijna alles kunnen doen wat die wilde. Het enige punt is nog de plek op mijn buik waar de wond het langste heeft open gelegen (zo'n twee jaar). Daar was de huid te dun om er meer weg te halen om het strak te spannen, daar hangt dus nog een klein beetje vlees er overheen. Dit kan mogelijk later nog wel gecorrigeerd worden met een plastische ingreep maar dat is voor nu nog even voor latere zorg. De chirurgische wond is overigens nog best een flinke, heb nu hechtingen vanaf ongeveer mijn middenrif tot net boven mijn blaas en vanaf daar tot zo'n beetje de zijkant van mijn buik en uiteraard ook nog hier en daar wat kleine gaatjes van instrumenten en afvoerdrains.

Het eerste herstel in het ziekenhuis ging gelukkig vrij soepeltjes, de eerste avond was ik al rondjes over de afdeling aan het lopen en later in de week zat ik al weer bijna aan de 10.000 stappen op een dag met rondjes over de parking lopen . De dag na de operatie had ik nog wel een 'dingetje', had me 's ochtends in de badkamer opgefrist en net op het moment dat ik weer terug wilde gaan werd ik opeens warm en duizelig. Toen ben ik door vier zusters gelijk op mijn bed afgevoerd en verzorgd en zodra ik lag trok ik snel weer bij. Waarschijnlijk was het nog een nawee van de narcose in combinatie met de pijnstillers, de dag er na nog heel eventjes zo'n zelfde gevoel gehad maar dan een stuk lichter (en ik lag al in bed) en daarna niet meer. In de loop van de week werden alle pijnstillers vrij vlot afgebouwd totdat zelfs de paracetamol niet meer nodig was. Nu is mijn pijngrens in de buik natuurlijk niet heel erg representatief gezien die al 3,5 jaar vreemd voelt maar toch was het wel erg prettig om het allemaal niet niet hoeven nemen. Heb nog wel wat van dat poeder gehad om de ontlasting te motiveren omdat ik het nog niet goed kan aanvoelen in mijn buik en niet echt druk durf te zetten. Maar sinds ik thuis ben gaat het weer van harte (laatste zakje van dat spul was gisterenochtend), dus zal ook wel iets te maken hebben gehad met poepen in een vreemde omgeving wat je ook wel eens op vakantie hebt en die vreselijk oncomfortabele 'handige' sta-op toiletten in het ziekenhuis.

Eigenlijk lag ik al sinds donderdag te wachten tot ik eindelijk een keertje naar huis mocht omdat ik me en verveelde en me kapot ergerde aan de kamergenoten, heb er geloof ik 7 gehad in dit weekje. Dat ik nog niet weg mocht kwam puur door de drains voor het afvoeren van het wondvocht vanuit mijn bed, die moesten er namelijk 5 dagen in zitten. Vanochtend kwam dan eindelijk de chirurg met het verlossende woord dat ze er uit mochten. Dat was best een vreemd gevoel toen die er uit gingen, zeker gezien ze er op sommige plekken een centimeter of 20 inzaten. Eentje lekte bij het er uit halen nog een beetje na maar toen ik daar vanmiddag het verband vanaf haalde leek die ook droog te zijn. De hechtingen in mijn buik blijven er nog wel een aantal weken in zitten en gaan er pas half november weer uit, gelukkig mag ik er wel gewoon mee douchen wat erg prettig is na al heel de week een beetje lopen klooien met washandjes. Ook moet ik nog een 'buikband' om die ik liever korset noem want dat klinkt leuker . Dat is zeg maar een elastische band die om mijn middel gaat om alles een beetje in vorm te drukken en om de druk op de wonden te verlichten. In principe hoef ik die vanaf nu alleen nog maar overdag aan ipv 24/7, maar denk dat ik de komende tijd hem ook gewoon 's nachts aanhoud om de hechtingen wat te beschermen want ik ben een vrij onrustige slaper. En ik kan alles gewoon zelf dus ik heb dit keer geen thuiszorg nodig wat ook best prettig is.

Al met al ben ik blij dat deze operatie nu eindelijk achter de rug is, ik keek er heel erg tegenop, veel meer dan bij de eerdere operaties. Nu is het vooral even afwachten hoe het zich allemaal gaat herstellen en hoeveel vervolgstappen er nog gaan zijn voordat dit hele verhaal eindelijk een keer is afgerond. En ik moet mezelf nog even een beetje in toom houden om niet gelijk te veel te willen gaan lopen en doen