Ongeluk overleefd, alleen hoe nu verder

Alweer veel te lang geen update geplaatst terwijl er ondertussen al wel weer genoeg is gebeurd. Helaas ook wat minder leuke dingen ...

Half oktober ging het fysiek gezien relatief zo goed dat ik aan iedereen die er wat over te zeggen had (chirurg, wondzorg, bedrijfsarts, arbo etc.) gevraagd of ik op vakantie kon. Gelukkig stonden ze daar allemaal zeer positief in en moedigden ze het zelfs aan. Normaal plan je een vakantie van een kleine maand toch wel ruim van tevoren, maar dit keer hebben we dus alles binnen 2 weken geregeld en zat ik bijna heel november in Amerika. Daar is ook wel een verslag van maar dat staat in een wat toepasselijker topic .

De eerste paar dagen waren heerlijk, lekker genieten van de ruimte en de natuur, maar dat mocht helaas niet lang duren. Op de 4e dag waren we redelijk vroeg bij het hotel (door de jetlag kom je ook al om 06.00 uur je bed uit) en besloten we na een wandeling door het dorp eerst nog even in een barretje een biertje te gaan drinken voordat we op zoek gingen naar een restaurant voor het avondeten. Wat ik me nog kan herinneren was dat ik net een paar slokken op had en vervolgens weer enigszins bij bewustzijn kwam in het ziekenhuis.

Ik heb dus een soort black-out gehad, ik was van de barkruk gevallen en lag te spartelen op de vloer. Vervolgens met veel moeite de ambulance in gesleept aangezien ik me nogal verzetten, met name voor de nekbrace die ik om kreeg omdat ik achterover op mijn hoofd was gevallen. Dit heb ik allemaal niet bewust meegemaakt, het enige dat ik me kan herinneren is wat vage beelden waarin ik me verzet tegen die brace. Eenmaal weer bij bewustzijn lag ik dus in het ziekenhuis waar ik werd volgeplakt en bloed werd afgenomen voor allerlei onderzoeken (hart, bloedwaardes en alle andere stoffen etc.). Daaruit kwam niks vreemds of abnormaals naar boven dus was de conclusie dat het hoogstwaarschijnlijk in mijn hoofd was. Ik had nog een scan kunnen laten maken, maar dat was volgens de arts niet direct noodzakelijk en mocht ook als ik thuis was omdat er gezien het soort aanval waarschijnlijk wel littekens in de hersenen zichtbaar zouden blijven.

Na ellendig lang met de reisverzekering aan de lijn te hebben gehangen mocht ik weer het ziekenhuis uit (na eerst even af te rekenen, de ambulance was wel gratis) met daarbij de mededeling dat ik geen auto meer mocht rijden (en geen alcohol), hoewel het rationeel gezien niet logisch is vond ik dat toch wel het vervelendste aan dit alles. De rest van de vakantie was ik dus passagier en heb ik op de eerste paar dagen met flinke spierpijn na een heerlijke vakantie gehad zonder verdere dingen.

Eenmaal thuis direct de huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar de neuroloog, helaas is daarvoor de wachtlijst vrij lang en kan ik pas volgende week er terecht. Ik weet nu dus nog niet wat er precies mis is gegaan in mijn hoofd en of een soortgelijk iets ook de veroorzaker van mijn ongeluk zou kunnen zijn geweest. Hopelijk kan de neuroloog volgende week al iets zinnigs zeggen en is het te behandelen.

Naast alles van dit heb ik natuurlijk ook de rest nog, het litteken van de operatie herstelt mooi en ook de buik zelf is al weer een stuk soepeler. Door al het littekenweefsel ziet de buik er nog steeds wat vreemd uit maar hopelijk kan ik met behulp van de fysio in ieder geval weer wat meer spier er in terug krijgen. Dan hebben we ook nog de wond, die is nog steeds niet dicht ... hoewel het nog maar een schim is van wat het ooit was is die dus nog niet dicht. Mede door de vakantie waarin ik het hoofdzakelijk zelf moest doen heb ik nu gelukkig nog maar 1 keer per week bezoek van de thuiszorg die de wond komen verzorgen terwijl ik het de rest van de tijd zelf doe.

Maar volgende week dus eerst naar de neuroloog, hopelijk kunnen ze dit keer wat vinden waar het mis is gegaan in mijn hoofd. Na mijn ongeluk hebben ze er ook al naar gekeken maar was er geen specifiek iets waar ze op konden zoeken, dat is er nu dus wel. Zal proberen de volgende keer wat sneller te zijn met updaten, scheelt mij ook een hoop typen in een keer

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 22:08 schreef Rewimo het volgende:
Misschien kun je door je darmproblemen niet goed meer tegen alcohol. Het doet mij een beetje denken aan het dumpingsyndroom dat je na een maagverkleining kunt krijgen (door de ingreep aan de darmen daarbij valt eten - en ook alcohol) daarbij soms helemaal verkeerd, waardoor je ook van de wereld kunt raken.

Oplossing (in jouw geval): geen alcohol meer drinken Als dat het is, heeft het verder overigens geen gevolgen en is er ook niets te vinden in je hersenen.

Als ik het zo lees lijkt het daar niet zoveel mee te maken te hebben gezien het werd omschreven als een soort epileptische aanval. Bij mijn ongeluk had ik al weken geen alcohol meer op en nadat ik net een paar dagen uit het ziekenhuis was heb ik waarschijnlijk een zelfde soort aanval gehad, al weet ik dat niet zeker gezien er toen niemand bij was. Daarbij heb ik afgelopen jaar gewoon regelmatig alcohol op (1-2 glazen per week) zonder gevolgen. De arts in de VS zei dat het mogelijk stressgerelateerd kan zijn, omdat ik thuis natuurlijk nog met allerlei afspraken, thuiszorg en redelijk huisgebonden. Op vakantie waren we de eerste paar dagen druk bezig met van alles doen en bezoeken en die dag hadden we het relatief rustig waardoor een hoop van die stress weg viel wat het kan hebben getriggerd. Het kan dus ook komen doordat er opeens een spreekwoordelijke last van mijn schouders viel waardoor de verbindingen in je hersenen die voor ontspanning zorgen overbelast werden.

Maar dat is allemaal pure speculatie, kunnen nog wel tig verschillende oorzaken zijn .

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 22:34 schreef Peter het volgende:
Hoe was de Amerikaanse gezondheidszorg verder?

Gewoon prima, niet heel veel anders dan hier behalve dan dat ik nu eerst moest betalen voordat ik naar buiten mocht . Qua kosten viel het nog wel enigszins mee, een kleine $1500,- voor een spoedopname en een rits onderzoeken, dat betaal je in Nederland ook vrij snel.

Even een kleine update dan maar, vorige week ben ik bij de neuroloog geweest. Eigenlijk nog niet veel wijzer geworden, maar de neuroloog vermoed wel een vorm van epilepsie die mogelijk is ontstaan als gevolg van het ongeluk. Of het ook de oorzaak is van het ongeluk blijft een raadsel, misschien dat ze daar nog iets van terug kunnen vinden in de scans.

Die scans (EEG en MRI) zijn helaas pas over 1,5e maand (eind februari) en dan in de eerste week van maart weer een afspraak met de neuroloog. Had verwacht dat die wachttijd met name bij de eerste intake zo lang was, maar helaas dus. Ik heb in ieder geval nog tot minstens dan ook een rijverbod, dus voorlopig mag ik nog steeds niet autorijden. Ik dacht dat alle fysieke gevolgen (alle gaten en operaties) het kutste waren aan het ongeluk, maar dit is nog tig keer erger. Het is dus iets dat 99,99% van de tijd niet aanwezig is en door die ene fractie wordt je gelijk voor van alles beperkt. .

quote:

Op dinsdag 21 januari 2020 20:07 schreef maily het volgende:

[..]

wat ontzettend *insert lelijke woorden* voor je ....
Schiet niet echt op zo.

Ja uit mijn mond zijn ook al de nodige minder nette woorden gevallen . Maar het is gewoon irritant, ben je bijna klaar met het ene ziekenhuis mag je weer naar de andere.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2020 20:29 schreef Roosgeluk het volgende:
het wordt je ook niet bespaard he...
Kun je het niet vragen dat je veel sneller een afspraak hebt na je scan omdat het niet menswaardig is?
Ik heb inmiddels geleerd dat je je mond open moet trekken. Nee heb je en een ja kun je krijgen.

De scans staan nu aansluitend op dezelfde dag gepland, ik had ze ook wel los kunnen plannen en dan had het eerder gekund. Maar de afspraak met de neuroloog kon niet eerder, deels ook omdat er sinds mijn laatste voorval in november niks meer is gebeurd en de urgentie dus niet hoog genoeg is.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2020 21:47 schreef Rewimo het volgende:
Nou zeg, dat is mooi kl***

En als er niks uit de scans komt, mag je dan wel weer rijden?

Ik hoop het, en als er wel wat uitkomt hebben ze er hopelijk iets tegen dat ik wel mag rijden.

Tijd voor weer een update:

Eind februari heb ik dus eindelijk mijn MRI en EEG gehad (net op tijd voordat de coronacrisis helemaal losbarstte) met de week erop de uitslag bij de neurloog. Het goede nieuws is dat er in mijn hoofd niks vreemds te zien is, het slechte nieuws is dat ze dus alsnog niet weten wat het precies is ... De neuroloog zelf was botgezegd een beetje ongeïnteresseerde lul die geen seconde heeft gekeken naar wat de afgelopen periode allemaal is gebeurd. Bij het gesprek met de uitslag stond ik binnen 5 minuten weer buiten zonder dat ik ook maar iets wijzer was maar wel met een recept voor levetiracetam.

En allejezus wat was dat een gierend kutspul (en dan ben ik nog mild). De pillen werkten bij mij als volgt; eerst een paar uur barstende koppijn en duizeligheid, daarna een paar uur de emotionele stabiliteit van een borderliner in een identiteitscrisis en vervolgens stortte ik in en lag ik een paar uur te slapen. Op een gegeven moment liep ik buiten op een industrieterrein en begon ik opeens zonder reden te janken en vloeken en als ik bijvoorbeeld een kartonnen doosje probeerde open te maken en dat ging niet gelijk dan vloog dat doosje met allerlei verwensingen door de kamer. Na een paar dagen werd het alleen maar erger en ben ik in overleg met de neuroloog er direct mee gestopt.

Omdat ik al geen goed gevoel had bij de arts heb ik ook direct een second opinion aangevraagd bij het ziekenhuis waar ik sinds mijn ongeluk in behandeling ben omdat die hopelijk wel mijn medische geschiedenis bestuderen voordat ze allemaal rare pilletjes gaan geven. Helaas is die vanwege de coronacrisis nu voor onbepaalde tijd uitgesteld, dat het in het ziekenhuis is waar de eerste besmetting is vastgesteld hielp ook niet echt mee.

Maar om nog even terug te komen op die pilletjes, toen ik er mee was gestopt keerde gelukkig de rust weer terug in mijn hoofd alleen in mijn lichaam echter niet. Ik lag namelijk 's nachts badend in het zweet in bed en mijn 'goede' schouder deed zo'n pijn dat ik moeite kreeg met ademen. De eerste dagen dacht ik nog dat het ontwenningsverschijnselen waren maar nadat het in het weekend alleen maar erger werd heb ik op maandag gelijk de huisarts gebeld. Vanwege de symptomen 'koorts en kortademig' kreeg ik ook gelijk een coronawelkom. Ik moest buiten wachten totdat de huisarts ingepakt en wel me kwam halen. Hoewel er wel wat twijfels waren mocht ik geen coronatest ondergaan omdat dat alleen mocht bij ziekenhuisopname. Daarom heb ik toen antibiotica meegekregen en trok de koorts gelukkig uiteindelijk weg en na een paar weken martelen door de fysio en veel tijgerbalsem lijkt de schouder ook weer wat rustiger.

Ohja, ik heb ook nog steeds een wond op mijn buik die nog steeds niet dicht is. En ja ook hier komt dat vervelende virus weer roet in het eten gooien. Omdat de wond maar niet wil sluiten wilde de wondverpleegkundige weer iets anders proberen om het dicht te krijgen, maar je raadt het al, ook deze afspraken zijn afgezegd ... Vervelend wel, want de laatste weken komt er door waarschijnlijk de perikelen hierboven ook weer steeds meer vuil (gele en bruine aanslag) uit de wond.

Dus mja, eigenlijk ben ik nog niet heel veel wijzer geworden de afgelopen maanden

quote:

Op donderdag 9 april 2020 01:33 schreef Nico987 het volgende:
ppff dit topic houdt me wel wakker aangaande verkeers veiligheid. Je voelt je in de auto vaak onaantastbaar en 80 rijden voelt zo langzaam dat het moeilijk is om geen 100 of 120 te rijden.

maar jeej wat een proces ga jij door zeg. En dat met een snelheid die in een auto erg langzaam lijkt.

Ik wens je heel veel sterkte, gek zal je er van worden denk ik.

Nou hard rijden is niet zozeer het probleem, of zoals Jeremy Clarkson ooit zei "Speed has never killed anyone. Suddenly becoming stationary, that's what gets you" .

Maar het begint nu allemaal wel erg lang te duren allemaal, ik hoop dat ik in een telefonische afspraak de wondverpleegkundige te pakken kan krijgen want die wond mag nou eindelijk wel eens dicht.

Het is wel weer eens tijd voor een update he?

Eerst even het goede nieuws, de wond is dicht Inmiddels al weer een paar maanden, maar daar kom ik zo op terug, even een beetje chronologisch blijven

In de afgelopen maanden is er weer het nodige gebeurt, zo ben ik onder andere mijn baan kwijt geraakt, wat ook een indirect gevolg is van het ongeluk. Tijdens het ongeluk zat mijn werk namelijk in een bedrijfsovername die ik destijds helemaal heb gemist. Toen ik eind vorig jaar weer aan het werk ging merkte ik al dat zowel de werkzaamheden als het werk in niks meer op mijn oude werk leken. In mijn oude functie was ik namelijk voornamelijk stagebegeleider, eindverantwoordelijke voor animaties en vormgeving en maakte ik zelf ook nog wel regelmatig wat. Nu was mijn functie zo veranderd dat ik 100% op de productie van animaties/vormgeving zat, wat prima was toen ik nog grotendeels thuiswerkte maar toch begon tegen te staan. Zoals ik in mijn eerdere post al zei voelde ik me in de periode dat het coronavirus begon niet best maar mocht het niet getest worden. In die periode gingen ze er op mijn werk met zeer veel tegenzin mee akkoord om iedereen thuis te laten werken. Dat hebben ze 1,5e week volgehouden en eisten iedereen weer terug op kantoor en op dat moment is het gaan botsen. Verder zijn we wel op goede voet uit elkaar gegaan, verder niet heel relevant voor dit topic, maar alle extra tijd die ik nu heb gebruik ik voor het verdere herstel.

In april was er ook nog de second opinion bij de neuroloog die was uitgesteld, die heeft vorige week dan eindelijk plaatsgevonden. Deze keer met een neurologe die luisterde en vragen stelde ipv een paar notities opkrabbelen en pillen opschrijven zoals bij de eerste. Het blijft een lastig iets om te bepalen, de meest logische verklaring voor de aanval die ik vorig jaar op vakantie in de VS had was een zogenaamde 'uitgelokte aanval'. Mogelijk ontstaan door een combinatie van ontstressing (1,5 jaar lang thuiszorg, ziekenhuizen etc. en dan opeens helemaal niks) in combinatie met het tijdsverschil. Een 'leuk' detail van dat voorval is overigens dat ik nog steeds op de terugbetaling van het ziekenhuis daar zit te wachten, maar daar zal ik jullie hier niet mee vermoeien. Voor nu is verder onderzoek niet nodig, ze zei wel dat als ik zou willen nog een zwaar onderzoek kon laten doen waarbij je nachtenlang wakker wordt gehouden en zulke geintjes, maar dat raadde ze zelf al sterk af omdat daar niks mee te winnen valt.

En dan zijn we toch eindelijk bij de buik aangekomen! Zoals ik al zei is daarvan de wond dus ein-de-lijk dicht, maar daarmee zijn we natuurlijk nog niet klaar, zo makkelijk kom ik er niet vanaf. In overleg met de chirurg heb ik een CT-scan van mijn buik laten maken omdat ze en wilde weten hoe het er van binnen uit ziet en omdat ze het wilde overdragen aan een collega chirurg die gespecialiseerd is in buiken ('mijn' chirurg is meer van de darmen en zulks). De kant waar het helemaal mis was gegaan bij mijn buik is namelijk nog steeds erg opgezwollen en wordt ook niet kleiner ondanks dat ik al fors ben afgevallen. Er is daar nogal wat interne schade ontstaan aan de buikwand (de spieren en pezen die het allemaal een beetje bij elkaar houden) waardoor het allemaal dus een beetje naar buiten hangt.

Vandaag ben ik bij de chirurg geweest en in principe heb ik gewoon twee opties; of ik laat er niks aan doen, dat kan weinig kwaad maar de kans is vrij groot dat die buik alleen maar slapper wordt en nog meer uitzakt. Of ik laat het opereren, een vrij zware operatie (ca. 5 dagen opname en ruggenprik voor narcose) waarbij ze de buik weer open gaan snijden en er een (flexibele)plaat in steken. Daarbij gaf de arts ook aan dat het herstel erg zwaar kan zijn, met name ook de ademhaling en een redelijk grote kans op complicaties aan de wond. Niet echt de makkelijkste keuze om te maken, maar voor nu heb ik de keuze tot een operatie gemaakt en zit er een wachttijd van circa 2/2,5 maand op.

Om nog een beetje vrolijk af te sluiten, ben nog steeds flink aan het lopen en zit de afgelopen 3 maanden op een daggemiddelde van boven de 20.000 stappen per dag. Conditioneel gaat het dus de goede kant op