Ongeluk overleefd, alleen hoe nu verder

Voordat ik mijn geratel begin, in dit topic is staat wat meer achtergrond over het ongeluk zelf: PTA / Een kleine hulde aan de DS3

Ondertussen is het al weer 3 maanden geleden, woensdag 16 mei, dat ik mijn ongeluk heb gehad, en nog steeds voelt het raar aan. Eigenlijk heb ik niet echt een doel met dit topic, maar ik wil het gewoon even van mij afschrijven, misschien dat het iets helpt qua verwerking. Er begint ook meer terug te komen qua herinnering, met name de dagen voor het ongeluk.

Nog steeds vraag ik me af hoe het ongeluk is gebeurd en waarom ik me er echt helemaal niks van kan herinneren. De week ervoor had ik bij een borrel van het werk opeens last van duizeligheid, de soort die ik heel soms (soms jaren niet) heb door gebrek aan voeding in combinatie met warmte/inspanning/alcohol. Nadat het voorbij was weer gewoon normaal gedaan en het lange weekend (hemelvaart) flink in de tuin bezig geweest. Na een bezoek aan het tuincentrum voor nieuwe planten voelde er al iets niet helemaal goed in mijn buik maar ook daar weinig aandacht aan besteed. Ook na het weekend voelde die buik niet heel lekker aan en heb ik een paar nachten echt beroerd geslapen voor zover het überhaupt lukte. En dan opeens zit je in een ambulance en ben je aan het bellen met je baas dat je niet in de file staat maar onderweg bent naar het ziekenhuis ...

Van die bewuste ochtend mis ik dus ongeveer een uurtje, oftewel de rit tot het ongeval en het eerste kwartier(?) na het ongeluk. De eerste hulpdienst ter plaatse was de politie, schijnbaar heb ik een heel gesprek gehad met een agent die bij me in de auto was gaan zitten, maar daar heb ik geen herinnering van. Op het moment van opname in het ziekenhuis lijkt het in eerste instantie allemaal mee te vallen qua lichamelijk schade en wilden ze me eigenlijk al weer in het weekend naar huis toe sturen in afwachting tot de operatie de week er na. Nu zou je denken dat het ongeluk het ergste is, maar dat moest helaas nog komen.

Mijn buik was aan de linkerzijde volledig blauw/paars/zwart van onder mijn borst tot halverwege mijn bovenbeen. De gordel had zijn werk goed gedaan om het lichaam op de plaats te houden, mijn benen (op een gat in de scheen na) en mijn hoofd (tand door de lip) waren praktisch schadevrij. Maar die buik, die deed gewoon echt pijn. In eerste instantie werd het weggezet als gevolg van de blauwe plekken en werd daarmee ook het opgeblazen gevoel verklaard. Toen ze me in eerste instantie eigenlijk naar huis wilden sturen hebben ze me toch nog maar even daar gehouden, in ieder geval tot ik eindelijk eens een keer kon poepen. Ik heb altijd geleerd dat als je ziek bent je juist moet eten om aan te sterken wat ik dus ook braaf deed. Uiteindelijk gaven ze me maar laxeermiddel in de hoop dat het toch allemaal eens ging werken.

Toen was het opeens zondag en lag ik weer in een ambulance, dit maal onderweg naar het andere ziekenhuis in de stad voor een spoedoperatie. Mijn dikke darm bleek een perforatie te hebben en was al een paar dagen vrolijk aan het lozen in mijn buik. Voornamelijk deze dagen zijn een grote waas voor me, met name de dagen na de operatie op de IC er na. Het was zo op het randje dat ze me met van alles in leven wisten te houden en ik werd volgepropt met zware pijnstillers (o.a. ketamine). Van heel die IC kan ik me maar twee dingen herinneren, een dokter die me elke dag waterijsjes kwam brengen zodat ik in ieder geval iets had tegen de droge mond. Ik lag aan het infuus en mocht niks eten of drinken dus was dit erg welkom, die dokter was op dat moment mijn grootste held. Het andere dat ik me herinner is dat ik wakker werd als een vers gebakken stokbrood, maar dat zal de ketamine wel zijn geweest . Ook zat ik nu met een stoma op mijn buik geplakt, de enige manier voor mij om de spoedoperatie te overleven.

Eenmaal van de IC werd ik bijna gelijk weer naar het eerste ziekenhuis gebracht, dit keer weer terug naar de trauma-afdeling want die afspraak stond tenslotte al. Dit ging gelukkig allemaal vrij probleemloos, mijn beiden gebroken schouders werden vastgeschroefd, elleboog weer aan elkaar geknutseld en een paar pinnen in mijn wijsvinger om die ook te laten genezen. Ik had verwacht nog even een nachtje in dat ziekenhuis te blijven maar ik moest toch weer direct terug naar het andere ziekenhuis. Tijdens de operatie hadden ze namelijk gezien dat de chirurgische wond op mijn buik (die voor de darm dus) aan het lekken was.

Terug in het andere ziekenhuis kreeg ik gelukkig mijn eigen kamer als gevolg van een bacterie die ik had, niet schadelijk voor mezelf maar wel voor alle oudjes daar op de afdeling. Dat weekend (we zijn inmiddels al weer 1,5e week na het ongeluk) mijn verjaardag 'gevierd' in het ziekenhuis, gelukkig mocht ik vanaf die dag weer gewoon eten ipv allen sondevoeding die direct de bloedbaan in ging. Maar die buikwond bleef ondertussen gewoon lekken, en niet alleen wondvocht maar ook ontlasting. Ook begonnen er gaatjes in de huid te ontstaan waar hetzelfde uitkwam, dus hebben ze de chirurgische wond weer deels opengemaakt.

Door de verpleging werd ik haast gedwongen elke dag maar dat bed uit te komen en te gaan lopen. Achteraf is dat niet meer dan logisch en goed dat ze het hebben gedaan, maar op het moment zelf voelde ik me zo beroerd als ik opstond en de ontlasting uit de wonden langs mijn benen naar beneden liep. Het vervelende was dat het lek niet vindbaar was waardoor het dus ook maar gewoon bleef stromen en de wonden 4 keer per dag werden schoongemaakt. Na een aantal CT-scans konden ze nog steeds geen lek vinden (en ik was inmiddels allergisch geworden voor de contrastvloeistof) en wilden ze een endoscopie in de dikke darm doen. Voor die endoscopie mocht ik twee dagen niet eten en moest ik een veel te extreem laxeermiddel nemen om de darm goed schoon te krijgen. Ook met de camera in de darm viel het niet mee om het lek te vinden, uiteindelijk werd en een klein gaatje gevonden bij de aansluiting van het stoma. Toen waren er nog maar twee opties, of opnieuw opereren met alle gevolgen van dien of niks doen en hopen dat die uit zichzelf dichtgaat. Gelukkig werd de tweede optie gekozen. Inmiddels lag ik al bijna 6 weken in het ziekenhuis.

Na die endoscopie werd ik met de dag energieker en kwam er steeds minder vreemd spul uit de wonden. Het gat in de darm leek zich dus voldoende te hebben gesloten en vanaf nu konden de wonden dus eindelijk eens dichtgroeien, iets dat nog lang gaat duren dat wel. Dit was ook het moment dat een van de opererende artsen van mijn darm even langs kwam. Hij was haast verbaasd om te zien dat ik nog leefde gezien de enorme hoeveelheid ontlasting die hij uit mijn buik had moeten pompen. Dan begint toch wel een klein beetje het besef te komen dat het allemaal net iets te dicht op het randje is geweest.

De komende weken ging het met de dag met sprongen vooruit en liep ik ondertussen met die fysio rondjes rond het ziekenhuis. Na 8 weken waren de wonden zo 'rustig' geworden dat ik eindelijk naar huis kon met thuiszorg. Heel vreemd om weer in je eigen huis te komen na al die tijd en dat er dan opeens een bed in de woonkamer staat. Dit gaat eigenlijk de komende weken wel goed met hier en daar wat complicaties zoals een lekkend stoma die natuurlijk precies lekt in de wond eronder.

Een week na mijn thuiskomst heb ik de eerste controle in het ziekenhuis, daar komt eigenlijk niks bijzonders naar boven en het devies is gewoon op dezelfde manier doorgaan. Een maand later is er weer een controle, dit keer is er een andere wondverpleegkundige en die werd niet heel blij toen ze achtergebleven gaasjes diep uit de wond moest halen. Het bleek de wondgenezing niet heel veel goeds te hebben gebracht aangezien die op sommige plekken nog steeds 10 centimeter diep was. Deze wond is sowieso een beetje vreemd, het is ontstaan als gevolg van de lekkende darm en heeft daarbij een holte gemaakt tussen de buikwand en de huid. De behandelmethode is nu aangepast in de hoop dat de wond nu wel wil dichtgroeien. Aan de andere kant is de chirurgische wond die weer was opengemaakt wel goed gaan dichtgroeien. Die was op een gegeven moment 10x10 cm en een paar cm diep, nu is die nog maar een 'fractie' daarvan.

Het is natuurlijk begrijpelijk dat alle aandacht uitging naar de wonden in mijn buik, daar zitten namelijk best wel vitale delen. Maar ik had ook nog een rits aan breuken. Mijn linkerarm had alleen de kapotte schouder en was een tijd lang mijn enige bruikbare arm en is dus vrij snel weer goed gaan werken. De rechterarm heeft echter een veel hardere klap gehad, met als gevolg dat die wekenlang in een gefixeerde brace heeft gezeten. Wat daar dan weer het gevolg van is geweest is dat mijn lichaam nogal enthousiast aan het verkalken is gegaan en ik daardoor de elleboog niet meer dan 90 graden gebogen krijg en mijn pols niet kan opendraaien (binnenkant hand naar boven zeg maar). Maar dit probleem is natuurlijk voornamelijk irritant en niet echt gevaarlijk of iets. De verkalking zelf kan of uit zichzelf weggaan of ik heb over een paar maanden weer een operatie om het weg te halen. Grappig detail is dat ik pas op de terugweg doorhad wie nou die dokter was, het was dezelfde die ik volledig de huis heb volgescholden toen die op de dag van mijn ongeluk mijn elleboog weer terug in de kom duwde.

En dan zitten we dus nu bij het nu, nog steeds niet hersteld 3 maanden na het ongeluk dus. Vooral dat gat in mijn buik dat maar niet echt wil dichtgroeien baart mijn nog zorgen. Naast dat is het ook nog eens onpraktisch, zo heb ik nog steeds moeite met lang staan en mijn rug strekken met staan. Ook kan ik er nog geen auto mee rijden want de gordel komt natuurlijk precies over de wond heen, daarnaast moet ik eerst nog een auto kopen.

Ik vind het gewoon heel vreemd om met dit allemaal om te moeten gaan, ik had tot dit ongeluk namelijk nog nooit echt iets meegemaakt waardoor ik echt moest revalideren. Soms voel ik me gewoon machteloos omdat ik nog steeds zo afhankelijk ben van andere mensen en het gevoel heb dat ik mijn energie en frustraties niet echt kwijt kan. Ook vind ik het lastig om mijn dankbaarheid te tonen aan iedereen die mij heeft gesteund, met name mijn ouders die elke dag een dikke 100 km reden om op bezoek te komen.

Nu ben ik een vrij nuchter persoon maar merk ik dat ik toch heel makkelijk emotioneel wordt tegenwoordig, dat kan echt om de kleinste dingen zijn maar trekt vaak wel weer snel weg. In het ziekenhuis heb ik wel twee keer flink lopen janken. De eerste keer was bij de psycholoog, elk gesprek ging daar vrij normaal maar toen ik het een keertje over mijn ouders had en wat ze allemaal voor me deden kon ik het niet meer droog houden. Zelfs als ik er nu over nadenk krijg ik weer natte ogen. De andere keer was nadat ik een goed lang gesprek had met een zuster (de afdeling was rustig dus konden makkelijk 1+ uur praten). Zij was altijd heel vrolijk als ze bij mij was, dat legde ze toen uit waarom. In het begin was de prognose voor mij niet al te best en was ze bang dat ze mij daar konden afvoeren, dat ik toch uiteindelijk herstelde was ze zo blij om. Dat iemand zo betrokken was die mij eigenlijk helemaal niet kende vond ik mooi om te horen.

Maar weer over op de orde van de dag, ik heb dus nog steeds allemaal gaten in mijn lijf en een arm die niet helemaal meewerkt. De komende maande ben ik nog druk aan het revalideren gevolgd door mogelijk nog twee operaties (stoma weghalen en elleboog). In de tussentijd probeer ik mezelf een beetje te vermaken en kan ik hopelijk binnenkort weer gaan werken. Eigenlijk zou ik heel blij moeten zijn dat ik überhaupt nog leef, maar ik maak me nu vooral zorgen om randzaken. Zo vind ik het nog steeds kut dat mijn auto is afgeschreven, tijdens mijn ziekenhuisverblijf is mijn werk verhuisd (ik vind zulke dingen leuk) en tenzij op magische wijze de wonden opeens dichtgaan zal mijn vakantie over 3 weken ook niet doorgaan.

Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik wil met dit topic, maar het voelt wel fijn voor mezelf om het allemaal eens te hebben uitgeschreven, al mis ik denk ik nog wel een groot deel.

___________

TL;DR: Ik heb mezelf bijna doodgereden op een boom, revalidatietraject kent veel complicaties waardoor het allemaal lang duurt en ik weet niet zo goed wat ik met al mijn tijd moet en wilde dit even van me afschrijven.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:13 schreef MevrouwPuff het volgende:
Jeetje wat een verhaal! Ontzettend veel sterkte ermee! Hoe besteed je je dagen nu?

Hebben de cardioloog of neuroloog nog een reden gevonden voor een mogelijke wegraking? Want dat stuk is er ook nog...

Ja voor mijn gevoel besteed ik ze niet heel nuttig . Ik loop regelmatig buiten een rondje om de conditie wat te herstellen, maar kan vanwege die wond niet echt goed inspannen. Verder heb ik gelukkig Netflix en draait mijn pols nog de goede kant op voor de Playstation-controller .

Cardioloog en neuroloog hebben beiden niks gevonden, dus ik hoop dat die black-out een eenmalig iets is geweest als gevolg van slaapgebrek.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:15 schreef Elvi het volgende:
Wow dat is wel heel heftig ja. Ik vind het niet zo gek dat je het van je af moet schrijven en dat het lastig is om ermee om te gaan. Zeker omdat je nog in het herstelproces zit.

Krijg je wel hulp in de vorm van een psycholoog of maatschappelijk werker?

In het ziekenhuis had ik een psycholoog die wekelijks langskwam, maar ik had niet echt het idee dat die nou heel veel toevoegde. Het scheelt denk ik dat ik het ongeluk niet bewust heb meegemaakt en de eerste paar weken stijf stond van de pijnstillers. Waar ik voornamelijk mee zit zijn de complicaties die gewoon voorkomen hadden kunnen worden, maar vraag me af of een psycholoog daar veel mee kan. Nu scheelt het al wel dat mijn levensmotto 'alles komt altijd goed' is denk ik .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:24 schreef Queller het volgende:
Weet je wat het is buurman: je hele leven is in een paar seconden volledig op z'n kop gezet. Alles dat je voor waar aannam, staat te wankelen. Het is maar goed dat je nog niet zoveel kan, want je hebt je tijd en energie hard nodig om te herstellen en weer orde op zaken te stellen in de eenheid die LTVDK heet.

Je hebt een goed uitgangspunt, want je bent een sterke vent. Elke week iets afvinken, elke week een stapje dichterbij het normale leven. Je komt er wel; hou moed.

Ja alles en iedereen zegt dat ik geduld moet hebben, ondertussen beschik ik over engelengeduld

Hopen dat ons boompje zich ook nog een beetje hersteld .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:35 schreef oranjevogel1 het volgende:
Heftig. Ik ben blij dat er in de OP geen plaatjes zijn bijgevoegd ter illustratie. Geen idee wat de TS verder te adviseren.

Ohja, foto's heb ik nog wel . Dit zit er in mijn arm:

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 12:54 schreef Rewimo het volgende:
Heftig. De eerste tijd sta je alleen maar in "standje overleven". Nu je dat hebt gepresteerd komt pas het besef van wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Dan komt je verstand ook om de hoek kijken en dat wil weten wat er gebeurd is - maar daarvan mis je stukjes. Niet zo gek dus dat je van slag bent

[..]

In bovenstaand stukje zit vermoedelijk de oorzaak hè? Wat het geweest is lijkt me lastig te achterhalen na al die tijd. Kan ook best een simpel buikgriepje zijn geweest. Misschien kan een arts er nog iets over zeggen.

Ik wens je in elk geval veel sterkte! Het kost tijd om het te verwerken. Neem die tijd ook. Je moet niet alleen lichamelijk herstellen van zo'n ongeluk, ook geestelijk

Ja ik vind het gewoon allemaal al wel lang genoeg duren, denk dat dat ook wel het probleem is .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:01 schreef Strani het volgende:
Zou het kunnen dat het probleem met je dikke darm op tijd is ontdekt omdat je (door het ongeluk) al in het ziekenhuis lag?

Mja daar heb ik ook nog aan zitten denken vanwege de buikpijn de dagen ervoor, maar dat valt niet meer te achterhalen. Ze gaan er vanuit de de perforatie het gevolg is geweest van de gordel die heel erg hard heeft ingegrepen.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:52 schreef Spanky78 het volgende:
Wat een verhaal. Wat een pech en daarna een hoop geluk.

Kan me voorstellen dat je het even niet helemaal weet. De eerste periode word je geleefd om niet dood te gaan, en nu kun je niets, behalve piekeren en revalideren.

Niet gek dat het af en toe zwaar valt. Misschien toch eens vragen om slachtofferhulp of een psycholoog. Volgens mij kan je hier net zo goed ptss aan overhouden of andere trauma's die niet lichamelijk zijn.

Kortom: misschien vragen om ook wat hulp bij psychische revalidatie?

In ieder geval sterkte, vooral met die wonden, ik ga er vanuit dat je armen het wel weer gaan doen.

Mja ik weet het niet, heb zelf het idee dat het psychisch allemaal wel meevalt omdat alle ingrijpende zaken niet in mijn hoofd lijken te zijn opgeslagen. Momenteel erger ik me gewoon aan alle beperkingen en afhankelijkheid die ik nu heb, ik ben normaal iemand die alleen maar hulp vraagt als het echt niet anders kan. Misschien ben ik ook wel gewoon te eigenwijs hoor, weet ik eigenlijk wel bijna zeker .

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:54 schreef fespo het volgende:
heftig verhaal!

een echte oorzaak (auto defect, stuur fout, flauwgevallen of iets anders lichamelijk etc.) is er eigenlijk niet?

Nope, al is lichamelijk voor de hand liggender dan mechanisch aangezien ik met de cruise control op volle snelheid tegen een boom aan de andere kant ben gereden en gelukkig niemand heb geraakt in het oversteken van die weghelft.

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:55 schreef Salvad0R het volgende:
genoeg vitamientjes eten

Vooral eiwitten, heel erg veel eiwitten

quote:

Op zaterdag 18 augustus 2018 13:57 schreef Prof_Hoax het volgende:
Wow, wát een verhaal. Ik zou niet weten hoe ik kan helpen behalve te zeggen heel veel sterkte. Als ik zie met wat voor kracht en helderheid je de tekst hier neerzet zou ik bijna zeggen dat ik denk te kunnen lezen dat je sterker bent dan wat je overkomen is. En je hier naar mijn (heel erg) bescheiden mening tot hier toe erg nuchter mee om bent gegaan, wat in mijn ogen altijd een plus is.

Nogmaals heel veel sterkte

Ja het heeft een hoop gescheeld dat ik in goede fysieke conditie was voor het ongeluk en mijn benen niks hebben waardoor ik vrij snel weer ben kunnen gaan lopen om weer op conditie te komen. En helder ben ik gelukkig weer wel, op een paar paracetamol na gebruik ik eigenlijk geen pijnstillers meer.