R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Kopietje van de laatste post:
Ik krijg ook meestal wel energie van buiten zijn. Wandelen of fietsen, zeker nu met t mooie weer krijg ik daar een fijne boost van.quote:Op zondag 8 april 2018 18:47 schreef Nijna het volgende:
[..]
Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.
Doe mij maar liever beide benen op de grond.
Vorig weekend was echt waardeloos. Maar ik geloof dat ik echt regelmatig zou moeten wandelen, want van de week heb ik mezelf weer naar buiten gesleept en sindsdien lijkt het wel weer wat beter te gaan...
Heeft iemand hier misschien te maken gehad met een opname naar aanleiding van depressieve klachten?
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Meldquote:
Heeft iemand hier misschien te maken gehad met een opname naar aanleiding van depressieve klachten?
(meerdere malen en meestal gedwongen).
Maar ook vrijwillig dus? Heb je er wat aan gehad of viel dat uiteindelijk tegen?quote:
[..]
Meld
(meerdere malen en meestal gedwongen).
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik ben best vaak opgenomen geweest (zo vaak dat ik de tel kwijt ben. Ergens rond de twaalf keer, twee keer voor PTSS, en de rest voor de psychoses en stemming) en het heeft mij altijd wel goed geholpen. Zonder die opnames zou ik nu dit bericht niet meer getypt hebben. Ik heb wel gemerkt dat wat jijzelf in de opname stopt, krijg je terug. Je moet echt bewust zelf gesprekken voeren met de verpleging, zelf aangeven wat er speelt. Ondanks dat je bent opgenomen kunnen ze natuurlijk je gedachten niet lezenquote:
[..]
Maar ook vrijwillig dus? Heb je er wat aan gehad of viel dat uiteindelijk tegen?
De vrijwillige opnames waren heel prettig voor mij. Alleen ik heb twee weken op een behandelafdeling voor stemming gezeten. Dat was niet geschikt voor mij (bipolair, maar ook schizofreen en PTSS en eetstoornis) omdat de problemen te complex waren. Dus ik beland altijd op de gesloten crisis of op de intensive care.
Als je meer wil weten, tips wil of je hart luchten, schiet me aan!
Het is lastig om te vragen omdat ik het zelf ook allemaal niet meer zo goed weet.quote:
[..]
Ik ben best vaak opgenomen geweest (zo vaak dat ik de tel kwijt ben. Ergens rond de twaalf keer, twee keer voor PTSS, en de rest voor de psychoses en stemming) en het heeft mij altijd wel goed geholpen. Zonder die opnames zou ik nu dit bericht niet meer getypt hebben. Ik heb wel gemerkt dat wat jijzelf in de opname stopt, krijg je terug. Je moet echt bewust zelf gesprekken voeren met de verpleging, zelf aangeven wat er speelt. Ondanks dat je bent opgenomen kunnen ze natuurlijk je gedachten niet lezen
De vrijwillige opnames waren heel prettig voor mij. Alleen ik heb twee weken op een behandelafdeling voor stemming gezeten. Dat was niet geschikt voor mij (bipolair, maar ook schizofreen en PTSS en eetstoornis) omdat de problemen te complex waren. Dus ik beland altijd op de gesloten crisis of op de intensive care.
Als je meer wil weten, tips wil of je hart luchten, schiet me aan!
Ik loop ook pas weer 2 weken bij mijn psycholoog voor de depressie dus misschien is het nog wat vroeg om aan andere dingen te denken. Maar ik merk dat het momenteel ontzettend in de weg zit van mijn therapie voor angst. Terwijl die therapie juist zo goed helpt als ik geen last heb van de somberheid.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ja.quote:
Heeft iemand hier misschien te maken gehad met een opname naar aanleiding van depressieve klachten?
Was een vrijwillige opname, maar bij mij ging het om concrete plannen en had ook eigenlijk de knoop al doorgehakt.
Ik heb er wel wat aan gehad, maar dat lag denk ik meer aan dat ik tijdens m'n opname iemand leerde kennen waarmee ik daarna een tijdje ging
Die 6 weken hebben me er uiteindelijk doorheen gesleept, want m'n (vrijwillige) opnameduur was eigenlijk te kort.
Ik was het spoor bijster en was eigenlijk gewoon niet goed in staat weloverwogen beslissingen te nemen.
Tegenwoordig doen ze wel moeilijker met vrijwillige opname, een 2e poging mezelf vrijwillig te laten opnemen strandde (zelfs m'n HA was voor, maar m'n toenmalige hoofdbehandelaars wilden niet echt meewerken).
Waarom wordt daar moeilijker over gedaan?quote:
[..]
Ja.
Was een vrijwillige opname, maar bij mij ging het om concrete plannen en had ook eigenlijk de knoop al doorgehakt.
Ik heb er wel wat aan gehad, maar dat lag denk ik meer aan dat ik tijdens m'n opname iemand leerde kennen waarmee ik daarna een tijdje ging
Die 6 weken hebben me er uiteindelijk doorheen gesleept, want m'n (vrijwillige) opnameduur was eigenlijk te kort.
Ik was het spoor bijster en was eigenlijk gewoon niet goed in staat weloverwogen beslissingen te nemen.
Tegenwoordig doen ze wel moeilijker met vrijwillige opname, een 2e poging mezelf vrijwillig te laten opnemen strandde (zelfs m'n HA was voor, maar m'n toenmalige hoofdbehandelaars wilden niet echt meewerken).
Misbruik, kosten. Mensen misbruiken dit soort dingen ook, alleen voor eigen winst.quote:Op maandag 9 april 2018 10:57 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Waarom wordt daar moeilijker over gedaan?
Juist.
Gewoon wegbezuinigd.quote:
[..]
Waarom wordt daar moeilijker over gedaan?
Laat ze dat dan strafbaar maken of zo, nu zijn (vooral de meer complexe) psychiatrisch patiënten hier de dupe van.quote:
[..]
Misbruik, kosten. Mensen misbruiken dit soort dingen ook, alleen voor eigen winst.
Jongens, ik heb even een vraag over hoe psychologen 'horen' te doen. Vriend is vandaag voor de derde keer geweest. Hij kreeg huiswerk mee om leuke dingen op te schrijven als deel van CTG en heeft toen al aangegeven dat hij dat enorm moeilijk vindt en niet weet of dat lukt. Vandaag was hij terug met maar één dag die hij had bijgehouden en de psycholoog heeft (volgens mij vriend) gezegd van tja, wat doe je hier dan, ik ben gefrustreerd en verwacht dat dit niets gaat worden zo. Waarom doe je niet gewoon wat ik zeg en je wil blijkbaar niet beter worden. Daarna heeft hij aan het einde nog aangegeven dat vriend echt niet perse terug hoefde te komen als ie geen zin had. Sfeer was bozig en hij voelde zich niet begrepen. Nou, vriend is nu nogal down en heeft iets van zie je kan net zo goed stoppen met bestaan. Ik kan me niet voorstellen dat mensen zo doen? Is dit een soort van normale grens van de psych of moeten we met spoed opzoek naar een ander?
Ben zelf nogal van slag, deze week was zwaar en ben bang dat het na dit alleen maar erger gaat worden en weet gewoon niet meer waar we heen kunnen.
Ben zelf nogal van slag, deze week was zwaar en ben bang dat het na dit alleen maar erger gaat worden en weet gewoon niet meer waar we heen kunnen.
Loopt hij bij een eerstelijns psycholoog of tweedelijns/gespecialiseerde? Daar zit in mijn ervaring namelijk nogal een groot verschil met hoe ze met je om gaan. Als het een eerstelijns is zou ik sowieso aanraden om daar niet eens meer de moeite voor te nemen en direct aan de huisarts vragen om een verwijzing naar een tweedelijns te regelen.quote:
Jongens, ik heb even een vraag over hoe psychologen 'horen' te doen. Vriend is vandaag voor de derde keer geweest. Hij kreeg huiswerk mee om leuke dingen op te schrijven als deel van CTG en heeft toen al aangegeven dat hij dat enorm moeilijk vindt en niet weet of dat lukt. Vandaag was hij terug met maar één dag die hij had bijgehouden en de psycholoog heeft (volgens mij vriend) gezegd van tja, wat doe je hier dan, ik ben gefrustreerd en verwacht dat dit niets gaat worden zo. Waarom doe je niet gewoon wat ik zeg en je wil blijkbaar niet beter worden. Daarna heeft hij aan het einde nog aangegeven dat vriend echt niet perse terug hoefde te komen als ie geen zin had. Sfeer was bozig en hij voelde zich niet begrepen. Nou, vriend is nu nogal down en heeft iets van zie je kan net zo goed stoppen met bestaan. Ik kan me niet voorstellen dat mensen zo doen? Is dit een soort van normale grens van de psych of moeten we met spoed opzoek naar een ander?
Ben zelf nogal van slag, deze week was zwaar en ben bang dat het na dit alleen maar erger gaat worden en weet gewoon niet meer waar we heen kunnen.
Ik vind het lastig om te oordelen of dit normaal is of niet, want ik snap beide kanten. Ze laten hem niet voor niks het huiswerk doen, heeft hij er moeite mee dan is dat nog tot daar aan toe. Maar als het een geval is van geen zin in en vermijdend gedraag, dan houdt het wel een beetje op. Maar wij en ook jij zo te lezen, weten niet wat er exact gezegd is.
Ze gaan hem geen kant en klare oplossing geven want die zijn er niet. Therapie is zelf moeite doen om beter te worden.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Er zijn 2 opties:quote:
Jongens, ik heb even een vraag over hoe psychologen 'horen' te doen. Vriend is vandaag voor de derde keer geweest. Hij kreeg huiswerk mee om leuke dingen op te schrijven als deel van CTG en heeft toen al aangegeven dat hij dat enorm moeilijk vindt en niet weet of dat lukt. Vandaag was hij terug met maar één dag die hij had bijgehouden en de psycholoog heeft (volgens mij vriend) gezegd van tja, wat doe je hier dan, ik ben gefrustreerd en verwacht dat dit niets gaat worden zo. Waarom doe je niet gewoon wat ik zeg en je wil blijkbaar niet beter worden. Daarna heeft hij aan het einde nog aangegeven dat vriend echt niet perse terug hoefde te komen als ie geen zin had. Sfeer was bozig en hij voelde zich niet begrepen. Nou, vriend is nu nogal down en heeft iets van zie je kan net zo goed stoppen met bestaan. Ik kan me niet voorstellen dat mensen zo doen? Is dit een soort van normale grens van de psych of moeten we met spoed opzoek naar een ander?
Ben zelf nogal van slag, deze week was zwaar en ben bang dat het na dit alleen maar erger gaat worden en weet gewoon niet meer waar we heen kunnen.
1: de psycholoog had zelf een slechte dag en reageerde dit af op je vriend
2: de psycholoog heeft de confronterende / provocatieve stijl op je vriend uitgeprobeerd en dat is niet goed gevallen. Vaak gebruiken ze dit om een doorbraak te forceren of als ze merken dat iemand regelmatig laat zien dat hij/zij geen energie in de therapie stopt.
Dus met spoed op zoek naar een ander: mwa. Ik zou wel kijken of jullie eventueel met zn 2-en een afspraak kunnen maken om dit uit te vogelen; welke van de 2 opties is het en wat gaan jullie doen om het vertrouwen weer terug te krijgen. Mocht dat op de korte termijn niet lukken dan zou ik een klacht indienen. De psycholoog heeft sowieso de situatie verkeerd ingeschat.
Het is een eerstelijns. We zijn bij de huisarts geweest eind jan en die verwees naar een psycholoog met specialisatie in autisme. Die hadden alleen geen specialist meer dus moesten we maar ff naar psyq. Die had een wachttijd van 14 weken en die hij nu heeft geen, want het gaat slecht en hij moest ergens terecht. Het is geen geval van geen zin maar paniek en onmacht. Hij heeft bijv nooit een opleiding afgemaakt omdat oa het huiswerk deel te lastig was. Lastig om te begrijpen en lastig om zich ertoe te zetten. Zelfs bijv een sollicitatiebrief, zobder druk van buitenaf is een paniekmoment en angst dat het toch een kut brief is.
Mee naar een afspraak wil ik graag maar wil deze psycholoog niet, hij vindt het onnodig en onhandig.
Dat er niet getrokken kan worden aan een dood paard snap ik maar volgens mij mist hij de ernst. Ik ben al blij als hij drie keer per week gaat douchen en voor zichzelf een pizza opwarmt als ik niet thuis eet, ipv niet eten. Het is geen kwestie van niet willen maar een kwestie van complete onmacht en met z'n handen in het haar zitten. En ik weet echt niet meer wat ik ermee moet inmiddels. De huisarts werkt en denkt niet mee, die zegt ga lekker ff sporten joh en op tijd slapen terwijl hij net vertelt dat hij dood wil.
Sorry, lekker chaotisch verhaal maar zo voelt het ook.
Mee naar een afspraak wil ik graag maar wil deze psycholoog niet, hij vindt het onnodig en onhandig.
Dat er niet getrokken kan worden aan een dood paard snap ik maar volgens mij mist hij de ernst. Ik ben al blij als hij drie keer per week gaat douchen en voor zichzelf een pizza opwarmt als ik niet thuis eet, ipv niet eten. Het is geen kwestie van niet willen maar een kwestie van complete onmacht en met z'n handen in het haar zitten. En ik weet echt niet meer wat ik ermee moet inmiddels. De huisarts werkt en denkt niet mee, die zegt ga lekker ff sporten joh en op tijd slapen terwijl hij net vertelt dat hij dood wil.
Sorry, lekker chaotisch verhaal maar zo voelt het ook.
Bij zo weinig productiviteit heb je volgens mij zo'n verlammende depressie dat je helemaal geen specialist in autisme nodig. Dan moet je gewoon een psycholoog die met depressie dealt, beschikbaar is en met wie het klikt.
Neem het heft in eigen hand, google de vrijgevestigde specialisten in jouw regio, bel ze, leg de situatie voor en kijk wat ze zeggen.
Neem het heft in eigen hand, google de vrijgevestigde specialisten in jouw regio, bel ze, leg de situatie voor en kijk wat ze zeggen.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Wat is je regio trouwens?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
En zie hier de reden waarom er bij PsyQ een wachttijd van 14 weken is en bij de eerstelijns niet.quote:
Het is een eerstelijns. We zijn bij de huisarts geweest eind jan en die verwees naar een psycholoog met specialisatie in autisme. Die hadden alleen geen specialist meer dus moesten we maar ff naar psyq. Die had een wachttijd van 14 weken en die hij nu heeft geen, want het gaat slecht en hij moest ergens terecht. Het is geen geval van geen zin maar paniek en onmacht. Hij heeft bijv nooit een opleiding afgemaakt omdat oa het huiswerk deel te lastig was. Lastig om te begrijpen en lastig om zich ertoe te zetten. Zelfs bijv een sollicitatiebrief, zobder druk van buitenaf is een paniekmoment en angst dat het toch een kut brief is.
Mee naar een afspraak wil ik graag maar wil deze psycholoog niet, hij vindt het onnodig en onhandig.
Dat er niet getrokken kan worden aan een dood paard snap ik maar volgens mij mist hij de ernst. Ik ben al blij als hij drie keer per week gaat douchen en voor zichzelf een pizza opwarmt als ik niet thuis eet, ipv niet eten. Het is geen kwestie van niet willen maar een kwestie van complete onmacht en met z'n handen in het haar zitten. En ik weet echt niet meer wat ik ermee moet inmiddels. De huisarts werkt en denkt niet mee, die zegt ga lekker ff sporten joh en op tijd slapen terwijl hij net vertelt dat hij dood wil.
Sorry, lekker chaotisch verhaal maar zo voelt het ook.
Dat hij even ergens terecht moet snap ik, maar neemt niet weg dat hij blijkbaar daar niet de juiste hulp krijgt. Is er überhaupt al wel een diagnose gesteld? Want een huisarts die je direct naar een psycholoog met autisme stuurt lijkt mij ook niet helemaal de bedoeling.
De klachten komen voor zover ik het nu lees nogal overeen met wat ik zelf meemaak. En inderdaad het is diep van binnen geen kwestie van niet willen, maar aan de oppervlakte wel. Want het lukt toch niet, ik kan het niet, het heeft allemaal geen zin, ik ben niet boeiend genoeg, etc. dus het zal allemaal wel. Lekker in bed liggen en wat er in de boze buitenwereld gebeurd zal allemaal wel.
Ik zou er toch achteraan gaan dat de huisarts of psycholoog een verwijzing gaat geven voor de gespecialiseerde GGZ (PsyQ of andere instanties) zodat ze daar kunnen kijken wat er allemaal speelt en wat het beste behandelplan is. In de tussentijd zou ik hem dan alsnog naar de psycholoog laten gaan, of als dat niet meer kan dan, naar de POH-GGZ. Zodat er in ieder geval een professioneel iemand hem in de gaten kan houden en hij daar wekelijks zijn ei kwijt kan.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Begrijp ik je goed, dat je de psyq-s ed boven de vrijgevestigde of kleine praktijken plaatst in de kwaliteitsrangorde?quote:
[..]
En zie hier de reden waarom er bij PsyQ een wachttijd van 14 weken is en bij de eerstelijns niet.
Dat hij even ergens terecht moet snap ik, maar neemt niet weg dat hij blijkbaar daar niet de juiste hulp krijgt. Is er überhaupt al wel een diagnose gesteld? Want een huisarts die je direct naar een psycholoog met autisme stuurt lijkt mij ook niet helemaal de bedoeling.
De klachten komen voor zover ik het nu lees nogal overeen met wat ik zelf meemaak. En inderdaad het is diep van binnen geen kwestie van niet willen, maar aan de oppervlakte wel. Want het lukt toch niet, ik kan het niet, het heeft allemaal geen zin, ik ben niet boeiend genoeg, etc. dus het zal allemaal wel. Lekker in bed liggen en wat er in de boze buitenwereld gebeurd zal allemaal wel.
Ik zou er toch achteraan gaan dat de huisarts of psycholoog een verwijzing gaat geven voor de gespecialiseerde GGZ (PsyQ of andere instanties) zodat ze daar kunnen kijken wat er allemaal speelt en wat het beste behandelplan is. In de tussentijd zou ik hem dan alsnog naar de psycholoog laten gaan, of als dat niet meer kan dan, naar de POH-GGZ. Zodat er in ieder geval een professioneel iemand hem in de gaten kan houden en hij daar wekelijks zijn ei kwijt kan.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Haarlem eo. En bellen al gedaan, er zijn overal giga wachtrijen. Logisch maarja, zes weken zonder is gewoon te lang op dit moment.quote:
Bij zo weinig productiviteit heb je volgens mij zo'n verlammende depressie dat je helemaal geen specialist in autisme nodig. Dan moet je gewoon een psycholoog die met depressie dealt, beschikbaar is en met wie het klikt.
Neem het heft in eigen hand, google de vrijgevestigde specialisten in jouw regio, bel ze, leg de situatie voor en kijk wat ze zeggen.
Die huisarts denkt ook niet met ons mee. Tenminste, voel me echt helemaal niet gesteund what so ever. De POH is die psych bij de huisarts toch? Daar is hij vorige keer geweest en die vrouw was constant te laat, trok verkeerde conclusies en was regelmatig haar papieren kwijt..quote:
[..]
En zie hier de reden waarom er bij PsyQ een wachttijd van 14 weken is en bij de eerstelijns niet.
Dat hij even ergens terecht moet snap ik, maar neemt niet weg dat hij blijkbaar daar niet de juiste hulp krijgt. Is er überhaupt al wel een diagnose gesteld? Want een huisarts die je direct naar een psycholoog met autisme stuurt lijkt mij ook niet helemaal de bedoeling.
De klachten komen voor zover ik het nu lees nogal overeen met wat ik zelf meemaak. En inderdaad het is diep van binnen geen kwestie van niet willen, maar aan de oppervlakte wel. Want het lukt toch niet, ik kan het niet, het heeft allemaal geen zin, ik ben niet boeiend genoeg, etc. dus het zal allemaal wel. Lekker in bed liggen en wat er in de boze buitenwereld gebeurd zal allemaal wel.
Ik zou er toch achteraan gaan dat de huisarts of psycholoog een verwijzing gaat geven voor de gespecialiseerde GGZ (PsyQ of andere instanties) zodat ze daar kunnen kijken wat er allemaal speelt en wat het beste behandelplan is. In de tussentijd zou ik hem dan alsnog naar de psycholoog laten gaan, of als dat niet meer kan dan, naar de POH-GGZ. Zodat er in ieder geval een professioneel iemand hem in de gaten kan houden en hij daar wekelijks zijn ei kwijt kan.
Bij Psyq zijn we ook eerder geweest en eigenlijk ook niet zo tevreden over, die pakte echt nul door en toen hij eenmaal niet meer dood wilde was het nou je wil niet meer dood, we sluiten het af doeiiii. Terwijl er nooit eens verder gekeken wordt naar de onderliggende dingen.
Weet nu niet wat handig is, huisarts weer bellen? Of zelf PsyQ benaderen, met een doorverwijzing naar een compleet andere instantie die dus al 'ingezet' is bij zijn huidige psych (geen idee of dat kan/mag). Of nog een andere zoeken maar weet niet waar ik moet zoeken, de wachtrijen zijn op z'n kortst 6/8 weken.
De diagnose van de psych nu is een milde depressie.
Vrijgevestigde of kleine gespecialiseerde GGZ praktijken zijn er niet meer zoveel. Dus ja in dat geval wel.quote:
[..]
Begrijp ik je goed, dat je de psyq-s ed boven de vrijgevestigde of kleine praktijken plaatst in de kwaliteitsrangorde?
Maar het gaat er niet om of het een grote instelling is, het gaat erom dat het gespecialiseerde GGZ is en geen eerstelijns.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ja, herkenbaar. En zooo zwaar, voor jou, voor hem en voor degene die dichtbij je staan. Hij doet mega z'n best, werkt nog 30 uur per week en dat redt hij nog echt net en dan zegt zo'n vent "Je probeert het niet". Het is bijna alsof hij aan z'n vingertoppen aan de rand van een razijn hangt en iemand zegt pff je wil niet genoeg omhoog joh.quote:
[..]
De klachten komen voor zover ik het nu lees nogal overeen met wat ik zelf meemaak. En inderdaad het is diep van binnen geen kwestie van niet willen, maar aan de oppervlakte wel. Want het lukt toch niet, ik kan het niet, het heeft allemaal geen zin, ik ben niet boeiend genoeg, etc. dus het zal allemaal wel. Lekker in bed liggen en wat er in de boze buitenwereld gebeurd zal allemaal wel.
Ik heb zelf ervaring met een depressieve partner. Ik heb m stukje bij beetje zien afglijden en dat vond ik erg zwaar.
Hij ging ook naar een psycholoog maar het leek niet aan te komen. Hoe cru ook, ik had het idee dat zolang hij in zijn situatie kon blijven bestaan en niet noodgedwongen de confrontatie aanhoefde, hij dit ten koste van heel veel bleef vermijden.
Uiteindelijk is onze relatie eraan onderdoor gegaan, ik trok het niet meer. Hij is uiteindelijk weer bij zijn ouders beland waar zijn vader hem aan het werk heeft gezet. De optie was op straat of werken en hoewel dat best hard is, is hij gaan werken.
Hij schijnt niet echt meer de oude vrolijke vent van vroeger te zijn geworden, heeft ook geen psychische hulp meer gezocht. Maar hij heeft zijn leven redelijk op orde.
Moraal van het verhaal: ik zeg niet dat dit ook op jouw vriend slaat, maar soms kan het helpen om iemand heel heel duidelijk te maken dat niets doen einde oefening is.
Hij ging ook naar een psycholoog maar het leek niet aan te komen. Hoe cru ook, ik had het idee dat zolang hij in zijn situatie kon blijven bestaan en niet noodgedwongen de confrontatie aanhoefde, hij dit ten koste van heel veel bleef vermijden.
Uiteindelijk is onze relatie eraan onderdoor gegaan, ik trok het niet meer. Hij is uiteindelijk weer bij zijn ouders beland waar zijn vader hem aan het werk heeft gezet. De optie was op straat of werken en hoewel dat best hard is, is hij gaan werken.
Hij schijnt niet echt meer de oude vrolijke vent van vroeger te zijn geworden, heeft ook geen psychische hulp meer gezocht. Maar hij heeft zijn leven redelijk op orde.
Moraal van het verhaal: ik zeg niet dat dit ook op jouw vriend slaat, maar soms kan het helpen om iemand heel heel duidelijk te maken dat niets doen einde oefening is.
Oh, dat weet hij. Hij is 2,5 jaar geleden ook (Zwaar) depressief geweest en toen heb ik ook gezegd tot hier en niet verder. Hij is toen in therapie gegaan en nu uit zichzelf naar de huisarts gegaan en is ook heel open over hoe hij zich voelt en waar hij tegenaan loopt, wat hij vorige keer niet deed. Uitmaken is helemaal niet aan de orde.
Kan me ook voorstellen dat je partner niet de waarheid vertelt, je mag er niet bij, de psych is de boeman etc.
Maar misschien heeft de psych juist de vinger op de zere plek gelegd en is je vriend zich daarvan bewust en gaat hij liever de confrontatie met de psych (en daarmee dus zichzelf) uit de weg.
Wil niet betekenen dat hij kiest om depressief te blijven, maar jezelf blootleggen is niet niets.
Naar het zwembad gaan is niet zo moeilijk, maar eenmaal op de hoge duikplank is het allemaal een stuk enger
Maar misschien heeft de psych juist de vinger op de zere plek gelegd en is je vriend zich daarvan bewust en gaat hij liever de confrontatie met de psych (en daarmee dus zichzelf) uit de weg.
Wil niet betekenen dat hij kiest om depressief te blijven, maar jezelf blootleggen is niet niets.
Naar het zwembad gaan is niet zo moeilijk, maar eenmaal op de hoge duikplank is het allemaal een stuk enger
Hell To The Liars
Nee hoor. Ik woon al jaren samen met deze vent en dat is niet het geval. Bij zijn vorige ging ik ook wel eens mee, op zijn initiatief en hij vroeg al voor zijn eerste afspraak of ik mee ging als dat kon. Dus dat is niet het geval. De psych heeft zeker de vinger op de zere plek, namelijk het huiswerk doen. (Bijna klein trauma, ivm niet afgemaakte opleidingen) Boos worden en zeggen dat ze volgende keer dan maar lekker niets gaan doen en de afspraak een week uitstellen lijkt mij alleen niet zo'n handige stap.
Ik doel ook niet op uitmaken. Eerder op als het erop lijkt dat hij de confrontatie met zijn depressie vermijdt, het kan helpen een keer streng te zijn in plaats van er alle ruimte voor te geven.quote:
Oh, dat weet hij. Hij is 2,5 jaar geleden ook (Zwaar) depressief geweest en toen heb ik ook gezegd tot hier en niet verder. Hij is toen in therapie gegaan en nu uit zichzelf naar de huisarts gegaan en is ook heel open over hoe hij zich voelt en waar hij tegenaan loopt, wat hij vorige keer niet deed. Uitmaken is helemaal niet aan de orde.
Ondanks dat een depressie heel naar is, is het ook heel erg veilig omdat het bekend terrein is.
Als je je depressie met hulp wil oplissen zul je ook moeten uitzoeken waar het vandaan komt en kijken wat je kan doen. Je moet zelf in actie komen en dat is niet makkelijk. Je neemt de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk weer op je door dit aan te gaan, en dat kan je leven enorm veel fijner maken. Maar ook neem je het risico op fouten maken en falen.
Als je dat laatste lastig vind, kan het soms veiliger en gemakkelijker zijn om die verantwoordelijkheid niet te nemen en dan maar depressief te blijven.
Hij wil het ook oplossen en dat ligt juist in het verleden, oa niet afgemaakte opleidingen, faalangst, niet weten wat hij verder moet doen in het leven. Dat vermijdt hij niet. Hij heeft het er over gehad bij psyq, bij de huisarts en nu ook. Dus het is niet dat hij er niet aan wil werken of de confrontatie niet aan wil. De vorige keer, bij psyq is het daar amper over gegaan en gaven ze aan nou het gaat beter, succes en je moet nog 6 maanden pillen slikken. De psych nu is er nog niet heel veel op ingegaan want was z'n 3e sessie en over 2 weken dus pas z'n 4e .quote:
[..]
Ik doel ook niet op uitmaken. Eerder op als het erop lijkt dat hij de confrontatie met zijn depressie vermijdt, het kan helpen een keer streng te zijn in plaats van er alle ruimte voor te geven.
Ondanks dat een depressie heel naar is, is het ook heel erg veilig omdat het bekend terrein is.
Als je je depressie met hulp wil oplissen zul je ook moeten uitzoeken waar het vandaan komt en kijken wat je kan doen. Je moet zelf in actie komen en dat is niet makkelijk. Je neemt de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk weer op je door dit aan te gaan, en dat kan je leven enorm veel fijner maken. Maar ook neem je het risico op fouten maken en falen.
Als je dat laatste lastig vind, kan het soms veiliger en gemakkelijker zijn om die verantwoordelijkheid niet te nemen en dan maar depressief te blijven.
Met alle respect, maar wat let je vriend als hij een bloknoot op tafel legt (desnoods een beetje verstopt) waarbij hij 3x per dag (1x per dagdeel) opschrijft wat hij gedaan heeft..
Na 7 dagen heeft die dan minstens 21 regels en omschrijving van die dagen.
Trauma's zijn er in alle soorten en maten en ik zou zoiets nooit bagataliseren.
Maar een kleine handreiking naar de psych of blijk van "ja, ik wel echt hulp met beide handen aanpakken" zou een psych toch moeten hebben om hem verder te kunnen helpen.
En schijnbaar heeft de psych nu een wat strengere aanpak voor ogen ipv de zachte hand (die niet geholpen heeft de vorige keer).
Misschien had de psych een slechte dag, maar misschien probeert ie te kijken hoe ie hem kan bereiken.
psychologie en therapie, het is niet zo ABC als een gebroken been
sterkte in ieder geval, het lijkt me ook heel lastig voor jouw eigen persoon
Na 7 dagen heeft die dan minstens 21 regels en omschrijving van die dagen.
Trauma's zijn er in alle soorten en maten en ik zou zoiets nooit bagataliseren.
Maar een kleine handreiking naar de psych of blijk van "ja, ik wel echt hulp met beide handen aanpakken" zou een psych toch moeten hebben om hem verder te kunnen helpen.
En schijnbaar heeft de psych nu een wat strengere aanpak voor ogen ipv de zachte hand (die niet geholpen heeft de vorige keer).
Misschien had de psych een slechte dag, maar misschien probeert ie te kijken hoe ie hem kan bereiken.
psychologie en therapie, het is niet zo ABC als een gebroken been
sterkte in ieder geval, het lijkt me ook heel lastig voor jouw eigen persoon
Hell To The Liars
True, misschien heb je ook gelijk. Ben ook heel erg betrokken hierbij natuurlijk (logisch ook). Maar het is goed kut want hij is sinds z'n afspraak echt een zombie en ik weet eigenlijk niet zo goed hoe de komende twee weken eruit gaan zien. Nu heeft hij verder geen huiswerk mee, dat scheelt misschien
Allemaal ook leuk en aardig en superzorgzaam van je, hoe je hier post. Maar wat kan HIJ doen. Kijk -ondanks jullie onvrede met deze hulpverlener- ook heel droog en praktisch naar jullie mogelijkheden he. Het lijkt er misschien een beetje op dat je nu tot deze hulpverlener bent veroordeeld.
Als je dat even voor een feit aanneemt. Dit is het. Daar moet hij het mee doen. Ja, therapie IS kut en moeilijk. Als het makkelijk was huppelden we allemaal door ons zorgeloze en succesvolle leven naar een horizon vol blijheid. Maar dat is het nou eenmaal niet. Je moet er hard voor werken. En dat moet je zelf doen. Wat niet zegt dat je er geen ondersteuning bij zou moeten regelen. Hetzij van je hulpverleners, hetzij bij je persoonlijke supportsystem.
Ok, heel concreet. Wat is dat harde werken dan? Dat harde werken is zijn huiswerk maken. Blijkbaar moet dat gebeuren. Het is niet gebeurd. Blijkbaar roept dat irritatie op in de behandelrelatie (je hulpverlener is een professional, maar ook gewoon een mens.) Wat kan HIJ doen om die relatie te verbeteren? Nou misschien doen wat zij hem opdraagt te doen, in zijn opdracht aan haar om hem te helpen.
Het is de vorige keer niet gelukt. Ok, waarom niet? Wat was de oorzaak? Was de week ineens voorbij en was het er bij ingeschoten? Ok, dan kan iemand uit zijn supportsysteem (jij?) hem misschien op gezette tijden vragen of het al gedaan is, wijzen op de deadline. Of mogelijk op de gestelde tussendeadlines. Wat moet er gebeuren, wat heeft hij nodig om dat voor elkaar te krijgen? Wie kan hem die benodigdheden leveren.
Ander antwoord op de waarom niet vraag? Andere oplossing zoeken.
Als je dat even voor een feit aanneemt. Dit is het. Daar moet hij het mee doen. Ja, therapie IS kut en moeilijk. Als het makkelijk was huppelden we allemaal door ons zorgeloze en succesvolle leven naar een horizon vol blijheid. Maar dat is het nou eenmaal niet. Je moet er hard voor werken. En dat moet je zelf doen. Wat niet zegt dat je er geen ondersteuning bij zou moeten regelen. Hetzij van je hulpverleners, hetzij bij je persoonlijke supportsystem.
Ok, heel concreet. Wat is dat harde werken dan? Dat harde werken is zijn huiswerk maken. Blijkbaar moet dat gebeuren. Het is niet gebeurd. Blijkbaar roept dat irritatie op in de behandelrelatie (je hulpverlener is een professional, maar ook gewoon een mens.) Wat kan HIJ doen om die relatie te verbeteren? Nou misschien doen wat zij hem opdraagt te doen, in zijn opdracht aan haar om hem te helpen.
Het is de vorige keer niet gelukt. Ok, waarom niet? Wat was de oorzaak? Was de week ineens voorbij en was het er bij ingeschoten? Ok, dan kan iemand uit zijn supportsysteem (jij?) hem misschien op gezette tijden vragen of het al gedaan is, wijzen op de deadline. Of mogelijk op de gestelde tussendeadlines. Wat moet er gebeuren, wat heeft hij nodig om dat voor elkaar te krijgen? Wie kan hem die benodigdheden leveren.
Ander antwoord op de waarom niet vraag? Andere oplossing zoeken.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Toppost!quote:
Allemaal ook leuk en aardig en superzorgzaam van je, hoe je hier post. Maar wat kan HIJ doen. Kijk -ondanks jullie onvrede met deze hulpverlener- ook heel droog en praktisch naar jullie mogelijkheden he. Het lijkt er misschien een beetje op dat je nu tot deze hulpverlener bent veroordeeld.
Als je dat even voor een feit aanneemt. Dit is het. Daar moet hij het mee doen. Ja, therapie IS kut en moeilijk. Als het makkelijk was huppelend we allemaal door ons zorgeloze en succesvolle leven naar een horizon vol blijheid. Maar dat is het nou eenmaal niet. Je moet er hard voor werken. En dat moet je zelf doen. Wat niet zegt dat je er geen ondersteuning bij zou moeten regelen. Hetzij van je hulpverleners, hetzij bij je persoonlijke supportsystem.
Ok, heel concreet. Wat is dat harde werken dan? Dat harde werken is zijn huiswerk maken. Blijkbaar moet dat gebeuren. Het is niet gebeurd. Blijkbaar roept dat irritatie op in de behandelrelatie (je hulpverlener is een professional, maar ook gewoon een mens.) Wat kan HIJ doen om die relatie te verbeteren? Nou misschien doen wat hij haar opdraagt te doen, in zijn opdracht om haar om hem te helpen.
Het is de vorige keer niet gelukt. Ok, waarom niet? Wat was de oorzaak? Was de week ineens voorbij en was het er bij ingeschoten? Ok, dan kan iemand uit zijn supportsysteem (jij?) hem misschien op gezette tijden vragen of het al gedaan is, wijzen op de deadline. Of mogelijk op de gestelde tussendeadlines. Wat moet er gebeuren, wat heeft hij nodig om dat voor elkaar te krijgen? Wie kan hem die benodigdheden leveren.
Ander antwoord op de waarom niet vraag? Andere oplossing zoeken.
Heb jij wel eens gedacht aan een praatclubje voor mensen die een depressieve partner hebben.quote:
True, misschien heb je ook gelijk. Ben ook heel erg betrokken hierbij natuurlijk (logisch ook). Maar het is goed kut want hij is sinds z'n afspraak echt een zombie en ik weet eigenlijk niet zo goed hoe de komende twee weken eruit gaan zien. Nu heeft hij verder geen huiswerk mee, dat scheelt misschien
Maar geen huiswerk, wat gaat hijzelf doen om kleine stapjes vooruit te maken deze 2 weken.
Gaat ie wel eens mee wandelen als jij dat vraagt bv?
En heeft ie gezegd of aangegeven hoe hij vandaag geholpen had willen worden (welke knoppen had de psych moeten indrukken om hem opluchting te bezorgen)
Hell To The Liars
Kennen jullie trouwens het gevoel van je schuldig voelen omdat je gelukkig bent? Op dit moment vind ik het compleet ongepast om gelukkig te zijn, maar toch voel ik me zo. Ik slaap slecht, dus misschien zit ik tegen een manie aan. Alleen ik weet niet zeker of het echt geluk is of gekte. En ik vind het raar dat ik gelukkig en druk ben nu. Erg lastig
quote:
Ik ben me juist heel bewust van mijn geluksmomenten, ik probeer er bij stil te staan, ze te maximaliseren en er ook bewust dankbaar voor te zijn. Mijn leven is niet zo gek anders dan 2 jaar geleden (ok op sommige vlakken zeeeeeker wel, verliefd geworden, samenwonen, 3 banenquote:
Kennen jullie trouwens het gevoel van je schuldig voelen omdat je gelukkig bent? Op dit moment vind ik het compleet ongepast om gelukkig te zijn, maar toch voel ik me zo. Ik slaap slecht, dus misschien zit ik tegen een manie aan. Alleen ik weet niet zeker of het echt geluk is of gekte. En ik vind het raar dat ik gelukkig en druk ben nu. Erg lastig
maar ik doe nog steeds sociaal wat ik deed en onderneem wat ik toen ook al ondernam.) Alleen dat al dat moois ook echt doordringt 
En niet bezoedeld wordt door de grijze slijklaag die mijn gevoelens gijzelt Dat maakt alle verschil. En ik ben me daar zo bewust van 
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Het is inderdaad niet gelukt. Ik heb elke avond gezegd dat zijn schift daar ligt en dat we samen wat gaan invullen. En dan zitten we een half uur aan tafel en dat eindigt met paniek en uiteindelijk is er niets ingevuld. Dat de week voorbij vliegt en hij het vergeet is het niet iig, hij gaat met loden schoenen naar werk en komt bekaf terug en dan ligt dat schriftje er al. Dus vergeten is het niet.Wat hij nodig heeft dat weet ik niet, dat zou het wel makkelijker maken iig!quote:
Allemaal ook leuk en aardig en superzorgzaam van je, hoe je hier post. Maar wat kan HIJ doen. Kijk -ondanks jullie onvrede met deze hulpverlener- ook heel droog en praktisch naar jullie mogelijkheden he. Het lijkt er misschien een beetje op dat je nu tot deze hulpverlener bent veroordeeld.
Als je dat even voor een feit aanneemt. Dit is het. Daar moet hij het mee doen. Ja, therapie IS kut en moeilijk. Als het makkelijk was huppelend we allemaal door ons zorgeloze en succesvolle leven naar een horizon vol blijheid. Maar dat is het nou eenmaal niet. Je moet er hard voor werken. En dat moet je zelf doen. Wat niet zegt dat je er geen ondersteuning bij zou moeten regelen. Hetzij van je hulpverleners, hetzij bij je persoonlijke supportsystem.
Ok, heel concreet. Wat is dat harde werken dan? Dat harde werken is zijn huiswerk maken. Blijkbaar moet dat gebeuren. Het is niet gebeurd. Blijkbaar roept dat irritatie op in de behandelrelatie (je hulpverlener is een professional, maar ook gewoon een mens.) Wat kan HIJ doen om die relatie te verbeteren? Nou misschien doen wat hij haar opdraagt te doen, in zijn opdracht om haar om hem te helpen.
Het is de vorige keer niet gelukt. Ok, waarom niet? Wat was de oorzaak? Was de week ineens voorbij en was het er bij ingeschoten? Ok, dan kan iemand uit zijn supportsysteem (jij?) hem misschien op gezette tijden vragen of het al gedaan is, wijzen op de deadline. Of mogelijk op de gestelde tussendeadlines. Wat moet er gebeuren, wat heeft hij nodig om dat voor elkaar te krijgen? Wie kan hem die benodigdheden leveren.
Ander antwoord op de waarom niet vraag? Andere oplossing zoeken.
Ja, wel eens overwogen maar had er (nog) geen behoefte aan.quote:
[..]
Heb jij wel eens gedacht aan een praatclubje voor mensen die een depressieve partner hebben.
Maar geen huiswerk, wat gaat hijzelf doen om kleine stapjes vooruit te maken deze 2 weken.
Gaat ie wel eens mee wandelen als jij dat vraagt bv?
En heeft ie gezegd of aangegeven hoe hij vandaag geholpen had willen worden (welke knoppen had de psych moeten indrukken om hem opluchting te bezorgen)
Wandelen en dergelijke wel, hij weet ook dat t goed is. We gaan regelmatig in het weekend wandelen of pokemon go spelen. Ergens lunchen oid.
En daar hadden we het vanmiddag over, begrip. Hij wilde aangeven dat deze week slecht viel ivm allemaal gedoe op werk maar toen ging het alleen nog over die opdracht en heeft de psycholoog gezegd dat ze dan maar niets moeten doen en heeft nog weinig gezegd.
Waarom vind je het ongepast?quote:
Kennen jullie trouwens het gevoel van je schuldig voelen omdat je gelukkig bent? Op dit moment vind ik het compleet ongepast om gelukkig te zijn, maar toch voel ik me zo. Ik slaap slecht, dus misschien zit ik tegen een manie aan. Alleen ik weet niet zeker of het echt geluk is of gekte. En ik vind het raar dat ik gelukkig en druk ben nu. Erg lastig
Is je geluksgevoel verklaarbaar? Misschien toch een soort opluchting en gevoel van vrijheid?
Het geluk is helemaal niet verklaarbaar (ik ben een week geleden gedumpt, door iemand waarvan ik dacht dat hij de partner van mijn leven was) en dat actieve is ook geen best sein omdat ik 's nachts amper tot niet slaap. Gezien ik bipolair ben zou dit op een manie kunnen wijzen, maar ik weet het niet zeker. Volgens mij ben ik niet ongeremd...
De psychiater heeft mail. Alleen ik vind het eng hem te vertrouwen (hey hallo nog een signaal) omdat ik bang ben weer in de kliniek gepropt te worden. Dat zou de derde keer dit jaar zijn en dat vind ik niet zo fijn.
De psychiater heeft mail. Alleen ik vind het eng hem te vertrouwen (hey hallo nog een signaal) omdat ik bang ben weer in de kliniek gepropt te worden. Dat zou de derde keer dit jaar zijn en dat vind ik niet zo fijn.
Ik weet dat je gedumpt bent, maar wel voordat je er zelf aan zat te denken hetzelfde te doen. Daarom kan het ergens misschien toch een opluchting zijn.quote:
Het geluk is helemaal niet verklaarbaar (ik ben een week geleden gedumpt, door iemand waarvan ik dacht dat hij de partner van mijn leven was) en dat actieve is ook geen best sein omdat ik 's nachts amper tot niet slaap. Gezien ik bipolair ben zou dit op een manie kunnen wijzen, maar ik weet het niet zeker. Volgens mij ben ik niet ongeremd...
De psychiater heeft mail. Alleen ik vind het eng hem te vertrouwen (hey hallo nog een signaal) omdat ik bang ben weer in de kliniek gepropt te worden. Dat zou de derde keer dit jaar zijn en dat vind ik niet zo fijn.
Maar in combinatie met het weinig slapen kan het wel wijzen op een manie ja. Goed dat je de psych gemaild hebt lijkt me.
Ik was er nog niet aan toe en het heeft me toch verrast. Het is deels opluchting (waar ik me ook schuldig over voel), maar ook een gemis. Ik kan het niet goed uitleggen.quote:
[..]
Ik weet dat je gedumpt bent, maar wel voordat je er zelf aan zat te denken hetzelfde te doen. Daarom kan het ergens misschien toch een opluchting zijn.
Maar in combinatie met het weinig slapen kan het wel wijzen op een manie ja. Goed dat je de psych gemaild hebt lijkt me.
Waarschijnlijk belt hij me morgen even
Hij werkt nog gewoon momenteel?quote:
[..]
Het is inderdaad niet gelukt. Ik heb elke avond gezegd dat zijn schift daar ligt en dat we samen wat gaan invullen. En dan zitten we een half uur aan tafel en dat eindigt met paniek en uiteindelijk is er niets ingevuld. Dat de week voorbij vliegt en hij het vergeet is het niet iig, hij gaat met loden schoenen naar werk en komt bekaf terug en dan ligt dat schriftje er al. Dus vergeten is het niet.Wat hij nodig heeft dat weet ik niet, dat zou het wel makkelijker maken iig!
[..]
Ja, wel eens overwogen maar had er (nog) geen behoefte aan.
Wandelen en dergelijke wel, hij weet ook dat t goed is. We gaan regelmatig in het weekend wandelen of pokemon go spelen. Ergens lunchen oid.
En daar hadden we het vanmiddag over, begrip. Hij wilde aangeven dat deze week slecht viel ivm allemaal gedoe op werk maar toen ging het alleen nog over die opdracht en heeft de psycholoog gezegd dat ze dan maar niets moeten doen en heeft nog weinig gezegd.
Wat doet ie voor soort werk en is het een optie om minder te werken of gewoon even een time out te nemen.
Zijn structuur valt dan wel weg, maar misschien kan ie dan wel tijd maken voor zijn issues en problematiek.
Mijn ervaring is dat als je zwaar depressief bent je niet kan werken en als je kan werken zou je ook misschien iedere dag kunnen douchen.
Maar ja, oordelen vanaf de zijlijn is lekker makkelijk
en ik heb ook alleen maar deze reeks gelezen en heb je eerdere posts niet gezien
Hell To The Liars
Dus dat werkt niet. Zoek een andere manier. Even niet helemaal helder, maar ging het om het bijhouden van je algemene stemming ofzo? Als dat het geval is, kan ik me voorstellen dat het zo -zo fysiek en aanwezig... WAAAACHTENDDDDquote:
[..]
Het is inderdaad niet gelukt. Ik heb elke avond gezegd dat zijn schift daar ligt en dat we samen wat gaan invullen. En dan zitten we een half uur aan tafel en dat eindigt met paniek en uiteindelijk is er niets ingevuld. Dat de week voorbij vliegt en hij het vergeet is het niet iig, hij gaat met loden schoenen naar werk en komt bekaf terug en dan ligt dat schriftje er al. Dus vergeten is het niet.Wat hij nodig heeft dat weet ik niet, dat zou het wel makkelijker maken iig!
[..]
Ja, wel eens overwogen maar had er (nog) geen behoefte aan.
Wandelen en dergelijke wel, hij weet ook dat t goed is. We gaan regelmatig in het weekend wandelen of pokemon go spelen. Ergens lunchen oid.
En daar hadden we het vanmiddag over, begrip. Hij wilde aangeven dat deze week slecht viel ivm allemaal gedoe op werk maar toen ging het alleen nog over die opdracht en heeft de psycholoog gezegd dat ze dan maar niets moeten doen en heeft nog weinig gezegd.
een hele grote weerstand oproept. Eigenlijk gaat het dan ook ineens om een hele andere opdracht, dan de essentie. O GOD ER MOET IETS IN DAT SCHRIFTJE. Nee, die psycholoog wil gewoon weten hoe hij het leven ervaart, gemeten op verschillende punten in zijn week. Zijn antwoorden daarop geven haar info en aanknooppunten om op door te vragen, door te zoeken. Zij weet het namelijk ook niet. Net zo min als zij. Daar moeten ze samen naar zoeken.Ik vind niet dat je als partner de (ondersteunende) hulpverlener moet willen zijn, maar in de praktijk ben je toch het meest aanwezige punt in iemands leven. Wat nou als jij hem een aantal keer benoemt op iets wat stemmingsverhogend is. LIKEERMAGERDWTFEENLOSLOPENDEKANGHASKANWHAAAAAROLLERCOPTERZOOOOMGGGGGGGGEINZ!!!!! "Heee schatje, dit is nou wel echt even zo'n momentje dat net iets beter is dan de rest he? Waarschijnlijk voel je je nog steeds depressief, maar was er wel heel even een momentje van lucht?" en de volgende keer wanneer jullie met dat kutschriftje zitten: "Heeee, je had het over die Snorlax weet je nog!"
Heel gek, maar als ik me heel gelukkig voel, is het depressieve gevoel echt heel onbegrijpelijk voor mij. Als ik depri ben, ben ik juist dat besef van geluk even kwijt. Heel soms sijpelt er wat door de grauwheid heen. Maar ja die wint altijd weer en dan ben je dat lichtpuntje ook zo weer vergeten. En dan zit je daar met dat grafschrift alleen maar te denken aan hoe kut je leven is en hoe zwaar alles is en dat dat schrift stinkt en die pen het niet doet en feitelijk het hele universum tegen je is en dat dat ook nooit meer goedkomt. Dan denk je niet meer aan die klotekutsnorlax. Tenzij je er wel weer even aan denkt want dan is het OMGSNORLAX, voor heel even weer.
Dus misschien kun jij hem meer gedurende de dag bij de opdracht betrokken houden. Hetzij impliciet, hetzij wat uitgesprokener: met hem door de dag heen te roepen WAJOOO KLEIN GELUKSMOMENT 1 VAN 3! Ofzo.
Maak het lichter ofzo? Die aanwezigheid op deze manier helpt hem blijkbaar niet.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Mixed feelings. Hoe dan ook: je voelt je zoals je voelt. Aangezien je het zelf niet in de hand had, heb je niemand om je schuldig tegenover te voelen als je het mij vraagt. Maar ja, gevoelens zijn niet zo rationeel.quote:
[..]
Ik was er nog niet aan toe en het heeft me toch verrast. Het is deels opluchting (waar ik me ook schuldig over voel), maar ook een gemis. Ik kan het niet goed uitleggen.
Waarschijnlijk belt hij me morgen even
Hij werkt juist voor structuur. (toch beetje dat autistischequote:
[..]
Hij werkt nog gewoon momenteel?
Wat doet ie voor soort werk en is het een optie om minder te werken of gewoon even een time out te nemen.
Zijn structuur valt dan wel weg, maar misschien kan ie dan wel tijd maken voor zijn issues en problematiek.
Mijn ervaring is dat als je zwaar depressief bent je niet kan werken en als je kan werken zou je ook misschien iedere dag kunnen douchen.
Maar ja, oordelen vanaf de zijlijn is lekker makkelijk
) Bij de vorige depressie heeft dat hem er echt doorheen getrokken. Nu is er echter gedoe dus dat geeft veel frustratie. Hele dagen thuis zitten wil hij niet en het lijkt mij eigenlijk ook niet handig. Ik ben bang dat hij de hele dag gaat piekeren, net als hoe het in het weekend gaat. Dan is het prima als we even wandelen oid maar als ik terug kom van werken zit hij weer als een zombie op de bank na te denken over dingen. Vooral omdat hij verder geen sport of hobbys heeft waar hij voor naar buiten moet. Hij moest voor elk dagdeel iets opschrijven wat hij deed en daar dan een cijfer aan hangen. Stress want moest het dan gaan over wat hij deed en wat was dan 0 en wat is 10? Want ontbijten is wel oke maar het is geen zes want het is maar ontbijt maar ook geen onvoldoende perse want het is niet perse vervelend om te ontbijten maar ook niet leuk ofzo en... Zo gaat het dan. En het voelt voor hem ook echt als omg ik MOET iets opschrijven en straks is het niet goed genoeg of heb ik de opdracht niet goed begrepen en wat heeft het eigenlijk voor nut en hij heeft ook geen voorbeeld gegeven dus weet niet man.quote:
[..]
Dus dat werkt niet. Zoek een andere manier. Even niet helemaal helder, maar ging het om het bijhouden van je algemene stemming ofzo? Als dat het geval is, kan ik me voorstellen dat het zo -zo fysiek en aanwezig... WAAAACHTENDDDD
Ik vind niet dat je als partner de (ondersteunende) hulpverlener moet willen zijn, maar in de praktijk ben je toch het meest aanwezige punt in iemands leven. Wat nou als jij hem een aantal keer benoemt op iets wat stemmingsverhogend is. LIKEERMAGERDWTFEENLOSLOPENDEKANGHASKANWHAAAAAROLLERCOPTERZOOOOMGGGGGGGGEINZ!!!!! "Heee schatje, dit is nou wel echt even zo'n momentje dat net iets beter is dan de rest he? Waarschijnlijk voel je je nog steeds depressief, maar was er wel heel even een momentje van lucht?" en de volgende keer wanneer jullie met dat kutschriftje zitten: "Heeee, je had het over die Snorlax weet je nog!"
Heel gek, maar als ik me heel gelukkig voel, is het depressieve gevoel echt heel onbegrijpelijk voor mij. Als ik depri ben, ben ik juist dat besef van geluk even kwijt. Heel soms sijpelt er wat door de grauwheid heen. Maar ja die wint altijd weer en dan ben je dat lichtpuntje ook zo weer vergeten. En dan zit je daar met dat grafschrift alleen maar te denken aan hoe kut je leven is en hoe zwaar alles is en dat dat schrift stinkt en die pen het niet doet en feitelijk het hele universum tegen je is en dat dat ook nooit meer goedkomt. Dan denk je niet meer aan die klotekutsnorlax. Tenzij je er wel weer even aan denkt want dan is het OMGSNORLAX, voor heel even weer.
Dus misschien kun jij hem meer gedurende de dag bij de opdracht betrokken houden. Hetzij impliciet, hetzij wat uitgesprokener: met hem door de dag heen te roepen WAJOOO KLEIN GELUKSMOMENT 1 VAN 3! Ofzo.
Maak het lichter ofzo? Die aanwezigheid op deze manier helpt hem blijkbaar niet.
Dat stemmingsverhogende doe ik sowieso, ook nav tips van de vorige therapie. Bijv gister was hij zenuwachtig voor vandaag dus zijn gaan wandelen en ergens gaan eten. Als ik dan iets zeg van joh, nu is wel even een fijn momentje, zo met die opkomende bloembollen. En dan heeft ie iets van hm ja. En als ik begin over het schrifje zegt hij emteen daar word ik toch niet gelukkig van??? Want het was wel even mooi maarja nu is het weer kut. Ik probeer het op het moment zelf, of juist in de avond onder het eten even bespreken van dat en dat was wel leuk of haha daar moest je om lachen. Maar hij weet dat het daarna in het schrifje moet en dan gaat ie weer piekeren en dan was het toc hniet meer zo leuk.
Dat niet hulpverlener zijn is een broos evenwicht want ik ben jawel.. hulpverlener/maatschappelijk werker. Nu ben ik dat niet in de relatie en ik ben ook heel erg niet zijn moeder maar soms vind ik dat wel lastig.
Ik heb soms bijna het idee dat hij er nu veel te diep inzit om 'al' bezig te zijn met CGT. Ben verder geen psych maar het lijkt mij veel fijner als je eerst een sessie of 3,4 over je shit kan praten en uitleggen wat je dwars zit zodat het iig uit je systeem is en de behandelaar ook een grotere context heeft dan wanneer ie meteen dingen te doen geeft. s
Ja maar doh, dat gesprek dat jullie hebben, dat is je antwoord al. Dat moet in dat schriftje.quote:
Hij moest voor elk dagdeel iets opschrijven wat hij deed en daar dan een cijfer aan hangen. Stress want moest het dan gaan over wat hij deed en wat was dan 0 en wat is 10? Want ontbijten is wel oke maar het is geen zes want het is maar ontbijt maar ook geen onvoldoende perse want het is niet perse vervelend om te ontbijten maar ook niet leuk ofzo en... Zo gaat het dan. En het voelt voor hem ook echt als omg ik MOET iets opschrijven en straks is het niet goed genoeg of heb ik de opdracht niet goed begrepen en wat heeft het eigenlijk voor nut en hij heeft ook geen voorbeeld gegeven dus weet niet man.
Dat stemmingsverhogende doe ik sowieso, ook nav tips van de vorige therapie. Bijv gister was hij zenuwachtig voor vandaag dus zijn gaan wandelen en ergens gaan eten. Als ik dan iets zeg van joh, nu is wel even een fijn momentje, zo met die opkomende bloembollen. En dan heeft ie iets van hm ja. En als ik begin over het schrifje zegt hij emteen daar word ik toch niet gelukkig van??? Want het was wel even mooi maarja nu is het weer kut. Ik probeer het op het moment zelf, of juist in de avond onder het eten even bespreken van dat en dat was wel leuk of haha daar moest je om lachen. Maar hij weet dat het daarna in het schrifje moet en dan gaat ie weer piekeren en dan was het toc hniet meer zo leuk.
Dat niet hulpverlener zijn is een broos evenwicht want ik ben jawel.. hulpverlener/maatschappelijk werker. Nu ben ik dat niet in de relatie en ik ben ook heel erg niet zijn moeder maar soms vind ik dat wel lastig.
Ik heb soms bijna het idee dat hij er nu veel te diep inzit om 'al' bezig te zijn met CGT. Ben verder geen psych maar het lijkt mij veel fijner als je eerst een sessie of 3,4 over je shit kan praten en uitleggen wat je dwars zit zodat het iig uit je systeem is en de behandelaar ook een grotere context heeft dan wanneer ie meteen dingen te doen geeft. s
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
En het helpt je zelf denk ik ook niet Koettie om zo dicht betrokken te zijn. No offence. Je schreef, het is zo kut dat hij een zombie is na deze afspraak. De afspraak was vandaag. Dat soort dingen zijn toch gebeuren met mensen na afspraken bij therapeuten? Misschien kun je de volgende keer een paar uur daarna gewoon ff wat anders gaan doen ofzo? Zodat jullie het er wel even over kunnen hebben als dat gewenst is maar dat je daarna alle twee even je eigen gang gaat?quote:
[..]
Dus dat werkt niet. Zoek een andere manier. Even niet helemaal helder, maar ging het om het bijhouden van je algemene stemming ofzo? Als dat het geval is, kan ik me voorstellen dat het zo -zo fysiek en aanwezig... WAAAACHTENDDDD
Ik vind niet dat je als partner de (ondersteunende) hulpverlener moet willen zijn, maar in de praktijk ben je toch het meest aanwezige punt in iemands leven. Wat nou als jij hem een aantal keer benoemt op iets wat stemmingsverhogend is. LIKEERMAGERDWTFEENLOSLOPENDEKANGHASKANWHAAAAAROLLERCOPTERZOOOOMGGGGGGGGEINZ!!!!! "Heee schatje, dit is nou wel echt even zo'n momentje dat net iets beter is dan de rest he? Waarschijnlijk voel je je nog steeds depressief, maar was er wel heel even een momentje van lucht?" en de volgende keer wanneer jullie met dat kutschriftje zitten: "Heeee, je had het over die Snorlax weet je nog!"
Heel gek, maar als ik me heel gelukkig voel, is het depressieve gevoel echt heel onbegrijpelijk voor mij. Als ik depri ben, ben ik juist dat besef van geluk even kwijt. Heel soms sijpelt er wat door de grauwheid heen. Maar ja die wint altijd weer en dan ben je dat lichtpuntje ook zo weer vergeten. En dan zit je daar met dat grafschrift alleen maar te denken aan hoe kut je leven is en hoe zwaar alles is en dat dat schrift stinkt en die pen het niet doet en feitelijk het hele universum tegen je is en dat dat ook nooit meer goedkomt. Dan denk je niet meer aan die klotekutsnorlax. Tenzij je er wel weer even aan denkt want dan is het OMGSNORLAX, voor heel even weer.
Dus misschien kun jij hem meer gedurende de dag bij de opdracht betrokken houden. Hetzij impliciet, hetzij wat uitgesprokener: met hem door de dag heen te roepen WAJOOO KLEIN GELUKSMOMENT 1 VAN 3! Ofzo.
Maak het lichter ofzo? Die aanwezigheid op deze manier helpt hem blijkbaar niet.
En over die geluksmomenten die hierboven beschreven worden en het aangeven wat je nodig hebt. Voor mij ineen combinatie van depressie, trauma, angst en falen zijn die dingen niet te voelen. Als iemand anders die dingen dan wel denkt te zien of te herkennen terwijl ik het niet doe roept het alleen maar meer angst op bij mij om “verkeerd te leven” Of ik voel me onbegrepen of leeg omdat ik er niks bij voelde. Ik zou dat dan ook zeker niet met één van mijn naasten delen.
Voor therapie om te werken, moet je met je billen bloot. Ook al heb je geen perfecte billen. Je moet ze toch laten zien. Dus het maar niet doen, omdat je denkt dat dat wat je wel kunt het therapie-equivalent van een puistige reet is, dat werkt dus niet.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik denk dat je deze tekst kunt verkopen.quote:
Voor therapie om te werken, moet je met je billen bloot. Ook al heb je geen perfecte billen. Je moet ze toch laten zien. Dus het maar niet doen, omdat je denkt dat dat wat je wel kunt het therapie-equivalent van een puistige reet is, dat werkt dus niet.
Dat weet ik, maar hij schrijf het niet in het schriftje.quote:
[..]
Ja maar doh, dat gesprek dat jullie hebben, dat is je antwoord al. Dat moet in dat schriftje.
Tuurlijk helpt dat niet. Ik hou van deze man en woon bij hem in huis, dus betrokken ben ik sowieso. En normaal zit ik op school dus die uren alleen hebben we normaal ook. Ik studeer en werk 20 uur daarnaast, hij werkt soms in de avond dus we zitten dus niet de hele week op elkaars lip.quote:
[..]
En het helpt je zelf denk ik ook niet Koettie om zo dicht betrokken te zijn. No offence. Je schreef, het is zo kut dat hij een zombie is na deze afspraak. De afspraak was vandaag. Dat soort dingen zijn toch gebeuren met mensen na afspraken bij therapeuten? Misschien kun je de volgende keer een paar uur daarna gewoon ff wat anders gaan doen ofzo? Zodat jullie het er wel even over kunnen hebben als dat gewenst is maar dat je daarna alle twee even je eigen gang gaat?
En over die geluksmomenten die hierboven beschreven worden en het aangeven wat je nodig hebt. Voor mij ineen combinatie van depressie, trauma, angst en falen zijn die dingen niet te voelen. Als iemand anders die dingen dan wel denkt te zien of te herkennen terwijl ik het niet doe roept het alleen maar meer angst op bij mij om “verkeerd te leven” Of ik voel me onbegrepen of leeg omdat ik er niks bij voelde. Ik zou dat dan ook zeker niet met één van mijn naasten delen.
Ik snap het tweede stuk van je tekst niet denk ik. Wel fijn om dit even te luchten trouwens, thanks voor alle reacties.
Edit, nu wel. Moest het even zes keer lezen. Ik probeer dit meestal alleen bij dingen waar hij het of zelf bij zegt of dingen waarvan ik weet dat het echt z'n ding is, bij wijze van pokemon.
werken kan je ook prima gebruiken als excuus om niet aan je eigen problemen te denken (en daarmee ook denken of bijdragen aan een oplossing)quote:
[..]
Hij werkt juist voor structuur. (toch beetje dat autistische
therapie hoort altijd op de eerste plaats te komen vind ik en als je een zombie bent prive, en werk is daar mede debet aan.. zou je vriend zich achter de oren moeten krabben wat onder aan de streep gezond voor hem is
verder alles wat dancingphoebe zegt
Hell To The Liars
Een therapie misschien wel, Eens in de twee weken een gesprek, nee. Ik denk niet dat thuisblijven dat iets gaat oplossen. Daarnaast is vriend zonder (een beetje structuur) ook ongelukkig.quote:
[..]
werken kan je ook prima gebruiken als excuus om niet aan je eigen problemen te denken (en daarmee ook denken of bijdragen aan een oplossing)
therapie hoort altijd op de eerste plaats te komen vind ik en als je een zombie bent prive, en werk is daar mede debet aan.. zou je vriend zich achter de oren moeten krabben wat onder aan de streep gezond voor hem is
verder alles wat dancingphoebe zegt
Op zo'n grote 90x90 tuintegel?quote:
[..]
Ik denk dat je deze tekst kunt verkopen.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik dacht meer aan vastleggen en royalties over vragenquote:
therapieboeken en zulks.Maar als jij een tuintegel wil ook best, ik weet nog wel wat leuke groepsruimtes waar ie niet zou misstaan
Ik zie handel! 25% voor jouquote:
[..]
Ik dacht meer aan vastleggen en royalties over vragen
Maar als jij een tuintegel wil ook best, ik weet nog wel wat leuke groepsruimtes waar ie niet zou misstaan
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dan schrijf jij. Dan ziet die psycholoog ook dat hij dat dus blijkbaar nog niet kan. Dan stelt hij daar een vraag over, dan geeft je vriend antwoord, etc. etc.quote:
[..]
Dat weet ik, maar hij schrijf het niet in het schriftje.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dat heb ik een paar keer gedaan, maar dat mocht niet blijkbaar. Want dat heeft ie meegenomen vanmorgen.
Is ook niet zo heel raar aangezien het vooral bedoeld is om jezelf een inzicht te geven van je eigen handelingen en gedachte daarbij.quote:
Dat heb ik een paar keer gedaan, maar dat mocht niet blijkbaar. Want dat heeft ie meegenomen vanmorgen.
En nu ga ik weer even verder met mijn eigen huiswerk.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Oh wauw, dat is dan wel weer apart
Al kán ik me ook voorstellen dat het een beetje meer te maken heeft moet hoe het gesprek verlopen is dan het daadwerkelijke feit dat jij dingen hebt opgeschreven?
Al kán ik me ook voorstellen dat het een beetje meer te maken heeft moet hoe het gesprek verlopen is dan het daadwerkelijke feit dat jij dingen hebt opgeschreven?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ja sowieso, maar iets is dan nog altijd een beter uitgangspunt dan helemaal niets. Dan werk je naar dat zelf opschrijven toe, toch?quote:
[..]
Is ook niet zo heel raar aangezien het vooral bedoeld is om jezelf een inzicht te geven van je eigen handelingen en gedachte daarbij.
En nu ga ik weer even verder met mijn eigen huiswerk.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Geen idee. Vind 't lastig want kan wel herhalen wat vriend zei maar doe heeft z'n donderbui bril op natuurlijk.quote:
Oh wauw, dat is dan wel weer apart
Al kán ik me ook voorstellen dat het een beetje meer te maken heeft moet hoe het gesprek verlopen is dan het daadwerkelijke feit dat jij dingen hebt opgeschreven?
Niet als je aan het vermijden bent. Dan is het wel fijn dat iemand anders het doet en komt er nooit meer iets van terecht. Je maakt dat huiswerk namelijk niet voor de psych, maar voor jezelf.quote:
[..]
Ja sowieso, maar iets is dan nog altijd een beter uitgangspunt dan helemaal niets. Dan werk je naar dat zelf opschrijven toe, toch?
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Zou je met zijn toestemming contact met haar kunnen en/of willen hebben over dit soort dingen? Vind het tricky hoor, misschien zit je dan al veel te veel te hulpverlenen.quote:
[..]
Geen idee. Vind 't lastig want kan wel herhalen wat vriend zei maar doe heeft z'n donderbui bril op natuurlijk.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Zijn psych is een man. En ja heeft vriend al gevraagd maar dat wil de psycholoog niet. Onnodig en onhandig..
Dat is vreemd. Ik zou gewoon contact proberen te leggen om te kijken wat die psych zelf zegt. Dan hoor je dit ook vanuit zijn kant.quote:
Of tenminste, ik bedoel meegaan naar een afspraak. Contact weet ik niet.
Ik heb tijdens een opname ook wel eens gehad dat mijn ex niet mee mocht naar een gesprek, omdat het teveel zou afleiden van het therapiedoel. Hij heeft toen ook uitgelegd waarom, aan mij en niet aan mijn ex.quote:
Of tenminste, ik bedoel meegaan naar een afspraak. Contact weet ik niet.
Misschien kun je het mailadres of telefoonnummer krijgen en gewoon zelf vragen waarom niet?
Ik kan enkele dingen bedenken. Jullie zouden bij Passant binnen kunnen lopen en daar eventueel om advies vragen?quote:
[..]
Haarlem eo. En bellen al gedaan, er zijn overal giga wachtrijen. Logisch maarja, zes weken zonder is gewoon te lang op dit moment.
[..]
Die huisarts denkt ook niet met ons mee. Tenminste, voel me echt helemaal niet gesteund what so ever. De POH is die psych bij de huisarts toch? Daar is hij vorige keer geweest en die vrouw was constant te laat, trok verkeerde conclusies en was regelmatig haar papieren kwijt..
Bij Psyq zijn we ook eerder geweest en eigenlijk ook niet zo tevreden over, die pakte echt nul door en toen hij eenmaal niet meer dood wilde was het nou je wil niet meer dood, we sluiten het af doeiiii. Terwijl er nooit eens verder gekeken wordt naar de onderliggende dingen.
Weet nu niet wat handig is, huisarts weer bellen? Of zelf PsyQ benaderen, met een doorverwijzing naar een compleet andere instantie die dus al 'ingezet' is bij zijn huidige psych (geen idee of dat kan/mag). Of nog een andere zoeken maar weet niet waar ik moet zoeken, de wachtrijen zijn op z'n kortst 6/8 weken.
De diagnose van de psych nu is een milde depressie.
Er was ook een inloop op 1 of enkele dagen. Aangezien je zelf ook hulpverlener bent, lijkt 't me waarschijnlijk dat je al eens van Passant hebt gehoord.
Een andere optie is om buiten jullie stad/regio naar hulp te gaan zoeken of jullie daarbuiten laten doorverwijzen. Amsterdam zou relatief goed georganiseerd zijn wat hulpverlening op het gebied van autisme betreft. Een voorbeeld is het Leo Kannerhuis. Zoals mij uitgelegd is, kon ik daar terecht mede omdat de hulpverlening op het gebied van autisme in m'n eigen regio ontoereikend was. Je hebt daarvoor wel een verwijzing nodig. Er zijn nog andere alternatieven binnen Amsterdam, maar weet ze niet allemaal uit m'n hoofd.
Er was ook nog 1nP en een aantal andere organisaties die hun eigen niche op het gebied van autisme hebben.
Maar het zou best een goed idee kunnen zijn om buiten jullie eigen regio om hulp te gaan zoeken, zeker aangezien er bij jullie in 'de buurt' een relatief grote stad aanwezig is
Het komt wel neer op een beetje netwerken en rondvragen, om telefoonnummers vragen, etc. Tis wel erg omslachtig, maar wel een optie voor als je vastloopt.
En wat dat schrijven betreft, het lijkt op een soort blokkade?
Ik kende het niet magnetronkoffie. Werkt niet hier in de stad en hele andere doelgroep. Ziet er interessant uit! Morgen even bellen, dank je wel voor de tip
Graag gedaanquote:
Ik kende het niet magnetronkoffie. Werkt niet hier in de stad en hele andere doelgroep. Ziet er interessant uit! Morgen even bellen, dank je wel voor de tip
Maar het was toch nog niet helemaal zeker dat hij autisme heeft? Of heb ik dat verkeerd begrepen?
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Pfoe... intense therapiesessie gehad. Nadat ik vorige week wat inplodeerde en ik niet meer naar mijn vrijwilligerswerk durfde had ik mijn psycholoog een email gestuurd om het vandaag te bespreken.
We deden een oefening waarbij ik de herinnering opzocht die gekoppeld was aan de situatie die zich vorige week voordeed. Vond ik best lastig, er waren eigenlijk wel veel herinneringen die hieraan vastzaten, maar uiteindelijk kon ik er een kiezen.
Ik beschreef de situatie en de psycholoog vroeg me wat ik in dat moment zou willen zeggen en doen. En vervolgens hielp ze me dat ook te zeggen en te doen en het scenario van de herinnering anders te laten lopen. Heel apart. Ik voelde echt de spanning van me afglijden erna.
En nu ben ik weer moe, maar wel oke moe. En moet nu ook t een en ander processen. T doet veel op de achtergrond.
We deden een oefening waarbij ik de herinnering opzocht die gekoppeld was aan de situatie die zich vorige week voordeed. Vond ik best lastig, er waren eigenlijk wel veel herinneringen die hieraan vastzaten, maar uiteindelijk kon ik er een kiezen.
Ik beschreef de situatie en de psycholoog vroeg me wat ik in dat moment zou willen zeggen en doen. En vervolgens hielp ze me dat ook te zeggen en te doen en het scenario van de herinnering anders te laten lopen. Heel apart. Ik voelde echt de spanning van me afglijden erna.
En nu ben ik weer moe, maar wel oke moe. En moet nu ook t een en ander processen. T doet veel op de achtergrond.
Hier blij. Psych acht me weer geschikt om te werken en bespreekt nu in het team of we binnenkort kunnen afronden en stoppen met de therapie.
Voel me beter, durf meer en zit lekkerder in m'n vel. Prettig om te ervaren na al die tijd.
Voel me beter, durf meer en zit lekkerder in m'n vel. Prettig om te ervaren na al die tijd.
Fijn zeg!quote:
Hier blij. Psych acht me weer geschikt om te werken en bespreekt nu in het team of we binnenkort kunnen afronden en stoppen met de therapie.
Voel me beter, durf meer en zit lekkerder in m'n vel. Prettig om te ervaren na al die tijd.
Jawel, hij heeft de diagnose pddnosquote:
Maar het was toch nog niet helemaal zeker dat hij autisme heeft? Of heb ik dat verkeerd begrepen?
Hij heeft pdd-nos schrijf je.quote:
Hij moest voor elk dagdeel iets opschrijven wat hij deed en daar dan een cijfer aan hangen. Stress want moest het dan gaan over wat hij deed en wat was dan 0 en wat is 10? Want ontbijten is wel oke maar het is geen zes want het is maar ontbijt maar ook geen onvoldoende perse want het is niet perse vervelend om te ontbijten maar ook niet leuk ofzo en... Zo gaat het dan. En het voelt voor hem ook echt als omg ik MOET iets opschrijven en straks is het niet goed genoeg of heb ik de opdracht niet goed begrepen en wat heeft het eigenlijk voor nut en hij heeft ook geen voorbeeld gegeven dus weet niet man.
Mijn eerste vraag, zeker als ik dikgedrukte bovenstaande lees... is de opdracht duidelijk genoeg voor hem?
Wat is 0 en wat is 10... lastig uit te leggen en veel mensen kunnen zich er uiteindelijk wel een voorstelling bij maken. Maar dat kan wel moeilijk zijn voor iemand met autisme.
Misschien is de opdracht te open voor hem, ik weet ook niet hoe dat concreter te maken.
Maar als je niet goed weet hoe/wat/waar te beginnen dan is het ook niet zo gek dat het niet lukt.
Geen idee of het ergens op slaat, maar voorbeeld... in de hoop dat dat iets duidelijker maakt:
Gooi iemand een zwemband toe en roep zwem daar naartoe. Zeg dat hij iets met zijn armen en benen moet doen en als hij dan kopje onder gaat of niet vooruit komt dan blijf je herhalen dat hij iets met zijn armen en benen moet doen. Dat hij naar die zwemband moet.
Hij weet niet hoe te zwemmen en behalve dat hij naar die zwemband toe moet, heeft hij geen idee hoe het te gebruiken. Waar begin je dan?
En als ze dan gaan zeggen: je wilt het niet eens, want je probeert niet. Maar je weet niet eens hoe je het moet doen...
Ik krijg de indruk uit je schrijfsels dat hij op zich wel wil. Misschien klikt het niet met deze persoon, dat kan ook nog.
En ik snap niet zo goed waarom jij niet mee zou mogen terwijl (als ik het goed lees) je vriend dat wel prettig zou vinden en jij ook...
Sterkte in elk geval
Fake it till you make it...
Ja weet niet. Hij geeft aan dat hij het idee wel begrijpt maar het vreemd vindt want bijv in de tuin zitten is wel fijn dus een 7 an sich. Maar hij wordt er niet blijer van dus hoezo is het dan een zeven? Denk dat dat gewoon paniek oproept, dat zie ik ook. Gister hebben we het samen ingevuld. Ik roep een paar dingen en hij kiest dan welke er opgeschreven worden. Dan maar even zo. Ik snap dat eigenlijk ook niet zo goed.quote:
[..]
Hij heeft pdd-nos schrijf je.
Mijn eerste vraag, zeker als ik dikgedrukte bovenstaande lees... is de opdracht duidelijk genoeg voor hem?
Wat is 0 en wat is 10... lastig uit te leggen en veel mensen kunnen zich er uiteindelijk wel een voorstelling bij maken. Maar dat kan wel moeilijk zijn voor iemand met autisme.
Misschien is de opdracht te open voor hem, ik weet ook niet hoe dat concreter te maken.
Maar als je niet goed weet hoe/wat/waar te beginnen dan is het ook niet zo gek dat het niet lukt.
Geen idee of het ergens op slaat, maar voorbeeld... in de hoop dat dat iets duidelijker maakt:
Gooi iemand een zwemband toe en roep zwem daar naartoe. Zeg dat hij iets met zijn armen en benen moet doen en als hij dan kopje onder gaat of niet vooruit komt dan blijf je herhalen dat hij iets met zijn armen en benen moet doen. Dat hij naar die zwemband moet.
Hij weet niet hoe te zwemmen en behalve dat hij naar die zwemband toe moet, heeft hij geen idee hoe het te gebruiken. Waar begin je dan?
En als ze dan gaan zeggen: je wilt het niet eens, want je probeert niet. Maar je weet niet eens hoe je het moet doen...
Ik krijg de indruk uit je schrijfsels dat hij op zich wel wil. Misschien klikt het niet met deze persoon, dat kan ook nog.
En ik snap niet zo goed waarom jij niet mee zou mogen terwijl (als ik het goed lees) je vriend dat wel prettig zou vinden en jij ook...
Sterkte in elk geval
En je kan het idee begrijpen, maar dat scoren van iets wat je doet is wel lastig.quote:
[..]
Ja weet niet. Hij geeft aan dat hij het idee wel begrijpt maar het vreemd vindt want bijv in de tuin zitten is wel fijn dus een 7 an sich. Maar hij wordt er niet blijer van dus hoezo is het dan een zeven? Denk dat dat gewoon paniek oproept, dat zie ik ook. Gister hebben we het samen ingevuld. Ik roep een paar dingen en hij kiest dan welke er opgeschreven worden. Dan maar even zo. Ik snap dat eigenlijk ook niet zo goed.
Dat voorbeeld van de tuin, op zich een 7, maar blijer wordt hij er niet van... welk cijfer moet je dan geven...
Ik herken het wel. En ik doe dan maar wat of dat waarvan ik denk dat het van me verwacht wordt. Beetje lastig uitleggen, ik vraag me dan ook altijd af in hoeverre het een realistisch beeld geeft zeg maar. Ik ga alles zitten beredeneren ofzo
Fake it till you make it...
Ik had vandaag het gesprek met de arts van UWV. Het was wel een prettige persoon om mee te praten.
Ze gaf me de ruimte om te vertellen wat er aan de hand is en legde heel goed uit wat haar taak was en waarom ze bepaalde vragen stelde.
Ik had een dik pak aan ondersteunende papieren meegenomen en mijn medicatie maar ze hoefde deze niet te bekijken. Wel wilde ze de contactgegevens van mijn psycholoog.
Het was een gesprek dat ik erg spannend vond, ik zat ook echt te trillen van de zenuwen, maar ik kwam wel redelijk uit mijn woorden.
Haar bevindingen waren dat er zeker beperkingen aanwezig zijn en mijn herstel op dit moment nog heel erg broos is en ik snel weer uit balans raak. Ze gaat mijn psycholoog ook nog vragen om haar mening, het was niet erg dat er geen diagnose is gesteld iig.
Zij beoordeelt niet mijn arbeidsvermogen dat doet dan weer een arbeidsdeskundige met wie ik voor 9 mei een gesprek moet hebben gehad. Die gaat dan aan de hand van haar rapport bedenken of ik 65% van mijn laatst verdiende loon kan verdienen.
Pff dat was spannend allemaal zeg. Wel jammer dat ik nu nog een gesprek moet hebben met de persoon die een beslissing neemt. Al hoop ik dat dat wat meevalt.
Ze gaf me de ruimte om te vertellen wat er aan de hand is en legde heel goed uit wat haar taak was en waarom ze bepaalde vragen stelde.
Ik had een dik pak aan ondersteunende papieren meegenomen en mijn medicatie maar ze hoefde deze niet te bekijken. Wel wilde ze de contactgegevens van mijn psycholoog.
Het was een gesprek dat ik erg spannend vond, ik zat ook echt te trillen van de zenuwen, maar ik kwam wel redelijk uit mijn woorden.
Haar bevindingen waren dat er zeker beperkingen aanwezig zijn en mijn herstel op dit moment nog heel erg broos is en ik snel weer uit balans raak. Ze gaat mijn psycholoog ook nog vragen om haar mening, het was niet erg dat er geen diagnose is gesteld iig.
Zij beoordeelt niet mijn arbeidsvermogen dat doet dan weer een arbeidsdeskundige met wie ik voor 9 mei een gesprek moet hebben gehad. Die gaat dan aan de hand van haar rapport bedenken of ik 65% van mijn laatst verdiende loon kan verdienen.
Pff dat was spannend allemaal zeg. Wel jammer dat ik nu nog een gesprek moet hebben met de persoon die een beslissing neemt. Al hoop ik dat dat wat meevalt.
Ik had mijn broer gevraagd maar die zag het niet zitten omdat hij adhd heeft en dingen niet altijd goed kan onthouden.quote:
Niemand gaat mee met de gesprekken, of geen behoefte aan mevrouw?
Ik wist zo ook niet iemand anders die ik durf te vragen eigenlijk.
een hulpverlener die jou goed kent?quote:
[..]
Ik had mijn broer gevraagd maar die zag het niet zitten omdat hij adhd heeft en dingen niet altijd goed kan onthouden.
Ik wist zo ook niet iemand anders die ik durf te vragen eigenlijk.
De enige hulpverlener die me goed kent is mijn psycholoog. Als ik contact had met maatschappelijk werk had ik zo iemand wel gevraagd.quote:
[..]
een hulpverlener die jou goed kent?
Er zijn in mijn omgeving niet veel mensen die inhoudelijk op de hoogte zijn, de tijd/energie hebben om mee te gaan en die ik zelf graag zou willen meenemen.
Even een domme vraag; wat moet die ander doen als die met je meegaat? Ik neem aan dat jij het gesprek voert, de ander is er toch enkel voor jouw zelfvertrouwen/ondersteuning.geestelijke bijstand? Moet die ander dan inhoudelijk op de hoogte zijn of zou het jou ook al helpen als er iemand is die gewoon naast je zit?quote:
[..]
De enige hulpverlener die me goed kent is mijn psycholoog. Als ik contact had met maatschappelijk werk had ik zo iemand wel gevraagd.
Er zijn in mijn omgeving niet veel mensen die inhoudelijk op de hoogte zijn, de tijd/energie hebben om mee te gaan en die ik zelf graag zou willen meenemen.
Prrrrr
Zeau, even niks negatief van mijn kant, maar juist positief.
Vanavond een enorme stap genomen met het doen van iets waar ik sowieso een grote angst voor had en daarom ook al maanden misschien wel jaren niet meer had gedaan.
En dat voelt enorm goed. Beter nog zelfs, ik ben zowaar een keer trots op mijzelf en dat voelt al helemaal verdomd goed!!!
Vanavond een enorme stap genomen met het doen van iets waar ik sowieso een grote angst voor had en daarom ook al maanden misschien wel jaren niet meer had gedaan.
En dat voelt enorm goed. Beter nog zelfs, ik ben zowaar een keer trots op mijzelf en dat voelt al helemaal verdomd goed!!!
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
quote:
Zeau, even niks negatief van mijn kant, maar juist positief.
Vanavond een enorme stap genomen met het doen van iets waar ik sowieso een grote angst voor had en daarom ook al maanden misschien wel jaren niet meer had gedaan.
En dat voelt enorm goed. Beter nog zelfs, ik ben zowaar een keer trots op mijzelf en dat voelt al helemaal verdomd goed!!!
Ik zou het zelf het fijnst vinden als die persoon weet wat ik wil vertellen. En dus ook mogelijk aanvult. Hoewel er intern vanalles gebeurt is dat vaak niet zo zichtbaar bij mij. Ik vergeet wel eens dingen, zo ook bij dit gesprek. Maar omdat ik redelijk goed uit mijn woorden kwam kan wel het idee rijzen dat ik juist heel scherp was.quote:
[..]
Even een domme vraag; wat moet die ander doen als die met je meegaat? Ik neem aan dat jij het gesprek voert, de ander is er toch enkel voor jouw zelfvertrouwen/ondersteuning.geestelijke bijstand? Moet die ander dan inhoudelijk op de hoogte zijn of zou het jou ook al helpen als er iemand is die gewoon naast je zit?
Qua emotionele steun weet ik het niet zo goed of ik dat wil. Alsin, ik vind het niet fijn als ik een serieus gesprek probeer te voeren en iemand me heel erg gaat troosten als het even veel is. Dan gaat mijn aandacht daar naartoe en vergeet ik wat ik wilde zeggen.
Nu gaat de uwv arts informatie opvragen bij mijn psycholoog. En zij bespreekt wat ze deelt eerst met mij. Ik wil dat dinsdag even bespreken met haar, mogelijk kan zij ook dingen die ik nu vergat te vertellen nog benoemen.
Die arts van het UWV, was dat dan niet een 'bedrijfsarts'? Vrij bizar en nogal inefficiënt om dat met 2 mensen te bespreken. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niks met het UWV te maken heb.quote:
[..]
Ik zou het zelf het fijnst vinden als die persoon weet wat ik wil vertellen. En dus ook mogelijk aanvult. Hoewel er intern vanalles gebeurt is dat vaak niet zo zichtbaar bij mij. Ik vergeet wel eens dingen, zo ook bij dit gesprek. Maar omdat ik redelijk goed uit mijn woorden kwam kan wel het idee rijzen dat ik juist heel scherp was.
Qua emotionele steun weet ik het niet zo goed of ik dat wil. Alsin, ik vind het niet fijn als ik een serieus gesprek probeer te voeren en iemand me heel erg gaat troosten als het even veel is. Dan gaat mijn aandacht daar naartoe en vergeet ik wat ik wilde zeggen.
Nu gaat de uwv arts informatie opvragen bij mijn psycholoog. En zij bespreekt wat ze deelt eerst met mij. Ik wil dat dinsdag even bespreken met haar, mogelijk kan zij ook dingen die ik nu vergat te vertellen nog benoemen.
Het volgende bedoel ik niet lullig maar maak je het in je gedachte niet veel moeilijker voor jezelf dan dat het eigenlijk is?
Met name omdat ik al wat dingen van je voorbij heb zien komen dat ik achteraf dacht, zo die doet dat gewoon even!
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Nee, gewoon een arts van het uwv. Ik zit in de ziektewet vanuit de ww dus er is geen bedrijfsarts. Ik vind het wel goed dat een uwv arts mijn psycholoog raadpleegt.quote:
[..]
Die arts van het UWV, was dat dan niet een 'bedrijfsarts'? Vrij bizar en nogal inefficiënt om dat met 2 mensen te bespreken. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niks met het UWV te maken heb.
Het volgende bedoel ik niet lullig maar maak je het in je gedachte niet veel moeilijker voor jezelf dan dat het eigenlijk is? van
Met name omdat ik al wat dingen van je voorbij heb zien komen dat ik achteraf dacht, zo die doet dat gewoon even!
Ik weet niet goed of ik het mezelf moeilijker maak dan nodig. Het gesprek met uwv vond ik heel spannend omdat er veel vanaf hangt maar er is niks getriggerd waardoor mijn hoofd op hol slaat.
Ik had liever gehad dat er iemand meekon, maar het is geen ramp als dat niet gebeurt.
Kleine update, vriend wordt overgeplaatst op werk naar een plek die veel beter bij hem past, in overleg met zijn leidinggevende. Spannend en hij is er wat onzeker over maar zie dat het toch veel opluchting geeft. Heel fijn. Maandag bellen naar iets waar Passant mee kwam, ben benieuwd.
Mevrouw, spannend een UWV traject. Snap wel dat je zenuwachtig ben maar het klinkt heel netjes hoe ze het doen!
Mevrouw, spannend een UWV traject. Snap wel dat je zenuwachtig ben maar het klinkt heel netjes hoe ze het doen!
Dat is goed nieuws! Geeft hem hopelijk ook wat ruimte om met zijn therapie verder te komen.quote:
Kleine update, vriend wordt overgeplaatst op werk naar een plek die veel beter bij hem past, in overleg met zijn leidinggevende. Spannend en hij is er wat onzeker over maar zie dat het toch veel opluchting geeft. Heel fijn. Maandag bellen naar iets waar Passant mee kwam, ben benieuwd.
Mevrouw, spannend een UWV traject. Snap wel dat je zenuwachtig ben maar het klinkt heel netjes hoe ze het doen!
Het UWV komt ook netjes over op mij. Niet de horrorverhalen die je soms hoort. Maargoed de beslissing is nog niet genomen.
Klopt.quote:
Wat kan een depressie soms toch zo ongemerkt een verlammende werking hebben.
Soort zakelijke back-up, moet ik het zo zien?quote:
[..]
Ik zou het zelf het fijnst vinden als die persoon weet wat ik wil vertellen. En dus ook mogelijk aanvult. Hoewel er intern vanalles gebeurt is dat vaak niet zo zichtbaar bij mij. Ik vergeet wel eens dingen, zo ook bij dit gesprek. Maar omdat ik redelijk goed uit mijn woorden kwam kan wel het idee rijzen dat ik juist heel scherp was.
Qua emotionele steun weet ik het niet zo goed of ik dat wil. Alsin, ik vind het niet fijn als ik een serieus gesprek probeer te voeren en iemand me heel erg gaat troosten als het even veel is. Dan gaat mijn aandacht daar naartoe en vergeet ik wat ik wilde zeggen.
Nu gaat de uwv arts informatie opvragen bij mijn psycholoog. En zij bespreekt wat ze deelt eerst met mij. Ik wil dat dinsdag even bespreken met haar, mogelijk kan zij ook dingen die ik nu vergat te vertellen nog benoemen.
Goed van je dat het je in je eentje is gelukt, trouwens.
Prrrrr
Yep.quote:
Wat kan een depressie soms toch zo ongemerkt een verlammende werking hebben.
En denk je alles wel een keer gehad te hebben, wordt je vervolgens nog een keer finaal de grond in getrapt.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ja ik denk het wel.quote:
[..]
Soort zakelijke back-up, moet ik het zo zien?
Goed van je dat het je in je eentje is gelukt, trouwens.
Ik kan inmiddels redelijk praten over wat er speelt maar zo'n gesprek is best intens. En dan is t fijn dat iemand meekijkt.
Na een oke tot goed weekend, hebben gisteren mijn depressie, zelfvertrouwen en angsten een flinke knauw gehad. Ik wil niet helemaal in de details treden maar het komt erop neer dat de allerlaatste persoon die dichtbij mij stond en ik lief en leed mee heb gedeeld, besloten heeft om helemaal geen contact en geen vriendschap meer te hebben.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst. Moest het even van mij afschrijven.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst.
Moest het even van mij afschrijven.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Misschien is het juist daarom. Omdat het focking moeilijk kan zijn om iemand waar je om geeft en weet dat die persoon beter kan, alleen af en toe te kunnen "ondersteunen". Zo een beperking, omdat het een proces in eigen tempo is en ook vooral moet zijn. Maar waar je soms knettergek van wordt als je ernaast moet blijven. Of erachter. Of ervoor. Iedere keer gevoelsmatig eromheen dansen en dat kan je als persoon en in een vriendschap gewoon keihard opbreken. Juist omdat je er zoveel om geeft en juist omdat je niet wil dat het het moois wat er was /is kapot zou maken.quote:
Na een oke tot goed weekend, hebben gisteren mijn depressie, zelfvertrouwen en angsten een flinke knauw gehad. Ik wil niet helemaal in de details treden maar het komt erop neer dat de allerlaatste persoon die dichtbij mij stond en ik lief en leed mee heb gedeeld, besloten heeft om helemaal geen contact en geen vriendschap meer te hebben.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Soms moet je dan een heel moeilijke keuze maken om afstand te nemen. Niet halfslachtig de juiste afstand proberen te houden, maar echt een clean break. Zodat je niet gevoelsmatig blijft modderen met what ifs enzo.
Wie weet denkt die persoon omgekeerd wel hetzelfde trouwens. Soms heb je al zoveel gezegd, hoeveel meer moet je dan zeggen? Zeg je het dan gewoon niet goed genoeg of ben je niet de juiste persoon om tot die ander door te kunnen dringen? En dat doordringen, dingen moeten zeggen, zegt dat misschien niet genoeg dat dit het zo niet is? Dat je het aanvoelen bij elkaar, samen gewoon ook stil kan zijn, dat dat aan het verdwijnen is?
Houd je elkaar dan misschien niet gevangen in een oud patroon dat kennelijk niet voldoende werkt?
Begrijpelijk, dat is ook kut. Maar waar je hier misschien teveel op 1 paard bleef wedden, is dit misschien ook net dat beetje extra stok achter de deur om daar meer mee aan de slag te gaan en breder in te zetten?quote:Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Naast het forum hier, zou je irl eventueel ook kunnen kijken naar een maatjes- of buddyproject. Niet omdat iemand je handje vast moet komen houden, maar iemand die het leuk vindt om met je te sparren over dingen. Misschien niet iets waar je nu op zit te wachten, maar sluit contact met ouderen ook niet uit. Daar kunnen misschien ook leuke contacten tussen zitten, waar je juist door het leeftijdsverschil weer een andere blik op dingen kan krijgen.
Goede stap en eentje die aangeeft dat je jezelf gelukkig ook wel de moeite waard vindt om aan de bel te trekkenquote:Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst.
Ik heb zelf ooit deelgenomen aan een maatjesproject. Bij mij duurde het een jaar en behalve praten over gemeenschappelijke interesses (de mijne was een beetje filosofisch aangelegd en had ook al veel meegemaakt, we klikten goed) ondernamen we ook dingen, zoals een keertje naar de bios en een keertje bowlen. Maar een keertje gewoon een middagje praten was ook goed.quote:
[..]
Naast het forum hier, zou je irl eventueel ook kunnen kijken naar een maatjes- of buddyproject.
Het duurde een jaar. Daarna heb ik niet nog een keer deelgenomen, maar ik vond 't wel een leuke ervaring
Dit kan ik ook bevestigen. Ik heb oudere kennissen gehad, 1 daarvan was ongeveer 30 jaar ouder en heeft me o.a. leren sjoelen, naast dat ie me met z'n levenswijsheden heeft verrijktquote:maar sluit contact met ouderen ook niet uit. Daar kunnen misschien ook leuke contacten tussen zitten, waar je juist door het leeftijdsverschil weer een andere blik op dingen kan krijgen.
Ik kijk sowieso niet naar leeftijd, maar naar wat ik zeg maar aan die persoon kan hebben en als je daar relatief makkelijk in bent, kan je soms behoorlijke leeftijdsverschillen hebben (wat helemaal geen probleem hoeft te zijn).
Mooie post SM
(Scary Mary dus
).
Ik kan me goed voorstellen dat dat een flinke knauw geeft. En heel goed van je dat je aan de bel trekt.quote:
Na een oke tot goed weekend, hebben gisteren mijn depressie, zelfvertrouwen en angsten een flinke knauw gehad. Ik wil niet helemaal in de details treden maar het komt erop neer dat de allerlaatste persoon die dichtbij mij stond en ik lief en leed mee heb gedeeld, besloten heeft om helemaal geen contact en geen vriendschap meer te hebben.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst.
Ik wilde dat ik je advies kon geven om iets meer netwerk om je heen op te bouwen. Ik hoop dat je in elk geval weer wat nieuwe contacten kan opdoen, al is t maar voor wat aanspraak.
Knuffels
Ik had vandaag weer therapie. We zijn uitgebreid ingegaan op vorige week en de impact daarvan. Die heeft de hele week nog nagewerkt en eigenlijk een heel positief effect op me gehad. Ik heb het idee dat dit echt de kern raakte van waar mijn problemen zitten en een wezenlijke verandering in gang heeft gezet.
Dat was ook de bedoeling legde de psycholoog uit. Alsin, het was de bedoeling om de emotie en herinnering die bij mij werd getriggerd te herschrijven zodat het niet meer die heftige emoties oproept en juist een ander gevoel geeft.
Ik probeer het gevoel en de gedachte dat ik iemand ben waarvoor opgekomen mag worden vast te houden en een beetje te integreren. En daarnaast ook dat ik voor mezelf mag opkomen en dat dat prima is, en ik dus niet zo enorm hoef te twijfelen aan mezelf. Hoewel positief kost die verandering ook veel energie, maar ik doe rustig aan en probeer lief voor mezelf te zijn.
Dat was ook de bedoeling legde de psycholoog uit. Alsin, het was de bedoeling om de emotie en herinnering die bij mij werd getriggerd te herschrijven zodat het niet meer die heftige emoties oproept en juist een ander gevoel geeft.
Ik probeer het gevoel en de gedachte dat ik iemand ben waarvoor opgekomen mag worden vast te houden en een beetje te integreren. En daarnaast ook dat ik voor mezelf mag opkomen en dat dat prima is, en ik dus niet zo enorm hoef te twijfelen aan mezelf. Hoewel positief kost die verandering ook veel energie, maar ik doe rustig aan en probeer lief voor mezelf te zijn.
Pfoe, kom net thuis en de brief van het uwv van de arts ligt er. Ik moet er even voor gaan zitten met iemand met verstand van zaken want ik vind het lastig in te schatten.
Er staat een redelijk lange lijst met beperkingen in, met namr op gebied van concentratie, en siciaal functioneren maar ook dat ik met de beperkingen maximaal 30 uur per week zou mogen werken.
En dat geeft wel even stress, want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dat zou moeten volhouden. Zelfs als ik dit bij mijn vrijwilligerswerk zou doen dan zou ik denk ik omvallen. Sowieso heb ik echt minimaal een dag nodig om bij te komen na een therapiesessie.
En dan zou ik in de overige 4 dagen 30 uur moeten maken. Terwijl ik nu na 3 uur eerst echt even moet gaan zitten en bijkomen voor ik naar huis ga. En dan houdt ik er al rekening mee dat ik geen puf meer heb om te koken door daar vast warm te eten. Brrr zeg. Mag ik dan de rekening voor t avondeten ook doorsturen naar UWV?
Nu maar even op zoek naar wat advies over hoe ik dit allemaal moet zien. Ik wil in elk geval aan de bedrijfsarts nog laten weten dat ik na 3 uur echt op ben, en daar hebben we het ook helemaal niet over gehad. In de brief staat ook dat alles besproken is maar ik heb van de bedrijfsarts niets gehoord van de urenbeperking.
Pff maar even proberen te ontspannen en mijn hoofd rustig te krijgen zodat ik genoeg rust heb om hulp te zoeken.
Er staat een redelijk lange lijst met beperkingen in, met namr op gebied van concentratie, en siciaal functioneren maar ook dat ik met de beperkingen maximaal 30 uur per week zou mogen werken.
En dat geeft wel even stress, want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dat zou moeten volhouden. Zelfs als ik dit bij mijn vrijwilligerswerk zou doen dan zou ik denk ik omvallen. Sowieso heb ik echt minimaal een dag nodig om bij te komen na een therapiesessie.
En dan zou ik in de overige 4 dagen 30 uur moeten maken. Terwijl ik nu na 3 uur eerst echt even moet gaan zitten en bijkomen voor ik naar huis ga. En dan houdt ik er al rekening mee dat ik geen puf meer heb om te koken door daar vast warm te eten. Brrr zeg. Mag ik dan de rekening voor t avondeten ook doorsturen naar UWV?
Nu maar even op zoek naar wat advies over hoe ik dit allemaal moet zien. Ik wil in elk geval aan de bedrijfsarts nog laten weten dat ik na 3 uur echt op ben, en daar hebben we het ook helemaal niet over gehad. In de brief staat ook dat alles besproken is maar ik heb van de bedrijfsarts niets gehoord van de urenbeperking.
Pff maar even proberen te ontspannen en mijn hoofd rustig te krijgen zodat ik genoeg rust heb om hulp te zoeken.
Sterkte. Ik heb inhoudelijk geen advies voor je, ik hoop dat het je lukt een beetje rustig te blijvenquote:
Pfoe, kom net thuis en de brief van het uwv van de arts ligt er. Ik moet er even voor gaan zitten met iemand met verstand van zaken want ik vind het lastig in te schatten.
Er staat een redelijk lange lijst met beperkingen in, met namr op gebied van concentratie, en siciaal functioneren maar ook dat ik met de beperkingen maximaal 30 uur per week zou mogen werken.
En dat geeft wel even stress, want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dat zou moeten volhouden. Zelfs als ik dit bij mijn vrijwilligerswerk zou doen dan zou ik denk ik omvallen. Sowieso heb ik echt minimaal een dag nodig om bij te komen na een therapiesessie.
En dan zou ik in de overige 4 dagen 30 uur moeten maken. Terwijl ik nu na 3 uur eerst echt even moet gaan zitten en bijkomen voor ik naar huis ga. En dan houdt ik er al rekening mee dat ik geen puf meer heb om te koken door daar vast warm te eten. Brrr zeg. Mag ik dan de rekening voor t avondeten ook doorsturen naar UWV?
Nu maar even op zoek naar wat advies over hoe ik dit allemaal moet zien. Ik wil in elk geval aan de bedrijfsarts nog laten weten dat ik na 3 uur echt op ben, en daar hebben we het ook helemaal niet over gehad. In de brief staat ook dat alles besproken is maar ik heb van de bedrijfsarts niets gehoord van de urenbeperking.
Pff maar even proberen te ontspannen en mijn hoofd rustig te krijgen zodat ik genoeg rust heb om hulp te zoeken.
Dank je!quote:
[..]
Sterkte. Ik heb inhoudelijk geen advies voor je, ik hoop dat het je lukt een beetje rustig te blijven
T helpt dat ik t hier even heb opgeschreven en heb net met wat mensen gepraat. De spanning die ik voelde daarvoor is nu een stuk minder en ik denk nu dat ik het wel kan handelen. En anders heb ik n strip oxazepam achter de hand.
Go mevrouw!
Naast alles wat je de afgelopen tijd bent aangegaan is dit een peuleschil joh!
Naast alles wat je de afgelopen tijd bent aangegaan is dit een peuleschil joh!
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dank je!quote:
Go mevrouw!
Naast alles wat je de afgelopen tijd bent aangegaan is dit een peuleschil joh!
Mevrouw, inderdaad maar eens goed uit zien te zoeken wat het precies inhoudt, wat er in de brief staat.
Fake it till you make it...
Komt hopelijk goed. Mijn ouders kennen een arbeidsdeskundige die voor een verzekeringsmaatschappij werkt en beoordeelt wat mensen wel en niet kunnen. Zij gaan vragen of hij me wil helpen die brief goed te interpreteren.quote:
Mevrouw, inderdaad maar eens goed uit zien te zoeken wat het precies inhoudt, wat er in de brief staat.
Tot nu toe gaat t oke, geen paniek of op hol geslagen gedachten maar een 'normale' spanning en het zelfvertrouwen dat ik goed voor mezelf kan opkomen.
Fijn dat je ouders iemand kennen die je daarmee kan helpen! Toch handig zulke lijntjes. En mooi dat het oke gaat!quote:
[..]
Komt hopelijk goed. Mijn ouders kennen een arbeidsdeskundige die voor een verzekeringsmaatschappij werkt en beoordeelt wat mensen wel en niet kunnen. Zij gaan vragen of hij me wil helpen die brief goed te interpreteren.
Tot nu toe gaat t oke, geen paniek of op hol geslagen gedachten maar een 'normale' spanning en het zelfvertrouwen dat ik goed voor mezelf kan opkomen.
Fake it till you make it...
* cafpow meld zich
Na een aantal jaar redelijk gefunctioneerd te hebben is recentelijk alles weer fout gegaan, en zijn meerdere angsten, onzekerheden en twijfels heel erg sterk naar voren gekomen, waarover ik maar blijf piekeren.
Daarom kom ik hier meeschrijven, aangezien ik mijn verhaal bijna nergens kwijt kan en een stukje herkenning is toch fijn. Details laat ik liever achterwege i.v.m. herkenbaarheid.
Pasgeleden heb ik een intake gehad aan de hand van welke momenteel een behandelplan wordt opgesteld. Er zijn 4 kernproblemen die aangepakt zullen worden d.m.v. o.a. cognitieve gedragsterapie.
Van deze kernpunten is er 1 punt dat ik snel en heel hard wil aanpakken, omdat als ik die aanpak ik denk weer redelijk te kunnen functioneren en aan een vaste daginvulling zoals vrijwillegerswerk of een echte baan kan gaan denken.
Momenteel zit ik namelijk thuis en ben heel erg onstabiel en het niet hebben van een vaste daginvulling helpt niet echt. Dit omdat één van issues piekeren is..
medicatie wil ik niet aan beginnen, aangezien het innemen van medicatie meer angst produceert. Ik heb wel een aantal pilletjes meegekregen voor als het op bepaald moment echt helemaal niet gaat, maar die laat ik zo lang mogelijk in een lade liggen.
Na een aantal jaar redelijk gefunctioneerd te hebben is recentelijk alles weer fout gegaan, en zijn meerdere angsten, onzekerheden en twijfels heel erg sterk naar voren gekomen, waarover ik maar blijf piekeren.
Daarom kom ik hier meeschrijven, aangezien ik mijn verhaal bijna nergens kwijt kan en een stukje herkenning is toch fijn. Details laat ik liever achterwege i.v.m. herkenbaarheid.
Pasgeleden heb ik een intake gehad aan de hand van welke momenteel een behandelplan wordt opgesteld. Er zijn 4 kernproblemen die aangepakt zullen worden d.m.v. o.a. cognitieve gedragsterapie.
Van deze kernpunten is er 1 punt dat ik snel en heel hard wil aanpakken, omdat als ik die aanpak ik denk weer redelijk te kunnen functioneren en aan een vaste daginvulling zoals vrijwillegerswerk of een echte baan kan gaan denken.
Momenteel zit ik namelijk thuis en ben heel erg onstabiel en het niet hebben van een vaste daginvulling helpt niet echt. Dit omdat één van issues piekeren is..
medicatie wil ik niet aan beginnen, aangezien het innemen van medicatie meer angst produceert. Ik heb wel een aantal pilletjes meegekregen voor als het op bepaald moment echt helemaal niet gaat, maar die laat ik zo lang mogelijk in een lade liggen.
Probeer dan te zoeken naar manieren waarmee het slikken van medicatie hanteerbaarder voor je wordt? De juiste medicatie is namelijk een zegen.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Is piekeren 1 van de kernproblemen waar je 't over had?quote:
* cafpow meld zich
Na een aantal jaar redelijk gefunctioneerd te hebben is recentelijk alles weer fout gegaan, en zijn meerdere angsten, onzekerheden en twijfels heel erg sterk naar voren gekomen, waarover ik maar blijf piekeren.
Daarom kom ik hier meeschrijven, aangezien ik mijn verhaal bijna nergens kwijt kan en een stukje herkenning is toch fijn. Details laat ik liever achterwege i.v.m. herkenbaarheid.
Pasgeleden heb ik een intake gehad aan de hand van welke momenteel een behandelplan wordt opgesteld. Er zijn 4 kernproblemen die aangepakt zullen worden d.m.v. o.a. cognitieve gedragsterapie.
Van deze kernpunten is er 1 punt dat ik snel en heel hard wil aanpakken, omdat als ik die aanpak ik denk weer redelijk te kunnen functioneren en aan een vaste daginvulling zoals vrijwillegerswerk of een echte baan kan gaan denken.
Momenteel zit ik namelijk thuis en ben heel erg onstabiel en het niet hebben van een vaste daginvulling helpt niet echt. Dit omdat één van issues piekeren is..
Waarover pieker je? Ik heb zelf 't idee dat 't piekeren op zich niet een probleem is, maar eerder een gevolg van een probleem waarvoor je geen oplossing ziet. Zorgen kunnen ook piekeren veroorzaken.
Zou je wat meer kunnen vertellen over je situatie? Dingen zoals (schatting van) leeftijd, thuiswonend/zelfstandig wonend, wel/geen partner, eventuele diagnoses en wat geschiedenis kunnen helpen, ik vind 't lastig hier iets van te kunnen zeggen, juist omdat je het (begrijpelijkerwijze) vaag hebt gelaten.
Mag ik weten om wat voor medicatie dit ging?quote:medicatie wil ik niet aan beginnen, aangezien het innemen van medicatie meer angst produceert. Ik heb wel een aantal pilletjes meegekregen voor als het op bepaald moment echt helemaal niet gaat, maar die laat ik zo lang mogelijk in een lade liggen.
Die pillen in dat laatje zijn zeg maar je noodrem? Verstandig dat je ze niet meteen als snoepjes gebruikt of zo.
Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik kan begrijpen waarom je liever niet aan medicatie begint. Ik heb zelf een voorkeur voor zo min mogelijk medicatie gebruiken, maar zal wel medicatie gebruiken als ik denk dat 't me helpt. 't heeft me wel door een moeilijke fase heen geholpen.
Piekeren is inderdaad een gevolg van 1 van de kernproblemen...maar het wordt vrij extreem. Soms piekeren ik zelf over de dingen die ik miljoen keer heb gedaan en waar ik geen echte angst bij heb..zoals het nemen van de tram.quote:
Is piekeren 1 van de kernproblemen waar je 't over had?
Waarover pieker je? Ik heb zelf 't idee dat 't piekeren op zich niet een probleem is, maar eerder een gevolg van een probleem waarvoor je geen oplossing ziet. Zorgen kunnen ook piekeren veroorzaken.
Zou je wat meer kunnen vertellen over je situatie? Dingen zoals (schatting van) leeftijd, thuiswonend/zelfstandig wonend, wel/geen partner, eventuele diagnoses en wat geschiedenis kunnen helpen, ik vind 't lastig hier iets van te kunnen zeggen, juist omdat je het (begrijpelijkerwijze) vaag hebt gelaten.
Situatie is lastig te beschrijven, heb geen partner. Woon tijdelijk bij familie i.v.m. verhuizing ben boven de 30.
Heb een vrij lange behandelgeschiedenis, heel kort samgevat:
1e behandeling, rond 15 jaar. Deze is na een paar sessies gestopt omdat ik me heel erg onder druk gezet voelde door de behandelaar.
2e behandeling: rond 23, leidde tot diagnose autisme(pdd-Nos), voornamelijk gericht op het kunnen oppaken van mijn studie en afronden. Kon mijn issues en gevoel dusdanig camoufleren dat alles oke leek en de behandeling is stopgezet na afronden studie.
En nu dus weer tegen de lamp aangelopen, en in behandeling voor o.a. angstissues, regie over emoties. Met dus als gevolg piekeren...
het gaat dus om clozan(vorm van benzodiazepine), en hier heb ik nu dus nog 2 van die ik inderdaad als noodrem wil bewaren. Hoewel ik de indruk heb dat het ergste moment achter de rug is..en ze dus in het laatje zullen blijven.quote:
Mag ik weten om wat voor medicatie dit ging?
Die pillen in dat laatje zijn zeg maar je noodrem? Verstandig dat je ze niet meteen als snoepjes gebruikt of zo.
Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik kan begrijpen waarom je liever niet aan medicatie begint. Ik heb zelf een voorkeur voor zo min mogelijk medicatie gebruiken, maar zal wel medicatie gebruiken als ik denk dat 't me helpt. 't heeft me wel door een moeilijke fase heen geholpen.
Ik zou medicatie gebruiken als het nodig is, en als ik bijvoorbeeld enigszinds toch zou moeten functioneren overdag. Maar aangezien ik thuiszit zonder werk en geen verplichtingen heb probeer ik liever de strijd aan te gaan en proberen te ontspannen en kleine dingen doen die ik leuk vindt.
Aangezien ik de kleine dingen zoals boodschappen doen, koken, voor mezelf zorgen enz prima kan, met wat hobbels.
[ Bericht 19% gewijzigd door cafpow op 23-04-2018 17:12:07 ]
Dus, 1. het gaat goed met mij, keeping my cool rondom de uwv situatie!
2. ik sprak mijn psycholoog vandaag, die wilde de brief die ze uwv gaat sturen even doornemen en mijn akkoord. Nu ik de brief van de uwv arts met haar bevindingen al heb, blijkt dus dat die haar bevindingen niet meegenomen heeft.
Vanmiddag ga ik in elk geval mijn eigen eerdere bevindingen en daarbij het verzoek de brief van mijn psycholoog mee te nemen in de bevindingen in een brief zetten en die naar uwv sturen.
In de brief van de psycholoog stonden trouwens een aantal diagnoses. O.a. ptss, wat ik eigenlijk al dacht. Het voelt als een soort erkenning, zie je wel ik ben niet gek. Toen durfde ik ook te vertellen dat ik heel lang bang ben geweest dat ik borderline had, een beetje cru maar dat is lang mijn schrikbeeld geweest. Mijn psycholoog gaf meteen aan dat dat niet zo is, dat ze het wel snapte maar mijn klachten bij lange na niet zo ernstig zijn en ik veel kenmerken ook niet heb. Pfoe. Roerige tijden zo. Maar ik heb de poot erop! Ik kan dit!
2. ik sprak mijn psycholoog vandaag, die wilde de brief die ze uwv gaat sturen even doornemen en mijn akkoord. Nu ik de brief van de uwv arts met haar bevindingen al heb, blijkt dus dat die haar bevindingen niet meegenomen heeft.
Vanmiddag ga ik in elk geval mijn eigen eerdere bevindingen en daarbij het verzoek de brief van mijn psycholoog mee te nemen in de bevindingen in een brief zetten en die naar uwv sturen.
In de brief van de psycholoog stonden trouwens een aantal diagnoses. O.a. ptss, wat ik eigenlijk al dacht. Het voelt als een soort erkenning, zie je wel ik ben niet gek. Toen durfde ik ook te vertellen dat ik heel lang bang ben geweest dat ik borderline had, een beetje cru maar dat is lang mijn schrikbeeld geweest. Mijn psycholoog gaf meteen aan dat dat niet zo is, dat ze het wel snapte maar mijn klachten bij lange na niet zo ernstig zijn en ik veel kenmerken ook niet heb. Pfoe. Roerige tijden zo. Maar ik heb de poot erop! Ik kan dit!
Wat fijn dat je je goed voelt. Heb niet je hele verhaal meegekregen, maar heb een beetje zitten bladeren tussen de verschillende posts. En voor mij klinkt/lijkt het alsof je heel goed vooruit gaat...quote:
Dus, 1. het gaat goed met mij, keeping my cool rondom de uwv situatie!
2. ik sprak mijn psycholoog vandaag, die wilde de brief die ze uwv gaat sturen even doornemen en mijn akkoord. Nu ik de brief van de uwv arts met haar bevindingen al heb, blijkt dus dat die haar bevindingen niet meegenomen heeft.
Vanmiddag ga ik in elk geval mijn eigen eerdere bevindingen en daarbij het verzoek de brief van mijn psycholoog mee te nemen in de bevindingen in een brief zetten en die naar uwv sturen.
In de brief van de psycholoog stonden trouwens een aantal diagnoses. O.a. ptss, wat ik eigenlijk al dacht. Het voelt als een soort erkenning, zie je wel ik ben niet gek. Toen durfde ik ook te vertellen dat ik heel lang bang ben geweest dat ik borderline had, een beetje cru maar dat is lang mijn schrikbeeld geweest. Mijn psycholoog gaf meteen aan dat dat niet zo is, dat ze het wel snapte maar mijn klachten bij lange na niet zo ernstig zijn en ik veel kenmerken ook niet heb. Pfoe. Roerige tijden zo. Maar ik heb de poot erop! Ik kan dit!
Hier probeer ik 's ochtends heel bewust bezig te zijn met mijn angsten en mij ermee te confronteren en aan de hand van meditatie en een zelfhulp boek duidelijk inzicht te krijgen in mijn gevoel. En 's middags/'s avonds probeer ik te ontspannen en leuke dingen te doen. Zo ben ik van plan strakjes na het eten een stukje te gaan wandelen...
En het helpt wel, want wat in het boek gezegd wordt is waar...mijn hoofd slaat bij elk iets wat paniek/angst/onrust veroorzaakt in de overlevingsmodus..en dan neig ik hyper te worden en in het doen te vluchten.
Terwijl nu forceer ik me te blijven zitten en bewust de angst beet te pakken..en met de kleine angsten lukt het redelijk.
En ik kan eigenlijk niet wachten echt te starten met de terapie, omdat ik het gevoel/de indruk heb dat eindelijk iets 'echts' in gang wordt gezet!
Echt goed voel ik me niet, ik voel me vooral sterk genoeg om dit aan te kunnen en waar ik invloed heb die uit te oefenen. Het is een behoorlijke vooruitgang inderdaad.quote:
[..]
Wat fijn dat je je goed voelt. Heb niet je hele verhaal meegekregen, maar heb een beetje zitten bladeren tussen de verschillende posts. En voor mij klinkt/lijkt het alsof je heel goed vooruit gaat...
Hier probeer ik 's ochtends heel bewust bezig te zijn met mijn angsten en mij ermee te confronteren en aan de hand van meditatie en een zelfhulp boek duidelijk inzicht te krijgen in mijn gevoel. En 's middags/'s avonds probeer ik te ontspannen en leuke dingen te doen. Zo ben ik van plan strakjes na het eten een stukje te gaan wandelen...
En het helpt wel, want wat in het boek gezegd wordt is waar...mijn hoofd slaat bij elk iets wat paniek/angst/onrust veroorzaakt in de overlevingsmodus..en dan neig ik hyper te worden en in het doen te vluchten.
Terwijl nu forceer ik me te blijven zitten en bewust de angst beet te pakken..en met de kleine angsten lukt het redelijk.
En ik kan eigenlijk niet wachten echt te starten met de terapie, omdat ik het gevoel/de indruk heb dat eindelijk iets 'echts' in gang wordt gezet!
Wat ben je goed bezig! Mijn ervaring is dat kleinere angsten best goed te behapstukken zijn door even te gaan zitten en er rustig over na te denken om uit te vinden waar je nu eigenlijk bang voor bent en te checken of dat reëel is.
Bij grotere angsten voelt dat als een soort pleister op een open beenbreuk. Als dat soort angsten bij mij optreedt (bepaald stuk trauma), dan krijg ik een fysieke stressreactie die zo heftig kan worden dat ik ineens mentaal soort van afgeschermd wordt van de wereld. Om deze angsten tot rust te brengen heb ik psychische hulp en ik kom daar ook niet aan zonder begeleiding.
Wanneer het opspeelt en teveel wordt heb ik een aantal dingen die ik doe. 1. even terugtrekken uit de buitenwereld zodat ik door externe zaken niet erger uit balans raak. 2. bespreken met vertrouwde mensen via whatsapp, of vragen om even te kunnen bellen. 3. oxazepam erin en tot rust komen. 4. bij eerst volgend gesprek bespreken met mijn psycholoog om die angst aan te pakken.
Ik weet natuurlijk niet hoe extreem je angst is, maar soms is het beter te wachten met aanpakken tot je een hulpverlener hebt met verstand van zaken die je er doorheen helpt op een goede manier. Heb jij een 'zelfbehoud' plan om in elk geval zolang je het niet onder controle hebt jezelf wat te beschermen?
Jezelf echt goed voelen gaat waarschijnlijk lang duren, maar stap voor stap moet je je beter gaan voelen, want een wonderpil bestaat niet...alhoewel dat soms wel fijn zou zijn.quote:
[..]
Echt goed voel ik me niet, ik voel me vooral sterk genoeg om dit aan te kunnen en waar ik invloed heb die uit te oefenen. Het is een behoorlijke vooruitgang inderdaad.
Wat ben je goed bezig! Mijn ervaring is dat kleinere angsten best goed te behapstukken zijn door even te gaan zitten en er rustig over na te denken om uit te vinden waar je nu eigenlijk bang voor bent en te checken of dat reëel is.
Bij grotere angsten voelt dat als een soort pleister op een open beenbreuk. Als dat soort angsten bij mij optreedt (bepaald stuk trauma), dan krijg ik een fysieke stressreactie die zo heftig kan worden dat ik ineens mentaal soort van afgeschermd wordt van de wereld. Om deze angsten tot rust te brengen heb ik psychische hulp en ik kom daar ook niet aan zonder begeleiding.
Wanneer het opspeelt en teveel wordt heb ik een aantal dingen die ik doe. 1. even terugtrekken uit de buitenwereld zodat ik door externe zaken niet erger uit balans raak. 2. bespreken met vertrouwde mensen via whatsapp, of vragen om even te kunnen bellen. 3. oxazepam erin en tot rust komen. 4. bij eerst volgend gesprek bespreken met mijn psycholoog om die angst aan te pakken.
Ik weet natuurlijk niet hoe extreem je angst is, maar soms is het beter te wachten met aanpakken tot je een hulpverlener hebt met verstand van zaken die je er doorheen helpt op een goede manier. Heb jij een 'zelfbehoud' plan om in elk geval zolang je het niet onder controle hebt jezelf wat te beschermen?
BIj mij is mijn grootste angst emoties! Ja, emoties...ik heb nooit geleerd hoe ermee om te gaan en ben dus bang voor het voelen. en verder speelt er separatie angst, doordat ik in mijn jeigd 2 extreem belangrijke figuren(voor mij) heb verloren en één van mijn ouders maar voor een deel aanwezig was, wat voor mij heel lastig was.
En daarnaast mede door mijn autisme ben ik een erg nerveus iemand, die zolang er een duidelijke structuur is redelijk kan functioneren, maar als de structuur wegvalt (zij het in mijn hoofd of externe factoren) dan kan ik zomaar paniek krijgen..en val ik naar automatische piloot.
Bij mij is het confronteren met mijn angst dus onder andere het toelaten van mijn emoties, en de kleine emoties kan ik best zelf confronteren. Zo probeer ik 3x per dag stil te staan bij wat ik voel op het moment. En de grote angst/emoties laat ik rusten om met de psycholoog te gaan bespreken/behandelen.
Terugtrekken doe ik ook, zo heb ik afgelopen dagen heel veel tijd bewust in mijn kamer doorgebracht, om weer tot rust te komen. En ik kan zelf niet tijdig aan de bel trekken, maar gelukkig is er een dusdanig goede familieband met een paar personen die nu snappen wat er speelt. En om het zo te zeggen een oogje in het zeil houden. En vooral afgelopen week veel steun boden en regelmatig even belden om te kijken hoe het ging enz.
En mijn zelfbehoud plan bestaat voornamelijk uit het nemen van 1 de pillen die ongeveer 7-8 uur werken en ik woon niet alleen en één van mijn 'huisgenoten' werkt wel maar komt tussen de middag thuis eten dus merkt het als het dreigt te escaleren.
Moest vandaag nog aan je denken Mevrouw_voor_jou.quote:
Werd gebeld door mijn casemanager en dat gesprek ging ook over weer aan het werk gaan enzovoort. Voor mijn gevoel heb ik net pas echt mijn ogen geopend en kan ik nu pas echt aan het werk met alles wat er speelt/dwarszit. Ofwel dit is weer een leuke stressfactor die totaal niet meehelpt op het moment. Zelfs mijn nachtrust wordt er ernstig door verstoord.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik had zelf ook erg veel angst voor mijn emoties. Die zijn ook gewoon heftig op momenten.quote:
[..]
Jezelf echt goed voelen gaat waarschijnlijk lang duren, maar stap voor stap moet je je beter gaan voelen, want een wonderpil bestaat niet...alhoewel dat soms wel fijn zou zijn.
BIj mij is mijn grootste angst emoties! Ja, emoties...ik heb nooit geleerd hoe ermee om te gaan en ben dus bang voor het voelen. en verder speelt er separatie angst, doordat ik in mijn jeigd 2 extreem belangrijke figuren(voor mij) heb verloren en één van mijn ouders maar voor een deel aanwezig was, wat voor mij heel lastig was.
En daarnaast mede door mijn autisme ben ik een erg nerveus iemand, die zolang er een duidelijke structuur is redelijk kan functioneren, maar als de structuur wegvalt (zij het in mijn hoofd of externe factoren) dan kan ik zomaar paniek krijgen..en val ik naar automatische piloot.
Bij mij is het confronteren met mijn angst dus onder andere het toelaten van mijn emoties, en de kleine emoties kan ik best zelf confronteren. Zo probeer ik 3x per dag stil te staan bij wat ik voel op het moment. En de grote angst/emoties laat ik rusten om met de psycholoog te gaan bespreken/behandelen.
Terugtrekken doe ik ook, zo heb ik afgelopen dagen heel veel tijd bewust in mijn kamer doorgebracht, om weer tot rust te komen. En ik kan zelf niet tijdig aan de bel trekken, maar gelukkig is er een dusdanig goede familieband met een paar personen die nu snappen wat er speelt. En om het zo te zeggen een oogje in het zeil houden. En vooral afgelopen week veel steun boden en regelmatig even belden om te kijken hoe het ging enz.
En mijn zelfbehoud plan bestaat voornamelijk uit het nemen van 1 de pillen die ongeveer 7-8 uur werken en ik woon niet alleen en één van mijn 'huisgenoten' werkt wel maar komt tussen de middag thuis eten dus merkt het als het dreigt te escaleren.
Met hulp van mijn psycholoog ben ik daar wel goed doorheen gekomen en ik durf dat nu wel goed toe te laten. Dus er is gelukkig wat aan te doen.
Herkenbaar! Contact met uwv kan zo invasief voelen. Heb je concrete afspraken gekregen over weer aan het werk gaan?quote:
[..]
Moest vandaag nog aan je denken Mevrouw_voor_jou.
Werd gebeld door mijn casemanager en dat gesprek ging ook over weer aan het werk gaan enzovoort. Voor mijn gevoel heb ik net pas echt mijn ogen geopend en kan ik nu pas echt aan het werk met alles wat er speelt/dwarszit. Ofwel dit is weer een leuke stressfactor die totaal niet meehelpt op het moment. Zelfs mijn nachtrust wordt er ernstig door verstoord.
Nu moet ik zeggen dat het contact verder wel goed is zodra ik uitleg wat wel en niet werkt. De afspraak van de arbeidsdeskundige hadden ze tijdens mijn therapie gepland, uitgelegd en op een andere tijd gepland. Nu belden ze vandaag al 2x om de afspraak te verzetten omdat de arbeidsdeskundige ziek is en heb ik aangegeven dat een week later me teveel stress oplevert en nu kijken ze of ik bij een andere kan. In dat opzicht houden ze wel rekening met me en dat is prettig.
En ergens heb ik er ook wel vertrouwen in dat ik nog even de tijd krijg om te herstellen.
Ik heb trouwens in mijn reactie op het rapport van de arts gevraagd of ze voortaan brieven ook digitaal willen sturen en dan niet op vrijdagen om te voorkomen dat ik een heel weekend in spanning moet wachten om vragen te kunnen stellen of wanneer nodig contact met mijn psycholoog te zoeken.
Je bent goed bezig mevrouw! Aangeven wat voor jou wel en niet werkt, wat je stress geeft!
Ik hoop dat ze er rekening mee willen en kunnen houden!
Ik hoop dat ze er rekening mee willen en kunnen houden!
Fake it till you make it...
Niet echt (heb overigens ook geen contact met het UWV daarvoor). Alleen dat ik voor aanstaande dinsdag nog even contact opneem om aan te geven of ik een re-integratiebureau een goed idee vind.quote:
[..]
Herkenbaar! Contact met uwv kan zo invasief voelen. Heb je concrete afspraken gekregen over weer aan het werk gaan?
Als je het mij vraagt ben ik er ook nog lang niet aan toe, misschien heel licht vrijwilligerswerk. Maar ook dat zie ik eigenlijk op het moment niet zitten, ik ben de afgelopen dagen meer bezig met de gedachte: 'waarom doe ik het allemaal nog en het heeft allemaal geen zin meer'. Op je ziel getrapt worden door iemand die zei dat ze om je geeft doet toch iets meer pijn dan gedacht, zeker als diegene gewoon vrolijk verder gaat met haar leven en er niet eens naar omkijkt.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Bedankt MK
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.
Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.quote:
[..]
Niet echt (heb overigens ook geen contact met het UWV daarvoor). Alleen dat ik voor aanstaande dinsdag nog even contact opneem om aan te geven of ik een re-integratiebureau een goed idee vind.
Als je het mij vraagt ben ik er ook nog lang niet aan toe, misschien heel licht vrijwilligerswerk. Maar ook dat zie ik eigenlijk op het moment niet zitten, ik ben de afgelopen dagen meer bezig met de gedachte: 'waarom doe ik het allemaal nog en het heeft allemaal geen zin meer'. Op je ziel getrapt worden door iemand die zei dat ze om je geeft doet toch iets meer pijn dan gedacht, zeker als diegene gewoon vrolijk verder gaat met haar leven en er niet eens naar omkijkt.
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.
Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Dit is wel iets om in overweging te nemen in het geval dat de stress me echt teveel wordt.quote:
Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Op zich durf ik het wel aan alleen te gaan, een extra paar ogen en oren zou fijn zijn maar om alleen daarvoor een organisatie als MEE in te schakelen vind ik wat ver gaan.
Ik heb verder ook veel aan mijn psycholoog die ook meedenkt bij praktische situaties. Ik heb morgen fysiotherapie omdat mijn nek en schouders zo vastzitten dat een zenuw afgekneld wordt. Maar aanraking is wel een van mijn knopjes, en ze dacht heel fijn mee in hoe ik de fysiotherapeut kan uitleggen dat ik hier last van heb en op welke punten hij me kan helpen om bij mezelf te blijven. En dat als ik me niet goed voel ik mag vragen om een andere, nu ook al kan hij daar niks aan doen in mijn hoofd zijn geslacht en leeftijd meespelen in mijn knopje.
Ik in dit geval dan inderdaad goed lettenop geslacht en leeftijd en dit evt. vooraf opvragen. En eventueel meditatie muziek o.i.d. meenemen naar de fysio en duidelijk aangeven wanneer het teveel wordt..en dit is makkelijker gezegd dan gedaan.quote:
Dit is wel iets om in overweging te nemen in het geval dat de stress me echt teveel wordt.
Op zich durf ik het wel aan alleen te gaan, een extra paar ogen en oren zou fijn zijn maar om alleen daarvoor een organisatie als MEE in te schakelen vind ik wat ver gaan.
Ik heb verder ook veel aan mijn psycholoog die ook meedenkt bij praktische situaties. Ik heb morgen fysiotherapie omdat mijn nek en schouders zo vastzitten dat een zenuw afgekneld wordt. Maar aanraking is wel een van mijn knopjes, en ze dacht heel fijn mee in hoe ik de fysiotherapeut kan uitleggen dat ik hier last van heb en op welke punten hij me kan helpen om bij mezelf te blijven. En dat als ik me niet goed voel ik mag vragen om een andere, nu ook al kan hij daar niks aan doen in mijn hoofd zijn geslacht en leeftijd meespelen in mijn knopje.
Ik ken niet het hele verhaal, maar mischien kan één van je ouders of een vriend(in) mee naar de gesprekken puur om mee te luisteren,zodat jij in je eigen tempo dingen tot je kan laten komen en als je dan iets mist is er altijd iemand anders die het mogelijk wel heeft meegekregen.
Hier een iets minder dagje, op zich geen slechte dag, maar de verveling slaat enorm toe. En door de verveling ga ik piekeren over hetgene waar ik een oplossing voor wil of wordt ik erg gevoelig/emotioneel. Dus probeer er vandaag een afleidingsdgje van te maken, door te computeren, tv kijken en in de middag wil ik een beetje opruimen en wat van de oefeningen doen.
Maar het boek dat ik moet lezen van de pscycholoog ik kom er niet helemaal uit, er staat bijvoorbeeld ergens: voel je druk van binnen naar buiten, draai het om.. Alleen weet ik niet hoe dit moet..of hoe ik tot dit kom. Dus ik probeer vooral de ontspanningsoefening met audio te doen om rustig te blijven, aangezien ik hyper wordt.
Trouwens, is het herkenbaar dat als jullie angstig/zenuwachtig of nerveus worden dat je je enorm hyper gaan voelen/gedragen? Ik merk dat ik dan steeds moeilijker stil kan zitten en continu bezig moet zijn.
Maar het boek dat ik moet lezen van de pscycholoog ik kom er niet helemaal uit, er staat bijvoorbeeld ergens: voel je druk van binnen naar buiten, draai het om.. Alleen weet ik niet hoe dit moet..of hoe ik tot dit kom. Dus ik probeer vooral de ontspanningsoefening met audio te doen om rustig te blijven, aangezien ik hyper wordt.
Trouwens, is het herkenbaar dat als jullie angstig/zenuwachtig of nerveus worden dat je je enorm hyper gaan voelen/gedragen? Ik merk dat ik dan steeds moeilijker stil kan zitten en continu bezig moet zijn.
Ik zou vragen over het boek even opschrijven en met je psycholoog bespreken. Het is prima als je daar vragen over hebt.quote:
Hier een iets minder dagje, op zich geen slechte dag, maar de verveling slaat enorm toe. En door de verveling ga ik piekeren over hetgene waar ik een oplossing voor wil of wordt ik erg gevoelig/emotioneel. Dus probeer er vandaag een afleidingsdgje van te maken, door te computeren, tv kijken en in de middag wil ik een beetje opruimen en wat van de oefeningen doen.
Maar het boek dat ik moet lezen van de pscycholoog ik kom er niet helemaal uit, er staat bijvoorbeeld ergens: voel je druk van binnen naar buiten, draai het om.. Alleen weet ik niet hoe dit moet..of hoe ik tot dit kom. Dus ik probeer vooral de ontspanningsoefening met audio te doen om rustig te blijven, aangezien ik hyper wordt.
Trouwens, is het herkenbaar dat als jullie angstig/zenuwachtig of nerveus worden dat je je enorm hyper gaan voelen/gedragen? Ik merk dat ik dan steeds moeilijker stil kan zitten en continu bezig moet zijn.
Ik heb er ook moeite mee om de rust te bewaren als ik ergens nerveus over ben. Dan zoek ik echt rusteloos naar afleiding en moet ik ook bezig blijven. Ik heb een idle game die me helpt, projecteer ik daar de rusteloosheid op terwijl ik wel rustig kan zitten.
Precies wat ik aan het doen was! Het opschrijven van de vragen/punten die ik niet snap. En in het boek vragen ze te denken aan de zaken je stress veroorzaken en naar wat je voelt..maar als ik bewust aan denk, terwijl ik het nog niet voel/erin zit blijft het puur rationeel.quote:
[..]
Ik zou vragen over het boek even opschrijven en met je psycholoog bespreken. Het is prima als je daar vragen over hebt.
Ik heb er ook moeite mee om de rust te bewaren als ik ergens nerveus over ben. Dan zoek ik echt rusteloos naar afleiding en moet ik ook bezig blijven. Ik heb een idle game die me helpt, projecteer ik daar de rusteloosheid op terwijl ik wel rustig kan zitten.
Terwijl ik erwel aan moet werken, omdat als het fonemeen weer voorkomt ik weer compleet inelkaar zo knallen. Het is best lastig werken aan angsten. En vooral als ze alleen door bepaalde zaken getriggerd worden die je niet kan naspelen.
Ik vind het niet zo gek dat je je gevoel uitschakelt als je het bewust opzoekt. Dat is een manier van je psyche om jezelf te beschermen.quote:
[..]
Precies wat ik aan het doen was! Het opschrijven van de vragen/punten die ik niet snap. En in het boek vragen ze te denken aan de zaken je stress veroorzaken en naar wat je voelt..maar als ik bewust aan denk, terwijl ik het nog niet voel/erin zit blijft het puur rationeel.
Terwijl ik erwel aan moet werken, omdat als het fonemeen weer voorkomt ik weer compleet inelkaar zo knallen. Het is best lastig werken aan angsten. En vooral als ze alleen door bepaalde zaken getriggerd worden die je niet kan naspelen.
Ik heb jaren in mijn hoofd geleefd, en met hulp van een therapeut geleerd weer te gaan voelen. Pas nadat zij me geholpen had om woorden te geven aan wat ik begon te voelen kon ik het oproepen en gaan vertellen wat er allemaal in mij gebeurde.
Kan het zijn dat je eigenlijk iets te hoog bent ingestapt en eerst maar weer eens in je lijf moet gaan wonen?
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
Overschatting is naar.quote:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
Misschien kan je behandelaar hier nog een rol in spelen, ik weet niet of ze nog iets van een brief moest schrijven ofzo. Maar misschien dat ze kan aangeven dat het één van de valkuilen is, zowel bij werk als in gesprek ofzo. Als dat zo is in elk geval.
Mijn behandelaar schrijft weleens zulke dingen of zoekt contact. Ik raak vaak kwijt tijdens gesprekken of bij lichamelijk onderzoek ofzo zonder dat de ander het doorheeft bijvoorbeeld. En ga dan automatisch mee in wat de ander zegt/ wil, dat is ook niet heel handig gebleken...
Dit is dus eigenlijk wat ik ook meemaakt. Jarenlang heb ik puur van mijn 'ratio/verstand' geleefd. En nu probeer ik verstand met emotie te koppelen.En een beetje op gelijke voet te gaan leven.quote:
Ik heb jaren in mijn hoofd geleefd, en met hulp van een therapeut geleerd weer te gaan voelen. Pas nadat zij me geholpen had om woorden te geven aan wat ik begon te voelen kon ik het oproepen en gaan vertellen wat er allemaal in mij gebeurde.
En die oefeningen zijn juist om meer met angst om te gaan maar ik moet dan bewust nadenk over wat ik voel en proberen het te gaan omschrijven. Maar het is best complex.
Vandaag best een redelijke dag gehad, hoewel ik merk dat de enorme hoeveelheid vrije tijd mij parten speelt. Zolang ik onspannen dingen doe gaat het wel ok.
Maar zodra de verveling inslaat, heb ik geen zin meer om de dingen te doen die ik wil doen. En dan gaat mijn hoofd weer op hol met gedachten, en dan dwalen mijn gedachten af naar mijn grootste angst en die zit weer vast aan een keuze die ik moet maken..en zo raak ik het overzicht kwijt en moet ik huilen.
An sich, prima want het lucht eventjes op...maar ik moet het onder controle zien te houden. En de oefeningen van het boek helpen wel redelijk, want met wat ik lees in het boek kan ik tot op zekere hoogte de angst wegredeneren.
Alleen het verdriet beredeneren, controleren lukt (nog) niet, want mijn angst zit ook enorm vast aan verdriet.
Wat fijn dat je zus kan meedenken. En je ook helpt met reële opties.quote:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
En overschatten is zeker niet fijn, dat heb ik al jaren...ik wordt overal overschat, mede doordat iedereen altijd mijn rationele kant gecombineerd met intelligentie heeft gezien waarin alles perfect lijkt.
Maar ik heb eindelijk een psycholoog gevonden die erdoor heen kon kijken
en dat is het fijnste iemand hebben op een afstandje die je kan helpen en ook snapt wat er achter het vel zich afspeelt!
Misschien een gekke opmerking, maar waarom laat je het verdriet er niet uitkomen? Het is nergens verboden om verdrietig te zijn. Juist het het ertegen vechten lijkt me zorgen dat het blijft zitten en je verdrietig blijft.quote:
[..]
Dit is dus eigenlijk wat ik ook meemaakt. Jarenlang heb ik puur van mijn 'ratio/verstand' geleefd. En nu probeer ik verstand met emotie te koppelen.En een beetje op gelijke voet te gaan leven.
En die oefeningen zijn juist om meer met angst om te gaan maar ik moet dan bewust nadenk over wat ik voel en proberen het te gaan omschrijven. Maar het is best complex.
Vandaag best een redelijke dag gehad, hoewel ik merk dat de enorme hoeveelheid vrije tijd mij parten speelt. Zolang ik onspannen dingen doe gaat het wel ok.
Maar zodra de verveling inslaat, heb ik geen zin meer om de dingen te doen die ik wil doen. En dan gaat mijn hoofd weer op hol met gedachten, en dan dwalen mijn gedachten af naar mijn grootste angst en die zit weer vast aan een keuze die ik moet maken..en zo raak ik het overzicht kwijt en moet ik huilen.
An sich, prima want het lucht eventjes op...maar ik moet het onder controle zien te houden. En de oefeningen van het boek helpen wel redelijk, want met wat ik lees in het boek kan ik tot op zekere hoogte de angst wegredeneren.
Alleen het verdriet beredeneren, controleren lukt (nog) niet, want mijn angst zit ook enorm vast aan verdriet.
Ik ben zelf lang angstig geweest voor de paniek en verwarring die bepaalde herinneringen zouden geven, met hulp ben ik daar overheen gekomen en het viel me mee. Dus daar is wel wat aan te doen. Ik hoop dat je ook op dat punt kan komen. Het luchtte mij erg op.
Het verdriet laat ik er ook uit komen, alleen ik probeer het een beetje gecontroleerd te doen, omdat ik anders snel erin kan doorslaan. En in mijn situatie is het nu normaal om verdrietig te zijn, alleen de mate waarin ik het beleef is niet normaal. En dat verdriet komt deels voor uit één van mijn grootste angsten(en is niet door een herinnering) dus daar gaan we met de psycholoog als het goed is aan werken.quote:
Misschien een gekke opmerking, maar waarom laat je het verdriet er niet uitkomen? Het is nergens verboden om verdrietig te zijn. Juist het het ertegen vechten lijkt me zorgen dat het blijft zitten en je verdrietig blijft.
Mijn angsten komen namelijk niet voort uit herinneringen, alleen bepaalde herinneringen beinvloeden de angsten..mijn angst ligt meer in de toekomst om het zo te zeggen.
Had je niet even een tl;dr kunnen maken?quote:
Bedankt MK
[..]
Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.
Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Grapje hoor.
(ik loop trouwens niet bij het UWV)
Het is niet zo dat er helemaal niks geregeld wordt op het moment hoor. Ik heb dit namelijk eind december al aangegeven bij mijn behandelaar. Zij kwam toen met het idee om er een maatschappelijk werker aan te koppelen. Dit is in gang gezet begin januari maar pas sinds dinsdag is daar officieel een akkoord op gekomen vanuit de gemeente. Die veel te traag is met dit soort dingen en daardoor snap ik ook wel de druk vanuit mijn casemanager. Maar ik heb hem vandaag een e-mail gestuurd met daarin wat meer uitleg van mijn kant dat ik er zeker voor open sta alleen graag mijn eigen aangevraagde begeleiding daarbij wil gebruiken en dat ik het rustig probeer aan te pakken om niet te hard van stapel te lopen en dan een stuk verder van huis te zijn. Been there, done that, got the t-shirt.
En nu mag ik weer achter de indicatie aan van de gemeente die van geen kant klopt.
- "U bevindt zich niet in een sociaal isolement"
- "U heeft een gezond sociaal netwerk"
Ja ik zit voor mijn plezier 7 dagen per week thuis en mij niks waard te voelen omdat er niemand is die even contact met mij opneemt.
Dat is natuurlijk een gezond sociaal netwerk en totaal geen sociaal isolement........................
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Op die manier. Ik kan me voorstellen als het iets van de toekomst is dat je angst veroorzaakt dat dat flink wat onrust geeft en ook anders is dan als het door het verleden veroorzaakt wordt.quote:
[..]
Het verdriet laat ik er ook uit komen, alleen ik probeer het een beetje gecontroleerd te doen, omdat ik anders snel erin kan doorslaan. En in mijn situatie is het nu normaal om verdrietig te zijn, alleen de mate waarin ik het beleef is niet normaal. En dat verdriet komt deels voor uit één van mijn grootste angsten(en is niet door een herinnering) dus daar gaan we met de psycholoog als het goed is aan werken.
Mijn angsten komen namelijk niet voort uit herinneringen, alleen bepaalde herinneringen beinvloeden de angsten..mijn angst ligt meer in de toekomst om het zo te zeggen.
Ik hoop dat het je lukt om die angsten wat te verminderen. Maar je bent goed op weg door hulp te zoeken.
Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.quote:
Het mijne lijkt niks vergeleken met dit. Want tijdens de angst blijf ik toch rationeel en besef ik dat het angst is en gaat me niet overheersen.
Terwijl hier de angst echt het hele leven domineert.
Inderdaad, bij mij draait het puur om een separatie angststoornis van een de belangrijke figuren in mijn leven. En vorige week woensdag hebben we afscheid genomen, en zullen elkaar over 1 maand weer zien. Maar op dat moment voelde het als rouwen om iemand die nog leeft.quote:
at het je lukt om die angsten wat te verminderen. Maar je bent goed op weg
Het is dus eigenlijk het totaal niet in perspectief beleven van de emotie. En de dag erna ging het beter, omdat ik kan blijven rationaliseren dat die persoon niet no zo ver is. En telefonisch contact zorgt ervoor dat ik het meer in perspectief zet en beleef.
Dus ik weet dat het een momentis, en een paar dagen later alles weer normaal is. Alleen besef ik nu dat het tijd is voor een permanente oplossing en niet meer even doorbijten en klaar is kees.
Dat zijn geen makkelijke situaties. Ik heb zelf ook n goeie dosis angst om mensen te verliezen en het was vorig jaar een van de triggers waardoor ik mijn grip op alles verloor.quote:
[..]
Inderdaad, bij mij draait het puur om een separatie angststoornis van een de belangrijke figuren in mijn leven. En vorige week woensdag hebben we afscheid genomen, en zullen elkaar over 1 maand weer zien. Maar op dat moment voelde het als rouwen om iemand die nog leeft.
Het is dus eigenlijk het totaal niet in perspectief beleven van de emotie. En de dag erna ging het beter, omdat ik kan blijven rationaliseren dat die persoon niet no zo ver is. En telefonisch contact zorgt ervoor dat ik het meer in perspectief zet en beleef.
Dus ik weet dat het een momentis, en een paar dagen later alles weer normaal is. Alleen besef ik nu dat het tijd is voor een permanente oplossing en niet meer even doorbijten en klaar is kees.
Wel goed dat je het aanpakt. Ik hoop echt dat het je lukt om hier makkelijker in te staan. Aan de andere kant, nu het nog zo vers is mag je ook wel even extra lief zijn voor jezelf.
Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.quote:
[..]
Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.
Het mijne lijkt niks vergeleken met dit. Want tijdens de angst blijf ik toch rationeel en besef ik dat het angst is en gaat me niet overheersen.
Terwijl hier de angst echt het hele leven domineert.
Wat mij enorm opviel aan het geheel was dat hij het er zeker moeilijk mee had, maar niet somber in het leven staat. Dat vind ik dan wel weer behoorlijk knap, vraag mij toch af waar dat aan ligt.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomenquote:
[..]
Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.
Wat mij enorm opviel aan het geheel was dat hij het er zeker moeilijk mee had, maar niet somber in het leven staat. Dat vind ik dan wel weer behoorlijk knap, vraag mij toch af waar dat aan ligt.
niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin. Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval
Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.
Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen.quote:
[..]
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval
Maar ik vond het optreden van zijn vriendin juist goed. Misschien inderdaad af en toe wat hard maar volgens mij weet ze heel goed wanneer ze wat harder/strenger kan zijn en wanneer ze beter kan ondersteunen.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik denk dat angst bij iedereen zich anders uit. Ik raak compleet overstuur en het enige wat ik dan kan is huilen. Mede doordat ik in mijn hoofd weet dat mijn reactie niet 'normaal' is gezien de omstandigheden maar dat mijn emoties daar tegenin gaan. En dan knal ik inelkaar en kan ik alleen maar huilen. Tot het over is.quote:
[..]
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval
Ik heb de indruk dat bij hem juist het tegenovergestelde gebeurd. Dat hij de grip op de realiteit helemaal kwijt raakt en daardoor alleen zijn emotie voelt..i.c.m. fysieke omstandigheden zoals verhoogde hartslag e.d.
Ik vond zijn vriendin ook wel hard tegen hem, maar dat komt doordat ze hem bij de realiteit probeert te houden, en dat lijkt me juist goed. Want als ze in zijn gedachten/emotie mee zou gaan dan zou bij hem het gevoel dat hij een hartaanval krijgt alleen versterken.quote:
[..]
Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen.
En zoals je zegt op bepaalde momenten is ze minder hard en gaat ze bij hem zitten op de bank. En praat ze rustig met hem enz.
Het lijkt me ook wel moeilijk om kalm te blijven en niet je eigen emotie zo enorm te laten meeespelen op zo'n moment.
Ik denk dat de reden waarom mijn paniekaanvallen niet te zien zijn, is dat ik zelden emoties laat zien Ik krop alles op. Ik heb ook niet echt mensen bij wie ik mn ei kwijt kan zeg maar. Soms sta ik wel op het punt om mn hart te luchten maar dan is er weer een stemmetje die zegt "doe maar niet, mensen kunnen hier niks mee, je stelt je aan, ze kunnen je met deze info pijn doen, je bent niemand en niks waard dus waarom zou je iets zeggen, het interesseert niemand, anderen hebben ergere problemen..." En hoe meer ik naar binnen keer hoe meer ik grijp naar een uitlaatklep die niet gezond is.
Hmmm ok ik twijfel of ik dit hier neer zal zetten maar misscien haal ik het straks wel weer weg Of een mod of whatever... Mensen die snel getriggerd zijn kunnen de spoiler beter niet openen en ik zou het fijn vinden als het ook in een quote wordt weggehaald .
Ik krop alles op. Ik heb ook niet echt mensen bij wie ik mn ei kwijt kan zeg maar. Soms sta ik wel op het punt om mn hart te luchten maar dan is er weer een stemmetje die zegt "doe maar niet, mensen kunnen hier niks mee, je stelt je aan, ze kunnen je met deze info pijn doen, je bent niemand en niks waard dus waarom zou je iets zeggen, het interesseert niemand, anderen hebben ergere problemen..." En hoe meer ik naar binnen keer hoe meer ik grijp naar een uitlaatklep die niet gezond is.Hmmm ok ik twijfel of ik dit hier neer zal zetten maar misscien haal ik het straks wel weer weg
Of een mod of whatever... Mensen die snel getriggerd zijn kunnen de spoiler beter niet openen en ik zou het fijn vinden als het ook in een quote wordt weggehaald .SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En het stomme is, ik wéét ook hoe het allemaal zit, waar het vandaan komt, waar het mee te maken heeft, en hoe ik het kan doorbreken. In die zin heeft therapie voor mij geen zin meer. Er zijn geen inzichten die ik verder kan opdoen; ik moet nu de inzichten ook echt gaan gebruiken om tot verandering te komen. Het is nog steeds een work in progress
Naar Elvi. Had je in die zin dan toch nog iets aan therapie de afgelopen tijd dat je in elk geval een plek had om te praten zonder dat je jezelf belast hoefde te voelen? Maar wat je zelf ook zegt, het is geen drama en het hoeft het ook niet te worden. Je hebt de inzichten en coachingsvaardigheden, sterkte.
Deze week was enorm stressvol, maar geen paniekaanvallen waarvoor
Maar ik had wel iets geks. Ik sliep slecht en eergisteren had ik mn vrijwilligerswerk afgezegd, wekker uit en slapen. Dacht ik, want ik hoorde n paar minuten later mn wekker weer afgaan.
Dus ik n beetje narrig van heb ik t stomme ding niet uitgezet. Kijk op mn telefoon, gaat niet af. Oke, zal wel en ik draai me weer om.
Hoor ik toch weer de wekker afgaan. Dus ik luisteren, oren gespitst en ebt het geluid langzaam weg. Geluid weg, oke ik wil weer slapen maar zodra m'n focus van de wekker af is hoor ik m weer.
Ik heb geprobeerd erachter te komen of iemand in de buurt heel toevallig t zelfde deuntje had, het is echt een half orkest en valt op, maar elke keer dat ik me erop focuste was het weer weg en het klonk ook niet of het uit een andere kamer kwam.
Uiteindelijk stopte het en deed ik het voor dat moment af als de enorme stress en vermoeidheid door slecht slapen. Toen ik doorhad dat het niet echt was heb ik t maar gelaten, 'heb ik weer, kan ik bijslapen regelt mn hoofd ff een extra wekker die blijft afgaan'
het bleef nog even gebeuren en stopte toen.
Is dit normaal bij erge vermoeidheid of iets om even aan te stippen bij mijn psycholoog?
Ik heb vroeger wel eens een hallucinatie gehad door medicatie maar verder nooit zoiets. En ik had ook vrij snel door dat het niet echt was.
Is dit iets om wel ook ff met mijn psycholoog te bespreken? Gewpon voor de zekerheid? Ik denk eigenlijk niet echt dat er wat aan de hand is ofzo.
Maar ik had wel iets geks. Ik sliep slecht en eergisteren had ik mn vrijwilligerswerk afgezegd, wekker uit en slapen. Dacht ik, want ik hoorde n paar minuten later mn wekker weer afgaan.
Dus ik n beetje narrig van heb ik t stomme ding niet uitgezet. Kijk op mn telefoon, gaat niet af. Oke, zal wel en ik draai me weer om.
Hoor ik toch weer de wekker afgaan. Dus ik luisteren, oren gespitst en ebt het geluid langzaam weg. Geluid weg, oke ik wil weer slapen maar zodra m'n focus van de wekker af is hoor ik m weer.
Ik heb geprobeerd erachter te komen of iemand in de buurt heel toevallig t zelfde deuntje had, het is echt een half orkest en valt op, maar elke keer dat ik me erop focuste was het weer weg en het klonk ook niet of het uit een andere kamer kwam.
Uiteindelijk stopte het en deed ik het voor dat moment af als de enorme stress en vermoeidheid door slecht slapen. Toen ik doorhad dat het niet echt was heb ik t maar gelaten, 'heb ik weer, kan ik bijslapen regelt mn hoofd ff een extra wekker die blijft afgaan'
het bleef nog even gebeuren en stopte toen.
Is dit normaal bij erge vermoeidheid of iets om even aan te stippen bij mijn psycholoog?
Ik heb vroeger wel eens een hallucinatie gehad door medicatie maar verder nooit zoiets. En ik had ook vrij snel door dat het niet echt was.
Is dit iets om wel ook ff met mijn psycholoog te bespreken? Gewpon voor de zekerheid? Ik denk eigenlijk niet echt dat er wat aan de hand is ofzo.
Euhm het is volgens mij vrij gebruikelijk dat mensen gaan hallucineren als ze minder slapen dan ze eerder deden. In combinatie met de extra vermoeidheid door stress, klinkt dat voor mij niet zo raar?quote:
Deze week was enorm stressvol, maar geen paniekaanvallen waarvoor
Maar ik had wel iets geks. Ik sliep slecht en eergisteren had ik mn vrijwilligerswerk afgezegd, wekker uit en slapen. Dacht ik, want ik hoorde n paar minuten later mn wekker weer afgaan.
Dus ik n beetje narrig van heb ik t stomme ding niet uitgezet. Kijk op mn telefoon, gaat niet af. Oke, zal wel en ik draai me weer om.
Hoor ik toch weer de wekker afgaan. Dus ik luisteren, oren gespitst en ebt het geluid langzaam weg. Geluid weg, oke ik wil weer slapen maar zodra m'n focus van de wekker af is hoor ik m weer.
Ik heb geprobeerd erachter te komen of iemand in de buurt heel toevallig t zelfde deuntje had, het is echt een half orkest en valt op, maar elke keer dat ik me erop focuste was het weer weg en het klonk ook niet of het uit een andere kamer kwam.
Uiteindelijk stopte het en deed ik het voor dat moment af als de enorme stress en vermoeidheid door slecht slapen. Toen ik doorhad dat het niet echt was heb ik t maar gelaten, 'heb ik weer, kan ik bijslapen regelt mn hoofd ff een extra wekker die blijft afgaan'
het bleef nog even gebeuren en stopte toen.
Is dit normaal bij erge vermoeidheid of iets om even aan te stippen bij mijn psycholoog?
Ik heb vroeger wel eens een hallucinatie gehad door medicatie maar verder nooit zoiets. En ik had ook vrij snel door dat het niet echt was.
Is dit iets om wel ook ff met mijn psycholoog te bespreken? Gewpon voor de zekerheid? Ik denk eigenlijk niet echt dat er wat aan de hand is ofzo.
Maar alles wat je wil bespreken kan je even bespreken toch? Al noem je gewoon even dat het speelt, hoeft niet meteen een heel ding te worden? Maar misschien kan je wel gerustgesteld worden of is het makkelijker bespreekbaar te maken als het wel nodig is.
Nee ik vind t ook niet zo gek gezien de situatie. T was eigenlijk gewoon een beetje raar maar verder ook niet.quote:
[..]
Euhm het is volgens mij vrij gebruikelijk dat mensen gaan hallucineren als ze minder slapen dan ze eerder deden. In combinatie met de extra vermoeidheid door stress, klinkt dat voor mij niet zo raar?
Maar alles wat je wil bespreken kan je even bespreken toch? Al noem je gewoon even dat het speelt, hoeft niet meteen een heel ding te worden? Maar misschien kan je wel gerustgesteld worden of is het makkelijker bespreekbaar te maken als het wel nodig is.
Ik zou me zorgen maken als het iets absurds was geweest of ik er lang over had gedaan om erachter te komen dat die wekker tussen mijn oren zat.
T is ook een beetje dat ik niet meteen slapende honden wakker wil maken a.k.a. dat de psych gaat denken dat ik psychotisch wordt ofzo.
Ja nee als je daar bang bent dan zou ik het gewoon voor me houden. Ik had even niet door dat je daar angst voor hebt. Zeker als je verder geen zorgen maakt.quote:
[..]
Nee ik vind t ook niet zo gek gezien de situatie. T was eigenlijk gewoon een beetje raar maar verder ook niet.
Ik zou me zorgen maken als het iets absurds was geweest of ik er lang over had gedaan om erachter te komen dat die wekker tussen mijn oren zat.
T is ook een beetje dat ik niet meteen slapende honden wakker wil maken a.k.a. dat de psych gaat denken dat ik psychotisch wordt ofzo.
Gisterenochtend weer terapie gehad, en aan de ene kant begin ik de motivatie een beetje te verliezen. Ik krijg veel huiswerk mee, waarmee ik inzicht in bepaalde dingen krijg. Bijvoorbeeld hoe angst werkt en hoe je hersenen erop reageren.
Maar ik voel er het nut niet van, heb de indruk dat ik er niet echt iets mee opschiet. Vooral gezien het issue waar ik momenteel mee zit.
Komt mede doordat ik zelf al maanden een oplosing zoek voor mijn probleem. An sich geen gigantisch probleem,maar wel bepalend voor de toekomst. En ik zit al die tijd dus vast in mijn hoofd. En het pad dat ik bewandel met de psycholoog is gericht op het vinden van een oplossing binnen redelijk termijn, maar ik begin echt wanhopig te worden. Aangezien ik er dag en nacht mee rondloop.
Wel merk ik dat de terapie van alles triggert bij mij, vooral emoties. En ik ben dingen aan het verwerken, en dat doe ik in mijn slaap d.m.v.dromen, waardoor ik vannacht dus nachtmerrie had.
Ik denk dat ik bij de psycholoog onbewust nog wanhopiger wordt, omdat ik gisteren het gevoel had geen steek vooruit te zijn gekomen. Doordat ik het nut niet inzie van al het leesvoer dat ik krijg. Terwijl de psycholoog aangaf dat het bedoeld is om mij aan het denken te zetten en haar doel is het toerijken van handvaten om mijn probleem aan te pakken.
Ben nu compleet ff de weg kwijt en denk dat ik maar ga slapen..morgen nieuwe dag/nieuwe kansen.
Maar ik voel er het nut niet van, heb de indruk dat ik er niet echt iets mee opschiet. Vooral gezien het issue waar ik momenteel mee zit.
Komt mede doordat ik zelf al maanden een oplosing zoek voor mijn probleem. An sich geen gigantisch probleem,maar wel bepalend voor de toekomst. En ik zit al die tijd dus vast in mijn hoofd. En het pad dat ik bewandel met de psycholoog is gericht op het vinden van een oplossing binnen redelijk termijn, maar ik begin echt wanhopig te worden. Aangezien ik er dag en nacht mee rondloop.
Wel merk ik dat de terapie van alles triggert bij mij, vooral emoties. En ik ben dingen aan het verwerken, en dat doe ik in mijn slaap d.m.v.dromen, waardoor ik vannacht dus nachtmerrie had.
Ik denk dat ik bij de psycholoog onbewust nog wanhopiger wordt, omdat ik gisteren het gevoel had geen steek vooruit te zijn gekomen. Doordat ik het nut niet inzie van al het leesvoer dat ik krijg. Terwijl de psycholoog aangaf dat het bedoeld is om mij aan het denken te zetten en haar doel is het toerijken van handvaten om mijn probleem aan te pakken.
Ben nu compleet ff de weg kwijt en denk dat ik maar ga slapen..morgen nieuwe dag/nieuwe kansen.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |