Misschien is het juist daarom. Omdat het focking moeilijk kan zijn om iemand waar je om geeft en weet dat die persoon beter kan, alleen af en toe te kunnen "ondersteunen". Zo een beperking, omdat het een proces in eigen tempo is en ook vooral moet zijn. Maar waar je soms knettergek van wordt als je ernaast moet blijven. Of erachter. Of ervoor. Iedere keer gevoelsmatig eromheen dansen en dat kan je als persoon en in een vriendschap gewoon keihard opbreken. Juist omdat je er zoveel om geeft en juist omdat je niet wil dat het het moois wat er was /is kapot zou maken.quote:Op dinsdag 17 april 2018 13:18 schreef aeque het volgende:
Na een oke tot goed weekend, hebben gisteren mijn depressie, zelfvertrouwen en angsten een flinke knauw gehad. Ik wil niet helemaal in de details treden maar het komt erop neer dat de allerlaatste persoon die dichtbij mij stond en ik lief en leed mee heb gedeeld, besloten heeft om helemaal geen contact en geen vriendschap meer te hebben.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Begrijpelijk, dat is ook kut. Maar waar je hier misschien teveel op 1 paard bleef wedden, is dit misschien ook net dat beetje extra stok achter de deur om daar meer mee aan de slag te gaan en breder in te zetten?quote:Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Goede stap en eentje die aangeeft dat je jezelf gelukkig ook wel de moeite waard vindt om aan de bel te trekkenquote:Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst. Moest het even van mij afschrijven.
Ik heb zelf ooit deelgenomen aan een maatjesproject. Bij mij duurde het een jaar en behalve praten over gemeenschappelijke interesses (de mijne was een beetje filosofisch aangelegd en had ook al veel meegemaakt, we klikten goed) ondernamen we ook dingen, zoals een keertje naar de bios en een keertje bowlen. Maar een keertje gewoon een middagje praten was ook goed.quote:Op dinsdag 17 april 2018 18:22 schreef Scary_Mary het volgende:
[..]
Naast het forum hier, zou je irl eventueel ook kunnen kijken naar een maatjes- of buddyproject.
Dit kan ik ook bevestigen. Ik heb oudere kennissen gehad, 1 daarvan was ongeveer 30 jaar ouder en heeft me o.a. leren sjoelen, naast dat ie me met z'n levenswijsheden heeft verrijktquote:maar sluit contact met ouderen ook niet uit. Daar kunnen misschien ook leuke contacten tussen zitten, waar je juist door het leeftijdsverschil weer een andere blik op dingen kan krijgen.
Ik kan me goed voorstellen dat dat een flinke knauw geeft. En heel goed van je dat je aan de bel trekt.quote:Op dinsdag 17 april 2018 13:18 schreef aeque het volgende:
Na een oke tot goed weekend, hebben gisteren mijn depressie, zelfvertrouwen en angsten een flinke knauw gehad. Ik wil niet helemaal in de details treden maar het komt erop neer dat de allerlaatste persoon die dichtbij mij stond en ik lief en leed mee heb gedeeld, besloten heeft om helemaal geen contact en geen vriendschap meer te hebben.
Voor een gedeelte snap ik het wel, ik kan veel van zo iemand vragen. Maar aan de andere kant was het ook prima geweest als diegene had gezegd het allemaal even op een lager pitje te zetten. Ik kom niet uit een ei en diegene heeft ook gewoon een eigen leven. Alleen als dan zelfs af en toe een appje sturen al niet meer mogelijk is ga je jezelf toch afvragen of je wel goed genoeg bent en er wel echt om je gegeven werd.
Waar ik mij nu vooral zorgen over maak en redelijk somber door wordt en lichtelijk overstuur is het feit dat er nu niemand meer is waar ik even bij terecht kan. Niet zozeer met mijn psychische problemen maar andere praktische zaken, zoals een 2e mening als je iets moet beslissen. Of dat je even lekker bezig bent geweest met dingen waar je eerder angstig voor was. Om gewoon dingen te bespreken zoals beste vrienden dat doen.
Vandaag wel de beslissing genomen om aan de bel te trekken bij mijn behandelaar. Had ik in het verleden niet zo snel gedaan. Zodat ze in ieder geval weten dat het niet goed gaat. Met name omdat ik bang ben voor mijn eigen gedachtegang en welke richting die op kan gaan.
Sorry voor de lap tekst. Moest het even van mij afschrijven.
Sterkte. Ik heb inhoudelijk geen advies voor je, ik hoop dat het je lukt een beetje rustig te blijvenquote:Op vrijdag 20 april 2018 21:32 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Pfoe, kom net thuis en de brief van het uwv van de arts ligt er. Ik moet er even voor gaan zitten met iemand met verstand van zaken want ik vind het lastig in te schatten.
Er staat een redelijk lange lijst met beperkingen in, met namr op gebied van concentratie, en siciaal functioneren maar ook dat ik met de beperkingen maximaal 30 uur per week zou mogen werken.
En dat geeft wel even stress, want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dat zou moeten volhouden. Zelfs als ik dit bij mijn vrijwilligerswerk zou doen dan zou ik denk ik omvallen. Sowieso heb ik echt minimaal een dag nodig om bij te komen na een therapiesessie.
En dan zou ik in de overige 4 dagen 30 uur moeten maken. Terwijl ik nu na 3 uur eerst echt even moet gaan zitten en bijkomen voor ik naar huis ga. En dan houdt ik er al rekening mee dat ik geen puf meer heb om te koken door daar vast warm te eten. Brrr zeg. Mag ik dan de rekening voor t avondeten ook doorsturen naar UWV?
Nu maar even op zoek naar wat advies over hoe ik dit allemaal moet zien. Ik wil in elk geval aan de bedrijfsarts nog laten weten dat ik na 3 uur echt op ben, en daar hebben we het ook helemaal niet over gehad. In de brief staat ook dat alles besproken is maar ik heb van de bedrijfsarts niets gehoord van de urenbeperking.
Pff maar even proberen te ontspannen en mijn hoofd rustig te krijgen zodat ik genoeg rust heb om hulp te zoeken.
Dank je!quote:Op vrijdag 20 april 2018 23:31 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Sterkte. Ik heb inhoudelijk geen advies voor je, ik hoop dat het je lukt een beetje rustig te blijven
Dank je!quote:Op vrijdag 20 april 2018 23:46 schreef DancingPhoebe het volgende:
Go mevrouw!
Naast alles wat je de afgelopen tijd bent aangegaan is dit een peuleschil joh!
Komt hopelijk goed. Mijn ouders kennen een arbeidsdeskundige die voor een verzekeringsmaatschappij werkt en beoordeelt wat mensen wel en niet kunnen. Zij gaan vragen of hij me wil helpen die brief goed te interpreteren.quote:Op zaterdag 21 april 2018 21:42 schreef Nijna het volgende:
Mevrouw, inderdaad maar eens goed uit zien te zoeken wat het precies inhoudt, wat er in de brief staat.
Fijn dat je ouders iemand kennen die je daarmee kan helpen! Toch handig zulke lijntjes. En mooi dat het oke gaat!quote:Op zondag 22 april 2018 14:20 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Komt hopelijk goed. Mijn ouders kennen een arbeidsdeskundige die voor een verzekeringsmaatschappij werkt en beoordeelt wat mensen wel en niet kunnen. Zij gaan vragen of hij me wil helpen die brief goed te interpreteren.
Tot nu toe gaat t oke, geen paniek of op hol geslagen gedachten maar een 'normale' spanning en het zelfvertrouwen dat ik goed voor mezelf kan opkomen.
Is piekeren 1 van de kernproblemen waar je 't over had?quote:Op maandag 23 april 2018 15:00 schreef cafpow het volgende:
* cafpow meld zich
Na een aantal jaar redelijk gefunctioneerd te hebben is recentelijk alles weer fout gegaan, en zijn meerdere angsten, onzekerheden en twijfels heel erg sterk naar voren gekomen, waarover ik maar blijf piekeren.
Daarom kom ik hier meeschrijven, aangezien ik mijn verhaal bijna nergens kwijt kan en een stukje herkenning is toch fijn. Details laat ik liever achterwege i.v.m. herkenbaarheid.
Pasgeleden heb ik een intake gehad aan de hand van welke momenteel een behandelplan wordt opgesteld. Er zijn 4 kernproblemen die aangepakt zullen worden d.m.v. o.a. cognitieve gedragsterapie.
Van deze kernpunten is er 1 punt dat ik snel en heel hard wil aanpakken, omdat als ik die aanpak ik denk weer redelijk te kunnen functioneren en aan een vaste daginvulling zoals vrijwillegerswerk of een echte baan kan gaan denken.
Momenteel zit ik namelijk thuis en ben heel erg onstabiel en het niet hebben van een vaste daginvulling helpt niet echt. Dit omdat één van issues piekeren is..
Mag ik weten om wat voor medicatie dit ging?quote:medicatie wil ik niet aan beginnen, aangezien het innemen van medicatie meer angst produceert. Ik heb wel een aantal pilletjes meegekregen voor als het op bepaald moment echt helemaal niet gaat, maar die laat ik zo lang mogelijk in een lade liggen.
Piekeren is inderdaad een gevolg van 1 van de kernproblemen...maar het wordt vrij extreem. Soms piekeren ik zelf over de dingen die ik miljoen keer heb gedaan en waar ik geen echte angst bij heb..zoals het nemen van de tram.quote:Op maandag 23 april 2018 15:58 schreef magnetronkoffie het volgende:
Is piekeren 1 van de kernproblemen waar je 't over had?
Waarover pieker je? Ik heb zelf 't idee dat 't piekeren op zich niet een probleem is, maar eerder een gevolg van een probleem waarvoor je geen oplossing ziet. Zorgen kunnen ook piekeren veroorzaken.
Zou je wat meer kunnen vertellen over je situatie? Dingen zoals (schatting van) leeftijd, thuiswonend/zelfstandig wonend, wel/geen partner, eventuele diagnoses en wat geschiedenis kunnen helpen, ik vind 't lastig hier iets van te kunnen zeggen, juist omdat je het (begrijpelijkerwijze) vaag hebt gelaten.
het gaat dus om clozan(vorm van benzodiazepine), en hier heb ik nu dus nog 2 van die ik inderdaad als noodrem wil bewaren. Hoewel ik de indruk heb dat het ergste moment achter de rug is..en ze dus in het laatje zullen blijven.quote:Op maandag 23 april 2018 15:58 schreef magnetronkoffie het volgende:
Mag ik weten om wat voor medicatie dit ging?
Die pillen in dat laatje zijn zeg maar je noodrem? Verstandig dat je ze niet meteen als snoepjes gebruikt of zo.
Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik kan begrijpen waarom je liever niet aan medicatie begint. Ik heb zelf een voorkeur voor zo min mogelijk medicatie gebruiken, maar zal wel medicatie gebruiken als ik denk dat 't me helpt. 't heeft me wel door een moeilijke fase heen geholpen.
Wat fijn dat je je goed voelt. Heb niet je hele verhaal meegekregen, maar heb een beetje zitten bladeren tussen de verschillende posts. En voor mij klinkt/lijkt het alsof je heel goed vooruit gaat...quote:Op dinsdag 24 april 2018 10:48 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Dus, 1. het gaat goed met mij, keeping my cool rondom de uwv situatie!
2. ik sprak mijn psycholoog vandaag, die wilde de brief die ze uwv gaat sturen even doornemen en mijn akkoord. Nu ik de brief van de uwv arts met haar bevindingen al heb, blijkt dus dat die haar bevindingen niet meegenomen heeft.
Vanmiddag ga ik in elk geval mijn eigen eerdere bevindingen en daarbij het verzoek de brief van mijn psycholoog mee te nemen in de bevindingen in een brief zetten en die naar uwv sturen.
In de brief van de psycholoog stonden trouwens een aantal diagnoses. O.a. ptss, wat ik eigenlijk al dacht. Het voelt als een soort erkenning, zie je wel ik ben niet gek. Toen durfde ik ook te vertellen dat ik heel lang bang ben geweest dat ik borderline had, een beetje cru maar dat is lang mijn schrikbeeld geweest. Mijn psycholoog gaf meteen aan dat dat niet zo is, dat ze het wel snapte maar mijn klachten bij lange na niet zo ernstig zijn en ik veel kenmerken ook niet heb. Pfoe. Roerige tijden zo. Maar ik heb de poot erop! Ik kan dit!
Echt goed voel ik me niet, ik voel me vooral sterk genoeg om dit aan te kunnen en waar ik invloed heb die uit te oefenen. Het is een behoorlijke vooruitgang inderdaad.quote:Op dinsdag 24 april 2018 15:03 schreef cafpow het volgende:
[..]
Wat fijn dat je je goed voelt. Heb niet je hele verhaal meegekregen, maar heb een beetje zitten bladeren tussen de verschillende posts. En voor mij klinkt/lijkt het alsof je heel goed vooruit gaat...
Hier probeer ik 's ochtends heel bewust bezig te zijn met mijn angsten en mij ermee te confronteren en aan de hand van meditatie en een zelfhulp boek duidelijk inzicht te krijgen in mijn gevoel. En 's middags/'s avonds probeer ik te ontspannen en leuke dingen te doen. Zo ben ik van plan strakjes na het eten een stukje te gaan wandelen...
En het helpt wel, want wat in het boek gezegd wordt is waar...mijn hoofd slaat bij elk iets wat paniek/angst/onrust veroorzaakt in de overlevingsmodus..en dan neig ik hyper te worden en in het doen te vluchten.
Terwijl nu forceer ik me te blijven zitten en bewust de angst beet te pakken..en met de kleine angsten lukt het redelijk.
En ik kan eigenlijk niet wachten echt te starten met de terapie, omdat ik het gevoel/de indruk heb dat eindelijk iets 'echts' in gang wordt gezet!
Jezelf echt goed voelen gaat waarschijnlijk lang duren, maar stap voor stap moet je je beter gaan voelen, want een wonderpil bestaat niet...alhoewel dat soms wel fijn zou zijn.quote:Op dinsdag 24 april 2018 19:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Echt goed voel ik me niet, ik voel me vooral sterk genoeg om dit aan te kunnen en waar ik invloed heb die uit te oefenen. Het is een behoorlijke vooruitgang inderdaad.
Wat ben je goed bezig! Mijn ervaring is dat kleinere angsten best goed te behapstukken zijn door even te gaan zitten en er rustig over na te denken om uit te vinden waar je nu eigenlijk bang voor bent en te checken of dat reëel is.
Bij grotere angsten voelt dat als een soort pleister op een open beenbreuk. Als dat soort angsten bij mij optreedt (bepaald stuk trauma), dan krijg ik een fysieke stressreactie die zo heftig kan worden dat ik ineens mentaal soort van afgeschermd wordt van de wereld. Om deze angsten tot rust te brengen heb ik psychische hulp en ik kom daar ook niet aan zonder begeleiding.
Wanneer het opspeelt en teveel wordt heb ik een aantal dingen die ik doe. 1. even terugtrekken uit de buitenwereld zodat ik door externe zaken niet erger uit balans raak. 2. bespreken met vertrouwde mensen via whatsapp, of vragen om even te kunnen bellen. 3. oxazepam erin en tot rust komen. 4. bij eerst volgend gesprek bespreken met mijn psycholoog om die angst aan te pakken.
Ik weet natuurlijk niet hoe extreem je angst is, maar soms is het beter te wachten met aanpakken tot je een hulpverlener hebt met verstand van zaken die je er doorheen helpt op een goede manier. Heb jij een 'zelfbehoud' plan om in elk geval zolang je het niet onder controle hebt jezelf wat te beschermen?
Moest vandaag nog aan je denken Mevrouw_voor_jou.quote:
Ik had zelf ook erg veel angst voor mijn emoties. Die zijn ook gewoon heftig op momenten.quote:Op woensdag 25 april 2018 03:41 schreef cafpow het volgende:
[..]
Jezelf echt goed voelen gaat waarschijnlijk lang duren, maar stap voor stap moet je je beter gaan voelen, want een wonderpil bestaat niet...alhoewel dat soms wel fijn zou zijn.
BIj mij is mijn grootste angst emoties! Ja, emoties...ik heb nooit geleerd hoe ermee om te gaan en ben dus bang voor het voelen. en verder speelt er separatie angst, doordat ik in mijn jeigd 2 extreem belangrijke figuren(voor mij) heb verloren en één van mijn ouders maar voor een deel aanwezig was, wat voor mij heel lastig was.
En daarnaast mede door mijn autisme ben ik een erg nerveus iemand, die zolang er een duidelijke structuur is redelijk kan functioneren, maar als de structuur wegvalt (zij het in mijn hoofd of externe factoren) dan kan ik zomaar paniek krijgen..en val ik naar automatische piloot.
Bij mij is het confronteren met mijn angst dus onder andere het toelaten van mijn emoties, en de kleine emoties kan ik best zelf confronteren. Zo probeer ik 3x per dag stil te staan bij wat ik voel op het moment. En de grote angst/emoties laat ik rusten om met de psycholoog te gaan bespreken/behandelen.
Terugtrekken doe ik ook, zo heb ik afgelopen dagen heel veel tijd bewust in mijn kamer doorgebracht, om weer tot rust te komen. En ik kan zelf niet tijdig aan de bel trekken, maar gelukkig is er een dusdanig goede familieband met een paar personen die nu snappen wat er speelt. En om het zo te zeggen een oogje in het zeil houden. En vooral afgelopen week veel steun boden en regelmatig even belden om te kijken hoe het ging enz.
En mijn zelfbehoud plan bestaat voornamelijk uit het nemen van 1 de pillen die ongeveer 7-8 uur werken en ik woon niet alleen en één van mijn 'huisgenoten' werkt wel maar komt tussen de middag thuis eten dus merkt het als het dreigt te escaleren.
Herkenbaar! Contact met uwv kan zo invasief voelen. Heb je concrete afspraken gekregen over weer aan het werk gaan?quote:Op woensdag 25 april 2018 04:39 schreef aeque het volgende:
[..]
Moest vandaag nog aan je denken Mevrouw_voor_jou.
Werd gebeld door mijn casemanager en dat gesprek ging ook over weer aan het werk gaan enzovoort. Voor mijn gevoel heb ik net pas echt mijn ogen geopend en kan ik nu pas echt aan het werk met alles wat er speelt/dwarszit. Ofwel dit is weer een leuke stressfactor die totaal niet meehelpt op het moment. Zelfs mijn nachtrust wordt er ernstig door verstoord.
Niet echt (heb overigens ook geen contact met het UWV daarvoor). Alleen dat ik voor aanstaande dinsdag nog even contact opneem om aan te geven of ik een re-integratiebureau een goed idee vind.quote:Op woensdag 25 april 2018 10:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Herkenbaar! Contact met uwv kan zo invasief voelen. Heb je concrete afspraken gekregen over weer aan het werk gaan?
Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.quote:Op woensdag 25 april 2018 10:41 schreef aeque het volgende:
[..]
Niet echt (heb overigens ook geen contact met het UWV daarvoor). Alleen dat ik voor aanstaande dinsdag nog even contact opneem om aan te geven of ik een re-integratiebureau een goed idee vind.
Als je het mij vraagt ben ik er ook nog lang niet aan toe, misschien heel licht vrijwilligerswerk. Maar ook dat zie ik eigenlijk op het moment niet zitten, ik ben de afgelopen dagen meer bezig met de gedachte: 'waarom doe ik het allemaal nog en het heeft allemaal geen zin meer'. Op je ziel getrapt worden door iemand die zei dat ze om je geeft doet toch iets meer pijn dan gedacht, zeker als diegene gewoon vrolijk verder gaat met haar leven en er niet eens naar omkijkt.
Dit is wel iets om in overweging te nemen in het geval dat de stress me echt teveel wordt.quote:Op woensdag 25 april 2018 11:21 schreef Scary_Mary het volgende:
Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Ik in dit geval dan inderdaad goed lettenop geslacht en leeftijd en dit evt. vooraf opvragen. En eventueel meditatie muziek o.i.d. meenemen naar de fysio en duidelijk aangeven wanneer het teveel wordt..en dit is makkelijker gezegd dan gedaan.quote:Op woensdag 25 april 2018 13:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Dit is wel iets om in overweging te nemen in het geval dat de stress me echt teveel wordt.
Op zich durf ik het wel aan alleen te gaan, een extra paar ogen en oren zou fijn zijn maar om alleen daarvoor een organisatie als MEE in te schakelen vind ik wat ver gaan.
Ik heb verder ook veel aan mijn psycholoog die ook meedenkt bij praktische situaties. Ik heb morgen fysiotherapie omdat mijn nek en schouders zo vastzitten dat een zenuw afgekneld wordt. Maar aanraking is wel een van mijn knopjes, en ze dacht heel fijn mee in hoe ik de fysiotherapeut kan uitleggen dat ik hier last van heb en op welke punten hij me kan helpen om bij mezelf te blijven. En dat als ik me niet goed voel ik mag vragen om een andere, nu ook al kan hij daar niks aan doen in mijn hoofd zijn geslacht en leeftijd meespelen in mijn knopje.
Ik zou vragen over het boek even opschrijven en met je psycholoog bespreken. Het is prima als je daar vragen over hebt.quote:Op woensdag 25 april 2018 17:19 schreef cafpow het volgende:
Hier een iets minder dagje, op zich geen slechte dag, maar de verveling slaat enorm toe. En door de verveling ga ik piekeren over hetgene waar ik een oplossing voor wil of wordt ik erg gevoelig/emotioneel. Dus probeer er vandaag een afleidingsdgje van te maken, door te computeren, tv kijken en in de middag wil ik een beetje opruimen en wat van de oefeningen doen.
Maar het boek dat ik moet lezen van de pscycholoog ik kom er niet helemaal uit, er staat bijvoorbeeld ergens: voel je druk van binnen naar buiten, draai het om.. Alleen weet ik niet hoe dit moet..of hoe ik tot dit kom. Dus ik probeer vooral de ontspanningsoefening met audio te doen om rustig te blijven, aangezien ik hyper wordt.
Trouwens, is het herkenbaar dat als jullie angstig/zenuwachtig of nerveus worden dat je je enorm hyper gaan voelen/gedragen? Ik merk dat ik dan steeds moeilijker stil kan zitten en continu bezig moet zijn.
Precies wat ik aan het doen was! Het opschrijven van de vragen/punten die ik niet snap. En in het boek vragen ze te denken aan de zaken je stress veroorzaken en naar wat je voelt..maar als ik bewust aan denk, terwijl ik het nog niet voel/erin zit blijft het puur rationeel.quote:Op woensdag 25 april 2018 17:57 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik zou vragen over het boek even opschrijven en met je psycholoog bespreken. Het is prima als je daar vragen over hebt.
Ik heb er ook moeite mee om de rust te bewaren als ik ergens nerveus over ben. Dan zoek ik echt rusteloos naar afleiding en moet ik ook bezig blijven. Ik heb een idle game die me helpt, projecteer ik daar de rusteloosheid op terwijl ik wel rustig kan zitten.
Ik vind het niet zo gek dat je je gevoel uitschakelt als je het bewust opzoekt. Dat is een manier van je psyche om jezelf te beschermen.quote:Op woensdag 25 april 2018 19:27 schreef cafpow het volgende:
[..]
Precies wat ik aan het doen was! Het opschrijven van de vragen/punten die ik niet snap. En in het boek vragen ze te denken aan de zaken je stress veroorzaken en naar wat je voelt..maar als ik bewust aan denk, terwijl ik het nog niet voel/erin zit blijft het puur rationeel.
Terwijl ik erwel aan moet werken, omdat als het fonemeen weer voorkomt ik weer compleet inelkaar zo knallen. Het is best lastig werken aan angsten. En vooral als ze alleen door bepaalde zaken getriggerd worden die je niet kan naspelen.
Overschatting is naar.quote:Op woensdag 25 april 2018 23:21 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
Dit is dus eigenlijk wat ik ook meemaakt. Jarenlang heb ik puur van mijn 'ratio/verstand' geleefd. En nu probeer ik verstand met emotie te koppelen.En een beetje op gelijke voet te gaan leven.quote:Op woensdag 25 april 2018 23:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb jaren in mijn hoofd geleefd, en met hulp van een therapeut geleerd weer te gaan voelen. Pas nadat zij me geholpen had om woorden te geven aan wat ik begon te voelen kon ik het oproepen en gaan vertellen wat er allemaal in mij gebeurde.
Wat fijn dat je zus kan meedenken. En je ook helpt met reële opties.quote:Op woensdag 25 april 2018 23:21 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.
Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.
Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.
Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.
Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.
Misschien een gekke opmerking, maar waarom laat je het verdriet er niet uitkomen? Het is nergens verboden om verdrietig te zijn. Juist het het ertegen vechten lijkt me zorgen dat het blijft zitten en je verdrietig blijft.quote:Op donderdag 26 april 2018 02:33 schreef cafpow het volgende:
[..]
Dit is dus eigenlijk wat ik ook meemaakt. Jarenlang heb ik puur van mijn 'ratio/verstand' geleefd. En nu probeer ik verstand met emotie te koppelen.En een beetje op gelijke voet te gaan leven.
En die oefeningen zijn juist om meer met angst om te gaan maar ik moet dan bewust nadenk over wat ik voel en proberen het te gaan omschrijven. Maar het is best complex.
Vandaag best een redelijke dag gehad, hoewel ik merk dat de enorme hoeveelheid vrije tijd mij parten speelt. Zolang ik onspannen dingen doe gaat het wel ok.
Maar zodra de verveling inslaat, heb ik geen zin meer om de dingen te doen die ik wil doen. En dan gaat mijn hoofd weer op hol met gedachten, en dan dwalen mijn gedachten af naar mijn grootste angst en die zit weer vast aan een keuze die ik moet maken..en zo raak ik het overzicht kwijt en moet ik huilen.
An sich, prima want het lucht eventjes op...maar ik moet het onder controle zien te houden. En de oefeningen van het boek helpen wel redelijk, want met wat ik lees in het boek kan ik tot op zekere hoogte de angst wegredeneren.
Alleen het verdriet beredeneren, controleren lukt (nog) niet, want mijn angst zit ook enorm vast aan verdriet.
Het verdriet laat ik er ook uit komen, alleen ik probeer het een beetje gecontroleerd te doen, omdat ik anders snel erin kan doorslaan. En in mijn situatie is het nu normaal om verdrietig te zijn, alleen de mate waarin ik het beleef is niet normaal. En dat verdriet komt deels voor uit één van mijn grootste angsten(en is niet door een herinnering) dus daar gaan we met de psycholoog als het goed is aan werken.quote:Op donderdag 26 april 2018 07:37 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Misschien een gekke opmerking, maar waarom laat je het verdriet er niet uitkomen? Het is nergens verboden om verdrietig te zijn. Juist het het ertegen vechten lijkt me zorgen dat het blijft zitten en je verdrietig blijft.
Had je niet even een tl;dr kunnen maken?quote:Op woensdag 25 april 2018 11:21 schreef Scary_Mary het volgende:
Bedankt MK
[..]
Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.
Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?
En sterkte allemaal
Op die manier. Ik kan me voorstellen als het iets van de toekomst is dat je angst veroorzaakt dat dat flink wat onrust geeft en ook anders is dan als het door het verleden veroorzaakt wordt.quote:Op donderdag 26 april 2018 13:53 schreef cafpow het volgende:
[..]
Het verdriet laat ik er ook uit komen, alleen ik probeer het een beetje gecontroleerd te doen, omdat ik anders snel erin kan doorslaan. En in mijn situatie is het nu normaal om verdrietig te zijn, alleen de mate waarin ik het beleef is niet normaal. En dat verdriet komt deels voor uit één van mijn grootste angsten(en is niet door een herinnering) dus daar gaan we met de psycholoog als het goed is aan werken.
Mijn angsten komen namelijk niet voort uit herinneringen, alleen bepaalde herinneringen beinvloeden de angsten..mijn angst ligt meer in de toekomst om het zo te zeggen.
Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.quote:
Ik ga m later een keer kijken, ben n beetje overgevoelig op t moment.quote:
Inderdaad, bij mij draait het puur om een separatie angststoornis van een de belangrijke figuren in mijn leven. En vorige week woensdag hebben we afscheid genomen, en zullen elkaar over 1 maand weer zien. Maar op dat moment voelde het als rouwen om iemand die nog leeft.quote:Op donderdag 26 april 2018 20:01 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
at het je lukt om die angsten wat te verminderen. Maar je bent goed op weg
Dat zijn geen makkelijke situaties. Ik heb zelf ook n goeie dosis angst om mensen te verliezen en het was vorig jaar een van de triggers waardoor ik mijn grip op alles verloor.quote:Op donderdag 26 april 2018 20:10 schreef cafpow het volgende:
[..]
Inderdaad, bij mij draait het puur om een separatie angststoornis van een de belangrijke figuren in mijn leven. En vorige week woensdag hebben we afscheid genomen, en zullen elkaar over 1 maand weer zien. Maar op dat moment voelde het als rouwen om iemand die nog leeft.
Het is dus eigenlijk het totaal niet in perspectief beleven van de emotie. En de dag erna ging het beter, omdat ik kan blijven rationaliseren dat die persoon niet no zo ver is. En telefonisch contact zorgt ervoor dat ik het meer in perspectief zet en beleef.
Dus ik weet dat het een momentis, en een paar dagen later alles weer normaal is. Alleen besef ik nu dat het tijd is voor een permanente oplossing en niet meer even doorbijten en klaar is kees.
Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.quote:Op donderdag 26 april 2018 20:03 schreef cafpow het volgende:
[..]
Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.
Het mijne lijkt niks vergeleken met dit. Want tijdens de angst blijf ik toch rationeel en besef ik dat het angst is en gaat me niet overheersen.
Terwijl hier de angst echt het hele leven domineert.
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.quote:Op donderdag 26 april 2018 21:00 schreef aeque het volgende:
[..]
Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.
Wat mij enorm opviel aan het geheel was dat hij het er zeker moeilijk mee had, maar niet somber in het leven staat. Dat vind ik dan wel weer behoorlijk knap, vraag mij toch af waar dat aan ligt.
Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen. Maar ik vond het optreden van zijn vriendin juist goed. Misschien inderdaad af en toe wat hard maar volgens mij weet ze heel goed wanneer ze wat harder/strenger kan zijn en wanneer ze beter kan ondersteunen.quote:Op donderdag 26 april 2018 21:10 schreef Elvi het volgende:
[..]
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.
Ik denk dat angst bij iedereen zich anders uit. Ik raak compleet overstuur en het enige wat ik dan kan is huilen. Mede doordat ik in mijn hoofd weet dat mijn reactie niet 'normaal' is gezien de omstandigheden maar dat mijn emoties daar tegenin gaan. En dan knal ik inelkaar en kan ik alleen maar huilen. Tot het over is.quote:Op donderdag 26 april 2018 21:10 schreef Elvi het volgende:
[..]
Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.
Ik vond zijn vriendin ook wel hard tegen hem, maar dat komt doordat ze hem bij de realiteit probeert te houden, en dat lijkt me juist goed. Want als ze in zijn gedachten/emotie mee zou gaan dan zou bij hem het gevoel dat hij een hartaanval krijgt alleen versterken.quote:Op vrijdag 27 april 2018 00:29 schreef aeque het volgende:
[..]
Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen. Maar ik vond het optreden van zijn vriendin juist goed. Misschien inderdaad af en toe wat hard maar volgens mij weet ze heel goed wanneer ze wat harder/strenger kan zijn en wanneer ze beter kan ondersteunen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En het stomme is, ik wéét ook hoe het allemaal zit, waar het vandaan komt, waar het mee te maken heeft, en hoe ik het kan doorbreken. In die zin heeft therapie voor mij geen zin meer. Er zijn geen inzichten die ik verder kan opdoen; ik moet nu de inzichten ook echt gaan gebruiken om tot verandering te komen. Het is nog steeds een work in progress
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |