Depressie & Angst #151 eindelijk lente!

Bedankt MK

quote:

Op woensdag 25 april 2018 10:41 schreef aeque het volgende:

[..]

Niet echt (heb overigens ook geen contact met het UWV daarvoor). Alleen dat ik voor aanstaande dinsdag nog even contact opneem om aan te geven of ik een re-integratiebureau een goed idee vind.

Als je het mij vraagt ben ik er ook nog lang niet aan toe, misschien heel licht vrijwilligerswerk. Maar ook dat zie ik eigenlijk op het moment niet zitten, ik ben de afgelopen dagen meer bezig met de gedachte: 'waarom doe ik het allemaal nog en het heeft allemaal geen zin meer'. Op je ziel getrapt worden door iemand die zei dat ze om je geeft doet toch iets meer pijn dan gedacht, zeker als diegene gewoon vrolijk verder gaat met haar leven en er niet eens naar omkijkt.

Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.

Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?

En sterkte allemaal

quote:

Op woensdag 25 april 2018 13:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Dit is wel iets om in overweging te nemen in het geval dat de stress me echt teveel wordt.

Op zich durf ik het wel aan alleen te gaan, een extra paar ogen en oren zou fijn zijn maar om alleen daarvoor een organisatie als MEE in te schakelen vind ik wat ver gaan.

Ik heb verder ook veel aan mijn psycholoog die ook meedenkt bij praktische situaties. Ik heb morgen fysiotherapie omdat mijn nek en schouders zo vastzitten dat een zenuw afgekneld wordt. Maar aanraking is wel een van mijn knopjes, en ze dacht heel fijn mee in hoe ik de fysiotherapeut kan uitleggen dat ik hier last van heb en op welke punten hij me kan helpen om bij mezelf te blijven. En dat als ik me niet goed voel ik mag vragen om een andere, nu ook al kan hij daar niks aan doen in mijn hoofd zijn geslacht en leeftijd meespelen in mijn knopje.

Ik in dit geval dan inderdaad goed lettenop geslacht en leeftijd en dit evt. vooraf opvragen. En eventueel meditatie muziek o.i.d. meenemen naar de fysio en duidelijk aangeven wanneer het teveel wordt..en dit is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ken niet het hele verhaal, maar mischien kan één van je ouders of een vriend(in) mee naar de gesprekken puur om mee te luisteren,zodat jij in je eigen tempo dingen tot je kan laten komen en als je dan iets mist is er altijd iemand anders die het mogelijk wel heeft meegekregen.

Hier een iets minder dagje, op zich geen slechte dag, maar de verveling slaat enorm toe. En door de verveling ga ik piekeren over hetgene waar ik een oplossing voor wil of wordt ik erg gevoelig/emotioneel. Dus probeer er vandaag een afleidingsdgje van te maken, door te computeren, tv kijken en in de middag wil ik een beetje opruimen en wat van de oefeningen doen.

Maar het boek dat ik moet lezen van de pscycholoog ik kom er niet helemaal uit, er staat bijvoorbeeld ergens: voel je druk van binnen naar buiten, draai het om.. Alleen weet ik niet hoe dit moet..of hoe ik tot dit kom. Dus ik probeer vooral de ontspanningsoefening met audio te doen om rustig te blijven, aangezien ik hyper wordt.

Trouwens, is het herkenbaar dat als jullie angstig/zenuwachtig of nerveus worden dat je je enorm hyper gaan voelen/gedragen? Ik merk dat ik dan steeds moeilijker stil kan zitten en continu bezig moet zijn.

quote:

Op woensdag 25 april 2018 17:57 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik zou vragen over het boek even opschrijven en met je psycholoog bespreken. Het is prima als je daar vragen over hebt.

Ik heb er ook moeite mee om de rust te bewaren als ik ergens nerveus over ben. Dan zoek ik echt rusteloos naar afleiding en moet ik ook bezig blijven. Ik heb een idle game die me helpt, projecteer ik daar de rusteloosheid op terwijl ik wel rustig kan zitten.

Precies wat ik aan het doen was! Het opschrijven van de vragen/punten die ik niet snap. En in het boek vragen ze te denken aan de zaken je stress veroorzaken en naar wat je voelt..maar als ik bewust aan denk, terwijl ik het nog niet voel/erin zit blijft het puur rationeel.

Terwijl ik erwel aan moet werken, omdat als het fonemeen weer voorkomt ik weer compleet inelkaar zo knallen. Het is best lastig werken aan angsten. En vooral als ze alleen door bepaalde zaken getriggerd worden die je niet kan naspelen.

quote:

Op woensdag 25 april 2018 23:21 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.

Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.

Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.

Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.

Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.

Overschatting is naar.
Misschien kan je behandelaar hier nog een rol in spelen, ik weet niet of ze nog iets van een brief moest schrijven ofzo. Maar misschien dat ze kan aangeven dat het één van de valkuilen is, zowel bij werk als in gesprek ofzo. Als dat zo is in elk geval.
Mijn behandelaar schrijft weleens zulke dingen of zoekt contact. Ik raak vaak kwijt tijdens gesprekken of bij lichamelijk onderzoek ofzo zonder dat de ander het doorheeft bijvoorbeeld. En ga dan automatisch mee in wat de ander zegt/ wil, dat is ook niet heel handig gebleken...

quote:

Op woensdag 25 april 2018 23:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb jaren in mijn hoofd geleefd, en met hulp van een therapeut geleerd weer te gaan voelen. Pas nadat zij me geholpen had om woorden te geven aan wat ik begon te voelen kon ik het oproepen en gaan vertellen wat er allemaal in mij gebeurde.

Dit is dus eigenlijk wat ik ook meemaakt. Jarenlang heb ik puur van mijn 'ratio/verstand' geleefd. En nu probeer ik verstand met emotie te koppelen.En een beetje op gelijke voet te gaan leven.

En die oefeningen zijn juist om meer met angst om te gaan maar ik moet dan bewust nadenk over wat ik voel en proberen het te gaan omschrijven. Maar het is best complex.

Vandaag best een redelijke dag gehad, hoewel ik merk dat de enorme hoeveelheid vrije tijd mij parten speelt. Zolang ik onspannen dingen doe gaat het wel ok.
Maar zodra de verveling inslaat, heb ik geen zin meer om de dingen te doen die ik wil doen. En dan gaat mijn hoofd weer op hol met gedachten, en dan dwalen mijn gedachten af naar mijn grootste angst en die zit weer vast aan een keuze die ik moet maken..en zo raak ik het overzicht kwijt en moet ik huilen.

An sich, prima want het lucht eventjes op...maar ik moet het onder controle zien te houden. En de oefeningen van het boek helpen wel redelijk, want met wat ik lees in het boek kan ik tot op zekere hoogte de angst wegredeneren.

Alleen het verdriet beredeneren, controleren lukt (nog) niet, want mijn angst zit ook enorm vast aan verdriet.

quote:

Op woensdag 25 april 2018 23:21 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb vandaag een goed gesprek met mijn zus gehad, zij is overheidsjurist en heeft me advies gegeven over hoe de situatie met het uwv het beste in te steken. Dat was erg fijn, ik heb nu een paar concrete handvaten om hier in te gaan.

Tip 1 was om nu al een iemand met kennis van zaken in te schakelen om mee te kijken. Morgen ga ik bellen met MEE in mijn stad om om hulp te vragen.

Tip 2 was om waar mogelijk in gesprek te gaan, en te blijven, maar zodra het teveel wordt de persoon uit tip 1. ertussen te schuiven om ervoor te zorgen dat er geen genante situaties ontstaan. A.k.a. dat ik ontplof / implodeer door de stress en dingen doe die niet handig zijn.

Ook gaf ze aan dat het goed kan dat de arts me overschat omdat ik best intelligent ben en daarnaast me verbaal heel goed kan uitdrukken. Mensen zien niet hoe het bij mij van binnen werkt en dat werkt tegen me.

Pff... beetje minder spanning nu. Morgen maar weer een stapje zetten om hulp te organiseren.

Wat fijn dat je zus kan meedenken. En je ook helpt met reële opties.
En overschatten is zeker niet fijn, dat heb ik al jaren...ik wordt overal overschat, mede doordat iedereen altijd mijn rationele kant gecombineerd met intelligentie heeft gezien waarin alles perfect lijkt.
Maar ik heb eindelijk een psycholoog gevonden die erdoor heen kon kijken en dat is het fijnste iemand hebben op een afstandje die je kan helpen en ook snapt wat er achter het vel zich afspeelt!

quote:

Op donderdag 26 april 2018 07:37 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Misschien een gekke opmerking, maar waarom laat je het verdriet er niet uitkomen? Het is nergens verboden om verdrietig te zijn. Juist het het ertegen vechten lijkt me zorgen dat het blijft zitten en je verdrietig blijft.

Het verdriet laat ik er ook uit komen, alleen ik probeer het een beetje gecontroleerd te doen, omdat ik anders snel erin kan doorslaan. En in mijn situatie is het nu normaal om verdrietig te zijn, alleen de mate waarin ik het beleef is niet normaal. En dat verdriet komt deels voor uit één van mijn grootste angsten(en is niet door een herinnering) dus daar gaan we met de psycholoog als het goed is aan werken.

Mijn angsten komen namelijk niet voort uit herinneringen, alleen bepaalde herinneringen beinvloeden de angsten..mijn angst ligt meer in de toekomst om het zo te zeggen.

quote:

Op woensdag 25 april 2018 11:21 schreef Scary_Mary het volgende:
Bedankt MK

[..]

Je behandelaar mag niet voor het UWV bepalen in hoeverre je geschikt bent voor werk, maar die kan wel meebeoordelen over je totale belastingsplaatje en je mogelijkheden hoe hier best mee om te kunnen gaan atm. Daar kan ook een risico-analyse bijhoren, wat je valkuilen zijn, hoe die en je grenzen te erkennen en bijbehorende copingstrategies. Nu zijn dat dingen waar een reïntegratiebedrijf zich ook mee bezig houdt en dat hoeft niet per se meteen in de vorm van vrijwilligerswerk doen. Je zou ook in een traject met zo een bureau kunnen komen waarbij je in eerste instantie begeleiding krijgt in de vorm van resocialisatie en zo iemand dan meer met je meeloopt en meedenkt hoe je bepaalde dingen aan zou kunnen pakken. Dan zou het meer in een verlengde van je huidige behandeling kunnen liggen en dus niet meteen aan een baantje van x uur moeten aanpakken.
Voordat je ja zegt tegen zo een traject kun je misschien eerst eens in gesprek met zo iemand, wat ze voor je kunnen betekenen en hoe ze/jullie met bepaalde dingen om kunnen gaan. Ik meen dat ze tegenwoordig op basis van postcodegebieden werken en je op basis daarvan een beperkte keuze voorgeschoteld kan krijgen. Vraag naar de verschillen tussen de bureau's onderling en hoe er om wordt gegaan indien het niet klikt enzo.
Dus ipv een gevoelsmatige dikke nee, kijken naar de mogelijkheden van wat het wel zou kunnen bieden voor je. Dat kan je naast meer inzicht krijgen, ook iets meer machtiger kunnen laten voelen, dat je niet aan de goden overgeleverd bent. Bonuspunten dat het meewerkender overkomt naar het UWV.

Bespreek het eerst met je behandelaar zou ik zeggen, sowieso wat voor gevoelens zo een vraag bij je oproept. Verder zou je ook eens kunnen kijken naar een Stichting als MEE. Wellicht kunnen zij je bijstaan, door bijvoorbeeld wat praktischer met je mee te denken en eventueel mee te gaan naar UWV-gesprekken ofzo. Een extra stel oren bij zulke gesprekken kan echt heel fijn zijn, zeker als ze beroepsmatig vaker met zulke bijltjes gehakt hebben.
Misschien ook iets voor Mevrouw voor jou?

En sterkte allemaal

Had je niet even een tl;dr kunnen maken?
Grapje hoor.

(ik loop trouwens niet bij het UWV)

Het is niet zo dat er helemaal niks geregeld wordt op het moment hoor. Ik heb dit namelijk eind december al aangegeven bij mijn behandelaar. Zij kwam toen met het idee om er een maatschappelijk werker aan te koppelen. Dit is in gang gezet begin januari maar pas sinds dinsdag is daar officieel een akkoord op gekomen vanuit de gemeente. Die veel te traag is met dit soort dingen en daardoor snap ik ook wel de druk vanuit mijn casemanager. Maar ik heb hem vandaag een e-mail gestuurd met daarin wat meer uitleg van mijn kant dat ik er zeker voor open sta alleen graag mijn eigen aangevraagde begeleiding daarbij wil gebruiken en dat ik het rustig probeer aan te pakken om niet te hard van stapel te lopen en dan een stuk verder van huis te zijn. Been there, done that, got the t-shirt.

En nu mag ik weer achter de indicatie aan van de gemeente die van geen kant klopt.

- "U bevindt zich niet in een sociaal isolement"
- "U heeft een gezond sociaal netwerk"

Ja ik zit voor mijn plezier 7 dagen per week thuis en mij niks waard te voelen omdat er niemand is die even contact met mij opneemt. Dat is natuurlijk een gezond sociaal netwerk en totaal geen sociaal isolement........................

Mooie docu:

quote:

Op donderdag 26 april 2018 17:25 schreef aeque het volgende:
Mooie docu:

ZO VOELT EEN ANGSTSTOORNIS

Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.

Het mijne lijkt niks vergeleken met dit. Want tijdens de angst blijf ik toch rationeel en besef ik dat het angst is en gaat me niet overheersen.
Terwijl hier de angst echt het hele leven domineert.

quote:

Op donderdag 26 april 2018 20:01 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
at het je lukt om die angsten wat te verminderen. Maar je bent goed op weg

Inderdaad, bij mij draait het puur om een separatie angststoornis van een de belangrijke figuren in mijn leven. En vorige week woensdag hebben we afscheid genomen, en zullen elkaar over 1 maand weer zien. Maar op dat moment voelde het als rouwen om iemand die nog leeft.

Het is dus eigenlijk het totaal niet in perspectief beleven van de emotie. En de dag erna ging het beter, omdat ik kan blijven rationaliseren dat die persoon niet no zo ver is. En telefonisch contact zorgt ervoor dat ik het meer in perspectief zet en beleef.

Dus ik weet dat het een momentis, en een paar dagen later alles weer normaal is. Alleen besef ik nu dat het tijd is voor een permanente oplossing en niet meer even doorbijten en klaar is kees.

quote:

Op donderdag 26 april 2018 20:03 schreef cafpow het volgende:

[..]

Enorm heftig om dit zo te zien. En vooral hoe ingrijpend het voor deze persoon is. En dan ben ik maar blij dat ik ook wel angst heb, maar één echte specifieke.

Het mijne lijkt niks vergeleken met dit. Want tijdens de angst blijf ik toch rationeel en besef ik dat het angst is en gaat me niet overheersen.
Terwijl hier de angst echt het hele leven domineert.

Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.
Wat mij enorm opviel aan het geheel was dat hij het er zeker moeilijk mee had, maar niet somber in het leven staat. Dat vind ik dan wel weer behoorlijk knap, vraag mij toch af waar dat aan ligt.

quote:

Op donderdag 26 april 2018 21:00 schreef aeque het volgende:

[..]

Wat dat betreft zit ik er zelf zo'n beetje tussen in. Een aantal dingen herkende ik heel goed, vooral het naar buiten gaan. Al heeft het bij mij een andere reden dan alleen het naar buiten gaan. Waar ik zelf nogal bij bleef hangen en wat hard aankwam was het gedeelte met zijn zus en vriendin die hem ondersteunen. Dat is iets waar ik enorm tegenaan loop bij het aangaan van die angsten omdat ik alles alleen moet doen.
Wat mij enorm opviel aan het geheel was dat hij het er zeker moeilijk mee had, maar niet somber in het leven staat. Dat vind ik dan wel weer behoorlijk knap, vraag mij toch af waar dat aan ligt.

Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.

Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.

quote:

Op donderdag 26 april 2018 21:10 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.

Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.

Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen. Maar ik vond het optreden van zijn vriendin juist goed. Misschien inderdaad af en toe wat hard maar volgens mij weet ze heel goed wanneer ze wat harder/strenger kan zijn en wanneer ze beter kan ondersteunen.

quote:

Op donderdag 26 april 2018 21:10 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik vond zn vriendin juist heel hard overkomen niet echt ondersteunend in het geheel. Alsof hij een kind was dat tot last was. Dan vind ik zn zus juist veel liever daarin.

Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis, en ik denk dat dat anders is dan wat hij ervaarde? Of bij mij uit het zich anders in ieder geval Bij mij zie je het niet. Hij was aan het hyperventileren, zei ook dat hij een paniekaanval had, was erg bezig met zn hart. Ik sla totaal dicht Als ik het ook fysiek laat zien dan is er echt al een hele tijd overheen gegaan en dan kan ik niet meer.

Ik denk dat angst bij iedereen zich anders uit. Ik raak compleet overstuur en het enige wat ik dan kan is huilen. Mede doordat ik in mijn hoofd weet dat mijn reactie niet 'normaal' is gezien de omstandigheden maar dat mijn emoties daar tegenin gaan. En dan knal ik inelkaar en kan ik alleen maar huilen. Tot het over is.

Ik heb de indruk dat bij hem juist het tegenovergestelde gebeurd. Dat hij de grip op de realiteit helemaal kwijt raakt en daardoor alleen zijn emotie voelt..i.c.m. fysieke omstandigheden zoals verhoogde hartslag e.d.

quote:

Op vrijdag 27 april 2018 00:29 schreef aeque het volgende:

[..]

Hij leeft dan ook niet met zijn zus samen. Maar ik vond het optreden van zijn vriendin juist goed. Misschien inderdaad af en toe wat hard maar volgens mij weet ze heel goed wanneer ze wat harder/strenger kan zijn en wanneer ze beter kan ondersteunen.

Ik vond zijn vriendin ook wel hard tegen hem, maar dat komt doordat ze hem bij de realiteit probeert te houden, en dat lijkt me juist goed. Want als ze in zijn gedachten/emotie mee zou gaan dan zou bij hem het gevoel dat hij een hartaanval krijgt alleen versterken.

En zoals je zegt op bepaalde momenten is ze minder hard en gaat ze bij hem zitten op de bank. En praat ze rustig met hem enz.

Het lijkt me ook wel moeilijk om kalm te blijven en niet je eigen emotie zo enorm te laten meeespelen op zo'n moment.

Ik denk dat de reden waarom mijn paniekaanvallen niet te zien zijn, is dat ik zelden emoties laat zien Ik krop alles op. Ik heb ook niet echt mensen bij wie ik mn ei kwijt kan zeg maar. Soms sta ik wel op het punt om mn hart te luchten maar dan is er weer een stemmetje die zegt "doe maar niet, mensen kunnen hier niks mee, je stelt je aan, ze kunnen je met deze info pijn doen, je bent niemand en niks waard dus waarom zou je iets zeggen, het interesseert niemand, anderen hebben ergere problemen..." En hoe meer ik naar binnen keer hoe meer ik grijp naar een uitlaatklep die niet gezond is.

Hmmm ok ik twijfel of ik dit hier neer zal zetten maar misscien haal ik het straks wel weer weg Of een mod of whatever... Mensen die snel getriggerd zijn kunnen de spoiler beter niet openen en ik zou het fijn vinden als het ook in een quote wordt weggehaald .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En het stomme is, ik wéét ook hoe het allemaal zit, waar het vandaan komt, waar het mee te maken heeft, en hoe ik het kan doorbreken. In die zin heeft therapie voor mij geen zin meer. Er zijn geen inzichten die ik verder kan opdoen; ik moet nu de inzichten ook echt gaan gebruiken om tot verandering te komen. Het is nog steeds een work in progress