Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Moest het even kwijt.SPOILERDie had ik altijd een beetje op een voetstuk geplaatst, vooral doordat ze mij als driejarige destijds heeft meegenomen en het lef had om alles achter te laten en te vluchten voor m'n biologische vader die nogal losse handjes had.
Dus mijn moeder heeft ook het nodige meegemaakt, ook afgekeurd geraakt op het werk en jarenlang depressief thuis gezeten. Daardoor had ze ook weinig aandacht voor mijn problematiek in die tijd (Chronisch ziek, CVS en later overleden partner) en stond ik vrij alleen voor, voor mijn gevoel omdat m'n stiefvader al op instorten stond doordat ie fulltime moest werken, het huishouden en de kids.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik te weten kom. Zo hoorde ik laatst ineens heel luchtig dat ze gewoon is blijven doordrinken en roken tijdens haar zwangerschap. Wist ik niets van en hoorde ik zo aan de eettafel.
En we kregen een keer een wat verhitte discussie of iets nou waar was of niet en daar raakte ze zo geïrriteerd door dat ze iets zei in de trend van "Ik had er beter aan gedaan om jou niet te nemen" waarna ik ben weggelopen en een week geen contact had.
Nu ging het de laatste tijd aardig tussen ons, vooral omdat ik het eigenlijk nergens meer over heb en enkel ouwehoer over non-onderwerpen. Maar nu is recent mijn oma overleden en die had een flink bedrag apart gezet voor de crematie en een deel voor mij, in de hoop dat er in de toekomst een keer een oplossing zou komen voor mijn geboorteafwijking aan m'n oog (praktisch blind aan één oog) en nu heb ik aangegeven (Nu 33 jaar) dat ik daar sowieso niet aan moet denken omdat ik al zo gewend ben aan de situatie.
Toen gaf ze aan dat ik er iets anders mee mocht doen, maar ze eerst even moest kijken hoeveel er precies over bleef. Prima dacht ik, mooie opsteker na een hoop tegenslag de laatste tijd.
Maar wat blijkt, moeder is doodleuk een eigen bedrijfje gestart en heeft dat restant gebruikt voor inventaris.
Natuurlijk ook zonder overleg, het is dat ik gisteren vroeg om wat voor bedrag het überhaupt ging, anders was het volgens mij een doofpot-gevalletje geworden.
Zegt ze ook doodleuk aan de telefoon, "Jij wist ook niet wat je ermee zou moeten". WTF. Nee, niet ineens op dat moment zonder überhaupt te weten welk bedrag het is.
Maar tegelijkertijd weet ze dat ik door de rechtzaak, verlies van baan, ziektekosten al verschillende spullen uit m'n huis heb moeten verkopen om de rekeningen te betalen en nu nog steeds maandelijks tal van aflossingen heb.
Ik heb er eigenlijk niets over gezegd dit keer, maar het is echt het zoveelste en stiekem ben ik er wel klaar mee. Maar ik heb ook een kleintje van 8 maanden en die moet niet de dupe worden. Maar dat nog naast de behandelingen en tal van klachten is nu echt even teveel.
Zijn altijd heel hecht geweest, m'n hele jeugd eigenlijk alleen met m'n moeder doorgebracht (stiefvader kwam pas toen ik 15 was) en een hoop meegemaakt. Maar ik krijg het idee dat ik daardoor teveel toelaat en maar accepteer. Echt, als het m'n moeder niet was geweest had ik er sowieso al klaar mee geweest en dat zegt waarschijnlijk al genoeg.
Maar wel een beetje vreemde gang van zaken... lastig.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is. Het voetstuk waarop je je moeder hebt gezet nadat ze zo voor jou is opgekomen toont nu ineens allemaal barsten en dan is het moeilijk om dat beeld van Heldin vast te houden.quote:Op zaterdag 17 februari 2018 11:26 schreef Lastpost het volgende:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.Moest het even kwijt.SPOILERDie had ik altijd een beetje op een voetstuk geplaatst, vooral doordat ze mij als driejarige destijds heeft meegenomen en het lef had om alles achter te laten en te vluchten voor m'n biologische vader die nogal losse handjes had.
Dus mijn moeder heeft ook het nodige meegemaakt, ook afgekeurd geraakt op het werk en jarenlang depressief thuis gezeten. Daardoor had ze ook weinig aandacht voor mijn problematiek in die tijd (Chronisch ziek, CVS en later overleden partner) en stond ik vrij alleen voor, voor mijn gevoel omdat m'n stiefvader al op instorten stond doordat ie fulltime moest werken, het huishouden en de kids.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik te weten kom. Zo hoorde ik laatst ineens heel luchtig dat ze gewoon is blijven doordrinken en roken tijdens haar zwangerschap. Wist ik niets van en hoorde ik zo aan de eettafel.
En we kregen een keer een wat verhitte discussie of iets nou waar was of niet en daar raakte ze zo geïrriteerd door dat ze iets zei in de trend van "Ik had er beter aan gedaan om jou niet te nemen" waarna ik ben weggelopen en een week geen contact had.
Nu ging het de laatste tijd aardig tussen ons, vooral omdat ik het eigenlijk nergens meer over heb en enkel ouwehoer over non-onderwerpen. Maar nu is recent mijn oma overleden en die had een flink bedrag apart gezet voor de crematie en een deel voor mij, in de hoop dat er in de toekomst een keer een oplossing zou komen voor mijn geboorteafwijking aan m'n oog (praktisch blind aan één oog) en nu heb ik aangegeven (Nu 33 jaar) dat ik daar sowieso niet aan moet denken omdat ik al zo gewend ben aan de situatie.
Toen gaf ze aan dat ik er iets anders mee mocht doen, maar ze eerst even moest kijken hoeveel er precies over bleef. Prima dacht ik, mooie opsteker na een hoop tegenslag de laatste tijd.
Maar wat blijkt, moeder is doodleuk een eigen bedrijfje gestart en heeft dat restant gebruikt voor inventaris.
Natuurlijk ook zonder overleg, het is dat ik gisteren vroeg om wat voor bedrag het überhaupt ging, anders was het volgens mij een doofpot-gevalletje geworden.
Zegt ze ook doodleuk aan de telefoon, "Jij wist ook niet wat je ermee zou moeten". WTF. Nee, niet ineens op dat moment zonder überhaupt te weten welk bedrag het is.
Maar tegelijkertijd weet ze dat ik door de rechtzaak, verlies van baan, ziektekosten al verschillende spullen uit m'n huis heb moeten verkopen om de rekeningen te betalen en nu nog steeds maandelijks tal van aflossingen heb.
Ik heb er eigenlijk niets over gezegd dit keer, maar het is echt het zoveelste en stiekem ben ik er wel klaar mee. Maar ik heb ook een kleintje van 8 maanden en die moet niet de dupe worden. Maar dat nog naast de behandelingen en tal van klachten is nu echt even teveel.
Zijn altijd heel hecht geweest, m'n hele jeugd eigenlijk alleen met m'n moeder doorgebracht (stiefvader kwam pas toen ik 15 was) en een hoop meegemaakt. Maar ik krijg het idee dat ik daardoor teveel toelaat en maar accepteer. Echt, als het m'n moeder niet was geweest had ik er sowieso al klaar mee geweest en dat zegt waarschijnlijk al genoeg.
Ergens zul je een transitie moeten maken van je moeder als Heldin naar je moeder is mens met goede en slechte eigenschappen. Het lijkt me dan eenvoudiger om ook haar op dit soort gedrag aan te spreken.
Toevoeging: ik heb als kind zelf dit ook zo meegemaakt. Mijn moeder was toen ik klein was erg lief en beschermde me tegen mijn vader.
Pas later kreeg ik door dat ze tegelijkertijd ook een hoop verziekte, en o.a. stal van mij en mijn zus.
Ik ben jaren loeikwaad geweest, voelde me vreselijk verraden omdat het beeld dat ik had niet wilde aanpassen en mijn moeder er steeds niet aan voldeed. Dat beeld heb ik aan kunnen passen.
Ik zie mijn moeder nu meer als een mens. Dat geworden is zoals ze is door wat ze heeft meegemaakt. En een waar ik grenzen aan stel als ze tever gaat. Op die manier kan ik een band met haar hebben. Niet wat ik t liefst zou willen, maar wel een die realistisch is en werkbaar.
[ Bericht 7% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 18-02-2018 11:15:10 ]
Lastig. Heb een soortgelijke situatie met m'n vader. Ook een paar jaar geen contact gehad. Maar ik kan er nu mee omgaan. Hij is ook maar een mens en hoewel ik dacht dat ouders ook altijd perfect waren is dat bullshit. Ze kloten maar wat aan. Bij m'n vader ook. Hij zegt vaak nare dingen en vroeger was het meteen schreeuwen. Nu geef ik gewoon aan dat ik het niet wil horen en anders weg ga, op een normale toon. Ik accepteer hem met z'n plus en minpunten maar hoef en wil niet alles pikken.quote:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.Moest het even kwijt.SPOILERDie had ik altijd een beetje op een voetstuk geplaatst, vooral doordat ze mij als driejarige destijds heeft meegenomen en het lef had om alles achter te laten en te vluchten voor m'n biologische vader die nogal losse handjes had.
Dus mijn moeder heeft ook het nodige meegemaakt, ook afgekeurd geraakt op het werk en jarenlang depressief thuis gezeten. Daardoor had ze ook weinig aandacht voor mijn problematiek in die tijd (Chronisch ziek, CVS en later overleden partner) en stond ik vrij alleen voor, voor mijn gevoel omdat m'n stiefvader al op instorten stond doordat ie fulltime moest werken, het huishouden en de kids.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik te weten kom. Zo hoorde ik laatst ineens heel luchtig dat ze gewoon is blijven doordrinken en roken tijdens haar zwangerschap. Wist ik niets van en hoorde ik zo aan de eettafel.
En we kregen een keer een wat verhitte discussie of iets nou waar was of niet en daar raakte ze zo geïrriteerd door dat ze iets zei in de trend van "Ik had er beter aan gedaan om jou niet te nemen" waarna ik ben weggelopen en een week geen contact had.
Nu ging het de laatste tijd aardig tussen ons, vooral omdat ik het eigenlijk nergens meer over heb en enkel ouwehoer over non-onderwerpen. Maar nu is recent mijn oma overleden en die had een flink bedrag apart gezet voor de crematie en een deel voor mij, in de hoop dat er in de toekomst een keer een oplossing zou komen voor mijn geboorteafwijking aan m'n oog (praktisch blind aan één oog) en nu heb ik aangegeven (Nu 33 jaar) dat ik daar sowieso niet aan moet denken omdat ik al zo gewend ben aan de situatie.
Toen gaf ze aan dat ik er iets anders mee mocht doen, maar ze eerst even moest kijken hoeveel er precies over bleef. Prima dacht ik, mooie opsteker na een hoop tegenslag de laatste tijd.
Maar wat blijkt, moeder is doodleuk een eigen bedrijfje gestart en heeft dat restant gebruikt voor inventaris.
Natuurlijk ook zonder overleg, het is dat ik gisteren vroeg om wat voor bedrag het überhaupt ging, anders was het volgens mij een doofpot-gevalletje geworden.
Zegt ze ook doodleuk aan de telefoon, "Jij wist ook niet wat je ermee zou moeten". WTF. Nee, niet ineens op dat moment zonder überhaupt te weten welk bedrag het is.
Maar tegelijkertijd weet ze dat ik door de rechtzaak, verlies van baan, ziektekosten al verschillende spullen uit m'n huis heb moeten verkopen om de rekeningen te betalen en nu nog steeds maandelijks tal van aflossingen heb.
Ik heb er eigenlijk niets over gezegd dit keer, maar het is echt het zoveelste en stiekem ben ik er wel klaar mee. Maar ik heb ook een kleintje van 8 maanden en die moet niet de dupe worden. Maar dat nog naast de behandelingen en tal van klachten is nu echt even teveel.
Zijn altijd heel hecht geweest, m'n hele jeugd eigenlijk alleen met m'n moeder doorgebracht (stiefvader kwam pas toen ik 15 was) en een hoop meegemaakt. Maar ik krijg het idee dat ik daardoor teveel toelaat en maar accepteer. Echt, als het m'n moeder niet was geweest had ik er sowieso al klaar mee geweest en dat zegt waarschijnlijk al genoeg.
Daarover gesproken
Weinig met vriend kunnen praten over hoe en wat nu want m'n vader lag in het ziekenhuis. Heel gedoe want hij wilde niet in het ziekenhuis blijven dus midden in de nacht van alles moeten bespreken, uitzoeken en regelen. Nu bekaf want moest wel gewoon werken. Vriend z'n stemming is nu wel oké. Kijkt veel WK en dat werkt voor nu.Jeetje wat een hoop om aan je hoofd te hebben. Sterkte!quote:Op maandag 19 februari 2018 10:27 schreef Koettie het volgende:
[..]
Lastig. Heb een soortgelijke situatie met m'n vader. Ook een paar jaar geen contact gehad. Maar ik kan er nu mee omgaan. Hij is ook maar een mens en hoewel ik dacht dat ouders ook altijd perfect waren is dat bullshit. Ze kloten maar wat aan. Bij m'n vader ook. Hij zegt vaak nare dingen en vroeger was het meteen schreeuwen. Nu geef ik gewoon aan dat ik het niet wil horen en anders weg ga, op een normale toon. Ik accepteer hem met z'n plus en minpunten maar hoef en wil niet alles pikken.
Daarover gesproken
Kan het me goed voorstellen. Wel een fijn vooruitzicht gelukkig!quote:Op maandag 19 februari 2018 11:19 schreef Koettie het volgende:
Ja, merk ook dat ik giga moe ben. Maar goed, dat van vader speelt al jaren en is niet zo acuut dat er nu van alles moet gebeuren gelukkig. Was vooral even het weekend. Over een week een weekje vrij, daar kijk ik wel naar uit.
Ik heb toch door weten te zetten en ze nu afgehandeld, wetend dat daarna ik wel weer een beetje zou kunnen ontspannen. Het laatste punt heb ik net gedaan.
Ik kan als vrijwilliger aan de slag bij een café waar ik iedereen ken en iedereen mij kent. En waar ze me willen helpen met een dagbesteding, rekening houdend met wat ik wel en niet kan. En dat is zo fijn. Ik moest alleen wel toestemming van het uwv hebben en dat zorgde voor heel veel stress. Hoewel ik meteen toestemming kreeg zat er een vage zinsnede over 'op korte termijn' naar werken die me helemaal in de stress liet schieten. De opheldering kwam gelukkig wel vrij snel met een verontschuldiging voor de onduidelijkheid. T valt gelukkig mee. Ik heb net gemaild dat ik mag starten.
Ik heb gisteren aangegeven te willen stoppen met t redactiewerk voor radio omdat ik daar heel gestresst van raakte. Ik leg mezelf veel teveel prestatiedruk op en fat werkt niet. Ik kreeg n superlieve reactie van de presentatrice waar ik even over moet nadenken. Ze wil voor mij n uitzondering maken en me aanhouden als ideeëngenerator omdat ze mijn ideeën heel goed en leuk vind. Maar dat erover nadenken heb ik even geparkeerd.
Ik wil nu eerst uit stressmodus komen, t zakt nu langzaam maar heb nog even nodig om bij te komen.
Jammer dat het zo stressvol voor je was het vrijwilligerswerk en de aanloop naar het nieuwe. Wel goed dat je nu wel kunt beginnen. Veel succes.quote:
Ik had dit weekend even een flinke dip. Afgelopen week kwam een aantal stressvolle dingen tegelijk. Hoewel ik ze een voor een benaderd heb en ook allemaal kon aanpakken vrat het energie en raakte ik al snel oververmoeid. Dat leverde paniekaanvallen en hele depressieve gedachten op.
Ik heb toch door weten te zetten en ze nu afgehandeld, wetend dat daarna ik wel weer een beetje zou kunnen ontspannen. Het laatste punt heb ik net gedaan.
Ik kan als vrijwilliger aan de slag bij een café waar ik iedereen ken en iedereen mij kent. En waar ze me willen helpen met een dagbesteding, rekening houdend met wat ik wel en niet kan. En dat is zo fijn. Ik moest alleen wel toestemming van het uwv hebben en dat zorgde voor heel veel stress. Hoewel ik meteen toestemming kreeg zat er een vage zinsnede over 'op korte termijn' naar werken die me helemaal in de stress liet schieten. De opheldering kwam gelukkig wel vrij snel met een verontschuldiging voor de onduidelijkheid. T valt gelukkig mee. Ik heb net gemaild dat ik mag starten.
Ik heb gisteren aangegeven te willen stoppen met t redactiewerk voor radio omdat ik daar heel gestresst van raakte. Ik leg mezelf veel teveel prestatiedruk op en fat werkt niet. Ik kreeg n superlieve reactie van de presentatrice waar ik even over moet nadenken. Ze wil voor mij n uitzondering maken en me aanhouden als ideeëngenerator omdat ze mijn ideeën heel goed en leuk vind. Maar dat erover nadenken heb ik even geparkeerd.
Ik wil nu eerst uit stressmodus komen, t zakt nu langzaam maar heb nog even nodig om bij te komen.
Dit soort stressmomenten heb ik vaker specifiek bij dit soort situaties. Is een ding waar ik echt beter mee wil leren omgaan.quote:
[..]
Jammer dat het zo stressvol voor je was het vrijwilligerswerk en de aanloop naar het nieuwe. Wel goed dat je nu wel kunt beginnen. Veel succes.
Wel een fijn vooruitzicht inderdaad! Op zich zijn de stapjes die ik maak klein maar wel vaker eentje vooruit dan terug gelukkig.
Bedoel je met dit soort situaties de zelfopgelegde prestatiedruk of de situatie waarin iemand onduidelijk is als in "op korte termijn"?quote:
[..]
Dit soort stressmomenten heb ik vaker specifiek bij dit soort situaties. Is een ding waar ik echt beter mee wil leren omgaan.
Wel een fijn vooruitzicht inderdaad! Op zich zijn de stapjes die ik maak klein maar wel vaker eentje vooruit dan terug gelukkig.
Ik voel prestatiedruk, wil het allemaal goed doen. Ook mijn herstel nu. Aan de ene kant geeft het me de drive om elke keer opnieuw de moed te vinden om open met mijn psycholoog te zijn en daarmee ook mezelf te helpen. Of om naar plekken op zoek te gaan die bijdragen aan mijn herstel. En ik wil dan niet 'falen' oftewel moeten toegeven dat dat redactiewerk nog te hoog gegrepen was. Het lukt me wel om die grens dan aan te geven maar het voelt als falen en ik ga te lang door.quote:
[..]
Bedoel je met dit soort situaties de zelfopgelegde prestatiedruk of de situatie waarin iemand onduidelijk is als in "op korte termijn"?
Dingen die buiten mijn invloedssfeer liggen, maar er wel invloed op hebben zorgen voor onevenredig veel stress. In de mail van uwv las ik in 'korte termijn' dat dat heel snel al zou zijn. En dat het anders niet zou mogen. En daarmee samenhangend ook een verzoek om maar vooral weer snel beter te zijn terwijl ik nu juist vooral mijn problemen grondig wil aanpakken. Dat zorgt wel voor spanning.
Ook nu over 3 maanden de eerstejaarskeuring komt en uwv laat doorschemeren dat het maar zo kan dat ze me de ziektewet uitdonderen. Ik zit me daar nu al wel regelmatig over op te vreten. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten en twijfel of het me gaat helpen als ik open eerlijk vertel wat er aan de hand is. Mijn grote nadeel is dat je aan mij vaak niet ziet hoe gestresst ik ben, ik lijk doodkalm. Ik kan me verbaal heel goed uitdrukken. Mensen zien niet dat het een puinzooi is van binnen en overschatten mij vaak behoorlijk, denken dat t wel meevalt. Eigenlijk weet alleen mijn psycholoog hoe erg het op momenten is.
Waar voor mij het nemen van oxazepam eigenlijk voelt als een soort falen vond zij het een verstandige oplossing. Op zich klopt dat als je naar het alternatief kijkt. Maar dan nog. Misschien wil ik te graag weer beter zijn.
Edit: positief punt uit t gesprek is trouwens dat we allebei erop kwamen dat ik goed kan omgaan met oxazepam. Ik er geen misbruik van maak en het echt alleen pak als het 'nodig ' is.
[ Bericht 18% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 20-02-2018 11:10:09 ]
Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb dan vaak.het gevoel dat iedereen aan mij trekt maar dan is het meestal vooral zo dat ik het gevoel heb dat iedereen trekt omdat dingen of onduidelijk zijn of omdat ik ze veel te belangrijk maak/ te veel van iedereen aantrek.quote:
[..]
Ik voel prestatiedruk, wil het allemaal goed doen. Ook mijn herstel nu. Aan de ene kant geeft het me de drive om elke keer opnieuw de moed te vinden om open met mijn psycholoog te zijn en daarmee ook mezelf te helpen. Of om naar plekken op zoek te gaan die bijdragen aan mijn herstel. En ik wil dan niet 'falen' oftewel moeten toegeven dat dat redactiewerk nog te hoog gegrepen was. Het lukt me wel om die grens dan aan te geven maar het voelt als falen en ik ga te lang door.
Dingen die buiten mijn invloedssfeer liggen, maar er wel invloed op hebben zorgen voor onevenredig veel stress. In de mail van uwv las ik in 'korte termijn' dat dat heel snel al zou zijn. En dat het anders niet zou mogen. En daarmee samenhangend ook een verzoek om maar vooral weer snel beter te zijn terwijl ik nu juist vooral mijn problemen grondig wil aanpakken. Dat zorgt wel voor spanning.
Ook nu over 3 maanden de eerstejaarskeuring komt en uwv laat doorschemeren dat het maar zo kan dat ze me de ziektewet uitdonderen. Ik zit me daar nu al wel regelmatig over op te vreten. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten en twijfel of het me gaat helpen als ik open eerlijk vertel wat er aan de hand is. Mijn grote nadeel is dat je aan mij vaak niet ziet hoe gestresst ik ben, ik lijk doodkalm. Ik kan me verbaal heel goed uitdrukken. Mensen zien niet dat het een puinzooi is van binnen en overschatten mij vaak behoorlijk, denken dat t wel meevalt. Eigenlijk weet alleen mijn psycholoog hoe erg het op momenten is.
Zo'n keuring is ook eng. Ik weet zelf ook nooit goed hoe eerlijk/ open ik moet zijn bij zulke dingen. Ik ben in het verleden in zulke situaties er ook tegenaan gelopen dat m En een mij als kalm of hoger functionerend inschatten. Nu gebeurt dat op een ander niveau nog wel. Ik voel me daardoor vaak compleet genegeerd door mensen, doordat ik voor hen niet de standaard kenmerken van "boos" "wanhopig" "depressief" vertoon bestaan mijn gevoelens niet ofzo.
Zo is dat bij mij ook wel, het is iets dat vanuit mezelf die stress veroorzaakt. En dan lijken dingen groter en onduidelijker dan ze zijn.quote:
[..]
Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb dan vaak.het gevoel dat iedereen aan mij trekt maar dan is het meestal vooral zo dat ik het gevoel heb dat iedereen trekt omdat dingen of onduidelijk zijn of omdat ik ze veel te belangrijk maak/ te veel van iedereen aantrek.
Zo'n keuring is ook eng. Ik weet zelf ook nooit goed hoe eerlijk/ open ik moet zijn bij zulke dingen. Ik ben in het verleden in zulke situaties er ook tegenaan gelopen dat m En een mij als kalm of hoger functionerend inschatten. Nu gebeurt dat op een ander niveau nog wel. Ik voel me daardoor vaak compleet genegeerd door mensen, doordat ik voor hen niet de standaard kenmerken van "boos" "wanhopig" "depressief" vertoon bestaan mijn gevoelens niet ofzo.
Ik heb die spanning om de keuring met mijn psycholoog besproken. Daarop antwoordde ze dat ze heel bereid was met UWV te spreken erover, natuurlijk niks kan zeggen over mijn arbeidsgeschiktheid, maar wel wilde helpen door een en ander op papier te zetten.
Ze vond mijn eigen plan om eerst maar eens te kijken of dit nieuwe vrijwilligerswerk te doen is en dan pas te gaan denken aan opbouwen en reïntegratie heel goed in elk geval. Voelt wel fijn dat ik haar steun daarin heb.
Heb jij al wel eens een keuring gehad van het uwv?
Het is in ieder geval prettig dat ze je helpt met de voorbereiding lijkt me.quote:
[..]
Zo is dat bij mij ook wel, het is iets dat vanuit mezelf die stress veroorzaakt. En dan lijken dingen groter en onduidelijker dan ze zijn.
Ik heb die spanning om de keuring met mijn psycholoog besproken. Daarop antwoordde ze dat ze heel bereid was met UWV te spreken erover, natuurlijk niks kan zeggen over mijn arbeidsgeschiktheid, maar wel wilde helpen door een en ander op papier te zetten.
Ze vond mijn eigen plan om eerst maar eens te kijken of dit nieuwe vrijwilligerswerk te doen is en dan pas te gaan denken aan opbouwen en reïntegratie heel goed in elk geval. Voelt wel fijn dat ik haar steun daarin heb.
Heb jij al wel eens een keuring gehad van het uwv?
Ja, ik ben wel gekeurd maar ik kan je er niet veel over vertellen. Ik had een baan als pr & communicatie medewerker en deed freelance soms nog redactiewerk. Mijn eerste opname duurde twee maanden en daarna is er een gesprek geweest en heb ik weer een maand gewerkt, daarna ben ik weer opgenomen. Een paar keer kort achter elkaar, en toen tot aan nu. Dat speelt vanaf 2010/2011. Ik ben daarna nog een keer voor keuring geweest maar was zo ziek dat ik me er niks van herinner, de andere twee keuringen zijn telefonisch gegaan. Ik weet niet wat er gebeurd als ik meld dat ik zelfstandig ga wonen. Ik heb gemeld dat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen maar daar werd verder niks mee gedaan, tot zover dan.
Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?quote:
En ik weet zelf ondertussen niet echt meer wat ik nou met mijn moeder aanmoet.Moest het even kwijt.SPOILERDie had ik altijd een beetje op een voetstuk geplaatst, vooral doordat ze mij als driejarige destijds heeft meegenomen en het lef had om alles achter te laten en te vluchten voor m'n biologische vader die nogal losse handjes had.
Dus mijn moeder heeft ook het nodige meegemaakt, ook afgekeurd geraakt op het werk en jarenlang depressief thuis gezeten. Daardoor had ze ook weinig aandacht voor mijn problematiek in die tijd (Chronisch ziek, CVS en later overleden partner) en stond ik vrij alleen voor, voor mijn gevoel omdat m'n stiefvader al op instorten stond doordat ie fulltime moest werken, het huishouden en de kids.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik te weten kom. Zo hoorde ik laatst ineens heel luchtig dat ze gewoon is blijven doordrinken en roken tijdens haar zwangerschap. Wist ik niets van en hoorde ik zo aan de eettafel.
En we kregen een keer een wat verhitte discussie of iets nou waar was of niet en daar raakte ze zo geïrriteerd door dat ze iets zei in de trend van "Ik had er beter aan gedaan om jou niet te nemen" waarna ik ben weggelopen en een week geen contact had.
Nu ging het de laatste tijd aardig tussen ons, vooral omdat ik het eigenlijk nergens meer over heb en enkel ouwehoer over non-onderwerpen. Maar nu is recent mijn oma overleden en die had een flink bedrag apart gezet voor de crematie en een deel voor mij, in de hoop dat er in de toekomst een keer een oplossing zou komen voor mijn geboorteafwijking aan m'n oog (praktisch blind aan één oog) en nu heb ik aangegeven (Nu 33 jaar) dat ik daar sowieso niet aan moet denken omdat ik al zo gewend ben aan de situatie.
Toen gaf ze aan dat ik er iets anders mee mocht doen, maar ze eerst even moest kijken hoeveel er precies over bleef. Prima dacht ik, mooie opsteker na een hoop tegenslag de laatste tijd.
Maar wat blijkt, moeder is doodleuk een eigen bedrijfje gestart en heeft dat restant gebruikt voor inventaris.
Natuurlijk ook zonder overleg, het is dat ik gisteren vroeg om wat voor bedrag het überhaupt ging, anders was het volgens mij een doofpot-gevalletje geworden.
Zegt ze ook doodleuk aan de telefoon, "Jij wist ook niet wat je ermee zou moeten". WTF. Nee, niet ineens op dat moment zonder überhaupt te weten welk bedrag het is.
Maar tegelijkertijd weet ze dat ik door de rechtzaak, verlies van baan, ziektekosten al verschillende spullen uit m'n huis heb moeten verkopen om de rekeningen te betalen en nu nog steeds maandelijks tal van aflossingen heb.
Ik heb er eigenlijk niets over gezegd dit keer, maar het is echt het zoveelste en stiekem ben ik er wel klaar mee. Maar ik heb ook een kleintje van 8 maanden en die moet niet de dupe worden. Maar dat nog naast de behandelingen en tal van klachten is nu echt even teveel.
Zijn altijd heel hecht geweest, m'n hele jeugd eigenlijk alleen met m'n moeder doorgebracht (stiefvader kwam pas toen ik 15 was) en een hoop meegemaakt. Maar ik krijg het idee dat ik daardoor teveel toelaat en maar accepteer. Echt, als het m'n moeder niet was geweest had ik er sowieso al klaar mee geweest en dat zegt waarschijnlijk al genoeg.
Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).quote:
Nou, telefonisch intake geweest. Wachttijd zes weken. Als ze hem kunnen begeleiden. Want ze hebben op onze locatie geen specialisme in autisme, terwijl dat wel op de site staat. Donderdag bellen ze terug. Ben stiekem best pissig, als ze niet kunnen helpen weer wat anders zoeken en weer wachttijd.. En het kostte al zoveel lef om dit te bellen en regelen voor hem. Nouja afwachten maar.
Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.
Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie
(helaas, soort van)Snap ik en daar is de doorverwijzing ook op gebaseerd, omdat ze daar mee 'promoten'. Staat ook op de doorverwijzing. Maar nu blijkt dat er dus opeens mogelijk niet te zijn op onze locatie, komen we na twee weken achter..quote:
[..]
Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?
[..]
Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).
Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.
Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie
Wat voor hulp heb jij gevonden?quote:
[..]
Ben je überhaupt wel blij met zo'n moeder?
[..]
Vetgedrukte verandert wel 't 1 en ander, daar bij deze de klachtencycli een heel ander verloop hebben (deels vanwege andere oorzaken).
Dan is er vaker sprake van dingen als overbelasting, overprikkeling en onbegrip. En misschien ook dingen uit 't verleden die nu nog meespelen, maar ik betwijfel of je daar überhaupt wel goeie hulp voor zal kunnen vinden, daar het hele concept traumatisering bij autisten eigenlijk nog blanco is. Je gaf aan dat dit al langer speelde en dat er dingen zeg maar onafgerond waren. Vandaar dat ik dit nog even extra benoem.
Ik ben zelf ook autistisch, ben dus wel bekend met dit soort materie
Vriend is als kind al gediagnosticeerd met lichte pdd nos. In het dagelijks leven merk je dat niet zo snel bij hem. Ik kwam er pas na een paar jaar achter hoewel het me nooit verbaasd heeft. Denk dat het zeker mee speelt maar het is, in mijn mening maar ook de zijne, geen groot struikelpunt/aanleiding nu, enkel iets wat het wat lastiger maakt nu.
Ik durfde dat wel aan, eerst voelde ik helemaal niks. Toen mocht het binnen komen en kon ik erover vertellen. Ik stond helemaal op scherp om vervolgens soort van in mezelf terug te trekken? Ineens gleed ik in een soort bubbel en viel alle stress weg. Alleen leek het ook of ik geen contact meer met de wereld had, mijn gevoel stond uit maar fysiek voelde ik mijn lijf weer ontspannen.
Ik bleef wel praten met mijn psycholoog, zij wilde weten wat er gebeurde. Dat kon ik wel omschrijven al voelde alles een beetje surreël, ik moest echt moeite doen om te blijven communiceren en niet stil te vallen en me verder terug te trekken.
Dit duurde een paar minuten, toen werd alles weer normaal. Was wel heel moe erna. Mijn psycholoog legde nog uit dat mijn psyche simpelweg besloten had dat de spanning teveel was en dit als oplossing gebruikt. Ik vond t wel best maar voelde me ook n beetje schuldig omdat ik t wel prettig vind in die bubbel.
SPOILERKvind het zelf wel een leuk grapje, net bedacht
Balen zeg, 2 weken kwijt aan iets dat ze eigenlijk meteen wel hadden kunnen laten weten.quote:
[..]
Snap ik en daar is de doorverwijzing ook op gebaseerd, omdat ze daar mee 'promoten'. Staat ook op de doorverwijzing. Maar nu blijkt dat er dus opeens mogelijk niet te zijn op onze locatie, komen we na twee weken achter..
Is het mogelijk naar de andere locatie waar dit specialisme wel is te gaan?
quote:
Ik bedenk net dat ik nog steeds geen cijfer heb teruggekregen voor mijn tentamen suïcidii.SPOILERKvind het zelf wel een leuk grapje, net bedacht
ik snap je grapje niet. wil je m uitleggen?Een zelfmoordpoging wordt in (psychologische) rapportages een T.S. genoemd, wat staat voor tentamen suïcidii. Normaal gesproken krijg je voor een tentamen een cijfer, maar ik kreeg er geen.quote:
[..]
Ik verdien wel minstens een voldoende want ik moest met de ambulance mee.
Ja, maar andere stad en weet nu al dat dat weer een extra drempel wordt. Dus even kijken wat ze donderdag zeggen en maar alvast kijken naar wat anders. Maar hoe zoek je zoiets? Google geeft meteen zeshonderd hits.quote:
[..]
Balen zeg, 2 weken kwijt aan iets dat ze eigenlijk meteen wel hadden kunnen laten weten.
Is het mogelijk naar de andere locatie waar dit specialisme wel is te gaan?
Ik heb het zelf met de huisarts en praktijkondersteuner besproken, zij waren op de hoogte van wat er hier in de buurt allemaal is. Ze hebben 2 keer een selectie voor me gemaakt van hulpverleners en op basis daarvan kon ik een keuze maken. Dat werkte voor mij heel goed.quote:
[..]
Ja, maar andere stad en weet nu al dat dat weer een extra drempel wordt. Dus even kijken wat ze donderdag zeggen en maar alvast kijken naar wat anders. Maar hoe zoek je zoiets? Google geeft meteen zeshonderd hits.
Bij mij ging het overigens om een ander specialisme.
Ik weet niet of ik moetquote:
[..]
Een zelfmoordpoging wordt in (psychologische) rapportages een T.S. genoemd, wat staat voor tentamen suïcidii. Normaal gesproken krijg je voor een tentamen een cijfer, maar ik kreeg er geen.
Ik verdien wel minstens een voldoende want ik moest met de ambulance mee.
want ja nu ik m snap is ie heel grappig of huilen want ik vind t wel erg voor je dat je zo diep gezeten hebt. Je krijgt n dikke digitale knuffel van me.Lachen, omdat het kan en ik het ook kanquote:
[..]
Ik weet niet of ik moet
Dank, knuffel terug 
Hm. Heb het idee dat de huisarts hier niet echt in meedenkt. Heel zonde, heb zelf ervaring met depressie en had een hele fijne tijdelijke huisarts die meedacht. Gelukkig want ik kon echt niet helder denken. En nu voelt het juist andersom, moeten het wiel zelf een beetje uitvinden ofzo. Ga maar hierheen, zonder echt overleg of meerdere opties te geven.quote:
[..]
Ik heb het zelf met de huisarts en praktijkondersteuner besproken, zij waren op de hoogte van wat er hier in de buurt allemaal is. Ze hebben 2 keer een selectie voor me gemaakt van hulpverleners en op basis daarvan kon ik een keuze maken. Dat werkte voor mij heel goed.
Bij mij ging het overigens om een ander specialisme.
[quote]
Dat is wel jammer zeg. Juist nu heb je iemand nodig die een beetje wegwijs is.quote:
[..]
Hm. Heb het idee dat de huisarts hier niet echt in meedenkt. Heel zonde, heb zelf ervaring met depressie en had een hele fijne tijdelijke huisarts die meedacht. Gelukkig want ik kon echt niet helder denken. En nu voelt het juist andersom, moeten het wiel zelf een beetje uitvinden ofzo. Ga maar hierheen, zonder echt overleg of meerdere opties te geven.
[quote]
Heb jij de organisatie MEE toevallig in de regio zitten? Zij zijn een hulpverlenende instantie die mensen met een beperking (waaronder autisme) helpt om hun leven in alle facetten op de rit te krijgen.
Ze zijn heel goed op de hoogte van de sociale kaart op de plekken waar ze werken en hebben naar ik weet ook een soort helpdesk. Hier in Eindhoven in elk geval wel.
Mogelijk dat zij je wat namen kunnen noemen?
Okequote:
[..]
Lachen, omdat het kan en ik het ook kan
Op dit moment voornamelijk praktische ondersteuning (op eigen aangeven en omdat dit voor mij door omstandigheden even wat meer prioriteit heeft). Vorig jaar was vooral gericht op traumaverwerking (met name vanuit de jeugd, daar 't vanuit 't verleden resoneerde), daarvoor een x aantal andere dingen gedaan.quote:
[..]
Wat voor hulp heb jij gevonden?
Vriend is als kind al gediagnosticeerd met lichte pdd nos. In het dagelijks leven merk je dat niet zo snel bij hem. Ik kwam er pas na een paar jaar achter hoewel het me nooit verbaasd heeft. Denk dat het zeker mee speelt maar het is, in mijn mening maar ook de zijne, geen groot struikelpunt/aanleiding nu, enkel iets wat het wat lastiger maakt nu.
Wat is volgens jou/jullie op dit moment wel het grootste struikelblok nu?
Wat bedoel je precies met "toen mocht het binnenkomen?"quote:
Ik had vandaag een apart gesprek bij de psycholoog. Ze stuurde wat aan op een confrontatie met mijn angstige gevoelens.
Ik durfde dat wel aan, eerst voelde ik helemaal niks. Toen mocht het binnen komen en kon ik erover vertellen.
Die bubbel herken ik wel, of in elk geval zo'n soort gevoel/ervaring. Alleen heb ik 't op 't moment zelf niet door, maar m'n omgeving wel. M'n toenmalige vriendin zei dit tegen mij zo'n 10 jaar terug, dat ik soms in een bubbel zat. Daarvoor was ik me er eigenlijk nieteens van bewust.quote:Ik stond helemaal op scherp om vervolgens soort van in mezelf terug te trekken? Ineens gleed ik in een soort bubbel en viel alle stress weg. Alleen leek het ook of ik geen contact meer met de wereld had, mijn gevoel stond uit maar fysiek voelde ik mijn lijf weer ontspannen.
Bij mij lijkt 't alsof m'n bewustzijn compleet is uitgeschakeld en ik merk zo goed als niets van m'n omgeving. Dit is eigenlijk best vaak voorgekomen, zelfs middenin gesprekken. Als ik dan tijdens een gesprek in mijn bubbel verdwijn, dan registreer ik als 't ware niets, ik hoor misschien hooguit wat gegalm in de verte van iemand die tegen me praat.
Maar het vreemde is dat zodra ik dan weer uit die bubbel kom, ik me ineens wel (deels) kan herinneren wat er vlak daarvoor werd gezegd terwijl ik in die bubbel zat (terwijl ik op dat moment zelf het niet begreep. Lijkt een beetje alsof de aan/uit knop op 'uit' stond, gewoon blanco). Het herinneren van wat er gezegd werd heeft ook een beetje wat weg van het reconstrueren van half-opgevangen geluid als ik de helft niet verstaan heb. Maar op de 1 of andere manier blijft het dus wel hangen bij mij.
Bij jou lijkt 't verder wel veel verschillen te hebben ook.
Is dit bij jou ook vaker gebeurd?
quote:Ik bleef wel praten met mijn psycholoog, zij wilde weten wat er gebeurde. Dat kon ik wel omschrijven al voelde alles een beetje surreël, ik moest echt moeite doen om te blijven communiceren en niet stil te vallen en me verder terug te trekken.
Dit duurde een paar minuten, toen werd alles weer normaal. Was wel heel moe erna. Mijn psycholoog legde nog uit dat mijn psyche simpelweg besloten had dat de spanning teveel was en dit als oplossing gebruikt. Ik vond t wel best maar voelde me ook n beetje schuldig omdat ik t wel prettig vind in die bubbel.
Wist niet dat het dat betekende. Apart. Weer wat geleerd.quote:
Ik bedenk net dat ik nog steeds geen cijfer heb teruggekregen voor mijn tentamen suïcidii.SPOILERKvind het zelf wel een leuk grapje, net bedacht
SPOILERWat zou denk je een 10 opleveren?
Ik moest een beetje grinniken, je maakt het grapje zelf, dus ik ga er vanuit dat t wel kanquote:
Ik bedenk net dat ik nog steeds geen cijfer heb teruggekregen voor mijn tentamen suïcidii.SPOILERKvind het zelf wel een leuk grapje, net bedacht
.Ik hoop wel dat het wat beter met je gaat!
Koetie, wat balen zeg en jammer dat de huisarts niet echt meedenkt.
Ik vind de tip van Mevrouw_voor_jou, om MEE eens te bellen wel een goede.
Ik weet niet in welke regio je zit?
Klinkt heftig. Heeft de traumaverwerking geholpen? Lijkt me een heftig proces.quote:
[..]
Op dit moment voornamelijk praktische ondersteuning (op eigen aangeven en omdat dit voor mij door omstandigheden even wat meer prioriteit heeft). Vorig jaar was vooral gericht op traumaverwerking (met name vanuit de jeugd, daar 't vanuit 't verleden resoneerde), daarvoor een x aantal andere dingen gedaan.
Wat is volgens jou/jullie op dit moment wel het grootste struikelblok nu?
Het' probleem' is voornamelijk geen toekomstperspectief hebben. (vind hij zelf). Hij heeft geen opleiding afgerond en weet helemaal niet waar hij heen wil. Heeft al jaren een baan en daarin ook gegroeid en promotie gehad en nog een kans gehad tot leidinggevende maar dat vindt hij niet leuk. Nu heeft ie geen idee wat hij moet doen en voelt zich ook gewoon bagger dat hij geen diploma heeft. Maar een opleiding wil/kan hij niet. Huiswerk en boeken lezen geeft stress en gedoe.
... Nu ik dit opschrijf misschien toch wel deels autisme gerelateerd.
het is echt een slimme gast maar meer een al doende leert men dan een boeken persoon. Daarnaast was z'n eerste depressie als kind en dat blijft gewoon terugkomen heb ik het ideemTherapie is best heftig, had van te voren weinig verwachtingen bij de Imaginaire Exposure eigenlijk en vroeg me af hoe het praten over het voorval zou gaan helpen maar het maakt een hoop los en ik voel me sindsdien gek genoeg wat rustiger lichamelijk en qua woedeaanvallen.
Exposure in vivo heeft nog niet het gewenste effect, de spullen roepen wel herinneringen en gevoelens op, maar geen gevoel van angst of onbehagen ofzo.
Denk ook dat ik de mogelijke rechtszaak laat vallen tegen de instantie waar het voorval is gebeurt zodat ik dat ook kan gaan afsluiten. Gigantische onderneming met een miljoenenomzet verliest waarschijnlijk toch niet.
Nu flink aan de slag met de thuisoefeningen waarbij ik uit m'n comfortzone moet kruipen en m'n angsten meer onder ogen moet zien. Niet leuk, maar blijkbaar wel nuttig dus we doen het maar.
Fijn! Ik hoop dat het wat oplevert!quote:
Hee, wat een goede tip Mevrouw voor Jou. Die ken ik inderdaad, zeker een optie om eens heen te gaan. Thanks! Niet aan gedacht
Dat mogen binnenkomen gaat over mijn gevoel. Dat schakel ik onbewust uit als dingen spannend zijn en dan moet ik het bewust weer toelaten om te voelen.quote:
[..]
Wat bedoel je precies met "toen mocht het binnenkomen?"
[..]
Die bubbel herken ik wel, of in elk geval zo'n soort gevoel/ervaring. Alleen heb ik 't op 't moment zelf niet door, maar m'n omgeving wel. M'n toenmalige vriendin zei dit tegen mij zo'n 10 jaar terug, dat ik soms in een bubbel zat. Daarvoor was ik me er eigenlijk nieteens van bewust.
Bij mij lijkt 't alsof m'n bewustzijn compleet is uitgeschakeld en ik merk zo goed als niets van m'n omgeving. Dit is eigenlijk best vaak voorgekomen, zelfs middenin gesprekken. Als ik dan tijdens een gesprek in mijn bubbel verdwijn, dan registreer ik als 't ware niets, ik hoor misschien hooguit wat gegalm in de verte van iemand die tegen me praat.
Maar het vreemde is dat zodra ik dan weer uit die bubbel kom, ik me ineens wel (deels) kan herinneren wat er vlak daarvoor werd gezegd terwijl ik in die bubbel zat (terwijl ik op dat moment zelf het niet begreep. Lijkt een beetje alsof de aan/uit knop op 'uit' stond, gewoon blanco). Het herinneren van wat er gezegd werd heeft ook een beetje wat weg van het reconstrueren van half-opgevangen geluid als ik de helft niet verstaan heb. Maar op de 1 of andere manier blijft het dus wel hangen bij mij.
Bij jou lijkt 't verder wel veel verschillen te hebben ook.
Is dit bij jou ook vaker gebeurd?
[..]
Bij mij is het meestal ook redelijk onbewust en geleidelijk als ik me in mezelf terugtrek. Ik merk het vaak pas wanneer ik eruit kom.
Ik val dan soort van stil, fysiek ben ik dan gewoon wakker maar het is of alles buiten mezelf verder weg is. Alsof ik in een soort bel zit, en alles dat erbuiten is is een beetje vaag, net of ik droom ofzo. Wat om me heen gebeurt krijg ik wel mee, maar ik ben er wel totaal onverschillig over, en ik registreer alles wel. Als ik eruitkom is het dan net of ik soort van wakkerwordt.
Omdat het zo surreel is vind ik het ook wel lastig goed te omschrijven.
Ik heb het niet eerder zo bewust meegemaakt als tijdens t gesprek gisteren. Ik merkte heel bewust dat ik me in mezelf terugtrok en hoe moeilijk het was om contact te houden met de wereld. Normaal sta ik er ook niet zo bij stil.
Als je gereanimeerd moet worden krijg je een 10.quote:
knip
[..]
Wist niet dat het dat betekende. Apart. Weer wat geleerd.SPOILERWat zou denk je een 10 opleveren?
Het is al een tijdje geleden, het gaat nu relatief goed.quote:
[..]
Ik moest een beetje grinniken, je maakt het grapje zelf, dus ik ga er vanuit dat t wel kan
Ik hoop wel dat het wat beter met je gaat!
Koetie, wat balen zeg en jammer dat de huisarts niet echt meedenkt.
Ik vind de tip van Mevrouw_voor_jou, om MEE eens te bellen wel een goede.
Ik weet niet in welke regio je zit?
Ik herken dit. Als de spanning te hoog oploopt gebeurt er iets raars, alsof ik er niet meer helemaal ben, alsof ik word overgenomen door iets. Ik raak in een soort trance. Wat ik hoor lijkt verder weg en ook mijn zicht wordt anders. Ik kan niet meer reageren, alsof ik versteend ben en het is heel moeilijk daar doorheen te breken. Een psycholoog die ik een paar jaar geleden had herkende dat als dissociatie toen het gebeurde en ook een andere psycholoog zei dat dat het was nadat ik het haar beschreef. Maar later hoorde ik dat er ook geheugenverlies bij hoort en dat heb ik nooit gehad, dus wat het nou is weet ik niet, maar dat maakt ook niet echt uit.quote:
[..]
Dat mogen binnenkomen gaat over mijn gevoel. Dat schakel ik onbewust uit als dingen spannend zijn en dan moet ik het bewust weer toelaten om te voelen.
Bij mij is het meestal ook redelijk onbewust en geleidelijk als ik me in mezelf terugtrek. Ik merk het vaak pas wanneer ik eruit kom.
Ik val dan soort van stil, fysiek ben ik dan gewoon wakker maar het is of alles buiten mezelf verder weg is. Alsof ik in een soort bel zit, en alles dat erbuiten is is een beetje vaag, net of ik droom ofzo. Wat om me heen gebeurt krijg ik wel mee, maar ik ben er wel totaal onverschillig over, en ik registreer alles wel. Als ik eruitkom is het dan net of ik soort van wakkerwordt.
Omdat het zo surreel is vind ik het ook wel lastig goed te omschrijven.
Ik heb het niet eerder zo bewust meegemaakt als tijdens t gesprek gisteren. Ik merkte heel bewust dat ik me in mezelf terugtrok en hoe moeilijk het was om contact te houden met de wereld. Normaal sta ik er ook niet zo bij stil.
Op het 'verstenen' na ervaar ik het ook zoals jij denk ik. Ik kan nog wel gewoon bewegen maar wil dat liever niet. Op een manier is het wel prettig, heel ontspannen vooral. Maar het is bij mij ook een reactie op extreme spanning en angst dus niet heel gek.quote:
[..]
Als je gereanimeerd moet worden krijg je een 10.
[..]
Het is al een tijdje geleden, het gaat nu relatief goed.
[..]
Ik herken dit. Als de spanning te hoog oploopt gebeurt er iets raars, alsof ik er niet meer helemaal ben, alsof ik word overgenomen door iets. Ik raak in een soort trance. Wat ik hoor lijkt verder weg en ook mijn zicht wordt anders. Ik kan niet meer reageren, alsof ik versteend ben en het is heel moeilijk daar doorheen te breken. Een psycholoog die ik een paar jaar geleden had herkende dat als dissociatie toen het gebeurde en ook een andere psycholoog zei dat dat het was nadat ik het haar beschreef. Maar later hoorde ik dat er ook geheugenverlies bij hoort en dat heb ik nooit gehad, dus wat het nou is weet ik niet, maar dat maakt ook niet echt uit.
Geheugenverlies heb ik er ook nooit bij. Al vliegt de tijd soms wel. Maar ik blijf dan vooral in dezelfde positie en denk later huh... is het al zo laat?
Ja, 't heeft geholpen.quote:
[..]
Klinkt heftig. Heeft de traumaverwerking geholpen? Lijkt me een heftig proces.
Eigenlijk vond ik de rompslomp eromheen lastiger
Ik weet pas sinds een paar jaar wat ik wil doen en wat mij betreft is dit ook wat ik echt wil doen en dat gevoel had ik nooit daarvoorquote:Het' probleem' is voornamelijk geen toekomstperspectief hebben. (vind hij zelf). Hij heeft geen opleiding afgerond en weet helemaal niet waar hij heen wil. Heeft al jaren een baan en daarin ook gegroeid en promotie gehad en nog een kans gehad tot leidinggevende maar dat vindt hij niet leuk. Nu heeft ie geen idee wat hij moet doen en voelt zich ook gewoon bagger dat hij geen diploma heeft. Maar een opleiding wil/kan hij niet. Huiswerk en boeken lezen geeft stress en gedoe.
... Nu ik dit opschrijf misschien toch wel deels autisme gerelateerd.
Ik ben bezig me op te leiden en ben weer back on track. Het is relatief laaggeschoold maar das meer dan genoeg om te bereiken wat ik wil.
Mijn 1e depressieve gedachten en gedachten aan de dood en zelfhaat en die hele mikmak waren nadrukkelijk aanwezig toen ik ongeveer in groep 5 zat of zo? Maar daarvoor had ik al negatieve gedachten maar die waren nog minder sporadisch.
Het is geleidelijk zo gegroeid, naarmate de teleurstellingen en andere shit zich verder opstapelden. Tis heel lastig anderen te overtuigen dat dit traumatisch is.
Vetgedrukte herken ik wel. Naja, ik heb bijna alles vetgedrukt zie ik.quote:
[..]
Dat mogen binnenkomen gaat over mijn gevoel. Dat schakel ik onbewust uit als dingen spannend zijn en dan moet ik het bewust weer toelaten om te voelen.
Bij mij is het meestal ook redelijk onbewust en geleidelijk als ik me in mezelf terugtrek. Ik merk het vaak pas wanneer ik eruit kom.
Ik val dan soort van stil, fysiek ben ik dan gewoon wakker maar het is of alles buiten mezelf verder weg is. Alsof ik in een soort bel zit, en alles dat erbuiten is is een beetje vaag, net of ik droom ofzo. Wat om me heen gebeurt krijg ik wel mee, maar ik ben er wel totaal onverschillig over, en ik registreer alles wel. Als ik eruitkom is het dan net of ik soort van wakkerwordt.
Ik dacht vroeger dat het meer dagdromen was. Of wegdromen. Maar het gebeurt gewoonlijk in drukke situaties. Ik had dit tijdens het doen van m'n opleiding zelfs en herinner me dat ik dit ook heel vaak tijdens (bijvoorbeeld) cliëntenraad-vergaderingen had. Ik merk het ook pas zodra ik weer wakker word, ik droom dermate weg dat (ondanks dat dit al vele honderden keren gebeurd is) ik nog steeds niet weet hoelang het duurt, hoe het proces gaat, etc.
Ik sluit me ervoor af.
Deze situaties zijn trouwens niet situaties van extreme stress, maar wel dat er veel sociale prikkels zijn. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit bij mij iets met stress te maken heeft, maar sluit niks bij voorbaat uit.
Dat zijn de meer interessante momenten! Geniet ervan en leer en ontdek hoe 't werkt bij jou. Als je dingen een stuk luchtiger kunt maken, zal dat al veel lading eraf kunnen halen.quote:Omdat het zo surreel is vind ik het ook wel lastig goed te omschrijven.
Ik heb het niet eerder zo bewust meegemaakt als tijdens t gesprek gisteren. Ik merkte heel bewust dat ik me in mezelf terugtrok en hoe moeilijk het was om contact te houden met de wereld. Normaal sta ik er ook niet zo bij stil.
Ik bekeek mezelf op een objectieve manier. Ik ging bijvoorbeeld altijd vertellen wanneer ik bijvoorbeeld die tintelingen kreeg, wanneer ik 't weer ijskoud kreeg en m'n therapeut zelf kon wel zien wanneer ik weer begon te stimmen
Ach, zolang je maar niet in kattenvoer verandertquote:
[..]
Als je gereanimeerd moet worden krijg je een 10.
[..]
Het is al een tijdje geleden, het gaat nu relatief goed.
[..]
Ik herken dit. Als de spanning te hoog oploopt gebeurt er iets raars, alsof ik er niet meer helemaal ben, alsof ik word overgenomen door iets. Ik raak in een soort trance. Wat ik hoor lijkt verder weg en ook mijn zicht wordt anders. Ik kan niet meer reageren, alsof ik versteend ben en het is heel moeilijk daar doorheen te breken. Een psycholoog die ik een paar jaar geleden had herkende dat als dissociatie toen het gebeurde en ook een andere psycholoog zei dat dat het was nadat ik het haar beschreef. Maar later hoorde ik dat er ook geheugenverlies bij hoort en dat heb ik nooit gehad, dus wat het nou is weet ik niet, maar dat maakt ook niet echt uit.
Het stukje van de trance herken ik wel. Je klinkt ook alsof je het ervaart alsof je verder weg bent.
Ik kan dan ook niet meer reageren maar het is niet omdat ik versteend ben denk ik, maar meer omdat 't lijkt alsof m'n vermogen beslissingen te nemen (en over beslissingen na te denken) is uitgeschakeld. Alsof m'n lichaam meer een soort pop is of een soort robot en er is niemand thuis. Ergens ben ik er dan nog wel in de verte.
Ik weet niet wat er bij mij gebeurt als ik te veel acute stress ervaar, maar vroeger liet ik bijvoorbeeld ruzies over me heen gaan (net alsof ik door een regenbui liep). Later ben ik me meer gaan verzetten, omdat ik gewoon kapot ging als ik dat niet deed.
Vetgedrukte, m'n lichaam lijkt dan trouwens wel versteend, bedenk ik me nu, want anders zou ik op zulke momenten als een vaatdoek in elkaar zakken en dat gebeurt normaalgesproken niet. Ik ben dan denk ik meer als een etalagepop (met van die verstelbare armen en zoquote:
[..]
Op het 'verstenen' na ervaar ik het ook zoals jij denk ik. Ik kan nog wel gewoon bewegen maar wil dat liever niet. Op een manier is het wel prettig, heel ontspannen vooral. Maar het is bij mij ook een reactie op extreme spanning en angst dus niet heel gek.
Geheugenverlies heb ik er ook nooit bij. Al vliegt de tijd soms wel. Maar ik blijf dan vooral in dezelfde positie en denk later huh... is het al zo laat?
).Ik 'doe' het meestal om mezelf van m'n omgeving af te sluiten, in dat opzicht hebben we schijnbaar alle drie hetzelfde.
Het lijkt wel een beetje op een soort trance, 't heeft wel wat weg van alsof ik stoned ben. Dan kan ik ook helemaal in mezelf zitten.
Interessant wel.
Welke rompslomp bedoel je dan?quote:
[..]
Ja, 't heeft geholpen.
Eigenlijk vond ik de rompslomp eromheen lastiger
[..]
Nou, net teruggebeld, ze hebben geen specialist dus helaas pindakaas! Doorverwezen naar PsyQ die een wachttijd heeft van.. Tromgeroffel... 14 weken. Dat is gewoon bijna 4 maanden. Doe fucking normaal. Morgen Stichting Mee bellen.
Alvast veel succes gewenst!quote:
[..]
Welke rompslomp bedoel je dan?
Nou, net teruggebeld, ze hebben geen specialist dus helaas pindakaas! Doorverwezen naar PsyQ die een wachttijd heeft van.. Tromgeroffel... 14 weken. Dat is gewoon bijna 4 maanden. Doe fucking normaal. Morgen Stichting Mee bellen.
Wellicht dat ze ook iets weten dat kan helpen in de tijd dat je op een wachtlijst staat? Al is het maar een maatschappelijk werker die komt praten.
De rompslomp, het papierwerk, het regelwerk, de miscommunicaties, de technische achterliggende redenen en motivaties van bijvoorbeeld verzekeringen, gedoe links, gedoe rechts. het was vooral door mensen. Verbroken beloftes, toezeggingen niet nakomen of doodleuk vergeten............of wat dacht je van wachttijden (of denken dat je op een wachtlijst staat en na een tijdje ga ik vragen en is 't "oeps, vergeten!" zoals bij dat stomme autismeteam waar ik me ooit voor aangemeld had. Niks van terechtgekomen). Al die doodlopende zijwegen die achteraf voor niets bleken te zijn. Of om bestaande trajecten in 't gareel te houden, omdat bepaalde anderen blijkbaar een ander agenda bleken te hebben zonder mij daarvan op de hoogte te stellen.quote:
[..]
Welke rompslomp bedoel je dan?
Nou, net teruggebeld, ze hebben geen specialist dus helaas pindakaas! Doorverwezen naar PsyQ die een wachttijd heeft van.. Tromgeroffel... 14 weken. Dat is gewoon bijna 4 maanden. Doe fucking normaal. Morgen Stichting Mee bellen.
Dat soort rompslomp.
Als ik hier gewoon voor kan gaan zitten, dan kan ik lekker knallen.
Bij mij duurde het ruim 10 jaar voordat ik aan een belangrijk deel van m'n issues kon gaan werken en de schade is hierdoor best wel groot, zoals je je misschien wel kunt voorstellen.
Andere optie: BOBA.quote:
[..]
Welke rompslomp bedoel je dan?
Nou, net teruggebeld, ze hebben geen specialist dus helaas pindakaas! Doorverwezen naar PsyQ die een wachttijd heeft van.. Tromgeroffel... 14 weken. Dat is gewoon bijna 4 maanden. Doe fucking normaal. Morgen Stichting Mee bellen.
En ook heb mijn zorgverzekeraar gevraagd om wachtlijstbemiddeling. Die hebben toen ook meegeholpen uit te zoeken waar ik t snelst terecht kan.
14 weken...quote:
Thanks voor het meedenken. Gaan we doe morgen ook ff bellen.
zou toch niet moeten kunnen eigenlijk he.Voordat mensen aan de bel trekken... dan zou je eigenlijk heel vlot aan de beurt moeten zijn.
Verzekering bellen lijkt me goed plan.
Sterkte
Vind het zo lastig allemaal, het is zo vergelijkbaar met de vorige keer en toch zo anders. Nu even muziek hard en maar even opruimen, verstand op nul. En heb mezelf aangemeld voor een mindfulness cursus.
Ik heb voor mijn studie de nodige vakken gevolgd en succesvol afgesloten m.b.t. gedragsontwikkeling en problematiek, psychologie etc. Ik heb aan de hand hiervan en op basis van de feedback die ik uit mijn omgeving krijg wel het gevoel dat er iets gruwelijk mis met mij is. Ik leef nu al enige tijd met een masker voor maar ik weet niet goed hoelang ik dit nog kan volhouden.
Het is al een goed begin dat je bewust bent van je masker.quote:
Ik heb in het verleden al diverse therapievormen gehad en in november 2017 heb ik wederom hulp gezocht omdat ik een vrij heftige ''terugval'' had. Ondanks mijn therapieverleden blijf ik moeite houden met het vinden van mijn plek binnen de maatschappij. Het begint ondertussen een sluipmoordenaar voor mij te worden.
Ik heb voor mijn studie de nodige vakken gevolgd en succesvol afgesloten m.b.t. gedragsontwikkeling en problematiek, psychologie etc. Ik heb aan de hand hiervan en op basis van de feedback die ik uit mijn omgeving krijg wel het gevoel dat er iets gruwelijk mis met mij is. Ik leef nu al enige tijd met een masker voor maar ik weet niet goed hoelang ik dit nog kan volhouden.
Diep dat eens uit en prik er doorheen. Kun je je masker afzetten of veranderen ?
Waarom denk je dat er iets mis is met je trouwens ?
Hier vandaag de GGD gebeld of de doorverwijzing die de huisarts gaf naar een andere instantie voldoende is. Natuuurlijk niet en het liefst krijgen ze het ook via de huisarts want dat gaat sneller.. Dus vanmiddag maar de huisarts weer bellen als vriend thuis is. Ben benieuwd, again. De wachttijd is daar ook wel lang, ongeveer 8 weken maar volgens mij is dat het minimale ofzo.
Maar ik ben vooral trots dat deze week mijn laatste week bij mijn huidige werkgever is.
Achteraf is het echt gekkenwerk geweest om 70 uur per week te werken (zeker met mijn achtergrond).
Het zal even wennen zijn de vele vrije tijd, maar ik ben stapje voor stapje weer bezig om grip op mijn leven terug te krijgen
Ik had gemerkt dat t de laatste tijd best weer wat rammelt allemaal, heb veel spanning en weinig energie. Maar op zich niet heel erg vreemd, er is meer gaande in mijn leven; ik ben begonnen met ander vrijwilligerswerk o.a. en ik heb met haar steeds diepere onderwerpen aangesneden.
Waar ik vorige evaluatie aangaf nog niet richting de kern te willen daar denk ik dat ik dat nu wel aankan. En dus gaan we voorzichtig dieper kijken, meer naar de bron van de problemen.
T zal wel een turbulente periode worden. Maar ik denk dat ik t wel aankan. Hopelijk helpt het om t verleden wat tot rust te gaan brengen.
In onze gemeente niet.quote:
Je hebt die diagnose nodig om bij zee binnen te komen
Deze week ging therapie niet door, dus zelf maar aan de slag ermee.
Wel een evaluatie gehad om te kijken of ik geen psychoses heb oid, dat vermoeden ze niet.
Edit: Sorry jongens, foutje. Kan dus niet. Huisarts daarna gebeld maar die is op vakantie. Morgen even de vervangende huisarts bellen.
[ Bericht 13% gewijzigd door Koettie op 08-03-2018 11:33:11 ]
Er was een wachttijd van 8 weken, toen een intakegesprek gehad, en er werd me verteld dat zij me
niet konden helpen omdat ze niet gespecialiseerd waren in mijn problemen. Waarom ze me dan lieten komen is een raadsel, aangezien mijn dossier al bekend was.
Krijg ik een paar maanden later een rekening van 581,13 (Waarvan eigen risico voor eigen rekening).
Leuk! Wil je hulp, word je er uiteindelijk nog depressiever van
.Een tijd terug postte ik hier veel. Toen ging het beter en voelde ik de behoefte niet zo. Nu bestaat mijn leven echter uit overleven en "ziek" thuis zitten. Ik heb een stemmingsstoornis (ik wissel hypomanische periodes af met hele downe periodes), schizofrenie, eetstoornis en PTSS. De eerste en de laatste passen volgens mij in dit topic, over die andere twee zal ik mijn mond houden
maar een beetje lotgenotensteun en -contact lijkt me op dit moment fijn. Ik hoop dat het me lukt om het allemaal te volgen (ik heb een zware psychose achter de rug en concentratie e.d. zijn nogal een probleem. Ik doe mijn best overal op te reageren, alleen langere berichten gaan me waarschijnlijk nu niet lukken)Liefs
Eetstoornis (en sowieso eetproblemen) zie je wel vaker bij mensen die daarnaast ook andere psychische problemen hebben, waaronder ook depressie. Had dacht ik ook iets met controle te maken (of juist controleverlies). Weet niet of daar een apart topic voor is.quote:
Hoi allemaal,
Een tijd terug postte ik hier veel. Toen ging het beter en voelde ik de behoefte niet zo. Nu bestaat mijn leven echter uit overleven en "ziek" thuis zitten. Ik heb een stemmingsstoornis (ik wissel hypomanische periodes af met hele downe periodes), schizofrenie, eetstoornis en PTSS. De eerste en de laatste passen volgens mij in dit topic, over die andere twee zal ik mijn mond houden
Liefs
Dat van die concentratieproblemen (her)ken ik wel. Als ik een langere post schrijf, gaat daar relatief veel tijd overheen (denk daarbij aan bijvoorbeeld een uur, wat een tijdsduur is die ik regelmatig haal als ik een post schrijf. En dat is dan m'n maximale tempo).
Ja, ik had al iets meegekregen van hoe 't de afgelopen periode met je gegaan was. Ik kom op 't moment niet zo heel vaak op fok, dus heb niet alles gevolgd.
Wees (weer) welkom
Als je nergens zin in hebt is eten ook niet heel erg aantrekkelijk hè....quote:
[..]
Eetstoornis (en sowieso eetproblemen) zie je wel vaker bij mensen die daarnaast ook andere psychische problemen hebben, waaronder ook depressie. Had dacht ik ook iets met controle te maken (of juist controleverlies). Weet niet of daar een apart topic voor is.
Dat van die concentratieproblemen (her)ken ik wel. Als ik een langere post schrijf, gaat daar relatief veel tijd overheen (denk daarbij aan bijvoorbeeld een uur, wat een tijdsduur is die ik regelmatig haal als ik een post schrijf. En dat is dan m'n maximale tempo).
Ja, ik had al iets meegekregen van hoe 't de afgelopen periode met je gegaan was. Ik kom op 't moment niet zo heel vaak op fok, dus heb niet alles gevolgd.
Wees (weer) welkom
Die algemene galheid des levens maakt sowieso initiatief nemen voor zaken minder aantrekkelijk.
Dat klopt en volgens mij mocht er ook geen algemeen topic voor komen. Omdat mensen heel snel getriggerd konden worden, geloof ik. Ik zal het eens aan een mod vragen.quote:
[..]
Eetstoornis (en sowieso eetproblemen) zie je wel vaker bij mensen die daarnaast ook andere psychische problemen hebben, waaronder ook depressie. Had dacht ik ook iets met controle te maken (of juist controleverlies). Weet niet of daar een apart topic voor is.
Op dit moment zit ik vooral in de naweeën van een manie en psychose. Dus een beetje down. Alleen ik weet niet wanneer het officieel depressief is. Ik heb juist expres voor veel dingen gezorgd om me bezig te houden (maar er is ook nog wel een restje manie over nu)
Een uur gaat mij echt nooit lukkenquote:Dat van die concentratieproblemen (her)ken ik wel. Als ik een langere post schrijf, gaat daar relatief veel tijd overheen (denk daarbij aan bijvoorbeeld een uur, wat een tijdsduur is die ik regelmatig haal als ik een post schrijf. En dat is dan m'n maximale tempo).
Ik houd het het liefst kort en simpel Dank je welquote:Ja, ik had al iets meegekregen van hoe 't de afgelopen periode met je gegaan was. Ik kom op 't moment niet zo heel vaak op fok, dus heb niet alles gevolgd.
Wees (weer) welkom
Depressief zijn staat niet lineair gelijk aan minder eetlust hebben. Sterker nog, een valkuil voor depressievelingen is om (bijvoorbeeld) aan de alcohol te gaan (ik tikte bijna "alcolol"quote:
[..]
Als je nergens zin in hebt is eten ook niet heel erg aantrekkelijk hè....
Die algemene galheid des levens maakt sowieso initiatief nemen voor zaken minder aantrekkelijk.
), wat depressieve gevoelens kan versterken of andere remmingen weg kan halen.Het kan dingen minder aantrekkelijk maken, maar het is niet zo dat elke depressieveling de hele dag lusteloos op bed ligt of zo. Dat laatste is trouwens van niet-depressievelingen weer een valkuil
Aan de ene kant vind ik 't een eigen verantwoordelijkheid om met triggers om te gaan, inclusief het lezen van zo'n topic.quote:
[..]
Dat klopt en volgens mij mocht er ook geen algemeen topic voor komen.
Omdat mensen heel snel getriggerd konden worden, geloof ik. Ik zal het eens aan een mod vragen.
Om wat voor triggers gaat 't dan bijvoorbeeld?
Succes met vragen, ik heb er zelf minder goeie ervaringen mee.
Heb je een diagnose depressie, op dit moment? Dat is op zich wel een goede graadmeterquote:Op dit moment zit ik vooral in de naweeën van een manie en psychose. Dus een beetje down. Alleen ik weet niet wanneer het officieel depressief is. Ik heb juist expres voor veel dingen gezorgd om me bezig te houden (maar er is ook nog wel een restje manie over nu)
Ja, dat probeer ik vaak ook, maar ik denk dat ik 't schrijven gewoon leuk vindquote:[..]
Een uur gaat mij echt nooit lukken
Graag gedaanquote:[..]
Dank je wel
Lusteloos in bed is van niet depressief een valkuil?quote:Op maandag 12 maart 2018 23:52 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Depressief zijn staat niet lineair gelijk aan minder eetlust hebben. Sterker nog, een valkuil voor depressievelingen is om (bijvoorbeeld) aan de alcohol te gaan (ik tikte bijna "alcolol"
Het kan dingen minder aantrekkelijk maken, maar het is niet zo dat elke depressieveling de hele dag lusteloos op bed ligt of zo. Dat laatste is trouwens van niet-depressievelingen weer een valkuil
Niet per definitie. Als ik depressief dreig te worden ga ik heel veel ondernemen (waardoor ik dan weer in een manie of psychose kan schieten)quote:
[..]
Lusteloos in bed is van niet depressief een valkuil?
Precies dit!quote:
[..]
Niet per definitie. Als ik depressief dreig te worden ga ik heel veel ondernemen (waardoor ik dan weer in een manie of psychose kan schieten)
Ik word alleen niet psychotisch ervan (Niet officieel althans. Wel ervaar ik veel stress, triggers en ga ik chaotischer/wanhopiger worden en gaan dingen als tijd en realiteit rommeliger worden).
Ik word er ook onrustig van of zo, wil er uit (ook uit de situatie denk ik), word wanhopiger, zoek uitwegen/oplossingen. Vaak put dit gedrag me alleen weer uit, ook al levert 't vaak ook (langetermijn)oplossingen op.
Dus je bent bipolair? Dan zul je hier veel mensen tegenkomen die dat dus niet herkennen.quote:
[..]
Niet per definitie. Als ik depressief dreig te worden ga ik heel veel ondernemen (waardoor ik dan weer in een manie of psychose kan schieten)
Daar bedoel ik niet mee dat je hier niet welkom bent hoor, maar het heeft andere klachten/kenmerken/hoe je het ook wilt noemen dan een depressie of angststoornis.Het bipolaire topic is doodquote:
[..]
Dus je bent bipolair? Dan zul je hier veel mensen tegenkomen die dat dus niet herkennen.
en ik had toch wel behoefte aan mensen die ook dippen kennen Heette bipolair niet ook manisch-depressief?quote:
[..]
Het bipolaire topic is dood
En mensen zonder diagnose (die dus misschien nieteens officieel een diagnose depressie (of iets vergelijkbaars) zouden krijgen) die wel depressieve klachten hebben, zijn toch ook welkom hier?
Snap ook niet waarom dit überhaupt ter discussie gesteld moet worden nu. Je bent gewoon welkom.
Manisch depressief is een vorm ervan. Alleen bij mij gebeurt het zo snel dat ik zelfs buiten de rapid circle boot val. Soms kan ik een maand een van beide zijn, soms kan dat letterlijk elk kwartier wisselen. Ik ben extreem wisselvallig in extremen. Als ik blij ben, is het snel te. Gisteravond van ik down en heb ik uren zitten huilen. En nu is het ineens weer goed. Straks komt een vriendin en dan moet ik erop letten dat ik niet te blij word. Toch hebben die buien op zich alle kenmerken van een depressie of een manie, maar soms wisselen gewoon heel snel.quote:Op dinsdag 13 maart 2018 11:43 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Heette bipolair niet ook manisch-depressief?
De enige die hier een discussie in ziet ben jij. Ik merk het op richting haar zodat ze niet raar opkijkt als ze op reacties stuit van mensen die bepaalde dingen niet herkennen.quote:
[..]
Heette bipolair niet ook manisch-depressief?
En mensen zonder diagnose (die dus misschien nieteens officieel een diagnose depressie (of iets vergelijkbaars) zouden krijgen) die wel depressieve klachten hebben, zijn toch ook welkom hier?
Snap ook niet waarom dit überhaupt ter discussie gesteld moet worden nu. Je bent gewoon welkom.
Maar goed jij als huispsycholoog herkent en begrijpt natuurlijk alles.
Er is toch niks aan de hand. Als ik het idee heb een manie te hebben, post ik hier gewoon niet (als ik het iig op tijd door heb). Ik snap dat dat probleem niet begrepen wordt, echter de andere kant van de medaille wel. Daarnaast heb ik heel veel niet-gediagnosticeerde angsten. Dus daar een beetje her- en erkenning voor zou ik wel fijn vindenquote:
[..]
De enige die hier een discussie in ziet ben jij. Ik merk het op richting haar zodat ze niet raar opkijkt als ze op reacties stuit van mensen die bepaalde dingen niet herkennen.
Maar goed jij als huispsycholoog herkent en begrijpt natuurlijk alles.
Ging hij ook in op zijn bipolaire stoornis
https://dewerelddraaitdoo(...)nten-van-stephen-fry
En als je wilt, kan ik het (neem ik aanquote:
[..]
Er is toch niks aan de hand. Als ik het idee heb een manie te hebben, post ik hier gewoon niet (als ik het iig op tijd door heb). Ik snap dat dat probleem niet begrepen wordt, echter de andere kant van de medaille wel. Daarnaast heb ik heel veel niet-gediagnosticeerde angsten. Dus daar een beetje her- en erkenning voor zou ik wel fijn vinden
) ook gewoon bij je aangeven dat ik die indruk heb (dat je misschien even een "ben ik manisch?"-selfcheck moet doen ).Ik denk dat 't kunnen aanduiden, dat je er zeg maar last van hebt, al heel wat stress voor je kan schelen, klopt dat?
En stressreductie helpt ook
Op jouw aanraden heb ik m gekeken. Ik vond het echt een mooi gesprek.quote:
Zijn er mensen die Stephen Fry gezien afgelopen vrijdag.
Ging hij ook in op zijn bipolaire stoornis
https://dewerelddraaitdoo(...)nten-van-stephen-fry
Heel mooi hoe hij omschrijft hoe het is en zonder oordeel vertelt.
Het vrijwilligerswerk dat ik doe geeft me een goede basis om te oefenen met grenzen aangeven en ik merk dat nu het me daar lukt het ook op andere vlakken beter lukt.
En wel een goeie ontwikkeling, het lukte me ook om als situaties me boos maken daar op een goeie manier uiting aan te geven.
Afgelopen weekend had ik zoiets. Ik was helemaal blij met een stukje spel dat ik bij een rollenspel zou krijgen. Ik speel een niet al te competent persoon en mocht de leiding nemen. Hilariteit vooraf want dat zou natuurlijk grappige situaties op gaan leveren. Ik had er helemaal zin in en praatte erover met verschillende mensen die het ook erg grappig vonden.
Behalve een persoon die meteen ging van 'ja als je maar wel de consequenties kunt accepteren' refererend aan een spel waar superlomp, onveilig en vervelend gespeeld werd. En dan op zo'n belerende toon.
WTF dacht ik. Maar in plaats van mijn lol te laten schieten heb ik vrij direct gereageerd met 'Nou volgens mij is het spel hier redelijk fluffy, dus dat harde spel kun je thuislaten. Hier spelen we op een leuke manier met elkaar en ik verwacht niet dat er nare consequenties zitten aan het spelen van een superfluffy personage dat daardoor hoogst waarschijnlijk een niet heel competente leider gaat zijn. De reactie was 'ja ik wist niet echt wat je nou bedoelde'. Ik heb toen nog even uitleg gegeven maar was er eigenlijk wel klaar mee. Je kan ook meteen vragen hoe of wat ipv zo'n rare opmerking te maken.
Fijn om te weten dat ik ook gewoon terug kan duwen terwijl ik boos ben zonder dat de wereld in de fik vliegt.
Vorig jaar is iemand enorm rottig omgegaan met onze vriendschap en naderhand verdraait hij wat er is gebeurd ten koste van mij tegenover wederzijdse vrienden.
Gisteren komt hij, na 8 maanden, ineens vragen of ik even wil praten met hem. Op dat moment heb ik ja gezegd maar eigenlijk voel ik niks voor contact. Ik heb omdat ik er weer heel de tijd in mn hoofd mee bezig was een email opgesteld waarin ik hem uitleg geen contact meer te willen vanwege hoe hij met mij is omgegaan. Nu twijfel ik of ik m ga verzenden.
Ik heb de voors en tegens die ik kon bedenken opgeschreven maar mijn hoofd zit helemaal vol en ik heb last van dikke paniek. Willen jullie eens meedenken en kijken naar of ik iets over t hoofd zie of wellicht dat jullie nog een ander perspectief op de situatie kunnen werpen dat ik gemist heb?
Voors:
Ik heb eindelijk de moed om m een keer zeggen hoe verdrietig ik ben geweest door de situatie en dat ik vind dat hij bijzonder rot met me omgesprongen is, en onspringt omdat hij nu de boel ten koste van mij verdraait.
Daarnaast denk ik dat daarmee het ook wel klaar is en hij mij niet opnieuw opzoekt. Deze situatie triggert vaak oud zeer en ik hoop door dit tegen hem te zeggen het tot rust komt.
Tegen: ik verwacht er bij hem niks mee te bereiken. Hooguit dat hij het weer verdraait tegenover anderen en dan kan ik dat weer recht gaan zetten.
Ik weet niet 100% zeker of dit de rust brengt die ik zoek.
Overigens is de tekst netjes. De strekking is een uitleg dat ik erg verdrietig ben geweest van de situatie omdat ik de vriendschap heel waardevol vond. En dat ik het niet fair vind dat hij tegen vrienden het nu zo verdraait dat hem geen blaam treft. En dat nu hij tegenover gezamenlijke vrienden zijn rol in de situatie niet erkent, maar het allemaal bij mij legt hij niet het beste met me voor heeft. En ik daarom geen contact wil.
[ Bericht 4% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 16-03-2018 16:47:23 ]
Daar gaat t me eigenlijk om.quote:
Lastig. Als het niets uithaalt, heb je dan wel de opluchting denk je? Dat is ook veel waard.
Een van de dingen die ik verrekte moeilijk vind, en waar ik vreselijk om kan stressen, is om boosheid op een goede manier bij mensen te ventileren. Het lukt me de afgelopen tijd steeds beter dat op een adequate manier te doen.
Maar dit is precies zo'n situatie waarin ik van 0 naar 100 ga in 3 seconden qua stress en paniek. Vandaar dat ik jullie ff wil vragen als hulplijn om ff mee te kijken.
Mocht ie het weer verdraaien weet je iig dat het toch echt nooit meer goedgekomen was.
Ben benieuwd want zoals het nu loopt is het echt niet fijn voor beide.
Ik heb even kort gesproken met een vriend van me. Hij hielp me door me er bewust van te maken dat mijn paniek ook kon komen door de heftige stressreactie van mijn lijf. En me eraan te herinneren dat ik best mag zeggen dat hij toen ik erom vroeg niet thuisgaf, en ik nu geen behoefte meer heb aan contact. En dat Mvj van nu dat ook prima kan.quote:
Ik zou het dan doen. Want het is voor jezelf een overwinning, het is uit je systeem en hopelijk daarna die opluchting. 100% ben je nooit.
Mocht ie het weer verdraaien weet je iig dat het toch echt nooit meer goedgekomen was.
Op een manier schrok ik zo van de situatie en de stressmodus van mijn lijf dat ik gevoelsmatig helemaal terugging naar toen ik nog heel jong was en vaak dit soort situaties meemaakte. Toen kon ik dat totaal niet handelen.
Kort samengevat; nu ik wat tot rust ben gekomen laat ik t er lekker bij want ik hoef niks meer van hem. Als ik hem weer tegenkom en hij me weer vraagt om te praten kan ik hem prima vertellen dat ik daar geen behoefte meer aan heb.
Voor ik t vergeet: dankjewel voor het meedenken.quote:
Ik zou het dan doen. Want het is voor jezelf een overwinning, het is uit je systeem en hopelijk daarna die opluchting. 100% ben je nooit.
Mocht ie het weer verdraaien weet je iig dat het toch echt nooit meer goedgekomen was.
Dat is lekker vlot! Ik hoop dat ondanks dat t misschien een andere specialisatie is deze psych in elk geval je vriend kan helpen uit zijn depressie te komen.quote:
Hier kan vriend trouwens maandag terecht bij een psych. Rondje eisen aangepast aan wachttijd, dat hij ergens loopt vonden we het belangrijkst.
Ben benieuwd want zoals het nu loopt is het echt niet fijn voor beide.
Nee, nu ik weer helder kan denken zie ik dat mijn paniek kwam omdat ik helemaal geen trek meer heb nog met hem te praten en bang was in een situatie te komen waarin het me niet zou lukken dat te weigeren. En verder dat ik dan door zo'n gesprek opnieuw aan mezelf zou gaan twijfelen over wat er gebeurd is, terwijl ik best weet wat er is gebeurd en niks verkeerd heb gedaan.quote:
Maar je hebt dus met hem gepraat mevrouw? Hoe ging dat?
En daarbij kwamen alle boosheid, verdriet en twijfels aan mezelf van afgelopen jaar om de situatie en alles van vroeger weer even meedoen.
Ik was simpelweg bang dat het me niet zou lukken grenzen aan te geven en wilde dat proactief heel veilig via email gaan doen. Terwijl ik nu geen reden meer heb erover te stressen, en ik best in staat ben een volgende keer face to face aan te geven dat ik na alles wat er is gebeurd geen behoefte meer heb aan contact.
Dat is voor mij ook wel zo. Op zich is de situatie er een waar wel mee te dealen valt en voel ik veel minder de noodzaak actief die persoon te benaderen.quote:
Fijn! Ik vind het vaak belangrijker om het voor mezelf helder op een rijtje te hebben (itt de wervelwind van emoties die zoiets teweegbrengt, dus gaat vaak tijd en een aantal analyserende gesprekken overheen...) dan dat de ander het weet.
Alleen gaat mijn lijf vervolgens in standje hyperalert, raak ik in paniek en trekken mijn hoofd en gevoel er vanalles bij tot ik helemaal over mijn toeren ben. Dan is het het belangrijkst om de kern van t het probleem helder te krijgen en te kijken wat er allemaal nog meer is gaan meespelen waardoor het zulke enorme proporties aanneemt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 16-03-2018 21:12:29 ]
Koetie, maandag, dat is te overzien! Hopelijk heeft hij er snel wat aan.
Dit is echt voor t eerst in lange tijd dat ik mezelf er zo bewust van was en met wat hulp mezelf er weer uit kon trekken. Ben ik heel blij om, hoewel ik ook echt doodop ben.quote:
Ik ben echt heel blij met m'n lijf doorgaans maar die extreme fysieke stressreacties vind ik wel lastig.
En terecht!quote:
Oké, in januari sliep ik twee uur per nacht. Daarna sliep ik een week niet en werd opgenomen voor drie weken met een manie en een psychose. Vannacht heb ik voor het eerst weer eens een hele nacht goed geslapen zonder medicatie. Ik ben een beetje trots en blij
Ik zit op 6-7 uur per nacht in totaal, maar word elke paar uur wakker. Ik ga juist meds overwegen.
Dat is oom een goede nacht. Wel jammer dat je zo vaak wakker wordt. Misschien is medicatie dan een goede om even weer te leren doorslapen. Alleen pas op met pammetjes, die zijn verslavend (ik gebruik promethazine)quote:
[..]
En terecht!
Ik zit op 6-7 uur per nacht in totaal, maar word elke paar uur wakker. Ik ga juist meds overwegen.
Het was echt fijn. Ik ben rond een uur of drie een keer wakker geworden. Keek op de klok en sliep direct weer verder
Eerst maar even aankijken.
Sterkte ermeequote:
Gisteren begonnen met citalopram, 10mg. Mocht ik weinig effect merken, dan mag ik het na 4 weken verhogen naar 20mg.
Eerst maar even aankijken.
quote:
Ik hoop dat het je gaat helpen!quote:
Gisteren begonnen met citalopram, 10mg. Mocht ik weinig effect merken, dan mag ik het na 4 weken verhogen naar 20mg.
Eerst maar even aankijken.
Heb je uitleg gekregen over de bijwerkingen in het begin? Die kunnen namelijk best fors zijn en ik weet dat niet iedereen daarvan bewust gemaakt wordt.
Ik gebruik het zelf overigens ook en ben er goed van opgeknapt. Ik heb in het begin wel flink last gehad van bijwerkingen en was blij daar goed over voorgelicht te zijn.
Succes ermee, ik raad je aan om het savonds in te nemen.quote:
Gisteren begonnen met citalopram, 10mg. Mocht ik weinig effect merken, dan mag ik het na 4 weken verhogen naar 20mg.
Eerst maar even aankijken.
Ik was toen ik ermee begon amper in staat om fatsoenlijk auto te rijden (werd er heel hyper en strak van) als ik het smorgens innam
Toen kreeg ik het advies van iemand om het savonds te doen en dan ging het stukken beter.
(Ik heb sowieso een tolerantie qua medicatie van nul, dus laat je geen schrik aanjagen).
Goeie tip!quote:
[..]
Succes ermee, ik raad je aan om het savonds in te nemen.
Ik was toen ik ermee begon amper in staat om fatsoenlijk auto te rijden (werd er heel hyper en strak van) als ik het smorgens innam
Toen kreeg ik het advies van iemand om het savonds te doen en dan ging het stukken beter.
(Ik heb sowieso een tolerantie qua medicatie van nul, dus laat je geen schrik aanjagen).
Ikzelf voelde me juist knetterstoned na t innemen maar ben ook geswitcht naar de avond zodat ik door de ergste bijwerkingen heensliep.
Ik denk dat ik al sinds januari ofzo elke twee-drie uur wakker word. Dus al een paar maanden geen diepe slaap. En dan ben ik verbaasd dat ik om 14.00 uur 's middags doodop ben, elke dag. Ik begin gewoon met een achterstand.quote:
[..]
Dat is oom een goede nacht. Wel jammer dat je zo vaak wakker wordt. Misschien is medicatie dan een goede om even weer te leren doorslapen. Alleen pas op met pammetjes, die zijn verslavend (ik gebruik promethazine)
Het was echt fijn. Ik ben rond een uur of drie een keer wakker geworden. Keek op de klok en sliep direct weer verder
En ik heb oxazepam in huis, maar daar rust ik ook niet van uit. En het maakt me dagenlang 'drowsy'.
Begin april afspraak met psychiater over anti-prikkel-meds, ga dan ook slaapmedicatie aankaarten. Ik ben geen medicijnfan, maar word wel licht krankzinnig van de vermoeidheid.
Dat is inderdaad een behoorlijke achterstand op de dag. Logisch dat je dan al moe bent. Op pammetjes doe ik het ook slecht. Het geeft je een bulk watten in je hoofd, maar uitrusten doe je niet.quote:
[..]
Ik denk dat ik al sinds januari ofzo elke twee-drie uur wakker word. Dus al een paar maanden geen diepe slaap. En dan ben ik verbaasd dat ik om 14.00 uur 's middags doodop ben, elke dag. Ik begin gewoon met een achterstand.
En ik heb oxazepam in huis, maar daar rust ik ook niet van uit. En het maakt me dagenlang 'drowsy'.
Begin april afspraak met psychiater over anti-prikkel-meds, ga dan ook slaapmedicatie aankaarten. Ik ben geen medicijnfan, maar word wel licht krankzinnig van de vermoeidheid.
Niet fan zijn van medicatie ken ik (al slik ik momenteel vijf soorten en heb ik nog het een en ander op zo nodig staan), alleen soms moet het gewoon.
Pas wel op met het slechte slapen. Dat is bij mij iig een eerste signaal dat er een manie of psychose of beide op komst is. Misschien kan het bij jou ook een of andere episode oproepen...
Hmm.. Dat is wel een reële angst, vanwege bipolaire ouders. Ik neem overdag ook wel rust, maar ik slaap gewoon nooit diep. Dat kan niet goed zijn, denk ik.quote:
[..]
Dat is inderdaad een behoorlijke achterstand op de dag. Logisch dat je dan al moe bent. Op pammetjes doe ik het ook slecht. Het geeft je een bulk watten in je hoofd, maar uitrusten doe je niet.
Niet fan zijn van medicatie ken ik (al slik ik momenteel vijf soorten en heb ik nog het een en ander op zo nodig staan), alleen soms moet het gewoon.
Pas wel op met het slechte slapen. Dat is bij mij iig een eerste signaal dat er een manie of psychose of beide op komst is. Misschien kan het bij jou ook een of andere episode oproepen...
Thnx voor het advies.
Fijn dat je gooed bent voorgelicht. Ik had ook oxazepam ernaast. Schroom vooral niet die in te nemen als t ff te heftig wordt, daar zijn ze voor.quote:
De psychiater heeft de mogelijke bijwerkingen aangegeven (google ook), en ook dat de eerste weken zwaar kunnen zijn. Ik neem in de ochtend de citalopram in, dan heb je overdag wat minder last van de bijwerkingen (op mijn werk heb ik afeiding genoeg) en heb je in de nacht minder last van dromen. Tevens oxazepam erbij gekregen, voor als het echt heavy wordt.
Je moet je niet bang door mij laten maken he! Als je nog nooit een manie of psychose hebt gehad, is de kans klein dat je die nu ineens krijgt. Er zit een verschil tussen licht en ondiep slapen en niet slapen.quote:
[..]
Hmm.. Dat is wel een reële angst, vanwege bipolaire ouders. Ik neem overdag ook wel rust, maar ik slaap gewoon nooit diep. Dat kan niet goed zijn, denk ik.
Thnx voor het advies.
Sorry
No worries.quote:
[..]
Je moet je niet bang door mij laten maken he! Als je nog nooit een manie of psychose hebt gehad, is de kans klein dat je die nu ineens krijgt. Er zit een verschil tussen licht en ondiep slapen en niet slapen.
Sorry
Ik werd er zelf niet zoveel wijzer van, ze konden niks vinden, behalve dan dat ik amper rem-slaap had. Maar ik had een vermoeden dat dat met mijn medicatie te maken had.
Dat dachten zij niet, maar gek genoeg, sinds ik ben afgebouwd, slaap ik voor mijn gevoel kwalitatief echt beter... dus ik denk toch dat mijn vermoeden kan kloppen...
Ik ga het eerst maar eens aankaarten bij psychiater. Wie weet heeft hij suggesties.quote:
Als je zo beroerd blijft slapen zou je ook nog kunnen kijken of een slaapcentrum iets voor je kan betekenen. Die hebben ze ook bij ggz instellingen soms.
Ik werd er zelf niet zoveel wijzer van, ze konden niks vinden, behalve dan dat ik amper rem-slaap had. Maar ik had een vermoeden dat dat met mijn medicatie te maken had.
Dat dachten zij niet, maar gek genoeg, sinds ik ben afgebouwd, slaap ik voor mijn gevoel kwalitatief echt beter... dus ik denk toch dat mijn vermoeden kan kloppen...
Het heeft iets met prikkels te maken, dat is duidelijk. Tegen de tijd dat ik naar bed ga, ben ik mega-overprikkeld. Zelfs mijn donkere slaapkamer en oogmasker en precies de juiste omstandigheden (juiste temperatuur, ventilator aan etc) helpen dan niet. Ik moet op een of andere manier minder prikkels opbouwen, overdag, of ze eerder al kwijtraken.
Anekdote: Gisterenavond lag ik om 20.30 doodop op de bank. ManLief stuurde me naar bed en kwam er gezellig bij liggen. Binnen tien minuten sliep hij. Ik lag om half twee nog wakker. Toen toch maar een Oxazepam naar binnen geschoven, want mijn brein maakte me compleet gek.
Bleuh.
Dat is heel erg naar...Ik hoop dat je psychiater uitkomst kan bieden.quote:
[..]
Ik ga het eerst maar eens aankaarten bij psychiater. Wie weet heeft hij suggesties.
Het heeft iets met prikkels te maken, dat is duidelijk. Tegen de tijd dat ik naar bed ga, ben ik mega-overprikkeld. Zelfs mijn donkere slaapkamer en oogmasker en precies de juiste omstandigheden (juiste temperatuur, ventilator aan etc) helpen dan niet. Ik moet op een of andere manier minder prikkels opbouwen, overdag, of ze eerder al kwijtraken.
Anekdote: Gisterenavond lag ik om 20.30 doodop op de bank. ManLief stuurde me naar bed en kwam er gezellig bij liggen. Binnen tien minuten sliep hij. Ik lag om half twee nog wakker. Toen toch maar een Oxazepam naar binnen geschoven, want mijn brein maakte me compleet gek.
Bleuh.
Misschien een stom idee, maar ik houd een piekerdagboek bij. Elke dag mag je een half uur piekeren en je schrijft alles van je af en aan het eind maak je een to-do-list. De rest van de dag verwijs je jezelf telkens naar het piekerdagboek als je hoofd dat dreigt te doen. Aangeraden wordt dit vroeg in de avond te doen. Dit heeft mijn psych me geleerd en daardoor ben ik wel beter gaan slapen
Is het normaal dat je al na 2 dagen een merkbaar lagere hartslag (in rust) hebt met het gebruik van citalopram? (van 60 naar 50)
Ik gebruik nog steeds de 10mg.
Heb al gegoogled en pas boven de 40mg per dag is er een kans op ritmestoortnissen->verlengde qt).
Ik durf je niet te zeggen of dit normaal is, maar raadt aan om als je je hier wat zorgen over maakt gewoon te bellen met je hulpverlener. Van citalopram is bekend dat het hartritmestoornissen kan veroorzaken, en better safe than sorry.quote:
Bijna vergeten: nog bedankt voor de lieve reacties op mijn vraag
Is het normaal dat je al na 2 dagen een merkbaar lagere hartslag (in rust) hebt met het gebruik van citalopram? (van 60 naar 50)
Ik gebruik nog steeds de 10mg.
Heb al gegoogled en pas boven de 40mg per dag is er een kans op ritmestoortnissen->verlengde qt).
Zelf moest ik voordat ik begon een hartfilmpje laten maken, en nadat dat helemaal goed was kon ik starten. Ik durf er wel op te vertrouwen dat nu dat goed was de kans op hartproblemen nihil is. Sowieso zit ik op een vrij lage dosis.
Is bij jou een hartfilmpje gemaakt?
Ondanks dat ik me goed heb ingelezen en een plan heb om me voor te bereiden vind ik het toch best spannend. Ik vraag me af of ik wel goed uit mijn woorden ga komen, of juist weer te goed waardoor men niet ziet hoe heftig het soms allemaal is.
Ik wil uwv vragen om me in elk geval de tijd te gunnen om mijn huidige behandeling van trauma en alle bijkomende problematiek af te maken. Dit is de eerste keer dat ik daadwerkelijk met de kern van mijn problemen aan de slag ga, en omdat dit zo intens en vermoeiend is, en ik heel snel uit balans raak zie ik gewoon niet hoe ik dat kan combineren met alle stress van werken en energie die dat kost.
En diep van binnen ben ik ondanks eerder goed contact doodsbang een of andere halve Nazi te treffen die me snoeihard afwijst en alleen maar 'arbeit macht frei' ademt.
Nog een 4 weken te gaan. Brrr.
Adem in, adem uit... vier weken is een lange tijd. Kan je behandelaar geen brief meegeven met de nodige uitleg? Tijdens mijn stage als logopedist heb ik mijn begeleidster ook brieven zien schrijven voor het UWV en keuringsartsen.quote:
Ik heb van uwv een brief met uitnodiging voor de eerstejaarskeuring gekregen.
Ondanks dat ik me goed heb ingelezen en een plan heb om me voor te bereiden vind ik het toch best spannend. Ik vraag me af of ik wel goed uit mijn woorden ga komen, of juist weer te goed waardoor men niet ziet hoe heftig het soms allemaal is.
Ik wil uwv vragen om me in elk geval de tijd te gunnen om mijn huidige behandeling van trauma en alle bijkomende problematiek af te maken. Dit is de eerste keer dat ik daadwerkelijk met de kern van mijn problemen aan de slag ga, en omdat dit zo intens en vermoeiend is, en ik heel snel uit balans raak zie ik gewoon niet hoe ik dat kan combineren met alle stress van werken en energie die dat kost.
En diep van binnen ben ik ondanks eerder goed contact doodsbang een of andere halve Nazi te treffen die me snoeihard afwijst en alleen maar 'arbeit macht frei' ademt.
Nog een 4 weken te gaan. Brrr.
Schrijf rustig je argumenten op, met de onderbouwing, en meer kun je niet doen. Laat je niet gek maken en heel erg veel sterkte
Sorry als ik het te gemakkelijk laat klinken, sorry dat bedoel ik niet zo
Hartfilmpje voor citalopram?quote:
[..]
Ik durf je niet te zeggen of dit normaal is, maar raadt aan om als je je hier wat zorgen over maakt gewoon te bellen met je hulpverlener. Van citalopram is bekend dat het hartritmestoornissen kan veroorzaken, en better safe than sorry.
Zelf moest ik voordat ik begon een hartfilmpje laten maken, en nadat dat helemaal goed was kon ik starten. Ik durf er wel op te vertrouwen dat nu dat goed was de kans op hartproblemen nihil is. Sowieso zit ik op een vrij lage dosis.
Is bij jou een hartfilmpje gemaakt?
Ik heb wel 2 jaar geleden een ablatie gehad wegens avnrt, sindsdien geen klachten meer gehad.
Er is ook niks gezegd over een late qt interval, wat citalopram kan opwekken als je er veel van slikt.
Morgen maar voor de zekerheid bellen naar cardiologie.
Ik slik verder geen andere medicijnen dan de citalopram.
Dank voor je reactie
Er is 1 jaar geleden bloed afgenomen door de huisarts (op mijn verzoek) en alles was prima.quote:
Überhaupt krijg je toch een bloedonderzoek voordat er iets aan of met medicatie gebeurt? Of depressieve klachten en angst niet komt door gebrek aan vitamine, mineralen en dat soort dingen?
Okéquote:
[..]
Er is 1 jaar geleden bloed afgenomen door de huisarts (op mijn verzoek) en alles was prima.
Bij mij zijn er drie veranderingen in medicatie geweest in 2018 en die gingen allemaal met bloedonderzoekenJij gebruikte al andere medicijnen voordat je citalopram kreeg?quote:
[..]
Oké
Ik heb nooit citalopram gehad. Ik slik prozac, abilify, haldol, aktineton, promethazine en een maagbeschermertjequote:
[..]
Jij gebruikte al andere medicijnen voordat je citalopram kreeg?
Dat is iets meer dan wat ik slik, nu snap ik ook de reden voor het bloedonderzoek wat beter.quote:
[..]
Ik heb nooit citalopram gehad. Ik slik prozac, abilify, haldol, aktineton, promethazine en een maagbeschermertje
Najaquote:
[..]
Dat is iets meer dan wat ik slik, nu snap ik ook de reden voor het bloedonderzoek wat beter.
Mijn psychiater doet dat standaard als hij iets met de medicatie doet en hij deed het ook voordat ik medicijnen ging slikken, zodat hij zeker wist dat mijn problemen geen somatische oorzaak hebben (naja... neurologisch natuurlijk wel, mijn neurotransmitters zijn niet goed), dus zodoende.Ik probeer in elk geval mezelf goed voor te bereiden.quote:
[..]
Adem in, adem uit... vier weken is een lange tijd. Kan je behandelaar geen brief meegeven met de nodige uitleg? Tijdens mijn stage als logopedist heb ik mijn begeleidster ook brieven zien schrijven voor het UWV en keuringsartsen.
Schrijf rustig je argumenten op, met de onderbouwing, en meer kun je niet doen. Laat je niet gek maken en heel erg veel sterkte
Sorry als ik het te gemakkelijk laat klinken, sorry dat bedoel ik niet zo
Mijn behandelaar heeft al aangeboden om een brief te schrijven.
Verder wil ik als voorbereiding opschrijven wat mijn klachten zijn en hoe dat in het dagelijks speelt.
En ik las dat ze vragen hoe een dag eruit ziet en ook dat heb ik opgeschreven.
Ik vind het vooral spannend omdat er veel vanaf hangt voor mij en ik echt graag mijn behandeling in alle rust wil kunnen volgen.
Dat begrijp ik en dat gevoel zal ook blijven. Maar als ik het zo lees doe je alles wat in je macht zit en daar mag je trots op zijn. Je bent heel goed bezigquote:
[..]
Ik probeer in elk geval mezelf goed voor te bereiden.
Mijn behandelaar heeft al aangeboden om een brief te schrijven.
Verder wil ik als voorbereiding opschrijven wat mijn klachten zijn en hoe dat in het dagelijks speelt.
En ik las dat ze vragen hoe een dag eruit ziet en ook dat heb ik opgeschreven.
Ik vind het vooral spannend omdat er veel vanaf hangt voor mij en ik echt graag mijn behandeling in alle rust wil kunnen volgen.
Ja, de huisarts wilde het niet voorschrijven zonder hartfilmpje. En dat schijnt vrij gebruikelijk te zijn.quote:
[..]
Hartfilmpje voor citalopram?
Ik heb wel 2 jaar geleden een ablatie gehad wegens avnrt, sindsdien geen klachten meer gehad.
Er is ook niks gezegd over een late qt interval, wat citalopram kan opwekken als je er veel van slikt.
Morgen maar voor de zekerheid bellen naar cardiologie.
Ik slik verder geen andere medicijnen dan de citalopram.
Dank voor je reactie
Ik weet niet wat een ablatie is eerlijk gezegd. In het geval dat het gebruik van citalopram problemen kan veroorzaken hiermee dan zou ik dit zeker even onder de aandacht brengen. Een arts kan natuurlijk het best beoordelen of het dan wel een goed idee is het te gebruiken.
Dank je.quote:
[..]
Dat begrijp ik en dat gevoel zal ook blijven. Maar als ik het zo lees doe je alles wat in je macht zit en daar mag je trots op zijn. Je bent heel goed bezig
Dat is ook het enige waar ik nu invloed op heb. En ik probeer het gevoel dat t spannend is er maar gewoon te laten zijn. Ik merk als ik erover ga zitten denken dat ik al snel allerlei horrorscenarios bedenk en dat is simpelweg niet helpend.
Nee, heel verstandig dat je probeert het een beetje los te laten. De zenuwen mogen er zijn, maar ze zijn niet de baas over jou. Ik ga voor je duimenquote:
[..]
Dank je.
Dat is ook het enige waar ik nu invloed op heb. En ik probeer het gevoel dat t spannend is er maar gewoon te laten zijn. Ik merk als ik erover ga zitten denken dat ik al snel allerlei horrorscenarios bedenk en dat is simpelweg niet helpend.
Dat lijkt me om helemaal horendol van te worden. Zou t helpen om een lijstje te maken van alle ideeën en projecten die je in je hoofd hebt en dan 1 voor 1 (met een realistische termijn eraan) ze op te pakken? Mij geeft het vaak rust als ik weet dat ik door zo'n lijstje t niet vergeet en dan kan ik ook met mezelf afspreken dat 1 per dag genoeg is. Voel ik me zelfs goed als het lukt.quote:
Ik ben vandaag heel gelukkig en eigenlijk mag ik niet gelukkig van mezelf zijn. Ik doe niks nuttigs... naja... ik probeer dat stemmetje een beetje uit te schakelen. Ik zit met een voet in een manie (moet bezig bezig bezig en nuttig en productief zijn. Niet slapen, maar projecten oppakken) waardoor mijn agenda erg vol zit. En met een voetje in een sombere bui, waarin ik niet deug, niet goed genoeg ben en dat ik alles in het leven fout doe en niet tevreden mag zijn met de huidige situatie en dat switcht de hele tijd heen en weer. Ik word een beetje moe van mijn hoofd (en dan zwijg ik nog even over de eetstoornis)
Knuffel
Dank je welquote:
[..]
Dat lijkt me om helemaal horendol van te worden. Zou t helpen om een lijstje te maken van alle ideeën en projecten die je in je hoofd hebt en dan 1 voor 1 (met een realistische termijn eraan) ze op te pakken? Mij geeft het vaak rust als ik weet dat ik door zo'n lijstje t niet vergeet en dan kan ik ook met mezelf afspreken dat 1 per dag genoeg is. Voel ik me zelfs goed als het lukt.
Knuffel
Ik word er ook een beetje moe van. Ik plan per dag projecten in, een paar van mijn hobby's en een paar nuttige. Alleen als ik een overzicht zou maken van wat ik allemaal van mezelf moet doen en wanneer, dan word ik gek. Op dit moment kan ik niet realistisch plannen en doelen stellen (waardoor ik mezelf continu teleurstel), dus maak ik per dagdeel een lijstje met dingen die ik wil doen. Twee á drie activiteiten per dagdeel (en als ik echt zin in iets anders heb mag dat) en elk dagdeel een pauze. Ik weet dat dit hoort bij het herstellen van een manie en bij het herstellen van een psychose: en beide heb ik recent gehad. Dus lief zijn voor mezelf en een beetje proberen orde te houden (elke dag iets aan het huishouden doen en opruimen, voor de rest gewoon ontspannen).
Morgen ga ik weer naar mijn psych en dinsdag pak ik het sporten weer op. Beetje mijn normale structuur terugwinnen (zodat ik in september, fingers crost, kan studeren
Ah ja als het niet lukt realistisch te plannen dan lijkt het me enorm lastig.quote:
[..]
Dank je wel
Ik word er ook een beetje moe van. Ik plan per dag projecten in, een paar van mijn hobby's en een paar nuttige. Alleen als ik een overzicht zou maken van wat ik allemaal van mezelf moet doen en wanneer, dan word ik gek. Op dit moment kan ik niet realistisch plannen en doelen stellen (waardoor ik mezelf continu teleurstel), dus maak ik per dagdeel een lijstje met dingen die ik wil doen. Twee á drie activiteiten per dagdeel (en als ik echt zin in iets anders heb mag dat) en elk dagdeel een pauze. Ik weet dat dit hoort bij het herstellen van een manie en bij het herstellen van een psychose: en beide heb ik recent gehad. Dus lief zijn voor mezelf en een beetje proberen orde te houden (elke dag iets aan het huishouden doen en opruimen, voor de rest gewoon ontspannen).
Morgen ga ik weer naar mijn psych en dinsdag pak ik het sporten weer op. Beetje mijn normale structuur terugwinnen (zodat ik in september, fingers crost, kan studeren
Mij helpt t vooral mijn hoofd leeg te maken met alle 'to-do's, maar mij lukt het wel om onderscheid te maken tussen dingen die noodzakelijk zijn en dingen die dat niet zijn.
T huishouden staat nu op een laag pitje, alsin ik doe 1 ding per dag en daar kan ik prima mee leven.
Ik denk inderdaad dat lief zijn voor jezelf, maar ook mededogen met jezelf veel belangrijker zijn dan dat alles op rolletjes loopt.
Dat is toch ook goed. Je hebt genoeg dingen om je aandacht op te vestigen en je kan beter een ding plannen die realistisch is waardoor je een succeservaring hebt die dag, dan zoals ik tien dingen plannen en hoe dan ook falen.quote:
[..]
Ah ja als het niet lukt realistisch te plannen dan lijkt het me enorm lastig.
Mij helpt t vooral mijn hoofd leeg te maken met alle 'to-do's, maar mij lukt het wel om onderscheid te maken tussen dingen die noodzakelijk zijn en dingen die dat niet zijn.
T huishouden staat nu op een laag pitje, alsin ik doe 1 ding per dag en daar kan ik prima mee leven.
Ik denk inderdaad dat lief zijn voor jezelf, maar ook mededogen met jezelf veel belangrijker zijn dan dat alles op rolletjes loopt.
Ja, dat is het restje manie. Drie dingen per dagdeel is voor mij haalbaar (wc schoonmaken, haken, kleuren bijvoorbeeld) of als ik weg ga plan ik maar een ding (sport, serie kijken bijvoorbeeld). Ik vind mezelf dan een lui varken, maar het is momenteel het maximaal haalbare. En ik ben te onrustig om me echt op een ding te focussen. Ik loop de hele tijd heen en weer tussen mijn bureau en mijn knutseltafel, omdat ik me nergens echt goed op kan focussen. Alleen dat komt wel weer en langzaam maar zeker lukken de projecten wel. Alleen niet zo snel en efficiënt als anders.
Lief zijn en mededogen zijn niet mijn sterkste punten, maar ik werk eraan. Alles komt wel weer goed, hoe dan ook. Alleen nu nog even niet.
Ik hoorde van een hulpverlener dat die, als die niets wist over mij, mij heel normaal vond overkomen.
Aan mij merkt men het in eerste instantie ook niet. Sterker nog, veel mensen zijn wel verbaasd als ze ervan horen omdat ik vrij rustig overkom en verbaal me goed kan uitdrukken. Omdat mensen het niet zien moet ik het ze vertellen wanneer nodig en dat probeer ik zo duidelijk mogelijk te doen.quote:
Hoe gaan jullie ermee om dat "het" niet aan de buitenkant te zien is?
Ik hoorde van een hulpverlener dat die, als die niets wist over mij, mij heel normaal vond overkomen.
Het is soms lastig omdat het bij sommige mensen, ondanks dat ik het vertel en uitleg, niet binnenkomt. Zeker bij het stellen van grenzen is dat lastig, maar over het algemeen lukt me dat. Soms, als het me overvalt, moet ik eerst even tijd hebben om tot mezelf te komen maar erna lukt het meestal wel.
Over het algemeen probeer ik insensitieve mensen uit mijn buurt te houden. Wat de reden ook mag zijn, als ik er last van heb dan is die persoon niet iemand die ik nu in mijn leven wil hebben. Ik heb simpelweg niet de energie om aan zulke mensen te besteden.
Ik weet niet waarom, maar mensen merken het vrij snel aan me. Ik vind dat verschrikkelijk.quote:
Hoe gaan jullie ermee om dat "het" niet aan de buitenkant te zien is?
Ik hoorde van een hulpverlener dat die, als die niets wist over mij, mij heel normaal vond overkomen.
Dat is wel een goeie, ja. Thanks.quote:
[..]
Aan mij merkt men het in eerste instantie ook niet. Sterker nog, veel mensen zijn wel verbaasd als ze ervan horen omdat ik vrij rustig overkom en verbaal me goed kan uitdrukken. Omdat mensen het niet zien moet ik het ze vertellen wanneer nodig en dat probeer ik zo duidelijk mogelijk te doen.
Het is soms lastig omdat het bij sommige mensen, ondanks dat ik het vertel en uitleg, niet binnenkomt. Zeker bij het stellen van grenzen is dat lastig, maar over het algemeen lukt me dat. Soms, als het me overvalt, moet ik eerst even tijd hebben om tot mezelf te komen maar erna lukt het meestal wel.
Over het algemeen probeer ik insensitieve mensen uit mijn buurt te houden. Wat de reden ook mag zijn, als ik er last van heb dan is die persoon niet iemand die ik nu in mijn leven wil hebben. Ik heb simpelweg niet de energie om aan zulke mensen te besteden.
Sterktequote:
(en oh shit, mijn bui gaat richting heel somber. Ik hoop dat mijn vriendje er snel is, dat doet me meestal wel goed)
. Afleiding een idee?
Even twintig minuten uitzitten en op Youtube naar filmpjes kijkenquote:
[..]
Sterkte
Afleiding een idee?
quote:
[..]
Even twintig minuten uitzitten en op Youtube naar filmpjes kijken
Knuffels!quote:
(en oh shit, mijn bui gaat richting heel somber. Ik hoop dat mijn vriendje er snel is, dat doet me meestal wel goed)
Ik hoop dat je de tijd n beetje doorkomt.
Het is echt uit zelfbescherming. Het heeft meestal niet zoveel met die persoon te maken en ik vind dat ik voor mezelf mag kiezen. Al moet ik mezelf daar wel soms even aan herinneren.quote:
[..]
Dat is wel een goeie, ja. Thanks.
Sowieso, ontdek ik elke keer weer dat ik zelf mag bepalen met wie ik wel en niet omga. Ik heb best nog wel eens last van dat ik toch graag iedereen wil pleasen, maar meestal kom ik daar wel overheen als ik kalm ben en even heb nagedacht.
[ Bericht 3% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 18-03-2018 22:48:01 ]
Is het dan dat ze je anders gaan behandelen, of puur dat je dan jezelf door hun ogen gaan zien en je de moed in de schoenen zakt?quote:
[..]
Ik weet niet waarom, maar mensen merken het vrij snel aan me. Ik vind dat verschrikkelijk.
Ik vind het zelf vreselijk als mensen me hierdoor ineens meewarig gaan behandelen. Of niet meer voor vol aanzien en voor mij gaan bepalen wat ik wel en niet aankan.
Ik ben erg blij dat ik veel mensen om me heen heb die gewoon normaal tegen me doen maar wel rekening houden met grenzen die voor mij anders liggen.
Simpele dingen als 'cola of bier?' omdat ze weten dat ik maar beperkt mag drinken terwijl men eerder zonder vragen een biertje in mijn handen drukte. En daar verder ook niks over zeggen.
Het is niet dat mensen me als minder behandelen, misschien eerder het tegenovergestelde, maar ik krijg wel vragen. Ze zien me gelukkig als vol aan, alleen men heeft het gevoel dat er iets is. Ik kan het niet beter uitleggen. Alleen met sollicitaties e.d.is het echt vervelend. In het normale leven is het gênant, maar ik ben er ook op afgewezen en dat doet pijn.quote:
[..]
Is het dan dat ze je anders gaan behandelen, of puur dat je dan jezelf door hun ogen gaan zien en je de moed in de schoenen zakt?
Ik vind het zelf vreselijk als mensen me hierdoor ineens meewarig gaan behandelen. Of niet meer voor vol aanzien en voor mij gaan bepalen wat ik wel en niet aankan.
Ik ben erg blij dat ik veel mensen om me heen heb die gewoon normaal tegen me doen maar wel rekening houden met grenzen die voor mij anders liggen.
Simpele dingen als 'cola of bier?' omdat ze weten dat ik maar beperkt mag drinken terwijl men eerder zonder vragen een biertje in mijn handen drukte. En daar verder ook niks over zeggen.
Fijn dat je zo'n begripvolle omgeving hebt! Doet me deugt om te lezen. En deze periode gaat ook voorbij he, dan sta je beter in je schoenen en kan je gewoon weer verder.
hahahaha, te schattigquote:
Ja het is goed gekomen. Lekker met mijn vriend een film gekeken en daarna lekker liggen lezen. Een hele fijne avond dusquote:
[..]
Knuffels!
Ik hoop dat je de tijd n beetje doorkomt.
Dank jullie wel
Het ging er vooral over dat ik momenteel zonder zekerheid over mijn studie zit, niet weet of ik dat weer op kan pakken en dat ik bang ben nooit een normaal leven te leiden. Plus nog heel veel bijzaken (mijn broer krijgt een kindje erbij terwijl hij nu al teveel heeft aan twee kinderen. Beginnen met nieuwe clubjes, etc). Het ging er over dat ik geen toekomst voor mezelf zie en eigenlijk al zelfwaardering, en persoonlijkheid aan mijn (ontbrekende) carrière hang. Conclusie, ik moest mijn doelen bijstellen en meer compassie met mezelf hebben en gevoelens toe laten (en niet alleen letterlijk uitbraken).
Nu is mijn hoofd een wattenbol en ben ik uitgeput
Beetje late reactie, maar dit stukje zegt alles.quote:
Mag ik jullie om hulp vragen bij een dilemma?
Vorig jaar is iemand enorm rottig omgegaan met onze vriendschap en naderhand verdraait hij wat er is gebeurd ten koste van mij tegenover wederzijdse vrienden.
Hij verdraait wat er is gebeurd ten koste van jou tegenover mensen die ook jouw vrienden zijn. Dat doe je niet als vriend, punt. Deze persoon meteen in de kliko smijten en op armslengte afstand houden en nooit meer met zulke mensen gaan omgaan.
Mijn slapen gaat redelijk goed op 't moment. Qua uren haal ik 't niet altijd, maar qua dag/nachtritme gaat 't wel prima hierquote:
Oké, in januari sliep ik twee uur per nacht. Daarna sliep ik een week niet en werd opgenomen voor drie weken met een manie en een psychose. Vannacht heb ik voor het eerst weer eens een hele nacht goed geslapen zonder medicatie. Ik ben een beetje trots en blij
Ergens is dit ook wel een voordeel.quote:
Hoe gaan jullie ermee om dat "het" niet aan de buitenkant te zien is?
Ik hoorde van een hulpverlener dat die, als die niets wist over mij, mij heel normaal vond overkomen.
Maar goed, wat betreft wat je verder beschrijft, daar is je dossier dus ook voor
Dat had ik inderdaad besloten toen ik weer helder kon denken.quote:
Toch wel aardig druk hier.
[..]
Beetje late reactie, maar dit stukje zegt alles.
Hij verdraait wat er is gebeurd ten koste van jou tegenover mensen die ook jouw vrienden zijn. Dat doe je niet als vriend, punt. Deze persoon meteen in de kliko smijten en op armslengte afstand houden en nooit meer met zulke mensen gaan
Heel verstandig!quote:
[..]
Dat had ik inderdaad besloten toen ik weer helder kon denken.
Tis ook goed om te bedenken dat je je bewust bent van die zeg maar onhelderheid die plaatsvindt voordat je helderheid weer terug keert. Ook als (of misschien zelfs vooral als) het contact met mensen betreft. Dan wil ik er nogal eens even een nachtje over slapen.
Ik heb het meestal wel snel door en hou het ook even bij mezelf tot ik gekalmeerd ben, erop reageren in zo'n situatie maakt t er toch niet beter op.quote:
[..]
Heel verstandig!
Tis ook goed om te bedenken dat je je bewust bent van die zeg maar onhelderheid die plaatsvindt voordat je helderheid weer terug keert. Ook als (of misschien zelfs vooral als) het contact met mensen betreft. Dan wil ik er nogal eens even een nachtje over slapen.
Ik schakel meestal hulplijnen in om even te helpen weer te landen en dat lukt dan ook wel.
Blijft wel n energievreter. Maarja, ik hoop de komende tijd wat meters te maken op dat vlak.
Klopt. In 't verleden had ik ook meer 't gevoel dat ik -nu- moest reageren. Ik voelde me bezwaard niet (gelijk) te reageren (wat ook niet lekker voor m'n eigenwaarde was toen).quote:
[..]
Ik heb het meestal wel snel door en hou het ook even bij mezelf tot ik gekalmeerd ben, erop reageren in zo'n situatie maakt t er toch niet beter op.
het blijft een energievreter, maar je kunt ook op andere wijzes energie besparen.quote:Ik schakel meestal hulplijnen in om even te helpen weer te landen en dat lukt dan ook wel.
Blijft wel n energievreter. Maarja, ik hoop de komende tijd wat meters te maken op dat vlak.
Ik ben echt wat meer een manager van m'n eigen energiepool geworden (wat ik vroeger nooit van mezelf gedacht had) en moet -bewuster- kiezen tegen wie ik 'ja' zeg en tegen wie 'nee'. Dat was voor mij deel van 't leerproces.
Hopelijk heb je snel geen hulpverleners meer nodig om goed te kunnen landen
Nou doorgaans lukt het me wel steeds beter, maar bij sommige mensen gaan alle alarmen bij mij tegelijk af. Is iets dat door t verleden komt en dat hoop ik in de komende tijd tot rust te kunnen brengen. Tot die tijd probeer ik ermee om te gaan.quote:
[..]
Klopt. In 't verleden had ik ook meer 't gevoel dat ik -nu- moest reageren. Ik voelde me bezwaard niet (gelijk) te reageren (wat ook niet lekker voor m'n eigenwaarde was toen).
[..]
het blijft een energievreter, maar je kunt ook op andere wijzes energie besparen.
Ik ben echt wat meer een manager van m'n eigen energiepool geworden (wat ik vroeger nooit van mezelf gedacht had) en moet -bewuster- kiezen tegen wie ik 'ja' zeg en tegen wie 'nee'. Dat was voor mij deel van 't leerproces.
Hopelijk heb je snel geen hulpverleners meer nodig om goed te kunnen landen
Gisteren was ik echt een hyperventilerend hoopje ellende, maar dat maakt niet uit quote:
Eten is gisteren, ondanks alle paniekaanvallen, goed gegaan
Nice, ben benieuwd hoe EMDR je zal bevallenquote:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Ik heb er echt ook zoveel over gezien/gelezen ondertussen. En hoe het nu ECHT werkt klinkt nog steeds als hocus pocus maar op de een of andere manier voelt het precies als wat ik nodig heb.quote:Op woensdag 21 maart 2018 10:17 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Nice, ben benieuwd hoe EMDR je zal bevallen
quote:
Eten is gisteren, ondanks alle paniekaanvallen, goed gegaan
Klinkt goedquote:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Jup.quote:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Zou wat vrolijke aanwezige muziek opzetten niet kunnen helpen? Of juist iets gaan doen op de tijden dat je weet dat je normaal slaperig word?
Ja. Altijd had ik een dip in de middag, Zo tegen 3 uur was ik echt opquote:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
en dan 's nachts niet in slaap kunnen komen quote:
Ik heb het in de ochtend altijd heel druk, om wakker te blijven met de medicatie van de ochtend achter mijn kiezen en 's middags ben ik gewoon te moe om pap te zeggen. En tegen de avond begint alles uitgewerkt te raken en word ik weer levendig (totdat het weer medicatietijd is). Echt na elke medicijnronde heb ik een inkakmoment (dus vier keer op een dagquote:
[..]
Ja. Altijd had ik een dip in de middag, Zo tegen 3 uur was ik echt op
)Ik ben ook vaak moe. Ga ook regelmatig een uurtje of 2 slapen om de rest van de dag nog wat te kunnen doen.quote:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Vandaag had ik voor t eerst in tijden weer wat meer energie en heb lekker wat rondgefietst. Zal komen doordat ik gisteren na het gesprek met de psycholoog een hoop spanning los kon laten.
Ook bij mijn vrijwilligerswerk heb ik het besproken en ook de manager steunt me wel. Hij gaf aan dat hij ook wel ziet dat 'gewoon werken' er niet inzit, dat mijn niveau eerder een uurtje een beetje aanrommelen en daarna uitrusten is.
Ik ben blij met de steun van mijn omgeving. Ook vrienden en mijn broer geven aan dat ze me uiteindelijk wel weer aan t werk zien maar nu nog niet. Nu hopen dat ik dat goed uitgelegd krijg bij het uwv.
ChildoftheStars, ik weet niet of het voor jou werkt, maar ik doe wel ns een dutje 's middags om even op te laden. Maar dan zet ik mijn wekker op 30-45 minuten. Want als ik te lang ga slapen dan heb ik daar 's avonds last van...
Best fijn. Ik heb nu 'twee dagen' voor de prijs van één. 's Ochtends energie voor actieve dingen (huishouden, meestal) én na mijn dutje genoeg energie om te koken en te hobby'en.
Wat maakte je boos zo boos op haar?quote:
Bij mijn psych geweest en op den duur zat ik me gewoon in te houden om haar niet te slaan.
Ik herken dit. Mijn studie was mijn enige houvast en mijn enige hoop op een fatsoenlijke toekomst. Ik bleef proberen ondanks continu falen, omdat het het enige was dat ik had. Ik moest het halen en verwachtte dat ik er nooit overheen zou komen als ik zou moeten stoppen, dat dat het einde betekende voor mij. Vorig jaar heb ik toch de rationele beslissing genomen om het op te geven en dat was heftig, maar ik blijk het beter aan te kunnen dan ik had verwacht.quote:Maar het was een goed gesprek en de vinger werd heel duidelijk op de zere plek gelegd, waarvan ik zelf nog niet door had dat het zo pijnlijk was (maar waarschijnlijk de reden van waarom ik zoveel moet braken van mezelf, en mezelf moet straffen).
Het ging er vooral over dat ik momenteel zonder zekerheid over mijn studie zit, niet weet of ik dat weer op kan pakken en dat ik bang ben nooit een normaal leven te leiden. Plus nog heel veel bijzaken (mijn broer krijgt een kindje erbij terwijl hij nu al teveel heeft aan twee kinderen. Beginnen met nieuwe clubjes, etc). Het ging er over dat ik geen toekomst voor mezelf zie en eigenlijk al zelfwaardering, en persoonlijkheid aan mijn (ontbrekende) carrière hang. Conclusie, ik moest mijn doelen bijstellen en meer compassie met mezelf hebben en gevoelens toe laten (en niet alleen letterlijk uitbraken).
Nu is mijn hoofd een wattenbol en ben ik uitgeput
Fijn!quote:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Vind je het spannend? Ik wilde nooit EMDR proberen omdat ik het te raar vind
De laatste tijd slaap ik af en toe 's middags, ook omdat ik gewoon geen zin heb om wakker te zijn.
Ik heb geleerd dat deze alarmbellen voor mij een signaal van mezelf zijn dat er iets aan de hand is. Het grootste probleem is het correct interpreteren van deze signalen en reinheid, rust en een soort koelheid zijn daarbij handig. Ik merk dat ik deze signalen meestal niet voor niets heb en zal ze zeker niet afdoen als 'grote onzin' oid.quote:
[..]
Nou doorgaans lukt het me wel steeds beter, maar bij sommige mensen gaan alle alarmen bij mij tegelijk af. Is iets dat door t verleden komt en dat hoop ik in de komende tijd tot rust te kunnen brengen. Tot die tijd probeer ik ermee om te gaan.
Ik voel soms gewoon aan wanneer er problemen gaan ontstaan, meestal als ik bijvoorbeeld in 't OV onderweg ben. Lijkt soms wel een zintuig, maar tis lastig om ervoor te zorgen dat die heftige (en vaak alarmerende emoties) niet met je aan de haal gaan.
Er zijn ook wel mensen die zullen beweren dat dit gevoel een probleem op zich is en dat het zeg maar uitgeschakeld dient te worden, maar ik zie het meer als iets wat je 't beste kan leren beheersen zodat het in jouw voordeel werkt.
Sommige mensen zijn nou eenmaal onbetrouwbaar en hoe eerder je deze herkent, hoe beter.
Ik ben wel benieuwd hoe dit voor jou zal gaan werken. Succes alvastquote:
[..]
Ik heb er echt ook zoveel over gezien/gelezen ondertussen. En hoe het nu ECHT werkt klinkt nog steeds als hocus pocus maar op de een of andere manier voelt het precies als wat ik nodig heb.
Ik heb -soms- momentjes dat ik min of meer ineens instort (vaak na een drukke overprikkelend dagdeel, bijvoorbeeld).quote:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Ik ga dan toch vaak even op bed of op de bank liggen en soms slaap ik dan even een uurtje of 2.
Voor een korte tijd even wegzinken zou op zich geen kwaad moeten doen. 't belangrijkste 'probleem' dat je zou kunnen krijgen door in de middag zeg maar even te dutten, is dat je daardoor je dag/nachtritme vooruit gaat schuiven. Zolang je je dag/nachtritme stabiel weet te houden (en je voor de rest geen problemen daarmee ondervindt, zoals het missen van afspraken of geen boodschappen kunnen halen of zo), zie ik er niet echt een probleem in.
Dus soms als ik in de middag ineens (hartstikke!) moe ben, dan geef ik er aan toe en ga ik even liggen. Dan even 1 tot 2 uur slapen (vaak dan ook dromen) en dan kan ik er weer even tegenaan
Ik vind het heel eng, maar ik ben wel heel blij met de doorverwijzing. Als ik zie wat andere mensen er aan gehad hebben en wat hun verhalen zijn.. dan maakt dat me best hoopvol.quote:
[..]
Wat maakte je boos zo boos op haar?
[..]
Ik herken dit. Mijn studie was mijn enige houvast en mijn enige hoop op een fatsoenlijke toekomst. Ik bleef proberen ondanks continu falen, omdat het het enige was dat ik had. Ik moest het halen en verwachtte dat ik er nooit overheen zou komen als ik zou moeten stoppen, dat dat het einde betekende voor mij. Vorig jaar heb ik toch de rationele beslissing genomen om het op te geven en dat was heftig, maar ik blijk het beter aan te kunnen dan ik had verwacht.
[..]
Fijn!
Ik wilde nooit EMDR proberen omdat ik het te raar vind
En van niks doen word het sowieso niet beter.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Ik schrijf veel.quote:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Daarnaast: waarom wil je precies weten wat je kunt verwachten?
(Heb je de depressies als verlammend ervaren destijds (bijvoorbeeld) waardoor het een te grote impact had op andere aspecten van je leven en wil je daar een soort controle over krijgen?) Als je de eerste vraag concreet voor jezelf kunt beantwoorden kun je ook iets gerichter zoeken naar wat handig zou zijn.
Mijn alarmbellen gaan meestal ook af als er iets is dat niet klopt, alleen bij mij wordt t dan soms zo heftig dat ik niet meer helder kan denken.quote:
[..]
Ik heb geleerd dat deze alarmbellen voor mij een signaal van mezelf zijn dat er iets aan de hand is. Het grootste probleem is het correct interpreteren van deze signalen en reinheid, rust en een soort koelheid zijn daarbij handig. Ik merk dat ik deze signalen meestal niet voor niets heb en zal ze zeker niet afdoen als 'grote onzin' oid.
Ik voel soms gewoon aan wanneer er problemen gaan ontstaan, meestal als ik bijvoorbeeld in 't OV onderweg ben. Lijkt soms wel een zintuig, maar tis lastig om ervoor te zorgen dat die heftige (en vaak alarmerende emoties) niet met je aan de haal gaan.
Er zijn ook wel mensen die zullen beweren dat dit gevoel een probleem op zich is en dat het zeg maar uitgeschakeld dient te worden, maar ik zie het meer als iets wat je 't beste kan leren beheersen zodat het in jouw voordeel werkt.
Sommige mensen zijn nou eenmaal onbetrouwbaar en hoe eerder je deze herkent, hoe beter.
Ik verwacht dat met het tot rust brengen van het verleden minder zal worden.
Maar je hebt gelijk dat het niet zomaar gebeurt, er is wel altijd iets dat speelt en met name daarin probeer ik meer voor mezelf te kiezen.
Mijn gevoel uitschakelen daar ben ik vanaf gestapt. Het leven is veel leuker met gevoelens en daarnaast zijn ze er voor een reden. Mij helpen ze in elk geval ook goed om te weten waar mijn grenzen liggen.
Ik zei laatst nog tegen mijn psycholoog dat ik het lastig vond nog te relateren aan toen het echt slecht met me ging. Ik weet rationeel dat ik heel diep zat maar de gevoelens en hoe het was lijkt nu meer een soort grijsfoto. Ik kan me amper nog voorstellen hoe het toen was.quote:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Hoewel het vaag is heb ik mijn psycholoog en anderen als getuigen dat ik toen echt diep zat, en dat het nu dus belangrijk is en blijft aan mezelf te werken om te voorkomen dat dat herhaald wordt.
Wat ik hier wel herken (en wat verder op zich losstaat van het depressie-verhaal zelf), is dat toen ik bijvoorbeeld nog abilify nam, m'n emoties veel meer afgevlakt waren.quote:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Ik kan me wel dingetjes herinneren van de invloed die dit op m'n dagelijkse leven had, maar ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe dit voelt of hoe dit op mijn (even bij gebrek aan betere term) beslissingscentrum inwerkte.
Verder kan ik me depressie wel voorstellen. Misschien omdat ik 't zo vaak en lang en diep heb meegemaakt, maar ik denk ook omdat ik in staat ben om emoties uit 't verleden op te roepen. Een makkelijke manier waarop dit vaker lukt is door bepaalde muziek te luisteren of door op een andere manier een bepaalde sfeer bij mezelf op te roepen.
Het opzoeken van een bepaalde plek die ik bijvoorbeeld met depressie associeer, kan dit ook nog oproepen, maar dit effect is wel minder sterk en verdwijnt ook vrij snel.
Ik kan 't vaak ook oproepen door me te herinneren hoe iets was of hoe iets ging. Tis alsof er een oude la weer opengetrokken wordt en alle shit weer eruit valt (maar vaak wel minder heftig).
Heb je dingen die bij jou sterke emoties oproepen? Heb je bijvoorbeeld passies of is er iets waar je zeg maar gelijk enthousiast van wordt? Dat soort dingen zouden je meer inzicht -kunnen- geven wat dit aangaat en ik verwacht dat dit bij jezelf begrijpen ook je angst daarvoor zou kunnen laten doen afnemen
(maar garanties bied ik niet ).Klopt. Verstandig ook. Ik ontdekte dit eigenlijk pas toen ik als vuistregel vaker ging reageren met "Ik slaap er een nachtje overquote:
[..]
Mijn alarmbellen gaan meestal ook af als er iets is dat niet klopt, alleen bij mij wordt t dan soms zo heftig dat ik niet meer helder kan denken.
Ik verwacht dat met het tot rust brengen van het verleden minder zal worden.
Maar je hebt gelijk dat het niet zomaar gebeurt, er is wel altijd iets dat speelt en met name daarin probeer ik meer voor mezelf te kiezen.
" waardoor ik mezelf meer bedenktijd gaf.Ook gebruikte ik vaker bij geval van twijfel "nee" als het om dingen ging als een gunst verlenen (bijvoorbeeld op iemand oppassen of iets voor iemand opslaan of iemand geld lenen).
Die alarmbellen goed aanvoelen is iets wat ik heb moeten leren perfectioneren (en perfect is 't niet, uiteraard) en omgekeerd evenredig heb ik ook geleerd om aan te voelen of iemand goed voelt of niet.
Ik vond 't ook lastig om mensen toch het voordeel van de twijfel te geven als ik rationeel gezien prima kon inschatten dat iemand wel degelijk betrouwbaar was. Achteraf gezien had ik dit rationeel gezien vrijwel altijd ook juist ingeschat en was mijn eigen wantrouwen eerder het probleem. Maar iemand wel gaan vertrouwen is misschien wel 1 van de moeilijkste dingen die er zijn (voor mij).
Maar er zijn mensen die wel goed voelen en daar heb ik gewoonlijk ook meer tolerantie voor als die zeg maar de schijn tegen hebben wat betrouwbaarheid betreft
Uhu, idem! Mezelf emotioneel afsluiten, mezelf haten omdat ik zo heftig reageer (en dus een slappeling ben, walgelijk ben, waardeloos ben), daar heb ik 't helemaal mee gehad. En al helemaal omdat dat simpelweg niet waar is.quote:Mijn gevoel uitschakelen daar ben ik vanaf gestapt. Het leven is veel leuker met gevoelens en daarnaast zijn ze er voor een reden. Mij helpen ze in elk geval ook goed om te weten waar mijn grenzen liggen.
Grenzen aangeven is ook lastig. Wat hier helpt is omgaan met mensen die (totaal of vrijwel totaal) absoluut betrouwbaar zijn, die zeg maar geen gevaar voor me zijn, en dan op hun 'oefenen' (stiekem
), waardoor m'n zelfvertrouwen toeneemt en ik 't later ook bij mindere mensen kan.Ook dingen als afdingen op vlooienmarkten of verkoopsites of zelfs online RPG's hebben me hierbij geholpen.
Doorgaans eigenlijk niet. Ik heb wel nare herinneringen, en als ik daar aan denk probeer ik het gevoel dat erbij hoort maar te laten komen. Dat vind ik soms wel lastig.quote:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Ik probeer mijn gedachten helpend te laten zijn. Mezelf bevestigen dat het naar was en dan extra lief zijn voor mezelf als troost. Roze pluizige deken, kopje kamillethee of iemand een knuffel vragen.
[ Bericht 49% gewijzigd door kuolema op 26-03-2018 19:10:53 ]
Niet. Komt het alleen maar harder van terug. Het een plek geven, accepteren, verwerken.quote:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Door heel slecht voor mezelf te zorgen en in mijn eetstoornis de ruimte te geven. Herinneringen moet je verwerken, niet onderdrukkenquote:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Op maandag 26 maart 2018 18:35 schreef kuolema het volgende:Dat is echt een rot situaties... maar misschien heeft het ook niet per se met jou te maken he
Ik denk niet dat ze iets slechts met je van plan zijn, ze hebben vast het beste met je voor [ Bericht 45% gewijzigd door ChildoftheStars op 26-03-2018 21:23:12 ]
Je hebt gelijk.quote:
Dat is echt een rot situaties... maar misschien heeft het ook niet per se met jou te maken he
Ik had niet zo'n goede dag en daardoor werd ik even wantrouwend. Ik had iets verkeerd verstaan blijkbaar.
Goed dat het een beetje weg is nu.quote:
[..]
Je hebt gelijk.
Ik had niet zo'n goede dag en daardoor werd ik even wantrouwend. Ik had iets verkeerd verstaan blijkbaar.
Wauw, dat is een grote stap. Wil je het wel, ondanks de angst? Of heb je het gevoel dat je moet?quote:
Ik heb woensdag ontslag gesprek . Ik ben dan acht jaar vooral opgenomen geweest. Iets van drie of vier maanden niet. Heb een paar nachten in mijn nieuwe woning doorgebracht en ben doodsbang. Maar het gaat wel echt gebeuren.
Dat is overmorgen alquote:
Ik heb woensdag ontslag gesprek . Ik ben dan acht jaar vooral opgenomen geweest. Iets van drie of vier maanden niet. Heb een paar nachten in mijn nieuwe woning doorgebracht en ben doodsbang. Maar het gaat wel echt gebeuren.
Veel succes!
Laat ons weten hoe 't gaat, als je wilt
Wat ik wilde was ergens zijn waar ik goed begeleid werd terwijl ik elders in therapie ben. Dat ging niet. Dat liep anders.quote:
[..]
Wauw, dat is een grote stap. Wil je het wel, ondanks de angst? Of heb je het gevoel dat je moet?
Dus ik heb ervoor gekozen om alleen te gaan wonen, terwijl dat misschien nog te vroeg is.
Maar het is wel een "heb moeten kiezen dat nu te doen".
En dingen zijn dan ook echt veel. De afgelopen acht jaar, gemis van dingen, de hoeveelheid ruimte, zo veel keuzes, mijn dochter, nieuwe spullen, andere mensen, overal geluiden, regeldingen, angst voor het echte leven, komt er nog een hulphond, wanneer ga ik de mist in en zal alles weer opnieuw beginnen? En natuurlijk mijn kapotte zelf waar ik elke dag mee om moet gaan.
Het zal wel enorm wennen zijn.
Ik wens je heel veel sterkte/succes al naar gelang je nodig hebt.
Dit is een nieuwe start, het kan nog alle kanten op dus ook de goede kant. Stomme zin, heb je niets aan natuurlijk.quote:
[..]
Wat ik wilde was ergens zijn waar ik goed begeleid werd terwijl ik elders in therapie ben. Dat ging niet. Dat liep anders.
Dus ik heb ervoor gekozen om alleen te gaan wonen, terwijl dat misschien nog te vroeg is.
Maar het is wel een "heb moeten kiezen dat nu te doen".
En dingen zijn dan ook echt veel. De afgelopen acht jaar, gemis van dingen, de hoeveelheid ruimte, zo veel keuzes, mijn dochter, nieuwe spullen, andere mensen, overal geluiden, regeldingen, angst voor het echte leven, komt er nog een hulphond, wanneer ga ik de mist in en zal alles weer opnieuw beginnen? En natuurlijk mijn kapotte zelf waar ik elke dag mee om moet gaan.
Wat bedoel je met 'zal alles weer opnieuw beginnen'? Als er iets niet goed zou gaan betekent dat niet gelijk dat alles verloren is. Dan probeer je het opnieuw. Het hoeft niet foutloos te gaan.
Het lukt me nu niet iets beters te typen dan dit, sorry. Sterkte, geloof in jezelf
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeïnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Geen idee hoe je relatie met je broertje is en wat zijn rol daar is anders dan vrijwilligercollega? Dit is imo zo'n duidelijke "onderons" app dat op deze manier delen volkomen ongepast is
Objectief gezien kun je ze de tip geven dat ze de bierspeciaalkaart niet meer moeten kwijtraken (dat moet te doen zijn) en dat die nummers zo aangegeven moeten worden dat er duidelijk staat wat 't moet zijn.quote:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeïnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Die 10 minuten is natuurlijk vervelend, maar dat hoort er eenmaal bij (ik ken weinig mensen die een wachtrij leuk vinden (en zelf heb ik een dermate hekel aan wachten dat ik geregeld liever een extra stuk wandel dan dat ik wacht op de bus, zelfs al is de bus misschien sneller)).
En als het om vrijwilligers gaat, heb ik al gemerkt dat je de lat ook minder hoog moet leggen. Ik heb zelf jarenlang vrijwilligerswerk gedaan en moest er in sommige situaties bijna geld op toeleggen in plaats van dat ik eraan verdiende. Dan is m'n enige 'salaris' de dankbaarheid die ik daarvoor krijg, de genoegdoening dat mijn werk gewaardeerd word. Ik kan me voorstellen dat je broertje mede daarom zo gereageerd kan hebben?
Ik vind het doorsturen van privé-bedoelde mails nogal bedenkelijk, dus op zich heb je niks te maken met de feedback die je niet zelf aan de mensen daar gaf. Maar ze hebben die feedback nu binnen.
Wel zou in mijn ogen je broertje karma -1 krijgen. Het is een kutstreek.
Die serveerster snapt denk ik wel dat het bij jou ook stoomafblazen was en dat 't in de privésfeer was en dat 't misschien ook minder genuanceerd was juist doordat je meende dat het privé ging blijven. Maar dat neemt dan weer niet weg dat je kritiek -op zich- niet zo ver van de waarheid is.
Alleen als het om vrijwilligers gaat..tsja, als ze het gratis doen dan kan ik me (omdat ik zelf jarenlang vrijwilligerswerk deed en soms nog steeds doe) voorstellen dat ze zich nogal voor hun kloten getrapt zullen voelen.
Gewoon aangeven, uitpraten en soms zijn dingen gewoon even shit. Hoeft geen definitieve gevolgen voor de toekomst te hebben.
Ik zou wel gaan, gewoon even door de gehaktmolen. Als ze de confrontatie met je aangaan, laat zien waar je voor staat.
Ik was ook laaiend op de serveerster maar ik liep liever weg voordat ik dingen zou zeggen of doen waar ik spijt van zou krijgen.quote:
Jezus, ik zou ontploffen
Geen idee hoe je relatie met je broertje is en wat zijn rol daar is anders dan vrijwilligercollega? Dit is imo zo'n duidelijke "onderons" app dat op deze manier delen volkomen ongepast is
Boos worden is iets waar ik nog heel veel moeite mee heb, ik schaam me dood als ik er iets van laat zien en ben bang dat mensen me vreselijk vinden als ik een keer boos wordt. Omdat het al zoveel oproept nog voor ik iets naar de betreffende persoon heb geuit ga ik liever eerst uit de situatie om tot mezelf te komen.
Mijn broertje heeft ook een rol in het bestuur maar doet alleen promotie. Hij heeft niks met het personeel te maken. Ik kan me overigens wel voorstellen dat hij het vanuit zijn bestuursrol gedeeld heeft, maar dat was niet wat ik in gedachten had. Ik deelde het met m omdat ik wel vaker dat soort dingen deel met m'n broertje, niet ondat hij hier bestuur doet.
Ik heb hem er wel even over gesproken maar hij was er een beetje vaag over. Ik denk dat hij wel snapte dat t niet kon, gaf zelf aan dat hij het in het vervolg zou vragen.
Poeh... dit hoef je niet te accepteren. Is het misschien een idee, als de emoties gezakt zijn, dit met je broer te bespreken? Gewoon zeggen hoe je je voelt en dat je het vervelend vindt dat hij privé dingen met anderen deelt?quote:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeïnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Je hoeft je echt niet lullig te voelen
Je hebt niks verkeerds gedaan. Schouders eronder en gaan. You can do it!Dat is niet zo netjes van je broer. Het is niet alsof je iets heel ergs hebt gezegd of gedreigd met iets. Zo'n app stelt niets voor.quote:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeïnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.quote:
[..]
Objectief gezien kun je ze de tip geven dat ze de bierspeciaalkaart niet meer moeten kwijtraken (dat moet te doen zijn) en dat die nummers zo aangegeven moeten worden dat er duidelijk staat wat 't moet zijn.
Die 10 minuten is natuurlijk vervelend, maar dat hoort er eenmaal bij (ik ken weinig mensen die een wachtrij leuk vinden (en zelf heb ik een dermate hekel aan wachten dat ik geregeld liever een extra stuk wandel dan dat ik wacht op de bus, zelfs al is de bus misschien sneller)).
En als het om vrijwilligers gaat, heb ik al gemerkt dat je de lat ook minder hoog moet leggen. Ik heb zelf jarenlang vrijwilligerswerk gedaan en moest er in sommige situaties bijna geld op toeleggen in plaats van dat ik eraan verdiende. Dan is m'n enige 'salaris' de dankbaarheid die ik daarvoor krijg, de genoegdoening dat mijn werk gewaardeerd word. Ik kan me voorstellen dat je broertje mede daarom zo gereageerd kan hebben?
Ik vind het doorsturen van privé-bedoelde mails nogal bedenkelijk, dus op zich heb je niks te maken met de feedback die je niet zelf aan de mensen daar gaf. Maar ze hebben die feedback nu binnen.
Wel zou in mijn ogen je broertje karma -1 krijgen. Het is een kutstreek.
Die serveerster snapt denk ik wel dat het bij jou ook stoomafblazen was en dat 't in de privésfeer was en dat 't misschien ook minder genuanceerd was juist doordat je meende dat het privé ging blijven. Maar dat neemt dan weer niet weg dat je kritiek -op zich- niet zo ver van de waarheid is.
Alleen als het om vrijwilligers gaat..tsja, als ze het gratis doen dan kan ik me (omdat ik zelf jarenlang vrijwilligerswerk deed en soms nog steeds doe) voorstellen dat ze zich nogal voor hun kloten getrapt zullen voelen.
Gewoon aangeven, uitpraten en soms zijn dingen gewoon even shit. Hoeft geen definitieve gevolgen voor de toekomst te hebben.
Ik zou wel gaan, gewoon even door de gehaktmolen. Als ze de confrontatie met je aangaan, laat zien waar je voor staat.
Maar dan nog had hij het even kunnen overleggen. Ik was best verbaasd dit terug te horen van de manager.
Het gaat om vrijwilligers, en zelf heb ik dit zo'n 8 jaar gedaan bij de voorloper van dit café. Hoewel je van vrijwilligers minder mag verwachten vind ik niet dat je op deze manier klanten om kan gaan. Een stukje meedenken had echt veel gescheeld. Het was met name de houding die echt niet kon vond ik.
Ik probeer me dit in te prenten. Maar denk dat ik morgen nog wel even met de mensen die het doorgestuurd hebben gekregen ga praten om het recht te zetten. De actie van mijn broertje was niet bepaald tof, maar wel goedbedoeld denk ik. Maar ik verwacht niet van hem dat hij het zelf rechtzet.quote:
[..]
Dat is niet zo netjes van je broer. Het is niet alsof je iets heel ergs hebt gezegd of gedreigd met iets. Zo'n app stelt niets voor.
Sterkte, ik hoop dat je vannacht wat beter slaapt.quote:
Pffft... pittig dagje hier. Het slapen gaat weer slecht en ik ben een beetje down. Maar we zetten gewoon door. Vanavond maar even aan de promethazine
Heb je moeite met alcohol? Alsin dat je het gebruikt om even je problemen te vergeten?quote:
Hier ook twee lastige dagen. Ik doe heel erg mijn best om door te gaan en geen alcohol te drinken.
Sterkte met het nuchter blijven.
Dat verandert het perspectief. Maar het blijft zo dat je niet zonder toestemming berichten van een ander mag doorsturen.quote:
[..]
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.
Maar dan nog had hij het even kunnen overleggen. Ik was best verbaasd dit terug te horen van de manager.
Het gaat om vrijwilligers, en zelf heb ik dit zo'n 8 jaar gedaan bij de voorloper van dit café. Hoewel je van vrijwilligers minder mag verwachten vind ik niet dat je op deze manier klanten om kan gaan. Een stukje meedenken had echt veel gescheeld. Het was met name de houding die echt niet kon vond ik.
Ja, dat doe ik en dat is niet goed. Het is gelukt en vandaag voel ik me tot nu toe iets beter.quote:
[..]
Heb je moeite met alcohol? Alsin dat je het gebruikt om even je problemen te vergeten?
Sterkte met het nuchter blijven.
Dank je.
Ik heb het er vandaag nog even met hem over gehad en we begrijpen elkaars perspectief. T was met name van hem uit dat ie er wat mee wilde en even niet had nagedacht hoe het op anderen zou overkomen.quote:
[..]
Dat verandert het perspectief. Maar het blijft zo dat je niet zonder toestemming berichten van een ander mag doorsturen.
[..]
Ja, dat doe ik en dat is niet goed. Het is gelukt en vandaag voel ik me tot nu toe iets beter.
Dank je.
Dat lijkt me lastig, maar knap dat je het volhoudt!
Ikzelf heb nicotine als verslaving en ik snap vanuit dat opzicht hoe naar verslavingen zijn. Ik stop regelmatig met roken, stap dan over op vapen. Zeker bij wat lastiger periodes kan ik echt met moeite van de sigaret afblijven en t lukt ook wel eens niet.
Nogmaals, knap dat het je lukt. Daar is best wat wilskracht voor nodig.
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Sinds wanneer neem je die AD's? En welk type ad is het? Redelijk essentiële vragen wel.quote:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Persoonlijke ervaring: ssri's en het duurde zeker weken en moest de dosis na een aantal weken ophogen voordat ik iets van positief effect voelde.
Bijwerkingen had ik uiteraard vanaf dag 2 al last van
Ik sta in neutraal en dat vind ik ergens wel lekker. De periode voordat ik het ging gebruiken schoot ik qua emoties alle kanten op. Maar juist als ik wat somberder denk, kom ik daar niet meer, of in elk geval niet voor langere tijd. Jij nog wel, zo te lezen.quote:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Het is en blijft geen wondermiddel natuurlijk. Als je gedachtes nog steeds ingesteld staan op negatief en alles in je leven nog steeds ruk is, dan zullen antidepressiva ook niet veel uithalen.quote:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Zoals Trashcanman al zegt ligt het er ook aan welke je hebt en wat de dosis is.
Bij mij zorgt het er vooral voor dat de diepte van mijn dal iets minder diep wordt. Ben ik zelf eigenlijk ook wel blij mee omdat ik dan nog wel de negatieve/sombere gevoelens naar boven kan halen met therapie en daar aan kan werken. Het lost nooit je problemen op maar het is wel een fijne ondersteuning.
Alleen zeg je dat je niet om een verhoging wilt vragen, heb je dan geen periodieke gesprekken met een psychiater die dat ook in de gaten houdt? Want zoals eerder gezegd ligt het ook heel erg aan je dosis en welke antidepressiva je gebruikt.
Tot we uiteindelijk wel het middel vonden wat voor mij werkte, binnen een paar weken merkte niet alleen ik, maar ook de mensen om mij heen duidelijk effect.
Nou, ik heb de indruk dat het alleen na een tijd minder goed werkt.quote:
[..]
Het is en blijft geen wondermiddel natuurlijk. Als je gedachtes nog steeds ingesteld staan op negatief en alles in je leven nog steeds ruk is, dan zullen antidepressiva ook niet veel uithalen.
Zoals Trashcanman al zegt ligt het er ook aan welke je hebt en wat de dosis is.
Bij mij zorgt het er vooral voor dat de diepte van mijn dal iets minder diep wordt. Ben ik zelf eigenlijk ook wel blij mee omdat ik dan nog wel de negatieve/sombere gevoelens naar boven kan halen met therapie en daar aan kan werken. Het lost nooit je problemen op maar het is wel een fijne ondersteuning.
Alleen zeg je dat je niet om een verhoging wilt vragen, heb je dan geen periodieke gesprekken met een psychiater die dat ook in de gaten houdt? Want zoals eerder gezegd ligt het ook heel erg aan je dosis en welke antidepressiva je gebruikt.
Geen zin om te switchen (weer) en/of te verhogen. Bwuuuuuuuuuuuugh.
Nou ben ik natuurlijk geen professional maar het lijkt mij dat je na een tijdje het effect ook als normaal gaat ervaren. Maar ook wat Nijna zegt, volgens mij is het bij antidepressiva vooral uitproberen.quote:
[..]
Nou, ik heb de indruk dat het alleen na een tijd minder goed werkt.
Geen zin om te switchen (weer) en/of te verhogen. Bwuuuuuuuuuuuugh.
En ik kan het niet genoeg benadrukken: het is een hulpmiddel, geen oplossing.quote:
[..]
Nou ben ik natuurlijk geen professional maar het lijkt mij dat je na een tijdje het effect ook als normaal gaat ervaren. Maar ook wat Nijna zegt, volgens mij is het bij antidepressiva vooral uitproberen.
+1quote:
Binnen een paar weken merkte niet alleen ik, maar ook de mensen om mij heen duidelijk effect.
Bij mij gelukkig in 1x raak. Voor mij is er echt iets heel erg naar de achtergrond verdwenen. Het is niet weg, maar alles is véél gebalanceerder. Ik merk dat de dingen die ik doe veel meer effect op mijn stemming hebben dan voorheen. De grauwe mist is weg.
Ik had bij mezelf het idee dat doordat het allemaal wat minder donker werd, er ook ruimte was om anders te gaan denken ofzo.quote:
[..]
+1
Bij mij gelukkig in 1x raak. Voor mij is er echt iets heel erg naar de achtergrond verdwenen. Het is niet weg, maar alles is véél gebalanceerder. Ik merk dat de dingen die ik doe veel meer effect op mijn stemming hebben dan voorheen. De grauwe mist is weg.
Eerst was het allemaal donker en negatief en dat ombuigen lukte niet.
En met de medicatie ging dat donkere er wat af en was er in mijn hoofd ook meer ruimte voor andere gedachten.
Inmiddels al bijna een jaar medicatie vrij (heel langzaam afgebouwd, ik denk wel uitgespreid over minimaal een jaar) en so far, so good. En ik voel me echt nog wel eens rot, ik ben geen rasoptimist en dat zal ik ook nooit worden waarschijnlijk, maar het is zo anders dan een jaar of 4 a 5 terug.
Wat mij ook heeft geholpen, denk ik. Is de juiste diagnose. Waardoor ik mijzelf beter begrijp en ik ook wat milder kan zijn naar mezelf.
Ik liep al jaren bij ggz en aanverwante instellingen en ze plakten maar raak met etiketjes. Ondanks dat ik zelf het gevoel had dat het niet klopte. Maar dat is geweest, terugdraaien kan niet meer en het gaat echt wel beter met me.
Zonde van al die tijdquote:
[..]
Ik had bij mezelf het idee dat doordat het allemaal wat minder donker werd, er ook ruimte was om anders te gaan denken ofzo.
Eerst was het allemaal donker en negatief en dat ombuigen lukte niet.
En met de medicatie ging dat donkere er wat af en was er in mijn hoofd ook meer ruimte voor andere gedachten.
Inmiddels al bijna een jaar medicatie vrij (heel langzaam afgebouwd, ik denk wel uitgespreid over minimaal een jaar) en so far, so good. En ik voel me echt nog wel eens rot, ik ben geen rasoptimist en dat zal ik ook nooit worden waarschijnlijk, maar het is zo anders dan een jaar of 4 a 5 terug.
Wat mij ook heeft geholpen, denk ik. Is de juiste diagnose. Waardoor ik mijzelf beter begrijp en ik ook wat milder kan zijn naar mezelf.
Ik liep al jaren bij ggz en aanverwante instellingen en ze plakten maar raak met etiketjes. Ondanks dat ik zelf het gevoel had dat het niet klopte. Maar dat is geweest, terugdraaien kan niet meer en het gaat echt wel beter met me.
maar het is idd ook niet anders. Door je er nu nog door te laten leiden heeft het alleen maar meer effect. Maar wat kan ik goed begrijpen dat een chemisch steuntje in de rug je helpt om daarmee verder te gaan Oh, maar die verwachting heb ik ook niet.quote:
[..]
En ik kan het niet genoeg benadrukken: het is een hulpmiddel, geen oplossing.
Dit specifieke middel heb ik wel eens eerder gebruikt en toen leek de werking na een tijd ook te verminderen, daar waar ik die ervaring met andere soorten niet had. En inderdaad, afspraak met de arts heb ik binnenkort. Wilde alleen wat ervaringen van anderen horen. Bedankt daarvoor iedereen!
Mijn excuus voor verlate reactiequote:
[..]
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.
Maar dan nog had hij het even kunnen overleggen. Ik was best verbaasd dit terug te horen van de manager.
Het gaat om vrijwilligers, en zelf heb ik dit zo'n 8 jaar gedaan bij de voorloper van dit café. Hoewel je van vrijwilligers minder mag verwachten vind ik niet dat je op deze manier klanten om kan gaan. Een stukje meedenken had echt veel gescheeld. Het was met name de houding die echt niet kon vond ik.
Ik wilde toch niet niet reageren Ik kan niet zeggen of je broertje wel of niet goede intenties had, maar hij had idd vooraf moeten overleggen. Hij had 't beter in z'n eigen woorden kunnen doorgeven (even afgezien van of de boodschap/klacht wel of niet überhaupt doorgegeven had moeten worden).
Ben 't met je eens wat je stukje over de (houding van) vrijwilligers betreft.
Ook heb ik geen flauw idee of ik in een manie zit en daarom teveel wil of dat ik juist psychisch gezonder begin te worden, waardoor ik meer wil. Ik vind het gewoon stom om altijd maar thuis te zitten, ik wil dingen doen. Misschien ligt het aan mij.
Geen flauw idee hoe ik erachter kom of hij depressief is (of verslaafd aan gamen) of dat ik manisch ben en teveel wil... of iets er tussenin.
Over of je in een manie zit of niet, heb ik geen idee.
Als hij niks wil en jij wilt wel weg, bv bios, vind ik het ook wel een beetje raar als hij dat dan eigenlijk ook niet ok vindt.
Tenzij ja avond aan avond alleen op pad bent, dan kan ik me daar ook wel weer wat bij voorstellen. Maar als hij niet wil, omdat hij thuis wil gamen... waarom zou jij dan niet iets kunnen doen wat je leuk vindt.
Dat lijkt me ook lastig om goed in te schatten in jouw situatie.quote:
Op dit moment vraag ik me ernstig af of mijn vriendje een depressie heeft of mij als een vanzelfsprekendheid is gaan zien. Hij wil niks ondernemen. Nooit. Niet even naar buiten of wat dan ook. Alleen maar gamen en series kijken. Eerder maakte we wel wandelingetjes, gingen we op een terras zitten of ergens naar toe... maar nu nooit meer. Elke keer als ik vraag wat hij wil krijg ik het antwoord "thuis niksen". Zelf zegt hij niet depressief te zijn, maar niks kan hem boeien (zijn woorden). Ik kan dit zo niet aan, zeker omdat hij het ook niet tof vindt als ik bijv. alleen naar de bios ga... Geen flauw idee hoe ik dit bespreekbaar moet maken.
Ook heb ik geen flauw idee of ik in een manie zit en daarom teveel wil of dat ik juist psychisch gezonder begin te worden, waardoor ik meer wil. Ik vind het gewoon stom om altijd maar thuis te zitten, ik wil dingen doen. Misschien ligt het aan mij.
Geen flauw idee hoe ik erachter kom of hij depressief is (of verslaafd aan gamen) of dat ik manisch ben en teveel wil... of iets er tussenin.
Maar als je objectief kijkt en kunt vergelijken 'vorige maand gingen we elke week een keer iets doen, en nu al de hele maand niet' dan kun je dat natuurlijk even voorleggen.
Ik zou in eerste instantie gewoon eens vertellen dat het je opgevallen is en je het eigenlijk heel leuk zou vinden er wat vaker met hem op uit te gaan. Doe je hem zelf wel eens voorstellen?
Het kan gewoon zijn dat jullie daarin erg verschillen en dan kun je denk ik gerust alleen gaan, of met iemand die het ook leuk vind erop uit te gaan afspreken en die dingen zonder hem doen.
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.quote:
[..]
Dat lijkt me ook lastig om goed in te schatten in jouw situatie.
Maar als je objectief kijkt en kunt vergelijken 'vorige maand gingen we elke week een keer iets doen, en nu al de hele maand niet' dan kun je dat natuurlijk even voorleggen.
Ik zou in eerste instantie gewoon eens vertellen dat het je opgevallen is en je het eigenlijk heel leuk zou vinden er wat vaker met hem op uit te gaan. Doe je hem zelf wel eens voorstellen?
Het kan gewoon zijn dat jullie daarin erg verschillen en dan kun je denk ik gerust alleen gaan, of met iemand die het ook leuk vind erop uit te gaan afspreken en die dingen zonder hem doen.
Naja... ik wacht het even af en ik doe nu inderdaad dingen alleen, alleen dat vindt hij niet leuk
Waarom vindt hij het niet leuk?quote:
[..]
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.
Naja... ik wacht het even af en ik doe nu inderdaad dingen alleen, alleen dat vindt hij niet leuk
Dat wilde ik ook vragen.quote:
[..]
Waarom vindt hij het niet leuk?
Hoe gaat het inmiddels?quote:
Nee, dat heb ik nooit gemerkt wat stemming en spanning betreft.quote:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Ik had wel een tijd last van cognitieve problemen (slecht geheugen, snel in de war, slechte concentratie, moeite met nadenken, rare handelingen) - wat kan samenhangen met depressie- en dat heb ik sinds een aantal maanden niet meer, ongeveer sinds ik weer een antidepressivum slik. Maar ik weet niet zeker of het daardoor komt. Ik ben ook rond die tijd algenolie gaan slikken voor omega-3 en dat zou ook invloed kunnen hebben. Of het is vanzelf overgegaan.
[ Bericht 9% gewijzigd door kuolema op 30-03-2018 19:32:38 ]
Ja nouja dat is dan zijn probleem toch? Je geeft hem de keuze mee te gaan omdat jij wel behoefte hebt om erop uit te gaan. Dat hij niet wil betekent niet dat jij je wensen maar aan de kant moet zetten.quote:
[..]
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.
Naja... ik wacht het even af en ik doe nu inderdaad dingen alleen, alleen dat vindt hij niet leuk
Omdat ze hem dan niet nodig heeft, misschien?quote:
[..]
Waarom vindt hij het niet leuk?
CotS veel sterkte en probeer te onthouden waarom het is stukgelopen. Wellicht dat hij nu beloftes gaat doen of gaat dreigen, maar tenzij dat betekent dat hij hulp zoekt, gaat er echt niks veranderen.
Een relatie moet je helpen groeien, of in ieder geval niet beperken en dat deed hij naar mijn idee wel.
Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).
Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.
Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)
Grote kans van slagen als je deze vraag in 't autismetopic steltquote:
Ik weet niet of dit het juiste topic ervoor is, maar ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteunende begeleider.
Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).
Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.
Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)
Ik mijd wel een hoop van dit soort plekken ja. Maar meestal zijn ze lastig te vermijden. Voor mij kan een laagstaande zon (licht) of sirenes van politie/ambulance (lawaai) of trams die piepen zodra ze een bocht nemen (lawaai) ook overprikkelend zijn en die zijn niet echt goed te vermijden. Je snapt denk ik wel wat ik bedoel.
Op drukke plekken heb je vaak wel zeg maar geluidsoases (zo noem ik ze maar). Dan trek ik van oase naar oase. Ik vind 't moeilijk een hele stad te vermijden en dat lijkt me ook niet echt noodzakelijk (tenzij je met een hele zware burnout of een ander tijdelijke verergering zit of zo).
En zoals Nijna al zegt, plekken met veel mensen vermijden
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 31-03-2018 13:38:36 ]
Dat kan, ja. Ik doe liever geen aannames wat dat soort dingen betreft. Vandaar mijn rechtstreekse vraag aan Childofthestarsquote:
[..]
Omdat ze hem dan niet nodig heeft, misschien?
CotS veel sterkte en probeer te onthouden waarom het is stukgelopen. Wellicht dat hij nu beloftes gaat doen of gaat dreigen, maar tenzij dat betekent dat hij hulp zoekt, gaat er echt niks veranderen.
Een relatie moet je helpen groeien, of in ieder geval niet beperken en dat deed hij naar mijn idee wel.
Hey, dikke knuffel.quote:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Ja, als het even kan wel. Ik vermijd het liefst plekken waar heel veel mensen zijn. Pretparken op topdrukke dagen, winkels met uitverkoop ala black friday waar mensen elkaar platdrukken voor korting. Dat soort dingen heb ik een schurfthekel aan.quote:
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
Bepaalde steden niet, maar ik moet ook zeggen dat ik niet zo'n vakantieganger ben
.Focus lekker op de dingen waar je wel controle over hebt. Dat heeft iig nog zin!!
Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.quote:
[..]
Grote kans van slagen als je deze vraag in 't autismetopic stelt
Sterkte Childquote:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Weet verder even niet zo goed wat ik moet zeggen.
Knuffels.quote:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Wat ontzettend rot dat t zo is gelopen meid.
Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?quote:
Ik weet niet of dit het juiste topic ervoor is, maar ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteunende begeleider.
Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).
Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.
Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)
Afhankelijk van mn hoeveelheid energie mijd ik locaties met teveel prikkels. Soms is boodschappen doen bij de ah xl al teveel.
Ik kan me wel redelijk afsluiten voor prikkels. Wat dan wel lastig is is als er mensen zijn die continue de aandacht ergens op vestigen.
Op vakantie in Boedapest had ik er best last van dat 1 persoon echt elk glimmertje, kunstwerk of mooie stoeptegel aanwees en vroeg of ik t gezien had. Op mijn eigen tempo gaat t wel, en kan ik t gedoseerd binnenlaten, maar op die manier werkte het totaal niet. Dus toen gevraagd of ze daar mee wilde stoppen. Vond ze niet leuk maar het was wel even nodig.
Ik vind die nuance inderdaad ook belangrijk en interessant.quote:
[..]
Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.
Er is wat overlap in de stoornissen maar het één sluit het ander niet uit.
Zelf heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik minder goed tegen prikkels kan wanneer het slecht gaat.
klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.quote:
[..]
Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?
Afhankelijk van mn hoeveelheid energie mijd ik locaties met teveel prikkels. Soms is boodschappen doen bij de ah xl al teveel.
Ik kan me wel redelijk afsluiten voor prikkels. Wat dan wel lastig is is als er mensen zijn die continue de aandacht ergens op vestigen.
Op vakantie in Boedapest had ik er best last van dat 1 persoon echt elk glimmertje, kunstwerk of mooie stoeptegel aanwees en vroeg of ik t gezien had. Op mijn eigen tempo gaat t wel, en kan ik t gedoseerd binnenlaten, maar op die manier werkte het totaal niet. Dus toen gevraagd of ze daar mee wilde stoppen. Vond ze niet leuk maar het was wel even nodig.
ik ben alleen geweest, dus ik had geen last van "eigen" mensen die op mijn zenuwen werkten.
volgende keer wat meer afgelegen zitten en niet alles in 5 dagen willen proppen.
Verder gaat alles wel goed hier, zelfs zin in mijn nieuwe baan en om weer aan de slag te gaan.
Maar het gesprek met de PO vond ik even nodig, soort periodiek onderhoud van een expert (de meeste hier zijn ook experts hoor
)Klinkt goed allemaal!quote:
[..]
klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.
ik ben alleen geweest, dus ik had geen last van "eigen" mensen die op mijn zenuwen werkten.
volgende keer wat meer afgelegen zitten en niet alles in 5 dagen willen proppen.
Verder gaat alles wel goed hier, zelfs zin in mijn nieuwe baan en om weer aan de slag te gaan.
Maar het gesprek met de PO vond ik even nodig, soort periodiek onderhoud van een expert (de meeste hier zijn ook experts hoor
Gezien de periode die je achter je hebt liggen denk ik dat het niet zo gek is dat je nu nog snel overprikkeld raakt. Dat heeft simpelweg veel tijd nodig om te herstellen. Dus mijn gedachte erover is dat dat nog wel een heel eind bijtrekt.
Luchtbel, hoe is het met jou?
Op naar Tokyo dan maar over 2 jaarquote:
[..]
Klinkt goed allemaal!
Gezien de periode die je achter je hebt liggen denk ik dat het niet zo gek is dat je nu nog snel overprikkeld raakt. Dat heeft simpelweg veel tijd nodig om te herstellen. Dus mijn gedachte erover is dat dat nog wel een heel eind bijtrekt.
Sommige mensen levens duren slechts een minuut..quote:
Ik denk dat dit wel klopt.quote:
[..]
Zelf heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik minder goed tegen prikkels kan wanneer het slecht gaat.
Ik denk dat dit voor iedereen wel zo is?
Ik merk dit voor mezelf in elk geval ook op (als 't slechter met me gaat, voel ik me sneller overprikkeld).
Ik zie het een beetje als een soort buffer. Hoe minder buffer je hebt, hoe sneller je overprikkeld bent. Een angststoornis kan deze buffer ook verkleinen evenals slecht slapen en dingen als weinig zelfvertrouwen hebben.
Momenteel is het vooral getriggered door de paasdagen. Mijn moeder heeft er nog steeds allemaal moeite mee. Ik heb inmiddels een goede balans gevonden in mijzelf om er mee om te gaan. Ik wil haar ook zien want ik houd van haar, alleen te veel contact betekent compleet opgeslokt worden door al haar problemen. Ik heb de balans inmiddels beter tussen deze twee, alleen ideaal blijft het verre van.
Het is iets waar ik geen controle over heb, en dit is voor mij persoonlijk moeilijk. We hebben elkaar vorige week nog uitgebreid gesproken gedurende haar verjaardag, maar dit pasen wilde ik gewoon rust. Al die druk om per sé wat met familie te doen, ik vind dat moeilijk. Ik besteed dit weekend daarom voornamelijk aan mezelf en weet hoe pijnlijk mijn moeder dat vindt. Ze is nog door haar rug gegaan ook en ik bood aan om boodschappen te doen voor haar, alleen ze wil anderen niet tot last zijn.
Er is eigenlijk geen punt tot dit verhaal, alleen ik moest het gewoon allemaal even kwijt. De situatie speelt al langer en soms borrelt hij gewoon weer op, wanneer de afleiding wegvalt.
Het leven is imperfect en daar hebben we allemaal mee te leven. Ik blijf doen wat ik doe, omdat ik weet dat ik goed bezig ben. Dat is zeker een enorm positieve noot. Er is naast alle ellende ook enorm veel goeds. Die twee bestaan naast elkaar, en hoe weinig invloed ik er ook op heb, doe ik er alles aan om naast de ellende zo veel mogelijk goeds in te bouwen!
Rust voor jezelf is ook belangrijk. Maar wees blij dat je tenminste nog iemand hebt. Anders zit je net zoals ik op je 30ste verjaardag alleen thuis, hopend op dat ene berichtje met een felicitatie van die laatste persoon die dichtbij je staat (of stond). Terwijl je jezelf afvraagt waar je het eigenlijk allemaal voor doet.quote:
Hey iedereen, ik heb al een tijdje niks gepost, maar het zit me allemaal gewoon even hoog. Dit paasweekend was verder super, veel dingen gedaan, mensen gesproken en goed geborreld. Wat ik vaak heb is dat wanneer werk langer dan normaal wegvalt, zaken boven komen drijven. Zo’n knagend gevoel van binnen, onzekerheden die ik heb, pijn over de relatie met mijn ouders, ballast die ik vanwege mijn verleden meedraag.
Momenteel is het vooral getriggered door de paasdagen. Mijn moeder heeft er nog steeds allemaal moeite mee. Ik heb inmiddels een goede balans gevonden in mijzelf om er mee om te gaan. Ik wil haar ook zien want ik houd van haar, alleen te veel contact betekent compleet opgeslokt worden door al haar problemen. Ik heb de balans inmiddels beter tussen deze twee, alleen ideaal blijft het verre van.
Het is iets waar ik geen controle over heb, en dit is voor mij persoonlijk moeilijk. We hebben elkaar vorige week nog uitgebreid gesproken gedurende haar verjaardag, maar dit pasen wilde ik gewoon rust. Al die druk om per sé wat met familie te doen, ik vind dat moeilijk. Ik besteed dit weekend daarom voornamelijk aan mezelf en weet hoe pijnlijk mijn moeder dat vindt. Ze is nog door haar rug gegaan ook en ik bood aan om boodschappen te doen voor haar, alleen ze wil anderen niet tot last zijn.
Er is eigenlijk geen punt tot dit verhaal, alleen ik moest het gewoon allemaal even kwijt. De situatie speelt al langer en soms borrelt hij gewoon weer op, wanneer de afleiding wegvalt.
Het leven is imperfect en daar hebben we allemaal mee te leven. Ik blijf doen wat ik doe, omdat ik weet dat ik goed bezig ben. Dat is zeker een enorm positieve noot. Er is naast alle ellende ook enorm veel goeds. Die twee bestaan naast elkaar, en hoe weinig invloed ik er ook op heb, doe ik er alles aan om naast de ellende zo veel mogelijk goeds in te bouwen!
Ik hoop dat ik dat energieke een beetje kan vasthouden. Ik heb echt zo lekker gewandeld de afgelopen dagen en had zowaar energie om wat aan t huishouden te doen. Resultaat: fijn opgeruimde woonkamer.
En als de energie er even niet meer is dan is dat ook oké. Rust en ontspanning zijn ook belangrijk.quote:
Na een paar weken van steeds intens moe zijn voel ik me weer wat energieker. Het hielp dat ik vandaag een dagje geen vrijwilligerswerk deed en ook dat ik herkende dat de gewoonte van iemand om mij steeds informatie te vragen over dingen die ik niet weet of interessant vind te herkennen. Ik merkte het vooral nadat ik een paar keer zonder hem op pad was en me niet helemaal doodop voelde. Oftewel hem ga ik een volgende keer vragen dat minder te doen.
Ik hoop dat ik dat energieke een beetje kan vasthouden. Ik heb echt zo lekker gewandeld de afgelopen dagen en had zowaar energie om wat aan t huishouden te doen. Resultaat: fijn opgeruimde woonkamer.
quote:
[..]
Ik schrijf veel.
Daarnaast: waarom wil je precies weten wat je kunt verwachten?
(Heb je de depressies als verlammend ervaren destijds (bijvoorbeeld) waardoor het een te grote impact had op andere aspecten van je leven en wil je daar een soort controle over krijgen?) Als je de eerste vraag concreet voor jezelf kunt beantwoorden kun je ook iets gerichter zoeken naar wat handig zou zijn.
quote:
[..]
Ik zei laatst nog tegen mijn psycholoog dat ik het lastig vond nog te relateren aan toen het echt slecht met me ging. Ik weet rationeel dat ik heel diep zat maar de gevoelens en hoe het was lijkt nu meer een soort grijsfoto. Ik kan me amper nog voorstellen hoe het toen was.
Hoewel het vaag is heb ik mijn psycholoog en anderen als getuigen dat ik toen echt diep zat, en dat het nu dus belangrijk is en blijft aan mezelf te werken om te voorkomen dat dat herhaald wordt.
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.quote:
[..]
Wat ik hier wel herken (en wat verder op zich losstaat van het depressie-verhaal zelf), is dat toen ik bijvoorbeeld nog abilify nam, m'n emoties veel meer afgevlakt waren.
Ik kan me wel dingetjes herinneren van de invloed die dit op m'n dagelijkse leven had, maar ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe dit voelt of hoe dit op mijn (even bij gebrek aan betere term) beslissingscentrum inwerkte.
Verder kan ik me depressie wel voorstellen. Misschien omdat ik 't zo vaak en lang en diep heb meegemaakt, maar ik denk ook omdat ik in staat ben om emoties uit 't verleden op te roepen. Een makkelijke manier waarop dit vaker lukt is door bepaalde muziek te luisteren of door op een andere manier een bepaalde sfeer bij mezelf op te roepen.
Het opzoeken van een bepaalde plek die ik bijvoorbeeld met depressie associeer, kan dit ook nog oproepen, maar dit effect is wel minder sterk en verdwijnt ook vrij snel.
Ik kan 't vaak ook oproepen door me te herinneren hoe iets was of hoe iets ging. Tis alsof er een oude la weer opengetrokken wordt en alle shit weer eruit valt (maar vaak wel minder heftig).
Heb je dingen die bij jou sterke emoties oproepen? Heb je bijvoorbeeld passies of is er iets waar je zeg maar gelijk enthousiast van wordt? Dat soort dingen zouden je meer inzicht -kunnen- geven wat dit aangaat en ik verwacht dat dit bij jezelf begrijpen ook je angst daarvoor zou kunnen laten doen afnemen
Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.
Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.
Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?quote:
[..]
[..]
[..]
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.
Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.
Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.
Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.
Dat verhaal van je slaapkamer herken ik wel, behalve dan dat ik terug kwam van vakantie en m'n moeder...wat meer had gedaan dan alleen maar de post van de deurmat halen -_-
En het zelf doen..blijkbaar was je er vooraf wel enthousiast over maar daar ben ikzelf ook wel vaker ingestonken
Ik heb trouwens wel zo nu en dan de gedachte gehad van "Soms lijk ik wel een borderliner
" maar ik denk niet dat ik een diagnose zou krijgen omdat het bij mij relatief vaak door stress veroorzaakt wordt.Hoe gaat 't nu met je?
Niet bang zijn voor een sombere periode danwel depressie, ik denk namelijk dat als je er echt een angst voor hebt of ontwikkeld je het mogelijk alleen maar eerder in de kaart speelt. Een gedachte schema of dagboek kan inderdaad goed helpen om je een beetje inzicht te geven in je eigen gedachten. En dan met name de kerngedachten. Bevalt mij ook erg goed.quote:
[..]
[..]
[..]
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.
Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.
Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.
Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ps. ik kan zelf niet zo goed verwoorden wat kerngedachten zijn maar als je wilt kan ik je wel een tekst sturen met wat uitleg. Is namelijk veeeeels te lang om hier te posten.
Even geleden had ik een nogal ongemakkelijke situatie waarbij een niet zo positief prive appje bij mijn manager van mn vrijwilligerswerk terechtkwam.
Ik heb dat met hem uitgesproken en ook met mijn broertje en op zich is het opgelost. Maar op de achtergrond is een zaadje geplant van 'nou heb ik het fout gedaan, en nu is het over, nu hebben ze gezien hoe ik echt ben.' Dit besprak ik dinsdag met mijn psycholoog en die vroeg me of er signalen waren dat dit zou kunnen kloppen, en rationeel gezien zijn die er niet.
Tegelijk heb ik een best pijnlijke ontsteking aan mijn oog en kan daardoor slecht slapen. En ik moet toegeven dat ik dit ook wat heb gebruikt om nu al 2 keer niet naar m'n vrijwilligerswerk te gaan. En ik voel me zo'n kluns en angsthaas nu. Aan de ene kant wil ik er nooit meer heen omdat het voelt of op mijn voorhoofd staat dat ik gefaald heb, aan de andere kant ben ik het zo zat dat dit steeds weer gebeurt. Dit is in meerdere werksituaties voorgekomen en ik weet niet hoe ik dit op een betere manier kan aanpakken.
Bij er gewoon heengaan bleef me dat gevoel van schaamte steeds bij en voelde ik me bij elk klein foutje kleiner en stommer. Bij niet meer gaan of weggaan een faalhaas. Beiden wil ik niet, maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo stom voel? Rationeel kan ik het wel uitleggen en ook dat t me echt wel vergeven is, maar mijn gevoel dat me steeds zegt dat ik er niet mag zijn en een soort faker ben begint me steeds meer te beklemmen.
Sterkte.quote:
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.quote:
En nou ging het net weer wat beter en heb ik nu weer zoiets. Ik ga het sowieso nog met mijn psycholoog bespreken maar ik moet het even kwijt.
Even geleden had ik een nogal ongemakkelijke situatie waarbij een niet zo positief prive appje bij mijn manager van mn vrijwilligerswerk terechtkwam.
Ik heb dat met hem uitgesproken en ook met mijn broertje en op zich is het opgelost. Maar op de achtergrond is een zaadje geplant van 'nou heb ik het fout gedaan, en nu is het over, nu hebben ze gezien hoe ik echt ben.' Dit besprak ik dinsdag met mijn psycholoog en die vroeg me of er signalen waren dat dit zou kunnen kloppen, en rationeel gezien zijn die er niet.
Tegelijk heb ik een best pijnlijke ontsteking aan mijn oog en kan daardoor slecht slapen. En ik moet toegeven dat ik dit ook wat heb gebruikt om nu al 2 keer niet naar m'n vrijwilligerswerk te gaan. En ik voel me zo'n kluns en angsthaas nu. Aan de ene kant wil ik er nooit meer heen omdat het voelt of op mijn voorhoofd staat dat ik gefaald heb, aan de andere kant ben ik het zo zat dat dit steeds weer gebeurt. Dit is in meerdere werksituaties voorgekomen en ik weet niet hoe ik dit op een betere manier kan aanpakken.
Bij er gewoon heengaan bleef me dat gevoel van schaamte steeds bij en voelde ik me bij elk klein foutje kleiner en stommer. Bij niet meer gaan of weggaan een faalhaas. Beiden wil ik niet, maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo stom voel? Rationeel kan ik het wel uitleggen en ook dat t me echt wel vergeven is, maar mijn gevoel dat me steeds zegt dat ik er niet mag zijn en een soort faker ben begint me steeds meer te beklemmen.
Echter kom ik dan weer thuis en bekruipt het neerslachtige mij weer. Met name omdat ik mijn allerbeste vriendin enorm mis. Als ik haar tenminste nog zo kan noemen. Kort geleden heeft ze het contact verbroken omdat het tussen ons even niet zo boterde door een aantal dingen die ik deed, of juist niet deed en dingen die er zijn gezegd. Ik weet ook niet zo goed of dit een tijdelijk iets is of dat het gewoon klaar is en haar daarmee lastig vallen wil ik ook niet. Klote situatie en ik kan mijzelf niet vaak genoeg voor mijn kop slaan dat ik het zo heb laten lopen. Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.
Karma is a bitch.
Laat dit bericht aan haar lezen?quote:
Eigenlijk deel ik nog weinig hier maar ik moet even mijn ei kwijt. Recent heb ik rock bottom van dichtbij mogen bekijken, niet echt een pretje. Wat volgde was eigenlijk toch wel een moment van bezinning dat het zo niet langer kan/kon. Inmiddels toch wel een stukje opgekrabbeld en weer wat dingen ondernomen. Wat extra hulp gezocht maar ook vooral de dingen die ik zelf kan zoals sociale contacten weer aangaan. Vanavond dan ook even wat wezen drinken met een oude vriend. Was gezellig, goed gepraat ook over wat er nou allemaal aan de hand was. Al met al gewoon een goede avond.
Echter kom ik dan weer thuis en bekruipt het neerslachtige mij weer. Met name omdat ik mijn allerbeste vriendin enorm mis. Als ik haar tenminste nog zo kan noemen. Kort geleden heeft ze het contact verbroken omdat het tussen ons even niet zo boterde door een aantal dingen die ik deed, of juist niet deed en dingen die er zijn gezegd. Ik weet ook niet zo goed of dit een tijdelijk iets is of dat het gewoon klaar is en haar daarmee lastig vallen wil ik ook niet. Klote situatie en ik kan mijzelf niet vaak genoeg voor mijn kop slaan dat ik het zo heb laten lopen. Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.
Karma is a bitch.
Gaat hem niet worden aangezien ik haar wens respecteer om even geen contact op te nemen.quote:
[..]
Laat dit bericht aan haar lezen?
Ik heb inmiddels mijn psycholoog gemaild erover. Ik hoop dat ze me kan helpen hier een weg in te vinden. Het is bij mij ook door n levenslange opbouw zo extreem geworden, daarom is het denk ik ook zo lastig.quote:
[..]
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.
Gelukkig kon ik het bij mijn broertje even kwijt die me verzekerde dat iedereen altijd blij is me te zien en ook de manager me aardig vind. Per toeval kwam ik die ook tegen.
Even een praatje mee gemaakt en het lukte me iig te vertellen dat ik er erg mee zat dat ik me ziek had gemeld en het moeilijk vond weer te komen. Hij reageerde heel lief en zei dat het niks uitmaakte en dat hij het vooral belangrijk vind dat ik goed voor mezelf zorg en beter wordt dan dat ik kom werken. Dat haalde iig alle spanning eraf om er weer naartoe te gaan voor vrijwilligerswerk.
Nu nog met die gevoelens die me steeds neerhalen leren omgaan, want die zijn er nog steeds op de achtergrond. Daar hoop ik dinsdag met mijn psycholoog mee aan de slag te kunnen.
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevaltquote:
[..]
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.
Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!
Ekskuusmie!
Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?quote:
Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.
Ik denk dat er pas een (vriendschappelijke) relatie kan zijn als je beide op gelijkwaardig niveau zit. Dus als je ooit nog contact met haar wil op vriendschapsniveau, dan zou ik daar aan werken..
Maar dit is even mijn interpretatie hoor
misschien zit ik er ook volledig naast Naar mijn idee niet. Althans niet heel extreem. Met mijn klachten is iedereen meer waard dan ikzelf dus dat is niet heel raar.quote:
[..]
Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?
Ik denk dat er pas een (vriendschappelijke) relatie kan zijn als je beide op gelijkwaardig niveau zit. Dus als je ooit nog contact met haar wil op vriendschapsniveau, dan zou ik daar aan werken..
Maar dit is even mijn interpretatie hoor
Het is misschien ook niet de juiste bewoording. Ik bedoel er meer mee te zeggen dat ik een enorm respect heb voor de manier hoe zij er zo belangeloos mee om kan gaan. Maar er is een grens tot hoe ver je dan kunt gaan natuurlijk. Als ik bijvoorbeeld 99 keer een klootzak ben dan is dat oké. Maar de 100e keer is dan toch wel de grens.
Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.quote:
[..]
Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?
Dat verhaal van je slaapkamer herken ik wel, behalve dan dat ik terug kwam van vakantie en m'n moeder...wat meer had gedaan dan alleen maar de post van de deurmat halen -_-
En het zelf doen..blijkbaar was je er vooraf wel enthousiast over maar daar ben ikzelf ook wel vaker ingestonken
Ik heb trouwens wel zo nu en dan de gedachte gehad van "Soms lijk ik wel een borderliner
Hoe gaat 't nu met je?
Verder voel ik me nu prima. Bedankt voor je interesse.
Een collega van mij zou dan zeggen: "Je bent gelukkig een mens en geen robot."quote:
[..]
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt
Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!
Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.quote:
[..]
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt
Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!
Ik heb van mijn psycholoog een mailtje teruggekregen en we gaan er dinsdag mee aan de slag. Ik zou die gevoelens zo graag loslaten want het is niet realistisch en ook niet constructief en haalt me enkel steeds weer neer.
Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.quote:
[..]
Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.
Ik heb van mijn psycholoog een mailtje teruggekregen en we gaan er dinsdag mee aan de slag. Ik zou die gevoelens zo graag loslaten want het is niet realistisch en ook niet constructief en haalt me enkel steeds weer neer.
Dus ik pluis m'n gedachten best vaak uit. Tot ik mezelf in de hoek lul en moet toegeven dat ik eigenlijk ook maar weer supersuf gemiddeld ben. Met mindere kantem waarvoor ik mezelf echt vaker een schop onder m'n hol zou moeten geven, maar ben ik ook veel.tofs en over veel dingen enthousiast en doe ik nuttige dingen en mag ik er, stuitend onbijzonder als ik ben, al met al best zijn.
En als je dát maar genoeg herhaalt kun je die domme gedachten dat dus ook wijsmaken...
Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.quote:
[..]
Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.
Dus ik pluis m'n gedachten best vaak uit. Tot ik mezelf in de hoek lul en moet toegeven dat ik eigenlijk ook maar weer supersuf gemiddeld ben. Met mindere kantem waarvoor ik mezelf echt vaker een schop onder m'n hol zou moeten geven, maar ben ik ook veel.tofs en over veel dingen enthousiast en doe ik nuttige dingen en mag ik er, stuitend onbijzonder als ik ben, al met al best zijn.
En als je dát maar genoeg herhaalt kun je die domme gedachten dat dus ook wijsmaken...
Maarja, daarvoor zit ik nu ook in therapie en dat ik t nu doorheb voordat ik mn vrijwilligerswerk opzeg/ wegmoet omdat ik niet meer functioneer of me een burnout inwerk is al n stap.
Nu dus hiermee verder.
Dank je voor je nuchtere en toffe antwoorden. Het helpt enorm om het weer wat in proportie te plaatsen en daarmee ook behapbaar in plaats van een megagroot gevaarte waar ik dan iets mee zou moeten terwijl het in volle vaart op me afkomt. Ik voelde me eerder net zo'n hertje dat in de koplampen van n vrachtwagen kijkt. Nu ben ik n grote eland a'la Sven tegenover n personenwagen. Die laatste moet nog een student op n fiets worden ofzo.
Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.quote:
[..]
Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.
Maarja, daarvoor zit ik nu ook in therapie en dat ik t nu doorheb voordat ik mn vrijwilligerswerk opzeg/ wegmoet omdat ik niet meer functioneer of me een burnout inwerk is al n stap.
Nu dus hiermee verder.
Dank je voor je nuchtere en toffe antwoorden. Het helpt enorm om het weer wat in proportie te plaatsen en daarmee ook behapbaar in plaats van een megagroot gevaarte waar ik dan iets mee zou moeten terwijl het in volle vaart op me afkomt. Ik voelde me eerder net zo'n hertje dat in de koplampen van n vrachtwagen kijkt. Nu ben ik n grote eland a'la Sven tegenover n personenwagen. Die laatste moet nog een student op n fiets worden ofzo.
Wat ik je wel wil zeggen is dat het helemaal niet erg is dat je daarmee worstelt en dat het al helemaal niks zegt over jou. Bovendien is het doorhebben niet zomaar 'een' stap, het is een grote flinke stap en daar mag je best trots op zijn!
Lief van je dat je dan toch reageert. Dankjewel! Ik heb ook vaak mn hoofd zo vol dat ik wel wil reageren maar nog teveel met mijn eigen dingen bezig ben en dan geen ruimte heb om rustig na te denken voor een reactie. Dat is oke hoor!quote:
[..]
Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.
Wat ik je wel wil zeggen is dat het helemaal niet erg is dat je daarmee worstelt en dat het al helemaal niks zegt over jou. Bovendien is het doorhebben niet zomaar 'een' stap, het is een grote flinke stap en daar mag je best trots op zijn!
Trots kan ik er niet op zojn maar ik zie wel dat ik een stap heb gemaakt en dat is fijn. Ondanks dat t zo lastig is zie ik dat ik een stap vooruit heb gemaakt in het doorbreken van dit patroon.
Voor mij was de realisatie dat, hoewel het brein tot fantastische dingen in staat is, de gedachten die ik produceer grotendeels onzinnig zijn
echt schokkend en ontzettend helpend tegelijkertijd. Het besef dat ik die gedachten echt niet zonder meer vanzelfsprekend als waarheid aan kan nemen. Dat ik die net zo kritisch moet bekijken als bijvoorbeeld krantenkoppen en moet bevragen. Verder onderzoeken.Even een genant -want niet politiek correct- voorbeeld. Wanneer ik langs drie grote surinamers moet die luid voor de coffeeshop staan te hangen begint er een geïnstitutionaliseerd kkk aanhangertje te sissen dat ze me vast willen beroven en verkrachten en weet ik het wat. Ervaring leert me echter dat wanneer ik er langsloop, ze me door laten en begroeten, we wat grapjes uitwisselen er engelen beginnen te zingen en we huppelend en zingend naar de zon toe dansen.... dus ja, mn primaire gedachten zitten er nogal eens naast.
Mindfullness kan me soms wel helpen om even tot stilstand te komen wanneer ik aan het jakkeren ben. Ik gebruik soms oefeningen om in slaap te komen en om een beetje te ontspannen. Maar eigenlijk werkt het net zo goed als even met mijn volle aandacht een kop kamillethee zet en dan even op de bank rustig een kop thee drinken met mezelf. Thee drinken geeft me troost en helpt net zo goed ontspannen.quote:
Ik ben "tegen" mindfullness als medicijn tegen depressie. Het is imo echter wel een hulpmiddel waar voor mij behulpzame elementen in zitten die me hopelijk helpen om te voorkomen dat ik mezelf zonder al te veel moeite een neerwaartse spiraal denk.
Voor mij was de realisatie dat, hoewel het brein tot fantastische dingen in staat is, de gedachten die ik produceer grotendeels onzinnig zijn
Even een genant -want niet politiek correct- voorbeeld. Wanneer ik langs drie grote surinamers moet die luid voor de coffeeshop staan te hangen begint er een geïnstitutionaliseerd kkk aanhangertje te sissen dat ze me vast willen beroven en verkrachten en weet ik het wat. Ervaring leert me echter dat wanneer ik er langsloop, ze me door laten en begroeten, we wat grapjes uitwisselen er engelen beginnen te zingen en we huppelend en zingend naar de zon toe dansen.... dus ja, mn primaire gedachten zitten er nogal eens naast.
Ik vind t wel bruikbaar bij dagelijkse beslommeringen. Veel minder als ik depressief of angstig ben. Dan vind ik simpelweg de rust niet goed om eraan te beginnen.
En ik krijg vaak meteen jeuk van van die hippe mindfullness goeroes die geloven dat je er alles mee op kan lossen.
Ik vind dat ik er niks van hoef te vinden. Maar aan de andere kant associeer ik hen met de periode waarin zij mij gekend hebben, en dat was alles behalve hulpeloos en uitzichtloos. Dan realiseer ik me hoe diep ik gezakt ben en hoeveel moeite het kost om vooruit te komen. Ben er daarom o.a. als de dood voor om door hun aanwezigheid (ooit) vol geconfronteerd te worden met wie ik vroeger was. Tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat dit erg irrationeel is ook. Ja, gedachten, wat moet je er nou mee? Wanneer zijn ze belangrijk en wanneer niet?
Bwugh, moest het even van me afschrijven.
Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.quote:
En ik krijg vaak meteen jeuk van van die hippe mindfullness goeroes die geloven dat je er alles mee op kan lossen.
Doe mij maar liever beide benen op de grond
.Vorig weekend was echt waardeloos. Maar ik geloof dat ik echt regelmatig zou moeten wandelen, want van de week heb ik mezelf weer naar buiten gesleept en sindsdien lijkt het wel weer wat beter te gaan...
Misschien dat het uitvoeren van die drang je een goed gevoel gaf (wat na een depressieve periode misschien extra verslavend voor je geweest kan zijn).quote:Op vrijdag 6 april 2018 23:27 schreef Morrigan het volgende:
[..]
Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.
Verder voel ik me nu prima. Bedankt voor je interesse.
Wat was op dat moment heel logisch?
Is goed
Ik krijg ook meestal wel energie van buiten zijn. Wandelen of fietsen, zeker nu met t mooie weer krijg ik daar een fijne boost van.quote:
[..]
Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.
Doe mij maar liever beide benen op de grond
Vorig weekend was echt waardeloos. Maar ik geloof dat ik echt regelmatig zou moeten wandelen, want van de week heb ik mezelf weer naar buiten gesleept en sindsdien lijkt het wel weer wat beter te gaan...