Depressie & Angst #150

De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van

Hey, dikke knuffel.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 22:42 schreef Droopie het volgende:

Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?

Ja, als het even kan wel. Ik vermijd het liefst plekken waar heel veel mensen zijn. Pretparken op topdrukke dagen, winkels met uitverkoop ala black friday waar mensen elkaar platdrukken voor korting. Dat soort dingen heb ik een schurfthekel aan.
Bepaalde steden niet, maar ik moet ook zeggen dat ik niet zo'n vakantieganger ben .

Niet tevreden met de weersomstandigheden vandaag! Grrrrrr. Kapot van! Tja het leven wordt inderdaad snel minder leuk als we dingen waar we geen controle over hebben laten bepalen hoe we ons voelen.
Focus lekker op de dingen waar je wel controle over hebt. Dat heeft iig nog zin!!

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 23:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Grote kans van slagen als je deze vraag in 't autismetopic stelt

Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van

Sterkte Child

Weet verder even niet zo goed wat ik moet zeggen.

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van

Knuffels.
Wat ontzettend rot dat t zo is gelopen meid.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 22:42 schreef Droopie het volgende:
Ik weet niet of dit het juiste topic ervoor is, maar ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteunende begeleider.

Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).

Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.

Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.

Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?

(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)

Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?

Afhankelijk van mn hoeveelheid energie mijd ik locaties met teveel prikkels. Soms is boodschappen doen bij de ah xl al teveel.

Ik kan me wel redelijk afsluiten voor prikkels. Wat dan wel lastig is is als er mensen zijn die continue de aandacht ergens op vestigen.

Op vakantie in Boedapest had ik er best last van dat 1 persoon echt elk glimmertje, kunstwerk of mooie stoeptegel aanwees en vroeg of ik t gezien had. Op mijn eigen tempo gaat t wel, en kan ik t gedoseerd binnenlaten, maar op die manier werkte het totaal niet. Dus toen gevraagd of ze daar mee wilde stoppen. Vond ze niet leuk maar het was wel even nodig.

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 11:29 schreef aeque het volgende:

[..]

Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.

Ik vind die nuance inderdaad ook belangrijk en interessant.

Er is wat overlap in de stoornissen maar het één sluit het ander niet uit.

Zelf heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik minder goed tegen prikkels kan wanneer het slecht gaat.

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 15:58 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?

Afhankelijk van mn hoeveelheid energie mijd ik locaties met teveel prikkels. Soms is boodschappen doen bij de ah xl al teveel.

Ik kan me wel redelijk afsluiten voor prikkels. Wat dan wel lastig is is als er mensen zijn die continue de aandacht ergens op vestigen.

Op vakantie in Boedapest had ik er best last van dat 1 persoon echt elk glimmertje, kunstwerk of mooie stoeptegel aanwees en vroeg of ik t gezien had. Op mijn eigen tempo gaat t wel, en kan ik t gedoseerd binnenlaten, maar op die manier werkte het totaal niet. Dus toen gevraagd of ze daar mee wilde stoppen. Vond ze niet leuk maar het was wel even nodig.

klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.

ik ben alleen geweest, dus ik had geen last van "eigen" mensen die op mijn zenuwen werkten.

volgende keer wat meer afgelegen zitten en niet alles in 5 dagen willen proppen.

Verder gaat alles wel goed hier, zelfs zin in mijn nieuwe baan en om weer aan de slag te gaan.
Maar het gesprek met de PO vond ik even nodig, soort periodiek onderhoud van een expert (de meeste hier zijn ook experts hoor )

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 19:16 schreef Droopie het volgende:

[..]

klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.

ik ben alleen geweest, dus ik had geen last van "eigen" mensen die op mijn zenuwen werkten.

volgende keer wat meer afgelegen zitten en niet alles in 5 dagen willen proppen.

Verder gaat alles wel goed hier, zelfs zin in mijn nieuwe baan en om weer aan de slag te gaan.
Maar het gesprek met de PO vond ik even nodig, soort periodiek onderhoud van een expert (de meeste hier zijn ook experts hoor )

Klinkt goed allemaal!

Gezien de periode die je achter je hebt liggen denk ik dat het niet zo gek is dat je nu nog snel overprikkeld raakt. Dat heeft simpelweg veel tijd nodig om te herstellen. Dus mijn gedachte erover is dat dat nog wel een heel eind bijtrekt.

Child, sterkte, wat klote!

Luchtbel, hoe is het met jou?

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 19:30 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Klinkt goed allemaal!

Gezien de periode die je achter je hebt liggen denk ik dat het niet zo gek is dat je nu nog snel overprikkeld raakt. Dat heeft simpelweg veel tijd nodig om te herstellen. Dus mijn gedachte erover is dat dat nog wel een heel eind bijtrekt.

Op naar Tokyo dan maar over 2 jaar

Waarom duurt een mensenleven zo lang?

quote:

Op zondag 1 april 2018 01:10 schreef Achterhoker het volgende:
Waarom duurt een mensenleven zo lang?

Sommige mensen levens duren slechts een minuut..

quote:

Op zaterdag 31 maart 2018 16:07 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Zelf heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik minder goed tegen prikkels kan wanneer het slecht gaat.

Ik denk dat dit wel klopt.
Ik denk dat dit voor iedereen wel zo is?
Ik merk dit voor mezelf in elk geval ook op (als 't slechter met me gaat, voel ik me sneller overprikkeld).

Ik zie het een beetje als een soort buffer. Hoe minder buffer je hebt, hoe sneller je overprikkeld bent. Een angststoornis kan deze buffer ook verkleinen evenals slecht slapen en dingen als weinig zelfvertrouwen hebben.

Hey iedereen, ik heb al een tijdje niks gepost, maar het zit me allemaal gewoon even hoog. Dit paasweekend was verder super, veel dingen gedaan, mensen gesproken en goed geborreld. Wat ik vaak heb is dat wanneer werk langer dan normaal wegvalt, zaken boven komen drijven. Zo’n knagend gevoel van binnen, onzekerheden die ik heb, pijn over de relatie met mijn ouders, ballast die ik vanwege mijn verleden meedraag.

Momenteel is het vooral getriggered door de paasdagen. Mijn moeder heeft er nog steeds allemaal moeite mee. Ik heb inmiddels een goede balans gevonden in mijzelf om er mee om te gaan. Ik wil haar ook zien want ik houd van haar, alleen te veel contact betekent compleet opgeslokt worden door al haar problemen. Ik heb de balans inmiddels beter tussen deze twee, alleen ideaal blijft het verre van.

Het is iets waar ik geen controle over heb, en dit is voor mij persoonlijk moeilijk. We hebben elkaar vorige week nog uitgebreid gesproken gedurende haar verjaardag, maar dit pasen wilde ik gewoon rust. Al die druk om per sé wat met familie te doen, ik vind dat moeilijk. Ik besteed dit weekend daarom voornamelijk aan mezelf en weet hoe pijnlijk mijn moeder dat vindt. Ze is nog door haar rug gegaan ook en ik bood aan om boodschappen te doen voor haar, alleen ze wil anderen niet tot last zijn.

Er is eigenlijk geen punt tot dit verhaal, alleen ik moest het gewoon allemaal even kwijt. De situatie speelt al langer en soms borrelt hij gewoon weer op, wanneer de afleiding wegvalt.

Het leven is imperfect en daar hebben we allemaal mee te leven. Ik blijf doen wat ik doe, omdat ik weet dat ik goed bezig ben. Dat is zeker een enorm positieve noot. Er is naast alle ellende ook enorm veel goeds. Die twee bestaan naast elkaar, en hoe weinig invloed ik er ook op heb, doe ik er alles aan om naast de ellende zo veel mogelijk goeds in te bouwen!

quote:

Op maandag 2 april 2018 13:39 schreef duracellkonijntje het volgende:
Hey iedereen, ik heb al een tijdje niks gepost, maar het zit me allemaal gewoon even hoog. Dit paasweekend was verder super, veel dingen gedaan, mensen gesproken en goed geborreld. Wat ik vaak heb is dat wanneer werk langer dan normaal wegvalt, zaken boven komen drijven. Zo’n knagend gevoel van binnen, onzekerheden die ik heb, pijn over de relatie met mijn ouders, ballast die ik vanwege mijn verleden meedraag.

Momenteel is het vooral getriggered door de paasdagen. Mijn moeder heeft er nog steeds allemaal moeite mee. Ik heb inmiddels een goede balans gevonden in mijzelf om er mee om te gaan. Ik wil haar ook zien want ik houd van haar, alleen te veel contact betekent compleet opgeslokt worden door al haar problemen. Ik heb de balans inmiddels beter tussen deze twee, alleen ideaal blijft het verre van.

Het is iets waar ik geen controle over heb, en dit is voor mij persoonlijk moeilijk. We hebben elkaar vorige week nog uitgebreid gesproken gedurende haar verjaardag, maar dit pasen wilde ik gewoon rust. Al die druk om per sé wat met familie te doen, ik vind dat moeilijk. Ik besteed dit weekend daarom voornamelijk aan mezelf en weet hoe pijnlijk mijn moeder dat vindt. Ze is nog door haar rug gegaan ook en ik bood aan om boodschappen te doen voor haar, alleen ze wil anderen niet tot last zijn.

Er is eigenlijk geen punt tot dit verhaal, alleen ik moest het gewoon allemaal even kwijt. De situatie speelt al langer en soms borrelt hij gewoon weer op, wanneer de afleiding wegvalt.

Het leven is imperfect en daar hebben we allemaal mee te leven. Ik blijf doen wat ik doe, omdat ik weet dat ik goed bezig ben. Dat is zeker een enorm positieve noot. Er is naast alle ellende ook enorm veel goeds. Die twee bestaan naast elkaar, en hoe weinig invloed ik er ook op heb, doe ik er alles aan om naast de ellende zo veel mogelijk goeds in te bouwen!

Rust voor jezelf is ook belangrijk. Maar wees blij dat je tenminste nog iemand hebt. Anders zit je net zoals ik op je 30ste verjaardag alleen thuis, hopend op dat ene berichtje met een felicitatie van die laatste persoon die dichtbij je staat (of stond). Terwijl je jezelf afvraagt waar je het eigenlijk allemaal voor doet.

Vanavond maar vroeg op het nest. Momenteel erg geprikkeld door elk klein geluid...

Na een paar weken van steeds intens moe zijn voel ik me weer wat energieker. Het hielp dat ik vandaag een dagje geen vrijwilligerswerk deed en ook dat ik herkende dat de gewoonte van iemand om mij steeds informatie te vragen over dingen die ik niet weet of interessant vind te herkennen. Ik merkte het vooral nadat ik een paar keer zonder hem op pad was en me niet helemaal doodop voelde. Oftewel hem ga ik een volgende keer vragen dat minder te doen.

Ik hoop dat ik dat energieke een beetje kan vasthouden. Ik heb echt zo lekker gewandeld de afgelopen dagen en had zowaar energie om wat aan t huishouden te doen. Resultaat: fijn opgeruimde woonkamer.

quote:

Op maandag 2 april 2018 23:36 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Na een paar weken van steeds intens moe zijn voel ik me weer wat energieker. Het hielp dat ik vandaag een dagje geen vrijwilligerswerk deed en ook dat ik herkende dat de gewoonte van iemand om mij steeds informatie te vragen over dingen die ik niet weet of interessant vind te herkennen. Ik merkte het vooral nadat ik een paar keer zonder hem op pad was en me niet helemaal doodop voelde. Oftewel hem ga ik een volgende keer vragen dat minder te doen.

Ik hoop dat ik dat energieke een beetje kan vasthouden. Ik heb echt zo lekker gewandeld de afgelopen dagen en had zowaar energie om wat aan t huishouden te doen. Resultaat: fijn opgeruimde woonkamer.

En als de energie er even niet meer is dan is dat ook oké. Rust en ontspanning zijn ook belangrijk.

quote:

Op donderdag 22 maart 2018 22:56 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Ik schrijf veel.

Daarnaast: waarom wil je precies weten wat je kunt verwachten?
(Heb je de depressies als verlammend ervaren destijds (bijvoorbeeld) waardoor het een te grote impact had op andere aspecten van je leven en wil je daar een soort controle over krijgen?) Als je de eerste vraag concreet voor jezelf kunt beantwoorden kun je ook iets gerichter zoeken naar wat handig zou zijn.

quote:

Op donderdag 22 maart 2018 23:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik zei laatst nog tegen mijn psycholoog dat ik het lastig vond nog te relateren aan toen het echt slecht met me ging. Ik weet rationeel dat ik heel diep zat maar de gevoelens en hoe het was lijkt nu meer een soort grijsfoto. Ik kan me amper nog voorstellen hoe het toen was.

Hoewel het vaag is heb ik mijn psycholoog en anderen als getuigen dat ik toen echt diep zat, en dat het nu dus belangrijk is en blijft aan mezelf te werken om te voorkomen dat dat herhaald wordt.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2018 12:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat ik hier wel herken (en wat verder op zich losstaat van het depressie-verhaal zelf), is dat toen ik bijvoorbeeld nog abilify nam, m'n emoties veel meer afgevlakt waren.
Ik kan me wel dingetjes herinneren van de invloed die dit op m'n dagelijkse leven had, maar ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe dit voelt of hoe dit op mijn (even bij gebrek aan betere term) beslissingscentrum inwerkte.

Verder kan ik me depressie wel voorstellen. Misschien omdat ik 't zo vaak en lang en diep heb meegemaakt, maar ik denk ook omdat ik in staat ben om emoties uit 't verleden op te roepen. Een makkelijke manier waarop dit vaker lukt is door bepaalde muziek te luisteren of door op een andere manier een bepaalde sfeer bij mezelf op te roepen.
Het opzoeken van een bepaalde plek die ik bijvoorbeeld met depressie associeer, kan dit ook nog oproepen, maar dit effect is wel minder sterk en verdwijnt ook vrij snel.

Ik kan 't vaak ook oproepen door me te herinneren hoe iets was of hoe iets ging. Tis alsof er een oude la weer opengetrokken wordt en alle shit weer eruit valt (maar vaak wel minder heftig).

Heb je dingen die bij jou sterke emoties oproepen? Heb je bijvoorbeeld passies of is er iets waar je zeg maar gelijk enthousiast van wordt? Dat soort dingen zouden je meer inzicht -kunnen- geven wat dit aangaat en ik verwacht dat dit bij jezelf begrijpen ook je angst daarvoor zou kunnen laten doen afnemen (maar garanties bied ik niet ).

Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.

Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.

Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.

Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 19:49 schreef Morrigan het volgende:

[..]

[..]

[..]

Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.

Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.

Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.

Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.

Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?

Dat verhaal van je slaapkamer herken ik wel, behalve dan dat ik terug kwam van vakantie en m'n moeder...wat meer had gedaan dan alleen maar de post van de deurmat halen -_-
En het zelf doen..blijkbaar was je er vooraf wel enthousiast over maar daar ben ikzelf ook wel vaker ingestonken

Ik heb trouwens wel zo nu en dan de gedachte gehad van "Soms lijk ik wel een borderliner " maar ik denk niet dat ik een diagnose zou krijgen omdat het bij mij relatief vaak door stress veroorzaakt wordt.

Hoe gaat 't nu met je?

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 19:49 schreef Morrigan het volgende:

[..]

[..]

[..]

Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.

Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.

Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.

Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.

Niet bang zijn voor een sombere periode danwel depressie, ik denk namelijk dat als je er echt een angst voor hebt of ontwikkeld je het mogelijk alleen maar eerder in de kaart speelt. Een gedachte schema of dagboek kan inderdaad goed helpen om je een beetje inzicht te geven in je eigen gedachten. En dan met name de kerngedachten. Bevalt mij ook erg goed.

Ps. ik kan zelf niet zo goed verwoorden wat kerngedachten zijn maar als je wilt kan ik je wel een tekst sturen met wat uitleg. Is namelijk veeeeels te lang om hier te posten.

En nou ging het net weer wat beter en heb ik nu weer zoiets. Ik ga het sowieso nog met mijn psycholoog bespreken maar ik moet het even kwijt.

Even geleden had ik een nogal ongemakkelijke situatie waarbij een niet zo positief prive appje bij mijn manager van mn vrijwilligerswerk terechtkwam.

Ik heb dat met hem uitgesproken en ook met mijn broertje en op zich is het opgelost. Maar op de achtergrond is een zaadje geplant van 'nou heb ik het fout gedaan, en nu is het over, nu hebben ze gezien hoe ik echt ben.' Dit besprak ik dinsdag met mijn psycholoog en die vroeg me of er signalen waren dat dit zou kunnen kloppen, en rationeel gezien zijn die er niet.

Tegelijk heb ik een best pijnlijke ontsteking aan mijn oog en kan daardoor slecht slapen. En ik moet toegeven dat ik dit ook wat heb gebruikt om nu al 2 keer niet naar m'n vrijwilligerswerk te gaan. En ik voel me zo'n kluns en angsthaas nu. Aan de ene kant wil ik er nooit meer heen omdat het voelt of op mijn voorhoofd staat dat ik gefaald heb, aan de andere kant ben ik het zo zat dat dit steeds weer gebeurt. Dit is in meerdere werksituaties voorgekomen en ik weet niet hoe ik dit op een betere manier kan aanpakken.

Bij er gewoon heengaan bleef me dat gevoel van schaamte steeds bij en voelde ik me bij elk klein foutje kleiner en stommer. Bij niet meer gaan of weggaan een faalhaas. Beiden wil ik niet, maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo stom voel? Rationeel kan ik het wel uitleggen en ook dat t me echt wel vergeven is, maar mijn gevoel dat me steeds zegt dat ik er niet mag zijn en een soort faker ben begint me steeds meer te beklemmen.

Poeh, van het padje af hier

quote:

Op donderdag 5 april 2018 16:41 schreef ChildoftheStars het volgende:
Poeh, van het padje af hier

Sterkte.

quote:

Op donderdag 5 april 2018 16:05 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
En nou ging het net weer wat beter en heb ik nu weer zoiets. Ik ga het sowieso nog met mijn psycholoog bespreken maar ik moet het even kwijt.

Even geleden had ik een nogal ongemakkelijke situatie waarbij een niet zo positief prive appje bij mijn manager van mn vrijwilligerswerk terechtkwam.

Ik heb dat met hem uitgesproken en ook met mijn broertje en op zich is het opgelost. Maar op de achtergrond is een zaadje geplant van 'nou heb ik het fout gedaan, en nu is het over, nu hebben ze gezien hoe ik echt ben.' Dit besprak ik dinsdag met mijn psycholoog en die vroeg me of er signalen waren dat dit zou kunnen kloppen, en rationeel gezien zijn die er niet.

Tegelijk heb ik een best pijnlijke ontsteking aan mijn oog en kan daardoor slecht slapen. En ik moet toegeven dat ik dit ook wat heb gebruikt om nu al 2 keer niet naar m'n vrijwilligerswerk te gaan. En ik voel me zo'n kluns en angsthaas nu. Aan de ene kant wil ik er nooit meer heen omdat het voelt of op mijn voorhoofd staat dat ik gefaald heb, aan de andere kant ben ik het zo zat dat dit steeds weer gebeurt. Dit is in meerdere werksituaties voorgekomen en ik weet niet hoe ik dit op een betere manier kan aanpakken.

Bij er gewoon heengaan bleef me dat gevoel van schaamte steeds bij en voelde ik me bij elk klein foutje kleiner en stommer. Bij niet meer gaan of weggaan een faalhaas. Beiden wil ik niet, maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo stom voel? Rationeel kan ik het wel uitleggen en ook dat t me echt wel vergeven is, maar mijn gevoel dat me steeds zegt dat ik er niet mag zijn en een soort faker ben begint me steeds meer te beklemmen.

Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.

Eigenlijk deel ik nog weinig hier maar ik moet even mijn ei kwijt. Recent heb ik rock bottom van dichtbij mogen bekijken, niet echt een pretje. Wat volgde was eigenlijk toch wel een moment van bezinning dat het zo niet langer kan/kon. Inmiddels toch wel een stukje opgekrabbeld en weer wat dingen ondernomen. Wat extra hulp gezocht maar ook vooral de dingen die ik zelf kan zoals sociale contacten weer aangaan. Vanavond dan ook even wat wezen drinken met een oude vriend. Was gezellig, goed gepraat ook over wat er nou allemaal aan de hand was. Al met al gewoon een goede avond.

Echter kom ik dan weer thuis en bekruipt het neerslachtige mij weer. Met name omdat ik mijn allerbeste vriendin enorm mis. Als ik haar tenminste nog zo kan noemen. Kort geleden heeft ze het contact verbroken omdat het tussen ons even niet zo boterde door een aantal dingen die ik deed, of juist niet deed en dingen die er zijn gezegd. Ik weet ook niet zo goed of dit een tijdelijk iets is of dat het gewoon klaar is en haar daarmee lastig vallen wil ik ook niet. Klote situatie en ik kan mijzelf niet vaak genoeg voor mijn kop slaan dat ik het zo heb laten lopen. Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.

Karma is a bitch.

quote:

Op donderdag 5 april 2018 22:42 schreef aeque het volgende:
Eigenlijk deel ik nog weinig hier maar ik moet even mijn ei kwijt. Recent heb ik rock bottom van dichtbij mogen bekijken, niet echt een pretje. Wat volgde was eigenlijk toch wel een moment van bezinning dat het zo niet langer kan/kon. Inmiddels toch wel een stukje opgekrabbeld en weer wat dingen ondernomen. Wat extra hulp gezocht maar ook vooral de dingen die ik zelf kan zoals sociale contacten weer aangaan. Vanavond dan ook even wat wezen drinken met een oude vriend. Was gezellig, goed gepraat ook over wat er nou allemaal aan de hand was. Al met al gewoon een goede avond.

Echter kom ik dan weer thuis en bekruipt het neerslachtige mij weer. Met name omdat ik mijn allerbeste vriendin enorm mis. Als ik haar tenminste nog zo kan noemen. Kort geleden heeft ze het contact verbroken omdat het tussen ons even niet zo boterde door een aantal dingen die ik deed, of juist niet deed en dingen die er zijn gezegd. Ik weet ook niet zo goed of dit een tijdelijk iets is of dat het gewoon klaar is en haar daarmee lastig vallen wil ik ook niet. Klote situatie en ik kan mijzelf niet vaak genoeg voor mijn kop slaan dat ik het zo heb laten lopen. Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.

Karma is a bitch.

Laat dit bericht aan haar lezen?

quote:

Op donderdag 5 april 2018 22:47 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Laat dit bericht aan haar lezen?

Gaat hem niet worden aangezien ik haar wens respecteer om even geen contact op te nemen.

quote:

Op donderdag 5 april 2018 20:11 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.

Ik heb inmiddels mijn psycholoog gemaild erover. Ik hoop dat ze me kan helpen hier een weg in te vinden. Het is bij mij ook door n levenslange opbouw zo extreem geworden, daarom is het denk ik ook zo lastig.

Gelukkig kon ik het bij mijn broertje even kwijt die me verzekerde dat iedereen altijd blij is me te zien en ook de manager me aardig vind. Per toeval kwam ik die ook tegen.

Even een praatje mee gemaakt en het lukte me iig te vertellen dat ik er erg mee zat dat ik me ziek had gemeld en het moeilijk vond weer te komen. Hij reageerde heel lief en zei dat het niks uitmaakte en dat hij het vooral belangrijk vind dat ik goed voor mezelf zorg en beter wordt dan dat ik kom werken. Dat haalde iig alle spanning eraf om er weer naartoe te gaan voor vrijwilligerswerk.

Nu nog met die gevoelens die me steeds neerhalen leren omgaan, want die zijn er nog steeds op de achtergrond. Daar hoop ik dinsdag met mijn psycholoog mee aan de slag te kunnen.

quote:

Op donderdag 5 april 2018 20:11 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.

Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt

Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!

O sorry Luchtbel, ik had mevrouw willen quoten. Het is een reactie op haar.

Ekskuusmie!

Geen probleem.

quote:

Op donderdag 5 april 2018 22:42 schreef aeque het volgende:
Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.

Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?
Ik denk dat er pas een (vriendschappelijke) relatie kan zijn als je beide op gelijkwaardig niveau zit. Dus als je ooit nog contact met haar wil op vriendschapsniveau, dan zou ik daar aan werken..

Maar dit is even mijn interpretatie hoor misschien zit ik er ook volledig naast

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 13:56 schreef Elvi het volgende:

[..]

Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?
Ik denk dat er pas een (vriendschappelijke) relatie kan zijn als je beide op gelijkwaardig niveau zit. Dus als je ooit nog contact met haar wil op vriendschapsniveau, dan zou ik daar aan werken..

Maar dit is even mijn interpretatie hoor misschien zit ik er ook volledig naast

Naar mijn idee niet. Althans niet heel extreem. Met mijn klachten is iedereen meer waard dan ikzelf dus dat is niet heel raar.

Het is misschien ook niet de juiste bewoording. Ik bedoel er meer mee te zeggen dat ik een enorm respect heb voor de manier hoe zij er zo belangeloos mee om kan gaan. Maar er is een grens tot hoe ver je dan kunt gaan natuurlijk. Als ik bijvoorbeeld 99 keer een klootzak ben dan is dat oké. Maar de 100e keer is dan toch wel de grens.

Blegh. Net heel heftig gesprek gehad met vriend. Vrijdag is altijd heftig dagje, alle spanning van week werken. Maandag wordt ook heftig. Eerst psycholoog en daarna meteen door naar de bedrijfsarts. Daar even over gehad en toen gaf hij aan dat hij helemaal geen vertrouwen heeft in de psycholoog die weer CGT doet en zich niet begrepen voelt en eigenlijk geen in meer heeft in het leven. Gatver, zo naar allemaal. Ben beetje van slag en weet niet zo goed hoe verder.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 21:57 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?

Dat verhaal van je slaapkamer herken ik wel, behalve dan dat ik terug kwam van vakantie en m'n moeder...wat meer had gedaan dan alleen maar de post van de deurmat halen -_-
En het zelf doen..blijkbaar was je er vooraf wel enthousiast over maar daar ben ikzelf ook wel vaker ingestonken

Ik heb trouwens wel zo nu en dan de gedachte gehad van "Soms lijk ik wel een borderliner " maar ik denk niet dat ik een diagnose zou krijgen omdat het bij mij relatief vaak door stress veroorzaakt wordt.

Hoe gaat 't nu met je?

Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.

Verder voel ik me nu prima. Bedankt voor je interesse.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 08:03 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt

Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!

Een collega van mij zou dan zeggen: "Je bent gelukkig een mens en geen robot."

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 08:03 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt

Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!

Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.

Ik heb van mijn psycholoog een mailtje teruggekregen en we gaan er dinsdag mee aan de slag. Ik zou die gevoelens zo graag loslaten want het is niet realistisch en ook niet constructief en haalt me enkel steeds weer neer.

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 23:43 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.

Ik heb van mijn psycholoog een mailtje teruggekregen en we gaan er dinsdag mee aan de slag. Ik zou die gevoelens zo graag loslaten want het is niet realistisch en ook niet constructief en haalt me enkel steeds weer neer.

Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.

Dus ik pluis m'n gedachten best vaak uit. Tot ik mezelf in de hoek lul en moet toegeven dat ik eigenlijk ook maar weer supersuf gemiddeld ben. Met mindere kantem waarvoor ik mezelf echt vaker een schop onder m'n hol zou moeten geven, maar ben ik ook veel.tofs en over veel dingen enthousiast en doe ik nuttige dingen en mag ik er, stuitend onbijzonder als ik ben, al met al best zijn.

En als je dát maar genoeg herhaalt kun je die domme gedachten dat dus ook wijsmaken...

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 23:57 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.

Dus ik pluis m'n gedachten best vaak uit. Tot ik mezelf in de hoek lul en moet toegeven dat ik eigenlijk ook maar weer supersuf gemiddeld ben. Met mindere kantem waarvoor ik mezelf echt vaker een schop onder m'n hol zou moeten geven, maar ben ik ook veel.tofs en over veel dingen enthousiast en doe ik nuttige dingen en mag ik er, stuitend onbijzonder als ik ben, al met al best zijn.

En als je dát maar genoeg herhaalt kun je die domme gedachten dat dus ook wijsmaken...

Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.

Maarja, daarvoor zit ik nu ook in therapie en dat ik t nu doorheb voordat ik mn vrijwilligerswerk opzeg/ wegmoet omdat ik niet meer functioneer of me een burnout inwerk is al n stap.

Nu dus hiermee verder.

Dank je voor je nuchtere en toffe antwoorden. Het helpt enorm om het weer wat in proportie te plaatsen en daarmee ook behapbaar in plaats van een megagroot gevaarte waar ik dan iets mee zou moeten terwijl het in volle vaart op me afkomt. Ik voelde me eerder net zo'n hertje dat in de koplampen van n vrachtwagen kijkt. Nu ben ik n grote eland a'la Sven tegenover n personenwagen. Die laatste moet nog een student op n fiets worden ofzo.

quote:

Op zaterdag 7 april 2018 03:20 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.

Maarja, daarvoor zit ik nu ook in therapie en dat ik t nu doorheb voordat ik mn vrijwilligerswerk opzeg/ wegmoet omdat ik niet meer functioneer of me een burnout inwerk is al n stap.

Nu dus hiermee verder.

Dank je voor je nuchtere en toffe antwoorden. Het helpt enorm om het weer wat in proportie te plaatsen en daarmee ook behapbaar in plaats van een megagroot gevaarte waar ik dan iets mee zou moeten terwijl het in volle vaart op me afkomt. Ik voelde me eerder net zo'n hertje dat in de koplampen van n vrachtwagen kijkt. Nu ben ik n grote eland a'la Sven tegenover n personenwagen. Die laatste moet nog een student op n fiets worden ofzo.

Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.

Wat ik je wel wil zeggen is dat het helemaal niet erg is dat je daarmee worstelt en dat het al helemaal niks zegt over jou. Bovendien is het doorhebben niet zomaar 'een' stap, het is een grote flinke stap en daar mag je best trots op zijn!

quote:

Op zaterdag 7 april 2018 04:04 schreef aeque het volgende:

[..]

Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.

Wat ik je wel wil zeggen is dat het helemaal niet erg is dat je daarmee worstelt en dat het al helemaal niks zegt over jou. Bovendien is het doorhebben niet zomaar 'een' stap, het is een grote flinke stap en daar mag je best trots op zijn!

Lief van je dat je dan toch reageert. Dankjewel! Ik heb ook vaak mn hoofd zo vol dat ik wel wil reageren maar nog teveel met mijn eigen dingen bezig ben en dan geen ruimte heb om rustig na te denken voor een reactie. Dat is oke hoor!

Trots kan ik er niet op zojn maar ik zie wel dat ik een stap heb gemaakt en dat is fijn. Ondanks dat t zo lastig is zie ik dat ik een stap vooruit heb gemaakt in het doorbreken van dit patroon.

Ik ben "tegen" mindfullness als medicijn tegen depressie. Het is imo echter wel een hulpmiddel waar voor mij behulpzame elementen in zitten die me hopelijk helpen om te voorkomen dat ik mezelf zonder al te veel moeite een neerwaartse spiraal denk.

Voor mij was de realisatie dat, hoewel het brein tot fantastische dingen in staat is, de gedachten die ik produceer grotendeels onzinnig zijn echt schokkend en ontzettend helpend tegelijkertijd. Het besef dat ik die gedachten echt niet zonder meer vanzelfsprekend als waarheid aan kan nemen. Dat ik die net zo kritisch moet bekijken als bijvoorbeeld krantenkoppen en moet bevragen. Verder onderzoeken.

Even een genant -want niet politiek correct- voorbeeld. Wanneer ik langs drie grote surinamers moet die luid voor de coffeeshop staan te hangen begint er een geïnstitutionaliseerd kkk aanhangertje te sissen dat ze me vast willen beroven en verkrachten en weet ik het wat. Ervaring leert me echter dat wanneer ik er langsloop, ze me door laten en begroeten, we wat grapjes uitwisselen er engelen beginnen te zingen en we huppelend en zingend naar de zon toe dansen.... dus ja, mn primaire gedachten zitten er nogal eens naast.

quote:

Op zaterdag 7 april 2018 13:39 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik ben "tegen" mindfullness als medicijn tegen depressie. Het is imo echter wel een hulpmiddel waar voor mij behulpzame elementen in zitten die me hopelijk helpen om te voorkomen dat ik mezelf zonder al te veel moeite een neerwaartse spiraal denk.

Voor mij was de realisatie dat, hoewel het brein tot fantastische dingen in staat is, de gedachten die ik produceer grotendeels onzinnig zijn echt schokkend en ontzettend helpend tegelijkertijd. Het besef dat ik die gedachten echt niet zonder meer vanzelfsprekend als waarheid aan kan nemen. Dat ik die net zo kritisch moet bekijken als bijvoorbeeld krantenkoppen en moet bevragen. Verder onderzoeken.

Even een genant -want niet politiek correct- voorbeeld. Wanneer ik langs drie grote surinamers moet die luid voor de coffeeshop staan te hangen begint er een geïnstitutionaliseerd kkk aanhangertje te sissen dat ze me vast willen beroven en verkrachten en weet ik het wat. Ervaring leert me echter dat wanneer ik er langsloop, ze me door laten en begroeten, we wat grapjes uitwisselen er engelen beginnen te zingen en we huppelend en zingend naar de zon toe dansen.... dus ja, mn primaire gedachten zitten er nogal eens naast.

Mindfullness kan me soms wel helpen om even tot stilstand te komen wanneer ik aan het jakkeren ben. Ik gebruik soms oefeningen om in slaap te komen en om een beetje te ontspannen. Maar eigenlijk werkt het net zo goed als even met mijn volle aandacht een kop kamillethee zet en dan even op de bank rustig een kop thee drinken met mezelf. Thee drinken geeft me troost en helpt net zo goed ontspannen.

Ik vind t wel bruikbaar bij dagelijkse beslommeringen. Veel minder als ik depressief of angstig ben. Dan vind ik simpelweg de rust niet goed om eraan te beginnen.

En ik krijg vaak meteen jeuk van van die hippe mindfullness goeroes die geloven dat je er alles mee op kan lossen.

Ik heb twee oude kennissen werken bij een hulpverlenende instantie waar ik ooit in contact mee ben geweest.

Ik vind dat ik er niks van hoef te vinden. Maar aan de andere kant associeer ik hen met de periode waarin zij mij gekend hebben, en dat was alles behalve hulpeloos en uitzichtloos. Dan realiseer ik me hoe diep ik gezakt ben en hoeveel moeite het kost om vooruit te komen. Ben er daarom o.a. als de dood voor om door hun aanwezigheid (ooit) vol geconfronteerd te worden met wie ik vroeger was. Tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat dit erg irrationeel is ook. Ja, gedachten, wat moet je er nou mee? Wanneer zijn ze belangrijk en wanneer niet?

Bwugh, moest het even van me afschrijven.

quote:

Op zaterdag 7 april 2018 23:13 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

En ik krijg vaak meteen jeuk van van die hippe mindfullness goeroes die geloven dat je er alles mee op kan lossen.

Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.
Doe mij maar liever beide benen op de grond .
Vorig weekend was echt waardeloos. Maar ik geloof dat ik echt regelmatig zou moeten wandelen, want van de week heb ik mezelf weer naar buiten gesleept en sindsdien lijkt het wel weer wat beter te gaan...

quote:

Op vrijdag 6 april 2018 23:27 schreef Morrigan het volgende:

[..]

Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.

Verder voel ik me nu prima. Bedankt voor je interesse.

Misschien dat het uitvoeren van die drang je een goed gevoel gaf (wat na een depressieve periode misschien extra verslavend voor je geweest kan zijn).

Wat was op dat moment heel logisch?

Is goed